Het fenomeen Rick Astley (****) doet me terugdenken aan de tijd toen ik als rock, punk en postpunk liefhebber een afkeer had voor de al te afgeborstelde artiest die met afgelikte pop songs als “Never Gonna Give You up” een huivering over mijn rug deed lopen. Echter zijn die songs eveneens zo aanstekelijk, dat je - willen of niet - ze staat mee te brullen, met de heupen wiegende op die al even aanstekelijke klanken. Rick Astley bracht recent een gloednieuwe plaat uit 'Beautiful Life'. ''Cheesy pop songs is altijd het handelsmerk geweest van Rick Astley. Dat is op ‘Beautiful life’ nog steeds het geval. Rick Astley laat op de plaat vooral meer in zijn hart kijken, en daar hoort niet alleen een lach bij maar ook - eerder subtiel een traan. Met de emoties van je fans spelen, ook dat is steeds het sterke punt van Rick Astley geweest. En dat is het nog steeds. Maar toch. Het is gewoon uiterst jammer dat de man over de gehele lijn angstvallig op veilig blijft spelen. Echter, het hem compleet kwalijk nemen, kunnen we dan ook weer niet. Met deze formule heeft hij altijd succes gehad, die formule past hij nog steeds toe. En waarom een formule die aanslaat bij je publiek veranderen? Vroegen we ons ook af …" Lees de volledige recensie via volgende link: http://www.musiczine.net/nl/nl/cdreviews/rick-astley/beautiful-life/
Rick Astley kwam zijn nieuwste plaat voorstellen in een volgelopen Ancienne Belgique. Die was omgetoverd in AB Flex - gedeeltelijk zitten en deel staande. Het publiek op de zitplaatsen zou echter niet lang blijven zitten, zo zou later blijken. Al waren de meeste toch voornamelijk gekomen om die hits van toen te horen. Maar een feestelijke stemming heerste er wel de hele avond. En dat was vooral de grote verdienste van de charismatische klasse entertainer die Rick Astley na al die jaren nog steeds is. Hij ontpopt zich dan ook tot een ware volksmenner die iedereen van vooraan tot volledig achteraan moeiteloos uit zijn hand doet eten. Uiteraard grasduint Rick Astley uit zijn nieuwe plaat. Zo blijkt opener “Beautiful Life” een song die naar mijn mening niet moet onderdoen voor meerdere kleppers uit zijn oeuvre. Waaruit blijkt dat er niet alleen op plaat, maar ook live nog steeds geen sleet staat op de gedrevenheid van deze voormalige pop grootheid. In tegenstelling tot comebacks die vaak resulteren in een routineklus of een afkooksel van wat ooit was, brengt Rick Astley dan ook een show die tot de puntjes is uitgewerkt. Maar waarbij het spelplezier en spontaniteit eveneens de rode draad vormen.
Volgens mening interview is: 'Beautiful Life' één van Rick Astley zijn meest persoonlijke platen geworden. Bij breekbare songs als “She Makes Me” voel ik inderdaad rillingen over mijn rug lopen, en pink een traan weg. Dat is wat mij betreft dan ook de sterkste kant van Rick Astley anno 2018, de crooner die de gevoelige snaar raakt. Rick Astley blijft eveneens de bescheidenheid zelf. Zo geeft hij aan dat zij in Brussel staan om hard te werken om hun publiek te bekoren. Een uitspraak die op veel bijval kan rekenen en zorgt voor de nodige hilariteit. Bovendien zet Rick zijn band voortdurend in de schijnwerpers en geeft bijvoorbeeld de dames die het achtergrondkoor vormen, de nodige kans zich van hun beste kant te tonen. Hij prijst de gedrevenheid en de vocale capaciteiten van deze dames dan ook voortdurend aan en zet ze zelfs vooraan het podium, wat eveneens zorgt voor een welverdiend applaus voor zowel de inbreng van beide dames zelf, als het feit dat Rick Astley ondanks al die successen dus niet naast zijn schoenen is beginnen lopen. Het siert hem. Je voelt trouwens aan dat hij meent wat hij zegt en zingt, waardoor ook wij compleet over de streep worden getrokken.
Met de nodig kwinkslagen en hits als “Whenever you Need somebody” slaagt Rick erin iedereen tot bewegen en meebrullen aan te zetten. Eveneens rijdt hij met een fiets rond op het podium, en doet het publiek meezingen over hoe hij met de fiets door België rijdt. De strofe van gelegenheid song “Cycling to Belgium, Cycling with friends, I Hope it never ends” blijft in ons hoofd zitten en wordt eveneens door iedereen enthousiast meegebruld.
