Nordgarden - Mijn motto voor het leven en onderweg is: "Verwacht niets, wees op alles voorbereid". Dus ik neem alles wat op mijn pad komt als een bonus
De Noorse sing-songwriter Terje Nordgarden is er na 5 jaar opnieuw bij met een nieuw album ‘All We Need’. Net als op ‘Changes’ (2017) levert hij op ambachtelijke wijze kwaliteitsvolle pop (productie in de Athletic Sound Studio). De 9 nieuwe tracks zijn 'inspired by artists such as Wilco, The Band, Ryan Adams, Tom Petty, Coldplay and Bon Iver' en een 'rich repertoire of songs spanning from beautiful pop ballads to driving rock songs', lezen we.
De recensie van deze parel van een plaat kun je hier nog eens nalezen
https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89730-all-we-need.html
Naar aanleiding van deze release hadden we eveneens een fijn gesprek met Terje Nordgarden, en polsten ook naar de verdere toekomstplannen.
Hoe is het allemaal begonnen en wie waren je grote inspiratiebronnen als singer-songwriter?
De grote verandering voor mij persoonlijk was het live zien van Bruce Springsteen in Oslo in 1993. Het was een rock n ́roll openbaring en na die ervaring veranderde ik volledig. Ik begon uren en uren per dag gitaar te spelen en heel veel liedjes te schrijven.
Het is nu 5 jaar geleden dat het album ‘Changes’ uitkwam; hoe is het je die jaren vergaan? Heeft die plaat bepaalde deuren geopend?
Het "Changes"-album was letterlijk een grote verandering voor mij. Het kreeg geweldige recensies en er werden verschillende nummers op de radio gedraaid zoals "Side of the Road" wat ook mijn eerste playlist single was op de NPO radio in Nederland. Dat album stelde me ook in staat om veel te toeren in Europa.
Ondertussen was er de corona periode … Hoe ben je erdoorheen gekomen? was het een inspiratie of eerder een confrontatie met een harde realiteit?
Ik heb het gevoel dat het effect van die periode nog steeds bij ons hangt. Veel podia zijn gesloten of gestopt met muziek. Mensen lijken ook hun gewoontes te hebben veranderd en gaan minder naar concerten. De periode was mentaal een uitdaging. Ineens leek het alsof niets zeker was. Alles kon ophouden te bestaan, zelfs mijn muziek en mijn werk.
Je schijf 'All we need' is in januari uitgekomen, ik hou vooral van dat constante geflirt tussen pakkende popsongs en het intiem dromerige; heel treffend; een bewuste keuze?
Bedankt! Ja, ik wilde een groter geluid maken. Grote drums, een muur van gitaren, grote lagen synths. Ik heb me laten inspireren door artiesten als The Killers, Coldplay en Bon Iver en ik heb geprobeerd mijn eigen liedjes in een grotere productie te plaatsen. Ik heb het gevoel dat ik daarin geslaagd ben, vooral met het nummer "Last Breath".
Die intimiteit en je warme stem hebben een zeer hypnotiserende invloed op mijn geest; was dat je bewuste manier van werken? wilde je hiermee de geest van mensen bewerken of hoe moet ik dat zien?
Ik probeer te communiceren via mijn liedjes en mijn zang. Ik heb het gevoel dat het een dialoog is waarin emoties en gedachten worden uitgewisseld. Het geluid en de productie helpen ook om de gedachten en gevoelens van mensen op een dieper niveau te bereiken, denk ik.
Wat waren je inspiratiebronnen voor deze plaat?
Ik heb naar veel muziek geluisterd om inspiratie op te doen voor deze plaat. Maar ik heb het gevoel dat mijn belangrijkste inspiratiebronnen voor dit album afkomstig zijn van artiesten als The Killers, Coldplay en Bon Iver.
Ik krijg het gevoel dat er een persoonlijk verhaal achter deze plaat zit, klopt het? waarom of waarom niet?
Ja, ik denk dat al mijn muziek een soort zelftherapie is. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat alles goed komt en dat dingen uiteindelijk ten goede zullen veranderen. Vooral in dit album probeer ik me te richten op de basis van het leven - liefde, familie, vriendschap, natuur. Dat zijn de essentiële zaken die ons echt gelukkig maken, niet geld en materiële goederen, die dingen zijn slechts accessoires of randzaken als je wilt. Dus ja, die basis is echt alles wat we nodig hebben. Dat is tenminste wat ik mezelf probeer wijs te maken.
Zoals het liedje "Last Breath", dat een soort liefdesliedje is. Of de vraag hoe we de balans tussen leven en dood ontwikkelen. Ik las het in een interview … Kun je daar wat dieper op ingaan?
Een van mijn belangrijkste doelen in het leven is om aanwezig te zijn en het leven ten volle te leven. Niet zoveel mogelijk doen, maar leven en dingen doen met een grotere aanwezigheid. Een andere grote inspiratiebron is het boek "De kracht van het nu" van Eckhart Tolle. Ik stel mezelf niet veel vragen bij de dood, omdat ik geloof dat het leven het enige is dat we zeker weten, dus probeer ik het te leven lief te hebben tot de "laatste adem".
Het is ook puur kwalitatief een perfecte plaat, zonder die warmte uit het oog te verliezen. Het album ‘All We Need’ werd geproduceerd door Bjarne Stensli. Deze man produceert het album van verschillende Noorse acts waaronder A-Ha en Madrugada. Hoe groot was zijn invloed en hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Bjarne is zo'n geweldige producer, maar ook een hele aardige vent. We kenden elkaar toen we kinderen waren, maar daarna zijn we elkaar zo'n twintig jaar uit het oog verloren. Ondertussen ontwikkelde Bjarne zich tot een geweldige producer voor zoveel grote artiesten en ik dacht ik bel hem eens op. En we kwamen beter dan ooit bij elkaar, we waren een verrassend goede match. Ik ben hem veel dank verschuldigd voor deze plaat. Zowel voor het geweldige geluid, maar ook voor het pushen van mij om beter te presteren op mijn zang en mijn gitaarspel.
Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
Heel goed. Goede recensies en mensen houden live van de nummers. Vooral "Last Breath" raakte een zenuw en werd veel gedraaid op grotere radio's in Duitsland en Italië.
Wat zijn je verwachtingen van deze plaat, nu je toch al wat reacties hebt gehad, zijn die verwachtingen uitgekomen?
Mijn motto voor het leven en onderweg is: "Verwacht niets, wees op alles voorbereid". Dus alles wat op mijn pad komt zie ik als een bonus. Volgens dat motto ben ik erg blij met het resultaat.
Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar? touren jullie ook in de zomer (Belgische festivals eventueel)?
Tot nu toe is er slechts één concert gepland in de BeNeLux op 21 mei in het Lokaal 42 in Helmond. Corona heeft zeker alles veranderd dus ik moet opnieuw beginnen met het opbouwen van nieuwe connecties.
Wat zijn je grote ambities? Is er een soort doel dat je voor ogen hebt, of ben je daar niet mee bezig?
Ik heb geopend voor A-HA voor 10.000 mensen en ik heb het voorrecht gehad om in de Royal Albert Hall te spelen. Ik heb het gevoel dat ik niet veel groter kan doen dan dat, dus alles wat erbij komt is een bonus. Maar dat gezegd hebbende - ik zou graag meer toeren in België en Nederland.
Pics homepag @Pierluca Taranta
Heel erg bedankt voor het luisteren naar mijn nieuwe album en ik hoop jullie allemaal snel op de weg te zien!
Amber Meulenijzer - Het onderzoek naar die speakers en hun klankkleur is wat me nu vooral bezighoudt. Het is een blijvend onderzoek rond textuur, de klanken zelf en de akoestiek van de verschillende plaatsen waar ik de luidsprekers installeer
"Met een achtergrond in geluid en beeldende kunst, onderzoekt ze de spanning tussen deze velden. Door alledaagse verwondering en intuïtie te combinere,n een algemene nieuwsgierigheid naar de grenzen en flexibiliteit van verschillende materialen, maakt ze werk met theatrale, cinematografische en poëtische elementen.", lezen we in de biografie over de Brusselse klankentovenares Amber Meulenijzer.
Op BRDCST festival in de AB liet ze een tipje van de sluier zien van hoe dat klinkt.’De luisteraar wordt dan ook letterlijk meegesleurd in een verhaal van drones die intiem als oorverdovend hard blijven nazinderen in je hoofd. Amber Meulenijzer prikkelt met haar klankvirtuositeit een breed uiteenlopend veld aan emoties. Die klankentapijtjes wekken beelden op die angst, pijn, vreugde en genot perfect met elkaar verbinden. Wat een palet aan klanken!’, schreven we; het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/90173-brdcst-2023-dag-2-wat-is-jazz-anno-2023.html
We hadden een fijn gesprek over haar werk, de ambities en de toekomstplannen en ambities.
Je bent al op zeer jonge leeftijd interesse beginnen krijgen in ‘de kunst van geluid’ en alle aspecten daaromtrent. Wat heeft de interesse gewekt om die richting te kiezen?
Ik ben destijds Radio gaan studeren aan het RITCS, een heel brede richting met allerlei mogelijkheden, van audiodocumentaire, tot audiofictie, radioprogramma’s maken, en - de richting die ik misschien nadien wel het meest ben uitgegaan - audio: hoe vertel je een verhaal in geluid? Tijdens mijn studie al groeide de interesse om ook beelden te gaan combineren met geluid, verder te gaan denken dan een klassieke stereo opstelling en te experimenteren met installatieve elementen die ook een fysiek of visueel aspect toevoegen aan de klankervaring.
Ik denk wat dat geluid betreft, de inspiratie eindeloos kan zijn, geluid is overal… maar wat is je allergrootste inspiratiebron?
Ik moet bij deze vraag eigenlijk vrijwel meteen denken aan inspiratiebronnen binnen de visuele kunsten. Voor mijn eindwerk aan het RITCS werd ik destijds begeleid door Hans Op de Beeck, wiens installaties en films mij nog steeds enorm prikkelen. In de landschappen die hij schept spreken stilte en geluid tegelijk, het zijn omgevingen die de verbeelding aan het werk zetten, maar haar tegelijk de ademruimte geven die ze nodig heeft. Ook Roy Andersson en zijn films, dat theatrale, een abstractie van dagdagelijkse activiteit die dan opeens helemaal anders begrepen wordt, zeer boeiend. Qua geluid put ik tegenwoordig vooral inspiratie uit langdurige composities, ik ben aan het proberen leren om tijd te nemen om een verhaal te vertellen, en om dat te doen vind ik erg veel steun in de werken van Eliane Radigue of de hele orgel-revival beweging rond Kali Malone, Sarah Davachi, Caterina Barbieri ed. Ook de eerder collage-achtige stukken van bvb Frans Zwartjes of Gregory Whitehead zijn inspirerend voor me. Door de laatste jaren veel aan de slag te gaan met het type speakers dat ik gebruik (oude intercomsystemen, hoorn-luidsprekers ed) ben ik ook echt aan het werken in en met ruimtes, om akoestiek en ruimtelijke ervaring te gaan gebruiken als compositoir element. Daarin is Maryanna Amacher een hele grote inspiratie, de manier waarop zij de ruimte analyseerde, tijd nam om ter plekke te werken en luisteren, all the way. Ik wou dat ik de kans had gehad om eens in haar installaties rond te lopen.
Ik vind ook het theatrale aspect aan je werk zo opmerkelijk
Ja, ik merk wel als ik bezig ben met geluid en installaties, dat er een soort spanning is die te maken heeft met theater. Het gaat dan eerder over een soort aanwezigheid. Alsof er op elk moment iets kan gebeuren, of iemand binnen kan wandelen. Of de scène juist net verlaten is en wij als toeschouwers achterblijven.
Het was me in de AB opgevallen …Binnen die theatrale context is er de fantasieprikkeling, je vertelt verhalen met klanken, die je in woorden niet kunt uitdrukken. Is dat je bedoeling, het vertellen van verhalen zonder woorden?
Dat is iets wat ik echt heb uitgetest heb in AB . Ik was benieuwd wat dit zou worden en ben heel blij dat ik daar de kans heb gekregen om dat onderzoek te beginnen voeren. Het gaat voor mij vaak vooral om een spel met textuur, akoestiek en richting, waarbinnen dan een verhaal ontstaat. Maar doordat er daarbinnen zodanig veel ruimte is voor interpretatie weet je natuurlijk nooit hoe dat overkomt op andere mensen. Dat merk je achteraf, als mensen me zeggen dat ze deze of die beelden hebben gezien - als een soort reis door je onderbewustzijn. Als mensen aanknopingspunten vinden rond het verhaal dat wordt verteld met de klank, dan ben ik in mijn opzet geslaagd.
Dat is ook wat ik opmerkte op het BRDCST festival. De luisteraar werd letterlijk meegesleurd in een verhaal van drones die intiem als oorverdovend hard blijven nazinderen. Ik had alleen beetje het gevoel dat je in het kleine Salon wat beperkt was in je mogelijkheden, ik vroeg me af ‘wat had dit in de grote zaal kunnen geven', hoe heb je dit concert zelf ervaren en had je niet liever in de zaal opgetreden?
Eigenlijk is er extra ruimte vrijgemaakt binnen de programmatie van het festival. Per avond werd er aan de line-up van het festival één act toegevoegd in het AB Salon. Doordat er verder geen andere artiesten in die zaal moesten installeren, was er tijd om de dialoog van de luidsprekers met de ruimte echt te gaan uittesten - een grote luxe eigenlijk binnen een festival-context. Natuurlijk ben ik benieuwd wat dit zou geven op grotere schaal, in een andere ruimte, dat is altijd een inherent deel van het experiment en mijn installaties. Maar het was nu vooral de bedoeling om de mogelijkheden uit te pluizen, en dat is goed gelukt in AB Salon.
In heel die ervaring, en naast al die luidsprekers, viel deze achteraan de zaal het meest op; wat was de functie dan net met die ene luidspreker?
Ik had een achttal kleinere hoorn-luidsprekers mee, en een grote Amerikaanse hoorn-speaker achteraan de zaal. Die speakers hebben elk hun eigen functie binnen de ruimte - hun eigen stem eigenlijk - afhankelijk van welke klanken ik erdoor stuur en hoe ze op hun eigen manier het geluid filteren. Sommige frequenties klinken performanter in dat type speakers, andere gaan totaal op in de massa. De grote luidspreker achteraan in de zaal heeft weer een ander klankenpalet. Zelfs als ik er dezelfde geluiden door stuur, klinken ze anders, door het materiaal van de speaker en zijn positie in de ruimte. Het wordt zo weer een ander element in de compositie om mee te kunnen spelen.
Ik volg je, maar los daarvan, vind ik vooral hoe oorverdovend de stilte kan klinken; wat is je mening? Is de stilte, binnen die context, een inspiratiebron?
Ja, stilte zit voor mij vol textuur . Als je naar ‘niets’ luistert hoor je dikwijls een soort ruis om je heen, vaak zitten daarin al lichte verschillen in frequentie of intensiteit. Het voelt aan als een soort stroom waarin andere geluiden drijven, die soms die beweging weer doorboren om op de voorgrond te treden. Geluid en stilte zijn in sé allebei een soort massa die op je afkomt, je omringt, het komt er dan op aan om binnen die stroom plekken van houvast te vinden om mee te kunnen drijven in dat verhaal.
Over stilte en geluiden gesproken. Mijn gedeeltelijke doofheid sinds mijn geboorte zorgt ervoor dat ik anders naar ‘geluid’ moet luisteren, ik hoor niet alle klanken, maar voel wel klanken die iemand normaal hoort, niet hoort. Heb je al gewerkt met mensen die met deze handicap rondlopen of is dat eventueel een mogelijke piste?
Ik veronderstel dat je, met die handicap, meer met je lichaam luistert dan met je gehoor? Concreet heb ik daar nog niet mee gewerkt, maar in mijn installaties ligt de focus vaak niet alleen op het geluid zelf, maar ook op de ruimte en hoe die samen met de klank iets communiceert. Mijn werk Saab Sculptures bijvoorbeeld, is een reeks installaties met mijn wagen. Er is wat dat betreft al een soort code van hoe je lijf omgaat met dat object, de schaal ervan, de manier waarop je er rond beweegt. Je krijgt soms eerder visuele prikkels en dan pas vervolledigen de geluiden het verhaal. Ik denk dat het altijd boeiend is om te onderzoeken hoe mensen geluid ervaren op verschillende manieren, hoe om te gaan met het lichaam, de blik sturen, … het zijn allemaal elementen die de totaalervaring vormgeven.
Geluidskunst is ook een dynamische scene , zeker in Vlaanderen en vooral in Brussel sinds de jaren ’90. Er zijn voldoende artiesten binnen die scene die hun stempel hebben gedrukt, waaronder jij, hoe komt het toch dat Vlaanderen en Brussel zo een bakermat zijn, als klein landje in Europa en de wereld, denk je?
Ik woon nu tien jaar in Brussel, dus ik denk dat dat de plek is waar ik het meest kan over zeggen. Je hebt hier gewoon heel veel diversiteit, heel veel inspirerende mensen, ik denk dat er in deze stad veel samenkomt. En naast wat er broeit onder artiesten, zijn er ook veel organisaties die dat ondersteunen zoals Q-O2 of Overtoon, die geven geluidskunst echt een plek en een podium, ook STUK in Leuven of Musica in Pelt zijn plekken die daar actief aandacht aan besteden. Als klankkunstenaar heb je het gevoel dat je ergens terecht kan. Ook binnen de muziekcircuits zijn er veel mensen die van experiment houden. Dus zo ontstaat er een soort kruisbestuiving, die ervoor zorgt dat klankmakers zich weer kunnen uiten binnen die scene.
Je hebt ook deelgenomen aan het festival OORtreders in 2022, een zeer interessant concept met oneindige mogelijkheden, lijkt me; hoe bijzonder was die ervaring?
Voor Musica’s OORtreders festival heb ik een residentie gedaan hebben met mensen van plaatselijke fanfares uit Pelt en de dorpen errond. De bedoeling was om een soort trage processie te doen, met klanken van koperblazers, gecombineerd met luidsprekers op het dak van mijn rijdende Saab Sculpture (dezelfde speakers als degene die ook voor BRDCST werden opgesteld). Na enkele jaren van onderzoek en experiment om de stem van die hoornspeakers te leren kennen, vooral met opnames of pure sinusoïde tonen, dacht ik dat de klank van koperblazers wel eens het uittesten waard zou kunnen zijn. Door de harmonics en overtonen bij dat soort instrumenten is één noot al zeer rijk aan klank. Samen met de muzikanten zijn we gaan bekijken welke noten we konden gebruiken, hebben vervolgens opnames gemaakt om die te versterken door de twaalf speakers op het dak van de Saab. Dit werd een basis-soundscape als een soort drone-akkoord, waarbinnen de muzikanten tijdens de performance nog de ruimte hadden om binnen die context en tonaliteiten te improviseren. Het was een mooie ervaring, erg interessant voor mij om met die klanken aan de slag te gaan en een deel van de performance ook uit handen te geven door voor de gelegenheid de dubbele rol van dirigent-chauffeur op te nemen.
Je hebt al enkele werken uitgebracht zoals ‘De Koffie Wordt Koud’, enkele jaren terug, ook al vind ik dat jouw muziek vooral een live beleven moet zijn; nog werkjes in het verschiet? Wat zijn de toekomstplannen?
De komende weken is het even stilte voor de storm, maar in juni staat er heel wat op het programma! In Duitsland bijvoorbeeld toon ik een Saab Sculpture op de Monheim Triënnale: The Sound, een klankkunst-expo en parcours met tal van installaties in een klein stadje tussen Keulen en Düsseldorf. Wat ik precies ga doen wordt zoals altijd ter plekke bepaald, maar het plan is om aan de slag te gaan met resonanties van de kerkklokken in de buurt en op basis daarvan een compositie te maken. Verder is er in ook een Open Oscillator Festival in Amsterdam, daar ga ik aan de slag in de tuin, en Bruismelk Festival in Turnhout, waarvoor ik meer een podium-performance in elkaar zal steken zoals op BRDCST. Eind juni ga ik in Fribourg, Zwitserland, een stuk maken samen met klank wizard Gérald Wang onder een gigantisch viaduct met betonnen bogen, ook weer een compositie met speakers ter plekke, met de geweldige akoestiek van die plek. Door de betonnen wanden komt de klank wel twaalf keer terug, een heel klein geluid wordt daar al meteen heel groot.
Wat platenwerk betreft staat er niets op de planning?
Voorlopig niet. We zijn wel volop aan het experimenteren en opnemen met ons een duoproject met Lukas De Clerck: 2GIRLSNAMEDSERGIO. We hebben een relatief nieuwe setup waarbij we spelen op twee verschillende orgels, luidsprekers en verschillende blaasinstrumenten en lange drone-achtige composities maken. We maken vooral improvisatie en lange composities die spelen met harmonie en disharmonie, klanken die elkaar aanvullen en dan terug botsen. Daar zou je deze zomer misschien wel van kunnen horen.
