Bliek - Ook leuk als het geen ‘zundag’ is

Het gebeurt niet zo vaak dat we Bliek in vol ornaat kunnen bewonderen: in een knusse zaal, met perfect licht en geluid, met alle toeters en bellen inzake backing vocals en begeleiding, … Toen de kans zich aanbood in de Magdalenazaal in Brugge hebben we dan ook niet getwijfeld.

Hoewel er bij momenten stevig gerockt werd op het podium, brengt Bliek eerder luistermuziek en daarom hadden ze de zittribune geplaatst in de MaZ. Het helpt inderdaad om in de juiste stemming te komen. Het concert kreeg als slagzin ‘Me Kunn geboaren dat zundag is’ en de setting gaat wat in die richting.
Bliek is net als Augustijn, Tijs Vanneste en Kobe Sercu één van die artiesten die de dialectsongs weggehaald hebben van de kleinkunst en de folk. Met die genres is op zich niets mis, maar het publiek kleeft daar etiketten op die daar niet altijd op thuishoren.
Bliek brengt in het Brugs muziek en teksten op het kruispunt van The National, the Nits, The The en Smith & Burrows. Rustig van tempo, melancholie zonder tristesse, herkenbare emoties in soms vertrouwde en soms verrassende arrangementen, de blik op vandaag en op hier, van de eigen navel extrapolerend naar het grotere geheel, …
De muzikale loopbaan van Peter De Blieck als Bliek begon met een vertaling/cover/interpretatie van een nummer van Tom Waits. Sindsdien volgden nog spaarzaam wat optredens, vooral in Brugge, en al net zo spaarzame releases. Ondanks dat er nog maar vijf Bliek-songs op Spotify staan, kan hij makkelijk de avond vullen met eigen werk.
Hij start met “Wachten”, één van zijn oudste nummers, en doet dat solo op toetsen. Voor “Slapen” – met een tekst die een klein beetje gelijkloopt met “1 Nacht Alleen” van Doe Maar – komt de band mee op het podium. Het luide van de full band-rockbezetting zorgt voor een mooi contrast met verzuchtingen als ‘loat mie moar slapen’.
Het innemende “Ostende” gaat over de liefde/haat-verhouding van de Bruggeling met de koningin van de badsteden, over wandelen op de dijk en het eten van garnaalkroketten. “Hoar Me Zeggen Ja” klinkt live net iets anders dan de versie op Spotify: een breder arrangement, de toevoeging van backing vocals, een pittiger gitaarsolo.
“The Look You Give That Guy” van Eels werd zopas nog vertaald door Guido Belcanto tot “De Blik Die Je Die Gast Geeft”. Bij Bliek wordt dat “Lik Da’j Gie Kiekt” en het nummer begint heel stil en breekbaar, zonder drums maar met een borsteltje dat zacht over de ritmebox wrijft, om van daaruit open te bloeien naar bruisende rock. “Wienter” kennen we ook van Spotify. Hoe graag we Bliek ook ophemelen, als je ‘hesp en chicons’ laat rijmen op ‘zout onder je talons’, dan ben je uit de juiste polder-klei getrokken. “Wachteki” verzuipt een beetje in teveel rockend spierballengerol, maar Bliek zoekt een evenwicht in de emoties die hij brengt. Met teveel trage en trieste songs beginnen zijn vrienden zich zorgen te maken over zijn mentale toestand.
Peter De Blieck is niet de performer van de grote gebaren of grappige bindteksten. Als een soort van verstrooide professor zoekt hij zijn weg op het podium en moet hij voortgaan op de aanwijzingen van de backing vocals om te weten wanneer hij het pedaaltje van zijn gitaar moet indrukken. Maar achter zijn keyboard voelt hij zich wel helemaal in zijn sas. Hij zou al zijn songs ook solo kunnen brengen, met live een nog betere verstaanbaarheid, en toch voegt de band extra laagjes toe die we niet zouden willen missen.
“37°” is op de papieren setlist herdoopt tot “Tarn”. Deze song blies mij helemaal van mijn sokken in de studio-versie en ik was heel benieuwd naar de live-uitvoering. Bliek en zijn band slaagden erin om “Tarn” live net zo majestueus, bijna als een ritueel, te brengen en er met de gezongen intro nog een extra dimensie aan toe te voegen. “Mama” wordt aangekondigd als een meezingmoment en het publiek wil daar met veel enthousiasme op ingaan, maar vindt in deze melancholische song niet het juiste moment om dat voluit te doen. Als ‘weerwraak’ wordt ‘mama’ de kreet van het publiek telkens Peter hen tot een reactie uitnodigt.
In “Droom” heeft Bliek een stukje poëzie van de Brugse dichteres Patricia Lasoen verwerkt. In de finale zit een fenomenale gitaarsolo van Serge Hertoge waarvan we hopen dat die dat kan evenaren voor de studio-opname die hier hopelijk op volgt.
In “Revolutie” kijkt de zestiger die Bliek is terug op zijn studententijd en de wereldveranderende ideeën die hij toen had, met de bedenking dat hij daarvan niet veel terechtgebracht heeft, ‘maar jullie precies ook niet’. De reguliere set wordt afgesloten met “T’is Al Zo Lange”.
In de bisronde is er plaats voor twee covers/vertalingen. De eerste was “Olles Is Vo Niet/All This World Is Green”, het Tom Waits-nummer waar voor Bliek alles mee begonnen is. De tweede cover was een zinderende, voluit rockende interpretatie van “Lazarus” van David Bowie. Peter zingt deze afsluitende song in badjas, mogelijk als verwijzing naar de vele personages die Bowie aannam telkens hij een volgend album opnam.