Persoonlijk was ik dus echter vooral onder de indruk van de breekbare songs waar Rick Astley zich ontpopt tot een ware crooner, zoals in “Angels on My side” , een song die hij trouwens opdraagt aan zijn volledige band. Zijn ‘Angels on his side’ om elk concert weer een wervelend feest te maken. Ook zijn oproep om nooit op te geven - 'Keep Singing' - zorgt voor een krop in de keel.
Om maar te zeggen, Rick Astley spreekt voortdurend de emoties van zijn aanhoorders aan, waardoor je enerzijds stil wordt en anderzijds de dansschoenen aantrekt.
In een wervelende finale sluit Rick Astley de avond af met de ultieme klepper “Never Gonna give Me Up”. Waarbij niet alleen alle registers worden open gegooid, maar hij zijn bandleden één voor één voorstelt. Waarna elk van hen een solo mag brengen. Zo klinkt de baslijn heel funky, of speelt de gitarist van dienst een verdienstelijk stukje “We Will Rock you” van Queen op zijn gitaar, begeleid door de drummer. Om maar te zeggen, Rick Astley mag dan goed bij stem zijn, hij kan nog steeds entertainen en de show stelen. Hij laat zich eveneens omringen door klasse muzikanten, die tovenaars met klanken blijken te zijn.
Besluit: Rick Astley doet vanaf de eerste tot de laatste noot de zon schijnen in ons hart. Zijn warme, soulvolle, stem en uitstraling zorgen voor een glimlach op de lippen. Hij spreekt je haast persoonlijk aan als hij je begeleidt op zijn trip in Brussel. Of bezorgt je tranen in de ogen bij enorm persoonlijke anekdotes. Of doet later weer een wervelend pop dansfeest ontstaan, dat je terugbrengt naar die jaren '80.
Afgeborsteld, cheesy, te braafjes binnen de lijntjes kleuren of niet. Rick Astley zet in Ancienne Belgique de puntjes op de 'i' door een show neer te zetten die het midden houdt tussen gestroomlijnde perfectie en vooral het uitstralen van enorm veel spelplezier dat trouwens heel aanstekelijk werkt. Waardoor het dak van Ancienne Belgique er meerdere keren compleet afgaat.
We zagen dan ook niet anders dan lachende gezichten bij het verlaten van de zaal, want Rick Astley bracht de zon in ons hart, die schijnt voor iedereen.
Setlist: Beautiful Life// This Old House// Together Forever // It would take a strong strong man// Change to dance // Keep Singing // She Makes me // She wants to dance with me// Hold me in Your Arms// Shivers// God Says// Whenever You need somebody // Pray with me // Last Night on Earth // Angels on my side // Cry for help ///
ENCORE /// Cycling to Belgium// Take me to you heart - we found love //Try // Never gonna give you up
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/rick-astley-21-09-2018/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/elise-legrow-21-09-2018/
Organisatie: Greenhouse Talent
Ann Wilson werd bekend dankzij haar inbreng bij de band Heart. Haar bijzonder magische stem en uitstraling zorgen ervoor dat deze band hoge ogen gooit in zowel de meer toegankelijke muziek als alternatieve kringen. Ann werpt ook op haar nieuwste worp haar meest belangrijke wapen in de strijd. Die heldere, hoge stem waarmee ze gevoelige snaren raakt, en harten doet smelten. 'Immortal', op de markt gebracht in september via BMG is ode aan overleden artiesten. Ann brengt de songs met enorm veel respect voor het origineel en voegt daar iets eigenzinnig en wonderbaarlijk mooi aan toe waardoor die songs een gloednieuw leven beginnen te leiden.
De bijzonder pakkende song “Luna”, origineel gebracht door Tom Petty, is een schoolvoorbeeld van een song die je gewoon niet kunt kopiëren. Net door die unieke stem van Petty zelf is dat zelfs een onmogelijk opdracht. Toch slaagt Ann Wilson er, net door aan die song een 'vrouwelijke touch' te geven. De song nieuw leven in te blazen. Telkens met respect voor dat origineel uiteraard. Dat is ook het geval met David Bowie's '”I'am Afraid of Americans”, waarin Ann wellicht niet even veel energie en dreiging verstopt als Bowie zelf. Maar toch een meer dan geslaagde versie daarvan brengt.
Het is bovendien niet zo dat Ann Wilson de meest gemakkelijke songs of artiesten eruit kiest. Want “A Thousand Kisses Deep” van Leonard Cohen of “Back To Black” van Amy Winehouse - om maar twee voorbeelden te geven - zijn songs waarop ik het label 'niet aanraken' zou kleven. En toch, telkens je die cover hoort voel je rillingen over je rug lopen, waarbij de overleden artiest vermoedelijk hierboven een traan zal wegpinken van innerlijk genot. Net zoals ook wij bij bovenstaande voorbeelden deden.
