De Zweedse symfonische deathmetalband Meadows End ontstond in 1998. De heren zetten - vooral underground dan - hun stempel op dat deathmetalgebeuren. Ze brachten met de regelmaat van de klok demo's uit.  Pas in 2010 kwam een debuut op de markt: 'Ode To Quietus', gevolgd door een knappe plaat 'The Sufferwell' (2014) en 'Sojourn' (2016), een verzameling tracks van eerdere EP's en demo's. Eerder dit jaar werd deze schijf terug op de markt gebracht via Black Lion Records om de band bij dat label te lanceren.
De band bewijst uit het goede hout gesneden te zijn. Knappe songs als “Amidst The Villains”, “Remnants” en “Nightmare's Reef (Area Of Thieves)” combineren het rauwe van death metal met eerder intieme maar daarom niet minder dreigende momenten. En dat laatste is in grote mate de verdienste van het toetsenbord en viool. Die bezorgen je koude rillingen, maar zorgen er ook voor dat niet alles op diezelfde lijn ligt. Variatie in het brengen van duisternis is niet alleen het grote pluspunt, het is de rode draad van deze klasseschijf.
De fans die deze schijf al in huis hebben, zullen wellicht niets nieuw ontdekken. Maar voor wie deze band nog niet kent, is dit alvast een heel mooi visitekaartje. Songs als “Deadlands', “End Of Fallens” tot “Angel Dreams (Eleven Dreams)” laat een band horen die je nachtmerries zal bezorgen. Er is geen zonlicht te bespeuren op deze schijf. Enerzijds gaat het tempo de hoogte in, anderzijds wordt je bij de keel gegrepen door ijzingwekkende klauwen die langzaam je het bloed vanonder de nagels halen. Dat is de verdienste van uiteenlopende instrumentale huzarenstukken, maar dus ook instrumenten die je niet elke dag hoort in deathmetal. De al even uiteenlopende vocale aankleding, die gaat van rauwe naar eerder cleane vocalen bezorgt je zodanig veel kippenvelmomenten, dat je je eigen demonen in de ogen kijkt. Sidder en beef.

Tracklist: Amidst The Villains; Remnants; Nightmare's Reef (Area Of Thieves); Heathens' Embrace; Soulslain; Deadlands; End of Fallens; All Of Them; Angel Dreams (Elven Dreams); Clench The Feet Of Fools; Forever Haven; My Leading Command; Everlasting

De Italiaanse multi-instrumentalist, experimentele kunstenaar en virtuoos K-Conjog bracht eerder dit jaar met ‘Millennials Otters' een bijzonder veelzijdige EP uit boordevol remixes van die ene song. Telkens vanuit een ander oog- of oorpunt en vaak in samenwerking met al even begenadigde muzikanten die ‘muziek tot kunst verheffen’ hoog in het vaandel dragen. De EP kwam op de markt via Schole Records. De man heeft al heel wat ervaring opgedaan binnen dat typische elektronische muziekwereldje. Sinds 2004 vuurt hij parel na parel op de aanhoorder af. De man heeft ondertussen niet stil gezeten. Er kwam nu een gloednieuwe parel op de markt: 'Magic Spooky Ears'.
Experimentele dansbare muziekjes naar voor brengen waar grenzen voortdurend worden afgetast? Het is voorwaar de rode draad doorheen deze knappe schijf. “What Begin Began” schippert dan ook tussen toegankelijke dansmuziek en eerder bevreemdend aanvoelende soundscapes die zowat alle kanten van de kamer uitgaan. Dat is de basis waarrond deze plaat is opgebouwd. Vaak is dat door eerder lekker aanstekelijke sound te creëren, zoals bij “Same Old Grace”. Maar vaak slaat de man compleet aan het experimenteren en improviseren met oorverdovende drones. Monotone huzarenstukken die je hypnotiseren, zoals bij “Replica”. Oude bekenden staan ook op de schijf, zoals de regulaire versie van “Millennials Otters”.
Doordat K-Conjog improviseert met elektronische muziek, tot in het oneindige, kan een heel ruim publiek aan dansliefhebbers worden aangesproken. De muziek op 'Magic Spooky Ears' doet je enerzijds wild dansjes plaatsen op de dansvloer, maar eveneens wordt je gehypnotiseerd door spookachtig aanvoelende klanken. Wat de titel van deze schijf verklaart.
Magie, spookachtige en vreemde soundscapes die je oorschelp binnendringen en je tot een  zekere waanzin of eerder diepe rust brengen. Dat is de tweede rode draad doorheen deze bijzonder experimentele dansschijf. Dankzij die Oosterse cultuur, die de schijf ook uitademt, krijg je bovendien een uitstap naar voor ons onontgonnen gebieden. Wat de plaat nog interessanter maakt voor liefhebbers van elektronische muziek, die toch houden van een avontuurlijke aanpak waarbij voortdurend buiten de lijntjes wordt gekleurd. Want dat is wat K-Conjog dus voortdurend doet op deze schijf. Je op het verkeerde been zetten en typische dansmuziek tot kunst verheffen. Oosterse kunst wel te verstaan.

