logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

The Bollock Bro...
The Bollock Bro...
Erik Vandamme

Erik Vandamme

Toen we circa drie jaar geleden de EP 'Cemetery of the Insane' van Carnation onder de loep namen,  hadden we snel door te maken te hebben met een uitzonderlijk getalenteerde Death Metal band die wellicht niets nieuws naar voor brengt, maar binnen het Death Metal gebeuren binnen de kortste keren hoge ogen zal gooien. Ook live wist de band ons compleet omver te blazen, door de combinatie van duivels riffs die de gitaristen uit hun instrumenten toveren, een drummer die mokerslagen uitdeelt tot je hersenpan is ingeslagen. En een bijzonder sympathieke frontman, die eens hij het podium betreedt al zijn demonen op jou los laat tot die poorten van de Hel letterlijk voor je ogen open gaan.
Op 17 augustus kwam eindelijk het debuut 'Chapel of Abhorrence' op de markt, via het label Seasons of Mist. De band stelde de schijf voor in een uitverkochte JC De Klinker, en bracht enkele heel goede vrienden mee. Zoals daar zijn:
Schizophrenia, Lemuria, Bütcher en Warbringer. Een overzicht

Over walmen van pure duisternis
Wegens file leed waren we helaas net te laat om Schizophrenia aan het werk te zien. Gelukkig wel net op tijd om Lemuria - die voor het eerst in een andere bezetting aantrad - het beste van zichzelf te zien geven. Lemuria (****) omschrijft zichzelf op hun facebook pagina als 'Symfonische black Metal'. Echter is hen in een hokje duwen de band tekort doen zo zou later blijken. Vooral werden we vanaf die eerste noot omgeven door intensieve walmen van pure duisternis. De gloednieuwe frontman Daan Swinnen is uiteraard geen onbekende. Bij Bloodrocuted bewees Daan over een stem te beschikken waardoor eerder vernoemde poorten van de Hel eveneens gewillig open gaan. Zijn aandeel bij Lemuria kan - op basis van dit eerste aantreden - dan ook gezien worden als een grote meerwaarde binnen het geheel. Ook al had ik de indruk dat alles die diezelfde strakke lijn uitging, de verschroeiende uithalen van de gitaristen en drumsalvo's als kanonskogels vlogen ons rond de oren tot we totaal waanzinnig waren geworden. Gerugsteund door die stem van Daan, die zich bovendien ontpopt tot een klasse entertainer, voelt het aan alsof duizenden demonen uit die voornoemde Hel prompt iedereen in de zaal zal verscheuren.
Besluit: Lemuria slaat na zoveel jaren een nieuwe bladzijde om, en heeft met Daan een frontman in huis gehaald die je dankzij zijn bijzondere stem en demonische uitstraling rillingen tot de bot bezorgt. Wat heel belangrijk is binnen dit donker allegaartje dat de band aanbiedt. Meteen geeft Daan de band dan ook een welgekomen injectie die Lemuria heel goed kan gebruiken om door te stoten tot de hogere regionen in het donkere metal gebeuren.

Mokerslagen van bittere ernst, kwinkslagen boordevol droge humor

De heren van Bütcher (*****) doen daar nog een schepje bovenop. De band weet als geen ander hoe ze diezelfde duisternis kunnen combineren met een feestelijke stemming. Door het uitdelen van mokerslagen boordevol bittere ernst, te overgieten met een saus kwinkslagen en droge humor. Dat is in grote mate de verdienste van de sympathieke frontman van deze band. Ruben ontpopt zich tot een ware, charismatische duivel, die elk beetje leven uit iedere aanwezige zuigt. Met een kwinkslag en vette knipoog daarbovenop zorgt hij echter eveneens voor een glimlach op je gezicht.  Echter is Bütcher veel meer dan dat. Het is net die kruisbestuiving tussen meesterlijke bas/gitaar en drum salvo's, die je enerzijds verdoven en anderzijds ervoor zorgen dat hersens worden ingeslagen, met de vocale capaciteiten van Ruben, die ons nog het meest over de streep trekken.
Besluit: Bütcher bestaat uit muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, zoveel is duidelijk. De jarenlange ervaring binnen de muziekwereld speelt elk van hen uitvoerig uit. Het publiek kennen, en hen vanaf begin tot einde entertainen en bespelen zorgt ervoor dat je de aanwezigen moeiteloos uit je hand kunt doen eten. Daarvoor moet je uiteraard heel sterk in je schoenen staan. Maar een topband als Bütcher, die enorm veel spelplezier en spontaniteit uitstraalt , heeft daar geen enkel probleem mee. Geen wonder dat het dak er dan ook compleet af ging, en er een ravage achterbleef voor en op het podium.

De avond van Carnation - een gewonnen thuismatch
Uiteraard draait alles rond de cd voorstelling van Carnation (****) die zelfverzekerd het podium betreedt, en vanaf die eerste noot een geluidsmuur optrekt waar geen doorkomen mogelijk is. Hoewel de lat direct heel hoog werd gelegd, en de band er duidelijk zin in had kwam de machine, in tegenstelling tot vorige passages deze keer eerder traag op gang. Echter voelt Carnation al vrij vlug aan dat ze deze thuismatch heel gemakkelijk kunnen winnen, want het publiek reageert uitzinnig. Gaandeweg legt de band de lat dan ook steeds hoger, en worden alle registers uiteindelijk compleet open gegooid in een verschroeiende finale. De songs uit dat debuut 'Chapel of Abhorrence' kwamen uiteraard uitvoerig aan bod en werden allen op even laaiend enthousiasme onthaald.
De nieuwe nummers bewezen ons op plaat reeds dat de muzikanten binnen de band elkaar meer dan ooit blindelings vinden, dat blijkt ook op het podium het geval. Want ook puur technisch bekeken valt hier geen speld tussen te krijgen. We hebben Carnation in het verleden echter nog vuurkrachtiger en beweeglijker gezien, en bleven ondanks alle inspanningen en enthousiaste reacties dus een klein beetje op onze honger zitten. Of waren onze verwachtingen net iets te hoog gespannen? In elk geval liet zowel de band als het publiek dit niet aan hun hart komen, en bouwen hier een stevig Death Metal feestje, zoals we zelden meemaken.
Besluit: Carnation staat al een tijdje te bonken op de poorten naar de grote doorbraak. Op hun eigen release feestje bewijst de band meer dan ooit een sterk geoliede machine te zijn, waar ieder lid dezelfde richting uitkijkt. De grote kracht van Carnation is dus niet één element, maar net de samensmelting tussen muzikanten die meer dan ooit tevoren tovenaars met riffs en drumsalvo's blijken te zijn. En een frontman die door zijn indrukwekkende, demonische stem en uitstraling zijn troepen uit de Hel voortstuwt tot die al een paar keer vernoemde poorten van de Hel compleet open zwaaien.

