Channel Zero - 30 Years of F** rock'n'roll!

Uitstel is geen afstel … na al die jaren … Het feestje moest in 2020 doorgaan, maar door de coronapandemie werd het telkens uitgesteld. Enfin, nu was het dan eindelijk zover.
Channel Zero verkocht drie keer de AB compleet uit, en bewees nog steeds een ijzersterke band te zijn, '30 Years of F** rock'n'roll' waarop geen sleet of routine te noteren was. De band speelt strak, is gedreven en heeft oog voor zijn fans, die ze letterlijk opzoeken.
Als een horde jonge wolven, deden ze de AB bijna twee uur lang op z’n grondvesten daveren, met o.m. hits als “Black Fuel” of “Suck My Energy”.

Mikey Doling (naast Channel Zero vroeger ook nog bij SNOT en Soulfly) verzamelde een ploeg uit Vlaanderen en Wallonië rond zich met o.m. Jari De Roover (So We Collide), Quentin Cornet (Firedown), Sebastiaan Verhoeven (Hell City, waarvoor Doling nog producer was) en Charles Degolia (drumtech van Channel Zero). Aangevuld met zanger Aaron Nordstrom, van onder andere Gemini Syndrome, vormen ze samen de metal band Woyote (****).
Tonnen ervaring hier van muzikant tot entertainer. De band klonk energiek, strak, en zorgde voor heel wat sfeer. De spraakzame frontman heeft een stem als een klok, en port het publiek voortdurend aan, balancerend tussen speelsheid en technisch vernuft. Ze lieten een sterke indruk na, met voldoende muzikale uppercuts om het lont aan het vat te steken.

Channel Zero (*****) is een ander verhaal en tekende voor het ultieme verjaardagsfeest, met alles erop en eraan. In eerste instantie kwamen Mikey en Franky De Smet-Van Damme vooraan het podium; de rode doek was nog niet open … Franky hield een mooie speech om zijn dankbaarheid uit te drukken. Ze eerden ook hun gevallen vrienden met een korte, ingetogen, pakkende versie van “Angel”. Kippenvelmoment …
Het doek ging omhoog en de set wed ingezet met een verschroeiende “No Light (at the End of the tunnel)”; we vertrokken voor een bijna twee uur durende rock-'n-roll rollercoaster. Emoties en het leven vieren …
De eerste schuchtere moshpits ontstonden al vrij vroeg in de set, “Fools Parade” was meteen een voltreffer. Er waren de verbluffende gitaarriffs van Depree-Doling, de verschroeiende bas van Tino De Martino en het drumwerk van Seven, die als een beest tekeer ging op zijn drumstel, de ene mokerslag na de andere, alsof hij zijn persoonlijke demonen moest overwinnen. In een drum solo , later op de avond, haalde hij alles uit de kast om te bewijzen wat voor een uitzonderlijk en gedreven drummer hij wel is. Het beest in hem, kwam meerdere keren tot leven, een extra 'punch into the face', wat Channel Zero zo bijzonder maakt.
Franky van zijn kant profileert zich als een ware volksmenner; hij spurt van de ene naar de andere kant van het podium, en laat geen moment over om zijn publiek te betrekken in deze feestelijke trip. Op “Bad to the Bones” wandelt hij gewoon doorheen de zaal, tot op de tribunes om mensen te knuffelen, kinderen op zijn arm te nemen, enz; een klasse entertainer. 
Genoeg hoogtepunten trouwens en een langgerekte aaneenschakeling van hoogtepunten dus.
We onthouden een verbluffende “Heroin”en “Help” - dat door tweeduizend kelen werd meegebruld. Indrukwekkend. “Dark Passenger” was een mokerslag ‘in the face’, door die drum solo’s.
Afsluiten deed de band met “Suck My Energy”, wat zorgde voor een moshpit die de AB op zijn grondvesten deed daveren; “Black Fuel” werd de kers op de taart.

In 2021 hadden we nog een fijn gesprek met Franky De Smet-Van Damme: "Een momentum is belangrijk, dus zolang die er komen blijven we gewoon doorgaan op deze weg.", vertelde hij ons op de vraag of er na al die jaren nog ambities zijn.
En ook “Als je bij voorbaat zegt dat je die berg niet kunt beklimmen, ga je inderdaad nooit boven geraken. Durf dus risico's nemen, binnen je mogelijkheden''.
Na dertig jaar gaat Channel Zero nog steeds voluit voor goud, en durven ze risico's nemen.

Channel Zero tekende voor het ultieme metal feestje voor jong, oud en alles tussenin. Na dertig jaar nog steeds een toonaangevende Belgische metal band!

Setlist: Angel //No Light (At the End of Their Tunnel) //Tales of Worship //Repetition //Chrome Dome //Fool's Parade //Dashboard Devils //Heroin //Call on Me //Mastermind //Bad to the Bone //Help //Unsafe //Drum solo //Dark Passenger //Ammunition //Hot Summer //Suck My Energy //Black Fuel

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set met Destroy Humanity op 11 mei 2023  @Romain Ballez

Channel Zero
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4828-channel-zero-11-05-2023.html
Destroy Humanity
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4829-destroy-humanity-11-05-2023.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Les Nuits Botanique 2023 - David Eugene Edwards - Imperial Triumphant - Wat een pakkende intensiteit
Les Nuits Botanique 2023
Botanique (Orangerie/Rotonde)
Brussel
2023-05-07
Erik Vandamme

Wat een pakkende intensiteit vanavond in de Orangerie en in Rotonde op Les Nuits Botanique. Het was een continu balanceren tussen licht en duisternis en tussen oorverdovend en zachtmoedigheid.
In de Orangerie traden Sam De Nef en David Eugene Edwards op terwijl in de Rotonde Neptunian Maximalism en Imperial Triumphant . Een confronterende trip.

Enkel gitaar en stem, en in een sobere verlichting, mocht Sam De Nef (****) de Orangerie ontroeren. Weemoed borrelt op. De man heeft een zachte, warme stem en is een (poëtisch) verhalenverteller, die ons doorheen de set loodst op gezapige wijze, met een kwinkslag.
We voelen ons comfortabel bij Sam De Nef, gezeten in een donker bos rondom het kampvuur. Iedereen genoot van deze intense trip.
Hij stelde ook een nieuwe song voor “Smile”. Hij is een begenadigd sing-songschrijver, vertelt persoonlijke verhalen en raakt de gevoelige snaar, een balanceren tussen lichtvoetigheid en pure duisternis.

Eén van dé ontdekkingen op Les Nuits Bota, paar jaar terug, was de formatie Neptunian Maximalism (****1/2). Ze traden toen aan in het voorprogramma van Emptiness in de Orangerie. We schreven toen: ''Ze improviseren met klankentapijtjes, door percussie en gitaar in elkaar te laten vloeien, of die net elkaar tegenwerken. De groovy sax doet je wegzweven.
Een breed opengetrokken sound en ingetogen momenten is het uitgangspunt”.
Toen stonden ze met een voltallige band op het podium, nu met drie.  De basis van dit collectief, saxofonist, Jean Jacques Duerinckx gitarist/zanger Guillaume Cazalet, aangevuld met de Indische tablas speler Sattar Khan.
Neptunian Maximalism  houdt van improvisatie en experiment. De drie tenoren verstaan echter de unieke kunst om putten van een Hel te laten open gaan, zonder je echt angst te bezorgen, een donkere gemoedsrust tegen die duistere gedachte. Mooi in een kring, zorgen ze voor een donkere walm van intense rust. De sax gaat soms de hoogte in en gitaarriedels trillen, terwijl bevreemdende vocals je doen rillen van genot tot pure angst; in een dreigend kader heerst een ingetogenheid, die tekent voor een spirituele, magische set.

De Orangerie stond overvol voor David Eugene Edwards (****) , die op zijn eentje met z’n gitaar en intrigerende stem, in een sobere verlichting, een ware profeet, verhalenverteller is. Op poëtisch wijze, zorgt hij net voor dat uniek sfeertje rond het kampvuur, in een wereld van weemoed en verlating. Er heerst iets mystieks, iets mysterieus, iets donkers en iets ongrijpbaars. Iedereen is meegezogen in deze wereld, benadrukt door zijn uitstraling en vocals door zijn stem.
Interactief is hij wel niet, soms wel spijtig, maar hij laat de muziek en z’n teksten voor zich spreken. De sound huivert, is dreigend als zalvend als warm, en zoekt zich een weg te raken.

Bij Imperial Triumphant (*****) is er ook dat donker, dreigend kantje, door het oorverdovend klankentapijt. De gemaskerde muzikanten zorgen voor verschroeiende gitaarriedels en knallende drum salvo's die de Rotonde op zijn grondvesten doet daveren.
De vocals huiveren. Het zijn als demonische wezens, die het publiek letterlijk opzoeken, o.m. de gitarist die door de zaal griezelig om zich heen kijkt en de gitaarlicks trillen. De lege flesjes water nam hij , die de snaren raken.
Een occulte cocktail, een verschroeiende set dus, luidkeels, die de poorten van de Hel openmaakt.
Los van die duistere sfeer, steekt de band er voldoende humor en zelfrelativering in; een deugdzame angst …
Saxofonist JJ Deurinxckx  van Neptuinan Maximalism mag op het einde van de regulaire set met zijn snerpende sax klank, nog wat donkerte toevoegen.
Indrukwekkend, grensverleggend en geen voer voor tere zieltjes, wel voor ons die houden van zwelgen in de put van diepe duisternis.

