The Suncharms - Al mijn teksten komen uit mijn ziel en vertellen een verhaal over een ervaring die ik heb gehad of een emotie die ik voel. Hopelijk komt dit over op de luisteraar en maakt het een connectie
Ze werden opgericht in 1989, geïnspireerd door indie en pop, en binnen een jaar stonden ze in het voorprogramma van onder andere Curve, Catherine Wheel en The Cranes. Met twee succesvolle EP-releases in 1991 gevolgd door een Peel-sessie begin 1992, leek het erop dat de band het steeds beter zou gaan doen. Helaas speelden ze hun laatste optreden in 1993 en gelukkig voor ons kwamen ze in 2021 weer bij elkaar. We hebben het over de shoegaze band The Suncharms, die op een punt stonden om door te breken.
In 2023 kwam een nieuwe plaat uit ‘Things Lost’ waarop ze de gekende paden verder bewandelen. Alsof ze nooit weg zijn geweest.
We hadden over deze release een fijn gesprek met bezieler Marcus Palmer, waarbij we terugblikken en kunne”n uitkijken wat ze bieden …
Even terug naar het verleden … Jullie begonnen ergens in de jaren 90 en stopten in 1993 na een paar EP's; een belangrijke reden waarom dit gebeurde?
Ja, we hadden 2 EP's uitgebracht Sparkle & Tranquil Day op Wilde Club Records, ook de thuisbasis van Catherine Wheel. We hadden ook het genoegen om een John Peel BBC Session te doen. Er was geen massale banduitval of een botsing van een artistieke visie. Het platenlabel viel uit elkaar en het leven leidde ons in andere richtingen. Net toen dit gebeurde kregen we het aanbod om een single uit te brengen op Slumberland Records. Een demotape werd naar de verre kusten van de VS gestuurd maar kwam nooit aan. Dat was 1993 en er werd geen debuutalbum uitgebracht, wat nog steeds aanvoelt als teleurgestelde dromen en een ‘wat als’ gevoel ... (in 2018 brachten we eindelijk een comebacksingle Red Dust uit op Slumberland Records)
En je kwam terug in 2019; hoe gaat alles sindsdien en wat is het grote verschil met de jaren '90 ?
Het grote verschil is het aantal online radioshows, digitale tijdschriften voor bloggers en de mogelijkheid om muziek digitaal te downloaden en te delen. We hebben mensen van over de hele wereld bereikt die vroeger nooit van ons gehoord zouden hebben. In de jaren 90 was je afhankelijk van papieren fanzines die je oppikte bij optredens (die nog steeds geweldig zijn), mond-tot-mondreclame en het maken van compilatietapes met versierde hoezen die je zelf maakte met viltstiften/verf of collages. Het duurde uren om deze tapes te maken en je stuurde ze naar je vrienden om je nieuwe vondsten te delen. Het was geweldig om een gewatteerde envelop te openen met een tape erin. Alleen John Peel op Radio One draaide in de jaren 90 obscure muziek. Wat muziek maken betreft, heb je nu de vrijheid om op te nemen en te mixen op een laptop en te experimenteren met verschillende geluiden die moeilijk na te maken zouden zijn als je beperkte studiotijd zou hebben vanwege financiële beperkingen. De ervaring in een studio zal voor mij altijd beter zijn vanwege de kameraadschap in een nieuwe omgeving en het was mijn tienerdagdroom over hoe het zou moeten zijn om in een band te spelen. Maar de technologie heeft ons in staat gesteld om onze eigen muziek te maken en op te nemen wat geweldig is geweest voor onze creativiteit.
Naast jullie 'come back', was er die verschrikkelijke coronatijd, hoe hebben jullie die overleefd? Of waren deze tijden een inspiratie voor jullie?
De coronatijd dwong ons om die technologie nog meer te omarmen en te leren hoe we zelf konden opnemen en vervolgens met elkaar konden delen. Dit resulteerde erin dat we veel sneller demotracks konden neerzetten, omdat we elkaar voor Corona maar één keer per maand persoonlijk ontmoetten.
Jullie zijn nu nog steeds 'on route' en hebben vorig jaar een prachtig album uitgebracht 'Things Lost'; ik hou van de typische shoegaze vibe, dat emotioneel klinkt. Maar er zijn tegenwoordig zoveel bands die dat doen, wat maakt een band als Suncharms '’uniek(er)’ denk je?
Al onze nummers klinken denk ik heel verschillend van elkaar en we zijn niet bang om te experimenteren met verschillende instrumenten en effecten als dat bij het nummer past. Op het nieuwe album zijn er trompetten/snaren en er zijn melodieën naast keyboards. We hebben ook gitaarpedalen en gitaren die we in de jaren 90 gebruikten. Al mijn teksten komen uit mijn ziel en vertellen een verhaal over een ervaring die ik heb gehad of een emotie die ik voel. Hopelijk komt dit over op de luisteraar en maakt het een connectie.
De nummers doen me dansen en geven me een warm gevoel, iets wat ik nodig heb als ik naar meer shoegaze muziek luister. Wat is volgens jou 'muzikaal gezien' het verschil met de albums uit de jaren '90?
Het grootste verschil met de jaren 90 dat ik al heb genoemd is het experimenteren met andere instrumenten dan gitaren. We zijn met nog steeds de originele bandleden maar experimenteren dus meer nu. Ik ben me ervan bewust dat elk nummer ons laatste kan zijn, dus ik moet ervoor zorgen dat elk woord belangrijk is in het nummer omdat ik misschien nooit meer de kans krijg om een nummer te maken. Ik heb nog steeds littekens omdat ik in 1993 dacht dat het voor altijd voorbij was. En dat wil ik nu vermijden.
Ik heb het gevoel dat er een verhaal achter dit album zit, klopt dat? Waar kwam de inspiratie vandaan?
Het album is geen conceptalbum, maar er zijn wel thema's die veel nummers met elkaar verbinden. Zee / Stormen / Hammer Horror / Victoriaanse Gothic / Sterfelijkheid / Verloren liefde / Kerkhoven / Spijt / Alcohol / Badplaatsen / Realiseren dat er nooit eeuwigheid is, alleen het moment. De titel van het album en het artwork geschilderd door onze drummer Chris van a Dark Sea brachten het allemaal samen.
Shoegaze en muziek uit de jaren '80 en '90 is tegenwoordig populair, hadden jullie het gevoel dat het makkelijker was om 'on track' te komen dan in de jaren '90?
Het was een leuke verrassing om erachter te komen dat onze nummers uit de jaren '90 in leven waren gebleven en werden gedraaid door tienerfans van shoegaze. Onze nummers van toen en nu zijn dan ook gedraaid op een aantal geweldige Shoegaze Radioshows, waaronder DKFM. We hebben geweldige ondersteuning gehad van radioshows die onze nieuwe nummers naast nieuwe bands speelden. Ik zou zeggen dat veel mensen die ons nu leren kennen denken dat we een gloednieuwe band omdat ze geen kennis hebben van ons verleden. Het is trouwens goed om te zien dat ook bands als Ride en Slowdive nieuw materiaal uitbrengen en niet alleen voor nostalgie spelen.
Hoe waren de belangrijkste reacties op de plaat? Heeft het deuren geopend?
We hebben een geweldige respons gehad en veel goede, inzichtelijke albumrecensies. Radio-optredens van over de hele wereld en een optreden op de BBC (6 music Radcliffe & Maconie). De deur die is geopend is de mogelijkheid om twee albums uit te brengen op het fantastische Sunday Records (een geweldige geschiedenis van coole releases en nog steeds een geweldig oor voor toekomstige juweeltjes).
In deze tijden van Spotify en digitalisering, waarom nog steeds nieuwe platen maken? Ik koop nog steeds vinyl... maar de jongere generatie niet altijd... dus waarom nog steeds opnemen?
We kopen allemaal nog steeds vinyl en cd's en ik denk nog steeds dat je het gevoel van de fysieke release niet kunt verslaan. Iets om te verzamelen en te koesteren en naar het artwork te staren. Kijk hoe het vinyl ronddraait en geniet van het ritueel van het kiezen van een moment om te luisteren.
Daarnaast zie ik dat je actief bent op bandcamp, wat is het verschil tussen bandcamp en Spotify? De 'pro' en 'contra'?
Ik wil graag dat vinyl- en cd-releases blijven bestaan, maar daarnaast wil ik dat zoveel mogelijk mensen bereikt worden met onze muziek. Als iemand op de maan of op de top van een piramide naar ons luistert op Spotify ben ik daar ook blij mee. Bandcamp is geweldig omdat het kleine labels en bands financieel kan ondersteunen door middel van directe financiering. Bandcamp geeft bands de vrijheid om iets uit te brengen als ze geen label kunnen vinden of er net voor kiezen om geen label aan te spreken.
Hoe belangrijk is social media tegenwoordig voor jullie?
Het is erg belangrijk voor ons geweest. We hebben in eerste instantie contact gezocht met ons label via sociale media. Deze interviews en andere interviews, waaronder interviews in tijdschriften, zijn allemaal begonnen via posts die we via sociale media hebben opgepikt. Voor goed en slecht lijkt het een blijvertje te zijn. Zonder de hype achter je is het aan de band om het van de daken te schreeuwen en hopelijk werkt de muziek dan.
Wat zijn de toekomstplannen voor 2024? Op tournee gaan, naar België komen?
We willen doorgaan als Creative, we zijn nog steeds allemaal goede vrienden en album 3 maken is het grote plan. We hebben al heel veel sonische ideeën en hooks. Er zijn nog geen live data geboekt. Hopelijk krijgen we wat live-data geboekt en misschien België, wie weet wat de toekomst brengt.
Zijn jullie al plannen aan het maken voor nieuwe muziek en welke richting gaan jullie op in diezelfde toekomst?
Zoals gezegd zijn de zaadjes al gezaaid voor album 3 en zijn we afgelopen donderdag begonnen met het uitproberen van ideeën toen de meesten van ons bij elkaar kwamen. We plannen nooit de richting als er een vleugje psychedelica, een geweldige melodie, een beetje distortion, een hartslag van een drum en soulvolle teksten zijn, dan varen we in de goede richting.
Naast het maken van plannen voor de toekomst, hebben jullie ambities, een doel dat jullie willen archiveren?
Doorgaan met het uitbrengen van meer albums waar we trots kunnen op zijn en nog veel meer mensen kennis laten maken met onze muziek. Mijn ambitie is om meer liveshows en festivals te spelen naast bands waar we van houden.
Als je moet kiezen, spelen in grote stadions of een band worden die bekend is in het clubcircuit? Waar geef je de voorkeur aan en waarom?
Ik ben geen fan van stadionoptredens, dus we zullen voor 7 avonden moeten gaan en de coole kleine zaal moeten inpakken.
De meeste artiesten kiezen wel voor de tweede optie, ik vraag me af waarom? Dus, waarom kies je voor de tweede optie (voor het geval je dat deed)?
Geen sfeer in een stadionshow, ik zie graag het wit van hun ogen, de emoties van dichtbij en de krassen op de gitaren.
Nog zaken die interessant zijn?
We zouden het leuk vinden om met je mee te gaan op een muzikale reis, dus klik alsjeblieft op de link hieronder. En bedankt voor het interview.
https://sundayrecords.bandcamp.com/album/things-lost
Harper Trio - Maria-Christina Harper - Het is een soort presentatie over wat er elke dag in mijn hoofd gebeurt, er gaat zoveel om in mijn hoofd. Daarom is er ook zoveel diversiteit in mijn muziek
De in Griekenland geboren, Egyptische jazzharpiste en componiste Maria-Christina Harper vindt het geluid van de harp in de jazzwereld opnieuw uit. Met haar anarchistische geest en een interesse in het verkennen van wat de harp kan doen, in plaats van het verkennen van de traditionele klanken, presenteert ze haar instrument op nieuwe en opwindende manieren. Door haar wortels in de traditionele muziek te combineren met free jazz creëert ze een onweerstaanbare, meeslepende geluidskosmos. Het is waar Oost en West elkaar ontmoeten. Maria-Christina is gevestigd in het Verenigd Koninkrijk en werkt samen met twee uitstekende, veelgeprezen spelers om het Harper Trio te vormen met drummer-drummer Evan Jenkins en de dynamische saxofoniste Josephine Davies (Instrumentalist Of the Year, 2019 Parliamentary Jazz Awards).
In 2023 brachten ze het album 'Passing By' uit. Een wilde combinatie van stijlen, zoveel diversiteit dat we het er echt over moeten hebben. Dus hadden we een leuk gesprek met Maria- Christina Harper over dit project en toekomstplannen.
Kun je wat meer over jezelf vertellen, hoe is het allemaal begonnen, waarom is de harp zo belangrijk als instrument?
Ik kom uit een muzikale familie. Maar dat had niets te maken met het instrument 'de Harp'. Als kind zag ik de tekenfilm ‘De Aristokatten’ op tv. Een jaar of vier. Een van hen speelde harp en vanaf dat moment wilde ik harp spelen en zo is het allemaal begonnen.
Ik heb gelezen dat je ietwat gefrustreerd was omdat het instrument harp helaas nog steeds in die richting van 'klassieke muziek' wordt geduwd terwijl het ook terug te vinden is in moderne muziek en jazz; ervaar je ook dat het moeilijk is om serieus genomen te worden als harpist in de mainstream muziekwereld, of heb ik het verkeerd voor?
Ik ben begonnen met Piano, klassiek piano, omdat er toen nog geen harpleraar was. Toen de harpdocent op het conservatorium kwam, was ik erg enthousiast en begon ik de orkestrale pedaalharp te studeren. In mijn vrije tijd luisterde ik naar klassieke muziek, maar ook psychedelische rock en blues, en country muziek. Ik vond het repertoire van de pedaalharp erg beperkt. Ik wilde meer doen met het instrument, omdat ik het gevoel had dat ik opgesloten zat, ik had meer nodig. Na mijn klassieke studie heb ik wat symfonische muziek gedaan, maar dat was niet wat ik wilde. Dus verhuisde ik naar Londen om muziektherapie te studeren. Daar leerden we improvisatietechnieken en combineerden we psychologie met muziek. Ik werd erg enthousiast van het toepassen van speciale effecten op de harp en materialen. Eindelijk vond ik een manier om mijn muzikale paden te verkennen met dit instrument. En te gaan werken met de vele mogelijkheden die er zijn.
Ik heb jullie leren kennen dankzij één van onze recensies, die een artikel schreef over een ander project 'Hairetis Harper' (https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/80508-draft.html ) dat helaas midden in die duivelse corona tijden werd uitgebracht; heeft dit album deuren geopend, of was het een slechte timing middenin de corona?
We hadden de optie om het niet uit te brengen. We wisten niet wat er ging gebeuren, of hoe lang de pandemie zou duren. Als ik er nu op terugkijk, denk ik dat het goed is dat het is gebeurd. We hadden het gevoel dat we dit in ieder geval hadden, we kregen overal erg goede recensies. Met dit album (Passing By, Harper Trio) zou ik niet blij zijn als het gebeurde, maar met dat album heb ik nu het gevoel dat het een goede beslissing was om het toch uit te brengen.
Het is alleen jammer dat jullie niet live konden spelen met dat project, of wel?
Ja, dat hebben we gedaan. Voordat we het uitbrachten hebben we een tour gedaan in Brussel, Griekenland en Nederland, maar dat was voordat het album was uitgebracht.
‘Draft' was een succesvol album, komt er meer werk van dit project met Hairetis in de toekomst?
Voorlopig heb ik het te druk met dit project 'Harp Trio', dus er zijn nu geen toekomstplannen voor dat project, dat zien we later wel.
Natuurlijk gaat dit interview over het nieuwe project 'Harper Trio' - Passing By. Ik hou van de manier waarop je zoveel stijlen in je muziek combineert, maar ik voel vooral jazz in veel nummers terugkomen. Klopt het? En was dit een bewuste manier van werken?
Het is een soort presentatie van wat er elke dag in mijn hoofd gebeurt, er gaat zoveel om in mijn hoofd. Daarom is er ook zoveel diversiteit in mijn muziek.
Josephine Davies en Evan Jenkins zijn niet alleen puike muzikanten, ze zijn ook een enorme aanwinst om jouw magische muziek naar een nog hoger niveau te tillen denk ik, hoe hebben jullie elkaar gevonden en vooral, is dit compatibel met jou en hun drukke schema in dit nieuwe project? Ze zijn erg druk bezig; hoe vinden ze tijd voor dit project?
Alles komt terug op de tijd van COVID. Voor muzikanten in het Verenigd Koninkrijk was het legaal om samen te komen om te repeteren en muziek op te nemen. We kwamen dus echt elke week bij elkaar. We hadden toen allemaal de tijd om muziek op te nemen. Misschien was het niet gebeurd als we geen tijd hadden gehad door de pandemie. Zonder stress voor andere projecten en dingen, dat was een goede eigenschap van deze COVID . Muzikaal en creativiteit, als je jezelf tijd en ruimte geeft, is dat altijd goed. Dat was het enige goede aan deze COVID. En nu zijn we zo enthousiast dat we tijd vinden om dit album te promoten.
Die diversiteit in aanpak is kleurrijk, dat ik na elke luisterbeurt iets nieuws ontdek; het is een groeiplaat, me dunkt?
Het is niet zo dat ik bewust nadenk over hoe het publiek denkt over wat ik doe als ik componeer. Maar ik vind het heel leuk als iemand zegt dat er meer gebeurt dan één luistersessie; dat is iets wat ik echt wil doen. Je raakt niet snel verveeld als dit gebeurt. Maar het is niet dat dit een bewuste keuze is, het gaat bij mij allemaal heel natuurlijk. Soms zit ik aan de harp en komt er iets in mijn hoofd, dat ik dan naar buiten breng. Soms is er niets en blijf ik spelen en spelen, tot ik iets vind.
Ik heb ook het gevoel dat je een band hebt met Avant-Garde?
Mijn groter ervaring situeert zich meer experimentele muziek. Ik hou gewoon van Avant-Garde, en improvisaties, dat brengt je overal. Dus dat vind ik heel leuk, bedankt dat je dat zegt.
Daarnaast is er een connectie met je Griekse roots en Egyptische roots las ik ergens. Op welke manier komt dat tot uiting in je muziek denk je?
Er is een nummer 'In Cairo / Grandma's Coat, waar de inspiratie komt van mijn familiewortels in Cairo, ik droeg een kledingstuk van mijn oma tijdens een concert en daar gaat dit nummer over. Maar op het album zelf is er niet echt een bewuste verwijzing naar mijn Griekse of Egyptische roots. Alleen in dat ene nummer eigenlijk.
Het is niet alleen de diversiteit, maar ook hoe je overschakelt van intimiteit naar een krachtiger geluid; experimenteren met geluiden trekt me aan, improvisatie tot kunst verheven. Een bewuste benadering? of hoe moet ik dit zien?
Omdat ik veel beïnvloed ben door mijn klassieke muziekstudie, is het hebben van een flow en verschillende texturen binnen hetzelfde stuk iets dat me interesseert en opwindt. Daarbovenop komen andere texturen uit andere muziekgenres in de muziek door middel van effecten en toonverkenning. In het algemeen probeer ik mijn gevoelens en gedachten over te brengen door middel van geluiden die ik uiteindelijk omzet in composities.
Ik hou van die avontuurlijke aanpak, daarom schrijf ik graag over muziek; op die manier trek je alleen publiek aan, die constant geprikkeld willen worden. Hoe zie je het zelf?
Voor mij gaat het om het moment van schrijven en improviseren. En dan het opnemen... ik denk pas na over elke stap, pas als de stap zich aandient. Ik ben het ermee eens dat het geen muziek is voor een groot publiek van populaire muziek. Ik denk dat het publiek dat ons leuk zal vinden, misschien een achtergrond in jazz of avontuurlijke muziek heeft. En vrije improvisatie, en misschien ook wat psychedelische rock. Natuurlijk zou ik het geweldig vinden om een album te maken waar iedereen naar wil luisteren, maar alleen als ik de muziek zelf ook goed vind. En niet in een richting wordt geduwd die ik niet leuk vind.
Je zei dat je over elke stap nadenkt, maar pas als de stap zich aandient. Wat is nu de volgende stap?
We zijn nu bezig met het organiseren van een aantal zomerfestivals en een herfsttour. Gewoon deze plaat promoten en optredens organiseren is nu de volgende stap. En ik heb ook een paar nieuwe ideeën voor dit project, maar eerst deze stap, live spelen met dit Harper Trio.
Hoe waren de belangrijkste reacties op de plaat?
We hebben erg goede recensies gekregen, de fans vinden het ook leuk. Het gaat erg goed. Dus ja, we hebben positieve feedback voor dit project van onder andere The Guardian, Jazzwise magazine, BBC radio en jazz FM.
Zijn er nog andere toekomstplannen naast de tour?
De volgende stap en toekomstplan is, terwijl we op tournee zijn, nieuwe muziek opnemen en ik denk na over een gastsamenwerking, weet nog niet wat. Dat is een ander idee dat in mijn hoofd opkomt.
In tijden van Spotify en Youtube, is het interessant om nog steeds platen te maken? Ik weet dat er nog steeds een markt voor is, maar toch... waarom?
