Paul Anka - His way
Christine Stroobandt

Een ticket kost evenveel als een dagje Rock Werchter. Alleen is het publiek wat ouder op de show van singer songwriter Paul Anka, ‘Greatest Hits: His Way’. Organisatie Gracia Live zorgde ervoor dat de tournee in de VS ook even halt hield in het Kursaal in Oostende. Ikzelf zit als veertiger (eind, moet ik toegeven) wat tussen de twee in, maar ik wil deze krasse tachtiger toch eens horen zingen. Ik herinner me nog levendig dat mijn moeder vroeger altijd liedjes van Paul Anka mee zong tijdens het strijken. Put your head on my shoulder! Daarom neem ik haar graag mee naar het optreden, als ervaringsdeskundige. Verrassing: ik ben na afloop nog lyrischer dan mijn moeder over het optreden. Het wordt geen avond met alleen afgedraaide, oude hits, maar een les in muziekgeschiedenis met heel veel schwung, variatie en verrassende moderniteit.

Wat een entree maakt de man! Niet op het podium, maar al zingend in de zaal, tussen een zee van witte golvende haarbossen. Met “Diana” heeft hij onmiddellijk het publiek mee en wie dacht dat de dames en heren mooi op hun plaats zouden blijven zitten, heeft het mis. Heel wat grijze groupies hollen naar voren om toch een selfie, handje of kus van de man te krijgen. Met “You are my destiny” bewijst Anka trouwens dat hij nog moeiteloos de hoge noten aankan. Zijn hese stem heeft nog weinig aan charme ingeboet. Net als de man zelf trouwens, strak in driedeling pak met rode pochet.
Naast Anka is ook zijn achtkoppige band impressionant. De saxofonist blijkt ook een begenadigd dwarsfluitspeler tijdens “Strangers in the night” en zelfs trompettist bij een nummer dat ik nu nog niet wil verklappen. De gitarist tovert enkele spectaculaire gitaarriffs tevoorschijn tijdens “Tonight My Love, Tonight” en de violiste, drummer en percussionist zijn gewoon buitenaards. Ik had op voorhand bedacht dat er af en toe wat instrumentale gedeeltes in de show zouden zitten om de hoogbejaarde zanger wat rust te gunnen, maar wie had gedacht dat die stukken zo goed zouden zijn. Bovendien kan Anka er zelf ook wat van, op piano en akoestische gitaar.
Anka is een geboren verhalenverteller. Soms in zijn liedjes, zoals “Adam and Eve”, maar ook in de tussenstukken. Hij vertelt vrolijk over zijn meer dan zestigjarige carrière en over zijn vriendschappen met Elvis Presley, Buddy Holly, Frank Sinatra en nog zoveel anderen. Een van zijn eerste optredens na zijn start in geboorteland Canada was trouwens in de Ancienne Belgique in Brussel! Ook modernere artiesten zoals Michael Bublé en Céline Dion passeren de revue. Soms lijkt het wat humble bragging, maar so what: als ik Anka was, zou het zelfs zo humble niet zijn.

Here we are now, entertain us - Die vriendschappen met andere artiesten resulteren erin dat er ook veel liedjes aan bod komen die hij geschreven heeft voor andere artiesten. Het bekendste is ongetwijfeld “My way”. Paul Anka zingt het nummer met veel bravoure en een technisch hoogstandje is toch dat het precies een duet wordt met de overleden zanger Frank Sinatra. Anka zingt en zijn band speelt en dan hoor je ook Sinatra’s stem door de boxen en zie je hem zingen op een scherm.
Datzelfde gebeurt met Buddy Holly en het lied ‘It doesn’t matter anymore’. Een mooi countrysong, trouwens, waarbij Anka ook nog eens zijn atletisme en lenigheid bewijst met een soort van lang aangehouden squat-pose. En dat niet geforceerd, zoals de pasjes van de nochtans een jaar jongere Joe Biden.
Enfin, die door Anka geschreven songs had ik zeker verwacht, samen met zijn eigen klassiekers zoals “Just a lonely boy”, “A steel guitar and a glass of wine” en natuurlijk “Put your head on my shoulder”. Wat ik niet verwachtte, waren enkele mooie mixen met andere bekende liedjes en ook twee zeer geslaagde covers, een jazzy versie van “Smells like teen spirit” van Nirvana en “Purple Rain” van Prince. Voor covers ben ik altijd extra streng, maar hier kan ik echt van genieten, zeker mede dankzij alweer de schitterende muzikanten, waarbij de saxofonist en zelfs de synthesizerspeler plots ook een trompet tevoorschijn toveren.
Het ritme blijft in de gevarieerde show zitten, met een vlugge opeenvolging van nummers, soms zelfs wat medley-achtig. Uiteraard komt de jazz bovendrijven, maar ook country, Spaanse en etnische invloeden (misschien door de Syrisch-Libanese achtergrond van zijn ouders) schemeren door.
Dat rustigere ballads de swingers aflossen, geeft aan iedereen de kans op even op adem te komen en aan de naar voren gelopen dames de mogelijkheid om al struikelend in het donker hun plaatsen weer in te nemen. Op het einde vliegt iedereen weer van zijn stoel met kleppers als “New York” en nogmaals “Diana”.

Jagger - Het is toch wel opmerkelijk wat een succes een aantal knarren nog steeds hebben. Sting is 70, Bruce Springsteen 72 en Mick Jagger 78 jaar. Deze jagger mag er gerust ook bij geplaatst worden. Hij teert niet alleen op eerder succes, maar is nog volop bezig met nieuwe projecten. Zestig jaar geleden kostte een ticketje voor Paul Anka 1.5 dollar, vertelt hij. Van Rock Werchter was toen nog geen sprake. We begrijpen dat het nu bijna het honderdvoudige is. Gelukkig verdient Anka ook meer dan de drie dollar per week van vroeger. Met een kwinkslag geeft Anka aan dat hij geen job heeft, maar een passie. Die kwinkslagen en spitsvondigheden en interacties met het publiek komen overigens het hele optreden voor, zodat het zeker geen afgelikt en gekauwd geheel wordt.

Mijn moeder had – net zoals waarschijnlijk de meeste oudere fans – misschien nog iets meer eigen liederen gehoord dan de covers. Zo werden bijvoorbeeld “Cinderella”, “It’s time to cry” en “Oh Carol (van Neil Sedaka)” niet gespeeld. Dat laatste lied hoorden we gelukkig wel op voorhand schallen door de geluidsinstallatie in het toilet, waar trouwens ook al duchtig werd meegezongen. Ook de tierelantijntjes van het orkest hoefden voor haar misschien niet zo lang te duren en deden de puurdere dramatiek van de liedjes soms wat minder eer aan. Een verdienstelijke 8/10 was het verdict van mijn moeder, maar ik durf dus zelf voor een 10/10 te gaan! Als jij de volgende keer aan het strijken bent, zet dan ook zeker Paul Anka eens op.

Pics - Kursaal Oostende | Facebook

Organisatie: Gracia Live ism Kursaal, Oostende

Cactusfestival 2022 - van 08 t-m 10 juli 2022 - Sfeer, gezelligheid en … goede muziek!
Cactusfestival 2022
Minnewaterpark
Brugge
2022-07-08 t-m 2022-07-10
Stan Vanhecke en Astrid De Maertelaere

dag 1 - vrijdag 8 juli 2022 - Start in mineur
We moeten het niet onder stoelen of banken steken. Wat een fantastisch openingsfeestje moest worden voor het Brugse Cactusfestival werd een regelrechte ontgoocheling. Plant was er, maar speelde niet, en de elegante Schotse band Belle & Sebastian bleek niet vettig genoeg om die kater door te spoelen.

Nochtans was er nog geen vuiltje aan de lucht toen Tamikrest het festival op gang trapte. Een band met een dikke knipoog naar desertblues en wereldmuziek. De muzikanten worden dikwijls ingewisseld en wie op het moment van het concert kan, speelt. Met nummers als “Wainan Adobat” en “Djanegh etoumast” toonden ze zich muzikaal heel sterk en ontdekten we ook duidelijk enkele rockinvloeden. Aan de zangstijl is het zeker en vast wennen, waardoor Tamikrest voor een nichepubliek zal blijven bestaan. En daar is niks mis mee.

Toch zagen we al wat meer volk naar het podium schuifelen toen Meskerem Mees haar opwachting maakte. Vorig jaar bezorgde ze haar prachtige album ‘Julius’, waar vooral heel mooie liedjes zijn op te horen. Toch lukt het in openlucht niet steeds om dat gevoel helemaal over te brengen. Met “Astronaut” doet ze altijd wel wat monden openvallen, maar er werd vooral veel gebabbeld op het gezellige Cactus. En een band die gevoeligheid als een soort gebod ziet, komt daarom toch minder over. “Bloody writer” snijdt wel diep, en met “Where I’m From” kregen we gelukkig nog wat meer geluid, al is het duidelijk dat Meskerem Mees beter tot zijn recht zal komen in een concertcircuit of een tent op een festival. Bovendien konden we ons niet helemaal van de indruk ontdoen dat ze haar niet ten volle amuseerde. Vooral toen op het einde van het concert in de coulissen gegesticuleerd werd dat er nog tien minuten resteerde en ze het alsnog voor bekeken hield, dacht je al snel: “hopelijk gaat alles nog goed met Meskerem Mees?”.

Tien minuutjes extra voor een plasje en een drankje. Daar kon een recensent wel mee leven. Want de optredens op Cactus volgen elkaar in razendsnel tempo op. Intergalactic Lovers is al lang één van de gevestigde waarden in België. Op TW Classic zagen we bijvoorbeeld nog een dijk van een show van Lara Chedraoui en de haren. Jammer genoeg was vergelijken verliezen. Op Cactus leek de band een beetje de draad kwijt. Tot twee keer toe moest even gespiekt worden naar de setlist om op één lijn te zitten. Een andere keer stopte Lara de band midden in de intro van “Between the Lines”. “We kunnen niet beginnen als het niet goed zit”, had ze gelijk. Maar het geeft wel een slordige indruk. We kunnen ons inbeelden dat er achteraf wat heen en weer zal gevloekt zijn. Ook op vlak van stem zat het niet helemaal snor. Was het vermoeidheid, of zat de mix niet ideaal, maar Chedraoui klonk met moeite boven de muziek uit. Gelukkig zijn de Intergalactic Lovers tegelijkertijd ongelooflijke pros. Ze ploeterden en vochten en pakten alsnog het publiek mee tijdens songs als “Islands” en “Delay”. De stembanden van de toeschouwers werden gesmeerd en uitgedaagd en tijdens “Shewolf” bonste menigeen mee op het hart met de zangeres. Ook bij de missers loste ze het op met de glimlach. Tijdens “Northern Rd.” sloten ze de set af met een chille solo gitaaroutro en kon het publiek opgewarmd uitkijken naar het volgende optreden.

Maar het zou er niet van komen. Robert Plant en Alison Krauss bleven weg. Alison had de griep, Robert was niet te overtuigen om alleen op te treden. Een ongelooflijke bummer voor organisatoren, publiek en ongetwijfeld voor de muzikanten zelf. Frustraties laaiden op en mensen verlieten het festival.

Wie bleef, verwachtte te veel van Belle and Sebastian. Maar ons respect voor de band nam ongelooflijk toe omdat ze oneindig veel positiviteit brachten. Zelfs wanneer enkelingen hun frustraties luidkeels naar het podium slingerden, gingen ze door. Ze hadden immers al snel de twijfelaars op hun hand door “The Boy With The Arab Strap” als tweede song te spelen. Frivool en folky met een stipte gevoeligheid. Een heerlijk nummer van de Glaswegians.
De muzikanten zijn stuk voor stuk fantastisch en Stuart Murdoch had zelfs wat Nederlands geleerd voor zijn bindteksten. De Bruggelingen konden het wel smaken. The Smiths waren nooit ver weg en tijdens enkele ‘oldies’ zoals “She’s Losing It” hoorden we heel veel strijkers, melodica, sambaballen en tamboerijn. Ze passeerden allemaal in het repertoire van Belle and Sebastian. Telkens op tempo, maar met speelsheid in muziek en stem pakten ze het publiek in.
En met een stichtende ‘kerstsong’ met belletjes in “I Did’nt See It Coming” kwam iedereen ondertussen weer overeen. Er was ook een mooie rol voor de zangeres/toetsenist die voor een extra zachtheid zorgde. Belle and Sebastian nam in het groots afscheid met “Sleep the Clock Around”, waardoor we na een baaldag toch hoopvol naar zaterdag uitkijken. Thanks laddies!

dag 2 - zaterdag 9 juli - Hitsige hits op zaterdag
K.ZIA moest de tweede dag van het Cactusfestival op gang trappen. Jammer genoeg waren er maar weinig mensen om het te zien. Het schaarse publiek dat aanwezig was, bestond vooral uit vijftigers die er voor de gezelligheid waren. De rest van de bezoekers was nog ergens aan het lunchen. Het zorgde voor een redelijk sfeerloos optreden dat maar weinig tickethouders zagen. De pop R&B van K.ZIA zal waarschijnlijk niet gemist worden, maar wie het eens wil checken: “I Got Your Back” was de leukste song van de set.

Dan zinderde Sylvie Kreusch toch wat langer na. Als je tijdens en na het festival met anderen sprak over de artiesten, dan ging het vooral over Sylvie. Heet, sexy, een meeslepende stem en een set die iedereen wegblies. De helft van het publiek wil haar zien, de andere helft wil haar. Vanaf “Let It All Burn” pakte ze iedereen in met haar lange handschoenen (het was nochtans warm genoeg) en een gigantische exhibitionisten jas. Afsluiten deed ze met “Please to Devon”, een nummer dat klinkt als een rookgordijn. Sylvie Kreusch werd de talk of the festival en we genieten nog steeds na van steengoede songs als “Seedy Tricks” en “Walk Walk”.

De Jeugd Van Tegenwoordig is al meer dan een decennium de grootste Nederlandstalige hip-hop groep die je kan boeken als festival. De enige band die het op Cactus in het Nederlands deed, al is het van het vol neologismen gebrabbelde soort. Aanstekelijk en humoristisch, zo kenden we de jongens al. Willie Wartaal had energie te over en Bas Bron hield zich zoals steeds krachtig op de achtergrond. “Sterrenstof”  werd woord voor woord meegezongen en na “Let’s Get Spanish”, wat dan weer niet zo fantastisch was, kregen we zelfs even “Dust In The Wind” te horen. Bij “Manon” deelden ze bananen uit en de fotografen vooraan moesten geregeld eens duiken voor een of ander projectiel dat van het podium af kwam. Kortom, De Jeugd Van Tegenwoordig maakte er weer een feestje van, maar we hadden natuurlijk niets anders verwacht van onze olijke Noorderburen.

En we konden verder feesten – of celebraten – zoals Coely het zou noemen. De Antwerpse hiphopster is een graag geziene gast in Brugge en is deze zomer zo goed als overal in België te zien. Het loont zeker de moeite, want de hits van debuutalbum ‘Different Waters’ blijven aanslaan. “Don’t Care” is een coole song, waarin Coely haar stembanden op de proef stelde. Ze slaagden met glans. Dvtch Norris is de perfecte ondersteuning voor de rapster en zorgde voor een extra couche. Het publiek kon het wel smaken en danste lustig mee. Het laatste nummer van de set was “Celebrate”, en dat werd dan ook gedaan. Tot ziens, Coely! We kijken uit naar je volgende album.

Oh wonder is een band waarvan je constant denkt: “Hé, heb ik dat liedje niet ergens al gehoord?” Of dat goed of slecht is laten we in het midden. Langs de ene kant hebben de nummers altijd wel wat poppy hitpotentieel, aan de andere blinkt het niet bijster uit in originaliteit. Luister bijvoorbeeld eens naar de intro van megahit “Without You” en je hoort Wiz Khalifa met “Young Wild and Free”. Of tel je liever stemvervormingen? Dat kon tijdens “Better Now”. Angus en Julia Stone zijn muzikaal nooit ver weg, al straalt Oh Wonder meer energie uit en houdt het meer van tempo. Tekstueel is het wel een tikje naïef, of wat dacht je van nieuwe songs als “Fuck It, I Love You” en “22 Break” (a heart). Gelukkig gaat het ondertussen weer goed met het popkoppel en trouwden ze vorig jaar.
Alles bij elkaar was het wel een fijn optreden, met veel frivole luchtige klanken en een zangeres met een knuffelstem die zich smeet. Een leuke zomerse opwarmer, dat ons wel deed verlangen naar iets zwaarder.

Gelukkig was er White Lies om onze honger te stillen. “Farewell to the Fareground” schalde als eerste door de boxen, gevolgd door “There Goes Our Love Again”. Alsof de band ons gerust wilde stellen. En ook “To Lose My Life” heeft nog altijd diezelfde power. De gitaren knalden nog eens ouderwets, en dat was misschien wel voor eerst tijdens deze editie van het Cactusfestival.
Toch moeten we ook eerlijk zijn: Harry McVeigh zorgt vooral voor een trip down memory lane. Een nostalgisch uurtje brullen met de maten van vroeger. Het zijn de hardnekkige fans die ook weten welke songs op de laatste platen staat. En dat merk je uiteraard ook aan het optreden. De nummers zijn nog altijd goed gespeeld en af, maar het is meer van hetzelfde. Daardoor kreeg je een massaal gat in de set waarin je stiekem enkel verlangt naar “Bigger Than Us” en “Death”. Gelukkig kwamen die songs er ook, met een kleine ontploffing als gevolg.

Ben Harper is de pa van de surferscene en straalt samen met zijn Innocent Criminals een ongelooflijke warmte uit waarvoor je niets anders dan genegenheid kan voelen. De Amerikaan, dit keer met een rastamutsje en een Muhamad Ali shirt aan, startte zijn set met “Below Sea Level”. Een nummer dat raak schiet dankzij het a capella inzingen van de volledige band. Een moment van stilte daarna, het publiek moest het even laten bezinken. De djembé van Leon Mobley doorbrak die stilte en gaf ons de dansbare ritmes. . “Please Bleed” was dan weer één van de meer rockachtige nummers. Best goed, en het toont dat de band echt van alle markten thuis is.
Heel cool om de band bezig te zien, want je ziet telkens tientallen instrumenten de revue passeren. Bij “Steal My Kisses” haalde Ben Harper zijn lapsteelgitaar boven en zag je de ‘drummer’ met een Cajon box drum. Er zaten ook nog heel wat solomomentjes in met gitaar, tamboerijn, sambaballen, waarin je telkens ontdekt hoe goed ze allemaal wel kunnen spelen. Het voorstellen van de band duurde daardoor wel even. “Amen Omen” was een ander hoogtepunt. Ben Harper zong fantastisch, de band schitterde, de backing vocals deden meer dan ondersteunen.
“With My Own Two Hands” was het meest reggae nummer en tegelijkertijd één van de mooiste van de avond.  Het was de afsluiter van een heel sterke set, waarmee Ben Harper vast en zeker zieltjes zal hebben gewonnen.

