De Amerikaanse country-diva Amanda Shires en wijlen pianiste en zangeres Bobbie Nelson hebben hun krachten gebundeld om samen te werken aan "Loving You". Het album werd in 2021, ongeveer een jaar voor Bobbie's overlijden op 91 jarige leeftijd, in de Arlyn Studios (Austin, Texas) opgenomen. Deze studio is mede-eigendom van Willie Nelson's zoon Freddy Fletcher, die op dit album ook een aantal drumpartijen voor z'n rekening nam.
Country-legende Willie is de jongere broer van Bobbie, die haar muzikale loopbaan al in de jaren '40 van de vorige eeuw begon. In de jaren '70 trad ze toe tot Willie Nelson's Family Band. Samen brachten ze in 2016 het tribute-album ‘Summertime: Willie Nelson Sings Gershwin’ uit ; deze titelsong staat ook op dit album, 'in a new aching, emotive and stirring rendition', met een vocale bijdrage van Willie.
Daarnaast staan op het album ‘Loving You’ nog 8 andere cover-songs, 'which Bobbie Nelson and Amanda Shires played and treasured their entire lives and are meant to pay respect to and are a reflection of the life and music of Bobbie', en een nieuwe versie van Bobbie Nelson's eigen titel-track "Loving You".
‘Loving You’ is een reflectie op het leven en de muziek van Bobbie Nelson", zegt Grammy-winnende zangeres, songwriter en multi-instrumentaliste Amanda Shires. Shires' missie bij het maken van 'Loving You' is om respect te tonen aan de enige vrouw die ze in een band zag werken en een carrière als sideman nastreefde. "Ik zag Bobbie voor het eerst spelen toen ik 16 was op een festival in Texas waar ik opgroeide," legt ze uit. "Veel van mijn muzikaal pad leek mogelijk omdat ik op jonge leeftijd een vrouw zag werken en een carrière in de muziek zag maken, en die vrouw was Bobbie Nelson." En dat komt ook muzikaal en vocaal tot uiting op deze intieme en enorm fantasieprikkelende plaat waar het duo door muziek en woord, een verhaal vertelt dat steeds gevoelige snaren raakt.
De heldere stem van Amanda en de muzikale omlijsting die je wegvoert naar het Hemelse paradijs, zorgen voor kippenvel. Op elke song voel je de emoties. Want ondanks de pijn die sommige songs uitstralen, biedt deze emo-rollercoaster ook een positieve kijk op het leven …
Kortom, het is een prachtige parel.

Tracklist: Waltz Across Texas 02:47 Always On My Mind 03:54 Old Fashioned Love 03:15 Summertime (Feat. Willie Nelson) 04:05 Angel Flying Too Close To The Ground 02:49 Dream A Little Dream Of Me 02:38 Tempted And Tried 03:25 La Paloma 04:10 Loving You 03:26 Over The Rainbow 04:06

Sing-songwriting/country/roots
Loving You
Amanda Shires & Bobbie Nelson

‘The Light Of Ancient Mistakes' is het zevende album intussen van Hats Off Gentlemen It's Adequate. Hoewel het geen traditioneel conceptalbum is, zijn veel nummers geïnspireerd door boeken. Het middelpunt van het album is “Walking To Aldebaran”, geïnspireerd op de gelijknamige sciencefictionroman van Adrian Tchaikovsky. Maar het houdt er daar niet mee op.
Het album is een filmisch meesterwerk, ahw een spannend boek van hoogtes en laagtes maar eentje die ons steeds weet te verrassen.
We volgen het project van Malcolm Galloway al heel lang en telkens weet hij een andere insteek te geven in z’n (muzikaal) verhaal; vooral de manier verschilt wel telkens een beetje.  

Vorig jaar waren we nog onder de indruk van zijn release: 'The Confidence Trick', lees hier . Ook nu zitten er best wat emotionele momenten verborgen binnen de plaat, zoals het wondermooie ''Sixteen Hugless Years”, eentje van pijn en smart.
De verwondering van wat er allemaal gebeurt, staat centraal. “Glamour Boy” doet ons beetje denken aan David Bowie. En zo blijven er interessante insteken die ons een bijzondere kijk geven op de zaak, als “The Man who Japed” of  “The Anxiety Machine” in drie delen.

De plaat is fantasieprikkelend, een ontdekkingsreis naar onontgonnen gebieden, waarover we alleen maar kunnen fantaseren en jawel boeken over kunnen schrijven.
Met die unieke verteltrant weet Hats Off Gentlemen It's Adequate met deze plaat opnieuw te intrigeren. De inspiratie van deze man is blijkbaar eindeloos, luister maar naar het verbluffende , op de klimaatverandering geleest “Burn the world”.
De bonustracks zijn mooi meegenomen, en tonen de bredere muzikale kijk  van klankexperimentjes . Mooi avontuurlijk dus.
Dit is een boeiende , gevarieerde, fantasierijke plaat geworden, en nu maar schrijven tot een mooi boek …

https://hatsoffgentlemen.bandcamp.com/album/the-light-of-ancient-mistakes

Tracklist: Sold The Peace 04:15 The Light Of Ancient Mistakes 06:40 Avrana Kern Is Made Of Ants 03:29 The Anxiety Machine Part 1 02:10 Sixteen Hugless Years 03:52  The Requisitioner And The Wonder 06:36 The Glamour Boys 04:37 Gothi and Gethli 03:37 imtiredandeverythinghurts 02:43 The Anxiety Machine Part 2 02:48 Walking To Aldebaran 08:55 Goodbye Cassini 04:40 The Anxiety Machine Part 3 01:41 The Man Who Japed 05:10 Burn The World 05:50
Bonus Track - The Man Who Japed (Radio Edit) 05:31
Bonus Track - The Anxiety Machine Part 1 (Radio Edit) 02:34
Bonus Track - The Anxiety Machine Part 3 (Radio Edit) 01:36
Bonus Track - 16 Hugless Years (Radio Edit) 03:52

De uit New Orleans afkomstige alternatieve folkrock artiest Fred Abong brengt 'Fear Pageant' uit via het label Disc Drive uit Seattle. Dit is Abongs zevende langspeler reeds. Fred Abong startte in de jaren 80 in de hardcore punk scene van Rhode Island. Begin jaren 90 speelde hij basgitaar bij Throwing Muses en daarna bij Belly.
Hij zette de muziek opzij voor academische doeleinden, behaalde een doctoraat in Geesteswetenschappen en doceerde acht jaar lang aan verschillende universiteiten.
Maar de muziek borrelde altijd wel ... Abong is nu terug als soloartiest en speelt ook basgitaar bij  Kristin Hersh (Electric Trio).
‘Fear Pageant’ is een gevoelig plaatje , met dat ietsje meer …  door het zachtmoedig getokkel op gitaar en de warme sound, die je lekker doen wegdromen. Op het weemoedig mooie “Father”  hoor je het emotievolle karakter. Regelmatig ontluikt er een opzwepende bries die de dansspieren prikkelt, evenwel geen harde of snelle toonaarden.
Hij wee tons hoedanook te raken op doorleefde wijze. We ervarezn iets sprookjesachtig zoals op “Hungy Ghost” en “Bats”.
Fred Abong heeft een persoonlijk verhaal, herkenbaar voor iedereen. Mooi, met een knipoog naar een Leonard Cohen … Je voelt de schoonheid achter de pijn en de smart. Err leren mee omgaan is belangrijk … Achter de pijnlijke intimiteit in het material als o.m.  “My Way” en het wondermooie “Shadows”, afsluiter van het album, verbergt zich een zin voor humor en relativering.
Fred Abong heeft met deze 'Fear Pageant'  een fijnzinnige, subtiele plaat vol smart en vreugde.

