Julian Lage Trio - Hoe goed rock, blues en jazz elkaar vinden
Julian Lage Trio

Even terugblikken … Toen we Julian Lage Trio (****)  vorig jaar zagen optreden op Gent Jazz schreven we: ''We kregen een veelzijdige en improviserende aanpak. Daar hoort soms wel een knappe solo bij, waarbij de muzikanten apart laten horen wat voor een bijzonder getalenteerde parels ze wel zijn. Het was vooral het samenspel van deze drie tenoren binnen de jazz, die een magie doen ontstaan die een onaardse schoonheid is. Door het daverende applaus zijn ze nog eens terug voor een bis. Julian Lage Trio was op Gent Jazz als een diesel, eens de vlam in de pijp , niet meer te stoppen!'' Lees gerust  .

Julian Lage is letterlijk een wonderkind dat op achtjarige leeftijd zelfs het onderwerp was van een documentaire die op zijn beurt genomineerd werd voor een Oscar. Hij is dan ook één van die zeldzame individuen die een complete vereniging van mens en instrument laat zien. Zijn gitaar lijkt een verlengstuk van zijn lichaam en synchroon ondergaan de twee een sonische verkenning die indrukwekkend is om te zien en horen.
Met zijn nieuwste plaat 'Speak to me' stond hij in een goed gevulde Roma. Wederom in een trio met bassist Jorge Roeder en drummer Dave King, die net als man zelve grote virtuozen zijn …
Op eerder bedeesde wijze betreedt het trio het podium, de achtergrond is ober met een doek waarop witte letters staan. Je zou haast denken dat er hier een gezapig partijtje drum, bas en gitaar gespeeld zal worden.
Maar niets is minder waar. De sterkte van Julian Lage Trio zit hem dat ze er met brio in slagen spanning op te bouwen en spelenderwijs uiteenlopende genres met elkander verbinden. Hun muziek is moeilijk in een hokje te duwen. We zagen in het publiek rock, blues als jazz fans.
De subliem gebrachte nummers worden op een daverend applaus onthaald. Niet verwonderlijk, want dit trio top muzikanten haalt daadwerkelijk alles uit de kast en spreidt hun virtuositeit, waarbij de speelsheid bewaard blijft.
Bindteksten zijn er in mindere mate , maar ok , hier spreekt de muziek voor zich. Het avontuurlijke binnen de jazz wordt ondersteund, grenzen worden afgetast. Intiem gewijs worden harten geraakt, verder kunne de registers wat meer open getrokken worden. Verwonderd zijn we de muziek en van hun kunnen. De respons is terecht groot.
Onder Julian Lage Trio hebben we te maken met bijzonder talentvolle muzikanten. Zonder al teveel show primeert hier de eenvoud puur muzikaal en in de instrumentatie.
Anderhalf uur lang worden we ondergedompeld in een groovende kruisbestuiving van rock, blues en jazz; spontaan, los, improviserend gaan ze te werk met een avantgardistische ondertoon, waardoor het publiek aanhoudend geboeid is en blijft.

Organisatie: Greenhouse Talent ism De Roma, Antwerpen

BRDCST 2024 - dag 3 – BRDCST Totaalbeleving en feestje op Afrikaanse wijze
BRDCST 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-04-07
Erik Vandamme

We starten de derde festival dag  met een bezoek aan de Cinema Palace, vlak rechtover de AB. Daar werd het 'Nosferatu project (1922): Live Score' voorgesteld.
We citeren uit Wikepedia ''Nosferatu: A Symphony of Horror (Duits: Nosferatu - Eine Symphonie des Grauens) is een stomme Duitse expressionistische vampierfilm uit 1922 geregisseerd door F. W. Murnau met Max Schreck in de hoofdrol als graaf Orlok, een vampier die aast op de vrouw(Greta Schröder) van zijn makelaar(Gustav von Wangenheim) en de pest naar hun stad brengt.''
 Deze film wordt vocaal aangevuld  door Attila Csihar (*****) . Toen we hem op zaterdag solo aan het werk zagen hadden we het gevoel 'dit is zeer intens, maar er ontbreekt iets' …Dat ontbrekende stuk waren dus de beelden op het scherm, van een film die ons nooit echt angst heeft ingeboezemd, eerder verwondering om de verhaallijn, vooral op dat moment waar het monster wordt verslagen doordat de jonge bruid zich opoffert. De intense vocals van Attila zorgen voor emoties en rillingen. Wat een combinatie van beeld en vocals. Het maakte bovendien het plaatje van die solo voorstelling van Attila Csibar op zaterdag  meer dan compleet. Een intrigerend, indrukwekkend concept.

Om te bekomen van al die emoties, begaven we ons naar de Club voor een leuk feestje met Lenhart Tapes (****) die opzwepende 'tape' muziek bracht, gecombineerd met vocals, die wat doet denken aan een zangeres als Siouxsie, die de jaren '80 stijl doet heropleven, en die muziek van toen in een eigen kleedje stopt, alsof hij die muziekstijl ter plaatse heruitvindt … Een erg leuke performance dus, maar we besloten vroegtijdig de Club te verlaten … om te gaan biechten in de kerk, want daar speelt Florina Ying Wong (****1/2). Haar snaarinstrument wordt subtiel aangepakt, zonder haar publiek ook maar een blik te gunnen; bevreemdend mooie elektronica wordt toegevoegd. Florina Ying Wong verstaat die unieke kunst van duister en licht; het klinkt soms lichtjes dreigend en zalvend. Het contrast met die sacrale omgeving, met Jezus die vanop zijn kruis toekijkt, voelt dan ook enorm aan. Wat een intense gewaarwording. Florina Ying Wong bood ons een bijzondere trip naar het Vagevuur aan.

