Devils Rock For An Angel 2024 – Festival vol adrenalinestoten
Devils Rock For An Angel 2024
OC 't Riet
Zillebeke (Ieper)
2024-09-21
Erik Vandamme

De Westhoek doet de herinnering aan de tweede wereldoorlog opborrelen, met z’n vele monumenten, en uiteraard ook Ieper die tot ieders verbeelding spreekt.
Het herbergt in het gezellige Zillebeke ook een jaarlijks terugkerende festival voor het goede doel: Devils Rock For An Angel.
Het was even spannend in aanloop naar deze editie, maar uiteindelijk kunnen we stellen dat 2024 ook een topjaar is gebleken, zowel in opkomst als in gezelligheid. De bands waren echt de moeite . Het was een festival vol adrenalinestoten!

Painted Scars (*****) opende en warmde het publiek op. De band is pas ontstaan in 2023 en bracht een eerste plaat uit 'Kintsugi'. Het hyperactieve gezelschap vliegt er direct energiek in, en deelt al vrij vroeg een uppercut uit. Een erg goed op elkaar ingespeelde band trouwens,, o.m. door de verschroeiende riffs van gitarist Yannick Rottiers. Opvallend binnen Painted Scars is echter de verschijning en de katachtig bewegende Hyacien Zijlmans die met haar emotioneel beladen vocals intrigeert. Verder hebben we de rauwere inbreng van Kevin De Brauwer. Bassist Jens van Geel en Bram Vermeir maken het plaatje compleet. Er hangt deels een donkere, spookachtige walm in de sound, ondanks de ietwat feestelijke stemming. Interessant bandje met groeimogelijkheden.

De Nederlandse symfonische metal band Dance With Dragons (****) had minder publiekelijke belangstelling. "Hoewel Dance With Dragons een nog relatief onbekende naam aan het metalfront is, bestaat deze zeskoppige formatie uit door de wol geverfde muzikanten waarvan de kernleden al ruim twintig jaar met elkaar spelen. Mede hierdoor weten zij hun strakke, energieke show neer te zetten.", lezen we op de website van de band. De band balanceert tussen licht en duisternis, tussen engelen en demonen. We horen het muzikaal in  verbluffend gitaar- en drumgeweld. On der de indruk waren we van de brede vocals van Sanne Kluiters, die breekbaar klonk en sterk kon uithalen. Rauw, ruw en innemen gevoelig.
We merkten wel dat de gitaren er niet altijd even goed doorkwamen in de mix, en vroegen ons af hoe dat kwam. Eerder dit jaar verliet gitarist Michel de band waardoor ze met vijf op het podium stonden i.p.v. zes, misschien had het daarmee te maken. Op zich maar een klein euvel. Band die on s confronteerde met ons innerlijke zelf …

Tijd voor een afscheid langs de grote poort … Royal Jake (****1/2)  liet ons weten dat ze binnenkort (op 8 november in Nijdorp, Opwijk) hun laatste optreden zullen geven. Op Devils Rock For An Angel gingen ze nog een keer compleet los. De scherpe riffs en de verpletterende mokerslagen, zorgden voor het nodige vuurwerk. Na een wat moeizame start, dreef de band het tempo telkens meer op. De spraakzame frontman animeerde door grappige kwinkslagen, - "jullie zijn een fijn publiek", zei hij plagende, "ik ben de eerste die dat zegt vandaag zeker?" Met zijn bulderende stem overdonderde hij iedereen. Een ‘wall of death’ hoorde hier erbij. Royal Jake brengt nogal muziekstijlen bij elkaar in een wilde vaart , als een pletwals. Hun speelsheid en de humor maakten het plaatje compleet. Op het einde van hun set gingen de gitaristen het publiek letterlijk opzoeken. In schoonheid werd een mooi parcours besloten. We wensen de bandleden nog veel succes toe in allerhande projecten.

Hope Erodes (*****) is er eentje die op onze wishlist stond. Wat een energie hier muzikaal als vocaal. Er was de beweeglijke zanger Koen Van Der Aa - en zelfs dat is een understatement - van deze Antwerpse metalcore formatie; hij sloeg wild om zich heen , vloog van de ene naar de andere kant, keek het publiek vervaarlijk aan en ging hen vaak opzoeken om in hun gezicht te staan brullen. Niemand stond stil bij dit optreden. Hope Erodes trok je mee op deze wilde rollercoaster. De soli overtuigden, verschroeiend snel en technisch vernuft. Deze band wist verdomd goed waarmee ze bezig zijn. Wat een tsunami.

Neverus (***1/2)  is een Nederlandse melodieuze death metal band die pas is ontstaan in 2022. Met hun allereerste album 'Burdens Of The Earth' laten ze vooral een donker kantje van metal horen. "Door power metal geïnduceerde melodische death metal op een bedje van orkestrale en symfonische pracht en praal", lezen we.
De bandleden stonden er eerst wat statisch bij en speelden ietwat routineus. Maar gaandeweg kwam er wat meer schwung en interactie. Neverus drukte het gaspedaal dieper in.
Neverus is een band in volle groei, puur muzikaal gezien wisten ze die donkerte van de metal weldegelijk te benaderen.

Soms komen we bands tegen die ons elke keer weten omver te blazen. Zelfs als we denken ‘nu hebben we het beste wel gehad’, gebeurt er weer iets onbeschrijfelijks waardoor je ademloos staat te genieten. Neem nu WildHeart (*****), een bende jonge, getalenteerde muzikanten die het kenmerkende van de heavy metal van de prille jaren '80 spelen, alsof ze het zelf hebben uitgevonden. De daarbij horende kledij en poses maakten het compleet.
Opnieuw weten zij ons te ontroeren en te overtuigen, muzikaal als vocaal door de scherpe gitaarriffs, de drumsalvo’s en de klokheldere stem. Hun speelsheid en enthousiasme zijn een toegevoegde waarde.
Zonder gedateerd te klinken, drijft WildHeart het tempo steeds op.  Wat een adrenalinestoten bezorgden ze ons, waardoor je gaat headbangen tot de nekspieren pijn doen. Die oprecht- en eerlijkheid siert. Murw geslagen werden we!