We sluiten af met een feestje!
'We Sluiten af met een feestje' is de gedoodverfde kreet op mening festival. Nu, Warbringer (****) sloot de avond af met een stomend Thrash metal feest, waardoor dat dak voor de zoveelste keer er afging. Hopelijk heeft het jeugdhuis niet teveel kosten moeten doen om dat dak te repareren bedachten we daarbij. De band stond wellicht te spelen voor een toch wat meer leeg gelopen zaal. Het was vrij duidelijk dat de meeste gewoon waren gekomen voor de cd voorstelling van Carnation. De aanwezigen die wel waren gebleven, kregen echter een puur old school thrash metal feest voorgeschoteld, waarbij een crowdsurfer en enkele stevige moshpit al vrij vroeg in de set kwam opduiken.
Sommige bands hebben schijnbaar een patent op pure onversneden thrash metal, en blijven de basis van dat genre dan ook eeuwig trouw. In het verleden kon Warbringer ons niet alleen door twee geweldige albums 'Waking into Nightmares' en 'War Without End' enorm bekoren. Ook op het podium zorgde dit telkens voor een heel stevig thrash metal feestje, zoals het moet zijn! Aan dit gedoodverfde concept is anno 2018 nog niet veel veranderd.
Besluit: Warbringer is altijd zo een thrash metal band geweest die op de boogscheut stond naar een grote doorbraak, maar daar nooit echt is in geslaagd. Warbringer brengt echter ook nu weer enkele gedoodverfd potjes thrash metal naar voor die telkens opnieuw zorgen voor de ene na de andere adrenalinestoot. Waardoor we ons afvragen waarom. Want in JC De Klinker sloot Warbringer de avond af met een stomend, lekker old school Thrash metal feest zoals je dat niet elke dag meemaakt. En zet zo zijn ijzersterke live reputatie nog wat meer in de verf. Missie, afbreken van de zaal, geslaagd!

Voor de 'afterparty' bedankten we hartelijk na deze geslaagde avond waaruit nog maar eens blijkt dat het underground metal gebeuren springlevend is.

Op 14 augustus zakten we af naar De Pit in Terneuzen, net over de Nederlandse grens. Eens geparkeerd vlak voor een coffeeshop, kwamen we vrij snel aan de pittoreske zaal De Pit. Eigenlijk een gezellig café, met daarbij horende podia. Deze avond met Crossover helden D.R.I. en beloftevolle Belgische band Primal Creation was op de valreep uitverkocht.

Primal Creation - Een veelzijdige aanpak die je doorheen schudt, maar ook een krop in de keel bezorgt

Het voorprogramma werd verzorgd door de beloftevolle Belgische metalband Primal  Creation (****). De band ontstond in 2014 en bracht vorig jaar zijn debuut '’Demockracy’' op de markt. Een schijf die op heel wat bijval kon rekenen. Primal Creation is ondertussen langzaam maar zeker aan een opmars naar boven toe bezig. De heren zijn enorm enthousiast dat ze mogen openen voor de levende legende die D.R.I toch is. Bedanken de organisatie, fans en entourage uitvoerig voor deze uitgelezen kans. En hebben er duidelijk zin in , want het spelplezier loeit voortdurend uit de boxen. Uiteraard grasduint Primal Creation in dat debuut. En bewijst elk van de bandleden nog maar eens wat voor enkele uitzonderlijk getalenteerde muzikanten ze wel zijn. De verschroeiende gitaar en bas riffs tot drumsalvo's bezorgen ons dan ook de ene na de andere adrenalinestoot tot kippenvelmoment. Gerugsteund door een charismatische frontman, die niet alleen zijn uitzonderlijk stembereik in de strijd werpt maar ook zijn publiek voortdurend aanspreekt, haalt Primal Creation alle thrash metal clichés onderuit, dit door het brengen van een eerder eigenzinnige set.
Want inderdaad niet alleen uit het debuut, ook op het podium hoor je uiteenlopende melodielijnen, veelzijdige uitbarstingen tot intensieve rustmomenten waaruit blijkt dat de band een brede muzikale smaak etaleert. En hen in dat hokje 'Thrash metal' duwen de band duidelijk tekort doen is. Neem nu die lange, gevarieerde song combinatie ''Memories.. Of Diminishing returns''. Binnen die ene song zitten niet alleen gedoodverfde thrash metal elementen verborgen maar ook subtiele verwijzingen naar andere muziekstijlen. Dat gaat van je enerzijds door elkaar schudden door middel van het uitdelen van oorverdovende mokerslag, en anderzijds ervoor zorgen dat je letterlijk een kippenvelmoment voorgeschoteld krijgt dat je eerder een krop in de keel bezorgt. Niet enkel bij deze song valt dit ons op, in de hele set is dit de rode draad. Daardoor bewijst de band vooral van vele markten thuis te zijn en weigert zich in een hokje te laten duwen, waardoor een ruim publiek aan metal liefhebbers kan worden aangesproken.
Besluit: Primal Creation staat na 4 jaar hard werken op een boogscheut van een grote doorbraak naar grotere zalen en festivals. Op basis van dit schitterende aantreden in Terneuzen voorspellen we de band dan ook een gouden toekomst binnen het globale metal gebeuren. Ga ze dus zeker zien als ze uw deur passeren. Zo staat de band op 1 september o.a. op Frietrock en later diezelfde dag op Kreekrock. Meer informatie: https://www.facebook.com/pg/primalcreationband/events/?ref=page_internal

