Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 1 - donderdag 29 juni 2023 - Enjoy the feeling
Rock Werchter 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-29 t-m 2023-07-02
Johan Meurisse
Rock Werchter brengt verschillende generaties samen, danst, popt en rockt. Rock Werchter heeft aandacht voor de gerespecteerde waarden, artiesten, opkomend talent en Eigen Werk. Het festival klinkt vertrouwd, leuk, gezellig, aangenaam en spannend. Het is en blijft Vlaanderens meest prestigieuze festival.
Rock Werchter is en blijft een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands en stijl op na. Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek dus!
Vier dagen muziekbeleving in al z’n aspecten. Liefde en Muziek, het maakt het festival universeel, streven naar gelijkheid, gelijkwaardigheid, samenhorigheid en respect.
Quality time en beleving op een festival … Een dikke 10 voor gezelligheid en sfeer. Iedereen moet zich comfortabel voelen met bankjes, zitjes, shelters, eet- en bar gelegenheden, mooi aangepast qua inrichting, inkleuring om rustig weg te keuvelen …Meer dan muziek, ook comfort, rust- en genietplek.
De muziek won na die vier dagen. De headliners waren op post en elk op zich gingen ze er gemotiveerd, enthousiast tegenaan. De Belgische delegatie was goed vertegenwoordigd. Chrsitine en the queens, Rosalia waren uniek, geen band rond zich, enkel de performance die telde.
Rock Werchter was volledig uitverkocht, met maar liefst 88000 bezoekers per dag.
Keuzes moeten worden gemaakt … Festival meer dan ooit … Meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor bezoekers, meer mooie momenten … De grote tenten in een prachtige outfit. Sjiek. Qua inrichting tenten had vooral the barn nog meer ruimte en leek qua opbouw als een Sportpaleis. Ook the slope werd vernieuwd.
Minpunt, hoe kunnen we ervoor zorgen dat er voor iedereen een totaalbeleven kan zijn om zijn favoriete artiest te bewonderen. Benieuwd hoe het kan aangepakt worden …
Rock Werchter 2024 is er van donderdag 4 tem zondag 7 juli 2024. You Rock Werchter.
Summers starts here - Een overzicht van ons parcours - Cheers
Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 1 - donderdag 29 juni 2023 - Enjoy the feeling
Het is altijd fijn vertoeven tussen opkomend talent, artiesten en gevestigde waarden die de moeite waard zijn. Iggy weet iedereen moeiteloos te omarmen, net als het opkomend talent Gayle met haar ‘abcdefu’. Mumford and Sons eren Stromae, Röyksopp tekent voor ‘midnightsummermusic’ en Anna Cavi gromt.
Op Belgisch vlak knalde dansfenomeen Charlotte de Witte iedereen omver, Warhaus huiverde en Compact Disk Dummies swingde. Wat een afwisseling in overtuigende sets.
Al meteen hadden we een knaller. Onze eigen Compact Disk Dummies van de gebroeders Coorevits zetten de boxen van de mainstage onder spanning . Hun popeletronica krijgt een Soulwax nite version en 80s discotheca jasje aangemeten, wat meer beats, elektrokitsch en resonantie betekent, opgehitst door percussie en een koebel. Denk maar even aan de 80ies Lime en Michael Zager Band, die nu door de CDD molen wordt gehaald. “There’s no sex without you”, de nieuwste single van het komende album, was de aanzet van hun party. Lennert is een podiumbeest, is overal te vinden, krijgt het publiek mee, prikkelt de dansspieren en zorgt ervoor dat de handjes de lucht ingingen . Mooi om te zien hoe het reeds talrijk opgekomen publiek wordt meegezogen in “satellites”, “cry for me” , “holy love”, “i remember” , “girls keep drinking” en “the reeling” . De kaart van de ambiance werd hier getrokken voor een festival. Dit zat snor. CDD staat nog op Pukkelpop en is het najaar te zien in het clubcircuit.