De Belgische heavy metal/hard rock band White Heat (****) boekte in de jaren '80 enkele successen met drie klassiekers in het genre 'White Heat' (1982), 'Krakatoa' (1983) en 'Runnin' For Life ' (1985) en ze zijn sinds 2020 weer op toer. Het zorgt voor nostalgische concerten waarbij opvalt wat voor een klassenbakken ze wel zijn. Opvallend zijn de verschroeiende riffs en de veelzijdige vocals van Filip 'Flype' Lemmens, voor de hard rock liefhebber pur sang een streling voor het oor.
Wij lieten ons gewillig meevoeren in hun speelsheid en retro. Leuke set.

In de laatste rechte lijn naar de finale, maken we ons op voor een dosis pure hard rock en heavy metal. Het viel ons op dat het grootste gros van de aanwezigen hiervoor was afgezakt naar Devils Rock For An Angel.
King Crown (****) is een Franse band die de kenmerkende power/heavy metal op een hoopje gooit; ze spelen een show vol metal clichés en er ontstaat een feestelijke stemming. Ze waren in het wit gekleed. Het sprak visueel tot de verbeelding.
We hoorden enkele knap gebrachte covers als “Holy Diver” van Dio, door de hele zaal meegebruld. Een niet-aflatende inzet, het publiek aanporren, de handen op elkaar krijgen , het hoort er allemaal bij. Het klonk soms te clichématig. Dit Franse gezelschap speelde een mooie, leuke, gezapige set doorsnee gewone power/heavy metal. Nooit slecht zoiets.

Steelover (****1/2)  is een hard rock/heavy metal band uit Luik die werd opgericht in 1982. Nadat ze in 1986 uit elkaar gingen, werd de band in 2016 heropgericht door Rudy Lenners, Nick Gardi en Pat Freson. De band speelt doorsnee hard rock, dat doet denken aan een Blaze Bayley. Frontman Vince Cardillo heeft een hoog stembereik, ontroert zijn publiek en heeft een goed geoliede band, die meesterlijke riffs spelen, o.m. soli van de gitaristen/bassist Nick Cardi, Pat Freson en Calin Uram; alsook drumbeest Nikko Konikiewicz die de ritmiek onder spanning houdt.
De speelsheid en de gretigheid sieren, als doorwinterde wolven. Steelover beschikt over een nieuwe adem, met ‘vers’ bloed in de band , gezien van de oorspronkelijke bezetting er niet teveel meer over schiet.
Live overtuigden ze zondermeer. Headbangen en brullen behoren tot het concept. Steelover brengt de heavy metal en de hard rock naar een hoger niveau door al die juist compacte adrenalinestoten. Iedereen genoot van deze afsluitende band.

Dank ook aan Musika (https://www.musika.be )
Organisatie: Devils Rock For An Angel

TRÆLS is een vierkoppige Belgische band die in hun progressieve post-metal ingewikkelde melodieën en dynamische ritmes omzet in rauwe, emo-energie.

De teksten zijn introspectief, persoonlijk, en verkennen thema's als doorzettingsvermogen, groei en zelfontdekking. De band bestaat uit doorwinterde muzikanten, ze vonden elkander in dit project en brachten recent een eerste album uit 'The Abyss Within', een gevarieerde plaat waaruit blijkt dat ze niet in een hokje te duwen zijn.
We hadden een fijn gesprek en polsten naar de ambities en plannen. Lees gerust  .

Hoog tijd om 'The Abyss Within' onder de loep te nemen.
De diversiteit vormt de rode draad. We horen het reeds op de opener “Dark Energy Dark Matter”, wat een veelkleurige sound. De vocals kunnen zalvend clean of screamo.
Het is een balanceren tussen donker en lichtvoetigheid en tussen rauw, hard uithalen en intiem pakkend zijn. Dit is post/progressieve metal, episch-emotioneel, die geluidsmuren weet op te trekken. Uitersten aantrekken van een relaxste, zachtmoedige  sfeer met vlammende boosts, die net zorgen voor een orkaanuitbarsting, als op “Paradox of Evil” en “Illusive”. “Enigmatic Resonance” en “Deceivers Demise” op hun beurt  beklemtonen het filmische aspect van TRÆLS. 
TRÆLS weet door deze variatie van instrumentatie en vocals, zich te nestelen binnen de grotere namen van de post- en progressieve metal.

Tracklist: Dark Energy Dark Matter 06:01 Apoptosis 04:35 Enigmatic Resonance 05:49 Deceivers Demise 04:55 Essential Anxiety 06:10 Paradox Of Evil 01:24 Evade Emotional Collapse 06:41 Illusive 05:11

Percussionisten Simon Leleux, Robbe Kieckens en Celestin Massot gingen eerder door het leven onder Hands in Motion; het album 'Dawn' was het resultaat. Die percussie klonk spannend , wisselend en kleurrijk. Sterk. Ook met Spëcht hebben we eerder diezelfde intrigerende aanpak.
Met nietszeggende titels als “1.1”, “1.2”, tot “3.3” wil het trio de aandacht vestigen op hun diverse muziek. “Kalimba” brengt ons naar de Afrikaanse rimboe. Spëcht verrast ons door die bevreemdende world percussie.
Ze vallen op door sfeerschepping, de grooves en die afro, die inwerkt op de dansspieren. Vooral de instrumenten doen ’t em net o.m. door de tamboerijn en de Bendirs, een in Afrika populair percussie instrument. Wat een wissels krijgen we in hun opbouw.
De ‘lichte’ botsing van culturen brengen je in een soort trance. Het geheel is interessant en klinkt bedwelmend, intiem en crescendo-gewijs overweldigend. Er hoeft niet direct een verhaallijn in te zitten.
'Triptyques' is een veelkleurig plaatje door de klankentapijtjes en de afro. En het boeit extra door de verrassende wendingen en de talrijke experimentjes.
Je wordt weggevoerd naar Afrikaanse wouden en woestijnlandschappen. Een trance gevoel wordt gecreëerd, alsook één worden met vooral toch de Afrikaanse cultuur. Mooi.
Zeerzeker voer voor percussie liefhebbers.

