Crammerock 2023 - Muzikale variatie van een mooie festivalzomer
Crammerock 2023
Festivalterrein
Stekene
2023-09-01 + 02
Erik Vandamme
De sterkte van Crammerock is dat de organisatie grasduint in het zomerfestivalaanbod en grote namen op hun affiche kan zetten binnen een erg gezellige omgeving in het mooie Stekene. Dit jaar staan dan kleppers als blackwave., Stikstof, GOOSE, Goldband en Noel Gallagher op de affiche. Crammerock 2023 was dan ook vrij snel uitverkocht.
Een overzicht van de tweedaagse.
dag 1 - vrijdag 1 september 2023
Merol (****) – Merol was al meteen één van de binnenkoppers op vrijdag. Ze weet semi-erotiek met een brok humor te verbinden. Energiek gaat ze te werk, het klinkt snedig, leuk, lekker provocerend en met de duivelse preciesheid van een wilde kat legt ze de lat hoog. Merol zorgt voor een wervelend dansfeestje … met een hoek af.
Daan (****1/2) - Daan was gewoon Daan op Crammerock. Punt. Hij pakt ons simpelweg in door z’n charisma en de virtuositeit van de band en hemzelf. Wat een intensiteit en afwisseling in de instrumentatie. In de clubs was er ruimte voor intimiteit en op de festivals klonk Daan gedreven, extravert en trok de kaart van ambiance. Iedereen ging ervoor en het spelplezier droop er van af.
Pommelien Thijs (****) - Het derde podium kreeg de bastunes te verduren in de overlappingen, vaak van de sound in de grote tent .. Pommelien Thijs hoeft nu al bijna geen introductie meer. Op de Lokerse Feesten wist ze te intrigeren. En op Crammerock ervaarden we nog meer vuurkracht, spelplezier en gedrevenheid. Een artieste die maar groeit in haar kunnen …
Miles Kane (****) - Miles Kane kon op heel wat bijval rekenen, een enthousiast publiek verwelkomt hem. Miles voelt aan dat hij hier een soort thuismatch kan spelen. Ondanks de mindere laatste plaat, ging hij en z’n band gretig te werk. De talentvolle zanger weet het publiek perfect te bespelen . Entertainment in die Britpopgroove, o.m. mag een kindje op het podium een dansje wagen, wat zorgt voor meer applaus. Er zijn veel meezingmomenten in de rits vroegere hits. Miles Kane pakt Crammerock in door een oeverloos enthousiasme, het refrein van "Don't Forget Who You Are" galmde minutenlang na de set nog steeds doorheen de tent. Klasse optreden van een klasbak!
Selah Sue (*****) - Een van de hoogtepunten van de festivalzomer was Selah Sue op Werchter Boutique. We schreven over haar optreden: '' Selah Sue heeft haar demonen onder controle; het gevoelig kantje is gebleven, maar er staat een ijzersterke vrouw op het podium die weet wat ze wil. Wat een krachtige uitstraling, emotievol, innemend als dynamisch, extravert."
En na Dranouter moet ze ook vanavond niet onderdoen. Dartelend, springend hebben we hier een bruisende set van een enthousiaste lady. De dansspieren worden aangesproken, alsook kan het ook gevoelig, breekbaar, ingenomen klinken . Mooi overtuigend die afwisseling, gedragen door haar warme, soulvolle stem. Selah Sue voelt zich goed, erg goed momenteel en is uitgegroeid tot een sterke vrouw. Een sublieme gedreven, emotievolle set.
Caity Baser (***) - Caity Baser is een Britse singer-songwriter die vooral door Tik-Tok is uitgegroeid tot een pop fenomeen. De jonge dame staat wel voor een half lege club. De aanstekelijke pop blijft ietwat hangen, maar echt uniek is het niet. Caity Baser is nog jong en kan nog groeien.
Goose (*****) – De synthpop van Goose is een blijvertje. Live op optredens en festivals trekken ze de kaart van ontspanning en dans. Ze spreken een breed publiek aan. Het pompt en dreunt. Er zweeft evenwel een donker wolkje in hun materiaal , wat hun variatie en hun evolutie onderstreept. Goose stond garant voor een feestje door die groovy, opzwepende sound.
Goldband (***1/2) – Goldband is hip … voor wie er van houdt. Persoonlijk kunnen ze me niet echt overtuigen, maar ok, deze Nederlanders krijgen op vrij carnavalesque wijze iedereen mee. Aangenaam vertier dus. Een wervelend feestje met een heupswing! Goldband weet hun publiek nauw te betrekken en zorgen dus voor een optimale positieve stemming . Als een circusact, ‘geen noodgeval’, maar leuk zondermeer.
dag 2 - zaterdag 2 september 2023
Mayorga (****1/2) - We zakten al vrij vroeg af voor Mayorga. Op de Lokerse Feesten wist de formatie ons te intrigeren met hun sound, bedwelmende vocals en charisma. Helena Mayorga Paredes en C° speelden een gretig indierockend setje, met “Lovesong” van The Cure die hier opviel. Op het einde werd het tempo verhoogd en zagen we zelfs een mini moshpitje .
Circa Waves (****) - Circa Waves had al wat meer publiek. De indierockers klonken aanstekelijk, energiek. Een spannende, gevarieerde aanpak met een handvol poppareltjes, die het publiek een eerste heupwieg bezorgde.
S10 (****) - S10 was een artieste die deze zomer opviel. De bevallige zangeres heeft een sterk charisma en met haar sprookjesachtige stem en sound sprak ze de dansspieren aan. Ook de emo-nummers mochten er best zijn. De speelse aanpak overtuigde het publiek en tekende dat ze hier kan doorbreken. Dame met groeipotentieel.
Absynthe Minded (****) – Blij dat deze band terug op het voorplan kan treden. De Belgische klepper heeft een arsenaal fijne nummers uit en ook nu in hun comeback brengen ze overtuigend materiaal , niet vies van een wereldlijke inslag. De songkeuze was in z’n totaliteit ietwat gematigd, gezapig van opzet, ondanks de finesse in instrumentatie en vocals.
Sons (*****) - Sons op z’n beurt was wat anders en trok alle registers open. Een band die de nodige uppercuts uitdeelde, en energiek, dynamisch, opwindend klonk. Al vrij vroeg is er een moshpit. Mokerslagen werden uitgedeeld. Sons zette ons in vuur en vlam! Wat een spanning en een gebald gedreven set. Dit was lekker hard 'into the face'.
Brutus (****) - Brutus is er eentje die opvalt door de aanstekelijke gitaarriffs en de drums van zangeres/drummer Stefanie Mannaerts. Er zit heel wat emotie in hun set en veelvuldig worden alle registers opengetrokken. Strak, rauw, gedreven als korrelig, zalvend, intens, pakkend. Die golvende beweging wist aan te slaan.
The Haunted Youth (****) - The Haunted Youth blaast de postpunk/new wave nieuw leven in. Dat donker emotionele kantje kunnen we niet van ons afslaan. De band laat ons mee glijden en zweven op hun gezapig dromerige rockende sound. “Teen Rebel” klonk stevig en werd door iedereen meegezongen. Band die het publiek wist te ontroeren.
Heideroosjes (****1/2) - We hadden al veel Heideroosjes T-shirts gespot in het publiek. Zij kunnen nog steeds rekenen op een sterke respons. Heideroosjes staan garant voor een wervelend punkrockfeest, die de humor in hun materiaal niet verliest. Punkrock op z’n best. Al van ‘89 weten Marco Roelofs en C° België en Nederland op stelten te zetten, en na al die jaren hebben ze niks aan energie ingeboet. Als jonge wolven gingen ze tekeer, speels, gedreven. Gewoon gaan met die banaan. Hun return sinds een kleine vijf jaar blijft nazinderen …
White Lies (****) - Een overvolle tent voor White Lies. Niet zo verwonderlijk want White Lies is hier uitgegroeid tot een waar begrip. Hun debuut plaat 'To Lose My Life' is een klassieker geworden. Ook al deed de band het met 'Ritual' (2011) niet slecht. White Lies is met de jaren extraverter en houdt van z’n Belgische fans . We ervaarden een standvastige, doortastende set van het combo, die soms alle registers opentrok. Het sierde hen. Sublieme set, zonder meer!
blackwave. (*****) – Eén van de toppers live is ongetwijfeld deze blackwave. die hiphop, soul, r&b en jazz perfect in elkaar doet samenvloeien, met een overvolle tent op Crammerock, De aanstekelijke blazers met die hiphopsounds en raps zorgden voor een warme, groovy, kleurrijke sfeer, met een wervelend dansfeestje als gevolg. Het publiek wordt nauw betrokken. Iedereen amuseerde zich.
Noel Galllagher's High Flying Birds (***1/2) – De absolute publiekstrekker was natuurlijk Noel Gallagher , die al een handvol eigen platen uitheeft , en die enkele opvallende Oasis nummers graag speelt. Het legendarische statuut van de man en het eenmalig optreden in ons landje (nav de pas verschenen nieuwe plaat, ‘council skies’) met zijn 'High Flying Birds' bracht veel volk op de been. Hij heeft een sterke band achter zich , maar moet het vooral hebben van eigen classics en deze van Oasis. De spanning daalde dikwijls door de te gezapige aanpak. Het waren vooral de muzikale speldenprikjes die de aandacht terug omhoog krikten. Compleet omverblazen waren we niet. Het rockend Britpophart kwam als een diesel opgang om dan warmgedraaid te overtuigen, met “Don’t look back in anger”.
Amber Broos (****) - Uitbollen konden we in de Club waar Amber Broos, twee uur lang, tekende voor een dansfeestje door de pak variaties aan beats, niet vies van enige experimentjes. Binnen de DJ wereld is deze Amber Broos aan het doorbreken door de wilde combinatie house en typische club techno.
Stikstof (****) - We sloten Crammerock 2023 af met één van dé topacts binnen de Belgische hip hop. De Brusselse formatie brengt het soort hip hop uit de straat, dat ons kan bekoren. Ook het publiek was ervoor te vinden. Stikstof kon fel tekeer gaan, maatschappijkritiek, bittere ernst, dagdagelijkse ervaringen en een vleugje humor vinden elkaar bij dit combo rond Jazzbrak en Zwangere Guy. Dit was intens pakkende, rake ‘to the face’ snedige klasse hip hop. Mooi om overtuigend Crammerock af te sluiten. Crammerock wist zichzelf te overstijgen. Sjiek!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5486-aaa.html?Itemid=0
Organisatie: Crammerock
Catacombfest Open Air 2023 - Intens donkere paden
Catacombfest Open Air 2023
Steytelinck Park
Wilrijk
2023-08-19
Erik Vandamme
In de schaduw van Alcatraz Metal Fest en Graspop zijn er voor de metal liefhebber die het graag wat kleinschaliger gaat zoeken, heus voldoende alternatieven. We hebben het over gezellige indoor festivals als o.m. Antwerp Metal Fest en Catacombfest.
Het jaarlijkse Catacombfest Open Air in Steytelinck Park is er eentje die we met plezier meenemen onder deze noemer. Een zeer tot de verbeelding sprekende omgeving voor ons intens donker pad. Met als afsluiter Hemelbestormer en Wiegedood.
Ons overzicht
Cellardoor (****) - Een festival openen is altijd een vervelende taak. Een festival openen waar het publiek net komt voor die intense donkerte. Hun metalcore had een donker kantje en het was dus geen makkelijke zaak openlucht. Maar hun uppercuts 'into the face’ grepen bij het nekvel en lieten ons niet meer los en stoomden op die manier naar een wervelende finale.
Cobracide (*****) - De vrij jonge death/thrash metal band Cobracide kon op heel wat meer bijval rekenen. Toen we de band zagen optreden in Asgaard vorig jaar, schreven we: ''Een overtuigende gloednieuwe parel binnen het thrash/death metal genre, die ondanks enkele groeipijnen, over veel potentieel beschikken''. Cobracide is in dat jaar tijd enorm gegroeid, en verstaat die uitzonderlijke kunst om een donkere, ondoordringbare walm aan duisternis op te trekken op klaarlichte dag. Je wordt door die demonische sound, die uit de boxen loeit, gegrepen. Cobracide ging doordacht, energiek te werk.
Opium Heathen (*****) - Voor ons was Opium Heathen eerder een onbekende. De nog vrije jonge band brengt een mengeling van stoner en doom, met post rock/metal invloeden. Het zorgt voor een wel heel donkere brij aan gitaarriedels.
Een walm van duisternis kregen we van de vorige twee bands, Opium Heathen brengt volstrekte duisternis. De band gaat zeer minutieus tewerk, loom en traag, dan weer alles uit de kast halen. We horen onderhuids Black Sabbath. De vocals waren belangvol, demonisch bijna en bezorgden ons koude rillingen.
Knives To A Gunfight (****) - Zij gingen razendsnel, keihard te werk en zorgden voor een eerste voorzichtig moshpit. Humor is er ook met een macarena pasje en dansje. Een hardcore sound is te horen. Knives To A Gunfight toont aan dat zware metalheads het meest sympathieke publiek zijn; ze stralen het ook uit op het podium, o.m. met zijn dochter op de arm en de vuist in de lucht wordt een song gespeeld, tot hilariteit van het meisje zelf als van de band en het publiek. Knives To A Gunfight daverde, een niet te stoppen sneltrein. Wat een rollarcoaster. Het toonde ook een diep menselijk kant dat ons kon bekoren. Een wervelende brok energie met lekkere kopstoten en een verbluffende zin voor entertainment en humor.
Crouch (***1/2) - Crouch kon ons na deze bands minder overtuigen, ondanks het feit dat de leden al heel wat ervaring hadden. De bedoeling was goed, maar alles bleef teveel hangen binnen een gezapig donker lijntje, waardoor de aandacht nogal snel verslapte. Gelukkig kwam er in het laatste kwartier wat meer variatie in de competities, wat ons meer kon bekoren.
Maar algemeen waren we onvoldoende overtuigd.
Hemelbestormer (*****) - Hemelbestormer was andere koek. Een gevarieerde aanpak, van traag opbouwend naar een ultieme climaxen in voortdurend golvende bewegingen. Ze combineerden het met zeer mooie beelden uit het heelal. We werden in een andere wereld gedropt. Hemelbestormer zalft, dreigt, doet de aarde onder je voeten daveren, om daarna je te omarmen, een deken tegen de donkere gedachten. Ze gaan intens te werk met hun spooky sounds van verderf en waanzin. Wat een sound.