Slauson Malone I (****) is het performance-project van kunstenaar en muzikant Jaspar Marsalis, waarmee hij zich begeeft op de intersectie van populaire muziek en performance-kunst. De man is een begenadigd gitarist, en bewoog zich in Flex dan ook in alle bochten met zijn instrument. Hij ging zelfs het publiek letterlijk opzoeken om zijn virtuositeit te bewijzen. De man speelt niet zomaar gitaar, hij vindt er klanken op uit … Het was een beetje teruggrijpen naar unieke gitaristen als Jimi Hendrix die met zijn gitaarspel onevenaarbaar klinkt. Ook deze Slauson Malone I is dus een uniek gitarist die de grenzen aftast en zijn publiek weet te betrekken. Hij is geruggesteund door een contrabasspeler die hem puur muzikaal perfect aanvult; de dansspieren werden aangesproken en er ontstond een aanstekelijk feestje.

De hoogtepunten volgden elkaar ,vooral in het begin van de avond. We waren nog maar net bekomen van het gitaar fenomeen Slauson Malone I of in de Kerk deden we een volgende ontdekking met zangeres Niecy Blues (*****). Met haar hoge, soulvolle stem deed ze de Hemelpoort compleet open zwaaien. Een badje weemoed hoorden we, een reiniging van de donkere ziel door die sprookjesachtige, sprankelende sound en performance.

Holy Tongue (****) is het project rond Drumster Valentina Magaletti , gitarist Susumu Mukai en klankentovenaar Al Wootton die op bijzondere integere wijze een macaber potje openbraken, in een donkere, bevreemdend aanvoelende omgeving. Soms beetje demonisch, maar ook die op de dansspieren inwerk. Het zijn bedwelmende, hypnotiserende klankentapijtjes van het trio; een overtuigende, duistere trip.

In de Club stond het duo Pruillip (****), het project van drumster/zangeres Annelies Van Dinter en gitaarvirtuoos Louis Evrar. Ook al leken er wat technische problemen met de drums (net als bij Holy Tongue net voordien), werd hier ook de donkerte bekrachtigd. Pruillip voegt er zang aan toe…. Resultaat een sludge gerelateerde brij, onder de intense vocals van Annelies, die je ziel doormidden scheurt.
Pruillip dompelde de Club onder in een walm van oorverdovende duisternis …

Moin (*****) in de AB Flex was voor ons, eerlijk, een nobele onbekende. Maar ze bliezen ons compleet omver. En hoe! Een uur lang puur genieten. Binnen de set waren de gitaar en de keys en de hemelse percussie belangvol. Ze overtuigden door de uitgesponnen instrumentalia en tastten hun eigen mogelijkheden voortdurend af. Het geheel is pittig gekruid. In de final horen we er eentje van circa tien minuten. Moin bleek dan ook één van dé grote ontdekkingen op BRDCST door die beklijvende en waanzinnig klinkende instrumentatie.

Het Afrikaanse gezelschap BCUC (****) was ook erg interessant, maar hier minder volk, omdat ze moesten opboksen tegen de postpunk formatie Chalk, die quasi gelijktijdig in de Club stond. BCUC trok een kenmerkend Afrikaans feestje op gang en liet het publiek zingen, dansen en springen.
Het contrast met die eerdere donkere trips kon niet groter zijn. Uitzinnig gingen ze te werk en sloot deze unieke, aparte driedaagse af met een spetterend feestje af.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

BRDCST 2024 - dag 2 – Battle tussen Duisternis en Licht
BRDCST 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-04-06
Erik Vandamme


Na een deugddoende nachtrust, stevig ontbijt en een stevige wandeling doorheen de Brusselse straten, waren de batterijen opgeladen voor een tweede avond BRDCST. Dat was nodig want het beloofde een top avond te worden vol ontdekkingen  met o.a. de Japanse formatie Goat, Black Metal grootheid Attila Csihar en de veelzijdige entertainer Alabaster Deplume.

De eerste ontdekking kwam al heel vroeg. Amaro Freitas  (*****) is één van die artiesten die in z’n klankenspectrum letterlijk het instrument tot leven brengt. De Braziliaanse pianist Amaro Freitas bouwt zijn piano om alsof het percussie is; hij voegt er wat folklore aan toe. In het tweede deel van zijn set   brengt hij bijna letterlijk het Amazone woud tot leven , met alle geluiden eraan verbonden.  Ook in zijn 'gewone' piano spel verlegt hij grenzen. De klanken  worden met elkaar verbonden; het maakt hem en zijn pianospel uniek.

The Necks (****) zijn een Australische band met reeds 35 jaar ervaring, ze brengen een mix van uiteenlopende stijlen. De sound is algemeen repetitief, monotoon, met weinig beweging. Toch klinkt het niet vervelend door de intense, hypnotiserende ‘zen’ aanpak. Een vorm van improvisatie, entertainment, speelsheid verbonden aan hun ervaring en virtuositeit. The Necks overtuigen met deze muzikale staalkaart.

Naast concerten in de AB Club en in de Flex gaan er ook optredens door in de kerk ‘Notre Dame aux Riches Claires’ op tweehonderd meter van de AB. Daar gingen we even de rust opzoeken bij klankentovenaar Adriaan De Roover (****). Zijn monotone sounds hebben  een lichtjes dreigende ondertoon en zorgen voor een muzikale spanning. Een afwisseling van intieme momenten en de muren in de kerk die durfen te trillen. Mooi.

Eén van de publiekstrekkers op BRDCST 2024 is zonder meer Attila Csihar (*****), een Hongaars black metal zanger, vooral bekend van zijn werk met de Noorse black metalband Mayhem en de Amerikaanse drone-doomband Sunn O))).
Voor deze gelegenheid trad hij solo op, met een allesomvattende stem .  Vooraan het podium zijn er enkele brandende kaarsen. Het voedt de donkerte en de duisternis. We zagen velen de zaal verlaten, wijzelf beleefden echter een directe confrontatie met onze donkerste kant, door de hypnotiserende, bezwerende aanpak van Attila. Eén moment voelden we de meest verderfelijke demonen in onze gedachtewereld … We zochten dan verlichtende oorden op om weer balans te vinden tussen donker en licht.
Wat een intense inwerking heeft de man op ons gehad. Kers op de taart op de performance was op zondag, met een filmvoorstelling in de namiddag …

Alles terug in balans in de kerk met Youmna Saba (*****) die bezwerend te werk ging met haat engelachtige stem. Een goed weerwerk tegen die donkere gedachten. Youmna Saba combineert rustgevende elektronische muziek in haar Arabische teksten; een unieke beleving. Attila Csihar en Youmna Saba liggen ver uit elkaar , een battle van duisternis vs licht, demonen en engelen , maar in hun intensiteit vullen ze elkaar perfect aan. Een schizofreen dubbele trip ...