De belangrijkste conclusie van deze avond: Bliek en zijn producers Serge Hertoge en Bart Vincent hebben nog heel wat werk op de plank om al die parels op te nemen. De wereld – ook die buiten de stadsgrenzen van Brugge – heeft meer Bliek nodig. Op Spotify, maar net zo goed met een oldschool fysieke release.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7231-bliek-18-01-2025.html?Itemid=0

Organisatie: Cultuurcentrum Brugge

Misha Chylkova is een Tsjechische die in Londen opgegroeid is en nog steeds van daaruit werkt aan haar muzikale loopbaan. Haar nieuwe album heet ‘Dancing The Same Dance’ en is een grabbelton vol donkere pop, duistere anti-folk en wat zachte synthklanken.
Chylkova heeft voor het album een team rond zich verzameld met onder meer Ian Button van Death in Vegas en producer Jon Clayton, bekend van zijn werk voor The Monochrome Set.
De invloeden voor dit album komen volgens de promo van Low, Angel Olson, Black Heart Procession en Suicide, maar dat hoor ik er niet allemaal in terug. Misschien helpen referenties als Polly Panic, This Mortal Coil en Le Butcherettes je in de juiste richting. Een gothic versie van Enya (op “The Loop”). De stemkleur van Misha klinkt wat als warm brons. Denk – met de manier van zingen en de onderwerpen erbij - aan Anne-Sophie van High Hi (op “Love. Or” en “Dead Plants”) of aan Carol van Bettie Serveert (op “Sparrows” en “Dead Plants”).

Inhoudelijk is ‘Dancing The Same Dance’ een conceptalbum en het is dat concept dat dit album volledig draagt, meer nog dan de muziek (die ook bijzonder goed is). Het concept is de verschillende fases van de liefde, van obsessieve verliefdheid waarbij al je zintuigen op scherp staan naar de eerste twijfel, het voortschrijdende verlies van vertrouwen en destructieve gedachten en zo verder naar verraad, liefdesverdriet en ontkenning, om dan onontkoombaar van vooraf aan te herbeginnen. Het concept en de lyrics zijn deels autobiografisch en deels verwerkt tot abstracte analyse.
Muzikaal worden die afzonderlijke gevoelens mooi vertaald en het herbeginnen op het einde klinkt gelijkaardig als de start van het album. Er zit niet veel lijn in de muziek als geheel. De ritmes zijn de beste indicator voor het vertalen van de gevoelens, maar vaak blijven die ritmes verrassend traag. Bij verliefdheid en verraad verwacht ik eerder een pompend ritme dan de trage anti-folk die hier gebracht wordt. Misha kleurt daarmee buiten het verwachtingspatroon en dat is al een goed begin.

