Binnen het post punk gebeuren is de uit Londen afkomstige Shriekback geen onbekende meer. De band werd in 1981 opgericht door ex-XTC keyboardspeler Barry Andrew en Dave Allen (Gang of Four). Later voegde gitarist Carl March (Out On Blue Six) zich bij de band. Het debuut schijf ‘Care’ (1983) was een schot in de roos. Shriekback drukt door de jaren heen zijn stempel op het typisch post punk gebeuren. Voor hun ondertussen veertiende plaat ‘Why Anything? Why This?’ keert de band terug naar zijn originele line-up met toevoeging van bassist Scott Firth (P.I.L.) en Marty Barker.
Shriekback heeft zich, heel bewust, nooit willen vastpinnen op één muziekstijl. Dat was in het verleden zo, en is nog steeds het geval. Dit is bovendien de grote sterkte van de band, en de reden waarom ze anno 2018 nog altijd staan als een huis. Ook op de nieuwste schijf worden andere wegen ingeslagen. Hoewel, heel subtiel, die donkere kant van hun muziek uit de jaren '80 stevig overeind blijft staan, horen we deze keer bijvoorbeeld ook een vette knipoog naar de blues terug. Het is echter de meeslepende tot aanstekelijke kant van de zaak die ons het meest over de streep trekt.
Songs als “Shovelheads”, “And the Rain”, “Catmandu”, “Such Such are the joys” bevatten klanken die je inderdaad zullen doen zweven over de dansvloer. Elke schakel binnen de band is daarbij even belangrijk, er valt nergens een speld tussen te krijgen. Er is dus geen instrument dat boven de ander uitsteekt. Eveneens neemt de prachtige vocale inbreng niet de bovenhand. Nee, net de kruisbestuiving tussen elk van hen trekt ons het meest over de streep. Zoals we aangaven, ondanks het aanboren van nieuwe wegen, blijft de typisch post punk atmosfeer nog steeds overeind staan. Dat blijkt bijvoorbeeld aan afsluiter “37”. Waar de band donkere tot weemoedige wegen opzoekt, en zelfs - zoals het hoort bij die muziekstijl - lichtjes gaat dreigen. Maar om te zeggen dat Shriekback er zich gemakkelijk vanaf maakt, en gewoon hun sound van vroeger oppikt en daar dus niets nieuw aan toevoegt, dat is de band enorm tekort doen. Nee, deze band heeft nog steeds respect voor zijn verleden maar durft dus na al die jaren eveneens vooruit kijken. Daarvoor kunnen we alleen maar respect en waardering opbrengen.
Besluit
Shriekback klinkt anno 2018 dus heel fris en monter, alsof het jonge wolven zijn die nog alles moeten bewijzen. De ervaring binnen de scene, resulteert dan weer in perfecte instrumentale en vocale huzarenstukken die ons met verstomming slaan. Daarbij worden geen geluidsmuren gesloopt, eerder gaat het de donkere tot weemoedige kant uit bij Shriekback. Echter, het feit dat deze band na circa 37 jaar nog steeds zichzelf uitvindt, dat noemen we een sterk staaltje.
Kortom, waar veel van die oudere bands vaak trappen in de val niets nieuws meer durven toevoegen aan hun gedoodverfd geluid, wegens het gevaar door de mand te vallen, verlegt Shriekback op deze nieuwe schijf eerder weer zijn eigen grens. Daarbij wordt bovendien voortdurend buiten de lijntjes gekleurd. Laat die avontuurlijke tot veelzijdige aanpak nu de hoofdreden zijn waarom we, ook na meerdere luisterbeurten, compleet overslag gaan voor deze schijf en band.
‘Why Anything? Why This?’ is dus niet alleen een aanrader voor de doorsnee post punk fan van het eerste uur. Zij die houden van bands die zichzelf heruitvinden, zullen hierin zeker hun gading vinden.
Wij waren alvast volledig overtuigd van de nieuwste schijf van deze levende legendes uit de wilde jaren '80. Nu u nog.
1 Shovelheads 5:14
2 And The Rain 5:10
3 Catmandu 3:48
4 Such, Such Are The Joys 5:16
5 Wriggle And Drone 4:03
6 The Painter Paints 4:08
7 Useless Treasure 3:20
8 Church Of The Louder Light 4:03
9 Sons Of The Dirt 3:59
10 Thirty Seven 5:25
Hoewel Poptone een gloednieuwe band is binnen de muziekwereld, hebben oprichters Daniel Ash en Kevin Haskins al meerdere water doorzwommen. Doen die namen een belletje rinkelen? Het gaat inderdaad om muzikanten die bij legendarische band Bauhaus, Tones on Trail en Rockets hun kunsten hebben vertoond. Voor dit nieuwe project Poptone gaat dit duo een samenwerking aan met Diva Dompe, de dochter van Kevin. Het resulteert in een best aardige post punk schijf, die verleden en toekomst fijn met elkaar verbindt.
