De Spaanse band Slap Guru bracht in 2016 een parel van een debuut uit met 'Cosmic Hill'. Een schijf die vooral in psychedelische rock middens heel goed werd ontvangen. Ondertussen speelde Slap Guru vooral veel concerten in Spanje en Italië en deelde het podium met grote bands binnen de scene zoals Morpheus. Met hun tweede schijf 'Diagrams Of Pagan Life' wil Slap Guru ook die stap voorwaarts zetten om de gehele wereld te veroveren. Door middel van deze aanstekelijke, naar jaren '70 refererende Psychedelische rock, met blues en stoner invloeden, zou dat wel eens kunnen lukken.
Volgens de biografie van de Slap Guru deelden de bandleden reeds in andere projecten het podium met elkaar, en dat is ook te merken. Vanaf die eerste song hoor je duidelijk dat de heren elkaar blindelings vinden. Eveneens loeit het spelplezier voortdurend uit de boxen, en krijg je een kleurrijke schijf voorgeschoteld die je van begin tot einde een glimlach op het gezicht bezorgt. De positieve energie die uitstraalt van songs als “Diagrams of Pagan Life”, “Into the gloom”, “To forget is to forgiven” zijn daar dan ook het levende bewijs van. De zon schijnt voortdurend boven de wolken, zonder al te klef te gaan klinken.
Slap Guru grasduint bovendien door een rijkelijk verleden toen psychedelische muziek hoge ogen gooide, de jaren '70 dus, maar klinken daardoor niet gedateerd. Integendeel. De songs klinken allemaal fris en monter, alsof die jaren '70 opnieuw zijn begonnen. En dat laatste trekt ons nog het meest over de streep.
'Diagrams of Pagan Life' is bij voorkeur een plaat voor fijnproevers die houden van die muziek uit die gouden tijden, maar ook met beide voeten in het heden staan. We laten ons gewillig hypnotiseren door de bedwelmende klanken bij “Earth Cycle's”, “The Same old way” en eigenlijk de volledige schijf. En dit zonder gebruik te maken van geestenverruimende middelen. Dat is zelfs niet nodig, want deze muziek heeft een zodanig intensieve uitwerking op je gemoed, waardoor je prompt begint te zweven over de dansvloer tot de vroege uurtjes.
Besluit: Brengt Slap Guru iets nieuws onder de zon? Nee, het is al zoveel voorgedaan. Maar de heren brengen wel degelijk een technisch enorm hoogstaande, spontane schijf uit die aan onze ribben kleeft. Bovendien bestaat deze Spaanse band uit top muzikanten die allen dezelfde kant uitkijken waardoor een soort magie ontstaat, die we niet elke dag tegen komen. Liefhebbers van de betere blues, Stoner tot Psychedelische muziekstijl kunnen deze schijf dan ook zonder te twijfelen aanschaffen, Slap Guru is wellicht een zoveelste topper binnen die muziekstijl. Maar eentje om te koesteren.
Tracklist:
The 1984 Draft is een in Ohio, Dayton gevestigd vijftal dat muziek maakt met invloeden uit de Jaren 90. Ik denk dan aan bands zoals Sugar, Lemonheads of The Replacements. Muziek met een portie punkrock, indierock en garagerock. Daarbij lyrics die wel de moeite waard zijn. Ik denk dan aan “Morrissey of Mandys” dat de nodige zinspelingen op Morrissey bevatten. Of “Honest” dat een integere tekst heeft. Joe Andlr blijkt de voortrekker te zijn achter deze band. Ook de man die in de scene het meest contacten en ervaring heeft opgebouwd. Het geluid en de sound klinken heel vertrouwd bij een eerste luisterbeurt. Het album bevat enkele sterke songs die nog groeien na enkele beluisteringen. Ik denk dan aan afsluiter “Lisbon Falls” dat start met een heerlijk klinkend orgelpartijtje, melancholische zang en een oorworm van een refreintje. Daarna breekt de song open. “Morrissey of Mandys” is zowel tekstueel als muzikaal boeiend. “Megaphone” is ook een heerlijke song die lekker rockt. “Lately” en “Miss Ohio” zijn ook het vernoemen waard.
Met ‘Makes Good Choices’ heeft The 1984 Draft een heerlijk albumpje gemaakt dat veelvuldig de sfeer van de Jaren 90 indie- en alternative rock oproept. Gitaargerichte muziek zonder al te veel poespas of ingenieuze studio-effecten. Daarbij weten ze toch hun eigen stijl door te drukken. Joe Andlr heeft daarbij ook een karakteristieke en herkenbare stem. Wie eerder genoemde bands zoals Sugar weet te smaken zal dit zeker en vast ook weten te waarderen.
De uit Eindhoven afkomstige Psychedelische, Doom rock band An Evening With Knives bracht hun titelloze debuut EP uit medio 2015. Sinds dan is An Evening With Knives aan een serieuze opmars naar boven toe bezig. Met 'Serrated' , op CD uitgebracht via Argonauta Records en op vinyl via Lighttown Fidelity, begin 2018 stelden we vast dat An Evening with knives zelfs nog meer is gegroeid. Op 1 september komt een nieuwe EP op de markt 'Fade Out'. En ja hoor, ook nu weer worden grenzen afgetast en verlegd.
