Struggler - 40 jaar - De appel valt nooit ver van de boom
Dark Entries, al vele jaren een begrip binnen het wave/gothic en postpunk gebeuren in ons land, organiseert met de regelmaat van de klok evenementen in Kinky Star. The Arch, Enzo Kreft, A slice of Life, Dead Mans Hill zijn maar enkele kleppers die ondertussen al hebben opgetreden ter gelegenheid van deze reeks evenementen.
Op vrijdag 20 september was het de buurt aan Struggler. Deze band is ondertussen 40 jaar aan de weg aan het timmeren, en is niet van plan de handdoek in de ring te gooien. In 2020 zou zelfs een nieuw album verschijnen. We waren er ook bij in Kinky Star in Gent en stellen twee dingen vast. De appel valt niet ver van de boom, en Struggler is een schoolvoorbeeld van een band die na al die jaren niet vervalt in afleveren van routineklusjes of zorgen voor een gezapig nostalgie tripje. Integendeel zelfs!

Een stuk Belgische new wave/postpunkgeschiedenis
Laten we even terugkeren in de tijd. Alles begon in Café De Kwiet in Hamot. Met De Brassers ontstond een legendarische band die ook nu nog steeds tot de verbeelding spreekt. In het kielzog van deze laatste ontstond eveneens The Suspects en Struggler. Rond de periode dat punk begon door te sijpelen , speelde bezieler René Hulsbosh bij de band Kasjmir. De man begon punk songs te schrijven, en ging op zoek naar muzikanten om een band op te richten. In maart 1979 was de band compleet en vijf weken later speelde Struggler zijn eerste optreden. Prompt groeide de band uit tot een begrip in de Belgische post punk/punk en wave middens. Songs als “Night Fever” en “Don’t Care” groeiden uit tot ware klassiekers, en de band ging op tour met die andere legendarische Limburgse band uit die periode Siglo XX. Rond eind jaren '80 / begin jaren '90 was de kern herleid tot René Hulsbuosch, Yosef en Ronnie Sevens. Later - rond 2014 - aangevuld met Kris Oversteyns op synthesizer en Alain Hulsbosch, de zoon van René, op gitaar. In de periode 1985 tot 1996 was de band minder actief, maar toch heeft Struggler altijd blijven optreden en verder bouwen. Het heeft hen geen windeieren gelegd. In 2017 was er plots een gloednieuwe schijf 'The Gap'. Waaruit blijkt dat weer een solide band staat te soleren, waarbinnen iedereen dezelfde kant uitkijkt.

De hemelse kruisbestuiving tussen jong geweld en ervaren rotten in het vak
Of dat live ook het geval was? vroegen we ons af. Het antwoord kwam vrij snel. Bij de eerste song valt al die samensmelting op tussen getalenteerde oude rotten in het vak, die op een speelse wijze elkaar aanvullen, met de aanstekelijke synthesizer inbreng van Kris en gitaar kunstjes van Alain die beide een frisse wind doen waaien in de band. Dat resulteert in gitaarlijnen en drumpartijen die ons terug doen keren in de tijd toen we zelf stonden te dansen op de post punk en punk optredens. Een ander opvallend punt is de verschillende stemmen van enerzijds René en anderzijds bassist Yosev die elkaar perfect aanvoelen. Ook daar hoor en zie je dus een kruisbestuiving van zeldzaam kaliber verschijnen. Struggler klinkt anno 2019 dus verre van gedateerd, maar eerder opvallend fris voor een band die al 40 jaar bestaat.
Dat elke schakel binnen Struggler belangrijk is, werd bewezen in het tweede deel van de set. Ook al spoot de energie al in dat eerste deel in vol ornaat uit de boxen, het was pas toen Alain zijn gitaar omgorde dat alle registers echt werden open gegooid. Alsof zijn inbreng dat nodige puzzelstuk bleek te, om de perfectie die dus al aanwezig was naar een ander niveau te doen uitstijgen. Daardoor werd het startsein gegeven voor een wervelende finale, waar je een band hoort en ziet die de jaren '80 niet alleen heruitvindt maar eveneens ver in de toekomst kijkt. De paar nieuwe songs die de band naar voor brachten klonken bovendien opvallend scherp en energiek, iets wat ons trouwens al was opgevallen bij die laatste schijf. Een eerste indruk is belangrijk, maar dat doet ons al uitzien naar die nieuwe plaat in 2020. Gecombineerd met enkele gekende kleppers, levert Struggler een zeer gedenkwaardig optreden af. Dat van begin tot einde aan je ribben kleeft.

Besluit: Struggler is anno 2019 een band die meerdere generaties met elkaar verbindt. Dat is de verdienste van topmuzikanten die nog steeds met veel respect voor dat verleden die songs naar voor brengt, waardoor de oudere fans met twinkelingen in de ogen genieten. Maar eveneens, door een opvallend fris en jonge inbreng een bepaalde grens verlegt waardoor de jongere post punk liefhebber en fan eveneens aan zijn trekken komt.
Kortom: Net als Brassers dat al bewezen op Sinnersday vorig jaar, laat Struggler eveneens zien en horen dat er nog leven is na 40 jaar op de bühne, en hoe!

Setlist: That's Your Dream - Obstacles-Intolerance - R. Doubts - The Blame-Persecute - Big Victory - Poeha! - Recrudesce - Black Age - Shrapnel - The Past Wont' Burn - The Other Side - Don’t Care - Key 17
Bis Noise what Noise? - Wanted

Achter de coulissen vernamen we ondertussen dat Struggler op 7 december zal optreden in Café Bonaparte inLokeren
Inkom: gratis.
Voor een volledig overzicht van de tourdatums en andere informatie over de band verwijzen we jullie graag door naar de facebook pagina van de band: https://www.facebook.com/strugglerofficial/
Organisatie: Dark Entries - Kinky Star, Gent

Bjørn Berge is een Noorse Blues/rock artiest die van enorm vele markten thuis is. Persoonlijk leerden we Bjorn kennen via de band Vamp. Ondertussen heeft Bjørn echter al aan vele projecten deelgenomen, en bracht recent een knappe solo plaat uit 'Who Else?'.

Bjørn Berge stond helemaal alleen op het podium van N9 in Eeklo. Deze zeer gezellige zaal is perfect gelegen, en bij het binnenkomen voelde het aan als thuiskomen. Voor ondertekende was het, tot mijn schaamte, de eerste maal dat ik deze zaal heb bezocht. Het zal op basis van die bijzonder magische sfeer, binnen een intieme omgeving, niet de laatste keer zijn.
Bjørn Berge liet niet alleen zien wat voor een getalenteerd gitarist hij wel is. Eveneens viel het uitzonderlijk spelplezier dat hij uitstraalt en de dosis humor ons enorm op, wat trouwens aanstekelijke werkte op het publiek.
Bjørn liet ons in een interview vooraf weten dat hij vooral muziek is beginnen spelen omdat hij beïnvloed is door gitaar muzikanten, en dus gitaar wilde spelen. Ook live draait het dus geheel rond dat instrument. Echter krijgen we geen gezapig en relax concert aangeboden, nee het resulteert eerder in het perfecte huwelijk tussen rock en Blues. De man durft experimenteren, slaat aan het improviseren en plaagt zijn publiek voortdurend. Hij ontpopt zich dus eveneens tot een klasse entertainer, die als een clown of illusionist in het circus zijn publiek een aangename avond wil bezorgen.
Ook al klinkt in zijn muziek veel verdriet, dat laatste trok ons bij dit concert eveneens enorm over de streep. Op zijn eentje voelt hij zich bovendien als een vis in het water, zijn enthousiasme en de natuurlijke wijze waarop hij als gitarist klanken uit dat instrument tovert, waarbij vele virtuozen verbleken, is daar niet alleen het levend bewijs van. Dat liet ons eveneens met verstomming achter.
De man houdt bovendien van aangename verrassingen breien aan zijn optredens. Naast eigen werk zwiert hij daar soms stukjes “Burn/Ramblin My Mind” of “Locomotive Breath” tussen van Jethro Tull. En daarbij vertelt dat hij dat hij in zijn jeugd een uitzondering was die luisterde naar oudere muziek, beïnvloed door zijn 7 jaar oudere broer. Terwijl zijn klasgenoten luisteren naar bijvoorbeeld Bon Jovi ging hij o.a. dus voor Jethro Tull en dergelijke meer. In de bisronde doet Bjørn er nog wat scheppen bovenop door een verschroeiende versie, met toch ook een sausje Blues overgoten, te brengen van “Black Jesus” (Everlast) en “Ace of Spade” (Motorhead). Wat nog maar eens de veelzijdigheid van deze snaren plukker bewijst.

Besluit: Dat Bjørn Berge een uitzonderlijk getalenteerde gitaar virtuoos is, die zoveel emoties in zijn songs verstopt dat hij een snaar raakt van zowel de rock als Blues liefhebber, dit wisten we al dankzij zijn recente schijf. Ook live verbindt hij beide muziekstijlen alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Hij gooit daar tonnen charisma bovenop, waardoor je de perfecte show krijgt voorgeschoteld die je enerzijds doet headbangen en, in zoverre dat dit lukt met zitplaatsen, compleet uit de bol doet gaan. Anderzijds zit je achterover leunend te genieten van de warme blues sound die de haren op je armen doen rechtkomen van innerlijk genot. De man speelt dus niet alleen op plaat, maar ook op het podium met de emoties van de aanhoorder en bezorgt je daardoor een perfecte avond die zowel je Blues als rock hart raakt. Dit allemaal op een gevarieerde wijze.
Als klap op de vuurpijl zet hij bovendien het instrument gitaar in een zodanig daglicht dat ook daar grenzen worden afgetast en verlegd. En ook dat getuigt van pure klasse.

