Sonic City Festival 2022 - De ultieme speeltuin voor de fijnproevers van alternatieve muziek
Sonic City Festival 2022
Départ
Kortrijk
2022-11-11 t-m 2022-11-13
Erik Vandamme

Sonic City Festival 2022 start met een treurige noot, het overlijden van een icoon. Low-drummer/zangeres Mimi Parker overleed op 5 november aan kanker. Als er een band is die mag gezien worden als pionier wat alternatieve muziek betreft, dan is het wel Low. De mooiste manier om haar te eren, is van Sonic City Festival drie dagen lang een ware speeltuin maken voor die fijnproever onder de alternatieve muziekliefhebbers. De intieme omgeving van Départ spreekt tot de verbeelding. Bij het binnenkomen voel je een gemoedelijke sfeer over je heen komen. Die komt zowel van de organisatie en alles daaromheen, maar ook vanuit het publiek. Iedereen kent iedereen, zo lijkt het wel.
Ook de bands doen hun duit in het zakje om van deze editie een onvergetelijke te maken, waardoor Mimi wellicht van hierboven toekijkt, met een brede glimlach dankbaar voor zo een mooie driedaagse ode aan de ultieme alternatieve muziek.

dag 1 - vrijdag 11 november 2022 - Goat/Gilla Band
Door onvoorziene omstandigheden arriveerden we op de eerste festivaldag pas laat in de avond. We waren daardoor helaas net te laat om de twee eerste acts aan het werk te zien. Er stonden vier bands op de affiche, enkel op de mainstage. Dat zorgde voor nog meer intimiteit, die perfect past bij zo een fantasieprikkelende avond die we kregen voorgeschoteld.

We waren dus wel ruimschoots op tijd om Gilla Band (****) , de postpunkband uit Dublin, aan het werk te zien. Met hun nieuwe album 'Most Normal' bewijst de band dat ze zich, wat muziekstijl betreft, niet in één hoekje laten duwen. Mensen die houden van een geordend leven zijn er bij Gilla Band dan ook aan voor de moeite. De band zet dat ook live in de verf. Soms ingetogen, en dan plots, vanuit het niets, een chaos doen ontstaan. Zelfs de rustigste momenten van de set eindigen daardoor in jankende gitaren en enorme baslijnen die tegen elke muur in de zaal botsen en in het publiek worden teruggekaatst. Indrukwekkend hoe Gilla Band lekker om zich heen stampt en, vooral dankzij die verrassende en chaotische wendingen, je uiteindelijk dan ook elke hoek van die zaal laat zien en horen.

Tijd voor een verkleed bal? Goat (*****) bracht eind oktober een nieuwe plaat uit 'Oh Death'. Een psychedelisch meesterwerk, met een hoes die tot de verbeelding spreekt. Ook zij houden van een potje chaos, ook al gaat het er bij Goat iets minder luidkeels aan toe als bij hun voorganger. Door de overdonderende sound, en tot de verbeelding sprekende omkadering, zowel muzikaal als visueel, werden we ruims een uur lang compleet van onze sokken geblazen. De twee frontdames hitsen het publiek op met bezwerende vocalen en sjamanistische danspasjes. Terwijl de muzikanten een verslavende sound produceren en prikkels uitdelen waarop je onmogelijk stil kunt staan.
Exotische ritmes overgoten met een psychedelische sound worden gecombineerd met een freakshow van verkleedpartijen wat zorgt voor een visuele totaalbeleving. Het publiek smeekt na de reguliere set om meer, en krijgt dat ook. Alle registers worden nog éénmaal compleet opengegooid, waarna we met een brede glimlach de zaal verlaten… diep onder de indruk.

dag twee - zaterdag 12 november 2022 - De emotionele viering van het leven
Waaide de geest van Mimi Parker het hele weekend doorheen Sonic City Festival, dan was die op de tweede festivaldag, de avond waarop Low curator van dienst was, nog het meest aanwezig. In een opvallende hoek, bij het binnenkomen, staat heel het weekend een mooie foto van Mimi, er liggen papiertjes waar de fans boodschappen kunnen schrijven, en die op het prikbord hangen. Wij deden dat uiteraard ook. In de geest van Mimi en Low brachten veel bands en artiesten trouwens een mooie ode. Vooraleer de laatste band het podium betrad, bracht Ayco Duyster een mooie hommage aan Mimi en Low, waarna "Laser Beam" van Low door de boxen loeide, wat op een laaiend en lang applaus werd onthaald. Het werd dus een emotioneel beladen, maar vooral magisch mooie dag waarbij het leven werd gevierd.

