logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

ufomammut_4ad_1...
DAF - Bimfest 2...

Festival Dranouter 2022 - In het ‘nieuwe normaal’ succesvol over de ganse lijn Aanbevolen

Geschreven door
&

Festival Dranouter 2022 - In het ‘nieuwe normaal’ succesvol over de ganse lijn
Festival Dranouter 2022
Festivalterrein
Dranouter
2022-08-05 t-m 2022-08-07
Nadia Stöber en Johan Meurisse

De 48ste editie van Dranouter was succesvol en kende over de drie dagen maar liefst 51000 tevreden bezoekers, met twee uitverkochte dagen, en waar de festivalgangers heel wat nieuwigheden ontdekten. Met o.m. de Chateau tent (die de blauwe Kayam tent verving) met een comfortabele vloer. Ook tent Cirque, die de Voute en de Kerk moeten vergeten, met een line-up die opbouwde van ingetogen singer-songwriters tot partybands, staat er voor het eerst. En natuurlijk verder de Clubstage die een mooie aankleding verkreeg met de originele, mooi verlichte vinkenkooitjes.
Mooi dat we het festival terug kunnen bijwonen volgens ‘het oude normaal’, om de muziek en om de unieke festivalsfeer op te snuiven . Verder een kleurrijk aanbod van themabars, foodtrucks, kraampjes, theateracts , (rand)animatie, terrasjes, shelters, een Dranouter trail enz. Elk hoekje en kantje van het terrein werd ingekleed. Publiek- en kindvriendelijk. De Palace zat dan tussen het festivalterrein en de camping.
Het dorpse karakter van het festival werd versterkt door een nieuwe, thematische aankleding op het terrein dus . Het ‘nieuwe normaal’. Er werd ingezet op sfeer, beleving, een uitdagend muziekprogramma en ecologie! Iedereen was het erover eens, dit zit goed, het viel dus duidelijk in de smaak!

dag 1 - vrijdag 5 augustus 2022
Op vrijdag 5 augustus 2022 zette Festival Dranouter haar editie officieel in. Op de line-up o.a. Rodrigo Y Gabriela, Go_A, Portland, Madou mét strijkers, Querbeat en veel meer. Zo'n 13.000 festivalgangers genoten met volle teugen van dit programma, de unieke sfeer, enz.

Over naar de muziek . Op deze vrijdag ademde even het vroegere folkfestival, een gevoel van verbondenheid, samenhorigheid, gelukzaligheid, van intimiteit en ambiance.
Het Schotse Breabach maakt deel uit het project ‘showcase scotland expo’, waarbij de Schotse overheid z’n strafste acts naar hier stuurt, om te proeven van de Schotse cultuur . Dranouter sprong mee op de kar. Breabach tekent voor een sfeervol, groovy, dansbaar Keltisch feestje , die droom en  extravertie samenbrengt . De akoestische gitaren, flute, doedelzak, viool , contrabas zijn de instrumenten die dit sfeertje en een soundtrackgevoel geven. De kenmerkende stepdance ontbrak niet, en kleurden het geheel.
Een sfeervolle, rust biedende opener van onze avond als de aanzet van een lichte swing. ‘Mijmer’ muziek als beeldrijk voor natuurlandschappen .

K-Zia , dochter van Marie Daulne van Zap Mama brengt sensuele, exotische r&b, soul, funk en pop. Ze heeft een warme, sterke stem. Haar muziek, de danspasjes, de uitstraling, het laat veel aan de verbeelding over. “I got your back” was één van de hoogtepunten . Probleemloos weet ze het publiek in te pakken met haar innemende, zwoele , groovy  sound. Onthou het debuutalbum ‘Genesis’ van deze beloftevolle artieste.