Tracklist 1. Father 2. Half Wit 3. Fear Pageant 4. Hungry Ghost 5. Bats 6. America 808 7. My Way 8. Shadows 9. Reservoirs 10. Sailor

Alternatieve Folk Rock
Fear Pageant
Fred Abong

Para Lia komt oorspronkelijk uit Falkenberg en is een indierockduo, dat nu vanuit Cottbus (bij Berlijn) opereert. Beïnvloed door de ritmes en de tunes van de 90s alt-rock, de synths van '80s darkwave, brengen ze een eigen geluid van melodieuze gitaren en resonerende synth.
 'Gone With The Flow', het tweede album van de band, kwam in 2021 uit, lees gerust .
Hun nieuwe album 'In Clash With The Zeitgeist' (via het Berlijnse label About Us Records) heeft een energieke punch. Het is nooit te laat een lichtje te laten schijnen in de donkerte. De plaat beantwoordt eraan zonder de kitscherige tour op te gaan …
De lekker opzwepende, naar post punk neigende sound heeft onderhuids een laagje melancholie. En toch weet het voldoende in te werken op de dansspieren, o.m. op het aanstekelijke “Like Always” voel je die adrenaline. De band gaat hiermee door, “C'est La Vie” met een positief kantje en de nodige vibes.
Plaats voor ingetogenheid is er op “Will You Find Me”, wat doet denken aan bands als The Cure.
De vocals zijn even gevarieerd als de sound, zeker door de vrouwelijke inbreng. Betoverend klinkt het soms met het duo Rene Methner (vocals, all instruments) en Cindy Methner (vocals) die elkaar voldoende afwisselen.
Knappe plaat dus door die broeierige spanning en diversiteit, met een knipoog naar hun idolen, The Cure

Tracklist 1 Like Always 2 Sunchild 3 All That It Takes 4 What We Always Wanted 5 C'est La Vie 6 Will You Find Me 7 Yellow Rose 8 Already Came To Know 9 Mr Perry 10 Nagual 11 Sunchild (Reprise)

Gert-Jan Dreessen Quartet - Een overdosis ‘groovy’ klankentapijtjes
Gert-Jan Dreessen Quartet

In het najaar organiseert JazzLab in samenwerking met De Casino enkele gezellige jazz concerten op zondagnamiddag. Op 6 oktober stond Aka Moon op het podium. Op 15 oktober Chris Joris , die zijn nieuwste plaat kwam voorstellen, het verslag kun je hier nog eens nalezen.
Op 5 november was het de beurt aan de talentvolle drumvirtuoos Gert-Jan Dreessen die onder de naam Gert-Jan Dreessen Quartet (****) garant stond voor een dik uur overdosis groovy klankentapijtjes.
De veelbelovende jazz drummer Gert-Jan Dreessen wordt een gouden toekomst voorspeld, voor de gelegenheid laat hij zich omringen met muzikanten met dezelfde status als hem. Bram De Looze is één van de meest getalenteerde pianisten die ons landje rijk is, hij speelt en leeft met dat instrument. Cyrille Obermüller (contrabas) heeft eveneens zijn sporen , reeds op jonge leeftijd, ruimschoots verdiend binnen de scene. Trompettist Jean-Paul Estievenart, ook al een grootmeester, was er deze keer niet bij en werd vervangen door saxofoon magiër Steven Delannoye, die perfect weet aan te vullen.
Allen tesamen ontstaat er een ‘groovende’ wervelwind, met ruimte voor improvisatie en experiment, intiem of breder van aard of wanneer de teugels werden gevierd met registers open trekken. Technisch perfect en geen sprake van routine!
Het was ruimschoots een uur lang intens genieten voor de jazz liefhebber die houdt van een grensverleggend avontuur.
Het kwartet gaat speels met elkaar om, deelt kwinkslagen uit of steekt elkaar  de loef af om daarna elkander weer aan te vullen op meesterlijke wijze. We werden letterlijk meegezogen in dit heerlijk gezapige samenspel, wat een kruisverstuiving tussen de vier muzikanten. Kortom magie binnen een groovy kader.

Ook dit nog:  De gezellige en uitnodigende opstelling in de Casino voor deze jazz namiddagen, zorgt voor een clubsfeertje dat doet terugdenken aan de gouden tijden van de jazz clubs.
De evenementen zijn dus aanraders in het kader van 'Welcom to the jazzclub' …
Op 26 november staat het fenomenale combo Compro Oro in de Casino en op 3 december de legendarische Belgische jazz gitarist Philip Catherine (Info www.decasino.be )

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: JazzLab i.s.m. De Casino, Sint-Niklaas

Hel(l)mut Lotti - Hel(l)mut Lotti goes metal - Het metal/rockend hart op de juiste plaats!
Hel(l)mut Lotti

Toen deze zomer het bericht kwam dat Helmut Lotti (****) op Graspop zou staan, werden de wenkbrauwen gefronst. De Metaldoom stond die dag echter overvol, met nieuwsgierige metal- en rock fans, en zeker ook wat sceptisch. Het werd een succes achterna, zelfs doorwinterde metalfans die we later spraken waren onder de indruk van de performance, Hel(l)mut goes metal. Uiteraard werd daar een vervolg aan gebreid in de vorm van een plaat, maar ook in een reeks zo goed als uitverkochte concerten.
Na het fijne interview met Helmut, lees hier -  en de positieve reviews van zijn CD werd het hoog tijd om zelfs eens poolshoogte te gaan nemen.
We waren aanwezig in een erg goed gevulde Brielpoort, Deinze. We zagen een gevarieerd publiek die uitermate genoot.
Helmut Lotti is een klasse entertainer als een verdomd goed zanger, die het rock hart op de juiste plaats heeft. Niet zo verwonderlijk als je weet dat niemand minder dan Elvis één van zijn grote idolen en voorbeelden is.
Met “Holy Diver” zet Helmut Lotti al een bommetje neer, hoewel hij ons bij deze versie niet helemaal over de streep kon trekken. De stem van Dio is m.i. haast niet te evenaren. “Posion” van Alice Cooper en vooral het subliem gebrachte “Smoke on The Water” - met op het einde Lotti die een waterkanon boven haalt -  van Deep Purple gingen erin als een zoetenkoek. Helmut Lotti biedt ons een vat aan diversiteit, met o.a. het lekker rockende “When The Lady Smiles” van Golden Earring tot “Gimme all you Lovin'” van ZZ Top. Tot zelfs later in de set een verrassende “Que je t' Aime” van Johnny Hallyday, de overleden Franse rockster.
Helmut Lotti had blijkbaar de vraag gekregen of er zitplaatsen waren, en reageert met een kwinkslag op een ingekorte versie van het overbekende “Tiritomba”, met lekker scheurende gitaren. Met zijn eigen song “Darkness” bewees Helmut Lotti dat hij in de metal echt meer in zijn mars heeft .
In het interview gaf hij aan "Daar ben ik mee bezig, ik ben volop nummers aan het schrijven. Die plaat komt er dus zeker, is het niet volgend jaar dan zal het het jaar daarna zijn. Maar die plaat met eigen metal nummers komt er zeker en vast aan." Iets om naar uit te kijken dus, want het smaakt naar meer.
Uiteraard mag een ode aan Elvis niet ontbreken, in de set komt het aan bod met de tekst uit “That’s Allright”, gecombineerd met een muzikale omlijsting van “Ace of Spades” van Motorhead. Een erg gedurfde onderneming die Helmut Lotti met brio doorstaat.
Het brengt ons bij een ander positief kantje aan dit optreden. Helmut Lotti is omringd van goed op elkaar ingespeelde muzikanten, die verbluffende riffs spelen. Op “Breaking the Law” van Judas Priest mag broer Johan ook in de spotlight  staan. “Nothing Else Matters” zorgt voor lichtjes die de hoogte ingaan. Het valt ons trouwens op hoe bij dit  song alsook op het eerder gebrachte “Still Loving You” van Scorpions, de stem van Helmut ons enorm raakt, tot het diepste in onze ziel.
Het ‘classic rock’ publiek is nogal kalm, naar metal normen dan, maar geniet met volle teugen van de nummers.
“Paranoid” van Black Sabbath klinkt in de instrumentatie subliem, vocaal valt Helmut Lotti  hier toch wat door de mand. Maar het wordt echter gauw recht gezet met een sublieme “I was made for loving you” van Kiss. Later volgde nog “Born to Be Wild” (Mars Bonfire/Steppenwolf) en “Here We Go again” van Whitesnake; Absolute hoogtepunt werd “Paradise City” van Guns'n'Roses, vocaal klonk het zelfs stukken beter dan Axl Rose op Graspop. Een hevige “Highway To Hell” van AC/DC sloot een aantrekkelijke rock avond met een knal af.

