Meshuggah - Zwaar artilleriegeschut op magistrale wijze

Wanneer ik vanavond arriveerde in de Anspachlaan, zag ik meteen een ellenlange rij mensen die vol ongeduld stonden te wachten om naar binnen te kunnen in de AB. O.m. het concert van Meshuggah werd door covid uitgesteld naar 2022 en dat alleen al zorgde er volgens mij voor dat de verwachtingen hoog lagen.

Eenmaal binnen, was het drummen om een goede plek te vinden in de zaal, want Zeal & Ardor kreeg op invitatie van Fredrik Thordendal en co. (gitarist Meshuggah) de eer om het publiek warm te maken. De band rond zanger/gitarist Manuel Gagneux verbaast sinds 2013 de wereld met hun slavische black-metal en bracht in februari ’22 een derde studioplaat ‘Zeal & Ardor’ uit.
Klokslag half acht hulde het podium zich in rook en uit het niets klonk Manuel’s stem vol overtuiging: “Set a house on fire in my home town. Who dares to come and get me.” Met de song “Church Burns” koos de band meteen voor nieuw werk en ik merkte dat het publiek verdomd hard mee was.
Achter de zes bandleden hing het Zeal & Ardor logo groots boven het podium, dat met enkele spots belicht was.
Het geluid klonk mooi in balans en het was ferm om te merken hoe overtuigend iedere song naar voren gebracht werd. De setlist bestond voornamelijk uit songs van hun nieuwe plaat en de publieksfavorieten van ‘Stranger Fruit’ (2018). Maar gelukkig passeerde ook “Devil is Fine” de revue. De manier waarop de gospel/soul stukken afwisselend werden gezongen, vond ik een niet te onderschatten fenomeen en iedere keer wanneer de harde black-metal gitaren invielen voelde ik een paradoxale bom van energie en donkere luwte op ons afkomen.
Wat die band doet, is een gewaagde en compleet eigen sound op poten zetten en het dan ook nog eens meer dan overtuigend live brengen. Na zestien nummers zat hun optreden erop en het publiek reageerde razend enthousiast. En… we zaten nog maar in de helft van de avond.

Terwijl de opzet van het podium getransformeerd werd met grote Meshuggah banners, had ik in het motje dat merendeel van het publiek zich nu al een weg naar voren baande om een goede plaats te kunnen bemachtigen. De zenuwachtige energie was duidelijk voelbaar en eenmaal de zaal opnieuw in het donker werd gehuld, ontbrak het ook niet aan luid gebrul.
Gitarist Fredrik Thordendal en drummer Thomas Haake begonnen met het nummer “Broken Cog” (vanop hun recent verschenen plaat ‘Immutable’) als het ware zwaar artilleriegeschut op ons af te vuren. Toen iets later ook zanger Jens Kidman, bassist Dick Lövgren en 2^de gitarist Mårten Hagström invielen, onstond er in het publiek meteen een grote moshpit.
Het was voor mij een eerste keer dat ik hen aan het werk mocht zien en ik stond meteen met m’n voeten aan de grond genageld wanneer het besef kwam, hoe geschift technisch de muziek werd gespeeld. De gitaren stonden laag gestemd en volgden de complexe basdrums, terwijl de drummer met z’n snares en bekkens dan nog eens simultaan andere ritmes naar voren bracht. Dit geheel werd dan nog eens afgewisseld met gitaarsolo’s om u tegen te zeggen en pas na vier nummers had ik door dat de gitaren geen zes maar wel acht snaren omarmden. In het begin zelfs bijna teveel om te kunnen volgen, maar dit maakte het complexe geheel net zo straf.
Het ene nummer volgde het andere in ijl tempo op en het publiek kwam gewoon zot. De voelbare samenhorigheid onder de mensen gaf mij koude rillingen. Hun set bestond uit een mooie mix van ouder en nieuwer werk. Op het einde preekt Jens Kidman dat ze aan hun laatste nummer waren aangebroken, tenzij we hen fout bewezen. En zoals verwacht, kon Meshuggah na een geniale uitvoering van “Straws Pulled at Random” rekenen op stevig, onophoudbaar applaus.
Het bleef donker in de zaal, veel te lang om het nog aangenaam te vinden. Maar dat was net hun bedoeling en dit kunnen ze zich als band op wereldniveau ook permitteren.
En toen kwam het, de harde riffs van “Demiurge” gaven ons nog eens een klets in ons gezicht. Alsof dat niet genoeg was, sloten de heren af met “Future Breed Machine”. Een song die al bijna 30 jaar meegaat, en nog altijd even magistraal klinkt. Je moet het maar kunnen.
Concert van het jaar? Jawel, de kans zit er dik in.

Setlists
Zeal & Ardor: Church Burns, Götterdämmerung, Ship on Fire, Row Row, Come on Down, Gravedigger’s Chant, Run, We Can’t Be Found, Trust No One, Death to the Holy, Don’t You Dare, Devil is Fine, J-M-B, Feed The Machine, I Caught You, Baphomet
Meshuggah: Broken Cog, Light The Shortening Fuse, Rational Gaze, Pravus, The Hurt that Finds You First, Ligature Marks, Born to Dissonance, Mind’s Mirrors, In Death – Is Life, In Death – Is Death, The Abysmal Eye, Straws Pulled at Random, Demiurge, Future Breed Machine

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Meshuggah
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1992-meshuggah-23-05-2022
Zeal & Ardor
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1993-zeal-ardor-23-05-2022

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ikv Liveurope)

Labadoux 2022 - 6 t-m 8 mei 2022 - Heerlijk genietbaar festival!
Labadoux 2022
Festivalterrein
Ingelmunster
2022-05-10
Els Gheysen en Filip Gheysen

Na ‘Labadoux Bubbelt’ in 2020 met witte lijnen op de plankenvloer van die éne tent en het jaar erop -voor één keer in augustus- ‘Labadoux Zomert’ in openlucht met CST aan de ingang, leek het dit jaar of er nooit iets anders geweest was dan een weide met een grote concerttent en een pubtent en daarnaast nog enkele leuke tenten aan de andere kant van de Wantebrug. Het weer hield zich perfect aan de wetten van de klimaatopwarming en in tegenstelling tot de augustuseditie kwam er geen onverwachte storm of regen voor musici en hun crew, muziekliefhebbers en drinkebroers, lanterfanters en luilakken!
We kregen opnieuw een druk programma waarbij veel optredens elkaar overlappen! We probeerden zoveel mogelijk bands te zien in de drie tenten waardoor we lang niet alles volledig konden bekijken.
We waren er dit jaar op vrijdag en zondag - Een overzicht

dag 1 - vrijdag 6 mei 2022
LUCA BASSANESE & P.O.P had de eer om de aftrap te geven in de grote tent. Samen met zijn ‘La Piccola Orchestra Popolare’ (klein volksorkest?) stak deze Italiaanse Manu Chao meteen het vuur aan de lont met een repertoire aan vrolijke dansnummers die met accordeon en blazers elke festivalganger in beweging brengen: meetappen met de voet of de beentjes losgooien, al naargelang het enthousiasme.
Een week later mogen ze ook het Airbag festival in Brugge openen. Zo raakt dit recent Italiaans muzikaal talent toch wat bekend buiten de groen-wit-rode grenzen. Deze nieuwe hippie heeft een grote bewondering voor de protestzangers uit de jaren zestig en zeventig en presenteert zijn poëzie en liefdesverhalen in een kruidige Italiaanse thee met Balkankruiden.
Met dit eerste optreden geeft Lx meteen zijn visitekaartje af als festival waar altijd iets nieuws te ontdekken valt. Dat belooft voor de rest van het weekend!