Knappe soloplaat ‘Who else?’ - Wij hebben de nodige aandacht besteed aan de plaat
http://www.musiczine.net/fr/chroniques/item/74740-who-else.html  
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/75178-who-else.html

Organisatie: N9, Eeklo

Frietrock 2019 - Fischer-Z - Zoveel meer dan een nostalgie trip
Frietrock 2019
Festivalterrein
Ieper
2019-09-06
Erik Vandamme
Rating: 8

Er bestaan blijkbaar twee festivals onder de naam Frietrock. Enerzijds is er Frietrock in Oud-Turnhout , anderzijds een festival met dezelfde naam in Ieper. Beide waren aan hun 11ste editie toe, en beide zijn gratis festivals voor een goed doel. Daar waar Frietrock in Oud-Turnhout echter vooral metal programmeert, gaat Frietrock in Ieper de meer rock, pop en danscultuur uit. Frietrock in Ieper gaat trouwens door in het centrum, vlakbij de markt en de vele gezellige terrasjes. Wij zakten naar het festival om Fischer-Z, die met 'Swimming in Thunderstorm' een gloednieuwe plaat uitbrengt, aan het werk. En stellen vast dat dit optreden veel meer was dan een nostalgie trip. Niet alleen Fischer-Z had iets te vieren. Ook Heideroosjes en Praga Khan vieren feest. Namelijk hun dertig jarig bestaan.

TERUGGEKEERD IN DE TIJD MET BEIDE VOETEN IN HET HEDEN
Het nadeel van een festival openen, als men o.a. sommige daarvan nog aan het opstellen is. Dat is dat je voor een twintigtal mensen staat te spelen, die eigenlijk in grote mate nog op zoek zijn naar een drank of eet gelegenheid. Smokin' Arms (***1/2) speelde een thuismatch, en had het ondanks dat thuisvoordeel aanvankelijk niet gemakkelijk om de handen op elkaar te krijgen. De band speelt echter een set alsof ze voor een vol plein staan te spelen, en storten zich met volle overgave in de strijd. De gestroomlijnde gitaar partijen, aanstekelijke aankleding en strakke manier van spelen gecombineerd met een frontman die enorm veel charisma uitstraalt. Zorgt ervoor dat Smokin' Arms uiteindelijk in zijn opzet slaagt. De lont aan het vuur steken om de boel tot ontploffing te brengen.

The Schmutz (****) is een Belgische popgroep uit de jaren '80. De band is vooral bekend van hun hit “Love Games” in 1984 en van het album 'Lip Service'. In 2018 bracht The Schmutz nog een zeer gesmaakte plaat uit: 'Pillow Talk'. We schreven daarover: ' Nee, aan zichzelf heruitvinden doet Schmutz niet mee. Maar bewijzen waarom ze toen zo hoog werden aangeschreven binnen het Belgische muziekgebeuren, en eigenlijk steeds een wat onderschatte parel zijn gebleven? Dat dan weer wel. '' En toch doet The Schmutz live veel meer dan zomaar een gemakkelijke nostalgie trip aanbieden. Bovendien had de band minder moeite om het publiek mee te krijgen dan hun voorganger, die uiteraard had af te rekenen met andere elementen. Mede dankzij een heel bewegelijke frontman die zijn publiek voortdurend uitdaagt en opjut, krijg je dan ook de perfecte postpunk show voorgeschoteld die je terug doet keren in de tijd. Maar wel met beide voeten in het heden. The Schmutz klinken opvallend fris, en niet alleen zanger Guy Peeters beweegt over het podium als een jonge wolf, en is bovendien nog steeds goed bij stem. Zijn kompanen spelen eveneens strak potje gitaar en drum en doen dus veel meer dan hun duit in het zakje.
Besluit: Door die naar typische jaren '80 postpunk referenten sound te brengen op een zeer levendige en speelse wijze, werden niet alleen wij, maar ook de vele aanwezigen voor het podium compleet over de streep getrokken. Dit door het brengen van een set boordevol enthousiasme en spontaniteit, waar veel generatiegenoten nog kunnen van leren.

EEN STRELING VOOR OOG EN OOR
Omdat er zoveel over gezegd en geschreven wordt, wilden we het toch ook even uitchecken. Want we snappen de 'hype' toch niet goed rond Jebroer (***). Puur muzikaal bekeken vinden we namelijk voldoende rap en hip hop acts die stukken beter zijn dan voornoemde, puur mijn mening. Maar een wervelende show neerzetten en het publiek met het grootste gemak uit zijn hand doet eten? Dat doet Jebroer wel met veel overgave. Ook al haalt hij daar een volledige trukendoos van gedoodverfde clichés voor boven. De aanwezigen aten met het grootste gemak uit zijn hand, waardoor een wervelend hip hop/dans feestje ontstond op het plein tot ver voorbij de PA.

Praga Khan (*****) had blijkbaar ook iets te vieren. Namelijk hun 30 jarig bestaan. De band rond Maurice Engelen legt vanaf de eerste noot (of beat) de lat torenhoog. Dit door het brengen van een wervelende show die tot de puntjes was uitgewerkt. Maurice houdt daarbij de teugels strak in handen, maar geeft zijn muzikanten, en bevallige dames die sensuele dansjes uitvoeren, voldoende ruimte om te schitteren in de schijnwerpers. Het oog wil ook wat, en krijgt dat ook. Praga Khan is altijd een band geweest die ook oog heeft voor de visuele effecten op een podium, en zet dit dus weer eens in de verf. Ook al reageert het publiek vrij mak, de gehele avond feitelijk, hierop stilstaan was voor ons onmogelijk. Ook Maurice zelf stoof als een wervelwind van de ene kant van het podium naar de andere.
Besluit: We kwamen ogen en oren tekort, door een Praga Khan die in topvorm verkeert en na dertig jaar nog steeds muziek brengt die aanvoelt als zweepslagen die je aanzet tot het bouwen van een wervelend dansfeest. Net zoals dertig jaar geleden, blijft Praga Khan medio 2019 nog steeds enorm toonaangevend te zijn. Waardoor onze waardering voor deze band alleen rond één van de meest getalenteerde artiesten en muzikanten die ons land rijk is, alleen maar groter is geworden.

VEEL, VEEL MEER DAN EEN NOSTALGIETRIP
Wij sloten de avond af met een andere levende legende: Fischer-Z (****1/2). Ook al blijft van de originele bezetting enkel nog John Watts over. De gedrevenheid waarmee de man op dat podium staat, en nog steeds platen uitbrengt die relevant blijken zijn, daarvoor doen we onze hoed af. 'Swimming in Thunderstorm' is daar namelijk een bewijs van. Live speelt de band eveneens nog steeds strak en energiek, ook John zelf is zeer goed bij stem en straalt tonnen enthousiasme uit. Dat werkt zeer aanstekelijke, want prompt zing je alle songs - zowel de oudere dan de nieuwe - uit volle borst mee. Fischer-Z brengt namelijk een zeer mooie set boordevol klassiekers, maar grasduint dus ook doorheen het nieuwe werk. Wat ons opvalt, is dat die nieuwe songs niet moeten onderdoen voor die hits uit de jaren '80. Enkel krijgt Fischer-Z de handen nog het meest op elkaar bij songs als “Marlies”, “So Long” of andere kleppers. Echter gingen die nieuwe nummers er ook in als zoete broodjes. John is bovendien een klasse entertainer die zijn publiek charmeert met kwinkslagen en een brede glimlach. Ook zijn muzikanten zijn naast virtuozen die klanken uit hun instrumenten toveren die je na al die jaren nog steeds koude rillingen bezorgen, op dat podium echte belhamels die grappen en grollen uithalen. Zo gooide de keyboard speler gratis t-shirts in het publiek, tot hilariteit van band en fans. En staan de muzikanten eveneens zeer bewegelijk te soleren.

Besluit: Fischer-Z is een band die bewijst dat jarenlange ervaring nooit hoeft te resulteren in het worden van een hits jukebox of het afwerken van een zoveelste routineklus. De band heeft ondertussen niets meer te bewijzen, maar doen dat dus niet enkel op plaat, maar ook op het podium zonder verpinken. Daardoor biedt ook Fischer-Z veel meer aan dan een slappe nostalgie trip.
Fischer-Z koestert zijn verleden, staat met beide voeten in het heden, en kijkt na al die jaren nog steeds met pretoogjes naar de toekomst. En dat dus zowel op als naast het podium.

Organisatie: Frietrock, Ieper

Villa Pace 2019 - Een vlucht van duizend luchtballonnen
Villa Pace 2019
Grote Markt -’t Plein - De Nest
Sint-Niklaas
2019-09-07 + 08
Erik Vandamme

Jan Verstraeten - Newmoon - Every Stranger Looks Like you - Raveyards - Drahla - Stikstof - Haemers - TaxiWars - Vandal X

Vooraf - een stukje geschiedenis
De ballonmeeting is een jaarlijks terugkerend evenement ontstaan in 1948, ter herdenking van de bevrijding van de stad Sint-Niklaas tijdens WOII. Het initiatief werd genomen door voormalige burgemeester Romain De Vidts en de zakenman André Sax. Wat ooit begon als een eerder kleinschalig gebeuren, is ondertussen uitgegroeid tot een van de belangrijkste ballonhappenings in de wereld. Die internationale bekendheid kwam er al in 1949. Medio 1970 werden heteluchtballons toegevoegd. In 1987 special-shapes en in 2005 de miniatuurballonnen. Niet alleen het aanbod van ballons werd langzaam uitgebreid. Ondertussen is het evenement uitgegroeid tot een vredefestival. Onder de naam Villa Pace zijn er verschillende optredens op meerder podia in de stad. Die optredens gaan door op de Grote Markt, het Sint-Nicolaasplein, Hendrik Heymanplein, de Castrodreef , De Nest en ook de tuinen van Salons voor Schone kunsten waar Klassieke concerten plaats grijpen onder de naam: Terrazza. Bovendien is er een uitgebreide braderij en wereldmarkt. Met uiteenlopende gerechten uit alle streken van de wereld.

zaterdag 7 september 2019 - Vredesfeesten - Villa Pace
Over tradities gesproken. Minstens één dag in het weekend Vredefeesten vertoeven ook wij in de buurt van die Grote Markt voor mening concerten. We starten de avond op een gemoedelijke wijze.

