Mass Hysteria - We hopen echt meer tours en festivals in Europa te doen dan dat we nu doen... Dat is onze ambitie met dit album
Er is een gezegde dat het vaak moeilijker is voor een artiest om door te breken in eigen land dan daarbuiten. Dat geldt niet voor Mass Hysteria, een Franse metalband die erin geslaagd is om naam te maken in Frankrijk. Toen ze in 2016 optraden op het Main Square Festival, waren ze het neusje van de zalm. En ze slaagden erin om een enorme moshpit te creëren tot aan de laatste rijen. De band staat in grote arena's in Frankrijk en is een regelmatige gast op Hellfest. In een bomvolle AB liet de band zien dat ze in staat zijn om alle genres perfect te spelen en zowel jong als oud tevreden te stellen.
Lees hier
https://www.musiczine.net/fr/concerts/item/94077-plus-que-du-metal-mass-hysteria.html (Frans verslag)
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94071-mass-hysteria-franse-energiebommetjes-in-overvloed.html (Nederlands verslag)
Daarnaast brengt de band twee albums uit 'Tenace - Part 1 (2023) Tenace - Part 2 (2023)''. Naar aanleiding van dit optreden in Brussel en deze releases hadden we een leuk gesprek met bassist Jamie Ryan.
Je hebt 11 studioalbums en vier live-albums uitgebracht in je ongeveer 30-jarige carrière. Kun je me vertellen wat tot nu toe de hoogte- en dieptepunten waren voor jullie persoonlijk?
Het hoogtepunt is het spelen van Hell Fest ... in 2018 dat was voor mij een onvergetelijke ervaring. Een ander hoogtepunt, op dit moment, is deze tour op dit moment. Omdat we 99% van onze optredens uitverkopen, hebben we dit nog nooit eerder gehad. Het is geweldig! Ik denk dat deze tour een succes is voor de band. We hebben een aantal geweldige albums en tours gehad, maar er is nu iets gebeurd, er is iets veranderd. Dit hebben we nooit eerder gehad. Dus ja, deze tour is zeker een 'High'.
Was die coronatijd geen 'dieptepunt'? Hoe overleef je deze tijd?
We hebben gewoon niets gedaan, alleen mijn gitaar geoefend. We hebben een paar shows gedaan waar mensen twee meter uit elkaar zaten, heel vreemd. En ja, Moose vond er inspiratie in om liedjes te schrijven. Maar een groot deel van die tijd hebben we gewoon gerelaxt. We hebben ook een streaming videofestival gedaan, waar we een show voor een camera deden. Er waren bands uit verschillende landen die shows gaven in hun eigen land. Maar voor die camera...
Over het streamen, ik heb er veel over gezien en geschreven, maar denk je niet dat je er een nieuw publiek mee kunt vinden? Mensen die normaal gesproken niet gemakkelijk naar concerten komen? Of heeft het een deur geopend?
Ik zie in het hoofdstuk mensen uit de hele wereld, Duitsland, België overal... naar ons kijken. Verschillende mensen uit verschillende delen van Europa. Ik weet niet zeker of ze fan worden, maar ze hebben ons tenminste ontdekt... dus het kan helpen, maar het is niet de uiteindelijke reden dat mensen fan worden. Of dat het deuren opent denk ik. Het zijn de omstandigheden, dingen die gebeuren die deuren kunnen openen.
De echte doorbraak kwam in 1999 met hun tweede album ‘Contradiction’. Welke deur heeft die releases echt geopend?
Ik was toen pas 12 jaar oud (haha) Maar Nu-metal wereldwijd was toen een groot ding. Het was overal, labels waar Nu-metal bands zondigden Mass Hystera was getekend op een kleiner label Yelen Music. het was een sublabel van Sony. En de persoon die dat label promootte, deed er alles aan om deze plaat voor Mass Hysteria te promoten, en het werkt heel goed. Een andere Franse Metal band was groot in Japan rond die tijd. En 'Contradiction' en alle albums uit die tijd hadden een grote invloed op de Franse Metal. Ook nu nog is iedereen blij als we nummers van dat album spelen. Dus ja, het heeft veel deuren geopend voor Mass Hysteria.
Je hebt Stefan vervangen als bassist, hij overleed in 2021. Hoe voelt het om iemand als hem te vervangen?
Hij was een groot deel van de band, hij was er vanaf het begin bij. Ik heb hem niet direct vervangen. Maar hij was zeker een groot deel van de band, en de identiteit rond de band. Ik heb hem twee keer ontmoet denk ik, de eerste keer kwam hij naar me toe, hij was een aardige vent; ik wist niet echt veel over hem, ik wou dat ik dat had gedaan. Hij wordt nog steeds gemist. Ze blijven over hem praten, hij is niet vergeten dat is zeker.
Hoe waren de reacties van de fans toen je bij de band kwam?
Er waren wat reacties in het begin omdat ik zoveel jonger ben. Dus ja, er waren wat twijfels in het begin. Iemand zei 'je wordt hem nooit' maar dat is niet wat ik wil doen, ik vervang iemand, maar ik blijf mezelf. Maar nu accepteren de fans me als een deel van de band.
Het valt me op (ik zag jullie in 2016 in Frankrijk optreden voor een uitzinnig publiek op Mainsquare festival in Arras ) dat jullie in eigen land razend populair zijn en op grote podia spelen, maar in andere landen zoals België is het wat moeilijker om te slagen …
Het is moeilijk voor Franstalige bands om hun weg te vinden in Vlaams België of Nederland, om de een of andere vreemde reden. Ik weet niet waarom, we spelen gewoon wat we willen spelen. Ik hou gewoon van België, het is een prachtig land en ze hebben goed bier (haha) om de een of andere reden is het gewoon moeilijk omdat we onze liedjes in het Frans brengen en niet in het Engels of zo, maar we zouden er niets aan veranderen.
Ik denk dat het juist positief is dat jullie in het Frans zingen, dat maakt Mass Hysteria uniek binnen de scene, ik heb het zelfs in mijn recensie geschreven ''als er een band is die een antwoord geeft op Amerikaanse en Engelse metal dan is het Mass Hysteria'' . Ik zag jullie live in AB Brussel, hoe was het om daar te spelen?
Briljant, we hebben ons laatste album daar opgenomen. We hebben nooit een slechte show in België, de auditie in België is altijd blij ons te zien en met ons te feesten. Circle pits mosh pits, altijd leuk om in België te spelen. Dus ja, het was weer een geslaagd concert daar. Ze gaan er gewoon voor in België, dat is wat ik leuk vind aan het spelen daar.
Nog iets wat ik erg leuk vond in AB. Toen die kinderen op het podium kwamen, hoe kwamen jullie op dit unieke idee (de meeste metalbands vragen vrouwen op het podium...)?
We zouden ook vrouwen op het podium kunnen brengen, maar we zien steeds meer kinderen met hun ouders naar onze concerten komen. Dat bracht ons op het idee om in plaats daarvan kinderen mee te nemen op het podium. En daar krijgen we heel goede reacties op, dus we blijven dit doen. Voor deze kinderen is het een ervaring die ze nooit zullen vergeten! Ik heb deze ervaring ook gehad toen ik 14 was, en dat is iets wat ik nooit meer vergeet... dus ja, we wilden ze deze onvergetelijke ervaring geven.
Bij de meeste metalconcerten zie ik een ouder publiek, maar in de AB met Mass Hysteria was het publiek vrij jong. Hebben jullie daar een verklaring voor?
Een van de redenen is dat Mass Hysteria voor veel jonge mensen in Frankrijk een van de eerste bands was die ze echt leuk vonden. En ze begrepen de teksten ook, omdat we in hun taal zongen. Een andere reden is dat veel van hen nu jonge ouders zijn en hun kinderen meenemen naar concerten van de band. De ouders delen hun liefde voor de band met hun kinderen. Dat is een van de redenen waarom we een jonger publiek hebben.
In 2020 tekende je een contract met 'out of line', en suggereerde je dat je hoopte ook wat bekendheid buiten Frankrijk te krijgen (las ik in een interview) ... is dat gelukt?
Het heeft geholpen om in Zwitserland te spelen, op het Summer Breeze Festival en zo. Het heeft zeker geholpen. We hoopten meer optredens te kunnen doen in Duitsland, sommige dingen werkten niet... het heeft geholpen ja.
Jullie hebben twee albums uitgebracht in 2023, '’Tenace - Part 1 (2023)’, ‘Tenace - Part 2 (2023)'; waarom twee albums?
Toen we naar de studio gingen, hadden we 19 ideeën voor nummers. Tegenwoordig is het uitbrengen van een album met 19 nummers not done meer, en wij zijn een rockband. We kwamen tot 14, maar zelfs dat was te veel om op één plaat te zetten, in tijden van streaming en Spotify. Geen goed idee, ze luisteren alleen naar de eerste 5 nummers of zo. Dus besloten we om er twee albums van te maken met elk zeven nummers. Omdat het in deze tijden logisch is om dat te doen... we brengen het niet in één keer uit, door het in 6 maanden uit te brengen, krijg je meer ogen op je gericht... meer recensies, meer nieuws over je, het was een goed idee om het op deze manier te doen...
Het was inderdaad een goed idee denk ik. Het is ook een soort conceptplaat, las ik, er zit een verhaal achter (we kunnen het opzoeken maar ik hoor het liever van jou. Vertel eens, wat is het verhaal achter dit tweeluik?
Het begint met een algemene groep mensen die in het gezicht is gespuugd door wie dan ook, en de revolutie die opkomt tegen wat er misgaat. Daar draait het allemaal om. De strijd om op een bepaald punt weer mens te zijn. Stoppen met al dat gezeik, dat is waar deze twee albums over gaan; het tweede deel gaat meer over actie ondernemen tegen wat er verkeerd gaat in de wereld, er iets aan doen. De tekst van het laatste nummer op het tweede deel gaat over wanneer de revolutie echt begint...
Ik heb daarom het gevoel dat de twee delen als één geheel beluisterd moeten worden, zoals het lezen van een boek.
Hoe waren de reacties van de fans?
Sommige mensen waren misschien verrast, maar 99% van de mensen was blij met dit conceptalbum. Na het eerste deel, met slechts zeven nummers, kregen we reacties 'we willen meer', en het tweede deel kwam uit en ze waren blij met het krijgen van meer, we creëerden het verlangen naar dat tweede deel. dus ja het was een goed idee om het op deze manier te doen, er zijn mensen die zeggen dat ze liever dit of dat andere deel hebben, maar we kregen zeer positieve reacties.
Kan dit album de 'grote doorbraak worden' wat is jullie ambitie met dit album?
Ik hoop dat we meer Europese tours en festivals kunnen doen. We moeten een manier vinden om in die markt te komen, daar zijn we meer mee bezig dan vroeger. Misschien Graspop in België of Alcatraz, een geweldig festival. We hopen echt dat we meer tours en festivals in Europa kunnen doen dan we nu doen... dat is onze ambitie met dit album.
Over 'ambities' ... Zijn er na al die jaren nog steeds ambities of zoiets als een 'einddoel'? (naast het veroveren van de wereld, want dat is wat iedereen wil doen)
Onze gitarist zei 'openen voor AC/DC'(haha) dat wordt steeds moeilijker... de belangrijkste ambitie is dat het leuk blijft, dat we kunnen blijven doen wat we nu doen voor een lange, lange tijd. Niets meer of minder. Het maakt me niet uit of 50000 of 300 mensen ons zien spelen, ik wil gewoon zien dat mensen het net zo leuk vinden als wij op het podium. Graspop spelen zou geweldig zijn ...Wacken om op grote Festivals te spelen is ook een ambitie.
Wat me brengt bij het feit dat jullie in het Frans zingen, wat ik erg waardeer, maar als jullie een promotor vinden die jullie naar grote festivals brengt en zegt 'dan moeten jullie in het Engels zingen' zouden jullie dat dan doen?
Het eerste ding, onze zanger zegt altijd ''mijn Engels is niet zo goed'' (haha) . ook wil hij gewoon in zijn eigen taal zingen, in het Frans. Het is te belangrijk voor ons om dat te blijven doen, dus we zullen dat nooit veranderen. jezelf uitdrukken in een taal die niet de jouwe is? Kan moeilijk zijn, vooral als je niet weet hoe je moet zeggen wat je wilt zeggen in die andere taal, omdat het geen zin heeft. En het maakt ons net anders dan anderen, want we blijven trouw en eerlijk in onze eigen taal. En dat blijven we doen, dus waarom Engels?
Wat betreft het 'uitbrengen van platen', is het in deze tijden van spotify en andere sociale media (youtube) nog relevant om platen uit te brengen (in metal is er nog steeds een publiek voor en ik zag onlangs jonge mensen bij een popconcert nog steeds platen kopen) dus ik vermoed van wel, maar zou graag jullie mening horen
We zitten in een muziekstijl waar mensen nog steeds platen kopen. Vinyl en zo. Maar we krijgen ook niet veel feedback over streaming, op de fanclubpagina van Facebook vertelden veel fans dat ze ook niet naar streaming luisteren. Onze fans willen nog steeds onze platen kopen. Ze willen de fysieke plaat kopen en ernaar luisteren. Dus voor ons is het nog steeds belangrijk om dat te doen.
Wat zijn de verdere plannen? Doen jullie deze zomer ook festivals aan?
We blijven gewoon toeren tot eind 2025. Om ons nieuwe album te promoten. En we zien wel wat er daarna komt, alles kan in een oogwenk veranderen, weet je, je weet maar nooit. En voor de komende jaren? Blijven opbouwen en zien hoe ver we komen... dat zijn de toekomstplannen voor nu en de komende jaren.
Bedankt voor het interview, hopelijk tot ziens op een van de festivals in België en samen wat Belgisch bier drinken …
Transport Aerian - Om je als muzikant en band te blijven ontwikkelen, moet je altijd op zoek zijn naar nieuwe invloeden. Anders zou het niet progressief zijn
Wij Volgen Transport Aerian al lang, ondertussen heeft de band, ooit begonnen als een one-man formatie, een hele evolutie doorgemaakt sinds ons laatste interview met hen. Lees hier
Met de nieuwste schijf ‘Live in Ghent’ bewijst Transport Aerian nog steeds stevig in de schoenen te staan; ze zijn op tournee met deze plaat.
Ze maakten tijd voor een fijne babbel met ons over de release, het verleden en toekomstperspectieven.
Ik volg je muziek al vanaf het prille begin, ‘Darkblue’ (2015) en ‘Therianthrope’ (2017) zijn net als het prachtige ‘Skywound’ platen die ik regelmatig opleg. Ondertussen ligt die ‘verschrikkelijke’ corona tijd achter ons en hebben jullie een nieuwe plaat uit. Hoe heb je die periode echt overleefd?
Hamlet: Nou, ironisch genoeg denk ik dat de coronatijd mijn muzikale reis weer op gang heeft gebracht. Ik had vrij moeilijke tijden vlak voor de pandemie. De richting die ik uit moest was zelfs voor mij niet helemaal duidelijk, ik moest mijn nieuwe strategie nog ontwikkelen - na het verlaten van de andere band waar ik te veel van mijn tijd in stak, maar ook omdat ik wilde blijven opereren in de bloeiende belgische undergroundscene zonder te weten of mijn eigen muziek daar goed zou integreren - ik en compromis is een zeer slechte combinatie.
Eerst maakte ik Big Heart dat nog werd opgenomen met de muzikanten van Therianthrope - ze zijn erg goed, maar zitten in de UK. Daarna stelde ik de huidige line-up samen met het idee om een live-programma te maken van alle oude albums en daarmee te toeren... Maar tijdens corona was het al onbetwistbaar dat deze band samen veel meer kan bereiken dan alleen het interpreteren van oude muziek van Transport Aerian. En zo werd Skywound geboren. Iedereen maakte een corona album. Maar wij maakten er een keerpunt van.
Umut Eldem: We hadden zowel geluk als pech dat we net voor deze periode muziek te maken vlak voor deze periode: zo hebben we het overleefd. Ondanks de fysieke afstand konden we blijven communiceren en nieuwe muziek maken, wat resulteerde in Skywound
Ons laatste interview was in 2021; is jullie doel bereikt? Hoe is alles verlopen naar nu?
Hamlet: Het was beter dan ik dacht, maar een beetje langzamer dan ik zou willen.
Met ‘Live In Ghent’ ga je lekker opzwepend tekeer, die het emotionele karakter behoudt. Een balanceren tussen uitersten heb ik van jou nog niet zoveel gehoord, deze plaat klinkt gevarieerd. Wat is voor jou het verschil tussen deze en de vorige platen?
Stefan Boeykens: Live in Ghent is een getrouwe opname van de huidige live-versie van de band. Hoewel Skywound dezelfde bezetting had, is dat echt vanuit een studio gearrangeerd en opgenomen. In deze Live set zit je veel dichter bij het wat ruwer, directer geluid van het viertal. De arrangementen van de Skywound songs zijn mee geëvolueerd en zijn wat compacter.
Hamlet: Een live optreden heeft vaak veel meer te maken met de showcase van de muzikanten. Met andere woorden, niet alleen de dynamiek, de emoties van het moment maar ook de technische vaardigheden zijn daar heel belangrijk. En omgekeerd - op studioalbums concentreer ik me altijd op het verhaal, het concept om een meeslepende ervaring te maken. Daar worden natuurlijk andere accenten gelegd en als gevolg daarvan ook andere productietechnieken.
Jullie worden in het hokje ‘progressief metal’ geduwd, maar op deze ‘Live In Ghent’ hoor ik subtiel andere invloeden. Hoe moet ik dat zien?
Umut Eldem: Om je als muzikant en band te blijven ontwikkelen, moet je volgens mij altijd op zoek zijn naar nieuwe invloeden. Toch zou het anders niet progressief zijn.
Stefan Boeykens: We trachten ons niet vast te pinnen op genre. Er zal altijd wel een niveau van stevige rock en delen metal in zitten, maar het is wat ons betreft geen typische metal muziek. We houden van songs met veel dynamiek, maar ook met wat meer open, organische secties.
Hamlet: de kwestie van genre is altijd een afknapper, omdat ik denk dat alle echte artiesten die toch iets meer kunnen zijn dan zielig "klinkt als..." niet met één genre moeten worden gedefinieerd, - en wij ook niet.
Maar om muziek goed te promoten moet je het kunnen positioneren. anders bereik je het nieuwe publiek niet. Ik heb geen andere goede definitie dan "heavy progressieve rock", maar het is waar dat we onszelf zeker niet willen beperken met deze definitie.
Sommige journalisten noemen ons "rock in oppositie" wat een groot compliment is, ook als je bedenkt dat deze beweging eigenlijk in de jaren 70 in België is ontstaan.
Ik hoor veel ‘opgekropte woede’ (op songs als “Failing 20”, op “Lunatic” schuilt er iets als ‘boosheid’ of toch opgekropte emoties. Hoe best te zien?
Hamlet: Ik denk niet dat het opgekropt is, het is vrij openlijk, bloot zelfs - duidelijk tegen wat, wie en waarom – alles staat helder in de texten en in de uitdaging.
Er schuilt opnieuw een soort verhaal achter deze plaat? Welk?
Stefan Boeykens: Het “verhaal” van Live in Ghent is een extensie van de thema’s op Skywound, maar aangevuld met enkele songs die daar op aansluiten. Via songs als Inspire en Big Heart is de boodschap nog steeds een broos evenwicht tussen een wat donkere visie en tegelijk hoop op beterschap, op liefde, op het leven.
In die gevarieerde aanpak slaan jullie weer een andere weg in. Hoe zijn de reacties?