Wiegedood (*****) - Hemelbestormer intrigeerde door hun golvende sound, Wiegedood op z’n beurt deed de grond onder je voeten daveren; doortastend, oorverdovend klonk het, badend in een rood licht. Een griezelige gewaarwording, die de fantasie prikkelde. De beelden drijven tot waanzin Een donker gevoel van welbehagen … Sterk!
Organisatie: Catacombfest + JC Visit, Wilrijk
Alcatraz Metal Festival 2023 - Death metal heerst deze editie
Alcatraz Metal Festival 2023
Lange Munte
Kortrijk
België
2023-08-11 t-m 2023-08-13
Frederik Lambrecht
Alcatraz mocht dit jaar 15 kaarsjes uitblazen, want het festival bestond dan ook 15 jaar, en ze wilden dit uiteraard met de nodige toeters en bellen vieren. Heel grote aanpassingen waren er niet, maar wel enkele heel effectieve. Zo was er op de camping een grotere bar voorzien en stonden er flipperkasten neergepoot om de mensen van het nodige entertainment te voorzien. Maar het belangrijkste was toch wel in mijn ogen het feit dat ze een shortcut van camping naar festivalterrein hadden voorzien. Dit scheelde toch enkele kilometers als je dit op een weekend bekijkt. Op het festivalterrein was mijn inziens de VIP ruimer gemaakt, en bleef rockbar “El Presidio” open tot 1u ’s nachts. Maar het meeste plezier werd nog altijd voltrokken op de diverse podia.
Hieronder het overzicht van onze route doorheen Alcatraz Festival 2023!
dag 1 - vrijdag 11 augustus 2023 - Forbidden tovert nostalgie, Dismember hakt en zaagt en I Am Morbid is kunst op zich
Beginnen deed ik in de Swamp, de grote groene tent waar – volgens mijn smaak – de beste bands act de préséance zouden geven. Uiteraard ook logisch dat ik daar merendeels van mijn tijd vertoefde, want ik ben nu eenmaal een adept van het hardere werk. Serial Butcher van Belgische bodem – Gent meer bepaald – mocht aftrappen en was direct een leuke binnenkomer. Brute death metal om de dag mee te beginnen, het kan slechter. Niet zo veel volk om deze opener te aanschouwen, maar de eerste headbangers begonnen al stilletjes te beginnen. Vooral drummer Nico Veroeven bepaalde het tempo. Spijtig genoeg kregen ze niet iedereen mee in de flow, maar aan hen zal het alvast niet gelegen hebben.
Doordat de leden van Frozen Soul transportproblemen hadden ofzo, verschoven ze van uur en kwam Alkerdeel opdraven om de leegte op te vullen. Een totaal andere stijl kregen we nu voor onze kiezen, maar je moet het hen nageven, opgebeld worden terwijl je op het festival als toeschouwer vertoeft, om dan opeens te mogen opdraven met hun rauwe black/sludge metal. Zichtbaar niet iedereen zijn stijl in deze grote tent, dus was het ook maar een lauwe bedoening vooraan het podium. Neen, ze gedijen beter in een kleinere tent waar het zweet gekoppeld wordt aan hun passie.
De kleinere tent genaamd Helldorado was de uitvalsbasis voor hardcore en punk en bij Do or Die was ik present. Ze lieten de aanwezigen uit hun dak gaan zonder schroom. Er werd voluit gedanst, geslagen, getrokken, crowdsurfen was een vereiste en deze Belgische band heeft veel fans bij gekregen als ik dit optreden terug voor ogen haal. Twee zangers die prima op elkaar waren afgestemd en de hardcore greep iedereen bij zijn kraag. Ik was onder de indruk van de samenhang, maar vooral de drive die ze overbrachten bij ons. Mooi!
Frozen Soul was dus wat in vertraging, maar de massieve zanger Chad Green had er opmerkelijk goesting in, want hij kon zich niet bedwingen om van start te gaan. Deze death metal heeft veel weg van Bolt Thrower als je het mij vraagt, en hun beide albums klinken lekker vet en hebben reeds een plek in mijn platencollectie. Bassist Samantha Mobley ziet er venijnig en kil uit, maar toen ik ze later op de weide tegenkwam was ze spontaan en lief te tegelijk. Gelukkig gaat death metal niet gepaard met hartjes, dus klonken ze lekker furieus op podium. ‘Crypt of Ice’ deed de grond daveren, ‘Morbid Effigy’ was meedogenloos en ‘Encased in Ice’ leverde positieve rillingen op. Degelijk show en een band die nog zal groeien in de toekomst als je het mij vraagt.
Vomitory klaar om hun laatste aanwinst (“All Heads Are Gonna Roll”) te promoten in Kortrijk. Deze plaat werd uitgebracht in mei 2023, en kreeg heel veel positieve recensies. Maar het is niet omdat het op plaat vet klinkt, dat het live ook zo kan gebracht worden. Gelukkig betreft dit een Zweedse death metal band, en zoals hun oorsprong in feite vereist – moet hun muziek rollen en brullen, wat vandaag ook het geval was. De zang stond in het begin nog wat te stilletjes, maar dit werd naderhand het optreden vorderde, in positieve zin aangepast. Ondergetekende was vooral onder de indruk van het nummer ‘Redemption’, van hun gelijknamige plaat uit 1999. Strak optreden, met helaas een begin die niet goed afgestemd was door de te stille zang.
Op het hoofdpodium waren de meer neutralere bands terug te vinden en ik ging gaan piepen bij Metal Church die al bezig was. Een nieuwe zanger in de gelederen – Marc Lopes – die ik herkende van zijn tijd bij Ross the Boss, dus ik vreesde al een beetje het ergste. Zijn stem klinkt wat te geforceerd, waardoor nummers als ‘Gods of Wrath’, ‘Badlands’ en ‘Beyond the Black’ er niet goed uitkwamen. Instrumentaal wel in orde, maar in zijn totaal toch een optreden om snel te vergeten. Neen, de goeie ouwe tijd heb ik niet herbeleefd bij deze Amerikanen. Kon David Wayne maar terugkeren…
Old school thrash metal, Forbidden was aan de beurt op de Prison stage en speelde enkele dagen voordien nog in café Elpee te Deinze – waar naar ik horen zeggen het er bonk op was (lees gerust de review Forbidden is terug en maakt meteen indruk (musiczine.net) ).
Ik was dus danig benieuwd of Forbidden in hun nieuwe formatie mij kon bekoren zoals tijdens hun oude platen. Twee bandleden van vroeger zijn nog actief (Matt Camacho en Craig Locicero), dus was het vooral uitkijken of nieuwbakken drummer Chris Kontos die ook al een tijdje in het circuit zit en zanger Norma Skinner het materiaal onder de knie hadden. Ik had maar een kleine 10 minuten nodig om mee te springen in de moshpit en mij te laten dragen over de eerste rijen door mijn mede-luisteraars rond mij. Wat een feestje! Gelukkig waren de meeste nummers in de set van hun eerste twee platen (“Forbidden Evil” en “Twisted into Form”) dus kon het voor mij alvast niet meer stuk gaan. De nekspieren gingen gedwee mee op de tonen van de hitjes ‘Follow Me’, ‘Off the Edge’, ‘March into Fire’ en afsluiter ‘Chalice of Blood’. Van het begin tot einde heb ik mij geamuseerd en kon ik mij uitleven op deze thrash carrousel! Wat een optreden!! Forbidden zorgde voor vuur (letterlijk) op het podium en vuur (figuurlijk) tussen hun fans.
Vlug richting Swamp, want door de verschuivingen was ik niet direct meer mee met het tijdschema – zoals spijtig genoeg nog enkele aanwezigen die hierover terecht aan het zeuren waren. De tijdschema’s op de schermen en op het online-platform werden helaas niet aangepast, dus was ik blij dat ik de tonen van Immolation hoorde in de Swamp stage. Melodieuze death metal met een serieus technisch kantje – en lekker old school – dus wat moet een mens meer hebben? Kletskop Robert Vigna was weer zichzelf en bevredigde zijn gitaar met de nodige bruutheid en tederheid, maar het waren vooral nummers van hun laatste album ‘Acts of God’ die aan de man werden gebracht. Leuk optreden, maar ze mogen ook hun debuutplaten niet uit het oog verliezen! Veel volk vooraan de tent, maar achteraan zag ik toch redelijk wat open ruimtes. Meer dan degelijk optreden waarbij toch ‘Under the Supreme’ (album “Here in After”) het vermelden waard is.
Terror was ook al bezig in tent Helldorado en dit was toch ook opnieuw genieten. Deze Amerikaanse hardcore band is ook al een gevestigde waarde in de scene en heeft ook al een tiental albums op hun conto. ‘Spit My Rage’ is een leuze van deze mannen, en live dragen ze altijd een grote portie adrenaline met zich mee die ze kwistig verspreiden over hun publiek. Van links naar rechts werd meegebruld met ‘Always the Hard Way’ (veel vuisten in de lucht), ‘Return to Strength’ en meezinger ‘Keepers of the Faith’ die dit optreden afsloot. Hardcore is een gevoel en als dit jou niet ligt, dan was je volgens mij ook niet aanwezig. Niettemin, ik heb er weer van genoten.
Toen was het tijd voor Evil D. aka David Vincent – de welgekende zanger van Morbid Angels tijdens de periode van hun topalbums. In 2017 werd ik al weggeblazen door deze imposante figuur, en dit jaar was dit niet anders. Klassiekers dus uit de Morbid Angel geschiedenis, vertolkt met verve, vooral als je weet dat ook ex-drummer Pete Sandoval zich aansloot bij I Am Morbid. Speel de nummers maar af in jou hoofd en herbeleef deze machtige show: opener ‘Immortal Rites’, ‘Blessed are the Sick’, het stevige ‘Rapture’ gevolgd door ‘Pain Divine’ van het Covenant-album. En dit was nog niet alles, want deze death metal machine ging door met ‘Maze of Torment’ die de tent in de fik stak! Afsluiten deden we in stijl met ‘God of Emptiness’ waarbij de tekst “Let the Children Come to Me” nog dagen in mij en mijn metgezellen hun hoofd bleef steken! Groot applaus voor deze band!
Om festivaldag 1 af te sluiten had iedereen een ruime keuze – dan bedoel ik vooral op gebied van smaak – om een band te kiezen. Ik ging voluit voor Dismember (uiteraard in de Swamp) – de Zweedse death metal pioniers met hun kenmerkend kettingzaaggeluid die door merg en been gaat. Naar de muziek nu, een tijdje geleden dat ik deze mannen aan het werk zag, dus baande ik mij een weg naar de voorste regionen om mij onder te dompelen in deze lekkere pot herrie. Eerste nummer die mij kippenvel opleverden: ‘Fleshless’ van hun “Indecent & Obscene” periode, gevolgd door ‘Sickening Art’ van hun album “Like an Everflowing Stream”. Het death metal bloed in mijn lijf begon lekker te koken en de temperatuur ging de lucht in om verder te moshen tijdens ‘Skin her Alive’ en het prachtige ‘Override of the Overture’. De solo’s en muzikale uitbarstingen werden op volle snelheid aangepakt door de bandleden en zorgden voor een vreugdedansje bij de aanwezigen. Death metal op zijn puurst, meer heb ik niet nodig!
dag 2 - zaterdag 12 augustus 2023 - Biohazard zorgt voor een tijdloze herinnering, Wattie spuwt zijn gal en Obituary is hard en meedogenloos!
Uit Denemarken verwelkomde Alcatraz de death metal band Maceration. Twee albums in hun loopbaan, eentje uit 1992 om dan midden de jaren ’90 de stekker eruit te trekken. Maar blijkbaar begon het bij sommige leden opnieuw te kriebelen en begonnen ze stilletjes aan opnieuw samen te komen met als resultaat hun recentste album “It Never Ends…” neer te pennen die eind 2022 het licht zag. Enkel de twee gitaristen blijven nog over van de oude bezetting, maar deze groovende death metal klinkt lekker ouderwets. Verstand op nul, je nekspieren het werk laten doen en genieten van de groove en volle stem. Lekker om de dag mee te beginnen alvast.
Eerste keer dat ik vandaag trouwens de tent ‘La Morgue’ binnen ging om de Belgische thrashers Schizophrenia aan het werk te zien. Onlangs was ik nog aanwezig tijdens hun show op Graspop, en dit optreden kan je in feite in dezelfde lijn doortrekken, enkel is deze tent wat kleiner van omvang, dus gezelliger en meer zweet onder de oksels. Een combinatie van death/thrash, waarbij toch vooral het laatste deel de bovenhand drijft. Opkomen, de boel platspelen, fotootje daarbij en de menigte zien blazen van genot, dat is de essentie van deze band. Hup België Hup!
In de tent ernaast was het de beurt aan Midnight uit de Verenigde Staten. Blackened speed metal met een strot die venijnig klinkt. Niet zoveel volk op de been voor deze band, niet heel speciaal, gewoon amusant. Ik ben niet zo geheel gekend met deze band – waarvan blijkbaar 1 man alles regelt – dus qua nummers of vergelijk kan ik niet veel zeggen. NWOBHM uit de jaren stilletjes, laat dat nu net spek voor de bek van Tygers of Pan Tang zijn. Enkel gitarist Robb Weir blijft over van de huidige bezetting, de rest is er mondjesmaat bij gekomen. Goh, als ik mijn gevoel over deze band moet bespreken, dan moet ik zeggen dat ik er niet koud of warm van werd. Oké, enkele klassiekers deden mijn voeten rustig meetrippelen zoals bij ‘Gangland’ en opener ‘Euthanasia’, maar mijn heavy metal bands die ik aanbid klinken toch nog wat voller en meer gevarieerd. Goed geprobeerd, maar helaas niet top.
