In Oud-Turnhout, vlakbij de snelweg, ging in het laatste weekend van de schoolvakantie het evenement Frietrock door. Dit gratis festival is aan zijn tiende editie toe. Alles staat in het teken van zoveel mogelijk - hoe kun je het raden - frieten verkopen voor het goede doel. Een goed doel dat we uiteraard graag steunen, en waar toch ook wat publiek op afkomt gespreid over die drie dagen. De perfecte manier trouwens om het nieuwe schooljaar met een goed gevulde buik en de nodige moed in te zetten.

vrijdag 31 augustus 2018 - De Belgische metal scene onder de loep genomen
Op vrijdagavond besloten we, binnen een eerder beperkte omkadering, al eens die sfeer te gaan opsnuiven. Wegens werk en andere omstandigheden arriveren we te laat om The Rabids en Mengelmoes aan het werk te zien. Royce was ondertussen aan zijn set bezig. De metalcore dat de band naar voor brengt gaat erin als zoete broodjes. De bewegelijke frontman en muzikanten van dienst doet er alles aan om het publiek aan te zetten tot mee bewegen. Helaas gaat het iets teveel diezelfde strakke lijn uitgaan, waardoor we na een tijdje afhaken en dus wat op onze honger blijven zitten. Echter potentieel om potten te breken binnen het metalcore en aanverwante gebeuren? Dat heeft Royce zeker en vast, zoveel is duidelijk.

Puurder dan dit kan Thrash Metal niet zijn
Een band  die al meerdere keren heeft bewezen sterk in zijn schoenen te staan binnen hun genre is Objector. We hadden naderhand een goed gesprek met Stef Wouters - meer daarover in een volgend artikel - waaruit blijkt dat de band klaar is om een nieuwe bladzijde om te draaien. Op Frietrock zet Objector nog maar eens de puntjes op de 'i'. Door het brengen van een technisch hoogstaande set, waarbij we streepjes Megadeth tot Slayer of de betere Duitse tot Amerikaanse Thrash metaldoor de boxen horen loeien. Vernieuwend of origineel is dat niet. Maar bij eerdere passages van Objector was ons al opgevallen dat de heren niet moeten onderdoen voor de grote namen binnen hun genre. Ook nu krijgen we een hoogstaande performance voorgeschoteld, waarbij technisch hoogstaand vernuft wordt gecombineerd met het uitdelen van mokerslagen en kwinkslagen. Daardoor ontstaat prompt een hoogstaand thrash metal feest, waardoor dat dak er compleet afgaat. Aan de concertpromotors op zoek naar een typische, old school thrash metal band die kwaliteit brengt van eenzaam hoog niveau. Dit advies. Boeken die handel!

Ook Fat Bastard gaat op diezelfde elan door als zijn voorganger op het andere podium. De imposante frontman grijpt je vanaf de eerste noot bij de strot, en gaat zijn publiek bovendien letterlijk opzoeken. Fat Bastard combineert pure opbouwen van een geluidsmuur waar geen doorkomen mogelijk is, met humor en kwinkslagen.  Fat Bastard brengt volgens zijn facebook pagina ‘Hard driven Rawk 'n Roll Power’. Dat laatste is inderdaad de rode draad in dit optreden van Fat Bastard. De adrenalinestoten die Fat Bastard voortdurend uitdeelt, daarop kun je gewoon niet stil staan. Kortom, pure onversneden rock'n Roll brengen vanuit het hart. En vooral jarenlange ervaring combineren met zodanig veel spontaniteit en spelplezier zodat het dak er voor de tweede keer op rij volledig afgaat. Dat schotelt deze sympathieke band, onder leiding van een heel charismatische frontman, ons voor bij het vallen van de duisternis.

Bij het vallen van de duisternis, gaan de poorten van de Hel compleet open
Die duisternis past dan weer perfect bij een band als Exoto. Zorgden vorige bands voor een eerder feestelijke stemming, dan gaat bij Exoto prompt die poorten van de Hel open. Niet dat we werden onder gedompeld in een depressieve atmosfeer, maar de eerder donkere omkadering waarmee Exoto je om de oren slaat, bezorgt je koude rillingen die het midden houden tussen angst, en dankzij die oorverdovend aanpak, je compleet murw slaan. Dat is niet enkel de verdienste van mokerslagen uitdelende muzikanten. De bonkige frontman verscheurt de aanhoorders met zijn rauwe, demonisch aanvoelende stem, waardoor je koude rillingen over je rug voelt lopen, die je totaal verweesd achterlaten in de donkerste hoek van de kamer.

