Sarah Forslund is een Zweedse artieste die met haar sprankelende mooie debuut 'Water Became Wild' in 2015 hoge ogen gooide binnen het indie en folk-gebeuren. Wat stem en uitstraling betreft, doet ze me wat denken aan Kate Bush, binnen een eerder intieme tot breekbare setting. Op 9 november verscheen haar gloednieuwe plaat 'Summer Is Like A Swallow'. Een schijf boordevol breekbare songs, die de haren op onze armen doen recht komen van innerlijk genot.
Sarah gooit voortdurend haar hypnotiserende, kristalheldere stem in de strijd. En breekt je hart doormidden. Dwingt je tot tranen en bezorgt je doorheen de volledige schijf kippenvelmomenten tot een krop in de keel. Dat blijkt al uit die openingssong “River of Dreams” waar een dromerig landschap je tegemoet komt gewaaid, als een zachte bries op een zomeravond. Met de winter voor de deur kunnen we die warmte zeer goed gebruiken.
Begane wegen worden verder bewandeld op daarop volgende pareltjes als “Summer Is Like Swallow”, “Seagull”, “Know”, “Hard” tot “The Lily And The Grave”. Hoewel alles diezelfde lijn uitgaat, stoort dit totaal niet omdat Sarah je in diepe ontroering doet neervlijen in het malse gras en doet vertoeven in diepe gedachten ver verwijderd van de realiteit. Haar wonderbaarlijke mooie stem is zo breekbaar dat jouw hart ook in gruzelementen op de vloer terechtkomt. Geluidsmuren worden dus nooit afgebroken, je hart echter wel door middel van  pakkende songs als “Achilles Heel” en “When Love Was Sweet”.
Ook nu weer doet haar stem me vaak denken aan bijvoorbeeld Kate Bush, ook al is dat niet over de gehele lijn het geval. Sarah Forslund heeft gewoon een heel unieke stem die je niet elke dag tegenkomt. Wat de instrumentale aankleding betreft zijn we onder de indruk van de verdovende piano-inbreng, maar ook streepjes saxofoon drijven ons verder weg van die harde realiteit. Sarah trekt met haar bijzondere stem dus wel de meeste aandacht naar zich toe, maar zonder die al even wonderbaarlijke instrumentale inbreng staat ze te roepen in de woestijn. Dat mag ook in de verf worden gezet.
We raden aan om bij het beluisteren van deze bijzonder breekbare parel je, bij voorkeur met de koptelefoon op, compleet weg te cijferen van alles en iedereen. Laat je - zoals wij ook deden - betoveren door Sarah Forslund’s broze stem die je ontroert en tot tranen dwingt. 'Summer Is Like A Swallow' is een intensief mooie en intimistische schijf die je als aanhoorder een ander mens zal laten worden en je rust brengt eens je tot de harde realiteit bent teruggekeerd. Innerlijke gemoedsrust. 

Tracklist: River of Dreams; Summer Is Like A Swallow; Seagull; Know; Hard; The Lily And The Grave; Achilles Heel; Gone; When Love Was Sweet; Toad

Sister May is een ambitieuze band uit Roeselare die is ontstaan in 2016. Medio 2017 bracht de band een heel knappe EP uit 'My Absolute Defiler' waaruit blijkt dat de muziek van Sister May in een bepaald hokje duwen hen tekort doen is. Grunge, alternatieve rock en streepjes new wave, we horen het ook allemaal terug op de nieuwste EP van Sister May: 'Ascent'. Die werd op 31 oktober live voorgesteld in De Verlichte Geest in Roeselare.
Startende met een lekker duister en dreigende “Ascent” word je al direct op het verkeerde been gezet. De heren blijken inderdaad van een donker kantje te houden, maar elke song klinkt weer anders dan de voorganger. Elke keer doet Sister May een ander deur open, en verrast je daardoor aangenaam. “Deception” is een stevige mokerslag in het gezicht, waarbij niet alleen opvalt dat de muzikanten van dienst uiteenlopende trucjes kunnen toveren uit hun instrumenten. Ook de stem van zanger Bert Goethals klinkt heel uiteenlopend. Enerzijds schreeuwt hij zijn frustratie als het ware uit. Anderzijds klinkt die stem eerder als een warm deken om je te verwarmen bij koude winteravonden.
Nog zo een aangenaam verassende wending krijgen we bij “Diamond Dreams” waar een streepje synthesizer je naar weer eens andere oorden doorverwijst. In welke categorie we deze song moeten onderbrengen is een groot vraagteken. Maar net dat trekt ons daardoor het meest over de streep. “(R)Evolution” start eerder ingetogen. Later worden alle registers compleet opengetrokken en ontstaat een wervelstorm waarbij zowel vocaal als instrumentaal alle opgekropte frustratie nog maar eens los wordt gelaten op de aanhoorder. Schreeuwerige vocalen bezorgen je daarbij koude rillingen.
Vooral trekt Sister May ons over de streep door dat uiteenlopende aanbod. We houden enorm van bands die ons heel bewust van het kastje naar de muur sturen en die ons voortdurend op het verkeerde been zetten. Muziekliefhebbers, of eerder de liefhebbers van alternatieve jaren '90-rock, die bovendien houden van een potje experimenteren zouden hierin zeker hun gading moeten vinden. Wij werden alvast meegesleurd in een draaikolk van uiteenlopende emoties. Die gaan van woede naar berusting, tot ontroering en frustratie. Alleen dat al zorgt ervoor dat dit een band en EP is om te koesteren, net omdat ze door het aanbieden van zo een uiteenlopende mengelmoes bewijzen nog vele kanten uit te kunnen gaan en gelukkig nog niet teveel in hun kaarten laten kijken. Wat ons dan weer benieuwd maakt naar meer in de nabije of verre toekomst.