Besluit: Niet elke cover is even geslaagd, wat ook onmogelijk is, maar Ann Wilson geeft aan elke song een typische draai in de richting van wat ze al doet bij Heart. Haar geweldige zuivere stem in de weegschaal gooien, en je daardoor ontroeren. Wilson laat zich bovendien omringen door klasse muzikanten, die haar stem nog meer opwaarderen. Alsof dat nog kon. Elke song ademt dus iets uit dat doet denken aan Heart, maar ook aan de artiest aan wie ze deze ode richt. En dat is heel belangrijk. Maar het meest opvallende is die eigen draai die ze, mede door haar glasheldere stem, daaraan geeft. Waardoor zowel de fans van voornoemde artiesten, die houden van die typische vrouwelijke inbreng, en eveneens de fans van Heart over de streep kunnen getrokken worden.
Kortom, Ann Wilson brengt overleden artiesten terug tot leven, binnen een eigenzinnige omkadering, waardoor ze nog meer 'immortal' zijn geworden. Letterlijk!
Tracklist:
You Don't Own Me (Lesley Gore)
I Am the Highway (Chris Cornell, Audioslave)
Luna (Tom Petty)
I'm Afraid of Americans (David Bowie)
Politician (Cream) in honor of Jack Bruce
A Thousand Kisses Deep (Leonard Cohen)
Life in the Fast Lane (Joe Walsh, The Eagles) in honor of Glenn Frey
Back to Black (Amy Winehouse)
A Different Corner (George Michael)
Baker Street (Gerry Rafferty)
Luke 'Skyscraper' James (Fashion) gaat voor het bijzonder beklijvend project , The Pull Of Autumn , een samenwerking aan met Johanna's House Of Glamour-lid, Daniel Darrow. Het zorgt voor een Hemelse kruisbestuiving, waarvoor eigenlijk geen woorden te vinden zijn. Het stond in de sterren geschreven. Die samenwerking resulteert in de gelijknamige plaat 'The Pull of Autumn', uitgebracht via het label RBM Records. De vrouw van Darrow, Laura Darrow, eveneens lid van Johanna's Hous of Glamour overleed in 2015. Ze neemt een voorname plaats in op deze plaat, haar geest waait dan ook rond in veel van de songs, waardoor kippenvelmomenten, kroppen in de keel en opwellende tranen van innerlijk verdriet of vreugde elkaar telkens opnieuw opvolgen.
Omgeven door walmen van intensieve emoties, doen deze beide getalenteerde tovenaars met klanken en vocalen je wegdromen. Vanaf de eerste song “Downpour” voel je een gemoedsrust over jou neerdalen, vergelijkbaar met een rouwproces waarbij u het overlijden van uw geliefde een plaats probeert te geven in uw hart. Doorgaans een heel lang proces, dat een leven lang kan blijven duren. Het is niet alleen de rode draad in de daarop volgende songs als “Breath” , “They Came Down”, “A small affair of the heart”. Het is de tendens die we te horen en vooral voelen krijgen.
De platenhoes laat trouwens niets aan het toeval over, een schilderij van een golf. Het leven is vergelijkbaar met het golven van de zee. Hoog in de lucht, gestuwd door de wind, of tijdens een bries in alle rust verder kabbelend over het water. Om daarna te breken op het strand. Waarna uiteindelijk niets anders overblijft, dan het stil geruis van diezelfde zee. Een gevoel dat de heren ook willen voort brengen binnen muziek.
Luister maar naar hemels mooie songs als “Vanishing Spell” ; of die enorm mooie ode aan Laure in “Laurasong” - een song die letterlijk door merg en been gaat, en je in diepe gedachten doet vertoeven en tot tranen toe bedwong.
Besluit: Soms kunnen we het overlijden van een geliefde geen plaats geven. Dan is daarover schrijven, of er een song rond breien en muziek componeren die de geest van deze geliefde tot leven brengt, nog de beste manier om - bij wijze van spreken - afscheid te nemen.
Een bladzijde omdraaien met een krop in de keel, wetende dat je haar (of hem) nooit meer zult vergeten, vereeuwigd in mooie liederen over pijn, vertwijfeling en immens verdriet dat je niet onder woorden kunt brengen. Maar wel kunt uitdrukken in... liedjes. Geschreven over het leven dus. Dat is wat The Pull Of Autumnn dan ook doen met deze wondermooie plaat. Een mooiere ode kon deze prachtvrouw dan ook niet krijgen.