Percussie
Triptyques
SPËCHT

https://www.youtube.com/watch?v=BsjGPLr_e70
Tracklist: 1.1, 1.2, 1.3, 2.1, 2.2, 2.3, 3.1, 3.2, 3.3

'Song Offerings' is de nieuwste explosieve release van de Belgische avant-garde gitarist Julien Tassin en de veelzijdige drummer Nico Chkifi, die voor het eerst hun krachten samen bundelen in geïmproviseerde muziek.
'Song Offerings' doorkruist texturen, kleuren en chaos op gebied van jazz, rock, soundscapes, noise gebed in structuur, improvisatie en experiment.
Het album werd opgenomen tijdens een residentie in Les Ateliers Claus in Brussel in december 2022, en werd nu uitgebracht.
Het zijn zondermeer twee toptalenten, wat we horen in het gevarieerde gitaar - en drumspel. “Cactus Road” is meteen een sterke opener. Op “Dreams Flow” horen we een bevreemdend, experimenteel kantje. De grenzen van hun muzikaal kunnen wordt afgetast. Ze weten elkaar speels, onbezonnen aan te voelen. Het klinkt boeiend en onderstreept de diversiteit, o.m. op het toepasselijke “How Many sounds can you Hear all at once?”. Verder hebben we het korte, zachtmoedige “Everyone is a Creator” en het wondermooie “When danger come to take your hand” , die ingenomen gewaagd klinken. Chaos mag er heersen en de registers kunnen worden opengetrokken op een “If You Know”, “51” en de wonderbaarlijke afsluiter “Eternal”.
Deze virtuozen Julien Tassin & Nico Chkifi gaan voortdurend op zoek naar uitersten in hun instrument, met een dosis improvisatie en experiment. Schitterend spel dus , die ons steeds weet te verrassen.

Julien Tassin stond met Julien Tassin Quartet op de ‘European Jazz Conference’ in de Ha Concerts, samen met de Beren Gieren. Lees hier European Jazz Conference 2024 - De Beren Gieren + Julien Tassin Quartet - Een boeiend avondje verrassende wendingen en onvoorspelbaarheid (musiczine.net)

Tracklist: Cactus Road 02:18 Dreams Flow 03:18 How Many Sounds Can You Hear All At Once? 02:57 Searcher 05:07 Everyone is a Creator 01:47 When Danger Comes to Take Your Hand 06:16 If You Know 03:58 51 - 00:54 Underlying Intentions 05:28 My Heart is Full 05:41 Eternal 02:09

Laura Zöschg (stem), Elvira Helene Skovgaard Skovsang (stem) en Ewoud Van Eetvelde (stem, gitaar), vormen samen het internationale trio Room Trio . Ze komen respectievelijk uit Italië, Denemarken en België, een versmelting van verschillende culturen. "De composities zitten vol spontane uitnodigingen voor de verbeelding met teksten over vogels, mensen, wind en stranden. De uitvoerders ontmoetten elkaar tijdens hun studies aan het conservatorium van Aarhus, in het noorden van Denemarken vlak aan de zee" , lezen we in de bio.
Het debuut 'When You Look Through your Eyes' werd opgenomen in het verlaten klooster van de Zuster Clarissen in Leuven en dat zorgt toch voor een totaalbeleving. Je voelt letterlijk de sfeer van dat klooster op de plaat.
We ondervonden dit live ook in de Lokerse Jazzklub, juni ll, lees gerust  .
Op plaat klinkt het echter nog intenser … dat komt natuurlijk door de sfeer op die bijzondere locatie, het kriebelt op “I Know I Know”, “Figures” en het prachtige “Atmospheres”, een song die de lading dekt van die unieke sfeer. De fantasie wordt hoedanook geprikkeld.
De vocals zijn mee bepalend .
Inspelen op gemoedsrust van simpelweg de rolluiken naar beneden, de ogen sluiten en je laten meevoeren naar diepzinnige gedachten. Je kan het ook “Shadows” en “Triangulations”. Bij elke luisterbeurt ontdek je weerhaakjes. “Floor faces” is een overtuigende afsluiter, die je doet wegdromen
Naast die avant-garde pop is het dus een visuele plaat, die tot de verbeelding spreekt
We zijn sterk onder de indruk van deze talentvolle performers.

Avant-garde pop
When You Look Through Your Eyes
Room Trio

TRACKLIST
I know I know 06:25
Figures 04:26
Atmospheres 06:28
Ornithologist 05:53
Shadows 08:04
Triangulation 07:32
Floor faces 04:37

Jordan Rakei – Een mooie versmelting en magie van ingetogenheid en ‘groovy’ wolkjes

In een volgelopen AB zochten we de Nieuw-Zeelandse warmte op met fenomeen Jordan Rakei (*****). Hij bracht dit jaar zijn vijfde plaat uit, 'The Loop', een gevarieerde plaat waarop de intieme kant te horen is alsook dat de dasspieren worden geprikkeld.
Live ruim 90 minuten lang een mooie versmelting en magie van ingetogenheid en ‘groovy’ wolkjes …

Eerst mocht het duo Dhruv (***) de avond openen. De interesse steeg in de beminnelijke zanger en diens warme stem. Hij wist die te ontroeren en werd bijgestaan door multi-instrumentalist Tim. Dhruv had wat tijd nodig , maar al gauw wist hij goed in te spelen op z’n publiek. We kregen een aangenaam, sfeervolle set van een beloftevolle singer-songwriter.

Door de sfeervolle lampen op het podium, waren we in de huiskamer van de AB beland. Het werd dan ook een huiskamerconcert met Jordan Rakei die samen met zijn band knus bij ons kwam zitten om zijn muzikaal verhaal. We kregen een uiterst gezapige set van een artiest die een bijzondere, wondermooie stem heeft, die zeker overtuigden in de intieme momenten op piano.
De muzikale veelzijdigheid werd onderstreept door o.m. het mooie “Learning”, “Mad World” en het schitterende “Freedom”; alle registers trok hij wel eens open, wat een emotionele wervelstorm.
Hij is een charismatisch entertainer en hij is goed omringd. We waren onder de indruk van de pianiste die kon zingen als een nachtegaal, tussen een “Flowers” en “Talk to me” in; ze verbaasde in de hoge uithalen, bedwelmend , hypnotiserend klonk het. Kippenvelmomenten ervaarden we. Een daverend applaus volgde.
Jordan Rakei geeft zijn band de kans voluit te gaan, wat de set en de show alleen maar ten goede kwam. Verder overtuigden de fijne baslijn (wat een soli soms!), of de brede percussie op “Everything Everything” en “Add the bassline”, die de muren deden trillen. Ook de gitaar riffs konden klieven.
Op het einde van de regulaire set, “Friend of Foe”, kregen we nogmaals de virtuositeit boeiende, langgerekte solo's en vocale inventiviteit. Wat een magisch samenspel.
Al die warme uppercuts deden de harten sneller slaan. Een ontroerend, ingenomen moment tussen publiek en Jordan aan zijn piano, hadden we op “Hopes and dreams”. De band was er terug bij het broeierige, sprankelende “Mind’s Eye” . Een mooi afsluiten van een warme avond.

