Bodem – We hebben op onze nieuwe plaat bewust gekozen om de klankenkleur uit te breiden, zonder onze eigenheid als band te verliezen

Bodem  is een jonge band die puur muzikaal nog het meest aanleunt bij de pure jazz in combinatie met aanstekelijke pop. Het trio bestaat uit Anke Verslype (Aki, drums), Willem Malfliet (Woolvs, gitaar) en Adia Vanheerentals (saxofoon en composities). Met al heel wat ervaring binnen de scene.
Op het podium voelden we tijdens hun optreden in De Centrale Gent, in het kader van de European Jazz Conference, de diversiteit, de speelsheid en improvisatie. We kregen hier variaties en verrassende wendingen aangeboden, die het allemaal spannend houden.
Bodem bracht eerder een gesmaakt album uit ‘Kleine Mars’. In februari nu volgde ‘Lush and Alive’.
We hadden een fijne babbel met bezieler Adia Vanheerentals. Ook keken we naar de toekomst, en polsten naar de doelen en ambities. 

Wie is Bodem, vertel wat meer over het mooie project?
Eigenlijk is het project Bodem ontstaan in het conservatorium in Antwerpen. Ook Anke en Willem zaten daar. Het jaar voor Bodem  had ik een sabbat jaar genomen om muziek te schrijven. ik had een lijstje opgemaakt met mensen waarmee ik graag muziek zou willen spelen en zo kwam ik terecht bij Anke en Willem die eigenlijk op de top van dat lijstje staat. Daar is eigenlijk is de basis van Bodem  ontstaan… 

Ik zag jullie live op de European Jazz Conference, jammer natuurlijk van de matige belangstelling in De Centrale, maar ik zag een band die toegankelijkheid en avontuur opzocht.
Hoe waren de reacties. Heeft dit deuren kunnen openen ?
Die conference heeft nog geen deuren geopend, het is moeilijk om de impact daarvan in te schatten.  Het is uiteraard altijd fijn in die line-up te mogen staan en ons op die manier te kunnen tonen. Echt resultaten zien we er niet van, maar dat is wel vaker bij zulke evenementen. Zeker direct daarna merk je daar niet zoveel van. 

“Bodem balanceert tussen toegankelijkheid en een bevreemdende schoonheid”; schreef ik; klopt dit?
Ik denk dat die toegankelijkheid komt door de manier van schrijven, ik schrijf muziek aan de piano en zing erboven. Door zingende melodieën te maken kunnen die niet moeilijk of abstract klinken. Dus door een eerder  singer-songwriter aanpak , klinkt het meer toegankelijker dan dat je dit puur instrumentaal zou doen. die eenvoud blijft ook hangen als we live spelen, alleen hebben we daar de vrijheid die elke jazz muzikant aanneemt. En dat is het verhaal anders interpreteren en ermee aan het improviseren gaan, wat dat bevreemdende dan weer onderschrijft.

Het viel me op dat het live intiemer klonk; het overstuurde karakter van de plaat was minder te horen. Hoe hoef ik het te interpreteren?
Dat is elk concert anders, soms gaan we overstuur en soms blijven we intiem en meestal doen we beiden

Jullie worden in het hokje van de ‘jazz’ geduwd. Maar wat jullie doen is buiten de comfortzone van de pure jazz, me dunkt. Wat denken jullie?
Ik vind het altijd grappig als andere mensen onze muziek omschrijven. Ik zou zelf niet weten hoe ik het moet omschrijven (haha) ik heb al veel termen gehoord, en die zijn allemaal waar. Het is onze bedoeling om ook op andere podia, buiten de jazz scene , te spelen. We hebben nu ook een boeker die dat gaat proberen te bewerkstelligen. Als je saxofoon, geen zang, drum en gitaar neemt dan is de connectie met jazz snel gemaakt. We worstelen daar wel een beetje mee, maar vinden het gewoon fijn dat we op een podium mogen staan met onze muziek. 

Ondertussen brachten jullie het debuut ‘Kleine Mars’ uit, een plaat in avontuur en vertier. Hoe waren de reacties?
We hebben daar heel fijne reacties op gekregen, en dankzij dat debuut hebben we ook op heel wat mooie plekken kunne spelen. Voor mij was dit de perfecte manier om ons te tonen aan de wereld. Dat debuut heeft dus zeker wel deuren geopend. We hebben nu een jazzlab tournee met de nieuwe plaat die eraan komt. We hebben ondertussen al op fijne festivals kunnen spelen dankzij dat debuut. Dus ja, ik ben wel heel blij over de reacties die deze plaat ‘Kleine Mars’ teweeg heeft gebracht. 

De nieuwe plaat ‘Lush and alive’ is een gevarieerd pareltje. De eerste twee songs zijn heel avontuurlijk, op “Fools” keren jullie iets meer terug naar de essentie van pure jazz. Die diversiteit betekent dat je nog wat zoekende b ent … of niet? Hoe interpreteer ik het best?
Ik heb niet het gevoel dat we nog zoekende zijn eigenlijk, integendeel. Op de tweede plaat hebben we net gevonden wat we echt willen doen. het komt er op neer dat we ons niet willen vastpinnen op een stijl, vandaar die overvloed aan diversiteit op deze plaat. Maar ik vind ook dat er zeker een verband is tussen mijn composities en er een zekere lijn inzit. Ik denk dus eerder dat we met deze plaat wel gevonden hebben wat we willen doen, laat het ons daarbij houden. zonder dat je ons binnen een stijl kunt definiëren. 

“Experimenteren met ritme, toon, melodie en klank” heb ik nog gelezen over ‘Kleine Mars’. Is het bewust de bedoeling die lijn door te trekken op de tweede plaat?
Ja, ik denk dat we dit op de twee plaat zelfs nog meer uitpuren. We hebben bewust geprobeerd om ons klankenpallet uit te breiden. Door  met overdubs te werken. Dat is dus zeker doelbewust, onze tweede plaat moest een tweede stap zijn. Zowel Anke als Willem zijn experts in klankkleuren beheersen. Ook daarom heb ik bewust ingezet om die klankkleur uit te breiden, zeker en vast.  Zonder onze eigenheid als band te verliezen. 

De overstuurde combinatie van uitbundig- en ingetogenheid en die donkerte blijven overeind op deze plaat. “Feisty” is een song die al deze elementen samenvoegt… Een bewuste keuze om dit pad te volgen; waarom?
Het basisidee van mijn nummers is vaak vrij rustig, maar tijdens het improviseren kan het wel eens wilder worden.. Dat is niet altijd doelbewust. Ik had mezelf uitgedaagd om bij het componeren niet in één sfeer te blijven, maar verschillende atmosferen op te zoeken in een compositie. En ‘Feisty’ is daar  dus een voorbeeld van.  Een beetje Schizofreen  of zo, maar heel spannend om te switchen tussen de verschillende sferen.

Het lijkt me wel een groeiplaat , waar op elke luisterbeurt iets te ontdekken valt. Eentje die prikkelt dus. Een bewuste manier van werken?
Het is, doordat ik hem heb gemaakt, beetje moeilijk om dat zelf de definieerden. . Ik heb niet het gevoel dat deze plaat minder toegankelijk is, maar als deze plaat meer prikkelt, na meerdere luisterbeurten, zoveel te beter natuurlijk. 

Jullie hebben al live gespeeld; ik veronderstel ook de nieuwe nummers? Hoe zijn de reacties op de nieuwe songs?
Voor ons zijn de nieuwe nummers het meest spannend, maar als we ergens hebben gespeeld krijgen we nog de meest positieve reacties op de ouder nummers. Ik denk dat de nieuwe songs nog wat moeten groeien bij het publiek. Maar echt veel reacties zijn er nog niet, wel van vrienden die de single hebben gehoord.. die single is zelfs al op de radio geweest. Maar ik  denk dat de echte reacties pas zullen komen als de plaat echt uit is. In de jazzlab tournee gaan we vooral de nieuwe nummers spelen. Dan pas zal ik zien wat het effect van die nieuwe plaat echt is.

Wat zijn jullie verwachtingen van deze plaat en wat willen jullie ermee bereiken?
Nog meer fijne concerten, sowieso. En ook wel wat meer ‘plaat verkoop’. Want vorige keer deden we CD’s en kregen we kritiek, niemand koopt nog cd’s. we hebben de plaat nu op vinyl uitgebracht, en hopelijk verkoopt die wel. Mensen kopen gewoon minder muziek, en als we met deze plaat wat meer fysieke platen zouden kunnen verkopen zou heel fijn zijn.  Dus vooral veel fijne concerten kunnen doen, en dat we daar wel degelijk onze platen wat meer kunnen verkocht krijgen is mijn verwachting.. 

Mensen kopen minder … Waarom dan  zoveel kosten doen en niet alles gewoon op YouTube en Spotify gooien ? Waarom een fysiek exemplaar?
Aan streaming verdien je als muzikant veel te weinig, daarom is het nog steeds nodig om ook iets fysiek aan te bieden.

Langs de andere kant is Spotify en de sociale media een goede manier om contacten te leggen, o.m. naar het buitenland toe; heb je er al iets van ondervonden?
Voor Bodem  nog niet direct. Persoonlijk wel. Het internet maakt de wereld wel groter,  ik denk niet dat direct een voordeel is voor ons.. dat kan nog komen, misschien. 

Wat die JazzLab tournee betreft, waar mogen we jullie aanschouwen?
We beginnen de JazzLab tour in Single in Antwerpen op 22 maart. Verder ook Cultureel centrum Het Perron in Ieper op 27 maart. Op 3 april in NONA , 4 april staan we in Flagey te Brussel en 25 april in HA Concerts. En op 4 mei spelen we in Kortrijk.
Meer info: https://www.nona.be/nl/agenda/bodem-jazzlab 

Naast die JazzLab tour, zijn er nog andere plannen?
In de zomer alvast een concert in De Nor.. Wat we nu concreet van plan zijn, is dat we binnen twee weken op residentie in de Single van Antwerpen mogen aantreden. We gaan daar repeteren en werken samen met Joris Perdieusde die voor ons visuele beelden gaat maken om  tijdens  onze concerten te gebruiken. Waardoor we die concertervaring van Bodem  nog wat meer kunnen uitpuren. Vooral dan voor die JazzLab tournee. 

Ik ervaar dat het toch ook filmische muziek is; geen plannen om er iets mee te doen?
Die visuele effecten zijn dus een toevoeging aan onze muziek, maar. het is belangrijk dat onze muziek op de voorgrond blijft   Filmmuziek doen, waarbij de film op de voorgrond komt, is zeker geen ambitie nee. Voor nu wil ik dat vooral de muziek in de schijnwerper staat. 

Jullie speelden ondertussen op We Are Open, dat ook een breed publiek bereikt; hoe waren de reacties? Kunnen er andere wegen mee worden ingeslagen buiten de jazz clubs?
Of het deuren gaat openen is nu nog moeilijk te zeggen, maar iedereen die ik naderhand tegen kwam zei me dat ze het een heel fijn concert vonden; ook via /via fijne reacties gehad. Iedereen in de zaaltje was muisstil, een zeer fijn publiek in dat ‘Venster’. Het zaaltje stond vanaf begin tot einde van het concert stampvol, dus ook dat is een goed teken. Een fijne en zeer mooie ervaring daar, zeker en vast. 