Neem gerust een kijkje naar de pics (Orangerie) @Wim Heirbaut
David Eugene Edwards (homepag)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4823-david-eugene-edwards-07-05-2023.html?Itemid=0
Sam De Nef
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4822-sam-de-nef-07-05-2023.html?Itemid=0

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv les Nuits Botanique)

Nordgarden - Mijn motto voor het leven en onderweg is: "Verwacht niets, wees op alles voorbereid". Dus ik neem alles wat op mijn pad komt als een bonus

De Noorse sing-songwriter Terje Nordgarden is er na 5 jaar opnieuw bij met een nieuw album ‘All We Need’. Net als op ‘Changes’  (2017) levert hij op ambachtelijke wijze kwaliteitsvolle pop (productie in de Athletic Sound Studio). De 9 nieuwe tracks zijn 'inspired by artists such as Wilco, The Band, Ryan Adams, Tom Petty, Coldplay and Bon Iver' en een 'rich repertoire of songs spanning from beautiful pop ballads to driving rock songs', lezen we.
De recensie van deze parel van een plaat kun je hier nog eens nalezen
https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89730-all-we-need.html

Naar aanleiding van deze release hadden we eveneens een fijn gesprek met Terje Nordgarden, en polsten ook naar de verdere toekomstplannen.

Hoe is het allemaal begonnen en wie waren je grote inspiratiebronnen als singer-songwriter?
De grote verandering voor mij persoonlijk was het live zien van Bruce Springsteen in Oslo in 1993. Het was een rock n ́roll openbaring en na die ervaring veranderde ik volledig. Ik begon uren en uren per dag gitaar te spelen en heel veel liedjes te schrijven.

Het is nu 5 jaar geleden dat het album ‘Changes’ uitkwam; hoe is het je die jaren vergaan? Heeft die plaat bepaalde deuren geopend?
Het "Changes"-album was letterlijk een grote verandering voor mij. Het kreeg geweldige recensies en er werden verschillende nummers op de radio gedraaid zoals "Side of the Road" wat ook mijn eerste playlist single was op de NPO radio in Nederland. Dat album stelde me ook in staat om veel te toeren in Europa.

Ondertussen was er de corona periode … Hoe ben je erdoorheen gekomen? was het een inspiratie of eerder een confrontatie met een harde realiteit?
Ik heb het gevoel dat het effect van die periode nog steeds bij ons hangt. Veel podia zijn gesloten of gestopt met muziek. Mensen lijken ook hun gewoontes te hebben veranderd en gaan minder naar concerten. De periode was mentaal een uitdaging. Ineens leek het alsof niets zeker was. Alles kon ophouden te bestaan, zelfs mijn muziek en mijn werk.

Je schijf 'All we need' is in januari uitgekomen, ik hou vooral van dat constante geflirt tussen pakkende popsongs en het intiem dromerige; heel treffend; een bewuste keuze?
Bedankt! Ja, ik wilde een groter geluid maken. Grote drums, een muur van gitaren, grote lagen synths. Ik heb me laten inspireren door artiesten als The Killers, Coldplay en Bon Iver en ik heb geprobeerd mijn eigen liedjes in een grotere productie te plaatsen. Ik heb het gevoel dat ik daarin geslaagd ben, vooral met het nummer "Last Breath".

Die intimiteit en je warme stem hebben een zeer hypnotiserende invloed op mijn geest; was dat je bewuste manier van werken? wilde je hiermee de geest van mensen bewerken of hoe moet ik dat zien?
Ik probeer te communiceren via mijn liedjes en mijn zang. Ik heb het gevoel dat het een dialoog is waarin emoties en gedachten worden uitgewisseld. Het geluid en de productie helpen ook om de gedachten en gevoelens van mensen op een dieper niveau te bereiken, denk ik.

Wat waren je inspiratiebronnen voor deze plaat?
Ik heb naar veel muziek geluisterd om inspiratie op te doen voor deze plaat. Maar ik heb het gevoel dat mijn belangrijkste inspiratiebronnen voor dit album afkomstig zijn van artiesten als The Killers, Coldplay en Bon Iver.

Ik krijg het gevoel dat er een persoonlijk verhaal achter deze plaat zit, klopt het? waarom of waarom niet?
Ja, ik denk dat al mijn muziek een soort zelftherapie is. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat alles goed komt en dat dingen uiteindelijk ten goede zullen veranderen. Vooral in dit album probeer ik me te richten op de basis van het leven - liefde, familie, vriendschap, natuur. Dat zijn de essentiële zaken die ons echt gelukkig maken, niet geld en materiële goederen, die dingen zijn slechts accessoires of randzaken als je wilt. Dus ja, die basis is echt alles wat we nodig hebben. Dat is tenminste wat ik mezelf probeer wijs te maken.

Zoals het liedje "Last Breath", dat een soort liefdesliedje is. Of de vraag hoe we de balans tussen leven en dood ontwikkelen. Ik las het in een interview … Kun je daar wat dieper op ingaan?
Een van mijn belangrijkste doelen in het leven is om aanwezig te zijn en het leven ten volle te leven. Niet zoveel mogelijk doen, maar leven en dingen doen met een grotere aanwezigheid. Een andere grote inspiratiebron is het boek "De kracht van het nu" van Eckhart Tolle. Ik stel mezelf niet veel vragen bij de dood, omdat ik geloof dat het leven het enige is dat we zeker weten, dus probeer ik het te leven  lief te hebben tot de "laatste adem".

Het is ook puur kwalitatief een perfecte plaat, zonder die warmte uit het oog te verliezen. Het album ‘All We Need’ werd geproduceerd door Bjarne Stensli. Deze man produceert het album van verschillende Noorse acts waaronder A-Ha en Madrugada. Hoe groot was zijn invloed en hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Bjarne is zo'n geweldige producer, maar ook een hele aardige vent. We kenden elkaar toen we kinderen waren, maar daarna zijn we elkaar zo'n twintig jaar uit het oog verloren. Ondertussen ontwikkelde Bjarne zich tot een geweldige producer voor zoveel grote artiesten en ik dacht ik bel hem eens op. En we kwamen beter dan ooit bij elkaar, we waren een verrassend goede match. Ik ben hem veel dank verschuldigd voor deze plaat. Zowel voor het geweldige geluid, maar ook voor het pushen van mij om beter te presteren op mijn zang en mijn gitaarspel.

Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
Heel goed. Goede recensies en mensen houden live van de nummers. Vooral "Last Breath" raakte een zenuw en werd veel gedraaid op grotere radio's in Duitsland en Italië.

Wat zijn je verwachtingen van deze plaat, nu je toch al wat reacties hebt gehad, zijn die verwachtingen uitgekomen?
Mijn motto voor het leven en onderweg is: "Verwacht niets, wees op alles voorbereid". Dus alles wat op mijn pad komt zie ik als een bonus. Volgens dat motto ben ik erg blij met het resultaat.

Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar? touren jullie ook in de zomer (Belgische festivals eventueel)?
Tot nu toe is er slechts één concert gepland in de BeNeLux op 21 mei in het Lokaal 42 in Helmond. Corona heeft zeker alles veranderd dus ik moet opnieuw beginnen met het opbouwen van nieuwe connecties.

Wat zijn je grote ambities? Is er een soort doel dat je voor ogen hebt, of ben je daar niet mee bezig?
Ik heb geopend voor A-HA voor 10.000 mensen en ik heb het voorrecht gehad om in de Royal Albert Hall te spelen. Ik heb het gevoel dat ik niet veel groter kan doen dan dat, dus alles wat erbij komt is een bonus. Maar dat gezegd hebbende - ik zou graag meer toeren in België en Nederland.

Pics homepag @Pierluca Taranta

Heel erg bedankt voor het luisteren naar mijn nieuwe album en ik hoop jullie allemaal snel op de weg te zien!

Amber Meulenijzer - Het onderzoek naar die speakers en hun klankkleur is wat me nu vooral bezighoudt. Het is een blijvend onderzoek rond textuur, de klanken zelf en de akoestiek van de verschillende plaatsen waar ik de luidsprekers installeer

"Met een achtergrond in geluid en beeldende kunst, onderzoekt ze de spanning tussen deze velden. Door alledaagse verwondering en intuïtie te combinere,n een algemene nieuwsgierigheid naar de grenzen en flexibiliteit van verschillende materialen, maakt ze werk met theatrale, cinematografische en poëtische elementen.", lezen we in de biografie over de Brusselse klankentovenares Amber Meulenijzer.
Op BRDCST festival in de AB liet ze een tipje van de sluier zien van hoe dat klinkt.’De luisteraar wordt dan ook letterlijk meegesleurd in een verhaal van drones die intiem als oorverdovend hard blijven nazinderen in je hoofd.  Amber Meulenijzer prikkelt met haar klankvirtuositeit een breed uiteenlopend veld aan emoties. Die klankentapijtjes wekken beelden op die angst, pijn, vreugde en genot perfect met elkaar verbinden. Wat een palet aan klanken!’, schreven we; het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/90173-brdcst-2023-dag-2-wat-is-jazz-anno-2023.html
We hadden een fijn gesprek over haar werk, de ambities en de toekomstplannen en ambities.

