Piet Breda (De Casino, Sint-Niklaas) - Generatie na generatie komt er een nieuwe strekking binnen de jazz bij, zolang dat blijft groeien, blijft ook jazz bestaan

De bezieler en programmatorische duizendpoot Piet Breda neemt afscheid van de dagelijkse werking van De Casino, maar zoals hij ooit startte met de crème de la crème van de Belgische jazzwereld te programmeren in De Spiegel vzw, zal hij ook eindigen met een Belgische jazztopper.
In het kader van dat nakend afscheid bij De Casino vzw, organiseert Piet Breda een slotconcert op zaterdag 25 mei met een gratis show van Flat Earth Society. https://decasino.be/concert/flat-earth-society-afscheid-piet . Het concert is uitverkocht. De band symboliseert het traject dat De Spiegel/De Casino heeft afgelegd op het gebied van jazz en in de band spelen tal van muzikanten die de voorbij dertig jaar hun projecten aan ons publiek hebben voorgesteld.
Tijdens deze speciale avond is er ook ruimte voor een babbel, hapje en een drankje. Wij vonden het echter een unieke gelegenheid om op voorbaat al eens met Piet te palaveren over het verleden en heden van VZW De Spiegel tot De Casino, over jazz en wat de toekomst brengt.

We komen elkander wel vaker tegen in de gangen van De Casino, en zijn zo een beetje leeftijdsgenoten, van VZW de Spiegel tot De Casino; kun je in het kort eens wat vertellen over dat parcours dat je hebt afgelegd?
Ik was in 1995 coördinator van de Spiegel in Beveren. Dat bestond al van 1978. Men was, wegens problemen met subsidies en dergelijke perikelen, van plan de culturele activiteiten en concerten te schrappen en mensen te ontslaan. Ik had ondertussen al enkele contacten gelegd met het Cultuur Centrum en het Museumtheater in Sint-Niklaas voor enkele concerten, de Spiegel in Beveren had toen geen eigen zaal. We waren op zoek naar een vaste zaal, en de directeur van Cultureel Centrum Jan Bral en de huidige schepen Rika De Backer vonden het een goed idee dat wij de concerten zouden verzorgen van De Foyer van de Stadschouwburg. Ik was op zoek naar een zaal en zij naar een concessionaris. Ze wilden De Foyer een betere bestemming geven dan hun tot op heden was. Wij hebben onze concessie aanvraag ingediend, wat niet evident was want we waren een VZW. Zo een concessie werd eerder gegeven aan particulieren of brouwerijen. We hebben dus enkele hindernissen moeten overbruggen. In 1996 kwam de heropening van de Stadsschouwburg met De Spiegel als concessionaris van De Foyer. In 1998 heb ik een dossier ingediend bij de Vlaamse Gemeenschap in het kader van het muziekdecreet. Met de bedoeling om subsidies te krijgen om ook de wat nieuwere muziek kansen te geven. Dat werd goed bevonden, en op die manier hebben we onze werking verder kunnen uitbouwen. In het begin was dat voornamelijk jazz, Etnische muziek en pop rock. Dat liep zeer goed.  De Spiegel lag trouwens toen ook aan de basis van de opstart van Jazzlab Series. Met enkele directeurs en programmatoren uit de sector hebben we samen gezeten. Zo ontstond Jazzlab Series, waardoor eenzelfde concert doorheen heel Vlaanderen reisde naar verschillende clubs en concertzalen. Dat ging zeer goed, onder initiatief in samenwerking met de gewezen Directeur van De WERF Rik Bevernage en onder andere De Spiegel, Gele zaal, Limelight en Netwerk. Onze voornaamste doelstelling was om jazz wat uit de cafés te krijgen, en hen te laten optreden op volwaardige podia en naar een breder publiek te brengen en daar zijn we goed in geslaagd. Jazzlab Series (nu Jazzlab) boert al dertig jaar zeer goed. We zijn blijven groeien. Na een tijdje kregen we meer en meer kansen om onze bands in de Stadschouwburg te plaatsen, zodanig dat andere verenigingen wat begonnen te morren. Soms moesten die tot twee jaar wachten om de zaal te kunnen gebruiken, en wij zaten er met soms met 6 concerten per jaar in. We kregen ook steeds meer aanbiedingen, het publiek groeide ook enorm. We organiseerden De Lawijtstrijd,  Selah Sue edm voor meer dan 350 personen in De Foyer. We waren op zoek naar een nieuwe locatie. We kregen een brief van Notaris Philippe Verlinden die via de pers had vernomen dat we op zoek waren naar een nieuwe locatie, en die stelde ons de zaal De Casino voor. Er waren wel twee voorwaarden, het moest De Casino noemen en niet meer De Spiegel, en we moesten zelf instaan voor de volledige renovatie van het gebouw. De eerste eis was geen probleem, de site was gekend als De Casino. Dat tweede heeft wat meer tijd gekost. We zijn begonnen in 2009 om de activiteiten het jaar daarop te beginnen, maar het gebouw was in zo slechte staat dat we pas in 2011 de activiteiten in De Casino konden opstarten.

Ik heb De Casino zelf ontdekt in 2014 … Hoe ben je eigenlijk in jazz terecht gekomen, persoonlijk was dit door platen van mijn vader (die vorig jaar helaas is overleden) al spraken zijn kleinkunst platen me meer aan, jazz is op latere leeftijd pas echt iets geworden dat me aansprak, en ik ondervind ook dat het vooral een toch wat ouder publiek is dat naar jazz concerten afzakt.
Jazz vernieuwt zich continue. Het steeds verleggen van grenzen, wat eigen is aan jazz, heeft ervoor gezorgd dat enkele jongere jazz muzikanten zoals Louise Van Den Heuvel (dit interview was net voor het optreden Louise Van Den Heuvel) op de kar gesprongen. Die nieuwe generatie van jazzmuzikanten zorgen ervoor dat het genre blijft bestaan. Maar ook de wat oudere fans blijven jazz heel trouw. Een echte jazzliefhebber gaat steeds op zoek naar nieuws strekkingen binnen deze muziekvorm . Ik heb jazz leren kennen als jobstudent in een muziekcafé. Het was een jongeren muziekcafé dat vroeger een jazzcafé was.  Naast al de oude new wave en funk platen stond er nog een ganse rij albums met klassieke jazz. Miles Davis, Coltrane, de Bossanova van Stan Getz, … heb ik daar mogen ontdekken.

Maar toch, dat is toch iets waar jongeren dus ook op zoek naar zijn ‘prikkelingen en avontuur’ maar toch is het moeilijker om die jongeren naar jazz concerten te lokken heb ik de indruk, heb je daar een verklaring voor?
Er zijn jonge mensen, meestal studenten van de band die optreedt bijvoorbeeld. Jongeren zijn gewoon niet op zoek naar jazz, maar naar heel andere stijlen en genres. Maar dankzij die jongeren die dus, als student, jazz ontdekken dooft de vlam ook niet uit. We moeten dus wel aandacht hebben voor die nieuwe instroom via conservatorium en dergelijke.. Generatie na generatie komt er een nieuwe strekking binnen jazz bij, zolang dat blijft groeien, blijft jazz ook bestaan.

Je stopt er nu mee, en toch ook niet volledig heb ik ergens gelezen: ‘Ik blijf actief binnen de concertzaal en zal ook garant staan voor de jazzprogrammatie’, las ik in HLN. Ik denk niet dat je nu compleet op je lauweren gaat rusten dan?
Ik blijf nog actief meewerken aan de programmatie rond jazz tot 2026, wat er daarna gebeurt zien we wel. De VZW blijft gewoon verder gaan, er zijn genoeg gemotiveerde mensen die ook jazz verder zullen blijven opvolgen. Jazz als genre wordt ook breed geprogrammeerd, er zijn veel clubs die jazz standaard opnemen in hun programma. Wat dat betreft zit het zeker goed.

Ik denk ook niet dat je nu plots voor de TV naar soaps zult gaan zitten kijken, wat zijn je plannen nu je een stap terug zet?
Ik ga in eerste instantie op reis. De Scandinavische landen afreizen, tot Finland staat bijvoorbeeld op het programma. Ik ga enkele maanden reizen en zien wat er op mij afkomt. En ik blijf uiteraard nog steeds verbonden met De Casino in het algemeen en met jazz in het bijzonder… We zijn echter een echt team, het is maar één persoon die wegvalt, er is zelfs al een opvolger. Steven, artistiek leider van De Casino is al even gemotiveerd met jazz bezig. over. Steven werkte al mee in de Spiegel toen we op ons hoogtepunt stonden wat jazz betreft. Hij is de man die toen de promotie deed. Dus dat zwart gat, nadat ik min of meer afhaak, zal er niet komen. Geen zorgen maken daarin.