The Mary Wallopers is een uitgebreid combo uit Ierland en komen af met een mengeling Ierse folkpop. De instrumenten liegen er niet om; een akoestische gitaar, banjo, accordeon whistle en drums tekenen een ontspannende, aanstekelijke, zwierige als innemende, dromerige sound . Zij houden hun publiek bij de leest en willen dat iedereen die hen wil ontdekken, zich amuseert. Amicale band, leuke set. The slope werd mooi op die wijze in z’n nieuwe look gedoopt.
De Britse Anna Calvi spant en scherpt de gitaar in haar materiaal. Live aangevuld met drums en keys brengt het trio, allen in t zwart gekleed, een huiverende rocksound. Er zijn de rauwe, hoekige, snedige gitaarvariaties, - capriolen die centraal staan, naast haar rauwe, diepe en hemelse hoge vocals, die een opera effect hebben. Het bromt, knauwt en klinkt koel als pakkend, gevoelig. Ergens borrelt het oude PJ Harvey op. We kregen greep van haar ruime tienjarige carrière met nummers als “hunter”, “wish” , “indies of paradise” , “suzanne & i”, “i’ll be your man” en haar doorbraak “desire”. Live sterk alternatief overtuigend; het leek wel een fatalistische soundtrack, gehuld in een rode gloed, die beter in de Klub tot zijn recht kwam.
Andere koek hadden we met het Amerikaanse tieneridool Gayle in een volle Klub (eerlijk gezegd, zij stond beter in the barn en had beter haar plaats geswitcht met Anna Calvi). Haar rockende meezingbare hit ‘abcdefu’ is in het geheugen gegrift van de jongeren. Ze wist vorig jaar op Pukkelpop al de hartjes te veroveren en bewees meer dan een eendagsvlieg te zijn .
Live is het een sympathiek grungy punkpoptrio die liefde, samenhorigheid opwekt en streeft naar gelijkwaardigheid. Openers “everybody hates me” en “ur just honey” waren er ‘boenk’ op en stonden garant voor een leuke, frisse set. Het scheurde soms wel , o.m. op die Paramore’s cover ‘misery business’. Gayle, in oranje kleed en met een knaloranje gitaar, voelde zich duidelijk in haar sas. Het eenheidsgevoel was duidelijk, de gsm lichtjes gingen aan en fonkelden. Elk nummer werd warm onthaald .
Middenin de set werd het ietwat rustiger, sfeervoller. Op Morissette’s ‘you oughta know’ werd het gaspedaal opnieuw ingedrukt. De instant klassieker werd door duizenden kelen meegeschreeuwd en was een mooie afsluiter van dit rockconcertje .
Uiterst genietbare, sfeervolle indie-synthpop, met een funky groovy, kregen we van het Amerikaanse King Princess , die hier enige airplay had met ‘1950’; het dromerige nummer is de basis van de set. We werden rustig meegesleept in die muzikale wereld zonder al te veel punch, af en toe was er wel een adrenalinestoot, een snedige partij om het boeiend te houden, o.a. ‘i hate myself i want to party’, ‘prophet’, ‘hit the back’ en ‘Ohio ‘. King Princess klonk aangenaam, maar had weinig verrassends te bieden.
Militarie Gun is een van de opkomende posthardcore bands. Muzikaal hadden we hier meer college rock met scherpe gitaarpartijtjes en noisy golven. In uitleving subliem, de punky attitude is er, maar de (schreeuw) vocals hadden wat rust nodig, gezien ze onvast, hees klonken. Ze gingen er wel voor, op het laatste nummer ‘big disappointment’ ging de frontman zelfs het publiek in, maar er was niet direct sprake van een echt rockfeestje.
Een andere filmsoundtrack ervaarden we van Warhaus, het project rond Maarten Devoldere van Balthazar, die met ‘ha ha heartbreak’ al aan plaat drie is. De songs in de set zaten verdomd echt goed in elkaar. De donkerte intrigeert door die grauwe (zeg)zang en de sound, die huivert, prikkelt en iets mysterieus heeft; dit is pop noir cabaresk op z’n Cave/Arno/ Gainsbourg die verslavend inwerkt. Een aanhoudend intens broeierige spanning weet het vijftal te creëren, dit door de aanzwellende partijen, de gitaarlicks, - getokkel en de grooves. Het klinkt uitermate bezwerend. Elk instrument kreeg voldoende ruimte en zeker de verdwaalde trombone blazer partijen. Toegegeven we missen Sylvia’s sensuele erotiserende danspasjes, maar het werd muzikaal goed opgevangen en gecompenseerd.