Ik hou van creëren, de muziek, het geluid, het beeld, een plaat in je handen houden heeft nog steeds iets magisch. Je presenteert het aan iemand, het is fijn om het dichterbij te hebben, als een boek dat je in je hand kunt houden. Er is nog steeds een publiek voor.
Tot slot, wat zijn je grote ambities, ik denk niet dat het spelen in grote stadions is? Of wel? Heb je een soort 'doel' in gedachten of ben je daar niet mee bezig?
Ik heb het niet over dit project, maar in muziektermen... het draait allemaal om marketing. Als mensen marketing krijgen, wordt de saxofoon 'gehyped' en gaan mensen voor dat instrument. om een voorbeeld te geven, dus het draait allemaal om marketing en combineren. Populaire muziek is iets dat de hele tijd evalueert, dus als een instrument populair wordt, kan het een gehyped instrument worden voor een groot publiek. het heeft allemaal met marketing te maken. Over mijn ambitie? Als muzikant wil ik blijven spelen wat ik echt wil spelen. De luxe hebben om te kiezen waar ik kan spelen, de podia , de gast die met mij en ons speelt. Gewoon de vrijheid hebben om de muziek te spelen waar we allemaal voor staan... dat is mijn grootste ambitie.
Bedankt voor dit leuke interview, nog zaken? Ik hoop alvast je live te zien in België
https://mariachristinaharper.com
https://www.instagram.com/mariachristinaharper
https://www.facebook.com/MariaChristinaHar
https://www.youtube.com/c/MariaChristinaHarper
The Last Hurrah !! - Wat ik op een bepaald moment doe, weerspiegelt gewoon waar ik met mijn hoofd zit op het moment dat ik het doe. Ik heb nooit een strategie gehad voor wat ik doe
The Last Hurrah !! is een project de Noorse producer/muzikant/schrijver HP Gundersen. Door de jaren heen maakte hij voor zijn projecten gebruik van de talenten van verschillende muzikanten en zangers. 'Modern Nostalgia' is de laatste iteratie, van het meditatieve op de eerste twee, naar een popmelodie dat nogal weemoedig en melancholisch klinkt.
Genoeg reden voor een fijn interview met HP Gundersen over deze release . En we waren ook erg benieuwd naar zijn ambities en verdere toekomstplannen.
Hoe is 2023 verlopen?
Zoals we weten zijn het zware tijden in de wereld van vandaag en dat raakt me enorm. Muziek maken en opnemen is bijna een genezingsproces. Een mentale ontsnapping. Wat ik in 2023 heb gedaan op het gebied van muziek is dat ik naar Los Angeles ben geweest en een prachtig album heb geproduceerd met de Noorse legende Lars Lillo Stenberg in de fantastische analoge studio Electrosound van Jason Hiller. Daarnaast heb ik grotendeels nog een album opgenomen met The Last Hurrah :-) Ik heb thuis een studio en kan opnemen wanneer ik maar wil.
Na al die jaren heb je alles wel gezien denk ik? Of toch niet? Welke huidige artiest vind je het meest indrukwekkend en waarom?
Het gaat me er meer om dat ik geraakt word dan dat ik onder de indruk ben. Van de huidige artiesten zijn het ongetwijfeld Billy Strings en zijn band die me het meest aanspreken. Muziek met diepe wortels die tegelijkertijd spreekt in de hedendaagse tijd.
Tijden veranderen, in deze tijd kun je je muziek op Spotify, YouTube en social media zetten... waarom dan nog platen maken?
Componeren, spelen en opnemen is een diepe passie van me, dus dat zal ik waarschijnlijk blijven doen zolang ik leef. Het is geen zakelijk idee, zeg maar.
Ik koop nog steeds liever vinyl dan dat ik muziek op Spotify zet, maar het is een goede manier om nieuwe muziek te leren kennen, toch? Hoe belangrijk zijn sociale media eigenlijk voor jou?
Wat ik waardeer aan youtube is het archief van documentaires, concerten en interviews. Ik ben erg geïnteresseerd in muziekgeschiedenis. Uiteindelijk geef ik meer de voorkeur aan concertopnames dan aan studio-opnames. Eerlijk gezegd luister ik niet veel naar Spotify.
Met al je ervaring in de muziek als producer en muziekschrijver, en natuurlijk multi-instrumentalist, wat voor advies zou je jongere en nieuwe bands en muzikanten geven?
Bestudeer de muziek en muzikanten waar je echt van houdt zonder na te denken over hoe commercieel het is.
Dit interview gaat natuurlijk over de recente release van 'Modern Nostalgia'. Het is het vijfde album van The Last Hurrah (!!). Wat zijn door de jaren heen de hoogte- en dieptepunten geweest tot nu toe?
Het feit dat het eerste Last Hurrah (!!) album, dat pure drone muziek was, door de grootste krant van Noorwegen werd uitgeroepen tot het beste Noorse album van het jaar, was op zijn zachtst gezegd onverwacht en een echte opleving. Ook de uitnodiging van Mojo Magazine om bij te dragen aan de remake van ‘Dark side of the moon’, met een interpretatie van “great gig in the sky” was enorm. In een omgeving in LA komen die bestond uit geweldige artiesten zoals Miranda Lee Richard, Rosa Pullman, Kyle McNeal, Sarabeth Tusec, Clare Means was geweldig!!!
De pandemie die een einde maakte aan grote plannen die ik had als organisator van Niche Festival was een echte domper. Het lukte me om in 2019 een festival te organiseren dat fantastisch was. Het stond zelfs uitgebreid in Billboard magazine.
Wat me als eerste opvalt aan dit schijfje, is dat het een heel andere weg inslaat. Het geluid verschuift meer richting Americana, Britse psychofolk en dat soort toestanden. Een bewuste weg ?
Wat ik op een bepaald moment doe, weerspiegelt gewoon waar ik met mijn hoofd zit op het moment dat ik het doe. Ik heb nooit een strategie gehad voor wat ik doe. Het wordt ook gekleurd door wat ik op een bepaald moment gemeen heb met degenen met wie ik samenwerk. De laatste plaat is erg gekleurd door mijn geestesgemeenschap met mijn vrouw, componist en muzikant en voormalig sportlegende Cecilie Leganger.
Je omringt je met één voor één topmuzikanten, maar ook de vocalisten zijn 'hemels', én vooral... emotioneel geladen (een rode draad als het ware); is dit je meest emotionele plaat of hoe moet ik dat zien?
Aangezien ik zelf niet zing, heb ik een enorme waardering voor zangers. Zangers die ik echt mag en bewonder. En alle zangers die ik heb gebruikt zijn zelf belangrijke songwriters, die erin slagen zich de songs toe te eigenen en hun eigen ziel erin te leggen op een manier die het echt maakt. Of het mijn meest emotionele plaat is, daar heb ik nog niet over nagedacht, maar het is goed mogelijk. Ik zou ook zeggen dat de samenwerking met tekstschrijvers Leslie Ahern en Maesa Pullman een belangrijke dimensie is geweest in het verhaal van The Last Hurrah(!!).
Wat ik opmerkelijk vind aan dit project, is dat op elk van je vijf platen een andere deur opengaat. Van het meditatieve op de eerste twee, naar eerder een popmelodie die naar de weemoedige en melancholische kant gaat, waar komt de inspiratie steeds vandaan?
De eerste twee platen waren pure zelftherapie tijdens een zeer zware periode in mijn leven. Op akoestische drone gitaar kon ik mezelf in trance spelen. De eerste twee albums zijn op een heel ongebruikelijke manier opgenomen. Het uitgangspunt is dat ik heb opgenomen dat ik gewoon improviseer zonder enig plan en voor de beste opnames schreef Leslie of ik zelf teksten bij wat ik had gespeeld en zong Heidi Torsvik in unisono met de drone gitaar, om het vervolgens allemaal te orkestreren. MudfloWers en Los Angeles zijn erg beïnvloed door de ontmoeting met Maesa Pullman, de dochter van acteur Bill Pullman en ook de omgeving in LA waar ik door deze samenwerking mee in aanraking kwam. De laatste 3 jaar woon ik ver weg in de wildernis, in een natuurparel en geniet ik veel meer van de stilte dan voorheen. Maar in mijn hoofd is er altijd muziek gaande en dat is waarschijnlijk de muziek die ik op de laatste plaat heb bevestigd. Mijn innerlijke melodie.
Ik hoor hier soms ook een vleugje Frans Chanson voorbij komen, een bewuste keuze?
Al sinds de jaren zestig ben ik dol op Serge Gainsbourg en opnames met Jane Birkin, Brigitte Bardot, France Gall enz. Ik heb altijd gedacht dat Gainsbourg Maria Due geweldig zou vinden.
De gevarieerde manier waarop emoties worden gespeeld is sprookjesachtig, puur en teder maar je wordt niet in slaap gesust, dat is het grote pluspunt van deze plaat. Het doet me vermoeden dat er een verhaallijn in zit, is die er? Zit er een verhaal achter deze plaat ....
Zonder dat het een officiële verklaring is, had ik de ambitie dat de plaat een samenhangende reis zou zijn, waarbij elk nummer moeiteloos in elkaar overvloeit zonder een saai moment.
Wat is de volgende stap met dit project, ik bedoel met deze schijf ,komt alles wat je eerder hebt gemaakt een beetje samen in een magisch geheel, een soort samenvatting van al je vorig werk (denk ik toch); betekent dit dat je aan een heel nieuw hoofdstuk werkt, of hoe moet ik dat zien?
Zoals ik al zei, ben ik bijna klaar met een nieuwe plaat die ik ‘Melancolia’ ga noemen. En het is heel erg een vervolg op de A-kant van ‘modern Nostalgia’.
Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
De plaat heeft echt geweldige recensies gekregen. Dat is een goed gevoel, maar het belangrijkste is dat ik de plaat zelf geweldig vind.
Wat zijn de plannen voor 2024? En komen jullie ook naar België of Nederland met dit project?
Als iemand ons daar wil boeken zouden we dat geweldig vinden. Het is een geweldige live band?
Zijn er nog andere projecten naast The Last Hurray (!!)?
Ik ga in februari naar LA om een duo plaat op te nemen met een Noorse artiest. Zijn naam is Bjorn Tomren .Hij is heel bijzonder. Naast een geweldige baritonzanger wordt hij ook beschouwd als 's werelds meest vooraanstaande jodelaar en is hij ook een keelzanger van hoog niveau. Het wordt mijn muziek op zijn woorden. Hij is echt een geweldige schrijver.
Je hebt niets meer te bewijzen en je hebt weer een briljant juweeltje uitgebracht; zijn er na al die jaren nog ambities en doelen die je wilt bereiken (naast wereldheerschappij natuurlijk, maar dat wil iedereen inmiddels, toch?
Ik wil gewoon gelukkig zijn met de kleine en belangrijke dingen in het leven. Liefde, vriendschappen en creativiteit.
dank aan Sjuul Kok (PMas)
https://www.youtube.com/watch?v=rKVPtcgeZi0
Kaizers Orchestra - Ik denk dat onze motivatie hetzelfde was als voorheen. We wilden allemaal die nummers samen spelen voor die geweldige fans. Het was gewoon terug tijd voor ons
Kaizers Orchestra is terug en hoe! Na een pauze van bijna tien jaar zijn de verwachtingen hooggespannen om de Noorse sensatie eindelijk terug op het podium te zien. Na enkele legendarische optredens – onder meer in het Metropolitan Museum of Art in New York - verwierf de band in de jaren tweeduizend wereldwijd een cultstatus om u tegen te zeggen. Dat de Noren tien jaar na hun laatste noot nog niets aan populariteit hebben ingeboet, bewees de aankondiging van hun Scandinavische tour: die was in minder dan 15 minuten volledig uitverkocht. Naast een gloednieuwe single, bracht de band zijn volledige oeuvre – goed voor acht studioalbums – uit op vinyl.
Op 9 maart treedt Kaizers Orchestra aan in Roma, Borgerhout. (www.deroma.be) .
Voldoende reden voor een interview. We stelden frontman Janove Ottesen dan ook enkele prangende vragen en polsten naar de verdere toekomstplannen.
Jullie zijn al bezig sinds 2000, misschien een overzicht van de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Een heel snelle samenvatting is dat we acht albums hebben uitgebracht van 2001-2013 en ongeveer een duizend shows hebben gegeven in Noorwegen en half Europa. Daarna zijn we tien jaar gestopt. In die jaren hebben we individueel veel andere dingen gedaan. Ik creëerde een solo band en een solo piano carrière, een beetje zoals Nick Cave en zijn Bad Seeds. Ik heb ook veel muziek gemaakt voor theater, musicals en film.
Ik denk dat een van de 'dieptepunten' de pandemie was? Of waren die tijden meer een inspiratie voor jullie? Hoe hebben jullie die verschrikkelijke coronatijden als muzikant (en mens) overleefd?
Ik denk dat de pandemische jaren voor iedereen zwaar waren, maar ik heb het redelijk gered. Ik deed bijna honderd pianoshows in mijn eentje en we hebben veel voorbereid en gepland voor de komende Kaizer comeback, dus voor mij voelde het alsof ik mezelf bezig kon houden.
Jullie zijn een van de weinige Scandinavische bands die echt zijn doorgebroken bij een groot publiek buiten Scandinavië, wat is volgens jou de sleutel tot succes?
Als ik moet gissen , denk ik dat we ons onderscheiden van bijna elke andere band/artiest met onze unieke stijl. Ik denk dat de lijst van unieke elementen in ons geval erg lang is. Het type van nummers, die zeer divers zijn in genre, met een zeer unieke instrumentatie, pomporgel, staande bas, twee elektrische gitaren, persuasieve drums en een leadzanger die zowel melodisch als ritmisch in het Noors zingt. Het totale geluid van dit alles onderscheidt ons van anderen. Bovendien hebben we een betere en nog speciale live-act dan de albums. Een zeskoppige band die als verschillende personages zijn in ons eigen verhaal. Het is een combinatie van een rockconcert, theater, musical, crooner storytelling, allemaal gebracht met een enorme energie en een intuïtieve uitnodigende stijl in termen van publieksparticipatie. Je moet het gewoon zien.
Ik hou van de zigeunerstijl en Balkaninvloeden, het creëert een hemelse en feestelijke stemming waar je prompt blij van wordt, is dat ook hoe je je muziek zelf zou omschrijven of is dat een beetje kort door de bocht?
Ja, daar ben ik het mee eens. De Oost-Europese muziekstijl is erg aanstekelijk en werkt erg goed op de meeste feestjes. Ik meng het graag in onze rock´n roll. Ik wil alleen vermelden dat we dit niet in al onze muziek verwerken. We hebben veel verschillende muziekstijlen en genres die we graag combineren. Ik denk dat veel nieuwe muziek ontstaat door nieuwe combinaties van stijlen.
Ik vind het ook geweldig dat jullie in het Noors zingen, dat maakt je uniek, vermoedelijk kreeg je tegenwerking van labels en andere; zullen jullie dat (hopelijk) in de toekomst blijven doen?
We zingen altijd in onze moedertaal. Niemand heeft ooit geprobeerd ons te overtuigen om in het Engels te zingen. We zijn behoorlijk vrij. Zoals je zegt, is dit een van de dingen die ons uniek maakt.
De band stopte ermee in 2013 (denk ik). Je hebt veel andere projecten gedaan, maar waarom plotseling terugkomen na tien jaar? Wat was de motivatie?
De eerste zeven jaar hadden we het niet over een comeback binnen de band. En toen we besloten het toch te doen, spendeerden we drie jaar aan de voorbereiding. Ik denk dat onze motivatie hetzelfde was. We wilden allemaal die nummers samen spelen voor die geweldige fans. Het was gewoon terug tijd voor ons.
De nieuwe single "Dine Gamle Dager Er Na" klinkt weer zo grensverleggend, maar bij jullie heb ik altijd het gevoel 'dit moet je gewoon live zien'. Zijn jullie meer een live band dan iets wat je moet horen op plaat?
Ik ben het ermee eens dat onze muziek op album uniek en speciaal is, maar de liveshow is dat nog meer. Het feit dat mensen terugkomen en elk jaar in aantal toenemen, bewijst dat we een liveshow hebben die het waard is om naar te gaan kijken.
Er zit ook altijd een verhaallijn in jullie muziek, vaak krijg ik het gevoel naar een spannende film te kijken als ik ernaar luister. Zijn er nooit plannen geweest om er iets mee te doen in de richting van film of TV serie (als dat al gebeurd is mijn excuses) en mocht het al gebeurd zijn, plannen in die richting?
Goede vraag. Ja, onze muziek is erg visueel. Het voelt als theater, film of gewoon dramatische verhalen op tape. En ja, we hebben een musical gemaakt die ‘Sonny’ heet. Het is nog steeds de best verkochte theater/musical in onze woonplaats Stavanger. Hij reisde destijds naar drie steden in Denemarken, dus we waren erg blij. We hebben op dit moment echter geen toekomstige theater-/filmplannen.
Over de nieuwe single lees ik ''Dit nieuwe nummer wordt de 'soundtrack' van het nieuwe Kaizers Orchestra 2.0 avontuur dat eind vorig jaar begon met de comeback met de aankondiging van die comeback, de 54 uitverkochte shows dit najaar in Noorwegen (80.000 tickets / in 14 minuten) en de internationale ambities in2024! '' Wat is het grote verschil tussen Kaizers Orchestra 1.0 en 2.0 (afgezien van de tonnen meer ervaring?
Ja, het nieuwe nummer, ‘Dine Gamle Dager Er Nå ‘voelt als een mix van oude school Kaizer-signatuur en een nieuw, meer bijgewerkt geluid en arrangementen naar 2024. Logisch. We zijn niet gefocust op klinken op het doen van iets op dezelfde manier zoals we het deden in het verleden. Als artiest is het alleen maar eerder interessant om te veranderen en te ontwikkelen in plaats van onszelf te herhalen. (Het waren trouwens 56 shows)
Hoe waren trouwens de reacties op jullie nieuwe single?
We hebben geweldige feedback van onze fans op deze single omdat het de soundtrack van onze comeback. Ik denk dat ze erg blij waren dat het ons gelukt is om de band weer bij elkaar te brengen bij elkaar te brengen, een hele mooie filmische video comeback trailer te maken met deze muziek als soundtrack. We hebben het nummer afgelopen herfst elke avond gespeeld en je kunt zien dat de fans echt luisteren en uiteindelijk meezingen en klappen, zelfs bij dit nieuwe nummer.
In de afgelopen 2 maanden (of zoiets) zijn "Ompa Til Du Dor" (2001), "Evig Pint" (2003), "Maestro" (2005) en "Maskineri" (2007) uitgebracht op 'opgefrist' vinyl. In augustus was het de beurt aan de triologie "Violeta Violeta" (2010/2011/2012). (2010/2011/2012). Was dat een manier voor jullie om dat hoofdstuk af te sluiten en te beginnen aan een nieuw hoofdstuk, of hoe moet ik dat zien?
Er zijn een paar goede redenen voor ons om onze muziek op vinyl uit te brengen. Nummer één. Het was uitverkocht, dus we moesten het opnieuw vullen. Nummer twee. Ik ben persoonlijk de eerste en enige vinylfabriek in Noorwegen opgericht, dus we wilden wachten op de goede timing en het momentum van onze comeback om onze volledige catalogus uit te brengen met de hoogste kwaliteit op zowel het vinyl als de omslag. We hebben bijna 100% controle over onze volledige catalogus, dus we streven er natuurlijk naar om voortdurend onze eigen muziek te onderhouden en te distribueren naar de wereld de rest van ons leven. Nummer drie. We droomden dat er een hele nieuwe generatie zou zijn die op ons zou wachten als we terugkwamen. Onze dromen kwamen uit en het jonge publiek stuwde onze streaming naar nieuwe hoogten, kocht ons vinyl, bracht onze grootste single, “Hjerteknuser” naar nummer twee in de top 100-lijst door massale virale activiteit op TikTok en ze kochten kaartjes voor onze shows. Gewoon fantastisch
De band speelt volgend jaar in Europa en ook in Nederland en België, hoe erg kijk je uit naar deze tour? En wat zijn de verwachtingen?
We zien echt uit naar de EU tour. We zijn nu erg goed voorbereid na 56 shows warming-up in Noorwegen. We zijn goed uitgerust in januari/februari, dus jullie zijn allemaal van harte welkom om deel te nemen aan het feest en een van de beste live-acts op de planeet, Kaizers Orchestra live in een stad bij jou in de buurt. Dit is verreweg de grootste EU-tour die we ooit hebben gedaan. De verkoop is nu al meer dan verdubbeld ten opzichte van de vorige tour, dus we zijn erg blij dat de Europese fans ook lijken te zijn gegroeid de afgelopen tien jaar.
Is het ook de bedoeling om een nieuwe plaat uit te brengen en wanneer?
We hebben nog geen druk op onszelf gelegd. Voorlopig werken we dus nog niet aan een nieuw album. Misschien later als we ons klaar en geïnspireerd voelen om iets nieuws en moois te maken.
Jullie zijn actief op YouTube en Spotify en andere sociale media, ik ken bands die geen platen meer uitbrengen en alleen nog maar digitaal werken; is het in deze tijden nog interessant om echte platen uit te brengen en waarom?