Stefan Boeykens: De live-set is vrij dynamisch en we voelen dat ook wel aan de reacties: de mensen appreciëren de durf, de wat rijkere, complexe arrangementen en men is ook wel vol lof over het muzikantenschap. We hebben geluk met het niveau van de band.
Jullie zijn ook bezig om de plaat live voor te stellen; valt het na corona niet moeilijker om optredens te boeken of valt dit al bij al nog mee bij jullie?
Stefan Boeykens: Het is moeilijker… sommige clubs zijn er mee gestopt, of sloegen een andere weg in. En het is niet altijd evident om uit een bepaald circuit te treden.
Hamlet: Als je je op het DYI-podium bevindt, is het nooit gemakkelijk geweest. De pandemie heeft inderdaad nog steeds een grote impact, ook al is die al jaren voorbij. Niet alleen met het faillissement van veel clubs, maar vooral ook met de lange wachtrijen voor optredens die meerdere keren moesten worden afgezet.
Maar ik denk dat we zeker niet mogen klagen en ons nog steeds gelukkig mogen noemen met de kwaliteit van onze optredens en het aantal publiek dat naar ons komt kijken. De meerwaarde van Transport Aerian behalve dat we - ik durf het toch te zeggen - iets origineels op de podium brengen, is dat we goede contacten onderhouden met buitenlandse bands en altijd proberen hen naar België te halen om ons programma te verrijken.
Om te overleven in de romantische en zeer vriendelijke dog-eat-dog wereld van kunst en muziek, moet je een kleine, beweeglijke vis zijn in een zee van grote, trage haaien. Of een muis in het land van de dinosaurussen.
Hoe zijn de concerten verlopen tot nu toe? En hoe waren de reacties?
Hamlet: Daar ben ik persoonlijk heel tevreden over. We spelen nooit te veel concerten, de laatste tijd zijn we ook veel selectiever geworden met de clubs en de gelegenheden, daarom hadden we voor de promotie van Live In Ghent een korte reeks optredens onder de naam Exit Skywound - met optredens in culturele centra van België als Gent, Leuven, Hasselt, live muziek clubs, maar ook in het buitenland.
De reacties zijn tot nu toe geweldig, en we hebben veel enthousiaste mensen onder ons publiek gezien die echt komen luisteren en iets voelen. Niet allemaal om te headbangen of naar de mooie jurk van de zangeres te gluren.
Wat zijn de verdere plannen? Volgen nog meer optredens? En waar.. (festivals?)
Stefan Boeykens: We hopen toch nog verder te groeien en, als het lukt, om deel te nemen aan een festival of in support van een wat grotere band, om onszelf te bewijzen aan een groter publiek. Of dat lukt valt niet te voorspellen.
Hamlet: ik ben altijd op zoek naar de meerdere mogelijkheiden om de luisterende publiek te bereiken – onze huidige doel is deelname aan de festivalen en kunst-gerelateerde evenementen, die niet door ons of onze team georganizeerd word. Op DYI vlak hebben wij al denk ik al veel gedaan, nu is het hood tijd om verder te grooien.
Waar blijf je de inspiratie vandaan halen? Telkens weet je te verrassen, al van sinds 2008! Hoe blijf je het doen?
Hamlet: Mijn principe in creativiteit was altijd vrij radicaal: als je niets nieuws te zeggen hebt, zwijg. Daarom had ik ook periodes waar ik jaren lang niets zou schrijven, maar dan zouden er altijd andere projecten zijn waar iemand anders een pilootrol kon nemen – en ik concentreerde me op het bespelen van een instrument of het adviseren over de algemene richting. Daarvan leert je iets nieuw wat vorm betreft. Maar met Transport Aerian begint altijd met Het Idee.
Ik schrijf enkel als er een groot en belangrijk thema is waarmee ik me emotioneel kan verbinden, maar die ook in een ongebruikelijke muzikale vorm kan worden gegoten en zo een toegevoegde waarde aan de ideeënsfeer kan geven. En dan als je gelukkig bent, om goede optredens samen te kunnen stellen en het publiek voelt mee met wat je doet is het een goede inspiratie om verder te gaan.
Wat is de allergrootste verandering sinds 2008 voor jullie?
Hamlet: Alles.
Stefan Boeykens: Het one-man-project rond Hamlet is met Skywound en deze live-registratie meer als een band beginnen functioneren. Er zijn meerdere muzikale bijdragen, al stuurt Hamlet wel de artistieke en lyrische visie, zodat de samenhang gegarandeerd blijft. Muzikaal blijven we breed kijken: meer variatie, meer organische, akoestische instrumenten. Er zijn geen vastgelegde grenzen.
Digitalisering streaming en sociale media wellicht. Is het in deze tijden nog ‘nodig’ om platen uit te brengen. Waarom?
Hamlet: omdat mensen de fysieke dragers niet meer kopen om er naar te luisteren, maar eerder als een symbolisch teken van respect en steun voor de artiest, - een vrij kleine groep audiofielen uitgezonderd natuurlijk.
De CD, Vinyl of zelfs een cassette zijn eigenlijk een artefact en geen drager meer. De meeste muziek wordt nu beluisterd op verschillende streamingdiensten, en als je daar niet bent, besta je niet. Dat is de perceptie, en persoonlijk vind ik daar niets mis mee. Andere tijden - andere prioriteiten.
Ik heb steeds de indruk, indien jullie een Engelse of Amerikaanse band waren, dan kon je wel beroemd zijn. Is ‘Belg’ zijn een rem op jullie groei naar de top? Is dat niet jullie ambitie? Hoe moet ik het zien?
Stefan Boeykens: We hebben recent mogen ervaren dat een Frans publiek ons wel lust.
Hamlet: Het is een verkeerde prioritering. Wereldberoemd zijn is eigenlijk een heel slechte motivatie of reden om muziek te maken. Natuurlijk wordt het wereldpoppodium gedomineerd door Engelstalige artiesten, maar wij maken geen popmuziek - in de traditionele definitie dat rock ook deel uitmaakt van de popcultuur. Dat wil zeggen, ik heb Transport Aerian altijd gepositioneerd als een soort muzikale poëzie, een stuk literatuur dat alleen toevallig af en toe een vorm van rockmuziek krijgt. Als ik alleen maar in de muzikale en poëtische taal kan spreken tot degenen die het willen horen en ik het kleine verschil in iemands leven kan maken, is dat voor mij al meer dan genoeg. Qua locatie en zelfs culturele identiteit is het dus geen probleem. Maar wat ik wel vervelend vind, is dat het lokale muzieklandschap bij ons steeds meer gedomineerd lijkt te worden door alle mogelijke rockrally’s, die, als je het mij vraagt, opmerkelijk ruiken naar een soort indirecte censuur: alleen de artiesten die zijn goedgekeurd door het "comité" (zonder transparante en duidelijke criteria, trouwens) kunnen rekenen op een muzikale carrière. Zoals Bela Bartok ooit zei: wedstrijden zijn voor paarden. En de laatste keer dat ik in de spiegel keek, bleek ik echt helemaal geen paard te zijn.
Wat zijn na al die jaren jullie ambities? Heb je een doel voor ogen?
Hamlet: Altijd, zonder doel heeft het geen zin om iets te doen. Ik denk dat we ons nu moeten richten op het werk om een breder publiek te kunnen bereiken. Onze recente minitour Exit Skywound liet zien dat er veel meer interesse is in wat we doen, hoe paradoxaal dat ook mag klinken omdat we absoluut niet in het format zitten van wat traditioneel het beste werkt op lokale clubpodia. Dus volgend jaar gaan we verder met onze live optredens en experimenten met formaten.
Waar zie je jezelf als band en artiest binnen pakweg tien jaar of ben je daar niet mee bezig?
Hamlet: 10 jaar is té lange termijn in de context van de wereld die op de rand van een totale catastrofe staat.
Umut Eldem: Persoonlijk heb ik niet echt concrete einddoelen. Het belangrijkste is om te blijven bestaan als artiest: om elke dag iets nieuws te creëren, om te kunnen delen wat we hebben gecreëerd. Als ik die dingen over tien jaar nog steeds doe, dan ben ik tevreden.
Bedankt voor dit fijne gesprek, duimen verder voor jullie
Stefan Boekyens: Je bent altijd welkom op onze shows.
Hamlet: Idem Dito !
Unravel - Vijf jaar geleden hadden we nooit geloofd dat we in de Brielpoort mogen spelen
Unravel schoot als vuurwerk omhoog uit de Vlaamse underground. Na succes in tal van band battles volgen steeds meer leuke supports en concerten in steeds grotere zalen, tot straks zelfs de Brielpoort toe. Dat zijn bij mekaar genoeg redenen om deze band hier eens aan het woord te laten.
Jullie hebben Unravel op de kaart gezet via mooie resultaten in band battles. Is die fase nu voorbij of zijn er nog wedstrijden die misschien nog meer deuren kunnen openen?
Arend (gitaar): De battles hebben ons als band zeker een duw in de rug gegeven! Het moeilijke hierin is natuurlijk om te beslissen wanneer je stopt met Rock Rally’s en wedstrijden, omdat je een bepaald niveau bereikt hebt. Wij hebben nu zeker niet het gevoel dat wedstrijden op dit moment al ver beneden ons niveau zijn of zo, maar we proberen wel altijd twee keer na te denken over welke kansen we nog moeten grijpen en welke we beter laten voor wat het is.
Gilles (zang): De kansen die op ons afkomen wegen we nu meer af dan vroeger. We zouden graag overal blijven spelen, maar we hebben geleerd dat dat niet altijd het beste is voor de band.
Na jullie debuutalbum en een sterke single wachten we nu al een hele tijd op nieuwe muziek. Die komt er nu snel aan?
Arend: Momenteel zitten we nog in de schrijffase en af en toe komt er al eens een nummer bij in onze live set. De nieuwsgierigen kunnen dus zeker al een nieuw nummer meepikken op een concert. Het is zeker onze bedoeling om in 2024 de studio in te duiken!
Een volledig album zal er wellicht niet komen, omdat dit tegenwoordig niet meer zoveel return oplevert als vroeger. Met sociale media en zo is het vaak beter om elk jaar gespreid vijf songs te droppen, in plaats van om de twee jaar tien nummers uit te brengen (waarvan de helft dan niet veel aandacht krijgt of amper live wordt gespeeld).
Gilles: Momenteel zitten we nog niet bij een label maar als we de juiste match vinden staan we daar zeker voor open.
Zit er een bepaalde evolutie in het nieuwe materiaal ten opzichte van het vorige?
Arend: Zeker! We hebben allemaal heel diverse smaken en die evolueren ook constant. We proberen er vooral ons eigen ding van te maken, in plaats van steeds in dezelfde hokjes te denken en iets te maken dat al talloze keren eerder is gemaakt.
Welke bands hebben jullie zoal geïnspireerd?
Arend: Voor mij loopt dit sterk uiteen, gaande van bands als Meshuggah, Stake, Deftones… tot film- en gamemuziek, Queens Of The Stone Age en zelfs jazzbands. Uiteraard delen we ook nog veel elementen met genre-genoten als Polaris, Knocked Loose, Spiritbox… Als ik mag kiezen zou een Unravel-cover van Limp Bizkit wel cool en leuk zijn.
Enzo (bas): Ik wil wel eens een cover van Muse of The Prodigy spelen met Unravel.
Jordy (drums): Ik zou het wel cool vinden om een draai te geven aan een Nederlandstalige classic. Misschien kunnen we gewoon ‘Domino’ van Clouseau omgooien!
Waar vinden jullie inspiratie voor de lyrics en wie schrijft ze?
Arend: Het schrijven is vooral een samenwerking tussen Gilles en Gaëlle, vaak met input van onze gitarist die de nummers instrumentaal schrijft. Wat betreft inspiratie, kijken we vooral rond ons heen en wat er gebeurt in de wereld, en wat er misschien beter kan of moet.
Gilles: Ons eerste album draaide vooral rond de mentale gezondheid. Er was toen heel wat gebeurd in mijn omgeving en als ik een nummer schreef, ging ik bijna automatisch die richting uit. Het blijft een belangrijk thema. Voor ons volgende werk gaan we iets ruimer dan dat.
Gaëlle (zang): Inspiratie voor lyrics komen bij mij vaak van bands als Memphis May Fire en Polaris
Zopas speelden Unravel zijn eerste concert in Nederland. Zijn er nog buitenlandse concerten in het vooruitzicht?
Arend: Het concert in Urmond was heel leuk! Het was een vlotte avond met Dad Magic, een andere topband uit het Gentse. We hebben voorlopig nog geen nieuwe concerten in Nederland, maar als het aan ons ligt keren we zo snel mogelijk terug.
Wat is jullie meest memorabele concert tot dusver?
Arend: Het zijn er intussen al een meerdere, maar onze show met Counterparts zal mij toch wel lang bijblijven. Counterparts is een Canadese band die wij al talloze keren hebben gezien en waar we enorm fan van zijn, dus het was een beetje een droom die uitkwam toen we met hen werden geboekt in de Chinastraat in Gent. Nogmaals bedankt, Return Bookings!
Jordy: de show bij Popallure in Nazareth waar we de support speelden van Channel Zero was ook memorabel. Toen we die vraag kregen waren we super mega excited. De winnaar van beste organisatie en hospitality moet volgens ons dan wel naar Bruudruuster Rock gaan.
Binnenkort openen jullie de Miracle Metal Meeting in de Brielpoort, in jullie hometown Deinze. Vroeger hebben in de Brielpoort heel wat grote metalbands opgetreden. Wat is de laatste band die jullie daar aan het werk zagen?
Gaëlle: Wij hebben Parkway Drive daar gezien, en Motörhead, Anthrax en Janez Dedt.
Gilles: Ik was ook aanwezig bij Parkway Drive. Ik was toen vooral blij dat Northlane in het voorprogramma stond toen. Ook al was het in de periode dat ze net een nieuwe zanger hadden. Dat is een optreden die mij altijd zal bijblijven. Als je het aan mij vraagt, mogen er zeker weer wat meer concerten geboekt worden in de Brielpoort.
Live heerst er bij jullie altijd wat chaos omdat jullie energieke act te klein lijkt voor het podium. Dat zal in de Brielpoort met een heel groot podium beter zijn of hebben jullie die ‘comfortabele chaos’ nodig om als band?
Arend: Dat is een beetje dubbel: aan de ene kant geldt voor Unravel hoe groter en gekker, hoe beter! Aan de andere kant kan je de sfeer van een kleinere clubshow nooit recreëren op een groot podium, zeker niet in dit genre.
Gilles: We bewegen heel graag op het podium en soms besef ik misschien te weinig dat daar niet altijd plaats voor is. Dus ik kijk enorm uit naar wat dat zal geven in de Brielpoort. Ik kan misschien beter nog wat aan mijn conditie werken om over dat grote podium te kunnen crossen.
Gaëlle: Elke show heeft inderdaad zijn charmes, of we nu zonder podium moeten spelen of op een hoog en breed podium. Als de sfeer goed zit, maakt dat niet uit.
Na jullie speelt Objector op de Miracle Metal Meeting. Die band zat samen met jullie in de finale van de Wacken Battle en staat deze zomer op dat legendarische festival. Is het niet winnen van die wedstrijd iets waar jullie soms nog bij stilstaan?
Arend: Alhoewel we er graag ook hadden gestaan, waren we al vereerd om in de finale te spelen met zoveel topbands. We gunnen het Objector van harte dat ze destijds gewonnen hebben. De mindset na de wedstrijd was bij ons eerder ‘oké, dan zoeken we een andere manier om op Wacken te kunnen spelen’.
Gilles: Die droom om op Wacken te kunnen spelen komt af en toe wel eens terug, maar we waren enorm blij met onze prestatie toen en Objector was de terechte winnaar. We zijn zeker dat ze zullen knallen op Wacken.
Waar willen jullie binnen 5 of 10 jaar staan met Unravel?
Arend: Een festivaltour in de zomer is iets waar niemand in de band neen tegen zou zeggen, denk ik. Zelf zijn we elk jaar vaste bezoekers van Jera On Air (een beetje de Nederlandse versie van Groezrock). Daar mogen spelen is zeker één van onze goals. Maar ook Belgische festivals als Graspop en Alcatraz staan nog op ons verlanglijstje.
Gilles: Ook voor mij is Jera On Air 100% de doelstelling, Het Outbreak festival lijkt mij ook wel heel cool. Dat is hetzelfde weekend als Jera, dus dan kunnen we er meteen een festivaltour van maken.
Arend: We doen er alles aan om de band zo ver mogelijk te brengen. Als je mij 5 jaar geleden zei dat we support voor Counterparts zouden spelen en op het podium van de Brielpoort zouden belanden zou ik het moeilijk geloofd hebben. Wat de komende jaren zal brengen, is moeilijk te zeggen. De absolute droom is natuurlijk om dit als voltijdse job te kunnen doen!
Bedankt voor het interview! We duimen voor jullie op de Miracle Metal Meeting!
Fischer-Z – John Watts - Ik maak in de eerste plaats muziek om mezelf te plezieren. En ik wil in mijn muziek ook verder evolueren. Ik ben blij als mensen mij daarin willen volgen
We begonnen via zoom met het interview maar vanwege internet issues zijn we overgeschakeld naar de telefoon. Een beetje jammer want de flow was daardoor een tijdje wat weg maar John Watts deed hard zijn best gedaan om het op te lossen waardoor we toch nog een en ander konden aankaarten.
Het album is opgenomen in Carpentras. Hoe moet ik mij het proces voorstellen? Ben je daar geweest met de live band of hoe verliep dat proces?
John Watts: Het was een eigenlijk een soort van familiealbum, dus daarom heb ik het daar opgenomen. Ik heb eerst de nummers geschreven voordat ik ze daar ben gaan opnemen.
De titel van het album is ‘Tryptich’. Vanwaar de naam?
John Watts: Dat komt omdat Tryptich staat voor een drieluik. Het album heeft drie thema’s: Ten eerste liedjes over vrouwen en relaties, iets wat altijd wel terugkomt in mijn teksten. Dan over politiek en over psychologie. Politiek geïnspireerde teksten zijn ook een vast thema dat telkens terugkomt.
Naast liedjes over vrouwen weten we dat je altijd een aantal liedjes schrijft die een politieke of sociale focus hebben. Ik neem aan dat het tegenwoordig niet moeilijk is om een onderwerp te vinden om over te schrijven?
John Watts: Nee, er is behoorlijk wat gaande in de wereld vandaag.
In zekere zin zou je kunnen zeggen dat er niet veel is veranderd sinds het album ‘Red Skies’. De wereld is nog steeds mooi, maar de mensheid/mensheid behandelt de wereld en elkaar op een slechte manier
John Watts: Ik vind toch dat het op politiek vlak enorm veranderd is sinds ‘Red Skies’. We bevinden ons in een tijdperk van rechtse politici. Mensen zonder kwalificaties die de wereld leiden. Dat is gevaarlijk. In de tijd van Red Skies was de wereld veiliger, ook op nucleaire vlak. Iedereen had zulke wapens, maar het waren enkel de grootmachten en het was stabiel. Nu is niets meer veilig en stabiel. Het gevaar komt uit alle hoeken en is onoverzichtelijk. Daardoor is het voor mij op politiek vlak een heel fascinerende tijd om te volgen. Vooral ook omdat politiek en militaire geschiedenis mijn grootste interesses zijn.
