Luc De Vos - VOS - Gorki heerst!
Luc De Vos  - VOS

Een ode aan de tien jaar geleden overleden Luc De Vos, gebracht door allemaal vrouwen is wel een mooi concept. Niet in zijn Gent, maar in een volgepakt Lotto Arena, zagen we enkele vrouwen die een bijzondere stem en uitstraling hebben. Ze weten de songs van Luc De Vos op hun manier te benaderen. De ene versie was wat beter dan de andere geslaagd. Op het eind veerde iedereen bij “Mia” recht, en Gorki zelf de show stal, omgeven door al die schitterende vrouwen. Luc De Vos zou het prachtig hebben gevonden.
Echter, zulke magische momenten van samenhorigheid tussen publiek en muzikanten waren iets te weinig, waardoor we wat op onze honger bleven zitten.

Het begon nochtans subliem met “Tommy” van The Who. Een song die eigenlijk ook, beetje gelijklopend, het verhaal vertelt van VOS zelf. Het werd aangevuld met een grappige column, hier vertelt Luc De Vos over zijn fictieve ontmoeting met prinses Mathilde, net vóórr ze tot koningin werd gekroond, en een date in een zwarte Ferrari waarbij Mathilde haar liefde voor Vos uitspreekt. Maria Iskariot vulde aan met een energieke versie van “Punk is Dood” en het mooie “Dat vind ik Lekker” waarop Helena Cazaerck het publiek letterlijk ging opzoeken, net zoals Luc dat zou doen. Het klonk opwindend , springerig, het beetje punk dat Gorki ook zou doen. Dichter dan dit kon je bij Vos niet komen. Een eerste hoogtepunt.
Het contrast met de intimiteit van Emmy d'Arcy was groot. “Vaarwel Lieveling” was hartverwarmend en bezorgde ons  een krop in de keel. Een emotionele aanpak. Op “Wie zal er voor de kinderen zorgen”  werden registers opengetrokken. De meer bredere aanpak en en de veelzijdigheid van haar vocals en uitstraling werd onderstreept.
Een heel sterk begin dus van deze avond van deze twee eerste acts.
BLUAI van zangeres Cath Smet, bracht een Engelstalige versie van “Ik kan nooit meer naar huis' ('Never going Home')”; haar dromerige vocals waaide over de hoofden heen. We misten de rest van haar band, waardoor ze wat in het ijle zong en het nummer wat verloren ging in de menigte.
Elisa Waut bracht een persoonlijke 'touch' aan “Anja”, een kippenvelmoment. Ze deed ons hart even bloeden. “Veronica” klon k erg gevoelig door Lady Linn. Beklijvend. Eden op hun beurt, de '90s ladies rockband rond Roos Van Acker staken wat meer vuurwerk in  “Berejager” en trok de registers nog eens open op “Een schaduw in de schemering. Roosbeef kon zelf niet aanwezig zijn , en had net als Meskerem Mees een video gestuurd. “Hij is Alleen” ging hierdoor een beetje verloren. Ook afsluiter “Mia” (Franse versie) door Viktor Lazlo, nichtans subliem gezonge, bleek een slag in het water. Sowieso al een onmogelijke opgave deze klassieker in een andere taal brengen, want het publiek kent deze vanbuiten in de Nederlandse taal, en net voor de pause werd het refrein 'sterren komen, sterren gaan , alleen Elvis blijft bestaan' uit volle borst meegezongen. Dat zegt meer dan genoeg. Een gemiste kans, en ook een beetje jammer voor Viktor Lazlo, die zelf die haar ziel helemaal bloot legde in het nummer.
Na de pauze bracht Meskerem Mees via video “Ik zie het licht”, op soulvolle wijze. Maar ook hier wist de song onvoldoende impact te hebben door haar afwezigheid live.
Geef ons dan maar Kids With Buns … “Ik ben erbij” start voorzichtig zachtmoedig, maar op het emotioneel beladen “Geef al je geld aan de arme kinderen”, een lied dat hen op het lijf is geschreven, trokken ze alle registers ook eens open. Een sterk emo-moment! Wondermooi hoe dit duo je steeds weet in te pakken, ook al is het in het Nederlands zingen ietwat buiten hun comfortzone. Mooi.
Een lijflied van  Gorki “Mijn oude Hart”, in het Duits, sloeg , in tegenstelling tot de Franse versie van “Mia” eerder op de avond, wel aan. Met dank aan Scars on Louise die met “Mein Altes hertz” de handen op elkaar kreeg. Ook de Afrikaanse Adelle Ngeto kon met “Saam in daai donker huis” de harten sneller doen slaan. Het onderstreepte mooi en intiem trouwens de bijzondere band die Luc De Vos had met Afrika.
Aafke Romeijn bracht een ode aan Luc én aan Tom Pintens. “Kaatje is Verdronken” hebben beide overleden artiesten in 2004 samen gemaakt. Het klonk zachtmoedig, gevoelig. Ook op “Wij zijn zo jong” werden we stil.
Emma Bale is een artieste die we zagen groeien maar op “Soms vraagt een mens zich af” ging ze wat de mist in … Het klonk totnutoe wat braafjes.
Mentissa & Alice, ofwel Kersvers Eurosong-kandidate Mentissa en de Franstalige Alice on the Roofn speelden  een gewaagde versie van “Lieve Kleine Piranha”. Het bracht wat meer pit in de set.
‘Intimiteit die aanvoelt als een mokerslag waarvan je eventjes moet bekomen’; schreven we over het optreden van ISE; het meisje is pas 18 maar weet ons nu al volledig te betoveren; a capella zong ze “Monstertje”, enkel met een mini-piano. Het publiek werd er helemaal stil van; we waren diep onder de indruk. Eens de gitaar erbij, speelt ze een intens broeierige “Ik reis door de nacht”. Een artieste om in het oog te houden, zonder meer.
En toen kabbelde het terug verder met ILA die met “Mensenvriend” en “Hollywood”; de Lotto Arena rockte lichtjes. Luc De Vos bracht op het scherm een onuitgegeven nummer, geschreven in 94, “Oude Reus”, eentje kenmerkend van Luc en Gorki op het lijf geschreven. Apotheose op “Mia” tot slot … De bandleden van Gorki werden laaiend enthousiast onthaald, bijgestaan door al die dames die hun best hadden gedaan op Gorki’s nummers. Ze zongen mee, of dansten uitbundig op het podium vooraan. Ook het publiek ging eindelijk uit de bol, waarna Gorki nog een streepje “Lieve Kleine Piranha” speelde. Sjiek!

Een mooie ode aan onze Luc De Vos, zonder meer in deze Lotto Arena. Maar die magische momenten mochten ‘ietsje meer’ …

Setlist: Openingsnummer 'Tommy' - The Who//Column - Luc De Vos//'Punk is dood' en 'Dat vind ik lekker' - Maria Iskariot//'Vaarwel lieveling' en 'Wie zal er voor de kinderen zorgen' - Emmy d'Arc//'Never going home' - BLUAI//'Anja' - Elisa Waut  // 'Veronica komt naar je toe' - Lady Line//'Berejager' en 'Schaduw in de schemering' - Eden//'Hij is alleen' - Roosbeef//'Mia' (in het Frans) - Viktor Lazlo//'Ik zie het licht' - Meskerem Mees//'Ik ben erbij' en 'Geef al je geld aan de arme kinderen' - Kids With Buns//'Mein altes Hertz' - Scars on Louise//'Saam in daai donker huis' - Adelle Nqeto//'Kaatje is verdronken' en 'We zijn zo jong' - Aafke Romeijn//'Soms vraagt een mens zich af' - Emma Bale//'Lieve kleine piranha' - Mentissa & Alice on the Roof//'Monstertje' en 'Ik reis door de nacht' - ISE//'Mensenvriend' en 'Hollywood' - ILA//'Oude reus' - nieuw nummer Gorki//'Mia' en fragment 'Lieve kleine piranha'- Gorki

