Romuvos is een folk/paganmetalband uit Litouwen die in 2014 startte als solo-project van zanger en multi-instrumentalist Velnias. Later sloten nog een Litouwer (op bas) en drie leden van de Israëlische blackmetalband Eternal Decay aan. Romuvos legt zich toe op folk- en paganmetal en sommige tracks van het nieuwe album ‘Spirits’ klinken soms als de sjamaan-metal van Heilung of Wardruna.
Alle huidige bandleden deden ook al mee op het vorige album, ‘The Baltic Crusade’, maar het lijkt alsof Romuvos pas nu echt als een hechte band klinkt. Muzikaal hangt alles heel organisch aan elkaar en klinkt het ook gewoon als een band. De folk-elementen worden vooral aangebracht door Bendor (nickelharp, cello, bouzouki, mondharp, fluit, klokken en frame drums). De productie en mix was in handen van de Luxembruger Patrick Damiani, bekend van wat hij met onder meer Carach Angren doet.
Inhoudelijk is ‘Spirits’ een hele ommezwaai ten opzichte van de eerder uitgebrachte albums. Daar lag de nadruk al eens op de geschiedenis van Litouwen en het propageren van de identiteit van deze republiek, die de Sovjet-erfenis van zich wil afschudden. Op het vorige album was elke track een jaartal in een lange lijst van heroïsche veldslagen. In de teksten was er naast Engels ook plaats voor de eigen taal. Dat is helemaal anders op ‘Spirits’, waar nu wel heel veel Engels te horen is. Het gaat in de lyrics nu over net heel vredelievende en universele thema’s en de muziek klinkt voor Baltic pagan wel heel donker-atmosferisch en mysterieus etherisch.
Misschien wil Romuvos een breder publiek vinden en ervaren ze dat in de rest van de wereld maar weinig mensen wakker liggen van de Litouwse tradities en verhalen? Zit de vaderlandsliefde voortaan meer onderhuids? Zoeken ze meer aansluiting bij Heilung en Eldfaerd, omdat alvast Heilung wel tot ver buiten zijn landsgrenzen een heel breed publiek vindt?
Het resultaat is belangrijker dan de reden. ‘Spirits’ is een heel toegankelijk metalalbum met een heel eigen gezicht. Veel samenzang, heel gedoseerde momenten waarop de gitaren agressief klinken, veel atmosferische stukken, …. Een sterke productie en mix ook.

Goudi, dat is nog steeds Pierre Goudesone, bekend van new waveband Flesh & Fell. Op Goudi’s nieuwe single “Blootvoets” doet Laurent Stelleman van Flesh & Fell opnieuw mee en ook producer Ron Reuman is voor Goudesone een vertrouwd gezicht.
“Blootvoets” is één brok melancholie die troost wil bieden aan al diegenen voor wie het even tegen zit. In het gefluisterde, zelfs gemompelde zingen in het dialect herken ik iets van (mede-) Oostendenaar Augustijn. In de lyrics zit een zweem van diens vader Willem.
Na het walsende “Tango” is deze “Blootvoets” de tweede single die ons doet watertanden naar dat nieuwe album dat in september zal verschijnen. Als dat net zo goed is als ‘Oostende’ van 2022, wordt dat iets om naar uit te kijken.

https://www.youtube.com/watch?v=GRP4MfKzJAQ

Het Nederlandse punkgezelschap Scoundrels is na een lange stilte opnieuw actief. In 2022 verscheen zowaar nieuw materiaal (‘Oh No! Not Again!’) en vorig jaar verscheen de verzamelaar ‘Afraid To Move’ met materiaal uit de periode 1981 tot 1985. Bij die verzamelaar (dubbel vinyl) zat een 7” vinyl-EP met vier nummers en die is nu ook afzonderlijk beschikbaar, op YouTube en op vinyl.
“Factory Floor” en “Reptile Brain” (met een geforceerd lange outro) zijn militante oldschool no-nonsense punkrock volgens het boekje. Doet mij wat denken aan UK Subs. Scoudrels bestaan al langer, maar met die zang in het Nederlands doet titeltrack “Geld is Hun God” mij onherroepelijk aan De Heideroosjes denken, of anders aan het vroegste werk van The Dirty Scums of Belgian Asociality. Afsluiter “All Your Dreams And All Your Cares” klinkt dan weer heel gladjes en wat ‘Amerikaans”. California-punk?
Scoundrels heeft met “Geld Is Hun God” een bijzonder aangename EP afgeleverd. Goed dat die nu ook afzonderlijk te verkrijgen is.

