Unleash The Archers - We’ve found out we've sure grown closer through this time, as a band
Unleash The Archers were formed in 2007 by front-woman Brittney Slayes, together with her partner and the band’s drummer Scott Buchanan, while attending the University of Victoria on Vancouver Island in British Columbia. One of the highlights on the first festival day of Alcatraz Metal Fest 2021 was the Canadian band Unleash The Archers. Afterwards we had a nice conversation with frontwoman Brittney Slayes, about this performance, the hunger to play live again, the latest album 'Abyss' and further future plans.
The band has been around for a few years now, what are some of the highs and lows so far?
For every band these times are one of the lows I guess, but that’s ok. The highs? Of course the wonderful festivals we have played, and this festival Alcatraz Metal Fest is an amazing way to come back, after the corona virus. The lows? I guess back in 2013 when there was a huge lineup change going on; that was a difficult time for the band.
You are on stage since 2007. In music way, that’s a pretty long time. What has changed the most in the scene over the years in your opinion?
Definitely being a female in the scene has changed a lot. It’s nice to see that more and more women play heavy metal, and not just vocalists, they play all instruments, so to me that’s maybe the most important change in the scene. When we started there were very few women for me to hold as inspiration, and I am happy to see that is not the case now.
But when I look around I still see the metal scene it’s still a man’s world, I wish it was different, but you see it differently?
You’re right in a way, but the whole world is still a man’s world right now, you see it in all things; movies, business, sports. There is of course still a long way to go, but things are slowly getting better.
I See you on stage at Alcatraz Metal Fest and I don’t think it’s only power metal what you guys doing. But why does it be named Power metal then?
I think it has something to do with my vocal style, there is much power metal influence in my voice. There is also this energy of guitar playing associated with power metal, but when it comes to writing songs? We have a very different influences. We are big fans of Black Metal and Death metal, but also some pop and rock, so when we write we are not putting any boundaries on ourselves. We write what we feel, and if we feel like writing something super heavy we write that, if we want to include synth, we do.
Last year you released the new album ‘Abyss’, a conceptual sequel to Apex (2017). (If I'm not wrong) , how were the reactions?
We got very good reactions. The record came out during COVID in a time that everyone needed something new and fresh. A lot people where excited because it was something to look forward to, something to be a light in the darkness. So it was very well received.
Why release an album in the middle of a pandemic? Why not wait till this was over?
In the early days of lockdown I was listening to Spotify every day, and was excited to find new things, new bands and new albums. I was constantly searching, and I knew that we had the chance to be that for others. When napalm suggested we push the album back to 2022 I said no, we need to release it now, we need to let people hear this album. We also were very much in love with the record ourselves, and I don’t think we could have held out much longer!
Hasn't it all become a little bit more down to earth compared to the old days? Less more rock’n’roll then it use to be?
I think you are right in this; bands are not so aloof anymore, we are regular people and we connect so much more with the fans than the old ‘rockstars’ used to. The industry doesn’t work the way it used to; you have to connect with your fans on a more personal level otherwise they won’t invest in you. You are just another piece of music with no face, and there is too much of that now thanks to digital technology, so you have to be down to earth. You find success through how you treat your fans, and no other way, not anymore. You must appreciate them and make them feel loved!
You guys yourself jokingly called it a "blackened folk-infused melodic power symphonic death record" on your Facebook page; tell us more about it?
Hahahaha yes, this comes back to our influences, we have so many, and we always try to incorporate them all. We have tracks on the new album that are very synth heavy, and some that are more death-metal influenced, and some that have folk-metal elements, and some that are straight-up power metal songs. We never like to put ourselves into a certain genre, so often we just say we play ‘heavy metal’, but as a joke on this newest album we decided to include all the genres, because everyone in metal seems to take them so seriously lol.
You just said you listen to Spotify. Just like streaming, I think Spotify it’s a good thing to find out new music, but the artists don’t get paid much. Is in these days still needed to make a new album then? If people listen to Spotify and find your music there, they don’t need to buy a new record. Why make records then?
You have to adapt, you have to change with the times. With the advent of Spotify it has become more about singles and constant content than it has about albums. That being said, I still think records are important, they are just created in a different way now. You release one single a month for ten months, and then at the end voila, you have a record. Then you can tour that record and your fans get to see it live, but the excitement lasts for much longer and you can consistently sell merch around the idea. I think we are going to embrace this new way of making music, it’s new and exciting, it inspires a new form of creativity, I think it’s great.
I guess it was your first concert since long time. The hunger for 'playing live again' is huge I suppose; How big was the hunger to play live?
At first I wasn’t sure I would remember how to do it, it had been so long, but it only took a song or two and we were back in the swing of things. Not being able to play live has definitely been the worst part about covid, and I don’t think a lot of people realized how badly it affected live music and live performance in general. We are so excited to be back at it though, it is what we have waited so long for!
There were some streaming, but very few in the metal scene. Did you do any, why not/well? And what is your opinion about it?
Yes, we did one live stream for the album release back in August 2020. We set up at a venue just like a regular live show, but instead of people in the audience we had eight cameras filming eight different angles. It was a lot of fun and our fans really enjoyed it, but it was not even close to performing live. There is something about connecting with an audience that can’t be replaced. A lot of people think that livestreaming will have a permanent place in the industry but I am not interested in doing that without a crowd ever again. It was necessary for the times but nothing will ever replace a live show. Nothing.
What are the further future plans for the band? As far as that is possible? Continue touring after alcatraz? New releases?
We return home to Canada for a week and then we are immediately back on the road through the United States for all of September, then we have a few shows in Canada in October, and then we return to Europe in November and December. We play Aarschot on December 17th and hope to see some of our fans from Alcatraz there! Hopefully nothing gets cancelled, things are not looking good right now but hopefully we can get it all sorted by the end of the year and the tour will go forward.
Not new songs? In these days of corona I hear much artist compose new songs, you not have composed new songs?
Unfortunately no, we were so busy with releasing ‘Abyss’ that we did not have time to write anything new. We want to focus on this album and tour it as much as we can and then once we’ve done that we will settle down in 2022 to write something new, but not before then.
Did you found out you become stronger as band after this times?
Yes, absolutely. We all know a few bands who did not make it, and that is really sad to hear, but yes I think we have grown stronger through this. We all embraced the band even more through COVID and continued to practice and play together and stayed in constant contact with our fans. We have always been close friends but we are even more united in our ambition for this band now.
That’s something I found out at your concert too, you of course in the spotlight, but I see a band who is looking at each other and playing together as one. It’s important.
That is indeed very important. I would not be where I am now, without my band members. It’s not about me or any individual, it’s about the whole band. If anyone ever forgets that, that’s when the problems start to come. We are one team, we are a family.
What are the further ambitions? is there something like a goal that you want to achieve? or are you not working on that?
A lot of festivals that we were booked for that ended up not happening were milestones for us, like Wacken, so that is still on the list. That’s a big goal for us. We also want to play in Russia, South America, Australia, all of the places we were supposed to tour with the ‘Abyss’ record before COVID happened. It’s always about touring as much as possible, we want to go everywhere.
Your ambition is not become world famous and play at very big avenue or make a lot money with your music? To give an example? I ask this, because every time I ask that they say ‘it’s not my ambition’ but there are artists who are doing that..
I mean, if we could make money by doing what we love, I am not going to say no to that, but that is not the reason we do this. We love to play heavy metal, we love making music, it’s about the creative outlet. When you see bands that do it for money or fame it’s obvious, that insincerity comes out in the music, you can feel it, and you feel no connection with the music they create. At the end of the day, we love that people enjoy our music, but really we don’t create it for them, we do it for ourselves, because we would go crazy if we didn’t!
Thanks for this nice interview, I wish you much good luck in the near and further future. And hope to see you back on stage soon
Thank you so much for having me! Hope to see you later this year! - Brittney Slayes
Alcatraz Metal Festival 2021 - Eindelijk nog eens los, de metalfanaten zijn U dankbaar voor dit schitterend 3daags feest! (musiczine.net)
www.unleashthearchers.com
Evil Invaders - Je moet de kans krijgen, maar ze ook durven grijpen. Hard werken is het sleutelwoord tot succes
Evil Invaders timmert al van 2007 aan de weg, en is ondertussen uitgegroeid tot een absolute top band. We zagen de band live op Alcatraz Metal Fest.
Onze reporter schreef daarover: “Evil Invaders deed wat het altijd doet, het publiek omver blazen met hun agressieve, rechttoe-rechtaan attitude, muziek om duimen en vingers mee af te likken, allemaal gecombineerd in een ruw en old school jasje! Beide albums (‘Pulses of Pleasure’ en ‘Feed Me Violence’) zijn krakers, en dus werd door de aanwezigen volop mee gefeest tijdens een combinatie van deze albums, moshen en thrashen was verplicht, anders werd je volgens mij direct meegezogen in de vele moshpits. Ooooh, zo moet speed metal gebracht worden, met veel pit dedju!’’
Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen.
We hadden naderhand een fijn gesprek met bassist Joeri over de honger om live te spelen, en vooral ook over de toekomstplannen.
Toen ik jullie zag, bedacht ik dat ik jullie ooit (2011) live heb gezien in Mol en in de T-Klub Lokeren, en ik de band steeds zie groeien, groeien, groeien... Op het niveau dat jullie nu zitten, zijn jullie even goed dan gelijk welke internationale top thrash metal band. Zijn er nog groeimogelijkheden denk je?
Er zijn zeker nog groeimogelijkheden. Ons laatste album dateert van 2017, en zowel wij als de fans vinden het toch tijd om eindelijk eens iets nieuws uit te brengen. En tijdens die periode van corona hebben we wel degelijk een nieuwe plaat opgenomen, die in het voorjaar van 2022 zou moeten verschijnen. Als je me die vraag vorig jaar had gesteld, had ik geantwoord ‘we zullen wel zien’. Nu de plaat opgenomen is, op uitzondering van de mix, durf ik stellen, dit wordt onze beste plaat. De nummers zijn gewoon veel meer divers. Het is uiteraard nog steeds Evil Invaders, maar een heel ander niveau. Ik denk zelfs dat het bepaalde deuren gaat openen. Net omdat er zoveel onverwachte wendingen inzitten, waardoor mensen zeker zullen opkijken. We willen de oude fans zeker blijven bekoren, maar gaan bewust en andere kant uit dan de pure thrash metal van voorheen. Dus ja, er zijn zeker nog groeimogelijkheden dat zal die nieuwe plaat bewijzen. Ik ben heel benieuwd naar de reacties, maar ben er zeker van dat deze plaat een mijlpaal zal zijn voor de band.
Je maakt me heel benieuwd, want ik volg jullie al sinds 2009 of zo. Enig punt van kritiek was eigenlijk ook dat de set die jullie brachten veel gelijkenissen vertoont met deze uit 2017, ‘kritiek‘ is een groot woord, maar dat viel me wel op. Mee eens?
We hebben binnen de set oud en nieuw wat proberen combineren, maar het komt natuurlijk op hetzelfde neer. Het zijn dezelfde nummers, in een ander jasje gestopt. We snappen dat punt van kritiek ook, want denken het zelf ook. Hoe lang gaat het publiek dit nog willen zien? We waren ook verwonderd dat er , ondanks dat we circa dezelfde show deden als in 2017, er zoveel volk stond te kijken vandaag. Het publiek wil ons precies nog, ondanks het feit dat wij een beetje teren op die oudere nummers; Het was ons plan om die nieuwe plaat ook in 2020 uit te brengen, maar dat is om gekende reden dus ik het water gevallen. We hebben de release ook bewust uitgesteld tot 2022, omdat we niet wilden releasen als we beperkt waren om op te treden. Maar het zal dus zeker dan uitkomen..
Ik pik even op wat je zegt ‘er stond veel volk’ maar dat is meer dan gewoon staan. Ik ben bewust naar voor gekomen, en daarna achteraan. En ik zag een enthousiasme tot ver voorbij de PA, dat wil toch veel zeggen. Is het op dat vlak geen voordeel dat jullie in het buitenland hebben gestaan, waardoor meer publiek komt kijken? Doorgaans is dat het geval, een band die in het buitenland heeft gestaan krijgt pas dan in ons land meer appreciatie
We zijn , net zoals elke band, uiteraard ooit begonnen gewoon in eigen land iets uit te bouwen. En daar wil ik toch op in pikken. België heeft veel top bands, maar ik vind dat ze soms teveel in eigen land blijven, en dan beperk je uzelf toch erg. Zeker omdat ons land zo klein is. Uiteraard houden we van België, we hebben hier een geweldig publiek. Ik vind het gewoon belangrijk om net buiten de grenzen te gaan om België bij wijze van spreken op de kaart te zetten. Je leert daar trouwens veel uit, door die ervaring in het buitenland. Neem Carnation, die doen hetzelfde als wij en verleggen hun grenzen bewust naar het buitenland. Dat zorgt ook in eigen land voor een extra touch, zoals je aanhaalt, als je in het buitenland hebt gespeeld. Je moet natuurlijk de kans krijgen, maar je moet die kans ook durven grijpen. Want die tours die we hebben gedaan was geen vakantie of zo, en zelfs met enig risico. Als je vooruit wil gaan, moet je dat durven doen met vallen en opstaan. Want vanzelf gaat het niet. Want laat ons eerlijk zijn, je hebt vaak een job of een vrouw en kind, je neemt een risico als je dat doet. Je gaat op tour, zult er niet veel aan verdienen en optreden voor weinig volk. Op korte termijn heeft dat geen enkel voordeel. Maar als je iets wil bereiken moet je echt door die zure appel durven bijten. En dan is het zeker hard werken.
Rijk worden met muziek is in ons land uiteraard nog steeds onmogelijk?
Geld en rock-’n-roll zijn twee dingen dat gewoon niet samen gaan. Het is niet dat we er niets aan overhouden, integendeel. Ik ben van job boekhouder ik doe die job graag ook al is dat compleet iets anders. Je moet er een dosis geluk bij hebben om ook van je muziek iets over te houden aan toeren. Toeren is ook wachten op alles eigenlijk. Ik wil bijvoorbeeld in Amerika gaan toeren, we zijn daar bekend maar hebben daar geen faam dat zal sowieso niet gemakkelijk zijn, maar ik wil dat gewoon doen. Ook al zijn dat verschrikkelijke toestanden en is het geen gemakkelijk publiek vaak. Ik bedoel maar, je moet de kans krijgen maar ze ook durven grijpen en weten dat je daar financieel wellicht niet steenrijk van wordt, maar er wel iets aan overhoudt dat je nooit meer vergeet. Maar ik herhaal, het is niet zonder risico. Hard werken. Daar draait het om. Soms denken mensen dat het ons gewoon in de schoot wordt geworpen, maar we weten wel beter. We zijn in bij sommige optredens onheus behandeld (dat is zacht uitgedrukt) en dan moet je daarmee omgaan, en toch doorzetten. Dat nemen we erbij, maar dat ziet de buitenwereld niet.
Wat ik ook eens wou vragen, ik heb in andere interviews vernomen dat sommige muzikanten sommige skills terug moeten ‘opnemen’ doordat ze niet genoeg hadden kunnen repeteren en zo, is dat bij jou ook zo?
Dat heeft wel even geweest, maar toen we de nieuwe nummers begonnen te opnemen en repeteren was dat snel terug ok. Het is een beetje als fietsen, je verleert dat nooit maar door wat minder te oefenen voelt het na lange tijd wel eventjes raar aan. Maar je pikt snel de draad weer op eigenlijk.
We zijn ondertussen bij het onderwerp corona aanbeland, zijn jullie er als band sterker uit gekomen denk je? Er zijn heel wat bands die er de stekker hebben uitgetrokken?
Er zijn inderdaad heel wat bands die het opeens niet meer zagen zitten. Of we er sterker uit gekomen zijn? Is misschien een groot woord. We zijn sinds 2017 continue bezig geweest met toeren. En we hadden allemaal onze job om financieel rond te komen. Corona heeft ons in staat gesteld om het nieuwe album, waar we gingen aan werken, tot de puntjes uit te werken zodat het klaar is om te releasen. Dat heeft ervoor gezorgd dat we vrij intensief in contact zijn gebleven. En zijn we daardoor daar sterker uit gekomen? Ergens dus wel. Zoals ik zei, de nummers zijn klaar en we zijn er trots op.
Naast de release van die nieuwe plaat, zijn er nog verdere plannen?
We gaan daar rond toeren uiteraard. Er komt ook een release show in België. Dat gaat ergens in het voorjaar zijn. We gaan ook op toer naar Duitsland en zo, enkele festivals die al vaststonden maar zijn uitgesteld. Niet alle plannen staan al echt vast, rond die release en de verdere tourplannen voor de wintermaanden. Maar dat is het plan, en dan dus rond die nieuwe plaat. Veel spelen en veel zien is vooral het grote plan nu. Als we de kans krijgen uiteraard, want we moeten nog steeds afwachten met die corona situaties en zo.
Zijn er nog ambities of doelstellingen die je wil bereiken?
Die headline tour die gepland stond, en die dus is uitgesteld is zeker een doel en ambitie op zich. Headline tour is heel iets anders dan gewoon toeren eigenlijk. Naar die toer die vaststaat, kijken wij dus echt uit. En ook met het nieuwe album, waarvan we hopen dat het een succes zal zijn. Het album kapot promoten en zien waar we dan uitkomen, is een beetje de grote doelstelling van volgende jaar en de komende jaren die daarop volgen. En blijven met volle passie spelen en op toer kunnen gaan.
Ik zie echt uit naar die nieuwe plaat en ben heel benieuwd wat het gaat worden. Hopelijk tot binnenkort
STAKE - Er zijn altijd doelen … Als je echter bereikbare doelen voor ogen hebt, lukt dat doorgaans altijd
STAKE is een soort doorstart van Steak Number Eight. Toen het viertal aankondigde om te stoppen, maar vrijwel meteen daarna aankondigde dat ze met een ander project gingen beginnen, was het afwachten welke richting het zou uitgaan. We kunnen de Steak-fans geruststellen want het nieuwe project ligt niet zo heel ver van wat ze ervoor maakten. Met ‘Critical Method’ bewees de band volwassener te zijn geworden, en ook meer melodieuzer. De recensie van onze recensent kun je hier nog eens nalezen
Hoe dat live klinkt? Dat kun je hier lezen in ons verslag van Alcatraz Metal Fest
We hadden vóór het optreden een heel fijn gesprek met Brent
Brent, deze vraag is wellicht al honderd keren gesteld, maar waarom de naam Steak Number Eight veranderen in STAKE?
Steak Number Eight was eigenlijk een proces dat al veel jaren bezig was, we voelden aan dat we die periode achter ons konden laten, en klaar waren voor een andere stap. We hebben STAKE behouden omdat iedereen al Steak zei als het over ons ging. Laat ons dus stellen dat we gewoon die bladzijde hebben omgedraaid, en een nieuwe bladzijde zijn begonnen.
Puur muzikaal bekeken klinkt STAKE , ook live, meer melodieuzer dan Steak Number Eight. is dat ook een bewuste keuze? Zijn er ook nog groeimogelijkheden?
We zijn bewust een iets andere richting ingeslagen, en zullen dat op de volgende platen ook min of meer doen. Vooral met de bedoeling om ons een beetje los te scheuren van ons verleden, en naar de toekomst te kijken. We waren jonge pubers toen we met Steak Number Eight zijn begonnen, en zijn nu toch wat meer volwassen geworden. Alle verdere veranderingen zullen we dus omarmen , zoveel is zeker. Er zijn zeker nog groeimogelijkheden wat STAKE betreft.
Wat deze coronatijden betreft, die waren voor iedereen wel zwaar op een of andere wijze, zijn jullie er als band sterker uit gekomen?
We zijn allemaal in onze schulp gekropen voor de eerste vier a vijf maanden. We zijn dan beginnen werken aan een nieuwe plaat, ergens was het een soort tijd voor bezinning voor iedereen maar zijn we vrij snel terug naar elkaar toegegroeid.
Als ik het goed begrijp komt er dus nieuw platenwerk uit?
In februari of maart gaan we singles beginnen droppen. Het zal dus toch nog even duren eer die plaat effectief uitkomt. Maar die komt er zeker.
Ik merkte het bij veel bands, de honger om live te spelen was op Alcatraz Metal Fest bij iedere band heel groot, bij jullie ook veronderstel ik?
Onze eerste show in Italië, nog steeds met maatregelen en zo, was echt een stressvolle bedoening voor ons omdat het de echte eerste keer was na zovele maanden dat we nog eens op het podium stonden. Daarna hebben we een show gehad in Antwerpen en Werchter Parklife. Die zijn allemaal zeer goed verlopen, we hebben ons zeer goed geamuseerd. De show op Alcatraz Metal Fest is zeker iets waar we enorm naar uitzien.
Ik heb jullie gezien op de Lokerse Feesten, maar moet toch toegeven een band als STAKE heeft die twaalfde man – zijn publiek – echt nodig om voluit te kunnen gaan, door die afstand met mondmaskers en stoeltjes was dat toch anders dan op Alcatraz Metal Fest? Mee eens?
De show op Lokerse Feesten was voor mij persoonlijk iets minder geslaagd, ook al was iedereen dik tevreden daarover. Maar het klopt dat we dat publiek echt nodig hebben om voluit te kunnen gaan, dat is nu dus inderdaad heel anders.
Zijn er wat live optredens betreft nog verdere plannen?
In Oktober doen we een mega toer doorheen kleine zaaltjes. Allemaal zaaltjes van maximum 200 tot 300 man. We gaan ook een soort try-out doen van de nieuwe plaat, links en rechts wat nieuwe nummers brengen en zo een nieuwe set op poten zetten. We zien het volledige zitten om er in het najaar dus stevig tegenaan te gaan. Maar het zal dus kleinschalig zijn. Na februari/maart komt de plaat uit en dan zullen we een grotere show spelen, en de komende zomer terug wat festivals.
Zeer benieuwd naar die nieuwe plaat. De vraag is al een beetje beantwoord, STAKE heeft zijn stempel weten te drukken op het Belgische rock gebeuren, en dik verdiend, zijn er nog ambities of doelstellingen die jullie voor ogen hebben?
