logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

frank_carter_an...
Zara Larsson 25...
Festivalreviews

BRDCST 2024 - dag 3 – BRDCST Totaalbeleving en feestje op Afrikaanse wijze

Geschreven door

BRDCST 2024 - dag 3 – BRDCST Totaalbeleving en feestje op Afrikaanse wijze
BRDCST 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-04-07
Erik Vandamme

We starten de derde festival dag  met een bezoek aan de Cinema Palace, vlak rechtover de AB. Daar werd het 'Nosferatu project (1922): Live Score' voorgesteld.
We citeren uit Wikepedia ''Nosferatu: A Symphony of Horror (Duits: Nosferatu - Eine Symphonie des Grauens) is een stomme Duitse expressionistische vampierfilm uit 1922 geregisseerd door F. W. Murnau met Max Schreck in de hoofdrol als graaf Orlok, een vampier die aast op de vrouw(Greta Schröder) van zijn makelaar(Gustav von Wangenheim) en de pest naar hun stad brengt.''
 
Deze film wordt vocaal aangevuld  door Attila Csihar (*****) . Toen we hem op zaterdag solo aan het werk zagen hadden we het gevoel 'dit is zeer intens, maar er ontbreekt iets' …Dat ontbrekende stuk waren dus de beelden op het scherm, van een film die ons nooit echt angst heeft ingeboezemd, eerder verwondering om de verhaallijn, vooral op dat moment waar het monster wordt verslagen doordat de jonge bruid zich opoffert. De intense vocals van Attila zorgen voor emoties en rillingen. Wat een combinatie van beeld en vocals. Het maakte bovendien het plaatje van die solo voorstelling van Attila Csibar op zaterdag  meer dan compleet. Een intrigerend, indrukwekkend concept.

Om te bekomen van al die emoties, begaven we ons naar de Club voor een leuk feestje met Lenhart Tapes (****) die opzwepende 'tape' muziek bracht, gecombineerd met vocals, die wat doet denken aan een zangeres als Siouxsie, die de jaren '80 stijl doet heropleven, en die muziek van toen in een eigen kleedje stopt, alsof hij die muziekstijl ter plaatse heruitvindt … Een erg leuke performance dus, maar we besloten vroegtijdig de Club te verlaten … om te gaan biechten in de kerk, want daar speelt Florina Ying Wong (****1/2). Haar snaarinstrument wordt subtiel aangepakt, zonder haar publiek ook maar een blik te gunnen; bevreemdend mooie elektronica wordt toegevoegd. Florina Ying Wong verstaat die unieke kunst van duister en licht; het klinkt soms lichtjes dreigend en zalvend. Het contrast met die sacrale omgeving, met Jezus die vanop zijn kruis toekijkt, voelt dan ook enorm aan. Wat een intense gewaarwording. Florina Ying Wong bood ons een bijzondere trip naar het Vagevuur aan.

Slauson Malone I (****) is het performance-project van kunstenaar en muzikant Jaspar Marsalis, waarmee hij zich begeeft op de intersectie van populaire muziek en performance-kunst. De man is een begenadigd gitarist, en bewoog zich in Flex dan ook in alle bochten met zijn instrument. Hij ging zelfs het publiek letterlijk opzoeken om zijn virtuositeit te bewijzen. De man speelt niet zomaar gitaar, hij vindt er klanken op uit … Het was een beetje teruggrijpen naar unieke gitaristen als Jimi Hendrix die met zijn gitaarspel onevenaarbaar klinkt. Ook deze Slauson Malone I is dus een uniek gitarist die de grenzen aftast en zijn publiek weet te betrekken. Hij is geruggesteund door een contrabasspeler die hem puur muzikaal perfect aanvult; de dansspieren werden aangesproken en er ontstond een aanstekelijk feestje.

De hoogtepunten volgden elkaar ,vooral in het begin van de avond. We waren nog maar net bekomen van het gitaar fenomeen Slauson Malone I of in de Kerk deden we een volgende ontdekking met zangeres Niecy Blues (*****). Met haar hoge, soulvolle stem deed ze de Hemelpoort compleet open zwaaien. Een badje weemoed hoorden we, een reiniging van de donkere ziel door die sprookjesachtige, sprankelende sound en performance.

Holy Tongue (****) is het project rond Drumster Valentina Magaletti , gitarist Susumu Mukai en klankentovenaar Al Wootton die op bijzondere integere wijze een macaber potje openbraken, in een donkere, bevreemdend aanvoelende omgeving. Soms beetje demonisch, maar ook die op de dansspieren inwerk. Het zijn bedwelmende, hypnotiserende klankentapijtjes van het trio; een overtuigende, duistere trip.

In de Club stond het duo Pruillip (****), het project van drumster/zangeres Annelies Van Dinter en gitaarvirtuoos Louis Evrar. Ook al leken er wat technische problemen met de drums (net als bij Holy Tongue net voordien), werd hier ook de donkerte bekrachtigd. Pruillip voegt er zang aan toe…. Resultaat een sludge gerelateerde brij, onder de intense vocals van Annelies, die je ziel doormidden scheurt.
Pruillip dompelde de Club onder in een walm van oorverdovende duisternis …

Moin (*****) in de AB Flex was voor ons, eerlijk, een nobele onbekende. Maar ze bliezen ons compleet omver. En hoe! Een uur lang puur genieten. Binnen de set waren de gitaar en de keys en de hemelse percussie belangvol. Ze overtuigden door de uitgesponnen instrumentalia en tastten hun eigen mogelijkheden voortdurend af. Het geheel is pittig gekruid. In de final horen we er eentje van circa tien minuten. Moin bleek dan ook één van dé grote ontdekkingen op BRDCST door die beklijvende en waanzinnig klinkende instrumentatie.

Het Afrikaanse gezelschap BCUC (****) was ook erg interessant, maar hier minder volk, omdat ze moesten opboksen tegen de postpunk formatie Chalk, die quasi gelijktijdig in de Club stond. BCUC trok een kenmerkend Afrikaans feestje op gang en liet het publiek zingen, dansen en springen.
Het contrast met die eerdere donkere trips kon niet groter zijn. Uitzinnig gingen ze te werk en sloot deze unieke, aparte driedaagse af met een spetterend feestje af.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

BRDCST 2024 - dag 1 – Een avond vol prikkeling, aanbod van sprookjes, Schotse folklore en ietwat controverse

Geschreven door

BRDCST 2024 - dag 1 – Een avond vol prikkeling, aanbod van sprookjes, Schotse folklore en ietwat controverse
BRDCST 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-04-05
Erik Vandamme

Tijdens de drie dagen BRDCST in Brussel vroegen we ons af waarom sommige muzikanten  en kunstenaars hun inspiratie vinden in deze stad. Na deze drie dagen hadden we een antwoord van 'De overvloed aan diversiteit toont zoveel mooie en minder mooie kantjes van Brussel. Dat is nu net hoe we BRDCST beleven.
De eerste festival dag stond in het teken van Tirzah, die carte-blanche kreeg om de eerste avond te cureren. In 2022 werden we reeds omver geblazen op BRDCST, doordat ze erin slaagde om de grenzen van de R&B stijl af te tasten en te verleggen. "We kregen een zachtmoedige botsing tussen diverse stijlen in pop en experiment. Naast de kenmerkende r&b horen we spooky elementen. Een bijzonder iemand." schreven we over haar performance: lees hier  .

We starten de avond Mica Levi (***1/2) die enkel een gitaar, sober, beklijvend ons rock hart deed sneller slaan. Het rauwe randje aan de muziek en de stem, zorgt zelfs voor een eerste adrenalinestoot en opwinding. Mooi.

Er werd geflirt met geluidsnormen bij Meril Wubslin (****). Toonaangevende elementen binnen de set waren percussie en zang. Deze Meril Wubslin is een trio die een boeiend verhaal vertelt. Muzikaal worden de lagen opgebouwd naar een climax. Bevreemdend allemaal , maar het prikkelde de fantasie.

Nog spannender dan hun voorganger klonk Coby Sey (*****) die door een opzwepende, energieke sound, een donkere kant laat zien. In het begin moest de band wat warm draaien, en leek alles wat monotoon, maar eens alle registers open getrokken, zeker in een oorverdovende finale, kon men lekker loos gaan. De muzikale prikkeling sprak tot de verbeelding. Klasse!

