Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 4 - zondag 2 juli 2023 - Muzikaal van alle markten thuis
Rock Werchter 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-29 t-m 2023-07-02
Johan Meurisse
We kregen overtuigende shows van de afsluitende acts op de twee grote podia . Een brede smaak werd geapprecieerd en theater, performance, zelfs zonder een band, vond zijn ingang .
Het Ierse Inhaler rond de zoon van Bono is een graag gezien band in België, en hebben hier in ons landje al een pak concerten achter de rug in hun jonge carrière . Hun melodieuze, aanstekelijke poprock siert met doorbraak ‘my honest face’, en die lijn hebben ze eenvoudigweg doorgezet …
We wilden ons reppen om Belgische trots in het postmetal genre te zien Amenra (the barn). Amenra rond Colin H. van Eeckhout en Tim de Gieter (Doodseskader) is iets aparts en klinkt gitzwart door een onheilspellende, dreigende, apocalyptische, meedogenloze wisselende ritmiek; een immense sound, een slepende herhaling tussen dynamiek, explosies , zalvende stemmige melodieën en rustpunten .
De handvol nummers vormen een concept. Amenra is een ondergaan, een beleven, een existentiële ervaring . Het zijn muzikanten, kunstenaars en alchemisten . Net als Swans. De grijze projecties/videos op het achterplan en een Colin die zingt, brult, schreeuwt en zijn lichaam pijnigt door de op en neerwaartse bewegingen. Met Tim als second vocalist , met de grunts , is er nu wat meer breedte en aanvulling.
‘Door de stilte gegrepen’ lezen we nog op het scherm, zeker nu met het ‘de doorn’ album, na de handvol ‘Mass-es’ . In hun bevreemdende, huiverende wereld werden we met o.m. ‘boden’ , ‘plus près de toi’ , ‘de evenmens’, ‘a solitary reign’, en ‘diaken’ gedropt. Mooi dat ze hier konden geprogrammeerd worden; de vroegere talrijke alternatieve festivals verbleekten … .
De vrouwelijke Nederpop heeft met de roodharige femme fatale Merol één van de kleppers. Na de clubconcerten, Pukkelpop en haar deelname aan de Slimste Mens is België helemaal voor haar gewonnen . Haar Nederlandstalige synth pop is cheeky , slepend, pompend, dansbaar met een gezonde dosis humor en zelfspot . Zwoel, sensueel, warm erotiserend door haar verschijning, haar act, haar kledij en haar stem. Een prikkelende sound die moeiteloos overslaat. Ze zorgde meteen voor een eenheidsgevoel met ‘bendronkenlaatme’ , ‘je vais vite op de campingdisco’ ; de fantasie sloeg op hol met het aangebrande ‘hou je bek en bef me’, ‘foefsafari’ en feestgedruis met een meezinggehalte door de singles ‘vol’ , ‘het feest is al voorbij’ en ‘lekker met de meiden’ . Merol is de inzet voor een ‘waan-zin-nig feestje!’
Gabriels is een van die interessante Amerikaanse ontdekkingen die pop , soul , jazz, funk, elektronica, gospel en r&b perfect met elkaar kruist. Een magische sound in een omgedoopte kerk die de barn noemt.
Zij waren hier één van de revelaties op Werchter. De set startte met een krakje hier en daar, maar eenmaal opgelost kon het combo rondom de imposante churchpreacher in tenue, Jacob Lust, zich volledig laten. Ze brengen sfeervolle , groovy wisselende nummers. Lust leek een figuur als Solomon Burke, Gnarls Barkley en heeft een glasheldere, hemelse stem , die vocaal de glasramen kan doen springen .
De brede sound zat ingenieus in elkaar en was sterk. De gospel backing vocalistes gaven nog meer leven in de eucharistieviering . Lust predikt een boodschap van liefde, begrip, kracht, vriendschap voor elkaar, ‘love somebody like you love yourself’ . ‘Be yourself’!
Het publiek voelde zich herenigd met de man & zijn muziek. En die muziek zat vol verrassende wendingen en refereert aan Simply Red met sterkhouders van hun debuut, ‘angels and queens”, ‘blame’ , ‘glory’ , ‘love and hate in a diffreent time’. Sommigen kregen een forsere beat en hadden een meer swingende groove dan op plaat. ‘Private dancer’ was een eerbetoon aan tante Tina Turner , en ze groeven even in ‘back to life’ van Soul to Soul . ‘One and only’ liet de soul/jazztune meer doorsijpelen en besloot definitief deze afwisselende set van een erg beloftevolle band. Onthou die Gabriels die als een engel over ons neerdaalde.
Portland is groot geworden. Ook al moest frontman Jente Pironet afscheid nemen van second hand Sarah Pepels, die de band verliet na het verschijnen van hun onlangs verschenen tweede plaat ‘departures’. Portland is een liveband, op plaat gevoeliger, innemender dan ooit , live wordt het beest losgelaten en onderscheiden ze zich als een energiek rockende band die de instrumenten onder spanning houdt. Jente is een entertainer en podiumbeest , hij weet z’n publiek voor zich te winnen en te ontroeren. Wat een charisma. En Portland heeft een backing vocaliste, Nina Kortekaas, die zich vocaal goed wist te nestelen in die meerstemmige zang.
Portland kwam, zag en overwon .’Sensational’, ‘killer’s mind’ en ‘good girls’ waren verdomd sterke openers , die in de instrumentatie voldoende gepeperd werden. De songs rockten en knalden, zonder aan emotie in te boeten . ‘Deadlines’ werd eerst solo op elektrische gitaar ingezet, ook vocaal, maar werd gedrongen in een prachtige backing en een poel van gierend werk. Het innemende ‘Aftermath’, vocaal meerstemmig gevoelig ondersteund, sierde door de talrijke gsmlichtjes. ‘Pouring rain’ zette verdriet om in euforie. Sterkte vinden om moeilijke tijden door te komen . Dit optreden en de festivals komende zal Jente deugd doen om alles op een rijtje te plaatsen. Portland deed al belangvolle optredens , drukte z’n stempel op de Belgische scene , maar hier was het extraatje een louterende ervaring …
James Maynard Keenan van Tool, heeft na A Perfect Circle nog een volgende project Puscifer . Ok hier kan hij zijn persoonlijke demonen van zich afwerpen . Het is een muzikaal collectief van samenwerkingen van gerespecteerde muzikanten . Naast de band met een zangeres/actrice, allen mooi in pak en das, zijn er nog paar personages die muziek en performance met elkaar kruisen . Een meeslepende liveshow van een rariteitenkabinet die de gedachtenkronkels van Keenan ten tonele brengen in donker, hoekig, strak materiaal met een symfonisch randje. De songs kunnen opbouwen, hebben een groove en tempowissels. Door de statische bewegingen van band en personages, refereerden ze aan een soort x-files en kwamen er ook aliens ten berde. De sound heeft zeker iets mee van Keenans bands. Veel shows en plaatwerk is er niet van dit collectief, maar is toch wel aanrader om eens te zien.
Christine and the queens heeft een metamorfose ondergaan. De Franse artieste heeft met Redcar een nieuw alter-ego gecreëerd en wordt aangesproken als een hij . De warme groovende electropop heeft plaats gemaakt voor een theatershow, die de dansers en band opzij heeft geplaatst . Vanavond kregen we de artiest, alleen in een decor van gotische beelden en allerhande attributen als stoelen en een houten trap. Hier werd een soort kortfilm vertoond van zijn ‘paranoia, angels & true love’. Een show met inhoud solo geperformed met zijn danspasjes, zang en een voorgeprogrammeerd geluid van die plaat . Tussenin waren er monoloogjes die de verhalen , nummers aan elkaar regen . Het verhaal van een engel Michael op zoek naar het licht .
Hij kronkelde en hotste heen en weer; hij veranderde dikwijls van outfit , van een grote rode rok naar een naakt bovenlichaam, lange mantel, engelenvleugels , …
Een theatershow van dramatiek en verlichting , die een operagevoel creëerde … ‘this was a poem by christine and the queens’, iets aparts duidelijk …
Queens of the stone age rond Josh Homme zijn letterlijk herboren en komen aandraven met een nieuwe plaat ‘in times new roman’ die hen in het najaar brengt in het Sportpaleis . Herboren? Ze namen een deugddoende break en spil Joshia was herstellende van kanker. Stof genoeg om over te praten en te zingen. Het concert was één dankbetuiging door het steeds warme onthaal.
Hier zijn ze ooit doorgebroken . De dankjewels van Homme vlogen om de oren .
Weerkerend figuur was Spiderman, één van de fans, die op handen werd gedragen bij het openluchtfestival hier als The queens op bezoek zijn . Er ontstond hoedanook een amicale band tussen band en publiek .
The queens speelden een overtuigend afwisselende set van potige, emotievolle rock , zonder echt hun stoner verleden te verloochenen . Af en toe kon een dansbare move er vanaf bij enkele electrotunes. ‘No one knows’ en ‘the lost art of keeping a secret’ waren binnenkomers en toonden dat ze alvast meer salt’n’pepper hadden dan de Chili Peppers. Ietwat in vaart nam het af , maar nog even broeierig , boeiend klonken ‘my god is the sun’ en ‘the way you used to do’. Energiek, gedreven, meeslepend, groovy, innemend , het passeert allemaal in de anderhalf durende set . Af en toe werd een nieuwtje losgelaten als ‘carnavoyeur’ en ‘paper machete’ (single), potige rockers.
Daarna nam de spanning wat af, maar de goesting , de gedrevenheid , het contact waren er om tegen aan te vliegen en een stone age gevoel te creëren . Het sfeervolle ‘make it wit chu’, met de gekende gevoelige pianotune, werd mooi uitgediept en uitgesponnen . Het was de aanzet van een prachtfinale, ‘little sister’, het nieuwe ‘straight jacket fitting’, met achtergrondzang van het publiek, en ‘go with the flow’ . Magnifiek is en blijft ‘a song for the dead’ die hun roots naar boven stuwt en definitief de set besloot .
The queens weten de verschillende genres mooi met elkaar te vermengen in een best-of . En als we dan toch even terug diep in het verleden graven, ‘feel good hit of summer’ of een ‘regular john’ lusten we graag nog eens in de toekomst. Intussen voelden we een feelgood rocking hart van deze festivalband.
We hadden geen tijd om deze set goed te verwerken , want daar kwam de Spaanse furie Rosalia optreden in een al lang volgelopen barn. Het wervelende spektakel dat eind in december in Vorst nog te zien was, werd hier nog eens overgedaan. Spektakel met een achtkoppig dansensemble die fris, ongedwongen, zwierig om haar heen bewoog. Zij als een toreadora, mee in dit spektakel, zingen en rappen.
De vorige keer waren we al onder de indruk van deze Spaanse wind op Werchter , nu klonk zij met haar dansers even uitgelaten en euforisch. Het leek wel één lange videoclip , die het recentere
album ‘motomami’ in de spotlight plaatste. ‘Fenomenal’ werd gescandeerd , ook al was er geen band te zien , die haar muzikaal ondersteunde. Hier telde de choreografie. Een oogstrelende sensatie, die het materiaal en de hits op jou afvuurde als ‘despecha’, ‘llylm’, ‘malamente’ en ‘cuuuuuuute’. Zomerse flamenco world pop . De hartjes bonkten op ‘hentai’ , waar ze plaats nam achter de piano; wat een emotie met al die gsmlichtjes. Herkenningspuntje was The Weeknds ‘blinding lights’. Redcar deed het sober , Rosalia deed het groots …
Het Britrockende jasje werd aan de haak gehangen op de recente platen van Arctic Monkeys rond Alex Turner, meer crooner/rock’n’roll op z’n James Dean, die een breed geluid laat horen, met meer intimiteit. Vorig jaar op Pukkelpop verdwaalden ze even op dit pad, te cool te flets, maar vanavond was de band scherp, fris, energiek, gedreven , ontspannen, relaxt, gemotiveerd om er leuke rockavond van te maken van maar liefst twintig nummers; en Turner was goedgeluimd, goedlachs en op warme wijze interacteerde hij met z’n publiek. Het was eigenlijk wel lang geleden dat zij nog zo konden overtuigen met een afwisselende boeiende strakke en meeslepende set. Er werd rijkelijk geput uit hun platen en nummers van die laatste twee kregen een krachtiger jasje aangemeten. Check mee met ons de set: sculptures of anything goes/brainstorm/snap out of it/don t sit down cause i ve moved your chair/crying lightning/the view from the afternoon/cornerstone/why d you only call me when you are high/arabella
Met de aanzet van het recentere four out of five/do me a favour/pretty visitors/flourescent adolescent/perfect sense zakte de aandacht , maar gezien Turner er met z’n band een voldoende live touch aan gaf, bleven we mee in hun verhaal.
Do i wanna know/there d better a mirrorball, het sfeervol opbouwende ‘505’ en ‘body paint’ balanceerden tussen introspectie en extravertie en waren de aanzet naar een schitterende close van (‘i wanna be yours’), ‘i bet you look on the dancefloor’ en ‘RU mine’, die traditiegetrouw de AM set besloot .
AM ging er helemaal voor , vlekkeloos was het allemaal niet , daarvoor heeft het laatste werk echt te weinig om handen, maar de muzikale wandeling doorheen hun twintigjarig oeuvre was boeiend genoeg. Een overwinning op Pukkelpop.
Dit was muzikaal een erg sterke en straffe editie. De indeling , de inrichting, de inkleding, de schikking, over alles werd op zich goed nagedacht. Minpunt , hoe kunnen we ervoor zorgen dat er voor iedereen een totaalbeleven kan zijn om zijn favoriete artiest te bewonderen. Benieuwd hoe het kan aangepakt worden . Tot volgend jaar. Cheers.
Organisatie : Live Nation - Rock Werchter
Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 3 - zaterdag 1 juli 2023 - Over de generaties heen
Rock Werchter 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-29 t-m 2023-07-02
Johan Meurisse
Op zaterdag wordt een breder publiek aangesproken en hebben we een dagje ‘generatie-overschrijdend’, over de generaties heen.
Een kinderdroom kwam uit met Xink, ze zijn nu een volwassen boyband en hebben meer in petto dan ‘de vriendschapsband’. Ze kregen twintig jaar na dit succes een voorzetje van Thibault van Equal Idiots/StuBru, en het was er boenk op met een handvol reünieconcerten, die hen van de AB naar de mainstage van Rock Werchter bracht. Een passage van volwassenheid, met ervaring en een toekomst.
Xink klinkt snedig, gedreven en melodieus sterk. ‘De andere kant’, ‘denk aan mij’ en ‘laat me vrij’ rockten en zorgden voor een eerste meezinggehalte dat doodleuk met ‘de vriendschapsband’ z’n top bereikte. Papiertjes vlogen de lucht in. ‘Oh-ho’ en de comebacksingle ‘misschien’; die eerder wat meer indie laat doorsluimeren, wuifden hen definitief uit. Missie geslaagd voor deze intussen dertigers.
Mayorga was één van de winnaars van De Nieuwe Lichting dit jaar. De drie dames en drummer positioneren zich ergens tussen de spontaniteit van The Breeders, Wet Leg en Cocorosie. “Girlcrush” is een onschuldig melodieus poprockend nummertje dat tot op het eind werd bewaard en die de voorste rijen aan the slope in beweging bracht. Op het podium amuseerde het viertal zich wel. De dames maakten de nodige danspasjes met hun instrument en lieten gitaar, drums en synths goed doorklinken. ‘weekend lover’ en ‘all i wanna do’ klonken intens meeslepend, rockend. De nonchalance en de giechels behoorden tot de act en zorgden voor fun en spelplezier, zoals een ‘lovesong’ van The Cure voor de grootmama. Geslaagde ladiespop zonder al te veel verrassingen
De Nederlandse Opposites konden terug worden opgehaald met het succes van Goldband. Nederhiphop van 2MC’s en een DJ die eerst maar al te graag goochelen met samples in hun beats als ‘smack my bitch up’ (Prodigy) en Faithless’ ‘imsomnia’. Het publiek kwam op temperatuur en het feestje kon echt beginnen met hun eigen nummers, ‘slapeloze nachten’ en ‘licht uit’, die wat meer zwier kregen door de hakkende, pompende beats. Het volk stroomde naar die mainstage ‘s namiddags met ‘broodje bakpao’; met Yellow Claws ‘thunder’ was het feestgedruis compleet. Op zich allemaal weinig veelzeggends muzikaal, maar als ‘t ‘em om een fuif draait, dan was de party compleet. The Opposites waren er ooit eens mee gestopt, een kleine tien jaar terug, maar lijken nu terug op dreef met de survival van de Nederhippop.
Opvallend veel volk voor Dead Poet Society, een kwartet uit Boston, die zich ergens manifesteert tussen Nothing But Thieves en Royal Blood. Een stevig, potig setje met een rits nummers die strak, snedig, rauw, grungy, melodieus klinken, als ‘salt’, ‘lo air’ en ‘into deep’. Niks verrassends, maar een 4tal die zich live wenst te manifesteren.
Het NY-se Interpol is aan een tweede leven met hun geluid dat de 80s wave integreert in een postpunk jasje, dat natuurlijk in het zwart is gehuld, met een knipoog naar Joy Division, The Sound meets The Chameleons en The House of Love. Het kwintet rond Paul Banks brengen nu niet direct de vrolijkste muziek waardoor het meer genieten was van die rockende wave dan een feestje bouwen. Niks voor niks druppelde het af en toe als je in dit muzikaal web verweven raakt. Opvallend is dat de band hun laatst verschenen platen, eentje nog van vorig jaar (‘the other side of make-believe’), grotendeels ter zijde laat en het oude werk laat primeren, met de eerste drie albums in de spotlight, dat bijna twintig jaar oud is.
Hun donkere sound intrigeert door Banks baritonzang en twinkelt door de gitaarpartijen, het getokkel, de licks, de diepe bas en de drums omgeven van sfeervolle keys. Na het nieuwe ‘toni’ kwamen we al snel uit op enkele mooie classics ‘obstacle 1’, ‘narc’, ‘c’mere’ en ‘evil’. Songs in donkere extravertie, beheerst, meeslepend, gedreven, maar die de drive in die sound behouden. Ook al gebeurt er niet veel op het podium, de songs klinken goed.
Ze moeten het hebben van het oudere materiaal en de finale was in het genre om van te snoepen met ‘rest my chemistry’, ‘not even jail’, ‘no i in threesome’, ‘PDA’ en ‘slow hands’. Intussen piepten de zonnestralen meer door …
Stone, een kwartet uit Liverpool, is één van de nieuwkomers, die met de single ‘money’ hier wisten door te breken. Frisse, opwindende, energieke punky songs door snedige, gierende gitaren, een diep ronkende bas en opzwepende drums. Met een flinke schop onder de kont, hitsten ze het publiek op. Beloftevolle, talentvolle band, want met ‘ i gotta feeling’ en ‘left right forward’ wordt het tempo hoog gehouden. Met zangpartijen en een zeg/schreeuwzang erbovenop zit het helemaal goed. Fijn setje.
De Schotse sing/songwriter met Italiaanse roots Paolo Nutini is nu niet direct een live blikvanger op de mainstage, omdat de muziek dromerig en stilistisch mooi uitgewerkt is . De laatste plaat ‘last night in the bittersweet’ is er zeker één om u terug tegen te zeggen. De vrouwvriendelijke family rootspop is een soort onthaasting, klonk zeemzoeterig, bouwt op en zwelt soms aan met hier en daar een ontploffingske. ‘Lose it’, ‘acid eyes’, ‘petrified in love’, ‘iron sky’ en ‘shine a light’ nemen we zeker mee in het verhaal. Het werd ervaren als fijne achtergrondmuziek met een aantal uitschieters.
En die achtergrondmuziek namen we mee bij het IJslandse Sigur Ros in de barn, de ideale soundtrack voor een natuurdocumentaire. We stellen ons voor: de zon wordt weggeduwd door donkere wolken, een onweer, om dan terug de zonnestralen toe te laten, met op de achtergrond een beeld van weidse landschappen en een vulkaanuitbarsting.
Net als Interpol had de band rond Jon Por Birgisson een rustpauze nodig om net voor de corona terug aan te sluiten met het onlangs verschenen ‘atta’. Een prachtige orkestrale meeslepende postrocksound is geweven in een bed van pedaaleffects, fuzz en explosies. Minimalisme en lekker ontsporen. Een broeierige spanningsopbouw die ontploft om dan terug tot rust te komen.
Een sound van gitaarakkoorden en - effects met een strijkstok , repeterende bas, piano, keys, boeiende drumpartijen …en tussenin die aparte zang.
Vanavond geen projecties of video’s op het achterplan, maar een gezellige setup van lampjes rondom de vier, die met lichtflitsen de songs naar een hoger level brengt. Een mooie reeks kregen we te horen, ‘glosoli’, ‘svefn-g-englar’, ‘ny batteri’, ‘saeglopur’ en ‘popplagio’. ‘Ylur’ van de recentste plaat is traditioneler en is het meest gewone nummer in het rijtje.
Sigur Ros dringt zich op en eist terecht opnieuw een plaatsje op in het postrocklandschap. Die Scandinavische bands hebben wel iets avontuurlijks, aparts, unieks!
We werden in een hippe wereld gedropt met Dope Lemon in de klub c, het muzikale project van Angus Stone (jawel die met zusje Julia als een succesvolle carrière had). De retrorootspsychedelica, met prachtige cartoons en video’s op het achterplan, gaf het geheel kleur, elan. Eerst hadden we een rustig voortkabbelende sound die een crescendo ritmiek had. Een sfeervolle, chilly, aangename set aan het strand, die ons dikwijls wakker schudde met een onderkoelde cocktail en een frisse pint. Het combo achter de man, strak in het pak met modieuze hoed en zonnebril, speelde een reeks interessante nummers in die trippy ‘kampvuur’ wereld als ‘how many times’,’marinade’, ‘coyote’. Naar het eind klonk het nog forser, krachtiger en werden we met ‘rose pink cadillac’ en ‘home son’ gemoedelijk in de dagdagelijkse realiteit gebracht. Hier hadden we een gevoel van laidback, groove en surfing …
Onvoorwaardelijk respect voor het multi-talent Xavier Rudd in the barn, die vorig jaar nog goed was voor twee uitverkochte AB concerten met het nieuwe album ‘Jan Juc Moon’. De sing/songwriter en multi-instrumentalist uit Australië is activister dan ooit en legt de ongelijkheden in de maatschappij bloot. Hij is een muzikale kameleon, een globetrotter, die een betere wereld wenst. Met een warm hart aan de aboriginals.
Het is soms ongelofelijk hoe hij het muzikaal klaarspeelt met de instrumentatie solo . Zo zien we dat hij tegelijk akoestische, elektrische gitaar, basgitaar speelt, horen we de foottics, de didgeridoo of de mondharmonica . Of hij zit apart aan zijn drumstel. Hij speelt, zingt, entertaint en zorgt voor emotie en een samenhorigheidsgevoel.
Er is wel eens een gastzanger of een danser tussenin. Hij weet de aandacht te behouden. Een een-mans ’world’ project , met enkele prachtnummers, ‘culture bleeding’, ‘spirit bird’, het nieuwe ‘bal land chain’ en ‘follow the sun’, die je bij de leest houden en je een warm hart toedragen.
Oscar and the wolf van Max Colembie is een gevestigde waarde geworden voor de grote podia. Op Pukkelpop was hij al eens een headliner, hier is enkel Muse hem vooraf . Hij heeft z’n angstdemonen overwonnen en is er graag opnieuw bij.
De dromerige, zwoele, sensuele, prikkelende muziek krijgt een dansbare electropop touch, al drie platen lang , ‘the shimmer’ als laatste. De songs hebben een zweverige, zalvende als pulserende tune. Zelf zien we hier een frontman, niet vies van glamour & kitsch , een soort masquerade op z’n Lodewijk de IV, met z’n toepasselijke moves, die het publiek los ontspannend, golfsgewijs meevoert. ‘Warrior’ en ‘the game’ zijn sterke openers van de leefwereld van de man in wolfsvacht. ‘Breathing’, ‘on fire’ hebben nog wat meer beats en worden sterk onthaald. Show, kitsch, discotheqia in z’n muziek weten elkaar te vinden met lichtflitsen en lasers op ‘nostalgic bitch’, ‘strange entity’ en ‘you’re mine’, die met Charlotte nog in elkaar werd gefutseld.
Onder stoom gekomen werden de dansspieren definitief geprikkeld en werd confetti de lucht ingeschoten met ‘fever’ en ‘princess’, die de hartjes nog sneller deden kloppen. Samenhorigheid dus. Dit was dansbare dreampop, een puike liveprestatie.
Het was kiezen tussen Fred again en The Murder Capital …
Fred again is op korte tijd uitgegroeid tot een hype. De jonge producer stond vorig jaar nog in de Botanique, maar op Pukkelpop ontplofte het allemaal. Hij deed vanalles met elektronica , samples enz en hij wist moeiteloos een dansminnend publiek voor zich te winnen. Feest met deze danskoning. Al uren had het publiek the barn in de gaten om zeker op tijd hun plaatsje te bemachtigen voor hun volkfeest, wat het ook werd …
Andere koek met het Ierse The Murder Capital, die een soort slepende postpunk brengt die flirt met de eighties, maar in vaart intenser, krachtiger klinkt en hen eerder richting Jesus & Mary Chain en huidige kleppers Fontaines DC en Idles brengt, dan de doorsnee Interpol. Twee cd’s zijn er nu, de ene song wat explosiever dan de andere. Na sterke openers ‘more is less’, ‘green & blue’ klonk de sound wat breder; spanning en dynamiek behielden ze. Zeker in het tweede deel knalde het met ‘crying’, ‘feeling fades’, ‘ethel’ en ‘don’t cling to life’, die zanger McGovern het publiek in katapulteerde. Ieren op z’n best.
Het Britse Muse van Matt Bellamy was bij de vorige passage op Werchter , net vóór corona in 2019, deze aardse wereld ontgroeid, en bevond zich in het intergalactische stelsel, waardoor ze de realiteit verloren. De nummers kregen zoveel bombast, kitsch en onaardse zaken aangemeten, dat ze het gewone gevoel kwijt geraakten. Teveel space, progressive en drones . Ook het nieuwe album ‘will of the people’ weet onvoldoende te raken, waardoor we echt moeten teruggrijpen naar hun goede alternatieve rockwerk een twintigtal jaar terug.
De lichtshow en allerhande effects is enorm belangrijk om de livenummers draagkracht te geven . Het begon overtuigend genoeg met de titelsong van hun nieuwe plaat (voldoende goed!) en sterkhouders ‘hysteria’ , ‘psycho’ en maps of the problematique’ door die intense, krachtige, felle gitaarcapriolen, bas en drums omgeven van sfeervolle keys .
Dan werd de kaart van het visuele met korte video’s meer getrokken , die weinig connectie maakte met het publiek; we dwalen af in hun onaardse muzikale wereld , meer Griekse mythologie, die de afstand band - publiek maar groter maakte. We kregen maar hier en daar aansluiting, net met de oudjes ‘time is running out’ en ‘supermassive black hole’.
Op de koop toe werden we meermaals geconfronteerd met geluidsproblemen waarbij we nog meer afdwaalden . ‘Plug in baby’, ‘uprising’, ‘starlight’ waren herkenningspunten in het aan-uit geluid.
Muse trachtte zijn nummers voldoende strak, fel in te kleden , maar de coolness en bombast van sommige songs kan geen connectie maken. Muse maakte van zichzelf een karikatuur , ‘een soort bohemian rhapsody van Queen’, een rockopera, die onze wereld heeft verlaten; een ‘close encounters of the third kind’, die ons het sterrenstesel induwde.
‘Knights of cydonia’ moest het orgelpunt zijn , maar hier lieten de boxen het afweten. De excuses van de band waren gemeend en in de frustratie van steeds opnieuw inzetten maar niet lukken, kregen we nog een krakende ‘showbizz’ , die ons definitief uitwuifde .
Bellamy ramde hier z’n gitaar in de versterker , maar beloofde dat ze nog zullen terugkomen. We werden verweesd achtergelaten bij zo’n closing act door de show, de lichteffects en de muziek . Muse mag terug back to basics worden, wat helpend, zalvend kan zijn.
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter
Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 2 - vrijdag 30 juni 2023 - Rock Werchter rockt!
Rock Werchter 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-29 t-m 2023-07-02
Johan Meurisse
Rock Werchter rockt! Op deze twee dag worden we ondergedompeld in de aparte werelden van Viagra Boys, Fever Ray en Warduna, die elk hun eigenheid hebben. De Belgische Haunted Youth, Tamino stonden hier terecht in de schijnwerpers. Er was de ‘back to the bone’ doorleefde bluesrock van The Black Keys en we werden voldaan van een goed beheerst spelende Peppers, die nu toch wel waardig ouder zijn geworden.
Eén van de betere Belgische bands is ongetwijfeld The Haunted Youth die het voorbije jaar intrigeerden met prachtnummers, een zinderend Pukkelpop concert, een rits overtuigende zaal concerten en hun debuut ‘Dawn of the freak’. Deze Nieuwe Lichting Winnaars hebben het gewoon om goed in het gehoor liggende indie/droompoprock te schrijven. Slotsom is dat zo goed als elk nummer een single is.
De songs hebben live een ruwer randje en worden omarmd met shoegaze en gepaste pedaaleffects. Verdomd, wat hebben die nummers als ‘broken’ , ‘i feel like shit and i wanna die’, ‘gone’ en doorbraak ‘teen rebel’ en ‘coming home’ , intensiteit, groove en diepgang. Een kleine 45 minuten werden we in die benevelde leefwereld van Joachim Liebens en C° meegezogen. En die is niet bepaald echt vrolijk hoor. Liebens had een shirt aan ‘don’t kill yourself , i love you’, waarbij hij een dierbaar iemand die zelfmoord pleegde, een warm hart toedraagt hierboven.