D.R.I. - Eén van de hardst werkende Crossover Thrash band zet in Terneuzen de puntjes op de 'i'
D.R.I. werd opgericht op in 1982 en heeft niet alleen zijn stempel gedrukt op dat Crossover gebeuren, ze hebben meerdere bands na hen beïnvloed. Toch zijn de heren niet naast hun schoenen beginnen lopen. Zo bleek al bij het binnenkomen van de zaal. Zanger Kurt Brecht stond gewoon aan de merchandiser om T-shirts en dergelijke te verkopen, hij zou dat na het concert opnieuw doen. Iets wat we leden van mindere goden binnen het genre niet direct zien doen. Daarvoor krijgt D.R.I. bij ons al een sterretje extra.
Daar waar andere thrash/crossover bands hun ziel hebben verkocht aan de duivel, en zijn gevallen voor de marketing of het geldgewin om in grote zalen te kunnen spelen, is een legendarische band als D.R.I. (*****) niet te beschaamd om ook voor een publiek van circa 300 man alles uit de kast te halen, alsof ze spelen voor 30 000. Dat siert hen al sinds het prille begin, en is ook de reden waarom ook wij vallen voor deze band. In Terneuzen zet D.R.I. nog maar eens de puntjes op de 'i' door vanaf het begin de aanhoorder bij de strot te grijpen, en niet meer los te laten tot de hele zaal is afgebroken.
Alsof het in de zaal nog niet warm genoeg was, steeg de temperaturen gaandeweg naar een kookpunt. D.R.I. gunt de aanwezigen geen seconde rust, en raast als een dolgedraaide bulldozer over de hoofden van de fans heen. De aanwezigen genoten zichtbaar en waren bereid hier een lang feestje te bouwen. De ene moshpit na de andere volgde. Waarop D.R.I. de lat nog maar eens hoger legde, en alle registers tot het oneindige open trekt. Uiteraard ligt bij een band als D.R.I. alles een beetje op diezelfde snoeiharde en razendsnelle lijn. Echter, door circa 1u30 de ene uppercut na de andere uit te delen, stoort dit totaal niet. Integendeel zelfs.
Besluit: D.R.I. bewijst vooral dat zoveel jaren dienst, niet per se hoeft te resulteren in een routineuze klus.
Het vuur brandt na meer dan dertig jaar nog steeds bij D.R.I , dat viel ons in het recente verleden al op, dat werd bij dit razendsnelle optreden van de levende legendes opnieuw nog maar eens duidelijk.


Organisatie: https://www.facebook.com/MusketeerOfDeath/  (Musketeer Of Death) – De Pit, Terneuzen

donderdag 02 augustus 2018 02:00

Magnolia

Het leuke aan festivals bezoeken is dat je naast gevestigde waarden eens zien optreden tijdens het verorberen van een vette hamburger, ook ontdekkingen kunt doen die je de rest van het jaar en de jaren daarna zullen bijblijven. Op Rock Herk deze zomer waren dat een heel pak. Eentje daarvan is Mantis. Deze Alternative, noise, post-rock, pogojazz band - volgens de omschrijving op hun facebook pagina - timmert sinds 2014 aan de weg. Over hun optreden op Rock Herk schreven wij: " Opwerkende naar een ultieme climax, krijgen we een verschroeiende finale voorgeschoteld waardoor je niet alleen menig krop in de keel krijgt, maar dat het dak er uiteindelijk compleet afgaat. Op het einde van de set krijgt Mantis bovendien medewerking van Jan Viggria, gitarist van o.a. Statue en The Guru Guru en ook producer van het debuutalbum van Mantis,’Magnolia’'. Daarbij werden alle registers nog maar eens compleet open gegooid in en meer dan overdonderende , oorverdovende climax."

Dat zijn voldoende climaxen om ons aan te zetten dat debuut van de band ook eens onder de loep te nemen. ‘Magnolia’ doet ons met verstomming slaan, van begin tot einde. Net doordat je als aanhoorder ontelbare keren tegen die geluidsmuur wordt gekwakt, tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft.

Vanaf “Miasma” trekt Mantis een blik boordevol chaos open, waarbij verschillende uiteenlopende tempowisselingen je wakker schudden, tot rust brengen, en daarna weer met een mokerslag van jewelste tot moes slaan. Daarbij is elke instrumentale inbreng even belangrijk, maar het zijn vooral die overdonderende drum salvo's die ons in eerste instantie met een oorverdovende knal van onze sokkel blazen. Waarna verschroeiende gitaar riffs je hart met een akelige soort precisie doormidden snijden.

Begane chaotische wegen worden trouwens verder gezet op “Mono No Aware”, “Malpurajo”, “-7”, “Monstro” tot “Must put Horns on it”.

De heren slaan bovendien aan het improviseren tot het oneindige, of dat nu is door zachtjes te strelen of een wervelstorm ontketenen die je hersenpan verplettert. Vandaar de verwijzing naar 'Jazz' binnen hun muziek. Mantis weet vooral verdomd goed waar en wanneer ze moeten toeslaan, of net dat rustpunt aanbieden om de aanhoorder op adem te laten komen. De perfectie zorgt echter niet voor het doen verdwijnen van enige spontaniteit. Integendeel zelfs. En dat is dus nog het sterkste punt van deze schijf. Het spelplezier loeit voortdurend uit de boxen. Dat merkten we al op Rock Herk, dat blijkt dus ook uit deze knappe schijf.