Pics homepag @Sven Dullaert

Goed om weten, veel succes in alles wat je doet, we komen elkaar wellicht nog tegen …

Catherine Graindorge – Magisch spanningsveld tussen blauw, grijs en donker zwart

Tussen 2 mei en 26 juni heeft een gezellig festival plaats in de plantentuin van het Gents Universiteitsmuseum, onder de noemer Palmarium. Een bijzonder idyllische locatie die tot de verbeelding spreekt. In de serre, midden in dat prachtige park, gaan negen concertavonden door, aanvang met Fievel is Glauque op 2 mei, en verder met Sam De Nef & Camille (16/05), Midori Hirano + Adriaan De Roover (06/06), MIAUX (16/06) tot Greg Foat (27/06) op het eind van het programma.
Voor een volledig overzicht verwijzen we jullie graag door naar de website .  
Wij waren er voor Catherine Graindorge en KREIS die elk op hun eigen manier erin slagen een magisch spanningsveld te creëren tussen blauw, grijs en donker zwart.

Benjamin Hermans, rietblazers , Stan Maris, accordeon en Kobe Boon, double bass, vormen samen het trio KREIS (*****) . Uit het debuut 'Askr' bleek al dat KREIS een band is die het soort filmische jazz brengt, die zodanig vervormd wordt , dat het tot kunst wordt verheven. De versmelting van aanstekelijke accordeon, bombastische double bas en ijle sax van deze muzikanten, deden ons toen afdwalen naar een onontgonnen oord in ons onderbewustzijn, om zen van te worden. Met opvolger 'Embla' bevestigden ze, lees de review . In 2023 bracht KREIS met 'Fimbul' hun derde plaat uit, ze tasten hun sound verder af.
Binnen elk van de drie platen is er een verwijzing naar de Noorse mythologie, en dat komt dus ook live tot uiting. Het meest opmerkelijke, binnen dit verhaal is hoe drie instrumenten die schijnbaar, elk op zich, niet 100% bij elkaar horen, elkaar toch  zodanig weten aan te vullen.
Al vanaf die eerste songs “Mani” en “Lehla’s Watltz” zit de sfeer dan ook zeer goed in. De intrigerende klankentapijtjes die het trio uitspreidt doen de oorschelpen soms trillen, door het lichtjes flirten met geluidsnormen. Ook de fantasie wordt geprikkeld. Mits een beetje verbeeldingskracht, voel je de sfeer uit die Noorse hoogdagen dan ook letterlijk op je afkomen, zoals bij het prachtige “Stev”, “Joik” en het afsluitende “Visser”. Waaruit dus vooral blijkt dat er binnen de muziek van KREIS enorm veel diversiteit schuilt.
In die korte tijdspanne van iets meer dan een half uur, horen we een brede waaier van een muzikaal avontuur. De magie zit hem bij KREIS echter vooral in het vertellen van een verhaal, bepaald door de instrumenten.
Het daverend applaus na hun set bewijst dat iedereen diep geraakt werd door wat dit trio hen voorschotelt, meteen ook de perfecte opwarmer.

De Belgische muzikant-componist Catherine Graindorge (*****) heeft met ‘Songs for the Dead’ een opvolger klaar voor haar bejubelde samenwerking met Iggy Pop, 'The Dictator', uit 2022.
Op haar nieuwe elpee geeft Catherine Graindorge een metafysische dimensie aan haar kunst. Gebaseerd op een gedicht van Allen Ginsberg en de mythe van Orpheus en Eurydice, onthullen de 8 nieuwe composities een droomachtig, romantisch universum dat paradoxaal genoeg zowel donker als helder is.
De Belgische violiste produceerde het in samenwerking met onder andere Simon Huw Jones, leadzanger van de cultgroep And Also The Trees, die zijn stem en inspiratie deelde op lyrische wijze. Een ontroerend mooie LP, die de artiest aan Musiczine voorstelde in een interview in samenwerking met het WAVES-programma, check hier
Vorig jaar wist ze ons in deBOZAR , tijdens Les Nuits Botanique al compleet omver te blazen met haar bijzondere stem en vioolspel. Lees gerust  .

Binnen het intieme kader van Palmarium kwam haar poëtische muziek en teksten  zelfs nog beter tot zijn recht. Deze keer stond ze er zonder koor. Catherine Graindorge laat zich in Palmarium echter wel bijstaan door Simon Ho op keyboards, Cyrille de Haes (live) op bas, en zanger Simon Huw Jones, wat zorgt voor een enorme meerwaarde.
Simon zijn stem doet denken aan een kruisbestuiving tussen Mark Lanegan en Nick Cave. Intens dus. Er is de betoverende, dreigende viool klank van Catherine Graindorge, die soms aanvoelt als het luiden van doodsklokken, terwijl haar zalvende, kristalheldere stem eerder dan weer zorgt voor een rustpunt in je donker hart. Het wordt aangevuld door een bedwelmende keyboard en een verbluffend mooie baslijn. Ook als Catherine solo met haar stem en prachtige vioolspel verder gaat, blijft die magie overeind. Op het einde van de set vullen de muzikanten terug aan, om te eindigen in een climax tijdens de bisronde.
'Song for The Dead' is een eerbetoon aan de liefde. Live wordt het kleurrijk en veelzijdig aangepakt, wat een spanningsveld  oplevert tussen blauw, grijs en donker zwart.

Organisatie: Democrazy, Gent ism VierNulVier

Bert Reniers (De Casino, Sint-Niklaas) - Er voor gaan, voldoende opvallen of er tussenuit springen en goede songs schrijven is de boodschap naar al deze beloftevolle bands toe in LAWIJTSTRIJD!

De Casino, gevestigd in het hartje van Sint-Niklaas, is ondertussen een begrip geworden binnen het Belgische muzieklandschap. De grote sterkte van De Casino is de brede waaier aan concerten. Op 11 mei zal dat tijdens de finale van Lawijstrijd, die na 10 jaar vanonder het stof is gehaald, en Great Gigs in the Park, georganiseerd in juni/juli dit jaar, nog maar eens worden bewezen.
Naar aanleiding van deze evenementen, hadden we een fijn gesprek met Bert Reniers, die ons enthousiast te woord stond.

Je hebt schitterend werk verricht bij De Moazoart en verruilde het in 2022 voor promotor/programmator bij De Casino en Lokerse Feesten, een grote stap naar toch iets heel anders. Vertel er eens wat meer over
Toen het Waasland een nieuwe concertzaal kreeg in 2014 was ik meteen verkocht. Zeker en vast ook omwille van de diverse programmatie in een prachtige zaal met een fantastische akoestiek. Sinds de opstart was ik dan ook een vaste bezoeker en zag ik er een aantal van mijn favoriete artiesten waaronder Alpha Blondy en Lee Scratch Perry. Doordat ik sinds 2013 ook mee de programmatie doe van de Lokerse Feesten waren contacten snel gelegd en samenwerkingen tussen beide partners volgden snel. Ik werkte toen dus nog in de sociale sector, maar sinds mijn vijftiende organiseerde ik wel al events en party’s, vaak om projecten in de sociale sector te realiseren, waaronder Ontmoetingshuis De Moazoart in Lokeren en een opvangtehuis en scoutsbeweging voor straatkinderen in Senegal. De overstap van de sociale sector naar de muzieksector was dus niet zo vreemd en wat voor de Lokerse Feesten niet lukte, zou misschien wel lukken bij De Casino Concertzaal, namelijk een show organiseren van Manu Chao. En kijk, anderhalf jaar later is deze absolute droom gerealiseerd met ons team tijdens een waanzinnige show in ’t Bau-Huis! Tijd dus om verder te dromen en te genieten van mijn kleine jongensdroom, want deze job voelt vaak als de kleine jongen in de snoepwinkel.