Muzikaal kwam Sam De Nef en één van de leden van The Guru Guru de band ondersteunen. MGMT en Slowdive zijn gepaste referenties. Liebens is een frontman die band en z’n publiek bij elkaar houdt. Sterke opener. Na de festivalzomer terug in het clubcircuit te bekijken.
Al een kleine dertig jaar is het Amerikaanse Spoon uit Austin/Texas bezig rond zange/gitarist Britt Daniel en hebben ze een tiental platen uit. De laatste jaren wordt af en toe een nieuw album gedropt zoals ‘lucifer on the sofa’, waaruit we een drietal nummers konden horen als ‘wild’, ‘the hardest cut’ en ‘my babe’.
De band laat een waas van melancholie schijnen over hun sing/songwriting indie rootspop , die live op een festival een frisse, extraverte touch krijgen en minder melancholie. De muzikanten krijgen op hun instrumenten voldoende ruimte om de songs te laten aanzwellen en een broeierige spanning te bieden. Ze creëerden een warm gevoel, dat nog eens werd beklemtoond met John Lennons ‘isolation’. Spoon gaf hier een sfeervolle, snedige, kleurrijke set , die het vroegere innemende op het achterplan duwde. Iedereen genoot.
Viagra Boys uit Zweden zijn uitgegroeid tot één van de publiekslievelingen. Een zootje ongeregeld rond zanger Sébastien Murphy , die een soort nihilistische rock’n’roll onderdompelen in een smerig, zompig, vunzig poeltje. Een muzikale no-rules mentaliteit op het podium, het stoomt, bruist, sist en met die kolos van een zanger, een volgetatoeëerd bovenlijf, die lekker, leuk en gek de nummers aan elkaar rijgt.
De songs bouwen op, hebben aanstekelijke ritmes, rollende grooves en free jams. Ze weten iedereen op te zwepen. We worden zomaar spontaan, losweg meegevoerd in die sound. We kunnen uit ons dak gaan door die ronkende bas, de broeierige gitaarpartijen, de droge drumpartijen en de intrigerende, ontspoorde keys en blazer. Een ‘unstoppable train’ in een walm van fuzz en noise die onstuimig, chaotisch als wild demonisch geschift klinkt. Een feestje muzikale gekte dus met songs als ‘ain t no thief’, ‘slow learner’, ’ain’t nice’, ‘ADD’ en ‘research chemicals’. Voor wie dacht dat Fat White Family zot klonk, had buiten dit Zweeds combo gerekend.
Even bekomen moesten we na deze weirde set van The Viagra Boys, maar als snel kwam daar het Britse Hot Milk die z’n energie put uit de emorock/powerpop/indiepunk. Het duo Hannah Mee - Jim Shaw ging fel tekeer om het publiek op te jutten. Zij viel op met haar scherpe, schelle vocals, hij eerder met screamo’s, in die snedige, stevige sound waarin synths werden toegevoegd. Het publiek lustte het, sprong, klapte, wuifde en schreeuwde en ging zeker in de beginfase overstag. Ook toen er ietwat minder vaart was en het minder ruig klonk, genoot iedereen ten volle. Weinig verrassend, maar leuk genoeg.
Een andere invalshoek kregen we dan opnieuw met het Britse Squid uit Brighton in de klub c, die postpunk, krautrock met jazz en psychedelica mengt. Een niet voor de hand liggende sound van het kwintet die wisselend nummers uitdiepte van hun twee verschenen platen. ‘Narrator’ klonk rechttoe-rechtaan, hoekig , krachtig met een schreeuwzang , maar daarna kregen we een breedspectrum van tempowissels, verrassende wendingen en experimentjes, die ergens Motorpsycho deed opborrelen. Een alternatieve sound die voldoende intrigeerde en spannend klonk, maar hier misschien in welke tent ook op Werchter iets te hoog gegrepen was.
Wijzelf hielden van die uitwerking met een repeterende, opbouwende, explosieve, ontspoorde ritmiek, die een rave gevoel verwezenlijkte, zeker in het tweede deel van de set met ‘after the flash’, ‘Peel st’ en ‘the blades’. Al konden ze niet iedereen muzikaal triggeren, straf klonk het alvast.
Op een goede zes jaar tijd is onze Tamino uitgegroeid tot een groots artiest. Songs die innemend klinken op gitaar en gedragen worden door z’n warme, indringende, hemelse stem. Introspectieve, pakkende pop. Hij brengt voldoende stemvariatie aan om de gevoeligheid op te drijven. In een afgeladen barn was het wat afwachten of het publiek stilweg kon genieten. Er was wel wat geroezemoes , maar Tamino wist op z’n Jeff Buckley’s die gevoelige, dromerige nummers met z’n goed op elkaar ingespeelde band mooi uit te spinnen, of ze klonken soms wat meeslepender, krachtiger.
Tamino had oog voor het live beleven, zeker als er veel volk is . ‘The flame’ en ‘fascination’ klinken kleurrijk, mede door de cello, en overtuigden in de openingsfase . ‘Sunflower’ en ‘indigo night’ werden naast stem en gitaargetokkel sober omlijst en hielden het publiek in de ban. Op ‘w.o.t.h.’ klonken ze zelfs nogal stevig en hing er een waas van noise. Om dan te eindigen in complete intimiteit met doorbraak ‘habibi’, die hij opdroeg aan een overleden vriend.
Tamino wist sober-gewijs stelselmatig het publiek voldoende te raken.
Het Amerikaanse Black Keys van Dan Auerbach en Patrick Carney werd in hun ruim twintigjarige carrière een heuse band , die het een kleine tien jaar terug schopte tot een grootse rootsrockende band. Momenteel terug meer back to basics , back to the bone met doorleefde licks op z’n Jimi’s. De gekende nummers in die roes van hun succesperiode, zaten mooi verdeeld in de set, ‘tighten up’, ‘fever’, ‘lo/hi’ en zeker op het eind werd er stoom geblazen op ‘gold on the ceiling’, ‘wild child’, ‘little black submarines’ en meezinger ‘lonely boy’ die overtuigend de sterk afsloot. Tussenin viel er heel wat lekkers te noteren binnen de rauwe, zompige bluesrock met openers ‘i got mine’, ‘ your touch’, ‘have love/will travel‘, ‘heavy soul’ en op het eind ‘she’s long gone’. The Black Keys hebben op die manier terug mosterd in hun sound en da’s het best zo .
Het Canadese PUP hield het gaspedaal een klein uur stevig ingedrukt op hun grunge/stoner/punkrock. Letterlijk een slope sound, stevig, energiek , gedreven en wild om zich heen slaand. Het kwartet wond het publiek op met gierende, ronkende gitaren, wat een lust. Vooraan ging iedereen uit z’n dak . PUP knalde op songs als ‘reservoir’ en ’waiting’. Strak & Straf Spul!
Fever Ray is het muzikale project van de Zweedse Karen Dreijer Andersson, gekend van het elektronicaproject The Knife . Die invloed van koele, warme , sensuele charmante elektronica en bevreemdende, mysterieuze, mystieke uitstraling is te horen in de klub c. Filmisch allemaal, minimalistisch opbouwend met een eigenzinnige, theatrale touch. Synthpopkunst. Minder aanwezig zijn de Indiase invloeden. Elektronica en drums sieren de set samen met twee backing vocalistes, die een act uitvoeren. De zangpartijen hebben een echoklank.
Het geheel is donker, ijzig, huiverend als duivels destructief, erotiserend . ‘What they call us’ brengt ons meteen in die leefwereld. Oudje ‘when I grow up’ krijgt al wat meer beats en is dansbaarder. Het publiek wordt letterlijk meegezogen. Het is en blijft iets apart. Extravertie naar het eind toe met de dansbare grooves van ‘carbon dioxide’ en ‘now the only time i know’, die ons aanzetten tot een heupwieg. Een totaalbeleven, uniek en geniaal uitgewerkt , die ergens z’n roots vandaan haalt van Aphex Twin.
Even apart, mysterieus, eigenaardig, uniek , magisch was de set van het Noorse Wardruna in de klub c. We merkten enkele bandleden op onder het publiek tijdens de set van Fever Ray. Donkere metalfolk met een terechte link naar mythes en de ‘bestseller’ tv serie ‘Vikings’. Ze hebben een rits niet-alledaagse, (eigen gemaakte) oude instrumenten (snaarinstrument, luit , boomstronk , wasbord, …) die zomaar de Middeleeuwen oproepen. Het brengt de traditie van de Vikings naar boven, die we ook zagen in de klederdracht. Een bezwerende, meeslepende sound in opbouw en intensiteit, door de zangpartijen, gezangen en keelzang, de instrumentatie, de hoornblazers en de dubbele percussie. ‘Solringen’ is uitnodigend. Een epische hymne in een filmisch concept, dat beeldrijk is en een totaalervaring biedt.
We worden op het eind zelfs in het hiernamaals gedropt op ‘helvegem’ , met verlichte fakkels, om dan terug de bewoonde wereld in te stappen .
Bevreemdend mooi . Originaliteit en creativiteit troef door deze twee laatste acts in de klub .
Tot slot nog The Red Hot Chili Peppers, die vorig jaar erg wisselend Rock Werchter besloten. Matige nieuw nummers werden afgewisseld met wat groovy jammende funkrock, enkele sfeervollere classics en enkele gepeperde klassiekers. In datzelfde jaar 2022 werden twee cd’s op ons losgelaten , die maar weinig rode chili meer hadden .
Elk kon terug wat zijn ding doen vanavond … We kregen een diep snijdende bas, een verheven gitaarsoli en energieke drums. Er waren een rits broeierige songs als ‘can’t stop’, ‘the zephyr song’, ‘dani california’, ‘right on time’ , ’californication’ en ’by the way’. Muzikaal blijven ze dus lekker hangen in hun werk van twintig jaar terug . De twee classics ‘mother’s milk’ en ‘bloodsugarsexmagik’ zien we aan ons voorbij gaan .
Flea is en blijft het basspelend duracell-konijn en Anthony Kiedis zit verwrongen aan z’n microfoon, maar was een ietsje pietsje beweeglijker en wat meer van zeg.
Bon soit, het is allemaal iets te cool, duidelijk was wel dat de Peppers nog steeds goed spelen, en ze brengen hun materiaal melodieus beheerst met een jam hier en daar , maar ze zijn zeerzeker niet meer de sfeermakers van weleer die de weide moeiteloos platspelen. ‘Under the bridge/Give it away’ zorgt tot slot voor die springende massa die we maar al te graag eens zien.
The Peppers zijn nog goed in hun dampende funkpop (het rockt!), maar ze zijn oud(er) geworden.
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter
Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 1 - donderdag 29 juni 2023 - Enjoy the feeling
Rock Werchter 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-29 t-m 2023-07-02
Johan Meurisse
Rock Werchter brengt verschillende generaties samen, danst, popt en rockt. Rock Werchter heeft aandacht voor de gerespecteerde waarden, artiesten, opkomend talent en Eigen Werk. Het festival klinkt vertrouwd, leuk, gezellig, aangenaam en spannend. Het is en blijft Vlaanderens meest prestigieuze festival.
Rock Werchter is en blijft een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands en stijl op na. Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek dus!
Vier dagen muziekbeleving in al z’n aspecten. Liefde en Muziek, het maakt het festival universeel, streven naar gelijkheid, gelijkwaardigheid, samenhorigheid en respect.
Quality time en beleving op een festival … Een dikke 10 voor gezelligheid en sfeer. Iedereen moet zich comfortabel voelen met bankjes, zitjes, shelters, eet- en bar gelegenheden, mooi aangepast qua inrichting, inkleuring om rustig weg te keuvelen …Meer dan muziek, ook comfort, rust- en genietplek.
De muziek won na die vier dagen. De headliners waren op post en elk op zich gingen ze er gemotiveerd, enthousiast tegenaan. De Belgische delegatie was goed vertegenwoordigd. Chrsitine en the queens, Rosalia waren uniek, geen band rond zich, enkel de performance die telde.
Rock Werchter was volledig uitverkocht, met maar liefst 88000 bezoekers per dag.
Keuzes moeten worden gemaakt … Festival meer dan ooit … Meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor bezoekers, meer mooie momenten … De grote tenten in een prachtige outfit. Sjiek. Qua inrichting tenten had vooral the barn nog meer ruimte en leek qua opbouw als een Sportpaleis. Ook the slope werd vernieuwd.
Minpunt, hoe kunnen we ervoor zorgen dat er voor iedereen een totaalbeleven kan zijn om zijn favoriete artiest te bewonderen. Benieuwd hoe het kan aangepakt worden …
Rock Werchter 2024 is er van donderdag 4 tem zondag 7 juli 2024. You Rock Werchter.
Summers starts here - Een overzicht van ons parcours - Cheers
Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 1 - donderdag 29 juni 2023 - Enjoy the feeling
Het is altijd fijn vertoeven tussen opkomend talent, artiesten en gevestigde waarden die de moeite waard zijn. Iggy weet iedereen moeiteloos te omarmen, net als het opkomend talent Gayle met haar ‘abcdefu’. Mumford and Sons eren Stromae, Röyksopp tekent voor ‘midnightsummermusic’ en Anna Cavi gromt.
Op Belgisch vlak knalde dansfenomeen Charlotte de Witte iedereen omver, Warhaus huiverde en Compact Disk Dummies swingde. Wat een afwisseling in overtuigende sets.
Al meteen hadden we een knaller. Onze eigen Compact Disk Dummies van de gebroeders Coorevits zetten de boxen van de mainstage onder spanning . Hun popeletronica krijgt een Soulwax nite version en 80s discotheca jasje aangemeten, wat meer beats, elektrokitsch en resonantie betekent, opgehitst door percussie en een koebel. Denk maar even aan de 80ies Lime en Michael Zager Band, die nu door de CDD molen wordt gehaald. “There’s no sex without you”, de nieuwste single van het komende album, was de aanzet van hun party. Lennert is een podiumbeest, is overal te vinden, krijgt het publiek mee, prikkelt de dansspieren en zorgt ervoor dat de handjes de lucht ingingen . Mooi om te zien hoe het reeds talrijk opgekomen publiek wordt meegezogen in “satellites”, “cry for me” , “holy love”, “i remember” , “girls keep drinking” en “the reeling” . De kaart van de ambiance werd hier getrokken voor een festival. Dit zat snor. CDD staat nog op Pukkelpop en is het najaar te zien in het clubcircuit.
The Mary Wallopers is een uitgebreid combo uit Ierland en komen af met een mengeling Ierse folkpop. De instrumenten liegen er niet om; een akoestische gitaar, banjo, accordeon whistle en drums tekenen een ontspannende, aanstekelijke, zwierige als innemende, dromerige sound . Zij houden hun publiek bij de leest en willen dat iedereen die hen wil ontdekken, zich amuseert. Amicale band, leuke set. The slope werd mooi op die wijze in z’n nieuwe look gedoopt.
De Britse Anna Calvi spant en scherpt de gitaar in haar materiaal. Live aangevuld met drums en keys brengt het trio, allen in t zwart gekleed, een huiverende rocksound. Er zijn de rauwe, hoekige, snedige gitaarvariaties, - capriolen die centraal staan, naast haar rauwe, diepe en hemelse hoge vocals, die een opera effect hebben. Het bromt, knauwt en klinkt koel als pakkend, gevoelig. Ergens borrelt het oude PJ Harvey op. We kregen greep van haar ruime tienjarige carrière met nummers als “hunter”, “wish” , “indies of paradise” , “suzanne & i”, “i’ll be your man” en haar doorbraak “desire”. Live sterk alternatief overtuigend; het leek wel een fatalistische soundtrack, gehuld in een rode gloed, die beter in de Klub tot zijn recht kwam.
Andere koek hadden we met het Amerikaanse tieneridool Gayle in een volle Klub (eerlijk gezegd, zij stond beter in the barn en had beter haar plaats geswitcht met Anna Calvi). Haar rockende meezingbare hit ‘abcdefu’ is in het geheugen gegrift van de jongeren. Ze wist vorig jaar op Pukkelpop al de hartjes te veroveren en bewees meer dan een eendagsvlieg te zijn .
Live is het een sympathiek grungy punkpoptrio die liefde, samenhorigheid opwekt en streeft naar gelijkwaardigheid. Openers “everybody hates me” en “ur just honey” waren er ‘boenk’ op en stonden garant voor een leuke, frisse set. Het scheurde soms wel , o.m. op die Paramore’s cover ‘misery business’. Gayle, in oranje kleed en met een knaloranje gitaar, voelde zich duidelijk in haar sas. Het eenheidsgevoel was duidelijk, de gsm lichtjes gingen aan en fonkelden. Elk nummer werd warm onthaald .
Middenin de set werd het ietwat rustiger, sfeervoller. Op Morissette’s ‘you oughta know’ werd het gaspedaal opnieuw ingedrukt. De instant klassieker werd door duizenden kelen meegeschreeuwd en was een mooie afsluiter van dit rockconcertje .
Uiterst genietbare, sfeervolle indie-synthpop, met een funky groovy, kregen we van het Amerikaanse King Princess , die hier enige airplay had met ‘1950’; het dromerige nummer is de basis van de set. We werden rustig meegesleept in die muzikale wereld zonder al te veel punch, af en toe was er wel een adrenalinestoot, een snedige partij om het boeiend te houden, o.a. ‘i hate myself i want to party’, ‘prophet’, ‘hit the back’ en ‘Ohio ‘. King Princess klonk aangenaam, maar had weinig verrassends te bieden.
Militarie Gun is een van de opkomende posthardcore bands. Muzikaal hadden we hier meer college rock met scherpe gitaarpartijtjes en noisy golven. In uitleving subliem, de punky attitude is er, maar de (schreeuw) vocals hadden wat rust nodig, gezien ze onvast, hees klonken. Ze gingen er wel voor, op het laatste nummer ‘big disappointment’ ging de frontman zelfs het publiek in, maar er was niet direct sprake van een echt rockfeestje.
Een andere filmsoundtrack ervaarden we van Warhaus, het project rond Maarten Devoldere van Balthazar, die met ‘ha ha heartbreak’ al aan plaat drie is. De songs in de set zaten verdomd echt goed in elkaar. De donkerte intrigeert door die grauwe (zeg)zang en de sound, die huivert, prikkelt en iets mysterieus heeft; dit is pop noir cabaresk op z’n Cave/Arno/ Gainsbourg die verslavend inwerkt. Een aanhoudend intens broeierige spanning weet het vijftal te creëren, dit door de aanzwellende partijen, de gitaarlicks, - getokkel en de grooves. Het klinkt uitermate bezwerend. Elk instrument kreeg voldoende ruimte en zeker de verdwaalde trombone blazer partijen. Toegegeven we missen Sylvia’s sensuele erotiserende danspasjes, maar het werd muzikaal goed opgevangen en gecompenseerd.
Een beklijvende set , met een rits pakkende sterke nummers, ‘control’, ‘desire’, ‘the good lie’, ‘love’s a stranger’, ‘time bomb’ en ‘it had to be you’.
Innemend was het solo gebrachte ‘fall in love with me ‘. Erg origineel en creatief was het instrumentale ‘beaches’, dat mooi uitgediept werd en knalde. Elk instrument kreeg voldoende ruimte met de deels vervormde blazersectie. We werden meegezogen in een bedje van groove. De looplamp die Maarten richtte op elk van hen, maakte het nog aparter en unieker. Ergens kwam in die funkende groove Soul Coughing dwarrelen.
Warhaus was ijzersterk en eigent zich in zaal of tent een plaatsje op naast Balthazar.
De Britse singer/songwriter Sam Fender mag zijn set op de mainstage duidelijk geslaagd noemen. De gitaarpop intrigeert door zijn twinkelend gitaarspel en zijn charmante, emotievolle vocals. De band is goed ingespeeld en muzikaal zet hij zich tussen The Killers en Bruce. Meteen goed waren ‘will we talk’, ‘the borders’ en iets verderop ‘get you down’. De keys en de blazers gaven kleur. The Boss werd geëerd , ‘dancing in the dark’, solo aangepakt, enkel de man en z’n elektrische gitaar. In de meer dromerige, sfeervolle nummers komen we War On Drugs tegen, muziek voor in den otto. De aandacht blijft behouden met sprankelende afsluiters ‘seventeen going under’ en ‘hypersonic missiles’.
Sam Fender mag gerust zijn, hij , de band en het publiek zaten op dezelfde golflengte …
Ruimte om totaal los te gaan op elektronische beats en dance was beperkter op Werchter. Maar de DJ set van Charlotte de Witte zal in het geheugen gegrift zijn. Ze wist een perfecte set, show neer te zetten en gaf iedereen het nakijken. De sound, de beats, de trance (knipoog naar de new beat en 90s euro dance), de overgangen, de projecties, de lichteffects en de lasers zaten perfect in elkaar.
Er was evenveel volk binnen als buiten. Charlotte is de hype in technolandschap en door de afwezigheid van Stromae stond ze wel beter op de mainstage, maar de vibe moest eerst voelbaar zijn in een zaalconcept. Ze zorgde voor de ideale rave party, weliswaar legaal in de schuer (barn). ‘Voel je vrij , energiek en wild’ op deze tunes . ‘Overdrive’, ‘reflection’, ‘come on dance with me’, ‘touch me’, …, dit was een ‘universal nation’ op z’n best, een uur lang dansmoves, een verademing los van al die andere genres, eventjes weg van de (harde) realiteit.
Bekomen van al die beats’n’pieces, konden we iets later van het muzikaal talent van de Scandinavische Aurora genieten, die de electropop van Lorde en Florence & the machine, in een ijzig, donker als liefdevol dansbaar kader bracht. De Noorse elf, met haar frêle, hemelse vocals, kronkelt zich moeiteloos door de nummers heen in haar danspasjes en doet de hartjes sneller kloppen op ‘queendom’ en doorbraak ‘runaway’. Samenhorigheid was het sleutelwoord door de gevonden regenboogvlag en de happy birthday van de zus van haar gitariste. Een positive vibe was te voelen tussen Aurora en haar publiek. De synthpop kreeg forsere beats aangemeten op ‘running with the wolves’ en ‘cure for me’, die de positiviteit alleen maar ondersteunden.
Rockn roll will never die … Eén van die survivors is Iggy Pop die rockt en danst over de verschillende generaties heen. Uniek dat hij er nog steeds staat op z’n 76ste , mankend weg, met z’n gerimpelde, kronkelende lichaam. Zijn huidige platen hebben nog deels dat stevig vunzig, zompig randje van The Stooges als van z’n eigen werk. Hij wist al eens na de corona Gent Jazz te verbleken met een jazzy component. En die component zat ‘em in z’n band, uitgebreid met blazers en Hammond, die het ‘old fashioned’ materiaal friste en kleurde.
De set behield z’n ‘raw power’ als weleer met een Iggy in de spotlights, hij is aan alle kanten van het podium te zien, zoekt z’n publiek op en sleept hen moeiteloos mee in zijn verhaal.
Hij schopt ons meteen naar die jaren 60-70, ‘five foot one’, ‘raw power’, ‘gimme danger’ en classics ‘the passenger’ en ‘lust for life’, die luidkeels worden meegezongen. De gitaren gieren, zwieren. ‘I m sick of you’ is ietwat een rustpuntje, maar wordt explosiever om dan terug sfeervoller te klinken in wat Doors psychedelica. Het gaspedaal wordt weer ingedrukt, energie en opwinding op z’n best met ‘search & destroy’ en classic ‘I wanna be your dog’. Iggy is een icoon , a real wild (old) child, die we hier op deze aardbol nog even moeten koesteren en niet denken dat dit één van z’n laatste optredens kan worden …
Het Noorse elektronica duo Röyksopp gooide de handdoek in de ring in 2014, maar vond elkaar terug in 2022, met maar drie albums intussen, de ‘profound mysteries’. Vanavond kregen we een DJ set van aangename, meeslepende, zalvende, dansbare elektronica. De twee hebben hun gastvocalistes (van op plaat) mee op tape (o.m. Robyn) en worden op het podium omgeven van dansers, danseressen, die ons verrassen met uitbeeldingen en synchrone pasjes. Visueel interessant. De twee hitsen het publiek op met hun ‘warme kleuren elektronica’ door een dynamische opbouw, aanzwellende synths en percussie, die de ritmiek oppompen. Het Röyksopp symbool siert op het achterplan. We worden meegevoerd in hun heerlijke betoverende wereld die allesbehalve koel klinkt. ‘Moument’, ‘running to the sea’ , ‘what else is here’ en ‘do it again’ behoorden tot de smaakmakers. Spijtig genoeg geen ‘eple’.
Feel the love of their dance house music, lazen we, dit is ‘midnightsummermusic’.
Een geslaagde fijne return, misschien de volgende keer live met enkele gastvocalistes uit Scandinavië.
De overstap naar Mumford and Sons moesten we even gewoon worden. We konden na de set van Röyksopp hen nog een deel live horen. Van folkrock evolueerden ze naar een meer mainstream rootspop band tot de verschillende genres elkaar opnieuw vonden in een evenwichtig geheel.
Mumford and Sons waren hier nu de afsluiter, gezien Stromae om gezondheidsredenen zijn verdere tour moest cancellen. Ok, qua genre vinden ze elkaar niet direct maar Marcus Mumford aarzelde niet en gooide een visje naar onze Brusselse maestro in de elektronische muziek.
De happy feelings waren er alvast toen we aansloten op ‘roll away your stone’, ‘the cave’ en verder was er het explosiever gitaargejengel van ‘delta’ en ‘the wolf‘. In het begin van de set waren ze meteen op scherp met ‘Babel’, ‘little lion man’ en ‘guiding light’. De band vindt elkaar opnieuw sinds hun return in 2019, ze hebben er terug goesting in, steken er emotie en opwinding in, zorgen voor voldoende afwisseling en stralen samenhorigheid uit; ondanks een dipje in songkeuze, geven ze in een handomdraai er terug een zwierige, frisse draai aan. De ontlading was groot op het afsluitende ‘I will wait’, die met een Stromae outtro definitief de eerste dag van Werchter besloot.
Mumford and Sons heeft momenteel niet meer die classics van vroeger, maar is een band met een live gevoel, die inspeelt op z’n publiek.
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter
Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving
Rock Werchter 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-29 t-m 2023-07-02
Johan Meurisse
Rock Werchter brengt verschillende generaties samen, danst, popt en rockt. Rock Werchter heeft aandacht voor de gerespecteerde waarden, artiesten, opkomend talent en Eigen Werk. Het festival klinkt vertrouwd, leuk, gezellig, aangenaam en spannend. Het is en blijft Vlaanderens meest prestigieuze festival.
Rock Werchter is en blijft een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands en stijl op na. Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek dus!
Vier dagen muziekbeleving in al z’n aspecten. Liefde en Muziek, het maakt het festival universeel, streven naar gelijkheid, gelijkwaardigheid, samenhorigheid en respect.
Quality time en beleving op een festival … Een dikke 10 voor gezelligheid en sfeer. Iedereen moet zich comfortabel voelen met bankjes, zitjes, shelters, eet- en bar gelegenheden, mooi aangepast qua inrichting, inkleuring om rustig weg te keuvelen …Meer dan muziek, ook comfort, rust- en genietplek.
De muziek won na die vier dagen. De headliners waren op post en elk op zich gingen ze er gemotiveerd, enthousiast tegenaan. De Belgische delegatie was goed vertegenwoordigd. Chrsitine en the queens, Rosalia waren uniek, geen band rond zich, enkel de performance die telde.
Rock Werchter was volledig uitverkocht, met maar liefst 88000 bezoekers per dag.
Keuzes moeten worden gemaakt … Festival meer dan ooit … Meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor bezoekers, meer mooie momenten … De grote tenten in een prachtige outfit. Sjiek. Qua inrichting tenten had vooral the barn nog meer ruimte en leek qua opbouw als een Sportpaleis. Ook the slope werd vernieuwd.
Minpunt, hoe kunnen we ervoor zorgen dat er voor iedereen een totaalbeleven kan zijn om zijn favoriete artiest te bewonderen. Benieuwd hoe het kan aangepakt worden …
Rock Werchter 2024 is er van donderdag 4 tem zondag 7 juli 2024. You Rock Werchter.
Summers starts here - Een overzicht van ons parcours - Cheers
Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 1 – donderdag 29 juni 2023 -Enjoy the feeling
Het is altijd fijn vertoeven tussen opkomend talent, artiesten en gevestigde waarden die de moeite waard zijn. Iggy weet iedereen moeiteloos te omarmen, net als het opkomend talent Gayle met haar ‘abcdefu’. Mumford and Sons eren Stromae, Röyksopp tekent voor ‘midnightsummermusic’ en Anna Cavi gromt.
Op Belgisch vlak knalde dansfenomeen Charlotte de Witte iedereen omver, Warhaus huiverde en Compact Disk Dummies swingde. Wat een afwisseling in overtuigende sets.
Al meteen hadden we een knaller. Onze eigen Compact Disk Dummies van de gebroeders Coorevits zetten de boxen van de mainstage onder spanning . Hun popeletronica krijgt een Soulwax nite version en 80s discotheca jasje aangemeten, wat meer beats, elektrokitsch en resonantie betekent, opgehitst door percussie en een koebel. Denk maar even aan de 80ies Lime en Michael Zager Band, die nu door de CDD molen wordt gehaald. “There’s no sex without you”, de nieuwste single van het komende album, was de aanzet van hun party. Lennert is een podiumbeest, is overal te vinden, krijgt het publiek mee, prikkelt de dansspieren en zorgt ervoor dat de handjes de lucht ingingen . Mooi om te zien hoe het reeds talrijk opgekomen publiek wordt meegezogen in “satellites”, “cry for me” , “holy love”, “i remember” , “girls keep drinking” en “the reeling” . De kaart van de ambiance werd hier getrokken voor een festival. Dit zat snor. CDD staat nog op Pukkelpop en is het najaar te zien in het clubcircuit.