Je bent al op zeer jonge leeftijd interesse beginnen krijgen in ‘de kunst van geluid’ en alle aspecten daaromtrent. Wat heeft de interesse gewekt om die richting te kiezen?
Ik ben destijds Radio gaan studeren aan het RITCS, een heel brede richting met allerlei mogelijkheden, van audiodocumentaire, tot audiofictie, radioprogramma’s maken, en - de richting die ik misschien nadien wel het meest ben uitgegaan - audio: hoe vertel je een verhaal in geluid? Tijdens mijn studie al groeide de interesse om ook beelden te gaan combineren met geluid, verder te gaan denken dan een klassieke stereo opstelling en te experimenteren met installatieve elementen die ook een fysiek of visueel aspect toevoegen aan de klankervaring.

Ik denk wat dat geluid betreft, de inspiratie eindeloos kan zijn, geluid is overal… maar wat is je allergrootste inspiratiebron?
Ik moet bij deze vraag eigenlijk vrijwel meteen denken aan inspiratiebronnen binnen de visuele kunsten. Voor mijn eindwerk aan het RITCS werd ik destijds begeleid door Hans Op de Beeck, wiens installaties en films mij nog steeds enorm prikkelen. In de landschappen die hij schept spreken stilte en geluid tegelijk, het zijn omgevingen die de verbeelding aan het werk zetten, maar haar tegelijk de ademruimte geven die ze nodig heeft. Ook Roy Andersson en zijn films, dat theatrale, een abstractie van dagdagelijkse activiteit die dan opeens helemaal anders begrepen wordt, zeer boeiend. Qua geluid put ik tegenwoordig vooral inspiratie uit langdurige composities, ik ben aan het proberen leren om tijd te nemen om een verhaal te vertellen, en om dat te doen vind ik erg veel steun in de werken van Eliane Radigue of de hele orgel-revival beweging rond Kali Malone, Sarah Davachi, Caterina Barbieri ed. Ook de eerder collage-achtige stukken van bvb Frans Zwartjes of Gregory Whitehead zijn inspirerend voor me. Door de laatste jaren veel aan de slag te gaan met het type speakers dat ik gebruik (oude intercomsystemen, hoorn-luidsprekers ed) ben ik ook echt aan het werken in en met ruimtes, om akoestiek en ruimtelijke ervaring te gaan gebruiken als compositoir element. Daarin is Maryanna Amacher een hele grote inspiratie, de manier waarop zij de ruimte analyseerde, tijd nam om ter plekke te werken en luisteren, all the way. Ik wou dat ik de kans had gehad om eens in haar installaties rond te lopen.

Ik vind ook het theatrale aspect aan je werk zo opmerkelijk
Ja, ik merk wel als ik bezig ben met geluid en installaties, dat er een soort spanning is die te maken heeft met theater. Het gaat dan eerder over een soort aanwezigheid. Alsof er op elk moment iets kan gebeuren, of iemand binnen kan wandelen. Of de scène juist net verlaten is en wij als toeschouwers achterblijven.

Het was me in de AB opgevallen …Binnen die theatrale context is er de fantasieprikkeling, je vertelt verhalen met klanken, die je in woorden niet kunt uitdrukken. Is dat je bedoeling, het vertellen van verhalen zonder woorden?
Dat is iets wat ik echt heb uitgetest heb in AB . Ik was benieuwd wat dit zou worden en ben heel blij dat ik daar de kans heb gekregen om dat onderzoek te beginnen voeren. Het gaat voor mij vaak vooral om een spel met textuur, akoestiek en richting, waarbinnen dan een verhaal ontstaat. Maar doordat er daarbinnen zodanig veel ruimte is voor interpretatie weet je natuurlijk nooit hoe dat overkomt op andere mensen. Dat merk je achteraf, als mensen me zeggen dat ze deze of die beelden hebben gezien - als een soort reis door je onderbewustzijn. Als mensen aanknopingspunten vinden rond het verhaal dat wordt verteld met de klank, dan ben ik in mijn opzet geslaagd.

Dat is ook wat ik opmerkte op het BRDCST festival. De luisteraar werd letterlijk meegesleurd in een verhaal van drones die intiem als oorverdovend hard blijven nazinderen. Ik had alleen beetje het gevoel dat je in het kleine Salon wat beperkt was in je mogelijkheden, ik vroeg me af ‘wat had dit in de grote zaal kunnen geven', hoe heb je dit concert zelf ervaren en had je niet liever in de zaal opgetreden?
Eigenlijk is er extra ruimte vrijgemaakt binnen de programmatie van het festival. Per avond werd er aan de line-up van het festival één act toegevoegd in het AB Salon. Doordat er verder geen andere artiesten in die zaal moesten installeren, was er tijd om de dialoog van de luidsprekers met de ruimte echt te gaan uittesten - een grote luxe eigenlijk binnen een festival-context. Natuurlijk ben ik benieuwd wat dit zou geven op grotere schaal, in een andere ruimte, dat is altijd een inherent deel van het experiment en mijn installaties. Maar het was nu vooral de bedoeling om de mogelijkheden uit te pluizen, en dat is goed gelukt in AB Salon.

In heel die ervaring, en naast al die luidsprekers, viel deze achteraan de zaal het meest op; wat was de functie dan net met die ene luidspreker?
Ik had een achttal kleinere hoorn-luidsprekers mee, en een grote Amerikaanse hoorn-speaker achteraan de zaal. Die speakers hebben elk hun eigen functie binnen de ruimte - hun eigen stem eigenlijk - afhankelijk van welke klanken ik erdoor stuur en hoe ze op hun eigen manier het geluid filteren. Sommige frequenties klinken performanter in dat type speakers, andere gaan totaal op in de massa. De grote luidspreker achteraan in de zaal heeft weer een ander klankenpalet. Zelfs als ik er dezelfde geluiden door stuur, klinken ze anders, door het materiaal van de speaker en zijn positie in de ruimte. Het wordt zo weer een ander element in de compositie om mee te kunnen spelen.

Ik volg je, maar los daarvan, vind ik vooral hoe oorverdovend de stilte kan klinken; wat is je mening? Is de stilte, binnen die context, een inspiratiebron?
Ja, stilte zit voor mij vol textuur . Als je naar ‘niets’ luistert hoor je dikwijls een soort ruis om je heen, vaak zitten daarin al lichte verschillen in frequentie of intensiteit. Het voelt aan als een soort stroom waarin andere geluiden drijven, die soms die beweging weer doorboren om op de voorgrond te treden. Geluid en stilte zijn in sé allebei een soort massa die op je afkomt, je omringt, het komt er dan op aan om binnen die stroom plekken van houvast  te vinden om mee te kunnen drijven in dat verhaal.

Over stilte en geluiden gesproken. Mijn gedeeltelijke doofheid sinds mijn geboorte zorgt ervoor dat ik anders naar ‘geluid’ moet luisteren,  ik hoor niet alle klanken, maar voel wel klanken die iemand normaal hoort, niet hoort. Heb je al gewerkt met mensen die met deze handicap rondlopen of is dat eventueel een mogelijke piste?
Ik veronderstel dat je, met die handicap, meer met je lichaam luistert dan met je gehoor? Concreet heb ik daar nog niet mee gewerkt, maar in mijn installaties ligt de focus vaak niet alleen op het geluid zelf, maar ook op de ruimte en hoe die samen met de klank iets communiceert. Mijn werk Saab Sculptures bijvoorbeeld, is een reeks installaties met mijn wagen. Er is wat dat betreft al een soort code van hoe je lijf omgaat met dat object, de schaal ervan, de manier waarop je er rond beweegt. Je krijgt soms eerder visuele prikkels en dan pas vervolledigen de geluiden het verhaal. Ik denk dat het altijd boeiend is om te onderzoeken hoe mensen geluid ervaren op verschillende manieren, hoe om te gaan met het lichaam, de blik sturen, … het zijn allemaal elementen die de totaalervaring vormgeven.

Geluidskunst is ook een dynamische scene , zeker in Vlaanderen en vooral in Brussel sinds de jaren ’90. Er zijn voldoende artiesten binnen die scene die hun stempel hebben gedrukt, waaronder jij, hoe komt het toch dat Vlaanderen en Brussel zo een bakermat zijn, als klein landje in Europa en de wereld, denk je?
Ik woon nu tien jaar in Brussel, dus ik denk dat dat de plek is waar ik het meest kan over zeggen. Je hebt hier gewoon heel veel diversiteit, heel veel inspirerende mensen, ik denk dat er in deze stad veel samenkomt. En naast wat er broeit onder artiesten, zijn er ook veel organisaties die dat ondersteunen zoals Q-O2 of Overtoon, die geven geluidskunst echt een plek en een podium, ook STUK in Leuven of Musica in Pelt zijn plekken die daar actief aandacht aan besteden. Als klankkunstenaar heb je het gevoel dat je ergens terecht kan. Ook binnen de muziekcircuits zijn er veel mensen die van experiment houden. Dus zo ontstaat er een soort kruisbestuiving, die ervoor zorgt dat klankmakers zich weer kunnen uiten binnen die scene.