Deze EP bevat drie songs waarvan we "Fade Out" eigenlijk al kennen. Daar zit zelfs een heel droevig verhaal achter. 'Fade Out vertelt het verhaal over het overlijden van de vader van zanger -gitarist Marco Gelissen; hij stierf aan de gevolgen van Alzheimer. De diepgang binnen deze song raakt je als mens zodanig diep, dat je tranen in de ogen voelt opwellen. Marco schreeuwt zijn onmacht en pijn uit, waardoor de haren op onze armen recht komen. En we zijn pijn en smart dan ook letterlijk voelen. De song is een negen minuten lange dodenmars, waarbij alle emoties worden aangesproken. van pijn tot woede, onmacht en vertwijfeling. Het komt allemaal terug in die ene indrukwekkende song, die recht in je hart snijdt als een bot mes.
"Blackout" laat een eerder experimentele kant zien van een band die blijft evolueren en zichzelf heruitvinden. Het einde is gelukkig nog niet in zicht, zolang die drang naar vernieuwen aanwezig blijft. En dat is toch wel het grote pluspunt aan deze bijzondere EP. "Blackout" zit eveneens boordevol uiteenlopende hoogtes en laagtes waardoor je van het kastje naar de muur wordt gestuurd, tot je als aanhoorder compleet murw bent geslagen. Na een eerder jazzy aanvoelende inbreng, slaat An Evening With Knives aan het improviseren tot het oneindige waardoor die circa zes minuten in een mum voorbij zijn.
"Sunstorm" bevat een eerder dreigend tot meeslepende ondertoon. Ook nu weer tast An evening with Knives zijn eigen grenzen af. De aanstekelijkheid van deze laatste song klinkt plots heel toegankelijk. Maar toch zet de band je bewust op het verkeerde been, net door dat potje experimenteren met sludge, drones tot post metal. Het houdt daar zelfs niet mee op , met die reeks voornoemde muziekstijlen. Zoveel uiteenlopende soundscapes zitten er in één song dat je als aanhoorder bij elke luisterbeurt weer nieuwe ontdekkingen zult doen.
Besluit: In opvolging van een heel knappe schijf begin dit jaar, brengt An Evening With Knives plots een EP uit waarbij de band bewust zijn eigen grens verder verlegt, tot het oneindige. Ook voel je aan dat dit eindpunt nog niet is bereikt. En toch ligt alles wel in verlengde van 'Serrated'. Het is niet zo dat je plots een andere band aan het werk hoort. Echter die subtiele uitstappen en een avontuurlijke kijk op de zaak doen ons vermoeden dat we in de toekomst nog meer van deze parels mogen verwachten, waar melancholie, weemoedigheid en oorverdovend de trommelvliezen beroeren hand in hand gaan.
An Evening with Knives stelt zijn nieuwe EP voor in zijn thuisstad Eindhoven. Meer informatie: https://www.facebook.com/events/1657099751083184/
Tracklist:
Blackout 05:26
Fade Out 09:39
Sunstorm 05:40
De Amerikaanse psychedelische doom band Zaum timmert sinds 2013 aan de weg. De band bracht met 'Oracles' in 2014 een heel bijzonder debuut uit, dat ook ons niet is ontgaan. Echter bleef het daarna wat stil rond Zaum. En toch bracht de band in 2016 een nieuwe schijf op de markt 'Eidolon'. Waarom die ons wel is ontgaan? Het is en blijft een raadsel. Want pas nu, medio 2018, krijgen we die onder de neus geschoven. Echter, kwaliteit komt altijd boven drijven en verdient ook twee jaar na datum de nodige aandacht.
Deze schijf bestaat uit amper twee songs van elk eenentwintig minuten. Normaal gesproken gaat zoiets nogal gauw vervelen, maar Zaum slaagt er net door donkere doom elementen te combineren met psychedelische effecten die een hypnotiserende inwerking hebben op de aanhoorder, de aandacht scherp te houden.
“Influence Of The Magi” is zo een trip waarbij dreigende, bevreemdend aanvoelende klanken binnen dringen in je hoofd, en overgaan tot het bezorgen van koude rillingen van pure angst. Echter worden hierbij nooit geluidsnormen overschreden, eerder zorgen de traag maar intensieve doom elementen ervoor dat je tot een zekere gemoedsrust wordt gebracht. Telkens wel binnen een duidelijk duistere omkadering.
De psychedelische elementen zorgen er dan weer voor dat je in die diepe trance blijft zitten, en ook bij de tweede song “The Enlightenment” de aandacht geen enkel moment verslapt. Meer nog bij deze song menen we Oosterse elementen te herkennen, die de bevreemdend aanvoelende ondertoon zo eigen aan de muziek van Zaum, zelfs naar een hoger niveau optillen. Zonder meer verlegt de band met deze schijf meerdere grenzen en schippert daarbij voordurend tussen die donkere doom en typische psychedelische elementen alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.