Absoluut. Een plaat is een format dat een volledige expressie van de muziek als een stuk kunst. Een plaat geeft je een vibe van ongeveer 45 minuten. Het nodigt je verder uit in de geest, ziel en ziel van de artiest te kijken. Het bevat diversiteit, vaak een volledig concept, zoals hoofdstukken in een boek of een film. Een volledige plaat stelt de artiest zijn teksten schrijven op een zodanige manier dat al die aspecten met elkaar verbonden kunnen worden. Dit is op zijn beurt erg intrigerend voor de luisteraar. Bovendien kan de artiest bij een volledig album op vinyl een hoes en een boekje maken. vol met informatie, songteksten, foto's, verborgen traktaties, extra materiaal enz. om de fascinatie van het universum te vergroten. De lijst gaat maar door...
Wat zijn de toekomstplannen naast een mogelijke release, deze tour in Europa? Andere plannen in de maak?
Na de EU tour zullen we 9 van de grootste festivals in Noorwegen headlinen. Dat wordt geweldig worden. We gaan deze zomer ook naar 5-6 EU-festivals. Volgende zomer nog meer.
Na al deze succesvolle jaren zijn er nog ambities? Van 'doelen die je wilt archiveren'? Of zijn jullie daar niet mee bezig daarmee?
Kort antwoord is ja. Hoe, wat en waarom is ons bedrijfsgeheim
Ik hoop jullie 9 maart te zien in de Roma (België); als er iets is dat jullie nog willen zeggen, ga je gang?
Onze bassist wordt 9 maart 50 jaar, de avond dat we De Roma spelen in Antwerpen. Wees klaar voor een verrassing!
dank aan Sjuul Kok (Pias)
https://www.youtube.com/watch?v=nWTA9QRaD9s
Stuporous - We brengen ons eigen speciale cocktail aan stijlen, in de charmes van onze talenten en gebreken
‘Asylum’s Lament’ is het debuutalbum van het Nederlandse doom-black trio STUPOROUS. Een project rond enkele gerenommeerde klasse muzikanten die ondertussen heel wat watertjes hebben doorzwommen. De teksten gaan over geestelijke stoornissen, gebaseerd op ware gebeurtenissen in een psychiatrische inrichting. Het is een zeer gevarieerd meesterwerk geworden, waar de kleur ‘zwart’ wellicht overheerst. Maar daar houdt het niet mee op … Genoeg voer voor een fijn gesprek met Izzy, Floris en Devi. Meteen polsten we ook naar de toekomstplannen en vroegen ons af, waarom een zoveelste project binnen de donkere metal, kan intrigeren …
Stel jezelf eens voor … Hoe is alles begonnen? Waarom een ‘zoveelste’ black/doom band?
Izzy: STUPOROUS is een beetje begonnen toen Floris het idee kreeg om eens funeral doom te maken. Hij kocht daar zelfs speciaal een 7-string gitaar voor :) Na wat over-en-weergooien van riffs en ideetjes, schoot er van dat oorspronkelijk idee niet veel meer over eigenlijk, en werd het een doom-gothic-black-progressive hybride ding.
Floris: Ik speel ook nog in enkele ‘zoveelste’ black metal bands. Of we een aanvulling zijn op een verzadigd genre, daar zijn we niet mee bezig. Er is gewoon een innerlijke noodzaak om muziek te maken. Die urgentie hoor je terug in onze muziek. In het geval van Stuporous is het idee ontstaan vanuit de band Meslamtaea, waar Izzy ook in speelt. We hadden al eens uitstapjes naar doom gemaakt. Deze sfeer wilden we verder verkennen met een veel lagere stemming en een meer minimalistische benadering. Daarbij paste ook een andere zangstijl en we hebben Devi als zanger aangetrokken, die een heel breed palet aan kleuren op zijn stembanden heeft. De sfeer van de muziek werd zo anders dat we het onder een andere projectnaam hebben voortgezet: Stuporous. Tijdens het opnameproces zijn we onze stijl – en eigenlijk onszelf – gaan ontdekken. Ik heb niet de indruk dat we al zijn uit-ontdekt.
Devi: Ik heb er inhoudelijk weinig aan toe te voegen behalve mijn persoonlijke beweegredenen. Ik maak muziek als hobby. Ik doe het in eerste instantie voor mijzelf en het uitgeven van muziek helpt om alles concreet te hebben, deadlines te stellen etc. en uiteraard is het leuk als er een publiek voor is, maar dat moet maar blijken als een werk af is. Ik hou nul rekening met de verzadiging van een markt als ik met een project begin, ik kijk alleen maar of ik ergens van ga kwispelen.
Het genre zit al behoorlijk vol, maar donkere geesten als mezelf worden er voortdurend door gevoed; wat maakt jullie uniek?
Izzy: Doordat Stuporous eigenlijk geëvolueerd is tijdens het creatief proces, werd het iets wat eigenlijk niet echt black/doom is. Clichés zijn de waarheid, en ook hier geldt: Stuporous is niet in één genre te vatten. Een reviewer noemde het zelfs “Grandiloquent Gothic Doom”, wat ook een optie is voor mijn part :)
Floris: Onze bandleden hebben allen een brede smaak buiten metal en we zijn allemaal liefhebbers van jazz. We kleuren dan ook graag buiten de lijntjes. Zelfs soul en junglebeats zitten in de muziek verstopt. We denken dan niet: ‘zou het publiek dit nog accepteren?’. Als we zelf enthousiast zijn gaan we er gewoon 100% voor. Originaliteit is geen doel op zich, maar dat is het zeker geworden. Zowel tekstueel als muzikaal vanwege de eclectische en gedurfde aard van de muziek.
Devi: Wat Stuporous uniek maakt is dat wij het zijn die het spelen. Iedere muzikant zet iets neer dat zo uniek is als een vingerafdruk (als niet unieker). We brengen ons eigen speciale cocktailtje aan stijlen, gegoten in de charmes van onze talenten en gebreken.
Naast die ‘persoonlijke uitleg’ vind ik de trompetklank die eraan wordt toegevoegd bijzonder, een knipoog naar de jazz? Of hoe moet ik dat zien?
Floris: Dit is zeker een knipoog naar jazz, maar ook waren we beïnvloed door Sear Bliss uit Hongarije. Trompet kan een hele donkere, rokerige sfeer aan de muziek geven. Dat was precies wat we wilden.
Izzy: Als mensen een trompet horen denken ze grappig genoeg direct aan jazz, alhoewel ik zelf pas sedert een paar jaar jazz speel in de darkjazz scene. Ik speel bijna 40 jaar in de fanfare van mijn geboortedorp, dus daar heb ik het geleerd en ervaring opgedaan. Floris werkt al een tijdje met mij samen (sinds de laatste Meslamtaea “Weemoedsklanken”) dus wou samen met mijn toeters eens testen of dat wel werkte, een beetje de kant op van bands zoals Sear Bliss, die ook blazers gebruiken. De bugel, die ik voornamelijk speel op deze plaat, samen met de althoorn, genereert een zachte, melancholische klank, bijna weemoedig, dus dat past perfect bij de sfeer van Stuporous. We hebben ook gemerkt sinds Meslamtaea dat blazers (échte!) goed combineren met razende gitaren voor de één of andere reden.
Devi: Er is een soort jazz die prima samen gaat met black metal. Ik ga Izzy ook nog lief aankijken om met mij aan andere projecten te werken. (Izzy: *grijns*)
In de omschrijving staat iets dat de teksten over mentale problemen gaan, vertel er eens wat meer over? Waar kwam de inspiratie vandaan en schuilt er een persoonlijk verhaal achter?
Devi: Ik werk als verslavingsdeskundige in de psychiatrie (in een multidisciplinair, ambulant behandelteam). Ik werk inmiddels al 13 jaar in de psychiatrie en heb veel meegemaakt. Ik heb ook een paar jaar in een team gewerkt voor jongeren met een eerste psychose en daar was het zelfmoordgehalte heel hoog. Op dit album heb ik enkele van de verhalen van mijn patiënten verteld, de gebeurtenissen uit de verhalen zijn waar gebeurd. Details uit de verhalen zijn om twee redenen soms aangepast:
1. om de privacy van de patiënten en eventuele nabestaanden te waarborgen.
2. om de verhalen aan elkaar te rijgen zodat er een rode lijn in het concept voor het album ontstaat. Ik vertel deze verhalen in eerste instantie omdat ik mijn hart wil luchten en de muziek biedt daar een creatief kanaal voor en laten we eerlijk wezen: een Black-Doom album met als thema waargebeurde verhalen uit de psychiatrie is toch een match-made-in-heaven?! Maar daarnaast wil ik ook een boodschap meegeven: we leven in een wereld van diversiteit. We zijn (gelukkig) niet allemaal hetzelfde en onze persoonlijkheden komen in een groot palet van verscheidenheid. Echter leven we in een samenleving waar de bandbreedte voor wat “normaal”, “functioneel” en “geaccepteerd” is nauwer wordt. En de groep mensen die buiten de boot valt groeit dus. Het stigma op psychiatrische klachten is groot en we vinden dingen te snel raar. Er zijn mensen die compleet afgezonderd raken van de maatschappij en de rest staat vervolgens raar te kijken als zo iemand compleet uit z’n stekker gaat en een moord pleegt (meestal op zichzelf).
In de mentale problematiek voel ik dat de coronatijden daar ook voor iets tussen zitten. Was ook die tijd een inspiratie voor deze plaat? Denk je dat er meer mentale problemen zijn sinds corona?
Izzy: Om op je laatste vraag te antwoorden: ik voel persoonlijk vooral dat de pandemie me een tijd RUST heeft gegeven ook. Het enige frustrerende was dat er geen live-concerten meer waren en ik werd vooral kwaad toen men besliste dat sportevenementen weer mochten opstarten maar muziekevenementen en repetities niet. Koning sport heerste weer over kneusje cultuur en dat vond ik erg onrechtvaardig. Tijdens de lockdown waren er bij mij vaak momenten dat ik me best OK voelde, thuis zitten met het gezin, dingen doen met mekaar, gaan wandelen en troetelbeertjes gaan spotten achter de ramen en naar de mensen achter de ramen wuiven en hun wat moed toewensen. Ik heb eigenlijk eerder ervaren dat ik het terug lastig kreeg toen alles terug opstartte, dat we precies ‘tijd moesten inhalen’ De ratrace ging in overdrive en dat was eerder een lastig gegeven voor mij.
Floris: Om me heen was er veel frustratie over de pandemie en dat snap ik zeker! Vooral voor jongeren in de bloei van hun leven, die thuis opgesloten zaten en letterlijk jaren van hun leven moesten missen. Maar voor mij persoonlijk was het een geweldige tijd. Het thuis ‘moeten’ werken en de sociale beperkingen van lockdowns ervoer ik als een zegen. Ik kreeg meer vrije tijd door het ‘niet overal moeten zijn’. Ook Stuporous is in deze periode ontstaan, net als m’n project Schavot.
Devi: Er zijn verschillende soorten mentale problemen. Ja, er waren veel mensen die meer zijn gaan drinken of blowen tijdens de pandemie, net als dat mensen zich geïsoleerd voelden of angstig waren. De meeste van deze klachten zijn echter niet klinisch van aard en zijn als sneeuw voor de zon weer verdwenen met de opheffing van de maatregelen. Het enige mentale probleem dat er is gebleven, is het verhoogde gevoel van polarisering dat men ervaart. Want het lijkt alsof we meer gepolariseerd zijn, we voeren wellicht meer discussies dan -laten we zeggen- vijf jaar geleden (als dat al zo is), maar de daadwerkelijke polarisering zelf lijkt mee te vallen. Het is slechts een illusie, massale cognitieve dissonantie, we zijn het vaker met elkaar eens dan mensen denken.
Het is ook een zeer gevarieerde plaat, en het kleur ‘zwart’ overheerst, maar je komt veel kantjes van die kleur tegen, o.m. grijs, extreem donker tot een lichtvoetigere duisternis. Een juiste analyse? Of hoe moet ik dat zien? Bewust een keuze om ook een klein lichtje te laten schijnen in die duisternis?
Izzy: Ja, is zo. We gaan alle kanten uit en het is een beetje een 50 Shades Of Black geworden . Het is vooral door die constante klank-evolutie tijdens het volledige maakproces dat de plaat ook zo gevarieerd is denk ik. Ook de zang draagt daar voor mij veel aan bij, Devi is echt een tovenaar met zijn stem, van cleans naar diepe (bijna deathcore) growl, naar psychedelische screams en waanzinnige parlando’s, dat maakt ook de muziek gevarieerd uiteraard. Aan de andere kant blijkt de plaat ook helemaal niet ontoegankelijk of ‘moeilijk’, gezien de reacties.
Floris: Daar heb ik weinig aan toe te voegen. Voor mij moet muziek een verhaal vertellen en een verhaal is pas spannend als er wendingen in zitten. Daarom zitten onze composities vaak vol met contrasten in sferen: van klein en intiem tot bombastisch, en van opbeurend tot diep somber.
Hoe waren de eerste reacties?
Izzy: De paar reviews die we al hebben gehad zijn allemaal positief! Deze plaat is blijkbaar heel toegankelijk en ‘hooked’ de mensen blijkbaar. Had ik eerlijk gezegd niet verwacht, ook al liet Ward van ons label Void Wanderer al zoiets optekenen. Dit is qua sound en compositie eigenlijk best een toegankelijke plaat, ondanks het genre en het beladen thema…
Floris: Voor mij is dit een spannende plaat om aan publiek te laten horen. Het is muzikaal al een vreemde eend en de zang en lyrics van Devi (over de dagelijkse praktijk uit zijn werk in de psychiatrie) geven de muziek een hele donkere lading. Het is zware kost. Ik kan daarom moeilijk inschatten wat het metal-publiek er van vindt. De drie singles werden gelukkig heel positief ontvangen en dat was best een opluchting.
Is het in deze tijden nog nodig platen uit te brengen, gooi alles op Spotify en neem een Youtube filmpje op, en klaar is Kees ... Ikzelf koop nog vinyl platen, maar waarom niet gewoon digitaal?
Floris: Voor mijn gevoel gaat streaming op termijn bijna een volledige vervanging van fysiek worden. Fysieke uitgaven zullen een bepaalde verzamelwaarde blijven houden, maar worden steeds minder noodzakelijk. In nieuwe auto’s zit niet eens meer een cd-speler. Zelf koester ik nostalgische herinneringen aan vinyl, cd en cassette en vind ook dat fysiek meerwaarde heeft boven digitaal. Vooral door het toegevoegde esthetische aspect van art en fotografie. Sommige underground bands zetten hun muziek niet op Spotify, in de hoop dat er meer fysiek wordt verkocht. Of dat werkt betwijfel ik. Zo’n verzet tegen streaming vind ik dapper maar je bereikt gewoon een groot gedeelte van je potentiele publiek niet meer. Zelf wil ik gewoon m’n muziek uitbrengen in welke vorm dan ook en heb niks tegen digitaal. Maar een cd of plaat is wel de kers op de taart.
Izzy: Omdat Spotify en YouTube geen kanalen zijn voor amateur-bands, vind ik zelf. Die kanalen zijn enkel goed voor promo, en je vindt dus STUPOROUS ook op die kanalen. Leuk om in allerhande playlists terecht te komen en zo gemakkelijke promo te voeren. Maar eraan verdienen doe je dus niks, en vooral denk ik: in dit genre heb je nog steeds veel meer mensen die fysieke releases kopen dan digitale. Nu, ik doe dit niet in de eerste plaats om er iets aan te verdienen, en de rest van de band ook niet, maar wij zijn allemaal kinderen van de vorige eeuw, en wij kochten ENKEL tapes, LP’s en CD’s. Vinyl laten persen komt met een idioot lange wachttijd door het succes, en veel labels en bands gaan zelfs al terug naar tape-releases.
Is het door al die digitalisering en zo niet moeilijker geworden om jezelf als ’nieuwe band’ te lanceren, of is dit wat kort door de bocht?
Izzy: Ik voel vooral dat, zoals je al hierboven aanhaalde, de vijver vol zit. Niet verwonderlijk eigenlijk. Iedereen kan met beperkt budget en een beetje goeie computer een hele plaat in mekaar draaien die ook nog eens best OK klinkt. Zo kan iedere huiskamerartiest iets op de markt gooien. Je moet ook niet meer via een studio of een label, je gooit het gewoon op Internet en klaar. Dat maakt dat er geen ‘quality control’ meer is en de markt verzuipt. Dan is het als band de zaak dat je iets unieks doet, en daar zoek ik zelf altijd naar.
Floris: Ik sluit me bij Izzy aan. Aan de ene kant biedt de laagdrempeligheid van Internet kansen omdat een band – zelfs buiten een label om – laagdrempelig muziek kan lanceren. Aan de andere kant gebeurt dit zo massaal dat fans en bands door de bomen het bos niet meer zien. Vroeger kon je bijna blindelings releases van label X of Y kopen en je wist dat het goed was. Tegenwoordig krijgen goede bands niet eens meer een label omdat ze vol zitten en niet eens aan luisteren toe komen. De hele markt is totaal verzadigd.
Kortom: het is makkelijker om jezelf te lanceren, maar veel moeilijker om werkelijk gehoord te worden.
Hoe belangrijk is sociale media (of net niet) voor jullie?
Floris: In een nog niet zo ver verleden zei ik nog dat underground en social media moeilijk samen gaan. Het haalt iets weg van mysterie rondom de muziek en ik dacht dat goede muziek vanzelf zou bovendrijven. Dat tweede is helaas het geval niet meer. Kwaliteit is bijna van ondergeschikt belang geworden. Net zo belangrijk is het om niet weg te zakken in de vergetelheid der algoritmes. Met frisse tegenzin vullen we daarom braaf regelmatig de socials.
Izzy: We gebruiken het zeker en vast, omdat het in deze tijden niet meer weg te denken is. Het is een gemakkelijke manier om in één post veel mensen te bereiken.
Devi: Ik zou meer aan mijn sociale media moeten werken, maar ik krijg het niet voor elkaar haha. ik ben in het echt best sociaal, maar ik zit gewoon amper meer op Facebook, Instagram etc. Ik denk wel dat het nog steeds prima platformen zijn om jezelf te laten zien. Als ergens veel mensen samen komen, is dat een plek om je kop te laten zien.
Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar, gaan jullie hiermee op tournee? Eventueel buitenland?
Izzy: Zelf zou ik er graag mee op stap gaan, maar sommige bandleden zitten liever op hun zolderkamer nieuwe muziek in mekaar te flansen :D
Floris: Dat ben ik dus. Knutselen op de zolderkamer, heerlijk!
Devi: Ik zit ook graag in het comfort van m’n eigen huis te werken aan het zoveelste black metal project.
Blijven jullie op deze weg doorgaan of zijn er andere plannen voor de eventueel volgende plaat?
Izzy: Ik zou het écht niet weten :D Het kan alle kanten op met Stuporous; zoals je al hoorde was het initiële plan funeral doom en nu is het gothic/black/doom of zo, we forceren niks en we volgen onze neus.
Floris: We hebben momenteel nog geen plannen voor een vervolg maar als de inspiratie toeslaat gaan we gewoon door. Stuporous-leden zijn (met elkaar) ook in andere bands bezig dus we zitten nooit stil.
Devi: Ik heb in ieder geval al wel ideeën voor een thema voor een volgende plaat en ik denk dat we met alle ervaringen die we hebben opgedaan een gigantische stap voorwaarts zouden kunnen maken als we nu aan een tweede plaat gaan werken. Eens kijken wanneer de spreekwoordelijke planeten zich weer op één lijn begeven.
Wat is jullie grote ambitie met dit project? En is er een doel dat je voor ogen hebt?
Floris: Nope, we hebben geen ambities en doelen, anders dan dat we gewoon lekker creatief bezig willen zijn met vrienden onder elkaar. In de algemeenheid staan we wel voor groei voor onze bands en projecten. Momenteel maken we bijvoorbeeld reuze-stappen op gebied van productie.
Izzy: Ambities zijn vooral dat we doen wat we graag doen, we zijn niet meteen van plan om wereldsterren te worden hiermee :) Eerst even afwachten wat de reacties zijn als de plaat een tijdje uit is, dan zien we wel weer verder.
Devi: Geen zorgen, er komt uiteindelijk wel weer nieuw werk. Het laat zich gewoon niet haasten met dit project, kom op, het is doom :p
Sportpaleizen uitverkopen of in een club circuit naam maken? Wat geniet jullie voorkeur en waarom/waarom niet?
Izzy: Geen Sportpaleis voor mij dank u, die klank zuigt enorm daar! Kleine zaaltjes zijn veel leuker en geven meer intimiteit, wat dit genre meer ten goede komt denk ik zelf.
Floris: Stuporous is geen live-band, maar als ik voor m’n andere band Asgrauw (drummer) mag spreken: kleine tot middelgrote zalen met een goed (podium)geluid, een professionele crew en ramvol met enthousiast publiek. De reden is als volgt. Ik hou helemaal niet zo van live spelen, maar áls het gebeurt dan moet het meer energie opleveren dan dat het kost. We leven als band weken naar een optreden toe met repetities. Vervolgens ben je een dag bezig met inpakken, rijden, opbouwen, soundchecken, de blaren op de vingers spelen en het ritueel in omgekeerde volgorde terug afspelen. Een optreden moet dan voor mij echt goed zijn geweest. Ik wil die positieve vibe voelen. Dan kom je voldaan thuis. Vaak is dat anders en levert het me vooral stress op.