Er zijn altijd doelen, als je bereikbare doelen voor ogen hebt lukt dat doorgaans. Een doel is zeker in het Buitenland wat meer spelen, dat is een volgend doel op zich. Altijd blijven verder werken en bouwen aan de band , is wellicht de grote ambitie.
Wat me ook opvalt, ondanks het succes sta je nog steeds met beide voeten op de grond dat waardeer ik enorm aan jou. Op weg naar hier voor dit interview spraken mensen je aan voor een foto en zo, je deed dat zeer gewillig. Top
Zonder ons publiek zijn we niets, dat is iets dat we altijd voor ogen hebben gehouden. Ons publiek is een belangrijke pion binnen de carrière van ons als band en artiest.
Je bent natuurlijk nog steeds jong, maar wat ik me afvraag. Spelen bij een band als STAKE is energiek heel zwaar, wanneer stopt het voor jou en zeg je het is genoeg geweest denk je?
Binnen een jaar of vijf ga ik met pensioen gaan denk ik (haha). Mee evolueren op artistiek vlak, en rekening houden met wat je mogelijkheden zijn. Dan kan je nog heel lang doorgaan. Ik zit nog in andere projecten, waar ik mijn ding doe. Met STAKE kunnen we misschien eens een instrumentale of akoestische plaat maken, wie weet? De mogelijkheden zijn zo oneindig waardoor je dat zelf in handen hebt wanneer het stopt. En mits wat artistieke wilskracht om te durven andere wegen in te slaan, lukt dat zeker om nog heel lang door te gaan. Alles kan en alles mag.
Zou je, moest je die kans krijgen en veel geld verdienen, een plaat kunnen uitbrengen die misschien niet past binnen wat je wil doen? Maar daar toch steenrijk mee worden? Zou je het doen?
Nee, ik wil muziek maken waar ik achter sta. Zoveel is zeker. Puur voor het geld muziek maken zal ik niet doen. Trouwens vele van die bands die er veel geld mee verdienen, doen doorgaans nog steeds hun goesting. Dus nee, zeker niet iets waar ik niet achter sta. Moest het iets zijn waar ik wel achter sta…
Veel jonge bands kijken op naar wat STAKE heeft bereikt , sommige willen in je voetsporen treden. Welke goede raad wil je hen geven?
Het belangrijkste, blijf gewoon ten alle tijden je eigen goesting doen. Laat je niet een richting induwen die je niet wil, blijf de weg volgen waar je zelf achter staat. Want je leeft maar één keer. Geniet ervan met volle teugen, zonder opkijken. Het is een proces dat zich ontwikkelt, op basis daarvan. Neem nu die nieuwe plaat die we gaan uitbrengen? Als die plaat uit is, dan is ze uit en doen we gewoon verder. Dat is het advies dat ik wil meegeven. Doe uw eigen goesting, te allen tijde.
Mooi verwoord. We blijven gewoon ons goesting doen .. bedankt voor dit fijne gesprek. Ik hoop jullie spoedig (in het najaar) nog eens live te zien. En veel succes met de nieuwe plaat in 2022.
Pics homepag @Karl Vandewoestijne
Tim’s Favourite - Het principe is gewoon, of je nu op een groot festival staat of in een klein café, je moet als band alles geven
Tim’s Favourite maakt muziek die wel een eigen stijl heeft. Ze mengen progressieve rock/metal en grunge tot wat ze zelf zen metal noemen. Met ‘We, The Willing’ waren ze in 2018 aan hun derde album toe in hun bijna 20 jarig bestaan. De band heeft dus heel wat waters doorzwommen, en stond op zondag 15 augustus op Alcatraz Metal Meeting . Na hun optreden hadden we een fijn gesprek met de band, over hoe ze deze corona-tijden hebben doorstaan, het verleden, heden en toekomstplannen.
Om met de deur in huis te vallen, hoe groot was de honger om terug op te treden? Ik veronderstel dat dit een van jullie eerste optredens was sinds lang?
Groot! Dit was wel ons derde optreden ondertussen. Die eerste optredens waren met de nodige corona-maatregelen — zittend publiek, mondmaskers —, wat toch wel een beetje raar (gepensioneerd?) aandeed. Maar plezant was het zeker en natuurlijk waren het goede generale repetities voor Alcatraz Metal Fest. Fijn dat we opnieuw op een normale manier festivals kunnen beleven!
Hoe heb je deze corona-tijden eigenlijk als band, mens en artiest doorstaan? Zijn er nieuwe composities uit gegroeid?
Alle eerlijkheid gebiedt ons toe te geven dat we er als band niet zwaar onder geleden hebben. Niet ‘face to face’ kunnen repeteren is uiteraard niet plezant, maar ‘Every crisis is an opportunity’. We hebben die kans dan ook gegrepen en zijn o.a. full gas nieuwe nummers beginnen schrijven, met onze single “A Deeper Advantage” als eerste wapenfeit. Er zit dus nog wel wat aan te komen...
Ik heb in interviews ook van bands vernomen dat ze de skills om hun instrument te bespelen een beetje ‘kwijt’ (groot woord) waren?
Wel, daar hebben wij eigenlijk ook al niet echt veel last van ondervonden. We hebben namelijk online gerepeteerd via Jamkazam, een speciale app daarvoor. Dat vergde eerst wel wat ‘uitdokterwerk’, maar gelukkig hebben we een geniale geluidsman (Gerrit Van Bellingen, die ook met Jan bij metal-coverband Albion speelt), die enorm veel ‘fingerspitzengefühl’ voor dat soort technische zaken heeft. Zonder hem waren we nu waarschijnlijk nog aan het knoeien geweest met die app. Enfin, dankzij die online repetities was onze eerste échte repetitie samen al direct een schot in de roos (allez ja, dat vonden wij toch). De ‘vibe’ zat onmiddellijk goed en al zeker na het eerste optreden, waar we nauwelijk 10 minuten tijd hadden om heel onze ‘gear’ op te stellen, wisten we dat we klaar waren voor het ‘grote’ werk. We hadden dan ook veel meer stress voor ons allereerste optreden, dan dit optreden op Alcatraz Metal Fest eigenlijk. Dit was gewoon puur genieten.
Hebben jullie trouwens streamings gedaan tijdens die periode, ik niets anders gedaan dan dit bekijken en heb daar wel dingen ontdekt die ik anders wellicht aan mij had laten voorbij gaan?
We hebben er wel even aan gedacht, maar hebben er uiteindelijk van afgezien. Afzien in de louter praktische betekenis dus van ‘er niet mee doorgaan’, niet in de ons geheel inhoudelijk kenmerkende betekenis van zwaar mentaal/psychisch/metafysisch lijden en zo, voor alle duidelijkheid. Enfin, geef ons maar gewoon het live spelen, voor een écht publiek. En ook: om die streamings goed te krijgen moet je technisch toch het juiste materiaal en verstand hebben en zo. Het moet kwalitatief toch in orde zijn en we concentreerden ons dan liever op het schrijven voor de nieuwe plaat.
Nog iets anders, Zijn jullie er als band sterker uit gekomen uit die tijden eigenlijk?
Net voor de corona-apocalyps hadden we een paar personeelswissels doorgevoerd. Wolf kwam er eerst bij om het voor ons echt wel zéér tragische (no irony intended there) vertrek van onze bassist Gorik op te vangen, die puur om gezondheidsredenen (gewrichtsproblemen) geen bas meer kon spelen... Later kwam Tim erbij, als tweede gitarist. We vonden elkaar wonderbaarlijk snel en dat is eigenlijk in dat anderhalf jaar niet verminderd, integendeel. Met deze onwaarschijnlijke slavery-tour van 3 (!) optredens achter de rug zijn we gemotiveerder zijn dan ooit!
Ik denk dat metal muziek spelen fysiek vrij zwaar is, jullie zijn nog niet zo oud, maar wanneer stopt het voor jullie denk je, niet per se leeftijdsgebonden?
Euh… Is ‘Wanneer we erbij neervallen’ een goed antwoord? Elie, uwe prostaat lekt weer!
Zijn er nog ambities of doelstellingen die jullie willen bereiken, zoals op grote festivals of podia staan?
Na alles wat we allemaal al bereikt hebben? Allereerst willen we natuurlijk in de eerste plaats een zoveelste steengo… een zo goed mogelijke nieuwe plaat afleveren. Die zal er waarschijnlijk tegen de zomer van volgend jaar zijn. Als we tegen dan natuurlijk allemaal al niet gestorven zijn.
Wat die optredens betreft: bring it on! Je eigen, in ons geval dan ook nog eens onwaarschijnlijk ambitieuze, muzi…. Waarom u lacht nu alwéér? Sorry hoor, maar dus om voort te gaan, je eigen muziek aan de man brengen is wel wat anders dan de riff van ‘Smoke on the Water’ of zo te spelen en dan doet het zeker deugd om op een groter podium te staan. Als de mensen van Graspop of Wacken mee lezen, mogen ze dit dus als een uitnodiging beschouwen (we gaan er natuurlijk vanuit dat ze dit van a tot z lezen, inderdaad). Maar of we nu op een groot festival staan of in een klein café, het belangrijkste blijft het speelplezier. Metallica zei dat indertijd namelijk ook altijd. En zie waar ze nu sta… Euh… Kunt u dat van Metallica misschien weglaten? Ok. Whatever. Genieten van muziek maken en dat met je fans kunnen delen, dat is het belangrijkste. Onze repetities zijn altijd weer een feestje en dat is ook wat we willen overbrengen op het podium. En we denken dat dat vandaag wel gelukt is. Alcatraz is natuurlijk een festival dat openstaat voor alles. Dat voel je als je hier op het podium staat en als je hier ontvangen wordt. Als ze ons opbellen voor een volgende editie (de telefoon staat hier niet stil, weet u), twijfelen we geen moment!
Er staat ook een meer mainstream publiek op een metal festival, het grote publiek aanvaardt metal meer ? Komt dit door bijvoorbeeld bands als Metallica?
Het wordt meer aanvaard dan vroeger, dat is zeker het geval. Kijk maar naar de opkomst dit jaar! Maar succes, daar zijn we natuurlijk totaal niet mee bezig. We willen vooral muziek maken die we zelf goed vinden, ons amuseren en geslaagde optredens geven. Wanneer is een optreden geslaagd? Als je mensen raakt. Daar streven wij naar.
Ik ga het hier bij houden heren, dank voor het fijne gesprek ?
Ha, dat werd tijd. We rammelen namelijk van de honger. En dorst dat we hebben! Hahahahaha!!!!!!!!! ;-)
Pics homepag @Yoshi Mortelmans
Killer - Na veertig jaar gezond kunnen blijven en nog enkele jaren op deze elan kunnen doorgaan, is een ambitie op zich
Killer bestaat ondertussen 40 jaar! De bandleden zijn grootmeesters in het spelen van gitaarriedels. Met een technisch hoogstaande set, toveren ze na veertig jaar nog steeds een glimlach op ons gezicht, en laten je hevig headbangen tot in de vroege uurtjes Op Alcatraz Metal Fest mochten ze de La Morgue stage op vrijdag afsluiten, en ze bewezen nog steeds te staan als een huis.
Vóór hun optreden hadden we een fijn gesprek met de drie bandleden. Over die veertig jaar in de metal scene en naar de toekomst plannen. Want Killer is niet van plan om de handdoek in de ring te gooien na veertig jaar, er staat zelfs een nieuw album op de planning.
Ik had gelezen dat jullie veertig jaar bestaan, wat is voor jullie de grote verandering door de jaren heen?
Internet vooral, dat hebben we in een ander interview ook verteld. Vroeger moesten we zelf voor alles zorgen, zelfs als we in bijvoorbeeld Duitsland of Nederland moesten optreden. Roadies en lichtinstallatie en alles erop en eraan. Nu staat alles klaar, als je een optreden hebt in Spanje bijvoorbeeld heb je, bij manier van spreken, maar je gitaar in te pluggen. Ook om aan te vragen, gaat dat gewoon via mail, je print het af en klaar is kees. Vroeger was dat veel telefoons en papierwerk om ergens op een optreden te geraken. Dat is wel de grootste verandering ja.
Is het voor jongeren ook niet gemakkelijker nu om in het Buitenland te spelen dan vroeger?
Dat was vroeger ook anders ja, als je Will Tura of Willy Sommers heet lukte dat wel. Maar als metal band was je sowieso een buitenbeentje, en vond je moeilijk feedback bij een ruim publiek of promotors. Het was dus heel moeilijk om verderop te geraken daardoor. Nu zijn er veel meer bands en is er veel meer concurrentie, dat is de andere kant van de medaille. Maar langs de andere kant, ze krijgen wel meer speelkansen.
Metalbands kunnen in deze tijden ook sneller op mainstream festivals spelen dan vroeger, heb ik de indruk
Dat klopt, een metal band op bijvoorbeeld Torhout.Werchter was vroeger ‘not done’ , na Metallica en dergelijk is dat stillaan verbeterd. Een festival als Graspop bijvoorbeeld was vroeger een pop/rock festival. Daar zijn ze meer heavy groepen beginnen zetten, omdat het toen meer en meer kon, en nu is het een metal festival geworden. Dus ja.. het grote publiek heeft zeker meer respect voor het metal genre dan vroeger, zeker en vast.
Ik wil het toch even over Killer zelf hebben. Jullie spelen straks (Killer stond als afsluiter op de La Morgue stage) – als afsluiter op de La Morgue stage. Jullie eerste optreden? De honger is groot zeker?
Ik heb juist gegeten maar de honger is nog steeds enorm groot ja (haha).
Denk je dat je er als band sterker bent uit gekomen uit deze periode van Corona en zo, waar bands niet konden optreden en dergelijke?
Sterker weet ik niet, maar zeker niet minder sterk dat is zeker. Maar zeker niet het idee gehad om de stekker eruit te trekken, dat zeker niet. We hebben ook nieuwe songs geschreven, er zal volgend jaar een nieuw album uit komen. We hebben de oudere songs met de huidige bezetting opnieuw opgenomen, met de moderne techniek. En dat komt ook waarschijnlijk uit als een soort tussen release. Iedereen is dus zeker bezig geweest, ook al ging repeteren uiteindelijk niet en zo. Maar we hebben zeker niet stil gezeten als band tijdens deze periode.
Wat zijn eigenlijk de verwachtingen voor het concert van vandaag? (vrijdag 13 augustus)
Ik hoop dat de fans even enthousiast zullen zijn dan wijzelf. En hopen dat ze er samen met ons een waar heavy metal feest van maken.
Jullie hebben zeker nog ambitie om verder te doen, dat is goed nieuws. Maar wanneer stopt het voor jullie dan? Als je ziet naar een band als Slayer die de handdoek in de ring gooit, metal spelen is fysiek niet te onderschatten
Het gaat nog steeds, soms is het in de ochtend wel moeilijk, maar dat is bij iedereen zeker? Als ik me daar zorgen begin in te maken stop ik gewoon. Ik heb een voordeel, ik ben gitarist en zanger. Als ik artrose krijg en kan geen gitaar meer spelen, kan ik nog zingen. Als ik mijn stem kwijt geraak kan ik nog als gitarist verder doen. Tot het echt niet meer gaat of de mensen er iets over zeggen, dat wil ik niet meemaken. Dat is bij Sportmannen ook, als ze stoppen terwijl ze nog goed zijn, wordt daar over zoveel jaren nog over gepraat, als ze op hun retour zijn en ze maken zichzelf belachelijk gaat het net daarover. En ook als je merkt dat er geen publiek meer naar jou komt zien, is het tijd om die stekker uit te trekken.
Het is wel een iets ouder publiek ook op Alcatraz Metal Fest?
Dat kwam op VTM ook ter sprake; en de spreker zei ook dat het op Alcatraz Metal Fest een iets ouder publiek is, die zijn gevaccineerd , getest en dergelijke en daardoor kan Alcatraz wel doorgaan. En festivals voor jongeren nog niet.
Zijn er na veertig jaar nog ambities en doelstellingen?
Groot worden en de wereld domineren zit er niet meer in na al die jaren. Er rijk mee worden ook niet. Gezond blijven en nog op deze elan enkele jaren kunnen doorgaan, is een ambitie op zich. We hebben onlangs nog een vriend uit onze entourage begraven, 57 jaar jong.
Dank voor dit fijne gesprek, veel succes nog in alles wat jullie doen de komende jaren!
Lefwerk - Ons belangrijkste ambitie is de muziek blijven maken waar we zelf een goed gevoel bij hebben …én dat uitbrengen
We citeren even uit de vi.be pagina van Lefwerk: 'Lefwerk is Vinnie "Tjons" en Niels "Swieso" François uit Wetteren. Twee broers die als kind niet enkel met Action Man speelden maar ook met drums en gitaren. Beiden groeiden op 'op den buiten', experimenteerden in de stad en keerden terug naar het platteland om hun focus te leggen op hun gedeelde passie: beats en woord.’’
Na hun EP in 2020 kwam in februari dit jaar een eerste full album op de markt via Pig Parade Records, ‘Blijf Klein’.
We zagen de heren op 18 juli live aan het werk in DOK, Gent, en waren danig onder de indruk van de performance. Ons verslag kun je hier nog eens nalezen.
We hadden een fijn gesprek met de broers in een gezellig café in Wetteren. Het ging niet alleen over die release, maar ook over hoe de Hip Hop scene leeft in ons land, tot de verdere toekomstplannen.
Heren, om met de deur in huis te vallen, voor wie jullie nog niet kent, ?, wie is Lefwerk, hoe is alles begonnen, vertel eens wat meer over jezelf?
We zijn broers en spelen al vrij lang muziek van jongs af aan in verschillende andere projecten, al dan niet samen of los van elkaar. Ook The Grassroots Movement, dat is een vrij grote bezetting, van een twaalf muzikanten. Lefwerk is eigenlijk ontstaan uit de drang naar meer vrijheid en om eens niet rekening te moeten houden met anderen buiten ons twee.
Is er een soort hip hop scene in ons land? Ik vind dat er iets bloeit, rond Brussel bijvoorbeeld; Heeft Stikstof en Zwangere Guy daar iets mee te maken?
Het is zich meer en meer aan het verspreiden eigenlijk. Over heel het land. Zowel in Brussel, Vlaanderen als Wallonië. De populariteit van Zwangere Guy zal hier zeker wat mee te maken hebben. Het genre is enorm gegroeid, en blijft groeien. Het is een muziekstijl die ook in ons land de mainstream aan het bereiken is, lijkt ons.
Hip Hop is ook geëvolueerd door de jaren heen eigenlijk. De basis is en blijft ‘de straat’; men keert terug naar de basis, vind ik
Dat is ook zo, zeker als je ziet wat er in Brussel aan het gebeuren is. Hip Hop keer terug naar de zogenaamde ‘Urban’ en ‘streetfight’ waaruit de stijl is ontstaan, zoveel is zeker. Het is niet de hoofdreden dat we hieraan begonnen zijn, zelf hebben we in onze kindertijd of jeugd niet moeten ‘husselen’, maar die bepaalde stijl van hip hop was zeker een inspiratie. Het is net een leuke uitdaging om een ‘doorsnee levensstijl’ in Hip Hop tracks te gieten.
Wie waren eigenlijk jullie inspiratiebronnen wat artiesten en dergelijke meer betreft?
Als je ver terug gaat in de tijd, heeft Hip Hop er eigenlijk zelf niets mee te maken. We zaten eerder in het straatje van alternatieve rock en punk en dat is later veranderd naar meer Elektronische muziek. Het voordeel van Elektronische muziek is dat je dat alleen kunt doen, een beat maken en daar iets mee doen. Het was ook een soort eyeopener dat je niet per se een gitarist of bassist nodig hebt om muziek te kunnen maken. De stap naar Hip hop is dus pas later gekomen, mede door het idee om muziek te maken zonder een al te grote bezetting, beats en stam aan de basis.
Hoewel jullie in dat hokje Hip Hop worden geduwd zag ik in DOK dat jullie eigenlijk net daarbuiten kleuren, zie ik het mis? Of is er binnen dat Hip Hop iets veranderd dat me is ontgaan?
Dat is bewust, we kunnen niet het soort hip hop brengen als bv. Stikstof of Zwangere Guy. Wij hebben niet hetzelfde verhaal te vertellen als hen.
Ik pik daar toch even op in. Hip Hop uit de straat? Zwangere Guy vertelt zijn verhaal uit zijn jeugd in Brussel, ook de Amerikaanse Hip Hop had het over het leven op straat. Ik veronderstel dat jullie een goede jeugd hebben gehad in Wetteren? Jullie halen de inspiratie dus ergens anders. En door wat laten jullie zich beïnvloeden bij het schrijven van teksten (en het uitvoeren)
Inderdaad, ook wij (en dan vooral Swieso) schrijft(-ven) vanuit onze jeugd. Maar dan ook zoals deze was: zorgeloos, met veel ruimte om te genieten, uit te gaan en te creëren. Op de plaat zal je merken dat onze instrumentals vaak een donker kantje hebben. Na een eerste luisterbeurt zou je dus durven stellen dat we ruwe songs maken, maar wanneer je naar de teksten luistert, denk ik dat velen zich zullen herkennen in wat verteld wordt, net omdat het zo ‘gewoontjes’ is.
Ik (Swieso) vind het wel heel leuk om metaforen te gebruiken en de dagdagelijkse dingen anders te vertellen. Dit zorgt er ook voor dat de inhoud van de teksten voor interpretatie vatbaar zijn. Op die manier blijven de verhalen zeer persoonlijk, en tegelijk herkenbaar voor velen. Zowel negativiteit als positiviteit vergroot ik graag uit.
Is er een toekomst voor Hip Hop in ons land? In Amerika worden die hip hop artiesten daar soms steenrijk, met villa’s en zo ? maar dat zit er hier niet in? Geografische ligging of wat denken jullie zelf? Of is dat geen ambitie?
Als je ziet welke artiesten het goed doen in ons land, dan is er zeker ook hier toekomst.