“Heartbreak Hotel” geeft reeds de toon aan. Poptone blaast oudere songs nieuw leven in, waardoor het lijkt alsof de jaren '80 nu pas zijn begonnen. Het mag duidelijk zijn de geest van Bauhaus en vooral toch Tones on trail waait voortdurend voorbij bij songs als “Mirror People”, “Movement of Fear”, “Happiness”. Typische ingrediënten zo eigen aan post punk, ook dat vinden we telkens opnieuw terug. Maar net door die songs dus niet zomaar routineus te brengen, straalt dit trio duidelijk enorm veel goesting en spelplezier uit. worden we ook na meerdere luisterbeurten over de streep getrokken.
In tijden van Post punk oplevingen blijft Poptone dus verrassend vernieuwend klinken. Het gevoel dat ons overvalt bij dit debuut. Het is een band die fris en modern klinkt, met behoud van het typische vintage geluid uit die jaren '70 tot '80. Het duo Haskins en Ash ontpopt zich daarbij als ware virtuozen, waarop geen sleet lijkt te komen, gerugsteund door verschroeiende baslijnen van dochter Diva, die bewijst dat de appel nooit ver van de boom valt. Ook de daarop volgende songs “No Big Deal”, “Lions”, “Love me” tot “Ball of Confusion” zijn een rode draad .
Besluit : Heel bewust grasduint Poptone dus door zijn eigen verleden, maar voegt er nieuwe wendingen aan toe, zodat ze perfect passen in het plaatje anno 2018. Daardoor kan met dit debuut een ruim publiek aan post punk liefhebbers worden aangesproken. Gaande van fans van het eerste uur, en/of van voornoemde bands als Bauhaus en Tones on Trail, tot de jongere post punk liefhebber die zich door de jaren heen op de vele revivals heeft gestort.
Poptone bewijst in elk geval dat ervaring in het vak nooit hoeft te resulteren in een routineklus. Door te durven buiten je eigen lijnen te kleuren, verleg je als band ook je eigen grenzen.
Kortom, dit is gewoon een klasse schijf, van dinosaurussen in de post punk, met een kijk op de zaak als jonge leeuwen die klaar zijn om de wereld te veroveren.
Tracklist: Heartbreak Hotel - Ok This Is the Pops - Mirror People - Movement of Fear – Happiness - No Big Deal – Lions - Love Me – Performance - Christian Says - Ball of Confusion - Go! - Slice of Life
Het was, op de invalswegen naar Sportpaleis, extra druk op deze donderdagavond 7 juni. Dat had in grote mate te maken met twee concerten zowel in Sportpaleis zelf, waar Shakira de zaal liet vol lopen, en in Lotto Arena, waar icoon Bryan Ferry met Metropole Orkest zorgde voor een nostalgie trip van goudwaarde.
Wij zakten af naar Lotto Arena en stelden vast dat Bryan Ferry op zijn 72ste nog steeds in bloedvorm verkeert en zich laat omringen door muzikanten die de magische songs van Roxy Music en Bryan Ferry meerwaarde geven, waardoor deze songs een nieuw leven wordt ingeblazen. Ondanks een weinig verrassende setlist werd dit veel meer dan puur en alleen een leuke nostalgie trip.
Charlie Austen - Een set boordevol soul, Folk en streepjes blues gecombineerd met een hartverwarmende stem en dito uitstraling
Door voornoemde files en dergelijke meer, arriveerden we vrij laat in Lotto Arena. Echter net op tijd om ook nog een stuk van het voorprogramma mee te pikken, en dat hebben we ons zeker niet beklaagd. Charlie Austen stond een beetje bedeesd en vrij eenzaam op dat immense podium. Deze jonge artieste vermengt Folk elementen met een bijzondere soulvolle stem tot aankleding. Charlie Austen had het aanvankelijk niet gemakkelijk om een overvolle Lotto Arena stil te krijgen. Maar slaagt, door middel van die enorm hartverwarmende stem en uitstraling, erin een soort huiskamerconcert atmosfeer te creëren.
https://www.youtube.com/watch?v=2CG417oG9yc
We werden er bij het binnen komen van de zaal er zelf stil van, en bleven gewoon even staan kijken en genieten van zoveel eenvoudige schoonheid die ons in vervoering bracht. Als je in een overvol Lotto Arena een publiek dat duidelijk enkel en alleen maar komt voor de headliner zonder enige moeite uit je hand kunt doen eten? En in diepe ontroering brengt? Dan moet je wel uit het heel goede hout gesneden zijn. En dat is een artieste als Charlie Austen, die ook als bandlid van Lux Lisbon haar sporen heeft verdiend, zeker en vast. Om die reden lijkt Charlie Austen dan ook een artieste om in het oog te houden naar de toekomst. Een toekomst die er, op basis van die sprankelende optreden in Lotto Arena alleen al, meer dan rooskleurig uitziet.
