Buda Kunstencentrum: Een brok Kortrijkse geschiedenis
We werden door de Doom metal band Loose License uitgenodigd om exclusief de voorstelling mee te maken van de band zijn gloednieuwe video 'The Coronation of the Lizard'. Deze gloednieuwe single werd eveneens op demo uitgebracht, met daarop 'The Utopian Journey' (2017) en 'Inferno' (2016). Deze voorstelling ging door in Buda Kunstencentrum, en dat is toch een brok geschiedenis uit Kortrijk waar we niet zomaar willen en kunnen aan voorbij gaan. Dit kunstencentrum is namelijk gevestigd in het centrum van Kortrijk en verwijst naar het buda-Eiland, een eeuwenoude wijk in Kortrijk. Op deze historische site bevond zich o.a. het Broelmuseum. Dit monument uit de 18ste eeuw werd omgevormd tot Buda Kunstencentrum. Waar met de regelmaat van de klok theater en andere voorstellingen, tot festivals doorgaan. Zoals NEXT festival dat doorgaat van 8 november tot 1 december 2018 (Info: http://www.budakortrijk.be/nl/festivals/next-festival-2018 )

Nauw verbonden met Buda Kunstencentrum is de Budascoop. Deze bevindt zich in de gebouwen van de voormalige Pentascoop (1975). Dit was een cinema complex met vijf zalen, als onderdeel van de Kinepolis-groep. Nadat diezelfde groep een nieuw complex had gebouwd in Hoog-Kortrijk, medio 1990, werd de toekomst van Pentascoop plots onzeker. Als onderdeel van kunstencentrum BUDA werd de voormalige Pentascoop begin jaren 2000 omgebouwd tot een cruciale schakel binnen de werking van dit kunstencentrum. De focus ligt op films uit het eerder alternatieve filmcircuit. Dit uit binnen en buitenland. Op de bovenverdieping werden bovendien twee filmzalen omgebouwd tot podia, waar theatervoorstellingen worden gegeven. Meer informatie betreffende Buda Kunstencentrum en Budascoop, vinden jullie via de website: http://www.budakortrijk.be/nl

‘The Cornonation of the Lizard’ (video)
Nadat de voltallige band een korte toespraak had gehouden, gaan de lichten uit, en komt een dreigend geluid uit de donkerste hoek van de zaal. Binnen een duistere doom sfeer, zoals we dat van Loose License ondertussen gewoon zijn, komt een al even duistere gedaante uit het bos tevoorschijn. Getooid in monnikspij en met een zeis, gaat de dood op zoek naar een verloren ziel. Op de grond ligt een half naakte man, die prompt wordt meegenomen en aan een boom vastgebonden. Gekruisigd als Christus. In een oerschreeuw vanuit het duister roept die persoon zijn woede, frustratie en pijn uit waardoor demonische wezens uit datzelfde bos ontwaken. Het meest opvallende aan deze nieuwe song, en video, is dat Loose License zijn roots als doom metal band nog steeds trouw is gebleven, de intro doet me nog steeds denken aan Black Sabbath, maar ondertussen ook andere muziekstijl - die minstens even donker en dreigend zijn - daaraan toevoegt. Want na die dreigende traag op gang komende ondertoon worden alle registers, zowel vocaal als instrumentaal, compleet open gegooid. Na een verschroeiende climax blijft enkel chaos, leed, dood en pijn over. Beeld en muziek vloeien bovendien zodanig perfect in elkaar, dat het lijkt alsof je naar een spannende Horror film kijkt. Althans de intro daarvan. Want in die circa veertien minuten wordt een beeld opgehangen die ons doet uitziet naar meer duistere krachten, die aanvoelen als klauwen die je de adem ontnemen.

Optreden Metalbar 'Den Deugniet' – Verslag
Na de voorstelling van de nieuwe video zakten we af naar Metalbar 'Den Deugniet'. Een zeer gezellig café gevestigd midden het centrum, nabij de parking Houtmarkt. Zeer centraal gelegen, en dus heel goed bereikbaar. Maar vooral een uiterst gezellig metal café, waar een gezellige atmosfeer heerst. Loose License (*****) bewees in het verleden reeds dat ze veel meer zijn dan een zoveelste doom metal parel in een lange rij. Op basis van die nieuwe video/single stellen we al vast dat de band verder blijft evolueren. Dat blijkt dus ook live het geval te zijn.
We zien een band waarvan de bandleden meer dan ooit dezelfde richting uitkijken, dat kan ook niet anders als je zoveel tijd samen doorbrengt. Maar je hoort en ziet dat hier eveneens een vriendschapsband is gesmeed door de jaren, die zorgt dan weer voor een kruisbestuiving waarbij grenzen worden verlegd. Die typische doom metal elementen komen nog steeds boven drijven bij Loose License. Maar daar waar in het verleden nogal vaak uit datzelfde intensieve vaatje werd getapt - waar niets mis mee is uiteraard -, hoor ik dus duidelijk een band die veel meer variatie steekt in zijn muziek. Tempowisselingen en verschroeiende climaxen die de haren op onze armen doen recht komen volgen elkaar met de regelmaat van de klok op. Meermaals krijgen we koude rillingen doordat de al even verschroeiende riffs en drumsalvo's, gecombineerd met een veelzijdige vocale aankleding, de poorten van de Hel letterlijk open zetten.
Kortom, Loose License is anno 2018 vooral een goed geoliede machine, die vooruit kijkt, evolueert en zichzelf blijft heruitvinden. Met respect voor hun doom verleden.

Typische doom metal, die je de ademt beneemt en totaal verweesd doet achterblijven in de meest donkere hoek van de kamer
Van een gevarieerde set, waar doom elementen worden vermengd met andere donkere muziekstijlen (we horen subtiel zelfs streepjes black tot death metal boven komen) gaan we over naar een doom metal act in zijn meest pure vorm. Hooded Priest (****). Deze Nederlandse Occulte Doom metal band ontstond in 2006. Ondertussen heeft Hooded Priest zijn sporen verdiend binnen het doom metal gebeuren, en daarop ook zijn stempel gedrukt. Het meest in het oog springende element binnen deze band is de tot de verbeelding sprekende frontman Luther 'Finlay' Veldmark, die met lange baard, grijze haren en monnikspij lijkt op een hogepriester uit horror verhalen waar satanische taferelen plaats grijpen. De theatrale manier van doen, blijkt dan ook een meerwaarde bij Hooded Priest. Dat is op de plaat zo, dat blijkt live ook het geval te zijn. Ook wat muziek betreft blijft Hooded Priest bewust dwalen binnen die typische doom atmosferen.
Het wiel opnieuw uitvinden, daar doet de band niet aan. Pure doom metal brengen die je koude rillingen bezorgt weer wel. Daardoor worden voorheen geopende poorten van de Hel pas echt compleet open gezet. Met een stem die klinkt als een oerkreet uit diezelfde Hel, doet Luther, gerugsteund door muzikanten die tovenaars zijn met riffs, een aardbeving ontstaan. Waardoor demonische wezens het prompt overnemen. En je letterlijk bij de keel grijpen tot je, compleet waanzinnig geworden, uw eigen demonen strak in de ogen kijkt. Nee, bijster origineel is dat inderdaad allemaal niet. Hooded Priest is dan ook een typische doom metal act, zoals we er veel tegen komen. Maar de band straalt wel die duisternis uit, die je de adem ontneemt en totaal verweesd doet achterblijven in de donkerste hoek van de kamer. En dat is nog steeds hoe we onze boterham doom het liefst eten.

We keerden dan ook tevreden, met een krop in de keel, naar huis terug. Na wat een avond kan genoemd worden waar we weer eens een mijlpaal hebben meegemaakt binnen Nederlands en Belgische doom metal.

Organisatie: Vzw de Lizard + Loose License

In deze periode van het jaar gedenken we onze gestorven geliefden. In sommige landen gebeurt dit door middel van een waar feest, met drank en spijzen. Bij ons is dat door middel van een ingetogen bezoek aan het kerkhof. Mijmerend over vroeger. Voor mij persoonlijk past muziek als Black tot Doom Metal perfect bij deze sombere en geladen tijden. Waarbij we ons hart graag laten verwarmen door intensieve donkere die door merg en been gaan.
Unholy Congregation is een festival waar de Black en Doom metal fan aan zijn trekken komt, binnen een heel intieme omgeving. Dit festival ging door in een redelijk goed, maar zeker niet vol gelopen, zaal De Qubus in Oudenaarde. De sfeer was tijdens de hele avond gezellig, geladen en somber zonder echter de depressieve kant op te gaan.
Een verslag vanuit de donkerste krochten van de Hel.

Openingsact Darkest MIND (***) is een vrij nieuwe parel aan dat Black Metal firmament. De band bracht in 2015 een EP uit, maar voor de rest bleef het vrij stil rond deze West-Vlamingen. Echter achter de schermen werd noest verder gewerkt, en dat is ook live te merken. Want de bandleden vinden elkaar blindelings. Darkest MIND trekt alle registers vanaf begin tot einde open, en doet die poorten van de Hel al op een kiertje open gaan. Helaas blijft alles iets te veel hangen binnen die gezapige middelmaat, waardoor we toch niet compleet van onze sokken worden geblazen. Echter beschikt Darkest MIND wel degelijk over potentieel om ooit potten te gaan breken binnen dat typische Black Metal tot aanverwant gebeuren. De donkere walmen deden pijn aan de ogen, en dat is hoe we onze boterham Black Metal het liefst verorberen. Mits meer podium ervaring zien we de toekomst van deze band dan ook rooskleurig in.