The Mary Wallopers is een uitgebreid combo uit Ierland en komen af met een mengeling Ierse folkpop. De instrumenten liegen er niet om; een akoestische gitaar, banjo, accordeon whistle en drums tekenen een ontspannende, aanstekelijke, zwierige als innemende, dromerige sound . Zij houden hun publiek bij de leest en willen dat iedereen die hen wil ontdekken, zich amuseert. Amicale band, leuke set. The slope werd mooi op die wijze in z’n nieuwe look gedoopt.
De Britse Anna Calvi spant en scherpt de gitaar in haar materiaal. Live aangevuld met drums en keys brengt het trio, allen in t zwart gekleed, een huiverende rocksound. Er zijn de rauwe, hoekige, snedige gitaarvariaties, - capriolen die centraal staan, naast haar rauwe, diepe en hemelse hoge vocals, die een opera effect hebben. Het bromt, knauwt en klinkt koel als pakkend, gevoelig. Ergens borrelt het oude PJ Harvey op. We kregen greep van haar ruime tienjarige carrière met nummers als “hunter”, “wish” , “indies of paradise” , “suzanne & i”, “i’ll be your man” en haar doorbraak “desire”. Live sterk alternatief overtuigend; het leek wel een fatalistische soundtrack, gehuld in een rode gloed, die beter in de Klub tot zijn recht kwam.
Andere koek hadden we met het Amerikaanse tieneridool Gayle in een volle Klub (eerlijk gezegd, zij stond beter in the barn en had beter haar plaats geswitcht met Anna Calvi). Haar rockende meezingbare hit ‘abcdefu’ is in het geheugen gegrift van de jongeren. Ze wist vorig jaar op Pukkelpop al de hartjes te veroveren en bewees meer dan een eendagsvlieg te zijn .
Live is het een sympathiek grungy punkpoptrio die liefde, samenhorigheid opwekt en streeft naar gelijkwaardigheid. Openers “everybody hates me” en “ur just honey” waren er ‘boenk’ op en stonden garant voor een leuke, frisse set. Het scheurde soms wel , o.m. op die Paramore’s cover ‘misery business’. Gayle, in oranje kleed en met een knaloranje gitaar, voelde zich duidelijk in haar sas. Het eenheidsgevoel was duidelijk, de gsm lichtjes gingen aan en fonkelden. Elk nummer werd warm onthaald .
Middenin de set werd het ietwat rustiger, sfeervoller. Op Morissette’s ‘you oughta know’ werd het gaspedaal opnieuw ingedrukt. De instant klassieker werd door duizenden kelen meegeschreeuwd en was een mooie afsluiter van dit rockconcertje .
Uiterst genietbare, sfeervolle indie-synthpop, met een funky groovy, kregen we van het Amerikaanse King Princess , die hier enige airplay had met ‘1950’; het dromerige nummer is de basis van de set. We werden rustig meegesleept in die muzikale wereld zonder al te veel punch, af en toe was er wel een adrenalinestoot, een snedige partij om het boeiend te houden, o.a. ‘i hate myself i want to party’, ‘prophet’, ‘hit the back’ en ‘Ohio ‘. King Princess klonk aangenaam, maar had weinig verrassends te bieden.
Militarie Gun is een van de opkomende posthardcore bands. Muzikaal hadden we hier meer college rock met scherpe gitaarpartijtjes en noisy golven. In uitleving subliem, de punky attitude is er, maar de (schreeuw) vocals hadden wat rust nodig, gezien ze onvast, hees klonken. Ze gingen er wel voor, op het laatste nummer ‘big disappointment’ ging de frontman zelfs het publiek in, maar er was niet direct sprake van een echt rockfeestje.
Een andere filmsoundtrack ervaarden we van Warhaus, het project rond Maarten Devoldere van Balthazar, die met ‘ha ha heartbreak’ al aan plaat drie is. De songs in de set zaten verdomd echt goed in elkaar. De donkerte intrigeert door die grauwe (zeg)zang en de sound, die huivert, prikkelt en iets mysterieus heeft; dit is pop noir cabaresk op z’n Cave/Arno/ Gainsbourg die verslavend inwerkt. Een aanhoudend intens broeierige spanning weet het vijftal te creëren, dit door de aanzwellende partijen, de gitaarlicks, - getokkel en de grooves. Het klinkt uitermate bezwerend. Elk instrument kreeg voldoende ruimte en zeker de verdwaalde trombone blazer partijen. Toegegeven we missen Sylvia’s sensuele erotiserende danspasjes, maar het werd muzikaal goed opgevangen en gecompenseerd.
Een beklijvende set , met een rits pakkende sterke nummers, ‘control’, ‘desire’, ‘the good lie’, ‘love’s a stranger’, ‘time bomb’ en ‘it had to be you’.
Innemend was het solo gebrachte ‘fall in love with me ‘. Erg origineel en creatief was het instrumentale ‘beaches’, dat mooi uitgediept werd en knalde. Elk instrument kreeg voldoende ruimte met de deels vervormde blazersectie. We werden meegezogen in een bedje van groove. De looplamp die Maarten richtte op elk van hen, maakte het nog aparter en unieker. Ergens kwam in die funkende groove Soul Coughing dwarrelen.
Warhaus was ijzersterk en eigent zich in zaal of tent een plaatsje op naast Balthazar.
De Britse singer/songwriter Sam Fender mag zijn set op de mainstage duidelijk geslaagd noemen. De gitaarpop intrigeert door zijn twinkelend gitaarspel en zijn charmante, emotievolle vocals. De band is goed ingespeeld en muzikaal zet hij zich tussen The Killers en Bruce. Meteen goed waren ‘will we talk’, ‘the borders’ en iets verderop ‘get you down’. De keys en de blazers gaven kleur. The Boss werd geëerd , ‘dancing in the dark’, solo aangepakt, enkel de man en z’n elektrische gitaar. In de meer dromerige, sfeervolle nummers komen we War On Drugs tegen, muziek voor in den otto. De aandacht blijft behouden met sprankelende afsluiters ‘seventeen going under’ en ‘hypersonic missiles’.
Sam Fender mag gerust zijn, hij , de band en het publiek zaten op dezelfde golflengte …
Ruimte om totaal los te gaan op elektronische beats en dance was beperkter op Werchter. Maar de DJ set van Charlotte de Witte zal in het geheugen gegrift zijn. Ze wist een perfecte set, show neer te zetten en gaf iedereen het nakijken. De sound, de beats, de trance (knipoog naar de new beat en 90s euro dance), de overgangen, de projecties, de lichteffects en de lasers zaten perfect in elkaar.
Er was evenveel volk binnen als buiten. Charlotte is de hype in technolandschap en door de afwezigheid van Stromae stond ze wel beter op de mainstage, maar de vibe moest eerst voelbaar zijn in een zaalconcept. Ze zorgde voor de ideale rave party, weliswaar legaal in de schuer (barn). ‘Voel je vrij , energiek en wild’ op deze tunes . ‘Overdrive’, ‘reflection’, ‘come on dance with me’, ‘touch me’, …, dit was een ‘universal nation’ op z’n best, een uur lang dansmoves, een verademing los van al die andere genres, eventjes weg van de (harde) realiteit.
Bekomen van al die beats’n’pieces, konden we iets later van het muzikaal talent van de Scandinavische Aurora genieten, die de electropop van Lorde en Florence & the machine, in een ijzig, donker als liefdevol dansbaar kader bracht. De Noorse elf, met haar frêle, hemelse vocals, kronkelt zich moeiteloos door de nummers heen in haar danspasjes en doet de hartjes sneller kloppen op ‘queendom’ en doorbraak ‘runaway’. Samenhorigheid was het sleutelwoord door de gevonden regenboogvlag en de happy birthday van de zus van haar gitariste. Een positive vibe was te voelen tussen Aurora en haar publiek. De synthpop kreeg forsere beats aangemeten op ‘running with the wolves’ en ‘cure for me’, die de positiviteit alleen maar ondersteunden.
Rockn roll will never die … Eén van die survivors is Iggy Pop die rockt en danst over de verschillende generaties heen. Uniek dat hij er nog steeds staat op z’n 76ste , mankend weg, met z’n gerimpelde, kronkelende lichaam. Zijn huidige platen hebben nog deels dat stevig vunzig, zompig randje van The Stooges als van z’n eigen werk. Hij wist al eens na de corona Gent Jazz te verbleken met een jazzy component. En die component zat ‘em in z’n band, uitgebreid met blazers en Hammond, die het ‘old fashioned’ materiaal friste en kleurde.
De set behield z’n ‘raw power’ als weleer met een Iggy in de spotlights, hij is aan alle kanten van het podium te zien, zoekt z’n publiek op en sleept hen moeiteloos mee in zijn verhaal.
Hij schopt ons meteen naar die jaren 60-70, ‘five foot one’, ‘raw power’, ‘gimme danger’ en classics ‘the passenger’ en ‘lust for life’, die luidkeels worden meegezongen. De gitaren gieren, zwieren. ‘I m sick of you’ is ietwat een rustpuntje, maar wordt explosiever om dan terug sfeervoller te klinken in wat Doors psychedelica. Het gaspedaal wordt weer ingedrukt, energie en opwinding op z’n best met ‘search & destroy’ en classic ‘I wanna be your dog’. Iggy is een icoon , a real wild (old) child, die we hier op deze aardbol nog even moeten koesteren en niet denken dat dit één van z’n laatste optredens kan worden …
Het Noorse elektronica duo Röyksopp gooide de handdoek in de ring in 2014, maar vond elkaar terug in 2022, met maar drie albums intussen, de ‘profound mysteries’. Vanavond kregen we een DJ set van aangename, meeslepende, zalvende, dansbare elektronica. De twee hebben hun gastvocalistes (van op plaat) mee op tape (o.m. Robyn) en worden op het podium omgeven van dansers, danseressen, die ons verrassen met uitbeeldingen en synchrone pasjes. Visueel interessant. De twee hitsen het publiek op met hun ‘warme kleuren elektronica’ door een dynamische opbouw, aanzwellende synths en percussie, die de ritmiek oppompen. Het Röyksopp symbool siert op het achterplan. We worden meegevoerd in hun heerlijke betoverende wereld die allesbehalve koel klinkt. ‘Moument’, ‘running to the sea’ , ‘what else is here’ en ‘do it again’ behoorden tot de smaakmakers. Spijtig genoeg geen ‘eple’.
Feel the love of their dance house music, lazen we, dit is ‘midnightsummermusic’.
Een geslaagde fijne return, misschien de volgende keer live met enkele gastvocalistes uit Scandinavië.
De overstap naar Mumford and Sons moesten we even gewoon worden. We konden na de set van Röyksopp hen nog een deel live horen. Van folkrock evolueerden ze naar een meer mainstream rootspop band tot de verschillende genres elkaar opnieuw vonden in een evenwichtig geheel.
Mumford and Sons waren hier nu de afsluiter, gezien Stromae om gezondheidsredenen zijn verdere tour moest cancellen. Ok, qua genre vinden ze elkaar niet direct maar Marcus Mumford aarzelde niet en gooide een visje naar onze Brusselse maestro in de elektronische muziek.
De happy feelings waren er alvast toen we aansloten op ‘roll away your stone’, ‘the cave’ en verder was er het explosiever gitaargejengel van ‘delta’ en ‘the wolf‘. In het begin van de set waren ze meteen op scherp met ‘Babel’, ‘little lion man’ en ‘guiding light’. De band vindt elkaar opnieuw sinds hun return in 2019, ze hebben er terug goesting in, steken er emotie en opwinding in, zorgen voor voldoende afwisseling en stralen samenhorigheid uit; ondanks een dipje in songkeuze, geven ze in een handomdraai er terug een zwierige, frisse draai aan. De ontlading was groot op het afsluitende ‘I will wait’, die met een Stromae outtro definitief de eerste dag van Werchter besloot.
Mumford and Sons heeft momenteel niet meer die classics van vroeger, maar is een band met een live gevoel, die inspeelt op z’n publiek.
Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 2 - vrijdag 30 juni 2023 - Rock Werchter rockt!
Rock Werchter rockt! Op deze twee dag worden we ondergedompeld in de aparte werelden van Viagra Boys, Fever Ray en Warduna, die elk hun eigenheid hebben. De Belgische Haunted Youth, Tamino stonden hier terecht in de schijnwerpers. Er was de ‘back to the bone’ doorleefde bluesrock van The Black Keys en we werden voldaan van een goed beheerst spelende Peppers, die nu toch wel waardig ouder zijn geworden.
Eén van de betere Belgische bands is ongetwijfeld The Haunted Youth die het voorbije jaar intrigeerden met prachtnummers, een zinderend Pukkelpop concert, een rits overtuigende zaal concerten en hun debuut ‘Dawn of the freak’. Deze Nieuwe Lichting Winnaars hebben het gewoon om goed in het gehoor liggende indie/droompoprock te schrijven. Slotsom is dat zo goed als elk nummer een single is.
De songs hebben live een ruwer randje en worden omarmd met shoegaze en gepaste pedaaleffects. Verdomd, wat hebben die nummers als ‘broken’ , ‘i feel like shit and i wanna die’, ‘gone’ en doorbraak ‘teen rebel’ en ‘coming home’ , intensiteit, groove en diepgang. Een kleine 45 minuten werden we in die benevelde leefwereld van Joachim Liebens en C° meegezogen. En die is niet bepaald echt vrolijk hoor. Liebens had een shirt aan ‘don’t kill yourself , i love you’, waarbij hij een dierbaar iemand die zelfmoord pleegde, een warm hart toedraagt hierboven.
Muzikaal kwam Sam De Nef en één van de leden van The Guru Guru de band ondersteunen. MGMT en Slowdive zijn gepaste referenties. Liebens is een frontman die band en z’n publiek bij elkaar houdt. Sterke opener. Na de festivalzomer terug in het clubcircuit te bekijken.
Al een kleine dertig jaar is het Amerikaanse Spoon uit Austin/Texas bezig rond zange/gitarist Britt Daniel en hebben ze een tiental platen uit. De laatste jaren wordt af en toe een nieuw album gedropt zoals ‘lucifer on the sofa’, waaruit we een drietal nummers konden horen als ‘wild’, ‘the hardest cut’ en ‘my babe’.
De band laat een waas van melancholie schijnen over hun sing/songwriting indie rootspop , die live op een festival een frisse, extraverte touch krijgen en minder melancholie. De muzikanten krijgen op hun instrumenten voldoende ruimte om de songs te laten aanzwellen en een broeierige spanning te bieden. Ze creëerden een warm gevoel, dat nog eens werd beklemtoond met John Lennons ‘isolation’. Spoon gaf hier een sfeervolle, snedige, kleurrijke set , die het vroegere innemende op het achterplan duwde. Iedereen genoot.
Viagra Boys uit Zweden zijn uitgegroeid tot één van de publiekslievelingen. Een zootje ongeregeld rond zanger Sébastien Murphy , die een soort nihilistische rock’n’roll onderdompelen in een smerig, zompig, vunzig poeltje. Een muzikale no-rules mentaliteit op het podium, het stoomt, bruist, sist en met die kolos van een zanger, een volgetatoeëerd bovenlijf, die lekker, leuk en gek de nummers aan elkaar rijgt.
De songs bouwen op, hebben aanstekelijke ritmes, rollende grooves en free jams. Ze weten iedereen op te zwepen. We worden zomaar spontaan, losweg meegevoerd in die sound. We kunnen uit ons dak gaan door die ronkende bas, de broeierige gitaarpartijen, de droge drumpartijen en de intrigerende, ontspoorde keys en blazer. Een ‘unstoppable train’ in een walm van fuzz en noise die onstuimig, chaotisch als wild demonisch geschift klinkt. Een feestje muzikale gekte dus met songs als ‘ain t no thief’, ‘slow learner’, ’ain’t nice’, ‘ADD’ en ‘research chemicals’. Voor wie dacht dat Fat White Family zot klonk, had buiten dit Zweeds combo gerekend.
Even bekomen moesten we na deze weirde set van The Viagra Boys, maar als snel kwam daar het Britse Hot Milk die z’n energie put uit de emorock/powerpop/indiepunk. Het duo Hannah Mee - Jim Shaw ging fel tekeer om het publiek op te jutten. Zij viel op met haar scherpe, schelle vocals, hij eerder met screamo’s, in die snedige, stevige sound waarin synths werden toegevoegd. Het publiek lustte het, sprong, klapte, wuifde en schreeuwde en ging zeker in de beginfase overstag. Ook toen er ietwat minder vaart was en het minder ruig klonk, genoot iedereen ten volle. Weinig verrassend, maar leuk genoeg.
Een andere invalshoek kregen we dan opnieuw met het Britse Squid uit Brighton in de klub c, die postpunk, krautrock met jazz en psychedelica mengt. Een niet voor de hand liggende sound van het kwintet die wisselend nummers uitdiepte van hun twee verschenen platen. ‘Narrator’ klonk rechttoe-rechtaan, hoekig , krachtig met een schreeuwzang , maar daarna kregen we een breedspectrum van tempowissels, verrassende wendingen en experimentjes, die ergens Motorpsycho deed opborrelen. Een alternatieve sound die voldoende intrigeerde en spannend klonk, maar hier misschien in welke tent ook op Werchter iets te hoog gegrepen was.
Wijzelf hielden van die uitwerking met een repeterende, opbouwende, explosieve, ontspoorde ritmiek, die een rave gevoel verwezenlijkte, zeker in het tweede deel van de set met ‘after the flash’, ‘Peel st’ en ‘the blades’. Al konden ze niet iedereen muzikaal triggeren, straf klonk het alvast.
Op een goede zes jaar tijd is onze Tamino uitgegroeid tot een groots artiest. Songs die innemend klinken op gitaar en gedragen worden door z’n warme, indringende, hemelse stem. Introspectieve, pakkende pop. Hij brengt voldoende stemvariatie aan om de gevoeligheid op te drijven. In een afgeladen barn was het wat afwachten of het publiek stilweg kon genieten. Er was wel wat geroezemoes , maar Tamino wist op z’n Jeff Buckley’s die gevoelige, dromerige nummers met z’n goed op elkaar ingespeelde band mooi uit te spinnen, of ze klonken soms wat meeslepender, krachtiger.
Tamino had oog voor het live beleven, zeker als er veel volk is . ‘The flame’ en ‘fascination’ klinken kleurrijk, mede door de cello, en overtuigden in de openingsfase . ‘Sunflower’ en ‘indigo night’ werden naast stem en gitaargetokkel sober omlijst en hielden het publiek in de ban. Op ‘w.o.t.h.’ klonken ze zelfs nogal stevig en hing er een waas van noise. Om dan te eindigen in complete intimiteit met doorbraak ‘habibi’, die hij opdroeg aan een overleden vriend.
Tamino wist sober-gewijs stelselmatig het publiek voldoende te raken.
Het Amerikaanse Black Keys van Dan Auerbach en Patrick Carney werd in hun ruim twintigjarige carrière een heuse band , die het een kleine tien jaar terug schopte tot een grootse rootsrockende band. Momenteel terug meer back to basics , back to the bone met doorleefde licks op z’n Jimi’s. De gekende nummers in die roes van hun succesperiode, zaten mooi verdeeld in de set, ‘tighten up’, ‘fever’, ‘lo/hi’ en zeker op het eind werd er stoom geblazen op ‘gold on the ceiling’, ‘wild child’, ‘little black submarines’ en meezinger ‘lonely boy’ die overtuigend de sterk afsloot. Tussenin viel er heel wat lekkers te noteren binnen de rauwe, zompige bluesrock met openers ‘i got mine’, ‘ your touch’, ‘have love/will travel‘, ‘heavy soul’ en op het eind ‘she’s long gone’. The Black Keys hebben op die manier terug mosterd in hun sound en da’s het best zo .
Het Canadese PUP hield het gaspedaal een klein uur stevig ingedrukt op hun grunge/stoner/punkrock. Letterlijk een slope sound, stevig, energiek , gedreven en wild om zich heen slaand. Het kwartet wond het publiek op met gierende, ronkende gitaren, wat een lust. Vooraan ging iedereen uit z’n dak . PUP knalde op songs als ‘reservoir’ en ’waiting’. Strak & Straf Spul!
Fever Ray is het muzikale project van de Zweedse Karen Dreijer Andersson, gekend van het elektronicaproject The Knife . Die invloed van koele, warme , sensuele charmante elektronica en bevreemdende, mysterieuze, mystieke uitstraling is te horen in de klub c. Filmisch allemaal, minimalistisch opbouwend met een eigenzinnige, theatrale touch. Synthpopkunst. Minder aanwezig zijn de Indiase invloeden. Elektronica en drums sieren de set samen met twee backing vocalistes, die een act uitvoeren. De zangpartijen hebben een echoklank.
Het geheel is donker, ijzig, huiverend als duivels destructief, erotiserend . ‘What they call us’ brengt ons meteen in die leefwereld. Oudje ‘when I grow up’ krijgt al wat meer beats en is dansbaarder. Het publiek wordt letterlijk meegezogen. Het is en blijft iets apart. Extravertie naar het eind toe met de dansbare grooves van ‘carbon dioxide’ en ‘now the only time i know’, die ons aanzetten tot een heupwieg. Een totaalbeleven, uniek en geniaal uitgewerkt , die ergens z’n roots vandaan haalt van Aphex Twin.
Even apart, mysterieus, eigenaardig, uniek , magisch was de set van het Noorse Wardruna in de klub c. We merkten enkele bandleden op onder het publiek tijdens de set van Fever Ray. Donkere metalfolk met een terechte link naar mythes en de ‘bestseller’ tv serie ‘Vikings’. Ze hebben een rits niet-alledaagse, (eigen gemaakte) oude instrumenten (snaarinstrument, luit , boomstronk , wasbord, …) die zomaar de Middeleeuwen oproepen. Het brengt de traditie van de Vikings naar boven, die we ook zagen in de klederdracht. Een bezwerende, meeslepende sound in opbouw en intensiteit, door de zangpartijen, gezangen en keelzang, de instrumentatie, de hoornblazers en de dubbele percussie. ‘Solringen’ is uitnodigend. Een epische hymne in een filmisch concept, dat beeldrijk is en een totaalervaring biedt.
We worden op het eind zelfs in het hiernamaals gedropt op ‘helvegem’ , met verlichte fakkels, om dan terug de bewoonde wereld in te stappen .
Bevreemdend mooi . Originaliteit en creativiteit troef door deze twee laatste acts in de klub .
Tot slot nog The Red Hot Chili Peppers, die vorig jaar erg wisselend Rock Werchter besloten. Matige nieuw nummers werden afgewisseld met wat groovy jammende funkrock, enkele sfeervollere classics en enkele gepeperde klassiekers. In datzelfde jaar 2022 werden twee cd’s op ons losgelaten , die maar weinig rode chili meer hadden .
Elk kon terug wat zijn ding doen vanavond … We kregen een diep snijdende bas, een verheven gitaarsoli en energieke drums. Er waren een rits broeierige songs als ‘can’t stop’, ‘the zephyr song’, ‘dani california’, ‘right on time’ , ’californication’ en ’by the way’. Muzikaal blijven ze dus lekker hangen in hun werk van twintig jaar terug . De twee classics ‘mother’s milk’ en ‘bloodsugarsexmagik’ zien we aan ons voorbij gaan .
Flea is en blijft het basspelend duracell-konijn en Anthony Kiedis zit verwrongen aan z’n microfoon, maar was een ietsje pietsje beweeglijker en wat meer van zeg.
Bon soit, het is allemaal iets te cool, duidelijk was wel dat de Peppers nog steeds goed spelen, en ze brengen hun materiaal melodieus beheerst met een jam hier en daar , maar ze zijn zeerzeker niet meer de sfeermakers van weleer die de weide moeiteloos platspelen. ‘Under the bridge/Give it away’ zorgt tot slot voor die springende massa die we maar al te graag eens zien.
The Peppers zijn nog goed in hun dampende funkpop (het rockt!), maar ze zijn oud(er) geworden.
Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 3 - zaterdag 1 juli 2023 - Over de generaties heen
Op zaterdag wordt een breder publiek aangesproken en hebben we een dagje ‘generatie-overschrijdend’, over de generaties heen.
Een kinderdroom kwam uit met Xink, ze zijn nu een volwassen boyband en hebben meer in petto dan ‘de vriendschapsband’. Ze kregen twintig jaar na dit succes een voorzetje van Thibault van Equal Idiots/StuBru, en het was er boenk op met een handvol reünieconcerten, die hen van de AB naar de mainstage van Rock Werchter bracht. Een passage van volwassenheid, met ervaring en een toekomst.
Xink klinkt snedig, gedreven en melodieus sterk. ‘De andere kant’, ‘denk aan mij’ en ‘laat me vrij’ rockten en zorgden voor een eerste meezinggehalte dat doodleuk met ‘de vriendschapsband’ z’n top bereikte. Papiertjes vlogen de lucht in. ‘Oh-ho’ en de comebacksingle ‘misschien’; die eerder wat meer indie laat doorsluimeren, wuifden hen definitief uit. Missie geslaagd voor deze intussen dertigers.
Mayorga was één van de winnaars van De Nieuwe Lichting dit jaar. De drie dames en drummer positioneren zich ergens tussen de spontaniteit van The Breeders, Wet Leg en Cocorosie. “Girlcrush” is een onschuldig melodieus poprockend nummertje dat tot op het eind werd bewaard en die de voorste rijen aan the slope in beweging bracht. Op het podium amuseerde het viertal zich wel. De dames maakten de nodige danspasjes met hun instrument en lieten gitaar, drums en synths goed doorklinken. ‘weekend lover’ en ‘all i wanna do’ klonken intens meeslepend, rockend. De nonchalance en de giechels behoorden tot de act en zorgden voor fun en spelplezier, zoals een ‘lovesong’ van The Cure voor de grootmama. Geslaagde ladiespop zonder al te veel verrassingen
De Nederlandse Opposites konden terug worden opgehaald met het succes van Goldband. Nederhiphop van 2MC’s en een DJ die eerst maar al te graag goochelen met samples in hun beats als ‘smack my bitch up’ (Prodigy) en Faithless’ ‘imsomnia’. Het publiek kwam op temperatuur en het feestje kon echt beginnen met hun eigen nummers, ‘slapeloze nachten’ en ‘licht uit’, die wat meer zwier kregen door de hakkende, pompende beats. Het volk stroomde naar die mainstage ‘s namiddags met ‘broodje bakpao’; met Yellow Claws ‘thunder’ was het feestgedruis compleet. Op zich allemaal weinig veelzeggends muzikaal, maar als ‘t ‘em om een fuif draait, dan was de party compleet. The Opposites waren er ooit eens mee gestopt, een kleine tien jaar terug, maar lijken nu terug op dreef met de survival van de Nederhippop.
Opvallend veel volk voor Dead Poet Society, een kwartet uit Boston, die zich ergens manifesteert tussen Nothing But Thieves en Royal Blood. Een stevig, potig setje met een rits nummers die strak, snedig, rauw, grungy, melodieus klinken, als ‘salt’, ‘lo air’ en ‘into deep’. Niks verrassends, maar een 4tal die zich live wenst te manifesteren.
Het NY-se Interpol is aan een tweede leven met hun geluid dat de 80s wave integreert in een postpunk jasje, dat natuurlijk in het zwart is gehuld, met een knipoog naar Joy Division, The Sound meets The Chameleons en The House of Love. Het kwintet rond Paul Banks brengen nu niet direct de vrolijkste muziek waardoor het meer genieten was van die rockende wave dan een feestje bouwen. Niks voor niks druppelde het af en toe als je in dit muzikaal web verweven raakt. Opvallend is dat de band hun laatst verschenen platen, eentje nog van vorig jaar (‘the other side of make-believe’), grotendeels ter zijde laat en het oude werk laat primeren, met de eerste drie albums in de spotlight, dat bijna twintig jaar oud is.
Hun donkere sound intrigeert door Banks baritonzang en twinkelt door de gitaarpartijen, het getokkel, de licks, de diepe bas en de drums omgeven van sfeervolle keys. Na het nieuwe ‘toni’ kwamen we al snel uit op enkele mooie classics ‘obstacle 1’, ‘narc’, ‘c’mere’ en ‘evil’. Songs in donkere extravertie, beheerst, meeslepend, gedreven, maar die de drive in die sound behouden. Ook al gebeurt er niet veel op het podium, de songs klinken goed.
Ze moeten het hebben van het oudere materiaal en de finale was in het genre om van te snoepen met ‘rest my chemistry’, ‘not even jail’, ‘no i in threesome’, ‘PDA’ en ‘slow hands’. Intussen piepten de zonnestralen meer door …
Stone, een kwartet uit Liverpool, is één van de nieuwkomers, die met de single ‘money’ hier wisten door te breken. Frisse, opwindende, energieke punky songs door snedige, gierende gitaren, een diep ronkende bas en opzwepende drums. Met een flinke schop onder de kont, hitsten ze het publiek op. Beloftevolle, talentvolle band, want met ‘ i gotta feeling’ en ‘left right forward’ wordt het tempo hoog gehouden. Met zangpartijen en een zeg/schreeuwzang erbovenop zit het helemaal goed. Fijn setje.
De Schotse sing/songwriter met Italiaanse roots Paolo Nutini is nu niet direct een live blikvanger op de mainstage, omdat de muziek dromerig en stilistisch mooi uitgewerkt is . De laatste plaat ‘last night in the bittersweet’ is er zeker één om u terug tegen te zeggen. De vrouwvriendelijke family rootspop is een soort onthaasting, klonk zeemzoeterig, bouwt op en zwelt soms aan met hier en daar een ontploffingske. ‘Lose it’, ‘acid eyes’, ‘petrified in love’, ‘iron sky’ en ‘shine a light’ nemen we zeker mee in het verhaal. Het werd ervaren als fijne achtergrondmuziek met een aantal uitschieters.