Organisatie: PSE Belgium

UB40 - Na 45 jaar nog steeds springlevend

Klokslag half zes stonden we al aan de ingang van Lotto Arena aan te schuiven. Om half zeven gingen de deuren open. We hadden een voorprogramma verwacht maar kregen een DJ act van Soul Shakers die iets meer dan een uur lang het publiek opzweepte. Een set met reggaetunes, die alvast de temperatuur deed stijgen. Lekker heupwiegen dus bij het binnekomen …

Om 20u al zet UB40 (*****) zijn set in met een adembenemende “Here I Am”. We voelden meteezn aan dat dit geen routineuze nostalgietrip zou worden. De band had er duidelijk zin in, en grossiert verder in hun oeuvre met “Keep on Moving” en “'Maybe Tomorrow”. Opvallend zijn de blazers die zorgen voor een warme walm over de hoofden heen.
De aanstekelijke refreinen verbergen wellicht een onderliggende of politieke boodschap, maar het gros van de avond was vooral bedoeld om 45 jaar UB40 te vieren. Een zeer spraakzame co-vocalist en gitarist Robin Campbell straalt enorm veel charisma uit. Hij wordt bijgestaan door Matt Doyle, die sinds 2021 Duncan Campbell verving die wegens gezondheidsproblemen de stekker eruit trok.
Het waren vooral de hits als “Sing Our Own Songs”, die op de meeste bijval konden rekenen. Een nieuwe song “Home” klonk fris en monter, en werd erg goed ontvangen. Een zondermeer sublieme “The Keeper” zorgde voor een krop in de keel. Het energieke “Many Rivers to Cros” onderstreepte de puike, overtuigende set.'
Naar het einde trokken ze alle registers nog eens open, met het uiteraard door iedereen mee gebrulde “Red Red Wine”, een song van Neil Diamond maar zodanig mooi gecoverd door UB40, dat het na al die jaren wel door hen geschreven lijkt.
Er volgde nog een bis. Eerst verscheen de erg beweeglijke Earl Falconer alleen op het podium op “Food For Thought/Forever Blue”, waarbij alle lichtjes de lucht ingingen. Een magisch moment dat werd aangevuld door de overige bandleden die op het podium verschenen. Een wervelende finale volgde met “Kingston Town” en de meezinger “Can't Hel Falling in Love” van Elvis.
UB40 speelde op hoog niveau als band. Ook de ritmesecties, de soli, de strakke kopersecties overtuigden moeiteloos het publiek. Het geluid klonk authentiek als fris. We hoorden een mooie afwisseling van oudere en nieuwe songs, een kruisbestuiving ook tussen de oude rotten binnen de band en de nieuwe wind die er blaast. Een gouden combinatie, die een sterke meerwaarde betekende.
Na 45 jaar is er nog geen sleet op UB40 , ook zijn er een paar ruim de zestig voorbij. Kortom , UB40 was springlevend, zoveel is zeker!

Setlist: Here I Am//Keep On Moving / Maybe tomorrow//Homely Girl//Sing Our Own Song//One In ten//Home//Please Don't Make Me Cry//Bring Me Your Cup//You Don't Call / Me Nah Leave Yet//Fool Me Once//The Keeper//Many Rivers To Cross//Cherry Oh Baby//Gimme Some Kinda Sign//Wear You To The Ball//Red Red Wine//BIS //Food For Thought//Kingston Town//Can't Help Falling In Love

Organisatie: Greenhouse Talent

Pro-Pain – HC ‘straight into your face'!, zonder al te veel franjes

Er zijn zo van die avonden dat je al weet, dit wordt een geslaagd en onvergetelijk feestje. We hadden het geluk om de New-York HC formatie Pro-Pain (****) al enkele keren live aan het werk  te zien. Telkens voelt zo’n optreden van Pro-Pain aan als een rollercoaster 'into your face' , zonder al te veel franjes; er wordt een spiegel voorgehouden die er niet altijd even mooi uitziet.
Het bier vloeide tierig aan de bar en Pro-Pain zorgde ook nu weer voor een verschroeiende muzikale wervelstorm die De Casino op zijn grondvesten deed daveren. Het extra fijne aan een band als Pro-Pain is dat ze die kenmerkende HC voorzien van metal elementen. Een ruimer publiek voelt zich aangesproken op deze avond.

Als support trad Antwerpse trots Toxic Shock (***1/2) op. Ook al zo’n bandje die we zagen o.m. midden de coronatijden ging de band met z’n beweeglijke frontman op het Catacombfest (2021) er tegen aan. Iedereen sprong van zijn stoeltjes recht toen; het lijkt godvergeten die tijd …
"De band ging als razende, losgeslagen buffels tekeer op het podium …Alle remmen los, dus.  Iedereen bewoog en de stoelen werden inderdaad prompt opzij gezet, een moshpitje ontstond en er werd even aan stagediven en crowdsurfen gedacht. De regen viel met bakken uit de hemel, maar dit kon niemand deren " schreven we.
De band heeft zijn publiek écht nodig om voluit te kunnen gaan. De zanger deed verwoede pogingen het publiek aan te porren. Maar vanavond, buiten enkele kleine pits, was er weinig beweging te bespeuren. Hier stond men te wachten op de hoofdact. Het deerde hen niet , alle registers werden opengetrokken en mokerslagen uitgedeeld.
Een optreden van deze Toxic Shock knalde binnen die HC, maar het publiek liet het wat over zich heen gaan …

Pro-Pain op z’n beurt, had iedereen onmiddellijk mee. Hier ontstond een wild enthousiast feestje. Pro-Pain greep ons bij de lurven en liet je niet meer los. HC/metal op z’n best! Wat een intensiteit, dynamiek en opwinding.
Binnen de scene staat Pro-Pain er nog steeds. De imposante Gary Meskil trekt de aandacht naar zich toe en zwiert heen en weer met de armen. De band is sterk op elkaar ingespeeld, een geoliede machine, die al seen sneltrein over on sheen daverde. De bijzonder aangename club sfeer in de Casino was hen dan ook op het lijf geschreven.
Pro-Pain heeft een grootse reputatie opgebouwd , maar zweert bij de kleinere clubs om z’n publiek gor te slaan. Een uitgelaten sfeer was dan ook het gevolg.
Een slagveld was het, van achtergelaten blikjes, plassen bier en allerhande karton op de vloer. Dit was een meedogenloos HC feestje,‘straight into your face'! Een ontketende massa. Wat een knaller!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
Pro-Pain
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7153-pro-pain-29-11-2024.html?Itemid=0
Toxic Shock
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7152-toxic-shock-29-11-2024.html?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

The Human League - Een nostalgietrip verbonden aan het NU

Met hun frisse, herkenbare elektropop bepaalde The Human League (****)  mee het geluid en de looks van de jaren '80. Het album 'Dare' had wereldwijd succes, een mijlpaal voor een hele generatie. Het tijdloze “Don't You want me” is in het geheugen gegrift, elektronische pop op z’n best. Philip Oakey en de zangeressen Joanne Catherall en Susan Ann Sulley konden zich profileren in het genre en domineerden in de jaren tachtig de hitlijsten.
Sindsdien bleven er met regelmaat platen uitkomen. Veertig jaar later is het nog steeds een plezier hen terug aan het werk te zien. Ze spelen vier uitverkochte concerten in ons land. Wij waren aanwezig in een volgepakt AB, de dansspieren werden aangesproken; het werd een 80s nostalgietrip verbonden aan het NU …

Ook al zien de beelden op sommige songs als opener “Hard Times” er wat gedateerd uit, is de band dat totaal niet. Een goed bij stem zijnde Oakey zoekt zijn publiek op en is op het ganse podium te vinden. Een zwoel dansende Joanne en Susan vullen vocaal subliem aan, ook zij weten hun publiek aan te spreken en danspasjes boven te halen. Het publiek geniet ervan.
Het brengt ons tot puike versie van de aanstekelijke “Love action”, “Mirror man”, “Heart like a wheel” en “The lebanon”. De sound is gedrenkt in een badje van kitsch en wulpse new wave disco. Nog steeds wordt het warm onthaald. “(keep Feeling) Fascination” wordt meegebruld. Het lijkt allemaal rozengeur en maneschijn, maar er is ook dat (g)rauwer kantje als op “Empire State Human”, uitgebracht ten tijde van de Koude Oorlog, nu helaas nog steeds brandend actueel. Het zette ons met beide voeten op de grond. “Open Your Heart” weet te raken door die opbouwende, emotievolle, gevoelige en opzwepende beats’n’grooves.
Oakey en de zangeressen zijn omringd van jonge enthousiaste muzikanten. Het siert de set. De heup- en dansspieren worden aanhoudend aangesproken.
De 80s nostalgietrip is verbonden aan het NU, zondermeer. “All I Ever Wanted” en “The sound of the Crowd” zetten dit aangename gevoel verder. De ultieme monster hit “Don't You Want Me” vormt de apotheose.
In de bis grijpt de band terug naar die samenwerking tussen Philip Okaey en Giorgio Moroder met “'Good-Bye Bad Times” en de meezinger “Together in Electric Dreams”. Schitterend als closing final.