Zou het niet interessant zijn om toch iets op plaat uit te brengen? Ik zou direct een plaat van jou kopen …
Ik ben eigenlijk altijd vooral bezig met de installatie en performance ter plekke, ik probeer deze wel altijd te documenteren, maar voor mij is het uitbrengen van muziek minder vanzelfsprekend. Het werk Saab Fanfare van tijdens OORtreders is nu uitgekomen op cassette via Ediçoes, ik moet zeggen dat ik totaal niet wist wat dat ging geven. Het is weer een heel ander verhaal, je bent volledig op klank en verbeelding aangewezen, zonder de visuele elementen die zo’n groot deel uitmaken van mijn werk. Ik ben die wereld nu pas aan het ontdekken, maar ben zeker nieuwsgierig om hier meer mee te doen. De uitdaging zal zijn om de akoestiek van de plaatsen waar ik kom, de dialoog en de klankwereld die daar ontstaan, te vertalen naar de luisterervaring van iemand die thuis naar de plaat luistert.
Ondertussen heb je al heel wat verwezenlijkt … De mogelijkheden qua geluidskunst zijn eindeloos; waar blijft die inspiratie toch vandaan komen?
Het onderzoek naar die speakers en hun klankkleur is wat me nu vooral bezighoudt.. Het is een blijvend onderzoek rond textuur, de klanken zelf, en de akoestiek van de verschillende plaatsen waar ik de luidsprekers installeer. Er zijn nog veel plekken die we kunnen bezoeken en ontdekken. Het is wat ter plekke en op die momenten gebeurt, dat me telkens inspireert.
Er zijn nog voldoende werelddelen te ontdekken, die in onze Westerse cultuur ondanks alles nog wat onbekend zijn zoals in Japan , Afrika en zo… daar zitten nog veel mogelijkheden vermoed ik?
Jazeker, beeld je in: een residentie in een oude watertank of in een tunnel ergens ondergronds, dat lijkt me ook interessant. De mogelijkheden zijn zodanig oneindig dat ik hiermee nog vele jaren kan doorgaan. Om telkens op die plekken te ontdekken welke soort geluiden daar welk verhaal vertellen.
Wat BRDCST betreft, zijn er interessante dingen die je hebt gezien en die je aanspraken?
Elvin Brandhi in Bonnefooi was interessant om te zien en horen, en ook Yeah You, het duo samen met haar vader later op de avond . Heel mooi om te zien hoe ze daar samen zo’n sterke performance neerzetten, elk op hun eigen manier en toch samen. Het is ook zodanig in your face, dat vind ik heerlijk. Het is iets waar ik zelf minder geneigd toe ben, daarom vind ik het fascinerend om te zien hoe dat communiceert.
Voor mij was dat een confrontatie met mijn innerlijke demonen, iets van waanzin…
Pics homepag @Lukas De Clerck
Bedankt voor dit fijne gesprek
www.ambermeulenijzer.be
www.instagram.com/ambermeulenijzer
The Milk Factory - Samenwerkingen tussen culturen zijn interessant omdat je, naast je eigen cultuur, erachter komt wat er in de andere culturen omgaat. En vice versa
Edmund Lauret en pianist Thijs Troch, zijn exponenten van de avontuurlijke Gentse jazzscene die momenteel furore maakt; ze kwamen na een duoconcert op het idee om een nieuw project op te starten, met Viktor Perdieus (tenorsaxofoon), Jan Daelman (dwarsfluit), Kobe Boon (bas) en Benjamin Elegheert (drums) was het collectief The Milk Factory geboren. Ondertussen heeft de band al heel wat watertjes doorzwommen, nu was het tijd voor iets nieuws en toevoeging van en stem. Bandleden Kobe Boon en Viktor Perdieus studeerden een jaar in Göteborg en maakten er kennis met Zweedse vocaliste Hannah Tolf. Zij wordt toegevoegd aan de line-up. Tolf zingt, componeert en improviseert op het raakvlak tussen akoestische en elektronische muziek, tussen pop en jazz, het bekende en het onverwachtse. De formatie bracht eind april zijn plaat ‘Vandrare’ uit via WERF records; we hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Hannah en Edmund. En we polsten uiteraard naar de verwachtingen en verdere plannen.
Het zijn bijzonder 'rare' jaren geweest, ook al is het volgens mij nog niet voorbij, hoe zijn jullie als muzikanten die tijden van corona en daarna doorgekomen?
Hannah: In Zweden was er een andere lockdown dan in de rest van Europa, wij gaan anders om met de COVID situatie dan in andere landen. Wij hadden geen lockdown, hoefden geen mottenmaskers op, maar alles was gesloten, we hadden geen mogelijkheden om concerten en andere dingen te doen. In zekere zin was het moeilijk, maar persoonlijk had ik een baan in het theater in Duitsland, als freelancer. Het was in die tijd moeilijk voor freelance muzikanten om hulp te krijgen in Zweden, dus na een tijdje werd het moeilijker. Maar na een lange tijd maakten ze het makkelijker voor ons, en we begonnen hulp te krijgen.
Ik vraag dit, omdat ik dacht dat jullie dit project begonnen in het midden van de COVID (als ik het goed heb). Sommige bands die in die tijd projecten begonnen, gaven het op voordat ze iets maakten omdat het frustrerende tijden waren, hoe gaan jullie ermee om? En het toch doen?
Edmund: het project begon in deze corona ja, de eerste keer dat we elkaar ontmoetten was vorig jaar. in juni, zo'n beetje het einde van deze corona tijden. De slechtere tijden waren al voorbij, dus we hadden geen problemen om met elkaar in contact te komen. Dus we konden het corona gedoe overslaan. Toen we dit project begonnen...
Hannah: we konden het gewoon in beweging houden, deze tijd had geen effect op het maken van dit project.
En nu komt het album eraan. Ik heb naar 'Vandrare' geluisterd. Enkele gedachten: Ik hou vooral van de combinatie van improvisatietechniek en een dromerige stem die de gevoelige snaren raakt. Was dat een bewuste keuze?
Edmund: Onze saxofonist Victor ontmoette Hannah toen hij in Zweden studeerde, en we wisten dat Hannah veel met improvisatie bezig was, en dat is een van de redenen waarom we haar vroegen met ons samen te werken. Dus op die manier was het zeker een bewuste keuze.
Is het ook een bewuste keuze om hiermee een ander publiek aan te spreken of niet? Omdat jullie andere wegen bewandelen dan de jazz cultuur waar jullie in zitten... Hannah haar stem geeft een meer dromerige popsfeer, vandaar …
Edmund: De keuze om met een zangeres te werken opent natuurlijk veel deuren, we hopen ook dat fans die van instrumentale muziek houden de zang die we met Hannah doen ook waarderen. Dus het kan zeker mensen aanspreken die ons nog niet kennen. Waarom niet...
Naast het dromerige karakter, is er soms ook een bevreemdende sfeer aanwezig zoals in 'Ljumma vindar' , klopt dit?
Hannah: Ik weet alleen tijdens het proces dat het ons beviel wat daar gebeurde. Soms was er inderdaad die mysterieuze sfeer, ik weet het niet
Ik hou er ook van dat de teksten in het Zweeds zijn, maar waarom niet in het Engels (het creëert wel een bijzonder rijke sfeer). Zelfde vraag, is het een bewuste keuze om in het Zweeds te zingen en niet in het Engels en waarom?
Hannah: Zoals Edmund al eerder zei, het kan andere deuren openen. Ik wilde gewoon in mijn eigen taal zingen omdat het me een goed gevoel gaf om in het Zweeds te zingen, iemand noemde het om in het Zweeds te zingen en ik voelde me goed bij het idee om dat te doen, het maakt het origineel want er zijn genoeg liedjes in het Engels, wat fijn is om te doen. het wijst ook op de samenwerking tussen Zweden en België, dat' was ook een reden om het in het Zweeds te zingen. Het voelde ook natuurlijk om het zo te doen...
Het maakt deze plaat tot een origineel meesterwerk. Maar er is meer, op bepaalde momenten, wat je doet met je stem, doet me denken aan een artiest als Bjork (dat is een compliment, ik ben een grote fan van Bjork); wat is jouw mening?
Hannah: Ik heb niet naar Bjork geluisterd, of ben een grote luisteraar van Bjork. Maar ik heb enkele nummers beluisterd die ik erg goed vind. Het is niet dat het mijn belangrijkste inspiratie is, maar bedankt voor het compliment...
Het is een zeer gevarieerde plaat, maar ook een fusie van twee culturen, namelijk de typisch Belgische jazzcultuur en de Scandinavische; wat is je mening?
Hannah: Samenwerkingen tussen culturen zijn interessant omdat je, naast je eigen cultuur, uitzoekt wat er in andere culturen omgaat. En omgekeerd. Naast de persoonlijke ervaring deel je een muzikale taal.
Los van dit alles, Edmund: om jullie echt te lanceren, is het geen probleem om een Belgische band te zijn, ik blijf erbij dat Milk Factory (of Nordmann) als ze een Engelse band waren, beroemd zouden kunnen zijn; is het dan geen probleem om als 'Belg' voet aan de grond te krijgen of is dat kort door de bocht?
Edmund: Dat weet ik niet, jazz is geen mainstream muziek. We verwachten niet hetzelfde als een commerciële popartiest. Maar ik denk dat we het heel goed doen als band in België. We mogen niet klagen.
Laten we het hebben over de toekomstplannen met dit project. Zijn er plannen voor festivals of concerten? Binnen- Buitenland?
Edmund: Er zijn plannen voor een Zweedse tour, maar we hopen ook dat we in Nederland, Duitsland en enkele festivals kunnen spelen.
Het album kwam uit eind april, wat zijn de verwachtingen van deze plaat?
Hannah: het is een heel mooi album waar we trots op zijn. Ik kijk ernaar uit om deze muziek, de teksten hier in Zweden en overal te delen. Het is ook heel persoonlijk. Hopelijk houden de mensen van wat we hier doen... we hopen dat ze het mooi vinden, want het is een heel persoonlijke plaat.
Edmund: We hebben nog maar één concert gespeeld met Hannah, dat was in Bozar (Brussel), meteen na dat concert hebben we het album gemaakt, we kregen erg goede reacties na dat optreden. Dat is dus heel hoopgevend voor de toekomst, ik hoop dat de plaat ook zulke reacties zal krijgen.
Die vraag stelde ik al tijdens ons laatste interview (met Milk Factory in 2019), ondertussen is alles zo geëvolueerd dat je muziek kan ontdekken op Spotify en alles gaat snel via tik tok; is het in deze tijden nog interessant om nog cd's uit te brengen? waarom?
Edmund: in sommige muziekstijlen zijn er nog steeds mensen die liever platen kopen. Zelfs vinyl blijft de favoriete manier om naar muziek te luisteren. Er zijn bands die een paar single's uitbrengen en dat is het, maar in onze wereld, vooral in de jazz, zijn er nog steeds veel mensen die liever een plaat kopen.
Hannah: Ik geef een voorbeeld, ik ben aan het verhuizen dus ik ga mijn spullen doorzoeken en vond een aantal boeken, het is niet dat ik ze ga lezen, want tegenwoordig kun je naar boeken luisteren, je vindt zeker andere manieren om je uit te drukken. Bij muziek wil je die plaat in je hand houden, de hoes voelen en uit dozen in je huis horen. Ik denk dat veel mensen naar Spotify luisteren, maar de voorkeur geven aan een LP omdat het voelt als een cadeautje dat je in je hand hebt, zo voelt het voor mij....
Tot slot, je ambitie was toen 'Eigenlijk niet’ .... Het hoofddoel is muziek maken, en dat kunnen blijven doen. Ook met onze andere projecten; ’geldt dat nog steeds? en voor jou Hannah?
Edmund: het doel is om live te spelen, als je een album maakt wil je live spelen dat is voor mij het belangrijkste.
Hannah: : Ik ben het ermee eens, we hadden dit ene concert en dat was een geweldige ervaring, de muziek die je hebt opgenomen op het podium spelen voor mensen die ervan genieten? Het is nog steeds het belangrijkste doel en ambitie voor elke muzikant. Het was leuk om dit ene concert te hebben voordat we het album opnamen. Meer concerten geven na het maken van een album, is inderdaad het belangrijkste doel...
Pics homepag @Anton Coene
Bedankt voor dit leuke gesprek
Thenra Collectivum - Kludde/Welcome To Holyland - Muziek blijven brengen waar we zelf achterstaan, en waarmee we mensen die ons nu volgen, kunnen blijven aanspreken, is onze ambitie
Twee release shows op dezelfde avond, kregen we eind maart in de Asgaard Gentbrugge. Enerzijds stelde Kludde zijn nieuwste plaat ‘De Horla’ voor. Anderzijds stelde Welcome To Holyland zijn debuut schijf ‘OMINOUS’ voor. Beide releases gebeuren via Consouling Sounds. Wij waren erbij in de Asgaard en gingen gewild mee in het verhaal dat beide bands ons, elk op hun eigen wijze, boden. Het verslag kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/90079-kludde-welcome-to-holyland-pure-duisternis.html
Vooraleer de bands het podium onveilig maakten, hadden we een fijn gesprek over hoe het hen is vergaan sinds de corona tijden en welke impact dit op de bands en hun muziek heeft gehad. Eveneens hadden we het over de verwachtingen van de nieuwe plaat. Ook ambities en de toekomstplannen kwamen aan bod.
Ons laatste interview met Kludde was naar aanleiding van de release van ‘In de Kwelm’, een folkloristisch meesterwerk. Ondertussen zaten we in een coronaperiode, is er veel gebeurd (waaronder een prachtig solo werk van Wim; Nachtmaer’s ‘Van de Mare Bereen’). Maar ook Welcome To Holyland heeft wel een verhaal te vertellen rond die periode. Wat is de grootste verandering in die paar jaar? Welke impact heeft die tijd op jullie gehad? En hoe is het beide bands vergaan ondertussen?
Kludde: Wat ‘De Horla’ betreft was het feitelijk de bedoeling die plaat twee jaar eerder uit te brengen, de nummers waren al klaar, we waren zelfs al met de opnames begonnen. Maar door die corona periode is alles wat uitgesteld geraakt. Het voordeel is dat we het album hebben kunnen bijschaven, en beter maken dan het oorspronkelijk was voorzien. Wat we twee jaar terug hadden gemaakt ging een goed album geweest zijn, maar de huidige versie is gewoon nog veel beter. Ook hadden we de tijd om het visuele aspect volledig uit te werken. Hierbij gaat de eer vooral naar beeldend kunstenaar Wesley Dewanckel die instond voor de prachtige tekeningen die gebruikt zijn voor de videoclip (en de videoclips die er nog aankomen) en de graphic novel/artbook die in september samen met de vinyl zal uitkomen.
Welcome to Holyland: Wat ons betreft, ook wij hadden genoeg nummers om een nieuw album op te nemen. In de periodes dat het toegestaan was om te repeteren hebben we echter al die nummers terug ontleed en er de beste stukken uitgefilterd. Daar zijn dan een deel nieuwe riffs bijgekomen die we dan in elkaar gepuzzeld hebben tot de nummers die nu op ons debuut album ‘OMINOUS’ staan. Shows hebben we niet meer gedaan in die drie jaar, maar we hebben de tijd wel nuttig gebruikt om de beste nummers te schrijven die we op dat moment konden schrijven.
In het vorige interview zeiden jullie ‘Een Kludde plaat zal altijd een beetje anders klinken dan de plaat ervoor, we doen nooit twee keer hetzelfde’. Ik heb de nieuwe plaat ‘De Horla’ en ook nu weer zit er een verhaal achter, spatten de donkere emoties naar alle kanten en is er een duistere verbinding tussen fantasie en realiteit. Klopt dit en waar ligt het verschil met de vorige plaat voor jullie? Deze van Welcome To Holyland heb ik helaas nog niet beluisterd, maar ook hier, wat is het verschil met andere releases (een demo dacht ik, want dit is jullie debuut plaat eigenlijk?
Kludde: De invalshoek bij ‘De Horla’ ligt toch voornamelijk op de sfeer en het is deze keer een heel conceptalbum. ‘In De Kwelm’ was gebouwd rond afzonderlijke folklore verhalen, de sound was zwaarder, compactere nummers met de bedoeling echt het kot af te breken. Bij ‘De Horla’ ligt de nadruk eerder op de sfeerschepping. Het is de eerste keer sinds het ontstaan van Kludde dat we een verhaal helemaal zelf hebben verzonnen en uitgedokterd, we hebben onze fantasie laten werken en hebben ons niet gebaseerd op locale folklore van bijvoorbeeld Aalst zoals bij ‘In de Kwelm’ het geval was. Qua sound is het een tikkeltje meer black metal geworden, daar tegenover staat ook dat het ons meest gevarieerde album is.
Welcome to Holyland: Bij ons is het verschil wat kleiner, er zit wat meer afwisseling in ‘OMINOUS’. De nummers van de demo hadden riffs die we soms twee tot drie minuten bleven herhalen, dat repetitieve zit er nog steeds in, maar we vallen er minder op terug. We hebben wel geprobeerd om even zwaarmoedig te gaan als op de demo, maar dus met een meer gevarieerde aanpak. Voor de rest is er niet veel veranderd aan onze sound. Vuil, naturel en mogelijks nog iets zwaarder dan op de demo.
Ik zou het kunnen opzoeken, maar waar gaat ‘De Horla’ echt over? Een donker verhaal over Lust, Haat en Wraak, waarin nieuwe sferische richtingen worden verkend. Staat in de biografie, kun je daar wat dieper op ingaan, het klinkt ook intens. Is er iets bij jullie veranderd dat er zulke gevoelens boven komen, of hoe moet ik dat zien?
Het is sowieso dat er bij onze muziek per definitie al negatieve gevoelens naar boven komen, we zingen niet over bloemetjes en bijtjes. We zijn absoluut geen haatdragende mensen of zo. Maar het kan wel therapeutisch werken om al die negatieve gevoelens te uiten via onze muziek, gevoelens van soms woede en frustratie die boven kunnen komen verstoppen in songs, kan helpen om die gevoelens te kanaliseren en een plaats te geven. Veel meer moet je daar niet achter zoeken, zowel bij Welcome to Holyland als Kludde is dat het geval.
Ik wil er toch dieper op ingaan, want deze corona periode heeft bij veel mensen en zeker in omgang met elkaar, toch wat teweeg gebracht, zeker in negatieve zin. Heeft dit ook op jullie een invloed gehad in het schrijven van muziek? Zoals deze platen bijvoorbeeld? Of niet?
Wat de muziek van de platen betreft niet, want neem nu ‘De Horla’ die was al klaar voor die corona periode, het idee was er en de uitwerking is wat verfijnd, maar los van die corona periode dus nee, dat heeft geen invloed gehad op onze muziek. En dat geldt ook voor Welcome To Holyland. Wat wel het geval is, het album heeft kunnen groeien doordat alles stil is gevallen. We hebben er dus wat langer kunnen aan schaven, links en rechts verbeteringen aanbrengen. Waardoor het een beter album is geworden dan twee jaar geleden. En dat is ook bij Welcome to Holyland het geval, we hebben de nummers herschreven en er de minder goede kantjes uitgehaald en verbeterd. Wat ook zo is, het had weinig zin om een album uit te brengen als je ze niet live kunt voorstellen. Doordat we dit niet hebben gedaan kregen we de mogelijkheid om aan de nummers intensiever te werken. Die periode heeft voor beide bands een positieve invloed gehad op de songwriting, laat het ons daarbij houden.
Een andere grote verandering sinds die corona, ondervind ik toch bij gesprekken met andere bands, dat het moeilijker is geworden om concerten te boeken of jezelf te verkopen als band. Want ook organisatoren spelen op veilig en boeken bands of artiesten waarvan ze zeker zijn dat hun zaal zal uitverkopen (of zo goed als). Ondervinden jullie dat ook? Dat dit is veranderd na corona?
Kludde: Allereerst zit je met al die concerten die geannuleerd waren in de covid periode, deze werden dan uitgesteld en verlegd naar latere datums. Dit had als gevolg dat vorig jaar, en zelfs dit jaar iedere concertzaal al lang volgeboekt was en is. Zo hadden we nog geprobeerd om vorig jaar een mini tour in het buiteland te organiseren, maar helaas door overboeking was dit niet mogelijk. Anderzijds lag onze focus niet op live spelen, we hebben een drietal shows gedaan, waaronder Desertfest in Antwerpen, maar we hebben er zeker een vijftal geweigerd, om de simpele reden dat het afwerken en opnemen van ons nieuwe album belangrijker was op dat moment dan een set in te repeteren.
Welcome to Holyland: Wij hadden één concert in de covid periode, maar die hebben we helaas moeten annuleren door gezondheidsproblemen van Wim. Verder waren we ook niet echt bezig met te zoeken naar concerten, maar lag zoals bij Kludde de focus volledig op het afwerken van ons nieuwe album. Nu de covid periode voorbij is en het album klaar is hopen we natuurlijk dat er zich nieuwe opportuniteiten aanbieden. We zien wel wat er in de bus valt.
Jullie zitten ook beide bij Consouling Sounds ondertussen. Een zeer fijn label dat graag bands die buiten de lijntjes kleuren een kans geeft; opent dit ook voor jullie andere deuren?
Bij Consouling is het belangrijk dat het hen diep moet raken eer ze met jou samenwerken. Anders beginnen ze er niet aan. Of dit andere deuren zal openen? Daarvoor is het nog een beetje te vroeg om daar antwoord op te geven. Maar hopelijk krijgen we dankzij het album dat we nu uitbrengen meer opportuniteiten en kansen om mooie shows te spelen. Bij Kludde is dat met ‘In De Kwelm’ alvast heel goed gelukt, we hopen dat dat bij ‘De Horla’ ook het geval wordt en ook voor het debuut van Welcom to Holyland, maar om te zeggen of het andere deuren zal openen? Dat is voorlopig nog koffiedik kijken.