Een van de evenementen die me aanspreken is De Lawijstrijd waarvan de finale dit weekend doorgaat, wat zijn je verwachtingen en kun je wat meer vertellen over de finalisten?
Na bijna 10 jaar is LAWIJTSTRIJD opnieuw vanonder het stof geblazen omdat heel veel beloftevolle bands vroegen naar podiumkansen en we merkten dat er toch wel wat potentieel aanwezig is in deze regio. Ondertussen zijn we terug opgestart en zijn we toe aan de tweede editie sinds de reanimatie. Nog meer dan vorig jaar had de jury het bijzonder lastig om de bands te selecteren die doorstoten naar de finale. En dat het niveau opnieuw hoog ligt zal blijken tijdens de finale op zaterdag 11 mei die bijzonder divers én jeugdig is. Allen daarheen! https://decasino.be/lawijtstrijd-2024/

Ik las dit weekend  in de Standaard dat veel bands die ooit zo een liedjeswedstrijd wonnen zelden echt doorbreken, het gaat wel over vrij grote wedstrijden binnen de populaire popmuziek , maar toch.. kan zo een deelname aan Lawijtstrijd deuren openen denken je?
Hierop kan ik simpel antwoorden dat je eens met LIGHTSPEED, de winnaars van LAWIJSTRIJD ‘23 moet gaan praten. Zij speelden het voorbije jaar meer dan 60 shows doorheen Vlaanderen, wisten een platencontract in de wacht te slepen en zitten ondertussen onder contract bij HARDT MGMT. Willy draait hen grijs op de radio en op vrijdag 15 november volgt hun eerste headlineshow voor hun debuut EP release in De Casino Concertzaal.

Is het voor jongere bands na corona niet moeilijker geworden om geboekt te worden,  veel organisatoren spelen op veilig om hun zaal vol te krijgen, vaak boeken ze dan ook gekende namen of eerder tribute en coverbands, omdat ze zeker zijn dat hun zaal echt vol zit. Graag je opinie

Met De Casino Concertzaal zijn we een onafhankelijke concertclub / vzw die gesubsidieerd worden om onder meer te investeren in kwetsbare muziek en jong talent. Aan de hand van initiatieven waaronder LAWIJTSTRIJD proberen we kwalitatieve jonge bands op te vissen die dan kansen krijgen op onze podia als voorprogramma, tijdens café concerten in onze reeks Sin City Burning of tijdens Casino Boite. Wij spelen deze zeker niet altijd op zeker, maar aan het einde van de rit moet de rekening uiteraard wel kloppen. Er zijn heel veel bands en we krijgen ook veel aanvragen en inzendingen, maar de kwaliteit dient wel voldoende groot te zijn en liefst zijn er ook voldoende potentiële bezoekers. Er voor gaan, voldoende opvallen of er tussenuit springen en goede songs schrijven is de boodschap naar al deze beloftevolle bands toe!

Het valt me op dat De Casino wel durft risico’s neme , én het werkt wel … Er komt volk af , en je ziet een evolutie in wat aantrekt en wat niet? Welke muziek is nu populair bij de jeugd.
In De Casino doen we alles van punk en hardcore, over elektronische muziek tot jazz. Dit levert elke dag andere toeschouwers van diverse pluimage op en daar zijn we bijzonder trots op. Klassiekers blijven het goed doen, maar ook binnen bepaalde sub genres blijven we goed scoren. Daarbij denk ik aan bijvoorbeeld Roots en Americana waarin onze artistiek leider Steven Verschoore thuis is. Bij de jeugd moet het anno 2024 steeds harder gaan. In alle genres van urban tot techno en hardstyle. Ook daarin proberen we mee te zijn. Ook al wordt het soms allemaal een pak vluchtiger. Vroeger wist je wanneer een artiest veel platen verkocht, deze live ook wel zou werken, maar tegenwoordig ligt dat iets anders. Bij bands die vorige zomer hot waren, kan de hype plots over zijn. Mee zijn vergt veel meer energie. Wat leeft op socials? Hoe hard gaan bepaalde filmpjes en nummers op TikTok? Een nummer of band kunnen plots opnieuw mega cool zijn doordat de muziek werd gebruikt in een Netflix serie enzovoort.

De echt jonge gasten (ik heb het over 16 tot 18 jarigen) zijn niet altijd even gemakkelijk te bereiken, dat was vroeger toch anders heb ik de indruk, ondanks de online mogelijkheden; graag je mening
Bij de jeugd speelt veel meer het prijssegment. Hoeveel kost een ticket en pintje? Zij gaan minder snel dure tickets kopen en gaan dit geld sneller leggen voor festivals of gehypte artiesten. Niet altijd even makkelijk voor een kleine concertclub als de onze. Met RATATA waarbij we artiesten als USED, Gladde paling, Vieze Asbak, Natte Visstick,… wisten te strikken, lukt dit wel, maar veel meer gaat het bij hen om de beleving en coole concepten op maat van jongeren.

De jeugd koopt wel nog vinyl platen, ik was op een concert van Froukje in de AB, en zag veel jongeren naar buiten gaan met een LP; is het in deze tijden van spotify, … toch nog interessant om iets te releasen?
Vandaag kan je jouw hele platenkast op zak hebben met een Spotify abonnement, maar tastbare souvenirs blijven het uiteraard goed doen. Een t-shirt of sweater van jouw favoriete artiest of LP zijn leuke hebbedingetjes. Veel jonge artiesten spelen hier ook op en veel vaker dan vroeger met kwalitatiever items in een uitgebreid assortiment. Al heeft dat uiteraard zijn prijs. Een discrepantie soms wel met de boodschap van jongeren dat concerttickets te duur zijn.

In juni en juli is er Great gigs in the park, waar ik ook een tiental avonden aanwezig zal zijn; de programmatie is divers. Vertel eens wat meer over deze editie?
Met De Casino Concertzaal en het stadsbestuur Sint-Niklaas presenteren we de vierde editie van Great Gigs in the Park. Deze reeks openluchtconcerten, die plaatsvinden in de feeërieke setting van het historische Casino Park (DC terras), wordt opnieuw gespreid over drie weken in het begin van de zomer van donderdag 13 juni tot zondag 7 juli en bundelt in die periode vijftien extraordinaire openluchtshows op de Casino-kiosk. Met namen als Rudeboy plays Urban Dance Squad, Sananda Maitreya (Terence Trente D’Arby), Intergalactic Lovers, Dr. Lektroluv en try-outs van J. Bernardt, Sylvie Kreusch en Stikstof zijn we toch bijzonder trots. Gezelligheid is het codewoord tijdens Great Gigs in the Park, want voor elke concertavond worden slechts 600 tickets aangeboden. Er snel bij zijn is de boodschap, want enkele concerten zijn reeds uitverkocht! De toegang tot de concerten van Postmen (opener) en Too Hot For Me (afsluiter) is gratis.
https://decasino.be/great-gigs-in-the-park/

Naast Lawijstrijd en Great Gigs in the Park, wat mogen we nog meer verwachten?
Ondertussen zijn we al volop bezig met de najaar programmatie en voorjaarsprogrammatie 2025, want we hebben opnieuw een resem toppers in petto met namen als Trixie Whitley, The Dead Daisies, RHEA, Admiral Freebee en Royal Republic. Ook Calexico komt nog een dubbel concert spelen deze zomer.
Hou vooral onze website www.decasino.be in de gaten, want er volgen nog een pak kleppers.

Over de Lokerse Feesten wil ik het even hebben, de programmatie is gevarieerd, het valt me op hoe zowel in de Casino en de Lokerse Feesten deze lijn van programmeren wordt doorgetrokken  Heeft Bert er iets mee te zien ?
Zowel bij de Lokerse Feesten als De Casino Concertzaal betreft dit uiteraard teamwork. Onze artistiek leider Steven Verschoore in De Casino en collega-programmatoren Peter Daeninck en Lander Merckpoel bij de Lokerse Feesten zijn gelukkig ook geen hokjesdenkers. Persoonlijk vind ik het alvast leuker om hypes te creëren dan ze te volgen. Artiesten ontdekken en zelf mee vorm geven en ze zien groeien, is één van de leukste zaken aan de job. En als je dan bijvoorbeeld op 1 weekend Fatboy Slim, K3 en Motörhead kan zetten, zoals we destijds deden tijdens de Lokerse Feesten en al die diverse mensen euforisch zie doorgaan, ben ik daar bijzonder trots op. En daar klopt mijn hart als sociaal werker weer, want cultuur is voor iedereen!