We sloten deze eerste geslaagde avond af met een top thrash metal optreden van Leave Scars. De band, ontstaan in 2005, bestaat uit bandleden van D.O.A., Sanitarium en Hard Resistance. In eerste instantie opgericht als zij project, is Leave Scars ondertussen uitgegroeid tot een volwaardige act die ruimschoots zijn sporen heeft verdiend. Leave Scars levert dan ook de perfecte set af om onze eerste avond met een knaller van formaat af te sluiten. Hier valt geen speld tussen te krijgen, net zoals Objector, zie je bovendien een band die totaal - we gaan het nog eens herhalen - totaal niet moet onderdoen voor de grote namen binnen het genre. Kortom, Leave Scars is het levende bewijs dat er in ons kleine landje voldoende heel sterke thrash en andere metal bands rondlopen die eigenlijk veel meer aandacht verdienen binnen dat metal wereldje dan ze nu krijgen.

zaterdag 1 september 2018 - Vrouwen aan de macht!
Een opvallende vaststelling op de tweede festivaldag van Frietrock. Iedere band zet zijn beste beentje voor om zich van hun beste kant te laten zien aan het metalpubliek. Voor sommige onder de fans wellicht een eerste kennismaking. Een eerste indruk is namelijk heel belangrijk.

Zo waren we al onder de indruk van de instrumentale virtuositeit van Atomic Vulture.
Over 'Stone of the Fifth sun' de laatste schijf van Atomic Vulture, schreven we: ' Met een kloppend hart onderga je die hallucinerende trip telkens opnieuw en opnieuw, zo verslavend zijn de riffs en drum salvo's. En dat is dan weer het grote pluspunt aan deze schijf, je krijgt er maar niet genoeg van.'
De belangrijkste voorwaarde om het echt te begrijpen, is je gewillig laten meedrijven over die psychedelische klanken tot je in een trance terecht komt. Helaas had Atomic Vulture reeds in het begin van hun korte set af te rekenen met enkele technische problemen, die werden recht gezet met enkele kwinkslagen. Maar haalden helaas ook de draai uit het concert.  En toch werd alsnog de doos van Pandora open gemaakt, waardoor we alsnog onder invloed werden gebracht door dat oorverdovende tot het intens aanvoelende klankenbord dat Atomic Vulture ons aanbood. Kortom, wie houdt van instrumentale muziek, met psychedelische invloed, kunnen we deze band dan ook enorm aanraden.

Duistere walmen, op klaarlichte dag
Eén van de absolute hoogtepunten van deze tweede festivaldag kwam echter al vrij vroeg in de namiddag   Hudič met  Deze Doom/black metal band, getooid in pij en andere eerder occulte attributen, zorgt voor een totaalbeleving waarbij de duisternis letterlijk neerdaalt, zelfs op klaarlichte dag. Dit onder begeleiding van muzikanten die donkere walmen uit hun instrumenten toveren. Als klap op de vuurpijl dwaalt de enorm beweeglijke frontman uiteindelijk in zijn pij rond tussen het publiek, en gaat met bebloede lippen, als een demonisch wezen met een ijzingwekkende blik die je koude rillingen bezorgt, de confrontatie met de fans aan. Waardoor je wegzinkt in diepe duistere gedachten, tot de poorten van de Hel weer eens compleet open zwaaien. En je prompt, letterlijk zelfs door de bijzondere manier waarop de frontman zijn publiek opzoekt, verstart en jouw demonen strak in de ogen kijkt. Met het angstzweet op de lippen, of eerder de confrontatie met open vizier aangaande? Dat laten we in het midden.  Het is vooral allemaal even aangrijpend wanneer ijzingwekkende klauwen je de adem ontnemen, een krop in de keel bezorgen en uiteindelijk totaal verweesd achterlaten. Want dat is wat Hudič daadwerkelijk met ons doet tijdens die half uur vertoeven in donkere gedachten.