Na deze wervelstorm kwamen we even tot rust bij Brighde Chaimbeul (****) die met doedelzak die kenmerkende Keltische sound biedt die ons naar de Schotse vlaktes brengt. Muzikaal mooi, ook de beelden op het scherm waren meer dan de moeite De folk uit Schotland en het magische landschap ermee verbonden komt door die bedwelmende, sprookjesachtige combinatie van klank en beeld. Brighde Chaimbeul klonk uitermate gevoelig en wist te raken.

Lorain James (***) wist door oorverdovende drones en soundscape van drum-'n-bass de trommelvliezen onder spanning te brengen. De monotone aanpak, weinig plaats voor variatie,  zorgt er echter voor dat de aandacht gauw verslapt. Wie zich laat onderdompelen in die beats en klanken, durft binnen te stappen in haar muzikale wereld, wordt als het ware potdoof. We maakten even kennis met deze sound …

Een monotoon geluid vind je ook terug bij Tirzah (*****), maar intrigeert door een warm soulvol geluid en even warme vocals. Tirzah bedwelmt ons moeiteloos. We worden meegevoerd naar een sprookjesachtige wereld. We hebben steeds dezelfde beat, het gaat naar een gevarieerde aanpak, en doet ons letterlijk wegzweven.
Tirzah wist ons reeds in 2022 te bekoren , met die grensverleggende aanpak; ook nu terug overtuigt ze sterk als afsluitende act in een overvolle AB-Flex.

In de Club stond nog het duo LIONSTORM (***). Ze stampten wild om zich heen te, vuil- en ruig-gewijs. Toen we de dames vorig jaar zagen in de Bonnefooi schreven we: ''We zagen twee dames die hun gal uitspuwden en lekker om zich heen trapten. Een dosis humor was niet veraf. Het werd een knallend hiphop feestje. We lieten ons gewillig meevoeren naar die lekker ruige, vieze wereld van LIONSTORM. Sterk.''
In de AB Club werden spraakmakende beelden getoond. De dames gingen geen controverse uit de weg. Een knetterende, leuke afsluiter van de eerste avond.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

BRDCST 2024 - dag 2 – Battle tussen Duisternis en Licht

Geschreven door

BRDCST 2024 - dag 2 – Battle tussen Duisternis en Licht
BRDCST 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-04-06
Erik Vandamme


Na een deugddoende nachtrust, stevig ontbijt en een stevige wandeling doorheen de Brusselse straten, waren de batterijen opgeladen voor een tweede avond BRDCST. Dat was nodig want het beloofde een top avond te worden vol ontdekkingen  met o.a. de Japanse formatie Goat, Black Metal grootheid Attila Csihar en de veelzijdige entertainer Alabaster Deplume.

De eerste ontdekking kwam al heel vroeg. Amaro Freitas  (*****) is één van die artiesten die in z’n klankenspectrum letterlijk het instrument tot leven brengt. De Braziliaanse pianist Amaro Freitas bouwt zijn piano om alsof het percussie is; hij voegt er wat folklore aan toe. In het tweede deel van zijn set   brengt hij bijna letterlijk het Amazone woud tot leven , met alle geluiden eraan verbonden.  Ook in zijn 'gewone' piano spel verlegt hij grenzen. De klanken  worden met elkaar verbonden; het maakt hem en zijn pianospel uniek.

The Necks (****) zijn een Australische band met reeds 35 jaar ervaring, ze brengen een mix van uiteenlopende stijlen. De sound is algemeen repetitief, monotoon, met weinig beweging. Toch klinkt het niet vervelend door de intense, hypnotiserende ‘zen’ aanpak. Een vorm van improvisatie, entertainment, speelsheid verbonden aan hun ervaring en virtuositeit. The Necks overtuigen met deze muzikale staalkaart.

Naast concerten in de AB Club en in de Flex gaan er ook optredens door in de kerk ‘Notre Dame aux Riches Claires’ op tweehonderd meter van de AB. Daar gingen we even de rust opzoeken bij klankentovenaar Adriaan De Roover (****). Zijn monotone sounds hebben  een lichtjes dreigende ondertoon en zorgen voor een muzikale spanning. Een afwisseling van intieme momenten en de muren in de kerk die durfen te trillen. Mooi.

Eén van de publiekstrekkers op BRDCST 2024 is zonder meer Attila Csihar (*****), een Hongaars black metal zanger, vooral bekend van zijn werk met de Noorse black metalband Mayhem en de Amerikaanse drone-doomband Sunn O))).
Voor deze gelegenheid trad hij solo op, met een allesomvattende stem .  Vooraan het podium zijn er enkele brandende kaarsen. Het voedt de donkerte en de duisternis. We zagen velen de zaal verlaten, wijzelf beleefden echter een directe confrontatie met onze donkerste kant, door de hypnotiserende, bezwerende aanpak van Attila. Eén moment voelden we de meest verderfelijke demonen in onze gedachtewereld … We zochten dan verlichtende oorden op om weer balans te vinden tussen donker en licht.
Wat een intense inwerking heeft de man op ons gehad. Kers op de taart op de performance was op zondag, met een filmvoorstelling in de namiddag …

Alles terug in balans in de kerk met Youmna Saba (*****) die bezwerend te werk ging met haat engelachtige stem. Een goed weerwerk tegen die donkere gedachten. Youmna Saba combineert rustgevende elektronische muziek in haar Arabische teksten; een unieke beleving. Attila Csihar en Youmna Saba liggen ver uit elkaar , een battle van duisternis vs licht, demonen en engelen , maar in hun intensiteit vullen ze elkaar perfect aan. Een schizofreen dubbele trip ...

De Japanse formatie Goat (*****) was het volgend hoogtepunt, met een overvloed aan instrumenten en percussie, verbonden aan de Japanse Cultuur. Goat verkent diverse muzikale stijlen en klinkt grensverleggend. Ze drijven het tempo op naar ongekende hoogtes, een brede, uiteenlopende muzikale cultuur dus. De variatie intrigeerde , zondermeer verbluffend in z’n totaliteit. Wat een  indrukwekkende gewaarwording …

We gingen nog even in de Club waar het duo H31R (***1/2) op een eerder onbeholpen wijze een leuke, ordinaire R&B/hip hop set speelde. Het klonk gezapig interessant, maar niks meer, niks minder … Afwachten wat de toekomst brengt …

Alabastar Deplume (*****) is niet alleen een uitzonderlijk saxofoon virtuoos, hij is een charismatische duizendpoot en klasse entertainer, die zijn publiek aanhoudend boeit. In het verleden hadden we nog langgerekte bindteksten, een hele grabbelton aan kwinkslagen en humor. In de AB hadden we nog die laatste aspecten, maar hij laat vooral de muziek voor zich spreken. Hij gaat zelfs nog een klein half uur door na de reguliere tijd, met z’n diverse aanpak en verhalen vertellen, wat een ‘zen’ gevoel oplevert.
Alabastar Deplume zette een overvolle zaal in vuur en vlam. Hij intrigeerde met even virtuoos solerende muzikanten, met als gevolg een gevarieerd feestelijk, gevarieerd slot van deze avond.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

Open Podium Schakelbox, Waregem 2024 - Dick Diggler’, Het Nieuwe Normaal, Olav., Ampul - Vier nieuwe bands voor de leeuwen gegooid

Geschreven door

Open Podium Schakelbox, Waregem 2024 - Dick Diggler’, Het Nieuwe Normaal, Olav., Ampul - Vier nieuwe bands voor de leeuwen gegooid
Open Podium Schakelbox, Waregem 2024
CC De Schakel
Waregem
2024-04-05
Filip Van der Linden

De Schakelbox in Waregem gaf met de Open Podium-formule vier beginnende lokale bands de kans om op te treden met een volledige set en in de beste omstandigheden qua geluid en belichting. Beginnend ging daarbij van jong en onervaren tot doorwinterd aan een nieuwe start beginnen. Dat ze hiervoor geselecteerd werden, is voor de vier bands al een beloning op zich.
Musiczine trok op vrijdag 5 april naar De Schakelbox om eindelijk wat meer te horen van Dick Diggler’, een nieuwe postmetalband met een aantal bekende gezichten, en liet zich verrassen door de drie andere bands op de affiche.