En die achtergrondmuziek namen we mee bij het IJslandse Sigur Ros in de barn, de ideale soundtrack voor een natuurdocumentaire. We stellen ons voor: de zon wordt weggeduwd door donkere wolken, een onweer, om dan terug de zonnestralen toe te laten, met op de achtergrond een beeld van weidse landschappen en een vulkaanuitbarsting.
Net als Interpol had de band rond Jon Por Birgisson een rustpauze nodig om net voor de corona terug aan te sluiten met het onlangs verschenen ‘atta’. Een prachtige orkestrale meeslepende postrocksound is geweven in een bed van pedaaleffects, fuzz en explosies. Minimalisme en lekker ontsporen. Een broeierige spanningsopbouw die ontploft om dan terug tot rust te komen.
Een sound van gitaarakkoorden en - effects met een strijkstok , repeterende bas, piano, keys, boeiende drumpartijen …en tussenin die aparte zang.
Vanavond geen projecties of video’s op het achterplan, maar een gezellige setup van lampjes rondom de vier, die met lichtflitsen de songs naar een hoger level brengt. Een mooie reeks kregen we te horen, ‘glosoli’, ‘svefn-g-englar’, ‘ny batteri’, ‘saeglopur’ en ‘popplagio’. ‘Ylur’ van de recentste plaat is traditioneler en is het meest gewone nummer in het rijtje.
Sigur Ros dringt zich op en eist terecht opnieuw een plaatsje op in het postrocklandschap. Die Scandinavische bands hebben wel iets avontuurlijks, aparts, unieks!
We werden in een hippe wereld gedropt met Dope Lemon in de klub c, het muzikale project van Angus Stone (jawel die met zusje Julia als een succesvolle carrière had). De retrorootspsychedelica, met prachtige cartoons en video’s op het achterplan, gaf het geheel kleur, elan. Eerst hadden we een rustig voortkabbelende sound die een crescendo ritmiek had. Een sfeervolle, chilly, aangename set aan het strand, die ons dikwijls wakker schudde met een onderkoelde cocktail en een frisse pint. Het combo achter de man, strak in het pak met modieuze hoed en zonnebril, speelde een reeks interessante nummers in die trippy ‘kampvuur’ wereld als ‘how many times’,’marinade’, ‘coyote’. Naar het eind klonk het nog forser, krachtiger en werden we met ‘rose pink cadillac’ en ‘home son’ gemoedelijk in de dagdagelijkse realiteit gebracht. Hier hadden we een gevoel van laidback, groove en surfing …
Onvoorwaardelijk respect voor het multi-talent Xavier Rudd in the barn, die vorig jaar nog goed was voor twee uitverkochte AB concerten met het nieuwe album ‘Jan Juc Moon’. De sing/songwriter en multi-instrumentalist uit Australië is activister dan ooit en legt de ongelijkheden in de maatschappij bloot. Hij is een muzikale kameleon, een globetrotter, die een betere wereld wenst. Met een warm hart aan de aboriginals.
Het is soms ongelofelijk hoe hij het muzikaal klaarspeelt met de instrumentatie solo . Zo zien we dat hij tegelijk akoestische, elektrische gitaar, basgitaar speelt, horen we de foottics, de didgeridoo of de mondharmonica . Of hij zit apart aan zijn drumstel. Hij speelt, zingt, entertaint en zorgt voor emotie en een samenhorigheidsgevoel.
Er is wel eens een gastzanger of een danser tussenin. Hij weet de aandacht te behouden. Een een-mans ’world’ project , met enkele prachtnummers, ‘culture bleeding’, ‘spirit bird’, het nieuwe ‘bal land chain’ en ‘follow the sun’, die je bij de leest houden en je een warm hart toedragen.
Oscar and the wolf van Max Colembie is een gevestigde waarde geworden voor de grote podia. Op Pukkelpop was hij al eens een headliner, hier is enkel Muse hem vooraf . Hij heeft z’n angstdemonen overwonnen en is er graag opnieuw bij.
De dromerige, zwoele, sensuele, prikkelende muziek krijgt een dansbare electropop touch, al drie platen lang , ‘the shimmer’ als laatste. De songs hebben een zweverige, zalvende als pulserende tune. Zelf zien we hier een frontman, niet vies van glamour & kitsch , een soort masquerade op z’n Lodewijk de IV, met z’n toepasselijke moves, die het publiek los ontspannend, golfsgewijs meevoert. ‘Warrior’ en ‘the game’ zijn sterke openers van de leefwereld van de man in wolfsvacht. ‘Breathing’, ‘on fire’ hebben nog wat meer beats en worden sterk onthaald. Show, kitsch, discotheqia in z’n muziek weten elkaar te vinden met lichtflitsen en lasers op ‘nostalgic bitch’, ‘strange entity’ en ‘you’re mine’, die met Charlotte nog in elkaar werd gefutseld.
Onder stoom gekomen werden de dansspieren definitief geprikkeld en werd confetti de lucht ingeschoten met ‘fever’ en ‘princess’, die de hartjes nog sneller deden kloppen. Samenhorigheid dus. Dit was dansbare dreampop, een puike liveprestatie.
Het was kiezen tussen Fred again en The Murder Capital …
Fred again is op korte tijd uitgegroeid tot een hype. De jonge producer stond vorig jaar nog in de Botanique, maar op Pukkelpop ontplofte het allemaal. Hij deed vanalles met elektronica , samples enz en hij wist moeiteloos een dansminnend publiek voor zich te winnen. Feest met deze danskoning. Al uren had het publiek the barn in de gaten om zeker op tijd hun plaatsje te bemachtigen voor hun volkfeest, wat het ook werd …
Andere koek met het Ierse The Murder Capital, die een soort slepende postpunk brengt die flirt met de eighties, maar in vaart intenser, krachtiger klinkt en hen eerder richting Jesus & Mary Chain en huidige kleppers Fontaines DC en Idles brengt, dan de doorsnee Interpol. Twee cd’s zijn er nu, de ene song wat explosiever dan de andere. Na sterke openers ‘more is less’, ‘green & blue’ klonk de sound wat breder; spanning en dynamiek behielden ze. Zeker in het tweede deel knalde het met ‘crying’, ‘feeling fades’, ‘ethel’ en ‘don’t cling to life’, die zanger McGovern het publiek in katapulteerde. Ieren op z’n best.
Het Britse Muse van Matt Bellamy was bij de vorige passage op Werchter , net vóór corona in 2019, deze aardse wereld ontgroeid, en bevond zich in het intergalactische stelsel, waardoor ze de realiteit verloren. De nummers kregen zoveel bombast, kitsch en onaardse zaken aangemeten, dat ze het gewone gevoel kwijt geraakten. Teveel space, progressive en drones . Ook het nieuwe album ‘will of the people’ weet onvoldoende te raken, waardoor we echt moeten teruggrijpen naar hun goede alternatieve rockwerk een twintigtal jaar terug.
De lichtshow en allerhande effects is enorm belangrijk om de livenummers draagkracht te geven . Het begon overtuigend genoeg met de titelsong van hun nieuwe plaat (voldoende goed!) en sterkhouders ‘hysteria’ , ‘psycho’ en maps of the problematique’ door die intense, krachtige, felle gitaarcapriolen, bas en drums omgeven van sfeervolle keys .
Dan werd de kaart van het visuele met korte video’s meer getrokken , die weinig connectie maakte met het publiek; we dwalen af in hun onaardse muzikale wereld , meer Griekse mythologie, die de afstand band - publiek maar groter maakte. We kregen maar hier en daar aansluiting, net met de oudjes ‘time is running out’ en ‘supermassive black hole’.
Op de koop toe werden we meermaals geconfronteerd met geluidsproblemen waarbij we nog meer afdwaalden . ‘Plug in baby’, ‘uprising’, ‘starlight’ waren herkenningspunten in het aan-uit geluid.
Muse trachtte zijn nummers voldoende strak, fel in te kleden , maar de coolness en bombast van sommige songs kan geen connectie maken. Muse maakte van zichzelf een karikatuur , ‘een soort bohemian rhapsody van Queen’, een rockopera, die onze wereld heeft verlaten; een ‘close encounters of the third kind’, die ons het sterrenstesel induwde.
‘Knights of cydonia’ moest het orgelpunt zijn , maar hier lieten de boxen het afweten. De excuses van de band waren gemeend en in de frustratie van steeds opnieuw inzetten maar niet lukken, kregen we nog een krakende ‘showbizz’ , die ons definitief uitwuifde .
Bellamy ramde hier z’n gitaar in de versterker , maar beloofde dat ze nog zullen terugkomen. We werden verweesd achtergelaten bij zo’n closing act door de show, de lichteffects en de muziek . Muse mag terug back to basics worden, wat helpend, zalvend kan zijn.
Rock Werchter 2023 - Vier dagen muziekbeleving - dag 4 - zondag 2 juli 2023 - Muzikaal van alle markten thuis
We kregen overtuigende shows van de afsluitende acts op de twee grote podia . Een brede smaak werd geapprecieerd en theater, performance, zelfs zonder een band, vond zijn ingang .
Het Ierse Inhaler rond de zoon van Bono is een graag gezien band in België, en hebben hier in ons landje al een pak concerten achter de rug in hun jonge carrière . Hun melodieuze, aanstekelijke poprock siert met doorbraak ‘my honest face’, en die lijn hebben ze eenvoudigweg doorgezet …
We wilden ons reppen om Belgische trots in het postmetal genre te zien Amenra (the barn). Amenra rond Colin H. van Eeckhout en Tim de Gieter (Doodseskader) is iets aparts en klinkt gitzwart door een onheilspellende, dreigende, apocalyptische, meedogenloze wisselende ritmiek; een immense sound, een slepende herhaling tussen dynamiek, explosies , zalvende stemmige melodieën en rustpunten .
De handvol nummers vormen een concept. Amenra is een ondergaan, een beleven, een existentiële ervaring . Het zijn muzikanten, kunstenaars en alchemisten . Net als Swans. De grijze projecties/videos op het achterplan en een Colin die zingt, brult, schreeuwt en zijn lichaam pijnigt door de op en neerwaartse bewegingen. Met Tim als second vocalist , met de grunts , is er nu wat meer breedte en aanvulling.
‘Door de stilte gegrepen’ lezen we nog op het scherm, zeker nu met het ‘de doorn’ album, na de handvol ‘Mass-es’ . In hun bevreemdende, huiverende wereld werden we met o.m. ‘boden’ , ‘plus près de toi’ , ‘de evenmens’, ‘a solitary reign’, en ‘diaken’ gedropt. Mooi dat ze hier konden geprogrammeerd worden; de vroegere talrijke alternatieve festivals verbleekten … .
De vrouwelijke Nederpop heeft met de roodharige femme fatale Merol één van de kleppers. Na de clubconcerten, Pukkelpop en haar deelname aan de Slimste Mens is België helemaal voor haar gewonnen . Haar Nederlandstalige synth pop is cheeky , slepend, pompend, dansbaar met een gezonde dosis humor en zelfspot . Zwoel, sensueel, warm erotiserend door haar verschijning, haar act, haar kledij en haar stem. Een prikkelende sound die moeiteloos overslaat. Ze zorgde meteen voor een eenheidsgevoel met ‘bendronkenlaatme’ , ‘je vais vite op de campingdisco’ ; de fantasie sloeg op hol met het aangebrande ‘hou je bek en bef me’, ‘foefsafari’ en feestgedruis met een meezinggehalte door de singles ‘vol’ , ‘het feest is al voorbij’ en ‘lekker met de meiden’ . Merol is de inzet voor een ‘waan-zin-nig feestje!’
Gabriels is een van die interessante Amerikaanse ontdekkingen die pop , soul , jazz, funk, elektronica, gospel en r&b perfect met elkaar kruist. Een magische sound in een omgedoopte kerk die de barn noemt.
Zij waren hier één van de revelaties op Werchter. De set startte met een krakje hier en daar, maar eenmaal opgelost kon het combo rondom de imposante churchpreacher in tenue, Jacob Lust, zich volledig laten. Ze brengen sfeervolle , groovy wisselende nummers. Lust leek een figuur als Solomon Burke, Gnarls Barkley en heeft een glasheldere, hemelse stem , die vocaal de glasramen kan doen springen .
De brede sound zat ingenieus in elkaar en was sterk. De gospel backing vocalistes gaven nog meer leven in de eucharistieviering . Lust predikt een boodschap van liefde, begrip, kracht, vriendschap voor elkaar, ‘love somebody like you love yourself’ . ‘Be yourself’!
Het publiek voelde zich herenigd met de man & zijn muziek. En die muziek zat vol verrassende wendingen en refereert aan Simply Red met sterkhouders van hun debuut, ‘angels and queens”, ‘blame’ , ‘glory’ , ‘love and hate in a diffreent time’. Sommigen kregen een forsere beat en hadden een meer swingende groove dan op plaat. ‘Private dancer’ was een eerbetoon aan tante Tina Turner , en ze groeven even in ‘back to life’ van Soul to Soul . ‘One and only’ liet de soul/jazztune meer doorsijpelen en besloot definitief deze afwisselende set van een erg beloftevolle band. Onthou die Gabriels die als een engel over ons neerdaalde.
Portland is groot geworden. Ook al moest frontman Jente Pironet afscheid nemen van second hand Sarah Pepels, die de band verliet na het verschijnen van hun onlangs verschenen tweede plaat ‘departures’. Portland is een liveband, op plaat gevoeliger, innemender dan ooit , live wordt het beest losgelaten en onderscheiden ze zich als een energiek rockende band die de instrumenten onder spanning houdt. Jente is een entertainer en podiumbeest , hij weet z’n publiek voor zich te winnen en te ontroeren. Wat een charisma. En Portland heeft een backing vocaliste, Nina Kortekaas, die zich vocaal goed wist te nestelen in die meerstemmige zang.
Portland kwam, zag en overwon .’Sensational’, ‘killer’s mind’ en ‘good girls’ waren verdomd sterke openers , die in de instrumentatie voldoende gepeperd werden. De songs rockten en knalden, zonder aan emotie in te boeten . ‘Deadlines’ werd eerst solo op elektrische gitaar ingezet, ook vocaal, maar werd gedrongen in een prachtige backing en een poel van gierend werk. Het innemende ‘Aftermath’, vocaal meerstemmig gevoelig ondersteund, sierde door de talrijke gsmlichtjes. ‘Pouring rain’ zette verdriet om in euforie. Sterkte vinden om moeilijke tijden door te komen . Dit optreden en de festivals komende zal Jente deugd doen om alles op een rijtje te plaatsen. Portland deed al belangvolle optredens , drukte z’n stempel op de Belgische scene , maar hier was het extraatje een louterende ervaring …
James Maynard Keenan van Tool, heeft na A Perfect Circle nog een volgende project Puscifer . Ok hier kan hij zijn persoonlijke demonen van zich afwerpen . Het is een muzikaal collectief van samenwerkingen van gerespecteerde muzikanten . Naast de band met een zangeres/actrice, allen mooi in pak en das, zijn er nog paar personages die muziek en performance met elkaar kruisen . Een meeslepende liveshow van een rariteitenkabinet die de gedachtenkronkels van Keenan ten tonele brengen in donker, hoekig, strak materiaal met een symfonisch randje. De songs kunnen opbouwen, hebben een groove en tempowissels. Door de statische bewegingen van band en personages, refereerden ze aan een soort x-files en kwamen er ook aliens ten berde. De sound heeft zeker iets mee van Keenans bands. Veel shows en plaatwerk is er niet van dit collectief, maar is toch wel aanrader om eens te zien.
Christine and the queens heeft een metamorfose ondergaan. De Franse artieste heeft met Redcar een nieuw alter-ego gecreëerd en wordt aangesproken als een hij . De warme groovende electropop heeft plaats gemaakt voor een theatershow, die de dansers en band opzij heeft geplaatst . Vanavond kregen we de artiest, alleen in een decor van gotische beelden en allerhande attributen als stoelen en een houten trap. Hier werd een soort kortfilm vertoond van zijn ‘paranoia, angels & true love’. Een show met inhoud solo geperformed met zijn danspasjes, zang en een voorgeprogrammeerd geluid van die plaat . Tussenin waren er monoloogjes die de verhalen , nummers aan elkaar regen . Het verhaal van een engel Michael op zoek naar het licht .
Hij kronkelde en hotste heen en weer; hij veranderde dikwijls van outfit , van een grote rode rok naar een naakt bovenlichaam, lange mantel, engelenvleugels , …
Een theatershow van dramatiek en verlichting , die een operagevoel creëerde … ‘this was a poem by christine and the queens’, iets aparts duidelijk …
Queens of the stone age rond Josh Homme zijn letterlijk herboren en komen aandraven met een nieuwe plaat ‘in times new roman’ die hen in het najaar brengt in het Sportpaleis . Herboren? Ze namen een deugddoende break en spil Joshia was herstellende van kanker. Stof genoeg om over te praten en te zingen. Het concert was één dankbetuiging door het steeds warme onthaal.
Hier zijn ze ooit doorgebroken . De dankjewels van Homme vlogen om de oren .
Weerkerend figuur was Spiderman, één van de fans, die op handen werd gedragen bij het openluchtfestival hier als The queens op bezoek zijn . Er ontstond hoedanook een amicale band tussen band en publiek .
The queens speelden een overtuigend afwisselende set van potige, emotievolle rock , zonder echt hun stoner verleden te verloochenen . Af en toe kon een dansbare move er vanaf bij enkele electrotunes. ‘No one knows’ en ‘the lost art of keeping a secret’ waren binnenkomers en toonden dat ze alvast meer salt’n’pepper hadden dan de Chili Peppers. Ietwat in vaart nam het af , maar nog even broeierig , boeiend klonken ‘my god is the sun’ en ‘the way you used to do’. Energiek, gedreven, meeslepend, groovy, innemend , het passeert allemaal in de anderhalf durende set . Af en toe werd een nieuwtje losgelaten als ‘carnavoyeur’ en ‘paper machete’ (single), potige rockers.
Daarna nam de spanning wat af, maar de goesting , de gedrevenheid , het contact waren er om tegen aan te vliegen en een stone age gevoel te creëren . Het sfeervolle ‘make it wit chu’, met de gekende gevoelige pianotune, werd mooi uitgediept en uitgesponnen . Het was de aanzet van een prachtfinale, ‘little sister’, het nieuwe ‘straight jacket fitting’, met achtergrondzang van het publiek, en ‘go with the flow’ . Magnifiek is en blijft ‘a song for the dead’ die hun roots naar boven stuwt en definitief de set besloot .
The queens weten de verschillende genres mooi met elkaar te vermengen in een best-of . En als we dan toch even terug diep in het verleden graven, ‘feel good hit of summer’ of een ‘regular john’ lusten we graag nog eens in de toekomst. Intussen voelden we een feelgood rocking hart van deze festivalband.
We hadden geen tijd om deze set goed te verwerken , want daar kwam de Spaanse furie Rosalia optreden in een al lang volgelopen barn. Het wervelende spektakel dat eind in december in Vorst nog te zien was, werd hier nog eens overgedaan. Spektakel met een achtkoppig dansensemble die fris, ongedwongen, zwierig om haar heen bewoog. Zij als een toreadora, mee in dit spektakel, zingen en rappen.
De vorige keer waren we al onder de indruk van deze Spaanse wind op Werchter , nu klonk zij met haar dansers even uitgelaten en euforisch. Het leek wel één lange videoclip , die het recentere
album ‘motomami’ in de spotlight plaatste. ‘Fenomenal’ werd gescandeerd , ook al was er geen band te zien , die haar muzikaal ondersteunde. Hier telde de choreografie. Een oogstrelende sensatie, die het materiaal en de hits op jou afvuurde als ‘despecha’, ‘llylm’, ‘malamente’ en ‘cuuuuuuute’. Zomerse flamenco world pop . De hartjes bonkten op ‘hentai’ , waar ze plaats nam achter de piano; wat een emotie met al die gsmlichtjes. Herkenningspuntje was The Weeknds ‘blinding lights’. Redcar deed het sober , Rosalia deed het groots …
Het Britrockende jasje werd aan de haak gehangen op de recente platen van Arctic Monkeys rond Alex Turner, meer crooner/rock’n’roll op z’n James Dean, die een breed geluid laat horen, met meer intimiteit. Vorig jaar op Pukkelpop verdwaalden ze even op dit pad, te cool te flets, maar vanavond was de band scherp, fris, energiek, gedreven , ontspannen, relaxt, gemotiveerd om er leuke rockavond van te maken van maar liefst twintig nummers; en Turner was goedgeluimd, goedlachs en op warme wijze interacteerde hij met z’n publiek. Het was eigenlijk wel lang geleden dat zij nog zo konden overtuigen met een afwisselende boeiende strakke en meeslepende set. Er werd rijkelijk geput uit hun platen en nummers van die laatste twee kregen een krachtiger jasje aangemeten. Check mee met ons de set: sculptures of anything goes/brainstorm/snap out of it/don t sit down cause i ve moved your chair/crying lightning/the view from the afternoon/cornerstone/why d you only call me when you are high/arabella
Met de aanzet van het recentere four out of five/do me a favour/pretty visitors/flourescent adolescent/perfect sense zakte de aandacht , maar gezien Turner er met z’n band een voldoende live touch aan gaf, bleven we mee in hun verhaal.
Do i wanna know/there d better a mirrorball, het sfeervol opbouwende ‘505’ en ‘body paint’ balanceerden tussen introspectie en extravertie en waren de aanzet naar een schitterende close van (‘i wanna be yours’), ‘i bet you look on the dancefloor’ en ‘RU mine’, die traditiegetrouw de AM set besloot .
AM ging er helemaal voor , vlekkeloos was het allemaal niet , daarvoor heeft het laatste werk echt te weinig om handen, maar de muzikale wandeling doorheen hun twintigjarig oeuvre was boeiend genoeg. Een overwinning op Pukkelpop.
Dit was muzikaal een erg sterke en straffe editie. De indeling , de inrichting, de inkleding, de schikking, over alles werd op zich goed nagedacht. Minpunt , hoe kunnen we ervoor zorgen dat er voor iedereen een totaalbeleven kan zijn om zijn favoriete artiest te bewonderen. Benieuwd hoe het kan aangepakt worden . Tot volgend jaar. Cheers.
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter
Jera On Air 2023 - 29ste editie - Jaarlijkse hoogmis van punkrock, metalcore en subgenres
Jera On Air 2023
Festivalterrein
Ysselsteyn
2023-06-22 t-m 2023 -06-24
Hans De Lee
Het pittoreske dorp Ysselsteyn, in Nederlands Limburg , is voor de 29ste keer omgebouwd tot de punkrock hoofdstad van Europa. Het Jera On Air circus zette namelijk naar goede jaarlijkse gewoonte zijn tenten op in dit anders zo stille agrarisch gebied.
De affiche zag er veelbelovend uit. De weersverwachtingen ook, op de eerste festivaldag na! Mijn god, wat heeft het veel geregend op donderdag 22 juni 2023! Het verdriet van de hemel viel onophoudelijk met bakken uit de lucht en toverde de muziekweide in no time om in een gigantische modderpoel. Niet ideaal voor sneakers en sfeer maar zowel de fans als de bands probeerden er alsnog het beste van te maken en voor een loeihard feest te zorgen.
Met de jaren is de line-up van Jera on Air uitgegroeid tot een ware mengelmoes van punkrock, metalcore en tal van andere stijlen en subgenres die zich ergens tussen deze beide populaire ‘muziekstrekkingen’ in bevinden.
Tot voor enkele jaren kon men in België nog terecht op Groezrock om dergelijke bands te zien. Nu moet elke punkrocker jaarlijks aftellen naar eind juni en afzakken naar Nederland of geduld oefenen en uitkijken naar begin augustus om in Duffel een bezoek te brengen aan het heel fijne en eigenwijze Brakrock. De echte muziekliefhebber bezoekt uiteraard beide events.
Verslag van twee dagen Jera On Air 2023
dag 1 - donderdag 22 juni 2023
De eerste band die we live aan het werk zagen was Chaser, een 4-koppig pur sang (skate)punkrock gezelschap uit Californië. Hun aanstekelijke songs gecombineerd met de zeer enthousiaste frontman Mike LeDonne zetten meteen de Buzzard tent in lichtelaaie. Na meer dan 20 jaar actief in de scene hoef je deze kerels alvast niet meer te leren hoe een stevige party te houden . Jaar na jaar groeit de aanhang van de band en wordt het songmateriaal sterker. Check zeker hun laatste CD ‘Dreamers’ en zing luidkeels het refrein mee van ondermeer ‘A New Direction’, ‘Good Times’, etc.
Lorna Shore tapte uit een heel ander vaatje! Na wat technische problemen bij aanvang van de set was het tijd om iedereen onzacht wakker te schudden in de aardig gevulde Eagle tent (mainstage). Wat een intensiteit en een power was me dat! Akkoord, de smerige en snedige deathcore die ze brengen is niet evident en klinkt bijwijlen zeer extreem maar dat zal de, eerder jonge, fans worst wezen. Sinds de komst van nieuwe brulboei Will Ramos ging het snel voor de band uit New Jersey (US) en hun recente 4de langspeler ‘Pain Remains’ gooit hoge ogen. Het nummer ‘To the Hellfire’ dat zowat halfweg de set zat op Jera omvat als geen ander al datgene waarvoor de band en hun kenmerkende sound staan : bombast, agressie, snelheid, verrassende breaks, getormenteerde vocals en meedogenloze gitaarriffs. Een geslaagde mix voor een select metalcore publiek. Een volslagen pot herrie voor wie zweert bij old school punkrock.
Gelukkig was er voor deze laatste doelgroep even later het alom geprezen Anti-Flag uit Pittsburgh Pennsylvania dat in de veel te kleine Buzzard tent zijn opwachting maakte. Waarom ze niet in een grotere tent geprogrammeerd stonden zoals vorig jaar het geval was, begrijp ik echt niet. Het had in elk geval meer fans de kans gegeven hun geliefde band van dichtbij te zien. Net als in 2022 speelden deze oudgedienden trouwens een bijzonder energieke set, doorspekt met de gebruikelijke bindteksten, statements en de onmisbare uitstapjes naar enkele grote muzikale voorbeelden als The Clash, Sex Pistols, Sham 69 en Ramones. Sinds 1988 zijn deze ‘veteranen’ al actief maar nog steeds klinken ze fris, actueel en relevant. Zowel frontman Justin Case als diens sidekick Chris Barker (bass) blijven vol overtuiging hun boodschap brengen in de vorm van pittige doch melodieuze punkrock die moeiteloos in het geheugen blijft hangen. Hoogtepunten van het concert waren ‘American Attraction’, ‘Broken Bones’ en slotsong ‘Brandenburg Gate’.
Hoog tijd voor wat Australisch geweld op de Eagle stage! The Amity Affliction tourde in het voorjaar nog door Europa voor een reeks zaalshows en keerde deze zomer terug voor een resem festivals zoals Hellfest, Jera, Graspop en Download. In tussentijd brachten ze ook nog een 8ste studio album uit : ‘Not Without My Ghost . Het optreden kwam wat moeizaam op gang maar eens de tandem Ahren Stringer en Joel Birch opgewarmd was, zorgde hun unieke contrasterende stemgeluid toch alweer voor geslaagde metalcore muziekjes. Net als de combinatie van catchy refreinen en loeiharde uithalen die de heren schijnbaar moeiteloos verweven in knappe en intense songs. Luister maar naar het mooie ‘Drag The Lake’, het oudere epos ‘Pittsburgh’, het recente ‘It’s Hell Down Here’ of de klassieke afsluiter ‘Soak Me In Bleach’. Het moet gezegd, van de teksten van The Amity Affliction word je misschien niet meteen vrolijk maar des te meer van een krachtig optreden van dit 4-koppig orkest.
Billy Talent uit Canada bracht in 2018 al eens een bezoek aan Ysselsteyn, dit jaar kwamen ze hun laatste plaat ‘Crisis of Faith’ voorstellen aan hun publiek uit de Lage Landen. Er stonden opvallend veel vrouwelijke fans vooraan het grote podium om een glimp op te vangen van frontman Benjamin en om van dichtbij te kunnen genieten van diens aparte stemgeluid dat iedereen van mijlenver herkent. De recente nummers van Crisis of Faith klinken als verwacht typisch Billy Talent maar het zijn toch de ‘oude’ klassiekers die het optreden naar een hoger niveau tillen en de hele tent in rep en roer zetten.
Van opener ‘Devil in a Midnight Mass’ over ‘Rusted from the Rain’ naar ‘Fallen Leaves’ en slotnummer ‘Red Flag’, stuk voor stuk keelt gans de tent alle lyrics uit volle borst mee, gesteund door het straffe gitaarwerk van Ian D’Sa en uiteraard onder leiding van de charismatische spring in het veld Benjamin Kowalewicz.
Wat een heerlijk en energiek concert! Meteen is alle modder en ellende die het aanhoudende regenweer al gans de dag teweegbrengt vergeten.
Het is nu aan Parkway Drive om de eerste festivaldag met dezelfde spirit af te sluiten. Het zal allicht niet verbazen dat het heerschap uit Byron Bay, Australië zich feilloos van zijn opdracht kweet. Allemachtig was is deze band uitgegroeid tot de absolute top in het metalcore genre. De bravoure waarmee de nummers worden gebracht, de podiumopbouw, de ongeziene pyrotechnics, het live strijkers trio en bovenal de uitstraling en power die uitgaat van zanger Winston McCall zijn moeilijk te evenaren. En niet te vergeten, de steengoede songs die geplukt worden uit de 4 meest recente albums van PW.
Winston switcht schijnaar zonder moeite van zeer zware grunts naar cleane vocals en elk nummer, hoe heavy ook, drijft steeds op een geniale riff of een refrein dat onmiddellijk blijft hangen. Het zijn als het ware heroïsche epossen die op de één of andere manier het publiek telkens weten te raken, mee te nemen in een metalcore trip en menige spontane sing along momenten creëren.
Onbegonnen werk om de uitschieters van de set op te noemen omdat er nauwelijks zwakke momenten te bespeuren waren. Nummers als ‘The Void’, ‘Vice Grip’ en het recente ‘Darker Still’ staan als een huis.