Jullie zijn absolute top, maar Belgische muzikanten krijgen vaak te weinig speelkansen. Ondervinden jullie dat ook of niet?
Tot nu toe is dat eigenlijk allemaal nog goed meegevallen vind ik. Omdat we al direct kansen kregen via ons label, en daarna dus die JazzLab tournee. Dus tot nu toe zijn we zeer goed ondersteund geweest. Voor de rest denk ik dat ik als Belgisch muzikant binnen de scene best verwend ben. Want als ik verneem van Nederlandse collega’s hebben die het veel moeilijker om aan de bak te komen in eigen land. Er zijn zelfs geen radio die jazz draaien. In Frankrijk , is ook moeilijk om te knokken. Enkel de grote muzikanten krijgen daar kansen. Ik merk dus dat ik wel degelijk kansen krijg , dat Belg zijn is geen struikelblok voor ons , nee…

Wat zijn de ambities verder? Het clubcircuit (buiten de jazzscene) kunnen bereiken? Sportpaleizen uitverkopen (waarom niet?)?, of toch maar een naam worden binnen het gekende jazzcircuit zelf?
Voorkeur? De gewone clubs dan toch. In het algemeen, dus niet enkel de jazz clubs. Zou heel leuk zijn. Sportpaleizen? Dat hoeft zeker niet voor mij. De gewone clubs, niet alleen in Vlaanderen maar over het hele land. Als Benelux kan, nog beter. Als Europa kan, nog beter. Hoeft niet grootschalig zijn, maar mag wel het nationale of eventuele internationale ‘gewone’ club circuit zijn.

Je hebt natuurlijk nog een hele carrière voor jullie … Heb je een soort doel voor ogen dat je als muzikant of band absoluut wil bereiken, of ben je daar niet mee bezig?
Dat is een beetje moeilijk om daar op te antwoorden (haha). Ik heb vaak realistische doelen die ik meestal dan ook behaal. Ik speel nu met BODEM met een trio waar ik heel blij mee ben, moest ik daarmee nog heel veel jaren kunnen doorgaan met platen uitbrengen en optreden overal, dan zou mijn doel al zijn bereikt. Voor groter ensembles muziek schrijven en maken, is ook een doel. Maar dat is financieel vaak moeilijker. Ik heb vorig jaar in Rataplan een residentie gedaan met een kwintet Waarlijk . Ook daar wil ik meer mee experimenteren. Hoe groter de band, hoe leuker het schrijfproces. Maar dat is iets voor de verre toekomst. 

Dus als ik het goed begrijp, doe je nog andere projecten naast BODEM?
Ja waarlijk dus. En ik doe ook een solo project waar ik een plaat mee uitbreng in het najaar.. Ik ben ook aan het werken voor een theatervoorstelling ‘Jassen voor beginners’, er is dus wel een beetje van alles aan de hand. Maar Bodem  Is wel mijn hoofdproject, zonder meer.

Bedankt voor dit fijne gesprek

MEnTAL Fest 2025 – Wat een diversiteit in de samenstelling
MEnTAL Fest 2025
Trax
Roeselare
2025-02-22
Erik Vandamme

MEnTAL Fest is een nieuw festival ten voordele van het geestelijk welzijn en waarvan de opbrengst integraal naar het Tejohuis gaat. Plaats van afspraak was Trax in Roeselare. Zeven bands, in een breed kader, kregen hun kans. De eerste editie verliep vlekkeloos, en was ook totaal uitverkocht. Organisatorisch viel er geen speld tussen te krijgen, en ook de optredens waren elk op hun eigen wijze absolute top.

Het Belgische Decision mocht, met een bonte mix van heavy metal en thrash, het festival openen en haalt de mosterd bij o.a. Metallica en Pantera. We waren, helaas door omstandigheden, net te laat om deze band aan het werk te zien.

We maakten ons dan maar op voor een theatraal totaalspektakel, binnen een rituele aankleding, met InHuman (****1/2). Bindteksten: daar doet dit combo niet aan mee, nee, ze laten hun muziek voor zich spreken. Astrid, die in het verleden op keys speelde, neemt nu de rol over van frontdame-zangeres, en laat haar bijstaan door een zanger, die een demonische stem heeft dito uitstraling. Net die spanning en wisseling in de zangpartijen, vormt een grote meerwaarde  en is ook een donkere draad doorheen het verhaal. InHuman verhaalt over pijn, verval en vertwijfeling. En ergens in de diepte doemt in hun weemoedige sound ook een boodschap van hoop in die donkere brij.
Een filmische totaalbeleving wordt het door vuurspuwende gitaren , verpulverend drumgeweld , de muzikanten en de zanger met maskers op en frontdame Astrid, die op het einde van de set vastgebonden met tape haar lot ondergaat. Om kippenvel van te krijgen …

De zaal stond voor InHuman goed gevuld, Sister May (****) kreeg wat minder publiek voor zich, maar ging er totaal voor. De band speelde een thuismatch, gezien ze in 2017 in Roeselare werden opgericht. Ze hadden het een beetje moeilijk om het publiek mee te krijgen in hun muzikaal verhaal, ondanks de verbluffende inspanning in de instrumentatie en in de vocals.
Sister May kan je muzikaal moeilijk onderbrengen, het maakt het voor de doorsnee metal liefhebber niet makkelijk. Wijzelf genoten van hun variaties en diversiteit, een bonte, veelkleurige verzameling aan stijlen. Het geheel klonk donker, lichtvoetig en energiek, vuurkrachtig, waarbij ze ruimte lieten om te experimenteren. We hielden van die avontuurlijk aanpak.

Secondhand Saints (*****) opgericht rond de coronapandemie, bracht als metalcore band een debuut, 'Shattered Floors', om ‘U tegen te zeggen’. Op de daaropvolgende releases 'Dying Breath', 'Echoes' en 'Afterlife' gingen ze volop door op dit elan. Vorig jaar nog stelden ze hun nieuwste plaat voor, 'Falling From Crage' in De Casino in Sint-Niklaas; een wervelende feestje werd met muzikaal een stevige hoek af.
Op MEnTAL Fest hadden ze het eerst wat moeilijk om het publiek direct murw te slaan. Maar de band bleef gewoon stevig doorrammen. De beweeglijke, spraakzame frontman deed de rest om het publiek voor zich te µwinnen. Een metalcore feestje werd het, met een eerste moshpit als gevolg. Secondhand Saints kwam op dreef en ze gooiden er nog wat strandballetjes in het publiek. Het publiek ging heen en weer, danste en maakte een soort wave. Mooi.

De grote publiekstrekker was hier vaanvond Dyscordia (*****) die in 2025 aan hun vijftiende verjaardag toe zijn. De ‘Dyscordia Army’ was hier goed vertegenwoordigd, de voorzitter vierde ook zijn verjaardag en werd op het podium in de bloemetjes gezet.
Muzikaal kregen we een overtuigend overzicht van het oeuvre van Dyscordia. Er waren beelden op het scherm te zien van alle releases.
De setlist was een soort ‘best of’ met enkele verrassende wendingen die sterk werden ontvangen. Het publiek ging ertegenaan, de band moest geen moeite doen om iedereen voor zich te winnen.
De band ging ervoor , speelde strak, gedreven, gebald. Ook qua entertainment overtuigend.. Dyscordia bleef het pedaal stevig ingedrukt houden. Een betere manier om hun vijftiende verjaardag met een knal te vieren, konden we ons niet indenken.
In een recent interview liet de band verstaan dat ze nog meer in petto hebben dit jaar. "Dyscordia is al meer dan tien jaar één van de betere acts die ons landje rijk is en kan zich moeiteloos meten met de allergrootste op aarde. Maar vooral blijven ze ook nog stevig op de troon zitten, zoveel is duidelijk", schreven we eind vorig jaar over hun optreden op Plutofest. Op MEnTAL Fest zagen we een band die speels ongedwongen te werk ging. Het sierde hen.  Wat een ingesteldheid; dit moet een succesverhaal worden …

Plots stond er veel minder volk in de zaal, Nochtans brengt Iron Mask (***1/2) een update van de heavy metal van de jaren '80 en spreekt dus op die manier een ruim publiek aan, van metal tot hard rock liefhebbers. En bij zo’n referenties horen er lange gitaar of drum solo’s. Het kon ons sterk bekoren. Die aanstekelijke, vlijmscherpe gitaarriffs waren niks nieuws onder de zon, maar die ondoordringbare wall of sound, kenmerkend aan het genre, blijft heerlijk genieten. En ze hadden een zanger die het publiek entertainde en het leuk, ontspannend hield.

De enige niet Belgische band, Chaoseum (****) mocht afsluiten. Dit Zwitserse gezelschap werd in 2018 opgericht en zorgt voor een mix nu-metal en metalcore. We hoorden binnen de sound een link naar Korn, maar ze onderscheidden zich deels in een mystiek mysterieuzere, theatrale sound, wat dit optreden toch wel redelijk uniek maakte.
Voor een sterk uitgedund publiek - het was ondertussen al ver na middernacht- wist Chaoseum ons toch moeiteloos te overtuigen in een totaalbeleven.

En die totaal beleving was trouwens ook de rode draad doorheen deze geslaagde eerste editie van MEnTAL Fest. Wat een diversiteit in de samenstelling van deze bands, van aanstekelijke heavy metal tot metalcore.

(Met dank aan Musika.be)

Organisatie: Different Mind vzw (MEnTAL Fest - Roeselare)

Isbells - Stilletjes mijmeren in het donker

Al vijftien jaar is Isbells een niet te onderschatten band , eentje die we maar al te graag koesteren in de Belgische scene. Na het succes van hun titelloos debuut waren de vergelijkingen gemeend in de samenzang van Fleet Foxes, de weemoed van Bon Iver en de tokkelkunst van Nick Drake. Isbells werkte aan een eigen identiteit in het genre en qua mijmering in de sound zijn ze ware grootmeesters. Het recente ‘And the noise settle’ past hier perfect in. Deze keer was de productie echter niet in handen van duiveltje-do-it-all Gaëtan Vandewoude maar van de vrouwelijke compagnon Chantal Acda, die ook live sterk op het voorplan trad. In een goed gevuld CC konden we stilletjes mijmeren in het donker op Isbells …

Jo Huylebroeck (****), een goede vriend van Gaëtan, bracht pas vorig jaar zijn eerste single uit, “Zeveneken”;  in september is zijn debuut  verwachtende … en de man is 67.  Hij bracht alleen met akoestische gitaar en vanop z’n stoel zes persoonlijke nummers. Jo Huylenbroeck haalt zijn inspiratie uit de dingen des leven en profileert zich als een klasse verteller en poëet. Hij balanceert een beetje tussen de intimiteit van het chanson van Guido Belcanto en de herkenbaarheid van de kleinkunst in z’n totaliteit. Doordacht en met best wel grappige bindteksten, weet hij ons te raken. Een daverend applaus op het eind was dan ook terecht van zijn sprankelende, mooie set. Benieuwd naar wat het debuut in september zal brengen …

Isbells (****) - Chantal Acda, Christophe Vandewoude, Gianni Marzo, Gerd Van Mulders en Gaëtan Vandewoude vormen isbells en zijn erg goed op elkaar ingespeeld. Isbells bewandelt het muzikale pad van fragiliteit op subtiel doordachte wijze, stilletjes mijmerend in het donker. De registers worden soms zachtjes open getrokken; de ietwat krachtigere uithalen, vullen goed het weemoedige kantje van Isbells aan en maakt hen muzikaal zo bijzonder. Een zalvende gemoedsrust over rusteloze harten …
Het sombere licht en de donkerte is een toegevoegde waarde aan de sound. Gaëtan neemt het voortouw in de bindteksten. Chantal op haar beurt zorgt met haar vocals voor een extra insteek.
Gevleugelde of scherpe woorden spreekt men niet uit. Nee, Isbells schittert vooral in eenvoud in hun fragiel, fris, sprankelend geluid. Het zorgt voor een organische inkleding. 
In de bis betraden Chantal en Gaëtan eerst samen het podium; iet wat hij voorheen normaal gesproken op zijn eentje deed, bekende hij, maar nu heeft hij de support van Chantal. Kippenvelmoment hier.
De voltallige band sloot mooi af, met de mooie lichtjes in de zaal, als sterretjes aan de hemel, helemaal akoestisch en zonder versterking of micro vooraan het podium. Het maakte het concert compleet. Dat stilletjes mijmeren in het donker werd geoptimaliseerd. Dit was gewoonweg een erg mooie avond zondermeer.