Setlist: Learning//Mad World//Freedom//Royal//Wind Parade//State of Mind//Clouds//Forgive//Borderline//Eye to Eye//Flowers//Talk To Me//Cages//Everything Everything//Trust//Add the Bassline//Friend of Foe
Encore: Hopes and Dreams//Mind’s Eye

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

Koala Disco – ‘Het voornaamste doel met Koala disco is kwalitatief hoogstaande muziek kunnen blijven maken


We waren aanwezig op de finale van HUMO’s Rock Rally. Eén daarvan was de winnaar van de publieksprijs Koala Disco, het geesteskind van Niels Tuijaerts , dat ontstond in 2020/2021. Naast Niels bestaat de band uit Glenn Maes, Bart Hens, Silke Ravesloot en Hendrik Vanden Berk.
Koala Disco bracht ondertussen een single, twee EP’s en een full album uit. Over hun optreden op HUMO’s Rock Rally schreven we: ‘’ Koala Disco dompelt ons onder in een spooky sprookjesachtige sfeer; licht en donker vinden elkaar …We hebben hier bijzonder hypnotiserende muziek; de combinatie in vocals van Silke met deze van frontman Niels Tuijaerts, uitgedost in een fleurige rok, doen je wegdrijven;  je komt elfen als demonen tegen. Muzikaal divers, gevarieerd, een breed publiek bereikend. Deze band wist te bekoren en won de publieksprijs.’
Ondertussen waren ze op verschillende zomerfestivals te zien, zoals Rock Herk. Voor hun optreden op ‘Zomer Van Antwerpen ‘- ze moesten later die avond nog in Brussel spelen – hadden we een fijn gesprek met Niels waarbij we de voorgaande jaren overliepen en ons afvroegen wat het nut is van zo een liedjeswedstrijd. We polsten ook naar de ambities en de  toekomstplannen.

Vertel eens wat meer hoe alles is begonnen?
We bestaan ondertussen  sinds medio 2021.. ik was op mijn kamer muziek aan het maken, en wou dat op een bepaald moment toch uitgeven. Ik had een naam nodig rond het project en koos nogal snel voor Koala Disco. dat ‘Koala’ verwijst naar de initieel Australisch geïnspireerde muziek, en anderzijds ‘Disco’ om mensen op een verkeerd been te zetten.  Ik had de songs ingestuurd naar Sound Track, en werd geselecteerd. Daarom had ik wel een band nodig. Al vrij vlug vond ik gelijkgezinden. Ik heb gelukkige voldoende muzikale vrienden die ik op korte tijd kon optrommelen. We hebben samen deel genomen aan die wedstrijd, en dat ging zo goed dat we gewoon verder zijn gegaan met Koala Disco. Het blijft tot op heden nog steeds groeien. We bieden muzikaal een mengelmoes aan van post punk, psychedelische rock en progressieve rock.

Het gaat allemaal vrij snel. In 2020 brachten jullie jullie debuut single uit “Dirt And Water”. In 2021 volgde een EP… En in 2023 jullie debuut ‘Tickling the Dragon’s tail’. Gaat het misschien niet een beetje te snel…
Nee, het was in eerste instantie allemaal laagdrempelig. Het was voor mij persoonlijk ook gewoon een manier om mijn songs aan de man te brengen,. Veel drums werden alsnog bij mij thuis opgenomen. Slechts enkele van de songs uit de debuutplaat werden in de studio met Jan Viggria opgenomen.  Door op die manier tewerk te gaan hebben we op korte tijd heel veel kunnen uitbrengen. Nu we aan die wedstrijden hebben deelgenomen wordt dat wel belangrijker. Bij de volgende plaat , die we aan het opnemen zijn met Bert Vliegen van Whispering Sons , zal die drempel dus wel hoger liggen…

Ik lees lovende kritiek. Ik heb wel de indruk dat jullie zoekend een eigen stijl uittekenen …
Ik deed gewoon waar ik zin in had, als ik een nummer wilde maken en een sfeer creëren die me aansprak. Deed ik dat gewoon. Zonder echt stil te staan hoe het live moest  gebracht worden. Terwijl er nu meer een lijn aan het ontstaan is, wie Koala disco echt is plots veel helderder. Waardoor we binnen die wildernis aan genres, onze weg proberen te vinden nu. Ik kan u wel verzekeren dat er zeker een lijn is nu, maar het volgende album nog steeds van hot naar herrie zal zijn. Maar je zult in elk nummer heel gemakkelijk onze stijl herkennen of waar Koala Disco echt voor staat.

In 2024 zijn jullie in een nog grotere stroomversnelling terecht gekomen. Die publieksprijs op HUMO’s rock rally, en nu recent ook het winnen van ‘Jonge Wolven’. Is 2024 het jaar van de grote doorbraak?
Ik denk eerder dat dit 2025 zal zijn. Als we ons visitekaartje kunnen afleveren in de vorm van die nieuwe LP. We hopen, met de steun van die wedstrijden, dat we in een nog iets grotere stroomversnelling zullen terecht komen. Maar ik mik, wat doorbreken betreft, eerder op de zomer van 2025. We willen  proberen om in februari die plaat uit te brengen, wat qua deadline goed is voor die zomerfestivals. Ik heb ook rekening gehouden met hoe we op de radio zullen komen. Ik denk dat nu pas alles op een rij staat, en vanaf februari gaan we alles op alles zetten.

Ik las een artikel dat deelnemen of winnen in liedjeswedstrijden niet direct een sleutel tot succes zijn; hoe zien jullie dat zelf? Opent het winnen of deelnemen aan zo een wedstrijd deuren? Hoe moet ik dat zien?
Het opent veel deuren. Financieel? Als je zoals de winnaar van Humo’s Rock Rally Maria Iskariot tienduizend euro wint kan dat een financiële opsteek zijn, een heel grote zelfs. We hebben wel Duizend euro gekregen voor de publieksprijs en dat is uiteraard ook mooi meegenomen, maar dat was direct op aan promotie, muziek materiaal en wat weet ik veel. Dat lijkt wel veel voor iemand die dit doorsnee zou ontvangen. Als muzikant, wetende welke kosten daartegenover staan, om een album te maken bijvoorbeeld. Ons volgend album, om maar een voorbeeld te geven, gaat duizenden euro’s kosten als we maar spreken van pressing, artwork en wat weet ik veel.