Ook bij H.E.A.T. had ik hetzelfde gevoel…een goedlachse man op het podium die van hot naar her rent in zijn spannend leder broekjes (mooie schoenen trouwens…) en de hoge vocalen uit zijn lichaam perst, gitaarspel die aanstekelijk klinkt en de drum die weinig spectaculaire dingen uithaalt. Maar helaas niet het niveau die mij direct aanspreekt, dus was ik er ook vlug klaar mee. Maar, velen rondom mij hadden een lach op hun gezicht en vonden het een spetterend optreden. Misschien ligt de waarheid ergens in het midden, maar ja, elk zijn mening ;-)
Efkes de honger stillen, bijpraten in de El Presidio en toen richting mainstage waar Biohazard hun instrumenten al had klaar gezet. Afkomstig uit NY – Brooklyn EN in hun klassieke line-up (gitaristen Billy Graziadei en Bobby Hambel, bassist en zanger Evan Seinfield en drummer Danny Schuler), dan weet je dat je naar een unieke band aan het kijken bent. De drive en enthousiasme zaten er direct in alvast! En ze trapten meteen af met een hitje getiteld ‘Urban Discipline’ die direct de massa in actie bracht, ‘Down for Life’ volgde niet veel later – meteen het beste nummer tijdens de set, en ‘Wrong Side of the Tracks’ deed velen opspringen. Geen circlepits en wall of death toegelaten? Toch wel, zelfs Billy Graziadei deed vol overgave mee. En ze gingen door op hun elan en lieten iedereen meespringen tijdens kraker ‘Punishment’ en ‘Hold My Own’. Goh, zo’n set zou toch veel langer mogen duren…
Ook punk was vertegenwoordigd op de affiche en daarbij sprak The Exploited mij direct aan…ik ben al jaren trouwe fan en iedere keer ze in België vertoeven probeer ik aanwezig te zijn. Helaas kan zanger Wattie Buchan ook onbetrouwbaar zijn waardoor de band soms optredens moet cancelen, maar gelukkig was dit vandaag niet het geval. Wattie kwam het podium opgerend en ging gans het optreden niet meer stil staan, tenzij net na ‘Fuck the System’ waarbij hij het podium onderkotste. Geen idee wat hij eventueel had euhm gedronken, maar de blik in zijn ogen leken net sterretjes. Openen deden we met ‘Let’s start a War (Said Maggy one Day)’ die al direct de vlam in de pan sloeg want opeens vlogen er vuilnisbakken door de lucht! ‘Dogs of War’ werd ook vrij vroeg gespeeld en vooraan was het drummen om zo dicht mogelijk bij de zanger te komen. Een kleine verwijzing naar wankers door de zanger ging over naar ‘Fuck the USA’ en hij ging driftig door met ‘Troops of Tomorrow’ van de gelijknamige plaat, het agressieve ‘Beat the Bastards’ (opnieuw met zijn spetterende verbeelding van wankers), ‘Cop Cars’ (sorry blauwe vriendjes), en ‘Chaos is my Life’ die toepasselijk is voor dit speciale individu. Ok, The Exploited bestaat niet enkel uit de zanger, maar sowieso ben je op hem gefixeerd. De kelk was nog niet geleegd tot op de bodem want hitjes ‘Holiday in the Sun’, ‘I Believe in Anarchy’ (werd luidkeels meegebruld) en afsluiter ‘Punks not Dead’ zette de tent voor de laatste maal om in een oorlogsgebied. Zalig optreden, maar waar was nummer ‘Exploited Barmy Army’????
Ok, opnieuw richting de Swamp voor één van mijn favoriete death metal bands. Obituary werd niet aangeduid als headliner (wtf?), maar dit kon hen en hun publiek niet deren. De gitaren en drumpartijen werden ingezet bij opener ‘Redneck Stomp’, waarna zanger John Tardy kwam invallen bij ‘Sentence Day’. Wat een sound dat deze mannen toch kunnen produceren! Petje af! Met hun nieuwste plaat die onlangs werd losgelaten moest deze uiteraard ook live aan het publiek gepresenteerd worden, waarbij dus enkele nummers in de setlist vertoefden. Deze plaat is op en top Obituary en deze nummers passen perfect bij hun ouder werk. ‘The Wrong Time’ gevolgd door ‘My Will to Life’ werden op luid applaus onthaald en de nekspieren waren dus al dusdanig warm gedraaid. Het ging er hard aan toe maar we hadden geen tijd om te bekomen, want daar waren de volgende kleppers op komst: ‘Find the Arise,’ combo ‘Chopped in Half’ en ‘Turned Inside Out’ op kruissnelheid zoals het hoort, waarna werd teruggekeerd naar hun nieuwste werk.
Afsluiten doen ze altijd met een pletwals, dus moest ‘Slowly We Rot’ uit de boxen knallen. Opnieuw een immens optreden van deze death metal veteranen en ze hebben beloofd dat ze gingen terugkomen. Meer dan welkom brothers!
Ik ging nog eens richting La Morgue want daar speelde Exciter en gingen ze hun debuutalbum ‘Heayv Metal Maniacs’ vieren omdat deze 40 jaar bestond. Maar neen, dit was het toch niet, zeker niet als je rechtstreeks van zo’n vette show als Obituary komt. Een drummer die dan ook nog moet zingen lijkt mij ook niet praktisch, maar dat is misschien een andere discussie. Neen, oude rotten in het vak, compromisloos en rauw, maar meer ook niet. Vlug vergeten die handel, ook al blijft deze speed metal nog altijd aan je ribben plakken als je de albums thuis oplegt
dag 3 - zondag 13 augustus 2023 - Shirenc speelt zonder remmingen, Bloodbath is top, maar Dying Fetus is subliem en laat iedereen buigen
Vandaag beloofde een drukke dag te worden en omstreeks 12u was het de beurt aan Serpents Oath uit België. Aan de bekleding van het podium kon je direct afleiden dat we hier met een black metal band te maken had hier in de Swamp. Opnieuw stond de klank niet perfect afgestemd, waardoor het wat rommelig klonk, maar ook ditmaal werd dit euvel vlug opgelost. De snelheid die deze mannen creëerden was immens en was direct een ontbijtje om u tegen te zeggen! Nog een jonge band, want nog maar opgericht in 2020, waarbij ze reeds 2 albums hebben uitgebracht…een band die ik eens meer zal moeten uitdiepen thuis.
Sacred Reich heeft in 2019 een heel matig album gemaakt getiteld “Awakening”, en dit was dan na een stilte van 13 jaar. Spijtig genoeg stonden dan ook redelijk wat nummers van deze plaat op hun lijstje. Beetje matig optreden, ik heb ze nu eenmaal al beter gezien, gelukkig maakten nummers als ‘The American Way’, ‘Independent’ en de snelle afsluiters ‘Death Squad’ en ‘Surf Nicaragua’ (blijft een ongelofelijk enthousiast live nummer met snelheid) het toch enigszins goed.
Death metal was vandaag voor ondergetekende de rode draad van de laatste festival dag en ik ging door op mijn elan met Schirenc ‘Plays Pungent Stench’. Indien je niet gekend bent met deze band, dat kan ik je alvast meegeven dat de originele leden van Pungent Stench in dispuut kwamen, er miserie was omtrent de muziekrechten en bandnaam, maar dat dit naderhand toch op de één of andere manier mogelijk werd zodat Schirenc de muziek verder live kon spelen onder huidige naam. En wat een bom van een optreden was dit! Veel nummers van het oudere werk werd live gespeeld en klonken fenomenaal: ‘For God Your Soul…for Me Your Flesh’, ‘Happy Re-Birthday’, ‘Shrunken and Mummified Bitch’, … alle grote krakers passeerde de revue. Headbangen deden we ook lustig bij ‘Dead Body Love’, het vettige ‘Extreme Deformity’ en ‘Blood, Pus and Gastric Juice’.
Het enigste wat misschien ontbrak bij deze band was hun inkleding, want vroeger kon je makkelijk enkele SM-attributen op het decor zien verschijnen. Soit, ze hebben mij weggeblazen!
Evil Invaders kwam de afwezigheid van Overkill (wat spijtig, want had deze band graag nog eens aan het werk gezien) invullen en werden dus in extremis toegevoegd aan de affiche. Speed metal op kruissnelheid, waarbij de solo’s je om de oren vliegen en een strot om U tegen te zeggen (dank u Joe). Live staan ze altijd hun mannetje, en dit was bij deze niet anders. Maar persoonlijk genoeg heb ik ze de laatste tijd al wat teveel aan het werk gezien waardoor het voor mij wat vanzelfsprekend werd. ‘Feed Me Violence’ zette de headbangers aan het werk om niet meer te stoppen tot na ‘Raising Hell’. Meer dan degelijk, maar overdaad schaadt soms – no offense.
En toen was de tijd aangebroken om hoogstwaarschijnlijk de beste act van de dag te aanschouwen. Drie mannen die technische death metal aan de man brengen, maar op zo’n niveau dat het niet meer menselijk is. In september komt hun nieuwe album uit (“Make Them Beg for Death”), en naar wat ik nu al heb gehoord van de nummers die ze loslieten, kan ik alleen maar concluderen dat dit een verplicht aanschaf is voor death metal fans! Jep, Dying Fetus kwam, zag en zorgde voor een dreun van jewelste! Intro ‘The Boys are Back in Town’ (Thin Lizzy cover) werd aangevat en ging snoeiend hard over in ‘One Shot, One Kill’ waarbij dus direct een hoog toerental werd gehaald. Fans van onverbiddelijk drumpartijen leefden zich los op ‘Subjected to a Beating’, en maakte oorlog met ‘In the Trenches’. De moshpits ontsproten met regelmaat, crowdsurfen startte ver achteraan bij ‘Grotesque Impalement’ (wat een fenomenaal nummer toch) en toen zaten we nog maar net over de helft van het optreden. De samenzang tussen beide zangers – Gallagher & Beasley – is net zoals een kunstwerk en neem daar dan het ongekende talent van drummer Trey Williams bij, en je kan spreken van een gouden driehoek. Technisch perfect, strak en krachtig, een show die nagenoeg perfectie bereikt. ‘Wrong one to Fuck With’ en ‘Kill Your Mother, Rape Your Dog’ sloten deze waanzinnige set af. Ongetwijfeld winnaar van de dag!
Deicide was de volgende band op mijn lijstje. En we begonnen met een knal van het album “Legion” – ‘Satan Spawn, The Caco-Daemon’ maar spijtig genoeg vond ik de zang te stil staan in vergelijking met de instrumenten. Hoe zanger Glen Benton ook zijn best deed, voor mij kon hij zijn volle zelf niet geven doordat hij niet de hoofdvogel was in de mix. Aan dansende en beukende mensen vooraan de pit geen gebrek alvast, want deze band kan ook uit een ruime collectie nummers putten en daarbij blijven de oudere nummers mij toch meeste bekoren: ‘Tricifixion’, ‘In Hell I Burn’ en ‘Dead By Dawn’ om er maar enkele te noemen. Neen, zijn vorige passage zal mij langer bijblijven…
Na het afscheid van Michael Ackerfeldt nam Nick Holmes de microfoon over en hebben ze ondertussen ook niet stil gezeten, waarbij ondertussen 3 nieuwe albums werden geschreven. Zweedse death metal die rolt en gromt, wie wil dit niet omarmen…Bloodbath stond als voorlaatste geprogrammeerd in de Swamp en ook dit was een show om van te smullen. De wat te lange intro begon, de witte lichten straalde neer op de toeschouwers en we begonnen met een knal ‘So You Die’ waardoor de sfeer er direct invloog. Stilstaan was uit den boze, ik werd mee geslingerd van rechts naar links, moest de vuisten ontwijken en zette mij schrap bij ‘Brave New Hell’. Wat een machtige combinatie van nummers. En zo hadden nog enkele nummers perfect achter elkaar gezet – denk maar aan ‘Like Fire’ gevolgd door ‘Outnumbering the Day’ en ‘Cry My Name’ en het prachtige ‘Eaten’.
Instrumentaal stond het als een huis, vocaal gezien mis ik toch nog altijd Ackerfeldt bij deze oude nummers, maar Nick deed meer dan zijn best. Mijn lichaam had al enkele blauwe plekken, en nu werden daar gewillig nog enkele bij gezet zonder pardon. De fans hadden er weer en super optreden bij dit weekend.
Nog een laatste keer alles geven dacht ik bij mezelf en dus stond ik opnieuw vooraan de pit tijdens Hypocrisy. Een tijdje geleden alweer dat ik hen aan het werk zag en iedere keer verbazen ze mij toch. Ok, qua nummerkeuzes hadden ze wat meer oude death metal van hun beginperiode mogen spelen – enkel ‘Impotent God’ (kippevel bij die drumpartijen) en ‘Inferior Devoties’ van hun beginperiode stond ingepland en dit waren dan ook voor mij de beste nummers tijdens dit optreden. Naarmate hun loopbaan vorderde, werd hun stijl wat meer melodischer, maar toch klinken deze nummers toch zo krachtig en furieus. ‘Don’t Judge Me’ en ‘Worship’ zijn mooie voorbeelden van hun stijlaanpassing. Bezieler en dus oprichter Peter Tägtgren smeet zich zoals altijd, en deze man zit dan ook boordevol ervaring om een zaal naar zijn hand te zetten. De brute stem heerste en nummer ‘War-Path’ wakkerde de boel aan vooraan de pit. Een mooie afsluiter van een lang maar gezellig weekend.
Mijn death metal hart kan er weer tegen voor eventjes, want wat moois heb ik toch weer mogen aanschouwen!
Alcatraz Festival was spijtig genoeg weer afgelopen, maar het was toch weer een topeditie. Ok, de headliners op het hoofdpodium maakten mij niet echt warm, maar er waren toch veel kleppers te bespeuren dit weekend, de vele gekende gezichten maakten er een leuk onderonsje van, de organisatie was opnieuw van hoog niveau en dit festival blijft voor mij met stip aangeduid in mijn agenda. Stay metal.
De data voor volgend jaar zijn ook al bekend en dit van 8 tot 12 augustus 2024. De early bird tickets waren blijkbaar al direct de deur uit, dus verwachten wij ons opnieuw aan een mooie editie. Onze aanwezigheid mag je alvast noteren!