Bedankt voor dit fijne gesprek, we zien elkander zeer binnenkort terug in De Casino

Laughing Bastards - Oude wijn in nieuwe vaten

De muziek van de Gentse formatie Laughing Bastards (*****) is opgebouwd rond de chemie tussen oude jazz en improvisatie, experiment. Op de facebook pagina lezen we ''Uit een tumultueuze liefdesrelatie die jazz aanging met andere muziekstijlen wereldwijd, ontstond het ensemble Laughing Bastards''.
Sinds 2012 haalt de band zijn inspiratie uit muziek van Jimmy Giuffre zijn twee eerste albums. De vijf jazzvirtuozen hebben ook bewerkingen van muziek van Carla Bley en Johon Lurie uitgebracht. Onlangs kwam er ook  een nieuwe plaat uit, 'Fetish', een tipje van de sluier konden we horen, d.i. de liefde voor de jazz traditie en improvisatie, het werd een gezellige concertnamiddag in De Casino …

De muzikanten zitten op het kleine podium krap op elkaar. Michel Mast, de saxofonist, is de spreekbuis. Hij mag centraal gepositioneerd zijn, alles staat met de muzikanten rond hem. Muzikale magie en groove ontstaat er door Marcos Della Rocha’s uiterst genietbare geroffel, de warme, bedwelmende contrabas van Cyrille Obermüller, de breed wisselende klinkende cello van Eline Deurinck, en de gitaarlijnen van Jan-Bastiaan Degeyter.
We kregen meer dan een uur lang een boeiende, gevarieerde set. Op ingenieuze wijze ging het kwintet tekeer op oude jazz, die zichzelf heruitvond en als nieuw klonk. De improvisatie en de experimenteerdrift van het genre maakte het nu net interessant en boeiend. Mooi hoe die muzikale prikkeling wel was. De avontuurlijke aanpak intrigeerde. Ze werden dan ook terecht sterk onthaald. Muzikaal de moeite in dit spanningsveld, als oude wijn in nieuwe vaten.

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Humo's Rock Rally 2024 – Iedereen winnaar in deze finale
Humo’s Rock Rally 2024
Ancienne belgique
Brussel
2024-04-28
Erik Vandamme

Voor een beginnende band of artiest zijn er een hele rits mogelijkheden om bepaalde deuren te laten open gaan. Concours, wedstrijden zijn gegeerd om erkenning te verkrijgen. Humo’s Rock Rally is zowat de grootste en meest bekende wedstrijd die ons land rijk is, eens je in de finale geraakt, kan je carrière gelanceerd worden. Of toch ongeveer. Bij sommige bands vonden we drie songs net iets te weinig om een oordeel te vellen, bij andere waren we direct mee. Op deze editie stonden er tien bands op het podium, die elk op hun eigen manier winnaars bleken te zijn. Het uiteindelijke verdict hangt af van de persoonlijke smaak; de uitverkochte AB Box genoot van het aanbod. En … wij ook uiteraard.

Zangeres Lindy Versyck van TJE (****) stond later op de avond in het voorprogramma van Johannes Is Zijn Naam in de AB Club maar dat hield haar niet tegen om alles uit de kast te halen, om te laten zien over wat een bijzondere stem ze beschikt. Geruggesteund door twee akoestische gitaren, nam ze iedereen moeiteloos mee, intiem , spaarzaam en emotievol, innemend door haar vocals.
TJE was meteen al een eerste hoogtepunt. Ze werd er later op de avond voor beloond…
Setlist: Feed Me’//Coolkidsbar //Days Exist

Edouard Van Praet (***1/2) is een band, je zou het haast vergeten want de beweeglijke, charismatische frontman is op alle kanten van het podium te zien. Hij zoekt z’n publiek op en laat zijn hoge, scheurende stem door de boxen loeien. Hij trekt alle aandacht naar zich toe. Mee bepalend zijn de energieke, ijzersterke riffs van de band, gebracht vanuit een buikgevoel Spannend en strak deze Edouard Van Praet!
Setlist: Is this over?//Echoes//Bigstar

Aäron Koch (****) viel in 2018 al in de prijzen als gitarist van Calicos en probeert het nu solo. Een gevarieerde trip kregen we, intimistisch als gedreven. Aäron Koch raakt de gevoelige snaar en laat je evengoed lekker headbangen die op de koop toe blijft kleven aan de ribben.
Setlist: Falling//To Know//Living the dream

Over naar een instrumentaal hoogtepunt … Those Who Didn’t (*****) - Twee gitaristen, een bassist die perfect aansluit en een drummer die zijn drumvellen nogal weet te bewerken. Schitterend. Het op elkaar ingespeeld zijn is het muzikaal verhaal. Wat een variatie, wat een wervelstorm in die sound. Maar na drie nummers, floep gedaan … Dit smaakte verdomd naar meer …
Setlist: Less Than a Hero//Horseback//Trajectory

Koala Disco (*****) de band rond toetseniste/zangeres Silke Ravesloot dompelt ons onder in een spooky sprookjesachtige sfeer; licht en donker vinden elkaar …We hebben hier bijzonder hypnotiserende muziek; de combinatie in vocals van Silke met deze van frontman Niels Tuijaerts, uitgedost in een fleurige rok, doen je wegdrijven;  je komt elfen als demonen tegen. Muzikaal divers, gevarieerd, een breed publiek bereikend. Deze band wiste te bekoren en won de publieksprijs.
Setlist: When The Comet Comes//The Youth is Wasted’//Witches

Snoeihard en meedogenloos slaat Waste (***1/2) toe. Het spooky droombeeld van de vorige band wordt verpulverd. Ze delen stevige uppercuts uit en stampen lekker om zich heen. Er ontstaat zelfs een eerste moshpit. Waste dendert over ons heen. Waste had aan drie songs genoeg om ons compleet murw te slaan … ‘we want more van dat’…
Setlist: Urge//Tantrums//If I had a Gun

Ze worden al vergeleken met Talking Heads, wat een compliment mag zijn. Muzikaal aanstekelijk en dansbaar, met wulpse danspassen, surplus het combineren van mannelijke en vrouwelijke vocals, wist te ontroeren. Lézard (*****) overtuigt en heeft een eigen identiteit..  Ze brachten erg overtuigendzelfs een nummer die ze nog niet hadden gespeeld, gedurfd en risicovol, “Nothing At all”. Band met potentieel, zonder meer!
Setlist: Coltrane & XTC’//Manifestique’//Nothing At All

Zegel (**** 1/2) bestaat uit de zanger van Waste en de frontman van Koala Disco. Dat kan alleen maar zorgen voor nog meer vuurwerk. Waste was een mokerslag, Zegel duwt het gaspedaal nog meer in . Wat een technische hoogstandjes met gitaar, een ondoordringbare muur, in een kwartier speeltijd. En dit met een dosis humor. Enkele crowdsurfers en mensen die wild tegen elkaar botsen. Een lekker rock feestje. Knap!
Setlist: Magmaman//Heksenketel//Voodoo Piemel’ (The Prodigy-cover)

Het contrastkon nu niet groter zijn …. Teun (***1/2) viel op door haar eentje, op piano en enkel haar breekbare stem. Tja tav het gitaargeweld viel ze wat uit de toon. Maar het publiek respecteerde enorm haar set. Een rustpunt door de intieme, emotievolle aanpak.
Teun wist ook de jury diep te raken. Een welgemeend, daverend applaus na haar beladen mooie set …
Setlist: Give it a chance’//Floating//Ready for you

Maria Iskariot (****) zagen we vorig jaar nog aan het werk in het voorprogramma van Sophie Straat in een goed gevulde N9, Eeklo. We schreven: ‘Ook de Belgische formatie Maria Iskariot  draagt die punk ingesteldheid hoog in het vaandel. De band wordt omschreven als 'halfvolwassen vrouwelijke punkrock uit Vlaanderen.' We kregen dan ook  een goed half uur lekker om zich heen stampende punk muziek met een dosis humor en zelfrelativering voorgeschoteld. Een spervuur aan riffs en drums, met af en toe een integer momentje. Intens mooi’’
Punk met een lekkere hoek af dus. De zangeres was al na twee nummers in het publiek. De Nederlands gezongen – geschreeuwde - tekst, was hier mooi meegenomen.
Setlist: Suiker//Tijm’//Leugenaar’

Het verdict: Na een Melthead DJ-set, en wij even verpozen met een Orval, volgde om half tien het verdict. Koalo Disco mocht (dik verdiend wat ons betreft) de publieksprijs in ontvangst nemen. TJE kwam als derde uit de bus. Tweede werd Teun en de winnaar van HUMO’s rock rally 2024: Maria Iskariot
M.i. verrassend…M’n persoonlijke top 3 was als volgt:  Those who didn't , Koala Disco, Lézard

Organisatie: Humo ism Ancienne Belgique, Brussel

HATE - Een occulte wereld van verderf

Fat Bastard Promotion organiseert een brede waaier aan activiteiten, o.m. was er onlangs nog een optreden van Guido Belcanto & Roland in de Sint-Anna kerk, Lokeren. Ze wagen zich ook op het pad van extreme metalen. Je kan terecht bij GRIMM, Gent, en het gezellige Asgaard in Gentbrugge.
We maakten ons dan op voor een trip doorheen een occulte wereld van verderf met de Poolse HATE en de extreme metal topper Keep of Kalessin.