Helmut Lotti gaf een kleine twee uur een bijzonder gevarieerde set, het (metal) rockend hart op de juiste plaats! Het sceptisme van ‘wat kunnen we verwachten’ smolt als sneeuw in de zon … Puik werk Hel(l)mut goes metal …

Setlist: Holy Diver (Dio cover) // Poison (Alice Cooper cover)// Smoke on the Water (Deep Purple cover)  // Run To the Hills (Iron Maiden cover) // Easy Livin' (Urian Heep cover) Darkness// Still Loving You (Scorpions cover) // When the Lady Smiles  (Golden Earring cover) / That's Allright/Ace of Spades (Elvis Presley cover) (lyrics by Elvis, song by Motörhead) // Gimme All Your Lovin' (ZZ Top cover) // Tiritomba ([traditional] cover) //Breaking the Law (Judas Priest cover) //Nothing Else Matters (Metallica cover) // Paranoid (Black Sabbath cover) I Was Made for Lovin' You (KISS cover) //Que je t'aime (Johnny Hallyday cover) //Born to Be Wild (Mars Bonfire cover) //Here I Go Again (Whitesnake cover) //Paradise City (Guns N' Roses cover)
Encore: Highway to Hell  (AC/DC cover)

Pics homepag @Tim Vermoens Photography (Shoot ’n Rock)

Organisatie: Gracia Live

Sister May - Ik denk dat wij een band zijn die ruimte nodig heeft, zodat je als publiek onze muziek kan inademen om op die manier te kunnen reflecteren!

Al een kleine tien jaar stellen we ons de vraag, toen de band voor het eerst van zich liet horen, welke muziekstijl Sister May nu eigenlijk brengt, waarop we een brede waaier van antwoorden kregen. Het gaat van alternatieve rock naar grunge tot new wave en experimentele rock. Wat een diversiteit. Intrigerend.
Toen de EP 'Ascent' in 2018 verscheen , waren we er live bij in Roeselare. We besteden daar de nodige aandacht aan. Ondertussen bracht de band zijn eerste full album uit ‘Undecided Behaviour’ waar die diversiteit nog meer in de verf wordt gezet.
We waren ook op de release in De Kreun Kortrijk – het verslag kun je hier nog eens lezen .
Ondertussen hadden we eveneens een fijn gesprek met Bert Goethals , uiteraard over deze schijf en de verdere toekomstplannen.

Toen ik jullie voor het eerst live zag in Roeselare in 2018 was ik danig onder de indruk, helaas ging toen alles dicht in 2020 tot 2022, een slechter moment konden jullie niet hebben aangezien jullie bezig waren jezelf aan het lanceren. Hoe heb je die periode doorstaan ?
Wij zaten op dat moment in een schrijfproces. Tijdens de eerste golf was de rust dus welgekomen. Tijdens de tweede golf hebben we de opnames gedaan en dan was het wachten tot alles terug normaal werd.

Sommige bands gooiden de handdoek in de ring, jullie bleven doorgaan , wat heeft jullie recht gehouden denk je zelf?
Het feit dat we net in een schrijfproces zaten, zorgde ervoor dat we ons vooral gefocust hebben op onze nieuwe sound.

Ik denk dat het muzieklandschap ook is veranderd, het is voor kleinere bands veel moeilijker geworden om aan de bak te komen, ook de minder grote organisatoren hebben het moeilijk. Merken jullie dat ook? Is het voor jullie moeilijker geworden om optredens te boeken of zo?
Op dit moment kunnen wij niet klagen maar het is duidelijk dat de impact van corona heel groot is. Er is een periode voor corona en een periode na corona.

Het eerste full album 'Undecided Behaviour' werd voorgesteld in een zeer goed vol gelopen Kreun in Kortrijk. Hoe waren de algemene reacties op zowel plaat als het concert?
De reacties waren unaniem goed. Het doet ons goed om te zien dat er zoveel mensen geloven in wat we doen. Dat heeft ons ook energie om door te gaan en om aan nieuwe muziek te werken.

Zelf waren we danig onder de indruk van de diverse aanpak, het is nog steeds moeilijk om een echte muziekstijl op jullie te kleven (daarom hou ik zoveel van jullie eigenlijk) maar toch.. hoe zou je zelf je stijl omschrijven (naar concert en festival promotors toe)
Wij geloven in ons verhaal. Wij doen niet mee aan etikettering. Misschien  schrijven we wel mee aan een nieuw genre?

Wat me ook opviel is de opstelling op het podium, de zanger staat niet centraal maar tussen de band in. Een bewuste keuze en schuilt daar een boodschap achter?
Jep, heel bewust, de boodschap laat ik aan het publiek over. Wij willen dat mensen nadenken over dat gene wat ze zien en horen.

Het fantasieprikkelende, en het balanceren tussen donker en licht viel me enorm op; ook veel emoties kwamen muzikaal maar ook vocaal naar boven. Is dat een bewuste aanpak, schuilt daar een eventueel persoonlijk verhaal achter? Hoe moet ik dat zien …
De nummers zijn heel persoonlijk, er zit heel veel in. We gooien alle emotie in onze optredens. We zijn mensen van vlees en bloed, deze persoonlijke aanpak werkt goed naar ons publiek. We beseffen wel dat dit niet voor iedereen evident is.

Ik merk ook een evolutie in sound. Waar ligt volgens jouzelf het grote verschil tussen Sister May in de begin jaren en deze in 2023?
Volwassenheid, metier, niet vergeten dat dit voor 3/5 van de band nog altijd hun eerste muzikale project is. Groei kan niet anders.

Welk publiek zouden jullie graag aanspreken, of ben je daar niet echt mee bezig?
Onze verhalen kunnen iedereen raken, ik zou dus onszelf niet willen typeren.

In een interview enkele jaren geleden las ik op de vraag wat jullie grote inspiratie vormt het volgende : ‘’ De mensheid. Dat is een dagelijkse bron van lachwekkende frustraties langs alle kanten, los van het links of rechts denken.’’
Kun je daar wat dieper op ingaan? Is dat anno 2023 nog steeds het geval?
Meer dan ooit. Je moet maar eens kijken naar het nieuws of een krant openslaan. Of de comments lezen op facebook. Dan weet je genoeg.

Tot daar de bedenkingen over het concert en de plaat … Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar (en eventuele volgende jaren)
Nieuwe muziek schrijven!

Jullie tekenden bij een Nederlands label, kan dit (denk je) deuren openen naar het buitenland toe? En is er een ambitie naar dat Buitenland toe? Welke landen zouden jullie graag bezoeken?
UK, Duitsland, USA

Hoe ben je bij dit label terecht gekomen eigenlijk?
Via via, Marcel van de Haar stuurde mij de gegevens door van Désirée. Van het een, kwam het ander.

Nu we het over ambities hebben, wat is jullie grootste ambitie als band? En  is er een soort ‘doel’ dat je wil bereiken?
Ja maar die gaan we niet delen, anders is het geen doel meer.