Jan Verstraeten (****) mocht de avond openen op de Grote Markt. De man bezit de unieke gave om klassieke muziek in een modern kleedje te stoppen, getooid in kledij die eerder hoort bij rock muzikanten. Bovendien blijkt hij niet alleen een klanken tovenaar te zijn. Hij bespeelt zowel zijn piano als de gitaar met zoveel overgave, dat je er gewoon stil van wordt. Uiteraard laat hij zich begeleiden door strijkers en violisten die al een even magische sfeer laten waaien over de grote Markt. Ook al vinden we deze zeer intieme muziek eerder thuis horen in een gezellige concertzaal. Jan Verstraeten slaagt erin, mede dankzij een lichtjes experimentele inbreng, het publiek in vervoering te brengen en je ook innerlijk diep te ontroeren.
Kortom: Grenzen verleggen binnen Klassieke muziek, en buiten de lijntjes daarvan kleuren? Dat is wat Jan doorheen de set op de Grote Markt doet, daardoor vallen ook wij als een blok voor zijn unieke talent als muzikant en entertainer ten voeten uit.

Villa Pace - de strijd om de luidste gitaar solo
Voor het hardere werk moest je op 't Plein en De Nest zijn. Aangezien wij liefhebber zijn daarvan, besloten we dan ook daar post te vatten. We merkten een verandering in de opstelling van het podia. Twee jaar geleden - vorig jaar waren we niet aanwezig op Vredefeesten - stond het podium nog vlakbij de Markt opgesteld, en de drink/eet kraampjes daar vlak achter. Nu was dat omgekeerd, waardoor het podium van 't Plein veel nauwer verbonden was met het podium in De Nest. Een veranderde opstelling die we ten zeerste konden waarderen.

Newmoon (***1/2) dompelt het plein onder in een gezapige Shoegaze sfeer. De band brengt in oktober een nieuwe plaat uit 'Nothing Hurts Forever' en heeft ondertussen toch zijn stempel gedrukt op dat Shoegaze gebeuren in deze contreien. Op Villa Pace zagen we band die energie en gedrevenheid uitstraalt. Alle registers worden op een strakke en verschroeiende wijze open getrokken. Ook al gaat dat steeds diezelfde lijn uit, waardoor de aandacht een beetje verslapt. Daardoor word je sowieso omver geblazen. Bovendien beschikt de band over een frontman die niet alleen zijn emotionele stem in de strijd gooit, de man profileert zich als een entertainer die er alles aan doet om het publiek te bekoren. Geen inspanning is hem teveel, hij vraagt zelfs aan de mensen die vooraan staan de mensen die opzij staan te vragen dichter te komen. En hij slaagt zelfs in zijn opzet. Om maar te zeggen, ook al brengt deze band donkere Shoegaze die perfect past bij het vallen van de duisternis, de heren stralen spelplezier en Humor uit. Daardoor krijgen ze de handen gemakkelijk op elkaar, en worden ook wij over de streep getrokken.

Een van de ontdekkingen op Villa Pace 2019? Every Stranger Looks Like You (*****). Deze band grasduint door het Sludge metal aanbod, en voegt daar tonnen chaos aan toe. Daardoor bouwt ESLLY een ondoordringbare geluidsmuur op, waarbij de aanhoorder wordt meegesleurd naar een al even chaotische, donkere wereld. Het meest interessante aan deze band is dat ze een grote waaier aan variaties aanbieden. De vaak spoken words klinkt griezelig en dreigend, na een intro die de put van de Hel doet open gaan. Trekt de band een vat van verderf, woede, frustratie en pijn open waardoor De Nest op zijn grondvesten staat te daveren. De grimassen in het gezicht van zanger/gitarist spreken trouwens boekdelen. Je voelt gewoon die woede in de manier waarop zowel de zanger als muzikanten hun instrumenten letterlijk geselen. Dit is duidelijk geen voer voor tere zieltjes, want ook de oorverdovende climax op het einde zorgt voor een huivering doorheen ons lijf. Mokerslag na vuurbal wordt je door de strot geramd, tot je totaal verweesd achterblijft. ESLLY doet niet aan bindteksten. Geen communicatie over en weer met het publiek dus, maar die verschroeiende muziek voor zich laten spreken. In dat half uur tijd ontstaat er uiteindelijk ook in onze geest meerdere Apocalyptische taferelen. Die er uiteindelijk voor zorgen dat we zelf ook tot absolute waanzin worden gedreven. En totaal verweesd en van de kaart de Nest verlaten.

Raveyards (***1/2) heeft zijn naam niet gestolen. De band biedt letterlijk een rave party aan met alles erop en eraan. De dansspieren aanspreken na zo een donkere set van de voorganger? Dat kunnen we iedereen aanraden. Door middel van opzwepende en luide beats doet ook Raveyards de aarde op zijn grondvesten daveren. Al is het deze keer niet met de bedoeling de menigte te confronteren met zijn eigen demonen, maar eerder om een wervelend dansfeest te doen ontstaan. Een opdracht waarin Raveyards met brio in slaagt, want na een dik half uur vertoeven in deze oorverdovende rave staat er weer een glimlach op onze lippen.

Als liefhebber van de New wave en post punk uit de jaren '80 was het uitzien naar Drahla (*** 1/2) die ons onderdompelt in een potje nostalgie uit die gouden tijden. De dame en heren trekken een heel vat open, boordevolle jaren '80 spulletjes. De ene song is wat meer overtuigend gebracht dan de andere, ook de stem van de frontvrouw kwam er niet altijd even zuiver door. Bovendien kregen we het gevoel dat deze band best een aardig potje post punk brengt, maar ook een van de vele bomen in dat grote bos blijkt te zijn. Echter, kwalitatief valt hier geen speld tussen te krijgen. Getuige daarvan zijn de rillingen die over onze rug lopen bij elke gitaar lijn en drum geroffel, met als kers op de taart die toch wel zeer tot de verbeelding sprekende vocale inbreng .

De Brussels formatie Stikstof (*****) is uitgeroeid tot één van de vaandeldragers van de recente hip hop en rap in onze contreien. Wij stonden toch lichtjes sceptische daartegenover, maar moeten onze sceptische houding na die knetterende optreden op Villa Pace herzien. De band brengt niet alleen Hip Hop vanuit het hart van de muziekstijl, met teksten die je een spiegel voorhouden. Deze jongens koppelen humor met het vertellen van een verhaal, en kunnen daardoor nog meer op onze waardering rekenen. Vanaf de eerste noot legt Stikstof de lat zeer hoog, en laat niet meer los tot het volledig plein staat te zingen en springen.

Een korte maar hevige wervelstorm. Zo zouden we het aantreden van Haemers (***) nog het best kunnen omschrijven. In een razend snel tempo werden de songs je letterlijk door de strot geramd, zodat je geen moment tot rust kon komen. Niet alleen zorgde dit ervoor dat de trommelvliezen barsten, ook de geluidsmuren stonden op springen. Helaas bleek deze set iets te kort en krachtig, en met wat te weinig melodie, om ons echt compleet over de streep te trekken. Helaas kwam de zang er niet zo goed door, hadden we de indruk. Maar ondoordringbare geluidsmuur die de muzikanten op een intensieve wijze opbouwden, voelden aan als een hele horde bulldozers die over je hoofd heen denderen. Waardoor Haemers toch in zijn opzet slaagt. In een half uur de zaal veranderen in een slagveld, waarna het nodig is het puin te ruimen.

Tussen al dat Metal, postpunk en hip hop geweld bleek TaxiWars (****) een beetje de vreemde eend in de bijt. Bovendien vind ik dat de Jazz muziek dat de heren brengen nog het best floreert in een intiemere omgeving. De band rond dEUS frontman Tom Barman, Saxofonist Robin Verheyen, bassist Nicolas Thys en klasse drummer Anton Pierre brengt zijn nieuwste plaat uit 'Artificial Horizon'. Er bestaat geen twijfel over. Elk van deze muzikanten zijn uitzonderlijk getalenteerd en uniek in hun kunnen. Dat blijkt meermaals als Robin met een Hemelse sax solo elk haartje op je armen doet recht komen. Het verpletterende drumwerk van Anton en de virtuoze bas inbreng van Nicolas zijn niet zomaar een kers op de taart. Dit blijkt een onaardse meerwaarde. De stem van Tom past perfect in dat plaatje.
En toch hadden we vaak de indruk dat TaxiWars op de rem aan het duwen was. Op uitzondering van enkele sprankelende solo's, liepen niet altijd die rillingen over onze rug die we gewoonlijk voelen bij het aanschouwen van deze top band. Dit neemt niet weg dat de heren spelplezier uitstralen, zich rot amuseren en improviseren tot het oneindige. Maar vooral door die uitzonderlijk virtuositeit die ze aan de dag leggen, klanken en vocalen over het plein doen waaien, waardoor menig Jazz hart - waaronder het onze - prompt sneller gaat slaan.