Toen we A Thousand Sufferings (***1/2) in 2017 aan het werk zagen in Het Bos te Antwerpen schreven we daarover: 'A Thousand Sufferings brengen dus vooral een lekker potje doom/black dat aan de ribben blijft kleven. Waardoor we uiteindelijk toch over de streep worden getrokken.’ Deze band is ontstaan uit uiteenlopende bands binnen de Belgische Black Metal scene. Die ervaring binnen die scene zorgt ervoor dat een technisch hoogstaand potje black/doom wordt voorgeschoteld waar geen speld valt tussen te krijgen. Gitaar riffs snijden als vlijmscherpe messen door je vlees, en het drummergeroffel gaat telkens door merg en been. Maar het is vooral de opvallend rauwe en verscheurende stem van PJ Turlinckx dat ons het meest over de streep trekt. Die laatste beschikt dan ook over een stem als een klok, waardoor voornoemde poorten van de Hel nog meer open zwaaien.

Kabbelende beekjes, en een gezellige gezapige sfeer binnen een eerder donkere omkadering. Het zou - op de twee headliners na - toch wat de rode draad blijken vanavond. Want ook Urarv (***1/2) blijft angstvallig uit datzelfde vaatje tappen. De uit Noorwegen afkomstige Avant-garde/Black Metal band dompel je onder in eerder occulte sferen. Urarv timmert sinds 2003 aan de weg maar staat, volgens de informatie op de facebook van het evenement, pas voor het eerst in Benelux. De heren en dame hebben ondertussen hun kunnen voldoende bewezen. Trish Kolsvart is een begenadigde drumster die mokerslagen in het gezicht uitdeelt, en ook de baslijnen van Sturt raken een gevoelige snaar. Maar ook bij Urarv is het vooral die verschroeiende, en heel uiteenlopende, vocale aankleding die ons aangenaam verrast. Meer nog, de bijzonder tot de verbeelding sprekende stem van Aldrahn is duidelijk een meerwaarde bij deze band. Die trouwens avant-garde perfect met Black Metal weet te verbinden. Net als de voorgaande bands valt vooral op dat hier een band staat te spelen die nog steeds aan het groeien is, en dus vooral over enorm veel potentieel beschikt om potten te breken binnen dat typische avant-garde/black metal gebeuren.

De Belgische Black Metal band (Ars Veneficium ****), ontstaan in 2013, zorgt voor een eerste echt hoogtepunt op het festival. De heren brachten in 2016 het debuut uit 'The Reign of the Infernal King'. Een album dat op heel wat bijval kon rekenen. Op Holy Congregation blijkt de band goed in de markt te liggen, want plots staat de zaal toch heel goed gevuld. Ars Veneficium brengt Black Metal binnen een occulte achtergrond, met verwijzingen naar Satan en zijn gevolg. Als er een voorwaarde is waardoor ik bij dit genre pas echt over de streep wordt getrokken, is het vooral dat ik koude rillingen moet voelen tot het bot. Zowel instrumentaal als wederom vocaal, legt Ars Veneficium die lat torenhoog en drijft je voortdurend tot absolute waanzin. Waardoor aan die voorwaarde wordt voldaan. Missie geslaagd!

De Zweedse band Alfahanne (***1/2) tapt uit een heel ander vaatje. Deze band combineert verschillende stijlen binnen het rock en metal gebeuren - waaronder ook Black Metal - en zijn daardoor een vreemde eend in de bijt op dit festival. Pure black metal kun je dit niet noemen. Maar een donkere sfeer is wel degelijk merkbaar. Al lijkt deze Zweedse band vooral een lekker aanstekelijke rock feest te willen bouwen. Zo zijn er enorm veel interacties naar het publiek toe. Door deze feestelijke aanpak zorgt Alfahanne voor een beetje zon achter de donkere wolken waarrond dit festival is gebouwd.

Na enkele fijne concerten, waarbij we zeker en vast niet werden ontgoocheld, bleven we toch een beetje op onze honger zitten. Het was wachten op ultieme kleppers van formaat die ons echt compleet omverblazen. Die kregen we laat op de avond met twee top headliners. Hades Almighty (*****) zet de registers compleet open voor een wervelende finale waarbij kippenvelmomenten tot kroppen in de keel ons deel zouden worden. Vooral - wederom - die bijzonder aangrijpende vocale aankleding, deed de haren op onze armen recht komen. Of dat van angst of innerlijk genot is laten we in het midden. Hades Almighty slaagde echter vooral in zijn opzet, waar de vorige bands toch lichtjes faalden. Ze bieden een Black Metal set boordevol walmen van duisternis. Enorm intensief en vooral onaards aanvoelend, waardoor niet alleen de poort van de Hel compleet open gaat, maar ik ook mijn eigen demonen diep in de ogen kijk. Agressie, frustratie, pijn, dood en verderf het komt allemaal boven water bij Hades Almighty.
En dan moest de headliner van de avond nog komen.

Kon het nog intenser vroegen we ons af. Jawel. Hetroertzen (*****) voegt aan die wervelstorm van duistere krachten van zijn voorganger, scheppen occulte inbreng toe, waardoor je prompt in een Satanisch feest terecht bent gekomen. De demonische en vervaarlijk kijkende frontman bezweert en hypnotiseert zijn publiek door middel van een oorverdovende stem en uitstraling. Gerugsteund door muzikanten die al even verschroeiend uithalen, waardoor de temperatuur in de zaal tot een kookpunt stijgt. De band legt de lat zo duivels hoog, dat er geen doorkomen meer mogelijk is. Eens gegrepen door die donkere klauwen, voelt het aan alsof elk beetje levenssap uit je lichaam wordt gezogen. Jouw hart wordt verscheurd en je ziel brandt in voornoemde Hel.
De kaarsen op het podium versterken die intensieve donkere sfeer alleen maar, tot je op het einde van de set compleet murw geslagen in de hoek van de zaal - met het angstzweet op de lippen- totaal van de kaart achterblijft. Dit, en dit alleen, is het soort Black/Doom metal waardoor je één wordt met uw eigen demonen en in de strijd met het kwaad in jezelf.
Pure magie van de meest duistere soort strooit Hetroetzen over het publiek heen om deze avond op de meest donkere en occulte wijze in brio af te sluiten. Indrukwekkend!

Besluit: Unholy Congregation is een fijn en gezellig festival omgeven door walmen van duisternis. Binnen een intieme sfeer krijg je heel hoogstaande black metal voorgeschoteld, het ene wat beter geslaagd dan de andere. Helaas zat het geluid niet altijd even goed hadden we de indruk, maar wat sfeerbeleving betreft is dit een top georganiseerd optreden, dat was ons betreft voor herhaling vatbaar is.

Darkest MIND + A Thousand Sufferings + Urarv + Ars Veneficium +Alfahanne + Hades Almighty + Hetroertzen

Organisatie: Unholy Congregation

Een thuismatch spelen? Het is nooit garantie voor een overwinning, want die match moet nog steeds worden gespeeld. Sister May stelde op 31 oktober zijn nieuwste EP 'Ascent' voor in een overvolle De Verlichte Geest , Roeselare. En moest toch een inspanning doen om dat thuispubliek compleet over de streep te trekken. De heren brachten enkele bevriende bands mee om de temperatuur naar het kookpunt te doen stijgen. Om zelf met een knal van formaat de avond alsnog met brio af te sluiten.
Verslag van een boeiende avond vertoeven in het altijd gezellige De Verlichte Geest, Roeselare.

Onder het motto 'te' is nooit goed
Divided (***), een sludge metalband met stoner rock invloeden, mocht de avond openen. Deze band uit Kortrijk/Izegem ontstond in 2013 en trekt vanaf die eerste noot een geluidsmuur op waar geen doorkomen mogelijk is. Nu, wij houden wel van die verschroeiende, quasi instrumentale aanpak, waar je mokerslag na mokerslag in het gezicht krijgt. Tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer terecht komt. Ook Divided slaagt met een combinatie tussen sludge, post metal en aanverwante stoner rock, in die opzet. De registers worden steeds opnieuw volledig open getrokken, maar daar knelt eveneens het schoentje. Telkens klonk die ondoordringbare geluidsmuur zo hard en luid dat je er potdoof van werd. In die mate dat het pijn deed aan de oren, en niet leuk meer is om te beleven. Doordat o.a. de basgeluiden de gitaar teveel overstelpt, hoor je monotone, extreem luide knallen die ervoor zorgt dat je eerder naar buiten vlucht dan geniet. Dat is best jammer, want deze band heeft potentieel om binnen dat sludge en aanverwante potten te breken.
Misschien die versterker iets zachter zetten zodat het geheel minder chaotisch en ondoordringbaar, en wat melodieuzer en intensiever te doen klinken? Waardoor we zouden terechtkomen in intens donkere sferen, waar een band als Divided ons met deze verschroeiende aanpak zeker en vast kan laten vertoeven.

De vreemde eend in de bijt, zorgt voor een melancholisch rustpunt
Je zou kunnen stellen dat het duo Ladies' Fantasies Club (****) een vreemde eend in de bijt bleek te zijn binnen het aanbod op deze avond. De band brengt, we citeren de informatie op de facebook pagina van het evenement: 'akoestische pop-rock, met teksten die schipperen tussen ironie en romantiek.’ Met een drummer en akoestische gitarist die beschikt over een heel betoverende tot hypnotiserende stem, zorgt het duo ervoor dat we worden ondergedompeld in eerder melancholische en weemoedige atmosferen. Wat eerder zorgde voor een rustpunt tussen al die toch wel heel snoeiharde riffs en drumsalvo's die we de rest van de avond over ons hoofd kregen. Het grootste deel van het publiek stond er statisch naar te kijken en zette zijn of haar praatje, vaak met de rug naar het podium gekeerd, over koetjes en kalfjes aan de toog rustig verder. Op uitzondering van een verloren ziel - zoals ondergetekende - die de band het applaus gaf dat ze zeker verdienden, kwam er dus bitter weinig respons op de hemelse klanken en vooral kristalhelder vocale aankleding die ons een krop in de keel bezorgde. Jammer, want Ladies' Fantasies Club wist op deze wijze toch een gevoelige snaar te raken in ons rock hart. En blijkt een duo dat we in intiemere omstandigheden zeker en vast nog eens aan het werk willen zien, om een traan weg te pinken bij zoveel intensieve en melancholische schoonheid die Ladies' Fantasies Club ons aanbiedt.