Bryan Ferry - Waardig ouder worden
In het begin van de set schreef ik in mijn notitieboekje: '' ondanks de sublieme instrumentale omlijsting verzandt het concert iets teveel in het afleveren van een routineklus''. Bij de start van het optreden bleek dat inderdaad een beetje het geval. Ook al werd die set ingezet met een aanstekelijke klepper als “The Main Thing”. Maar Bryan is anno 2018 een beetje als een dieselwagen, eens uit de startblokken geschoten is er geen stoppen meer aan. De registers werden gaandeweg inderdaad meer en meer open getrokken met nog meer pareltjes als “Don't Stop the Dance”, “Ladytron” - waaruit blijkt hoe ver Roxy Music zijn tijd vooruit was in de jaren '70. Ook als is Bryan Ferry zijn stem niet meer wat het ooit geweest is, zijn enorm charismatische uitstraling op het podium is anno 2018 nog steeds stevig overeind gebleven. Die uitstraling waardoor menig vrouwenhart prompt gaat smelten bezorgt je bij songs als “Slave to love” een krop in de keel. Of doet je hart dansen van pure intensiviteit bij het opzwepende “Out of the Blue” - weer een typisch jaren '70 klassieker. Waardig ouder worden, noemen wij zoiets.
Alle registers open bij “In Every Dream Home a Heartache”
Samen met het opengaan van de gordijnen achter podium, werden bij “In Every Dream Home A Heartache” plots alle registers pas echt open gegooid. Een song, die net als op die iconische schijf ‘For Your Pleasure’ op gang wordt getrokken door Bryan Ferry die op een eerder ingetogen wijze de toch wel pakkende tekst langzaam deed opborrelen naar die iconische climax waarbij al die registers, ook instrumentaal werden opengegooid tot een wervelstorm ontstaat, die alles omver blaast.
Het was meteen het startsein voor een wervelende finale. Tijdens het al even indrukwekkend “If there is something” kriebelde het al om recht te springen van onze stoel. Bij “To the Strand” was er uiteindelijk geen houden meer aan en stonden prompt alle die hard fans vooraan het podium. Bij “Avalon” zat bijna niemand, ook niet in de tribunes, nog op de stoeltjes. We zagen koppels met elkaar dansen alsof ze de Lotto Arena voor zich alleen hadden. Fans de tekst meezingen uit volle borst, of gewoon in stilte genieten van zoveel innerlijke schoonheid.
https://www.youtube.com/watch?v=dAIR2a3bbdA
'A Whaling Saxofoon'
Dat de instrumentale omlijsting een meerwaarde vormde binnen het geheel? Daarover bestaat geen enkele discussie. Bryan Ferry laat zich omringen door klasse instrumentalisten. Waaronder de gitaar virtuoos en oudgediende Chris Spedding, die ons meerdere keren met verstomming sloeg. Daarbovenop waren we meermaals onder de indruk van de verdovende baslijnen van Jerry Meehan of drum salvo's van Luke Bullen. Uiteraard zorgt de inbreng van dat orkest voor die extra pit om elke song naar een nog meer onaards niveau te doen opstijgen. Maar ondanks al die virtuositeit is het de saxofonist Jorja Chalmers die de gouden medaille in de wacht sleept. Haar inbreng, sensuele danspassen maar vooral de indrukwekkende saxofoon klanken die ze uit dat instrument tovert, lieten een meer dan diepe indruk op ons achter.
Toen Bryan iedereen nog eens voorstelde, kregen elk van de bandleden een welverdiend applaus. Maar Jorja kreeg eerder een oorverdovend applaus dat de Lotto Arena op zijn grondvesten deed daveren - bij wijze van spreken. Om maar te zeggen, we waren dus duidelijk niet alleen met deze mening. Haar inbreng binnen het geheel was, zonder afbreuk te doen aan de andere muzikanten, dan ook meer dan indrukwekkend te noemen.
https://www.youtube.com/watch?v=YmvDvDurXj4
Finale naar een ultieme climax
Sluitstukken “Love is the drug”, “Let's Stick together” en “Virginia Plain” deden het dak er uiteindelijk compleet af gaan. Als kers op de taart werd daar “Jealous Guy” aan toegevoegd, een song die je in tranen en met de krop in de keel achterlaat, om deze avond met een knal af te sluiten. Naast de virtuositeit van Bryan en zijn instrumentalisten, was het bij deze laatste song backing vocalist Hannah Khemoh die de haren op onze armen compleet deed recht komen.