Setlist: Hard Times //Love Action (I Believe in Love) //Mirror Man //Soundtrack to a Generation //Heart Like a Wheel //The Lebanon //Life on Your Own //One Man in My Heart //The Path of Least Resistance //Empire State Human //Louise //Behind the Mask (Yellow Magic Orchestra cover) //Open Your Heart //All I Ever Wanted //The Sound of the Crowd //Tell Me When //(Keep Feeling) Fascination //Don't You Want Me //Encore: Good-Bye Bad Times (Philip Oakey & Giorgio Moroder cover) //Together in Electric Dreams (Philip Oakey & Giorgio Moroder cover)

Pics homepag @Christophe Dehousse (Forum de Liège)

Organisatie: FKP Scorpio

Kobe Gregoir Group ft. Daniëlle Zawadi - Een confronterende inkijk in woord en klank

'Co-Motion' is één van de opvallendste jazz releases van dit jaar, het is een samenwerking tussen de Belgische drummer Kobe Gregoir en de Nederlands/Congolese spoken word artiest Danielle Zawadi.
Het werd uitgebracht via WERF records; lees gerust https://werfrecords.bandcamp.com/album/co-motion  
In het gezellige De Casino kwam Kobe Gregoir Group ft. Daniëlle Zawadi (****) dit overtuigend album voorstellen. Kobe's aanzienlijk compositorisch vernuft grijpt terug naar de ‘jazz halcyon hard bop’ dagen van de jaren 1960. Hij is omring van begeesterende muzikanten, die de typische jazz van die jaren '60 perfect uitstralen. Naast die muzikale omlijsting is er de inbreng van Danielle Zawadi, wiens spoken word belangvol is in de sound en ons een spiegel voorhoudt …

Het optreden in de Casino is een unieke beleving en belevenis; de jonge instrumentalisten zijn beïnvloed door de Amerikaanse jazz uit de turbulente jaren '60; ze komen samen met een krachtige spoken-word artieste die Afrika en Europa vertegenwoordigt. Danielle's werk draait om haar bi-culturele identiteit, het leven als zwarte vrouw in Nederland met alle spanningen en uitdagingen, die dit met zich meebrengt voor hààr persoon in Europa.
In eerste instantie krijgen we de instrumentatie van groovende jazz door sax en trompet, een pompende contrabas en aanstekelijke pianolijntjes. “Xoxo” is een prachtige song, die ondersteund wordt door Kobe’s virtuoze gevoelige drums, alsof die 60s plots weer springlevend zijn.
Op “Famial Faces” komen de klanken van alle muzikanten mooi samen, het klinkt magisch, dit virtuoze spel. Danielle haalt op emo-wijze haar spoken words aan op “Leeflicht”, “Loud” en “Mona Lisa” omgeven door zacht geroffel van de drums en/of getokkel van de piano. Van haar begeesterende, gedreven stijl worden we stil. Een daverend applaus volgt telkens, het publiek is diep onder de indruk van wat ze te vertellen heeft.
De set kabbelt mooi verder op dat gevarieerde unieke stramien van jazz gerelateerde muziek verbonden aan de gevoelige, pakkende words, die raken.
In de bisronde op “Y’s Dance” worden alle registers open getrokken, waarbij Danielle zelfs klinkt als een ware rap artieste, zonder hier al te overdreven te zijn. Hier wordt de subtiliteit in woord en klank behouden.

Kobe Gregoir Group ft. Daniëlle Zawadi geeft ons een confronterende inkijk in woord en klank op een verleden dat er voor de Afro-bevolking niet zo rooskleurig uitzag. In bepaalde opzichten is er helaas nog niet veel veranderd, wat tot uiting komt in de spoken words van Danielle, die haar frustraties uitspuwt.
De boodschap komt door alert te blijven voor wat er om ons heen gebeurt en dat situaties als in die turbulente jaren '60 in Amerika nooit meer mogen terugkeren, zonder politiek kleur te bekennen, of al te hevig te protesteren; om ons te doen nadenken en een spiegel voor te houden. De luisteraar wordt hier muzikaal gebed in een groovy jazz namiddag, prachtig vertolkt in woord en klank.

Setlist: 1. Xoxo 2. Mr. Loulou 3. Loud 4. Recipe for the unknown 5. Post scriptum 6. Familiar Faces 7. Leefplicht 8. Mona Lisa-  Extra - 9. Y’s Dance

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7149-kobe-gregoir-24-11-2024.html?Itemid=0

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Therapy? – Troublegum 30Y – Een therapeutische furieuze avond!

Eén van de meest aangename verrassingen tijdens de zomer festivals was zeker en vast Therapy? op Rock Herk. We schreven "Met een dosis humor, zelfrelativering, pakkende anekdotes, uppercuts van nummers en hun gekende kleppers als “Die Laughing”, “Knives”, "Diane", overtuigden ze speels en ongedwongen. Een leuk , ontspannend rock feestje dus op Rock Herk. Nostalgie en Emotie vonden elkaar hier moeiteloos."
Naar aanleiding van 30 jaar het album 'Troublegum' is de band opnieuw op tournee. We komen in een overvolle AB terecht en we krijgen hier een therapeutische furie avond!
Wat wil je als Therapy? terugblikt naar die succesvolle periode …

Het duo Deux Furieuses (***) opende de avond. Dit is een postpunk duo die de mosterd haalt bij bands als Royal Blood. De aanpak voelt zo aan. Deux Furieuses moest wat op dreef komen en in het laatste kwartier klonk het energiek en gedreven. De drumster mepte erop los en de charismatische frontvrouw schreeuwde haar stem schor. Het vrouwelijk duo hield van z’n publiek. Hier stond een duo op het podium met potentieel …

Therapy? (*****) toont nog eens aan hoe gebald, dynamisch, opwindend ze klinken. Vanaf de intro “Lunacy Booth (String version)” greep de band, rond de immer goedlachse en charismatische Andy Cairns, het publiek direct bij de keel. En liet dit niet meer los. “Stop it, you’re killing me” en de “Isolation” cover waren meteen ‘boenk erop’!
Er volgden enkele verrassende songs als “Total Random Man” en “Auto Surgery”. Maar natuurlijk kwamen de songs uit 'Troublegum', het album net 30 jaar oud, waarmee ze nu op tour trekken, het meest aan bod. Ze konden op nogal wat bijval rekenen. Wat een melodieus knallend en knetterend oplawaai. Het maakte de band en hun succesvolle 90s albums legendarisch. “Unbeliever”, “Trigger Inside” en “Nowhere ' - met stukjes uit “Nowhere man” van The Beatles - deden de AB op zijn grondvesten daveren. "Die Laughing” zorgde voor kippenvel en was één van de meezingmomenten.
De band en publiek waren één … “Nausea” klonk wild enthousiast. “Potato Junkie” volgde, met een knipoog naar de jarige drummer Neil Cooper, waarop een NSFW-gezang ter ere van hem ontstond. Neil bracht een oogverblindende drumsolo, Andy en Michael verlieten eventjes het podium, zodat de jarige kon genieten met het publiek van zijn ‘solo-moment’. De drumsolo leidde mooi naar Black Sabbaths “Iron Man”, Andy vervoegde vervolgens op gitaar. Momenten die een uniek optreden vastlegden, een avond vol furie!
Uiteraard volgde “Diane”, het onvergetelijke Hüsker Dü nummer die opmerkelijk op een hoger toerental werd gespeeld. Wat een passionele song met een mate van dreiging …
Luister maar naar de tekst: “Hey little girl wanna go for a ride ?
There's room and my wagon is parked right outside We can cruise down Rober Street all night long
But I think I'll just rape you and kill you instead Diane Diane Diane Diane Diane Diane"
Het werd dan ook door iedereen mee gebruld. Het deed ons denken aan hun stops op Rock Werchter toen duizenden mensen dit meezongen. Het blijft nu nog steeds, ondanks de controverse rond het nummer, nog steeds impactvol.
“Teetgrinder” , een van de doorbraaknummers, zette de eindsprint in met onvergetelijke kleppers “Knives” en “Screamager” beiden uit één van dé jaren '90 klassiekers 'Troublegum'. Een “You Are My Sunshine” van Oliver Hood leidde ons naar de uitgang …

