SCHNTZL - Met twee praten is intiem, maar er kan ook gelachen worden, of gehuild, of geroepen. Maar dat laatste ga je ook geen uur lang doen in een gesprek … Vandaar intimiteit!
Pianist Hendrik Lasure en drummer Casper Van De Velde hebben samen én apart de afgelopen jaren zwaar aan de weg getimmerd en zijn op hun jonge leeftijd reeds uitgegroeid tot vaste waarden in de wereld van creatieve hedendaagse muziek. Hun muzikale honger lijkt ontembaar en je kan hen zowel terugvinden in edgy electropopbands als Bombataz of In Een Discotheek als dromerige en minimalistische jazz/not jazz formaties als Warm Bad of Donder. Samen zijn ze ook gerekruteerd door An Pierlé en muzikant/producer Koen Gisen voor het An Pierlé Quartet, met wie ze in 2018 een internationale theatertour afwerkten.
Hun eerste en voornaamste gezamenlijke wapenfeit blijft SCHNTZL. Na hun succesvolle titelloze debuut uit 2016 en de tussentijdse EP ‘Paper, Wind’ uit 2018 pakken ze in 2020 uit met het nieuw album ‘Catwalk’. Dat nieuwe album verscheen begin februari op W.E.R.F. Records.
We kregen ook de gelegenheid de band enkele vragen te stellen over verleden, heden en toekomst van jazz en SCHNTZL
In 2016 had ik een interview met jullie naar aanleiding van jullie debuut plaat, ondertussen is veel gebeurd. Vertel eens wat meer over de hoogte en diepte punten?
Toen we ons laatste gesprek hadden waren wij volop bezig met de voorstellingstour van ons eerste album. Wij hebben toen enorm veel concerten gespeeld en zijn muzikaal en persoonlijk dicht naar elkaar toe gegroeid. De fijnste momenten zijn als we naar het buitenland kunnen, dan zijn we met twee op pad en voelt het aan alsof we op avontuur vertrekken. We hebben twee jaar samen gewoond maar zijn nu verhuisd. Het kan verwarrend worden als ‘werk’ en ‘privé’ voortdurend in elkaar overlopen. Soms is een beetje afstand goed om weer dichter bij elkaar te komen.
Ook valt jullie muziek onder de noemer 'Jazz' , de laatste tijd vind ik het genre eerder 'improvisatie tot het oneindige', waarvan Jazz een onderdeel is. Hoe zien jullie dat?Wat vinden jullie zo top aan jazz? waarom geen rock-'n-roll? hoewel jazz ook een beetje rock is
Jazz is een noemer geworden voor muziek waarin een improvisatie element aan te pas komt. Maar het is heel moeilijk om er een duidelijke sound bij in te beelden, net omdat de term zo’n breed spectrum dekt. Je kan er over tobben of discussiëren, maar uiteindelijk zijn het vooral de mensen die affiches maken en evenementen organiseren die namen en termen verzinnen. Laat alles maar in elkaar overvloeien. Jazz is top. Rock-’n-roll is top.
Heeft dat debuut deuren geopend? Zo ja, welke? Toen werden jullie ook genoemd als 'de grote belofte van Jazz' ... Legde dat niet teveel druk op jullie schouders? Hebben jullie ondertussen bereikt wat jullie wilden bereiken?
Ons eerste album is heel goed onthaald geweest in België, de tijd zat een beetje mee voor ons. Dat we die plaat op zo’n manier hebben kunnen maken en voorstellen hebben we te danken aan KAAP en Jazzlab, die ons daarmee een enorm vertrouwen gaven. We waren wel heel jong en deden gewoon wat goed voelde, misschien is het die onbevangenheid die aansloeg bij mensen. Sindsdien zijn we wel veel gegroeid, hebben we meer ervaring en visie in wat we willen creëren.
Het is leuk om een draagvlak te hebben in België en te weten dat onze muziek hier opgepikt wordt, maar voorlopig doen we gewoon wat we willen.
Wat zijn de verwachtingen van de nieuwe plaat? En gaat die dezelfde richting uit als het debuut? Om daar op voort te borduren, we kunnen het opzoeken, maar waar en wanneer wordt die nieuwe plaat voorgesteld?
De muziek die hier op staat is iets energieker, maar even speels en dromerig. De verhouding tussen piano, percussie, synths zit meer in balans. Ieder nummer heeft een duidelijk karakter, spontaan en gedecideerd tegelijk. Ondertussen hebben we reeds een concert gespeeld in Nijmegen met onze nieuwe muziek, het eerstvolgende wordt op 22/03 op Leuven Jazz Festival. Daarna in de AB op 09/04.