Besluit: ‘Magnolia’ is vergelijkbaar met het openen van de doos van Pandora. Je weet niet waar je aan begonnen bent als je deze trip aanvat. Je weet ook niet waar je gaat eindigen. Over hobbelige wegen kom je tot gemoedsrust, maar wordt je ook meegesleurd in wervelstormen, plots opkomende tsunami's en verwoestende orkanen. Om daarna, eens alles om jou heen is plat gespeeld, terug met beide voeten op de grond terug te komen. Totaal buiten adem en verweesd achterblijvende. Eigenlijk niet goed weten wat er nu juist is gebeurd. Deze schijf is bovendien zodanig verslavend waardoor je heel bewust die gevaarlijke plekken in dat bos terug gaat opzoeken. Want de muziek op deze schijf drijft je tot waanzin maar geeft je die adrenalinestoot die je terug wil voelen, telkens opnieuw, en opnieuw.. tot het oneindige. Je kunt er maar niet genoeg van krijgen. En nu gaan we terug de snelle achtbaan op om die adrenaline nog maar eens te voelen opborrelen. Want we krijgen er dus maar niet genoeg van.

Tracklist:
1.         Miasma 04:12
2.         Mono No Aware 06:01
3.         Malpurajo 02:49
4.         -7 09:45
5.         Monstro 05:02
6.         Must Put Horns On It 04:46
7.         M 10:29

donderdag 26 juli 2018 02:00

SEKT

De Mathcore band Cyclus mag dan een gloednieuwe naam zijn binnen de scene, de bandleden hebben al wat water doorzwommen. Dit kwartet bestaat uit (ex)leden van bands als Bear, Calibre en the Set up. Door die jarenlange ervaring wordt dan ook een technisch enorm hoogstaand concert voorgeschoteld op Antwerp Metal Fest eerder deze maand. We schreven daarover: " Cyclus voldoet dan ook met brio aan de hoogstaande verwachtingen die we op voorhand hebben gehad. En doen wat ze moeten doen, het dak er compleet laten afgaan. Want ondanks die perfectie, blijft ook de spontaniteit en het spelplezier overeind staan. Waardoor ook het publiek gewoon zich laat meesleuren in de wervelstorm die de band hen aanbiedt." Lees het volledige verslag na http://www.musiczine.net/nl/nl/review-festivals/festival/antwerp-metal-fest-2018-intiem-alternatief-festival-op-graspop-en-alcatraz/

Met het concept album ‘Sekt’ brengt Cyclus een full album uit samengesteld uit vorige EP's. ‘Sekt’ dien je bij voorkeur dan ook te beluisteren, zoals het kijken naar een spannend sciencefiction film. Het concept gaat namelijk over een buitenaards ras dat de aarde en de mensheid bekijkt vanuit zijn perspectief, en besluit het virus uit te roeien. De spanning is over de ganse lijn te snijden, en wordt zelfs nog opgedreven door die telkens opnieuw ijzingwekkend klinkende vocalen en een instrumentale inbreng die je angstaanvallen bezorgt van begin tot pril einde.

We onthouden ons heel bewust van vernoemen van song titels. Net omdat dit dus een heel filmische plaat is. Elke song sluit perfect aan op het ander hoofdstuk. Je dient dit concept dus in zijn geheel te beluisteren, zoals het lezen van een spannend boek. Ergens wordt een chaos gecreëerd, maar er zit toch een zekere structuur in. Zoals aangegeven, bekijk het als in de film, waar op spannende momenten de buitenaardse wezens, met de bedoeling het virus 'de mens' te vernietigen, verpulverend uithalen, en het ene na het andere slachtoffer maken. Waarna de rust wederkeert, en je door de as van huizen en landschappen op zoek gaat naar mogelijke slachtoffers. Stelt u daarbij, met de ogen gesloten, even de meeste weerzinwekkende beelden voor. Zonder meer blijf je daardoor dan ook met een krop in de keel luisteren en blijft die spanning tot op het einde eveneens te snijden.

Besluit: De angst van dat onbekende en mysterieuze van het heelal is iets dat de mens al eeuwen bezig houdt. Met dit concept vertelt Cyclus zijn eigen versie daarover. Een gat in de Markt? Nee dat niet. Maar Cyclus past met hun intensieve mathcore wel perfect in het plaatje van het aanbod Horror, Thriller en bij voorkeur dus Films over inderdaad Buitenaardse wezens of ramp films. Omdat ze op deze schijf net die sfeer weten te creëren waardoor het angstzweet je van begin tot einde uitbreekt.

Kortom: Cyclus weet met ‘Sekt’  perfect de sfeer te creëren van een heel spannende film plus dat je op het puntje van je stoel blijft zitten, tot de haren op je armen recht komen van intensieve angst. Elke act bedeelt daarin een al even belangrijke plaats. Net zoals dat met de muzikale en vocale inbreng het geval is. Van angst, naar hulpeloosheid tot gelaten uw dood tegemoet zien. En uiteindelijk terugvechten. Om er tenslotte voor te zorgen dat de perfecte balans terugkeert op aarde dankzij een verbluffend slot akkoord.

Zowel instrumentaal als vocaal verlegt Cyclus daarbij een onaards aanvoelende grens, die we nog maar zelden zijn tegen gekomen binnen het typische mathcore/hardcore gebeuren. Ga deze film dus zeker zien! Het loont de moeite.

Tracklist:

  1. ACT 1 - 2015 - Intro 00:38
  2. Distress Signal on a Stellar Wave 03:33
  3. The Infinite Laws of Transformation 03:11
  4. The Approach Towards Human Nature 05:11
  5. ACT 2 - 2017 - Intro 00:34
  6. A Most Painful Realisation 03:49
  7. Is Your Feeling Formidable? 03:27
  8. Logic and the Certainty Analogy 02:48
  9. No Force is Half Felt 03:07
  10. ACT 3 - 2018 - Intro 00:42
  11. Cut Out the Rotten Parts First 04:09
  12. Can You Survive Without Shelter? 05:41
  13. The Bloodlust shall be Repaid in Full 04:17
  14. Understanding the Rate of Change 03:27
  15. Perfect Balance has Returned to Earth 04:32
  16. ACT 3 - 2018 - Outro 00:24

 

donderdag 26 juli 2018 02:00

Eyes on the Machine

Op 9 juni bracht Eyes on the Machine zijn debuut album op de markt. De Gentse band ontstond in 2016, bouwde ondertussen aan een stevige live reputatie, en lijkt nu klaar om met dit titelloze debuut zijn stempel te gaan drukken op het Blues, rock en Stoner gebeuren. We legden ons oor te luisteren en ontdekken een band die wellicht niets nieuws onder de zon brengt binnen het genre. Maar wel kwalitatief hoogstaande riffs naar voor brengt die je het soort kippenvel en koude rillingen bezorgt dat nodig is binnen voornoemde muziekstijlen.