Veelzijdigheid troef vanavond, vóór de fuifnummers was er eerst ruimte voor de melancho van Portland en Madou.
Portland rond Jente Pironet en Sarah Pepels wist in 2018 definitief door te breken met hun melancholische popelektronica . Ze geven live het intiemer geluid van de plaat een injecterende boost. Door de tempowissels durft de sound te exploderen. Die live erupties intrigeren en zijn boeiend, spannend en meeslepend.
Portland - Ze zijn verdiend een winnaar van de Nieuwe Lichting (StuBru) een handvol jaren terug, brachten een ijzersterk debuut uit, met een pak singles waaronder “Aftermath”, “Deadlines”, “You misread me” en “Pouring rain”, die in een fris kleedje werden gestopt. Verder kregen we een  coronaproof cover “Somewhere in the way” (“Ergens onderweg” van De Mens) en het nieuwe werk dat grilliger klinkt. Portland houdt het boeiend.
Ze zaten de voorbije twee jaar deels gevangen aan de coronapandemie , maar de creativiteit en de muzikale ontlading logen erna niet om. Ze betrekken hun publiek nauw in de set en gsm lichtjes gaan aan. Ze zijn warm naar hun publiek toe en worden enthousiast onthaald.
De stemmenpracht, de samenzang of de afwisselende zang, waarbij hoog kan worden uitgehaald, gaven elan aan die sfeervolle poprock.
Kortom , een kleurrijke sound vol uiteenlopende emoties.
Na een stilte van wel veertig jaar is de verborgen parel van de Belpop, Madou, terug bovengronds . De band rond Vera Coomans en vroegere Rum partner Wiet van de Leest is gerestyled met jonge gasten, waaronder zoonlief Thomas Devos en voor deze Dranouter gelegenheid aangevuld met enkele strijkers. 
De single “Ronquieres” leidde de return in. Een nieuw album verscheen, ‘Is er iets’, die in de set centraal stond. Ook hier sijpelt weemoed, verlating, de donkerte en een soort murder ballad gevoel door in het ingenomen materiaal , met de vocals van Vera die met de jaren goed bewaard is gebleven en doet terugdenken aan Marianne Faithfull. Een sobere, elegante, indringende aanpak. Af en toe was het eens zoeken naar de juiste toon , maar het zalfde de muzikale wonde. Natuurlijk ontbraken de oudjes “Witte nachten” en “Niets is voor altijd” niet, gedragen door pianoloops, drumtics, gitaargetokkel en de strijker inbreng. Mooi na al die jaren .
De overleden Henny Vrienten  kreeg een nummer toebedeeld en ze beloofden er nog eentje voor Arno in het najaar, als ze hun ‘Rewind’ van 82 live zullen voorstellen.

De avond is gevallen en de vrijdagavond wordt omgedoopt tot partytime in de volgende programaties Querbeat en Go_A.
Het Duitse brass-ensemble Querbeat , niert te tellen met hoeveel man op het podium, zorgt  net als landgenoten Meute (meer geleest als technofanfare) voor de nodige ambiance. Feelgood anthems werden verweven in hun materiaal door de blazerssectie. En ze zijn één met hun publiek en zwepen hen op. Ze zorgen voor de nodige dansmoves, heen- en weer beweeg en ups en downs. Alle zorgen opzij dus met dit feestcollectief!
De hartjes laaiden op toen het Oekraïense Go_A eraan begon. In 2021 waren ze één van de smaakmakers op de Eurovisie met hun industrial/electrofolk. Sindsdien is er veel veranderd in Europa en wat ontspanning moest zijn, is nu een emotioneel beladen set waar verzet en hoop hand in hand gaan dezer dagen. De respons op hun (steeds maar uitgestelde) tour is enorm, wat hen deugd doet.
En net zoals wij streven ze nu naar eenheid. Ze willen dit muzikaal doen met hun traditionele Balkan sound te vermengen met (pompende) world/housebeats door diepe basses, flute en laptop. De zangeres rolt in snelvaart over haar vocals, het Finse Varrtina in de hoge uithalen achterna. Het tempo wordt hoog gehouden, de songs zitten onder de noemer van hun single “Shum”, waarmee ze definitief doorbraken. Drumtics worden af en toe toegevoegd en de vaart mag al eens wat afnemen.
Het kwartet wordt sterk onthaald , net als bij Querbeat is dit de muziek die de jongeren aansprak, de ‘heyoohs’ schallen, samen met de moves , de handclaps en het heen- en weer beweeg. Schitterend. Go_A kreeg een hart onder de riem.