Je schreef in “A Plea” ook over een Russische militair die een brief naar huis schreef om de waanzin te stoppen
John Watts: Ja inderdaad en ik spreek trouwens ook Russisch, ik leerde vijf jaar lang Russisch op school
Ik moet zeggen dat ik een beetje flabbergasted was toen ik “Amoral Vacuum” hoorde. Muzikaal vind ik de track ijzersterk en ze heeft bovendien een goede tekst. Het verhaal gaat over Engeland, maar het zou evengoed ook over andere plaatsen kunnen gaan
John Watts: Nou, de tekst gaat over het idee van politici die veel beloven en het niet waarmaken voor de armste mensen in Groot-Brittannië. ‘Amoral Vacuum’ was een beschrijving van hetgeen waar Boris Johnson voor stond. De mensen van de arbeidersklasse uit de zogenaamde Red Wall chairs (de Labour) in het noorden van Engeland werden zoveel beloofd door Boris Johnson en de conservatieven. De mensen kozen voor die laatsten en hun beloftes maar deze mensen zijn nu niet beter af. Integendeel. De meeste overheden werken met een groeimythe, een belofte. In de economie draait het allemaal om groei en de belofte om mensen rijker maken. Maar met die groei en beloftes maak je alleen de rijke mensen rijker. Daar zit het probleem.
Welk deel van het muzikant zijn vind je leuk en welk deel niet?
John Watts: Ik hou van schrijven en muziek maken. De rest, en dat is 80 procent van de tijd, is zakelijk. En daar heb ik een hekel aan. Maar het zijn nu eenmaal zaken.
Op dat vlak heeft het internet veel veranderd voor muzikanten. Sommige dingen in goede zin, maar soms ook in slechte zin. Hoe ga je ermee om?
John Watts: Het heeft heel veel veranderd, vooral voor jonge en beginnende muzikanten. Voor mij iets minder maar het is tegenwoordig heel moeilijk voor hen, ook al heb je veel talent. Om te slagen heb je internet en sociale media nodig. Je moet van alles promoten en er is een overvloed aan muziek op het internet. En om ervan te kunnen leven is het nog moeilijker. Het gaat nu praktisch alleen voor de grote acts. Enkel daarin steken de grote platenmaatschappijen nog geld en energie. Je hoort ook geen ontwikkeling meer als ze enig succes hebben. De platenmaatschappij neemt het over en ze willen geen risico's nemen. Dat betekent dus op veilig spelen.
Nogmaals over het album. Ik hoorde een geïnspireerde man op “Triptych”. Wat maakt jou trots op “Triptych”? Waarom moeten mensen ernaar luisteren?
John Watts: Mensen hoeven er niet naar te luisteren. Als je kunst/muziek maakt, moet je in de eerste plaats jezelf plezieren. Ik ben niet geïnteresseerd in nostalgie. Ik wil evolueren. Veel acts uit de jaren tachtig evolueren niet. Ze spelen dezelfde act keer op keer. Je moet je muziek een bepaalde standaard geven vind ik. En oké, je fans zullen ernaar luisteren. Er wordt nog heel weinig muziek gekocht maar ik heb mijn vast publiek dat naar mijn concerten komt. Je moet het publiek geven wat ze verdienen. De grootste reden, naast kunst creëren, is om een nieuw album te maken en zo volk naar de concerten te krijgen. Fischer-Z is als band een merk en dat is een ander publiek dan wanneer ik solo in de theaters sta. Met de band zitten er meer (oudere) mannen in het publiek en is het meer rockmuziek. In het theater bestaat het publiek uit iets meer vrouwen en jongeren. Dit jaar speel ik twee keer in Herenthout. De concerten zijn uitverkocht en in de zomer speel ik in Oostende op het W-festival.
Leila Watts zingt de backings op een paar nummers en dat klinkt samen goed met je stem. Verschijnt ze ook op de live-locaties?
John Watts: Het was vooral omdat het een familiealbum was. Ze was erbij in Carpentras en alles was mooi gemengd. Het is niet de bedoeling dat ze ook op tournee meegaat en zingt. Ik heb daar mijn vaste band voor. Uitzonderlijk kan het eens gebeuren. Maar ze was aanwezig bij de opnames en het gaf een meerwaarde. Vandaar…
Ben je zenuwachtig over de reacties als je een nieuw album uitbrengt?
John Watts: Nee, omdat ik het in de eerste plaats voor mezelf maak. Op een eerlijke en fatsoenlijke manier. Elke plaat die ik maak, is een nieuwe steen in een muur. Het geeft mij zichtbaarheid en ik wil evolueren. Ik ben blij als mensen mij willen volgen in die evolutie.
Dus je bent niet op zoek naar nog een hit, neem ik aan?
John Watts: Nou… je blijft dromen om zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. Wat je maakt, wil je natuurlijk delen. Maar het is niet de hoofdreden. De hoofdreden is om iets te creëren. Wat vind jij trouwens van het album?
Me: Ik vind het een geïnspireerd album met enkele sterke tracks zoals bv “Amoral Vacuum” of “Nefertete” dat zo op ‘Destination Paradise’ had kunnen staan en daarnaast veel zinvolle teksten. Ik hou ook van de sfeer van het album en van het enigszins aparte “Berta”. Daar hoor je enkel je vocals en een accordeon. Dat geeft een aparte sfeer en springt het er een beetje uit.
John Watts: Dank je wel voor de mooie woorden. “Berta” is een waar gebeurd verhaal over een vrouw die vocht tegen de mensen die het klimaat om zeep helpen en ze heeft dat uiteindelijk met haar leven bekocht…
Om af te sluiten kan ik al verklappen dat er eind dit jaar nog een album zal verschijnen: het ‘Red Flag’ album. Het zal nog een stukje experimenteler en gewaagder zijn dan ‘Tryptich’. Het is een samenwerking met een andere gekende muzikant. Waarover later meer.
Hartelijk dank voor het gesprek
Ledfoot - Ledfoot aka Scott McConnel - Ik heb altijd gevochten om mezelf te zijn. Ik ben een sociale kreupele, ik voel me geen buitenstaander, dat ben ik …
Het nieuwe album van Ledfoot (Scott McConnel) ‘Outsiders’ dat 3 mei uitkomt bevat 9 gloednieuwe tracks, allemaal oorspronkelijk geschreven door Tim zelf. Dit is echter geen solo-album, zijn zevende album onder de naam Ledfoot is zijn eerste echte bandalbum. Hoewel Ledfoot ongetwijfeld een band is, opent zich een breder muzikaal spectrum. Geworteld in het 12-snarige geluid van Ledfoot, bewegen de nummers zich moeiteloos tussen verwante muzikale expressies, van Johnny Cash via Gram Parsons naar Mink DeVille en Bruce Springsteen, en alles daar tussenin.
We hadden een leuk gesprek met Scott over dit album, terug naar het verleden en een blik in de toekomst.
Onze laatste interview was in 2020, lees hier
We zijn nu vier jaar verder. Hoe gaat het ondertussen met je?
Hallo en leuk om weer met je te praten, het gaat goed met me, ik ben net een oude pick-up truck ... gewoon blijven rollen.
Hoe heb je de pandemie tijd overleefd als muzikant, ook in je persoonlijk leven? Was het inspiratie? Of liep je tegen grenzen aan waardoor je overwoog de handdoek in de ring te gooien? Vertel ons hoe je die tijd hebt doorstaan?
“Heh, I'm still walkin' the dogg “.... zijn stront inpakken en zoeken naar inspirerende manieren om het weg te gooien ... er is altijd wel een pandemie gaande, soms is het een virus, soms sociaal, financieel ... Ik ga gewoon door met het leven Ik had het geluk dat ik tijdens COVID bezig was met de soundtrack voor de tv-serie EXIT, en ik had er geen moeite mee om mijn eigen platen te maken, want tot aan OUTSIDERS waren ik en mijn engineer Kjartan Hesthagen altijd alleen maar in de studio om mijn platen te maken.
Op 3 mei komt er een nieuwe plaat, ‘'Outsiders’; een bom van positieve energie overvalt me, met een vleugje melancholie; kun je je hierin vinden?
Mijn platen zijn altijd positief geweest. Er is niets beter voor de ziel dan huilen naar de maan. Het is een manier om te zeggen: fuck de duisternis, ik sta hier nog steeds.
De plaat straalt zoveel warmte uit, waar kwam de inspiratie vandaan?
Ik besloot gewoon dat deze plaat mijn favoriete nummers zouden zijn die ik de afgelopen maanden had geschreven... niet wat het beste was voor wat ik doe als Ledfoot, maar gewoon de nummers die in mijn hoofd bleven opduiken terwijl ik op een vliegtuig wachtte of mijn kinderen eten aan het maken was. Toen ik een besluit nam over de nummers realiseerde ik me dat het een groter geluidslandschap nodig had dan ik kon leveren ... ik had hulp nodig, een groter palet ... meer koks in de keuken ... mijn inspiratie komt altijd van dezelfde plek ... gisteren, vandaag, morgen.
Heeft de titel 'buitenstaander' een onderliggende betekenis, voel je je zelf een 'buitenstaander' of hoe moet ik dat zien?
k ben geboren in een 'the palm and pine recreational trailer park in fort Myers, Florida, we verhuisden 2 of 3 keer per jaar ... schreef mijn adres op mijn been voor het geval ik vergat waar ik woonde ... 20 scholen voordat ik slaagde voor de middelbare school ... leren hoe ik moest stoppen met praten als een hillbilly om niet gepest te worden Ik ben een immigrant in Noorwegen Ik heb altijd gevochten als een klootzak om mezelf te zijn. Ik ben een sociale kreupele, Ik voel me geen buitenstaander dat ben ik.
Ik merk een soort verhaallijn …
Deze plaat is wat het zegt ... outsiders
Wat zijn de verwachtingen van deze plaat? Of heb je al reacties gehad?
Als ik een plaat uitbreng met verwachtingen zou dat niet dom zijn ...
Je speelt in mei vijf keer in Nederland, helaas niet in België of … volgt er nog een Belgisch optreden?
Ik tour al sinds het midden van de jaren 1970 , ik ben niet van plan om te stoppen ...
Hoe erg kijk je uit naar deze tour, vertoont het tekenen van slijtage na al die jaren? Waar blijf je de energie vandaan halen?
Een man is gemaakt van modder, zeggen ze, een arme man is gemaakt van spieren en bloed, spieren en bloed, huid en botten, een geest die een klootzak is en een rug die sterk is ... het is mijn werk en ik ben een arbeider, ik denk er niet meer over na dan over ademen.
Wat zijn de toekomstplannen? Doe je nog andere projecten? Samenwerking met andere artiesten (zoals je in het verleden deed)?
Er is natuurlijk niets zo inspirerend als werken in een nieuwe omgeving...
In deze tijden van spotify, social media, is het nog steeds nodig om platen uit te brengen; is het niet makkelijker om je muziek gewoon digitaal te verspreiden?
Ik geef er niet echt om, ik ben 66 en ik hou van vinyl.
Ik zie nog steeds een ouder publiek voor blues, toch vallen jonge mensen voor die muziek, waarom denk je dat het zo moeilijk is om hen te bereiken om naar bluesconcerten te gaan?
Omdat zoveel ervan repetitieve bullshit is ... mensen willen een artiest waarmee ze zich kunnen verbinden ... nu op dit moment als ik uit elkaar val, breng ik niet iets naar boven wat ik heb gehoord totdat het een cliché is ... op dit moment ... dat is zeldzaam in de huidige bluesscene
Ik had een interview met Bjorn Berge en hij zei ''We hebben meer jongere artiesten nodig die hun hart eruit spelen! Jonge mensen hebben een artiest of band nodig waarmee ze zich kunnen identificeren, die hun ‘taal’ spreekt en zingt. Ben je het er mee eens? Wil je er iets aan toevoegen?
Bjorn en ik zijn goede vrienden, ik denk dat de jonge artiesten er zijn, misschien is het probleem de manier waarop blues wordt gedefinieerd, het is geen genre, het is een gevoel.
Is het voor jou als muzikant niet moeilijker geworden om concerten te boeken na norona? Waarom? Of waarom niet?
Heh heh , ik ben een fucker met een paar twaalf snarige gitaren ... dus ik werk altijd ... als je goed bent met een hamer , kun je altijd wel een hem vinden die ergens op hamert.
In het verleden hebben we het gehad over ambities na al die jaren, en doelen in je leven. Na al die jaren hoef je toch niets meer te bewijzen? Je zei ook ‘mijn doel is om te kunnen blijven werken tot de dag dat ik sterf’. Is dat nog steeds hetzelfde doel? Of zijn er nog doelen op je pad?
Nee, er is niets veranderd, ik zal niet stoppen met ademen, liefhebben, dromen, falen, proberen, proberen, werken, werken ... totdat iemand op mijn graf spuugt of huilt.
Bedankt voor dit interview, we moeten elkaar echt een ontmoeten in het leven ... kom naar België alsjeblieft!
Onderweg , brother
Jimi Floyd – Het werken aan persoonlijke relaties is de verhaallijn op deze plaat, een lijn tussen donker en licht
Jimi Floyd is geen onbekende voor ons, in 2020 hadden we reeds aandacht aan zijn debuut 'The Right To Disappear' , een parel van een album gedrenkt in een badje van mystiek en melancholie ...
Het duo bracht recent een nieuwe plaat uit 'Man is infinite as the void', het mysterieuze blijft en daar zijn we blij om … Lees hier .
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met het duo Jesek Van Sante en Hugo Boelhouwer. Uiteraard polsten we ook naar de ambities en toekomstplannen.
Hoe gaat het met jullie tegenwoordig?
Hugo: Muzikaal ligt alles wat op een lager pitje, maar los daar van verloopt alles prima. We zijn heel tevreden.
Muzikaal op een lager pitje? Maar er is een nieuwe release uit’ Man is Infinite as the Void’; het is toch de bedoeling er iets mee te doen, of is dit nog niet het geval?
Hugo: er gebeurt gewoon niet zoveel, als je wil dat er dingen gebeuren moet je kunnen op tournee gaan, en dat lukt op het moment niet zo heel goed blijkbaar. Dus ja, na de release is alles beetje stil gevallen. Het is gewoon hard werken, op sociale media actief zijn en zo. Muziek maken op zich is gewoon heel leuk. Maar om jezelf te verkopen na zo een release dat is wel heel lastig tegenwoordig en vergt dus tijd. Daardoor is het nu wel even stil op muzikaal vlak dus.
Is het moeilijker om geboekt te worden niet een beetje een probleem van deze tijd, dat het na de corona periode algemeen moeilijker is geworden om als band geboekt te worden? De organisaties nemen een ietwat afwachtende houding aan en spelen op veilig … Hebben jullie er ook ‘last’ van?
Hugo: Hoe het voor corona was hebben we geen idee over, want onze vorige release was net voor we in lockdown gingen. Het is wel moeilijker geworden merken we wel om tussen al dat overaanbod aan nieuwe bands en projecten, het hoofd boven water te kunnen houden.
Jesek: Ik pik daar even op in. Het is inderdaad wat op de achtergrond geraakt ‘muziek’ , maar die recensie op Musiczine was wel een impuls en heeft ons weer wat moed gegeven.
Hugo: dat helpt inderdaad, en ook iedereen die de plaat hoort is er laaiend enthousiast over. Bij beide platen zelfs. Maar helaas blijft het voor de rest een beetje stil, o.a. wat dus die optredens of streams betreft. Dus we hopen dat door reviews en dergelijke, er toch ergens een belletje gaat rinkelen of een deur open gaan.
Dat is zeker geen verwijt naar jullie muziek toe, maar kan het niet liggen aan het feit dat jullie muziek niet de meest toegankelijke is. Ik vergelijk het met een kruisbestuiving tussen Zappa en Bowie, die werden – op uitzondering van Bowie uiteindelijk wel – ook niet direct opgepikt. Kan het daar aan liggen denk je?
Zowel Frank Zappa als David Bowie zijn inspiratie bronnen voor ons. Bowie is een van de grootste artiesten die ooit heeft geleefd. We proberen het niet te laten klinken als Bowie , maar het zit gewoon in elke vezel van ons zijn. Dus ja dan komt dat automatisch wel boven in onze muziek. Wat hij zo goed deed, was dingen zo poppy laten klinken maar tegelijkertijd zaten zijn tekst en muziek boordevol rare structuren. Het is zeker een doelstelling het ook op deze wijze te doen, en daardoor alsnog toegankelijke te klinken, want dat deed Bowie uiteindelijk ook ondanks die structuren en rare kronkels. We willen zeker niet te plat gaan klinken en zo, maar toegankelijker zeker wel.
Jerek: wat mijn manier van werken betreft, ik heb strofes in mijn hoofd en daarmee ga ik aan de gang. Hugo doet daarbovenop de instrumentale omlijsting, en net die combinatie tussen wat ik er uiteindelijk van maak met mijn teksten en stem, in combinatie met wat Hugo doet, dat maakt Jimi Floyd.
Opvallend, wat de instrumentatie betreft, is bij deze plaat toch die viool klank een meerwaarde. Het krikt die mooie songs naar een nog mysterieuzer en magischer niveau. Hoe hebben jullie deze violiste gevonden, en is het de bedoeling die viool te blijven gebruiken naar de toekomst toe?
Hugo: Carolien Verbeek. is een heel goede vriendin van mij, en haar inbreng is van een hoge toegevoegde waarde, dus ik zou er heel graag meer mee willen doen naar de toekomst toe; ik doe duw het instrumentale onderdeel, gitaar, bas, toetsen en drum. Maar bij sommige songs had ik gewoon het idee dat moet zij gewoon doen met haar viool. Wat ze doet is inderdaad een enorme meerwaarde.
Het is een warme plaat, en er hangt iets mystieks in, een soort ‘gevecht tussen donker en licht’, én vooral een verhaallijn… Is het een plaat tussen donker en licht? Of hoe moet ik het zien?
Jerek: Ik steek uiteraard zeer persoonlijke dingen in mijn teksten. Dat gaat ook over liefdesverdriet en hoe je daaruit moet komen De persoonlijke relatie en het werken daaraan, dat is de hele verhalenlijn lijn in deze plaat, en dan bewandel je inderdaad wel die lijn tussen donker en licht, sowieso.
Hiermee wordt wel geen ruim publiek aangesproken, vrees ik een beetje. Ik bedoel dus een publiek waarmee je Sportpaleizen uitverkoopt. Maar dat is wellicht niet de ambitie, welk publiek hoop je met jullie muziek wel te bereiken?
Jerek: we doen het in de eerste plaats voor onszelf. Hoe we samen muziek maken, en dingen creëren samen, dat is het allerleukste. Maar welk publiek precies? Daar zijn we niet echt mee bezig eerlijk gezegd. Ik dacht eerder dat het toegankelijk is wat we doen.
Jullie focussen zich eerder op het club circuit? Of wat is jullie ambitie of doel met Jimi Floyd?
Hugo: ik hoef niet in Top veertig of zo terecht te komen, dat is voor niks nodig. Wat ook een feit is, je wordt in Nederland o.a. door radio en zo weggedrukt door echt commerciële dingen, het is daardoor als wat alternatievere band of artiest moeilijker geworden om boven dat maaiveld uit te kijken. In Engeland heb je nog een circuit van ‘independent’ muziek, maar dat is hier toch wat minder. Het publiek is er zeker, maar je hoort het gewoon te weinig in de mainstream media en dergelijke. En dat maakt het wat moeilijker voor ons. Er is dus ook wel een clubcircuit in Nederland en zo, maar we moeten ook worden opgepikt en daar knelt het schoentje wat op het moment. Maar een naam maken in dat Club circuit zou leuk zijn, ja.
Jerek: Optreden hebben we inderdaad nog niet zoveel gedaan, en ook deels door die corona perikelen en zo. de Eerste plaat ‘the right to dissapear’’ werd heel goed ontvangen. Doordat we niet konden optreden, is dat allemaal wat stil gevallen. En nu hebben we met onze twee een nieuwe plaat gemaakt, maar hoe we het op de bühne moeten brengen is vooralsnog een vraagteken.