BIGGER - Vier Fransen en een Ier uit Dublin… het klinkt als het begin van een belegen mop maar zo zit de samenstelling van Bigger in elkaar! De vijf muzikanten begonnen met touren in 2016 en spelen gelaagde nummers die soms melancholisch klinken, soms stevig rocken. “Les Myosotis” schetst een filmisch decor, terwijl een nummer als “Even with Lies” uitblinkt in eenvoud. In de Ingelmunsterse Pubtent mag het er wat harder, ruiger en wilder aan toe gaan, maar voor hun muziek was er om 19u15 nog niet veel publiek. In een concertzaal zou hun werk waarschijnlijk beter tot zijn recht komen. In elk geval een naam om te onthouden: ze werken met producers die al grote artiesten uit de rockscene onder hun vleugels namen. Ze worden zeker nog big!

MOONEYE - Voor deze winnaar van ‘De Nieuwe Lichting’ -editie 2019- van Studio Brussel liep de grote concerttent voor het eerst dit weekend helemaal vol! Het vijftal uit Moen (vandaar de groepsnaam!) rond frontman Michiel Libberecht pakte de zaal in met hun catchy songs die ook niet van onze Vlaamse zenders zijn weg te slaan. Iedereen herkende wel “Bright Lights” dat nu al een instant classic mag genoemd worden. Het was mooi om te zien hoe de leadgitarist op zijn rood instrument helemaal los kon gaan, petje op de grond en haren richting de snaren! Deze jonge band barst van podiumprésence en ze spelen alsof ze al tientallen jaren ervaring hebben! Wie hen nog niet kent na de komende Belgische festivalzomer, zal heel wat kansen gemist hebben! Ze hebben nog een drukke tijd voor de boeg!

BUURMAN - Het was dit jaar op Labadoux een eindje verder stappen naar de Clubtent. Voor wie alles wil gezien hebben, niet altijd even evident. Maar voor heel wat festivalgangers geen groot probleem. Deze kleinere tent barstte bijwijlen uit zijn zeilen door de vele fans die als haringen in een ton kwamen luisteren naar Geert Verdickt en zijn kompanen. Elk nummer is een verhaal en uit elk verhaal destilleert de Limburgse songsmid een nieuw nummer! Op hun website vind je ‘10 verhalen aan het vuur worden 10 nieuwe nummers’. Je kan ze meteen in een podcast openen, voor het vuur zorg je best zelf!
Op de website van LX klinkt het: “...songs over hartzeer en hoop. Over de liefde en al haar facetten. Ze zullen op Labadoux in trio op het podium staan. Verwacht je naast intieme nummers ook aan hun grootste hits.” Wij zagen echter een vijfkoppige band aangevuld met een blazerssectie van drie man. Dat leverde een volle sound, volgens ons geschikt voor het grote concertpodium. En de grote hits hebben we inderdaad gehoord!

JAUNE TOUJOURS - Deze Brusselse formatie was dan weer perfect gecast in de Pubtent waar ze een wild feestje bouwden. De groep die sterk geworteld is in het multiculturele Brussel, brengt een mix die de vele nationaliteiten in Brussel vertegenwoordigt. Je zou hen ook een typisch Belgische groep kunnen noemen want lead zanger en accordeonist Piet Maris springt van Frans naar Nederlands (en vice versa) in de aankondiging van de songs en uiteraard ook in de nummers zelf. Met deze mengeling van talen en muziekgenres bestrijken ze podia tot in Canada toe. Daar vonden ze zelf de naam voor dit mengsel; ‘Europeana’ (in tegenstelling tot of naar analogie met ‘Americana’) wat meteen ook de titel is van hun jongste plaat! De line-up van ritmesectie (contrabas! en durm) met accordeon en drie blazers levert meteen een aparte sound die ook wordt omschreven als ‘mestizo’, een mix van salsa, latin, ska, balkan, punk… Voor de festivalgangers met dansbenen bleek al deze uitleg niet relevant, als ze maar uit de bol kunnen gaan!

FISCHER-Z - Deze Engelse rockband uit de tijd van de new wave, eind jaren 70 van de 20e eeuw, is vooral voor medioren en senioren een oude bekende. Frontman John Watts startte met een test voor het publiek: “Let's see if you remember this one…” en zelfs voor sommige millennials klonk “The Worker” bekend in de oren. Deze hit uit hun eerste plaat ‘Word Salad’ (1979) deed het indertijd goed in de Lage Landen en in Duitsland, maar niet in the UK. Verder bestond de set uit een afwisseling van nieuw werk en oude bekende hits. Watts is gelukkig nog altijd goed bij stem want soms is dit bij ‘oude bands’ een afknapper. Uit hun tweede plaat ‘Going Deaf for a Living’ speelden ze o.a. “So Long (mogelijk nog bekender dan “The Worker”), “Room Service” en het knotsgekke “Limbo”.
Ook het nieuwe werk mag er zijn, maar of dit ooit de status en bekendheid van de songs uit de new wave periode zal bereiken, is nog maar de vraag. Toen hoorden we dat één van de vaste medewerkers (die nu worstelt met een ernstige ziekte) vlakbij het podium stond vol verwachting om haar naam nog eens te horen in de grootste hit uit hun derde plaat: “Marliese”. Dit stond dan ook helemaal onderaan de setlist van dit optreden! Mooi voor haar en voor de hele tent die uit volle borst meebrulde!

