Sonic City is een jaarlijks weerkerend evenement in het najaar, waarbij een programma wordt samengesteld door een curator. In het verleden ging dit festival door in De Kreun , Kortrijk. Sinds 2017 - met als curator Thurston Moore - echter in een grotere, maar daarom niet minder gezellige, zaal Départ. Deze zaal is centraal gelegen dicht bij het station. Er is bovendien op wandelafstand genoeg parkeerplaats voorzien, en een ondergrondse parking vlakbij het evenement. Ook de zaal zelf ademt dus letterlijk iets intiem uit waardoor u zich prompt thuis voelt.
We vertoefden er twee volle dagen - 10 en 11 november - en zakten eveneens ook af naar de pré-party op 9 november, die doorging in de kleinere zaal, met vier optredens op één podium dus. Na een uiterst vriendelijke ontvangst aan de balie - en nog eens bij het binnenkomen van de zaal -, kregen we al direct het gevoel dat dit een top weekend zou worden binnen een gemoedelijke sfeer.
Deze keer was Courtney Barnett curator van dienst. De affiche kleurt vrouw, en dat blijkt louter toeval te zijn lezen we in een interview. In elk geval zijn de vrouwen eindelijk aan de macht op Sonic City 2018. En dat had al veel vroeger moeten gebeuren, naar onze mening. Een verslag van een boeiend weekend:
dag 1 - vrijdag 9 november 2018 - Départ gehuld in walmen van intensieve duisternis
De eerste avond was niet uitverkocht, maar toch heerst er reeds een gezellige drukte bij het binnenkomen van de kleine zaal. Vlakbij die zaal is een koffiebar gevestigd, die we geregeld zouden bezoeken. En via een scherm aan de bar in de hal kon je de optredens ook een beetje volgen, al was dat louter visueel. Een DJ draaide tussen de optredens door aangepaste muziek, met soms wel een knipoog naar de jaren '80. Want ja ook de vier bands die optraden , halen min of meer de mosterd uit die postpunk en aanverwante van de jaren '80.
We zouden de heren van Jay Jayle (***1/2) later op de avond nog aan het werk zien als begeleidingsband voor Emma Ruth Rundle, die trouwens ook te horen is op de nieuwste schijf van Jay Jayle 'No Trail and other Unholy Paths'. De heren mochten de eerste avond openen, en deden dit binnen een adembenemende tot weemoedige omkadering, waarbij de warme gitaar en keyboard klanken werden aangesterkt door een heel zwoele tot al even warmhartige vocale aankleding. Evan Patterson trekt als frontman daardoor de meeste aandacht naar zich toe. Maar we kunnen ook niet voorbij aan de hemelse riffs die Todd Cook uit zijn basgitaar tovert. Om niet te spreken over de verdovende percussie van drummer Neal Argabright. Met als kers op de taart de inbreng van Corey Smith, die zich niet alleen ontpopt tot een multi-instrumentalist. Maar ook zijn vocale inbreng bezorgt ons een krop in de keel.
Kortom. Jay Jayle brengt ons een set boordevol gezapige melancholie, die gelukkig niet verzandt tot al te kleffe meligheid. Maar wel gevoelige snaren raakt, en een gemoedsrust doet neerdalen in je hart.
Een paar versnellingen hoger en sneller ging het eraan toe bij FACS (****). De uit Chicago afkomstige band ontstond in 2017 uit de as van Disappears. Met hun debuut 'Negative Houses' is FACS op tour om de wereld te veroveren met zijn snoeiharde post punk. Origineel is het niet, maar de registers worden vanaf de eerste tot de laatste noot wel compleet open gegooid. Waardoor je als aanhoorder met een teletijdmachine naar de jaren '80 wordt geflitst, echter in een eigentijdse aankleding. Dit trio maakt er weinig woorden aan vuil, maar gaat als een losgeslagen bulldozer in een porseleinwinkel tekeer op dat podium. Oorverdovende riffs klieven als botte bijlen door je lijf, en doen een aardverschuiving ontstaan in de zaal. Eens de teugels gevierd, is er geen doorkomen meer mogelijk, en wordt een geluidsmuur opgetrokken die als een mokerslag in je gezicht terecht komt. Dat daarbij de interactie heel beperkt is stoort allerminst. Aangezien we na deze verwoestende wervelstorm verweesd in een hoek van de kamer achterblijven.
De heren van Jay Jayle mochten hun kunsten als topmuzikanten nog eens tonen als begeleidingsband van Emma Ruth Rundle (**** 1/2) Deze talentvolle jonge Amerikaanse singer-songwriter is ook bekend als lid van The Nocturnes, Red Sparowes en Marriages. Maar wist ook solo ondertussen haar stempel te drukken op het globale muziekgebeuren.