Bommetjes energie die als een oerknal in je gezicht tot ontploffing komen
De Stonerfunk band Kolos (****1/2) kon door die registers weer compleet open te gooien op heel wat meer bijval rekenen. Plots werd het publiek wakker geschud door een band die bommetjes energie afschiet, die als een oerknal in je gezicht tot ontploffing komen. Kolos bestaat uit klasse muzikanten. De gitaristen van dienst blijken ware virtuozen te zijn die riffs op jou afvuren waaraan je niet anders kunt als uw vingers verbranden. Gerugsteund door een al even stevig uithalende drummer, en een zanger die eveneens over een kristalheldere stem beschikt waardoor hij je nog maar eens een krop in de keel bezorgt.
Kolos is bovendien een band die zijn naam niet gestolen heeft. Als een oorverdovende orkaanuitbarsting knalt de band over de hoofden heen tot niemand meer stil staat. Kolos klinkt vaak melodieus maar haalt ook snoeihard uit en blijft dat tempo tot het einde volhouden. Echter, deze keer is het geluid perfect om er niet voor te zorgen dat we buiten vluchten door eventuele veel te luide tonen die eerder pijn dan deugd doen. Nee, deze band slaagt erin je aan te zetten tot potjes stevig headbangen tot de vroege uurtjes maar doet ook de haren op onze armen recht komen van innerlijk genot.
Moshpits zitten er niet in op deze avond, op dat vlak was het trouwens eigenlijk heel de avond een vrij rustige en kalm publiek dat blijkbaar gewoon kwam genieten van een gezellige Halloween avondje.
Kortom, in de verlichte Geest zorgde Kolos voor een eerder melodieuze aardbeving, waardoor de zaal lichtjes op zijn grondvesten staat te daveren. Een betere opwarmer kon de afsluiter van de avond zich niet wensen.

Muziek die zich niet in een hokje laat duwen ook live niet
We stelden ons al een tijdje de vraag, welke muziekstijl brengt Sister May, die in 2016 voor het eerst van zich liet horen, nu eigenlijk? We kregen veel uiteenlopende antwoorden. Die gaan van alternatieve rock naar Grunge over, eerder subtiel, streepjes new wave naar experimentele rock muziek. Die vraag blijft ook anno 2018 nog steeds onbeantwoord. Want ook op de gloednieuwe EP 'Ascent' vinden we zoveel invloeden dat het inderdaad onmogelijk is om een label te kleven op een band Sister May.
Nu, wij houden wel van bands die uit vele vaatjes tappen en eigenzinnig hun eigen ding doen daarmee. ‘Muziek die zich niet zomaar in een hokje laat duwen'’, is eveneens de rode draad op de EP voorstelling van Sister May (****) in De Verlichte Geest , Roeselare. Op het podium van De Verlichte Geest zien we namelijk een band die dus gewoon eigenzinnig zijn ding doet, en daar zelfs mee wegkomt. Toch had Sister May het aanvankelijk niet gemakkelijk om een thuispubliek te vermurwen. Maar de heren trokken gewoon wat meer registers open, spreken dat publiek ook aan en leggen de lat doorheen de set hoger en hoger tot iedereen - inclusief wijzelf - alsnog over de streep wordt getrokken.
Besluit: Na enkele luisterbeurten stellen we vast dat Sister May met hun nieuwe EP een gevarieerde schijf heeft uitgebracht. De band wenst zich niet te laten vastpinnen op één en dezelfde muziekstijl, en dat siert hen. Ook op het podium van De Verlichte Geest blijkt een band te staan die varieert, emotioneel kan klinken - zowel vocaal als instrumentaal, én zelfs beschikt over een eerder donker kantje. Maar ook loeiend hard kan uithalen, waardoor geluidsmuren worden afgebroken, schipperend tussen zoveel uiteenlopende stijlen, emoties en stijlbreuken krijg je een set voorgeschoteld die je enerzijds een krop in de keel bezorgt, maar waarop je anderzijds niet anders kunt dan stevig headbangen en compleet uit de bol gaan. Daardoor kan het met deze band niet alleen op plaat maar ook live nog vele kanten uitgaan. Wat ons dan weer doet uitzien naar een toekomst die er heel rooskleurig, of desnoods pikdonker, uitziet.

Pics homepag - Karl Vandewoestijne (4T6 Photography)

Organisatie: De Verlichte Geest, Roeselare (ism HLP)

Midden in een pittoreske wijk ergens in Roeselare heeft voor de twaalfde keer een festival plaats dat vooral intimiteit en gezelligheid uitstraalt. De zeer sympathieke organisatie, die trouwens wel meer te zien is op 'underground' festivals binnen het metal en aanverwante gebeuren, heeft ook in 2018 een affiche op poten gezet waarvan elk beetje hardcore, metalcore, tot globaal metalfan zou moeten beginnen watertanden. De eerste festivaldag staat in het teken van Hardcore - dit in een brede omkadering van deze muziekstijl. Tegen het einde van de avond was de zaal zo goed als compleet vol gelopen - we hebben naderhand vernomen dat ook deze festivaldag compleet was uitverkocht - en dat verwonderd ons totaal niet. Met klinkende namen als Slope, Headshot, Lenght of Time, Sworn Enemy en E-Town Concrete staat namelijk de crème de la crème van wat leeft binnen dat genre - vooral in de underground - op de affiche.

dag 1 – vrijdag 19 oktober 2018
Als honderden bulldozers die de zaal platwalsen
Op een vrijdagavond een festival laten beginnen omstreeks half zes in de avond is een beetje een risico. De files zijn op vrijdag altijd iets groter. Zo hoorden we op de radio omstreeks 16u dat er een file stond van circa 264 km. Maar niet getreurd, we waren net op tijd om Mark My Way (****) het vuur aan de lont te zien en horen steken, om de boel te laten ontploffen. Deze uit Ieper afkomstige, pure hardcore band, speelt eigenlijk een beetje een thuismatch. De heren stonden voor een beperkt publiek te spelen, maar brachten een set naar voor alsof daar een compleet vol gelopen zaal compleet uit zijn dak ging. Dat siert hen. De melodieuze aanpak, het uiteenlopende stembereik van een frontman die zijn publiek bovendien voortdurend aanspreekt. Het trekt ons dan ook compleet over de streep. Vooral zagen we een band die het hardcore genre de eer aandoet, die deze muziekstijl dubbel en dik verdient. Het spreekwoord zegt 'goed begonnen is half gewonnen'. Dat zou naderhand ook blijken. Mark My Way heeft alvast de poorten open gezet, om het dak de hele avond er compleet te laten afgaan. Pure klasse!

Slope (****) heeft zijn naam niet gestolen. Deze uit Duisburg afkomstige band ontstond in 2012 en heeft ondertussen al veel zalen plat gewalst. Het meest opvallende aan Slope is dat de bandleden, binnen de chaos die ze aanbieden, elkaar blindelings vinden. Ook Slope brengt Hardcore in zijn meest puur vorm. De band laat er geen gras over groeien en raast als losgeslagen bulldozer over de hoofden van de aanhoorders, tot de zaal compleet is plat gewalst. Het meest opmerkelijke echter. Vooral zien we een band - we hebben ze ondertussen al enkele keren aan het werk gezien - die groeit en blijft groeien in zijn kunnen. Waar dit gaat eindigen weten we niet. Slope bonkt al een paar jaar op de deur van erkenning binnen hun genre, en verdienen dit op basis van dit verschroeiend optreden dubbel en dik.

De ene Bulldozer werd gevolgd door een andere. Headshot (**** 1/2) afkomstig uit Kortrijk, kon op wat meer publieke belangstelling rekenen. De files waren wellicht voorbij? Wie zal het zeggen. In elk geval de heren spelen eveneens een thuismatch. Maar een wedstrijd moet steeds worden gespeeld, en de band beschikt wellicht niet over een gewiekste makelaar om aan matchfixing te doen. Dus moet Headshot maar zelf alles op alles zetten op het publiek murw te slaan. De heren staan met zes op het podium, en wonder bij wonder zorgt dit niet voor een chaos. Integendeel. Net zoals bij hun voorganger, kijken elk van de bandleden allemaal dezelfde kant uit. Het zorgt voor een wervelend HC feest, zoals je toch niet elke dag tegenkomt. En dat zo vroeg op de avond.
“Ook op Brakfest voelt een trip van Headshot aan alsof je een spiegel wordt voorgehouden, die er niet zo mooi uitziet. Een harde brok realiteit wordt recht in je gezicht geduwd, zodat elke riff, bulderende vocale aankleding, en drumsalvo aanvoelt als gedonder bij klaarlichte hemel. Nee, ook Headshot laat er geen gras over groeien, en deelt voortdurend stevige mokerslagen uit die je verweesd doen achterblijven." schreven we over het optreden van Headshot op Brakfest in Lokeren vorig jaar.
Nu, we kunnen diezelfde woorden terug gebruiken, om te omschrijven hoe we het optreden van Headshot aanvoelden op Evil Or Die Fest. Een mokerslag in het gezicht, die je met beide voeten op de grond zet!