Denk maar aan Brihang, Blackwave, Roméo Elvis, Coely,… dat zijn toch allemaal artiesten die goed scoren en in het genre in de smaak vallen bij een ruim publiek. Wat het financiële kader betreft is het volgens mij gewoon moeilijk om je boterham te verdienen met muziek, en dat is niet alleen in Hip Hop zo. Je moet hierbij allicht ook een dosis geluk hebben. Wat het Geografische betreft zijn er artiesten die dat doen, maar er lijkt precies zoiets te zijn als ‘een taalbarrière’, we maken Nederlandstalige muziek, dus de muziek verder verspreiden dan ons eigen landje en Nederland lijkt me sterk J.
In DOK had ik ook gemerkt dat er opvallend veel jonge mensen voor het genre te vinden zijn, er zijn ook artiesten die er wat uitspringen zoals IKRAAAN die het trouwens ook goed doet bij een ruimer publiek. Er broeit iets, vind ik toch. Leeft het echt bij de jeugd?
Zeker. Eigenlijk als je ziet wat punk vroeger deed bij de jongeren, dat is dezelfde ingesteldheid bij Hip Hop, het afzetten tegen de maatschappij en tegen heilige huisjes stampen, ieder op hun eigen wijze.
Wat wel een verschil is, is dat Punk en Hard Rock toen veel gedraaid werd op de radio, nu heb ik de indruk dat veel radio zenders bang zijn om buiten de lijntjes te kleuren waardoor bepaalde Hip Hop zoals jullie zelden op de radio komt, heb je daar een persoonlijke verklaring voor?
Dat lijkt inderdaad wel zo, ze durven niet echt of er moet iemand anders hen zeggen dat het echt goed is om ook op de radio te worden gedraaid, lijkt ons.
Bij Radio 1 hebben we wel het geluk gehad en werd onze tweede single van het album, ‘Anders Da Ga Nie ft. Jan Paalhut’, opgepikt, tot op vandaag is deze trouwens nog steeds hoorbaar op de zender.
Laten we het ook eens over Lefwerk zelf hebben. Jullie brachten vorig jaar een EP uit, hoe werd die ontvangen? Heeft die ook bepaalde deuren geopend?
De EP is inderdaad vorig jaar uitgebracht, dit jaar was er het album ‘Blijf Klein’. Die EP , uitgebracht in januari 2020, heeft zeker enkele deuren geopend. In die zin dat we daardoor voor het eerst een live set hebben kunnen brengen. Vooraleer alles weer op slot was , hebben de mensen ons dus al eens live kunnen zien dat was mooi mee genomen. Alles was trouwens binnen het jaar klaar waardoor we vrij vroeg na de release van onze EP al dat full album konden uitbrengen.
In oktober 2020 brachten jullie “Binnenstebuiten” uit als eerste single van dit album. Eerder dit jaar volgde “Anders Da Ga Nie” als tweede single waar Swieso zich laat bijstaan door Jan Paalhut (Ntrek). Hoe werd dit onthaald?
Die single haalde de nationale radio (Radio 1), heeft de naam Jan Paalput daarbij geholpen, dat kan, geen idee. Vermoedelijk heeft dat wel een belletje doen rinkelen ergens... In elk geval; een zeer fijne samenwerking, en toch een opsteek voor ons door die radio feedback. Blijkbaar een goeie singlekeuze, wat altijd wel een gokje is.
https://www.youtube.com/watch?v=PamL6ONVZJ0
Heeft deze track, of andere van jullie tracks, een politieke boodschap?
Nee, zeker en vast niet. Tussen de lijntjes circuleert er wel een ‘mening’ of zo, maar er schuilt zeker geen politieke boodschap achter onze teksten.
Ik heb jullie gezien in DOK en vond het alle kanten uitgaan, een zeer beweeglijke set ook, maar veel te kort... helaas. Ik wist zelfs niet dat jullie met twee waren want op een bepaald moment was ik een beetje de tel kwijt
Voor de live set zijn we sowieso met drie, Koen Bracke brengen we sinds de ‘Blijf Klein’ set mee voor begeleiding op gitaar, bas en extra synthesizer. In bepaalde nummers is die elektrische gitaar super belangrijk. En dan is er ook Stefanie die het nummer “Wallen” heeft ingezongen. En die ook live, als ze kan , meegaat met ons. We proberen dus zeker wat meer mensen te betrekken binnen onze live set. Ook wanneer Jelle Lauwers, Rian Snoeks of Jan Paalhut zin hebben , zijn ze steeds welkom op het podium.
Ik vond het ook niet echt een optreden van aparte bands, maar een groot feest. IKRAAAN stond daar als enige helemaal alleen, maar voor de rest ging iedereen bij iedereen een beetje op het podium. Heerst er een soort vriendschap binnen de scene, op jullie concert kwamen sommige andere artiesten die voorheen hadden opgetreden gewoon mee op het podium , ook dat vond ik zo leuk ?. Ik kreeg niet het gevoel dat er concurrentie heerst?
Er heerst niet echt concurrentie ofzo, iedereen is heel vriendelijk voor elkaar, er wordt interesse getoond naar wat iedereen zowat doet. Dusja, er heerst zeker een soort vriendschap binnen die scene. Ze zullen wij ook anderen zeker niet beoordelen. Wie zijn wij om dat te doen?
In Gent enzo, maar in Brussel?
Zelf komen we ‘vanop den buiten’, dus buiten de grote interesse en de liefde voor de Brusselse muziek is er nog geen rechtstreekse connectie. Maar als je ziet hoe zowel Nederlandstalige en Franstalige rappers met elkaar omgaan in en rondom Brussel merk je wel een sterke band tussen hen. Zo vullen elkaar ook vaak in elkaars nummers, het lijkt me een zeer coole en sterke kliek.
Daardoor kunnen eventuele samenwerkingen makkelijker ontstaan, zijn er plannen in die richting om met anderen samen te werken?
Er zijn naar de toekomst toe zeker plannen in die richting. De Samenwerking met Rian Snoeks is nu last minute gebeurd eigenlijk. Oorspronkelijk is de track “Anders Da Da Nie” met Jan Paalhut zoals je weet. Helaas heeft hij recentelijk beslist om niet meer het podium op te gaan. Daarom hebben we beroep gedaan op Rian Snoeks, we houden van zijn stijl en ruwheid in zijn lyrics, en hij speelde toevallig ook op het DOK ;). We stuurden Rian via Instagram de vraag of hij een vers wou schrijven op de track, hij was hier meteen enthousiast over. Voor het optreden hadden we elkaar nog nooit ontmoet (enkel dan digitaal ;)).
De versen die hij voor ons nummer schreef , paste perfect in ons verhaal, ook z’n flow hierbij ging lekker. Een onverwachtse samenwerking die heel goed zat naar onze mening.
Dus misschien zijn hierdoor wel ideeën ontstaan naar de toekomst toe…
We staan open voor veel, het hoeft zelfs niet Hip Hop gerelateerd te zijn.
Op 22 februari brachten jullie 'Blijf Klein' uit, ik vroeg me wel af, midden in deze coronatijden, een debuut uitbrengen (zelfs de EP viel een beetje bij de eerste lockdown) waarom niet een jaartje langer gewacht?
We hebben daar over getwijfeld en nagedacht… Zo waren we ook een beetje bang dat we zouden verdwijnen in de massa. We gingen ervan uit dat enorm veel bands en artiesten van de gelegenheid gingen gebruik maken om tijdens een lockdown te werken aan nieuw materiaal en dus ook dit zouden uitbrengen. Maar de goesting was gewoon te groot om onze release te laten doorgaan, we moesten NU ons ei leggen dus zijn we ervoor gegaan. Sommige nummers zijn vorig jaar geschreven, als we daar nog lange mee wachten om die uit te brengen, klinken ze wat gedateerd naar onze goesting. We blijven nog even verder surfen op dit album, we willen onze ‘Blijf Klein’ set op zoveel mogelijk plaatsen voorstellen. En ondertussen zijn we al met nieuwe dingen bezig eigenlijk.
Nu we aan corona aanbeland zijn, tussen de regels door, hoe hebben jullie deze tijden doorstaan?
Bij de eerste lockdown was het vooral moeilijker werken, ook al is het nu ook iets met die mondmaskers enzo he…. We werken beiden in het onderwijs trouwens. We hadden gehoopt dat het nu in September iets of wat normaal zou zijn , maar dat was het ook nog niet; bijzonder moeilijke omstandigheden, maar dat gold voor iedereen natuurlijk.
We hebben het overleefd en gaan lekker door.
Wat het debuut betreft, zijn de persoonlijke verwachtingen ingelost?
Ik denk het wel. De radio airplay die we niet hadden verwacht, onze eerste show met het album was een zeer mooie beleving en een toffe kans die we kregen. De samenwerking met Democrazy om ons album voor te stellen, en onze set compleet te mogen spelen. de goede feedback van fans en media … Ja, de verwachtingen zijn best wel ingelost. Zonder meer.
Wat zijn naast deze release de verdere plannen van Lefwerk. Optredens en andere?
Concrete plannen zijn er nog niet. Zoals eerder gezegd willen we nog doorgaan met onze ‘Blijf Klein’ set. Deze is vers, de evenementen in deze zomer kwamen, zoals verwacht, traag op gang. Dus we hopen nog wat ‘Blijf Klein’ shows plannen in het najaar ’21 en voorjaar ’22. We willen hiermee ons publiek verbreden, dat is al een plan op zich. Ons label, Pig Parade Records, zal ons hierbij allicht helpen.
Tegen het einde van het jaar start ook de focus naar het schrijven van nieuwe songs.
Doen jullie ook nog andere projecten? En valt dit allemaal te combineren?
Ik (Vinnie aka Tjons) ben nog actief in twee andere projecten. Als drummer. Dat allemaal combineren is niet altijd even gemakkelijk. Maar het gaat vooral over een goede planning maken. Swieso neemt er naast Lefwerk nog drie projecten bij. Een goede planning is alles, wat Tjons zegt ;).
Als je de kans moest krijgen om met een van die projecten door te breken naar een ruim publiek en op de radio gedraaid worden of in een AB kunnen spelen, wat in ons land al heel wat is, zou je dan je andere projecten links laten liggen? Hoe sta je daar tegenover?
Dat bereiken zoals je omschrijft, is het perfecte scenario. Maar wat eventuele andere projecten betreft, vraagt het – zoals hierboven al aangegeven – een goede planning.
Het is ook vaak zo, in elk project heb je wel iemand die voortrekker is van dat bepaald project. Doordat die andere projecten worden gestuurd door iemand anders, kunnen we ons beter concentreren op puur het onze en kijken hoever we daarmee kunnen gaan. Bij alles is het dus vooral een planning wat waar past, en dat is niet altijd even gemakkelijk. Wat een voordeel is bij ons, elk van die projecten zijn gevestigd bij het ene label uit Wetteren, Pig Parade Records, dat helpt ook om de juiste afspraken te maken. Doordat de releases een beetje gestuurd kunnen worden door Pig Parade.
Leeft en beweegt er iets in Wetteren wat muziek betreft? Er is een scene in Gent, maar dus ook in Wetteren?
Er leeft hier zeker iets, dat is altijd wel zo geweest. En het blijft altijd terugkomen.
Niet alleen vanuit Gent gestuurd, maar ook in Wetteren zelf. Het is alsof iedere generatie uit onze gemeente wel zijn local heroes gehad heeft en blijft hebben. Denk maar aan Wim De Craene, geboren en getogen in Wetteren, gekend bij het grote publiek. Maar ook Charles Traveauw Blues die in de jaren 2000 onze Wetterese trots was… Zo blijven er muzikale projecten uit Wetterse grond komen. De meest recente zijn denk ik Young Foxes.
Er moet toch iets in ons Wetterse water zitten… Best om fier op te zijn. Het is ook heel leuk dat de genres zo uiteen lopen… Er heerst hier geen Hip Hop-, Rock-, Punk- of Metalscene. Er heerst hier gewoon een muziekscene. Wetteren heeft ook enkele coole spots om concerten te checken; zo moet je zeker eens langs Café Posthotel of Lemon Bar gaan.
Ook krijgt onze gemeente na zoveel jaren eindelijk een nieuw jeugdhuis. We hopen dat ook dit een nieuwe ontmoetingsplek wordt voor veel jonge muzikanten waar ze hun eerste creaties op een podium kunnen brengen.
Het leeft dus zeker. Ik krijg wel de indruk dat tegenover vroeger de ‘rock’ een beetje is verdwenen uit de muziek? Voelen jullie dat ook?
Vroeger ging het er misschien wat ruwer aan toe in de backstage, ook bij ons. Tegenwoordig gaat het er allemaal nogal heel braaf aan toe.. althans dat ondervinden we toch ook wel. We worden natuurlijk ook een jaartje ouder en de apenstreken liggen achter ons. Al zat het nooit in ons om de boel af te breken hoor. Maar een beetje meer Rock & Roll mag zeker voor ons!
Die energie brengen op het podium is belangrijk, jullie zijn nog jong en kunnen dat nog voluit natuurlijk. Maar wanneer zou het punt er zijn om te zeggen ‘hier stopt het’?
Dat is een zeer moeilijke vraag. We kunnen dit nog lang volhouden, het moment dat je op een podium kruipt met een gevoel van ‘het is genoeg geweest’, dan lijkt het ons de tijd om de stekker eruit te trekken. Wanneer die moment er zal zijn, weet je nooit. Je hebt voldoende artiesten die als zeventiger nog als een bom energie op de planken staan, andere zijn op hun vijftigste al opgebrand.
Wat zijn de echte ambities en hebben jullie een soort einddoel voor ogen of ben je daar niet mee bezig?
Een einddoel is lijkt ons een moeilijke kwestie. De grootste ambitie is de muziek blijven maken waar we zelf een goed gevoel bij hebben. En dat uit brengen, en dat er mensen naar luisteren, dan is ons doel bereikt.
Weet je, je maakt nooit ‘dé track’, als je denkt dat je deze hebt, dan lijkt het ons beter dat je stopt. Niemand gaat graag bergaf, toch? Maar de oneindige zoektocht naar ‘dé track’ is een belangrijke drijfveer om te blijven creëren. Vroeg of laat ben je allicht die zoektocht beu, dan ben je, naar ons idee, opgebrand.
Als een promotor jullie de kans moest bieden om Sportpaleizen uit te verkopen, of in het Buitenland door te breken op de voorwaarde dat je je richting verandert en dus toegevingen doet die misschien niet volledig je ding zijn (sommigen doen dat) , zou je dat doen?
Nee, daar zouden we eerder niet op ingaan. Met alle respect daarvoor, op dat moment word je gemaakt en maak je niet meer zelf de muziek waar je achter staat. Als het niet meer uit onze eigen leefwereld komt, waar we achter staan, zullen we dit naar alle waarschijnlijkheid afwijzen. Liever dat er, bij wijze van spreken, maar vijf mensen ons oprecht goed vinden dan dat we tienduizend exemplaren verkopen waar we zelf niet achter staan. Het zou ons moeilijk bevallen, en op het volgende album zouden we dan toch iets maken zoals we het zelf willen. Uiteraard langs de andere kant weet je het natuurlijk nooit. Er zijn inderdaad artiesten die het hebben gedaan, en er zullen er blijven volgen. Als iemand met een prachtige deal voor je deur staat, is de druk om de juiste keuze te maken hoog waardoor je misschien snel van mening of strategie verandert.
We zullen zeker geen kansen laten liggen maar we moeten er wel zelf 100% achter staan.
Pics homepag @Koen Bracke
Laten we het houden bij dit statement. Veel succes nog in de nabije en verre toekomst.
Eternal Breath - Gewoon elke kans die we binnen krijgen, grijpen is een doel en ambitie op zich
Eternal Breath is sinds 1996 bezig en heeft ondertussen al heel wat watertjes doorzwommen. Zowel op en naast het podium heeft de band voldoende zijn stempel gedrukt op de Belgische metal, met succes zelfs in het Buitenland.
Zoals elke band keek ook Eternal Breath enorm uit om weer echt live te spelen. Op Alcatraz Metal Fest 2021 was dit eindelijk, na anderhalf jaar, weer het geval.
We hadden een fijn gesprek met Andy, Kenny en Marino over hoe ze deze tijden hebben beleefd en welke impact het op de band had. Ook de Belgische muziek op zich kwam aan bod, en uiteraard de verdere toekomstplannen werden uit de doeken gedaan.
Jullie zitten al een tijdje in de muziek business en ik kreeg onlangs de opmerking dat alles in deze tijden veel braver is geworden, dan vroeger. ‘minder rock-’n-roll’ zelfs? Hoe sta je hier tegenover?
De regels waren vroeger wel relaxter, alles moet veel strakker in dezer tijden. Of dat daardoor minder rock-‘n-roll is daardoor? Misschien wel. Maar anderzijds is er meer respect voor de metal muziek tout court. Vroeger werd metal bekeken als iets vies of zo, en op dat vlak is er vanuit een ruim publiek toch wat meer respect voor de metal muziek op zich. Dat is een groot verschil tegenover vroeger, en de positieve kant van het plaatje.
Is dit in grote mate niet de verdienste van bands als Metallica die metal naar het mainstream publiek hebben gebracht? In de jaren ’80 stond metal niet op een Torhout/Werchter. Na Metallica in 1993 , kon dat plots wel
Door ‘Black Album’ werd het metal gebeuren zeker wat meer op de kaart gezet bij dat ruim publiek, dat is zeker. Waardoor het meer wordt aanvaard, ook al komt het nog steeds met mondjesmaat op radio en TV. Dat is iets anders, maar binnen het doorsnee publiek wordt het aanvaard. Die lijn kunnen we doortrekken, als je vroeger ergens ging werken met tattoos of lang haar was dit totaal ‘not done’, ook op dat vlak wordt daar in deze tijden niet echt een probleem van gemaakt.
Andy: Ik ondervind dit ook in mijn job als schrijnwerker, dat ik nu bij de mensen binnen kom, met mijn tattoos daar, wordt er niet meer van op gekeken. Dat was vroeger wel anders. En dat vind ik dus wel een positieve verandering.
Je sprak er al over, dat metal muziek niet echt op de radio wordt gedraaid. Maar is dat eigenlijk een ambitie van jullie om meer radio airplay te krijgen? Misschien op uitzondering van Channel Zero of Fleddy Melculy?
Kenny: het zou fantastisch zijn om werkelijk onze muziek op de radio te kunnen horen. Weliswaar zou dit eerder in een top 100 op StudioBrussel te horen zijn; en dan moet er weer gestemd worden… maar natuurlijk vind ik dat deze ambitie er zeker is!
Over Buitenland gesproken , Is het, wat ons land betreft, niet eerder interessanter om eerst in het Buitenland door te breken zodat je ook in België wat bekender wordt?
Mijn mening is ‘Go with the flow’. Je maakt je muziek en dan moet er toch een dosis geluk bij zitten om ontdekt te worden, We hebben zelf al veel in het buitenland gespeeld, en je moet op de juiste moment toch de juiste personen tegen komen om ontdekt te worden. Ofwel speel je echte commerciële muziek, en doe je andere dingen . Ons land is trouwens geografisch heel klein, het dus is net doordat we hier in België leven sowieso wel meer interessant om eerst naar het buitenland te proberen kijken. Als je op tournee bent geweest met die of deze band in het Buitenland, kun je al wat meer je stempel drukken in ons land. Dat is zeker en vast het geval. Neem als voorbeeld Evil Invaders, die hebben (onder andere) in Japan gestaan en plots krijgen die hier meer feedback. Ze zullen in het begin ook niet gedacht hebben zover te geraken, maar zijn ontdekt geweest en konden zich lanceren, en dan kom je een beetje bij wat we in het begin van het beantwoorden van deze vraag al hebben gezegd. Zo zijn er trouwens nog voorbeelden genoeg. Een dosis geluk speelt dus zeker mee. Kenny: Natuurlijk moet je ook muziek maken die aanslaat. Soms is het geluk hebben, soms is het uniek uitpakken met je muziek, … en andere gevallen kan het ook door gewoon goede connecties te hebben.
We leven in rare corona tijden, hoe heb je als band en mens dit overleefd (om het zo uit te drukken) maar vooral als band?
Repeteren ging niet, optreden zeker niet. Nee, het was totaal niet gemakkelijk om als band effectief iets te kunnen creëren samen. Laat staan repeteren voor optredens die er konden aankomen. Vooral online met elkaar chatten en zo, dat deden we wel. Veel beperktheden dus door die digitalisering, maar ook de enige mogelijke oplossing om toch ‘samen’ te komen.
Zijn er geen nieuwe composities uit gegroeid, er zijn artiesten die net in deze periode volop zijn beginnen songs schrijven en zo?
Marino: Ik probeer als gitarist aan bepaalde skills te werken, en daar had ik nu wel wat meer tijd voor.
Kenny: Voor mij was het weer een ander verhaal, ik heb een huis gekocht en was daar intensief mee bezig. Daardoor heb ik wat minder kunnen drummen, en merk ik wel dat ik toch weer wat moet oefenen op bepaalde skills. De corona tijden hebben we dus vooral individueel gewerkt aan wat nodig was. Zonder de band in de steek te laten want er werden oa ook plannen gemaakt voor onze 25jarig bestaan iets leuk te organiseren. 12 februari 2022!
Andy: Ik heb wel wat songs ingezongen en doorgestuurd naar de rest, waar verder werd aan gewerkt. Daarvoor heb ik iets aangeschaft om dat te doen, maar mijn leven heeft niet stil gelegen op andere vlakken daardoor, ook niet wat muziek maken betreft eigenlijk.
Het moet dus een opluchting zijn geweest om terug te mogen optreden; hoe groot was de honger?
Veel bands hebben een jaar en half niet opgetreden, het is niet simpel om als band direct op een groot festival als Alcatraz Metal Fest te staan. De zenuwen waren gespannen, maar we hebben op Alcatraz dus zeker alles uit de kast gehaald, aan de reacties achteraf bleek dat iedereen heel tevreden was. We hebben voor ons optreden hier enorm veel gerepeteerd, heel intensief zelfs. Zodat we op elkaar ingewerkt waren, ook met licht en geluidsman. Het moest echt goed zitten… en dat heeft blijkbaar toch zijn vruchten afgeworpen. Maar de honger was zeker groot, de zenuwen dus ook. En wat ook belangrijk is, we hebben eigenlijk elkaar voortdurend gestimuleerd in deze periode, dat heeft eveneens geholpen.