Afsluiten deden we met een toch wel levende legende in zijn genre. Vandal X (***1/2). Toen we het hyperactieve duo Bart Timmermans en Günther Liket aan het werk zagen op Pukkelpop 1998 was dat een ware openbaring, waardoor we prompt werden omver geblazen. Snoeiharde riffs, drumsalvo's die aanvoelen als kanonskogels. Die in een razend snel tempo doorheen je strot worden geramd. Het is altijd al het ingrediënt geweest waarmee dit duo ons compleet murw heeft geslagen. Dat was anno 2015 op Desertfest nog steeds het geval. Van het strakke tempo wordt ook in 2019 geen centimeter afgeweken. Zonder verpinken gaat Vandal X door met maaien over de hoofden van de aanwezigen, tot niemand meer stil staat. Ook al was de zaal sterk uitgedund - Het was ondertussen al rond 2u in de nacht - Wie zich liet meevoeren over het aanbod van verwoestende tsunami's die Vandal X aanbood, bleef voor de laatste keer deze avond potdoof en totaal verweest achter in de hoek van de kamer. Kortom: Vandal X doet al meer dan twintig jaar menig barst ontstaan in muren van pubs en concertzalen. Ook op Villa Pace trekt de band weer eens een geluidsmuur op waar geen doorkomen mogelijk is. We konden niet anders dan deze wervelstorm van drum en gitaar geweld ondergaan, tot ook wij totaal van de kaart de zaal verlaten en met een goed gevoel vanbinnen huiswaarts keerden.

zondag 8 september 2019 - Sfeer en Gezelligheid
Op zondag bezochten we heel bewust andere oorden dan het concert aanbod. Er was op dat vlak nochtans wel wat te beleven. Zo ging in de Stationstraat het evenement rond klassieke muziek door onder de naam Terrazza. Stond op het podium Castrohof bands als NAFT, Black Juju en Black Flower. En waren er ook optredens van het getalenteerde gezelschap Out of my Box en Warhoofd. Dit alles in de buurt van de Wereldmarkt.
Op deze wereldmarkt werden niet alleen uiteenlopende gerechten van over de hele wereld aangeboden. Eveneens kon je bij de wandeling in het park letterlijk die landen opzoeken en informatie inwinnen. Tijdens het verorberen van een Pitta ook eens folders bekijken over de Turkse cultuur, of snuisteren in hebbedingetjes. Het zijn maar een paar voorbeelden hoe de Wereldmarkt op Vredefeesten een ruim publiek aan wereldburgers aantrekt. Dit was een zodanig bijzonder aangename plek om te vertoeven, wij genoten van de vele geuren en kleuren, dat je op reis voelde wandelen op een gezonde wijze. Zonder daarvoor auto of vliegtuig te hoeven gebruiken. INFO: https://www.villapace.be/wereldmarkt

Het was trouwens over de koppen lopen over de Grote Markt. Mede door het mooie weer op deze zondag, en de vele ballons die op het marktplein waren opgesteld. Jong en oud vergaapte zich met tintelingen in de ogen op al die magie die later ook de lucht inging. Het bewijst nog maar eens dat de muzikale omlijsting en de sfeerbeleving rond en op de Grote Markt zo nauw verbonden zijn, dat ze samen van Vredefeesten een echte feestbeleving maken, waardoor iedereen die ooit is gestorven voor zijn of haar vaderland hierboven eveneens een traan zal wegpinken van puur genot.

Volg de vredefeesten via de website: https://www.vredefeesten.be/ en https://www.villapace.be/

Organisatie: Villa Pace - Vredesfeesten

Frietrock 2019 - Wie het kleine niet eert, is het grote niet waard
Frietrock 2019
Festivalterrein
Oud-Turnhout
2019-08-30 t-m 2019-09-01
Erik Vandamme

Sfeerbeleving voor jong, oud, mobiel en minder mobiel
We hebben het al zo vaak herhaald maar doen het nog eens. Wie het kleine niet eert, is het grote niet waard. Een stelling die past bij het gezellige en gratis festival Frietrock in Oud-Turnhout. Bovendien is dit een organisatie voor het goede doel. Reden temeer dus om, naar de toekomst toe, eens naar Frietrock af te zakken. Dit jaar ging het festival door van 30 augustus tot en met 1 september. We stellen vast dat het overgrote deel van het publiek komt voor die toch wel zeer intieme en aangename feer op Frietrock. En dat is toch de grote verdienste van de organisatie, die met een brede glimlach je persoonlijk aanspreekt en er ook alles aan doet om het iedereen, van klein naar groot, zo comfortabel mogelijk te maken.
Niet alleen zijn er neven activiteiten, ook een springkasteel zorgt ervoor dat de kleinsten ook aan hun trekken komen. In een gezellige eethoek kunt u een lekker pak friet of burger eten. Uiteraard vloeit het gerstenat uitgebreid. Echter kun je ook sterke drank, al dan niet in combinatie met frisdrank verkrijgen, en dit alles aan democratische prijzen. Ondertekende was door omstandigheden minder mobiel. Ook daarvoor had de organisatie een passende oplossing gevonden. Het zegt voldoende over wat er echt speelt als je als muziekliefhebber afzakt naar de Stille Kempen op een zomers weekend eind augustus. Om de schoolvakantie in een feestelijke stemming af te sluiten.

De hoogtepunten
Laat er geen twijfel over bestaan, we hebben genoten van elk optreden op dit weekend. Echter waren er enkele concerten die er met kop en schouder bovenuit staken. We geven een overzicht daarover per festivaldag:

dag 1 - vrijdag 30 augustus 2019
Splendidula (****)
Over het optreden van Splendidula lagen de meningen wat uiteen. De band was zelfs een beetje een vreemde eend in de bijt. Schipperende tussen heavy metal en doom, voegt de band daar nog ander elementen die duisternis en licht verbinden aan toe. Daardoor zet Splendidula je , al dan niet bewust, een beetje op het verkeerde been. Dat is o.a. de verdienste van muzikanten die de doom en heavy atmosfeer als het ware uit hun instrumenten toveren. Maar vooral die bijzonder mysterieuze en sprookjesachtige uitstraling van zangeres Kristien Cools spreekt toe de verbeelding. Haar bijzondere stem klinkt soms kristalhelder, anderzijds schreeuwt ze al haar emoties waardoor ze een donderslag bij heldere hemel doet ontstaan. Voor de zoveelste keer moet ik me excuseren bij de topmuzikanten binnen deze band. Maar Kristien brengt je door haar bijzondere uitstraling in diepe ontroering. Of dompelt je onder in een vat van angst en vertwijfeling. Net dat spelen met uw emoties zorgt ervoor dat je, eens onder hypnose gebracht deze spookachtige trip die Splendidula je aanbiedt gewoon ondergaat. We schreven ooit in een recensie: '' Met de ogen gesloten voelden we de haren op onze armen rechtkomen en wisten niet of dat van pure angst of innerlijk genot was." Dit laatste duidt aan wat we ook voelden toen we deze band zagen aantreden op Frietrock. Niet weten of we nu badende in angst stonden te genieten, of eerder van puur genot mee headbangen.

Thorium (****1/2)
De heavy metal band Thorium bestaat uit één voor één topmuzikanten van uitzonderlijk talentvol allooi. Elk van hen bewees dat al ruimschoots binnen andere projecten. Samengevoegd krijg je een soort supergroep, die de heavy metal magie zodanig voorschotelt, dat de perfectie puur technisch compleet wordt overschreden. Op het podium van Frietrock werd dit nog maar eens in de verf gezet. Geen enkele speld valt er tussen te krijgen als de snarenplukkers van dienst menig riff door hun gitaren sturen die de haren op je armen doen recht komen. Verdovende drumsalvo's en een aan het genre gelinkt vocale aankleding zorgen voor de ultieme kers op de heavy metal taart. Beter dan dit kom je zelden tegen. Bovendien stralen elk van de muzikanten spelplezier en charisma uit, waardoor niet alleen het dak er vrij snel volledig afgaat. Ook bezorgt Thorium je de ene na de andere adrenalinestoot, waarop stilstaan onmogelijk is. Deze band moet al een tijdje niet meer onderdoen voor internationale acts binnen hun genre, ook op Frietrock zet Thorium nog maar eens de puntjes op de metal 'i'.

Killer (*****)
Levende Belgische legendes daar sloten we de eerste avond mee af . Killer hoeft niets meer te bewijzen maar doen dat op Frietrock wel. Betrapten we hen in het verleden op het afleveren van een routineklus dan straalde de band deze keer gelukkig een overdosis spontaniteit en spelplezier uit niet alleen bewogen ze op het podium als jonge wolven de heren gingen hun kunsten ook gewoon tussen het publiek vertonen. Ook vocaal en instrumentale viel er geen speld tussen te krijgen maar het is dus vooral het zien van een band met zoveel ervaring die de weide in vuur en vlam zet met een energieke set dat ons het meest over de streep trok . Bovendien valt ons op dat iedereen binnen Killer anno 2019 dezelfde kant uitkijkt, waardoor we compleet over de streep worden getrokken door deze verschroeiende set die aan je ribben kleeft. Een betere afsluiter van deze festivaldag konden we ons dan ook niet dromen. Klasse pure klasse, dat schotelt Killer ons voor op Frietrock!

dag 2 - zaterdag 31 augustus 2019
WUK (When Union Kills) (****)
We zakten al vroeg af naar Frietrock om WUK (When Union Kills) aan het werk te zien. Dit is een vrij jonge band die met één demo onder de arm deze tweede festivaldag met een knal van formaat mocht openen. Goed begonnen is half gewonnen zeggen wij altijd. Niet alleen viel er geen speld tussen te krijgen, deze band speelt de pannen van het dak op een energieke en strakke wijze. We schieten prompt wakker als drumster Bieke Van Damme (toevallig een naamgenoot vandaar) oorverdovende mokerslagen uitdeelt op haar drumstel, waarna de gitarist Jens DePoorter en bassist Jonis Momorency ons door Hemelse riffs een eerste adrenalinestoot van de dag bezorgt. Als kers op de taart krijg je een zanger/gitarist - Nelis Wattijn - te horen die zoveel emoties in zijn stem verstopt dat je de kroppen in de keel niet meer kunt tellen.
Kortom WUK liet nu reeds een diepe indruk achter, waardoor we nu al uitzien naar meer moois in de nabije en verre toekomst. Een toekomst die er op basis van dit top optreden, zeer rooskleurig uitziet.