Zijn dat jullie plannen voor dit jaar eigenlijk? Optreden? Of wat zijn de plannen voor 2024?
Hugo: we hebben deze plaat dus uitgebracht, eind vorig jaar, een zware bevalling van vier jaar. De meeste liedjes komen uit de periode van voor die corona tijden. dus nu is het verhaal even af, en ligt alles muzikaal een beetje stil. Er zijn tussen ons (mij en Jerek) gewoon periodes van enorme creativiteit , en dan is het weer even weg. We zitten dus nu een beetje in die tweede periode. Ergens wordt dat dit jaar wel weer opgekrikt en gaan we gewoon aan de gang met nieuwe ideeën. Voor optredens staat er nog niets concreet op de planning voorlopig. Al denken we er wel over na om op een akoestische manier dingen te gaan doen samen. Er is een aanstekelijke chemie tussen ons beide, die het vuur wel weer zal aanwakkeren , en dan zien we wel wat er wat concerten spelen betreft uitkomt.
Wat jullie doen is uniek, en dat in deze tijden toch wel heel moeilijk, is de sociale media geen goed ‘wapen’ om ervoor te zorgen dat je daarin slaagt? Hoe belangrijk is sociale media voor jullie?
Jerek: we hebben meerdere video clips gemaakt, en regelmatige posten op de sociale media geprobeerd om de media op te zoeken. Maar na een tijdje lijkt het wat op zelfbevlekking en daar heb ik helemaal geen zin in. Ik heb meer zin om muziek te maken. We zitten nu in een soort vacuüm als het ware, en ik hoop dat we daar kunnen uit geraken. We geloven daar zelfs in dat we daar uit zullen komen. Moest het ondanks alles niet lukken, gaan we zeker niet opgeven en nog steeds nummers maken, zeker weten. We geven het niet op!
Is het de ambitie om muziek te blijven maken? Of hoe moet ik dat zien?
Hugo: toen de eerste plaat uitkwam dacht ik ‘nu kan ik rustig sterven’ (haha) want dat doel wou ik bereiken, en was bereikt. We maken ook luistermuziek, we zijn ook geen 25 meer. Dus ja, ik wil gewoon blijven mooie dingen maken en creëren, niets meer en minder dat blijft gewoon het hoofddoel. Maar dat live optreden, daar moeten we toch eens proberen naar toe te werken ja. Live zouden die songs een meer uitgeklede versie zijn, en misschien wel met de violiste erbij, het kan zeker iets worden.
Jerek: het zou bijzonder leuk zijn om eens op special veneus te staan, zoals een kerk of zo. Dat lijkt me leuk om te doen en is zeker een ambitie. ,en dat eerder vernoemde Club circuit, het zou ook leuk zijn. Gewoon op speciale momenten op speciale locatie staan, is een ambitie.
Wordt live optreden niet wat moeilijker, gezien organisatoren graag op veilig spelen? Ligt het daaraan dat je zo moeilijk geboekt kan worden?
Hugo: Wat je tegenwoordig ziet, diegene die wel geboekt worden zijn cover of tribute bands. Die liedjes brengen van Led Zeppelin en dergelijke meer. Om maar te zeggen. Daar komt ook een iets ouder publiek op af. Dat is leuk om te zien, maar dat drukt de nieuwe en spannende dingen die gebeuren wel wat weg. En dat is een jammere evolutie. Als er iets minder bekend geboekt wordt, komt er ook vier paardenkoppen en een kip op af, bij wijze van spreken. Dus ergens kan ik die organisaties wel begrijpen.
Het is zinnenprikkelend jullie muziek; dus een jonger publiek aanspreken, behoort tot de mogelijkheden. Waarom is het zo moeilijk die jongeren te bereiken denk je?
Hugo: Jongeren zijn heel kort geprikkeld, het duurt enkele seconden en ze ‘swippen’ het weer door. Daardoor is het ook moeilijker om hen te bereiken
De hoes is iets bijzonder lees ik: “Jimi Floyd is back! ‘Man is infinite as the Void’ is our attempt to fill that giant black hole!’’ Heeft dat te maken met dat gevecht tussen licht en donker? Kun je daar iets meer over vertellen?
Jerek: letterlijk genomen, is waar we soms met ons twee inzaten eigenlijk. Met relatie problemen, mensen om ons heen. Tegelijkertijd is dat zo groot, maar ook zo nietig, waarover maken we ons dan zo druk.
Hugo: eigenlijk is in zo een zwart gat alles mogelijk, dat gat kan opgevuld worden. Er zit zoveel potentie in, maar het moet gewoon opgevuld worden. Dat is het verhaal erachter. Dan kom je inderdaad tussen inderdaad een zwart gat, maar ook de mogelijkheden die het biedt om dat gat dus echt op te vullen met allerlei ideeën en zo.
Een mooi statement. Bedankt voor dit fijne gesprek. Hopelijk zie ik jullie toch eens live ergens binnenkort …
Wajdi Riahi Trio - Muziek gaat over emoties overbrengen, verhalen, ervaringen vertellen en het delen met anderen. Dat is wat ik wil doen
Wajdi Riahi Trio
Wajdi Riahi Trio is het project rond pianist Wajdi Riahi, een sympathieke man en talentvolle pianist die vanuit zijn geboorteland Tunesië is afgezakt naar Brussel om daar zijn muzikale horizonten te verbreden. Zijn debuut 'Mhamdeya' (2021) was een nostalgische trip naar zijn Tunesische verleden. Met opvolger 'Essia' slaat hij een andere weg in. Het tweede album neemt ons mee op een reis tussen die twee horizonten van de pianist: Tunesië en Brussel. Stambeli en Gnawa muziek zijn een integraal onderdeel van het album. De organische architectuur van deze (Noord-)Afrikaanse ritmes vermengt zich met de complexiteit van jazz. Met double bas tovenaar Basile Rahola en virtuoos drummer Pierre Hurty , zijn twee soulmates, vormt hij een trio dat zorgt voor een ware cultuurschok in een vol gelopen De Casino, Sint-Niklaas. Lees hier liveverslag ...
We hadden, na het optreden, een fijn gesprek met Wajdi. We praten uiteraard ook over de nieuwste release, de connectie tussen Tunesië en Brussel en de verdere toekomstplannen.
Hoe is dit project begonnen? ‘Arabische roots, vermengd met de latere liefde voor jazz en de bruisende sfeer van Brussel' , lees ik in de bio; kun je daar meer over vertellen? Hoe is het allemaal begonnen?
Ik speelde al jazz in Tunesië, voordat ik naar Brussel kwam. Ik begon met een paar vrienden die me wat jazzmuziek aanraadden. Ik wilde daar gewoon meer mee doen, mijn grenzen als het ware verleggen. Toen ik die workshop had en de kans kreeg om naar Brussel te komen, heb ik die aangenomen. De ‘vibe’ daar beviel me, en het gaf me op zijn beurt de boost die kans om definitief naar Brussel te gaan met twee handen aan te grijpen.
Jullie hebben het label 'jazz' opgeplakt gekregen. Wat is de definitie van jazz voor jullie?
Jazz is zo'n grote term van mogelijkheden. Jazz verschijnt in zoveel kleuren en zoveel bewegingen dat er niet echt een definitie is voor wat jazz eigenlijk is. Om een voorbeeld te geven, de komst van Cubanen naar de VS heeft ook de indeling van jazz veranderd. Er zijn gewoon zoveel verschillende stijlen uit alle hoeken van de wereld. Het kan veranderen in de tijd, of het kan echt evolueren op zoveel manieren. Dat is waar 'jazz' over gaat. Het is open muziek voor iedereen.
Dat brengt me bij een andere invalshoek. Wat me opvalt binnen de jazz is dat het vooral een ouder publiek aantrekt, terwijl jij muziek brengt voor een jongere generatie, zelfs de TikTok-generatie die op zoek is naar constante stimulatie; waarom is het zo moeilijk voor een jazzmuzikant om die jeugd te bereiken?
Ik weet niet precies waarom, maar het hangt af van de plaats waar het concert plaatsvindt. Ik was in een club, en het zat daar vol met jonge mensen, dus het kan wel. Omdat jongeren niet zoveel geld hebben om naar dure clubs en zo te gaan, hangt het dus af van de plaats en het prijskaartje. In sommige clubs zijn de kaartjes veel te duur voor die jongeren. Ik ken genoeg jongeren die me heel graag live willen zien, maar me vragen om ze op de gastenlijst te zetten omdat het te duur voor ze is om een kaartje te kopen. Ik denk dat dat de belangrijkste reden is waarom de jongere generatie niet naar jazzconcerten gaat.
Ik heb geluisterd naar de plaat 'Essia' , die in december ll uitkwam …Het is een interessant complex werk; er is een combinatie aan stijlen en culturen komen samen. Niet 'te complex', denk je voor het grote publiek denk je? Ik denk dat vooral de jazzliefhebber die van een avontuurlijke aanpak houdt hier zal voor vallen; is dat het publiek dat je wilt aanspreken?
In de eerste plaats is het niet mijn ambitie om in grote zalen te spelen. Ik speel liever in kleine ruimtes. Je hebt daar een nauwer contact met de fans, de sfeer is veel beter in kleinere clubs. Maar natuurlijk willen we zoveel mogelijk mensen bereiken met onze muziek.
Ik vind het ook leuk hoe jullie op de plaat en zeker op het podium een soort 'geordende chaos' creëren … Is dat een bewuste keuze of is dat heel natuurlijk?
Ik hou van 'chaos', het is een manier van muziek maken die me erg aanspreekt. Het is een deel van ons leven, weet je, rennen voor de trein of de bus. Je klaarmaken voor de werkdag, alles wat op je afkomt op een 'normale' werkdag. Elke dag word je geconfronteerd met 'chaos'. En dat wil ik in mijn muziek ook naar voren brengen, als een verhaal over het leven. Omdat het een deel van mezelf is en van iedereen om ons heen...
Je vertelt echt een verhaal op deze plaat. Als een ontdekkingstocht van je reis tussen Tunesie en Brussel bijvoorbeeld. En alles daaromheen komt terug in wat je doet op die plaat. Is deze plaat een ontdekkingstocht naar beide werelden, of hoe ik dit moet zien?
Wat ik leuk vind aan kunst is dat we naar hetzelfde kunnen luisteren, maar niet hetzelfde standpunt hebben over wat we horen of zien. Als je een schilderij aan de muur ziet, heeft iedereen zijn eigen indruk over dat schilderij. Het is super persoonlijk. Dus, het zou een reis naar Tunesië kunnen zijn voor iemand die naar deze plaat luistert, eigenlijk is het dat ook. Want het eerste nummer op de plaat is alsof je in de straten van Tunesië loopt. We hebben het geluid van de straat opgenomen op dat nummer. Dus het zou kunnen.
Tijdens jullie concert had ik het gevoel dat mijn verbeelding inderdaad werd getriggerd, maar waarschijnlijk had de persoon naast me er een andere 'fantasie' over; is het een bewuste keuze om de verbeelding van mensen te triggeren door jullie muziek? Hoe moet ik dit zien?
Ja, dat is zeker een bewuste manier van werken. Muziek gaat over emoties overbrengen, verhalen vertellen. En vertellen over ervaringen, dit delen met anderen. Dat is waar muziek over gaat. Dus ja, ik wil de fantasie van de mensen triggeren en hoop dat ze hun eigen fantasietrip erin vinden.
Het maakt je moeilijker om een groot publiek aan te spreken, of is dat niet je ambitie?
Iedereen doet wat hij wil, daar heb ik geen probleem mee. Maar persoonlijk wil ik mijn ziel niet verkopen aan de commercie of 'het grote geld', dat is niet mijn ambitie. Het gaat om 'de muziek voor mij', niet om veel kaartjes verkopen of iets dergelijks. Ik wil het doen voor de muziek waar ze van houden. Als dat maar 200 mensen zijn is dat niet erg. Natuurlijk wil ik groeien in wat ik doe, maar door te doen wat ik doe, kan ik mezelf onderhouden. Als dat betekent dat ik niet voor 2000 mensen kan spelen? Dan is dat maar zo, ook al wil ik hier natuurlijk , zoals eerder vermeld, uiteraard zoveel mogelijk muziekliefhebbers mee bereiken. Je moet gewoon doen waar je zin in hebt, eerlijk zijn tegenover jezelf. Dat is belangrijker dan geld verdienen, dat is niet waar echte Kunst over gaat. Kunst en entertainment is iets totaal anders, ik kies voor Kunst...
Wat me opvalt is hoe jullie elkaar perfect weten aan te vullen (op plaat en nog meer live); het voelt alsof jullie een drieling zijn, verbonden met elkaar. Is dat de juiste omschrijving? Het zou niet werken met andere muzikanten bijvoorbeeld, jullie horen bij elkaar...
Voor mij zijn het soulmates, het is alsof je een beste vriend vindt en de rest van je leven bij hem blijft. Het zijn echte vrienden geworden. Het is als een relatie die groter en groter wordt, dat we elkaar in andere projecten hebben gevonden helpt ook veel. We spelen onze muziek in dezelfde taal, dezelfde woordenschat. We hebben elkaar inderdaad nodig om de magie zijn werk te laten doen. Ik kan dit met geen andere jongens doen dan met hen eigenlijk.
Ik lees in de biografie: ''Waar het eerste album ‘Mhamdeya doordrenkt was van nostalgie, vertelt dit tweede opus over een reis tussen de twee horizonten van de pianist: Tunis en Brussel''; kun je er meer over vertellen?
Het eerste album was een terugkeer naar mijn roots in Tunesië, toen ik nog een kind was en dat soort dingen. Als ik in die straten loop, doet het me nog steeds denken aan die tijd, zelfs als ik na zoveel jaar terugkom, dat was waar dit eerste album over ging, een 'nostalgische' reis naar het verleden. Dit nieuwe album gaat over de muziek die bestaat in het noorden van Afrika. Het gaat over mijn moeder en zus. Het was belangrijk om deze twee vrouwen, mijn zus en moeder, in het album te noemen. Het zijn twee van de belangrijkste vrouwen in mijn leven. Dus dit album vertelt het verhaal van het begin tot het einde van deze reis en waar ik nu ben. Ik kan het album niet in een andere volgorde beluisteren, elk nummer is een andere pagina, een ander hoofdstuk. Dus je moet het album in die volgorde beluisteren om bij het verhaal te kunnen zijn.
Interessant verhaal … Is er een verschil tussen de Brusselse cultuur en de Tunesische, wat is het verschil volgens jou? En wat is er voor jou zo geweldig aan het leven in Brussel? Iemand die er woonde zei dat hij een 'haat/liefde'-relatie met Brussel had, wat is dat voor jou?
Ik hou echt van Brussel. Maar... als ik in Brussel ben, wil ik terug naar Tunesië. Maar als ik in Tunesië ben, wil ik terug naar Brussel (haha), het is heel raar. Ik heb niet dezelfde emotionele band met Brussel, want ik ben opgegroeid in Tunesië, mijn familie woont daar. Maar ik ben naar Brussel verhuisd voor mijn muziek. Dus voor mij is familie alles, maar in Brussel is er muziek die ik in Tunesië niet vind.
Begrijpelijk. Nu terug naar het nieuwe album. Hoe waren de reacties op deze nieuwe plaat? En de live optredens tot nu toe?
Het is een leuke ervaring dat ik heel persoonlijke muziek heb geschreven en dat mensen er echt naar luisteren, dat is gewoon geweldig. En mensen vinden het echt leuk wat ik doe. Dus ja, we krijgen heel goede recensies, er zijn interviews, het gaat heel goed. Ik ben tevreden.
Wat zijn de toekomstplannen? Ik zie jullie ook in Frankrijk spelen …
Ja, een kleine tour in Frankrijk. De muziek brengt ons waar het ons brengt en wordt groter en groter... we gaan door.
Is het je ambitie om wereldberoemd te worden (ik denk het niet); wat is je echte ambitie? Is er een 'doel' dat je voor ogen hebt?
Mijn ambitie is om steeds beter te worden in wat ik doe en zoveel mogelijk mensen te bereiken met mijn muziek. Groeien in wat we doen en minder problemen hebben is misschien wel de grootste ambitie...
Ik hoor soms dat er een muur is tussen Wallonië en Vlaanderen, dat het moeilijk is voor een Franstalige band om door te breken in Vlaanderen en vice versa; is dit ook voor jullie als Brusselse band? Is het makkelijker voor jullie om door te breken in Frankrijk, Wallonië dan in Vlaanderen?
In mijn geval denk ik van niet. We hebben deze tour in Brussel gehad, en we hebben een tour met Jazzlab. We hebben die muur niet, maar dat zou het ook niet moeten zijn. Het zou meer open moeten zijn, het is jammer als dit echt gebeurt... maar ik heb zoiets niet opportuun.
Pics homepag @Sven Dullaert
Bedankt voor dit leuke interview, ik hoop dat we elkaar snel zien.
Vitja Pauwels - In de verschillende projecten ontplooi ik mezelf helemaal anders. Daar draait het dus om. En dat verrijkt me dan weer op andere vlakken
Vitja Pauwels is een begrip geworden in de Belgische jazz, al noemt hij zichzelf géén jazzgitarist. Hij laat zich graag inspireren door de vrijheid van het genre en mede-gitaristen als Bill Frisell en Marc Ribot, maar hij doet net zo goed inspiratie op bij artiesten als Daniel Lanois en Ry Cooder. En is bovendien van vele markten thuis. Neem nu zijn recente project
‘Early Life Forms’ (naam van het live-project, en het album) vloeit voort uit een concert met Marc Ribot tijdens het BRAND! Festival in 2022 dat op 26 januari verscheen bij het WERF-label, gevolgd door een uitgebreide tour.
Wij waren erbij in De Casino, Sint-Niklaas Vitja Pauwels 'Early Life Forms' – Een oneindig filmische trip (musiczine.net)
Hoog tijd dus voor een fijn gesprek over de projecten, zijn gitaren en de toekomstplannen.
Je nieuwe project ‘Early Life Form’ is weer een pareltje … zowel op LP als live, het is ook een live registratie? Hoe is het idee ontstaan?
De organisator van BRAND festival heeft me de kans gegeven centrale gast te zijn op BRAND Festival 2022. Naast de vijf projecten die ik al doe, mocht ik een nieuw project starten. Ik heb hiervoor mijn favoriete muzikanten uit mijn directe omgeving aangesproken. Uiteraard na eerst goed na te denken wat ik muzikaal gezien echt wilde doen. Ik wou eigenlijk al lang eens iets doen met Laurens Dierickx (hammondorgel), we hebben enkele sessies gedaan en ik was diep onder de indruk van de manier waarop hij dat instrument bespeelt. Casper van De velde, die een goede vriend is van mij, was een evidentie. Uiteindelijk heeft mijn ex-leraar Frederik Leroux de band vervolledigt. We hebben eenmalig met Marc Ribot gespeeld als extra gast. In aanloop voor die ene avond heb ik muziek geschreven. Ik wou bewust muziek maken die voor zichzelf spreekt en gemakkelijk leesbaar en verteerbaar zou zijn voor dit project Die ervaring met Marc Ribot is zeer goed meegevallen, en zo is de bal aan het rollen gegaan. De plaat is nu uit, en daarmee zijn we nu op tournee. Er komt vermoedelijk nog een vervolgverhaal, maar daar ben ik nog niet volledig uit.
Indrukwekkend allemaal! Hoe blijf je dat in godsnaam allemaal combineren, die vele projecten?