Het is niet de bedoeling dat jullie een ander publiek willen aanspreken via Consouling Sounds om zo op grote festivals te gaan staan en zo? Want jullie zitten wel in het extreme genre en dat maakt het (denk ik) moeilijker om op die grote festivals te staan, of is dat dan weer niet de ambitie?
Kludde: We willen niet per se de grootste metalband van de wereld worden. We doen gewoon ons eigen ding, en hopen vooral onze fans te blijven bereiken hiermee. We gaan daarom zeker niet de commerciële toer opgaan, We zullen onze muziek om die reden ook nooit aanpassen om toch op die grote festivals te kunnen spelen, dat is niet onze ambitie. Wel willen we muziek brengen waar we zelf achterstaan, en waarmee we mensen die ons nu reeds volgen kunnen blijven aanspreken.
Welcome to Holyland: En dat geldt dus ook voor ons, we weigeren eveneens te trappen in de val van commerce en dingen te doen waar we niet achter staan. Willen we meer mensen bereiken? Natuurlijk, maar dat zal niet ten koste van commerciële toegevingen in onze muziek zijn.
Maar toch, zowel Kludde als Welcome To Holyland heeft op het genre zijn stempel gedrukt, een beetje meer erkenning mag?
Kludde: Het zou leuk zijn uiteraard, om wat meer erkenning te krijgen, maar niet ten koste van onze eigen identiteit. We zijn allemaal vrienden onder elkaar, en ieder van ons doet dit uit pure passie voor de muziek, we doen dit allemaal achter onze werkuren en puur voor het plezier en diezelfde passie… Eens links en rechts een mooie show kunnen doen, en nog wat meer muziek maken en opnemen door de jaren heen. Meer moet dat voor ons echt niet zijn. Daar draait het dus ook echt om. Elke kans, hoe groot of klein die ook is, zullen we uiteraard aangrijpen, maar we willen absoluut niets forceren. We moeten ook toegeven, om nog eens terug te komen op een vorige vraag, dat we niet moeten gaan smeken om ergens te kunnen optreden. We zien zoveel groepen die echt bekender willen worden en wanhopig schooien om toch ergens te mogen optreden, om dan van een kale reis terug te komen. In het begin hebben we dat probleem ook ondervonden bij Kludde. Na het uitbrengen van ons debuut ‘In den Vergetelheid’ hebben we twee jaar België plat gespeeld. Tot dat er een soort vermoeidheid optrad. Ook bij ons publiek, doordat we per se overal wilden optreden. Eén van de redenen dat we daarna in hiatus zijn gegaan en het zo lang heeft geduurd om die vorige plaat uit te brengen. We willen dat nu vermijden.
Welcome to Holyland: Met beide voeten op de grond blijven, en niks forceren. Wat wel een droom is, is om eens een mini tour te doen met liefst een bijpassende en bevriende band. Een lang weekend naar bijvoorbeeld Duitsland of Nederland. Rekening houdende met wat mogelijk is, want we hebben allemaal dag jobs en gezinnen.
Je zegt het zelf, het is een hobby en passie die je combineert met een dagelijkse job, maar sommige zitten in meerdere projecten. Valt dit allemaal nog wel te combineren?
Net doordat het een passie is lukt dit perfect, als we maar met muziek kunnen bezig zijn. Daar leven we van op. Andere mensen gaan graag in het weekend naar een voetbalwedstrijd met alles erop en eraan of zijn intensief met sport bezig, wij zijn intensief met muziek bezig, dus dat valt wel degelijk te combineren. Net omdat het een hobby en passie is. Passioneel met onze muziek bezig zijn, is het belangrijkste. Bekendheid of faam is bijkomstig, als dat komt dan komt dat, maar het is die passie dat telt. We gaan niet op zoek naar die bekendheid, daarom dat we ook selectief zijn in optredens die we aanpakken. Als we telkens kunnen optreden voor een publiek dat enthousiast is om ons te zien, al doen we maar een vijftal concerten of zo, dan is dat voor ons al mooi mee genomen.
Deze avond kan dat zeker lukken, een fijne concertzaal en een 150 tal tickets verkocht dacht ik, zien jullie het beetje zitten voor vanavond?. Wat zijn de verwachtingen?
Als het publiek enthousiast is, dan zijn we tevreden mensen. We willen ons vooral amuseren en hopen dat de mensen dat ook doen die naar ons komen zien. Gezonde zenuwen ook, want voor bijvoorbeeld Welcome to Holyland is het zeer lang geleden eigenlijk, Kludde heeft ondertussen al enkele keren opgetreden. Maar er is een gezonde brok zenuwen en veel goesting.
Om af te sluiten, een verkoop praatje, laten we beginnen met Welcome to Holyland, ik ben fan maar als je uw plaat zou willen verkopen aan mij, waarom zou ik jullie plaat kopen en wat maakt jullie zo uniek?
Welcome to Holyland: We zijn de zwaarste band van België (haha). Het is in elk geval zeer zware, logge en intensieve muziek die we brengen. Stonerdoom/sludge is een zeer kleine scene, die tien tot vijftien jaar geleden wel veel populairder was dan nu. Maar mensen die houden van zware, logge, naar doom neigende muziek zullen zeker hun gading vinden in ‘OMINOUS’ en in de band live op het podium.
Geldt dit voor Kludde ook, is dit ook voor jullie de verkooptechniek om een eventuele leek over de streep te trekken? Wat is het verschil tussen beide bands?
Kludde: Daar waar Welcome to Holyland meer traag en log is, gaat het bij Kludde vooral de snellere kant uit, daar ligt het verschil. Het optrekken van een ondoordringbare geluidsmuur. Kludde is een totaal andere sfeer dan Welcome To Holyland, hoewel er raakpunten zijn. Het technische aspect neemt ook wel meer de bovenhand bij Kludde, bij Welcome to Holyland wordt alles afgestripte tot de minimale essentie. ‘De Horla’ is het meest afwisselend album dat we ooit hebben geschreven, er zitten dus ook wel wat rustigere stukken in. Het is een verhaal, de muziek volgt de emotie rond de teksten en het verhaal, vandaar toch wat meer afwisseling. Maar we blijven toch als een wervelwind tekeer gaan, dat is typische aan onze muziek. Als mensen zich daar in kunnen vinden zijn we in onze opzet geslaagd.
Bij beide bands zit er toch een aspect dat de fantasie prikkelt, zitten jullie wat dat betreft op diezelfde lijn (met elk een eigen manier van aangeven) of zie ik dat verkeerd?
Beide bands hebben een totaal verschillende aanpak. Het zijn ook twee totaal verschillende genre’s. Kludde is voornamelijk een black metal band, hoewel er invloeden van doom en sludge in onze sound en songs zitten verweven. Welcome to Holyland is pure stonerdoom/sludge met misschien hier en daar een licht black metal invloed. Meer raakvlakken kunnen we niet opnoemen. Het concept is ook totaal verschillend. Bij Kludde gaat het meer de folklore kant uit, bij Welcome to Holyland gaan de teksten meer over dagdagelijkse dingen en gebeurtenissen uit ons leven. Uiteindelijk heeft het ook weinig zin om twee keer dezelfde muziek te maken. Nog één raakvlak is dat we beide deel uitmaken van ‘Thenra Collectivum’, wat de overkoepeling is van al onze bands en projecten.
Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar voor beide bands?
We hopen dat de beide albums een beetje aanslaan bij het publiek, en we daardoor door het jaar heen nog wat mooie kansen krijgen om verder op te treden. Dat is het voornaamste plan. Onze albums overal kunnen promoten. En ondertussen nieuwe nummers blijven schrijven. Inspiratie is er genoeg bij beide bands, om de cyclus te blijven laten draaien. Muziek schrijven, plaat uitbrengen, er live mee optreden… next.. dat is het voornaamste plan voor nu, en voor de toekomst. We zijn lang nog niet uitgezongen…
Pics homepag - Kludde@Piet Goethals
Bedankt voor dit fijne gesprek, ik wens jullie beide enorm veel succes dit jaar, uiteraard blijven we jullie op de voet volgen.
CIVIC - Een CIVIC fan zijn, is een leuke reis, er zijn altijd wendingen. Dat houdt het spannend. Zoals een achtbaan in een lunapark
Civic is afkomstig uit het Australische Melbourne en ‘Taken By Force’ is hun tweede cd. Hun mengelmoes van 'punky indie pop & noisy garage rock', die de band zelf omschrijft als '1984 meets The Endless Summer', bevat vele verwijzingen naar het 'opwindende verleden' van bands als The Stooges, Buzzcocks en The Undertones, maar staat ook zeker in het hier en nu met links naar bands als Idles, Sleaford Mods, Viagra Boys, Fontaines D.C. & Shame. Met ‘Taken By Force’ brachten ze onlangs een knaller van een plaat uit, de recensie kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89756-taken-by-force.html . Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met de band.
Toen Civic voor het eerst begon, rond 2016/2017, weet ik dat het jullie concept was om simpelweg... goede rock’n’roll te spelen; wat belichaamt goede rock’n’roll voor jullie?
We zijn begonnen in 2017. Ik denk dat er een rare quote online staat die zegt dat we "er niet mee wilden rommelen" wat ik altijd grappig vond omdat niemand dat zei. We wilden gewoon een band beginnen die klonk als de groten voor ons. Birdman, Saints, CEb riffles. Dat soort dingen. Maar ook een meer hedendaags gevoel erbij brengen.
Staat datzelfde concept nog overeind in 2023?
De band groeit altijd en beweegt zich in een voorwaartse richting. We willen nooit stil blijven staan en slechts één geluid doen. Ik denk dat het altijd om progressie gaat. Dat zorgt ervoor dat je meer wilt doen. Dat houdt het spannend voor ons.
Heeft het succesvolle eerste album deuren geopend voor jullie?
De plaat op Flightless heeft ons geholpen om een nieuw publiek te bereiken en onze fanbase is zeker gegroeid.
Ondertussen ligt de corona periode wat achter ons, maar hebben deze tijden ook een invloed op jullie muziek, of op jullie als persoon? Hoe zijn jullie die periode doorgekomen? Was het een inspiratie voor deze nieuwe plaat of niet?
Ik had geluk. Ik en mijn toenmalige vriendin woonden in een groot pakhuis, dat vol zat met jonge creatieve mensen. Dus we hadden een jam ruimte en veel vrije tijd. Natuurlijk was het een rottijd voor iedereen, maar we probeerden positief te blijven en ik heb goede herinneringen aan die tijd, maar ook enkele donkere. ‘Future Forecast' was onze afsluitende plaat dus er zit meer invloed in die plaat zou ik zeggen. Ik schreef al die teksten voor mijn nummers op dezelfde bank in dat pakhuis. Ik wil graag denken dat TBF een nieuw beest is en misschien voorbij is, maar dat gezegd hebbende, je bent altijd en moet dingen uit je omgeving opnemen.
Na corona en de crisis waarin we nu leven, ondervind je geen moeilijkheden... met het boeken van optredens en dergelijke? Er is een overaanbod, en sommige bands/organisatoren hebben het moeilijk … Ondervinden jullie dat ook?
Iedereen zit in hetzelfde schuitje met de toestand van de wereld op dit moment. Het voelt nog steeds als chaos. Misschien is dat altijd zo geweest. Ik denk dat je je moet aanpassen en proberen de dingen zo goed mogelijk te doen, en nieuwe wegen te vinden als je verdwaalt. Misschien werd het te makkelijk voor iedereen en is dit de spoeling die muziek nodig heeft. Dat gezegd hebbende, het was klote om 2 jaar niet te kunnen spelen.
Gefeliciteerd met je nieuwe schijf, het debuut was een hit, meestal wordt de tweede beschreven als 'moeilijke plaat'; klopt dit ook voor jullie?
Ik geloof daar niet echt in. Ik denk niet dat het zo makkelijk is. Je maakt gewoon wat je maakt, sommige mensen zullen het leuk vinden en sommige niet. Zolang je dat doet, is het goed.
Persoonlijk denk ik dat er verrassende wendingen in dit nieuwe album zitten, minder leunend naar punk, op zich geen slecht idee, maar ben je niet bang om fans te verliezen van het eerste uur?
Als fans weg willen omdat we niet nog een New Vietnam hebben gemaakt dan is dat prima. We zullen niet boos zijn. Een CIVIC-fan zijn is een leuke reis, er zijn altijd wendingen. Dat houdt het spannend. Zoals een achtbaan in een lunapark
Was dit een bewuste keuze? Ik denk wel dat er iets in zit dat je beroep doet op andere bronnen met deze plaat …
We maken altijd gewoon wat we op dat moment relevant vinden. Ik zou niet zover willen gaan om te zeggen dat het geen punkplaat is, ik zou zeggen van wel. Maar wie weet wat punk nog is. Ik weet alleen dat we het gemaakt hebben, en het leeft in deze wereld, en je kunt er naar luisteren.
Hoe zijn de reacties tot nu toe?
We hebben van iedereen geweldige reacties gekregen. We willen het graag in mensen hun leven steken.
Kunnen we zeggen dat de volgende plaat iets heel anders wordt, of niet
Het zal anders zijn dan de vorige ja.
Wat zijn de toekomstplannen voor dit jaar 2023?
In een tourbus zitten, backgammon spelen en het podium verscheuren.
Bedankt voor dit interview
Shapeshifted - Het was de bedoeling een goede, stevige old school rock’n’roll cd uit te brengen … en we zijn er in geslaagd!
Shapeshifted klinkt als een dirty old Rock'n'Roll band die de blues in de aderen heeft. De band heeft al enkele platen uit en hun live optredens staan als een huis. Springlevend dus! Dat zetten ze met de nieuwste schijf ‘Gimme me Rock’n’roll’ nogmaals in de verf; de recensie kun je hier nog eens nalezen, https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/90137-gimme-rock-n-roll.html
We hadden , naar aanleiding van deze release, een tof gesprek met zanger/gitarist Marc Van der Eecken. We polsten ook even naar de verdere toekomstplannen…
Ons laatste interview was in 2020, toen waren jullie al bezig met de voorbereiding van deze plaat, de coronapandemie hadden we, de oorlog in Oekraïne is er … De crisis heeft een impact op ons mens-zijn. Welke impact heeft dit op jullie als band (en als mens uiteraard)?
We waren sinds 2019 weer samen met de originele bezetting, waarmee we de eerste vier jaar hebben gespeeld, met veel goesting want die enkele jaren in andere bezettingen verliepen wat stroef. In 2020 brak corona net uit op het moment dat we een nieuwe single uit hadden, een serieuze streep door de rekening dus. In 2021 hebben we welgeteld één optreden gedaan. Toen het in 2022 weer kon, werden we geconfronteerd met het feit dat onze bassist en drummer het enorm druk hadden met andere projecten waar ze inzaten, en dus weinig tijd om met Shapeshifted bezig te zijn. Het grote nadeel van die corona, is dat nu het voorbij is , haast geen kansen meer krijgen. Ik heb meer dan 400 mails verstuurd en we krijgen amper reactie. Cover en tribute bands komen wel nog aan de bak, maar een pure rock band als de onze die eigen nummers brengt, heeft het moeilijk. Je mag ook niet vergeten dat we gedurende die bijna drie jaar niet konden optreden. En dan raak je snel vergeten. We horen dat van heel wat collega’s. We moeten eigenlijk van nul af aan opnieuw beginnen. Dat is de grote impact van die periode. De budgetten zijn kleiner geworden of gewoon op. (Kleine) organisatoren nemen liever geen risico en boeken dat soort bands omdat ze weten dat daar gegarandeerd publiek op afkomt.
Ik merk dat ook wel als muziekliefhebber, het is dus moeilijker voor bands als jullie om aan de bak te komen als ik het goed begrijp?
Inderdaad, veel moeilijker. Wat er ook nog bijkomt , vroeger kregen we ook respons vanuit de radio’s, nu horen we ook van die kant plots niets of nog heel weinig meer. Terwijl ze de eerste twee cd’s grijs gedraaid hebben. Maar op deze nieuwe, geen reacties, dat is zeer opvallend. Nochtans zitten we nu op ons sterkst, we hebben onlangs een paar optredens gedaan en de mensen waren super enthousiast. We begrijpen het zelf niet. Er is natuurlijk wel een enorm aanbod aan nieuwe muziek nu. Iedereen heeft duidelijk gewacht met releasen tot die vervelende virusperiode voorbij was. Het enige voordeel aan die periode is dat we enorm veel tijd hebben gehad om nieuwe nummers te schrijven, ik heb er zo een 35tal geschreven waarvan er twaalf op de cd zijn gekomen..
Hoe waren de reacties op de release van het nieuwe ‘Gimme me Rock’n’roll’?
De reacties waren heel goed, we zijn er zeer tevreden over. We hebben er bewust ook veel naar het buitenland gestuurd, en krijgen ook van daaruit zeer fijne reacties. Ergens las ik dat iemand schreef, dat de title track deed denken aan ‘My Generation ‘van The Who, dat kan al tellen! Het was ook de bedoeling om een goede, stevige old school rock’n’roll cd te maken, en daarin zijn we geslaagd, de reacties bij luisteraars en fans zijn zeker enthousiast.
Het meest kenmerkende is en blijft dat jullie die lekkere old school rock-’n-roll doen heropleven, zonder gedateerd te klinken. Enorm veel verschil is er niet met de vorige platen, of wel? Waar ligt het verschil denk je zelf?
De eerste plaat was heel snel opgenomen, drie sessies en hij was klaar. De tweede, die net als de eerste zeer goed is ontvangen, hebben we langer aan bezig geweest en bevat niet enkel recht-toe-recht aan rock-’n-roll eigenlijk. Bij deze derde zijn we weer terug meer basic toer opgegaan, en is alles nogal vrij snel opgenomen. en als je goed luistert is er ook een A kant en een B kant, de A kant is ‘volle bak vooruit’ zonder opkijken, de B kant komen de Stones invloeden wat meer boven drijven. Daar ligt het verschil, we hebben nu duidelijk een A en B kant, die in bepaalde opzichten wel verschillend zijn van elkaar, maar elkaar ook goed aanvullen.
Dit is muziek die pas echt tot zijn recht komt op een podium, ik voel die uppercuts door de boxen loeien, dat maakt jullie toch wel uniek. Is er een bijzondere werkwijze die jullie hanteren om dit te bekomen?
Dat is zeker een bewuste keuze geweest, we hebben die plaat opgenomen ‘knop induwen en spelen’, letterlijk. Dus niets apart inspelen , gewoon gaan en live opnemen ! Het was dus zeker de bedoeling om dat ‘live’ gevoel over te brengen naar de huiskamer. Dat is dus wat je ook hoort, wij moeten gewoon samen spelen en niet alles apart opnemen. Bij de eerste was dat ook goed gelukt, de tweede iets minder, maar bij deze is dat live gevoel zeker en vast een rode draad.
Kan deze plaat ‘de plaat worden van de grote doorbraak’ of hoe zien jullie dit pareltje? Wat hoop je ermee te bereiken of welk publiek ?
Ik vrees ervoor, we hebben werkelijk iedereen aangeschreven, alle gebruikelijke tijdschriften en radio’s en zo, en krijgen amper reactie. Daarover hadden we het daarnet al. Het is zeer spijtig, maar ik vrees ervoor… Maar we blijven enthousiast om live op te treden, dat is tenslotte ons sterkste punt.
Er is ook een soort muur tussen Wallonië en Vlaanderen, jullie waren zelfs een tijdje populairder over de taalgrens dacht ik (of ik heb het mis). Ondervinden jullie die muur? Hoe moet ik dat zien?
Dat klopt, en dat kwam door Walter de Paduwa, Laurent Debeuf, Francis Delvaux en Etienne Dombret op RTBF en zo werden we gedraaid en kregen kansen. We hebben in Wallonië een serieuze fanbase opgebouwd daardoor. En dat geldt nu nog steeds, we krijgen voortdurend berichten uit Wallonië om daar te komen optreden. Maar ook daar is veel minder budget dan vroeger. Er is dus zeker een muur tussen Wallonië en Vlaanderen, dat ondervinden wij zelf ook. In Wallonië zijn de mensen gewoon veel minder kritisch en staan voor pure rock muziek die wij brengen blijkbaar toch meer open, heb ik de indruk. In Vlaanderen reageren de mensen doorgaans afwachtend. Als je ze mee krijgt, dan gaat het dak er uiteraard af. Maar in Wallonië moeten we daar minder inspanningen voor doen, dus ja er is een muur… Ook in de zin dat er weinig of geen uitwisseling van bands is tussen de twee landsgedeelten. Terwijl er daar echt goeie groepen zijn. In mei doen we support voor The Bombsite Kids. Hier totaal onbekend maar dat is een echt stevige punk rock band. Onbegrijpelijk dat dergelijk gasten hier niet gekend zijn.
Na de corona periode is sociale media belangrijker geworden; het luisteren naar muziek gebeurt helaas meer en meer digitaal, waarom een plaat uitbrengen en niet gewoon alles op Spotify gooien en een tik tok filmpje maken bijvoorbeeld?
Tik tok doen we sowieso niet aan mee, we hebben tijdens de opnames dat wel naar voor gebracht of het in deze tijden nog zin heeft om een fysieke cd uit te brengen. We verkopen onze cd’s tijdens optredens, we hopen daarom dat we veel live kunnen spelen, want op concerten worden nog steeds fysieke cd’s verkocht. Er is daar nog vraag naar , binnen onze scene. We hebben een zeer gemengd publiek, dat varieert van zestienjarigen naar prille zestigers. En die kopen dus nog wel een cd, in andere genres is dat misschien anders, maar bij ons niet, daarom hebben we besloten het wel te doen.