Kunnen we stellen dat Eternal Breath er als band sterker is uitgekomen, sommige bands hebben er de stekker uitgetrokken net door deze periode
We zijn naar elkaar gegroeid, en hebben steeds contact gehouden. Of we er sterker zijn uitgekomen , zal eigenlijk later moeten blijken; In deze fase kunnen we stellen dat het zeker goed is gekomen, dat hebben we met ons optreden op Alcatraz zeker bewezen. (( bij deze vraag was er enorm veel geroezemoes van de buren))
Kenny: De band zelf is enorm gemotiveerd op alle vlakken. Dat andere bands de stekker er uit trekken is heel spijtig maar overtuigd dat elk zijn reden zal hebben. We zijn een leuke vriendenbende die elk optreden of tour alleen maar beter wordt. Ikzelf zit nu 10 jaar in Eternal Breath en zag de sfeer van goed naar het beste gaan. Alleen al door een goed gevoel te hebben met wat we maken en bereiken.
Dus we worden telkens sterker en dat doorheen de jaren.
Laten we het dan over de toekomst plannen hebben, zijn er plannen voor nieuw platenwerk en dergelijke?
Het is nog een beetje te vroeg om echt een nieuwe cd op te nemen, we moeten eerst wat deftige nummers maken en zo. Aan die fase zitten we nu nog niet; Er zijn al nieuwe nummers, daar niet van. Maar ze dienen nog wat meer uitgewerkt te worden en er dient nog te worden gewerkt aan andere songs eer we dat doen. We willen ons nu vooral focussen op terug volop optreden, en ons terug live op de kaart zetten.
Op Belgisch niveau is Eternal Breath een absolute top band, dat hebben jullie door de jaren voldoende bewezen. Zijn er nog ambities en doelstellingen waar jullie mee bezig zijn?
Gewoon de kansen grijpen die we binnen krijgen is een ambitie en doelstelling op zich. Een tour die ons wordt aangereikt, die mogelijkheid om nu op Alcatraz Metal Fest te mogen spelen. Dat zijn allemaal kansen die we met twee handen aannemen en waar we iets mee doen. We zijn eigenlijk altijd een band geweest die elke kans die we krijgen niet aan ons voorbij laten gaan, daardoor hebben we met al veel bands op tour kunnen gaan en daar ook uit leren. Dat is en blijft een doel en ambitie op zich dus. Natuurlijk binnen de mogelijkheden die we hebben, want er zijn ook altijd beperkheden door ons werk en persoonlijk leven. We leven niet van onze muziek alleen.
Bedankt voor dit fijne gesprek, en ik hoop je snel terug live te kunnen zien. Veel succes ondertussen.
Kloot Per W - Over een leven vol muziek
Kloot Per W voorstellen neemt veel tijd in beslag want hij is al bezig sinds eind de jaren zestig en hij is vooral ook heel actief. In het kort dan: gespeeld bij de The Misters, Polyphonic Size, The Employees, De Lama’s, De Kreuners, solo- en samenwerkingsprojecten, producerswerk, Cromwell en de Kloot Per W groep. Hij speelt meerdere instrumenten, hij schildert en ik kan zo nog even doorgaan.
Kloot Per W nodigde mij bij hem thuis uit voor een live interview. Altijd leuker dan via mail en vrij zeldzaam in deze Covid-tijden. Het was warm weer en ik werd onthaald in zijn schilder ateliertje. De man zit momenteel noodgedwongen in een rolstoel vanwege zijn voet. Vrijwel meteen ging het over muziek en over de herkomst van muziek. Op dat vlak is hij een beetje een encyclopedie (voor de jonge lezers: wikipedia).
De 3 songs op ‘Nuits Blanches’ doen mij aan Gainsbourg, j.j. Cale en zo denken. Vooral qua sfeer en opzet. Kan je ze eens duiden? Of heb je liever dat elk er zijn eigen verhaal over maakt?
Review hier
Nee, die songs gaan wel degelijk over iets. Nuits Blanches gaat over het internet en dat internet is een poort geweest naar de porno. Toch is porno nog altijd een taboe gebleven. Dus er lopen een heleboel ongelukkige mannen, van mijn leeftijd, rond die heel moeilijk aansluiting vinden met vrouwen. Ikzelf ben een charmeur en kan gemakkelijk contact leggen met vrouwen en ik ga heel graag om met vrouwen. Dat vormt geen probleem maar ik zie heel wat mannen in mijn omgeving waarvan ik denk: wat doen jullie nu? Exotische vrouwen kopen… alee vinden die hier geen vrouw of kunnen ze die niet aan? En op Nuits Blanches vertel ik het verhaal van zo ’n man die altijd heet is maar dus nooit een vrouw kan versieren. Die staat bij wijze van spreken met zijn broek open en nog moet er geen vrouw hem hebben. Die man ligt dan in zijn bed en kan niet slapen en denkt aan al die vrouwen die hij ziet passeren. Hij gaat dan langs de hoerenbuurt maar durft er niet binnengaan omdat hij te grote schrik van vrouwen heeft. Daar gaat dat in grote lijnen over. Ik probeer te spelen met dat thema in mijn teksten en die werk ik dan uit samen met Dominique Buxin die mij helpt om die Franse tekst te kneden zodat hij meer is dan een gewone tekst. Met woorden en gezegden die Fransen begrijpen.
Nu begrijp ik beter de hoes met de afbeelding van die drie halfnaakte vrouwen omdat die de lading dekt
Voila, Op dat model ben ik gevallen en ze had de juiste uitstraling ervoor. Ik werk ook al jaren samen met een Franse band (Sandie Trash) uit Bordeaux. Via mail en files want ik heb ze nog maar twee keer in het echt gezien. Die zijn zwaar gothic en psychiatrisch qua stijl. Zelf heeft ze al een zwaar leven achter de rug. Het zijn bijgevolg heavy teksten maar het is geen façade. Daarom wil ik daaraan meehelpen. Ik speel daarop met sixties en seventies gitaren en zo en dat contrast vormt een origineel geluid.
Ik weet dat je met nog projecten bezig bent, zal dit verder in het Frans gebeuren?
Momenteel heb ik idd een plaat af, ook in t Frans, en dat zal redelijk donker zijn. En dat gaat over mensen die op het internet leven en alles liken etc… Maar ook over de dood. Dat houdt mij veel bezig omdat mijn tijd hier op aarde korter wordt.
Is dat dan met dezelfde bezetting?
Nee, ik had een groep maar met corona is dat wat uiteengevallen. Ik heb nog de drummer waarmee ik samenwerk en waarmee ik ook Cromwell doe ( een project met bassiste Emily Blom van The Scene). Da’s Achiel, die ook bij Spiral of Silence speelt trouwens. Hij zou mijn zoon kunnen zijn en is heel anders dan ik, maar daardoor past dat goed in elkaar. Hij heeft dezelfde drive. En voor de live dingen gaat Blom ook meespelen. De opnames doet ze niet mee vanwege de moeilijkheden rond de corona en de quarantaine. Dat begrijp ik, ze kan moeilijk haar werk opgeven om hier weken hier te komen wonen. Ik heb dan voor de opnames sessiemuzikanten bijeen gebracht. Pascal Deweze (producer) zat met de handen in zijn haar. Hij dacht nooit dat dat als een band ging klinken. Maar juist door die enorme verschillen is er iets moois uit ontstaan. Dat heeft Pascal mij trouwens ook achteraf gezegd.
Als je nu een album schrijft, schrijf je dat voor jezelf, iets waarover je tevreden wil zijn?
Het is een combinatie. Ik doe het omdat ik het moet doen en wil doen maar ik heb wel altijd een aantal mensen voor mijn ogen als ik schrijf. Nooit honderd procent voor mezelf maar altijd met een publiek voor mij. Ik heb wel een beetje een probleem omdat ik geen imago heb zoals bv Roland, Arno of zo. Ik ben een gewone pee en als ik op straat loop verdwijn ik in de massa. Met Mauro is dat ook zo. Die zou eens een hoed opzetten maar dat is het dan ook. Ik sprak hem eens en hij moest naar de tv studio en hij zag dat niet zitten. Hij doet dat niet graag en ik zei hem dat hij dat moest doen want hij wordt gevraagd en krijgt applaus. Ik krijg dat allemaal niet, ik moet daar zelf om vragen. En ja hij verstond het. Zo kwam die klik en zijn we met dat gezamenlijk album begonnen. Ik zei tegen hem: het mag niet om te lachen zijn en laten we het witte album van de Beatles voor ogen houden, qua variatie, want ik ben een manneke dat uit verschillende stijlen bestaat. Zo waren we vertrokken.
Voor de nieuwe plaat die klaar is sprak ik met Deweze. Ik zei hem: eigenlijk wil ik Engelse rock maar dat Fransen dat zouden spelen. Met al de cheesness erin. Ik ben natuurlijk geen Fransman, ik ben een Vlaming. Maar ik denk toch dat ik het goed heb kunnen weergeven.
Je hebt geen Franse achtergrond dan?
Ja een beetje, maar da’s van heel ver. Zie naar mijn Franse naam. Ik ben wel in de tijd opgevoed dat de arbeiderskinderen goed Frans moesten kunnen spreken zodat ze niet als idioten werden afgeschilderd. Want Frans dat was chique. Dat gaf wat klasse. We moesten tonen dat arbeiders ook klasse konden hebben.
Met Spiral of Silence heb je vorig jaar een nieuwe single gemaakt. Is dat ook terug vertrokken?
Ja, we repeteren terug. Een tweehonderd meter van hier. Ik wilde iets doen met Achiel omdat door de corona alles wat gepland stond op zijn gat lag. We namen een single op en we hebben nog een viertal nummers erbij intussen. We hebben al wat optredens zoals W-fest en we kijken ook voor enkele Duitse gothic festivals. Het is een beetje postpunk en gothic, maar zonder de verkleedshow erbij. Ik speel dan daar wat David Gilmour-achtige solootjes erbij. Met een goeie plaatselijke violist erbij dat live goed een verrijking zal zijn.
Ik zei tegen Achiel laten we nog iets anders doen: iets met Dream pop of lichtere New Wave. Dat werd dan Cromwell.
Daarna hebben we met Rudy Trouvé en Marcel Vanthilt nog een andere plaat gemaakt. Een beetje een artplaat met teksten van Marcel en abstracte muziek. Met dub bass. Heel origineel maar we vinden tot nu toe geen label dat dat op een 200 a 300 exemplaren wil uitbrengen. Met de naam van Vanthilt zou dat toch moeten lukken. Door de Brexit kan Rudy zoiets niet betalen omdat de perserij bijna het dubbele vraagt in Engeland. Dus komt er daarvan nu eerst een split single uit. We zouden als promo stunt die plaat een keer opvoeren met allemaal leerlingen van de Singel in Antwerpen. Dat zou de media wel kunnen trekken.
Dat zijn drie projecten die staan te wachten om uit te komen. Nu zet ik al mijn demo’s en outtakes op bandcamp uit en dat brengt ook een beetje op. Nu is het wachten tot alles weer op gang komt he.
Bedankt voor het gesprek!
Channel Zero - Ik geloof nog steeds in de kracht van een momentum. En een momentum is dikwijls iets dat je onverwachts overvalt, je ziet het niet aankomen
Moeten wij Channel Zero nog voorstellen? De band was heel succesvol in de jaren ’90, stond in het buitenland maar ook bij ons op een Torhout Werchter. Ze spraken een ruim publiek aan , ool buiten de metal scene. In 1997 trok de band de stekker eruit, maar in 2010 was er plots die succesvolle reünie waar ze de Anciennen Belgique zonder moeite enkele keren uitverkochten; het publiek was hen nog niet vergeten.
Uit de stevige albums daarop volgend bewees Channel Zero klaar te zijn voor een nieuw hoofdstuk. Het plotse overlijden van drummer Phil Baheux gooide echter roet in het eten, maar de band bleef ondanks alles toch doorgaan.
Vorig jaar zou de band hun 30ste verjaardag uitgebreid vieren, er kwam zelfs een vinyl op de markt, maar corona besliste daar anders over.
Deze zomer slaat Channel Zero terug en staat o.a. op Alcatraz Metal Fest en de Lokerse Feesten. Ook de paar optredens ter gelegenheid van hun 30ste verjaardag zullen doorgaan, in deAncienne Belgique, op 20,21 en 22 januari. 2022 (meer informatie: https://www.abconcerts.be/nl/agenda/new-date-30-years-channel-zero-1/a105J000001wd4eQAA )
Ter gelegenheid van hun 30 jarig bestaan hadden we een fijn gesprek met Franky, ook o.m. het vallen en opstaan van de band en de evolutie binnen de metal scene. Verder nog over het Channel Zero Bier ‘Turbeau Noir’ en de impact van het overlijden van Phil Baheux op de band. Tot slot nog een mening over het Italiaanse fenomeen Maneskin en de verdere toekomstplannen.
Franky, Channel Zero was al een succes in de Jaren ’90, en toch was het geen gemakkelijk parcours dat jullie hebben afgelegd. Ondanks al die tegenslagen slaan jullie je overal doorheen; waar blijf je toch die energie vandaan halen?
Als je een band maakt , heb je in principe geen plan, of toch wel muziek maken. Maar het verschil tussen een band die iets doet of een band die niets doet. Wat ik bedoel is, ik ben altijd iemand geweest die vooruit kijkt. Eens achterop kijken mag, maar dat mag niet te lang duren. Dat zorgt ervoor dat je bij tegenslagen beter aankan. Wat belangrijk is binnen dit proces is leren uit je fouten. En het anders aanpakken. Dat is een stuk de drive waarrond Channel Zero als band is gebouwd.
Als je bij een band samenspeelt , moet er ook een beetje een hoek af zijn (haha), dat ook. Maar laat het me zo stellen als je voor iemand gaat werken dat is doorgaans met een afspraak, je tekent een contract. Je moet dan een soort verhaal brengen, waar je dat contract voor getekend hebt; Bij muziek maken is dat helemaal anders. Je hebt wel een contract met een platenfirma of een eventuele boeking agent. Zelf heb ik dat nooit gehad trouwens, een overeenkomst met een boeking agent. Dit terzijde, zijn er weinig groepen of misschien op hoger niveau , die ook met elkaar afspraken maken. Je moet daarbij kunnen omgaan met de ups en de downs. We zitten ook in een genre waar er een moeilijke balans is tussen allerlei factoren, daar moet je ook rekening mee houden.
In de jaren ’90 was er een enorme spanning binnen Channel Zero, maar zonder die spanning zou de band nooit zo explosief geweest zijn. We krijgen soms het verwijt dat we hebben gekozen voor de commercie, maar dat is vanzelf gekomen doordat we plots werden gedraaid op de radio. Moeten we dan zeggen, je mag onze songs niet draaien? Dus Channel Zero heeft in de jaren ’90 gekozen voor een piste, waarbinnen we in een soort opbouw zaten. Eerlijk gezegd. Moesten we in 1997 niet gestopt zijn, want we stonden op punt om Frankrijk te veroveren, hadden we wellicht nog verder gestaan. Maar op dat moment was het binnen de band vrij complex aan het worden, en er waren ook andere o.a. financiële factoren die ervoor hebben gezorgd dat we de stekker hebben uit getrokken.
Kortom, je moet als band die drive blijven vinden om dat verhaal verder te blijven vertellen. Daar komt die energie eigenlijk vandaan om toch te blijven doorzetten. Dus gewoon blijven doorgaan, en een dosis geluk. Laat het ons daar bij houden.
Ik denk ook dat het belangrijk is dat je als band dezelfde kant blijft uitkijken, die energie naar elkaar toe is belangrijk. Anders stop je er beter mee, misschien was dit in 1997 ondanks alles toch de beste beslissing? Of zie ik het verkeerd?
Ik volg je daar wel in. Dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is tot daar toe, je hebt toch altijd een stukje dat organische nodig om je ding te blijven doen. We zaten op een punt dat niemand meer echt goesting had om er voluit voor te gaan. En dan had ik dus iets van, dan trekken we er beter de stekker uit. Als je uw drive kwijt bent, om allerlei reden wat die ook mogen zijn, dan heeft het niet veel zin om door te gaan. Ik weet ook niet of ik binnen twintig jaar dit nog ga doen, niemand eigenlijk. Laat het me zo stellen, in de jaren ’90 had ik ook nooit gedacht dat ik nu op mijn 52ste nog steeds in een metal band zou spelen. En spreek ik puur stemmatig. Ik heb een tijdje geleden stem therapie gedaan om mijn stem te leren beheersen. Daardoor kan ik nog steeds zingen zonder door de mand te vallen. Of mijn stem te veel te forceren. Ik kan nog steeds ‘Help’ brengen zonder dat ik me daarvoor hoef te schamen.
Er zijn genoeg voorbeelden van oudere bands, waarbij de zanger de klassiekers vocaal niet meer aankan. Maar die nog steeds een heel goede show neerzetten. Ik bedoel maar niemand , ik ook niet, dacht om zijn twintigste nog steeds hetzelfde te doen op zijn 50ste. Denk ik zo?
Het is vaak een advies dat ik , al dan niet uitgesproken, geef aan jonge bands. Wacht nu toch eens een jaar of vijf a tien. Dat lijkt soms heel ver. Met het ouder worden besef je dat, maar het ik blijf erbij. Jet moet gewoon de drive kunnen opbrengen om door te gaan, en dan kun je nog heel lang doorgaan eigenlijk. Het leven is aan de durvers.
Is het ook niet zo dat in de huidige tijden sommige bands de lat veel te hoog leggen, jullie zijn toch heel klein gestart en hebben met vallen en opstaan jullie naar boven gebokst? Als je de lat vanaf het begin te hoog legt , maak je het jezelf moeilijk om te groeien? Mee eens?
Onze eerste show was in de Roxy in Dendermonde. We speelden in de periode eigenlijk meer in Duitsland dan in België, doordat we op korte tijd door onze demo het verhaal daar is vertrokken; Door een samenloop van omstandigheden zaten we dus meer in Duitsland dan hier. Ook in Duitsland hebben we in een living gespeeld of de zotste dingen meegemaakt. Wat er heel gezond was aan de begin periode is , je hebt geen ervaring, je wil het goed doen, je komt soms in afschuwelijke tot absurde condities terecht waar je moet optreden. Je moet doorzetten, en hebt niemand anders dan elkaar. Positief voor ons was dat we speelden met groepen die 1000 tot 5000 man trokken, die bands zetten de zaal dag op dag op zijn kop. Bij ons stonden er circa tien te headbangen (haha). Het is dus belangrijk dat je dag op dag, op dag dat podium opgaat en blijft doorzetten. En daar leer je uit. Als je die groepen op graspop in de metaldoom, die via Redbull hun podium plaats hebben verworven, ziet aantreden zie je dat die condities zoveel beter zijn dan wat wij in de begin periode hebben meegemaakt. We hadden ook plezier en leute.
Ik geef nog zo een absurd voorbeeld, we hebben ooit in Spanje gestaan met Exhorder. We kwamen in een dorpje terecht waar we met onze bus bijna niet binnen geraakten. In de zaal toegekomen bleek er een metal dag voor kinderen te zijn. We hadden iets van ‘wat komen wij hier in godsnaam doen’. Tegen de avond stond er nog circa vijftien man in de zaal. Eigenlijk was dat gewoon de helft van Exhorder plus hun roadie en zo. Exhorder riep als wij speelden, en visa versa (haha) om maar te zeggen, dat zijn belangrijke momenten die je niet alleen bij blijven. Maar daaruit hebben we ook geleerd dat je niet plooit of je moed laat zakken. Dat opklimmen, door in de meest absurde momenten ons ding te doen, was zeker belangrijk.
Waar ik het ook zou willen over hebben, 30 jaar Channel Zero. Als je de evolutie bekijkt, je zegt het zelf in de jaren ’90 was het heel anders dan nu om op een podium te staan, is het nu dan zoveel verbeterd of zo? Hoe zie je de evolutie door de jaren heen?
Er is een stukje een technische verbetering. De invulling is beter, voor een band is dat een dag en nacht verschil. Toen we in die tijd onze in ear - installatie huurden koste dat enorm veel geld. Op rock Ternat is ooit eens de Politie binnen gevallen om die apparaten in beslag te nemen. We zaten op dezelfde frequentie als de Politie (haha). Nu is dat allemaal beter geregeld met die frequenties en zo. En dat is dus wel positief. Maar langs de andere kant. Mis ik soms een klein beetje, organisatorisch dan, de pure Rock-’n-roll.
Als je nu ergens komt moet je een bandje hebben en als band voortdurend dat bandje tonen, alsof je met de kassa gaat lopen (haha). Ik snap dat wel uiteraard, alles is duurder en complexer geworden. Maar toch vind ik het soms spijtig dat het allemaal zo drastisch braaf is geworden eigenlijk. Want een klein beetje rock-’n-roll brengt toch een soort spirit met zich mee, seks-drugs-and rock-’n-roll is het niet meer. En dat is een beetje spijtig.
Vooral voor jonge groepen, ze moeten al op zoveel letten en dan worden ze nog met regeltjes geconfronteerd die soms absurd zijn voor woorden. Ik heb het allemaal beleefd, moet dat? Nee, maar het is gewoon jammer voor jonge bands dat alles zo binnen een keurslijf zit. Een voorbeeldje is de partner, je mag niet vergeten dat die even belangrijk is. Want die heeft het lief en leed meegemaakt van haar vriend de muzikant, en als die dan de kans krijgt om op Graspop te staan moet die partner langs voor binnen komen en mag niet mee.. dat zijn zo dingen waar ik me wel in erger ja. Een beetje rock-’n-roll? . Het mag precies niet meer zijn, en niet alleen in de muziek ook in het dagelijkse leven, en dat mis ik toch wel de dag van vandaag.