Na zo’n dik 3 kwartier wordt stilaan de eindspurt ingezet en werkt de band zich naar de climax van de dag. De nokvolle Eagle gaat compleet uit het dak bij het inzetten van ‘Bottomfeeder’, de laatste steekvlammen strelen het tentzeil en de heren van Parkway Drive draaien de metalcore kraan nog eens extra stevig open. ‘Crushed’ spuwt gemeen uit de boxen en gaat tenslotte naadloos over in het fantastische ‘Wild Eyes’ dat mag beschouwd worden als het lijflied of het ‘Bro Hymn’ van deze Australische toppers.
Het wordt een hele klus voor de bands die vrijdag en zaterdag geprogrammeerd staan om muzikaal beter te presteren dan deze verdiende afsluiter. Gelukkig geldt dit niet voor de trieste weersomstandigheden van deze geslaagde eerste dag Jera on Air.
dag 2 - vrijdag 23 juni 2023
Respect voor de ijverige nachtwerkers die tegen de volgende morgen gans de zompige festivalweide hadden voorzien van een dikke laag fijne houtsnippers. Hiermee werden de ergste modderpoelen zo goed als drooggelegd. De zon, die deze keer al vroeg van de partij was en dat gans de dag zou blijven, deed de rest van het werk en zorgde voor een vlot begaanbaar terrein.
Het was Paledusk dat ons brutaal wakker schudde. Met hun aparte mix van metalcore en electro beats and samples had deze gekke bende uit Japan meteen onze aandacht. Het geheel klonk alvast verrassend strak en deed ons meermaals denken aan hun landgenoten van Crossfaith, die de vorige editie van het festival indruk maakten.
Benieuwd naar hoe Ghostkid het er zou vanaf brengen op de Vulture stage. De band rond ex-Eskimo/Electric Callboy zanger Sushi Biesler speelt een stevige pot metalcore met een soort van industrial inslag. Er wordt bovendien ook wel de nodige aandacht geschonken aan podiumoutfits en de ‘duistere’ look van de groepleden. Gelukkig stond de set als een huis en knalden de nummers van debuut CD ‘Ghostkid’ loeihard de tent in. Misschien mocht er hier en daar wat meer afwisseling in de nummers zitten maar het publiek reageerde alvast zeer positief op nummers als ‘Start a Fight’ en ‘Supernova’.
Een moeilijke keuze drong zich op rond 15u30, kiezen voor de Duitse metalcore van Any Given Day of voor de meer posthardcore georiënteerde kerels van Touché Amoré? Het werd deze laatste die net als het eerdere Ghostkid hun opwachting maakten in een goed gevulde Vulture tent. Het 5-tal uit Los Angeles maakt al muziek sinds 2007 en bracht in die tijd ondermeer 6 studio albums uit + live –en demo opnames. Onder leiding van frontman Jeremy Bolm en gesteund door een enthousiast publiek wordt een goed uitgebalanceerd optreden gegeven waarbij furieus gitaargeweld mooi wordt afgewisseld met meer ingetogen momenten en waarbij Jeremy meermaals alle vocale registers opentrekt om daarna poeslief en zacht in zijn schulp te kruipen. Noem het eerder complexe muziek die op een complexloze manier wordt gebracht en op veel bijval kan rekenen.
Een intense set wordt heerlijk afgesloten met 3 dijken van nummers die de band helemaal typeren : ‘New Halloween’, ‘Feign’ en het prachtige ‘Limelight’.
Op 1 juli staat de band terecht op de affiche van Rock Werchter, zeker de moeite om een kijkje te gaan nemen!
Muziek moet in de eerste plaats mensen vermaken en laat dat nu juist de specialiteit zijn van Bizkit Park uit Vlaanderen. In eigen land hebben ze met de jaren al een hele reputatie opgebouwd en staan ze garant voor een grandioos nu-metal feest en een muzikale flasback naar eind 20ste eeuw en begin 21ste eeuw. Ok, het blijft een ‘coverband’ en het blijft scoren met andermans hits maar deze heren doen het met zoveel overgave en vakmanschap dat ze terecht waardering verdienen voor hun prestaties.
De kleine Hawk tent was dan ook (letterlijk) tot de nok gevuld en de temperatuur steeg er naar ongekende hoogten terwijl nummers van Limp Bizkit, Linkin Park maar ook Korn, Drowning Pool en vele andere succesvolle band uit het nu-metal genre vakkundig werden gebracht en door de hele meute werden meegebruld. Zalige afleiding! Graag begin augustus tijdens de Lokerse Feesten meer van hetzelfde.
Terug naar de orde van de dag met Stray From The Path. Deze ‘veteranen’ uit New York timmeren al 22 jaar aan de hardcore weg. Ze zijn intussen goed gekend in het milieu en kunnen rekenen op een ruime achterban van trouwe fans maar de echte ‘doorbraak’ is er nooit gekomen. Nochtans hebben ze 11 albums uit waarop tal van puike en intense nummers staan en bouwden ze een sterke live reputatie op onder leiding van de immer ‘opgedraaide’ en beweeglijke frontman Andrew Dijorio.
Op Jera kregen de fans eindelijk de kans om nummers van de in 2022 uitgebrachte ‘Euthanasia’plaat live te zien en de band stelde allerminst teleur.
Een band waar de laatste tijd nogal wat fuss over gaat is Sleep Token uit UK. Hun marketing strategie bestaat erin een groot mysterie te creëren over wie deel uitmaakt van het duistere en gemaskerde gezelschap en muzikaal een niet alledaagse combi te brengen van alternatieve, vrij technische, metal met soms heel popgerichte tussenstukken en zelfs soul invloeden (zeker wat de zang betreft). Dat de strategie werkt bewees een goed gevulde Vulture tent en de verkoop van hun doorbraak CD ‘This Place will become your Tomb’ (2021) en de recente uitgebrachte opvolger ‘Take me back to Eden’. Ook op Graspop was de band dit jaar te gast.
Live was het toch wel even zoeken en wennen aan de aparte sound die het donkere heerschap bracht. Qua uitvoering zat alles prima en de heren bewezen constant hun skills maar toch kwam het geheel soms, al dan niet bewust, wat koeltjes en steriel over. Nochtans werden menige nummers enthousiast onthaald door het talrijke publiek en de lyrics moeiteloos overgenomen.
‘The Summoning’ van het laatste album, omvat zowat alles waar Sleep Token voor staat, machtige en explosieve technische metal(core) gevolgd door sferische passages en het stemgeluid van frontman Vessel dat evenwel verandert van timbre en intensiteit als een chameleon van kleur. ‘Alkaline’ klonk wondermooi en kwetsbaar en slotsong ‘Higher’ deed met momenten denken aan een uitgesponnen rocksong met hier en daar wat new wave elementen. De uitbarsting helemaal op het einde was meteen ook het einde van dit opmerkelijk optreden.
Op de Eagle stage werd alles in gereedheid gebracht voor een potje onversneden commerciële US (power)rock. Hollywood Undead zorgde zoals verwacht voor een feest op het podium. Muzikaal stelt hun rapmetal doorspekt met electro beats niet zoveel voor en teren ze al jaren op enkele succesnummers uit een ver verleden als ‘Riot’, ‘Everywhere i go’ en ‘Undead’. Al de rest is als het ware ‘vulling’ om de set van scherp 45 minuten vol te krijgen en staat grotendeels op tape. Maar, toegegeven, ze weten wel steeds het publiek te begeesteren en mee te betrekken in hun platte show. Zo mocht in Ysselsteyn een fan gitaar komen spelen met de band. Vermakelijk wegwerp entertainment dat leuk is voor even maar nooit blijft hangen of kan tippen aan ‘echte’ bands.
Zo’n ‘echte’ band mag je Papa Roach heus wel noemen! Onder leiding van de immer enthousiaste frontman Jacoby Shaddix leveren deze kakkerlakken al sinds 1993 fijne muziekjes. De grote doorbraak kwam er in het jaar 2000, in volle nu-metal periode met het album ‘Infest’ en het alomgekende nummer ‘Last Resort’. Het was meer dan 3 jaar geleden dat Papa Roach nog in Europa had getourd en de goesting om de boel plat te spelen was heel snel merkbaar. Shaddix weet telkens als geen ander te connecteren met het publiek en gans de (overvolle) tent in beweging te zetten. Bovendien was hij goed bij stem en werd hij stevig geruggesteund door zijn trouwe kompanen Jerry, Tobin en Tony en door een gigantische batterij aan steekvlammen. De éne ‘hit’ volgde de andere snel op, van ‘Getting away with Murder’ over ‘Bloodbrothers/Deadcell’ naar ‘Broken Home’. Mooi was ook de hommage aan Keith Flint van The Prodigy met een strakke versie van ‘Firestarter’ en de aandacht die Jacoby aansluitend vroeg voor de mentale gezondheid van de medemens en de helende kracht die muziek kan oproepen. ‘Scars’ blijft een ultiem en betekenisvol sing along nummer dat telkens weer hoog scoort. Het catchy ‘Born from Greatness’ en uiteraard de klapper ‘Last Resort’ besloten een heerlijk uur van authentieke, zweterige, no nonsense en recht uit het hart komende portie rock’n’roll.
Als laatste inspanning van de dag ging alle aandacht naar de oude getrouwe punkrockers van Rancid. Deze band uit Californië ontstond in 1991 uit de as van het vroegere Operation Ivy, met Tim Armstrong en Matt Freeman als belangrijkste namen. In 1993 kwam Lars Frederiksen aan boord en sindsdien zijn deze kerels (samen met drummer Branden Steineckert) on the road in het punkrock universum.
Dit jaar bracht de band, na meer dan 6 jaar, nog eens een nieuw album uit. ‘Tomorrow never comes’ werd goed onthaald door de pers en de fans en gecombineerd met een uitgebreide tour doorheen US, Europa, Canada enz.
Hoewel er minder volk in de tent present was dan bij Papa Roach bleek het toch een blij weerzien met de fans uit Nederland, die sinds Pinkpop 2017 moesten wachten om Rancid in eigen land live aan het werk te horen. Geen vuurwerk of andere showelementen op het podium deze keer maar naakte old school punkrock, rauw en hees gebracht door 4 ervaren veteranen van het genre.
Het openingsnummer was meteen de titeltrack van de laatste plaat ‘Tomorrow never comes’. Armstrong en Frederiksen wisselden oud en nieuw werk vakkundig af en vroegen geregeld aan de fans om te ‘circle pitten’. Ook aan crowdsurfers was er geen gebrek! De beide heren bleven er rustig onder en baanden zich een weg door de setlist van meer dan 20 nummers.
Onderweg werden even de groeten overgemaakt aand de collega’s van Hatebreed en mocht gitarist Kevin van The Interrupters het podium op. De set kende amper zwakke momenten maar ook weinig echte uitschieters, daarvoor was het immers wachten tot de uiteindelijke finale die werd ingezet met het geniale ska-achtige ‘Time Bomb’ en afgesloten het even gekende ‘Ruby Soho’. Beide songs zijn bijna 30 jaar oud maar blijven qua populariteit en respons ongeevenaard.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut (sfeerfoto’s)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5049-sfeer-terrein.html?Itemid=0
Organisatie: Jera On Air
Rock Gaston is waardige opvolger voor Rock Zulte
Rock Gaston 2023
Zaal Knipperlicht
Zulte
2023-06-24
Filip Van der Linden
Rock Zulte was een muziekfestival dat van 2003 tot en met 2014 jaarlijks plaatsvond op de laatste zondag van juni in de Oost-Vlaamse gemeente Zulte. In 2015 vond de laatste editie van het festival plaats op een zaterdag in september. De organisatie trok de stekker eruit wegens het tegenvallende bezoekersaantal.
Op het podium van Rock Zulte stond vooral plaatselijk talent van allerlei genre, naast enkele bekendere bands als Aroma di Amore, Dirty Scums, Arsenic (pre-Unravel), Zebra’s Are Timeless en The RG’s.
Rock Gaston is de opvolger van Rock Zulte, nu op kermis-zaterdag, in zaal Knipperlicht, en met minder bands op de affiche dan ten tijde van Rock Zulte, maar nog steeds met bands uit de ruime omgeving van Zulte. Het nieuwe format slaat aan. Van bij de eerste band was de zaal goed gevuld en voor de hoofdact stond de zaal zo goed als vol. Het ziet ernaar uit dat Rock Gaston op de rails staat voor minstens nog een paar edities. De festivalnaam is een verwijzing naar atleet en toneelschrijver Gaston Martens uit Zulte, en naar het adres van de nieuwe locatie aan het Gaston Marrtensplein.
De eerste band op Rock Gaston was Lumbering Giants. Misschien was de keuze voor deze band ook een beetje symbolisch. Gitarist Bernhard Pollet en bassist Rik Vanaelst stonden met hun toenmalige band Little T & The Gang in 2003 ook al op het podium van de eerste editie van Rock Zulte en mochten dat in 2010 nog eens overdoen. Van Little T ging het duo naar Booty Call, waar ook de huidige zanger Silas Van Laeken aansloot en daarna naar Lumbering Giants met drummer Alessandro De Feudis. Van de blues naar de rock en bluesrock, met uitstapjes naar stoner en southern rock.
In het eerste deel van hun set bouwen ze mooi op met lekker snedige uptempo-nummers als “No Way Out” (stompende stoner), “Karel” (met een catchy tweede stem) en “Hide And Seek”. De set kantelt met het bluesnummer “Too Many Whiskey”: prachtig, doorleefd gebracht, maar door het tempo, de stijlbreuk en het te lang openrekken van het nummer zakt de set van de Lumbering Giants wat in. Daarna is het moeilijk om het publiek weer mee te krijgen in de rock-vibe.
Deze band functioneert het beste op het kruispunt van The Black Crowes en Queens Of The Stone Age. Benieuwd hoe hun releases zullen klinken.
Practical Joke is nog een band met een Rock Zulte-verleden. Na tien jaar radiostilte zijn deze Waregemse punkrockers terug met een nieuwe drummer en met de fijne EP ‘Newstalgia’. Op Rock Gaston brachten ze een mix van nieuwe nummers en hun eigen klassiekers. Hun melodieuze happy crappy punkrock sloeg meteen aan in zaal Knipperlicht. Memorabele momenten waren de nummers “Never Forget” (over een onbeantwoorde verliefdheid), “Skippy” (over een vleugelloze duif) en “Punkrock Kid” dat de band onbedoeld in een verkorte versie brengt, wat niemand in het publiek opgevallen is en een foutje dat ze zelf genoeg kunnen relativeren.
Hun vermogen tot zelfrelativering blijkt ook uit de damesslipjes aan de microfoonstandaarden, aan de strandballen die ze in het publiek gooien en aan het geïmproviseerde bisronde-moment als de zanger net voor het laatste nummer in de set het publiek zover krijgt dat ze heel even ‘we want more’ scanderen. Het is ten slotte ‘maar’ entertainment. Practical Joke is een heel leuke live-band die meer krediet verdient dan ze krijgen.
Bwana zal misschien een beetje een gok geweest zijn voor de organisatoren. Het is de one woman band van Friedel Dufait uit Oostende, waarmee het begrip ‘lokaal’ toch al wat opgerekt wordt. Bwana werd geselecteerd voor Humo’s Rock Rally en was finaliste van Sound Track, wat haar vergelijkingen met Stef Chura, Girl in Red en PJ Harvey opleverde. Volgens Pukkelpop-programmator Eppo Janssen is ze één van de jonge talenten om in de gaten te houden. Het band-logo lijkt uit de black metal te komen, maar Friedel zet je wel vaker op het verkeerde been. Met enkel haar frêle stem, synths en loops, wat gitaar en een blootvoets bediende pedaltrain klinkt Bwana in Zulte vooral intimistisch en melancholisch. De hitte in de zaal en het aanhoudende geroezemoes van het publiek geven Bwana geen eerlijke kans om mensen binnen te laten in haar muzikale cocon, maar de vergelijking met PJ Harvey is voorlopig misschien ook wat hoog gegrepen. Daarvoor moet ze nog groeien in charisma en podiumvastheid.
De terugkeer van Rock Gaston komt op het ideale moment voor Turpentine Valley. Deze instrumentale postmetalband werd opgericht na het stopzetten van Rock Zulte, maar 2/3 van de band stond daar al op het podium als bandlid van Fists Of Fury en 4AM Program.
Turpentine Valley heeft bovendien een band met Knipperlicht. In de Knipperlicht-kelder stelden ze in 2018 de eerste cassette-release van deze band voor en dezelfde kelder was de laatste thuismatch van Turpentine Valley in Zulte (als support van Fire Down Below in 2019). Sinds die laatste passage in Zulte maakte de band een steile opgang, met twee releases bij Dunk!Records, optredens in Nederland, Duitsland, Denemarken, Frankrijk en op tal van festivals, de soundtrack van het Netflix-gerechtsdrama De Twaalf, … Van de kelder naar headlinen in de ‘grote’ zaal van Knipperlicht, veel symbolischer dan dat wordt het niet.
Ondanks de korte set van Bwana begint Turpentine Valley iets na het geprogrammeerde moment aan zijn set. En al bij de eerste noten moet de gitarist backstage een nieuwe gitaar gaan halen vanwege een kapotte snaar. Die valse start maakt het trio meer dan goed met een energieke set met de beste nummers uit hun recentste album ‘Alder’ en twee nummers uit hun debuut ‘Etch’ (“Compromis” en “Trauma”).
De lichtshow van Turpentine Valley was op Rock Gaston meer headliner-waardig dan wat we van deze duistere band gewoon zijn. Jammer dat deze headliner geen bisronde had, iets waar het enthousiaste publiek toch op gerekend had.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5084-rock-gaston-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Rock Gaston, Zulte
Graspop Metal Meeting 2023 - Terug een bloedhete editie!
Graspop Metal Meeting 2023
Festivalterrein
Dessel
2023-06-15 t-m 2023-06-18
Frederik Lambrecht
Musiczine mocht opnieuw verslag uitbrengen van het grootste metal festival in de Benelux. Een editie in vernieuwd concept waarbij de jetons plaats maakten voor skullies, alles digitaal op een QR-code moest opgeladen worden – in het begin helaas een beetje problemen om skullies op te laten, maar dit werd redelijk vlot rechtgezet, een Jupiler Stage die ruimer werd gemaakt, uitverkocht voor de volle 4 dagen met 220.000 bezoekers en ruim 150 bands op de diverse podia verdeeld over verschillende stijlen.
Een meer dan geslaagde editie, en volgens de organisatoren het beste sinds het ontstaan van Graspop Metal Meeting.
Hieronder het relaas van deze 4-daagse met de tofste en vriendelijkste toeschouwers een festival maar kan bedenken.
donderdag 15 juni 2023 - Marduk snauwt, Cradle of Filth gromt en Axl Rose is de gebeten hond
Na de nodige check-ins en opladen van de skullies gingen we stapvoets richting de Marquee. De groovende chicks van Butcher Babies trapten hun Europese tour af op de weide van Graspop…een degelijke brunch met knappe verschijningen die menig man doen blozen. Gelukkig spelen ze ook deftige muziek en zijn ze onbevreesd in het inpakken van hun publiek. Ze lieten het publiek helaas ook veel meezingen in hun plaats, maar de leute was er niet minder om. De mix van groove en metalcore was dan ook een mooie aftrap vandaag.
Tom Morello – voor diegenen die hem niet kennen: gitarist van de rockband Rage Against the Machine en Audioslave. Gekleed in een wit hem met rode pet kwam hij het podium opgelopen om te starten met ‘One Man Revolution’ – direct een cover van zijn vorige band The Nightwatchman – tevens zijn bijnaam in de scene. En de aanwezigen waren direct mee om te dansen in het zonnetje. De handen en voeten gingen in de lucht bij de gitaarmedley van Rage Against the Machine nummers (dus enkel de riffs waren hoorbaar), maar bij iedereen klonken de solo’s als tijdloze herinneringen! Er kwamen verschillende covers op ons af, maar het typische “tapping” geluid van zijn gitaar in ieder nummer was herkenbaar tot aan het einde van de weide. Toen hij ook nog Slash op het podium toverde tijdens ‘Interstate 80’ kon het voor de meesten niet meer stuk, en neem daar dan nog de cover ‘Killing in the Name’ erbij en je weet dat we een leuke set achter de kiezen hadden.
Stel je voor, bijna 30 graden buiten en dan sta je opeens te kijken naar een Zweeds black metal machine die gewoon de Marquee aan diggelen slaat! De lichtman zorgde voor de sfeer en dirigeerde de boel aaneen, de verschroeiende riffs gingen door merg en been en doordat er voldoende variatie te bekennen was kon iedereen tevreden gesteld worden. Deze Zweden waren enige tijd geleden nog in een relletje verwikkeld doordat hun bassist de verkeerde beweging in een dronken bui richtte naar het publiek en zonder pardon uit de band werd gezet, maar daar was vandaag niks van aan te merken. Nummers ‘Wolves’ en ‘With Satan and Victorious Weapons’ sloten de boel in stijl af. Marduk deed ons eventjes de hitte buiten vergeten.
Op de South stage was Papa Roach geprogrammeerd, de nu-metal band die een echte live-reputatie heeft. Aftrappen deden ze met het minder bekende ‘Kill the Noise’ waarna teruggekeerd werd naar de nostalgische topdagen van deze Amerikanen. Buiten enkel covers of flarden ervan: ‘Firestarter’ (Prodigy), ‘Lullaby’ (The Cure) en een hiphop nummer (mij niet direct gekend helaas) bleef de drive erin en ging het pleziergehalte in de hoogte met de klassiekers ‘Between Angels and Insects’ en het onvermijdelijke ‘Last Resorts’ die luidkeels meegebruld werden.
Dorst zeg je? Ik had hetzelfde gedacht en slenterde richting de Jupiler stage waar Agnostic Front klaarstond. Hardcore met punkinvloeden die je laten mee springen in een golf van familiewaarden om hun eigen woorden te gebruiken. Drie kwartier tijd kregen deze jongens maar om hun setje af te werken, dus veel poespas was er niet te vinden in hun lijstje. Oprichters Roger Miret en Vinnie Stigma hebben ook al enkele jaartjes op de teller en soms was dit wel merkbaar, maar het publiek was het roerend eens om dit door de vingers te zien en vonden het fantastisch om vocaal af en toe over te nemen en mee te moshen op ‘Gotta Go’! Was dit muzikaal een toppertje? Neen, bijlange niet, maar de sfeer die op de dansvloer gecreëerd werd maakte dit dus wel een goed optreden die bleef nazinderen.
Niet direct mijn stijl, maar aangezien deze band heel weinig in onze contreien te zien is wou ik toch eens gaan kijken. Symphony X is de naam en ze maken muziek in de progressieve power metal stijl. Gitaar technisch heel sterk, maar vocaal gezien echt niet mijn meug, waardoor het enthousiasme vlug verbrokkelde in desinteresse. Anderen vonden dit dan wel heel speciaal als ik de commentaren hoor, maar ik wou deze band toch vermelden om aan te tonen dat elke genre op Graspop aan bod kan komen, waarbij bovengenoemde band één ervan is. Sorry fans indien ik niet meega in jullie idolatrie.
Terwijl Ghost op één van de hoofdpodia te zien was kon ik gelukkig richting de Jupiler stage afzakken waar Sick of it All stond te popelen om hun fans te zien verbroederen. In feite kan je hun set van vorig jaar op Alcatraz erbij nemen, want veel verschil zat er niet op. Dit klinkt misschien negatief, maar niks is minder waar, want dit was opnieuw een leuk optreden waarbij de circlepits en crowdsurfers van links naar rechts opdoken. ‘Injustice System’, ‘Machette’, … alles klonk lekker opgefokt en vol van adrenaline. Altijd een feestje met de gebroeders Koller! Bam!
Cradle of Filth ging wat later van start dan de headliner vandaag, maar ik besloot toch om eerst Dani Filth aan het werk te zien vooraleer ik mij richting hoofdpodium begaf. En wat een optreden was me dat! De frontman perste alle stijlen van zang uit zijn schriele lijf, maar het klonk zo venijnig en scary as hell. De intro begon te spelen, het volk werd lichtjes opgefokt en geil gemaakt en Dani – gewaad in zwarte kap – klom gestaag de trappen op. En toen begon het…’Heaven Torn Asunder’ ontwaakte het gif en de demonen, ‘Cruelty Brought thee Orchids’, ‘The Principle of Evil Made Flesh’, …alles perfect uitgevoerd in een symfonisch black metal jasje.
En ze gingen door op hun elan, de warmte werd geabsorbeerd door de aanwezigen, maar toen begon de dame van de keyboards – Zoe Marie Federoff – ook nog eens mee te zingen met haar engelengeluid, waardoor de temperatuur nog enkele graden hoger ging. Afsluiten deden ze in stijl met de toppers ‘Her Ghost in the Fog’ en ‘From the Cradle to Enslave’. De set bestond uit goeie nummers waarbij diverse albums aan bod kwamen – maar het werd vooral goed uitgevoerd. Ook duimen omhoog voor het perfecte geluid! De Marquee werd voor deze eerste dag dus met stijl afgesloten!
En toen ging ik gaan kijken naar de aangeduide topact van deze donderdag genaamd Guns ’n Roses. En hoe dichter ik naderde, hoe valser de stem klonk. En hoe dichter ik kwam, hoe meer volk ik – terecht – zag afdruipen. Als je dan moet nagaan dat de show in totaal 3uur duurde, dan weet je dat dit een vorm van marteling was spijtig genoeg. Dat oudere bands niet meer in bloedvorm zijn dat moet altijd ingecalculeerd worden, maar dit was om medelijden mee te krijgen. Nochtans stonden er een reeks sterke nummer op de setlist: ‘Estranged’, ‘Welcome to the Jungle’, ‘Live and Let Die’, ‘You Could be Mine’, ‘Civil War’ en afsluiters ‘Paradise City’ en ‘Nighttrain’. Slash en zijn medemuzikanten konden zelfs de boel niet rechttrekken. Ooit was dit een sterke band met uitstraling en metier, helaas was daar vandaag weinig van te merken. Spijtig!
vrijdag 16 juni 2023 - daglicht bij Behemoth is not done, Amon Amarth splijt de zee open, Machine Head, Hatebreed en Crowbar doen het uitstekend maar niks kan tippen aan Gojira!
Eerste band op mijn lijstje: Pro-Pain. Weinig kans dat ik niet present ben als ze in België op het podium staan, helaas heb ik wel de eerste 2 nummers moeten missen omdat iedereen rond de middag blijkbaar op de bus wil kruipen hehe. Van een nieuwe plaat heb ik voorlopig nog niks vernomen, dus teren op het oude werk was de rode draad doorheen het optreden. Maar als je ooit al een show hebt gezien van deze Amerikaanse band, dan weet je dat je er niet bekaaid vanaf komt
Gary trok van leer en zijn metgezellen deden duchtig mee om volgende toppers uit de boxen te schallen: ‘Un-American’, obligatoir gevolgd door ‘Neocon’, het heftige ‘Voice of Rebellion’, ‘Gone Fishing’ waarbij een moshpit hand in hand gaat, ‘In for the Kill’ en afsluiter ‘Make War (not Love)’. Opnieuw een goed optreden zoals ik verwacht had. Vuistje!
Een stukje moeten inboeten van Crowbar door voorgaande band, maar de baardmannen lokten alvast ook veel volk naar de Marquee. Sludge metal van de bovenste plank, een strot om jaloers op te zijn en perfecte songwriting als je het mij vraagt. Wat wel opmerkelijk was dat vooral de rode lichten de Marquee oplichtten, maar dat is bijzaak. De gitaren sloopten de boel en nummers als ‘All I Had (I gave), ‘Planets Collide’, ‘I Feel the Burning Sun’ en het heftige ‘Like Broken Glass’ stonden garant voor klasse. Slopen kunnen ze als de beste, diverse emoties zit verscholen in hun muziek, en ook vandaag stond er dus geen maat op. Topshow!
Noem een Rock ’n Roll band? Dan staat Airbourne ook ergens als antwoord vermeld in de quizvragen. De Australiërs weten als geen ander hoe ze moeten rocken en staan live meer dan hun mannetje. De nekspieren gaan gedwee mee als ze beginnen aan hun liedjes en op het podium spat de energie ervan af! Zoals altijd worden er verschillende blikjes bier geopend door deze op frontman Joel O’Keeffe zijn hoofd open te slaan, en werd het alarm afgekondigd door aan een soort draaimechanisme te draaien door een bandlid. De link met AC/DC is nooit ver zoek, dus als je ‘Too Much, Too Young, Too Fast’ hoort spelen, ben je direct mee met de vibe. They keep Running Wild, jaja, ook tussen het publiek was de zanger te vinden
“Born to Bleed, Fighting to Succeed” is alvast één slagzin van Hatebreed, en dit jaar stonden ze op de North stage van Graspop. Jamey Jasta zag er anders uit met een baard en lang haar – dus niet in de stijl dewelke ik mij herinner, maar het was dan ook alweer een tijdje geleden dat ik hem live zag presteren. Meebrullen, vuisten in de lucht en stampen op de grond waren verplichte elementen, terwijl vooraan het podium de lange haren heen en weer vlogen. Een show gevuld met meezingers zoals het deze band betaamt: ‘Live For This’, ‘Perseverance’, ‘A Call For Blood’ die nog altijd mijn bloed doen koken, ‘Destroy Everything’ die wat uitgerekt werd, maar waarbij ze wel een ganse weide mee lieten brullen en afsluiter ‘I Will Be Heard’ die de hand op de borst deden kloppen. Klasse mannen.