De Japanse formatie Goat (*****) was het volgend hoogtepunt, met een overvloed aan instrumenten en percussie, verbonden aan de Japanse Cultuur. Goat verkent diverse muzikale stijlen en klinkt grensverleggend. Ze drijven het tempo op naar ongekende hoogtes, een brede, uiteenlopende muzikale cultuur dus. De variatie intrigeerde , zondermeer verbluffend in z’n totaliteit. Wat een  indrukwekkende gewaarwording …

We gingen nog even in de Club waar het duo H31R (***1/2) op een eerder onbeholpen wijze een leuke, ordinaire R&B/hip hop set speelde. Het klonk gezapig interessant, maar niks meer, niks minder … Afwachten wat de toekomst brengt …

Alabastar Deplume (*****) is niet alleen een uitzonderlijk saxofoon virtuoos, hij is een charismatische duizendpoot en klasse entertainer, die zijn publiek aanhoudend boeit. In het verleden hadden we nog langgerekte bindteksten, een hele grabbelton aan kwinkslagen en humor. In de AB hadden we nog die laatste aspecten, maar hij laat vooral de muziek voor zich spreken. Hij gaat zelfs nog een klein half uur door na de reguliere tijd, met z’n diverse aanpak en verhalen vertellen, wat een ‘zen’ gevoel oplevert.
Alabastar Deplume zette een overvolle zaal in vuur en vlam. Hij intrigeerde met even virtuoos solerende muzikanten, met als gevolg een gevarieerd feestelijk, gevarieerd slot van deze avond.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

BRDCST 2024 - dag 1 – Een avond vol prikkeling, aanbod van sprookjes, Schotse folklore en ietwat controverse
BRDCST 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-04-05
Erik Vandamme

Tijdens de drie dagen BRDCST in Brussel vroegen we ons af waarom sommige muzikanten  en kunstenaars hun inspiratie vinden in deze stad. Na deze drie dagen hadden we een antwoord van 'De overvloed aan diversiteit toont zoveel mooie en minder mooie kantjes van Brussel. Dat is nu net hoe we BRDCST beleven.
De eerste festival dag stond in het teken van Tirzah, die carte-blanche kreeg om de eerste avond te cureren. In 2022 werden we reeds omver geblazen op BRDCST, doordat ze erin slaagde om de grenzen van de R&B stijl af te tasten en te verleggen. "We kregen een zachtmoedige botsing tussen diverse stijlen in pop en experiment. Naast de kenmerkende r&b horen we spooky elementen. Een bijzonder iemand." schreven we over haar performance: lees hier  .

We starten de avond Mica Levi (***1/2) die enkel een gitaar, sober, beklijvend ons rock hart deed sneller slaan. Het rauwe randje aan de muziek en de stem, zorgt zelfs voor een eerste adrenalinestoot en opwinding. Mooi.

Er werd geflirt met geluidsnormen bij Meril Wubslin (****). Toonaangevende elementen binnen de set waren percussie en zang. Deze Meril Wubslin is een trio die een boeiend verhaal vertelt. Muzikaal worden de lagen opgebouwd naar een climax. Bevreemdend allemaal , maar het prikkelde de fantasie.

Nog spannender dan hun voorganger klonk Coby Sey (*****) die door een opzwepende, energieke sound, een donkere kant laat zien. In het begin moest de band wat warm draaien, en leek alles wat monotoon, maar eens alle registers open getrokken, zeker in een oorverdovende finale, kon men lekker loos gaan. De muzikale prikkeling sprak tot de verbeelding. Klasse!

Na deze wervelstorm kwamen we even tot rust bij Brighde Chaimbeul (****) die met doedelzak die kenmerkende Keltische sound biedt die ons naar de Schotse vlaktes brengt. Muzikaal mooi, ook de beelden op het scherm waren meer dan de moeite De folk uit Schotland en het magische landschap ermee verbonden komt door die bedwelmende, sprookjesachtige combinatie van klank en beeld. Brighde Chaimbeul klonk uitermate gevoelig en wist te raken.

Lorain James (***) wist door oorverdovende drones en soundscape van drum-'n-bass de trommelvliezen onder spanning te brengen. De monotone aanpak, weinig plaats voor variatie,  zorgt er echter voor dat de aandacht gauw verslapt. Wie zich laat onderdompelen in die beats en klanken, durft binnen te stappen in haar muzikale wereld, wordt als het ware potdoof. We maakten even kennis met deze sound …

Een monotoon geluid vind je ook terug bij Tirzah (*****), maar intrigeert door een warm soulvol geluid en even warme vocals. Tirzah bedwelmt ons moeiteloos. We worden meegevoerd naar een sprookjesachtige wereld. We hebben steeds dezelfde beat, het gaat naar een gevarieerde aanpak, en doet ons letterlijk wegzweven.
Tirzah wist ons reeds in 2022 te bekoren , met die grensverleggende aanpak; ook nu terug overtuigt ze sterk als afsluitende act in een overvolle AB-Flex.

