Sonic City Festival 2024 - Tramhaus made it happen!
Sonic City Festival 2024
Depart
Kortrijk
2024-11-08 t-m 2024-11-10
Koen Daneman

Voor de 16de editie van het avontuurlijk 3daags Sonic City festival had het Wilde Westen in Kortrijk de Nederlandse post-punk sensatie Tramhaus als curator aangesteld. Die hadden vooral voor gitaarbands gekozen maar er waren nog tal van andere muzikale ontdekkingen te zien. En daarvoor moet je op dit festival zijn.
Op de sfeervolle locatie Depart kon je je laten verrassen door de talrijke artiesten/bands op de Mainstage, de kleinere Club of de Box die dit jaar verhuisde naar de andere kant van het gebouw naast de chill-out space waar de Koffiequeen alweer heerlijke koffies serveerde, Vuvve Printclinic ter plaatse de limited edition Sonic City t-shirt zeefdrukte, Crate Records vinyl en boeken uitstalde of jezelf een tattoo kon laten zetten door Les Mains Sales.

Het festival startte op vrijdag met een korte line-up. Geen grote namen en geen massa  vandaar de logische keuze van de organisatie voor de Club.
Real Farmer, een vierkoppige punkband uit Groningen trapte af met een energieke strakke set met voornamelijk songs uit hun debuutplaat ‘Compare What’s There’ uitgekomen op het Strap Originals-platenlabel van Pete Doherty. De songs van Real Farmer zijn heftig, afwisselend hard-zacht ("Consequence"- "Empty”)  en heel toegankelijk.

De songs uit het tweede album ‘Real Deal’ van het Londense Honeyglaze zijn een aanrader voor wie houdt van indie-postpunk zoals English Teacher en Dry Cleaning. De set was een perfecte mix van tedere momenten ("Movies") meeslepende emoties ("Safety Pins","Cold Callar") en woede ("Don't","Hide").

De New Yorker Steve Gunn die nog samen met Kurt Vile tourde stond voor de tweede keer solo op Sonic City. Gunn is een voortreffelijk gitarist en dat bewees hij in een meeslepende set vol loops en perfect gedoseerde noise met als hoogtepunten opener "On The Way", "Way Out Weather" en een eigenzinnige cover van "I'll Be Your Mirror" van the Velvet Underground.

De lievelingen van Joe Talbot (Idles) Crows uit London sloten de avond af met een energieke set vol furieuze en melodieuze songs voornamelijk uit hun laatste album ‘Reason Enough’ ("Vision of Me" en single "Is It Better?"). De band kreeg het publiek die nog wel zin had in een feestje naar het einde van de set uiteindelijk nog aan het dansen.

Voor het openen van de tweede festivaldag had Tramhaus het Portugese Sereias in petto. Luide, dwingende krautrock waarover de zanger die dubbel zo oud lijkt als de rest psychotisch overheen stond te schreeuwen.

Bij singer-songwriter Rona Mac uit Wales in de Club ging het er heel wat rustiger aan toe. Alleen met haar gitaar zonder effecten bracht ze intieme songs over liefde, vriendschap, pijn en verdriet.

De Deense Hjalte Ross heeft drie albums uit maar heeft voorlopig quasi enkel in zijn thuisland getourd. Op het podium van de Box  stond hij met zijn band voor de eerste keer in België. We luisterden met een kopje koffie naar meestal dromerige, fluisterende songs ("The Morning Light") tot fellere composities ("Waiting for a Change") uit ‘Less’.

Op de Mainstage probeerde het Australische duo Party Dozen met hun power-rock het publiek te bewegen tot een vroeg feestje (what's in a name?). Saxofoniste Kirsty Tickle blies de ziel uit haar mooie lijf op de krachtige ritmes van drummer Jonathan, de tape deed de rest.

Met een megaluide sound begon Couch Slut uit Brooklyn, NY aan een set in de Club die jouw gehoor tot het eind zou blijven geselen. Iemand uit het publiek vond de vocals te stil. Geen probleem voor zangeres Megan Osztrosits die de klankman onmiddellijk orders gaf.  We onthouden vooral de vette riff in Wilkinson's “Sword” uit ‘You Could Do It Tonight’.

Het Engelse Holiday Ghosts was naast Sereias de enige band van het Tramhaus keuzelijstje op zaterdag. Hun indie poppy songs met de enthousiaste samenzang van gitarist Sam Stacpoole  en drumster Katja Rackin deed ons af en toe denken aan Belle & Sebastian en The Feelies.