De opener van de avond hadden we door omstandigheden gemist, maar Keep of Kalessin (*****)brengt gevarieerde, donkere, extreme metal. Puur angstzweet. De goed gevulde Asgaard genoot en liet zich gewillig bedwelmen door de duivelse stem en de verschroeiende, klievende riffs. Energiek gingen ze te werk. Zonder al te veel special effects, overtuigden ze.
Een onuitputtelijke vuurkracht hoorden we uit de diepste krochten van de Hel.

Die kolkende hete lava sound hoorden we ook bij HATE (***1/2) die met poppen in de vorm van demonische wezens op het podium, en een brandend vuurtje, zorgden dat de hitte van de Hel je ziel doet branden. De temperatuur steeg dus tot een kookpunt. Het klonk soms wat statisch, routineus in het genre waardoor we lichtjes op onze honger bleven zitten. Maar ze overtuigden door die unieke sfeer te creëren en door hun intensiteit. De set was in twee delen.
De donkere folklore brij sprak tot de verbeelding. Meer dan een uur lang greep de band je bij de keel, door de diverse en harde tempowissels, ummers die opbouwden naar een blastbeat-zware climax én die geleidelijk afdaalde in donkere, methodische coda's zonder dat het meanderend aanvoelt.
Hier hadden we in een occulte wereld van verderf.

Organisatie: Fat Bastard Promotions ism GRIMM, Gent

Louise Van Den Heuvel ‘Sonic Hug’ - Puur genieten van jazz diversiteit
Louise Van Den Heuvel


Voor het optreden van Louise Van Den Heuvel - Sonic Hug (*****)  hadden we in de café van de Casino een fijne babbel met Piet Breda. In dat gesprek hadden we het ook over de evoluties binnen de jazz en de toekomst van het genre. En vooral, wat zal die toekomst brengen? Het antwoord kwam later in de bovenzaal van De Casino. "wil je weten wat er NU gebeurt, dan moet je Sonic Hug horen", lezen we in de biografie.
Louise Van Den Heuvel is een jonge Nederlandse muzikant die aan een opmars bezig is; ze is ook bezig in allerlei projecten als Dishwasher en met Lander Gyselinck en Zwangere Guy. Nu is ze klaar om zelf in de schijnwerpers te staan met een persoonlijk project. Ze is goed omringd voor dit Sonic Hug project, Hendrik Lasure (Schntzl, An Pierlé Quartet, solo) is een van de meest gevraagde en gelauwerde muzikanten van zijn generatie. Saxofonist Werend Van Den Bossche (Dishwasher, The Green Mean Machine) is een veelzijdig muzikant, en drummer Daniel Jonkers, bekend van o.m. Profound Observer, is bijzonder actief binnen dat jazz wereldje. Een mooi gezelschap dus.
Het werd een goed, gevarieerd, fijn uurtje … Puur genieten!

Het combo weet hun instrumenten enorm te beheersen, naast het bedwelmende basspel is er het uitgekiende pianospel van Hendrik, in combinatie met z’n verbluffende sax solo’s. En Daniel op z’n beurt streelt, bewerkt z’n drumvellen. Al meteen viel ook Louise haar sprookjesachtige vocals op die weten te ontroeren.
Opvallend aan het ‘Sonic Hug’ concept is het uitgebreid palet aan stijlen en switchs in tempo, wisselend in kracht (intimiteit - swing) en emotie, het gaat van jazz, pop tot experiment en zelfs lichtjes neigend naar metal. Je voelt de groove en de warmte in de sound. Uitermate boeiend alvast hoe alles op zijn plaats viel …
Hun persoonlijke 'touch ' sluit er perfect op aan. In hun persoonlijk verhaal gaat het van grappige anekdotes uit je kinderjaren en jeugd, maar evengoed over wat je meemaakt van pijn en verdriet. “Blauwe velden” is er zo eentje, een vage herinnering van toen ze drie of vier jaar was, over een veld met blauwe bloemen , met op de achtergrond een huis met wit-rode raampanelen . Verder verhalen over relatiebreuken en de emotionele schade. Met een lach en een traan . Muzikaal een avontuurlijk jazzy geluid …
Het kwartet klonk spannend en wist een ruim publiek aan te spreken. Dit was puur genieten van jazz diversiteit. Sjiek!

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas + Jazzlab

Tim Hagans Quartet - Swingend jazz avondje op NewYorkse wijze
Tim Hagans Quartet
Lokerse Jazzklub

Trompettist Tim Hagans behoort binnen de Amerikaanse jazz scene tot één van de meest toonaangevende jazz muzikanten. Te bewonderen zijn in grote mate zijn releases op het Blue Note label. Hij weet het jazz genre creatief te benaderen. Tim Hagans kwam in Lokerse Jazzklub echter niet alleen, hij laat zich omringen door een gerespecteerd trio, Carl Winther (piano), Anders Mogensen (drum) en Rune Fog-Nielsen (bas). Onder Tim Hagans Quartet (****) zorgen ze voor een warme, groovy sound (op New Yorkse wijze).

Hoewel Tim Hagans zelf centraal staat opgesteld met zijn trompet, valt hoedanook op hoe de vier op elkaar zijn ingespeeld en welk een belangvolle rol elk inneemt.
De warme trompet wordt omgeven door de pianoklank van virtuoos Carl Winther, de bedwelmende basstune van geluidskunstenaar  Run Fog-Nielsen en de intrigerende, aanstekelijke drumpartijen; Anders Mogensen swingt letterlijk op zijn drumstel, met alle grimassen die je maar kunt indenken. Beetje entertainment dus.
Tim Hagans Quartet behoudt de intensiteit, puurheid en staat open voor de improvisatie en het avontuur, dat het jazz genre rijk is.
Tim Hagans betrekt het publiek bij de muziek, met leuke kwinkslagen. Elk lid krijgt voldoende aandacht door de soli, en door de speelsheid maakt het de sterkte van het Quartet.
Het optreden is in twee delen; in het eerste deel wordt vooral de groovy kant beklemtoond, in het tweede deel durft de band avontuurlijker klinken. Een pakkende, emotievolle set kregen we van deze vier. Klasse dus!, van dit swingend jazz avondje op NewYorkse wijze.

Pics homepag @Cedric Craps

Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren

Mass Hysteria - We hopen echt meer tours en festivals in Europa te doen dan dat we nu doen... Dat is onze ambitie met dit album

Er is een gezegde dat het vaak moeilijker is voor een artiest om door te breken in eigen land dan daarbuiten. Dat geldt niet voor Mass Hysteria, een Franse metalband die erin geslaagd is om naam te maken in Frankrijk. Toen ze in 2016 optraden op het Main Square Festival, waren ze het neusje van de zalm. En ze slaagden erin om een enorme moshpit te creëren tot aan de laatste rijen. De band staat in grote arena's in Frankrijk en is een regelmatige gast op Hellfest. In een bomvolle AB liet de band zien dat ze in staat zijn om alle genres perfect te spelen en zowel jong als oud tevreden te stellen.
Lees hier
https://www.musiczine.net/fr/concerts/item/94077-plus-que-du-metal-mass-hysteria.html (Frans verslag)
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94071-mass-hysteria-franse-energiebommetjes-in-overvloed.html (Nederlands verslag)
Daarnaast brengt de band twee albums uit 'Tenace - Part 1 (2023) Tenace - Part 2 (2023)''. Naar aanleiding van dit optreden in Brussel en deze releases hadden we een leuk gesprek met bassist Jamie Ryan.

Je hebt 11 studioalbums en vier live-albums uitgebracht in je ongeveer 30-jarige carrière. Kun je me vertellen wat tot nu toe de hoogte- en dieptepunten waren voor jullie persoonlijk?
Het hoogtepunt is het spelen van Hell Fest ... in 2018 dat was voor mij een onvergetelijke ervaring. Een ander hoogtepunt, op dit moment, is deze tour op dit moment. Omdat we 99% van onze optredens uitverkopen, hebben we dit nog nooit eerder gehad. Het is geweldig! Ik denk dat deze tour een succes is voor de band. We hebben een aantal geweldige albums en tours gehad, maar er is nu iets gebeurd, er is iets veranderd. Dit hebben we nooit eerder gehad. Dus ja, deze tour is zeker een 'High'.

Was die coronatijd geen 'dieptepunt'? Hoe overleef je deze tijd?
We hebben gewoon niets gedaan, alleen mijn gitaar geoefend. We hebben een paar shows gedaan waar mensen twee meter uit elkaar zaten, heel vreemd. En ja, Moose vond er inspiratie in om liedjes te schrijven. Maar een groot deel van die tijd hebben we gewoon gerelaxt. We hebben ook een streaming videofestival gedaan, waar we een show voor een camera deden. Er waren bands uit verschillende landen die shows gaven in hun eigen land. Maar voor die camera...