Jullie hebben al heel wat watertjes doorzwommen, een feestje rond jullie tiende verjaardag is er niet echt gekomen door corona; misschien nu wel iets rond die verjaardag?
Eerst dachten we … het momentum is weg, De 10de verjaardag was er tijdens de corona periode en is er niet van gekomen. We dachten nu , heeft het nog zin? We hebben eigenlijk net beslist om in het najaar toch iets te organiseren. Ik kan er nog niet veel over zeggen, maar als we dat rond krijgen , belooft het een ferm verjaardagsfeestje te worden.
Wat zijn de verdere toekomstplannen voor 2023? Staan er concerten en/of festivals op het programma en in het buitenland?
In eerste instantie zoveel mogelijk in België optreden. Omwille van budget problemen bij kleine clubs, krijgen we voorlopig weinig respons, we hadden het daar al over. Ik was net bezig om een mailing op te starten voor Duitsland, om daar optredens te proberen boeken. Zelfs in de jazz clubs boeken ze je daar, dat is ook zo in Wallonië en Frankrijk, in Vlaanderen minder, in de Blues clubs hier geraken we niet binnen, ondanks dat er liefhebbers zijn die ons willen zien. In Italië en Spanje staan ze er ook meer voor open, blijkbaar is Vlaanderen een probleem voor ons.
Indien jullie een Engelse of Amerikaanse band zou zijn met deze sound, dan kunnen jullie op grote podia en festivals staan, maar in België blijft het moeilijk om echt door te breken? Of mag ik dat zo niet zien?
We kregen zelfs meer kansen in Italië indertijd, terwijl het hier nergens aansloeg, ook in Wallonië kregen we kansen. In Italië hadden we een bescheiden hit met “Spit it out”. Van eind mei tot oktober hebben we in de top 20 gestaan van Virgin Radio Italy. We stonden ook in het top 10 jaaroverzicht van Rolling Stone Italië zelfs op nummer negen, dat is toch niet niks. “Spit it out” en de tweede single “Tonight “ worden trouwens nog steeds regelmatig gedraaid daar. “Spit it out” staat bovendien op een compilatie cd van Virgin (Universal) in schoon gezelschap van oa Kasabian, Placebo, Franz Ferdinand en anderen. De respons daarop in eigen land was toen nul komma nul, ook al zetten we dit in onze persbericht ter promotie. Zeer spijtig. Maar we blijven fier op ons Italiaans avontuur.
Wat zijn de ambities nu en wat zou je als band toch willen bereiken na al die tijd?
Eens kunnen optreden in clubs als AB, Trix, Depot en zo, is zekere een ambitie. De kans krijgen om in dat clubcircuit wat naam te maken … Dat moet op een of ander manier kunnen lukken of op Blues Peer en dergelijke festivals. In Wallonië is dat wel gelukt. Daar hebben we op een aantal kleine maar héél leuke en druk bezochte festivals gespeeld. Acosse, Pepinster, Nandrin, DLB on Stage om er maar een paar te noemen. Italië zouden we ook graag terug willen optreden.
Bedankt voor dit fijne gesprek, wens je nog iets toe te voegen doe gerust …
We hebben een goede cd uitgebracht, en hopen toch op wat meer feedback en airplay. We laten de moed niet zakken, we blijven ambitieus.
Ohja, kan het zijn binnen die scene dat je vaak door de bomen het bos niet meer ziet? Of zie ik dat verkeerd?
Dat je door de bomen het bos niet meer ziet klopt, maar dat is naar mijn mening niet de reden waarom we niet aan optredens geraken. Het publiek is er, daar ben ik van overtuigd. We hebben toch heel wat volgers op sociale media. Dus daar ligt het niet aan, waaraan dan wel … daar wil ik me niet over uitspreken (knipoog).
Bedankt, ik hoop dat het lukt, wij steunen jullie …
Crooked Steps - Een plaat uithebben, is iets fijns om mee uit te pakken en op sociale media speelt het imago van de band mee
In 2020 wonnen jullie de Nieuwe Lichting van Studio Brussel, heeft dit deuren geopend voor jullie? Het was natuurlijk in de slechtste periode dat je je maar kon indenken, dat je won …?
Lou: Het is iets dat ons enorm vooruit heeft geholpen natuurlijk, vooral als je kijkt hoe we het voor die overwinning deden. Voor 2020 maakten we gewoon als vrienden muziek, en toen werd het plots serieus. Je krijgt sowieso meer Airplay, ook op de Radio (Studio Brussel) een heel belangrijke zender. Maar langs de andere kant zijn er , door die corona, enorm veel optredens niet kunnen doorgaan, wat een enorme streep door de rekening was. Dus, om samen te vatten, en in denk dat ik mag spreken voor de rest van de band ook, het heeft ons zeker veranderd in hoe we zelf omgaan met de band zelf. Maar we hebben het , door die corona periode, niet volledig kunnen uitwerken zoals verhoopt.
Thomas: Het is inderdaad niet geworden wat het had kunnen zijn; maar toch hebben we daar veel kunnen uithalen uit die winst. Zoals de ondersteuning krijgen van TRIX , dat we onze opnames hebben kunnen doen . en het werd, zoals Lou zei, plots wel allemaal heel serieus , het moet goed zijn en af zijn wat we doen. zo een overwinning verandert je als band, en helpt je een stap voorwaarts op de ladder.
Lou: We kijken er sowieso positief op terug, ondanks die rare tijden, en kijk, het heeft ons vooruit geholpen, laat het ons daarbij houden.
Kort nadien scoorde de band met “Sugar” en “Daiquiri”, hun eerste succes op de radio en werd er vol goesting uitgekeken naar een volgeboekte festivalzomer. De teleurstelling was dan ook enorm groot toen die geweldige zomer uitmondde in een ellenlange quarantaine; welke impact heeft die tijd op jullie gehad? Voor sommige bands was dit het moment om de handdoek in de ring te gooien, andere vonden rust of inspiratie hierin, hoe zit dat bij jullie?
Thomas: We hadden vooral gezien hoe het had kunnen zijn, dat het potentieel er is en was om verder door te breken. Dat was een stimulans om wel door te gaan. Het was super jammer dat het niet kon doorgaan zoals gepland, maar we hebben het niet gezien als dat onze kans weg is gevallen. We konden ook niet repeteren en zo, maar Lou heeft wel enorm veel songs geschreven; we zijn productief en rustig bezig geweest om verder aan songs te werken. Zonder dat we onder druk stonden om concerten te doen, op die wijze was die corona dan zelfs positief dat we in alle rust konden verder werken aan deze plaat.
Lou: Ik pik even in op de vraag ‘waarom zijn we er toch mee doorgegaan’. In de eerste plaats omdat we gewoon graag samen muziek maken, dat is een grote stimulans. Dat gaat hopelijk nooit stoppen. Maar ik snap het wel, je kunt als band bepaalde momenten hebben dat je als band doorbreekt of een grote stap voorwaarts zet. Dat momentum, winnen van de Nieuwe Lichting komt niet meer terug, ondertussen zijn er al andere bands opgestaan die de Nieuwe Lichting 2021, 2022 en 2023 hebben gewonnen. We zouden nu graag terug naar zo een momentum terug opbouwen, maar het vraagt nu meer tijd en energie doordat we dat momentum toen hebben gemist door die corona tijden. Die wedstrijden zijn, als je dat goed aanpakt, super belangrijk om van nul plots naar heel ver door te stoten..
Klopt wel, waar ik ook eens op terug wil komen is die ene hit, “Daiquiri” … Een mooi visitekaartje? Niet bang voor de rest?
Lou: “Sugar” en “Daiquiri” zijn uiteraard de twee bekendste nummers, we merken wel dat we daar de meeste respons op krijgen. Ik vind het gewoon prachtig dat mensen die songs echt kennen. We zitten in die fase dat we heel blij zijn als we iemand tegen komen die zegt ‘hey , ik vond dat nummer zo indrukwekkend! Het staat in mijn afspeellijst; langs de andere kant zouden we heel graag nog meer nummers schrijven die net zoveel impact hebben als die twee songs …
Thomas: die nummers zijn inderdaad gekend, je merkt dat inderdaad wel op optredens, is dat een stoorzender? Maar er zijn nog andere nummers die ook goed zijn, en die doen het live ook heel goed. We hebben bijvoorbeeld al heel wat nummers gespeeld van het nieuwe album, en die slaan ook al aan bij de fans.
Lou: zo’n nummers die het heel goed doen, zorgt voor perspectieven, wat kunnen we daarmee doen in de zin van zachter of harder of complexer maken, of in die richting van die bepaalde nummers werken. Het schept mogelijkheden, als een soort leidraad, die soort nummers.
Uiteraard wil ik het over jullie debuut hebben ? ‘Sambuca Dreams’ ik lees het volgende in de nieuwsbrief ‘’ De plaat illustreert een zoektocht naar eigenheid. Enerzijds weerklinkt de rollercoaster aan emoties die we als band ervaarden in de zomer van 2020 vol geannuleerde optredens.’’ Je zou dan denken aan een weemoedige, droevige plaat, maar deze straalt zoveel positieve energie uit, bewuste keuze om het luchtig te houden?
Lou: We zijn ondertussen prille twintigers, en zijn aan het evolueren in ons dagelijks leven. Zoals een nieuwe woning, samenwonen met een vriendin en die dingen; een job zoeken en zo. Dat gegeven zit er wel in , in sommige nummers. Of hoe we omgaan met het winnen van die Nieuwe Lichting in 2020. Maar vooral het positieve uit die fase in je leven, zit verweven in de songs, dat vonden we wel heel belangrijk. We wilden vooral dat positief kantje benadrukken, en het luchtig houden.
Oprechte vrolijkheid ervaar ik, vanuit een zeker buikgevoel. Het is ook een plaat die je song voor song meebrult; is het een bewuste keuze om een mainstream publiek aan te spreken? Welk publiek hebben jullie eigenlijk zelf voor ogen met dit debuut (of ben je daar niet mee bezig)
Lou: We zijn er niet per se mee bezig dat we een nummer schrijven voor een bepaald doel publiek. We komen op optredens ook allerlei mensen tegen, dus ik denk niet dat we schrijven voor een bepaald publiek. Maar het zijn inderdaad wel toegankelijke nummers, dat is iets waar we ook naar op zoek zijn. Maar langs de andere kant groeien we nog steeds als band, en kunnen we daar in de toekomst wat van afwijken of zo.
Het is ook een zeer persoonlijke plaat geworden (lees ik ergens) … jezelf bloot geven voor een groot publiek, ben je niet bang daarop te worden afgerekend (je weet hoe het soms gaat op sociale media)
Lou: ik moet toegeven, ik ben zeer gevoelig aan kritiek op sociale media (haha) het is inderdaad een zeer persoonlijke plaat. Niet alleen de songs, maar ook de uren en tijd die je er als band insteekt zijn heel persoonlijk. En dan vind ik het soms wel moeilijk om daarmee om te gaan, als daar dan kritiek op komt. Maar dat hoort er gewoon bij, de andere bandleden relativeren dat allemaal. Niet iedereen kan en moet onze muziek goed vinden, smaken verschillen nu eenmaal.
Sociale media en Spotify zijn voor een band heel belangrijk; is het in tijden van Spotify en tik tok nog interessant om een plaat uit te brengen?
Lou: er is de laatste jaren iets aan het groeien in de zin dat je daarmee naar buiten moeten komen, met je voetdruk op die sociale media. Wat je uitstraalt en wie je bent als persoon. Welke image je hebt, video’s daar moet je zeer goed in zijn, we zijn daar nog niet volledig goed in, we moeten daar aan werken. Daarom is het wel belangrijk dat je met iets kan uitpakken als een plaat. We zijn ook meer bezig daarmee als band, maar je voetdruk op de sociale media wordt steeds meer belangrijk.
Thomas: ik wil ook eens terugkomen op het gegeven imago. Je hebt een imago op het podium, en een imago naast het podium. En dat zet zich ook door in filmpjes, op sociale media, is het belangrijk dat dit imago als band blijft terugkomen. Los daarvan is zo een plaat in de hand hebben, nog steeds iets fijns om mee uit te pakken.
Jullie debuut kwam uit op 14 april - wat zijn jullie persoonlijke verwachtingen?
Thomas/Lou: Waar we nu op willen focussen is een club tour. Na de zomer, dat is de bedoeling. Of toch optredens in zaaltjes gespreid over heel Vlaanderen in het najaar.
De plaat wordt op 4 mei voorgesteld , ook nu weer, de verwachtingen?
Thomas: We hebben nog concerten gedaan, maar deze avond is puur voor ons alleen, dat maakt het toch wel bijzonder eigenlijk, het is puur onze avond dus we zien er zeker en vast enorm naar uit.
Lou: Het is zo een avond waarvan je weet dat er vrienden en familie op afkomen, het is ook een start van iets heel nieuws, een nieuwe bladzijde die wordt omgedraaid. Vanaf dan gaan we terug shows beginnen doen en zijn gelanceerd, dus ja dat is een zeer belangrijke avond voor ons.
Het is een ook een zeer zomerse plaat, perfect voor op de festivals; klaar voor die festivals?
Thomas: Er zijn al wat festivals gepland, vooral kleinere festivals dan toch. Ook een paar middelgrote. Het is doordat de plaat nu pas uitkomt, wel beetje laat om daar echt op te focussen.
Wat zijn de verdere ambities? Is er een soort doel dat jullie voor ogen hebben?
Lou: Gewoon genieten van hoe het verloopt met deze plaat en zo. Dat is nu de voornaamste ambitie. Veel live shows spelen, en al uitkijken naar de volgende plaat. Nieuwe ideeën uitwerken, en zo verder blijven bouwen aan een fijne toekomst.
Thomas: mijn absolute droom is een tour kunnen doen doorheen Europa. Daarom is het belangrijk om steeds nieuwe muziek uit te brengen.
Een Sportpaleis uitverkopen of Rock Werchter afsluiten of toch maar een naam worden binnen het clubcircuit in binnen- en of buitenland? Wat verkiezen jullie en waarom?
Spelen op Rock Werchter, toch nog steeds het grootste festival ter wereld, al verschillende keren uitgeroepen als beste, is toch het ultieme eigenlijk. Maar laat ons voorlopig groeien, en zien wat onze mogelijkheden zijn. Maar Rock Werchter, het is een droom ja…
Pics homepag @Elisa Maenhout
Bedankt voor dit fijne gesprek …
Tuvaband - Ik duim dat sommige liedjes van me betekenisvol of zelfs nuttig kunnen zijn in een periode van iemand anders' leven
'Tuvaband’ is de muzikale noemer voor de muziek van de Noorse zangeres/songwriter/muzikante Tuva Hellum Marschhauser. Op haar vierde album ‘New Orders’ hoor je mystieke indie-pop; 'delicate piano-led folk, softly-soaring ghostly soul-pop and slow magical post-rock, with Tuva's vocals floating over densely textured soundscapes'. Muzikale vergelijkingen zijn er te maken met: Julia Holter, Zola Jesus, Kate Bush, Jenny Hval, Cocteau Twins, Bjork, A.A. Williams, Jessica Sligter, Chelsea Wolfe, David Lynch, Dead Can Dance en CocoRosie, lezen we in een biografie.
'New Orders' is een aanstekelijk, bezwerend, vreemd aandoend plaatje.
Tuva Hellum heeft een bijzondere stem.; de walmen mystiek worden gebracht door muzikanten die zorgen voor een instrumentale breekbaarheid. “Rejuvenate” is meteen sterke opener, die een innerlijk rust doet neerdalen …
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89755-new-orders.html
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Tuva Hellum Marschhauser, en polsten we ook naar de verdere toekomstplannen en ambities
Mag ik eerst even met jou terug in de tijd, je bent al vele jaren bezig. Wat waren je belangrijkste creatieve uitdagingen in het begin en hoe zijn die in de loop der tijd veranderd?
Kun je enkele hoogte- en dieptepunten geven door de jaren heen?
In het begin had ik al een heel duidelijk idee van hoe ik wilde dat de muziek zou klinken; het sound design/productie, maar ik had niet de ervaring om dit te bereiken. Ik had wat kladjes uitgebracht op Soundcloud, maar toen ik en een gitarist deze kladjes opnieuw probeerden op te nemen, verloren ze hun charme en werden ze te gepolijst. We namen contact op met een Noorse, onbekende, lo-fi artiest met een cool en ongepolijst geluid. Haar producer beantwoordde ons bericht en zei dat hij kon helpen. Hij mixte en deed het sound design op de nieuwe opnames, en hij dacht aan alles wat ik nodig had om met sound design aan de slag te gaan. De laatste jaren heb ik of gegoogeld of een vriend gevraagd, als ik een idee had waarvan ik niet wist hoe ik het tot leven moest brengen. Het grootste besef dat ik de laatste jaren heb gehad, en waarvan ik wou dat ik het vanaf het begin wist, is dat er geen verkeerde of goede manier is, zelfs als het gaat om mixen en opnemen. Het gaat allemaal om smaak en wat je denkt dat goed klinkt. Voor de muziek had ik altijd dit idee. Maar voor het mixen had ik het idee dat je echt ervaren en doordacht moet zijn. Maar zolang men weet hoe men wil dat iets klinkt, en weet hoe antwoorden te vinden op google; dan denk ik niet dat het nodig is om een pro te zijn om te beginnen.
Gefeliciteerd met je laatste schijf, die al een maand uit is. Hoe waren de reacties erop?
dank u! Ik ben erg blij met de reacties. Ik heb ook de indruk dat meer mensen deze keer naar het volledige album luisteren en niet alleen naar de singles. Ik ben ook blij dat Noorwegen, waar ik vandaan kom, mijn muziek eindelijk wat meer aandacht geeft. Misschien omdat ik terug ben verhuisd uit Berlijn. En het is de eerste keer dat ik iemand heb die me helpt met de promotie in België en Nederland. Het is interessant om te zien hoe het daar ook wordt ervaren.
'New Orders' is nu je (ik dacht) vierde plaat, wat is het grote verschil tussen deze en de vorige platen? en vooral, met het begin van je carrière?
Ik denk dat de muziek heel rustig en gestript begon. Het duurde even voordat ik klaar was om drums en bas te introduceren. Ik had het gevoel dat ik me heel bewust moest zijn van wat voor soort drums en bas ik wilde voordat ze deel konden uitmaken van de muziek. Omdat dat het project sterk zou bepalen. Ik denk dat mijn laatste album de accumulatie is van alles wat ik geleerd heb tijdens het maken van de vorige albums, als aanvulling op het proberen van wat nieuwe dingen en een beetje vrijer zijn - het loslaten van sommige grenzen. Op het nieuwe album staan ook instrumenten die ik nog niet eerder in mijn muziek heb gebruikt.
Ik heb 'New Orders' een paar keer beluisterd; persoonlijk vind ik het donker, mierzoet, bevreemdend en luchtig. Klopt dit? Een bewuste keuze?
Dat klinkt interessant! Ik weet niet hoe couscous al die dingen waren, maar het is logisch. Ik hield altijd al van muziek en films die een soort duisternis bevatten, en daarom voelde het natuurlijk om mijn eigen muziek een beetje duister te maken. Maar deze keer wilde ik ook iets lichters introduceren. Omdat ik het schreef in het hoogtepunt van de pandemie, een donkere tijd. Ik had iets nodig dat me een kleine dopamine/serotonine boost kon geven. En vervreemdend: Ik wil dat de muziek een beetje vreemd is, anders. Want ik heb me altijd een beetje vervreemd gevoeld in deze wereld en cultuur.
Het is vooral een heel fantasierijke plaat geworden, maar het leuke is dat iedereen daar zijn eigen fantasie kan invullen, dat maakt de plaat zo bijzonder. Ook hier een bewuste keuze? Hoe sta je tegenover deze uitspraak?
Omdat mijn vorige album heel persoonlijk en specifiek was in de teksten, was ik er heel bewust mee bezig om sommige van deze nieuwe teksten zo te schrijven dat ze voor verschillende mensen verschillende dingen kunnen betekenen. Dus ook al betekenen alle teksten iets specifieks voor mij, toch wil ik dat sommige nummers nuttig zijn voor meer dan alleen diegenen die precies hetzelfde voelen als ik. Want het zou de wereld voor me betekenen als sommige van mijn liedjes betekenisvol of zelfs nuttig zouden kunnen zijn in een periode van iemand anders' leven.
Ik herken in jouw manier van werken ook de manier waarop een artieste als Bjork haar kwetsbaarheid zo krachtig kan laten voelen dat het je in staat stelt de zwaarste stormen te doorstaan? Weer dezelfde vraag, een bewuste benadering of hoe moet ik het zien?
Als ik ergens mee worstel en het gevoel heb dat ik mijn gevoelens of gedachten niet op een rijtje krijg, dan heeft het me altijd geholpen om er een lied over te schrijven. Soms kan het dingen duidelijker maken, of het kan er zelfs voor zorgen dat ik me weer goed voel; omdat ik iets van binnenin me verplaats, en het aan de buitenkant verwerk. Dus muziek is een geweldige manier om iets te verwerken waar ik van binnen niet uitkom.
Ik heb dit gelezen in een ander interview. In de nasleep van de Covid-pandemie hebben veel mensen hun leven en doelen opnieuw geëvalueerd. Is dat bij jou ook zo? Was die periode een inspiratie of eerder een confrontatie met jezelf?