Therapy? behoudt hun ongedwongen speelsheid, door een ongeëvenaarde energie en dynamiek en door hun variaties en verrassende wendingen. Andy mag dan de spil zijn, alle drie krijgen ze de verdiende aandacht, zonder dat er één uitspringt. Dat is het extra mooie aan Therapy?
Dertig jaar 'Troublegum' laat een Therapy?, die verre van afgedraaid of versleten is. Nee, dit was een therapeutische furie avond!
Voor wie het miste , in december komen ze nog eens terug . ‘Going to AB’!

Setlist:  Lunacy Booth (String Version) //Stop It You're Killing Me //Isolation (Joy Division cover) //Totally Random Man //Turn //Auto Surgery //Trigger Inside //Brainsaw //Unrequited //Unbeliever //Femtex //Hellbelly //Opal Mantra //Die Laughing //Lunacy Booth //Nowhere  (with snippet of "Nowhere Man" by The Beatles) //Encore: Nausea //Meat Abstract //Potato Junkie  (With drum solo and Black Sabbath "Iron Man") //Teethgrinder //Diane  (Hüsker Dü cover) //Knives //Screamager //You Are My Sunshine  (Oliver Hood song)

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Pluto Fest 2024 – Wat een Nederlands-Belgische pletwals!
Pluto Fest 2024
Zaal Amb8
Oosterzele
2024-11-16
Erik Vandamme

Binnen het aanbod van indoor festivals, houdt het Pluto Fest in Oosterzele stand. En maar goed ook! Een zeer gezellig festival op een zeer mooie locatie in Oosterzele en altijd met een ijzersterke affiche. De zaal was aardig vol gelopen voor een deel Nederlandse en deels Belgische bands. Het viel ons op dat vooral bij de Belgische bands de zaal het meest gevuld geraakte. En toch konden ook de Nederlanders ons best bekoren.
Lees gerust ons verslag …

Er stond al opvallend veel volk voor Cult Of Scarecrow (*****) die eind september nog uitpakten met een nieuwe plaat 'In Nomine Filiorum' , een gevarieerde plaat, waar de band zowel zijn heavy metal als zijn doom kantje laat horen. De bijzonder episch aanvoelende aankleding, die op deze plaat opvallend naar boven komt, is ook live te horen. Vanaf de eerste noot hoor je bovendien een goed geoliede machine, waarbinnen iedereen diezelfde kant uitkijkt. Dat epische wordt trouwens over de hele lijn gecombineerd met een melodieus kantje dat ons even goed kan bekoren. We houden ook van die keyboards, en hoe de stem van Filip een nog meer voorname plaats inneemt binnen dat geheel. Geruggesteund door muzikanten waar het enthousiasme alle kanten uitspat en met een frontman die als een hogepriester zijn publiek voortdurend bezweert, hangt er dan ook voortdurend magie in de lucht.
Cult Of Scarecrow treedt zowel op plaat als live meer dan ooit buiten de comfortzone van de pure heavy metal, dat siert hen en maakt hen een bijzondere parel om te blijven koesteren.

Poseydon (****) heeft ondertussen heel wat woelige waters doorzwommen. Maar nu gaat het de band wel voor de wind. Poseydon won de Belgische Wacken Battle en mocht naar Wacken Open Air, in Duitsland. Over een mijlpaal gesproken, want de band timmert toch al sinds medio 1992 aan de weg. Opvallend is hoe de riffkoningen steeds opnieuw verbluffende solo's uit hun instrument toveren, die bij elke liefhebber van het betere gitaarwerk de haartjes op de armen deed recht komen. Ook Poseydon beschikt over een frontman die niet alleen over een loepheldere stem beschikt, maar zich eveneens profileert tot een klasse entertainer pur sang. Zonder meer is het vooral die enorme speelsheid, en tonnen enthousiasme op dat podium wat aanstekelijk inwerkt op het publiek.
Poseydon staat anno 2024 stevig als een huis! En daar zijn we als fan van het eerste uur heel blij om.

Promise Down (****) zoekt de eerder donkere kantjes van de heavy metal op. Ook die typische ‘into-your-face’ metal die een band als Motorhead tentoon spreidt komt boven drijven. Ze stralen op het podium in elk geval diezelfde intensiteit, energie en loudness uit. Promise Down raast als een losgeslagen trein over de hoofden heen, deelt mokerslagen en vuurballen uit. Het nogal apathische publiek helemaal los laten gaan lukt moeilijk, maar de pletwals Promise Down zorgt in elk geval ervoor dat we totaal verweesd achterblijven. In dat vrij donkere hoekje van de zaal. Missie geslaagd.

En toen liep de zaal opvallend leeg… en toch hadden de afwezigen ongelijk. Want Sad Iron (****1/2) is een speed metal band uit Nederland die is opgericht in 1979. De band heeft in meerdere nationale en internationale zalen gestaan en ondertussen meer dan zijn stempel gedrukt op de scene. De beweeglijke frontman zoekt de grenzen op, om het beetje aanwezige publiek toch wat aan het dansen te krijgen en slaagt daar zelfs deels in. Er hoort zelfs een verkleedpartij bij, als hij in een wit gewaad als een priester het podium bestijgt.
Sad Iron houdt echter vooral van snelheid, het toerental wordt opgetrokken tot de grens van overdreven snelheid wordt bereikt. In andere omstandigheden had dit wellicht gezorgd voor menig cirle en andere pits tot ver naar achter, deze keer genoot het publiek door hevig mee te headbangen. De uppercuts die Sad Iron over de hele lijn uitdeelt, doen de voeten onder de grond in elk geval lichtjes daveren. Dat ze hun set spelen alsof ze staan te spelen voor een laaiend enthousiaste menigte, dat siert hen ook. Een lekkere speed metal concertje, zonder opkijken gebracht, zoals het gewoon hoort te zijn. Dat bracht Sad Iron, waardoor ze zich zowaar ontpopten tot de ontdekking van het festival, m.i..

De Nederlandse formatie Burning ( ***1/2) zoekt de lijn op van bands als Black Sabbath. Doom elementen combineren met pure heavy metal. Het onderbuik gevoel van die Black Sabbath, wordt over de hele set aangesproken maar de intensiviteit ontbreekt een beetje. Helaas blijft alles wat op diezelfde lijn voort kabbelen, waardoor de aandacht naarmate de set vorderde ook wat verslapt. Burning heeft het met hun staat van dienst zeker in zich om boven dat maaiveld binnen de scene uit te zien, hun naar Black Sabbath refererende heavy metal / doom raakt zeker een snaar.
Maar door op diezelfde lijn te blijven hangen, klinkt het na een tijdje net niet spannend genoeg om ons te blijven bekoren.