Meer info op www.alcatraz.be
Line Up:
Vrijdag: Psychlona, Gnome, Eleine, Slomosa, A Goat as Our Shepherd, Frozen Soul, Drain, Do or Die, Kludde, Death Before Dishonor, Downset, Mad Sin, Serial Butcher, Vomitory, Slapshot, Acid King, La Muerte, Alkerdeel, Immolation, Svalbard, Unleashed, Wind Rose, Rise of the Northstar, Terror, Converge, Agnostic Front, I Am Morbid, Prong, Bury Tomorrow, Possessed, Dismember, Metal Church, Forbidden, Michael Schenker Group, Trivium, Powerwolf
Zaterdag: Schizophrenia, Yoth Iria, Crystal Viper, Brand of Sacrifice, Angelus Apatrida, Gaerea, Iron Mask, Maceration, Tygers of Pan Tang, Evil Dead, Jag Panzer, Hunter, Predatory Void, Twilight Force, Midnight, Vicious Rumors, Decapitated, Riot V, Taake, Dynazty, Tribulation, Schizophrenia, King 810, Shadow of Intent, Decapitated, Exciter, Sodom, Glodflesh, Belphegor, H.E.A.T., The Exploited, Sepultura, Obituary, Amorphis, Biohazard, Alestorm, Heaven Shall Burn, KK’s Priest
Zondag: Aeveris, Hexa Mera, Slaughter the Giant, Mantah, Reject the Sickness, Serpents Oath, Depressive Age, Holy Moses, Annisokay, My Diligence, Brutal Sphincter, Gang Green Schirenc Plays Pungent Stench, Gaupa, Celeste, Gatecreeper, Psychonaut, Archspire, Bleed From Within, Elder, Dying Fetus, Grave Digger, Sacred Reich, Deicide, Stake, Kataklysm, Bloodbath, Russian Circles, Evil Invaders, Glory Hammer, Brutus, Cult of Luna, Hypocrisy, Blind Guardian, Killswitch Engage, Electric Callboy.
Neem gerust een kijkje naar de pics @ Karl Vandewoestijne + Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5374-alcatraz-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Alcatraz Music - Rock Tribune
Lokerse Feesten 2023 - DAG 10 - Tiësto - Vuurwerk op de Lokerse Feesten
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-13
Sarah Vandamme en Loes Steels
De 10de en daarmee ook de laatste avond van de Lokerse Feesten 2023 werd geopend door niemand minder dan Yves Deruyter. Yves begon zijn carrière in 1985 als dj in verschillende clubs, bij het Lokerse publiek was hij duidelijk gekend wellicht door de CherryMoon. Dat was dan ook te zien aan de verschillende zwart-gele t-shirts van de CherryMoon in het publiek. Het was voor Yves zelf dan misschien ook wel een beetje thuiskomen. De laatste avond begon rustig maar wanneer Deruyter op het podium kwam en plaats nam achter de decks sloop het Lokerse volk klaarblijkelijk naar voor, in een mum van tijd stond de Kaai goed vol. Gelukkig was er wel nog ruimte want Yves zijn klassiekers zetten de dansbeentjes snel in gang.
Na een uurtje zat de set er jammer genoeg al op, terwijl het publiek klaarblijkelijk meer wou. Ze scandeerden dan ook duidelijk "we want more" maar ondertussen had DJ Licious zijn plaats achter de decks al ingenomen. Deze 39-jarige DJ uit Antwerpen stond al meerdere malen op grote podia in zowel binnen- als buitenland. Zijn grotere festivaloptredens zijn Tomorrowland, Laundry Day en tussendoor doet hij dus nog shows in Duitsland en in Ibiza. Maar vanavond stond hij dus op de Lokerse Kaai.
Er was zeker wel een verschil in de overgang van Dj Yves Deruyter naar Dj Licious, terwijl Deruyter meer uptempo nummers bracht staat Dj Licious meer bekend om zijn loungemuziek. Deze begon dan ook duidelijk ‘rustiger’. Gelukkig werd voor deze set anderhalf uur voorzien want het eerste halfuur zat het publiek nog met de stevige beats van Deruyter in het hoofd (en de benen). Desalniettemin nam DJ Licious het publiek op sleeptouw en waren we vertrokken voor nog een goed uur met Wim Clukers alias DJ Licious.
Daarna was het de beurt aan de Britse DJ Jax Jones, de man die nooit zonder petje op het podium verschijnt. Deze DJ met hits waaronder "Whistle", "You don't know me" en "Where did you go" deed de Kaai daveren met zijn straffe beats en verbluffende visuals die achter hem mee zijn set naar een hoger niveau tilden. De 35- jarige Dj was duidelijk in zijn element aangezien hij zonder enige schroom mee danste met het publiek en dit een groot deel van de set met een sigaar in de mond.
Anderhalf uur dansen met opzwepende nummers, leuke interactie met het publiek en dit met een drankje in (beide) handen, meer hoeft een festival toch niet te zijn? Hij had het publiek helemaal mee en dat is zeker niet onopgemerkt gebleven. Wanneer hij de armen van links naar rechts begon te zwaaien en hierbij "eeeh-oooh" uit het publiek wilde halen, deed iedereen dan ook gewillig mee. Zowel zijn bekende nummers als mixes van andere nummers werden zonder enig probleem meegezongen, voor sommigen waarschijnlijk zelfs met keelpijn tot gevolg.
Na onze conditie opgekrikt te hebben door de dansbenen boven te halen en onze stembanden uitvoerig te hebben ingesmeerd, was het tijd voor de afsluiter van de avond namelijk Tijs Verwest, ook wel beter bekend als DJ Tiësto. De DJ van bij onze Noorderburen kwam binnen met een knal en heel wat lichtstralen. De 2 uur durende set begon zeer veelbelovend en werd alleen maar beter naarmate de avond vorderde. In het publiek zag je verschillende kartonnen bordjes passeren met "We love Tiësto", in Lokeren zijn ze duidelijk grote fan van de wereldberoemde DJ. De 54- jarige DJ uit Breda wist het publiek te bekoren door de ene hit na de andere te draaien. Dit in combinatie met een heus vuurspektakel, confetti -en rookkanon, je kan het je al inbeelden, het denkbeeldige dak ging er af.
Zowel de jongere als de oudere generatie waren volledig mee en dansten tot diep in de nacht, of toch althans tot 2u want dan zaten de Lokerse Feesten 2023 er helaas op.
We kunnen concluderen dat deze laatste avond een geslaagde avond was, met verschillende DJ's van een zwaar kaliber, met andere woorden grootse dj's die de extra mile gingen en echt wel het publiek wisten te entertainen.
Deze kleppers waren zeker waardige namen om de affiche van de Lokerse Feesten te vervolledigen. Wij zijn al benieuwd wat de volgende editie voor ons in petto heeft, tot volgend jaar!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 9 - K’s Choice - Skunk Anansie - Een blij weerzien , in ’t kwadraat
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-12
Erik Vandamme
In de laatste rechte lijn, na de kindernamiddag met Camille, werd de negende avond Lokerse Feesten gekenmerkt door een blij weerzien, enerzijds met Belgische trots K's Choice. We waren vooral benieuwd welke impact de vocals van Sam nu hebben. En er was Skunk Anansie, die we laatst zagen op Pukkelpop 2011, net met die bewuste, allesvernietigende storm …
De avond werd geopend door Anouk (***1/2). Doorheen de jaren is ze niet alleen van uiterlijk veranderd, we hadden haar al een tijdje niet meer live gezien en herkenden haar haast niet meer. Vocaal haalt Anouk nog de hoge noten, en zit het ergens tussen helder, indringend als weemoedig. Er waren echter wat dipjes merkbaar, waarbij alles wat de routineuze kant dreigde uit te gaan. Gelukkig waren er voldoende momenten van opperste euforie, waarbij je de Anouk zag, die moeiteloos iedereen kon inpakken en ontroeren. Bij het afsluitende “Nobody’s Wife” zagen we haar als vanouds, gedreven, en het publiek opzwepen. Compleet overtuigen deed ze dus helaas niet, maar die enkele fijne momenten onthouden we.
Setlist: Been Here Before //It's a New Day // Down Daddy Down //The Dark //Three Days in a Row //Jerusalem // Ms. Crazy //Lost //Good God //Girl // R U Kiddin' Me //Nobody's Wife
K's Choice (*****) is al vele jaren onze Belgische trots. Ze speelden in binnen- en buitenland de zalen plat. K's Choice was bijzonder door Sarah Bettens’ magische stem en de top muzikanten die haar perfect aanvoelden. Het was nu afwachten of de vocals van de nu Sarah Sam even groot van impact waren. Die sceptische houding werd al snel van tafel geveegd, toen Sam bij opener “Everything for Free” ons tot tranen toe wist te ontroeren. K's Choice is nog steeds een band die ingetogenheid, melancholie bindt met groove en extravertie. Opzwepende parels waren er hier genoeg, zoals de recente single "Time Is a Parasite". Mooi allemaal hoe ze de songs afwisselden. Het mooiste moment van de avond was bij “Not An Addict'” toen Skin van Skunk Anansie de band vervoegde. Kippenvel kregen we van hun stemmenpracht.
Veel nummers zijn trouwens herwerkt die passen bij de stem van Sam. Ze boeten niet in aan intensiteit, integendeel het geeft een veelkleurige sound, die ons kan bekoren. Aan de enthousiaste reacties van het publiek, die de band terugriepen voor een bisronde (o.a. het mooie “We Are Glaciers”), konden we uitmaken dat er hier sprake was van een sterke performance.
Setlist: Everything for Free //Bag Full of Concrete //Perfect Scar //Almost Happy //Time Is a Parasite //Echo Mountain //Not an Addict (with Skin) //Surrender//The Phantom Cowboy //Woman //I Was Wrong About Everything //Believe //We Are Glaciers (Bettens cover)
Skunk Anansie (****1/2) is klasse entertainment van zangeres Skin, die perfect haar publiek kan bespelen, op ongedwongen, speelse, enthousiaste, soms provocerende wijze. Ze gaat haar publiek zelfs letterlijk opzoeken, met een crowdsurf tot gevolg, op handen van enkele stevige fans vooraan, wordt ze gedragen. Door haar charisma trekt ze de aandacht naar haar toe. En haar stem, die klinkt glashelder, doordringend, hoog, diep, allemaal geen probleem.
De muzikanten voelen Skin perfect aan. Skunk Anansie klauwt nog net zoals vroeger, met o.m. “Piggy” streelt en zalft ze je hart, ze haalt alles uit de kast en grijpt bij het nekvel als op “My ugly boy” en “God Loves you only”. Opgedragen aan Sam Bettens.
Skunk Anansie kreeg dan ook moeiteloos de handen op elkaar, het publiek werd opgezweept. Ze doen er daadwerkelijk alles aan om het publiek te doen dansen en te doen genieten. Puike set!
Setlist: This Means War// Because of You //I Believed in You //Twisted (Everyday Hurts) //Weak //My Ugly Boy // Love Someone Else //God Loves Only You // Hedonism (Just Because You Feel Good) // Piggy // Tear the Place Up //Charlie Big Potato // Little Baby Swastikkka
Na deze drie fijne concerten , zou Arsenal de avond met een knal afsluiten. Wij verkozen echter, na negen lange avonden, huiswaarts te keren, nagenietend van deze top avond.
Kindernamiddag met Camille - Dansend over roze wolkjes (Amber Vandamme)
Camille (****1/2) brak net zoals verschillende van haar collega's door in de jeugdserie #LikeMe (2019). Ondertussen heeft ze al enkele hits te pakken zoals “Vergeet de tijd samen” met Regi, “Vuurwerk”, “Geen tranen meer over”, … In 2022 bracht ze haar single “Diamant” uit, deze was tevens ook het campagne lied voor ‘De week tegen pesten’. Ondertussen heeft Camille alweer een hit te pakken met "Rihanna". In de songtekst horen we een paar verwijzingen naar Rihanna 's hits zoals "Stop de muziek niet" -> “Don't Stop the Music”, “Daar vind ik liefde”-> “we found love”, en nog enkele andere. Ze is voor het 2e jaar op rij geselecteerd om de radio 2 zomerhit in de wacht te slepen, waar ze het opneemt tegen enkele van haar #LikeMe collega's Zoals Maksim Stojanac en Pommelien Thijs. Nog maar pas 21 jaar en nu al een carrière om U tegen te zeggen.
De Lokerse Kaai kleurde voor een groot deel roze, heel wat kinderen en jongeren hadden een T-shirt of een volledige outfit aan van Camille haar eigen kledinglijn. Verder zagen we enkele mooie boodschappen verschijnen zoals ' Camille jij danst beter dan Rihanna' en 'Camille we love you'.
Het optreden bestond voor het grootste deel uit krachtige meezingers maar er werden ook enkele zachtere nummers gebracht zoals “Licht”, “Vechter” en zelfs een cover van “Verliefd” (K3).
Als afsluiter van de Lokerse Feesten vinden we dit jaar misschien geen lichtspektakel, op de Grote Kaai was er deze middag wel plaats voor “Vuurwerk”, waarbij het publiek boven de stem van Camille uitkwam. Kort samengevat: Een warme zonnige zomernamiddag met heel veel blije gezichten van jong en oud.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 8 - Pommelien Thijs - Bart Peeters & De ideale mannen - Een generatiekloof, die er eigenlijk geen is
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-11
Erik Vandamme
Was de Hollandse avond op de eerste dag Lokerse Feesten compleet uitverkocht, dan was het plein op de Belgische avond ook tot de nok gevuld. Niet zo verwonderlijk met op het programma Metejoor en Regi (die steeds zorgt voor een oerdegelijk dansfeestje op Vlaamse wijze). Wij gingen echter een kijkje nemen bij Pommelien Thijs en sloten af met Bart Peeters & de ideale mannen. Wat dan weer zorgde voor een generatiekloof, die er feitelijk geen is.
#LikeMe-adept Pommelien Thijs (***1/2) is op korte tijd uitgegroeid tot een vaste waarde binnen het Belgische, en vooral het Vlaamse muzieklandschap. Ze wordt door jong en het iets ouder publiek op handen gedragen. De jonge dame speelt de concertzalen plat en ze kan een overvolle Grote Kaai doen dansen. Haar jeugdige speelsheid en charisma zijn de toegevoegde waarde. Ze heeft een prachtige, ontroerende als indringende stem.
We hadden nog maar zelden zoveel volk gezien voor de openingsact van een Lokerse Feesten. Ze is enorm enthousiast. Het publiek kreeg Pommelien Thijs dan ook moeiteloos mee, de handjes gingen al vanaf de eerste seconde op elkaar. Een melodieuze set die braaf van opzet is, maar iedereen wel samenbrengt. Crowd pleasing is geen zonde, maar het kan wel wat avontuurlijker. In de ingetogen mooie songs bezorgt ze ons zelfs een krop in de keel. En af en toe wordt door de muzikanten alle registers compleet opengetrokken.