Pics homepag @David Zegers (Skytiger)

Organisatie: CC Ter Vesten, Beveren

An Pierlé Quartet - Wat een muzikale prikkeling en totaalbeleving

An Pierlé Quartet is een versmelting tussen het jonge jazzduo SCHNTZL, muzikant Koen Gisen en An Pierlé. Binnen dit muzikale project verkennen ze elkaars wereld. An Pierlé heeft als solo zangeres-artieste al heel wat ervaring. Wie herinnert er haar deelname nog op Humo's Rock Rally 1996, piano spelend op een kangoeroebal. Het is een veelzijdige artieste geworden. Momenteel is er al een pak jaar het project An Pierlé Quartet (*****) waarmee ze ons in het verleden met de plaat 'Wiga Waga' al volledig overtuigde.
Op de nieuwe ' Ultimate Surviver', uitgebracht op W.E.R.F. records, weet het combo steeds de grenzen te verleggen. Het mooie aan de plaat is hoe er een verhaal wordt verteld, dat de luisteraar zelf verder kan in- of aanvullen.
We zagen hen hier ook live aan het werk in de gezellige Nova Express (Jazz Club), verbonden aan het Kunstencentrum Nona in Mechelen. Wat een muzikale prikkeling en totaalbeleving, muziek met de onderliggende boodschap van hoop.

Het weemoedige kantje, dat we ook ontdekten op plaat, keert wel degelijk terug in de breekbaarheid van An’s vocals. De oor- en oogstrelende instrumentatie raakt.
Live legt het kwartet vooral de klemtoon op een jazzy sound, die andere stijlen integreert.
In de muzikale vibe wordt terug gegrepen naar de fifties, zeker als An aan haar piano bezig is en haar vibrerende stem de hoogte ingaat. Wat een stembereik. De muzikale begeleiding, An’s bewegingen, haar danspasjes en het voortdurend heen en weer geloop van piano naar microfoon, maken het geheel nog sterker.
Hier staat een complete band te spelen; de speelse steekjes van het duo Hendrik Lasure (toetsen) - Casper Van de Velde (op drums) tekenen de zin voor avontuur en improvisatie, Verder ook saxofonist Koen Gisen vuurt hen aan en trekt de sound open. Grenzen vervagen en worden verlegd. Zoals blijkt uit songs als “The Lid” en “Waves”. Wat klinkt dit heerlijk, boeiend, spannend. En An kan gewoonweg compleet los gaan.
Het publiek wordt nauw betrokken bij het Quartet. Letterlijk zelfs, want bij het opzwepende “Unreal” nodigt ze mensen uit om voor het podium te dansen. Een feestelijke stemming. Mooi om te zien.
Op het eind laat An zich van haar meest tedere, kwetsbare kant zien, de sax doet de rest. Om dan, in de bis, alle registers open te trekken. Een integer, vol geluid, emotievol, meeslepend, gedreven.
An Pierlé Quartet laat in een kleine twee uur alle de verschillende aspecten horen. In deze gezellige jazzclub kregen we een muzikale prikkeling en totaalbeleving. Klasse!

Pics homepag @Patrick Van Vlerken

Organisatie: Kunstencentrum Nona (Nova Express), Mechelen

Blaudzun – Melancholie het centrale thema 

In 2014 wist een artiest ons op Les Nuits Botanique compleet omver te blazen, door z’n sound in een zweem van melancholie en weemoed onder te dompelen en er een groove in te steken. Blaudzun (*****) is de naam, het alter-ego van Nederlandse singer-songwriter Johannes Sigmond. Hij is al sinds 2006 bezig en bracht enkele knappe platen uit. Hij is nu toe aan z’n negende, 'Latter Days'. In een zo goed als uitverkocht Ha Concerts in Gent konden we hem bewonderen. Op het laatste album horen we toegankelijkheid en avontuur met een bevreemdend, donker kantje.
Live is de sound veelzijdiger en wordt deze nog meer uitgepuurd, in een set die melancholie centraal plaatst en er een groove aan toevoegt. Puik werk opnieuw.

Na de intro “The Sun Shines Down On Me” van Daniel Johnston werd meteen de aandachtr gescherpt door sterk drumwerk. Blaudzun zien we in glinsterend donker pak, dito donkere grote bril, het podium opkomen. “Wicked Ball” is eentje die ontploft. De muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld. De nieuwste single “Kayo” zit al vroeg in de set, en klinkt energiek, gedreven. De emoties borrelen op, de sound is hypnotiserend, bedwelmend, weemoedig als broeierig, meespelend, gedragen door z’n kenmerkende vocals en extraverte uitstraling. Telkens houdt hij zijn publiek bij de leest.
Het klinkt spannend door de intieme en explosieve sound , waar de registers durven open getrokken te worden als op “Coma” (ook eentje van de nieuwe plaat).
We waren onder de indruk van het sublieme drumwerk en de beweeglijke gitarist, die naast Blaudzun was opgesteld en dus meermaals de show stal. “Elephants” werd door het dankbare publiek meegezongen. Ook de nieuwere nummers moesten niet onderdoen en gingen erin als zoetenkoek, o.m. het wondermooie, lekkere dansbare “Better Man”. Een rustiger moment volgde met het pakkend mooie “Spark Chaser”.
Uiteraard worden clichés aangehaald in 'ooo en aaa's' meezingen en het bovenhalen van de gsm lichtjes. Ze zorgen voor magische momenten. Het mazakt de show als het geheel bijzonder. Het toont hoe dicht een artiest als Blaudzun na al die jaren nog steeds bij zijn fans staat. En die liefde is wederzijds. Het publiek gaat gretig in op wat hij hen aanbiedt en geniet met volle teugen.
Het intieme “Wolf's Behind the Glass” speelt Blaudzun akoestisch middenin het publiek. Puur, oprecht, broos en breekbaar. Een song als “Dontfuckitup” onderstreept de frustraties van deze tijd, de middenvinger omhoog naar wat mis gaat in onze maatschappij. Die boodschap kregen we wel te verstaan.
Song na song bleef Blaudzun zijn publiek entertainen. Veelzijdigheid troef van intimiteit tot dynamiek. Hij danste letterlijk doorheen de zaal op “Wasteland.
Apotheose in de bis met het prachtige “Hey Now”, solo. Het zorgde voor een kippenvelmoment. Waarna de band inpikte op “'Dreamers”. Mooi overtuigend. Blaudzun sloot af , met wellicht z’n grootste hit “Promises of No man’s land”.

Dit was een uiterst geslaagde avond … Melancholie was het centrale thema, het was in balans een kleine twee uur puur muzikaal genieten van bittere ernst en humor. Klasse!

Setlist: Wicked Ball //Kayo //Bonfire //Coma //Elephants //Better Man //Wingbeat //Spark Chaser //Pin //Wolf's Behind the Glass (acoustic in audience)Faint Of Heart //We Both Know //Heavy Flowers //Prophecy //Dontfuckitup //Summer Song //Wasteland //Real Hero //Too Many Hopes for July  (ending with Solar snippet)  Encore: Shades //Hey Now  (solo) //Dreamers /Promises of No Man's Land

Organisatie: Ha Concerts, Gent

Sterk IJzer 2025 - Vierde editie - Sterk IJzer voedt de donkere ziel
Sterk IJzer 2025
Asgaard
Gentbrugge
Datum: 2025-02-21
Erik Vandamme

Het festival Sterk IJzer is een evenement dat van start ging in 2006, met name in ‘t Jeugdhuis OJ ’t Kompas, Sint-Niklaas. In 2007 volgde een nieuwe editie in de Frontline, Gent. De derde editie, in 2020, in JH Asgaard, werd helaas afgelast door de gekende coronapandemie.
Nu, vijf jaar later is men toe aan de vierde editie, terug in de gekende locatie JH Asgaard in Gentbrugge. Een klein, pittoresk, intiem kader die het underground gevoel van de doom/stoner maar versterkt

Opener Svarthart (****) bestaat uit doorwinterede muzikanten die het Doom gevoel hoog in het vaandel dragen. Helaas zonder drummer op het podium. De twee gitaristen spelen verbluffende, klievende riffs. Bulderende, helse vocals ondersteunen de snedige sound.  Svarthart voedt de donkere ziel , zondermeer. De bijzonder fantasieprikkelende muziek, neemt je inderdaad mee naar het donkerste in het onderbewustzijn, waar ergens demonische wezens je tegemoet komen. Soms klinkt het intiemer, spaarzamer en mis je net wel die dreigende drums. Maar eens alle registers open van instrumentatie en vocals overweldigt Svarthart ons. Wat een sectie binnen die 'Doom' …

Met onder meer Cowboys & Aliens, Fire Down Below, Beaten By Hippies en Gnome is ons landje heel goed vertegenwoordig binnen de stoner/meta. Ook Witch Piss kun je gerust aan die rij toevoegen. Witch Piss is vrij nieuw, ontstaan in 2023. Een Belgische stonermetalband met muzikanten die nog in andere bands van andere genres spelen, o.m. Marche Funèbre, Drawn Into Descent, Akem Manah, Self Inflicted en  dus … Witch Piss.
Witch Piss (****1/2) is binnen de stoner uitgegroeid tot een goed bewaard geheim. Beetje onverdiend staan ze te weinig in de schijnwerpers. En toch is er een goed volgepakt Asgaard speciaal voor deze band. Waarschijnlijk komt dit door de invloeden uit hun andere muzikale projecten, wat een toegevoegde waarde betekent voor hun stoner.
Net die diversiteit in aanpak maakt Witch Piss een bijzondere parel binnen de scene. Op het podium van de Asgaard , ontstaat een muzikaal feestje van licht-donker en zacht-hard Headbangend zweven op die heerlijk diverse, warme stoner.

Vervolgens kwam de Death/Doom formatie My Lament optreden, die we sinds hun optreden op het vergane festival Vlamrock, As in 2009) niet meer aan het werk zagen. Hun album 'Broken Leaf' (2009) hebben wegrijs gedraaid. Ook de nieuwste plaat 'The Season Came Undone' (2023) is een interessant , overtuigend Doom pareltje.
Kenmerkend voor My Lament (*****) zijn de melancholische riffs, de diepe grunts, de emo beladen cleane zangpartijen, en de even gevoelige thema's, die een lach en traan bevatten.
Ze weten ons meteen te raken en ze laten je niet meer los in die integere donkere sound.
We kregen sterke solopartijen , een ijzersterke tandem van gitaren , een intrigerend diep basspel, krachtige drums en die beladen zangpartijen en grunts. Ook hier werd net die donkere ziel gevoed …

Voor wie naast tickets voor het afscheidsfestival van Black Sabbath greep in Birmingham deze zomer, bood Sterk ijzer een perfect alternatief …, Opium Heathen (****). De Stoner/Doom metal band ontstond in 2015 en leunt puur muzikaal het dichtst aan bij Black Sabbath, maar heeft ook wel een eigen smoel. De band interacteert weinig en laat een uur lang hun energieke muziek horen. Het kan als eenheidsworst in het genre klinken, maar de broeierige, meeslepende, hypnotiserende sound vormt net een meerwaarde, die je bij de leest houdt.
"Opium Heathen brengt volstrekte duisternis. De band gaat zeer minutieus tewerk, loom en traag, dan weer alles uit de kast halen.", schreven we nog over hun optreden op Catacombfest Open Air 2023.
Ook zij wisten bij het nekvel te grijpen door de klievende riffs en door een door merg en been gaande zang. Het siert destoner/doom metal sound en zeker in de voetsporen van Black Sabbath …

Dit was een avondje Belgisch getalenteerde Doom en Stoner bands die verdiend meer in de schijnwerpers binnen de scene mogen staan … Alle vier overtuigend puik werk …

Organisatie: Sterk IJzer + Asgaard, Gentbrugge

Bram De Looze – Om door te breken moet je ook gewoon een hoge dosis geluk hebben om te worden opgemerkt in dat wereldje

We volgen piano virtuoos Bram De Looze al vele jaren. Hij behoort tot één van de meest getalenteerde jazz muzikanten die ons landje rijk is. Hij spreekt woorden uit met zijn piano spel, die je niet in zinnen kunt uitdrukken. Maar is ook van vele markten thuis. Hij bewees het ons nog op Brussels Jazz Festival in Flagey waar hij als artiest in residentie waar hij drie projecten mocht voorstellen.
De verslagen kun je hier nog eens nalezen:
De Looze, Morgan, Baron, Roberts https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/97298-brussels-jazz-festival-2025-de-looze-morgan-baron-roberts-zij-improviseren-op-intieme-wijze.html
Bram De Looze & DoYeon Kim https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/97299-brussels-jazz-festival-2025-bram-de-looze-doyeon-kim-een-unieke-verbinding-van-twee-unieke-culturen.html
Vice Versa: https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/97315-brussels-jazz-festival-2025-vice-versa-craig-taborn-quartet-brussels-philharmonic-een-overdosis-prikkeling.html

Na zijn concerten reeks hadden we een fijne babbel met Bram. Uiteraard over de optredens, over zijn solo plaat ‘Spotting Gateways’ en andere projecten waar hij mee bezig is. En uiteraard kwamen ook de ambities en de toekomstplannen aan bod.

