Rock Werchter 2022 - Vier dagen muziekbeleving - dag 3 - zaterdag 2 juli 2022 - Het woord is aan de jeugd - Tieneridolen!
Rock Werchter 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-30 t-m 2022-07-03
Johan Meurisse
dag 3 - zaterdag 2 juli 2022 - Het woord is aan de jeugd - Tienerideolen!
Op deze zonovergoten derde dag, is het de jeugd die spreekt . Met Maneskin als absoluut hoogtepunt. En de jonge ladies zijn present om hun idolen van Imagine Dragons te horen.
Goldband (mainstage) Meteen goud voor deze band , want hier was al heel wat volk toegestroomd om dit Nederlands collectief te zien . De stukadoors hadden hun materiaal van stellingen en ladders op het podium geplaatst. Ze verloochenen hun vroegere job niet op die manier. Goldband haalt de 80sNederpop van onder het stof , gooit er dansbare keys en lekkere Gunter D beats tegenaan. Het klinkt kitscherig en goed. Dat maakt nu net hun populariteit . Net als de Jeugd Van Tegenwoordig betrekken ze hun publiek bij hun dansbare songs . Op “Alles kapot”, “Ja ja nee nee” knallen krachtige beats door de boxen . Het publiek gaat overstag en maakt circlepits aan de mainstage . Een van drie zangers, Boaz Kok, is te enthousiast, springt van het podium om dichter bij z’n fans te zijn, maar bezeert ernstig z’n enkel. Hielbeenbreuk , zo bleek. Het belet de man niet verder te doen, al hinkend of zittend op een barkruk. Hij krijgt hulp van de plaatselijke EHBO stand. “Noodgeval” volgt, kon niet beter. Verder hotsen we op relaxte, springende wijze doorheen de set van Goldband. Als volleerde Chippendales bewegen ze zich een weg door het publiek. Soms is er de nodige ernst o.m. op “Dit is voor jou”, voor de overleden ouders van één van de leden. Eindigen doen ze met een gabberfeestje door kletterende beats. Goldband is hip voor de youngsters.
Het Ierse Dea Matrona (th slope) plaatsen we onder de rootspop van Shania Twain en Lucinda Williams. De frontdames speelden een sfeervol, aangenaam rockend setje , die door de gitaarlicks kleur kreeg. De dames waren erg blij hier te mogen optreden. Fijn drietal met een uiterst leuke sound.
Het Britse Nothing But Thieves (Mainstage) heeft gestaag gewerkt aan z’n muzikale carrière. Het kwintet bewees een mainstage aan te kunnen met hun goed in het gehoorde liggende melodieuze rock , die strak , gedreven als emotievol , integer kan klinken . Een afwisselende set speelden ze van snedige rockers en opbouwende ballads onder een soms hoog uithalende zang van Conor Mason. Meteen trokken ze aandacht met singles “Futureproof” en “Is everybody going crazy?”. De sound is net boeiend door de vettige gitaarlicks , het stevig uithalen en de subtiele zalvende melodie. Het brengt ons naar “Sorry”, “Amsterdam” tot de intiemere “Real love song” en “Impossible”. Dit is een band die altijd wel te zien is op de festivals en zich ontpopt als een graag geziene band.
Voor de drummers … of in opleiding was het wel goed eens te checken hoe Sloper (the slope) klinkt. Sloper is het (gelegenheids) combo rond Cesar Zuiderwijk van Golden Earring en Mario Goossens van Triggerfinger. Twee drums met een grote trom tussenin werd opgesteld. Twee gitaristen vullen aan. Het songmateriaal neigde eerder naar retrorootsrock, de zang naar Chris Cornell van ex- Soundgarden. De drumstellen werden gegeseld, er was ruimte voor soli en de trom kwam wel eens onder spanning. Goed om eens te horen en te zien, maar niet meer dan dat …
De winnaars van het Eurovisiesongfestival twee jaar terug, Maneskin (mainstage), is uitgegroeid tot één van de rockhypes; ze weten alle leeftijden te bereiken met hun stevige, groovy melodieuze rock. Het was van Faithless, Coldplay, Major Lazer en Billie Eilish geleden dat hier in de namiddag zoveel volk stond . Iedereen wilde een glimp zien van het Italiaanse kwartet, dat bij opener “Zitti e buoni”, het winnaarsnummer, al iedereen aan zich had . Het kwartet stond geen minuut stil, het waren duracell konijnen op zoek naar hun fans. De gitarist Thomas was op alle kanten te zien en vuurde solo’s af, de bassiste Victoria evenzeer, de drummer mepte er op los en de zanger Damiano verleidde het publiek. Al snel ging de bovenkledij uit. De bassiste verleidde op haar beurt het publiek met haar halfopen overall en de zwarte kruisjes op de tepels. Rock, act en spektakel gingen hier hand in hand . De band heeft een pak meesterlijke toegankelijke rocknummers uit met een meezinggehalte, o.m. “Mammamia”, “Supermodel” en “I wanna be your slave”. Hun helden worden geëerd, The Who met “My generation” en Iggy, met wie een duet zal komen , “I wanna be your dog” (z’n Stooges klassieker. Het publiek werd uitzinnig en mocht op het eind mee op het podium. Moet er nog zand zijn … Maneskin, festivalband bij uitstek, is de next rockband van de ‘twenties’!
Het Britse Yungblud past perfect in het rijtje van opwindende rockacts . Net als Maneskin zorgen zij voor een rock’n’roll freakshow op de mainstage. Dominic Harrison heeft z’n doorbraak te danken aan ons landje en is dit ons welgemeend dankbaar. Als een Angus Young/Charlie Chaplin on speed huppelde, rende hij op het podium en in het publiek. Hij is ook zo’n duracell konijn, die bekken trekt , rollebolt, gekscheert, maar met een boodschap; hij steekt de middenvinger op waar nodig, wil de politiekers wakker schudden, heeft aandacht voor het klimaat, streeft naar gelijkwaardigheid, en wil iedereen verenigd zien als één grote familie. Mooi hoe het in zwart-wit beeld werd gebracht op de grote schermen.
Net als Maneskin entertaint hij en is hij één met z’n publiek. De hits vlogen om ons heen. Er werd ingezet met “Strawberry lipstick”, “The funeral”, “Fleabag” en “Loner” volgden . De temperatuur steeg met “I love you, will you marry me”, hoogtepunt van de set. Sfeer, ambiance, opwinding. Een puike set dus.
De mainstage kreeg al meteen twee ferme kleppers te verwerken! Entertainment en Energie ten top!
Een aparte dame is Laura Pergolizzi , gekend onder LP, (Barn) die al een
handvol platen uitheeft Ze is een gender-rolmodel, heeft een aparte stem, helder, indringend en kan vocaal hoog uithalen , als een Anthony Hegarty (van Anthony and the Johnsons). Haar materiaal wordt sterk uitgediept en is gekenmerkt door integere en rockende gitaargetokkel. De eerste nummers ondersteunde ze zelf met ukelele. Broeierige, opbouwende luistersongs die konden rekenen op een fijne respons. Sterk waren alvast “No witness”, “Strange”, “One last time” en haar doorbraak “Lost on you”. Een verpozing na al die opwinding …
Een aangenaam sfeertje in beide tenten dus, na LP hadden we sfeervolle soul/r&b/funk/pop van Leon Bridges (KlubC). De sing/songwriter heeft een uitgebreide band en backing vocalalistes achter zich en staat garant voor een zwoele, licht verteerbare sound. We werden op warme wijze meegesleept op “Brown skin girl” en “Bad bad news”. Bridges is gekend door z’n samenwerking met het Texaanse Khruangbin , “Texas sun” , een meesterlijk pakkend groovy nummer door het indringende gitaargepengel en z’n innemende stem. Ideaal bij zonsondergang. “Tiver” was een volgend hoogtepunt. Boeiende luistermuziek die ons deed wegdromen . Fijnzinnigheid en subtiliteit overheerste hier …
En dan hadden we nog Jorja Smith (Barn), de zangeres die we hier ook terugzien op het festival . Zij is eén van de nieuwe r&b wonders. Een warme, sfeervolle, zwoele sound van hiphop en 70 soul/ funk/ /jazz/r&b , die door haar sterke stem wordt beklemtoond. Aangenaam luistervoer dus. Ze is er in die 4 jaar qua podiumprésence op vooruit gegaan. “Teenage fantasy” was de aanzet , “Blue lights” was pakkend en verder konden we heupwiegen op “Where did i go”, “Come over” en “On my mind”, die een loungy partysfeer ademden .
Uitkijken wordt het naar die tweede langspeler. Jorja Smith bracht een fijne dromerige set, met een laidbackgevoel en die aanzette tot een danspas.
Intussen had Anne-Marie al gespeeld, gekend van de vele samenwerkingen, haar cover van Stevie Wonder “I just called to say i ‘hate’ you” intrigeerde. Dit was smiley popeletronica.
We waren op deze zaterdagavond wat aan het wegdromen met die soul/r&b, … 21h45 , maar dan zagen we Bicep live (KlubC) . Hier waren we sterk van onder de indruk, wat zij verwezenlijkten in de nokvolle tent, mondde uit tot een groots feestje. Wat een set! Het Noord-Ierse Bicep, Andy Ferguson en Matt McBriar, tillen de elektronische muziek naar een ander niveau met hun bijzonder verfrissende en vernieuwende house. Het is een ontmoeten van de 90s tech van Orbital, The Orb, FSOL, Chemical Brothers en Underworld.
De twee freaks staan hoog op het podium aan de draaidecks, rond ledwalls en lasers; een rookgordijn werd regelmatig opgetrokken. De warme troostende en kleurrijke dance die we op de plaat als ‘Isles’ horen, wordt omgezet in vloeiende , golvende, groovende en uitbundige, harde trance/synths/bleeps/dance/beats. De overgangen waren ongelofelijk. “Atlas” zat al vroeg in de set. “Glue”, “Opal“ en “Apricots” waren de volgende hoogvliegers. Elk nummer kreeg een dansjasje aangemeten en tot stilstand kwam het nooit. De visuele effecten brachten de sound en het publiek in hogere sferen . Je werd volledig meegezogen. Dit werd iets onvergetelijks die iedereen tot ‘moven’, dansen bracht en een ‘wow’ effect veroorzaakte. Dit optreden zinderde na . Na twee AB’s, komen ze nu in het najaar in de Lotto Arena. Een must-see!
Het was het dagje van de jongeren . Het Amerikaanse Imagine Dragons heeft het in een goede tien jaar ver geschopt met hun melodieuze emo stadionrock. De sympathieke band had in de set drie filmpjes klaar die in een ‘Alien’ compilatie konden worden ondergebracht.
Samenhorigheid dragen ze hoog in het vaandel … “we ‘re family , we’re friends, let’s stay unite, let me be with you , after 2 Y” … “Forever young” van Alphaville plaatste het in de verf!
De band geeft zich ten volle en heeft met Dan Reynolds een prima zanger en performer, die van z’n publiek houdt. Hij praat alles aan elkaar en in z’n vocals voelen we de intensiteit en gevoeligheid van hun materiaal. Muzikaal bombastisch , groots, aanstekelijk, meeslepend, innemend … en toch goed . Confetti , slingers en vuurwerk . Spectaculair.
“It’s time” was een folky aanzet , maar al gauw volgden er twee kleppers, “Believer” en Tthunder”. Melodramatiek kreeg je dan in nummers als “Birds”, “Lonely” en “Demons”. Met een knipoog naar Bastille.
De band heeft al een pak hits uit , die als zoetenkoek erin gaat . Het kwam opnieuw op gang met “Natural” en “Whatever it takes” , die luidkeels werden meegezongen. De temperatuur steeg terug. De band werd op handen gedragen en gaf hun set op het eind swung met “Bones” en “Radioactive” , die handjeszwaaiend de sterke derde festivaldag afsloot.
Je houdt ervan of niet , Imagine Dragons hebben het hart op de juiste plaats , weten drama met dynamiek te combineren. Mooi. Hier sprak de jeugd een aardig woordje mee …
Neem gerust een kijkje naar de pics van donderdag 30 juni 2022 (ism daMusic) @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2686-rock-werchter-2022.html
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter
Rock Werchter 2022 - Vier dagen muziekbeleving - dag 2 - vrijdag 1 juli 2022 - Guitar day!
Rock Werchter 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-30 t-m 2022-07-03
Johan Meurisse
dag 2 - vrijdag 1 juli 2022 - Guitar day!
Een spannend dagje om enkele cancels goed op te vangen. Iedereen haalde opgelucht adem toen zeker was dat Metallica kon komen , na die corona in de entourage. En dus overheersten de gitaren en de T-shirts van Metallica, met een ‘smilend’ zonnetje op ons.
Op deze tweede dag was er al meteen een volle mainstage voor de pubrockers op leeftijd Sum 41, Canadees combo rond Deyck Whibley. Niet voor niks zit het genre 90s punkrock nog steeds in de lift . Eerder wist Green Day het Sportpaleis onder stoom te zetten. Het kwintet zette ons op het juiste gitaarspoor op de wei . De getatoeëerde boys speelden een opwindende , energieke set van rechttoe-rechtaan nummers , met een knipoog naar hun helden als Misfits, Anthrax. Na “The hell song” was de herkenbaarheid het grootst met classics “Into deep”, “Fat lip” en “Still waiting”. In het najaar te zien in Vorst. Er was een goede flow, de spring-int-velds op leeftijd waren hun publiek dankbaar en omgekeerd evenzeer.
Het Brusselse hiphop collectief Stikstof (Barn) staat nu volop in de belangstelling met het sterke materiaal van de recente ‘Familie boven alles’ en ‘Moeras’ . Letterlijk legt het combo z’n gewicht in de weegschaal met Zwangere Guy en Jazz Brak , naast Astrofisiks en DJ Vega. De lyrics en het spervuur aan raps zijn een weerspiegeling van de leefwereld in het Brusselse. De combinatie raps en beats en de bezwerende, lome als groovy, opwindende, dreigende sounds zijn vol overtuiging. Ze zuigen je volledig mee, zoals een NWA, Ice Cube of Ice-T het 35 jaar geleden deden. De indringende blikken en de levendigheid van de twee MC’s zwepen de boel op en zorgen voor een pogo op nummers “ambras”, “broos” en “alles kapot“. ‘Iedereen is als familie , en die moeten we koesteren’. Stikstof gaf ons de nodige zuurstof dit te doen. Sterk!
Miles Kane is samen met Alex Turner één van die gezichten van de Britpopscene. Het laatste album maakte ons niet direct warm en op de mainstage zijn het de Miles Kane classics “Rearrange”, “Don,t forget who you are”, “Come closer”, verder “Don’t let me down” van The Beatles, ,de paar Last Shadow Puppets nummers (o.m. “Standing next to me”) en mans charisma die ons letterlijk over de streep trekken van een uiterst aantrekkelijke set.
SONS - Alles kapot! - Stel, je zoon vraagt je mee naar het eerste optreden van zijn band in het plaatselijke repetitie kot. Fier als een gieter sta je daar en dan krijg je wat harde gitaren rond je hoofd geslingerd. De vaders van deze 4 gasten zijn nog steeds aan het weglopen van dat eerste optreden dat hun SONS ooit gaven. Dynamiek , levendigheid en intensiteit gaan nog steeds samen. Net als hun vorige passage, worden alle registers meteen opengetrokken, met nummers als “Succeed” en “Waiting on my own”. Ze behouden een hels tempo met “I need a gun” , die de SONS herkenbaarheid onderstreept. Die vier gaan fors door met “Nothing” en het afsluitende Ricochet” en poten op die manier een overweldigend rockset neer. (Michael) Zie recent ook hun optreden in Kortemark Sons - Holy garden session - Hard rockende zonen staan als een huis (musiczine.net)
Andere koek was Idles, één van de nieuwe lichting postpunkers uit Engeland. En verdomd dit klonk meer dan geschift. Als wild losgeslagen buffels gingen zij tekeer op de main stage. De zanger Joe Talbot hitst band als publiek op, zingt , roept en schreeuwt om zich heen; de bandleden brengen hun instrumenten onder spanning , geselen ze , ontrafelen de songstructuur om dan terug de melodie te zoeken. De tempowissels en explosieve noisy uithalen volgen elkaar op. De moshpits groeien . “Colossus”, “Car crash” en “Mr motivator” zijn meteen mokerslagen . De gitarist, moeders slaapkleed aan, is hier al in het publiek te vinden. “Mother” is een voorbeeld van schreeuwtherapie. Onderhuids is er de melodie, maar hun muzikale gekte met een boodschap injecteert het publiek . De zanger liet duidelijk de statements over immigranten, assholes die beslissingen nemen over andermans lichaam, enz verstaan . Talbot wil positiviteit in deze wereld. “Danny Nedelko”, “Rottweiler” volgen. Messcherp, snedig, stevig, hard klonk het . Idles was overdonderend. Net als Viagra Boys geniaal gek!
Het Ierse Inhaler (Barn) rond Elija Hewson treedt in de voetsporen van papalief Bono van U2. Zo vader zo zoon , de twintigjarige Elija, heeft zeker diezelfde uitstraling in solidaire moves, de pasjes , de hairlooks en het publiek betrekken/ophitsen met ‘1-2-3-four’, de gitaar bij de hand; en niet te vergeten zijn er diezelfde heldere, innemende, pakkende vocals. De gitaarriedels in hun melodieuze poprock zijn ook gedeeld met deze wereldband. Toch beginnen ze hun eigen pad ter bewandelen. Het materiaal tintelt , fonkelt , rinkelt. Nummers als “It won’t always be like this”, ”We have to move on”, “My king will be kind”, “Cheer up baby” en die meesterlijke doorbraak single “My honest face” , tonen een beloftevolle band. Dynamiek en intensiteit, eezingrefreinen en handclaps … Alsof U2, Echo & The Bunnymen, Bloc Party en Arctic Monkeys elkaar ontmoeten in deze vier .
De indiegitaarpop van het Noorse Girl In Red lokte nogal wat jonge dames in de KlubC. De sound kan gelinkt worden aan deze van Wolf Alice. Marie Ulven had eerder al haar optreden in de AB moeten onderbreken door keelproblemen, nu was ze hier een klein kwartier te laat. Samen met haar band vloog ze er meteen in met de single “My stupid bitch” , een snel vaardig poppy gitaargrunge nummer, met explosievc uithalen. Even verderop hadden we het andere sterke nummer, “Serotonin”, sober ingezet , om dan mooi op te bouwen met energieke adrenalinestoten .
Girl In Red geeft haar songs die beduidend sfeervol klinken live een boost . “Girls” en “Dead girl in the pool” zijn live knallers , waarbij Marie bij het uitzinnige publiek was. Niet de ganse tijd kon Girl In Red boeien, maar de gretigheid en dynamiek sierde! Mooi waren de clips op het achterplan , die de set elan gaven . Duimen nu voor dat langverwachte zaaloptreden.
Op the slope verving last instant onze The Haunted Youth de Amerikaanse The Regrettes, die eerder thuishoren in het punkrockgenre . Niet direct getreurd, want het kwintet als één van onze Nieuwe Lichting talenten, brengt boeiende, dromerige poprockpsychedelica . “Ten rebel”, “Gone” , “Comin home” waren drie smaakmakers in de relatief korte set die ze maar konden spelen.
Het Australische Parcels (KlubC) (intussen naar Berlijn uitgeweken!) Is een Beloftevolle band die ons wat was ontglipt de voorbije jaren . Hun tweede ‘Day/night’ ontsnapt niet aan onze aandacht. We waren sterk onder de indruk van dit kwintet. Ergens te situeren tussen Jungle, Sault, het vroegere m-Meat beat manifesto en ons eigen Jaguar Jaguar, krijgen we hier een broeierige, aanstekelijke, groovy , dansbare mix van pop, funk, psychedelica, 70s retro , disco en kitsch in een bedje van een prachtige samenzang; we werden meegesleept, - gezogen in deze set, song na song , die bijna in elkaar vloeiden . Op plaat klinkt het meer gewoontjes, live krijgt het materiaal een extraverte groovy punch. Lekker heupwiegen en danspasjes zetten. Het publiek is uitbundig op die elektronica , diepe bastunes , sprankelende gitaarriedels en bezwerende drumritmes . Dit is lounge bij ondergaande zon , de ideale afterparty en midnight summer music. Een mind the gap sfeertje ontstond hier , met een rookgordijn; de heren vertoeven in een gelukzalige wereld. De trance opbouwende intro was de aanzet van een set vol hoogtepunten waaronder het gekende “Tieduprightnow” en “Hideout”. Dit was één van de verrassingen , voor wie hen (waaronder ik) nog niet aan werk zag!
Intussen waren we in de juiste stemming om alt-J in de Barn te zien; we hebben hier een muzikale assemblage van indierock, folktronica, krautrock, progrock en triphopachtige contouren, die in een sterk dansbare, spannende en avontuurlijke melodie wordt gegoten. Het Britse trio liet vijf jaar op zich wachten op ‘The dream’, en bracht evenwichtig songs van hun vier platen . De nummers zijn vakkundig, vernuftig uitgewerkt, elk geluidje heeft zijn plaats, wat ons brengt bij aanstekelijke muzikale schoonheid en grilligheid. De meerstemmige en aanvullende zangpartijen siert , en brengt ons in hogere sferen. De drie zijn mooi op elkaar ingespeeld in de aparte drumritmes , het gitaargetokkel/diepe baspartijen en de elektronicableeps.
Het publiek kregen ze meteen mee; “Every other freckle” was in z’n variaties een sterke opener , het zweverig twinkelende ”U&ME” één van de nieuwkomers en “Matilda” intrigeerde door z’n soberheid. Het onderstreept een ‘warm-koel sfeertje’ en de creativiteit van de band, die op een verhoog stond te spelen; het werd nog hemelser door de mooie spotlights en projecties.
Iedereen ging vlot mee in deze wisselende partijen, met een “Fitzpleasure”, ”Left hand free” en “Breezeblocks” werd op schitterende wijze besloten . alt-J stond dus het best in een tent, en niet zoals de vorige keer op de main stage.
Turnstile (main stage) - de Main stage, een cadeau met een zwart strikje - De mannen konden driemaal changeren, die dag, eerst in de namiddag in de Barn, dan in de vooravond en tot slot op de main stage, net voor Metallica dan nog wel. Eerder in juni waren ze nog in de Muziekodroom, Hasselt . Tja het gaat Turnstile voor de wind. Ook StuBru’s Afrekening weet hen letterlijk te strikken. Nu muzikaal klink Turnstile hard, dus de Metallica fans werden al snel op hun wenken bediend. Live zijn ze gewoon de hardcore band die ze zo graag zijn, met het nodige spelplezier. Turnstile’s “Love Connection” was de ideale motor naar het publiek. Brendan Yates en c° grepen deze kans ten volle. Leuk, overtuigend concertje. (Michael)
Punkrock is in, het Australische The Chats (the slope) geeft ons een schop onder de kont met hun twee minuten songs , waarbij we het aantal nummers niet meer op onze handen kunnen tellen. Na hun cavalerie in de Bota konden ze hier nog meer fans aanspreken. We hadden hier een rits korte, catchy furieuze punkrock. Geen poespas, gewoon eenvoudig goed, ratelend en rauw van de knorre, in een anarchistisch aanvoelen, en met een knipoog naar hun grootmeesters ACDC !