Je hebt ook deelgenomen aan het festival OORtreders in 2022, een zeer interessant concept met oneindige mogelijkheden, lijkt me; hoe bijzonder was die ervaring?
Voor Musica’s OORtreders festival heb ik een residentie gedaan hebben met mensen van plaatselijke fanfares uit Pelt en de dorpen errond. De bedoeling was om een soort trage processie te doen, met klanken van koperblazers, gecombineerd met luidsprekers op het dak van mijn rijdende Saab Sculpture (dezelfde speakers als degene die ook voor BRDCST werden opgesteld). Na enkele jaren van onderzoek en experiment om de stem van die hoornspeakers te leren kennen, vooral met opnames of pure sinusoïde tonen, dacht ik dat de klank van koperblazers wel eens het uittesten waard zou kunnen zijn. Door de harmonics en overtonen bij dat soort instrumenten is één noot al zeer rijk aan klank. Samen met de muzikanten zijn we gaan bekijken welke noten we konden gebruiken, hebben vervolgens opnames gemaakt om die te versterken door de twaalf speakers op het dak van de Saab. Dit werd een basis-soundscape als een soort drone-akkoord, waarbinnen de muzikanten tijdens de performance nog de ruimte hadden om binnen die context en tonaliteiten te improviseren. Het was een mooie ervaring, erg interessant voor mij om met die klanken aan de slag te gaan en een deel van de performance ook uit handen te geven door voor de gelegenheid de dubbele rol van dirigent-chauffeur op te nemen.

Je hebt al enkele werken uitgebracht zoals ‘De Koffie Wordt Koud’, enkele jaren terug, ook al vind ik dat jouw muziek vooral een live beleven moet zijn; nog werkjes in het verschiet? Wat zijn de toekomstplannen?
De komende weken is het even stilte voor de storm, maar in juni staat er heel wat op het programma! In Duitsland bijvoorbeeld toon ik een Saab Sculpture op de Monheim Triënnale: The Sound, een klankkunst-expo en parcours met tal van installaties in een klein stadje tussen Keulen en Düsseldorf. Wat ik precies ga doen wordt zoals altijd ter plekke bepaald, maar het plan is om aan de slag te gaan met resonanties van de kerkklokken in de buurt en op basis daarvan een compositie te maken. Verder is er in ook een Open Oscillator Festival in Amsterdam, daar ga ik aan de slag in de tuin, en Bruismelk Festival in Turnhout, waarvoor ik meer een podium-performance in elkaar zal steken zoals op BRDCST. Eind juni ga ik in Fribourg, Zwitserland, een stuk maken samen met klank wizard Gérald Wang onder een gigantisch viaduct met betonnen bogen, ook weer een compositie met speakers ter plekke, met de geweldige akoestiek van die plek. Door de betonnen wanden komt de klank wel twaalf keer terug, een heel klein geluid wordt daar al meteen heel groot.

Wat platenwerk betreft staat er niets op de planning?
Voorlopig niet. We zijn wel volop aan het experimenteren en opnemen met ons een duoproject met Lukas De Clerck: 2GIRLSNAMEDSERGIO. We hebben een relatief nieuwe setup waarbij we spelen op twee verschillende orgels, luidsprekers en verschillende blaasinstrumenten en lange drone-achtige composities maken. We maken vooral improvisatie en lange composities die spelen met harmonie en disharmonie, klanken die elkaar aanvullen en dan terug botsen. Daar zou je deze zomer misschien wel van kunnen horen.

Zou het niet interessant zijn om toch iets op plaat uit te brengen? Ik zou direct een plaat van jou kopen …
Ik ben eigenlijk altijd vooral bezig met de installatie en performance ter plekke, ik probeer deze wel altijd te documenteren, maar voor mij is het uitbrengen van muziek minder vanzelfsprekend. Het werk Saab Fanfare van tijdens OORtreders is nu uitgekomen op cassette via Ediçoes, ik moet zeggen dat ik totaal niet wist wat dat ging geven. Het is weer een heel ander verhaal, je bent volledig op klank en verbeelding aangewezen, zonder de visuele elementen die zo’n groot deel uitmaken van mijn werk. Ik ben die wereld nu pas aan het ontdekken, maar ben zeker nieuwsgierig om hier meer mee te doen. De uitdaging zal zijn om de akoestiek van de plaatsen waar ik kom, de dialoog en de klankwereld die daar ontstaan, te vertalen naar de luisterervaring van iemand die thuis naar de plaat luistert.

Ondertussen heb je al heel wat verwezenlijkt … De mogelijkheden qua geluidskunst zijn eindeloos; waar blijft die inspiratie toch vandaan komen?
Het onderzoek naar die speakers en hun klankkleur is wat me nu vooral bezighoudt.. Het is een blijvend onderzoek rond textuur, de klanken zelf, en de akoestiek van de verschillende plaatsen waar ik de luidsprekers installeer. Er zijn nog veel plekken die we kunnen bezoeken en ontdekken. Het is wat ter plekke en op die momenten gebeurt, dat me telkens inspireert.

Er zijn nog voldoende werelddelen te ontdekken, die in onze Westerse cultuur  ondanks alles nog wat onbekend zijn zoals in Japan , Afrika en zo… daar zitten nog veel mogelijkheden vermoed ik?
Jazeker, beeld je in: een residentie in een oude watertank of in een tunnel ergens ondergronds, dat lijkt me ook interessant. De mogelijkheden zijn zodanig oneindig dat ik hiermee nog vele jaren kan doorgaan. Om telkens op die plekken te ontdekken welke soort geluiden daar welk verhaal vertellen.

Wat BRDCST betreft, zijn er interessante dingen die je hebt gezien en die je aanspraken?
Elvin Brandhi in Bonnefooi was interessant om te zien en horen, en ook Yeah You, het duo samen met haar vader later op de avond . Heel mooi om te zien hoe ze daar samen zo’n sterke performance neerzetten, elk op hun eigen manier en toch samen. Het is ook zodanig in your face, dat vind ik heerlijk. Het is iets waar ik zelf minder geneigd toe ben, daarom vind ik het fascinerend om te zien hoe dat communiceert.

Voor mij was dat een confrontatie met mijn innerlijke demonen, iets van waanzin…

Pics homepag @Lukas De Clerck

Bedankt voor dit fijne gesprek

www.ambermeulenijzer.be
www.instagram.com/ambermeulenijzer

The Milk Factory - Samenwerkingen tussen culturen zijn interessant omdat je, naast je eigen cultuur, erachter komt wat er in de andere culturen omgaat. En vice versa

Edmund Lauret en pianist Thijs Troch, zijn exponenten van de avontuurlijke Gentse jazzscene die momenteel furore maakt; ze kwamen na een duoconcert op het idee om een nieuw project op te starten, met Viktor Perdieus (tenorsaxofoon), Jan Daelman (dwarsfluit), Kobe Boon (bas) en Benjamin Elegheert (drums) was het collectief The Milk Factory geboren. Ondertussen heeft de band al heel wat watertjes doorzwommen, nu was het tijd voor iets nieuws en toevoeging van en stem. Bandleden Kobe Boon en Viktor Perdieus studeerden een jaar in Göteborg en maakten er kennis met Zweedse vocaliste Hannah Tolf. Zij wordt toegevoegd aan de line-up. Tolf zingt, componeert en improviseert op het raakvlak tussen akoestische en elektronische muziek, tussen pop en jazz, het bekende en het onverwachtse. De formatie bracht eind april zijn plaat ‘Vandrare’ uit via WERF records; we hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Hannah en Edmund. En we polsten uiteraard naar de verwachtingen en verdere plannen.

Het zijn bijzonder 'rare' jaren geweest, ook al is het volgens mij nog niet voorbij, hoe zijn jullie als muzikanten die tijden van corona en daarna doorgekomen?
Hannah: In Zweden was er een andere lockdown dan in de rest van Europa, wij gaan anders om met de COVID situatie dan in andere landen. Wij hadden geen lockdown, hoefden geen mottenmaskers op, maar alles was gesloten, we hadden geen mogelijkheden om concerten en andere dingen te doen. In zekere zin was het moeilijk, maar persoonlijk had ik een baan in het theater in Duitsland, als freelancer. Het was in die tijd moeilijk voor freelance muzikanten om hulp te krijgen in Zweden, dus na een tijdje werd het moeilijker. Maar na een lange tijd maakten ze het makkelijker voor ons, en we begonnen hulp te krijgen.

Ik vraag dit, omdat ik dacht dat jullie dit project begonnen in het midden van de COVID (als ik het goed heb). Sommige bands die in die tijd projecten begonnen, gaven het op voordat ze iets maakten omdat het frustrerende tijden waren, hoe gaan jullie ermee om? En het toch doen?
Edmund: het project begon in deze corona ja, de eerste keer dat we elkaar ontmoetten was vorig jaar. in juni, zo'n beetje het einde van deze corona tijden. De slechtere tijden waren al voorbij, dus we hadden geen problemen om met elkaar in contact te komen. Dus we konden het corona gedoe overslaan. Toen we dit project begonnen...
Hannah: we konden het gewoon in beweging houden, deze tijd had geen effect op het maken van dit project.

En nu komt het album eraan. Ik heb naar 'Vandrare' geluisterd. Enkele gedachten: Ik hou vooral van de combinatie van improvisatietechniek en een dromerige stem die de gevoelige snaren raakt. Was dat een bewuste keuze?
Edmund: Onze saxofonist Victor ontmoette Hannah toen hij in Zweden studeerde, en we wisten dat Hannah veel met improvisatie bezig was, en dat is een van de redenen waarom we haar vroegen met ons samen te werken. Dus op die manier was het zeker een bewuste keuze.