Tracklist:
Downpour 04:59
Heaven Now 04:48
Breathe 04:58
They Came Down 07:18
A Small Affair of the Heart 04:44
Shimmer Lizard 04:53
Vanishing Spell 01:32
Laurasong 03:49
Trance Fear 04:05
Elusive Love 02:48
Je hebt artiesten of kunstenaars waarvan de leden elkaar telkens opnieuw blindelings vinden, en net door die kruisbestuiving onaards mooie dingen weten te creëren. Dat is niet alleen in muziek zo, dat kom je in alle culturen en kunstvormen tegen. Ook het duo Maarten Flamand en Esther Lybeert, die sinds 2011 het project The Antler King vormen, kun je onder die categorie onderbrengen. Wat ze samen aanraken, wordt gegarandeerd tot goud omgetoverd. De band bracht eerder een onwaarschijnlijk mooie debuut uit in datzelfde jaar 2011. Ook opvolger 'Patterns' heeft een onuitwisbare indruk nagelaten. Met de nieuwste schijf 'Ten For A bird' bevestigt The Antler King zijn status, en doet daar zelfs nog een paar schepjes bovenop.
De hoge verwachtingen worden al vanaf die eerste song “448 Figures” compleet ingelost. Dit duo verstaat de unieke kunst om eerder donkere melancholie zodanig intens te laten klinken dat het niet dreigend aanvoelt, maar eerder als een deken tegen de koude winternachten. En dat is net de verdienste van twee uitzonderlijk talentvolle muzikanten die al hun capaciteiten in de weegschaal gooien, om de aanhoorder een sprookjesachtige wereld aan te bieden. Na het lekker up tempo “Orange Monkey” bezorgt een bijzonder weemoedig klinkend “Siberian Times” je o.a. door breekbare vocalen een ware krop in de keel. Diezelfde melancholische naklank, met de engelenstem van Esther , die je duistere hart verwarmt, gerugsteund door klanken virtuoos Maarten , die deze vocale inbreng perfect aanvult, met nog meer perfectie. Zowel vocaal als instrumentaal.
Nogmaals het bewijs dat dit uitzonderlijk getalenteerd duo elkaar blindelings aanvult. Mijmerend de zon tegemoet wandelen, ontroerende schoonheid, een traan wegpinken of een vreugde dans doen door de regen. Het zit allemaal verborgen binnen deze klasse plaat. En dat zelfs in elke song apart.
Variatie is namelijk één van de voornaamste reden, waardoor we vanaf begin tot einde geboeid blijven luisteren en tot de toppen van de tenen genieten van deze parel. Datzelfde mijmeren onder de sterrenhemel, met een klankenbord dat het midden houdt tussen bevreemdend en enorm veel weemoedigheid, keert ook terug bij “Beatles” en “Foreign Land”.
Mogen we trouwens ook een pluim op de hoed steken van Tom Callens, die zijn beeldschone saxofoon klanken leent voor enkele songs, en zo een meerwaarde vormt binnen dat geheel. Alsof dat nog kon. Want de perfectie wordt bij elke song opnieuw overschreden.
Besluit: De derde is altijd een moeilijke bevalling. Maar dit duo verlegt een grens, waar geen grenzen zijn. Alsof Antler King niet van deze planeet afkomstig is, zo klinkt: 'Ten For A Bird'. Telkens opnieuw wanen we ons in een heel andere wereld. Zoveel betoverende mooie kleuren, zoveel adembenemende soundscapes, zoveel uiteenlopende en indrukwekkende vocalen komen op jou af dat je onder hypnose wordt gebracht en in diepe gedachten, ver verwijderd van die harde realiteit, tot gemoedsrust komt zonder in slaap te worden gewiegd; eerder in een diepe trance, compleet zen en dus weg van deze wereld. Een gemoedstoestand waaruit je niet meer wil ontsnappen, waardoor je die trip nog maar eens aanvat tot het oneindige. Want bovendien heeft de plaat een enorm verslavende inwerking op datzelfde gemoed; na meerdere luisterbeurten krijgen we er nog niet genoeg van. Kortom, en indrukwekkende plaat brengt Antler King uit die enorm veel donkere emoties losmaakt, en zelfs dat is een understatement.
Tracklist:
1.448 Figures
2.Orange Monkey
3.Siberian Times
4.Beatles
5.Foreign Land
6.Pixie-Led
7.Future Echoes
8.Birds in Disguise
9.Moon Shaped Sounds
10.Il est où le Manchot?
Het Italiaanse trio European Ghost is geen onbekende voor ons. Reeds in 2016 deed deze band ons met verstomming staan. We schreven over het toen op de markt gebrachte album 'Pale and Sick' het volgende: " Door het aanbieden van een bonte variatie tussen new wave, post punk, krautrock - ja zelfs EBM vinden we terug op deze plaat - zou een breed publiek aan liefhebbers van het donkere elektronische genre, hierin zijn of haar gading moeten vinden. We besloten, European Ghost vindt geen nieuwe muziekstijl uit, maar verlegt wel grenzen binnen dat aanbod van eerder vernoemde muziekstijlen, die we nog maar zelden zijn tegengekomen." In juni dit jaar bracht European Ghost een nieuwe plaat uit via UnknownPleasures Records. Op 'Collection Of Shadow' blijft de band bewust ingeslagen paden verder bewandelen.