Devi: In een te gekraakte oefenruimte spelen voor een stel LSD-wauze mafkezen die twee euro hebben betaald om met z'n twintigen opgehokt in een te kleine ruimte zweetluchten met elkaar uit te wisselen. Mag dat ook?
Meestal krijg ik als antwoord het tweede, alsof niemand nog wil doorbreken naar een groot publiek … Of zie ik dat verkeerd?
Floris: Als je doorbreekt worden veel dingen ‘moeten’ in plaats van ‘mogen’. Enige erkenning en waardering voor muziek is geweldig, ik ben de laatste om dat te ontkennen. Maar voor mij is muziek een emotionele en creatieve uitlaatklep en geen werk. ‘Doorbreken’ betekent dat je moet gaan conformeren aan de business, dat je moet gaan plannen, moet gaan toeren, moet voldoen aan verwachtingen van fans etc. Ik moet helemaal niks.
Izzy: HAHA! Betrapt dus! Er zijn genoeg bands die groter worden. Ik heb zelf niet de ambitie om groot te worden in muziek. Ik heb steeds gezworen dat muziek altijd plezierig moet blijven voor mij, vanaf het een dagjob wordt, wordt het een ‘moetens’ en dat wil ik niet.
Devi: Doorbreken? Haha het zijn de jaren 80 niet meer. En dat is maar goed ook als je het mij vraagt. Ik maak muziek voor de lol. Ik heb geweldig werk en een prima sociaal leven en maak muziek als uitlaatklep en dat is best prima zo voor mij. Als het dan ook nog iets voor iemand betekent, is dat echt super!
Zijn er los van STUPOROUS nog andere projecten waar je mee bezig bent, vertel er gerust wat meer over?
Izzy: Zelf heb ik net een cd uit met het darkjazz project Waveshard en daar zijn we al terug met nieuwe nummers bezig. Er komt ook nog een ander dark-doomjazz EP aan met een nieuw project, later meer daarover. Met Meslamtaea (unorthodox progressive black) leggen we de laatste hand aan een split, dus die komt er ook aan. Ik heb een outro mogen toeteren bij het Antwerpse black metal dweilorkest Abrahamic Liars, dus dat zie je dit jaar ook wel verschijnen, en ik ben betrokken bij een nieuw Belgisch project dat On All Fours gaat heten, met een paar bekenden uit het genre, en dat gaat best fenomenaal klinken denk ik.
Floris: Izzy heeft Meslamtaea al genoemd, waar ik ook onderdeel van uit maak. Bij de andere zijde van de split (The Color of Rain) ben ik ook betrokken samen met Devi. Verder zijn we nu een nieuwe Asgrauw plaat aan het afronden en komt er nieuw werk aan van Schavot.
Devi: Jazeker! The Color of Rain moet je zeker in de gaten houden, verder ben ik zeer actief met Teitan. Ook Cthuluminati (waar ik zanger-gitarist ben) gaat met een nieuwe plaat komen en ik ben nog met een ander nieuwe zoveelste black metal project bezig waar ik veel lol mee heb.
Is er nog iets dat je wenst toe te voegen, eventuele links naar sociale media enz
Stuporous is onderdeel van de Zwotte Kring: een collectief van bevriende muzikanten en bands. https://www.facebook.com/profile.php?id=100086941449166&sk=mentions
Eeuwige dank aan Void Wanderer ( https://voidwanderer.com/ )
en War Productions ( https://war-productions.org/warproductions/ ) om dit uit te brengen! Volg ons op Facebook via: https://www.facebook.com/Stuporousband
Ketter - Doel? Vooral goede muziek maken die we in de eerste plaats zelf goed vinden, hopelijk in een vorm die het publiek aanspreekt
In tijden dat projecten ons rond de oren vliegen, stellen we een gloednieuw project voor. Ketter is het duo Dieter Daems (Fractured Insanity) en Lennaert Janssens (Druon Antigon, Thermohaline) die tijdens de coronatijden de koppen bij elkaar staken om iets ‘speciaal’ op te starten, o.m. het combineren van Black Metal invloeden met Elektronische muziek. Begin december lanceerde het duo een eerste single/video.
We zaten rond de tafel en hadden hierover en fijn gesprek met beide heren, we polsten verder naar de toekomstplannen en ambities.
Het idee is ontstaan in de corona tijd, maar los daarvan, hoe is het idee echt ontstaan?
Lennart: Het idee is eigenlijk ontstaan door eerst gewoon kennissen te zijn in de kleine Kempense alternatieve scene. Ik had toen met Druon Antigon een CD waarop black metal gemengd werd met experimentele elektronica. Waarna er van jou uit de vraag was 'Hey, zin om metal met dansbare beats te mengen a la Prodigy? Iets toegankelijker maken dan black of death maar wel nog steeds met een stevige edge.
Dieter: Bij mij begon het vooral in tijden van corona, tijdens het thuis zitten, het idee om eens iets anders te doen. We waren al wel bezig met nieuwe nummers voor Fractured te schrijven, maar het lag wat stil wegens niet kunnen repeteren. Ik had ook altijd al een grote interesse gehad in genres die ik niet in Fractured kwijt kon, zoals Prodigy, Ministry, Carpenter Brut etc.
Lennart: Yes! En van mij ook de interesse om genres te mixen. Het idee van metal wat te combineren met elektronische of andere atypische invloeden altijd heel tof gevonden.
Ik hoor naast occulte black metal ook ietwat experimentele muziek, iets totaal anders van wat jullie doorgaans doen, was dit een uitlaatklep? Of gewoon een manier om eens iets anders te doen ... Hoe moet ik dit zien?
Lennart: Goh, ik denk dat het inderdaad een grotere stap verwijderd is van Fractured dan van Druon Antigon of van Thermohaline. Daar was die hele mix ook een groot deel van het concept. Alleen is het nu bedoeling dat het zowel dansbaar als headbangbaar is. Terwijl Druon Antigon/Thermohaline nog steeds meer metal met rare geluidjes is. ?
Dieter: bij mij: experimentele black is altijd wel een grote invloed geweest van mij, zoals Arcturus, Dodheimsgard, Ulver etc, maar ik heb nooit de kans of tijd gehad om er iets mee te doen, of de juiste mensen tegen te komen. Maar Ketter moet vooral ook toegankelijk zijn, en zelfs dansbare momenten hebben. We willen een groter publiek ermee kunnen bereiken.
Lennart: Ik probeer dan juist weer ietsjes weg te stappen van de (experimentele) black metal. Nog steeds een genre waar ik erg van hou, maar wou ook iets maken wat toegankelijker is en gewoon een breder publiek heeft.
Is het de bedoeling hier meer mee te doen (optreden? Full album? Op wereld tournee … Of wat?
Dieter: we willen vooral nu kijken of er interesse is van labels om deze muziek uit te brengen. We hebben een 7 tal nummers en we blijven er nog aan verder werken en nieuwe schrijven. Live spelen willen we in de toekomst ook doen, maar dan moeten we er wel goed over nadenken hoe we dit willen doen. Ketter maakt geen muziek om gewoon op een podium in een café te zetten. Er moet nagedacht worden over visuals, licht, geluid, wat kunnen we live spelen en wat niet …
Lennart: Ik volg Dieter hierin. Het is inderdaad wel de bedoeling om op in de toekomst live te gaan, maar de vele elektronische stukken maken het ook erg moeilijk om dit echt live te brengen. Wanneer we live gaan, willen we meer kunnen bieden dan wat gasten die op een podium meespelen op een backing track. Ik denk dat de muziek best bombastisch en theatraal te noemen is. Ik zou dat persoonlijk ook graag live willen weergeven.
Hoe waren de reacties op de single?
Lennart: Op zich niet heel veel reacties gehad denk ik, maar de reacties er waren zijn wel positief.
Dieter: nog niet zoveel reacties gekregen. Staat 3 tal weken online en 500 views op youtube. Het is moeilijk om bereik te krijgen zonder te investeren in advertenties etc. De reacties die we kregen waren wel positief. Het is ook gedraaid geweest bij Andries op Radio Willy.
Lennart: De mama en de schoonmoeder zijn al grote fan. Dat is wat telt.
‘Projecten’ vliegen ons rond de oren, dit in tijden dat het sowieso niet simpel is om geboekt te raken, of toch voor kleinere projecten en bands; ik krijg de indruk dat enkel topbands (of coverbands) worden geboekt gezien organisatoren op veilig spelen … Waarom dan toch nog een project extra (ook al is wat jullie doen uniek eerlijkheidshalve)?
Dieter: muziek maak ik in de eerste plek voor mezelf, omdat ik het zelf wil, zelf goed vind, en er creatief mee aan de slag wil gaan. Als het goed genoeg is om mee naar buiten te komen, wil ik dat ook proberen. Je moest eens weten voor hoeveel cd's ik nog aan materiaal heb klaar staan op m'n computer om ooit eens iets mee te doen. Maar tijd is het grootste probleem natuurlijk. Wereld dominantie is nooit een drijfveer geweest voor mij als muzikant.
Lennart: Precies. Gewoon het maken van muziek, het prutsen met geluid, is vaak al zijn eigen beloning. Daar hoeft in eerste instantie geen roem en faam en wereldtournee. Natuurlijk is erkenning van wat je maakt wel altijd fijn, is het altijd leuk als een nummer met genoeg mensen resoneert om succes te hebben. Maar 'doorbreken' of 'succes' is voor mij niet de drijfveer om muziek te maken.
Jullie hebben het druk met andere projecten, er is ook 20 jaar Fractured Insanity; wordt iets gedaan daarrond? En hoe zit het met eventuele andere projecten?
Dieter: Yes, 2024 staat in teken van 20 jaar Fractured Insanity. We steken een speciale set list in elkaar met nummers die we al lang niet meer gespeeld hebben, om zo een mooi overzicht te krijgen van onze volledige discography. Daarnaast zijn we momenteel de laatste loodjes aan het leggen voor onze 5de full cd. Drums, gitaren en bass is al opgenomen. Zang is nog bezig. Die cd wordt dan in 2024 gemixed en gemasterd, en normaal wordt die dan in 2025 uitgebracht. Dat jaar zal dan weer volledig in thema staan van de nieuwe cd. Met Slagter hebben we ook nog enkele leuke shows gepland, maar dat is vrij low-profile. We hebben er geen duidelijke doelen mee. We willen enkel leuke shows spelen. Met Slagter moet niets.
Lennart: Hier wat minder uitgebreid. Thermohaline is een eenmalig project geweest, dat is na een album kapot gesprongen. Druon Antigon ga ik na verloop van tijd zeker weer oppikken, maar zit met een beperkte tijd die toch verdeeld moet worden. De hoofdmoot daarvan gaat naar Ketter, ook omdat het vrij tijds- en arbeidsintensief is om te maken, zeker de elektronische stukken.
Zijn er alternatieven voor Fractured Insanity, deels verbonden met Frietrock (die ermee ophouden, een jammere zaak want zulke underground festivals zorgen wel voor bands die doorgroeien naar meer …)
Ik weet van een eenmalig afscheid op 27 april …
Dieter: klopt, spijtig dat Frietrock stopt, maar het was te verwachten. Frietrock is in den tijd gestart als festival bij m'n zus in de frituur. We hebben toen voor Music For Life een editie gedaan met The Kids als headliner, en dat sloeg goed aan, en sindsdien zijn we het blijven doen. Ik boekte samen met Dominique de bands en we deden het geluid tijdens het festival. Maar het werd groter en groter en zowel Dominique als ik hadden te weinig tijd om het nog verder te doen, dus wij zijn er enkele jaren geleden mee gestopt en hebben andere vrijwilligers onze taken overgenomen. Het festival is ook altijd vooral een festival van de Jan geweest, maar met zijn overlijden van vorig jaar is ook de kracht om het toch nog blijven verder te doen stilaan verdwenen. We gaan er in ieder geval wel een pracht van een afscheid van maken!
Meer informatie: https://www.facebook.com/frietrock
Wat is jullie grote ambitie en is er een soort doel dat je na al die jaren wil bereiken (de wereld veroveren is ondertussen afgezaagd ...)
Dieter: vooral goede muziek maken die ik in de eerste plaats zelf goed vind. Moesten er mensen dan ook iets aan hebben, dat maakt het alleen maar leuker
Lennart :In feite wel. De persoonlijke voldoening en catharsis van muziek maken, hopelijk in een vorm dat publiek ook aanspreekt.
Bandcamp: https://ketterband.bandcamp.com/track/azatoth
YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=dsDeV_z0ikM
Floris De Decker - Via uitbundigheid lijnrecht ingaan tegen mijn melancholieke aard, hieruit komen mijn bands. Maar uiteraard wil ik ook iets doen met die melancholie en dat is Floris Francis Arthur geworden
Floris De Decker is een veelzijdig artiest. We leerden hem kennen bij de formatie Team William, en bleven hem op de voet volgen tijdens zijn carrière. Vorig jaar besteden we nog aandacht aan het zomers aanvoelend project Cloudy-Oh. Lees hier
Midden december kwam zijn eerste solo plaat ‘There never is and never was An Masterplan’ uit, onder de naam Floris Francis Arthur. Een weemoedig, melancholisch meesterwerk waar Floris in zijn ziel laat kijken. We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Floris, en polsten ook naar de ambities en toekomstplannen en ambities met z’n projecten.
Hoe was 2023 voor jou?
Alles ok. Mijn plaatje is net uit en ik krijg heel toffe reacties, dus dat geeft een goed gevoel. 2023 was vooral een heel creatief jaar. Ik heb enorm veel nieuwe nummers geschreven, nu heb ik vooral zin om dat allemaal op te nemen en uit te brengen.
Vorig jaar had ik nog een interview over Cloudy-Oh, een zomers, feestelijk project. Voldeed het aan je verwachtingen?
We hebben enkele heel mooie shows kunnen doen met Cloudy-Oh en we beginnen stilaan een fanbase te krijgen van mensen die onze soms nogal absurde muziek helemaal snappen. Dat doet deugd. Momenteel zijn we hard bezig aan de opnames van onze tweede plaat.
Een contrast met je solo plaat ‘There Never is and never was An masterplan’ , een veelzeggende titel trouwens, die muzikaal en vocaal breekbaar, melancholisch en weemoedig klinkt, zonder al te depressief te zijn. Klopt dit?
Deze soloplaat staat inderdaad heel hard in contrast met mijn bands Cloudy-Oh of ook Team William. Voor mij persoonlijk is het logisch om die twee uitersten te hebben. In mijn solo project melancholie en bij mijn bands uitbundigheid en humor. Zo is het leven ook meestal, tragikomisch.
Waarom deze wending? Verbergt het een persoonlijk verhaal of is het omgaan met demonen in je hoofd, of is dit wat te ver gezocht …
Ik heb al sinds mijn puberteit heel veel angstaanvallen, sociale angst, depressies, etc… Mijn manier om daar mee om te gaan is vaak humor en via uitbundigheid lijnrecht ingaan tegen mijn melancholieke aard, daaruit komen mijn bands. Maar uiteraard wil ik ook iets doen met die melancholie en dat is Floris Francis Arthur geworden.
Kunnen we de titel letterlijk beschouwen als ‘dat er nooit een masterplan is geweest; hoe moet ik dat zien?
De titel gaat niet over mij maar over het leven. Zoals Sartre zegt het leven is absurd, er is geen plan en net dat maakt het zo mooi. Daaruit kan je vrijheid puren en zelf dingen uitproberen en wie weet af en toe zelfs eens wat gelukkig zijn.
Bij sommige songs hoor ik nog steeds de geest van Team William zoals op de opener “A Wall”, minus het opzwepende dan… ook op “Are you feeling this to” merk ik dat. Een sound die wellicht niet compleet typisch was aan Team William, maar ik hoor wel een flard ervan. Ook nu weer, mee eens of te ver gezocht?
Helemaal mee eens hoor. Team William, Cloudy-Oh, Floris Francis Arthur,… uiteindelijk zijn het ook maar namen, het zijn al bij al gewoon mijn liedjes die ik thuis op een rommelmarktgitaartje bij elkaar schrijf, dus het is logisch dat er een link is tussen al die nummers en projecten.
Je stem voelt aan als een deken tegen donkere gedachten, telkens pink je een traan weg maar ik voel ook positieve energie opborrelen. Een bewuste manier van werken? Hoe moet ik dat zien?
Geen bewust plan. Ik doe met mijn stem wat ik kan. Ik ben helemaal geen goeie technische zanger of zo, ik schrijf gewoon liedjes zo veel mogelijk vanuit mijn eigen universum en zing ze dan op de enige manier die ik kan, op mijn manier.
In de bio lazen we: ‘Als Floris Francis Arthur focus ik meer op de donkere kant van het leven. Angst, depressie, destructieve liefde: het komt allemaal aan bod. Ik ben zeker geen permanent donkere mens, maar ik worstel wel al mijn hele leven met angstige, depressieve periodes’ ; ook voor mij heel herkenbaar, door dit open en bloot te doen, geef je veel van jezelf prijs. Niet bang voor de reacties daarop (je weet hoe mensen kunnen zijn op sociale media)
Nee, vroeger sprak ik nooit over al die angsten en depressies en dat levert sowieso helemaal niets op. Ik heb geleerd om zo een dingen uit te spreken, maar ik let er wel op om er zeker niet mee te overdrijven. Het gevaar om je depressies te gaan uitbuiten als iets commercieel loert altijd om de hoek, dus ik doe het wel heel gedoseerd in het openbaar.
Er zit ook enorm veel variatie in deze plaat, maar het melancholische blijft een rode draad … Een bewuste keuze?
Jup, dit is mijn melancholie-projectje. Ik hou ook enorm van bands als Sparklehorse, Elliot Smith, Bright Eyes, etc die ook heel duidelijk melancholie als rode draad door heel hun oeuvre hebben.
Hoe waren de eerste reacties?
Heel goed. Mensen zijn helemaal mee met de emoties en de teksten. Dat doet heel veel deugd.
Je hebt ondertussen de plaat live voorgesteld in december. Was het een succesvolle avond? Hoe waren de reacties van de fans?
Heel mooie avond. Mijn allereerste shows was ik extreem angstig en daar kon ik echt niet van genieten. Deze release show was ondertussen al mijn 5de show waardoor ik mijn nervositeit onder controle had en gewoon kon genieten van het moment. Mijn goede vriend Jan De Rauw en de mensen van Soft Boy (de support-act) hebben ook enkele nummers meegezongen in een prachtige harmonie, dat was extra genieten. De zaal was uitverkocht en iedereen leek heel enthousiast. Er werd zelfs meegezongen.
Je gaat ook op tournee met deze plaat; wat zijn de verwachtingen en welk publiek hoop en denk je aan te trekken, want ik denk dat het verschillend zal zijn dan het Team William/Cloudy-Oh publiek?
Ik zoek bewust kleine gezellige plekken op waar mijn intieme breekbare muziek goed tot zijn recht kan komen.
Wat zijn de verdere plannen (en verwachtingen) voor 2024?
Snel beginnen aan een tweede plaat en nog veel optreden.
Volgt er op deze solo plaat ook een vervolg, want ondertussen ben je ook bezig met de tweede plaat van Cloudy_Oh? Toch?
Inderdaad, er komt een tweede Cloudy-Oh plaat en ook een tweede Floris Francis Arthur plaat.
Is er ook een specifiek doel, ambitie met dit solo project?
Deze plaat eindelijk kunnen afwerken was op zich mijn grootste ambitie. Alles dat er nog bijkomt is mooi meegenomen.
Pics homepag @Kevin Faingnaert
Bedankt voor dit fijne gesprek, mogen we je veel succes en geluk toewensen; we blijven je op de voet volgen ? en hopelijk tot op één van je concerten
Chris Joris - Er zit zeker nog drama in de nieuwe plaat, maar het merendeel is een manier vinden om een positieve en eerdere speelse kijk op het leven te krijgen
Chris Joris is een multi-instrumentalist en begenadigd percussionist die bovendien van vele markten thuis. Met zijn nieuwste plaat 'Until The Darkness Fades', die in september dit jaar op de markt kwam via W.E.R.F records, tast hij de grenzen verder af en improviseert hij tot het oneindige, binnen een speels kader. Naast deze release werd ook het album ‘Out of the night’ heruitgebracht.
Chris stond onlangs in concertzaal de Casino, Sint-Niklaas – het verslag kun je hier nog eens nalezen.
Naar aanleiding van deze dubbel release en de daarop volgende tour gingen we op de koffie bij Chris thuis, en keerden terug met boeiende verhalen uit zijn rijkelijke verleden; we polsten ook naar de ambities en de verdere toekomstplannen.
Hoe gaat het met jou tegenwoordig Chris?