Een langgerekte moshpit dat de zaal op zijn grondvesten doet daveren
De uit Londen afkomstige Dead Man's Chest (****) sleept circa twaalf jaar ervaring met zich mee. En dat is ook te merken. De band mixt streepjes pure hardcore met sausjes die doen denken aan thrash metal in de stijl van Slayer, en voegt daar brokjes in de stijl van bijvoorbeeld Agonstic Front aan toe. Waardoor een rauwe brok vlees ontstaat, die wat op onze maag blijft liggen. Nu, dat is het soort diner waarvoor we graag uit onze luie zetel komen. Dead Man's Chest combineert die jarenlange ervaring gelukkig nog steeds met enorm veel spelplezier en spontaniteit. De band deelt niet alleen stevige oplawaaien uit, de frontman hitst het publiek voortdurend op. Waardoor enkele stevige moshpits ontstaan die de zaal op zijn grondvesten doet daveren. Kortom: Hadden de vorige bands al de lont aan het vuur gestoken, dan doet Dead Man's Chest de boel pas echt ontploffen.

Men had gewaarschuwd om bij het optreden van Reduction (****) ons wat achteraan op te stellen. Al gauw beseffen we waarom. Ook Reduction sleept al heel wat ervaring met zich mee en brengt een mix van metalcore met hardcore. Op een zodanig verschroeiende harde en meedogenloze wijze, dat hierop stilstaan inderdaad onmogelijk is. Hoe meer de avond vordert hoe hoger die lat wordt gelegd moet Reduction hebben gedacht.
Ontstond er heel wat stevige moshpits bij de voorganger, dan was het hek volledig van de dam bij Reduction. Opvallend? Al die stevige pits gebeurden in een heel kameraadschappelijke sfeer, als iemand viel werd die prompt opgepikt. Zo hoort dat gewoon. daardoor ontstaat vooral voor een feestelijke stemming, waarbij iedereen - inclusief de band zelf - compleet uit zijn dak kan en mag gaan.

Het openen van de poorten van de Hel
De Belgisch band Lenght of Time (*****) ontstond in 1997. Wat deze band zo bijzonder maakt is dat ze bovenop die pure hardcore elementen een duister sfeertje weten te creëren waardoor het lijkt alsof de poorten van de Hel prompt zullen open gaan. Dat was in het verleden zo, dat blijkt nog steeds het geval te zijn. Binnen een donkere omkadering - ook wat de belichting betreft - grijpt de band je letterlijk bij de strot en sleurt je mee naar die diepste kelders van voornoemde Hel. Lenght of Time laat er geen gras over groeien, en gaat op die verschroeiende wijze als zijn voorgangers verder. Al vrij snel zorgt dit weer voor wervelende mosh en andere pits, die feestelijke sfeer blijft ondanks de donkere omkadering echter wel degelijk stevig overeind staan. Lenght of Time bewijst nog maar eens hoe ijzersterk ze zijn in hardcore combineren met pure duisternis, met een vette knipoog naar bijvoorbeeld Black Metal. Iets wat hen dan weer uniek maakt binnen de scene.

Tijd voor de co-headliner van de eerste festivaldag, Sworn Enemy (****). Ook al blijft van de originele bezetten nog enkel zanger Sal Lococo over. De oerdegelijke mix tussen metalcore/crossover en hardcore blijft ook anno 2018 nog steeds stevig overeind staan. Stevig gaat het er zeker en vast aan toe bij Sworn Enemy, die als een wilde wervelstorm alles om zich heen nog maar eens plat walst. Geen spaander blijft geheel van de zaal eens de orkaan Sworn Enemy de ene na de ander tsunami en wervelstorm doet ontstaan. Dat was in 1997 al zo, dat blijkt dus anno 2018 nog steeds het geval. Sal Lococo dirigeert zijn troepen zodanig, dat er geen speld tussen te krijgen valt. De muzikanten binnen de band zijn namelijk virtuozen, die technisch hoogstaande riffs en drumsalvo's naar voor brengen, die ons met verstomming doen slaan. Maar vooral ontstaat een duivels crossover/hardcore feestje dat het dak er nog maar eens compleet doet afgaan.

De ultieme kers op de taart: Een geslaagd huwelijk tussen de betere hip hop en pure hardcore
E-Town Concrete (*****) sluit de avond af met een toch wel bijzonder verrassende act. De heren brengen natuurlijk pure hardcore, maar voegen daar vette streepjes hip hop aan toe. Dit zorgt voor een gevarieerde set, waarbij die Hip Hop inbreng het geheel niet verzwakt. Integendeel zelfs. E-Town Concrete brengt beide muziekstijlen samen tot een verrassend sterk geheel. Enerzijds zorgt dit voor een hip hop feestje, anderzijds deelt de band een hardcore gerichte mokerslag uit waarop stil staan onmogelijk is. Net door zodanig veel te variëren, blijf je geboeid luisteren en genieten. Het uitzinnige publiek zingt de songs uit volle borst mee, maar gaat ook geregeld over tot een stevig potje moshpitten. De frontman van dienst port de aanwezige bovendien nog meer aan, tot iedereen compleet uit zijn dak gaat.
Besluit: E-Town Concrete voegt de ultieme kers op de taart toe aan de eerste avond. Door een meer dan geslaagd huwelijk tussen de betere hip hop en Hardcore in zijn meest pure en onversneden vorm naar voor te brengen.

dag 2 – zaterdag 20 oktober 2018
Op het einde van de tweede festivaldag vernamen we dat de metaldag compleet was uitverkocht. Eveneens de Hardcore avond op vrijdag bleek - zoals we eerder aangaven - een schot in de roos. Verwonderen doet ons dit totaal niet. Op zaterdag stonden thrash metal kleppers op de affiche die in binnen en buitenland zomaar eventjes in grote zalen of doorsnee festivals hun ding doen. Zoals Onslaught en Destruction - deze laatste behoort trouwens tot de 'big 3 of German Thrash metal samen met Sodom en Kreator. Spoil Egine is eveneens een gewaardeerde band van internationale top allure.
Bovendien programmeert Evil Or Die Fest Belgische kleppers als Cowboys and Aliens, Speed Queen en Fireforce. Tenslotte stond er één veelbelovende jonge thrash band op dat podium Violent sin en Melodische death metal band Oceans Burning op het podium. Twee bands die beide een gouden toekomst worden voorspeld.
En dit allemaal aan een toch wel heel democratische prijs? Hoeft het ons dan nog te verwonderen dat zo een top evenement is uitverkocht? Nee toch?
Ons verslag van een tweede festivaldag boordevol power, thrash en bommen energie die voortdurend in je gezicht tot ontploffing komen.

Speed, Power and Beer!
Het is altijd spijtig te zien hoe een talentvolle band een inspanning doet om zijn publiek te bekoren, maar daar weinig of geen respons op krijgt. Dat is wat Oceans Burning (****) overkwam als openingsact op de tweede festivaldag van Evil Or Die Fest. En dat is op zich heel jammer. Want deze jongens doen hun uiterste best om een beperkt aanwezig publiek tot bewegen aan te zetten. Tekenend, het grootste applaus kwam er toen de frontman een lied opdroeg aan de drummer die door een zwart gat is gegaan.
De vrij jonge band legt de lat hoog, en de imposante frontman spreekt zijn publiek voortdurend aan. Bovendien blijkt diezelfde frontman over een stem als een klok te beschikken, waardoor eventuele poorten van de hel met het grootste gemak zouden moeten open gaan. Bovendien zijn de gitaristen van dienst ware tovenaars met riffs, en bezorgen ons de ene na de andere adrenalinestoot.
Kortom, over het potentieel om in de nabije toekomst die poorten van de Hel ook daadwerkelijk te laten open gaan, bestaat op basis van dit optreden op Evil Or Die Fest geen twijfel! Wij zien in elk geval al uit naar meer in de nabije toekomst.

Plots stond er wat meer volk voor het podium. Violent Sin (****) is een jonge, talentvolle speed metal band uit Oostende. Deze jonge band wordt eveneens een gouden toekomst voorspeld. Sommigen zien in hen de mogelijke opvolgers van bijvoorbeeld Evil Invaders. Of de band aan die hooggespannen verwachtingen kon voldoen was de vraag. Nu, Violent sin bestaat inderdaad uit heel getalenteerde muzikanten die goed weten waar ze mee bezig zijn, en katapulteert ons terug naar de jaren '80. We waren vooral onder de indruk van menig riffs die in ons lijf klieven als botte bijlen.
Met als kers op de taart het hoge stembereik van frontman Gillian van den Eynde. Deze laatste bezorgt ons kippenvelmomenten en een krop in de keel bij de vleet. Violent Sin voldoet wat ons betreft dus zeker aan die hooggespannen verwachtingen. Maar vooral zien en horen we een band die eveneens nog over groeimogelijkheden beschikt. We spreken elkaar terug binnen een jaartje of zo. Want zo snel kan het gaan als je noest blijft verder timmeren aan de weg.

Dat laatste heeft Speed Queen (****1/2) ons namelijk al voldoende bewezen. Elke keer zijn we onder de indruk van die duiveltjes uit een doos die tevoorschijn worden getoverd, als de charismatische frontman van Speed Queen de aanhoorders letterlijk omarmt. De man beschikt over een natuurlijk charisma dat je zelden tegen komt. Dat was in het verleden zo, dat blijkt ook op Evil Or Die Fest het geval te zijn. Met het grootste gemak doet hij iedereen uit zijn hand eten. Uiteraard gerugsteund door topmuzikanten binnen zijn band. Menig gitaar solo klieft heel diep doorheen ons hart, telkens opnieuw en opnieuw tot we totaal van de kaart in een hoek van de kamer achterblijven.
Speed Queen is ondertussen geëvolueerd van een doorsnee speed metal bandje, tot een geoliede machine waar iedereen diezelfde kant uitkijkt. Wat ervoor zorgt dat het niveau en de lat steeds hoger en hoger wordt gelegd. Wetende dat de top nog niet is bereikt, zien we reikhalzend uit naar de toekomst. Ons hoeft de band echter niet meer te overtuigen van hun kunnen, op Evil Or Die Fest zetten ze dat door het brengen van een verschroeiende set, nog maar eens in de verf. Pure klasse!