Het meest opvallende is de bonte variatie aan muziekstijlen, dat blijkt al uit die eerste song “The Search”. Van uitspattingen waarmee muren worden omver geblazen gaat Eyes on the machine moeiteloos over naar verdovende geluiden, die eerder je hart doen smelten zoals bij “Travels”. Om daarna met een mokerslag weer verschroeiend hard uit te halen. Deze ene song duurt circa negen minuten en is een schoolvoorbeeld van hoe deze gehele schijf in elkaar zit. Zo zal later blijken. Ook “My Godess” is zo een meesterlijk pareltje van circa tien minuten lang, best indrukwekkend. Binnen dat alles valt bovendien vooral op dat hier één voor één topmuzikanten aan het werk zijn die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn.

Luister maar naar het aanstekelijke, zelfs psychedelische aanvoelende, “Nocturnal”. Waar gestroomlijnde gitaar partijen, verdovende zanglijnen tot harde drumsalvo's akelig perfect in elkaar zitten. Die circa twee jaren noest werken aan een eigen sound heeft hier dus duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Door de aanpak van verschroeiend uithalen, psychedelische elementen toevoegen die je doen zweven boven de grond, tot het opbouwen naar oorverdovende climaxen, bewijst Eyes on the machine vooral hoe veelzijdig ze wel zijn.  Telkens zorgt de band ervoor dat je omgeven wordt door walmen van diepe intensiviteit. Het soort intensiviteit dat we dus telkens opnieuw zoeken als we stoner, blues of aanverwante bands hun muziek beluisteren. Daardoor slaagt Eyes on the machine zonder enig probleem in zijn opzet om een ruim publiek aan rock liefhebbers over de streep te trekken.

Besluit: Als Eyes On the machine wilde bewijzen dat het typische Bluesy Stoner rock genre nog steeds springlevend is, dan zijn de heren met die debuut totaal in hun opzet geslaagd. Vanaf de eerste tot de laatste song is hier geen speld tussen te krijgen, komen we geen minpunten tegen en straalt deze plaat vocale tot instrumentale perfectie uit van een zelden hoog niveau. We zijn eerlijk gezegd al minder sterke debuut platen tegen gekomen. Vernieuwend is het dus allemaal niet, maar met dit sprankelend debuut zet Eyes on the Machine duidelijk zijn veelkleurige stempel op het genre, en neemt zijn bevoorrechte plaats in binnen dat stoner, blues en rock wereldje.

We zien al uit naar een gouden toekomst, op basis van deze schijf ziet die er namelijk heel rooskleurig en psychedelisch uit.

Tracklist:

The Search 03:11 - Firewalker 05:32 - Travels 09:33 - Nocturnal 04:36 - Thrust 03:20 - My Godess 10:24 - Rebirth 04:46

 

donderdag 26 juli 2018 02:00

Ophelian Fields

Seyminhol is een Franse Epic Heavy Metal band, ontstaan in 1993; die door de jaren heen is blijven evolueren in stijl en brengen daarvan. Zo voegt de band in later stadium bijvoorbeeld ook Progressieve metal invloeden toe aan hun muziekstijl. Het zorgt ervoor dat de band door de jaren heen een steeds ruimer publiek aan metal liefhebbers kan aanspreken. Eerder dit jaar kwam een gloednieuwe Epische schijf uit ‘Ophelian Fields’ . Een plaat die je best beluistert, zoals het kijken naar een al even epische film over sage en legendes.

U laten meedrijven doorheen het verhaal dat hier wordt verteld, is een namelijk de eerste en meteen belangrijkste vereiste om te begrijpen waar deze plaat echt over gaat. Epische taferelen is dan ook de rode draad in de songs op deze knappe schijf. Je wordt letterlijk meegesleurd naar een ver verleden, of geconfronteerd met legendarische sage en verhalen verteld door grootmeesters in hun vak. Laat daarbij dus vooral uw eigen fantasie de vrije loopt zouden we zeggen.

Shakespeare is altijd een grote inspiratie bron geweest voor Seyminhol. Zo is The ‘Wayward Son’, 2015 geïnspireerd op de klassieker Hamlet. Voor ‘Ophelian Fields’ haalt de band zijn inspiratie uit het tragische verhaal van Ophelia. Dit vanuit een eerder vrouwelijke invalshoek, vandaar de vrouwelijke vocalen die je rillingen tot de bot bezorgen en recht doorheen je hart boren als botte messen. Gotische atmosferen, verschroeiende riffs die al even zeer door je hart boren, zijn nog zo een rode draad.

Wie het verhaal van Ophelia kent - zo niet, zeker eens lezen - kent ook de tragedie daar rond. Die tragische ondertoon vinden we ook terug in de muziek van Seyminhol. Alle registers worden open gegooid om de luisteraar onder te dompelen in donkere gedachten, zo eigen aan dit nog steeds tot de verbeelding sprekende verhaal. Daardoor slaagt de band in zijn opzet om epische verhalen zodanig te vertellen, dat je - met de ogen gesloten - ook die beelden je voor de geest kunt halen.

Besluit: Seyminhol speelt op ‘Ophelian Fields’ voortdurend met die emoties zoals enkel Sheakspeare dat kon. Je ontroeren, kippenvelmomenten bezorgen en meteen murw slaan. Dat deed deze man met zijn legendarisch verhalen. Seyminhol slaagt er dan ook in die beelden op te roepen in hun muziek - zowel vocaal als instrumentaal - die ons terugbrengen naar die gouden tijden van toen. Dat is een indrukwekkend gewaarwording die letterlijk onaards mooi aanvoelt. Want eerlijk? Van Sheakspeare blijf je het best af, als je er niets van kent. Seyminhol doet het verhaal van Ophelia echter naar een hoger level opstijgen. Meer nog, de band slaagt erin het verhaal opnieuw tot leven te brengen, met klank en ingebeelde visuele effecten. Indrukwekkend is daarbij zelfs een understatement te noemen.