De laatste band van de avond was Franz Ferdinand. De Schotten touren met hun ‘Hits To The Head’ en stopten gelukkig even in Brugge. We hoorden slechts twee nieuwe nummers, en eigenlijk kon het publiek dat wel smaken. “Want ik stond vanmorgen op en ik dacht: die Bruggelingen zullen al onze nieuwe muziek willen horen.”, grapte Alex Kapranos, waarna hij prompt “Do You Want To” van zijn gitaar liet rollen. Maar de hitmachine was daarvoor al begonnen. Een tweetrapsraket met “No You Girls” en “The Dark of the Matinee” werd op ons afgeschoten. Bij “The Dark of the Matinee” klonk de stem weliswaar een beetje afwezig, maar dat kon echt niet deren.
Het feestje denderde voort.  De strakste intro van de avond was wel voor “Love Illumination”. Het publiek begon spontaan te springen en de solo van de toetsenist was ook best wel lekker. De band had blijkbaar gekeken naar hun landgenoten van Belle and Sebastian, want af en toe strooide Franz Ferdinand eens met een rustige intro, zoals bij “Jacqueline”.
En tussen al die topsongs was het leuk om “Curious” te leren kennen, al denken we niet dat het zo’n meezinger zal worden als alle andere. Al bleek het wel weer een echt Franz Ferdinand-nummer. “Michael” had de beste riff, en het onmiddellijk daarna teasen van “Take Me Out” leek eeuwenlang te duren. Het was zo’n moment waarop je de spanning zalig in de lucht voelde hangen. Het is van het zaligste dat je tijdens een optreden kan voelen. Met “This Fire” eindigde een fantastische festivaldag. Robert Plant was al een klein beetje vergeten.

dag 3 - zondag 10 juli 2022 - Stomen op zondag
Op zondag haalden we best onze kortste short en coolste pet uit de kast, want het werd warm in het Minnewaterpark. Toch waren de bands die kwamen iets minder van het dansbare type, dus konden we af en toe eens schuilen onder de schaduw van de schaars te vinden bomen.

PVA beet de spits af voor een klein publiek. De Londenaars vervingen last minute Traams op de affiche. Dat bleek geen cadeau, al was het wel fijn dat het trio hun talent eens kon tonen op een groot podium. Denk er een beetje post-punk, new wave, een gevoeligheid voor pop en een vrouwelijke leadzangeres die vooral spreekt in plaats van zingt bij, en je weet hoe de groep klinkt. “Untethered” was het leukste nummer van de set.

Het bleef rustig op het festivalterrein toen Nordmann het podium betrad. Een heel andere vibe dan de dag daarvoor, toen Sylvie Kreusch al om 13.30 uur voor een vol park stond. De instrumentale Gentse band mixt vlotte jazz met rock in klank en instrumenten. Saxofoon, drum en gitaar lopen in elkaar over, al waren er vooral met de gitaar wat problemen qua klank. Het geheel had ook een mysterieus en rokerig geheel over zich en soms werd het ongetwijfeld wat te experimenteel voor de luisteraars. Al zullen echte fans zeker en vast tevreden zijn geweest met de set, voor de doorsnee festivalganger was Nordmann niet toegankelijk genoeg. Dat de band connectie met het publiek probeerde te maken, al was het maar met een fijne bindtekst, hielp niet. Mensen gingen toch een hapje gaan eten, zeker wanneer songs als “In Velvet” wel heel erg traag werden opgebouwd én simpelweg te lang duurden om de aandacht te houden.

Daarom was het waarschijnlijk niet de allerbeste keuze om de zwaarmoedige Schotten van Arab Strap na Nordmann te programmeren. Al hadden ze wel wat van elkaar, de band van frontman Aiden Moffat, klonk wel voller en luider. De indierockband is een gevestigde waarde en maakte met ‘As Days Get Dark’ eindelijk zijn zevende album na 16 jaar zonder nieuwe plaat. Tegelijkertijd is het waarschijnlijk hun best ontvangen plaat van allemaal.
Toch begon het optreden van de ervaren rotten een beetje awkward met het opnieuw stemmen van de instrumenten. De sfeer was sowieso wat bedrukt, omdat de groep er niet helemaal voor leek te gaan. Ook de stem van Moffat kwam niet helemaal over. Toch zagen we iets unieks bij Arab Strap. Spoken word gemixt met rockmuziek hoorden we bij “Here Comes Comus” en “Love Detective”.
Maar eerlijk gezegd waren het vooral de fans die dolenthousiast bleven. De rest van ons keek ernaar als een koe naar een trein. Gelukkig werden we op het laatst nog eens wakker geschud door “First Big Weekend” met enkele fijnzinnige riedeltjes. Dat de zanger een spiekbriefje nodig had voor zijn tekst, dat hadden we nog niet eerder gezien. Het deed ons denken dat dat de reden was dat hij wat kwaad overkwam. Het is pure concentratie om de lyrics van zijn eigen nummers te onthouden. Bindteksten waren er dan ook te veel aan.

Daarna slaakte het publiek in het park een grote gezamenlijke zucht, want oef, het was eindelijk aan blackwave. De energie was ‘Back On Track’ en de zomerse vibe was te voelen, ook door de jazzy vibe die de blazers aan het geheel gaven. Het publiek ging wiegen alsof het net die ene tequila sunrise te veel had gedronken.
Willem Ardui en Jay Walker spitten meestal om beurten hun lyrics, respectievelijk wat kalmer en wat harder. Het werkte. In het rustig ingezette “Recluse” toonden de jongens dat ze ook gewoon goed kunnen zingen wanneer de hoge tonen moesten gehaald worden. Tijdens “Swish” haperden de micro’s en zetten de jongens de set even stil. Het duurde net iets te lang, al kon de band er zelf niet aan doen. Het publiek was ze gelukkig goed gezind en bij “Whasgood” was het akkefietje al volledig vergeten. “A-Okay” is een song met een quirky intro, maar daarna klinkt het voor ons een beetje als Will Smith met “Miami”, alleen complexer. “Up There” klonk dan weer veel zwaarder dan op de plaat. De raps kwamen harder op je af dan bij de andere songs en de twee frontzangers gingen in het midden tussen het publiek staan, als deel van een regelrechte moshpit. Mooi moment. Daarna hoorden we nog hit “BigDreams”, volledig meegezongen door de jeugd en “Elusive”, waarin ze iets raar deden met het refrein door het a capella te brengen. Voor de rest was het één van de betere optredens van het festival.

Nadat we zoveel zagen, was het contrast groot toen we The Tallest Man On Earth – reken maar van yes dat die bandnaam ironisch is – op het podium verscheen. In zijn Queen-marcelleke leek de 1,70 meter lange Kristian Matsson wel iets te moeten compenseren met een heel beweeglijke en energetische set. Het moet gezegd, het is zeker eens de moeite om hem aan het werk te zien, ondanks de Bart Peeters-uitstraling die er ook soms was. De nummers zijn best goed, en enkel gewapend met een akoestische gitaar kon Matsson best wat geluid voortbrengen. Toch bleef het ook steeds gevoelig, zoals in openingssong “The Gardener”. Zowel de bindteksten als songs blijven heel speels, want vooraleer hij “1904” inzette, vertelde hij een vrij warrig verhaal over hoe hij op een ander moment geboren was dan hij was, zijn parlée duurde wel een minuutje of twee. Zo zorgde Matsson wel wat voor variatie, wat ook nodig was. Soms was het wat veel van hetzelfde, waardoor het fijn was dat hij voor sommige songs eens achter zijn piano kroop. “I’ll Be a Sky” was dan weer een ongelooflijk mooi en romantisch nummer, waar menig vrouwenhart voor zou smelten. Matsson slaagde erin om gevoel in zijn stem te leggen bij alle nummers, want ook bij het op tempo en folky “King Of Spain” wordt je echt in een verhaal meegezogen. De toeschouwers konden zonder twijfel met een glimlach richting Supergrass uitkijken.

Supergrass - En we bleven lachen tijdens het stemmen van de micro van Gaz Coombes, waarbij één van de Britse roadies ironisch afdroop wanneer een Schotse stemmer toch eens alles over zou moeten doen voor de Schotse vocals. Na 10 jaar radiostilte rond de band, voelde dit optreden eerder als een reünie dan iets anders. Daarom leek het jonge publiek ook eerder af te druipen bij dit optreden, terwijl de vijftigers uit hun dak gingen. Het contrast kon niet groter zijn dan bij blackwave. eerder die dag waar vooral het jeugdige volk uit de bol ging.
De set werd geopend met “Lucy in the Sky With Diamonds” van de Beatles, wat een leuke referentie was. De set begon best ok, al klonk het af en toe wat rommelig bij deze alternatieve rockband. Het enthousiasme zat wel goed en er werden enkele golden oldies gespeeld. Naarmate de set vorderde begon de band er echt wel in te komen en voelde je de energie zinderen bij het publiek. Allemaal dankzij een akoestisch gitaartje met een trein die rustig aan lijkt te sporen richting… “St-Petersburg”. Een mooi nummer met hoge toontjes op de juiste plek en een zanger die je meepakte in zijn reisverhaal. We waren dus vertrokken, want onmiddellijk daarna kregen we “Allright”, waarbij de jongelingen toch eens hun hoofd draaiden en “Sun Hits The Sky” dat (punk) rockte als vanouds. Daarna volgde nog “Caught By the Fuzz”, een song dat het publiek bij verrassing pakte met enkele pauzes in de song. Het werd het einde van een degelijk optreden, dat toch vooral op het einde echt meeslepend was.

Soms moet je bij reviews wat oppassen. Want af en toe ben je geen fan van de artiest die voor je neus op het podium staat, terwijl het voor anderen een fantastisch optreden kan zijn. En dan begin je je verplicht te voelen om iets waanzinnig goed te vinden. Richard Hawley is zo’n artiest. Voor sommigen één grote geeuw, maar voor velen het beste van het festival. Zeker voor diegenen die Robert Plant eerder misten, zal Hawley een enorm gat toch een beetje gevuld hebben.
De singer-songwriter combineert rockabilly met country-invloeden en speelt mooie songs met veel diepgang zoals “I’m Looking for Someone to Find Me”. Veel melancholische nummers passeerden de revue, waarbij “Tonight the Streets Are Ours” één van de toppers was. De basgitaar zorgde steeds voor het nodige dragende ritme, Hawley ging erover met één van de zuiverste zangstemmen die we tijdens Cactus hoorden. Het croonergehalte was behoorlijk hoog, en harmonieuzere rock zal je niet snel horen. “Down in the Woods” bleek het meest rocky nummer van de set. Achteraf moeten we toegeven dat het zeker en vast een topoptreden was, voor wie deze muziek graag hoort natuurlijk. Al geldt dat uiteraard voor elke band.

Balthazar sloot het Cactusfestival in stijl af. Zelf noemden ze het een thuismatch, het publiek stond klaar om ze met open armen te ontvangen. De set was de beste van het festival, het lichtspel complementeerde de opzwepende en zweterige tonen perfect.
Starten deed de groep van Maarten Devoldere-Jinte Deprez met een lange intro van “Hourglass”, en ook het publiek wilde niet meer wachten. De West-Vlamingen maakten van optreden een soort exacte wetenschap. Alles kwam op het juiste moment, de nummers zijn live nog beter dan op de plaat. Ondertussen is “Boatman” een klassieker en met “Blood Like Wine” mochten we weer ons glas samen heffen. Ook die song is niet meer weg te denken uit een Balthazar-set. Wanneer ze het toch zouden laten, zullen we het hen ook vergeven, want ze hebben genoeg steengoede songs waarmee ze het publiek kunnen opzwepen. Of wat denk je anders van de lekkere referentie naar “Fifteenth Floor”, die ze wel teasen, maar uiteindelijk niet spelen. Geen band laat je zo hunkeren naar meer achteraf. Want ja, tijdens de rit huiswaarts, legden we uiteraard net die song op. Dansen, springen, meezingen, zweten en blijven doorgaan. Dat was het devies voor de toeschouwers. Niemand die stil bleef staan tijdens de melodieuze stoten van de band.
En als we dan één puntje van kritiek mogen hebben: de outro van het verder geniale “Fever” wordt veel te lang uitgesponnen. Het haalde de mensen duidelijk uit het ritme en rook een beetje egotripperij. Maar met de bisnummers was ook dat onmiddellijk weer vergeten. Vooral het indrukwekkende “Losers” gespekt met tromboneklanken, was een schot in de roos en een sterke afsluiter van een geslaagd festival.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2768-cactusfestival-2022.html
Organisatie: Cactus Club, Brugge (Cactusfestival)

The Rolling Stones - Wat is dat toch met die Stones?!
Lode Vanassche en Sam De Rijcke

Ergens in de jaren tachtig ging ik voor de eerste keer de laatste keer naar de Stones. Het was toen heel hip te verwachten dat Keef al dan niet zou wachten tot na het optreden om zijn pijp aan Maarten te geven. Je moest er dus bij zijn om die legendes nog eens levend aan het werk te zien.
Een kleine veertig jaar later staan ze in het koning Boudewijnstadion. Ik ga voor de zestiende keer de laatste keer naar de Stones. Wat is dat toch met die Stones?
Ik ben een verdoemde en verdomde Rolling Stones fan. Naast mijn eeuwige liefde Lou Reed, die al een decennium of zo naar de eeuwige knorpotvelden is gestuurd, beheerst dat stelletje Peter Pans al heel mijn leven. Blij als een kind moest en zou iedereen het willens nillens vernemen dat ik een ticketje had. En toch: eigenlijk trekken deze heren op geen kloten.
Ik heb nooit dat arrogante smoelwerk van Mick Jagger kunnen uitstaan. Naast het feit dat ik hem niet eens een goede zanger vind, moet ik ook niets weten van zijn verwijfd jetsetgedoe en zijn geflirt met de nieuwe adel. Hij is toch alles geworden waar hij vroeger tegen was?
Keith en Ronny kunnen er best mee door. Ze blijven oerrockers van de eerste generatie en blijven dat jongensachtige, die kwajongensstreken in zich hebben. Neen, ik wil het nu niet even hebben over een of ander palmboomavontuurje , of het leegsnuiven van vaders urne. Neen, sla er maar even “Shine a light” op na, geregisseerd door de al even eeuwige puber Scorcese. Toen Clinton perse de Stones wou spreken, was his coolness Charlie in zijn wiek geschoten omdat hij wou spelen en  deed Mick zo plechtstatig als hij maar kon.  Ronny bejegende Bill als was het dat ze al sedert de kleuterschool beste maatjes waren, terwijl Keith met glinsters in zijn ogen hem vertelde hoe ‘bushed’ hij wel was.
De tweede koelste aller Stones was onze strak in het pak gehesen Charlie. Als een ware gepensioneerde leraar geschiedenis wandelde hij gezapig heel zijn leven met de typische Britse flegmatiek en beleefdheid door het leven. Hij beschouwde de Stones nog altijd als zijn hobbygroepje en zag hij Jagger steeds als zijn zanger. Kortom: zonder Charlie geen Stones. Zei Keith toch. Dus wat een juk op de schouder van Steve Jordan om onze Charlie te moeten vervangen. Noteer nu al dat hij dit met verve doet. Hoewel hij Charlie niet kan doen vergeten (mission impossible).  Hoewel, hij speelt even swingend en strak, zoals we hem kenden van Expensive Vinos.
De opperstone is zonder twijfel Zijne Riffheid Keith. Al een slordige zestig jaar moet Keef flaneren tussen zijn opgelegde en tevens zelf gecreëerde imago van de belichaming van rock ’n roll  en wat hij werkelijk is: Een pure Family man die voor zijn geliefden door het vuur gaat. En Hij Met De Stempel Van Onsterfelijkheid houdt het ook nog eens netjes vol. Hoe vreemd het ook voor de lezer mag klinken, naast muziek heeft die gast ook iets met familiewaarden. Kunnen we even niet direct zeggen van zijn beste vriend en breedsmoelkikker Mick. Kortom, zonder Keith geen Stones. 

Waarom dan die onvoorwaardelijke liefde voor dat groepje? Pure Gestalt, mensen. De Stones zijn meer dan de som der onderdelen. De Stones , behalve Mick dan, vertegenwoordigen nog altijd een zekere levensstijl. Ze doen ons even vergeten dat we zelf ook oud worden. En we weten allemaal dat ze al jaren op routine spelen en dat het meest recente werk niet meteen wereldverbeterend is. En we weten allemaal  dat Jagger een inhalige zakenman is. En weten allemaal wat ze weer gaan spelen. Een jaartje Coronapauze doet er niet eens toe. En we weten allemaal dat het weer een aanslag op onze portemonnee is. Maar ze zijn godverdomme goed en wat ze doen en bezorgen ons nog steeds kippenvel. Bedankt, lieve Stones, voor het ondersteunen van mijn illusie van eeuwig jong te kunnen blijven.

En dan nu de muziek. Na de klassieke ode aan Watts begint het kippenvel stante pede wanneer Keith zijn eerste akkoord van “Street Fighting Man’ aanslaat. Wie daar onbewogen bij blijft heeft waarschijnlijk Poetin als achternaam. Het geluid en belichting is van top kwaliteit en de heren staan verdomd scherp. Ook met “319th Nervous Breakdown” kiezen ze voor het oudere werk. Wel een net iets te gladde versie. De heel sterke blazersectie op “Tumbling Dice” doet even Bob Keys vergeten. Jagger en co gaan her en der de loftrompet over Brussel blazen. Hij is en blijft en menner zonder weerga.
Toch kan ik me niet ontdoen dat ondanks alle furie het concert pas echt los komt na een magistrale “Midnight Rambler”. Me dunkt heeft dat te maken met wat slordigheden van Ron in het eerste dik uur. Even kwam de gedachte ‘Stonesonwaardig’ in me op. Maar dan zie je ook Keith gelukkig als een klein kind die net een snoepje heeft gekregen geprangd tussen Jones en Jordan genieten van zijn gitaarspel.
We worden getrakteerd op een apotheose van jewelste met de voorspelbare “Out of Time” (dat zijn ze dus nog steeds niet), “Paint it Black”, “You can’t always get what you want”, “Honket Tonk”, het immer funky “Miss You” (Chapeau Daryl).
“Sympathy” en “Satisfaction” zijn de mokers waarmee we naar huis gestuurd worden. Zou het nu echt de laatste keer geweest zijn?