Je bracht een solo plaat uit vorig jaar ‘Spotting Gateways’; een mooi fijn meesterwerk, een emotionele plaat alsook een persoonlijke plaat; kun je er iets meer over vertellen?
Die plaat is gekomen vanuit een lang proces van solopiano albums en optredens. De opname en tour van Piano e Forte was een belangrijke reden om definitief terug te keren van New York rond 2015 à 2016. Hier begon het hele proces om solo te spelen. Ik zat in New York toen veel in de wereld van vrije improvisatie. Die eerste plaat zijn vooral geïmproviseerde tracks, maar hadden een zaadje geplant voor de volgende albums, waarop er meer en meer compositie bij te pas kwam. Het componeren hiervoor was voor mij een dagelijkse zoektocht naar een specifieke sfeer, context of mood die voor mij juist aanvoelt en waarin ik nog dieper kan gaan graven.

Wat jij doet met je piano is van wereldklasse! Het brengt ons naar je drie optredens in de Flagey. Ik zag er drie Bram’s … Bij het eerste vond ik vooral hoe jullie improvisatie en intimiteit combineren. Het klonk intens. Klopt dit?
Ik had niet verwacht dat dit zo intiem zou zijn eigenlijk. Wanneer we in juni op Jazz Middelheim staan, ben ik benieuwd hoe die band dan zal spelen. Dat intieme gaan we daar niet opnieuw kunnen doen, of toch niet in die mate zoals in een zaal. Joey is in Flagey nooit uitgespat zoals hij doorgaans doet. Hij is steeds vrij laag gebleven, maar nog steeds heel intens en dat had ook zijn uitwerking op mijn piano spel en de contrabas van Thomas tot de cello van Hank omdat we hem daarin volgen als muzikanten.

Die intensiteit was er zeker. Hoe is die samenwerking ontstaan eigenlijk?
Het zal al een tijdje in mijn hoofd om met Thomas en Joey samen te spelen. Bij mijn zoektocht wie bij ons kom mee spelen dacht ik in de richting van viool of Cello. En toen kwam ik bij Hank terecht die wat in diezelfde richting denkt. Hank had o.a. al gespeeld met Joey, en dat leek me wel zijn wereldje. Joey was heel enthousiast om daaraan deel te nemen, hij speelde al een tijdje niet meer samen live en dat was een welgekomen aanleiding.

In het tweede deel horen we een avontuurlijk geheel; je verlaat de comfortzone met de Koreaanse DoYeon Kim. Geen hapklare brok dus én toch klonk het erg mooi, geweldig. Ik kreeg soms de indruk dat je haar ‘moeilijk kon volgen’, nee?
Dat klopt wel. Dat ligt, en dat heeft ze zelf aangegeven, dat zij de puls vaak laat ademen. Soms kan ze dus onverwacht vertragen of versnellen. Hoe meer je naar die Koreaanse muziek luistert, hoe meer en beter je dit echter kunt vatten en begrijpen. Bovendien, composities die gemakkelijk te spelen zijn op piano, zijn op die gayageum andere koek, doordat de stemming van de snaren een bepaalde limitatie oplegt om snel te kunnen spelen. De techniek van het omlaag duwen van de snaar op de juiste plaats en hoog of laag genoeg is dus niet evident, maar dat zorgt net voor die karakteristieke sound. Soms lijkt het bijna onmogelijk om een bepaalde melodie eruit te krijgen maar toch probeert ze dat. Dat is natuurlijk indrukwekkend, maar niet altijd even simpel om te volgen (haha).

Het is opmerkelijk dat in tijden van internet muziek die Oosterse invloed streken nog steeds onbekend terrein is. Heb je er een verklaring voor?
Er zijn wel een aantal Koreaanse muzikanten in het land, maar de traditionele muziek is hier niet zo vaak te horen. In het Koreaans Cultureel Centrum kan dat wel natuurlijk, en misschien af en toe in de grotere zalen als Flagey of Bozar. Voor mij komt de interesse omdat mijn echtgenote Koreaans is. Door vaak naar de schoonfamilie in Seoul te gaan, wou ik meer en meer ontdekken van de cultuur. Dus dit was voor mij ook een drijfveer eigenlijk. Dankzij het internet kunnen we veel van die muziek ontdekken, ook al is de taalbarrière toch nog wel een grote drempel helaas, hun klanken zijn zo anders dan het onze. Je moet goed weten waar te zoeken. Koreaanse traditionele muziek is bijvoorbeeld veel minder populair dan balinese gamelan. Daar zijn waarschijnlijk wel een aantal verklaringen voor, werk voor musicologen.

Volgt hier een vervolg? Het smaakt naar meer alvast …
Graag, want er is zoals vaak veel marge om de muziek verder te ontwikkelen. Het was een fijne kennismaking. Een keer repeteren en één concert is maar het topje van de ijsberg. DoYeon heeft bijvoorbeeld een duo met trompettist Peter Evans waar je echt een ongelofelijke connectie voelt, zeker de moeite waard om te beluisteren. Ik streef er altijd naar om zulke connectie te kunnen hebben met elke muzikant waarmee ik speel.

Je bent van velen markten thuis …Je bewees het ook met Vice Versa op je derde project op het BJF. Dit is hoe moderne jazz echt kan klinken door de improvisatie , het avontuur , de precisie … Klopt dit?
Dat is een mooi compliment. Het kan altijd veel kanten uit . Felix (bas) en ik starten een compositie en het is vaak Eric (drums) die opzettelijk een andere richting uitgaat. Waarin wij hem dan moeten volgen (haha). Want de drums is altijd de baas binnen een band. Dus de richting die hij uitging, gingen wij ook uit en dat resulteert dan in hoe je het omschrijft… door zijn voortdurende speelsheid, treden ook wij uit onze comfortzone. Dat vat het allemaal wat samen.

‘De drummer is de baas in de band’, dat is eigenaardig want die staat haast nooit in de schijnwerpers of op de foto …
Het komt erop neer dat iedereen luistert naar de drummer om aan te voelen wat er nodig is binnen de muziek. Het is een constante wisselwerking van keuzes die door iedereen gemaakt worden. Zeker bij drummers als Joey en Eric is dat het geval. Er zijn misschien andere drummers die dat niet hebben, dat met hun spel zo veel de richting aangeven, of dat ze meer  functioneel spelen, waardoor de andere muzikanten iets meer naar de voorgrond kunnen treden. Maar bij Joey en Eric is dat dus wel het geval. Daarom … maar het is ook juist leuk om dat te doen, die richting uitgaan die zijn aangeven.

Ook hier stelt zich de vraag: volgt er meer Vice Versa? Live of op plaat?
Ja, sowieso.  We gaan een live plaat uitbrengen van het concert, en daarmee ook wat meer gaan toeren. Solo heeft tot op heden wat voorrang gekregen, maar nu zou ik liever wat meer met dat trio en kwartet gaan doen .. dus er volgt zeker nog meer. Het zou goed zijn om die projecten, ook met DoYeon Kim, wat meer te kunnen uitpuren. Bij Vice Versa gaat dat zeker en vast lukken…

Los van alles… Hoe beviel het je om artiest-in-residentie te zijn op het Brussels Jazz Festival? Heeft het nieuwe deuren geopend?
zonder BJF in Flagey zouden die projecten er gewoonweg nog niet staan. Het is ook een super investering van Flagey, als je dat zelf moet doen is dat onmogelijk. Dus dankzij Flagey zijn die drie projecten wel echt vertrokken om het zo te zeggen. Er zijn ook opties om het op te nemen, video’s van te maken en zo. dat zijn allemaal kosten waarvoor je zelf moet opdraaien. Als je wil toeren moet je materiaal te kunnen tonen aan organisatoren.

Kan het nu deuren openen naar grotere zalen als AB, …? Wat zijn je ambities dit jaar?
Ik kijk toch vooral uit naar Jazz Middelheim met het kwartet rond Joey, Thomas en Hank. Ook dat heeft Flagey mogelijk gemaakt, dat we daar kunnen spelen. Een zaal als AB lijkt me moeilijker omdat die niet per se muziek boeken als de onze waarschijnlijk. Hopelijk wat meer in het buitenland. In Nederland eens wat meer. Of in Frankrijk, maar dat is geen gemakkelijke markt om je weg te vinden. Mijn ambitie is ook om met wat Buitenlandse groepen in Duitsland of Italië te werken. Maar het is er allemaal niet gemakkelijker op geworden..

Hoe komt het dat jazz ondanks alles (in de Flagey waren de optredens/dag zo goed als uitverkocht steeds , voor een divers publiek) in een niche blijft hangen denk je?
De grote massa staat gewoonweg er niet voor open, datzelfde gebeurd met Klassieke muziek. Dat publiek is iets groter wegens de traditie daarrond. Er kruipt ook meer geld in de klassieke scene. Jazz zal daar altijd blijven, maar ik ben daar best wel OK mee eerlijk gezegd. Het heeft ook zijn charme.

Heb je als talentvolle piano artiest nooit overwogen om eens in het Sportpaleis te staan, piano te spelen voor pakweg Clouseau of zo?
Zoals David Thomaere! Ik denk niet dat ik zelf persoonlijk daar echt zou van genieten eerlijk gezegd. Het zal zeker en vast wel een kick geven om voor zoveel mensen te kunnen spelen. Het is een andere wereld. Ik kies momenteel voor de uitdaging i.p.v. telkens altijd hetzelfde opnieuw te spelen. Er zit wel eens een piano solo in, bij Clouseau, maar het is niet mijn ambitie om zoiets te doen. Ik geniet nog te veel van de vrijheid.

Is het als Belgisch muzikant moeilijker om aan de bak te komen? Of heb je er geen hinder van? Als je een Amerikaans pianist was, was je nu wereldberoemd?
Je voelt wel aan dat in bepaalde Europese landen een Amerikaans muzikant gemakkelijker aan de bak komt dan een Belgische. Maar er zijn evengoed getalenteerde Amerikaanse bands die ook geen voet aan de bodem krijgen. Of een tour in deze contreien te kunnen versieren. Je moet gewoonweg veel geluk hebben om opgemerkt te worden. Ik heb zelf geluk gehad met die beurs naar New York. Dat heeft een waaier een mogelijkheden geopend. Ik zou, moest dat niet gelukt zijn, de mensen die ik nu ontmoet heb niet leren kennen. En mijn vrouw wellicht ook niet (haha). Ik heb altijd wel geluk gehad. In de WERF in Brugge nam mijn vader me mee naar Concerten aldaar. Dankzij dat gegeven, en dan ondersteuning krijgen van beurzen heb ik iets kunnen uitbouwen.  Een hoge dosis geluk hebben, en dat staat los van het al dan niet Belg zijn.

Wat zijn de verdere plannen in 2025, volgt er nog solo werk, andere projecten?
Ik ga me nu toch vooral focussen op deze drie projecten.  Vorig jaar heb ik ook gewerkt met mensen uit Australië, alleen is het wat duur om die naar hier te halen. Ik zou wel eens met DoYeon in Korea kunnen spelen. Ik wil de scene daar wat meer te leren kennen, aangezien we daar in de zomer telkens heen gaan, schuilen daar mogelijkheden. Maar ik wil dus vooral met die projecten, dus ook Vice Versa en De Looze, Morgan, Baron, Roberts wat meer in het buitenland spelen. Dat is zeker een plan. Voor de rest zijn er geen concrete plannen.