Niet alle projecten zijn ontstaan vanuit mezelf, vaak ben ik gewoon betrokken daarin en speel ik de muziek die me wordt aangereikt. De projecten waarin ik side-man ben vergen voor mij niet veel moeite. De paar projecten waar ik echter zelf muziek voor schrijf, daar kruipt wél veel tijd in. Alle details worden steeds gewikt en gewogen, Bombataz, deze Early Life Forms en mijn solo project zijn de projecten waarvoor ik zelf muziek creëer. Ook bij Naima Joris ben ik wat betrokken in het schrijven. maar dat is vooral haar muziek. Op zich is het dus allemaal nogal vrij goed combineerbaard dus. .
Even je optreden …Wat me opviel in De Casino is dat jullie daadwerkelijk één geheel zijn. De muzikanten zijn even belangrijk als de jouwe, het draait zelfs eerder rond het geheel, vind ik, jullie vullen en voelen elkaar blindelings aan. Elke schakel lijkt minstens even belangrijk?
Ik vind dit een zeer mooi compliment, omdat we inderdaad zoeken naar een echte band sound. Het samenspel en de interacties staan centraal. Het gaat dus veel meer om connectie met elkaar, dan louter virtuositeit. We hebben wellicht elk op zich andere ideeën, maar het is hoe het samen komt wat belangrijk is.
Ook interessant zijn je gitaren. Ik heb ergens gelezen dat je ondertussen de tel kwijt bent. Hoeveel gitaren heb je feitelijk?
Dat is moeilijk te zeggen, want vanaf wanneer is een gitaar geen gitaar meer? Als ik die vraag heb beantwoord, kan ik ook een sluitend antwoord geven op die specifieke vraag. Ik heb veel snaarinstrumenten en ik heb veel interesse in andere soorten gitaren. De twaalf-snarige gitaar behoort daarbij nog tot de klassieke variante; er is ook een ‘Tres’ die heeft drie dubbele snaren. Ik begin meer en meer de speciale gitaren op te zoeken, en als ik dat allemaal meetel zit ik vlug aan een dertigtal instrumenten, waarvan pakweg vijftien ‘normale’ gitaren. Ik zou het eens moeten inventariseren …
Ik zag je in De Casino live … Opvallend was hoe je van gitaar wisselde zoals een pop artiest van kostuum… Hoe kies je welke gitaar bij een song hoort?
Die specifieke gitaar dient het nummer dat ik dan speel, dus het is voor de sound. Vaak schrijf ik een nummer met een bepaalde gitaar in gedachten. Dan vind ik dat ik dit live ook moet doen, want elke gitaar heeft een bepaalde sound. En soms neem ik een extra gitaar mee omdat ik niet minutenlang moet zitten stemmen, dat kan ik het publiek niet aandoen.
Je laat je niet graag in een hokje duwen als jazz gitarist … Jouw zin voor improvisatie en stijlvariatie in die (jazz) scene; hoe moet ik dat zien?
Ik zie mezelf niet als een jazz gitarist omdat ik gewoon naar alle soorten muziek luister. Jazz is een heel brede stijl, maar ik heb evengoed interesse in pop muziek of country en Americana. Of Afrikaanse muziek, wereldmuziek en rock. Mijn smaak is heel breed. Ik wil het gewoon allemaal opengooien, en vind jazz-gitarist om die reden een beetje een te nauwe term. Vandaar.
Is het de bedoeling met dit project ‘Early Life Forms’ nog meer te doen, of is dit gewoon éénmalig?
Ik wil in elk geval met deze band verder gaan, dat is zeker. Concreet is er nog niets, maar er zit al iets in mijn hoofd. Ik heb gewoon nog wat tijd nodig om te achterhalen hoe ik dit project ga verderzetten, maar ik wil er zeker meer mee doen. Het zou jammer zijn om dit als iets éénmalig te beschouwen, dus er komt een vervolg maar nog niets concreet gepland.
In een interview las ik ‘’Mijn verschillende projecten vullen allemaal een ander verlangen in of sluiten aan bij een stuk van mijn persoonlijkheid‘; Kun je er wat dieper op ingaan?
Om een voorbeeld te geven, met Early Life Forms spelen we instrumentale muziek met invloeden van latin, free funk en rock. Bombataz is dan weer een project waarmee ik we al een hele weg hebben afgelegd. Dat is een band waar er toffe interactie is, en waarin ik zing. Het is iets heel anders en dat maakt iets anders in mijn los. Elk project heeft een andere insteek. Mijn solo project is meer verstilt, en solo spelen brengt andere opportuniteiten naar voor, je bent altijd de baas. Met Naima Joris, kleur ik iets meer in de achtergrond. In de verschillende projecten ontplooi ik mezelf helemaal anders. Daar draait het dus om. En dat verrijkt me dan weer op andere vlakken.
Wat me telkens opvalt, in elk project is de naturel; je bent van vele markten thuis, en verandert, zonder uit te toon te vallen. Mooi! Komt er geen moment dat de inspiratie stopt, of ben je daar niet bang voor?
Er zijn gewoon dingen die me blijven inspireren, het hoeft dus nooit te stoppen. Er zijn dingen die zo goed zijn, waardoor ze voor altijd een voorbeeld zullen blijven. Jimi Hendrix bijvoorbeeld, is zodanig goed waardoor die me blijft inspireren. Dat is oneindige. Ik kan hem blijven herontdekken, en dat inspireert me dat weer Veel oude en nieuwe muziek blijft een inspiratie vormen; als liefhebber van muziek blijft het me integreren en boeien.
Wat zijn de plannen voor nabij en verre toekomst?
Ik heb niet echt een lange termijn plan of zo. ik wil wel doorgaan met een vervolg op deze band, en ook een vervolg op andere bands. Maar nog niets concreet. We vertrekken met Bombataz op tournee. Met Naima zijn we bezig aan een cover plaat, maar daar is ook nog niets concreet voor gepland. Dat zal waarschijnlijk voor het najaar zijn. Er zijn ook nog enkele jazz projecten die in het najaar uitkomen, maar dat zijn geen persoonlijke projecten. Er komt dus vanalles aan. Ik ben nog met dingen bezig, die nog niet zo duidelijk zijn. Er staan allerlei kookpotjes op het vuur maar ze moeten nog wat sudderen (haha), laat het ons daarbij houden.
Zijn er na alles wat je al verwezenlijkt nog ambities? Doelstelling in je verdere leven (je bent nog piepjong)?
Ik heb geen concrete ambities. Ik wil alleen maar goede muziek maken en blijven maken. Ik probeer daar mijn tijd voor te nemen; Mijn voornaamste ambitie is dat vooral nog lang te kunnen blijven doen wat ik nu doe. En er kunnen blijven van leven, zodat ik gewoon verder kan blijven doen waar ik mee bezig ben. Mezelf ontwikkelen en ontplooien. Het is niet altijd even gemakkelijk, een album maken kost bijvoorbeeld veel geld en tijd. Maar het is een zeer boeiend leven, dat ik hopelijk nog lang kan blijven volhouden.
Is het in deze tijden van sociale media en streaming nog interessant om platen te maken dan? Als ze zoveel kosten?
Het is niet voordelig, mensen gaan ervanuit dat muziek gratis is en alles zomaar in de schoot wordt geworpen. Maar ik geloof dat albums nog steeds het juiste format zijn om muziek te maken. De tijden veranderen wel, het is moeilijker geworden om er echt aan te verdienen, dat zijn wel nieuwe uitdagingen.
Ik koop dus nog wel LP’s, maar de jongere generatie dus niet meer; hoe moeilijk is het om de jongeren te bereiken? Of is dat niet het publiek dat je per se wil bereiken? Welk publiek wil je graag bereiken met andere woorden…
Ik ben daar eerlijk gezegd niet mee bezig. Ik hoop dan dat een publiek mij vindt en niet andersom.
Een keuzevraag: zou je als gitarist graag het Sportpaleis uitverkopen, of een naam worden binnen het club circuit (wat al goed is gelukt) en waarom (of waarom niet)?
Club circuit. Zeker en vast, Sportpaleis is een veel te grote schaal en niet realistisch.
Pics homepag @Olympe Tits
Ik hoop je spoedig nog eens live te zien in een van je vele projecten
Bjorn Berge - Het gevoel is wat de speler op dat moment voelt. Het is niet aan Hendrix, aan mij of aan jou om te bepalen hoe de artiest zich voelt. Gevoelens kunnen op vele manieren worden uitgedrukt ...
Na lange afwezigheid in het release-schedule houdt Bjorn Berge de laatste jaren een mooi regelmatig tempo aan: ‘Who Else?’ verscheen in 2019 en zijn laatste album ‘Heavy Gauge’ was van 2021. De Noorse blues/gitaar-maestro kreeg door de lovende kritieken op zijn nieuwe albums en zijn vele optredens de smaak weer flink te pakken. Het is nu tijd voor ‘SteelFingerSlim’ en gelukkig bevat het zijn bekende ingredienten; 'exquisite guitar playing, ballads, groove, blues, fun cover-tracks and a lot of good time music'. Zoals altijd met de veelzijdige Bjorn 'virtuoso of the twelve-string guitar' Berge heeft 'the blues no limits' en worden ook genres als funk, pop en rock er lekker pakkend doorheen gehusseld.
Naar aanleiding van deze release hadden we terug een fijn gesprek met Bjorn Berge, en we keken ook even naar de toekomstplannen van hemzelf, en het Blues genre op zich…
Itv in 2019 - terugblik
https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/75450-bjorn-berge-my-main-ambitions-is-to-have-fun-play-better-make-better-albums-and-make-people-have-a-good-time-that-s-my-goal.html
Er is veel gebeurd in die tussentijd, kun je kort zeggen wat er is gebeurd ? De leuke en minder leuke dingen?
BB: Heb een lange en welverdiende vakantie gehad tijdens covid. De meeste van mijn collega's waren in grote ellende van verloren werk etc, maar ik had wat vrije tijd nodig, dus geen probleem voor mij. Ik heb ook een soloalbum gemaakt:)
Je hebt ondertussen al een aantal interessante samenwerkingen gehad, en nu solo met 'Steelfinger Slim' hoor ik weer die combinatie tussen blues en rock als rode draad, wat me bevalt. Wat is voor jou het grote verschil tussen deze en vorige releases?
BB: Het nieuwe album is in één (1) dag opgenomen en de meeste nummers zijn live in de studio opgenomen. Ik denk dat het verschil tussen dit album en de twee-drie laatste albums; SteelFinger is gewoon ik, mijn voeten en mijn gitaar. Erg geïmproviseerd en dynamisch (mijn mening). Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik 50% blues en 50% rock ben, dus het voelt heel natuurlijk voor mij om deze mix te maken.
Het is ook heel gevarieerd, soms neigt je stem naar Nick Cave en Mark Lanegan (ook niet meer onder ons), een donkere galm die me rillingen bezorgt zoals op “Devil Calling”; was het een bewuste keuze? Of hoe moet ik het zien?
Van donkere melancholie naar iets meer toegankelijks en opzwepends zoals “Bastards”; een bewuste keuze of groeit zoiets?
BB: Thanx:) Ik probeer altijd nummers te schrijven die bij mijn stem passen, (ik ben een barytone) Deze keer heb ik ook wat lagere stemmingen op mijn gitaar gebruikt en dat leidde tot een donkerder geluid in het geheel. Ik ben ook een metalfan en ik wilde een "metal"-tintje aan een nummer geven; dat werd Bastards. Toen ik jong was, was het mijn droom om te zingen als Robert Plant of Rob Halford...Maar na een tijdje realiseerde ik me dat dat nooit zou gebeuren. Na een tijdje ontdekte ik zangers als Leonard Cohen, Nick Cave, Johnny Cash etc...Precies toen vond ik mijn "plek" vocaal.
Dit album zal ongetwijfeld, door de variatie in stijlen, zowel trouwe fans als nieuwe volgers van Berge's muziek aantrekken. Welk publiek hoop je er in het bijzonder mee te bereiken?
BB: Hopelijk mijn oude fans tevreden houden en jongere mensen bereiken die van akoestische gitaar in het algemeen houden:) En om ze te laten zien/vertellen dat blues of/en muziek met blues invloeden iets is om in te duiken!
Er staat ook een interessante cover op, “Black Night” van Deep Purple; hoe ben je op dat idee gekomen en wat zijn de reacties erop?
BB: Het tweede nummer dat ik als kind leerde (na Smoke on the Water). En ik vind het altijd leuk om covers uit de gouden jaren 70 te maken, maar met het grootste respect en dankbaarheid. De reacties zijn tot nu toe geweldig...Ik heb het gevoel dat de luisteraars een beetje verrast en onder de indruk zijn dat ik hun oudere favoriete nummers doe, met alleen een akoestische gitaar, stomp-box en zang.
Wat zijn tot nu toe de reacties op deze nieuwe plaat?
BB: Alle recensies die ik heb gelezen waren geweldig en mijn nieuwe en oude fans zijn er helemaal weg van:) Velen van hen vinden dit het beste album tot nu toe:)
We hebben het in eerdere gesprekken over de blues gehad, maar nog niet over deze uitspraak die ik ergens las: Jimi Hendrix zei ooit: "Blues Is Easy To Play, But Hard To Feel". Hoe sta jij er tegenover?
BB: Ik ben het er wel een beetje mee eens, maar het is moeilijk om blues geweldig te spelen. Het gevoel is wat de speler op dat moment voelt. Het is niet aan Hendrix, aan mij of aan jou om te bepalen hoe de artiest zich voelt. Gevoelens en gevoelens kunnen op vele manieren worden uitgedrukt, als je het mij vraagt...
Ik zie nog steeds een oud publiek op blues concerten (net als jazz), wat houdt de jeugd tegen om ook naar blues te luisteren, denk je?
BB: We hebben meer jongere artiesten nodig die hun hart eruit spelen! Jonge mensen hebben een artiest of band nodig waarmee ze zich kunnen identificeren, die hun "taal" spreekt en zingt. Toen ik jong was hadden we artiesten als Derek Trucks, Joe Bonamassa, Kenny Wayne Shepperd , Alvin Youngblood Hart enz. en zij waren van dezelfde leeftijd als ik/wij. We konden een band met ze opbouwen en hun platen kopen in de week dat ze werden uitgebracht. We luisterden ook naar oude artiesten zoals Robert Johnson en andere dingen, maar het is belangrijk dat er nieuwe artiesten komen. Toen ik jong was, had ik een jong publiek. Het publiek wordt vaak oud met de artiest die ze leuk vinden...misschien heb ik het mis....
Ik volg je er in. Is er nog een toekomst voor de blues sound ?
BB: Natuurlijk, waarom niet? Blues is muziek, mensen houden van muziek!
Wat zijn de toekomstplannen? Op tournee gaan? Waar (België)?
BB: Komen naar België in Jan/Feb '25
We zetten het in onze agenda. Zijn er nog andere projecten waar je mee bezig bent? Vertel ons er meer over?
BB: Gewoon bezig met mezelf in 2024 en 2025, geen andere plannen op dit moment.
We hebben het al over je ambities gehad, de laatste keer zei je 'mijn belangrijkste ambitie is om plezier te hebben, beter te spelen, betere albums te maken en mensen een leuke tijd te bezorgen. Is dat doel nu bereikt of zijn er nog groeimogelijkheden denk je?
BB: Mijn ambities zijn hetzelfde + een beter persoon zijn:)
Als je nog iets toe te voegen hebt, voel je vrij om dat te doen
BB: Ik kijk ernaar uit om jullie allemaal weer te bezoeken:)
Bedankt!
This Twisted Wreckage - De muziek die in mijn hart en ziel brandt, brandt nu feller dan ooit tevoren. De behoefte en het verlangen om die muziek uit te drukken is sterker dan ooit
Luke 'Skyscraper' James was frontman, zanger, gitarist van de punk/new wave pioniers Fàshiön , en hij toerde in de vroege jaren 80 met The Police, Duran Duran, U2, The B52's, The Cramps, Joy Division, The Fall en vele andere baanbrekende acts.
Ricky Humphrey (Ishkah, Nature Kills, Rise), nam contact op met Luke om samen te werken aan een nieuw project, This Twisted Wreckage. We volgen dit project al ettelijke jaren …De man blijft nog steeds sterk actief, ook op sociale media en Bandcamp: https://thistwistedwreckage.bandcamp.com/ .
This Twisted Wreckage bracht eerder al enkele singles uit, nu is er een nieuwe plaat uit, ‘3x10=29'. - https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/93533-3x10-29.html
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Luke en Rick en polsten ook naar de verdere plannen en ambities.
Hoe gaat het met je? Hoe is het jaar 2023 voor je verlopen?
LUKE: Het gaat heel goed met me, dank je. 2023 was een jaar van regeneratie en evolutie. Dit Twisted Wreckage is blijven evolueren naar nieuw terrein. Ricky en ik zijn erg blij met de muziek die we in 2024 maken en we zijn van plan om in april een nieuw album uit te brengen genaamd ‘THE KINGDOM OF THE BLIND’. We waren ons bewust van het feit dat het huidige album’ 3x10=29’, met 10 nummers van ongeveer 3 minuten, in totaal maar een half uur duurde. Dus voor het nieuwe album willen we dat meer dan verdubbelen om onze fans meer waar voor hun geld te geven. Het album dat in april/mei uitkomt zal 73 minuten lang zijn, het maximum dat op een CD gezet kan worden. We hebben ons muzikaal ook op andere gebieden begeven, waaronder een aantal veel langere stukken met gesproken stukken en samples. Het stilistische bereik van het nieuwe album zal een stuk breder zijn dan het huidige album dat erg punk beïnvloed is.
RICK: 2023 is een erg druk maar productief jaar geweest, om het af te ronden heb ik geïnvesteerd in software van Steven Wilson (Porcupine Tree) van EastWest met de titel GHOSTWRITER, dus ik ben van plan om dat meer en meer te gaan gebruiken om de kleuren van onze muziek te verrijken. Ik heb dit voor het eerst gebruikt op ons binnenkort te verschijnen album ‘THE KINGDOM OF THE BLIND’.
Je zit al vele jaren in de muziek business, wat is voor jou de grootste verandering naast de digitalisering?
LUKE: Veel mensen praten over hoe de muziek business is veranderd, vooral de laatste tijd. Maar in wezen geloof ik niet dat dat zo is. Sinds de pandemie voorbij is, zijn er nog steeds jonge opkomende bands die shows geven en acts met een grote naam die in grote zalen spelen. In het verleden hadden platenmaatschappijen en hun leidinggevenden (die geen muzikanten waren) de touwtjes in handen over wat er werd uitgebracht en wat mensen te horen kregen. Zij bepaalden wat er op de radio werd gedraaid, wat er in de media werd geadverteerd, wat in die tijd meestal muziekkranten en -tijdschriften waren, of voor de topacts, televisieshows. Over het algemeen werden de artiesten door deze bedrijven heel weinig betaald of zelfs volledig beroofd, zowel financieel als van hun dromen. Het systeem nu met muziekstreaming en royalty's van streaming is in principe dezelfde situatie, maar dan erger. De leidinggevenden bij Spotify zijn geen muzikanten. Ze betalen de muzikanten 1/300 van een cent voor elke stream. Dit betekent dat zelfs als ze honderdduizenden van een van je nummers streamen, iets wat de overgrote meerderheid van de muzikanten gewoon niet overkomt, je heel weinig betaald krijgt. Het kantoor van Spotify in New York beslaat de volledige 14e verdieping van het nieuwe World Trade Center en ze betalen $2,7 miljoen huur per maand. In een wereld vol onrecht weerspiegelt de muziekindustrie de wereld in het algemeen.
