Sjock 2022 - 8 t-m 10 juli 2022 - Het rock'n'roll highlight of the year!
Sjock 2022
Festivalterrein
Gierle
2022-07-08 t-m 2022-07-10
Ollie Nollet

Het moet een hels karwei geweest zijn om dit jaar het programma van Sjock samen te stellen. Het bleef maar annulaties regenen. The Blasters, The Sadies, Chubby and The Gang en Reigning Sound zijn maar enkele van de vele groepen die voortijdig afhaakten. Maar ondanks een gehavende affiche liep de hertekende en uitgebreide site helemaal vol. De honger naar rock-'n-roll was duidelijk groot en dat gaf een bijzonder goed gevoel en wat was het fijn om na drie jaar al die vrienden terug te zien.
We waren twee van de drie dagen aanwezig …

dag 2 - zaterdag 9 juli 2022
Mijn festival begon dus op zaterdag met een zanger die foeterend het podium af stormde omdat zijn versterker het niet deed. Ach, na drie jaar mochten de zenuwen al eens gespannen staan en na enkele minuten was die weerbarstige versterker toch vervangen. De man in kwestie was niet van de minsten: Peter Sandorff, voorheen actief bij groepen als Nekromantix en Mad Sin. Zijn laatste creatie heet Hola Ghost en dat is een stel gringos uit Kopenhagen, getooid met sombrero's en macabere gelaatsschilderingen. Goed voor een beschonken versie van Calexico waarbij twee mannen op trompet, waarvan één in een beeldig kleed, er een heerlijke mariachi draai aan gaven. Naast die uitbundige Mexicaanse folklore was er ook plaats voor een geslaagde cover van "20 eyes" (Misfits) maar dat kon niet beletten dat er na een tijdje wat eenvormigheid in de set in sloop.

Daarna zag ik meteen al hét hoogtepunt van de dag op de "Bang Bang Stage", het kleinste podium dat dit jaar zijn plaats naast de twee andere podia definitief rechtvaardigde. Stiff Richards, een vijftal uit Melbourne, opende zijn set met een lekkere instrumental, "Intro" (waar halen ze het?), waarna zanger Wolfgang Buckley het podium op wandelde en met een enorme grijns op zijn gezicht ‘I love Belgium’ riep. Start van een verschroeiende set waarin meteen "Point Of You" en niet veel later "State Of Mind", de twee prijsbeesten van hun laatste plaat, op ons werden losgelaten. Maar ook op de rest van de songs viel niets af te dingen. Dit was strak gespeelde punk van de oude soort met immer melodieuze gitaar -en baslijnen, dynamische drums en pisnijdige zang. Onweerstaanbare energie gegoten in dwingende melodieën waarin Buckley met zijn enige rock-'n-roll stem als een razende tekeer mocht gaan. Het was nog vroeg op de middag maar dit hakte er al bijzonder stevig in.

Het was even bekomen maar daar was meteen al het Nederlandse Dry Riverbed Trio, de band van gitarist Dusty Ciggaar die ik ooit zag schitteren naast Ian Siegal. De overgang was wellicht te bruusk want toen het knappe "Pretty baby" halverwege onderbroken werd voor een lange gitaarescapade hield ik het voor bekeken. Kwestie ook van de krachten wat te doseren natuurlijk voor de dingen die ik niet wou missen zoals Cosmic Psychos.

Cosmic Psychos - Het was wel even schrikken toen de drie uit Melbourne het podium kwamen opgesloft. Enig origineel groepslid, Ross Knight (61) leek wel kreupel of ging hij gebukt onder de reuma? Te lang op de tractor gezeten, veronderstel ik. Gelukkig had zijn basspel daar niet onder te lijden en klonk zijn gegrom nog even onheilspellend als vroeger. Samen met drummer Dean Muller en zanger-gitarist John McKeering, (in een, door zijn enorme bierpens, aan flarden gereten marcelleke) zorgde deze Australische Lemmy zoals vanouds voor rechtdoorzee bulldozerpunk waarin alle nuances vakkundig overboord gekieperd werden. Veel leek er niet veranderd, zelfs de fonteinen van witte bloem tussen het volk vooraan, zoals ik dat hier ettelijke jaren geleden eens zag, waren er opnieuw bij. Toch miste de set het dwingende karakter van vroeger. Naar goede gewoonte staken de drie, voor ze vertrokken, hun broek af en mochten we hun harige reten aanschouwen.