‘Dancing The Same Dance’ klinkt wat somber, maar tegelijk reikt Misha de luisteraar heel wat handvaten aan door je het gevoel te geven dat je niet de enige bent die worstelt met het in de loop zitten van de ene verliefdheid naar een volgende en door duidelijk te maken dat de hele cyclus zowel te verklaren valt als niet te ontlopen is. Loutering en hoop in een vinyltje.

Mijn hart bloedde het hardst bij “Dead Plants” en “Doing It All Wrong”.

https://www.youtube.com/watch?v=pNOadIFa_-w

In 2020 waren we heel gecharmeerd door ‘Kom Bluf Gerust’ van Kobe Sercu. Er komt nieuw werk aan en de eerste single daarvan is “Nie Van Mie”.
Het pianodeuntje waar deze song op rust geeft deze single een elan van cabaret (Toon Hermans, Wim Claeys, De Nieuwe Snaar, …). De grappige tekst, in het West-Vlaams, had van een Augustijn kunnen zijn.
Zowel het cabaret-achtige van de muziek als de grappige tekst vormen een beetje een breuk met ‘Kom Bluf Gerust’, maar ook deze vrolijke oorwurm smaakt zeker naar meer. Er zitten overigens wel een paar dubbele bodems in deze single. Is het wel altijd Kobe die we hier horen zingen? Is het nummer wel van zijn hand? Er is misschien reden om daaraan te gaan twijfelen, maar dat hebt u niet van mij.
Op deze single volgt in mei een album met dezelfde titel. En daarop zullen een paar covers/vertalingen staan, die dus ‘nie van em’ zijn.

NIE VAN MIE Kobe Sercu campagne ULULE

Vito moet hard aan de slag om de mantel van ‘eeuwige belofte’ van zich af te schudden. Alle singles tot dusver waren veelbelovend, maar als het gaat over wat we dan een doorbraak-single zouden willen noemen, blijven we tot dusver wat op onze honger zitten.
“What’s New” is een goede kanshebber voor die doorbraak: catchy, meeslepende melodie, een refrein dat zich onmiddellijk vasthaakt tussen je twee oren, een ‘warme’ melancholische gitaarsound die wat twijfelt tussen The Last Shadow Puppets en Tom Petty, lyrics die een deel van een verhaal vertellen, het stemgeluid van de jonge Guy Swinnen,  …
Met een klein duwtje van de juiste Spotify-playlist of van een Stubru, Willy of Radio 1 zou dit wel eens de vonk kunnen zijn die het kruitvat doet ontploffen. Of niet, dat kan natuurlijk ook. Maar wij hopen altijd dat het wel gebeurt.
Er komt van Vito dit jaar een album aan. Als daar nog een paar nummers op staan die het niveau van deze “What’s New” halen, dan komt het wel goed met de carrière van deze Gentenaar.