Ook Fireforce (****) hoeft ons eigenlijk niets meer te bewijzen. Met die typische Combat Metal moet de band bovendien totaal niet onderdoen voor de zogenaamde grotere namen binnen het power metal genre. Dat bewees FireForce ons al verschillende keren zowel live als op plaat. Ook binnen een gloednieuwe line-up blijkt die stelling nog steeds te kloppen. Hoewel we ons niet van de indruk kunnen ontdoen dat de nieuwe bandleden nog wat aan het zoeken zijn om hun plaats te vinden binnen de band, wordt de lat naar goede gewoonte weer heel hoog gelegd. De nieuwe zanger past echter zowel qua stembereik als attitude perfect binnen het concept, en ook instrumentaal valt er geen speld tussen te krijgen.
En daar horen ook visuele effecten tot het publiek bombarderen met confetti bij. Want inderdaad, naast de verschroeiende riffs, donderende vocalen en verdovende drum salvo's , is de visuele aankleding in dit genre een al even belangrijke factor. En dat zet FireForce nog maar eens in de verf.
Kortom, ook al lijken de nieuwe bandleden nog wat te zoeken naar hun plaats binnen de band, FireForce zet op Evil Or Die Fest toch maar weer de puntjes op de 'i', door het brengen van een verschroeiende set boordevol typische combat metal elementen die aan onze ribben blijven kleven. We zien dan ook reikhalzend uit naar meer nieuwe releases in 2019 van één van onze persoonlijke favorieten binnen het power metal gebeuren.

Met de waanzin in de ogen, uw demonen bestrijden! Een eeuwige strijd
Cowboys and Aliens (*****) blijkt, ondanks de positieve ervaringen van hun voorgangers, echter het eerste echte hoogtepunt van de dag te worden. De heren slepen uiteraard enorm veel ervaring met zich mee, maar elk van de muzikanten blijken vooral ware tovenaars te zijn met riffs en drum salvo's.
Het meest in het oog springende element binnen Cowboys and Aliens is echter de heel bewegelijke frontman, die als een konijntje met Duracell batterij over het podium vliegt. Zijn microfoon statief vervaarlijk over zijn hoofd slingerend, gaat hij als waanzinnige tekeer op dat podium. Het lijkt wel of Henk al zijn demonen de vrije loop laat, en al zijn opgekropte frustratie letterlijk uitspuwt. Meteen valt hij ook onze demonen daarbij aan, wat hem siert. Niet dat het de depressieve kant uitgaat bij Cowboys And Aliens. Eerder straalt deze klasse band humor en zelfrelativering uit, maar meteen deelt de band ware mokerslagen uit die met volle geweld in je gezicht terecht komen.
Kortom, door het voorhouden van een spiegel, waarmee je zelf maar ziet wat je ermee doet, doet Cowboys and Aliens een bom boordevol energie en vuurkracht ontploffen, die ons totaal verweesd doet achterblijven in het hoekje van de zaal. Missie geslaagd Henk & co.

Geen katje om zonder handschoenen aan te pakken ons Iris!
In tijden van #metoo en dergelijke hebben we nood aan meer girlpower. In die twee dagen hebben we heel weinig vrouwelijke energie gezien op dat podium van Evil Or Die Fest. Daar zou Spoil Engine (*****) vlug verandering in brengen. En hoe! Wij hebben de band in 2009 nog gezien met voormalige vocalist Niek Tournois. Over de komst van zangeres Iris Goessens bij de band nadat Niek in 2014 Spoil Engine verliet, is ondertussen veel inkt gevloeid. Ondertussen heeft Iris echter voldoende bewezen haar mannetje te kunnen staan, zowel vocaal als qua podiumprésence. Ook op Evil Or Die Fest legt Spoil Engine die lat enorm, enorm hoog om het publiek compleet in te pakken.
De dame en heren moeten niet veel moeite doen om de boel tot ontploffen te brengen, en de eerste echte mospits te doen ontstaan. Alsof dat nog niet voldoende is, legt de band de lat gewoon nog een beetje hoger. Het spelplezier dat uit de boxen loeit , gecombineerd met razendsnelle riffs tot drumpartijen en een frontvrouw die je letterlijk bij het nekvel grijpt van begin tot pril einde, zorgt ervoor dat het dak er niet één keer, maar meerdere keren compleet afgaat.
Nu ons hoeft Iris al enkele jaren niets meer te bewijzen, de eventuele twijfelaars en criticaster geeft deze jongedame nog maar eens lik op stuk. Door het brengen van een verschroeiende harde, meedogenloze, razendsnelle en energieke set waardoor iedereen murw wordt geslagen. Pure klasse. Spoil Engine treedt op 8 december nog aan op Gèsfakrock in Kuurne, en dat is bij deze nog maar eens een stevige aanrader. (Info: https://www.facebook.com/gesfakrock/ )

Thrashin till dead!
Op naar de laatste drie bands van deze editie van Evil Or Die Fest. Bij Spoil Engine was ons al opgevallen dat de zaal voor het eerst echt vol stond tot helemaal achteraan. Bij Bloodbound (***) bleek dit aanvankelijk ook het geval te zijn. De Zweden brengen een potje Powermetal, maar doen ons ook een beetje denken aan de epic metal in de richting van bijvoorbeeld Manowar . De band gooide hoge ogen met het ijzersterke debuut 'Nosferatu' uit 2005, door gitaargedreven melodische power metal die aan de ribben kleeft. En ze drukken sindsdien hun stempel op het powermetal gebeuren in binnen- en buitenland. De bombastische houding van zowel de muzikanten als de heel beweeglijk tot de verbeelding sprekende frontman, trekken ons in eerste instantie wel over de streep. Maar de band blijft helaas iets teveel uit datzelfde vaatje tappen waardoor de verveling vrij vlug toeslaat. De doorsnee Powermetal liefhebber zal hier wellicht niet om malen, en zet het aan een headbangen van begin tot einde.
Wijzelf zochten andere oorden op, en genoten toch stiekem van op afstand van de perfecte kruisbestuiving tussen lange solo's en hoge vocale uithalen gecombineerd met best leuke visuele effecten. Maar we bleven dus eveneens een beetje op onze honger zitten. Iets meer variatie had voor ons zeker gemogen.

Andere koek kregen we voorgeschoteld met Onslaught (**** 1/2) , die met zijn razendsnelle, alles om zich heen verpletterende thrash metal de zaal nog maar eens op zijn grondvesten deed daveren. De band timmert sinds 1983 aan de weg, en is uitgegroeid tot één van de meest toonaangevende speed/thrash metal bands in UK. In 1991 hield Onslaught ermee op, om in 2004 terug van zich te laten horen. Ondertussen is de band terug uitgegroeid tot een heel sterk geoliede machine waarin iedereen dezelfde kant uitkijkt. En dat is ook live te merken. Het is dus niet zo dat deze band een routineklus afwerkt op Evil Or Die Fest. Nee, hier staat een thrash/speed metal band te spelen die jarenlange ervaring combineert met speelse spontaniteit als jonge wolven in het vak. De frontman spreekt zijn publiek voortdurend aan, en de muzikanten toveren oorverdovende riffs uit hun instrumenten. Waardoor het dak er nog maar eens afvliegt.
Besluit: Onslaught trekt vanaf begin tot einde alle registers open, tot niemand in de zaal meer stil staat. Dit getuigt van pure klasse, grotere act binnen dit genre kunnen hier een punt aan zuigen.

De hoofdreden waarom ondertekende naar Evil Or Die Fest naar Roeselare is afgezakt is Destruction (*****). Binnen het thrash metal gebeuren is deze Duitse band door de jaren heen uitgegroeid tot mijn absolute favoriet. Ik keek dan ook reikhalzend uit naar dit concert dat werd voorgesteld als een 'speciale best of' show.
De band heeft een ijzersterke live reputatie, en zet ook op Evil Or Die Fest nog maar eens de puntjes op de 'i'. Destruction doet gewoon waar ze heel goed in zijn: je de meest aanstekelijke, oorverdovende, vlijmscherpe portie old school thrash metal aanbieden waar geen speld tussen te krijgen valt. Bovendien, de heren trappen niet in het marketing valletje, en blijven eigenzinnig hun eigen weg uitstippelen, wat ervoor zorgt dat ze niet naast hun schoenen zijn beginnen lopen, waardoor de band nog steeds heel sterk verbonden is met zijn fans. Zo hoort dat nu eenmaal binnen dat Thrash/speed metal genre. Vanaf die eerste tot de laatste noot, krijgen we mokerslagen te verwerken waarbij hersenpannen worden ingeslagen door middel van de eeuwig bulderende vocalen en verschroeiende drum salvo's. Maar het zijn toch vooral die technisch hoogstaande gitaar/bas riffs en solo's, waardoor ik ooit ben gevallen voor deze band, van het soort dat als scherpe scheermesjes door ons lijf snijdt. En die ook anno 2018 ons nog het meest over de streep trekken. Of hoe onze favoriete thrashers ons ook na al die jaren nog steeds compleet murw kunnen slaan, en huiswaarts doen keren, de koude nacht, in met een warm gevoel vanbinnen.