RICK: Vanuit mijn gezichtspunt zijn de controle-elementen nog steeds aanwezig, net als de oplichterspraktijken. Ik kreeg in 2012 een platencontract aangeboden door een klein label voor het Nature Kills-project, wat betekende dat ik alles aan de platenmaatschappij moest overdragen. De terminologie in contracten is waarschijnlijk hetzelfde gebleven sinds het eerste contract werd opgesteld, inclusief de maan als territorium, omdat de mens ongetwijfeld dacht dat ze daar uiteindelijk nederzettingen zouden hebben. Vroeger was er een proces: je las over een band in een muziekblad, ontdekte dat er een album zou worden uitgebracht, hield toekomstige artikelen in de gaten voor een releasedatum, de aankondiging, de opwinding van de reis naar de platenzaak, dan hield je het album voor het eerst vast, gevolgd door de reis naar huis, terwijl je het droeg als kroonjuwelen en naar het artwork gluurde. Eenmaal thuis, de onthulling, het uit de binnen hoes schuiven, het plaatsen van het vinyl op de draaitafel, die kenmerkende plop en gekraak voordat de allereerste noot/slag de lucht vult, dan terug naar het doorspitten van de hoesnotities en het artwork. de kleine onderbreking van het omdraaien van het album, en terug naar nog meer audio- en visueel genot. Streaming heeft niets van dat alles! Er ontbreekt zoveel aan de muziek van tegenwoordig en ik vind het jammer dat mensen vandaag de dag nooit het echte plezier van anticiperen en ontdekken hebben kunnen ervaren.
Het gaat voornamelijk over jullie laatste release ’3x10=29'. We kunnen het opzoeken, maar kunnen jullie het verhaal achter deze release uitleggen?
LUKE: Het oorspronkelijke concept is eigenlijk geboren uit strijdlustige frustratie, verontwaardiging en woede over de toestand in de wereld. Persoonlijk is een groot deel van mijn muzikale achtergrond gevormd tijdens het tijdperk van punk en New Wave. Het leek me dus vanzelfsprekend om zeer snelle up-tempo nummers op te nemen. Elk van de nummers protesteert tegen een aspect van het leven van vandaag. Van de waanzin van het leven in de Verenigde Staten, iets waar ik de afgelopen 36 jaar persoonlijk ervaring mee heb opgedaan, tot de eerder genoemde onrechtvaardigheden in de muziekindustrie van pesterijen op scholen tot politieke systemen, van de onveiligheid van de digitale wereld en de gevaren van hacken en identiteitsdiefstal, tot de vernietiging van de planeet in naam van financieel gewin door een klein aantal bedrijven en politici. Maar daarbinnen zijn zaden geplant van rebellie, hoop en onrealistisch optimisme. Het is ook een album waarop je zeker kunt rondspringen en dansen in welke stijl je maar wilt. De muziek is zelfs zo snel, hard en krachtig dat je het bijna zou kunnen classificeren als een workout album. Misschien kunnen we het verkopen aan 24 Hour Fitness sportscholen! LOL
RICK: Luke en ik hadden een discussie over de aandacht spanne van mensen en het feit dat de radio alleen nummers van minder dan 4 minuten afspeelt, dus besloten we er helemaal voor te gaan, 10 nummers, uptempo, in your face, 3 minuten lang, met genoeg energie en angst om ieders aandacht te trekken. Het wierp zijn vruchten af want we werden uitgeroepen tot BAND VAN HET JAAR 2023 voor Big City Radio, gepresenteerd door Wayne Moseley (de nieuwe John Peel in ons boek) waarvoor we erg dankbaar en vereerd waren.
Was het corona tijdperk en de gevolgen daarvan een inspiratie?
LUKE: Het bestaan van This Twisted Wreckage is een gevolg van de corona pandemie. Ik woon in Noord-Californië en mijn bandmaat Ricky Humphrey woont aan de zuidkust van Engeland. We hebben elkaar nooit persoonlijk ontmoet. We communiceren via e-mail, sms, zooms en het uitwisselen van muziekbestanden. In een tijd waarin veel mensen zich overweldigend geïsoleerd voelden, ontdekte ik in Ricky een van mijn beste nieuwe vrienden. Er was meteen een muzikale connectie tussen Ricky en mij. We hebben allebei al het een en ander meegemaakt in bands en de muziek business, maar ik denk dat een van onze sterke punten is dat er geen ego betrokken is bij het maken van onze muziek. Ego's staan in de wacht en wat het beste bij het nummer past, is waar het om draait. De communicatie die we hebben in de muziek komt voort uit de communicatie die we hebben in onze vriendschap.
Ik heb gelezen dat het na corona moeilijker is geworden voor bands en artiesten, vooral voor beginners, om concerten te boeken of de weg op te gaan. Ervaren jullie die problemen ook?
LUKE: Nee, we zijn geen liveband. Hoewel het een droom is om ooit in dezelfde studio op te nemen. En als er financiering of steun gevonden zou kunnen worden om een live band te vormen, zouden we graag op tournee gaan. Ik ben me bewust van het feit dat dit op mijn leeftijd een uitdaging zou zijn, maar het is zeker mogelijk. Realistisch gezien en zonder morbide te willen zijn, kan ik ook niet verwachten dat ik nog lang in staat zal zijn om live te spelen. Dus ik ben vastbesloten om een manier te vinden om dit te laten gebeuren.
RICK: Omdat ik een producer, studiotechnicus en muzikant ben, had Covid niet zo'n impact op mij als op anderen. Mijn werk is een geïsoleerd bestaan, dus ik voelde me prima. Wat voor mij veranderde was een brand in het appartement eronder, waardoor we (mijn vrouw en ik) dakloos werden! Ik bleef achter met mijn MacBook Pro en de kleren op mijn rug. We hadden het geluk dat we geweldige buren hadden, die ons toestonden om 4 maanden te blijven. Nu maak ik deel uit van de Covid-wereld en begon de lockdown in werking te treden. In die tijd nam ik contact op met Luke (This Twisted Wreckage bestond op dat moment nog niet) om te vragen of hij wilde meewerken aan een track. Ik had een paar ideeën rondslingeren en dacht, aangezien ik geen mogelijkheid had om vocalen etc. toe te voegen, dat dit me bezig zou houden en me zou helpen mijn gedachten van dakloosheid en opsluiting af te halen!Tot mijn verbazing stemde Luke toe. Ik moet zeggen dat ik verrast was omdat ik zo'n reactie niet had verwacht. Ik stuurde de track door, Luke voegde zijn vocal toe en THIS TWISTED WRECKAGE was geboren!
Terug naar de plaat: Er is ondertussen niet veel veranderd sinds de laatste releases. Ik heb de indruk, daar is niets mis mee, maar wat is voor jou het grote verschil tussen deze en de vorige releases?
LUKE: Eigenlijk is dit album naar mijn mening heel anders dan het vorige album ‘BILLIONS’. Het mag dan vergelijkbaar zijn in zijn berichten en vitriool, maar muzikaal is ‘BILLIONS’ ontworpen om een veel meer meeslepende luisterervaring te zijn. Als je een koptelefoon opzet, je ogen sluit en naar heel ‘BILLIONS’ luistert, krijg je de ervaring dat je op reis bent geweest. Ik heb het gevoel dat het ‘3x10=29’ album je veel meer door de kamer zal laten pogoën, en misschien wel de straat op zal gaan om protesten te organiseren tegen de vele onrechtvaardigheden die ons dagelijks leven hier op het bevoorrechte deel van de planeet uitmaken. De revolutie begint met een dansfeest en uitzinnige up-tempo muziek!
RICK: ‘3x10=29’ werd geïnteresseerd door een klein platenlabel, dit was ongeveer 18 maanden geleden, dus we hebben het op een laag pitje gezet terwijl de onderhandelingen plaatsvonden. Om een lang verhaal kort te maken, het geld ging op aan het promoten van andere acts op het label en het werd niet uitgebracht, dus vanuit een oogpunt van tijdlijn had dit album al uit moeten zijn vóór ‘THE WAY AHEAD IS CLEAR’ en ‘BILLIONS’, als ik het me goed herinner, maar het voldeed aan de criteria van het label, dus we hielden het uit totdat we besloten om een eigen release te doen.3x10=29 is in zekere zin een conceptalbum, niet per se qua tekstuele inhoud maar wel qua opzet.
Wat ook opvalt is de verwijzing naar die bekende late jaren 70 – 80, maar This Twisted Wreckage is evenzeer in het 'nu'; is die beschrijving correct of hoe moet ik het zien?
LUKE: Ja ik denk dat This Twisted Wreckage heel erg geworteld is in het "nu". Ricky en ik hebben een uitgebreide muziekcatalogus waar we al naar luisteren sinds we tieners waren en ieder van ons is in staat om een breed scala aan invloeden samen te brengen in de creatie van de muziek van This Twisted Wreckage. Voor de muzikale revolutie van eind jaren 70 en 80 werd ik beïnvloed door en luisterde ik naar een breed scala aan vooral Amerikaanse muziekartiesten, van blues tot soul tot rock and roll en Americana. Ricky heeft ook een basis in progressieve rock waar ik als tiener veel naar luisterde. Ik hield van bands als Soft Machine, vroege Pink Floyd, King Crimson en de originele bezetting van Genesis, die ik allemaal goed live heb gezien. Daarnaast heeft Ricky me kennis laten maken met bijvoorbeeld de muziek van Steve Wilson en Porcupine Tree. Tegelijkertijd zijn we allebei in gelijke mate beïnvloed door David Bowie, Nine Inch Nails, Tears for Fears, Depeche Mode, Japan, Bauhaus, The Clash en zelfs The Sex Pistols.
RICK: Ik heb een hele diepe band met muziek van eind jaren 70, begin jaren 80. Ik vind het dynamischer, dynamischer en beter. Ik heb het gevoel dat die dynamischer, muzikaler en melodieuzer is. Het is niet afhankelijk van een backbeat, samples en autotune, maar is organischer, zelfs met de tussenkomst van drummachines en synthesizers. Nine Inch Nails hebben dit weer opgepakt en er hun eigen draai aan gegeven, en veel van de artiesten tot wie ik me aangetrokken voel, richten zich op geweldige songwriting, ongeacht de lengte. Steven Wilson (Porcupine Tree) heeft nummers die 17 minuten duren en toch tot de verbeelding spreken en interessant blijven.
Hoe zijn de algemene reacties tot nu toe? Tevreden of wat kan er beter?
LUKE: Ik denk dat de reacties op mijn muziek over het algemeen erg bevredigend zijn. Met 100.000 nieuwe nummers per dag die worden uitgebracht op Spotify is het natuurlijk moeilijk om de aandacht van mensen te trekken. Maar de mensen die naar onze muziek hebben geluisterd en onze video's hebben bekeken, het zijn er misschien nog geen honderdduizenden... maar het zijn wel mensen waar we voor het grootste deel contact mee hebben, waar we een dialoog mee hebben via sociale media. We hebben het geluk dat we een aantal trouwe supporters hebben die het woord voor ons verspreiden en elke dag nieuwe mensen naar This Twisted Wreckage brengen. Ook zijn er een aantal internetradiostations geweest die onze muziek hebben gedraaid en we zijn in contact gebleven met die DJ's. Mensen als Wayne Moseley van Brum Radio zijn belangrijk geweest om onze muziek regelmatig te draaien. In het Verenigd Koninkrijk worden we regelmatig gedraaid op radiostations in Birmingham, Manchester en Londen, maar we zijn ook gedraaid op stations in de VS, Nederland, Japan, Australië, Duitsland en Frankrijk.
RICK: We zijn niet waar we willen zijn, bij wijze van spreken, maar we zijn blij met onze band met echte mensen, niet alleen streamers. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik heb weinig of geen interesse in streaming en ik doe er niet aan mee. Ik geef de voorkeur aan een fysiek product of een download van de website of bandcamp-pagina van een artiest en betaal daar financieel voor. Tegenwoordig zien veel mensen muziek als wegwerpmuziek, wat ik erg jammer vind. Studiokosten van £200 per dag stapelen zich snel op, promo kan in de duizenden lopen, apparatuur is nog een enorme kostenpost en toch willen mensen je muziek gratis! Ik steek veel liever mijn energie in degenen die hun zuurverdiende geld en tijd in onze muziek investeren. Ik heb geen last van ego of hang niet naar roem, alleen maar respect en waardering voor onze muziek en een opmerking van één persoon is voor mij beter dan duizend streams. Eén gekochte cd is beter dan 10.000 streams, zo denk ik over de hele industrie. Ik wil graag van deze gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken die een van onze posts heeft gekocht, becommentarieerd of zelfs gedeeld. We weten heel goed dat als we een tourende band zouden zijn, het bereik veel groter zou zijn. Toeren is niet van de baan, het is alleen logistiek moeilijk maar niet onmogelijk en iets waar we het vaak over hebben. Persoonlijke en gezondheidsproblemen hebben ons ervan weerhouden om dit te doen, maar met 5 albums op zak en een blakende gezondheid, wordt toeren steeds meer een mogelijkheid.
Je bent erg actief, ook op sociale media en Bandcamp? Hoe belangrijk zijn die voor jullie als muzikant?
LUKE: Sociale media zijn van vitaal belang voor ons omdat we - nog - geen liveband zijn! En ik denk dat we er de afgelopen jaren in geslaagd zijn om een van de mythes over sociale media te ontkrachten, namelijk dat sociale media isolerend werken. Zoals eerder gezegd, door op afstand met Ricky samen te werken om deze muziek te maken, terwijl ik hem nog nooit persoonlijk heb ontmoet, is hij een van mijn beste vrienden geworden. En we hebben elk veel volgers via sociale media, zoals jijzelf, die we als vrienden beschouwen en met wie we op een of andere regelmatige basis communiceren. Maar we moeten er wel voor zorgen dat we onze tijd verdelen tussen social media netwerken om de naam van de band en de muziek te verspreiden, en het daadwerkelijk maken van de muziek. Ik denk dat we een goede balans hebben, aangezien we de afgelopen 3 jaar bijna dagelijks nieuwe muziek hebben geproduceerd.Ik ben de laatste tijd niet gestopt om precies te tellen, maar mijn beste gok is dat Ricky en ik tot nu toe ongeveer 170 nummers hebben geschreven.
RICK: Bandcamp is van enorm voordeel voor ons, het is onze uitlaatklep voor alles wat we doen en op het moment dat ik dit schrijf, het enige platform dat de artiest enige vorm van echt inkomen geeft uit de behaalde verkoopcijfers. Ja, we gebruiken Distrokid om onze muziek op streamingplatforms te krijgen, het zou dom zijn om zo'n bron niet te gebruiken, maar het heeft weinig financiële voordelen met 0,003 cent per stream, terwijl de streamingbedrijven miljoenen dollars verdienen. Facebook speelt zijn rol, hoewel het algoritme voortdurend tegen ons vecht. Het wordt erg vermoeiend om met nieuwe mensen in contact te komen, tenzij we Facebook betalen, dan worden we zichtbaarder! Nog meer kosten die de artiest moet slikken om erkend te worden.
Wat is het grote verschil tussen bandcamp en spotify?
LUKE: Ik zal er geen doekjes om winden - naar mijn mening is Spotify grootschalige muzikale diefstal van de artiesten die het maken. De overgrote meerderheid van de artiesten die hun muziek op streamingdiensten zoals Spotify zetten, krijgen nooit betaald. Sterker nog, Spotify heeft onlangs aangekondigd dat ze een minimum aantal streams aan nummers gaan verbinden voordat ze hun zielige 1/300 van een cent per stream aan royalty's gaan betalen. Spotify zijn geen muzikanten, dit zijn geen artiesten, dit zijn zakenmannen die de creaties van artiesten stelen, enorme hoeveelheden geld verdienen en de overgrote meerderheid van deze artiesten precies niets betalen. Bandcamp daarentegen is een heel andere situatie. Voor een klein bedrag kun je losse nummers, eps en albums uploaden naar Bandcamp. Je hebt je eigen Bandcamp muziekpagina waar fans je muziek kunnen streamen of kopen. Je kunt ook cd's of vinyl verkopen, evenals merchandise zoals t-shirts etc. Bandcamp neemt een heel klein percentage en betaalt het meeste geld rechtstreeks aan de artiest op basis van verkoop per verkoop. Het is eigenlijk Bandcamp dat ons in staat heeft gesteld om het ons te veroorloven om een kleine beperkte oplage cd's voor elk van onze albums te produceren. Bovendien heeft Bandcamp één keer per maand een royaltyvrije vrijdag waar ze alle verkopen van die dag rechtstreeks aan de artiest betalen zonder een percentage voor zichzelf te nemen.
RICK: Op het moment dat ik dit schrijf, zijn de verschillen callosal, hoewel ik heb begrepen dat er in de toekomst dingen zullen veranderen omdat Bandcamp nu een nieuwe eigenaar heeft. We proberen onze cd's tegen kostprijs te verkopen om de kosten voor de mensen laag te houden, maar met bandcamp hebben mensen de optie om meer te betalen, dus velen zullen meer betalen, wat geweldig is en we zijn daar echt dankbaar voor. De downloads worden een soort bonus omdat de kosten minimaal zijn, dus dat helpt om studiokosten etc. te dekken.We gebruiken alleen Spotify en de andere streamingdiensten omdat het ons de mogelijkheid geeft om in contact te komen met anderen buiten bandcamp en facebook. Maar we doen er weinig moeite voor, we stellen ons product beschikbaar en dat is het, we promoten geen miljoenenbedrijf dat artiesten oplicht.
Is het in deze tijden nog steeds opportuun om fysieke platen uit te brengen? Waarom wel of niet?
LUKE: Tenzij je een platendeal hebt met een label of een geldschieter, of als je onafhankelijk rijk genoeg bent, is het in principe onmogelijk om iets anders uit te brengen dan een kleine oplage cd's. Vinyl is echt heel duur en helaas voorbij het budget van de platenmaatschappij. Vinyl is erg duur en helaas buiten het bereik van bands zoals op dit moment. Maar er zijn mensen die cd's en vinyl kopen en sommige van die mensen zijn fans van This Twisted Wreckage. Tot nu toe hebben we net genoeg geld verdiend met elk album om ervoor te zorgen dat we een kleine oplage fysieke cd's kunnen maken voor het volgende album. We hopen echt dat we het ons in de toekomst kunnen veroorloven om ook vinyl uit te brengen. Net zoals we hopen dat we in de toekomst een band kunnen samenstellen en live kunnen gaan spelen. RICK: Ik denk dat er altijd een platenkoperspubliek zal zijn, net zoals er kopers van cd's en zelfs cassettes zijn. Maar vinyl is zo onbetaalbaar qua productiekosten dat we het op dit moment niet kunnen laten werken. Nogmaals, we zouden tegen kostprijs verkopen, maar omdat het niet om 100 stuks gaat, zouden de kosten 50 pond per stuk zijn en dat gaan de mensen echt niet betalen! We kunnen CD's laten werken en het betaalbaar houden en dat is voor ons belangrijk. Dat gezegd hebbende, ben ik op dit moment in gesprek met een vinyl perserij om te kijken of er iets gedaan kan worden. Het zal nooit van de baan zijn, maar het moet haalbaar zijn.
Het meest opvallende is die verhaallijn, en dat 'stampen tegen heilige koeien'; blijkbaar is het na al die jaren nog steeds nodig voor ons om dit te doen, het systeem aan de kaak stellen. Wat is de volgende stap?