Tracklist: What Begin Began; Kingpink; Same Old Grace; Millennials Otters; Love Walks On Unexpected Ways; Replica; Old Enough To Look Young; Monotone; Cheeks; Falcon

HipHop/Dance
Magic Spooky Ears
K-Conjog

Je hebt zo van die bands die je al jaren volgt en die je bij elke nieuwe release weer aangenaam kunnen verrassen. Binnen het genre post-rock komt dat helaas iets te zelden voor. Zo een uitzondering op de regel is de Russische postrockband Jet Plane. Reeds in 2012 besteedden we aandacht aan deze toch wel heel bijzondere band. We schreven over 'All The Static Stars' het volgende: ''Jet Plane brengt met All The Static Stars pure en loepzuivere instrumentale muziek die je telkens opnieuw in hogere sferen brengt. Als we het album volledig hebben beluisterd worden we wakker uit een droomwereld die we prompt terug willen bezoeken, al is het maar om de koude en harde realiteit te ontlopen. Geen betere remedie om je geest en hart tot kalmte te brengen deze nieuwste van Jet Plane."
Ook anno 2018 brengt Jet Plane een adembenemende plaat uit die ons doet vertoeven in een bijzonder aantrekkelijk uitziende droomwereld. De schijf start nochtans met een vrij typische postrockgerichte song: “All Throught The Day”. Het bouwt op naar een ultieme climax, in een tijdspanne van circa zes minuten en veertig seconden. Traag op gang komende, je bij de strot grijpen en eens het eindpunt bereikt je compleet murw slaan. Dat is nu eenmaal hoe we onze boterham met post-rock nog het liefst verorberen. Maar Jet Plane zou Jet Plane niet zijn als de heren ons hiermee op het verkeerde been zetten.
“Oceans” opent een eerder psychedelisch aanvoelende deur, naar een andere dimensie. Die avontuurlijke aanpak en het zichzelf heruitvinden, dat doet de band ook door de inbreng van donkere doomelementen bij “Widflowers”. Instrumentaal bekeken pint Jet Plane zich bovendien ook niet vast op het gebruikelijke gitaar- en drumwerk. Dat bewijst de inbreng van bijvoorbeeld viool en piano die de ons weer naar een volgende droomwereld doorverwijzen.
Die inbreng van viool zorgt bijvoorbeeld voor een krop in de keel of een kippenvelmoment, bovenop die verschroeiende post-rockelementen.  Telkens in die droomwereld een deur wordt gesloten, opent Jet Plane een volledige nieuwe. Al dan niet gedrenkt in typische post-rock, maar met enorm veel knipogen naar andere muziekstijlen, verlegt de band verder zijn eigen grenzen bij daarop volgende langgerekte pareltjes als “Morendo”, “Less” (weer teruggrijpend naar typische ingrediënten van post-rock) en “Tea', een circa negen minuten durend meesterwerk waarbij de band alles nog maar eens uit de kast haalt. Pure klasse.
Dromen zijn vaak uiteenlopend. Soms worden we badend in het zweet wakker van angst of slaken we een kreet van opluchting, waardoor onze slaapgenoot zich afvraagt wat er scheelt. Dromen brengen enorm veel emoties met zich mee. Dat doet ook Jet Plane op zijn nieuwe schijf. Ze bieden een zodanig kleurrijk pallet aan emoties aan dat je enerzijds tot tranen toe wordt bewogen en anderzijds huppelt doorheen enkele al even kleurrijke landschappen boordevol schoonheid en prachtige bloemen. Jet Plane verstaat de kunst je daardoor net daar te raken waar andere post-rockbands dat ook doen, maar op een net zo bijzonder veelzijdige wijze, dat je als aanhoorder van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Tot je totaal verweesd in de donkerste kamer achterblijft, maar ook de zon ziet schijnen aan het einde van die tunnel.