Het Mexicaanse virtuoze duo Rodrigo (Sanchez) y Gabriela (Quintera) sluit dag 1 van het festival af en zijn in hun reeds lange carrière enorm op elkaar ingespeeld . Ingespeeld? jawel, ze beschikken over een sublieme techniek, vingervlugheid en finesse op hun akoestische gitaren alsof een hele band aan het werk is, alsof het kinderspel is.
Gitaarspel wordt hier kunst verheven. Er werd een soort huiskamersessie georganiseerd, in je living, met hun stoel, een poef, salon, tafeltje, een nachtlamp en een glaasje water. Overwegend zittend, maar op het eind rechtstaand.
Ze staan garant voor een meesterlijk en geniaal gitaarschouwspel, hier spreekt de instrumentatie, een spel van rock, metal, mariachi en flamenco als communicatie; het wordt ritmisch en swingend vermengd in verrassende covers en eigen werk. Je wordt overstelpt door het broeierige samenspel. Het klinkt als een tsunami. De slagen van hun hand-vingertics op het gitaarhout roffelen als drums.
Een uurtje werden we ondergedompeld in deze unieke muzikale wereld. Verbluffend.
AC DC - “For those about to rock” schalde zachtjes door de boxen …
Fijne afsluiter van dag 1.

dag 2 - zaterdag 6 augustus 2022
Voor de festivaldag op zaterdag 6 augustus mocht Festival Dranouter al in voorverkoop het bordje 'uitverkocht' uithangen. Zo'n 16.000 bezoekers tekenden present voor o.a. het laatste optreden van de Kortrijkse pop noir band SX, Guido Belcanto, Tourist LeMC, Fara én Het Beste Van 't Westen featuring Flip Kowlier, Brihang, Wannes Cappelle en Wim Opbrouck & Wim Willaert van De Dolfijntjes. Tijdens dit allstars project lieten de West-Vlaamse helden nog enkele surprise special guests los op het podium.
Ondertussen ontdekten vele families het uitgebreide aanbod kinderanimatie, themabars en kleurrijke foodstanden.
Dag twee kende een muzikale apotheose met Tourist LeMC, Guido Belcanto en het allstarsproject Het Beste Van ’t Westen …

In het kader van het project ‘showcase scotland expo’, waarbij de Schotse overheid z’n strafste acts naar hier stuurt, om te proeven van de Schotse cultuur, hadden we deze namiddag o.m. Fara, onze opener van dag twee; het kwartet, drie violistes en 1 pianist, brengen instrumentale en gezongen nummers, die teruggrijpen naar de traditionele Schotse cultuur . Traditionals en zelfgeschreven nummers wisselden af. Een uiterst sfeervolle sound, die af en toe meer swing bood, een ‘Saturday afternoon delight’, ideaal op een ceremonie of een receptie. Spijtig genoeg stond het allemaal wat stilletjes , wat bij het ‘ontmoeten’ het geroezemoes de bovenhand had.

Het Kortijkse combo Sx, rond Stefanie Callebaut en Benjamin Desmet, houden er na een goed tien jaar, voorlopig, mee op . Sx was een te koesteren pareltje binnen de Belgische scene met hun mysterieuze, licht dreigende, sfeervolle popelektronica, een pop noir, die ergens David Lynch doet opborrelen. Songs als “Black video” (doorbraak), “Gold”, “Graffiti”, “Designed/desire”, “Devotion” en “Real life” scoorden goed en waren ook in deze set in een aparte versie te horen  Ze hebben hun stop in een ‘unplugged tour’ omgezet en op Dranouter wordt definitief de stekker uitgetrokken . De songs worden ontdaan van elektronica en van enige franjes en krijgen door het etherisch, galmend gitaargetokkel (o.m. van Tom Pintens), aangevuld met toegevoegde drums , pianoloops , klarinet en elektrische gitaar een andere dimensie .
Stefanie heeft een unieke indringende, donkere stem en met haar theatrale armbewegingen , zittend of rechtstaand, geeft ze de nummers nog meer diepgang.
Sx unplugged blaast warmte en koude, huivering en emotie tegelijk, en is tot slot kwetsbaar als krachtig. Stefanie was duidelijk ontroerd , en gaf de songs vocaal een energieboost; “Elysian”, “Falling” en het afsluitende “Godspeed” brachten net als de singles gevoeligheid en extravertie samen, door de verrassende opbouw en tempowissels. Een extra track kregen we. Ze sloten waardig, duidelijk aangedaan , de pakkende set af. Sx … misschien toch tot later?!