Dit jaar bracht ze haar derde album op de markt 'On Dark Horses'. Live is Emma een artieste die zowel vocaal, als wat podiumact betreft, voortdurend schippert en zalvend je hart diep raakt, en verschroeiend uithaalt binnen een donkere omkadering. Emma beschikt inderdaad niet alleen over een uiteenlopend stembereik, ook haar uitstraling is zodanig veelzijdig dat je als aanhoorder van de ene emotie in de andere terecht komt. Waardoor je enerzijds, met de krop in de keel, een traan wegpinkt van innerlijk genot, en anderzijds stevig staat te headbangen als alle registers worden open gegooid. Dat voortdurend schipperen tussen zachtmoedigheid en de aanhoorder doorheen schudden, zorgt ervoor dat je aan haar lippen gekluisterd blijft, alsof ze je eens onder hypnose gebracht meevoert naar haar bonte en kleurrijke wereld. Daardoor laat Emma een diepe indruk na, zowel op ons als op de vele toeschouwers die van dit schouwspel met volle teugen genoten.
We sluiten af met een feestje? Nu, dat was dan wel een vrij vreemd en heel donker aanvoelend. Zola Jesus (****) ofwel Nicole Hummel is een jonge beloftevolle artieste die heel filmische muziek brengt, daarbij niet alleen haar stem in de weegschaal werpt maar ook de zin voor theatrale omlijsting van die bevreemdend aanvoelende muziek heel hoog in het vaandel draagt.
De heel spraakzame jongedame laat zich bovendien begeleiden door een violiste die de intensieve klanken, typisch aan de muziek van Zola Jesus, naar een nog hoger niveau weet op te tillen. Met als kers op de taart een gitarist die klanken uit dat instrument tovert waardoor de poorten van de Hel op een kiertje komen te staan.
Kortom. Zola Jesus blijft muzikaal en vocaal wel hangen binnen die monotone duisternis, maar grijpt je voortdurend bij de keel waardoor je - eens onder hypnose gebracht - wordt meegezogen naar de meest donkere zijde van je ziel. Een plaats waar het in dit geval eerder fijn vertoeven is. Aangezien de muziek en uitstraling van Zola Jesus niet aanvoelt als iets dat angst inboezemt, maar eerder als een donker deken dat je beschermt tegen de koude nacht.
dag 2 - zaterdag 10 november 2018 - Van breekbaar als porselein over een aardverschuiving tot onderdompelen in gezapige 'Folkse' sferen
De tweede festivaldag van Sonic City was hopeloos uitverkocht, en dat was ook te merken. En toch. Ook al werd het in momenten in de zalen redelijk druk, er heerste steeds een gemoedelijke sfeer. Een gezellige drukte laat ons maar zeggen, die niet zorgde voor ergernis. Integendeel zelfs. De rode draad op deze festivaldag? Optredens die gaan van breekbaar als porselein, over ware aardverschuivingen tot worden ondergedompeld in 'Folkse' sferen.
Openingsact zijn altijd een beetje een ondankbare taak. Op dit vroege uur kort na de middag zet Laura Jean (***1/2) de tweede festivaldag compleet op haar eentje in. De Australische multi-instrumentalist, die sinds 2003 aan de weg timmert, heeft ondertussen in eigen land en Nieuw-Zeeland heel wat harten veroverd. Met haar nieuwste album 'Devotion' is ze goed op weg om ook de rest van de wereld te veroveren. De jongedame beschikt over een sprankelende heldere stem en een keyboard met speciale effecten - die haar toch wat kopzorgen bezorgde, een euvel waarop ze telkens laconiek reageert. Bovendien voegt Laura daar streepjes saxofoon aan toe wat dan weer een meerwaarde blijkt te zijn. Daardoor jaagt Laura een warme jazz gloed over de zaal heen. Er is nog niet veel publiek aanwezig. Maar zij die deze talentvolle jongedame aan het werk zagen, maakten een heel fijn concert mee van een artieste met enorm veel potentieel naar de toekomst toe. Een artieste die zich bovendien niet alleen ontpopt tot volleerd multi-instrumentalist , maar ook iemand is die over een stem beschikt die je voortdurend in vervoering brengt.
Folk Pop artiesten kwamen op dit affiche het meest voor. Wat niet verwonderlijk is met een curator als Courtney Barnett. Echter stond er toch ook wat stevige punk en aanverwante op het podium. Dit jaar was er een derde podia toegevoegd onder de naam 'Revelation Stage'. Op zaterdag was curator van dienst 'Girls Go Boom'.