Moderat sloot vanavond de Barn af. Een aparte Duitse band die in hun donkere elektronica/krautrock/industrial ergens de minimal van Kraftwerk met de geluidskunst van Berlijnse stadsgenoten Einstürzende Neubauten verbindt, en het dreigende van Massive Attack en Archive bovenhaalt. In de prachtige visuals en lichteffecten is de link naar Massive nogal snel gemaakt. Het collectief , van Modeselektor en Apparat, hadden na zes jaar terug de tijd gevonden om een nieuwe plaat ‘MORE D4TA’ uit te brengen, die hun muzikale vindingrijkheid deelt . Een trip die minimalistisch, breed, meeslepend dansbaar klinkt, met donkere , diepe, dreunende , rollende, metaalachtige beats en boeit, intrigeert door de tempowissels . We werden in een aparte duistere (apocalyptische) wereld gedropt, waar ruimte is voor een droom beleven. Een uitgelezen soundtrack voor sf/suspensefilms , thrillers, videogames en documentaires .
Oudjes “Rusty nails”, “Running”, “Reminder” en instant killers “Bad kingdom”, “New error” zaten mooi verdeeld in de set; de nieuwe “Doom hype”, “Neon rats” en “More love” zijn veelbelovend. Naast de pak elektronica kwam af en toe eens een gitaar-/basriedel boven. Het siert hen , want het trio was hier vanavond maar met twee , gezien één van de leden ergens onderweg z’n bus miste.
Metallica (main stage) - Metallica, het is wat het is, goed, maar een jaartje ouder - Metallica t-shirts, emblemen en jekkers ten top als Metallica ergens wordt geprogrammeerd. Al meer dan veertig jaar zijn ze bezig. Een hobbelig parcours in momenten. James Hetfield nadert de zestig en heeft al wat levens overwonnen, maar zijn talent blijft onomkeerbaar. Gelukkig.
Als band strak en straight forward. Da’s Metallica op z’n best. Opener was “Whiplash” en al snel stond de weide een eerste keer in vuur en vlam met “Enter Sandman”. Vuurwerk dus!
Weinig werk van de laatste 20 jaar of het is een verdwaald nummer uit ‘St. Anger’ (“Dirty Window”) en ééntje van hun meest recente plaat, “Moth into Flame”, van ‘Hardwire...To Self-Destruct’.
Metallica trekt dat vat met oude, super populaire nummers open , wat velen ook willen horen, o.m. “Sad But True” en “Seek and Destroy”. “Nothing Else Matters”, wordt al meermaals op het achterplan geduwd; is trouwens minder geliefd bij de echte Metallicafan. “One” en “Master Of Puppets” waren de laatste kanonschoten.
Metallica is geen band meer die twee uren aan een stuk snoeihard te keer gaat, maar ze ontgoochelen zelden. Rasechte muzikanten die een goede en vertrouwde playlist spelen, voor jong en oud. Een snel weerzien werd ons beloofd! (Michael)
Neem gerust een kijkje naar de pics van donderdag 30 juni 2022 (ism daMusic) @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2686-rock-werchter-2022.html
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter
Rock Werchter 2022 - Vier dagen muziekbeleving
Rock Werchter 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-30 t-m 2022-07-03
Johan Meurisse
Rock Werchter - Welcome back - eventjes de wei begroeten, de handen in elkaar, het gras ruiken, kussen , en er terug tegenaan, vier dagen muziekbeleving in al z’n aspecten. Wat voelde het fijn ‘to be back’.
Liefde en Muziek , het maakt het festival universeel, streven naar gelijkheid, samenhorigheid en respect
Een dikke 10 voor gezelligheid en sfeer. En ja historisch na twee coronastiltes, ook al waren er enkele alternatieven . In de naweeën een thriller door ,jawel, coronatentakels, en ziekte. Een handvol cancels, maar gelukkig, de headliners konden er allemaal zijn.
Rock Werchter heeft aandacht voor de gerespecteerde waarden, artiesten, opkomend talent en eigen werk.
Rock Werchter bracht verschillende generaties samen, danst , popt en rockt . Het festival klinkt vertrouwd, leuk , gezellig, aangenaam en spannend.
Headliners bevestigden - Pearl Jam, Metallica met vertrouwde sets , Bazart en Imagine Dragons als tieneridolen, Maneskin voor alle leeftijden, en tot slot op dag vier The Killers, de hitmachine die voor vuurwerk zorgde , net voor de afsluitende Chili Peppers, die hun pepervat vergeten hadden. Een afkoeling op donderdag dreef snel voorbij na The Pixies. Kippenvelmoment: de herdenking van Arno op donderdag! Voor de rest warm en goed festivalweer om bij de leest te blijven.
Het festival was erg geslaagd na twee corona edities, 88.000 bezoekers per dag, 50.000 kampeerders.
Het blijft Vlaanderens meest prestigieuze en het best georganiseerde festival ter wereld …
Keuzes moeten worden gemaakt … Festival meer dan ooit … Meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor bezoekers, meer mooie momenten … De grote tenten in een prachtige outfit. Sjiek.
Rock Werchter - Meer dan Muziek, ook Comfort, Rust- en Genietplek. Een entree in multicolor, de multifunctionele helling aan de slope, banken, shelters, en een uitgebreid assortiment van lekker eten en drinken; bars, togen en eetstandjes waren mooi ingericht.
Rock Werchter is en blijft een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands, favorits en stijl op na. Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek …
Rock Werchter 2023 is er van 29 juni tot 2 juli 2023.
Summer starts here. Een overzicht van ons parcours - Cheers!
dag 1 - donderdag 30 juni 2022 - dagje van bands met een ‘best of’
Op deze eerste dag kwam de klemtoon op een ‘best of’ van Beck, Pixies en Pearl Jam, net bands met een sterk festival ego. Ook jongere bands manifesteerden zich, Altin Gün, First Aid Kit, War On Drugs en ons eigen Ila. Het revelerende Fontaines DC was iets te cool. De fikse regenbui konden we letterlijk van ons afschudden.
Het Australischer Gang Of Youths (main stage) wist meteen het festivalgevoel aan te wakkeren met een frisse, broeierige, intense, emotievolle rockset , die door de vioolpartijen en de charismatische zanger elan en kleur kregen. Ze hebben een handvol platen uit en waren hier al eens te zien . Een terechte spotlight mag op hen, Als een Samuel Herring (Future Islands) ging het kwartet te werk, vol overgave . “In the wake of your leave” en “What can I do if the fire goes out”tekenden voor een sterke kennismaking en performance. De vier dagen kon met hen in de juiste stemming worden aangevat.
Opkomend talent van eigen bodem om in het oog te houden, da’s zeker ILA (slope), één van de winnaars van StuBru’s Nieuwe Lichting. De sound is nauw verwant met de 90s ladies PJ Harvey (remember ‘Dry’ album), Throwing Muses, Sleater-Kinney en Hole. Die grungepop klinkt live melodieus stevig, gruizig, korrelig en sfeervol; de explosieve uithalen maken het boeiend en onderstrepen het talentvolle trio rond Ilayda Cicek; haar heldere, indringende vocals zijn een pluspunt en geven een touch aan de nummers. “The sun”,”Llive to love” en hun doorbraak “Leave me dry” zijn in ons geheugen geprent. Onthou hen maar , beloftevol en een ‘must see’ …
Het Ierse Fontaines DC heeft de voorbije jaren al goed materiaal afgeleverd , met drie cd’s op een goede vier jaar tijd. ‘Skinty fia’ is de nieuwe worp. De band staat voor gejaagde post-punk met flink wat opwinding en een lichte zweem van arrogantie. Opwinding deze namiddag ervaarden we maar in de eerste nummers “A lucid dream”, “Sha sha sha” en in de laatste “A hero’s death” en “Jackie down the line”. In die zweem van arrogantie van frontman Grian Chatten, zien we een Liam Gallagher. Toegegeven, we misten enkele classics als “Too real”, “Boys in the better land”, die de levendigheid op de main stage waard maar kunnen aanwakkeren. Hun vakmanschap, coolness en maatschappijkritiek gaan nog niet altijd samen met een overweldigende set.
Het is aangenaam genieten van de sound van het Nederlands-Turks collectief Altin Gün (KlubC) , die samen met My Baby world/Turks/Indiase sounds combineren met popgroove, psychedelica, desertblues en elektronicabeats . De wisselende zangpartijen en de brede percuisie geven het kleurrijke karakter een push forward. Het buikdans gevoel was nooit veraf; we misten dit wel stiekem op het podium tijdens deze Turkse hoogmis, die de link met de Westerse sound behoudt . “Yuce dag basinda”, doorbraaknummer, zat al vroeg in de set. Ze prikkelden hun publiek en al heupwiegend dansten we door de set heen . Een zomerse cocktail. Het opzwepende, groovy “Supurgesi Yoncadan” , met wat disco en Leftfieldgrooves, was de perfecte afsluiter, die droom en werkelijkheid kruist; alle registers werden eens opengetrokken om ons in alle gelukzaligheid uit te wuiven.
Al werd het iets frisser, op het podium was het uiterst warm bij de zusjes van Haim, die in bikini de main stage opkwamen . De drie zusjeswaren op hun gemak, grapten, deelden plaagstootjes uit en maakten er eigenlijk een uiterst aangename set van met hun aanstekelijke , gevoelige indiepop. Hun samenzang en de wisselende, aanvullende zangpartijen siert. ‘Women in music pt III’ en ‘One more Haim’ tour lazen we in grote letters. Het brengt hen muzikaal terug op het voorplan . We gaan niet overstag in hun muziek, maar het sterke materiaal zat goed verdeeld, van opener “Now i’m in it” , “Want you back”, “Don’t wanna” , ”The wire” tot het afsluitende “The steps”.
Carly Rae Jepsen (Barn) - Precies tien jaar geleden hadden we de grote doorbraak van de Canadese zangeres. Naast haar pop, herinneren we de verlegen blik en de bruine haren …. Wie haar nu ziet, ziet een blonde furie in een spierwit gewaagd kleedje met kniehoge laarzen. Muzikaal zijn het eerder de hits, die het moeten maken , o.m. “I really like you” en” Call me maybe”. Ze weet nog steeds een jonger publiek aan te speken. Haar brede glimlach toonde aan dat ze zich amuseerde. Een leuk, opwindend setje, niet meer, niet minder. (Michael)
Cigarettes after sex (KlubC) blijft goed score n … als band; steevast worden de heren in leren jekker sterk onthaald in ons landje. Een afgeladen volle Barn zweeft mee op hun sombere, ingenomen, zalvende en slepende muziek; een voortkabbelend beekje van postrock en slowcore. De zachte zangpartij biedt nog meer intensiteit. Af en toe klonk het wat krachtiger, maar nergens overslaat het de zachtmoedigheid . ‘Moonlight shadow’muziek , met de maan op de achtergrond, sleept ons gemoedelijk van “Affection” naar “Heavenly” tot “Apocalypse”.
En die apocalyps ontaardde in de verwachte fikse regenbui, maar de zusjes Klara en Johanna Söderberg van First Aid Kit (Barn) maakten het leefbaar door hun onderhouden dromerige, broeierige folkyrootspop. Ze zijn een graag gezien gast op Werchter. Een los contact met het publiek maakte hun muziek nog warmer en pakkender. De nieuwe songs “It’s a shame”, “Rebel heart” en “Fireworks” zijn aangenaam luistervoer , maar persoonlijk houden we meer van de swing op “King of the world” , opener van de set, het puike “The lion’s roar” en het afsluitende zwierige “Silver lining”, dat iedereen meezong . Het was heerlijk genieten van Don Henley’s “The boys of summer” en hun eerbetoon aan icoon Emmylou Harris onder “Emmylou”. First Aid Kit klonk romantisch kleurrijk en werd enthousiast onthaald!
En moet er nog meer regen zijn op … The Pixies (main stage) begonnen eraan . De weergoden werden aanhoord en midden de set hield het op. Intussen waren ze al goed op dreef met hun grungy noiserock . Het ronkte, rammelde en explodeerde in snelvaart tempo. Deze masters in het genre, van mid80s-begin90s, zijn een kleine tien jaar terug bij elkaar in bijna originele line-up (Black Francis, David Lovering, Joey Santiago, en nu met Paz Lenchantin als bassiste (ipv Kim Feal). Ze speelden een straf concert. Op scherp. Ook zij hebben hier een vaste afspraak! Een ‘best of’ kon niet ontbreken , met enkele echt goede nieuwe nummers (“Human crime”, “There’s a moon on”) , die weliswaar iets minder knallen, maar verdomd strak klinken. Het was al eens anders sinds hun return , maar bon, dat was toen , dit is het nu. Een muzikale tsunami van snedige, felle, gierende en innemende gitaarpartijen, diepe bastunes en hitsende drums. Bovenop de schreeuwvocals van Black Francis, met de jaren iets ouder, doorleefd , maar nog steeds één die dwars door je heen snijdt. Hij is intussen wel een paar kilos kwijt.
Iedereen beleefde hier ‘the time of his life’, zong en brulde mee op “Here comes your man”, “Vamos”, “Gouge away”, “Broken face”, “Isla de encanta”, “Caribou”, “Cecilia ann”, “Rock music”, “Gigantic (mooi gezongen door Paz!), “Wave of mutilation” en “Where is my mind”. “Monkey gone to heaven“of “Debaser” werden hier opgeborgen. Ingenieus afsluiten deden ze met eentje van Neil Young “winterlong”. De 55+ Pixies are back.
Glints (the slope) - een beertje met beats - Hiphop heeft z’n ingangspoort gevonden op Werchter. O.m. met Glints, de man die Antwerpse en Britse zelfzekerheid combineert. Terecht als je onlangs het voorprogramma deed van een 50 Cent, een groot idool van hem. “Roma”(tot twee maal toe) en “Bugatti” waren singles die er niet eens zo hard bovenuit staken. De nummers hebben een beetje hetzelfde karakter van energieke hiphop en pompende beats. Fijne set van een teddybeer die zijn klauwen laat zien. (Michael)
De veelzijdige , muzikale duizendpoot Beck Hansen (Barn) tekende ook voor een ‘best of’ , in drie gedaantes nl. van z’n meest gekende nummers , de sing/songwriter in zich en die houdt van een potpourri in z’n erfgoed. Het werd een ontspannende, groovy , innemende muzikale trip . Ondanks dat hij iets later begon, hadden we hier net als bij z’n vorige passage , zes jaar terug , meteen knallers “Mixed bizness”, “Devils haircut” en “The new pollution”. De swingende groove en vibe behield hij op “Dreams” , “Colors” , “Wow”, alsook Gorillaz’ “The valley of the pagans”. Kleur kreeg het materiaal door de mooie projecties. Hij heeft een goed spelende band achter zich, die de verschillende stijlen tot een mooi geheel brengen.
‘The music keeps you alive’, zei hij, na al wat we al doorgemaakt hebben de laatste jaren . De sing/songwriter kwam op in “Last cause” en de twee covers , die hij maar al te graag speelt solo, “Everybody’s got to learn sometimes” (The Korgis) en “True love will find you in the end” (Daniel Johnston). De set werd strak gehouden en we kregen z’n potpourri in songs als “Black tambourine” , “E-pro” en het vast afsluitende “Where it’s at”, een allround mix, waarbij ‘de turntables and a microphone’ telkens letterlijk werden uitgediept.
Eigenlijk verraste Beck ons niet echt meer in z’n muzikale gedaantes, de set klinkt vertrouwd en blijft goed …
War On Drugs (main stage), rond Adam Granduciel, op hun beurt komen hier graag terug. De vorige keer ging de zon net onder, ideaal voor hun ‘on the road’ muziek. Ze hebben sinds hun definitieve doorbraak in 2014 al drie echt consistente platen uit ( ‘Lost in a dream’, ‘A deeper understanding’ en nu ‘I don’t live here anymore’). Vanavond was het weer iets grilliger en wist deze sound net iets minder door te dringen . Een paar parels die net dat gevoel nog meer doen opborrelen , bleven opgeborgen (“Lost in a dream”, “Living proof”, “Thinking of a place”). We werden nog net voldoende in die Dire Straits/Tom Petty vibe van aantrekkelijke, zweverige, psychedelische rootspop en Granduciels deels onvaste, doorleefde vocals, meegesleept. De instrumentatie kreeg voldoende ademruimte en weefden de songs aan elkaar; vooral de sax was een meerwaarde. Tien songs in 75 minuten. “Nothing to find” opende de muzikale leefwereld en was het vooral het drieluik “Red eyes”, “Under the pressure” en de titelsong van de nieuwe plaat die intrigeerden en ons volledig in beroering bracht . Sjiek, goed , maar vanavond net iets minder beklijvend en punch.
Lianne La Havas (KlubC) - niets bitter, veel zoet - Ze is een graag gezien dame; na de passage in OLT Rivierenhof palmt ze hartverwarmend, opnieuw, haar publiek in . Ze heeft ook een nieuwe plaat uit. “Green & Gold” opende de set. Ze grossierde gemoedelijk doorheen het oeuvre van de drie platen. Tussendoor uitte ze haar bewondering voor idolen Radiohead met de cover “Weird Fishes/Arpeggi”. “Unstoppable” leek wel het meest toepasselijke nummer vanavond. Met de gitaar hoog in haar armen gedragen creëerde ze een intieme, breekbare maar tegelijk sterke sfeer. Een puike prestatie. Ze werd sterk onthaald. “Bittersweet” eindigde de fluweelzachte, zoete soul. Dit is een talentvolle, gepassioneerde zangeres, die een overtuigende set speelde. (Michael)
Pearl Jam (main stage) is inderdaad een vaste waarde geworden. Hun intense solide rock blijft boeiend en doorstaat de tand des tijds. De muziek van Pearl Jam is er van ongekende hoogtes van vijf klassenbakken. Pure rockmuziek , rechttoe-rechtaan, zonder al te veel tierlantijntjes; Pearl Jam , al meer dan 30 jaar hun eigenste zelve. Mannen die zich naast een Neil Young en Crazy Horse kunnen plaatsen . Afsluiter “Rocking in the free world” was terecht een mooi eerbetoon.
Ook zij hielden er een ‘best of’ op na, met twintig nummers in goed twee uur. Voldoende afwisseling dus in hun backcatalogue van doorbraak ‘Ten’, classics en recent materiaal. Live spoelen ze steevast enkele covers, o.m. “Rain” (The Beatles), die de set opende, en iets verderop “I believe in miracles” (The Ramones). Vedder vergeet z’n idolen niet , staat voor solidariteit, samenhorigheid en draagt het publiek een warm hart toe .
Emotie is een centraal gegeven , er is ruimte voor intense, sprankelende gitaarsoli en gierende gitaarpartijen, die de nummers tot onnoemelijke hoogtes brengt, “Even flow”, “Corduroy”, “Quick escape” en verderop in de bis natuurlijk “Black”, “Alive” en “Rocking in the free world”. De recente “Dance of the clairvoyants”, “Do the evolution” meten zich met de kleppers. Verder neemt een “Nothingman” en “Jeremy” ons probleemloos in. Het meezinggehalte op de songs is groot.
Pearl jam is één met z’n publiek . Iedereen geniet. Black Pumas vindt Vedder één van de bands van het moment . Dat toont hij op z’n t-shirt . De omgekomen concertgangers op Roskilde op deze 30 juni (in 2000) werden herdacht op “Long road” , waarbij fonkelende gsmlichtjes de lucht ingingen . Het toont hoe betrokken Vedder en C° zijn. Het toont de positiviteit van een schitterend optreden. Pearl Jam rockt met het hart op de juiste plaats!
Neem gerust een kijkje naar de pics van donderdag 30 juni 2022 (ism daMusic)@Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2686-rock-werchter-2022.html
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter
V8 Brothers Village 2022 - Rockabilly tussen glimmende bolides
V8 Brothers Village 2022
Kasteeldomein Dominiek Savio
Gits
2022-07-02 + 03
Ollie Nollet
Dit was reeds de tiende editie van V8 Brothers Village maar ik had er eerlijk gezegd nog nooit eerder van gehoord. Dit is eigenlijk vooral een oldtimer show met wagens van voor 1980, vooral Amerikaanse bolides met een V8 motor, met daaraan een kustom art show gekoppeld. Daarnaast is er dus ook een muzikaal gedeelte met vooral rockabilly groepen, een poging om de tijdgeest van de gloriedagen van de tentoongestelde wagens op te roepen veronderstel ik. Zal niet veel voorstellen, denk je dan, maar dit programma was met een verdomd fijne neus samengesteld. Iets wat ik gelukkig op tijd had vastgesteld.
dag 1- zaterdag 2 juli 2022
Eerste groep die ik zag was het Italiaanse Don Diego Trio. Hier had ik wel iets van verwacht omdat de 45-jarige Siciliaan Diego Geraci toch een serieuze staat van dienst heeft en vooral omdat ze later op de avond als begeleidingsband van Deke Dickerson zouden fungeren. Maar het viel me wat tegen. Knap gespeeld, daar niet van, maar ik miste wat ziel en vuur. Dat Don Diego heel wat in de vingers heeft bewees hij door te switchen tussen rockabilly, sixties rock-'n-roll, rhythm & blues, country, western swing en honky tonk maar warm kreeg ik het er niet van. Daar zorgde de loden hitte in de tent wel voor. Dat de groep geen bed had gezien na twee late shows in Leipzig de dag ervoor zal ook wel niet geholpen hebben. Maar mijn scepsis zou later op de avond plaatsmaken voor een mateloze bewondering.
Wat ik miste bij Don Diego kreeg ik meteen bij The McCurdy Brothers uit het Britse Norwich: vuurwerk. Gitarist Jerry en (staande) drummer Adam brachten een bijzonder explosieve mix van country, blues en rock-'n-roll, ergens halverwege Seasick Steve (die zelfgemaakte gitaar!) en The Bonnevilles. Luid en smerig zoals het hoort en met verhakkelde covers van klassiekers als "Gloria" (Them), "Roadhouse blues" (The Doors) en zelfs "Rock and roll" (Led Zeppelin). Maar vergis je niet, dit was verre van een ordinair covergroepje.
Het ging er heel wat beschaafder aan toe bij het trio Black Raven uit Düsseldorf. Deze teddy-boy revival band, actief sinds 1992, serveerde erg aanstekelijke, gestroomlijnde sixties rock-'n-roll en rockabilly die me eraan herinnerde dat ook Cliff Richard rock-'n-roll is. Ideaal voor bij de koffietafel alhoewel ze op het einde met enkele raak gekozen covers van Chuck Berry en The Bobby Fuller Four ("I fought the law") mijn nekharen toch overeind kregen.