Bands een kans geven zich te tonen op een podium. De echte rode draad doorheen het geheel
Bij veel bands lag alles iets te nadrukkelijk op diezelfde lijn, waardoor de aandacht al te vaak verslapte. Maar toch stellen we bij elk van hen eveneens enkele opvallende elementen vast waardoor we dan weer kunnen besluiten dat er zeker en vast potentieel naar de toekomst toe inzit. Echter is het vooral de bedoeling van de organisatie om jonge of minder bekende bands podiumkansen te geven. Ook daarvoor kan de organisatie van Frietrock op onze waardering rekenen.
Zo waren we onder de indruk van de combinatie tussen waanzinnige grunts  en cleane vocals die Slaughter The Giant naar voor bracht. Het zorgde voor een vrij gevarieerde set, die je van begin tot einde murw sloeg.  Mokerslagen werden eveneens uitgedeeld door bands als Generation 48, Goreforce 5, Waves of Decay tot Tear it Down. Eén voor één bands die ondoordringbare geluidsmuren optrekken, en daardoor de aarde op zijn grondvesten doet daveren. Elk van deze bands bezorgden ons wellicht nog niet de ultieme adrenalinestoot om ons volledig over de streep te trekken, maar potentieel om ooit potten te breken? Dat merken we bij ieder van deze bands dan weer wel op.

De zoveelste bevestiging
Primal Creation hoeft ons ondertussen niets meer te bewijzen. De heren moesten later in de avond nog op een andere locatie aantreden, en brachten dus een korte en bondige set. Waarbij helaas een iets meer routineuze werk werd afgeleverd, dit ondanks het feit dat de charmante frontman wel degelijk zijn publiek aansprak. We hebben de band al in betere doen geweten, maar de omstandigheden waren ook niet zo gemakkelijk, omdat de heren dus o.a. nog moesten aantreden later op de avond. En toch. Primal Creation bewijst ons voor de zoveelste maal wel degelijk een goed geoliede machine te zijn, die de soort verschroeiende, technisch enorm hoogstaande thrash metal brengt dat aan de ribben blijft kleven. Zelfs in toch wat moeilijkere omstandigheden bezorgen ze ons daardoor alsnog weer dat kippenvelmoment waardoor we alsnog over de streep worden getrokken.

Vrouwen aan de macht!
We schreven het al ’Vrouwen aan de macht’ op deze tweede festivaldag. Met voorop Solitude Within die door middel van een sprankelende, sprookjesachtige performance de rust deed neerdalen in ons hart. Zonder ons in slaap te wiegen echter, maar net door gevoelige snaren op een gevarieerde wijze enorm diep te raken. Dat is natuurlijk de grote verdienste van een frontvrouw die over een heldere stem beschikt, komende uit het Hemelse paradijs. Gerugsteund door top muzikanten, die eveneens je hart doorboren. De band mag dan een typisch ‘female fronted metal'’ brengen, maar mogen we toevoegen aan de rits grote namen binnen die muziekstijl, betoverd door zoveel schoonheid, werden we er even stil van.

Pictura Poesis doet nog maar eens die poort van voornoemde Hel open gaan. Door het brengen van een oorverdovende, strakke en ijzersterke performance die me vaag wat doet denken aan Arc Enemy. Echter met iets te weinig variatie, om ons compleet te bekoren. Maar de oorverdovende mokerslagen, die door middel van verschroeiende vuurballen in ons gezicht terecht kwamen, bliezen ons dus wel degelijk compleet omver. 
Sariola is een Duitse band, met een frontvrouw die charisma uitstraalt en bovendien een opvallend knappe verschijning blijkt te zijn die menig mannenharten sneller doet slaan. Schipperend tussen duisternis en licht, biedt deze band ons het vagevuur aan om weer op adem te komen.
Ook de frontvrouw van The Guardian is een heel opvallende verschijning op dat podium, die haar publiek voortdurend opjut om mee te brullen en dansen. Deze band heeft al heel wat jaren op de teller staan, en weet daardoor perfect hoe ze een publiek moeten inpakken.  Hoewel eerder de verschroeiende muzikale omlijsting ons meer kon bekoren., kun je niet voorbij aan Ginny Claes haar aangeboren charisma. Net dankzij die uitzonderlijke uitstraling  doe The Guardion inderdaad de fans zonder enige moeit uit haar hand eten.

Afsluiten met twee kleppers van formaat
Afsluiten doen we met twee kleppers van formaat. Helaas moest Fractured Insanity onverwacht hun komst naar Frietrock cancelen. Gelukkig werd in Reject The Sickness een volwaardige vervanger gevonden. De band laat er geen gras over groeien, en trekt alle registers van begin tot einde compleet open. Als een razende wervelstorm gaat Reject The Sickness tekeer, tot niemand meer stil staat in die kleine tent. Zonder meer worden we dan ook compleet omver geblazen.