Besluit: 'Eidolon' is een bijzonder indrukwekkende schijf, waarbij niet alleen grenzen worden verlegd. Ze worden gewoon overschreden. Zaum gaat binnen deze twee songs het avontuur opzoeken, experimenteert tot het oneindige met doom klanken en voegt daar veel sausjes psychedelica aan toe. Tot je als aanhoorder één bent geworden met de atmosfeer en begint te zweven over de grond. De landing naar de realiteit bezorgt je uiteindelijk gemoedsrust die we doorgaans voelen bij Ambient of Drones muziek. Maar niet bij doorsnee metal. Wat er dan weer voor zorgt dat Zaum een bijzonder aantrekkelijke en uitzonderlijk vernieuwende parel kan genoemd worden binnen dat doom metal wereldje, doordat ze die deze muziekstijl in een totaal ander kleedje steekt, net door voortdurend buiten die lijntjes te kleuren.
Tracklist:
Influence Of The Magi - 21:00
The Enlightenment - 21:01
Voor sommige bands is het onmogelijk een boegbeeld te vervangen. Queen zonder Freddie Mercury, het zorgt voor verhitte discussies. Ook vinden veel fans dat Alice In Chains nooit meer hetzelfde zal zijn zonder de legendarische frontman Layne Staley. Volledig ongelijk kunnen de fans niet geven. Maar Alice In Chains heeft ondertussen bewezen moeilijke bladzijden te kunnen omdraaien, en knappe parels van albums uit te brengen. Vijf jaar geleden was dat al het geval met het over het algemeen goed ontvangen: 'The devil Put Dinosaurs Here'. Met zijn nieuwste schijf 'Rainier Fog' draait de band weer een nieuwe bladzijde om en bewijst na al die jaren nog heel sterk in zijn schoenen te staan.
Log, heavy tot bezwerend is de rode draad doorheen deze nieuwe schijf. Het is ook wat het paradepaardje van de uit Seattle afkomstige band. Daardoor kleurde Alice In Chains zelfs wat buiten de lijntjes van dat Grunge genre hokje waarin ze werden geduwd.
Dat blijkt anno 2018 nog steeds het geval te zijn. 'Rainier Fog' is trouwens een soort ode aan de stad Seattle. Dit terzijde.
Vanaf die opener “The One You Know” bouwt Alice in Chains een muur boordevol weemoedigheid om zich heen, zoals we dat graag horen. Jerry Cantrell speelt hierin een bijzonder grote rol met zijn meeslepende riffs die je als het ware hypnotiserend. Duvall zijn stem past perfect in het plaatje, dat merken we ook bij andere songs als “Deaf Ears”, “Blind Eyes”. Elk van de songs ademt die typische sfeer , eigen aan Alice In Chains uit waardoor zelfs de grootste criticaster over de streep zou moeten worden getrokken.
Laat één ding duidelijk zijn, Layne was onvervangbaar, en is dat nog steeds. Maar we horen een band die met respect voor het verleden begane wegen verder blijft bewandelen door parels van platen uit te brengen die aan je ribben blijven kleven, zoals alleen Alice In Chains dat kan. Dat zou voornoemde frontman - moest hij onder ons zijn - zelfs beamen daar zijn we heel zeker van.
Besluit: Alice In Chains is anno 2018 nog steeds een band die niet bij de pakken blijft zitten. Deze naar hun normen typische schijf is daar het levend voorbeeld van. De band is zelfverzekerd, en ondanks dat alles wat hetzelfde is gebleven als vroeger, heeft ze ook een hoge dosis spelplezier. En zet dit met een weemoedige, melancholische finale door middel van het zeven minuten lange sluitstuik “All I Am” nog wat meer in de verf.
Laat ons het verleden niet begraven, maar een plaats geven in ons hart, is daarbij de onderliggende boodschap. De fans mogen deze Alice In Chains 2.0 met veel liefde omarmen. Op basis van dit heel meeslepende mooie album verdienen ze dat gewoon.
The One You Know (4:49)
Rainier Fog (5:01)
Red Giant (5:25)
Fly (5:18)
Drone (6:30)
Deaf Ears Blind Eyes (4:44)
Maybe (5:36)
So Far Under (4:33)
Never Fade (4:40)
All I Am (7:15)
Als muziekliefhebber kijken we vaak over de grenzen waardoor we vergeten dat ook in eigen land best getalenteerde artiesten en bands rondlopen. Neem nu het trio Atomic Vulture. Deze instrumentele Stoner/spacerock band ontstond in 2012 en bracht toen een heel sterke EP op de markt. Op hun facebook lezen we de volgende (Engelstalige) omschrijving over Atomic Vulture: '' They sound old-school, dusty and they rock like the center of the sun. Heavy, swirling grooves, thunderous driving beats and some seriously hot bass lines.'' We konden de band niet beter omschrijven.
In mei van dit jaar bracht Atomic Vulture een schijf uit 'Stone of the Fifth Sun' die verkrijgbaar is op Vinyl via Polderreccords en op cd via Jackalope music.