Ik ben heel tevreden over de tournee naar aanleiding van de nieuwe plaat ‘Until Darkness Fades’. En ook met de heruitgave van ‘Out of the Night’. Twee vliegen in één klap. De twee platen zijn bovendien , al is dat niet puur muzikaal, ergens wel met elkaar verbonden. Nu lijkt het echter wel alsof er ondertussen geen andere platen zijn uitgebracht, dat is dus niet zo want er waren ondertussen nog vier andere releases. Los daarvan. Over een verlies van een geliefde geraak je nooit echt heen, maar ik moet toegeven door te werken en die nieuwe plaat uit te brengen heb ik ook mijn nieuwe adem gevonden; Ik heb bovendien ook de alcohol afgezworen, geen pintjes meer. Er zijn uiteraard ups en downs, maar over het algemeen gaat het dus vrij goed.
Op je nieuwste album 'Until The Darkness Fades', die in september op de markt kwam via W.E.R.F records, tast je op bijzonder speelse wijze grenzen af; de plaat straalt vooral veel positieve energie uit. Kun je met dit album die droevige tijden een plaats probeert geven of is dat ver gezocht?
We gebruiken die term ‘ geef het een plaats’ uiteraard veel. Een plaats geven is echter een betrachting, en dat is op zich een niet zo gemakkelijk opdracht. Bovendien. Door bij een val mijn heup te breken, had ik plots veel tijd om na te denken. Ik zat in een revalidatie centrum, tussen heel oude mensen, die daar helaas niet meer weg konden. Dat is op zijn beurt ook herkenbaar, want mijn moeder zit ook in een woonzorgcentrum. Ik had iets van :‘als je nu niet het heft in handen neemt en terug plezier maakt in het leven’.. Ik heb in die periode ook veel bezoek gekregen van muzikanten, en niet alleen binnen de jazz, en ook dat deed enorm deugd. De titel ‘Until The Darkness Fades’ is een tekst van Naima.: “Wanneer je zo diep valt tot je je een wrak voelt, en je denkt, dat je niet kan stoppen met dieper vallen, en je overgeeft aan een vrije val, je toch kan beseffen, dat je helemaal niet valt. " Naima laat uit een zeer sombere tekst een mooie aanmoediging ontstaan. Dat is de zedenles van het lied. Kortom. Er zit dus zeker nog drama in de plaat, maar het merendeel is een manier vinden om een positieve en eerder speelse kijk op het leven te proberen krijgen.
Bij de eerste song ‘Portrait of a man’ een tien minuten lang meesterwerk, valt me op hoe je eerst weemoedig begint, dan overschakelt naar een speelse aanpak, en dan weer over gaat naar weemoedig. Een voortdurende wisselwerking in emoties dus. Een bewuste aanpak?
Bewust is relatief. De inzet is telkens zeer spontaan en dus laat ik mijn gevoelens de vrije loop. Zo ontstaat automatisch die wisselwerking.
Die ene song, waarbij Naima haar stem me weer enorm ontroert, met een zeer mooie en pakkende tekst (daar hadden we het net over), lijkt wel alsof er een verhalen lijn inzit. Klopt dit?
Dat van die verhalenlijn is juist. De song is er bewust ingestoken op het einde van het album en dus ook op de concerten, en vertaalt de intentie van deze muziek. Naima improviseert ook op "Naima's Dream" met stem, loopstation en op tenorsax.
Ook – en vooral - live komt er iets boeiend, magisch en speels naar boven, door o.m. de inbreng van viool en cello
Het is wellicht geen plaat voor een breed publiek. Er zit op deze plaat wat minder melodie en tempo. Ik ben altijd beetje zelfkritisch , laat ons zeggen dat ik over 70% van de plaat heel tevreden ben, bepaalde stukken konden echter wel beter. Voor mij is het dus geslaagd. Ik heb ook keuzes gemaakt, en bepaalde dingen zijn er niet op gezet. Wat we doen live met viool en piano is met onze instrumenten een gesprek voeren met elkaar. Ik hoop dat de mensen die het niet gewoon zijn, die positieve interactie en gesprekken toch herkennen. De meeste mensen, ook op BRAND festival en Jazz Brugge onlangs, vonden het een prachtig optreden. Dat is een opkikker. Live zijn er trouwens ook stukken bij gekomen, of is er links en rechts nog meer improvisaties toegevoegd.
Laten we even hebben over ‘Out of the Night’ het contrast tussen beide is heel groot. De tweede plaat is een heruitgave van de dubbelaar ‘Out of the Night’, die beschouwd wordt als jouw magnum opus. Je voelt die pijn letterlijk op deze plaat. We zijn er weer maar , was dit ook een manier om het verdriet van je af te schrijven?
Ja, uiteraard liggen de twee albums muzikaal wat uit elkaar. Op het nieuwe album is er, zoals reeds gezegd, een assertieve beschouwing en positieve toon, maar ook wel boosheid en melancholie om het verlies van mijn dochter Saskia. Terwijl ‘Out Of The Night’ echt een volledige klaagzang mag genoemd worden en een liefdesbetuiging aan mijn overleden echtgenote, Saskia's mama trouwens. Op "Earth" en "June 25" bijvoorbeeld nam ik de kans te baat om de abstractie van percussie instrumenten te combineren met een strijkorkest. Iets wat ik al lang in gedachte had en wat mooi resulteerde op ‘Out Of The Night’. De bassist van dienst in die tijd, Chris Mentens, bood me een mooi geschenk als hulp om dat concept te verwezenlijken en schreef de twee mooie strijkerspartijen. Ik ontdekte bij de re-mastering van het vroegere album, voor heruitgave op vinyl, trouwens een stuk, dat we niet hebben gebruikt op de plaat: "Shaya Sebothane", een tien minuten lang durend Afro-gericht thema, waarin iedereen aan bod komt wat stamt uit de tijd, dat ik samenwerkte met de Zuid-Afrikaanse contrabassist Johnny Dyani. Een heerlijke vondst.
Nu we het hebben over Afro – Zuid-Afrikaanse muziek. Je bent eigenlijk niet begonnen als jazz muzikant maar je vond je invloed in die Afrikaanse muziek, heb ik ergens gelezen, klopt dit? Kun je daar wat meer over vertellen?
Ik ontdekte de jazz reeds zeer vroeg, maar was aanvankelijk actief in de kleinkunst, pop, wereldmuziek en deed studiowerk. Aanvankelijk als pianist, later als percussionist. Op albums van Jef Vanuytsel, Johan Verminnen, Raymond van 't Groenewoud, Hennie Vrienten, Bert De Coninck, Jean Blaute, Jo Lemaire, Claude Maurane, Leen Persijn, Machitun, Dirk Van Esbroek, Nacht Und Nebel, Pop in Wonderland, enz., hoor je me tokkelen of rinkelen, tot zelfs op albums van de Scabs en Kreuners en heel wat commerciële chansoniers
En hoe ben je dan toch in jazz terecht gekomen?
Zoals ik daarnet al aangaf, ik zat al heel vroeg in jazz. Ik hoorde als achtjarige al een gospel-ceremonie op een 45 toeren plaatje en snel erna Louis Armstrong, Duke Ellington, Mahalia Jackson.., EP's en singles, die in de platenkast van mijn ouders lagen.....Later kocht ik zelf schijfjes van Lionel Hampton, Coleman Hawkins en ontdekte ik Thelonious Monk, Coltrane, Modern Jazz Quartet, Dave Brubeck, Miles Davis, Art Blakey, noem maar op. Op mijn twaalfde jaar had ik de geschiedenis van de jazz al haast doorzwommen Ik ben pas rond mijn 24ste met percussie begonnen, maar daarvoor zat ik dus wel in die jazz gerichte scene.
Nu we toch over je leven bezig zijn, waarom eigenlijk percussie?
Ik ben op het Antwerpse conservatorium begonnen voor piano en klarinet. Op een dag stond ik aan het station en sprak een chique geklede Afrikaanse man aan. Ik was jong en naïef en dacht dat iedereen wie een donkere huidskleur heeft jazz speelt (haha). Ik vroeg hem (in het Frans) of er een jazz club was in de beurt. Hij troonde mij mee naar een café. De naam van de uitbater van dat café, en later mijn guru, was ZAPATA. Een zelfgekozen roepnaam voor de vrienden. Zijn echte naam was Nelson en hij kwam uit Suriname. Hij speelde drums en conga's. In het kleine café stond de drums naast het uitstalraam van de zaak, ernaast een duo conga's en wat verder een buffetpiano. Er ging op dat moment een heel andere wereld voor me open. Sindsdien ging ik daar elke week binnen, en keerde met de laatste trein huiswaarts, ik kwam dan zogezegd van het conservatorium. Er is van die sessies die ik daar heb gedaan helaas nooit iets opgenomen, er bestaat wel een foto waar ik opsta gezeten achter die piano .
Het interessante is dat ik nu nog die Afro-muzikale invloeden voel terugkeren in je live performance. Waar ik het ook wou over hebben, de coronatijd heeft er ook stevig ingehakt, je was zeer actief op sociale media, ik heb je teksten veel gelezen, hoe belangrijk was dat voor jou en was ook dit een uitlaatklep om die coronatijden te overbruggen of hoe moet ik dat zien?
Het heeft me wel geholpen om bepaalde gevoelens en emoties van me af te schrijven, ik kreeg ook wel reacties van mensen die er ondersteuning in vonden omdat ze hetzelfde mee maakten. Maar nu doe ik dat niet meer, ik deel mijn concerten of promoot mijn muziek op mijn facebook. Ik ken mensen die dat nog doen, bij mij was het soms sarcastischer en harder.
Waarom, in tijden van sociale media en spotify en zo eigenlijk nog platen uitbrengen?
Ik behoor nog tot de generatie die graag iets in handen heeft. Veel winkels in deze tijden sluiten of moeten uitverkopen omdat er geen cd’s meer worden gekocht, en dat vind ik heel jammer. De lay-out, de foto’s, de teksten.. die vind je alleen op zo een hard disk. Wat Spotify betreft? Als je geen commerciële muziek brengt, valt je eruit. Ik vind het een spijtige uitvinding, mijn dochter wijst me er ook op dat er te weinig platen van mij op Spotify staan. Langs de ene kant wil ik het wel volgen, langs de andere kant is de kwaliteit van muziek op spotify totaal niet hetzelfde als op cd of vinyl. Op optredens merk ik trouwens ook dat er na een staande ovatie amper een klein deel van de aanwezigen die plaat effectief koopt en dat is een jammerlijke evolutie.
Ik moet toegeven dat ik wel ontdekkingen doe via Spotify, maar ik koop ook nog liever vinyl platen. Wat ik ook las, je voelde je zelfs wat ‘opzij geschoven’ door de jongere garde, maar had er ook vrede mee. Hoe moet ik dat zien?
De jongere jazz gerelateerde talentvolle muzikanten hebben helemaal terecht de kans gekregen om zich te tonen. Vooral via Jazzlab die zeer mooi binnen die context schitterend werk verricht door die jongere generatie daadwerkelijk die kansen te geven. Ik sta dus zeer positief tegenover die jongere generatie, ik ga ook naar hun concerten als ik de kans krijg. alleen sta ik wat kritisch tegenover het voortdurend de focus willen leggen op nieuwe dingen, of die zogezegde vernieuwing in Vlaamse jazzwereld.
We hadden het over nieuwe talenten bezig , en daar mag ik Naima toch onder rekenen. Ze doet het zeer goed, al krijg ik de indruk dat het nu een beetje stil is of heb ik iets gemist?
Dat lijkt alleen maar zo, ze heeft optredens met Vitja Pauwels in duo momenteel en laat de volledige band wat rusten.. .ze heeft onlangs ook een opdracht uitgevoerd voor het Gentse filmfestival met muziek op een Nederlands film over plankton en begeleidt dat live. Ze reist er nu mee doorheen Nederland.
Mooi om te horen dat alles goed gaat …Wat zijn de verdere plannen voor 2024 eigenlijk ?
Ik heb geen boeker en moet alles zelf doen. Ik had na de tour via JazzLab een beetje gehoopt dat iemand me daarbij zou willen helpen. Maar moet het dus op eigen kracht doen. Met een beetje geluk kunnen we met deze plaat dus gewoon verder toeren, Ik hoop dan ook het hele jaar door die plaat te kunnen promoten, en hoop dat iemand me wel wil helpen daarin. Ik hoop ook dat de plaat wat verkoopt, want ondanks de aandacht van pers en zo loopt de verkoop niet zo goed. Maar in elk geval staat 2024 dus vooral in het teken van het promoten van die schijf.
Zijn er ook plannen naar het buitenland toe?
Ik heb in het Buitenland gespeeld, maar met die installatie van drums en percussie is het moeilijk om met een vliegtuig te reizen. Het is gewoon zoveel materiaal en een hoog risico. Het zou mooi zijn moest dat kunnen gebeuren. Met alleen een drumstel kan dat zelfs lukken. Ik heb in Roemenië gestaan, Tsjechië, Polen, Oostenrijk, Duitsland , Frankrijk, Italië, Zweden, Denemarken , Mexico, Guadeloupe, China, Canada, Engeland, Nederland.. Om maar te zeggen. Dus ik zou wel willen, maar met dit heel arsenaal aan materiaal is dat zeer moeilijk.
De jeugd wil nu voortdurend geprikkeld worden, het rare is dat je ze niet ziet op jazz concerten terwijl je bij een jazz concert voortdurend prikkels krijgt door die improvisatie. Heb jij daar een verklaring voor?
Dat is inderdaad spijtig, dat merk je ook in het conservatorium, het is een beetje navelstaarderij. Ze willen er allemaal geraken, spelen jazz, maar je ziet ze zelden op concerten van leraars of collega’s . Toen ik zelf les gaf nodigde ik mijn leerlingen uit op concerten van muzikanten die voor hen op het conservatorium les volgende, maar ze gaan er helaas zelden op in. Er zijn trouwens wel bepaalde bands die erin slagen om een jonger publiek aan te trekken binnen de scene. Maar doorgaans lukt het dus moeizaam. Om een voorbeeld te geven. Op BRAND festival stond Bram De Looze in de coulissen zeer geïnteresseerd naar mijn optreden te kijken en dat deed me deugd. Zulke dingen zouden dus meer moeten gebeuren.
Zijn er na al die jaren nog doelen en ambities naar de toekomst toe?
Dat is een beetje een vervolg op de vraag van daarjuist. Ik heb veel mooie dingen mogen doen in het buitenland en zou het dus zeker leuk vinden om dat terug te mogen doen , met dit programma is het heel moeilijker, omdat ik zoveel percussiemateriaal gebruik, wat dan weer een obstakel is voor transport, enz....Het probleem is ook dat de festivals op veilig spelen, eerst vol zitten en dan zullen we wel zien, ze durven geen risico meer nemen als ze iemand boeken. Een wisselwerking binnen de Europese jazz, waarbij bands uit andere landen ook hier kunnen spelen, het zou fantastisch zijn. Maar in de praktijk is dit in de tijden waarin we nu leven een moeilijk piste.
Pics homepag @Jassepoes
Bedankt voor dit fijne gesprek, en veel succes in het nieuwe jaar. Hopelijk tot binnenkort…
Drums’n’Guns - We waren op zoek naar de klank die het meest aanleunt bij wat we live doen, en daar zijn we met deze EP, voor het eerst compleet in geslaagd
Drums'n'Guns ontstond in 2012 uit de as van stonerband Mogul. Na het uitbrengen van een demo en enorm veel geslaagde optredens heeft de band voldoende zijn stempel gedrukt op de stoner/post punk en brengt in 2016 zijn debuut op de markt: 'Ianna'. Net door de diversiteit van invloeden blijkt hieruit dat we deze band tekort doen door hen in het hoekje stoner of postpunk te duwen. Dat de band buiten zijn comfortzone durft te treden was toen reeds de reden waarom wij vielen voor dat debuut en deze klasseband.
Net toen corona uitbrak kwam er met 'Hail Hail' eindelijk een nieuwe plaat in de winkel. En toen werd het even stil, tot nu. Met ‘If You Can’ laat Drums’n’ Guns terug van zich horen, de schijf kwam nu in december op de digitale markt, wij hadden die dag een interview met Sam Dufoor, vroegen ons af waarom zo een band als Drums’n’Guns nog niet is doorgebroken naar een ruim publiek. We polsten ook naar de ambities en de toekomstplannen en ambities.
Je staat ondertussen al vijftien jaar op het podium, dat is toch al heel wat … Misschien een kleine terugblik? De hoogte- en dieptepunten?
Eigenlijk bestaan we al meer dan twintig jaar, want voordien speelden we onder de naam Mogul (2001 – 2012). De band Drums’n’Guns is actief sinds 2012. Bij Mogul kregen ik en de andere bandleden het gevoel een beetje vast te zitten in die stoner riffs. Er kwamen geen frisse ideeën meer en het werd moeilijk om de band te verkopen. Gitarist Jan had een hoop nieuwe nummers liggen waarmee we toen niets konden doen. Daarom zijn we met Drums’n’Guns een andere richting uit gegaan.
Ik volg jullie al sinds dat prille begin, en heb jullie ook zien evolueren, maar de grote doorbraak naar een zeer ruim publiek is er helaas niet gekomen, wat is er ‘mis’ gegaan of was dat niet de ambitie?
Dat is een moeilijke vraag. Als wij muziek schrijven, doen we dat in de eerste plaats omdat we het zelf tof vinden en graag horen. We zouden een coverband kunnen worden, om zo een groter publiek te bereiken, maar dat is ons ding niet. We brengen liever onze eigen nummers. Als we muziek maken is dat inderdaad naar een zo ruim mogelijk publiek toe. Wij komen vanzelf uit bij een redelijk toegankelijke sound. Het is altijd recht-toe-recht aan rock’n’ roll wat wij doen. Soms met een stoner riff en nu (op ‘If You Can’) eerder (post)punk. Dat is de manier waarop we altijd hebben gewerkt. Ook in de teksten probeer ik het zo simpel en toegankelijk mogelijk te houden om een zo ruim mogelijk publiek te kunnen aanspreken.
Heeft het feit dat jullie een Belgische band zijn niet in jullie nadeel gespeeld voor die doorgroei naar de top of zie ik dat verkeerd?
In het promoten van Drums ‘n’Guns wordt heel wat energie gestoken. Ook AB, StuBru, Radio Willy en Pukkelpop krijgen onze muziek doorgestuurd en heel het club circuit wordt aangeschreven. We moeten het ‘gemis aan kansen’ wel wat met een korrel zout nemen want ik stond ooit op Leffinge Leuren (met oa John Cale) en wij speelden oa in De Zwerver Leffinge, verschillende keren in 4AD Diksmuide, Cactusclub Brugge, Charlatan Gent en Rijversfestival Lievegem,…dat is toch ook niet niks. Maar wij worden blijkbaar niet door het hele circuit opgepikt. Waarom, daar hebben we het raden naar. Als je niet voluit aan de bak komt bij de grote organisatoren, moet je je blijven focussen op de kleinere zalen waar ik zeker nooit mijn neus voor heb opgehaald. Ik ga zelf nog regelmatig naar optredens, dus ik zie heel wat Belgische bands. Soms stel ik me dan ook de vraag of die nu zoveel beter zijn dan wat wij doen (omdat zij wel die grotere podia krijgen). Ik heb daar geen pasklaar antwoord voor.
In de corona periode brachten jullie met ‘Hail Hail’ toch een grensverleggende plaat uit, die heel wat bijval kreeg. Zou het zonder die corona niet de doorbraak kunnen zijn geweest? Is het een gemiste kans? Of zie ik dat verkeerd
Je moet het misschien allemaal wat relativeren. Ik ben intussen ook al vijftig en sta sinds mijn 18de op het podium. Er zijn heel veel nieuwe bands bijgekomen en er is een overaanbod. Veel van die nieuwe bands zitten ook in het vaarwater van punk en postpunk. Als er kansen zijn om voorprogramma’s voor grotere bands te verzorgen, zoals bij PIL laatst in Kunstencentrum Viernulvier, ging die weg naar The Rats,… een band die ik niet goed ken. Het is goed dat organisatoren ook kansen geven aan jonge opkomende bands. Iedereen moet zijn kans krijgen. Hebben we onze leeftijd tegen? Dat zal zeker meespelen en juist daarom dat wij iedere kans met beide handen moeten grijpen. Sinds augustus 2023 hebben we acht optredens afgewerkt en staan er al vier op het getouw voor 2024. Het loopt altijd wel altijd een beetje, maar voor mij mocht het na al die tijd en inspanningen zeker wel iets meer zijn.
Indien die corona periode er niet geweest was, zou dat ‘iets meer’ er dan wel geweest zijn denk je?
Dat is misschien wel zo. Op de dag van de lockdown was onze plaat ‘Hail Hail’ klaar. De hele wereld lag stil, maar de reviews en vermeldingen die we voor ‘Hail Hail’ kregen waren overweldigend en dat maakte toch nog iets goed. Helaas toen de podia weer open gingen, werden wij compleet genegeerd en overruled door bands die meer recent een album hadden uitgebracht, optredens moesten inhalen of gewoon groter waren dan Drums‘n’Guns. Streaming tijdens die coronaperiode daar hadden wij eerlijk gezegd geen zin in.