Dé reden van mijn aanwezigheid hier was Deke Dickerson, een boerenjongen uit Missouri die intussen reeds 31 jaar in Los Angeles woont en een onoverzichtelijk kluwen aan platen uitbracht. Met groepen als The Untamed Youth, The Ecco-Fonics, The Dave and Deke Combo en zelfs eentje met The Trashmen. Daarbovenop ook nog een 12-tal soloplaten waarvan ik er paar op het schap heb staan met ronkende titels als ‘King of the whole wide world’ en ‘Number one hit record’, begin er maar aan. Tevens is hij ook een notoir gitaar verzamelaar annex archeoloog die twee boeken (‘The Strat in the Attic volumes 1&2’) vol spannende verhalen over oude gitaren schreef. Niet de eerste de beste dus en dat bleek ook hier op het podium. Begeleid door Don Diego Trio, die hun job met bravoure deden, en een extra steel gitarist bracht Dickerson een wervelende set die geen seconde verveelde. Een charismatische entertainer die perfect weet hoe hij het publiek aan zich kan binden. Zo pikte hij twee heren, uitgedost in een opvallend kostuum, uit het publiek en liet ze op het podium ritmisch mee klappen of nodigde hij een kind uit om op zijn gitaar spelen. Dat mocht de aandacht voor de muziek niet afleiden want die was werkelijk subliem. Met een heldere stem en een immer sprankelende gitaar duikelde hij haast achteloos de ene na de andere parel uit de rijke Amerikaanse muziekgeschiedenis op. Van Link Wray over Gene Vincent (het geweldige "Right now") tot "Whistle bait", een cultsong uit 1958 van Larry Collins, een 13-jarige hillbilly, en volgens Dickerson de allereerste punkrock plaat ooit. Ik kreeg er maar geen genoeg van.
Met Bobby Wilson stond er opnieuw een rasentertainer geflankeerd door Don Diego Trio op het podium, aangevuld met een pianist en een saxofonist. Bobby Wilson werd in 1961 geboren in New York maar belandde als baby in een pleeggezin in South Carolina waar hij een nieuwe familienaam kreeg: Brooks. Na een jeugd vol ellende en ziektes probeerde hij het als zanger. Op aandringen van Paul Revere (van Paul Revere and The Raiders) waagde hij zich met enige tegenzin (hij bracht liever eigen werk) aan een Jackie Wilson medley wat uiteindelijk leidde tot heuse Jackie Wilson tribute shows in Las Vegas. Leden van The Four Tops vonden de gelijkenissen tussen Bobby en Jackie Wilson zo griezelig dat ze vonden dat het niet anders kon dan dat ze familie van elkaar waren. Na bloedtesten met Jackie's erkende zonen werd ten slotte duidelijk dat Bobby de zoon is van Mr. Excitement, Jackie Wilson. Wilson Jr. begon zijn set meteen met "Reet petite" en het was toch even de ogen uitwrijven. De gelijkenissen waren zo frappant, fysiek maar vooral toch die bloedstollend mooie stem. Hij beperkte zich niet tot enkel muziek van zijn vader, heel wat andere soulgrootheden mochten de revue passeren zoals Wilson Pickett, Percy Sledge en Sam Cooke. De pakkende versie van "You send me" van die laatste bleef nog dagenlang in mijn hoofd rondspoken. Bobby Wilson liet op majestueuze wijze de grandeur van het gouden tijdperk van de soul herleven. Veel nostalgie maar ook pure klasse: dé ontdekking van dit festival.
Long Tall Texans uit Brighton bestaan intussen ook al 37(!) jaar maar een echte triomftocht bleef uit. Wanneer de drie zich vergrepen aan rechttoe rechtaan psychobilly lukte het wel. Dat begrepen ook een stelletje diehards die zich uitleefden met die typische psychobilly dans met vervaarlijk uitzwaaiende knieën en ellebogen (wrecking). Maar iets te vaak klonken de nummers te gepolijst alsof ze lonkten naar de hitparade. Hun cover van "Breakwaway" (Jackie De Shannon) was misschien leuk maar ik zat er in alle geval niet op te wachten. En dat zanger en contrabassist Mark Carew zong alsof hij net zijn vals gebit had ingeslikt hielp ook al niet. Dit kon beter.
dag 2 - zondag 3 juli 2022
Op zondag keek ik reikhalzend uit naar The Booze Bombs, de beste rockabillygroep van Het Zwarte Woud. Helaas lieten ze verstek gaan en zagen we Voodoo Swing uit Phoenix, Arizona, een trio dat ook op Sjock present zal zijn. Zanger Shorty Kreutz leuterde soms iets te lang tussen de nummers maar eigenlijk mocht hun muziek, een fijne mix van rockabilly en roots, die in het beste geval ergens in de buurt van The Paladins uitkwam, er best zijn.
Dat rockabilly ook vandaag nog behoorlijk opwindend kan klinken bewezen The Wheelgrinders uit het Canadese Vancouver. Wat een band! Hier geen halsbrekende toeren: zanger-gitarist Greg Tiernan, contrabassiste Caroline Helmeczi en drummer Stuart Quale lieten de muziek voor zich spreken. Vrij authentieke rockabilly gegoten in knappe songs verwarmde mijn hart. Vooral eigen nummers met af en toe een raak gekozen cover zoals "Betty Lou's got a new tattoo" (The Creep) of "Jungle Rock" van Hank Mizell. Dat laatste nummer was trouwens de directe aanleiding voor Greg Tiernan om rockabilly te gaan spelen. Heerlijke set!
Daarna zou The Dave and Deke Combo optreden maar Dave Stuckey was niet komen opdagen. Zo gaf Deke Dickerson dan maar een hillbilly show met de hulp van, jawel, Don Diego Trio. Het deed mijn bewondering alleen maar groeien voor Diego Gerali (met de akkoordenschema's verspreid aan zijn voeten), Giulio Farinelli (staande bas) en Andy Caligaris (drums). De heren verschenen dit keer op blote voeten in een salopette (op die van Deke hing de prijs er nog aan) en hadden ze een paar schoppen bij waarmee de kinderen gitaar mochten spelen op het podium. Echte hillbillies dus, achterlijke boeren maar hillbilly is ook een muziekstroming die bestaat uit oude country en folk, oorspronkelijk uit de Appalachen, wat we ook (ongeveer) te horen kregen. Door die zelfopgelegde beperking was het misschien net iets minder dan op zaterdag maar het bleef toch vingers en duimen aflikken bij nummers als "Sitting on top of the world" (Mississippi Sheiks) of “Mule Skinner Blues" (Jimmie Rodgers), dat voorzien was van een vocale acrobatie en tevens de enige song was die hij beide dagen speelde.
The Spunyboys uit Lille mochten het festival afsluiten en ze deden dat op spectaculaire wijze. Wat zanger Remi met zijn imposante staande bas uithaalde grensde aan het onwaarschijnlijke. Aan show geen gebrek dus en muzikaal leek het al even sensationeel: perfect geoliede rockabilly waar geen speld tussen te krijgen was. Net iets te gepolijst voor mij maar het volk genoot er met volle teugen van.
V8 Brothers Village was een verrassend sterk festival en dan had ik het nog niet eens over de talloze buitenlandse dj's die het publiek, tussen de optredens door, lieten dansen. Benieuwd of deze lijn volgend jaar wordt doorgezet.
Organisatie: Dominiek Savio, Gits
Hellfest 2022 - Beyond this world - Muzikale indrukken
Hellfest 2022
Festivalterrein
Clisson (FR)
2022-06-17 t-m 2022-06-26
Melis Arin en Daniel Buyle
Een kleine 800 kilometer gereden op 10 uur en zo komen we opnieuw toe in Clisson rock city. Na 2 jaar afwezigheid sedert de laatste editie van 2019, doet het toch allemaal wat nostalgisch en spannend aan…..it’s good to be back! We zetten onze tent op in de tuin van onze plaatselijke wijnboer die iedere editie paraat is als verantwoordelijke van de prachtige wijnbar in het bois du muscadet vlak naast de Warzone.
Vrijdag 17 juni worden we wakker in iets dat eerder meer weg heeft van een zwembad dan van een tent. Snel gebruncht, gedoucht en op weg naar de bekende rotonde met de gitaar …
De area is na 2 jaar nog niks van zijn glamour verloren: pootje badende gasten in de bloedfontein met de faceless men en enkele blootlijfse metalheads in het vijvertje met de waterval.
Dan maar snel de wei op om deze 15de verjaardagseditie echt te starten. De hangout van de dark- en soms parodische satanistische black metal. Mephorash en Seth maken dit cliché meer dan waar, dankzij hun maskers, capes, kandelaars met wierookstokjes, een altaar waarop een en ander wordt gepreveld met een dolk in de hand….
Frank Carter is onze eerste act op mainstage en de energie springt ervan af. Zeer kleurrijk en in het publiek opgaande crowdsurfende frontman die terloops ook even reclame maakt voor zijn tattooshop in hartje London….allen daarheen voor een prikje!
Opeth is op mainstage 2 de eerste echte publiekstrekker en de wei loopt effectief goed vol voor deze progressieve zweedse steenleggers. Frontman Mikael Akerfeldt vraagt zich af wat er zou gebeuren als de aftellende digitale klok aan de zijkant van het podium op 0 zou komen te staan….zoiets hebben we nog nooit meegemaakt in onze carrière, dus we zullen maar doorspelen en niet te veel tijd verliezen met mijn gezwetst zoals ik normaal doe tijdens onze set.
Geef ons dan inderdaad maar liever de gebalde energiebommetjes van The Offspring. Noodles (de mannelijke versie van Cruella Deville) en Dexter Holland tapten lekker uit hun Californisch punkvaatje zonder enig tijdsverlies aan bindteksten of onnodig gezever. Een lekker jukebox-setje met al hun hits en een nummer van hun laatste album ‘Let the bad times roll’.
Een betere opwarmer voor de Irish rovers uit Massachusetts kunnen we ons dan ook moeilijk inbeelden. Vol energie en leute bestormen de Dropkick Murphys dan ook zoals gewoonte het podium en vanaf het eerste akkoord of doedelzakgeluid is het gegarandeerd feest. We misten deze keer wel bad boy All Barr die wegens familiale omstandigheden niet op de tourbus meereed. Ken Casey moest dan ook alleen de honneurs waarnemen achter de micro, maar deed dit voortreffelijk. Dat de boys maar rap back komen! Het derde nummer uit hun stomende set was dan ook eentje met een speciale symboliek na 2 jaar stilte in Clisson….
Verder hadden we o.m. Five Finger Death Punch, The Deftones…. En Volbeat is in een veel te korte periode uitgegroeid tot een headliner, zoals eigenlijk de meeste bands van vandaag, en dat vertaalt zich bij wijlen in onnodige sterallures en te commercieel gericht waarbij de oorspronkelijke sprankel dreigt verloren te gaan. Wij genoten dan ook vooral van de oudere nummers die in hun veel te korte set zaten zoals “Lola Montez” en “sad man’s tongue”.
Dag 2 van deze metal marathon
Stevig en rechttoe-reachtaan klinkt Agnostic Front. NY Hardcore founding fathers Vinnie Stigma en Roger Miret smijten zich als vanouds ondanks het harde en zware leven dat deze mannen al achter de rug hebben. Ongelooflijk met welke kracht en energie de Roger op het podium staat als je weet dat die nog geen jaar geleden pas een zware kankerbehandeling heeft ondergaan.
Op terugweg naar de mainstage, snel langs het imposante nieuwe standbeeld van Lemmy gelopen (meer info volgt). Band te zien is Steel Panther. We blijven ons afvragen hoe een gimmick-parodie-band toch zo veel talent en vibes kan brengen als deze kleurrijke vogels uit LA. Spider, de nieuwe bassist die Lexi Foxx plaats moet invullen, kweet zich uitstekend van zijn taak, terwijl Michael Starr het even publiek over de wei smijt dat ze nooit nog een vaste bassist zullen hebben…ge kunt maar weten waar ge aan toe zijt zeker? Iets minder vrouwelijk schoon op het podium dan anders, maar dat zal wel aan de woke-movement liggen zeker?
Terug naar de Warzone dan maar voor wat serieuze pret en zelfrelativering met UK pretpunk van The Toy Dolls! Hier weet je wat je kan verwachten, want het recept is onaangeroerd: opblaas champagneflessen met confetti, een ontsnapte circus olifant, astma aanvallen, rondtollende gitaren en gekke podiumsprongetjes in een net iets te klein uitgevallen rood geruit kostuumpje en fel gekleurd piekjeshaar. Hoewel in het geval van mister Duncan de drummer dit laatste niet geheel opgaat. Dit is een pretpakket eerste klas dat je moet meegemaakt hebben!
Social Distortion - Mike Ness blijft een ongelooflijke presence hebben met een ongebreidelde dosis creativiteit, want er komt eind dit jaar een nieuw studio-album aan! 40years on the road en dan passeren er wel wat grootse songs de revue zoals “story of my life”, “sick boy”, “prison bound, i wasn’t born to follow” en de schitterende afsluiter “ring of Fire”!
Deep Purple moesten we aan ons voor bij laten gaan .
De derde en laatste dag van Hellfest part 1 begint dan ook vroeg met Kontrust op de mainstage. Jaren geleden enorm onverwacht ontdekt op de Zwarte Cross en sedertdien eigenlijk nergens meer van gehoord. Benieuwd wat ze hier gaan presteren. De roodharige zangeres in dirndl-jurkje kweet zich vol enthousiasme van haar taak en kon bij momenten wel al rekenen op reactie van het aanwezige publiek. Een echte party bomba werd het helaas niet.
Sortilege daarentegen kon de aanwezige Fransen dan weer wel in beweging krijgen, maar ja heet dat niet een beetje chauvinisme? Schitterende old school heavy metal gebracht door eerbiedwaardige grijsharige rockers die een draak wel beestig vinden als podium backdrop. Its only rock n roll but we like it right?
Over naar Italie dan met Andrea (dat is de man) en Cristina (dat is die knappe dame) die samen Lacuno Coil spelen op de mainstage. Gothic metal ontstaan in mid jaren 90 die nog steeds kan rekenen op een trouwe schare fans.Met het 10de studio album op komst eind dit jaar, waren we benieuwd of er al nieuw materiaal in de set geslopen zou zijn, maar het bleef bij Heaven’s a lie. De warmte was immens en Cristina zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat er plaatselijk een hitte-record gebroken werd. Mamma mia!!!
De vierde band op deze zonnige zondag, is tegelijk weer een vierde nationaliteit op dit wereldfeest der metal. We zitten met Battle Beast immers bij een Finse powermetalband uit Helsinki. Helaas vinden wij het in de auto beter dan op de wei van Hellfest. Net iets te karnavalesk met die malafide hoorntjes en geel kostuumpje wat ons betreft.
Geef ons dan maar de ravissante verschijning van de metal queen haarzelve: Doro Pesch. Met haar 58 lentes blijft deze Duitse deerne verbazingwekkend aanlokkelijk in haar lederen pakje haar horns in the air gooien. Het stemgeluid zit goed, de band heeft er duidelijk zin in, dus laat ze nog maar een paar keer aandraven met haar blonde manen!
Het verwachte politieke statement omtrent de schrijnende situatie in Oekraïne kwam niet echt van Jinjer. Nochtans hadden er zich een aantal fans voor het podium verzameld met de ondertussen alom bekende blauw-gele vlag. Ook wel wat t-shirt met backprint we want our home back in blauw-gele typo. Jinjer uit Donetsk brengt progressieve metalcore, maar vooral in het oog springend hierbij is toch Tatiana Shmailyuk ofte Tati voor de vriendjes. Het kippenvelmoment heeft ze ons echter niet bezorgd.
Flying-V-gitaar-guru Michael Schenker deed dan wel weer een verdienstelijke poging om ons in vervoering te brengen. Broertje van en ex-lid van die Scorpions, jawel. Een man die gelijk een UFO onverwachts uit de hoek komt en zijn opwachting maakt met de gekste riffs en klassevol snarenwerk. Behoeft deze legende meer toelichting? Wij denken van niet, gewoon genieten en gaan.
Uitgemergeld en met een vochtigheidsgraad nauwelijks hoger dan een gedroogde haring, houden we het toch vol voor metal god Rob Halford. Ondertussen weet iedereen waar Peer zijne mosterd haalde voor de artistieke lederen outfit en metal studs waarmee Judas Priest de Britse Heavy Metal op de kaart zette. De show is quasi identiek aan die uit 2019 op de Lokerse Feesten. En zo hoort het ook, een succesformule moet je niet willen veranderen hé dr Pepper?! Anders hou je het ook geen 50 jaar vol. Ongezien wat Richie uit de kast haalt na amper een half jaar geleden nog letterlijk het hart uit zijn lijf gespeeld te hebben op het louder than life festival in Kentucky.
Ons langverwachte hoogtepunt was vandaag echter de legendarische piraten-metal-formatie uit Duitsland; Running Wild. Helaas is het probleem bij Hellfest dat de headliners op mainstage 2 pas beginnen rond 1uur en er dan al veel volk is afgehaakt. Ook nu was dit merkelijk zichtbaar en jammer dat een o zo invloedrijke band eigenlijk te laat geprogrammeerd staat opdat er veel mensen ervan zouden kunnen genieten. Dat laatste hebben wij dankzij onze volharding en zere kuiten dan wel weer gehad, want alle klassiekers kwamen voorbij. Heis de zeilen en ontkurk de rum en haal deze muziek in huis!
3 dagen rust en kwakkelweer moesten volstaan om de batterijen terug op te laden voor de komende 4 dagen van luide gitaren en dreunende drums. Helaas zou dat snel onvoldoende blijken en ons lichaam door de weergoden blijvend op de proef gesteld worden met hevige regenbuien op de anders kurkdroge en heter dan helse weide van Clisson.
De weergoden zijn ons op donderdag 23 juni echter gunstig gezind en we trekken onder een aangenaam zonnetje opnieuw naar de wei voor niemand minder dan Phil Campbell die ons met zijn Bastard Sons komt trakteren op de smakelijkste Motörhead-nummers. De sinds vorig jaar aangetreden nieuwe zanger Joel Peters kwijt zich eigenlijk beter van deze taak dan zijn voorganger Neil Starr. De verhoopte heropleving van Snaggletooth, blijft echter uit en het besef dat Lemmy echt wel uniek was groeit bij ieder nummer.
De 2 daaropvolgende shows (Tyler Bryant en Thunder) zijn nu niet echt spectaculair, maar eerder een dagvulling. The Last Internationale vormt dan wel weer een verfrissende sprankel. Gehuld in een sexy jumpsuit met gouden pailletjes bekleed, huppelt de New Yorkse frontmadam Delila Paz over het podium en waagt zich ook al crowdsurfend in het publiek. Zeer toegankelijk vermaak waar we nog wel meer van zullen gaan horen.
UFO is natuurlijk een gevestigde waarde in de rockwereld. Altijd fijn om de echte dinosaurussen aan het werk te zijn op een festival. Maar de reactie op het geklap en gejoel tijdens een hoge noot van zanger Phil Mogg is toch bedenkelijk. Wees stil en onderbreek me niet of leid me niet af als ik aan het zingen ben. Euh? Ok, dan zullen we u in stilte laten doen zeker en ons vertier elders opzoeken.
Laat ons dan maar nederdalen in de slangenkuil van David Coverdale. Daar zijn we tenminste in het fijne gezelschap van bassiste Tanya O’Callaghan die eerder ook al de grooves bracht in de nummers van Dee Snider. Een farewell-tour zegt de band en het opschrift op hun veel te dure t-shirts….Of dat werkelijk zo zal zijn, valt nog te bezien. Maar van ons mogen ze nog een tijdje blijven sissen.
In dezelfde categorie van reptielen, komt vanuit Duitsland een beestje gekropen met het gevaar in de staart. The Scorpions sluiten deze dag af op mainstage 1 en daar komt sowieso dan iedereen op af. Gevolg daarvan is dat je eerder het gevoel krijgt naar een live DVD te kijken. Nochtans een aantal leuke momenten zoals Steve Vai die even mee het podium op komt, maar vooral onze Phil Campbell die ex-bandmate en drummer Mikkey Dee komt vergezellen ter ere van wijlen Lemmy. Na de show begeven deze ex-Motorhead-ers zich naar het nieuwe imposante standbeeld van Lemmy aan de Warzone voor een inauguratie. Er zou zelfs een potje met as van Lemmy zelf in de sokkel van het standbeeld zitten. Toch speciaal en getuigend van het enorme respect dat Hellfest heeft op deze grote meneer.
De nacht verloopt nat en ook de vrijdagochtend is het nog steeds aan het regenen. Dat belooft een zompig boeltje te gaan worden.
Vrijdag bijten we de kop eraf met Dragonforce. U kent ze wel van “through the fire and flamest dat wel eens opduikt in een computerspelletje. Voor de rest gewoon lekkere powermetal en een Aziatisch ogende gitarist die de zotste kuren uithaalt op zijn gitaar. Sedert kort dus blijkbaar ook vervoegd door een frele bassiste die het visueel aspect van de show wat opkrikt.
Killing Joke is dan weer een veel complexer gegeven om weer te geven. Met hun postpunk-industrial geluid zou je nu niet direct denken dat oprichter Jaz Coleman ook een gans repertoire aan klassieke melodietjes geproduceerd heeft. Na zijn verstoppertje spelen in de Sahara in de zomer van 2012, blijft hij toch wat tekenen vertonen van het grimas-virus. Een amusant spektakel.
Ook amusant zijn de opgeknoopte en doorspieste poppen op de set van de Duitse trash-pioniers Kreator. Met hun flag of hate, wapperen ze over de bühne en de massa gaat er vlot in mee. Niets vernieuwends tijdens deze set, maar dat hadden we ook niet verwacht. Alleen leken er een paar corona-kilootjes bijgekomen te zijn.
Vervolgens de beurt aan Ministry, die er in 2019 tijdens Knotfest er ook al bij waren. Voor wie houdt van piercings op de meest ondenkbare plaatsen, is dit een inspiratiebron. De industrial metal uit de jaren 80 nam wat invloeden over uit de opkomende speedmetal en zo mixte Hypo Luxa hun typerende sound. Opvallend veel toeschouwers die waren afgezakt voor deze show, want na het optreden verlieten ze hun gunstig plaatsje voor Alice Cooper. Het kan echter ook aan de hevige regen gelegen zijn.