Behemoth volgde erna, en toch denk ik dat ze in het donker meer tot hun recht komen. Geschminkt stonden ze paraat en vuur werd veelvuldig uit het podium ontbrand. Nergal is het enigste originele lid sinds hun ontstaan en regelt dus ook alles inclusief dresscode dewelke sporadisch werd gewijzigd…denk maar aan de zwarte mijter die hij opeens op zijn hoofd had. ‘Blow Your Trumpets Gabriel’ en ‘Ov Fire and the Void’ kregen het meeste repliek, maar globaal gezien een minder optreden volgens mijn oordeel. Maar zoals gezegd, een Black metal band van zo’n niveau zou het zonlicht niet moeten ondergaan…
En toen was het tijd om de hoorns in de lucht te steken met de op Viking beruste melodische Death metal van Amon Amarth. Een headliner in wording, daar zullen velen mij niet bij tegenspreken, en ondertussen kennen ze de kneepjes van het vak om het publiek waar voor hun geld te geven. Een spontane workout door het publiek te laten roeien op ‘Put your Back into the Oar’ was amusant om te zien op de schermen en aan deze oproep werd massaal gehoor gegeven, ‘The Way of Vikings’ waarbij twee Vikings elkaars schilden proberen kapot slaan belichaamde het strijdgevoel en deden deze show aangenaam verder gaan. De twee grote ridders die op het podium stonden toonden aan dat deze Zweden aan alle facetten denken om de show naar een hoger niveau te tillen. De zware strot van zanger Johan Hegg klonk stoer en massief en meer dan terecht mocht hij een biertje drinken uit zijn immense hoorn, waarbij hij iedereen bedankte en schol uitsprak. Afsluiten werd gedaan met ‘Twilight of the Gods’. Het publiek was uitzinnig tijdens dit optreden, en dan weet je dat je net naar een goede show hebt gekeken. Ze hebben nu al het Walhalla verdiend!
Misschien wel de beste band van de laatste jaren mocht nu optreden…en ze komen uit het buurland Frankrijk. Gojira is de naam en noteer maar dat ze volgend jaar de boel afsluiten, zo’n zalige set en prestatie die ze hebben neergezet. Begonnen in 2001 en jaarlijks groter en bekender geworden met krachtige muziek die dan live ook nog eens retestrak klinkt. Weinig bands gegeven om zo snedig uit de hoek te komen en mensen uit verschillende muzieksmaken aan te spreken. De gebroeders Duplantier – toch wel de tandem van deze band – hebben een monster gecreëerd die geschiedenis zal schrijven en in het geheugen gegrift zal zijn tot lang na hun dood. De eerste keer dat ganse de weide uit zijn dak ging was bij ‘Stranded’ (wat een nummer is dit toch!), gevolgd door ‘Flying Wales’, het uiterst progressieve ‘Grind’ en toegiften ‘Silvera’ (die riffs krijg je niet uit je hoofd) en afsluiter ‘the Gift of Guilt’. Achter de band was ook veel te zien op de schermen waardoor het visueel ook genieten was, en dit dus in zijn totaliteit een machtig optreden maakte…waarschijnlijk het beste van deze Graspop editie.
Robb Flynn en zijn Machine Head mochten de vrijdag afsluiten en ook dit was een heel goed optreden, beter dan ik voor ogen had. Aftrappen deden ze met ‘Imperium’ van het album ‘Through the Ashes of Empires’ gevolgd door het oudere werk getiteld ‘Ten Ton Hammer’ (en ik kende het nog vanbuiten na al die jaren hoera). Hij was zichtbaar klaar om een vette show neer te zetten en deed dit dan ook met overtuiging en een sterke stem. ‘Aesthetics of Hate’ werd opgedragen aan zijn broeder Dimebag, gevolgd door het sterke ‘Old’. Op de achtergrond minder videoprojecties in vergelijking met Gojira, maar dat boeide in feite op dit moment niet. Terug naar het oudere werk met ‘From this Day’, gevolgd door meezinger ‘Davidian’ en zo was deze goeie show al bijna op zijn einde. Het publiek had al een ganse dag in de warmte moeten vertoeven, maar dit was niet merkbaar aan de meute die met z’n allen mee sprongen op de gitaar- en drumriffs van MH! Als afsluitend nummer hadden ze gekozen voor ‘Halo’, maar hiervoor had ik toch voor een andere nummer geopteerd. Soit, hopelijk ziet Robb Flynn in dat festivals toch nog leuke ervaringen zijn voor de band zelf en zien we ze de volgende jaar wat meer op het podium. En dat ze het nog kunnen, was vandaag gebleken. Top.
zaterdag 17 juni 2023 - Slipknot kijkt niet achterom en Pantera eert Dimebag en Vinnie Paul op positieve wijze
Het leek wel of er op zaterdag nog meer volk aanwezig was, waardoor het veel aanschuiven was. Ik ging de Belgische band Schizophrenia gaan aanmoedigen in de Marquee. Voorlopig nog maar 1 studio album op hun conto getiteld ‘Recollection of the Insane’, maar met veel lovende reacties. De combinatie van Thrash en Death metal klinkt zoals in de goeie oude dagen toen de ene na de andere thrash band opdook in de metal scene en deze mannen brengen dit gevoel met gemak terug. Veel rook, sporadische moshpits maar gelukkig wel een deel headbangers. Lekker setje.
Cyclone stond ook in de grote tent en had voldoende aan hun albums ‘Inferior to None’ en ‘Brutal Destruction’ om de aanwezigen te doen zweten. Toppers waren ‘In the Grip of Evil’, ‘Paralysed’, het snelle ‘Fall Under His Command’ en ‘Fighting the Fatal’ die live minder goed aan de dag kwam dan op plaat. Al bij al een meer dan degelijk optreden van deze oude speed metal knarren die nog altijd hun mannetje staan.
De Zweden van In Flames zijn niet makkelijk in een hokje de plaatsen, zo spelen ze soms een portie metalcore, dan melodische Death metal, Groove, …noem maar op…maar alles samen smaakt dit toch zo lekker. En ook deze mannen waren in form, ook al brandde de zon op ons kieten. Met zijn sneakers aan was frontman Anders Friden redelijk actief op het podium en had hij veel contact met zijn publiek. Er werd heftig mee gesprongen tijdens ‘Only for the Weak’, maar er werd ook geput uit hun recentste album die in februari dit jaar werd uitgebracht (Forgone). Het oudere werk kwam minder aan bod, zoals bv de plaat ‘Whoracle’, gelukkig speelden ze wel ‘Behind Space’ van hun debuutplaat. Een goeie show die veel volk lokte.
En we bleven rond de mainstages hangen om een uurtje Architects te bekijken. Deze Britse metalcore band werd opgericht na de jaren 2000 en kon nu al een plekje veroveren op het grootste toneel. Ik ken bands die er alvast langer over doen. Een redelijk jonge band die ook al veel te kampen had met bezettingswijzingen, maar de laatste tijd toch een vaste basis kunnen behouden. Nu, metalcore dus…maar dan de moderne variant in mijn ogen. Veel jong volk die stond te trappelen voor een zo dicht mogelijke plaats vooraan. De mix tussen grunts en cleane vocals is niet geheel mijn smaak, maar de energie die overgebracht werd door zowel band als fans werkte aanstekelijk. Qua nummers was ik niet zo gekend met deze band, en toen iemand mee kwam brullen nam ik inlichtingen bij mijn buur die kon vertellen dat het de zanger van Parkway Drive (Winston McCall) betrof. Ok, iets bijgeleerd dus. Dus zoals gezegd, energieke show met uitstraling!
Tijd voor wat afwisseling, want op de North Stage was het tijd voor wat Amerikaanse Punk rock van Rancid. Deze mannen gaan ook al een tijdje mee (1991) en hebben ook al wat hitjes neergepend, die zo goed als allen de revue passeerden: ‘Fall Back Down’, ‘Rejected’ en ‘Time Bomb’ om maar een trio te noemen. Catchy riffs, snedig gitaarwerk en doeltreffend gitaarwerk die de heupen deden zwieren. Geestig om te zien alvast, maar zal spijtig genoeg niet blijven hangen voor ondergetekende. Een primeur trouwens dat ze op Graspop stonden.
En toen, tja, toen was het tijd voor Pantera…ik was nerveus en nieuwsgierig tegelijkertijd, want wat kon deze band nu voorstellen zonder Dimebag en Vinnie Paul. En toen viel mijn mond enigszins open toen ik de strot van Phil Anselmo hoorde…waarschijnlijk het beste wat ik in jaren van hem heb gehoord. Oké, fysiek zet hij geen stap teveel, hij heeft zelfs een kauwgom in zijn mond waarop hij tijdens de conversatie luid op staat te sjieken, maar qua stemgeluid zong hij uit volle borst, luid en duidelijk. Instrumentaal weten de vervangers (Zak Wylde en Charlie Benante) wel raad met het spelen van deze muziek, en zou dit bij Rex Brown nog altijd moeten aanvoelen als het rijden met een fiets. Er werd meermaals respect betoond aan Dimbag en Vinnie – waaronder bij nummer ‘Strength Beyond Strength’ en enkele video’s van vroegere tijden. ‘Suicide Note PtII’ was ook een stamp in de onderbuik, net zoals ‘Fucking Hostile’ die een dosis moshpits opleverde. ‘This Love’ klonk in mijn opinie wat minder, maar het leukste was toch de ontlading bij ‘Walk’ (gans de weide was volgens mij mee aan het brullen) en de start van ‘Cowboys from Hell’. Heel goed optreden, maar als je de oude garde hoort mompelen, dan zijn ze toch nog altijd blij dat ze deze band in hun prille begin aan werk hebben kunnen zien. Niettemin, ik was meer dan blij verrast!
Bay Area Thrash met Testament is altijd mooi meegenomen, zo ook op Graspop, waar ze weliswaar dit jaar een plekje kregen in de Marquee. Vakkundige show die vlot voorbij ging, maar zonder noemenswaardig verrassingen. Een setlist zonder franjes, dus komt de sleur als je ze de laatste jaren al meermaals hebt gezien er een beetje in. Maar ja, ik dans nog altijd mee op ‘Into the Pit’, ‘Over the Wall’, ‘Practice What You Preach’ en ‘the New Order’.
De gemaskerde meute van Slipknot mocht de stekker eruit trekken voor deze zaterdag (tenzij je nog de tribute bands of DJ Carl) wou uitchecken. Hommeles in de bende blijkbaar als je de nieuwsberichten mag lezen, waarbij beslist werd om de samenwerking met Craig Jones (aka 133 of the Silent One) direct stop te zetten. Ook Clown moest dit optreden (en wss voor een langere periode) forfait geven aangezien hij naar zijn familie is teruggereisd. Blijkbaar zouden gezondheidsproblemen van zijn vrouw de reden zijn. Soit, dit gezegd zijnde, de show van Slipknot was opnieuw tot in de puntjes voorbereid, en zanger Corey Taylor raasde als vanouds.
Topper ‘Psychosocial’ stond al redelijk vroeg in setlist, gevolgd door ‘The Devil in I’ die het podium in lichterlaaie zetten (wat een mooie uitvinding toch dat pyrotechnische materiaal), ietwat later gevolgd door de hit ‘Wait and Bleed’. De maskers vielen niet af bij deze band, integendeel, ze klonken nog hongerig en schreeuwden meermaals dat ze altijd graag in Dessel aanwezig zijn met dit fantastisch publiek. Iedereen had dan wel een rustpauze verdiend, waardoor men wat op zijn hurk mocht zitten, totdat het startschot om te springen gegeven was. Afsluiten deden ze met ‘Duality’ en ‘Spit it Out’. Trouwens ook een noemenswaardige vermelding van ‘People=Shit’, want geeft nu toch…der zitten toch rotte appels tussen haha. Het einde van de set was dus aangebroken en de terugtocht richting tent of andere slaapgelegenheid kon beginnen. Tenzij je uiteraard nog dorst had en wou bekomen van deze goeie afsluiter.
zondag 18 juni 2023 - Carnation brengt op zijn eentje old school Death metal, Anti-Flag zit in met zijn publiek, Hellmut en Lorna Shore tonen aan dat de Metal Dome dit jaar te klein was
Bij aankomst op de weide was het weliswaar overtrokken en een beetje aan het regenen…halleluja want een beetje verfrissing was welkom. Starten deed ik met Kissin’ Dynamite, een Duitse Heavy metal band. De zang van Hannes Braun was een schot in de roos en een verademing om te aanhoren, zijn tattoo van Eddie op zijn borst geeft hem volgens mij de juiste inspiratie haha.
Niet zo heel gekend voor mij persoonlijk, maar wat ik hoorde kon ik zeker appreciëren, en vooral dan om er opnieuw een beetje in te komen. Openen deden ze met ‘No One Dies a Virgin’, helaas zijn daar volgens mij nog geen studies naar gedaan. En ‘I Will Be King’ bleef ook hangen, ook al was het maar omdat hij toen de kleren van de kerstman aantrok. Amusant!
Volgende aan de beurt stond ook op de mainstage, Elegant Weapons, een zelfverklaarde “supergroep”, helaas vond ik het een beetje saai en hautain. De line-up bestond uit Richie Faulkner, Scott Travis, Rex Brown (die we gisteren nog aan het werk zagen) en zanger Ronnie Romero die bij Rainbow en MSG ook al mocht opdraven. In mei dit jaar hebben ze hun debuut album uitgebracht getiteld ‘Horns for a Halo’, maar zoals gezegd niks speciaals in mijn ogen. Op naar het volgende…
Terwijl Skid Row zijn intrede maakte verplaatste ik mij richting de Marquee om de Belgische Death metal band Carnation te bekijken. Death metal in de oude stijl met een mooie link naar Entombed en andere legendes uit de scene. Maar ze hebben ook een eigen identiteit die staat als een huis. Geen overbevolking in de Marquee, dus konden we met ons gemak onze armen en benen in de lucht zwieren, en onze nekspieren de sound laten ondergaan. Nummer ‘Cursed Mortality’ werd voor de eerste keer live aan de man gebracht, waarbij zanger Simon Duson in het begin en in een tussenstuk een redelijk cleane stem gebruikte….gelukkig is het zo’n nummer waar de snelheid opnieuw in naar boven komt en hij terug in zijn natuurlijke habitat mag zingen. Een verpletterende sound en dito performance, ik heb hen nog nooit anders gezien, dus petje af! En ze bleven de zaal slopen met onder ander ‘Iron Discipline’, ‘Necromancer’, ‘Sepulcher of Alteration’ en ‘Fathomless Depths’ die deze indrukwekkende set afsloten. Weinig Death metal op de affiche, dus ik was meer dan blij dat deze Belgen paraat stonden.
Dirkschneider mocht ook opnieuw afkomen om vooral zijn Accept klassiekers aan de man te brengen…klein van gestalte, groots van stem, alleen kwam het vandaag niet altijd goed uit zijn microfoon. ‘Princess of the Dawn’ werden traditiegetrouw wat uitgemolken, maar voor de rest niks nieuws onder de zon bij deze man. Gezellig is misschien het correcte woord.
Hop, opnieuw richting Marquee alwaar Insomnium aan de beurt was. Melodische Death metal die redelijk log klinkt, alleen kregen ze te kampen met elektriciteit problemen. Deze werd rap verholpen en ze konden probleemloos hun set verder afwerken. Ik weet niet precies aan wat het lag, maar het kon mij niet direct bij de les houden. Nochtans een goeie band op platen, maar live klonk het mij niet allemaal even overtuigend. Het kan niet altijd een voltreffer zijn.
Terwijl het drummen was voor Hellmut Lotti in de Metal Dome (blijkbaar meer liefhebbers dan men dacht) stond ik te wachten op Lionheart op de Jupiler stage. Deze band heeft redelijk wat vergelijk met Cro-Mags en wordt gecatalogeerd onder de noemer beatdown hardcore. Voor mij dus hardcore met extra breaks en een band die een energieke fan basis nodig heeft om goed tot zijn recht te komen. Gelukkig voor hen ontbrak het publiek niet, ook al stond een deel tussen de 2 podia door zijdelings te speuren naar een glimp van Helmut Lotti. Leuk en attractief, en vooraan in de pit was het puffen blijkbaar.
In de Metal Dome stond Voivod geprogrammeerd, deze progressieve technische Thrash gaat al mee sinds de jaren 80 en is van plan om volgende maand een nieuw album los te laten…helaas maar met 1 nieuw nummer en de rest re-recordings. De fakkels op de achtergrond van de stage kregen een video van vuur aangemeten, en dat is ook iets wat ontbrak bij de bandleden. Openen deden ze met ‘Killing Technology’, waarschijnlijk het beste album uit hun discografie. Enkel ‘Rebel Robot’ bleef bij mij nog hangen, voor de rest helaas niet veel soeps waardoor ik nog een stuk Anti-Flag heb aanschouwd.
Anti-Flag, daar zat tenminste schwung in…crowdsurfers kwamen aangevlogen per dozijn waardoor de band af en toe zelfs de muziek stillegde om de mensen erop te wijzen dat ze zorg moeten dragen voor elkaar. Toch een 3-tal keren dat de muziek werd stilgelegd omdat men dacht dat iemand zich bezeerd had. Jamais vu op een festival dat daar zoveel rekening mee werd gehouden door een band. Maar de sfeer zat er duidelijk in en werd nog groter met de medley van covers bestaande uit ‘Should I Stay or Should I go’, ‘God save the Queen’, ‘If the Kids are United’ en ‘Blitzkrieg Bop’. Het publiek ging nog éénmaal los op deze Punk rock band, want in het nabijgelegen podium begon de massa al toe te komen.
Primeur op Graspop, deathcore met gelijkenissen tussen Suicide Silence en aspecten van Aborted, en dit dus voor de eerste keer op Desselse bodem. Had ik al verteld dat er veel volk stond bij Hellmut? Well, bij Lorna Shore was dit evenredig…gelukkig zag je daar sporadisch mensen uit de Dome kruipen voor enerzijds frisse lucht ofwel dat het te hard was voor hun oortjes. Niettemin kon ik nog net binnen, want als je buiten stond hoorde je de soundcheck vanop de Jupiler stage wat toch storend was. Track ‘Sun//Eater’ trapte de show af, de temperatuur steeg en de lichamen zweefden boven de duizenden handen om dichter bij het podium te geraken. ‘To the Hellfire’ was een ander topnummer die de boel op stelten zette en afsluiten deden ze met het drieluik ‘Pain Remains’. Wat een strot heeft die zanger was mijn eerste gedacht…en wat een toeloop om deze Amerikanen te aanschouwen. Gelukkig voor hen klonken ze live goed, want als ik moet afgaan op de albums zelf dan klinkt het toch allemaal wat minder vet en bombastisch.
De laatste rechte lijn van Graspop editie 2023 ging van start, en op de North stage was het eerst de beurt aan Mötley Crüe. Al vele verhalen gingen de ronde over het al dan niet live-performen van Vince Neil, playbacken met andere woorden. Tgohja, zoals vroeger zal je ze helaas niet meer tegenkomen, daarvoor hebben ze al teveel jaren achter de boeg, soms gaat het gewoon over het enthousiasme en showgehalte dat een band uitstraalt. In 2009 vond ik ze heel matig presteren, vandaag vond ik het in feite wel meer dan geslaagd. Het optreden begon met een nieuwsuitzending die meedeelde dat er een wereldwijde verschuiving van mensen gestart was om de band aan het werk te zien. Eenmaal de reporter zijn bericht had afgelezen trapten ze af met ‘Wild Side’, aansluitend met ‘Shout at the Devil’. Twee knappe dames kwamen het podium vervoegen om schaars gekleed mee te zingen en dansen op de rockmuziek. Bij ‘Looks that Kill’ kwam een robotachtige dame (type samoerai met zwaard) op het groot scherm tevoorschijn waarna er promotie werd gemaakt over de film ‘The Dirt’ met bijpassende soundtrack. Prachtige film trouwens, mocht je tijd over hebben, checken die handel!
De ene hit na de andere volgden met telkens op de grote schermen de live beelden van de artiesten, maar dan meestal ook zwart/wit en wazig zodat niet alles te zien was. Zet ze maar op een rijtje en ga uit je dak: ‘Dr. Feelgood’ (met tocht van de slang richting het kruis op de schermen verwijzend naar de albumhoes), ‘Girls, Girls, Girls’ (met de prachtige dames die sensueel dansten) en afsluiter ‘Kickstart My Heart’ die het feestje eindigden. Ook prachtig waren de laserstralen die door de regenval een extra dimensie kregen. Nostalgie kwam bij de oude rockers boven drijven – uiteraard met de nodige bedenkingen op de achtergrond. Maar ik vond het een geslaagd optreden die smaakte naar meer. Hun “World Tour” belooft dus voor de landen waar ze nog moeten spelen.
Kreator maakte de brug tussen de twee oude bands en mocht hun plan trekken in de Marquee. Duitse degelijkheid, meer kan je niet zeggen als je Kreator hoort spelen. Een geoliede machine die weet welke knopjes ze moeten aansteken om iedereen uit zijn dak te krijgen. Ik ben fan van het oudere werk, dus was ik blij met ‘People of the Lie’, ‘Betrayer’, (it’s time for the) ‘Flag of Hate’, en de banger ‘Pleasure to Kill’. Ook ‘Violent Revolution’ geeft mij altijd een glimlach op mijn gezicht, dus was het optreden alvast geslaagd.
Graspop editie 2023 werd afgesloten met Def Leppard. Samen met Mötley Crüe zijn ze samen op wereldtour en ook hier in Dessel mochten ze afsluiten. Deze band heeft mij nog maar weinig kunnen bekoren, en ook dit jaar konden ze mij niet overtuigen. Ik vrees dat dit meer te maken heeft met mijn eigen smaak dan met hun performance. ‘Heroes’ van Bowie schalde uit de boxen en gestaag kwamen ze het podium op. Gehuld in een rode jacket maakte zanger Joe Elliot zijn intrede met ‘Take What You Want’. Nummer ‘Animal’ werd gespeeld met beelden van een gigantische kermis op het hoofdscherm en bij ‘Pour Some Sugar on Me’ zongen de gitaristen gezapig mee. En zoals het een grote band permitteert moest ook een extra drumsolo ingelast worden en werd het nummer ‘Hysteria’ een beetje uitgebreider dan normaal het geval is. Overal gezien was het nog cava, maar op zich was ik wel content dat het vuurwerk bovenuit de mainstages afgevuurd werden want het was een lange en vooral warme vierdaagse.
En zo kwam er een eind aan editie 2023 met een gevarieerde affiche die zorgde voor een totale uitverkoop van het festival.
De data voor volgend jaar zijn ook al bekend, waarbij er opnieuw 4 dagen ingepland worden en dit van 20 tot 23 juni 2024. Wij zijn er graag opnieuw bij! Thanks Graspop!
Meer info op www.graspop.be
Line Up:
- Donderdag: Agnostic Front, Alter Bridge, Arch Enemy, As I Lay Dying, At the Gates, Beast in Black, Bizkit Park, Butcher Babies, Cancer Bats, Carpenter Brut, Cradle of Filth, End, Epica, Escape the Fate, Evergrey, Ghost, Guns ‘n Roses, Haken, Made in Purple, Mammoth WVH, Marduk, Molybaron, Motionless in White, My Dying Bride, Orbit Culture, Papa Roach, SepticFlesh, Sick of it All, Spiritbox, Stray from the Path, Symphony X, The Raven Age, the Winery Dogs, Tom Morello, Unearth
- Vrijdag: ACinDC, Airbourne, Amon Amarth, Any Given Day, Asking Alexandria, Behemoth, Black Mirrors, Blackgold, Blind Channel, Clutch, Crowbar, Delain, Disturbed, Fatal Move, Fever 333, Finntroll, Gojira, Hatebreed, Heidevolk, Hollywood Undead, Ice Nine Kills, Landmvrks, Legion of Doom, Loathe, Machine Head, Meshuggah, Municipal Waste, Orange Goblin, Palaye Royale, Planet of Zeus, Present Danger, Pro-Pain, The Amity Affliction, The Answer, The Slayer Coverband, Thundermother, VV, Vanaheim, Watain
- Zaterdag: Antimatter, Architects, Bulls on Parade, Cane Hill, Code Orange, Cyclone, Danko Jones, Dark Angel, Eivor, Halestorm, Heriot, I Prevail, In Flames, Infected Rain, Korpiklaani, Legion of the Damned, Less then Jake, Life of Agony, Mimi Barks, Noctem, Nothing More, Oceans, Pablo Honey, Pantera, Parkway Drive, Rancid, Schizophrenia, Skindred, Sleep Token, Slipknot, Soen, Suicidal Angels, Solstafir, Testament, The Chats, The Ghost Inside, The Menzingers, Vended
- Zondag: Anti-Flag, Avatar, Billy Talent, Bloodywood, Carnation, Chelsea Grin, Deathstars, Def Leppard, Dieth, Dirkschneider, Eclipse, Elegant Weapons, Eluveitie, Enter Shakira, Generation Sex, Greg Puciato, Hellmut Lotti Goes Metal, Hippotraktor, Hollywood Vampires, Insomnium, Katatonia, Kissin’ Dynamite, Kreator, Lionheart, Lorna Shore, Monster Magnet, Mötley Crüe, Paledust, Polaris, Skid Row, Stand Atlantic, The Halo Effect, the Luka State, Three Days Grace, Voivod
Organisatie: GMM, Dessel
TW Classic 2023 - Bruce The Boss - Er is er maar Eén The Boss
TW Classic 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-18
Vincent Govaert
Net na de hoog aangeschreven concertenreeks op TW Classic 2022 met o.m. Nick Cave & The Bad Seeds, Florence & The Machine en Placebo kondigen de organisatoren aan dat Bruce Springsteen en zijn The E Street Band de volgende editie op zondag 18 juni zal afsluiten. In een mum van tijd was dit uitverkocht zonder nog te weten wie verder de line-up zou vervolledigen. En dit waren Triggerfinger, Jack Johnson en Simply Red die ook afzakten naar het Festivalpark in Werchter!
Een overzicht
Triggerfinger (16:00-16:55) speelden nog twee afscheidsconcerten afgelopen weekend in de AB mét hun bassist Lange Polle - zie verslag Triggerfinger - In vuur en vlam (musiczine.net) maar nu zonder Monsieur Paul Van Bruystegem, die de groep na 22 bruisende jaren verliet. Op TW Classic krijgen Ruben Block en Mario Goossens het gezelschap van Geoffrey Burton op bas; hij draaide op gitaar al mee in de uitverkochte AB concerten.
Strak, rauw, goed kunnen we zeggen, maar iedereen weet dat zo’n TW Classic openen geen makkie is. Een setlist van 11 nummers met daaronder “All This Dancin’ Around”, “Colossus”, “By Absence of the Sun”, is goed maar de mensen rond mij vroegen zich af waarom “I Follow Rivers” niet gespeeld werd … Het zal wel hun een leven lang achtervolgen en blijkbaar weet nog niet iedereen dat dit een cover is van Lykke Li. “Man down” ( van Rihanna) werd dan weer ook in de AB gespeeld, echter waarschijnlijk ter ere van Monsieur Paul.
Jack Johnson (17:40-18:55) - Met een heerlijk ‘vooravondzonnetje’ genieten we ondertussen al redelijk talrijk van surf/Hawaï-songs als daar zijn, “Banana Pancakes”, “Upside Down” en “Better Together”. Op zijn jongste album ‘Meet The Moonlight’ (2022) gaat hij op zoek naar geluk in moeilijke tijden. Aan zijn, volgens enkele omstaanders heel fraai en mooi glimlachend gezicht te zien, liggen moeilijke tijden achter hem. Als we onszelf erop betrappen ‘who needs a hart when a hart can be broken’ mee te zingen, horen we voor het eerst Tina Turner vandaag, dat komt later nog eens en neen, niet bij the Boss.
Met de voetjes in het zachte zand ergens in een leuke strandbar zal dit ongetwijfeld ook heerlijk klinken.
Simply Red (19:50-21:05) is een leuke verrassing tussen enerzijds het rauwe Triggerfinger en straks het pure Rock and Roll van The Boss. De Britse Mick Hucknall is een begrip en brengt al jaren een combinatie van pop, soul, reggae en vooral een hele boel meezingers. “Thrill Me”, “Holding back the Years”, “Money’s too tight …” enz. Op zijn Europese tournee zijn we in Werchter ideaal gesitueerd tussen Denemarken en Kroatië waar ze ervoor en erna staan. Afsluiten doet Mick en band met “Nutbush City Limits” van Ike & Tina Turner, dit uiteraard als eerbetoon aan mevrouw Tina zaliger (eerder dan voor Ike!).
Verslag Sportpaleis eind 2022 Simply Red - Simply Fabulous (musiczine.net)
De nieuwe wereldtournee van Bruce Springsteen and The E Street Band (22:00-00:48) is gestart. In februari tot midden april dit jaar waren ze in Noord Amerika onderweg. Vanaf vrijdag 28 april startte de Europese Tour en vanaf midden augustus gaat de Tour in Amerika gewoon weer verder.
73 ? Hoezo 73, The Boss is blijkbaar op het toppunt van zijn energie. Uit de recentste ‘Only the strong survive’ komen vele songs, én met een totaal van bijna 30 nummers zullen we zijn volledige oeuvre horen en zien voorbij komen. Alle recente shows waren nog steeds lang, en spatten uiteen van energie, emotie en plezier.
Sinds 2013 en 2016 mogen we gelukkig nog eens genieten van deze grote meneer! Hopelijk is dit het niet, maar waarschijnlijk wel, de laatste keer ooit.
Reviews
2013 - TW Classic 2013 - Bruce Springsteen –– The Boss brengt een uitverkocht Werchter in vervoering (musiczine.net)
2016 - TW Classic 2016 - The boss beslist (musiczine.net)
Helemaal op tijd start onze grote held, en al na enkele eerste ‘opwarm-nummers’ spreekt hij ons toe, neen, eigenlijk lijkt hij een beetje ontdaan. Met zijn guitige dichtgeknoopte oogjes vraagt hij :”hey, is there anybody awake here?” . Voor de rest van de avond doet iedereen alles wat meneer de Boss vraagt. Iedereen juicht, zwaait (hele nummers lang), zingt en springt. Al jaren spelen ze een wondermooie versie van the Commodores “Nightshift” voor “Mary’s Place” en na “Kitty’s Back”.