Ik heb in die periode toch 73 streaming gedaan, en erdoor bands ontdekt die ik anders ook wel had leren kennen, maar nu toch iets sneller… Denk je niet dat daar wel mogelijkheden hadden gezeten? Of een gemiste kans?
Misschien wel, wij stonden maar wat te kijken op de dozen vinyl die we niet konden verkopen. Het was gewoon geen leuke periode. Sommigen in de groep hadden schrik van het virus wat repeteren met full band moeilijk maakte. En toen we na veel zoeken, tussen 2 coronagolven door, toch wat shows te pakken hadden, kreeg ik zelf corona en moest alles weer worden geannuleerd. Dan zakt de moed wat in je schoenen. Maar om concreet op bovenstaande vraag te antwoorden: niemand van Drums ‘n’Guns zag het echt zitten om samen te komen voor een streaming concert, niemand zag daar het plezier of de meerwaarde van in. Langs de andere kant hebben we toen wel ‘en petit comité’ veel muziek gemaakt en opgenomen. Onze nieuwe EP ‘If You Can’ is toen eigenlijk ontstaan en wij hebben zelfs nog een full album klaar liggen met ideeën uit die periode. Toen het corona monster eindelijk was bedwongen en alles weer op gang kwam, werd onze gitarist aangereden. Hij heeft een half jaar gerevalideerd. Daarna ben ik zelf met spoed opgenomen met daaropvolgend 2 maanden revalidatie. Na corona was ook 2022 voor ons uiteindelijk een verloren jaar.
Uiteraard gaat dit interview over de EP die nu uitkomt, op basis van de single “Gloria” hoor ik vooral een terugkeer naar de gitaarmuziek die de laatste tijd zo goed scoort , is dat een uitlaatklep geweest na die periode dan? Of is dat wat ver gezocht?
Onze drummer Bert, basgitarist Marjo en gitarist Win zijn zonder Jan en mij aan die EP begonnen. Begin dit jaar hebben Jan en ik dan de 2de gitaar en zang erop gezet. Vroeger trokken we naar een externe mixer voor het eindproduct, maar deze keer hebben we zelf alles gedaan, zoals wij wilden dat de plaat zou klinken. We hebben geëxperimenteerd met snellere tempo’s en klankopnames die het meest aanleunen bij wat we live doen. En daar zijn we voor het eerst zeer goed in geslaagd, dankzij het technisch vernuft van bassist Marjo De Keukelaere.
Dat gevoel had ik ook hij het beluisteren van de EP. Maar ik had ook een gevoel van ‘we want more’, waarom een EP en geen full album?
De reden dat het uiteindelijk een EP is geworden had te maken met het feit dat Jan en ik niets konden doen en de andere bandleden wel. De afgewerkte live tracks van 5 nummers stonden klaar en de rest van de band kon er gewoon over spelen Na de corona LP ‘Hail Hail’ hadden we dringend iets nieuw nodig om ons te profileren. Deze EP met vijf nummers was een haalbare kaart en meteen ook de beste optie.
Uiteraard! Maar is het de bedoeling om naar de toekomst toe wel een full album uit te brengen dan?
Jan en ik zijn fan van snel nummers maken en snel uitbrengen en zijn zoekende hoe dat dan het efficiëntst kan. Wij repteren maar één keer in de week en hebben slechts drie uur om aan nummers te werken en onze set te onderhouden. Wij zijn geen professionals en hebben ook nog allemaal een full time job naast onze hobby. Dat maakt het allemaal niet zo evident om snel te werken. Dat we zelf onze promo doen, optredens zoeken en werk steken in artwork en clips en daarenboven zelf opnemen en afmixen helpt ook al niet. Gewoon verder bouwen en werken zoals we bezig zijn, we hebben nog een hoop goeie nummers liggen, dat komt wel goed.
Je zegt ‘we zijn geen professionals’ maar ik ken professionele groepen die 10 keer minder goed zijn dan jullie …
Je moet het zo bekijken: als de massa niet wil meegaan in ons verhaal, moeten we een manier vinden om daarmee om te gaan. Wij moeten ons concentreren op wat wel lukt, anders word je depressief. Je moet het dus allemaal een beetje relativeren. Wat wij ondertussen ook gewoon doen. Ik heb in jeugdhuizen gewerkt met een piep jonge Bert Ostyn (Absynthe Minded) en later ook met Wolf Vanwymeersch (The Van Jets) en zij braken allemaal door en wij niet. Als je daar te lang over gaat nadenken, stopt het. Je kan daar niet blijven bij stilstaan en soms wringt dat nog hoor,…maar wij doen voort met de mensen die wel in ons geloven en wij trekken ons daaraan op.
Begrijpelijk. Wat zijn de verdere plannen voor 2024, een full album? Buitenlandse tour?
De nummers van ‘If You Can’ hebben we nog niet zo zot veel live kunnen spelen, dus dat komt de komende tijd in onze set aan bod. En wij gaan nu proberen zoveel mogelijk live shows te boeken voor 2024. Ondertussen gaan we nieuwe nummers blijven maken voor een volgende opname. Al stelt zich de vraag of we die nu nog enkel digitaal uitbrengen of fysiek releasen. Laat ons eerlijk zijn, cd’s wie koopt dat nog? Vinyl is redelijk duur en niet iedereen heeft een platenspeler. Dus is digitaal uitbrengen bijna het enige medium om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken. En ook dat werkt niet altijd zoals we het zelf zouden willen. Zo werd ‘Oceans split In Two’ (Hail Hail) opgepikt in verschillende playlisten op Spotify maar laat dezelfde streamingsdienst onze nieuwe singles (Gloria/Unless) links liggen.
Ik ken nog artiesten die dat doen, maar die doen geen live optredens en jullie dus wel. Ik vroeg me dus af, heeft jullie publiek geen honger en nood aan een cd of vinyl?
Zelf ben ik altijd zeer blij met een fysiek album want dat kan je vastpakken en koesteren en daar is bovendien een heel artistiek werk aan voorafgegaan. Maar ik heb niet het idee dat er hier veel verzamelaars rondlopen die iedere worp van Drums‘n’Guns in hun verzamelkast willen. Anderen in de groep vinden dan weer dat het fysiek aankopen van muziek iets uit het verleden is.
Waarom dan niet uitbrengen op Bandcamp i.p.v. Spotify, die toch meer mogelijkheden biedt om ook digitaal die plaat aan te kopen?
Zelf ken ik enkel (betalend) Spotify en er wordt werk gemaakt van Bandcamp (is inmiddels geregeld). Ikzelf koop enkel fysieke albums en nooit digitaal.
Naast ‘plannen maken’, wat zijn na al die jaren de ambities en doelstellingen die je voor ogen hebt? Wat zou je toch absoluut willen bereiken met Drums’n’Guns?
We hebben al een paar mooie festivals gedaan, En een festivalaffiche openen, daar zijn wij inmiddels in getraind. Het is zeker onze ambitie om dat in 2024 verder te zetten. We zijn blij met iedere speelkans en draaien nog steeds mee. Content ook dat ik op mijn leeftijd nog nieuwe muziek mag uitbrengen. Als dat nog even kan blijven duren, en misschien nog allemaal ietsjes meer, dan ben ik best tevreden.
Pics homepag @Johan Vanparys
Bedankt voor dit fijne gesprek, wens je nog iets toe te voegen, doe gerust…
Drums’n’Guns live?
- 02 februari 2024: D'n'G @ JC Kadans Aalter
- 24 februari 2024: D'n'G @ Zappa Scheldewindeke
- 15 maart 2024: D'n'G @ De Frisse Jongen Melle
- 28 september 2024 D'n'G @ Zeedustra Koksijde
Links
https://open.spotify.com/album/70lfo8rR9UXaQlcLsMtkoE?si=PRTRjBYhRvmQnJmI6VleQw
https://drumsandguns.bandcamp.com/album/if-you-can?fbclid=IwAR2c-qUI75dz970YOIyT2MQHoCx5fwQaa8mIEvFk5LUTcVUs14RWYanoPoc
Clips
https://www.youtube.com/watch?v=7ul7C-eb5KI
https://www.youtube.com/watch?v=jeEpYwADXII
Katteman - Bert De Rijcke - Waarom ik blijf volhouden? Muziek is voor mijn een roeping en een gave die ik blijf ontwikkelen ...
Bert De Rijcke is een artiest, componist en elektronische kunstenaar die van vele markten thuis is. De man brengt , door de verschillende projecten via zijn eigen label 'Vintage Underground Label' uiteenlopend plaatwerk uit, meestal via kanalen als spotify en bandcamp. Daardoor blijft hij vaak verborgen voor de grote massa, maar niet voor ons. De recente jaren hebben we meermaals aandacht besteed aan zijn releases.
Naar aanleiding van zijn laatste release ‘Busstop’ https://vintageundergroundlabel.bandcamp.com/album/busstop hadden we een fijn gesprek met Bert.
We polsten ook naar de verdere plannen, doelstelling en ambities …
Ons laatste interview was in 2016, toen onder het pseudoniem ‘The Fox is My Friend’. Ondertussen heb je niet alleen ontelbare andere namen gehad, maar ook verschillende releases… Hoe is alles verlopen ondertussen?
The Fox is My Friend was maar één jaar 2016 met enorm veel albums en begin 2017 nog een
afsluitend album Zen Monkey (s/t), en daarna is Katteman dan geboren, en die is ook
gebleven eigenlijk. Met The Fox is my Friend was ik aan het freestylen improviseren, leren en zien welke richting ik wilde uitgaan, had veel ideeën en dat ging meer naar het melodieuze en eclectische kant. Enorm veel experimenteren met samples, en daar dan eindeloos mee prutsen en allerlei klanken links en rechts toveren en gebruiken … The Fox Is My Friend is wel een bepaalde vaste set geweest met geluidjes, inspiratie die boven kwam door iets te horen en daar dan bewust iets mee te doen of te veranderen, allemaal op een laptop met Linux Ubuntu, intussen is dat ableton geworden, maar ik gebruik nog vaak Ubuntu Software evengoed. Ik wil ook even deze kanttekening maken, ik ben wel veel releases blijven doen, maar sommige dingen zijn gewoon remixen van andere tracks en structuren daarin, of soms een uren lang vervolg van producen en mixen. En inderdaad met ‘Zen Monkey’ ben ik wat meer naar de jazzy kant uitgegaan. Ik ben altijd wat blijven evolueren in alles wat ik doe. Ook met deze nieuwe release ‘Busstop’ probeer ik andere dingen uit. Meer de essentie, rustiger, minimaler, ingetogen, meer mature stijl
In het verleden experimenteerde je ook met jazz, vond ik wel iets hebben, deze keer dus niet.. weet zelfs niet welke ‘stijl’ ik er moet op kleven, hoe zou je het zelf omschrijven?
Jazz is natuurlijk ruim, ik heb in die periode wel liggen improviseren met klanken en bepaalde noten en composities, maar altijd zeer intuïtief, ik heb ook geen echte scholing genoten dus alles is puur op eigen gevoel en talent ontwikkeld , misschien dat veel mensen daar wel een soort ‘jazz’ in horen, er zijn wel raakpunten, maar ik blijf bescheiden …nummers waarbij ik extreem ging experimenteren en alle kanten uitging. Ook dat is soort jazz…
Je laatste release ‘Busstop’ zit in een zweem van lichte duisternis , een zweem van mysterie. Waar komt je inspiratie voor deze vandaan? De hoes toont een tipje van de sluier, als je zo in de avond alleen in een bushokje zit te wachten, op die koude banken op de bus, hoor je geluiden en begint je fantasie op hol te slaan. Dat keert zelfs terug in de songs, een bewuste manier van werken?
Het keert terug naar de muziek die ik graag hoor eigenlijk. Tot 2007/2008 was ik meer bezig met Hardcore, Punk en ook nog wat met wat ik deed bij Sinners en persoonlijk en thuis, toch op zoek naar mijn muzikale horizonten te verbreden. Terwijl ik vaak met allerlei dagelijkse beslommeringen bezig was en luister ik constant naar muziek en liet me daardoor inspireren. Ik was dus in die tijd muziek op een heel andere manier aan het beleven en wilde dat ook maken eigenlijk. Dus ook dat donker en duister heb ik wel ergens opgepikt. Die laatste release ‘Bustop’ heb ik me daardoor laten inspireren, alles een beetje afgevlakt als het ware en er bewust een zweem van mysterie in willen verstoppen. Wat releases betreft doe ik het eigenlijk wat rustiger aan. Met deze ‘Busstop’ wou ik nog even mijn laatste inspiratie op schijf zetten als het ware.
Het dreigende is een beetje een rode draad, soms heel subtiel, dan weer hel duidelijk. Zit er een soort verhaal achter eigenlijk? Is dat een reactie op die donkere coronatijden? Of hoe moet ik dit zien?
Ik heb me zeker niet laten inspireren door die corona periode. Die coronaperiode was inderdaad een zeer rare periode, ik moet wel toegeven die plaat Tekno Bluezers samen met Kloot Per W is wel midden in de tijd van Corona gemaakt, en daar zijn wel degelijk verwijzingen naar, maar verder heb ik nooit aan Corona zoveel aandacht geschonken.
Wat me ook opvalt, vorige releases heb je ook op cd uitgebracht, deze niet?
Het is ook niet meer interessant en heel duur zo een cd uitbrengen, ik moet toegeven alle vorige cd’s; zijn uitverkocht maar er is meer vraag naar vinyl en dat is nog duurder. Om dat te doen moet je echt met een management en zo beginnen werken, met promotie, merchandiser en alles erop en eraan. Daar heb ik geen ambitie voor om me daar mee bezig te houden. ik blijf liever klein en dus liever digitaal. Trouwens mensen kopen nog weinig cd’s. Streaming is gewoon de nieuwe manier van muziekbeleving geworden, die evolutie kun je niet tegen houden. als artiest verdien je daar helaas niets aan, dat is het jammere daaraan. Je kunt gewoon met je computer en een minimum aan materiaal die ik hier in de woonkamer heb staan, muziek maken. Ik heb dus wel een periode me
ermee bezig gehouden met die cd’s aan mensen geven en zo, maar om dat echt aan de man te brengen moet je een heel markenting systeem op poten zetten; daar heb ik dus niet zoveel drang naar.
De muziekwereld is veranderd, bands als Rolling Stones en zo die twintig, dertig of meer jaren meedraaien. Dat is voorbij, alles gaat zo snel tegenwoordig, (ofwel worden we oud haha) maar is die streaming en hoe de jeugd op tik-tok of zo hun muziek beluistert dan niet de doodsteek van de muziek business denk je?
Nee muziek zal altijd blijven bestaan, de muziekbeleving , vooral bij de jeugd , verandert gewoon. Zoals alles evolueert, luistert de jeugd nu via tik-tok en zo naar korte samples en songs die hen prikkelen, daaruit kan ook iets groeien. Daar springen die commerciële zenders dan weer op, en daaruit kan iets ontstaan. En ook iets moois groeien, maar die soort bands of artiesten zijn volgend jaar wellicht al vergeten. Dus nee, de manier waarop mensen muziek beleven verandert gewoon. Toch even een kanttekening wat Tik-Tok betreft, dat is allemaal heel fake , heel gemaakt en niet echt, het meeste wat op TikTok staat, vind ik maar raar en geforceerd, maar ja een leuk hitje en het wordt dus wel opgepikt. Je kunt er gewoon niet aan voorbij, het is wat het is. We zijn gewoon een andere generatie, nu word je al geboekt als je een single uithebt , toen moest je als band al daadwerkelijk jezelf bewijzen met albums uitbrengen en zo..
Het viel me zelf ook op dat de jeugd op zoek is naar voortdurende prikkeling, ik heb een 400 tal bands gezien dit jaar, en ook wel enkele Hardcore, waar de jeugd wel op afkomt omdat het korte nummers zijn die ergens prikkelen... die prikkeling geef jij ook vind ik, ik weet dat het je ambitie niet is, maar je zou hiermee toch in een jeugdhuis of zo kunnen staan
Moest de vraag zijn daarnaar? Zou ik het zeker overwegen. Ik heb in het verleden ook wel
organisatoren aangesproken, maar daar werd nooit echt gevolg aan gegeven Er was, nooit een vraag naar. Als die vraag toch moest komen, zou ik dat zeker overwegen. Maar de mensen moeten er wat op vallen. Het is beetje raar, want mijn nummers worden wereldwijd wel opgepikt. Maar het Belgische wereldje is klein.
Speelt het feit dat je Belg bent dan in je nadeel?
Moest ik iets kunnen doen omringd met andere muzikanten erbij zou dat wellicht beter lukken, maar op mijn eentje met enkel mijn muziek als producer, het kan maar is moeilijk omdat er op dat vlak een overaanbod is en inderdaad België te klein is. Op dat vlak speelt dat inderdaad wat in mijn nadeel, maar ik lig er ook niet echt wakker van.
Er zijn dus nog steeds geen plannen om dit werk live te gaan voorstellen? Voldoende
alternatieve festivals voor elektronische muziek, of concertzalen die dit aanbieden (Het Bos in Antwerpen of Kraak festival bijvoorbeeld)
Voor de ‘fun’ heb ik het wel eens gedaan, maar dat café is ondertussen verkocht en de nieuwe eigenaars doen zulke dingen liever niet meer. Ofwel moet je al heel ver gaan, of lokaal voor bedrijfsfeestjes covers gaan spelen of jeugdhuizen of zo. ik zou wel terug bas en gitaar willen spelen, en met andere muzikanten iets doen, dat zou eventueel wel een optie zijn. In samenspraak met werk als producer, en zo een hele set uitwerken, would be nice
Je houdt vast aan bandcamp als medium . Wat maakt Bandcamp zo bijzonder, de voor en nadelen? En wat is dan het verschil tussen bandcamp en Spotify naar jou mening?
Labels die op bandcamp zitten verkopen hun cd’s/MP3s langs die weg, en ook wel T-shirts en zo, ook voor vinyl is bandcamp is ook interessant … Op Spotify is het meer streaming, maar je kunt er ook merchandise kopen.
Ik vergelijk je graag met mijn idool David Bowie, je bent een ware kameleon van de
Elektronische muziek, ik dring een beetje aan, maar waarom toch niet er meer mee doen dan enkele dingen uitbrengen op Bandcamp?
Ik heb dat daarnet al aangehaald, België is klein ... Terwijl ik ooit Engelse labels aansprak die zeker interesse hadden, maar louter Engels of Britse artiesten aannamen ... Dus ja, de muziek is prima en we zouden daar zeker iets meekunnen doen, maar in België hebben, we dat niet, zo dat soort labels of niches. Of toch niet voor wat ik doe. Er is ook een soort overaanbod waardoor het moeilijk is om boven dat maaiveld uit te steken. En ja de mainstream Media, zal mij niet snel oppikken, althans niet met Katteman, maar dat is niet erg, dat is logisch.
Ondanks dat je de kans niet krijgt om ermee buiten te komen, en ook al stoort je dat niet, krijg ik – en dat bedoel ik niet slecht – het gevoel dat je daardoor wat ter plaatse blijft trappelen toch? Is dat niet frustrerend? Of wat is de insteek om dit toch te blijven doen?
Muziek is voor mij een roeping en een gave. Ik sta ermee op en ga ermee slapen, dat is de
voornaamste insteek om te blijven verder doen. het is een passie. En dat is de voornaamste insteek om te blijven verder doen. Ik heb ook geen TV of zo, ik ben voortdurend met mijn muziek bezig.
Terug even over ‘Busstop’. Wat me ook opvalt is het filmische; ook in releases in het verleden valt dat op, zijn er nooit plannen geweest om daar iets mee te doen in die richting?
Plannen en ideeën genoeg, dus als die muziek wordt gebruikt voor films en dergelijke? Prima
En uw plannen naar de toekomst toe. Na deze schijf, wat is het volgende plan? En welke
richting zal het deze keer uitgaan?
Ik ben tegenwoordig wat meer met mijn basgitaar bezig en zet wat takes links en rechts op tape. Ik blijft ook zoeken naar inspiratie, en zie wel wat er dan op me afkomt. Dus echt ‘plannen’ doe ik niet.
Zijn er nog verdere ambities of doelstellingen? Of is het gewoon verder doen?
Ik kijk bewust niet te ver vooruit, ik blijf gewoon bezig en zie wel wat ik op mijn pad tegen kom. Ik heb zeker ambities, dat is het niet. Maar het moet groeien, eens ik met andere muzikanten in sessies zou kunnen beginnen, dan zou dat wel lukken. Maar is dat binnen vijf jaar, dan is dat ook goed. Maar ik wil daar gerust dus meer mee doen met enkele gastmuzikanten erbij, why not?