Pommelien Thijs is een artieste met enorm veel potentieel. Wordt vervolgt!
Met Bart Peeters & de ideale mannen (****) staat een muzikant, artiest en alleskunner op het podium, die al een pak jaren op de teller heeft geraakt. Sam met de verschillende projecten die hij op zijn naam heeft staan, is hij een klasse verteller en volksmenner eerste klas. We houden van zijn enthousiasme, zijn humor en hoe de hij diverse zaken emotioneel ervaart. Hij entertaint zijn publiek, handclaps volgen en hij doet het complete plein meezingen. Extravertie en intimiteit vinden elkaar probleemloos.
Hij gaat op de schouders zitten van een security en loopt als een jonge gast naar elke hoek van het podium. Hij is omringd van top muzikanten die hem perfect aanvullen. ‘Moesten ze er niet zijn, stond Bart Peeters gewoon een beetje te zingen en verhaaltjes vertellen in de woestijn’, zegt hijzelf.
Met een knappe “Ik hou meer van Folk” (van De Radio's) sloot Bart Peeters & De Ideale Mannen met een knaller af. Een euforisch slot van een top concertje. Tja, van een generatiekloof geen sprake dus.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 7 - Balthazar - (Voorlopig) afscheid langs de grote poort
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-10
Erik Vandamme
Een rustigere avond qua opkomst hadden we vanavond met Sylvie Kreusch, Wilco en in Club Tsar B en Stijn Plays Prince. Kwalitatief werd afgesloten met Balthazar, een voorlopig afscheid, want hun projecten worden nu even op het voorplan geplaatst. Eindelijk goed weer, deugddoend om deze zevende avond door te komen.
We starten in de Club met Stijn Plays Prince (*****). Stijn is een veelzijdige artiest die we al enkele keren aan het werk hebben gezien. Bij elk project profileert hij zich als een volleerde klankentovenaar. Op eigenzinnige wijze, met alle respect voor wat Prince echt heeft betekend, neemt hij nu de muziek van deze grootmeester onder de loep. De songs worden soms compleet uitgekleed, het bewijst z’n creativiteit. Hij sleurt iedereen mee in dit funky muzikaal verhaal.
Wij hebben het wel voor Sylvie Kreusch (*****). Ze hypnotiseert je telkens met haar muziek, haar stem en de danspasjes die balanceren tussen sensualiteit en een bevreemdende schoonheid. Gekleed in een zwart doorzichtig kleedje, doet ze ook nu weer de harten sneller slaan. Met haar band gaat ze enthousiast en enthousiasmerend te werk. Ze zoekt het publiek voortdurend op en gebruikt haar microfoonstandaard als lustobject. De set spreekt tot de verbeelding, ze voegt er iets mysterieus, bezwerend, apart en uniek aan toe.
Even apart en mysterieus klinkt Tsar B (****) die in de Club een sprookjesachtig en bevreemdend klankentapijt geeft. Muzikaal avontuurlijk door intrigerende, bedwelmende vioolpartijen, cello, keyboard en vocals die een magische versmelting bieden.
Tussen de wulpse dansjes van Sylvie Kreusch, en de opzwepende set van Balthazar was de rootspop van Wilco (****) een beetje zoekende; de band rond Jeff Tweedy kreeg net als Balthazar anderhalf uur. Bezield en vol overgave klonk het ensemble, die het materiaal van boeiende wendingen voorzag. We genoten van de ongedwongen speelsheid, de warme gitaarintensiteit en – virtuositeit, die ergens Bob Dylan doen opborrelen, allemaal in een gezapig sfeertje. Niet makkelijk op een festival als de Lokerse Feesten, natuurlijk komt dit beter tot z’n recht in zaal, maar de organisatie was uitermate blij hen te kunnen strikken. Fijne set.
Setlist: Handshake Drugs // Story to Tell //I Am My Mother //Cruel Country // I Am Trying to Break Your Heart //If I Ever Was a Child //Hummingbird //Misunderstood //Love is everywhere (Beware) //Bird Without a Tail / Base of My Skull //Box Full of Letters //Impossible Germany //Jesus, Etc. //The Late Greats //Heavy Metal Drummer //A Shot in the Arm //Falling Apart (Right Now) //California Stars (Billy Bragg & Wilco cover) // Red-Eyed and Blue //Outtasite (Outta Mind) (shortened) //I Got You (At the End of the Century) //Monday
Iedereen kwam dichterbij om (nog een laatste keer voorlopig) Balthazar (*****) te zien. De bandleden gaan zich nu vooral concentreren op andere, minstens even interessante projecten als Warhaus, J. Bernardt, Zimmerman maar ze zijn op de Lokerse Feesten nog even gewoon zichzelf als Balthazar.
Wat een inzet, speelsheid en virtuositeit van dit gezelschap. Het wordt gecharmeerd door hun spontaniteit en warme uitstraling. Ze kwamen met een rits bekende songs die iedereen maar al te graag meezong.
Een opwindend, melodieus als grillig optreden door hun kenmerkende weerhaakjes. Vuurwerk, alles lekker uit de kast halen als ingetogenheid, ontroering; een bevreemdende schoonheid die iedereen in beweging bracht.
Geen rustpunten noteerden we. De band ging gretig te werk; opener “Decency” zette meteen de toon om bij het nekvel te grijpen. Ze weten hun publiek bij de leest te houden en delen kwinkslagen uit, wat door het publiek enthousiast, uitzinnig wordt onthaald. “Linger On” en “Fever” zijn maar een paar voorbeelden van de resem sterkhouders die ze uithebben. Het is een goed op elkaar ingespeelde band door de jaren. Balthazar wist de dansspieren te prikkelen en wist ons evenzeer te ontroeren.
De kleine stroompanne tijdens "On A Roll" werd goed opgevangen. Een bisronde volgde na de regulaire set met “Bunker” en “Losers”, de kers op de taart.
Ze zorgen voor een (voorlopig) afscheid langs de grote poort … en stiekem hopen we … tot snel!
Setlist: Decency //Wrong Vibration //Do Not Claim Them Anymore //Then What //The Oldest Of Sisters //The Boatman //On a Roll (restarted due to Jintes mic not working) //You Won't Come Around / Leaving Antwerp //Blood Like Wine // Linger On //I Want You (with Fifteen Floors as outro) //Fever //Entertainment ///Encore/// Bunker // Losers
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 6 - Cypress Hill - Stikstof - Pennywise - Een avondje hiphoppunk!
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-09
Erik Vandamme
Op het programma vanavond staan Cypress Hill, Stikstof en Pennywise. Een interessant avondje die hiphop met punk linkt. In de Club werd overtuigend besloten met Bulls on Parade en Meltheads. Bizkit Park, opener, kon even goed afsluiten. Mooi dus hoe die stijlen elkaar vinden en het plaatje compleet maken.
Wie Bizkit Park (*****) ooit live zag, kan het beamen, de band brengt geen nu-metal covers, ze vinden het genre opnieuw uit. De band deelt lekkere uppercuts uit, die zorgen voor een vroege moshpit; ze gaan op dat elan door tot het einde. De ene na de andere nu-metal hit volgt om te headbangen. Ze zijn de perfecte opwarmer.
De punkrock liefhebber schoof nog wat dichterbij voor Pennywise (****). Na al die jaren brengt Pennywise nog steeds het zelfde, het zijn energieke boosts, waardoor je met de vuist in de lucht lekker staat te brullen. Bij sommige bands komt het 'been there, done that' -spook boven drijven. Maar Pennywise pakt het steeds goed aan en verveelt live nooit. De band denderde naar goede gewoonte als een losgeslagen bulldozer. Een echte pletwals. “Bro Hymn Tribute” is de apotheose en wordt uit volle borst meegebruld.
Pennywise is al sinds hun debuut in 1991 altijd zichzelf. Die standvastigheid siert hen.
Van punkrock maken we de stap naar de hiphopscene, uit de straat, met de Brusselse grootmeesters Stikstof (*****). Ze slagen erin stijlen te verzoenen door hun niet aflatende energieke aanpak en werkkracht. Stikstof brengt hiphop vanuit hun buikgevoel; dit is hiphop ‘straight from the heart’ , van wat ze meemaakten in hun jeugd en van gebeurtenissen die mensen uit de straat van Brussel meemaken.
Wij houden van die eerlijke aanpak zoals een Tupac het ooit deed. Bezield, gedreven, gepassioneerd gaat Stikstof te werk, misschien iets minder indrukwekkend als in de Casino. Toen schreven we ''Alles gewoon kapot spelen, na een ietwat moeizame start. Hiphop op z'n best, muziek en zijn teksten, die emoties losweken”.
In de Club was Meltheads (****) begonnen . "Bruisend, opwindende setje van deze vier gasten. Wat een uitstraling en live beleven." schreven we van hun optreden, dit voorjaar, in de Zwerver (Leffinge) . Op We Are Open hadden we volgende indruk: ''Het hoeft niet origineel te klinken maar Metlheads gaat ervoor en is één brok energie. Een klein uur lang hielden ze hun publiek bij de kraag.''
Ook in de Club ging Metlheads snedig te werk. Vuurwerk. Het nummer “Naief”, op de radio een grootse hit, werd hier ook sterk ontvangen. Ze hebben meer dan dat qua materiaal, het zijn allen opwindende songs die erin gaan als zoetenkoek. Nirvana is nog niet helemaal begraven als je hen hoort.
Cypress Hill (****) viert het 30 jarige jubileum van het legendarische 'Black Sunday' en speelt het album integraal! Dat mochten we vanavond ter harte nemen. Want het album werd chronologisch gespeeld. De plaat heeft een pak onvergetelijke parels uit als "I Ain't Going Out Like That" en "Insane In The Brain”. Er waren prachtige videobeelden van doodshoofden, wietplantages en vooral veel groen, echt veel groen. De kleurrijke visuals werkten hypnotiserend. Een gevoel zoals in1994 toen we hen zagen op Pukkelpop; na al die jaren hebben ze nog niet bijster veel van hun krachten moeten inboeten. Songs als “Legalize it”, “What Go Arond come Around” en “Dr. Greenthumb” maakten de set compleet!
Wat een trip, wat een speelsheid, wat een charisma van deze MC’s; een 'high' gevoel kon niet ontbreken, door een walm van … De dansspieren werden aangesproken. Leuk, goed, sterk.
Setlist: I Wanna Get High // I Ain't Goin' Out Like That //Insane in the Brain //When the Shit Goes Down //Lick a Shot //Cock the Hammer //Lock Down //3 Lil' Putos //Legalize It //Hits From the Bong //What Go Around Come Around, Kid //A to the K// Hand on the Glock// Break 'em off Some// Dr. Greenthumb// Illusions // Cuban Necktie // How I Could Just Kill a Man // (Rap) Superstar
Na een fraaie start met een nu-metal tribute (Bizkit Park), sloten we nu af met onze Belgische trots Bulls On Parade (*****) die de RATM nummers terug doen opleven. Songs die een onuitwisbare indruk nalieten , en die nu door dit kwartet goed worden aangepakt.
“Killing in the Name of“ blijft een instant killer. Wat een dynamiek. Bulls On Parade speelde strak, energiek, verschroeiend waarbij je vergat dat je naar een coverband stond te kijken. Sterk.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 5 - BLUR - Britse sneltrein verpulvert Grote Kaai
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-08
Erik Vandamme
Wij zijn opgegroeid met de muziek uit de jaren '80 en hebben altijd de sound van de early 90s op de voet gevolgd. We konden niet voorbij een Blur, die samen met Suede en Oasis die jaren bepaalden in de Britpopscene. Blur charmeerde in zijn geluid en enthousiasmeerde door zijn frontman Damon Albarn, die energiek, gedreven, gevoelig te werk kon gaan met z’n band. Een gevarieerde aanpak als gevolg.
Blur heeft nieuw werk uit en trekt terug op tournee. Blur speelde deze zomer o.a. in het Wembley stadion voor circa 90 000 man, en kwam nu in ons landje, … niet in een Koning Boudewijnstadion of op Rock Werchter, maar naar ons geboortestadje Lokeren voor de Lokerse Feesten.
BLUR raasde hier als een verschroeiende sneltrein over de Kaai heen en verpulverde het plein, wat een rollercoaster! Het werd trouwens een Brits getinte top avond.
Wat charisma betreft, daar spant Baxter Dury (****) , zoon van Ian Dury , eveneens de kroon. Tenminste van dat typisch Brits charisma, waar al eens een fluim bier door de lucht vliegt. Baxter Dury zagen we op Les Nuits Botanique, in 2012; hij heeft nog niets van zijn energie verloren.
Baxter Dury komt op in strak kostuum, maar al gauw vliegt het op de grond, ook het hemdje moet er gauw aan geloven. En voor we het weten staat hij in een mouwloos T-shirt te spelen. Hoe minder kledij, hoe intenser, strakker de sound. Op het einde zette hij zelfs een soort pruik op, tot hilariteit van de aanwezigen.
Hij ging door op dit elan, geruggesteund door z’n muzikanten, die het publiek naar zich toetrekken. Baxter Dury lijkt op de Lokerse eerder een Dieselmotor te zijn, wat tijd nodig om warm te draaien, maar eens op temperatuur is er geen houden meer aan. Op het einde klinkt het energiek, gedreven. Leuk, opwindend dus!
"Dit was Frans/Belgische rock met Italiaanse roots, die erin ging als zoete broodjes. Absurdisme wordt in kunstvorm gegoten.", chreven we over het optreden van Ada Oda (****) op We Are Open , eerder dit jaar. De jonge Brusselse band had ons echter al weten te bekoren op Les Nuits Botanique in 2022.
In een goed gevulde Club kwam hun set zelfs nog beter tot zijn recht. Het jeugdig enthousiasme combineert Ada Oda met een hoge dosis entertainment. Zangeres Victoria Barracato is een klasse entertainer en heeft een bijzonder stem die je ontroert en je weet op te zwepen. De lekker opzwepende gitaar en de drumpartijen doen de rest. Op het einde van de set ging ze gewoon op de schouders van de bassist. Ada Oda bracht een aanstekelijke, overtuigende set.
Hot Chip (****) in wit pak en met roze tinten, trachtte de regen te doen vergeten op de Grote Kaai. Hun groovy, aanstekelijke, opzwepende synthpop intrigeerde live. Op plaat beduidend gemoedelijk, live extravert.