In de Club stond nog het duo LIONSTORM (***). Ze stampten wild om zich heen te, vuil- en ruig-gewijs. Toen we de dames vorig jaar zagen in de Bonnefooi schreven we: ''We zagen twee dames die hun gal uitspuwden en lekker om zich heen trapten. Een dosis humor was niet veraf. Het werd een knallend hiphop feestje. We lieten ons gewillig meevoeren naar die lekker ruige, vieze wereld van LIONSTORM. Sterk.''
In de AB Club werden spraakmakende beelden getoond. De dames gingen geen controverse uit de weg. Een knetterende, leuke afsluiter van de eerste avond.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)

Noa Lee - Soms zijn dromen geen bedrog
Rosa Butsi + Noa Lee

Rosa Butsi (*****) stelde haar debuut 'Fruitful Days'' voor en Noa Lee (*****) haar debuut 'Airship' , beiden in de AB Club; twee klasse dames weliswaar op het podium, die door hun talent, uitstraling en zalvende stem bewijzen dat dromen niet altijd bedrog zijn. Ze brengen muzikaal een intens mooie wereld …

Rosa Butsi heeft een soulvolle stem, die de temperatuur doet stijgen. Ze is omringd door muzikanten die een opzwepende sound brengen, gedrenkt in een badje van melancholie. “Marigold”, “Sold Out Sotry Line”  en “Nancy Nancy Nancy” zijn wondermooie, sterke, overtuigende nummers. Opmerkzaam is de Zuiderse tune. Ze wordt gestuwd door haar band, wat enthousiaste reacties oplevert. Als de registers worden opengetrokken, is er meer opwinding  en dynamiek. Puike set.

Noa Lee is ook meer dan de moeite. Toen we Nina met dit project solo zagen optreden in 2020 schreven we: ''Het is hartverwarmend  te zien hoe Nina haar publiek  op een charmante en vaak grappige wijze aanspreekt; het bewijst dat deze jongedame een uitzonderlijk getalenteerd vocaliste en charismatische artieste is; ze raakt de gevoelige snaar en kan een potje entertainen.  Noa Lee - Een artieste en een band om in het oog te houden!''
Vier jaar later heeft de band een enorme evolutie doorgemaakt. In de AB Club horen we een vollere, bedwelmende, hypnotiserende sound, die hartverwarmend, gevoelig, zacht, intiem als broeierig, opzwepend, dansbaar. Noa Lee weet te raken. Songs als “Air Ship”, “Bend” en “Needle” onderstrepen. Een uur lang worden we meegesleept in die magische, sprookjesachtige wereld.
Op het einde brengt Nina haar grote vriendschap met Roos DeNayer aka Rosa Butsi ten berde. Puur muzikaal gaan ze niet altijd dezelfde kant uit, beiden hebben raakpunten door een dromerige wereld te creëren, die ingetogenheid en groove versmelt.
Dromen zijn geen bedrog, het gezamenlijk gebrachte ”Shoulders Knees” plaatste dit in de verf. Mooi.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Waterproov - Uit het leven gegrepen


Lara en Rosi begonnen Waterproov in december 2018 als covergroep. Al snel besloten ze dat ze meer in hun mars hadden dan alleen covers spelen. Ze startten in 2019 met het schrijven van hun eigen muziek. Nu kwam de EP 'Ode aan ons ' uit.
Waterproov (*****) kwam die voorstellen in een uitverkocht Cultureel Centrum in de Torenzaal, Lokeren.
Wij hadden eerder een interview met het duo over de release en het optreden. Lees hier   .

Live verslag
Vooraleer het duo het podium betrad, mocht dichteres Jule enkele teksten citeren uit haar boek. (https://www.instagram.com/woordenwol/  ). Teksten over vragen van iedere dag, antwoorden die niet komen of juist wel; hersenspinsels die door haar hoofd schieten, en ze op papier zet door middel van een zin. Een zin wordt een woord, en een woord een bladzijde,  met een pak anekdotes die haar bezig houden. Herkenbaar voor iedereen, sprak Jule op poëtische wijze een taal die iedereen op zijn eigen manier begreep. Op eenvoudig doortastende wijze raakte ze de gevoelige snaar. Het mooie aan de performance was dat het  perfect aansloot op wat nog moest komen.

In een opstelling met schemerlichtjes en het publiek zo dichtbij, gezeten in die knusse zetels creëerde Waterproov namelijk een huiselijke sfeer die tot de verbeelding sprak. Ze gaven op iets meer dan een uur een mooi overzicht van vijf jaar Waterproov door middel van beelden op het scherm, enkele covers en uiteraard de vier songs uit deze EP 'Ode aan Ons', op doordachte wijze en met oog voor detail.
Lara en Rosi hebben een hemelse stem, die de fantasie prikkelt. Doorheen de set kwamen mooie verhalen uit het verleden (met zelfs foto's uit hun kindertijd), en het heden naar boven. Met een lach en een traan dus vertelden ze hun verhaal; op sommige songs waren ze geruggesteund door een basgitarist en violist die de songs naar een hoger niveau stuwden. Het onderstreepte de gevarieerde aanpak van Waterproov nog maar eens, en gaf aan dat het hen tekort gedaan wordt, als ze op één bepaalde muziekstijl vastgepind worden.
Bij elke song ging telkens een ander blikje open, net zoals elke zin bij Jule uitmondde in een ander woord en een andere verhalenlijn. En dat maakt Waterproov een uniek concept om te koesteren, want in tijden waar alles al eens is voorgedaan is het bijzonder moeilijk om uniek te klinken.
Waterproov bewandelt brede muzikale wegen op sprookjesachtige wijze, van weemoed tot een sprankelende sfeer, die je lichtjes doet zweven over de dansvloer en over melancholie die aan je lijf blijft kleven. Het is er allemaal bij.
Uiteraard bespelen de beide dames met brio de piano en gitaar, ook hun uitzonderlijk zangtalent en uiteenlopend stembereik zorgde voor een waterval aan uiteenlopende emoties. Het meest opmerkelijke is hoe ze elkander perfect aanvoelden en aanvulden.
Spijtig genoeg volgde na een daverend en rechtstaand applaus geen bisnummer meer, maar wel een lieftallige mededeling van Rosi dat ze graag nog een babbel met het publiek wou voeren tijdens een drink na het concert.
Wat een emotionele avond beleefden we, een herkenbare trip 'uit het leven gegrepen' …

Organisatie: Cultureel Centrum, Lokeren + Waterproov

Froukje - Gelukzaligheid!