Om 17u10 mogen we al eens met een cocktail in de hand rond lopen op Sonic City, zeker als er zomerse geluiden vanop het hoofdpodium op je afkomen. Nusantara Beat, een ‘supergroep’ die bestaat uit veelal bekende muzikanten, van oa Altin Gun en Jungle By Night, pakte het publiek in met eigenzinnige muziek vol Indonesische invloeden.

De zomer duurde verder in de Box  waar Cindy uit San Francisco ons deed wegdromen naar de Summer of Love. Meisjes met lange haren, tambourijntje, en jongens met gitaren die zo in de sixties versie van the Kinks zouden kunnen spelen. Het was mooi en rustig, ideaal om languit en blootvoets in het gras te liggen onder een zomerse zon maar die otbraken helaas in de Club.  

Ook het Columbiaanse Balthvs in de grote zaal deed ons verder dromen van een zonnige zomer met een groovy sound die ons regelmatig deed denken aan Khruangbin.

Opgewarmd werden we verrast met een leuke cover van Beck's “Devils Haircut” door Fcukers, een Amerikaanse elektronische band, opgericht in 2022 in New York City. De energieke frontvrouw Shannon Wise, zong en sprong heen en weer op de heel dansbare house beats met als resultaat dat de Club enthousiast mee bewoog.

Op je 83ste op de affiche van een alternatief muziekfestival terecht komen is wellicht uniek.
Zijn naamgenoot doet op exact dezelfde leeftijd en onder de artiestennaam Bob Dylan nog steeds grote zalen vollopen maar de in België wonende Amerikaan Tucker Zimmerman heeft moeten wachten op fan Adrianne Lenker van Big Thief om hem wereldwijd toch wat bekender te krijgen. Zijn concert in de Club kon dan ook op heel wat interesse rekenen. Zimmerman en band gaven een hartverwarmend concert en het was mooi hoe hij genoot van de waardering die het publiek hen terug gaf. Trouwens, een artiest die een gedicht voordraagt terwijl zijn gitarist een kapotte snaar vervangt heb ik nog nooit mee gemaakt.
De songs kwamen bijna allemaal uit zijn meesterlijk nieuw album ‘Dance of Love’ waarop Adrianne Lenker & Big Thief hem begeleiden. Absolute aanrader!

Tijd voor een heel ander verhaal in de Club waar de in Kenia geboren en in Oeganda opgegroeide rapper MC Yallah samen met Berlin based producer Debmaster de temperatuur serieus weer deed stijgen. De combo van Debmasters beats en MC Yallah’s banging vocals – een mix van Luganda en Swahili – leverde constant vuurwerk op. "I Love You" riep ze meerdere keren en gemeend naar het publiek. Het was wederzijds.

Fans van Techno en Electro konden op zaterdag verder nog hun hartslag doen stijgen op de pompende beats en spectaculaire visuals van Actress en CLARK, beide geen onbekende namen in het genre.  In de Club werd het feestje na middernacht compleet met de opwindende mix van hedendaagse industriële muziek, nerveuze minimale synths, oerpolyritmiek en post-punk door het Spaanse duo Dame Area.
De gitaarfans hadden toen al Depart verlaten.

Op zondag, de derde festivaldag was er opvallend meer volk aanwezig al van bij de start voor het optreden van Cola, de eerste band van die dag geselecteerd door Tramhaus. We genoten met een frisdrank in de hand van een sprankelend concert in de Club van het Canadese postpunk trio.

DITZ uit Brighton opende de Mainstage en kan ook rekenen op Joe Talbot, frontman van Idles als fan. Zanger Cal Francis dook meerdere malen de zaal in en won uiteindelijk het publiek voor hun woeste noise rock/post-punk met een arsenaal aan gitaar- en pedaaleffecten.

In  de mix van psychedelische pop, indie en postpunk van Ulrika Spacek uit Reading hoorden we in de Club af en toe flarden Pavement, Radiohead en Sonic Youth.  Uit hun recentste album ‘Compact Trauma’ onthouden we mooie versies van "If the Wheels Are Coming Off" en "The Sheer Drop" en het oudere “Mimi Pretend”.

Horse Jumper of Love, uit Boston stond met enige nonchalance op het podium van de Box maar kon het publiek helemaal laten zweven met hun slowcore, indierockgeluid.  De band opende met het prachtige “Snow Angel” van hun nieuwste release ‘Disaster Trick’. Ook “Today’s Iconoclast” en favoriet “Wink” van die plaat stonden op de set naast  “Ugly Brunette” van hun titelloze debuut.

Als vervanger van Yin Yin had de organisatie van Sonic City nog vlug Voyeur uit New York kunnen strikken die net op tour zijn in de UK. Het viertal verraste ons met een stevig en energieke punkrock geluid met invloeden van Sonic Youth, Nirvana en Velvet Underground.

Daarna probeerden Joe & The Shitboys van de Faroer eilanden (!!!) in de Club er met songs als "Fuck Everybody" , "Eat Ass" en "Don't Fear the Nipple" een waar pretpunkfeestje van te maken. Hun strand outfits en enthousiasme waren in ieder geval best grappig.

Enkele leden van het Canadese Mock Media stonden ook in marcellekes en short op het podium en konden het publiek meer dan warm maken met hun aanstekelijke samenzang en gitaarrifs die soms doen denken aan de vroege XTC. Songs als "Louis Won't Break" en "Madness" klinken live nog snediger dan op plaat.

Ondertussen stond er een nieuwe Heather Nova de box te bekoren met haar engelenzang. Dana Gavanski, Canadese met Servische roots maar ondertussen residerend in Londen, heeft duidelijk talent en vermengt in haar songs new wave met post-pop en art rock.

Bij het vintage geluid met elementen van doo-wop, klassieke R&B, garagepsych en surf  en de looks van het Californische kwartet Shannon and the Clams op de Main Stage zagen we het Sonic City plots helemaal door een David Lynch-achtige lens. Luister eens naar het schitterende "Real or Magic" van hun gloednieuwe zevende plaat ‘The Moon Is In The Wrong Place’ dan weet je onmiddellijk wat we bedoelen. By the way, de plaat werd geproduceerd door Black Keys-frontman Dan Auerbach.

Still House Plants daarna was in ieder geval geen hoofdpodium waardig met hun minimalistisch slowcore experiment. Daar had beter The Messthetics & James Brandon Lewis uit Washington DC gestaan. De Club was veel te klein voor de massale interesse van het publiek. Dit had natuurlijk te maken met de faam van de muzikanten: Joe Lally op bas, zijn voormalige Fugazi-bandgenoot Brendan Canty op drums, gitarist Anthony Pirog en de veelgeprezen jazzsaxofonist James Brandon Lewis. De heren brachten instrumentale power ’punk’ jazz van absoluut topniveau. We hoorden achteraf dat gitarist Pirog heel ziek was. We hebben er in ieder geval niets van gemerkt.

Als voorlaatste mochten Lambrini Girls uit Brighton het hoofdpodium in vuur en vlam zetten Met slechts enkele singles en een EP vol snedige punksongs  op zak (hun debuut komt uit in 2025) konden ze het  publiek verleiden tot moshpits en sitdowns. Tussendoor passeerden natuurlijk ook nog de nodige "Fuck You’s” aan het political establishment en Israel.

Als laatste in de Club programmeerde Tramhaus het Deense duo Lust For Youth met hun perfect klinkende, über-catchy synthpop, beïnvloed door eighties bands als New Order, Depeche Mode en Pet Shop Boys. Eentonigheid sloeg echter toe en de jongens konden op het halfduister podium de club niet echt overtuigen.

De mix van free jazz, ambient, shoegaze en dream pop door Mabe Fratti, celliste en zangeres uit Guatemala kon ons dan wel bekoren in de uiterst aandachtige Box. Haar cello is de basis, waaromheen ze samen met haar gitarist en drummer ingewikkelde en prachtige landschappen van geluid bouwde. Dit alles tesamen met haar zachte zang zorgde voor een op zijn minst bevreemdend geheel. De songs "Oídos" en "Kravitz" uit haar laatste album "Sentir que no sabes" zijn daar perfecte voorbeelden van.

Traditioneel mocht curator Tramhaus het festival afsluiten. Het vijftal uit Rotterdam stak de grote zaal onmiddellijk in vuur en vlam en kreeg de energie van het publiek dubbel en dik terug met moshpits en crowdsurfers tot gevolg. De charismatische zanger Lukas Jansen sprong vol overgave en op zijn eigen slungelige manier heen en weer over het podium terwijl de band zich strak en nijdig door de energieke set speelde. Naast prijsbeesten "I Don't Sweat", "Minus Twenty"en "Make It Happen" passeert de volledige nieuwe plaat ‘The First Exit’ met oa de machtige afsluiter "Ffleur Hari".
Tramhaus was het publiek en de organisatie heel dankbaar voor de uitnodiging en mocht als curator terugkijken op een zeer geslaagd programma.

Volgend jaar van 07 nov t-m 09 nov 2025

Neem gerust een kijkje naar de pics (sfeer)

https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7113-sonic-city-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Sonic City Festival + Wilde Westen, Kortrijk