Zijn er , naast muziek, nog pistes die je zou willen volgen? Jullie fantasieprikkelende muziek klinkt ook zeer filmisch, iets in de trend van film muziek of zo? of is dat geen ambtie?
Ja, dat zou wel heel fijn zijn!

Wat geniet jullie voorkeur, grote festivals plat spelen en Sportpaleizen uitverkopen, of een naam en faam maken in het clubcircuit. En waarom? Of waarom niet?
Ik denk dat wij een band zijn die ruimte nodig heeft, zodat je als publiek onze muziek kan inademen om op die manier te kunnen reflecteren!

Bedankt voor het interview
Jij ook, keep up the good work!

Within Temptation - Onze nieuwe plaat gaat vooral over de schreeuw om vrijheid, voor de man als voor de vrouw, om zichzelf te kunnen zijn in deze wereld

Within Temptation is een Nederlandse symfonische-metalband en één van de succesvolste bands in het genre. Within Temptation is in 1996 opgericht door Sharon den Adel en gitarist Robert Westerholt. Ondertussen heeft de band zowel binnen het metal als niet-metal gerelateerde wereldje zijn stempel weten te drukken, en zijn ze uitgegroeid tot een begrip. In oktober kwam hun ondertussen 8^ste album ‘Bleed Out ‘ op de markt, een zware plaat met vaak heftige onderwerpen.
Hierover hadden we een fijn gesprek met Sharon Den Adel.
De passage van Within Temptation op de Lokerse Feesten, lees hier ..., kwam ook aan bod, net als de verdere plannen, ambities en doelstellingen van de band.

Om het ijs te breken ? Hoe gaat het met u?
Ik heb al veel interviews gedaan ondertussen en het gaat nog steeds goed met mij (lacht); maar het is dan ook mooi om te kunnen praten over onderwerpen die me nauw aan het hart gaan, zoals waar deze plaat echt over gaat. Ik vergelijk het met een schilderij, als je dat in een galerij ziet hangen lijkt het vrij abstract want je begrijpt nooit het hele verhaal achter dat schilderij. Met muziek is dat een beetje hetzelfde,  maar er zijn heus wel mensen die eruit halen wat we essentieel ermee bedoeld hebben. Het is fijn om een platform te hebben, o.a. door interviews, om meer toelichting te geven bij waar deze plaat echt over gaat. Dus, ja ik ben heel blij met hoe alles verloopt.

Ik vraag dit omdat ik dacht dat je wat problemen hebt gehad met je stem (sorry als ik het verkeerd voor heb)
Na corona wel, maar bijna iedereen die corona heeft gehad klaagde over die stem problemen die plots opdoken. Twee weken later kon ik gewoon weer zingen, dus nee op het moment zijn er geen problemen.

Dit interview gaat natuurlijk over de nieuwe plaat. In oktober kwam ‘Bleed Out’ uit, waarvoor je inspiratie putte uit de keiharde dagelijkse realiteit.  Het is ook een heel persoonlijke plaat geworden heb ik de indruk. Dat is bij elke Within Temptation plaat wel zo, maar het komt toch wat harder binnen bij deze lijkt het wel; kun je vertellen waarom het harder binnen komt?
Ik heb het niet anders aangepakt dan anders eigenlijk. Uiteraard zitten er wat meer hartstochtelijke onderwerpen op deze plaat. Omdat het gaat over zaken die nu gebeuren in de wereld en die helemaal niet OK zijn. En we kunnen alleen hopen dat het ook overkomt bij de luisteraar.

Het is, zoals ik al aangaf, eigenlijk iets dat Within Temptation altijd zo bijzonder heeft gemaakt. Een soort theatrale wereld creëren waar je als luisteraar mee in stapt. Ik vind dat gevoel nu alleen veel extremer eigenlijk. Wat is volgens jou het verschil tussen vorige platen en deze ‘Bleed Out’ ?
Dit album is wat heavier en puur muzikaal ook zwaarder. Het is een intense plaat, net zoals onze vorige platen, maar het groot verschil zit hem  eerder in het muzikale gedeelde. Maar ook de technologie is anders dan vroeger, waardoor je meer ruimte hebt om melodielijnen anders te doen klinken bijvoorbeeld.

Over de songs wou ik het ook hebben, die paar die ik al gehoord heb klinken vrij gevarieerd. ‘Ritual’ klinkt toch iets anders, iets ‘toegankelijker’ ... Is het een bewuste keuze om zo gevarieerd te werk te gaan?
‘Ritual’ is het enige liedje dat wat lichtvoetiger klinkt eigenlijk. De vorig plaat klonk gewoon zwaarder en emotioneel beladen. Deze plaat is wat zwaarder dan ze van ons gewoon zijn, daarom is het goed om een toegankelijke songs te brengen, om even op adem te kunnen komen.

Ben je niet een beetje bang om door deze toch wat heftigere en zwaardere aanpak een deel van je publiek, dat bestaat uit zowel pop/rock als metal fans, kwijt te raken?
In de eerste plaats, ik zou niet iets kunnen maken waar ik zelf niet achter sta. Onze persoonlijke smaak verandert echter ook door de jaren heen. En we kunnen alleen maar hopen dat ons publiek ons daarin volgt. We krijgen tot op heden, ook van de niet metal fans positieve reacties op deze plaat, vooral omdat er toch nog veel melodie in zit.  Het combineren van zware gitaren met een melodieuze vocale inkleding, maakt het allemaal dromeriger. En dat spreekt dus ook de niet metal fan aan heb ik de indruk.

Over die vocale inbreng wou ik het ook hebben. Uiteraard zijn alle Within Temptation platen een weergave van persoonlijke emoties, maar op deze plaat ligt de lat toch nog hoger heb ik de indruk. Of zie ik dat verkeerd?
De thematiek van deze plaat zorgt ervoor dat alles intenser voelt.. Live zelfs nog meer dan op plaat denk ik.

Ik vond en vind jullie muziek zeer filmisch, zijn er nooit plannen geweest om daar iets mee te doen in richting van films (of is me iets ontgaan en hebben jullie dat al gedaan); Zo ja, zijn er nog plannen om dit nog te doen?
We hebben het ooit wel gedaan rond de verfilming van het verhaal rond Joran Van der Sloot (een Nederlandse crimineel die veroordeeld is wegens de moord op de Peruaanse studente Stephany Flores). Het is zeker leuk om te doen maar je moet er dus wel voor gevraagd worden. Onze muziek leent zich er wel toe, net zoals zoveel andere muziek eigenlijk.

Ik zag jullie live in mijn geboortestad Lokeren, en ik vond er een adembenemede combinatie van visuele effecten en jouw prachtige stem, met vuurkracht in de instrumentatie. Duidelijk was dat jullie muziek pas echt tot zijn recht kwam op het podium. Is Within Temptation vooral een live band of is dat wat ver gezocht?
Het geeft een extra dimensie aan onze muziek als je de songs live beleeft, dat wel. Je voelt de energie, ziet de energie en voelt ook de emoties vanuit je publiek. We hebben ook een zeer visueel plaatje neergezet, dat dus wel degelijk beter tot zijn recht komt. En  al hebben we dat ook op plaat proberen naar voor te brengen, wat ons goed is gelukt, je kunt die emoties en gevoelens en interactie met je publiek gewoonweg nooit 100% op plaat vatten.

Ik volg Within Temptation en het Female Voice metal gebeuren al vanaf het prille begin. Er is een periode geweest dat het genre echt boomde, ik krijg de indruk dat het vet een beetje van de soep is. Op uitzondering van enkele bands na als jullie, Epica of Nightwish om maar enkele te noemen, of zie ik dat verkeerd?
Onze bekendheid is sindsdien groter geworden maar ik kan niet spreken voor andere bands. Het wordt nogal gauw dat genre genoemd, maar het gaat allemaal veel verder dan ‘Female Voice’. Het werd of wordt  trouwens enkel zo genoemd omdat er een vrouw zingt, en dan kijk je dus niet naar de verschillen maar enkel omdat er een vrouw zingt. Ik vind dat dus geen genre op zich. Wat wel positief is, is dat steeds meer vrouwen zijn gaan zingen binnen metal bands.