https://www.youtube.com/watch?v=oFIs1uSgcP4

Of The Jesus & Mary Chain 40 jaar ver in hun carrière nog een culthit scoort in dezelfde grootte-orde als “Psychocandy”, “Head On”, “Some Candy Talking” of “Just Like Honey”, dat valt te betwijfelen. Maar alleen al voor die songs krijgen ze van heel wat fans eindeloos krediet. Op hun nieuwe album ‘Glasgow Eyes’ verspelen ze opnieuw wat van dat krediet, maar krijgen ze er ook wat bij, want een aantal nummers is echt wel goed.
‘Glasgow Eyes’ ligt in het verlengde van ‘Damage And Joy’ uit 2017. Misschien ook omdat dat album één van de best verkochte van dit duo is. We krijgen dus opnieuw de broertjes Jim en William Reid en dan nog wat elektronica, want deze keer haalden ze de mosterd bij Suicide en Kraftwerk. Daar maakten ze dan hun eigen, zeemzoete en tegelijk mysterieuze stofzuiger-elektro met gitaren van.
Een paar keer levert dat vuurwerk op, zoals op de hitsige single “Jamcod” en album-opener “Venal Joy”. Andere keren wordt het eerder wat slaapstimulerend, zoals op “Mediterranean X Film”, of komt er maar geen catharsis uit de chaos aan genres, zoals op “Discotheque”.
Wel bijzonder leuk is het eindeloze droppen van namen op “The Eagles And The Beatles”, al lijkt dat op het eerste gehoor helemaal niet op The Jesus & Mary Chain, wel een lo-fi-versie van The Happy Mondays, en hebben we vragen bij het achterliggende doel van dit nummer. Hetzelfde vragen we ons af bij albumafsluiter “Hey Lou Reid”. Leuke woordspeling en de baslijn aan het begin had van Lou Reed kunnen zijn, maar voorts gaat deze song ruim zes minuten lang nergens naartoe.
De meest toegankelijke en catchy hap zit aan het einde van het album, met “Silver Strings”, “Chemical Animal”, “Second Of June” en “Girl 71”. Die laatste is dan ook waarschijnlijk niet toevallig ook een single geworden.
Op 23 april staat The Jesus & Mary Chain in de AB, Brussel
https://www.youtube.com/watch?v=x3_NOCiRbII

Carousel of Doom 2024 - Rondjes draaien op de Carousel of Doom
Carousel of Doom 2024 - Columbarium, Lethvm, Growing Horns
JH Jakkedoe
Desselgem
2024-03-16
Filip Van der Linden

Het idee van de Carousel of Doom speelde al lang door de hoofden bij enkele leden van Columbarium. De carousel of muzikale paardjesmolen bestaat uit drie afzonderlijke podiumplekken voor drie bands, die elk om de beurt een eigen nummer spelen en het publiek dat rondjes draait om alles te volgen. Het idee werd vorige zaterdag realiteit in JH Jakkedoe in Desselgem (Waregem).

De bedoeling was om het publiek een unieke ervaring te bezorgen en uniek is het zeker geworden. In het jeugdhuis stonden drie bands in een U-vorm opgesteld. Met de grootste boxen in de scharnierpunten tussen de bands, en het mengpaneel centraal en tegelijk ongemakkelijk dicht tegen de toog aan. Het doet wat denken aan de quadrofonische opstelling van de Nederlandse band Kong, die in elke hoek van de zaal één bandlid met geluidsversterking zet, maar dan toch weer anders in de beleving.

De formule van de Carousel vergt wat meer activiteit van het publiek dan bij een klassieke concertavond met slechts één speelplek. Na elk nummer draai je je naar waar het podiumlicht aangaat op de volgende speelplek. Omdat de bands niet gewoon in uurwijzervolgorde speelden, was ook dat element telkens een verrassing. De coördinatie van elke verandering van speelplek verliep perfect en er waren geen pauzes nodig om nog een extra gitaar te stemmen. Wel was er weinig ruimte voor bindteksten tussen de nummers.

Op deze Carousel of Doom kreeg het publiek ondanks de naam van het evenement niet enkel doom voorgeschoteld, al was het wel een heel aanwezige gemeenschappelijke deler. Het initiatief kwam van Columbarium, een doommetalband die zich niet tot dat ene genre beperkt maar ook al eens elementen uit andere genres leent. Ze gaven de kans aan de populaire Waalse postmetalband (met sludge en doom) Lethvm om mee te komen naar de Jakkedoe. Om het concept te laten werken, heb je drie bands nodig, en dus haalden die van Columbarium er ook nog hun vrienden van Growing Horns (sludge, stoner, doom, …) bij. Geen bands uit 100% hetzelfde genre, terwijl ze toch dicht tegen elkaar aanschurken inzake sound.