Even bekomen , dat konden we met Crossbones Trombones in de Cirque , vijf jonge gasten op trombone , die rondom ons heen schalden, gebed in laptopsounds en bouncy, bezwerende, groovy, zweverige psychedelica beats, bleeps en drum’n’bass . Het was even wennen aan deze combinatie , maar gaandeweg werd je meegezogen in hun muzikale wereld . Hun ‘trombones on groove ‘kregen het publiek mee , waren in momenten filmisch, en vormden een mooi experiment, alternatief.

Het Britse Tindersticks bestaat dertig jaar, een rijkelijk gevulde carrière met hun weemoedige ‘dream’kamerpop, gedragen door die kenmerkende baritonstem van Stuart Staples, houdt ook halt in Dranouter. De band rond Staples heeft nog een paar oorspronkelijke leden en vanavond waren ze hier met zes te zien . De Chateau tent bleek achterna iets te groot om volledig omarmd te worden van die innemende, emotievolle sound in een sober gehouden lichtdecor. Maar de subtiliteit, de finesse en het slepende karakter van het materiaal hield het mooi overeind. Staples, met snor en zomerhoed, voerde je mee met de band in het smartoeuvre, zeerzeker in het eerste deel van de set , met o.m. “Like only lovers can do”, “Medicine” en “Pinky in the daylight “, mooi uitgewerkt door het gitaarspel , het getokkel, de piano, orgeltunes en zalvende drums . Met het oude “Her” werd het tempo opgeschroefd en klonk de band iets snediger, feller en directer . “See my girls” refereerde aan het oude Cave & Bad Seeds door de broeierige intensiteit en opbouw . Ergens dwarrelde een Bowie riff in een van de laatste nummers, “Take care in my dreams” wuifde de sfeer, intimiteit, melancholie en rust van Dranouter uit , want wat volgde nu, sprak de dansspieren aan en zorgde voor de nodige ambiance …

Manran was de aanzet , ze zijn uit Schotland, en in het kader van de ‘scotland expo’ kregen ze hier internationale kansen. En die grepen ze . Hun wisselende integere, ingenomen, sfeervolle als groovy, gedreven , zwierige instrumentale als vocale sound, sprak iedereen in de Clubstage aan. Het instrumentarium sprak voor zich: akoestische gitaren, drums, accordeon , viool , flute, pipes, doedelzak en de mannelijke, vrouwelijke zang (ze hebben hier Kim Carnie, de beste Gaelic zangeres v 2021 bij zich). Het ademde de vroegere folksfeer van Dranouter uit. Fijne, overtuigende ontdekking .

Tourist LeMC, ‘den troubadour van t stad’, de koning van het Antwerpse volkslied, was er al graag bij in 2019 en in de coronapandemie bracht hij z’n nieuwe plaat’ Niemandsland’ uit. Hij heeft al een pak goede singles uit , die in een poëtische background een maatschappijkritische insteek hebben. Al een kleine tien jaar is hij bezig.  Hij palmt moeiteloos ons landje in en betrekt steeds opnieuw het publiek nauw bij de set. Het samenhorigheidsgevoel wordt bevorderd door de “En routes” en “(Koning) Liefdes”. Hij bewandelt zijn eigen pad binnen de hippop. Hij heeft een sterke band achter zich met blazerssectie . Vanavond werd hij vocaal ondersteund door een vocaliste op verschillende nummers als “Niemandsland” , Wally was er bij op “Horizon” en Wim Opbrouck nu eens op “De troubadours” . Vrienden troubadours slaan dus de handen in elkaar, Antwerpen meets de Westhoek.
Festival Dranouter is één grote familie, Koning Liefde regeert! Die Tourist LeMC blijft op hoog niveau bezig.