Over het streamen, ik heb er veel over gezien en geschreven, maar denk je niet dat je er een nieuw publiek mee kunt vinden? Mensen die normaal gesproken niet gemakkelijk naar concerten komen? Of heeft het een deur geopend?
Ik zie in het hoofdstuk mensen uit de hele wereld, Duitsland, België overal... naar ons kijken. Verschillende mensen uit verschillende delen van Europa. Ik weet niet zeker of ze fan worden, maar ze hebben ons tenminste ontdekt... dus het kan helpen, maar het is niet de uiteindelijke reden dat mensen fan worden. Of dat het deuren opent denk ik. Het zijn de omstandigheden, dingen die gebeuren die deuren kunnen openen.

De echte doorbraak kwam in 1999 met hun tweede album ‘Contradiction’. Welke deur heeft die releases echt geopend?
Ik was toen pas 12 jaar oud (haha) Maar Nu-metal wereldwijd was toen een groot ding. Het was overal, labels waar Nu-metal bands zondigden Mass Hystera was getekend op een kleiner label Yelen Music. het was een sublabel van Sony. En de persoon die dat label promootte, deed er alles aan om deze plaat voor Mass Hysteria te promoten, en het werkt heel goed. Een andere Franse Metal band was groot in Japan rond die tijd. En 'Contradiction' en alle albums uit die tijd hadden een grote invloed op de Franse Metal. Ook nu nog is iedereen blij als we nummers van dat album spelen. Dus ja, het heeft veel deuren geopend voor Mass Hysteria.

Je hebt Stefan vervangen als bassist, hij overleed in 2021. Hoe voelt het om iemand als hem te vervangen?
Hij was een groot deel van de band, hij was er vanaf het begin bij. Ik heb hem niet direct vervangen. Maar hij was zeker een groot deel van de band, en de identiteit rond de band. Ik heb hem twee keer ontmoet denk ik, de eerste keer kwam hij naar me toe, hij was een aardige vent; ik wist niet echt veel over hem, ik wou dat ik dat had gedaan. Hij wordt nog steeds gemist. Ze blijven over hem praten, hij is niet vergeten dat is zeker.

Hoe waren de reacties van de fans toen je bij de band kwam?
Er waren wat reacties in het begin omdat ik zoveel jonger ben. Dus ja, er waren wat twijfels in het begin. Iemand zei 'je wordt hem nooit' maar dat is niet wat ik wil doen, ik vervang iemand, maar ik blijf mezelf. Maar nu accepteren de fans me als een deel van de band.

Het valt me op (ik zag jullie in 2016 in Frankrijk optreden voor een uitzinnig publiek op Mainsquare festival in Arras ) dat jullie in eigen land razend populair zijn en op grote podia spelen, maar in andere landen zoals België is het wat moeilijker om te slagen …
Het is moeilijk voor Franstalige bands om hun weg te vinden in Vlaams België of Nederland, om de een of andere vreemde reden. Ik weet niet waarom, we spelen gewoon wat we willen spelen. Ik hou gewoon van België, het is een prachtig land en ze hebben goed bier (haha) om de een of andere reden is het gewoon moeilijk omdat we onze liedjes in het Frans brengen en niet in het Engels of zo, maar we zouden er niets aan veranderen.

Ik denk dat het juist positief is dat jullie in het Frans zingen, dat maakt Mass Hysteria uniek binnen de scene, ik heb het zelfs in mijn recensie geschreven ''als er een band is die een antwoord geeft op Amerikaanse en Engelse metal dan is het Mass Hysteria'' . Ik zag jullie live in AB Brussel, hoe was het om daar te spelen?
Briljant, we hebben ons laatste album daar opgenomen. We hebben nooit een slechte show in België, de auditie in België is altijd blij ons te zien en met ons te feesten. Circle pits mosh pits, altijd leuk om in België te spelen. Dus ja, het was weer een geslaagd concert daar. Ze gaan er gewoon voor in België, dat is wat ik leuk vind aan het spelen daar.

Nog iets wat ik erg leuk vond in AB. Toen die kinderen op het podium kwamen, hoe kwamen jullie op dit unieke idee (de meeste metalbands vragen vrouwen op het podium...)?
We zouden ook vrouwen op het podium kunnen brengen, maar we zien steeds meer kinderen met hun ouders naar onze concerten komen. Dat bracht ons op het idee om in plaats daarvan kinderen mee te nemen op het podium. En daar krijgen we heel goede reacties op, dus we blijven dit doen. Voor deze kinderen is het een ervaring die ze nooit zullen vergeten! Ik heb deze ervaring ook gehad toen ik 14 was, en dat is iets wat ik nooit meer vergeet... dus ja, we wilden ze deze onvergetelijke ervaring geven.

Bij de meeste metalconcerten zie ik een ouder publiek, maar in de AB met Mass Hysteria was het publiek vrij jong. Hebben jullie daar een verklaring voor?
Een van de redenen is dat Mass Hysteria voor veel jonge mensen in Frankrijk een van de eerste bands was die ze echt leuk vonden. En ze begrepen de teksten ook, omdat we in hun taal zongen. Een andere reden is dat veel van hen nu jonge ouders zijn en hun kinderen meenemen naar concerten van de band. De ouders delen hun liefde voor de band met hun kinderen. Dat is een van de redenen waarom we een jonger publiek hebben.

In 2020 tekende je een contract met 'out of line', en suggereerde je dat je hoopte ook wat bekendheid buiten Frankrijk te krijgen (las ik in een interview) ... is dat gelukt?
Het heeft geholpen om in Zwitserland te spelen, op het Summer Breeze Festival en zo. Het heeft zeker geholpen. We hoopten meer optredens te kunnen doen in Duitsland, sommige dingen werkten niet... het heeft geholpen ja.

Jullie hebben twee albums uitgebracht in 2023, '’Tenace - Part 1 (2023)’, ‘Tenace - Part 2 (2023)'; waarom twee albums?
Toen we naar de studio gingen, hadden we 19 ideeën voor nummers. Tegenwoordig is het uitbrengen van een album met 19 nummers not done meer, en wij zijn een rockband. We kwamen tot 14, maar zelfs dat was te veel om op één plaat te zetten, in tijden van streaming en Spotify. Geen goed idee, ze luisteren alleen naar de eerste 5 nummers of zo. Dus besloten we om er twee albums van te maken met elk zeven nummers. Omdat het in deze tijden logisch is om dat te doen... we brengen het niet in één keer uit, door het in 6 maanden uit te brengen, krijg je meer ogen op je gericht... meer recensies, meer nieuws over je, het was een goed idee om het op deze manier te doen...

Het was inderdaad een goed idee denk ik. Het is ook een soort conceptplaat, las ik, er zit een verhaal achter (we kunnen het opzoeken maar ik hoor het liever van jou. Vertel eens, wat is het verhaal achter dit tweeluik?
Het begint met een algemene groep mensen die in het gezicht is gespuugd door wie dan ook, en de revolutie die opkomt tegen wat er misgaat. Daar draait het allemaal om. De strijd om op een bepaald punt weer mens te zijn. Stoppen met al dat gezeik, dat is waar deze twee albums over gaan; het tweede deel gaat meer over actie ondernemen tegen wat er verkeerd gaat in de wereld, er iets aan doen. De tekst van het laatste nummer op het tweede deel gaat over wanneer de revolutie echt begint...

Ik heb daarom het gevoel dat de twee delen als één geheel beluisterd moeten worden, zoals het lezen van een boek.
Hoe waren de reacties van de fans?
Sommige mensen waren misschien verrast, maar 99% van de mensen was blij met dit conceptalbum. Na het eerste deel, met slechts zeven nummers, kregen we reacties 'we willen meer', en het tweede deel kwam uit en ze waren blij met het krijgen van meer, we creëerden het verlangen naar dat tweede deel. dus ja het was een goed idee om het op deze manier te doen, er zijn mensen die zeggen dat ze liever dit of dat andere deel hebben, maar we kregen zeer positieve reacties.

Kan dit album de 'grote doorbraak worden' wat is jullie ambitie met dit album?
Ik hoop dat we meer Europese tours en festivals kunnen doen. We moeten een manier vinden om in die markt te komen, daar zijn we meer mee bezig dan vroeger. Misschien Graspop in België of Alcatraz, een geweldig festival. We hopen echt dat we meer tours en festivals in Europa kunnen doen dan we nu doen... dat is onze ambitie met dit album.