LUKE: Ik ben het ermee eens dat het echt belangrijk is om te proberen te wijzen op de basiswaarheden zoals ik die zie in mijn teksten. Er is zoveel mis met de wereld en de manier waarop we als soort ons leven leiden, we richten zoveel schade aan, aan onszelf en onze omgeving, dat het vaak moeilijk is om je niet overweldigd te voelen door het deprimerende niveau van afschuwelijkheid waarover ik schrijf. Maar we hebben altijd geprobeerd om momenten van optimisme en hoop in te bouwen. Bijvoorbeeld met een nummer als Robogirl van ons eerste album ‘EI8HT’ hebben we wat elementen van humor ingebracht. Het nieuwe album ‘THE KINGDOM OF THE BLIND’ blijft commentaar leveren op de sociale en politieke ellende die het leven van iedereen steeds meer beïnvloedt. Maar we willen ervoor zorgen dat de verontwaardiging die we uiten ook vaak een verontwaardiging is waarop gedanst kan worden. Andere projecten die we hebben afgerond of die in de pijplijn zitten, zijn onder andere een soundtrackalbum voor een sciencefictionroman die ik heb geschreven. We werken ook aan een ambient album. De laatste nieuwe nummers waar we aan werken zijn veel meer groove-georiënteerd, dus makkelijker om op te dansen. En zonder helemaal hippy dippy happy clappy te klinken, probeer ik de teksten wat positiever en bemoedigender te maken. Ik geloof echt dat we samen moeten staan en kracht moeten vinden in elkaar als soort, en dat anderen helpen en vriendelijkheid tonen een enorme kracht is. Het is een enorme kracht die gewelddadige destructieve bedrijven kan overwinnen. Zelfs na al die jaren geloof ik nog steeds dat muziek en kunst de wereld ten goede kunnen veranderen. Artiesten zijn de nieuwe strijders en vrede, vriendelijkheid en begrip zijn de nieuwe wapens.
RICK: Ik word wakker in een wereld die enger is dan die waarin ik de nacht ervoor ging slapen, de uitdaging en strijd is echt, persoonlijk en op wereldschaal. Mensen beginnen van hun achterste te komen en een standpunt in te nemen. Dat is op zich beangstigend, maar er is een soort revolutie nodig. De manier waarop we leven is onhoudbaar, hebzucht en ego voeren de boventoon en beroemdheid is aspirationeel geworden, beroemd zijn koste wat het kost, geld is koning, maar er wordt geen rekening gehouden met de wereld waarin we leven. Derdewereldlanden worden gebruikt als dumpplaats, dus de straten waarin wij leven zijn schoon. Een probleem de halve wereld over verplaatsen lost het niet op, maar uit het oog, uit het hart, vertel dat maar aan je kleinkinderen die plastic deeltjes en andere giftige en vervuilende stoffen binnenkrijgen.
Wat zijn de verdere plannen? Op tournee of niet?
LUKE: Als er iemand is die dit leest en een platenmaatschappij of financiële middelen heeft waarmee Ricky en ik een band kunnen samenstellen en op tournee kunnen gaan, dan zouden we dat heel graag van je willen horen! Zonder gekheid. Het is een droom dat we op een dag met This Twisted Wreckage op pad gaan en live voor mensen spelen.
RICK: We stoppen nooit, we zijn constant aan het creëren, hebben een overvloed aan ideeën, een lijst met nummers om minstens 3 albums mee te vullen en een soundtrack voor een boek/film. We zijn wanhopig op tournee, het is iets wat we moeten doen, om This Twisted Wreckage compleet te maken, of het nu hier in de UK/Europa is of in de USA, het zou of of moeten zijn, denk ik, maar iets waar we het vaak over hebben.
Zijn er nog ambities of doelen die jullie in gedachten hebben?
LUKE: De muziek die in mijn hart en ziel brandt, brandt nu feller dan ooit tevoren. De behoefte en het verlangen om die muziek uit te drukken is sterker dan ooit. De kans om samen met Ricky Humphrey deze muziek te creëren is een van de grootste zegeningen van mijn leven. Ik ben dan ook constant geïnspireerd en enthousiast over elk stuk muziek waar we aan werken. Als ik terugkijk op wat we de afgelopen 3 jaar hebben gemaakt, ben ik erg trots en creatief tevreden met wat we hebben gedaan. Ik ben ervan overtuigd dat de toekomst vele wonderen in petto heeft, niet alleen voor This Twisted Wreckage, maar voor de mensheid. Als we gewoon de waarheid van onze situatie onder ogen zien en elkaar helpen, is er niets dat we niet kunnen oplossen. Hoe klinkt dat als positief optimisme?
RICK: Luke persoonlijk ontmoeten staat zeker bovenaan het lijstje, gevolgd door toeren. We denken dat onze muziek divers genoeg is voor de game-industrie en tv. Luke heeft een roman geschreven waarvoor wij de soundtrack hebben geschreven, of het nu een scenario of een film is, we hebben zelfs met het idee van een lego-animatie gespeeld nadat we een idee voor een van onze muziekvideo's hadden uitgeprobeerd. De ideeën blijven maar komen. Luke en ik lijken een gave te hebben, er zijn geen ego's betrokken bij wat we doen, we staan allebei open voor elkaars ideeën, en dat zijn er veel. We maken voortdurend nieuwe muziek in een tempo dat ik nog nooit heb meegemaakt, Luke's werkethiek is ongeëvenaard en we verleggen voortdurend de grenzen en elkaar, leggen de lat steeds weer hoger.
Bedankt voor dit fijne gesprek, we blijven jullie natuurlijk op de voet volgen, en wensen je verder veel succes en liefde toe …
Cathubodua - Als Cathubodua willen we een verhaal vertellen, zowel op CD als op het podium, en we geloven dat de beste verhalen bestaan uit diepe dalen en hoge pieken
Cathubodua is een symfonische metal band in volle groei; met hun nieuwste plaat ‘Interbellum ‘ stonden ze onlangs in DVG Club, Kortrijk; wij waren er ook bij, lees gerust .
De nieuwe plaat kan op heel wat bijval rekenen, vooral het rauwere, snellere en agressievere kantje valt op, lees hier .
We hadden in Kortrijk een fijn gesprek met de band, we gingen dieper in de aanpak en polsten naar de plannen en ambities.
Ik zag jullie eerst in 2017, ondertussen is er veel gebeurd … Vertel eens?
Er is veel gebeurd ondertussen, o.a. de release van onze EP in 2016 was het spannend om daar te mogen optreden op Black Out Bash, met o.a. Grave Digger. In 2019, midden in de corona tijd, brachten we eindelijk ons full album uit ‘Continuum’. Er zijn ondertussen enkele personeelswissels geweest, het grote verschil met vroeger is dat we nu allemaal samen aan deze plaat hebben gewerkt, een beetje weg van dat typische symfonische metal met female voice zonder dat compleet uit te schakelen. We zijn klaar voor de volgende stap met onze nieuwe release ‘Interbellum’.
Zou zonder corona jullie nu verder zijn gestaan denk je; jullie hebben die vorige plaat ‘Continuum’ niet echt kunnen promoten?
We hebben geen glazen bol, maar inderdaad hebben we met die plaat niet echt kunnen volop toeren. Dus het zou kunnen. Met de nieuwe plaat hopen we dat wel te kunnen doen, en zo andere deuren te laten open gaan.
Ik ken bands die spreken van ‘een periode vóór, een periode na corona’; is dat bij jullie ook zo? Is het moeilijker geworden om geboekt te worden ? Wat is het meest veranderd na corona? (in positieve-negatieve zin)
Mensen hebben precies hun leven beter leren balanceren in coronatijd: dat leverde een periode in waarin veel mensen aanwezig waren op shows net na die periode, omdat ze het gemist hadden. Nu zie je anderzijds veel bands die terug energie hebben en touren, maar mensen die toch later hun tickets kopen en organisatoren die daar onzeker door worden. Het is dus een landschap geworden met iets meer risico…
De nieuwste plaat klinkt net iets bozer heb ik de indruk, is dat een uiting van opgekropte frustraties of hoe moet ik dat zien? Heeft dat rechtstreeks met die corona tijden te maken?
Met coronatijd heeft dat niets te maken, dat was geen leuke tijd maar heeft hierop geen invloed gehad. Wat wel speelt is dat sommige nieuwe bandleden uit de meer donkere stijl komen als Black Metal. En we hebben allemaal samen ons aandeel gebracht aan deze schijf, dus dat donkerder en grauwer kantje komt meteen ook om de hoek kijken. Daar ligt het eerder aan.
Wat me aanspreekt bij Cathubodua is die diversiteit, zowel vocaal als in de instrumentatie zit je ergens tussen licht en duisternis. Bewuste keuze?
Dat is zeker bewust! Als Cathubodua willen we een verhaal vertellen, zowel op CD als op het podium, en de geloven dat de beste verhalen bestaan uit diepe dalen en hoge pieken. Contrast en verschillende input is daarvoor dus erg belangrijk – elk aspect mag belicht worden, ook muzikaal.
Jullie ontwijken ook om in de val te trappen van een zoveelste typische ‘female voice metal band’ te worden, juist? Is dat ene bewuste aanpak ... Willen jullie het vermijden? Hoe moet ik dat zien?
Het is niet zo dat we onze roots willen verloochenen, maar we willen blijven evolueren in wat we doen. En dus ook andere wegen opzoeken. In dit geval dus dat grauwer kantje van de Folkloristische metal. De volgende stap kan weer iets anders zijn.
Wat is het grote verschil tussen deze en de vorige platen?
Die vraag is eigenlijk al beantwoord, vooral is het een plaat van ons allemaal samen geworden. Iedereen heeft er iets van zichzelf kunnen instoppen, dat is wellicht het allergrootste verschil tussen deze en vorige plaat.
Het is een korte plaat geworden, waarom geen full album met meer nummers want dit smaakt naar meer?
Dit heeft vooral te maken met ons enorm sterke selectieproces dat we hanteerden om het album te maken: we wilden geen vulmateriaal en alles tot in de puntjes uitgewerkt. We zijn er dan ook ten volste voor gegaan. We zitten natuurlijk ook niet stil en we zijn dan ook al wel op concepten voor nieuwe nummers aan het broeden…
Waren er al reacties? Hoe waren die? Zo niet, wat zijn de verwachtingen van deze plaat… Of zijn jullie verwachtingen voldaan?
We zien online reviews en mensen spreken ons aan! De algemene reactie is een beetje dat we een pak zwaarder zijn geworden maar onze dynamiek en magie hebben kunnen behouden. Dat is perfect waarvoor we gingen! Dat we ook als muzikanten zijn kunnen groeien is des te beter.
In jullie genre zijn er vele bands; wat maakt jullie uniek(er)?
Wat ons uniek maakt is toch dat Folkloristische karakter, die diversiteit in aanpakken. En die filmische omkadering die de fantasie prikkelt. Dat maakt ons toch wat unieker tegenover het gros aan Symfonische metal met een vrouwelijke stem. Ook de inbreng van strijkers (viool) geeft onze muziek een unieke inbreng.
Wat zijn de verdere plannen?
We zijn dus al bezig met nieuwe nummers, en blijven gewoon op deze elan doorgaan. We gaan dit jaar uitgebreid op tour in binnen en buitenland. En ook wat festivals, om deze plaat te promoten. En daarna werk maken van de volgende stap.
Waar zien jullie zichzelf binnen tien jaar? Wat zijn de echte ambities van de band?
Onze ambitie ligt een beetje in de verlengde van wat we al hebben gezegd. Blijven verder doen zoals we bezig zijn, blijven evolueren en eventuele nieuwe wegen verkennen binnen dat genre. Want er valt nog veel te ontdekken daarin, durven onze eigen grenzen te verleggen, op avontuur trekken. Zo kunnen we gerust nog jaren doorgaan, en roesten niet vast in een bepaalde routine want dat willen we vermijden.
In een Sportpaleis staan of een naam worden binnen het clubcircuit wat geniet je voorkeur? Waarom kiezen de meeste voor het tweede, denk je?
Ook wij zouden het clubcircuit verkiezen. Meer connectie en intimiteit, een betere geluidskwaliteit en ervaring voor de fans. Het hoeft niet een arena te zijn om een groot effect te bereiken.
Jullie zijn actief op sociale media, en maken wellicht ook gebruik van Spotify. Waarom nog platen uitbrengen als je alles op sociale media kan gooien?
Er is nog steeds (vooral in metal) een publiek dat bewust platen koopt. Voor de hoes, de songteksten, is het leuk zoiets in handen te hebben. En er blijft dan ook nog vraag naar alleen al om die reden blijven we gewoon platen uitbrengen.
Jullie zeggen ‘het metal publiek’, maar die zijn wat ouder … Waarom is het zo moeilijk de jeugd te bereiken met metal (of wat jullie doen)?
Er zou binnen ons genre eens een band moeten zijn die door omstandigheden doorbreekt naar een ruim publiek toe, en bijvoorbeeld wel sportpaleizen daarmee kan uit verkopen. Dat zou het genre en boost geven, waardoor wellicht de jeugd ook dat genre ontdekt? Je ziet toch dat de jongere generatie wat meer naar de extreme metal neigt – dus misschien moet ons volgende album gewoon nog een tandje bijsteken!
Bedankt voor de fijne babbel, we zien uit naar een volgend optreden, o.m. Antwerp Metal Fest
Waterproov - We willen vooral gewoon lekker samen muziek maken, en bereiken we andere mensen, dan is dat mooie meegenomen!
Lara en Rosi beginnen Waterproov in december 2018 als covergroep. Al snel besluiten ze dat ze meer in hun mars hebben dan alleen covers spelen: ze starten in 2019 met het schrijven van hun eigen muziek. Zelf zeggen ze dat hun nummers zich tussen verschillende stijlen bewegen, met duidelijke invloeden van pop en indie. Zichzelf begeleidend op gitaar en piano, gaan de twee bandleden de uitdaging aan om in het Nederlands tweestemmig te zingen. Dit wordt ook duidelijk in hun eerste echte release ‘Ode Aan Ons’ met de volgende ‘o’ zo interessante nummers: “Overal”, “Oogcontact”, “Oorsprong” en “(On)verbloemd”. Het duo houdt een releaseshow voor de EP ‘Ode Aan ons’ in de Torenzaal, Lokeren op 29 maart 2024.
We hadden een fijn gesprek met het duo, in de gezellige Bar Clementine, Lokeren.
Wie is Waterproov? Heeft de naam een bepaalde betekenis, hoe zou je je muziek omschrijven?
We zijn begonnen in 2018, na onze middelbare te hebben afgerond, ons eerste optreden was in december 2018. We hebben daarna nog enkele optredens gedaan en zijn wat nummers beginnen schrijven. Waarna met corona , wat optredens betreft, alles plots een beetje stil viel.
Die corona heeft er dus niet voor gezorgd dat je plots toch de handdoek in de ring hebt gegooid? Want veel beginnende bands of artiesten gaven het toen wel op … Wat is voor jullie de drijfveer geweest om toch door te gaan?
Tijdens corona hebben we wellicht niet meer fysiek samen gezeten, maar zijn wel contact blijven houden via sociale en andere media. Het heeft dus niet gezorgd voor het stopzetten van onze creativiteit. We konden, buiten uiteindelijke enkele zomer bars niet meer optreden, dat was de enige domper. Dus , behalve het gemis van concerten doen, viel dat al bij al nog goed mee.
De dromerige muziek en het verhaal, doet wat denken aan Kids With Buns die nu toch wat aan het doorbreken zijn. Waren zij een inspiratie? Of wie dan wel/niet?
Er zijn wel gelijkaardige ideeën tussen ons en Kids With Buns, maar echt ons laten door inspireren niet direct. Alle Nederlands talige anders denkers vormen sowieso een inspiratie voor ons, artiesten die een deurtje durven open te stampen en niet bang zijn om moeilijkere thema’s aan te brengen. We zouden Merol als voorbeeld kunnen geven voor een artiest die ons inspireert, ook al verschillen haar teksten toch nog veel van de onze.
Binnen het genre zijn er veel … Wat maakt ‘Waterproov‘ uniek(er)?
We laten ons niet sturen door een markering of wat bepaalde labels of media ons opleggen ‘om te doen’. Dat is voor ons wel heel belangrijk. Wat we zeggen of zingen komt vanuit onszelf, onze eigen ervaringen en onze eigen gedachtengoed. We laten ons door niemand beïnvloeden wat dat betreft. Onze teksten zijn heel persoonlijk, we brengen het gemeend en vanuit een buikgevoel. En we proberen ook vernieuwend te zijn in onze teksten en muziek. Net dat maakt ons toch wel uniek binnen dat overaanbod.
De Nederlandse taal is een mooie taal, je ziet tegenwoordig wel meer bands en artiesten die in de eigen taal zingen, ze hebben er allemaal een bepaalde (logische) reden voor. Waarom doen jullie het, in het Nederlands zingen?
Lara: Omdat wij het leuk vinden met woorden te spelen. En dat lukt voor ons veel makkelijker in het Nederlands. Ook komt de betekenis van een tekst veel directer binnen als je in het Nederlands zingt (voor Nederlandstaligen)
Rosi: Onze woordenkennis in het Nederlands is veel rijker dan in andere talen, wat onze muziek daarmee ook verrijkt.
De EP is een mooi pareltje, vol breekbare en persoonlijke songs. Je geeft jezelf prijs, je weet hoe hard social media kan zijn … Hoe sta je er zelf tegenover?
We proberen ervoor te zorgen dat we niet alles bloot geven, dat er een soort vaagheid blijft bestaan binnen onze nummers. Waardoor mensen hun persoonlijke ervaringen zelf kunnen invullen daarin. Dat is althans de bedoeling, dat mensen in onze songs hun eigen ervaring kwijt kunnen. Door enkel dat tipje van de sluier op te lichten, wordt dat risico dus omzeild. We geven niet zomaar alles prijs.
Dat lijkt me een zeer goede ingesteldheid. Welk publiek zouden jullie graag willen aanspreken met jullie muziek? Of ben je daar niet echt mee bezig?
Het is niet dat we daar echt mee bezig zijn, iedereen is welkom. Maar ik denk vooral een luister publiek hier zich zal kunnen in vinden, dat kunnen jongeren of ouderen zijn. Maar vooral dus een publiek dat de intimiteit van onze muziek begrijpt en daadwerkelijk naar ons verhaal wil komen luisteren, dat is het publiek dat we graag zouden aanspreken. En dan komen we toch eerder bij onze leeftijdgenoten terecht die met dezelfde problemen worstelen waar wij over zingen. Denken we toch. Maar, iedereen is welkom!
Hoe waren de eerste reacties op de EP?
Toch wel positief, al moeten mensen er blijkbaar toch een inspanning voor doen om de songs echt te begrijpen. Althans dat maken we uit die reacties op. Het is geen hapklare brok vlees dat we voorschotelen. Mensen die dus open staan voor dat avontuurlijk kantje, vinden hun weg hier wel in. We hebben ook positieve reacties gekregen uit onverwachte hoek, mensen die ons persoonlijk laten weten dat ze onze muziek erg appreciëren, dat is heel leuk!
Het is geen muziek waarmee je Sportpaleizen zult uitverkopen, wat jullie gegund is natuurlijk, en wellicht is dat niet jullie ambitie. Maar wat is dan wel jullie ambitie, wat wil je ermee bereiken? Lokerse Feesten?
We passen niet echt in een genre of hokje, maar willen graag optreden op plaatsen waar de aanwezigen daadwerkelijk luisteren naar onze muziek. Op het moment kijken we gewoon wat er op ons afkomt, en zien wel wat er gebeurt. We nemen wat dat betreft een beetje een afwachtende houding aan.