Minder zomers, eerder furieus, oorverdovend knalde Warmduscher (****) het stof uit onze jas. De band bouwt een ondoordringbare laag op en duwt het gaspedaal krachtig in. Een verpletterende wervelstorm van deze Warmduscher. die onze oren lekker doet piepen. Helaas was het publiek hier uitgedund.
Blur heeft al een succesvolle carrière achter de rug en gaat nog steeds vooruit. De nieuwste plaat 'The Ballad of Daren' mag er opnieuw zijn. Damon is een klasse entertainer die zijn publiek voortdurend opzoekt, gestuwd door een sterk op elkaar ingespeelde band. Een verbluffende “St Charles Square” en “There is not other way” zijn meteen knallende openers. Uiteraard gaan de handen het meest op elkaar bij hits als “Girls & Boys” en “Song 2”.
Elke song ging erin als zoete broodjes, door de energie die de band uitstraalt. Het publiek reageert uitzinnig. Op diezelfde verschroeiende elan gaat Blur gewoon door, tot het sluitstuk “The Narcissist”, nieuwste single en ook zo’n tijdloze klepper in wording en “The Universal”. Iedereen was onder de indruk. Een bis hoefde niet meer.
Strakheid sierde de set van Damon en C°. Britrock op z’n best. Wat een charisma heeft die man. Blur tekende hier alvast voor het beste concert van het festival én van dit jaar.
Setlist: St. Charles Square//There's No Other Way//Popscene//Tracy Jacks//Beetlebum//Trimm Trabb//Villa Rosie//Coffee & TV//End of a Century/Country House//Parklife//To the End//Barbaric//Girls & Boys//Advert//Song 2//This Is a Low//Tender//The Narcissist//The Universal
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Festival Dranouter 2023 - Muzikale vakantie in Dranouter!
Festival Dranouter 2023
Festivalterein
Dranouter
2023-08-04 t-m 2023-08-06
Nadia Stöber en Johan Meurisse
Festival Dranouter is en blijft een gemoedelijk en gezinsvriendelijk muziekfeest in een schitterende omgeving. Als één van de oudste festivals namen ze een unieke positie in binnen het Belgische festivallandschap. We zijn toe aan de 49ste editie.
Sinds 2015 huist dit duurzame festival in het dorp van Dranouter, letterlijk tussen de huizen, de torende kerk, de uitgestrekte velden en de prachtige Kemmelberg. De mix van straffe live concerten, originele randanimatie, stevige afterparty's, verrassende kinderprogrammatie, -animatie en de verrassend mooi ingerichte drank- (themabars) en de heerlijke foodstands werden fel gesmaakt.
Geruggensteund door de slogan ‘Festival Of New Traditions’ komt de klemtoon op roots en folk, aangevuld door een zorgvuldig gekozen selectie van internationale en Belgische acts, met een rits onbekende parels. Het festival nodigde binnen- en buitenlandse programmatoren uit. Dit jaar was er de focus op de Britse folkbands en de Flanders showcases, talentvolle eigen bands.
Ze hadden de beste vrijdag in jaren, die was op een haar na uitverkocht. Voor de zaterdag waren alle tickets wel de deur uit. En zondag kon de organisatie van Festival Dranouter besluiten met een succesvolle editie. De formule is ijzersterk, weer of geen weer. Met 50000 in totaal.
dag 1 - vrijdag 4 augustus 2023 - Belgian tops en een rits te ontdekken parels
Op de eerste festivaldag werd met 15500 bezoekers afgeklokt. Zalig om te zien dat het wisselvallige weer van de voorbije dagen kon worden doorprikt met een aangenaam weertje en een heerlijk zonnetje.
Op deze vrijdag konden we terecht voor een rits te ontdekken parels en sterkhouders in de Belgische scene, Black Box Revelation, Lais, Daan en Bart Peeters. Belgian top!
De mainstage kwam in de vooravond op temperatuur met The Black Box Revalation. It’s rockandroll hoorden we … en we kregen een uurtje goede, rauwe, doorleefde, doordrammende muziek van de intussen uitgegroeide band tot een drietal. Old school met ronkende gitaren, beukende drums en een schreeuwerige stem. Toergegeven, de sound is wat breder door de 70s keys. Nieuw werk brachten zij in het voorjaar uit , ‘Poetic rivals’. De batterij was helemaal opgeladen en de sfeer zat er meteen in met kleppers “set your heart on fire”, “gravity blues”, “high on a wire”, “never alone/always together” en “Gloria”. Het klonk goed en de respons was enorm. Rock’n’roll/blues vindt hier z’n plaatsje op Dranouter en het publiek droeg het trio een warm hart toe. Een paar nieuwtjes sijpelden door als “heads or tails”, “mr big mouth” en “wrecking bed posts” , die intenser, broeierig zijn. Legendarisch ervaarden ze zelf dit optreden door de warme respons; ‘I think I like you’ was dan ook meer dan ooit op zijn plaats.
Daan liet ook een aantal jaar op zich wachten, maar is er nu bij met nieuw werk ‘the ride’. De muzikale kameleon is bij de pinken, klinkt fris, groovy en geeft met z’n nachtduistere blik de zaken een schop onder de kont. Hij heeft een sterke, geoliede band achter zich die het materiaal een ferme boost geeft en die het publiek (aanhoudend) prikkelt.
Intens broeierige, opwindende popelektronica die een pop noir uitstraling en soundtrack gevoel hebben. Ergens de verbintenis Brel - Arno - Gainsbourg en Birkin, door de motor Daan en Isolde. In een paar songs traden zij twee op het voorplan als o.m. “be loved”, middenin de set en verderop “swedish designer drugs” in de finale.
Daan is live een uitgebreid combo; de blazerssectie, de synths en de drums drongen zich positief , extravert op. Een muzikale ‘full speed’ rit op gang getrokken met “western”, “icon” (eerbetoon aan de pas overleden Tom Pintens, een geniaal muzikant, een icoon voor wie met hem werkte!) en die verder z’n weg plaveit met “16 men” en het Franse chanson “la crise”. Ann Christy’s “dag vreemde man” was orkestraal en kreeg een snedige, felle touch.
Het publiek hield van Daan en Daan van z’n publiek. “Addicted”, “the player”, “victory” en “house wife” zijn classics geworden en werden dansbaar en met handclaps overtuigend ontvangen. Sterke set.
Tot slot Bart Peeters & De ideale mannen die de eerste avond op Dranouter kunnen besluiten. Een volgepakte Kayam tent droeg onze do-it-all op handen. En hijzelf is van alle markten thuis, die het publiek op elk moment in de set betrekt. Wat een showman. Het was heerlijk genieten, ontspannen, ontladen … Muziek, entertainment, ambiance met de grote E van Emotie. Danspasjes en handjes zwaaien … ‘Dranouterrr, Dranouterrr’ scandeerde hij telkens en het hek was van de dam.
Hij beschikt over rasmuzikanten en loodst ons doorheen het oeuvre. De nummers worden moeiteloos aan elkaar gebreid door gevatte bindteksten en kwinkslagen. Fijngevoelige popsongs, die een kruisbestuiving zijn van stijlen, pop, folk, soul, swing, afro, latin, balkan,, … De brede instrumentatie van z’n getalenteerde muzikanten onderstrepen net die brede waaier. Hij weet alle generaties te bereiken en zorgt met z’n band voor die zonnestraaltjes en smileys op ons gezicht. Swing en intimiteit vonden elkaar in verbonden- en samenhorigheid. “Lepeltjesgewijs”, “denk je nog aan mij”, “Messias”, “konijneneten”, “brood voor morgenvroeg” of de gevoeligheid van “liefde is alles” en “tot je weer van me houdt (Céline Dion nummer)”, letterlijk licht gegeven door de smartphones. En zoals steeds werden enkele Radios nummers ( “zwemmen in de zee”, “ik hou meer van folk”) opgerakeld, weliswaar in een eigentijds jasje gestopt.
Bart Peeters is mee gegroeid met het festival en kon terecht mooi de eerste avond afsluiten … ‘Always look on the bright side of life’.
Eerder zagen we enkele beloftevolle, te ontdekken parels als Ao, een kwartet die in de Vox lijst van radio 1 opkikkers krijgt . Het kwartet zorgt voor een etherische, sfeervolle, dromerige, ambiente en groovy sound die door de Portugese roots, de elektronica en de percussie inwerken op de dansspieren. Brenda Corijn zweeft over de nummers met haar unieke, aparte, soms hoog uithalende vocals en laveert pasjes-wijs doorheen de nummers als “meninas”. Ao klinkt creatief, avontuurlijk en brengt experiment in hun innemend geluid.
Dit was iets aparts, net als het Franse kwartet Lolomis (2 man - 2 vrouw), die wat meer (Roma) zigeuner/afro/world toevoegen in hun filmische sound, een combinatie van harp, percussie, elektronica en flute . Het gezang zweeft over de nummers en zelf worden we meegevoerd naar een droomwereld. Ergens borrelt momenteel dat geluid van Jain (luister “makeba”) op . Een mooie ontdekking.
De line up van Dranouter krijgt een rood-blauw-wit randje met een rits Britse folk bands onder de noemer Focus UK, eentje er van was Dallahan, die we zagen in de vooravond op de mainstage. Het kwartet ademt net die folky sfeer uit met een instrumentatie van gitaar mandoline, accordeon, viool die sfeervol aangenaam al krachtig zwierig is. Een ideale start voor ons, die teruggrijpt naar de roots van het folkfestival …
Tot slot in de Club hadden we nog Lais … Terug van nooit weggeweest, geen vaarwel, wel een vrouwenstem minder, en een dertig jarige carrière gebundeld in een brede muzikale sound, die de brug slaat van rootspop met hun jeugdig folky kleinkunst en a capella kampvuursongs.
Het Laïs bronwater ontsproot hier toen op Dranouter en heeft voldoende mineralen, kwaliteitsvol, smaakvol, goed gebotteld en lekker in het gehoor liggend.
Ook zij zijn er opnieuw bij na een goede acht jaar, de twee overgebleven dames Jorunn Bauweraerts en Nathalie Delcroix met hun partners Tomas de Smedt en Bjorn Eriksson (remember hun Zita Swoon) zijn er met een nieuwe plaat ‘De langste nacht’. Op Dranouter kreeg het materiaal - gedrenkt in broeierige, spannende rootspoppsychedelica met een orientaalse tune op z’n Think of One’s, die hun folkroots niet verloochent -, duidelijk een live beleven en -karakter, dat groovy, zwierig als krachtig, fel is.
Belgische magie in een kijk- en luisterspel door de synchrone bewegingen, danspasjes van de buikdansende dames. De op elkaar afgestemde (hemelse) zangpartijen geven kleur en behouden net die kenmerkende folktune. Beeldrijk dus, met onderhuids een zigeunergevoel. De single “orion” van de recente plaat zat al vroeg in de set. We werden gestuwd naar hun classic “’t smidje”, aangepast in de tand des tijds, die de Club in vuur en vlam zette met de nodige danspasjes en handjeszwaaien. Schitterend!
dag 2 - zaterdag 5 augustus 2023 - Een beduidend gevarieerde, kleurrijke affiche!
Een beduidend gevarieerde affiche op deze tweede dag waarbij het hoofdpoduim breed en kleurrijk is door een kleinkunstfanfare (Jan De Wilde), Franse troubadours (Les Mecanos), doorleefde sing/songwriting (Jonathan Jeremiah) , rockende hippopsoul (Coely) en Nederlandstalige meezingpop (Bazart). Kan het nog diveser?
En dan de zijpodia, ze waren meer dan de moeite met talent als Loogaroo quartet, Bluai, Oratnitza en Jungle by night.
Als echte flandriens trotseerden we de modder door de hevige regenbuiten die Dranouter vandaag teisterden. Met 16000 waren we … Een Gent-Wevelgem op z’n best …
Ons parcours
Loogaroo quartet werd genomineerd bij de Flanders Folk awards en bracht ons meteen in opperbeste stemming met hun wisselende ingenomen, filmische, sfeervolle, loungy en groovy, bezwerende, opzwepende, swingende sound, die stijlen als pop , folk, jazz, postrock, flamenco, salsa met elkaar vermengt . Het kwartet deed het met akoestische gitaar, drum(tics), accordeon en sax. De gitarist betrok steeds het publiek bij de instrumentale nummers en die wisselwerking leverde een fijne respons op. Deze vier beleefden het nodige spelplezier. Wat een friste en aanstekelijkheid. Sjiek.
Les Mecanos deed ons teruggrijpen naar de middeleeuwen toen troubadours rondtrokken van de ene naar de andere plaats om hun verhaal aan de mensen te vertellen. Deze 10 Franse zangers en percussionisten, opgesteld in een halve cirkel, deden dus hun verhaal. Ze waren goed op elkaar afgestemd. Als een kerkkoor gingen ze werk, met diepe en hoge vocals in madrigalen, keelzang , handclaps en synchrone danspasjes. Het ontdekken waard.
Bluai was eerder één van de winnaars van Humo’s Rock Rally. ‘Girl powerrr’, met z’n vijf (waaronder vier dames) die teruggrijpen naar de 90s indiepoprock van o.m. Throwing Muses, Belly, Sleater-Kinney en die de link maakt met Big Thief (Adrienne Lenker), Courtney Barnett en Wet Leg. Met momenteel Amina Parago op lead vocals en gitaar. Melodieus smaakvolle, dromerige, rammelende gitaarpop, beetje onstuimig, nergens uit de bocht , maar die voldoende weet te raken door de charmerende uitstraling . “Ceiling stars”, “hate you”, “you again” en “dime store” zijn alvast drie pareltjes die sterk werden ontvangen.
De Britse sing/songwriter Jonathan Jeremiah heeft een sterk combo achter zich die z’n materiaal een brede, kleurrijke touch geeft door strijkers, keys en de vrouwelijke backing vocals. Ideale muziek bij avondzon (aan het strand, tja denk aan de huidige serie ‘Knokke Off’) en bij een kampvuur op z’n Angus & Julia Stone; nu waren het warme herfstsongs in de zomer, die wat krachtiger live klonken, met een knetterend haardvuur in gedachten. De sunrise was vandaag ver te zoeken , maar met z’n doorleefde bariton stem en z’n integere, sfeervolle, broeierige pop zalfde hij dit druilerige herfstweer met o.m. “happiness”, “you make me feel this way”, “golddust” en de titelsong van de nieuwe plaat ‘horsepower for the streets’. Hij wist ons op die manier beter te omarmen dan Tindersticks , die hier vorig jaar waren.