Het ging er iets verfijnder aan toe op de Bang Bang Stage waar The Hawkmen uit Bristol voor een nieuw hoogtepunt zorgden. Dit viertal rond de geweldige zangeres Scarlett Fagan en de al even imponerende contrabassist Scott Milsom (met een verleden bij de rockabillyband Coffin Nails) scoorde met een rootsy mix van rock-'n-roll, rhythm & blues en soul. Pretentieloos maar erg verslavend. Mijn favoriete nummer was hun cover van het vooral van Wanda Jackson gekende "Fujiyama Mama"

Naar de Titty Twister dan voor Arsen Roulette (geboren Arsen Sheklian) uit Fresno, Californië. Samen met drie begeleiders beet deze enthousiaste en goedlachse kerel zich vast in vrij authentieke rockabilly terwijl het nodige showgehalte niet ontbrak. Zo goot hij regelmatig bier in de kelen van zijn muzikanten terwijl die doodgemoedereerd verder speelden of gooide hij een elpee het publiek in. Toen de presentator hem na afloop vertelde dat er geen tijd was voor een bis speelde hij er toch één. Een man naar mijn hart. 

Het leek wel Australië boven op zaterdag. Dit keer was het Pat Capocci uit Sydney die me van de sokken blies. Ik had nog nooit van hem gehoord maar dat bleek meteen zonde. Zes platen heeft hij al gemaakt en die moet ik dringend checken. In de rug gesteund door een uitstekende contrabassist en dito drummer vergastte hij ons op een uitermate frisse mix van rhythm & blues, roots en rockabilly met af en toe sporen van western swing, country, blues en jazz. Capocci was in staat die stokoude genres te laten klinken alsof hij ze vorige week had uitgevonden. Bovendien bleek hij ook nog eens een gitaarwizard te zijn die zich evenwel nooit vergreep aan nodeloze solo's.  Met nummers als "Teenage baby" kwam hij zelfs aardig in de buurt van The Blasters. Een ontdekking!!

Afsluiter op zaterdag was George Thorogood and The Destroyers en wat had ik hier naar uitgekeken. Maar nu ik hem na meer dan dertig jaar terug zag, ben ik er nog altijd niet uit of hier blij om moet zijn of niet. 72 is hij intussen al en het leven heeft duidelijk zijn sporen nagelaten. Een aantal kilo's bijgekomen, tot daaraan toe. Erger is dat hij die rauwe rasp van weleer volledig kwijt is. Een vlakke, krachteloze stem is wat hem rest terwijl hij bij elke inspanning naar adem moest happen. Bovendien was hij voortdurend pathetisch op zoek naar aandacht. Even verdacht ik hem ervan te lijden aan een beginnende vorm van dementie.
Was het dan zo slecht? Toch niet! Zijn gitaarspel was wel ok, zij het soms wat krampachtig en met The Destroyers (gitaar, bas, drums, sax) had hij een fantastische band bij, aangevoerd door gitarist Jim Suhler die je kan kennen van zijn eigen platen. 
En dan die setlist! Die bestond uit niets anders dan klassiekers, wat een feest van herkenning. Het begon toepasselijk met "Rock party", oorspronkelijk van Holland K. Smith, een lillende brock rock-'n-roll helemaal in de stijl van Chuck Berry. Gevolgd door "Night time" (The Strangeloves), "Who do you love?" (Bo Diddley), "I drink alone", "One Scotch, One Bourbon, One Beer", "Gear jammer" (misschien wel zijn beste song), "Get a haircut", "Bad to the bone", "Move it on over" (Hank Williams),"Born to be bad" (het bisnummer),... Af en toe verdween hij in de coulissen terwijl zijn gitaar gestemd werd en hij even op adem kon komen. Op die momenten kregen The Destroyers het rijk voor hen alleen wat onder meer resulteerde in een gesmaakte cover van "Tequila" (the Champs) met saxofonist Buddy Leach in de hoofdrol. Het was zeker veel meer dan een genietbaar optreden, alleen gaf de protagonist een ontluisterende aanblik.