Tracklist: All Through The Day 06:41; Ocean 05:53; Wildflowers 06:11; Morendo 09:40; Less 06:42; Tea 09:44

Christopher Sky (a.k.a Christopher Garcia) is een uit LA afkomstige multi-instrumentalist en composer die eerder dit jaar een EP op de markt bracht ('By The Ocean'), zijn eerste solowerk sinds circa zeven jaar. De man maakt gebruik van loops en elektronische soundscapes die duisternis verbinden met gemoedsrust. Zijn nieuwste ambient-schijf 'Vastness', het ondertussen derde full album van Sky, kwam op de markt via Aagoo Records.
Die donkere, lichtjes dreigende walmen komen al op u af bij de eerste song, “As She Sleeps”. Gaandeweg blijft Sky verder bouwen over duistere wegen, zonder angst te zaaien, maar wel door een zekere spanning te bewaren die de haren op je armen doet rechtkomen. Door subtiel percussie te verbinden met elektronische klanken komende uit ergens diepe putten van de Hel, voel je jezelf wegdrijven naar de bodem daarvan. Echter worden geen geluidsmuren afgebroken, nog geluidsnormen overschreden. Het is als een traag op gang komend gif dat door je aders stroomt, tot je de adem wordt ontnomen. Vaak is dat door middel van heel korte intermezzo's zoals het amper dertig seconden durende “Gold For Silver”. Het valt ons trouwens op dat elk van die songs een duurtijd hebben van amper één tot vier minuten. Daarvoor is bewust gekozen, omdat je deze schijf in zijn geheel moet beluisteren.
Dit is een heel filmische ambientschijf met een beginstrofe, een tussenstuk en een slot. Er wordt bij wijze van spreken een geheel verhaal verteld. Doorheen de songs valt me op dat er een zekere structuur in zit, met inderdaad een begin en een einde. Daartussen in voert Sky je mee over uiteenlopende wegen die gaan van je angstaanvallen bezorgen tot streepjes innerlijke rust zoals bij “In A Room”, zonder echter de dreigende ondertoon uit het oog te verliezen. En net dit zorgt ervoor dat je deze schijf moet beluisteren als het lezen van een spannend boek. “You've Been Gone Too Long” is dan ook de emotionele kers op de taart die recht doorheen je hart boort en eindigt met een intensieve climax.
Christophe Sky heeft hier een ambientschijf uitgebracht die alle kleuren van de regenboog laat zien. Vergelijkbaar met de donkere wolken en zonnige kanten van het leven eindigt hij met een ultieme climax, waarbij alle registers compleet worden opengezet en je in een rollercoaster van emoties terechtkomt. We kunnen het niet genoeg herhalen, maar beluister deze schijf dus vooral als het zien van een spannende thriller. Dan pas begrijp je waar Sky het echt over heeft.