Is het ook een bewuste keuze om hiermee een ander publiek aan te spreken of niet? Omdat jullie andere wegen bewandelen dan de jazz cultuur waar jullie in zitten... Hannah haar stem geeft een meer dromerige popsfeer, vandaar …
Edmund: De keuze om met een zangeres te werken opent natuurlijk veel deuren, we hopen ook dat fans die van instrumentale muziek houden de zang die we met Hannah doen ook waarderen. Dus het kan zeker mensen aanspreken die ons nog niet kennen. Waarom niet...

Naast het dromerige karakter, is er soms ook een bevreemdende sfeer aanwezig zoals in 'Ljumma vindar' , klopt dit?
Hannah: Ik weet alleen tijdens het proces dat het ons beviel wat daar gebeurde. Soms was er inderdaad die mysterieuze sfeer, ik weet het niet

Ik hou er ook van dat de teksten in het Zweeds zijn, maar waarom niet in het Engels (het creëert wel een bijzonder rijke sfeer). Zelfde vraag, is het een bewuste keuze om in het Zweeds te zingen en niet in het Engels en waarom?
Hannah: Zoals Edmund al eerder zei, het kan andere deuren openen. Ik wilde gewoon in mijn eigen taal zingen omdat het me een goed gevoel gaf om in het Zweeds te zingen, iemand noemde het om in het Zweeds te zingen en ik voelde me goed bij het idee om dat te doen, het maakt het origineel want er zijn genoeg liedjes in het Engels, wat fijn is om te doen. het wijst ook op de samenwerking tussen Zweden en België, dat' was ook een reden om het in het Zweeds te zingen. Het voelde ook natuurlijk om het zo te doen...

Het maakt deze plaat tot een origineel meesterwerk. Maar er is meer, op bepaalde momenten, wat je doet met je stem, doet me denken aan een artiest als Bjork (dat is een compliment, ik ben een grote fan van Bjork); wat is jouw mening?
Hannah: Ik heb niet naar Bjork geluisterd, of ben een grote luisteraar van Bjork. Maar ik heb enkele nummers beluisterd die ik erg goed vind. Het is niet dat het mijn belangrijkste inspiratie is, maar bedankt voor het compliment...

Het is een zeer gevarieerde plaat, maar ook een fusie van twee culturen, namelijk de typisch Belgische jazzcultuur en de Scandinavische; wat is je mening?
Hannah: Samenwerkingen tussen culturen zijn interessant omdat je, naast je eigen cultuur, uitzoekt wat er in andere culturen omgaat. En omgekeerd. Naast de persoonlijke ervaring deel je een muzikale taal.

Los van dit alles, Edmund: om jullie echt te lanceren, is het geen probleem om een Belgische band te zijn, ik blijf erbij dat Milk Factory (of Nordmann) als ze een Engelse band waren, beroemd zouden kunnen zijn; is het dan geen probleem om als 'Belg' voet aan de grond te krijgen of is dat kort door de bocht?
Edmund: Dat weet ik niet, jazz is geen mainstream muziek. We verwachten niet hetzelfde als een commerciële popartiest. Maar ik denk dat we het heel goed doen als band in België. We mogen niet klagen.

Laten we het hebben over de toekomstplannen met dit project. Zijn er plannen voor festivals of concerten? Binnen- Buitenland?
Edmund: Er zijn plannen voor een Zweedse tour, maar we hopen ook dat we in Nederland, Duitsland en enkele festivals kunnen spelen.

Het album kwam uit eind april, wat zijn de verwachtingen van deze plaat?
Hannah: het is een heel mooi album waar we trots op zijn. Ik kijk ernaar uit om deze muziek, de teksten hier in Zweden en overal te delen. Het is ook heel persoonlijk. Hopelijk houden de mensen van wat we hier doen... we hopen dat ze het mooi vinden, want het is een heel persoonlijke plaat.
Edmund: We hebben nog maar één concert gespeeld met Hannah, dat was in Bozar (Brussel), meteen na dat concert hebben we het album gemaakt, we kregen erg goede reacties na dat optreden. Dat is dus heel hoopgevend voor de toekomst, ik hoop dat de plaat ook zulke reacties zal krijgen.

Die vraag stelde ik al tijdens ons laatste interview (met Milk Factory in 2019), ondertussen is alles zo geëvolueerd dat je muziek kan ontdekken op Spotify en alles gaat snel via tik tok; is het in deze tijden nog interessant om nog cd's uit te brengen? waarom?
Edmund: in sommige muziekstijlen zijn er nog steeds mensen die liever platen kopen. Zelfs vinyl blijft de favoriete manier om naar muziek te luisteren. Er zijn bands die een paar single's uitbrengen en dat is het, maar in onze wereld, vooral in de jazz, zijn er nog steeds veel mensen die liever een plaat kopen.
Hannah: Ik geef een voorbeeld, ik ben aan het verhuizen dus ik ga mijn spullen doorzoeken en vond een aantal boeken, het is niet dat ik ze ga lezen, want tegenwoordig kun je naar boeken luisteren, je vindt zeker andere manieren om je uit te drukken. Bij muziek wil je die plaat in je hand houden, de hoes voelen en uit dozen in je huis horen. Ik denk dat veel mensen naar Spotify luisteren, maar de voorkeur geven aan een LP omdat het voelt als een cadeautje dat je in je hand hebt, zo voelt het voor mij....

Tot slot, je ambitie was toen 'Eigenlijk niet’ .... Het hoofddoel is muziek maken, en dat kunnen blijven doen. Ook met onze andere projecten; ’geldt dat nog steeds? en voor jou Hannah?
Edmund: het doel is om live te spelen, als je een album maakt wil je live spelen dat is voor mij het belangrijkste.
Hannah: : Ik ben het ermee eens, we hadden dit ene concert en dat was een geweldige ervaring, de muziek die je hebt opgenomen op het podium spelen voor mensen die ervan genieten? Het is nog steeds het belangrijkste doel en ambitie voor elke muzikant. Het was leuk om dit ene concert te hebben voordat we het album opnamen. Meer concerten geven na het maken van een album, is inderdaad het belangrijkste doel...

Pics homepag @Anton Coene

Bedankt voor dit leuke gesprek

Thenra Collectivum - Kludde/Welcome To Holyland - Muziek blijven brengen waar we zelf achterstaan, en waarmee we mensen die ons nu volgen, kunnen blijven aanspreken, is onze ambitie

Twee release shows op dezelfde avond, kregen we eind maart in de Asgaard Gentbrugge.  Enerzijds stelde Kludde zijn nieuwste plaat ‘De Horla’ voor. Anderzijds stelde Welcome To Holyland zijn debuut schijf ‘OMINOUS’ voor. Beide releases gebeuren via Consouling Sounds. Wij waren erbij in de Asgaard en gingen gewild mee in het verhaal dat beide bands ons, elk op hun eigen wijze, boden. Het verslag kun je hier nog eens nalezen  https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/90079-kludde-welcome-to-holyland-pure-duisternis.html
Vooraleer de bands het podium onveilig maakten, hadden we een fijn gesprek over hoe het hen is vergaan sinds de corona tijden en welke impact dit op de bands en hun muziek heeft gehad. Eveneens hadden we het over de verwachtingen van de nieuwe plaat. Ook ambities en de toekomstplannen kwamen aan bod.

Ons laatste interview met Kludde was naar aanleiding van de release van ‘In de Kwelm’, een folkloristisch meesterwerk. Ondertussen zaten we in een coronaperiode, is er veel gebeurd (waaronder een prachtig solo werk van Wim; Nachtmaer’s ‘Van de Mare Bereen’). Maar ook Welcome To Holyland heeft wel een verhaal te vertellen rond die periode. Wat is de grootste verandering in die paar jaar? Welke impact heeft die tijd op jullie gehad? En hoe is het beide bands vergaan ondertussen?
Kludde: Wat ‘De Horla’ betreft was het feitelijk de bedoeling die plaat twee jaar eerder uit te brengen, de nummers waren al klaar, we waren zelfs al met de opnames begonnen. Maar door die corona periode is alles wat uitgesteld geraakt. Het voordeel is dat we het album hebben kunnen bijschaven, en beter maken dan het oorspronkelijk was voorzien. Wat we twee jaar terug hadden gemaakt ging een goed album geweest zijn, maar de huidige versie is gewoon nog veel beter. Ook hadden we de tijd om het visuele aspect volledig uit te werken. Hierbij gaat de eer vooral naar beeldend kunstenaar Wesley Dewanckel die instond voor de prachtige tekeningen die gebruikt zijn voor de videoclip (en de videoclips die er nog aankomen) en de graphic novel/artbook die in september samen met de vinyl zal uitkomen.
Welcome to Holyland: Wat ons betreft, ook wij hadden genoeg nummers om een nieuw album op te nemen. In de periodes dat het toegestaan was om te repeteren hebben we echter al die nummers terug ontleed en er de beste stukken uitgefilterd. Daar zijn dan een deel nieuwe riffs bijgekomen die we dan in elkaar gepuzzeld hebben tot de nummers die nu op ons debuut album ‘OMINOUS’ staan. Shows hebben we niet meer gedaan in die drie jaar, maar we hebben de tijd wel nuttig gebruikt om de beste nummers te schrijven die we op dat moment konden schrijven.