Kortom. Een indrukwekkend einde van deze avond, die traag op gang kwam maar uitmondde in een verschroeiende finale
https://www.youtube.com/watch?v=ePszGjvFfWI
Besluit
Bryan Ferry bracht geen setlist naar voor met verrassende songs, maar eentje waarbij we - als fan van het eerste uur - op het puntje van onze stoel zaten te genieten van begin tot einde. Na tien songs op een gezapige wijze, werden de registers pas echt compleet open getrokken toen die gordijnen open gingen. Vanaf dat moment kwam er geen einde aan de mokerslagen en kippenvelmomenten. Bryan is niet meer zo goed bij stem als vele jaren geleden, dat is ook niet zo verwonderlijk gezien zijn leeftijd.
Echter straalt hij nog steeds dat natuurlijk charisma uit waardoor je prompt overslag gaat en gewillig uit zijn hand eet. De muzikanten van dienst, dat iconische orkest op de achtergrond en die verschroeiende finale nadat die gordijnen compleet open gingen, zorgden ervoor dat de fans van het eerste en het laatste uur het optreden nog lang zal verheugen.
Ook wij dansten, zongen uit volle borst en pinkten zelfs menig traan weg bij zoveel innerlijk genot.
Setlist
The Main Thing // Don't Stop the Dance //Ladytron //Out of the Blue //Oh Yeah //A Waste Land / Windswept //Bête Noire //Zamba //Stronger Through the Years //Slave to Love //Bitter-Sweet //In Every Dream Home a Heartache //If There Is Something //Re-Make/Re-Model //Do the Strand //More Than This//Avalon //Love Is the Drug //Virginia Plain //Let's Stick Together //Jealous Guy
Ism Snoozecontrol http://www.snoozecontrol.be
Organisatie: Greenhouse Talent
Midden in de New Beat periode sloeg de muziek van Lords Of Acid, onder leiding van Maurice Engelen die de band in 1988 opricht, in als een bom., door middel van een mix tussen techno, dark industrial en rock, met sadomasochistische elementen. Vergaarde de band vooral in VS enorm veel succes, van de eerste plaat ‘ Lust’ ging 750.000 exemplaren over de toonbank, zet Lords of Acid dan ook zijn stempel op de techno en aanverwanten in die jaren '90. En dat zowel in binnen en buitenland. Met ‘Pretty in Kink’ slaat de band, met nieuwe zangeres Marieke Bresseleers - ook bekend van o.a. Circle Unbroken - begane wegen verder in. Alsof die jaren '90 nooit zijn voorbij gegaan. Het klinkt gelukkig niet gedateerd, integendeel zelfs.
“Break Me, Ma Fille De Joie, Sex Cam Girl” tonen nog maar eens wat voor een bijzonder band Lords of Acid was, en nog steeds is. Marieke haar bijzonder sensuele stem past perfect in het plaatje dat de band aanbiedt. Meer nog, de band krijgt een injectie die Lords Of Acid kan gebruiken. Anno 2018 klinkt de muziek nog steeds even toonaangevend als voorheen. En ook dat zet de band nog maar eens in de verf. De band pikt op daarop volgende songs de draad gewoon op waar ze die ooit heeft achter gelaten, en vindt zichzelf opnieuw uit. Lords of Acid bewijst dan ook uitvoerig waarom ze zo toonaangevend waren in die gouden New Beat tijden.
Luister maar naar het prachtige “What the Fuck!” , een song waarop stil zitten onmogelijk. Eigenlijk is dat ook de rode draad op de plaat. Wie ooit hield van die typische jaren '90 new beat/techno zal zeker en vast vallen voor deze aanpak. Wijzelf voelden ons wegglijden naar dat rijkelijk verleden, en stellen vast dat Lords of Acid anno 2018 nog steeds uitpakt met provocerende songs, die je doen zweven over die dansvloer.
Lords of Acid slaat geen nieuwe wegen in, laat dit duidelijk zijn. De band doet gewoon waar ze altijd goed in zijn geweest. Een perfecte dansplaat uitbrengen, omgeven door walmen van sensualiteit. Dat was in de jaren '90 zo dat is anno 2018 nog steeds het geval.
De inbreng van Marieke als nieuwe stem binnen dat geheel, is echter een heel goede zet. Net omdat haar stem en uitstraling het niveau naar een ongekende hoogte doet stijgen. Ze treedt daarmee in de voetsporen van haar - laat ons maar zeggen - meer dan legendarische voorgangers, en moet er zelfs niet voor onderdoen. Luister maar naar de hypnotiserende vocalen bij songs als “My Demons are inside”. Gerugsteund door knallende beats, brengt die stem je in een diepe trance, waardoor je niet anders kunt dan dansen op de dansvloer, tot het zweet op de lippen staat en je die demonen diep in de ogen kijkt.