Old black eyes is natuurlijk een levende legende en een must om live te aanschouwen. Alice Cooper is de shock rocker in persoon. Als er dan ook nog eens een ver achterkleinkind van een bekende Weense componist aan zijn zijde staat, is het gegarandeerd helemaal feest. Als een echte hurricane raast Nita over het podium. Over ons mag ze zeker ook eens komen waaien. “School’s out” is het orgelpunt van de show. Niets nieuws in de performance, maar we hebben nu wel ontdekt dat de dansende bruid aan begin en einde van de show niemand minder dan onze Vincent zijn ega is…voila toch iets nieuws….she’s delicious and she’s mine!
Zaterdag zijn de regenwolken eindelijk overgetrokken en hebben we eindelijk eens normaal deugdelijk festivalweer.
We buiten de spits af met Eluveitie, al is dat nu niet echt iets dat ons bij de keel pakt. Ook Myles Kennedy en zijn bende heeft niet dezelfde impact als destijds met Slash aan zijn zijde. Ook spijtig dat deze laatste eens niet kwam piepeloeren of een deuntje meepingelen. Hij was nochtans in de geburen.
Het eerste echte rockmoment was afkomstig van Airbourne. Wat ze in Australië in hun kraantjeswater hebben, weet ik niet, maar hoe kan het dat dit continent van kangoeroes en koalaberen naast AC/DC nog zo een heetgeblakerde rockers aflevert? Joel heeft weer alles in huis om blikjes bier op zijn kop kapot te meppen, om op de schouders gans de frontstage af te dartelen, en ondertussen leute te hebben dat het niet meer kan zijn. This is rock ’ n roll in zijn oervorm! Leuk ook hoe er uit een volle Jack Daniel’s fles 4 Lemmy’s geschonken worden aan de Lemmy-bar. Dat waren goeie straffe! Corona is helemaal vergeten als de bekertjes van mond tot mond gaan op de voorste rijen. Weer een mooie salute aan wijlen Lemmy!
Nightwish was dan weer niet zo ons ding, maar we hebben het getrotseerd om ons plekje toch te vrijwaren voor de jungleboys uit LA, jaja Guns ’n Roses!! Mooi op tijd komen Axl, Duff en Slash het podium op en een massa volk staat gelijk sardienen eigenlijk niets te zien maar gezellig op elkaar gedrumd. Gelukkig hebben wij een goed plekje aan de merchandise tent en kunnen we genieten van alle klassiekers. Zeker niet het beste optreden dat we van hen meemaakten, maar ook niets slecht. En er zou een nieuw album aankomen? We zijn benieuwd.
Zondag is uiteindelijk de verlossende dag van deze helse marathoneditie en dankzij Metallica hun slangenkuil, mogen er aan de mainstages geen foto’s genomen worden. Bedankt James, Kirk en Lars!
We verpozen dan maar wat tussen de Temple en het Altar waar we wat kostumeske acts bezig zien met kokosmelk, wierookstokjes, cobra-zetels,….u kan het zo gek niet bedenken, maar u moet er nu ook niet perse naar op zoek gaan.
Wij kwamen vooral voor de show van Zakk Wylde en zijn Black Label Society. En de verwachtingen werden weerom ingelost. Vol overgave, passie en plezier werd een set gebracht die insloeg als een moker op een zacht gekookt eitje. Dit is dus onvervalste rock met ballen die losjes bengelen in een fel geel gekleurde schotse rok.
En dan is het eindelijk zover…Metallicaaaaaaa! Dit was het moment waar we de voorbije dagen toch echt wel voor hadden uitgezeten. En of ons wachten werd beloond! Wat is er nu mooier om deze set live te zien vanuit het reuzenrad? Zalig bovenaan stil hangen en uitkijken op een massa volk en genieten van de beste sound van de afgelopen dagen. Dit is pure nostalgie, kippenvel, euforie. De show was eenvoudig, geen overdonderende productie of podiumopbouw. Een klein eilandje dat omringd wordt door fans die de zweetdruppels zo op hun vel voelen vallen. Denkt er hier iemand dan nog aan apenpokken? Dacht het niet! Dit is gewoon ‘Kill ‘m all’!! Bedankt voor deze afsluiter!
Na de show een schitterend vuurwerk om deze 15de verjaardag mee af te sluiten.
Balans van 7 festivaldagen Hellfest:
*400.000 man is veel volk
* 7 dagen is te veel van het goeie of wij worden oud
* 40€ voor nen tshirt van zelfs een favoriete band is veel geld
* hellfest is kiezen en offers brengen, want door de vele bands die spelen is overlap in timeslot gegarandeerd
* inzetten op echte kleppers als headliners is fijn, maar creëert door de dag wel vaak het gevoel van hoe lang moeten wij hier nu nog staan wachten
* 10 dagen festival omgerekend in kosten staat gelijk aan een zeer schone reis met het ganse gezin
* 4-5-6-7 all good cretins go to heaven, hoewel wij hopen nog eerst ne keer langs de hell te mogen passeren!
Merci Hellfest et à la prochaine!!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/2707-hellfest-2022.html?ltemid=0
Organisatie: Hellfest (Clisson (FR))
TW Classic 2022 xl - Een kleurrijke, emotievolle TW Classic
TW Classic 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-25
Geert Vanassche en Erik Vandamme
Het festival seizoen is al een paar weken uit de startblokken geschoten. TW Classic werd samengevoegd met Werchter Encore en leverde een TW Classix xl op. Op die manier werden de bands over de drie podia verdeeld, met de Barn en Klub C, naast de mainstage (wat zorgde voor een overvolle tent en mensen die vaak de optredens buiten op het scherm dienden te volgen).
Op de mainstage traden de bands op die op de affiche stonden van het oorspronkelijke TW Classic. Afsluiten deden we met een zonder meer sublieme Nick Cave & The Bad Seeds, die ruim twee uur een adembenemende krachtige en emotievolle set neerpootte. En er viel die dag heel wat te beleven .
Een overzicht
AG Klub (Barn) (****) - In het rijtje 'hip hop fenomenen die een grote toekomst worden voorspeld' hoort AG Klub zeker thuis. Ondanks de magere opkomst, veel mensen waren nog onderweg naar het festival en anderen waren op de mainstage Whispering Sons aan het bekijken, zette het collectief rappers een overtuigende set neer. De jonge snaken gingen wild tekeer. Het siert hen! Ze voelden elkaar aan elkaar en profileerden zich als volleerde klasse entertainers, de raps waren op elkaar afgestemd. Er worden zelfs t-shirts in het publiek gegooid en de band port iedereen aan om lekker mee te dansen en te brullen, waardoor een aanstekelijk hip hop feestje ontstaat. (EVD)
Sylvie Kreusch (Klub C) (*****) - Ooit schreef ik in een verslag ''Sylvie, Sylvie wat doe je toch met mijn broze hart''. Sylvie Kreusch heeft een sterke, afwisselende stem en heeft een bijzondere uitstraling, sensueel als bevreemdend. Op bezwerende , hypnotiserende wijze gaat ze te werk. Als een wervelwind draait ze rond haar publiek. Indringend, integer, ingetogen als meeslepend, extravert is de sound. Soms worden alle registers open getrokken. Je wordt meegezogen naar een donkere als kleurrijke wereld.
Ze wordt ondersteund door muzikanten die haar perfect aanvoelen en aanvullen; het meest beklijvende moment was de sublieme sax van Mattias De Craene die twee songs begeleidde; in combinatie met haar vocals daalde een warme gloed neer op ons.
Als een nimf strooide ze zelfs confetti uit. Muziek en het visuele gingen hier hand in hand samen. Een adembenemend mooi concert … én ons hart (weer) in gruzelementen (EVD)
Sleaford Mods (Mainstage) (***1/2) - Nieuwsgierig of beat-arrangeur Andrew Fearn en leadzanger (what's in a name) Jason Williamson hun ijzersterke live-reputatie op een groot festivalpodium in volle siësta tijd konden waarmaken ? De harde en doordringende baslijnen en minimale samples, gekoppeld aan de agressief gedebiteerde, maar vaak onverstaanbare, teksten trokken alvast mijn aandacht. De eerste rijen (hoofdzakelijk diehard fans) waren alvast overtuigd. Het duo wist hen alvast te raken… Andrew spaart zijn muzikale inspanningen, drukt enkel op een knopje van zijn laptop bij de start van een nummer. Hij steekt al zijn energie in opwindende dansmoves. Jason bezorgt ons een lawine van woorden, (te) vaak onverstaanbaar… “Jobseeker”, “Mark ’n Mindy” klinken bekend in de oren. Origineel optreden, maar komt waarschijnlijk veel beter tot zijn recht in een zaaltje. Suggestie : waarom vervang je de laptop niet door een heuse live-band ? (GVA)
Noordkaap (Barn) (****) - Noordkaap heeft recent een drietal concertreeksen achter de rug in de AB , een tour die eigenlijk in 2020 ging plaats vinden , maar corona gooide hier roet in het eten! Wij waren er ook bij en schreven daarover: '' Noordkaap biedt zoveel meer dan een routineuze nostalgietrip. Als jonge wolven gingen ze te werk . Een stevig nineties rockfeest die de link met het heden maakt, en sterk overtuigt. Klasse.''
We vroegen ons af of Noordkaap ook op een festival weide diezelfde intensiteit en energie had … Jawel … Stijn Meuris is een klasbak die door zijn jarenlange ervaring probleemloos de band als publiek mee heeft; op zijn charisma staat gewoonweg geen grenzen. Een bomvolle Barn ontploft. Hij en zijn band zijn één! De gitaarsoli en het drumspel waren om van te snoepen.
Noordkaap is nu nog steeds een goede geoliede machine, ondanks het jaartje erbij , krachtig genoeg om iedereen te boeien en te exploderen door hun classics. TW Classic op z’n Belgische best! (EVD)
Sky Ferreira (Klub C) (**) - We hebben maar zelden een tent zo snel zien leeg lopen als bij Sky Ferreira op TW Classic, en dat heeft ze helemaal aan zichzelf te danken. Eerst rijkelijk te laat de set beginnen, ongeïnteresseerd met een grote zonnebril een routineuze klus afwerken, en tussen elke song een pauze inlassen, om wat weten we, veel te doen, zonder maar naar het publiek op te kijken … Nee, dan kun je niet op onze sympathie rekenen.
Sky Ferreira heeft nochtans een stem die vaag doet denken aan Debbie Harry van Blondie, wat een compliment is. Haar charisma en uitstraling waren spijtig genoeg allesbehalve. Een zware ontgoocheling dus … (Erik VD)
Dark synthpop à la Bauhaus en Siouxsie and The Banshees werd verteld … Een veelbelovende aankondiging, maar daar kwam niet veel van terecht. Het was eerder een flauw afkooksel van het genre. Af en toe deed een gitaarriff me denken aan Jesus and Mary Chain. Zwakke, eentonige songs, weinig overtuigende zangpartijen, slordige geluidsbalans… Voldoende om het na 3 nummer voor bekeken te houden. Sky Ferreira ontgoochelde… (GVA)
E
ven onze muzikale honger stillen op Courtney Barnett (Main Stage) (****1/2), die alvast met meer gretigheid en dynamiek haar materiaal bracht . (EVD)
De Australische singer-songwriter en gitariste was voor mij de verrassing en revelatie van TW Classic. Sterke songs, mooie composities, mooie samenzang. Deze band deed me denken aan een breed spectrum artiesten : Neil Young, Kurt Vile, een vleugje Patti Smith, The Feelies, Bear's Den, … . Back to basic…eenvoud siert. Courtney beroert haar gitaar linkshandig op een heel aparte manier. De set is goed samengesteld en met “Before you goµ” krijgen we een eerste hoogtepunt voorgeschoteld : een ingetogen song, met een leuke elektrische drum. Daarna wordt het ruiger en ruiger (iets wat de band perfect beheerst) en volgen nog een aantal parels, waaronder haar hit “Pedestrian at Best”. Ja, ik heb genoten van de rustige, coole melodieën, de zalige drumpartijen en het leuke Hammond orgeltje. (GVA)
Zwangere Guy (Barn) (****) - Zwangere Guy is een Brussels hiphop fenomeen, die zich solo als met Stikstof verdomd sterk profileert. Wat provocatie in zijn raps , teksten en in de bindteksten … Hij windt er geen doekjes om. Hij stampt met z’n corpulente lichaam vol tattoos wild om zich heen. Hij spuwt z’n mening, al dan niet met een humoristische ondertoon. Het maakt Zwangere Guy net lieflijk. In sommige nummers is hij erg persoonlijk, hij bezorgt ons een krop in de keel.
Een mooie ode aan één van zijn boezemvrienden Arno, is welgemeend, een artiest die met dezelfde ingesteldheid tekeer durfde te gaan. “Putain Putain” klonk in een hip hop naslagje, alsof Arno hevig stond mee te brullen. Controversieel of niet te werk gaan, wat hij doet is Klasse! (Erik VD)
The Specials (Klub C) (***) - De legendarische ska band The Specials wisten ons circa tien jaar geleden in de AB en op de Lokerse Feesten compleet omver te blazen door hun stomend setje.
The Specials zijn niet zomaar een ska band trouwens, ze durven buiten de comfortzone van het genre te treden. In een volle tent brengen ze hun publiek onder stoom. Een lekker aanstekelijk feestje bouwden ze, waarop stilstaan onmogelijk was.
En toch hadden we hier maar een licht opflakkerend waakvlammetje , de motor bleef wat sputteren , ondanks de breed glimlachende bandleden, hun aanstekelijke vocals, de riedels en het contact met het publiek.
De muzikale vuurballen, die hen kenmerkt, werden gespaard tot het einde van de set met drie sublieme songs. Een overweldigende finale dus. (EVD)
Een bomvolle tent enthousiaste 50-plussers, een bomvol podium… klaar voor een feestje ? The Specials openden bluesy en funcky, voegden er in het tweede nummer (“Working 4 the ratrace”) een vleugje reggae aan toe, maar hielden dit niet lang vol… Een eentonige, lauw gebrachte, zeer vervelende set kon de tent niet beroeren. Ook de hits “Rudy” en “Too much too young” gingen compleet de mist in. The Specials hadden geluk dat het regende, anders liep de tent vast en zeker leeg tijdens de set… (GVA)
The Smile (Main Stage) (****) - The Smile is het project rond Radiohead tenor Thom Yorke, samen met Jonny Greenwood en Tom Skinner, de drummer van Sons of Kemet, een grootheid binnen de jazz en c°-scene. Yorke vormt hiermee een topformatie, wat we horen op de knappe, overtuigende plaat 'A Light for Attracting Attention'.
Ook live blijkt vooral die perfectie in de instrumentatie te intrigeren. Een muzikaal spel, een avontuurlijke (soms routineuze) jam ondergaan we van Thom York en Jonny Greenwood. Maar Thom staat met een brede glimlach te genieten op het podium en spreekt zijn publiek aan, wat uitermate fijn is. Dit is een project dat in zaal ideaal tot zijn recht kan komen , die creativiteit , alternatief met melodie kruist. (EVD)
The Kid LAROI (Barn) (****) - Het Australische tieneridool The Kid LAROI staat dit jaar twee keer op Werchter. De eerste passage is op TW Classic al geslaagd , met een volle tent, volgende week komt Rock Werchter aan de beurt. De jonge, talentvolle artiest en zanger heeft het in zich om heel groot te worden; hij bewijst het door een sublieme set neer te zetten, waarbij uiteraard clichés worden bovengehaald. De visuele effecten overtuigen evenzeer .
De jonge snaak beschikt over een emotievolle , ontroerende stem. Kippenvel bezorgt hij ons. Hij heeft ook een sterk charisma.
The Kid LAROI heeft het aanvankelijk wat moeilijk om een toch iets ouder publiek voor zich te winnen, maar hij zet gewoon door en krijgt uiteindelijk de handen moeiteloos op elkaar.
Op het einde van de set laat hij enkele jongeren bij hem op het podium lekker mee dansen, tot hilariteit van de hele tent. Met zo een ingesteldheid kan en zal hij binnen de kortste keren een compleet Sportpaleis omverblazen; het potentieel is er alvast! (EVD)
Intergalactic Lovers (Klub C) (****1/2) - Intergalactic Lovers mocht de Klub C op TW Classic afsluiten. Lara Chedraoui, de frontdame, was, terecht overigens, laaiend enthousiast. Intergalactic Lovers is meer dan Lara , ondanks de aandacht die ze -vermoedelijk- ongewild naar haar toetrekt, de muzikanten geven sublieme touchs aan hun instrumenten. We zijn telkens onder de indruk.
Intergalactic Lovers brengt verschillende genres in de pop samen, met een knipoog naar de new wave van de jaren '80.
De songs zijn emotioneel beladen. Lara heeft een bijzonder bezwerende stem, die zeggingskracht bieden aan het materiaal. Ze bezorgt ons een krop in de keel. "Delay" en "Shewolf" worden uit volle borst mee gezongen door een uitzinnig publiek, we zien Lara van pure emotie een traantje wegpinken van geluk, en wij kunnen een glimlach van medeleven niet onderdrukken.
Intergalactic Lovers wist zijn publiek in te pakken op gemoedelijke, doorleefde wijze. Een gedroomde afsluiter . (EVD)
Placebo (Main Stage) - (***1/2) - Deze typische festivalband was goed, maar ook niet meer. Ze maakten het zichzelf moeilijk door niet te kiezen voor een best-of-set. Respect. De nieuwe nummers zijn niet verrassend, noch vernieuwend. De beter bekende nummers (“Too Many Friends”, “For What It’s Worth”, “Special K”, “The Bitter End”) bekoorden het publiek, een flauw afkooksel van Kate Bush “Running Up That Hill'” sloot dit middelmatig optreden pijnlijk af. (GVA)
Florence + The Machine (Barn) (*****) - Vrouwen spannen duidelijk de kroon op de zij podia van TW Classic, en daar zijn we niet treurig om. De ultiem afsluiter Florence + The Machine zet dit kleurrijk in de verf in een afgeladen volle Barn; trouwens, vele mensen stonden ook buiten aan het scherm te kijken en te genieten van dit adembenemend schouwspel. Florence trekt de meeste aandacht naar zich toe, door haar bijzondere uitstraling , haar danspasjes en haar brede, wondermooie vocals.
Als een bosnimf dwaalt Florence over het podium, gaat ze de confrontatie aan met haar publiek door haar fans vooraan de hand te reiken; de eerste rijen meisjes zijn gepakt en worden tot tranen toe bedwongen, ook zijzelf kan haar eigen tranen ook moeilijk verbergen. Dit is een bijzonder emotionele totaalbeleving waarbij publiek, Florence en band perfect met elkaar worden verbonden. Dat is al vanaf de eerste song en het blijft duren tot het bitter einde. Geen enkele seconde laat Florence je los. Blijven doorgaan tot je letterlijk terug in de realiteit belandt , hoe intens, doorleefd, onwerkelijk, onaards , betoverend het ook klonk .
Het slotstuk "Hunger", "Shake It Out" en "Rabbit Heart (Raise It Up)" waren de kers op de taart. Wat een muzikale schoonheid en sprookjesachtige optreden dus. (EVD)
Nick Cave And The Bad Seeds (Mainstage) (*****) - Uw kind voor jou zien gaan, het is zowat het ergste wat je als ouder kan tegen komen. Hoe overleef je het als dat in korte tijd twee keer voorvalt? Die vraag stelden we ons toen we Nick Cave het podium zagen betreden. Door je verdriet uit te schreeuwen in songs, op ingetogen wijze ontroeren of door verschroeiend ‘GOD’ hards uit te halen en de middelvinger te tonen.
Tijdens het optreden van Nick Cave viel trouwens de regen met bakken uit de lucht, alsof de hemel mee huilde. En toch was het geen show met al te veel droefnis. Wel meer dan voldoende weemoed en melancholie. Maar ook niet al te lang , want als de registers werden opengetrokken , werden de duivels ook ontbonden, zoals op “From Here to Eternity”, waarbij Nick aan een dame vroeg 'i need your hand, this is a song about a girl' , schitterend gewoonweg … Oorverdovende knallen deelde Cave en C° uit, vocaal als in de instrumentatie. Het zorgde voor een schokgolf op de festivalweide.
En toen waren we vertrokken voor een gevarieerde set van twee uur vol brede emotie. Nick Cave zoekt zijn publiek letterlijk op , klinkt dreigend op een “Tupelo” of zalvend op “Jubilee Street”.
De band speelt sterk in op Cave’s meesterlijke act. Neem nu de percussie van “Red Right Hand'”, als een soort hoevengetrappel van de Ruiters van de Apocalyps. Koude rillingen kregen we. Of als ‘rechterhand’ Warren Ellis bezig is , een klankvirtuoos op elk instrument , en zeker de viool en de gitaar. Hij en Cave zijn ontegensprekelijk nu met elkaar verbonden, check maar eens de laatste werken van beiden samen, de riffs en de zanglijnen zijn perfect op elkaar gestemd, o.m. op “Carnage” en “White Elephant”.
Op elke song krijg je mokerslagen te verduren. Het doet heerlijk aan wat ze presteren.
In de bis krijgen we het indrukwekkende mooie liefdeslied “Into my arms”, als kers op de taart gevolgd door “Vortex” en “Ghosteen speaks”, waarbij nog een laatste keer alles uit de kast wordt gehaald, als een ‘neverending’ emotionele rollercoaster.
Nick Cave & The Bad Seeds brengen (steeds) opnieuw een sublieme, magische performance. Ze overtreffen (steeds) opnieuw zichzelf. We voelden de regen zelfs niet meer . Wat een afsluiter …
Kortom, Nick Cave & band acteerden op championsleague niveau en degradeerden de andere bands. Meesterlijk ! (EVD en GVA)
Setlist: Get Ready for Love//There She Goes, My Beautiful World//From Here to Eternity//O Children//Jubilee Street//Bright Horses//I Need You//Waiting for You//Carnage (Nick Cave & Warren Ellis nummer)//Tupelo//Red Right Hand//The Mercy Seat//The Ship Song
Higgs Boson Blues//City of Refure//White Elephant (Nick Cave & Warren Ellis nummer)//ENCOR: Into My Arms//Vortex//Ghosteen Speaks
Organisatie: Live Nation - TW Classic- Rock Werchter
Graspop Metal Meeting 2022 - 25-jarige viering in bloedhete stijl
Graspop Metal Meeting 2022
Festivalterrein
Dessel
2022-06-16 t-m 2012-06-19
Frederik Lambrecht
Over 4 dagen gespreid werd het bekendste metal- en hardrock festival in België gevierd voor hun 25e verjaardag. Meer dan tweehonderdduizend fans waren afgezakt naar Dessel om de kaarsen mee uit te blazen, enkel de brandende zon kon pas bedwongen worden op de laatste festivaldag. De organisatie had gans het festivalterrein verwisseld van puzzelstukken, waarbij de hoofdpodia herdoopt werden onder de naam ‘North – en South’ stage, een Moose-bar zijn vuurdoop kreeg, en de Classic Rock Bar - waar het altijd aangenaam vertoeven is - werd pal naast de Metaldome geposteerd zodat een leuke openlucht terras ontstond.