Voor slechts de tweede keer in deze Europese tour hebben wij eer “The River” te beleven na “My Hometown”. Hij wandelt tussen zijn zo geliefde publiek, hij schudt iedereen de hand in het passeren en iedereen wil kost wat kost zijn/haar Idool, God, Baas aanraken …
Ondertussen passeren “Because the Night” van Patty Smith en “Wrecking Ball”, “The Rising” en “Badlands”.
Met nog 1 nummer te gaan nemen we even goed adem en gaan we de laatste rechte eind in. Het valt op dat The Boss niet 1 keer drinkt, niet 1 keer van kledij wisselt, geen enkele handdoek benut. Blijkbaar leeft hij met een streng regime en eet hij nooit meer na 16uur. Het is eraan te zien, die man is helemaal in topvorm !
Met “Born in the USA” en “Born to Run” zijn we herboren en klaar voor de echte finale. “Glory Days” doet ons de schrik krijgen dat het bijna voorbij is. Hij laat ons weten dat ouder worden ook inhoudt, dat er meer ‘gisterens’ zijn en meer ‘goodbyes’ en dan beginnen we een laatste keer te dansen in het donker. Bij het voorlaatste “Tenth Avenue Freeze-Out” zien we beelden van zowel Danny Frederici als de nonkel van huidig saxofonist Clarence Clemons ofwel ‘the big man’
Na een emotioneel afscheid van de groep, waar hun Baas hen 1 voor 1 persoonlijk bedankt bij het aftreden, blijft er nog een mooie lange en intense knuffel over voor neef Jake Clemons, die sinds de dood van zijn nonkel de saxofoon-taak voor zijn rekening neemt. Er wordt door beiden naar de hemel gewezen en weg zijn ze allemaal, o neen niet allemaal …”I’ll see You in my Dreams” wordt helemaal alleen door Bruce Springsteen gebracht als afsluiter en dan stapt hij naar achter … en weg is The Boss.
Bedankt en we zullen u zeker in onze dromen zien en horen …
Organisatie: Live Nation - TW Classic - Rock Werchter
Werchter Boutique 2023 - Dans, theater en roze kitsch … met een boodschap!
Werchter Boutique 2023
Festivalterrein
Werchter
2023-06-17
Erik Vandamme
De aankondiging van P!NK als headliner op Werchter Boutique, was reden genoeg om een gat in de lucht te springen. Als er één artieste is die de perfecte brug bouwt tussen rock en pop is zij het wel. Ze doet haar ding vanuit een enorm buikgevoel en trok ons bij eerdere passages al compleet over de streep. Werchter Boutique was vooral een totaalbeleving. De popliefhebber werd op zijn wenken bediend. Een dag vol aangename verassingen en wendingen met een klasse volle P!NK die zorgde voor het ultieme vuurwerk.
Een festival openen is een haast onmogelijke opgave, de meeste mensen zaten trouwens NOG vast in een file om parking te zoeken, of spijbelden naar de info standjes of drankstandjes voor een eerste versnapering.
De Nederlandse artieste/zangeres S10 (****) laat dit niet aan haar hart komen. Ze nam deel aan het Eurovisiesongfestival in Turijn en ze gaf een soloshow in het Amsterdamse AFAS Live voor 6.000 fans. Ze kent de klappen van de zweep ondertussen en entertaint de aanwezigen. “Maria” en haar hit “De Diepte” zijn aanstekelijke nummers en ze krijgt moeiteloos de handen op elkaar. De muzikanten halen uit met enkele verbluffende solo’s in het rock gehalte. Haar stem is breekbaar, hartverscheurend.
We hadden hier een zeer gevarieerde set met een zangeres die binnen de pop nog hoge ogen kan scoren.
Het bedeesde meisje dat we ooit in de AB zagen optreden, heeft vele metamorfoses ondergaan en is een zelfverzekerde jonge vrouw geworden met het hart op de juiste plaats. We hebben het over Selah Sue (*****). Er komen veel emoties naar boven bij Selah Sue, die steeds open is geweest over haar mentale toestand.
We kregen een zeer gevarieerde set, waarbij de verschillende kanten van haar boven kwamen. Het wondermooie “Raggamuffin'” zat al vrij vroeg in de set, ze kreeg het publiek compleet mee. Haar soulvolle stem kan soms erg beladen zijn, zoals op het pakkende “All the way down”; ze wisselt het moeiteloos af met dansbare songs, waarbij een streepje rap kan worden toegevoegd. Selah Sue heeft een sterk charisma om iedereen overslag te krijgen. Selah Sue heeft haar demonen onder controle; het gevoelig kantje is gebleven, maar er staat een ijzersterke vrouw op het podium die weet wat ze wil. Wat een krachtige uitstraling, emotievol, innemend als dynamisch, extravert. Afsluiter "This World" onderstreept het nogmaals. Klasse dame, zonder meer!
Over het Nederlandse fenomeen Goldband (****) is al veel gezegd, zowel in positieve als negatieve zin. Toen de heren optraden op het Brusselse festival Core, schreven we: 'Goldband weet waarmee ze bezig zijn. De band maakt gebruik van doorsnee clichés om hun publiek te bekoren, en komen met zowat alles weg, vol overgave en vanuit het buikgevoel. Straight from the heart.. Zin in een feestje, zonder scrupules, dan moet je bij Goldband zijn.'
De handjes gingen op Werchter Boutique al vanaf de tunes op elkaar. De band trekt een klein uur lang alle registers open voor een denderend feestje, op typische Nederlandse wijze uiteraard. Toegegeven, deze jongens weten verdomd wat ze doen! Er valt puur muzikaal geen speld tussen te krijgen, de fijne riffs en beats klinken lekker. Vocaal is alles ook in orde. Goldband is echter een bende entertainers, die iedere zuurpruim aan het lachen brengen. Zoals de clown in het circus dat doet, met de nodige acrobatische kunsten, zo pakt Goldband op meesterlijk wijze een volledige weide moeiteloos in.
Ellie Goulding (***) is een talentvolle performster die alles in zich heeft om een grote popster te worden. Ellie Goulding deed op Werchter Boutique zeker haar uiterste best, maar compleet overtuigen kon ze helaas niet. Ook al profileert ze zich als een ware diva, de weinige interactie met het publiek en de nogal filter dunne songs, hadden onvoldoende overtuigingskracht.
Ellie stelde haar nieuwe album 'Higher Than Heaven' voor, en bracht in het begin van haar set vooral nummers eruit, wat deels risicovol was op een festival als dit. Ze viel dan ook een beetje door de mand. Gelukkig herpakte Goulding zich in het tweede deel door haar instant hits te spelen, die konden rekenen op herkenningsapplaus. “I Need You Love” en “Burn” zorgden ervoor dat de handjes op elkaar gingen.
Goed in zaal, beetje te mager voor een groots festival.
In entertaintaining leek OneRepublic (***1/2) grootmeesters te zijn, al is dat vooral te danken aan de charismatische frontman Ryan Tedder. Een spervuur aan hits passeerden en konden rekenen op een sterke respons.
De lange bindteksten en de grappige kwinkslagen maakten dat je gezwind mee gaat in het verhaal. In de instrumentatie wist OneRepublic ook voldoende te intrigeren. We waren diep onder de indruk van de viool partijen in de set. Maar de alom vertegenwoordigde Tedder trekt de meeste aandacht naar zich toe. We kregen een vrij theatrale show. Een absoluut hoogtepunt bleek "Stop and Stare", een song die uit volle borst werd meegebruld door duizenden kelen. Kippenvelmuziek.
OneRepublic is een hit machine die op veilig speelt, de tonnen spelplezier had zijn uitwerking op een steeds uitzinniger publiek. OneRepublic was het perfecte voorproefje van de 'Summer Carinval' van P!NK
Toch was iedereen gefocust op P!NK (*****) op dit festival! Het werd een theatrale show vol roze kitsch; ze zette de weide in vuur en vlam. “Get the party Started” was een sterke opeingsparty. Er hing magie in de lucht, later ook vuurwerk ... Dans, theater en muziek gaan hand in hand samen bij P!NK. Een subtiele boodschap is steeds aanwezig, zoals het prachtige “Raise your Glas'' - '' So raise your glass if you are wrong” - “In all the right ways''. Kippenvelmoment.
Ze is omringd van muzikanten en dansers die de set sterk ondersteunen. Naast de feestelijke stemming was er trouwens ook tijd voor ingetogen schoonheid, o.m. de Bob Dylan cover “Make You feel My Love”, waarbij P!NK zelf achter de piano plaats nam. Hartverwarmend.
Een ander pakkend mooi moment was toen dochter Willow op het podium gehaald werd om het lieflijke nummertje "Cover Me In Sunshine" mee te zingen. De hits volgden elkaar in een razend tempo op en worden met de nodige roze kitsch visueel ingekleed.
Daarnaast is P!NK ook een volleerde acrobate. Wat een show.
Die circa twee uur vertier zijn dan ook in oogwenk voorbij. Uiteraard waren er enkele dipjes zoals op “Kids in Love” en “When I get there”, de aandacht verslapte even, maar P!NK speelde er handig op in, om het tij te doen keren.
Het nodige vuurwerk, meer dans en acrobatie brengt ‘de roze circusact’ in een denderende finale met “Blow me (one last kiss)” en “Never gonna nog dance”. Gevolgd door een bisronde waarbij P!NK over de hoofden van de uitzinnige massa onder haar vloog, terwijl vuurwerk en confetti de lucht werd in geknald.
P!NK is een artieste moeiteloos theater, dan en muziek met elkaar verbindt. Een schitterende finale op Werchter Boutique. Dit was een prachtig slot van een magische avond
Act I : Intro Montage //Get the Party Started //Raise Your Glass //Who Knew //Just Like a Pill //Try //What About Us (Dance remix) ///
Act II //Heartbeat //Turbulence //U + Ur Hand
(Piano interlude) //Make You Feel My Love (Bob Dylan cover) // Just Give Me a Reason //F**kin' Perfect //Just Like Fire (includes elements of "… more ) Act III: Please Don't Leave Me // Cover Me in Sunshine (with Willow Sage Hart) // Kids in Love //When I Get There // I Am Here Play Video // Irrelevant ///
Act IV : Smoke (Interlude) // No Ordinary Love (Sade cover) (extended outro) //Runaway //Are You Gonna Fall? (Spoken word interlude) TRUSTFALL //Blow Me (One Last Kiss) //Never Gonna Not Dance Again ///
Encore ///Last Call //So What
Organisatie: Live Nation - Werchter Boutique - Rock Werchter
Goezot in ’t Hofke 2023 - Opwindende roots
Goezot in' t Hofke 2023
Oud-Turnhout
2023-06-04
Ollie Nollet
Dit was reeds de negentiende editie van Goezot in't Hofke, een gezellig festival, ver weg verscholen in de Kempen en waar men het bier nog in een glas serveert. Ik was er nooit eerder maar dit jaar stonden er met Daddy Long Legs en GA-20 twee van de meest opwindende rootsbands van het moment op de affiche waardoor een kennismaking met Goezot niet langer kon uitblijven.
Verslag van dag drie van dit event
Eerste band die ik zag waren The Deslondes uit New Orleans, een groep die me in 2015 al op Leffingeleuren wist te bekoren. Hun swampy country-soul werd afwisselend gezongen door bassist Dan Cutler, akoestische gitarist Riley Downing en gitarist/pianist Sam Doores, wat voor de nodige afwisseling zorgde.
Intussen zijn zowel Downing als Doores een solocarrière begonnen, maar dat had gelukkig geen gevolgen voor het voortbestaan van de groep. Naast de knappe songs en de stemmenpracht was er ook nog een glansrol voor John James Tourville die enkele stevige gitaarsolo's en een paar knappe lapsteel interventies uit zijn mouw schudde.
Hoogtepunten waren er in overvloed. Het rockende en met de heerlijk zware en in Duvel gemarineerde stem van Riley Downing gezongen "Les honkin' more tonkin' (de titel is ook verkrijgbaar als bumpersticker), de samen gezongen Joe Tex-cover "Yum yum" en het slepende "South Dakota wild one" waren er maar enkele van.
Eigenlijk hebben The Deslondes vier zangers maar drummer Cameron Snyder was er niet bij. Toch mocht zijn vervanger tijdens het afsluitende "Run wild when you're young", een oud rockabilly nummer van Jimmy Jay, ook eens de vocals voor zijn rekening nemen.
Constantine & The Call Operators uit Helsinki brachten soulblues die te glad gepolijst was om op veel belangstelling te kunnen rekenen. Toch hadden ze met Konstantin Kovalev een fantastische zanger in huis terwijl de warme orgelklanken me af en toe deden opveren. Bekendste nummer was de Dionne Warwick-cover "Walk on by", hier in de onvergetelijke versie van Isaac Hayes en op de wei vooral bekend van "2 wicky" van Hooverphonic.
Maar voor de rest een set om snel te vergeten. Daar kon zelfs de bassist, een Keith Richards lookalike, niets aan veranderen.
We keken toch even verbaasd op toen Oakley Munson, gehesen in een niet geheel onberispelijk wit pak, plaatsnam achter de drumkit van Daddy Long Legs (New York). Toch was de drummer van de Black Lips geen verrassende keuze om de pas vader geworden Josh Styles te vervangen daar hij producer was van de laatste Daddy Long Legs plaat, ‘Street Sermons’. Hij leverde trouwens een prima job met, net als Styles, in de ene hand een maracas en de andere een drumstick.
Ondanks het vroege uur wist een enorm enthousiaste Brian Hurd in geen tijd het publiek voor zich te winnen. Het werd een verschroeiende set waarin hij als een razende tekeer ging op zijn mondharmonica en enkele keren ook behoorlijk wat indruk maakte op zijn resonator gitaar. Eigen werk ("Nightmare", "Harmonica razor", "Death train blues",...) werd afgewisseld met enkele opmerkelijke covers: "Ramblin' gamblin' man" van Bob Seger, "High flyin' baby" van Flamin' Groovies en een fenomenale uitvoering van Link Wray's "Fire and brimstone".
Naast dat briesende natuurgeweld zagen we ook nog een eerder bescheiden Murat Aktürk excelleren op gitaar en de nieuwe man, Dave Klein, rammen op de piano hoewel dat laatste net als in l'Aéronef een aantal weken geleden nauwelijks hoorbaar was. Uiteindelijk werden we compleet murw gebeukt met een uitzinnig gebruld "Motorcycle madness".
McKinley James is afkomstig uit Webster, New York maar woont reeds geruime tijd in Nashville. Op zaterdag had hij al drie setjes van een goed kwartier, tussen de optredens op het hoofdpodium door, mogen spelen op de Swamp Stage maar nu wachtte hem dus het grote werk.
Normaal treedt hij op in een trio bezetting maar hier was het gebruikelijke Hammond orgel niet te bespeuren zodat hij het enkel met een drummer moest zien te rooien. En dat was zijn vader, Jason Smay, die je zou kunnen kennen van Los Straitjackets of de JD McPherson Band.
Nauwelijks 21 is hij, maar aan maturiteit had hij alleszins geen gebrek. Met een soulvolle stem, die me meermaals deed denken aan een jonge Van Morrison, wisselde hij potige rock-'n-roll af met gloedvolle soulslijpers. Al even indrukwekkend als zijn stem was hetgeen hij uit de snaren van Annie Mae (zijn gitaar) kneep. Wat klonk dat soepel en swingend! Brian Hurd werd ook nog even op het podium geroepen waar hij nog maar eens op zijn mondharmonica mocht uithalen tijdens "Baby how long" van Howlin' Wolf.
Veel leek er niet veranderd bij GA-20 uit Boston sinds ik ze eind vorig jaar zag in Roncq buiten die extra kilo's dan, die Matthew Stubbs nu moet torsen. Het drietal gooide meteen de beuk erin met het wervelende "No no" om daarna meteen wat gas terug te nemen met de magistrale Lloyd Price-cover "Just because".
GA-20 brengt blues zoals je ze nog zelden hoort: gegoten in korte, krachtige songs en vooral zonder overbodige ellenlange solo's. ‘Blues klinkt vervelend’ is de meest gehoorde kritiek op het genre maar bij GA-20 krijg je gewoon de kans niet om het vervelend te vinden. Bij de jachtige Hound Dog Taylor-cover "Give me back my wig" was het zelfs serieus naar adem happen.
Die Hound Dog Taylor maakte begin jaren '70 al blues met een zekere punkaanpak en is één van hun grote voorbeelden. Ze maakten zelfs een plaat, ‘Try it...You might like it!’ met enkel maar nummers van hem waaruit we nog "She's gone", "Sitting at home alone" en het onvermijdelijke "Let's get funky" (punkier kan de blues bijna niet klinken) hoorden.
Slechts eenmaal werd ons wat rust gegund toen gitarist Matthew Stubbs en drummer Tim Carman het podium verlieten op zoek naar een Duvel en de andere gitarist, Pat Faherty, ons een RL Burnside interpretatie ten beste gaf. Maar daarna werd het adrenalinepeil opnieuw de hoogte ingejaagd en bleef het vonken regenen met als moment suprême een gitaarspelende Faherty die door het publiek liep en zo de boel nog wat meer opjutte.
Afsluiter was de Nick Moss Band featuring Dennis Gruenling, een collaboratie waarvan binnenkort een derde plaat, ‘Get your back to it!’, op Alligator Records verschijnt. Hedendaagse Chicago blues met naast gitarist Nick Moss nog drie schitterende muzikanten: contrabassist Rodrigo Mantovani, drummer Pierce Downer en toetsenist Taylor Streiff. Talent zat, maar dat zorgde niet meteen voor sprankelende muziek. De nummers werden veel te lang uitgemolken en de solo's leken telkens schier eindeloos. Gelukkig bood de exuberante mondharmonica virtuoos Dennis Gruenling, getooid in een beeldig The Cramps t-shirt, voor wat tegenwicht. Hij zorgde voor wat rock-'n-roll animo, zeker in die drie nummers die hij zelf mocht zingen of toen hij het gezelschap kreeg van McKinley James, Jason Smay en de onvermoeibare Brian Hurd met wie hij kon duelleren. Dat laatste was een mooi moment om afscheid te nemen van dit bijzonder aangename en meer dan geslaagde festival.
Organisatie: Goezot in’ t Hofke, Oud-Turnhout
CORE Festival 2023 - Een legale rave twee dagen lang
CORE Festival 2023
Ossegempark
Brussel
2023-05-27 + 28
Erik Vandamme
CORE Festival , een organisatie van Tomorrowland en Rock Werchter, is in 2023 aan zijn tweede editie toe in het gezellige Ossegempark, Brussel. Het fijne aan het CORE Festival is de gemoedelijke sfeer die er heerst, waarbij iedereen welkom is.
Er staan wat kleppers op het podium, met een rits ontdekkingen. Vijf podia diversiteit, spreekt een breed publiek aan, twee dagen lang, door een fijne mix van elektronische kwaliteitsacts, hiphop en de betere r&b band met de jonge hippe jazzgeneratie en dj's.
Ons verspreiden over vijf podia is een 'no go 'scenario. We besloten de DJ acts, ondanks alles, zo goed te laten voor wat het was en legden onze focus op R&B, hiphop en jazz acts op de twee podia Ardo en Edoma. Twee dagen lang genoten we met volle teugen van een complete, veelzijdige legale rave …
dag 1 - zaterdag 27 mei 2023
Op Endoma stage mocht de talentvolle Brusselse R&B artieste Mavee (***1/2) haar beste beentje voorzetten, letterlijk dan. Met haar kristalheldere stem, werd er op het podia vooral gedanst, Mavee laat zich niet alleen omringen door enkele knappe dansers, zelf kan ze er ook wel wat van. De twee muzikanten, een keyboard speler en knappe drummer, zorgen voor een aanstekelijke sound. Een opzwepende emo start. Naar het einde van de set gaf een rapper nog een push forward.. Voor een handvol enthousiaste fans, en enkele toevallige passanten, liet Mavee ons horen dat ze heel wat potentieel heeft.
Rori (***1/2) zorgt op het grote podium (Ardo) dan weer voor een bijzonder zwoele set waardoor de temperatuur naar een kookpunt stijgt. De bijzonder pittige deerne heeft een warme stem en straalt zelfverzekerdheid uit. Uiteraard is er bij Rori groeimogelijkheid, ze bleek net iets te licht uit te vallen op het grote podium, maar haar uitstraling en vocals compenseerden het.
De uit Chicago afkomstige artieste Ravyn Lenae (****) heeft een stem als een nachtegaal, en ze weet jazz invloeden te combineren met R&B en klinkt binnen de scene vrij uniek. Er komt naast jazz en R&B heel wat soul boven drijven. Een ruim publiek is er voor te vinden. Door de bedwelmende grooves zweef je en geraak je onder hypnose. Haar vocals en het klankenspectrum van de muzikanten bieden een sprookjesachtige totaalbeleving. Magisch.
Het duo Nu Genea (***1/2) bracht voor de gelegenheid een heuse live band mee. Een groovy funkende sound is omgeven van haar warme stem. Een gevoel van welbehagen zweeft over ons heen. De sax biedt een mooie meerwaarde. Nu Genea speelt in de blakende zon en is dus ideaal zomerse muziek dus.
Even de benen losgooien? Een dansfeestje? Op de AltVerda stage, gelegen op een locatie omgeven door trappen, deed denken aan een arena … in het klein. Deze stond bomvol dans lustige ravers die zich lieten meevoeren op de zwoele klanken die virtuoze Eliza Rose (****) uit haar instrumenten bracht. Een bijzonder soulvol, zuiderse tintje had deze sound. De Londense DJ Eliza Rose had trouwens oog voor de choreografie. Een mooi geheel.
Een van de absolute hoogtepunten van het weekend kregen we in de Endoma stage met het duo DOMI & JD BECK (*****). Het duo ligt onder contract bij het label van Anderson Paak en het lijkt ons een kwestie van tijd eer ze de grote podia onveilig zullen maken met hun kitscherige set, die een grote brok humor kent.
Tegenover elkander zitten ze, getooid in opvallende pakje, bewezen de keyboard speler (met een toiletpot als stoel) en de drummer zich. Ze hebben ook een pracht van een stem. De twee improviseren maar al te graag . Hier druipt het spelplezier vanaf . De dromerige klankkleur, de psychedelica en de jazzy soundscapes kennen abrupte tempowissels door hun vingervlugheid. Wat een duo.
Masego (****) is de band en het alias van de 29-jarige Jamaicaanse Amerikaan Micah Davis, een multi-instrumentalist pur sang. De veelzijdige artiest biedt zelfs een streepje groovende jazz met z’n saxofoon; of een broeierige Jamaicaanse reggae sound en heel subtiel, afro invloeden; het zit allemaal verborgen in de muziek van deze veelzijdige muzikant, die zich heel goed laat omringen. Een overtuigende aanpak , dansende mensen , een set die iedereen in vuur en vlam zette, een totaalbeleving.
Op de eerste dag werd de meer jazz liefhebber enorm verwend, want ook meester drummer Yussef Dayes (****) was er eentje om te koesteren in het genre. Hij voegt er funk en Zuid-Amerikaanse invloeden aan toe. Een wisselend, gedreven drumwerk siert. Hij is goed omringd door een pianist die alles uit de kast haalt, en een bassist die met een vingervlugheid de snaren diep raakt. Los van dit, was er een meesterlijke sax, die zorgde voor kippenvelmomenten. Er waren enkele opmerkelijke solo’s. Het spelplezier, de improvisatie en de allerhande klanken intrigeerden.
Pusha T (****) is een Rap veteraan die het niet moet hebben van liefelijke tafereeltjes. De man blaft en bijt zoals dat hoort binnen de betere hipHop. Een moshpit ontstaat. Pusha T is geen rap voor pussy's, zoveel is zeker, in de sound en de teksten horen we het met talrijke uppercuts , alsook in de stoere, rauwe uitstraling. Wat een Hiphop/rap straight from the heart.
Het contrast met PinkPantheress (***) kon niet groter zijn. De BBC Sound of 2022-winnares zorgde voor een volle tent enthousiaste fans. Hier waren velen binnen de r&b voor te vinden. De sound, haar aanstekelijke vocals en die wulpse, kinderlijk houding kleurden het geheel. Het was wel allemaal binnen de lijntjes en onschuldig. Het meest interessante moment was de DJ act, die het even mocht overnemen; hier kregen we opzwepende, stomende beats.
En plots stond de mainstage overvol voor NxWorries (****1/2). Niet zo verwonderlijk, want dit project bestaat uit het legendarische duo DJ Knxwledge en superster Anderson. Paak. Al gauw werd hier een opzwepend, zweterig hip hop feest gebouwd. Knxwlegde is een klanken tovenaar die zijn publiek bezweert en Anderson. Paak een getalenteerd entertainer. De man wisselt van pakjes, is getooid met een vreemde hoed en gaat naar een felroze outfit. Ze bespelen hun publiek, dat uitzinnig wordt, en uit de bol gaat. Op het einde van de set mochten een sliert meisjes met hem op het podium, om het wilde feestje compleet te maken. Wat een entertainer deze NxWorries!
Sinds de voorbije Lokerse Feesten zijn we onvoorwaardelijke fan van Charlotte Adigéry en Bolis Pupul (*****) Het duo mengt elektronica met gitaarriedels en voegt er een portie R&B, soul aan toe. "Een groovy sound, die inwerkt op de dansspieren is het resultaat. De aanstekelijke, opzwepende, toegankelijke muziek overtuigt. Er ontstaat als het ware een rave-party Ze zijn beiden niet vies van wat experiment.", schreven we toen over hun optreden. Ook nu is dit het geval. Wat een opzwepende, emotievolle set. Charlotte had net een hectische dag achter de rug, nadat ze het nieuws had gekregen dat haar vader die aan Alzheimer lijdt, was vermist. Gelukkig is alles goed gekomen, en is de man gezond en wel terug gevonden. Charlotte, voor de gelegenheid in knalgroene outfit, bezorgt je kippenvel met haar bezwerende stem. Bolis Pupul van zijn kant zorgt voor het klankentapijt, en samen klinkt het veelzijdig, kleurrijk, magisch.Wat een weergaloze performance!
Angèle (****) is door de jaren uitgegroeid tot een Belgische fenomeen. Ze heeft op de podia bewezen, een uitzonderlijke artieste te zijn. Ze speelde een ware thuismatch in Brussel. De wereldartieste intussen is blij dat ze hier eens terug kon zijn. Recent mocht ze o.a. tweemaal op het bekendste, Amerikaanse festival Coachella spelen.
In Brussel bracht ze danseressen mee , die haar pittige, fleurige set een internationale uitstraling bezorgden. Veel glitter, pracht en verkleedpartijen die een mooi geheel tekenen, zonder te vervallen in kitsch. De show mocht er dus gerust zijn.
Ze is een sterke persoonlijkheid als zangeres en danseres. Damso mocht bij '"Démons" mee rappen, haar broer was er niet bij.
Op het einde van de set bracht Angèle haar liefde voor haar Brussel in “Bruxelles je t'aime”. Iedereen was tevreden van deze meer dan geslaagde festivaldag.
dag 2 - zondag 28 mei 2023
Dag twee werd gekenmerkt door meer rap en hiphop acts … De beentjes werden al meteen losgegooid op een ware DJ act van Diane (****) op de AltVerda stage. Door een mengelmoes aan aanstekelijke beats en de vervormde vocals, zorgde Diane voor een lichtjes spirituele totaalbeleving. Een hypnotiserende klankenpracht met een vaak herkenbare sound deed ons lekker zweven.
Bij de naam Superjazzclub (*****) zou je prompt denken aan jazz. Die invloed zit er zeker in bij dit in knal oranje geklede gezelschap. Na de exotische energieboosts, namen de zangers plaats op een stoel en gingen over naar een meer ingetogen set, de meerstemmigheid zorgde voor een gezapige sfeer. Het contrast tussen het opzwepende en het intieme was wat groot, maar het liet de twee kanten zien van dit gezelschap dat ons kon bekoren. Een mix van stijlen en een gevarieerde set.
Op zijn eentje wist Glints (****) ons compleet omver te blazen. Wat een persoonlijkheid! De Antwerpenaar is een charismatische klasse entertainer, die zijn publiek steeds aanport. Hij heeft tevens een sterke stem. Zijn grappige bindteksten en de aanstekelijke wijze waarop hij zijn songs brengt, prikkelen de dansspieren. Hij zorgt voor de nodige energieboosts. Op “Sorry” mocht vriendin Blu Samu hem vergezellen, een mooie meerwaarde in de set. Humor, feestelijkheid en blijdschap vormen de rode draad op een nummer als “Rome”. Glints op zijn eentje, klasse!
De Britse zangeres Olivia Dean (****) is een opkomend talent. Ze brengt binnenkort haar debuut uit. Olivia wist ons alvast mee te voeren met haar muziek en haar vocals naar mooie landschappen; ze straalt een sterk charisma uit .
Door enkele technische problemen ging de drive wat uit het optreden, maar Olivia lostte dit telkens op met een leuke kwinkslag. “Baby Come home” deed ons smelten, enkel begeleid van gitaar en haar overtuigende vocals. Een sympathieke zangeres en vertelster.. Talentrijk dus.
We blijven ook op deze tweede festival dag bewust balanceren tussen de twee podia. We kunnen vaak mooie gesprekken aangaan met de mensen om ons heen en banden smeden. Dat is net het mooie aan een gezellig festival als CORE festival…
Caballero & JeanJass (***) is een duo uit de Brusselse rap stal; ze brachten een gezapige set, niks meer of minder. Leuk voor even dus.