Waarom in deze tijden van digitalisering, waarbij praktisch alles op spotify kunt vinden, toch nog een plaat uit brengen?
Platen zijn niet het enige dat nog geld opbrengt. De cashflow van een band wordt bepaald door een veelheid aan geldstromen. Merchandiser in de vorm van platen is daar zeker een belangrijke van. Maar ik denk bijvoorbeeld ook nog aan gages van gigs die veel kunnen opleveren, of andere vormen van merchandiser. je moet het zien als een soort investering, je kunt jezelf bij wijze van spreken onsterfelijk maken door fysiek iets af te leveren. Je steekt er inderdaad een groot bedrag in, maar er komt een groter bedrag terug. Het is ook de manier om je fanbase uit te breiden, en de continue groei van je band te bewerkstelligen. Kwalitatief is een plaat afspelen nog steeds leuker en beter dan digitaal..

Ik wou nog even terugkomen op jullie optreden op HUMO’s rock rally. Wat me persoonlijk het meest opviel een ‘spooky’ sprookjesachtige sfeer; licht en donker vinden elkaar en ook je kwam zowel elfjes tegen als demonische wezens in dat bos … Is dat wat ver gezocht? Hoe moet ik dat zien?
Dat is gewoon uit het leven gegrepen, als er geen duisternis is dan is er ook geen licht. De nummers zijn ook zeer persoonlijk, en dan komen zowel de mooie als minder mooie kantjes van mijn persoonlijke leven naar boven in mijn teksten. Het was een heel zoekende periode voor mij toen. Soms was ik opgetogen, soms zelfs wat depressief. Ik kom haast nooit in die comfortabele grijze zone. Hoe kom je daar? Stel ik me de vraag. Dat komt dus ook allemaal tot uiting in de muziek van Koala Disco.

Fantasieprikkelende muziek zondermeer, waarbij dat sprookjesachtige een echte trigger is. Geen plannen om met jullie muziek iets te doen rond film of Tv-series?
Momenteel is het medium dat we wensen te hanteren gewoon muziek. Er kruipt al genoeg geld en tijd in het in goede banen leiden van alle activiteiten hieromtrent. Ik sluit niet uit dat in de toekomst hier wel wat dieper over nagedacht kan worden, maar momenteel focussen we ons geheel op het album en alles wat hierbij komt kijken. 

Ivm de nieuwe plaat … De eerste was een persoonlijke plaat, de te verwachten plaat komt er meer van los; hoe zien we het best?
Feitelijk is de volgende plaat meer persoonlijk dan de eerste. Het was wel een beetje zoekende op die vorige plaat, zoals we al eerder hebben aangegeven. En daar ligt het grote verschil met de volgende plaat. Waar we dus duidelijkere lijnen hebben uitgetekend. Het is ook een weerspiegeling van de laatste maanden,. Het  ontluiken van voorheen ongekend psychisch lijden dat me aanzette tot het schrijven van de meeste teksten en het ontwikkelen van de nieuwe doch herkenbare sounds. De bipolariteit  die voor het eerst echt stevig huishield en me dwong hand in eigen boezem te steken om uit de manie te strompelen en van nergens terug te keren. Door middel van introspectie gevolgd door de nodige portie eerlijkheid wordt het mogelijk het verwekken van muziek als een therapeutisch medium te aanschouwen Het gaat bovendien meer intiemer zijn qua tekst en muziek. Ik heb ook meert tijd gestoken in de inhoud en teksten, voor mij zeer belangrijk. Kortom: als je me echt wil leren kennen, moet je gewoon naar ons volgende album luisteren.. het enige grote verschil, is dat ik het zelf niet produceer. Dat ligt dus in handen van Bert Vliegen.

We kijken er naar uit. Hoe is jullie zomer verlopen?Wat zijn de mooiste momenten tot nu toe?
De mooiste momenten blijven voor mij elke stap die gezet wordt richting de afwerking van een nummer. Elke kleine toevoeging tijdens een schrijf- of opnamesessie verhoogt het adrenaline peil dat mogelijks lekker piekt tegen het einde van zulke sessies. Verder is het winnen van Jonge Wolven 2024 een hele eer geweest waar met de nodige hartstocht op wordt terug gekeken. We appreciëren enorm de liefde die we daar in Gent hebben mogen ontvangen. 

Wat zijn de verdere plannen voor het najaar en in 2025?
We plannen de juiste representatie voor onze kar te spannen en verder een mooie tour uit te tekenen in België en buitenland om deze nieuwe plaat aan iedereen voor te stellen. Maar zoals het bovenstaande doet vermoeden, begint dat alles bij het keurig afwerken van de plaat. Verder laten we veel marge voor kansen die ons pad kunnen kruisen.

Wat is jullie grote ambitie en welk doel heb je voor ogen?
Het voornaamste doel met Koala disco is kwalitatief hoogstaande muziek kunnen blijven maken. Tot het oneindige. Ik wil wat dat betreft, meedogenloos blijven zijn in het maken van mijn eigen muziek… en uiteraard in de toekomst wat grotere festivals kunnen doen, nog wat meer optredens.. gewoon kunnen blijven groeien , en daarbij eigenzinnig ons eigen weg volgen is het voornaamste doel dat we voor ogen hebben met Koala Disco

Wat is het interessants … Sportpaleis uitverkopen en /of op het hoofdpodium van grote festivals staan, of eerder een naam worden binnen het clubcircuit; wat geniet jullie voorkeur?
We zijn sowieso geen fan van zaken zoals het Sportpaleis, niet dat dit enige relevantie oproept wanneer ze naast onze populariteit gelegd wordt. De hoge prijzen van zulke zalen in verhouding met de lak aan intimiteit en persoonlijkheid is iets waar wij ons niet snel achter kunnen scharen. Onze muziek en live performances zijn gemaakt om in het clubcircuit gebracht te worden. Wanneer we spreken over festivals, dan zeggen we zeker ‘ja’, maar ook eerder liefst op de kleinere podia waarbij we het zweet van onze luisteraars kunnen proeven. Het is die intieme verbondenheid die volgens ons voor de meest onvergetelijke herinneringen kan zorgen, zowel voor band als publiek. 