Het valt me op dat jullie blijven experimenteren, maar wel binnen een meestal eerder intieme sfeer blijven soleren? Geen probleem daarmee, wordt hier bewust voor gekozen? De sfeer is zeer intensief en doet je tot gemoedsrust komen. Maar ergens wordt ook een beetje geflirt met de geluidsmuur afbreken vind ik. Wat is jullie mening daarover?
Wat je soleren noemt zien wij eerder als converseren, we communiceren met elkaar door onze instrumenten. Met twee praten is intiem, maar er kan ook gelachen worden, of gehuild, of geroepen. Maar dat laatste ga je ook geen uur lang doen in een gesprek. Vandaar, intimiteit.
Iets anders. Naast SCHNTZL zitten jullie ook in andere projecten. Valt dit allemaal wel te combineren?
Agenda-beheer is inderdaad dé uitdaging. We zitten in zoveel projecten omdat we dat uiteraard graag doen, muziek maken is ook een heel sociale activiteit, het is een manier om met mensen tijd te spenderen. Ik denk dat we dat allebei nodig hebben. Maar anderzijds is het ook niet gemakkelijk als muzikant rond te komen, en vele projecten lopende hebben, zorgt voor enige financiële ‘stabiliteit’. Niet zo poëtisch maar wel waar.
Wat zijn de verdere plannen voor 2020? Ook op tournee in het buitenland? Met andere woorden waar kunnen we jullie live zien? Als we naar de toekomst kijken, is er ook een soort einddoel?
In april en mei spelen we concerten in de Brussel, Antwerpen, Oostende, Gent, Leuven, … Kortom in België. Nadien proberen we weer wat grenzen te breken.
Een einddoel stellen we niet, wellicht komt er meer muziek en misschien maken we wel eens een cabaretshow. Of een poppentheater. We laten het min of meer organisch lopen.
Om af te sluiten, is het in tijden van streaming eigenlijk nog accuraat om iets op plaat uit te brengen?
Moeilijke vraag op het einde. Het artefact die een plaat is , krijgt een andere waarde doordat ze minder relevant is als muziekdrager. Maar mensen zijn sentimenteel, en de gevoelswaarde van zo’n object is ook heel belangrijk. Een fysiek voorwerp, kunstwerk, zorgt dat je meer belang hecht aan iets waar zorgvuldig werk in is gestoken. Streaming en platen kunnen perfect naast elkaar bestaan.
Bedankt voor dit fijne gesprek
August Kann - I think the next album will be a little less melancholic and sad, cause I've written a lot of happy and brighter songs as well
August Kann is een Noorse singer-songwriter. Met ‘How Did All These People Get Into My Room’ stelde hij vorig jaar zijn debuut album voor. Begeleid door gitaar, piano, percussie en viool hoor je 9 poppy klinkende folksongs die je nog het best kunt omschrijven als 'comfortable easy-listening', met muzikale referenties naar o.a. Paul Simon, Nick Drake, Leonard Cohen, Bon Iver, Jack Johnson en Thomas Dybdahl.
Wij namen dit album ' How to get all these people into my room' onder de loep. De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen. http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76775-how-did-all-these-people-get-into-my-room.html
Hoog tijd om de man ook eens enkele vragen te stellen over deze schijf, zijn inspiratiebronnen, het verleden en de toekomst.
I have written a review about your record 'How did all these people get into my room' . I really liked your review of the album. I especially liked how you compared my music to get "...carried over that pink cloud". Nice!
Where does that title come from? does it have a certain meaning?
I just really like the sound of that sentence/question. I actually stole it from Frank Sinatra. On one of his live shows, he walks out on the stage after a long introduction from the conferencier, and the audience go crazy and gives him a great applause. He enters the stage as if the stage is his living room, and looks at the audience and say: "How did all these people get into my room". In my song I give the question a whole meaning, though.
The title is therefore not really a reference to the number of people who work on the album
I haven't thought of that reference, haha, but it is a lot of musicians playing on this album! When I released my first single I actually had a release concert in my living room. So at one point there was a lot of musicians in my room. But I know how they got into my room.