Daardoor dienden we ook keuzes te maken, wegens enkele overlappingen. We verkozen dus Mint Field - die aantrad op Stage 1- te laten voor wat het was. En Belgische talentvolle jonge punks van Peuk (*****) eens te gaan checken. Deze jonge band uit de buurt van Hasselt brengt razendsnelle sludge, punk alsof het terug 1977 is en elke heilig huisjes dient te worden omver gestampt. Hoewel het om een vrij jonge band gaat - het debuut album komt op 28 januari 2019 op de markt - bestaat Peuk uit naast een heel beweeglijke zangeres die over een strot beschikt waardoor de geluidsmuur wordt afgebroken, uit twee muzikanten die ondertussen al heel wat water hebben doorzwommen. Dave Schroyen verdiende ondertussen zijn sporen bij Evil Superstars en Millionaire en Jacques Nomdefamille bij Heisa - die op zondag datzelfde podium onveilig zouden maken.
Kortom: In de biografie op de facebook pagina van de band lezen we het volgende: ''Denk aan een vroege Cat Power die de versterkers van Sonic Youth even mag lenen en beslist ze niet terug te geven." Een stelling waar ik me volledig kan in vinden. Eens de registers open getrokken, doet Peuk een wervelstorm ontstaan waardoor elk voornoemde heilig huisje de lucht in vliegt. Dat is dus in grote mate de verdienste van voornoemde top muzikanten. Maar het is dus vooral die stem en uitstraling van een frêle uitziende zangeres Nele Janssen, die zich eens de gitaar in aanslag vocaal, instrumentaal tot verbaal ontpopt tot een alles verwoestende tsunami. Indrukwekkend is daarbij een understatement.
Nu we klaarwakker zijn, na deze orkaanuitbarsting uit Limburg, moesten we even tot rust komen. Op Stage 2 zorgden enkele artiesten voor dat welgekomen rustmoment. Hachiku (****) AKA singer-songwriter Anika Ostendorf, is een 23 jarige beloftevolle Australische artieste, die via sprankelende shoegaze/dream pop toestanden ons hart weet te veroveren. Dit door middel van twinkelende piano en gitaar klanken te combineren met een kristalheldere stem, waardoor ze - in samenwerking met al even begenadigde artiesten- een warme gloed over de zaal doet neerdalen. Hachiku is duidelijk een artieste die nog steeds aan het groeien is in haar kunnen, want alles lag iets te vaak op diezelfde lijn waardoor de aandacht wat verslapt na een tijdje. Echter nemen we het haar zeker niet kwalijk. De monotone aankleding wordt namelijk zodanig intensief en mooi gebracht, dat je eens onder hypnose door die verdovende klanken en wondermooie stem, weer eens vertoeft in heel andere verre oorden.
Kortom: We zouden later op de avond nog artiesten tegen komen die ons een krop in de keel bezorgen, al dan niet in een heel andere omkadering. Maar Anika heeft ons hart alvast compleet veroverd. We voorspellen haar binnen dreampop en shoegaze dan ook een gouden toekomst. Geef deze jongedame alleen de nodige tijd en kansen om te groeien in haar kunnen.
Dat een grap soms uit de hand kan lopen? Ook in de positieve zin? Dat bewijst het Garagepunk trio The Coathangers (*****) De band ontstond in 2006 en heeft een stevige live reputatie opgebouwd. Vooral nemen ze zichzelf niet te serieus, en drijven het tempo telkens tot een hoogtepunt waardoor het dak er compleet afgaat. Naast het uitdelen van mokerslagen in het gezicht, stralen de dames enorm veel humor uit. Dat blijkt o.a. door de aanstekelijke grappen die ze maken, het spelplezier straalt gewoon van hun gezicht. Getooid in witte werkman plunje, en met de nodige 'punk ingesteldheid' stampt The Coathangers lekker om zich heen, zoals voormalige punk bands dat ooit deden. Zonder zich van de omgeving iets aan te trekken.
We schreven in onze notities ''de vrouwelijke versie van bands als Ramones''. Uiteraard beschikt The Coathangers vooral over een eigen smoel, maar je die soort punk tot garage punk zonder zich iets aan te trekken van wat de omgeving daarvan denkt, door de strot rammen, zoals menig punk band dat deed? The Coathangers stralen dat ook uit, en daarvoor kunnen we alleen maar enorm veel waardering opbrengen en eventueel overgaan tot zelf lekker keet schoppen. De kers op de taart, na een wervelende set, krijgen we op het einde, als elk van de bandleden van plaats gaat wisselen. Waaruit blijkt dat deze dames niet alleen heel grappige garagepunk brengen, maar ook top muzikanten en vocalisten zijn die zich ontpoppen tot multi-instrumentalisten.
Terug over naar een hartverwarmend orgelpunt op Stage 2 met SASAMI (****). Sasami Ashworth is een uit LA afkomstige multi-instrumentalist die als toetsenist van indierockers Cherry Glazerr ruimschoots haar sporen heeft verdiend. De warme synthesizer klanken vormen dan ook de rode draad ; ze beschikt eveneens over een engelenstem waardoor we weer eens een warme gloed in ons hart voelen neerdalen. Door de ervaring te combineren met intensieve spontaniteit , voelen we ons nog maar eens wegdrijven naar verre oorden.