Niet in een genre passen? Ik zou zeggen ‘singer-songwriter’ of niet? Indien een organisator jullie wil boeken, welk genre zou je zelf zeggen …
Indiepop, dreampop, Nederlandstalige muziek … dat vat het beetje samen
De release show is op 29maart in eigen stad; Zenuwen? Waaraan mogen de fans zich verwachten? Visueel spektakel, vuurwerk? Vertel maar
Het is uitverkocht, dus dat is al positief. Gezonde zenuwen toch, we zien het zeker zitten. Er zullen wel beelden te zien zijn, en er zal dus zeker een visueel iets worden aan toegepast. Maar we willen vooral de muziek voor zich laten spreken en tonen aan de mensen wat we in die vijf jaar hebben opgebouwd: De luisteraars kunnen zich dus verwachten aan een divers repertoire: van acapella tot elektronisch ondersteunde songs en dat in verschillende talen! We zijn er dus nog wat mee bezig om alles uit te werken maar zien er echt wel naar uit om voor eigen volk te spelen.. we hopen op die manier ook wat Lokeraars tegen te komen en te bereiken. En op die manier wat herkenning te krijgen.
Wat na deze EP? Is het de bedoeling een full album uit te brengen, of is het nog niet aan de orde? En wat zijn de verdere plannen voor dit jaar?
We willen ons vooral focussen op deze EP en dat promoten, door eventuele optredens en zo. we wachten ook wat af wat er door die release show eventueel uit de bus komt wat dat laatste betreft. Op basis daarvan kunnen we onze plannen aanpassen. Een full album is dus nog niet aan de orde, we gaan stap per stap te werk. En jagen ons niet op. Alles van de EP release 30 maart en de reacties daarop …dat is iets waar we al een jaar naartoe werken, en daarna nog wat optredens die ons al gevraagd hebben. En de rest is dus even koffiedik kijken.
Waar willen jullie naartoe werken?
Dat is een moeilijke vraag om te beantwoorden , omdat het dus afhangt van de EP die op 30 maart op de markt komt, en de reacties daarop. Het belangrijkste is als we toch optredens kunnen boeken daardoor, dat er daadwerkelijk mensen op afkomen die voor onze muziek komen. Hopelijk gaan die deuren open naar optredens in die richting, maar zoals daarnet gezegd, het is allemaal beetje afwachten nu wat toekomstperspectieven betreft eerlijk gezegd.
Wat zijn jullie ambities, is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Een echt doel ? niet direct, in die zin dat we dus gewoon wel zien wat er op ons afkomt. We willen gewoon lekker samen muziek maken, en bereiken we daar andere mensen mee is dat mooie meegenomen. Kunnen we daar veel mensen mee bereiken ook goed. Maar we leggen de lat niet te hoog, omdat je als je dat doet te snel ontgoocheld kunt worden en dat willen we dus vermijden.
Jullie zijn nog jong, de jeugd houdt van prikkels (op korte termijn), zit op TikTok en youtube en andere streamings … Is het in deze tijden nog interessant om platen uit te brengen fysiek?
Als je dat kunt verkopen en het loont de moeite om het dan uit te brengen, lijkt ons dat wel leuk en interessant om te doen. want er is nog wel een publiek dat platen koopt. Maar dan moeten we er zeker van zijn dat er voor onze muziek een publiek is dat daarvoor open staat. Zo niet heeft dat weinig zin om daar zoveel geld en tijd in te steken eigenlijk.
Sociale media is heel belangrijk, maar hoe belangrijk is het voor jullie?
We hebben een video op YouTube uitgebracht, https://www.youtube.com/watch?v=wbavhPjWahY
en zijn actief op sociale media. Wat dan weer een medium is om onze identiteit te uiten Het is toch een belangrijk barometer om te zien hoe onze muziek wordt opgepikt, je kunt dat dus niet uitschakelen binnen de muziekindustrie in deze tijden. Op die manier kunnen we ook ontdekken welk publiek we echt kunnen bereiken. Dat merken we nu ook al. En ook daarvoor is die sociale media wel belangrijk, om dat te ontdekken en daarop in te kunnen spelen.
In die ambitie … Een naam worden binnen het club circuit (AB, Botanique, Casino etc) of de grote zalen … Wat geniet je voorkeur en waarom?
Toch liefst het club circuit dan, dicht bij je publiek kunnen staan. Lijkt toch leukere. Een heel andere sfeer dan in een Sportpaleis, de sfeer in zo een Club als AB of zo is veel gezelliger. Club circuit dus.. maar moesten we die kans krijgen gaan we natuurlijk geen nee zeggen.
INFO https://www.facebook.com/events/344095128260947
Optreden in CC Lokeren op 29 maart 2024 (EP voorstelling)
EP uit op 30 maart 2024
Bedankt voor dit fijne interview, we zien uit naar jullie optreden in mijn geboortestad
Gamma Rave - Dit is onze passie. We spelen graag muziek, en we zijn trots op de muziek die we samen maken. Dus voor ons is dat het risico waard
Live elektronica is de basismissie van Gamma Rave, het nieuwste project van Will Harwood (Gadje Scum), Sanne Werkers (Brazzmatazz, Kinky Star), Jonas Nyaarr (Idealus Maximus, GoToEleven) en Geert de Waegeneer (Thou, BOMA Studio).
De groep wil dansvloer vullende elektronische dansmuziek naar het live-circuit brengen, met een frisse benadering van het genre door de synthetische tonen van elektronica te combineren met de meer rauwe stijl van punk.
De band bracht onlangs hun eerste single uit “Crossroads”- lees hier .
We hadden een fijn gesprek met de band. We polsten ook naar de ambities en de verdere toekomstplannen.
Gamma Rave is een gloednieuw project , opgericht in tijden dat we beetje worden overspoeld met nieuwe projecten. Hoe is het idee ontstaan? En waarom ?
We waren al een tijdje met Drum & Bass en zo bezig, en sommige van ons stopten bij hun project waardoor de weg open lag voor iets nieuws en fris. Zo is alles begonnen eigenlijk. In eerste instantie was dat puur instrumentaal, en later dus ook stem en EWI toegevoegd. Om vast te stellen dat we plots een achttal nummers klaar hadden.
Wat is de betekenis van de naam ‘Gamma Rave’? Rave party in de Gamma? Is Gamma jullie sponsor ? Of hoe moet ik dat zien…
Nee, het is een woordspeling. Het komt uit de Engelse vertaling ‘Gamma Raeyve’ (gammastraling in het Nederlands) dus nee we worden niet gesponsord door de Gamma.. (haha) ‘Rave’ verwijst natuurlijk ook naar onze live reputatie.
Ik zie vanuit het Gentse wel meer van die unieke bands opduiken, Wat schuilt hierachter?
Er is een soort aantrekking tussen zeer goede muzikanten, die naar Gent verhuizen en zo die op hun beurt andere muzikanten aansporen, het is dus eigenlijk een soort wisselwerking die je niet overal ziet. Met het komen van het jazz conservatorium zijn er hier enorm trouwens veel studenten aanbeland, en ook dat heeft weer voor een kruisbestuiving gezorgd.
Musiczine was onder de indruk van jullie single: vooral die bonte variatie aan stijlen, en er een eigen unieke draai aan geven viel me ook op. Hoe zou je zelf je muziek omschrijven (naar promotors toe )?
Dat is moeilijk omdat een variatie aan stijlen net is wie we echt zijn. Wat we wel in de verf willen zetten is dat Gamma Rave een live Drum & Bass band is. Dat is de essentie van waar het bij ons echt om draait.
Het valt me inderdaad wel op dat het muziek is die pas op een podium echt tot leven komt, denk ik. Is het echter niet een beetje moeilijk geworden, vooral sinds corona, om net podium kansen te krijgen? Organisatoren boeken ook vaak op veilig en geven jonge , talentvolle bands of artiesten niet direct de kansen die ze verdienen…
Er is heel veel gebeurd, niet alleen door corona dat is maar één ding. Ondertussen is alles zo duur geworden dat het voor jongeren moeilijk is geworden om nog concert tickets te kopen. Daardoor haken zij ook af. Ze moeten dus keuzes maken, en kiezen om net naar die dure concerten te gaan en laten de andere helaas links liggen, omdat ze daar het geld niet voor hebben. Dat was vroeger wel anders. Er wordt ook op save gespeeld door organisatoren, of op het laatste moment geprogrammeerd, en er is echt een overaanbod aan nieuwe bands, en dat alles samen maakt het allemaal wat moeilijker voor jonge beginnende bands om door te breken. Wat ook belangrijk is, voor jongeren is het wel een verschil of ze naar een DJ staan kijken of een band, en daar speelt een organisatie ook op in door dan een DJ te boeken. De manier van ‘muziek beleven’ is bij jongeren ook veranderd, ze gaan vlugger van het ene naar het andere en blijven vaak geen heel optreden meer volgen. Daar moeten we allemaal wat rekening mee houden, en op inspelen.
Op dat laatste spelen organisaties ook bewust in, heb ik zelf al ondervonden. Het is als een band als jullie dan ook belangrijk om er ook op in te spelen dacht ik zo.
Waarom dan toch het risico nemen? Beginnen bij de post!?
Will heeft eigenlijk ooit als postbode gewerkt - hij kan het niet aanraden. Veel toffer om muzikant te zijn (haha) - Maar echte antwoord: Dit is onze passie. We spelen graag muziek, en we zijn trots op de muziek die we samen maken. Dus voor ons is het dat risico waard. Maar we zien het niet als een risico. We maken gewoon onze muziek en we gaan zien wat er gebeurt.
Laten we het even over de nieuwe release hebben. De single kreeg al wat leuke reacties; wat staat er nu op het programma? Zijn er al plannen voor meer singles of eventueel EP of album?
We gaan ons wat releasen betreft dus voornamelijk focussen op live spelen, zoals hierboven al aangegeven. Maar toch ook vooral singles uitbrengen. De manier van werken is helemaal veranderd, het hoeft niet per se om alles direct in een album te steken, van tijd tot tijd een single uitbrengen om de aandacht te trekken en vooral ons live profileren in dat wereldje is eerder de tendens die we volgen. Ooit komt het er wel van wellicht, maar het is geen prioriteit.
Ik heb een interview gehad met een muzikant die geen platen uitbrengt, maar alles gewoon op bandcamp gooit. Is het voor jullie nog nodig om platen uit te brengen, denk je, er is een publiek dat nog platen koopt, maar jongeren is een andere zaak?
Wij kopen ook nog platen, en er is zeker een publiek voor. Maar binnen ons concept is het voorlopig gewoon nog niet aan de orde. We zien wel wat de toekomst brengt, en los van de veranderingen is er wel nog een publiek voor.
Tourplannen voor 2024?
We zijn geboekt voor een paar festivals deze zomer maar ze hebben zelf hun line-up niet aangekondigd dus we mogen daar geen reclame over maken. We zijn ook nog een tournee van Engeland aan het plannen.
Wat is jullie grote ambitie?
We hebben vorig jaar in Engeland op een festival gespeeld. Boomtown Fair. We hebben op één van de kleinste podia gespeeld. Het zou leuk zijn om elk jaar uitgenodigd te worden daar, en op een steeds groter en groter podia te mogen spelen. En op die manier ook naar andere podia toe te blijven groeien.
Doorgroeien naar het buitenland is tof en mooi meegenomen, is in het binnenland geen probleem dat jullie een Belgische band zijn, waardoor het moeilijker wordt om succes te boeken, of speelt het geen rol?
Dat is wel zo maar heeft ook te maken met de manier van muziekbeleving hier of in het buitenland, toen we in Engeland speelden merkten we dat ook op. Sommige dingen die daar gebeuren, o.a. dat je automatisch voor een groot publiek speelt, doordat ons landje wat kleiner is, kun je u hier dus niet voorstellen. Of we zagen iemand van rond de 65 gewoon staan dansen op onze muziek, ook dat kom je hier zelden tegen. De muziekbeleving op zich is dus heel verschillend in het buitenland dan hier. Onze nationaliteit is dus op zich geen probleem, voor de soort muziek die we spelen is Engeland gewoon onze grootste markt. Maar optredens daar zijn uiteraard moeilijker te regelen, zeker na de BREXIT, en onze kosten zijn uiteraard hoger, dus die zijn zeker obstakels voor ons.
In die ambities, wat geniet je voorkeur … het clubcircuit of eerder grotesk met een Sportpaleis …
Gewoon, liever een paar leuke optredens in die clubs als AB , Casino of andere dan een groot podia in bijvoorbeeld Sportpaleis of zo. moesten we die kans krijgen, gaan we dat natuurlijk met beide handen aannemen. Dat lijkt ons logisch. Maar een stempel kunnen drukken op het club circuit lijkt gewoon een veel leuker scenario. Liever veel optredens, dan één enkel optreden.
Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk tot snel op één of ander podium …
Bill Booth - Voor mij houdt het niet op zolang ik kan blijven schrijven, opnemen, optreden; mensen die blijven luisteren en het leuk vinden wat ze horen
In 2020 verscheen Bill Booth’s album “Til The Blues Have Gone” met z’n maatje Bill Troiani onder The Bills-noemer. Het is nu weer tijd voor z’n eigen solo-cd. Het bevat 13 nieuwe zelf geschreven songs vol ‘swinging blues, roots rock, country ballads and (Irish/Celtic/Nordic) folk tones, with lyrics often inspired by true life events’. Met name z’n ‘trademark folky fiddle tunes’ geven een eigen pakkende touch aan de Americana sound op “River Town”. Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Bill en polsten ook naar de ambities en de verdere plannen.
Bill, hoe is het jaar 2023 voor je verlopen?
2023 ging erg goed met het afronden van de opnames van het album ‘River Town’ en de release van het album in oktober in de UK, Scandinavië en de US. Het album heeft zeer goede recensies ontvangen in Noorwegen en de UK, waaronder Americana UK en Rock N Reel magazine. Goede radio airplay en binnengekomen in de top 10 albums op WERU Radio in de VS en BBC radio en Celtic Music radio in de UK.
In 2020, midden in de coronatijd, bracht je ‘Til The Blues Have Gone’ uit met Bill Troiani, waarvoor je goede recensies kreeg. Zorgde die corona niet voor een ‘rem’ op dat succes?
We hadden het album genomineerd voor Spellemannpris (Noorse Grammy award) voor beste blues album. Vanwege Corona werd er helaas geen live show uitgezonden. We zijn wel veel blijven toeren na de lockdown in 2021.
Hoe ben je die Corona tijden doorgekomen als muzikant en als mens?
Toen alle liveshows waren afgelast, begon ik met een dagelijkse live-uitzending digitaal die ik de Morning Song noemde, met elke dag een nummer met wat achtergrondinformatie over het schrijven enzovoort. Ik deed dit dagelijks om tien uur 's ochtends en het was heel populair met veel geïnteresseerde luisteraars die elke dag afstemden. Het genereerde ook wat inkomsten uit donaties van luisteraars. Na drie maanden en ongeveer 100 liedjes en het einde van de lockdown stopte ik met de show. Het was een geweldige manier om dingen gaande te houden en contact te houden met het publiek.
Ik had een interview met jullie toen ik vroeg wat jullie verwachten - het antwoord was: ''We hopen op respectabele recensies en radio play met een kans op verder toeren en live shows.” Billy T zei ''Ik hoop dat mensen het leuk vinden''. Zijn jullie verwachtingen uitgekomen?
Ja, die zijn uitgekomen. Mensen zijn al begonnen te vragen om een Bill's album nummer twee dat we in de toekomst willen maken.
In februari 2024 komt je soloalbum 'River Town' uit, ik hoorde dat er een verhaal achter zit, kun je me er meer over vertellen?
Alle nummers zijn geïnspireerd op mensen en plaatsen van een typisch klein Amerikaans molenstadje, zoals de stadjes waar ik ben opgegroeid in het midden en aan de kust van Maine in de VS.
Als ik ernaar luister, voel ik mezelf wegglijden naar een onbekend gebied, zittend rond het kampvuur; is dat de indruk die je wilde geven met dit album? Een bewust pad dat je volgt of komt dat heel natuurlijk?
Nou, het is een bewuste weg die vanzelf gaat. Vooral als de verhalen en personages in de teksten geïnspireerd zijn op waargebeurde gebeurtenissen die ik ken.
Je straalt zoveel warmte uit, en vooral die zwoele Blues sound die je doet wegdrijven spreekt me aan. Een bewuste manier van aanpak? Of is dit heel natuurlijk?
Nou bedankt voor de goede woorden. De zwoele Blues sound komt gewoon natuurlijk voor mij. Sommige van de eerste muziek die ik hoorde was van vroege bluesartiesten zoals Lightning Hopkins, Muddy Waters en BB King. Ik heb zowel BB King als Muddy Waters live zien spelen.
Naast de typische blues zitten er ook veel folkinvloeden in, ik voel o.m. de spirit van Bob Dylan. Klopt dit?
Net als miljoenen andere aspirant singer songwriters was Bob Dylan een sterke invloed toen ik jong was. Ik begon met folkloredansen terwijl ik fiddle tunes leerde en dit is ook van grote invloed geweest op mijn muziek. Waar ik opgroeide, in New England, waren veel Ierse immigranten en de plaatselijke folkmuziek werd sterk beïnvloed door de traditionele Keltische muziek uit Schotland en Ierland. In het nabijgelegen Nova Scotia in Canada zijn er nog steeds mensen die Schots Gaelic spreken en een rijke muziektraditie hebben, vooral met de viool. Veel van deze stijl is nog steeds te horen bij vioolspelers in Maine.
Wat zijn je verwachtingen van deze plaat en welk publiek wil je ermee aanspreken?
Nou, ik hoop gewoon op goede feedback, airplay en persrecensies. Elk publiek dat van de liedjes geniet is welkom!
In ons vorige interview hadden we het ook over spotify en andere social media, die kun je in deze tijden niet uitzetten. Waarom nog albums uitbrengen als je alles gewoon op spotify kunt zetten? (Ik koop nog steeds platen, maar de jongere generatie ziet dit wel anders)
Veel muziekjournalisten ontvangen nog steeds graag cd's met het artwork en de bijbehorende informatie voor recensies. Het radiostation in de VS, WERU in Maine, accepteerde geen digitale inzending en accepteerde alleen cd's voor afspeellijsten. Ik stuurde ze een cd en ik denk dat ze hem goed vonden, want hij stond drie weken achter elkaar in de top 10 van meest gedraaide albums op het station. Een leuke verrassing.
Wat zijn de verdere plannen voor 2024? Staan er ook optredens in België of Nederland op de planning?
Ik heb begin mei een aanbieding gekregen voor een club in Nederland en hopelijk komen er rond die tijd nog meer boekingen.
Zijn er plannen met 'The Bills' in de nabije toekomst?
The Bills spelen nog steeds samen live shows en er komen er volgende maand al een paar aan. Ik ben ook begonnen met het schrijven van ideeën voor nieuwe nummers voor The Bill's album nummer twee.
Wat zijn, naast de plannen en dit soloalbum, je grootste ambities? In het laatste interview zei je "Ga zo lang mogelijk door met schrijven, opnemen en optreden".
Waar trek je de grens voor jezelf, waar stopt het voor jou?
Voor mij houdt het niet op zolang ik kan blijven schrijven, opnemen en optreden, en mensen blijven luisteren en het leuk vinden wat ze horen... Ik heb onlangs nog een gastoptreden gedaan bij een Rolling Stones Tribute show voor de 80e verjaardag van Keith Richards. Zoals je weet hebben The Stones net een nieuwe plaat uitgebracht en zijn ze samen op tournee. Willie Nelson is vorig jaar 90 geworden en hij is nog steeds bezig. Ik zou mezelf niet in dezelfde klasse plaatsen als deze jongens, maar ze zijn zeker een grote inspiratiebron....
Pics homepag @Terje Johansen
Volledig met je eens, hopelijk zien we je eens live in België ergens in 2024. Veel succes met deze release.
Nederlands 
Français 