Temptation of the weak voegt daar op het andere podium gewoon nog een paar stevige scheppen bovenop. Ook deze band laat er geen gras over groeien, en doet zowaar enkele stevige moshpits ontstaan. De beweeglijke frontman doet, mede door zijn enorm charismatische uitstraling, er uiteindelijk het dak compleet afgaan.

zondag 2 september 2018 - Van duistere sprookjes, naar gebalde rock muziek tot het vagevuur

Op de derde festivaldag was er opmerkelijk minder publiek komen opdagen, vermoedelijk wegens de eerste schooldag op maandag. Wat ook de reden mag zijn.  De aanwezige rock en metal fans lieten dat niet aan hun hart komen, en genoten wederom van de gezelligheid, de zon en de aantredende bands. De rode draad doorheen het aanbod op deze laatste festivaldag? Duistere sprookjes, gebald rock muziek, en het vagevuur.

Breakfast At Midnight bracht recent een eerste EP op de markt, waarmee ze aangeven de wereld te gaan veroveren op een verschroeiende wijze. Zonder opkijken. We schreven daarover 'Breakfast At Midnight levert met deze EP vooral een visitekaart af waarmee ze een heel ruim publiek aan grunge, stoner en rock liefhebbers kunnen aanspreken. Naast de perfectie straalt de plaat bovendien enorm veel spelplezier uit, die ons doet vermoeden dat eens op het podium dit zal zorgen voor een groovy en wervelend rock feest. Kortom, een aanrader deze band en EP voor de rock liefhebber die open staat voor veel stijlen, kleuren en geuren’. En wat blijkt? Inderdaad, eens op dat podium, ontstaat een wervelstorm aan drum en gitaar tot vocale oerkracht waardoor we van begin tot einde compleet van onze sokkel worden geblazen. Breakfast At Midnight gaat in een razend tempo over de hoofden heen, tot geen spaander geheel blijft van de festivalweide. Voor een ruim publiek aan rock liefhebbers had dit zeker gezorgd voor menig mosh en andere pits. Het publiek genoot zichtbaar, maar ook redelijk onbewegelijk. Echter speelt Breakfast At Midnight een set alsof zijn leven ervan afhangt, en staat te spelen voor een overvolle festivalweide. Daardoor laat de band dat dak er dus meerdere malen compleet afgaan zo vroeg in de namiddag. Pure klasse!

Poseydon brengt sinds de jaren '90 furieuze thrash/death metal. Echter bleven ze vele jaren hangen in de underground. Pas medio 2006 begon ook een ruimer publiek deze sympathieke band uit het Waasland beter te leren kennen. Vooral toen ze mochten deelnemen aan W.O.A. Battle in 2011. ‘Cold World’, datzelfde jaar op de markt gebracht, liet een volwassen band horen. Dit album heeft zeker deuren geopend naar een veel ruimer publiek. Vijf jaar later levert Poseydon een gloednieuwe schijf af, ‘Masterpiece’. Op die schijf viel vooral de kruisbestuiving tussen death metal en thrash metal invloeden ons nog het meest op. Anno 2018 staat een heel goed geoliede machine op dat podium, waarbij de bandleden dezelfde richting uitkijken. Bovendien schippert Poseydon nog meer dan ooit tevoren tussen die typische Death metal en pure thrash metal, waardoor we een gevarieerde set voorgeschoteld krijgen die je enerzijds doet headbangen maar anderzijds bezorgt de donkere atmosfeer je koude rillingen tot de bot. Poseydon zorgt daardoor voor de ene na de andere adrenalinestoot, en dat is dus niet de verdienste van één muzikant of zanger binnen de band. Nee, het is duidelijk dat dit anno 2018 de verdienste is van de samensmelting van de verschillende elementen binnen de band. Waardoor we Poseydon ons de perfecte Death/thrash metal set voorschotelt, waar inderdaad geen speld valt tussen te krijgen.