Trackist:

  1. Intro: Appetite 01:10
  2. Act II, scene 2: My Soul's Idol 05:16
  3. Interlude : Nymph 02:23
  4. Act III, scene 1: Hidden Desire 05:04
  5. Act III, scene 2: Behind the Mask 05:10
  6. Act IV, scene V: Her Majesty of Flowers Act IV, scene 7 / Act V, scene 1: The Bramble's Litany 05:34
  7. Part 1: The Devil Takes Thy Soul 04:11
  8. Part 2: Crown of Thorns  04:03
  9. Part 3: After 01:40
  10. Outro: the River Lamentations 01:47

 

donderdag 26 juli 2018 02:00

RZMNR

RZMNR is een vrij jonge band dat sinds 2016 de Vlaamse wegen onveilig maakt. Door middel van strakke gitaar en drumpartijen, die voortdurend in overdrive lijken te gaan, pakten de heren het publiek in Music City te Antwerpen zonder veel moeite in. We schreven daarover: " RZMNR lijkt me echter ook een band die nog kan groeien. Dat bleek op het einde van de set, toen alle registers plots compleet werden open gegooid. Verschroeiende riffs en drum salvo's als een plots opstekende wervelstorm , deden de trommelvliezen barsten. Prompt werd een geluidsmuur opgebouwd, die Antwerp Music City uiteindelijk voor het eerst deze avond op zijn grondvesten deed daveren. Een gewaarwording die we eigenlijk graag wat meer hadden ervaren tijdens de toch voor de rest vrij monotoon opgaande set.

Echter, wat we dus wel te zien en horen kregen is een band die potentieel heeft om binnen stoner - met inderdaad een stevige hoek af - heel hoge ogen te gooien naar de toekomst toe. Daarover bestaat op basis van dit stevige en strak optreden van deze heren in Antwerpen geen enkele discussie."

Het volledige verslag van die avond kunnen jullie nog eens terug lezen via volgende link: http://www.musiczine.net/nl/nl/review-festivals/festival/antwerp-music-city-2018-surya-onrust-rzmnr-de-underground-leeft/

Op 13 juli bracht deze jonge band een eerste schijf op de markt. Het titelloze album is een bloemlezing van hoe instrumentale stoner echt moet klinken. Alsof je met de auto doorheen de woestijn rijdt, de ramen open, versterker op tien. Een hemelse gewaarwording die je niet elke dag tegen komt. De bijzonder hoogstaande manier waarop deze jongens hun instrumenten bespelen, deed ons reeds in Antwerp Music City compleet met verstomming staan luisteren en intens genieten. Ook uit deze plaat blijkt nog maar eens dat de band bestaat uit tovenaars met gitaar en drum klanken.

Luister maar naar het bijzonder aan de ribben klevende songs als “Ålatãr”. Of het circa acht minuten lange huzarenstuk “Pallándø”. Twee songs die alvast de haren op onze armen doen recht komen van puur innerlijk genot. Een gewaarwording die op dit volledig debuut wordt verder gezet. Verschroeiend, als de zon die in je gezicht schijnt op een bloedhete zomerdag, zo voelen die riffs en mokerslagen van drum salvo's telkens aan.

Net door die eerder psychedelisch aanvoelende tongval die we bij elke song opnieuw vaststellen, voelen we ons wegdrijven naar een heel verre wereld. Onontgonnen gebieden in ons hart worden voortdurend aangesproken. Die lijn wordt in de plaat dus aangehouden. Echter net door de bijzonder hypnotiserende inwerking op je gemoed, stoort het nooit dat alles diezelfde lijn uitgaat. Eens gegrepen door die intensieve riffs kom je namelijk in een trance terecht waaruit je niet meer wil ontsnappen.

Besluit: RZMNR brengt een verschroeiend debuut uit, waarbij de band naast kippenvelmomenten een krop in de keel bezorgen. En er ook voor zorgen dat je compleet van de kaart in een hoek terecht komt waaruit je niet meer wil of kunt ontsnappen. De klasse muzikanten van deze band vermorzelen je onder de druk van vlijmscherpe riffs en drum salvo's als mokerslagen in het gezicht. Binnen stoner middens komen we zulke gewaarwordingen niet elke dag tegen. Bovendien wordt het gemis van een vocale aankleding telkens opgevangen door het bouwen van een oorverdovende geluidsmuur, waar je zonder enig medelijden wordt tegen gekwakt zodat je compleet verweesd achterblijft.

Kortom. Voor een debuut is dit een knaller van een schijf, die ons doet uitzien naar meer in de toekomst. Een toekomst die er trouwens, op basis van dit pareltje van een debuut, heel rooskleurig uitziet. Binnen het globale en instrumentale stoner gebeuren zal deze band zeker nog potten breken, zeker weten.

Tracklist:

  1. Ålatãr 05:23
  2. Pallándø 08:07
  3. Čurunír 04:41
  4. Radağašt 04:29
  5. Mithrańdír 04:57