We starten deze tweede festival dag met Wu-Lu (***) die ons onderdompelt in een warm dub-sfeertje, waar het steeds fijn vertoeven is. De aanstekelijke sound en bijzondere warmhartige stem voeren je weg naar de mooiste oorden. De man verbindt uiteenlopende genres gaande van rap naar dub, maar ook postpunk-elementen vind je hier terug. Een overaanbod waar niet iedereen zich kon in vinden, aan de lege zaal te zien. Maar ook een best gevarieerde set die, als je er wat voor open staat …

De Australische postpunkers EXEK (***) geven het postpunkgenre een nieuwe impuls. De mooie mix tussen elektronische elementen, met typische postpunk, deden ons hart wel degelijk sneller slaan. Ondanks de spontaniteit en immense inspanningen die de heren leveren, met vooral messcherpe gitaarlijntjes die ons oogjes deden glinsteren, steekt deze band helaas niet genoeg boven het maaiveld van een overaanbod binnen het genre uit om ons compleet over de streep te trekken. Die dynamiek waardoor dit wel het geval zou kunnen zijn, kwam er pas op het einde van de set, wat bewijst dat EXEK over enorm veel potentieel beschikt om binnen dat postpunk genre weldegelijk potten te gaan breken.

Het eerste hoogtepunt volgde op de bovenverdieping met Sea Change (*****) die met haar adembenemende stem ons diep ontroerde. Op een poëtische wijze bezorgt ze ons een ware krop in de keel. Het is echter niet zo dat je in slaap wordt gewiegd, want Sea Change voegt daar best dansbare klankentapijtjes aan toe, die je doen zweven, terwijl hypnotiserende beelden zorgen voor een visueel spektakel. Compleet zen werden we ervan, we moesten dan ook even naar adem happen na zoveel onverbloemde en dansbare schoonheid, vooraleer we de trappen naar beneden betraden voor de volgende act.

Kali Malone feat Lucy Railton & Stephen O'Malley (****) bedwelmen min of meer op dezelfde wijze, al is het bij dit duo eerder met monotone drones klanken. Veel variatie zit daar niet in, enkel de kleuren, die voortdurend veranderen op het scherm achter het duo, zorgen ervoor dat je naar een sprookjesachtige wereld van oorverdovende geluiden wordt verbannen. De enige voorwaarde om de wereld van Kali Malone te begrijpen, is dit allemaal gewillig ondergaan, anders mist het zijn uitwerking. We lieten ons dan ook gewillig hypnotiseren door het spel tussen drones en een kleurrijk palet dat voor onze ogen verscheen, om ons gemoed op oorverdovende wijze tot rust te laten brengen.

Een meer dansbaar contrast bood Horse Lords (****) ons aan op de Club stage. Met twee drums en saxofoon krijg je een heel vol en vooral dynamisch geluid, dat als een mokerslag in je gezicht openspat. Met een aanpak die wat doet terugdenken aan postrock, lange nummers minimalistisch opbouwen naar een oorverdovende climax, binnen een instrumentale aankleding, zorgt Horse Lords er dan ook voor dat de dansspieren voldoende worden aangesproken. De dynamiek, gebracht door o.a. dus die dubbelle percussie, daarop kun je namelijk onmogelijk stil blijven staan. Het publiek ging dan ook laaiend enthousiast in op het aanbod en danste zich de adem uit het lijf.

Op de boven verdieping zorgde een duidelijk geëmotioneerde Chantal Acda (*****) eveneens voor een danspasje, overdekt met een zweem weemoedigheid. Het verlies van de hartsvriendin die Mimi voor haar was, valt haar bijzonder zwaar. Maar toch wilde zij het leven vieren, zoals Mimi dat zou hebben gewild. Met haar breekbare stem bezorgt ze je een krop in de keel. De sierlijke instrumentale aankleding vult haar zalvende stem zodanig mooi aan dat je er een totaal ander mens van wordt. Chantal Acda en haar band spelen dus in op emoties , op een uiteenlopende en uitgekiende wijze. We zweven dan ook allen samen over de dansvloer van het leven, elkander een figuurlijke maar welgemeende groepsknuffel gevende.