Tracklist: 1. As She Sleeps; 2. By The Ocean; 3. End Of An Era; 4. Gold For Silver; 5. I've Been Here Before; 6. In A Room; 7. Lavender Dream; 8. Months Away; 9. Morning Ritual; 10. You've Been Gone Too Long

Ik moet toegeven, het nieuws op mijn facebook-tijdlijn kwam eigenlijk als een donderslag bij heldere hemel. We volgen Celestial Wolves namelijk van in het prille begin en dit nieuws over een nieuwe schijf was ons eerst dus totaal ontgaan. Celestial Wolves blijft zijn roots trouw en eerder begane wegen worden verder verkend. Deze nieuwe plaat is gewoon het zoveelste bewijs dat Celestial Wolves in geen enkel opzicht moet onderdoen voor de zogenaamde grote namen in post-rock en aanverwante genres.
Celestial Wolves is namelijk een band die u bewust onderdompelt in een walm van intensiviteit, waarbij ook nog een verhaal wordt verteld. Daardoor houdt de band je bewust een spiegel voor en laat hij je vertoeven in onaards aanvoelende werelden. Dat was in het verleden zo en dat is anno 2018 nog steeds het geval. Ja, zoals enkel echte toppers in dat typische post-rockgebeuren dat kunnen. Dat voel je al aan bij die eerste klepper “Bátur Hvarf”. En die lijn wordt doorgetrokken op volgende pareltjes als “Stuart & The Marree Man”, “Porcupine Bank” en “Bangui”.
Over de betekenis van 'Call Of The void' staat het volgende te lezen op de bandcamp-pagina van de band: ''According to the Urban Dictionary ‘call of the void’ is the insane desire of our unconscious to do what we shouldn't do: jumping off a ledge, driving into something or someone, killing someone, etc. Poe called it 'imp of the perverse'; Freud 'death drive'.  Actually, it is a strange twist of our brain and if you come to think of it you can say that in a way this is a human anomaly." De songs ademen inderdaad iets mysterieus, iets donker en ongrijpbaar uit.
En dat is de verdienste van de vaak heel subtiele vocale inbreng bij die riffs die telkens je ziel verschroeiend en donderende drumsalvo's, zo eigen aan een band als Celestial Wolves. Nee, niets nieuws onder de zon, of toch niet heel veel. Dat laatste is het enige kleine minpunt aan de nieuwste schijf. Celestial Wolves blijft binnen zijn eigen lijntjes kleuren, ondanks de subtiele knipogen naar donkere intensiviteit die je de adem ontneemt, binnen een omkadering die de haren op je armen doet rechtkomen van angst. Op zich is dat geen probleem uiteraard. Net doordat Celestial Wolves zoveel intensiviteit in zijn songs steekt dat je telkens opnieuw wegdrijft naar heel andere oorden, kunnen we die kritische benadering prompt naar de vuilnisbak doorverwijzen.
Rekening houdende met waar het, op basis van de titel, bij ‘Call Of The Void’ echt om draait - de aanhoorder een wereldbeeld voorhouden dat er niet zo fraai uitziet -  bereikt de band uiteindelijk wat ze van bij het begin wilden bereiken. We voelden niet de neiging om iemand te vermoorden of op iemand in te rijden, maar door hun meesterlijke aanpak brengt de band het meest donkere en waanzinnige in ons naar boven, waardoor Celestial Wolves uiteindelijk dus met brio in zijn opzet is geslaagd: ons onderdompelen in een bad van puur duisternis, verderf en waanzin.