Met dank aan Peter, Hilde en Lode

Review Sam De Rijcke
The Rolling Stones - Stones onwaardig …
Er zijn 2 soorten Rolling Stones fans.
Ten eerste heb je diegene die de Stones onvoorwaardelijk en blindelings volgen in alles wat ze doen en laten. Zij vinden alles wat The Stones uitvreten sowieso uitermate fantastisch. Als Jagger een scheet laat met een windkracht van 7 beaufort en een geluidsvolume van 100 decibel, dan vinden zij dat zo geweldig dat ze er tranen van in de ogen krijgen.
Het waren dit soort fans die in de namiddag stonden te waken aan het Brussels hotel waar The Stones verbleven om toch maar een glimp op te vangen van hun idolen. Iets wat we nog normaal zouden vinden bij overenthousiaste tienermeisjes die postvatten aan de verblijfplaats van pakweg Ed Sheeran, maar voor oudere Stones fans is dit wel toch een beetje gênant.
Daarnaast heb je de kritische fans die toch nog steeds op zoek zijn naar een stukje meerwaarde in de muziek van hun favoriete band en niet onmiddellijk tevreden zijn met een groep die op automatische piloot zijn grootste successen eeuwig blijft herkauwen.

Voor categorie 1 was dit een fenomenaal concert. Geen gebrek aan fun, entertainment, hits en show.
Voor categorie 2 was dit een bedenkelijk optreden.
For the record : categorie 1 was wel in de meerderheid vanavond.
Ik ben echter een fan van categorie 2 en ik voelde me in de zak gezet. Ik zocht meerwaarde, ik vond er geen. Ik hoopte op 100% rock’n’roll, maar kreeg 50 % rock en helemaal geen roll. Ik hoopte op een flinke streep blues zoals op ‘Blue and Lonesome’, die onverhoopt laatste fantastische studio plaat, maar ik bleef op mijn honger zitten. Ik miste grinta. En vooral, ik miste Charlie.
Het zou een beetje flauw en goedkoop zijn mocht ik hier neerpennen dat de Stones oud worden, leeftijd kan je immers niet tegenhouden. En dat was ook niet zozeer het euvel. Mick Jagger was immers nog steeds de vitaliteit zelve en ook Wood en Richards bleken nog kiplekker in hun vel te zitten. Ik zal maar al tevreden zijn als ik op mijn tachtigste nog zo fris voor de dag zal komen.
Het lag hem eerder aan de ongeïnspireerde en fletse manier waarop de heren door het eerste deel van hun set fietsten. Aanvankelijk konden ze nog een excuus inroepen, de eerste 3 songs werden immers genekt door een slecht geluid in dat kille Koning Boudewijnstadion (ook al hing hier een aangenaam zomertemperatuurtje, toch voelde het ‘koud’ aan, dit is nu ook niet bepaald het meest sexy stadion). The Stones bleken toch vooral zelf aan de basis te liggen van het debacle door belabberde versies te spelen van nochtans geweldige songs als “Bitch”, “Street Fighting Man”, “Beast Of Burden” en “You Can’t Allways Get What You Want”. Mick Jagger focuste meer op klappende handjes, zwaaiende armpjes en ingestudeerde grapjes dan op zijn songs. Entertainment leek vanavond belangrijker dan rock’n’roll. Het gros van het publiek was er content mee, ik niet.
Als absolute dieptepunt onthoud ik het muffe “Living In A Ghost Town”, een overbodige song uit het latere oeuvre. En waarom moest een basgitaarsolo een nochtans funky “Miss You” compleet komen verneuken ?
Het volledige eerste uur pruttelde en wankelde de machine, het rolde niet en het rockte niet, wat was er in hemelsnaam aan de hand met The Stones ?
Pas vanaf “Midnight Rambler” kwam het heilige Stones-vuur toch voorzichtig naar boven, energiek rockend en rollend en met één voet in de blues, hoewel deze uitvoering geenszins kon tippen aan de uitmuntende versie die ze jaren geleden in Werchter speelden met Mick Taylor als special guest. Maar “Midnight Rambler” was al de dertiende track in de set, dus het kalf was al meer dan half verdronken. Volgden nog een superieur “Paint It Black”, een venijnig “Start Me Up”, een ijzersterk “Gimme Shelter” (met heerlijke vocals van de backgroundzangeres), een onsterfelijk “Sympathy For The Devil” en een obligaat maar lekker voortrollend “Satisfaction” als kers op de taart, alleen jammer dat die taart tegen dan een ingezakte pudding was.
Die felle eindspurt mocht echter niet baten, dit was absoluut te weinig voor een band van dit kaliber, en zeker aan zo een woekerprijzen.
Stones onwaardig. (6/10)

Organisatie: Greenhouse Talent

TW Classic 2022 xl - Een kleurrijke, emotievolle TW Classic
TW Classic 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-25
Geert Vanassche en Erik Vandamme

Het festival seizoen is al een paar weken uit de startblokken geschoten. TW Classic werd samengevoegd met Werchter Encore en leverde een TW Classix xl op. Op die manier werden de bands over de drie podia verdeeld, met de Barn en Klub C, naast de mainstage (wat zorgde voor een overvolle tent en mensen die vaak de optredens buiten op het scherm dienden te volgen).
Op de mainstage traden de bands op die op de affiche stonden van het oorspronkelijke TW Classic. Afsluiten deden we met een zonder meer sublieme Nick Cave & The Bad Seeds, die ruim twee uur een adembenemende krachtige en emotievolle set neerpootte. En er viel die dag heel wat te beleven .
Een overzicht

AG Klub (Barn) (****) - In het rijtje 'hip hop fenomenen die een grote toekomst worden voorspeld' hoort AG Klub zeker thuis. Ondanks de magere opkomst, veel mensen waren nog onderweg naar het festival en anderen waren op de mainstage Whispering Sons aan het bekijken, zette het collectief rappers een overtuigende set neer. De jonge snaken gingen wild tekeer. Het siert hen! Ze voelden elkaar aan elkaar en profileerden zich als volleerde klasse entertainers, de raps waren op elkaar afgestemd. Er worden zelfs t-shirts in het publiek gegooid en de band port iedereen aan om lekker mee te dansen en te brullen, waardoor een aanstekelijk hip hop feestje ontstaat. (EVD)

Sylvie Kreusch (Klub C) (*****) - Ooit schreef ik in een verslag ''Sylvie, Sylvie wat doe je toch met mijn broze hart''. Sylvie Kreusch heeft een sterke, afwisselende stem en heeft een bijzondere uitstraling, sensueel als bevreemdend. Op bezwerende , hypnotiserende wijze gaat ze te werk. Als een wervelwind draait ze rond haar publiek. Indringend, integer, ingetogen als meeslepend, extravert is de sound. Soms worden alle registers open getrokken. Je wordt meegezogen naar een donkere als kleurrijke wereld.
Ze wordt ondersteund door muzikanten die haar perfect aanvoelen en aanvullen; het meest beklijvende moment was de sublieme sax van Mattias De Craene die twee songs begeleidde; in combinatie met haar vocals daalde een warme gloed neer op ons.
Als een nimf strooide ze zelfs confetti uit. Muziek en het visuele gingen hier hand in hand samen. Een adembenemend mooi concert … én ons hart (weer) in gruzelementen (EVD)

Sleaford Mods (Mainstage) (***1/2) - Nieuwsgierig of beat-arrangeur Andrew Fearn en leadzanger (what's in a name) Jason Williamson hun ijzersterke live-reputatie op een groot festivalpodium in volle siësta tijd konden waarmaken ? De harde en doordringende baslijnen en minimale samples, gekoppeld aan de agressief gedebiteerde, maar vaak onverstaanbare, teksten trokken alvast mijn aandacht. De eerste rijen (hoofdzakelijk diehard fans) waren alvast overtuigd. Het duo wist hen alvast te raken… Andrew spaart zijn muzikale inspanningen, drukt enkel op een knopje van zijn laptop bij de start van een nummer. Hij steekt al zijn energie in opwindende dansmoves. Jason bezorgt ons een lawine van woorden, (te) vaak onverstaanbaar… “Jobseeker”, “Mark ’n Mindy” klinken bekend in de oren. Origineel optreden, maar komt waarschijnlijk veel beter tot zijn recht in een zaaltje. Suggestie : waarom vervang je de laptop niet door een heuse live-band ? (GVA)

Noordkaap (Barn) (****) - Noordkaap heeft recent een drietal concertreeksen achter de rug in de AB , een tour die eigenlijk in 2020 ging plaats vinden , maar corona gooide hier roet in het eten! Wij waren er ook bij en schreven daarover: '' Noordkaap biedt zoveel meer dan een routineuze nostalgietrip. Als jonge wolven gingen ze te werk . Een stevig nineties rockfeest die de link met het heden maakt, en sterk overtuigt. Klasse.''
We vroegen ons af of Noordkaap ook op een festival weide diezelfde intensiteit en energie had … Jawel … Stijn Meuris is een klasbak die door zijn jarenlange ervaring probleemloos de band als publiek mee heeft; op zijn charisma staat gewoonweg geen grenzen. Een bomvolle Barn ontploft. Hij en zijn band zijn één! De gitaarsoli en het drumspel waren om van te snoepen.
Noordkaap is nu nog steeds een goede geoliede machine, ondanks het jaartje erbij , krachtig genoeg om iedereen te boeien en te exploderen door hun classics. TW Classic op z’n Belgische best! (EVD)

Sky Ferreira (Klub C) (**) - We hebben maar zelden een tent zo snel zien leeg lopen als bij  Sky Ferreira op TW Classic, en dat heeft ze helemaal aan zichzelf te danken. Eerst rijkelijk te laat de set beginnen, ongeïnteresseerd met een grote zonnebril een routineuze klus afwerken, en tussen elke song een pauze inlassen,  om wat weten we, veel te doen, zonder maar naar het publiek op te kijken … Nee, dan kun je niet op onze sympathie rekenen.
Sky Ferreira heeft nochtans een stem die vaag doet denken aan Debbie Harry van Blondie, wat een compliment is. Haar charisma en uitstraling waren spijtig genoeg allesbehalve. Een zware ontgoocheling dus … (Erik VD)
Dark synthpop à la Bauhaus en Siouxsie and The Banshees werd verteld … Een veelbelovende aankondiging, maar daar kwam niet veel van terecht. Het was eerder een flauw afkooksel van het genre. Af en toe deed een gitaarriff me denken aan Jesus and Mary Chain.  Zwakke, eentonige songs, weinig overtuigende zangpartijen, slordige geluidsbalans… Voldoende om het na 3 nummer voor bekeken te houden. Sky Ferreira ontgoochelde… (GVA)
E
ven onze muzikale honger stillen op Courtney Barnett (Main Stage) (****1/2), die alvast met meer gretigheid en dynamiek haar materiaal bracht . (EVD)
De Australische singer-songwriter en gitariste was voor mij de verrassing en revelatie van TW Classic. Sterke songs, mooie composities, mooie samenzang. Deze band deed me denken aan een breed spectrum artiesten : Neil Young, Kurt Vile, een vleugje Patti Smith, The Feelies, Bear's Den, … . Back to basic…eenvoud siert.  Courtney beroert haar gitaar linkshandig op een heel aparte manier. De set is goed samengesteld en met “Before you goµ” krijgen we een eerste hoogtepunt voorgeschoteld : een ingetogen song, met een leuke elektrische drum. Daarna wordt het ruiger en ruiger (iets wat de band perfect beheerst) en volgen nog een aantal parels, waaronder haar hit “Pedestrian at Best”. Ja, ik heb genoten van de rustige, coole melodieën, de zalige drumpartijen en het leuke Hammond orgeltje. (GVA)

Zwangere Guy (Barn) (****) - Zwangere Guy is een Brussels hiphop fenomeen, die zich solo als met Stikstof verdomd sterk profileert. Wat provocatie in zijn raps , teksten en in de bindteksten … Hij windt er geen doekjes om. Hij stampt met z’n corpulente lichaam vol tattoos wild om zich heen. Hij spuwt z’n mening, al dan niet met een humoristische ondertoon. Het maakt Zwangere Guy net lieflijk. In sommige  nummers is hij erg persoonlijk, hij bezorgt ons een krop in de keel.
Een mooie ode aan één van zijn boezemvrienden Arno, is welgemeend, een artiest die met dezelfde ingesteldheid tekeer durfde te gaan. “Putain Putain” klonk in een hip hop naslagje,  alsof Arno hevig stond mee te brullen. Controversieel of niet te werk gaan, wat hij doet is Klasse! (Erik VD)

The Specials (Klub C) (***) - De legendarische ska band The Specials wisten ons circa tien jaar geleden in de AB en op de Lokerse Feesten compleet omver te blazen door hun stomend setje.
The Specials zijn niet zomaar een ska band trouwens, ze durven buiten de comfortzone van het genre te treden. In een volle tent brengen ze hun publiek onder stoom. Een lekker aanstekelijk feestje bouwden ze, waarop stilstaan onmogelijk was.
En toch hadden we hier maar een licht opflakkerend waakvlammetje , de motor bleef wat sputteren , ondanks de breed glimlachende bandleden,  hun aanstekelijke vocals, de riedels en het contact met het publiek.
De muzikale vuurballen, die hen kenmerkt, werden gespaard tot het einde van de set met drie sublieme songs. Een overweldigende finale dus. (EVD)
Een bomvolle tent enthousiaste 50-plussers, een bomvol podium… klaar voor een feestje ? The Specials openden bluesy en funcky,  voegden er in het tweede nummer (“Working 4 the ratrace”) een vleugje reggae aan toe, maar hielden dit niet lang vol… Een eentonige, lauw gebrachte, zeer vervelende set kon de tent niet beroeren. Ook de hits “Rudy” en “Too much too young” gingen compleet de mist in. The Specials hadden geluk dat het regende, anders liep de tent vast en zeker leeg tijdens de set… (GVA)

The Smile (Main Stage) (****) - The Smile is het project rond Radiohead tenor Thom Yorke, samen met Jonny Greenwood en Tom Skinner, de drummer van Sons of Kemet, een grootheid binnen de jazz en c°-scene. Yorke vormt hiermee een topformatie, wat we horen op de knappe, overtuigende plaat 'A Light for Attracting Attention'.
Ook live blijkt vooral die perfectie in de instrumentatie te intrigeren. Een muzikaal spel, een avontuurlijke (soms routineuze) jam ondergaan we van Thom York en Jonny Greenwood. Maar Thom staat met een brede glimlach te genieten op het podium en spreekt zijn publiek aan, wat uitermate fijn is. Dit is een project dat in zaal ideaal tot zijn recht kan komen , die creativiteit , alternatief met melodie kruist. (EVD)

The Kid LAROI (Barn) (****) - Het Australische tieneridool The Kid LAROI  staat dit jaar twee keer op Werchter. De eerste passage is op TW Classic al geslaagd , met een volle tent, volgende week komt Rock Werchter aan de beurt. De jonge, talentvolle artiest en zanger heeft het in zich om heel groot te worden; hij bewijst het door een sublieme set neer te zetten, waarbij uiteraard clichés worden bovengehaald. De visuele effecten overtuigen evenzeer .
De jonge snaak beschikt over een emotievolle , ontroerende stem. Kippenvel bezorgt hij ons. Hij heeft ook een sterk charisma.
The Kid LAROI heeft het aanvankelijk wat moeilijk om een toch iets ouder publiek voor zich te winnen, maar hij zet gewoon door en krijgt uiteindelijk de handen moeiteloos op elkaar.
Op het einde van de set laat hij enkele jongeren bij hem op het podium lekker mee dansen, tot hilariteit van de hele tent. Met zo een ingesteldheid kan en zal hij binnen de kortste keren een compleet Sportpaleis omverblazen; het potentieel is er alvast! (EVD)

Intergalactic Lovers (Klub C) (****1/2) - Intergalactic Lovers mocht de Klub C op TW Classic afsluiten. Lara Chedraoui, de frontdame, was, terecht overigens, laaiend enthousiast. Intergalactic Lovers is meer dan Lara , ondanks de aandacht die ze -vermoedelijk- ongewild naar haar toetrekt, de muzikanten geven sublieme touchs aan hun instrumenten. We zijn telkens onder de indruk.
Intergalactic Lovers brengt verschillende genres in de pop samen, met een knipoog naar de new wave van de jaren '80.
De songs zijn emotioneel beladen. Lara heeft een bijzonder bezwerende stem, die zeggingskracht bieden aan het materiaal. Ze bezorgt ons een krop in de keel. "Delay" en "Shewolf" worden uit volle borst mee gezongen door een uitzinnig publiek, we zien Lara van pure emotie een traantje wegpinken van geluk, en wij kunnen een glimlach van medeleven niet onderdrukken.
Intergalactic Lovers wist zijn publiek in te pakken op gemoedelijke, doorleefde wijze. Een gedroomde afsluiter . (EVD)

Placebo (Main Stage) - (***1/2) - Deze typische festivalband was goed, maar ook niet meer. Ze maakten het zichzelf moeilijk door niet te kiezen voor een best-of-set. Respect. De nieuwe nummers zijn niet verrassend, noch vernieuwend. De beter bekende nummers (“Too Many Friends”, “For What It’s Worth”, “Special K”, “The Bitter End”) bekoorden het publiek, een flauw afkooksel van Kate Bush “Running Up That Hill'” sloot dit middelmatig optreden pijnlijk af. (GVA)