Ampul is een tweekoppige Waregemse band met thuisbasis in JH Jakkedoe. Deze band wil experimentele rockmuziek maken die alle genres dekt en wil na een paar digitale releases binnenkort de eerste EP ‘Substance’ uitbrengen op de streamingplatformen. De drumpartijen lopen live mee op tape en door hun optreden missen ze de voetbalmatch van SV Zulte-Waregem tegen Patro Eisden, nauwelijks enkele tientallen meter verder in dezelfde buurt. Als morele steun hangt een rood-witte supporterssjaal over de versterkers.
Het zou makkelijk zijn om deze band af te serveren als ‘nog niet rijp genoeg’ voor het toch wel grote podium van de Schakelbox. Ja, ze stonden wat houterig en soms wat verloren op het podium. De bindteksten van zanger-gitarist Nicolas misten doel (net als Zulte-Waregem die avond) en bassist Robbe Lee heeft tijdens het concert niet veel meer gezien dan zijn eigen vier vingers die over de hals van zijn basgitaar gleden. Dat is misschien allemaal waar, maar wie daar doorheen kijkt en luistert, heeft bij Ampul een paar puike songs gehoord. Gehoord dat Nicolas heel vlot leuke akkoorden uit zijn afgeragde gitaren ramt en dat Robbe Lee strak als een metronoom stond bas stond te spelen.
Inzake genres gaat het echt alle kanten uit bij dit duo, van shoegaze naar stoner, van postpunk naar Britse 90’s indierock en fuzzy grunge. Niet elke song kon ons in Waregem overtuigen, maar wij hebben in het tweede, iets hardere deel van de set van Ampul genoten van “Bamboo”, “Luna Park”, “Clambake” en “Golden Goose”. Geef ze wat tijd en ruimte en ze komen er wel.

Ook de tweede band op het podium van de Schakelbox was een duo, maar nu met zang, bas en drum. Eerder zagen we reeds het bas/drum-duo Doodseskader in de Schakelbox, maar Olav. zit meer in de richting van Royal Blood en Death From Above 1979. Miste Ampul op het podium vooral maturiteit, dan is het net dat waar Olav. in uitblinkt. Dieter en Maarten stonden te spelen met het zelfvertrouwen van de grote dagen. Je had ook van bij de eerste noot door dat er iets aan het gebeuren was op het podium. En wat een songs. Dit duo laat zich niet beperken door de minimale bandbezetting (de drummer zingt ook nog eens backings en uitzonderlijk ook eens lead), maar vindt daar net zijn sterkte, door vette riffs en heel creatieve ritmes in een volle sound te persen.
Van hun set in Waregem wisten een aantal nummers ons makkelijker te overtuigen dan andere: “7 To 8”, “Trust In You”, “Last One Alive” en “Sin”. Olav. is nu al klaar voor nog grotere podia dan die van de Schakelbox.

Het Nieuwe Normaal brengt dit najaar een eerste EP uit. Ze delen drummer Maarten met Olav., wat weer wat tijd scheelde in de podiumwissel. Deze jongelui vergelijken zichzelf graag met tegendraadse acts met een groot popgevoel zoals The Breeders, Nirvana en Evil Superstars. Verwrongen riffs, stuwende bas en een drumwerk met een hoog octaangehalte worden afgewisseld met frisse melodieën en harmonieën.
De erfenis van de jaren ’90 klinkt zwaar door bij Het Nieuwe Normaal. Ze gebruiken dubbele, meestal harmonische zang, wat in hun betere grunge/indierock-nummers doet denken aan The Posies. Zanger Maxime zingt en speelt ook nog bas, terwijl Niels, de tweede leadvocal, enkel een microfoon heeft en bij het zingen naar alle hoeken van het podium kan lopen. Een paar keer gaat hij tussen het publiek staan om te zingen. Het is inzake podiumprésence en beleving niet gelijk verdeeld bij Het Nieuwe Normaal. De twee zangers en de drummer gaan helemaal los, terwijl de twee gitaristen als boekhouders stoïcijns hun noten staan te tellen.
De tracks van Het Nieuwe Normaal die ons in Waregem zijn bijgebleven zijn “Paint My Head Red” en “God Sized”. Ook hun cover van “On A Plain” van Nirvana kon op veel applaus rekenen bij het publiek.

Dick Diggler’ komt uit de regio Oudenaarde en brengt instrumentale post-metal. Met deze band ging de gemiddelde leeftijd van de bandleden op het podium een heel stuk omhoog. Het viertal heeft pakken ervaring in andere bands en andere genres. Met Dick Diggler’ schrijven ze een nieuw verhaal en beginnen ze vanaf nul. Vanwege hun bescheidenheid of omdat de nummers misschien nog niet helemaal in de vingers zitten, debuteren ze in kleine clubs. Hun concert in De Schakelbox is één van de uitzonderingen en een welkome kans om deze beloftevolle band te kunnen ontdekken in de perfecte omstandigheden inzake geluid en belichting.
Het concert van Dick Diggler’ was toch van een heel ander niveau dan de vorige bands, vooral inzake professionaliteit en maturiteit. In instrumentale postmetal is de sfeerzetting allesbepalend en dat doet dit viertal foutloos, geholpen door niet meer dan een rookkanon en een uitgekiende lichtshow. Ze spelen in hun songs met herhaling en opbouw en weten de intensiteit het hele concert hoog te houden. Behalve postmetal horen we ook nog wat stoner en doomy sludge en af en toe een versnelling en een hoog drumritme dat we nog niet eerder hoorden in postmetal. We denken spontaan aan Belgische collega’s als Turpentine Valley, Grand Aquila en Atomic Vulture.
Visueel is het gitarist Kenneth (die in één nummer ook een paar zinnen zegt) die voor heel wat toegevoegde waarde zorgt, met veel emotie, coole poses en veel contact zoeken met het publiek. Een beetje finetuning aan de livesound kan nog voor extra vuurwerk zorgen, bijvoorbeeld door in de rustpunten ook het drumvolume naar beneden te halen.
In de set herkennen we de tracks “Lolita” en “Liefde En Licht” die hier eerder een lovende review kregen en die live nog net iets anders klinken.
Liefde En Licht/Lolita EP (musiczine.net)
Andere tracks die we heel interessant vonden, waren “Sun Can Dance” en setafsluiter “Blue Diamond Cookies”. Dick Diggler’ wordt een band om in de gaten te houden.

Organisatie: CC De Schakel, Waregem

Carousel of Doom 2024 - Rondjes draaien op de Carousel of Doom

Geschreven door

Carousel of Doom 2024 - Rondjes draaien op de Carousel of Doom
Carousel of Doom 2024 - Columbarium, Lethvm, Growing Horns
JH Jakkedoe
Desselgem
2024-03-16
Filip Van der Linden

Het idee van de Carousel of Doom speelde al lang door de hoofden bij enkele leden van Columbarium. De carousel of muzikale paardjesmolen bestaat uit drie afzonderlijke podiumplekken voor drie bands, die elk om de beurt een eigen nummer spelen en het publiek dat rondjes draait om alles te volgen. Het idee werd vorige zaterdag realiteit in JH Jakkedoe in Desselgem (Waregem).

De bedoeling was om het publiek een unieke ervaring te bezorgen en uniek is het zeker geworden. In het jeugdhuis stonden drie bands in een U-vorm opgesteld. Met de grootste boxen in de scharnierpunten tussen de bands, en het mengpaneel centraal en tegelijk ongemakkelijk dicht tegen de toog aan. Het doet wat denken aan de quadrofonische opstelling van de Nederlandse band Kong, die in elke hoek van de zaal één bandlid met geluidsversterking zet, maar dan toch weer anders in de beleving.

De formule van de Carousel vergt wat meer activiteit van het publiek dan bij een klassieke concertavond met slechts één speelplek. Na elk nummer draai je je naar waar het podiumlicht aangaat op de volgende speelplek. Omdat de bands niet gewoon in uurwijzervolgorde speelden, was ook dat element telkens een verrassing. De coördinatie van elke verandering van speelplek verliep perfect en er waren geen pauzes nodig om nog een extra gitaar te stemmen. Wel was er weinig ruimte voor bindteksten tussen de nummers.

Op deze Carousel of Doom kreeg het publiek ondanks de naam van het evenement niet enkel doom voorgeschoteld, al was het wel een heel aanwezige gemeenschappelijke deler. Het initiatief kwam van Columbarium, een doommetalband die zich niet tot dat ene genre beperkt maar ook al eens elementen uit andere genres leent. Ze gaven de kans aan de populaire Waalse postmetalband (met sludge en doom) Lethvm om mee te komen naar de Jakkedoe. Om het concept te laten werken, heb je drie bands nodig, en dus haalden die van Columbarium er ook nog hun vrienden van Growing Horns (sludge, stoner, doom, …) bij. Geen bands uit 100% hetzelfde genre, terwijl ze toch dicht tegen elkaar aanschurken inzake sound.