Lords of Acid tast met ‘Pretty In Kink’ zijn vroegere grenzen af. Zet dat laatste, anno 2018 niet alleen nog meer in de verf , maar verlegt ook zijn eigen grenzen keer op keer. Kortom. Lords of Acid levert dan ook de perfecte dansplaat af, met een vette knipoog naar het verleden, maar met beide voeten stevig in het heden. Pure klasse!
Tracklist: Break Me 04:15 Ma Fille De Joie 03:31 Sex Cam Girl 04:14 Flow Juice 04:07
Like Pablo Escobar 03:00 Before The Night Is Over 04:07 Androgyny 03:57 Goldfinger 04:51 What The Fuck! 03:13 So Goddamn Good 04:18 My Demons Are Inside 03:28
We Are The Freaks 03:56
De uit Finland afkomstige band Egokills wordt vaak bestempeld als 'Hippiemetal'. Wat dat ook moge zijn. Hun muziek klinkt enerzijds aanstekelijk en groovy. Vaak liggen de lettelijk uit het leven gegrepen teksten zwaar op de maag. Maar vooral brengt Egokills een filmisch pallet boordevolle kleurenpracht naar voor binnen hun muziek. Tussen medio 2014 en 2016 liet Egokills voor het eerst van zich horen met het debuut ‘Creation’ (My Fate Music 2014 / Massacre Records 2016). Dit is dus eigenlijk een vrij jonge band. Vergist u echter niet. Elk van de bandleden bij deze Finse band heeft heel wat water doorzwommen. Die ervaring in bespelen van hun instrumenten, en vocale levenservaring. Je hoort het ook terug in de muziek van Egokills. Via My Fate Music/RecordJet/Soulfood komt het gezelschap met ‘Mellowhead’ op de proppen. Waarbij de grote variatie aan stijlen en tempowisselingen de rode draad vormt doorheen het geheel. Er is echter veel meer aan de hand dan alleen dit.
”This is an album about how hard it is to take it easy in this roller-coaster called life”, zegt drummer Viho Rajala over de nieuwste schijf. Nu, dat horen we geregeld terugkomen in de songs. Emoties, frustraties, pijn tot woede , het wordt ons zowel vocaal als instrumentaal voortdurend door de strot geramd. Maar nergens gaat het de depressieve tour op. De band uit zijn frustraties, maar voegt daar een hoge dosis zelfrelativering aan toe. Vanaf die eerste aanstekelijke song “Nibiru” worden we geconfronteerd met die veelkleurigheid waarvan eerder sprake. Een veelkleurigheid die ervoor zorgt dat je van begin tot einde gekluisterd blijft zitten luisteren en genieten van deze prachtschijf.
Hoewel de band dus een wijds pallet aan muziekstijlen voorschotelt, verzand het nergens in een chaotische brij. Integendeel. Het lijkt wel alsof die tempowisselingen, veel uiteenlopende uitspattingen en de inbreng van verschillende muziekstijlen logisch in elkaar vloeien alsof dat gewoon zo hoort. Ook op de daarop volgende songs als knaller van formaat “Hollow Promises”; Of de naar Bluesrock ruikende White Flags hoor je duidelijk dat Egokills zich niet vastpint op één muziekstijl. Het bewijst bovendien dat deze band heel bewust niet binnen de lijntjes kleurt, wat ons nog meer over de streep trekt.
Door deze avontuurlijke aanpak kan trouwens een heel ruim publiek aan rock, metal en aanverwante worden aangesproken. Egokills is zo een band dat je niet kan labelen, zodat een alternatief muziekfan die houdt van buiten de lijntjes kleuren prompt overslag zal gaan. Echter klinkt de band op deze schijf eveneens aanstekelijk en toegankelijk genoeg om ook de doorsnee rock fan te bekoren.
Besluit : ”This album is a lot more personal and more melodic than the debut. And it contains eight songs because no more is needed”, zegt zanger Janne selo over ‘Mellowheads’. Net doordat het zo een heel persoonlijke plaat is geworden, vertelt Egokills niet alleen zijn eigen verhaal, maar ook dat van u en mij. Gewoon uit het leven gegrepen dus. Want het leven bestaat eveneens uit vallen en opstaan, bonte kleuren vol geluk en donkere tijden. Chaos overheerst vaak. Maar eens je enige structuur hebt gevonden binnen de chaos van het leven, ontstaat iets magisch waardoor je een beter mens kan worden. Laat net dit de voornaamste rode draad, tot levensles, zijn die Egokills wil meegeven aan de aanhoorder en fans. ‘Mellowheads’ is dan ook een emotionele plaat, waarbij deze Finse band zijn eigen grenzen aftast en zelfs verlegt. Maar vooral bewijst Egokills hier van enorm veel markten thuis te zijn. Met deze veelkleurige schijf kan het dan ook nog alle kanten uit met de band, wat ons dan weer doet uitzien naar meer in de toekomst. Een toekomst die er op basis van deze klasse schijf, meer dan rooskleurig uitziet. Want na regen, komt altijd zonneschijn.