Een beklijvende set , met een rits pakkende sterke nummers, ‘control’, ‘desire’, ‘the good lie’, ‘love’s a stranger’, ‘time bomb’ en ‘it had to be you’.
Innemend was het solo gebrachte ‘fall in love with me ‘. Erg origineel en creatief was het instrumentale ‘beaches’, dat mooi uitgediept werd en knalde. Elk instrument kreeg voldoende ruimte met de deels vervormde blazersectie. We werden meegezogen in een bedje van groove. De looplamp die Maarten richtte op elk van hen, maakte het nog aparter en unieker. Ergens kwam in die funkende groove Soul Coughing dwarrelen.
Warhaus was ijzersterk en eigent zich in zaal of tent een plaatsje op naast Balthazar.
De Britse singer/songwriter Sam Fender mag zijn set op de mainstage duidelijk geslaagd noemen. De gitaarpop intrigeert door zijn twinkelend gitaarspel en zijn charmante, emotievolle vocals. De band is goed ingespeeld en muzikaal zet hij zich tussen The Killers en Bruce. Meteen goed waren ‘will we talk’, ‘the borders’ en iets verderop ‘get you down’. De keys en de blazers gaven kleur. The Boss werd geëerd , ‘dancing in the dark’, solo aangepakt, enkel de man en z’n elektrische gitaar. In de meer dromerige, sfeervolle nummers komen we War On Drugs tegen, muziek voor in den otto. De aandacht blijft behouden met sprankelende afsluiters ‘seventeen going under’ en ‘hypersonic missiles’.
Sam Fender mag gerust zijn, hij , de band en het publiek zaten op dezelfde golflengte …
Ruimte om totaal los te gaan op elektronische beats en dance was beperkter op Werchter. Maar de DJ set van Charlotte de Witte zal in het geheugen gegrift zijn. Ze wist een perfecte set, show neer te zetten en gaf iedereen het nakijken. De sound, de beats, de trance (knipoog naar de new beat en 90s euro dance), de overgangen, de projecties, de lichteffects en de lasers zaten perfect in elkaar.
Er was evenveel volk binnen als buiten. Charlotte is de hype in technolandschap en door de afwezigheid van Stromae stond ze wel beter op de mainstage, maar de vibe moest eerst voelbaar zijn in een zaalconcept. Ze zorgde voor de ideale rave party, weliswaar legaal in de schuer (barn). ‘Voel je vrij , energiek en wild’ op deze tunes . ‘Overdrive’, ‘reflection’, ‘come on dance with me’, ‘touch me’, …, dit was een ‘universal nation’ op z’n best, een uur lang dansmoves, een verademing los van al die andere genres, eventjes weg van de (harde) realiteit.
Bekomen van al die beats’n’pieces, konden we iets later van het muzikaal talent van de Scandinavische Aurora genieten, die de electropop van Lorde en Florence & the machine, in een ijzig, donker als liefdevol dansbaar kader bracht. De Noorse elf, met haar frêle, hemelse vocals, kronkelt zich moeiteloos door de nummers heen in haar danspasjes en doet de hartjes sneller kloppen op ‘queendom’ en doorbraak ‘runaway’. Samenhorigheid was het sleutelwoord door de gevonden regenboogvlag en de happy birthday van de zus van haar gitariste. Een positive vibe was te voelen tussen Aurora en haar publiek. De synthpop kreeg forsere beats aangemeten op ‘running with the wolves’ en ‘cure for me’, die de positiviteit alleen maar ondersteunden.