Ik heb soms ook het gevoel dat de media daar op in springt. Je hebt het voorbeeld van Maneskin , die Italiaanse band die Eurosong festival heeft gewonnen, er wordt gefocust op het feit dat hij gesnoven heeft (wat niet zeker is) maar ik heb het gevoel dat de maatschappij veel preutser is geworden, deels door de sociale media?
Hij heeft volgens mij niet gesnoven, en als dat wel zo was wat dan? Trouwens , het zotte is doordat de media enkel daar op uitspeelt krijgt Maneskin plots kansen om overal op te treden, als markering truc kan dit wel tellen dus. Het was de beste reclame die ze konden krijgen. Ik hoop alleen, en dat is ook aan het gebeuren. Die band heeft een platform gekregen en door zoiets er gewoon een laag kunnen bovenop leggen. Ik vind het ook super wat ze doen, dat is waar het bij rock-’n-roll om draait , en dat doet Maneskin dus zeker. Callier mag dan wel zeggen ‘de vak jury heeft het goed gedaan voor ons’. Alsof de mening van het publiek niet meer telt? Het bewijst dat er een publiek is die nog steeds op zoek is naar die rock binnen de muziek, waardoor deze band terecht heeft gewonnen. Als die band gescoord heeft omdat mensen daarvoor kiezen vanuit hun rock hart? Als je enkel afgaat op de mening van de vakjury kom dan eens naar de echte wereld zien.
Dat is met mijn bier hetzelfde . als mensen het niet goed vinden, moet ik dan zeggen ‘maar in dit boekje zeggen de specialisten dat dit het beste bier van de wereld is?’ Nee, de mening van de mensen is het belangrijkste. Dus ja die Italiaanse band bewijzen dat er dus nog mensen zijn die nog verder kijken dan het pure keurslijf. Moesten ze in 1969 bij Woodstock enkel gefocust hebben op drugs en dergelijke bekijken? Nee want Woodstock heeft gezorgd voor een fantastische drive naar zoveel bands toe in die tijd.
Ik vind een band als Maneskin, en ook Lordi indertijd, iets gedurfd doen waarop sommige bands jaloers zijn dat ze het zelf niet hadden gedaan. Er zijn zo nog voorbeelden genoeg zoals Slipknot, daar werd ook wat lacherig gedaan over die maskers maar veel bands hebben nu iets van ‘hadden we dit concept maar bedacht’. De beste stuurlui staan nog steeds aan wal…
Ik bekijk Maneskin vermoedelijk van een iets te oppervlakkig, gehypet vanuit commercieel oogpunt?
Die band is niet met dat een nummertje plots naar boven gekomen, die zijn al enkele jaren bezig. In mijn ogen als je Maneskin niet goed vind, kun je Rammstein ook afbreken. Wellicht leunt dat iets meer aan bij de rock-’n-roll gedachte van Metal. Maar basicly is dat ook heel simpel en oppervlakkig. Wellicht heeft de zanger van Rammstein een stem die kindjes bang maakt (haha). Kijk, ik ga nog steeds graag naar een concert om mee gevoerd te worden in een trip, om maar een voorbeeld te geven toen ik de laatste keer Tool zag had ik iets van dit is te perfect, alsof een bandje wordt afgedraaid op het podium. Waardoor er geen verrassing meer inzit. Zo gecontroleerd dat de ziel eruit is. Ik snap dus de technische kant belangrijk is, maar muziek moet ook een beetje kunnen leven. Binnen het maken van muziek op het podium mag wel eens iets verkeerd lopen of zo. En dat heb je met een band als Maneskin dus wel nog, dat verrassen en dat speelse. Dat vind ik nu eenmaal belangrijk. Maneskin is de max ! Punt
Dat vind ik dus ook het mooie aan Channel Zero eigenlijk, dat jullie na al die jaren dat speelse niet uit het oog zijn verloren. Of jullie nu voor tien man of tienduizend staan.
We hebben al goede shows gehad, mindere en betere. Om maar te zeggen, toen we Phil verloren zijn hebben we daar lang over gedaan om die drive terug te vinden, ook al speelden we nog steeds verder. Terwijl de ouders van Phil zeiden om niet te stoppen. Ik ga nooit dat moment vergeten, het eerste concert na zijn overlijden was in Club 69, er zijn beelden van. Ik herinner me nog, we beginnen met de show, alles was goed en we beginnen eraan; We spelen Dark Passenger, voor het eerst met een andere drummer, ik draai me om en zie Seven spelen en ik was volledig de kluts kwijt. Op dat moment zou je kunnen zeggen, ben je niet professioneel genoeg? Maar dat is bijzaak op zo een moment. Wat ik maar wil zeggen, we hebben toch een paar jaar nodig gehad na het overlijden van Phil om terug die vibe te vinden. Tegen mensen die zeggen ‘je bent professioneel’ kan ik enkel zeggen; Beleef het eens, en loop er eens door… Dat speelse waar je het over had, waren we dus toen wel even kwijt, maar dat is ook niet zo verwonderlijk na zoiets te hebben meegemaakt.
Inderdaad als alles goed begint te draaien, is er een volgende mokerslag, het onverwachte overlijden van Phil Baheux? Hoe overleef je zoiets als band? Want je hebt toen getwijfeld om de stekker volledig uit te trekken?
Er zijn twee aspecten die een grote rol hebben gespeeld in die beslissing om door te gaan. Het eerste aspect zijn de ouders van Phil, ik kende die mensen wel maar had ze nog niet echt veel gezien. Dat is ook logisch je bent voortdurend met je band maten op de baan. Die mensen hadden direct al iets van ‘je gaat er nu toch niet mee stoppen’ Dat was op de dag dat hij overleden was, en dat moesten we toch even verwerken. De week daarop hebben we heel die begrafenis gedaan, we hebben ook gespeeld in de kerk wat best heftig was. Maar zijn ouders zijn dus continue blijven erop hameren om door te zetten. Het feit dat zijn ouders daar zo achter stonden, is een reden geweest om toch door te gaan. Alles lag trouwens op de plank om een nieuwe plaat ‘Kill All Kings ‘‘uit te brengen. En toen is Roy Mayorga van Stone Sour ons te hulp geschoten. , die goed bevriend is met Mikey. Hij zei ons dat hij er even wilde naar luistern en opnemen voor ons, en dat hij ons niet zou ontgoochelen. We hadden toen iets van ‘’man je staat in de top tien van beste drummers ter wereld ‘’ (haha). Je moet het zo zien eigenlijk was het na onze reünie in eerste instantie niet de bedoeling om platen uit te brengen, die platen zijn ontstaan uit een samensmelting van absurde momenten in ons leven. Het lijkt bijna een rode draad doorheen Channel Zero zelfs. Dingen die ontstaan door absurde momenten (haha). Het hangt zelfs aan de band geplakt als het ware, het verhaal blijft gewoon knotsgek, maar dat moet gewoon zo zijn. Maar het typeert Channel Zero. Meer nog ,moest het ooit niet meer zo zijn dan zal het vermoedelijk gedaan zijn met Channel Zero (haha) Het doet me denken aan een tekst van U2 – heiligschennis tijdens dit interview haha – uit een tekst van Achtung Baby, "you're an accident waiting to happen" ”ik kan het gewoon iet verklaren. Maar het is net die samenloop van zulke omstandigheden dat er dus voor heeft gezorgd dat we ook toen zijn doorgegaan.
Blijf nog maar rustig doorgaan met georganiseerd chaotisch zijn. Vorig jaar bestond Channel Zero 30 jaar, helaas was er niet veel vieren bij. Halen jullie dit nu in? Er is een vinyl uit gebracht dacht ik?
Er is inderdaad een vinyl uitgebracht, die we eigenlijk vorig jaar in oktober zouden hebben voorgesteld. We hebben zelfs nog getwijfeld om het te doen. Dat was ook weer zo een absurd verhaal. Maar uiteindelijk hebben we het toch gedaan en in principe in januari 2022 stellen we het voor in Ancienne Belgique (Info: https://www.abconcerts.be/nl/agenda/new-date-30-years-channel-zero-1/a105J000001wd4eQAA ) Hopelijk toch, want met die delta variant van het virus weten we nooit. Er staan dus enkele shows gepland in AB en ik ga er vanuit dat het dan gebeurd. Het is de bedoeling dat we daar een variant brengen van oude nummers, zoals we op Alcatraz doen, gecombineerd met nieuwe nummers zodat er een soort evolutie te merken is over die dertig jaar gespreid. Maar ja het COVID verhaal heeft al stokken in de wielen gestoken, dus ja.. Ik ben voorzichtig positief dat het doorgaat.
Jullie treden deze zomer op o.a. Alcatraz en de Lokerse Feesten, eindelijk live. Hebben jullie opgetreden ondertussen?
Nee, Seven woont in Texas en Mikey in LA. Dus ja, we hebben al achttien maand of zo niet meer samen gespeeld. Nu zijn we volop aan het repeteren en volgende week beginnen we eraan. We staan op 25 juli op Werchter in principe. En inderdaad dus ook Alcatraz en Lokerse Feesten. Het is allemaal zeer spannend want je moet eigenlijk zeer kort op de bal spelen nu, met dat virus en die versoepelingen en maatregelen allemaal.
Ik heb veel live streams gezien de laatste tijd, het zal nooit hetzelfde zijn, maar vooral viel me op dat er bitter weinig metal bands die weg zijn opgegaan. Is daar een reden voor? En wat is je mening over dit fenomeen?
We zijn er niet aan begonnen doordat we te ver uit elkaar wonen, als je zoiets moet fixen rekening houdende met het tijdverschil bijvoorbeeld tussen hier en bijvoorbeeld Texas, dat is haast een onbegonnen zaak. Bij bands als Metallica hebben budget en zo genoeg om dat te doen, maar ik vind het niet erg. Iedereen die op zijn honger zit moet maar wachten tot we live optreden.
Hoe heb je als band, muzikant en mens deze tijden overleefd? Ik heb van artiesten vernomen dat het zelfs een zekere rust bracht waardoor ze meer konden componeren
Nee, niet echt. We hebben geen nieuwe opnames gemaakt eigenlijk. Ik heb hier wel mijn zwembad gelegd (haha) grapje . Ik was vooral druk bezig met mijn bier te promoten. Je mag ook niet vergeten, iedereen binnen Channel Zero heeft quasi een job naast de band. We hadden daar onze handen aan vol eigenlijk, waardoor van componeren niets in huis is gekomen. En wat platen maken betreft? Ik vind het fantastisch om in de studio te zitten, en doe het graag. Maar je mag niet vergeten dat kost enorm veel energie en tijd en geld. Het zou wellicht anders zijn moest ik niets anders te doen hebben uiteraard, maar dat is niet zo. Platen maken heeft bij veel te maken met een momentum . Als ik er niet in zit in die vibe, lukt het gewoon niet. De laatste paar weken merk ik wel dat ik weer wat teksten aan het verzamelen ben en zo. Kijk ik schrijf puur op het gevoel, als ik het voel schrijf ik het op, kan ik er iets mee aanvangen schrijf ik het op. En als dat komt kan ik daar wel heel hard in gaan.. maar dat is met die COVID zeker niet het geval geweest.
Geen nieuw platenwerk dus voorlopig. Wat zijn dan wel de verdere toekomstplannen voor 2021? In zoverre dat er plannen kunnen worden gemaakt want de cijfers stijgen weer
Nieuw platen werk zal eerder voor volgend jaar of zo zijn, je moet weten nieuwe muziek promoten is niet zo simpel. Het is ook niet gemakkelijk om nog gedraaid te worden op de radio en zo. We zijn nu dus bezig met dat 30 jarig bestaan te vieren en daar dus iets rond te doen.
Ik pik even in, het is moeilijk om nog gedraaid te worden op de radio en zo, heeft het met die vergaande streaming (spotify en zo) nog zin om nieuw platenwerk uit te brengen eigenlijk?
Ja en nee. Omdat je als band toch iets wil brengen. Het is natuurlijk niet simpel om te blijven evolueren, we willen niet klinken als de eerste plaat van Channel Zero maar dat wordt helaas soms verwacht Ik doe echter aan muziek omdat ik iets de max vind, en ik kijk dus vooruit zoals ik al heb gezegd. Dus ja, omdat je graag toch wil blijven iets nieuw doen. Maar ook nee, omdat heel die business zo is veranderd. Onlangs heb ik er nog een discussie over gehad. Waar de persoon Spotify ophemelt. Dat kan, maar wij hebben daar als band niets aan. Vergelijk het met een job die je elke maand doet, en dat ze na zes maand zeggen dat ze je ervoor gaan belonen. En dat je daar amper 15 euro of maximum 45 euro voor krijgt. Veel mensen hebben het niet door dat het zo gaat en je er zo weinig voor krijgt. Iedereen wil naar de maan, de vraag is met welke raket. Als je de kans krijgt om Eurosong te winnen, en overal te worden gedraaid om nog eens op Maneskin terug te komen, dat is fantastisch voor die gasten. Dat zijn gouden kansen die je met beide handen moet grijpen in deze tijden als muzikant. 95 % van de gemiddelde muzikant moet er de dag van vandaag echter iets extra bij doen, of komt er niet.
Is dat ook niet een beetje een Belgisch fenomeen dat het voor een Belgisch muzikant moeilijker is dan voor een Engelse of Amerikaanse band? Om maar te zeggen. Jullie hebben in het buitenland gestaan en mogen toch gezien worden als een van de meest succesvolle Belgische metal bands, en toch steenrijk worden en Wembley uitverkopen zit er niet in. En toch moet een band als Channel Zero totaal niet onderdoen voor de groten op aarde; Heb je een verklaring waarom het voor een Belgische band zo moeilijk is om echt door te breken? Of zie ik het verkeerd?
Wat wel zo is, Geografisch gezien is het in ons nadeel. Als je in uw thuisland enkele nummers maakt die redelijk succesvol zijn en je kunt zes maand op tournee gaan, in zalen waar je voor gemiddeld 1000 tot 6000 man kan optreden. Dan kun je met dat optreden in eigen land een soort inkomen vergaren. Maar hier in België ‘Big in Belgium’. Trouwens dat is niet alleen binnen metal, bands als Arsenal of Goose zijn ‘Big in Belgium’. Die hebben het zeer moeilijk om in UK hun teen tussen de deur te krijgen. We hebben dat ook allemaal gedaan, maar daar van leven is een ander paar mouwen. Geografisch gezien is België dus te klein om echt iets te kunnen betekenen. Als je als Belgische band geen land als UK, Duitsland of Frankrijk kunt inpalmen? Wordt het moeilijk. Er zijn bijvoorbeeld veel Duitse bands uit de jaren ’80 die hun verhaal nog enkel puur op Duitsland doen, omdat het gewoon een groter oppervlakte is. Op zulke verhalen kun je ook uw verhaal doen draaien. Wijzelf stonden , zoals ik daarnet heb gezegd, wel op het randje om door te breken in Frankrijk in 1997. Arno heeft dat bijvoorbeeld wel gedaan, en heeft dus zijn verhaal kunnen doen in Frankrijk. En daardoor krijg je wel een financieel verhaal. Maar gemakkelijk is dat dus niet om internationaal door te breken.
Is het ook niet een beetje een typische Belgische mentaliteit dat we te weinig chauvinistisch zijn? Ik geef maar een voorbeeld van een interview met Erwin van FireForce die me vertelde , als ze in eigen land spelen voor een middelmatige Amerikaanse band spelen ze in het voorprogramma van die band, als ze in Duitsland spelen ook; Wacken bijvoorbeeld. Daar sluiten Duitse bands het festival af. Om maar te zeggen, zijn we niet wat sceptisch voor eigen kweek denk je?
Dat gaat dikwijls over contracten, over prijzen en afspraken die worden gemaakt. Over hits of populariteit, daar kun je niet veel tegenover brengen. Het is ook zo als je Ozzy op uw festival zet ga je die niet om 16u laten spelen. Ik denk trouwens doordat er nooit een echte doorstroom is binnen metal dat sommige organisaties met een probleem gaan zitten als die Iron Maidens, Judas Priest en Earosmiths gaan wegvallen eigenlijk, want de opvolging zorgt niet voor uitverkochte festivals van 50 000 man. Wacken heeft het voordeel dat ze hun concept gewoon hebben kunne baseren op ‘eigen kweek’. Festivals als Graspop en dergelijke hangen veel af van Live Nation toestanden. Er is een headliner, die wordt geboekt en je moet er twintig andere bijnemen. Daardoor zit je met steeds dezelfde bands die terugkomen. Daardoor is het ook moeilijk om als Belgisch band daar nog tussen te komen. Dat is gewoon de macht van het verhaal en de sterkste eigenlijk.
Ik vind het eigenlijk wel een boeiend onderwerp. Ik moet toch toegeven als je het hebt over ‘een concept’ dat een festival als Alcatraz dat wel doet, een eigenzinnig concept op poten zetten met enorm veel Belgische bands en headliners die subtoppers zijn maar wel mogen afsluiten. Dus het kan wel?
Dat klopt, zei doen dat ook in eigen beheer en zijn minder afhankelijk van live nation. Waardoor ze dat zo kunnen invullen, dus ja dat klopt Alcatraz heeft dat concept zeker goed begrepen. Met COVID kun je het ook niet vergelijken, want je kunt niet alles boeken natuurlijk. Het is nog steeds heel simpel, klant is koning en als je veel volk op uw terrein hebt kun je u meer permitteren. Er zijn echter festivals die niet anders kunnen dan naar Live Nation bellen om toch wat volk te krijgen. Het is ook zo dat Alctraz Metal Fest vermoedelijk met sommige bands rechtstreeks contact heeft, dat scheelt ook veel. In veel gevallen is dat gewoon niet zo. Dus ja het is niet altijd even gemakkelijk voor een organisator.
Laten we het ook eens over Channel Zero hebben ?. Heb je na al die jaren het gevoel dat je alles hebt bereikt, of zijn er nog ambities ?
Je hebt daar een punt, doordat we dat lang traject gedaan hebben . bekijken we veel dingen ook van een andere kant. Door er zo lang in te zitten, zie je genres veranderen en zo. Hoe festivals en percepties veranderen. Dus ben je geneigd , als je u omdraait, ziet wat je hebt gedaan. We kunnen ons dan afvragen, kunnen we dat verbeteren? Ik zie eerlijk gezegd Judas Priest ook geen ‘breaking the Law’ meer uitbrengen, of Metallica ‘Ride the Lighting’,ze hebben het geprobeerd maar het lukt niet en het hoeft niet ook. Ik geloof, en dat heb ik daarnet tal aangehaald, nog steeds in een momentum. En een momentum is dikwijls iets dat je onverwacht overvalt, jet ziet het niet aankomen. Waarbij je ook niet snapt wat dat vijf of tien jaar geleden voor u heeft betekend. We hebben zoveel momenten meegemaakt, zoals in 1995 Torhout. Dat was gewoon een absurde situatie We waren op tour met Pro-Pain, die tour wordt op de eerste dag afgebroken omdat we de bus die ons beloofd was niet gekregen hadden. We moesten er wel voor betalen, maar waren op dat moment assertief genoeg om dit te weigeren. Om maar te zeggen. Een momentum is belangrijk, dus zolang die er komen blijven we gewoon doorgaan op deze weg. Dus hebben we na al die jaren alles al bereikt? Misschien, maar als dat voornoemde momentum zich aandient ben ik de eerste om te zeggen ‘let’s go’ maar ik doe het niet meer op commando. Als het klopt, als het goed aanvoelt en de vibe juist zit dan ga ik er gewoon voor.
Voor mij mag je nog vijftig jaar doorgaan, maar wanneer is het voor jou genoeg geweest of zeg je ‘hier stopt het’ of ben je daar niet mee bezig?
Ik ben daar eigenlijk niet mee bezig. In die zin dat als ik, zolang ik het performance wise kan brengen, ik gewoon blijf doorgaan. Zoals ik zei zolang die vibe goed zit, houdt ik er niet mee op. Ik maak me daar ook geen zorgen in, het is gewoon in ups en downs. Het komt gewoon niet in mijn gedachten op eigenlijk.. Het heeft gewoon te maken met passie, je bent in dat verhaal beland op die manier. En ik hoop dat dus op mijn 80ste nog steeds te doen. dus die ambitie is er op dat vlak zeker nog steeds
Heb je nog een advies aan jonge beginnende bands die in de voetsporen van Channel Zero willen treden?
Kort en bonding, volg uw gevoel, volg u passie . Denk na, maar denk ook niet te diep over alles na. Want de dag van vandaag moet je gewoon met zoveel dingen rekening houden. Dus ik denk nog steeds dat het te maken heeft met een gevoel, drive en passie die je aan boord moet leggen, voortdurend eigenlijk zonder op te kijken .Ik zeg dat ook tegen mijn dochter. Als je bij voorbaat zegt dat je die berg niet kunt beklimmen, ga je inderdaad nooit boven geraken. Durf dus risico’s nemen, binnen je mogelijkheden. Daarom ondersteun ik ook die Red Bull concerten reeks waar jonge bands vol passie in een soort repetitie kot zoals wij dertig jaar hun ding staan te doen. Gewoon blijven doen dus! Aan jonge bands kan ik dus alleen maar zeggen, blijf dromen. Als je niet meer mag dromen, wat mag je dan wel nog? Straks moeten we nog betalen voor de lucht die we inademen.
Laten we dit interview met deze gevleugelde woorden afsluiten Franky. Ik hoop je spoedig nog eens live te zien, veel succes met het vieren van jullie dertig jarig jubileum.
Belcirque - Het is niet altijd even gemakkelijk om te blijven doorgaan, echter is dat toch het voornaamste doel van een band om gewoon die weg te blijven bewandelen die je bent ingeslagen
De Belgische groep Belcirque brengt vocale harmonieën, blazers, gitaren, bas en percussie tot één magisch geheel. De muziek van Belcirque is een fijne mix van stemmen die in verschillende talen zingen op de 3 albums 'Boîte de Carton' (2014), 'The Tallest Man' (2018) en het meest recente 'La Grande Fête' .