Algemeen besluit
Voor ondertekende was het de allereerste keer Evil Or Die Fest. Dit festival wordt op een heel professionele wijze georganiseerd, is tot de puntjes uitgewerkt en ademt iets intiem en gemoedelijk uit dat ons enerzijds doet terugdenken aan menig underground HC en metal festivals dat we bezochten als jonge twintiger.
Echter is dit festival ook tot de puntjes uitgewerkt, van foodtrucks, tent met merchandiser, in en uitgang van elkaar gescheiden. Alles, tot de toiletten, in de nabije omtrek. Voldoende bewegingsruimte, ook al stond de zaal compleet vol. En zo kunnen we nog even doorgaan. Waardoor er geen speld tussen te krijgen is, de perfectie wordt organisatorisch compleet overschreden.
Bovendien zat de sfeer bij elk optreden heel goed. En blijft die feestelijke stemming stevige overeind staan.
Kortom, als u op zoek bent naar alternatieve, gezellige indoor festivals na de zomer zijn er wellicht nog mogelijkheden genoeg. Maar is Evil Or Die Fest net door zijn gevarieerde aanbod van Hardcore en metal - in de brede zin van beide - met als klap op de vuurpijl perfecte organisatie, aan bovendien enorm democratische prijzen, een aanrader van formaat. Tot volgend jaar!

Organisatie: Evil Or Die Fest

Doorgaans houden wij van artiesten die zichzelf heruitvinden, experimenteren en buiten hun eigen lijntjes kleuren. Bij sommige echter blijft het tot het oneindige herhalen van hetzelfde concept boeien. Het waarom? Omdat de muziek na al die jaren nog steeds een gevoelige snaar raakt. Neem nu Lenny Kravitz. Toen wij de man in 1990 op Torhout/Werchter aan het werk zagen , was dat een openbaring. Funk/psychedelische klanken en Rock muziek werden op een hoopje gegooid, waardoor een wervelend dansfeest ontstond, waardoor de weide prompt in vuur en vlam werd gezet. In 2018 blijkt de aanstekelijke muziek van Lenny Kravitz nog steeds op de dansspieren te werken. En nog steeds diep te raken. Dat is de voornaamste vaststelling na het aanhoren van de nieuwste van Lenny Kravitz. 'Raise Vibration'.
Lenny laat er geen gras over groeien, vanaf “We Can Get It All Together” legt hij die lat al heel hoog, en laat niets aan het toeval over. De grote sterkte van een artiest als Lenny Kravitz is dus dat hij enerzijds zorgt voor een waar dansfeest, maar anderzijds heel gevoelige snaren kan raken. Zoals bij parels als “Here to love” het geval is. Lenny Kravitz laat zich hier van zijn meest naakte kant zien, door enkel zijn warme stem in de strijd te werpen. We zullen dat nog een paar keer ontdekken. De jaren hebben trouwens geen vat op die bijzondere stem van Lenny Kravitz, is nog een andere vaststelling.
De Funky klanken komen bij “It’s Enough” weer boven drijven. Om daarna de luisteraar bij het nekvel te grijpen, en hem of haar wederom een krop in de keel te bezorgen. Op een wijze zoals alleen een artiest als Lenny Kravitz dat kan. Of neem nu onze favoriete song, het lekker funky klinkend “Low”. Waar alle registers compleet worden open gegooid en de Lenny Kravitz horen die ons die keer op de weide van Torhout een onvergetelijke avond bezorgde. Het zijn allemaal redenen waarom het totaal niet stoort dat Lenny ook anno 2018 nog steeds min of meer uit datzelfde vaatje blijft tappen. Wat, ondanks de kleine verrassende momenten links en rechts, het geval blijkt te zijn.
Besluit: 'Raise Vibration' is een klasseplaat van een artiest die bewijst dat de jaren op hem geen vat hebben. Lenny Kravitz blijft gewoon zichzelf. Een rock artiest, die funky geluiden vermengt met Psychedelische elementen, en daardoor dansbaar en breekbaar klinkt. De gevoelige snaar raakt dus , surplus je laten losgaan op de dansvloer. Dat was in die jaren '90 zo, dat is nog steeds het geval.
Tracklist:
1. We Can Get It All Together 04:40
2. Low 05:19
3. Who Really Are The Monsters? 05:20
4. Raise Vibration 05:27
5. Johnny Cash 06:18
6. Here To Love 04:42
7. It's Enough 07:55
8. 5 More Days Til Summer 04:02
9. The Majesty Of Love 05:49
10. Gold Dust 05:08
11. Ride 05:59
12. I'll Always Be Inside Your Soul 03:58

Adrian Jones en Michel Simons vormden in 2013 het bijzondere project Jet Black Sea. Dit resulteerde in een bijzonder debuut 'The Path of least existence'. Medio 2017 verlegt de band gewoon nog meer grenzen binnen experimentele progressieve rock - met een knipoog naar andere muziekstijlen - op de schijf 'Absorption Lines'. Ook met de nieuwste 'The Overview Effect' blijft Jet Black Sea zichzelf heruitvinden. De plaat verwijst naar het boek van de Amerikaanse ruimtefilosoof Frank White, die in 1987 beschreef hoe een astronaut zijn blik vanuit de ruimte op de aarde verandert, en bij terugkomst meer waardering voor de schoonheid daarvan heeft opgedaan.
Met het instrumentale “Escape Velocity”, een song boordevol vreemd aanvoelende soundscapes, is het startsein gegeven van een waarlijk emotionele en beetje vreemd aanvoelende trip, waar Jet Black Sea naar goede gewoonte duchtig blijft experimenteren tot het oneindige. Op het ruim vijfendertig minuten lange titelnummer bouwt de band zijn sound verder uit, door nog meer te experimenteren en te improviseren met klanken en vocalen. De oneindige reeks invloeden die we hier ontdekken gaan van progressieve rock van Pink Floyd en Porcupine Tree over naar muziekstijlen als ambient. Hoewel ik me die eerste nog het meest voor de geest haal. Want net als Pink Floyd voegt de band enorm veel psychedelica toe aan zijn geluid, waardoor je onder hypnose wordt weggevoerd naar een andere planeet. Perfect passende bij het concept op deze schijf dus. Het slotnummer “Home [E.D.L.] (Entry, Descent, Landing)“ drijft je nog verder weg in het heelal, naar onbekende oorden.
Jet Black Sea weet zoveel gevoel te steken in de cd, dat u zich voorwaar een astronaut voelt die ver boven de planeet de aarde aanschouwt, met een lach en een traan. Door de filmische aanpak halen we ons dan ook heel bewust die beelden voor de geest. Met de ogen gesloten wanen ook wij ons heel hoog boven de wolken, waardoor de band in zijn opzet is geslaagd om dat boek van Frank White te verwoorden in songs die perfect die atmosfeer van het heelal weergeven.
Besluit: Net als bij de twee vorige prachtplaten, stimuleert Jet Black Sea de fantasie van de aanhoorder. Bewust kiest de band ervoor dat u zelf jouw fantasie laat werken tijdens het beluisteren daarvan. Net zoals bij Pink Floyd is de psychedelische impact zo groot, dat je je gewillig zult laten meevoeren, hoog boven die wolken. Jet Black Sea blijft eveneens de grenzen van het oneindige aftasten, en zichzelf telkens opnieuw heruitvinden. Waar het ooit begon met een indrukwekkend debuut, is dit een nieuwe bladzijde die voortborduurt op voorgaande ingeslagen wegen. Maar met toch weer een andere kijk op de zaak. Wat ons dan weer doet uitzien naar meer zulke bevreemdende, onaardse parels in de nabije of verre toekomst.

Tracklist:
1.         The Overview Effect album trailer - Escape Velocity 04:12
2.         The Overview Effect 35:49
3.         Home (E.D.L.) 05:38

Progressieve rock/Ambient/Experimenteel
The Overview Effect
Jet Black Sea

Wie zegt: 'Celtic Punk' denkt prompt aan bands als Dropkick Murphys. Mensen van mijn generatie wellicht eerder aan The Pogues. Ook Sir Reg is zo een typische Celtic Punk band die zijn sporen ruimschoots heeft verdiend. Zo stond de band in het voorprogramma van grote namen als Mifits, The Exploited en Danko Jones. Met 'The Underdogs' bracht Sir Reg zijn vijfde album uit. Een plaat die de typische ingrediënten van die muziekstijl samenvat tot een feestelijk geheel.
De feestelijke stemming waarmee deze plaat wordt ingezet door middel van het lekker up-tempo “The Underdogs” geeft de toon aan van de ganse plaat. In het voetspoor van voornoemde bands legt Sir Reg die lat op de volledige plaat even hoog. Ook “Conor McGregor”, “Giving it Up (the drink)” , “FOOL (Fight of Our lives)” brengt folk elementen, samen met een boodschap door de strot rammen en dat prompt relativeren door een spetterende feeststemming te doen ontstaan in ons hoofd. Zonder meer zal dit zorgen voor een al even wervelend celtic punk feest op menig festivalweide of in een zaal of pub waar bier en andere drank rijkelijk vloeit.
Doet Sir Reg hier iets nieuws? Of vinden ze een nieuwe muziekstijl uit? Nee, het is duizenden malen voorgedaan. Maar als je na die aanstekelijke klanken, als een pijl door de kamer schiet en prompt aan een folk dans begint, dan is de band in zijn opzet geslaagd. Als je ook de onderlinge boodschap die de band verkondigt , begrijpt, eveneens. Want achter het masker van die feestelijke stemming schuilt ingehouden woede, frustratie en pijn. Zoals dat bij Celtic punk vaak het geval is, wordt de aanhoorder een spiegel voorgehouden.
Besluit: Stereotype verwijzingen naar Ierse Folk zitten verborgen in songs als “Stereotypical Drunken Feckin 'Irish Song”. De instrumenten waaronder Fluit komen eveneens voor binnen de muziek van Sir Reg.
Afsluiten doe de band met een ware Celtic Punk Anthem in de vorm van het wervelende “Sinner of the Century” dat ervoor zal zorgen dat daken er afgaan. Een song die je prompt uit volle borst mee brult. Zoals een Anthem moet zijn. Hoewel bijna a-capelle songs als “the Stopover” een welgekomen verrassing is binnen het geheel. Bijster origineel is het dus allemaal niet wat Sir Reg doet. Dat kunnen we niet genoeg herhalen. Is daar iets verkeerd mee? Eigenlijk niet.
Deze band brengt naar goede gewoonte een typische Celtic Punk plaat uit die alle ingrediënten bevat dat het genre zo aangenaam maakt om te beluisteren, erop te dansen en je te wentelen in de feestelijke atmosfeer die Sir Reg je aanbiedt. Missie geslaagd!
Tracklist:
The Underdogs
Conor McGregor
Giving It Up (The Drink)
FOOL (Fight Of Our Lives)
Cairbre
Take Me To Your Dealer
The Day That You Died
The Stopover
Stereotypical Drunken Feckin' Irish Song
Don't Let Go
Sinner of The Century