Eén advies: 'Stone of the Fifth Sun' dien je in zijn geheel te bekijken en beluisteren, zoals het lezen van een spannend boek. Vanaf “Jaguar” word je door middel van verschroeiende, vaak traag op gang komende riffs en verdovende drum geluiden, meegesleurd naar die bijzonder kleurrijke wereld die Atomic Vulture je aanbiedt. Let op, eens onder hypnose gebracht is geen weg terug meer mogelijk. De ene mokerslag is nog maar voorbij en daar is al een volgende al. Vergelijkbaar met een wilde tocht over woeste landschappen, waar “Wind” en “Rain” - met een aantrekkelijke vocale inbreng - je vergezellen, je komt prompt bij het “Water” terecht, waarna een hevige “Earthquake” alles om je heen wegblaast. Eens verpulverd onder de vele weerselementen blijf je, totaal van de kaart, compleet verweesd achter.
Laat dit nu ook de rode draad vormen doorheen 'Stone of The Fifth Sun'. En de grote reden zijn waarom je de schijf dus vooral in zijn geheel dient te beluisteren, om het echt te begrijpen.
Besluit: In die korte tijdspanne van amper drieëntwintig minuten gaat een bijzondere wereld voor ons open. Laat ons eerlijk zijn, door quasi puur instrumentale stoner/spacerock te brengen neemt de band eigenlijk een risico. Echter mis je geen enkel moment de inbreng van de stem - hoewel die bij “Rain” als een verademing klinkt in het geheel, dat geven we eerlijk toe.
Net doordat deze getalenteerde muzikanten grenzen verleggen waar geen grenzen zijn. Het enige minpunt misschien? Deze trip had gerust iets langer mogen duren. Want we waren bijna drieëntwintig minuten even compleet weg van deze wereld en vertoeven in een landschap dat ondanks de dreigende ondertoon, ons geen angst inboezemt maar op het puntje van onze stoel intens doet genieten. Met een kloppend hart onderga je die hallucinerende trip telkens opnieuw en opnieuw, zo verslavend zijn de riffs en drum salvo's. En dat is dan weer het grote pluspunt aan deze schijf, je krijgt er maar niet genoeg van.
We zijn echter heel benieuwd hoe dit live zal klinken. Atomic Vulture treedt op 1 september aan op het gratis festival Frietrock (https://www.facebook.com/events/2026998387515994/ ) en ook dit is, alleen al op basis van deze korte maar onbeschrijfelijk intensieve rit waarbij geluidsmuren barsten, en haren op de armen recht komen. Een dikke aanrader van formaat. De band treedt aan omstreeks 12u45, er vroeg bij zijn is een must.
Tracklist:
Sommige festivals zijn bijzonder omdat de reden waarom zo een evenement wordt georganiseerd iedereen raakt. Wie heeft in zijn familie, vriendenkring en op het werk al niemand verloren aan de vuile ziekte met een grote 'K'? Ik denk dat ieder van ons er rechtstreeks of onrechtstreeks reeds is mee geconfronteerd. Devils Rock For An Angel is ooit opgestart na het jammerlijke overlijden van het nichtje van de organisator aan kanker, ze was amper 16 jaar jong. De opbrengst voor dit festival gaat integraal naar organisaties als Kom Op Tegen Kanker. Veel van de aantredende bands droegen een lied op aan Celeste en de organisatie. Of staken het project een hart onder de riem.
Onder het motto: ''wie het kleine niet eert..'' zakten wij af naar het festival, vooral om dit project ten volle te steunen. Maar eveneens zagen we bands die het beste van zichzelf gaven, en bewezen dat wie inderdaad het kleine niet eert, het grote niet waard is. We hadden net Fextant en FaT Bastard gemist. Die laatste liet recent op Frietrock in Oud-Turnhout nog een ijzersterke indruk achter. Volgens collega reporters deed FaT Bastard hen ook in Zillebeke met verstomming slaan. Door o.a. een gesmaakte cover van Motorhead, maar ook het brengen van eigen nummers met de nodige vuurkracht. Puur rock-'n-roll, dat is wat FaT Bastard uitstraalt. Binnenkort brengt de band een plaat uit 'Junk Yard Fest' waaraan we in de toekomst de nodige aandacht zullen schenken.
Toen we de zaal betraden stond Orthanc (***1/2), klaar om aan zijn set te beginnen. Hoewel we toch wat met een 'dertien in dozijn' gevoel bleven zitten, kun je niet voorbij aan de razende snelle en diep snijdende riffs die de gitaristen van dienst uit hun instrumenten toveren. Die verschroeiende aanpak, bezorgde ons dan ook een eerste kippenvelmoment waardoor we prompt over de streep werden getrokken en, zo vroeg in de namiddag, al overgingen tot een potje stevig headbangen. Goed begonnen is half gewonnen zegt het spreekwoord.
Over naar Temptations For The Weak (****). Op Frietrock waren we onder de indruk van die bijzonder krachtige stem en uitstraling van frontman Djoni Tregub. Zonder afbreuk te willen doen aan de instrumentalisten die ons, door het uitdelen van stevige mokerslagen, eveneens konden bekoren. Temptations For the Weak legt ook op Devils Rock For An Angel de lat enorm hoog, en gaat als een razende tsunami tekeer tot geen muur meer recht staat. Wederom dankzij door de inbreng een enorm beweeglijke frontman die zijn troepen met vereende kracht vooruit stuwt tot het dak er volledig afgaat.