De zaal stond plots heel goed gevuld voor publiekslieveling Dyscordia (*****). Opgericht in 2010 heeft Dyscordia in België en omstreken ondertussen geen introductie meer nodig. Hun progressieve insteek op de metal zet hen sinds het debuut 'Twin Symbiosis' ( 2013) op ons land en daarbuiten. Inmiddels is de groep aan zijn vierde album toe: 'The Road To Oblivion.' Waar ze begane wegen verder blijven opzoeken. De band kende ondertussen ook enkele personeel wissels, maar staat nog steeds stevig te spelen. De ronduit sublieme muzikanten binnen de band, brengen solo's voort die aan je ribben kleven. Jens Novotni, die onlangs de 'onvervangbare' Stefan Segers verving bij Dyscordia, kweet zich met brio van zijn taak, en blijkt de perfect match om zo een essentieel lid voor een band als Dyscordia te vervangen, en dat is zeker niet simpel gezien de onuitwisbare indruk die Stefan al die jaren heeft gemaakt. Dyscordia heeft het verdwijnen van enkele belangrijke pionnen dus zeer goed verteerd, en knalt als gewoonlijk alle mogelijk twijfels naar de vergetelheid toe.
Al vanaf het prachtige 'Passenger' en 'Bail Me Out' leggen ze de lat heel hoog. 'Endgame' en 'Oblivion' zijn songs die blijven hangen. Bovendien weten ze ons meermaals te verrassen, door soms eens buiten de comfortzone te treden, zoals bij 'Infinite Fantasy', en daar houden we wel van. Net door dat epische geluid op zodanig diverse wijze te brengen, trekken ze ons over de streep.
En dan hadden we het nog niet over de immer sympathieke frontman, die met zijn beklijvende stem de harten van de heavy metal liefhebber pur sang naar goede gewoonte sneller doet slaan.
Dyscordia is al meer dan tien jaar één van de betere acts die ons landje rijk is en kan zich moeiteloos meten met de allergrootste op aarde. Maar vooral blijven ze ook anno 2024 nog stevig op de troon zitten, zoveel is duidelijk.

Picture (****1/2)  is een Nederlandse hard rock band ontstaan in 1979. Ze waren vooral populair in Nederland, Duitsland en Italië vanwege hun energieke live optredens. Tot op heden hebben ze nog steeds een schare fans in Zuid-Amerika, Mexico en Japan. Ze stonden in het voorprogramma van de grotere namen binnen de scene zoals AC/DC en andere groten op aarde.
Ondertussen heeft Picture heel wat line up wissels doorstaan. In 2007 was er zelfs een reünie met de originele bezetting op het podium. Maar ook dat bleef niet duren. De band bracht zelfs nog nieuwe platen uit zoals in 2019 'Wings'. Het bewijst des te meer dat deze Nederlandse grootmeesters na al die jaren nog stevig in het zadel zit, en niet doet aan routineklusjes afleveren.
Of dat live ook het geval was vroegen we ons af? Klassiekers als No 'No No, Night ' en 'Heavy Metal Ears' (allemaal van het tweede Picture album 'Heavy Metal Ears' uit 1981) worden luid mee geschreeuwd, terwijl ook 'Lady Lightning', 'You're All Alone', 'The Hangman' en 'Diamond Dreamer' (van het derde album 'Diamond Dreamer' uit 1982) op een warm onthaal mogen rekenen. Uiteraard mag ook 'Bombers' van het titelloze debuut (1980) - en de allereerste single van de band - niet ontbreken.
Ook de nieuwere songs als 'Blow Away' van die plaat 'Wings' gingen erin als zoete broodjes. Er stond niet meer zoveel publiek in de zaal na de doortocht van publiekstrekker Dyscordia maar Picture laat dit niet aan zijn hart komen en blijft gewoon dat gaspedaal stevig indrukken. De verschroeiende riffs, verbluffende drum salvo's en een bijzonder tot de verbeelding sprekende vocale inbreng zijn een streling voor het oor van de liefhebber van old school hard rock.
Picture straalt anno 2024 nog steeds veel enthousiasme uit op dat podium, en gaat even energiek tekeer als jonge wolven in het vak. Dat siert hen!
Het gedroomde slot scenario van een perfecte heavy metal dag en avond. Zonder meer.

Dank aan de organisatie van Pluto Fest.
Dank aan Musika.be

Organisatie: vzw Pluto Fest

Fifty Lab Music Festival 2024 - Op ontdekkingstocht doorheen de Brusselse straten
Fifty Lab Music Festival 2024
Alle zalen
Brussel
2024-11-13 t-m 2024-11-15
Erik Vandamme

We zochten het voor jullie op '' Een ontdekkingsreiziger is iemand die op ontdekkingsreis gaat, die op zoek gaat naar gebieden die in zijn eigen land nog onbekend zijn, door dit nieuwe gebied trekt en daarna weer naar huis terugkeert.'' (bron Wikipedia). 
Dat is ook hoe we ons in de drie avonden vertoeven in de Brusselse straten rond de Beurs en de AB écht voelden, met name een ontdekkingsreiziger doorheen de Brusselse straten.
We gingen, naar aanleiding van Fifty Labs Music Festival , vooral op zoek naar 'onbekende' gebieden en kwamen daar mooie parels tegen, of we misten net een interessante act door overlappingen. In het centrum waren er niet minder dan zes podia (AB, Belgian Beer World Stage, RITCS café, KFK hope en twee podia Beursschouwburg) en alles echt zien was dus een onmogelijke taak. Wij kozen zelf voor drie podia, AB, Belgian Beer World Stage en KFK Hope… die onze avonden goed vulden.

dag 1 – woensdag 13 november 2024
De eerste avond starten we in de AB Club met de Belgische Indie-rock & Folk formatie Whoman (****). Vorig jaar bracht de Brusselse band nog een EP uit die heel goed werd ontvangen. Ook live is deze band een bommetje! Whoman zorgde in de AB club dan ook voor een muzikaal kleurrijk palet. Een pak emoties kwamen los. Heupwiegen was een must. Wat een klankenspectrum, ook de variatie in vocals was de moeite (emotioneel beladen, helder, clean). De sound was sprookjesachtig, opzwepend, en men durfde te experimenteren zonder de melodie uit het oog te verliezen.

De Belgian Beer World Stage is niets minder dan een gezellig kleine zaaltje onder de Beurs, met een toog rechts en een klein podia vooraan. Meer 'underground' dan dit kan het haast niet wezen, toch? De zangeres May (***1/2) viel op met haar vocals en wulpse danspasjes, haast kinderlijk mooi ontroerend. Het werd goed ontvangen door het publiek. We ervaarden een harmonieuze veelzijdigheid die haar bijzonder maakt, een popprinses die harten breekt. Jonge dame met groeimogelijkheden.

De New Yorkse muzikante Stella Rose (*****) heeft in 2023 haar debuutalbum E’yes of Glass’ uitgebracht. Ze mag dan wel de dochter zijn van Depeche Mode frontman Dave Gahan, ze heeft een beklijvende variërende stem, ergens tussen weemoed en huivering, gaat haar eigen weg en haar rock-'n-roll als singer-songwriter spreekt tot de verbeelding, ze beweegt als een panter over het podium. Een mysterieuze sound heerst. Bindteksten waren er amper. Live toch iets ongrijpbaars. Apart setje.

Soms loont het de moeite de straat over te steken. We ontdekten in de gezellige KFK Hope Uwase (****1/2). "het balanceert een beetje tussen de uitersten van pop en rock, soulvol gekruid" , schreven we over haar optreden op We Are Open eerder dit jaar. We vonden het toen wat braafjes klinken, hier konden we het her evalueren. We kregen aanstekelijke gitaarlijnen, en met haar bijzondere stem haalt ze alles uit de kast om een soort kampvuurgevoel/sfeertje te creëren in het café. Een aangename warme sound waaide over ons heen. Ze wist ons te bekoren, door de combinatie breekbaarheid en dansbaarheid.

rip ME (*****), het muzikale project van Em Silén brengt rusteloosheid en experiment bij elkaar, lezen we in de bio. Voor weinig publiek in de Belgian Beer World stage speelt ze een mysterieus aandoende set, in dans en vocals, van intimiteit en ontroerende, spooky schoonheid. Die aparte soundscapes zijn rusteloos, doen angst opborrelen of stralen een zekere gemoedsrust uit. We ervaarden een zweven , magisch gevoel.