Naar aanleiding van deze recente release hadden we een fijn gesprek met Seraina De Block. Uiteraard werden ook de toekomstplannen, hoe, waarom de band zoveel in het buitenland speelt, uit de doeken gedaan.
Wie zijn Belcirque, hoe zou je je muziek omschrijven?
Belgicque is een zevenkoppige band bestaande uit zes vrouwen één man die er het laats bij gekomen is. Eigenlijk zijn we begonnen met vijf, na elke opname van een nieuw album is er steeds een nieuw bandlid bij gekomen. Daardoor zijn we nu met zeven, bij de release van onze derde plaat ‘La Grande Fête’ ; We zijn begonnen circa vijftien jaar geleden reeds. Eigenlijk was het een idee van mezelf en de slaggitarist Ondine Cantineau om muziek te maken in het kader van een straatmuziek project eigenlijk. We zijn toen naar Frankrijk op toer gegaan, dat werkte fantastisch; toen hebben we besloten daar meer mee te gaan doen. Dat is in het kort hoe alles begonnen is. Na een tijdje werden we ouder en moesten er keuzes worden gemaakt, mensen die naar het conservatorium begonnen gaan en iedereen is dus wel met beide voeten in de muziek gebleven. Een van de originele bandleden die vroeger cello speelde, heeft haar grote liefde gevonden bij een Portugees en heeft daar haar leven uitgebouwd. Toen is Kris Auman op bas erbij gekomen.
Na de opnames van onze eerste plaat ‘Boïte De Carton’ dan hadden we een gast muzikant, Sam Coenegrachts die solo gitaar speelde. Later is ook Marijke Hellemans bij gekomen. Op de daarop volgende cd ‘The Talles Man’ was Yves Peeters gast muzikant. Na een optreden op Esperanazah festival, heeft hij besloten om bij de band te blijven. Daardoor waren we met zeven.
BELCIRQUE is anno 2021 ... Kris Auman: double bass & electric bass // Ondine Cantineau: vocals & acoustic guitar // Astrid Creve: Lead vocals // Julia Emmery: vocals & trombone // Seraina De Block: vocals & trumpet // Marijke Hellemans: lead guitar & ukulele // Yves Peeters: percussion
Het leuke en interessante is dat er geen label te kleven valt op jullie muziek. En toch, Afrikaanse invloeden, Latijns –Amerikaanse, een exotisch allegaartje; wordt bewust voor zo een exotische aanpak gekozen?
Ik heb onze lead vocalist ook de vragen laten lezen, op die vraag heeft die eigenlijk het volgende antwoord gegeven. Als er iets exotisch naar boven komt, is het door wat er op dat moment leeft bij de verschillende bandleden op zich. De muziek waardoor die persoon op dat moment gefascineerd is. Op die manier trachten we de juiste sfeer in de teksten te ondersteunen. Het komt erop neer, we zijn een heel hechte groep en de meeste teksten komen van Astrid. Veel ideeën komen van individuen binnen de groep. Vaak Yves of Astrid. We kiezen heel bewust niet voor een bepaalde stijl. Die eerste CD had zelfs iets van Balkan muziek. En nu is dat meer een snuifje Latijns-Amerikaanse muziek. Astrid is naar Colombia op reis geweest, en heeft daar invloeden uit gehaald die op die nieuwe plaat zijn terecht gekomen.
Op de nieuwe plaat wordt eerder de Zuid-Amerikaanse kaart getrokken, maar het is toch ook een huwelijk tussen Zuiderse en Westerse culturen geworden. Klopt dit?
Zoals gezegd, er komen altijd wel nieuwe invloeden van muziek boven drijven. In dit geval dus die eerder Zuid-Amerikaanse of eerder vernoemde Latijns-Amerikaanse stijlen. Dat is dus niet echt bewust, dat groeit zo op een natuurlijk wijze door onze ideeën samen te voegen en er iets mee te doen. Dat huwelijk tussen Westers en Zuiders culturen is zeker goed omschreven.
De plaat is eigenlijk een beetje een reis rond de wereld?
Door de jaren heen hebben we eigenlijk onze eigen klank gevonden, gaandeweg. Onze eigen stempel, en dat kun je inderdaad omschrijven als een reis rond de wereld.
De verbluffende videoclip van “l'homme” voegt nog een betoverende dimensie aan Belcirque's speciale stijl, van het vertellen van verhalen. Welk verhaal schuilt er achter ‘La Grand Fête’, de nieuwe plaat?
‘L’homme’ is het verhaal van een man die de regen brengt. Vooral de ouderen en kinderen geloven als je de voetsporen van die man hoort , dat het wel degelijk zal regenen. Een soort mythisch verhaal dus. Net daarom hebben we besloten om daar een video clip rond te maken. Griet Herssens heeft dat heel mooi visueel weten uit te beelden. Ze heeft samengewerkt met een cameraman die de stijl zeer goed kan aanvoelen. Die man is dus eigenlijk gemaakt in papier , heel die clip is gemaakt met papier en snijwerk. Dat maakt het wel bijzonder en daar zit dus wel dat verhaal achter. Achter de plaat zelf eigenlijk niet echt.
Ik vond toch ook dat de plaat iets mystieks uitstraalt, naast het huwelijk tussen culturen. Nog iets anders … de opnames zijn gebeurd in een, glazen serre heb ik ergens gelezen ?
Dat berust op een misverstand , de opnames zijn niet in die serre gebeurd. Wat wel zo is, Astrid heeft een zeer mooie tuin en daar staat inderdaad een glazen serre en het gebeurt wel vaak, zeker in deze corona tijden, dat we daar samen gaan jammen als het ware. Het was door die omstandigheden, waar we afstand moesten houden, gewoon de ideale plek om te repeteren. De Engelsen vonden dat zo leuk , we zitten onder een Engels label ARC music. Ze vinden ons een beetje atypisch omdat we die vriendschappelijke achtergrond hebben waardoor nummers ontstaan op zo’n plekken, of door samen te reizen. We zijn enorm hecht met elkaar bezig. En met ieders ideeën en inbreng. Soms ontstaan jamsessies heel onverwacht, en op heel speciale plaatsen waar we op dat moment verblijven. Zoals dus ook die heel mooie serre. Maar de opnames van de plaat zijn wel gewoon in de studio gebeurd.
Dat is bij deze recht gezet. Wat zijn de algemene verwachtingen van deze nieuwe plaat eigenlijk?
Ik ben binnen de groep altijd de realist geweest. In eerste instantie ben ik zeer blij met het resultaat, het geeft de sfeer weer die we wilden weergeven. Dat is belangrijk. Op die paar live concerten waar we de nieuwe plaat reeds hebben voorgesteld, krijgen we als feedback, ‘Ik hoor de zon erin. De vrolijkheid’.
Dat was voor mij, en ook voor de groep, eigenlijk de bedoeling om met die plaat een positieve noot uit te dragen, met dus een Zuiders tintje daarbovenop. Het artistiek proces is voor mij alvast geslaagd. Je hoopt als band, na al die inspanningen, daar zoveel mogelijk uit te halen. Er wat aandacht en erkenning mee krijgen naar een ruim publiek toe. Maar dat is bij elke band en elke plaat wel zo eigenlijk, bij ons dus ook. Opgepikt worden. Maar ik blijf er ook kalm en realistisch bij, het is voor de muziekscene niet gemakkelijk. Zeker in deze coronatijden, we hebben ondanks dat toch al wat kunnen spelen, dus we moeten er rekening mee houden dat het voor niemand gemakkelijk is om het hoofd boven water te houden.
Kortom hopen we dus vooral dat we nog vaker live kunnen spelen, en als de plaat ook voldoende wordt opgepikt door de mensen zijn we zeker in onze opzet geslaagd. Evident is het, zeker voor de Belgische scene niet, mede doordat we releasen midden in de zomer. En rekening houdend met deze tijd waar we nog in leven.
We leven nog steeds in tijden van corona. Hoe hebben jullie daar als band en mens en muzikant mee omgegaan? Heeft die voor meer rust gezorgd in het componeren van songs en zo?
Ik ben niet de persoon om te neuten over die corona eigenlijk, het is gewoon wat het is. Ok, de hele cultuurwereld ligt nu op zijn gat bij wijze van spreken. Of toch zeker door elkaar geschud. Niets is meer normaal en moet heruitgevonden worden, of verplaatst worden wat concerten en festivals betreft dan. Op artistiek vlak heeft het wat adem gebracht bij veel mensen. Zeker voor sommige binnen onze groep heeft dat voor adempauze gezorgd die ze konden gebruiken. Ik ervaar het dus als iets positief voor het creatieve proces. Maar naar de band toe hebben we wel niet zoveel kunnen creëren daardoor, we gingen opgenomen hebben net tijdens die eerste lockdown. Dat is dan uitgesteld, we hebben geluk gehad dat we tijdens de twee lockdowns door wel hebben kunnen opnemen. Maar door die corona heeft alles veel vertraging opgelopen. Komende vrijdag is eindelijk dus de live release gepland (23 juli) eindelijk!
Zou het niet beter zijn dat we , i.p.v. zo halsstarrig te willen terugkeren naar het oude normaal, gewoon het nieuwe normaal omarmen? Je mening
Ik kan daar mee akkoord gaan, maar ben niet de persoon om daarover politieke of andere uitspraken of zo over te doen. Maar ik als persoon, en dat is dus heel persoonlijk, En niet echt in naam van de groep. Ik had nogal snel door dat deze corona periode heel lang zou duren. Ik ben ook gewoon blijven doorwerken. Ik zit ook in een sector waar we konden blijven doorwerken. Ik ben ook nooit gestopt met muziek spelen, en repeteren zo goed of kwaad als dat kon. Het heeft me tijd gegeven om mezelf te trainen in deze periode. Daarom ook, of je daar nu over zeurt of mee bezig bent, je moet het gewoon ondergaan dat alles door elkaar is geschud, dus is het beter om dit gewoon te aanvaarden. Ik vind het ridicuul om je tegen een verandering af te zetten, die is er en we kunnen er niets aan doen, hoe jammer dat misschien ook is. Aanvaarding is de sleutel in dit geval. Gewoon in meegaan, en je eigen plaats daarin vinden. We zijn daar als band trouwens ook in geslaagd, we hebben niet zitten zeuren omdat we onze cd niet konden releasen en zijn gewoon rustig blijven doorgaan binnen de mogelijkheden die er waren, tot het moment daar wel was.
Belcirque heeft op veel Buitenlandse podia gestaan, zelfs in Zuid-Korea heb ik ergens gelezen?
Eigenlijk wel. Ik zou het moeten nakijken, maar we staan inderdaad wel veel in het buitenland. We hebben inderdaad in Zuid-Korea gestaan, dat is toevallig gekomen. Iemand die ons vermoedelijk in Zuid-Frankrijk heeft bezig gezien of zo. Mooi meegenomen dat we daar ons zaadje hebben kunnen planten. Of in Zwitserland, ik ben half Zwitsers. Is ook altijd mooi meegenomen.
Komt dit , denk je , doordat de geografische ligging van België dat het moeilijk maakt voor een Belgische band om echt helemaal door te breken? Op grote of kleine festivals ? En is dat een ambitie eigenlijk?
Wat ambities betreft willen we gewoon verder doen zoals we bezig zijn, met avontuurlijke vooruitzichten. En vooral veel samen onderweg blijven zijn. Grotere festivals of huiskamer concerten in Zuid-Frankrijk passen daar even goed in. Dat is een juiste omschrijving is. Met de geografische ligging van België heeft dat eigenlijk niet veel te maken. We zijn gewoon vertrokken vanuit dat Buitenland. Waardoor we daar eerdere daar werden opgepikt, zo van ‘die band kan een mooi feest geven’ of zo. Daardoor staan we dus wel veel op festivals in het Buitenland. Onze cd’s verkopen trouwens altijd goed op die festivals. Het komt erop neer, toen we ooit van Zuid-Frankrijk thuis zijn gekomen , hadden we een concert, en zo is dat gegroeid en blijven groeien. We hebben inderdaad niet onze grootste populariteit in eigen land. Ik vind het echter gewoon gevaarlijk om daar een echte reden aan te geven. We passen vermoedelijk te weinig in een hokje voor die Belgische scene of zo, we zijn eerder werelds . Geen idee? We zitten ook recent, voor onze laatste uitkomende plaat, bij een Engels label, geen Belgisch. Het is niet dat ik er per se een wil vinden. Maar het is wel zo als er iemand ons wil (als support) boeken, dan is het inderdaad wel meer in het buitenland. Ik vind het echter gewoon moeilijk om daar een reden op te kleven.
Nochtans, het is via Jan van Salmonbooking dat ik jullie hebben gecontacteerd, dus er broeit toch iets?
Jan helpt ons enorm en doet heel veel voor ons ,dat is een feit. Jan heeft ons toch al een hele tijd geleden voor het eerst gezien, en is ons blijven op de voet volgen. Vooral in vooruitzicht van de nieuwe Cd is hij ons heel hard aan het helpen. Daar zijn we heel blij om.
Het is opmerkelijk dat ik jullie, na 15 jaar, nu pas echt leer kennen. Dat is toch raar?
Dat hoor ik in eigen land nog wel. Het is wel zo, we zijn Belg en je roeit gewoon met de riemen die je hebt of zo, ik doe heel veel van de praktische regelingen wat optredens en zo betreft. Zoals elke band komt daar nog honderd en zoveel andere dingen bij kijken. Dus op een of andere manier, verkoop ik mezelf beter in buitenland dan binnenland, we hadden het daar al over. Om een voorbeeld te geven. In oktober spelen we wel in Pelt , een soort jazz case. De organisator had dezelfde reactie dat het hem verwonderde dat hij ons nu pas echt leert kennen, terwijl we al zo lang bestaan. Ja het komt dus nog wel voor dat mensen zo reageren. Maar een echte verklaring heb ik er dus niet voor.
Ik had het er al even over, maar heeft dit dan niets te maken met die geografische ligging van België, als je een paar keer rond de kerktoren bent gereden is het gedaan.
Dat is zo. Maar ik heb er ook nooit van wakker gelegen moet ik toegeven. Doorheen die vijftien jaar zijn we altijd blijven door kunnen gaan, en kunnen blijven optreden. Ook al waren er wel kalmere periodes. Ik ben daar wel blij om, dus ja eigenlijk houdt het me zo niet bezig.
Over live optredens gesproken, staan er al enkele op de planning?
Er staan al enkele concerten op de planning. Vorige week donderdag (15 juli) hebben we ons laatste zomer concert gedaan in de regen in Antwerpen. Ondanks die regen en wind stond er toch wel volk te kijken. Respect voor die mensen dat ze dat willen doen (haha) Zeer mooie locatie ook. De rest is een beetje , in de laat ons maar zeggen, corona gevallen. Het ligt dus even stil, maar de toer die gepland staat rond de cd release staan op de planning; Na de zomer vakantie komen we wel weer op die molen van boeken terecht, maar nu is het even afwachten. Ook dus door die corona eigenlijk. We hebben er dus wel al enkele kunnen doen, waar we blij om zijn. En er staan er nog wel op de planning, maar het hoe en of het gaat doorgaan en wanneer is afwachten. Er is een toer in Zwitserland dat al enkele keren verzet is, en dat we normaal gesproken zouden kunnen doen. Hopelijk.
Kortom, het is een beetje koffiedik kijken. Daardoor durf ik er niet echt uitspraken over doen over het hoe en wanneer, want elke organisatie zit eigenlijk met boekingen .
Wat festivals betreft. Ik vind jullie muziek toch thuishoren op Dour, Dranouter, Cactus festival ?
Zeker en vast, we zouden daar ook graag spelen. Maar we zijn er niet zo meer bezig van ‘we willen dat bereiken’ of ‘we willen daar per se’ staan. We blijven gewoon samen spelen, en zien wel waar we uitkomen. Als we daar een podium kans krijgen op die festivals, is dat zeker mooi meegenomen uiteraard. Maar om daar ons op vast te pinnen , nee. Wat komen zal, zal wel uit zichzelf komen. Dat klinkt misschien niet ambitieus, ik ben daar eerder realistisch in.
Wat komt, zal wel komen , laat het ons daarbij houden. Wat zijn trouwens de verdere plannen met de band, en vooral , valt dit te combineren met andere projecten waar jullie inzitten?
Sowieso heeft ieder van ons wel andere projecten waar ze mee bezig zijn. Echter toeren we, en spelen we lang genoeg muziek om te beseffen dat dit voor iedere muzikant en band geldt eigenlijk. We moeten er gewoon blijven voor gaan, we zijn een zevenkoppige band met zeven verschillende individuen. Wat de verdere plannen betreft? Gewoon, zoals eerder aangegeven verder blijven spelen en met elkaar op de baan blijven zijn. En veel avonturen aangaan. Zoals huiskamer concerten of festivals in Engeland bijvoorbeeld, een zeer mooie scene. Of ook in België , waar zeker veel mooie festivals zijn. Dat is zowat het grote plan naar de toekomst toe. Iedereen binnen de band is gewoon zeer gemotiveerd om bij Belcirque te spelen, en dat willen we zo houden. Trouwens pas als deze cd is afgerond, en we zijn ermee op toer gegaan , heb ik de neiging om weer samen te gaan zitten en iets nieuw uit te dokteren. . De muziek moet gewoon eerst live gespeeld worden, eer we de goesting vinden om iets nieuw te doen. Dan gaat er gewoon weer gejamd worden te samen, en ontstaan nieuwe ideeën.
Ik hoor soms bands zeggen dat, na het uitbrengen van een nieuwe plaat, die cirkel pas rond is als ze die nummers daadwerkelijk hebben kunnen voorstellen. Zolang dat niet is gebeurd, is het moeilijk om ook nieuwe nummers te schrijven? Is dat bij jullie ook zo dan?
Ik, denk niet dat de cirkel niet rond is , als je de cd fysiek in je handen krijgt is dat toch wel zo. In de zin dat we geslaagd zijn in onze bedoeling, is die cirkel zeker rond. Tuurlijk maak je muziek om dat vooral live te kunnen brengen, dat onderdeel mis je zeker. En we hebben ook het geluk gehad om enkele optredens te doen, dus dat speelt ook een rol. Maar om te zeggen dat de cirkel niet rond is doordat we niet echt live kunnen spelen met die nieuwe nummers? Dat we geen nieuwe nummers kunnen maken vooraleer we die live hebben voorgesteld, een klein beetje wel, maar dat lijkt bij ons niet echt van toepassing dus.
Is er een soort doel dat je als band voor ogen hebt?
Inderdaad. Het belangrijkste is en blijft blijven gaan, en blijven spelen. Maar dat geldt eigenlijk voor elke band. Het is niet altijd even gemakkelijk om te blijven doorgaan, echter is dat toch het voornaamste doel van een band om gewoon die weg te blijven bewandelen die je doorheen de jaren bent ingeslagen. Als we samen spelen, is er een bepaalde energie die goed zit, en die energie samen blijven beleven is heel belangrijk. Zolang we die energie samen niet verliezen, blijven we dan ook gewoon doorgaan. Dus, het avontuur samen blijven aangaan, is het belangrijkste doel voor ons als Belcirque. Laat het ons daar bij houden.
Bedankt voor dit fijne gesprek, heel veel succes met de nieuwe release en hopelijk tot spoedig op een of ander podia.
Meer ‘La Grande Fête’(Belcirque) - https://www.arcmusic.co.uk/blog/la-grande-f%C3%AAte-belcirque.html
Ethan Gold - I declare that I was making something that takes time to listen, and care to understand; In this world where everything seem to go faster and faster in creating music
American singer-songwriter Ethan Gold made his promising debut in 2011 with the album ‘Songs From A Toxic Apartment’. Shortly after, he had a bizarre accident and suffered brain damage. Seven years after that accident there was a cover album 'Live Undead Bedroom Closet Covers' and the following year the instrumental synthesizer record 'Expanses (Teenage Synthstrumentals)' was released. Now, finally, there is a full-fledged second album 'Earth City 1: The Longing'. As the record indicates, it is a first part. And of a trilogy. On the occasion of the release of the first part, we had a nice conversation with Ethan about his many travels, what this trilogy is all about and also a tip on how to make sure you keep remembering your dreams the next morning. A fascinating conversation it became in any case.
Ethan, you've had a rough time, how are you doing? I also read some bad news on facebook? When I see you, you look so positive, of course I can not ‘feel you inside’
A dear friend of mine, who also was my manager for many years, died last week, totally unexpectedly. So yes, it’s been hard times. My own health? I suffer a lot with depression and those things. But you know, my willpower to survive seems to be very strong. My will to bring my music to the world. My will power to live. It’s just that I had some very bad moments in my life, setbacks, but for some reason I always find this power to get up and go forward. The funny thing is a lot of my listeners see me as a positive person, though I don’t see myself that way by natural temperament. But the sense of mission always drives me forward, again and again. I will say I’m a fan of not having tragedies. Some people say more difficulties makes you stronger. That’s kind of an old idea. I don’t fully believe in that, or more precisely, that’s an idea we don’t have time for anymore, as a planet. That’s part of what this ‘Earth City’ trilogy is all about. The fact that I have come back after difficulties in life, and built a new life multiple times, I hope I have something to say about this. A friend of mine said he saw my ‘Earth City’ as a metaphor we need now, to rebuild a new civilization, and that it’s something anyone who’s had their life destroyed will understand. My inner Dresden has been bombed several times. It is time to re-build the city inside each of us, and also our civilization’s relationship to our earth. My own city was destroyed, and I’ve come back with songs that I hope will help other people build new lives, whatever their personal destructions might have been. And the new world gets to be wiser.
It’s an eye-opener to everyone … who have bad times to never give up. Can I see it that way?
It is. No I’m not scared you bring this stuff up. It’s a part of the deal you know, of creating music in a marketplace. It’s true there is a dark side. My lightness is the kind that comes from going through darkness. I only hope that my music, and how I’ve recreated a life several times, helps people to guide them through their lives.
Ok, sorry to start about this personal stuff, it’s like you say, something musicians end up talking about. But, let’s go back in time: What was your earliest encounter with music and what about that art form drew you to it?