In het vorige interview zeiden jullie ‘Een Kludde plaat zal altijd een beetje anders klinken dan de plaat ervoor, we doen nooit twee keer hetzelfde’. Ik heb de nieuwe plaat ‘De Horla’ en ook nu weer zit er een verhaal achter, spatten de donkere emoties naar alle kanten en is er een duistere verbinding tussen fantasie en realiteit. Klopt dit en waar ligt het verschil met de vorige plaat voor jullie? Deze van Welcome To Holyland heb ik helaas nog niet beluisterd, maar ook hier, wat is het verschil met andere releases (een demo dacht ik, want dit is jullie debuut plaat eigenlijk?
Kludde: De invalshoek bij ‘De Horla’ ligt toch voornamelijk op de sfeer en het is deze keer een heel conceptalbum. ‘In De Kwelm’ was gebouwd rond afzonderlijke folklore verhalen, de sound was zwaarder, compactere nummers met de bedoeling echt het kot af te breken. Bij ‘De Horla’ ligt de nadruk eerder op de sfeerschepping. Het is de eerste keer sinds het ontstaan van  Kludde dat we een verhaal helemaal zelf hebben verzonnen en uitgedokterd, we hebben onze fantasie laten werken en hebben ons niet gebaseerd op locale folklore van bijvoorbeeld Aalst zoals bij ‘In de Kwelm’ het geval was. Qua sound is het een tikkeltje meer black metal geworden, daar tegenover staat ook dat het ons meest gevarieerde album is.
Welcome to Holyland: Bij ons is het verschil wat kleiner, er zit wat meer afwisseling in ‘OMINOUS’. De nummers van de demo hadden riffs die we soms twee tot drie minuten bleven herhalen, dat repetitieve zit er nog steeds in, maar we vallen er minder op terug. We hebben wel geprobeerd om even zwaarmoedig te gaan als op de demo, maar dus met een meer gevarieerde aanpak. Voor de rest is er niet veel veranderd aan onze sound. Vuil, naturel en mogelijks nog iets zwaarder dan op de demo.

Ik zou het kunnen opzoeken, maar waar gaat ‘De Horla’ echt over? Een donker verhaal over Lust, Haat en Wraak, waarin nieuwe sferische richtingen worden verkend. Staat in de biografie, kun je daar wat dieper op ingaan, het klinkt ook intens. Is er iets bij jullie veranderd dat er zulke gevoelens boven komen, of hoe moet ik dat zien?
Het is sowieso dat er bij onze muziek per definitie al negatieve gevoelens naar boven komen, we zingen niet over bloemetjes en bijtjes. We zijn absoluut geen haatdragende mensen of zo. Maar het kan wel therapeutisch werken om al die negatieve gevoelens te uiten via onze muziek, gevoelens van soms woede en frustratie die boven kunnen komen verstoppen in songs, kan helpen om die gevoelens te kanaliseren en een plaats te geven. Veel meer moet je daar niet achter zoeken, zowel bij Welcome to Holyland als Kludde is dat het geval.

Ik wil er toch dieper op ingaan, want deze corona periode heeft bij veel mensen en zeker in omgang met elkaar, toch wat teweeg gebracht, zeker in negatieve zin. Heeft dit ook op jullie een invloed gehad in het schrijven van muziek? Zoals deze platen bijvoorbeeld? Of niet?
Wat de muziek van de platen betreft niet, want neem nu ‘De Horla’ die was al klaar voor die corona periode, het idee was er en de uitwerking is wat verfijnd, maar los van die corona periode dus nee, dat heeft geen invloed gehad op onze muziek. En dat geldt ook voor Welcome To Holyland. Wat wel het geval is, het album heeft kunnen groeien doordat alles stil is gevallen. We hebben er dus wat langer kunnen aan schaven, links en rechts verbeteringen aanbrengen. Waardoor het een beter album is geworden dan twee jaar geleden. En dat is ook bij Welcome to Holyland het geval, we hebben de nummers herschreven en er de minder goede kantjes uitgehaald en verbeterd. Wat ook zo is, het had weinig zin om een album uit te brengen als je ze niet live kunt voorstellen. Doordat we dit niet hebben gedaan kregen we de mogelijkheid om aan de nummers intensiever te werken. Die periode heeft voor beide bands een positieve invloed gehad op de songwriting, laat het ons daarbij houden.

Een andere grote verandering sinds die corona, ondervind ik toch bij gesprekken met andere bands, dat het moeilijker is geworden om concerten te boeken of jezelf te verkopen als band. Want ook organisatoren spelen op veilig en boeken bands of artiesten waarvan ze zeker zijn dat hun zaal zal uitverkopen (of zo goed als). Ondervinden jullie dat ook? Dat dit is veranderd na corona?
Kludde: Allereerst zit je met al die concerten die geannuleerd waren in de covid periode, deze werden dan uitgesteld en verlegd naar latere datums. Dit had als gevolg dat vorig jaar, en zelfs dit jaar iedere concertzaal al lang volgeboekt was en is. Zo hadden we nog geprobeerd om vorig jaar een mini tour in het buiteland te organiseren, maar helaas door overboeking was dit niet mogelijk. Anderzijds lag onze focus niet op live spelen, we hebben een drietal shows gedaan, waaronder Desertfest in Antwerpen, maar we hebben er zeker een vijftal geweigerd, om de simpele reden dat het afwerken en opnemen van ons nieuwe album belangrijker was op dat moment dan een set in te repeteren.
Welcome to Holyland: Wij hadden één concert in de covid periode, maar die hebben we helaas moeten annuleren door gezondheidsproblemen van Wim. Verder waren we ook niet echt bezig met te zoeken naar concerten, maar lag zoals bij Kludde de focus volledig op het afwerken van ons nieuwe album. Nu de covid periode voorbij is en het album klaar is hopen we natuurlijk dat er zich nieuwe opportuniteiten aanbieden. We zien wel wat er in de bus valt.

Jullie zitten ook beide bij Consouling Sounds ondertussen. Een zeer fijn label dat graag bands die buiten de lijntjes kleuren een kans geeft; opent dit ook voor jullie andere deuren?
Bij Consouling is het belangrijk dat het hen diep moet raken eer ze met jou samenwerken. Anders beginnen ze er niet aan. Of dit andere deuren zal openen? Daarvoor is het nog een beetje te vroeg om daar antwoord op te geven. Maar hopelijk krijgen we dankzij het album dat we nu uitbrengen meer opportuniteiten  en kansen om mooie shows te spelen. Bij Kludde is dat met ‘In De Kwelm’ alvast heel goed gelukt, we hopen dat dat bij ‘De Horla’ ook het geval wordt en ook voor het debuut van Welcom to Holyland, maar om te zeggen of het andere deuren zal openen? Dat is voorlopig nog koffiedik kijken.

Het is niet de bedoeling dat jullie een ander publiek willen aanspreken via Consouling Sounds om zo op grote festivals te gaan staan en zo? Want jullie zitten wel in het extreme genre en dat maakt het (denk  ik) moeilijker om op die grote festivals te staan, of is dat dan weer niet de ambitie?
Kludde: We willen niet per se de grootste metalband van de wereld worden. We doen gewoon ons eigen ding, en hopen vooral onze fans te blijven bereiken hiermee. We gaan daarom zeker niet de commerciële toer opgaan, We zullen onze muziek om die reden ook  nooit aanpassen om toch op die grote festivals te kunnen spelen, dat is niet onze ambitie. Wel willen we muziek brengen waar we zelf achterstaan, en waarmee we mensen die ons nu reeds volgen kunnen blijven aanspreken.
Welcome to Holyland: En dat geldt dus ook voor ons, we weigeren eveneens te trappen in de val van commerce en dingen te doen waar we niet achter staan. Willen we meer mensen bereiken? Natuurlijk, maar dat zal niet ten koste van commerciële toegevingen in onze muziek zijn.

Maar toch, zowel Kludde als Welcome To Holyland heeft op het genre zijn stempel gedrukt, een beetje meer erkenning mag?
Kludde: Het zou leuk zijn uiteraard, om wat meer erkenning te krijgen, maar niet ten koste van onze eigen identiteit. We zijn allemaal vrienden onder elkaar, en ieder van ons doet dit uit pure passie voor de muziek, we doen dit allemaal achter onze werkuren en puur voor het plezier en diezelfde passie… Eens links en rechts een mooie show kunnen doen, en nog wat meer muziek maken en opnemen door de jaren heen. Meer moet dat voor ons echt niet zijn. Daar draait het dus ook echt om. Elke kans, hoe groot of klein die ook is, zullen we uiteraard aangrijpen, maar we willen absoluut niets forceren. We moeten ook toegeven, om nog eens terug te komen op een vorige vraag, dat we niet moeten gaan smeken om ergens te kunnen optreden. We zien zoveel groepen die echt bekender willen worden en wanhopig schooien om toch ergens te mogen optreden, om dan van een kale reis terug te komen. In het begin hebben we dat probleem ook ondervonden bij Kludde. Na het uitbrengen van ons debuut ‘In den Vergetelheid’ hebben we twee jaar België plat gespeeld. Tot dat er een soort vermoeidheid optrad. Ook bij ons publiek, doordat we per se overal wilden optreden. Eén van de redenen dat we daarna in hiatus zijn gegaan en het zo lang heeft geduurd om die vorige plaat uit te brengen. We willen dat nu vermijden.
Welcome to Holyland: Met beide voeten op de grond blijven, en niks forceren. Wat wel een droom is, is om eens een mini tour te doen met liefst een bijpassende en bevriende band. Een lang weekend naar bijvoorbeeld Duitsland of Nederland. Rekening houdende met wat mogelijk is, want we hebben allemaal dag jobs en gezinnen.