Het Nederlandstalige lied is terug ‘hot’ in deze (TikTok) tijden, kijk maar naar Merol, MEAU, S10, en nu ook mag je Froukje toevoegen in de lijst …
Tja, als doorwinterde liefhebber , moet je al teruggrijpen naar de Doe Maar periode of wij hier naar De Kreuners, Gorki en Noordkaap.
Froukje (****) wist zich op korte periode te realiseren met twee knappe EP's, ‘Licht en Donker’ (2021) en ‘Uitzinnig’ (2022). In een overvolle AB kwam ze haar debuut 'Noodzakelijk verdriet' voorstellen. Het jonge publiek genoot ervan. Een vivant optreden en feestje, een feest voor het leven, waarbij de handen in de lucht gingen tot op de tribunes, zelfs toen de lichten aangingen en Abba weerklonk, ging het feestje gewoon door …  Mooi om te zien …, zelden meegemaakt …

Froukje wist ons vorig jaar op Lokerse Feesten al te overtuigen door een sprookjesachtige sfeer te creëren , waar emotie, vreugde en pijn hand in hand gaan. Maar vooral bracht ze alles vanuit een buikgevoel, ze meent wat ze zegt en zingt. Zij weet het jonge publiek te raken, de jongeren begrijpen haar , zeker in deze jagende tijden en je worstelt doorheen je levensloop. Froukje heeft voeling, zingt en speelt vanuit haar hart, wat erg mooi is. Ze zit op dezelfde golflengte en wil iedereen een fijne avond bezorgen. Er werd gedanst, gesprongen en de liedjes als “Ik wil dansen”, “Drijfzand' werden luidkeels mee gebruld door de uitzinnige menigte.
Ook de integere nummers zijn sterk en raken, waarbij het stil werd in de zaal, o.m. een emotioneel beladen “23 mei”.
Froukje sleurt haar publiek mee in haar verhaal, en dit slaat aan, waardoor iedereen zich met elkaar verbonden voelt, elkaar ondersteunt en samen het leven viert zoals het hoort …Daar hoort vreugde en verdriet bij. We lieten ons van de harde realiteit meevoeren naar een sprookjesachtige wereld.
Froukje heeft een goed op elkaar ingespeelde band; heerlijk zijn de aanstekelijke riffs en de opzwepende drums, met een knetterende solo middenin. De sfeer is uitgelaten, maar hoedanook wist Froukje de gevoelige snaar te raken. Froukje pakte Brussel in en zinderde muzikaal na. Gelukzaligheid en een onvergetelijke avond.

Setlist: Naar het licht // Kwijt //Zonder Liedjes //Uitzinnig //Tetris //Licht en donker //Nu ik niet meer over je schrijf// Zeeën van Liefde // 23 mei // Leeg Restaurant // Ik ben bang // Heb ik dat gezegd? //Als ik god was //Onbezonnen //Noodzakelijk verdriet //Zonder gezicht //Ik wil dansen //Nooit meer spijt (S10 cover) // Drijfzand ///Encore:///Houden van mij //We Hebben De Tijd//  Niets tussen

Pics homepag @Hans Vermeulen (Hans.Photofficial)

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

Aka Moon – Wat een spannende rit doorheen dertig jaar Aka Moon

Aka Moon (****) , trio al een goede 30 jaar bezig, is uitgegroeid tot een ferm gerespecteerde band in binnen- en buitenland, binnen de jazzscene. De band verstaat de kunst van puurheid in het genre door een uiteenlopend klankentapijt en gaan interessante samenwerkingen aan, zoals op hun recente schijf 'Quality of Joy' met The Orchestral Constellation. Hier worden brede wegen verkend.
Vorig jaar vierden ze hun dertig jarig bestaan samen met BJO op Gent Jazz, wat zorgde voor een interessante versmelting tussen de etnisch getinte muziek van Aka Moon met de verbluffende bigbandjazz van het Brussels Jazz Orchestra zelf. Aka Moon is dus van vele markten thuis.
We maakten ons dan ook op voor een dolle muzikale rit, anderhalf uur lang, in het intieme en gezellige zaaltje in de Torenstraat, Lokere. Een warme, ingetogen , groovy sound hoorden we, een spannende rit doorheen dertig jaar Aka Moon dus.
Sax, bas en drums vinden elkaar moeiteloos, virtuositeit en improvisatie. Hier spreekt de muziek voor zich. Het maakt het optreden bijzonder, ze weten de spanning op te drijven en net op het moment dat het dreigt te ontploffen, vallen ze terug op een intiemer kader.
Door die golvende beweging weet Aka Moon je steeds opnieuw te triggeren, jazz met een hoek af . Na dertig jaar gaan zij nog steeds als jonge wolven tekeer. Die intensiteit en afwisseling maakt en houdt Aka Moon boeiend. Klasse!

Pics homepag: Cedric Craps (Lokerse Jazzklub) Organisatie: Cultureel Centrum, Lokeren + Lokerse Jazzklub

Cathubodua - Als Cathubodua willen we een verhaal vertellen, zowel op CD als op het podium, en we geloven dat de beste verhalen bestaan uit diepe dalen en hoge pieken

Cathubodua is een symfonische metal band in volle groei; met hun nieuwste plaat ‘Interbellum ‘ stonden ze onlangs in DVG Club, Kortrijk; wij waren er ook bij, lees gerust .
 
De nieuwe plaat kan op heel wat bijval rekenen, vooral het rauwere, snellere en agressievere kantje valt op, lees hier .
We hadden in Kortrijk een fijn gesprek met de band, we gingen dieper in de aanpak en polsten naar de plannen en ambities.