Tracklist:
Eén van de best bewaarde geheimen binnen het post-metal tot aanverwant gebeuren in ons land? Dat zouden we Onrust zeker kunnen noemen. Live trok Onrust ons al enkele keren over de streep. Zo schreven we over hun aantreden op Antwerp Metal Fest 2016 het volgende: ''Vroege vogels konden alvast genieten van een donkere trip doorheen de marquee. Onrust hun muziek omschrijven is wat moeilijk. We horen invloeden van sludge metal - vooral door de hartverscheurende vocalen. We menen ook wat Black Metal invloeden te ontdekken binnen de sound, tot pure post metal. In elk geval kregen we met Onrust een mengelmoes van donkere intensiviteit voorgeschoteld.'' In april van dit jaar bracht Onrust eindelijk zijn debuut op de markt. We gaven ‘De Oogst’ enkele luisterbeurten en lieten ons gewillig wegglijden naar de meest donkere zijde van onze ziel.
Met songtitels als “Verderf”, “Eindig”, “Het lege Geloof”, “Beschadigd”, weet je al dat het hier niet zal gaan over lange wandelingen door weidse landschappen, boordevol rozengeur en maneschijn. Vanuit de eerste dreigende intro, voel je eerder aan dat de schijf eerder veel frustratie, pijn en woede uitstraalt. Onrust haalt doorheen de hele schijf dan ook het onderste uit de kan om je koude rillingen te bezorgen, waarna je prompt uw demonen strak in de ogen kijkt. Zonder meer is dat de verdienste van vlijmscherpe riffs die als vlijmscherpe messen doorheen je hart boren, drumsalvo's die de putten van de Hel doen open gaan. En hartverscheurende growls , komende vanuit diezelfde putten van de Hel, die door merg en been gaan, alsof het einde der tijden nu is aangebroken.
Nee, Onrust vindt geen nieuwe muziekstijlen uit. Ze doen ook wat andere bands al jaren hebben voorgedaan binnen dat typische post metal en aanverwante genre. Maar Onrust verpulvert wel op een zodanig hoogstaande wijze je hersenpan, en drijft de aanhoorder door deze aanpak tot complete waanzin. Zoals het hoort eigenlijk, binnen datzelfde genre. Als je na elke song telkens opnieuw een krop in de keel krijgt, het angstzweet je op de lippen staat en een oorverdovende adrenalinestoot tot mokerslag je de uiteindelijke doodsteek toedient? Dan is de band in hun opzet geslaagd. Onrust moet om die reden dus zeker niet onderdoen voor enige grote band binnen het genre, integendeel zelfs. Dat bewees Onrust ondertussen uitvoerig op het podium. Dat zet de band met deze knaller van een schijf ‘De Oogst’ nog meer in de verf.
Besluit : Song na song bezorgt Onrust ons op dit debuut rillingen tot op het bot. Telkens opnieuw voelen we ijskoude klauwen uit de Hel ons de strot dichtknijpen, en glijden langzaam maar zeker af naar die meest duistere kant van onze ziel. Dat zijn allemaal ingrediënten die ooit wel eens zijn voorgedaan. Maar Onrust brengt het allemaal op een zodanig hoog niveau, dat we vanaf de eerste tot de vierde luisterbeurt compleet overslag gaan. Zonder meer heeft dat jarenlange optreden, wikken en wegen zijn vruchten afgeworpen. De band is met ‘De Oogst’ dan ook duidelijk klaar voor die grote stap voorwaarts. En anno 2018 compleet klaar is om binnen het typische post metal tot aanverwant genre eindelijk zijn dubbel en dik verdiende plaats in te nemen tussen de grote namen binnen de donkere sludge, post en andere metal scene.
Tracklist:
1. Intro (1:07)
2. Verderf (5:32)
3. Progeria (7:25)
4. Eindig (6:28)
5. Het Lege Geloof (6:26)
6. Beschadigd (5:18)
7. Het Nest (8:05)
8. Onrust (6:52)
9. The Outcast (8:27)
Bij onze eerste kennismaking met Inwolves, de band rond drumster Karen Willems, stelden we reeds vast dat we hier te maken hadden met een uitzonderlijke parel binnen het Belgische muziek gebeuren. Air+ liet in 2014 een onuitwisbare indruk op ons na, … en ook Involves (2016) .
Ook al zat Inwolves even in de koelkast, Karen heeft ondertussen niet stil gezeten. Haar samenwerking met o.a. Dirk Serries, Barst en dergelijke meer laat ook op de nieuwste schijf zijn sporen achter. Color In the Zoo is uit via Consouling Sounds. We namen de plaat onder de loep, en stellen vast dat de donkere walmen nog steeds aanwezig zijn. Maar de band anno 2018 straalt ook een zekere positiviteit en ingetogenheid uit.