''De imposante frontman, getooid in bloederig masker en overhemd, klauwt als een waanzinnige demon om zich heen alsof hij de aanwezigen één voor één gaat verscheuren. Maar transformeert even goed tot een gezapige en humoristische verteller. Het doet me denken aan Dr. Jeklyll and Mr. Hyde. De man ging van het ene uiterste naar het andere alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Uiteraard is Chalice veel meer dan enkel de frontman van de band - die toch de meeste aandacht naar zich toetrekt. De virtuositeit van de gitaristen zorgen ervoor dat de haren op onze armen recht komen. Of dat van genot is of pure angst? Ook dit laten we in het midden. Maar Chalice brengt in elk geval een gevarieerde set naar voor, die duisternis en licht perfect verbindt tot een logisch geheel... Het vagevuur van het leven.'' Schreven we over het optreden van Chalice (****) op Frietrock. Dit is eigenlijk ook de rode draad in de gig op Devils Rock For An Angel. Ook op Devils Rock For an Angel trekt de frontman de meeste aandacht naar zich toe. Maar we kunnen niet voorbij aan de inbreng van de topmuzikanten binnen Chalice, die telkens opnieuw vuurpijlen, gedrenkt in het bloed van de Hel, naar de aanwezigen afschieten. Tot de duivels letterlijk uit de putten van die Hel tevoorschijn komen om ieder aanhoorder te verscheuren. Ook nu weer doet Chalice ons, mede door de humoristische en sterk relativerende aanpak, vertoeven tussen die Hemel en Hel. Een plaats waar het altijd fijn vertoeven is.
Fast, Faster, Fastest. Dit schreven we in onze notities over het aantreden van The Curse of Milhaven (****). De heren maken er weinig woorden aan vuil, en razen als een losgeslagen meute bloedhonden over de hoofden van de fans heen, tot geen spaander geheel blijft van de zaal. Snelheid is daarbij inderdaad het sleutelwoord. Geen wonder dat we na de alles verwoestende wervelstorm die de band doet ontstaan totaal verweesd in de hoek van de zaal even moeten bekomen. Tijdens het verorberen van een lekkere pasta met cola.
Daardoor waren we net op tijd om ook Drakkar (***1/2) aan het werk te zien. Blijkbaar waren er een pak power tot speed metal fans aanwezig, want plots stond die zaal heel goed gevuld. Drakkar heeft al heel wat problemen doorspartelt, waarbij het overlijden van medeoprichter Thierry Del Cane in april 2016 het absolute dieptepunt kan genoemd worden. De band is niet bij de pakken blijven zitten, en zet zijn weg die ze is ingeslagen in de jaren '80, gewoon verder. De enorme ervaring in het bespelen van hun instrumenten, zorgt voor magische momenten waarbij gitaar riffs je koude rillingen bezorgen. Maar ook bij Drakkar is het dat hoge stembereik van zanger/frontman Leny dat ons nog het meest over de streep trekt. Zijn bulderende vocalen doen de zaal op zijn grondvesten daveren. Met deze knallende aanpak krijgt Drakkar de handen moeiteloos op elkaar, en bewijst dat enorm veel ervaring nooit hoeft te resulteren in een routineklus. De spontaniteit en het spelplezier loeiden van begin tot einde door de boxen. En ook dat is - naast de duivelse riffs en drum partijen - dus vooral grote verdienste van de charismatische frontman die zijn publiek voortdurend aanspreekt.
De zomermaanden is voor mij de periode per uitstek om op vele festivals zoveel mogelijk ontdekkingen te doen. Voor de grote acts hoef ik niet meer te gaan, want die heb ik namelijk al voldoende aan het werk gezien. Eén act deed ons recent met open mond genieten op Frietrock. Solitude Within (*****) vervangt op de valreep Ethernity die met hun power metal wat beter pasten in het plaatje. Daardoor had Solitude Within het aanvankelijk wat moeilijk om het publiek te overtuigen. De grote sterkte van deze Female voice Metal band, naast de één voor één topmuzikanten - ze leggen gewoon de lat wat hoger dan gewoonlijk - is de uiterst sympathieke frontvrouw Emmelie Arents. Die niet alleen haar hemelse stem in de strijd gooit, maar ook haar aangeboren charisma. Ze weet namelijk niet van ophouden en spreekt haar publiek voortdurend aan. Tot iedereen staat mee te brullen en genieten. En net dat siert deze band nog het meest. Een moeilijk te overbruggen hindernis op een zodanige manier aan te pakken, dat je ook een speed/heavy/power metal publiek uiteindelijk uit je hand kunt doen eten? Daarvoor moet je heel sterk in je schoenen staan. En dat bewijst nog maar eens dat Solitude Within een onontgonnen tot uitzonderlijk unieke parel is binnen die Femal Fronted Metal muziekstijl. Een band die trouwens totaal niet moet onderdoen voor grote bands binnen hun genre. Missie geslaagd dame en heren!
De Fransen van Black Hole (****) brachten recent met 'Lost World' een veelzijdige plaat uit, die op heel wat bijval kon rekenen. De enorm sympathiek band had - net zoals velen voor en na hen - eveneens een goed woord over voor de organisatie, en blijkt ook live enorm veel variatie te verstoppen in hun sound. Wat ervoor zorgt dat je je geen moment verveelt. De ene keer sta je met een krop in de keel te genieten en pink je een traan weg, de andere keer krijg je de neiging om over te gaan tot een stevige moshpit. Net door zoveel uiteenlopende emoties op zijn publiek los te laten, weet Black Hole ons dus ook live volledig over de streep te trekken. Bovendien kregen ze het publiek door hun wervelende power metal show compleet mee, waardoor dat dak er nog maar eens afging.