Florence + The Machine (Barn) (*****) - Vrouwen spannen duidelijk de kroon op de zij podia van TW Classic, en daar zijn we niet treurig om. De ultiem afsluiter Florence + The Machine zet dit kleurrijk in de verf in een afgeladen volle Barn; trouwens, vele mensen stonden ook buiten aan het scherm te kijken en te genieten van dit adembenemend schouwspel. Florence trekt de meeste aandacht naar zich toe, door haar bijzondere uitstraling , haar danspasjes en haar brede, wondermooie vocals.
Als een bosnimf dwaalt Florence over het podium, gaat ze de confrontatie aan met haar publiek door haar fans vooraan de hand te reiken; de eerste rijen meisjes zijn gepakt en worden tot tranen toe bedwongen, ook zijzelf kan haar eigen tranen ook moeilijk verbergen. Dit is een bijzonder emotionele totaalbeleving waarbij publiek, Florence en band perfect met elkaar worden verbonden. Dat is al vanaf de eerste song en het blijft duren tot het bitter einde. Geen enkele seconde laat Florence je los. Blijven doorgaan tot je letterlijk terug in de realiteit belandt , hoe intens, doorleefd, onwerkelijk, onaards , betoverend het ook klonk .
Het slotstuk "Hunger", "Shake It Out" en "Rabbit Heart (Raise It Up)" waren de kers op de taart. Wat een muzikale schoonheid en sprookjesachtige optreden dus. (EVD)

Nick Cave And The Bad Seeds (Mainstage) (*****) - Uw kind voor jou zien gaan, het is zowat het ergste wat je als ouder kan tegen komen. Hoe overleef je het als dat in korte tijd twee keer voorvalt? Die vraag stelden we ons toen we Nick Cave het podium zagen betreden. Door je verdriet uit te schreeuwen in songs, op ingetogen wijze ontroeren of door verschroeiend ‘GOD’ hards uit te halen en de middelvinger te tonen.
Tijdens het optreden van Nick Cave viel trouwens de regen met bakken uit de lucht, alsof de hemel mee huilde. En toch was het geen show met al te veel droefnis. Wel meer dan voldoende weemoed en melancholie. Maar ook niet al te lang , want als de registers werden opengetrokken , werden de duivels ook ontbonden, zoals op “From Here to Eternity”, waarbij Nick aan een dame vroeg 'i need your hand, this is a song about a girl' , schitterend gewoonweg … Oorverdovende knallen deelde Cave en C° uit, vocaal als in de instrumentatie. Het zorgde voor een schokgolf op de festivalweide.
En toen waren we vertrokken voor een gevarieerde set van twee uur vol brede emotie. Nick Cave zoekt zijn publiek letterlijk op , klinkt dreigend op een “Tupelo” of zalvend op “Jubilee Street”.
De band speelt sterk in op Cave’s meesterlijke act. Neem nu de percussie van “Red Right Hand'”, als een soort hoevengetrappel van de Ruiters van de Apocalyps. Koude rillingen kregen we. Of als ‘rechterhand’ Warren Ellis bezig is , een klankvirtuoos op elk instrument , en zeker de viool en de gitaar. Hij en Cave zijn ontegensprekelijk nu met elkaar verbonden, check maar eens de laatste werken van beiden samen, de riffs en de zanglijnen zijn perfect op elkaar gestemd, o.m. op “Carnage” en “White Elephant”.
Op elke song krijg je mokerslagen te verduren. Het doet heerlijk aan wat ze presteren.
In de bis krijgen we het indrukwekkende mooie liefdeslied “Into my arms”, als kers op de taart gevolgd door “Vortex” en “Ghosteen speaks”, waarbij nog een laatste keer alles uit de kast wordt gehaald, als een ‘neverending’ emotionele rollercoaster.
Nick Cave & The Bad Seeds brengen (steeds) opnieuw een sublieme, magische performance. Ze overtreffen (steeds) opnieuw zichzelf. We voelden de regen zelfs niet meer . Wat een afsluiter …
Kortom, Nick Cave & band acteerden op championsleague niveau en degradeerden de andere bands. Meesterlijk ! (EVD en GVA)

Setlist: Get Ready for Love//There She Goes, My Beautiful World//From Here to Eternity//O Children//Jubilee Street//Bright Horses//I Need You//Waiting for You//Carnage (Nick Cave & Warren Ellis nummer)//Tupelo//Red Right Hand//The Mercy Seat//The Ship Song
Higgs Boson Blues//City of Refure//White Elephant (Nick Cave & Warren Ellis nummer)//ENCOR: Into My Arms//Vortex//Ghosteen Speaks

Organisatie: Live Nation - TW Classic- Rock Werchter

Graspop Metal Meeting 2022 - 25-jarige viering in bloedhete stijl
Graspop Metal Meeting 2022
Festivalterrein
Dessel
2022-06-16 t-m 2012-06-19
Frederik Lambrecht

Over 4 dagen gespreid werd het bekendste metal- en hardrock festival in België gevierd voor hun 25^e verjaardag. Meer dan tweehonderdduizend fans waren afgezakt naar Dessel om de kaarsen mee uit te blazen, enkel de brandende zon kon pas bedwongen worden op de laatste festivaldag. De organisatie had gans het festivalterrein verwisseld van puzzelstukken, waarbij de hoofdpodia herdoopt werden onder de naam ‘North – en South’ stage, een Moose-bar zijn vuurdoop kreeg, en de Classic Rock Bar - waar het altijd aangenaam vertoeven is - werd pal naast de Metaldome geposteerd zodat een leuke openlucht terras ontstond.
Ook de VIP’s werden herleid van plaats, waar ze vroeger aan de linkerkant van het hoofdpodium stonden, werden ze dit jaar aan de rechterkant uitgenodigd om van de hoofdacts te genieten.
Maar liefst 130 acts werden verspreid over 5 podia, waar voor elk liefhebber wel iets te ontdekken was. De variatie die de laatste jaren telkens in de affiche sloop, werd dus ook dit jaar weer met bravoure toegepast.

Musiczine was wederom van de partij, en hieronder alvast mijn relaas van dit vierdaagse bommetje!

donderdag 16 juni 2022 - Death to All met een echte hommage, Mastodon laat het nog meer opwarmen, Maiden is wederom top en Mercyful Fate zet de kers op de taart!

Na alle vereiste check-ins ging ik direct richting de South Stage alwaar Tremonti (Creed, Alter Bridge) de fans verwelkomde… fans van lekkere gitaarmuziek konden hier alvast hun ei kwijt, want gitaarspelen kan hij blindelings. Een leuke opener om voorzichtig het nieuwe festivalterrein te ontrafelen.

Ik bleef oude gekenden tegenkomen, maar tijdens Mastodon ging ik toch een stapje verder in het gewoel. Deze progressieve rock/sludge band had er duidelijk zin in, ondanks dat de zon zijn warmte over de weide verspreidde. Achter hen stond een groot scherm geposteerd waar telkens filmpjes en artwork van hun albums op begonnen te bewegen en kwamen de gekende hitjes aan bod. ‘Blood en Thunder’ en ‘Crystal Skull’ om maar een duo te noemen, maar eind vorig jaar hadden ze een nieuwe release gedaan, en deze werd duidelijk extra in de verf gezet. De kopjes gingen van boven naar beneden met de zware riffs die deze laatste plaat in zich heeft – waaronder “Teardrinker” en “Pushing the Tides” als hoogtepunten. De gezichten van de bandleden liepen rood aan, maar wat een glansprestatie!

Ik spoedde mij richting Marquee waar een heuse ode aan Chuck Schuldiner bezig was…Death to All mogen we dankbaar zijn dat ze het geesteskind van deze legendarisch zanger/gitarist in de spotlight zetten. Heel wat volk stond in de Marquee om mee te handbangen op de vele hitjes die Death heeft neergepend. “Living Monstrosity”, “Suicide Machine”, “Symbolic” en afsluiter “Pull the Plug” die deze show vulden met nostalgie. Neem daar dan nog “Zombie Ritual” van hun debuut, het pareltje “Crystal Mountain” en het tempo-variërende “Spirit Crusher” en je weet dat het goed zat. De luchtgitaren vulden de tent en het zweet droop van menig lijf, death metal zoals het moet klinken. Hell yeah!

North stage dan maar opnieuw, alwaar Dropkick Murphys het feestje verder zette…doedelzak in de hand en dansen maar…helaas een beetje te heet om constant op en neer te springen, maar de Amerikanen kon het geen bal schelen. We gingen van links naar rechts, draaiden toertjes en sloegen de armen in elkaar op deze genietbare show…

…En zo was iedereen klaar om de mannen van Iron Maiden te verwelkomen. We trapten af met 3 nummers van hun laatste album getiteld ‘Senjutsu’ alwaar de meningen serieus over verdeeld zijn…ondergetekende vind dit een heel goed album, maar blijkbaar zijn vele fans toch een beetje teleurgesteld. Soit, na het titelnummer kwam het prachtige “Stratego” aan bod, gevolgd door de single die de bekendmaking van hun nieuwe muziek als een lopend vuurtje de wereld in blies. “Can’t you see…the writing on the wall” werd meegebruld met een zicht op het sublieme decor. Deze Britten weten als geen ander hoe ze een show in elkaar moeten steken, en dus werd “Revelations” van stal gehaald! Het imposante decor maakt deze show tot een ware sensatie en Bruce Dickinson stelde zoals traditiegetrouw dat wij één grote familie zijn. “Blood Brothers” werd door duizenden mee gekweeld en  zette de toon verder.
Afsluiters “Aces High” voegde snelheid toe, “Sign of the Cross” nam een stap terug naar het Blaze Bayley tijdperk, “Hallowed be thy Name” was een voltreffer en “Fear of the Dark” is één samenhorig headbang momentje. Alsof het nog niet warm genoeg was geweest, werden de vuurspuwers op het podium aangestoken onder de tonen van “Flight of Icarus” en werd luidkeels “Freedom” gebruld tijdens “The Clansman”.
Iron Maiden bewees opnieuw dat er in feite maar 1 winnaar kan zijn die door iedereen omarmd kan worden! Topshow, topband, topmuziek!

Volbeat was de afsluiter op het hoofdpodium, maar deze heb ik aan mij voorbij laten gaan.

King Diamond stond achter de coulissen van de Marquee om na 23 jaar (!) opnieuw te spelen onder de naam Mercyful Fate. Jaja, het is geleden van 1999 dat deze man nog onder deze bandnaam kwam opdraven. De stage was machtig, een ‘marmeren’ trap verscheen op het podium en King Diamond kwam aangewandeld met zijn microfoon bestaande uit 2 beenderen. Over zijn stem zijn al verschillende boeken geschreven, sommigen omarmen hem, anderen spuwen hem uit. De niet-fans hadden hier dan ook geen plaats, want toen hij zijn stembanden aan het werk zette bij opener “The Oath” werd je meegezogen in de horror heavy metal. Theatraal, geschminkt, verkleed en omringd door topmuzikanten en dan weet je dat het goed zit! Voor mij waren “Black Funeral”, “Melissa”, “Curse of the Pharaoooooh” en “Evil” de toppers van deze show. De riffs vlogen je om de oren en King Diamond bespeelde het publiek zoals in zijn jonge jaren.
Na Iron Maiden voor mij toch wel de winnaar van de dag! Ik genoot nog wat na in de Classic Rock Bar en maakte me klaar voor dag 2…

vrijdag 17 juni 2022 - Dave Mustain had er zin in, ontdekking Employed to Serve en de ondergaande zon was een verademing!

Fans van Rock ’n Roll moesten naar de North stage waar Phil Campbell & the Bastard Sons nummers van Motörhead aan de man brachten…ik had meer volk verwacht naar mijn mening, maar ik kan er wel wat inkomen. Niemand zal Lemmy ooit evenaren, ook als worden nummers als “Iron Fist”, “Bomber” en “Ace of Spades” goed gebracht.

Had je geen genoeg van Seks, Drugs & Rock, dan kon je blijven wachten aan de mainstage alwaar Steel Panther hun seksueel geladen teksten uit de boxen liet komen. Uiteraard worden altijd borsten gespot tijdens hun optredens – ook al merk je dat sommigen mee in de act zitten – maar de sfeer en uitstraling van deze band was wel meer dan degelijk. Leuk om te volgen, maar daar bleef het dan ook bij voor mij. Als er dan ook nog technische mankementjes opduiken, en er meer vrouwen op het podium staan dan dat er gezongen wordt, dan verdween de charme wat.

En we bleven in het rock straatje, want Zakk Wylde stond paraat met zijn band Black Label Society…geen franjes, gewoon het éne nummer na het andere die werd afgehaspeld. Rockers met een Southern feeling die de muziek laten spreken, daar doen we het voor. Nummers “Fire it Up” en “Heart of Darkness” waren voor mij de hoogtepunten tijdens deze set.

Op het kleine maar gezellige Jupiler Stage stonden de mannen en frontdame van Employed to Serve paraat. Een tip die ik via een vriend had verkregen de ochtend zelf, dus was ik benieuwd naar deze Engelse band. Redelijk wat breaks, laag gestemde riffs en versnellingen en een goeie variatie tussen de zangeres en de backing vocals die hun muziek aan kracht lieten winnen. Spijtig genoeg niet zoveel volk vooraan, maar de weinigen die dichtbij het podium stonden, genoten zichtbaar van de circlepits en de wall of death die zangeres Justine aanvroeg bij hen. Deze post-hardcore band klonk strak en je merkte dat de goesting eraf spoot. Een energieke show die smaakt naar meer…zeker de moeite om eens te checken!

Op de North stage stond alles klaar voor Megadeth…en gelukkig voor ons was de klank dit jaar uitstekende op alle podia. Geen wind die de klank wegblies, waardoor iedereen eindelijk eens deftig kon luisteren naar Dave Mustain en co. Hij kwam op onder de tonen van “Hangar 18”, gekleed in een wit hemd en een bos haar die zijn gezicht bedekt. De vingers werden op de snaren gelegd, en het was genieten van begin tot eind. Ook zanger Dave Mustain was in een plezante bui, aan alles kon je merken dat hij er zin in had.
We gingen verder met het uitstekende “Dread and the Fugitive Mind” van album ‘The World Needs a Hero’ die mijn wetens niet zoveel gespeeld wordt, om opnieuw te versnellen met “Sweating Bullets” (wat een super nummer is dit toch). Sommige riffs werden wat langer uitgesponnen dan op plaat, maar dit was geen erg. Bij “Angry Again” klonk de stem niet zo krachtig als hij wou bij dit nummer, maar bij “The Conjuring” ging dit weer crescendo. Het meezing momentje was voorbehouden voor “A Tout Le Monde”, waarna opnieuw wat afgezwakt werd met “Trust”, om vervolgens opnieuw volle gaze te geven bij de afsluiters. De drum bij “Symphony of Destruction”, het snedige gitaarspel bij “Peace Sell” en bisnummer “Holy Wars…”, sloten deze wervelende show af.
Ik heb persoonlijk genoten van dit optreden, ook al klonk zijn stem niet altijd even zuiver, toch beschouw ik deze als één van de hoogtepunten van deze editie!

Ik bleef wat hangen rond de North & South stage, maar zowel Whitesnake  als Scorpions konden mij niet direct bekoren, ook al hebben ze enkele goeie nummers verwerkt in hun setlist… vroeger top, nu hun eindpunt aan het naderen…ook al weet iedereen dat Scorpions hun einde al meermaals heeft afgekondigd via farewell-shows, om er dan opeens toch nog enkele jaren bij te doen.
Ertussen stond ook nog Within Temptation geprogrammeerd, maar ik ging rustig iets eten om dan schoorvoetend naar de Classic Rock Bar te schuiven om te dansen op de klassiekers.

De zon had zijn werk gedaan vandaag, waardoor het een lomere avond werd. Maar de zaterdag beloofde qua warmte nog minder goed…gelukkig was de organisatie erop voorzien.

zaterdag 18 juni 2022 - Dying Fetus zegt BAM, Decapitated had het te warm, Ihsahn toonde zijn kunnen en Korn maakte indruk met zijn klassiekers!

Zaterdag beloofde de dag te worden van de hardere bands als ik de affiche bekeek, dus was ik vooral terug te vinden in de Marquee, alwaar het ontzettend warm was. Ik miste het begin van Tribulation, maar wat ik hoorde kon mij meer dan bekoren. Ik pikte alvast nog enkele nummers mee van deze mix van gothic, death & black.

Ik stond geruime tijd klaar om de Amerikaanse Death metal band Dying Fetus te bekijken – één van mijn favorieten trouwens. Krachtvoer voor ondergetekende, maar blijkbaar was ik niet de enigste die stond te popelen voor deze band. Achteraf gezien een dijk van een optreden met een superklank, een super strakke show en zware paté die beukte zoals het moet. “Subjected to a Beating” werd meegebruld, “One Shot, One Kill” deed de boel ontploffen, “Wrong One to Fuck With” blijkt een retestrak livenummer en afsluiter “Kill your Mother, Rape Your Dog” klonk beenhard en woest. Wat een prestatie van dit trio!! Deze mannen mogen wat meer in België vertoeven mijn gedacht.

Hierna was het de beurt aan Decapitated, maar de show werd voortijdig gestopt wegens de warmte…gans de Marquee werd eventjes ontruimd, want ik denk dat de geluidsinstallaties ook last had van de warmte. Hun optreden werd dan ook verzet tijdens Korn, waardoor ik deze moest laten passeren. 

Ik ging mijn hoofd onder een kraan doppen om terug te keren richting Marquee waar Ihsahn aan de beurt was…indien je deze man niet kent, hij werd alvast bekend met zijn symfonische black metal band Emperor die alom gekend is. Solo speelt hij niet zo’n extreme muziek, maar makkelijk verteerbaar is toch ook niet. Extreme experimentele progressieve metal krijg je voor de kiezen, maar de uitstraling en kennis van deze man spatte van het podium. Alle klopte perfect, ondanks de voor mij wat minder cover “Wratchild” die hij speelde. Nummer “Nord” en “My Heart is of the North” waren toch wel de blikvangers. Goeie show, topmuzikant.

Up next in de Marquee: Down. Na zijn tijdelijke verbanning van diverse festivals na een domme uitspraak onder invloed, mocht Phil Anselmo na een kleine 10 jaar opnieuw de grond in Dessel laten daveren. In het begin liep het wat stroef met de volume van gitaren als de zangpartijen, maar na het openingsnummer was het probleem opgelost. Nummer “Hail the Leaf” werd zoals altijd opgedragen aan Vinnie Paul en Dimebag, oudleden van Pantera. Na een tijdje kwam bij mij toch wel het besef dat instrumentaal alles nog vlot verloopt, maar vocaal gezien vond ik het toch ondermaats…ook afsluiters “Stone the Crow” en “Bury Me in Smoke” konden het publiek wel in extase brengen, maar werd vroeger toch beter gebracht.