I read in many descriptions about your music "comfortable easy-listening", with musical references to Paul Simon, Nick Drake, Leonard Cohen, Bon Iver, Jack Johnson and Thomas Dybdahl. Do you agree and tell us why
I have taken a lot of inspiration from the legends of Simon, Drake, and Cohen, their music and their lyrics! I'm glad people think it's comfortable and easy-listening. I don't have a good answer why it is. But when I write songs i just try to tell a story as simple as possible.
I especially liked the fact that the music caused a kind of peace to come over me. I also wrote sparkle in simplicity. What is your opinion about that?
I'm glad to hear that you felt that way when listening to my music! I would also describe the music as simple. Both the music, singing and lyrics!
I like to compare you to an artist like Paul Simon, an artist who has had to grow with me, I admit, but once you puncture the bubble you hear a singer-songwriter piercing your heart with his music. I also notice the latter in you
Paul Simon has pierced my heart as well!
What were the general reactions to the record anyway?
It was good! I have gotten a lot of good reviews, both here in Norway, but also a lot of reviews in Netherlands and Belgium. I'm glad someone noticed my record outside Norway as well. Two of the songs was listed on "New music friday" on Spotify. And the album became "album of the week" on NPS Music
Can I describe you as a kind of Norwegian troubadour? Or is that far-fetched?
"Troubadour" sounds a bit middle age, haha. But I guess you can!
Speaking of Norway, raw black metal and so on usually come over there. The contrast with your gentle music is great, or are there any artists in your style that we miss here? Give some restful tips about Norwegian artists that we should check out
There is a lot of good artists from Norway. You should check Konradsen, Emilie Nicolas, Thomas Dybdahl, and Fieh, among many others!
Let's talk about the future. What are the plans for the new year?
I'm gonna play a lot of concerts and festival, both in and outside Norway. I will try to book a tour in Netherlands and Belgium as well. I've also written music for a new album, so I will record my second album in 2020. I think the next album will be a little less melancholic and sad, cause I've written a lot of happy and brighter songs as well. Not the whole album though. I still write melancholic as well
In addition to your solo career, you are also part of a few bands. Are those plans with the bands in the fridge for now? Or can we expect something new from there?
I'm still working on my other projects as well, although this (August Kann) is the main project. I have one band called "Kløversvingen", which is also a folk-pop band, but with norwegian lyrics. We're gonna release our debut EP in 2020.
Something that I ask every artist. What is your opinion about Spotify? and other streaming sites
I haven't thought too much about whether I like Spotify or not. There are some good things and some bad things with it. The good thing is the availability: you can listen to whatever you like whenever and wherever you like. I have some fans in Brazil and Malaysia because of Spotify! The bad thing is that it is hard to earn money from it.
My last question. Is there something like a 'end goal'. Where do you see yourself in let's say 10 years?
I don't think there is. I think my everlasting goal is to develop and make new music. In 10 years I hope I'm still making music, and still having fun with it.
Absolva - We are an extremely energetic live band with a lot of experience. We do not take any prisoners
Absolva is ontstaan in 2012. Opgericht door Chris Appleton & Martin McNee, beide afkomstig van de band Fury UK. Hun debuutplaat 'Flames of Justice' sloeg in als een bom. In 2014 verliet bassist Dan Bate de band. Luke Appelton bood nog maar eens zijn diensten aan bij Absolva. Ook het in 2015 uitgebrachte heavy metal pareltje 'Never a good day to die' was een schot in de roos. De band heeft ondertussen een sterke live reputatie opgebouwd, en bestaat uit muzikanten die heel wat waters hebben doorzwommen. Uit hun nieuwste plaat 'Side By Side' blijkt die virtuositeit meermaals. Een nieuwe bladzijde, en plaat, om te koesteren als typische heavy metal fan. We hadden ondertussen een gesprek met Chris over die nieuwe plaat, hoe het blijven combineren met andere projecten, Wizz en 9 jaar ELPEE.
First off congratz with the new album, which I personally think combines all influences from all previous Absolva albums, agreed?
Chris : Yes I agree. The new album ‘Side By Side’ combines the elements of all the past Absolva albums into one glorious masterpiece. We are very proud of this album.
Since the album 'Never a good day to die' - the album that made me into you guys music - much happened?
What where the ups and downs?
Chris : A lot has happened. The ‘Never a good day to die’ album & tour cemented the steady Absolva line up, myself & my brother Luke Appleton. Plus Martin McNee & Karl Schramm. It saw us break into many new countries and establish new fan bases. We then released the album ‘Defiance’, which again was equally well received with the fans and pushed us into the longest European tour we had done. And really expanded our abilities.