Ook de VIP’s werden herleid van plaats, waar ze vroeger aan de linkerkant van het hoofdpodium stonden, werden ze dit jaar aan de rechterkant uitgenodigd om van de hoofdacts te genieten.
Maar liefst 130 acts werden verspreid over 5 podia, waar voor elk liefhebber wel iets te ontdekken was. De variatie die de laatste jaren telkens in de affiche sloop, werd dus ook dit jaar weer met bravoure toegepast.
Musiczine was wederom van de partij, en hieronder alvast mijn relaas van dit vierdaagse bommetje!
donderdag 16 juni 2022 - Death to All met een echte hommage, Mastodon laat het nog meer opwarmen, Maiden is wederom top en Mercyful Fate zet de kers op de taart!
Na alle vereiste check-ins ging ik direct richting de South Stage alwaar Tremonti (Creed, Alter Bridge) de fans verwelkomde… fans van lekkere gitaarmuziek konden hier alvast hun ei kwijt, want gitaarspelen kan hij blindelings. Een leuke opener om voorzichtig het nieuwe festivalterrein te ontrafelen.
Ik bleef oude gekenden tegenkomen, maar tijdens Mastodon ging ik toch een stapje verder in het gewoel. Deze progressieve rock/sludge band had er duidelijk zin in, ondanks dat de zon zijn warmte over de weide verspreidde. Achter hen stond een groot scherm geposteerd waar telkens filmpjes en artwork van hun albums op begonnen te bewegen en kwamen de gekende hitjes aan bod. ‘Blood en Thunder’ en ‘Crystal Skull’ om maar een duo te noemen, maar eind vorig jaar hadden ze een nieuwe release gedaan, en deze werd duidelijk extra in de verf gezet. De kopjes gingen van boven naar beneden met de zware riffs die deze laatste plaat in zich heeft – waaronder “Teardrinker” en “Pushing the Tides” als hoogtepunten. De gezichten van de bandleden liepen rood aan, maar wat een glansprestatie!
Ik spoedde mij richting Marquee waar een heuse ode aan Chuck Schuldiner bezig was…Death to All mogen we dankbaar zijn dat ze het geesteskind van deze legendarisch zanger/gitarist in de spotlight zetten. Heel wat volk stond in de Marquee om mee te handbangen op de vele hitjes die Death heeft neergepend. “Living Monstrosity”, “Suicide Machine”, “Symbolic” en afsluiter “Pull the Plug” die deze show vulden met nostalgie. Neem daar dan nog “Zombie Ritual” van hun debuut, het pareltje “Crystal Mountain” en het tempo-variërende “Spirit Crusher” en je weet dat het goed zat. De luchtgitaren vulden de tent en het zweet droop van menig lijf, death metal zoals het moet klinken. Hell yeah!
North stage dan maar opnieuw, alwaar Dropkick Murphys het feestje verder zette…doedelzak in de hand en dansen maar…helaas een beetje te heet om constant op en neer te springen, maar de Amerikanen kon het geen bal schelen. We gingen van links naar rechts, draaiden toertjes en sloegen de armen in elkaar op deze genietbare show…
…En zo was iedereen klaar om de mannen van Iron Maiden te verwelkomen. We trapten af met 3 nummers van hun laatste album getiteld ‘Senjutsu’ alwaar de meningen serieus over verdeeld zijn…ondergetekende vind dit een heel goed album, maar blijkbaar zijn vele fans toch een beetje teleurgesteld. Soit, na het titelnummer kwam het prachtige “Stratego” aan bod, gevolgd door de single die de bekendmaking van hun nieuwe muziek als een lopend vuurtje de wereld in blies. “Can’t you see…the writing on the wall” werd meegebruld met een zicht op het sublieme decor. Deze Britten weten als geen ander hoe ze een show in elkaar moeten steken, en dus werd “Revelations” van stal gehaald! Het imposante decor maakt deze show tot een ware sensatie en Bruce Dickinson stelde zoals traditiegetrouw dat wij één grote familie zijn. “Blood Brothers” werd door duizenden mee gekweeld en zette de toon verder.
Afsluiters “Aces High” voegde snelheid toe, “Sign of the Cross” nam een stap terug naar het Blaze Bayley tijdperk, “Hallowed be thy Name” was een voltreffer en “Fear of the Dark” is één samenhorig headbang momentje. Alsof het nog niet warm genoeg was geweest, werden de vuurspuwers op het podium aangestoken onder de tonen van “Flight of Icarus” en werd luidkeels “Freedom” gebruld tijdens “The Clansman”.
Iron Maiden bewees opnieuw dat er in feite maar 1 winnaar kan zijn die door iedereen omarmd kan worden! Topshow, topband, topmuziek!
Volbeat was de afsluiter op het hoofdpodium, maar deze heb ik aan mij voorbij laten gaan.
King Diamond stond achter de coulissen van de Marquee om na 23 jaar (!) opnieuw te spelen onder de naam Mercyful Fate. Jaja, het is geleden van 1999 dat deze man nog onder deze bandnaam kwam opdraven. De stage was machtig, een ‘marmeren’ trap verscheen op het podium en King Diamond kwam aangewandeld met zijn microfoon bestaande uit 2 beenderen. Over zijn stem zijn al verschillende boeken geschreven, sommigen omarmen hem, anderen spuwen hem uit. De niet-fans hadden hier dan ook geen plaats, want toen hij zijn stembanden aan het werk zette bij opener “The Oath” werd je meegezogen in de horror heavy metal. Theatraal, geschminkt, verkleed en omringd door topmuzikanten en dan weet je dat het goed zit! Voor mij waren “Black Funeral”, “Melissa”, “Curse of the Pharaoooooh” en “Evil” de toppers van deze show. De riffs vlogen je om de oren en King Diamond bespeelde het publiek zoals in zijn jonge jaren.
Na Iron Maiden voor mij toch wel de winnaar van de dag! Ik genoot nog wat na in de Classic Rock Bar en maakte me klaar voor dag 2…
vrijdag 17 juni 2022 - Dave Mustain had er zin in, ontdekking Employed to Serve en de ondergaande zon was een verademing!
Fans van Rock ’n Roll moesten naar de North stage waar Phil Campbell & the Bastard Sons nummers van Motörhead aan de man brachten…ik had meer volk verwacht naar mijn mening, maar ik kan er wel wat inkomen. Niemand zal Lemmy ooit evenaren, ook als worden nummers als “Iron Fist”, “Bomber” en “Ace of Spades” goed gebracht.
Had je geen genoeg van Seks, Drugs & Rock, dan kon je blijven wachten aan de mainstage alwaar Steel Panther hun seksueel geladen teksten uit de boxen liet komen. Uiteraard worden altijd borsten gespot tijdens hun optredens – ook al merk je dat sommigen mee in de act zitten – maar de sfeer en uitstraling van deze band was wel meer dan degelijk. Leuk om te volgen, maar daar bleef het dan ook bij voor mij. Als er dan ook nog technische mankementjes opduiken, en er meer vrouwen op het podium staan dan dat er gezongen wordt, dan verdween de charme wat.
En we bleven in het rock straatje, want Zakk Wylde stond paraat met zijn band Black Label Society…geen franjes, gewoon het éne nummer na het andere die werd afgehaspeld. Rockers met een Southern feeling die de muziek laten spreken, daar doen we het voor. Nummers “Fire it Up” en “Heart of Darkness” waren voor mij de hoogtepunten tijdens deze set.
Op het kleine maar gezellige Jupiler Stage stonden de mannen en frontdame van Employed to Serve paraat. Een tip die ik via een vriend had verkregen de ochtend zelf, dus was ik benieuwd naar deze Engelse band. Redelijk wat breaks, laag gestemde riffs en versnellingen en een goeie variatie tussen de zangeres en de backing vocals die hun muziek aan kracht lieten winnen. Spijtig genoeg niet zoveel volk vooraan, maar de weinigen die dichtbij het podium stonden, genoten zichtbaar van de circlepits en de wall of death die zangeres Justine aanvroeg bij hen. Deze post-hardcore band klonk strak en je merkte dat de goesting eraf spoot. Een energieke show die smaakt naar meer…zeker de moeite om eens te checken!
Op de North stage stond alles klaar voor Megadeth…en gelukkig voor ons was de klank dit jaar uitstekende op alle podia. Geen wind die de klank wegblies, waardoor iedereen eindelijk eens deftig kon luisteren naar Dave Mustain en co. Hij kwam op onder de tonen van “Hangar 18”, gekleed in een wit hemd en een bos haar die zijn gezicht bedekt. De vingers werden op de snaren gelegd, en het was genieten van begin tot eind. Ook zanger Dave Mustain was in een plezante bui, aan alles kon je merken dat hij er zin in had.
We gingen verder met het uitstekende “Dread and the Fugitive Mind” van album ‘The World Needs a Hero’ die mijn wetens niet zoveel gespeeld wordt, om opnieuw te versnellen met “Sweating Bullets” (wat een super nummer is dit toch). Sommige riffs werden wat langer uitgesponnen dan op plaat, maar dit was geen erg. Bij “Angry Again” klonk de stem niet zo krachtig als hij wou bij dit nummer, maar bij “The Conjuring” ging dit weer crescendo. Het meezing momentje was voorbehouden voor “A Tout Le Monde”, waarna opnieuw wat afgezwakt werd met “Trust”, om vervolgens opnieuw volle gaze te geven bij de afsluiters. De drum bij “Symphony of Destruction”, het snedige gitaarspel bij “Peace Sell” en bisnummer “Holy Wars…”, sloten deze wervelende show af.
Ik heb persoonlijk genoten van dit optreden, ook al klonk zijn stem niet altijd even zuiver, toch beschouw ik deze als één van de hoogtepunten van deze editie!
Ik bleef wat hangen rond de North & South stage, maar zowel Whitesnake als Scorpions konden mij niet direct bekoren, ook al hebben ze enkele goeie nummers verwerkt in hun setlist… vroeger top, nu hun eindpunt aan het naderen…ook al weet iedereen dat Scorpions hun einde al meermaals heeft afgekondigd via farewell-shows, om er dan opeens toch nog enkele jaren bij te doen.
Ertussen stond ook nog Within Temptation geprogrammeerd, maar ik ging rustig iets eten om dan schoorvoetend naar de Classic Rock Bar te schuiven om te dansen op de klassiekers.
De zon had zijn werk gedaan vandaag, waardoor het een lomere avond werd. Maar de zaterdag beloofde qua warmte nog minder goed…gelukkig was de organisatie erop voorzien.
zaterdag 18 juni 2022 - Dying Fetus zegt BAM, Decapitated had het te warm, Ihsahn toonde zijn kunnen en Korn maakte indruk met zijn klassiekers!
Zaterdag beloofde de dag te worden van de hardere bands als ik de affiche bekeek, dus was ik vooral terug te vinden in de Marquee, alwaar het ontzettend warm was. Ik miste het begin van Tribulation, maar wat ik hoorde kon mij meer dan bekoren. Ik pikte alvast nog enkele nummers mee van deze mix van gothic, death & black.
Ik stond geruime tijd klaar om de Amerikaanse Death metal band Dying Fetus te bekijken – één van mijn favorieten trouwens. Krachtvoer voor ondergetekende, maar blijkbaar was ik niet de enigste die stond te popelen voor deze band. Achteraf gezien een dijk van een optreden met een superklank, een super strakke show en zware paté die beukte zoals het moet. “Subjected to a Beating” werd meegebruld, “One Shot, One Kill” deed de boel ontploffen, “Wrong One to Fuck With” blijkt een retestrak livenummer en afsluiter “Kill your Mother, Rape Your Dog” klonk beenhard en woest. Wat een prestatie van dit trio!! Deze mannen mogen wat meer in België vertoeven mijn gedacht.
Hierna was het de beurt aan Decapitated, maar de show werd voortijdig gestopt wegens de warmte…gans de Marquee werd eventjes ontruimd, want ik denk dat de geluidsinstallaties ook last had van de warmte. Hun optreden werd dan ook verzet tijdens Korn, waardoor ik deze moest laten passeren.
Ik ging mijn hoofd onder een kraan doppen om terug te keren richting Marquee waar Ihsahn aan de beurt was…indien je deze man niet kent, hij werd alvast bekend met zijn symfonische black metal band Emperor die alom gekend is. Solo speelt hij niet zo’n extreme muziek, maar makkelijk verteerbaar is toch ook niet. Extreme experimentele progressieve metal krijg je voor de kiezen, maar de uitstraling en kennis van deze man spatte van het podium. Alle klopte perfect, ondanks de voor mij wat minder cover “Wratchild” die hij speelde. Nummer “Nord” en “My Heart is of the North” waren toch wel de blikvangers. Goeie show, topmuzikant.
Up next in de Marquee: Down. Na zijn tijdelijke verbanning van diverse festivals na een domme uitspraak onder invloed, mocht Phil Anselmo na een kleine 10 jaar opnieuw de grond in Dessel laten daveren. In het begin liep het wat stroef met de volume van gitaren als de zangpartijen, maar na het openingsnummer was het probleem opgelost. Nummer “Hail the Leaf” werd zoals altijd opgedragen aan Vinnie Paul en Dimebag, oudleden van Pantera. Na een tijdje kwam bij mij toch wel het besef dat instrumentaal alles nog vlot verloopt, maar vocaal gezien vond ik het toch ondermaats…ook afsluiters “Stone the Crow” en “Bury Me in Smoke” konden het publiek wel in extase brengen, maar werd vroeger toch beter gebracht.
Ik repte me naar de South stage, waar Saxon zijn vleugels ging uitspreiden. Een hitjescarrousel die goed gebracht werd – uitgenomen dan het telkenmale rekken van nummers die mij wat begon tegen te steken – door een band van oudere leeftijd die in feite alles al hebben gezien. Biff Byford was zich live aan het amuseren met zijn nieuwe smartphone, hij zal alvast genoeg beeldmateriaal hebben om aan zijn nageslacht te tonen. De motoren begonnen te ronken en “Motorcycle Man” knalde uit de boxen, gevolgd door “Thunderbolt” van het gelijknamige album. En daarna ging het verder met de klassiekers: “Wheels of Steel”, het vlugge “Heavy Metal Thunder”, meezinger “Denim and Leather” en logischerwijze “Princess of the Night” die de show afsloot.
Van de laatste twee albums werden geen nummers gespeeld, hij vertrouwde ons toe dat hij deze enkel zou spelen op zijn volgende show in België die volgt in oktober. Leuke set, helaas heb ik ze al beter gezien.
Ik wou niet te ver lopen voor de volgende act op South stage, en dus bleef ik rond de halve liter bar hangen om me te laten verrassen door Five Finger Death Punch. De eerste keer dat ik deze band aanschouwde, spijtig genoeg zal dit voor mij ook de laatste keer zijn. Totaal niet mijn ding, ook al probeerde de band en zanger veel energie in de show te steken. Smaken verschillen, en aan mij hadden ze alvast geen klant.
Judas Priest ging aan zijn acte de préséance beginnen en ik stond te trappelen, zeker omdat ik hun aanstaande concert in Tilburg moet missen wegens de verplaatsing door toedoen van Covid. Rob Halford zat keurig in zijn goudleder kostuum, met metal spikes in verwerkt. Vocaal gezien kan je het niet meer vergelijken met vroeger, ook het feit dat de oorspronkelijke tandem Tipton-K.K. Downing plaats heeft moeten ruimen heeft toch wat van Priest hun pluimen laten verliezen eerlijk gezegd.
Niettemin, Judas Priest kan een week lang setslists vullen met hun discografie, en ook vandaag zaten er enkele verrassingen in verwerkt zoals “One Shot at Glory” en “Hell Patrol”. De frontman haalde de eerste noten, maar had toch ook veel hulp nodig van de geluidstechnici om de echo van zijn strot verder uit te diepen. De machine ging door – alles verliep op cruise controle – en “Living After Midnight” werd nog een laatste keer door het publiek meegezongen.
Volgens mij konden ze hun 50-jarige bestaan toch op een betere manier gevierd hebben, helaas wordt de Metal God ook ouder.
Dan was afsluiter Korn op het hoofdpodium voor mij van een ander kaliber…Jonathan Davis haalde voor de eerste keer uit met “Got the Life”, waarbij het zweetvocht opnieuw uit de grond opsteeg, gevolgd door het sterke “Falling Away from Me” die enthousiast werd meegedanst door de toeschouwers. Met “Start the Healing” werd het laatste album aangesproken, maar je zag dat nog niet veel mensen deze in bezit hadden waardoor het wat stiller viel, gelukkig werd de doedelzak bovengehaald voor “Shoots and Ladders” waardoor het publiek opnieuw in extase kwam! En het dak ging er nogmaals af met “Coming Undone”, “Freak on a Leash” en meezinger “Blind”, die met veel kracht en gevoel werd neergezet door Korn.
Qua podiumspektakel kon het waarschijnlijk wel ietsje beter, maar toch was het leuk om hen sinds 2015 op deze jubilee-editie te zien spelen. Mocht je nog niet uitgefeest zijn, kon je ook nog richting de Classic Rock bar voor Bad Medicine en Van Hager – de Van Halen tribuut band.
zondag 19 juni 2022 - Alestorm werkt aanstekelijk, Alice Cooper zet een show neer en The Offspring brengt iedereen terug naar zijn jeugd
Eindelijk was er verfrissing, want we stonden op met enkele regendruppels. Ik begon aan de laatste dag met Evil Invaders, de Belgische speed metal band die de successen aan elkaar rijgt. Energie ten top, en onder een rookwolk kwamen de bandleden het podium op. Wat direct in het oog sprong was de microstatief met de messen en de initialen van de band. De drummer had volgens mij een pintje in de hand, dus de aanzet was gegeven. De gitaren begonnen te gieren en er werd afgetrapt met “Hissing in Crescendo”. De wind speelde opnieuw wat parten met de klank, maar overal gezien toch een leuke set met vooral nummers uit het laatste album ‘Shattering Reflection’. De snelheid van uitvoering paste perfect met de uitstraling van deze band en de headbangers hadden hun werk met het spervuur aan riffs.
Volgende band die ik zag was Destruction, oerdegelijk Duitse thrash met weinig stiltes, rechttoe, rechtaan zoals het hoort. “Curse the Gods” en “Nailed to the Cross” zorgden voor de eerste glimlach en genoegdoening, voeg daar nog hun hitjes “Mad Butcher” en “Thrash till Death” en het ruwe “Bestial Invasion” aan toe en je kwam tot de conclusie dat de show veel te rap was afgelopen.
Ik miste het begin van Alestorm, maar zag een massa’s volk aanschuiven aan het hoofdpodium. Met een gigantische bad-eend op de achtergrond zongen de meesten mee met “Alestorm”, “Drink” dat kenmerkende nummer specifiek voor deze folk/power metal band van het Verenigd Koninkrijk en “Fucked with an Angor”. Een feestje terwijl de zon opnieuw van zich liet voelen, rolstoelgebruikers die meesurfen op de golven van de muziek, een strandbal die alle kanten van de weide heen slingerden en een publiek dat aan het genieten was, leuk zoveel lachende gezichten!
De keuze tussen Tiamat en Alice Cooper viel mij niet licht, maar toch koos ik ervoor om naar de oude shock rocker te gaan kijken, een keuze die ik mij alvast niet beklaagd. Stiekem hoop ik toch dat Tiamat geen ijzersterke set neerzette, maar daar heb ik tot nu toch nog het raden naar. Soit, Cooper dus, en hij was blijkbaar ook in form. Zoals altijd maakt hij er een leuke show van, en als je dan nog aan zijn zijde Nita Strauss hebt lopen, dan weet je dat het zicht vooraan slechter kan…
Hij meet zichzelf verschillende personage aan, en toen hij een verpleegstertje binnen draaide kon de pret niet meer op, gepaard met “No More Mr Niceguy”, “I’m Eighteen”, het aanstekelijke “Poison” en “Hey Stoopid” was ondergetekende zichzelf aan het amuseren. Afsluiten werd gedaan met “School’s Out” die deze fantastische prestatie afsloot.
De zon was al een beetje aan het inzakken toen we de nostalgische toer opgingen met The Offspring. Voor menig man en vrouw ging dit een terugblik naar hun jeugdjaren betekenen, en dit was ook zichtbaar aan het enthousiasme van de toeschouwers. De hitjes werden meegezongen van begin tot eind, “Come Out and Play”, “Bad Habbit” die boekdelen sprak en afsluiter “Self Esteem” van het meest bekende album ‘Smash’ die veel aanwezigen vandaag ongetwijfeld in het kast hebben liggen.
Maar ook de mindere gekende songs werden moeiteloos verteerd. Denk hierbij dan vooral aan opener “Staring at the Sun” en “Why Don’t you get a Job?”. Het uur vloog voorbij en wat had ik toch graag op de repeat knop gedrukt.
Deep Purple mocht ook nog eens afkomen, en een energiek concert kon je het niet noemen. De gekende nummer kent waarschijnlijk iedereen van voor naar achter zoals, maar enkel bij “Smoke on the Water” stond ik stil bij het feit dat deze mannen toch enkele pareltjes hebben neergepend. Helaas ging de sfeer mee ten onder met het statische optreden van de oude rockers …
De laatst keer dat ik Dimmu Borgir aan het werk hoorde, was ik wat teleurgesteld van de songkeuzes, vooral dan omdat hun laatste album mij niet geheel kon bekoren. Ik miste de oude venijnige aspecten die ze in hun ouder materiaal staken…gelukkig was het dit jaar al iets beter want er werd een beetje meer naar vroeger teruggeblikt. “Puritania” was de eerste hoogvlieger, en het beste werd voor het laatst gespaard met “Mourning Palace”.
De duisternis in de Marquee paste perfect bij de muziek, ook al zat de warmte van de vorige dagen nog in de tentzeilen. Gelukkig slaagde Dimmu Borgir erin om de sfeer grimmig te houden…met zelfs een verrassing in de set waarbij “The Insight and the Catharsis” nogmaals gespeeld werd, iets wat toch al geleden was van 2008.
Voorts was het genieten geblazen van de overvolle Marquee die bewees dat iedereen klaar was om Graspop met een glimlach uit te zwaaien.
Nog een laatste duwtje, en het vuurwerk kon afgeschoten worden om deze feesteditie af te sluiten.
Achteraf gezien was het 25-jarige bestaan van Graspop Metal Meeting meer dan een voltreffer, met het festival dat volledig uitverkocht was, de diversiteit van bands die op de affiche stond, en hoogstwaarschijnlijk de warmste editie ooit. Gelukkig had de organisatie aan alles gedacht om de warmte toch wat dragelijker te maken, met drinkbaar water over gans de weide, meerdere schaduwplekken en vele vrijwilligers die er een topeditie van maakten!