Magie hangt ook in de lucht bij VAAGUE (*****) het project rond jazz drummer Antoine Pierre, een veelzijdig artiest. Enkel op z’n drums, biedt hij in de AB Club een ware drum marathon van drie kwartier. Het weerklinkt in alle hoeken, soms overdonderend, soms zacht strelend (van de cimbalen), om dan opnieuw te ontladen in de mokerslagen, wat een allesvernietigende tsunami kan opleveren. Wat een virtuositeit en improvisatie. Iedereen genoot van deze brede, diverse set.

Iets later in de AB Club was er CRC (****1/2), die een boeiende mix brengen van rap, Frans chanson, R&B, met een afro-touch. De AB Club in vuur en vlam. De teksten durfden te overdonderen en waren emotioneel beladen. Ze raakten ons. CRC gaat geen controverse uit de weg. Ze tekenden voor een wervelend hip hop feestje.

Crème Solaire (***1/2) is het duo Rebecca Solari en  Pascal Stoll. Zij stonden op de Belgian Beer World Stage. Waanzin was hier het sleutelwoord. Pascal staat ietwat statisch te soleren op zijn keyboard, maar Rebecca schreeuwt haar wisselende vocals schor.
Dit was 'dansbaar met een hoek af'. Wat een knetterende afsluiter.
Enthousiast voldaan gingen we naar huis na een avond boeiende ontdekkingen!  

dag  - donderdag 14 november 2024
Ook op de tweede dag  vertoefden we voornamelijk in de AB, KFK Hope en de Belgian Beer World stage. We maakten er een kleine marathon van …
We starten met Lovelace (*****). Lovelace is een jonge Brusselse artieste die deel uitmaakt van de nieuwe alternatieve popscene. Ze produceert haar tracks in haar slaapkamer, een soort lab en weeft er een uniek sonisch universum. We horen zachte, verzadigde en robotachtige geluiden. Dit resulteert op het podium in een opwindende sound gebed in weemoed en melancholie. Het klinkt breekbaar in de instrumentatie als in de vocals. Het vormt een intens geheel. Mooi.

Op de KFK Hope zagen we een elektronisch wonder, Oonach Haines (****) die een klankentapijt uit haar keys haalt; een kleurrijke sound dus. Gevoelsmatig deed haar concert een beetje denken aan een optreden van James Blake, zeker in de performance; muzikaal waren er natuurlijk verschilpunten.
Oonach Haines was de moeite, een uniek muzikant, die koude elektronische sounds’n’beats warm aandoend speelt. Ook vocaal veelzijdig en overtuigend. Interessante artiest dus.

Over naar de Belgian Beer Worldstage voor Thérése  (****) die ons eveneens door elektronica en haar bijzondere stem confronteert met innerlijke demonen. De vervormde klanken en vocals bieden een bevreemdend, onaards sfeertje. Het klinkt bedwelmend, hypnotiserend. Geen hapklare brok dus van deze Franse componiste en muzikante; hier wordt een inspanning gevraagd om haar verhaal en wereld echt te begrijpen. Er hangt een soort spirituele sfeer in de zaal.

Terug naar de AB voor Slagader(*****). Dit trio brengt een fusie van jazz en elektronische muziek, dansbare beats en uptempo grooves. Kleurrijk dus en wat een uppercuts en energiebommetjes.  Slagader raast de hele set als een wild losgeslagen sneltrein. Hier geen rust.

Een andere ontdekking was Ojos (****), die ons meeneemt naar zonnige Spaanse oorden. Op de muziek van Ojos kun je enkel maar dansen en het leven vieren. Het Frense du brengt een feest van positiviteit. De temperatuur stijgt. Een verademing in deze donkere novembermaanden ...

Terug naar de Belgian Beer World Stage, het contrast met de zomerse tint van Ojos kon niet groter zijn … Het Noorse trio Kristin Myhrvold, Ragnhild Moan en Ingrid Skåland Lia ofwel Han Gaiden (*****) dompelt ons ongewild onder in een duistere, mysterieuze sfeer. De dansbare beats en de pulserende bassen zijn verweven in speelse (vocale) melodieën, improvisatie en een vloeide sax. Samen met de oprechte teksten klinkt het in zijn geheel  overweldigend en hypnotiserend, waardoor je wegdrijft in diepe gedachten, zonder de factor dansbaarheid te vergeten … Dit Noorse trio overtuigde os moeiteloos.

We waren zodanig onder de indruk van het Noorse gezelschap waardoor we in de AB Club Samara Cyn aan ons moesten laten voorbij gaan, een opkomend Amerikaans talent …

In de KFK Hope was het tijd voor Goodbye Karelle (****) het muzikale project rond singer-songwriter en actrice Karelle Tremblay die een eerlijke , pakkende, treffende set brengt, met een verhaallijn. ‘Dramatiek die aan je ribben blijft kleven', schreven we. Met haar muzikanten zorgt ze voor weemoed en melancholie , gedragen door haar broze, breekbare stem. Mooi.

De Oosterse Cultuur is er eentje die me al altijd heeft geïntrigeerd en tot de verbeelding spreekt. We sloten af met een act in die richting op de Belgian Beer World Stage, met Mui Zyu (*****), ofwel de Hong Kong Britse kunstenaar Eva Liu. Ze  bouwt uitgekiend een brug tussen de Westerse en de Oosterse cultuur, door strijkers, drummachines op tape en de traditionele Chinese instrumenten. Hier ontstaat opnieuw een bevreemdend aanvoelend sfeertje, die inderdaad de twee culturen verbindt. De contrasten tussen lichtvoetigheid en diepe duisternis konden gewoonweg niet groter zijn. De zeemzoetige popzang was een meerwaarde en bood rust waar rust moest zijn, een deugdzame rilling dus.
Een overtuigende afsluiter van deze boeiende tweede festival dag, zondermeer.

dag 3 – vrijdag 15 november 2024
Oorspronkelijk was het onze bedoeling om van de derde dag een AB avondje van te maken. Het liep anders uit … maar we starten wel in de AB Club met de uit UK afkomstige R&B/singer-songwriter Amie Blu (****1/2), een eerste voltreffer. Ze etaleert haar Afrikaanse roots in haar muziek, en ze heeft een indringende, heldere stem. Muzikaal binnen de r&b tussen toegankelijkheid en een alternatief. Dame met groeipotentieel …

Ook de Belgische, met Marokkaanse roots, Dina Ayada (***1/2) weet haar publiek te bespelen als een ware pop diva. Ze is ondersteund van een DJ die een aanstekelijk klankentapijt biedt. Ook zij heeft een sterke stem en uitstraling. Ook al haalt ze hiphop clichés naar boven, het werkt … Dina Ayada slaagt erin een goed gevulde AB Box te boeien. Hier was het vuur brandende … Mooi.

In de Belgian Beer World stage was er het Deense fenomeen Julie Pavon (****1/2) die met superlatieven wordt overladen. "when you experience Julie Pavon, your body will never forget" wordt geschreven … En inderdaad, we ervaarden dit ook. Want door een soort 'voodoo' bezwering in danspas en vocals weet Julie Pavon ons op een bijzonder tot de verbeelding sprekende wijze te hypnotiseren. Haar bevreemdende wijze van aankijken en aaspreken intrigeerde en was een meerwaarde in de set.

In de AB Box was het tijd voor het Franse fenomeen CARBONNE (****) . De charismatische Fransman biedt een Spaanse warmte mede door de Spaanse roots. Samen met het even enthousiast solerend combo spreekt CARBONNE de dansmoves aan. Op de achtergrond was een heel mooi tapijt te zien, de klanken en woorden die CARBONNE uitbeeldde op het podium waren van een minstens even elegante schoonheid. Het Zuiderse temperament was verscholen in de sound en ook hier overtuigde het zondermeer. Knap.

Op de Belgian Beer World , hadden we margô (****), een proces van zelfontdekking door Margarida Martins nadat ze begon met composities voor haar soloproject. De artieste brengt een boeiende, variërende zang, die komt vanuit de diepte en durft buiten de comfortzone te treden. Samen met een multi-instrumentalist die haar vocals perfect aanvult. Ze spreekt het publiek en de entourage geregeld aan; het onderstreept in wat ze zingt en brengt haar persoonlijke verhaal Een bijzondere parel.