Ik realiseerde me dat ik meer een leven buiten de muziek zou moeten leiden, en minder zou moeten werken. pauzes nemen en vaker vrienden zien. Leuke dingen doen die niet met muziek te maken hebben. Ik had me voor de pandemie al enkele jaren vrijwillig afgezonderd van de muziek. En na het maken van mijn derde album was ik klaar om eruit te stappen. Maar de pandemie kwam op datzelfde moment, en ik had het gevoel dat ik de kans om sociaal te zijn voor lief had genomen. En daar had ik spijt van. Ik besloot dat dingen moesten veranderen toen de pandemie voorbij was. En ik denk dat ik nu socialer ben.
In dit interview zeg je: "Als iedereen zegt dat het slecht gaat, probeer ik positief te blijven." Kun je dit toelichten?
Dus als er een crisis is, of het lijkt alsof er zoveel in een slechte richting gaat, vind ik niet per se iets positiefs specifieks in die situatie. En ik zeg ook niet dat positieve affirmaties een oorlog doen verdwijnen. Als ik uit Oekraïne zou komen en midden in een oorlog zou leven, dan kan ik me niet voorstellen dat ik daar een positieve kant aan zou kunnen ontdekken. Maar als ik om me heen alles in een enge richting zie gaan, wil ik ofwel proberen een positief aspect te vinden dat ik in gedachten kan hebben, als dat mogelijk is, ofwel zal ik proberen er in ieder geval aan te werken dat ik me van binnen goed voel. Met de pandemie probeerde ik me te concentreren op hoe we deze ervaring kunnen gebruiken op andere gebieden. Het feit dat we de mens boven de economie konden stellen, deed me denken dat we op een dag misschien het milieu en de mens boven het kapitalisme kunnen stellen. Ik probeer hoopvol en positief te blijven.
Na die covid periode zitten we nu in een crisis die de hele wereld treft, financieel en moreel zijn de mensen op hun tenen getrapt; heeft dit invloed gehad op jou als muzikant en mens?
Als muzikant heb ik het gevoeld op de economie, en heb al een paar periodes meegemaakt waarin ik dacht dat ik een baan moest zoeken en liever muziek ernaast deed. Ik heb ook geprobeerd nieuwe manieren te vinden om geld te verdienen als muzikant. Maar ik voel me veel te bevoorrecht om te zeggen dat dit een probleem is, want ik maak nog steeds fulltime muziek, en ik woon in een van de rijkste landen ter wereld. Dus ik mag niet klagen. Als mens ben ik al langer bezorgd en gestrest, meer dan tijdens de pandemie. Ik betrap mezelf erop dat dingen goed moeten komen, zoals ik zeg op mijn nieuwe album. Maar deze keer zitten die zorgen vaak in mijn achterhoofd. En moreel gezien, f.x. als het gaat om het milieu, heb ik in 2016 al een nummer uitgebracht waarin ik zing dat 'alles wat we doen fout is'. Dus ook al doe ik mijn best en ben ik op mijn tenen getrapt, ik voel me wel een beetje slecht.
Was het daardoor ook niet moeilijker om concerten en zo te boeken, omdat iedereen weer 'mag'; is er een overaanbod aan releases en artiesten die willen optreden?
Ja, zeker. Toen ik in 2022 en 2023 de singles en het album uitbracht, kreeg ik bijna telkens te horen dat het nog nooit zoveel releases tegelijk waren geweest. En dat ik met veel meer artiesten en bands moest concurreren dan voorheen.
Binnen dat overaanbod spelen organisatoren ook save, vaak vallen de kleinere of middelgrote bands erdoor weg. Heb je daar ook problemen mee?
Ik denk van wel, als het om festivals gaat. Ik merk dat ik meer 'misschien' als antwoord krijg, en dat antwoorden zich voortslepen. Alsof festivals niet kunnen beslissen omdat ze nog niet zeker zijn van hun economie. Of ze wel of niet genoeg kaartjes zullen verkopen. Ik denk dat het voor hen nog makkelijker is om ja te zeggen tegen een band die net begonnen is, omdat ze voor exposure kunnen spelen. Terwijl ik een live band heb en een technicus om te betalen, en ik heb 4 albums uitgebracht, dus ik denk dat ik de act ben die lastiger te boeken is dan een hele grote of kleine.
Afgezien van dit alles, wat zijn de verdere plannen voor 2023?
Ik zit diep in het proces van het maken van een nieuw album. Ik ben al behoorlijk ver gekomen. En in mei breng ik een EP uit die ik in 2021 heb gemaakt; een soundtrack voor een boek. In het najaar is er een tournee. In het najaar breng ik ook een samenwerkingsalbum uit met een Canadese band genaamd New Age Doom en diverse van muzikanten.
Zijn er na al die jaren nog steeds ambities en doelen die je als artiest wilt bereiken?
Absoluut. Ook al ben ik fulltime componist/producer/kunstenaar, mijn grootste doel is om te kunnen leven van de muziek terwijl ik me veiliger voel; om te weten dat het langer duurt dan de komende vier maanden. En ik hoop echt dat meer mensen mijn muziek zullen ontdekken en naar onze toekomstige concerten zullen komen.
The 925 - Je hebt veel coverbands, maar bands die zich echt wagen om ‘die sound van toen’ in een hedendaags kleedje te stoppen, die vind je dus wel minder. En dat maakt ons dus eerder uniek binnen dat rock wereldje
The 925 lanceerde eind maart een nieuwe single, ‘Judy’, een eerste single van een nieuwe EP die in 2024 uitkomt. The 925 werkt aan nieuwe muziek en een nieuwe , modernere uitstraling. Toch knipoogt The 925 nog steeds naar de jaren 60. De muziek uit die jaren was eerlijk, gemeend, niet te complex, to-the-point én dansbaar. Breng dat concept in een hedendaags jasje, en dat is exact waar The 925 naar toe wilt.
Naar aanleiding van de single release hadden we een fijn gesprek met gitarist Jorik Van den Bosch en drummer Aaron Machtelinckx. Uiteraard polsten we ook naar de verdere toekomstplannen en de ambities.
De band ontstond (dacht ik ) in 2021 … patat, nog steeds in de corona periode … een slechtere start kon je niet hebben toch? Hoe hebben jullie die tijden overbrugd?
Voor ons was het eerder een perfecte timing, we zijn in volle corona periode beginnen repeteren en er was helemaal geen druk om te gaan optreden, want er waren gewoon geen optredens. We konden daardoor rustig aan onze muziek werken, zonder enige druk om ons heen. We konden, uiteraard rekening houdende met zware instructies, in een concertzaal in alle stilte repeteren. We zijn, na een jaar repeteren, naar buiten gekomen met een eerste EP in het najaar van 2021. Het was dus eerder in ons voordeel die periode eigenlijk. Daarna is het in een stroomversnelling gegaan, we hebben rond september onze eerste show gespeeld en drie maanden later stonden we al in AB
Het debuut van ‘The 925’ in 2021 ging niet onopgemerkt voorbij: enkele uitverkochte concerten in AB, en ook in het buitenland (Frankrijk en Spanje); heeft dit deuren geopend naar ‘meer’?
Ik moet wel zeggen, we hebben niet in Spanje gespeeld, dat was oorspronkelijk de bedoeling maar is door corona niet doorgegaan. Ook het optreden in AB was als support van RHEA. We hebben echter al veel shows in het buitenland gespeeld ondertussen. Waaronder Duitsland en Nederland en daar gaat het heel vlot. We zijn wellicht wel bekender in Vlaanderen maar in Nederland kunnen we nu reeds veel grotere shows spelen.
Is het een bewuste keuzen om eerst te lonken naar het buitenland? En waarom?
We hebben vanaf het begin ingezet op Duitsland en Nederland, omdat we door onze ervaring met andere projecten, ook merkten dat bands die hier eerst proberen door te breken dat als die in het Buitenland spelen terug moeten beginnen van nul. Het is wel meer werk in het begin, om het zo aan te pakken, maar het loont uiteindelijk wel. We hebben ook gemerkt dat ons genre in zowel Duitsland als Nederland zeer goed in de markt ligt. Het zou daarom raar zijn om enkel te focussen op Vlaanderen. Om een voorbeeld te geven, onze eerste show in Keulen was al direct uitverkocht. Dat bevestigt dat we een zeer goede keuze gemaakt hebben, om eerst in te zetten op het buitenland en onze horizonten te verbreden.
Heeft het feit dat jullie bewust kiezen voor het buitenland ook te maken met dat Belgische bands in eigen land vaak al te sceptisch worden bejegend? Of heeft dit er niets mee te maken?
We moeten zeker niet klagen van de respons in Vlaanderen. Maar onze muziek matcht beter met Nederland en Duitsland, en wellicht ook met Spanje. De Belgische muziekscene is enorm verzadigd met allerlei verschillende genres en stijlen. Je zou al bijna honderd genres graag moeten horen om in Vlaanderen echt de aandacht te krijgen. Het verhaal is gewoon zo dat die rock-’n-roll , zoals die vroeger aan bod kwam , dat die in Nederland en Duitsland gewoonweg nog meer beluisterd wordt dan in eigen land. We hopen dat we heel veel kunnen spelen, dat is iets waar we enorm op inzetten dat we zoveel mogelijk live kunnen spelen. Dat mensen ons live goed leren kennen, is altijd een zeer goede basis.
Jullie halen de mosterd uit de jaren ’60, met alle respect zie ik zo elke maand wel een tiental bands passeren in die ‘stijl’, niet bang dat jullie in dat muzikaal bos niet zult worden gevonden?
Eerlijk gezegd, nee we zijn daar niet bang voor. Net omdat er heden den dage weinig bands zijn die zich laten inspireren door die jaren ’60. Er is nu eerder een revival van indierock of de muziek uit de jaren ’90. Voor ons is The Sonics een grote inspiratiebron, en bands die echt teruggrijpen naar die basis van toen? Die vind je dus niet echt veel,. Dat is ook de reden geweest om dit project op te starten, omdat er zo weinig bands zijn die expliciet naar die tijden verwijzen. Je hebt wel veel cover bands, maar bands die zich echt wagen om die sound van toen in een hedendaags kleedje te stoppen? Dat vind je dus wel minder. En dat maakt ons dus eerder uniek binnen dat rock wereldje.
Wat ik wel opmerkelijk vind, ikzelf ben wat ouder en die muziek is dankzij mijn ouders, met de paplepel ingegeven, maar jullie zijn nog piepjong. Wie of wat was uw inspiratie om deze muziek te maken?
Zoals eerder aangehaald zijn we enorme fan van The Sonics. De energie en vooral de eerlijkheid binnen die muziek, is uniek en spreekt ons enorm aan. We hebben allemaal wel een opleiding binnen muziek gevolgd. Je leert daar heel veel theorie, hoe je iets moet laten klinken. Maar die muziek van toen was gewoon goudeerlijk, neem nu de muziek van The Sonics. Dat is gewoon echt, de echtheid binnen die stijl spreekt ons enorm aan. Het hoeft voor ons niet te gepolijst te zijn, we vinden het zo mooi, die krakelingen die je hoort en zo. Dat spreekt ons zeker aan en daar willen we ook naartoe gaan, die charme van hoe de muziek toen was. We willen daarom ook dat de energie goed zit, om zo dat gevoel van toen te creëren; het nadeel is dat we daardoor moeilijk op de radio worden gedraaid, we krijgen vaak te horen dat het nummer er wel is maar het is te ruw en teveel terug naar die tijden om op de radio te worden gedraaid. Met onze tweede EP willen we het uiteraard niet uitschakelen, maar we willen er wel wat aan schaven waardoor het wat meer radiovriendelijker wordt. Zonder onszelf te verloochen. Want we willen wel verder geraken zowel in binnen- en buitenland, dezelfde methode en insteek als vroeger, dus maar dan richting 2023 is de bedoeling naar de toekomst toe.
Ik vind op basis van de songs die ik al heb gehoord, die enorme energie zo aanstekelijk dat je prompt lekker wil feesten, is het daarom niet meer één band die je live moet zien dan een ‘album of single’ band?
Enorm, we horen die opmerking ook heel vaak. Ook als iemand die nadat hij ons live heeft gezien, de opnames hoort en daarover schrijft zijn de reacties meestal in die richting. Live is het nog stukken beter. We zijn ons daar dus zeker van bewust.
Eind maart kwam de nieuwe single ‘Judy’, wat zijn de persoonlijke verwachtingen? En zijn er al reacties geweest?
We zijn daar een beetje voorzichtig mee om die lat wat verwachtingen betreft niet te hoog te leggen. We verwachten wel dat deze single op één of andere radio geraakt. We zijn echter vooral aan het werken aan die tweede EP. Met onze eerste EP hebben we zeker toffe dingen gedaan. Maar zoals reeds gezegd, hebben we dus wel gehoord dat we wat dingen missen om echt op die radio te worden gedraaid, daar hebben we nu bewust wat aan gewerkt binnen onze sound. Maar los daarvan hebben we nog niet het gevoel klaar te zijn om een full album uit te brengen, daarvoor is het nog een beetje te vroeg. Het is dus nu vooral aftasten en daar uit leren. We staan achter deze single als zijnde een stuk van onszelf waar we echt in geloven. Maar om 100% te zeggen dit of dat zijn onze verwachtingen? Is het eigenlijk nog te vroeg, daarvoor moeten we verder werken om die sound te verfijnen. Het idee is er dus om gewoon door te werken naar een full album, en daarvoor moet je toch verschillende dingen uitgeprobeerd hebben. Tot je u daar echt aan waagt, en uw visitekaartje aflevert als zijnde ‘dit zijn wij, en dit is ons eerste album’ dan pas kunnen we echt zeggen wat onze echte verwachtingen zijn. We hebben nog teveel groeimarge.
De single is ook een persoonlijk verhaal, heb ik ergens gelezen, er hangt ook een gevoelig kantje aan. Hebben die emoties een rol gespeeld binnen de single?
Toch wel, het is ook niet per se dat het om een persoonlijk verhaal gaat. Het verhaal gaat over iemand die smoorverliefd is op een vrouw, en die enorm veel moeite doet om haar hart te veroveren. Maar die vrouw twijfelt en wil nog niet direct beslissen. Dat knaagt enorm aan hem. En die gevoelens wilden we zeker in de song verstoppen. Daarnaast zien we ook hoe het draait in de wereld, dat er veel wordt getwijfeld over de dingen en de frustratie daarrond, dat komt ook terug in deze song. Heel bewust.
Is de single een basis hoe de EP zal klinken?
Je moet de EP bekijken als een experiment. Ons doel is, zoals Aaron al zei, om een full album uit te brengen. Vooraleer we dat doen, moet alles perfect goed zijn, eerder beginnen we daar niet aan. Daarom zal elke EP een zoektocht zijn naar welke richting we echt willen uitgaan, en daardoor zal er dus wel verschillen merkbaar zijn. Er komt nog een single uit, die zal veel rustiger zijn dan deze. Er gaan ook nog wat meer rock getinte nummers op staan, het is een beetje van alles een beetje. Wat wel blijft, bij elke song zal je een duidelijke verwijzing horen naar die specifieke muziek uit de jaren ’60, die steeds de basis van onze sound zal blijven vormen. Om een voorbeeld te geven bij deze ‘Judy’ zit er veel verwijzingen naar MC5. Wie MC5 goed kent kan binnen die song wel een herkenningspunt vinden.
Jullie zijn van plan om dus een full album uit te brengen. In tijden van Tik Tok, spotify (ook een medium waar jullie gebruik van maken) zie ik veel single releases, albums maken hoeft dan nog? Waarom wel?
Dat is een goede vraag, en houdt ons ook bezig. De dag van vandaag zien we dat albums, ondanks dat alles snel en vluchtig gaat, nog steeds belangrijk zijn er nog een publiek is dat die albums daadwerkelijk koopt. Ook voor een band zelf, als statement, is het de dag van vandaag nog steeds relevant. Of dat in de verdere toekomst nog zo zal zijn of blijven? Daar weet niemand het antwoord op. We zien wel een trend dat de Tik-Tok generatie meer te vinden is voor korte singles, zelfs lange valt niet in de smaak. Hoe dat op dit vlak zal evolueren is koffiedik kijken. Je moet als band altijd de grens bewaken tussen wat je zelf wilt, en een publiek te vinden dat zich kan vinden in je verhaal. En ons doel is en blijft dus dat album opnemen, daar gaan we ook voor. Een album kun je gewoon laten inzinken, laten groeien. Het album is een samensmelting van de lessen die we uit onze EP’s getrokken hebben, en is en blijft dus een belangrijk doel. De dag van vandaag, zoals de kaarten NU liggen, twijfelen we daar dus geen seconde aan om het wel te doen. Is dat binnen tien jaar nog zo? dat weten we niet, maar vandaag zijn we vandaag en binnen tien jaar zijn we binnen tien jaar, we hebben geen glazen bol. Dus kunnen we enkel kijken wat NU relevant is, en uitbrengen van een album is dat dus nog steeds, er is nog een publiek voor
Over dat publiek wou ik het ook even hebben, ik veronderstel niet dat het Tik-Tok publiek jullie doel publiek is, welk publiek dan wel?
Die vraag stellen we ons elke keer, we weten het niet. Op ons optreden in Berlare was er een iets ouder publiek. In de Charlatan in Gent speelden we voor jong publiek, laat het ons houden mensen die van eerlijke rock houden. Wat ook een feit is, vroeger kon je de generaties wat in vakjes delen, per tien jaar kon je er echt een genre op kleven. Door internet worden generaties meer verbonden, veel jonge gastjes lopen bewust met T-shirts van Motorhead en KISS of zo rond. Om maar een voorbeeld te geven. Die gevoeligheid voor nieuwe trends en gevestigde waarden , de jongere generatie is daar minder bewust mee bezig. Het maakt de generatiekloof minder groot. De generaties komen gewoon veel dichter bij elkaar, zeker door internet en sociale media dus.
Ik ondervind persoonlijk dat, in tegenstelling tot mijn jonge tijd, je op een hardrock optreden zowel in stropdas als in jeans kan binnen komen, dat was vroeger wel anders. Ondervinden jullie dat ook?
We hebben een interview gezien met Brent (STAKE) waarin hij aangaf misschien gekend te zijn als een zware rocker, maar met zijn nieuw project zit hij in de HC trends en die richting. En bij hem thuis staat KLARA op. Om antwoord te geven op uw vraag, alles is mogelijk in deze tijden…
Naast optreden, de EP , en wellicht ook andere projecten, wat zijn de verder plannen voor dit jaar?
We gaan deze zomer enorm focussen op festivals, er staan er nu een stuk of veertien vast. Waaronder ook in Nederland. In het najaar gaan we een exclusieve zaal show spelen. En voor de rest vooral club shows. In Nederland en Duitsland. Volgend jaar brengen we onze EP uit, wanneer is nog een vraagteken. Wellicht in Maart, en dan wordt daar ook een toer aan verbonden. We gaan dus iets exclusiever spelen, dat is het plan.
Is het een ambitie om in een Sportpaleis te spelen of eerder een naam te worden binnen het club circuit?
Sportpaleis is niet echt gesproken. We willen ons vooral toch focussen op kleine clubs. We spelen heel graag in die typische rock-’n-roll cafés maar die zijn in Vlaanderen zeldzaam. In Duitsland heb je dat wel, en in zulke dingen gaan we toch altijd naar streven. In Vlaanderen dus vooral het circuit zoals Cactus, Het Wilde Westen en dat circuit rond die soort clubs, is zeker ons doel. Er is ook een overaanbod , daarom jagen we ons niet op, zijn ambitieus en gaan in het buitenland spelen en we blijven gewoon doen wat we graag doen.
Toen je me vroeg of ik jullie nieuwe single wou promoten liet je me al weten dat niet iedereen antwoordt op de vraag.
Ondervinden jullie als band ook dat het (los van optredens) moeilijker is geworden om aan de bak te komen?
We merken wel dat het nu moeilijker is dan voor corona, maar tijdens die periode heeft iedereen meer tijd gehad om muziek te maken. Sinds corona gaan mensen helaas minder naar optredens, er is ook een financiële crisis. Het wordt gemakkelijker om gewoon muziek te maken. Het maakt allemaal op het moment wat moeilijker om aan de bak te komen. Maar we amuseren ons enorm, en geloven er zelf in en dat is en blijft een drijfveer om toch te blijven doorgaan. Moesten we door vol te houden ooit de kans krijgen om in een Lotto Arena te spelen is dat mooi mee genomen. De ambitie om er iets groot van te maken is er zeker, maar nu is het belangrijkste, plezier beleven met wat we doen.
Er plezier in beleven is inderdaad belangrijk, ik hoop jullie spoedig live aan het werk te zien, veel succes met alles wat jullie doen
Carrion - Als we Carrion echt willen zien groeien en gerespecteerd zien worden, dan moeten we gewoon eens gaan toeren, maar dan een echte tour met alles erop en eraan
Net zoals een zaadje in de grond tijd nodig heeft om te groeien tot een heuse boom, zo hebben sommige bands iets meer tijd nodig om uit te groeien tot de absolute top binnen hun muziekstijl. Neem nu Carrion, deze Gentse Death Metal band timmert sinds 2008 aan de weg. Carrion heeft ondertussen vele waters doorzwommen en bracht in 2012 met ‘Revelations’ een gesmaakt debuut op de markt. Echter stak de band daarmee niet boven de gemiddelde bands in het genre uit. Opvolger ‘Time to Suffer’ was een schot in de roos, de daarop volgende jaren bleef Carrion groeien. 2018 was een boerenjaar voor de band met shows op Antwerp Metal Fest, MetalDays, support voor Suffocation, support voor Necrot, een uitverkochte Music Club Elpee enz. maar daarna gooide corona roet in het eten.