De avond begon met het typische geluid van een kermismolen en een korte voorstelling van de bands door Iris die voor vzw Ondergrond een podcast maakte over deze Carousel of Doom. Daarna ging het in één ruk door tot aan een pauze, want ook bijzondere concerten moeten de dorstigen nog altijd gelaafd worden.
Dat Growing Horns erbij was, was niet echt gepland. De band was niet van plan om dit jaar op te treden. Growing Horns wil in de eerste plaats een nieuwe drummer inwerken. Dat is Kevin die je misschien nog herkent van bij Locus Control. En de band werkt al een tijdje aan nieuw materiaal, dat ze graag nog dit jaar willen gaan opnemen, voor de opvolger van de in 2019 uitgebrachte EP ‘Nobility of Pain’. Kevin werd op deze buitengewone concertavond voor de leeuwen geworpen en verdiende een onderscheiding voor dit ingangsexamen.
Growing Horns bracht nog twee oude tracks: “2084” en “Mountains of Pain”. Van het nieuwe materiaal onthouden we vooral “Big Fat Nun” en “Lust For Knife”, een nummer dat we al bij eerdere concerten hoorden. Leuk ook hoe gitarist Sven een beetje met de voeten van het publiek rammelde door bij het laatste Growing Horns-nummer vanop de podiumplek van Columbarium te gaan spelen. Waarop iemand van Columbarium zijn plaats bij Growing Horns innam en de riffs nabootste (maar niet in het geluid zat). Growing Horns stond hier als een heel gretige band, met veel focus, discipline en overtuigingsdrang.

Lethvm is geen onbekende naam in Vlaanderen. Ze worden al eens weggezet als de Waalse versie van Amenra, hoewel dat wat kort door de bocht is. Deze band heeft een heel eigen gezicht, al valt er moeilijk een etiket op te plakken. Lethvm-zanger Vincent was vooraf het moeilijkst te overtuigen van het carousel-concept. In hun genre is een concert heel vaak een zorgvuldig opgebouwd geheel, met een logische volgorde van nummers om te zorgen dat het publiek in de juiste sfeer zit. Om dan te gaan ‘shuffelen’ met nummers van andere bands zoals op Spotify, dat zag Vincent aanvankelijk niet zitten. Het waren de andere bandleden die hem er toch van konden overtuigen. En gelukkig maar.
De tracks van Lethvm zijn verhalen op zich en ze duren – net als bij Columbarium en Growing Horns – lang genoeg om het publiek erin op sleeptouw te kunnen nemen.
Lethvm greep voor deze uitdagende avond vooral naar tracks uit hun recentste album ‘Winterreise’, aangevuld met de titeltrack van het vorige album (“Acedia”) en de losstaande singles “Confessions” en “Shine”. Vincent is de centrale spil bij de concerten van Lethvm. Verschillende keren liep hij het publiek in om zelfs zonder microfoon zijn lyrics te schreeuwen, één keer zelfs vanop de toog. De synths en backing vocals van Elena zorgden voor welgekomen rustpunten bij de uitbarstingen van emoties van de zanger. Een concert van Lethvm is een ervaring die moeilijk in woorden te vatten is. Eén van de volgende haltes voor Lethvm in het veroveren van Vlaanderen is hun passage op het volgende Desertfest in Antwerpen.

Columbarium verraste vorig jaar vriend en vijand met het fantastische album ‘The Morbidious One’. Dat album was dan ook het reservoir waaruit rijkelijk geschonken werd, met onder meer krachtige versies van de singles “Eyes Bleed Black” en “Rivers of Blood”. Van het album werd enkel “Our Glorious Ways” ingeruild voor “Longing and Regret”, wat misschien al een nieuwe track is voor een volgend album. Dat zou niet onlogisch zijn, want Columbarium verkeert als band in de vorm van zijn leven. Zoals ze dat in West-Vlaanderen zeggen: ze stonden te ‘blinken in hun vel’.
Ook Columbarium stond als initiatiefnemer voor deze Carousel of Doom heel gretig te spelen in Desselgem. Strak ook, al leek het ruim aanwezige speelplezier belangrijker dan de juistheid van elke noot. Zanger-bassist Pete ging met veel branie tussen het publiek spelen en brullen en gitarist Biezie volgde hem daarin. Columbarium kan niet enkel in de studio maar ook live iedereen overtuigen. Dat ze deze zomer op Alcatraz Open Air spelen, is dan ook meer dan dik verdiend.

Nog even terugkeren op het concept van de Carousel of Doom. Is het roteren tussen bands een geslaagd experiment? Dat wel. Het was onuitgegeven. Een nieuwe belevenis in metalconcerten. Iets wat je nog jaren zal doorvertellen. Tegelijk beseffen we maar al te goed dat er na dit experiment genoeg praktische en inhoudelijke redenen zijn waarom we dit niet voor elke concertavond willen, kunnen of zullen zien. Je hebt flink wat ruimte nodig, je kan geen drumstel delen, alle bands moeten heel vroeg opstellen en soundchecken, het mengpaneel moet drie bands tegelijk aankunnen, …
Het telkens draaien naar de volgende band is op zich geen inspanning. Wel vergt het wat inzicht in je eigen ‘hygiëne’ of beleefdheid als concertbezoeker. Je wil als ‘grote’ bezoeker niet lompweg pal voor een kleiner iemand gaan staan, maar met al dat gedraai is dat wel een aandachtspunt. Je hebt als concertbezoeker ook wat meer discipline nodig. Als bands gewoon klassiek na elkaar elk hun eigen set in één keer afwerken, kan je rustig naar de toog gaan voor een praatje en een drankje als één van de support-bands niet helemaal je ding is. Hier werd je gedwongen om te blijven staan en te luisteren. En zo zullen de aanwezigen – met een kleine honderd waren ze – bands en muziek ontdekt hebben waar ze anders zelf nooit voor zouden gekozen hebben. In die zin is de Carousel of Doom geslaagd in zijn opzet.
Toch een paar opmerkingen. Heel wat mensen in het publiek rekenden erop dat de bands het carousel-concept meteen naar een next level zouden halen, daar bijvoorbeeld met de drie bands tegelijk één gezamenlijk nummer of een cover te brengen, als afsluiter van de avond of als toegift bijvoorbeeld. Of met van elke band een paar mensen die samen één nummer brengen. Daarvoor was er misschien te weinig tijd in de voorbereiding.
Het is op zich een hele prestatie dat geluidstechnisch alles perfect verliep. Een deel van het publiek had zich voorbereid op een avond met minstens fluitende boxen en storende feedback. Een pluim dus voor de durf en materiaalkennis bij de technici die dit in goede banen hebben geleid. Wel jammer dat daarbij de verlichting van de podiumplekken zo ondermaats bleef. Dat zal de volgende keer vast beter geregeld zijn.
Want willen we dit experiment herhaald zien? Eén keer per jaar of één keer om de twee jaar, daar moet toch wel een publiek voor te vinden zijn?

Organisatie: VZW The Lizard

We Are Open 2024 Vinger aan de pols in de Belgische scene en wat een diversiteit in eigen kweek!

Geschreven door

We Are Open 2024  Vinger aan de pols in de Belgische scene en wat een diversiteit in eigen kweek!
We Are Open 2024
Trix
Antwerpen
2023-02-09 + 10
Erik Vandamme

Het is weer de tijd van het jaar. In Trix komen gedurende twee avonden, en op zes podia, een overaanbod aan Belgische talenten zichzelf aan een ruim publiek voorstellen: over  donkere paadjes naar intimiteit tot wilde feestjes en Dj's. Het komt allemaal aan bod op We Are Open.
De gezellige sfeer kwam ons eigenlijk al tegemoet bij het binnentreden van de zaal, waar een uiterst sympathieke security ons met een brede glimlach een leuke avond toewenste. Die gezelligheid bleef ook in elk van de zes zalen hangen bij het publiek.
Je zag duidelijk, dit is een publiek dat afkomt op een totale muziekbeleving. En ook dit maakt We Are Open als festival en concept zeer uniek; het is na al die jaren nog steeds grensverleggend.
Ons parcours was erg divers tijdens deze interessante tweedaagse. Ons verslag

dag 1 - vrijdag 9 februari 2024
We starten ons parcours in De Kelder met Head On Stone (****), het solo project van Nele Janssen (Peuk). In tegenstelling tot de energieke sludge van Peuk, gooit Head On Stone het over een eerder intimistische boeg, gezeten aan haar piano, en songs mee gedragen door haar brede vocals. Ze ontroert iedereen. Soms ontstaat er een lichte welving waarbij de norm wordt overschreden, maar over het algemeen is het hier de intense intimiteit die de rode draad vormt binnen haar set. Er hangt een half uur lang een sprookjesachtige magie. Mooi.