CLCKWS (****)
CLCKWS heeft de laatste tijd wat personeelwissels ondergaan, en is nu klaar om een nieuwe bladzijde om te draaien. Eind september brengt de band zelfs een nieuwe plaat uit 'Popular Polarization'. Wat we voorgeschoteld krijgen is een pure punk set, waarbij een zeer bewegelijke frontman niet alleen zijn keel schor schreeuwt maar bovendien blijkt hij een klasse entertainer te zijn die een technisch probleem met de nodige kwinkslagen behandeld waardoor de set niet stil valt. De muzikanten van dienst drijven het tempo bovendien steeds op naar een hoogtepunt, waardoor stil staan onmogelijk is. De heren stralen enorm veel spelplezier uit, en brengen korte songs die in razend tempo door je strot worden geramd. Zo hoort dat nu eenmaal bij punk. Als daar een boodschap is aan verbonden, maar ook de humor niet achterwege wordt gelaten? Dan zijn we volledig verkocht.
Kortom: Ook al blijkt CLCKWS naderhand een vreemde eend in de bijt tussen al dat metal geweld. Wij werden compleet murw geslagen door een band die ons punk hart sneller deed slaan in het verleden, en dat in het heden nog steeds doet. Wat ons doet uitzien naar een gouden toekomst, die hopelijk gespaard blijft van verdere perikelen.

Slaughter The Giant (****)
Minder humor maar minstens even gedreven en tonnen spelplezier straalt Slaughter the Giant uit. De heren moesten twee optredens verzorgen op deze zaterdag en zetten door een verschroeiende strakke set Frietrock alvast in vuur en vlam. De imposante frontman met bebloed gezicht liet naar goede gewoonte zijn demonen de vrije loop en laat niet los voor iedereen murw geslagen in de touwen achterblijft. Waren we vorig jaar nog aangenaam verrast dan is deze band op een jaar tijd een pak meer volwassen geworden. Dat bewees de band dit jaar nog met een zeer knappe EP 'Asylum Of The Damned’. De muzikanten binnen Slaughter The Giant weten waar ze mee bezig zijn, en stralen meer dan ooit een soort zelfverzekerdheid uit die we vorig jaar nog niet hadden opgemerkt. Dit alles gecombineerd met een imposante frontman die niet duivels grunts en cleane vocale inbreng combineert met een demonische uitstraling. Zorgt ervoor dat deze band ook op het podium enorm veel stappen voorwaarts aan het zetten is naar eeuwige roem binnen dat Death metal gebeuren in ons land en wat ons betreft, ver daarbuiten.

Hudiç (**** 1/2)
Hudiç was vorig jaar een van de ontdekkingen van de festivalzomer. Deze keer stonden ze niet op het hoofdpodium maar in de tent. Met een wellicht minder black maar daarom niet minder duister set deed de band de haren op onze armen wederom recht komen. Dat is uiteraard de verdienste van muzikanten die riffs uit hun instrumenten toveren scherp als scheermesjes. En drumsalvo's die zorgen dat die putten van de Hel zelfs op klaarlichte dag open gaan. Het is echter zanger Kevin zijn unieke act die kan gezien worden als een kers op de taart. Kevin dwaalt als een demonisch wezen uit diezelfde Hel door het publiek kijkt fans strak in de ogen en schreeuwt zijn teksten in de oren tot de volledige tent waanzinnig is geworden. Inclusief wijzelf. We stelden ons de vraag hoe zo een show moet zijn bij het donker van de nacht als de band ook gebruik kan maken van lichteffecten? Dit terzijde. Eens onder hypnose gebracht, voelen wij ons wegglijden naar die duistere oorden waar we vorig jaar ook vertoeven. Dankzij zoveel donker intensiviteit, gebracht door een band die telkens opnieuw grenzen verlegt wat diezelfde duisternis betreft.
Kortom: Zowel theatraal als vocaal en ook instrumentaal blijft Hudiç nog steeds en ontgonnen donkere parel die u als liefhebber van deze stijl, zeker zou moeten uitchecken. Confrontaties met uw eigen demonen, gegarandeerd!

GRZLY (****)
GRZLY is een band dat het moet hebben van een orkaan uitbarsting doen ontstaan, waaruit je niet meer kunt ontsnappen. Eens in de wervelstorm die deze band ontketend aanbeland is dan ook geen terugweg meer mogelijk. GRZLY zet op verschroeiende en doortastende wijze dan ook de puntjes op de 'i' op Frietrock, waardoor ook wij over de streep worden getrokken. We hadden ook niet anders verwacht, want als Peggy iets aanraakt veranderd het altijd in goud. Met alle respect voor de muzikanten rondom haar. Die zich één voor één ontpoppen tot ware virtuozen. Trekt Peggy naar goede gewoonte de aandacht naar zich toe, bewust of onbewust dat laten we in het midden. Ze gooit, eveneens naar goede gewoonte , zich dan ook vocaal en visueel volledig en laat haar emoties de vrije loop. En blijft gerugsteund door top muzikanten rondom haar, doorgaan tot niemand meer stil staat. Missie geslaagd wat ons en velen in de tent betreft.

An Evening With Knives (****)
De uit Eindhoven afkomstige Psychedelische, Doom rock band An Evening With Knives bracht hun titelloze debuut EP uit medio 2015. Ondertussen is An Evening With Knives aan een serieuze opmars naar boven toe bezig. De band stond op het podium met o.a. Corrosion Of Conformity, Truckfighters, Elder en Steak no.8. En speelde ook enkele festivals in Nederland en België compleet plat. Vorig jaar bracht de band nog een EP uit 'Fade Out' waaruit blijkt dat de band nog is geëvolueerd en verder zijn grenzen aftast. An evening with knives bestaat uit één voor één topmuzikanten die indrukwekkend riffs uit hun instrumenten toveren waardoor niet alleen de haren op je armen recht komen, maar waardoor eveneens wervelstormen worden ontketend.
Kortom: "Waar melancholie, weemoedigheid en oorverdovend de trommelvliezen beroeren hand in hand gaan daar vind je An Evening With Knives'' schreven we over voornoemde EP. Op Frietrock zet de band dat met een knal van formaat nog maar eens in de verf.

Carrion (****)
Twee van de meest toonaangevende Belgische death metal acts van het moment op Frietrock. Daarvoor zouden we zelfs een ticket kopen aan een mooie prijs, moest dit een betalend festival zijn geweest. De eerste van de twee is Carrion. De band heeft de laatste tijd wat af te rekenen gehad met personeelswissels, maar blijft daarom niet bij de pakken zitten. Toen de band aantrad op Stormram in Zulte eerder dit jaar schreven we daarover: '' Carrion legt de lat vanaf begin tot einde heel hoog. Ook al spreekt de bewegelijk frontman Sven Van Severen zijn publiek geregeld aan. Carrion laat daarbij vooral de muziek voor zich spreken. En dat is het soort onaards aanvoelende death metal, waardoor de band ons in het verleden al een paar keer kippenvelmomenten bezorgden. '" Is er ondertussen veel veranderd? Nee. Carrion deed in de tent op Frietrock gewoon waar ze goed in zijn. Hoogstaande death metal brengen, zowel instrumentaal als vocaal, waardoor we weer in een vat vol kippenvelmomenten en adrenalinestoten terecht kwamen. Door een loepzuivere set neer te zetten, met de nodige spontaniteit, deed Carrion het dak er in de tent weer eens meermaals afgaan. We hadden ook niet anders verwacht van één van onze favorieten binnen het death metal genre. Klasse komt namelijk altijd boven drijven. Ook op Frietrock.

Leave Scars (**** 1/2)
"Leave Scars is het levende bewijs dat er in ons kleine landje voldoende heel sterke thrash en andere metal bands rondlopen die eigenlijk veel meer aandacht verdienen binnen dat metal wereldje dan ze nu krijgen" schreven we over het optreden van de band vorig jaar op Frietrock. Ook dat laatste komt weer eens tot uiting. In eerste instantie opgericht als zij project, is Leave Scars ondertussen uitgegroeid tot een volwaardige act die ruimschoots zijn sporen heeft verdiend. Leave scars, ontstaan in 2005, brengt een potje van de meest pure thrash met een hoek af. Van een routine klus afleveren, ondanks die vele jaren ervaring, is bij deze band geen sprake. Leave Scars straalt enorm veel speelplezier uit en het duurde niet lang of het dak van de tent gaat er compleet af. Bovendien springt de frontman zelf in het publiek voor een potje crowdsurfen. Waarna het hek volledig van de dam is.
Kortom: Een lekker oldschool thrash metal feest waar nergens een speld valt tussen te krijgen. Dat schotelt Leave Scars ons voor.

Fractured Insanity (*****)
Fractured insanity is de tweede top death metal band op de affiche. De band brengt begin 2020 een nieuwe plaat uit werd ons gemeld. Ondertussen blijven ze ook op het podium energiek en gedreven uithalen waardoor elk haartje op onze armen recht komt te staan . In het verleden viel ons meermaals op dat deze band totaal niet moet onderdoen voor de gevestigde internationale waarden binnen hun genre. Ook als je geen death metal bent kun je er niet omheen. Fractured insanity is gewoon één van de absolute toppers binnen deze muziekstijl. Ook op Frietrock legt de band de lat torenhoog, en blijft zowel vocaal als instrumentaal op het zelfde hoogstaand niveau gewoon doorgaan tot de weide in vuur en vlam staat. De band speelt wellicht een thuismatch, maar die moet nog steeds worden gespeeld uiteraard. Door de gedrevenheid waarop zowel de muzikanten als impostante en sympathieke frontman tekeer gaan op dat podium, ontstaat wederom een wervelstorm die geen spaander geheel laat van de festivalweide. Dit was, en is nog steeds, het soort death metal waarvoor we graag uit onze luie zetel komen.
Kortom: Dat de heren absolute toppers zijn binnen hun genre dat zet Fractured Insanity met een verschroeiende hete thuismatch op frietrock nog maar eens in de verf. We zien dan ook vol verwachting uit naar nieuw werk in 2020.