De avond begon met het typische geluid van een kermismolen en een korte voorstelling van de bands door Iris die voor vzw Ondergrond een podcast maakte over deze Carousel of Doom. Daarna ging het in één ruk door tot aan een pauze, want ook bijzondere concerten moeten de dorstigen nog altijd gelaafd worden.
Dat Growing Horns erbij was, was niet echt gepland. De band was niet van plan om dit jaar op te treden. Growing Horns wil in de eerste plaats een nieuwe drummer inwerken. Dat is Kevin die je misschien nog herkent van bij Locus Control. En de band werkt al een tijdje aan nieuw materiaal, dat ze graag nog dit jaar willen gaan opnemen, voor de opvolger van de in 2019 uitgebrachte EP ‘Nobility of Pain’. Kevin werd op deze buitengewone concertavond voor de leeuwen geworpen en verdiende een onderscheiding voor dit ingangsexamen.
Growing Horns bracht nog twee oude tracks: “2084” en “Mountains of Pain”. Van het nieuwe materiaal onthouden we vooral “Big Fat Nun” en “Lust For Knife”, een nummer dat we al bij eerdere concerten hoorden. Leuk ook hoe gitarist Sven een beetje met de voeten van het publiek rammelde door bij het laatste Growing Horns-nummer vanop de podiumplek van Columbarium te gaan spelen. Waarop iemand van Columbarium zijn plaats bij Growing Horns innam en de riffs nabootste (maar niet in het geluid zat). Growing Horns stond hier als een heel gretige band, met veel focus, discipline en overtuigingsdrang.

Lethvm is geen onbekende naam in Vlaanderen. Ze worden al eens weggezet als de Waalse versie van Amenra, hoewel dat wat kort door de bocht is. Deze band heeft een heel eigen gezicht, al valt er moeilijk een etiket op te plakken. Lethvm-zanger Vincent was vooraf het moeilijkst te overtuigen van het carousel-concept. In hun genre is een concert heel vaak een zorgvuldig opgebouwd geheel, met een logische volgorde van nummers om te zorgen dat het publiek in de juiste sfeer zit. Om dan te gaan ‘shuffelen’ met nummers van andere bands zoals op Spotify, dat zag Vincent aanvankelijk niet zitten. Het waren de andere bandleden die hem er toch van konden overtuigen. En gelukkig maar.
De tracks van Lethvm zijn verhalen op zich en ze duren – net als bij Columbarium en Growing Horns – lang genoeg om het publiek erin op sleeptouw te kunnen nemen.
Lethvm greep voor deze uitdagende avond vooral naar tracks uit hun recentste album ‘Winterreise’, aangevuld met de titeltrack van het vorige album (“Acedia”) en de losstaande singles “Confessions” en “Shine”. Vincent is de centrale spil bij de concerten van Lethvm. Verschillende keren liep hij het publiek in om zelfs zonder microfoon zijn lyrics te schreeuwen, één keer zelfs vanop de toog. De synths en backing vocals van Elena zorgden voor welgekomen rustpunten bij de uitbarstingen van emoties van de zanger. Een concert van Lethvm is een ervaring die moeilijk in woorden te vatten is. Eén van de volgende haltes voor Lethvm in het veroveren van Vlaanderen is hun passage op het volgende Desertfest in Antwerpen.

Columbarium verraste vorig jaar vriend en vijand met het fantastische album ‘The Morbidious One’. Dat album was dan ook het reservoir waaruit rijkelijk geschonken werd, met onder meer krachtige versies van de singles “Eyes Bleed Black” en “Rivers of Blood”. Van het album werd enkel “Our Glorious Ways” ingeruild voor “Longing and Regret”, wat misschien al een nieuwe track is voor een volgend album. Dat zou niet onlogisch zijn, want Columbarium verkeert als band in de vorm van zijn leven. Zoals ze dat in West-Vlaanderen zeggen: ze stonden te ‘blinken in hun vel’.
Ook Columbarium stond als initiatiefnemer voor deze Carousel of Doom heel gretig te spelen in Desselgem. Strak ook, al leek het ruim aanwezige speelplezier belangrijker dan de juistheid van elke noot. Zanger-bassist Pete ging met veel branie tussen het publiek spelen en brullen en gitarist Biezie volgde hem daarin. Columbarium kan niet enkel in de studio maar ook live iedereen overtuigen. Dat ze deze zomer op Alcatraz Open Air spelen, is dan ook meer dan dik verdiend.

Nog even terugkeren op het concept van de Carousel of Doom. Is het roteren tussen bands een geslaagd experiment? Dat wel. Het was onuitgegeven. Een nieuwe belevenis in metalconcerten. Iets wat je nog jaren zal doorvertellen. Tegelijk beseffen we maar al te goed dat er na dit experiment genoeg praktische en inhoudelijke redenen zijn waarom we dit niet voor elke concertavond willen, kunnen of zullen zien. Je hebt flink wat ruimte nodig, je kan geen drumstel delen, alle bands moeten heel vroeg opstellen en soundchecken, het mengpaneel moet drie bands tegelijk aankunnen, …
Het telkens draaien naar de volgende band is op zich geen inspanning. Wel vergt het wat inzicht in je eigen ‘hygiëne’ of beleefdheid als concertbezoeker. Je wil als ‘grote’ bezoeker niet lompweg pal voor een kleiner iemand gaan staan, maar met al dat gedraai is dat wel een aandachtspunt. Je hebt als concertbezoeker ook wat meer discipline nodig. Als bands gewoon klassiek na elkaar elk hun eigen set in één keer afwerken, kan je rustig naar de toog gaan voor een praatje en een drankje als één van de support-bands niet helemaal je ding is. Hier werd je gedwongen om te blijven staan en te luisteren. En zo zullen de aanwezigen – met een kleine honderd waren ze – bands en muziek ontdekt hebben waar ze anders zelf nooit voor zouden gekozen hebben. In die zin is de Carousel of Doom geslaagd in zijn opzet.
Toch een paar opmerkingen. Heel wat mensen in het publiek rekenden erop dat de bands het carousel-concept meteen naar een next level zouden halen, daar bijvoorbeeld met de drie bands tegelijk één gezamenlijk nummer of een cover te brengen, als afsluiter van de avond of als toegift bijvoorbeeld. Of met van elke band een paar mensen die samen één nummer brengen. Daarvoor was er misschien te weinig tijd in de voorbereiding.
Het is op zich een hele prestatie dat geluidstechnisch alles perfect verliep. Een deel van het publiek had zich voorbereid op een avond met minstens fluitende boxen en storende feedback. Een pluim dus voor de durf en materiaalkennis bij de technici die dit in goede banen hebben geleid. Wel jammer dat daarbij de verlichting van de podiumplekken zo ondermaats bleef. Dat zal de volgende keer vast beter geregeld zijn.
Want willen we dit experiment herhaald zien? Eén keer per jaar of één keer om de twee jaar, daar moet toch wel een publiek voor te vinden zijn?

Organisatie: VZW The Lizard

Bij de eerste releases bestond Ford’s Fuzz Inferno uit het Nederlandse duo Hans Ford en Patrick Delabie. Het was de bedoeling dat dit een studioproject zou blijven, maar vorig jaar ging deze fuzzpunk-band toch op tournee door de UK en Nederland, maar dan als trio. Met de Belgische drummer Geert Budts, die Delabie nog kent van bij Scoundrels.
Het album ‘Fuzz Up Your Electric Chair, Baby!’ werd opgenomen net na die tournee. Om de spirit van de optredens correct te capteren werd alles live in de studio ingespeeld. Het is daarmee een mooie samenvatting van de dynamiek van het trio en ook van de verzamelde EP-releases sinds 2021. Het leuke is dat deze verzameling op twee nummers na helemaal verschilt van ‘Book Of Fuzz’, de eerder uitgebrachte verzamelaar. Het nieuwe album is een mooie dwarsdoorsnede van de EP’s, enkel van ‘Flog Yourself With Fuzz’ staat hier geen nummer. En enkel “A Messed Up Situation” werd nog niet eerder uitgebracht door de band.
Dit is een heerlijk en eerlijk album. De opnames zijn heel degelijk en ook heel in your face: vooral geen gepolijst, overproduced geluid. Puurder krijg je je fuzz punk niet geserveerd: stampende drums, schreeuwende vocalen met maatschappijkritische lyrics en voor de gitaren wordt het fuzzpedaal diep ingedrukt. En niet te veel gedoe met solo’s of moeilijke akkoorden in de toch al korte tracks. Er zitten wel wat solo’s in, maar dan heel compacte.
Mijn favorieten zijn “No Solution”, “Leisure Class Saturday” en “Fuzz Dogs”.

https://fordsfuzzinferno.bandcamp.com/album/fuzz-up-your-electric-chair-baby-live-at-studio-195

Van de Nederlandse popband Misprint bespraken we eind 2022 hier reeds de fijne EP ‘Binnenkant Van Een Raam’. De band uit Nijmegen is terug met de upbeat single “Even Later In De Tuin”.
Het nummer gaat erover dat we met z’n allen misschien wat meer moeten genieten van de kleine gelukjes in het leven. Het nummer klinkt bovendien lentefris, zorgeloos, positief, … maar dat wil nu niet zeggen dat de boodschap niet belangrijk is.
We haalden voor deze Nederlanders eerder reeds de vergelijking met onze Yevgueni aan en die geldt zeker ook voor deze nieuwe single.

Misprint - Even later in de tuin (youtube.com)

Thorndale was eerst een internationaal project, met leden uit Spanje, Colombia en Canada. Pas dit jaar heeft de Nederlandse gitarist Maarten (van o.m. Epinikion) zich bij de band gevoegd, maar Thorndale profileert zich al langer als een Nederlandse band. Het zijn allen doorwinterde muzikanten die al in een aantal bands speelden en met Thorndale doen ze een gooi naar eeuwige roem. En dat zomaar wel eens kunnen lukken.
Thorndale biedt een mix van heavy metal, groovemetal, grunge, doom en stoner. Die laatste twee genres zie je wel vaker samen, de heavy metal- en grunge-invloeden vind ik vooral in de zanglijnen en in sommige gitaarsolo’s. De bas en gitaren zinderen, met flink wat fuzz, en het groovende drumwerk is 100% van de stoner- en doomfamilie.
De muziek van Thorndale is best aangenaam en bij momenten best catchy en meeslepend, maar misschien minder verrassend dan wat je bij de mix van genre-invloeden en landen van herkomst van de bandleden zou verwachten. De songopbouw is diverser en meer uitgewerkt dan je doorgaans bij stoner en doom te horen krijgt. Er zitten een paar sterke refreinen of meebrul-stukjes in, maar ook weer niet altijd.
Andy LaRocque van King Diamond speelde een solo in voor “Ain’t The End Of My Rope”. En Dan Swanö deed de mix van het album. Nu zijn dat misschien wel ‘huurlingen’ die zich wel vaker laten verleiden om een nieuwe band een duwtje in de rug te geven, maar het zijn ook twee echte klasbakken die graag hun reputatie hoog houden en niet om het even welke opdracht van om het even welke band aanvaarden. Dat oordeel van LaRocque en Swanö durf ik wel volgen: dit debuutalbum heeft zeker potentieel.
Van de slechts zes tracks op dit album kunnen “I Accuse You” en “Born As A Stranger” mij het meeste bekoren.

https://thorndale.bandcamp.com/

Ozymandias is een Oostenrijks trio dat heavy en groovy grunge mixt met een mellotron-sound zoals we die kenden in de jaren’70 (denk aan Ray Manzarek van The Doors, Gary Brooker of Jon Lord van Deep Purple). Hun eind vorig jaar uitgekomen album ‘Let’s Rot!’ is een ietwat exotische en tegelijk super-heavy trip naar ongekende bestemmingen.
Toetsenist Armin is niet alleen één van de sterkhouders bij Ozymandias, hij is bovendien de enige van de band met referenties die ook in Vlaanderen bij sommigen een belletje doen rinkelen, want hij werkte mee aan twee albums van de indertijd illustere turbopolkaband Russkaja. Van die inmiddels opgeheven band doet ook Rainer mee als gastmuzikant. Hij speelt viool en schreef het arrangement voor openingstrack “Summerrain”. Dat is de rustigste en daarom niet de meest representatieve track voor dit album.
De songopbouw op ‘Let’s Rot!’ schippert constant tussen classic rock, synth-driven rock en potige grunge/stoner-rock, wat een knisperend fris album oplevert. Zanger-gitarist Christoph schreeuwt zich schor in de meeste nummers om genoeg muzikaal weerwerk te kunnen bieden aan de mellotron. Ook zijn lyrics zijn schatplichtig aan de grunge- en indierockperiode, met vaak reflecties over persoonlijke problemen en kwelgeesten.
Je mag vooral geen oog- of oorkleppen ophebben voor deze Ozymandias. Ze gooien minstens drie of vier decennia aan rock-elementen op één hoop en filteren daar een heel eigen sound uit. Het is moeilijk om de beste songs op te lijsten, maar de wervelende roetsjbaan “Anemia” is voor mij een topper. Ook het in een aan Nirvana-benaderende razernij eindigende “Bleed For Me” en de grove korrel in de vocalen van “I Don’t Care” hebben een aantrekkingskracht die moeilijk te duiden is. “Tasty” is dan weer een traag opgebouwd en heel gelaagd grungerock-walsje dat vervelt van vriendelijk naar tandenbijtend agressief. Zo heeft elke track op dit album zijn eigen karakter en muzikale plot-twist. Je verveelt je geen seconde met Ozymandias.
Het is niet makkelijk om deze band in één of meer hokjes te duwen, maar hopelijk weerhoudt dat Ozymandias er niet van om ooit eens naar Vlaanderen af te zakken voor enkele clubconcerten. Hun Duitse labelgenoten van Spiral Drive stonden niet zo lang geleden in de Djingel Djangel in Antwerpen en dat lijkt me ook wel een goed startpunt voor de Vlaamse veroveringstocht van Ozymandias.