I know in Absolva, it's you and Luke that write most of the stuff, so is it you who has the final word there what gets on the record or not?
Chris : Yes, Absolva is my baby. I am the Steve Harris band leader of Absolva. What I say is the way. End of.
Let's talk about the new record 'Side By Side'. I love how you guys keep the 'pure heavy metal spirit' alive. But you also did two wonderful covers? How did you come to the idea, and did you had contact with black sabbath and Iron Maiden?
Chris : ‘Side By Side’ I do believe is our finest work. The songwriting has matured and the production is brilliant. The 2 covers, we have been playing for many many years live. And we thought we would include them as bonus tracks to this album.
I especially like how your voice can handle many keys? How do you keep doing that?
Chris : My honest answer? I have no idea. My voice has developed a hell of alot over the years. When I made the first Absolva album I thought, wow, my voice sounds great…..what happened??? And it gets stronger & stronger… I’ve never had singing lessons, or techniques, I have just worked on it and improved. I year hundreds and hundreds of gigs over the years helps.
Is there a release concert and tour associated with that new album?
Chris : ‘’Side By Side’’ World Tour 2020- https://www.absolva.com/tour-dates
We started in Brazil in January, the European Tour starts soon taking us back to France, Belgium, Germany, Netherlands, Denmark. And of course not forgetting our fans in the UK. The official album release for ‘Side By Side’ is 17 April 2020.
I think the songs, as usual, beg to be brought live. I think you are mostly a live band, do you agree?
Chris : Yes, when we write songs, we always write the song with a view to doing it live.
We are an extremely energetic live band with a lot of experience. We do not take any prisoners. ;)
What are your personal expectations regarding the new album?
Chris : I knew our loyal fanbase would like it straight away. They were so hungry for a new album, we have kept them waiting a long time this time. My personal expectations are to guide us through new territories in Europe and South America. And I would like one day to tour Japan.
You come to 9 years in April ELPEE is that a CD show or do you bring a best of show?
Chris : The ‘Side By Side’ tour of course will include at least 4-5 songs from the new album.
But we will also play songs from our back catalogue also. Its a full Absolva show.
(Meer informatie: https://www.facebook.com/events/391391231783840/?event_time_id=391391238450506 )
Don't you have a special relationship with ELPEE in Deinze? Tell something more about it.
Chris : Elpee, Deinze. Holds many special memories for me. We first played there with Fury UK and acoustic. When it was just a very small cafe. They then extended the building and stage and sound system. Kat Coddens the owner, is a very dear friend of mine. She has been incredibly loyal to me. So I am in turn, incredibly loyal to her. Which I think a lot of bands and venue owners & promoters should cherish inthis era. I certainly cherish it.
I think the Belgian fans love you the most of the entire world? Agree?
Chris: We play small shows and big shows in Belgium, guaranteed they will be full.
The Belgium fans are very loyal to us, and Belgium will be forever a special place in my heart.
We lost a great musician and friend couple years ago to 'Wizz Wizzard'
How important was Wizz for Absolva?
Chris : Wizz was our best friend. Nobody helped us more than Wizz. Not just as someone helping the band, but a friend who was just as important as family.
He was family. He is family. He first brought our previous band ‘Fury UK’ to Belgium many many years ago. To his festival. And that is where our close relationship started. When he died, I did not really accept it properly. I still do not think I really have now. I visit his resting place still, he was our Belgian dad. He taught us about Jupiler, Wizz Chicken, chocolate & schuttle-vudda. Rest well mate.
Next to the new album there is still a tour with Blaze Bayley
Chris : Yes, Blaze Bayley Tenth Dimension Tour 2020. Europe in September/October. UK in November.
There is also Iced earth and a solo album of Luke? How you keep combination all this things?
Chris : With great planning and great organisation. haha. Its alot and we are always busy.
Talking about Blaze. How do you work on music with Blaze on tour or in the studio and is it Blaze that gets the final say?
Chris : I write the songs with Blaze. Similar to the way myself & Luke write. When I write with Blaze though, that is his baby. I’m Zakk Wylde working with Ozzy… Or Vivian Campbell working for Dio…
What are the future plans next to promoting the record? And also with other projects?
Chris: More Blaze albums, more Absolva albums, more solo albums. There always something. ;)
Is there also something like an 'end goal'?
Chris: Yeah, continue being a professional full time musician.
I’m out of my questions. If there is anything important you want to say to our readers, go ahead.
Chris: Number 1, thankyou to all of our fans out there. You give us the energy and strength to keep us going and continue to love what we do.