De mainstage was ondertussen vol gelopen voor één van dé hypes van het moment, Dry Cleaning (*****). We staan altijd een beetje sceptisch tegenover hypes. De band rond de timide Florence Shaw, die met haar kristalheldere, hoge vocals ontroert, voldoet echter met brio aan die hoogstaande verwachtingen. En dat is niet alleen de verdienste van haar act op het podium. Ze laat zich omringen door heel energieke, beweeglijke bandleden. De aanstekelijke gitaarlijntjes van Tom Dowse, die midden in de set trouwens even meedeelt dat de set is opgedragen aan Mimi Parker en daardoor de handen nog meer op elkaar krijgt, gaan recht doorheen je lijf. Bassist Lewis Maynard bedwelmt je met zijn baslijnen, terwijl de energieke drums van Nick Buxton het plaatje compleet maakt. Dry Cleaning doet de boel dan ook compleet ontploffen. Overtuigend dus.

We hadden al enkele knappe en ook emotioneel beladen optredens gezien, maar de echte knaller moest nog komen. Crows (*****) stelde zijn nieuwe plaat 'Beware Believers' voor; De heren brengen het postpunkgenre niet zomaar terug tot leven, maar voegen er energieke elementen aan toe dat het wordt heruitgevonden. En dat maakt Crows zo een bijzondere band. Een heel beweeglijke frontman, die met zijn stem de harten sneller doet slaan, en dynamische gitaristen die met verschroeiende gitaarriedels ons punkhart in vuur en vlam zetten, doen ook de zaal op zijn grondvesten daveren. De aanwezigen dansen zich lekker de benen uit het lijf en gaan lekker headbangen op de verbluffende muur van klanken die de band opbouwt. Volledig murw werden we geslagen door deze band. Afgemeten aan de grote opkomst aan de merchandise achteraf, waren we niet de enige die diep onder de indruk de Club verlaten.

Met een punk-attitude stipten we Billy Nomates (***) aan als een 'must see artist' na enkele luisterbeurten van haar muziek. Waren onze verwachtingen daardoor wat te hoog gespannen? Geen idee, maar overtuigen kon Nomates helaas niet. We houden wel van een eigenzinnige aanpak. Nomates maakt gebruik van tapes en staat zonder band op het podium. Ze port haar publiek voortdurend aan en haar tot de verbeelding sprekende danspasjes doen je glimlachen. Bovendien spuwt ze haar songs uit zoals enkel volleerde punkers dat doen. Doordat ook haar stem via backtrack werd gebracht, waar ze gewoon wat bovenuit stond te schreeuwen, voelde het allemaal niet echt aan als een 'live' optreden. Ondanks die punk-attitude die ze wel degelijk uitstraalt, had ze dit beter gebracht met een echte band. Wij bleven wat op onze honger zitten en verlieten samen met velen vroegtijdig de zaal.

Door overlappingen zagen we maar een heel klein stukje van Divide and Dissolve (****). Deze band creëert een instrumentale sound die zowel zwaar als mooi is, lezen we in een biografie. En dat zetten ze ook live in de verf: het mooi balanceren tussen licht en donker, omgeven van een duidelijke boodschap. Het korte stukje dat we konden zien, overtuigde.
Ook met Aoife Nessa Frances (****1/2) was dit geval … Op een ingetogen wijze bracht Anife gemoedsrust in ons hoofd, waardoor we het licht weer even zagen schijnen aan het eind van de donkeretunnel. Een gewaarwording waardoor het zo goed als muisstil werd op de bovenverdieping, en ook in ons hart.
Er was ook wat plaats voor experiment. Met een vrij energieke drummer en een multi-instrumentalist die als een klankentovenaar tekeer ging, werden de dansspieren lichtjes aangesproken. Een klarinet zorgde dan voor een mysterieuze tint. Maar het is vooral die adembenemende stem en uitstraling van Frances die ervoor zorgde dat we vertoefden ineen  heel mooie, andere wereld.