Bedankt voor de fijne babbel, we blijven Koala disco uiteraard volgen. Veel succes nog in alles wat je doet

Steele Justice – De grootste verandering binnen de scene is de versnippering van muzieksmaken, vooral bij de jeugd. Het hokjesdenken is weg, ook binnen de punk/HC scene …

Het uit Genk afkomstige Steele Justice ontstond 2015 met leden van Rabid Wolves, Violent City, Get Out en Not Allowed. We zagen de band recent aan het werk op het festival Razernij en schreven: ‘’Als jonge hongerige wolven gingen ze tekeer. Steele Justice gaf ons een ferm oplawaai. De Limburgse band knalt, door de combinatie van pure punk en HC. Deze wilde mannen brengen een spervuur aan riffs en drumsalvo's. De beweeglijke frontman port zijn publiek voortdurend aan, wat zorgt voor de eerste moshs. Wat een energie!” https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95681-razernij-2024-beerdrinkers-hellraisers-2024-punk-voor-bier-fijnproevers.html
Naast een sterke podium prestatie bracht de band ook al enkele knappe platen uit zoals ‘The way the cookie Crumbles’ via Bearded Punk Records.
Hoog tijd om de band onder de loep te nemen voor een fijne babbel met zanger Anthony Palaia.

Steele Justice bestaat uit doorwinterde muzikanten (dat hoor je live ook); hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Onze gitarist en ik kennen elkaar al circa 25 jaar, we hebben altijd naar punk/hardcore geluisterd. Na enkele jaren hebben we onze eerste band opgericht dat was pure HC met enkele metal invloeden, in elk geval heel stevig. Een paar jaar later gingen ik met Yannick van start met de band Violent City.  Onze vorige band was een beetje aan het dood bloeden. Samen met Yannick heb ik nog in andere bands gezeten. Negen jaar geleden wilden we eens iets anders doen dan pure HC. Onze eerste liefde was punkrock, waarom dit niet proberen? We waren sporadisch een beetje aan het jammen samen, en ik had in mijn leven nog nooit clean gezongen. Het was in eerste instantie de bedoeling om met Steele Justice een paar shows of zo te doen. nogal snel kregen we zeer goede respons, we hadden een demo opgenomen en de show aanvragen kwamen binnen, toen hebben we besloten er verder mee te gaan.. en  toen is de bal pas echt aan het rollen gegaan.

Ondanks dat jullie ‘een goede’ tien jaar bestaan, hebben jullie inderdaad al een hele geschiedenis binnen de scene. Zijn dat geen twee stijlen die een beetje, hoe zal ik het zeggen, wat uit elkaar liggen, punk en HC? Hoe zien jullie het?
Het is allemaal een beetje begonnen als die typische 70’s punk, en dat  is wat gaan evolueren naar meer punkrock en HC , toen was men wat ruimdenkender daarover. En dat is ook terug aan het komen nu. Maar de punk scene en HC scene zijn zeker altijd wel ergens met elkaar verweven gebleven. Enkel eind jaren ’90 is er wel een duidelijke afscheiding gekomen tussen die beide scenes. Wij , binnen de band , luisterden naar allebei. Persoonlijk was ik wat uitgekeken op , en ik wik mijn woorden, hoe men zich profileerde op HC shows. In de punk scene bekeek men je niet raar als je bij wijze van spreken een oranje broek aanhad of wat weet ik veel. Maar, zoals ik aangaf, de mensen zijn weer wat ruimdenkender aan het worden de genres komen in deze tijden weer bij elkaar.

De jeugd is breed denkend in muziek …op vrijdagavond naar Pommelien Thijs, op zaterdag pikken ze en HC/punk concertje mee en op zondag gaan ze naar en dance concert …Wat denken jullie van die verandering van mentaliteit?
Het mes snijdt een beetje langs twee kanten. Toen ik in de jaren ’90 naar concerten ging werd inderdaad in hokjes gedacht van punks, rockers en pop liefhebbers. Maar dat specifiek publiek was wel trouw aan ‘hun scene’. De punks gingen , ook lokaal, naar elke punk show. Maar doordat de jeugd zo breed denkt, gaan ze hun vrije tijd ook opsplitsen. Waardoor minder volk komt opdagen op bepaalde shows, omdat op die moment ze op andere muziek shows zitten.

Dat viel ook op, op Razernij. Er was wel publiek maar niet zo echt veel …
Een paar jaar geleden kwam daar wel tien keer meer volk op af hoor. Zoals bij Heideroosjes en zo. maar dat is beetje eigen aan HC/punk, dat er een periode is dat er weinig beweging is, ook weinig bands echt opstarten. En een paar jaar later is er weer een bloeiende scene, dat gaat dus echt in golven. En nu zitten we wat dat betreft in een wat mindere wave. Ik zit nu al een dertigtal jaar in die scene en het is altijd al een komen en gaan geweest. Het is wat het is…

Dertig jaar in de scene … Is het jullie ambitie te denken aan een Sportpaleis of zo; ik krijg toch de indruk dat prachtige bands als jullie wat ter plaatse blijven trappelen … Is dat omdat jullie een Belgische band zijn? Heb je er een verklaring voor?
Als Belgische band hang je af van twee grote factoren. Je moet een hoge dosis geluk hebben , maar ook alles laten vallen en 100% ervoor gaan… en dat lukt in ons geval, met ons gezin en job niet . we hebben verantwoordelijkheden. Maar die factor geluk is toch ook belangrijk. Met Violent City begonnen we wat door te breken. We stonden zelfs aan de subtop in België.  Wat HC betreft. Toen we echt naam begonnen te maken besliste de helft van de band om ermee op te houden. nu, even goede vrienden hoor… Wat Steele Justice betreft. We waren ook die richting aan het uitgaan, en toen hadden we onze tweede plaat uitgebracht , onze doorbraak plaat, en toen kwam corona. En dat heeft toch een rem gezet op onze groei. En na corona is het sowieso moeilijker geworden om als band terug je plaats te vinden in de schijnwerpers.