De intense drumpartijen van Karen zijn op Color in the Zoo de rode draad doorheen het geheel. Voor deze nieuwe schijf ontpopt Karen Willems zich tot multi-instrumentalist. Naast percussie en drums neemt ze ook bas, gitaar, fluit en veldopnames voor haar rekening. Uiteraard mag de inbreng van een handvol verwante muzikanten als Nils Gröndahl, Barkin Engin, Stijn Dickel, Maarten Flamand en Glen Steenkiste niet worden onderschat.
Vanaf All Construction voelen we al aan dat deze schijf meer de dromerige, melancholische kant uitgaat. Met toch een kleine knipoog naar de donkere walmen van voorheen, maar telkens binnen een intimistische tot psychedelisch aanvoelende atmosfeer.
Het extra interessante aan deze schijf zijn de natuurgeluiden. Zo horen we bij To Louis Hardin geluiden komende uit de diepste bossen. Lichtjes dreigend, met zelfs het geluid dat aanvoelt als een tam-tam van de Afrikaanse volkeren. Inwolves slaat voortdurend aan het experimenteren en improviseren. Er wordt voortdurend geflirt met geluidsmuren afbreken. Zoals bij het dreigende trommelgeroffel tijdens deze song. Maar de intieme en verdovende tot bedwelmende invloed blijft over de gehele schijf stevig overeind staan.
De veelkleurigheid van deze schijf springt het meest in het oog. Het lijkt wel alsof Karen heel bewust een chaos wil doen ontstaan in ons hoofd. Waarbij percussie de hoofdrol speelt, maar ook fluit en heel bevreemdend aanvoelende geluiden aantonen dat Inwolves op deze schijf niet binnen de lijntjes kleurt, maar eigenzinnig grenzen verlegt. Ook eigen grenzen. En daarvoor kunnen we alleen maar waardering opbrengen.
Ook op daarop volgende songs als Under The Radar, Faith, In Paradiso blijft Inwolves improviseren, soms op het absurde af, en vooral binnen die minimaliserende atmosfeer de luisteraar hypnotiseren en in een diepe trance doen belanden. Op deze voorwaarde dat diezelfde luisteraar zich gewillig laat meevoeren over de toch wel vreemd aanvoelende kronkels die Karen uit haar instrumenten tovert.
Want heel bewust heeft Inwolves geen gemakkelijk in het gehoor liggende plaat uitgebracht. Op bepaalde momenten zit er, eveneens heel bewust, zelfs geen echte structuur in. Maar eens je de songs hebt ontleend, en je de muziek gewoon op uw geest en gemoed laat inwerken, ontstaat een wisselwerking tussen het gehoor, het oog en de ziel die met geen woorden valt te omschrijven. Door zoveel chaos en wispelturigheid in de songs te steken, is het eveneens een heel filmische plaat geworden. Waarbij je de beelden zelf kan en mag invullen.
Inwolves blijft anno 2018 nog steeds grenzen aftasten, waar eigenlijk geen grenzen zijn. Improviseren tot het oneindige, waardoor een chaos zou moeten ontstaan die je doet afhaken. Maar net door die eerder vernoemde hypnotiserende tot psychedelische aanvoelende inwerking op je gemoed, blijf je geboeid luisteren en genieten aan Karen haar onuitputtelijke improvisatie.
1. All Construction 04:59
2. She Needs Air 03:50
3. Attack of the Tumbleweed 03:50
4. Wonderwiel 05:05
5. To Louis Hardin 05:02
6. Under The Radar 04:25
7. Faith 03:56
8. In Paradiso 02:55
9. Heen en Weer 03:15
Dé artiest die levenswijsheid lijkt uit te ademen? Dat was, en is nog steeds, Guido Belcanto in een notendop. Dat blijkt ook uit zijn nieuwste release ‘Liefde & Devotie’. Waarover we schreven: In Frankrijk heb je de Franse Chansons, die jong en oud in ontroering brengen. In Vlaanderen is er Guido Belcanto. Die met deze nieuwe plaat bewijst nog steeds uniek en enig te zijn in zijn soort. Is onze eindconclusie, na deze wonderbaarlijke trip doorheen 'de liefde volgens Belcanto'.
Op vrijdag 29 september werd deze nieuwe schijf live voorgesteld in een heel goed gevulde De Roma in Antwerpen. Een heel gezellige zaal, die wat doet denken aan de grote Theaterzalen uit een ver verleden. Midden in het Centrum van Borgerhout/Antwerpen. Het publiek was al even divers als Belcanto zelf, zo stelden we bij het binnen treden vast. Eens neergezeten op onze stoel, maakten we ons op voor een gezapig concert, dat ons hart beroerde en de ziel diep raakte. Zoals we dat van Belcanto ondertussen al jaren gewoon zijn.