Je zegt het zelf, het is een hobby en passie die je combineert met een dagelijkse job, maar sommige zitten in meerdere projecten. Valt dit allemaal nog wel te combineren?
Net doordat het een passie is lukt dit perfect, als we maar met muziek kunnen bezig zijn. Daar leven we van op. Andere mensen gaan graag in het weekend naar een voetbalwedstrijd met alles erop en eraan of zijn intensief met sport bezig, wij zijn intensief met muziek bezig, dus dat valt wel degelijk te combineren. Net omdat het een hobby en passie is. Passioneel met onze muziek bezig zijn, is het belangrijkste. Bekendheid of faam is bijkomstig, als dat komt dan komt dat, maar het is die passie dat telt. We gaan niet op zoek naar die bekendheid, daarom dat we ook selectief zijn in optredens die we aanpakken. Als we telkens kunnen optreden voor een publiek dat enthousiast is om ons te zien, al doen we maar een vijftal concerten of zo, dan is dat voor ons al mooi mee genomen.

Deze avond kan dat zeker lukken, een fijne concertzaal en een 150 tal tickets verkocht dacht ik, zien jullie het beetje zitten voor vanavond?. Wat zijn de verwachtingen?
Als het publiek enthousiast is, dan zijn we tevreden mensen. We willen ons vooral amuseren en hopen dat de mensen dat ook doen die naar ons komen zien. Gezonde zenuwen ook, want voor bijvoorbeeld Welcome to Holyland is het zeer lang geleden eigenlijk,  Kludde heeft ondertussen al enkele keren opgetreden. Maar er is een gezonde brok zenuwen en veel goesting.

Om af te sluiten, een verkoop praatje, laten we beginnen met Welcome to Holyland, ik ben fan maar als je uw plaat zou willen verkopen aan mij, waarom zou ik jullie plaat kopen en wat maakt jullie zo uniek?
Welcome to Holyland: We zijn de zwaarste band van België (haha). Het is in elk geval zeer zware, logge en intensieve muziek die we brengen. Stonerdoom/sludge is een zeer kleine scene, die tien tot vijftien jaar geleden wel veel populairder was dan nu. Maar mensen die houden van zware, logge, naar doom neigende muziek zullen zeker hun gading vinden in ‘OMINOUS’ en in de band live op het podium.

Geldt dit voor Kludde ook, is dit ook voor jullie de verkooptechniek om een eventuele leek over de streep te trekken? Wat is het verschil tussen beide bands?
Kludde: Daar waar Welcome to Holyland meer traag en log is, gaat het bij Kludde vooral de snellere kant uit, daar ligt het verschil. Het optrekken van een ondoordringbare geluidsmuur. Kludde is een totaal andere sfeer dan Welcome To Holyland, hoewel er raakpunten zijn. Het technische aspect neemt ook wel meer de bovenhand bij Kludde, bij Welcome to Holyland wordt alles afgestripte tot de minimale essentie. ‘De Horla’ is het meest afwisselend album dat we ooit hebben geschreven, er zitten dus ook wel wat rustigere stukken in. Het is een verhaal, de muziek volgt de emotie rond de teksten en het verhaal, vandaar toch wat meer afwisseling. Maar we blijven toch als een wervelwind tekeer gaan, dat is typische aan onze muziek. Als mensen zich daar in kunnen vinden zijn we in onze opzet geslaagd.

Bij beide bands zit er toch een aspect dat de fantasie prikkelt, zitten jullie wat dat betreft op diezelfde lijn (met elk een eigen manier van aangeven) of zie ik dat verkeerd?
Beide bands hebben een totaal verschillende aanpak. Het zijn ook twee totaal verschillende genre’s. Kludde is voornamelijk een black metal band, hoewel er invloeden van doom en sludge in onze sound en songs zitten verweven. Welcome to Holyland is pure stonerdoom/sludge met misschien hier en daar een licht black metal invloed. Meer raakvlakken kunnen we niet opnoemen. Het concept is ook totaal verschillend. Bij Kludde gaat het meer de folklore kant uit, bij Welcome to Holyland gaan de teksten meer over dagdagelijkse dingen en gebeurtenissen uit ons leven. Uiteindelijk heeft het ook weinig zin om twee keer dezelfde muziek te maken. Nog één raakvlak is dat we beide deel uitmaken van ‘Thenra Collectivum’, wat de overkoepeling is van al onze bands en projecten.

Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar voor beide bands?
We hopen dat de beide albums een beetje aanslaan bij het publiek, en we daardoor door het jaar heen nog wat mooie kansen krijgen om verder op te treden. Dat is het voornaamste plan. Onze albums overal kunnen promoten. En ondertussen nieuwe nummers blijven schrijven. Inspiratie is er genoeg bij beide bands, om de cyclus te blijven laten draaien. Muziek schrijven, plaat uitbrengen, er live mee optreden… next.. dat is het voornaamste plan voor nu, en voor de toekomst. We zijn lang nog niet uitgezongen…

Pics homepag - Kludde@Piet Goethals

Bedankt voor dit fijne gesprek, ik wens jullie beide enorm veel succes dit jaar, uiteraard blijven we jullie op de voet volgen.

Les Nuits Botanique 2023 - Jeanne Added - Gebed in een groove van weemoed
Les Nuits Botanique 2023
Botanique (Chapiteau)
Brussel
2022-04-30
Erik Vandamme

Frankrijk heeft een patent op zangers en zangeressen …Edith Piaf is er eentje die in eenieders geheugen is gegrift. De Franse artieste Jeanne Added, ook al brengt ze een heel andere soort muziek, durft in de voetsporen te treden. Toen we haar 2016 live aan het werk zagen waren we danig onder de indruk van haar performance, maar dat nu net enkel werd verstoord door het geroezemoes van voetbal kijkende 'muziekfans' op het festival, want het was net het EK voetbal, waarbij fans naar het scherm aan te kijken waren, niet ver van het Green Room podium. Heel jammer, want ze misten een vrij unieke artieste binnen de scene.
In een overvolle Chapiteau kreeg ze wel de volle aandacht en de handen op elkaar, door een set gebed in een groove van weemoed. Op die fijne zondagavond genoten we algemeen van drie artiesten die ons deden wegglijden in die groove van melancholie …

Thibaut Blond zegt zelf dat hij zijn emoties makkelijker in beweging kan vertalen dan in woorden. Het verklaart waarom de Franse zanger, beter bekend als Oete (****) zo natuurlijk overkomt op het podium”, staat er in de biografie op de website van Les Nuits. De aanstekelijke sound van de muzikanten in combinatie met het theatrale en de emotioneel beladen stem van Oete, laten een artiest zien die zijn ziel bloot legt en de gevoelige snaar raakt. Hij is een hartenbreker, doet ons verglijden in intimiteit, maar zorgt evenzeer voor wat uptempo’s . Die weerhaakjes intrigeren mee het geheel. Zijn debuutplaat 'Armes & Paillettes' is meer dan de moeite.

Zaho de Sagazan (*****) is een jonge, getalenteerde en beloftevolle artieste die speelt op emotie. En dat op amper 22 jarige leeftijd. De pop diva weet iedereen te omarmen door haar bezwerende, opzwepende en ingenomen songs als “Aspiration” en “Les Dornantes”. Zaho de Sagazan heeft een warme stem en is ook een charismatische klasse entertainer die perfect haar publiek bespeelt met een knappe kwinkslag. Hartbrekende en -verwarmende muziek dus. Op spontane wijze word je meegezogen in die wisselende sound. Het afsluitende “Dansez” wordt  door iedereen meegezongen. Hier ondergingen we een ‘waauuw’ gevoel.
Setlist : La Fontain de sang //Aspiration // Le dernier des voyages // Mon inconnu // Les dormantes //Je rêve //Tristesse //La symphonie des éclairs // Dis?moi que tu m'aimes //Dansez

Jeanne Added (****) zit in hetzelfde muzikale elan. “It's a lie' en “Tree song” zijn meteen sterke openers; ze klinken broeierig, groovy, aanstekelijk en zijn emotioneel beladen. Energiek zelfs. Als een ware diva paradeert ze over het podium, ze omarmt iedereen met enorm veel liefde. De tent was niet zo vol meer, maar de aanwezigen genoten met volle teugen van die melancho trip.
Daarnaast laat ze zich omringen door enkele knappe dansers en muzikanten, samen met de sublieme instrumentatie en haar vocals overtuigt de set enorm, o.m. met “Only Truth”, het aanstekelijke “Before sun” en het afsluitende “Au Revoir”.
Jeanne Added is één van die Franse artiesten om in het oog te houden. Ze groeit uit tot een gevestigde waarde binnen die scene. Haar muzikale virtuositeit, de speelsheid en de danspasjes vonden elkaar. Het publiek was terecht enthousiast.
Setlist: It's a Lie //Tree Song //Hey Boy //Play Again //Off My Back //Mutate //Only Truth //Relax //Before the Sun //A War Is Coming //Radiate //Au revoir

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)

Royal Jake - Een uppercut 'into the face'

De Belgische Metalcore act Royal Jake zijn al van 1992 bezig. Na een vrij lange pauze brachten ze pas in 2012 een nieuwe plaat uit: 'Triple Crown Demo'.
Ooit begonnen ze als een grunge/groovemetalband, nu zijn ze richting metal/metalcore; een geluid dat we hoorden op de EP 'Tenacity (2015)'. In oktober 2016 bracht Royal Jake een gloednieuwe EP op de markt: 'Retaliate-The Answer', die ook bij ons op heel veel bijval kon rekenen.
Royal Jake heeft niet stil gezeten … Een nieuwe plaat brachten ze nu uit 'Chronicles of a Divided Species - Pt. 1'. We hadden niet alleen een fijn gesprek met de band, maar schreven ook een recensie over de plaat: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/88945-chronicles-of-a-divided-species-pt-1-ep.html  
Hoog tijd om ze eens te gaan zien … We zakten af naar de gezellige Metalbar Walhalla in het hartje van Brugge, en kregen een pak uppercuts 'into the face'!