Benieuwd waren we naar de 'Secret Show' die aangekondigd was in de AB Club omstreeks kwart na elf. Maar een half uurder dan de set , was er hier geen doorkomen meer aan. Dus besloten we naar de KFK Hope af te zakken voor TWST (****) die een aanstekelijk rock feestje bouwde, met een hoek af. Vooraan danste men enthousiast, wat TWST intrigeerde. Een mooi tussendoortje.

In de gezellige Belgian Beer World Stage konden we uiteindelijk uitkijken naar het absolute hoogtepunt van de derde festivaldag, Godwin (*****). Gaandeweg werd het publiek gewonnen met de persoonlijke verhalen en de zacht zalvende stem. Dit wist jou te raken . Samen met een klasse muzikant kregen we een emotionele set  die je hart deed smelten. Een wolk van melancholie zweefde over ons heen door de Afro-beats. Diepgaande, pakkende verhalen, die gemoedsrust brachten en de pijn verzachte. Godwin kreeg de complete Belgian Beer World Stage muisstil. Een magisch slot van een boeiende driedaagse!

Organisatie: Fifty Lab

Maria Schneider & Clasijazz Big Band – Bruggenbouwers in verschillende muziekstijlen en uiteenlopende culturen
Maria Schneider & Clasijazz Big Band

Maria Schneider & Clasijazz Big Band (*****) is een combo dat werkt om bruggen te bouwen naar culturen toe. Maria Schneider, die in de klassieke muziek als in de jazz, surplus haar medewerking met David Bowie in de prijzen viel, is een dirigente en componiste die van vele markten thuis is.
Ze stond in een goed vol gepakt De Bijloke met de Spaanse Clasijazz Big Band. .Hier dirigeerde ze hen als een gracieuze ijsprinses. Het is een bont gezelschap aan nationaliteiten, zo te zien, waaronder de Belgische accordeonist Philippe Thuriot. Kortom, een brug over verschillende muziekstijlen heen en uiteenlopende culturen …

Met circa twintig muzikanten op het podium, verzanden ze niet in een chaotische brij. Hier is iedereen elk op zich even belangrijk. De muzikanten in deze Big Band voelen elkaar perfect aan. Ze worden ondersteund en aangespoord door een breed lachende Maria Schneider. Hun  virtuositeit, improvisatie, speelsheid en enthousiasme siert op het podium van deze prachte locatie, De Bijloke. Bubbels vanuit elke hoek, dwalen over de hoofden heen.
Hier ontstaat een bijzondere magie. Bijna twee uur lang houdt Maria Schneider & Clasijazz Big Band ons bij de leest. Ze zoeken de intimiteit op, of  trekken eventjes de registers open.Het experimenteren meet klanken hoort hierbij. Het resulteert zelfs in gefluit van vogels uit de Braziliaanse bossen. Het wordt mooi gebracht door Maria zelf en is aangevuld met blazers die, mits enige verbeeldingskracht, een confrontatie bieden met de schoonheid van de Braziliaanse natuur.
De enthousiaste houding van Maria Schneider als dirigente en in haar bindteksten, werkt aanstekelijk. Ze weet humor en ernst met elkaar te verbinden.
Maria Schneider & Clasijazz Big Band spreekt een breed en ruim publiek aan. We horen jazz, klassiek en pop muziek de revue passeren. In het overaanbod aan prikkels wordt er toch een strakke lijn aangehouden.
Het publiek geeft haar dan ook een staande ovatie op het einde van de set. Er wordt nog iets moois toegevoegd, die de verschillende aspecten virtuositeit, improvisatie, speelsheid en enthousiasme moeiteloos samenbrengen.
Maria Schneider & Clasijazz Big Band zijn bruggenbouwers die de mensen, culturen en muziekstijlen perfect met elkaar verbinden. Het resulteert in twee uur genieten, wat een top avond.

Organisatie: De Bijloke, Gent

Hell's Balls Belgium 2024 – Wat een diversiteit
Hell's Balls Belgium 2024
Xpo
Kortrijk
2024-11-09 + 10
Erik Vandamme

'Alcatraz Metal Fest' indoor? Je kan het sinds 2023 opgestarte indoor gebeuren Hell's Balls Belgium op die manier benoemen. Na een succesvolle eerste editie in de Xpo, Kortrijk, ging nu op 9 en 10 november de tweede editie van dit evenement door. £
Met op de eerste dag eerder doom/black/death metal en op de tweede dag meer Hardcore/thrash tot stoner. Voldoende interessante bands en artists dus op het podium die elke metal liefhebber een daverende tweedaagse bezorgde.
We waren er uiteraard bij … Ons verslag

dag 1 – zaterdag 9 november 2024
We starten de eerste festival dag met een film voorstelling. The Monoliht Deadcult (*****)  is al zo’n twintig jaar bezig , maar van routine is er weinig sprake. Ze brachten dit jaar een knappe plaat 'The Demon Who Makes Thropies of Men' uit. Ze staan, ondanks dat obscure kantje, speels en met gevoel voor humor te soleren. Het publiek weten ze moeiteloos voor zich te winnen. De band verstaat de kunst fantasierijk en prikkelend te werken met hun gitaarriffs; allerhande horrorbeelden komen tevoorschijn. Ze hebben er geen beelden op scherm voor nodig. Het klinkt nogal angstaanjagend, huiverend en ook qua vocals moet het niet onderdoen. Wat een mokerslagen 'into-the-face' werden hier toegediend. Overtuigend!

Meteen is de toon gezet, want het werd een muzikaal dagje donkere paden. De uit Nederland afkomstige Dead Head (****) draait de volumeknop volledig open. Een wervelwind aan thrashy uppercuts dienen ze toe. Het davert. Moshpits ontstaan. Stevig headbangen dus, met de vuist in de lucht en teksten meebrullen. Band en publiek voelden zich één.

De Finse formatie Wolfheart (*****) geeft ons een lesje Scandinavische symfonische Death Metal. Het voelt demonisch aan. De bindteksten zijn de moeite en raken. Wolfheart voert je op occulte wijze naar de Winterse vlaktes van Finland. Je voelt de rillingen tot op het bot, de riffs klieven, en er zijn de vocals van Tuomas Saukkonen, regelrecht uit de duisternis. Wolfheart stemt muzikaal de Noorse sages en goden positief, we zien en ervaren de schoonheid als het angstaanjagende van de winterlandschappen. Bijzonder bandje toch.

Pure speedmetal  met een donker kantje. Hellripper (****) behoort hiertoe. 'Warlocks & Grim Withered Hags' wordt sterk ontvangen van deze Schotse eenmansband van James McBain. Live is hij goed omringd, maar James is de spil in de vocals als in de instrumentatie. Het klinkt scherp overtuigend. Hij is een klasse entertainer en port zijn publiek voortdurend aan. Een voorzichtige moshpit ontstaat. Deze thrash met het kenmerkend black metal kantje intrigeerde.

De Amerikaanse band Vlitmas (***1/2) zoekt het occulte en het obscure van de duisternis op. Met een gitarist die  in Mayhem en Aura Noir heeft gespeeld, een drummer uit Cryptopsy en de zanger David Vincent uit Morbid Angel hebben we hier een supergroep binnen de zgn. Blackened Deathmetal. David Vincent is een opvallende verschijning, hij spreekt tot de verbeelding met die zwarte cowboy hoed.
Vlitmas doet Satan uit zijn as herrijzen. De growls van Vincent, afwisselend met cleane vocals zijn een streling voor het genre. De brute, intiemere, dreigende riffs doen de rest. Interessant allemaal , waarbij de aanpak net voldoende boeide.

Voor het eerst was de zaal helemaal gevuld voor de legendarische Portugese band Moonspell (*****), die hier een soort 'best of ' speelden. De echte die-hard fans werden op hun wenken bediend. Muzikaal zit er wat Folklore in de sound, het geheel klinkt goed uitgekiend en doordacht. Je waant je diep in de bossen waar zowel elfen als kobolden wonen. Het prachtige “Opium” weet dit op te roepen. Kleppers als “Nitght Eternal”, “Finisterra” en het onvolprezen “Everyhing Invaded” worden mee gebruld. De bedwelmende stem en de sterke uitstraling van zanger Fernando Ribeiro zijn een duidelijke meerwaarde. Moonspell brengt nog de klassieker “Full Moon Madness” . De duisternis is compleet.
Een optreden van Moonspell is nog steeds een beleving, die je verweesd in een donker hoekje duwt.