Je doet enorm veel projecten, hoe blijf je dat allemaal combineren?
Het belangrijkste is dat de bands niet in elkanders weg lopen bij het plannen van tour of zo. en ook niet teveel dingen aannemen die in de weg zitten van je eigen projecten, is ook belangrijk. een zekere balans vinden daarin is zeer belangrijk.

Is het sinds corona niet moeilijker geworden om geboekt te raken?
Je ziet wel dat budgetten slinken en cultureel centra er moeten voor zorgen dat ze inkomen hebben. Daardoor spelen sommige wel op veilig. Maar langs de andere kant heeft het voor een opflakkering gezorgd voor de scene op zich. Die heeft na Covid echt wel een boost gekregen, ondervind ik. Sounds en jazz station is heel erg aan het leven in Brussel. Een jonge scene die zeker aan het groeien is.

Is er verder een doel dat je voor ogen hebt?
Het voornaamste is dat ik op die wijze zoals ik bezig ben nog heel lang kan blijven verder doen, dat is mijn doel. En dat ik binnen die context kan blijven kiezen voor avontuur. En proberen om niet teveel in herhaling te vervallen. De laatste jaren heb ik veel solo gedaan, en dat kwartet was voor mij toch nieuw en dus ook een eyeopener. Ik heb ooit wel een septet gedaan maar met Thomas, Joey en Hank ligt het toch weer anders, waarmee ik veel richtingen uit kan. Een kader of platform creëren waarin iedereen zich goed voelt, en iedereen zijn eigen sound verder kan uitwerken.

Pics homepag @Patrick Van Vlerken

Bedankt! Ik wens je in elk geval veel succes in het bereiken van je doelen…

Fabulae Dramatis - Ik ben van nature uit positief ingesteld. ‘Violenta’ is gewoon een manier om wat fout loopt te durven aankaarten door onze muziek. Misschien kan het negatief overkomen, maar dat is zeker de bedoeling niet!

Fabulae Dramatis is een band die hun avant-garde insteek verbindt met het occulte, waarbij natuurelementen als water, vuur en aarde een belangrijke rol spelen. Hemel als Hel borrelen op in hun muzikale sfeer. De band zorgt voor een intense totaalbeleving door de emotionele lading (van weemoed en angst) en het mooie klankenspectrum. We worden in een sprookjesachtige fantasiewereld gedropt.
De band rond Isabel intrigeert door haar steeds veranderende, betoverende vocals. In 2025 slaat de band met ‘Violenta’ (verschenen in 2024) nieuwe wegen in. Over die release  met Latijns-Amerikaanse invloeden, de plannen en de ambities hadden we een fijn gesprek met Isabel zelf.

Een terugblik - Ons laatste interview was in 2020, -  https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/77509-fabulae-dramatis-de-mensen-meekrijgen-in-ons-verhaal-was-en-is-ons-belangrijkste-doel-dus-ook-naar-de-toekomst-toe.html
Ik nam toen zelfs een repetitie mee in de Trix; hoe is het met de band intussen?
Er is veel veranderd, o.a. een nieuw line up en twee producers. In 2020 was nog met Kris Depuydt we hebben zelfs met hem opgetreden in Asgaard, Gentbrugge dat jaar. En toen kwam Corona, we konden met hem enkele songs van het nieuwe album componeren. We wilden eigenlijk van richting veranderen van Avant-Garde progressief naar eerder Latijns-Amerikaans progressieve metal. Door die ommezwaai voelde Kris er zich niet meer echt bij horen, en heeft hij de band verlaten. Toen hebben we Marco Felix met open armen ontvangen als onze nieuwe bassist. Het kwam als een complete verrassing dat hij ook Latijns-Amerikaanse roots had, en dus perfect bij ons paste. We waren ook op zoek om terug naar die Latijns-Amerikaanse roots te gaan, dus dat kwam ons goed uit. Ook drummer Teo Dimitrov komt uit Bulgarije. Zijn ritmische patronen overeenkomen met Balkan ritmes die goed passen bij de Latijns-Amerikaanse patronen. We hebben in 2023 op 7000 Tons of Metal de gitarist van Destruction, Martin Furia ontmoet toen Daniel en ik daar als gewone festivalgangers aanwezig waren, hij woont ook in Antwerpen, dus er was een klik. Hij luisterde naar onze nieuwe muziek en was best wel onder de indruk, en wou gerust mee werken om de mix en zo te doen van die nieuwe muziek. Onze huidige producer wou er echter ook bij zijn, dus hebben we besloten om het met twee producers te doen. 

Ik volg jullie al sinds 2011; het viel me op dat die Latijns-Amerikaanse invloeden accuraat aanwezig zijn, tav die Avant-Garde sfeer nu op de nieuwe plaat; een bewuste keuze?
We hadden dat al uitgetest, om nieuwe ritmes toe te voegen aan onze muziek na 2020, en merkten dat dit heel opvallend klinkt zoals de muziek die verbonden is met onze roots. Het klinkt heel herkenbaar ook daarom. Een beetje een combinatie tussen Braziliaans, Colombiaans en puur Zuid-Amerikaans. We voelden aan dat het perfect paste bij onze muziek, dus hebben we die weg verder blijven volgen. Daniel en ik komen uit Colombia, we waren wellicht niet 100% Latijns-Amerikaans. Het was gewoonweg interessant om dat meer uit te puren… we speelden tenslotte daarvoor al een soort Wereld muziek. Los daarvan hebben we nog steeds progressieve, typische avant-garde songs. Maar we vonden het tijd worden om die nieuwe weg in te slaan. Dus hebben we dat dan ook gewoon gedaan.

Je combineert Spaans en Engels, wat zorgt voor een soort 'cultuurschok'; een bewuste keuze naar deze cultuurschok?
Om eerlijk te zijn, onze maatschappij is heel divers. We wilden iets maken dat heel natuurlijk overkwam voor ons, en misschien is dat ergens schokkend voor het publiek dat dit niet gewoon is van ons. Maar in mijn leefwereld, ik ben perfect drietalig, is dit iets normaals. Ik spreek zo vaak in zowel Engels, Spaans als Nederlands dat ik soms niet besef in welke taal ik echt bezig ben als ik babbel. Ik spreek, voor mijn werk, met mensen die heel veel talen spreken. Meertaligheid is gewoon de realiteit van de maatschappij van nu. Voor ons is het dus totaal niet raar dat we in ofwel Engels ofwel Spaans zingen.. we hebben gewoon besloten om onze manier van leven, werken en spreken te mengen in onze muziek op een heel bewuste wijze. In het dagelijkse leven worden ook veel talen vermengd, waarom zou dat in muziek niet zo kunnen zijn?

Er zit een soort verhaal verborgen dat ik niet kan thuisbrengen, klopt het?
Tuurlijk, zoals ik daarnet al aangaf, hebben we besloten om met onze eigen verhalen bewust naar buiten te komen, en dat in onze muziek te verstoppen. Heel bewust. Om op die manier te spreken over emoties die we op die manier willen uiten. Zo zijn we op het idee gekomen om een verhaal te vertellen van een Russische schrijver over een meisje dat een bloem had met verschillende blaadjes, en elk blaadje was een wens. En ook in verschillende kleuren. We hadden het idee om die Bloem als een symbool te zien van de band zelf. Zoals elk bloemblaadje apart een nieuwe wens is, is de inbreng van ieder bandlid een nieuwe wending. Dat was het idee dat is gegroeid. Iedere bandlid deelt iets heel persoonlijks, zonder enige angst van buitenaf. We leggen gewoon onze persoonlijke emoties bloot, dat is eigenlijk wat ieder kunstenaar doet. We hebben ons in het verleden te veel verschuilt achter de muziek, en dat wilden we niet meer doen. Het is de bedoeling dat je je eigen verhaal durft delen met je publiek. Dat hebben we met deze plaat dus bewust gedaan. We durven ons kwetsbaar op te stellen. Daar komen ook best hevige emoties uit voort, net omdat het allemaal heel persoonlijk is. Zo is ook het nummer ‘Fábula Violenta’ ontstaan.  Ik had veel nummers over geweld . Het werd direct gelinkt aan dramatische ervaringen uit mijn kindertijd, en vluchten voor de oorlog. Persoonlijke thema’s die voor ons iets betekenen wilden we bewust aankaarten op deze ‘Violenta’.  We wilden ook de mensen wakker te schudden ‘durf te praten’ want dat doen we veel te weinig, praten over wat ons persoonlijk bezig houdt.

Het gaat er soms heel hevig aan toe, vind ik. Ik ervaar persoonlijke als maatschappijkritische problemen aankaarten in onze wereld; je geeft jezelf bloot. Ben je niet bang voor de reacties, o.m. op sociale media (je weet hoe dat helaas soms gaat)?
Sociale media helpt ons om ons verhaal meer te kunnen verspreiden. Sociale media is een gereedschap dat je dus kunt gebruiken om je kunst of muziek te promoten, zeker en vast. Alleen er is zoveel werk, en zo weinig tijd. En om dan die sociale media te gebruiken om steeds negativiteit uit te zaaien is doodjammer. Er ontstaat door die sociale media ook een soort anonimiteit waaraan ik me enorm stoor. Ik herinner me nog de tijd toen het anders was, toen smartphone en sociale media niet bestonden . We gaan naar een tijd waar geen sociale contacten in realiteit niet meer zullen bestaan, en dat is jammer. Maar wat ik merk, heel jonge kinderen van tien jaar zitten niet meer op sociale media. Kortom: ik ben niet tegen sociale media, wel tegen de anonimiteit die de sociale media kan veroorzaken.

Het is dus een maatschappijkritische protestplaat geworden? Of is dat te ver gezocht?
We willen gewoon de dingen die meestal worden verzwegen, om deze manier uiten door onze muziek. Daar draait het vooral om. Ik ben van nature positief, en misschien kan het daardoor negatief overkomen maar dat is het dus ook niet. ‘Violenta’  is gewoon een manier om wat fout loopt te durven aankaarten. Door onze muziek onze bezorgdheden uiten , daar draait het vooral om.

Met deze nieuwe ervaar ik een evoluerende stap; dat is soms nodig, maar sommige fans hebben wellicht de wenkbrauwen gefronst … Ben je niet bang deze fans te verliezen? of waren de reacties voldoende of goed positief?
Elke stap die je zet houdt altijd een risico in. En dat heeft altijd gevolgen uiteraard. Onze andere albums staan niet langer op de streaming platformen. Dat is ook bewust, omdat die oudere albums ons niet meer vertegenwoordigen. Wij zijn allemaal wezens die evolueren. We wilden eigenlijk ook een ander soort publiek daarmee aantrekken eerlijk gezegd. We hadden soms het probleem dat mensen ons in het hokje ‘symfonische metal ‘ duwden en dat wilden we eigenlijk vermijden. We werkten toen met een distributienetwerk, en die hadden een label nodig. Maar ons aanprijzen als ‘Avant-Garde progressieve metal’ was te ingewikkeld dus duwden ze ons in de richting van Symfonische metal, dat kwam hen beter uit. Dat stoort me eigenlijk wel enorm. Dat waren wij helemaal niet. Ik hou ook niet van in vakjes te steken,.. ik denk dat we daardoor fans hebben gemist, die dat label zagen en niet wilden luisteren naar onze muziek. Dat wilden we met dit nieuwe album ‘Violentia’ dus bewust rechtzetten, en dat label Symfonische metal achter ons laten. Het is progressieve , Latijns-Amerikaanse metal. Dat wilden we duidelijk maken, het is ook niet 100% maar je hebt een label nodig. We wilden zeker geen mensen wegduwen, maar wilden bewust het juiste publiek aanspreken. Mensen die houden van die progressieve Latijns-Amerikaanse muziek dus. En dat is verwarrend voor het publiek van het eerste uur wellicht, maar we wilden dus bewust van die stempel van 'female fronted symfonische metal’ af.