Het publiek is ook veranderd bij het aankopen van concert tickets. Ze spelen op veilig, en de factor ‘erbij zijn’ is belangrijk geworden, waardoor ze geld uitgeven voor grotere shows, en de kleintjes, minder bekende, links laten liggen. Speelt dat ook in jullie nadeel?
Dat kan wel ergens kloppen. Maar wat volgens mij een echt nog grotere rol speelt is de ondergang van Jeugdhuizen in Vlaanderen, je hebt er steeds minder en minder. Ik was zelf actief in het Jeugdhuis in Genk. Ik speelde plaatjes, en organiseerde ook shows. Vroeger had je in Vlaanderen een 500 tal jeugdhuizen. Nu nog een zestigtal. En wat gebeurde er vroeger? De bands konden spelen in een jeugdhuis, en  kregen ook wel wat geld. Een jongere die een show wilde organiseren kreeg  meestal het jeugdhuis ter beschikking, alsook een goedkope geluidsinstallatie. Het ging er allemaal wat losser aan toe. Maar het werkte wel. Zo leerden jonge mensen iets organiseren, maar kregen jonge bands ook podium kansen. Zeker binnen de HC en Punk maar ook andere underground scenes. Als je nu een show wil organiseren moet je de complete zaal betalen, je moet een geluidsman en installatie hebben. Je hebt bij voorbaat al zoveel kosten , circa 2000 euro , vooraleer de eerste show begint. Dan moet je ofwel hoge prijzen vragen, of kan je het door een tegenvallende voorverkoop niet laten doorgaan…

Jullie zijn aangesloten bij het DIY label Bearded punk records. Een prachtig label. Heeft dat voor jullie extra deuren geopend?
Uiteraard. Sowieso als je bij een label staat, die hebben ook een netwerk en kan shows voor u regelen. Dat opent sowieso deuren. Ze hebben een distributie netwerk voor je platen, het heeft zeer veel voordelen. En Bearded Punk Records doet wel echt heel veel voor hun bands, zoveel is zeker .. chapeau hoe Bjorn en Hanne, en uiteraard ook Bram en de andere medewerkers, zich 100% geven voor ‘hun bands’. De kern ligt bij Hanne en Bjorn, en wat die doen voor de scene is onbetaalbaar.

Ik heb een beetje heel jullie oeuvre beluisterd maar vooral toch de laatste plaat ‘The way the cookie crumbles’, een prachtige plaat van combinatie tussen punk en Hardcore … Hoe waren de reacties?
De reacties waren opvallend goed. We vonden het persoonlijk ook een betere plaat dan de vorige. Die zonder afbreuk daaraan te doen. Maar deze plaat liet duidelijk horen hoe wij als band gegroeid zijn. En de productie was ook veel beter, en dat heeft te maken met Tim Van Doorn een heel groot aandeel in. Tim neemt die plaat niet enkel op, maar produceert actief mee. Hij legt accenten waar wij die niet direct zien of horen, en dat is toch belangrijk. de eerste plaat werd enthousiast onthaalt omdat we een nieuwe band waren, maar deze plaat werd enthousiast onthaalt omdat het een volwassen plaat is. Die plaat heeft zeker deuren geopend, maar had nog meer deuren geopend als Corona er niet was geweest.. we kregen opvallend goede reacties en binnen en buitenland, en hebben ook in Slovenië mogen spelen.

Het is een kwalitatief meesterwerkje dat niet moet onderdoen voor werk van grotere bands binnen de scene, maar toch wordt jullie muziek weinig gedraaid.
Is het Belg zijn (waar we daarnet over hadden) in jullie nadeel denk je? Wat moet je als punk band hebben om echt door te breken?
Punkrock is nog steeds een underground genre. Tenzij je punk maakt dat toegankelijk is voor een groot publiek. Zoals een Blink182 . Dan kan dat vermoedelijk wel. Je merkt die verschillen tussen hen en ons, zij zijn toch meer zachter en pop punk gericht. Dat is hun keuze.. je hebt wel een evolutie op Studio Brussel dankzij de nieuwe lichting komen ook wat nieuwe punk bands in de kijker zoals Captain Kaiser of Maria Iskariot. Maar je merkt toch dat die bands nog altijd minder hard zijn dan ons. We zijn op het moment nog steeds te hard en snel om op de radio te worden gedraaid. Moesten we in de jaren ’90 zijn met NOFX en Offspring en zo, had dat vermoedelijk wel gemakkelijker geweest, want die werden toen op de radio gedraaid. Nu we zijn daar ook niet echt mee bezig, en liggen er ook niet wakker van. En dat is ook niet onze ambitie.

Probeer je als band toch een beetje te groeien? Is er een soort doel dat je dan wel voor ogen hebt, of hoe moet ik dat zien?
We hadden het er al even over.. maar als je dat doel wil bereiken moet je er allemaal 100% voor kunnen gaan. En zowel ikzelf, de drummer als gitarist hebben een gezin. Ik heb ook nog, naast mijn gezin en job, en de band nog andere dingen die ik doe. Ik ben ook auteur en schrijf boeken. Ik heb een podcast. Kortom… ik wil die dingen niet laten vallen om  eens in een sportpaleis te spelen of zo. we blijven gewoon verder doen zoals we bezig zijn, blijven shows spelen en verder evolueren als band in het schrijven van muziek. Als we dat nog jaren kunnen doen is ons doel bereikt.

Misschien kan het helpen om een artiest als Helmut Lotti, die metal shows brengt naar een breder publiek; een idee om dat ook te doen in de punkscene. Misschien kan het Steele Justice een ‘boost’ geven?
Ik vind wat hij doet zeer goed gedaan eigenlijk. Hij brengt op zijn manier een ode aan de muziekstijl als het ware, en trekt een hele groep mensen aan die misschien anders die drempel naar metal niet nemen. Het zou mooi zijn moest hij dat ook met Punk eens doen. Hij mag ons contacteren

Wat brengt de toekomst, nieuw platenwerk of andere plannen?
Er zijn ondertussen vier nieuwe nummers opgenomen. weer via Tim, in zijn studio. Het is een beetje een pre-demo, we zijn nog aan het luisteren en bekijken welke richting we willen uitgaan. Ofwel maken we nog een viertal nummers, ofwel brengen we oudere nummers opnieuw uit. We zijn nog niet zeker wat we echt gaan doen. we weten nog niet of we fysieke iets gaan uitbrengen, maar sowieso wat nummers droppen op Spotify en andere media. In de toekomst kan dat wel zijn dat we al die nummers bundelen op een plaat en die uitbrengen, maar dat is voorlopig nog niet aan de orde.