Guido Belcanto is één van die zeldzame artiesten die je door zijn stem en uitstraling een glimlach op het gezicht tovert. Vanaf de eerste songs als “Jodie Foster” kregen we een gelukzalig gevoel van rust en - inderdaad - devotie over ons heen, dat niet meer zou weg gaan tot het einde van de set. Circa twee uur later. Belcanto mag dan een begenadigde zanger/entertainer zijn. Die bovendien ook met zijn mondharmonica diepe gensters slaat in ons hart. Hij laat zich omringen door klasse muzikanten, die hem al veel jaren begeleiden. Gerugsteund door virtuozen op contrabas, Banjo, Viool tot gitaar/bas en percussie. Ontstaat een magische sfeer, die je tot complete 'zen' brengt.
Het thema van deze avond was 'De Liefde'. Daarover zijn al zoveel duizenden songs geschreven, en toch geraakt een mens er niet over uitgepraat. Hoe Guido zingt over “Ik Weet niet waar mijn meisje is” met grappige anekdotes, en verhalen waarbij je een krop in de keel krijgt tot een traan wegpinkt. Is echter toch vrij uniek in het vertellen van een liefdesverhaal. Of hij nu helemaal alleen op dat podium staat, gerugsteund door zijn muzikanten - die hij met veel respect omarmd. Of in duet met Kimberly Claes tijdens “Laarzen van Spaanse Leder”. Een Nederlandse vertaling van de Bob Dylan song “Boots of Spanish Leather”. Belcanto lijkt alleen niet op Nick Cave, maar klinkt zelfs als Cave tijdens het wonderbaarlijke “Henry Lee” waarbij Nathalie Delcroix haar stem je hart in gruzelementen op de grond doet neervallen. Naomi Sijmons tenslotte, beweegt over het podium als een magisch mooie hinde tijdens “Johnny Vergeet Me niet”. Haar stem klinkt daarbij zo breekbaar als porselein, terwijl deze van Belcanto je een traan doet wegpinken. Buitengewoon indrukwekkend!
Nu, Belcanto heeft zich altijd goed weten te omringen met mooie vrouwen, hij heeft er talent voor. Maar hij blijkt ook nog goed in de markt te liggen bij het vrouwelijke schoon in de zaal. Voortdurend spreekt hij zijn publiek met veel liefde aan, en vraagt hen of ze hem nog graag zien. Wat op een laaiend enthousiasme wordt onthaald. Hoewel dat publiek, buiten links en rechts op de songs meeklappen, eerder kalm blijft tijdens het grootste deel van de show. Zie je toch dat iedereen heel ingetogen zit te genieten van wat naar voor wordt gebracht. De songs die Belcanto brengt zijn niet alleen uit uw en mijn leven gegrepen, het wordt op zodanige manier gebracht dat de gevoelige snaar enorm diep wordt geraakt. Daar wordt je uiteraard prompt enorm stil van, pinkt een traan weg of kunt een smakelijke glimlach bij zoveel humor die de man uitstraalt niet onderdrukken.
Naar het einde van de set toe is de tijd gekomen voor enkele klassiekers, waarop ook eens mag gedanst worden. In eerste instantie zien we een koppel meedansen rechts van het podium. Maar tijdens de laatste toevoeging aan de bisnummers zegt Belcanto dat hij nog één song zal brengen op de voorwaarde dat links, rechts en vooraan tientallen koppels dansen door de zaal. Wat prompt zorgt voor dansende geliefden die elkaar diep in de ogen kijken tijdens de afsluiter van het concert. Ook op zijn vraag dat enkele vrouwen, na het afsluiten daarvan, hem zouden komen omhelzen. Wordt prompt ingegaan.
Op Guido Belcanto zijn vraag 'zien jullie mij nog graag'. Kunnen we dan ook volmondig antwoorden. Uiteraard! We voelen trouwens aan dat het nog steeds wederkerig is, hij ziet ons ook nog graag. Met een brede glimlach verlieten we de zaal, niets kon ons deren. Belcanto heeft ervoor gezorgd dat elke eventuele wonde in ons hart, prompt werd genezen. Houden van elkaar, het kan zo eenvoudig zijn. Je moet het niet te ver gaan zoeken. Is de ultieme boodschap die Belcanto ons deze keer heeft meegegeven. Levenslessen volgens Belcanto? We zouden die meer moeten lezen, beleven en er iets uit leren. Is onze eindconclusie.
Wil je die 'magie' zelf beleven. Belcanto gaat met ‘Liefde en Devotie’ op tournee doorheen verschillende zalen. Voor een volledig overzicht verwijzen we jullie graag door naar de website: http://www.guidobelcanto.be/optredens/
Organisatie: De Roma, Antwerpen
Nederlands 
Français 