Rockn roll will never die … Eén van die survivors is Iggy Pop die rockt en danst over de verschillende generaties heen. Uniek dat hij er nog steeds staat op z’n 76ste , mankend weg, met z’n gerimpelde, kronkelende lichaam. Zijn huidige platen hebben nog deels dat stevig vunzig, zompig randje van The Stooges als van z’n eigen werk. Hij wist al eens na de corona Gent Jazz te verbleken met een jazzy component. En die component zat ‘em in z’n band, uitgebreid met blazers en Hammond, die het ‘old fashioned’ materiaal friste en kleurde.
De set behield z’n ‘raw power’ als weleer met een Iggy in de spotlights, hij is aan alle kanten van het podium te zien, zoekt z’n publiek op en sleept hen moeiteloos mee in zijn verhaal.
Hij schopt ons meteen naar die jaren 60-70, ‘five foot one’, ‘raw power’, ‘gimme danger’ en classics ‘the passenger’ en ‘lust for life’, die luidkeels worden meegezongen. De gitaren gieren, zwieren. ‘I m sick of you’ is ietwat een rustpuntje, maar wordt explosiever om dan terug sfeervoller te klinken in wat Doors psychedelica. Het gaspedaal wordt weer ingedrukt, energie en opwinding op z’n best met ‘search & destroy’ en classic ‘I wanna be your dog’. Iggy is een icoon , a real wild (old) child, die we hier op deze aardbol nog even moeten koesteren en niet denken dat dit één van z’n laatste optredens kan worden …
Het Noorse elektronica duo Röyksopp gooide de handdoek in de ring in 2014, maar vond elkaar terug in 2022, met maar drie albums intussen, de ‘profound mysteries’. Vanavond kregen we een DJ set van aangename, meeslepende, zalvende, dansbare elektronica. De twee hebben hun gastvocalistes (van op plaat) mee op tape (o.m. Robyn) en worden op het podium omgeven van dansers, danseressen, die ons verrassen met uitbeeldingen en synchrone pasjes. Visueel interessant. De twee hitsen het publiek op met hun ‘warme kleuren elektronica’ door een dynamische opbouw, aanzwellende synths en percussie, die de ritmiek oppompen. Het Röyksopp symbool siert op het achterplan. We worden meegevoerd in hun heerlijke betoverende wereld die allesbehalve koel klinkt. ‘Moument’, ‘running to the sea’ , ‘what else is here’ en ‘do it again’ behoorden tot de smaakmakers. Spijtig genoeg geen ‘eple’.
Feel the love of their dance house music, lazen we, dit is ‘midnightsummermusic’.
Een geslaagde fijne return, misschien de volgende keer live met enkele gastvocalistes uit Scandinavië.
De overstap naar Mumford and Sons moesten we even gewoon worden. We konden na de set van Röyksopp hen nog een deel live horen. Van folkrock evolueerden ze naar een meer mainstream rootspop band tot de verschillende genres elkaar opnieuw vonden in een evenwichtig geheel.
Mumford and Sons waren hier nu de afsluiter, gezien Stromae om gezondheidsredenen zijn verdere tour moest cancellen. Ok, qua genre vinden ze elkaar niet direct maar Marcus Mumford aarzelde niet en gooide een visje naar onze Brusselse maestro in de elektronische muziek.
De happy feelings waren er alvast toen we aansloten op ‘roll away your stone’, ‘the cave’ en verder was er het explosiever gitaargejengel van ‘delta’ en ‘the wolf‘. In het begin van de set waren ze meteen op scherp met ‘Babel’, ‘little lion man’ en ‘guiding light’. De band vindt elkaar opnieuw sinds hun return in 2019, ze hebben er terug goesting in, steken er emotie en opwinding in, zorgen voor voldoende afwisseling en stralen samenhorigheid uit; ondanks een dipje in songkeuze, geven ze in een handomdraai er terug een zwierige, frisse draai aan. De ontlading was groot op het afsluitende ‘I will wait’, die met een Stromae outtro definitief de eerste dag van Werchter besloot.
Mumford and Sons heeft momenteel niet meer die classics van vroeger, maar is een band met een live gevoel, die inspeelt op z’n publiek.
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter