Na de kamermuziek op `Asong about a girls' en het `BandinaBox' avontuur , bracht Zita Swoon, onder Stef Camil Carlens en Tom Pintens, een warme, broeierige en freakende plaat uit. `Big City' laat indrukken op z'n Cohens horen van de grootstad. De songs zijn mooi uitgewerkt, hebben een sterke opbouw en worden gedragen door Stef Camils melancholisch hese stem. Pop, funk, soul, latingroove, Balkan en af en toe een vleugje reggae en blues zijn het ideale muzikale ingrediënt. Een prominente rol is weggelegd voor toetsen en de backing vocals van de zusjes Gysel.

`Big City' bevat aanstekelijk materiaal die Stef Camils leuze beklemtoont van `Love love love, Happy happy happy'. De plaat straalt levensvreugde uit.

De cd biedt een mooi evenwicht tussen groovy, luchtig materiaal (?Everything is not the same?, ?l'Opaque paradis? en ?Infinite down?) en sfeervolle, ingetogen songs (?Je range?, ?Dare to love?, ?Oser aimer? en de titelsong). Gewoontetrouw, sinds een paar cd's, zijn er enkele Franse chansons terug te vinden, die refereren aan Arno en Jacques Brel.

Dylans ?Series of dreams? en het donkere dreigende ?The night? van Morphine zijn de twee covers die op de cd werden gezet. Zita Swoon speelde ze al regelmatig live.

`Wereld'klasse van een `Wereld'band! U Zegge het voort?!

`The Hubbub of City Streets' volgt het ietwat onvolprezen `Clash' op van dit multiculturele gezelschap uit Antwerpen. Hun aanstekelijke groovende rootsreggae/pop verwerkt latin, soul, funk en Caribische ritmes. Het zijn fijne, subtiele songs die inwerken op de danspieren. De toetsen, de blazersectie en de zang geven kleur aan de sound.

Savana Station deed beroep op een blazerpartij van Roy Paci op de opener ?Mind the frequency?. Ook Rude Boy (vroegere UDS en Junkie XL) op ?Babalou?, Emma Louise Silva op ?Nbairo Alto? en Lize Accoe op ?Hey man U can't come in? leverden vocale bijdrages en zorgden voor pit en dynamiek.

Op de tweede cd zijn ?Bright lights? en de sfeervolle instrumentale afsluiter ?Seconds later?, met een intrigerend orgeltje, de rustige songs.

Het negenkoppig reggaecollectief brengt een `positive vibe' en zorgt dat zonnetje in huis is gebleven na de lange winteravonden.

Een uiterst broeierig plaatje voor een sfeermakende band op de zomerfestivals!

Arcade Fire debuteerde sterk met `Funeral', die verwees naar de negen overleden familielieden van de Canadese band in de afgelopen jaren. `Funeral, niet bepaalde een vrolijke noot, kreeg live een andere dimensie: speels- en uitbundigheid en euforie waren de kenmerken, wat de bands onverwachts groots maakte!

Arcade Fire biedt een neo-romantische troubadoursound, net als een The Decemberists en Belle & Sebastian: poprock, psychedelica en folk zijn de smaakmakende muzikale ingrediënten; de `moeilijke tweede Neon Bible' klinkt meer gestroomlijnd en gepolijst, wat het geheel minder doet verrassen.

De groep klinkt als vanouds orkestraal, bombastisch op ?Black mirror?, ?Intervention?, ?Black wave/ bad vibrations? en ?No cars go?, robuust op de EP, voorafgaand op hun debuut, was terug te vinden. ?Keep the car running? en ?The well and the lighthouse? zijn de meest opzwepende poprock songs; ?Ocean of noise? en de titelsong zijn soberder aangepakt.

Een rijkelijk instrumentarium biedt kleur aan de songs, of ze nu orkestraal theatraal, broeierig of sfeervol, intiem zijn. De zang van frontman Win Butler neemt een vooraanstaande rol in! Oorlog, angst en geloof zijn de centrale thema's.

De Canadese band bewijst met deze `moeilijke `tweede dat de kerkdiensten nog steeds interessant kunnen zijn, al is de strategische opzet dezelfde.

`Three Cheers for the sweet revenge' betekende eind vorig jaar een eerste kennismaking met het vijftal uit New Jersey. Ze brachten door de populariteit van de single ?Welcome to The Black Parade?, titelsong van de huidige cd, de vorige cd opnieuw uit; een cd die we onlangs bespraken in afwachting van `The Black Parade'. My Chemical Romance maakt deel uit van een nieuwe lichting emoglampoprockers. Ze staan garant voor stevige, snedige, mooi uitgekiende poprocksongs, deze maal meer georkestreerd, en dichter dan ooit bij de opera van ?Bohemian Rapsody? van Freddie Mercury en Brian Mays Queen.

Het is een afwisselend plaatje met een pak poppy hits in spé als ?Famous last words?, ?I don't love you?, ?Mama?, ?Sleep?, ?Teenagers? en ?Disenchanted?, die een fijne opbouw hebben. Ze leunen nauw aan het stevige werk van de vorige cd met nummers als ?The end?, ?Dead!?, ?This is how I disappear? en ?The sharpest lives?, die de cd openen, met een paar pittige gitaarsoli, een opzwepende percussie en een helder overtuigende zang. ?Cancer?, op piano, is de meest intieme song.

Dit wordt de grote doorbraak voor het vijftal. De emopoppunk zit in de lift en zo'n band als My Chemical Romance kan er maar baat bij hebben, niet?

Cave wordt vijftig?en we hebben het alvast geweten; hij klinkt als een `stomende dolle' twintiger, wat doet refereren aan The Birthday Party. Rauwe, smerige en zompige rock'roll blues, afgewisseld met enkele bloedmooie linken naar The Bad Seeds. Grinderman doet ons terug jong voelen. Het is het indrukwekkend zijproject van Cave met drie van z'n `Bad Seeds' leden. Ellis speelt, tokkelt en knarst op viool, er is de diep, repeterende bas van Martyn Casey en er is het strakke drumspel van Jim Sclavunas; de sound gaat van ingehouden, spannend bedreven, opzwepende tot felle uitbarstingen!

Cave leerde gitaarspelen, drukte de pedaal stevig in en bood zelfs een noisy partijtje op songs als ?Get it on?, ?No pussy blues? (mensen, in te lijsten dit nummer!), ?Honey bee (let's fly to Mars)? en ?Love bomb?.

Grinderman klinkt broeierig, fijnzinnig en subtiel op songs als ?Depth charge ethel?, ? I don't need you to set me free? en ?When my love comes down?, wat de sound van `the usual Bad Seeds stuff? benadert. ?Go tell the women? is het enige echte rustpunt om op adem te komen.

Hij grijpt naar de begindagen van `The Bad Seeds' remember `From Her to Eternity', `The firstborn is dead' en het recente `Abattoir blues/The lyre of Orpheus'.

Grinderman werkt aanstekelijk, is beklijvend en pint zich vast aan je nekvel! Onderga en voel Grinderman, want dit is een wereldplaat van formaat!

?Damn You, Hold Steady! How can any band be this good? vroeg recensent Rob Sheffield van het blad Rolling Stone zich af over de vorige cd `Separation Sunday'. The Hold Steady wekt met deze opvolger interesse op in Europa. Het vijftal uit Brooklyn speelt potig, dynamische rocksongs, ergens tussen Soul Asylum, Kings of Leon en Randy Newman. Zijzelf spreken alvast een enorme voorliefde uit voor Bruce Springsteen en Thin Lizzy. Broeierig, bedreven songs, die af en toe sfeervoller en ingetogen zijn. Er is een vleugje psychedelica door piano en toetsen.

De elf songs zijn allen sterk en mooi gearrangeerd: ?Sluck between stations? zet alvast de muzikale toonaard van frisse retrorock, ?First night? heeft een spannende opbouw en ?Citrus? is een sfeervol aangenaam rustpunt.

The Hold Steady heeft een gevarieerde rockplaat uit en onderstreept alvast Sheffields woorden over deze band!

!!!, de Amerikaanse band uit de verschillende windstreken van de VS (de Westcoast en New York), trok naar het country Nashville om de derde cd op te nemen, de opvolger van `Louden Up Now', van een kleine drie jaar terug.

!!! overtuigt het sterkst binnen de stijl van de punkfunk tav geestesgenoten LCD Soundsystem en The Rapture. Ze bieden op avontuurlijke en originele wijze een broeierige, aanstekelijke en dansbaar groovende sound. Hun aanpak is alvast doeltreffender dan op voorgaand platenwerk. !!! onderscheidt zich door een instrumentarium van keyboards, elektronisch vernuft, dubbele percussie, gitaar, bas, blazers en violen.

De groep begint gedurfd met de titelsong ?Myth Takes? en ?All my heroes are weirdo?; de gitaren en de baslijnen klinken krachtiger op deze directe songs.

Vanaf song drie ?Must be the moon? begint het !!! feestje: intrigerende synths, fijne gitaarloops, een bezwerende, opzwepende percussie en een fijne samenzang. ?Heart of hearts?, de eerste single, is een eerste hoogtepunt. Op adem komen we door ?A sweet life?, een mainstream poprocksong.

Het tweede party sfeertje wordt ingezet met ?Yadnus?, ?Bend over Beethoven? en ?Break in case of anything?, waar funk en disco de groove bepalen. Sterk! ?Infinifod? is het meest sfeervolle, rustige nummer van de cd. Een prachtige afsluiter, die het rusteloze van de voorbije materiaal tot rust brengt door piano en orkestraties; een sfeermaker.