In de club wacht ons L?p?GangGang (****), een band die net die diversiteit hoog in het vaandel draagt. Je kunt op hun muziek niet echt een stijl kleven, en net dat trekt ons aan. In de performance gebeurt er vocaal als instrumentaal zoveel. We waren vooral onder de indruk van die tweestemmige zang, vrouwelijk als mannelijk. Het balanceert voortdurend tussen ingetogenheid en extravertie, waarbij de registers wel eens worden open getrokken, steeds in een golvende beweging. Met L?p?GangGang krijg je een zeer gevarieerde energieboost. Leuke kennismaking met dit collectief.

We bleven in de Club hangen, vlakbij de Bar … Bands mochten binnen een intiemer kader, dicht bij het publiek, hun ding doen. Maze (***1/2) onder meer … Hun energieke postpunk doet de zaal op zijn grondvesten daveren, op zich niets vernieuwends, maar ok, alles blijft een beetje diezelfde strakke lijn uitgaan, maar net door die boost aan energieke riffs en een waanzinnige zang, kregen we een rits adrenalinestoten te verwerken. Overtuigende set.


Levy Seynaeve en Wim Coppers, bekend van Wiegedood, stampten de band CROUCH (****) uit de grond. Jasper Hollevoet sloot zich als bassist aan. Het trio is geen onbekende voor ons, we zagen hen vorige zomer nog live aan het werk. "De bedoeling was goed, maar alles bleef teveel hangen binnen een gezapig donker lijntje, waardoor de aandacht nogal snel verslapte.", schreven we over hun optreden op Catacombfest Open Air. Raar maar waar, ondanks dat ook nu alles op diezelfde muzikale lijn hing, stoorde dit in een goed gevulde Café totaal niet. Ze wisten een intens spannend sfeertje te creëren, je werd gewoonweg meegezogen in donkere gedachtenkronkels.

Hét absolute hoogtepunt van deze eerste festival avond volgde echter in De Kelder met het gekke gezelschap Brorlab (*****). Hun korte, krachtige songs bezorgden ons een oplawaai. In nog geen twintig minuten tijd werden we overdonderd door de mokerslagen. Ze schopten lekker om zich heen. Brorlab blies iedereen in de Kelder dan ook compleet weg. Wat een oerkracht straalde dit trio toch uit.
Wie houdt van punk met een ferme hoek af, is bij dit trio zeker op het juiste adres. Het klonk snel , vuil, geweldig en tussen de regels is er sprake van absurditeit. Drie muzikanten die verdomd weten waar ze mee bezig zijn in de vlijmscherpe riffs. De beweeglijke zangeres heeft een indringende, hoge stem. Duidelijk een meerwaarde in de sound!

Een band die we hadden aangestipt als 'must see' was Predatory Void (*****). De leden zijn geen vreemden in de scene: Lennart Bossu (Amenra, Oathbreaker, Living Gate), Lina R. (Cross Bringer), Kris Auman (ENDLINGR), Thijs De Cloedt (Cobra The Impaler, ex-Aborted) en Vincent Verstrepen (Carnation). Dit resulteert in een dosis donkere energiebommetjes. In de instrumentatie sterk overtuigend , maar ook die stem van Lina R. bezorgt je een krop in de keel.
Muzikaal gaat het van een zalvende schoonheid naar een vlijmscherpe sound; in hun duisternis ontstaat een warme gloed . Wat een gevarieerd aanbod. Predatory Void  laat de duistere muziek voor zich spreken.

Sam De Nef is ondertussen geen onbekende meer. Zo wist hij ons vorig jaar solo op Les Nuits Botanique te bekoren met zijn zachte vocals en zijn verbluffend gitaar spel. Deze keer gaat hij dus een samenwerking aan met Camille Camille. Een beeldend kunstenaar in combinatie met een warme stem, de perfecte aanvulling met wat Sam De Nef doet.
Na al dat overweldigende tijdens de avond, bracht Sam De Nef & Camille Camille (****) dus wat rust in ons hart. Een intrigerende hartverwarmende, intense set kregen we van hen.

dag 2 - zaterdag 10 februari 2024
Ook de tweede festivaldag starten we, net zoals op dag één in De Kelder met Amina 808 (****). Deze R&B /house artieste heeft niet alleen een zeer zwoele, warme stem, ze straalt zoveel speelplezier uit dat niet alleen de temperatuur in de Kelder stijgt,  maar ook je hart in vuur en vlam staat. Bovendien wordt op deze aanstekelijk muziek de dansspieren geprikkeld. We hebben hier een klasse entertainer. De ontwapende wijze waarop Amina 808 haar publiek aanspreekt en bespeelt, zorgt voor een brede glimlach. Beloftevolle artiesten binnen de R&B/house scene.

Naast alternatief, krijgt ook de doorsnee pop zijn plaats op We Are Open. Uwase (***) balanceert een beetje tussen de uitersten van pop en rock, met soulvolle kruiden.
Niet overdonderd, maar eenvoudig pakkend overtuigt het gezelschap. Uwase klonk braafjes, maar onderhuids noteerden we wat avontuur. Er zit alvast voldoende potentieel in dit combo, door de warme gloed in de sound en de soulfulle elementen.

In de grote zaal was het de beurt aan Mojo & The Kitchen Brothers (****). Hun heavy progressive rock roept associaties op met onder andere Black Sabbath, Wishbone Ash en Pink Floyd. Vooral die laatste halen we erbij door de vaak lange, intense gitaarriffs. Die langdradigheid in de instrumentatie, stoort echter nooit. De bandleden entertainen ons en sleuren hun publiek mee in deze oorverdovende muzikale wervelstorm. Een beetje headbangen is ons niet vreemd met hun muziek.
Dit is een waar genot voor de liefhebber van typische jaren '70 rock. Mojo & The Kitchen Brothers refereert naar die jaren , maar klinkt niet typisch gedateerd.

Bij Purrses (****) in de Bar draait alles rond het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur, in de instrumentatie als in de vocals. Er zit een zekere melodieuze punk attitude verborgen ook.  Die verschillende elementen maakt Purrses bijzonder. Een overtuigende, fijne ontdekkingen op We Are Open 2024!

Toen we Rori (*****) zagen optreden op Corefest vorige zomer, schreven we: ''De bijzonder pittige deerne heeft een warme stem en straalt zelfverzekerdheid uit. Uiteraard is er bij Rori groeimogelijkheid, ze bleek net iets te licht uit te vallen op het grote podium, maar haar uitstraling en vocals compenseerden het.'' In de Trix Club is ze gegroeid in haar kunnen. Haar vrij wulpse houding combineert ze op uitgekiende wijze met een eerder donker kantje. Ze entertaint haar publiek.
Puur muzikaal, vocaal en ook visueel gaat het in uitersten, wat de set boeiend houdt.  Ze wist hier een breed publiek aan te spreken.

TAKH (*****) is al van 2015 bezig en haalt elementen aan van Swans, met hun intense , opbouwende, oorverdovende sounds . The Black Heart Rebellion nodigde toen Annelies Van Dinter (Echo Beatty, Pruillip) uit als gastmuzikant, op de plaat ‘People when you see to smoke’, een gemeenschappelijke liefde voor doom en somberheid, samen met de rauwe, emotionele aanpak.
Vorige zomer zagen we het gezelschap nog in het Park van de Casino, Sint-Niklaas als support van Briqueville. We waren onder de indruk van hun bedwelmende riffs, knetterende drums en de best emo-beladen zang. Muziek die in de donkerte van de nacht tot z’n recht komt. In een volgepakt Café kregen we mokerslagen te verduren. Ook nu weer gingen de oren suizen en voelden we een helse sound over ons heen..
TAKH zorgt echter vooral voor een ondoordringbare muur van geluid, met dat even bijzonder emo-beladen kantje. Best indrukwekkend.