‘Morbid Nailgun Necropsy’ beantwoordt perfect aan de normen van het genre en doet je neerdalen in die gore put van de hel, een opvallend donker kantje. Het is een kwalitatief hoogstaande plaat, deze derde, die ons compleet omver blaast.
Review hier Morbid Nailgun Necropsy (musiczine.net)
Over deze release hadden we een fijn gesprek van meer dan een uur met Mathieu en Jan, we polsten naar de verdere plannen en ambities na al die jaren…
Het is een tijdje geleden dat ik nog eens interview met jullie heb gehad , ondertussen is er veel water door de zee gestroomd, hoe is het de band vergaan de laatste jaren? Heeft die coronaperiode voor grote veranderingen gezorgd (positief of negatief)
Mathieu: In de periode na ons laatste interview – Antwerp Metal Fest 2018 – hebben we nog heel wat mooie shows gespeeld, ook in 2019. Begin 2020 hebben we nog 1 show gedaan met Cannabis Corpse en de vrienden van Carnation en daarna ging alles dicht. We hebben wel nog een live stream gedaan in de Kinky Star en dat was mooi meegenomen. Daarna is Frederick De Schepper in de band gekomen in 2021, de eerste show met hem was op Devils Rock For An Angel.
Die coronatijden en personeelswissels, hebben die geen negatieve/positieve invloed gehad?
Jan: We hebben in die periode verder geschreven op een gezapige manier. Ondanks dat Frederick erbij was gekomen, konden we spijtig genoeg nog niet echt veel doen met hem.
Mathieu: Het was inderdaad nogal vervelend... Maar eigenlijk zijn we die periode gewoon ‘ondergaan’ en zodra het weer kon zijn we er terug in gevlogen. Met repeteren en alles wat daarbij hoort. Ik heb mijn toenmalig knuffelcontact Nico (drums) wat zitten klaarstomen om in de studio te gaan, om dan eind 2021 de drums op te nemen bij onze copain Lander van Hearse Studio. In 2022 zijn daar dan ook dan de vocals, bas en gitaren opgenomen. En nu zijn we dus aan ons derde album toe...
Wat die optredens betreft , op Zingem Beeft was ik , voor het eerst, niet compleet overtuigd (de nieuwe nummers konden me dan weer wel bekoren); op Troyfest was het er ‘boenk op’ … Was er een verschil tussen die beide concerten?
Jan/Mathieu: Het ging al een beetje fout bij de soundcheck op Zingem Beeft, dus de zenuwen waren nog wat meer gespannen. We hadden met Frederick nog niet veel shows gedaan en er was ook wat extra stress doordat we een videoclip gingen opnemen. 5 minuten voor we aan dat nummer gingen beginnen in onze set, vielen ook alle podiumlichten uit waardoor we nog meer afgeleid en bezorgd waren. Je moet weten dat zo een video veel geld en voorbereiding kost. Het was dus een beetje een samenloop van dingen die verkeerd gaan, maar ook stress en zenuwen die er voor zorgden dat het op Zingem Beeft niet echt ging zoals verhoopt.
Jan: Het was tussen mij en Frederick ook een beetje zoeken en aftasten en op Troyfest vielen al die puzzelstukken mooi samen.
Wat me wel opvalt, wat zeker op Troyfest werd bevestigd, is dat jullie meer dan ooit tevoren op dezelfde lijn zitten. Zeker nu, niet dat het vroeger niet zo was, toch opvallender. Heb je daar een verklaring voor? Klopt dit?
Mathieu: Ik denk dat dit deels komt doordat we nu een top drummer als Nico in onze band hebben, de nieuwe nummers zijn door zijn drumwerk strakker en hoger van niveau. Sven verbetert doorheen de jaren ook steeds meer en meer als zanger. Voor extreme metal zijn dat voor mij de twee voornaamste pijlers, de zang en de drum, als die goed zitten.,. En dat zit bij ons beter dan ooit.
Jan: Dat klopt, we hebben wel altijd sterke riffs kunnen maken met onze gitaar, maar sinds we een technisch heel hoogstaande drummer in onze rangen hebben, kunnen we het niveau inderdaad wel optillen naar een heel andere hoogte. Ik denk dus dat het vooral daaraan ligt, het drumwerk van Nico is een heel opmerkelijk meerwaarde die ons vooruit helpt. Daarnaast merk ik wel dat we kritischer bezig zijn op repetities dan voorheen het geval was. We zijn veel intenser bezig om de nummers echt tot in de puntjes te bestuderen.
Jullie brachten ondertussen dus een plaat uit, ‘Morbid Nailgun Necropsy’, een zeer knappe schijf waar jullie die ingeslagen weg blijven bewandelen, maar toch ook een beetje anders? Juist? Wat is volgens jullie het grote verschil met de voorganger?
Het tempo ligt op deze plaat veel hoger dan op de vorige plaat, ook dat komt weer door Nico die dat hoger tempo wel aankan. Daardoor kunnen ook wij hoger schakelen. Dan probeer je automatisch zelf je grenzen te verleggen, te improviseren en nieuwe dingen uit te proberen. Omdat Nico het toch allemaal aankan… Daar ligt dus het grote verschil met de vorige plaat.
Wat me opvalt is dat er meer variatie inzit, soms zelfs ‘intiemer’ klinkt. De dreiging blijft. Hoe te zien?
Mathieu: Er zitten wat meer duistere en Black Metal invloeden in, dat komt dan meer van mijn zijde. Behalve bij ‘Genetic Alternation’ is die tweede helft dan weer door Jan geschreven. We hadden daar onze twijfels over in eerste instantie, is het wat teveel Black Metal en is het nog genoeg Carrion.
Jan: Het verschil met de twee vorige platen is dat de inbreng van Mathieu veel groter is geworden. De meeste ideeën werden in de mixer gestoken, en dan kwamen daar weer andere ideeën uit. Tot spijt van Mathieu (haha). Het was wat trekken en duwen om daar mijn eigen gedachten in te passen, maar het is wel opvallend dat er daardoor andere stijlen in deze nieuwe plaat zijn ingeslopen.
De nummers blijven meer hangen, het niveau ligt strakker en hoger. Hoe waren de eerste reacties tot nu toe?
Jan: Voorlopig zijn de reacties zeer positief, iedereen is enthousiast. We hopen dat het wat dingen los maakt bij de mensen en bij organisatoren. Want door dat alles weer is losgelaten is er ook een overaanbod, dus is het lastig om daar weer in te passen… Voorlopig blijven we een beetje op onze honger zitten. Maar we zijn dus wel zeer tevreden tot nu toe van de reacties en de recensies die al zijn binnengekomen.
Mathieu: we hebben enkele buitenlandse reviews gehad waarvan we zeer blij zijn, zoals eentje van Brazilië die ons een 9,5 op 10 heeft gegeven en ook een Engelse review vol lovende woorden. Ook de review van Musika is een dikke 95 op 100 waar we trots op zijn. Alsook van jullie.
Jan: Het is nog beetje afwachten voor andere reviews van Benelux die nog moeten binnen komen. Dat is voor ons de belangrijkste markt, ook om op festivals en zo te kunnen staan.
Dat loopt dus als een treintje tot nu toe. Wat zijn de verdere plannen voor 2023?
Mathieu: Er zijn al vijf release shows vastgelegd waaronder in de Elpee (Deinze). In The Kids in Antwerpen. Daarna in Asgaard, Gent-Brugge. In mei samen met Reject The Sickness in rock café Hell in Diest en in juni met Columbarium in Ad Fundum. In juli is er een festival en in het najaar liggen er ook al dingen zo goed als vast. Maar wat Jan daarnet zei, iedereen mag eindelijk terug spelen en dan is er een overaanbod. Daardoor moeten we een beetje afwachten, dat is ooit wel anders geweest. Circa tien jaar geleden moesten we haast geen moeite doen om aan 15 shows te geraken op jaarbasis. Nu is het echt wel spannen om ergens in te passen.
Jan: Dat klopt, we moeten er echt wel meer tijd en werk in stoppen zodat organisaties ons willen boeken, door dat overaanbod dus. De CD komt een beetje laat uit, om te kunnen worden ingepland in de zomer festivals. Ook al ligt hij bij veel mensen al een tijdje in de digitale schuif. Maar los daarvan is het dus inderdaad niet gemakkelijk om overal binnen te geraken, dat is wel een opmerkelijk verschil buiten vroeger.
Jullie zijn een van de sterkste death metal acts die ons land rijk is, maar ik krijg een beetje het gevoel (begrijp me niet verkeerd) dat jullie wat blijven aanmodderen, wat denk je?
Mathieu: Dat komt toch vooral door die coronaperiode, want in 2018 waren we echt goed bezig. We speelden op Antwerp Metal Fest, een show met Suffocation, de main stagen van Metal Days, een uitverkochte release show in Elpee en veel andere mooie dingen.
Jan: Door die corona heeft de groei wel een deuk gekregen. Na die circa twee jaar corona is het speelveld ook helemaal anders dan voor die periode. Waardoor we moeten knokken om onze plaats terug op te eisen.
Zijn jullie ambities veranderd ? Zijn er doelstellingen die jullie absoluut nog willen bereiken?
Jan: Eerlijk? Mijn ambitie persoonlijk is om op Alcatraz te mogen spelen. Ik was een beetje teleurgesteld dit jaar want er staan best wat Belgische bands op Alcatraz.. Maar goed...
Door het uitvallen van de ZOOM verbinding, maakten we een nieuwe link en zetten het gesprek verder met Mathieu, we pikten in met de vorige vraag en polsen naar zijn ambities met de band…
Mathieu: Ik ben het deels eens met Jan daarover, in de zin dat als Belgische band op Alcatraz spelen inderdaad wel meer deuren kan openen naar andere organisatoren toe. Sowieso zal dat ook een zeer fijne ervaring zijn maar ik verwacht ook niet dat 1 show opeens ons imago een gigantische boost gaat geven. Na dat we op Wacken Open Air gespeeld hadden in 2016 veranderde er ook niet echt veel voor ons hier in België qua shows of erkenning. Maar toch om wat meer erkenning te krijgen binnen de Belgische scene is Alcatraz the place to be. Van al de grote evenementen in België hebben we er nog niet zo veel meegemaakt. Het zou dus eindelijk eens gaan mogen. Ik heb de indruk dat in België je connecties belangrijker zijn dan de kwaliteit van je shows en je albums. Mijn ambitie is eigenlijk om weer eens op een festival in het buitenland te staan. Of in het beste geval eens een serieuze tour te kunnen doen zoals onze vrienden van Reject The Sickness al 2 maal gedaan hebben. Ik denk dat dat het beste is wat je kan doen om je imago en bekendheid te vergroten.
Zou het niet kunnen liggen aan het feit dat jullie op het punt stonden om echt door te breken, dan spreek ik van dat boerenjaar 2018; door die corona periode zijn jullie in snelheid gepakt? Waardoor die doorbraak er niet echt kwam, en jullie daar nu – ik wik mijn woorden – beetje de gevolgen van dragen?
Dat geldt voor veel andere bands ook. Misschien leek het bij ons iets meer een deuk te hebben gegeven in onze ambitie? Geen idee... Maar ook andere bands hebben datzelfde probleem dat ze zich na die periode moeten her lanceren. Ik blijf erbij, als we Carrion echt willen zien groeien en gerespecteerd zien worden, dan moeten we gewoon eens gaan touren in het buitenland, maar dan een echte tournee met alles erop en eraan. Pas op, we mogen zeker niet klagen over onze Belgische shows op vlak van opkomst, enthousiasme, respect en merchverkoop in vergelijking met andere bands.
Wat erkenning van Belgische bands in eigen land betreft, dat is een discussie die ik al honderd keer heb gevoerd. Het lijkt wel alsof Belgische bands vaker in het buitenland op handen worden gedragen, terwijl ze in eigen land moeilijk aan de bak komen. Laat staan, op een groot festival spelen in eigen land, terwijl dat in het buitenland wel lukt. Knelt daar het schoentje ook niet bij jullie dan?
Op Graspop en Alcatraz spelen zou natuurlijk de max zijn, ermee kunnen uitpakken dat je daar hebt gestaan is zeker een meerwaarde naar de buitenwereld toe. Maar wat ik ook belangrijk vind, is de kwaliteit van de albums, de videoclips en de hoeveelheid mensen die een CD of vinyl van ons hebben liggen. Wordt er over circa twintig jaar nog gepraat over dat we op Wacken hebben gestaan? Wellicht niet, dus het is ook belangrijk voor mij dat de muziek die je hebt uitgebracht doorheen al die jaren een fameuze status geniet en je band onsterfelijk maakt. Zo dat volgende generaties er misschien inspiratie kunnen uit halen. Op alle drie onze albums mogen we heel trots zijn. Dus gewoon niet opgeven en later nog een vierde album maken. Maar natuurlijk ook hopen dat we eens met de grote jongens kunnen meedraaien met behulp van de juiste booker en connecties want aan de muziek zal het tot nu toe nog niet gelegen hebben.
‘Sociale media en, Youtube spotify’ (dat je daarnet even aangaf) eigenlijk nog nodig om echt platen uit te brengen? Want alles gaat zo vlug en vluchtig …
Ja, toch wel. Je merkt dat er vraag naar is, we verkopen nog goed onze vorige platen en merchandise. Onze eerste CD van 2012 is volledig uitverkocht, van het daarop volgende zijn er ook een duizendtal verkocht. Voor de gelimiteerde rode vinyl van onze nieuwe plaat hebben we al een 65 tal pre-orders. Er blijkt dus zeker nog vraag naar een fysiek album, ondanks die sneller wordende digitalisering. Als je fysiek iets in handen hebt, ga je daar toch sneller over praten als er vrienden op bezoek komen, of eens uitlenen en laten beluisteren. Het blijft toch iets hebben zo een fysieke plaat in huis hebben. Dat is wellicht ook wel een beetje bij Spotify, je moet gewoon in alles mee gaan. Hetzelfde met een video clip, dat kost een bom geld, je vraagt je dan af of dat het hem waard is. Maar ook dat is een deel van je nalatenschap.
Je moet wel toegeven, dat de metalfans in tegenstelling bij soms andere muziekstijlen wel eerder geneigd zijn cd’s of vinyl te kopen, dat is niet bij elke stijl zo..
Dat klopt wel, ik ben ook thuis in elektronische genres. Techno en dergelijke is populair, net als DJ’s op festivals, maar 95% van de aanwezigen koopt geen merchandise van DJ's en een groot deel weet niet eens wie er aan het draaien is. Die gaan naar daar omdat er mooie vrouwen lopen en die drugs moet ook opgeraken (haha), nee maar er is een verschil, het publiek daar gaat om te feesten en daar is niets mis mee. Naar een metal optreden gaat de metalhead wel degelijk omdat ze enkele bands die er spelen echt goed vinden, dus daarom zijn ze dan ook geneigd om merchandise te kopen van die band.
Ik wens jullie in elk geval veel succes met de nieuwe plaat, hopelijk spoedig live on stage. Zijn er nog opmerkingen naar onze lezers toe?
We blijven er gewoon voor gaan, laat dat duidelijk zijn. Ik heb binnen Carrion één van de beste drummers, één van de beste zangers en één van de beste songwriters in België binnen het extreme metal genre. Onze Fré ga ik niet uitsluiten want hij is dan één van de beste showbeesten. Als we dit kunnen samen houden, dan gaat dat vierde album ook een bom zijn. Gewoon doorbijten dus… Dat is het belangrijkste. Ik wil meteen ook onze fans bedanken voor die niet aflatende steun doorheen die jaren, dat wordt te weinig gezegd.
Ik was al fan van in het begin, opvallend is dat een band als Carrion nog steeds niet is doorgebroken zoals een Carnation… Heb je daar een verklaring voor?
Je moet weten, bij Carnation staat muziek bij alle bandleden van in het begin op de eerste plaats. Bij Carrion is dat niet het geval, echter moeten we niet onderdoen wat talent betreft. Ze hebben ook de juiste connecties, grote booker, groot label en ze hebben die band van in het begin heel goed aangepakt. Al hun succes is hen ook van harte gegund langs onze kant en dat weten ze. Wij zijn een stuk vroeger begonnen in 2008 en we waren toen nog tieners... Bookers, labels, management, connecties, social media, videoclips en buitenlandse shows waren de eerste jaren voor Carrion niet aan de orde. Ook omdat het pas in 2013, na de release van ons eerste album, duidelijk werd voor ons dat er veel meer te rapen valt.
Cobra The Impaler (waar ik in het eerste jaar bij zat) heeft zich ook perfect gelanceerd. Vanaf het begin de grote middelen inzetten en op twee jaar tijd al tot de top 10 van ons land behoren. Hun eerste album is natuurlijk ook een bom maar er zat ook enorm veel voorbereidend werk achter nog voor hun social media er was. Een persoonlijke ambitie voor mij is om naast Carrion ook nog een band te starten waarin alles van in het begin juist wordt aangepakt. Ik heb ondertussen 6 nummers geschreven voor dat project en ik heb ook al een frontman... Normaal gezien zal die band in 2024 tot stand komen.
Pics homepag @Arian Ingels
Ik blijf in elk geval 100% in jullie geloven, hopelijk tot binnenkort en veel succes met de nieuwe plaat
Pelican Dealer - Eigenlijk is er niet echt een specifiek publiek dat we willen aanspreken. We brengen gewoon de muziek die we zelf goed vinden. En dan zien we wel wie ons daarin wil volgen
Pelican Dealer is het liefdeskind van Leuvense gebroeders Mulier en het West-Vlaamse duo Pyfferoen en Slabbinck. De band combineert beklijvende melodieen, verschroeiende gitaarriffs met lyrics, die ons tot nadenken stemmen, van de complexiteit van moderne relaties, tot de strijd van het menselijk ‘zijn’.
Pelican Dealer is een bewijs van onmiskenbare energie en passie. Ze brengen een frisse en scherpe kijk op het rockgenre. Midden maart kwam de single “White Noise” op de markt, later volgt nog een album. De band staat eind maart in het voorprogramma van XINK in de AB, Brussel en dat is al meteen een mijlpaal. Van een sterke start gesproken …
We hadden hierover een zeer aangenaam gesprek met de broers Mullier, die ook de toekomstplannen uit de doeken deden.
Wie zijn Pelican Dealer? Heeft de naam een bepaalde betekenis en wie zijn jullie grote inspiratiebronnen?
Jasper: We zaten in het verleden in enkele bandjes, en toen daar een punt achter werd gezet besloten wij als gebroeders om samen muziek te gaan schrijven. Mats is de tekstschrijver binnen de band. Ik doe hoofdzakelijk het arrangement. Ikzelf heb een jaar in PXL music in Hasselt gezeten, en daar onze drummer en tweede gitarist leren kennen. Zo is het eigenlijk begonnen, achter de naam zit niet echt een spannend verhaal.
Mats: Ik was over drugs bezig terwijl onze drummer het over een pelikaan had. Dat vat het zo een beetje samen
Op jullie vi.be pagina lees ik ‘De band combineert beklijvende melodieën, verschroeiende gitaarriffs met lyrics, die ons tot nadenken stemmen, van de complexiteit van moderne relaties, tot de strijd van het menselijk ‘zijn’. Zeer interessant, maar kun je daar eens wat meer over vertellen?
Mats: alles in de teksten gaat over waargebeurde verhalen. Die we beide hebben meegemaakt. Zoals over de lijn tussen jeugd en jong volwassen worden, en wat dit me je doet als mens. Dat je u veel in vraag stelt, zoals waar ben ik nu en waar wil ik heen. Ook gebeurtenissen vlak na een relatie die vrij heftig is geweest. Wat dit met je doet, daar gaan veel teksten over. Of het creëren van een droomwereld. Of in een nachtleven gaan duiken en op zoek zijn naar extreme prikkels. Het komt allemaal aan bod.
Jasper: Bij de uitkomende single (midden maart) ‘White Noise ‘ komt dat persoonlijk verhaal al aan bod, niet alleen binnen de tekst maar ook de vibe binnen de muziek.
‘White Noise’ is de eerste single van hun aankomend album. Een mokerslag die veel kanten uitgaat, ergens toegankelijk, maar ook ergens buiten de lijntjes kleuren; is dat een bewuste keuze geweest om zo tewerk te gaan?
Jasper/Mats: Dank voor het compliment, want dat is compleet de bedoeling geweest eigenlijk. We zijn beide liefhebber van alternatieve muziek. Mats zit binnen dat alternatieve luik meer binnen dat zwaarmoedige, terwijl ik me meer kan vinden binnen het toegankelijke of lichtvoetigere onderdeel van die alternatieve muziek. Die twee kanten van onszelf hebben we in elk geval willen samen brengen binnen onze muziek. Dat zal altijd een beetje terugkomen trouwens, niet alleen in deze single, die botsingen tussen het Lichtmoedige en het eerder zware en serieuze binnen die alternatieve muziek. Onze producer staat er bekend om , om net het Vuile randje daaraan toe te voegen, en visa versa.
Is de single een voorbode van hoe de plaat zal klinken, of volgen er nog verrassende wendingen?