Carpathian Forest (****) speelt grauwe, donkere Black metal. De uit Noorwegen afkomstige band voegt er, heel subtiel, wat Noorse Folklore aan toe. De onaardse riffs en die aparte vocals zorgen voor grauwe beelden uit het Hoge Noorden. Ze houden die donkere lijn aan, de aandacht verslapt enigszins wel , maar het klinkt net voldoende overtuigend.

Grauw, ruw zelfs klinkt Primordial (****1/2) die intense mokerslagen op verbluffende wijze uitdeelt. Dee grimassen van een demonische frontman, spreekt opnieuw tot de verbeelding. Hij overweldigt je en schreeuwt zich schor. Het voelt aan alsof bulldozers in een razend tempo over ons heen denderen …

Dark Tranquillity (*****) is wat anders binnen dit genre, niet direct rozenblaadjes in de instrumentatie , maar toch blijven er donkere walmen hangen. Het klinkt toegankelijk en ze zorgen voor een zekere gemoedsrust, na al die orkaanuitbarstingen. Hun melodieuze death metal slaagt met brio.

Triptykon (****) is een terechte afsluiter vanavond, door hun black metal te combineren met trage Doom, niet vies van wat avant-garde. De sound is op die manier tergend traag, maar boeiend , intrigerend dor de aanhoudende intensiteit, die je in een soort duistere hypnose brengt. De Zwitsers balanceren in een grijze zone tussen geluid en stiltes, dus hier niet echt razendsnelle riffs, maar ook niet té ingetogen

dag 2 – zondag 10 november 2024
Diversiteit troef , zeker op dag twee van het festival, van hardcore, thrash, doom tot stoner en punk, het was allemaal te horen … In momenten gefronste wenkbrauwen tot vraagtekens bij sommige bands zelf … Benieuwd?

We starten met één van de betere Hardcore bands die ons landje rijk is, STAB (*****). De band gaat fel tekeer en stoomt meteen. De meerstemmige vocals, het elkaar aanporren en de brutale uithalen, het werkt in op het publiek. Achteraan het podium stonden twee piepjonge fans mee te dansen, alsook aan de dranghekkens. STAB bewijst dat HC één familiale bijeenkomst is, voor jong en oud, zonder scrupules. Een knoert van een opener!

Uppercut nummer twee volgt met Murphy's Law (****1/2). De band rond de charismatische frontman Jimmy Drescher is al sinds 1982 bezig. Jimmy is nog het enige overgebleven originele lid van de band en trekt ook live de aandacht. Hij staat nog maar even op het podium, springt er direct af en gaat zijn publiek opzoeken om hen niet meer te verlaten. Een muzikaal oplawaai, een  spervuur aan riffs, met een dosis humor waarbij het bier vloeit en wordt uitgedeeld aan de fans. Het zorgt voor een geslaagd HC/thrash metal feestje.
Er stond nog niet zoveel volk in de zaal, maar hij ging elke aanwezige opzoeken, iedereen genoot van deze losgeslagen pletwals. Een deugddoende, verkwikkende set.

Het contrast met het daarop volgende Pallbearer (****) uit de USA was groot. Ze brachten ons een somber, doomachtig klankenspectrum. De melodieën deden wat denken aan de betere stonerrock. Het was een warme sound trouwens, die over ons heen waaide. De registers werden wel eens lichtjes open getrokken. Het voelde vooral aan als een gezellige trip rond het kampvuur, met soms lekker snedige gitaarriffs en zanglijnen die een soort rust brengen in een  - spijtig genoeg - rusteloos bestaan.

In het verlengde van Pallbearer was er het Noorse Slomosa (****), die evenzeer een sound brengen vanuit ‘de desert’, door de aantrekkelijke riffs en de adrenalinestoten in de songs. Intrigerend is de warme stem van gitarist Erik Bye en de vrouwelijke inbreng van bassiste Marie Moe. Samen met leadgitarist Benjamin Berdous werden hier enkele knappe solo’s gespeeld. Aanstekelijk gemoedelijk overtuigend klonk het. Sterk.

Terug heel wat anders nu …Met een optreden van Cro-Mags (****1/2), die een alles vernietigende pletwals was. Het klinkt wel allemaa een beetje hetzelfde , maar het was de moeite, met daarbij een zanger die eruit ziet alsof hij iedereen zal verslinden; de grimassen en de verpletterende vocale uithalen worden geruggesteund door de al even ruwe bolsters op gitaar en drums. Het daverde.
Een optreden van Cro-Mags is geen trip voor tere zieltjes, je wordt compleet murw geslagen. Ze stopten wat eerder dan voorzien, maar geen nood, we bleven totaal verweesd knock-out geslagen achter.

Wat een contrasten vandaag toch wel, die de rode draad vormden … Baroness (*****) was de volgende. De band staat , na enkele woelige jaren, weer op scherp met een nieuw album 'Stone'. De progressieve metal is emotioneel beladen, krachtig en energiek.
De scherpe riffs en vooral die heldere stem van zanger John Baizley, zorgen voor headbangen en kippenvelmomenten. De band stopte ook wat eerder hun set, gezien hun bassist ziek was . Maar dat belette niet dat Baroness genadeloos overtuigend te werk ging.

Ook Graveyard (****) gaat eerder de melodieuze kant uit, maar houdt van een donker randje in hun sound. Dit is voer voor wie houdt van de 70s rock van Black Sabbath, Led Zeppelin, Pentagram en Deep Purple, voorname invloeden van Graveyard. Een potige sound met niet te lange, overbodige solo's.
De Zweedse band behoudt die stevige lijn. Spijtig genoeg was niet iedereen te vinden voor deze hardrock getinte sound, maar wist voldoende aanwezigen te treffen met hun aanstekelijke nostalgische trip.

Sodom (***1/2) is eentje die samen met Kreator en Destruction, behoort tot de 'top van Duitse Thrash metal'. Sodom klinkt stevig en compact. Niet echt vernieuwend in het genre, maar zondermeer nog steeds goed voor een knetterend thrash feestje.

Contrasten ? Et voila, terug eentje met de Heideroosjes (****1/2). De Nederlandse punkers spuwden hun gal uit, met een dosis humor, jolijt en wat een charisma. Songs als “Lekker belangrijk”, “Damclub Hooligan” en “Time is Ticking Away!"  zijn meebrullers. Heideroosjes wist op zijn manier het publiek voor zich te winnen. Een knappe prestatie dus. De spring-in-t-veld en brulboei Marco Roelofs beperkte zijn bindteksten deze keer tot het minimum; Frank Kleuskens entertainde mee.
Heideroosjes lieten op Hell's Balls de muziek voor zich spreken, wat een wervelend punk show betekende. Verder lekker meebrullen op “Tering Tyfus Takkertrut” en “I'm not deaf (i'm just ignore you)”. “I wanna be sedated' van de Ramones en het oerdegelijke knallende “United Scum” waren voortreffelijke afsluiters.

Agnostic Front (****1/2) zorgde voor de allerlaatste stompen . “For My Family”, “Old New York” en “AF Stomp” deelden rake klappen uit. De band speelde op hoog niveau, een combinatie van metal/punk en HC invloeden. Een unieke verbintenis dus. Verder voelden we de drive van een  “Victim in Pain”, “Friend or Foe”  en “Toxic Shock”. Muzikale schokgolven met de nodige moshs tot gevolg.
Een niet aflatende werkethiek hadden we van dit combo, die als een sneltrein tekeer ging. Agnostic Front duwde steeds het pedaal in. “All is For Not Forgotten” en “Addiction” waren overtuigende afsluiters. Wat een knaller!

Kortom, Hell's Balls Belgium was opnieuw geslaagd en onderscheidde zich in diversiteit.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Geert De Dapper
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7114-hell-s-balls-belgium-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Alcatraz Music – Rock Tribune