TORGEIR WALDEMAR - Terwijl Fischer-Z ervoor zorgde dat het festivalterrein leeg en de concerttent vol liep, gingen we snel even kijken in de Clubtent. De sfeer die daar heerste kon geen grotere tegenstelling vormen met de grote tent! Een Noorse viking stond er nagenoeg in het complete donker zodat zijn karakterkop verscholen bleef onder een stetson en de gitaar nu en dan het spaarzame spotlicht weerkaatste. Foto’s nemen was hier geen evidentie!
Met zijn donkere, warme stem hield Torgeir enkele tientallen muziekliefhebbers in de ban. We waren graag gebleven maar de lokroep van de Britpop zoog ons terug naar de massa…

KRAKIN’ KELLYS - Terug op het terrein tussen pubtent en concerttent, volgden we eerst nog de klanken die uit de dranktent kwamen: is het folk of is het punk? Nee dat is het niet… het zijn de Krakin’ Kellys, een Belgische band uit Namen die naar het voorbeeld van Dropkick Murphys een cross-over maken van heftige punkritmes die met Ierse folkklanken. In de late avond botsen boze microfoons en vettige baslijnen met doedelzakken, fluiten en accordeon voor een dronken feest waar de drinkers van smullen!
Ook hier kunnen we niet lang blijven, snel terug naar de hoofdacts van deze avond!

OZARK HENRY - Toen festivals nog de normaalste zaak van de wereld waren, zagen we deze reus uit onze Belgische muziekscene ook al op het podium van Lx. Hoeft het nog gezegd dat deze publiekstrekker opnieuw voor een bomvolle tent zorgt? Hij opent met “Word Up” en de hits volgens elkaar in een vlot tempo op. Energiek en expressief bespeelt hij de massa. Zijn imposante muziekcarrière staat bol van hits waarin geen enkel genre hem vreemd is. Met zijn voor rock- en popartiesten atypische losse kledij en sneakers beweegt hij op het podium als een vis in het water. De backing vocals kleuren perfect bij zijn eigen herkenbaar stemgeluid. Samen met zijn meer dan professionele band levert hij kwaliteit van wereldniveau, waar een klein land groot in kan zijn!
David Bowie keek vanuit de eeuwige rockvelden goedkeurend neer op deze grote Belg waarvan hij zelf fan van het eerste uur was! En achter de schermen poseert Piet Goddaer beminnelijk met fans die graag eventjes in zijn schaduw komen staan. Een groot artiest, maar hij staat nog altijd met beide voetjes op de grond.

dag 3 - zondag 8 mei 2022
RAGTIME RUMOURS - Moederdag, een mooie dag om Lx af te sluiten! Later dan voorzien geraken we op het terrein (onduidelijke tickets maken het leven niet makkelijker) maar het is prachtig lenteweer, de festivalweide ‘rent van het volk’ (<W-Vl); dus wie gaat nu zeuren over een kwartier vroeger of later?
En zie hoe mooi het leven kan zijn: we wippen eerst binnen in de Pubtent en horen daar de verrassende Ragtime muziek van drie jonge Nederlanders. Opnieuw opent Lx voor ons een doosje met een onbekende parel erin. Het speelplezier spat van het podium. De zanger-gitarist wordt geflankeerd door een toffe gast met een rastakapsel op elektrische gitaar en een frisse jonge dame op contrabas. Achter het drietal speelt de drummer in matrozentruitje de pannen van het dak met op zijn basdrum de groepsnaam in een sierlijk vintage lettertype. Voor het volgende nummer schuiven ze de instrumenten door als in een stoelendans. Ze blijken van alle markten thuis te zijn! Hun enthousiasme werkt aanstekelijk op het publiek en niemand weerstaat aan de oude Amerikaanse ritmes uit begin vorige eeuw. Waarachtig een ontdekking op zondagmiddag! Als we nog eens in Nederlands Limburg passeren, kijken we zeker uit of ze ergens te beluisteren zijn!

Kids With Buns - We trekken snel naar de Clubtent die opnieuw te klein blijkt voor de vele fans van Marie van Uytvanck en Amber Piddington! Er is geen doorkomen aan en we blijven luisteren van op een afstand. De website van Lx voorspelt dat ze ‘hun unieke stemgeluid zelfs de onstuimigste zaal muisstil krijgen’ en dat klopt helemaal. Opnieuw zit het juiste publiek in de juiste tent voor deze perfect geprogrammeerde band! We kennen een deel van hun nummers al van de radio en ze worden terecht vergeleken met een London Grammar.
Toch moet het van ons hart: de lage stemmen, de donkere songs botsen met de zonnige, uitgelaten sfeer van dit lentefestival op een zomerse dag. We moeten later nog eens opnieuw luisteren, liefst ‘s avonds als het donker is en misschien ook best in de winter? Er komen in ieder geval nog kansen deze maand, o.a. als supportact voor Balthazar en Eefje de Visser!

Smartschade - In de grote concerttent nemen Lien Van de Kelder, Mauro Pawlowski, Jan De Smet, Ad Cominotto, Wouter Berlaen en Stoy Stoffelen een diepe duik in het Nederlandstalige repertoire van smartlappen en kleinkunst! Hier wordt een mens vrolijk van. Het zijn topmuzikanten maar geen solotrippers. Geboren causeur Jan De Smet breit alles aan elkaar en laat op een gegeven moment die rol aan Maurits Pauwels, het alterego van Mauro: met een (gespeelde?) stunteligheid praat deze een minuutje vol zodat Jan het nodige muziekmateriaal kan bijhalen.
We krijgen bekende en onbekende nummers te horen. Jan en Lien vormen het ideale Eurosongduo en Maurits Pauwels bezingt met een morbide gevoel voor humor de dood die ons allen wacht. Dit is gewoon een topformatie van rasmuzikanten die een perfect moederdagcadeau presenteren met een grote rode strik errond! In de tent zien we veel (jonge) gezinnen die met veel plezier dit kado komen uitpakken!

Guy Swinnen band - Eigenlijk zijn de Scabs nog altijd alive and kickin’! Is de haardos van de frontman grijs geworden, de songs blijven eeuwig jong! De rocklegende zette de Pubtent in vuur en vlam, veel plaats was er niet meer over op de houten vloeren. Velen kozen ervoor om buiten in het zonnetje op veilige oorafstand mee te luisteren, maar ze misten wel de sfeer binnen waar het 1000 ambiancewas! Elk nummer werd kort geduid en de rocktrein denderde na elke stop telkens verder, een lust voor het oor en het oog! Hits uit de Scabs tijd werden afgewisseld met nieuw werk of solowerk van Swinnen. De groep is perfect op elkaar ingespeeld en nu en dan speelden ze in duo als in een soort balts die we in deze tijd ook in menig natuurgebied zien. We wisten het al lang en opnieuw wordt het duidelijk: Rock ‘n Roll will never die!