Een interessante band was het Bulgaarse Oratnitza. Net als Go_A uit Ukraine weten zij de traditionele sound te mengen met elektronica, een soort electrofolk, die de Balkan beat omzette in een Bulgarian beat; het klonk groovy, kleurrijk door flute, didgeridoo, trom en percussie. De vrouwelijke vocals van de twee zangeressen rolden in snelvaart over ons heen, die ergens gelinkt mag worden aan het vroegere Finse Varttina en dus ook Go_A. De didgeridoo gaf een aparte , unieke basstune en de combinatie met de elektronica leverde pompende world/housebeats op en prikkelde dus duidelijk de dansspieren.
Op temperatuur gekomen konden we verder hotsen en springen op de opzwepende rockende hippopsoul/r&b van Coely. Met haar band is zij een eenheid, één familie. De gitarist en de keyboardspeler speelden zich in de kijken met snedige, felle en bezwerende partijen, wat de sound nog meer elan gaf.
Coely heeft een heldere, indringende stem, zingt, rapt en hitst met haar bevriende rappers als Dvtch Norris het publiek op om er een fijn hiphopfeestje van te maken. Zij is overal te zien op het podium. Dansmoves en handjeszwaaien, het hoort er allemaal bij en het gaat erin als zoetekoek. Een volgepakte Kayam geniet.
Een avondje good vibes en positieve energie met nummers als “run away”, “run it up”, “alive” en het afsluitende “celebrate”. Wat een enthousiasme, wat een overgave, samen met blackwave. het beste in het genre.
We pikten nog iets mee van het Nederlandse Jungle by night die verschillende genres als pop, disco, funk, jazz, elektro in een weirdo groovy, bezwerende , dansbare mix gooien. Uiterst aangenaam, leuk, ontspannend en … het werkte in op de dansspieren.
Tot slot Bazart die in 2017 ook al de kayam tent afsloot. Zij zorgden voor de warme chocomelk die iedereen wel kon nuttigen na een dagje herfstweer in de zomer op Dranouter. Zij komen aandraven met nieuw werk. De eerste single “geef mij alles” werd meteen gelanceerd en duidelijk werd, door Mathieu en C° (o.m. Simon en Oliver), dat meer de kaart van bezerende elektronica en opbouwende, pompende beats wordt getrokken in hun radiovriendelijke Nederlandstalige pop. Het klonk aanstekelijk.
Een volle tent opnieuw en iedereen, jong en oud van 7 tot 77, houdt wel van deze Bazart. Mathieu is een volksmenner, hij bespeelt z’n publiek, hitst hen op en dat zorgt net voor dat ietsje meer. De popelektronische songs baanden zich een weg, hebben een meezingrefrein, - gehalte en worden dan ook luidkeels meegezongen. Iedereen genoot. Entertainment dus.
“Grip (omarm me)”, “laat me los”, “onder ons” , “denk maar niet aan morgen”, de nieuwe single “blijf nog even hier” en “van god los” (de Monza cover), het zorgde voor een graadje hoger. Ook hier een eerbetoon aan Tom Pintens, met het intieme, sfeervolle “telkens als je gaat”. Mooi dat de lichtjes van de smartphone ons doen smelten en Tom een warm hart toedragen.
“Goud” kon niet ontbreken. Het bracht iedereen samen, handjeszwaaien, zingen en dansen. Met snippers. Het tekent dat samenhorigheidsgevoel en solidariteit voor wat Festival Dranouter staat. Mooi.
Op die manier werd, ondanks het regenweer en de modderpartij, het festival opnieuw overtuigend besloten.
dag 3 - zondag 6 augustus 2023 - The sun always shine on …
Goed weer op deze derde dag, het zonnetje kon de regenwolken verdringen. De modder werd typische Westhoekklei, maar belette niet dat de 15000 festivalgangers van enkele fijne acts konden genieten. Deze derde dag kleurde Belgisch met sterk werk van Warhaus en Selah Sue. Merol was de vaandeldrager van het vrouwelijk Nederpop geweld. En leuk verrassend was de set van Valtos, die afsluitend in de Cirque de Focus UK alle eer aandeed.
Ons parcours
Het Duitse Labrassbanda wist al vóór corona een feestje te bouwen op het festival, vier jaar later kwamen ze het doodleuk nog eens overdoen; allerhande tracks met de klemtoon op de blazerssectie naast gitaar, bas, percussie, en met een zanger die zingt, rapt enz. Het is ontspannend, groovy, dansbaar. Een feestelijk gevoel van een fanfare , die de temperatuur deed stijgen en deugddoend was na een baaldag van het weer. Een combo sfeermakers, die evenzeer sfeer bieden met een aangename combinatie van mariachi, la bamba, hoempapa, polka, Balkan tunes , 80s pop en singalongs. Labrassbanda maakte er een party van op deze zondagnamiddag. Missie geslaagd van deze knotsgekke bende.
Deira band, een trio geleest op akoestische gitaar, viool en flute wonnen al de prestigieuze ‘Battle of the folkbands in Scotland’, en zijn dus op hun plaats binnen de Focus UK. We kregen een aangenaam folky geluid van sfeervol, dromerige, filmische soms heupwiegende songs, die de Keltische muziek een warm hart toedragen, en ons bijgevolg net de uitslag van het WK wielrennen een plaatsje gaf. De foottics en de tempowissels prikkelden de dansspieren .
Met de Nederlandse Merol werd het populairder en kon een breed publiek worden aangesproken. De vrouwelijke Nederpop heeft met de roodharige femme fatale één van de kleppers. Na de clubconcerten vorig en dit jaar, haar deelname aan de Slimste Mens, doet ze terug heel wat festivals aan. België is helemaal voor haar gewonnen. Haar Nederlandstalige synthpop is cheeky, slepend, pompend en dansbaar met een gezonde dosis humor en zelfspot. Zwoel, sensueel, warm erotiserend is het door haar verschijning met pluimhoed, haar act (overal te vinden op het podium, op de grond en in t publiek), haar kledij en haar indringende, lichthese, warme stem. Sensuele heupwiegende dansmoves. Een prikkelende sound die moeiteloos overslaat. Ze betrekt haar publiek bij de lekker in het gehoor liggende songs, die sterk worden ontvangen. Inspirerende dame is Sinead O’Connor. Merol zorgde meteen voor een eenheidsgevoel met ‘bendronkenlaatme’ en ‘je vais vite op de campingdisco’; de fantasie sloeg op hol met het aangebrande ‘hou je bek en bef me’, ‘mannen met gevoel ’ en feestgedruis ontstond door pompende elektrobeats en -bleeps met een meezinggehalte, o.a. de singles ‘vol’ , ‘knaldrang’, ‘het feest is al voorbij’ en ‘lekker met de meiden’. Kortom zij weet ieders hart te veroveren, een ‘waan-zin-nig feestje’!
Johannes is zijn naam is het alterego van Johannes Verschaeve, voorheen de frontman van The Van Jets. Hij doet het nu alleen, in maatpak en met een ritmebox/voorprogramming. Hij treedt in de voetsporen van die andere electronica/experimenteur Fulco Ottervanger (Beraadgeslagen). Pop, krautrock en old80s synths worden op repeterende, filmische, slepende wijze door de mangel gehaald, waarin de Nederlandse teksten van Johannes dwarrelen doorheen de elektronicaloops. Onderliggend borrelt ergens Suicide en Moderat op. Een toets, harmonium of samba ballen vullen aan. Aan de microfoon worden de vocals wel eens vervormd. Iets apart met een dosis experiment. (h) Erkenning alvast met ‘party boy’ en ‘apparaat’.
Een andere filmsoundtrack ervaarden we van Warhaus, het project rond Maarten Devoldere van Balthazar, die met ‘ha ha heartbreak’ al aan plaat drie is. De donkerte intrigeert door die grauwe (zeg) zang en de grillige sound, die huivert, prikkelt en iets mysterieus heeft; dit is pop noir cabaresk op z’n Cave/Arno/Gainsbourg met een Sergio Leone touch, die verslavend inwerkt. Een aanhoudend intens broeierige spanning weet het vijftal te creëren, dit door de aanzwellende partijen, de gitaarlicks, - getokkel en de grooves. Het klinkt uitermate bezwerend. Elk instrument kreeg voldoende ruimte en zeker de verdwaalde trombone/blazer partijen. Niet iedereen was hiervoor te vinden, je moet ervan houden eerlijkheidshalve, maar zeker is dat hier sprake is van een beklijvende set, met een rits pakkende sterke nummers, ‘control’, ‘desire’, ‘the good lie’, ‘love’s a stranger’ en ‘it had to be you’.
Erg origineel en creatief was het instrumentale ‘beaches’, dat mooi uitgediept werd en knalde. Elk instrument kreeg voldoende ruimte met de deels vervormde blazer. We werden meegezogen in een bedje van groove. De looplamp die Maarten richtte op elk van hen, maakte het nog aparter en unieker. Tussenin verhaalde hij zijn jeugdervaringen op Dranouter. Warhaus was ijzersterk en eigent zich een plaatsje op naast Balthazar. Klasse.
Opmerkzaam was de set van het Schotse kwartet Valtos in het kader van de Focus UK. Een ontdekking meer dan de moeite, die ergens de binding maakt tussen Clannad, Enya en Afro celt sound system. We krijgen een soort ‘etnoworldelectrodiscofolk’ met allerhande beats’n’drums door de elektronica, viool, flute, doedelzak en gitaar. Twee zangeressen vullen soms aan met hun gezangen. We worden meegevoerd, -gesleept , -gezogen in die flow. Instrumentaal of met zangpartijen, het werkt verslavend en zorgt voor de nodige ambiance. Er heerst een freewheel in hun sound, een gezonde nonchalance en toch … het steekt goed in elkaar en klinkt overtuigend. Mooi. Een band om te onthouden …
Een graag gezien gaste op Dranouter is Selah Sue. Zij bracht een persoonlijke plaat ‘Persona’ vorig jaar uit en is nu terug op tournee. Ze heeft haar demonen onder controle en wil het met iedereen delen, met het gevoelig kantje dat erbij hoort. Ze beschikt over een heuse band met soulzangeressen en weet op extraverte en innemende wijze het festival te besluiten.
Als een volleerde Joss Stone krijgen de nummers een vol geluid, die door haar krachtige, schurende, doorleefde, hese vocals worden ondersteund. Zij zingt en rapt; ze leeft zich totaal uit alsof het niks is.
De songs intrigeren door hun wisselende opbouw, zijn boeiend, emotievol als dynamisch, opwindend. Ze worden mooi uitgewerkt en verbinden pop, rock, funk, soul, r&b, hippop, triphop en dubstep moeiteloos aan elkaar. Zelfs het sobere, intiemere materiaal krijgt een bredere omkadering in een soort freestyle.
De afwisselende set overtuigt met ‘on the table’, ‘raggamuffin’, ‘all the way down’, ‘when it falls down’ en kleppers ‘alone’, ‘peace of mind’ en ‘this world‘. Het ingetogen ‘pills’ kreeg op het eind een dansbare wending door allerhande groovende en pompende electrobeats. Creatief en vindingrijk is het met een sterk op elkaar ingespeelde band, waarbij de muzikanten elk voldoende ademruimte krijgen. Sjiek.
Op die manier zorgt de charismatische, goed-in-haar-vel voelende, expressief te werk gaande dame voor een feestelijke stemming en besluit ze overtuigend Festival Dranouter!
Op naar de 50ste editie van Festival Dranouter, volgend jaar op 2+3+4 augustus 2024, met een startdag op donderdag 1 augustus.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5286-festival-dranouter-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Lokerse Feesten 2023 - DAG 4 - Een nightfall trip
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-07
Erik Vandamme
Schijnt nu net de zon … als we een nightfall trip krijgen met Siouxsie en Placebo. Beiden speelden een eigenzinnige set, die de donkerte siert. De Kaai was aardig vol gelopen voor een avond nostalgie en bombast.
The Haunted Youth (****) is een energieke band die zich een weg baant naar de absolute top. Het zijn terecht ‘teen rebels’. Gretig gaan ze te werk ook al lijken de nummers op elkaar. Het stoorde allerminst. De tomeloze inzet van The Haunted Youth sierde. Het klonk magisch mooi, zeker de tweestemmigheid en de oogstrelende combinatie van aanstekelijke gitaarriffs, knallende drums en keyboard. Ze refereren naar de vroegere 80s. De band paste perfect als opener vóór Siouxsie en Placebo. De muziek wordt in een jong, fris kleedje gestopt. Interessante band.
De new wave/postpunk liefhebber pur sang, met bands als The Cure, Sisters of Mercy, Jesus and Mary Chain, en Joy Division, kon toen in de eighties ook nog terecht bij Siouxsie & The Banshees. Siouxsie (***1/2) was op de Lokerse Feesten zonder Banshees. Er zat weinig beweging in de leden, ze lieten het aan de frontvrouw over. Het resulteerde helaas in een iets te routineus gebrachte set. Israel” opende, direct een klepper van formaat. Dat ze op haar 66 niet meer zo hip, beweeglijk is, en haar stembereik niet meer zo hoogdravend is, nemen we haar niet kwalijk. Het vuur dat ooit brandde, is een waakvlammetje geworden. Er waren enkele muzikale lekkernijen als het opzwepende '"Sin In My Heart" waarbij ze de gitaar omgorde, en het wat stille publiek tot bewegen kon aanzetten.
Op het einde van de set, zorgde Siouxsie nog voor enig weer- en vuurwerk op het prachtige “Spellbound”. Er waren leuke visuals. Ze besloot met een fijne “Into A Swan'” dat sterk overtuigde door de ingetogen vocals . Ons donker hart verwarmde compleet. Maar meer dan een leuke nostalgische trip was het niet, een magere schim van vroeger.