Na de toespraak van Ayco Duyster als hommage aan Mimi Parker maakten we ons op voor een psychedelisch slot van de tweede avond met Panda Bear & Sonic Boom (****). Zij zorgden op speelse wijze, visueel als muzikaal, voor een heel dansbaar sluitstuk. Door de beelden op het scherm, werd het zelfs een kleurrijk tafereel tussen klank en beeld. Met een zin voor experiment. Die magische botsing tussen klank en beeld, zorgde dan ook voor een sprookjesachtig slot van een bijzonder emotioneel beladen tweede festival dag, waar dus vooral het leven werd gevierd.

dag drie - zondag 13 november 2022 - Female Power!
Op zondag arriveren we reeds vrij vroeg in Départ, wandelen we in de gangen en snuiven we de sfeer op. Die sfeer was trouwens over de drie dagen  enorm gemoedelijk, alsof je met vele vrienden even drie dagen samen komt om te genieten van zoveel moois om je heen.
De derde festivaldag werd trouwens een topdag, met als rode draad een aanbod aan 'female power'.

De eigenlijke reden dat we zo vroeg arriveerden was Use Knife, die we al een tijdje volgen en die ons wel kan bekoren. Maar eerst stond in de Club het gezelschap BNNY(****) . Een zangeres met glitters in het haar en een band die op bedeesde wijze mooie liedjes brengt, die aanstekelijk inwerken. Zonder al te kitscherig te gaan klinken, raakt BNNY daarmee een gevoelige snaar. Het ging er, vooral dan in het eerste deel, net iets te gezapig aan toe, maar naar het eind toe werden wel registers opengegooid en liet BNNY horen dat ze veel in hun mars hebben. Van dromerig ging het prompt naar verschroeiend. Een band om in het oog te houden dus.
Use Knife (*****) houdt van experiment in hun klanken. Ze gebruiken ook niet-voor-de-hand-liggende instrumenten en verheffen experimentele muziek tot een ware kunstvorm. Stef Heeren, Kwinten Mordijck en Saif Al-Qaissy halen, verstopt achter doorzichtige doeken waarop mooie beelden verschenen, alles uit de kast om de aanwezigen te bedwelmen met een audiovisueel totaalspektakel. Eén keer kwam een van de bandleden vooraan staan om strofes te zingen, met 'Fucked' op de achtergrond geprojecteerd. Het publiek reageerde laaiend enthousiast en de bandleden kwamen vooraan hun dankbaarheid uitdrukken. Spectaculaire set deze Use Knife.

Met enkel saxofoon en drum betreedt ook O. (*****) het pad van het experiment, maar ook improvisatie is hier even belangrijk. Soms lijkt het alsof de saxofonist en drumster elkaar speels de loef willen afsteken, maar telkens vinden ze elkaar en vullen elkaar prompt aan. Dat speelse zorgt ervoor dat het zoveel kanten uitgaat. Een instrumentaal allegaartje aan sax en drum weerwerk, klinken enerzijds intiem en anderzijds ontstaat er chaos. De gevarieerde aanpak en de zin voor experiment en improvisatie wist ons te overtuigen.

KOKOKO! (*****) gooien het over een heel andere boeg, ook al blijft experiment bij dit duo bovenaan staan. Afrikaans getinte invloeden, zowel in zang als percussie, worden gecombineerd met krachtige elektronische beats. De klankentapijtjes gaan diverse kanten uit. KOKOKO! bleef gewoon doorgaan, zelfs wat langer dan gepland, om in een spetterende finale alle registers open te gooien tot daadwerkelijk bijna niemand stil zou staan.

Tijd voor een potje pure jazz. Saxofonist Muriel Crossmann (*****) zorgde ervoor dat we werden bedwelmd door de groovy klinkende saxofoon klanken, en ze staat ook heel beweeglijk op het podium. Het is in sterk contrast met de statische houding van haar bandleden die een soort onaardse magie spelen uit hun instrumenten; de ellenlange solo’s sieren de jazzsound. Muriel Crossman verlegt grenzen in die scene, zonder al teveel af te wijken van de basis. Er is dus duidelijk plaats voor improvisatie. Een aanstekelijk, groovy klankentapijt werd dus gecreëerd.