Les Invites - We nemen even de tijd om een zomers cocktail te proeven en trekken opnieuw naar de Clubtent langs de boorden van het kanaal. En weer krijgen we een cultuurschok want vanuit de pubtent met het Angelsaksische rockgeweld komen we in de zachte sferen van het Franse chanson van Les Invités: drie jonge Belgische rasmuzikanten op accordeon, contrabas en gitaar met prachtige stemmen. Ze steken meteen van wal met twee nummers van de grote Georges’ uit la Douce France: Brassens en Moustaki. Met wat uitleg vooraf zorgen ze ervoor dat ook de minder francofone melomaan nog kan volgen. De zon kleurt dit gezelschap in prachtige mediterrane kleuren. Opnieuw een bewijs dat op Labadoux écht voor élk wat wils te horen valt! Alsof je na een prefect ingelegde augurk kan gaan proeven van een chocoladetaart en direct daarop weer een bord pompoensoep…

Luka Bloom - Deze Ier is na vele jaren touren in Vlaanderen zelf een halve Vlaming geworden die er nu en dan enkele woorden in het Nederlands tussen gooit. Hij was bijzonder blij om opnieuw te spelen op ‘Labadou-bie-doe-bie-doux’ (“as frank Sinatra would say”, sic). Een man alleen met een gitaar, veel puurder kan je de muziek niet krijgen. Net voor corona ons overviel, begon hij te touren om de dertigjarige verjaardag van zijn eersteling ‘Riverside’ te vieren. Nog altijd speelt hij de fantastische nummers uit dit album: “Rescue Mission”, “Gone to Pablo”.
Ook voor hem sloeg de pandemie genadeloos toe en hij stak zijn blijdschap niet onder stoelen of banken: hij was ongelooflijk blij op zijn eerste festival van dit jaar te kunnen spelen voor een volle tent ‘lovely people’ in plaats van helemaal alleen in zijn keuken. Maar aan die eenzaamheid ontsprong toch een parel van een instrumentale plaat: ‘Out Of The Blue’ waarvan hij een tweetal nummers bracht. Er werd écht naar geluisterd (dat was ooit anders op Lx) maar Bloom is ook een koordirigent die een hele tent kan laten meezingen. En wat verenigt mensen beter dan samen zingen als één stem? Bij het slotnummer “Fertile Rock” neemt het publiek het la-la-la-refrein helemaal over! Het was genieten van de eerste tot de laatste minuut met deze authentieke mens!

Harmony Glen - Intussen is het in de Pubtent weer stampen en dansen: met de Schotse kilt om de lenden brengen de Nederlanders van Harmony Glen wijdbeens hun powerfolk. Met invloeden uit de hele wereld brengen ze een mix van traditionele en zelfgeschreven songs. Sommigen in het pub-publiek kamperen waarschijnlijk al de derde dag in deze tent en dat is er aan te zien. Op het podium bouwen de selfmade Kelten een feestje waar de energie van af spat en de menigte joelt gretig mee! Zo zorgen ze er op Lx altijd voor dat de folktraditie blijft leven, al zijn dit dan geen echte Paddy’s of Macs. Maar wie trekt zich daar iets van aan als de banjo en de tin whistle maar ten dans spelen!

De Mens - Lx sluit dit jaar af met nog een jubileum: In 2022 bestaat De Mens 30 jaar! Na “Dit is mijn huis” in 1992 hebben Frank Vander linden, Michel De Coster, Dirk Jans en David Poltrock in de decennia die volgden een ongelooflijke reeks sterke songs verzameld. Ze openen met “Sheryl Crow” en vervolgen met “Seks verandert alles” (“U mag dit uitbeelden als u daar zin in hebt”, sic Frank).
Wat volgt is een uitgebalanceerde mix van uptempo nummers en ballades of songs “waarbij-je-iets-kan-voelen” (dixit de website van Lx).
In de bubbeleditie van 2020 stond Vander Linden solo op Lx: rustig en ernstig. Toen viel er niets te vieren, maar dit keer is het weer met een big smile en De Coster heeft geen stappenteller nodig om op elke vierkante meter van het podium zijn voetsporen na te laten. Na “Waar is de liefde” volgt een eerste rustpunt met “Broer”, een troostnummer voor wie een soulmate moet missen (“We leefden en lachten en huilden / Wat maakte het uit / Het was allemaal zo erg niet…”) .
Meteen daarna volgt het voorstel om de beest uit te hangen in Ingelmunster of in mijn “Kamer in Amsterdam”. De pompende bas van De Coster valt niet stil en “Zonder Verlangen” dendert de trein met “Vier Akkoorden” verder. Een nieuw nummer “Genees Mij” zet er even de rem op om dan weer te accelereren met “Luide muziek in kleine auto’s”.
Plots stond Frank alleen op het podium terwijl David Poltrock een intro speelt op zijn keyboard die bij kenners een belletje doet rinkelen. Er volgt een akoestische versie van “Jeroen Brouwers”, een hoogtepunt in het optreden! Toen wisten we nog niet dat de volgende dag het overlijden van de schrijver in de actualiteit zou komen. En alsof Frank dat wel al wist kondigde hij meteen daarna “Kim is dood” aan, “voor zij die er vandaag niet bij kunnen zijn omdat ze daarboven ergens…” .
De mix van een traan en een lach werkt perfect met “Patti Blues” en “Lachen en mooi zijn”. De Mens is echt een topper om dit mooie weekend af te sluiten voor alle vrouwen van rubber en mannen van staal! Schitterned dus op Lx!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Filip Gheysen
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1990-labadoux-2022
Organisatie: Labadoux, Ingelmunster

Mogwai - Schotse spoken in de AB
Jasper Vanassche

Al meer dan 25 jaar staat Mogwai op de planken, hoewel ze toch ook wat tijd in de studio doorbrachten getuige hiervan hun 10 langspelers, 13 ep’s, en 5 scores. Mogwai betekent ‘geest’ in het Chinees, en de AB zal vanavond vooral kennismaken met hun spookachtige laatste plaat, As the Love Continues.
Met “To the Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth” kiezen ze voor een rustig begin, en ook “Dry Fantasy” en “Ritchie Sacramento” kennen een zeer zorgvuldige opbouw. De wolf vanop de albumhoes kijkt dreigend toe vanop de achtergrond.

De vier topalbums Happy Songs for Happy People, Hardcore Will Never Die, But You Will, Come On Die Young, en Mr. Beast zijn in het geheugen gegrift en de heren uit Glasgow zijn de grondleggers van de Europese postrockscene. Mooi, dat wel, maar de spanningsboog op die cd’s ontbrak wat. Dit optreden doet het dubbeltje toch eerder aan de pro-kant vallen. Live wekt de band een intense sfeer op, en de zang op sommige nummers zoals “Cody” zorgt voor een aangename afwisseling.
De band brengt voldoende variatie doorheen het concert en is duidelijk vaardig in het schrijven van songs en het opbouwen van dromerige gitaarmuren. Van sommige tracks (“Hunted by a Freak” en “Rano Pano”) ben ik echt van onder de indruk was. “I Know You Are but What Am I?” is een magisch hoogtepunt, de zaal ontploft echt af en toe.
De encore start met “New Paths to Helicon, Pt. 1”, waarvan het begin gebaseerd is op een song van Cinematic Orchestra. Hier blijft de band weer wat in het middengebied hangen qua sound; er is variatie, maar weinig dynamiek. Dit wordt ruimschoots gecompenseerd door afsluiter “We're No Here”. De drummer slaat zijn drumstel half kapot bij deze laatste explosie. Hij is standin voor Martin Bulloch, de vaste batteur - ik voel meteen een connectie.