Er zit  trouwens zeven jaar tussen Fabulae Dramatis' album ‘Solar Time’s Fables’ (2017) en het album ‘Violenta’. Hoe komt het?
Toen we die eerste plaat hadden opgenomen (Solar Time’s Fables) hadden we nog niet het plan opgevat om een liveband te zijn. Op de vraag waarom we nooit live zouden uitbrengen, zeiden we dat het moeilijk zou worden met zoveel muzikanten. We waren toen met elf muzikanten. Gastmuzikanten inclusief. Dus zijn we met de basisinstrumenten gaan optreden. Ik heb zelf ook andere manieren van zingen aangeleerd om dat mogelijk te maken. Daarna hebben we veel verandering van Line-up gehad.  Daardoor moest je steeds opnieuw herbeginnen en dat was niet zo evident. Dat is meteen ook de reden waarom het zo lang heeft geduurd eer er een nieuwe plaat kwam. En toen het eindelijk wat vlotter begon te draaien op dat vlak was er corona…

Hoe waren de algemene reacties op de plaat? Wat zijn de verdere plannen in 2025?
We organiseren zelf evenementen. We zijn ook in Latijns-Amerika geweest en dat was onze grootste droom. We hebben mogen optreden samen met grotere namen in de metalwereld. Het was dus een hele ervaring om buiten de Benelux te mogen optreden, en Latijns Amerikaans publiek te leren kennen. En daar zijn we nu ook mee bezig, terugkeren naar onze Latijns-Amerikaanse roots. Dus in 2025 willen we teruggaan naar Colombia en andere Zuid-Amerikaanse landen. Maar uiteraard willen we eveneens optreden in Europa.

Een carrière uitbouwen in het buitenland is een goede zet, want het Belg-zijn houdt je tegen om te groeien (volgens velen); is dat bij jullie ook zo? Is het Belg-zijn een stop om te groeien als band en artiest?
Het is als muzikant sowieso interessant om nieuwe en andere plekken te ontdekken. En ook een ander soort publiek aan te spreken. Het geeft je als muzikant ook zoveel energie, om ook te zien hoe andere muzikanten zich ontwikkelen. Wij zijn ook niet echt Belg , we komen uit andere contreien. Voor ons is naar Latijns-Amerika afzakken gewoon thuis komen, en dat voelt ook zo aan. Zoals aangegeven, organiseren we evenementen in België om enerzijds onszelf te promoten maar ook andere bands speelkansen te geven. Zo hebben we Fuego Fest en Metal At The Theatre gecreëerd. Een heel andere ervaring, ook met heel andere disciplines. En niet alleen muziek. Nu is er de tweede editie van Metal At The Theatre in samenwerking met De Single en Sabbattini. We nodigen het publiek uit om naar een ‘niet zo normaal’ evenement  te komen. We hopen dat we ook andere landen in Europa mogen bezoeken. We moeten daarbij natuurlijk rekening houden met onze job en privéleven en dat combineren is niet altijd even gemakkelijk.

Die projecten zijn goed te promoten in Latijns-Amerika, waar je er succes mee hebt, veronderstel ik, maar is de Belgische markt , zoals in Antwerpen, je thuisstad, geen moeilijkere markt?
Antwerpen is in het algemeen al een moeilijke markt om hiermee te kunnen optreden hiermee. Er is een overaanbod, niet alleen in Antwerpen. Of België, eigenlijk in heel West-Europa. Ik krijg het gevoel dat het koopgedrag van mensen is veranderd, ze opteren eerder voor een groot festival of groot concert en spelen meer op veilig, waardoor ze kleinere of minder bekende festivals of concerten links laten liggen. Daarom pakken we het ook anders aan, door ook een heel ander concept aan te bieden zoals Fuego Fest dat rond vuur kunsten en muziek draait met vuurartiesten en pizza koken op echte vuurovens; of Metal At The Theatre, dat letterlijk is: ‘metal naar het conservatorium/theater brengen’. De mensen moeten wel de drempel overschrijden en hun eigen bands terug leren waarderen, en dat is niet meer zo vanzelfsprekend.

Zijn er nog andere plannen?
We zijn veel muziek aan het schrijven en gaan vanaf nu per single werken. We hebben nog enkele videoclips om uit te brengen. Die al een tijdje geleden gefilmd zijn. Blijven creëren van nieuwe muziek staat dus zeker op de planning. En ook live optredens met de band, waar dat mogelijk is uiteraard.

Toen ik in 2020 vroeg naar jullie ambities zei je ’De mensen letterlijk mee krijgen in ons verhaal, is ons belangrijkste doel. Ook wat de toekomst betreft’’. Zijn jullie in de opzet geslaagd, of heb je de ambities en de doelen moeten aanpassen?
Jazeker, doordat we onszelf niet meer verbergen achter te veel maskers, en onze gevoelens volledig open zetten is dat wel gelukt. Vroeger hadden we het over het vertellen van dramatische fabels. Door nu gewoon over onszelf te vertellen voelen de mensen zich veel meer aangesproken en betrokken. Ik wou mijn verhaal over wat in Colombia is gebeurd gewoon delen met mensen. En mensen herkennen zich daarin: Er komen uiteenlopende reacties op mijn verhaal, de ene vond het indrukwekkend, de andere vindt dat er ergere situaties zijn dan dat. Ik wil ook niet in een soort slachtofferrol kruipen. Maar het maakt dus iets los bij mensen wat we nu doen. Zoveel is zeker.  Ze zijn dus heel benieuwd naar de nieuwe muziek, maar ook naar de inhoud. Dus ja, door ons open te stellen, zijn we zeker in onze opzet geslaagd.

Waar zie je jezelf binnen een tiental jaar? Of ben je er niet mee bezig…
Ik ben nu al met zoveel dingen bezig, dat ik me zeker altijd ga amuseren. Ook binnen tien jaar (haha). Ik ben heel nieuwsgierig van aard, en wil steeds opnieuw nieuwe dingen ontdekken. Alles wat te maken heeft met muziek, of persoonlijke ontwikkelingen spreekt me aan. Ik wil ook weleens geheel andere muziekstijlen uitproberen, zoals met een Zuid-Amerikaans muzikanten nauw samenwerken. Er zitten nog zoveel plannen in mijn hoofd dat ik me wellicht niet zal vervelen. Astrologie blijven studeren, met muziek bezig zijn voor een publiek. Er is nog zoveel. En schrijver worden. Ik wil ook graag een boek uitbrengen, maar daarvoor ontbreekt me gewoonweg de tijd.

En iets in films?
Ja natuurlijk. Dat doe ik nu al voor de band, door video’s te maken. Dat is de reden waarom ik filmmaker werd, omdat ik niemand vond die mijn gedachten kon uitbeelden in woord en beeld. Daarom doe ik het liever zelf. Maar moest ik ooit in pensioen gaan of stoppen met muziek, is het maken van videoclips voor andere bands en genres of zo zeker een optie. Ik doe trouwens nu al documentaires, dat is mijn tweede job, voor de socio-culturele sector. Of reportages voor de Stad Antwerpen. We zullen zien hoe de wereld en mijn eigen wereld evolueert, maar ik wil zeker hier iets meer mee doen ja. Maar met dat schrijven wil ik zeker iets doen!

Is er nog iets dat je wil toevoegen, zo ja ik hoor het graag?
Na dit interview hebben we op 70.000 Tons of Metal opgetreden—en wat een ervaring was dat! Al ons harde werk in de voorbereiding was het dubbel en dwars waard. Het voelde als een droom die werkelijkheid werd. We waren diep onder de indruk van de warme ontvangst door het publiek. Dit betekent enorm veel voor ons, vooral omdat dit publiek al zoveel heeft meegemaakt in de metalwereld en toch blijft verlangen naar nieuwe klanken en ontdekkingen.

Bedankt voor het interview!

Kabas – ‘Sun Dog’ gaat over een langgerekt verhaal, je mag je erin verliezen, maar al te graag nemen we iedereen mee

Kabas (Elias Devoldere, Thijs Troch, Jan Daelman, Nils Vermeulen) zijn 10 jaar bezig
en hebben nu een nieuwe plaat ‘Sun Dog’ uit. Ze is nu gereleaset en vanaf maart gaat Kabas op tour in de Ha Concerts, Leuven Jazz, kc Nona, BRDCST festival, Kaap, Wilde Westen, etc.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijne babbel met Nils Vermeulen. Uiteraard polsten we ook naar de plannen, hadden het over ‘jazz’, het verhaal achter ‘Sun Dog’ en de ambities van dit project.

In 2025 viert Kabas zijn 10-jarig jubileum als Belgisch ensemble dat voortdurend nieuwe wegen verkent in de composities en maar al te graag improviseert.
Graag jullie overzicht van tien jaar Kabas in ‘t kort?
Kabas is ontstaan in aanloop naar het eindexamen op het conservatorium als een hechte vriendenkring. De bal ging aan het rollen en we besloten een eerste plaat op te nemen. Het klikte tussen ons vanaf de eerste moment perfect, dat is nog steeds onze grote sterkte. Het opmerkelijke aan Kabas, ook na tien jaar, we zijn allemaal heel druk bezig met allerlei projecten. Maar Kabas komt steeds terug op onze weg, zoals een beste vriend die je niet elke week ziet maar als je elkander ziet is het gegarandeerd een feest om nooit meer te vergeten. Dat maakt ons ook zo uniek, die hechte vriendenband tussen ons allemaal.. Na de eerste plaat ,zijn we een paar keer  op tournee geweest in Portugal. Dat was samen met Luis Vicente met wie ik in een trio ‘Frame Trio’ speel. Op een van de tours hebben we ook een plaat opgenomen in de fameuze Namouche studio in Lissabon, die is als dubbel cd uitgekomen, samen met een live opname van ons optreden in SMUP, Parede. Met de daarop volgende plaat ‘Eugénie’ hebben we heel iets anders aangepakt. We hebben daar bewust gekozen om ideeën kort te houden, als kleine hoofdstukjes in een verhaal. Allemaal korte fragmenten van drie tot vier minuten maximum.  De plaat is ook ontstaan onze voorliefde voor Louis Paul Boon. Die is midden in corona uitgekomen, dat was dan moeilijk om dit echt live te gaan promoten. We hebben er wel een paar keer mee kunnen spelen, maar niet genoeg volgens de plaat verdiende… Het was trouwens ook een mooie, exclusieve uitgave geworden op bwaa label, 100 uniek cyanotypes. Met de nieuwste plaat ‘Sun Dog’ wouden we dan weer de aandacht boog uitdagen en lange, traag evoluerende nummers maken.

De naam van het laatste album van Kabas, ‘Eugénie’, was inderdaad een verwijzing naar schrijver Louis Paul Boon, meer bepaald naar zijn kuisvrouw. Is deze ‘Sun Dog’ een verwijzing ook naar iets of iemand anders of zit er een verhaal achter?
Bij ‘Sun Dog’ zit er natuurlijk een minder een rechtstreeks verwijzing in dan bij Eugénie. Daar ging het over kleine, soort pop nummertjes die aansloten bij verhalen van Louis Paul Boon. Sun Dog gaat meer over bijna ongemerkt iets volledig veranderen. Ongemerkt, omdat de tijd wordt uitgetrokken. Bijna op een mediatieve wijze, en ook onszelf uit dagen om ideeën echt lang te laten rijpen, en sudderen vooraleer we er een nieuwe impuls aan geven. We hebben dus vooral geprobeerd er een heel lang verhaal uit te puren, uit elke song. Live hebben we dan ook gezocht om een geheel te vormen en één lang verhaal te vertellen, waar we iedereen in willen meenemen. Een meditatief aanvoelende totaalbelevind die in première zal gaan op 1 maart in HA concerts .