We vertoeven daar geregeld op Sonic City stellen we naderhand vast. SASAMI zorgde vooral voor een welgekomen rustmoment waardoor we niet in slaap werden gewiegd. Eerder voelde ook haar performance dus aan als weer een warm deken tegen de koude nacht, zoals we dus vaak zouden tegen komen dit weekend, maar waar we nooit genoeg van krijgen.
Ook na dit optreden dienden we een keuze te maken. En besloten we te gaan genieten van het trio Rêverie (*****). Deze bijzonder talentvolle muzikanten brengen een heel gevarieerde set boordevol rustgevende intensiviteit, maar ook aanstekelijke , verschroeiende uitspattingen waardoor weer eens de muren gingen barsten. Sara Devika Matyus, Anna Weber en Nadia van Osnabrugge bewegen zich op dat podium voort als nimfen uit het bos die de wandelaar betoveren met hun sprankelende mooie stemmen en/of door het brengen van een al even magisch mooi instrumentaal klankenbord. Door streepjes psychedelica tot mokerslagen uitdelen te verbinden met het aanbieden van een eerder bedwelmend klankenbord, bevinden we ons prompt in een sprookjesachtige omgeving, waar het fijn vertoeven is. We gingen er dan ook bij neerzitten en genoten heel intensief. Eens neergezeten, lieten we ons door deze dames gewillig onder hypnose brengen.
Op hun facebook pagina lezen we binnen de biografie: '' Your personal psychiatrists." In die stelling kunnen we ons compleet vinden. Een betere therapie als deze konden we ons niet dromen.
Hilary Woods is een Ierse artieste die ooit bas speelde bij de postpunk band JJ72. Als solo artieste schotelt ze ons iets heel anders voor. "Een sombere verlichting, een sombere aankleding en een sombere set die je een krop in de keel bezorgt", schreven we in onze notities. Dat is in het kort inderdaad wat Hilary Woods (****) ons aanbood. Buiten de spots die op haar waren gericht, was er namelijk geen streepje licht te bespeuren. Om daarvan intensief te kunnen genieten , gingen we dan ook iets dichter bij het podium staan. Hilary haar dromerig, sprookjesachtige mooie stem gecombineerd met al even intensief en verdovende klanken die ze naar voor brengt, zorgen ervoor dat je een speld kan horen vallen in de zaal. Dit dus allemaal gebracht binnen een donkere omkadering. Het licht in de gang deed zelfs pijn aan de ogen, na zoveel magisch mooie duisternis die aanvoelt als een hand dat je langzaam de adem ontneemt. Dit echter zonder je pijn te willen doen, eerder doet Hilary Woods op een intieme en doortastende wijze de haren op onze armen recht komen, en zorgt voor het ene na het andere kippenvelmoment. Zo intensief mooi kan stilte klinken, dat je een traan wegpinkt en met een krop in de keel de zaal verlaat. Indrukwekkend.
Eerdere keuzes tussen het ene of het andere podium vielen goed mee. Soms kan het wat tegenvallen. In voorbereiding had ik namelijk Let's Eat Grandma (***) enkele keren beluisterd en hen aangestipt om zeker te gaan zien op Sonic City. De aanstekelijke synthpop van de dames kleeft wel aan de ribben. Maar alles gaat iets te nadrukkelijk die gezapige weg op, waardoor de aandacht gaandeweg wat verslapt, waarop we dan ook besloten een kijkje te gaan nemen op de Revelation Stage waar Annabel Lee (****) door middel van een energieke en catchy set, gedreven rond verschroeiende gitaar riffs en instrumentale perfectie, eerder zorgde voor een aanstekelijk hoogtepunt. Bovendien beschikt deze band, naast top muzikanten, over een heel goed op dreef zijnde zangeres en frontvrouw die bovendien over een uiteenlopend stembereik beschikt; waardoor haar performance je enerzijds ontroert en anderzijds als een mokerslag in je gezicht terecht komt. Die bijzonder gevarieerde set van Annabel Lee zorgde voor weer een hoogtepunt deze avond.
We maakten ons op voor de finale van deze tweede festivaldag met enkele Folk pop en aanverwante artiesten, die elk op hun eigen wijze door middel van al even aanstekelijke tonen zorgden voor een waar Folk gericht feestje. De ene wat meer overtuigend dan de andere. Eleanor Friedberger (***1/2) geeft in Stage 2 de toon aan van wat later op de avond zou volgen. Friedberger vormde tot 2011 samen met haar broer het duo Fiery Furnances en gooit dus heel wat ervaring in de weegschaal.
Eleanor komt op Sonic City haar nieuwste plaat 'Rebound' voorstellen en brengt een gezapige set die in verlengde ligt van het betere Folk Pop gerichte genre. Zonder daar echt meer of minder aan toe te voegen. Niet dat dit hoeft uiteraard. Integendeel.