Dankbaar zeggen Stuart Braithwaite, Dominic Aitchison, en Barry Burns hun publiek vaarwel. Ik ben eveneens dankbaar voor dit prima optreden.

Pics homepag @Karel Uyttendaele (voor Ancienne Belgique, Brussel )
Organisatie: Live Nation

Absynthe Minded - De eeuwige jeugd van Absynthe Minded
Stan Vanhecke en Astrid De Maertelaere

Absynthe Minded is ondertussen niet meer weg te denken in de Belgische muziekscene. Al sinds 1999 spelen Bert Ostyn en de zijnen zalen plat en maken ze songs die zomers beheersen. Of er ook zo’n nummer op ‘nieuwste’ plaat “Riddle Of The Sphinx” staat, durven we wel te betwijfelen.

Aarzelend en delicaat. Zo zou je de start van het optreden van Absynthe Minded kunnen omschrijven. “Easy” werd akoestisch ingezet. Het publiek merkte het bijna niet op. De band speelde, de mensen babbelden. Gelukkig kwam de rest van de groep er snel bij om voor wat volume te zorgen. “Pretty Horny Flow” is een heel jazzy nummer met een lekkere baslijn. Stilletjesaan pakte Ostyn het publiek in, al moeten we eerlijk zijn. Van de bindteksten was er moeilijk een jota aan te ontwarren. Voor de romantici werd “Moodswing Baby” gespeeld. Luchtige en flirterige tonen versnelden de song bij het refrein.
Absynthe Minded kwam ondertussen op stoom. Ze toonden hun passie voor het melodische bij “Riddle Of The Sphinx”, al hoorden we af en toe een gek onderwatergeluidje. Tegelijkertijd vertelt de groep steeds een verhaal met hun song. “Space” is prachtig opgebouwd en neemt je mee. Toch lieten ze de gitaren ook eens knallen. In “End Of Line” speelden ze een wedstrijdje om ter snelst de riff spelen, eindigend in een hevige apotheose. En zo ging het telkens van opzwepend (“Surrender”), gevoelig (“Cherrypicking”) naar jazzy (“People Of The Pavement”) en zelfs een keer roadtrip americano (“Substitute”). We hoeven niet meer te zeggen dat Absynthe Minded echt van alle markten thuis is. Soms met improvisatie, dan weer met alle lijnen perfect op elkaar ingespeeld zoals in “Papillon”.
Maar de beste nummers worden ingezet door wat random getokkel. Je denkt even dat er nog wat getest moet worden, en dan grijpt “My Heroics, part one” plots om zich heen. Voor een eerste keer zong het publiek woord voor woord mee, bij een set dat stilaan een triomf kon worden genoemd.
En wanneer ze met eerste bisnummer “Echo Chamber” opnieuw met enkel een akoestische en elektrische gitaar een ingetogen song brachten, hoorde je geen gebabbel meer. En naar het einde van het nummer verbaasden we ons over hoe je met twee instrumenten zoveel muziek kan maken. Dat “Envoi” daar nog eens overheen ging als laatste song, maakte de set helemaal af.

Absynthe Minded speelt nog steeds alsof het zich moet bewijzen. Als jonkies die iedereen moest overtuigen van hun kunnen. Ze zien er ook nog eens piepjong uit, maar wie zijn ogen dicht deed hoorde een volwassen reeks ijzersterke nummers die voor altijd bij zullen blijven.

Setlist: Easy, Pretty Horny Flow, Heaven Knows, Moodswing Baby, Riddle Of The Sphinx
Space, Saved Along The Way, End Of The Line, People Of The Pavement, Surrender, Cherry Picking, Papillon, My Heroics, Part One, Beam, Kingpin, Mixing The Medicine, Echo Chamber, Envoi, Substitute

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1981-absynthe-minded-13-05-2022

Organisatie: Democrazy, Gent (ism Vooruit, Gent)

Les Nuits Botanique 2022 - Wet Leg - Het potentieel is er
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Grand Salon)
Brussel
2022-05-15
Erik Vandamme en Johan Meurisse

Ada Olda, Water From Your Eyes en Wet Leg - Drie bands met groeipotentieel

 '' Ada Oda is een nieuwkomer in de Brusselse scène die uptempo rock maakt die de zelfverzekerde postpunk van de jaren tachtig combineert met melodieuze Italiaanse accenten.'' lezen we in de biografie over de band Ada Olda (***1/2) . De combinatie van postpunk en de kenmerkende Italiaanse accenten, zorgen uiteraard voor een lekker aanstekelijk en  opzwepend geheel. Een adrenalinetoot van jewelste hadden we in het begin van de set. Daarna verslapte het spijtig genoeg wat . Toch behielden ze de aandacht , gezien we hier te maken hebben met jonge getalenteerde muzikanten , die muzikaal scherp staan en een zangeres die haar Italiaanse roots verbindt aan Siouxsie en Kate Bush. De interactie bleef echter iets te beperkt. Band met groeipotentieel …

Interactie is er dan wel met Water From Your Eyes (****) . Muzikaal messcherpe uithalen, met een beweeglijke frontvrouw die als een wilde furie tekeer gaat, zorgen hier voor een aangenaam feestje.  De band  heeft al z’n vijfde plaat uit, 'Structure', eentje met postpunk, krautrock en synthpop. Live soms wel overstuurd en met erupties, maar het kleurt de sound. Rachel Brown schreeuwt zich de longen uit het lijf en hitst het publiek op. Water From Your Eyes heeft een voldoende eigen identiteit en overtuigt. Hun diverse aanpak sierde en ze werden goed onthaald door het publiek.