We namen een wat afwachtende houding aan toen Folk metal band Morgarten (*****) aan zijn set begon. Door aan die typische folk elementen eveneens occulte, donkere sausjes toe te voegen, slaagt de band er echter in een donker Doom sfeertje te doen ontstaan, waardoor de poorten van de Hel die Chalice eerder op de dag op een kier had gezet, compleet open zwaaien. Bij Folk Metal hopen we dat er een verhaal wordt verteld, en ook dit was het geval. Mythische verhalen uit roemrijke verledens halen we ons tijdens de gehele set voor de geest, en we laten onze eigen fantasie maar werken en hopen dat de aanhoorder dat ook heeft gedaan. Net door je onder te dompelen in een occulte atmosfeer, ervoor te zorgen dat je ook je eigen demonen strak in de ogen kijkt, is deze band in zijn opzet geslaagd. De Zwitsers wisten ons dan ook compleet te overtuigen, en bezorgden ons die koude rillingen tot op het bot die we zo graag voelen tijdens een optreden van een typische Folk metal band met Black Metal invloeden.
Afsluiten deden we met Warrant (****) De Duitse speed metal band timmert sinds 1983 aan de weg, en speelt die jarenlange ervaring uitvoerig uit om zijn publiek te bekoren. Net zoals zoveel bands op deze avond, spreekt ook Warrant zijn waardering uit voor de organisatie en de onderliggende bedoeling daarvan. De bescheidenheid waarmee deze toch wel lichtjes legendarische band binnen zijn genre, het podium betreedt , zorgt ervoor dat ze bij ons al direct een ster meer verdienen. De band trekt alle registers open, en doet een speed metal feest ontstaan zoals we dat niet elke dag meemaken. We vroegen ons zelfs in stilte af waarom we 100 euro zouden uitgeven om een top band te gaan zien in een groot voetbalstadion, als je voor een appel en een ei tien tot twaalf knallers van formaat kunt aanschouwen die het beste van zichzelf geven om het publiek tot pulp te slaan.
Ook bij Warrant was er geen speld tussen te krijgen. Warrant beschikt over gitaristen die tovenaars met riffs blijken te zijn. Ook de frontman van Warrant is een geboren klasse entertainer, die bovendien beschikt over een heldere stem die door merg en been gaat. Op het einde van de set kreeg het optreden nog een lichtjes theatraal slot doordat een gemaskerde, vervaarlijk uitziende beul die met zijn vlijmscherpe hakbijl over de hoofden zwaaide. Zonder dat er doden of gewonden zijn gevallen, gelukkig maar. Want dit moest een feestelijk einde worden van een meer dan geslaagde dag/avond.
Nog even genoten we van de nostalgietrip die Ambush (***1/2) ons aanbood. Door covers van uiteenlopende artiesten en bands te brengen met een quasi vrouwelijke vocale aankleding, bleek dit optreden uit te groeien tot een leuke kers op de taart om met een goed gevoel vanbinnen huiswaarts te keren. Een beter einde van deze enorm geslaagde dag en avond konden we ons namelijk niet dromen.
Organisatie: Devils Rock For An Angel
Toen ik medio 2002 Tool zag aantreden op Ozzfest in Sportpaleis, en in 2006 op Pinkpop, was dat niet zomaar een live ervaring. Dat was een mokerslag in het gezicht die ik anno 2018 nog steeds voel. Zowel de lichtshow als de muzikale omlijstingen waren zo overweldigend dat ik dacht dat Maynard James Keenan en de zijnen buitenaardse wezens waren die de Aarde elk moment ging overnemen. Op Pukkelpop 2007 deden ze dat trucje nog eens fijntjes over, al was ik toen wel iets meer onder de indruk van Nine Inch Nails - dit geheel terzijde. Om maar te zeggen.
Ik stond buitengewoon sceptisch tegenover dit optreden van Ænima – A Tool Experience in De Casino op zaterdagavond 6 oktober. Dit ambitieus project bestaat echter uit één voor één topmuzikanten. Joris Rombout, Jay Van den Berghe, Mario Van De Velde en Peter Baart stralen enorm veel ervaring in het vak uit. En dat is wel nodig om de perfectie te overschrijden die nodig is om ons over de streep te trekken. Bij Tool is namelijk elke schakel even belangrijk, anders valt de ketting gewoon uit elkaar en missen we de draad.