Guido Belcanto is een van de boegbeelden van het Vlaamse lied, al ruim 35 jaar. In de kronkels van zijn geest horen we zijn dagdagelijkse observaties, ervaringen, evoluties in rakende teksten en troostende humor. Muzikaal krijgt het vorm in pop, chanson, folk, roots en blues . Zoals de charismatische zanger het zelf ideaal passend omschrijft in ‘Dranouters outfit van the new traditions’. Hij beschikt over een heuse band en een breed instrumentarium als viool, contrabas, accordeon die de sound nog meer in kleuren .
Moeiteloos wist hij vanavond een volle Clubstage te boeien met z’n wisselend materiaal en interessante tekstvelletjes. De transgender an sich passeerde in de fijne cover “Half een man, half een vrouw” (cover van Nick Lowe), hij grossierde gewiekst door z’n oeuvre met o.m. het zwierige “De vrouw van de bakker” , het sfeervolle “Rome bij nacht”, verder de intimiteit en de groove van “Vlammetjes”, “Droevig is deze wereld (je betekent niets als niemand om je geeft)”, “Haar vader hield niet van mij” en “Na de dood keren wij weer”.
Als zangeres kwam in deze amicale set Little Kim erbij …”Ik ben niet de man die je zoekt”, “Toverdrank” en Cave’s “Wilde rozen’ zongen ze samen. Alsof Meatloaf bezig was met Ellen Foley.
Hij kon zo nog uren doorgaan op dit elan, het toont nog maar eens z’n talent en sterkte, wat hij allemaal heeft uitgebracht en hoe ludiek, ontspannen, leuk het allemaal wordt gespeeld. Wat een optreden …

Nog niet bekomen van zoveel schoons van het Vlaamse Lied , waren we dan er helemaal aan van het allstars project van Het Beste Van ‘t Westen. Inderdaad dit was een ongeziene headliner van dag twee , die nog steeds nazindert . Een project zomaar ergens opgeborreld in de Dranouter zomersessies en tijdens de coronapandemie; het bracht Kowlier, Brihang, Wannes Cappelle en de twee Wims (Opbrouck - Willaert) samen, met een heuse band van leden van elkaars band.
West-Vlaanderen, de Westhoek boven in hun levenslied , met verder Kenji Minogue en Stefanie van Sx . Elk kreeg de kans een tweetal nummers te spelen, te zingen, op elkaar beroep te doen en konden zelfs hun lockdown sessie aan de man brengen .
Het was heerlijk te zien in een soort jam hoe ze op elkaar ingespeeld waren, de nummers onderdompelden in ’t Westfluts en het publiek meekregen.
Op het eind waren ze allemaal te samen met een eigen versie van ‘”Freestyler” (remember Bomfunk MC’s), “Laat mie moar lopen langs de stroate” (van Vermandere) en Kowlier’s “Min moaten” .
Wat een creativiteit legden ze aan de dag en wat een samenhorigheid en verbondenheid . Dit is wat Dranouter voor staat , amicaliteit en een culturele mix van alles. Verbluffend, sjiek.
Op die manier werd dag twee in de grootste schoonheid beëindigd. Dit is op ons netvlies gebrand!

dag 3 - zondag 7 augustus 2022
Ook op deze derde dag mocht de organisatie last instant het bordje uitverkocht plaatsen. Na de allereerste editie van de Dranouter trail kon het publiek terecht voor enkele Belgische toppers (in spé) als Yevgueni , Sylvie Kreusch , Douglas Firs , Intergalactic Lovers , Kids with Buns en Young Yello. De Franse chanson cabaratierpop van Zaz mocht het festival definitief besluiten .
De muziek, het mooie weer, de animatie, de entourage, sfeer en beleving , Festival Dranouter is het familiefestival bij uitstek met 51000 tevreden festivalbezoekers over de drie dagen …