Ancient Rites (*****)
We sloten weer af met levende legendes Ancient Rites brengt Vlaamse folklore met een knipoog naar o.a. black metal op zodanige wijze dat je terugkeert in de tijd en met gebalde vuist de strijd aangaat. Vorig jaar maakten we ons nog zorgen over de gezondheidstoestand van frontman Gunther . Blijkbaar is hij aan de beterhand en straalt weer zelfverzekerdheid uit op dat podium na een toch bijzonder moeilijke periode. We slaakten dan ook een zucht van opluchting. Gunther trekt dan ook de meeste aandacht naar zich toe. Nochtans geeft Gunther zijn muzikanten de nodige ruimte om volop te soleren en hun kunsten te vertonen. Ondanks de inbreng van topmuzikanten die al even verschroeiende uithalen is het echter toch altijd de vervaarlijk in het publiek kijkende frontman, die op bulderen wijze verhalen en Sage door je strot ramt die je versteend van angst compleet murw slaat. De grimassen in zijn gezicht en demonische uitstraling als hij zijn verhaalt vertelt op dat podium staan trouwens in schril contrast met de beminnelijke man waarmee we voor het concert een gezapige babbel hadden. Kortom: Op Frietrock trok Ancient Rites ons naar goede gewoonte, op een verschroeiende harde wijze, mee op een reis naar het verleden. En liet ons totaal verweesd en met kloppend hart achter. Toen ik de band twintig jaar geleden aan het werk zag op Graspop was ik al danig onder de indruk. Behalve enkele mindere optredens, mede door de gezondheidsperikelen van Gunther, heeft Ancient Rites ons nooit ontgoocheld. Ook op Frietrock zet de band de puntjes op de Folkloristische 'i'. Missie geslaagd, mijne heren!

dag 3 - zondag 1 september 2019
Behind Bars (****)
Feitelijk hoeft de uit Geel afkomstige HC/metal band Behind Bars ons niets meer te bewijzen. De band is sinds 2015 uitgegroeid tot één toonaangevende band binnen het genre. Meteen de lat hoog leggen, en niet meer los laten tot het pril einde? Dat is wat de band doet in een iets te korte set naar onze goesting, geven we toe. Dat is dan ook het enige kleine minpunt trouwens. Wat Hardcore betreft moet het voor ons aanvoelen als een wervelstorm die niet meer overgaat, of mokerslagen in het gezicht die niet alleen zorgen voor heilige huisjes die worden omver gestampt. Ook dat je daardoor murw wordt geslagen, en in de hoek van de kamer verweesd achterblijft, is een voorwaarde. Nu, Behind Bars brengt de meest pure HC en ramt het zodanig door je strot dat je niet meer recht komt na zoveel uppercuts vol in je gezicht. Missie geslaagd!

Black Tartans (*****)
De publiekslieveling van deze festivaldag? Want prompt stond de weide zeer goed gevuld. Dat was Black Tartans ten voeten uit. De band verbindt Folk elementen met de nodige humor en voegt daar bovendien de nodige snuifjes duisternis aan toe. Aanstekelijke doedelzak klanken en lekker loos gaande gitaar en drum werk. Het zit allemaal verborgen binnen de sound van Black Tartans. Daardoor brul je die songs vanaf de eerste tot de laatste noot mee. Als klap op de vuurpijl straalt de frontman zoveel charisma uit dat hij iedereen ui zijn hand doet eten. Daardoor is stil staan hierop eveneens totaal onmogelijk. Het publiek wordt compleet wild en blijft dansen tot het zweet op de lippen staat. Black Tartans voelt aan dat ze hier een thuismatch spelen, en doet daar gewoon een paar schepjes bovenop tot dat dak er compleet afvliegt, meerdere keren zelfs. De band bezorgt Frietrock een Folks dansfeest , overgoten met de nodige duisternis, zoals je er weinig tegen komt.

Elusion (****)
In tijden dat er over het genre niets nieuws meer te melden is slaagt Elusion erin dat extra pit toe te voegen aan die muziekstijl, waardoor je zelfs als meest sceptische muziekfan toch overslag gaat. Dat merkten we aan hun recente plaat 'Singularity'. We schreven daarover: '' Vooral het feit dat Elusion zich niet profileert als een zoveelste 'female fronted metal act' in een lange rij, maar duidelijk ook 'andere wendingen' durft aannemen op deze knappe schijf trekt ons nog het meest over de streep. Dat was al met die EP in 2016 het geval en dat zet Elusion met deze nieuwe parel in de symfonische metal 'Singularity' nog meer in de verf." . Ook live steekt Elusion er met kop en schouder bovenuit. Dit mede doordat de band zijn eigen grenzen, maar ook deze van dat typische Female Fronted Melodic metal verder aftast en verlegd. En bovendien over een frontvrouw beschikt die door haar stembereik je ontroert en wegvoert naar weer eens zeer verre oorden.
Kortom: In tijden waarin het genre wat van zijn pluimen dreigt te verliezen blijkt Elusion een uitzonderlijk parel om te koesteren. En dat zowel op als naast het podium.

BEUK (*****)
We houden van harde werkers die niet aflaten, tot ze hun doel hebben bereikt. Aanvankelijk had Beuk het wat moeilijk om de aanwezige in de tent tot bewegen aan te zetten. De heren van Beuk stralen echter zoveel charisma en spelplezier uit, en bewegen als losgeslagen konijntjes op Duracell batterijen op dat podium. Dat je ook als statische aanhoorder hier uiteindelijk moeilijk kunt op stil staan. Beuk legt de lat enorm hoog en brengt een potje rock-'n-roll vanuit het hart van die muziekstijl. Dat dit trio bestaat uit muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, daarover bestaat de minste twijfel. Door zo spontaan op dat podium te staan, slaagt Beuk er uiteindelijk in de volledige tent in vuur en vlam te zetten. Al dan niet met een onderliggende boodschap. Over de recente EP van beuk 'Dynamite' schreven we: '' Live hoeft de band ons ondertussen niets meer te bewijzen, maar ook op plaat doet BEUK dus de grond onder onze voeten daveren, en zorgt voor een aardverschuiving die je voelt over alle taal en rock grenzen heen.'
'Laat dit laatste nu ook het gevoel zijn dat ons overvalt bij het aanschouwen van een van onze favoriete West-Vlamingen. De grond daverde uiteindelijk wel onder onze voeten, dankzij BEUK die ondanks een moeizame start die lat steeds hoger blijft leggen tot ieder beetje rock fanaat uit de bol gaat, dankzij het ontvangen van een overdosis aan adrenalinestoten die de band uitdeelt.

Furia (**** 1/2)
FURIA is in het Antwerpse - tot ver daarbuiten - ondertussen uitgegroeid tot een begrip. De band bestaat uit top muzikanten die hun kunnen ruimschoots hebben bewezen. Zowel op als naast het podium bewees FURIA ons al meermaals uit het goede hout gesneden te zijn. Daarbij stelden we bovendien al meerdere keren vast dat de band zijn naam niet gestolen heeft. Want FURIA slaat ook op Frietrock wild om zich heen. Aan een verschroeiend, strak tempo blijft de band doorborduren tot niemand meer stil staat. Mokerslag na uppercut schotelt de band je voor. Steeds in een verschroeiend tempo, met oog voor de nodige spontaniteit. Je hoort en ziet dat deze band enorm veel spelplezier uitstraalt, en dat heeft zijn uitwerking op een publiek dat nog eens stevig uit de bol gaat. FURIA brengt zowel op als naast het podium donkere muziek met een humoristische kijk op de zaak. Waardoor een wild feest ontstaat in je hoofd, maar dus ook op de festival weide. Wat ons betreft het perfecte einde van een geslaagd weekend vertoeven in Oud-Turnhout. Een knallend feest, dat een onvergetelijk indruk achterlaat. Zoals we dat van FURIA ondertussen gewoon zijn, maar waar je nooit genoeg van krijgt.

Besluit
Het is ondertussen moeilijk geworden om de bomen nog te zien in het bos van festivals dat we voorgeschoteld krijgen. Vaak zijn er evenementen die elkaar overlappen, waardoor je keuzes moet maken. Wat eind augustus betreft is die eveneens het geval. Echter vertoeven wij het tweede jaar op rij op het festival Frietrock om een festival zomer af te sluiten. En wederom stellen we vast dat er zoveel Belgische top acts zwemmen in die immens grote metal en aanverwant visvijver. Ook daar is het uiterst moeilijk geworden om door het bos de bomen nog te zien. We roepen al jaren op om meer chauvinistisch te worden, want helaas bekijkt de Belg acts of artiesten tot ook sportmensen vaak met een sceptische kijk op de zaak. Nu, dat is wat Belgische bands betreft dus voor niets nodig.