Ik ga al sinds 1983 naar optredens, en ondanks dat er toch wel best meer vrouwelijke zangeressen opduiken, is het metal en rock wereldje nog steeds een mannen bastion, ondervind je dat ook? En komt dit misschien doordat meisjes niet echt een vrouwelijk voorbeeld hebben (of zeer weinig) en jongens wel, of is dat ver gezocht?
Misschien vroeger wel, maar in de huidige muziekwereld zijn er voldoende vrouwelijke voorbeelden. Kijk maar naar, los van onszelf,  o.a. Nightwish of Ginger en andere bands met een vrouwelijke frontvrouw die het zeer goed doen. Ikzelf had sterke vrouwen als voorbeeld zoals Janis Joplin of Sheela E. Of Candy Dulfer die zowel voor Nederland als België toch een groot voorbeeld is geweest. Ze bewezen dat je niet enkel een zangeres moet zijn, maar ook een muzikant mag zijn. Er zijn dus wel voldoende vrouwelijke voorbeelden, maar ze moeten wel dat platform krijgen dat ze verdienen.  En daar knelt het schoentje soms. Ik heb het geluk gehad dat ik daar op een natuurlijke wijze ben in gerold, dus ik heb persoonlijk dat probleem nooit ervaren.

De vrouw in onze Westerse wereld kan gelukkig nog gewoon zichzelf zijn, terwijl in bepaalde landen als Iran en Afghanistan de vrouw als minderwaardig wordt behandeld. Onbegrijpelijke situaties waar ik woedend van word. Dat onderwerp keert dus ook terug op deze plaat? En is dat een onderwerp dat je bewust wilde weergeven?
Het is zo dat wij, in de Democratische Wereld, op dat vlak een andere ontwikkeling hebben doorgemaakt dan in sommige landen zoals Iran. Wat bewonderenswaardig is, is dat er toch individuen zijn die zich  afzetten tegen wat daar gebeurt, vaak op risico van eigen leven. Daar gaat het nummer “Bleed Out” over. Dat die vrouwen zich hier tegen verzetten, en aangeven dat ze deze manier van leven niet meer aankunnen. Door daar tegen te demonstreren, kunnen we enkel hopen dat de volgende generatie vrouwen het beter zal hebben. En daar spreken we op deze plaat inderdaad over. Maar ook over religie. En dat je als individu gewoon het leven zou moeten kunnen leiden dat je wil leiden, hetgeen in een land als Rusland bijvoorbeeld niet zo evident is. Dat wilden we bewust aankaarten. We hebben het ook over abortus, niet zozeer voor of tegen, maar dat je de keuze vrijheid moet hebben.
Zoals de vrijheid dat je land niet door een buurland zomaar wordt overgenomen, zoals nu in Oekraïne gebeurt met Rusland. Het is even absurd als dat Nederland Antwerpen er zou bijnemen en de rest mag je houden. Kortom: onze nieuwe plaat gaat vooral over de schreeuw om vrijheid, voor zowel vrouw als man, om zichzelf te kunnen zijn.

Prachtig dat jullie dit onderwerp in de kijker zetten, het kan niet voldoende gebeuren, want er gaat nog veel verkeerd in deze wereld wat vrijheid betreft.
Jullie staan op 5 oktober 2024 in Lotto Arena, Antwerpen. Wat zijn de verdere plannen voor de  toekomst?
We gaan ons, zowel wat het visuele als muzikale aspect betreft, nu vooral voorbereiden op de komende tour, die begint in oktober 2024. We toerden vorig jaar met Evanescence als co-headliner en gaan het nu even rustiger aandoen. We hebben veel festivals gedaan, of dingen die we moesten inhalen na de corona periode. We gaan wel nog naar Zuid-Amerika. We krijgen veel aanbiedingen, maar proberen nu vooral ons te focussen op de voorbereiding van de tour in 2024 en daar zo weinig mogelijk bij te nemen ondertussen.

Als je terugblikt op al die jaren Within Temptation, wat waren de hoogte- en /of dieptepunten? Zijn er zaken die je eventueel anders zou aanpakken?
Langs de ene kant zijn er uiteraard wel dingen die ik nu anders zou aanpakken, langs de andere kant hebben die ons gebracht waar we nu zijn. We hebben  geleerd uit ‘foute beslissingen’. Wat voor mij persoonlijk wel altijd een uitdaging is geweest, is de balans tussen privé en werk. Ik heb het gevoel dat ik door steeds met de band bezig te zijn geweest, te weinig tijd heb gemaakt voor mijn privé leven. Zoals met vrienden contact hebben of zo, dat zou ik nu wel anders aanpakken. Maar dan hadden we waarschijnlijk niet gestaan waar we nu zijn, het is een beetje dubbel.

Zijn er na al die jaren aan de top, nog ambities of doelstellingen die je zou willen bereiken?
Het voornaamste wat ik wil blijven doen, is mooie nummers schrijven. Ik vind dat heel magisch. Muziek maken is en blijft na al die jaren het allermooiste wat er bestaat. Dat ik nog steeds geïnspireerd ben en blijf na al die jaren is prachtig. Dus het schrijven van muziek, het allermooist dat er is, mag gewoon blijven doorgaan. Dat is mijn voornaamste doel.

Dank voor dit fijne gesprek, eerlijkheidshalve konden we nog uren doorpraten over deze onderwerpen en de band; hopelijk tot binnenkort en veel succes met deze plaat en de komende tour!

Hunter - Een voordeel van de 21 ste eeuw is kunnen de comfortzone verlaten zonder gezichtsverlies te lijden, en dat is wat we nu ook doen met Hunter

Hunter is een collectief van vrienden/muzikanten die het hart op de juiste (heavy metal- en rock) plaats hebben, samen muziek spelen alsof ze terug kind geworden zijn. Zonder zichzelf belachelijk te maken, toont deze band aan dat ouder-worden niet moet resulteren in bij de pakken gaan zitten of ergens in een hoekje voor de tv zitten mijmeren over de tijd van toen. Met hun debuut ‘Hunter’ gooiden ze hoge ogen, en ook live wisten ze ondertussen voldoende hun stempel te drukken.
Eerder dit jaar kwam hun nieuwste plaat op de markt ‘Rebel Angels Rise’, een schijf die een volwassenere sound laat horen, alsook een band die de mogelijkheden aftast.
Lees onze cd-recensie hier en verslag van de release show  in Asgaard nog even op na. Bovendien stonden ze deze zomer o.a. op Alcatraz Metal Fest en zijn ze nu klaar voor een grote stap voorwaarts …
Over de release, Alcatraz en de toekomst hadden we een fijn gesprek met de band tijdens een van hun repetities op een zondagmiddag.

Ons laatste interview was in 2021, in die korte tijd is er heel wat veranderd; vertel eens, hoe is het jullie vergaan met die ‘corona tijden’?
David: Het belangrijkste is dat we eindelijk de tijd hebben gevonden om onze CD verder af te werken. Oorspronkelijk was het plan om een jaar of zo na onze eerste CD al een nieuwe te lanceren, omdat het als band belangrijk is om de aandacht scherp te houden.  De beste manier om dat te doen is uiteraard veel optreden, maar ook nieuwe nummers maken. Maar toen gooide corona roet in het eten. Niet kunnen repeteren was voor ons toch ook een streep door de rekening. We schrijven namelijk nummers allemaal samen, dat is gewoon hoe we te werk gaan, repeteren hoort daar ook bij. Uiteindelijk is die CD er dit jaar wel gekomen. We vinden zelf dat we vooruit zijn gegaan in songwriting, hij is meer gebalanceerd. Sinds het laatste interview zijn we dus zeker gegroeid als band.