https://www.youtube.com/watch?v=YYeHrFP4K7o

Hymn For Her is een Amerikaanse band die rootsrock brengt op een bijzondere manier. Vorige zomer speelden ze een Europese tournee waarbij ze ook ons land aandeden. Hun album ‘Bloodier Than Blood’ lag hier al lang op een review te wachten, maar het is dan ook een moeilijk te doorgronden album.
Voor dit album kreeg het duo de hulp van Bud Snyder( Allman Brothers, Jeff Buckley en Govt Mule) voor de mix en ook van Mike Fahey (Dolly Parton, Stray Cats, Chris Stapleton en Jack White). Dit is voorts ook het eerste album met dochter Diver als extra bandlid.
Er zit heel wat alt.country en americana in deze grabbelton, maar ook soul, close harmony en eenvoudige line-dance-riedels. In de lyrics van het duo hillbillies zitten heel wat al te eerlijke confessies, liefde, humor en vooral gitzwart sarcasme over rednecks. Bluegrass-opener “Been Drinkin” is zo onbeschaamd zelfbeklag dat het van Guido Belcanto had kunnen zijn. Er staat nog een Belcanto-nummer op dit album. “Blue Cowboy Boots” mag Guido met plezier vertalen en nog een beetje naar zijn hand zetten. Ik ben er zeker van dat schoentje/cowboylaarsje hem zal passen.
“Unsee” is in de muziek een popsong die met zijn licht melodrama doet denken aan The Beautiful South. “Deer Isle” is bluesrock met een huilende mondharmonica. “Dead To The World” klinkt als een happy versie van Joe Jackson. “Guns, Porn & Jesus” is een line-dance-riedel met inhoudelijk een ferme weerhaak. “Elders” gaat over het wegsteken van ouderen in verzorgingstehuizen en het negeren van de vorige generaties, die zichzelf nog niet als uitgeteld beschouwen. “Caine Calypso” is een vlag die wel degelijk de lading dekt: een calypso-melodie met daarover een opsomming van allerlei hondenrassen. “Stolen Heartbeat” heeft een jazzy Fleetwood Mac-vibe maar in de finale slaan ze hier de bal wat mis. “Things 2 To Say 2 U” is dan weer een knappe rocksong zoals Bette Middler die kon brengen, terwijl “Stolen Heartbeat” sprankelende pop is. En zo heeft elke song van dit album wel zijn verdienste.
Achter elke knappe song volgt weer een andere parel, maar het van het ene naar het andere genre springen maakt dat dit album maar weinig consistentie heeft. Wie daar doorheen wil kijken/luisteren zal zich dat niet beklagen.

https://www.youtube.com/watch?v=jQIaOsNyD_4&list=OLAK5uy_k0coo0wV33pM-48ZC-q-C3WCb486q5ebE

De Kortrijkse postmetalband Rhazes heeft zijn debuutalbum ‘Silk Sands’ uit. Van alle nieuwe postmetalbands die in Vlaanderen de kop opsteken is dit misschien wel één van de interessantere.
Het is wat jammer dat dit voorlopig enkel een digitale release is. Deze muziek komt vermoedelijk nog net iets sterker uit de verf op vinyl. Met vijf tracks speelt Rhazes bijna 40 minuten vol. Hoewel dit een eerste release is van een nieuwe band met bandleden die eerder in andere genres actief waren, ligt de lat meteen hoog. Achter elke noot schuilt ambitie.
Met heel wat bekende postmetal-ingrediënten weet Rhazes toch een eigen identiteit op te bouwen. Geen verrassingen bij de invloeden. Cult of Luna, Russian Circles, Amenra, Deafheaven, Psychonaut en Tool. In de agressievere stukken hoor ik wat echo’s van Wiegedood en Oathbreaker. Het spelen met de levels van intensiteit, het aanspannen en loslaten van de spanningsboog, de variatie in donkere emoties, de laagsgewijze songopbouw, de tijd nemen om een structuur op te bouwen en uit te werken, … dat doen ze allemaal helemaal goed. De eigen identiteit komt toch vooral van de agressievere, snellere partijen en van de vocalen van Benjamin.
Wat ook opvalt: de songtitels zijn raak gekozen: “Undertow”, “Ripples”, “Echoes of Silence”, … het is toch iets minder abstract dan wat je vaak ziet bij andere bands in het genre en je kan er als luisteraar iets mee. Net zo voor albumtitel ‘Silk Sands’: dat is helemaal de textuur van deze muziek: zijdezacht in de ‘stillere’ stukken en lekker zanderig schurend als het volume de hoogte ingaat.
Afsluiter en magnus opus van dit album is “Eolith”. Met een speelduur van bijna 11 minuten is het geen makkelijke klus om de luisteraar bij de les te houden. Dat pakken ze bij Rhazes goed aan – met onder meer een tweede stem – en toch lijkt deze track maar net niet te bezwijken onder de ambitie die de band zichzelf heeft opgelegd. De intro is magistraal – doet mij denken aan Cobra The Impaler -, maar telkens nog voor de helft zijn ze mij als luisteraar kwijt.
Met iets minder ballast en wat meer punch zou “Eolith” – voor mij – wel mooi over de lat gegaan zijn. Het hoogtepunt van dit album is “Echoes of Silence”.