Waarom in deze ‘Spotify’ tijden eigenlijk nog een plaat uitbrengen, want het proces is duur…
Je hebt altijd liefhebbers die per se iets in handen willen hebben, ook bij de jeugd nog. Dus ja , daarom…  cd’s zullen we niet per se meer uitbrengen, maar vinyl verkoopt! Die markt leeft als ooit tevoren, een vriend van mij heeft een platenzaak zelfs de nieuwste dingen die uitkomen als Talyor Swift en dergelijke, dat is direct op Vinyl en dat heeft succes.

‘Punk is dood’ zegt men soms, maar jullie bewijzen toch het tegendeel. We hadden het er al even over, maar wat is volgens jou de grootste evolutie om het genre nog springlevend te maken?
Die versnippering van muzieksmaken bij vooral de jeugd, dat hokjes denken dat wat weg is, zoals we inderdaad al aangaven is wellicht de grootste verandering. Ook binnen de punk /HC scene. Die sub culturen hadden hun eigen stijl, vaste plekken, eigen kledingstijl. Dat is allemaal versmolten tot een groot geheel. De manier van ‘beleven’ is ook anders, de ene staat te raven de andere te moshen, iedereen beleeft een concert op zijn eigen manier.. dat is ook een opvallende verandering toch.

Ik had een mooie discussie met een goede vriend punk liefhebber toen ik een review schreef ‘metalheads zijn het meest sympathieke publiek’. Wat is je mening?
Ik ben opgegroeid met zowel metal shows als punk shows. En HC is nog harder dan metal. En eigenlijk is er niet zoveel verschil tussen punk en de metalheads. Qua sympathie liggen die op gelijke hoogte. Ook vaak heel breeddenkend zijn, en heel goed met elkaar om kunnen gaan. Punk is nog steeds doen waar je goesting in hebt, zolang je geen andere schade berokkend. En dat is dus bij beide scenes nog steeds de rode draad. Dus ik denk dat beide scenes wel in gelijke tred liggen wat ‘sympathiek ‘betreft.

Volgende jaar vieren jullie de 10ste verjaardag, een speciale ‘viering’?
We gaan iets doen ja… we weten alleen zelf nog niet wat precies (haha) maar er staat zeker iets op de planning. Toen we vijf jaar bestonden hadden we oorspronkelijk iets gepland, maar toen strooide corona roet in het eten… maar er komt dus zeker een feestje rond ons tienjarig bestaan..

Van tien, naar circa twintig… waar zie je jezelf als band of muzikant binnen tien jaar of zo?
Ik denk nog steeds hetzelfde. Ik zit nu al dertig jaar in de scene. Als je er zo lang inzit, gaat dat er niet meer uit. Dat zit in uw bloed, in je lichaam. Het is een onderdeel van jezelf. Dus zolang ik hef fysiek aankan , blijven we gewoon op deze elan doorgaan. Mijn helden van vroeger zijn allemaal midden in de zestig, zijn zo fris meer als vroeger, maar blijven ook gewoon doorgaan..

Laat ons hopen dat je op dit elan nog dertig jaar of meer kan doorgaan, en dan hebben we rond die tijd nog een babbel. Dank voor het fijne gesprek, en veel succes in alles wat jullie doen.

European Jazz Conference 2024 - De Beren Gieren + Julien Tassin Quartet - Een boeiend avondje verrassende wendingen en onvoorspelbaarheid
European Jazz Conference 2024
Ha Concerts
Gent
2024-09-14
Erik Vandamme

Voor deze derde avond European Jazz Conference vertoeven we terug in de Ha Concerts, Gent. Vanavond kregen we twee avontuurlijke bands, De Beren Gieren + Julien Tassin Quartet, die tot de verbeelding spraken in speelsheid en vakmanschap

De Beren Gieren - Bezetting: Fulco Ottervanger (piano, fx, synths), Lieven Van Pée (contrabas, el. bas), Simon Segers (drums, fx), een erg interessant , boeiend trio binnen de jazz. Deze in 2009 opgerichte band combineert elektronisch vernuft met jazz vibes, waardoor een bijzonder aantrekkelijk klankentapijt wordt aangeboden van minimalisme en explosiviteit Ze hebben veel te danken aan de bezieler van de Ha Concerts, Wim Wabbes, die een interview gaf aan Klara en nu in pensioen gaat; De Beren Gieren zelf hadden eerder nog een ode klaargestoomd. Trouwens, zij hebben in die scene veel te danken aan Wim.
Het combo bracht een breed uiteenlopend, kleurrijk muzikaal tapijt. Ze zijn op elkaar ingespeeld, afgestemd , porren elkaar aan of steken wel eens de loef af onder elkaar. Met een dosis (muzikale) humor overtuigt De Beren Gieren moeiteloos. Improvisatie en virtuositeit zijn weergaloos met elkaar verbonden en wordt getriggerd door de speelsheid en de verrassende, onverwachtse wendingen. Klasse! Sterk!

Ook Julien Tassin is eentje die voortdurend op zoek is naar nieuwe prikkeling. Het laatste album 'Great Expectations' is een erg filmische plaat waarop hij samen met zijn kompanen de grenzen nog verder aftast. Hij ging een samenwerking aan met trompetspeler Ron Miles, met de bedoeling dat hij het trio - Julien Tassin (gitaar) - Nicolas Thys (bas), Dré Pallemaerts (drums) - onder de naam Julien Tassin Quartet, zou vergezellen voor een concert in de Bozar. Helaas overleed Ron Miles onverwachts en werd in eerste instantie de Amerikaanse trompettist Jason Palmer opgetrommeld. In de Ha Concerts nam echter Amerikaans-Eritrese Hermon Mehari het op zich.
Of het nu solo is, in duo met andere muzikanten, of met zijn kompanen als trio of kwartet, telkens valt ons op wat voor een uniek en super talentvol gitarist Julien Tassin toch is. Zijn kleurrijk gitaarspel is de taal; vol bewondering zijn we gekluisterd, luisteren en genieten we.
Het gitaarspel wordt aangevuld door een vernuftige bas, mooie drums en die warme sax-gloed. Allerhande pakkende en uitbundige moties borrelen op. Wat een prikkeling!.

We zagen op deze derde avond van de European Jazz Conference twee bands die over geweldige muzikanten beschikt, en een diverse, boeiende onaardse klank verwezenlijkt. Wat een magie van deze afwisselende instrumentatie. Een indrukwekkend avond genieten dus met deze avonturiers De Beren Gieren en Julien Tassin Quartet.

Organisatie: European Jazz Conference ism Ha Concerts, Gent