Wet Leg (****) is net als Dry Cleaning een van ‘de nieuwe hypes’. De Britse indierockband rond Rhian Teasdale en Hester Chambers, heeft met “Chaise longue” en “Wet dream” al meteen twee hits op zak in het circuit.  De speelse, los ontspannende aanpak siert . We zitten hier in het straatje van ladies bands als Sleater-kinney,  The Breeders , Throwing Muses, Belly, Whale en Daisy Chainsaw . Back to the 90s met deze twee frontladies. En met een link naar Billy Nomates, Courtney Barnett en onze Belgische generatie Ila , Bluai.
In de uitverkochte Grand salon werden ze sterk onthaald en dat deed hen meer dan deugd . Live zijn ze met vijf en hoewel de sound wat rommelig, ongeïnspireerd klinkt, zeker in het eerste deel van de set , haalt de melodie en sympathie het . Het rammelt en da’s goed. Verbaasd zijn ze eigenlijk zelf wel van de respons.
Vlotjes ging het kwintet door hun klein uur durende aangename set. Jeugdige nonchalance.  Het spelplezier druipt er van af, een snedige gitaarloop en een diepe bas zetten in , dan wat meer gitaar en  drums bovenop, simpel , eenvoudig, goed, treffend.  Catchy energiek dus. “Being in love” vat aan. Al snel volgde een van hun hits, “Wet dream”. Spontaan speels hotsen we doorheen de set, van bedeesd naar zelfverzekerdheid; homogener , boeiender klinkt het naargelang de set vordert, opgehitst door een enthousiast reagerend publiek. Sommige nummers gingen erin als zoetenkoek . “Chaise longue” was dan ook de perfecte afsluiter met explosieve erupties en een nosie conceptje.
We zagen dus vooral een band met een zeker potentieel, maar compleet bevestigden ze nog niet , maar dat zal hen worst wezen . Met wat humor vingen ze het goed op, relativering is hen niet vreemd.
Indierockbop, feestmuziek voor sombere mensen, lazen we, maar eentje die fluitend door het leven stapt …

Setlist: Being In Love //Wet Dream//Supermarket//Piece of Shit//Primo Skin//Too Late Now//Obvious//Oh No//I Don't Wanna Go Out//I Want To Be Abducted (By a UFO)//Ur Mum//Angelica//Chaise Longue


Neem gerust een kijkje naar de pics
Water from your eyes
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1976-water-from-your-eyes-15-05-2022
Wet Leg
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1974-wet-leg-15-05-2022

Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)

Peter Doherty - Puppy’s en gevoelige snaren
Stan Vanhecke en Astrid De Maertelaere


Zoals de Handelsbeurs eerder aankondigde: “Het is moeilijk om niet in de ban te geraken van Peter Doherty”. Sinds 20 jaar staat hij op de planken en vult hij onze platenkast met The Libertines en Babyshambles. Als solo-artiest moet hij echter ook niet onderdoen.

Pete heeft zijn leven back on track en bracht in maart een nieuwe plaat ‘The Fantasy Life Of Poetry & Crime’ uit. Dit is zijn vierde soloalbum uitgebracht via zijn eigen Strap Originals label. Hij maakte het album samen met de Franse Frédéric Lo. Elk nummer van het album werd voorgesteld, en werd doorspekt met werk van andere albums, andere bands of covers. Niets dat multitalent Pete Doherty niet kwetsbaar kan laten klinken. Wij zaten alvast met een krop in de keel.

Starten deed de Brit met de titelsong. Het deed denken aan de intro van een oude spionnenfilm, waar alles wel mysterieus is, maar net iets trager gaat dan in de gemiddelde nieuwe Bondfilm. “Invictus” klinkt dan weer frivool en lichter dan de rest van zijn werk. “Yes I Wear A Mask” was dan weer een voorbeeld van een song vol tristesse. Puppy ogen erbij en ons hart smolt opnieuw helemaal voor Pete. Over puppy’s gesproken: de hond die de band vergezelde op het podium genoot mee van de melancholische nummers en de vele aaitjes van de fans op de eerste rij. Het maakte alles zo ongelooflijk huiselijk en gezellig. De sfeer was er één van “we zijn hier onder ons, en dat is genoeg”. Met “All At Sea” bracht Doherty een eerste nummer dat niet op ‘The Fantasy Life’ staat. De song werd ooit gecut van het debuutalbum van The Libertines, maar zag alsnog het levenslicht met Peter Doherty & The Puta Madres. Helemaal geen topsong, maar je voelt dat Doherty het als zijn kindje behandelt, zoveel gevoel legde hij in deze up tempo tearjerker.
Voor de rest genoten wij enorm van “The Glassblower”, omdat het je helemaal meeneemt in een verhaal, waarbij het steeds voller en voller klinkt doorheen de song. “Rock & Roll Alchemy” was dan weer het zachtste rocknummer dat we ooit hoorden. Ongelooflijk schoon hoe Doherty erin slaagt om je mee te vervoeren met zijn unieke stem, ook al klinkt die af en toe wat vals.
Als afsluiter van de prachtige set tokkelde Peter op onze meest gevoelige snaar. Een piano en een stem is het enige dat je nodig hebt om te dromen.
En een droom was het vooral voor Bob en Laura. Bob vroeg haar op het podium ten huwelijk voor bisnummer “For Lovers”. En zij zei ja. Geen betere manier om je verloving mee te starten, dunkt ons! Het nummer zelf is ook best mooi, en we kunnen al raden wat de openingsdans zal zijn. Het hoogtepunt werd opgevolgd door Libertines song “You’re My Waterloo”. En Pete Doherty stuurde ons huiswaarts met een blijven hangend ‘Salomé’.

Setlist: The Fantasy Life of Poetry and Crime - Invictus - The Monster - The Epidimiologist - Yes I Wear A Mask - Ballad Of - Keeping Me On File - All At Sea - The Glassblower - Rock & Roll Alchemy - You Can’t Keep It From Me Forever - Abe Wassenstein - Far From The Madding Crowd - For Lovers - You’re My Waterloo - Arcady - Salomè

Neem gerust een kijkje naar de pics

https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1969-peter-doherty-11-05-2022

Organisatie: Democrazy, Gent (ism Handelsbeurs, Gent ikv Everything UK)

Wiegedood - Een hellegat met geen ontsnappen aan
Hans Devriendt

En hup! Met de loeiharde muziek van Haemers, ging de avond meteen als een sneltrein, recht in je wezen, van start. De mensen onder ons, die de vorige bands van zanger (resp. Bram C.) reeds kennen, weten dat ze zich aan kwalitatieve, compromisloze hardcore/punk mogen verwachten. Hun set bestond voornamelijk uit nummers van hun nieuwste telg ‘Onderwereld’, verschenen als kerstalbum in december ‘21. Live klonken ze nog meer gezwind dan verwacht, met catchy riffs en scherpe hooks als kers op de taart. De vocalen van Bram waren furieus, in het bijzonder wanneer ze met “White Devil” een nummer speelden over het bloederige, koloniale verleden van Congo. Ze wisten ons, zoals een band binnen dit genre betaamt, een pijlsnelle opwarmer te serveren, waarover ik mij nog steeds afvraag waarom er tijdens de breakdown van nummer “P.O.L.” geen moshpit uit z’n voegen barstte. Ik kan het niet beter samenvatten als de band zelf zou verwoorden: een hartelijke ode aan alle “pompkinders en ragmongolen” onder ons.