!!! heeft met `Myth Takes' opnieuw een overtuigende plaat uit en verkent nieuwe horizonten, zonder afbreuk te doen van hun party affiniteit. Live is !!! een absolute aanrader, ze bezorgen je een weirdo dansavond!

Absynthe Minded gunde zichzelf wat meer tijd voor deze derde cd, gezien de voorgangers `Acquired Taste' en `New Day' elkaar snel opvolgden. Het vijftal, onder zanger/componist Bert Ostyn én ooit `onverdiend' tweede in de HRR, verbaasde met een frisse originele sound van (grillige) pop, jazz, psychedelica, swing en Oost-Europese muziek, bepaald door een breed instrumentarium, en gedragen door de warme, melancholische stem van Ostyn.

Absynthe Minded klinkt op `There Is Nothing' compact en éénduidiger. Ze trekken de kaart van de poprock, spannend, broeierig, dynamisch en intiem, ingetogen; ze klinken een ietsje minder gewaagd en gedurfd, doch ze verloochenen hun muzikale variëteit en ideeënrijkdom niet; het is een logische stap, die er mag wezen!

?Plane song?, ?Ask me anything? en ?I wanna forget? hebben de meeste hitpotentie. ?Stuck in reverse? is lang uitgesponnen en is fijn, subtiel uitgewerkt; een hoogtepunt.

Avontuur en swing is er op ?Nowhere to go?, ?A great height? (wat een meezingbaar gehalte!) en op de titelsong; ?Let's be radical? is de meest originele song. ?It's all around you?, Your backdoor? en ?Attitude gratitude? zijn intiem, pakkend en bepaald door akoestische gitaar en Ostyns stem.

`There Is Nothing' bevat opnieuw knap werk van een vijftal, die al driemaal niet ontgoochelt. Ze krijgen terecht het etiket gekleefd van `mag beloond worden'?een grootse band `nog-steeds-in-wording'?!

Mintzkov heeft wel iets met letters en woorden. Het debuut van een kleine drie

jaar terug was `M for means and L for love'. Nu wordt de L en Luna weggelaten in de groepsnaam. De Antwerpse band is simpelweg Mintzkov nu: direct, krachtig en eenvoudiger, wat ook in de muziek te horen is. Een eenduidiger aanpak, waarbij de band, onder zanger/gitarist Philip Bosschaerts en zangeres /bassiste Lies Lorquet, knappe gitaarpoprocksongs brengt, waarin af en toe vleugje psychedelica wordt verwerkt door toetsen.

De groep leunt qua sound en zang nauw aan dEUS/Tom Barman, maar vormt geen inbreuk. Mintzkov, die in 2000 Humo's Rock Rally won, neemt telkens rustig de tijd om hun songs uit te werken, wat opnieuw een pak goede songs oplevert: een boeiende sound, een knap ritme en de mooie, nasale zang van Philip, geruggensteund door de zang van Lies.

?Life after fire?, en de single ?One equals a lot? geven de toon aan van de cd. De titelsong is de meest stevige. Sfeervol klinken ze op ?Miles ahead? en ?Sugar rush?. ?Let's talk things over? en ?The state we're in? intrigeren door de repetitieve opbouw. ?Hitman, afsluitende track van de cd? vloeit moeiteloos over in een xtra track en besluit eervol en overtuigend de tweede cd.

Vorig jaar verscheen een `Greatest Hits' + een nieuwe song ?Why go? van deze Britse band. Rollo Armstrong en Sister Bliss zorgden intussen voor het nageslacht en na een jaartje de klemtoon op het gezin te leggen, werd het opnieuw tijd om de Faithless ketting te doen draaien.

`To all new arrivals' is de vijfde officiële cd, na `No roots' van '04. Maxi Jazzs brabbelde zangrap is als geen andere herkenbaar; een hoofdrol is weggelegd voor Harry Collier, die in twee songs een hoofdrol neemt, nl. op de openingssong ?Bombs? en op het titelnummer. Ook Dido is gewoontetrouw van de partij en kaapt de sterkste song weg, ?Last this day?: een wondermooie sfeervolle popsong met orkestraties en triphopsounds. ?Spiders, Crocodiles & Kryptonite? verwerkt The Cure's ?Lullaby?. In ?The man in you? horen we een vleugje Tears For Fears in de verte. ?Nate's tune? is de chillout song. De afsluiter ?Emergency? klinkt het meest freaky en is eigenlijk de énige echte danssong.

Faithless kreeg steeds het kaartje festivalband bij uitstek, maar het zou kunnen zijn, afgaand op de laatste twee cd's, dat het deze maal iets gematigder zal zijn, door het feit dat een sterke groove en beat uitblijft!