TEXtival 2024 - Gitaren verdrijven de kou
TEXtival 2024
V-TEX-site
Kortrijk
2024-04-21
Ollie Nollet

Dit was reeds de tiende editie van dit sympathieke gratis familiefestival waarvan de opbrengst integraal gaat naar de Buurtschool V-TEX, vzw Samen Kind Zijn (dat kinderen een zorgeloze vakantie, gratis gezonde voeding en avontuurlijke activiteiten aanbiedt) en Refu Interim (dat vrijwilligerswerk aanbiedt aan nieuwkomers om zo hun taalkennis en netwerk uit te bouwen).
Het festival bestaat uit een rommelmarkt, een knap speeldorp, een enorm zonneterras dat gelukkig deels overdekt was en een podium waarop een tiental obscure groepen hun ding mochten doen.

Eerste groep die ik zag was Harvesters, een viertal uit Gent met als spil zanger- gitarist Paul Lamont (Hitch, Grand Blue Heron) en gitarist Miguel Moors (Blackup). Ik hoorde ongegeneerde seventiesrock met luide gitaren. Het klinkt misschien banaal, maar dat was het allerminst. Dit klonk verrassend fris terwijl de twee gitaren een onuitputtelijke bron van puur genot bleken. De meeste nummers kwamen uiteraard uit hun vorig jaar verschenen, verdienstelijke debuut, ‘At Rosie’s Palace’ maar er was ook ruimte voor enkele nieuwe songs waarin de groep haar horizonten wat probeerde te verleggen. Zo hoorde ik enkele voorzichtige funkinvloeden, in een ander nummer werd dan weer naar de blues gelonkt. Geen onverdeeld succes, maar er is nog tijd om wat bij te schaven. Harvesters sloot in schoonheid af met het subtiele "Reigning Sound" waarvan de titel een verwijzing is naar één van mijn favoriete bands. Mooi!

Daarna kwam Bèta, een vijftal uit Heule, het podium op gestormd. Schreeuwerige zang en wilde gitaren waren ons deel. Kyuss hoorde ik iemand opperen en ik besloot nog even van het zonnetje te genieten terwijl het nog kon.

The Speedways is een kwartet uit Londen dat zweert bij pure powerpop en men moet al van goeden huize zijn om me daarmee te kunnen verblijden. Vestimentair zat het wel snor: allen getooid in een leren jasje en met een zonnebril op de neus geplant. Muzikaal ging het heel wat stroever. De strakke sound mocht er best wezen maar jammer genoeg werden aannemelijke songs afgewisseld met complete draken. Gelukkig bleken ze hun beste nummers opgespaard te hebben voor het laatste deel van de set en kwam het met songs als "Tonight, you'll find love" en vooral "Talk of the town" alsnog goed. Naar verluidt hadden de heren liever in de Pit's gespeeld. Dat punkhol was voor hen wellicht een natuurlijker habitat geweest dan dit podium in volle daglicht.

Vervolgens probeerde Los Atarrayas, een surf 'n' roll trio uit Parijs met leden uit Frankrijk, Italië en Colombia de bijtende kou wat te verdrijven en ze deden dat zeker niet onaardig. Met gitaar, bas en drums brachten ze heerlijk twangende, instrumentale surf. Tijdens het eerste nummer werden ze ‘geholpen’ door een vrouw op een theremin maar dat bleek helaas enkel een stoorzender. Later probeerde een andere vrouw het nog eens, met hetzelfde resultaat. Het was een kleine smet op een voor de rest uitstekende set waarbij ik nog een pluim wil gooien naar de drummer voor zijn subtiele tussenkomsten op koebel en tamboerijn. We werden uiteindelijk nog verwend met een onverhoopt bisnummer, "El Condor Surfa", wat een briljante bewerking bleek van "El Condor Pasa".

The WRS (wat staat voor The Wires) zorgden voor dé verrassing van het festival. Ik had er nog nooit eerder van gehoord, maar dit trio uit Charleroi wist me compleet te overrompelen. De set begon met een vette kluif traag meanderende psychedelica die na een aantal minuten aan flarden werd gereten om plaats te maken voor bekschuimende psychrock. Daarna bleef het tempo meestal roekeloos hoog dankzij de doldraaiende bas van Jaime Sala Hamed, die zich in een knalrode overall van 3M had gehesen, en de knallende drums van Benjamin Podziukas. Maar de hoofdrol was voor Nacho Santamaria y Di Pietro die op indrukwekkende wijze zijn gitaar alle uithoeken van de psychedelische muziek liet verkennen.
Zo werd op drieste wijze een geheel eigen universum gecreëerd dat voor een intense spanning zorgde en waaruit de zang ons enkel kon bereiken via een oude telefoonhoorn. Aanknopingspunten zoeken leek dan ook onbegonnen werk hoewel ik toch één keer aan The Oh Sees moest denken. Bovendien bleek Nacho ook een erg aimabele man die zijn drankjetons het publiek in gooide. Midden in het laatste nummer wisselde hij met de bassist van instrument en mochten enkele dames uit het publiek op het kleine Korg klavier van Jaime Sala Hamed tokkelen. Een wat chaotisch einde van een impressionante set.

Daarna was er nog Kill Test uit Gent maar die kelk heb ik aan me laten voorbijgaan.

Dit was ondanks het barre weer opnieuw een erg geslaagde editie van TEXtival. Benieuwd wat het volgend jaar wordt want er staat een bouwproject in de steigers op deze site.

Organisatie: Textival, Kortrijk