Duistere melancholie, overgoten met een saus van vreemde klanken. Dat is wat we voorgeschoteld krijgen bij die eerste songs “Suspended In The Void”, “Another Vision”, “Dream House”. Dat is de rode draad zou later blijken. European Ghost blijft gewoon op datzelfde elan doorgaan als ongeveer twee jaar geleden, en betovert de aanhoorder door enorm veel variatie aan te bieden, waardoor je geboeid blijft luisteren en genieten.
De doorsnee Postpunk liefhebber, die houdt van bands die hun eigen grenzen aftasten tot het oneindige , zullen zich in deze knappe schijf zeker kunnen vinden. Is dat door je koude rilling over de rug te laten lopen door intens darkwave klanken? Of luide drumsolo's door de boxen te laten loeien, waarbij je de neiging voelt te dansen in de huiskamer? Telkens speelt de band met donkere emoties van de aanhoorder. Echter is het vooral het feit dat deze band aan het improviseren slaat en bewust buiten die darkwave tot postpunk lijntjes kleurt, dat ons nog het meest over de streep trekt. Ook al zitten daar wel degelijk typische postpunk songs in, zoals het wondermooie “Acid Man”.
De spanning is gedurende de volledige plaat dan ook gewoon te snijden. Van een loeiende harde “Moderate” - waarbij alle registers compleet worden opgegooid in een verschroeiende finale die je de ultieme doodsteek bezorgt - gaat European ghost gewoon over naar songs die eerder gevoelige snaren raken, echter steeds binnen diezelfde donkere omkadering. Zoals bij het wondermooie, typische darkwave klanken geschoeide, “Return” het geval is. En zo kunnen we nog even doorgaan.
Besluit: Een sound die vertrouwd klinkt, maar ook weer anders. Dat schotelt European Ghost ons voor. Telkens zet de band je heel bewust op het verkeerde been, waardoor je enerzijds gaat zweven over de dansvloer, zoals we dat in de gouden tijd van postpunk deden. En anderzijds twijfelend in diepe donkere gedachten tot gemoedsrust komt. En net dat variëren in stijlen en brengen van al even gevarieerde emoties, trekt ons nog het meest over de streep. Pure klasse wat de band weer doet, door zijn eigen grenzen verder te verleggen.
Tracklist:
1. Suspended In The Void 04:56
2. Another Vision 04:26
3. Dream House 04:08
4. Skeletons Are Dancing 04:14
5. Collection Of Shadows 04:36
6. My Hibernation 05:16
7. Acid Man 04:23
8. Moderate 03:44
9. Return 04:18
10. Black Ocean 05:52
Op de creativiteit van Gert De Meester staat geen maat. Wij leerden hem kennen door zijn Ambient projecten. Maar Gert is ook bassist geweest van o.m. The Seven Laws en The Hindu Needle Trick. Hij steekt dus ook zijn voorliefde voor rock, punk tot funk niet onder stoelen of banken. Wat dan weer aangeeft dat Gert van veel markten thuis is.
Neem nu zijn project Distant Fires Burning, wat zich ontpopt tot een speeltuin voor Gert waar hij zich naar hartenlust kan uitleven en experimenteren met allerlei klanken en drones, tot in het oneindige. Op 12 september kwam er een gloednieuwe plaat uit, verkrijgbaar op cassette. 'For the Love Of...' staat boordevol soundscapes die je verdoven, hypnotiseren en tot diepe innerlijke rust brengen. Zonder je in slaap te wiegen. Eerder zal de aanhoorder bewust vertoeven in andere oorden, binnen Gert zijn eigen wereld.
De rode draad op de plaat is zijn geliefkoosde Fender Jazz bas geluid, dat in elk van de songs wordt verfijnd. Verder uitgewerkt en aangesterkt door heel aanstekelijke drumpartijen. Distant Fires Burning brengt minimalistische Ambient die langs je oor, afzakt naar je hart, waarna je ziel diep wordt geraakt. Langzaam maar zeker doen de, op het eerste zicht, monotone drones je in een diepe trance belanden waaruit je niet wil ontsnappen. Net door het experimenteren en improviseren met diezelfde monotone drones, krijg je dus niet het gevoel dat alles diezelfde lijn uitgaat. Heel bewust zorgt Gert ervoor dat de aanhoorder een inspanning moet doen om de muziek echt te begrijpen. Je moet die drones echt op jou laten inwerken, zoals dat bij Ambient eigenlijk altijd gaat, door je gehoor, hart en vooral al je zintuigen compleet daarvoor open te zetten. Anders werkt het niet.