Kortom: Eleanor Friedberger gooit jarenlange ervaring in de weegschaal, en voegt daar een bijzondere stem en uitstraling aan toe waardoor je sowieso in vervoering wordt gebracht. Meer moet dat niet zijn.
Een artieste die ons niets meer hoeft te bewijzen dat is Joan As A Police Woman (****1/2). Deze topartieste zorgt steeds opnieuw voor de zon in ons hart, zelfs op regenachtige avonden zoals die keer in Ancienne Belgique als voorprogramma van de helaas overleden grootheid Lou Reed.
Ook op Sonic City zien we een artieste die ondanks al die jaren ervaring weigert een routineklus af te leveren. Daarvoor kunnen we enkel en alleen maar waardering opbrengen. Naast de nodige grappen, grollen en kwinkslagen naar haar muzikanten toe - zeker de jarige drummer moest het geregeld ontgelden - is Joan een begenadigde zangers, gitarist en pianist die je voortdurend de adem beneemt of lekker doet dansen in de zaal. Joan straalt bovendien een natuurlijk charisma uit, waardoor ze elke aanhoorder prompt uit haar hand doet eten. Het meest opwindende en verrassende moment binnen deze perfecte set, was de eigenzinnige cover van “Kiss” van Prince. Lichtjes onherkenbaar gemaakt, maar op een zodanige wijze gebracht dat die song nieuw leven werd ingeblazen met respect voor het origineel. Echter heeft Joan die covers niet nodig, want haar eigen songs blijven eveneens aan je ribben kleven, van begin tot einde. Pure klasse!
En daarmee hadden we ons hoogtepunt eigenlijk wel gehad. Drinks (***1/2) balanceert wat verder op het aanbod van voornoemde artiesten. Cate Le Bon en Tim Presley (White Fence) stralen eveneens enorm veel spelplezier uit, en voelen zich duidelijk als kinderen in een speelgoedwinkel op dat podium. Dat heeft natuurlijk zijn effect op het publiek dat gewillig ingaat op de speelse aanpak die de band tentoon spreidt. Zonder meer is ook Drinks een zonnetje in huis, dat ervoor zorgt dat we de donkere wolken uit het leven even kunnen vergeten. En ook daarvan kunnen we nooit genoeg porties binnen krijgen.
Stage 1 stond tot de nok gevuld voor hoofdact Courtney Barnett (****) die zich ontpopt tot de absolute publiekstrekker van deze tweede festivaldag, zo verwonderlijk is dat niet uiteraard.
De voorspelbare indie-slackerpop van de Australische artieste gaat er in als zoete broodjes. Courtney moet zelfs niet veel inspanningen doen om het publiek naar haar hand te zetten, maar maakt zich er daarom niet gemakkelijk vanaf. En net dat siert haar. Ondanks het boeken van zoveel successen toch nog je publiek, je mede muzikanten tot entourage warm onthalen? En die lat voortdurend hoog leggen? Dat zorgt ervoor dat ook wij door deze sprankelende, eenvoudige , aanstekelijke performance compleet over de streep worden getrokken. Ook al zijn er in het begin wat problemen met de gitaar van Courtney, waardoor het wat aanmodderen geblazen is. Een euvel waarop laconiek wordt gereageerd met enkele kwinkslagen.
Eens de problemen opgelost worden alle registers compleet open getrokken. De goedlachse Courtney legt prompt de lat enorm hoog, en ontgoochelt totaal niet.
Kortom: Als kers op de taart van deze tweede festival levert Courtney Barnett naar goede gewoonte een performance af waar geen speld valt tussen te krijgen. Of hoe Courtney Barnett de stelling 'schitteren in eenvoud' weer eens wat meer in de verf zet, en deze tweede festivaldag afsluit met een wervelend folk pop tot aanverwant feest op een speelse en doordachte wijze, die zelfs de grootste zuurpruim een glimlach op het gezicht tovert.
dag 3 - zondag 11 november 2018 - De avond van de singer -songwriters, wilde dansfeestjes en streepjes jazz
11 november, voor eeuwig in ons hart gegrift ter herdenking aan het einde van de eerste wereldoorlog. Ook na Honderd jaar mag niet worden vergeten hoeveel jonge Helden stierven voor hun vaderland. Toen ik rondom mij keek en al die jonge mannen zag genieten van de vele optredens op Sonic City flitste dit toch even door mijn hoofd. Hoe sommige van hun leeftijdsgenoten circa 100 jaar geleden het leven lieten voor ons vaderland. Dit geheel terzijde maakten we ons op voor de laatste festivaldag. Een avond die in het teken zou staan van singer-songwriters, wilde dansfeestjes en werd afgesloten met adembenemende mooie streepjes jazz tot Free Jazz …
Na het wegvallen van Nilüfer Yanya werd deze vervangen door The Finks (***1/2). Oliver Mestitz stond gewapend met een akoestische gitaar op dat podium. Het viel me trouwens op dat er op de laatste festivaldag op dit tweede podium wel meerdere artiesten op hun eentje het mooie weer maakten. The Finks brengt een gezapige tot melancholische set, waarbij zijn zachte stem en zwevende gitaar partijen rust brengen in je hoofd en hart. Nee, compleet overdonderen in de zin van dat we hier iets uitzonderlijk hebben meegemaakt, deed de man niet. Maar op een eenvoudige wijze een gevoelig snaar raken? Dat weer wel. Zonder meer een mooie opener van een voor mij althans, toch iets rustigere festivaldag. We zijn namelijk geen 26 meer.