I was writing songs when I was very young, to deal with things that were going on in the family. When I was two or three years old I was already making up songs. Later, wherever I would see a piano I start playing on it. Music has always been a part of my life. Music was my hiding place. I pretty much escaped into the ether. I still write in a very, let’s say abnormal way, like there is still that escape or hiding place to cover up myself. Much of my writing happens when I’m sleeping. It is a collaboration between my sleeping life with my waking life. That’s how my writing process goes. It’s often that I get to figure out what the music in my dream is about, and then to structure it in a song, or an instrumental piece. Or into life itself.
It’s funny that you remember you dreams. When I wake up I forget them right after I wake up. But you remember them. How?
You don’t remember you dreams? One of the things that can help to get them back alive is to meditate on this before sleep, and right when you wake up, calmly write everything down that comes to your mind. Keep a pad next to your bed, just to write things down. That can start with just small things, tiny flashes, but over time longer stories will develop. Like watering a little seed on the ground, it opens a whole new world. It will train you to open a door to the unknown part of your mind, or your soul, if you prefer. When you really want to get in touch with your dreams that’s what I recommend.
Thanks for the tip, I keep that in mind when I go to bed. You released a very promising record ''Songs From A Toxic Apartment' in 2011. How was the response to that?
The response to that was great, especially for a true indie release. I’m still an independent artist, but I got some good blog support. Six years after it was released in US, it was released in Europe. In 2017 the ‘Sunday Times’ in London listed it as ‘essential new music’ along with Björk and U2. That was a very nice compliment not only because they were connecting my music with those artists, but also that it was ‘essential new music’ even it was already six years old. That was funny in a way, but yes, the response was in the main very positive about that record.
Did the accident you had , cause you to change the way you write songs? I have learned to 'listen' to music in a different way due to my congenital hearing problem ; is that also the case with you?
After the accident I write faster. It felt like my brain used to get in my way more before. Many people do meditation, like in Buddhism traditions, to achieve what’s been called ‘no mind’. I experienced that ‘no mind’ by force. But my soul was still very much intact. It was quite an experience having my soul being intact, while my mind had terrifying difficulty following conversations. Words were too fast. I trained myself to write in another way, and a lot songs, for the next five years, come out of that period where my soul was intact but my mind struggled. I used to struggle more with what I want to say in songs, what my mission was. But I feel very clear about my mission now. Whenever the inspiration for new writing comes up, I hold that first sprout very close which makes things far faster.
Did the part of writing down your dreams help yourself in this writing process?
Sure they did, but I’ve been doing this for many years. But yes, writing down my dreams was a rope in the well, that I held on to. Before I could really get back to talking with people, I was writing again. Writing songs and music again. It should be the way they teach music, as food for our brains, but in US they hardly teach the arts anymore in school. Making music, or listening to complex but ordered music, lights up the brain.
Seven years after the accident there was a cover-album 'Live Undead Bedroom Closet Covers' and the year after that the instrumental synthesizer record 'Expanses (Teenage Synthstrumentals)' was released. A satisfying release after the very heavy period? Or shouldn't I see it that way?
For me it was a way to go back to my roots. I just wanted to go honor to my own journey, and also to honor the things that inspired me when I was young. That’s what that cover album is about. The instrumental record is a kind of primitive synthesizer album of strange inner landscapes that get moodier as the record goes, like taking a rickety synthetic boat off into dark waters. I don’t see those records as my main work, but they were something like soil. I just wanted to say ‘hey I am still alive, and I have this soil I can bring to the world’. Something like that.
Somewhere I have read you also doing something with films? Are there any future plans in that direction?
I scored some films in the past, including during my period of silence. I did one in 2018 and one in 2019. Part of it I was not feeling ready to performing again, after my accident. But in general, doing film scores is kind of a different part of me. It’s a job, if you know what I mean. It’s a job where I bring my best understanding of music to someone else’s dream. I try to find the inner meaning of the film, and to give the film a unique stamp. To make musical themes that are memorable, and create for the film its own emotional and sonic universe. It’s interesting as a job, but right now my plan is to focus on my song stuff, for the next five years or more.
I listened to the newest disc 'Earth City 1: the Longing', a first part of the trilogy? Is there a story behind it?
‘Earth City’ evolved as a metaphor for our whole civilization, this great interconnected global city. Each song is like a dream, each album is like a city, and perhaps the trilogy is like a planet; different levels you can look at it. I see the way we treat ourselves as people. There is a lot of self-hatred. People beat themselves up, for not being successful, not being pretty enough, or things like that. This attitude is echoed in how we treat the planet. All these subjects come into the ‘Earth City’ trilogy. It was something bigger than one album. And also, the world culture being so fast these days, I wanted to declare that I was making something that takes time to absorb. Even though each song and each album is complete in itself, you can, if you feel called, go on a deeper journey with me. In this world where everything seems to go faster and faster, making this trilogy is itself another way of making a statement, to wave my flag for more patience in the world. And a slower way of living. The way I see our civilization functioning, it’s been very sick, even before this pandemic we’re living in. Part 1 is the pause where we know something missing in our lives but don’t know what it is. That feeling of being a little bit lost, and being open to change. We can’t quite identify our sadness but we are learning. Parts 2 and 3 I hope will answer a lot of these questions, while also bringing pleasure.
I find it’s a very melancholic record, slightly dark but certainly not pessimistic, is that right?
Yes, that’s very right; You describe it like it is. I agree. It’s melancholic but not pessimistic. The subtitle is ‘The Longing’. It comes of a sort emerging from pain. Like my friend telling me it’s like lives re-building after a war. In re-building, there is a lot sadness and grief, but also there is a current of hope. As you hear in the album. The buildings may have been blown up, there may be poison in the air, but there is also a wind flowing through that gives us a chance to re-build everything anew. It is that moment I wanted to put in this record. It’s an emerging-from-darkness record.
The song “Firefly” even suddenly takes off in a rousing way, again a conscious choice and already a hint of what's to come?
Yes, a bit of a hint for part two energetically perhaps. You’re a good listener. When I listen to albums, like going on a journey, it’s important to keep the blood going. Different tempos, and that kind of things are needed. I wanted to have moments in the records that fuel the energy, and that’s a song that gives a little burst of energy. In every record I really love, there are songs that are completely different. For example ‘Ok Computer’ by Radiohead has some songs that aren’t my favorites but they punch up so others can knock you down. If an album is only one flavor, it gets boring. So you have to slap the people in the face to say wake up! (haha). So, this song is a loving slap in the face.
"On the first album of the trilogy he explores the fascination and confusion we all experience in the very complex world we live in. A world in which we are more connected than ever, yet alienated from each other" I read a review by my colleague at DaMusic, a statement I very much agree with. Agree?
Sometimes journalists can sum up what I do better than I can. It is a great description. So yes, I agree!
To elaborate on that, which way will the next records go?
I don’t want to say too much because it’s like Lord of the Rings… you don’t want to spoil the whole thing. Generally speaking, Part 2 is higher energy, and it’s about the excitement of the modern world. Part 3 it’s more the global part of it all. Let’s put it this way. Part 1 is personal, part 2 the city, and part 3 the earth. There’s a vague answer to your specific question.
What was your inspiration doing this trilogy?
After my injury I wanted to be a part of the world again, and I circled the globe, visiting a lot cities, from Toyko to Istanbul, Addis Ababa to Antwerp. Each place speaks to the inspiration differently. There is always something special about each city. But the ‘city’ developed as a metaphor for human beings inwardly, and for civilization itself.
Are there any favorite cities?
But in general, the energy of our civilization, good and bad, was an inspiration for this trilogy. On this first album there are two songs that are about specific cities. There is the song ‘In New York’, and another ‘Alexandria & Me’ which is about the ghosts of downtown LA. How does a parent pick a favorite child? It’s impossible, that’s the same with all those cities. I enjoy the beauty of all those different energies. You can find things that are unique wherever you are. Edinburgh in Scotland. Istanbul. Osaka. I have spent some time in Antwerp as well.
In creating a trilogy, has it been difficult to ensure that each album stays unique and separate?
You will see when you hear Earth City 2 and 3, in 2022 and 2023, that the theme of how we are living on earth connects them. But each has a different energy and different lyrical themes. Each develops from the other. Part 2 is not about longing, and you will feel that shift. I don’t want to tell you too much but I hope you like them too when they come.
How were the first reactions to your new record?
The first reaction has been positive. I’m running my own record label, so getting a huge mass impact isn’t possible, but it’s been quietly positive reactions. I’m getting some good radio play in the US. Also in Germany France and some in the UK. I’m just doing the best I can as an independent artist. But I believe in what I’m trying to bring into the world, and some people are starting to notice. We’ll see.
Your album is a kind of a, how I say, guide to have a slower way of living; But there is social media, Spotify and things. What is your opinion about it?
It’s not my way of living, honestly. I do a bit of those things but it feels like I’m forcing myself. It’s not a natural thing for me at all. I’m a private person and social media is all about self-promotion, or sharing, or connecting in some weird disembodied way. Some people have used my music for their videos on TikTok. I find myself thinking I should try harder with all that. I do it a tiny bit but I’m really not interested in it. It’s a struggle, I prefer a slower, deeper experience. Social media by its design is all about the faster way of interacting. So I do post sometimes, and I welcome people who like those things to follow of course because that’s the world we are in, but it’s not my natural idiom.
In these times you can't ignore it, have these corona times resulted in more compositions? How did you get through those times as a person and a musician?
I spent a lot time in 2020 making music videos. I have made seven videos for this album, many using my phone, and footage submitted from fans or friends, and then doing crazy editing to create something effective. As to writing music, that never stops. I’m writing all the time, whether there is a pandemic or not.
Performances can happen a bit again, also with you? Are there plans for an European tour for example (in Belgium?)
I’m going on tour as soon as possible. But it’s difficult. In California here the masks are back on. None of us know what’s happening. But I’m planning to start touring as soon it’s possible. Maybe after the next album? And touring with all the songs. But right now we are seeming to go backwards again. I look forward to playing in Europe and hopefully Belgium. It’s possible I’ll do some festivals, but it’s more likely all that will be next year.
What are the future plans next to making this trilogy?
Part 2 will be released next year. I have recorded half of it already. Part three will come out next year or in 2023. I’m halfway through both actually. That’s what’s happening in the next years. And I’ll tour with it of course. After that? I have hundreds of songs and always write write, so running out of music will never be a problem.
My last question, what is your final ambition or ‘end goal’? Or are you not busy with that?
After all the time I lost after my accident, I plan to be putting out music a lot more. The real goal I have is making our civilization more conscious, and to help people have more compassion for themselves, for other people, and for all living things. That’s my end goal.
Thank you very much for this nice conversation, I hope to see you soon in Belgium …
WALFANG - We willen met WALFANG nog veel doen en het is niet dat we geen ambities hebben maar het moet gewoon leuk blijven voor ons zonder dat we een bepaalde verplichting of druk voelen
Een terugblik: In 2017 in Antwerp Music City traden enkele bands op die bekend staan om hun verschroeiende aanpak. De locatie zelf is een fenomeen op zich, en wordt geëerd binnen de underground van het hardere genre. We zagen er een groepje uit het Waasland, Monkey Juice, die in de voetsporen traden van Steak Number Eight (Nu STAKE) . Over het optreden schreven we : ''Monkey Juice combineert uiteenlopende muziekstijlen, gaande van postrock, shoegaze, grunge, stoner tot noise rock zelfs. Ze brengen het met zoveel spontaniteit en spelplezier, dat het aanvoelt alsof deze jongens al een jaar of twintig op het podium staan.''
In 2021 heet Monkey Juice gewoon WALFANG. De harde, energieke, loeiende aanpak en de jeugdige spontaniteit is overeind gebleven, maar de band is volwassener geworden. WALFANG bracht recent hun debuut album op de markt , 'LØV'. We kregen recent een tipje van de sluier daarvan, via een livestream, ondersteund van Friends of Friends records + MCLX. Ons verslag kun je hier nog eens nalezen.
Naar aanleiding van de release en de toekomstplannen hadden we een fijn gesprek met de band.
Mijne heren, om met de deur in huis te vallen. Waarom die naamverandering van Monkey Juice naar WALFANG? Want met die eerste waren jullie toch aan een opmars bezig?
Het verhaal Monkey Juice begon voor ons als 14 jarige gastjes die brakke punkrock speelden. Over de jaren heen evolueerde onze sound. We voelden dan ook de nood om aan een nieuw verhaal te beginnen. Die naamsverandering was daar essentieel voor. We blijven trots op wat we vroeger deden maar kijken liever naar de toekomst en een nieuw verhaal.
Ondanks de volwassenere aanpak blijft er toch nog beetje Monkey Juice hangen, wat is voor jullie het grootste verschil?
De energie blijft overeind, het is niet zo dat we onze jeugdigheid willen verliezen. Maar na al die jaren vooral een meer volwassen versie van onszelf neerzetten was dan weer wel belangrijk. Dat is gewoon het grote verschil. Met WALFANG willen we nog meer experimenteren en ons zelf vinden. Alles moet kunnen op de volgende plaat. Los van genres of eerder werk.
De link naar STAKE wordt nog steeds gelegd, maar ik vind toch dat jullie op je debuut veel melodieuzer, maar daarom niet minder dreigend, klinken. Klopt dit en is dit een bewuste keuze?
STAKE is een fantastische band met een originele sound die elke keer blijft veranderen. We hebben enkele keren samen op het podium gestaan en spelen in het “genre hard” maar vinden niet dat we dezelfde muziek spelen. We delen ongetwijfeld redelijk wat invloeden (denk ISIS, Neurosis, Amenra, Converge, Mastodon…) wat waarschijnlijk wel verklaart waarom er wat gelijkenis is maar dat zou je over veel popartiesten ook kunnen zeggen.
Belangrijker is dat ieder zijn ding doet. Wij hebben onze invloeden, zij die van hen.
Het is ook niet onze ambitie om in het voetspoor te treden van STAKE of gelijk welke andere band, maar vooral onze eigen stempel te kunnen drukken op de muziekwereld.
De Ambitie om een Sportpaleis uit te verkopen is er dus niet?
We hebben zeker ambitie, Sportpaleis hoeft niet. Een Ancienne Belgique vol krijgen zou uiteraard leuk zijn. Het belangrijkste voor ons is dat we op een podium kunnen staan en onze muziek kunnen brengen voor mensen die er van genieten. Of dat nu voor 10, 100 of 10000 man is kan ons eigenlijk weinig schelen. We geven ongeacht waar altijd 100%.
Maar we kijken momenteel toch wel echt hard uit om terug op een podium te kunnen staan want livestreams zijn een mooi alternatief maar komen nog niet in de buurt van het echte werk.
Nu we daar toch over bezig zijn. Ik heb jullie via live stream bezig gezien, ik heb er veel gedaan en het is toch nooit hetzelfde als echt live spelen. Hoe hebben jullie die streamings beleefd en wat is jullie opinie over het fenomeen?
Live Streaming was een prachtig ding om muziek terug live naar de mensen te krijgen in tijden van verplichte isolatie. We zijn de organisaties enorm dankbaar dat we die shows mochten doen en onszelf konden tonen voor een publiek. Maar het is helemaal niet te vergelijken met spelen voor publiek. Je voelt de adrenaline niet die je dat tikkeltje extra geeft en er ontbreekt toch echt wel de connectie tussen ons en de mensen in de zaal. Dat gemis is te groot om er echt voluit van te kunnen genieten. Daarvoor heb je dat applaus nodig, de reacties die ook ons op het podium de energie geven om de lat nog hoger te gaan leggen.
Ik treed jullie daarin bij, ik heb ondertussen enkele concerten gezien en het verschil met die vele live streams die ik heb gezien is groot. Maar toch zorgde die live stream er ook voor dat de drempel lager werd om dingen te ontdekken waar ik anders misschien niet was op gekomen, is dat bij jullie ook zo?
Ik denk niet dat die drempel persé lager ligt. Het is voor mensen niet evident om een uur naar een scherm te kijken als ze weten dat ze er in het echt bij hadden kunnen zijn. Mensen zijn het gewoon van iets live te zien en het besef van dat net dat niet kan legt die drempel toch iets hoger.
Ik lees ook in een biografie: ‘’Het viertal kijkt op hun debuut terug naar de schreeuwerige boze tieners die ze ooit waren en de evolutie die ze ondergingen tot de jongvolwassenen en de daar bij horende verantwoordelijkheden en verwachtingen. Een verhaal van frustraties, woede, teenage angst en persoonlijke ontwikkeling op een soundtrack van scheurend gitaarwerk.’’ Kun je daar iets meer over vertellen? ?
We hebben iemand die zeer mooie bios kan schrijven maar wat daar mee bedoeld wordt , is dat we vooral willen evolueren en willen blijven evolueren, vandaar de naamsverandering ook.
Daar zijn nu ook echt bewust mee bezig. We willen in de verste verte niet maken wat we vroeger maakten of wat iemand anders maakt. We doen ons eigen ding wel.
We zijn nu bezig met de volgende plaat te schrijven en die zal helemaal anders klinken als de plaat die we nu hebben uitgebracht.
Wat het debuut betreft , op de acht nummers van deze plaat horen we een smeltkroes van grunge, stoner, postrock, sludge, noise, shoegaze en math. Daardoor kun je geen label op jullie muziek kleven (I LOVE IT) . Is ook dit een bewuste keuze? En waarom?
Genres en labels zijn zeer handig als je ze gebruikt om groepen aan mekaar te linken. Als programmatuur heb je zo handige kapstokken die je snel bepaalde sferen aan mekaar doet linken. We merkten na een tijd dat wij ons niet vast hoefden te houden aan 1 bepaalde stijl, we maken gewoon waar wij ons goed bij voelen. Blijkbaar is het moeilijk om daar een label op te plakken. Voor ons is de emotie in de muziek belangrijker dan de term die erop gekleefd wordt.
Een versmelting van uiteenlopende ideeën , dat is iets dat me ook opvalt aan WALFANG. Het is niet zo dat één bandlid eruit springt, het is duidelijk een samensmelting van vier jong volwassenen boordevol talent en ideeën? Mee eens?
Vroeger werkten we zoals veel bands. Er is 1 frontman die met het gros van de ideeën af komt en de rest sleutelt mee. Sinds een paar jaar hebben we er bewust voor gekozen om echt als band naar buiten te komen. We vinden niet dat 1 iemand belangrijker is dan de ander. Dat heeft zich ook vertaald naar onze werkethiek. Nu schrijven we alles met vier. Iedereen doet mee. Er komt nog steeds iemand af met een fundament maar we bouwen samen een heel het nummer, ook al betekent dat een complete verandering van het originele idee.
Het is de muziek die telt, niet de persoon die het speelt.
Dat is zeker het geval. WALFANG is een heel ambitieus project, dat was het voordien ook, maar jullie zetten op basis van die paar luisterbeurten van jullie debuut wel een serieuze stap voorwaarts naar een ruim publiek vind ik. Is er dan nog tijd voor andere projecten waar jullie mee bezig zijn?
We hebben allemaal onze eigen bezigheden naast WALFANG maar dit blijft voor iedereen wel het hoofdproject. We kunnen ook zoveel kwijt in dit project dat de zijprojecten die we doen (Miroir, ukumar) iets helemaal anders zijn of niet meteen muziek spelen zijn.
Jullie stellen het debuut voor in De Casino, Sint-Niklaas. Het wordt een stevig avondje met ook optredens van Psychonaut en Whorses, maar voor jullie een thuismatch. Iets om naar uit te zien. Wat zijn de verwachtingen, een match moet altijd gespeeld worden …
Het is geen wedstrijd, haha. We wilden vooral onze plaat voorstellen en hebben daarvoor enkele bevriende bands uitgenodigd die muzikaal in het verlengde liggen van wat wij doen. Het zal een bijzonder boeiende avond worden, waar we zeker naar uitkijken.
We hebben al een paar keer in de Casino gestaan en dat waren mooie ervaringen.
We zijn dan ook heel blij dat we het in de concerttempel van onze eigen stad mogen voorstellen samen met onze vrienden.
Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar wat concerten betreft?
Er staan dus al enkele live optredens gepland in het najaar. We zijn ook al volop bezig met nieuwe nummers voor de volgende plaat. Die zal weer een heel andere richting uitgaan dan dit debuut. We blijven verder timmeren aan de toekomst en zien wel waar we uitkomen.
Het debuut werd ook in deze tijden uitgebracht, nu het moeilijk is om die live voor te stellen waarom niet toch nog een jaar gewacht dan?
We zaten al een tijdje te broeien om dit uit te brengen, hebben het even uitgesteld maar vonden gewoon dat de tijd nu gekomen was om er echt iets mee te doen. We konden niet nog langer wachten. Dit moest gewoon nu gebeuren, ook al is de situatie niet optimaal. Maar nu begint alles terug los te komen en te versoepelen. Dat geeft ons alvast een goed gevoel van optimisme.
Wat zijn de ambities met de band ? Hebben jullie ook een bepaald doel dat jullie willen bereiken?
WALFANG en muziek maken is een passie. Het is niet de bedoeling hiermee veel geld te verdienen of zo, het moet een passie blijven. Belangrijk is dat we uiteraard kunnen blijven groeien en verder groeien bij elke nieuwe release. We willen met WALFANG nog veel doen en het is niet dat we geen ambities hebben maar het moet gewoon leuk blijven voor ons zonder dat we een bepaalde verplichting of druk voelen.
Voor ons hoeft het niet te voelen als een job, die hebben we al naast WALFANG.
Dit is een project dat we verder willen uitbouwen zonder prestatiedruk, dat is voor ons belangrijk.
Als je als band de gelegenheid zou hebben om Sportpaleizen uit te verkopen op voorwaarde dat jullie je muziek een hele andere richting uitstuwen die de uwe niet meer is, maar er wel veel geld mee verdienen, zouden jullie dat doen?
In ’t kort: nee. Je hebt bands die zo’n keuze wel maken en dat is hun recht maar voor ons hoeft dat niet.