Ik zag jullie eerst in 2017, ondertussen is er veel gebeurd … Vertel eens?
Er is veel gebeurd ondertussen, o.a. de release van onze EP in 2016 was het spannend om daar te mogen optreden op Black Out Bash, met o.a. Grave Digger. In 2019, midden in de corona tijd, brachten we eindelijk ons full album uit ‘Continuum’. Er zijn ondertussen enkele personeelswissels geweest, het grote verschil met vroeger is dat we nu allemaal samen aan deze plaat hebben gewerkt, een beetje weg van dat typische symfonische metal met female voice zonder dat compleet uit te schakelen. We zijn klaar voor de volgende stap met onze nieuwe release ‘Interbellum’.

Zou zonder corona jullie nu verder zijn gestaan denk je; jullie hebben die vorige plaat ‘Continuum’ niet echt kunnen promoten?
We hebben geen glazen bol, maar inderdaad hebben we met die plaat niet echt kunnen volop toeren. Dus het zou kunnen. Met de nieuwe plaat hopen we dat wel te kunnen doen, en zo andere  deuren te laten open gaan.

Ik ken bands die spreken van ‘een periode vóór, een periode na corona’; is dat bij jullie ook zo? Is het moeilijker geworden om geboekt te worden ? Wat is het meest veranderd na corona? (in positieve-negatieve zin)
Mensen hebben precies hun leven beter leren balanceren in coronatijd: dat leverde een periode in waarin veel mensen aanwezig waren op shows net na die periode, omdat ze het gemist hadden. Nu zie je anderzijds veel bands die terug energie hebben en touren, maar mensen die toch later hun tickets kopen en organisatoren die daar onzeker door worden. Het is dus een landschap geworden met iets meer risico…

De nieuwste plaat klinkt net iets bozer heb ik de  indruk, is dat een uiting van opgekropte frustraties of hoe moet ik dat zien? Heeft dat rechtstreeks met die corona tijden te maken?
Met coronatijd heeft dat niets te maken, dat was geen leuke tijd maar heeft hierop geen invloed gehad. Wat wel speelt is dat sommige nieuwe bandleden uit de meer donkere stijl komen als Black Metal. En we hebben allemaal samen ons aandeel gebracht aan deze schijf, dus dat donkerder en grauwer kantje komt meteen ook om de hoek kijken. Daar ligt het eerder aan.

Wat me aanspreekt bij Cathubodua is die diversiteit, zowel vocaal als in de instrumentatie zit je ergens tussen licht en duisternis. Bewuste keuze?
Dat is zeker bewust! Als Cathubodua willen we een verhaal vertellen, zowel op CD als op het podium, en de geloven dat de beste verhalen bestaan uit diepe dalen en hoge pieken. Contrast en verschillende input is daarvoor dus erg belangrijk – elk aspect mag belicht worden, ook muzikaal.

Jullie ontwijken ook om in de val te trappen van een zoveelste typische ‘female voice metal band’ te worden, juist? Is dat ene bewuste aanpak ... Willen jullie het vermijden? Hoe moet ik dat zien?
Het is niet zo dat we onze roots willen verloochenen, maar we willen blijven evolueren in wat we doen. En dus ook andere wegen opzoeken. In dit geval dus dat grauwer kantje van de Folkloristische metal. De volgende stap kan weer iets anders zijn.

Wat is het grote verschil tussen deze en de vorige platen?
Die vraag is eigenlijk al beantwoord, vooral is het een plaat van ons allemaal samen geworden. Iedereen heeft er iets van zichzelf kunnen instoppen, dat is wellicht het allergrootste verschil tussen deze en vorige plaat.

Het is een korte plaat geworden, waarom geen full album met meer nummers want dit smaakt naar meer?
Dit heeft vooral te maken met ons enorm sterke selectieproces dat we hanteerden om het album te maken: we wilden geen vulmateriaal en alles tot in de puntjes uitgewerkt. We zijn er dan ook ten volste voor gegaan. We zitten natuurlijk ook niet stil en we zijn dan ook al wel op concepten voor nieuwe nummers aan het broeden…

Waren er al reacties? Hoe waren die? Zo niet, wat zijn de verwachtingen van deze plaat… Of zijn jullie verwachtingen voldaan?
We zien online reviews en mensen spreken ons aan! De algemene reactie is een beetje dat we een pak zwaarder zijn geworden maar onze dynamiek en magie hebben kunnen behouden. Dat is perfect waarvoor we gingen! Dat we ook als muzikanten zijn kunnen groeien is des te beter.

In jullie genre zijn er vele bands; wat maakt jullie uniek(er)?
Wat ons uniek maakt is toch dat Folkloristische karakter, die diversiteit in aanpakken. En die filmische omkadering die de fantasie prikkelt. Dat maakt ons toch wat unieker tegenover het gros aan Symfonische metal met een vrouwelijke stem. Ook de inbreng van strijkers (viool) geeft onze muziek een unieke inbreng.

Wat zijn de verdere plannen?
We zijn dus al bezig met nieuwe nummers, en blijven gewoon op deze elan doorgaan. We gaan dit jaar uitgebreid op tour in binnen en buitenland. En ook wat festivals, om deze plaat te promoten. En daarna werk maken van de volgende stap.

Waar zien jullie zichzelf binnen tien jaar? Wat zijn de echte ambities van de band?
Onze ambitie ligt een beetje in de verlengde van wat we al hebben gezegd. Blijven verder doen zoals we bezig zijn, blijven evolueren en eventuele nieuwe wegen verkennen binnen dat genre. Want er valt nog veel te ontdekken daarin, durven onze eigen grenzen te verleggen, op avontuur trekken. Zo kunnen we gerust nog jaren doorgaan, en roesten niet vast in een bepaalde routine want dat willen we vermijden.

In een Sportpaleis staan of een  naam worden binnen het clubcircuit wat geniet je voorkeur? Waarom kiezen de meeste voor het tweede, denk je?
Ook wij zouden het clubcircuit verkiezen. Meer connectie en intimiteit, een betere geluidskwaliteit en ervaring voor de fans. Het hoeft niet een arena te zijn om een groot effect te bereiken.