Het korte overzicht hierboven bewijst dat nog maar eens.
Bands om in het oog te houden - Naast die hoogtepunten zagen we eveneens enkele bands aan het werk die over potentieel beschikken om ooit potten te gaan breken.
dag 1 - Provectus (***) dompelt de tent onder in een black metal atmosfeer, waarbij wordt teruggrepen naar de ingrediënten uit de jaren '90. Ook al konden we ons stiekem niet van de indruk ontdoen dat er meer inzat, dan er werkelijk uit kwam. Deze zeer energiek spelende band, deed voor het eerst op deze avond de duisternis neerdalen over Frietrock. Mits enige groeimogelijkheden zien we Provectus zeker nog potten breken binnen dat typische black metal gebeuren. Een band om in het oog te houden dus.
dag 2 - Neem nu de HC formatie Streetwiser (***) die het soort hardcore brengt vanuit het hart van die muziekstijl. Een naam om te onthouden als fan van dat genre. Ook Generaal Onzin (*** 1/2) - die op zijn eentje op het podium staat - blijkt niet alleen een begenadigd muzikant en zanger. Door humor en absurditeit toe te voegen aan zijn set, zorgt hij voor de nodige hilariteit en krijgt de handen moeiteloos op elkaar. Hemelse virtuositeit die aan de ribben kleeft. Technische hoogstandjes die door je hart boren en een imposante verschijning van een frontman die zijn publiek letterlijk omarmd en over een stem als een klok beschikt die zorgt voor menig aardverschuiving. Dat is Oceans Burning (***) in een notendop. Aanvankelijk had de band het moeilijk om het publiek mee te krijgen, maar dankzij het aangeboren charisma van een voornoemde frontman, lukte dat uiteindelijk toch.
dag 3 - Northwind (***) is een vrij nieuwe melodieuze death metal band met aan het hoofd de zeer bevallige zangeres en frontvrouw Tine Vanmuysen. De band bracht een demo song uit: “Under the northwind” en zou aan het werken zijn aan een eerste full album. De band had in het begin af te rekenen met een zeer vervelend technisch probleem, waardoor het oorverdovende en harde geluid er zelfs voor zorgde dat velen de tent ontvluchten. Op zich jammer, want eens dat euvel opgelost horen we een band die niet alleen met vlijmscherpe riffs en drumsalvo's ons hart zalven. Tine verstopt niet alleen zeer veel uiteenlopende emoties in haar stem, ze straalt eveneens enorm veel rock-'n-roll en tonnen energie uit. Waardoor we vol bewondering, stevig headbangende, compleet van de kaart achterblijven met verstomming werden geslagen. Waardoor die minder geslaagde start snel was vergeten.

Ik geef het toe, ik ben over het algemeen geen voorstander van cover of tribute bands. Omdat ofwel klakkeloos die songs worden gecoverd, zonder daar iets aan toe te voegen. Of omdat het eerder klinkt als een flauw afkooksel. Soms kom je echter bands tegen die de songs in een zodanig nieuw kleedje steken, op een wijze alsof het lijkt dat ze die zelf hebben geschreven. Phoenix (*** 1/2) is zo een band die op strakke en spontane wijze die songs van bijvoorbeeld Dio of Metallica tot Deep Purple nieuw leven inblaast. De songs worden dan ook zodanig levendig en spontaan gebracht, dat het zorgt voor meerdere kippenvelmomenten. En dat is net hoe we een optreden van een coverband het liefst beleven en bezig horen en zien.
Het viel ons op dat na dit optreden van Black Tartans het publiek sterk was uitgedund. Zo verwonderlijk is dat niet, want op maandag begon het nieuwe schooljaar. Ook The Guardian (*** 1/2) had het, ondanks een charismatische frontvrouw, aanvankelijk moeilijk om het publiek uit hun hand te doen eten. Gaandeweg lukte dat wel. Doordat The Guardian instrumentaal een strakke en energieke set naar voor bracht. En frontvrouw Ginny Claes een klasse entertainer is die zich als een pitbull vastbijt in haar publiek, tot niemand meer stil staat. Daardoor slaagt de band er alsnog in de aanwezigen tot bewegen aan te zetten. Deze band is één van de betere Female Fronted Melodic Metal band die we al hebben gezien de laatste tijd, dat zet The Guardian nog maar eens in de verf.

Met dank aan Erik Vandamme https://www.musika.be/

Organisatie; Frietrock, Oud-Turnhout

We volgen het Canadees/Oekraïense duo Ummagma al sinds 2013. De band timmert ondertussen stevig aan de weg en dit sinds 2003. Alexander Kretov is een sologitarist die graag de experimentele tour opgaat en zich met uiteenlopende projecten bezighoudt. Shauna McLarnon is, behalve full time-moeder en echtgenote, eveneens de bezieler van Shameless Promotion PR waar ze uiteenlopende andere artiesten promoot en daar ook veel werk in stopt. Waar het duo de tijd heeft gevonden om ook nog een plaat uit te brengen onder hun eigen naam is ons dus een raadsel. 'Compass' is wederom een zeer gesmaakt plaatje geworden waar het duo dreampop weet te verbinden met experimenteren met geluiden en muziekstijlen, tot in het oneindige.
Ummagma is een duo dat van de luisteraar een inspanning vraagt en vaak op avontuur trekt doorheen zijn eigen songs. “Rolling” is een verrassende opener die op de dansheupen werkt. We zullen zo nog van die parels tegenkomen. “Caravan” en “Otherwise” zijn ook subtiele parels waarop je een duo hoort dat elkaar blindelings vindt. Shauna haar bijzonder warme stem zorgt ervoor dat de kille elektronica die uit de boxen vloeit, een warme deken over zich heen krijgt. Waardoor de temperatuur prompt gaat stijgen. Of dat nu is door de sound bewust onder te dompelen in ambient-atmosferen zoals bij “F-Talking” of schipperen tussen angstaanjagend en rustgevende intensiviteit. Telkens merk je die uiterst zeldzame samensmelting tussen uitzonderlijke artiesten en muzikanten, waardoor letterlijk de magie uit de boxen loeit.
Ummagma is trouwens nooit een band geweest die aan routineklussen doet. Net dat durven buiten de eigen lijnen kleuren, zorgde er in 2013 al voor dat we compleet overstag gingen door zoveel virtuositeit. Een ander groot pluspunt aan een band als Ummagma is de veelzijdigheid en zin voor creativiteit tot in het oneindige. Dat merk je bij elke song opnieuw. Neem van ons aan, het is geen gemakkelijk brokje vlees dat we hier voorgeschoteld krijgen. Maar als je je door songs als “Galicticon”, “Lotus” en “High Day” bewust laat hypnotiseren door dit duo, zal een heel andere wereld opengaan. “Bouquet” is een afsluiter die deze stelling nog maar eens in de verf zet.
Alexander Kretov en Shauna McLarnon vullen elkaar niet alleen als koppel perfect aan en houden ook binnen hun relatie van speels omgaan met elkaar, binnen Ummagma profileren ze zich als topmuzikanten die ondertussen zeer goed weten waar ze mee bezig zijn, maar dat speelse en kinderlijke niet uit het oog zijn verloren. Voortdurend worden we op het verkeerde been gezet en slaat het duo aan het experimenteren. Bovendien is er, naast de veelkleurige instrumentale aanpak, die al even veelzijdige stem van Shauna die ontroert maar ook tot dansen aanzet. En die als klap op de vuurpijl ons meerdere keren doet wegdromen naar verre oorden. Na al die jaren vult die duo elkaar nog steeds perfect aan, en zet dit met deze wonderbaarlijke parel 'Compass' nog maar eens in de verf.

Tracklist: Rolling 03:06, Caravan 03:33, Otherwise 03:16, LCD 03:31, Elizabeth 44 02:43, Blown 02:36, F-Talking 04:49, Galicticon 02:48, Lotus 03:07, High Day 01:59, Colors II 03:59, Cretu 03:03, Bouquet 02:06

The Raconteurs, de band rond Jack White, Brendan Benson, Jack Lawrence en Patrick Keeler, viel in het verleden vooral op door bommen energie te doen ontploffen waardoor menig dak er compleet afgaat in je huiskamer. Het was een tijdje stil rond de band. De leden waren vaak bezig met andere projecten. Met 'Help Us Stranger' zetten The Raconteurs zich opnieuw op de kaart, alsof ze nooit echt zijn weggeweest.
Elf jaar, zolang moeten de fans wachten op een nieuwe plaat. En het was het wachten meer dan waard. Vanaf “Bored And Raised” krijgen we de ene na de andere stevige adrenalinestoot te verwerken. De band knipoogt bewust naar de jaren '70-psychedelica op verschillende songs als “Only Child”, “Don't Bother Me” of “Shine The Light On Me” - een knappe ballad die aan de ribben kleeft. Die vlammende gitaarlijnen en bijzonder scherpe vocale inbreng die je kippenvel bezorgt, overgoten met drumpartijen die al even verschroeiend klinken, doen de ene na de andere energieboost ontstaan in ons hoofd. Hierop stilzitten is dan ook onmogelijk. Wie het debuut van The Raconteurs al kent, zal vaststellen dat de band nog steeds diezelfde aanpak hanteert als toen.
Echter, waarom teveel sleutelen aan een formule die werkt? Als je als band ondanks de vele jaren dienst, nog steeds diezelfde jeugdige vitaliteit op tafel gooit? Dan kom je daar bij ons zeker mee weg. En dat brengt ons bij het volgende pluspunt. The Raconteurs doen niet aan routineklusjes afleveren, dat siert hen. Het enthousiasme druipt er af op de volledige schijf, de band heeft er duidelijk zin in. Reeds zoveel jaren geleden vonden we dat The Raconteurs die typische sound uit de jaren '70 heruitvonden, dat is dus nu ook nog steeds het geval.
Luister maar naar psychedelische klinkende rock songs als “Now That You’re Gone” met weer die jankende gitaarlijnen en al even jankende vocale inbreng die recht doorheen je rockhart boort. Op diezelfde gang blijven The Raconteurs op een overtuigende wijze doorgaan tot “Thoughts And Prayers”. We menen daar een vleugje Led Zeppelin te herkennen. Die vergelijking viel me trouwens op meerdere songs op.
Wie na elf jaar wachten gehoopt had dat The Raconteurs een experimentele plaat zouden uitbrengen of totaal andere wegen inslaan dan voorheen, zal van een kale reis thuiskomen. Wie echter hield van dat knallende en knetterende debuut, waarbij het ene bommetje energie na het ander in je gezicht ter ontploffing werd gebracht, mag naar de platenboer rennen. The Raconteurs blijken nog niets van hun veerkracht verloren te hebben en brengen met 'Help Us Stranger' een gevarieerde schijf uit die lekker aan je ribben kleeft, aanstekelijk op de dansheupen werkt en je hoort daarbovenop een band die nog steeds enorm veel spelplezier uitstraalt. Meer moet dat niet zijn om ons over de streep te trekken. Nu u nog.