We bepalen zelf wel welke richting we uitgaan met onze band en onze muziek. Ambitie is er op overschot maar het moet iets zijn en blijven waar we 100% achterstaan. Als een label ons wil helpen om daarin te kunnen evolueren gaan we daar zeker op in, maar dan is het omdat we geloven dat zij ons verder kunnen helpen, niet voor het grote geld. Dan hadden we wel een ander genre muziek gekozen.
Begrijp ons niet verkeerd, sommige bands die dat wel hebben gedaan leveren nog steeds fijn werk af, ook al spelen ze nu iets compleet anders dan hun vorig werk maar wij willen met WALFANG ons eigen pad blijven bewandelen. Dat is veel te belangrijk voor ons.
Is het feit dat je een Belgische band bent niet een beetje een handicap? Ik bedoel, jullie muziek is wat mij betreft internationaal. Maar ik krijg vaak de indruk dat het voor een Belgische band gewoon moeilijker is om echt ‘door te breken’ dan bijvoorbeeld een band uit UK of zo. Graag je mening
Het is wat je er van maakt. Het werkt in België meestal beter als je eerst naam maakt in het buitenland. Dan volgt België wel. Maar voor een klein land zijn we nog steeds heel gefragmenteerd.
Ik denk dat het belangrijker is wat je ziet als doorbreken. Wij hoeven niet in de charts te staan. Voor ons is het veel belangrijker dat er een gastje in Berlijn van 18 jaar onze bandshirt met trots draagt. Dat zou voor ons doorbreken zijn. En dat kan door veel te spelen.
Zijn er nog mededelingen naar onze lezers toe?
Hallo lezers, wij zijn WALFANG. Cva met u? Mag toch snel eens terug goed weer gaan worden hé! Merci van dit hier allemaal te lezen, dat vinden wij echt heel leuk van u. Nog leuker zou zijn als je naar onze plaat luistert en die gewoon koopt! Kom ineens eens kijken en je krijgt er (vanaf dat het mag) een dikke knuffel bij.
Groetjes thuis
WALFANG
(check het vooral uit via volgende link: https://walfang.bandcamp.com/music )
Bedankt voor dit fijne gesprek, tot in De Casino ? en veel succes verder
Lili Grace - Muziek blijven creëren, die vooral het buikgevoel van de mensen aanspreekt is ons belangrijkste doel en ambitie
Donkere tijden die zorgen voor vertwijfeling en pijn, maar ook een sprankeltje hoop bieden, is de rode draad in de sound van Lili Grace . In het kader van 'Great Gigs in the Park' traden Lili Grace op in het mooie park nabij De Casino, Sint-Niklaas.
We waren er ook bij en schreven hier
We hadden een fijn gesprek met de zusjes Dienne & Nelle over die plaat, de live optredens en de verdere toekomstplannen.
Het verhaal hebben jullie al honderden keren verteld, maar met het debuut ‘Silhouette’ kruipen jullie in de huid van twee jonge meisje die geconfronteerd worden met een trauma , het ongeluk van jullie broer? Hoe is het idee ontstaan
Het is heel vanzelf gegroeid, we hadden wel ideeën die naar voor kwamen en waren al een tijdje bezig om rond dat onderwerp ook iets te doen. Het is dus eigenlijk allemaal heel spontaan gekomen, en niet per se van ‘nu gaan we daarover iets schrijven of zo’, maar het ongeluk en hoe we er als kind mee omgingen, sloot wel aan bij die ideeën in ons achterhoofd eigenlijk.
Het is niet zo dat deze plaat een manier is om dit trauma een plaats te geven?
Nee, dat wordt door sommige media zo naar voor geschoven, maar is niet zo. We hadden dit trauma voordien al verwerkt. We maken het er dus wel van, maar die verwerking is er dus eigenlijk in het verleden al geweest. Laat het ons zo stellen. Meer nog, eigenlijk was het net doordat we dit al hadden verwerkt dat we deze plaat konden maken. Dus eigenlijk geheel het omgekeerde van wat soms naar voor wordt geschoven. Als we het niet hadden verwerkt hadden we dit emotioneel niet live kunnen brengen bijvoorbeeld, dat zou niet zijn gelukt. Nu dus wel daardoor.
Dat is iets dat me zowel op de plaat als live opvalt, dat er ingetogen songs zijn die je tot tranen toe bedwingen, én soms zijn er zelfs springerige vreugde dansjes, een baken van hoop; is hier bewust gekozen voor die aanpak?
Dat sluit gewoon aan bij het thema. Enerzijds die vertwijfeling in sommige songs, maar ook hoe we dat sprenkeltje hoop zien verschijnen. Dat heeft allemaal te maken met hoe we het toen als kind beleefden, en dat wilden we dus ook uittekenen in de songs. Er is zoveel contrast in je leven op zo jonge leeftijd, dat er letterlijk van alles op je afkomt, eigenlijk zijn we als heel jong kind daardoor veel te snel geconfronteerd geworden met volwassenheid. Dat speelt ook allemaal een rol daarin, en ook dat hebben we willen verwerken zowel op plaat als live, vandaar ook die uiteenlopende contrasten van ingetogen naar springerig.
Naast vertwijfeling, schuilt er ook een soort schuldgevoel (als ik dat zo mag en kan noemen) bij sommige nummers, klopt dit?
Dat schuldgevoel is er eigenlijk tot op de dag van vandaag nog altijd. Maar binnen een andere omkadering als toen. Het idee van wij kunnen alles, wij kunnen ons leven opbouwen en gewoon dingen doen daarmee terwijl ons broer dat nooit zal kunnen. Dat knaagde toen, en dat knaagt eigenlijk nog steeds. Dat keert eigenlijk dus terug in alle verschillende fases in ons leven, dus nu nog steeds eigenlijk.
Begrijpelijk, ook al is dat schuldgevoel voor niets nodig uiteraard. Hoe is het met hem eigenlijk ondertussen? En hoe reageert hij op deze plaat?
Uiteraard is dat niet nodig, iedereen zegt dit , maar je kunt het gewoon niet uitschakelen. Hoe het met hem gaat? Hij heeft er een blijvende handicap aan over gehouden, maar ondanks dit gaat het vrij goed met hem. Met soms uiteraard ook minder goede momenten, straalt hij vooral veel positiviteit uit. Onze broer is vooral trots dat wij hierover een plaat hebben gemaakt. Hij staat er volledig achter.
Het is dus een heel persoonlijke plaat over pijn en verdriet, maar jullie stralen ook hoop uit, alsof er altijd een zon schijnt aan het eind van de tunnel, zoals vandaag toen jullie begonnen, was het net gedaan met donderen en onweer en toen kwam de zon er door, dat stralen jullie ook uit met jullie muziek. Is dat bewust dan?
Dat is niet bewust zo gedaan eigenlijk. Het is gewoon zo gegroeid, het is wel leuk dat het je opvalt. Onderhuids hopen we wel dat dit deze indruk op mensen maakt, binnen die vertwijfeling dat baken van hoop bieden. Het is ook iets dat we hebben geleerd uit dat ongeluk eigenlijk, dat er altijd een zon schijnt achter die donkere wolken en we daarin moeten blijven geloven. Als je dat hoort in onze muziek, dan zijn we onbewust in onze opzet geslaagd.
Gaat “No God” over het feit dat jullie er niet in geloven? Hoe sta je tegenover spiritualiteit?
Nee, het is eerder gelinkt aan dat schuldgevoel van voorheen, (niet dat we niet geloven in iemand die ons gaat helpen hierboven.) “Saints” is gelinkt aan het kapelletje waar we altijd naartoe gingen. Het is een intense song waar we wilden uitbeelden hoe we zo snel in de grote mensen wereld werden gedropt van het ene moment op het andere, het besef dat het leven zo fragiel is ook. Dat speelt ook allemaal mee. Daar is “Saints” eerder aan gelinkt. En het besef dat er boven niemand is die je kan helpen.
Er schijnt eigenlijk ook iets spiritueel, iets sprookjesachtig en mysterieus in jullie muziek uit, vind ik. Klopt dit?
Ook hier is het weer niet bewust, maar eerder onderhuids dat dit naar boven komt eigenlijk. Het is maar hoe de luisteraar het beleeft. Het is wel positief dat je dit allemaal hoort in onze muziek, dan zijn we in onze opzet geslaagd.
Ik denk dat het ook muziek is die je niet moet horen maar vooral moet voelen. Maar die gevarieerde aanpak, dat experimenteren, werd daar bewust voor gekozen, of ook niet?
We houden beiden wel van variatie binnen de muziek, en ook van stevig uitpakken zijn we niet vies. Het is dus wel zo dat contrast tussen dat speelse en ingetogen is wel typisch aan ons, dus ja daarvoor kiezen we dan wel heel bewust. Ook experimenteren daarmee is een rechtstreeks onderdeel ervan. Als je het dus zo bekijkt, is dat dus wel een bewuste weg die we volgen. Dat heeft dus alles te maken met het concept waarrond deze plaat is geboetseerd.
Jullie kruipen terug in het kind dat jullie waren, is dat niet moeilijk als volwassene?
Op zich niet echt. Er zijn ook veel beelden gemaakt met een home camera. Daar kunnen we terug naar kijken om herinneringen naar boven te brengen. Bij sommige nummers hebben we het gemakkelijk, sommige nummers vallen ons daardoor zwaar. En dat zie je dus ook aan onze podium act, die verschillende contrasten. Die halen we dus uit die beelden die we terugzien, en die herinneringen naar boven brengen. Het is vooral zo mooi dat we als zussen intens daar kunnen mee bezig zijn, en op zoveel vlakken diezelfde richting uitkeken toen we echt klein waren en dat nu ook nog steeds het geval is. Dat is toch wel uniek eigenlijk.
Zitten jullie qua interesse van muziek ook in dezelfde lijn dan?
In grote mate wel eigenlijk. Dat is ook wel bijzonder.
Hoe waren de algemene reacties op de plaat feitelijk?
De plaat is heel goed onthaald, heel mooie recensies en zo. We zijn daar super blij om natuurlijk. We zijn ook blij dat we de plaat nu ook live kunnen voorstellen.
Het is ook een meesterwerk geworden. Na zo een persoonlijke plaat ligt de lat wel heel hoog, zijn er al plannen voor een opvolger en welke kant zou dat uitgaan?
Als we persoonlijk naar platen luisteren, gaan we die nooit echt vergelijken met elkaar dat is gewoon niet de bedoeling. De nieuwe plaat zal ook gaan over ervaringen, met een andere insteek en dergelijke. We zijn ook iets ouder en geëvolueerd, dat zal op de volgende plaat meer tot uiting komen wellicht. De vraag wordt gesteld, of we die eerste plaat willen evenaren met een nieuwe schijf? Nee, eigenlijk willen we die niet evenaren. We willen gewoon een nieuwe plaat maken en zullen wel zien wat die brengt, en welke richting die uitgaat. We zijn volop aan het schrijven, er zijn al wat ideeën. Maar we gaan onszelf niet de druk opleggen om die eerste plaat te evenaren, dat gaan we gewoon nooit doen. ik zal nooit platen vergelijken met elkaar en hoop dat de luisteraar dat ook niet doet, als ze de volgende schijf horen.
Ik ben het daarmee eens. Een band die bijvoorbeeld twintig jaar geleden een klassieker heeft uitgebracht, kan en hoeft die twintig jaar later niet meer uit te brengen. Maar die vergelijking wordt soms wel gemaakt soms …
We verwachten ons daar wel aan, maar we zijn daar zelf niet mee bezig om die druk op ons te leggen met dat zelf te doen, want dan komt het niet goed.
Wanneer komt die nieuwe plaat trouwens uit of zijn daar nog geen plannen rond gemaakt?
Niet echt, we zitten nog in de begin fase, en eigenlijk nog bezig met onze eerste plaat voor te stellen. We denken pas in het najaar 2022 of zo, concreet staat er op dat vlak dus nog niets vast laat het ons daarbij houden. We zitten wat dat betreft in een prematuur fase.
Wat zijn de verdere plannen voor de rest van het jaar ? Optreden veronderstel ik?
Er zijn al verschillende optredens gepland. Maar het voornaamste is onze CD voorstelling in Ancienne Belgique op 26 oktober (https://www.abconcerts.be/nl/agenda/lili-grace/a105J000004WX3iQAG ) maar er staan verder nog wel veel optredens gepland daarrond. Zowel in de zomer als het najaar. Hou onze website in het oog: https://liligraceband.com/tour.html
Dat zijn leuke voortuitzichten, na toch een moeilijke periode. Hoe hebben jullie als muzikant en ook als mens deze pandemie doorstaan?
We hebben eigenlijk rustig kunnen veder doen achter de schermen, en met nog wat ander projecten, en ook deze live shows voorbereiden dus dat viel op zich nog mee. Maar we zijn wel blij dat we het eindelijk wel kunnen doen, terug onszelf tonen op het podium.
Ik heb van muzikanten gehoord dat ze tijdens deze periode net meer zijn kunnen componeren doordat ze tijd hadden, was dat bij jullie ook zo?
We zijn dus, zoals aangegeven, gewoon kunnen blijven doorwerken , niet zo extreem maar op een rustig tempo. Allemaal dingen voor theater en zo. Dus daardoor was de impact voor ons minder groot.
Sommigen vinden dat we misschien ons moeten proberen aan te passen i.p.v. terug naar het oude normaal te willengaan , wat is je mening?
Het live spelen en je voorbereiden op een show hebben we enorm gemist. Van dit aspect kunnen we niet genoeg krijgen. We verheugen ons ook op de dag dat al de beperkingen weg vallen. Wat we wel hebben gemerkt is dat veel sociaal contact niet altijd nodig is. We genieten heel erg van thuis zijn. Ik (Nelle) heb leren genieten van thuis een glaasje wijn met een leuke film. De momenten thuis koester ik heel erg.
Jullie hebben ook livestreams gedaan? (of niet?); in elk geval wat is je mening over dit fenomeen?
We hebben er één gedaan in maart, toen de plaat nog niet uit was. Maar het was een goede oplossing, maar we hebben toch besloten dit bij die ene keer te houden. We hebben de kans gekregen om de Toots sessie te doen, dat was ook leuk. We hebben wel aanbiedingen gekregen, maar we misten gewoon de interactie met het publiek teveel om dit te herhalen. We hadden ook een gevoel dat het tegen de zomer van 2021 gedaan zou zijn, en hebben gewoon afgewacht. Het heeft wellicht zijn voordeel om te ontdekken, maar nee.. het is gewoon niet hetzelfde.
Ik wil de lijn over die streaming nog even doortrekken, is het in tijden van streaming, Spotiy en zo, nog interessant om platen uit te brengen?
Er zijn nog steeds heel veel mensen die naar optredens komen en vragen naar een vinyl, dus er is zeker nog een markt voor. Ook bij jongeren in onze vriendenkring is dat zo. Dus het heeft zeker nog zin.
Jullie stonden onlangs in DOK, Gent samen met Hydrogen Sea. Eindelijk! Hoe goed voelde het om eindelijk live te mogen spelen?
Alles was genieten die dag. Van het inladen, carpoolen, opstellen, soundchecken,… We hebben van elke seconde genoten. Het gevoel van zenuwen vlak voor je het podium opgaat blijft genieten. Het was gewoon een mooie dag.
Wat zijn jullie ambities verder, is er een soort doel dat jullie willen bereiken? Of ben je daar niet mee bezig?
Onze voornaamste ambitie en doel is blijven platen maken , samen spelen en live optreden. En vooral muziek maken vanuit dat buikgevoel, dat is voor ons het belangrijkste doel op zich. Ook met andere projecten en zo, we hoeven daarvoor niet in grote zalen te staan – dat mag natuurlijk. Maar het blijven creëren en muziek maken dat het buikgevoel van de mensen aanspreekt is ons belangrijkste doel en ambitie. Dus als we gewoon met dezelfde ingesteldheid zoals we ‘Silhouette’ hebben gemaakt, de volgende plaat kunnen uitwerken en zo verder bouwen is dat doel dus zeker bereikt.. En dat we niet van onze wijs worden gebracht, dat is daarbij belangrijk. Blijven doen wat we zelf willen doen. Iets creëren waar we zelf achter staan dus.
Zijn er ook ambities naar het buitenland toe?
Dat maakt niet zoveel uit, iedereen die ons wil zien is welkom. Of dat nu in Nederland, Duitsland of enkel België is maakt op dat vlak niet zoveel uit. Als we erkenning krijgen voor wat we doen, zullen we heel blij zijn. Als dat ook in het buitenland is, is dat mooi meegenomen. We hebben geen dromen waar we echt willen staan.
Pics homepag @Sven Dullaert
Dank voor dit fijne gesprek en veel succes verder …
Femi & Made Kuti - Afro-Beat is, if you like it are not, intellectual exclaim. It makes you think, it makes you brainstorm about things. That’s what Afro-Beat is about
Fela Kuti, the founder and godfather of Afrobeat, died of AIDS in 1997. His sons Femi and Seun are walking their father's musical path, keeping the scene alive. Recently, the eldest, Femi, released a double album with his son Made under 'Legacy +'.
'Legacy+' features new work by Femi Kuti, 'Stop the Hate', and his son Made's debut, 'For(e)ward'. The review of this double record you can read here
We also had a interview about this release and other plans
Congratulations on the latest release …What is it like to follow in the footsteps of an iconic figure like Fela Kuti?
Femi: For me he was just my father, I have much respect for what he did. I’m just living my live, and do what I have to do in my live. I’m not busy with follow his footsteps or something like that.
‘Follow your own steps in live’, I found out in the double album too. There are many generations doing there pretty own thing with Afro-Beat, what’s your opinion about that?
Femi: People like the creation of Afro-Beat and I follow it, I’m happy about how things change to. I’m fine with that.
Over the years you have also seen a lot of changes into this Afro-Beat music style , what do you think is the biggest change over the years?
Femi: There are sure some changes, into some directions. But I don’t see any drastic evolution into the Afro-Beat style since what my father Fela did. There is sure an evolution into artists who made Afro-Beat sound more pop. But that’s not where real Afro-Beat is about. The melody , the beat it’s become a little more pop. I like that, but it’s not a big evolution from what my father did.
Made: Evolution is a very diversion objective. It’s like my dad said if you listen critically you maybe find it’s not like before. If you talk about musicality , then there is a necessary evolution in commercial way of play Afro-beat. Back in the 80’ s and ‘90’s my dad did something with Afro-Beat that never was done before. Making it more technological or more Funky. He sure press the lines of Afro-beat. To rhythm , harmony and things. In my opinion a evolution is a progress. Not necessary change it, but respect for what have been and try to prepare it for the future.
You said something about ‘Commercial’ but is Afro-Beat made to become commercial? I don’t know
Femi: Some things I did in the past where commercial, but most of them where political track. You can be commercial, but people who followed Fela will always wonder where is your concern about humanity. I think that’s still important into Afro-Beat music, even today; Afro-Beat is, if you like it are not, intellectual exclaim. It makes you think, it makes you brainstorm about things. That’s what Afro-Beat is about. It makes you question, it makes you even question your existence. Afro-Beat is not just about selling music, the message is very important into Afro-Beat. Music, also jazz or classical music, it gives you space as individual to find yourself. Too even question yourself. And that’s also what’s Afro-Beat is about. We find solutions to our problems, musically and lyrically thanks to Afro-beat. That’s the difference between pure commercial, and compose the art of music.
Made: I follow my father in this. It’s been a job into musicality. I found this with my father and uncle, there are a few exceptions. Afro-Beat bands who play this music style more intentionally. The nature of Afro-Beat was dance and groove. Help you to find something that reflect the inner thoughts of the composer. I find out there is a change going on, that I not like that much. And that makes me feel sad. Because that intentionally into Afro-beat and tell the story is important.
When it comes to Afrobeat, the link is quickly made to Reggae, there are points of contact, but what are the big differences?
Femi: Reggae in the beginning was very political, it was even an revolution. And later it become very commercial. That’s pity because there is more in live then that, it’s important to keep you integrity . I understand the need to survive as artist, but the importance of concern about what’s going on in the word is more important.
Let’s talk about the double album. What strikes me the most, in my opinion, ‘Femi emphasizes governance, politics and the political elite’;’Made deals with interpersonal social problems’ .
We should see those problems as a symptom of bad governance and their systemic rot. is that statement correct?
Femi: Yes that is correct
Made: My father and my grandfather are my biggest musical inspiration. When I was writing I couldn’t find to sing about, that they not have sing about. When I was writing my album I was reflecting about how I was raised. What I been guided into. I had a lot of freedom of course. My dad was always present to offer me advice. It’s a very personal album about knowing what you compilations and compassions are, for me personal than. You knowledge of yourself. But again that also was inspiration from my father. The way I think about the subjects in my songs are in that way not this much different then like It was in the ‘70s ,’80s or ‘90s.
We have to be grateful for people like Malcolm X, Martin Luther King, You father, great people like this. And men and women, we don’t even know their names who have fought for them as well. And also Muhammad Ali, Bob Marley. But there is still a long way to go after all this year. You never felt like giving up?
Made: If we do give up, than everything where we fighting for is lost. The idea you fighting for you is more we fighting for the future. The culture that we want to guide our children into, that’s still important. We are here and want to building a better country for our future. That was where Malcolm and my father or grandfather where fighting for, and I still need doing it. So if we don’t keep doing it, then the fight is lost. There must always been that little flame, against the system.
Femi: What’s important to, it’s a human problem. Wherever you are, you never have 100% freedom , and that system we keep protesting against. Some people talk about slavery, but if you honest, you have a job doing for a boss? Can you say you complete free? No. And that’s why I say, it’s not only a African problem, it is a Human problem all over the world. Soo, we need to keep protest against that system, especially for the future. Like Made said.
I agree. Another thing about the record. How were the main reaction on this record?
Femi: We got very good reviews, positive to.
Made: I agree, we were happy with all the nice reviews so far.
After all this years, you still have ambitions or goals (end goals if you like?)
Femi: My Priority is my children. I still want to play music, and keep compose. I have a lot time to practice, to develop myself as musician, I still do after all this years. I still want to create a couple albums, maybe four or five or some. But my priority firs is my family.
Made: Finding a way to keep being creative, in a way that I can be satisfy about myself.
Thx for the conversation!
Nederlands 
Français 