Setlist: Israel (Siouxsie and the Banshees song) //Arabian Knights (Siouxsie and the Banshees song) //Here Comes That Day // Kiss Them for Me (Siouxsie and the Banshees song) //Dear Prudence (The Beatles cover) //Face to Face (Siouxsie and the Banshees song) //Land's End (Siouxsie and the Banshees song) //Spellbound (Siouxsie and the Banshees song) //Sin in My Heart (Siouxsie and the Banshees song) //Happy House (Siouxsie and the Banshees song) //Hong Kong Garden (Siouxsie and the Banshees song) // Into a Swan
Placebo (****) wist ons vorig jaar op TW Classic matig te overtuigen. Op de Lokerse Feesten brachten ze een vrij eigenzinnige, bombastische set rond hun recente album 'Never Let me Go'. Een band vol goesting in tomeloze inzet. De band had er duidelijk zin, en bespeelde zijn publiek vakkundig. Ook al was dat bij aanvang nog niet echt het geval, we vreesden voor een al te gezapige inkadering. Ze kwamen op dreef , er was meer variatie en alle registers werden open gegooid.
Placebo dompelde ons onder in hun meeslepende, broeierige, opzwepende sound met een badje van melancholie, o.m. “For what It’s Worth” en “Song to Say Goodbye”. Op temperatuur kwamen ze met “Infra-red” en “Better End”. Een mooie, overtuigende terugblik. Met de Tears For Fears cover “Shout”, “Fix Yourself” en “Running up that hill (a Deal with God)” van Kate Bush werd bij de bisnummers het optreden met een leuke knal besloten.
Setlist: Forever Chemicals //Beautiful James //Scene of the Crime// Hugz// Happy Birthday in the Sky // Bionic //Surrounded by Spies //Sad White Reggae //Try Better Next Time //Too Many Friends //Went Missing //For What It's Worth //Slave to the Wage //Song to Say Goodbye //The Bitter End //Infra-red///
Encore:///Shout (Tears for Fears cover) //Fix Yourself //Running Up That Hill (A Deal With God) (Kate Bush cover)
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Neem gerust een kijkje naar de pics van de set Placebo 08-08-2023, 013, Tilburg @Romain Ballez
Placebo
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5373-placebo-08-08-2023.html
Cameron Hayes (support)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5372-cameron-hayes-08-08-2023.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 3 - Metaldag vol diversiteit
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-06
Erik Vandamme
De metal dag op Lokerse Feesten is naar goede gewoonte een topavond , in grote mate door het super sympathieke publiek dat er op afkomt. De regen speelde in het begin van de namiddag de organisatie deze keer parten, waardoor STAKE omstreeks half vier niet opende, (ze zouden later in de Club wel optreden omstreeks elf uur). Met Biohazard, Bullet for my Valentine, Within Temptation en Amenra stond er voldoende diversiteit op het programma om iedere ‘open minded’ metal fan een geslaagde dag te bezorgen.
Biohazard (*****) brengt ons terug naar een jaren 90 trip. We zagen hen enkele malen live aan het werk, met uppercuts tot gevolg. Bij een soort reünie bestaat de kans dat dit uitmondt in een routineklus, maar niets is minder waar. Ze hadden er duidelijk zin in. De lat werd direct hoog gelegd en het publiek werd voortdurend opgezocht en aangepord. Zonder opkijken klonken ze verschroeiend hard en meedogenloos. Hoewel het materiaal allemaal in dezelfde lijn ligt was de set energiek en speels. Biohazard speelt iedereen murw. Wat een adrenalinestoten;
Bullet For My Valentine (****) tapt uit een ander vaatje. Puur muzikaal ligt hun stijl ergens tussen metal- en emocore. Bullet For My Valentine is een live band, die zijn publiek bespeelt. Het is een balanceren tussen pure metal en het lichtvoetige van et genre. Ze wisten de aandacht te behouden met nummers die emotioneel beladen en messcherp zijn, ondersteund van wisselende zanglijnen. Te koesteren binnen de nu-metal!
We probeerden naar de Club te geraken, maar er was geen doorkomen meer aan, dus bleven we gewoon hangen op de mainstage. Met Megadeth (*****) stond er een van de grote namen binnen de metalscene. Live klinkt de band creatief, divers, en toegegeven onderliggend ook wat afhankelijk van het humeur van Dave Mustain. Soms was er sprake van klievende gitaren en langdradig gepingel op gitaren. Verschroeiend in momenten. Dave sprak zijn publiek aan en bewees zijn vingervlugheid op gitaar met bravoure. Door de adrenalinestoten kreeg je er kippenvel van. Er viel nog geen sleet te bespeuren. Ze zijn nog steeds absolute top binnen hun genre en in hun instrumentale virtuositeit. Puur vocaal is Dave geen hoogvlieger. Wat een speelsheid. Iedereen stond te headbangen. Top concertje van Megadeth!
Met Within Temptation (****) begaven we ons door de prachtige visuele effecten en het vuurwerk, in een sprookjesachtige wereld waarbij duisternis aanvoelt als een deken tegen donkere gedachten. Het laatste is in grote mate de verdienste van zangeres Sharon den Adel die met haar hoog stembereik en prachtige vocals als een hogepriesteres de menigte onder hypnose meevoerde naar een wereld bijzondere wezens die de fantasie prikkelden door de messcherpe riffs en de verbluffende drumpartijen. Within Temptation zit ergens tussen hemels licht en een helse duisternis. “Mother Earth” sloot af. Binnen hun genre nog steeds de absolute top.
Een optreden van Amenra (****) is een intense totaalbeleving, waarbij je als luisteraar gewoon moet kunnen meegaan in het verhaal. De donkere schaduwen op het scherm in combinatie met het intense gebrul van Colin H. van Eeckhout - naar goede gewoonte met zijn rug naar het publiek -, biedt een oorverdovende muur van klanken. Je komt in een totaal andere wereld terecht, die de realiteit doet vergeten. Doch Amenra slaagde er niet in iedereen te overtuigen. Maar hun muzikaal beleven was intens en intrigeerde.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 2 - Rag'n'Bone Man - Zachtmoedige beer met een hemelse stem, die even de krachtige regenbuien doet vergeten
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-05
Erik Vandamme
De Lokerse Feesten hadden af te rekenen met een pak regenvlagen, die het tweede deel van de maand juli zo teisterden, en spijtig genoeg ook nog dit weekend. Op de tweede festivaldag was de opkomst eerder matig. Nochtans deed Rag'n'Bone Man die regen snel vergeten, door ons te betoveren met zijn hemelse stem en mee te voeren naar mooie, warme oorden.
We besloten al heel vroeg naar de Grote Kaai af te zakken voor Glints (*****). Toen we hem eerder deze zomer zagen optreden op Core festival in Brussel waren we danig onder de indruk van zijn performance; hoe hij het helemaal op zijn eentje klaarde een hele tent in vuur en vlam te zetten. Deze entertainer gebruikt misschien wel enkele clichés, maar speelt bij zijn performance in op het puibliek, o.m. met op te treden in een t-shirt van Sporting Lokeren en het publiek te doen neerhurken om dan terug recht te komen om te springen. Tonnen charisma dus, een man met een prachtige stem, die zijn muziek kleurt met een vleugje melancholie en z’n teksten van humor voorziet. Glints doet de regen even vergeten en brengt een warme gloed aan, mede door de warme vrouwelijke vocals van Blu Samu op “Sorry”. Glints wist het publiek meteen in te pakken. Op het afsluitende "Roma" gingen de hemelsluizen compleet open, maar dankzij de energieke boots werd even alles vergeten, de menigte ging aan het dansen en brulde mee. Een klasbak deze Glints! Hij zette de natuur elementen naar zijn hand.
Over naar een nostalgie trip, tenminste voor de generatie die XINK (***1/2) in zijn jeugd heeft meegemaakt. De band moest een beetje warm draaien het eerste kwartier. Eénmaal goed op dreef trok XINK de registers open. We kregen een jeugdige onbezonnen speelsheid. Poprock die leuk, intens, gedreven klonk. Er komt zelfs een confetti kanon aan te pas en op het eind van de set krijgt XINK alle handen op elkaar. De menigte brult de teksten mee. Wat een vriendschapsband.
Na deze twee geslaagde acts, besloten we even enkele bands mee te pikken in de Club. Jack Vamp & The Castle of Creep (****) waren reeds aan hun set bezig. Deze band rond Arthur Boussiron, draait diverse muziekstijlen door de blender … Een open mind en een kleurrijke, avontuurlijke aanpak, die meeslepend, melancholisch als dansbaar klinkt.
Mayorga (****1/2) is de band rond Helena Mayorga Paredes. De half-Chileense gitariste brengt een melancholisch geheel van lo-fi indie en r(a)uwe gitaarpop. Ze is ondersteund van gitariste Charline D'Hoore en bassiste Trui Amerlinck, twee muzikanten die het avontuur in de sound niet schuwen Tot slot nog drummer Sam Enthoven, die zorgt voor vuurwerk.
Mayorga tekent voor een psychedelische trip, meeslepend, opzwepend, gedreven, gebald. Kwaliteitsvolle band.
We kregen dus twee bijzondere parels te horen.
De stem is nog steeds het mooiste instrument dat er bestaat … en sommige vocalisten beschikken echter over een onaards stembereik, waardoor de aarde onder je voeten begint te beven van al die emoties. Rag'n' Bone Man (*****) is er zo eentje! De bonkige verschijning op het podium blijkt een zachtmoedige beer te zijn, die je met weemoedige songs meevoert naar een magische wereld. Een betoverende stem heeft die man. Hij is omringd van klasse muzikanten en achtergrondzangeressen, die met hun kristalheldere stem, ons ook wisten te ontroeren.
Wat een charisma en uitstraling. De regen droop letterlijk van ons af , maar we voelden het niet meer op songs als “Human”, die door merg en been ging; met “Hell Yeah” en “Giant” kregen we een krop in de keel. Een warm tedere, overtuigende set!
Setlist : Wolves//Time Will Only Tell//Skin//Sorry For My Broken Heart//All You Ever Wanted//Alone (Nothing But Thieves versie)//Grace//Bitter End//Anywhere/Away From Here//As You Are//Be the Man//Crossfire//Human//Hell Yeah//Giant
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 1 - S10 + Merol en … Party’s in de Club - Meteen een zware feestavond
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-04
Erik Vandamme
De grote sterkte van het tiendaagse festival de Lokerse Feesten is het diverse aanbod, want elke avond is er wel iets anders te beleven. Bovendien zijn de Lokerse Feesten een stadsfestival dat nauw verbonden is met de Fonnefeesten, die nog steeds geheel gratis zijn, en met de kermis, wat het festival nog aantrekkelijker maakt om er te vertoeven.
Enig puntje van kritiek was vanavond de onveilige situatie aan de kassa, waar een mensenmassa uren lang op elkaar geperst achter hun bandje moest gaan om dan weer diezelfde weg af te leggen om op het terrein te geraken. Vooral bij uitverkochte festivaldagen, een hekelpunt.
Los daarvan …op de eerste festival avond, die compleet was uitverkocht, zou Goldband en The Opposites zorgen voor een wervelend feest op de Kaai. Wij gingen deze keer de sfeer opsnuiven in de Club tot in de vroege uurtjes met Globerz, Parsa en Opgekonkerd, en sloten af met de kers op de taart, Used.
Het Nederlandse fenomeen S10 (****) zagen we eerder deze zomer op Werchter Boutique. Dat de jongedame potentieel heeft, viel ons het meest op. Ze etaleert zich als een klasse entertainer , beweegt over het podium als een hinde en zorgt, voortgestuwd door haar bandleden, voor een opzwepende feestje waardoor de Grote Kaai al heel vroeg in de avond op zijn grondvesten daverde. De handen gingen dan ook heel snel in de lucht, en de Kaai was zelfs goed vol gelopen zo vroeg op de avond. S10 straalt niet alleen enorm veel charisma en spelplezier uit, ze weet verdomd goed wat ze wil en brengt haar set vanuit een buikgevoel.
Merol (****) is het volgend Nederlands fenomeen, die hier in Vlaanderen sterk wordt gegeerd. Het Dordrechtse Nederpop-fenomeen verwierf grote bekendheid met haar expliciete singles "Lekker met de meiden" en "Hou je bek en bef me". Ze liet ook vooral horen dat ze uit een zeer bijzonder hout gesneden is. Eerder op de dag speelde Merol nog op Suikerrock, in de avond stond ze gewoon fris en monter op de Lokerse Feesten. Geen routine , geen vermoeidheid. Integendeel, de set was energiek en aanstekelijk. Bovendien waren we best onder de indruk van hoe de in een opvallend pakje gestopte zangeres haar muziek en haar vrijgevochten teksten met humor linkt. Ze betrekt het publiek bij elk nummer en het publiek houdt ervan. Ze gaat dansen met een meisje vooraan, en port de menigte aan te dansen en te feesten.
Een pittige, charismatische dame dus die pop, rock, elektronica met entertainment en kitsch verbindt.
De avond zetten we verder in de Club … The Opposites en Goldband moeten we dus aan ons laten voorbijgaan …
De pompende , oorverdovende beats van Globerg (****) deden de oorschelpen trillen en spraken de dansspieren aan. Het Gentse drum & bass producersduo zorgt dan ook voor energieboots en adrenalinestoten, een wilde rit op een rollercoaster …
Van enige pauze was geen sprake want rapper Parsa (****) zette dat wervelende dansfeest gewoon verder en voegt daar enkele gezapige rapteksten aan toe, een streepje humor wordt toegevoegd aan de pompende beats. Samen met de flamboyante sidekick Gladde Paling, die later op de nacht zou aantreden in diezelfde Club, verlegt Parsa door deze aanpak grenzen binnen het rap/hiphop genre.
Het was een razend tempo waarbij de acts elkaar hier opvolgden. Opgekonkerd (*****) staat gemaskerd op het podium en doet zijn set met bonkende beats denken aan een zware, keiharde rave party die naar de ballen grijpt. De aanwezigen gingen prompt uit hun dak, dansten en sprongen. Er werden nog meer verschroeiende harde beats toegevoegd. Voor ons was deze Opgekonderd de perfecte afsluiter van deze feestelijke avond in de Club.
Een avond die in de vroege uurtjes werd afgesloten met o.a. Gladde paling en Vieze Asbak.
Wij besloten de avond af te sluiten op de Grote Kaai, met het ultieme feestje van Used (****). Er was nog opvallend veel volk aanwezig. Used is een fenomenaal artiest die veel muziekstijlen verbindt en ze door de blender draait; wat een dansfestijn. De kers op de taart dus op een bijzonder zware eerste feestavond, met spetterend vuurwerk.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Nederlands 
Français 