Al vanaf die eerste song “The Grudge” worden we meegezogen in een wereld waar klank en beeld één worden met elkaar. Waardoor je, eens onder hypnose gebracht, in een onaards landschap vertoeft, waar oorverdovende riffs en drumgeroffel je hersenpan doormidden slaan en uiteindelijk je hart diep raken. Telkens opnieuw. Bovendien is er de beweeglijke zanger van dienst, die tijdens de eerste song gehuld in een donkere pij, met een kap op het hoofd, zijn demonen op de aanwezige los laat. Vanaf het begin je publiek murw slaan en niet meer los laten tot geen spaander geheel blijft van de zaal. Dat is hoe we onzen boterham Tool het liefst eten. Nu, Ænima verlegt een grens waar we dachten dat er geen grenzen waren. Het originele benaderen is in ieder geval al onmogelijk, maar toch slaagt Ænima erin ons dat onbeschrijfelijk gevoel te geven dat Tool ons gaf die keer in het Sportpaleis. Waardoor onze sceptische kijk op de zaak prompt was verdwenen.
Naast instrumentale en vocale perfectie, zit er ook enorm veel variatie in de verkleedpartijen van de imposante frontman. Zo staat hij later in de set getooid met een masker op het podium met priemende rode ogen die als laserstralen in het publiek schijnen. Bovendien waren we onder de indruk van de adembenemende lichtshow die perfect aansluit bij het aanbod. Zoals bij de door duisternis en bevreemdend aanvoelende song “Sober” - een absolute top song van Tool trouwens. Of neem nu die ene song waarop, wat ons betreft, dat label 'afblijven' kleeft, “Vicarious”. Deze wordt met zoveel intensiviteit gebracht dat je er gewoon geen speld kunt tussen krijgen. Net door de samensmelting van beeld en klank. Waardoor we, met de ogen gesloten, het gevoel krijgen Tool zelf op dat podium te zien staan. Best indrukwekkend, omdat we dachten die totaalbeleving nooit meer te zullen meemaken. Het deed ons naderhand op de sociale media zelfs de opmerking plaatsen ''Moest Tool ooit stoppen met op te treden, er is altijd Ænima".
Een ander opvallende vaststelling. Ondanks de perfectie die telkens opnieuw werd overstegen, kregen we geen routineklus voorgeschoteld. Hoewel je bij muziek van Tool de muziek zelf moet doen spreken, sprak de frontman zijn publiek al dan niet met een kwinkslag, regelmatig aan. Daardoor stijgt de band nog meer in onze achting. Naarmate de set vorderde, werd hij zelfs meer spraakzaam. Maar vooral liet ook Ænima de verschroeiende muziek voor zich spreken. Met een set van twee uur die geen seconde verveelde. Ofwel stonden we in een trance gewoon te genieten. Of bewogen we op de golvende klanken die de heren uit hun instrumenten toveren tot we, compleet waanzinnig geworden, ook onze eigen demonen strak in de ogen keken. Om uiteindelijk diep onder de indruk van die magische kruisbestuiving tussen klank en beeld, compleet verdoofd en verweesd achter te blijven.
Songs als “Fortysix & 2”, “Eon + Lateralus” - dat op veel herkenning applaus kon rekenen - staan sowieso als een huis. Ænima voegt daar extra peper aan toe, waardoor die songs plots een eigen leven beginnen te leiden. En eigenlijk had het daarmee mogen stoppen, want na twee uur te zijn ondergedompeld in een wereld boordevol waanzin - keken we rondom ons en stelden vast dat we niet de enige waren die in diepe trance stonden te dansen, bewegen en genieten ; en was dat bisnummer “Hooker with a Penis” wellicht een extra lekkere kers op de taart.
De intense, onvergetelijke tot onaardse trip die elke snaar diep raakt, hadden we ondertussen echter al gehad. Maar altijd leuk meegenomen zo een extra toetje, uiteraard.
Besluit: Men had me gewaarschuwd, zeg niet zomaar 'cover' of 'tribute' band tegen Ænima. Deze band brengt de songs van Tool namelijk op zodanige wijze alsof Ænima die songs zelf heeft geschreven en gecomponeerd. En dat is best indrukwekkend te noemen, wetende dat deze parels van songs één voor één zijn uitgegroeid tot klassiekers binnen hun genre. Deze band bestaat dus niet alleen uit top muzikanten. Ook de entourage rondom, klankman en bedenker van die prachtige beelden op het scherm, verdienen een extra pluim op de hoed. Bovendien tuimelt de band niet in de val om die perfectie te doen uitmonden in een routineklus, het spelplezier loeit eveneens voortdurend uit de boxen. We vragen ons dan ook af waarom Ænima zich eigenlijk beperkt tot covers en niet gewoon eigen nummers zou schrijven en componeren? Want deze talentvolle muzikanten zijn in staat om ook zonder expliciet Tool nummers naar voor te brengen geluidsmuren af te breken, harten diep te raken en zielen te doen bloeden.
Setlist - The Grudge//Sober//Jimmy//H.//The Pot//Vicarious//Eulogy// Schism//Parabol(A)//Prison Sex//Stinkfist//Ænema//Opiate//Fortysix & 2//Eon + Lateralus///ENCORE:///Hooker with a Penis
Pics homepag - Johan Van Landeghem (Baldisbeautiful)
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Wij volgen de veelzijdige artieste Simi Nah, in het verleden ooit bassiste van Praga Khan al vele jaren. Ook als solo artieste wist Simi ons al enkele keren te bekoren. We vernamen dat haar laatste album 'La Terre Est Noire' - compleet in het Frans gebracht - haar zwanenzang is geworden, althans wat dit project betreft. Op zich heel jammer, maar de artieste neemt in schoonheid afscheid van Simi Nah project.