BEUK is een Nederlandstalige rock band die met het album ‘Strak Plan’ een bommetje lieten vallen. Uiteraard profiteert BEUK van het feit dat Nederlandstalige Rock boomt de laatste tijd. Maar deze plaat bevat aanstekelijke 'recht toe recht aan' rock deuntjes, die wel degelijk aan de ribben blijven kleven. En daar is nooit iets mis mee. Toen we de heren zagen aantreden in Kinky Star medio 2017 schreven we daarover 'BEUK heeft zijn naam niet gestolen. Als je op zoek bent naar een potje onversneden rock muziek, zonder scrupules, dan ben je bij BEUK op het juiste adres. Muzikaal laten ze wat het midden tussen het betere Nederpop met een knipoog naar bands als Motorhead tot zelfs een streepje De Kreuners’. De band heeft er duidelijk zin in, en speelt een set alsof de weide boordevol dol enthousiaste rock fans staat. De lat wordt dus heel hoog gelegd. BEUK zou beuk niet zijn als ze vele tonnen energie en humor in hun muziek zouden stoppen, waardoor een wervelend puur rock feest ontstaat. Maar je kunt ook niet voorbij aan de virtuositeit van de gitaristen, die tovenaars met klanken blijken te zijn. Bovendien deelt de drummer van dienst mokerslagen uit, zoals enkel topdrummers dat kunnen. Nee, BEUK moet het niet hebben van overdreven poses, maar brengt ook nu weer die typische recht to recht aan rock muziek, die je de ene na de andere adrenalinestoot bezorgt. Dat de band ook ernstig kan zijn blijkt bij de song “Hel van de planeet” een gloednieuwe single, opgedragen aan de gesneuvelde soldaten tijdens de eerste wereldoorlog in de loopgraven van de Westhoek. Kwestie om dat nooit te vergeten.
BEUK bezorgt ons een lach, een traan en kippenvelmomenten bij de vleet. We brulden de songs uit volle borst mee, bouwden een stevig rock feest en headbangen tot ons hoofd dol draait. Missie geslaagd mijne heren!

Cathubodua is een symfonisch metal band uit Leuven, die sinds 2013 aan de weg timmeren. Deze band afschilderen als een typische 'Female Fronted' band is hen alvast enorm tekort doen. Er zitten enorm veel Folk tot occulte elementen in hun muziek. Die je doen denken aan donkere mystieke wezens uit de donkere bossen.  Niet alleen benadert Sara Vanderheyden inderdaad die stem van Simone Simons van Epica akelig dichtbij. We waren bovendien onder de indruk van het aangrijpende viool en strijkers spel van Katrien van den Hurk, die je door deze magische inbreng nog meer hypnotiseert en wegvoert naar de diepste duistere gedachten. Gerugsteund door klasse muzikanten die bedwelmende klanken uit hun instrumenten toveren, die je nog meer in die donkere atmosferen onderdompelen, voelt het optreden van Cathubodua aan als vertoeven in sprookjesachtige bossen, waar eerder vernoemde mystieke wezens tot de verbeelding van de aanhoorder werken. Best indrukwekkend deze performance, omgeven door walmen van diepe duisternis.

We blijven nog even diezelfde sferen met Anwynn. Bij deze band is het meest opvallende element de kruisbestuiving tussen bedwelmend keyboard klanken, en de bulderende growls van zanger McBouc met eerder cleane, maar daarom niet minder donkere, stem van Eline. Die zich op het podium profileert als een duistere priesteres die elk van de aanwezige hypnotiseert en meevoert naar de diepste krochten van de Hel. Anwynn brengt een heel vol geluid naar voor, dat trouwens alle kanten uitgaat. Eerder verdovende onderdelen worden verpulverd onder geluidsmuren die wezens van voornoemde Hel prompt doen herrijzen. Anwynn legt daarbij de lat telkens enorm hoog, en zorgt voor walmen van pure duisternis die je in een diepe trance doen belanden waaruit ontsnappen onmogelijk is. Deze band timmert trouwens al veel jaren aan de weg, maar gaat nog steeds even spontaan tekeer als voorheen. Bovendien mag Sara van Cathubodua haar bijzondere stem en uitstraling nog eens uitlenen tijdens de set van Anwynn. Zonder meer waren we nu compleet 'zen' geworden door deze twee bijzonder duistere bands. Die door hun typische donkere occulte show, je als het ware hypnotiseren.