Veel wilder ging het eraan toe op de mainstage waar Dream Wife (****) de definitie van 'punk anno 2018' fijn uit de doeken deed. Voor de één wat minder geslaagd dan de andere, maar dit heel bewegelijk gezelschap deelde wel de ene mokerslag in het gezicht na de andere uit, keilt daarbovenop het ene na het andere heilige huisje tegen de grond. En houdt duidelijk van maken van statements waar ook wij achter staan. Zoals bij “Somebody “, een letterlijke fuck you' aan gendernormen. Ook al is het de beweeglijke frontvrouw, die met een brede glimlach frustraties en uitgesproken meningen door je strot ramt, die de aandacht naar zich toe trekt. De meest tot de verbeelding sprekende inbreng, waardoor ik prompt koude rillingen over mijn rug voelde lopen. De verschroeiende gitaar solo's van gitarist Alice Go - vooral op het einde van de set - bezorgden me een krop in de keel. De indrukwekkende samensmelting van deze top gitarist, een charismatische frontvrouw en de andere muzikanten , straalden een prachtige punk attitude uit en deden enorm deugd aan mijn punk hart!
Na dat wild feestje van Dream Wife moesten we toch even bekomen van de emoties. Jen Cloher (****) ofwel de partner van curator Courtney Barnett, mag dan liefelijke liedjes brengen binnen een weemoedige omkadering, wat statements maken betreft, straalt ze minstens even veel punk ingesteldheid uit als haar voorganger. Jen blijkt naast het beschikken over een kristalhelder stembereik, een klasse verteller te zijn. Zo etaleert de dame haar adoratie voor Jim Morrison, aan wie ze een prachtige ode brengt. En vertelt honderduit daarover. Lange bindteksten vervelen doorgaans, maar niet bij Jen Cloher. Het zorgt ervoor dat je als aanhoorder dichter verbonden bent met haar leefwereld. Tussen een lach en een traan, zoals dat in ieders leven gaat, deelt Jen Cloher haar verhaal - met een fles wijn in de hand - met de aanhoorder en bezorgt ook ons een glimlach op de lippen. Of bedwingt me letterlijk tot tranen toe zoals bij “David Bowie Eyes”. Op het einde van de set stelt Cloher haar publiek voor de keuze: romantiek of drama. Het publiek kiest drama en krijgt dat ook in een adembenemend mooie finale. Een performance die letterlijk aan de ribben kleeft, dat schotelt deze Australische artieste ons voor.
We schreven het al, we deden het iets rustiger aan. En verkozen enkele verpozingen door te brengen op de Revelation Stage. Op zondag was curator van dienst Dansende Beren. Een website die de vinger op de pols legt op wat leeft in de muziekwereld, underground en bovengronds. Daardoor lieten we acts als Black Midi, Snail Mail en Ryley Walker aan ons voorbij gaan. Aan de opvallend goede recensies bij bevriende websites, bleken deze top concerten te zijn geweest. Echter was het alternatief minstens even magisch. Whorses (****) brengt een set boordevol ronkende gitaren die klieven doorheen je vege lijf als een botte bijl. Afwisselend met eerder intieme momenten, waarbij je een speld kon horen vallen in de zaal. Waardoor je dan weer een enorm gevarieerde set voorgeschoteld krijgt. Hoewel de vocale aankleding ons ook kon bekoren, is het eerder de instrumentale omkadering die ons het meest kan bekoren, gaande van intensief gitaar getokkel, tot aanstekelijk trommelgeroffel.
Kortom: Een lekker potje stevige rock, met oog voor rustpunten die je eerder een krop in de keel bezorgen.