Die single is enkel een tipje van de sluier, want de uitkomende plaat gaat echt naar alle hoeken en kanten uitgaan. Alles past wel een beetje samen, maar als je het afzonderlijk beluistert zal het vooral heel veelzijdig zijn wat je te horen krijgt, doordat elke song zijn eigen verhaal vertelt. Het is om die reden ook bijzonder moeilijk om er een specifiek genre op te kleven, net omdat het dus alle kanten zal uitgaan die plaat.. daar kun je zeker van zijn. Dat is een bewuste keuze, dat we niet per se in genres willen denken.
Voor mensen die echt open staan voor al die uitgebreide prikkelingen, is dit een zeer interessant concept. Maar je hebt altijd muziekliefhebbers of organisatoren die bewust in genres denken. Ik ondervind wel dat de jongere generatie eerder voor het eerste kiest ‘dat voelen van prikkels, en snel schakelen daarin’? Is dat zo, ondervinden jullie dat als jongeren ook?
Mats: Dat is wel degelijk iets dat meer en meer boven water komt, inderdaad. Het spijtige daaraan is dat mensen nu één song of track luisteren, en daar blijft het dan ook bij. Vroeger werden complete albums echt intensief beluisterd waardoor je het complete verhaal kon vertellen. Door die korte prikkelingen, verdwijnt het mythische en hele verhaal rond een bepaalde band zijn of haar muziek een beetje, en dat is wel jammer daaraan. Maar het voordeel is dat alles daardoor minder genre gebonden is, dat is dan weer een voordeel daaraan.
Dat klopt, dat ondervind ik als oudere muziekliefhebber die nog wel een beetje mee is met alles, zelf ook.
Is het in tijden van spotify, Tik-tok en andere streaming en sociale media die kort op de bal spelen, nog nodig of interessant om een compleet album uit te brengen?
Jasper: Misschien zijn wij nog meer old school. Als we een nummer van een bepaalde artiest horen, en we vinden dat goed gaan we op zoek naar meer informatie en naar een album van die bepaalde artiest, om die plaat te kopen. Het zou dus leuk zijn moest dat gewoon bewaard kunnen blijven, om niet mee te gaan in dat snelle een single maatschappij creëren, kiezen we er dus bewust zelf voor om wel nog platen uit te brengen net omdat er zo nog mensen zijn die zo redeneren. Ik zou het jammer vinden moest dat zodanig veranderen dat er enkel nog in singles releasen wordt gedacht, en wij willen op onze manier wat tegenwind vormen daartegen.
Mats: wat ik ook toffer vindt aan complete albums is dat daar soms wel een minder goed nummer bij stond, maar dan werd dat gewoon geaccepteerd. En nu moet , net doordat alles zo snel gaat, het steeds opnieuw het van het zijn, wat je doet of uitbrengt. De lat wordt daarom altijd heel hoog gelegd. De druk is ook veel hoger geworden, om altijd dus het perfecte nummer uit te brengen, en dat is ook jammer aan deze evolutie.
Dat is inderdaad ook zo… maar goed, jullie hebben al een grote mijlpaal bereikt ondertussen. Op 27 maart staan jullie in het voorprogramma van XINK in de AB. Wat zijn de verwachtingen? En wat hoop je erdoor te bereiken? Bepaalde deuren die open gaan?
We hebben er keiveel zin in, om daar gewoon ons ding te doen. We hopen uiteraard meer zieltjes te winnen door de kans die we daar krijgen. In AB kunnen optreden is een jongensdroom, het is gewoon één van de mooiste zalen in ons landje. XINK is ook één van die bands waar we als kleine jongen echt naar op keken.
Mats: Ik ben door een band als XINK , als 6-jarige, gitaar beginnen spelen. Het is dus een hele eer om in hun voorprogramma te mogen spelen, en dan nog in die toch wel historische zaal als AB.
Is dat het soort publiek dat jullie willen aanspreken, de XINK fans? Is er trouwens een specifiek publiek dat jullie willen aanspreken of ben je daar niet mee bezig?
Jasper: Niet specifiek dat publiek, eigenlijk is er niet echt een specifiek publiek dat we willen aanspreken. We brengen gewoon de muziek die we zelf goed vinden. En dan zien we wel wie ons daarin wil volgen.
Mats: We willen vooral onze muziek voor zichzelf laten spreken, en zoals Jasper zegt, zien we dus wel wil ons daar wel of niet in wil volgen. En we zien wel wat er op ons afkomt, welke kansen dat we daardoor krijgen.
Persoonlijk volg ik jullie net en ik denk dat er nog mensen zijn die gewoon zullen meegaan in jullie verhaal, zonder daar te diepzinnig bij na te denken wel genre jullie spelen.
Als een organisator naar jullie komt ‘ik vind jullie goed klinken en wil jullie boeken, welke stijl spelen jullie’, wat ga je dan antwoorden?
Mats: alternatieve rock. Met enkele donkere indie invloeden. Laat het ons houden bij alternatieve rock..
Er is wel een overaanbod aan bands in jullie genre, waarom zou ik (als muziekliefhebber die jullie toevallig tegen komt) perse voor jullie kiezen? Verkoop jezelf eens
Mats: We gaan binnen onze vooral uit van het vertellen van een verhaal binnen. Dat, en het feit dat je binnen die muziek zowel een zachtmoedig, als een serieus kantje zult vinden , maakt ons toch vrij uniek. Ook net het feit dat je daardoor op onze muziek geen genre kunt kleven, zorgt ervoor dat we een interessante toevoeging kunnen vormen binnen dat alternatieve rock gebeuren.
Perfect verwoord. Laten we het ook nog eens over de komende plaat hebben, wanneer komt die uit of zijn daar nog geen concrete plannen rond?
Mats: we zijn er volop aan bezig, maar wanneer die plaat echt zal uitkomen is nog niet echt bekend. We zijn eerder van plan om in eerste instantie in singles te gaan werken, en na een verloop van tijd, als de tijd daar rijp voor is, die plaat daadwerkelijk uit te brengen. Maar hoe en wanneer is voorlopig nog een raadsel. Het komt er op neer om alvorens ons album wordt uitgebracht eerst een aantal singles uit te brengen. Laat het ons daarbij houden.
Dat is inderdaad een interessante manier van werken... Daarom is sociale media ook belangrijker geworden, hoe belangrijk is sociale media voor jullie?
Heel belangrijk, niet alleen je verhaal vertellen via sociale media maar ook het visuele daarrond is heel belangrijk voor ons als band. Het laat de sfeer rond een song daadwerkelijk zien, niet dat dit tik-tok gewijze willen doen, maar wel via bijvoorbeeld Instagram omdat dit gewoon een heel belangrijk onderdeel is geworden van je muziek aan de man brengen, je activiteiten op die sociale media, en het visuele aspect daarvan in deze tijden.
Er is ook een overaanbod aan nieuwe artiesten en nieuwe releases, zijn jullie niet bang dat jullie binnen dat overaanbod dreigen te verdrinken (bij wijze van spreken)?
Dat is uiteraard altijd wel een beetje het risico dat je neemt bij het opstarten van een nieuw project, maar als je steeds daarmee bezig bent dan lukt het ook niet. We gaan gewoon uit van een feit dat we muziek maken waarvan we zeker zijn dat we daar mensen mee kunnen aanspreken. We maken muziek waar we zelf achter staan, en we denken dat er zeker voldoende mensen zijn die ons daar willen in volgen. al zijn er dat maar honderd of zo, liever voor een zaal spelen waar net die honderd mensen staan die onze nummers kennen en er voluit voor gaan. Als we die mensen kunnen raken is ons doel bereikt, we hoeven geen duizenden fans te hebben
Wat zijn de ambities met deze band, buiten de wereld veroveren … dat wil tegenwoordig iedereen?
Veel spelen, veel optreden. Dat steeds meer mensen ons leren kennen, we zijn een vrij nieuwe band en moeten nog groeien en ons tonen. We willen dat ook doen door op zoveel mogelijk plaatsen te kunnen en mogen spelen. En het zou fijn zijn, als mensen naar ons komen zien, dat ze er echt iets hebben aan gehad en ons hopelijk daardoor blijven volgen in alles wat we doen. Dat is eigenlijk onze voornaamste ambitie.
Wat verkies je, een Sportpaleis uitverkopen of naam en faam uitbouwen in een clubcircuit en waarom?
Persoonlijk zijn we eerder fan van het clubcircuit. Gewoon ga ik ook liever naar een club concert wegens de intimiteit en dat je persoonlijker je verhaal kunt vertellen in een club. De afstand tussen publiek band is ook veel kleiner, dat spreekt ons toch meer aan.
Toch hoor ik wel dat het fijn moet zijn om tienduizend kelen je persoonlijke song te horen meebrullen. Graag je mening?
Dat moet zeker een aparte ervaring zijn, er is zeker niets mis met een Sportpaleis. Het is gewoon leuker om dichter bij de mensen te staan, die afstand is er toch wel altijd als je daar speelt…
Zijn er nog andere projecten waar jullie mee bezig zijn, en valt dat nog allemaal te combineren?
Wij zelf niet, wij zijn enkel bezig met dit project . Onze drummer die speelt ook nog bij de formatie‘ TJE en bovendien doet ie nog een theater tour met ONE SONG Onze gitarist studeert ook gitaar. Die focust zich vooral op zijn studies, en dit project. Het valt allemaal heel goed te combineren.
Top! Bedankt voor dit fijne gesprek, zet gerust enkele links waar mensen je kunnen vinden…
Spotify: https://open.spotify.com/track/0HvPGiK7QYYtuJVra7Akta?si=c82d51b0615e4374
Cargo Cult - Door niet in genres te denken, behouden we de vrijheid om te flirten met genres die we graag horen en proberen we onze eigen stijl te behouden
Cargo Cult uit Hamont (B) is een nieuwe band met een aankomend debuutalbum die de mosterd haalt bij een War On Drugs, Pixies of het Belgische Evil Superstars. Hun self-titled debuut album bevat 9 nummers en werd opgenomen in augustus 2021 in de Rootshouse Studio (Hechtel) door Jb Biesmans (Travellin' Blue Kings) en Patrick Cuyvers (The Scabs).
Bezetting: Terry Beks (zang, keys), Dries Beks (bass, zang), Guy Cardeynaels (gitaar, zang), Ollie Jannsen (gitaar), Inno Beks (drums). Deze plaat kwam net uit en is een aanstekelijk, opzwepend meesterwerkje.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met de band.
Stel jezelf eens voor, wie zijn Cargo Cult? Hoe is het idee rond dit project ontstaan?
Cargo Cult is een indie band uit Hamont met leden die elkaar kennen vanuit andere groepen. De drang om een geluid neer te zetten waar het wel eens over ging na de repetities van die andere bands werd steeds groter tot er op een moment een eerste repetitie plaats vond in de huidige bezetting. Dries Beks (bas, zang), Inno Beks (drums) en Guy Cardeynaels (gitaar, zang) speelden bij de rockabilly band Geraseane Pigs, Terry Beks (toetsen, zang) en Guy kenden elkaar van bij de ska band Dirty Undies. Gitarist Oliver Janssen werd erbij gehaald en Cargo Cult was een feit!
Heeft corona geen roet in het eten gegooid , of was dat een bron van rust om verderdit project te kunnen uitwerken? Hoe hebben jullie die tijd als muzikant en band doorstaan?
Die corona periode heeft ons de kans gegeven om intensief te experimenteren met deze bezetting. Er lag geen druk om te gaan optreden dus konden we de tijd nemen om aan onze nummers te sleutelen tot dat ze klaar waren om op te nemen in de studio.
Het debuut ‘Cargo Cult’ kwam net uit; jullie hebben ondertussen al enkele singles uitgebracht, hoe waren de eerste reacties?
De reacties waren goed en het is altijd fijn om mee te krijgen wat anderen in je muziek horen. Het was soms verrassend welk geluid mensen herkennen in je muziek. We kregen vergelijkingen met bands waar we zelf nog nooit van gehoord hadden zoals Granduciel en China Crisis en als je dat dan gaat opzoeken heb je er weer een ontdekking bij. De eerste single “My Pleasure Your Honour” kreeg best wel wat ‘plays’ via streaming, tot in hoeverre dat iets wil zeggen natuurlijk, maar we zijn heel blij hoe het zich langzaam verspreidt.
In de luisterbeurt merk ik het volgende: er is een subtiele verwijzing naar de jaren ’80, als een soort rode draad doorheen de plaat. Is dat een bewuste aanpak? Of hoe moeten we dat zien?
Inderdaad, eerder subtiel... Tijdens die corona periode werd je bijna verplicht om letterlijk en figuurlijk stil te staan. Dat gaf ons ook de gelegenheid om terug te kijken en zo kwamen we wel eens uit bij muziek van oa de jaren 80. Daarom niet het idee om dit na te spelen maar we hebben wel een gemeenschappelijke liefde gevonden voor bands zoals Dire Straits, Don Henley of wat later in de jaren 80 Pixies... Geen bewuste keuze maar wel één van de vele invloeden die in het album ‘Cargo Cult’ terug te vinden zijn.
Het is echter niet zo dat jullie een soort ‘ode aan die tijd’ brengen, er gebeurt veel in jullie muziek. Hoe zouden jullie zelf de stijl zelf omschrijven; welk doelpubliek zouden jullie willen aanspreken of ben je daar niet mee bezig?
Daar zijn we niet (bewust) mee bezig... Op muziek staat geen leeftijd en de tijd van afgebakende genres zoals we die kenden is voorbij denk ik. Je hoort in de nummers soms invloeden vanuit stonerrock of desert blues en daarnaast durven we een instrumentaal nummer ook als filmisch aan te pakken. Omdat we steeds met dezelfde instrumenten en leden spelen is het dan eerder een sound die herkenbaar wordt dan een stijl.
Ik vind het mooi hoe jullie lekker opzwepende songs combineren met intieme pareltjes, met een bevreemdend mooie zweem; is dat een bewuste aanpak geweest?
Dank je. Dat is wél een bewuste aanpak, puur voor de afwisseling voor onszelf en het publiek. Zo blijft een plaat of een optreden boeiend. Kijk bijvoorbeeld naar Ween, ze brengen platen uit die alle kanten uitschieten maar je hoort toch dat het Ween is. Dat vind ik fantastisch! Door niet in genres te denken, behouden we de vrijheid om te flirten met genres die we graag horen maar proberen we wel onze eigen stijl te behouden.
Ik ervaar dat het een groeiplaatje is , die per beluistering intrigeert? Klopt het of hoe moet ik het zien?
Zoiets sluipt erin tijdens het mixen. Na de opnames in de studio mag ik mij uitleven in de mix. Tijdens dat proces ga ik op zoek naar extra laagjes en geluiden om onder de originele opnames te leggen, om de nummers nog meer eigen identiteit mee te geven, wat meer in te kleuren, iets wat ik zelf ook altijd leuk vind als ik naar muziek luister. Zo verschilt het zelfs over welke installatie je de muziek luistert, in de auto, via je hoofdtelefoon, over studio speakers of via je bluetooth box, .. welke geluiden er meer of minder hoorbaar zijn. Soit, het nummer moet er staan op zich, dat is het belangrijkste, die kleine geluidjes kan je zien als iets extra.
Ik vind het een voortdurend flirten met een toegankelijke sound versus lichtjes experimenteren; klopt dit?
We houden van de vrijheid om ons niet vast te pinnen aan de standaard strofe/refrein structuur. Voor ons klinken de nummers heel logisch maar dat komt vooral omdat we ze al een tijdje zo spelen. Live is er ook ruimte voor experiment en mag een nummer wel eens afwijken van de studio versie, dat maakt het voor ons interessant en het houdt ons scherp! Het was wel een bewuste keuze om sommige nummers eerder toegankelijk te maken, je moet het de luisteraar ook niet te moeilijk maken. Als mensen daarna nog zin hebben om zich verder te verdiepen in wat we doen, komen ze vanzelf de meer 'experimentele' nummers tegen en nestelen zich deze na een tijdje hopelijk ook in het oor van de luisteraar zoals ze bij ons ook gedaan hebben.
Wat zijn de verwachtingen van dit project, is het jullie ambitie om een Sportpaleis uit te verkopen? Of eerder naam te maken in het club circuit? Wat geniet je voorkeur?
Dat zal de tijd moeten uitmaken. We scheppen zelf weinig verwachtingen dan valt alles mee wat we krijgen aangeboden.
We leven in tijden dat je een song op spotify hoort, en godbetert zelfs tik-tok, je kunt er niet aan voorbij. Is het dan nog interessant om daadwerkelijk een album uit te brengen?
Voor onszelf is het zeker interessant om een volledig album uit te brengen zodat we niet elke song als een single moeten benaderen. Als we zin hebben om een nummer op te nemen met een intro van een minuut moet dat gewoon kunnen zonder rekening te houden of het voldoet aan de snelheidsnormen van bovenstaande voorbeelden. Daarnaast, elke song heeft zijn plekje binnen het album, er wordt nagedacht over de volgorde, de opbouw is belangrijk en het album wordt aangeboden in zijn geheel. Die digitale platformen zijn handige hulpmiddelen om je muziek snel aan de man te brengen en de keuze is aan de luisteraar of die zich wil onderdompelen in een volledig album van de band. We zijn zelf opgegroeid met 'albums' en verwijzen tijdens gesprekken vaak naar een bepaald album wat met zijn 12 nummers vaak een andere sfeer had dan zijn voorganger etc. (geweldige gespreksstof voor de gemiddelde dertiger)
Plannen en live optredens?
11 maart albumvoorstelling in De Posthoorn, Hamont
17 maart albumvoorstelling in Djingel Djangel, Antwerpen
21 maart Durango Sessions, Radio Benelux , Paal/Beringen
Bedankt voor dit gesprek. We duimen mee voor jullie
AHAB - De uitdaging om nautische literatuur te componeren op een manier die ons alle vier 100% bevalt en authentiek is, is het enige doel dat ik heb. De rest is de kers op de taart
In januari bracht de extreme doom metal grootmeesters AHAB hun vijfde studioalbum, getiteld ‘The Coral Tombs’, via Napalm Records, uit. Het album is het eerste volledige album van de band in acht lange jaren. Na de eerste single en tekstvideo van het Duitse viertal voor "Prof. Arronax' descent into the vast oceans" (met Chris Noir van ULTHA), en de daarop volgende single "Colossus of the liquid graves" toont AHAB op hun nieuwe parel ‘The Colar Tombs’ hun uitzonderlijke talent en een geluid dat alleen AHAB kan creëren. ‘Het is slecht, lelijk, mooi en zwaar in één. ‘ lezen we in de biografie, én dat klopt wel.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Daniel..
Het is moeilijk te geloven, maar Ahab werd 18 jaar geleden opgericht. Als je terugkijkt op al die jaren, wat waren dan de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Daniel: Het is raar dat het al 18 jaar geleden is dat we AHAB als project begonnen, met geen andere bedoeling dan het opnemen van enkele doom-metal nummers. De aandacht die we kregen nadat we ‘the call of the wretched sea’ hadden uitgebracht was waanzinnig .Ik kan me eigenlijk geen dieptepunten herinneren binnen onze bandgeschiedenis. Hoewel we de laatste 8 jaar niet echt actief meer waren, zijn er nog steeds mensen over de hele wereld die ons steunen. Ik ben ontzettend dankbaar dat we kunnen doen wat we doen, en er liggen zeker nog veel spannende projecten in het verschiet.
Jullie debuutalbum ‘The Call of the Wretched Sea’ was geschreven in een funeral doom stijl. Wat is het grootste verschil tussen toen en nu?
Daniel: Het grootste verschil, naast het feit dat we ouder zijn en het andere tekstuele sjabloon dat we toen hebben gekozen, is dat we ons geluid in de loop der jaren hebben ontwikkeld. We schreven ‘The call of the wretched sea’ met de bedoeling om Melville's "Moby Dick" te componeren met elementen van Funeral-doom. Op alle volgende albums maakten we een ontwikkeling door die zowel natuurlijk was als geleid was door de romans die we componeerden. Ik zou zeggen dat we nu op een punt zijn waar we "ons geluid" hebben gevonden, maar niettemin open staan om er nieuwe elementen aan toe te voegen om deze basis te verrijken.
Door de jaren heen hebben jullie inderdaad evoluties doorgemaakt, en ik vermoed dat jullie helaas er fans door verloren hebben, die het jammer vinden dat jullie de pure funeral doom wegen verlaten hebben. Wat vind je daarvan als band en als persoon (persoonlijk hou ik dus meer van bands die evolueren en zichzelf opnieuw uitvinden en dus soms risico’s nemen, zoals jullie doen dus)?
Daniel :Ik denk dat het belangrijk is dat er bands zijn zoals AC/DC bijvoorbeeld die hun hele discografie bij hun roots blijven. Ik hou van AC/DC en als je één van hun albums goed vindt, zal je ook tevreden zijn met de meeste van hun andere albums.... althans min of meer. Dat is mijn standpunt als luisteraar, maar als muzikant en componist heb ik een totaal andere benadering, vooral met AHAB. We hebben deze band opgericht om nautische romans te componeren, die verschillen in verhaal en sfeer. We moeten ons geluid dus aanpassen om een authentiek resultaat te kunnen leveren. Ik heb er absoluut geen probleem mee als iemand mij vertelt dat hij of zij de voorkeur geeft aan ons eerste album. Het is niet mijn bedoeling om mensen op andere gedachten te brengen of om zoveel mogelijk mensen aan te spreken. We hebben het geluk dat we heel wat mensen bereiken met onze muziek, die zeker niet voor de massa is gemaakt. De uitdaging om nautische literatuur te componeren op een manier die ons alle vier 100% bevalt en daardoor authentiek is, is het enige doel dat ik heb. De rest is de kers op de taart.