Tracklist: Ascent 3:41; Deception 3:10; Diamond Dreams 5:05; (R)Evolution 3:45

The Difference is een melodieuze doommetalband die is ontstaan in 1996. Ondertussen heeft deze band al heel wat watertjes doorzwommen en onderging The Difference enkele personeelwissels. Ze hebben successen en tegenslagen gekend, maar steeds is The Difference noest aan de weg blijven timmeren. En eveneens verder blijven evolueren in stijl. Op 3 november zagen we op de releaseshow in Eeklo een band waarbij iedereen dezelfde kant uitkijkt. De heren stelden daar hun nieuwste schijf voor: 'Insignificant'. We gaven de plaat enkele luisterbeurten en kwamen van de ene in de andere aangename verrassing terecht.
Bij de eerste songs, “The Hunger” en “Children Of The North”, worden alle registers compleet opengetrokken en ontstaat een wervelstorm van jewelste. De band deelt al direct een mokerslag in het gezicht uit, waardoor je dreigt niet meer recht te komen. Goed begonnen, is half gewonnen. Maar er is veel meer aan de hand op deze veelzijdige plaat. Bij sommige eerder ingetogen songs, zoals “Dead Man Walking” raakt The Difference heel bewust de gevoelige snaar, zowel instrumentaal, maar zeker en vast ook vocaal. De zanger van dienst beschikt namelijk over een heel veelzijdige stem.
Bij de hoge noten doet hij daardoor de haren op onze armen rechtkomen. Uiteraard gerugsteund door klasse muzikanten binnen de band. De virtuositeit van de gitaristen en bassist kent geen grenzen. Maar ook het al even veelzijdige bijzonder drumwerk trekt ons over de streep. The Difference doet er bovendien alles aan om buiten de lijntjes van de doommetal te kleuren, zonder aan een stijlbreuk te doen. Zo hangt er altijd een heel lekker doom-aanvoelend sfeertje rond songs als “Walls” of “Warchild”. Of gaat The Difference eerder de heavymetaltoer op bij “Tears Of The Earth”. Om even later weer je hart diep te raken.
The Difference brengt met 'Insignificant' een gevarieerde plaat uit,  boordevol progressieve tot heavymetalsongs. Waarbij de doom-invloeden nooit worden vergeten. Maar vooral blijkt deze band weer een nieuwe bladzijde om te draaien en raakt hij enerzijds gevoelige snaren of zorgt hij anderzijds voor een wervelstorm waardoor alles aan gort wordt geslagen. Net die veelzijdige aanpak zorgt ervoor dat The Difference een heel ruim publiek aan metalliefhebbers zou kunnen aanspreken met deze plaat. Net door te durven buiten de lijntjes te kleuren en andere wegen durven bewandelen worden we compleet over de streep getrokken. Een klasse schijf van een band die grenzen blijft verleggen en zichzelf opnieuw uitvindt na al die jaren.

Tracklist: The Hunger 4:37; Children Of The North 4:10; From Beyond The Sun 5:50; Warchild 3:30; Dead Man Walking 4:53; Tears Of The Earth 5:10; Walls 6:34; Inside The Labyrinth 4:39; Under Crimson Skies 6:00; As I Close My Dying Eyes 2:29.

Dat Tom Morello een eigenzinnige klasse artiest is die zich van niets of niemand iets aantrekt, bewees hij in het verleden voldoende. Zijn medewerking aan legendarische bands als Rage Against The Machine, Audioslave, Prophets of Rage en zoveel meer zijn daar het levende bewijs van. Op 12 oktober bracht Tom Morello zijn ‘solo’-album op de markt genaamd 'The Atlas Underground’. Morello gaat een samenwerking aan met o.a. Knife Party, Bassnectar, Portugal. The Man, Vic Mensa, Marcus Mumford, Steve Aoki, Gary Clark Jr en zoveel meer. Verschillende artiesten uit verschillende genres dus en dat zou kunnen zorgen voor een bijzonder aantrekkelijk meesterwerk. Echter, we blijven wat op onze honger zitten.
Wie had gehoopt op een lekker experimentele rockplaat zal bedrogen uitkomen. Morello gaat wel aan het experimenteren, maar eerder met elektronische muziek. Dat gaat bij fans van Rage Against The Machine en zo zeker zorgen voor gefronste wenkbrauwen. Nu, op zich heb ik daar geen probleem mee. Mijn grootste idool David Bowie heeft nooit anders gedaan dan wegen inslaan die je van hem niet verwacht en kwam daar vaak mee weg. Tom Morello laat zich omringen door kleppers uit die elektronische muziekwereld, maar helaas blijven de meeste samenwerkingen wat hangen in gezapige middelmatigheid.
Songs als “Battle Sirens”, “Rabbit’s Revenge” tot “We Don't Need You” doen ons eerder belanden in een doorsnee discotheek. Lekker uptempo nummers die op de dansheupen werken, dat wel. En toch zitten er een paar songs tussen die ons het beste doen verhopen voor de rest van de plaat. Zoals het aanstekelijke, zelfs wat bevreemdend klinkende “One Nation”. Daar horen we experimentele elektronica in die ons prompt op een raveparty doet terechtkomen. Het eerder dreigende “Vigilante Nocturno” bevat zelfs enkele EBM-invloeden, wat we eveneens kunnen waarderen. Songs als deze hadden er dus meer mogen tussen zitten, naar onze mening.
Laat dit duidelijk zijn; Morello hoeft voor ons geen rockplaat uit te brengen. Maar als hij iets doet met elektronische muziek verwachten we nu eenmaal iets meer dan een doorsnee dansplaat. Van een artiest als Morello verwachten we net door zijn toch eigenzinnige tegen alle heilige huisjes stampende manier van doen uit het verleden gewoon veel meer dan angstvallig binnen de lijntjes kleuren.
En toch, op de dansvloer of eventueel op Tomorrowland zou deze muziek wel eens kunnen zorgen voor een langgerekte raveparty, zoals in de jaren '90. De dansliefhebber die gewoon lekker loos wil gaan op die aanstekelijke beats zal aan de eerder ingenomen kritische noot dan ook geen boodschap hebben. Morello doet gewoon zijn zin, dat rebelse zit er dus zeker in. En daarvoor krijgt hij toch een sterretje meer. De dansschoenen aantrekken en gewoon uit de bol gaan op songs als “Roadrunner”, “Where It's At Ain't What It Is”. Het kan allemaal. Het mag zelfs. Maar hier zat dus gewoon veel meer in dan er echt is uitgekomen.
Ooit was Morello een reden om anarchistische boodschappen te verkondigen. Dat had hij langs deze andere weg ook kunnen doen door eventueel samen te werken met onbekende dj's die kwaliteit afleveren en vooral buiten de lijntjes durven kleuren. Ondanks enkele pogingen in die richting verkiest Morello dat echter niet te doen en dat is een artiest als Morello onwaardig. Een gemiste kans om naast de rock scene ook echt zijn stempel te drukken op de elektronische muziekgebeuren deze plaat. Jammer, maar helaas.

Tracklist: Battle Sirens (4:03) met Knife Party; Rabbit’s Revenge (2:59) met Bassnectar, Big Boi en Killer Mike; Every Step That I Take (3:42) met Portugal. The Man en Whethan; We Don’t Need You (3:03) met Vic Mensa; Find Another Way (4:38) met Marcus Mumford; How Long (4:23) met Steve Aoki en Tim McIlrath; Lucky One (3:32) met K.Flay; One Nation (4:15) met Pretty Lights; Vigilante Nocturno (3:29) met Carl Restivo; Where It’s At Ain’t What It Is (3:38) met Gary Clark Jr. en Nico Stadi; Roadrunner (2:48) met Leikeli47; Lead Poisoning (4:05) met GZA, RZA en Herobust.

Het is lange tijd opvallend stil geweest rond hiphopbelofte Uberdope, maar in het najaar van 2018 bracht de band, na drie jaar stilte, eindelijk een gloednieuwe schijf op de markt. 'Graag Gedaan' kwam op de markt via Fake Records/N.E.W.S. en bevat vijftien lekker aanstekelijke hiphopsongs waarbij humor en zelfrelativering de rode draad vormen doorheen het geheel.
De band gaat hiervoor een samenwerking aan met de heren van Compact Disk Dummies. De broers Coorevits namen de volledige eindproductie van de nieuwe plaat van Uberdope in handen. Andere opmerkelijke medewerkingen aan deze schijf zijn er eveneens van o.a. Brihang, Jeffrey Jefferson (Ertebrekers), Pieter De Meester (Stavroz, King Dalton) en Charlotte Adigéry (wwwater). De band gooit het over een heel andere boeg op deze schijf en draait de bladzijden uit het verleden om. Zodat ze met een schone lei kunnen beginnen aan een gloednieuw hoofdstuk.
“Neen”, “Goud”, “Bellen Naar De Schuer”, het zijn allemaal songs waarvan de humor van afspringt en die je één voor één met een brede glimlach achterlaten. Uberdope gebruikt trouwens die humor als wapen om de maatschappij een spiegel voor te houden. Niet door keet te schoppen, maar net door alles om zich heen te relativeren en vaak belachelijk te maken. Zodat het hilarisch overkomt. Luister maar naar “Big In Japan” of “Zure Buren”. Uberdope steekt de draak met alles en iedereen en zorgt daardoor voor een lekker aanstekelijke hiphop/rapfeest in je hoofd. Bovendien vallen de knipogen naar muziekstijlen als jazz ons doorheen veel songs eveneens op, wat bewijst wat voor een veelzijdige band Uberdope toch is.
Op deze schijf hoor je een band die na al die jaren weer klaar is om de wereld te veroveren. Uberdope brengt hiphop - met Nederlandstalige teksten - van de meest aanstekelijke soort. En voegt daar jazzy klanken aan toe. Telkens tovert de band je daarbij een glimlach op het gezicht en stampt letterlijk alle heilige huisjes omver. Meer nog, de band komt daar gewoon mee weg. Kortom hiphop met een boodschap, die op een vrolijke wijze door de strot wordt geramd. Dat schotelt Uberdope je voor op deze klasse hiphopplaat. 

Tracklist: Neen 2:28; Goud (feat Jeffrey Jefferson) 4:13; Bellen Naar De Schuer 4:42; 20 Euro 4:22; Randje #1 1:50; Blauw (feat Brihang) 3:43; Leer Mij Alles 4:11; Zo 5:35; Randje #2 1:50; Anthony 5:07; Big In Japan 3:43; Wow 4:37; Zure Buren 4:57; Randje #3 1:34; Doe Niet Meer Mee 5:08

HipHop/Dance
Graag Gedaan
Uberdope

Ontgonnen Belgische parels die langzaam maar zeker aan een opmars naar boven toe bezig zijn? Dat kunnen we de heren van Lethal Injury zeker noemen. De band timmert ondertussen toch enkele jaren stevig aan die weg, en heeft vooral op menig podium zijn kunnen voldoende bewezen. "Een band dat bestaat uit enorm talentvolle muzikanten, een zanger met enorm veel charisma. Maar vooral een goed geoliede machine, waar elk van de leden een spelplezier uitstraalt dat ons doet uitzien naar een gouden toekomst voor deze Oostende Thrashers." schreven we toen we de heren zagen optreden op Zandrock begin juni dit jaar. Nu brengt de band eindelijk zijn debuut ‘Melancholia’ op de markt. Een schijf die ons van begin tot einde met verstomming slaat.
Variatie is het grote sleutelwoord op deze schijf. En meteen het grote pluspunt. Na een haast heel meeslepende intro, waarin we eigenlijk zelfs niet echt thrash metal elementen herkennen, voelen we direct aan dat Lethal Injury geen band is die je in dat hokje mag onderbrengen. Met Mothman wordt die stelling alleen maar bevestigd. Deze song zit boordevol verrassende wendingen, knipogen naar zoveel ander metal muziekstijlen, en het enerzijds uitdelen van stevige mokerslagen maar de luisteraar ook een - bij wijze van spreken - rustmoment aanbieden. Waaruit we alvast kunnen besluiten dat Lethal Injury dus van enorm veel markten thuis is.
Echter het meest opvallend, niet alleen op dat podium maar ook ernaast blijkt Lethal Injury anno 2018 een sterk geoliede machine te zijn waar iedereen niet alleen dezelfde richting uitkijkt. Bovendien straalt het spelplezier, net als op het podium, dus ook uit de boxen.
Elke song zit perfect in elkaar, en doet ons steeds opnieuw naar adem happen. Luister maar naar het perfect in elkaar gebokste “Suicidal Call” en “Scream Burn Die”. Waarbij adrenalinestoten na adrenalinestoot je compleet murw slaat. Is dat nu door typische thrash metal inbreng, of duister aanvoelende, naar Black tot death metal refererende riffs en vocalen tot de instrumentale inbreng die je een krop in de keel bezorgt? Deze band is duidelijk geëvolueerd, en is niet meer dat doorsnee thrash metal bandje dat we ooit aan het werk zagen in hun begin periode.
Besluit: Song na song slaat Lethal Injury ons met verstomming, en biedt ons zoveel verrassende wendingen aan op dit klasse debuut, dat we dus niet zomaar een zoveelste thrash plaat, maar een pure klasse metal schijf - in de ruime zin van dat woord - aangeboden krijgen. Waardoor een ruim publiek over de streep kan worden getrokken.
Voor een debuut is dit dan ook ware een mokerslag in het gezicht geworden, die ons doet beseffen dat we hier te maken hebben met een band die binnen het metalgebeuren nog hogere ogen zal gooien dan ze dankzij hun live reputatie al doen.
Bovendien, en dat is nog het meest opvallende, bij elke luisterbeurt doen we telkens opnieuw andere ontdekkingen, waaruit blijkt dat de band stevig aan het improviseren is geslagen op hun debuut. Ook dat is een extra pluim op de hoed van de band.
Kortom, Omarm deze Parel uit Oostende met beide handen, want hiervan zullen we in de toekomst nog veel meer horen. Op basis van hun concerten, maar ook op dit ijzersterk debuut voorspellen we Lethal Injury dan ook een gouden toekomst.
Tracklist: Haima  - Mothman  - Melancholia  - Denounce  - Suicidal Call - Scream Burn Die  - The Downward Spiral  - Melancholia Part II  - Veiled Woman of the Black

Ik geef het eerlijk toe, ik ben enorme fan van het groovy, grunge, stoner gezelschap Tangled Horns. Met het debuut 'Klang' sloeg de band al in 2012 diepe gensters in ons hart. Echter is het vooral live dat Tangled Horns nog het best tot zijn recht komt. En dat is in grote mate de verdienste van de bewegelijke frontman Tim Van De Plas. De man staat met zoveel enthousiasme te performen dat menig daken er gewoon afgaan. Superlatieven als absurditeit en vlagen van pure waanzin gebruiken we doorgaans bij een optreden van Tangled Horns. Doorheen de jaren zijn we de band blijven volgen. Over de meest recente schijf 'Unstoppable Force' (2016) schreven we ''De muziek van Tangled Horns brengt je in een staat van diepe 'zen'. Waardoor je als het ware in een vlaag van waanzin, door de huiskamer lijkt te drijven. Een gelukzalig gevoel, dat bij meerdere luisterbeurten nog het best tot zijn recht komt."
In november kwam een gloednieuwe schijf op de markt 'Superglue for the Broken'. Waaruit weer eens blijkt dat Tangled Horns nooit gemakkelijke brokjes vlees voorschotelt, maar daar steeds met het grootste gemak mee wegkomt.
Meteen een mokerslag in het gezicht uitdelen? Dat doet de band met “Shadow (A Personal Piece of Darkness)” . En dan zijn we vertrokken voor een wilde rit op een wilde rollercoasters.
Dit is een enorm gevarieerde plaat geworden, die je alle kanten van de muur laat zien. Van gestroomlijnde, gitaarlijnen die je kippenvel bezorgen zoals bij “Light as a feather in Concrete Shoes” gaat de band moeiteloos over naar oorverdovende, snoeiharde uithalen waardoor geluidsmuren het begeven. Nee, Tangled Horns is niet in een hokje duwen, doet niet aan rechtlijnigheid en houdt eerder van uiteenlopende wegen bewandelen. Daardoor zijn we ooit fan geworden, daardoor worden we ook nu weer compleet over de streep getrokken.
De band laat er geen gras over groeien. Die ene mokerslag in het gezicht is nog maar voorbij en daar volgt al een volgende uppercut die je KO slaat. Geluidsmuren opbouwen, ze met vol geweld afbreken, en dan langzaam weer opbouwen tot een volgende oorverdovende climax. Het is de rode draad op de volledige schijf. Zowel vocaal als instrumentaal merken we op dat elk van de muzikanten bij de band zowel scherp kunnen uithalen, als intiem je hart raken. Dat is ook bij de vocale inbreng het geval dus.
Opvallend hoe gevarieerde en uiteenlopend Tim zijn stem klinkt op deze schijf. Luister maar naar het wondermooie “The Timeline is A Noose” dat opvallend intens en intiem start, tot alle registers, zowel muzikaal als vocaal, compleet worden open gegooid in een wervelende finale waardoor ons dak er compleet afvliegt.
Besluit: Tangled Horns brengt een enorm gevarieerde schijf uit, waar niet alleen uiteenlopende muziekstijlen met elkaar worden verbonden. 'Superglue for the Broken' is een zoveelste knappe plaat die bewijst dat absurditeit tot waanzin niet hoeft te resulteren in chaos. Eerder biedt de band een palet van zoveel uiteenlopende kleuren aan, waardoor je enerzijds tot tranen toe wordt bedwongen en anderzijds meerdere mokerslagen in het gezicht krijgt tot je compleet murw geslagen in de verste hoek van de kamer achterblijft. Totaal verweesd en verbijsterd na zoveel spannende veelzijdigheid.
Tracklist:
Shadow (A Personal Piece Of Darkness)
Magnificent Maniac
Light As A Feather In Concrete Shoes
Superglue For The Broken
The Timeline Is A Noose
Pillow Fortress
In The Now
Beautiful Flaw
Destination Tipping Point
Icebound

Grunge/Stoner/Groove
Superglue for the Broken
Tangled Horns

 

Het valt me telkens op dat, in het globale metal gebeuren, sommige subgenres redelijk grote zalen kunnen doen vollopen, maar sommige stijlen eerder heel underground blijven ploeteren. Dat is bijvoorbeeld het geval bij het subgenre Death metal. Hoewel daar links of rechts wel bands zijn die min of meer doorbreken naar een ruimer publiek, is dit een muziekstijl die eerder een beperkter metal publiek aanspreekt. Niet dat betreffende bands of fans daar treurig om zijn. Integendeel. Neem nu Demonical - ontstaan uit de as van het in de jaren '90 succesvolle collectief Centinex. Deze Zweedse band ontstond in 2006 en bracht met 'Servants of Unlight' in 2007 een ijzersterk debuut uit waarmee ze hun stempel drukten op dat Death Metal gebeuren. Door de jaren bouwde de band dan ook een stevige fanbase uit. Het verhaal is ondertussen wat ingewikkeld geworden , vernemen we via uiteenlopende media, we gaan dat om uiteenlopende reden ook niet allemaal uit de doeken doen. Daarvoor bestaat namelijk internet, om de informatie rond deze band op te zoeken. Maar dit jaar kwam na vijf jaar wachten, eindelijk een nieuwe plaat uit 'Chaos Manifesto', met een gloednieuwe vocalist Alexander Högbom.

Op deze koude woensdagavond was ELPEE Deinze goed gevuld, althans voor een evenement midden in de week. Naar goede gewoonte heerst er altijd een gezellig sfeertje in ELPEE, en dat heeft zijn uitwerking op en naast het podium. Meteen willen we even een pluim op de hoed steken van de geluidsman van dienst. Dit om het steeds puike werk dat hij aflevert. Het geluid in ELPEE is namelijk altijd heel goed, er valt nergens een speld tussen te krijgen. Dat was in het verleden zo, dat blijkt ook nu weer het geval te zijn. Die perfectie is, wat death metal betreft, wel nodig om emoties, demonisch van aard, te kunnen overbrengen naar het publiek waardoor je als aanhoorder compleet murw wordt geslagen en de vuurtongen van de Hel je voetzolen voelt likken.

Als opwarmer van dienst mocht Slaughter the Giant (***1/2) alvast de lont aan het vuur steken. Deze band bestaat uit een imposante frontman die met rood geverfd gezicht je strak en meedogenloos aankijkt alsof hij iedereen gaat verscheuren. De aanwezigen staan in eerste instantie ook wat naar achter, of het daar mee te maken heeft laten we in het midden. Deze zomer zagen we de Belgische melodieuze Death metal band nog optreden op Frietrock en schreven ''Zo waren we onder de indruk van de combinatie tussen waanzinnige grunts  en cleane vocals die Slaughter The Giant naar voor bracht. Het zorgde voor een vrij gevarieerde set, die je van begin tot einde murw sloeg" . Dat is eveneens de rode draad in dit optreden in ELPEE. Na een wat moeizame start, kwam het publiek gaandeweg wat dichter staan. Mede doordat de band bestaat uit een frontman die charisma uitstraalt, en hij uiteindelijk iedereen uit zijn hand doet eten.
Besluit: Net door het combineren van muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, met een frontman die grunts en cleane vocale inbreng combineert met dat imposante en demonische waardoor ook wij fan zijn van het death metal gebeuren, ontpopt Slaughter The Giant zich in ELPEE tot een death metal band die over potentieel beschikt om in de toekomst potten te breken binnen dat genre, zeker weten. Maw, een leuke opwarmer voor wat nog moet komen, niets meer of minder.

Door de jarenlange ervaring in het vak weet je als band perfect hoe je je publiek moet bespelen, dat je als artiest, ondanks dat status, toch nog steeds je fans bewerkt als jonge wolven in het vak. Daardoor kan een band bij ons op nog meer waardering rekenen.  Laat dat nu het geval zijn bij Demonical (****). De band levert totaal geen routine klus af, integendeel. Vanaf die eerste song “Towards Greater Gods” wordt de lat dan ook onmiddellijk heel hoog gelegd. Na deze stevige mokerslag in het gezicht, op een brutale en vooral heel energieke wijze, blijft Demonical voortdurend stevige uppercuts uitdelen, en dat zowel instrumentaal als vocaal. “World Serpent”, “Sung To Posses”, “From Nothing”, allemaal zijn het parels van Death Metal songs die recht door je metal hart boren als een vlijmscherp zwaard. De charismatische frontman spreekt zijn publiek trouwens voortdurend aan, terwijl de muzikanten - die aanvoelen dat ze iedereen met het grootste gemak uit hun hand kunnen doen eten - alle registers nog wat meer open trekken.
Death Metal is een genre waarbij ik moet aanvoelen dat die demonische wezens uit de hel de poorten openstampen - schreef ik in het begin van dit verslag - en dat blijkt in ELPEE ook het geval te zijn. Bij elke song opnieuw.
Bovendien wil Demonical hier vooral een dodelijk pre-kerstfeestje bouwen in ELPEE en beschikt eveneens over voldoende subtiele humor om alles ook een beetje te relativeren. Er wordt namelijk niet gestopt na de regulaire set met “Unfold thy darkness”. Maar gewoon doorgaan, telkens zegt de frontman dan ''one more song?'' wat op hilariteit en daverend applaus wordt onthaald. Daar zie je dan ook de menselijke kant ontstaan van deze demonische verschijning op dat podium. Het geeft ook aan hoe deze Zweedse band, ondanks hun status, zich nog steeds nauw verbonden voelen met hun fans. Ook dat verdient een pluim extra op hun hoed. De set wordt afgesloten met drie songs die deze bovenstaande stellingen nog wat meer in de verf zetten. “Death Metal Darkness” was dan ook de kers op de taart die de avond nog het best samenvat.
Besluit: Ook al beginnen de temperaturen buiten wat kouder te worden, Demonical deed de temperatuur in ELPEE letterlijk naar een kookpunt stijgen door de poorten van de hel compleet te laten openzwaaien, waarna vuurtongen van die Hel een uur lang onze voetzolen likten. Een beter pre-kersfeest konden we ons dan ook niet dromen.
Setlist: Towards Greater Gods - The Order - World Serpent - A Void Most Obscure - Sung to Possess - The Arrival of Armageddon - From Nothing - Cursed Liberation - Välkommen undergâng - Unfold Thy Darkness - BIS: All will perish - Return in Flesh - Death Metal Darkness.

Organisatie: Elpee, Deinze

Demonical - Een dodelijk pré-kerstfeestje
Slaughter the Giant + Demonical
Elpee
Deinze
2018-12-12
Erik Vandamme

Het komt zelden voor dat we naar een concert afzakken met de bedoeling vooral het voorprogramma van de avond het werk te zien. Op uitnodiging van Polderrecords zakten we af naar het enorm gezellige 4AD in Diksmuide, toch een ritje van circa 106 km voor ondertekende. Atomic Vulture trad aan in het voorprogramma van Komatsu ter gelegenheid van de vinyl voorstelling van hun eerder op de markt gekomen: 'Stone of the Fifth Sun', een prachtige instrumentale stoner rock plaat die hoog in onze eindejaarslijstjes prijkt.

Binnen de heel intieme sfeer in 4AD komt de best intense instrumentale muziek van Atomic Vulture (*****) nog het best tot zijn recht, doordat voortdurend gecombineerd wordt tussen gevoelige snaren raken en verschroeiende climaxen die de lijn aftasten van geluidsoverschrijdend gedrag. Atomic Vulture bestaat trouwens uit muzikanten die perfect weten hoe ze door middel van improviseren, die lijnen voortdurend kunnen aftasten tot het oneindige. Dat viel ons allemaal al op aan voornoemde EP 'Stone of the Fifth Sun', dat is op het podium ook het geval. Deze keer zat - in tegenstelling tot deze zomer op Frietrock toen technische problemen hen parten speelden - alles perfect in elkaar, het geluid in 4AD is dan ook gewoon subliem goed, dat mag ook eens in de verf worden gezet. Omdat elke betoverende gitaarlijn van Pascal David en Kris Hoornaert, elke drum salvo van trommelaar Jens Van Hollebeke even belangrijk is binnen de heel intensieve muziek van Atomic Vulture, is dat eigenlijk ook nodig. Naast tovenaars met riffs en drum partijen, was er eveneens voldoende interactie naar het publiek toe. Meerdere keren sprak gitarist Pascal David zijn waardering en respect voor entourage, headliner, publiek en iedereen rondom de band uit.
Als kers op de taart mocht ook Cowboys & Aliens- frontman Henk Vanhee zijn stem en toch wel tot de verbeelding sprekende uitstraling, in de weegschaal werpen bij het enige gezongen nummer op de EP 'Rain'. Het meest poppy klinkende nummer op de EP staat er te lezen in de biografie … Het meest toegankelijke is het zeker, maar Henk is een meester entertainer en charismatische man die eveneens houdt van improviseren, waardoor die song schippert tussen dat toegankelijke maar ook een mysterieuze bijklank krijgt. Net door die uitzonderlijke stem en dito uitstraling van Henk dus. De indrukwekkende set afsluiten met een knaller van formaat heet zoiets.
We hebben trouwens een primeurtje op te pakken gekregen naderhand. Cowboys and Aliens brengt volgend jaar (maart 2019) zijn nieuwe plaat ‘Horses of Rebellion’ uit op Polderrecords. Ook iets om naar uit te zien.
Besluit: We zagen in 4AD een stoner/instrumentale rock band op het podium die elke emotie aanspreekt. En je aanzet tot enerzijds een traan wegpinken, anderzijds tot stevig headbangen tot de vroege uurtjes. Zonder meer is dat dus de grote sterkte van een band als Atomic Vulture. Spelen met alle emoties, en improviseren tot het oneindige. Dat viel dus op die EP reeds op, dat is live eveneens het geval. Alleen ligt de lat op dat podium een paar meters hoger.

In de dorre woestijnvlakte, met de wind in de haren
De uit Eindhoven, Nederland, afkomstige band Komatsu (****)  worden in menig biografie omschreven als sludge/stoner rock band. Uiteraard klopt die stelling volkomen, maar wij meenden toch ook enkele 'grunge' elementen te herkennen binnen het geheel toen we de band in 2016 zagen optreden op Desertfest in Antwerpen. We schreven: ''Variatie, loeiende gitaar riffs, knallende drumsalvo's en rauwe vocalen die de luisteraar doen headbangen tot de vroege uurtjes”. In een notendop hoe dit concert van Komatsu aanvoelde. Deze wilde rit in de dorre vlaktes deed deugd aan oren en hart. Binnen de 'desert' sfeer, waarbij de gitaar toch nog steeds centraal staat, heeft Komatsu aan deze hoogstaande verwachtingen compleet voldaan!
Laat dit laatste nu ook de rode draad vormen op het optreden van de Nederlandse stoner/grunge band in de 4AD. Ondanks de koude wind buiten, voelt het eerder aan alsof je in de dorre woestijn bent aanbeland terwijl, met de wind in de haren ,het zweet je op de lippen staat. Gaandeweg doet Komatsu de temperatuur dan ook naar een kookpunt stijgen. En dat is niet de verdienste van één element binnen deze band, maar de samensmelting tussen top muzikanten die allemaal dezelfde kant opkijken. Met een vocale inbreng die aanvoelt als een warm deken tegen diezelfde koude nachten.
Variatie is ook nu weer het sleutelwoord waardoor we met een goed gevoel vanbinnen , de zaal verlaten. Komatsu verwarmt je hart op een zodanige eenvoudige, maar doortastende wijze, dat je, eens onder hypnose gebracht letterlijk wordt meegezogen naar een heel andere wereld. Ver verwijderd van de harde realiteit. Zonder je echter in slaap te wiegen, eerder door de trommelvliezen aan te vallen. Ook niet door die te doen barsten, eerder door die te strelen waardoor je niet anders kunt dan inderdaad staan headbangen tot de vroege uurtjes.

Besluit: Zonder meer zagen we twee bands aan het werk die intensieve instrumentale muziek brengen, of die combineren met een vocale inbreng waardoor de haren op je armen recht komen. Telkens wordt die perfectie overschreden, maar horen we ook voldoende spelplezier en zin tot oneindig improviseren terug binnen de sound van zowel Atomic Vulture als Komatsu. Waardoor je geen routinewandeling door die woestijn krijgt voorgeschoteld, maar eerder een avontuurlijke tocht waarbij je vol bewondering geniet van de pracht en schoonheid rondom je heen.

Organisatie: 4AD, Diksmuide

Komatsu – In dorre woestijnvlaktes, met de wind in de haren
Komatsu + Atomic Vulture
4ad
Diksmuide
2018-12-14
Erik Vandamme

Pluto Metal Fest 2018 - Bevestigingen, met het oog naar de toekomst gericht
Pluto Metal Fest 2018

''Hagel en sneeuw, onweer wind en regen. Lach er maar om, en stap er vlug doorheen''. Dit is een liedje dat ik als kind regelmatig zong, het speelde door mijn hoofd toen ik op 15 december afzakte naar het Pluto Metal Fest, dat doorging in zaal Amb8 te Oosterzele. Want inderdaad niets of niemand hield ons tegen om af te zakken naar dit uiterst aangenaam, intiem en heel gezellig festival dat uit de grond is gestampt door muziekliefhebbers met een hart voor rock en metal.
Met op het affiche vooral bands die in 2018 een indrukwekkend parcours hebben afgelegd. Dat er daarbij vooral vooruit wordt gekeken vernamen we namelijk in enkele heel gezellige interviews met o.a. Hunter, Thorium en Hell City. Daarover meer in een ander artikel. Ook op het podium van Pluto Metal Fest presenteert elk van hen een top optreden, waarbij ze hun status van veelbelovend topact binnen de scene nogmaals bevestigen. De organisatie had bovendien een gedurfde en gevarieerde affiche samengesteld, waar een ruim publiek van uiteenlopende metal liefhebbers zou moeten op afkomen. De opkomst was degelijk te noemen gezien de omstandigheden van o.m. het weer en een metalgebeuren als Eindhoven Metal Fest dat ook dit doorsnee metal publiek aantrekt.

This is rock-'n-roll!
Hoewel Earupt (****) een vrij nieuwe naam is binnen het metalgebeuren, bestaat de band uit muzikanten die ruimschoots hun sporen hebben verdiend. De band brengt op 18 januari 2019 zijn debuut 'Elements' op de markt, en liet op Pluto Metal Fest al eens in zijn kaarten kijken. Wat we voorgeschoteld krijgen is een band die eigenlijk nog aan het zoeken is naar de juiste sound die bij hen past. Door middel van potjes improviseren en experimenteren tot het oneindige - zowel instrumentaal als vocaal - krijg je dan ook een gevarieerde set voorgeschoteld. Grasduinende doorheen enorm uiteenlopende muziekstijlen legt Earupt de lat van begin tot eind trouwens enorm hoog. Puur technisch bekeken valt er eveneens geen speld tussen te krijgen. Bovendien beschikt de band over een heel bewegelijke frontman, hij komt zelfs midden in de set gewoon even naast de fans staan en geniet van op een afstand hoe zijn muzikanten riffs en salvo's uit hun instrumenten toveren die aan onze ribben kleven. Want ook dat valt telkens op. De theatrale frontman, die wel veel aandacht naar zich toetrekt door zijn aangeboren charisma, geeft zijn muzikanten voldoende ruimte om te soleren en hun ding te doen. Zelf beschikt hij over een stem en uitstraling waardoor je wordt ontroerd, maar houdt hij je net door uitspuwen van frustraties ook een spiegel voor.
Besluit: Vooral is Earupt een band die we in het oog moeten houden naar de toekomst toe, net doordat je op de muziek die ze brengen geen label kunt kleven. Wat zorgt voor een sterretje meer in de eindafrekening.

Een band waarbij de meeste leden elkaar al circa 20 jaar kennen en die samen komen om een bandje op te richten? Zo zou je Hunter (****) eigenlijk een beetje kunnen omschrijven. Hunter  is een collectief van vrienden, muzikanten die met het hart op de juiste heavy metal en rock plaats , samen muziek spelen alsof ze terug kind zijn geworden. Echter zonder zichzelf belachelijk te maken, maar eerder toont deze band aan dat ouder worden niet hoeft te resulteren in bij de pakken gaan zitten of ergens in een hoekje voor de tv zitten mijmeren over de tijd van toen. Hunter brengt een strakke, gezapige en energieke set waar - net als bij velen op deze avond - geen speld valt tussen te krijgen. Zowel de heel goed bij stem zijnde frontman, een man met bovendien een enorm charismatische uitstraling, als de klasse muzikanten binnen deze band stralen dan ook enorm veel spelplezier uit. Twintig jaar ervaring kan er namelijk voor zorgen dat een band trapt in de val van het afleveren van een flauwe routineklus. Dat is bij Hunter dus totaal niet het geval. Integendeel. Hier staat een band op het podium boordevol enthousiaste vrienden die in het vel van ouwe rotten in het vak tekeer gaan als jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Zonder meer is Hunter dan ook een band om in het oog te houden, en de bovendien nodige speelkansen te geven. Want op basis hun status als ervaren muzikant, en de spontaniteit waarmee de band op het podium staat op Pluto Metal Fest? Kan Hunter met het grootste gemak er menige daken laten afgaan. Bij deze een oproep aan menig concert organisatie. Boeken die handel! Het loont de moeite.

Geluidsnormen overschrijdend gedrag
We zeiden het al in het begin van dit verslag. De organisatie van Pluto Metal Fest stelt een enorm gevarieerde affiche voor op deze avond. Na experimenterend metal, pure strakke heavy metal krijgen we plots een sludge en aanverwant brok vlees voorgeschoteld. We schreven het al in de voorbeschouwing: Kuar Nhial is een vrij nieuwe band met muzikanten die ook in bands als Vonnis en Barst spelen. Hun eerste album ‘Kuar Nhial’ verscheen op 9 november 2018 op het Gentse label Consouling Sounds, de thuishaven van bekende groepen als Amenra, Gura, The Black Heart Rebellion, Kiss the Anus of a Black Cat, Wiegedood, Soul Grip, Treha Sektori, Syndrome en Alkerdeel. In de voetsporen van voornoemde bands, biedt ook Kuar Nhial een ultieme trip aan naar de meest duistere kant van je ziel. Door middel van verschroeiende soundscapes zullen de poorten van de Hel zeker en vast open zwaaien dankzij deze gloednieuwe parel binnen het Consouling Sounds label. Een label dat als geen ander een vinger op de pols weet te leggen van donker, donker en donker.
Kuar Nhial (***1/2) bouwt een ondoordringbare geluidsmuur om zich heen, door middel van - letterlijk - oorverdovende mokerslagen uitdelen. Uppercuts die als een kanonbal in je gezicht terecht komen, en waarbij niet alleen trommelvliezen barsten maar ook geluidsnormen worden overschreden, en de muren in de zaal beginnen te barsten. Dat niet iedereen zich hier kon in vinden, vele aanwezigen verlaten de zaal of gaan verbouwereerd volledig naar achter staan, is gezien de confronterende aanpak wel te begrijpen.
Besluit: Luid, Luider, Luidst is de rode draad op dit optreden van Kuar Nhial, en daarvoor moet je letterlijk meegaan in diezelfde intensieve donderslagen die de band voortdurend uitdeelt. Ikzelf liet me dan ook gewillig meevoeren over de monotone, luide walmen van donkere intensiviteit die me niet alleen potdoof maar ook compleet murw geslagen deden achterblijven in de duistere hoek van de kamer.

Als er één groot verschil is tussen Kuar Nhial en opvolger Serial Butcher (****) , die puur muzikaal wellicht niet echt met elkaar verbonden zijn, dan is dat het feit dat Serial Butcher eveneens de poorten van de Hel wagenwijd open laat staan. Maar op een iets meer melodieuze wijze. Geluidsnormen overschrijden, en verschroeiend luid en hard uithalen? Dat is er uiteraard allemaal bij. Eveneens grijpt Kurt je met zijn rauwe stem letterlijk bij de strot en sleurt je mee naar die diepste kelders van de Hel. Mokerslag na mokerslag deelt Serial Butcher uit tot niemand meer recht zou moeten staan. Het publiek headbangt wel heftig mee, maar staat er voor de rest met open mond op te kijken. Vol bewondering echter, want de meeste blijven wel degelijk staan en ondergaan de razernij die de band over hen heen spuwt geladen.
Besluit: Serial Butcher verpulvert ons naar goede gewoonte onder een overwicht van razendsnelle riffs en mokerslagen. Een optreden van Serial Butcher moet je eveneens ondergaan alsof je terecht bent gekomen in een overvloed van wervelstormen, die je uiteindelijk tot waanzin drijft. Waardoor je ook uw eigen demonen strak in de ogen kijkt. Dat was in het verleden zo, dat blijkt nog steeds het geval te zijn in 2018.

Heavy Metal kings and Queens!
Na deze twee oorverdovende trips, mag de poort van de Hel eindelijk sluiten. De ravage die beide acts heeft achtergelaten is niet te overzien. Maar toch slaagt Thorium (*****) die, ondanks dat de band het zelf relativeert in een interview op voorhand, zich ontpopt tot de publiekstrekker van de dag . Want voor het eerst stond de zaal gevuld tot aan de PA  en slagen er met het grootste gemak in de fans uit hun hand te doen eten.. Dat Thorium bestaat uit muzikanten die al heel wat meters op de teller hebben staan ,  is geen publiek geheim. Elk van hen draait al een tijdje mee binnen de Heavy metal scene.
Thorium presenteert ons een bonte echter eerder een samensmelting van zowel power, progressieve, speed als heavy metal, tot streepjes NWOBM en aanverwante stijlen. Net door een gevarieerd potje rock en metal aan te bieden, die aan je ribben kleeft, blijf je geboeid luisteren, headbangen en de songs uit volle borst mee schreeuwen. Want ook dat laatste is heel opvallend. Thorium brengt heel toegankelijke heavy metal muziek, die thuishoort op grote festivalweides waar daken er prompt zullen afvliegen. Op Pluto Metal Fest levert Thorium een instrumentaal en vocaal perfecte set af waar weer eens geen speld valt tussen te krijgen. Elke riff, elke drum salvo' tot heldere vocale inbreng, doen de haren op onze armen recht komen alsof het terug de jaren '80 is maar met de voeten duidelijk in 2018.
Deze band klinkt namelijk verre van gedateerd, het zijn enkel vette knipogen naar dat verleden dat ons opvalt. Hoe hoogstaand de heren staan te soleren valt ons op bij menig gitaar riff van de klasse gitaristen, die elk op hun eigen wijze een meerwaarde vormen binnen het geheel. Zo is er Tom Tee die enerzijds vlijmscherp uithaalt met elektrische gitaar riffs of met een akoestische gitaar eerder zorgde voor intieme momenten binnen de set. Gerugsteund door de telkens opnieuw verschroeiende solo's  naar voor brengende tovenaars met klanken zoals Dario Frodo ( gitaar) en  Kurk "Stripe" Lawless (bas). Dit alles gekruid met oorverdovende drum uithalen van een al even groots solerende drummer Louis Van der Linden , en afgewerkt met die cleane vocale aankleding van David Marcelis, die bovendien dankzij heerlijk gezapige kwinkslagen de handen gemakkelijk op elkaar krijgt.
Besluit: Op Pluto Metal Fest zien we met Thorium dé ultieme heavy metal band aan het werk, die op de korte tijd van zijn bestaan reeds een stempel heeft gedrukt op dat metalgebeuren in ons land. Wat ons dan weer doet uitzien naar veel moois in het komende jaar, want de band mag dan op torenhoog niveau hun ding staan doen,  ze blijven verder evolueren en zichzelf heruitvinden. Ook dat valt ons op Pluto Metal Fest op.

Hell City (****1/2) is een band die de laatste jaren heel wat moeilijke momenten heeft doorsparteld en recht is gekropen uit een donker dal ; door middel van een knappe schijf 'Flesh & Bones' bewijzen ze terug klaar te zijn en hun plaats in de scene met een knal van formaat terug in te nemen. Opvallend binnen de band is natuurlijk de stem en uitstraling van zangeres Michelle Nivelle die de aanhoorder, waaronder ikzelf, letterlijk betovert, onder hypnose brengt en wegvoert naar heel andere onontgonnen oorden. Bovendien zijn we onder de indruk van de combinatie tussen haar kristalheldere stem die perfect wordt aangevuld door hemelse (of is het Helse) grunts van Tom, die naast drumwerk dus ook over een stem beschikt waardoor geluidsmuren worden afgebroken. Dit allemaal zonder afbreuk te doen aan de meesterlijke inbreng van Vincent Noben - Lead Gitaar, Alan Coenegrachts - Rhythm Gitaar en Sebastiaan Verhoeven - Bas. Eén voor één klasse virtuozen wier inbreng een enorme meerwaarde vormt in het geheel.
Want dat is nog het meest opvallende feit, merken we tijdens het optreden op Pluto Metal Fest, Hell City is een band die bewijst dat bij de pakken blijven zitten niets uithaalt, integendeel. Dat laatste bleek al uit het interview dat we met Drummer Tom Goffin en zangers Michelle hadden. Ook op het podium straalt Hell City een zelfzekerheid uit waardoor alle stormen kunnen worden overwonnen. Maar vooral zien we dus anno 2018 een band terug die, gerugsteund door klasse muzikanten en een bedwelmende , vuurkrachtige vocale inbreng, na al die pijnlijke jaren de draad terug heeft opgenomen en meer dan ooit dezelfde kant uitkijken.
Besluit: Hell City slaat de bladzijde om, en is klaar voor een nieuw hoofdstuk. Dat bewees de band dit jaar met een uitmuntend nieuw album, dat zet Hell City ook live nog wat meer in de verf. Klasse komt namelijk altijd boven drijven.
Onze eindconclusie na een geslaagd Pluto Metal Fest editie die van begin tot einde tot de puntjes was uitgewerkt.

Organisatie: Pluto Metal Fest