We laten ons gewillig onderdompelen in een sprookjesachtige wereld, waarin Simi - met haar betoverende, donkere stem - je mee troont naar duistere bossen waar mythische wezens huizen. Wonder bij wonder bezorgt die duisternis je geen angst, maar eerder rust en voldoening. Simi zingt over de donkere aarde, 'La Terre Est Noire' of dompelt je heel bewust onder in al even duistere intensieve gedachten, waar geen geluidsmuren worden gesloopt, maar donkere zielen diep worden geraakt.
Elke song ademt diezelfde weemoedigheid en melancholie uit binnen een al even intensieve omkadering die je hart verwarmt en/of een krop in de keel bezorgt. Dat Simi Nah naar goede gewoonte inspiratie haalt uit de donkere elektronische muziek van de jaren '80 bewijst ze eveneens meermaals. Maar vooral voert Simi Nah de luisteraar over de hele schijf mee naar haar onaards mooie, duistere wereld met songs als het bijna fluisterende “Mettre Fin A Ses Nuits”. Soms refereert ze heel bewust naar de dood bij “Morte et Moi”. Een zachte dood welteverstaan, waar het enige lawaai de volstrekte rust is, die je donkere ziel tot rust brengt. Bovendien, door de songs in het Frans te brengen leunt Simi dicht aan bij Franse Chanson. Daardoor worden we tot nog meer tranen toe bewogen.
Besluit: Nergens klinkt Simi Nah , ondanks die subtiele verwijzingen naar dood en vergankelijkheid, depressief of zo. Eerder blijft deze artieste hangen binnen die eerder vernoemde walmen van melancholie en weemoedigheid, waardoor je een traan wegpinkt en met verstomming je gewillig laat meevoeren over de duistere walmen die deze artieste je aanbiedt. Dit door haar bijzondere stem, uitstraling en gerugsteund door een al even intense instrumentale aankleding.
Kortom. Het is na deze onbeschrijfelijk mooie, donkere trip doorheen onze duistere ziel dan ook bijzonder jammer dat dit project hiermee eindigt. Maar als kers op de taart van dat project, kan het zeker tellen. We zien nu al uit naar veel meer andere pareltjes binnen andere projecten.
Deze zwanenzang van Simi Nah is - met twee bonus tracks - verkrijgbaar via bandcamp: https://why2kmusic.bandcamp.com/album/la-terre-est-noire
Tracklist:
Le chant des loups 05:35
Tombstones In Their Eyes is een psych rock band uit Los Angeles die sinds 2015 aan de weg timmert. De invloeden van Tombstones In Their Eyes zijn zeer uitgebreid. Gaande van Mogwai over Electric Wizards naar Melvins. We menen zelfs enkele streepjes Pink Floyd te herkennen. De band bracht in augustus dit jaar een nieuw single uit, “Nothing Here”. Omdat deze psych-rock act, die in het verleden ook ons hart wist te stelen, meer aandacht verdient. Met “Silhouette” worden alle registers langzaam maar zeker open getrokken tot een Hemelse climax. Tombstones In Their Eyes serveert de aanhoorde een veelkleurig palet, dat hem of haar mee doet drijven naar ontgonnen oorden. Net dat combineren van psychedelisch, eerder bevreemdend aanvoelende klanken, met een streepje post rock tot aanverwante - opstijgende tot een climax waarbij geluidsmuren worden afgebroken, zorgen ervoor dat je in een diepe trance terecht komt. Van meeslepend naar oorverdovend, het zit allemaal verbonden in elk van die ene song.
Ook bij “Take Away” drijven de verdovende drum salvo's, en andere wederom erg vreemd aanvoelende klanken je tot enerzijds waanzin, anderzijds brengt een toestand van innerlijke gemoedsrust. Van dat kleurrijke palet van de eerste song, wordt de lijn hier verder door getrokken. De band houdt bewust het midden tussen dreigende tonen en je hart verwarmen door spookachtige, dromerige soundscapes, waardoor je weer eens wegglijdt naar het Vagevuur - tussen hemel en hel.
De single “Nothing Here” laat een toch wat meer donkere kant horen van Tombstones in Their Eyes. Nog steeds geen complete duisternis, maar het klankenbord dat hier wordt aangeboden bezorgt je toch een krop in de keel en een gevoel dat je kunt vergelijken met een wandeling in een donker bos, waar het gevaar achter elke hoek schuilt.
Besluit: Tombstone In Their Eyes is een band die allerlei muziekstijlen tot een emotioneel geheel verbindt, waardoor de lijn tussen angst en vreugde telkens wordt overschreden. De liefhebbers van typische Psychedelische rock, met een vette knipoog richting postrock.
Wie houdt van een potje experimenteren met licht en duisternis, zullen zeker te vinden zijn voor deze knappe schijf.
Op zoek naar meer muziek van Tombstone In Their Eyes? Check hen zeker uit op bandcamp, Het loont de moeite: https://tombstonesintheireyes.bandcamp.com/
Tracklist:
Silhouette 03:45
Take Me Away 03:51
Nothing Here 04:06
Nederlands 
Français 