Ik stelde het vast bij het beluisteren van de plaat. Opvallend is dat er binnen één song er verschillende andere ontstaan. We worden er meteen in ondergedompeld. En bewuste keuze?
Dat is zeker bewust gedaan, onze live set is zelfs nog extremer. Dat is zelfs maar één song, een combinatie van die drie songs eigenlijk. Maar dan in één langgerekte trip uitgetekend als het ware. Waardoor het maar één song lijkt, maar er zitten dus verschillende binnenin verborgen. Dat is dus zeker bewust gedaan, ja.

Ik citeer even ’Misschien is dit te wijten aan het feit dat verschillende leden de afgelopen jaren nieuwe avonturen zijn begonnen’, lees ik op bandcamp. Is er op deze plaat een link er naartoe of hoe moet ik dat zien? Het is alvast een avontuurlijke parel van een plaat …
jazeker, we kennen elkaar al heel veel jaren. Dat is dan weer een heel natuurlijk verloop , we moeten zelfs niet bewust nadenken daarover. Sommige stukken op de plaat zijn zeer spontaan ontstaan eigenlijk. En dan in één take, met de nodige overtubs opgenomen. als een natuurlijke film waar al onze onderliggende ideeën tezamen komen zo zijn we dus tewerk gegaan, maar dat is allemaal zeer natuurlijk verlopen.

Een unieke vriendschapsband dus, die ervoor zorgt dat jullie elkaar blindelings aanvoelen – vullen. Na tien jaar nog steeds zo; de inspiratie lijkt wel eindeloos …
Dat komt door wat we daarnet reeds aankaarten, doordat iedereen zijn eigen nieuwe ideeën kan inbrengen. Die hij heeft meegebracht uit andere projecten, en in Kabas verstopt. Thijs en ik zitten ook in een trio, Jukwaa. Waarbij we op die vorige plaat uiteenlopende instrumenten zijn beginnen bespelen. We hebben ook een split album (Smolikas/Thijs Troch) waar we ook solo experimenteren met verschillende instrumenten, dat zijn dingen die we ook meenemen naar het project Kabas. Het is bijvoorbeeld voor het eerst dat ik met Kabas elektrische bas speel. Ik doe normaal gesproken enkel contrabas. We nemen dus die bagage uit andere projecten gewoon mee om daar bij Kabas aan het werk mee te gaan. Daar draait het  om eigenlijk.

Jullie weten de comfortzone van ‘jazz’ te verlaten én klinken nog steeds ‘jazzy’. Hoe moeten we jullie ‘jazz’ interpreteren?
We hebben allemaal opleiding jazz gevolgd. Er wordt ook vaak naar jazz verwezen als improvisatie. Vanuit is het ook gegroeid vanuit dat idee van vrije improvisatie; er past , net door dat improviseren, heel veel onder die paraplu van jazz heden den dage. We hebben er zelf , op deze plaat , een term op gekleefd ‘transcendental minimalist impro’ in die zin dat het minimalistische muziek is, maar ook geïmproviseerd. Waardoor er een soort transcendental , mediatief idee ontstaat of zo; we zitten sowieso in dat vakje improvisatie maar op zich is dat ook al moeilijk, omdat het in zekere zin ook avontuurlijk is wat we doen. maar tegelijkertijd is het ook niet zo moeilijk om naar te luisteren. Op voorwaarde dat je u als luisteraar ervoor wil open staan om echt intensief te voelen en luisteren. Naar ons verhaal. Als je gewoon meegaat in die trip meegaat, zal je heel snel meegezogen worden naar een bijzondere wereld die we aanbieden. . 

Er is meer dan ooit, een publiek voor de sound. Jongeren houden ervan voortdurend geprikkeld te worden; ze beluisteren muziek via allerlei kanalen.
Je staat nu o.m. op BRDCST festival in de AB, toch wel deels een ander publiek dan het doorsnee ‘jazz’ publiek …
Ja, maar dat lang verhaal zal op BRDCST zeker passen, het is denk ik een publiek dat daar zeker voor open staat. Bij ons eerste, en ook tweede gingen we meer de richting uit van de traditional vrije impro/ free jazz, maar deze is toch wel heel anders. Dus dat past perfect voor een festival als BRDCST , zeker en vast. Dat mensen een kortere aandachtspanne hebben , door muziek beluisteren via snelle tikTok filmpjes bijvoorbeeld, klopt wellicht, maar we mogen daar niet helemaal aan toegeven. Dat is ook wat we nu niet doen, door die lange verhalen uit te brengen. Ik denk dat diezelfde jongere , die volgens men zegt een kortere aandachtspanne heef, dit wel zal kunnen appreciëren wat we hier doen.

Elke plaat klinkt anders bij jullie …
Dat is eigenlijk ons concept geworden; wanneer de volgende plaat er komt, weet ik nog niet, maar ook dat zal weer iets heel anders zijn. We blijven niet lang vast zitten op een stijl of genre. Zo zitten we niet in elkaar. Een track van vier uur uitbrengen bijvoorbeeld.. geen idee , maar het wordt heel iets anders, in elk geval.

Jullie hebben ondertussen al een try-out gedaan met de nieuwe plaat. Hoe waren de reacties?
Heel goed. En het was nochtans in een moeilijke setting, in een café waar we ook rekening moesten houden met geroezemoes rondom. Door dat geroezemoes wil je sneller iets anders spelen. Gemakkelijk was het niet. Maar al bij al was het een fijne ervaring, en bleek iedereen uiteindelijk toch heel stil. we vreesden dat het voor een luisteraar te intens zou zijn om zo lang naar een langgerekte trip te luisteren, maar ook dat viel aan de reacties te horen zeer goed mee. Sommige zeiden zelfs dat het nog langer mocht geduurd hebben (haha). Volgende week hebben we nog een tweede try-out. En 1 maart is het dus het eerste optreden van de release in HA concerts.

Komt er ook een speciale viering rond 10 jaar Kabas?
Nee , niet echt nee. Het valt gewoon samen met de release van de plaat en de tournee die daarop volgt, er staan er nu al gepland en in het najaar (in oktober) ook nog. Dus nee, niet iets speciaal daarrond, gewoon samen vallende met een nieuwe plaat. We zullen dit jaar een mooie reeks concerten hebben, sowieso.

Er lopen talentvolle muzikanten rond in ons landje (o.m. Alex Koo, Bram De Looze, Julien Tassin, Chris Joris enz). Het valt me op hoe moeilijk het nog steeds is om als Belgische muzikant echt door te breken. Hoe ervaren, zien jullie dit?
Nee, persoonlijk ondervind ik daar geen problemen in. Omdat België zo klein is vind ik het net gemakkelijk als ideale uitvalsbasis om naar overal te gaan optreden binnen eigen land. Dat vind ik eerder positief. Op een paar uur rijden zit je in Parijs of zelfs Berlijn. Vanuit Brussel zijn er verschillende vluchten, we hebben al enkele keren in Portugal opgetreden zoals ik eerder aangaf. Ik zit met Portugese muzikanten in de groep. Ik heb ook een nieuw Noors trio. Er zijn wellicht ook nadelen, maar doordat ons landje zo klein is kun je gemakkelijk met alle nationaliteiten samen spelen, net omdat het niet te ver rijden is naar alle uithoeken. Het nadeel is dan weer dat de middelen, de kansen en de aandacht ook vrij miniem is te noemen. Maar los daarvan.. voor Europa is het in elk geval een gemakkelijke uitvalhoek ‘Belg’ zijn, voor buiten Europa wellicht wat minder. Maar dan nog, als je ambitie is om in New York te spelen, dan geraak je daar via, via ook wel…kortom: ik denk niet dat je als Belg echt op muren botst, ik denk dat het als klein land eerder gemakkelijker is om goede contacten te leggen. Ook met de buurlanden, omdat die zo dichtbij zijn.

Belgische muziek wordt weinig tot niet gepromoot op de Vlaamse radio …
Dat is dan wel weer het nadeel van een klein landje te zijn en zonder echte steun voor cultuur, en dan spreek ik niet alleen over middelen. Maar een visie in hoe muzikanten te ondersteunen en helpen. Zoals landen als Duitsland of Noorwegen dat doen. Duitsland heeft natuurlijk een veel groter afzetmarkt, maar dan nog. Die promotie en ondersteuning kan absoluut beter.

Wat was , is de voornaamste ambitie? Is er een soort ‘’einddoel’’? Waar wil je nog naartoe?
Als je dat letterlijk neemt, wil ik graag nog eens naar Japan. En voor de rest? Er zitten nog verschillende projecten en zo voor de komende drie jaar in de pijplijn. Waar ik dan ook hard naar uitkijk. Ik ga die eerst verder afwerken, en daarna komen er zeker nog andere dingen uit daar ben ik zeker van. Het meest bijzonder en leuke is samenspelen met andere mensen. En ik hoop gewoon dat ik dat kan blijven doen, en daardoor nieuwe mensen leren kennen. En op die manier een soort netwerk creëren.  Dat sociaal gegeven, en op plekken komen waar ik anders niet kom is gewoonweg zo leuk aan muziek spelen. En ik hoop dit nog heel lang te kunnen blijven doen, dat is mijn voornaamste doel in het leven als muzikant.

Dat lijkt me een leuke piste om te blijven volgen, persoonlijk zie ik je terug op BRDCST in april..
Heel veel succes met de nieuwe release

Painted Scars - Wat ons uniek maakt? Als je naar een show van ons komt, dan kun je er energie uithalen, waardoor je de problemen in het leven even kan vergeten. Een feest van het leven dus!

Een interessante ontdekking in 2024 was Painted Scars. De band werd begin 2023 opgericht en in augustus 2024 kwam hun eerste plaatje, de EP 'Kintsugi' uit. De band nam deel aan de WOA Preselecties en veroverde een plaats in de finale. Ze bereikten tot hun eigen verbazing de tweede plaats en ze kwamen muzikaal in een rollercoaster terecht. £
We zagen de band live aan het werk op Devils Rock For An Angel Fest en schreven: “Er hangt deels een donkere, spookachtige walm in de sound, ondanks de ietwat feestelijke stemming. Interessant bandje met groeimogelijkheden.”
Over de balansoverweging donker-licht, is humor een interessant gegeven om weerstand te bieden aan de problemen om je heen. We hadden met Jassy en Yannick het over de band met een ‘vrouwelijke zangeres’, de vooroordelen erover, het boerenjaar 2024, de ambities en de verdere toekomstplannen …

De band is ontstaan in 2023 … In die twee jaar hebben jullie al een grote weg afgelegd. Hoe is het jullie vergaan?
Jassy: we kunnen inderdaad stellen dat 2024 een stevig jaar is geweest. Op het moment dat we dachten ‘nu gaan we op de gaspedaal drukken’ zijn we gewoon blijven doorgaan. Het was inderdaad een ware rollercoaster. Wacken Open Air Battle, tweede plaats? Dat hadden we echt niet zien aankomen. Bij de inschrijving hadden we gewoon het idee van ‘we gaan dat gewoon doen en zien wel waar we uitkomen’. Dat was dus een enorme verrassing en een enorm succes. Daarna hadden we toch iets van, nu gaan we nog meer op de gaspedaal moeten drukken. Als nieuwe band ben je sowieso al met veel bezig. Zoals wie zijn we, hoe gaan we op het podium staan en van die dingen. En plots was er die WOA Battle daar en zwaaien heel wat grote deuren open. Toen was er een pauze tot augustus en toen was er Bruudruusterrock. In september was er Metal Babes. Op Radio Benelux zijn we ook even geweest. En dan Devils Rock For An Angel…., dat was de absolute afsluiter van een super jaar.
Yannick: Ik sluit me daarbij aan. Er was op de koop toe onze debuutEP. We organiseerden ook ons eigen Scarfest wat ook samen viel met de release van onze EP. Het kwam allemaal een beetje tegelijkertijd. In oktober werd het een beetje rustiger. Met, denk ik, maar een optreden. We hadden dat toch nodig om even op positieven te komen, want het was allemaal wat heftig geweest.