https://rhazes.bandcamp.com/album/silk-sands

Uit Zeeland, net over de grens met Vlaanderen, komt de wolvenroedel Inherited. Deze jongelui wonnen met sprekend gemak de Nederlandse Metal Battle en speelden zo op Wacken, Roosendaal Open Air, Baroeg Open Air, Kreekrock, Kashfest en nog wel meer grote en kleine festivals. Ze stonden zopas nog in de Elpee in Deinze. En volgend jaar dikken ze dat lijstje nog aan met onder meer Vestrock in Hulst en South of Heaven Fest in Maastricht.
Hun livereputatie hebben ze al, maar kunnen ze het ook waar maken met releases? Wie daar zou aan twijfelen, moet maar eens naar hun nieuwe digitale single “Urban Guerilla” luisteren. Dat is een bom van groove en thrash zoals we dat eerder gehoord hebben bij Pantera en de vroegste versie van Sepultura of Slayer. Zowat alles zit goed op deze single: goeie sound, knappe compositie, bij momenten hardcore-militant en direct meebrulbaar.
“Failed To Resist” en “Shitface” waren al leuke singles, maar met deze “Urban Guerilla” gaat gegarandeerd iedereen voor de bijl. Er wordt gewerkt aan een album en dat is iets om naar uit te kijken.

https://www.youtube.com/watch?v=GgXB8-RLuzg

Het was al even geleden dat we nog iets gehoord hadden van postpunkband Face Your Fears. Ze spelen wel regelmatig in Vlaanderen, maar voor een release moeten we al teruggaan tot 2020 toen ze hun demo-single “Higher” uitbrachten en ze voor deze site een interview deden (link onderaan deze review). En dan was er op het einde van vorig jaar plots een nieuwe EP. Op clear vinyl zowaar.
De band is inmiddels uitgebreid met toetseniste Sabien, maar die was er nog niet bij voor de opnames. Voortaan kan zangeres Corina (ook van Black Snow in Summer en Silent Presence) zich op het podium nog meer concentreren op haar zang.
Het oude nummer “Higher” werd voor deze EP opnieuw opgenomen. Opvallend is dat elk nummer begint met de letter ‘h’. Behalve “Higher” krijgen we nog “Hunger” en twee keer “Hide”. “Hide” krijgt op deze EP naast de originele edit een donker-dansbare remix door Chesko van Der Klinke. Een goede zet, denk ik, om Chesko mee te nemen in dit verhaal.
Dus eigenlijk slechts twee helemaal nieuwe tracks op deze EP. Dat lijkt wat magertjes na vier jaar, maar alles sluit wel mooi op elkaar aan. Het heropgenomen “Higher” klinkt hier misschien niet zo heel anders, maar inderdaad beter dan de versie van vier jaar geleden. Op “Hide” en “Hunger” laat Face Your Fears horen dat ze flink gegroeid zijn als band: meer een eigen sound, goede compositie, meer vanuit de eigen sterkte, … “Hunger” heeft een bijzonder leuke intro, een agressieve gitaarpartij die mij wat aan Vive la Fête of zelfs Marilyn Manson doet denken, … en dan is er nog die wissel van Engelstalige naar Franstalige lyrics. Allemaal leuke vondsten.

Een band hoeft niet zo nodig heel productief te zijn. Als dan de spaarzaam uitgebrachte releases telkens een schot in de roos zijn, zijn wij als reviewer daar best tevreden mee.