dag 3 - zondag 10 juli 2022
Het was pas één uur na de middag maar Harvesters, een nieuwe band met oudgedienden uit Gent vloog er met de nodige begeestering in. Veel klassieker dan ik verwacht had maar dat bleek geen hinderpaal. Vooral de soms behoorlijk vet klinkende gitaren (van Miguel Moors en Paul Lamont) bliezen de prut uit mijn ogen.

Ik had het Gentse Pink Room al een paar keer aan het werk gezien en dat kwam telkens aan als een vuistslag in het gezicht. Maar dat was dan iedere keer in een bedompt café. Vraag was dan ook of die tomeloze energie niet zou verloren gaan op het hoofdpodium van Sjock. Dat bleek allerminst het geval, hun ziedende garagenoise klonk hier met een extra gitarist zelfs beter dan ooit.

Daarna zag ik opnieuw een Belgische groep: Belle Star and The Boot Jacks. Dit combo uit Antwerpen rond de ravissante zangeres Ariane Van Hasselt bracht een verfijnde mix van country, western swing en rock-'n-roll die bleef boeien tot de laatste noot. In een bezetting met gitaar, staande bas, drums en pedal steel speelde Belle Star zelf akoestische gitaar en autoharp, een wat vergeten, op een citer gelijkend, snaarinstrument dat ook door June Carter Cash gebezigd werd.

The Bobby Lees uit Woodstock, New York waren voor velen dé verrassing van het festival. Ik had ze reeds eerder aan het werk gezien in de 4AD en kon alleen maar vaststellen dat dit nog steeds piepjonge viertal veel aan podiummaturiteit gewonnen had. Vol zelfvertrouwen raasden ze door hun set die bulkte van de energie en waarin enkele merkwaardige covers verscholen zaten: "Blank generation" (Richard Hell), "Be my enemy" (The Waterboys) en "I'm a man" (Bo  Diddley), dat ze in Diksmuide over het hoofd zagen.
Met de 27-jarige zangeres-gitariste Sam Quartin hebben The Bobby Lees een charismatische frontvrouw in huis die met haar aan rap refererende zangstijl de Titty Twister moeiteloos wist in te palmen. Dat gecombineerd met een overijverige bassiste die soms wat jazzy klonk, een energieke drummer en een metalig klinkende gitarist leek misschien vreemd maar het klopte wel. Unieke band!

Pat Todd and The Rankoutsiders (Los Angeles) was de groep waar ik het meest naar uitkeek op zondag. Een optreden van The Lazy Cowgirls destijds (jaren '90) in de Gentse Democrazy liet een onuitwisbare indruk op me na maar Pat Todd, die na de split in 2004 met The Rankoutsiders verder boerde, zag ik nooit meer terug. Daar bracht Sjock nu gelukkig verandering in. Met zijn kleine gedrongen gestalte zag hij er wat uit als een rock-'n-rollversie van Michel Pollentier terwijl mijn copain dan weer aan Danny DeVito moest denken. Niet meteen een hippe verschijning dus maar Pat Todd geldt nog steeds als één van de meest oprechte rock-'n-roll zangers ter wereld wat hij ook hier op de Bang Bang Stage bewees met een set no nonsense rock-'n-roll recht uit het hart. Er zat absoluut geen sleet op zijn stem terwijl hij met Nick Alexander en Kevin Keller twee uitstekende gitaristen bij zich had. Tussen de eigen songs maakte hij ook plaats voor twee obscure covers: "Ride on red, ride on" van Louisiana Red en "I'm a cool teenager" van El Pauling and The Royalton om uiteindelijk feestelijk af te sluiten met "Route 66".