Heeft die coronatijd niet gezorgd voor een kentering? Ik bedoel, sommige bands gaven het op, organisatoren gaven het ook op, er is iets aan het veranderen binnen de scene en er vallen duidelijk slachtoffers. Maar jullie blijven doorgaan… Wat zorgt ervoor dat jullie niet die handdoek in de ring gooien?
David: Ik moet niet spreken voor anderen, maar naar een repetitie gaan en met deze jongens samen muziek maken, ik heb dat echt nodig. Het werkt therapeutisch zelfs. Het is een soort uitlaatklep. Ik kan niet gaan vissen of zo, mijn uitlaatklep is zingen. Na twintig tot dertig jaar dat ik in bands zing, is Hunter dan ook de ideale groep omdat we aan elkander gewaagd zijn, we willen allemaal hetzelfde, we kijken dezelfde richting uit. En dat zorgt er ook voor dat Hunter is blijven bestaan; door één of twee tegenslagen de handdoek in de ring gooien, doen we dus niet.
Er zijn natuurlijk bands die net op dat moment gingen doorbreken, en dan stopt het. Het hangt af van wat je ambities zijn natuurlijk …
David: Daar pik ik even op in, de realiteit van de muziekindustrie is ferm veranderd. Het zou leuk zijn om door te breken, daar niet van. Maar om door te breken moet je iets anders doen dan wat wij nu doen. Dan moet je  bijvoorbeeld toegevingen doen naar labels toe. Een keer in de week repeteren en alleen in België optreden is ook niet voldoende. We zijn ook, op een paar uitzonderingen na, niet meer van de jongste en hebben een privé leven naast muziek spelen. Als je jong bent, lukt dat wellicht beter om alles te laten vallen en ervoor te gaan. Maar er zijn voorbeelden van bands die dat hebben gedaan, in het buitenland overal gaan optreden om naam te maken en dan in ons land terugkomen en vaststellen dat er eigenlijk, buiten die ervaring, niets is veranderd. Het gaat om keuzes maken.

Klopt. Iets anders… In 2019 stond Hunter in de finale van de Belgische Wacken Battle, maar daar moesten ze de duimen leggen voor Primal Creation. Met Hunter kunnen spelen had toen een vliegende start kunnen zijn voor deze band; een gemiste kans om nieuwe deuren te openen of hoe zien jullie dat?
David: Op die avond kon Joost er niet bij zijn, dus was onze band niet compleet en daardoor hadden we al een vermoeden dat we dit niet zouden winnen. Het is leuk om aan zo een wedstrijd mee te doen, natuurlijk wil je dat winnen en is het leuk om op Wacken te spelen. Maar je moet hierin ook realistisch kunnen zijn. Op zulke wedstrijden zijn ze meestal toch op zoek naar een wat modernere band, wij brengen eerder traditionele heavy metal … maar mee doen is ook leuk om daardoor een nieuw publiek aan te spreken. Of het een doorstart had kunnen zijn? Weten we niet. Dit jaar stonden we op Alcatraz, en dat is iets waar je toch mee kunt uitpakken als band. We zijn recent een samenwerking aangegaan met een nieuwe boeker. Inzetten op optredens en regelmatig live spelen is voor ons belangrijker dan zo een wedstrijd winnen. De kans dat je op zo een evenement gelanceerd wordt is trouwens heel klein. Wat we wel merken is dat je stempel drukken via sociale media belangrijker is geworden. Als je regelmatig naar buiten kan komen met kleine verhaaltjes zoals we spelen op Alcatraz, we brengen een nieuwe single uit, verscherpt dat de aandacht. Het is belangrijk om te laten zien dat je met je project bezig bent, eerder door kleine dingen dan dat je éénmalig kan uitpakken met het winnen van zo een wedstrijd.

Het is inderdaad belangrijk dat je laat zien dat je nog leeft, daardoor is een nieuwe plaat uitbrengen ook zo belangrijk, dat lieten jullie in een vorig interview me ook weten dacht ik ‘we zouden een plaat moeten uitbrengen’ , dat was tijdens ons eerste gesprek denk ik…
David: Het uitbrengen van een nieuwe plaat is altijd een soort mijlpaal, en het is heel belangrijk om dat te blijven doen , jezelf vernieuwen, sowieso…

Heeft die nieuwe plaat al gezorgd voor nieuwe deuren openen? Spelen op Alcatraz vermoedelijk, maar in welke zin nog meer? Lonkt het buitenland?
David: Het nieuwe album heeft al voor heel wat reactie gezorgd, en leidde al tot een aantal boekingen. Er liggen al shows vast voor 2024 en zelfs 2025, waarvan we er binnenkort enkele bekend zullen maken. We bekijken inderdaad ook wat mogelijk is in het buitenland. In eerste instantie kijken we naar buurlanden als Duitsland, Nederland of Frankrijk, maar als de opportuniteit zich voordoet kan het gerust ook elders zijn. Europa is immers niet zo gek groot, laat staan ons eigen landje.

Speelt het feit dat jullie een Belgische band zijn niet in jullie nadeel?  Dat is een vraag die ik me stel, maar als ik jullie als muzikant bezig zie, is dit gewoon van internationaal top niveau …
David: We hebben ons qua optredens al die jaren eigenlijk te veel gefocust op eigen land, dat is dus deels onze eigen schuld. Dankzij online kanalen zoals Spotify en YouTube bereiken we wel een internationaal publiek. Zo merken we bijvoorbeeld dat we veel luisteraars hebben in landen als Spanje, Duitsland en de Verenigde Staten. Dat publiek is er dus wel degelijk ook in het buitenland.

Ik pik even in op ‘Spotify’, waarom toch nog een hard disc plaat uitbrengen? Gooi gewoon alles op Spotify, nee? Waarom in deze tijden dat toch nog doen?
David: Omdat de fans, zeker de metal fans, nog steeds graag iets in hun handen hebben. Ze komen naar optredens en kopen bewust een cd of T-shirt, omdat ze weten dat we daar als band meer aan verdienen dan aan streams op Spotify en dergelijke. Ze kopen bewust om een band te steunen, dat is nog steeds typisch in onze scene. De gemiddelde leeftijd is rond de dertig tot zestig, die kopen ook nog platen.

We zijn ondertussen bij de nieuwe plaat aanbeland. Persoonlijk vind ik het een gevarieerd schijfje; het maakt jullie bijzonder, niet direct in een hokje te duwen ondanks de link naar pure heavy metal … Een bewuste aanpak en waarom?

David: We hebben het daarnet al aangehaald, we zijn meer volwassen geworden wat songwriting betreft. Er zijn meer ideeën naar boven gekomen zoals een Thrash riff hier en daar of een streepje Doom. Daardoor hebben we een heel gevarieerde CD gemaakt, maar het is nog steeds Hunter, dat is wel belangrijk. Dat is trouwens leuk aan deze 21^ste eeuw, als in het verleden, ik spreek van jaren ’90, een band durfde zijn comfortzone te verlaten, dan kwamen ze daar niet mee weg. Vroeger hielden de bands hun dan ook bewust aan bepaalde regels, en nu hoeft dat niet meer. Dat speelt in ons voordeel, daardoor kunnen we ook onze comfortzone verlaten, maar er ook over waken dat we Hunter blijven. Ik merk die verandering ook als ik zelf naar optredens ga, dat er groepen zijn waarvan ik denk ‘is dat nog metal’, maar de jongere generatie denkt zo niet meer. Die staan voor meer open.

Kan dit de plaat zijn naar de grote doorbraak? Of hoe moet ik dat zien?
Thomas: Of dat al dan niet de plaat van de grote doorbraak is, daar zijn we niet mee bezig. We hopen vooral dat de plaat een goed visitekaartje is dat deuren opent naar concertorganisatoren en festivals. Onze muziek live kunnen spelen voor fans, is immers waar het ons voor een groot deel om draait.