We zeiden het al, op de tweede dag waren er opvallend veel rap acts. De Amerikaanse East Coast-rapper JPEGMAFIA (****) bracht een rauwe, energieke rap act, compleet op zijn eentje en vaak in het donker. Ruwweg sloeg hij om zich heen en ging hij de controverse niet uit de weg. Eens zijn set ingezet, vroeg hij om de lichten te doven en de muziek luider te zetten, waarna alle registers werden open getrokken; een oorverdovende wervelstorm aan rap teksten ontstond, Geen rap voor tere zieltjes deze JPEGMAFIA. Het publiek reageerde uitzinnig.
Tijd voor jazz met Afrikaanse invloeden. Kokoroko (*****) liet een andere wind waaien door aanstekelijke blazers en de verbluffende solo's. De warme vocals deden de temperatuur stijgen. De muziek van Kokoroko is heel divers en gevarieerd. Er is meer dan oooit ruimte voor improvisatie. Er ontstaat een wervelend feestje waarbij een brug wordt geslagen van jazz naar de Afro-Westerse cultuur. Wat een groove kregen we hier.
Benny The Butcher (***) is een rap act, die het vooral moet hebben van veel spierballengerol en een dosis zelfverheerlijking. Hier hadden we minder uppercuts te verwerken tav de andere rappers. Maar hij was eentje die dicht bij zijn fans stond, er komt zelfs een handtekening sessie te pas tijdens de set. Een goede en leuke rap act.
Ook Goldband (****) stond geprogrammeerd op CORE festival. Hun kitscherige songs schoven probleemloos in. Muziek en show vinden elkaar hier perfect. Een welgekomen afwisseling temidden die rap/hiphopacts. “De Wereld" zet een denderend feestje in.
Goldband weet waarmee ze bezig zijn. De band maakt gebruik van doorsnee clichés om hun publiek te bekoren, en komen met zowat alles weg, vol overgave en vanuit het buikgevoel. Straight from the heart.. Zin in een feestje, zonder scrupules, dan moet je bij Goldband zijn.
De Nieuw-Zeelandse indie/psychedelische rockband Unknow Mortal Orchestra (****) tapt uit een heel ander vaatje. Hun mix van funk, soul, pop, hiphop zorgt voor een breed scala, waarop iedereen mee. Ze traden op in een donker kader, de letters UMO zorgden voor wat licht in de duisternis; we werden ondergedompeld in een bevreemdend mooie, fantasieprikkelende sfeer, die een bedwelmende invloed heeft. Een mooi contrast in de programmatie.
Little Simz (*****) is uitgegroeid tot een groots hip hop fenomeen. Als een ware diva entertaint ze haar publiek van begin tot eind. “Silhouet” registreerde reeds haar talent en veelzijdigheid. Helemaal op haar eentje pakte ze iedereen zonder enig probleem in; het voelde zelfs wat onaards aan. Op “Intovert' verscheen toch een bassist en gitarist op het podium. Simz verdween even van het podium, de muzikanten zetten een instrumentale versie van Carlos Santana's “Maria, Maria” in. Op "Selfish" en "Woman" werden de dansspieren aangesproken, een knaller om te eindigen. We kregen een wervelende show. Little Simz sloeg de brug tussen reality poetry en party gevoel. Ze wist iedereen te raken. Wat een karakter en natuurlijk charisma straalt ze uit.
Channel Tres (*****) zorgde voor een volkstoeloop in de Endoma stage. De Amerikaanse rapper is aan een opmars bezig sinds de release van zijn album 'Refresh' en de vervolgEP ‘Real Cultural Shit’. In een fluo-roze rok met een groene, glitteren panty en twee dansers, zorgde Channel Tres voor een dansfeestje ‘pur sang’ op het CORE festival. Iedereen stond huer letterlijk te dansen, met de handen in de lucht. Wat een energieboost en –bom! Channel Tres kwam, zag en overwon.
Dat wervelend feestje stond in schril contrast met de zweverig indiepop van alt-J (***1/2), die een warme gloed over ons heen bracht. Toch was er voldoende publieke belangstelling, gezien de band een sterke fanbase heeft, en best wat hits achter zijn naam heeft als "Hard Drive Gold" en meezingers "Left Hand Free" en "Breezeblocks". alt-J heeft geen flashy lighthows nodig, ze hielden het sober, ook in de muzikale omlijsting. Die hartverwarmende groovy sound bracht iedereen wat dichter bij elkaar.
Bolis Pupul (****) mocht de Endoma tent afsluiten. Hij is een ware klankentovenaar en beschikt over een bijzonder, onaardse stem. De lightshow was een meerwaarde, alle lichtjes op het podium als om ons heen flikkerden in alle kleuren. Een magisch geheel. Een dansparty die uitbundigheid en weemoed samenbalde.
Moderat (***1/2) haalt zijn inspiratie uit de Berlijnse clubs. De opzwepende beats, de verbluffende lichtshow en de subtiele vocale inbreng brachten ons naar het laatste feestje. Moderat tekende voor de ultieme rave party op die pompende beats; een klein rustpunt tussenin was welgekomen. Een sterke knaller om af te sluiten.
Organisatie: Live Nation (Rock Werchter) ism Tomorrowland
Wacken Battle 2023 - Objector wint Belgische Wacken Battle
Wacken Battle 2023
Objector, Cardinal, Hope Erodes, Unravel, Through The Void, Asvana, Secondhand Saints, Echoes Of Nihil
De Volkskring
Kruisem
2023-05-27
Filip Van der Linden
Dit jaar spelen vier Belgische bands op Wacken Open Air. De organisatoren zetten zelf al de landgenoten Schizophrenia, The Black Mirrors en Bütcher op hun affiche. Voor de vierde plek werd een band battle georganiseerd en die werd op zaterdag 27 mei in Zingem (Kruisem) gewonnen door Objector.
De Wacken Battle is voor heel wat Belgische bands een kans op een felbegeerde podiumplaats op het grootste en/of belangrijkste metalfestival ter wereld. Dat wil toch elke band op zijn Wikipedia-pagina kunnen zetten vooraleer ze de band opdoeken? Voor een paar Belgische bands betekende het winnen van deze battle nog meer dan het mogen spelen om Wacken en opende dit deuren naar internationale erkenning. Voor bands die net naast het hoogste schavot grijpen, blijft De Volkskring in Zingem vaak lang een zure herinnering: die droom was binnen handbereik en hoe hard je het ook wou en hoe hard je ook je best gedaan hebt, soms is een andere band gewoon net iets beter. Hoop en verdriet samengebald in een zakdoek van een paar spannende uren in Zingem.
Unravel mocht om 17.30 u de aftrap geven en was de enige band die zo goed als ‘thuis’ speelde, hoewel ze dat gegeven door het vroege aanvangsuur niet echt konden uitbuiten. Net als in de andere band battles waaraan ze reeds deelnamen moesten ze ook hier als eerste aan de slag. Een nadeel, vinden ze zelf. Je wordt dan de standaard waaraan alle volgende bands worden afgemeten. Unravel is een zeskoppige band met metalcore als hoofdingrediënt maar met zeker nog andere invloeden erbij. Vaste elementen in de formule zijn de screams van Gilles en de cleane vocals van Gaëlle (ook de enige dame op het podium van deze avond). Het gaat van loeiharde drumpartijen en agressieve gitaren tot zeemzoete harmonieën en gedowntunede breakdowns. Hun beste nummer in de set was afsluiter “The End Of My Rope”.
Unravel is een nog relatief jonge band. In Zingem zagen we dat deze band heel veel potentieel heeft, maar ook dat hun huidige kracht niet altijd in de juiste richting werkt. Meer structuur in de songopbouw kan helpen en vooral meer structuur in wat er gebeurt op het podium.
Voor hun eerste release in eigen beheer konden ze samenwerken met producer Tim De Gieter (Amenra, Doodseskader) en hun ‘verlies’ op Humo’s Rock Rally en deze Wacken Battle willen ze doorspoelen met nieuwe opnames voor een volgend album. Unravel is een band waarvan we verwachten dat ze ook zonder het winnen van de Wacken Battle zullen doorbreken.
Hope Erodes werd opgericht in 2013 en was in deze battle één van de ‘oudste’ of toch meer ervaren bands. In 2016 stonden ze al eens eerder in de finale van de Belgische Wacken Battle, maar toen moesten ze de duimen leggen voor Carrion. De Kempense metalcoreband onderging intussen al wat wissels en heeft met zanger Koen Van der Aa – om het eens in voetbaltermen uit te drukken - een goede transfer gedaan. Hun set was gebald, met knappe versies van “Rainwalker” en “Kriegswaisen”.
Hope Erodes trad niet aan met revanche-gevoelens voor 2016, maar had wel goed nagedacht over wat ze zelf nog beter konden doen dan toen. Ze lonkten vooral naar de vakjury door onder meer constant de rand van het podium op te zoeken en het publiek aan te kijken terwijl ze speelden. Tegelijk leek dat soms wat te beredeneerd en te geforceerd professioneel en misten we de spontaniteit en roekeloosheid die de jongere bands die avond wel hadden. Misschien wordt voor Hope Erodes de derde deelname scheepsrecht. Dat ze deze zomer al op Tolminator in Slovenië staan toont dat ze het winnen van deze battle niet meer nodig hebben als springplank.
Asvana is een vijfkoppige metal- en rockband uit Pelt die nog maar in 2021 uit de startblokken schoot. De band bracht al vier singles uit die allemaal positief werden onthaald en ook in andere band battles kreeg Asvana veel lof. Inzake genre is Asvana moeilijk in één hokje te duwen, maar er zit evenveel alternatieve rock als metal in hun cocktail. Grunge is ook niet ver weg in een aantal nummers. Het moet zich misschien nog wat uitkristalliseren om te zien en te horen waar deze band naartoe wil. Deze roedel jonge wolven hadden misschien wel de meest originele sound van de avond, maar op het podium konden ze hun gebrek aan ervaring niet verstoppen en dat gegeven weegt niet op tegen het potentieel dat heel wat mensen hen terecht toewijzen.
Ook Echoes Of Nihil is een relatief jonge band, opgericht in 2020. Ze vinden de mosterd bij Madball, Machine Head en Lamb Of God en mengen die in hun metal en hardcore. Heel veel energie en agressie dus op het podium bij deze Brusselaars, maar ook een gebrek aan originaliteit in het genre en aan podiumprésence. In De Volkskring valt hun korte set op een koude steen, ondanks veel inzet en hard werk van de band.
Secondhand Saints is nog zo’n relatief jonge metalcoreband (gestart in 2020) die het vooral van Sturm un Drang moet hebben. De dubbele vocalen (clean/screams) zijn een goed concept, maar nu ook weer niet fantastisch origineel. De samples zijn een leuke toevoeging. Zoals wel vaker bij metalcore zitten alle songs vaak in exact hetzelfde spectrum en teert ook deze band vooral op energie. Die hebben ze dan wel in overvloed. Deze band speelde reeds een mooie reeks supports bij elkaar en lijkt klaar voor de grotere clubs en festivalpodia.
Het heel kritische publiek in Zingem gunde hen evenwel geen ticket naar Wacken. Maar bij Secondhand Saints wedden ze op twee paarden, want deze band zit ook al in de halve finales van de Alcatraz Bash voor een plek op het podium van Alcatraz in Kortrijk. Leuk detail: zopas werd Kenny Callebaut ingelijfd als nieuwe gitarist bij Secondhand Saints. Met zijn vorige band, Cathubodua, verloor hij in 2019 maar heel nipt de finale van de toenmalige Wacken Battle.
Through The Void is een Brusselse band die nu-metal mengt met metalcore. Terwijl ze op hun releases best wel origineel klinken, moeten ze het live vooral hebben van hun energie en dat lukt niet altijd. In Zingem openden ze fel met “The Answer” en waren ze de eerste band die het lukte om het publiek te laten meebrullen en kregen ze een bescheiden moshpit voor het podium. Maar toen ze dat moshen wilden uitvergroten tot een wall of death was het resultaat vooral een grote lege plek voor het podium. Nu-metal is bezig aan een revival en misschien kan Through The Void daar zijn wagonnetje aanpikken.
Tot aan de bekendmaking van de punten leek hardrockband Cardinal de te kloppen kandidaat voor het winnen van deze Wacken Battle. Ook dit is een relatief jonge band, die pas vorig jaar zijn eerste EP uitbracht. Vooral zanger Lucca maakte in Zingem een heel goede beurt. Cardinal durfde het aan om een lange ballad te brengen (die pas voorbij de helft een powerballad werd) en daarin hoorden we hem loepzuiver zingen over de eenzame gitaarlijn van Anton. Dubbele punten: voor lef en omdat de uitvoering perfect was. Ze brengen hun hardrock met passie en overtuiging, maar niet iedereen in de band is al even podiumvast. Net als op hun EP werden we live gecharmeerd door “Nightflyer” en “NDA”. Zanger Lucca toonde de eerste blote bast van de avond, maar in dit genre mag je dat nog veel schaamtelozer uitspelen. De grens daarvan ligt nog een stuk voorbij Freddy Mercury.
Deze band kon reeds een reeks mooie supports spelen in binnen- en buitenland en werd zopas nog opgeroepen als invallende band op WildFest, toch één van de grotere festivals in de Benelux inzake glam- en sleaze. Er zit nog meer potentieel in Cardinal dan we in de korte set in Zingem te zien en te horen kregen. Elk van de bandleden heeft nog groeimarge, maar de basis is al heel degelijk (songopbouw, attitude en ambitie, muzikaal-technische bagage, …). Dat ze dit jaar niet voor ons land naar België mogen, is waarschijnlijk enkel te danken aan het vooroordeel bij een aantal aanwezigen dat hardrock niet het genre is waar ze in Wacken op zitten te wachten.
Objector was één van de ‘oudere’ bands in deze finale. De band timmert al 15 jaar aan de weg met enkele mooie hoogtepunten maar ook soms lange pauzes waarin niet zo gek veel gebeurt. Objector speelde al supports voor onder meer Testament, Toxik, Distillator, Evil Invaders en After All, maar de poort naar brede internationale erkenning bleef vooralsnog altijd op een kier. In Zingem mochten ze als allerlaatste band aantreden en dat maakte dat hun energieke thrash nog vers in het geheugen zat als de stemformulieren moeten worden ingevuld. Alle nummers in Zingem kwamen van hun album ‘Social Intolerance’, uit 2018 alweer.
Objector stond op het podium met het vertrouwen van de grote dagen en combineerde spontaniteit en spelplezier met veel professionalisme. Het was één van de eerste bands die avond die doorhad dat metal uiteindelijk ook maar entertainment is en dat je als gitarist beter niet constant naar je snaren en vingers zit te kijken, maar wel naar het publiek. We zijn de laatsten om iemand te beoordelen op zijn kledij, maar ergens hopen we toch dat zanger Bock in Wacken niet het podium opgaat in de sandalen en de geruite korte broek die hij in De Volkskring droeg.
Vooraf hadden we de plek van Objector graag gegund aan één van de jongere thrashmetalbands in Vlaanderen, maar in Zingem zette Objector de puntjes op de i. Van deze acht finalisten waren ze afgetekend de band bij uitstek die ons land kan vertegenwoordigen.
Van de bandleden van Objector was drummer Ricardo Flores misschien nog het meeste overweldigd door de overwinning. Net als zijn ex-bandmaat Kenny van Secondhand Saints miste hij met Cathubodua in 2019 de eerste plaats in deze battle met slechts een paar punten. Dat hij nu pas enkele weken bij Objector drumt en al meteen mee mag naar Wacken smaakt waarschijnlijk heel zoet als revanche.
Organisatie: VZW RTP
Dunk!festival 2023 - Postrock in al z’n moves - Een intens totaalbeleven
Dunk!festival 2023
VierNulVier (Vooruit)
Gent
2023-05-18 t-m 2023-05-20
Jasper Vanassche en Erik Vandamme
Postrock in al z’n moves.. dat is Dunk!. Drie dagen lang was het, in alle vriendschap een verenigen en een muzikale ontdekkingsreis, die tekende voor een overweldigend, magisch totaalbeleven. Een overzicht.
dag 1 - donderdag 18 mei 2023 - Postrock-industrial kronkels
Godflesh was een beetje een vreemde eend in de bijt op een postrock festival, of zeg maar een vreemde eend die bijt. Met hun agressieve industrial-metal scheurden ze de grote zaal aan flarden. Misschien iets te hard en te frontaal voor de vele post-rock liefhebbers in de zaal, maar wel een welkome afwisseling op een festival waar een beetje te veel in dezelfde vijver gevist wordt.
Am Fost La Munte Si Mi A Placut is een Roemeense post rock band die enthousiast onthaald werd door een volle Balzaal, hun sound was best genietbaar maar wij konden ons niet ontdoen van het gedacht dat dit het soort post-rock band van dertien in een dozijn was. Best OK, maar we hebben het allemaal wel al eens eerder gehoord.
Het Belgische Motek, dat na vele jaren nog eens op een podium stond, wist de Domzaal bij momenten muisstil te krijgen. Ze begeesterden het publiek met hun innemende songs en quasi volledig instrumentale sound. Wij weten het, een thuismatch zorgt altijd voor extra aandacht en sfeer, maar die verdienden ze echt wel met zo een sterke set. Laat dit niet zomaar een éénmalige reünie zijn, maar wel een nieuw begin.
Een briljant einde van de avond met alweer een bruisende instrumentale band God Is An Astronaut. Post rock die al eens naar metal neigde, met de neus richting Russian Circles en Maybeshewill. Hemelse sound, bij momenten stomend en loeiend, elders dan weer wiegend en zalvend, één van de betere post-rock bands van het moment. Dit was anderhalf uur begeestering.
(dank aan Sam De Rijcke)
dag 2 - vrijdag 19 mei 2023 - Een Verbluffende Reis Door Muzikale Genres (Jasper Vanassche)
De tweede dag van het DUNK Festival bood een breed scala aan muzikale stijlen en indrukwekkende optredens. Het was een dag vol intensiteit, emotie en ontdekking, waarbij zowel gevestigde namen als opkomende talenten het publiek wisten te betoveren met hun artistieke kunsten. Het speelveld van de post-rock is veel breder dan de meesten denken, dat is bij dezen weer bewezen.
Het podium was er één van een diverse line-up van boeiende artiesten.
De dag begon met Nordic Giants, een mysterieus duo dat zowel in hun muziek als visuele presentatie sterk leunt op cinematische composities. Ze speelden veel nummers van hun nieuwste album ‘Symbiosis’, waarin neoklassieke introspectie de boventoon voerde. De films die ze tijdens hun optreden vertoonden, zoals “Faceless" en "Illuminate", versterkten de sfeer van mysterie en meeslependheid.
Daarna was het de beurt aan Glaston., een Zwitsers kwartet dat melodische, kalme en soms gedurfde muziek bracht. Met piano als leidraad namen ze ons mee op een golvende stroom tussen eb en vloed. Ze hopen op een definitieve doorbraak met de release van hun album ‘I Am Whole’ en dat wordt alsmaar waarschijnlijker, zeker omdat ze ook na hun optreden sympathiek genoeg waren om kennis te maken met het publiek onder het genot van een pintje.
Het hoogtepunt van de dag was het langverwachte optreden van Maybeshewill, de band die in 2015 uit elkaar ging maar in 2020 weer bij elkaar kwam. Ze worden beschouwd als de architecten van de moderne postrock en hun set was energiek en zorgvuldig uitgebalanceerd. Ze schuwden metal- en punkriffs niet en brachten een dwingende performance die deed denken aan een orgie van King Gizzard, Explosions in the Sky en The Mars Volta. Het album ‘No Feeling is Final’ concurreert zelfs met het beste werk van 65daysofstatic. De muziek was rijkelijk ingekleurd met een breed scala aan gitaren, drums, toetsen, strijkers en zelfs blazers. Hoewel ritmisch soms complex, bleef het lied altijd centraal staan doorheen hun set en zo konden ook de strengste criticasters overtuigen.
Jose Tomas Molina bracht jazzinvloeden in de theaterzaal met zijn hypnotische soundscapes, uitgevoerd op virtuoze wijze op de piano. Deze Chileense multi-instrumentalist wist het publiek te betoveren met zijn muzikale kunsten. Vervolgens ruimde de piano plaats voor de gitaar en was het tijd voor een dosis harde doom van Morgensoll, een band uit Jakarta, Indonesië. Met hun donderende geluid vulden ze de Domzaal en lieten ze de VierNulVier schudden op zijn grondvesten. Le Temps Du Loup miste daarentegen wat melodie. Het Spaanse trio heeft nog maar net ‘Leteo’ uit, hun derde album bij dunk!records, afwachten welke weg ze verder in hun carrière inslaan.
And So I Watch You From Afar uit Belfast bracht een set met veel nummers van hun album ‘The Endless Shimmering’. Het was verrassend dat ze niet veel materiaal speelden vanop hun laatste worp ‘Jettison’, maar desondanks wisten ze met hun energetische riffs, creatieve melodieën en goed opgebouwde songs het publiek te boeien. De set werd nergens saai of voorspelbaar, iets wat vaak een valkuil is in dit genre. Er was ook ruimte voor interactie met het publiek toen een jongen uit de moshpit werd gehaald en mocht meespelen op het podium. Dit zorgde voor een bijzonder moment en toonde de connectie tussen de band en hun fans. Grappig trouwens dat de ene gitarist een voetbalshort droeg, terwijl de andere een T-shirt droeg van Amenra.
A.A. Williams, een Britse artieste die het alt-rock muzieklandschap verkent, bracht krachtige composities ten gehore. Haar explosieve nummers zoals "Evaporate", "Control" en "Melt" verdienden zeker een eervolle vermelding. Caspian, met hun baslijnen en autotune-stem die deden denken aan Daft Punk, raakten een gevoelige snaar met hun opbouwende muziek. Ze speelden veel nummers van hun album ‘On Circles’, waaronder "The Bluebird", "Wildblood", "Flowers of Light" en "Arcs of Command". Het publiek werd meegenomen op een sonische reis.
Het Contemporary Noise Ensemble bracht post-jazz met elektronische invloeden. Hun agressieve en futuristische geluid zorgde voor een interessante mix en maakte hen een vrolijke Poolse duo een ideale tip voor het Gent Jazz festival. Huracan, een Gentse band die bekend staat om hun strakke muziek, sloot de avond af. Ze speelden nummers van hun lovend ontvangen album ‘We Are Very Happy’. Hun nummers, waaronder "Bruises" met zijn punk-energie, intense riffs en dynamische drums, deden denken aan die andere Belgische top-band Brutus, maar dan iets zwaarder. Ze speelden ook een nieuw nummer genaamd "The Reverend" voor het eerst live, wat zorgde voor een laatste kippenvelmomenten.
dag 3 - zaterdag 20 mei 2023 - Een overweldigend totaalbeleven (Erik Vandamme)
Dunk!festival was voor mij persoonlijk een ontdekking van jewelste, we blikken terug naar 2007/2008 … Na Slint in de Ancienne Belgique, in 2007, heeft de postrock microbe me gepakt. In de zoektocht van dit genre botsten we op het interessante, magische festival Dunk!festival, in de Bevergemse Vijvers, Zottegem. We zijn tien jaar na elkaar blijven gaan naar een festival waar we ons geborgen en verbonden voelden. Niet alleen door de muziek, maar ook door de bijzonder gemoedelijke sfeer, die het festival zo uniek maakt.
De doorgroei naar een outdoor festival, met concerten in het bos deden er nog een schepje bovenop. Wat een totaalbeleving.
Toen het festival, na de corona periode en een streaming editie in 2021, verhuisde naar VierNulVier (Vooruit), Gent, ervaarden we wat scepticisme. De 'magie' was een beetje weg, hier herrees een zoveelste indoor festival. Maar de prachtige locatie in al z’n aspecten spreekt tot de verbeelding, en dat heelt (spijtig wel, de vele trappen) .
We stellen nu vast dat die magie van toen er nog steeds is, het heeft alleen een andere vorm aangenomen. Dat is natuurlijk de verdienste van een super sympathieke organisatie , alles was tot de puntjes uitgewerkt om het de bezoeker zo aangenaam mogelijk te maken en de bands op het podium speelden een intense set. En er is de gemoedelijke, amicale sfeer, die ons allen verbindt.
Verslag van een boeiende dag …
Opvallend veel bands uit Australië op deze editie van Dunk!festival. Eén daarvan was Solkyri (***1/2) die een typische postrock set spelen, zonder echt iets toe te voegen. Interessant waren de drums, subliem van aard en tot de verbeelding sprekend. In een gezapig sfeertje, kreeg de doorsnee postrock liefhebber zijn eerste adrenalinestoot te verwerken.
Op naar de Balzaal … Svntax Error (****) zoekt de sfeervolle, bedwelmende sound van de postrock op, die een hypnotiserende invloed heeft. Er werd soms heel lichtjes geflirt met de geluidsnormen. Die intensiteit zorgt voor een oorverdovende totaalbeleving waardoor je compleet 'zen' de zaal verlaat.
‘Zen’ werden we ook van GGGOLDDD (*****) die op z’n beurt voor een occulte totaalbeleving zorgde, in grote mate door de act van frontvrouw Milena Eva; als een bosnimf zalft ze zacht strelend je ziel, om dan te veranderen in een demonisch wezen dat je hart uitrukt en je ziel doet branden in de Hel. Dynamiek door haar vocals en haar bewegingen. Contrasten tussen licht en duisternis. De instrumentatie is dreigend, ingetogen, spannend. Intimiteit als een poel van verderf. Een complete band stond hier.
Minpunt steeds, de overlappingen , waarbij je keuzes moet maken …We besloten dan zowel het optreden van Use Knife in de Domzaal als Muschroom Giant in de Balzaal mee te pikken. Use Knife (****) is geen onbekende, toen we de band zagen optreden op Sonic City festival vorig jaar schreven we:''Stef Heeren, Kwinten Mordijck en Saif Al-Qaissy halen, verstopt achter doorzichtige doeken waarop mooie beelden verschenen, alles uit de kast om de aanwezigen te bedwelmen met een audiovisueel totaalspektakel." Binnen het intieme kadering in de Domzaal kwam die beleving nog meer tot zijn recht in duistere klank en lichtgevende beelden. We werden meegezogen in dit muzikaal verhaal. Wat een magie tussen licht en donker, een ingetogen schoonheid en een oorverdovend lawaai.
Mushroom Giant (***1/2) maakt evenzeer gebruik van klank en beeld. De intense riffs en de drums zorgen voor rillingen. Niet dat ze direct het genre postrock een andere dimensie geven, maar met de beelden, werkt het geheel hypnotiserend; een totaalbeleving dus. We genoten, lekker headbangend, van dit spel van klank en beeld. Een kleurrijk ‘postrock’paradijs!
EF (*****) is een Zweedse formatie, die al meer dan vijftien jaar bezig is. De groep uit Göteborg lastte sinds 2018 een pauze in. En zijn dus nu terug … van eigenlijk nooit echt weg te zijn geweest. We zagen de band in 2011 en 2014 op Dunk!festival en werden twee keer compleet van onze sokken geblazen. De liefde voor EF is nooit voorbij gegaan, en ook nu in 2023 bezorgde de Zweedse postrock grootmeester ons koude rillingen. Het intense, kleurrijke klankentapijt brengt ons naar een sprookjesachtige wereld; de sound is fantasieprikkelend met tot de verbeelding sprekende wezens uit het sprookjesbos. De instrumentatie en de subtiele vocals overtuigden enorm. EF klonk groots.
Terug naar de Balzaal en de Domzaal voor twee acts. We hadden vóór het optreden een gesprek aan de merchandiser met SEIMS (****) uit Australië, een zeer sympathieke band die typische postrock speelt, en met de beelden op het scherm de zintuigen prikkelen. Een beleving van zalven en slaan, er zijn ingetogen, hartverwarmende soundscapes, en er zijn expressieve sounds, die alle registers opentrekken, en je in een wervelstorm doen belanden. Je wordt lekker door elkaar geschud.
De Duitse band [ b o l t ] (*****) tapt in de Domzaal uit een heel ander vaatje, en kan oorverdovend uit de hoek komen. Wat een noise. [ b o l t ] tekent voor een bijzonder donkere, grauwe wereld, de waanzin nabij.
'Intensiteit in het kwadraat', schreven we over het optreden van We Lost The Sea (*****) in de concertzaal. De band verkent wegen van intense stiltes én oorverdovende klanken, die de muren doen trillen.
In hun sound schuilt enorm wat emotie, sommige songs broos pakkend, andere als mokerslagen, stevig en hard. De sublieme lichtshow was terecht een overtuigend toemaatje.
We besloten ook even de Theaterzaal te bezoeken voor het duo Hauschka & Angermann (*****). In zijn vele experimenten heeft Hauschka (artiestennaam van Volker Bertelmann) de afgelopen drie decennia een revolutie ontketend in de neoklassieke muziek. De multi-instrumentalist is een klankentovenaar. Bertelmann brengt de Duitse percussionist Kai Angermann mee naar Dunk!. Een man die met percussie de grenzen van experiment aftast.
Beide improviseren en tasten de grenzen af. Een klankenpatroon in een paradijselijke omgeving binnen elektronische muziek en percussie. De staande ovatie was dan ook terecht!
Op naar de afsluiter vanavond MONO (****). De Japanse formatie zijn meesters in oorverdovende postrock met Midden-Oosterse sounds. Iets wat je hier niet elke dag tegen komt. De confrontatie van verschillende culturen intrigeert, de opbouw van een ondoordringbare muur van riffs en klanken, doen de oorschelpen trillen. Verschroeiend als de heetste lava van een vulkaan, doet MONO de temperatuur tot een kookpunt stijgen. MONO bouwt zijn geluidsmuur op, explodeert en brengt rust. Het kenmerkend Japans geluidje zorgt voor dat ietsje meer. MONO zorgt voor een overweldigend gevoel.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Dunk!festival 2023 - three days of Postrock
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4872-dunk-festival-2023.html
Organisatiez: Dunk!festival + VIERNULVIER (Vooruit), Gent
Nederlands 
Français 