Gert brengt eigenlijk zes nummers. Daarbovenop zijn er al even interessante remixen en samenwerking met al even grote meesters in drones en bevreemdende klanken. ‘Stratosphere’, ‘Misantronics’ en ‘Ashtoreth’. De housebeats die ‘Misantronics’ bewust toevoegt aan “I Would Move” zorgen ervoor dat deze song zo mogelijk een danshit zou kunnen worden, een rave op de dansvloer. Die typische eerder donkere aankleding van ‘Ashtoreth’ doet je dan weer naar adem happen. Zoals bij die “Channeling Distant Fires Burning: Any” het geval is. Of neem nu de typische melancholische walmen die ‘Stratosphere’ over jou doet waaien binnen een song zoals “Mountain”. Dit door middel van o.a. intensieve mooie strijkers. Elk van de medewerkende artiesten bezorgt de plaat extra meerwaarde, waardoor we nog meer met verstomming worden geslagen.
Besluit: Distant Fires Burning gooit zijn jarenlange ervaring in het vak in de strijd, samen met zijn geliefkoosde basgitaar die de rode draad vormt. Hij brengt een heel gevarieerde, kleurrijke ambient plaat uit, waarbij hij je heel bewust alle hoeken van de kamer laat zien en horen. De enige voorwaarde om de plaat echt te begrijpen. Zet je hart, ziel en geheel lijf tot gehoor compleet open voor deze indrukwekkende drones parel. Vooral omdat je de muziek moet voelen tot het diepste van je genen, en niet zomaar beluisteren.
Tracklist:
K & J 09:38
I Would Move 09:02
Any 05:22
Mountain 08:10
And More 04:26
each Day 09:00
K & J (Stratosphere Cave Mix) 08:26
Ashtoreth channelling Distant Fires Burning: Any 09:00
I Would Move (Misantronics Remix) 08:35
Mountain (Stratosphere Plus Mix) 08:12
Op de virtuositeit van Jonas Meersmans staat geen maat. In het verleden heeft deze klasse muzikant zijn sporen verdiend bij het gezelschap Codasync. Ook schreef hij muziek voor succesvolle films. Waaronder het bekroonde 'Broeders' van Adil El Arbi en Bilall Fallah. In 2017 bracht Jonas Meersman een solo album uit 'Monnift'. Een knappe schijf met vijf akoestische gitaar parels, en een afsluiter “Eindstrijd” met een prachtige viool. Deze plaat werd overal heel goed ontvangen, en geprezen om de manier waarop Jonas schittert in eenvoud. Eind augustus bracht Jonas Meersman een gloednieuwe uit 'Monnift II'. Volgens zijn vi.be pagina: '' meer aandacht voor interactie en het zoeken naar compositie. De viool heeft een prominentere rol, ondersteund door af en toe koperblazers." Het eindresultaat is een instrumentale schijf die je tot gemoedsrust brengt, en waarin de virtuositeit van Meersman en zijn kompanen nog meer in de verf wordt gezet.
Vanaf het circa zeven minuten lange “Busmalis” zijn we vertrokken voor een trip die een warme gloed op ons doet neerdalen. De Folk elementen komen daarbij nog het meest naar boven drijven. Naast de wonderbaarlijk gitaar klanken, zorgt de magische viool van Nikki Verlinden ervoor dat we wegzweven naar heel andere oorden. Door de eerder melancholische tot weemoedige ondertoon van songs als “Kytti”, “General Konrad” en “Hanekop” krijgen we prompt een krop in de keel, en pinken we zelfs een traantje weg dankzij zoveel innerlijk genot.
Jonas laat zich dus vooral omringen door muzikanten die zijn eenvoudige maar heel verdovende muziek nog meer doen stralen dan op de eerste plaat, luister maar naar die “Misjka’s Quest”. De kruisbestuiving tussen Jonas en Nikki, maar ook de inbreng van French Horn van Tinne Dehertefell, benaderen de perfectie niet. Ze overschrijden deze.
Besluit: Net zoals op de eerste schijf, valt ook op hoe Jonas Meersmans het gegeven 'schitteren in eenvoud' hoog in zijn vaandel draagt. Telkens de gitaar, viool en koperblaas instrumenten samensmelten tot één geheel, ontstaat iets onbeschrijfelijk mooi, dat we moeilijk onder woorden kunnen brengen.
In vergelijking met het debuut krijgen we deze keer een veel voller geluid, waaruit blijkt dat Jonas Meersmans zijn grenzen verder aftast. Maar vooral. Ga het dus niet te ver gaan zoeken, het is net die eenvoudige maar zo magische mooie aanpak waarmee Jonas ons bij de eerste schijf bij het nekvel greep, dat er ook nu weer voor zorgt dat we volledig onder hypnose gebracht wegzinken in diepe gedachten. Gerugsteund door muzikanten die hem perfect aanvullen, kan deze nieuwe schijf ons zelfs nog meer bekoren dan het wondermooie debuut.