Ik repte me naar de South stage, waar Saxon zijn vleugels ging uitspreiden. Een hitjescarrousel die goed gebracht werd – uitgenomen dan het telkenmale rekken van nummers die mij wat begon tegen te steken – door een band van oudere leeftijd die in feite alles al hebben gezien. Biff Byford was zich live aan het amuseren met zijn nieuwe smartphone, hij zal alvast genoeg beeldmateriaal hebben om aan zijn nageslacht te tonen. De motoren begonnen te ronken en “Motorcycle Man” knalde uit de boxen, gevolgd door “Thunderbolt” van het gelijknamige album. En daarna ging het verder met de klassiekers: “Wheels of Steel”, het vlugge “Heavy Metal Thunder”, meezinger “Denim and Leather” en logischerwijze “Princess of the Night” die de show afsloot.
Van de laatste twee albums werden geen nummers gespeeld, hij vertrouwde ons toe dat hij deze enkel zou spelen op zijn volgende show in België die volgt in oktober. Leuke set, helaas heb ik ze al beter gezien.

Ik wou niet te ver lopen voor de volgende act op South stage, en dus bleef ik rond de halve liter bar hangen om me te laten verrassen door Five Finger Death Punch. De eerste keer dat ik deze band aanschouwde, spijtig genoeg zal dit voor mij ook de laatste keer zijn. Totaal niet mijn ding, ook al probeerde de band en zanger veel energie in de show te steken. Smaken verschillen, en aan mij hadden ze alvast geen klant.

Judas Priest ging aan zijn acte de préséance beginnen en ik stond te trappelen, zeker omdat ik hun aanstaande concert in Tilburg moet missen wegens de verplaatsing door toedoen van Covid. Rob Halford zat keurig in zijn goudleder kostuum, met metal spikes in verwerkt. Vocaal gezien kan je het niet meer vergelijken met vroeger, ook het feit dat de oorspronkelijke tandem Tipton-K.K. Downing plaats heeft moeten ruimen heeft toch wat van Priest hun pluimen laten verliezen eerlijk gezegd.
 Niettemin, Judas Priest kan een week lang setslists vullen met hun discografie, en ook vandaag zaten er enkele verrassingen in verwerkt zoals “One Shot at Glory” en “Hell Patrol”. De frontman haalde de eerste noten, maar had toch ook veel hulp nodig van de geluidstechnici om de echo van zijn strot verder uit te diepen. De machine ging door – alles verliep op cruise controle – en “Living After Midnight” werd nog een laatste keer door het publiek meegezongen.
Volgens mij konden ze hun 50-jarige bestaan toch op een betere manier gevierd hebben, helaas wordt de Metal God ook ouder.

Dan was afsluiter Korn op het hoofdpodium voor mij van een ander kaliber…Jonathan Davis haalde voor de eerste keer uit met “Got the Life”, waarbij het zweetvocht opnieuw uit de grond opsteeg, gevolgd door het sterke “Falling Away from Me” die enthousiast werd meegedanst door de toeschouwers. Met “Start the Healing” werd het laatste album aangesproken, maar je zag dat nog niet veel mensen deze in bezit hadden waardoor het wat stiller viel, gelukkig werd de doedelzak bovengehaald voor “Shoots and Ladders” waardoor het publiek opnieuw in extase kwam! En het dak ging er nogmaals af met “Coming Undone”, “Freak on a Leash” en meezinger “Blind”, die met veel kracht en gevoel werd neergezet door Korn.
Qua podiumspektakel kon het waarschijnlijk wel ietsje beter, maar toch was het leuk om hen sinds 2015 op deze jubilee-editie te zien spelen. Mocht je nog niet uitgefeest zijn, kon je ook nog richting de Classic Rock bar voor Bad Medicine en Van Hager – de Van Halen tribuut band.

zondag 19 juni 2022 - Alestorm werkt aanstekelijk, Alice Cooper zet een show neer en The Offspring brengt iedereen terug naar zijn jeugd

Eindelijk was er verfrissing, want we stonden op met enkele regendruppels. Ik begon aan de laatste dag met Evil Invaders, de Belgische speed metal band die de successen aan elkaar rijgt. Energie ten top, en onder een rookwolk kwamen de bandleden het podium op. Wat direct in het oog sprong was de microstatief met de messen en de initialen van de band. De drummer had volgens mij een pintje in de hand, dus de aanzet was gegeven. De gitaren begonnen te gieren en er werd afgetrapt met “Hissing in Crescendo”. De wind speelde opnieuw wat parten met de klank, maar overal gezien toch een leuke set met vooral nummers uit het laatste album ‘Shattering Reflection’. De snelheid van uitvoering paste perfect met de uitstraling van deze band en de headbangers hadden hun werk met het spervuur aan riffs.

Volgende band die ik zag was Destruction, oerdegelijk Duitse thrash met weinig stiltes, rechttoe, rechtaan zoals het hoort. “Curse the Gods” en “Nailed to the Cross” zorgden voor de eerste glimlach en genoegdoening, voeg daar nog hun hitjes “Mad Butcher” en “Thrash till Death” en het ruwe “Bestial Invasion” aan toe en je kwam tot de conclusie dat de show veel te rap was afgelopen.

Ik miste het begin van Alestorm, maar zag een massa’s volk aanschuiven aan het hoofdpodium. Met een gigantische bad-eend op de achtergrond zongen de meesten mee met “Alestorm”, “Drink” dat kenmerkende nummer specifiek voor deze folk/power metal band van het Verenigd Koninkrijk en “Fucked with an Angor”. Een feestje terwijl de zon opnieuw van zich liet voelen, rolstoelgebruikers die meesurfen op de golven van de muziek, een strandbal die alle kanten van de weide heen slingerden en een publiek dat aan het genieten was, leuk zoveel lachende gezichten!

De keuze tussen Tiamat en Alice Cooper viel mij niet licht, maar toch koos ik ervoor om naar de oude shock rocker te gaan kijken, een keuze die ik mij alvast niet beklaagd. Stiekem hoop ik toch dat Tiamat geen ijzersterke set neerzette, maar daar heb ik tot nu toch nog het raden naar. Soit, Cooper dus, en hij was blijkbaar ook in form. Zoals altijd maakt hij er een leuke show van, en als je dan nog aan zijn zijde Nita Strauss hebt lopen, dan weet je dat het zicht vooraan slechter kan…
Hij meet zichzelf verschillende personage aan, en toen hij een verpleegstertje binnen draaide kon de pret niet meer op, gepaard met “No More Mr Niceguy”, “I’m Eighteen”, het aanstekelijke “Poison” en “Hey Stoopid” was ondergetekende zichzelf aan het amuseren. Afsluiten werd gedaan met “School’s Out” die deze fantastische prestatie afsloot.

De zon was al een beetje aan het inzakken toen we de nostalgische toer opgingen met The Offspring. Voor menig man en vrouw ging dit een terugblik naar hun jeugdjaren betekenen, en dit was ook zichtbaar aan het enthousiasme van de toeschouwers. De hitjes werden meegezongen van begin tot eind, “Come Out and Play”, “Bad Habbit” die boekdelen sprak en afsluiter “Self Esteem” van het meest bekende album ‘Smash’ die veel aanwezigen vandaag ongetwijfeld in het kast hebben liggen.
Maar ook de mindere gekende songs werden moeiteloos verteerd. Denk hierbij dan vooral aan opener “Staring at the Sun” en “Why Don’t you get a Job?”. Het uur vloog voorbij en wat had ik toch graag op de repeat knop gedrukt.

Deep Purple mocht ook nog eens afkomen, en een energiek concert kon je het niet noemen. De gekende nummer kent waarschijnlijk iedereen van voor naar achter zoals, maar enkel bij “Smoke on the Water” stond ik stil bij het feit dat deze mannen toch enkele pareltjes hebben neergepend. Helaas ging de sfeer mee ten onder met het statische optreden van de oude rockers …

De laatst keer dat ik Dimmu Borgir aan het werk hoorde, was ik wat teleurgesteld van de songkeuzes, vooral dan omdat hun laatste album mij niet geheel kon bekoren. Ik miste de oude venijnige aspecten die ze in hun ouder materiaal staken…gelukkig was het dit jaar al iets beter want er werd een beetje meer naar vroeger teruggeblikt. “Puritania” was de eerste hoogvlieger, en het beste werd voor het laatst gespaard met “Mourning Palace”.
De duisternis in de Marquee paste perfect bij de muziek, ook al zat de warmte van de vorige dagen nog in de tentzeilen. Gelukkig slaagde Dimmu Borgir erin om de sfeer grimmig te houden…met zelfs een verrassing in de set waarbij “The Insight and the Catharsis” nogmaals gespeeld werd, iets wat toch al geleden was van 2008.
Voorts was het genieten geblazen van de overvolle Marquee die bewees dat iedereen klaar was om Graspop met een glimlach uit te zwaaien.
Nog een laatste duwtje, en het vuurwerk kon afgeschoten worden om deze feesteditie af te sluiten.

Achteraf gezien was het 25-jarige bestaan van Graspop Metal Meeting meer dan een voltreffer, met het festival dat volledig uitverkocht was, de diversiteit van bands die op de affiche stond, en hoogstwaarschijnlijk de warmste editie ooit. Gelukkig had de organisatie aan alles gedacht om de warmte toch wat dragelijker te maken, met drinkbaar water over gans de weide, meerdere schaduwplekken en vele vrijwilligers die er een topeditie van maakten!
Een groot applaus is meer dan terecht! En wat vooral opviel door het mooie weer, de klank op de hoofdpodia…deze was bijna zo goed als perfect, zeker als je de vergelijking maakte met de laatste festivaldag waar er meer wind over Dessel waaide.

De data voor volgend jaar is ondertussen ook bekend gemaakt: 16, 17 en 18 juni 2023. Hopelijk zijn jullie er opnieuw bij om er samen een feest van te maken! Op nog eens 25 jaar alvast.

Hierbij alvast nog eens een overzicht van alle 130 bands verspreid over de 5 podia:

Donderdag: Baroness, Battle Beast, Beartooth, Celeste, Creeper, Dana Dentata, Death To All, Deez Nuts, Dropkick Murphys, Ego Kill Talent, Enthroned, High On Fire, In Extremo, Iron Maiden, Lalma , Mastodon, Mercyful Fate, Misthyrming, My Dying Bride, Powerwolf, Slapshot, Stake, Strains, Suicidal Tendencies, The Curse Of Millhaven, Toxic Shock, Trash Boat, Tremonti, Vltimas, Volbeat, While She Sleeps

Vrijdag: A Day to Remember, Alcest, Amenra, As Everything Unfolds, Beyond The Black, Black Label Society, British Lion, Bullet For My Valentine, Code Orange, Crystal Lake, Disillusion, Dool, Employed to Serve, Gaahls Wyrd, Gloryhammer, Heaven Shall Burn, Heilung, Jinjer, Killing Joke, Megadeth, Paradise Lost, Perturbator,, Phil Campbell And The Bastard Sons plays Motörhead Sacred Reich, Scorpions, Sloper, Steel Panther, Stick To Your Guns, Tempt, The Vintage Caravan, Twin Temple, Whitesnake, Within Temptation, Zeal & Ardor

Zaterdag: Blues Pills, Boston Manor, Cemetery Sun, Counterparts, Devin Townsend, Down,, Dying Fetus, Eisbrecher, Europe, Five Finger Death Punch, Fleddy Melculy, Foreigner, Good Riddance, Ihsahn, Imminence, Judas Priest, Killthelogo, Kontrust, Korn, Lagwagon, Majestica, Massive Wagons, Michael Schenker, Myles Kennedy And Company, Opeth ,Red Fang ,Saxon, Shinedown, Smash Into Pieces, Tribulation, Ugly Kid Joe, Walls of Jericho

Zondag: Alestorm, Alice Cooper, Amorphis, Black Veil Brides, Bury Tomorrow, Bütcher, Crossfaith, Deep Purple, Deftones, Destruction, Diamante, Dimmu Borgir, Dirty Honey, Dog Eat Dog, Fire From The Gods, Fu Manchu, Kadavar, Me And That Man, Naglfar, Rival Sons, Sabaton, Sepultura, Skillet, Spiritbox, Suicide Silence, The Dead Daisies, The Great Old One,s The Offspring, Thunder, Tiamat, Wayward Son

Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.graspop.be

Organisatie: GMM, Dessel

Werchter Boutique 2022 - ‘HELLO’ grote helden Stromae (Maestro) en Gorillaz!
Werchter Boutique 2022
Festivalpark
Werchter
2022-06-19
Vincent Govaert

Eindelijk … In 2022 terug na een verplichte pauze - De zomerfestivals van Live Nation scoren meteen met Werchter Boutique, terug na lange tijd ...
Werchter Boutique brengt het beste van de popmuziek naar het Festivalpark. Op de Main Stage schitteren de artiesten die een grote massa in openlucht kunnen begeesteren. Werchter Boutique, dat is zingen, dat is dansen, dat is plezier samen.
Het was duidelijk dat elke liefhebber gelukkig is om weer overal heen te kunnen . Er was de vierdaagse van Graspop, Live /s Live in Zeebrugge en … er was al een top dag in Werchter met Werchter Boutique …
Ook elke groep was opnieuw blij te kunnen performen en bij z’n publiek te zijn!
Naar Werchter Boutique stoomden niet minder dan 63.000 liefhebbers af, vooral voor één hoofdact, alhoewel het er eigenlijk twee waren. Zowel Stromae als Gorrilaz waren het hoogtepunt van de dag.

Het Belgische blackwave mocht de groene wei definitief openen. Zanger Willem Ardui en rapper Jay Atohoun doen wat ze moeten doen op dit nogal vroege uur waar toch al een mooie groep volk verspreid staat over de weide. We horen een 10-tal nummers, vaak deuntjes die we kennen, vooral funk, jazz en soul door elkaar.
Het Antwerpse duo kon na hun mini-album ‘Mic Check’ (2017) via nominaties op de MIA’s naar grote festivals gaan in Werchter en Montreux Jazz. Eindigen doen ze met hun topnummers “BIG dreams” en “Elusive”. Hun cover “Clint Eastwood” spelen ze uit respect voor de acteur/regisseur, als voor de Gorillaz die vanavond afsluiten.

Arsenal - Altijd een feestje en dat is ook te zien aan het grote aantal mensen dat om 15 uur al helemaal klaar stond. “Saudade”, “Melvin” en “Estupendo” zijn wereldnummers die Arsenal na elkaar brengt waarvan “Melvin” sterk uitgediept wordt , maar dat deert niemand. Iedereen springt op en neer op de droge wei in Werchter, nummer na nummer.
Er is naast Willemyns en Roan trouwens 'nieuw vlees op de slachtbank’ volgens John, met name Felix die in het Frans van jetje geeft.
Erna hebben we nog Afrikaanse ritmes, we horen zelfs Portugees en Lingala wat we uit volle borst meezingen maar niets van verstaan.
John Roan zag ik trouwens donderdag op Graspop al bezig in zijn andere gedaante in de Metal tent met Lalma, en daar zal z’n (licht) hese vocals van vandaag aan gelegen zijn.

Khruangbin - Het ideale moment om languit achterover op strand te loungen, maar wegens geen strand op Werchter, ideaal om eens het hele festivalterrein te verkennen. Het Texaanse trio uit Houston maakt psychedelische instrumentale muziek met af en toe beetje zang.
Gitarist Mark Speer, zijn gezicht zie je bijna niet, en bassiste Laura Lee, opvallend in roze tutu met veren, doen dit enthousiast. Drummer DJ Donald Johnson beweegt enkel zijn armen en zit onopvallend bijzonder goed zijn werk te doen. Een setlist presenteren is onbegonnen werk, daar er medley’s in zitten van Bowie, over Elton John, naar Kool & The Gang.
Ach ja ‘Cool’, dat woord is uitgevonden voor gitarist Mark Speer, een mogelijks alternatief op Jimmy Hendrix.

Years & Years  - Hiervoor is de jongste generatie van dit festivalterrein helemaal naar voor gekomen.
Echter verrassend geestige set en wat een bijzondere Olly Alexander, sexy voor de ene en te uitdagend waarschijnlijk voor de andere. 
De show starten ze met ‘HELLO WERCHTER’ in een telefooncabine van de jaren stillekes en ze halen dan nog een aantal attributen uit clips van de jaren 80 naar boven. Dat laatste is misschien een knipoog naar George Michael met de zes vieze vuile wc’s?! … “It’s a sin” is niet alleen een nummer van de Pet Shop Boys maar ook een BBC serie waar Olly in acteert.
Een 20-tal nummers, 5 dansers en een schitterend achtergrondzangers-trio. Die komen uit één of andere gospelserie en ze brengen bij “Here” een heel gepast a capella moment. “Desire” is een topmoment, door iedereen gekend, maar alles ervoor en erna is goed, leuk en veel show, heel veel show!

Stromae  - Exact om 20u15 start een plezierig geanimeerd filmpje. We komen daarin terecht in het hoofdkwartier van onze MAESTRO die met allerhande robotarmen en -mannetjes zijn show aan het voorbereiden is. Een magistrale show, maar dat weten we nu nog niet.
Overal lopen op podium mannetjes rond met een wit hemd, witte overlap en lange strik, later zien we niet alleen de vier muzikanten maar ook Stromae zelf in deze gedaante; er is duidelijk geen hiërarchie in het team; ook de opstellers van decor en de filmer/fotograaf lopen in hetzelfde uniform. 
Na het animatiefilmpje start “Invaincu”, “Fils de joie” de vraag of het goed gaat met ons en of we enthousiast zijn, mooi in het Nederlands en het Frans door elkaar. “Tous les mêmes” komt voor “La solassitude” en dan is er het fenomenale “Quand c’est”. Ik kan maar aanraden die tekst op te zoeken, en te beleven hoe Stromae kanker bespreekbaar maakt en er boos op wordt.
Er is niet alleen maar ‘een goed of slecht moment’, daarom heten de volgende nummers eerst “Mauvaise journée” en daarna onmiddellijk “Bonne journée”.
In het publiek is er heel veel ambiance en zijn er enorm veel smartphones in de lucht. Plots roept Stromae zijn ‘costumier’, een robot-hond, die zijn jasje komt brengen en een paar kunstjes doet. “Papaoutai” zet in en we zijn vertrokken voor het tweede deel van de prachtige show.
Tot in de details is alles piekfijn in orde en dus mag na “Ta fête” en “Pas vraiment” ook “Formidable” ingezet worden. En ja het is natuurlijk formidable allemaal.
Net voor het nummer “L’enfer” denk ik terug aan de nieuwsuitzending op France 2 waar hij plots in de studio als antwoord op een vraag zijn nieuw nummer van de nieuwe elpee inzet. Close ups en zelfs prachtig filmwerk verschijnt op de schermen.
Zowel nummers van het album 'Racine Carrée' als het nieuwe ‘Multitude’ worden mooi overtuigend afgewisseld.
En dan volgt er een animatiefilm waar ons geleerd wordt hoe we kunnen meedansen op het volgende nummer, iedereen kijkt en iedereen volgt nadien de Maestro op de hand. Hij is MAGISTRAAL en dit wordt extra duidelijk eens hij na de laatste twee nummers “Santé” en het onvermijdelijke “Alors on danse” iedereen begint te bedanken. Een humoristisch, piekfijn en in detail georkestreerd feest is het.
Deze man zal nog potten breken en hopelijk mogen we hiervan nog vele jaren genieten live en overal.
Trots om Belg te zijn, fier d’être belge !