Over 'ambities' ... Zijn er na al die jaren nog steeds ambities of zoiets als een 'einddoel'? (naast het veroveren van de wereld, want dat is wat iedereen wil doen)
Onze gitarist zei 'openen voor AC/DC'(haha) dat wordt steeds moeilijker... de belangrijkste ambitie is dat het leuk blijft, dat we kunnen blijven doen wat we nu doen voor een lange, lange tijd. Niets meer of minder. Het maakt me niet uit of 50000 of 300 mensen ons zien spelen, ik wil gewoon zien dat mensen het net zo leuk vinden als wij op het podium. Graspop spelen zou geweldig zijn ...Wacken om op grote Festivals te spelen is ook een ambitie.

Wat me brengt bij het feit dat jullie in het Frans zingen, wat ik erg waardeer, maar als jullie een promotor vinden die jullie naar grote festivals brengt en zegt 'dan moeten jullie in het Engels zingen' zouden jullie dat dan doen?
Het eerste ding, onze zanger zegt altijd ''mijn Engels is niet zo goed'' (haha) . ook wil hij gewoon in zijn eigen taal zingen, in het Frans. Het is te belangrijk voor ons om dat te blijven doen, dus we zullen dat nooit veranderen. jezelf uitdrukken in een taal die niet de jouwe is? Kan moeilijk zijn, vooral als je niet weet hoe je moet zeggen wat je wilt zeggen in die andere taal, omdat het geen zin heeft. En het maakt ons net anders dan anderen, want we blijven trouw en eerlijk in onze eigen taal. En dat blijven we doen, dus waarom Engels?

Wat betreft het 'uitbrengen van platen', is het in deze tijden van spotify en andere sociale media (youtube) nog relevant om platen uit te brengen (in metal is er nog steeds een publiek voor en ik zag onlangs jonge mensen bij een popconcert nog steeds platen kopen) dus ik vermoed van wel, maar zou graag jullie mening horen
We zitten in een muziekstijl waar mensen nog steeds platen kopen. Vinyl en zo. Maar we krijgen ook niet veel feedback over streaming, op de fanclubpagina van Facebook vertelden veel fans dat ze ook niet naar streaming luisteren. Onze fans willen nog steeds onze platen kopen. Ze willen de fysieke plaat kopen en ernaar luisteren. Dus voor ons is het nog steeds belangrijk om dat te doen.

Wat zijn de verdere plannen? Doen jullie deze zomer ook festivals aan?
We blijven gewoon toeren tot eind 2025. Om ons nieuwe album te promoten. En we zien wel wat er daarna komt, alles kan in een oogwenk veranderen, weet je, je weet maar nooit. En voor de komende jaren? Blijven opbouwen en zien hoe ver we komen... dat zijn de toekomstplannen voor nu en de komende jaren.

Bedankt voor het interview, hopelijk tot ziens op een van de festivals in België en samen wat Belgisch bier drinken …

Transport Aerian - Om je als muzikant en band te blijven ontwikkelen, moet je altijd op zoek zijn naar nieuwe invloeden. Anders zou het niet progressief zijn

Wij Volgen Transport Aerian al lang, ondertussen heeft de band, ooit begonnen als een one-man formatie, een hele evolutie doorgemaakt sinds ons laatste interview met hen. Lees hier
 
Met de nieuwste schijf ‘Live in Ghent’ bewijst Transport Aerian nog steeds stevig in de schoenen te staan; ze zijn op tournee met deze plaat.
Ze maakten tijd voor een fijne babbel met ons over de release, het verleden en toekomstperspectieven.

Ik volg je muziek al vanaf het prille begin, ‘Darkblue’ (2015) en ‘Therianthrope’ (2017) zijn net als het prachtige ‘Skywound’ platen die ik regelmatig opleg. Ondertussen ligt die ‘verschrikkelijke’ corona tijd achter ons en hebben jullie een nieuwe plaat uit. Hoe heb je die periode echt overleefd?
Hamlet: Nou, ironisch genoeg denk ik dat de coronatijd mijn muzikale reis weer op gang heeft gebracht. Ik had vrij moeilijke tijden vlak voor de pandemie. De richting die ik uit moest was zelfs voor mij niet helemaal duidelijk, ik moest mijn nieuwe strategie nog ontwikkelen - na het verlaten van de andere band waar ik te veel van mijn tijd in stak, maar ook omdat ik wilde blijven opereren in de bloeiende belgische undergroundscene zonder te weten of mijn eigen muziek daar goed zou integreren - ik en compromis is een zeer slechte combinatie.
Eerst maakte ik Big Heart dat nog werd opgenomen met de muzikanten van Therianthrope - ze zijn erg goed, maar zitten in de UK. Daarna stelde ik de huidige line-up samen met het idee om een live-programma te maken van alle oude albums en daarmee te toeren... Maar tijdens corona was het al onbetwistbaar dat deze band samen veel meer kan bereiken dan alleen het interpreteren van oude muziek van Transport Aerian. En zo werd Skywound geboren. Iedereen maakte een corona album. Maar wij maakten er een keerpunt van.
Umut Eldem: We hadden zowel geluk als pech dat we net voor deze periode muziek te maken vlak voor deze periode: zo hebben we het overleefd. Ondanks de fysieke afstand konden we blijven communiceren en nieuwe muziek maken, wat resulteerde in Skywound

Ons laatste interview was in 2021; is jullie doel bereikt? Hoe is alles verlopen naar nu?
Hamlet: Het was beter dan ik dacht, maar een beetje langzamer dan ik zou willen.

Met ‘Live In Ghent’ ga je lekker opzwepend tekeer, die het emotionele karakter behoudt. Een balanceren tussen uitersten heb ik van jou nog niet zoveel gehoord, deze plaat klinkt gevarieerd. Wat is voor jou het verschil tussen deze en de vorige platen?
Stefan Boeykens: Live in Ghent is een getrouwe opname van de huidige live-versie van de band. Hoewel Skywound dezelfde bezetting had, is dat echt vanuit een studio gearrangeerd en opgenomen. In deze Live set zit je veel dichter bij het wat ruwer, directer geluid van het viertal. De arrangementen van de Skywound songs zijn mee geëvolueerd en zijn wat compacter.
Hamlet: Een live optreden heeft vaak veel meer te maken met de showcase van de muzikanten. Met andere woorden, niet alleen de dynamiek, de emoties van het moment maar ook de technische vaardigheden zijn daar heel belangrijk. En omgekeerd - op studioalbums concentreer ik me altijd op het verhaal, het concept om een meeslepende ervaring te maken. Daar worden natuurlijk andere accenten gelegd en als gevolg daarvan ook andere productietechnieken.

Jullie worden in het hokje ‘progressief metal’ geduwd, maar op deze ‘Live In Ghent’ hoor ik subtiel andere invloeden. Hoe moet ik dat zien?
Umut Eldem: Om je als muzikant en band te blijven ontwikkelen, moet je volgens mij altijd op zoek zijn naar nieuwe invloeden. Toch zou het anders niet progressief zijn.
Stefan Boeykens: We trachten ons niet vast te pinnen op genre. Er zal altijd wel een niveau van stevige rock en delen metal in zitten, maar het is wat ons betreft geen typische metal muziek. We houden van songs met veel dynamiek, maar ook met wat meer open, organische secties.
Hamlet: de kwestie van genre is altijd een afknapper, omdat ik denk dat alle echte artiesten die toch iets meer kunnen zijn dan zielig "klinkt als..." niet met één genre moeten worden gedefinieerd, - en wij ook niet.
Maar om muziek goed te promoten moet je het kunnen positioneren. anders bereik je het nieuwe publiek niet. Ik heb geen andere goede definitie dan "heavy progressieve rock", maar het is waar dat we onszelf zeker niet willen beperken met deze definitie.
Sommige journalisten noemen ons "rock in oppositie" wat een groot compliment is, ook als je bedenkt dat deze beweging eigenlijk in de jaren 70 in België is ontstaan.

Ik hoor veel ‘opgekropte woede’ (op songs als “Failing 20”, op “Lunatic” schuilt er iets als ‘boosheid’ of toch opgekropte emoties. Hoe best te zien?
Hamlet: Ik denk niet dat het opgekropt is, het is vrij openlijk, bloot zelfs  - duidelijk tegen wat, wie en waarom – alles staat helder in de texten en in de uitdaging.

Er schuilt opnieuw een soort verhaal achter deze plaat? Welk?
Stefan Boeykens: Het “verhaal” van Live in Ghent is een extensie van de thema’s op Skywound, maar aangevuld met enkele songs die daar op aansluiten. Via songs als Inspire en Big Heart is de boodschap nog steeds een broos evenwicht tussen een wat donkere visie en tegelijk hoop op beterschap, op liefde, op het leven.