Tracklist: Bátur Hvarf 08:59; -128,6 °F 07:31; Stuart & The Marree Man 05:18; Porcupine Bank 05:43; Bangui 04:39; Karoshi 06:03

De stoner/rockmetalband Deville timmert sinds 2003 aan de weg. Doorheen de jaren bracht Deville heel sterke albums uit, waaronder in 2015 'Make It Belong To Me'. Datzelfde jaar stond Deville eveneens op Desertfest. De heren brachten toen een vrij typische stonerrockplaat uit, in het verlengde van bands als Kyuss. Er komt nu een gloednieuwe plaat uit, 'Pigs With Gods'. Een wat agressievere plaat, waar die stonerelementen nog steeds komen bovendrijven, maar waar toch eerder een vette knipoog richting pure metal merkbaar is.
Dat laatste blijkt al bij die eerste mokerslag in het gezicht in de vorm van “Lost Grounds” en het verschroeiende “Pigs With Gods”. Uiteraard is de band zijn roots niet vergeten. Zo gaat het bij “Lightbringer” weer die lekker meeslepende stonertoer op, bedekt met een sausje van doom. Het extra fijne aan Deville anno 2018 is dat ze meer variatie brengen in hun sound en dus niet voortdurend uit hetzelfde vaatje tappen. Wat kan gezien worden als een enorm pluspunt.
We houden van bands die na al die jaren vooruit durven kijken, zichzelf heruitvinden en grenzen aftasten. Dat is wat Deville duidelijk doet en daarvoor krijgt de band toch een extra pluim op zijn hoed. Bij “Hell in the Water” worden de registers nog maar eens compleet opengetrokken en haalt Deville verschroeiend hard uit. Om later weer die typische langzaam doom/stoner naar voor te brengen. Om maar te zeggen, dit is een gevarieerde plaat geworden waar je een band hoort die buiten zijn eigen lijnen durft te kleuren, zonder zijn ziel te verkopen.
Deville gebruikt ook anno 2018 nog steeds verschroeiende doom/stoner elementen om ons in hoge sferen te brengen. Maar de band durft op 'Pigs With Gods' ook verder te kijken en eerder agressieve tot snoeiharde metal elementen toe te voegen aan hun sound. In elk geval trekt de band alle registers open van begin tot einde. Die gevarieerde aanpak, door enerzijds als een pletwals tekeer te gaan en anderzijds de aanhoorder eerder te doen vertoeven in hogere doom sferen. Het is niet alleen de rode draad doorheen deze prachtschijf, het is de reden waarom we compleet over de streep werden getrokken. De eerder ingenomen kritische benadering bij de vorige plaat (we vonden toen dat iets te nadrukkelijk uit datzelfde vat werd getapt) kunnen we anno 2018 dus prompt in de vuilnisbak gooien.
Pure klasse van een band die blijft evolueren en zichzelf heruitvinden!

Tracklist: Lost Grounds; Pigs With Gods; Gold Sealed Tomb; Cut It Loose; Lightbringer; Hell In The Water; Wrecked; Acid Meadows; Dead Goon; Came For Nothing; Medicated On A Concrete Road; In Reverse.

Dat het Mechelse/Antwerpse gezelschap Dead High Wire zijn muziek niet in een hokje te plaatsen is, wisten we al langer. Ook al staat bij mening omschrijving postpunk, no wave tot coldwave vermeld. Deze band tapt vooral uit opvallend veel uiteenlopende vaatjes, maar absurditeit vormt de rode draad doorheen het geheel. Na het eerder uitbrengen van enkele EP’s is nu eindelijk de debuutplaat van de band op de markt: 'Pray For Us'.
Over de in 2016 uitgebrachte EP 'Satellite State Brain Drain' schreven we: ''Ook medio 2016 blijken Dead High Wire nog steeds garant te staan voor bevreemdende geluiden en eigenzinnige noise-effecten. Vocalen die aan de ribben blijven kleven, worden verweven met intrigrerende, soms dreigende instrumentale huzarenstukken." Die lijn wordt ook doorgetrokken op 'Pray For Us'. Dat begint al met een vreemd aanvoelend “Pray For Us”. Zowel instrumentaal als vocaal gaat het daar alle hoeken van de kamer uit. Die tendens wordt verder aangehouden bij daarop volgende parels als “Laurel Canyon”, “Mileage” en “Parallel World”.
Songs boordevol hemelse schoonheid. Binnen haast intieme sferen, brengen zwoele klanken je daarbij tot innerlijke rust en complete zen. En knallende mokerslagen volgen elkaar in razendsnel tempo op. Zo start “BBGAP” eerder in een rustige maar dreigende sfeer, maar worden later de registers - gedreven door een snel drumsalvo - volledig opengetrokken. Wat de instrumentale inbreng betreft valt ons trouwens de gedrevenheid van die percussie enorm op. Echter is het eerder het totaalpakket dat ons over de streep trekt. Op “The Parallel World” gaat Dead High Wire dan weer de typische postpunk-toer op. Deze band blijft ondanks avontuurlijke uitstapjes links en rechts dus ook zijn eigenlijke roots trouw. Dat deze band graag buiten zijn eigen lijntjes kleurt wordt dan weer bewezen bij het in sauzen van absurditeit gedrenkte “Talk To Strangers'. Nee, deze band is niet voor één gat te vangen zoveel is zeker.
Dead High Wire brengt geen gemakkelijk in het gehoor liggende kunstwerk uit. Je moet er toch een beetje in een inspanning voor doen om het te begrijpen. Dat was enkele jaren geleden als zo en dat wordt op dit debuut nog meer in de verf gezet. De postpunk-, coldwave- en andere wave-invloeden zijn zeker aanwezig, maar Dead High Wire durft vooral buiten zijn eigen lijnen kleuren en brengt een heel avontuurlijk en veelzijdig meesterwerk uit. Waarbij invloeden uit die wave - zoals we al enkele keren hebben aangegeven - voortdurend worden gedrenkt in veel sausjes absurditeit en veelkleurigheid.
Tracklist: Pray For US; Laurel Canyon; Mileage; BBGAP; Parallel World; Talk To Strangers; Worship; Part Of It; Sedated Dreams.

Jazz is sinds vele jaren één van mijn favoriete muziekstijlen. Niet alleen door de warmte die het genre uitstraalt, maar vooral door de oneindige zin voor improviseren die zo eigen is aan deze muziekstijl. Commandor Spoon is zo een band die dat laatste heel hoog in het vaandel draagt. De heren raakten bekend als de jazz cats van Lefto. In april werd een eerste EP uitgebracht 'Introducing'. Met 'Declining' worden de jazz-wegen verder afgetast tot in het oneindige.
Commandor Spoon bestaat uit muzikanten die al heel wat uiteenlopende watertjes hebben doorzwommen en dat heeft ook zijn uitwerking op deze EP. De band bestaat saxofonist en componist Pierre Spataro, een artiest die in de Brusselse jazzscene ondertussen zijn sporen heeft verdiend bij o.a. Oyster Node en Rue Des Pecheries. Ook drummer Sammy Wallens kennen we van Oyster Node. Net als Pierre combineert deze laatste invloeden van jazz met pop, hiphop, Afrikaanse muziek en elektronica. Gitarist Florent Jeunieaux speelt bij bands als Murmures en La Chiva Gantiva en is bovendien studiomuzikant. Bassist Fil Caporali ten slotte, heeft wortels in de Braziliaanse muziek. De man ontving in 2016 de vermaarde Toots Thielemans Jazz Award. Om maar te zeggen, geen klein bier die band!
Dat is ook te merken aan de perfecte productie van deze EP. Nergens valt een speld tussen te krijgen. De perfectie zorgt er gelukkig niet voor dat deze heren een routineklus afwerken. Telkens voel je gewoon dat er inderdaad goed is over nagedacht, maar dat de typische spontaniteit die jazz tot een zo bijzondere muziekstijl maakt niet uit het oog wordt verloren. De heren gebruiken dit concept als een speeltuin waar ze zich ten volle kunnen in uitleven en vullen daarbij elkaar akelig perfect aan. De gezichten kijken allemaal dezelfde kant uit. Dat is minstens even belangrijk.
Hoewel elke song dezelfde titel draagt, is elk van hen gewoon enorm verschillend. Binnen elke song worden nieuwe bouwsteentjes verstopt die je bovendien op een heel ander dwaalspoor brengen. Bovendien grasduint de band dus niet alleen in jazzinvloeden, maar worden streepjes pop en elektronische muziek toegevoegd. Wat de band nog interessanter maakt om te ontdekken.
Kortom, Commandor Spoon verlegt meerdere grenzen binnen het jazzgebeuren en vindt de muziekstijl opnieuw uit. Dat zorgt ervoor dat deze band een unieke parel is in dat jazzgebeuren, één die je met verstomming zal slaan. Of hoe getalenteerde artiesten elkaar vinden binnen een concept en zorgen voor een soort magie die je maar zelden tegenkomt in jazz en aanverwante gebeuren.
Tracklist: Declining - Part I 06:37; Declining - Part II 05:01; Declining - Part III 06:34; Declining - Part IV 07:11

Blues/Jazz
Declining
Commandor Spoon

 

Waardig ouder worden. Het zou de titel kunnen zijn van deze recensie. Al meer dan vijftig jaar draait de ondertussen 71-jarige Marianne Faithfull mee in de muziekwereld. Met vallen en opstaan heeft de dame haar stempel daarop gedrukt. In plaats van na zo een carrière van een verdiende rust te genieten, brengt Marianne gewoon een gloednieuwe plaat uit: 'Negative Capability'. Een parel van een schijf,  boordevol adembenemende schoonheid. Met een lach en een traan, maar vooral tonnen melancholie en weemoedigheid.
Voor haar nieuwste album gaat Marianne Faithfull een samenwerking aan met topartiesten. Zo werd de schijf geproduceerd door Bob en Warren Ellis. Ze schreef de teksten zelf, al dan niet bijgestaan door gastmuzikanten als Nick Cave, Mark Lanegan en Ed Harcourt. En dat is ook te merken. Je voelt de invloed van voornoemde artiesten uit de boxen loeien. Maar vooral is het Faithfull haar warme, rokerige stem die je in ontroering en vervoering brengt.
Breekbaar als porselein brengt Faitfhfull je tot tranen op “Misunderstanding”, bezorgt ze je een krop in de keel op “The Gypsy Faerie Queen”, of doet ze je nog eens naar adem happen op “As Tears Go By”, haar eerste hit uit 1964 die in een nieuw kleedje werd gestoken. Vaak houdt ze, geholpen door bovenstaande artiesten of op haar eentje, de aanhoorder een spiegel voor. Zo krijg je koude rillingen bij “Born To Live”, een song geschreven als ode aan haar vorig jaar overleden vriendin Anita Pallenberg. Of het samen met Mark Lanegan geschreven “They Come At Night” over de aanslagen in Parijs. Indrukwekkend!
Faithfull heeft zich laten omringen door kleppers van formaat, die haar muziek alle eer aandoen. Maar ze  grijpt je met haar bijzondere stem vooral zelf bij de keel en doet tranen opwellen bij pakkende songs als “Don’t Go”, opgedragen aan haar in 2016 overleden gitarist Martin Stone, of met afsluiter “No Moon In Paris”. Haar songs zijn gedrenkt in immens verdriet en pijn. De songs gaan dan ook vaak over de vergankelijkheid van het leven. Zonder je in een depressie te storten, want achter elke wolk schijnt steeds de zon. Somber en weemoedig raakt deze grote dame een gevoelige snaar, telkens opnieuw.
Besluit: Marianne Faithfull drukt nog maar eens haar stempel op het muziekgebeuren, zelfs op oudere leeftijd. Waardig ouder worden heet dat, inderdaad. Op een zodanig intensieve en breekbare wijze dat je er prompt zelf een ander mens van wordt. Met een krop in de keel kruip ik iets dichter tegen mijn vrouwtje aan en kijk haar diep in de ogen vol liefde. En pink een traan weg, van innerlijk geluk. Want inderdaad, binnen al die pijn en dat verdriet schuilt veel vreugde om wat wel nog is en wat is geweest en wat er ooit zal zijn. Volgens sommige media één van de platen van het jaar? We zullen dat zeker niet tegenspreken. Integendeel zelfs, we
zijn het hier volmondig mee eens. Indrukwekkend! Zonder meer.

Tracklist: Misunderstanding 04:05; The Gypsy Faerie Queen 03:41; As Tears Go By 03:53; In My Own Particular Way 04:22; Born To Live 03:40; Witches Song 04:58; It's All Over Now, Baby Blue 05:02; They Come At Night 03:41; Don't Go 04:21; No Moon In Paris 04:55

De naam van de Limburgse band Nostoc doet een belletje rinkelen? Dat is niet zo verwonderlijk. Deze band werd opgericht in 1992 door de broers Stan en Bart Reekmans. De heren wonnen het befaamde Limburgse Limbomania en vergaarden daardoor enige bekendheid. Echter, na enkele EP's en het album 'Too Big For His Boots' (2002) werd het plots vrij stil rond Nostoc. De broers gingen andere artistieke wegen op, o.m. naar theater en Film. Nu kwam eindelijk een gloednieuwe schijf op de markt: 'Skin In The Game'. We namen dit kleinood onder de loep en zijn heel blij dat Nostoc terugkeerde naar hun roots, de muziek.
In de biografie op de vi.be pagina van Nostoc lezen we het volgende: ''Een mix van opzwepende, filmische rootsmuziek die nu eens klinkt als de rokerige latin van Mink DeVille, dan weer als de swampy blues van Howlin’ Wolf.'' Dat is een stelling waar we ons zeer goed kunnen in vinden. Inderdaad de dampen van aanstekelijke blues komen u tegemoet bij opzwepende songs als “Bobby Wearing Blue” of “Bad Boys Needed”. Anderzijds dompelt Nostoc je onder in adembenemende en meeslepende atmosferen zoals bij “Mean”, een song die van begin tot einde aan je ribben kleeft. Meermaals blijkt dat Nostoc bovendien nog niets van zijn glans heeft verloren, en gelukkig maar.
We voelen ons, met de ogen gesloten, prompt vertoeven in rokerige pubs waar een walm van bluesklanken je tegemoet komt. Bij voorkeur nip je daarbij van een glas whisky en verlaat je de pub met een stralende glimlach, dronken van de drank maar ook door het oorgasme dat je voorgeschoteld kreeg. Terug de koude nacht in, op naar de harde realiteit van het leven. Om maar te zeggen wat een zalig, warm gevoel er over ons heen valt bij de zowel vocale als instrumentale heel filmische songs als “Breaking The Waves”, “The Alley” en “The One Who Won’t Dance”. Eén voor één songs die je verdoven en doen zweven over de dansvloer. In grote mate is dat de verdienste van de broers hun virtuositeit en dat ze vooral niet blues zingen of bespelen. Nee, deze heren leven hun muziek, letterlijk.
Liefhebbers van de betere blues en latin mogen deze schijf zonder morren aanschaffen. Anno 2018 klinkt de muziek van Nostoc nog steeds niet gedateerd. Hartverwarmend, aanstekelijk en voortdurend aan die ribben blijven kleven is de rode draad doorheen 'Skin in the Game'. We hebben er heel lang moeten op wachten, maar het was dat wachten meer dan waard. Zonder meer doet Nostoc blues en latin heropleven en geeft de band deze genres de boots die deze muziekstijl zeer goed kan gebruiken.
Pure klasse! Dat was in 1992 zo, dat blijkt gelukkig nog steeds het geval te zijn.

Tracklist: Bobby Wearing Blue 3:44; Bad Boys Needed 2:39; Ghost Train 3:16; Dreamers Of The Day 4:16; A Traitor's Hymn 3:05; Mad Man 3:16; Mean 3:46; Breaking The Waves 2:35; The Alley 3:36; Don't Mind The Illusion 2:55; The One Who Won't Dance 3:19