Celtic Punk
The Underdogs
Sir Reg

Ash of Ashes is het Duitse eenmansproject rond multi-instrumentalist en vocalist Markus Skroch (Skaldir) die zijn sporen heeft verdiend binnen heel wat andere projecten. Op een rijtje: Abscession, ex-Aphelion, ex-Cascade, ex-Hel, Claret, Elane, ex-Depression (live). De man brengt al die jaren ervaring samen in een eigenzinnig project rond de naam Ash Of Ashes. Een epische plaat omgeven door walmen van epic en pagan tot Folk metal invloeden. Down the White Waters kwam uit in eigen beheer. En laat een muzikant en vocalist zien die weet waar hij mee bezig is.
De virtuositeit en uitzonderlijke klasse loeien al bij de eerste song door de boxen. “Down the white Waters” is zo een typische pagan/epic metal song waarbij een donker en dreigend doom sfeertje wordt geschapen. Er valt totaal geen speld tussen te krijgen, we horen sprankelende riffs die klieven als bijlen. Bulderende tot heldere vocalen, worden gewoon door elkaar geschud alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Meermaals valt ons op dat Markus dus niet alleen een tovenaar met riffs en andere muziekinstrumenten is. Ook beschikt hij over een heel uiteenlopend stembereik. Geen wonder dat al die bands hem zo graag binnen halen.
Luister maar naar spetterende parels als “Flames on the Horizon”, “Ash to Ash”, “Sea of Stones” tot “In Chains (the lay of Wayland)”. Een voor één songs die aanvoelen alsof hier een volledige band staat te spelen.
Dat de man dit quasi op zijn eentje teweeg brengt dit hoogstaande epic metal pareltje? Het mag een wonder genoemd worden. Vooral de veelzijdige aanpak, waarmee Markus vuurpijl na vuurpijl afschiet is een streling voor het oor en het hart. Zonder meer bewijst de man hier meermaals uit het goed hout gesneden te zijn. Dat wisten we al door zijn medewerking aan andere projecten, met dit solo project voelt hij zich echter een vis in het water en kan rustig zijn eigen gang gaan. Daardoor gaan bij elke song alle registers open, wordt de lat heel hoog gelegd en niets aan het toeval overgelaten. Keer op keer weet Ash of Ashes ons daarbij aangenaam te verrassen.
Besluit: Je voelt aan dat Ash of Ashes dit project gebruikt als zijn eigen speeltuin, waar hij zich compleet kan uitleven. Dat zorgt voor een meesterlijke plaat, die perfect in elkaar steekt. Waar ook het spelplezier uitspat – wat erg belangrijk is – kan Markus volop en volledig experimenteren. Folk en pagan elementen worden door elkaar gegooid en overgoten met allerlei sausjes. Dit zorgt gelukkig niet voor al te veel chaos die overheerst. Maar voor een goed in elkaar gestoken totaalpakket, waar de puzzelstukken perfect in elkaar passen, wat getuigt van pure klasse.
Hier is een grootmeester aan het werk, die het perfecte schilderij aflevert zoals alleen meesters in hun vak dat kunnen.
Tracklist:
1.         Down the White Waters        05:26
2.         Flames on the Horizon           05:32
3.         Ash to Ash     04:50
4.         Sea of Stones 05:11
5.         Springar          01:57
6.         Seven Winters Long (The Lay of Wayland)             04:04
7.         In Chains (The Lay of Wayland)       04:43
8.         The Queen's Lament (The Lay of Wayland)             04:18
9.         Chambers of Stone (The Lay of Wayland)   04:36
10.       Outro 01:17

Epic Metal/Pagan
Down The White Waters
Ash Of Ashes

'Don't believe the Hype'. Met dit in gedachten, vertrokken we op zaterdagavond naar Botanique , Brussel voor een band die door sommige Engelse media bijna wordt aanzien als het nieuwste wereldwonder. Pale Waves bracht met 'My Mind Makes Noises' een debuut uit dat voor uiteenlopende reacties zorgt. Van 'een zoveelste new wave/postpunk kopie 'tot 'de nieuwste parel' tot 'een band met potentieel, die vooral nog moet groeien'. Het deed ons besluiten om zelf eens te gaan zien naar de nieuwste Hype uit Manchester. We kunnen ons trouwens nog het best vinden in die laatste stelling, zo zou naderhand blijken. De Rotonde was compleet vol gelopen, met een opvallend jong publiek die de teksten ondertussen had vanbuiten geleerd, en Pale Waves in de ganse set warm onthaalt.

Aanstekelijk synthpop om op te warmen
Voorprogramma zijn is doorgaans een ondankbare taak. De band in kwestie moet alles uit de kast halen om een publiek, dat eigenlijk enkel komt voor de hoofdact, over de streep te trekken. Sommige van hen vallen dan ook al te vaak door de mand. Maar je hebt zo artiesten die over voldoende charisma beschikken om die klus met brio tot een goed einde te brengen. Ninety's Story (****) mogen we tot deze laatste categorie rekenen. Dit duo brengt een aanstekelijk potje synthpop dat van begin tot einde aan de ribben kleeft. Een gewonnen thuismatch zou je kunnen stellen, het Franse duo pakte het publiek uiteindelijk met het grootste gemak in, na een toch eerder moeizame start. Dat enthousiasme op het podium, een aangeboren charisma samen met gezapige tot catchy refreinen naar voor brengen waarop stil staan onmogelijk is, zorgt er uiteindelijk voor dat de handen prompt op elkaar gaan, en Ninety's Story een overgroot deel van de zaal uit zijn hand kon doen eten. Missie geslaagd, en een Electro/synthpop duo om in het oog te houden, naar de toekomst gericht.

Geef hen tijd om te groeien...
Pale Waves (****) moest eigenlijk totaal geen inspanning leveren om dat publiek over de streep te trekken. Al vanaf de wat vreemde intro reageert de zaal overenthousiast op ondertussen al bekende songs als “Televison Romance” en “Kiss”. Goed begonnen is half gewonnen dachten de dames en heren. De registers worden verder open getrokken met “Eighteen”, “Black” en “Red”. Twee songs die nog maar eens aantonen dat Pale Waves ook heel snoeihard kan uithalen trouwens. Nog een opvallende vaststelling. Pale Waves brengt new wave/post punk die doet terugdenken aan de jaren '80, maar in een fris en monter kleedje gestoken. Samen met deze band is een nieuwe generatie opgestaan die deze muziekstijl omarmt. Want, zoals we eerder hadden aangegeven, stond de zaal boordevol piepjong en wild enthousiast reageerde fans die elke songs uit volle borst mee zingen. Dat enthousiasme werkt bovendien enorm aanstekelijk. De band was duidelijk diep onder de indruk van zoveel enthousiasme, en legt de lat prompt nog wat hoger. Hoewel de instrumentale omkadering daarbij heel belangrijk is, is het de charismatische en tot de verbeelding sprekende frontvrouw Heather die de meeste aandacht naar zich toetrekt. Stond ze in het begin redelijk bedeesd op dat podium, eens ze aanvoelde dat ze deze wedstrijd gemakkelijk kon winnen, spreekt Heather haar publiek voortdurend aan.
Pale Waves krijgt in sommige media het verwijt steeds uit datzelfde vaatje te tappen? Dat blijkt ook niet helemaal waar te zijn. Zo zijn er intieme momenten zoals bij “She” waar Heather’s breekbare stem je een krop in de keel bezorgt, en worden we prompt weggevoerd in donkere gedachten boordevol weemoed en melancholie. Later in de set worden alle registers dan weer compleet open gegooid in een wervelende finale met “Noises” en “My Obsession”, trouwens wederom uit volle borst meegebruld door dat enthousiast publiek, waaruit blijkt dat Pale Waves een heel veelzijdige band is, die zich niet in een bepaald hokje laat duwen, ook dat siert hen.
Het is dan ook een beetje jammer dat na de regulaire set geen bisnummer meer volgde, waardoor de ultieme kers op de taart ontbreekt. Maar dat is een beetje muggenziften, want de band had er voor gezorgd dat we onze sceptische kijk op de zaak prompt naar de vuilnisbak mochten doorverwijzen.

Besluit: Pale Waves vindt de new wave wellicht niet opnieuw uit. Maar geeft daar wel een eigenzinnige draai aan, en beschikt vooral over zeer tot de verbeelding sprekende frontvrouw, die perfect weet hoe ze haar publiek uit haar hand kan doen eten. De overige bandleden stonden er een beetje statisch bij, maar blijken één voor één virtuozen te zijn die klanken boordevol magie uit hun instrumenten toveren.
Kortom, op basis van dit optreden in de Botanique, hopen we vooral dat Pale Waves de kans krijgt om te groeien. Want Pale Waves heeft zeker en vast potentieel om ooit potten te breken. Zoveel is duidelijk.