Tracklist:
1. Busmalis 07:15
2. Kytti 02:45
3. General Konrad 04:46
4. Whitewing 04:23
5. Hanekop 04:26
6. Misjka's Quest (part one) 03:31
7. Misjka's Quest (part two) 03:48
8. Konrad Reprise 02:21
9. Paw Paw 06:14
Het Japanse duo Gargle timmert sinds 2011 aan de weg. De muziek van Gargle omschrijven is bijzonder moeilijk. Streepjes Ambient, postrock en Doom elementen worden versmolten tot een donker en intensief geheel. Gargle voegt daar bovendien Oosterse atmosferen aan toe, die ons terugbrengen naar mythes en sage uit de Oosterse cultuur. Waardoor deze band toch een heel bijzonder interessante parel kan genoemd worden, om te koesteren. Gargle bracht een gloednieuwe schijf uit via Fluttery Records. 'Wading In Shallow Waters'.
'Waden in ondiep water'? Die titel kun je ook letterlijk nemen. Want dat is de rode draad. “Morphine” is alvast een rustgevende opener die, gehuld in donkere atmosferen bovendien die typische kenmerken van een mysterieuze Aziatische wereld - voor velen onder ons ontgonnen gebieden - uitademt.
En dan zijn we vertrokken voor wat letterlijk kan gezien worden als een lange wandeling waarbij verdovende ambient klanken worden gecombineerd met dreigende elektronische soundscapes tot typische postrock elementen opbouwende naar een verschroeiende climax. Hierbij worden echter niet zozeer geluidsmuren opgetrokken, maar eerder wolken die de zon verduisteren waardoor het aanvoelt alsof demonische wezens uit een spookachtige wereld je begeleiden tijdens je wandeling doorheen het dat typische Oosters landschap.
Jun Minowa en Satoshi Ikeda verstaan echter eveneens de kunst om die toch wel donkere achtergrond, net heel kleurrijk te maken. Het is zoals het bewonderen van een schilderij, waarbij je in eerste instantie niet goed weet wat je er eigenlijk moet van maken. Maar eens je de vele uiteenlopende kleuren nader onderzoekt, zie je toch enige structuur daarin. Picasso was daar een meester in.
Ook Gargle weet door middel van bijzonder vreemd aanvoelende klanken de aanhoorder voortdurend op dat verkeerde been te zetten, wat deze schijf dan ook bijzonder aantrekkelijk maakt voor de aanhoorder die houdt van eerder avontuurlijke trips in het muzieklandschap.
Besluit: Bij elke song op 'Wading in Shallow Waters' wordt voortdurend buiten de lijntjes gekleurd, net die drang naar experimenteren met uiteenlopende vreemd aanvoelende geluiden, trekt ons nog het meest over de streep. Voeg daar die typische Oosterse elementen aan toe, en je krijgt een adembenemend mooie plaat voorgeschoteld die ook geen gemakkelijk stuk vlees is om te verorberen. Het vergt enige inspanning, en zelfs meerdere luisterbeurten, om je weg te vinden in de wirwar aan klanken en verrassende soundscapes die Gargle tevoorschijn tovert. Het is hierbij vooral de bedoeling een bepaalde stemming te creëren die het midden houdt tussen aangrijpende duisternis, de aanhoorder verdoven en toch een eerder kleurrijke palet aan te bieden dat je tot een zekere gemoedsrust brengt, maar ook in angstzweet doet ontwaken na deze vreemd aanvoelende droom.
Tracklist:
Morphine (2:59)
Hibernation (5:58)
Ephemeral Light (5:17)
Desert Bloom (7:28)
A Prelude to Nightfall (4:02)
Lost in Oblivion (7:32)
Faded Signs (3:00)
Distanced (7:41)
December (3:15)
Vooraleer de nieuwste plaat 'The Golden Moth' te bespreken van Dark sarah keren we teven terug in de tijd. Dark Sarah is het project rond de klassiek geschoolde Heidi Parviainen. Met ‘Behind The Black Veil’ (2015) stelde Dark sarah het eerste luik van den trilogie voor. Het verhaal gaat over Sarah die wordt verlaten aan het altaar. Het werd een heel filmische plaat waar de persoon Dark Sarah volledig uit de doeken werd gedaan. Tijdens het tweede album '‘The Puzzle’ werd het verhaal verder uitgewerkt, en nu is er dus het derde deel van dit heel boeiende en sprookjesachtig drieluik.
We gaan het hele verhaal niet uit de doeken doen, … aan de luisteraar om het te ontdekken. Het loont zeker de moeite. De sfeer die Dark Sarah in dit derde luik steekt is dat van een wild avontuur, waarbij je best uw fantasie de vrije loop laat. Dat was in de twee eerste delen al het geval, dat wordt nog maar eens in de verf gezet. Elk van de songs ademt spanning uit. Het gevaar loert op elke hoek, de overwinning ook. Het is een voortdurend heen en weer geloop tussen licht en duisternis. Tussen angst, vertwijfeling en vreugde taferelen.