"Meisje met gitaar en engelenstem krijgt de hele zaal muisstil" het zou de titel kunnen zijn van een sprookje. Indigo Sparke (*****) beschikt over een sprankelende mooie stem, waar je inderdaad prompt stil van wordt. Ontwapenend mooi, hoe ze in haar bindteksten humor en tederheid met elkaar verbindt. Haar tourmanager vergezelde haar om enkele nummers mee te zingen van de nieuwe plaat 'Hysteria'. Een onaardse schoonheid verpakt in songs die één voor één  weten te raken. Magisch!

Ellie Bleach (****) moest het door omstandigheden zonder haar band doen, maar op haar eentje bleek ze ons ook wel omver te kunnen blazen. Met piano klanken, en muziek dus helaas op tape, maar met een zelfverzekerde houding straalt Ellie Bleach een sterk charisma uit. Bijtende en lekker om zich heen slaand, doet stem en uitstraling denken aan Nick Cave en Patti Smith. Haar poëtische, maatschappijkritische teksten doen je even stil staan .
We vragen ons af hoe dat moet klinken met band …


Arooj Aftab (*****) bezorgde ons ook kippenvel. De Pakistaanse frontvrouw beschikt over een kristalheldere, indringende stem. Intens mooi en hartverwarmend. Haar (soms lange) bindteksten, soms zelfs lange, waren vol humor. We zouden haast vergeten dat ze zich laat omringen door twee muzikanten die een betoverende mooie klank brengen, die zorgt voor een exotische, adembenemende, mooie sfeer, die wat doet denken aan het Midden-Oosten of een Arabische land. Prachtig.

"Een collectief aan multi-instrumentalisten zorgen voor een mediatieve totaalbeleving, sprookjesachtig en dansbaar tegelijkertijd”, schreven we over het optreden van Crack Cloud (****) op Rock Herk deze zomer. Op Sonic City maakte het collectief gebruik van de intimiteit van een clubsfeer. Het klinkt energiek, gedreven, oorverdovend als emotievol, zwevend. Niet iedereen zal zich binnen die muzikale chaos kunnen vinden. Alle registers werden dan ook breed open getrokken. Het publiek was te vinden voor deze uiteeenlopende brij.


Op Los Bitchos (****) stond de mainstage, voor het eerst, bijna helemaal vol. De band brengt een speelse set, vol aanstekelijke, groovy refreinen. Een beetje surf muziek met psychedelische invloeden. De band haalt alles uit de kast om hier een feestje te bouwen, en dat met quasi instrumentale muziek. De band, vier dames en één man, staan puur technisch sterk te soleren, met enkele knappe soli en percussie. Die speelsheid is een troef voor de komende festivals…

Het was een topdag, die derde festival dag, maar helaas was er ook één dikke tegenvaller. Special Interest (***) biedt een rauwheid die we wel kunnen waarderen, delen leuke uppercuts uit, staan zelfverzekerd op het podium, maar de arrogante houding van de frontvrouw, die zelfs een fotograaf een karate shop verkoopt en bespuwt, daar knappen we dan weer op af …Een te overdreven agressieve touch en houding …
Puur muzikaal is Special Interest nu ook niet wereldschokkend, wel lekker intens om zich heen schoppen zonder scrupules toe.

We waren, na het vertrek van de originele zanger/frontman benieuwd hoe Black Country, New Road (****) het er vanaf zou brengen. Want die stem van Isaac Wood bleek toch een grote meerwaarde binnen de band. Niet getreurd, de overige bandleden haalden alles uit de kast om het publiek te bekoren. Zangeres Tyler Hyde kweet zich met brio van haar job.
We kregen trouwens geen énkel nummer te horen van hun eerste twee albums, enkel recenter werk, hoe risicovol dit mag zijn. Het lijkt wel alsof de band, na die moeilijke tijden zijn nieuwe adem heeft gevonden. Het is een geoliede machine op het podium, goed op elkaar ingespeeld. Die magie slaat ook over het publiek. We zijn alvast benieuwd hoe de band verder zal evolueren.
De band ging er dus sterk tegenaan. De set werd afgesloten met een mooie ode aan Mimi Parker, de song "Nothing But Heart" van Low. Het zestal nodigde al de gecureerde acts uit; op die manier kregen we een enorm kippenvelmoment door een dertienkoppig koor. Sjiek.

Dit was een bijzonder emotionele editie, waarbij ‘het leven uitbundig als ingetogen werd gevierd’.

Organisatie: Sonic City festival + Wilde Westen, Kortrijk