Tracklist: 1. Bored and Raised 03:36, 2. Help Me Stranger 03:37, 3. Only Child 03:42, 4. Don't Bother Me 02:54, 5. Shine The Light On Me 03:28, 6. Somedays I Don't Feel Like Trying 04:07, 7. Hey Gyp (Dig The Slowness) 02:26, 8. Sunday Driver 03:39, 9. Now That You're Gone 04:02, 10. Live A Lie 02:21, 11. What's Yours Is Mine 02:50, 12. Thoughts and Prayers

Hoe hou je als band, bij een overaanbod van heavymetalbands, het hoofd boven water. Want, laat ons eerlijk zijn, het is haast onmogelijk geworden om doorheen het bos nog de bomen te zien. De Canadese heavymetalband Rockin' Engine, ontstaan in 2015, doet met het debuut 'Midnight Road Rage' een verwoede poging en slagen daar met brio in.
De band legt, zowel instrumentaal als vocaal, de lat enorm hoog vanaf die eerste song “Shake That Ass”. Aan vernieuwen doet Rockin' Engine duidelijk niet. Maar een hoogstaand potje heavymetal brengen van de meest pure soort, dat dan weer wel. Luister maar naar lekker ronkende songs als “Let's Roll A Dice”, “Livin' A Lie” en “When Engines Collide” en je voelt het kriebelen in de nekspieren om stevig te beginnen headbangen. Nergens valt er een speld tussen te krijgen.
Deze band doet gewoon wat hij moet doen in dat heavymetagebeuren: een debuut uitbrengen waardoor ze hun stempel kunnen drukken op het genre. Niets meer en niets minder. En daar knelt ook een beetje het schoentje. Want, zoals we eerder aangaven er zijn echt enorm veel bomen in dat heavymetalbos. Uniek klinkt deze band niet, dat is uiteraard onmogelijk, maar daardoor krijg je wel een beetje een 'dertien in dozijn'-gevoel.
Daarmee doen we Rockin' Engine misschien tekort. Want heavymetal van dit hoge technische niveau kom je niet elke dag tegen. De gitaarriffs verschroeien elk beetje kritische benadering, en de hoogstaande vocale aankleding zorgt voor de ene na de andere adrenalinestoot waardoor we compleet overslag gaan. Een voorbeeld van hoe de gitaristen binnen de band uitzonderlijk getalenteerde muzikanten zijn is die solo bij “The State Of Nature”. Recht doorheen het hart van eender welke liefhebber van heavymetal boort deze indrukwekkende riff. Waarna de drummer de aanzet geeft om het tempo op te drijven. De hoge stem van Steve O Leff is de kers op de taart die ervoor zorgt dat je compleet over de streep wordt getrokken. Ook op de daaropvolgende kleppers als “Hiding In Darkness” en “Road Rage Boogie” blijft deze Canadese groovy heavymetalband begane wegen verder bewandelen.
Rockin' Engine brengt met dit debuut een pure heavymetalschijf uit van een zodanig hoogstaand niveau dat de Canadezen al vanaf de eerste keer een gooi doen naar de hoogste regionen binnen deze muziekstijl. Meer nog, de band moet, dankzij muzikanten en een vocalist die vanaf de eerste tot de laatste song ons heavymetalhart diep raken, totaal niet onderdoen voor de gevestigde namen in het genre. Integendeel zelfs. En dat zorgt ervoor dat deze band één van die zeldzame bomen in dat bos zal worden, die wel degelijk kan doorbreken naar de hoogste regionen. De wil en energie om dat zeer snel te bereiken is er in elk geval.
Dit debuut blijft namelijk kleven aan je ribben, en dat is de reden waarom we overtuigd zijn van deze band zijn kunnen.
Kortom: een veelbelovende topper in het heavymetalgebeuren waar we nog veel zullen van horen in de nabije en verre toekomst. Zeker weten!

Moeten we Kylie Minogue nog voorstellen? Met wereldhits als “Can't Get You Out Of My Head”, “Spinning Around” en “Get Outta My Way” heeft deze artieste door de jaren heen haar stempel gedrukt op het pop gebeuren. In 1995 wist ze zelfs aangenaam te verrassen door een zeer gesmaakte samenwerking met Nick Cave op “Where The Wild Roses Grow”. Of “Especially For You” (met Jason Donovan) tot “Kids” met Robbie Williams. Er verscheen het greatest hits album 'Step Back In Time: The Definitive Collection' met uiteraard alle hits uit haar imposante carrière. Bovendien bevat deze schijf, naast de 42 hits, één nieuw nummer: “New York City", een song die Minogue speciaal voor het album opnam. We stelden ons de vraag, heeft het in tijden van streaming nog zin een verzamelalbum uit te brengen?
Ruim dertig jaar timmert Kylie Minogue aan de weg. En ook al ben je geen fan, als je deze verzamelaar beluistert, hoor je ook een stukje van je eigen jeugd de revue passeren. De schijf bestaat uit songs als haar comebackhit “Spinning Around” (2000) en het tijdperk daarna. Met “Can't Get You Of My Head” wist Kylie in 2001 ook in Europa haar stempel te drukken op dat popgebeuren. Ook al werden sinds 2008 niet echt hits meer gescoord, met “All The Lovers”, “Timebomb” en “Dancing” blijft Kylie zeer gesmaakte en aanstekelijke popsongs uitbrengen en ook deze vind je op deze verzamelaar.
Net omdat het de volledige carrière weergeeft van de popprinses is dit album dan ook een musthave voor mensen die nog geen enkele schijf hebben van Kylie Minogue maar haar toch willen ontdekken. En ontdekken zul je haar zeker. Want het betreft dus haar volledige oeuvre. En dat is toch een heel pak binnen een carrière van circa dertig jaar. De fans van het eerste uur, die vermoedelijke alle platen van Kylie Minogue in hun kast hebben staan, kunnen met deze verzamelplaat om bovenstaande reden, eveneens een gouden zaak doen. Want het is meteen een leuk collectors item dat de volledige carrière van hun heldin overspant. Iedereen tevreden dus.
Nostalgie kan interessant zijn als een totaalpakket wordt aangeboden, en dat is hier zeker het geval. Kylie Minogue levert 42 songs boordevol popparels af, de ene wat bekender dan de andere. Al kun je al die songs ook vinden op Spotify, het is altijd leuk zo een schijf in handen te hebben als fan van deze popdiva en ze te koesteren en beluisteren puur uit diezelfde nostalgie, of omdat ze net die songs bevat die iets minder bekend zijn bij het grote publiek. Het album zorgt voor meer dan twee uur luisterplezier, die ook de niet fan geboeid zal laten luisteren naar wat deze artieste ooit heeft uitgebracht, en vol bewondering zing je die songs vaak uit volle borst mee. Wellicht leer je misschien zelfs een kant van Kylie Minogue ontdekken, die je voordien nog nooit hebt gehoord. En daarom alleen al is deze verzamelaar een sterke aanrader.

Spanje doet me wat denken aan zonovergoten stranden, terrasjes in de zon en flamenco of andere typische Spaanse muziekstijlen die je met een brede glimlach achterlaten. Niets van dat alles bij HEX. Deze Spaanse band zag het levenslicht in 2012 en bracht in 2014 zijn debuut 'Deadly Sin ' op de markt, waarmee ze prompt hun stempel drukten op dat death- en doommetalgebeuren. 'God Has No Name' kwam op de markt via Transcending Obscurity Records en blijkt een zwartgeblakerde, verschroeiende donderslag bij heldere hemel te zijn die zorgt voor apocalyptische taferelen in ons onderbewustzijn.
Het is in de huidige tijden verdomd moeilijk geworden om nog origineel te klinken binnen dat death- en doomwereldje. Maar net doordat HEX zo een band is die doom en death zodanig perfect verbindt dat het wel lijkt alsof een nieuwe muziekstijl wordt uitgevonden, is dit hier dus wel het geval.
Luister maar naar meesterlijk in elkaar gebokste songs als “The Kingdom Gone”, “Soulsculptor” en “Whorshipping Falsehood”. Traag op gang komende songs, dreigende vocalen en dan alle registers die worden opengegooid tot die putten van de Hel daadwerkelijk opengaan. Sommige songs beginnen met een soort fluisterende stem uit die duisternis, en je voelt al direct je omgeven door demonen. Telkens slaagt HEX erin zoveel variatie te stoppen in de song, dat je met de ene na de andere onverwachte wending wordt geconfronteerd. Diezelfde wegen worden verder ingeslagen bij daaropvolgende songs als “Where Gods Shall Not Reign”, “Apocryhal” en “All Those Lies That Dwells..”. De ene mokerslag is nog maar verteerd en daar volgt een andere uppercut die je murw slaat. Echter is er niet echt één song die er bovenuit steekt, het is het totaalplaatje dat ons nog het meest over de streept trekt. Elke song op 'God Has No Name' gaat naadloos over op de volgende. Het lijkt wel alsof hier een verhaal wordt verteld met intro, verhaallijn en slot. Daardoor dien je deze schijf dus in zijn totaal te beluisteren om ze echt te begrijpen.
Zonder meer brengt deze Spaanse furie HEX een knetterende tot grensverleggende death/doomplaat uit waarbij het onderste uit de kan wordt gehaald om ook de aanhoorder uiteindelijk tot waanzin te drijven. De enige voorwaarde is deze trip dus van begin tot einde letterlijk te ondergaan.