In die gevarieerde aanpak slaan jullie weer een andere weg in. Hoe zijn de reacties?
Stefan Boeykens: De live-set is vrij dynamisch en we voelen dat ook wel aan de reacties: de mensen appreciëren de durf, de wat rijkere, complexe arrangementen en men is ook wel vol lof over het muzikantenschap. We hebben geluk met het niveau van de band.

Jullie zijn ook bezig om de plaat live voor te stellen; valt het na corona niet moeilijker om optredens te boeken of valt dit al bij al nog mee bij jullie?
Stefan Boeykens: Het is moeilijker… sommige clubs zijn er mee gestopt, of sloegen een andere weg in. En het is niet altijd evident om uit een bepaald circuit te treden.
Hamlet: Als je je op het DYI-podium bevindt, is het nooit gemakkelijk geweest. De pandemie heeft inderdaad nog steeds een grote impact, ook al is die al jaren voorbij. Niet alleen met het faillissement van veel clubs, maar vooral ook met de lange wachtrijen voor optredens die meerdere keren moesten worden afgezet.
Maar ik denk dat we zeker niet mogen klagen en ons nog steeds gelukkig mogen noemen met de kwaliteit van onze optredens en het aantal publiek dat naar ons komt kijken. De meerwaarde van Transport Aerian behalve dat we - ik durf het toch te zeggen - iets origineels op de podium brengen, is dat we goede contacten onderhouden met buitenlandse bands en altijd proberen hen naar België te halen om ons programma te verrijken.
Om te overleven in de romantische en zeer vriendelijke dog-eat-dog wereld van kunst en muziek, moet je een kleine, beweeglijke vis zijn in een zee van grote, trage haaien. Of een muis in het land van de dinosaurussen.

Hoe zijn de concerten verlopen tot nu toe? En hoe waren de reacties?
Hamlet: Daar ben ik persoonlijk heel tevreden over. We spelen nooit te veel concerten, de laatste tijd zijn we ook veel selectiever geworden met de clubs en de gelegenheden, daarom hadden we voor de promotie van Live In Ghent een korte reeks optredens onder de naam Exit Skywound - met optredens in culturele centra van België als Gent, Leuven, Hasselt, live muziek clubs, maar ook in het buitenland.
De reacties zijn tot nu toe geweldig, en we hebben veel enthousiaste mensen onder ons publiek gezien die echt komen luisteren en iets voelen. Niet allemaal om te headbangen of naar de mooie jurk van de zangeres te gluren.

Wat zijn de verdere plannen? Volgen nog meer optredens? En waar.. (festivals?)
Stefan Boeykens: We hopen toch nog verder te groeien en, als het lukt, om deel te nemen aan een festival of in support van een wat grotere band, om onszelf te bewijzen aan een groter publiek. Of dat lukt valt niet te voorspellen.
Hamlet: ik ben altijd op zoek naar de meerdere mogelijkheiden om de luisterende publiek te bereiken – onze huidige doel is deelname aan de festivalen en kunst-gerelateerde evenementen, die niet door ons of onze team georganizeerd word. Op DYI vlak hebben wij al denk ik al veel gedaan, nu is het hood tijd om verder te grooien.

Waar blijf je de inspiratie vandaan halen? Telkens weet je te verrassen, al van sinds 2008! Hoe blijf je het doen?
Hamlet: Mijn principe in creativiteit was altijd vrij radicaal: als je niets nieuws te zeggen hebt, zwijg. Daarom had ik ook periodes waar ik jaren lang niets zou schrijven, maar dan zouden er altijd andere projecten zijn waar iemand anders een pilootrol kon nemen – en ik concentreerde me op het bespelen van een instrument of het adviseren over de algemene richting. Daarvan leert je iets nieuw wat vorm betreft. Maar met Transport Aerian begint altijd met Het Idee.
Ik schrijf enkel als er een groot en belangrijk thema is waarmee ik me emotioneel kan verbinden, maar die ook in een ongebruikelijke muzikale vorm kan worden gegoten en zo een toegevoegde waarde aan de ideeënsfeer kan geven. En dan als je gelukkig bent, om goede optredens samen te kunnen stellen en het publiek voelt mee met wat je doet is het een goede inspiratie om verder te gaan.

Wat is de allergrootste verandering sinds 2008 voor jullie?
Hamlet: Alles.
Stefan Boeykens: Het one-man-project rond Hamlet is met Skywound en deze live-registratie meer als een band beginnen functioneren. Er zijn meerdere muzikale bijdragen, al stuurt Hamlet wel de artistieke en lyrische visie, zodat de samenhang gegarandeerd blijft. Muzikaal blijven we breed kijken: meer variatie, meer organische, akoestische instrumenten. Er zijn geen vastgelegde grenzen.

Digitalisering streaming en sociale media wellicht. Is het in deze tijden nog ‘nodig’ om platen uit te brengen. Waarom?
Hamlet: omdat mensen de fysieke dragers niet meer kopen om er naar te luisteren, maar eerder als een symbolisch teken van respect en steun voor de artiest, - een vrij kleine groep audiofielen uitgezonderd natuurlijk.
De CD, Vinyl of zelfs een cassette zijn eigenlijk een artefact en geen drager meer. De meeste muziek wordt nu beluisterd op verschillende streamingdiensten, en als je daar niet bent, besta je niet. Dat is de perceptie, en persoonlijk vind ik daar niets mis mee. Andere tijden - andere prioriteiten.

Ik heb steeds de indruk, indien jullie een Engelse of Amerikaanse band waren, dan  kon je wel beroemd zijn. Is ‘Belg’ zijn een rem op jullie groei naar de top? Is dat niet jullie ambitie? Hoe moet ik het zien?
Stefan Boeykens: We hebben recent mogen ervaren dat een Frans publiek ons wel lust.
Hamlet: Het is een verkeerde prioritering. Wereldberoemd zijn is eigenlijk een heel slechte motivatie of reden om muziek te maken. Natuurlijk wordt het wereldpoppodium gedomineerd door Engelstalige artiesten, maar wij maken geen popmuziek - in de traditionele definitie dat rock ook deel uitmaakt van de popcultuur. Dat wil zeggen, ik heb Transport Aerian altijd gepositioneerd als een soort muzikale poëzie, een stuk literatuur dat alleen toevallig af en toe een vorm van rockmuziek krijgt. Als ik alleen maar in de muzikale en poëtische taal kan spreken tot degenen die het willen horen en ik het kleine verschil in iemands leven kan maken, is dat voor mij al meer dan genoeg. Qua locatie en zelfs culturele identiteit is het dus geen probleem. Maar wat ik wel vervelend vind, is dat het lokale muzieklandschap bij ons steeds meer gedomineerd lijkt te worden door alle mogelijke rockrally’s, die, als je het mij vraagt, opmerkelijk ruiken naar een soort indirecte censuur: alleen de artiesten die zijn goedgekeurd door het "comité" (zonder transparante en duidelijke criteria, trouwens) kunnen rekenen op een muzikale carrière. Zoals Bela Bartok ooit zei: wedstrijden zijn voor paarden. En de laatste keer dat ik in de spiegel keek, bleek ik echt helemaal geen paard te zijn.

Wat zijn na al die jaren jullie ambities? Heb je een doel voor ogen?
Hamlet: Altijd, zonder doel heeft het geen zin om iets te doen. Ik denk dat we ons nu moeten richten op het werk om een breder publiek te kunnen bereiken. Onze recente minitour Exit Skywound liet zien dat er veel meer interesse is in wat we doen, hoe paradoxaal dat ook mag klinken omdat we absoluut niet in het format zitten van wat traditioneel het beste werkt op lokale clubpodia. Dus volgend jaar gaan we verder met onze live optredens en experimenten met formaten.

Waar zie je jezelf als band en artiest binnen pakweg tien jaar of ben je daar niet mee bezig?
Hamlet: 10 jaar is té lange termijn in de context van de wereld die op de rand van een totale catastrofe staat.
Umut Eldem: Persoonlijk heb ik niet echt concrete einddoelen. Het belangrijkste is om te blijven bestaan als artiest: om elke dag iets nieuws te creëren, om te kunnen delen wat we hebben gecreëerd. Als ik die dingen over tien jaar nog steeds doe, dan ben ik tevreden.

Bedankt voor dit fijne gesprek, duimen verder voor jullie
Stefan Boekyens: Je bent altijd welkom op onze shows.
Hamlet: Idem Dito !