Tijd voor een potje pure rock muziek om terug tot de realiteit te komen? Epitome wordt als volgt omschreven op zijn facebook pagina, we citeren, '' Epitome is een interactieve, down to earth band met een vette knipoog naar het hardere genre.'' Laat dit nu ook de rode draad zijn in dat strakke optreden van deze band uit Sint-Katelijne-Waver. Eens vertrokken ontstaat een wervelstorm, die niet meer stopt tot het einde van de show.
Helaas, ondanks de bijzonder strakke aankleding, gaat alles net iets te nadrukkelijk diezelfde lijn uit om de volledige set te blijven bekoren. Echter, kun je op deze aanstekelijke rock muziek totaal niet blijven stil staan. De ene adrenalinestoot is nog maar verwerkt, en daar volgt een andere. Wie zich gewillig liet meevoeren over die mengelmoes van drums en riffs, zal wellicht enorm hebben genoten en staan headbangen tot zijn of haar hoofd dol draait. Wij bleven echter een beetje op onze honger zitten.

Wegens werkomstandigheden de volgende ochtend, sloten we dit bijzonder gezellig weekend Frietrock af met Chalice. De uit Kortrijk afkomstige band combineert Death Metal met Thrash tot Black Metal invloeden. Naast een intimiderende frontman die met een stem als een bulldozer over ieders hoofd dreigt heen te walsen, kan je niet voorbij aan de snoeiharde instrumentale omlijsting. In het verleden zorgde dit voor een gevoel alsof je vertoeft in het vagevuur, het gebied tussen Hemel en Hel. De imposante frontman, getooid in bloederig masker en overhemd, klauwt als een waanzinnige demon om zich heen alsof hij de aanwezigen één voor één gaat verscheuren. Maar transformeert even goed tot een gezapige en humoristische verteller. Het doet me denken aan Dr. Jeklyll and Mr. Hyde. De man ging van het ene uiterste naar het andere alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Uiteraard is Chalice veel meer dan enkel de frontman van de band - die toch de meeste aandacht naar zich toetrekt. De virtuositeit van de gitaristen zorgen ervoor dat de haren op onze armen recht komen. Of dat van genot is of pure angst? Ook dit laten we in het midden. Maar Chalice brengt in elk geval een gevarieerde set naar voor, die duisternis en licht perfect verbindt tot een logisch geheel... Het vagevuur van het leven.

Besluit
Deze gedroomde afsluiters van drie gezellige festivaldagen boordevol leuke ontdekkingen die ons hoopvol doen uitzien naar de toekomst toe, zorgden ervoor dat we met een goed gevoel vanbinnen huiswaarts konden keren. Met die gedachte in het achterhoofd. "Wat als het hoogtepunt van een festival, eigenlijk het evenement zelf is". Want het werd ons o.a. al vrij duidelijk dat dit een heel kindvriendelijk festival is. Er is een kinderhoek voorzien, een springkasteel en kinderen genieten - met gehoorbescherming - van de vele optredens. Terwijl de ouders aan de toog genieten van een frisse pint of een frietje steken. Eveneens de 'crash corner' is voor diezelfde ouders een aangename hoek om te vertoeven. Deze is voorzien van zetels die doen denken aan een woonkamer.
Op het terrein zelf zijn twee kleine podia opgebouwd, enerzijds een opblaasbaar podium. Anderzijds een klein podium in de tent daar vlakbij. Overlappingen en lange wandelingen naar de verschillende podia zijn er niet. Het doet wat denken aan Antwerp Metal Fest, in het klein, dit festival. De optredende bands krijgen - zoals we eerder aangaven - dus vooral de kans om zich eens te tonen op het podium. Velen van hen hebben dan ook heel wat potentieel, anderen zullen nog wat meer boterhammen met spek en eieren moeten eten.
Echter draait het bij Frietrock dus vooral om het totaalpakket. Die gemoedelijke, uitnodigende sfeer waar iedereen dezelfde richting uitkijkt. Waar je kunt headbangen en genieten van de concerten. Of je beschouwt de muziek als een aangename achtergrond bezigheid tijdens het keuvelen tussen pot en pint? Ook dat kan allemaal. Het maakt dit festival ook een bijzonder aangename plek om met je gezin te vertoeven. De enige voorwaarde is wellicht dat je toch een beetje fan moet zijn van het aanbod rock, punk tot metal.
Kortom, Frietrock is duidelijk een familiefestival. Er heerst een gemoedelijke sfeer, een intieme tot gezapige gezelligheid die je niet al te vaak meer tegen komt. De organisatie heeft alles in het werk gezet om de muziekliefhebber en zijn gezin drie dagen lang te entertainen en verwennen. En slaagt met brio in zijn opzet, ook na al die jaren.

Met dank aan Musika www.musika.be

Organisatie: Frietrock