Wat kwam er nu eerst? De overdreven snelle lichtschakeringen, waardoor m’n netvliezen een hallucinante waas over zich heen kregen? Of de onheilspellende, trommelvlies penetrante intro van “FN SCAR 16”? Het maakte uiteindelijk niet uit, ik stond meteen perplex van het tempo waarmee Wiegedood van wal stak. Dat Gilles Demolder (gitarist), Wim Coppers (drummer) en Levy Seynaeve hun krediet reeds verworven hebben binnen de internationale black metal-scene, hoef ik jullie niet meer te vertellen.
Dat hun nieuwe plaat ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’ nog chaotischer klinkt dan hun trilogie van ‘De Doden Hebben Het Goed’, waarschijnlijk ook niet meer. Maar dat ze dit live ook tot zo’n hoog niveau kunnen tillen, durfde ik eerst niet als vanzelfsprekendheid aan te nemen. Toch werd mij snel duidelijk dat ze sterker, luider en vooral meedogenlozer ooit klinken als ooit tevoren. Het tempo van Coppers’ drumwerk was geschift snel en z’n dubbele basdrum begaf het waarschijnlijk net niet. Alsof het één nummer leek, maakte “FN SCAR 16” snel plaats voor “And in Old Salamano’s Room, The Dog Whimpered Softly”, waarin de ijzingwekkende sample mij bijna misselijk maakte. Ik kon nog maar net ademhalen en met “Until Is Not” vuurden ze opnieuw een nummer van hun nieuwste langspeler op ons af. De gezette trend, werd halverwege de set doorbroken, om met “Ontzieling” een knipoog naar hun oudere werk te geven. Voor mij een zoveelste hoogtepunt van het optreden, waarbij Levy’s kolkende screams zo intens naar de voorgrond traden.
Met “Noblesse Oblige Richesse Oblige” pikten ze de draad van hun nieuwe album terug op en serieus, het nummer klonk live nog cynischer dan de titel zelf. Na wat kil getokkel op gitaar, begon Levy te zingen als de duivel die waakt over het hellegat waar niemand uit kan ontsnappen. Nooit klonk Wiegedood zo gortig als nu tijdens “Now Will Always Be”. En dit meen ik oprecht als een compliment.
En net toen ik dacht dat ‘t niet brutaler kon, wisten ze mij met “Nuances” nogmaals te spietsen, als ‘t ware een mammoet dit zou doen met z’n slagtanden. De gitaren klonken zo kil, chaotisch, snel en vooral technisch hoogstaand.
Met “Carousel” als exodus eindigde het optreden van Wiegedood. Een what-the-fuck kreetje en een score van 9/10 is hier compleet op zijn plaats.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1957-wiegedood-10-05-2022
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1958-haemers-10-05-2022

Organisatie: Metadrone ism Vooruit, Gent

Ibrahim Maalouf - Ibrahim Maalouf en de Stadsschouwburg Brugge - wederzijdse bewondering
Jasper Vanassche

De immer vrolijke Maalouf betreedt het podium, vergezeld door zijn vaste gitarist François Delporte. Al twaalf jaar spelen ze aan elkaars zij, doorgaans in enorme zalen, voor een groot publiek, en met nog een heel aantal muzikanten rondom hen op on stage.
Dit keer koos Maalouf bewust voor een kleine, intieme zaal en een pure combinatie van enerzijds trompet en gitaar, en anderzijds piano en gitaar. Hij wilde met deze ‘40 Melodies’ toer terug naar de oorsprong, naar hoe het allemaal begon, wanneer hij als tiener met zijn vader kleine cafétjes afschuimde om er hun werk te brengen. Dit keer dus geen spectaculaire show met vuurwerk en dansers, maar wel een persoonlijk, authentiek, en humaan concert, waarbij de interactie met het publiek opnieuw centraal staat. Na de intro verkondigt hij meteen hoeveel hij dat publiek gemist heeft, en hoe blij hij is dat hij terug mag spelen.
De gelijknamige verzamelcd ‘40 Melodies’ verwijst ook naar het feit dat hij 40 jaar oud werd. Ondertussen is dat wel al anderhalf jaar geleden, maar dat mag de pret niet bederven. Maalouf laat ons kennismaken met zijn uitgebreide oeuvre en ook met een aanstekelijke cover van Umm Kulthum, de Egyptische zangeres die de Arabische wereld verenigde met haar muziek. Maalouf heeft de reputatie om veel te vertellen tijdens concerten, en hij maakt deze reputatie helemaal waar. Zo ontdekken we heel wat anekdotes die zijn nummers hebben vormgegeven. Bij “True Sorry” vanop zijn doorbraak ‘Illusions’ wacht hij bijvoorbeeld enkele tellen vooraleer de drie laatste noten te spelen. Dat is symbolisch: in het echte leven duurt het soms ook lang voor we ons durven excuseren.

“Lily Will Soon Be a Woman” verwijst dan weer naar een wondermooi moment uit 2008. Hij was immers dat pianomelodietje aan het spelen toen hij een sms kreeg met daarin de boodschap dat hij vader ging worden. Het nummer heeft hij zeer gevat verder uitgewerkt. De eerste noten stellen de baby-scheetjes voor, daarna volgt zijn dochters obsessie om doekjes uit de doos te halen, gevolgd door de nogal turbulente schoolperiode. Ieder detail heeft een betekenis, en het extra woordje uitleg zorgt ervoor dat je als fan nog beter merkt vanwaar iedere keuze, iedere specifieke noot en iedere uitbarsting vandaan komt. Ook bij “Red and Black Light” vanop het gelijknamige album uit 2015 krijgt de zaal een inkijk in het hoe en waarom van het lied. Maalouf stuurt ook aan op interactie, en het publiek klapt, zingt, en fluit gewillig mee. Plotsklaps schakelt het duo over naar de piano, hun guitige blikken en humoristische interacties houden de sfeer er goed in.
Er is ook ruimte om minder gekend werk te berde te brengen. “Esse Emme” staat op zijn tweede worp ‘Diachronism’. Dit album was eigenlijk een flop, maar toch vinden we er dit pareltje op terug. Meesterverteller Maalouf verhaalt verder. De eerste keer dat je een nummer hoort, wordt het volgens hem geprint op je harde schijf, samen met het gevoel van dat moment. Later naar het lied luisteren brengt datzelfde gevoel terug. Zo ziet Maalouf deze avond als een soort therapie. Hij wil positieve souvenirs overhouden wanneer hij terugdenkt aan de indrukwekkende zaal en de directe connectie met het enthousiaste publiek.
Toch moet er ook een minder positieve herinnering gebracht worden. Maalouf neemt ons mee naar 1993. Als jonge tiener komt hij voor het eerst terug in Beirut, de stad waar hij geboren werd, maar waar zijn ouders wegvluchtten vanwege de gruwelijke bombardementen. Tijdens zijn wandeltocht is Maalouf aanvankelijk erg onder de indruk, maar de sfeer slaat om wanneer hij iets ziet wat geen enkele tiener zou moeten zien (hij specifieert dit niet verder).
Het tweede deel van het nummer “Beirut” reflecteert de stormachtige sprint terug naar zijn familie na deze traumatische naoorlogse ervaring. In de walkman die hij toen ophad – hij had hem gestolen van zijn zus – speelt op dat moment de hardrock van Led Zeppelin. Zo vormt “Beirut” eveneens een soort tribute naar die legendarische band.
Afsluiten doet het duo met een hommage aan jazzlegende Louis Armstrong en met “All I Can’t Say”, een track die oorspronkelijk op ‘S3NS’ stond, maar voor ‘40 Melodies’ herwerkt werd met niemand minder dan Sting. Zo staat ‘40 Melodies’ vol van verrassingen. De verzamelaar is leuke kennismaking voor wie Maalouf nog niet kent, en een aangename afwisseling voor wie zijn herwerkte nummers in een verfrissend nieuw kleedje wil leren kennen. De samenwerkingen met toppers als Marcus Miller en Kronos Quartet zorgen voor een extra touch, net als de vele verhalen van vanavond ons echt in het hoofd van Maalouf lieten kruipen. Het spelplezier van Maalouf en Delporte was om van te smullen, de grappen tussendoor werden gesmaakt, en vooral de rustige, ingetogen momenten zullen ons nog lang bijblijven, geprint op onze harde schijf.