Gorillaz  - En nu wordt het natuurlijk moeilijk en het is voor elk festival moeilijk om twee headliners te hebben, wie ben ik, maar ik had Stromae en Gorillaz in een andere volgorde laten spelen …
In roze jas en roze muts opkomende Damon Albarn samen met 12 (!) andere muzikanten heeft nu de opdracht iedereen enthousiast op de weide te houden. Ondertussen bestaat Gorillaz al bijna 25 jaar met heel wat platen en heel wat awards en hits. 
Wat Jamie Hewlett (stripmaker) en Damon Albarn (kennen we ook van Blur) samen op poten hebben gezet is fenomenaal. 
We hadden al eens een groep welkom geheten met ‘HELLO’, dat was Years and Years deze namiddag. Maar nu stond het er opnieuw in grote letters op het mega-grote scherm (zonder robotarmen maar wel groter).
Het werd een virtuele reis van 23 nummers tot we eindigden bij “Clint Eastwood”. Het is een afwisseling van synchroon gezongen cartoons in samenzang met mister Albarn. “M1 A1” en “Strange Timez” is de start en met “Last Living Souls” en “Tranz” staat ondertussen roze Damon vooraan op de nadarafsluitingen ondersteund door security en de fans op de eerste rijen.
Na “Aries”, “19-2000” en “Tomorrow Comes Today” krijgen we meer en meer plaats. Ik hoorde nadien en las exodus, maar dat was er aan de eerste honderden meters niet aan te zien. Iedereen blijft geanimeerd genieten van beeld en klank. 
Echter verlaten meer en meer mensen de weide richting binnen- en buitenland. Die zijn er natuurlijk aan voor de moeite want de nummers “Clint Eastwood”, “Feel Good Inc.” en “On Melancholy Hill” moeten dan natuurlijk nog komen. De nummers in samenwerking met anderen worden via schermen gedaan, De La Soul, Robert Smitt, Bootie Brown en Sweetie Irie waren er niet maar dat stoort ook niet. 
Het blijft een bijzonder gegeven : een tot leven gewekte cartoon brengen op een rock-festival. Maar het is gelukt en het is om terug te zien. Sjiek!

Organisatie: Live Nation - Werchter Boutique - Rock Werchter

Interpol - Indierock van de allerhoogste plank
Jasper Vanassche

Les één in het schrijven van recensies luidt dat je zo lang mogelijk moet wachten met je eindoordeel om zo een spanningsboog op te bouwen. Daar ga ik me deze keer niets van aantrekken: Interpol in de AB was voor mij persoonlijk het beste concert sedert die verduivelde 18 maart 2020, de dag waarop het coronavirus de concertcarrousel voor (extreem) lange tijd lamlegde.

Twintig jaar geleden baarden de heren uit New York de klassieker ‘Turn on the Bright Lights’, een fantastische debuutplaat die vaak – geheel terecht – in top 10-lijstjes voorkomt. Dit jaar presenteren ze hun zevende studioalbum, ‘The Other Side of Make-Believe’. Onnodig om te vermelden dat ik uiterst benieuwd was naar deze show, des te meer omdat het nieuwe album nog maar sinds woensdag in de platenzaken ligt en ik enkel kennismaakte met de twee naar voren geschoven singles.
Wat dat betreft blijf ik een beetje op mijn honger zitten. De setlist start met de gouwe ouwe “Untitled” en “Evil”, om daarna met “Fables” en “Toni” de twee nieuwste (en opvallend rustigere) hits te brengen. De piano werd tot op heden gemeden door Banks, Kessler en Fogarino, maar ik moet toegeven dat dit best voor een fris geluid zorgt. Helaas spelen ze verder geen nieuw materiaal, maar ik krijg alvast nog meer zin om de nieuwe cd te gaan ontdekken!
It is going in the right direction klinkt het tijdens “Toni”; en dat mag ook gezegd worden van dit concert. Waar “Take You on a Cruise” en “Narc” nogal aarzelend en apatisch gebracht worden, zorgt de superenergetische versie van “Obstacle 1” voor het summum van de show. Zanger Banks krijgt er zin in, de prachtnummers volgen elkaar in sneltempo op.
Hun set is evenwichtig net als hun albums. Kalmte en tempo wisselen elkaar af; en toch vormt alles een harmonieus geheel. Het publiek krijgt 12 nummers vanop de eerste twee platen voorgeschoteld (netjes verdeeld: 6 vanop ‘Turn on the Bright Lights’ en 6 vanop ‘Antics’). Daarnaast spelen ze telkens ook de hit vanop hun meer recente albums (“All the Rage Back Home” vanop ‘El Pintor’ en “The Rover” wat ‘Marauder’ betreft).
Hun derde plaat ‘Our Love to Admire’ wordt wat onderbelicht, al is de versie van “Rest My Chemistry” wel erg sterk. Hun vierde, self-titled album komt zelfs helemaal niet aan bod. Jammer, want dat is toch één van hun verborgen parels, al begrijp ik dat de band moet kiezen tussen een heleboel straffe nummers op al evenveel klasseplaten. “Leif Erikson”, “C’mere” en “The New” passeren de revue en maken duidelijk wat ik eigenlijk al wist: Interpol brengt indierock van de bovenste plank. Iconisch, een inspiratie voor vele andere groepen.
Als toetjes krijgen we nog “Not Even Jail” en het obligatoire “Slow Hands” als afsluiter.

Alles tesamen is dit concert uitmuntend maatwerk. Banks vertelde ooit in een interview dat hij na een concert in Brussel aangesproken werd door iemand die voor ‘het echte’ Interpol werkte en uit nieuwsgierigheid was komen kijken. Geen idee of deze persoon vanavond ook opnieuw aanwezig was, maar ik heb alvast enorm genoten…en ik kijk uit naar het ongetwijfeld knappe nieuwe album!

Neem gerust een kijkje naar de pics @Vincent Dufrane
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2653-interpol-16-06-22.html

Organisatie: Live Nation

Amenra - Een val in de diepte/Wederopklimmen naar de oppervlakte
Hans Devriendt

Ik stond er aanvankelijk weinig bij stil, maar deze dreigende, regenachtige dag met weinig zon aan de hemel vormde waarschijnlijk de perfecte voorbode voor wat vanavond komen zou. Straks speelt Amenra hun eerste, van de twee in de Handelsbeurs geplande concerten, waarbij de focus vooral zou liggen op hun nieuwe plaat ‘De Doorn’.

Zoals ik het ondertussen van hen gewoon ben, cureerden Colin H. Van Eeckhout (zanger Amenra) en co. een uniek en voor zichzelf sprekend voorprogramma. Als eerste was Corecass, het soloproject van de Hamburgse multi-instrumentaliste Elinor Lüdde aan de beurt. De set begon traag opbouwend waarbij vooral drone-gewijze soundscapes op gitaar domineerden. Het geluid werd via loops op elkaar gemonteerd, waardoor het geheel steeds voller klonk, met veel emotionele lading. Omdat het de eerste act was, had ik wat tijd nodig om in die flow te komen. Maar van zodra Elinor begon te tokkelen op haar harp, trok ze mijn aandacht zonder nadenken, volledig naar wat er voor mijn ogen gebeurde. De fragiele melodiëen op harp, werden steeds vaker ondersteund door gitaarspel en orgel. Tijdens het nummer “VOID II” klonk de orgel dan nog eens statiger en met een schrale stem zorgde Elinor’s spoken word voor een totale, donkere en dreigende klimax. Wat ik net zag, was heel straf. Geef hun laatste EP ‘V O I D’ (Golden Antenna, 2020) zeker een oprechte kans.

Hierna klommen Thomas H. (draailier), Maarten M. (fluit) en Nele Nu (danseres) het podium op. Wat ze samen met Mótha brengen, valt onmogelijk te definiëren in één zin. Ze brengen een improvisoire totaalbeleving, waarbij Nele haar lichaam op het samenspel van de draailier en fluit gebruikt als een instrument om aan beeldende poëzie te doen. Toen de muziek startte, begon Nele -gehuld in een bloedrood gekleurd kleed- als een slang te bewegen. Het viel mij op met hoeveel finesse, haar armen en handen het verlengde vormden van de bewegingen die ontstonden vanuit haar benen en romp.
Hoe langer de muziek duurde, hoe indringender het meditatieve effect ervan op mij neersloeg. In Nele zag ik veel broosheid, maar tegelijkertijd ook ongelooflijk veel zelfzekerheid. Ze ontblootte zich van haar kleed en gaf mij hiermee initieel de indruk zich meer kwetsbaar op te stellen. Haar bewegingen evolueerden van stroomsgewijs naar eerder directief en ook de interactie met het publiek nam toe. Op een gegeven moment, leek het alsof ze gebroken was. Alsof ze troost nodig had. Maar toen ze zich letterlijk overgaf aan het publiek en zichzelf in hun armen liet vallen, wist ik niet goed wat er gebeurde. Binnen mijn interpretatie flirtte ze op dat moment met de nauwe grens tussen erotiek en kunst, waardoor ze een bepaald shock-effect creëerde en rillingen op mijn lijf teweeg bracht. Zelfs bijna een gevoel van degoutatie tegenover de hoge schijn gerichte maatschappij waarin we nu leven.
Nele kwam dicht, zorgde voor een wervelwind aan paradoxale emoties en ging volgens mij als artiest ook heel diep in wat ze deed. Ik kan alleen maar oprecht bekennen dat ik enorm bewonder wat er zonet voor mij gebeurde en nadien nog veel tijd nodig had om alles te kunnen plaatsen.

Niet veel later, huldde het podium zich in donkere rookwolken. Het was zover. Amenra begon met de dreigende intro van “Ogentroost”, tevens het eerste nummer van hun meest recente en je leest het juist, volledig Nederlandstalige plaat ‘De Doorn’ (Relapse Rec., 2021). Het zachte maar onheilspellende getokkel van Lennart Bossu (gitarist), werd na ongeveer vier minuten omver gewalst door een bombast aan log, zwaar en alles vernielend geluid. Op slag werd ik emotioneel gekatapulteerd naar een wereld vol met pijn, angst en lijden. CHVE’s stem klonk heel kil, scherp en prominent aanwezig:
“Mijn knoken. Gebroken. Ik sta hier voor jou. Gebroken. Voor altijd. Verloren.”
Toen het nummer gedaan was, bleef Colin schreeuwen. Alsof z’n lijf vol gruwel zat, hij hier vanaf probeerde te geraken maar het hem gewoonweg niet lukte.
Ik herinner mij nog 2007. Vol spanning zat ik met een lege tape in de casette recorder te wachten tot “Razoreater” in première ging op Studio Brussel. De dagen erna draaide ik die casette grijs en ik kon er maar niet genoeg van krijgen. Naast “Locust Star” van Neurosis, is “Razoreater” het enige stuk muziek die ik ken, waarin zoveel opgekropte woede verweven zit en tot uiting komt. Ondanks ik de indruk had dat Lennart technische problemen had met z’n gitaar, kwam het ook vanavond opnieuw volledig tot z’n recht.
Ik was al buiten adem en we zaten nog maar in ’t begin van het concert. Daarna speelden ze “Het Gloren”, waarop de baslijnen van Tim De Gieter in de eerste helft van het nummer voor verplettering zorgden, maar daarna werden afgelost door een heel breekbare melodie. Iets later ontplofte het nummer compleet, voor mij persoonlijk het hoogtepunt van hun laatste plaat, maar evengoed van hun concert vanavond. Het wordt op den duur trouwens een gewoonte om Amenra met visuals en hun kenmerkende, donkere belichting te zien… Maar ik wil van de gelegenheid toch nog eens gebruik maken om te duiden hoe ongelooflijk straf en complementair dit wel niet allemaal werd uitgedacht. Na “Nowena”, ”Voor Immer” en “Terziele” was ik er bijna aan. M’n hals deed ongelooflijk veel pijn en ik kon m’n hoofd eigenlijk niet meer zonder behulp van met hand omhoog houden. Maar toen begon “Am Kreuz”. Lees: “aan het kruis”. En zo voelde ik mij eigenlijk ook na dit nummer, begrijp je? Ja. Aan het kruis genageld.
Toch waren we nog niet aan het einde gekomen. Met “De Evenmens” speelde Amenra nog een laatste nummer vanop ‘De Doorn’ en bewezen ze voor mij dat deze plaat ook live, een ongelooflijk straf en uniek stuk kunst is. Kunst die mij bewoog, emotioneerde, naar de diepte bracht en uiteindelijk ook terug naar de oppervlakte deed klimmen. Voor mij bestaat er geen andere band, die dit zo in mij teweeg kan brengen.

Na een alles verslindende set, sloot de band af met een magistrale versie van “A Solitary Reign”. Nadien was ik mentaal en lijfelijk op, maar tegelijkertijd ook opgelucht. Ik kan precies opnieuw verder. Amenra is niet enkel een band, maar ook een zalver. En in deze precaire tijden, kunnen we dit alleen maar omarmen.
Vanavond was ongelooflijk.

Setlist:

1. Ogentroost
2. Razoreater
3. Het Gloren
4. Nowena
5. Voor Immer
6. Terziele
7. Am Kreuz
8. De Evenmens
9. A Solitary Reign

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2624-amenra-09-06-2022
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2623-corecass-09-06-2022
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2622-motha-09-06-2022

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Dunk!festival 2022 - PostDunk!sounds zoals het hoort!
Dunk!festival 2022
VierNulVier (Vooruit)
Gent
2022-05-26 t-m 2022-05-28
July Bara, Caroline De Lobel en Andy Decroos

In 2020 kon door de eerste coronapandemie het festival niet doorgaan. Een festival on air volgde . In  2021 volgde door de volgende golf een online edition'. Een prachtinitiatief, dat de festivalsfeer online ten goede kwam; al is het uiteraard nooit de echte live beleving.
Dunk!festival 2020 - On Air - Bezwerende klankentapijten, van uiteenlopend allooi (musiczine.net)
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/81751-dunk-festival-2021-dunk-2021-online

In 2022 ging het festival uiteindelijk nu normaal door, echter in de Vooruit - tegenwoordig VIERNULVIER - en niet meer op de vertrouwde locatie in Zottegem. Het zorgde voor heel wat controverse op sociale media, maar sommigen gingen toch de uitdaging aan.
Musiczine.net was redactioneel als qua pics op post. Recensenten van een bevriende website namen het redactioneel op. Lees mee …