Photo homepag @Hughes Vanhoucke
More information about Absolva: https://www.absolva.com/home
Instriumae - Onze sterkte: we brengen iets dat muziek liefhebbers aanspreekt die bewust op zoek zijn naar iets nieuws
Instriumae is een bijzonder interessant instrumentaal concept rond drie muzikanten uit heel verschillende werelden. Zowel letterlijk als figuurlijk. N'Lie is een violiste in ondermeer Opera Muntschouwburg, Het Nationale Orkest van België, Night of the Proms en zoveel meer. Ze is afkomstig uit Zwitserland en klassiek geschoold. Marty Carpe Diem - afkomstig uit Frankrijk - komt uit het metal milieu en Franki Rellih werkte mee aan projecten als Dit is Belgisch, Yourstone en de Sinshaper EP 'This Will Hurt'. Ondanks die uiteenlopende stijlen, zijn er zeer veel raakpunten tussen deze muzikanten; merken we in het interview dat we hadden met de band.
Het trio heeft ondertussen maar één single uit ''Spes Bona' - zie ook:
https://www.youtube.com/watch?v=4e3VDB2aVws&list=OLAK5uy_kwRK-PY7A0PM4g_P-rn5ulBjSRym6YNZM
Hoe is de band ontstaan? Wat betekent de naam 'Instriumae' (we kunnen dat al raden) En vooral, waarom instrumentaal, wilden we graag weten
Marty en Franki zegt erover ''Ik moest optreden en daar kwam Franki met zijn ENGL. Later contacteerde Franki mij om samen een groepje te starten. Het klikte vrij snel en zo zijn we begonnen. In eerste instantie met twee - toen was N'lLie nog niet geboren (lachen) - we bespraken dat verder en vonden dat toch interessant om daar een klassiek instrument bij te plaatsen, zo kwamen we bij N'Lie terecht''
N'lie dacht ''oei een rock band wat nu''?
N'Ilie: ''Nee helemaal niet (haha), door mijn werk bij Night of the Proms kende ik dat rock wereldje wel een beetje, geen drugs te bespeuren dus. En ik vond dit trouwens een zeer leuke en mooie uitdaging''
Uiteraard verwijst de naam naar het feit dat jullie een instrumentale band zijn. De bedoeling van dit project is eveneens dat net iedereen in de schijnwerpers wordt geplaatst. Op de vraag waarom een instrumentale band?
"Waarom niet. Er zijn er al genoeg met zang. (lach). " Franki: '' We wilden een project maken waarbinnen iedere muzikant even veel aandacht krijgt. Als we optreden staan we daarom in één lijn naast elkaar, dat is voor ons belangrijk. En zo is onze akoestiek ook opgesteld. Daarom hebben we ook gekozen voor instrumentaal, om de aandacht daar naartoe te brengen. Om een voorbeeld te geven in een interview met de zanger van Amenra waarom hij met de rug naar het publiek staat: omdat hij bewust de aandacht niet alleen naar zich wil toetrekken'' Marty: ''En ook met hoe meer je bent binnen een band, hoe moeilijker het wordt. In het verleden heb ik al meermaals moeten afhaken doordat niet iedereen even gemotiveerd was. Nu merk ik dat dit wel het geval is. Mede doordat we maar met drie zijn, en drie muzikanten die elkaar dus aanvullen. Dat zijn ook mensen die er willen voor gaan, je maakt een afspraak en ze zijn er. Je gaat er voor, of je gaat er niet voor''
Zelf merkte ik in de single “Spes Bona” enkele folk elementen op, verwijzende naar zigeuner muziek
Marty zegt erover ''Ik ken mensen die het wat vergelijken met Nightwish. Iedereen geeft er zijn eigen interpretatie aan." Franki pikt daarop in '' We creëren bewust een soort chaos, waardoor de aanhoorder zelf kan invullen wat hij ervan vindt. Onze muziek moet iets zijn om te ontdekken, muziekliefhebbers die daarvan houden, zullen zeker hun gading vinden bij ons. We komen trouwens uit allemaal heel uiteenlopende werelden. Zo ontstaat er bijvoorbeeld een botsing tussen metal en klassiek wat er doorgaans zal voor zorgen dat die elkaar nooit meer willen terugzien. Hier gebeurt echter het omgekeerde, het zorgt voor een grote meerwaarde langs drie kanten. Doen we dat expres? Nee, eigenlijk niet. We laten het gewoon gebeuren. En dat maakt een project als Instriumae iets bijzonder om te koesteren. ''Ook bij “Spes Bona” is dat allemaal zeer spontaan gegaan eigenlijk en hoe de muziekliefhebber dat invult, zal voor iedereen persoonlijk dus heel anders. En dat is bedoeling. We hebben ondertussen trouwens nog verschillende andere songs klaar, en dat draait ook om diezelfde spontaniteit. De aanhoorder aanspreken die dus iets nieuw wil ontdekken''
Zorg je er dan niet voor dat het minder radio vriendelijk wordt? Waar het belangrijk is er wel een label op te kleven?