Organisatie: Cultuurcentrum, Brugge (ism Greenhouse Talent)

Eefje De Visser - De warmte van een twee jaar uitgestelde tour
Stan Vanhecke en Astrid De Maertelaere

Twee jaar. Zo lang moesten fans wachten om ‘Bitterzoet’ live voor hun neus gespeeld te zien. Lang genoeg om al songs van een nieuwe EP voor te stellen. En meer dan lang genoeg om nummers te laten rijpen in de hoofden van het publiek. Het was een blij weerzien met vrienden die te lang in het buitenland zijn geweest.

Eefje zorgt voor wegdroommuziek van het beste soort. Het gevoelige “Pixels” startte de set met een verfijnd minimalisme. De achtergrondzangeressen, die steeds sierlijk sensueel dansten, kwamen erbij en gaven een extra couche aan het nummer. “Startschot” klonk nog zwoeler. De lichten zorgden voor een rode warme gloed. Het was de voorbode voor de steeds tot in de puntjes verzorgde symbiose van muziek, licht, beweging, zang en tempo. Geen beweginkje zomaar. Elke toets zijn betekenis.
Maar met “Storm” maakte gevoeligheid toch even plaats voor een beatje. De hoge stem van Eefje De Visser zong de vaak mysterieuze lyrics prachtig de zaal in. De samenzang was on point, en verslapte nooit doorheen de set. “Jong” toonde de volwassenheid van het optreden, waarbij opnieuw het lichtspel de song versterkte. De drummer mocht de show stelen met een a-melodische apotheose. De band was ook niet bang om stiltes in de nummers in te bouwen. Zo hoorden we een heel ingetogen “Ongeveer”, dat met oorverdovende stiltes ontroerde.
Want Eefje De Visser maakt iets los. Een gevoel dat je vastgrijpt en meeneemt in een verhaal. Verslavend ook. “Parade” komt stotend met stroom en tekst op ons af. En daarna hoorden we ook het rauwere en ‘vuilige’ kantje met “Kom op”. Een nummer dat niet voor epileptici was weggelegd, waarbij de stroboscoop eens werd bovengehaald. De kriebel in de keel van Eefje was even spelbreker voor “Oh”, maar ze herpakte haar snel. Bij “Groen” flikkerde het optreden zich jammer genoeg naar het einde.
Gelukkig flikkerde het zich nog even weer op gang tijdens de bisnummers, om dreigend te eindigen met “Lange Vinnen”. Lekker luid en met een stevige outro sloot de band een prachtig optreden af.

Setlist: Pixels - Startschot - Storm - Bitterzoet - Staan - Jong - Ongeveer - Controle - Zwarte zon - Parade - Kom op - Maak het stil - Oh - Scheef - Groen
 - Stilstand - Lange Vinnen

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1949-eefje-de-visser-07-05-2022

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Rudeboy plays Urban Dance Squad feat DJ DNA - Een leuke brok nostalgie
Danny Feys

We trokken naar de AB voor een nostalgisch concert : Rudeboy (ex-frontman) en DJ DNA (medeoprichter) zouden samen hun voormalige groep Urban Dance Squad doen herleven …

In het voorprogramma kregen we het Rotterdamse kwartet Elephant. Echte nummers met strofen en refrein brachten ze niet. Het waren muziekstukken, half instrumentaal, half gezongen waar een behoorlijk kabaal vanuit ging . Een bezwerende drum ligt aan de basis, versterkt met rauwe, schurende gitaren en duidelijk aanwezig synthgeblieb. Daarbij nog een meestal zwaar vervormde zangstem. Vreemd, soms wat chaotisch , onsamenhangend en onvoorspelbaar wanneer het nummer eindigde. Hier en daar hoorden we flarden Sonic Youth en Primus. Een interessant bandje

Tien minuten voor het aangekondigde uur begon DJ DNA met de opwarming. Enkele minuten later verschenen drie jonge muzikanten die hun sterkte toonden doorheen het ganse concert, enkele tellen later kwam de enige echte Rudeboy . Heel herkenbaar met het kenmerkend petje en halve zonnebril. Fysiek zag hij er wat minder indrukwekkend uit , nu licht mankend en slank , 25 jaar geleden was hij een fervente bodybuilder. Maar zijn stem is nog altijd van wat we van hem gewend zijn, alsook de moves. Zijn kiné had voortreffelijk werk geleverd.
En van meet af aan werd nog eens duidelijk dat Urban Dance Squad mee de bezielers waren van de cross-over en dat zij de ware RATM van de jaren tachtig en negentig waren.
Agressieve raps en hip-hop wordt gecombineerd met een snerpende (rap)zang, ondersteund door uitgesproken bastunes en splijtend gitaarwerk.
Natuurlijk waren “Deeper shade of soul” , “Demagogue” , “Grand Black Citizen” maar vooral “Fastlane” de knallers die er uitsprongen . Een waar spektakel die heel erg gesmaakt werd door het oudere kennerspubliek.
En het zou ‘Rudeboy’ niet zijn , als hij af en toe toch wat moest preken. Maar hier was het beperkt en gepast. Alle respect Boy.
Na een anderhalf uur stevige pot crossover werden we uitgewuifd met een TC Matic nummer, eerbetoon aan Arno met een mooi dankwoord . Toffe kerel toch, die Rudeboy!

Een lekker nostalgisch optreden dat kan tellen en  waar geen poenpakkerij aan kleeft . Zulke concerten dragen we in het hart ….

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel