Pulverized is een uit Chili afkomstige Death Metal band die met ‘Monuments of Misanthropy’ zijn debuutalbum op de markt brengt, na 2 demo's die in 2010 en 2014 zijn uitgebracht. Het geluid van deze Chileense Death Metal band gaat de richting uit van typische Old School Death metal overgoten met een sausje van een meer moderne en technische aanpak. De basis elementen op dit debuut voegen dus eigenlijk niets nieuws toe aan het concept Death Metal, maar het zijn de subtiele neveneffecten die een enorm verschil uitmaken.
De rode draad op de plaat zijn verpletterende riffs, drumsalvo's als mokerslagen en een verschroeiende brute stem die ervoor zorgt dat poorten van de Hel moeiteloos open zwaaien. Ingrediënten die we voortdurend vinden binnen het genre death metal , maar zodanig hoogstaand gebracht dat we vanaf begin tot einde een adrenalinestoot door onze aders voelen stromen die ervoor zorgt dat we ook onze eigen demonen prompt strak in de ogen kijken. Vanaf die eerste vuurpijl “Devoción” voelt het aan alsof donkere klauwen uit de hel je de adem ontnemen, en niet meer los laten tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer terecht komt.
Het zijn echter vooral die duivelse, verschroeiende solo’s en de traag op gang komende vocale aankleding die uitmonden in een climax die recht in je vlees snijdt. Het zorgt ervoor dat 'Monuments of Misanthropy' een bijzonder meesterwerk is geworden, waar geen speld valt tussen te krijgen. Perfectie wordt zowel instrumentaal als vocaal dus telkens opnieuw overschreden, waardoor je als death metal liefhebber alvast naar de platenboer mag rennen om dit uitzonderlijke pareltje binnen te halen. U zult niet worden ontgoocheld, integendeel zelfs.
Zuid-Amerika heeft altijd wel heel bijzonder tot de verbeelding sprekende bands voortgebracht. We kunnen met een gerust gemoed deze Pulverized - die zijn naam niet heeft gestolen - hieraan toevoegen. Ook al ligt alles in een gekende lijn, songs als “Cadávers”, “Aniquilación Genética” bezorgen je de injectie die nodig is binnen het death metal gebeuren om je tot waanzin te drijven. Dat de heren steeds uit datzelfde vaatje lijken te tappen, het stoort net door die perfectie totaal niet, integendeel.
Pulverized mag dan een doorsnee Death Metal plaat uitbrengen, de band zet een stempel op het genre dat we maar zelden tegen komen. Dat blijkt nog maar eens aan de circa acht minuten lange meesterwerk “Profecia-Flagelo-Extinción” waar Pulverized alle registers nog maar eens compleet open gooit. En een kers op de taart aflevert, die je de uiteindelijke doodsteek geeft om je als liefhebber van de meest pure death metal compleet over de streep te trekken. Donkerder dan dit kan Death Metal gewoon niet klinken.

Tracklist: Devoción 03:37 _ Consumed by Ignorance 04:33 - In the Depths of Insanity 05:43 - Cadáveres 08:34 - Aniquilación Genética 06:39 - Profecía-Flagelo-Extinción 08:30

Death Metal
Monuments of Misanthropy
Pulverized

 

Ter introductie van het project Maarja Nuut & Ruum citeren we even uit de biografie die we ontvingen in onze mailbox: ‘Het Estlandse duo Maarja Nuut & Ruum opereren vanuit een muzikale interzone. Het diepgewortelde, intuïtieve wereldbeeld van het verleden wordt verbonden met de hyper meditatieve werkelijkheden en schijnbaar onbegrensde technologische mogelijkheden van het nu en de toekomst. Dit hebben ze ‘gevangen’ op hun debuutalbum ‘Muunduja’. Een hoogstandje van sonische inventiviteit waarbij het abstracte raamwerk van Ruum een prachtige aanvulling is op de melodieën van Nuut. Hoewel Muunduja het debuut voor hen betekent als duo, zijn beiden afzonderlijk gevierde artiesten. Nuut is violiste, zangeres en stemkunstenaar, terwijl Ruum voortkomt uit de hedendaagse Electronic muziek.’
Dit terzijde, legden we ons oor te luisteren naar het prachtige, bezwerende elektronische pareltje dat dit duo op ons los liet. 'Muunduja' kwam uit via Fat Cat Records.

Die jarenlange ervaring speelt het duo voortdurend uit, maar het is vooral de kruisbestuiving tussen deze talentvolle muzikant en zangeres/violist dat ons nog het meest over de streep trekt. Ook al is alles gebouwd rond die bijzonder breekbare, sprookjesachtige stem van Nuut, inderdaad een ware stemkunstenaar, dankzij de elektronische, eveneens vaak bevreemdende en spookachtige inbreng van virtuoos Ruum ontstaat iets onaards mooi dat moeilijk onder woorden te brengen, waardoor de aanhoorder toch een inspanning moet doen om het echt te begrijpen.
Maarja Nuut & Ruum gaan vanaf die eerste parel “Haned Kadunud” bovendien aan het improviseren met vocalen en instrumentale inbreng, waardoor iets magisch moois ontstaat. Weemoedigheid wordt verbonden met zweverige geluiden die je tot rust brengt maar ook een zekere duisternis bevat. Net die eerder donkere walmen boordevol melancholie, mede door de magische inbreng van viool, bezorgt ons een krop in de keel en laat ons telkens opnieuw totaal verweesd achter. Luister maar naar het prachtige “Kuud Kuulama” of “Kurb Laulikz en “Miniature”, waar die viool en elektronische klanken zweven tussen tot rust brengen en eerder door een dreigende ondertoon je hart doorboren.
Nog een opvallend iets … Elke song is telkens opnieuw een nieuwe bouwsteen naar een hogere etage waar je weer eens wordt verrast door een geheel nieuw kunstwerk. Waarna je vol bewondering, denkende het eind punt te hebben bereikt, bij een volgende etage toch weer op een andere wijze van je sokkel wordt geblazen. Elke schakel daarin is even belangrijk, waardoor het dus belangrijk is dit album in zijn geheel te bekijken en beluisteren. Net als het lezen van een spannend boek, waarbij je op het puntje van je stoel een bladzijde omdraait en van de ene in de andere verrassende plot wending terecht komt. Deze plaat is dus ook een meesterwerk boordevol valkuilen en nieuwe invalswegen.
Besluit: Hoewel we links en rechts wel enige toegankelijkheid ontdekken, ligt de focus op 'Muunduja' duidelijk op het experimenteren en improviseren tot het oneindige. Streepjes ambient worden vermengd met Folk elementen - dit in grote mate dankzij de viool inbreng dus - en sausjes noise die oorverdovend klinken en, binnen een intieme omkadering, je eerder tot rust brengen. Daardoor spreekt die duo enorm uiteenlopende emoties aan. Beide talentvolle artiesten gooien hun sterkste wapens in de strijd door een uiteenlopend stembereik, magische viool en door elektronische klanken zodanig te laten klinken dat ze van een andere planeet of dimensie lijken te komen.
Beide virtuozen blijken elkaar daarbij dus zodanig perfect aan te vullen; er ontstaat iets magisch moois. Of hoe Hel en Hemel nog maar eens met elkaar worden verbonden, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.

Tracklist: Haned kadunud 06:27 - Käed-mäed 03:01 - Muutuja 06:01 - Mahe 05:09 - Takisan 03:50 - Kuud kuulama 04:07 - Kurb laulik 03:58 - Miniature C 02:34 - Une meeles 05:26

Ambient/Noise/Folk/Experimenteel/Elektronica
Muunduja
Maarja Nuut & Ruum

Wat er gebeurt als je artiesten en muzikanten, die ook binnen andere projecten, bewust buiten de lijntjes kleuren samen brengt? We stellen u voor. MDC III. Dit is het project rond saxofonist Mattias De Craene (Nordman..) die een samenwerking aangaat met Lennert Jacobs (The Germans) en Simon Segers (De beren gieren, Stadt, Hong Kong Dong.) Wie de geschiedenis van die bands wat kent, weet al waar hij zich mag aan verwachten. 'Dreamhatcher' kwam op de markt via W.E.R.F. Records en is jazz dat geen jazz is, maar toch weer wel. Experimenteel en tegendraads. Compleet chaotisch, maar vooral een waar kunstwerk dat sterk doet denken aan artiesten als Einstürzende Neubauten. Om maar een kunstzinnig voorbeeld te geven.
De heren gaan voortdurend aan het improviseren op deze plaat. Dat blijkt al uit spookachtige en wat vreemd klinkende opener “Bobby”. Gevolgd door tien minuten waanzin, veranderende ritmes en stijlbreuken tot het oneindige. “TinniT” geeft min of meer de toon aan van hoe die schijf in elkaar zit. De aanhoorder telkens opnieuw op het verkeerde been zetten. Tot die zelf waanzinnig is geworden. Het is daarbij niet zozeer één element, maar de kruisbestuiving tussen deze uitzonderlijk getalenteerde muzikanten dat ons het meest over de streep trekt. MDC III verlegt voortdurend een grens, waar geen grens is, en blijft over de ganse plaat op diezelfde interessante en verrassende elan doorgaan.
'Dreamhatcher' is een plaat voor fijnproevers, die houden van muziek en dit tot ware kunst verheven. De streepjes Jazz die we ontdekken, worden zodanig door elkaar geschud dat het lijkt alsof Mattias en de zijnen het Jazz genre opnieuw uitvinden. Luister maar naar het meesterlijke “Sandman”, waar bevreemdend aanvoelende klanken je doen baden in het angstzweet en ook een gevoel van rust en intimiteit bezorgen. Bewust speelt MDC III met emoties, door het brengen van geluiden die je hypnotiseren en naar verre oorden vervoeren. De band slaagt erin de aanhoorder in en onaards aanvoelende wereld te doen vertoeven, van begin tot einde.
Bovendien doen we na enkele luisterbeurten prompt nieuwe ontdekkingen, en dat is nog maar eens een extra pluspunt aan deze klasse plaat. Afsluiten doet MDC III met een wondermooi eerbetoon aan Wim De Craene, de te vroeg overleden kleinkunst grootmeester en Nonkel van Mattias, “Harry”. Een vrij luguber verhaal eigenlijk, dat dankzij de manier waarop MDC III het brengt , je koude rillingen tot de bot bezorgt. Nonkel Wim zal wellicht heel trots zijn geweest op wat zijn neef met deze song heeft gedaan, zeker weten. MDC III drijft de duivels uit, op een wijze zoals stammen in de jungle dat ook deden. En voegt daar zoveel experimentele soundscapes tot bevreemdend aanvoelende klanken aan toe dat je ademloos gekluisterd naar de plaat zal luisteren tot je, compleet één geworden met de wereld die deze band je aanbiedt, tot intensieve rust bent gekomen of dus eerder tot waanzin gedreven..

Besluit: 'Dreamhatcher' is een meesterwerk geworden waar Jazz muziek compleet wordt uigekleed overgoten met sausjes boordevol noise, intimiteit, verdovende sax tot keyboard klanken en drumpartijen die eerder een gemoedsrust op jou doen neerdalen dan de oren suizen. Nee, in slaap val je daar niet bij, integendeel. Dit is een vooral een waar kunstwerk en een zoveelste bewijs wat voor begenadigde muzikanten en artiesten we toch hebben in ons land. Iets waar we best trots zouden mogen op zijn. Dat laatste zet MDC III nog maar eens uitvoerig in de verf.

Tracklist: Bobby 01:05 - TinniT 10:46 - Miniature I 02:46 - Call 349   04:17 - Voices 01:51 - Sandman 05:54 - The Overthrow 08:08 - Onar 04:40 - Miniature II 02:20 - Harry 01:58

Jazz/Experimenteel/Rock
Dreamhatcher
MDC III

 

Chris Cheney (Guitars/Vocals), Scott Owen (Bas) , Andy Strachan (Drums) vormen samen het Australische trio The Living End. De band timmert reeds 25 jaar aan de weg. En heeft dus al heel wat ervaring in het vak. De nieuwste schijf is uit, het 8ste album ondertussen. De Australische band ging ondertussen uitgebreid op tournee en hield ook halt op de Lokerse Feesten. We schreven daarover: ‘De drie bandleden vullen elkaar blindelings aan en stralen, net als op de nieuwe schijf trouwens, enorm veel spelplezier uit. Door die dosis levenservaring te vermengen met de nodige jeugdige spontaniteit - frontman Chris spreekt zijn publiek voortdurend aan - worden ook wij over de streep getrokken. Echter is het eerder die bijzonder aanstekelijke combinatie tussen gitaar, contrabas en verdovende drums dat ervoor zorgt dat we de ene adrenalinestoot na de andere te verwerken krijgen, waardoor je prompt begint te heupwiegen. Want hierop stil staan is onmogelijk."
Al direct bij de eerste aanstekelijke song “Don’t Lose” geeft de stelling nog wat meer kracht. Songs als “Not Like the other boys”, “Otherside”, “Death of the american dream” laten voortdurend een band horen die spelplezier uitstraalt, waarbij de bandleden bovendien allemaal dezelfde kant uitkijken. Na meer 25 jaar blijft the Living End trouwens nog steeds meesters in riffs naar voor brengen, die één voor één aan de ribben blijven kleven. Maar vooral heeft die jarenlange ervaring er niet voor gezorgd dat een routineklus wordt afgeleverd, gelukkig maar. Dit trok ons op Lokerse Feesten nog het meest over de streep, dat is ook de rode draad op deze plaat. Puurder dan dit kan rock-'n-roll niet zijn.
Van de pure 'punk' attitude van weleer schiet wellicht niet zoveel meer over, de band is geëvolueerd in zijn muziekstijl. En toch wordt links en rechts de maatschappij een spiegel voorgehouden, waardoor die punk ingesteldheid, eerder subtiel boven komt drijven. Bovendien schotelt The Living End een heel gevarieerde plaat voor. Zo gaat het van lekker up-tempo songs over tot heel breekbare liedjes, waarbij de stem van Cheney je prompt een krop in de keel bezorgt. Het valt ons trouwens op hoe glashelder Cheney zijn stem nog steeds klinkt, de jaren hebben dus geen invloed op zijn vocale capaciteiten. Bovendien blijken de muzikanten nog steeds tovenaars met klanken te zijn. Vooral de inbreng van een contrabas die zorgt voor een rockabilly gevoel, blijkt een meerwaarde, waardoor het totaalplaatje compleet klopt. Maar ook dat was ons reeds in Lokeren opgevallen.
Besluit: The Living End klinkt op zijn bijzonder aanstekelijke 8ste album nog even fris en monter als op zijn debuut. Maar blijft eveneens verder bladzijden omdraaien, en durft nieuwe wegen inslaan. Weemoedig en broos, maar ook gedreven en ware wervelstormen doen ontstaan. Of subtiel een mokerslag uitdelen, waardoor je murw wordt geslagen. Het zit allemaal verweven in deze knappe schijf.
Kortom. 'Wunderbar' is een zoveelste bewijs dat jarenlange ervaring nooit hoeft te resulteren in een routineklus. Integendeel zelfs. Deze band klinkt na 25 jaar nog altijd als jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Maar eveneens met de nodige ervaring, om ervoor te zorgen dat instrumentaal als vocaal grenzen worden verlegd.

Tracklist: 1. Don’t Lose It - 2. Not Like The Other Boys - 3. Otherside - 4. Death Of The American Dream - 5. Drop The Needle - 6. Love Won’t Wait - 7. Proton Pill - 8. Amsterdam - 9. Too Young To Die - 10. Wake Up The Vampires - 11. Rat In A Trap

Helaas, Motörhead is niet meer, maar de muziek van deze band staat voor eeuwig in het geheugen van ons en elk beetje rock tot metal liefhebber gegrift. Ondertussen zijn er wel wat cover bands opgestaan, met wisselend succes en doorgaans niet bijster origineel. In 2012 was er echter plots Amörtisseur. Een band die Motörhead nummers brengt in het plat Antwerps dialect. Uniek, nooit voorgedaan! En kijk, het werkt. Want dat schitterend album 'Lemmium' sloeg in als een bom. Eveneens bouwde de band ondertussen een ijzersterke live reputatie uit. Nu slaat Amörtisseur terug met een gloednieuwe schijf 'Ik Hang het uit'. "Een plaat boordevol songs over vrouwen, seks, vrouwen, drank, religie en Het Leven in al zijn miserie." staat te lezen in de biografie over deze plaat. Net zoals Motörhead dat pleegde te doen, gaat ook deze band tekeer als een wilde, alles om zich heen verwoestende orkaan. Puurder dan dit kan Rock muziek niet zijn!
De band kon op deze plaat bovendien rekenen op heel wat gastbijdrages. Dit van o.a. Goe Vur In Den Otto, Die van Ons, Nen Halve Neuro en Marcel Vanthilt. Geen klein bier als je het ons vraagt. En één voor één bijdrages die een meerwaarde vormen binnen het geheel. Niet dat Amörtisseur deze klus niet zelf kon klaren, want de band bestaat uit één voor één klasse muzikanten die Motörhead en Lemmy alle eer aandoet die deze legendarische band dubbel en dik verdiend. Naast de teksten in het Antwerps brengen weet Amörtisseur ook aangenaam te verrassen. Zo is er bijvoorbeeld een inbreng van violiste Nele Paelinck (School is Cool) bij “Ge leeft maar ene keer”. Lemmy zou hierover eveneens aangenaam verrast zijn, zeker weten.
Het feestelijke rock-'n-roll gehalte waarmee Motörhead groot is geworden, straalt vanuit elke song. Ook de inbreng van Slongs Dievanons blijkt een schot in de roos, waardoor de songs nieuw leven worden ingeblazen. Steeds, en dat kunnen we niet genoeg herhalen, met alle respect voor het origineel.
De feestelijke stemming stijgt tot een hoogtepunt op “Bummer” en wordt verder gezet met de lekker energieke afsluiter “Raak me niet aan”. Het meest bijzondere? Amörtisseur kiest hier geen doorsnee kleppers uit, maar 'iets minder bekende songs - althans bij de grote massa. En dat is nog maar eens een extra pluim op de hoed van deze klasse band.
Besluit De bedoeling van een band als Amörtisseur is voortdurend ode brengen aan hun grote helden, op een eigenzinnige, Antwerpse wijze. De heren slagen erin de songs in een eigentijds en vernieuwend kleedje te steken, althans wat de instrumentale inkleding betreft - met als absoluut hoogtepunt die knappe viool solo. Misschien mocht er ook tekstueel een beetje buiten de lijntjes worden gekleurd, maar dat is op zich muggenziften. Waar het om gaat is de muziek van Motörhead levendig houden, en dat te brengen met het nodige respect voor het origineel. En daarbij vooral het rock-'n-roll gehalte zo hoog mogelijk blijven leggen.
Wat Nederlandse talige bands betreft deed het me wat denken aan andere rock grootmeesters als Normaal, die, naar mijn mening, die muziek van Motörhead eveneens dicht hebben benaderd. We schreven het al, puurder dan dit kan rock-'n-roll niet zijn!

Tracklist: Ik Hang Het Uit 04:35 - Ge Leeft Maar Ene Keer 03:26 - Klotekerk 05:25 - Kapitalist 04:30 - Bummer 03:04 - Raak Me Niet Aan 02:45

Opgericht in 2001, aanvankelijk als en instrumentale band, wordt hun debuut album uit 2005 internationaal beschouwd als toonaangevend in de moderne spaghetti western muziek. We hebben het over de uit Kalmthout afkomstige band TMGS. De band heeft door de jaren heen zijn stempel blijven drukken op de west-coast countryrock/Americana rock in ons land en ver daarbuiten. Dertien jaar na hun sprankelend debuut en reeds vijf jaar na hun vorige schijf 'Rivers & Coastlines' brengt TMGS nu eindelijk een gloednieuwe parel op de markt via Starman Records. 'Ain't No Place' doet ons terugdenken aan lange zomeravonden rond het kampvuur, of trips in de dorre woestijn met de wind in de haren.
Wat ik zo indrukwekkend vind aan TMGS, is dat de band steeds eigenzinnig zijn eigen weg is blijven volgen, zonder zich van de marketing en dergelijke iets aan te trekken. Dat laatste straalt deze prachtige, sobere en rustgevende schijf dan ook uit. “The Wasted Hours”, “Willows”, “Woke Up Again” zijn dan ook één voor één songs die een gemoedsrust doen neerdalen in ons hart. Er worden voortdurend gevoelige snaren geraakt, zonder dat we in een tranendal terecht komen. Zoals de platenhoes je doet wegdromen naar onbekende oorden, is het eerder de heel filmische tot veelzijdige aanpak die de band tentoon spreidt dat ons nog het meest over de streep trekt.
Net zoals artiesten als bijvoorbeeld Neil Young Folk en Country elementen zodanig vermengen dat het rock gehalte hoog ligt, waarbij niet echt geluidsmuren worden afgebroken, raakt ook TMGS op deze plaat op een subtiele en melancholische wijze de gevoelige snaar, op een wijze waarbij je het vooral niet te ver moet gaan zoeken.
Die eenvoudige manier waarop de band ons na al die jaren van begin tot einde nog steeds inpakt, en ontroert, brengt het volgende besluit: TMGS zet op zijn vijfde 'Ain't No Place' niet alleen de puntjes op de 'i' maar zet eveneens die ene eerder ingenomen stelling 'schitteren in eenvoud’ nog maar eens in de verf, op een zodanige wijze zoals een artiest als Neil Young dat enkel ook kan. Daardoor is TMGS altijd een Americana rock band geweest die niet moest onderdoen voor de grote namen binnen het genre. Uit songs als “Always Underrate”, “All Came Down” , “Until the morning” en afsluiter “Lonliness (Ain't No place)” blijkt meermaals wat voor een uitzonderlijke parel TMGS nog steeds is. Dat was 13 jaar geleden zo, dat is anno 2018 nog steeds het geval!.
Tracklist: The Wasted Hours – Willows - Woke Up Again - Holding The Reins - Won't Be Easy - Cold Day On The Lake - Always Underrate - All Came Down - Until The Morning - Loneliness (Ain't No Place)

West-Coast Countryrock/Americana Rock
Ain't No Place
TMGS

 

Het uit Georgië afkomstig duo Ennui ontstond in 2012. David Unsaved en Serj Shengelia hebben ondertussen twee albums uitgebracht samen met de Roemeense kunstenaar Daniel Neagoe, die op het derde album eveneens te horen is maar de band ondertussen heeft verlaten. Begin september bracht Ennui zijn vierde album op de markt 'End Of The Circle'. Daarvoor werd het duo bijgestaan door drummer John Devos.
Dit album duurt 72 minuten en bevat maar drie nummers. Bovendien ligt alles rond dat typische Funeral Doom sfeertje, waardoor je toch echt volledig je moet laten meevoeren in die trip boordevol intensieve duistere walmen, om bij de zaak te blijven. We hebben deze plaat dus bewust beluisterd vooraleer de recensie te typen. Reden? Pas als je met de ogen gesloten alles rondom u letterlijk vergeet en die 72 minuten lang, bij voorkeur met de hoofdtelefoon op, de muziek op jou laat inwerken , heeft het pas écht effect.
De eerste song “End of the Circle” duurt wel circa 32 minuten. Daarvoor ga je dus best even languit in de zetel zitten. De muzikanten van dienst laten langzaam maar zeker een eerder monotone maar enorm intense sfeer ontstaan, die thuishoort op begrafenissen. We willen deze muziek dan ook graag zien verschijnen op onze eigen begrafenis binnen twintig of dertig jaar. Door een doom sfeertje te creëren voel je koude rillingen over je rug lopen, en gaan de poorten van de hel en hemel - afhankelijk van hoe je het aanvoelt - heel langzaam open. Deze instrumentale song zit boordevol subtiele wendingen die dreigend klinken, maar nooit oorverdovend. Echter door de enorme intensiviteit van elk van hen, voelt het wel aan alsof griezelige klauwen je verstikken.
Door slepend, traag op gang komende lagen te combineren met verschroeiende grunts komende uit de donkerste hoeken van het bos., drijf je al even langzaam maar zeker weg tot je, eens de trip ondergaan, compleet waanzinnig bent geworden. En net dit laatste is eigenlijk de grote sterkte van deze schijf. De ultieme duisternis over jou voelen neerdalen, waardoor je ademloos al je demonen strak in de ogen kijkt. Maar dus eveneens een onwaarschijnlijke rust op jou voelt neerdalen.
Na dat intense half uur komen daar nog eens twee keer twintig minuten verschroeiende, donkere intensiviteit bovenop in de vorm van “The Withering Part I: Of Hollow Us” en “The Withering Part II: Of Long Dead-Stars”. Waarna we de ultieme doodsteek toegediend krijgen, en na deze adembenemende mooie donkere trip totaal verweesd in de meest donkere hoek van de kamer achterblijven.
Besluit: Ennui verlegt binnen dat typische Funeral/Doom metal gebeuren een grens. Eens je die hebt overschreden is er geen terugkeer meer mogelijk. Het belangrijkste, en dat kunnen we niet genoeg herhalen, is deze plaat letterlijk ondergaan. Dus gewoon zonder omkijken die verschroeiende, intensieve , verdovende , donkere songs op jou laten inwerken. Kijk daarbij dus vooral de dood strak in de ogen en onderga je lot, is het ultieme advies dat we kunnen geven. Nee, geen rozenblaadjes en maneschijn. Maar het uiteindelijke einde van de mensheid, dat is wat 'End of the Circle' ons brengt, maar eveneens, heel subtiel weliswaar een boodschap van een sprankeltje hoop.
Tracklist: End of the Cricle (32:29) - The Withering Part I: Of Hollow Us (20:07) - The Withering Part II: Of Long-Dead Stars (20:00)

Funeral Doom
End of the Circle
Ennui

 

Sonic City is een jaarlijks weerkerend evenement in het najaar, waarbij een programma wordt samengesteld door een curator. In het verleden ging dit festival door in De Kreun , Kortrijk. Sinds 2017 - met als curator Thurston Moore - echter in een grotere, maar daarom niet minder gezellige, zaal Départ. Deze zaal is centraal gelegen dicht bij het station. Er is bovendien op wandelafstand genoeg parkeerplaats voorzien, en een ondergrondse parking vlakbij het evenement. Ook de zaal zelf ademt dus letterlijk iets intiem uit waardoor u zich prompt thuis voelt.
We vertoefden er twee volle dagen - 10 en 11 november - en zakten eveneens ook af naar de pré-party op 9 november, die doorging in de kleinere zaal, met vier optredens op één podium dus. Na een uiterst vriendelijke ontvangst aan de balie - en nog eens bij het binnenkomen van de zaal -, kregen we al direct het gevoel dat dit een top weekend zou worden binnen een gemoedelijke sfeer.
Deze keer was Courtney Barnett curator van dienst. De affiche kleurt vrouw, en dat blijkt louter toeval te zijn lezen we in een interview. In elk geval zijn de vrouwen eindelijk aan de macht op Sonic City 2018. En dat had al veel vroeger moeten gebeuren, naar onze mening. Een verslag van een boeiend weekend:

dag 1 - vrijdag 9 november 2018 - Départ gehuld in walmen van intensieve duisternis

De eerste avond was niet uitverkocht, maar toch heerst er reeds een gezellige drukte bij het binnenkomen van de kleine zaal. Vlakbij die zaal is een koffiebar gevestigd, die we geregeld zouden bezoeken. En via een scherm aan de bar in de hal kon je de optredens ook een beetje volgen, al was dat louter visueel. Een DJ draaide tussen de optredens door aangepaste muziek, met soms wel een knipoog naar de jaren '80. Want ja ook de vier bands die optraden , halen min of meer de mosterd uit die postpunk en aanverwante van de jaren '80.

We zouden de heren van Jay Jayle (***1/2) later op de avond nog aan het werk zien als begeleidingsband voor Emma Ruth Rundle, die trouwens ook te horen is op de nieuwste schijf van Jay Jayle 'No Trail and other Unholy Paths'. De heren mochten de eerste avond openen, en deden dit binnen een adembenemende tot weemoedige omkadering, waarbij de warme gitaar en keyboard klanken werden aangesterkt door een heel zwoele tot al even warmhartige vocale aankleding. Evan Patterson trekt als frontman daardoor de meeste aandacht naar zich toe. Maar we kunnen ook niet voorbij aan de hemelse riffs die Todd Cook uit zijn basgitaar tovert. Om niet te spreken over de verdovende percussie van drummer Neal Argabright. Met als kers op de taart de inbreng van Corey Smith, die zich niet alleen ontpopt tot een multi-instrumentalist. Maar ook zijn vocale inbreng bezorgt ons een krop in de keel.
Kortom. Jay Jayle brengt ons een set boordevol gezapige melancholie, die gelukkig niet verzandt tot al te kleffe meligheid. Maar wel gevoelige snaren raakt, en een gemoedsrust doet neerdalen in je hart.

Een paar versnellingen hoger en sneller ging het eraan toe bij FACS (****). De uit Chicago afkomstige band ontstond in 2017 uit de as van Disappears. Met hun debuut 'Negative Houses' is FACS op tour om de wereld te veroveren met zijn snoeiharde post punk. Origineel is het niet, maar de registers worden vanaf de eerste tot de laatste noot wel compleet open gegooid. Waardoor je als aanhoorder met een teletijdmachine naar de jaren '80 wordt geflitst, echter in een eigentijdse aankleding. Dit trio maakt er weinig woorden aan vuil, maar gaat als een losgeslagen bulldozer in een porseleinwinkel tekeer op dat podium. Oorverdovende riffs klieven als botte bijlen door je lijf, en doen een aardverschuiving ontstaan in de zaal. Eens de teugels gevierd, is er geen doorkomen meer mogelijk, en wordt een geluidsmuur opgetrokken die als een mokerslag in je gezicht terecht komt. Dat daarbij de interactie heel beperkt is stoort allerminst. Aangezien we na deze verwoestende wervelstorm verweesd in een hoek van de kamer achterblijven.

De heren van Jay Jayle mochten hun kunsten als topmuzikanten nog eens tonen als begeleidingsband van Emma Ruth Rundle (**** 1/2) Deze talentvolle jonge Amerikaanse singer-songwriter is ook bekend als lid van The Nocturnes, Red Sparowes en Marriages. Maar wist ook solo ondertussen haar stempel te drukken op het globale muziekgebeuren.
Dit jaar bracht ze haar derde album op de markt 'On Dark Horses'. Live is Emma een artieste die zowel vocaal, als wat podiumact betreft, voortdurend schippert en zalvend je hart diep raakt, en verschroeiend uithaalt binnen een donkere omkadering. Emma beschikt inderdaad niet alleen over een uiteenlopend stembereik, ook haar uitstraling is zodanig veelzijdig dat je als aanhoorder van de ene emotie in de andere terecht komt. Waardoor je enerzijds, met de krop in de keel, een traan wegpinkt van innerlijk genot, en anderzijds stevig staat te headbangen als alle registers worden open gegooid. Dat voortdurend schipperen tussen zachtmoedigheid en de aanhoorder doorheen schudden, zorgt ervoor dat je aan haar lippen gekluisterd blijft, alsof ze je eens onder hypnose gebracht meevoert naar haar bonte en kleurrijke wereld. Daardoor laat Emma een diepe indruk na, zowel op ons als op de vele toeschouwers die van dit schouwspel met volle teugen genoten.

We sluiten af met een feestje? Nu, dat was dan wel een vrij vreemd en heel donker aanvoelend. Zola Jesus (****) ofwel Nicole Hummel is een jonge beloftevolle artieste die heel filmische muziek brengt, daarbij niet alleen haar stem in de weegschaal werpt maar ook de zin voor theatrale omlijsting van die bevreemdend aanvoelende muziek heel hoog in het vaandel draagt.
De heel spraakzame jongedame laat zich bovendien begeleiden door een violiste die de intensieve klanken, typisch aan de muziek van Zola Jesus, naar een nog hoger niveau weet op te tillen. Met als kers op de taart een gitarist die klanken uit dat instrument tovert waardoor de poorten van de Hel op een kiertje komen te staan.
Kortom. Zola Jesus blijft muzikaal en vocaal wel hangen binnen die monotone duisternis, maar grijpt je voortdurend bij de keel waardoor je - eens onder hypnose gebracht - wordt meegezogen naar de meest donkere zijde van je ziel. Een plaats waar het in dit geval eerder fijn vertoeven is. Aangezien de muziek en uitstraling van Zola Jesus niet aanvoelt als iets dat angst inboezemt, maar eerder als een donker deken dat je beschermt tegen de koude nacht.

dag 2 - zaterdag 10 november 2018 - Van breekbaar als porselein over een aardverschuiving tot onderdompelen in gezapige 'Folkse' sferen

De tweede festivaldag van Sonic City was hopeloos uitverkocht, en dat was ook te merken. En toch. Ook al werd het in momenten in de zalen redelijk druk, er heerste steeds een gemoedelijke sfeer. Een gezellige drukte laat ons maar zeggen, die niet zorgde voor ergernis. Integendeel zelfs. De rode draad op deze festivaldag? Optredens die gaan van breekbaar als porselein, over ware aardverschuivingen tot worden ondergedompeld in 'Folkse' sferen.

Openingsact zijn altijd een beetje een ondankbare taak. Op dit vroege uur kort na de middag zet Laura Jean (***1/2) de tweede festivaldag compleet op haar eentje in. De Australische multi-instrumentalist, die sinds 2003 aan de weg timmert, heeft ondertussen in eigen land en Nieuw-Zeeland heel wat harten veroverd. Met haar nieuwste album 'Devotion' is ze goed op weg om ook de rest van de wereld te veroveren. De jongedame beschikt over een sprankelende heldere stem en een keyboard met speciale effecten - die haar toch wat kopzorgen bezorgde, een euvel waarop ze telkens laconiek reageert. Bovendien voegt Laura daar streepjes saxofoon aan toe wat dan weer een meerwaarde blijkt te zijn. Daardoor jaagt Laura een warme jazz gloed over de zaal heen. Er is nog niet veel publiek aanwezig. Maar zij die deze talentvolle jongedame aan het werk zagen, maakten een heel fijn concert mee van een artieste met enorm veel potentieel naar de toekomst toe. Een artieste die zich bovendien niet alleen ontpopt tot volleerd multi-instrumentalist , maar ook iemand is die over een stem beschikt die je voortdurend in vervoering brengt.

Folk Pop artiesten kwamen op dit affiche het meest voor. Wat niet verwonderlijk is met een curator als Courtney Barnett. Echter stond er toch ook wat stevige punk en aanverwante op het podium. Dit jaar was er een derde podia toegevoegd onder de naam 'Revelation Stage'. Op zaterdag was curator van dienst 'Girls Go Boom'.
Daardoor dienden we ook keuzes te maken, wegens enkele overlappingen. We verkozen dus Mint Field - die aantrad op Stage 1- te laten voor wat het was. En Belgische talentvolle jonge punks van Peuk (*****) eens te gaan checken. Deze jonge band uit de buurt van Hasselt brengt razendsnelle sludge, punk alsof het terug 1977 is en elke heilig huisjes dient te worden omver gestampt. Hoewel het om een vrij jonge band gaat - het debuut album komt op 28 januari 2019 op de markt - bestaat Peuk uit naast een heel beweeglijke zangeres die over een strot beschikt waardoor de geluidsmuur wordt afgebroken, uit twee muzikanten die ondertussen al heel wat water hebben doorzwommen. Dave Schroyen verdiende ondertussen zijn sporen bij Evil Superstars en Millionaire en Jacques Nomdefamille bij Heisa - die op zondag datzelfde podium onveilig zouden maken.
Kortom: In de biografie op de facebook pagina van de band lezen we het volgende: ''Denk aan een vroege Cat Power die de versterkers van Sonic Youth even mag lenen en beslist ze niet terug te geven." Een stelling waar ik me volledig kan in vinden. Eens de registers open getrokken, doet Peuk een wervelstorm ontstaan waardoor elk voornoemde heilig huisje de lucht in vliegt. Dat is dus in grote mate de verdienste van voornoemde top muzikanten. Maar het is dus vooral die stem en uitstraling van een frêle uitziende zangeres Nele Janssen, die zich eens de gitaar in aanslag vocaal, instrumentaal tot verbaal ontpopt tot een alles verwoestende tsunami. Indrukwekkend is daarbij een understatement.

Nu we klaarwakker zijn, na deze orkaanuitbarsting uit Limburg, moesten we even tot rust komen. Op Stage 2 zorgden enkele artiesten voor dat welgekomen rustmoment. Hachiku (****) AKA singer-songwriter Anika Ostendorf, is een 23 jarige beloftevolle Australische artieste, die via sprankelende shoegaze/dream pop toestanden ons hart weet te veroveren. Dit door middel van twinkelende piano en gitaar klanken te combineren met een kristalheldere stem, waardoor ze - in samenwerking met al even begenadigde artiesten- een warme gloed over de zaal doet neerdalen. Hachiku is duidelijk een artieste die nog steeds aan het groeien is in haar kunnen, want alles lag iets te vaak op diezelfde lijn waardoor de aandacht wat verslapt na een tijdje. Echter nemen we het haar zeker niet kwalijk. De monotone aankleding wordt namelijk zodanig intensief en mooi gebracht, dat je eens onder hypnose door die verdovende klanken en wondermooie stem, weer eens vertoeft in heel andere verre oorden.
Kortom: We zouden later op de avond nog artiesten tegen komen die ons een krop in de keel bezorgen, al dan niet in een heel andere omkadering. Maar Anika heeft ons hart alvast compleet veroverd. We voorspellen haar binnen dreampop en shoegaze dan ook een gouden toekomst. Geef deze jongedame alleen de nodige tijd en kansen om te groeien in haar kunnen.

Dat een grap soms uit de hand kan lopen? Ook in de positieve zin? Dat bewijst het Garagepunk trio The Coathangers (*****) De band ontstond in 2006 en heeft een stevige live reputatie opgebouwd. Vooral nemen ze zichzelf niet te serieus, en drijven het tempo telkens tot een hoogtepunt waardoor het dak er compleet afgaat. Naast het uitdelen van mokerslagen in het gezicht, stralen de dames enorm veel humor uit. Dat blijkt o.a. door de aanstekelijke grappen die ze maken, het spelplezier straalt gewoon van hun gezicht. Getooid in witte werkman plunje, en met de nodige 'punk ingesteldheid' stampt The Coathangers lekker om zich heen, zoals voormalige punk bands dat ooit deden. Zonder zich van de omgeving iets aan te trekken.
We schreven in onze notities ''de vrouwelijke versie van bands als Ramones''. Uiteraard beschikt The Coathangers vooral over een eigen smoel, maar je die soort punk tot garage punk zonder zich iets aan te trekken van wat de omgeving daarvan denkt, door de strot rammen, zoals menig punk band dat deed? The Coathangers stralen dat ook uit, en daarvoor kunnen we alleen maar enorm veel waardering opbrengen en eventueel overgaan tot zelf lekker keet schoppen. De kers op de taart, na een wervelende set, krijgen we op het einde, als elk van de bandleden van plaats gaat wisselen. Waaruit blijkt dat deze dames niet alleen heel grappige garagepunk brengen, maar ook top muzikanten en vocalisten zijn die zich ontpoppen tot multi-instrumentalisten.

Terug over naar een hartverwarmend orgelpunt op Stage 2 met SASAMI (****). Sasami Ashworth is een uit LA afkomstige multi-instrumentalist die als toetsenist van indierockers Cherry Glazerr ruimschoots haar sporen heeft verdiend. De warme synthesizer klanken vormen dan ook de rode draad ; ze beschikt eveneens over een engelenstem waardoor we weer eens een warme gloed in ons hart voelen neerdalen. Door de ervaring te combineren met intensieve spontaniteit , voelen we ons nog maar eens wegdrijven naar verre oorden.
We vertoeven daar geregeld op Sonic City stellen we naderhand vast. SASAMI zorgde vooral voor een welgekomen rustmoment waardoor we niet in slaap werden gewiegd. Eerder voelde ook haar performance dus aan als weer een warm deken tegen de koude nacht, zoals we dus vaak zouden tegen komen dit weekend, maar waar we nooit genoeg van krijgen.

Ook na dit optreden dienden we een keuze te maken. En besloten we te gaan genieten van het trio Rêverie (*****). Deze bijzonder talentvolle muzikanten brengen een heel gevarieerde set boordevol rustgevende intensiviteit, maar ook aanstekelijke , verschroeiende uitspattingen waardoor weer eens de muren gingen barsten. Sara Devika Matyus, Anna Weber en Nadia van Osnabrugge bewegen zich op dat podium voort als nimfen uit het bos die de wandelaar betoveren met hun sprankelende mooie stemmen en/of door het brengen van een al even magisch mooi instrumentaal klankenbord. Door streepjes psychedelica tot mokerslagen uitdelen te verbinden met het aanbieden van een eerder bedwelmend klankenbord, bevinden we ons prompt in een sprookjesachtige omgeving, waar het fijn vertoeven is. We gingen er dan ook bij neerzitten en genoten heel intensief. Eens neergezeten, lieten we ons door deze dames gewillig onder hypnose brengen.
Op hun facebook pagina lezen we binnen de biografie: '' Your personal psychiatrists." In die stelling kunnen we ons compleet vinden. Een betere therapie als deze konden we ons niet dromen.

Hilary Woods is een Ierse artieste die ooit bas speelde bij de postpunk band JJ72. Als solo artieste schotelt ze ons iets heel anders voor. "Een sombere verlichting, een sombere aankleding en een sombere set die je een krop in de keel bezorgt", schreven we in onze notities. Dat is in het kort inderdaad wat Hilary Woods (****) ons aanbood. Buiten de spots die op haar waren gericht, was er namelijk geen streepje licht te bespeuren. Om daarvan intensief te kunnen genieten , gingen we dan ook iets dichter bij het podium staan. Hilary haar dromerig, sprookjesachtige mooie stem gecombineerd met al even intensief en verdovende klanken die ze naar voor brengt, zorgen ervoor dat je een speld kan horen vallen in de zaal. Dit dus allemaal gebracht binnen een donkere omkadering. Het licht in de gang deed zelfs pijn aan de ogen, na zoveel magisch mooie duisternis die aanvoelt als een hand dat je langzaam de adem ontneemt. Dit echter zonder je pijn te willen doen, eerder doet Hilary Woods op een intieme en doortastende wijze de haren op onze armen recht komen, en zorgt voor het ene na het andere kippenvelmoment. Zo intensief mooi kan stilte klinken, dat je een traan wegpinkt en met een krop in de keel de zaal verlaat. Indrukwekkend.

Eerdere keuzes tussen het ene of het andere podium vielen goed mee. Soms kan het wat tegenvallen. In voorbereiding had ik namelijk Let's Eat Grandma (***) enkele keren beluisterd en hen aangestipt om zeker te gaan zien op Sonic City. De aanstekelijke synthpop van de dames kleeft wel aan de ribben. Maar alles gaat iets te nadrukkelijk die gezapige weg op, waardoor de aandacht gaandeweg wat verslapt, waarop we dan ook besloten een kijkje te gaan nemen op de Revelation Stage waar Annabel Lee (****) door middel van een energieke en catchy set, gedreven rond verschroeiende gitaar riffs en instrumentale perfectie, eerder zorgde voor een aanstekelijk hoogtepunt. Bovendien beschikt deze band, naast top muzikanten, over een heel goed op dreef zijnde zangeres en frontvrouw die bovendien over een uiteenlopend stembereik beschikt; waardoor haar performance je enerzijds ontroert en anderzijds als een mokerslag in je gezicht terecht komt. Die bijzonder gevarieerde set van Annabel Lee zorgde voor weer een hoogtepunt deze avond.

We maakten ons op voor de finale van deze tweede festivaldag met enkele Folk pop en aanverwante artiesten, die elk op hun eigen wijze door middel van al even aanstekelijke tonen zorgden voor een waar Folk gericht feestje. De ene wat meer overtuigend dan de andere. Eleanor Friedberger (***1/2) geeft in Stage 2 de toon aan van wat later op de avond zou volgen. Friedberger vormde tot 2011 samen met haar broer het duo Fiery Furnances en gooit dus heel wat ervaring in de weegschaal.
Eleanor komt op Sonic City haar nieuwste plaat 'Rebound' voorstellen en brengt een gezapige set die in verlengde ligt van het betere Folk Pop gerichte genre. Zonder daar echt meer of minder aan toe te voegen. Niet dat dit hoeft uiteraard. Integendeel.
Kortom: Eleanor Friedberger gooit jarenlange ervaring in de weegschaal, en voegt daar een bijzondere stem en uitstraling aan toe waardoor je sowieso in vervoering wordt gebracht. Meer moet dat niet zijn.

Een artieste die ons niets meer hoeft te bewijzen dat is Joan As A Police Woman (****1/2). Deze topartieste zorgt steeds opnieuw voor de zon in ons hart, zelfs op regenachtige avonden zoals die keer in Ancienne Belgique als voorprogramma van de helaas overleden grootheid Lou Reed.
Ook op Sonic City zien we een artieste die ondanks al die jaren ervaring weigert een routineklus af te leveren. Daarvoor kunnen we enkel en alleen maar waardering opbrengen. Naast de nodige grappen, grollen en kwinkslagen naar haar muzikanten toe - zeker de jarige drummer moest het geregeld ontgelden - is Joan een begenadigde zangers, gitarist en pianist die je voortdurend de adem beneemt of lekker doet dansen in de zaal. Joan straalt bovendien een natuurlijk charisma uit, waardoor ze elke aanhoorder prompt uit haar hand doet eten. Het meest opwindende en verrassende moment binnen deze perfecte set, was de eigenzinnige cover van “Kiss” van Prince. Lichtjes onherkenbaar gemaakt, maar op een zodanige wijze gebracht dat die song nieuw leven werd ingeblazen met respect voor het origineel. Echter heeft Joan die covers niet nodig, want haar eigen songs blijven eveneens aan je ribben kleven, van begin tot einde. Pure klasse!

En daarmee hadden we ons hoogtepunt eigenlijk wel gehad. Drinks (***1/2) balanceert wat verder op het aanbod van voornoemde artiesten. Cate Le Bon en Tim Presley (White Fence) stralen eveneens enorm veel spelplezier uit, en voelen zich duidelijk als kinderen in een speelgoedwinkel op dat podium. Dat heeft natuurlijk zijn effect op het publiek dat gewillig ingaat op de speelse aanpak die de band tentoon spreidt. Zonder meer is ook Drinks een zonnetje in huis, dat ervoor zorgt dat we de donkere wolken uit het leven even kunnen vergeten. En ook daarvan kunnen we nooit genoeg porties binnen krijgen.

Stage 1 stond tot de nok gevuld voor hoofdact Courtney Barnett (****) die zich ontpopt tot de absolute publiekstrekker van deze tweede festivaldag, zo verwonderlijk is dat niet uiteraard.
De voorspelbare indie-slackerpop van de Australische artieste gaat er in als zoete broodjes. Courtney moet zelfs niet veel inspanningen doen om het publiek naar haar hand te zetten, maar maakt zich er daarom niet gemakkelijk vanaf. En net dat siert haar. Ondanks het boeken van zoveel successen toch nog je publiek, je mede muzikanten tot entourage warm onthalen? En die lat voortdurend hoog leggen? Dat zorgt ervoor dat ook wij door deze sprankelende, eenvoudige , aanstekelijke performance compleet over de streep worden getrokken. Ook al zijn er in het begin wat problemen met de gitaar van Courtney, waardoor het wat aanmodderen geblazen is. Een euvel waarop laconiek wordt gereageerd met enkele kwinkslagen.
Eens de problemen opgelost worden alle registers compleet open getrokken. De goedlachse Courtney legt prompt de lat enorm hoog, en ontgoochelt totaal niet.
Kortom: Als kers op de taart van deze tweede festival levert Courtney Barnett naar goede gewoonte een performance af waar geen speld valt tussen te krijgen. Of hoe Courtney Barnett de stelling 'schitteren in eenvoud' weer eens wat meer in de verf zet, en deze tweede festivaldag afsluit met een wervelend folk pop tot aanverwant feest op een speelse en doordachte wijze, die zelfs de grootste zuurpruim een glimlach op het gezicht tovert.

dag 3 - zondag 11 november 2018 - De avond van de singer -songwriters, wilde dansfeestjes en streepjes jazz

11 november, voor eeuwig in ons hart gegrift ter herdenking aan het einde van de eerste wereldoorlog. Ook na Honderd jaar mag niet worden vergeten hoeveel jonge Helden stierven voor hun vaderland. Toen ik rondom mij keek en al die jonge mannen zag genieten van de vele optredens op Sonic City flitste dit toch even door mijn hoofd. Hoe sommige van hun leeftijdsgenoten circa 100 jaar geleden het leven lieten voor ons vaderland. Dit geheel terzijde maakten we ons op voor de laatste festivaldag. Een avond die in het teken zou staan van singer-songwriters, wilde dansfeestjes en werd afgesloten met adembenemende mooie streepjes jazz tot Free Jazz …

Na het wegvallen van Nilüfer Yanya werd deze vervangen door The Finks (***1/2). Oliver Mestitz stond gewapend met een akoestische gitaar op dat podium. Het viel me trouwens op dat er op de laatste festivaldag op dit tweede podium wel meerdere artiesten op hun eentje het mooie weer maakten. The Finks brengt een gezapige tot melancholische set, waarbij zijn zachte stem en zwevende gitaar partijen rust brengen in je hoofd en hart. Nee, compleet overdonderen in de zin van dat we hier iets uitzonderlijk hebben meegemaakt, deed de man niet. Maar op een eenvoudige wijze een gevoelig snaar raken? Dat weer wel. Zonder meer een mooie opener van een voor mij althans, toch iets rustigere festivaldag. We zijn namelijk geen 26 meer.

Veel wilder ging het eraan toe op de mainstage waar Dream Wife (****) de definitie van 'punk anno 2018' fijn uit de doeken deed. Voor de één wat minder geslaagd dan de andere, maar dit heel bewegelijk gezelschap deelde wel de ene mokerslag in het gezicht na de andere uit, keilt daarbovenop het ene na het andere heilige huisje tegen de grond. En houdt duidelijk van maken van statements waar ook wij achter staan. Zoals bij “Somebody “, een letterlijke fuck you' aan gendernormen. Ook al is het de beweeglijke frontvrouw, die met een brede glimlach frustraties en uitgesproken meningen door je strot ramt, die de aandacht naar zich toe trekt. De meest tot de verbeelding sprekende inbreng, waardoor ik prompt koude rillingen over mijn rug voelde lopen. De verschroeiende gitaar solo's van gitarist Alice Go - vooral op het einde van de set - bezorgden me een krop in de keel. De indrukwekkende samensmelting van deze top gitarist, een charismatische frontvrouw en de andere muzikanten , straalden een prachtige punk attitude uit en deden enorm deugd aan mijn punk hart!

Na dat wild feestje van Dream Wife moesten we toch even bekomen van de emoties. Jen Cloher (****) ofwel de partner van curator Courtney Barnett, mag dan liefelijke liedjes brengen binnen een weemoedige omkadering, wat statements maken betreft, straalt ze minstens even veel punk ingesteldheid uit als haar voorganger. Jen blijkt naast het beschikken over een kristalhelder stembereik, een klasse verteller te zijn. Zo etaleert de dame haar adoratie voor Jim Morrison, aan wie ze een prachtige ode brengt. En vertelt honderduit daarover. Lange bindteksten vervelen doorgaans, maar niet bij Jen Cloher. Het zorgt ervoor dat je als aanhoorder dichter verbonden bent met haar leefwereld. Tussen een lach en een traan, zoals dat in ieders leven gaat, deelt Jen Cloher haar verhaal - met een fles wijn in de hand - met de aanhoorder en bezorgt ook ons een glimlach op de lippen. Of bedwingt me letterlijk tot tranen toe zoals bij “David Bowie Eyes”. Op het einde van de set stelt Cloher haar publiek voor de keuze: romantiek of drama. Het publiek kiest drama en krijgt dat ook in een adembenemend mooie finale. Een performance die letterlijk aan de ribben kleeft, dat schotelt deze Australische artieste ons voor.

We schreven het al, we deden het iets rustiger aan. En verkozen enkele verpozingen door te brengen op de Revelation Stage. Op zondag was curator van dienst Dansende Beren. Een website die de vinger op de pols legt op wat leeft in de muziekwereld, underground en bovengronds. Daardoor lieten we acts als Black Midi, Snail Mail en Ryley Walker aan ons voorbij gaan. Aan de opvallend goede recensies bij bevriende websites, bleken deze top concerten te zijn geweest. Echter was het alternatief minstens even magisch. Whorses (****) brengt een set boordevol ronkende gitaren die klieven doorheen je vege lijf als een botte bijl. Afwisselend met eerder intieme momenten, waarbij je een speld kon horen vallen in de zaal. Waardoor je dan weer een enorm gevarieerde set voorgeschoteld krijgt. Hoewel de vocale aankleding ons ook kon bekoren, is het eerder de instrumentale omkadering die ons het meest kan bekoren, gaande van intensief gitaar getokkel, tot aanstekelijk trommelgeroffel.
Kortom: Een lekker potje stevige rock, met oog voor rustpunten die je eerder een krop in de keel bezorgen.

Sylvie Kreusch (****) vervangt Goat Girl op stage 2 op haar eigen gedoodverfde wijze. Door middel van lichtjes erotische danspartijen, een bedwelmend tot uiteenlopend stembereik en een al evenzeer tot verbeelding sprekende uitstraling die schippert tussen donker van de nacht en stralend zonlicht, brengt Sylvie niet alleen ons hoofd op hol, maar raakt telkens een heel bijzondere snaar. Het feit dat Sylvie Kreusch daarbij niet volledig in haar kaarten laat kijken, doet ons nog meer waardering opbrengen. Het is net die mysterieuze uitstraling van deze klasse artieste op het podium dat ons telkens opnieuw over de streep trekt. Ook op Sonic City staan we met open mond vol bewondering te kijken en intens te genieten van de betoverende combinatie tussen dans en zang waardoor we, eens onder hypnose gebracht, vertoeven in een heel andere buitenaards aanvoelende wereld.

We zeiden het al, Revelation stage was een podium waar ontdekkingen ons rond de oren vlogen. De curators van dienst Dansende beren op zondag en Girls Go BOOM op zaterdag leveren dan ook kwaliteit van eenzaam hoog niveau af. Neem nu Heisa (*****). Wat deze band zo bijzonder maakt? Het etaleren van een sound die we niet anders kunnen omschrijven als vertoeven in absurdistan. En dat is als compliment bedoeld. Want absurditeit tot het oneindige, dat kregen we. Dit trio verstaat namelijk de unieke kunst de aanhoorder voortdurend op het verkeerde been te zetten. Of dat nu is door oorverdovend je trommelvliezen te doen barsten, of subtiel je hart te raken, telkens opnieuw slaat Heisa aan het experimenteren met uiteenlopende klanken en vocalen. Waardoor je als aanhoorder van het kastje naar de muur wordt gestuurd, en eens terug met beide voeten op de grond weer wordt meegesleurd in een volgende rollercoaster die je brengt naar ontgonnen plekken. Heisa verlegt daardoor letterlijk grenzen, waar geen grenzen zijn binnen de muziek. Daardoor is de band wellicht geen gemakkelijk te verorberen brok vlees. Maar wat ons betreft wel eentje dat ons met verstomming slaat, en smaakt naar meer.

Dames of heren die een statement durven maken? Daar houden wij van, dat weet u ondertussen. Nu, ook Stella Donnelly (****) charmeert enerzijds door het brengen van een optreden dat aanvoelt als een intiem huiskamerconcert. Dicht bij elkaar gepakt luisteren we naar ingetogen fluisterliedjes die ons hart sneller doen slaan. Ondanks die wat liefelijk aanvoelende aanpak, houdt Stella de aanhoorder regelmatig een spiegel voor en ramt haar mening door je strot. Je bent het zelfs regelmatig met haar eens. Ze speelde haar laatste show van haar tournee op Sonic City en zet dan ook de puntjes letterlijk op de 'i'. Met een set die bekoort door een intieme aanpak te combineren met bindteksten die je eveneens diep , persoonlijk raken. Net zoals Jen Cloher voorheen, raakt ze daardoor telkens een heel gevoelige snaar. En voert je weg over walmen van intense melancholie en weemoedigheid. Mooi!

Enkele collega's hadden me aangeraden zeker Rumours (****1/2) niet te missen. Ik nam die gouden tip ten harte, en ben hen dan ook enorm dankbaar daarvoor. Want Rumours bleek inderdaad een ontdekking van goudwaarde te zijn. Beukende synthesizers, die de temperatuur tot een kookpunt doen drijven, tot je compleet murw geslagen in een hoek van de kamer achterblijft, is de rode draad . Vanaf de eerste seconde tot de laatste noot wordt die lat zodanig hoog gelegd, dat je door die aanpak wordt gehypnotiseerd en letterlijk in trance voortbeweegt op de dansvloer. Naast die toch wel integrerende instrumentale aanpak waren we diep onder de indruk van de bijzonder bevreemdend aanvoelend stem en uitstraling van frontvrouw Hannan Vandenbussche. Een stem die enerzijds ontroert, en anderzijds verschroeiend je hart doormidden scheurt. Het enige minpunt? Helaas had de band amper een half uur om zich te tonen, dit smaakte naar meer.
Kortom: Deze band slaagt erin op een oorverdovende, bevreemdend tot vaak zelfs intiem aanvoelende wijze niet enkel je aan het dansen te krijgen, maar jou eveneens wederom te laten vertoeven in een andere, kleurrijke, wereld. Nog maar eens.

Een andere dans revelatie op Sonic City was WWWater (****). De opzwepende beats gecombineerd met die soulvolle stem van Charlotte? Het zorgt ervoor dat WWWater geen dansact kan en mag genoemd worden, het is zelfs een belediging. Nee, deze bijzonder tot de verbeelding sprekende band verkent de grens tussen pure dansmuziek met soul en Afrikaanse muziek waardoor een uniek concept ontstaat. Charlotte Adigéry is bovendien om verschillende reden een tot de verbeelding sprekende frontvrouw. Niet alleen beschikt ze over een pracht van een stem, ze straalt enorm veel charisma uit waardoor ze het publiek letterlijk uit haar hand doet eten. Zowel qua uitstraling als stem , doet ze me dan ook denken aan befaamde soul zangeressen uit het verleden, die net daardoor harten braken. WWWater zorgt door opzwepende klanken te combineren met Charlotte haar bijzonder tot de verbeelding sprekende uitstraling, vooral voor een dansfeest, waardoor daken er prompt afvliegen. Hierop stil staan is namelijk onmogelijk. En zelfs na een vermoeiende driedaagse gingen ook wij gewillig mee in de wervelstorm van dansmoves, met een Afrikaans aanvoelend tintje, die WWWater ons aanbood.

Een artieste die we, om uiteenlopende reden, hadden aangestipt als 'must see' was Poliça (***). Toen we de band rond Channy Leaneagh in 2013 zagen op Pukkelpop schreven we daarover: '' In het verlengde van Daughter, die Channy bestempelde als een van haar grote idolen, was ook Poliça een aangename verademing tegenover al dat dance/gitaar geweld. Hoewel het optreden na een tijdje beetje naar de eentonige kant opging, waren we danig onder de indruk van zoveel schoonheid instrumentaal en vocaal dat op ons afkwam. Topconcert? Dat net niet, maar zeker en vast een oorstrelende belevenis.''
Op Sonic City stelde Poliça vooral haar nieuwe album ' Music for the long emergency' voor. Daar is niets mis mee, want die nummers bekoren me wel. Wederom werden we dan ook in diepe ontroering en vervoering gebracht door die bijzonder warme stem van Channy, die je weet te hypnotiseren. Helaas bevatte de set te weinig echte bezieling en spontaniteit en werd iets te nadrukkelijk een routineklus afgewerkt. Daardoor haakten we vroegtijdig af. En bleven wat op onze honger zitten. Jammer.

Sonic City is een festival dat je veel kleuren en geuren binnen de muziekwereld laat zien. Dat is de reden waarom we zo graag afzakken naar dat evenement. Vaak verrast de organisatie je dan ook letterlijk. Zo kregen we een bijzondere performance van Lonnie Holley + Nelson Patton (*****) Na een lange introductie van zijn manager betrad Lonnie Holley het podium, gerugsteund door Dave Nelson (trombone) en Marlon Patton (drums). We kregen een uurtje Free Jazz voorgeschoteld, waarbij improviseren tot het oneindige, de rode draad vormt. Zo leken sommige uitspattingen ter plaatse te zijn uitgevonden. Lonnie Holley blijkt niet alleen een begenadigd pianist en klasse verteller te zijn. De man beschikt over een warme stem waardoor het aanvoelt alsof je vertoeft in een rokerige pub, waar een pianist je tegemoet komt tijdens het drinken van een glas whisky aan de toog. Patton zijn fijnbesnaarde drum partijen en de experimenteel aanvoelende trombone inbreng van Nelson, zijn de kers op een fijne Jazz taart. De zaal liep gaandeweg leeg, maar wie bleef staan tot het einde zweefde even weg naar Jazz pubs waar de rook je tegemoet komt en de adem ontneemt. De jazz fan in mij werd hierdoor heel diep geraakt.

Over Jazz gesproken. Ook Melanie De Biasio (*****) haar muziek is mee gevormd door deze muziekstijl. Maar op de jongedame, en haar bijzonder goed op dreef zijnde begeleidingsband, het label 'Jazz' opkleven , is eigenlijk deze klasse artieste tekort doen. Hoewel die muzikanten je betoveren door uit hun instrumenten magie tevoorschijn te brengen die we niet anders kunnen omschrijven als buitenaards. Is het toch die bijzonder zachte, verdovende stem van Melanie die ons nog maar eens doet wegzweven naar eerdere verre oorden waar we al mochten vertoeven op deze festivaldag.
Streepjes fijne Jazz verpakt Melanie De Biasio met subtiele knipogen naar onder meer dreampop. Daardoor voelt haar performance aan als een warm deken tegen de koude nachten, en doet ze ons met een krop in de keel de zaal verlaten , de duisternis van de nacht tegemoet. Met een gevoel van innige warmte, waardoor we het licht in ons hart feller voelen schijnen dan ooit tevoren.
Een betere afsluiter konden we ons dan ook niet dromen van een magisch driedaags vertoeven in een andere wereld …

Programma: Jay Jayle + FACS + Emma Ruth Rundle + Zola Jesus + Laura Jean + Peuk + Hachiku + Coathangers + SASAMI + Rêverie + Hilary Woods + Let's Eat Grandma + Annabel Lee + Eleanor Fiedberger + Joan A Police Woman + Drinks + Courtney Barnett + The Finks + Dream Wife + Jen Cloher + Whorses + Sylvie Kreusch + Heisa + Stella Donnelly + Rumours + WWWater + Poliça + Lonnie Holley & Nelson Patton + Melanie De Biasio

Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk

De Belgische Post-Punk band Lagüna is aan een steile opmars naar boven bezig. De jonge band won meteen op zijn eerste optreden De Beloften 2017, amper 7 maanden later behaalden ze zilver op Humo's Rock Rally 2018. Lagüna is feitelijk ontstaan uit de as van Melting Time, een al even veelbelovende Belgische band die helaas nooit echt is doorgebroken.
Tijd voor een nieuwe bladzijde in de vorm van Lagüna dus. Ondertussen bracht Lagüna een heel gesmaakte single op de markt “Amber Hands” en liet ook live van zich horen. De heren en dame brachten in september een titelloze EP uit, die eigenlijk aanvoelt als een full album. Opvallend is de ijle stem van zanger Niels Elsermans die - hij zal die vergelijkingen wel al beu zijn vermoeden we - doet denken aan Ian Curtis. Eveneens de heldere melodielijnen en de verschroeiende bas/gitaar liggen in verlengde van bijvoorbeeld Joy Divison. Om hen nu prompt tot Belgisch antwoord daarop te bombarderen? Daar beginnen we echter niet aan.
Lagüna bewijst al bij die eerste song “The Unknown light” vooral over een eigen smoel te beschikken. Een weg die wordt voortgezet op “Amber Hand”. Een song die als een visitekaartje diende om ons eerder al murw te slaan. De lat hoog leggen, en je onderdompelen in donkere walmen van intensief genot, die doet terugdenken aan die jaren '80 toen postpunk en aanverwante hoge toppen scheerden. Dat is de rode draad op de hele plaat. Maar gelukkig staat de band met beide voeten in het heden. Het lijkt zelfs alsof ze de muziekstijl heruitvinden, en dat trekt ons nog het meest over de streep.
Dit is dus duidelijk niet een zoveelste postpunk opleving, maar een verademing tussen het overaanbod van bands en artiesten die bewust grasduinen in dat verleden.
Dynamiek en melancholie worden fijn vermengd met brokjes energie op de volgende songs “Sound 2u” waarbij vooral de kruisbestuiving opvalt tussen elk van de elementen. De baslijnen van Naomi Bentein werken enorm aanstekelijk. Ze wordt daarin gerugsteund door snijdende gitaar partijen van Mauro Bentein en Xavier De Clercq. Die laatste voegt daar zwevende synthesizer klanken aan toe, die de donkere en lichtjes dreigend atmosfeer telkens naar een hoogtepunt stuwen. Ook de drumpartijen van Alfredo Bravo zijn heel uiteenlopend. Die gaan van de drumvellen strelen tot stevige mokerslagen uitdelen die geluidsmuren doen barsten. Met als kers op de taart die weemoedige, melancholische en heel veelzijdige stem van Niels die je in hogere sferen doet belanden en telkens opnieuw een krop in de keel bezorgt, zoals enkel een artiest als Ian Curtis dat kon.
Op die lijn ligt ook de daarop volgende song “Nothing Less” , een bevestiging van voornoemde ingenomen stellingen.
Lagüna heeft reeds bewezen uit het goede post-punk hout gesneden te zijn tijdens de zomer maanden. Via deze EP levert de band het perfecte visitekaartje af dat verleden en tegenwoordig perfect met elkaar verbindt. Wat er dan weer voor zorgt dat deze band een unieke parel kan genoemd worden binnen het aanbod post-punk. Eentje die duidelijk ook over de grenzen van die muziekstijl heen kijkt.
Het wordt uitkijken naar een gouden toekomst voor deze jonge top band . Ons landje is er een rijker geworden.

Tracklist: The Unknown Light - Amber Hands - Sound 2U - Nothing Less

Je hebt zo van die avonden dat je met niet al te hoge verwachtingen naar een concert afzakt. En uiteindelijk zodanig wordt omver geblazen dat je eerder een onvergetelijke trip beleeft die voor lang in je geheugen staat gegrift. We hebben dat, in al die jaren dat we concerten en festivals bezoeken, wel meermaals meegemaakt. Na gisterenavond, zaterdag 3 november, mogen we nog een optreden aan die lijst toevoegen. The Difference stelde zijn nieuwste schijf 'Insignificant' voor in tot de nok gevulde CC De Kubiek in Eeklo. Een plaat waaruit blijkt dat de band bestaat uit top muzikanten waarbij niet alleen iedereen dezelfde kant uitkijkt. Ook kleurt The Difference op hun nieuwste werk bewust buiten de lijntjes, maar zonder aan een echte stijlbreuk te doen. Laat dit nu net de rode draad vormen tot wat we ook op deze avond voorgeschoteld kregen.

Opwarmer van dienst is This Can Hurt (****). Met Dirk Dekesel stond er voor fans van The Difference geen onbekende op het podium. De man was ooit bassist bij The Difference, in de periode 1996 tot 2002. This Can Hurt is een band uit het Meetjesland en speelt net als de headliner op deze avond voor een thuispubliek. Bovendien bestaat de band, naast Dirk, uit muzikanten die ondertussen de klappen van de zweep voldoende onder de knie hebben. Bovendien kun je op de muziek van deze rock band geen label kleven, tenzij onder de categorie 'alternatieve rock'. Naast algemene virtuositeit, waarbij de gitarist/bassist magische klanken uit hun instrumenten toveren en de drummer van dienst de ene na de andere mokerslag uitdeelt, is de meest opvallende factor binnen This Can Hurt de charismatische enorm goed bij stem zijnde frontman. Zonder meer bezorgt hij je telkens opnieuw een krop in de keel bij vooral de hoge tonen. Maar de man is dus vooral een klasse entertainer die perfect weet hoe een publiek naar zijn hand te zetten. Daardoor won This Can Hurt deze thuismatch alvast op de punten en lijkt me een band om, naar de toekomst toe, in de gaten te blijven houden.

Toen we The Difference (*****) aan het werk zagen op Devils Rock For an Angel in 2017 schreven we daarover: "Ook bij The Difference staat de technisch hoogstaande manier van spelen en zingen, de spontaniteit en het spelplezier niet in de weg. De band brengt gestroomlijnde riffs en drumsalvo's naar voor, terwijl de begenadigde frontman je telkens opnieuw diep raakt met heel gedreven vocalen, die recht doorheen je hart boren. Een potje lekker aanstekelijke heavy metal, die aan de ribben blijft kleven van begin tot einde. Dat kregen we vooral voorgeschoteld. En daar kan nooit iets mis mee zijn, toch?".
De band kwam zijn nieuwste schijf ' Insignificant' voorstellen en maakte daar geen routineklus van. Nee, The Difference wil zijn publiek een bijzondere avond bezorgen waarover ze binnen een paar maanden nog zullen spreken, waardoor die vijf sterren die ik hen hier toebedeel er eigenlijk te weinig zijn, ze verdienen er op basis daarvan zelfs meer.
Vanaf de eerste oorverdovende knaller “Delirious” wordt al vrij duidelijk dat deze band er zin in heeft. Niet alleen zit het geluid heel goed. De riffs en drum salvo's vliegen ons als vuurballen rond de oren. Zanger Gerd Hanssens geeft aan nog nooit zoveel zenuwen gehad als nu, maar daar is gedurende de uitmuntende set bitter weinig van te merken. De man beschikt over een kristalheldere stem, en heeft bovendien een stembereik waardoor de muren van de zaal beginnen te barsten. Bovendien straalt hij het charisma uit van de grote frontmannen op aarde. Uiteraard gerugsteund door zijn top muzikanten. Meermaals komen de haren op onze armen recht van puur innerlijk genot als Steven Van Hyfte en Ruben Dhaene solo's boven halen die ons met verstomming slaan. Bassist Steven Mervielde moet met zijn gestroomlijnde baslijnen totaal niet onderdoen voor de zogenaamde grote namen binnen de scene. Drummer Kristof Ingels deelt de ene mokerslag na de ander uit, maar blijkt ook een charismatische entertainer te zijn zoals zijn frontman. Echter het meest doorslaggevende? Binnen deze band kijkt iedereen dezelfde kant uit. Waardoor een magie ontstaat die je zelden tegen komt. Dat merkten we - zoals in onze intro al aangegeven - al op de nieuwste plaat. Dat blijkt dus ook live het geval te zijn.
Bovendien zijn er enerzijds zeer snelle songs waarop stilstaan onmogelijk is. Maar schotelt de band ook momenten van intimiteit en rust voor - telkens heel subtiel binnen een aanstekelijk doom sfeertje - waarbij we zelfs vaak een traan wegpinken. “Tears of the Earth” is bijvoorbeeld zo een kippenvelmoment dat letterlijk door merg en been gaat. Eigenlijk rijgt The Difference het ene na het andere hoogtepunt aan elkaar. Ook al is er een heel kleine terugval in het midden van de set, nergens valt een speld tussen te krijgen. Kleppers als “Darkest of Times”, “Dying in Vain” zorgden voor weer nieuwe mokerslagen in ons gezicht. Maar eigenlijk is dit hele concert één langgerekte mokerslag.
Na al die hoogtepunten zou je denken het mooiste wel te hebben gezien. Maar plots, na een korte break, komen vanuit het publiek trommelaars in traditionele klederdracht - waaronder drummer Clint Dusslier van Primal Creation. Ze begeleiden Gerd die voor de gelegenheid in pij door het publiek schuifelt naar dat podium. Zangeres Tilly Haertjens begeleidt hem door middel van een betoverende vocale inbreng bij “Dead Man Walking” - ook op plaat mijn favoriete song trouwens. Gerugsteund door ijzingwekkende drumsalvo's, lijkt het wel alsof die poorten van de Hel nog maar eens open gaan. Koude rillingen lopen over onze rug, bij zoveel virtuositeit die uit de boxen spat. Daarbovenop kregen we nog enkele hemelse songs als “Hunger”, “Under Crimson Skies” en “Walls” als ultieme kers op de taart. Gerd droeg bovendien een song op aan zijn vader, wat weer zorgde voor krop in de keel en kippenvelmoment. Als extra toemaatje schotelt The Difference een door iedereen meegebrulde “Awakening” in de bisronde, om deze top avond met een knal van formaat af te sluiten.

Besluit - The Difference stelde op deze geslaagde avond niet zomaar zijn nieuwste schijf voor. De heren zorgden, net als het voorprogramma, voor een uitzonderlijk geslaagde rock avond, zoals je eigenlijk maar zelden meemaakt. En dat is in grote mate de verdienste van top muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn. Maar eveneens, ondanks al die jarenlange ervaring, totaal geen routineklus wensen af te leveren. De spontaniteit en het spelplezier spatten telkens opnieuw uit de boxen.
Kortom, The Differenece zorgt voor een rock feest pure sang, en raakt bovendien gevoelige snaren. Pure klasse van Hemels hoog niveau.

Setlist: Delirious - Buried in the past - From Beyond the sun - Children of the north - Tears of the earth - Inside the labyrinth - Darkest of all times - Dying in Vain - Dead Man Walking - Under Crimson Skies - Dolor Aeternus - The Hunger – Walls
Bis: Awakening

Organisatie: The Difference