Yevgueni rond Klaas Delrue en Geert Noppe zijn graag gezien gasten op het festival. Ze kregen al verdiend de Prijs van de Vlaamse Cultuurprijs voor Muziek in het Nederlandstalige Lied. Ze brachten in de coronapandemie een nieuwe plaat uit ‘Straks is ook goed’ en konden die nu met mondjes maat voorstellen . De band heeft de kunst om goed uitgewerkte, melodieuze dromerige , weemoedige popsongs te schrijven; de goede melodieën raken en worden gedragen door de heldere , overtuigende vocals van Delrue en naast de gitaarpartijen en drums geven de piano-/orgelpartijen kleur aan de sound. Yevgueni popt en rockt met fijne, subtiele nummers als de titelsong van de nieuwe plaat en de prachtige single eruit, “Ze danst gewoon op straat “; verder omarmen ze ons met “Kom met me mee”, “Bovenaan de dijk” en de singles “Adem”, “Nieuwe meisjes” en “Als ze lacht”, die iedereen in beweging bracht en werd meegezongen. Yevgueni is één van de verpersoonlijkingen van het hedendaagse Nederlandse lied. Sterke set dus.

In een volle Cirque konden we terecht voor één van de beloftevolle acts van dit moment , Kids with Buns, rond het duo Marie (van Uytvanck) en Amber (Piddington) , die op hun gitaar met een drummer en bassist/keyboards worden ondersteund. Hun nummers zitten in donkere,  melancholische, dromerige indiepop vervat; het zijn persoonlijke dagboekfragmenten en de wisselende diepe, lichtgrauwe, indringende en wat zachtmoedige vocals geven zeggingskracht. Het publiek smolt voor de onderlinge dynamiek en het breekbare pop noir materiaal.
Terecht waren ze één van de winnaars van StuBru’s Nieuwe Lichting tijdens de coronapandemie , maar nu was het de uitgelezen kans om prachtsongs als “Numbers” , “Untitled” en “Bad grades” aan een breder publiek voor te stellen . Ze waren onder de indruk van de sterke respons; dat hartverwarmende deed hen enorm veel deugd, ontroerde hen zelf. Hun muziek werd door het gitaargetokkel en de vocals soms erg sober gehouden of kreeg wat meer diepe basses of knisperende elektronica, krautrock op z’n alt-J’s mee. Verder was de sound niet vies van Girl in Red en London Grammar. En ergens dwarrelde een cover. Een unieke warme beleving creëerden ze.

Sylvie Kreusch verwerkt haar liefdesbreuk met Maarten Devoldere op haar debuut ‘Montbray’, de locatie waar ze de plaat definitief tot stand bracht. Ze heeft een heuse band rond zich, met dubbele percussie om haar ietwat donkere , mysterieuze, mystieke pop kracht te geven . Ergens hier is een link naar David Lynch en Twin Peaks.
Sylvie, mooi gedresst,  verpersoonlijkt dit licht dreigende geluid , kronkelt over het podium en betrekt het publiek nauw tot de songs. Al meteen trekt ze de aandacht met de prachtsingle “Let it all burn”. Vroeger sijpelde klanken door van Fever Ray (remember The Knife) , met bezwerende exotische , koele ritmes, hier op “Seedy tricks” en “Please to Devon” .
De bruine panter weet het publiek voldoende te overtuigen , nummers als “Wild love”, “Girls” , “All of me” en “Walk walk” hebben een sfeervolle groove door de keys, de percussieve ritmes  en het galmend gitaargetokkel (op z’n Hooverphonics) . Op “Just a touch away” kreeg het refreintje een typisch ‘wuk wuk’ accentje wat het publiek nog meer overtuigde. Sylvie Kreusch onderstreepte haar muzikaal talent met haar act.

De muziek van Douglas Firs van Gertjan van Hellemont is gesitueerd binnen de rootspop . Hij brengt met z’n band een sfeervolle , dromerige , broeierige sound , van gitaarspel/-getokkel , bas , drums en piano/keys, gedragen door z’n scherpe, intense, doorleefde vocals. Een verborgen parel in de huidige Belgische scene. Hij deed veel muzikale ervaring op in de south states of the Usa. De nieuwe plaat ‘Heart of a mother’ is de verwerking van verdriet van het verlies van moeder en grootmoeder , maar we horen ook een energieke boost met de komst van zijn eerste kindje. Dit is ideale muziek bij ondergaande zon, met o.m. “Delighted”, “Pretty legs and things to do” en ”I could fall in love with you”. Schattige muziek!