Setlist: Television Romance – Kiss – Eighteen - New Years Eve – Red – Heavenly – Black – She - Came in Close - The Tide - One More Time – Noises - My Obsession - There’s A Honey

Organisatie: Botanique, Brussel

Als een band tegenwoordig zijn nieuwste album voorstelt, hoort daar steeds een heus feestje bij, waarbij bevriende bands en artiesten worden uitgenodigd. Ook op de CD voorstelling van Crowsview hun debuut 'Lost Resistance' komen een rits aan bands dat feestje opvrolijken, waardoor een hardcore tot aanverwant gebeuren ontstaat, waarbij geluidsmuren telkens opnieuw worden verpulverd.

Een ondankbare taak op zo een avond, is die avond openen. Sentre (*****)  doet een nieuwe wind waaien in het metal/hardcore gebeuren. Dit viertal brengt een melodieus hardcore/metal stijl naar voor die als een mokerslag in je gezicht terecht komt, telkens opnieuw. Hierop stilstaan is dan ook onmogelijk. Sentre legt de lat enorm hoog en straalt een zelfverzekerdheid uit die we tegen komen bij gerenommeerde bands binnen het genre met ongeveer twintig jaar op hun teller of zo. Het is dan ook bijzonder jammer dat door de geluidsmix, die vooral in het begin van de avond niet altijd even goed zat, een brij van lawaai ontstaat die de kwaliteit dat de band naar voor brengt naar beneden haalt. Maar aan de schitterende prestatie die Sentre aflevert op dat podium? Daar hebben we niets aan op te merken.
Besluit: Het aanstekelijke enthousiasme waarmee de heren op het podium staat zorgt er dan ook voor dat de boel ontploft, en het startsein wordt gegeven voor een avond boordevol muren die omver worden geblazen, tot daken die er compleet afgaan. Sentre is dan ook een band om, naar de toekomst toe, in het oog te houden.

De poorten van de Hel op een kiertje zetten tot het bouwen van een typisch hardcore feestje, pure sang
Bij de iets meer donker klinkende act van Worship (***1/2)  is dat geluid al iets beter. Bij Worship ligt de focus vooral op de vocale aankleding. Die bulderende stem bezorgt ons gegarandeerd koude rillingen tot het bot. De verschroeiende hardcore dat Worship naar voor brengt doet De verlichte Geest dan ook op zijn grondvesten daveren, echter doordat alles iets te nadrukkelijk diezelfde strakke lijn blijft uitgaan, verslapt de aandacht gaandeweg een beetje. De band straalt echter wel enorm veel ervaring binnen de scene uit, en dat is niet zo verwonderlijk. Worship bestaat namelijk uit ex-leden van o.a. The Boss, Black Haven en Spirit of Youth. Die jarenlange ervaring heeft hen windeieren gelegd zo blijkt.
Besluit: Worship gaat als een losgeslagen sneltrein tekeer, en raast over de hoofden heen tot geen spaander geheel blijft. Enkel het feit dat in de set dus iets te weinig variatie zit, zorgt ervoor dat we wat op onze honger blijven zitten. Potentieel om door te breken naar de hogere regionen binnen het hardcore tot aanverwant gebeuren heeft Worship echter wel, daar bestaat geen discussie over.

En daar zit het grote verschil met de volgende act Lost Baron (*****). Deze band balanceert voortdurend tussen dat uitdelen van mokerslagen en, door middel van eerder gestroomlijnde tot melodieuze vocalen en riffs,  de aanhoorder rustmomenten aan bieden. Lost Baron doet dus eveneens die aarde onder de verlichte geest op zijn grondvesten daveren, maar brengt zodanig veel melodie en variatie naar voor dat je als aanhoorder van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Het ene moment bezorgt die verschroeiende vocale aankleding, waarbij de poorten van de Hel prompt op een kiertje staan, je kippenvelmomenten. Waarna oorverdovende riffs en drumsalvo's aanvoelen alsof je hersenpan letterlijk wordt ingeslagen. Waanzin, pure waanzin straalt deze band zowel instrumentaal als vooral vocaal uit,, waardoor je als aanhoorder in een wervelstorm terecht komt, waaruit ontsnappen onmogelijk is. Eens de wind is gaan liggen blijft er een ware ravage over, niet alleen in de zaal maar ook in je hoofd na zoveel oorverdovende mokerslagen die je alle kleuren van de regenboog laten zien en horen.

Nog steeds diep onder de indruk van de vorige wervelstorm, krijgen we prompt een volgende in het gezicht geduwd. Minded Fury (****)  laat er geen gras over groeien. Gestuwd door een bewegelijke frontman, gaat de band als een bulldozer over de hoofden heen. Eens die eerste mokerslag uitgedeeld, blijft de band gewoon door razen tot niemand meer stil staat en een prompt menig wilde mosh en andere taferelen ontstaan in De Verlichte Geest. Dat de heren van Minded Fury en Crowsview gezworen vrienden zijn, het staat in de sterren geschreven. Kevin Rouserez mag dan ook zijn kunsten komen vertonen, vooraleer hij dat bij Crowsview later op de avond nog eens gaat overdoen, waardoor het dak er , mede door het wild om zich heen slaand publiek, er zelfs compleet af vliegt.
Besluit: In onze notities schreven we. ''Minded Fury brengt een soort agressie naar voor waardoor geen oorlog uitbreekt, maar eerder een old school hardcore feest dat niemand onberoerd laat''. Wederom werden die geluidsmuren afgebroken. Nadat deze wervelstorm, die trouwens zijn naam niet heeft gestolen, alles plat heeft gewalst.

Op naar een verschroeiende finale, die De Verlichte Geest in een ravage achterlaat
Deze avond gaat duidelijk in stijgende lijn, wat het afleveren van kwaliteit betreft. En dan moeten de headliners nog komen. Die My Demon (****)  tapt uit een heel ander vaatje. Zet een band als Lost Baron die poorten van de Hel op een kier, dan doet Die My Demon die volledig open zwaaien, door een set te brengen waarbij Hardcore elementen gedrenkt worden in een donkere doom atmosfeer. Het lijkt wel of alle demonen op het publiek worden losgelaten, door middel van verschroeiende duistere vocalen en instrumentale inbreng die aanvoelt als het ontstaan van de Apocalyps, het einde der tijden.
Besluit: De band heeft heel wat jaren ervaring op de teller staan, want was redelijk succesvol in de periode 1999 tot 2006. Die My Demon is aan een comeback bezig waarmee ze bevestigen weer klaar te zijn om de wereld compleet te veroveren door het ontstaan van een Hardcore feest, binnen een heel donkere en waanzinnige omkadering, die de haren op onze armen doet recht komen, of dat van pure angst of intens genieten is? Dat laten we in het midden.

Op de facebook pagina van het evenement stond ondertussen SOLD OUT. Ondanks de goed gevulde zaal, was daar tot op heden nog niet echt veel van te merken. Echter, als Crowsview (****1/2) zijn set inzet, staat De Verlichte Geest tot volledig achteraan gevuld. Er was geen doorkomen meer aan. De band voelt aan dat ze hier een thuismatch spelen, en trekt alle registers open.
Crowsview is trouwens een band die je, puur muzikaal, niet in een hokje kunt en mag duwen. Het is namelijk de band tekort doen. Dat blijkt al uit een eerste luisterbeurt van hun debuut, dat wordt live nog meer in de verf gezet. Net door een bonte variatie aan uiteenlopende muziekstijlen naar voor te brengen, ga je prompt headbangen, ontstaat een al even gevarieerde mosh pit, en grijpen donkere klauwen je bij de strot tot je compleet murw bent geslagen. Er is dus niet alleen in de zaal geen doorkomen aan.
Crowsview biedt een zodanig gevarieerd pakket aan, dat je gewoon wordt meegesleurd in de draaikolk van metal tot hardcore mokerslagen, tot je niet meer recht staat en eveneens jouw demonen strak in de ogen kijkt.
Besluit: Net dat aanbieden van een wijds pakket aan emoties aan zijn publiek, zorgt ervoor dat Crowsview een bijzondere parel is binnen het metal tot hardcore gebeuren, die een ruim publiek aan liefhebbers van, laat ons maar zeggen,  het hardere muziekgebeuren over de streep moet kunnen trekken. Hoeven we erbij te vertellen dat we na deze ultieme kers op onze taart verweesd achterblijven in een donker hoekje van de kamer?

De zaal was eigenlijk zo goed als leeg gelopen, maar de nog aanwezige fans kregen nog maar eens een lekker old school hardcore feest aangeboden als extra kers op de taart. No Second Chance(****)  is een Engelse Hardcore band van de oude stempel, rammen en blijven rammen tot alles compleet plat is gespeeld. De heren laten er inderdaad geen gras over groeien, en razen als wilden doorheen de zaal alsof hun leven er van afhangt. De moshpits, of toch het paar dat er nog overblijft, worden er zelfs wat wilder door waardoor tafels omver worden geduwd en zelfs de muur in de zaal er bijna moet aan geloven. Veel woorden maakt No Second Chance er niet aan vuil, dat hoeft niet uiteraard. De heren houden de teugels stevig in handen, en laten ons na een klein drie kwartier totaal verweesd achter.
Missie ‘het doen uitbreken van de Hel in Roeselaere’ geslaagd. De  avond kom met een knal van formaat afgesloten worden.

Algemeen Besluit: Hoewel alles op deze avond duidelijk draaide rond deze CD voorstelling van Crowsview, die een diepe indruk heeft nagelaten op ons, stellen we toch vast dat hardcore nog steeds springlevend is, en dat mag je letterlijk nemen. Vooral ontketent de meeste bands een oorlog, waarbij geen doden of gewonden vallen, maar een feestelijke stemming ontstaat al dan niet met een donker randje, waardoor we met een brede glimlach, en krop in de keel huiswaarts keren na een geslaagd avondje hardcore en aanverwant.

Organisatie: Crowsview + De Verlichte Geest, Roeselare

Crowsview + No Second Chance + Die My Demon + Minded Fury + Lost Baron + Worship + Sentre