Dark Sarah weet dus ook nu weer een heel filmische sfeer te creëren , laat zich omringen door geweldig sterke muzikanten. Maar gooit vooral haar heldere stem in de strijd om je tot tranen toe te bedwingen. De mythische wezens die we ons voor de geest halen zijn meestal diezelfde wezens die je tegenkomt in moderne sprookjes. Van lieve draken, tot piraten en weerzinwekkende wezens die het niet zo goed menen met het hoofd personages. Het komt allemaal voor in dit prachtig verhaal.
Songs als “Sky Sailing” klinken breekbaar als porselein en bezorgen je een krop in de keel, terwijl we tijdens “Pirates” letterlijk het gevecht om leven en dood aangaan. Dit blijkt ook de rode draad in dit derde luik te zijn. De apotheose, het eindpunt met “The Gate of Time” laat toch zien en horen dat het einde van dit project niet is bereikt. Alsof er nog een verhaal volgt? Dark sarah zit duidelijk boordevol ideeën die ze kan en wil uitwerken. Wordt vervolgd.
Besluit: Deze Symfonische metal plaat laat een wereld open gaan die ons terug brengt naar onze kindertijd, zonder echter kinderachtig te klinken. Het verhaal wordt verteld naar volwassenen toe die geboeid zullen luisteren en genieten van zoveel fantasie dat Dark Sarah tentoon spreidt. Binnen een boeiende en filmische omkadering stijgt de spanning telkens tot een hoogtepunt. De ene climax is nog maar pas voorbij, of daar volgt een volgende. Alsof je op het puntje van je stoel de avonturen van Dark Sarah en haar gevolg op de voet volgt, zo kleedt de band muzikaal de plaat in.
Kortom, Dark Sarah biedt een heel spannend sluitstuk, van een boeiende trilogie die je best in zijn geheel beluistert om het echt goed te begrijpen. We raden de aanhoorder dan ook aan om, indien je die nog niet bezit, toch ook die eerste twee platen aan te schaffen om mee te zijn met het verhaal.
Tracklist:
De Amerikaanse Death Metal band Skinned ontstond in 1995 en heeft ondertussen ruimschoots zijn stempel gedrukt op Death Metal. De band heeft wat moeilijkheden moeten doorspartelen, maar staat anno 2018 nog steeds als een huis. Eerder dit jaar bracht Skinned een gloednieuwe plaat op de markt 'Shadow Syndicate'. We gaven ze enkele luisterbeurten, en stellen vast dat er nog geen sleet staat op de vuurkracht van deze Amerikanen.
Vanaf die eerste vuurbal “Wings of Virulence” blijkt reeds dat Skinned inderdaad vlijmscherp kan uithalen. Na de ene mokerslag volgt een andere in de vorm van “As Their Bodies Fall”. Ook al bezorgen de rauwe, oorverdovende grunts ons eveneens, het zijn eerder die verschroeiend hete riffs gecombineerd met razend snelle drum salvo's die ons nog het meest over de streep trekken.
Songs als “We Are The end”, “BLack Rain” , “Hollowed Earth” boren vooral daardoor dan ook doorheen je hart als een vlijmscherp zwaard. Echter, het voornaamste pluspunt is dat Skinned bewijst dat jarenlange dienst niet hoeft te resulteren in het leveren van een routineklus.
De enige kanttekening die we daarbij wel zouden kunnen zetten. De band blijft bewust hangen binnen de comfortzone van de death metal, hoewel ze links en rechts linkt aan Black Metal; helaas wordt het niet verder uitgewerkt. En dat is op zich heel jammer. De fan die na al die jaren had gehoopt dat Skinned ook eens buiten de lijntjes zou kleuren, zal wellicht ontgoocheld zijn. De doorsnee death metal liefhebber, die dweept met alles wat het genre aangaat zal echter prompt watertanden bij duivelse songs als “Led To The Trains” , “Angel’s Haarp” tot “In the Mist of Dawn”. Eén voor één typische Death metal kleppers waardoor je, door zowel de vocale als instrumentale inbreng, koude rillingen over je rug voelt lopen.
Besluit: Skinned brengt met 'Shadow Syndicate' een ijzersterke Death Metal schijf uit? Waarmee ze na circa 23 jaar nog steeds hun stempel drukken op het muziek gebeuren. Het is alleen een beetje jammer dat de band met die paar subtiele black metal uitstapjes, die naar boven komen, niets meer heeft gedaan. Echter, zal de doorsnee liefhebber van het genre daar geen boodschap aan hebben. De Death metal fan die op zoek is naar een perfect ineen gebokste schijf, mag deze nieuwste parel zonder verpinken aanschaffen.
Tracklist:
Nederlands 
Français 