https://www.youtube.com/watch?v=R1W3niMitew&t=6s 

De Belgische epic symphonic metalband Cathubodua bracht zopas zijn nieuwe album ‘Interbellum’ uit. Een interbellum is een periode van relatieve rust tussen twee conflicten in. Nochtans is er op het album met dezelfde titel van Cathubodua van rust maar weinig sprake. Op een enkele ‘zachte’ intro’s en één bijna akoestisch nummer na na vind je op ‘Interbellum’ vooral spanning, agressie, kracht en snelheid. Dit album raast en buldert als een storm. Het is veruit het hardste album dat deze band reeds opnam. 
De line-up van Cathubodua is bijna helemaal vertimmerd sinds ‘Continuum’. Toch klinkt het geluid van de band heel vertrouwd, maar dan in een net iets kwadere, bozere en rauwere versie van wat we op ‘Continuum’ hoorden. 
Wat ook opvalt: het geluid klinkt heel vol en slingert je van het ene aandachtspunt naar het volgende. De strijkers-, blazers-, piano- en koor-arrangementen zijn heel degelijk. 
Thematisch (in de lyrics) is dit album soms wat moeilijk. De onderwerpen zijn wat klassiek voor de symfonische metal (het zou zo een fantasy-verhaal kunnen zijn), maar de aanpak is veel minder klassiek. Dat maakt dat je als luisteraar wel wat moeite moet doen om ‘mee’ te zijn.
De iets aangepaste muzikale koers doet Cathubodua goed. Er zit meer onderscheidend vermogen in dit album, ten opzichte dan van de heel lange lijst van female fronted symphonic metal bands. Het rauwere, snellere en agressievere dat er in zit heeft zangeres Sara misschien wel wat getriggerd om next level te gaan. Enkel in het romantische en zo goed als akoestische “The Mirror” krijgen zij en violist Arvid rij baan van de band om hun talenten breeduit aan te bieden. 
Het is moeilijk om bij de slechts zes nummers één of meer favorieten aan te duiden. Elk nummer heeft een eigen identiteit en eigen kwaliteiten. Inzake compositie en techniciteit ligt de lat altijd hoog. Mijn voorkeur gaat naar de gecontroleerde razernij van “Will Unbroken” en naar “Foretelling”, wat de eerste single.
Met de zes nummers samen haalt dit album slechts nipt de grens van het half uur. Dat is dan ook de belangrijkste opmerking voor dit album, dat het misschien net iets te kort is.

https://www.youtube.com/watch?v=LJfmm7nVp9M

De productie en mix van het nieuwe album waren in de bekwame handen van Yarne Heylen (van Carnation). De intro is misschien een referentie naar de folkmetal-roots van debuutalbum ‘Opus I Dawn’. Daarna breekt deze nieuwe single open in zowat het hardste en ruigste dat we al van deze band gehoord hebben. Tegelijk klinkt het knisperend als vuurwerk op een taart. Zangeres Sara staat heel centraal in de sound, maar ze moet –virtueel - vechten voor haar plaats.
Cathubodua stelt Interbellum het hele jaar door voor aan het publiek met een club- en festivaltournee door België, Nederland, Frankrijk en Duitsland.
https://www.youtube.com/watch?v=sIRh5yELJkE