Sylvie Kreusch (****) vervangt Goat Girl op stage 2 op haar eigen gedoodverfde wijze. Door middel van lichtjes erotische danspartijen, een bedwelmend tot uiteenlopend stembereik en een al evenzeer tot verbeelding sprekende uitstraling die schippert tussen donker van de nacht en stralend zonlicht, brengt Sylvie niet alleen ons hoofd op hol, maar raakt telkens een heel bijzondere snaar. Het feit dat Sylvie Kreusch daarbij niet volledig in haar kaarten laat kijken, doet ons nog meer waardering opbrengen. Het is net die mysterieuze uitstraling van deze klasse artieste op het podium dat ons telkens opnieuw over de streep trekt. Ook op Sonic City staan we met open mond vol bewondering te kijken en intens te genieten van de betoverende combinatie tussen dans en zang waardoor we, eens onder hypnose gebracht, vertoeven in een heel andere buitenaards aanvoelende wereld.
We zeiden het al, Revelation stage was een podium waar ontdekkingen ons rond de oren vlogen. De curators van dienst Dansende beren op zondag en Girls Go BOOM op zaterdag leveren dan ook kwaliteit van eenzaam hoog niveau af. Neem nu Heisa (*****). Wat deze band zo bijzonder maakt? Het etaleren van een sound die we niet anders kunnen omschrijven als vertoeven in absurdistan. En dat is als compliment bedoeld. Want absurditeit tot het oneindige, dat kregen we. Dit trio verstaat namelijk de unieke kunst de aanhoorder voortdurend op het verkeerde been te zetten. Of dat nu is door oorverdovend je trommelvliezen te doen barsten, of subtiel je hart te raken, telkens opnieuw slaat Heisa aan het experimenteren met uiteenlopende klanken en vocalen. Waardoor je als aanhoorder van het kastje naar de muur wordt gestuurd, en eens terug met beide voeten op de grond weer wordt meegesleurd in een volgende rollercoaster die je brengt naar ontgonnen plekken. Heisa verlegt daardoor letterlijk grenzen, waar geen grenzen zijn binnen de muziek. Daardoor is de band wellicht geen gemakkelijk te verorberen brok vlees. Maar wat ons betreft wel eentje dat ons met verstomming slaat, en smaakt naar meer.
Dames of heren die een statement durven maken? Daar houden wij van, dat weet u ondertussen. Nu, ook Stella Donnelly (****) charmeert enerzijds door het brengen van een optreden dat aanvoelt als een intiem huiskamerconcert. Dicht bij elkaar gepakt luisteren we naar ingetogen fluisterliedjes die ons hart sneller doen slaan. Ondanks die wat liefelijk aanvoelende aanpak, houdt Stella de aanhoorder regelmatig een spiegel voor en ramt haar mening door je strot. Je bent het zelfs regelmatig met haar eens. Ze speelde haar laatste show van haar tournee op Sonic City en zet dan ook de puntjes letterlijk op de 'i'. Met een set die bekoort door een intieme aanpak te combineren met bindteksten die je eveneens diep , persoonlijk raken. Net zoals Jen Cloher voorheen, raakt ze daardoor telkens een heel gevoelige snaar. En voert je weg over walmen van intense melancholie en weemoedigheid. Mooi!
Enkele collega's hadden me aangeraden zeker Rumours (****1/2) niet te missen. Ik nam die gouden tip ten harte, en ben hen dan ook enorm dankbaar daarvoor. Want Rumours bleek inderdaad een ontdekking van goudwaarde te zijn. Beukende synthesizers, die de temperatuur tot een kookpunt doen drijven, tot je compleet murw geslagen in een hoek van de kamer achterblijft, is de rode draad . Vanaf de eerste seconde tot de laatste noot wordt die lat zodanig hoog gelegd, dat je door die aanpak wordt gehypnotiseerd en letterlijk in trance voortbeweegt op de dansvloer. Naast die toch wel integrerende instrumentale aanpak waren we diep onder de indruk van de bijzonder bevreemdend aanvoelend stem en uitstraling van frontvrouw Hannan Vandenbussche. Een stem die enerzijds ontroert, en anderzijds verschroeiend je hart doormidden scheurt. Het enige minpunt? Helaas had de band amper een half uur om zich te tonen, dit smaakte naar meer.
Kortom: Deze band slaagt erin op een oorverdovende, bevreemdend tot vaak zelfs intiem aanvoelende wijze niet enkel je aan het dansen te krijgen, maar jou eveneens wederom te laten vertoeven in een andere, kleurrijke, wereld. Nog maar eens.
Een andere dans revelatie op Sonic City was WWWater (****). De opzwepende beats gecombineerd met die soulvolle stem van Charlotte? Het zorgt ervoor dat WWWater geen dansact kan en mag genoemd worden, het is zelfs een belediging. Nee, deze bijzonder tot de verbeelding sprekende band verkent de grens tussen pure dansmuziek met soul en Afrikaanse muziek waardoor een uniek concept ontstaat. Charlotte Adigéry is bovendien om verschillende reden een tot de verbeelding sprekende frontvrouw. Niet alleen beschikt ze over een pracht van een stem, ze straalt enorm veel charisma uit waardoor ze het publiek letterlijk uit haar hand doet eten. Zowel qua uitstraling als stem , doet ze me dan ook denken aan befaamde soul zangeressen uit het verleden, die net daardoor harten braken. WWWater zorgt door opzwepende klanken te combineren met Charlotte haar bijzonder tot de verbeelding sprekende uitstraling, vooral voor een dansfeest, waardoor daken er prompt afvliegen. Hierop stil staan is namelijk onmogelijk. En zelfs na een vermoeiende driedaagse gingen ook wij gewillig mee in de wervelstorm van dansmoves, met een Afrikaans aanvoelend tintje, die WWWater ons aanbood.