dag 1 - donderdag 26 mei 2022
Where Mermaids Drown - Na 2 jaar uitstel en afstel mocht deze band uit Lyon, Frankrijk, de aftrap geven voor 3 dagen feest. Postrock zoals we het hebben leren kennen. Lang uitgesponnen nummers (fuck de 3-minuten-popsong-regel) en geluiden waarbij je denkt dat je ergens in de bergen ten noordoosten van Lyon zit. Postrock is iets wat binnenkomt bij een mens. Zijn het de akkoorden van de gitaristen, is het de opbouw naar een climax? Ik heb daar nu geen antwoord op en ga die misschien nooit hebben, maar Where Mermaids Drown was alvast een heel goed begin van het festival.
Divided - Deze locals van het eigen Dunk! label mochten de Balzaal openen. Al snel wordt duidelijk dat iedereen die nog niet goed wakker was, meteen zou worden wakker geschud. Wat een energie! Dit is duidelijk meer post-hardcore dan post-rock, zeker wanneer de gruntende drummer 'zijn keelgat opentrekt'.
Cecilia::Eyes - Voor mij een eerste kennismaking met Cecilia::Eyes. Nadat ik m'n collega John al verschillende keren over hen had horen spreken, was ik nu toch zelf ook wel benieuwd. Naar mijn gevoel zeker en vast een aanrader voor wie van Shoegaze houdt. Ik kreeg zowaar het dreamy, zweverige gevoel dat Slow Crush ook zo goed weet te creëren, met als verschil dat bij Cecilia::Eyes die gigantische wall of sound ontbreekt. Is er dan een tekort aan power? Zeker en vast niet! Het klinkt gewoon anders. Het zorgt voor eigenheid. Ook de combinatie van de mannen- en vrouwenstem werkte voor mij erg goed. Een aangename verrassing waarvan ik hoop dat ik ze in de toekomst nogmaals kan zien.
Dustbug - Voor de eerste keer vandaag gaan we helemaal naar boven in de Vooruit, alle trappen op om tot in de Domzaal te komen. De opener hier in de Domzaal is Dustbug, een Gentenaar. Hij brengt een mix van experimentele, bij momenten psychedelische tonen. Een vreemde mix en niet helemaal mijn ding, we blijven er dan ook (misschien ten onrechte?) niet lang plakken.
BRUIT ? - Yes! Yes! Yes! Eindelijk was het dan zover! Ik kreeg én greep de kans om BRUIT ? live aan het werk te zien. Wow! Ik ben nog steeds onder de indruk. Ja, dat Franse viertal heeft me wel degelijk volledig omvergeblazen. Hét bewijs dat je met 'klassieke' instrumenten toch een fantastische sound kan creëren. Of: hoe een viool en een cello wel degelijk thuishoren in post-metal. Een overvolle Balzaal toont aan dat de wereld écht wel klaar is voor het geweld van BRUIT ?. Velen zakten overduidelijk naar hier af om dit optreden te kunnen bijwonen. Dat het een show was die gerust 90 minuten mocht geduurd hebben in plaats van deze 40 minuten. Een mening die anderen duidelijk ook met me delen als ik zag hoeveel mensen nadien aan de merch stand stonden aan te schuiven.
Hubris - Een album uitbrengen net voor de allereerste lockdown in België. Van een ongelukkige timing gesproken, maar het gaf de mensen ook wel iets om naar te luisteren in de dagen/maanden waarin alles veranderde. Wederom postrock uit het boekje, met de nuance dat het ook weer dat tikkeltje anders was. De dankbaarheid spatte van de band af! Eindelijk deze nummers voor een live publiek in België mogen brengen, gaf hen een bepaalde energie, een positieve vibe, wat het enthousiasme van het publiek enkel nog maar versterkte. Muzikaal kan je het best vergelijken alsof je stevig met je voeten op de grond staat, maar dat er toch een storm over je heen raast die je van je sokken wil blazen. Winnie De Pooh heeft er een term voor: 'waaibomendag'. En wie ben ik om Winnie in twijfel te trekken? Waaibomenrock.
Jon Doe One - Dat Dunk!festival ruimte maakt voor het experimentele is ondertussen wel duidelijk. Iets wat ook merkbaar was toen ik om 17 uur de dansstudio van De Vooruit binnenwandelde. Niet zo goed wetende wat of hoe. Oké, ik was misschien twee minuten 'te laat' binnen … Een donkere ruimte. Hier en daar zaten mensen verspreid op de grond. Sommigen hadden het zich gemakkelijk gemaakt en lagen zelfs neer. Niet onbegrijpelijk gezien het concept: klanken en licht die samenkomen tot een waar ambient spektakel. Graag had ik het verhaal erachter geweten. Of misschien zoek ik er te veel achter? Misschien was er geen verhaal en was het gewoon een kwestie van zitten/liggen, kijken en genieten.
Lili Refrain - Vooraf was ik sceptisch moet ik toegeven. Maar mijn nieuwsgierigheid was toch geprikkeld voor deze Italiaanse artieste. Namelijk haar manier van werken leek me boeiend om te zien. Geen computers, geen fancy stuff, enkel een heleboel knoppen en pedalen die in realtime de loops maken en waarmee ze een song opbouwt. Lili begon vaak een nummer met het afzonderlijk opnemen van verschillende geluiden (waaronder een koebel!). En zo maakte ze een heel ingewikkelde soep van geluiden voor ons klaar. Tijdens de set dacht ik meermaals, dit is de perfecte soundtrack voor The VVitch, of recentelijk The Northman. Mede door haar verschijning en make-up leek het vaak alsof we naar een uiterst getalenteerde heks aan het kijken en luisteren waren en zonder dat we het wisten, ook een ritueel zagen. Want dat was het, rituele betovering. Later omschreef ik het als Lingua Ignota maar minder theatraal. Maar des te mysterieuzer.
Stories From The Lost - Stories From The Lost is een naam die ik al meerdere keren had zien voorbijkomen, maar nog nooit iets van had beluisterd. Het is duidelijk. Dunk!festival wordt een driedaagse vol aangename verrassingen. Ik liet m'n hoofd leunen tegen de muur achter me en droomde even weg. Heerlijk, om die ritmische dynamiek te horen en te voelen. Een band van eigen Belgische bodem. Misschien alweer zo'n verborgen parel. De halfvolle Balzaal liep al heel snel behoorlijk vol. Heel fijn om te zien.
Ranges - Onlangs zag ik Ranges nog optreden in de HQ van Dunk! Dat was net aan het begin van hun Europese tour met Astodan; vandaag zag ik ze, maar dan om de tour af te sluiten. En als er één plaats was voor Ranges op dit Dunk!festival, dan was het wel de grote concertzaal. Heel goed gevuld en vooral heel veel liefde. Op vele momenten had je een 'sht' moment, omdat alles zo breekbaar klonk om dan tot een uitbarsting te komen die vergelijkbaar is met een actieve geiser. De band is afkomstig uit Montana, USA, waar de landschappen weids en ongerept zijn. Een betere vergelijking kan ik eigenlijk niet maken met hun set en geluid. Weids, af en toe een scherpe bergtop en veel ruimte om stil te staan in het hier en nu. Het was ook een mooie kers op de taart om de samenwerking tussen het Amerikaanse label A Thousand Arms en Dunk!records in de verf te zetten. Dankzij Dunk! leren wij namelijk deze bands in Europa kennen en kunnen we de platen betaalbaar kopen. Omgekeerd krijgen onze Belgische bands op die manier voet aan de grond in Amerika. Meteen ook een voorbeeld van hoe mooi deze community samenwerkt, en dat voelde je gisteren doorheen heel De Vooruit en zeker tijdens het optreden van Ranges.
Petrolio - Een naam die ik al enkele keren had horen vallen, maar me eigenlijk onbekend was. Met plezier ging ik een kijkje nemen in de donkere Domzaal en waande me een in een cave waar prachtige en sprekende visuals op me afkwamen. Petrolio doet me denken aan artiesten als Author&Punisher en Perturbator, met zware doom/metal geluiden die je meenemen naar andere oorden. Ik was zeker blij deze man eens aan het werk te zien!
Astodan - Dat we veel trappen mogen lopen is een understatement. Wat een sportief weekend wordt dit. Iets met het nuttige aan het aangename koppelen? Maar ik klaag niet wanneer ik voor de zoveelste keer al die trappen omhoog huppel richting de Balzaal (en ja, dat deed ik nog steeds even enthousiast als enkele uren daarvoor, echt waar!)
Om 20 uur was dat de plaats waar heel wat postrock liefhebbers samenkwamen voor het zeskoppig Belgisch geweld Astodan. Nadat hun releaseshow eerder niet kon doorgaan, keek ik er toch wel naar uit om deze kerels eindelijk eens live aan het werk te horen. Na de teleurstelling van een paar weken geleden, dan nu toch dat moment van euforie. Een mening die niet alleen de mijne was. Wat was het fijn om die enthousiaste menigte in een overvolle Balzaal te zien. Astodan speelde een krachtige set met een mooie mix tussen 'oude' en nieuwe nummers die ervoor zorgde dat het publiek mee was van begin tot eind.
Jesu - Tijd voor een legende dan. In de jaren 80 pionier van de industrial metal, en in het begin van het nieuwe millennium baanbrekend in het combineren van shoegaze met post metal, elektronica en allerhande andere genres. En toch had ik als muziekliefhebber nooit de tijd gemaakt om Jesu live aan het werk te zien. Maar dat werd nu ruimschoots goedgemaakt
Dikke lagen soundscapes, een saus van melancholie en versterkers op 12. Op zo'n momenten weet je, en besef je ook dat je naar legendes uit de muziekgeschiedenis aan het kijken en luisteren bent. En dat is iets wat ik nooit zal vergeten. Zulke momenten.
Fennesz (theaterzaal) - Ik had geen flauw benul wie dit was en wat ik mocht verwachten. Ik zag een wat oudere man als een universiteitsprofessor aan een tafel zitten, een laptop en wat knopjes en draadjes voor zijn neus. Het leek wel alsof enkel zijn linkerbeen (nerveus?) bewoog. Zijn mix van klikjes en witte ruis kon me echter niet boeien. Ik las nadien dat het hier om een Oostenrijkse gitarist en componist van elektronische muziek gaat. Gitarist? De gitaar was hij die dag dan toch vergeten. Alvast not my cup of tea, dus trok ik al snel verder.
Malämmar - Dit fantastisch metal trio uit Barcelona heeft me volledig van mijn sokken geblazen! Vanaf hun aantreden zag je al dat deze sympathieke kerels er duidelijk zin in hadden - verschillende pintjes bij de hand - en vanaf de eerste noot vlogen ze er enthousiast in. Hun wall of sound kwam je tegemoet en liet je daveren van begin tot eind. Ikzelf zie ze als de Black Sabbath zonder zang, gewoon straffe kerels! Deze mannen mogen snel terugkomen, want het is een plezier ze aan het werk te zien!
Tom Morris & Jo Quail - Mijn laatste uitstap van de avond was er eentje naar Mars. De soundtrack daarvoor kwam van celliste Jo Quail en knoppentovenaar Tom Morris (vroeger in Her Name is Calla). Vooraf kregen we even een korte uitleg over het ontstaan van dit project (korte versie is dat het project gevraagd was als kunstinstallatie bij een tentoonstelling) en dat dit hun 3e ontmoeting en performance was. Het verhaal dat Tom schreef gaat over 400 jaar kolonisatie en verloedering van Mars. Jo had een uitgebreid pedalboard voor haar voeten en de geluiden die zij uit haar magnifieke cello weet te produceren, zijn echt buitenaards. Doorheen heel de set voelde je het verhaal. Je ging van verwondering naar frustratie en liefde en oorlog. Beiden hadden er duidelijk zin in. Tom zat vaak half/half op zijn stoeltje wat een heel huiselijk gevoel opleverde. Ik ben oprecht blij dat ik met hen deze ruimtereis heb mogen maken. Na achteraf even te hebben gepraat met het duo, is mijn respect alleen maar gestegen. Als je van een goed verhaal en sciencefiction houdt, of gewoon wil wegdromen, dan raad ik je zeer hard hun album aan, ook uitgekomen op Dunk!records trouwens. Achteraf sprong ik op mijn fiets huiswaarts, maar heel even waande ik me een astronaut in een raket.
YOB - Alles verbrijzelende loodzware doom/stoner/post metal, dat is waar de drie uit Eugene, Oregon voor gekend staan. Overal discussie of de band hier wel thuishoorde, temeer ze op deze tour vooral putten uit ‘Atma’ (2011), een klassieker wanneer het op compromisloze doom aankomt. In elk geval zorgde YOB voor afwisseling op de affiche en op die manier was het wat mij betreft zeker geen slechte keuze hen te programmeren. Van YOB moet je weinig finesse verwachten, de afsluiter van dag 1 overgoot voor- en tegenstander met kokende lava.
Lees ook YOB - Slopende bulldozer metal (musiczine.net)

dag 2 - vrijdag 27 mei 2022
Een dag met alweer heel wat fantastische bands en artiesten die het beste van zichzelf hebben laten zien. Van Pothamus tot Psychonaut tot The Ocean. Stuk voor stuk namen die we voorbij zagen komen tijdens de tweede dag van het festival.

Pothamus - De drie heren van het oppermachtige Pothamus. Wat kan ik daar nog over vertellen zonder steeds met dezelfde reeks complimenten te gooien? Een band die het laatste halfjaar regelmatig én terecht aan bod is gekomen. Een set die ik al eerder zag, dus heel erg vernieuwend was het niet voor wie hen al aan het werk zag. MAAR, soms hoeft vernieuwing helemaal niet. Het is overduidelijk, de formule van Sam en company werkt keer op keer. Atmosferische post-metal op z'n best. Drie mannen die zich telkens volledig geven op het podium en die zelfs ondanks kleine technische storingen, blijven doorzetten met minstens evenveel toewijding. Na het allesoverheersende “Raya” werden ze dan ook beloond met een oorverdovend applaus. Helemaal terecht denk ik zo.
Black Narcissus - Even wegdromen in de bossen met Black Narcissus. De sfeer is heel dromerig, tot de tempowissels je meenemen en je eraan herinneren dat je wel degelijk op een festival aanwezig bent! Met momenten doet deze groep je twijfelen of er slechts twee muzikanten op het podium staan, zo'n volle klank! Een mooie opener voor de Balzaal met deze Vlaamse band.
It Was A Good Dream - Blijkbaar was het dus geen droom. Die vorige set die ik van de band meepakte in het hoofdkantoor van Dunk!, was er al eentje die een grote indruk bij me naliet. Maar wat de band zo vroeg op de dag al deed, was hemels. Een warme golf van post-rock en dan die oh zo melancholische viool. Ik ben verliefd op dat geluid en het publiek was dat ook. De aanwezigen werden ingepakt door het geluid en droomden samen weg. Op hun laatste album is de viool jammer genoeg niet zo nadrukkelijk aanwezig als live, maar ik hoop dat dat bij nieuwe opnames zal veranderen. Of dat Dunk! volgend jaar een 'live at Dunk!festival 2022' album uitbrengt van It Was A Good Dream. Want miljaar, wat een ontdekking en wat een band! Ik blijf het zeggen, deze band is een ontdekking voor je oren, maar des te meer ook voor je hart.
Ohio Mark - Na 147 treden naar boven huppelen (vandaag wordt lastig) kwam ik rond 16 uur de Domzaal binnen. De donkerste zaal in De Vooruit. Klaar voor Ohio Mark. Gelijktijdig speelde Turpentine Valley in de Balzaal, wat er voor zorgde dat de grote massa wat wegbleef uit de Domzaal. Ohio Mark, voor mij toen nog volledig onbekend. 'Atmosferisch' en 'dansbaar' waren de twee woorden die het eerst in me opkwamen toen ik hen hoorde. Zittend of staand publiek? Of van alle twee een beetje? Het leek allemaal niet zoveel uit te maken. Toch was compleet roerloos blijven stilzitten geen optie. Een fijne blend van post-rock en atmosferische 'rock' overgoten met een ietwat dansbaar, maar dreamy sausje. Tof!
Turpentine Valley - Deze post-metalband kennen jullie waarschijnlijk al allemaal heel goed, want het is dan ook een band die we hier allemaal heel graag zien passeren. Na hen enkele keren live aan het werk te zien, blijven ze me toch verbazen met hun meedogenloze, sterke meeslepende sound die je meeneemt op een ware rollercoaster, eentje waar je niet snel af wil. En ik was niet de enige die er zo over dacht. De Balzaal stond vol met blije en enthousiaste gezichten. Dit trio weet perfect op mekaar in te spelen en hun dynamiek brengen ze met veel plezier over op het publiek.
Psychonaut - Wat kan ik zeggen behalve dat hun show weer een voltreffer was van formaat! Een volle concertzaal, want Dunk! was de enige thuismatch in hun tournee samen met The Ocean Collective en Pg.Lost. Hoe vaker je Psychonaut aan het werk ziet, hoe meer je hen in je hart sluit en hoe meer ze je wegblazen met hun ijzersterke en energievolle performance. De welbekende hits zoals “All I Saw As A Huge Monkey”, “The Story Of Your Enslavement” en “The Fall Of Consciousness” van hun magische album ‘Unfold The God Man’ werden luidkeels meegezongen, en als kers op de taart kregen we er ook het prachtige nummer “Sananda “bij. Na afloop van de show was het dan ook heel duidelijk dat ik niet de enige was die van deze show had genoten, want ook de rij aan hun merchandise stand was enorm lang, met alleen maar blije gezichten!
Jo Quail - Na haar duo-optreden met Tom Morris gisteren, mocht Jo Quail vandaag solo het podium veroveren. Dit gebeurde in de prachtige theaterzaal. De ideale setting voor dit adembenemende optreden. Deze dame zal sowieso één van m'n highlights van Dunk!festival 2022 zijn. Amai! Volledig ondersteboven van wat deze solocelliste allemaal kan teweegbrengen. Wanneer 'mindblowing' een understatement is. Ik denk dat ik verliefd ben geworden op de elektrische cello. Wat een prachtig instrument is dat! Wauw! Ik was dus tijdens het optreden begonnen met wat kernwoorden te noteren, maar dat idee heb ik heel snel laten varen. Dit optreden was zo wonderbaarlijk mooi dat ik er werkelijk geen seconde van wilde missen. Talent van een hoog niveau en een naam die ik zeker verder zal opvolgen!
Fågelle - Zelden een fysieke pijn doorgemaakt als tijdens het optreden van Fågelle. Haar omschrijven is iets waar ik wel even moet over nadenken. Denk aan flarden Björk, doorspekt met Lingua Ignota en dan kom je wel in de buurt. Anorganische geluiden die op het eerste gehoor geen structuur brengen, maar uiteindelijk wel een song vormen. Zo was het dus dat Fågelle in de mooie Domzaal klaarstond op het podium, gewapend met effecten, een gitaar, een strijkstok en vooral haar innemende stem. Een stem die zo kil is, dat je pijn zou kunnen horen bij elke kreet. En om terug te komen op de fysieke pijn, sommige klanken waar zo diep, zo organisch dat ze op een of andere manier mijn trommelvlies aan flarden wilden scheuren. En dat wil wat zeggen.
Yoo Doo Right - Dunk!festival is de ideale plaats om bands te ontdekken waar je nog niets of weinig van af weet. Dus liet ik me verrassen door naar het optreden van het experimentele rocktrio Yoo Doo Right te gaan kijken. Een volle en toch wel heel enthousiaste Balzaal nam me mee in deze wervelende 'rockshow'. Genieten was aan de orde. Hun debuutplaat ‘Don't Think You Can Escape Your Purpose’ kwam uit op 21 mei 2021 en onlangs verscheen er ook een EP. Voor de fans van post-rock en rock is Yoo Doo Right een mooie middenweg, dus zeker het ontdekken waard.
Pg. Lost - Een band die voor vele mensen de geheime headliner van de dag was. Deze Zweedse band bestaat ondertussen al zo'n 15 jaar en het is duidelijk dat ze in die jaren een indruk hebben nagelaten bij de fans. De concertzaal was dan ook gezellig gevuld. De band bestempelen als een post-rockband is echt grandioos tekortschieten. Er zit een eigenheid in hun geluid, net dat ding dat hen onderscheidt van de rest. Mede daardoor denk ik ook dat dat de sleutel is voor hun succes. We kregen een set te horen die je letterlijk achterover blies (dat geluid!) en dat maakte deze show des te memorabeler.
ROOK - En van beneden terug naar boven … we zijn de trappen nog niet beu! Nog steeds al huppelend dus. Richting Domzaal waar ik om 20 uur het veelbelovende ROOK kon zien. Moet ik het nóg een keer herhalen dat ons land (BE) echt wel veel talent bezit? Fijn om te zien dat er toch behoorlijk wat mensen tot naar de nok van De Vooruit waren geklommen om ROOK te zien spelen. Helemaal terecht! Na het uitbrengen van zo'n moordplaat verdienen ze het ook om voor een mooi publiek te kunnen spelen. Geheimzinnig. Onheilspellend bij momenten. Een stijl die moeilijk te omschrijven valt. Het had iets psychedelisch en tegelijk voelde het ook erg comfortabel. Wie toen beneden in De Vooruit bleef, heeft wat gemist.
Wander - Optimistische dansbare post-rock. Wat een feest, wat een feest! Zelden zoveel mensen zien dansen en juichen en glimlachen tijdens een post-rockshow als bij Wander. Vanaf de eerste noot was het publiek aangenaam verrast door het positivisme en de inzet van de band. En dat werkte duidelijk aanstekelijk. Op bepaalde momenten werd het gaspedaal hard ingedrukt en ging het er snel en intens aan toe, zonder de subtiliteiten te verliezen die post-rock zo speciaal kunnen maken. Maar ik herhaal het nog maar eens, wat een feest en wat een band. Als ik jullie na dit festival één tip mag geven, dan is het toch wel Wander. Topmoment van de dag. Ik herhaal:. WANDER!
Ufomammut - Ufomammut is een Italiaanse doom metalband. Ik keek enorm uit naar het moment om hen eindelijk live aan het werk te zien. In mei dit jaar lieten ze hun nieuwe album ‘Fenice’ op ons los, een stevig album dat lekker in de smaak valt. In alle stilte kwamen ze het podium op, maar snel werd het loeihard en stevig voor onze ogen. Een strakke show hebben deze mannen neergezet, die voor mijn part nog veel langer mocht duren. De mannen hadden er duidelijk zin in en het enthousiaste publiek ook!
Bersarin Quartett - Genoemd naar Nikolai Erastowitsch Bersarin, de ambivalente Kolonel-generaal, communist en eerste commandant van de (toenmalige) Sovjet-stad Berlijn. Op dunk!fest als kwartet, hoewel live in verschillende samenstellingen te zien, vooral in Slovenië, Polen, Tsjechië en (momenteel niet meer) Rusland. Uiteindelijk is dit nog steeds het project van DJ, muzikant, grafisch en audio designer Thomas Bücker die een complex muzikaal onderbewustzijn creëert dat gaat van minimalistisch tot bombast. Ik zag een volle theaterzaal al vroeg ik me steeds meer af of de mensen naar hier kwamen om even uit te blazen in de comfortabele zetels of weldegelijk voor de muziek. Nog maar voor een tweede keer op Dunk!: not my cup of tea, dus ben ik ook niet al te lang gebleven.
Lethvm - Voor mij geen onbekend volk, de mannen van Lethvm. Bruut geweld uit Wallonië. Al tijdens de soundcheck was duidelijk dat het een geweldig optreden zou worden. Een eerste Lethvm live ervaring voor mij. Met twee van hun albums in m'n platenkast kan ik wel zeggen dat ik fan ben van hun muziek. Ik keek er dan ook enorm naar uit om ze eindelijk live aan het werk te zien. Klonken ze ook even goed als op plaat? Zeker en vast! Ze stelden niet teleur! Ondanks de lange dag en de vermoeidheid die begon toe te slaan, hebben ze me volledig alert en enthousiast weten te houden. De post-metalband speelde een fantastische set die iedereen duidelijk wist te appreciëren. Het enthousiasme bij het publiek was dan ook bijzonder groot.
Big Brave - Zelden een band zo vaak getipt gekregen als Big Brave. Ze speelden onlangs al eens in België, maar ik kon er jammer genoeg niet bij zijn. Vanavond zou het dus wel gebeuren. Big Brave is geen makkelijke band. De muziek is log, de vocals zijn intens, en het vraagt (zeker op het einde van een drukke 2e festivaldag) heel veel energie om mee te zijn met hun verhaal. Het houdt ergens het midden tussen schoonheid en chaos. Iemand wegduwen en tegelijk willen omhelzen. Dat is de dualiteit van Big Brave. Maar je kan het ook zien als een opgave die beloond wordt. Net zoals het moment na een onverwachte bisronde waarop de bandleden overduidelijk aangeslagen zijn door de appreciatie van alle aanwezigen. Een mooie afsluiter van een lange, warme dag in de Balzaal.
The Ocean - En dan was het tijd voor de laatste show van de dag. En wat voor één. Niemand minder dan The Ocean mocht de vrijdag van Dunk!festival afsluiten in de concertzaal. Door de bisronde bij Big Brave kwam heel wat publiek pas later toe. Toch stond de concertzaal in een mum van tijd goed vol. Openen deed The Ocean met een klepper van formaat, namelijk het prachtige “Triassic”. Statisch blijven staan was voor mij alvast moeilijk. Ik had bij momenten zelfs bijna zin om te dansen. Een prachtige, dynamische set met een goedgevuld podium, een indrukwekkende lichtshow, explosieve muziek en een dolenthousiast publiek. Het wordt nu aftellen naar hun show in de Botanique in september.

dag 3 - zaterdag 28 mei 2022
Na 3 dagen het equivalent van de Mount Everest te hebben beklommen, begon de vermoeidheid en spierpijn door te wegen. Maar dan kom je opnieuw aan in De Vooruit en zit je meteen weer in die vibe van dankbaarheid. Want dat is wat deze afgelopen 3 dagen makkelijk samenvat. Opperste liefde van én voor de artiesten. Dus bij deze een petitie om vanaf nu het woord DUNK!baarheid te gebruiken.

Cranial - De eerste band op de laatste dag van het festival was eentje om je meteen wakker te schudden. Deze Duitsers hadden er duidelijk zin en het was echt wel de bedoeling om het laatste restje prut uit je ogen weg te blazen. Wat een sterke binnenkomer. Sommige mensen zullen misschien zeggen dat dit repetitieve post-metal was, maar in werkelijkheid was er in elk nummer wel iets te vinden dat je telkens opnieuw meenam in hun verhaal.
Outlander - 14u20 op een zaterdagmiddag, op de laatste dag van een festival. En toch was de Balzaal zeer goed gevuld voor deze 4 jongens uit Birmingham. Het publiek had overduidelijk heel veel zin in de originele aanpak van slowcore gemengd met shoegaze-elementen en een portie doom. Het voelde als even op adem komen van het ruigere gitaargeweld, terwijl je ook merkte dat er een atypische kant is aan hun muziek. En het enthousiasme van zowel de band als het publiek zorgde ervoor dat Outlander al vroeg op de dag voor een hoogtepunt zorgde van dag 3. Door de verschillende genres die Dunk! aanbiedt op het festival, ontdekken vele muziekfans nieuwe bands. Aan de respons van het publiek af te leiden, was dit zeker het geval. Outlander speelde volwassen, overtuigend, maar vooral met veel dunk!baarheid . Wat bevestigd werd toen de band achteraf zeker een foto wou met het publiek.
Coldbones - Wat had ik er naar uit gekeken om deze band live aan het werk te zien. Ik was vroeg genoeg op post om ook aanwezig te zijn bij hun soundcheck en zelfs daar was ik al onder de indruk. Je hoort met dus al komen: de lovende woorden zullen hier de pan uit swingen! Iets na 3 riep een computerstem ons op om naar het podium te komen. Vanuit de donkere lichten en mist zag je de drie mannen tevoorschijn komen in hun zwarte jumpsuit. De eerste magische noten van hun plaat ‘The Cataclysm’ klonken doorheen de volle concertzaal. Het enthousiasme straalde af van gitarist Jordan , maar ook drummer Max en bassist Nick lieten zich volledig gaan in deze set, die zowel uit rustige als opbouwende momenten bestond. Deze laatste namen evenwel de bovenhand en lieten de zaal knallen! Genoten heb ik, van begin tot eind en zelfs na de show was er tijd om met deze uiterst sympathieke kerels een praatje te maken aan de merchandise stand. Dat is dan ook één van de vele pluspunten aan dit festival, de gemoedelijke sfeer onder elkaar en de tijd en mogelijkheid die bands nemen om kennis te maken met hun fans!
Sagor Som Leder Mot Slutet - Misschien wel de ontdekking van het weekend. Een band die zonder schroom vijf verschillende genres kan verbinden in één nummer zonder dat het geforceerd klinkt of dat het samengeplakte ideeën zijn. Een reis die soms begint bij een stevige portie post-rock en dan verder evolueert in pompende en verpletterende post-metal, om vijf minuten later te vervellen in scheurende blackmetal met blastbeats tegen 100 km/u. Wat een ervaring en wat een ontdekking! Tijdens de show zag ik vele mensen naar elkaar kijken met een blik van "dit is fucking goed". Blijven ontdekken, dat is wat muziek zo mooi maakt. Je kan nooit zeggen dat je alles kent. En dan ben je daar in Gent, met een hoop gelijkgezinde zielen, en dan maak je zoiets mee. Een ervaring die nu diep in mijn hart zit. Sagor Som Leder Mot Slutet, wat betekent 'verhalen die tot het einde leiden', heeft een grote fan erbij. En ik was duidelijk niet de enige.
I Hear Sirens - Wat een band! Ze doen je wegdromen en nemen je mee naar een plek waar je voor altijd wil vertoeven. Het is zo een band die heel gemakkelijk de plaats naar je hart weet te vinden en je al dansend en dromend door het leven laat gaan. Het was een magische en strakke set, die de overvolle concertzaal liet zweven en dansen, en waarbij op ieders gezicht een glimlach te vinden was!!
Lubomyr Melnyk - De soloartiest en de profeet van de piano die de theaterzaal helemaal stil kreeg en de emoties de volle loop liet gaan. Een moment om al onze problemen te vergeten, zei hij zelf, en rustig te genieten. Daar is hij ook voor de volle honderd procent in geslaagd! Respect voor deze man!
Northwest - Een waar samenspel van beeld en klank. Speciaal was het wel. Northwest. Moeilijk te zeggen of het nu feeëriek was of eerder spookachtig. Met haar lange, witte gewaad en sierlijke, maar soms onheilspellende bewegingen zorgde de zangeres van Northwest ervoor dat het hele gebeuren indrukwekkend oogde. Deze visuele beleving combineert ze met een prachtige stem om bij weg te dromen. Betoverend bij momenten. Hoewel ik nog nooit van Northwest had gehoord, was dit voor mij de perfecte baken van rust tijdens al dat post-rockgeweld van de afgelopen dagen. Zitten, liggen, oren en ogen de kost geven en genieten maar.
Of The Vine - Wat een dromerige set van deze band (misschien daarom dat ze op tour zijn met It Was A Good Dream). Op het eerste gehoor zijn het lieve slaapliedjes, maar wie op de teksten focust, zal merken dat ze door merg en been gaan. Zo pijnlijk en hartbrekend bij momenten en dat vertaalt zich dan ook weer naar de muziek. Die scherpe randen die dan naar boven komen en je écht weten te raken. Kortom een duidelijk voorbeeld van stille waters met heel diepe gronden.
Long Distance Calling - Tegen 19 uur was de concertzaal voor ruim de helft gevuld. Allen klaar voor het aantreden van Long Distance Calling. Misschien heb ik té lang onder een steen geleefd, maar ik had nog nooit van deze band gehoord (sorry John!). Het zal waarschijnlijk aan mij liggen, want toen Long Distance Calling opkwam, werden ze onmiddellijk heel warm onthaald op luid applaus en gejuich. Overduidelijk heel wat fans aanwezig deze avond. Het publiek bleef toestromen en na enkele nummers stond de concertzaal toch voor 2/3 vol. Hoe meer ik nadenk over een treffende omschrijving van dit optreden, hoe moeilijker het wordt de gepaste woorden te vinden. Naar mijn gevoel heeft het wat weg van het geluid dat The Ocean produceert, met als grote verschil dat The Ocean werkt rond 'oerelementen' en dat ook hoorbaar is, terwijl het geheel bij Long Distance Calling meer futuristisch klinkt. Één ding was wel duidelijk: aan enthousiasme was er geen gebrek, bij zowel de band als het publiek. Skemer - Om 20 uur was het terug in de nok van De Vooruit te doen. De spieren in m'n benen begonnen stilaan wat weerstand te bieden, maar dat hield me niet tegen om nog maar eens een paar honderd trappen naar boven te huppelen (of misschien was het toch eerder kruipen dan huppelen). In de schemerdonkere Domzaal kennismaken met Skemer. Een project van Kim Peers en Mathieu Vandekerckhove. Wat als je een bepaalde beat in loop laat spelen, overgoten met dansbare synths en daarop Mathieu z'n ding laat doen met z'n gitaar. Dat aangevuld met de stem en bewegingen van Kim. Even bekroop me het gevoel geteleporteerd te zijn naar de new wave periode. I'm impressed. De Domzaal lijkt dit weekend dé plaats te zijn waar muziekliefhebbers en de als 'iets minder toegankelijk beschouwde muziek' elkaar vinden en raken. Allen op hun eigen manier genietend van elke seconde. Het was dan ook heel fijn om te zien dat de Domzaal goed gevuld was. Een optreden dat zeker en vast thuishoorde op dunk!festival.
threestepstotheocean - Deze Italiaanse bende had er zin in. Via hun sociale media had ik al gezien dat ze de tijd van hun leven hadden in Gent en dat was ook heel duidelijk op het podium. Zoveel energie. threestepstotheocean is zo een band die in de undergroundscene best wel veel erkenning krijgt. Hun latere slot op de dag klopte dan ook. Muzikaal zweefde het tussen energieke onweerswolken en de obligate zonneschijn door de wolken. Maar door de glimlach die af te lezen was op elk van de bandleden, wist je wie eigenlijk echt het zonnetje in huis was.
Year Of No Light – De Franse zeskoppige post-metalband bewijst dat er overduidelijk iets in het water zit in Frankrijk. Donderdag was het optreden van Bruit ? al fenomenaal, het recent uitgebrachte album van ‘Blut Aus Nord’ is fenomenaal en nu Year Of No Light. De band bestaat ondertussen ook ruim 20 jaar en klinkt misschien als een goed geoliede Peugeot, maar is des te meeslepender. Heel log en dreigend, boordevol subtiliteit die het boeiend houdt. Licht en duisternis tegelijk kunnen voortbrengen is iets wat niet voor veel bands is weggelegd, maar Year Of No Light bewees dat het mogelijk is. En aan de reactie van het talrijk afgezakte publiek in de concertzaal te merken, was ik zeker niet de enige enthousiasteling.
Eleanora - Het driedaagse Dunk!festival liep stilaan op z'n einde. Uiteraard werden deze drie dagen afgesloten met een fantastische knaller, namelijk Pelican. Maar daarvoor was het eerst de beurt aan de mannen van Eleanora om de Domzaal volledig omver te blazen. De pannen van het dak spelen zou bijna letterlijk geïnterpreteerd kunnen worden. Het is geen geheim dat ik grote fan ben. Alweer een Belgische topper van formaat. Post-metal van een hevig kaliber. Een band die ook live telkens een steengoede set weet te spelen. Iets wat het publiek in de behoorlijk gevulde Domzaal zeker kan bevestigen. Ook al heb ik Eleanora al verschillende keren zien optreden, 45 minuten was (te) kort. Ze blijven me telkens verbazen. Wie hen niet kent: een absolute aanrader voor wie van hevige post-metal houdt.

“Voor Immanu El en Pelican moesten we helaas passen wegens compleet op! Onze excuses aan beide alsook aan hun fans.”
Pelican review 2016 @dunk! Dunk!festival 2016 – Postrock, postrock en nog eens postrock (musiczine.net)

Met dank redactioneel - Brothers In RAW

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2493-dunk-festival-2022
Organisatie: Dunk!festival + VIERNULVIER (Vooruit), Gent

Willy Organ - Als een wervelwind door de Charla
Stan Vanhecke en Astrid De Maertelaere

Met Willy Organ is al een tijdje een nieuwe ster aan het Nederlandstalig schlagerdisco firmament. In de Charlatan raasde Willy kort maar krachtig door zijn set en stelde hij ondertussen het nieuwste album ‘Laat ze maar branden’ aan ons voor.

Zo hoorden we allereerst het emotionele “Niet om te slapen”, waarin Willy Organ zwoel herinnert aan wanneer jij kwam. En dan niet om te slapen dus. Een solo met gitaar deed de song ook nog exploderen. “DOE TOCH NORMAAL MAN” haalde de gevoeligheid onderuit en pakte het publiek in snelheid. Met de Hollandse vocals deed het geluid even denken aan Goldband. Daarna speelde Willy Organ een nummertje “voor zijn beste vriendin”. Daar zwaaide hij dan ook uitvoerig naar, want dankzij haar raakte Willy al over al zijn lieven (Jessica, Isabelle, Sofie…). Een beatje eronder zorgde ervoor dat de dansbenen loskwamen.
Daarna was het even schrikken. De typische Willy-moustache, een Duitse punthelm op de kop en een Vlaamse vlag katapulteerden ons naar een foute geschiedenis. Gelukkig ging het Duits geïnspireerd technonummer uiteindelijk allemaal maar om “Vlaamse stoverij”. Lekker! Met “Geef de aarde terug aan de natuur” kregen we zelfs een jumpstyle nummer te horen. Willy nodigde uit op het podium maar helaas. De gloriejaren van ‘The Oh!’ liggen al weer even achter ons en niemand had echt zin om zich belachelijk te maken, inclusief Willy zelf.
Daarna hoorden we gelukkig weer de melodische Willy met “Autostrade”. Denk Will Tura, maar dan met een discobal op zijn kop.
Tot dan toe dus enkel songs van de nieuwste plaat, dat dus zeker en vast de moeite is, “Niet om te slapen” was wel onze favoriet. Dat Organ vervolgens al het einde van de set aankondigde leek ook een mop, maar was het jammer genoeg niet. Na een halfuur was het bobijntje blijkbaar al redelijk op, hopelijk gaat de guitige West-Vlaming dus nog wat toertjes in het bos gaan lopen vooraleer de festivalzomer begint.
Toch was de apotheose fantastisch. Tijdens “Faalangst” ging de zanger midden in het publiek gaan zitten, waardoor de toeschouwers hetzelfde deden. Een gezellig onderonsje met de zingende Willy barstte los in een feest tijdens het refrein van de song. Ten slotte kregen we uiteraard nog “Niets meer aan te doen”, luidkeels meegezongen door alle gegadigden en werd afgesloten met “Mensen als ik”, waarbij iedereen die iets in zijn leven wilde voelen nog eens naast Willy op het podium mocht gaan staan.

Toen ging de wervelwind weer liggen. De blaadjes dwarrelden terug naar beneden. Het was tijd voor een cooling down met een pintje.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2578-willy-organ-27-05-2022

Organisatie: Democrazy, Gent