Het is dan ook bijzonder jammer dat een band als Royal Jake (*****) zo weinig publiek voor zich heeft tijdens een gratis concert in de supergezellige Metalbar als Walhalla in Brugge, terwijl duizenden mensen, honderden euro's uitgeven om een Metallica of Rammstein te gaan zien in een groot stadium, waar je achteraan de weide amper een glimp kunt opvangen van de band … Nu dit terzijde, deze band liet het niet aan hun hart komen . Hun frontman/zanger/basspeler zat met een gebroken scheenbeen op een stoel en deed z’n uiterste best het publiek mee te krijgen. De band speelde een overzicht van hun EP’s en deed het vol overgave.
De band speelde in amper een uurtje tijd de Metalbar volledig gor; we kregen een bijzonder strakke, energieke, gevarieerde set. In hun 'metalcore' wisten ze elke liefhebber van het (extreme) metalgeweld te bekoren. Een verschroeiende set door de klievende riffs, de knetterende, harde drumsalvo’s en de zangpartijen als donderslagen.
De spraakzame frontman entertaint z’n publiek met de nodige kwinkslagen. Naarmate de set vorderde, kwam er meer volk binnen gesijpeld. Het gaspedaal werd nog even stevig ingedrukt en bracht ons naar een wervelende finale. Stilstaan werd onmogelijk, de muren trilden en de neiging om een moshpit te starten was heel groot. Wij gingen uit de bol, de ogen gesloten en luchtgitaar spelen …
Royal Jake is een band die live uppercuts uitdeelt , met een brede glimlach into your face; bittere ernst en humor vinden elkaar in een muzikaal metal feestje.

Organisatie: Royal Jake ism Metalbar Walhalla, Brugge

Les Nuits Botanique 2023 - Annabel Lee - Overdosis energie
Les Nuits Botanique 2023
Botanique (Grand Salon)
Brussel
2023-04-27
Erik Vandamme

We botsen vaak op Belgische parels tijdens onze muzikale ontdekkingstocht. Bands, artiesten, die meer aandacht moeten krijgen. Begin februari waren we nog in de Trix voor ‘We Are Open’, ook zo’n ontdekkingsfestival, en zagen drie Belgische bands die ons, elk op hun eigen wijze, compleet omver bliezen. Die waren hier vanavond terug …
Annabel Lee, Marcel en GROS COEUR stonden nu in een zeer goed gevuld Grand Salon op Les Nuits Botanique. Energiek avondje kregen we.

"Het aanstekelijke klankentapijt, met een scheut psychedelica in combinatie van zachte, zalvende vocals bieden een zweverige aanpak" schreven we over het optreden van GROS COEUR (****) op We Are Open in Trix.
In de Botanique gingen alle registers terug open, en bouwde de band een heuse wall of sound op. GROS COEUR vloog er meteen tegenaan, met volle moed. Ze staken de lont aan, hier kregen we muzikaal vuurwerk dus. We waren diep onder de indruk van elke riff en de vocals.
Verder waren er de duivelse salvo's van de erg beweeglijke drummer.
GROS COEUR is een stevige rockband, met enorm veel potentieel en groeimogelijkheden. Na de Trix waren we nu opnieuw onder de indruk.

Marcel (*****) speelde nog intenser, feller. Een daverende, verschroeiende set kregen we, subtiel, aanstekelijk en catchy. Surplus de charismatische en beweeglijke frontman die zijn publiek voortdurend aanporde, met de nodige kwinkslagen en humor. De muren daverden. Wat een energiebommetjes . Een wervelend feestje dus!

Afsluitende band vanavond Annabel Lee (*****) haalt de mosterd bij bands als Pixies, The Cranberries en Hole, en jawel Blondie/Debby Harry voegen we er graag aan toe , als je ziet hoe de band op het podium tekeer gaat en wat ze uitstralen.
"De dromerige stem van zangeres Audrey Marot zit in een badje van melancholie, en toch maakt ze een gebalde vuist als rock chick. Een veelzijdige frontdame die ons wist te overtuigen." schreven we over het optreden van Annabel Lee in Trix; ook hier kon Audrey Marot op dezelfde wijze overtuigen … in een bad van melancholie met haar bijzondere stem en uitstraling dus als een Debbie Harry . De muzikanten intrigeren door meesterlijke riffs en  ijzersterke drums .
Binnen die kenmerkende jaren '90 garagerock, is Annabel Lee een mooie parel. Ze bliezen ons hier compleet omver . Wat een opwindende, energieke band. De nieuwe prachtige plaat 'Drift', mag er zijn, lees gerust de Fr review https://www.musiczine.net/fr/chroniques/item/90115-drift-annabel-lee.html
Deze band is echt goed bezig, wat een overtuiging.

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)

Les Nuits Botanique 2023 - Merope + Catherine Graindorge - Een spirituele totaalervaring binnen een experimenteel kader
Les Nuits Botanique 2023
Bozar
Brussel
2023-04-23
Erik Vandamme

In het kader van Les Nuits Botanique 2023 zakten we af naar BOZAR in Brussel, dit voor twee optredens die uitmondden in een spirituele totaalervaring binnen een experimenteel kader. De Bozar is een magische locatie, vlakbij Brussel Centraal en de Grote Markt. Toen we wandelden door de gangen en de zaal betraden, werd je meegezogen in een uniek sfeertje, die magie uit een ver verleden en de impact van het heden overbrugt … zo adembenemend mooi, dat je avond al op voorhand geslaagd is.
En dan moeten de optredens nog beginnen. Catherine Graindorge speelt en leeft op haar instrument, de viool. Terwijl Merope klankentapijtjes biedt van bevreemdend mooi allooi, geruggesteund door een compleet koor, The Vilnius Chamber Choir Jauna Muzika, wat de impact op je ziel nog groter maakt.

Als topvioliste heeft Catherine Graindorge (*****) samengewerkt met de absolute wereld top als John Parish, Hugo Race, Pascale Humbert en Bertrand Cantat (Détroit), Warren Ellis, Mark Lanegan en Nick Cave. Recent ook met Iggy Pop voor de EP ‘The Dictator’; de recensie kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/87568-the-dictator-ep.html
Deze avond staat in het teken van het project 'Songs for the Dead' . Ze krijgt hulp van Simon Huw Jones (And Also The Trees), Pascal Humbert (16 Horsepower, Lilium) en Simon Ho; hun bijdrages zijn een enorme meerwaarde. We waren danig onder de indruk van de vocals, de stem deed denken aan artiesten als Nick Cave of Mark Lanegan; beiden kunnen een verhaal zo emotioneel vertellen dat je tot tranen toe bedwongen wordt . De bedwelmende percussie en de baslijnen bezorgen je koude rillingen en de piano/keys trillen van puur genot. Het is het totaalpakket dat ons overtuigt, maar vooral het intense, verbluffende viool werk van Catherine Graindorge is van een onaardse oorsprong, waarbij ze voortdurend haar eigen grenzen aftast en verlegt. Haar heldere stem geeft kleur. Wat een emotionaliteit horen we in dit geheel.

Na een pauze, waarbij we door de gangen liepen om de omgeving te bezichtigen, mocht het The Vilnius Chamber Choir Jauna Muzika hun prachtig stemmen arsenaal boven halen. Merope is een magisch trio, bestaande uit muzikanten als Bert Cools en Jean Christophe Bonnafous, die door hun klanken een bevreemdende, experimentele sfeer toevoegen, aan die wondermooie vocals. Voeg daarbij de typische Litouwse gezangen van Indre Jurgelevi?i?t? toe, die met haar bijzondere stem en het aparte, betoverende instrument kanklés je compleet hypnotiseert.
Je wordt door Merope & The Vilnius Chamber Choir Jauna Muzika (*****) gedropt naar een sprookjesachtige wereld, die de fantasie prikkelt en een zekere gemoedsrust brengt.
Het kon nog intenser, indien er beelden op de achtergrond waren, nu was het aan luisteraar zelf deze in te vullen …
Het breed, uiteenlopend klankentapijt brengt een buitengewone ervaring van spiritualiteit, experiment en brengt prikkels die je doen vertoeven in een sprookjesbos. Magisch avondje, zonder meer.

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)