Een artieste die we, om uiteenlopende reden, hadden aangestipt als 'must see' was Poliça (***). Toen we de band rond Channy Leaneagh in 2013 zagen op Pukkelpop schreven we daarover: '' In het verlengde van Daughter, die Channy bestempelde als een van haar grote idolen, was ook Poliça een aangename verademing tegenover al dat dance/gitaar geweld. Hoewel het optreden na een tijdje beetje naar de eentonige kant opging, waren we danig onder de indruk van zoveel schoonheid instrumentaal en vocaal dat op ons afkwam. Topconcert? Dat net niet, maar zeker en vast een oorstrelende belevenis.''
Op Sonic City stelde Poliça vooral haar nieuwe album ' Music for the long emergency' voor. Daar is niets mis mee, want die nummers bekoren me wel. Wederom werden we dan ook in diepe ontroering en vervoering gebracht door die bijzonder warme stem van Channy, die je weet te hypnotiseren. Helaas bevatte de set te weinig echte bezieling en spontaniteit en werd iets te nadrukkelijk een routineklus afgewerkt. Daardoor haakten we vroegtijdig af. En bleven wat op onze honger zitten. Jammer.
Sonic City is een festival dat je veel kleuren en geuren binnen de muziekwereld laat zien. Dat is de reden waarom we zo graag afzakken naar dat evenement. Vaak verrast de organisatie je dan ook letterlijk. Zo kregen we een bijzondere performance van Lonnie Holley + Nelson Patton (*****) Na een lange introductie van zijn manager betrad Lonnie Holley het podium, gerugsteund door Dave Nelson (trombone) en Marlon Patton (drums). We kregen een uurtje Free Jazz voorgeschoteld, waarbij improviseren tot het oneindige, de rode draad vormt. Zo leken sommige uitspattingen ter plaatse te zijn uitgevonden. Lonnie Holley blijkt niet alleen een begenadigd pianist en klasse verteller te zijn. De man beschikt over een warme stem waardoor het aanvoelt alsof je vertoeft in een rokerige pub, waar een pianist je tegemoet komt tijdens het drinken van een glas whisky aan de toog. Patton zijn fijnbesnaarde drum partijen en de experimenteel aanvoelende trombone inbreng van Nelson, zijn de kers op een fijne Jazz taart. De zaal liep gaandeweg leeg, maar wie bleef staan tot het einde zweefde even weg naar Jazz pubs waar de rook je tegemoet komt en de adem ontneemt. De jazz fan in mij werd hierdoor heel diep geraakt.
Over Jazz gesproken. Ook Melanie De Biasio (*****) haar muziek is mee gevormd door deze muziekstijl. Maar op de jongedame, en haar bijzonder goed op dreef zijnde begeleidingsband, het label 'Jazz' opkleven , is eigenlijk deze klasse artieste tekort doen. Hoewel die muzikanten je betoveren door uit hun instrumenten magie tevoorschijn te brengen die we niet anders kunnen omschrijven als buitenaards. Is het toch die bijzonder zachte, verdovende stem van Melanie die ons nog maar eens doet wegzweven naar eerdere verre oorden waar we al mochten vertoeven op deze festivaldag.
Streepjes fijne Jazz verpakt Melanie De Biasio met subtiele knipogen naar onder meer dreampop. Daardoor voelt haar performance aan als een warm deken tegen de koude nachten, en doet ze ons met een krop in de keel de zaal verlaten , de duisternis van de nacht tegemoet. Met een gevoel van innige warmte, waardoor we het licht in ons hart feller voelen schijnen dan ooit tevoren.
Een betere afsluiter konden we ons dan ook niet dromen van een magisch driedaags vertoeven in een andere wereld …
Programma: Jay Jayle + FACS + Emma Ruth Rundle + Zola Jesus + Laura Jean + Peuk + Hachiku + Coathangers + SASAMI + Rêverie + Hilary Woods + Let's Eat Grandma + Annabel Lee + Eleanor Fiedberger + Joan A Police Woman + Drinks + Courtney Barnett + The Finks + Dream Wife + Jen Cloher + Whorses + Sylvie Kreusch + Heisa + Stella Donnelly + Rumours + WWWater + Poliça + Lonnie Holley & Nelson Patton + Melanie De Biasio
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Nederlands 
Français 