Bedankt voor het fijne gesprek, voeg er gerust enkele links aan toe
https://vintageundergroundlabel.bandcamp.com/
https://open.spotify.com/artist/0WnmOrP4mZ2ZYKGL7Fixxc?si=vx_hcSiWRGS3JD4f_FuyZA&nd=1&dlsi=32ab0a4384024f82
https://open.spotify.com/artist/5uM34pGHuPpF7IgUH5cA4x?si=A03zY0A4SYq1kYC_Dx-mMA&nd=1&dlsi=f4210f2e3eda400d
https://open.spotify.com/artist/5q1NJ5C1DzCtaF2LCZ9N5L?si=gWOQvvytRKeFrenBZFyYVw&nd=1&dlsi=b7b11931ffc84ea8
https://open.spotify.com/artist/3uCjIdTIUFvrYi4gDnd0K9?si=fFl0MxRaS5-XV9monJl-Gg&nd=1&dlsi=19b561e93f5f4fb0
Para Lia - Met de juiste dosis creativiteit kan er zelfs in donkere tijden zoals die Corona-jaren iets moois aan het einde van de tunnel zijn
Para Lia komt oorspronkelijk uit Falkenberg en is een indierockduo, dat nu vanuit Cottbus (bij Berlijn) opereert. Beïnvloed door de ritmes en de tunes van de 90s alt-rock, de synths van '80s darkwave, brengen ze een eigen geluid van melodieuze gitaren en resonerende synths.
'Gone With The Flow', het tweede album van de band, kwam in 2021 uit, lees hier
Hun nieuwe album 'In Clash With The Zeitgeist' (via het Berlijnse label About Us Records) heeft een energieke punch. Het is nooit te laat een lichtje te laten schijnen in de donkerte. De plaat beantwoordt er aan zonder de kitscherige tour op te gaan … Lees de volledige recensie er even op na hier
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met vocalist en frontman Rene Methner. We polsten ook naar de ambities en de toekomstplannen
Hoe is het met de band de afgelopen jaren (rekening houdend met die coronatijden die we wel hebben gehad denk ik)?
Para Lia is nu een band van zes personen, in de Corona-tijden was het alleen Cindy en ik, een duo en een studioproject. We hadden dus net zoals veel bands last van de onmogelijkheid om live op te treden. In termen van creativiteit was deze donkere periode van grote invloed op de teksten van de nummers van het huidige album 'In Clash With The Zeitgeist' en ook op de muziek van het album. Dus zelfs die donkere tijden leidden tot positieve creativiteit.
‘Gone With The Flow' is uitgebracht in 2021, nog steeds midden de coronatijd. Maakte de corona periode het niet moeilijker om door te breken met dit album?
Voor dit album werkten we samen met de New Yorkse kunstenaar Louis Renzoni, een fantastische schilder. Het ging allemaal over de kunst en de muze en de kunstenaar en de relatie tussen hen allemaal. Het plan was om een tentoonstelling te houden in Berlijn en New York met de schilderijen en de muziek. Dit was natuurlijk niet mogelijk. Dus zochten we naar een andere manier om dit project te realiseren. Het resultaat was een online galerie, een 3D tentoonstellingsruimte waar je rond kunt lopen en kunt genieten van de schilderijen en de muziek. En deze leeft nog steeds - je kunt hem hier bezoeken: https://www.sophisticatedape.com/gone-with-the-flow-exhibition/ Dus nogmaals, met de juiste dosis creativiteit kan er zelfs in donkere tijden zoals die Corona-jaren iets moois, goeds aan het einde van de tunnel zijn.
Dit jaar verscheen er een nieuw album 'In clash with the zeitgeist', een prachtig melancholisch juweeltje; wat waren de algemene reacties?
Bedankt dat je dat zegt. We hebben inderdaad veel leuke feedback gekregen op het album. De mensen lijken het mooi te vinden.
'In Clash With The Zeitgeist' (via het Berlijnse label About Us Records) klinkt energiek. Het is nooit te laat om een licht in de duisternis te laten schijnen. Het album speelt er op in zonder de kitscherige toer op te gaan... Is dat een bewuste weg die je volgt? Een soort manier om je persoonlijke emoties uit te drukken? Of hoe moet ik dit zien?
Het licht dat schijnt in de duisternis is een gedachte die erg aanwezig was in de tijd dat de nummers groeiden. Er staan veel 'don't let you down's op het album - de tijden waren donkerder en de liedjes waren - vergeleken met de Para Lia liedjes van de jaren daarvoor - veel helderder. Als een venster naar de tijd waarin het leven weer 'normaal' zal zijn voor ons allemaal. De liedjes, zelfs de melancholische zoals “Yellow Rose” vieren de schoonheid van het leven.
Je verwijst weer bewust naar de jaren 80 en 90 (ik hoor veel The Cure, mijn favoriete band naast Bowie en Roxy Music), is dat een bewuste keuze?
De late jaren 80 en de vroege jaren 90 waren mijn muzikale 'ontwaken' en een grote invloed voor mij als muzikant. Dus voor mij als songwriter is het gewoon een deel van mijn muzikale DNA en niets wat ik zou kunnen of willen verbergen.
Wat maakt jullie origineel, denk je?
Oh, we zijn zeker gewoon een 'gezicht in de menigte'. Maar sommige muziekblogs schreven dat je veel referenties van de laatste decennia kunt horen in de muziek die Para Lia maakt, maar dat je zult merken dat deze muziek uniek klinkt, dat het gewoon Para Lia is. En dit is heel cool.
Het klinkt betoverend met de tweestemmige harmonie tussen Rene Methner (zang, alle instrumenten) en Cindy Methner (zang), jullie vullen elkaar heel goed aan, er hangt magie in de lucht... We kunnen zeggen dat het origineel is binnen de scene; of is dat kortzichtig?
Ik denk dat het een groot geschenk is dat Cindy en ik de interactie tussen onze stemmen op deze manier kunnen gebruiken en dat onze stemmen geschikt zijn voor de muziek die we maken. Ik denk dat veel bands een combinatie van vrouwen- en mannenstemmen hebben, dus het is geen zeldzaamheid. Maar we realiseerden ons al heel vroeg dat Cindys stem precies datgene was wat de muziek van Para Lia 'rond' maakt. In feite was deze ontdekking het begin van Para Lia - Cindys eerste optreden op de microfoon, alleen als test voor de achtergrondzang van een nieuw songidee. En daar was het - deze magie. Voor mij als songwriter heeft een goed nummer altijd een goede melodie - en Cindys stem is de kers op de taart van het arrangement van het nummer. Haar stem maakt dus al deel uit van het begin van elk songwritingproces.
We leven in een digitaal tijdperk, Spotify, YouTube en sociale media floreren ook; denk je dat het nog steeds interessant is om een album uit te brengen? En waarom?
Vanuit economisch oogpunt is het stom om een album uit te brengen, zelfs op cd of vinyl. Dat is nog duurder in het productieproces. De muziekluisteraars van tegenwoordig zijn vaak gewend om te consumeren - alles lijkt gratis beschikbaar te zijn - en dit is natuurlijk dodelijk voor indie muzikanten, die veel energie maar ook geld in hun werk steken. Vanuit het oogpunt van de artiest is een album als 'In Clash With The Zeitgeist' logisch .Er is een rode lijn die het album tot een eenheid maakt. En vanuit het visuele aspect maakt het prachtige artwork ook deel uit van de eenheid .Het is gemaakt door de Griekse artieste Georgia Moschogianni - en je vindt in de vinyl editie een groot boekje dat elk nummer illustreert. Dus visueel en muzikaal - het album nodigt je uit voor een reis met een geweldige flow.
Je werkt ook samen met Shameless promotion PR, in hoeverre heeft dit deuren geopend?
Shauna van Shameless PR is een fantastisch persoon en wat ze doet is top. Ze verspreidt het woord in de onafhankelijke scene en ze is in staat om veel deuren te openen naar indiemuziekblogs en radio's om mensen naar je muziek te laten luisteren.
Kunnen we stellen dat 2023 een succesvol jaar was? Hoe succesvol of kan het nog beter?
Naast de albumrelease - wat natuurlijk een mijlpaal is - is 2023 voor ons het jaar van de metamorfose - omdat we in januari zijn begonnen met het vormen van een band van zes personen. En dit is wat Para Lia nu is - een band die live optredens kan spelen. Het is een groot succes om in korte tijd zo'n eenheid te vormen en te zien hoe deze van week tot week sterker en beter wordt.
Zijn er plannen voor 2024 (misschien om in België op te treden)? Vertel eens. Naast het plannen, wat zijn de verdere ambities en is er ook een soort doel dat jullie voor ogen hebben (anders dan de wereld veroveren, want dat is wat iedereen eigenlijk wil)?
Op dit moment maken we plannen om in 2024 een aantal concerten te spelen in Duitsland ... en misschien ook een aantal buiten Duitsland? We zijn een band waarvan alle jongens een vaste baan hebben - dus het is ambitieus om allemaal onder één paraplu te komen en data te vinden waarop we kunnen toeren en spelen. Ons plan is om te beginnen met een showcase begin 2024 in Berlijn.
Wat is de volgende stap na deze release?
Para Lia was en is en blijft melodieuze gitaar gedreven indierock. Maar naarmate de band groeide van 2 naar 6, groeide ook de inbreng en dat is zeker te horen als het gaat om opnamesessies met de band.
Post-punk is een genre dat het goed doet, sommige bands treden op in grote zalen of doen grote festivals aan, is dat ook jullie ambitie? Of heb je liever een carrière binnen het clubcircuit? Wat heeft je voorkeur?
Para Lia begint in kleine clubs te spelen en misschien verschijnen we op wat kleinere festivals. We zullen zien waar het toe leidt en hoe het voelt.
Pics homepag @Clemens Schiesko
Bedankt voor dit leuke interview, willen jullie nog iets toevoegen? Hopelijk zien we jullie snel op het podium in België...
We zouden graag een keer naar België komen! Hartelijk dank voor de uitnodiging op Musiczine en hou je haaks.
Abstract INC - Machiel Heremans - Mijn ambitie is om een verhaallijn te hebben, niet enkel bij de songs apart, maar ook dat de complete plaat een verhaal vormt
We leerden de formatie Abstract INC kennen midden de corona periode, tijdens een van de vele streaming optredens die we toen volgden, namelijk hun optreden op Leuven Jazz 2021 “Ze treden buiten hun comfortzone en balanceren tussen intimiteit, aanstekelijkheid en furieuze uithalen. We houden hen best in het oog in het genre …” schreven we. Lees hier
Het jaar voordien had de band rond gitarist Machiel Heremans net een EP uit. Abstract INC is niet stil blijven zitten en heeft die corona periode goed doorstaan en stelt nu zijn full album ‘Goodbye Big Idea’ voor.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Machiel. We keerden ook terug in de tijd, maar checken ook de toekomst en de ambities van de band alsook andere projecten waar Machiel mee bezig is.
Machiel ons laatste interview was in 2020 naar aanleiding van jullie eerste EP, we zijn drie jaar verder, hoe gaat het ondertussen met jullie?
Het contrast is groot met ons vorige interview, want toen hadden we midden in die corona periode inderdaad net een EP uit en hadden net een streaming gedaan. We zijn ondertussen gewoon blijven verder bouwen, en de plaat die er nu ligt is een beetje het resultaat van die evolutie die we hebben doorgemaakt doorheen die drie jaar. We blijven elkaar steeds beter vinden in onze muziek, en we blijven nog steeds groeien. Ik voel als componist en bandleider dat het niet stilstaat, dat is dus zeker een positieve evolutie die nu aan de gang is.
Sommige bands hebben het tijdens die corona periode opgegeven, maar jullie zijn blijven doorgaan, wat heeft jullie recht gehouden denk je? Of was die tijd een soort inspiratie?
Het is een beetje dubbel eigenlijk. Als muzikant, los van de bands waar we in speelden, was dit uiteraard geen gemakkelijke periode. Het was gelukkig maar tijdelijk, maar we hadden dus die EP midden in die corona periode uitgebracht. Ik had soms toch het gevoel dat moest dat niet zo zijn geweest zijn, we er wellicht meer hadden uitgehaald dan nu het geval was. Doordat we misschien meer live hadden kunnen spelen, was het wellicht allemaal veel sneller gegaan. Langs de andere kant, die livestream in Leuven Jazz was een uitgelezen kans om ons alsnog te tonen aan een thuispubliek. En daar is toch ook wat moois uitgekomen.
En ook, we hebben daardoor mooi videomateriaal op de kop kunnen tikken.
Dankzij die streaming leerde ik jullie echt kennen, en is het wel in stroomversnelling gegaan, ik denk dat je door die streaming wellicht ook fans hebt kunnen aanspreken die je anders moeilijker had kunnen bereiken? Of is dat kort door de bocht?
Dat klopt zeker. Door het hele streaming gebeuren werd het mogelijk om letterlijk met een concert de huiskamer binnen te komen. Daarvoor was dit gegeven van concert video's vrij onbekend.
En het heeft ons als band natuurlijk ook doen nadenken over hoe we dat medium kunnen benutten en naar onze hand zetten. Daar kwam onze live-video ‘Groefje’ uit voort.
Uiteraard gaat dit interview over jullie full album ‘Goodbye Big Idea’, heeft die titel een bepaalde betekenis? Want je bent een vat vol ideeën zo blijkt uit die plaat…
Het is meer de contractie die in de titel zit. ‘Goodbye Big Idea’ is om de complexiteit van het leven uit te beelden; ik vergelijk het een beetje met de eindejaarsperiode, waar mensen plots een massa ideeën hebben wat ze het volgend jaar met hun leven gaan doen. dingen zoals stoppen met roken, drie keer in de week naar de fitness en die dingen. .. maar uiteindelijk komt daar vaak niets van in huis. Allemaal grote plannen, maar eigenlijk gaat het al mis als je te grote plannen maakt. En eigenlijk heb je meer kans op succes als je het wat minder groots aanpakt in het leven.
Die tegenstellingen komen vaak terug in de titels, ik speel daar graag mee. ‘Algae Rhythm’ is bijvoorbeeld een woordspeling op algoritme en bijgevolg sociale media, waar zowel goede als slechte kanten aan zijn. Een goede kant is bijvoorbeeld de bereikbaarheid van je muziek, dat verbeterd is door die sociale media. Die contradicties daar draait het om in die song, maar is ook een rode draad doorheen de plaat.
Ik wil toch even terugkomen op sociale media, en trek de lijn even door. Het is een vraag die ik iedereen stel, maar je zet je muziek op Spotify of brengt een YouTube filmpje uit om je muziek te promoten, waarom dan nog een hard disc uitbrengen eigenlijk?
Dat is een goede vraag, voor mij is het uitbrengen van een plaat nog steeds een heel belangrijke mijlpaal voor een band of componist. Omdat het een verzameling vormt van een periode op zich. En dat kun je dus niet via sociale media doen.
Die plaat creëert ook een soort verhaallijn. Zo hebben we bijvoorbeeld in de studio een song opgenomen die niet op de plaat is verschenen. Omdat deze niet in het verhaal van de plaat past. De verzameling van die nummers en het medium zelf is zo interessant.
En ik merk toch dat zoiets fysiek in handen hebben nog steeds belangrijk blijft. Het blijft gewoon een grote meerwaarde voor een band, laat het ons daarbij houden.
En ook, sommige genres zijn wellicht meer op singles gericht en zo, maar dat is bij ons toch niet het geval, voor ons is een album in zijn geheel nog belangrijk..
De muziek is dus zeer divers, bij sommige songs gaat het werkelijk alle kanten uit, maar bij sommige zoals “Coffee with a tiny bit apocalypse please” hangt er een haast dreigend sfeertje in het begin, maar het eindigt zeer positief , net zoals bij een Apocalyps waar een deel van de mensheid het niet overleeft een ander deel wel. Wat denk je?
Het is zeer leuk dat het zo overkomt. De coffee is het positieve, en die Apocalyps dan weer het donkere. Het is dus zeker de bedoeling dat het zo overkomt ja. Ik ben daar als componist ook bewust naar op zoek, om een verhaal te vertellen en dat het dan iets visueel naar boven brengt bij mensen spreekt me aan.
Het daarop volgende ‘Telenetwerk’ brengt ons zelfs in een aanstekelijke feeststemming, het valt me op hoe je vaak uitersten opzoekt tussen lichtvoetigheid en een eerder experimenteel donker kantje. Klopt dit hoe je te werk gaat of groeit zoiets natuurlijk?
Dat is zeer bewust, de tegenstellingen in de songtitels wou ik als componist dan ook bewust uitbeelden. Die tegenstellingen maken het allemaal interessanter en mooier. Maar we moeten wel op dat evenwichtspunt blijven, want als het te veel naar een richting dreigt te kantelen loopt het vaak mis.
Er zit dus duidelijk een verhaallijn in. Maar om even daarop terug te komen, één song staat niet op deze plaat. Paste die niet in het verhaal dan?
Ik was heel blij met de opnamen, het was een goede take. Maar het was de bedoeling die balans vast te houden binnen de songs, en daar paste die song niet echt in het plaatje.
Het kan de sterkte van de melodie verminderen , als je daar iets aan toevoegt dat er te veel uitspringt. Het is dus de kunst die lijn te blijven aanhouden, en dan moet je soms keuzes maken, en mijn ambitie is om een verhaallijn te hebben, en niet alleen bij elke song apart, maar dat de complete plaat een verhaal vormt. En daar kon ik die song niet echt plaatsen, die sprong er wat te veel uit om te passen binnen dat verhaal. Vandaar. Maar ik had bij de opname ook bewust voor minstens acht nummers gekozen. Om net die vrijheid te hebben om het grotere verhaal te vertellen en indien nodig te kunnen schrappen in het opgenomen materiaal.
De plaat leest inderdaad als een spannend boek met een inleiding en nieuwe wendingen die het verhaal een andere richting stuwen. Wat ik me afvroeg, bestaat niet de ambitie om hier iets mee te doen naar Films of zo?
Die vraag is me nog al gesteld. Dat trekt me dus zeker aan. Maar ik had als bandleider gewoon het gevoel dat we eerst moesten bevestigen. Het visuele aspect is er, en ik hoop zeker dat het eens kan en zal gebeuren dat onze muziek wordt gebruikt voor films, dat is zeker een ambitie...
Zijn er eigenlijk al reacties geweest op de plaat?
Tot nu toe waren de reacties heel positief. Het publiek reageerde, op die concerten die we hebben gedaan, zeker positief. Dus dat ziet er allemaal goed uit.
Het is een plaat die weet te prikkelen, voor sommige mensen kan dat zeer confronterend overkomen. Ikzelf hou daar enorm van ... voor sommige zal dit toch een moeilijk te overbruggen oefening vormen, toch?
Je steekt als muzikant daar veel tijd en energie in, maar je moet je steeds bewust zijn dat niet iedereen ervoor te vinden zal zijn, dat is gewoon zo. Maar we moeten ook iets doen waar we onszelf goed bij voelen, en hopen dat het publiek ons daarin volgt.
“Waar ik naar op zoek ben is dat we een soort van wereld creëren rond de band. En daar sluit ik me als muzikant ook bij aan, veel van mijn voorbeelden hun muziek, hun composities, hun leven, dat is één wereld.” Ik denk dat je met deze plaat er perfect in slaagt. En toch krijg ik ook het gevoel dat je eindpunt (gelukkig) nog niet is bereikt. Er zijn zeker nog groeimogelijkheden? Welke richting zou je graag willen uitgaan, toekomst gericht?
Dat is ook zo, wat we nu hebben gemaakt is een momentopname. Maar er vallen nog zoveel dingen te ontdekken, iedere dag opnieuw word ik wel geprikkeld. Dus inderdaad, dat eindpunt is zeker nog niet bereikt. Er is nog voldoende inspiratie aanwezig, zoveel is zeker.
Wat zijn je verwachtingen met deze plaat, Welk publiek hoop je ermee te bereiken (of ben je daar niet mee bezig)?
De muzikant in mij denkt daar niet direct aan. Maar ik denk dat vooral mensen die houden van het avontuur binnen jazz zich in deze plaat en onze muziek kunnen vinden. Ik hoop dus vooral die avonturiers aan te spreken. Mensen die ervoor open staan, met een open geest. En ook van alle leeftijden natuurlijk. Maar dus vooral de muziekliefhebber met een brede smaak, en die open staat voor vernieuwing en avontuur.
Ik ondervind dat vooral de jongere generatie er van houdt, die willen voortdurend geprikkeld worden en passen dus in dat plaatje. Alleen worden jullie in dat hokje ‘jazz’ geplaatst, maar het jonge publiek kent jazz niet (of amper) …
Het valt me wel op als die jongere dan wel naar jazz luistert dat ze plots vaststellen hoe tof dit wel is. Je vindt in jazz nu eenmaal dat kleurrijke terug, en die diversiteit, alleen moet je mensen naar een jazzoptreden krijgen, en dat is niet zo evident. Het genre heeft helaas nog een stempel, terwijl het zo open en breed is dat iedereen zijn gading erin kan vinden. Helaas springt de media er ook niet altijd op, zodat de mensen ons niet kunnen horen. Hoewel we wel blij mogen zijn dat we op Radio 1 gedraaid zijn. Het zal een beetje een gevecht blijven, maar ik hoop en denk dat het een gevecht is dat langzaam maar zeker gewonnen wordt.
Om terug te komen op ambities en doelen, uit ons vorige interview, je lijkt dus min of meer je doel te hebben bereikt met deze plaat. Mooi. Hoe zie je het verder?
Mijn grootste doel, en dat is heel concreet, is blijven spelen met Abstract INC., op andere podia staan. En er zijn natuurlijk zalen waar ik van droom, zoals bv. Bozar of Flagey.
Verder vooral blijven evolueren. Nu zitten we nog op een momentopname waarbij de plaat uit is, maar dat nieuwsgierig blijven naar andere dingen … dat hoop ik dus nog heel lang te kunnen doen met deze band.
Het zou leuk zijn alvast, maar ik krijg het gevoel dat jonge talentvolle bands, zeker na die corona, minder kansen krijgen. Organisatoren spelen op veilig en boeken dus bands die bekend zijn en zalen of festivals uitverkopen. Merken jullie daar persoonlijk ook iets van dat het moeilijker wordt?
Het blijft ook wat dat betreft, pakken wat er te pakken valt. Maar de maatschappij verandert ook. Ik zou jaloers kunnen terugkijken op muzikanten die vroeger massa's cd’s verkochten. Maar ook al breek je moeilijker door nu, net die underground die aanwezig is maakt het ook zo inspirerend. Omdat de kwaliteit die deze jazzbands brengen zo goed is.
Om het antwoord compleet af te sluiten, zijn er nog andere projecten waar je mee bezig bent?
Ik heb nog het trio ‘Teddy’s Brain Drain’. Daarmee brachten we een EP uit in maart ‘23. En daar speel ik ook geregeld concerten mee. Dan heb ik nog het meer experimenteel duo met Jon Sensmeier met de naam ‘HEREMANS/SENSMEIER’. Daarvan volgt een eerste album in ‘24. Dan is er ook nog ‘No Wasabi’, met Rebekka Van Bockstal. En niet te vergeten, de band ‘Maanpaard’, van de tenorsaxofonist Joos Vandeuren van Abstract INC. Dus ja, we blijven zeker bezig.
Dat is een hele boterham, veel succes met de plaat en voor het nieuwe jaar
Fire Down Below - We zijn niet zo bezig met planningen, we beginnen eraan en we zien wel waar de vibes die op ons afkomen ons zullen brengen
De Belgische stoners van Fire Down Below kregen met hun in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum de aandacht van Ripple Music, één van de toonaangevende labels in het genre. Hun tweede album – onder de vleugels van Ripple – opende de deuren naar de concertzalen en festivalpodia in Europa.
‘Low Desert Surf Club’, het derde album van Fire Down Below, is muzikaal opnieuw een hele stap vooruit. De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen
Op 22 oktober speelde Fire Down Below een set waar ze de stellingname live in de verf plaatsten “Als ‘Hymn Of The Cosmic Man’ de kwalificatie voor de Europacup was, dan is ‘Low Desert Surf Club’ voor Fire Down Below de Champions League”.
We hadden naderhand een fijn gesprek met de band, ook over het optreden, de toekomstplannen en de eventuele ambities.
Fire Down Below is sinds 2015 actief. Wat zijn de belangrijkste mijlpalen en momenten die je reis als band hebben gevormd?
Een heel belangrijke mijlpaal is toen Kevin en Sam ons hebben vervoegd. We zijn begonnen als duo, en waren aan het aanmodderen met grunge en punk. Een andere belangrijke mijlpaal was de eerste keer op Desertfest hier (2019), dat was een ervaring die we nooit meer zullen vergeten.
In 2018 besteedde ik aandacht aan ‘Hym of the cosmic man’ de opvolger van een sterk debuut ‘Viper Vixen Godess Saint’ in 2016. Ik vond het sterk, dat grenzen verlegde toen. Heeft de coronatijd er niet voor gezorgd dat jullie hiervan de vruchten niet konden plukken? Want jullie waren goed op weg om echt door te breken kreeg ik de indruk? In die periode hebben natuurlijk veel bands de handdoek in de ring gegooid …
Die handdoek in de ring heeft nooit echt gespeeld, alles is wel in een vertraging terecht gekomen. We hebben in 2019 zeer veel opgetreden. We waren sowieso van plan om het in 2020 wat kalmer aan te doen, maar het heeft dan wel wat langer geduurd dan voorzien, door covid. Die tijd gaf ons, los van het feit dat we niet meer konden optreden, wel de kans om nieuwe nummers te schrijven. Het enige verschil? Had die coronatijd er niet geweest, dan was die plaat wellicht veel vroeger uitgekomen dan in 2023. We moeten gewoon die nummers samen in het repetitiehok kunnen kneden, en dat ging niet. Die coronatijd heeft dus voor een zekere vertraging in het proces gezorgd, maar van stoppen was er op geen enkel moment sprake.
De band is gewoon blijven doorgaan, eerder brachten jullie een nieuwe plaat uit ‘Low Desert Surf Club’. Musiczine schreef “Als ‘Hymn Of The Cosmic Man’ de kwalificatie voor de Europacup was, dan is ‘Low Desert Surf Club’ voor Fire Down Below de Champions League.” Ik kon het niet beter uitdrukken; hoe waren de algemene reacties en heeft deze plaat deuren geopend denk je?
De reacties zijn zeer positief, we kregen vanuit alle hoeken van de wereld mooie commentaren. Dat is heel fijn natuurlijk, het is leuk om te zien dat de mensen de vibes en intenties van het album oppikken zoals we het voor ogen hadden. Of deze plaat specifiek nieuwe deuren zal openen, moet nog blijken. Het feit dat we bij het label Ripple Music zitten, is dan misschien meer een deuropener geweest. We hadden onze eerste plaat uitgebracht in eigen beheer, en zijn toen bij Ripple music uitgekomen. En dat opent zeker wel deuren omdat die toch een breder bereik hebben , het is voor een Vlaamse band toch een stap voorwaarts om bij zo een label te mogen zitten.
‘Low Desert Surf Club’ wordt inderdaad uitgebracht via Ripple Music. Hoe draagt je samenwerking met het label bij tot een breder publiek en het verbeteren van je artistiek bereik?
Ripple Music is een Californisch label waar tegenwoordig heel wat legendes uit de originele stoner scene aan verbonden zijn, dus wij zijn vereerd om daartussen te staan. Zij hebben sowieso een groot bereik aan de andere kant van de oceaan en bereiken dus heel wat meer en andere mensen dan wij, hier in België.
Ik pik toch even in op dat het toch iets grensverleggend is als Vlaamse band op zo een groot label te mogen staan; zijn we als Belg niet een beetje te bescheiden, jullie moeten totaal niet onderdoen voor de internationale scene
Het is ook niet dat we onszelf als ‘maar een Vlaamse band zien’ verre van. De scene is in Amerika of zo wellicht anders, maar daarom zijn we inderdaad niet beter of slechter dan een doorsnee band uit die internationale scene.
Jullie verdienen internationale erkenning, al vele jaren; indien jullie Engelsen of Amerikanen waren, konden jullie wereldberoemd zijn . Mee eens of is dat te kort geredeneerd?
Het nadeel van een Belgische band zijn is dat de stoner scene heel klein is, de ‘scene’ op zich is al bij al niet groot eigenlijk, laat staan in wat wij doen. In Antwerpen is die scene er echter wel. Dat neemt niet weg dat je in grote landen als Amerika en Duitsland wellicht meer aan de bak zou komen, dan in België. Maar een echt groot nadeel hoeft dat niet te zijn.
Zit je ook niet een beetje op je grens door stoner te spelen, waardoor je op die grenzen botst? Met heavy metal of rock zou je een breder publiek kunnen aanspreken, of ben je daar niet mee bezig?
We spelen wat we graag horen, en wat we graag willen doen. Dat is op zich belangrijker dan in zo een marketing verhaal te stappen en iets te gaan doen waar we niet achter staan. We willen natuurlijk onze grenzen verleggen, maar dan naar de buitenlandse scene toe zoals Duitsland of Frankrijk, er is dus zeker nog een groeimarge. We botsten zeker nog niet op onze grenzen als band.
Jullie hebben al drie prachtige platen uitgebracht, waarbij de sound wat in dezelfde richting gaat maar steeds met een zekere evolutie toch; wat is volgens jullie het grote verschil tussen de vorige en deze plaat denk je?
De productie toch wel, we hebben met een producer gewerkt en dat is toch een heel andere insteek op de zaak. De vorige twee platen werden tot de perfectie uitgewerkt, maar op de derde plaat kon dat iets losser en speelser. Ook de samenwerking met Nick DiSalvo, de in Duitsland residerende Amerikaan van de band Elder, zorgde ook voor een andere manier van werken. We hadden, weer door die corona, ook meer tijd om die plaat te maken. Daardoor hadden we ook wat meer speling om te verbeteren of veranderen. Dat is het grote verschil wellicht.
Is het in deze tijd van social media en andere nog interessant om echt platen uit te brengen denk je? Waarom?
Het is belangrijk, helaas een beetje eigenlijk, als je wil dat mensen naar je shows komen of een plaat beluisteren is het belangrijk dat ze je vinden. En dan kun je gewoon niet voorbij aan die connectie via sociale media. Maar dat kan dus ook averechts werken, je moet zien dat wat te doseren zodat het niet teveel wordt; maar we doen dus zeker ons best om ons te tonen via sociale media, omdat het de beste manier is om zoveel mogelijk fans te bereiken.
Ik trek de lijn ook even door naar Spotify, een belangrijk medium om ervoor te zorgen dat mensen over de hele wereld jullie leren kennen. Maar waarom dan nog platen uitbrengen als je je muziek gewoon daar kunt op zetten?
We zitten in een scene of genre, waar muziekliefhebbers gelukkig nog steeds iets van een fysieke plaat willen kopen. Ook deze plaat wordt verkocht, zeker en vast. Ook al is Spotify handig om nieuwe dingen te leren kennen. Maar je verdient er niets aan.
Ik wou eens polsen naar de toekomstplannen, uiteraard deze nieuwe plaat promoten. Ook in het buitenland?
We zouden uiteraard heel graag in het buitenland willen, spelen, o.a. Duitsland staat op ons verlanglijstje. Daar is er een mooie scene, met veel coole festivals. We zijn daar dus mee bezig, maar ook stillaan beetje bezig met nieuwe dingen te maken, maar daar staat geen rush op.
Jullie blijven jezelf steeds opnieuw uitvinden, opmerkelijk, maar bots je niet een beetje op je grenzen denk je? Wat is de volgende stap, welke richting zou je met Fire Down Below willen uitgaan?
We zijn niet zo bezig met planningen of zo, we beginnen eraan en zien wel waar de vibes die op ons afkomen ons zullen brengen. We schrijven in die zin ook voor onszelf, en zien wel waar we terecht komen, dat gebeurt dus allemaal niet geforceerd maar heel natuurlijk. Welke richting Fire Down Below in de toekomst zal uitgaan is daarom koffiedik kijken. We gaan op ons buikgevoel af.
Dat brengt me bij de vraag, wat zijn de verdere ambities van de band (wereld dominantie is al een beetje gedateerd ondertussen)? Is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Het zou leuk zijn om te kunnen blijven toeren en met onze muziek bezig te zijn, en dat we een balans vinden tussen het spelplezier en dat financiële kantje van de zaak. Dat is voor ieder van ons beetje persoonlijk. Gewoon dus op alle vlakken stappen vooruit blijven zetten is wellicht onze grootste ambitie, en dan zien we wel vanzelf waar we uitkomen.
Indien je kan kiezen, headliner zijn op een groot festival of een Sportpaleis, of een naam blijven zijn in het clubcircuit, wat verkies je en waarom?
Het is wellicht niet de echte ambitie, maar we zouden uiteraard graag in het Sportpaleis spelen en voor 10000 mensen staan spelen die je songs meebrullen, dat moet schitterend zijn. Maar even goed elke avond in een club voor tweehonderd man spelen, als de vibe goed zit. Het is op beide vlakken gewoon schitterend als er mensen staan die je muziek kennen en daar op bewegen en mee zingen. Dus beide, maar realistisch bekeken, lijkt een stempel blijven drukken op dat clubcircuit het meest realistische. Kortom: liever tien keer AB dan 1 keer een vol sportpaleis eerlijk gezegd. Maar we zeggen niet ‘nee’ als we die kans zouden krijgen. Laten we het daarbij houden.
Pics homepag @Elke Verstraeten
Dat lijkt me een goed statement om dit interview af te sluiten. Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes met de nieuwe plaat en de tour. We blijven jullie uiteraard op de voet volgen
Objector - In Wacken zijn ze nog niet van ons af
De overvloedige regen en overstromingen die ons land de voorbije maanden, deden ons terugdenken aan de voorbije zomer. In augustus stond een Belgische band klaar om op de heilige grond van Wacken op te treden, maar de band zag zijn concert letterlijk en figuurlijk in het water vallen door lokale wateroverlast. Musiczine ging eens vragen aan Objector, de winnaar van de Belgische Wacken Battle, of die tegenslag inmiddels doorgespoeld is.
Lees de review hier Wacken Battle 2023 - Wacken Battle 2023 - Objector wint Belgische Wacken Battle (musiczine.net)
Met welke ambitie hadden jullie je voor deze de Belgische Wacken Battle ingeschreven?
Objector: Eigenlijk hadden we ons gewoon ingeschreven om een extra optreden te hebben. Onze verbazing was groot dat we door de eerste selectie kwamen en daadwerkelijk ook de halve finale mochten spelen. Pas toen we die wonnen, kregen we het gevoel dat we een kans maakten om een droom in vervulling te zien gaan.
Jullie sprongen er in die wedstrijd wel een beetje uit tussen de deelnemers. Vaak zijn dat jonge bands met weinig ervaring. In de finale stond met Hope Erodes nog een andere ervaren band. Was dat voor jullie de te kloppen concurrent?
Objector: Wij vonden dat de meeste bands tijdens de halve finales en finale wel veel kans maakten. Elke band had volgens ons wel een goede troef om te kunnen winnen. En Hope Erodes stak er inderdaad een beetje uit, maar ook Secondhand Saints, Promise Down, Unravel,.. om er maar een paar te noemen.
Ik maakte in mijn verslag over die wedstrijd een opmerking over de korte broek en sandalen van jullie zanger Bock. Is dat iets waar jullie wakker van liggen?
Objector: Wij hechten erg weinig belang aan onze outfit op het podium. Het gaat ten slotte – toch voor ons - in de eerste plaats om de muziek. Dat andere artiesten of bands een stage-outfit willen dragen is hun keuze. Zolang je je er goed bij voelt, maakt al de rest weinig tot niks uit. Wij vinden dat er nogal snel wordt gekeken of er een stage-outfit aanwezig is, en dat de band of artiest vooral daar dan op beoordeeld wordt. Vele outfits worden vaak overschat.
Kort voor de finale stapte jullie toenmalige drummer uit de band. Was dat iets dat er al langer zat aan te komen?
Objector: We voelden al iets langer dat dat er zat aan te komen. Of hij nadien spijt heeft dat hij daardoor niet mee kon naar Wacken, weten we niet. Hij had aangegeven dat hij bij de band zou blijven tot we iemand nieuw hadden en dat was dus tot kort voor de finale het geval.
Hoe zijn jullie bij de nieuwe drummer Ricardo (ex-Cathubodua) uitgekomen?
Objector: Eigenlijk heel toevallig. Ricardo contacteerde ons voor een optreden, om een band te vervangen die op het laatste moment moest afhaken. Wij konden op dat moment ook niet, maar ik zag zijn profiel en merkte op dat hij een drummer was. Ik heb hem gewoon de vraag gesteld of hij niet geïnteresseerd was in Objector en na een paar dagen was hij onze nieuwe drummer.
Objector stond in augustus dan op Wacken helemaal klaar op het podium om te beginnen spelen, maar jullie kregen na de soundcheck geen ‘go’ van de organisatie door het slechte weer. Probeer eens onder woorden te brengen hoe groot de teleurstelling was
Objector: Dat was kut! Wij stonden inderdaad backstage helemaal klaar. De band voor ons (die het festival zou openen) had een lange soundcheck gedaan en iedereen die op dat podium speelde, kreeg een set van slechts 20 minuten, dus wij moesten wel al vroeg klaar staan. Na een drietal uren en een paar keer uitstel kregen we dan het besluit te horen dat we helemaal niet zouden spelen. Op dat moment heerst er vooral ongeloof en teleurstelling, zelfs al voelde je dat wel aankomen. Een aantal andere bands waren echt wel razend. Terecht misschien, want er waren bands bij die een lening hadden moeten aangaan om tot in Wacken te geraken. Er werd toen ook wel meteen beloofd dat de bands die toen niet konden spelen in 2024 mochten terugkeren. Een uur later waren de gemoederen bij ons al wel een beetje gekalmeerd en konden we genieten van de backstage en het festival. Dat is ook wel de moeite waard. Voor ons als band zagen we een mooie droom letterlijk in het slijk vallen, maar we kunnen dat wel relativeren.
Is het intussen officieel bevestigd dat jullie in 2024 opnieuw naar Wacken kunnen voor een concertje?
Objector: Ja hoor. Die Duitsers zijn nog niet van ons af. We gaan daar in Wacken echt wel laten zien waar Objector voor staat. We’re gonna kick ass!
Genoeg over Wacken. Het is al even geleden dat Objector nieuw materiaal opgenomen en uitgebracht heeft. Zit dat er aan te komen?
Objector: Dat zit er zeker aan te komen. Door het intensieve repeteren voor Wacken en door het inwerken van onze nieuwe drummer werd dat doel nog maar een keer achteruitgeschoven. Maar we zijn er volop mee bezig. Verwacht niks nieuws. We blijven spelen wat we graag spelen. Uiteraard zal Ricardo zijn eigen ‘stijl’ kunnen integreren, maar de meeste nieuwe nummers waren al gevormd voor hij bij de band kwam. Hier en daar zal er wat bijgeschaafd worden en ik hoop dat Ricardo als Mexicaan wat van zijn roots kan meegeven.
Op Wacken kunnen spelen, dat kan soms al eens een paar deuren openen. Is er daardoor interesse gekomen van een label, een booking agency of endorsements? Of van een Graspop of Alcatraz of buitenlandse festivals?
Objector: Voorlopig nog niet. Het is ook dubbel. We stonden daar wel op de affiche, maar we hebben ons daar nog niet kunnen bewijzen als band. Het zou natuurlijk heel mooi zijn mochten we daardoor iets dergelijks in de wacht kunnen slepen.
Jullie agenda voor dit jaar zat al goed vol en volgend jaar staan jullie alvast op de Miracle Metal Meeting in Deinze, met o.m. Venom Inc, Sinister en Nervosa. Naar welke van de andere bands op de affiche kijken jullie het meeste uit?
Objector: Allemaal! We zijn enorm blij en trots dat wij mee op de affiche staan tussen die mengeling van legendarische bands en nieuw geweld. Ook tof dat Unravel, een mede-finalist van de Wacken Battle, dit fetsival opent.
De Brielpoort was vroeger heel bekend als concertzaal voor onder meer Slayer, Pantera, Faith No More, Testament, Iced Earth, AC/DC, Motörhead, Alice Cooper, Scorpions, …. Is dat iets dat bij jullie tot de verbeelding spreekt of is de Brielpoort gewoon een concertzaal met een podium dat wat groter is dan anders?
Objector: Een groter podium is altijd wel wat leuker en als daar dan nog wat grootheden op hebben gestaan dan is dat ook heel tof, maar uiteindelijk staan wij daar om ons eigen ding te doen en hopelijk geniet het publiek daar dan net zo van als van al die legendarische bands die daar eerder speelden.
Deinze heeft behalve de Brielpoort ook nog de Elpee. Daar speelden jullie al samen met onder meer Izegrim en Krisiun. Goede herinneringen?
Objector: Zeker, dat was heel leuk om te doen en super gezellig. Katelijne is een enorm toffe bazin en we hopen daar nog vaak te mogen optreden.
Jullie zijn als band al even bezig, maar er lijkt in Vlaanderen een nieuwe generatie van thrash en thrash-death bands op te staan, met o.m. Scarificator, Cobracide, Axident, … Zijn er in Vlaanderen wel genoeg zaaltjes, festivals en publiek voor zoveel lokale thrashbands?
Objector: Er zijn nooit genoeg zaaltjes voor eender welk genre. En hoe meer thrash hoe beter! Het is wel jammer dat er een aantal venues zijn verdwenen.
Jullie zouden onlangs in de Little Devil in Tilburg spelen. Als band uit Turnhout (heel dicht bij de grens met Nederland) zou je verwachten dat jullie vaker over de grens gaan spelen?
Objector: Dat optreden als support van de Amerikaanse band Toxik in Tilburg werd afgelast vanwege een ongeval met hun gitarist. Nederland hebben we inderdaad nog maar een handvol keer gespeeld als band, maar ook daar proberen we werk van te maken. Makkelijk is het geenszins.
De Wacken Battle winnen heeft Objector een boost gegeven. Wat staat er nog op de bucketlist van de band?
Objector: Alles wat ons pad kruist bekijken we als een bonus. Uiteraard is onze bucketlist nog niet helemaal afgevinkt. Openen voor een grote band als Kreator, Exodus of Overkill is nog steeds een droom voor ons. Op Graspop en Alcatraz kunnen staan, dat zou natuurlijk ook heel fijn zijn. En een keertje over het water (in de UK) of richting het zuiden van Europa zien we ook nog wel binnen onze mogelijkheden. Maar we nemen de dingen één voor één en we zien wel wat er lukt.
Bedankt voor het interview
Nederlands 
Français 