De laatste platen van Osees uit San Francisco (voorheen The(e) Oh Sees, OCS, Oh Sees) kunnen me maar matig boeien maar toen John Dwyer zijn set op het hoofdpodium begon met een fragment van "Interstellar overdrive" (Pink Floyd) was ik meteen bij de les. Het niveau van de oerversie met Brigid Dawson, Petey Dammit! en Mike Shoun zal Dwyer wellicht nooit meer halen maar wat hij hier wist neer te poten was toch nog steeds buiten categorie in de huidige psychrock scene. Getooid met een imposante pornosnor vuurde hij samen met twee drummers, een bassist en een toetsenist de ene na de andere splinterbom de wei in. Zijn onnavolgbare gitaarspel bleef begeesteren terwijl het verleden gelukkig niet volledig geschuwd werd wat onder meer zorgde voor een genadeloos "Toe cutter - thumb buster". 
Enig punt van kritiek die ik achteraf hoorde was de korte duur van de set maar dat stelde me in staat om me op mijn gemak vooraan te gaan nestelen voor The Jason Ringenberg Band.

The Jason Ringenberg Band - En of dat de moeite was... De nu 63-jarige Jason Ringenberg, gehuld in een opvallend rhinestonehemd, dartelde als een jong veulen over het podium. Begeleid door een Belgisch trio onder leiding van Seatsniffer Walter Broes (gitaar) putte de man uit Nashville vooral uit zijn laatste twee uitstekende soloplaten, "Stand tall" en "Rhinestoned", en uit de glorieperiode van Jason & The Scorchers.
Jason was bijzonder gelukkig dit te mogen doen en gaf dan ook letterlijk alles waardoor hij enkele keren behoorlijk buiten adem raakte. Wat was het een feest om die oude nummers terug te horen. Zelfs "Absolutely sweet Marie" (eigenlijk van Bob Dylan), de song waarmee ik in 1983 kennismaakte met Jason & The Scorchers, was erbij.
Jason Ringenberg, ooit door Mojo the godfather of americana genoemd, bleek anno 2022 niets aan urgentie te hebben ingeboet terwijl zijn begeleiders gewoon The Belgian Scorchers waren. Grandioze set!

Ik had wel enige verwachtingen van het in Dallas en Fort Worth gebaseerde zestal Vandoliers. Dit was hun laatste dag van een lange Europese tour maar aan enthousiasme was er alvast geen gebrek. Zanger Joshua Fleming, gezegend met een in whiskey gemarineerde stem, vuurde zijn troepen, waaronder een fiddler, voortdurend aan maar hun mix van country, punk en tex-mex klonk net iets te cartoonesk. Het deed me denken aan Flogging Molly en The Levellers en dat zijn nu net twee groepen waar ik liever niet aan herinnerd wordt.

Afsluiter op het hoofdpodium was Social Distortion en ook daar werd ik niet onverdeeld gelukkig van. Het uit het Californische Orange County opererende viertal is maar liefst 44 jaar actief en begon als een hardcore punk band. Intussen is hun stijl veranderd in door country, blues en rock-'n-roll beïnvloedde punk. Dat klinkt heel mooi maar van die omschrijving viel weinig te bespeuren in Gierle. Het was moeilijk te geloven dat dit ooit een punkgroep was. Ik hoorde aan Bruce Springsteen schatplichtige stadionrock die bovendien soms bijzonder vlak klonk.
Nochtans begon het veelbelovend met de schitterende instrumental, "Road zombie", wat mij betreft het mooiste nummer van de set. Verder kon ik die wat slepende stem van Mike Ness wel smaken en mocht ik nog enkele memorabele songs zoals "Bad luck", "She's a knockout" en uitsmijter "Ring of fire" noteren maar dat kon het kapseizen niet verhinderen. Misschien nog even dit weetje: aan de drums zagen we David Hidalgo Jr., zoon van de zanger-gitarist van Los Lobos.

Na twee jaar stilte was Sjock 45 meer dan ooit "your rock'n'roll highlight of the year"!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2745-sjock-2022.html

Organisatie: Sjock, Gierle