 

donderdag 19 juli 2018 02:00

Hymn of the Cosmic Man

Fire Down Below, ontstaan in 2015, bracht eerder een knap debuut op de markt, ‘Viper Vixen Godess Saint’. Waaruit blijkt dat alle laaiend enthousiaste reacties op de muziek van deze band, blijken te kloppen. Ondertussen heeft Fire Down Below op en naast het podium zijn kunnen ruimschoots bewezen. In juni kwam een totaal nieuwe schijf op de markt ‘Hymn of he Cosmic man’.
Onze bevindingen: Het is altijd leuk een band die je ooit in je reviews de hoogte hebt in geprezen, ook daadwerkelijk te zien en horen groeien in hun kunnen. Waren we al danig onder de indruk van de vorige schijven van Fire Down Below, dan heeft de band op ‘Hymn of the Cosmic Man’ duidelijk zijn eigen grens verlegd.
Het visitekaartje van Fire Down Below is er één van beukende drums, pompende bas en lekker aan de ribben klevende gitaar riffs, geombineerd met een herkenbare en hartverwarmende vocale aankleding. Ook dit blijft dus op de nieuwe schijf stevig overeind staan. De songs drijven doorgaans op een lome tot traag doom ritme, waarna alle registers - zowel vocaal als instrumentaal - worden opengegooid en de aanhoorder prompt in een zandstorm midden in de woestijn is terecht gekomen.
Als er één ding veranderd is  tegenover de debuut plaat, dan is het dat de band aan zijn sound iets meer spacerock heeft toegevoegd aan die gedoodverfde sound. Het grote bewijs dat de band aan de top van zijn kunnen staat is het lange “A drift in A sea of stars”. Meer dan elf minuten lang weet Fire Down Below het spannend te houden, de aanhoorder bij de keel te grijpen. De song zit boordevol verrassende wendingen en tempowisselingen, waardoor je telkens op het verkeerde been wordt gezet. Heel bewust drijft de band je daardoor tot absolute waanzin waardoor je wordt meegesleurd in de wervelstorm die hier wordt aangeboden.
"Zonder meer leveren Fire Down Below een gevarieerde klasse plaat af, met uiteenlopende elementen van verschillende alles om zich heen verschroeiende muziekstijlen; deze heren doen je naar adem happen en slaan je uiteindelijk compleet murw.
Indrukwekkend debuut album, zonder meer een aanrader voor fans van grunge tot stoner, met zelfs doom elementen, in de brede zin van al voornoemde muziekstijlen."
 schreven we nog over het onbeschrijfelijke sterk debuut van de band twee jaar geleden.
Anno 2018 heeft de band dus heel duidelijk zijn eigen grens nog maar eens verlegd, en is de perfectie compleet bereikt. Fire Down Below is klaar om de wereld compleet te veroveren.
Besluit: Uit deze schijf blijkt vooral dat Fire Down Below  anno 2018 als een rups uit zijn cocon is gekropen en een beeldschone vlinder is geworden die je in vervoering en diepe ontroering zal brengen door sprankelende riffs, verdovende vocalen en hartverscheurende drum salvo's. Telkens opnieuw en opnieuw tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer zit te rillen van pure opwinding.

Tracklist:

  1. Red Giant
  2. Ignition / Space Cruiser
  3. Saviour Of Man
  4. The Cosmic Pilgrim
  5. Nebula
  6. Ascension
  7. Adrift In A Sea Of Stars
donderdag 21 juni 2018 02:00

Looking For the Sun (EP)

Doorheen de jaren hebben we Psy'Aviah zien uitgroeien tot een begrip binnen het elektronische muzieklandschap. Yves Schelpe is een bezige bij, stilzitten is niet aan hem besteed. Zo kwam in het begin van jaar een nieuwe schijf uit ‘Lighflare’. Waarover we schreven:''Psy'Aviah levert anno 2018 de perfecte elektronische muziek schijf af. Enorm dansbaar, emotioneel, lekker aanstekelijk tot bevreemdende schoonheid en weemoedige songs met een eerder duister kantje. Je vindt het allemaal terug op ‘Lightflare. Kortom.  een aanrader voor de globale liefhebbers van elektronische muziek in de enorm brede zin van dat woord.
We zijn nog maar net bekomen van dit pareltje van een schijf en daar is Yves al met een ander meesterwerk. ‘Looking For the Sun’ is een EP boordevol fijne remixen, uitgebracht via Alfa Matrix. Waarop Psy'Aviah begane wegen verder bewandelt, en eigenlijk net niet, maar vooral zijn eigen grenzen verder aftast.
De rode draad op deze EP zijn eigenlijk remixen rond steeds dezelfde songs. Zo komen we ‘Looking for the Sun’ in verschillende gedaantes tegen. Waardoor het wel lijkt alsof die ene song telkens een ander leven gaat leiden. Dat is uiteraard weer eens te danken aan de artiesten waar Yves mee samenwerkt. Zonder afbreuk te doen aan zijn eigen inbreng uiteraard. Van dansbaar gaat het over naar eerder melancholisch tot vaak meer atmosferisch. Elke keer krijgt die song net door die bijzondere samenwerking dus vooral een heel eigen gezicht mee, wat deze EP dan weer zo bijzonder aantrekkelijk maakt.
Ook bij “No More Heroes”, “Anchor Down” tot “Plan B”, waaraan Kyoko Baertsoen haar prachtige stem ontleent, blijft Yves grenzen van elektronische muziek verder aftasten tot het oneindige. Het verwondert ons ook nu weer hoe Psy'Aviah ondanks steeds opnieuw gebruik te maken van diezelfde ingrediënten, je heel subtiel, door middel verrassende wendingen, een enorme zin voor improviseren en experimenteren op het verkeerde been zet. Dit zorgt ervoor dat ‘Looking For the sun’ wellicht een aanvulling is van wat de man ooit heeft voorgedaan, of net niet. Omdat je bij elke song, na elke luisterbeurt opnieuw ontdekkingen doet.
Als er één groot verschil is met de eerder uitgebrachte schijf, die een donker kantje liet zien en horen van Psy'Aviah, dan klinkt deze EP positiever en zonniger. Ook al blijven melancholie en weemoedigheid nog steeds stevig overeind staan. Ook dat is weer te danken aan de bijzondere stemmen die een meerwaarde vormen binnen het geheel. “No More Heroes”  (ft. Saydi Driggers) is daar een mooi voorbeeld van. Pijn en geluk worden hier nauw met elkaar verbonden. Net als in het leven is er uiteraard een dunne lijn tussen beide. Ook dat wordt op deze EP telkens uit de doeken gedaan. Maar evengoed gaat het er enorm dansbaar een vreugdevol aan toe zoals bij de remix van “Looking For The Sun” (ft. Lumí) (French Skies remix)
Besluit: Psy'Aviah brengt voor de zoveelste keer een parel van een schijf uit, waaruit dus vooral de drang naar zichzelf blijven heruitvinden tot het oneindige de eeuwige rode draad vormt in zijn werk. Als er één groot verschil is? Dan is het vooral dat de zon schijnt achter de wolken. Deze EP is dan ook gewoon uit het dagelijkse leven van ieder van ons gegrepen. Maar vooral bewijst Psy'Aviah dat het eindpunt nog niet is bereikt. De drang naar zichzelf heruitvinden, experimenteren en improviseren tot het oneindige blijft dus ook nu weer stevig overeind staan, wat ons doet uitzien naar meer veelzijdige, kleurrijke parels in de nabije toekomst. Want de inspiratie van Yves is bijlang nog niet opgedroogd, dat bewijst hij op deze EP uitvoerig.
Tracklist: Looking For The Sun (ft. Lumí) 04:32  Plan B (ft. Kyoko Baertsoen) 03:41  Looking For The Sun (ft. Lumí) (KG Project "radio edit" remix) 04:35  Plan B (ft. Kyoko Baertsoen (11grams remix) 05:05  The Great Disconnect (ft. Marieke Lightband) (radio edit) 04:22  No More Heroes (ft. Saydi Driggers) 03:30  Anchor Down (ft. Anewta C) 04:59  The Great Disconnect (ft. Marieke Lightband) (I:Scintilla remix) 04:25  Looking For The Sun (ft. Lumí) (KG Project "extended club edit" remix) 07:43  Looking For The Sun (ft. Lumí) (Nord Horizon "extended vocal" remix) 07:25  Looking For The Sun (ft. Lumí) (French Skies remix) 05:28  Looking For The Sun (ft. Lumí) (SD-KRTR remix) 04:12  Plan B (ft. Kyoko Baertsoen (Kilmarth remix) 04:58  Looking For The Sun (ft. Lumí) (KG Project "extended club edit - dub version" remix) 07:42  Looking For The Sun (ft. Lumí) (Nord Horizon "extended - dub edit" remix) 07:24  Looking For The Sun (ft. Lumí) (French Skies "dub edit" remix) 05:28  In The Sound (ft. Michael Evans) – Bandcamp Exclusive Track 03:13  In The Sound (ft. Michael Evans) (Incite remix) – Bandcamp Exclusive Track 03:29  Looking For The Sun (ft. Lumí) (Stableform remix) – Bandcamp Exclusive Track 05:06
Ook aan te kopen en beluisteren via: https://alfamatrix.bandcamp.com/album/looking-for-the-sun-ep