Is recensies of reviews in deze tijden nog belangrijk eigenlijk?
David: Voor een band wel, of toch naar mijn mening. Vooral de gemiddelde scores waar staat ‘goed, maar…’ daar kan je als band soms iets uit leren. Niet dat een review onze manier van spelen zal veranderen, maar als het gaat over objectieve dingen binnen onze muziek, kunnen we daar dus wel iets mee. Dus ja voor ons als band is dat wel belangrijk.

Hoe waren de reacties tot nu toe?
David: Het album scoort in recensies gemiddeld rond de 8/10. Dat is zeer goed, al is het cijfer dat ze er op plakken voor ons niet direct het belangrijkste. Besprekingen van onze optredens rond de nieuwe CD zijn ook positief. Daar blijkt zelfs dat mensen ons voornamelijk een live band vinden. We zijn zeer tevreden over de reacties.

‘een live band zijn’ …“Hunter bewees in de Asgaard dat ze niet enkel een album van internationale allure uit hebben, hun concerten voldoen aan dezelfde hoge standaard.” schreven we.
Is Hunter zo een band die op het podium nog beter tot zijn recht komt? Of is dat wat kort door de bocht?
Thomas: Dat is wel zo. We zijn zeer tevreden over de cd, maar als ik opnames hoor of zie op YouTube van live optredens valt het wel op dat het niveau nog hoger ligt. De live sfeer en de respons van het publiek geeft ons als band allicht net dat beetje extra. Het is blijkbaar lastig om datzelfde live effect ook op cd te krijgen… maar dat is niet per se iets negatiefs. Ik heb liever dat iemand Hunter live nog overtuigender vindt dan op de studio-opnames, dan omgekeerd.
David: De stressfactor speelt ook een rol. Als we live optreden hebben we weinig stress, eens het optreden is begonnen valt die van ons af. Maar voor het maken van een cd wel, want dan moet het perfect zijn. Een nummer dat je live eens verkeerd speelt valt niet op. Als je dat op cd doet wel, en dat kan in je nadeel uitdraaien. Die stress factor die dus wegvalt op een live optreden, zorgt er dus mede voor dat we live nog beter tot ons recht komen.

Betreft ambities … We hadden het in vorige interviews al over. Twee jaar geleden zei je… ‘’ het doel? Het zo ver brengen als mogelijk is, en er even veel plezier in blijven hebben zoals we tot nu toe al hebben gehad.’’
Is die ambitie nog steeds hetzelfde, of gaan jullie het groter eens proberen, een Sportpaleis en grote festivals?
David: Om als metalband in een Sportpaleis te staan, zouden we op een heel andere manier muziek moeten schrijven. We blijven daarin realistisch. Op Alcatraz spelen deze zomer was voor ons een mooie mijlpaal, en dat dankzij onze nieuwe cd. Er was een band weg gevallen, we hadden net een single uit, en de organisatie had dat vernomen en contacteerde ons. Het optreden zelfs is zeer goed meegevallen. Ondanks het vroege uur, stond de tent wel vol. Als je het hebt over ambitie? Mensen bereiken, door zulke optredens te kunnen en mogen doen, is zeker een doel.

Ik pik nog even in op Alcatraz, ik merk toch een verschil.. voor een Belgische band is het toch nog steeds moeilijker om op bijvoorbeeld Graspop te staan, daar waar een groot Duits festival als Wacken kiest voor eigen kweek en zelfs een Duitse band doet afsluiten … Stoort jullie dat niet een beetje? Graag jullie mening
David: Uiteraard zou het heel leuk zijn om op Graspop te spelen. Ik ga zelf als sinds 1997 jaarlijks naar Graspop. Alcatraz is ondertussen geëvolueerd naar de Graspop van vroeger, terwijl Graspop de Rock Werchter van de metal is geworden. Graspop boekt ook, in tegenstelling tot Alcatraz, niet per se bands met het idee die te lanceren of introduceren. Op Alcatraz kun je nog echt iets ontdekken, op Graspop toch minder.

Wat Graspop betreft, ik wou het eens hebben over Helmut Lotti die op Graspop stond en ondertussen bijna alle zaaltjes uitverkoopt zonder problemen, terwijl jonge bands als jullie moeilijker aan de bak komen …

David: Helmut Lotti is een tof persoon, een zeer goede zanger, maar kan daar wel staan omdat het een grote naam is. Niet zozeer omdat hij metalzanger is. Laat ons eerlijk zijn , naast de persoonlijkheid en straffe zanger die hij zelf is, ‘Helmut Lotti’ is een merk. Moesten we onszelf, Hunter, verkopen als merk dan moeten we met een heel andere ingesteldheid tewerk gaan, en toegevingen doen aan labels en marketing, maar dan draait het meer rond mimiek dan om muziek en daar doen we niet aan mee.

Wat zijn de verdere plannen in de toekomst? Een wereldtournee  of toch met beide voetjes op de grond blijven?
Thomas: Op het moment ligt de focus op optredens vastleggen en ons nieuw album zoveel mogelijk live promoten. Daarnaast zijn we nu nieuwe nummers aan het schrijven.

Nieuwe nummers, dus er komt al spoedig een nieuwe plaat uit na deze? En ligt die in verlengde van wat jullie nu doen?
Thomas: We gaan er nog geen datum op kleven, maar we zijn er zeker mee bezig om nieuwe muziek uit te brengen. Hoe dat zal klinken? Dat is koffiedik kijken. Met deze ‘Rebel Angels Rise’ hebben we enigszins afgetast hoe ver we kunnen gaan in verschillende richtingen zonder onze ‘roots’ uit het oog te verliezen. Als je naar het album luistert, merk je bijvoorbeeld dat we in sommige nummers de melodieuze kant zijn opgegaan, terwijl andere nummers net veel sneller en agressiever klinken dan de nummers op ons debuut. Ondanks het feit dat we een gevarieerd album hebben uitgebracht, blijft het echt Hunter. Daar blijven we over waken. Of we met dit album onze muzikale grenzen daadwerkelijk al bereikt hebben? Dat zal de toekomst uitwijzen.

Pics homepag @ Gino Van Lancker

Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk tot binnenkort op een van de vele optredens die zullen volgen

Josienne Clarke - Het is nooit een bewuste keuze om de muziek emotioneel aangrijpend te maken. Ik probeer het gewoon eerlijk te brengen en erop te vertrouwen dat de emoties die ik voelde bij het schrijven en spelen, goed overkomen

De Britse folk zangeres Josienne Clarke hoopt met haar nieuwe album “Onliness: Songs Of Solitude And Singularity” haar demonen definitief te hebben bestreden. Met haar prachtige solo-album ‘A Small Unknowable Thing’ uit 2021 - via haar eigen label Corduroy Punk Records - deed ze al een meer dan geslaagde muzikale poging. Eindelijk was ze bevrijd van ‘the narrowing music industry structure (her old label Rough Trade), her previous role as one-half of a duo (with Ben Walker) and the genre constraints’. Maar dit was haar inziens nog niet genoeg; ze wilde de songs uit haar verleden een hernieuwde, zelfstandige, juiste, verse, echte en eigen Josienne Clarke gezicht geven; ‘viewing them from the place she was now, in charge of every little detail, free to do what she truly wanted with them - it presents a career retrospective viewed through a new lens, comprised of reworked versions of fan favourites and hidden gems from a back catalogue that always glimmered, but are reclaimed in some way now!”.
In april kwam haar nieuwste schijf ‘Onliness’ uit,  we hadden hierover een fijn gesprek met Josienne en polsten uiteraard naar de verder plannen en ambities.