Link naar het interview van 2020: https://musiczine.net/nl/interviews/item/80499-face-your-fears-w-fest-en-sinner-s-day-staan-bovenaan-onze-bucket-list.html

https://www.youtube.com/watch?v=afvmKEbg1Kw

Till Lindemann staat sinds 2023 hevig ter discussie, maar ondanks dat waren de concerten van zijn band Rammstein vorig jaar in Oostende helemaal uitverkocht. Deze zomer staat hij als solo-artiest op Graspop en hij heeft een nieuwe single uit: “Meine Welt”. Later dit jaar doet de Duitser ook een concerttournee maar daarvoor laat hij ons land links liggen. Parijs en Amsterdam staan wel op zijn agenda.
De lyrics van “Meine Welt” vertellen een aantal verhalen tegelijk of kan je op z’n minst op verschillende manieren interpreteren. Vrij vertaald: ‘Ik toon je mijn wereld, een plek voor verloren zielen. Wanneer iemand van de hemel valt, telt hij de sterren/engelen niet. Bedoelt hij dat zijn wereld er altijd al anders, verdorvener was, als verklaring voor het gedrag waarvan hij beschuldigd wordt? Of bedoelt hij dat zijn wereld door alle beschuldigingen en door het cancelen er nu nog donkerder uitziet? Zoals altijd bij Lindemann en Rammstein is niets eenduidig en dat is jammer.
Muzikaal heeft dit de bombast van Rammstein en van zijn vroegere solo-releases. De muziek komt deze keer van de Duitse producer Nicolas Ludwig. Het is helemaal op het lijf van Lindemann geschreven en wie al langer fan was van Lindemann en Rammstein zal – muzikaal – dit waarschijnlijk ook wel weten te waarderen.
Op het artwork staan behalve de naam van de artiest en de songtitel nog twee woorden in het Cyrillisch en die betekenen zoveel als ‘kill Till’, een verwijzing naar de aanvallen tegen hem in 2023.

https://www.youtube.com/watch?v=AVajNnA58qk

Amyl and the Sniffers worden groot. Van een wanordelijk punkbandje uit Australië naar wereldwijd tournees met Foo Fighters, Jane’s Addiction, Weezer en Smashing Pumpkins en tal van festivals. In november verkochten ze de AB in Brussel uit als headliner en deze zomer staan ze op Pinkpop en Rock Werchter. Daarvoor surfen ze op hun nieuwe album ‘Cartoon Darkness’.

Dat album is net als alle vorige albums een grabbelton van inspiraties en genres: pubrock, punk, garage, rap, pop in al zijn vormen, country, … Er zit niet echt een lijn in de tracks, maar die variatie is op zich wel verrijkend. Zangeres Amy Taylor klinkt nu eens als een grofgebekte tiener (op “Me And The Girls”), dan weer als een opruiende political punk-girl (op “Motorbike Song”) en wat later dan als een gepolijste popqueen (op “Big Dreams”). Het zijn niet altijd de mooiste vocalen, maar dat is vooral niet de bedoeling, en ook heel spontaan, from the heart en gelukkig nergens vals. Er komen heel wat relevante onderwerpen langs in de lyrics: artificiële intelligentie, de klimaatcrisis, politieke correctheid, oorlog, big tech, … Voor iedereen wat.
Muzikaal is Amyl and the Sniffers op zijn best als het gaspedaal diep wordt ingedrukt. Ze hebben de energie en de opzwepende ritmes nodig om te overtuigen (“Pigs”, “Doing In Me Head”, …). Het is hun sterkte, maar tegelijk ook hun zwakte. Want zodra het tempo verslapt (“Bailing On Me”), klinkt deze band maar lauw en doorsnee. De interessantste tracks vond ik “Jerkin’”, “It’s Mine” en “Pigs”.
Is de hype rond Amyl and the Sniffers (en ‘Cartoon Darkness’) terecht of houden de fans vooral van Amy omdat ze zo weinig kledij aan heeft op het podium? Muzikaal is dit niet vernieuwend of hoogstaand, maar de popmuziek heeft af en toe eens een schop onder de kont nodig van een band die dingen benoemt zoals ze zijn en die zich geen ene reet aantrekt van wat anderen denken.
Als voice of a generation mag Amy met haar Sniffers voor mijn part de komende jaren als een ongeleid projectiel alle mainstream festivals onveilig maken: we’re all pigs after all!

https://www.youtube.com/watch?v=DxOMGj8P2hY