Jullie zijn actief op sociale media, en maken wellicht ook gebruik van Spotify. Waarom nog platen uitbrengen als je alles op sociale media kan gooien?
Er is nog steeds (vooral in metal) een publiek dat bewust platen koopt. Voor de hoes, de songteksten, is het leuk zoiets in handen te hebben. En er blijft dan ook nog vraag naar alleen al om die reden blijven we gewoon platen uitbrengen.

Jullie zeggen ‘het metal publiek’, maar die zijn wat ouder … Waarom is het zo moeilijk de jeugd te bereiken met metal (of wat jullie doen)?
Er zou binnen ons genre eens een band moeten zijn die door omstandigheden doorbreekt naar een ruim publiek toe, en bijvoorbeeld wel sportpaleizen daarmee kan uit verkopen. Dat zou het genre en boost geven, waardoor wellicht de jeugd ook dat genre ontdekt? Je ziet toch dat de jongere generatie wat meer naar de extreme metal neigt – dus misschien moet ons volgende album gewoon nog een tandje bijsteken!

Bedankt voor de fijne babbel, we zien uit naar een volgend optreden, o.m. Antwerp Metal Fest

Vitja Pauwels - In de verschillende projecten ontplooi ik mezelf helemaal anders. Daar draait het dus om. En dat verrijkt me dan weer op andere vlakken

Vitja Pauwels is een begrip geworden in de Belgische jazz, al noemt hij zichzelf géén jazzgitarist. Hij laat zich graag inspireren door de vrijheid van het genre en mede-gitaristen als Bill Frisell en Marc Ribot, maar hij doet net zo goed inspiratie op bij artiesten als Daniel Lanois en Ry Cooder. En is bovendien van vele markten thuis. Neem nu zijn recente project
‘Early Life Forms’ (naam van het live-project, en het album) vloeit voort uit een concert met Marc Ribot tijdens het BRAND! Festival in 2022 dat op 26 januari verscheen bij het WERF-label, gevolgd door een uitgebreide tour.
Wij waren erbij in De Casino, Sint-Niklaas Vitja Pauwels 'Early Life Forms' – Een oneindig filmische trip (musiczine.net)

Hoog tijd dus voor een fijn gesprek over de projecten, zijn gitaren en de toekomstplannen.

Je nieuwe project ‘Early Life Form’ is weer een pareltje … zowel op LP als live, het is ook een live registratie? Hoe is het idee ontstaan?
De organisator van BRAND festival heeft me de kans gegeven centrale gast te zijn op BRAND Festival 2022. Naast de vijf projecten die ik al doe, mocht ik een nieuw project starten. Ik heb hiervoor mijn favoriete muzikanten uit mijn directe omgeving aangesproken. Uiteraard na eerst goed na te denken wat ik muzikaal gezien echt wilde doen. Ik wou eigenlijk al lang eens iets doen met Laurens Dierickx (hammondorgel), we hebben enkele sessies gedaan en ik was diep onder de indruk van de manier waarop hij dat instrument bespeelt. Casper van De velde, die een goede vriend is van mij, was een evidentie. Uiteindelijk heeft mijn ex-leraar Frederik Leroux de  band vervolledigt. We hebben eenmalig met Marc Ribot gespeeld als extra gast. In aanloop voor die ene avond heb ik muziek geschreven. Ik wou bewust muziek maken die voor zichzelf spreekt en gemakkelijk leesbaar en verteerbaar zou zijn voor dit project  Die ervaring met Marc Ribot is zeer goed meegevallen, en zo is de bal aan het rollen gegaan. De plaat is nu uit, en daarmee zijn we nu op tournee. Er komt vermoedelijk nog een vervolgverhaal, maar daar ben ik nog niet volledig uit.

Indrukwekkend allemaal! Hoe blijf je dat in godsnaam allemaal combineren, die vele projecten?
Niet alle projecten zijn ontstaan vanuit mezelf, vaak ben ik gewoon betrokken daarin en speel ik de muziek die me wordt aangereikt. De projecten waarin ik side-man ben vergen voor mij niet veel moeite. De paar projecten waar ik echter zelf muziek voor schrijf, daar kruipt wél veel tijd in. Alle details worden steeds gewikt en gewogen, Bombataz, deze Early Life Forms en mijn solo project zijn de projecten waarvoor ik zelf muziek creëer. Ook bij Naima Joris ben ik wat betrokken in het schrijven. maar dat is vooral haar muziek. Op zich is het dus allemaal nogal vrij goed combineerbaard dus. .

Even je optreden …Wat me opviel in De Casino is dat jullie daadwerkelijk één geheel zijn. De muzikanten zijn even belangrijk als de jouwe, het draait zelfs eerder rond het geheel, vind ik, jullie vullen en voelen elkaar blindelings aan. Elke schakel lijkt minstens even belangrijk?
Ik vind dit een zeer mooi compliment, omdat we inderdaad zoeken naar een echte band sound. Het samenspel en de interacties staan centraal. Het gaat dus veel meer om connectie met elkaar, dan louter virtuositeit. We hebben wellicht elk op zich andere ideeën, maar het is hoe het samen komt wat belangrijk is.

Ook interessant zijn je gitaren. Ik heb ergens gelezen dat je ondertussen de tel kwijt bent. Hoeveel gitaren heb je feitelijk?
Dat is moeilijk te zeggen, want vanaf wanneer is een gitaar geen gitaar meer? Als ik die vraag heb beantwoord, kan ik ook een sluitend antwoord geven op die specifieke vraag. Ik heb veel snaarinstrumenten en ik heb veel interesse in andere soorten gitaren. De twaalf-snarige gitaar behoort daarbij nog tot de klassieke variante; er is ook een ‘Tres’ die heeft drie dubbele snaren. Ik begin meer en meer de speciale gitaren op te zoeken, en als ik dat allemaal meetel zit ik vlug aan een dertigtal instrumenten, waarvan pakweg vijftien ‘normale’ gitaren. Ik zou het eens moeten inventariseren  …

Ik zag je in De Casino live … Opvallend was hoe je van gitaar wisselde zoals een pop artiest van kostuum… Hoe kies je welke gitaar bij een song hoort?
Die specifieke gitaar dient het nummer dat ik dan speel, dus het is voor de sound. Vaak schrijf ik een nummer met een bepaalde gitaar in gedachten. Dan vind ik dat ik dit live ook moet doen, want elke gitaar heeft een bepaalde sound. En soms neem ik een extra gitaar mee omdat ik niet minutenlang moet zitten stemmen, dat kan ik het publiek niet aandoen.