Josienne, je hebt al heel wat watertjes doorzwommen, wat waren tot nu toe de hoogte- en dieptepunten?
Mijn hoogtepunten zijn het schrijven voor een optreden in The National Theatre, op de Londense Southbank in een bewerking van 'Our Country's Good'. Geen baan die singer/songwriters dagelijks krijgen en inspirerend en uitdagend op een heel andere manier dan het maken van albums en het doen van normale optredens. Ook opende ik voor Robert Plant op het Stimmen Festival in Duitsland.

Was de pandemie een inspiratie voor liedjes? Hoe heb je deze tijd als muzikant en als 'mens' overleefd?
Ik vond de pandemie helemaal niet inspirerend en de eerste 3-6 maanden heb ik helemaal niet veel gecreëerd. Die vreemde mix van wereldwijde angst en persoonlijke inertie was niet geweldig voor mijn creatieve geest. Maar gaandeweg vond ik een manier om mijn geest bezig te houden met creëren en ik denk dat kunstenaars zich gelukkig mogen prijzen dat ze zo'n uitlaatklep hebben in vreemde tijden.

Is er bij songwriting een voorbereidingsfase voor je proces? Moet je je gereedschap op een bepaalde manier klaarleggen?
Het voorbereidingsproces is intern en begint lang voordat de pen het papier raakt. Mijn onderbewustzijn begint met het schrijven van de liedjes lang voordat ik er iets van weet. Vaak beginnen nummers met een openingszin, de eerste regel zet de toon voor het hele nummer en voor mij kan het hele nummer worden samengevat in die ene melodieuze zin.

In een interview zei je: 'Een van mijn favoriete elementen van het songwritingproces is wanneer het nummer voor 90% geschreven is en de laatste 10% de fijne details zijn. Het laatste stukje is de specifc syntax', lijkt me een interessant onderwerp. Kun je daar wat dieper op ingaan?
Mijn liedjes zijn kort en wat ik altijd probeer te doen is een idee en zijn gevoel terugbrengen tot zijn kleinste vorm, beknopt en bondig zonder extra vet tekstueel of muzikaal. Hierdoor worden kleine beslissingen die je neemt versterkt en worden kleine woordkeuzes enorm belangrijk. Het gebruik van 'en' 'of' 'van' 'voor' of je nu de verleden tijd 'was' of de tegenwoordige tijd 'is' gebruikt, is van vitaal belang voor de algehele betekenis van het nummer. Ik hou van het forensisch onderzoek van lidwoorden en zinsbouw om de exacte duidelijkheid van de betekenis in elke regel en vers te krijgen.

'Onliness' is een verzameling van maar liefst zeventien nummers die je zelf opnieuw hebt gearrangeerd en opgenomen op je eigen label en die je een nieuw leven hebt ingeblazen. Kun je iets meer vertellen over het verwerkingsproces?
Ik heb geprobeerd te bedenken welke muzikale beslissingen ik zou nemen als ik die oudere nummers vandaag de dag had geschreven. Zonder de verwachtingen van een extra, chiquere gitarist of een platenlabel met een verkoopquotum waaraan ik moet voldoen.  Wat zou ik artistiek hebben gedaan als ik die dingen niet had gehad om rekening mee te houden. Deze keer kon ik dat allemaal negeren en gewoon het liedje serveren. Dus dat is wat ik deed, ik liet ze de stijl en het genre van het nummer zijn.

Ik heb altijd van die weemoed in je stem gehouden, en van die melancholie in de sound. Is deze plaat ook een persoonlijke afsluiting van een periode of is dat te ver gezocht?
Dat is precies wat het is. In zekere zin is het een poging om een aantal slechte beslissingen die ik voor mijn gevoel heb genomen ongedaan te maken. Een moeilijk maar zeer catharsis proces dat me in staat stelde om een streep te zetten onder alles wat eraan voorafging en het tot 'verleden' te verklaren.

Het is moeilijk om voorbij je samenwerking met {ik heb zijn naam verwijderd omdat je hebt aangegeven het niet meer graag leest, dacht ik …} te gaan. Ik neem aan dat je door een moeilijke tijd bent gegaan; hoe gaat het met je en was deze plaat een manier om dit een plaats te geven of is dat te vergezocht?
Om eerlijk te zijn heb ik hier niet echt meer over te zeggen, het was een moeilijke tijd maar die is nu voorbij, dat duo is klaar. Ik heb mijn laatste noot ervan gespeeld in Leopoldsburg in 2018 en ik zal nooit meer muziek maken met die persoon. Ik heb dat sindsdien niet meer gedaan en zal ook nooit meer een podium delen of met ze spreken.

Door de sobere instrumentatie komt je stem en de emotie nog meer naar voor. Een bewuste keuze of is dit vanzelf gegroeid?
Het is nooit een bewuste keuze om de muziek emotioneel aangrijpend te maken. Ik probeer het gewoon eerlijk te brengen en erop te vertrouwen dat de emoties die ik voelde bij het schrijven en spelen, overkomen. Dus als dat het effect voor jou is, ben ik erg blij dat te horen!

Je had de touwtjes helemaal in eigen handen en voelde je nu vrij om deze nummers tot in detail te bewerken; was dat niet ook een beetje riskant, je moet alle lasten ook alleen dragen?
Ja, het is een grote verantwoordelijkheid om al die beslissingen alleen te nemen, maar ik denk dat ik liever zelf probeer te falen dan te falen voor beslissingen die ik niet helemaal zelf heb genomen. Misschien voelt niet iedereen zich zo. Maar ik weet altijd hoe ik denk dat dingen zouden moeten zijn en nu mag ik dat gewoon doen, goedschiks of kwaadschiks. Mijn liedjes, zoals ik ze schrijf en voor ogen heb.

Wat zijn de toekomstplannen voor nu? Op tournee gaan? Festivals doen (misschien in België)
Ik heb net een nieuwe selectie gloednieuwe, originele nummers opgenomen die ergens in 2024 uitkomen. Daar ga ik later dit jaar mee op tournee. Ik begin mijn muzikale jaar in België! Ik heb 2 shows op 25 en 26 januari.

Iets anders, ik denk dat je dingen hebt zien veranderen in de 'Folk Scene'; wat is de grootste verandering voor jou, naast digitalisering? De 'digitalisering ' brengt me trouwens op iets anders, waarom nog platen maken als je je muziek op Spotify en zo kunt zetten?
Streaming heeft de manier waarop de industrie werkt, veranderd, maar ik weet niet zeker of ik geloof dat het op zichzelf een hele slechte zaak is, om overal mensen te kunnen bereiken met je muziek. De manier waarop kunst wordt beloond, moet in elk onderdeel van de muziekindustrie onder de loep worden genomen. Er is ergens iemand die veel geld verdient aan muziek en zelfs aan streaming, maar meestal is dat niet de artiest zelf.

Naast digitalisering is sociale media tegenwoordig belangrijk, hoe is het voor jou om verbonden te zijn met sociale media? Is het een zegen of een vloek?
Zoals de meeste vooruitgang is het beide, het is geweldig om op elk moment te kunnen communiceren met fans van over de hele wereld, maar het is ook hard werken en soms opdringerig. Ik probeer mijn tijd te beperken en het productief te houden, maar de waarheid is dat het een goede manier is om mijn artistieke output te promoten en om feedback te krijgen.

Na al die jaren heb je reeds verschillende doelen bereikt … Wat heb je verder voor ogen? Wat zijn je ambities na al die jaren?
Ik zou graag mijn muziek gebruikt zien worden in film en televisie, ik heb voor theater geschreven maar nog nooit een sync voor TV/film gehad. Ik zou graag weer door Amerika en Australië toeren en teruggaan naar Duitsland, Frankrijk en Nederland. Ik moet nog door Zweden, Denemarken en Noorwegen toeren en nog zoveel andere plaatsen in de wereld waarvan ik hoop dat ik er ooit zal komen met mijn liedjes.

Bedankt voor het interview … Ik hoop je snel een keer in België op het podium te zien, en succes met deze magische nieuwe plaat....