We besloten de avond in de Grote zaal met Captain Kaiser (*****) die gelijktijdig speelden met het voortreffelijke Ão, die in Club die uitgroeien tot een absolute topper. We zien hen binnen enkele dagen in de AB, …dus verkozen we nu Captain Kaizer  met een boven best punk feestje. De Grote zaal  was iets meer dan half gevuld, beetje jammer eigenlijk, want de energieke set van Captain Kaiser sloeg in als een bom.
Er is de beweeglijke, imposante zanger Sascha Vansant die in ontbloot bovenlijf elke kant van het podium opstuift en zijn publiek letterlijk opzoekt, met o.a. een lekkere moshpit.
Captain Kaiser speelt verschroeiend hard, luid en energiek. En in deze loudness band met een maatschappijkritische boodschap. POuur punk dus!
Een knallende afsluiter van deze tweedaagse We Aren Open. Mooi!
met een knal van formaat af te sluiten.

Neem gerust een kijkje naar de pics We Are Open 2024
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5704-we-are-open-2024.html

Organisatie: Trix, Antwerpen

The Sound of the Belgian underground 2024 – Een geslaagde ontdekkingsreis – Verblindende schoonheid met knallende feestjes erbovenop

Geschreven door

The Sound of the Belgian underground 2024 – Een geslaagde ontdekkingsreis – Verblindende schoonheid met knallende feestjes erbovenop
The Sound of the Belgian Underground 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-02-02
Erik Vandamme

De AB in Brussel heeft al jaren een neus voor opkomend talent, die kunnen uitgroeien tot grotere bands die de Club of de grote zaal gor spelen en kunnen doorbreken op de festivals. The Sound of the Belgian Underground is intussen een begrip geworden. In het verleden werd dit georganiseerd in samenwerking met Subbacultcha, die nu onder de naam Different Class hun werkzaamheden verder zet.
Het concept blijft echter hetzelfde: een mainstream publiek laten proeven van wat de ‘Belgische Underground' te bieden heeft, met een avond vol live acts, en DJ's om de nachtraven onder ons dansend de nacht te laten induiken. De organisatie is nu ook weer in zijn opzet geslaagd. Door de overlappingen konden we helaas niet elke band zien, bij de ene bleven we wat langer hangen dan bij de andere, en ook de DJ acts na middernacht lieten we aan ons voorbij gaan.
Maar zoals bij elke editie deden we weer enkele fijne ontdekkingen, van een verblindende schoonheid met knallende feestjes erbovenop, die al of niet een onderliggende boodschap hebben.

We starten de avond in de Club met Suzan Peeters (*****) die we vorig jaar reeds leerden kennen op BRDCST festival in AB. Lees gerust . De klanken van haar accordeon wordt geruggesteund door allerlei elektronische effecten, met een soort voetmassage apparaat dat zorgde voor extra trillingen. We kregen een adembenemende intimiteit en snerpende geluiden die onze oren onder spanning zette. Suzan Peeters brengt kleur en variatie met haar accordeon, die triggeren om het instrument zelf te ontdekken. . Wat een schoonheid verwezenlijkte deze artieste.

De formatie Sergeant (****) is een avant-pop band rond componist Benjamin Cools en acteur Ferre Marnef. De band balanceert tussen experiment met klank en beeld en aanstekelijke, opzwepende pop, die de dansspieren prikkelt. Er gebeurt van alles op het podium. Wat een klankenspectrum en chaotische brij door o.m. flute, gitaar, percussie en de zang. Een avontuurlijke, veelzijdige aanpak die intrigeerde.

In de 'Foyer' - de Bar naast de AB zaal - mochten artiesten in een hoek hun ding doen, intiem en dicht bij het publiek. Moenen & Mariken (*****) is een duo van muzikant/producer Neil Claes en actrice/schrijfster Maria Magdalena de Cort. Je krijgt aanstekelijke techno beats van Neil die worden ondersteund door de poëtische teksten van Maria Magdalena, die haar gal uitspuwt. Hier hoort een vleugje humor bij. Het doet ons wat denken aan een Patti Smith die op diezelfde doordachte wijze haar mening en visie verhaalt . Die poëtische inbreng heeft een punkattitude die het publiek verbaasde. Iedereen hield ervan. Het kwam goed tot zijn recht in die intieme bar.

We gingen even poolshoogte nemen in de Club bij Camille Keller (***) die zich als volleerde danser en theatraal componist over het podium bewoog; er waren mooie beelden op het scherm. Puur muzikaal brengt hij aanstekelijke beats die inwerken op de dansspieren, en zorgen voor een lekker, aangenaam feestje. Niet echt vernieuwend of grensverleggend, maar we zagen een talentvol performer die door zijn aanpak dans, theater en muziek perfect met elkaar verbindt.

We konden ons echter meer vinden in de daarop volgende act, Jo Rwaka (****). De rapper, zanger en componist brengt tussen alternatieve rap en R&B, met invloeden van hedendaagse muzen als BROCKHAMPTON en Tyler the Creator. Verkleedpartijen en zangers van alle allooi stoven het podium op. De opzwepende beats intrigeerden. Wat een entertainment en bijzonder rap/R&B feestje was me dat! De bonte, brede variatie aan stijlen, de verbluffende danspasjes  en vocaal vernuft zijn hiervoor verantwoordelijk. Mooi. Trouwens, Jo Rwaka brengt zijn verhaal op emotionele wijze en raakt de gevoelige snaar.
Kortom, een ultiem rap feestje, met een onderliggende boodschap.

Het contrast met wat gebeurde in de Foyer vlak erna, kon niet groter zijn. Zzangeres/muzikante Lazzaro (*****) overspoelde ons op bevreemdende, verstilde wijze.  Met een stilte, die ons rillingen geeft en je niet in slaap wiegt. Een groot deel van het publiek ging er net als Lazzaro zelf even bij gaan zitten. Op het einde van haar set haalde ze nog een gitaar boven; ze dankte bescheiden haar publiek. De fragiele, krachtige stemmen en de gedurfde sfeer gaan samen in een opzwepend ritme. Een sprookjesachtige wereld opent zich voor ons. Magisch!

We sluiten The Sound of the Belgian Underground af met het duo Youniss (****). Samen met drummer Tim Caramin baant de man zich een weg doorheen rauwe R&B, en weet het voldoende te kruiden. De knallende percussie en de emotioneel beladen vocals zijn vlijmscherp. Wat een intensiteit en geluidsmuur horen we.
Youniss dompelt ons onder in een feestelijke stemming en heeft ook een onderliggende boodschap klaar van opgekropte woede en frustratie. Sterk overtuigend deze set.
De 'underground' is in ons landje meer dan springlevend, deze Youniss wist dit op verbluffende wijze in de verf te plaatsen.

Organisatie: Different Class ism Ancienne Belgique, Brussel  

Flanders Folk Awards 2024 - De fakkel wordt doorgegeven, het vuur blijft branden

Geschreven door

Flanders Folk Awards 2024 - De fakkel wordt doorgegeven, het vuur blijft branden
Flanders Folk Awards 2024
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2024-01-27
Filip Gheysen

De uitreiking van de Flanders Folk Awards, georganiseerd door het Flanders Folk Network (een initiatief van Dranouter festival, Merodefestival, Muziekclub ’t Ey, Muziekcentrum Dranouter, Muziekmozaïek en VI.BE), is al aan z’n vierde editie toe. Met een live show tijdens de ‘Week van de Belgische Muziek’ in een goed gevulde AB Club (Brussel).
Naast de prijsuitreiking waren er concerten van GFVP, Airboxes XL en de genomineerde band Leán.
De jury bestond uit muziekprofessionals van zowel binnen als buiten de folk sector.

Kastaars -
Terwijl in het enorme Studio 100 pop-up theater de Kastaars worden uitgereikt, werden in de kleine warme AB Club in Brussel de winnaars van de Flanders Folk Awards 2024 bekendgemaakt, stuk voor stuk ook kastaars op hun vakgebied, maar geen groot nieuws in de grote perskanalen! Alleen op KLARA hoorden we maandagmiddag nog een fijn interview met de dames van Hella.
De jury, bestaande uit leden die actief zijn in de hedendaagse muziekscene en affiniteit hebben met folk, stond voor een uitdagende taak. België barst van het muzikaal talent! Elke genomineerde band illustreert de rijkdom, kwaliteit en diversiteit van het Vlaamse folklandschap.

Muziek voor alles!
We werden verwelkomd door Sien Wynants (Radio Willy) en Michaël Robberechts (VRT, Radio 1). Naast de uitreiking van de prijzen door Sabam for Culture, PlayRight+ en Lotto, kon het publiek genieten van opzwepende optredens van GFVP, Airboxes XL en Leán.