zondag 24 juni 2018 18:01

Small Obstacles

Neoklassiek, Folk en een streepje postrock. Dit is hoe het gezelschap Zura Zaj uit Gent zichzelf omschrijft. Via het Luikse label homerecords.be bracht Zura Zaj zijn debuut 'Small Obstacles' op de markt. De band profileert zich als 'huiskamermuziek'. En dat is inderdaad ook een sfeer die wordt gecreëerd op deze schijf. Zoals in een rustige omgeving in je eigen huiskamer zonder het geluid van voorbijrazende auto's, draaiende machines en stressvolle taferelen om je heen, kom je in jouw eigen huiskamer namelijk nog het best tot rust. Niet? Lieze Van Herzeele (viool), Jonathan Baltussen (French Horn), Gowaart Van Den Bossche (gitaar en percussie) brengen bij elke song betoverende mooie klanken naar voor die een diepe indruk nalaten. Telkens opnieuw.

Volgens de biografie op bandcamp timmert dit trio al circa tien jaar aan de weg en dat is ook te merken. De innerlijke rust van viool, gecombineerd met hoornklanken komende uit het Hemels  paradijs en percussie en gitaar waarbij nooit geluidsmuren worden gesloopt, maar harten des te meer. Ze verraden meer dan eens dat Zura Zaj niet aan zijn proefstuk toe is. Door die jarenlange ervaring vinden de bandleden elkaar dan ook voortdurend blindelings. Dit resulteert uiteindelijk in dit sprankelend tot magisch mooi debuut, dat ons van begin tot bitter einde met verstomming slaat.

‘Small Obstacles’ is dan ook een langgerekte rit geworden over wegen boordevol innerlijke rust tot zachtmoedigheid, die je bedwelmd en tot complete 'zen' brengt. Dit trio pint zich bovendien totaal niet vast op één muziekstijl en slaat voortdurend aan het experimenteren en improviseren. Vandaar de subtiel verwijzingen naar Jazz, die we terugvinden in sommige biografie. Dit dus allemaal zonder die trommelvliezen te doen barsten of geluidsmuren op te trekken. Maar eveneens zonder je in slaap te wiegen uit verveling.

Besluit: Valt het u op dat we geen enkele songs hebben vernoemd? Dat deden we heel bewust. En dat kunnen we ook niet genoeg herhalen. Deze schijf moet je dus eerder in zijn totaliteit zien, beluisteren en beleven. Gebruik hiervoor dan vooral al je zintuigen. Het gehoor om die wonderbaarlijke klanken op te vangen, de ogen - bij voorkeur gesloten - om magische kleurrijke beelden op te roepen. En 'het gevoel' om de koude rillingen en de warme gloed letterlijk over je rug te voelen lopen. Want ‘Small Obstacles’ is dus vooral een plaat die je moet voelen en niet enkel beluisteren. Zura Zaj verstaat die unieke kunst om hun muziek zodanig op te bouwen dat je letterlijk onder hypnose wordt gebracht en weggevoerd naar een eigen diep verborgen hemels paradijs, waar percussie , viool en hoorn je tot een innerlijke rust brengt waaruit je niet meer wil ontsnappen. Meer nog, niet kunt ontsnappen. Want door de intensiviteit van elk van die instrumenten, word je meegezogen naar een onontgonnen prachtige, mooie wereld.

Tracklist: Exhale 04:11 Landfall 07:30 Eastbound 04:35 Nigh 03:07 Acres 03:12 Atoll 04:49 Tide 01:55 Still 02:17 Ever 01:22 Alight 03:48

 

Pagina 173 van 175