Je laat je niet graag in een hokje duwen als jazz gitarist … Jouw zin voor improvisatie en stijlvariatie in die (jazz) scene; hoe moet ik dat zien?
Ik zie mezelf niet als een jazz gitarist omdat ik gewoon naar alle soorten muziek luister. Jazz is een heel brede stijl, maar ik heb evengoed interesse in pop muziek of country en Americana. Of Afrikaanse muziek, wereldmuziek en rock. Mijn smaak is heel breed. Ik wil het gewoon allemaal opengooien, en vind jazz-gitarist om die reden een beetje een te nauwe term. Vandaar.

Is het de bedoeling met dit project ‘Early Life Forms’ nog meer te doen, of is dit gewoon éénmalig?
Ik wil in elk geval met deze band verder gaan, dat is zeker. Concreet is er nog niets, maar er zit al iets in mijn hoofd. Ik heb gewoon nog wat tijd nodig om te achterhalen hoe ik dit project ga verderzetten, maar ik wil er zeker meer mee doen. Het zou jammer zijn om dit als iets éénmalig te beschouwen, dus er komt een vervolg maar nog niets concreet gepland.

In een interview las ik ‘’Mijn verschillende projecten vullen allemaal een ander verlangen in of sluiten aan bij een stuk van mijn persoonlijkheid‘; Kun je er wat dieper op ingaan?
Om een voorbeeld te geven, met Early Life Forms spelen we instrumentale muziek met invloeden van latin, free funk en rock. Bombataz is dan weer een project waarmee ik we al een hele weg hebben afgelegd. Dat is een band waar er toffe interactie is, en waarin ik zing. Het is iets heel anders en dat maakt iets anders in mijn los. Elk project heeft een andere insteek. Mijn solo project is meer verstilt, en solo spelen brengt andere opportuniteiten naar voor, je bent altijd de baas. Met Naima Joris, kleur ik iets meer in de achtergrond. In de verschillende projecten ontplooi ik mezelf helemaal anders. Daar draait het dus om. En dat verrijkt me dan weer op andere vlakken.

Wat me telkens opvalt, in elk project is de naturel; je bent van vele markten thuis, en verandert, zonder uit te toon te vallen. Mooi! Komt er geen moment dat de inspiratie stopt, of ben je daar niet bang voor?
Er zijn gewoon dingen die me blijven inspireren, het hoeft dus nooit te stoppen. Er zijn dingen die zo goed zijn, waardoor ze voor altijd een voorbeeld zullen blijven. Jimi Hendrix bijvoorbeeld, is  zodanig  goed waardoor die me blijft inspireren. Dat is oneindige. Ik kan hem blijven herontdekken, en dat inspireert me dat weer Veel oude en nieuwe muziek blijft een inspiratie vormen; als liefhebber van muziek blijft het me integreren en boeien.

Wat zijn de plannen voor nabij en verre toekomst?
Ik heb niet echt een lange termijn plan of zo. ik wil wel doorgaan met een vervolg op deze band, en ook een vervolg op andere bands. Maar nog niets concreet. We vertrekken met Bombataz op tournee. Met Naima zijn we bezig aan een cover plaat, maar daar is ook nog niets concreet voor gepland. Dat zal waarschijnlijk voor het najaar zijn. Er zijn ook nog enkele jazz projecten die in het najaar uitkomen, maar dat zijn geen persoonlijke projecten. Er komt dus vanalles aan. Ik ben nog met dingen bezig, die nog niet zo duidelijk zijn. Er staan allerlei kookpotjes op het vuur maar ze moeten nog wat sudderen (haha), laat het ons daarbij houden.

Zijn er na alles wat je al verwezenlijkt nog ambities? Doelstelling in je verdere leven (je bent nog piepjong)?
Ik heb geen concrete ambities. Ik wil alleen maar goede muziek maken en blijven maken. Ik probeer daar mijn tijd voor te nemen; Mijn voornaamste  ambitie is dat vooral nog lang te kunnen blijven doen wat ik nu doe. En er kunnen blijven van leven, zodat ik gewoon verder kan blijven doen waar ik mee bezig ben. Mezelf ontwikkelen en ontplooien. Het is niet altijd even gemakkelijk, een album maken kost bijvoorbeeld veel geld en tijd. Maar het is een zeer boeiend leven, dat ik hopelijk nog lang kan blijven volhouden.

Is het in deze tijden van sociale media en streaming nog interessant om platen te maken dan? Als ze zoveel kosten?
Het is niet voordelig, mensen gaan ervanuit dat muziek gratis is en alles zomaar in de schoot wordt geworpen. Maar ik geloof dat albums nog steeds het juiste format zijn om muziek te maken. De tijden veranderen wel, het is moeilijker geworden om er echt aan te verdienen, dat zijn wel nieuwe uitdagingen.

Ik koop dus nog wel LP’s, maar de jongere generatie dus niet meer; hoe moeilijk is het om de jongeren te bereiken? Of is dat niet het publiek dat je per se wil bereiken? Welk publiek wil je graag bereiken met andere woorden…
Ik ben daar eerlijk gezegd niet mee bezig. Ik hoop dan dat een publiek mij vindt en niet andersom.

Een keuzevraag: zou je als gitarist graag het Sportpaleis uitverkopen, of een naam worden binnen het club circuit (wat al goed is gelukt) en waarom (of waarom niet)?
Club circuit. Zeker en vast, Sportpaleis is een veel te grote schaal en niet realistisch.

Pics homepag @Olympe Tits

Ik hoop je spoedig nog eens live te zien in een van je vele projecten