GFVP staat voor The Ghent Folk Violin Project van Wouter Vanden Abeele, maar dan zonder hem: we kregen een prachtig samenspel van Jeroen Knapen op gitaar met de violen van Anouk Sanchouk, Naomi Vercauteren en Lotte Remmen die de remmen los gooit in een solo tijdens de laatste reels. De zomerwarmte van het Dranouterfestival sloop de zaal binnen! We mochten genieten van de ‘Merode Wals’ en enkele ‘Reels’ en werden ten dans uitgenodigd maar dat zal iets voor de zomerse festivaltenten zijn....
Tien jaar geleden heeft dit ensemble een eerste cd uitgebracht en nu zijn ze terug van weg geweest.
Wie deze vrolijke violen aan het wil horen en zien: Fiddlers on the Move #9 in De Centrale in Gent is the place to be van 14 tot 18 februari 2024 !

Beloftevolle Band
Maar er moesten ook drie bands met de een prijs gaan lopen! Genomineerd als Beloftevolle Band waren Bliet en Hella. De prijs voor Beloftevolle Band gaat naar Hella. Een vierstemmig a capella folk-ensemble dat composities en arrangementen van traditionele melodieën in het Nederlands brengt. Hierbij laten ze zich inspireren door meerstemmige muziek uit zowel de klassieke als de Scandinavische wereld. De vrouwelijke stemmen versmelten naadloos in pure, warme en kleurrijke harmonieën.Hella krijgt een geldprijs uitgereikt door Lotto.

“Als trotse partner van de Belgische muziek is Lotto fier de award voor beloftevol talent uit te reiken aan jonge (folk)artiesten van eigen bodem die aan de start van hun carrière staan. Op die manier geven we kansen aan jong talent en bieden we hen een podium. Omdat het kan.”,
licht Tracey Hosdey, partnership manager van Nationale Loterij, toe.
Daarnaast winnen deze muzikale geesten een jaar lang trajectontwikkeling op maat aangeboden door VI.BE, aanspreekpunt voor de muzieksector en muzikanten. Muziekcentrum Dranouter biedt een driedaagse residentie aan waar ze binnen de muren kunnen werken aan nieuwe muziek en live show.
En ze krijgen een coverstory in het tijdschrift Folk van Muziekmozaïek.

De jury was onder de indruk
Hella, dat zijn vier straffe damesstemmen die harmonieus meanderen tot één bijna mystiek geheel. Zonder de ondersteuning van een instrument slagen de vier zangeressen er helemaal in om een vol geluid voor te brengen die een hele nieuwe wereld creëert. De a capella band neemt zijn publiek mee door verschillende tradities, maar klinkt tegelijkertijd zeer 2024. Hella heeft al een mooi parcours afgelegd, maar we zijn overtuigd dat deze niet alleen in Vlaanderen, maar ook internationaal de nodige potten kan breken.
Beste Live Band
Hiraeth, Naragonia
en Snaarmaarwaar werden genomineerd als Beste Live Band. De titel gaat naar Naragonia. Een band die heel België en Europa verovert met straffe volksmuziek en vorige maand nog z’n 20-jarig bestaan uitgebreid vierde in 30CC in Leuven. Pascale Rubens en Toon Van Mierlo maken muziek zonder compromissen die recht naar het hart gaat, los van alle conventies. Als duo, kwartet of met hun getalenteerde kinderen zijn ze graag geziene gasten op alle grote podia. Het ouderpaar was ergens aan het optreden maar de kinderen Matthijs, Charlotte en Louis kwamen trots de prijs in ontvangst nemen. Vooral de jonge Matthijs stal de show en doet dat naast zijn ouders op het podium zeker ook!
Na 2 eerdere nominaties als beste live band konden ze niet anders dan deze dit jaar te verzilveren. Sterke melodieën, eigenzinnig en zeer herkenbaar, dat is 'the sound of Naragonia'.
Naragonia gaat naar huis met een geldprijs aangeboden door Sabam for Culture. “Sabam for Culture draagt graag haar steentje bij aan initiatieven die folkmuziek van bij ons in de schijnwerpers plaatsen en de auteurs in dit genre een platform bieden. Daarom kan Flanders Folk Network rekenen op onze onvoorwaardelijke steun voor de uitreiking van deze awards.” motiveert Serge Vloeberghs, hoofd Muziek van auteursvereniging Sabam. Bovendien krijgt de band een spot op de affiches van Gooikoorts en Festival Dranouter en staan er concerten gepland bij Muziekclub 't Ey, Merodefestival en Muziekcentrum Dranouter.
Wat vond de jury van Naragonia?
Al 2 decennia is Naragonia een vaste waarde op de Vlaamse en internationale podia. Wat ooit begon als een gelegenheidsduo voor een danscursus is intussen uitgegroeid tot een succesrijke formatie, zowel in duo als kwartet vorm. Of het nu voor een danspubliek dan wel voor aandachtig luisterende toehoorders is, telkens weten ze de juiste toon te vinden, met veel variatie en fijngevoeligheid, waarbij de muziek altijd op de eerste plaats komt.

Beste Album live
‘C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S’
van Andries Boone, ‘Tierra Azul’ van Leán en ‘Zwerver’ van Toasaves zijn de genomineerden. Leán brengt ons een zuiders optreden met Spaanse teksten met congas en triangel in het slagwerk. In heel goed Nederlands met een mooi Spaans accent vertelt Vanesa Diaz Gil over hun album waarin de Argentijnse dichteres en feministe Alfonsina Storni centraal staat. Zij schreef over depressie, alleenstaande moeders en seksualiteit in de 1920s. 100 jaar later, nog altijd actuele thema’s.
En de winnaar is:
Het album ‘Zwerver’ van Toasaves ontvangt de prijs voor het Beste Album van het afgelopen jaar. Op het debuutalbum, uitgegeven door Muziekpublique, vertrekt de band vanuit de composities en het Groot Liedboek van Wannes Van de Velde (1937-2008). Met een aanknopingspunt in Oude Muziek, traditionele dansmuziek uit de Griekse eilanden, klassieke hofmuziek (makam) uit Istanbul en zelfs volksmuziek uit Afghanistan. Het ensemble werd opgericht door de oed-speler Tristan Driessens en brengt artiesten uit verschillende landen en tradities samen wat de toepasselijke albumtitel ‘thuishavens’ opleverde, maar dan in het Antwerps.
Toasaves ontvangt een geldprijs geschonken door PlayRight+. “De Flanders Folk Awards celebreren de unieke band die folk - meer dan welk ander muziekgenre - tussen verschillende generaties smeedt door universele én herkenbare verhalen te brengen, en PlayRight als beheersvennootschap voor muzikanten ondersteunt dat graag mee.”, aldus Christian Martin van PlayRight+.
De jury was lovend over het album: Een rijk gearrangeerde en diverse plaat die een eigen artistiek verhaal vertelt in de geest van de meester, met muzikale connecties met andere culturen, zoals Wannes het zelf ook graag had.

Verrassing!
Naast de vooraf aangekondigde prijzen voor Beste Live Band, Beste Album en Beloftevolle Band, werd als verrassing de allereerste Lifetime Achievement Award uitgereikt. De eer viel te beurt aan radiomaker Marc Vandemoortele (Klara, Radio 1), die de award met dankbaarheid in ontvangst nam. De presentatoren waren trots om de “verrassing” aan te bieden want iedereen had zijn stinkende best gedaan om dit geheim te houden. Monkelend zei Marc: “Ik wist het eigenlijk al…”