Een groot applaus is meer dan terecht! En wat vooral opviel door het mooie weer, de klank op de hoofdpodia…deze was bijna zo goed als perfect, zeker als je de vergelijking maakte met de laatste festivaldag waar er meer wind over Dessel waaide.
De data voor volgend jaar is ondertussen ook bekend gemaakt: 16, 17 en 18 juni 2023. Hopelijk zijn jullie er opnieuw bij om er samen een feest van te maken! Op nog eens 25 jaar alvast.
Hierbij alvast nog eens een overzicht van alle 130 bands verspreid over de 5 podia:
Donderdag: Baroness, Battle Beast, Beartooth, Celeste, Creeper, Dana Dentata, Death To All, Deez Nuts, Dropkick Murphys, Ego Kill Talent, Enthroned, High On Fire, In Extremo, Iron Maiden, Lalma , Mastodon, Mercyful Fate, Misthyrming, My Dying Bride, Powerwolf, Slapshot, Stake, Strains, Suicidal Tendencies, The Curse Of Millhaven, Toxic Shock, Trash Boat, Tremonti, Vltimas, Volbeat, While She Sleeps
Vrijdag: A Day to Remember, Alcest, Amenra, As Everything Unfolds, Beyond The Black, Black Label Society, British Lion, Bullet For My Valentine, Code Orange, Crystal Lake, Disillusion, Dool, Employed to Serve, Gaahls Wyrd, Gloryhammer, Heaven Shall Burn, Heilung, Jinjer, Killing Joke, Megadeth, Paradise Lost, Perturbator,, Phil Campbell And The Bastard Sons plays Motörhead Sacred Reich, Scorpions, Sloper, Steel Panther, Stick To Your Guns, Tempt, The Vintage Caravan, Twin Temple, Whitesnake, Within Temptation, Zeal & Ardor
Zaterdag: Blues Pills, Boston Manor, Cemetery Sun, Counterparts, Devin Townsend, Down,, Dying Fetus, Eisbrecher, Europe, Five Finger Death Punch, Fleddy Melculy, Foreigner, Good Riddance, Ihsahn, Imminence, Judas Priest, Killthelogo, Kontrust, Korn, Lagwagon, Majestica, Massive Wagons, Michael Schenker, Myles Kennedy And Company, Opeth ,Red Fang ,Saxon, Shinedown, Smash Into Pieces, Tribulation, Ugly Kid Joe, Walls of Jericho
Zondag: Alestorm, Alice Cooper, Amorphis, Black Veil Brides, Bury Tomorrow, Bütcher, Crossfaith, Deep Purple, Deftones, Destruction, Diamante, Dimmu Borgir, Dirty Honey, Dog Eat Dog, Fire From The Gods, Fu Manchu, Kadavar, Me And That Man, Naglfar, Rival Sons, Sabaton, Sepultura, Skillet, Spiritbox, Suicide Silence, The Dead Daisies, The Great Old One,s The Offspring, Thunder, Tiamat, Wayward Son
Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.graspop.be
Organisatie: GMM, Dessel
Werchter Boutique 2022 - ‘HELLO’ grote helden Stromae (Maestro) en Gorillaz!
Werchter Boutique 2022
Festivalpark
Werchter
2022-06-19
Vincent Govaert
Eindelijk … In 2022 terug na een verplichte pauze - De zomerfestivals van Live Nation scoren meteen met Werchter Boutique, terug na lange tijd ...
Werchter Boutique brengt het beste van de popmuziek naar het Festivalpark. Op de Main Stage schitteren de artiesten die een grote massa in openlucht kunnen begeesteren. Werchter Boutique, dat is zingen, dat is dansen, dat is plezier samen.
Het was duidelijk dat elke liefhebber gelukkig is om weer overal heen te kunnen . Er was de vierdaagse van Graspop, Live /s Live in Zeebrugge en … er was al een top dag in Werchter met Werchter Boutique …
Ook elke groep was opnieuw blij te kunnen performen en bij z’n publiek te zijn!
Naar Werchter Boutique stoomden niet minder dan 63.000 liefhebbers af, vooral voor één hoofdact, alhoewel het er eigenlijk twee waren. Zowel Stromae als Gorrilaz waren het hoogtepunt van de dag.
Het Belgische blackwave mocht de groene wei definitief openen. Zanger Willem Ardui en rapper Jay Atohoun doen wat ze moeten doen op dit nogal vroege uur waar toch al een mooie groep volk verspreid staat over de weide. We horen een 10-tal nummers, vaak deuntjes die we kennen, vooral funk, jazz en soul door elkaar.
Het Antwerpse duo kon na hun mini-album ‘Mic Check’ (2017) via nominaties op de MIA’s naar grote festivals gaan in Werchter en Montreux Jazz. Eindigen doen ze met hun topnummers “BIG dreams” en “Elusive”. Hun cover “Clint Eastwood” spelen ze uit respect voor de acteur/regisseur, als voor de Gorillaz die vanavond afsluiten.
Arsenal - Altijd een feestje en dat is ook te zien aan het grote aantal mensen dat om 15 uur al helemaal klaar stond. “Saudade”, “Melvin” en “Estupendo” zijn wereldnummers die Arsenal na elkaar brengt waarvan “Melvin” sterk uitgediept wordt , maar dat deert niemand. Iedereen springt op en neer op de droge wei in Werchter, nummer na nummer.
Er is naast Willemyns en Roan trouwens 'nieuw vlees op de slachtbank’ volgens John, met name Felix die in het Frans van jetje geeft.
Erna hebben we nog Afrikaanse ritmes, we horen zelfs Portugees en Lingala wat we uit volle borst meezingen maar niets van verstaan.
John Roan zag ik trouwens donderdag op Graspop al bezig in zijn andere gedaante in de Metal tent met Lalma, en daar zal z’n (licht) hese vocals van vandaag aan gelegen zijn.
Khruangbin - Het ideale moment om languit achterover op strand te loungen, maar wegens geen strand op Werchter, ideaal om eens het hele festivalterrein te verkennen. Het Texaanse trio uit Houston maakt psychedelische instrumentale muziek met af en toe beetje zang.
Gitarist Mark Speer, zijn gezicht zie je bijna niet, en bassiste Laura Lee, opvallend in roze tutu met veren, doen dit enthousiast. Drummer DJ Donald Johnson beweegt enkel zijn armen en zit onopvallend bijzonder goed zijn werk te doen. Een setlist presenteren is onbegonnen werk, daar er medley’s in zitten van Bowie, over Elton John, naar Kool & The Gang.
Ach ja ‘Cool’, dat woord is uitgevonden voor gitarist Mark Speer, een mogelijks alternatief op Jimmy Hendrix.
Years & Years - Hiervoor is de jongste generatie van dit festivalterrein helemaal naar voor gekomen.
Echter verrassend geestige set en wat een bijzondere Olly Alexander, sexy voor de ene en te uitdagend waarschijnlijk voor de andere.
De show starten ze met ‘HELLO WERCHTER’ in een telefooncabine van de jaren stillekes en ze halen dan nog een aantal attributen uit clips van de jaren 80 naar boven. Dat laatste is misschien een knipoog naar George Michael met de zes vieze vuile wc’s?! … “It’s a sin” is niet alleen een nummer van de Pet Shop Boys maar ook een BBC serie waar Olly in acteert.
Een 20-tal nummers, 5 dansers en een schitterend achtergrondzangers-trio. Die komen uit één of andere gospelserie en ze brengen bij “Here” een heel gepast a capella moment. “Desire” is een topmoment, door iedereen gekend, maar alles ervoor en erna is goed, leuk en veel show, heel veel show!
Stromae - Exact om 20u15 start een plezierig geanimeerd filmpje. We komen daarin terecht in het hoofdkwartier van onze MAESTRO die met allerhande robotarmen en -mannetjes zijn show aan het voorbereiden is. Een magistrale show, maar dat weten we nu nog niet.
Overal lopen op podium mannetjes rond met een wit hemd, witte overlap en lange strik, later zien we niet alleen de vier muzikanten maar ook Stromae zelf in deze gedaante; er is duidelijk geen hiërarchie in het team; ook de opstellers van decor en de filmer/fotograaf lopen in hetzelfde uniform.
Na het animatiefilmpje start “Invaincu”, “Fils de joie” de vraag of het goed gaat met ons en of we enthousiast zijn, mooi in het Nederlands en het Frans door elkaar. “Tous les mêmes” komt voor “La solassitude” en dan is er het fenomenale “Quand c’est”. Ik kan maar aanraden die tekst op te zoeken, en te beleven hoe Stromae kanker bespreekbaar maakt en er boos op wordt.
Er is niet alleen maar ‘een goed of slecht moment’, daarom heten de volgende nummers eerst “Mauvaise journée” en daarna onmiddellijk “Bonne journée”.
In het publiek is er heel veel ambiance en zijn er enorm veel smartphones in de lucht. Plots roept Stromae zijn ‘costumier’, een robot-hond, die zijn jasje komt brengen en een paar kunstjes doet. “Papaoutai” zet in en we zijn vertrokken voor het tweede deel van de prachtige show.
Tot in de details is alles piekfijn in orde en dus mag na “Ta fête” en “Pas vraiment” ook “Formidable” ingezet worden. En ja het is natuurlijk formidable allemaal.
Net voor het nummer “L’enfer” denk ik terug aan de nieuwsuitzending op France 2 waar hij plots in de studio als antwoord op een vraag zijn nieuw nummer van de nieuwe elpee inzet. Close ups en zelfs prachtig filmwerk verschijnt op de schermen.
Zowel nummers van het album 'Racine Carrée' als het nieuwe ‘Multitude’ worden mooi overtuigend afgewisseld.
En dan volgt er een animatiefilm waar ons geleerd wordt hoe we kunnen meedansen op het volgende nummer, iedereen kijkt en iedereen volgt nadien de Maestro op de hand. Hij is MAGISTRAAL en dit wordt extra duidelijk eens hij na de laatste twee nummers “Santé” en het onvermijdelijke “Alors on danse” iedereen begint te bedanken. Een humoristisch, piekfijn en in detail georkestreerd feest is het.
Deze man zal nog potten breken en hopelijk mogen we hiervan nog vele jaren genieten live en overal.
Trots om Belg te zijn, fier d’être belge !
Gorillaz - En nu wordt het natuurlijk moeilijk en het is voor elk festival moeilijk om twee headliners te hebben, wie ben ik, maar ik had Stromae en Gorillaz in een andere volgorde laten spelen …
In roze jas en roze muts opkomende Damon Albarn samen met 12 (!) andere muzikanten heeft nu de opdracht iedereen enthousiast op de weide te houden. Ondertussen bestaat Gorillaz al bijna 25 jaar met heel wat platen en heel wat awards en hits.
Wat Jamie Hewlett (stripmaker) en Damon Albarn (kennen we ook van Blur) samen op poten hebben gezet is fenomenaal.
We hadden al eens een groep welkom geheten met ‘HELLO’, dat was Years and Years deze namiddag. Maar nu stond het er opnieuw in grote letters op het mega-grote scherm (zonder robotarmen maar wel groter).
Het werd een virtuele reis van 23 nummers tot we eindigden bij “Clint Eastwood”. Het is een afwisseling van synchroon gezongen cartoons in samenzang met mister Albarn. “M1 A1” en “Strange Timez” is de start en met “Last Living Souls” en “Tranz” staat ondertussen roze Damon vooraan op de nadarafsluitingen ondersteund door security en de fans op de eerste rijen.
Na “Aries”, “19-2000” en “Tomorrow Comes Today” krijgen we meer en meer plaats. Ik hoorde nadien en las exodus, maar dat was er aan de eerste honderden meters niet aan te zien. Iedereen blijft geanimeerd genieten van beeld en klank.
Echter verlaten meer en meer mensen de weide richting binnen- en buitenland. Die zijn er natuurlijk aan voor de moeite want de nummers “Clint Eastwood”, “Feel Good Inc.” en “On Melancholy Hill” moeten dan natuurlijk nog komen. De nummers in samenwerking met anderen worden via schermen gedaan, De La Soul, Robert Smitt, Bootie Brown en Sweetie Irie waren er niet maar dat stoort ook niet.
Het blijft een bijzonder gegeven : een tot leven gewekte cartoon brengen op een rock-festival. Maar het is gelukt en het is om terug te zien. Sjiek!
Organisatie: Live Nation - Werchter Boutique - Rock Werchter
Dunk!festival 2022 - PostDunk!sounds zoals het hoort!
Dunk!festival 2022
VierNulVier (Vooruit)
Gent
2022-05-26 t-m 2022-05-28
July Bara, Caroline De Lobel en Andy Decroos
In 2020 kon door de eerste coronapandemie het festival niet doorgaan. Een festival on air volgde . In 2021 volgde door de volgende golf een online edition'. Een prachtinitiatief, dat de festivalsfeer online ten goede kwam; al is het uiteraard nooit de echte live beleving.
Dunk!festival 2020 - On Air - Bezwerende klankentapijten, van uiteenlopend allooi (musiczine.net)
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/81751-dunk-festival-2021-dunk-2021-online
In 2022 ging het festival uiteindelijk nu normaal door, echter in de Vooruit - tegenwoordig VIERNULVIER - en niet meer op de vertrouwde locatie in Zottegem. Het zorgde voor heel wat controverse op sociale media, maar sommigen gingen toch de uitdaging aan.
Musiczine.net was redactioneel als qua pics op post. Recensenten van een bevriende website namen het redactioneel op. Lees mee …
dag 1 - donderdag 26 mei 2022
Where Mermaids Drown - Na 2 jaar uitstel en afstel mocht deze band uit Lyon, Frankrijk, de aftrap geven voor 3 dagen feest. Postrock zoals we het hebben leren kennen. Lang uitgesponnen nummers (fuck de 3-minuten-popsong-regel) en geluiden waarbij je denkt dat je ergens in de bergen ten noordoosten van Lyon zit. Postrock is iets wat binnenkomt bij een mens. Zijn het de akkoorden van de gitaristen, is het de opbouw naar een climax? Ik heb daar nu geen antwoord op en ga die misschien nooit hebben, maar Where Mermaids Drown was alvast een heel goed begin van het festival.
Divided - Deze locals van het eigen Dunk! label mochten de Balzaal openen. Al snel wordt duidelijk dat iedereen die nog niet goed wakker was, meteen zou worden wakker geschud. Wat een energie! Dit is duidelijk meer post-hardcore dan post-rock, zeker wanneer de gruntende drummer 'zijn keelgat opentrekt'.
Cecilia::Eyes - Voor mij een eerste kennismaking met Cecilia::Eyes. Nadat ik m'n collega John al verschillende keren over hen had horen spreken, was ik nu toch zelf ook wel benieuwd. Naar mijn gevoel zeker en vast een aanrader voor wie van Shoegaze houdt. Ik kreeg zowaar het dreamy, zweverige gevoel dat Slow Crush ook zo goed weet te creëren, met als verschil dat bij Cecilia::Eyes die gigantische wall of sound ontbreekt. Is er dan een tekort aan power? Zeker en vast niet! Het klinkt gewoon anders. Het zorgt voor eigenheid. Ook de combinatie van de mannen- en vrouwenstem werkte voor mij erg goed. Een aangename verrassing waarvan ik hoop dat ik ze in de toekomst nogmaals kan zien.
Dustbug - Voor de eerste keer vandaag gaan we helemaal naar boven in de Vooruit, alle trappen op om tot in de Domzaal te komen. De opener hier in de Domzaal is Dustbug, een Gentenaar. Hij brengt een mix van experimentele, bij momenten psychedelische tonen. Een vreemde mix en niet helemaal mijn ding, we blijven er dan ook (misschien ten onrechte?) niet lang plakken.
BRUIT ? - Yes! Yes! Yes! Eindelijk was het dan zover! Ik kreeg én greep de kans om BRUIT ? live aan het werk te zien. Wow! Ik ben nog steeds onder de indruk. Ja, dat Franse viertal heeft me wel degelijk volledig omvergeblazen. Hét bewijs dat je met 'klassieke' instrumenten toch een fantastische sound kan creëren. Of: hoe een viool en een cello wel degelijk thuishoren in post-metal. Een overvolle Balzaal toont aan dat de wereld écht wel klaar is voor het geweld van BRUIT ?. Velen zakten overduidelijk naar hier af om dit optreden te kunnen bijwonen. Dat het een show was die gerust 90 minuten mocht geduurd hebben in plaats van deze 40 minuten. Een mening die anderen duidelijk ook met me delen als ik zag hoeveel mensen nadien aan de merch stand stonden aan te schuiven.
Hubris - Een album uitbrengen net voor de allereerste lockdown in België. Van een ongelukkige timing gesproken, maar het gaf de mensen ook wel iets om naar te luisteren in de dagen/maanden waarin alles veranderde. Wederom postrock uit het boekje, met de nuance dat het ook weer dat tikkeltje anders was. De dankbaarheid spatte van de band af! Eindelijk deze nummers voor een live publiek in België mogen brengen, gaf hen een bepaalde energie, een positieve vibe, wat het enthousiasme van het publiek enkel nog maar versterkte. Muzikaal kan je het best vergelijken alsof je stevig met je voeten op de grond staat, maar dat er toch een storm over je heen raast die je van je sokken wil blazen. Winnie De Pooh heeft er een term voor: 'waaibomendag'. En wie ben ik om Winnie in twijfel te trekken? Waaibomenrock.
Jon Doe One - Dat Dunk!festival ruimte maakt voor het experimentele is ondertussen wel duidelijk. Iets wat ook merkbaar was toen ik om 17 uur de dansstudio van De Vooruit binnenwandelde. Niet zo goed wetende wat of hoe. Oké, ik was misschien twee minuten 'te laat' binnen … Een donkere ruimte. Hier en daar zaten mensen verspreid op de grond. Sommigen hadden het zich gemakkelijk gemaakt en lagen zelfs neer. Niet onbegrijpelijk gezien het concept: klanken en licht die samenkomen tot een waar ambient spektakel. Graag had ik het verhaal erachter geweten. Of misschien zoek ik er te veel achter? Misschien was er geen verhaal en was het gewoon een kwestie van zitten/liggen, kijken en genieten.
Lili Refrain - Vooraf was ik sceptisch moet ik toegeven. Maar mijn nieuwsgierigheid was toch geprikkeld voor deze Italiaanse artieste. Namelijk haar manier van werken leek me boeiend om te zien. Geen computers, geen fancy stuff, enkel een heleboel knoppen en pedalen die in realtime de loops maken en waarmee ze een song opbouwt. Lili begon vaak een nummer met het afzonderlijk opnemen van verschillende geluiden (waaronder een koebel!). En zo maakte ze een heel ingewikkelde soep van geluiden voor ons klaar. Tijdens de set dacht ik meermaals, dit is de perfecte soundtrack voor The VVitch, of recentelijk The Northman. Mede door haar verschijning en make-up leek het vaak alsof we naar een uiterst getalenteerde heks aan het kijken en luisteren waren en zonder dat we het wisten, ook een ritueel zagen. Want dat was het, rituele betovering. Later omschreef ik het als Lingua Ignota maar minder theatraal. Maar des te mysterieuzer.
Stories From The Lost - Stories From The Lost is een naam die ik al meerdere keren had zien voorbijkomen, maar nog nooit iets van had beluisterd. Het is duidelijk. Dunk!festival wordt een driedaagse vol aangename verrassingen. Ik liet m'n hoofd leunen tegen de muur achter me en droomde even weg. Heerlijk, om die ritmische dynamiek te horen en te voelen. Een band van eigen Belgische bodem. Misschien alweer zo'n verborgen parel. De halfvolle Balzaal liep al heel snel behoorlijk vol. Heel fijn om te zien.
Ranges - Onlangs zag ik Ranges nog optreden in de HQ van Dunk! Dat was net aan het begin van hun Europese tour met Astodan; vandaag zag ik ze, maar dan om de tour af te sluiten. En als er één plaats was voor Ranges op dit Dunk!festival, dan was het wel de grote concertzaal. Heel goed gevuld en vooral heel veel liefde. Op vele momenten had je een 'sht' moment, omdat alles zo breekbaar klonk om dan tot een uitbarsting te komen die vergelijkbaar is met een actieve geiser. De band is afkomstig uit Montana, USA, waar de landschappen weids en ongerept zijn. Een betere vergelijking kan ik eigenlijk niet maken met hun set en geluid. Weids, af en toe een scherpe bergtop en veel ruimte om stil te staan in het hier en nu. Het was ook een mooie kers op de taart om de samenwerking tussen het Amerikaanse label A Thousand Arms en Dunk!records in de verf te zetten. Dankzij Dunk! leren wij namelijk deze bands in Europa kennen en kunnen we de platen betaalbaar kopen. Omgekeerd krijgen onze Belgische bands op die manier voet aan de grond in Amerika. Meteen ook een voorbeeld van hoe mooi deze community samenwerkt, en dat voelde je gisteren doorheen heel De Vooruit en zeker tijdens het optreden van Ranges.
Petrolio - Een naam die ik al enkele keren had horen vallen, maar me eigenlijk onbekend was. Met plezier ging ik een kijkje nemen in de donkere Domzaal en waande me een in een cave waar prachtige en sprekende visuals op me afkwamen. Petrolio doet me denken aan artiesten als Author&Punisher en Perturbator, met zware doom/metal geluiden die je meenemen naar andere oorden. Ik was zeker blij deze man eens aan het werk te zien!
Astodan - Dat we veel trappen mogen lopen is een understatement. Wat een sportief weekend wordt dit. Iets met het nuttige aan het aangename koppelen? Maar ik klaag niet wanneer ik voor de zoveelste keer al die trappen omhoog huppel richting de Balzaal (en ja, dat deed ik nog steeds even enthousiast als enkele uren daarvoor, echt waar!)
Om 20 uur was dat de plaats waar heel wat postrock liefhebbers samenkwamen voor het zeskoppig Belgisch geweld Astodan. Nadat hun releaseshow eerder niet kon doorgaan, keek ik er toch wel naar uit om deze kerels eindelijk eens live aan het werk te horen. Na de teleurstelling van een paar weken geleden, dan nu toch dat moment van euforie. Een mening die niet alleen de mijne was. Wat was het fijn om die enthousiaste menigte in een overvolle Balzaal te zien. Astodan speelde een krachtige set met een mooie mix tussen 'oude' en nieuwe nummers die ervoor zorgde dat het publiek mee was van begin tot eind.
Jesu - Tijd voor een legende dan. In de jaren 80 pionier van de industrial metal, en in het begin van het nieuwe millennium baanbrekend in het combineren van shoegaze met post metal, elektronica en allerhande andere genres. En toch had ik als muziekliefhebber nooit de tijd gemaakt om Jesu live aan het werk te zien. Maar dat werd nu ruimschoots goedgemaakt
Dikke lagen soundscapes, een saus van melancholie en versterkers op 12. Op zo'n momenten weet je, en besef je ook dat je naar legendes uit de muziekgeschiedenis aan het kijken en luisteren bent. En dat is iets wat ik nooit zal vergeten. Zulke momenten.
Fennesz (theaterzaal) - Ik had geen flauw benul wie dit was en wat ik mocht verwachten. Ik zag een wat oudere man als een universiteitsprofessor aan een tafel zitten, een laptop en wat knopjes en draadjes voor zijn neus. Het leek wel alsof enkel zijn linkerbeen (nerveus?) bewoog. Zijn mix van klikjes en witte ruis kon me echter niet boeien. Ik las nadien dat het hier om een Oostenrijkse gitarist en componist van elektronische muziek gaat. Gitarist? De gitaar was hij die dag dan toch vergeten. Alvast not my cup of tea, dus trok ik al snel verder.
Malämmar - Dit fantastisch metal trio uit Barcelona heeft me volledig van mijn sokken geblazen! Vanaf hun aantreden zag je al dat deze sympathieke kerels er duidelijk zin in hadden - verschillende pintjes bij de hand - en vanaf de eerste noot vlogen ze er enthousiast in. Hun wall of sound kwam je tegemoet en liet je daveren van begin tot eind. Ikzelf zie ze als de Black Sabbath zonder zang, gewoon straffe kerels! Deze mannen mogen snel terugkomen, want het is een plezier ze aan het werk te zien!
Tom Morris & Jo Quail - Mijn laatste uitstap van de avond was er eentje naar Mars. De soundtrack daarvoor kwam van celliste Jo Quail en knoppentovenaar Tom Morris (vroeger in Her Name is Calla). Vooraf kregen we even een korte uitleg over het ontstaan van dit project (korte versie is dat het project gevraagd was als kunstinstallatie bij een tentoonstelling) en dat dit hun 3e ontmoeting en performance was. Het verhaal dat Tom schreef gaat over 400 jaar kolonisatie en verloedering van Mars. Jo had een uitgebreid pedalboard voor haar voeten en de geluiden die zij uit haar magnifieke cello weet te produceren, zijn echt buitenaards. Doorheen heel de set voelde je het verhaal. Je ging van verwondering naar frustratie en liefde en oorlog. Beiden hadden er duidelijk zin in. Tom zat vaak half/half op zijn stoeltje wat een heel huiselijk gevoel opleverde. Ik ben oprecht blij dat ik met hen deze ruimtereis heb mogen maken. Na achteraf even te hebben gepraat met het duo, is mijn respect alleen maar gestegen. Als je van een goed verhaal en sciencefiction houdt, of gewoon wil wegdromen, dan raad ik je zeer hard hun album aan, ook uitgekomen op Dunk!records trouwens. Achteraf sprong ik op mijn fiets huiswaarts, maar heel even waande ik me een astronaut in een raket.
YOB - Alles verbrijzelende loodzware doom/stoner/post metal, dat is waar de drie uit Eugene, Oregon voor gekend staan. Overal discussie of de band hier wel thuishoorde, temeer ze op deze tour vooral putten uit ‘Atma’ (2011), een klassieker wanneer het op compromisloze doom aankomt. In elk geval zorgde YOB voor afwisseling op de affiche en op die manier was het wat mij betreft zeker geen slechte keuze hen te programmeren. Van YOB moet je weinig finesse verwachten, de afsluiter van dag 1 overgoot voor- en tegenstander met kokende lava.
Lees ook YOB - Slopende bulldozer metal (musiczine.net)
dag 2 - vrijdag 27 mei 2022
Een dag met alweer heel wat fantastische bands en artiesten die het beste van zichzelf hebben laten zien. Van Pothamus tot Psychonaut tot The Ocean. Stuk voor stuk namen die we voorbij zagen komen tijdens de tweede dag van het festival.
Pothamus - De drie heren van het oppermachtige Pothamus. Wat kan ik daar nog over vertellen zonder steeds met dezelfde reeks complimenten te gooien? Een band die het laatste halfjaar regelmatig én terecht aan bod is gekomen. Een set die ik al eerder zag, dus heel erg vernieuwend was het niet voor wie hen al aan het werk zag. MAAR, soms hoeft vernieuwing helemaal niet. Het is overduidelijk, de formule van Sam en company werkt keer op keer. Atmosferische post-metal op z'n best. Drie mannen die zich telkens volledig geven op het podium en die zelfs ondanks kleine technische storingen, blijven doorzetten met minstens evenveel toewijding. Na het allesoverheersende “Raya” werden ze dan ook beloond met een oorverdovend applaus. Helemaal terecht denk ik zo.
Black Narcissus - Even wegdromen in de bossen met Black Narcissus. De sfeer is heel dromerig, tot de tempowissels je meenemen en je eraan herinneren dat je wel degelijk op een festival aanwezig bent! Met momenten doet deze groep je twijfelen of er slechts twee muzikanten op het podium staan, zo'n volle klank! Een mooie opener voor de Balzaal met deze Vlaamse band.
It Was A Good Dream - Blijkbaar was het dus geen droom. Die vorige set die ik van de band meepakte in het hoofdkantoor van Dunk!, was er al eentje die een grote indruk bij me naliet. Maar wat de band zo vroeg op de dag al deed, was hemels. Een warme golf van post-rock en dan die oh zo melancholische viool. Ik ben verliefd op dat geluid en het publiek was dat ook. De aanwezigen werden ingepakt door het geluid en droomden samen weg. Op hun laatste album is de viool jammer genoeg niet zo nadrukkelijk aanwezig als live, maar ik hoop dat dat bij nieuwe opnames zal veranderen. Of dat Dunk! volgend jaar een 'live at Dunk!festival 2022' album uitbrengt van It Was A Good Dream. Want miljaar, wat een ontdekking en wat een band! Ik blijf het zeggen, deze band is een ontdekking voor je oren, maar des te meer ook voor je hart.
Ohio Mark - Na 147 treden naar boven huppelen (vandaag wordt lastig) kwam ik rond 16 uur de Domzaal binnen. De donkerste zaal in De Vooruit. Klaar voor Ohio Mark. Gelijktijdig speelde Turpentine Valley in de Balzaal, wat er voor zorgde dat de grote massa wat wegbleef uit de Domzaal. Ohio Mark, voor mij toen nog volledig onbekend. 'Atmosferisch' en 'dansbaar' waren de twee woorden die het eerst in me opkwamen toen ik hen hoorde. Zittend of staand publiek? Of van alle twee een beetje? Het leek allemaal niet zoveel uit te maken. Toch was compleet roerloos blijven stilzitten geen optie. Een fijne blend van post-rock en atmosferische 'rock' overgoten met een ietwat dansbaar, maar dreamy sausje. Tof!
Turpentine Valley - Deze post-metalband kennen jullie waarschijnlijk al allemaal heel goed, want het is dan ook een band die we hier allemaal heel graag zien passeren. Na hen enkele keren live aan het werk te zien, blijven ze me toch verbazen met hun meedogenloze, sterke meeslepende sound die je meeneemt op een ware rollercoaster, eentje waar je niet snel af wil. En ik was niet de enige die er zo over dacht. De Balzaal stond vol met blije en enthousiaste gezichten. Dit trio weet perfect op mekaar in te spelen en hun dynamiek brengen ze met veel plezier over op het publiek.
Psychonaut - Wat kan ik zeggen behalve dat hun show weer een voltreffer was van formaat! Een volle concertzaal, want Dunk! was de enige thuismatch in hun tournee samen met The Ocean Collective en Pg.Lost. Hoe vaker je Psychonaut aan het werk ziet, hoe meer je hen in je hart sluit en hoe meer ze je wegblazen met hun ijzersterke en energievolle performance. De welbekende hits zoals “All I Saw As A Huge Monkey”, “The Story Of Your Enslavement” en “The Fall Of Consciousness” van hun magische album ‘Unfold The God Man’ werden luidkeels meegezongen, en als kers op de taart kregen we er ook het prachtige nummer “Sananda “bij. Na afloop van de show was het dan ook heel duidelijk dat ik niet de enige was die van deze show had genoten, want ook de rij aan hun merchandise stand was enorm lang, met alleen maar blije gezichten!
Jo Quail - Na haar duo-optreden met Tom Morris gisteren, mocht Jo Quail vandaag solo het podium veroveren. Dit gebeurde in de prachtige theaterzaal. De ideale setting voor dit adembenemende optreden. Deze dame zal sowieso één van m'n highlights van Dunk!festival 2022 zijn. Amai! Volledig ondersteboven van wat deze solocelliste allemaal kan teweegbrengen. Wanneer 'mindblowing' een understatement is. Ik denk dat ik verliefd ben geworden op de elektrische cello. Wat een prachtig instrument is dat! Wauw! Ik was dus tijdens het optreden begonnen met wat kernwoorden te noteren, maar dat idee heb ik heel snel laten varen. Dit optreden was zo wonderbaarlijk mooi dat ik er werkelijk geen seconde van wilde missen. Talent van een hoog niveau en een naam die ik zeker verder zal opvolgen!
Fågelle - Zelden een fysieke pijn doorgemaakt als tijdens het optreden van Fågelle. Haar omschrijven is iets waar ik wel even moet over nadenken. Denk aan flarden Björk, doorspekt met Lingua Ignota en dan kom je wel in de buurt. Anorganische geluiden die op het eerste gehoor geen structuur brengen, maar uiteindelijk wel een song vormen. Zo was het dus dat Fågelle in de mooie Domzaal klaarstond op het podium, gewapend met effecten, een gitaar, een strijkstok en vooral haar innemende stem. Een stem die zo kil is, dat je pijn zou kunnen horen bij elke kreet. En om terug te komen op de fysieke pijn, sommige klanken waar zo diep, zo organisch dat ze op een of andere manier mijn trommelvlies aan flarden wilden scheuren. En dat wil wat zeggen.
Yoo Doo Right - Dunk!festival is de ideale plaats om bands te ontdekken waar je nog niets of weinig van af weet. Dus liet ik me verrassen door naar het optreden van het experimentele rocktrio Yoo Doo Right te gaan kijken. Een volle en toch wel heel enthousiaste Balzaal nam me mee in deze wervelende 'rockshow'. Genieten was aan de orde. Hun debuutplaat ‘Don't Think You Can Escape Your Purpose’ kwam uit op 21 mei 2021 en onlangs verscheen er ook een EP. Voor de fans van post-rock en rock is Yoo Doo Right een mooie middenweg, dus zeker het ontdekken waard.
Pg. Lost - Een band die voor vele mensen de geheime headliner van de dag was. Deze Zweedse band bestaat ondertussen al zo'n 15 jaar en het is duidelijk dat ze in die jaren een indruk hebben nagelaten bij de fans. De concertzaal was dan ook gezellig gevuld. De band bestempelen als een post-rockband is echt grandioos tekortschieten. Er zit een eigenheid in hun geluid, net dat ding dat hen onderscheidt van de rest. Mede daardoor denk ik ook dat dat de sleutel is voor hun succes. We kregen een set te horen die je letterlijk achterover blies (dat geluid!) en dat maakte deze show des te memorabeler.
ROOK - En van beneden terug naar boven … we zijn de trappen nog niet beu! Nog steeds al huppelend dus. Richting Domzaal waar ik om 20 uur het veelbelovende ROOK kon zien. Moet ik het nóg een keer herhalen dat ons land (BE) echt wel veel talent bezit? Fijn om te zien dat er toch behoorlijk wat mensen tot naar de nok van De Vooruit waren geklommen om ROOK te zien spelen. Helemaal terecht! Na het uitbrengen van zo'n moordplaat verdienen ze het ook om voor een mooi publiek te kunnen spelen. Geheimzinnig. Onheilspellend bij momenten. Een stijl die moeilijk te omschrijven valt. Het had iets psychedelisch en tegelijk voelde het ook erg comfortabel. Wie toen beneden in De Vooruit bleef, heeft wat gemist.
Wander - Optimistische dansbare post-rock. Wat een feest, wat een feest! Zelden zoveel mensen zien dansen en juichen en glimlachen tijdens een post-rockshow als bij Wander. Vanaf de eerste noot was het publiek aangenaam verrast door het positivisme en de inzet van de band. En dat werkte duidelijk aanstekelijk. Op bepaalde momenten werd het gaspedaal hard ingedrukt en ging het er snel en intens aan toe, zonder de subtiliteiten te verliezen die post-rock zo speciaal kunnen maken. Maar ik herhaal het nog maar eens, wat een feest en wat een band. Als ik jullie na dit festival één tip mag geven, dan is het toch wel Wander. Topmoment van de dag. Ik herhaal:. WANDER!
Ufomammut - Ufomammut is een Italiaanse doom metalband. Ik keek enorm uit naar het moment om hen eindelijk live aan het werk te zien. In mei dit jaar lieten ze hun nieuwe album ‘Fenice’ op ons los, een stevig album dat lekker in de smaak valt. In alle stilte kwamen ze het podium op, maar snel werd het loeihard en stevig voor onze ogen. Een strakke show hebben deze mannen neergezet, die voor mijn part nog veel langer mocht duren. De mannen hadden er duidelijk zin in en het enthousiaste publiek ook!
Bersarin Quartett - Genoemd naar Nikolai Erastowitsch Bersarin, de ambivalente Kolonel-generaal, communist en eerste commandant van de (toenmalige) Sovjet-stad Berlijn. Op dunk!fest als kwartet, hoewel live in verschillende samenstellingen te zien, vooral in Slovenië, Polen, Tsjechië en (momenteel niet meer) Rusland. Uiteindelijk is dit nog steeds het project van DJ, muzikant, grafisch en audio designer Thomas Bücker die een complex muzikaal onderbewustzijn creëert dat gaat van minimalistisch tot bombast. Ik zag een volle theaterzaal al vroeg ik me steeds meer af of de mensen naar hier kwamen om even uit te blazen in de comfortabele zetels of weldegelijk voor de muziek. Nog maar voor een tweede keer op Dunk!: not my cup of tea, dus ben ik ook niet al te lang gebleven.
Lethvm - Voor mij geen onbekend volk, de mannen van Lethvm. Bruut geweld uit Wallonië. Al tijdens de soundcheck was duidelijk dat het een geweldig optreden zou worden. Een eerste Lethvm live ervaring voor mij. Met twee van hun albums in m'n platenkast kan ik wel zeggen dat ik fan ben van hun muziek. Ik keek er dan ook enorm naar uit om ze eindelijk live aan het werk te zien. Klonken ze ook even goed als op plaat? Zeker en vast! Ze stelden niet teleur! Ondanks de lange dag en de vermoeidheid die begon toe te slaan, hebben ze me volledig alert en enthousiast weten te houden. De post-metalband speelde een fantastische set die iedereen duidelijk wist te appreciëren. Het enthousiasme bij het publiek was dan ook bijzonder groot.
Big Brave - Zelden een band zo vaak getipt gekregen als Big Brave. Ze speelden onlangs al eens in België, maar ik kon er jammer genoeg niet bij zijn. Vanavond zou het dus wel gebeuren. Big Brave is geen makkelijke band. De muziek is log, de vocals zijn intens, en het vraagt (zeker op het einde van een drukke 2e festivaldag) heel veel energie om mee te zijn met hun verhaal. Het houdt ergens het midden tussen schoonheid en chaos. Iemand wegduwen en tegelijk willen omhelzen. Dat is de dualiteit van Big Brave. Maar je kan het ook zien als een opgave die beloond wordt. Net zoals het moment na een onverwachte bisronde waarop de bandleden overduidelijk aangeslagen zijn door de appreciatie van alle aanwezigen. Een mooie afsluiter van een lange, warme dag in de Balzaal.
The Ocean - En dan was het tijd voor de laatste show van de dag. En wat voor één. Niemand minder dan The Ocean mocht de vrijdag van Dunk!festival afsluiten in de concertzaal. Door de bisronde bij Big Brave kwam heel wat publiek pas later toe. Toch stond de concertzaal in een mum van tijd goed vol. Openen deed The Ocean met een klepper van formaat, namelijk het prachtige “Triassic”. Statisch blijven staan was voor mij alvast moeilijk. Ik had bij momenten zelfs bijna zin om te dansen. Een prachtige, dynamische set met een goedgevuld podium, een indrukwekkende lichtshow, explosieve muziek en een dolenthousiast publiek. Het wordt nu aftellen naar hun show in de Botanique in september.
dag 3 - zaterdag 28 mei 2022
Na 3 dagen het equivalent van de Mount Everest te hebben beklommen, begon de vermoeidheid en spierpijn door te wegen. Maar dan kom je opnieuw aan in De Vooruit en zit je meteen weer in die vibe van dankbaarheid. Want dat is wat deze afgelopen 3 dagen makkelijk samenvat. Opperste liefde van én voor de artiesten. Dus bij deze een petitie om vanaf nu het woord DUNK!baarheid te gebruiken.
Cranial - De eerste band op de laatste dag van het festival was eentje om je meteen wakker te schudden. Deze Duitsers hadden er duidelijk zin en het was echt wel de bedoeling om het laatste restje prut uit je ogen weg te blazen. Wat een sterke binnenkomer. Sommige mensen zullen misschien zeggen dat dit repetitieve post-metal was, maar in werkelijkheid was er in elk nummer wel iets te vinden dat je telkens opnieuw meenam in hun verhaal.
Outlander - 14u20 op een zaterdagmiddag, op de laatste dag van een festival. En toch was de Balzaal zeer goed gevuld voor deze 4 jongens uit Birmingham. Het publiek had overduidelijk heel veel zin in de originele aanpak van slowcore gemengd met shoegaze-elementen en een portie doom. Het voelde als even op adem komen van het ruigere gitaargeweld, terwijl je ook merkte dat er een atypische kant is aan hun muziek. En het enthousiasme van zowel de band als het publiek zorgde ervoor dat Outlander al vroeg op de dag voor een hoogtepunt zorgde van dag 3. Door de verschillende genres die Dunk! aanbiedt op het festival, ontdekken vele muziekfans nieuwe bands. Aan de respons van het publiek af te leiden, was dit zeker het geval. Outlander speelde volwassen, overtuigend, maar vooral met veel dunk!baarheid . Wat bevestigd werd toen de band achteraf zeker een foto wou met het publiek.
Coldbones - Wat had ik er naar uit gekeken om deze band live aan het werk te zien. Ik was vroeg genoeg op post om ook aanwezig te zijn bij hun soundcheck en zelfs daar was ik al onder de indruk. Je hoort met dus al komen: de lovende woorden zullen hier de pan uit swingen! Iets na 3 riep een computerstem ons op om naar het podium te komen. Vanuit de donkere lichten en mist zag je de drie mannen tevoorschijn komen in hun zwarte jumpsuit. De eerste magische noten van hun plaat ‘The Cataclysm’ klonken doorheen de volle concertzaal. Het enthousiasme straalde af van gitarist Jordan , maar ook drummer Max en bassist Nick lieten zich volledig gaan in deze set, die zowel uit rustige als opbouwende momenten bestond. Deze laatste namen evenwel de bovenhand en lieten de zaal knallen! Genoten heb ik, van begin tot eind en zelfs na de show was er tijd om met deze uiterst sympathieke kerels een praatje te maken aan de merchandise stand. Dat is dan ook één van de vele pluspunten aan dit festival, de gemoedelijke sfeer onder elkaar en de tijd en mogelijkheid die bands nemen om kennis te maken met hun fans!
Sagor Som Leder Mot Slutet - Misschien wel de ontdekking van het weekend. Een band die zonder schroom vijf verschillende genres kan verbinden in één nummer zonder dat het geforceerd klinkt of dat het samengeplakte ideeën zijn. Een reis die soms begint bij een stevige portie post-rock en dan verder evolueert in pompende en verpletterende post-metal, om vijf minuten later te vervellen in scheurende blackmetal met blastbeats tegen 100 km/u. Wat een ervaring en wat een ontdekking! Tijdens de show zag ik vele mensen naar elkaar kijken met een blik van "dit is fucking goed". Blijven ontdekken, dat is wat muziek zo mooi maakt. Je kan nooit zeggen dat je alles kent. En dan ben je daar in Gent, met een hoop gelijkgezinde zielen, en dan maak je zoiets mee. Een ervaring die nu diep in mijn hart zit. Sagor Som Leder Mot Slutet, wat betekent 'verhalen die tot het einde leiden', heeft een grote fan erbij. En ik was duidelijk niet de enige.
I Hear Sirens - Wat een band! Ze doen je wegdromen en nemen je mee naar een plek waar je voor altijd wil vertoeven. Het is zo een band die heel gemakkelijk de plaats naar je hart weet te vinden en je al dansend en dromend door het leven laat gaan. Het was een magische en strakke set, die de overvolle concertzaal liet zweven en dansen, en waarbij op ieders gezicht een glimlach te vinden was!!
Lubomyr Melnyk - De soloartiest en de profeet van de piano die de theaterzaal helemaal stil kreeg en de emoties de volle loop liet gaan. Een moment om al onze problemen te vergeten, zei hij zelf, en rustig te genieten. Daar is hij ook voor de volle honderd procent in geslaagd! Respect voor deze man!
Northwest - Een waar samenspel van beeld en klank. Speciaal was het wel. Northwest. Moeilijk te zeggen of het nu feeëriek was of eerder spookachtig. Met haar lange, witte gewaad en sierlijke, maar soms onheilspellende bewegingen zorgde de zangeres van Northwest ervoor dat het hele gebeuren indrukwekkend oogde. Deze visuele beleving combineert ze met een prachtige stem om bij weg te dromen. Betoverend bij momenten. Hoewel ik nog nooit van Northwest had gehoord, was dit voor mij de perfecte baken van rust tijdens al dat post-rockgeweld van de afgelopen dagen. Zitten, liggen, oren en ogen de kost geven en genieten maar.
Of The Vine - Wat een dromerige set van deze band (misschien daarom dat ze op tour zijn met It Was A Good Dream). Op het eerste gehoor zijn het lieve slaapliedjes, maar wie op de teksten focust, zal merken dat ze door merg en been gaan. Zo pijnlijk en hartbrekend bij momenten en dat vertaalt zich dan ook weer naar de muziek. Die scherpe randen die dan naar boven komen en je écht weten te raken. Kortom een duidelijk voorbeeld van stille waters met heel diepe gronden.
Long Distance Calling - Tegen 19 uur was de concertzaal voor ruim de helft gevuld. Allen klaar voor het aantreden van Long Distance Calling. Misschien heb ik té lang onder een steen geleefd, maar ik had nog nooit van deze band gehoord (sorry John!). Het zal waarschijnlijk aan mij liggen, want toen Long Distance Calling opkwam, werden ze onmiddellijk heel warm onthaald op luid applaus en gejuich. Overduidelijk heel wat fans aanwezig deze avond. Het publiek bleef toestromen en na enkele nummers stond de concertzaal toch voor 2/3 vol. Hoe meer ik nadenk over een treffende omschrijving van dit optreden, hoe moeilijker het wordt de gepaste woorden te vinden. Naar mijn gevoel heeft het wat weg van het geluid dat The Ocean produceert, met als grote verschil dat The Ocean werkt rond 'oerelementen' en dat ook hoorbaar is, terwijl het geheel bij Long Distance Calling meer futuristisch klinkt. Één ding was wel duidelijk: aan enthousiasme was er geen gebrek, bij zowel de band als het publiek. Skemer - Om 20 uur was het terug in de nok van De Vooruit te doen. De spieren in m'n benen begonnen stilaan wat weerstand te bieden, maar dat hield me niet tegen om nog maar eens een paar honderd trappen naar boven te huppelen (of misschien was het toch eerder kruipen dan huppelen). In de schemerdonkere Domzaal kennismaken met Skemer. Een project van Kim Peers en Mathieu Vandekerckhove. Wat als je een bepaalde beat in loop laat spelen, overgoten met dansbare synths en daarop Mathieu z'n ding laat doen met z'n gitaar. Dat aangevuld met de stem en bewegingen van Kim. Even bekroop me het gevoel geteleporteerd te zijn naar de new wave periode. I'm impressed. De Domzaal lijkt dit weekend dé plaats te zijn waar muziekliefhebbers en de als 'iets minder toegankelijk beschouwde muziek' elkaar vinden en raken. Allen op hun eigen manier genietend van elke seconde. Het was dan ook heel fijn om te zien dat de Domzaal goed gevuld was. Een optreden dat zeker en vast thuishoorde op dunk!festival.
threestepstotheocean - Deze Italiaanse bende had er zin in. Via hun sociale media had ik al gezien dat ze de tijd van hun leven hadden in Gent en dat was ook heel duidelijk op het podium. Zoveel energie. threestepstotheocean is zo een band die in de undergroundscene best wel veel erkenning krijgt. Hun latere slot op de dag klopte dan ook. Muzikaal zweefde het tussen energieke onweerswolken en de obligate zonneschijn door de wolken. Maar door de glimlach die af te lezen was op elk van de bandleden, wist je wie eigenlijk echt het zonnetje in huis was.
Year Of No Light – De Franse zeskoppige post-metalband bewijst dat er overduidelijk iets in het water zit in Frankrijk. Donderdag was het optreden van Bruit ? al fenomenaal, het recent uitgebrachte album van ‘Blut Aus Nord’ is fenomenaal en nu Year Of No Light. De band bestaat ondertussen ook ruim 20 jaar en klinkt misschien als een goed geoliede Peugeot, maar is des te meeslepender. Heel log en dreigend, boordevol subtiliteit die het boeiend houdt. Licht en duisternis tegelijk kunnen voortbrengen is iets wat niet voor veel bands is weggelegd, maar Year Of No Light bewees dat het mogelijk is. En aan de reactie van het talrijk afgezakte publiek in de concertzaal te merken, was ik zeker niet de enige enthousiasteling.
Eleanora - Het driedaagse Dunk!festival liep stilaan op z'n einde. Uiteraard werden deze drie dagen afgesloten met een fantastische knaller, namelijk Pelican. Maar daarvoor was het eerst de beurt aan de mannen van Eleanora om de Domzaal volledig omver te blazen. De pannen van het dak spelen zou bijna letterlijk geïnterpreteerd kunnen worden. Het is geen geheim dat ik grote fan ben. Alweer een Belgische topper van formaat. Post-metal van een hevig kaliber. Een band die ook live telkens een steengoede set weet te spelen. Iets wat het publiek in de behoorlijk gevulde Domzaal zeker kan bevestigen. Ook al heb ik Eleanora al verschillende keren zien optreden, 45 minuten was (te) kort. Ze blijven me telkens verbazen. Wie hen niet kent: een absolute aanrader voor wie van hevige post-metal houdt.
“Voor Immanu El en Pelican moesten we helaas passen wegens compleet op! Onze excuses aan beide alsook aan hun fans.”
Pelican review 2016 @dunk! Dunk!festival 2016 – Postrock, postrock en nog eens postrock (musiczine.net)
Met dank redactioneel - Brothers In RAW
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2493-dunk-festival-2022
Organisatie: Dunk!festival + VIERNULVIER (Vooruit), Gent
Les Nuits Botanique 2022 - DIIV + The Waltz - Verschroeiende pieken maar ook kabbelende vlaktes
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Chapiteau)
Brussel
2022-05-15
Jérôme Bertrem
DIIV, een band met heel wat achtergrondverhalen, is eerder spaarzaam met releases. Na ‘Oshin’ (2012) en ‘Is the Is Are’ (2016) zocht voortrekker Zachary Cole Smith actief de samenwerking op met zijn overige bandleden. Dit resulteerde in het eerder innemende ‘Deceiver (2019)’. Hun nieuwste langspeler mag dus al een tijdje uit zijn, nu kregen ze pas de kans om die aan een Belgische publiek voor te stellen.
Met al wat StuBru-airplay, een selectie voor de Nieuwe Lichting en debuutplaat ‘Looking-Glass Self’ (2022), werkt The Waltz gestaag aan hun doorbraak. In een te korte set van 40-minuten brachten de vier West-Vlamingen ruige stoner die nu eens meer naar grunge aanleunde en dan eens meer naar sludge. Vergelijkingen met Hickey Underworld, Millionaire en Dirk zijn alvast niet vergezocht. Al in "All the Rage" schopte de frontman al schreeuwend de zondagse sloomheid uit ons lijf. Een koud kunstje die hij op afsluiter "Egocide" vlekkeloos overdeed. De gekke basseffecten en bij momenten de dito lyrics bij onder andere “Charlie Cello” en het singlewaardige “Flowers” maakten dit een boeiend opening act. Een band om in de gaten te houden dus!
Setlist The Waltz: All the Rage - Ulterior Motives - Dicktator - Necessary Evil - Charlie Cello - Flowers - Enter the World - Shadenfreude - Egocide
Na zelf de soundcheck te hebben gedaan kwamen de vier shoegazers van DIIV rustig het podium op. “(Druun)” tevens ook de opener uit hun debuutplaat ‘Oshin’ (2012) diende als herkenbare opwarmer. Zij die wat versuft waren door de warmte, werden meteen wakker geschud met de daaropvolgende “Past Lives”. Voor het eerst was daar Zachary Cole Smith met zijn dromerige shoegazing zang die doorheen de avond helaas niet even scherp bleek te zijn. Toepasselijk in de broeierige tent was een indrukwekkende “Under The Sun” dat live zeer intens gespeeld werd. Met de opzwepende grunge gingen we al collectief wat uit de bol.
De vermoeide indruk die we initieel hadden werd bevestigd door de Amerikaanse band aangezien deze avond de eerste stop was van hun Europese tournee. Voor de nieuwe rustige nummers bleek die vermoeidheid hen parten te spelen. “Like Before You Were Born” startte als een dromerig wiegeliedje maar de snedige noisy gitaarsolo hield ons wel nog alert. “Skin Game” en “Between Tides” brachten ze daarentegen met een matige intensiteit waardoor hier en daar enkele toeschouwers wat verdwaald rond tuurden.
Op tijd grepen de protagonisten terug naar oud materiaal met “Sometimes”, een verschroeiende “Doused” en “Loose Ends”. Het omvergeblazen publiek had met dit hoogtepunt nog voldoende energie over om enthousiast vreugdekreten uit te slaken.
Daarna zakte het viertal helaas terug wat op de vlakte met “Taker”, “For the Guilty” en “Horsehead” (denk aan My Bloody Valentine) die ondanks de mindere hevigheid, ergens nog wel interessant waren. Heel verrassend en een laatste hoogtepunt van de avond was het nieuwe beukende “Blankenship”. In een onverwachte encore kregen we nog een halfslachtige “Dust” te horen waar Smith helaas even de lyrics kwijt was.
Niet alleen had de band last van die vervelende jetlag, maar ook zochten ze naar een goed evenwicht tussen de intense oorsuizende oude songs en hun nieuw bedeesder materiaal.
Toch kon dit het gros van de muziekfans niet deren en genoten ze dan ook voluit het hele concert door.
Setlist DIIV: (Druun) - Past Lives - Under the Sun - Skin Game - Like Before You Were Born - Between Tides - Sometime - Doused - Loose Ends - Take Your Time - Taker - For the Guilty - Bent (Roi's Song) - Horsehead - Blankenship - (Encore:) Dust
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1983-diiv-15-05-2022
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2022 - Wet Leg - Het potentieel is er
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Grand Salon)
Brussel
2022-05-15
Erik Vandamme en Johan Meurisse
Ada Olda, Water From Your Eyes en Wet Leg - Drie bands met groeipotentieel
'' Ada Oda is een nieuwkomer in de Brusselse scène die uptempo rock maakt die de zelfverzekerde postpunk van de jaren tachtig combineert met melodieuze Italiaanse accenten.'' lezen we in de biografie over de band Ada Olda (***1/2) . De combinatie van postpunk en de kenmerkende Italiaanse accenten, zorgen uiteraard voor een lekker aanstekelijk en opzwepend geheel. Een adrenalinetoot van jewelste hadden we in het begin van de set. Daarna verslapte het spijtig genoeg wat . Toch behielden ze de aandacht , gezien we hier te maken hebben met jonge getalenteerde muzikanten , die muzikaal scherp staan en een zangeres die haar Italiaanse roots verbindt aan Siouxsie en Kate Bush. De interactie bleef echter iets te beperkt. Band met groeipotentieel …
Interactie is er dan wel met Water From Your Eyes (****) . Muzikaal messcherpe uithalen, met een beweeglijke frontvrouw die als een wilde furie tekeer gaat, zorgen hier voor een aangenaam feestje. De band heeft al z’n vijfde plaat uit, 'Structure', eentje met postpunk, krautrock en synthpop. Live soms wel overstuurd en met erupties, maar het kleurt de sound. Rachel Brown schreeuwt zich de longen uit het lijf en hitst het publiek op. Water From Your Eyes heeft een voldoende eigen identiteit en overtuigt. Hun diverse aanpak sierde en ze werden goed onthaald door het publiek.
Wet Leg (****) is net als Dry Cleaning een van ‘de nieuwe hypes’. De Britse indierockband rond Rhian Teasdale en Hester Chambers, heeft met “Chaise longue” en “Wet dream” al meteen twee hits op zak in het circuit. De speelse, los ontspannende aanpak siert . We zitten hier in het straatje van ladies bands als Sleater-kinney, The Breeders , Throwing Muses, Belly, Whale en Daisy Chainsaw . Back to the 90s met deze twee frontladies. En met een link naar Billy Nomates, Courtney Barnett en onze Belgische generatie Ila , Bluai.
In de uitverkochte Grand salon werden ze sterk onthaald en dat deed hen meer dan deugd . Live zijn ze met vijf en hoewel de sound wat rommelig, ongeïnspireerd klinkt, zeker in het eerste deel van de set , haalt de melodie en sympathie het . Het rammelt en da’s goed. Verbaasd zijn ze eigenlijk zelf wel van de respons.
Vlotjes ging het kwintet door hun klein uur durende aangename set. Jeugdige nonchalance. Het spelplezier druipt er van af, een snedige gitaarloop en een diepe bas zetten in , dan wat meer gitaar en drums bovenop, simpel , eenvoudig, goed, treffend. Catchy energiek dus. “Being in love” vat aan. Al snel volgde een van hun hits, “Wet dream”. Spontaan speels hotsen we doorheen de set, van bedeesd naar zelfverzekerdheid; homogener , boeiender klinkt het naargelang de set vordert, opgehitst door een enthousiast reagerend publiek. Sommige nummers gingen erin als zoetenkoek . “Chaise longue” was dan ook de perfecte afsluiter met explosieve erupties en een nosie conceptje.
We zagen dus vooral een band met een zeker potentieel, maar compleet bevestigden ze nog niet , maar dat zal hen worst wezen . Met wat humor vingen ze het goed op, relativering is hen niet vreemd.
Indierockbop, feestmuziek voor sombere mensen, lazen we, maar eentje die fluitend door het leven stapt …
Setlist: Being In Love //Wet Dream//Supermarket//Piece of Shit//Primo Skin//Too Late Now//Obvious//Oh No//I Don't Wanna Go Out//I Want To Be Abducted (By a UFO)//Ur Mum//Angelica//Chaise Longue
Neem gerust een kijkje naar de pics
Water from your eyes
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1976-water-from-your-eyes-15-05-2022
Wet Leg
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1974-wet-leg-15-05-2022
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2022 - Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs - Complete Chaos, een chaos A.D.!
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Orangerie)
Brussel
2022-05-13
Erik Vandamme
Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs, gestileerd als Pigs x7, zijn een Britse rockband uit Newcastle-upon-Tyne (2012). Hun debuutalbum, ‘Feed the Rats', werd in 2017 uitgebracht op het Britse label Rocket Recordings. In 2018 verscheen hun tweede plaat 'King of Cowards', door The Quietus beschreven als een ‘epische plaat’. In april 2020 bracht de band hun derde uit, 'Viscerals'. Een LP met live tracks, ‘Off Cuts’, werd uitgebracht in november 2020 via de platenzaken van Rough Trade.
Live tekent dit gezelschap voor een hypnotiserende waanzinnige set, een chaotische totaalbeleving dus.
De support acts zijn te situeren in hetzelfde hoekje … DITZ (***1/2) is een veelbelovende band die postpunk, punk en avant-garde aan elkaar breidt. Ze brachten onlangs hun debuut uit 'The Great Regression' . Lees hier , ''The Great Regression' is een overdonderend debuut van een nieuwe band die meteen zijn plaats heeft veroverd in een nieuwe Britse lichting van noise-punk bands.''
Een melodieus agressieve sound hoor je, en als een wervelwind gingen ze tekeer, De band heeft nog groeimarge , maar wist meteen onze aandacht te trekken met dit geluid. Sterk begin !
Een pak mensen waren er vervolgens voor STAKE (****) . Hier in Vlaanderen is het clubcircuit meteen warm voor het combo , in het Brusselse moet het nog groeien, hebben we de indruk … Geen nood , STAKE gaf zich ten volle , zoals steeds. Brent en C° gaan gretig te keer en het spelplezier druipt er van af. Een set als een pletwals , de ene vuurbal na de andere om compleet uit je dak te gaan. Wat een energie , dynamiek, kortom, STAKE wist hier z’n publiek moeiteloos te overtuigen met deze gebalde, overweldigende sound. Sjiek.
Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs (****) is dan de overtreffende trap , zowel in z’n groepsnaam als in de sound … Een hypnotiserende waanzinnige set speelden ze , een chaotische totaalbeleving ervaarden we.
De frontman was een wildeman ‘first class’ , alsof hij de eerste rijen wou verscheuren. Een vleugje humor is niet veraf . Het relativeert hun overweldigend, schurend geluid en doet het angst van wat we zien en horen wat wegebben.
De muziek van Pigs, (x7) moet je letterlijk ondergaan. We lieten ons, headbangend, probleemloos meevoeren in de rollarcoaster van krakende, piepende en horendol makende geluiden. De dreigende vocals zweefden erover heen:
De opgekropte frustraties en woede worden volledig weggespoeld bij een band als Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs, Pigs , het is de ideale uitlaatklep en remedie van hun muzikaal avontuur. Een chaos A.D.. Heerlijk therapeutisch genietbaar …
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2022 - Robbing Millions XL + Gut Model - Zalige potpourri van indrukwekkend catchy jazz-ensemble
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Rotonde)
Brussel
2022-05-13
Jérôme Bertrem
Van indie artpop verveld naar psychedelische jazz met catchy hooks. Dat is de evolutie die Robbing Millions onder leiding van Lucien Fraipont de afgelopen jaren heeft ondergaan. Na zijn laatste plaat ‘Holidays Inside’ (2021) heeft hij heel wat nieuws in petto. We mochten ons in de Rotonde dus verwachten aan een mix van oud en nieuw in een XL-kleedje.
Als voorprogramma raasden de lokale jonge helden van Gut Model aan een verschroeiend tempo door hun speeltijd van een half uur. Acht strakke nummers van verschillende pluimage schoten ze zonder op adem te komen zo het publiek in. Terwijl de eerste twee nummers strakke kraut waren met een randje coldwave veranderde dat halfweg naar post-punk of zelfs psychedelic rock. Met die rijke bagage en de vele instrumentenwissels klonk het vijftal nu eens donkere Talking Heads en dan eens uptempo Television of Shame. De geoliede machine had geen frontman of -vrouw nodig, want elk bandlid nam eens de zang voor zijn of haar rekening. De catchy afsluiter was opnieuw van een ander en rustiger genre, maar dit paste perfect op wat nog zou volgen met RM.
De fameuze opstelling van Robbing Millions waarbij drie extra gastmuzikanten net zorgden voor dat XL-gehalte, beloofde heel wat goeds. De introwaardige “Overdry”, gebracht door de kerngroep, was net als hun vorige concert in Brussel – lees hier https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/84428-robbing-millions-movulango-eclectische-behendige-en-sympathieke-roversbende ) de binnenkomer, maar nu werd die wat luider, strakker en toch ook speelser gebracht. De mannen van RM hadden er duidelijk zin in.
Side-note: het projectiescherm zorgde ook voor een vrolijke en kinderlijke toets, alhoewel ze duidelijk meer hadden nagedacht dan de doorsnee kleuter over het kleurrijke knip- en plakwerk. De drie extra muzikanten kwamen de bende vervoegen voor “White Sun”. De volle sound van dit nummer, wat begon met een gekke uptempo maat, ging vlot over naar rock, werd tussenin gespekt met een indrukwekkende saxofoonpassage en eindigde met een psychedelische ontrafeling.
In vergelijking met voorgaande (niet-XL) passages, zorgden de extra bandleden dat sommige nummers nog beter de opgenomen versie benaderden. Zo zong de tweede gitarist in “Camera” de parlando passages die op plaat net voor dat tikkeltje extra zorgen.
Het was toen duidelijk dat telkens oud en nieuwe materiaal op elkaar volgde. Slimme zet van Fraipont en de zijne om het zo steeds boeiend en toch herkenbaar te houden. “Believe Her” was ondanks het aanstekelijk riedeltje enorm gelaagd met reggeatoetsen tot zelfs noisy rock elementen. Het publiek was al goed mee met het verhaal en dat was hoorbaar tijdens het strak gebrachte “Family Dinner”, waar niet alleen muziek maar ook veel vreugdekreten hoorbaar waren. Het dromerige doch complexe “Rave Party” dreigde door het moeilijke tempo en asynchrone gitaarspel toch af te steken, maar hier nam de band het publiek goed op sleeptouw.
Veel lof ook voor de overige muzikanten die elkaar blindelings aanvoelden en hun skills met de grootste eenvoud brachten. De strakke bespeelde koebel was in “Mecanique Ondulatoire” de metronoom voor het geheel van het te gek ineengestoken muzikaal lappenstukje. Even doken we in een western met “Docteur”, waar nadien het publiek wat junglegeluiden loste. Op uitnodiging van de frontman mochten we voor de gekke geluidenboel van “Tiny Tino” ons volledig laten gaan. Elk nummer werd oerdegelijk gebracht, maar “Elastic” klonk door de vele solos (nu eens op de keys, dan op de sax en finaal op de gitaar) als een waar experimenteel jazz-nummer.
Nog explosiever was het indrukwekkende “Chine Imperiale” waar de fluitiste vlot wisselde naar haar saxofoon. “One of a Kind” diende als rustpuntje om dan met “Negative Blond” flitsend de reguliere set af te ronden.
Robbing Millions XL trakteerde ons nadien nog met een drieluik waar uiteraard “Have Tea” op veel enthousiasme kon rekenen. De beelden van de surrealistische videoclip, zouden zó kunnen gepast kunnen hebben op de achtergrond. Als afsluiter toverde het vaardige zevental “Magicians” vlotjes uit hun kokers.
Robbing Millions toonde vanavond de richting waar de band verder in wil gaan. De potpourri van experimentele op jazz-gebaseerde songs met catchy passages klonk dansbaar, doordacht en goed in balans. De toevoeging van drie extra muzikanten zorgde live voor dat tikkeltje meer. Het maakte ons alvast benieuwd hoe Fraipont en kompanen deze intense live-ervaring verder zal zetten.
Setlist : Overdry - White Sun - Camera - Believe Her - Family Dinner - Rave Party - Mecanique Ondulatoire - Doctor - Tiny Tino - Elastics - Chine Imperiale - One of a Kind - Negative Blond - Mont de Piété - Have Tea – Magicians
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2022 - BRNS - Wat een energiebom over ons heen …
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Orangerie)
Brussel
2022-05-12
Erik Vandamme
We keren even terug in de tijd … BRNS Pukkelpop 2013. De Brusselse band - ontstaan in 2010 - stond aan het begin van hun carrière, maar wist ons al compleet te overtuigen met een verschroeiende set. We schreven toen'' De versmelting van de muzikale arrangementen en hun beweeglijkheid zorgden ervoor dat het publiek, ondanks de hitte, prompt aan een stevig dansje begon. BRNS gaf een stomend concert waarop je bezwaarlijk stil kon blijven staan. Veelbelovende band”.
Ondertussen heeft BRNS een lange weg afgelegd. Met het vorig jaar in oktober uitgebrachte 'Celluloid Swamp', (dat ze eindelijk nu ook live kunnen voorstellen), slaat de band deels een andere weg in, zonder hun roots te verloochenen. Het is 'een plaat waarop de leden meer bevrijd, creatief en zelfs dadaïstisch dan tevoren klinken.' , staat te lezen in de biografie op de website. Benieuwd naar het huidig live karakter …
Op opener TUKAN (****1/2 ) was de zaal zelfs al heel goed gevuld. Dit Brusselse gezelschap brengt percussie met elektronische muziek, die lekker aanstekelijk klinkt. De opzwepende sound behoudt de aandacht van het publiek. Ze betrekken nauw hun publiek bij hun muziek. Ook al worden wat clichématige trucjes gebruikt, TUKAN slaagt in een leuk feestje. Geen vocals , enkele de instrumenten!. "Met een analoge benadering gebruikt TUKAN de codes van de elektronische muziek en leveren ze een krachtige performance op het podium. " We kunnen het alleen maar bevestigen!
Na de overtuigende support , tijd voor BRNS (****) - die muzikaal aanknopingspunten heeft. De leden weten elkaar aan te voelen en laten een volwassen indruk na. Helaas ging het spelplezier een beetje verloren, en sloop er routine doorheen de set. De interactie was heel beperkt. Als drummer/leadzanger was het inderdaad moeilijk de beweeglijkheid over te brengen . Maar niet getreurd , de muzikale energiebommetjes waren helend, en verder aanstekelijk en opzwepend van aard … De nieuwe songs klonken als zoete broodjes, en laten een band horen die graag zijn comfortzone durft te verlaten. Op die manier wist BRNS ons meer dan voldoende te overtuigen.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanisque )
Nederlands 
Français 