Ik heb jullie ‘ontdekt’ op Devils Rock For An Angel in 2024. Ik was onder de indruk. Ik vond vooral het contrast tussen het donkere, mysterieuze en de feestelijke stemming (in de stijl van Alestorm o.a) opvallend. Ergens tussen humor en bittere ernst. Kunnen e jullie op die manier situeren?
Jassy: Dat is heel spontaan gegroeid eigenlijk. We houden wel allemaal van plezier maken. Persoonlijk heb ik mijn eigen problemen altijd het best kunnen verwerken met behulp van humor. Dat is voor mij belangrijk, het is zo al moeilijk genoeg. Dat is dus gewoon natuurlijk gegroeid, en bij de rest van de band ook. Omdat humor zo een positieve en belangrijk onderdeel is dat bij het leven hoort. Als je niet meer kunt lachen in het leven…., wat ben je dan nog?

In 2024 kwam de EP ‘Kintsugi’ uit met enkele singles; hoe is alles verlopen? Is die plaat goed ontvangen? Vertel er gerust wat meer over
Yannick: We wisten niet goed hoe dat we tewerk moesten gaan, en niemand van ons had ervaring in het releasen en promoten van een plaat. Voor die release hadden we veel opgezocht hoe dat allemaal moest gebeuren maar als puntje bij paaltje komt….. Toen hebben we contact opgenomen met Mike van het PR Agency Hard Life Promotion die ons ook al een beetje had geholpen voordien. En wat betreft de reacties? Die waren vrij goed, als ik kijk naar de reviews die we gekregen hebben. Ik ben geen fan van Spotify, maar met de release van onze single “Won’t Give Up” merkten we dat we plots enorm veel luisteraars hadden. Spotify heeft ons gepusht,  door het succes in die streamingwereld kregen we ook meer feedback. We hadden mensen die naar ons toe kwamen en het heel goed vonden, we hadden ook wat kritiek. Maar ook dat hoort erbij.
Jassy: Ik sluit me daarbij aan. Van de reacties en zo, ook de negatieve feedback heb ik met ‘open armen ontvangen’. Iemand vertelde me dat ze ons voor het eerst live had gezien, en live beter vond dan op EP. Ik snap dat wel, de energie die je op het podium afgeeft is bijna niet te evenaren op schijf. Ik luister zelf soms in de auto naar mijn liedjes, en merk dat dus ook wel.

Er komt vermoedelijk een vervolg in 2026?
Yannick: Dat is nog niet zeker. We gaan nu wel wat meer tijd nemen om iets op te nemen of te releasen. Dat hebben we met die EP niet gedaan. We hadden in twee maand al die liedjes geschreven voor die EP. Dat willen we nu wel anders doen, en onze tijd er voor nemen. We hadden gedacht 2025 maar als ik het nu bekijk , en de fouten die we gemaakt hebben bij de eerste EP eruit krijgen, denk ik dat het eerder 2026 zal worden voor de nieuwe release.

Enkele persoonlijke bevindingen over de EP … De emotioneel beladen stem van Jassy en die rauwe kantjes van Kevin vielen op. Was het een bewuste keuze om op die manier te werk te gaan?
Het maakt jullie wel vrij uniek in dat wereldje, heb ik de indruk
Jassy: Een bewuste keuze om die op EP zo te doen? Ik denk ik niet.
Yannick: We wilden naar de refreinen toe wat ‘softer’ gaan. En dan ook dat rauwer kantje, dat keerde ook terug bij drums en zo. Of bij de screams. Maar dat is toch allemaal eerder natuurlijk gegroeid.
Jassy: Ik vind het leuk om dat emotionele paadje te bewandelen, en dat Kevin vervolgens aanvult om het steviger te maken. Maar dat is dus allemaal een heel natuurlijk proces geweest tussen onze beide stemmen.

Is de naam ‘Painted Scars’ een link … Of heeft het te maken met de problemen met je ziekte, maar met behulp van de nieuwe medicatie het ‘helend’ is om toch te zingen? In elk geval respect …Hoe is de groepsnaam ontstaan?
Jassy: Ik hou van tattoos, we hebben er allemaal wel een of meer. En eigenlijk zijn tattoos geschilderde littekens.  Het doet pijn als dat wordt geplaatst, maar is ook een soort van kunst. En ook de littekens die ik heb, ‘scars’, sluiten daarop aan. Dat sluit ook aan bij ‘Kintsugi’ omdat die ook zo een dingetje heeft. Tattoos zijn meestal een weergave over emoties en wat er gebeurd in mensen hun eigen leven. En bij ‘Kintsugi’, dat beschrijft dat iets dat gebroken is ook heel mooi kan zijn. En dat sluit aan hoe ik het zie bij tattoos. Dat is ook iets dat gebroken is, maar door het op je lichaam aan te brengen wordt het iets heel mooi.

Jassy, je ergert je (terecht!) aan het feit dat je vaak in het ‘female fronted ‘ metal hokje wordt geduwd. Hoe kan je stand houden hierin?
Jassy: Dat die gelijkheid er moet zijn en zo, ik heb me daar nooit echt aan geërgerd of zo. Maar nu ik zelf in die wereld zit voel ik wel dat ‘oei, een vrouwelijke zangeres’, in sommige kringen. Dat is minder leuk, minder mooi om naar te kijken of zo.. Echt storen doe ik me er niet aan, maar ik heb wel iets van ‘het is niet omdat het een vrouwelijke zangeres is dat het daarom minder goed is of zo’. Vroeger had je die ‘female fronted ‘metal hype…., en dat beeld blijft toch hangen. Marieke Bresseleers, die je ook wel kent, heeft me daar ook al over aangesproken. Als je een ander soort metal doet dan dat, zijn er die plots wenkbrauwen gaan fronsen. Die hype van Female Fronted Metal is een beetje voorbij…, het wordt tijd dat dat hokje duwen verandert.
Yannick: Of die zanger nu een man of een vrouw is maakt toch niets uit, het is gewoon een band met een (of twee) zangers en toevallig is dat bij ons een vrouw.. punt! Het is wel zo, als je met een band op het podium komt en er is een zangeres, dan verwachten ze prompt dat je Symfonische Metal gaat brengen of zo.. Dan krijg je soms wel reacties van ‘we hadden niet verwacht dat je zo hard ging zingen’ haha…..Maar het zou niet mogen zijn anno 2025.

Is de metalwereld nog steeds een mannen bastion? Speelt dat mee?
Jassy: Dat klopt wel, dat grunt en screamen , zoals de zangeres van Jinjer die dat ook kan.
Yannick: Het is raar dat dit in de metal wereld nog steeds bestaat, terwijl dat in andere muziekstijlen toch minder is. Anderzijds krijgen we wel voldoende kansen, dus dan valt dat al bij al toch nog mee.
Jassy: Op de zangles zei me iemand ‘er is nog nooit een band met een vrouwelijke zangeres geweest die headliner was op Graspop’ dat is toch wel opmerkelijk eigenlijk..

Is het om die reden (denk je) dat helaas te weinig dames die stap durven wagen? Houdt dit tegen om rock muziek te gaan maken denk je?
Jassy: Geen idee eerlijk gezegd. Ik zou aan iedereen die muziek wil maken zeggen: Gewoon proberen!

Is het de ambitie om ooit op Graspop te staan? Of liever Alcatraz? Wat denk je?
Jassy: Allebei uiteraard ! Al denk ik dat de kans op Alcatraz groter is dan op Graspop.   Alcatraz staat ervoor bekend om jongere bands, en ook Belgische, veel meer kansen te geven. Als we kijken naar mensen die we kennen, zoals Promise Down, die zullen dit jaar op Alcatraz staan. We hebben veel met hen samen op het podium gestaan, en zijn super blij voor hen. Als zij die kans krijgen, zie ik dat bij ons ook nog wel gebeuren. Graspop is veel moeilijker, maar we blijven proberen.. Of in het buitenland Hellfest.

Ik stel vast dat ‘Belg-zijn’ een probleem is voor veel bands om echt door te breken; ondervinden jullie die ‘muur’ ook als Belgische band? Of heb je er geen last van?
Yannick: Het is raar, maar ik moet eerlijk toegeven dat het zo is. Vooraleer ik zelf in een metalband speelde en op het podium stond wist ik gewoonweg niets over die Belgische scene. Dan merk ik dat we met enorm veel Belgisch talent zitten die blijkbaar niet die kansen krijgt die ze zouden moeten krijgen. Er ontbreekt gewoonweg iets aan het promoten van Belgische muziek. Ik ben al meerdere keren verwonderd geweest, als ik naar Asgaard ga, wat voor een talentvolle bands er op het podium staan.. En dat ik die voorheen gewoon niet kende.
Jassy: Die bands spelen niet op grote festivals of zo, en de meeste mensen zijn geneigd te kiezen voor die grote concerten of festivals, waardoor ze die bands niet leren kennen.  Veel mensen zijn minder geneigd om naar lokale dingen te gaan kijken…, het is gewoonweg moeilijker om hier in eigen land door te breken heb ik de indruk.

De beste manier om bekendheid te vergaren, is eerst in het buitenland ‘doorbreken’, nee? In het buitenland spelen, is dit een voornaam doel?
Yannick: Dat is zeker de bedoeling, de hardrock scene is in eigen land niet zo heel groot. In Nederland leeft dat wel meer, Kevin heeft in Nederland gewoond. Er zou daar meer ondersteuning zijn, en volgens we vernomen hebben zouden we daar gemakkelijker kunnen doorbreken. Het is dus zeker de bedoeling daar iets mee te doen en in het buitenland wat proberen te spelen. We weten alleen nog niet hoe en of dat gaat lukken.

2024 was een superjaar, niet meer te evenaren; me dunkt. Wat is het doel in 2025?
Yannick: Het is vooral dus de bedoeling om in het buitenland te gaan spelen, we hebben wel de kans gekregen om een tour te doen maar toen kon een bandlid niet. We hopen dat we dit jaar de kans krijgen. We staan al in DVG in Kortrijk, op 22 maart, en we speelden ook al in Frankrijk dit jaar. We hebben dat laatste kunnen doen, dankzij een video clip en de reacties op sociale media. Iemand uit Frankrijk had onze video gezien, en die had ons vervolgens gecontacteerd om daar te komen spelen. En dat was een succes, blij dat we dat hebben kunnen doen…..

De sociale media, hoe belangrijk is dit voor jullie? Indien het zo belangrijk is, waarom nog een fysieke plaat uitbrengen?
Yannick: Persoonlijk zit ik steeds minder op sociale media, maar je hebt het in deze tijden echt nodig om je muziek te promoten. Financieel haal je er niets of weinig uit, uit die Spotify. Maar om naamsbekendheid te krijgen is het een platform dat je gewoon nodig hebt. Wat platen releasen betreft? We ondervonden dat die EP in een mum van tijd uitverkocht was, dus het wordt nog gekocht door mensen… Ik heb wel persoonlijk het gevoel dat optredens meer en meer belangrijker zullen worden om inkomsten te vergaren, dan CD’s.  Je kunt tegenwoordig zelfs muziek maken via IA. Daar ons van onderscheiden is onmogelijk, daarom zullen live optredens nog belangrijker worden denk ik.

Een verkooppraatje om de band aan de man te brengen …
Jassy  & Yannick: Wie we zijn? Feesten , feesten. Zuipen , zuipen.. Haha. Maar nee, humor is iets heel belangrijk binnen wie we zijn hebben we al eerder gezegd. Kom gewoon af , kom ons zien samen met mensen die je graag ziet, het leven vieren. Wat ons uniek maakt? Als je naar een show van ons komt, dat je daar energie kan uithalen  waardoor je de problemen in  je leven even kan vergeten. Een feest van het leven!!

Vertel eens wat meer over Scarfest … Komt er een vervolg?
Yannick: De editie van 2024 is goed verlopen. We zijn zo goed als break even geraakt! De opkomst was wel minder dan verwacht. Maar omdat we beter georganiseerd waren, waren de kosten lager. We kregen ook feedback dat het geluid veel beter was en de algehele organisatie liep vlotter. Volgende editie zal allicht in 2026 zijn en met minder bands. We willen focusen op een korter kwaliteitsvol festival.

Bedankt voor het fijne gesprek….