Muzikale duizendpoot
Gedurende ruim 30 jaar was Marc Vandemoortele dé folkmuzieksamensteller bij de openbare omroep, eerst bij Radio 1 en later bij Klara. In die tijd heeft hij het narratief van wat 'goede' folk is, geleidelijk aan vormgegeven. Zijn ongeëvenaarde toewijding bleef niet beperkt tot de radio; achter de schermen heeft hij ook een significante rol gespeeld bij diverse organisaties binnen de Vlaamse folkscene, waaronder Muziekpublique, Cluster, Muziekclub 't Ey, en het Merodefestival.
Marc heeft altijd een scherp oog gehad voor jong talent en heeft op verschillende manieren bijgedragen aan hun stimulering. Denk hierbij aan zijn bijdrage aan de productie van "Bouquet Garni" in de jaren '90, waarbij hij samenwerkte met artiesten als Laïs, Ambrozijn, Fluxus en de familie De Cauter.
Meer recent introduceerde hij jong folktalent in de programmering van "de twintigers" bij Klara. Hoewel Marc onlangs met pensioen is gegaan, blijft hij in de eerste plaats een gepassioneerde muziekliefhebber. Hij omarmt de professionalisering van de folkwereld, maar plaatst altijd de muziek en de muzikant centraal.
Voor het Flanders Folk Network, was het vanzelfsprekend om hem te eren met een award voor zijn indrukwekkende carrière: Marc heeft zijn hele leven lang een eigenzinnige strijd gevoerd om folk te presenteren als een internationaal, inclusief en levendig verhaal. Hij fungeert als bron van inspiratie voor zowel de huidige generatie als voor hen die nog zullen komen.
Hij weet folk naar een breed publiek te brengen, deelt zijn enthousiasme en liefde voor goede folk met muzikanten uit binnen- en buitenland, en ondersteunt actief diverse toonaangevende organisaties binnen de folkwereld.
Marc gaf nog deze boodschap mee bij het in ontvangst nemen van de award: “We hebben momenteel in onze folkscene nog nooit zoveel straffe muziek gehad, nog nooit zoveel onderwijs en nog nooit zoveel steengoede muzikanten. Steun ze, geef ze een podium en ga luisteren naar hun concerten.”
Met deze wijze woorden is alles gezegd! We konden ‘oude rot’ Marc achteraf nog feliciteren, geflankeerd door Matthijs van Naragonia: de fakkel wordt doorgegeven, het vuur blijft branden.

Info https://www.flandersfolknetwork.be

Organisatie: Flanders Folk Network ism Ancienne Belgique, Brussel

Brussels Jazz Festival 2024 - Nduduzo Makhathini Trio - Tussen Jazz en Afrikaanse cultuur

Geschreven door

Brussels Jazz Festival 2024 - Nduduzo Makhathini Trio - Tussen Jazz en Afrikaanse cultuur
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
Datum: 2024-01-20
Erik Vandamme

Brussels Jazz Festival 2024 zit op z’n laatst, het was een rollercoaster aan fijne avonden, die de grenzen in de jazz aftast. Vanavond was er de double bill van Afrikaanse jazz virtuozen, enerzijds drummer Asher Gamedze met zijn nieuwe album ‘Turbulence and Pulse’ en pianist Nduduzo Makhathini die de grens tussen spiritualiteit, jazz en folklore aftast met zijn twee kompanen.
Een zwoel avondje genieten dus met een boodschap, die jazz en Afrikaanse cultuur samenbracht.

Asher Gamedze (****) boeit niet alleen door zijn gedreven drumspel, de man heeft een verhaal. Dit uit zich in z’n mening van wat er in de wereld omgaat, in z’n bindteksten, alsook muzikaal in z’n, drumspel. De emoties druipen er van af.
Hij staat niet alleen op het podium. Trompet geschal weerklinkt als een verschroeiende walm, aangevuld door sax en aanstekelijke basstunes. Het totaalpakket intrigeert. Asher Gamedze verstaat ingenieus met z’n muzikanten, vooral de kunst om de instrumenten hun werk te laten doen. Mooi.

Ook Nduduzo Makhathin Trio (****) zijn poëten, verhalenvertellers. Het verhaal voel je evenzeer door het pianospel en in de zang.
Ook hier zijn we onder de indruk van de twee genres die elkaar moeiteloos vinden, de emoties (pijn, vertwijfeling, blijdscha) en de grensverleggende aanpak door de weemoedige contrabas, de drumpartijen, die snedig, gedreven en bombastisch klinken. Wat een schoonheid.
De Afrikaanse roots kan het trio niet verstoppen; het samenspel klinkt kleurrijk, ondersteund van de gevoelige, breekbare vocals van Nduduzo.
Op het einde van de set steekt hij een monoloog af , een lang gesprek met zijn publiek. Hier verkondigt hij uitgebreid zijn boodschap zonder te prekerig over te komen. Iedereen is evenwaardig, belangrijk, ongeacht wie je ook bent (afkomst, geslacht, huiskleur) of waar je ook woont in deze wereld. Een muzikaal sluitstuk volgt nog.
Dit optreden is dan ook de ideale afsluiter van een tiendaags festival van muzikale varianten in genres, die de grenzen wist af te tasten. Wat een diversiteit die ons aanhoudend boeide.

Organisatie: Brussels Jazz Fesitval ism Flagey, Brussel

Brussels Jazz Festival 2024 - Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble - Een spirituele jazz beleving

Geschreven door

Brussels Jazz Festival 2024 - Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble - Een spirituele jazz beleving
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
2024-01-19
Erik Vandamme

Als een levende legende op een podium staat, die al circa vijftig jaar meedraait in het muziekwereldje, kan het verschillende kanten uitgaan. Ofwel krijg je een routineuze trip, waar het vuur een beetje uitdooft, maar je hebt die artiest toch nog eens 'live gezien'; of je krijgt een glimp uit een ver verleden, dat je emotioneel weet te raken, een hemelse magie waarbij de artiest als een jong veulen zijn ploeg aanspoort om er een onvergetelijke top avond van te maken. Dit was alvast het geval bij het optreden van Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble in een volgepakt Studio 4 in Flagey, Brussel, legendarisch kan je wel zeggen tijdens deze boeiende avond op Brussels Jazz Festival.

We starten echter in een goed gevulde Studio 1 met Work Money Death (****1/2), het project rond de knotsgekke saxofonist Tony Burkill; die in 2017 zijn debuut maakte bij ATA Records.
Het gezelschap improviseert maar al te graag. Het is een uurtje uitermate genieten. Ook al staat Tony zijn sax vaak centraal, je kunt niet voorbij de ingenieuze ingevingen van drummer Sam Hobss die zijn capriolen combineert met de meesterlijke multi-instrumentalist Daniel Templeman; met o.a. schelpen, klokken , tamboerijn zorgt de man voor speciale effecten in een bevreemdend mooie sfeertje. Pianist John Ellis intrigeert door z’n speelsheid en is een virtuoos in z’n vak; en er is ook nog de bas van Neil Innes. Richard Ormrod vult verder nog aan met fluit en percussie,  op de sax van Tony. De cirkel is rond op die manier. Ontspannen en met een humoristisch trekje dompelt dit gezelschap ons onder in een badje van pure improvisatie, een hemelse, hartverwarmende schoonheid.

In studio 4 doet Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble (*****) er nog wat bovenop. Het niet meer zo jong ogende combo staat op het podium als jonge wolven. We voelen de speelsheid in de instrumentatie als in de vocals, zwoel en aanstekelijk klinkt het allemaal. Het prikkelt de dansspieren. David Murray op tenor saxofoon en Joe Bowie op trombone vullen aan, wat een magische sound en geheel met al deze muzikanten tesamen .
Verder waren we onder de indruk van het zangtalentvan Kahil El' Zabar zelf,  die met zijn bijzondere warme stem de sound elan geeft. Vuurwerk kregen we door de combinatie van percussie met o.m. de (alt)viool  van James Sanders, de spetterende cello klank van Ishmael Ali en Corey Wilkes’ trompet geschal.
Met een nieuw meesterwerk 'Open Me, A Higher Consciousness of Sound and Spirit’ bewees deze formatie dat het vuur na vijftig lange jaren nog steeds hevig blijft branden. Wat een improvisatie die live hier werd uitgedrukt.
Na de staande, daverende ovatie kwam het gezelschap nog eens terug; de set werd met een knal afgesloten o.m. door de percussie te combineren met Kahil’s uitzonderlijk zangtalent. Mooi overtuigend en sjiek!
Wat we hier zagen was gewoon legendarisch … Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble zorgde voor een indrukwekkende, spirituele jazz beleving.

In 2020 hadden we nog een interview met de band Bandler Ching, lees hier . Het was nu hoog tijd om ze live aan het werk te zien.
Na twee top prestaties was het echter bijzonder moeilijk voor Bandler Ching (****), die hun  debuutalbum 'Coaxial' kwamen voorstellen in de foyer, om de aandacht te behouden.
We zagen velen de zaal verlaten maar we bleven hier nog even …, want deze Brusselse muzikanten waren zondermeer goed op zo’n groovy avond. We hadden een aanstekelijke, veelzijdige mix van virtuositeit en speelsheid in hun instrumentatie, door de opzwepende drums, de verbluffende basstunes  en een opzwellende sax. Bandler Ching deed de temperatuur in de foyer tot een kookpunt stijgen. Wat een mooie besluitvolle avond met dit gezelschap!

Organisatie: Brussels Jazz Fesitval ism Flagey, Brussel

 

 

 

 

Pagina 1 van 111