De pauze tussen ‘The Boats of the Glen Carrig’ (dat is trouwens een fantastisch album) en ‘The Coral Tombs’ is kolossaal, waarom duurde het zo lang voordat deze nieuwe werd gemaakt?
Daniel: Nou, het leven gebeurde. We kregen bijna allemaal kinderen tijdens de laatste jaren, dus iedereen had zijn hiatus van de band op zijn minst voor een paar maanden. We hebben het geluk dat twee vrienden ons ondersteunen als sessiemuzikanten, zodat we toch nog live konden optreden. Na de release van een nieuw album ben ik absoluut niet geïnteresseerd in het schrijven van nieuwe nummers. Ik heb wat afstand nodig om na te denken voordat ik me klaar voel voor een nieuw project. Als de tijd rijp is beginnen we meestal samen te komen voor jamsessies, met geen andere bedoeling dan samen te spelen. We hebben op dat moment meestal geen tekstsjabloon, dus de meeste ideeën vinden hun weg niet naar een plaat of moeten worden aangepast aan het verhaal waarmee we werken. Het componeren zelf duurde eigenlijk niet langer dan op onze vorige albums, maar we hadden wat tijd nodig om te beslissen welke roman we gaan componeren. Er was geen druk van de platenmaatschappij en we kregen toch meer aanbiedingen voor live shows dan we konden realiseren, dus het was gemakkelijk voor ons om wat shows te spelen en te wachten tot de juiste tijd was gekomen.
Ik heb naar het nieuwe album 'The Coral Tombs' geluisterd en ik moet zeggen gefeliciteerd. Ik vind het een erg (donker) emotioneel album. Waar komt de inspiratie vandaan?
Daniel: Tijdens het compositieproces is alle muziek die geschreven is voornamelijk beïnvloed door het lyrische sjabloon waar het album op gebaseerd is. Hoewel ik ook een opleiding muziektheorie heb gevolgd, heb ik deze kennis nooit gebruikt bij het componeren. Het enige criterium of een partij, een melodie of een harmonische verandering al dan niet in het arrangement past, is of het goed voelt of niet. Het gebeurt vaak dat ik diep geraakt word door melancholische muziek, en ik weet zeker dat deze noten die de luisteraar emotioneel kunnen raken, geschreven zijn door mensen die met het hart componeren. Als we de nummers live op het podium uitvoeren, erken ik dat ik ook de neiging heb om muziek en teksten in verband te brengen met privé-emoties of gevoelens, dingen die niets te maken hebben met hun lyrische template.... en deze verschillende manieren om te ervaren en te interpreteren is uiteindelijk het kostbaarste geschenk van muziek.
Was (en is) deze donkere tijd waarin we leven sinds de pandemie ook een inspiratiebron? Of komen jullie inspiratie ergens anders vandaan?
Daniel: Mijn bijdrage aan AHAB is in de eerste plaats muziek. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat de pandemie of de voortdurende oorlog in Oekraïne me niet raken, het zijn echt donkere tijden waarin we leven. Vooral als vader van twee kinderen is het niet altijd gemakkelijk om dit slechte nieuws te negeren. Als ik teksten zou schrijven zouden deze onderwerpen zeker een impact op me hebben, maar met het componeren van de muziek is het compleet het tegenovergestelde. Hoewel ik ook graag naar Duitse punkmuziek luister, die vaak politiek is, zou ik mijn muziekconsumptie vergelijken met het proces van het lezen van een boek, waarbij je een medium gebruikt dat je op een apart niveau tilt om al het andere om je heen weg te laten vallen. Met AHAB was het de bedoeling om vanaf het begin nautische romans te componeren. Ik probeer me tijdens het componeren altijd te concentreren op het verhaal, de echte wereld heeft geen invloed op de muziek, hooguit subliminaal. Dus de verhaallijn van de roman of beter gezegd de teksten van Chris als de essentie van de inhoud zijn de leidraad voor mijn bijdrage aan AHAB.
Op een bepaalde manier (je kunt het ermee eens zijn, je kunt het er niet mee eens zijn, maar dit is hoe ik het voel) is er in bijna elke doom act een link naar Black Sabbath. Jullie doen iets unieks, maar toch is er in zekere zin die link. Wat vinden jullie van deze uitspraak?
Daniel: Black Sabbath was een zeer belangrijke band in de geschiedenis van de heavy metal, en nog belangrijker voor de ontwikkeling van doom-metal. Persoonlijk denk ik niet aan Black Sabbath als ik mijn gitaar pak om te componeren voor AHAB, maar ze hebben zoveel bands beïnvloed dat het absoluut mogelijk is dat ik inspiratie put uit een muziekstuk dat eerder geïnspireerd werd door een nummer van Black Sabbath. Dat donkere en ongepolijste gitaargeluid van hen is een van de meest iconische stijlmiddelen van de doom-metal geworden, en dat is iets wat we misschien gemeen hebben....en als je zoekt op overeenkomsten, is het mogelijk dat je er ook een paar vindt.
Het is ook een zeer gevarieerde plaat, intiem als alle registers opengooien in een donkere wervelwind. Is dat een bewuste aanpak?
Daniel: De samenstelling van een album gebeurt nummer na nummer, in verschillende fases. Ik werk graag met contrasten in onze songs, want tegengestelde elementen zijn zeer effectieve instrumenten die elkaar benadrukken, vooral als ze botsen. Het is dus zeker de bedoeling om in de meeste nummers variatie aan te brengen. De algemene indruk van de hele plaat daarentegen is voor mij ook altijd een kleine verrassing, en het hele plaatje ontvouwt zich pas als je het album van begin tot eind beluisterd hebt.
Ik hou van de pure doomsfeer die me een warm donker gevoel van binnen geeft (ik ben een donkere ziel, die ook naar new wave luistert). Waar blijft de inspiratie vandaan komen?
Daniel: We zijn begonnen als een project dat sterk beïnvloed is door de stijlmiddelen van funeral doom-metal. Hoewel we in de loop der jaren onze eigen stijl hebben ontwikkeld, is er nog steeds die kern die bestaat uit (extreme) doom-metal. Ik heb in verschillende bands gespeeld vóór AHAB, maar achteraf zou ik zeggen dat er voor mij geen genre zo geschikt was als doom-metal als het gaat om het uitdrukken van stemmingen en gevoelens. We spelen dit soort muziek al bijna 20 jaar, en we zijn nu op een punt waar het gewoon natuurlijk aanvoelt om in die "taal" te componeren.
En waar hebben jullie voor dit album de inspiratie gehaald? Wat is het centrale lyrische motief van het album?
Daniel: Zoals al zijn voorgangers is ‘the coral tombs’ tekstueel gebaseerd op een nautische roman, namelijk "20000 leagues under the sea" van Jules Verne. We hadden het er enkele jaren geleden al over om deze roman als sjabloon te gebruiken, waarvan ik het verhaal alleen kende van deze oude Disney film. Hoewel ik het verhaal erg goed vond, kon ik me onze muziek niet voorstellen bovenop die verhaallijn van de film, die duidelijk voor een jonger publiek is gemaakt. We passen ons geluid natuurlijk altijd aan , aan een nieuw verhaal dat we componeren, maar aan de andere kant moet dat verhaal ook een mogelijke basis zijn voor zware riffs en grunts. Toen Chris uiteindelijk het boek las, herkende hij het volledige potentieel ervan en leverde hij een "tweede niveau van interpretatie" door zich te concentreren op het karakter van de mysterieuze kapitein Nemo en zijn afkeer van de wereld daarboven.
Het is een fantastische plaat, de verbeelding wordt voortdurend geprikkeld. Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
Daniel: Nou de reacties waren tot nu toe echt heel goed. Het is een tijdje geleden dat we feedback kregen voor een nieuwe release zoals je weet, maar het voelt alsof de weerklank die we krijgen voor ‘the coral tombs’ van fans en de media nog beter is dan voor zijn voorganger. We zijn opnieuw de hitlijsten binnengekomen, zelfs op een veel hogere positie dan de vorige keer, wat absoluut te gek is. Ik las ook enkele commentaren van luisteraars die de sfeer van ‘the coral tombs’ vergeleken met ‘the call of the wretched sea’. Hoewel ik dat niet helemaal kan herhalen, beschouw ik dat ook als een positieve feedback over de immense aandacht die ons eerste album heeft gekregen.
Na deze release neem ik aan dat je op tournee gaat? Komen jullie ook naar België? En festivals?
Daniel: We gaan op pad om wat clubshows in Duitsland te spelen en ook festivalshows in Europa zoals het SUMMER BREEZE of DAMNATION FESTIVAL. We hebben nog enkele open data en ik denk dat er ook een show in België in het verschiet lag, maar voor zover ik weet is er nog niets bevestigd.
Zijn er na al die jaren nog ambities of doelen die jullie nog willen bereiken (naast de wereldheerschappij natuurlijk)?
Daniel: Er zijn nog steeds veel festivals waar we nog nooit gespeeld hebben, en plaatsen waar we nog nooit geweest zijn, dus er valt nog veel te ontdekken. Ik weet nog dat we onze eerste aanbieding voor een live show kregen, om op een Doom Festival in Zuid-Duitsland te spelen, en ik dacht echt: "WTF, groter dan dat kan het voor ons niet worden"! Volgend jaar spelen we onze eerste show in de VS als onderdeel van Maryland Death Fest. Ik ben erg dankbaar dat we kunnen doen wat we doen, en dat er mensen zijn die ons al jaren steunen en volgen. Het vuur brandt nog steeds en ik hoop dat onze reis nog lang niet ten einde is!
Met de stijl van muziek die jullie brengen, gaan jullie geen grote festivals als Wacken of zo afsluiten denk ik. Misschien is dat ook niet jullie ambitie, of wel?
Daniel: Nou we hebben eigenlijk in het verleden al festivals afgesloten door de laatste slot op de laatste dag te spelen op Brutal Assault festival bijvoorbeeld. We hebben ook een keer heel laat gespeeld op Summer Breeze, maar ik kan me niet herinneren of we echt de laatste band op die dag zijn geweest. Hoewel het echt moeilijk is om tot laat in de nacht wakker te blijven, vooral op een festival waar je meestal de hele dag op de been bent, verkies ik deze slots boven die vroege bij daglicht op een openluchtpodium. Ik ben me ervan bewust dat er altijd fans zijn die een heel laat slot op de laatste avond van een driedaags festival niet zullen halen. Maar de feedback van degenen die deze shows hebben bijgewoond is altijd erg goed geweest, en ik neem aan dat zij ook de voorkeur zouden geven aan een zeer laat optreden boven een vroeg optreden.
Bedankt dat je de tijd hebt genomen om mijn vragen te beantwoorden. Als je nog iets wilt toevoegen, voel je vrij …
Daniel: Nou, heel erg bedankt voor dit interview. ‘The coral tombs’ is uit op Napalm records en ook verkrijgbaar in onze bigcartel shop. Geef het een luisterbeurt, verspreid het woord en ik hoop jullie binnenkort ergens te zien!
Pics homepage @ Stefan Heilemann
Check: https://napalmrecords.com/english/ahab
Robin Kester - Ik ben niet de meest optimistische persoon. Al vind ik het een mooi idee als mensen die naar mijn muziek luisteren er wel iets hoopvols in horen
“Met een eigenzinnige mix van pop, elektronische muziek en psychedelica schrijft de Nederlandse artiest, songwriter en producer Robin Kester muziek vol donkere hypnotiserende spanningsbogen. Omdat ze als kind veel van stad naar stad trok, gaan haar liedjes vaak over vroegere indrukken en dwalende reflecties, vaak geïnspireerd door specifieke momenten en landschappen.”, lezen we in de biografie.
Robin Kester trekt brede aandacht met haar mini-album ‘This Is Not A Democracy’ - met airplay van BBC 6 Music, KCRW en KEXP - en heeft Kester podia in binnen en buitenland gestaag veroverd. In 2022 speelt Kester met haar band meerdere shows op SXSW en gaan de singles ‘Leave Now’ en ‘Cat 13’ beide in première in de ochtendshow van Lauren Laverne op BBC Radio 6 Music. In 2023 releast Robin Kester haar debuutalbum ‘Honeycomb Shades’, geproduceerd door Robin Kester en Marien Dorleijn (Moss), additionele productie en mix door Ali Chant (Yard Act, Aldous Harding, PJ Harvey), gemasterd door Joe Lambert (Sharon Van Etten, The National).
Op 24 februari kwam haar eigenlijke debuut ‘Honeycomb Shades’ een parel van een plaat uit, die gevoelige snaren raakt. We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Robin Kester. We polsten ook naar haar persoonlijk verhaal daarrond, de verwachtingen en de verdere toekomstplannen.
Robin, hoe is alles begonnen? Vertel eens wat meer over jezelf voor de Belgische fans.
In 2018 begon ik een muziekproject onder mijn eigen naam en ging ik samenwerken met Adriaan Pels (oprichter van AT EASE). Op zijn label kwam mijn debuut-ep Peel The Skin uit, in 2020 volgde mijn mini-album This Is Not A Democracy en inmiddels ligt nu mijn full-length debuutalbum Honeycomb Shades in de winkels.
Met het mini-album ‘This Is Not A Democracy’ - met airplay van BBC 6 Music, KCRW en KEXP - heb je ondertussen podia in binnen- en buitenland gestaag veroverd. 2022 was ook een geslaagd jaar voor jou dan? Heeft die internationale aandacht extra deuren geopend?
2022 begon wat lastig door het laatste staartje van de corona lockdown. Maar dat jaar hebben we uiteindelijk wel in de Verenigde Staten gespeeld op SXSW, in Londen en op verschillende plekken in België (als voorprogramma van Intergalactic Lovers en Douglas Firs). Ook werd het team rondom mijn muziekproject (internationaal) uitgebreid. Ik ging bijvoorbeeld samenwerken met UK agency Runway Artists, MOJO werd onze boeker in Nederland en Peter Verstraelen in België. Al met al voelde het alsnog als best een geslaagd jaar.
Je hebt ondertussen in het voorprogramma van Muse gestaan, ook enkele prestigieuzere festivals (zoals Eurosonic), hoe groot was die impact?
Wat de impact van iets is, vind ik altijd lastig te zeggen. Ik vond voor Muse openen in een uitverkocht Carré in Amsterdam wel een heel bijzondere ervaring. De match voelde aanvankelijk wat gek, maar toen ik van de boeker hoorde dat ze echt zelf voor mijn muziek gekozen hadden, maakte ik me daar wat minder zorgen over. Uiteindelijk kon ik vooral genieten van de ervaring en hoe leuk ik het vind dat ik dankzij dit beroep zulke bijzondere dingen kan meemaken.
Ik heb ergens gelezen dat je eigenlijk wat lijdt aan podiumangst. Hoe is het dan om op te treden? Hoe zet je jezelf daarboven?
Ik heb inderdaad veel last van podiumangst. Voor een show kunnen mijn handen bijvoorbeeld gaan trillen, krijg ik weke knieën en een onvaste stem. Maar gelukkig heb ik bètablokkers die ik kan nemen als het echt niet gaat. Dat medicijn onderdrukt de adrenaline, waardoor ik minder last heb van de fysieke klachten die zenuwen geven. Mentaal gezien ervaar ik dan nog steeds nervositeit, maar ik kan dan in ieder geval wel zingen en mijn instrumenten bespelen. Het scheelt ook dat ik een ontzettend lieve en goede live band heb. Vaak kijk ik even tijdens een optreden naar mijn bandleden en dan word ik zo blij van hoe zij aan het spelen zijn. Dan voel ik dat ik niet alleen op het podium sta en we het echt samen doen. Dat helpt enorm tegen podiumangst. Ook hou ik er van om heel erg veel te repeteren, zodat ik kan vertrouwen op spiergeheugen.
Dit interview draait uiteraard vooral rond de nieuwste release, je debuutplaat 'Honeycomb Shades'. Het is een zeer persoonlijke plaat geworden met een weemoedig kantje. Was het een soort uitlaatklep om je emoties los te laten?
Ik denk het. Al is het niet zo dat ik voorafgaand aan het schrijven bewust bedenk welke dingen ik in de muziek wil verwerken. Dat is voor mij een onbewust proces. Achteraf merk ik meestal pas wat er allemaal in de melodieën gekropen is qua gevoel en dan kan ik er wat op reflecteren.
Ondanks die weemoedigheid komt er ook veel positiviteit boven drijven, een lach en een traan, maar ook een boodschap van hoop. Was ook dit een bewuste weg die je wou volgen?
Ik hou wel van contrasten en vind het mooi als je een zware tekst met een lichtere melodie kan combineren of omgekeerd. Maar er zit niet bewust een hoopvolle boodschap in. Ik ben niet de meest optimistische persoon. Al vind ik het een mooi idee als mensen die mijn muziek luisteren er wel iets hoopvols in horen.
Zoals ik zei, het is een heel persoonlijk schijf , waar je veel van jezelf prijsgeeft, is dat geen gevaarlijke piste in deze tijden van sociale media en het soms negatieve eromheen, jezelf zo bloot te geven? Of zie je dat niet zo?
Tijdens het schrijven ben en met wat ik zeg in mijn muziek, ben ik niet echt bezig of het door andere mensen buiten mijn kenniskring beluisterd gaat worden (die daar dan wellicht een mening over hebben). Ik vind het wat later in het proces wel spannend of de mensen in mijn directe omgeving misschien zichzelf (of situaties) herkennen in de teksten en daar vervolgens misschien niet helemaal blij mee zijn.
De plaat is opgenomen in de studio van Dorleijn - een voormalige psychiatrische afdeling – schept die plek een bepaalde sfeer of brengt die inspiratie naar boven?
Die plek was zeker inspirerend. Het ligt in het bos en in het donker vind ik het er best een beetje creepy. Maar dat sprak ook wel weer tot de verbeelding. Zwanzig Zwanzig hadden we denk ik niet op een andere plek kunnen maken. Onder het gebouw zit een grote, enge kelder die we gebruikt hebben als echo chamber. Veel van de delay-effecten die je op de plaat hoort, zijn daar gemaakt.
Alle nummers zijn opgenomen en geproduceerd met Marien Dorleijn, oprichter van de veelgeprezen indierockers Moss. Hoe is die samenwerking ontstaan en heeft Marien een invloed op je proces als songwriter of muzikant gehad?
Die samenwerking is begonnen als een soort gearrangeerd huwelijk dat uiteindelijk goed uitpakte. Adriaan Pels, mijn manager en tevens labelbaas van AT EASE, stelde voor dat ik eens met Marien zou gaan zitten om een van mijn demo’s uit te werken. Het klikte meteen tussen ons en na This Is Not A Democracy wilde ik ook graag mijn debuutalbum met Marien produceren en opnemen. Hij is heel goed in nummers laag voor laag op te bouwen en van hem heb ik geleerd hoe ik een track kan schrijven vanuit een beat of een baslijn i.p.v. steevast de gitaar/toetsen als uitgangspunt te nemen.
Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar, naast die nieuwe plaat voorstellen? Staan er al concerten/festivals gepland?
We gaan vanaf eind maart op tournee door Nederland. Een double bill met Amber Arcades. Veel zin in!
De coronaperiode lijkt voorbij, maar de problemen nog niet. Grote artiesten verkopen moeiteloos concerten uit (onlangs nog Beyonce in Koning Boudewijnstadion op amper een uur) maar de kleine of middelgrote bands blijven in de kou staan. Ondervind je als jonge talentvolle en beginnende artiest ook dat het moeilijker is geworden om echt aan de bak te komen?
De tour begint over een maand dus het is nog even afwachten hoe de kaartverkoop voor ons verloopt etc. Maar ik heb wel het idee dat mensen nog niet zo veel naar concerten gaan zoals voor de coronaperiode. Ook komt er momenteel ontzettend veel nieuwe muziek uit. Dus het is misschien wel lastiger om je eigen plek te vinden.
Grote zalen compleet uitverkopen (zoals bij ons het Sportpaleis) of een naam worden binnen een club circuit in binnen- en buitenland, wat geniet jouw voorkeur en waarom?
Ik ga dan toch voor een mooie carrière als gevestigde naam binnen het clubcircuit in binnen- en buitenland. Ik wil een carrière die duurzaam is. Het is mijn bedoeling om iets op te bouwen. Een grote zaal compleet uitverkopen lijkt me ook geweldig, daar niet van, maar het lijkt me nog leuker om veel te toeren en op verschillende plekken te komen dan alleen lokaal 1 enorme zaal uit te verkopen. Het droomscenario is natuurlijk allebei haha.
Wat zijn je ambities en heb je ook een soort ‘doelstelling’ als muzikant en songwriter?
Ik wil dit jaar een tweede album schrijven en wil leren om meer te genieten van alles wat bij het beroep muzikant komt kijken. Nu ben ik vaak kritisch op wat ik doe en denk ik altijd ‘wat kan beter’ (bijvoorbeeld na een optreden), terwijl ik meer van het moment zelf zou willen genieten. Ik wil eigenlijk wel wat vaker trots zijn op mezelf.
Pics homepag @Sanja Marusic
Bedankt voor dit fijne gesprek, en veel succes in alles wat je doet. We blijven het op de voet volgen uiteraard
Nederlands 
Français 