Intergalactic Lovers rond Lara Chedraoui zijn een goed op elkaar ingespeelde band en leveren goed (onschuldige) melodieus poprockend songmateriaal af. Het is af en nergens gaat de band over de schreef. Het is de band die steeds op zoek is naar de perfecte popsong op het nieuwe platenwerk. De corona hakte echter diep in op de psyche , alsook op de band , maar dit hebben ze overwonnen met de nieuwe plaat ‘Liquid love’ , die wat meer elektronica groove laat doorsijpelen .
Live putten ze uit hun tienjarige carrière totnutoe met o.m. “In limbo”, “Shewolf”, “No regrets”, “Islands”, “Bobbi” en “Delay” , compacte aanstekelijke popnummers . Het publiek genoot van de muziek , haar glimlach, haar zwierige pasjes , haar lichthese, innemende (soms onvaste) vocals en de meeslepende , gedreven aanpak van de band.

Yong Yello zit in hetzelfde muzikaal bedje als Tourist LeMC . De Antwerpse rapper heeft z’n werk als producer wat terzijde gelaten om eigen te werk te brengen , hij heeft een combo achter zich die het hiphop materiaal een bredere insteek biedt . Inderdaad nummers als “Cirkels” , “Als ge slaapt” , “Waanzin” en “Luchtkasteel” waren de herkenning van wat hij in petto heeft als muzikant/rapper. Het klinkt goed met een overtuigende performance. Een jonger publiek is te vinden voor de muziek.

De Franse cabareske chansonpop  van Zaz aka Isabelle Geffroy, wordt nog steeds goed ontvangen . In 2016 was ze al eens bij de afsluitende acts , net zoals nu ,waar ze het festival definitief besluit . Ze werd al bejubeld met haar debuut uit 2010 en ‘Sur la route’ uit 2015. Ze bracht vorig jaar nieuw werk uit en op ‘Vive le velo’ werd haar liedje “Paris sera toujours Paris” steeds als openingstune gebruikt .
In haar nummers sluipt dat cabaratier gevoel door in een amalgaan aan stijlen als jazz, soul, swing die een typisch ‘Paris-iènne’ sfeertje ademen. De dolle veertiger laat een sprankelende indruk na , een feelgood gevoel en de glimlach op ’t gezicht.
Ze heeft een heldere, indringende stem, als een nachtegaal , alsof het niks is om zo te zingen. Ze dartelt op het podium , maakt allerhande bewegingen, houdt het publiek bij de leest  en trekt hen mee.
Ze kon rekenen op een sterke respons en ze heeft een sterke band achter zich; af en toe worden de registers open getrokken en mogen de nummers eens exploderen . In het plaatselijk dialect voerde ze ons mee op een enthousiasmerend, leuk , ontspannend , groovy concert. De nummers klonken speels, huppelend, bruisend, onschuldig en gevoelig.
Er is een gevoel van samenhorigheid op “Si jamais j’oublie” , “Imagine”, “Les passants”, ”Tout là-haut” en het afsluitende “Je veux”, met het kenmerkend harmonium mondstuk geluidje.
In de bis hoorden we een intieme , integere “Le chant des grives “, die mooi opbouwde en verder haar voorliefde aan Edith Piaf met “La vie en rose” . Met Zaz weet je nu waar Christine & the queens de mosterd haalden. Een mooie afsluiter voor het Dranouterpubliek.

Op die manier namen we afscheid van een perfect verlopen editie, die op enorm wat bijval kon rekenen.  Sfeer, beleving, creativiteit, comfort, ecologie en muziek, het zijn kernwoorden die de organisatie hoog in het vaandel houdt.
Tot volgend jaar. 

Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2953-dranouter-festival-2022.html

Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter

Aanvullende informatie

  • Datum: 2022-08-09
  • Festivalnaam: Festival Dranouter 2022
  • Festivalplaats: Festivalterrein
  • Stad (festival): Dranouter
  • Beoordeling: 8
  • Mee geschreven door: Nadia Stöber en Johan Meurisse
Gelezen: 982 keer