''Er zijn zeker wel contacten hoor, niet direct Qmusic of zo, maar er is zeker interesse. "
Is het eigenlijk nog nodig die radio, met Spotify en zo? Wat is feitelijk jullie mening over Spotify?
"Het heeft zijn voor- en nadeel, Spotify is een medium dat leuk is om iets te ontdekken. Trouwens hebben we van de mogelijkheden van digitaal muziek beluisteren het einde nog niet gezien, er is een enorme evolutie of eerder revolutie bezig''
De muziekwereld zou daar misschien eens wat beter gebruik moeten van maken, zowel naar de muzikant die er te weinig aan verdient als naar iedereen toe.
"Dat laatste is in ons land wellicht het grootste probleem. Muziek wordt in ons land altijd een beetje stiefmoederlijk behandeld. In vergelijking met andere landen is het hier altijd een beetje een struggle geweest voor bands en artiesten, en het ziet er met de huidige besparingen op subsidies naar uit dat het er niet beter op wordt. Zeker niet voor de kleinere bands of organisaties.''
Enkel misschien artiesten die een ruim publiek aanspreken dus? Maar is dat ook niet het gevaar bij Instriumae? Dat het geen muziek is voor een ruim publiek?
Franki: ''We hebben wel degelijk songs klaar die bestemd zijn voor een iets ruimer publiek, zonder onze ziel of achtergrond te verloochenen uiteraard laat dat duidelijk zijn. Maar er zitten enkele songs tussen die een groter publiek zou moeten kunnen aanspreken, zeker en vast. Dat is ook de bedoeling, een heel ruim publiek over de streep proberen trekken via ons project''
Maar goed. Mijn volgende vraag: Welke richting wil je als band feitelijk uitgaan? Om er een label op te kleven (niet dat dit hoeft voor mij hoor)
"Zo breed mogelijk''
Ik denk dat jullie met jullie muziek een publiek kunnen aanspreken die open staat voor een experimenteel metal of alternatief tot klassiek, zoals fans van laat ons stellen Dream Theater? Om maar een voorbeeld te geven
"Dat is zeker de bedoeling, dat ruim publiek aanspreken die houden van avontuurlijke en experimentele samensmelting tussen uiteenlopende stijlen''
Een heel andere vraag. Wie zijn jullie grootste (persoonlijke) invloeden wat jullie muziek betreft?
Franki: ''Laat me stellen het melodieuze van Sabaton (trouwens live gezien op 2 februari) de agressiviteit van Amon Amarth en de echte gitaar riffs, de basic, van Arch Enemy. Dat zijn de grootste invloeden wat mijn muziek betreft''
N'lie: "Bij mij toch Epica. Ik heb daar mee samen gewerkt. Je moet begrijpen als klassiek geschoold, zit je in een ongelooflijk eng wereldje opgevoed. Zo was er een bassist die op het matje werd geroepen omdat hij ergens jazz ging gaan spelen, dat gaat zeer ver binnen dat wereldje. Toen ik dus met Epica mocht samen werken ging er een heel andere wereld open. Tenslotte heeft de zangeres een stem die aanleunt bij opera''
Marty: "Metallica, en ander invloeden zoals dus ook Arch Enemy of dergelijke meer''
Laten we het ook eens over de toekomst hebben. Zijn er reeds plannen voor een EP of zo? Zo ja, wanneer en waar?
Franki: ''We kunnen nog geen namen noemen, we hebben twee labels die interesse hebben. Er zit een redelijk grote bij. Binnen dit en veertien dagen tekenen we een contract. We hebben tien nummers klaar en de cd zal normaal gezien voorzien zijn voor het einde van het jaar. ''
Kunnen we de band ook live zien ergens? Geef gerust enkele tips?
"Er is zeker interesse. het is allemaal beetje afwachten. De organisators vragen: hebben jullie nummers, want jullie hebben maar één nummer? Dat is natuurlijk een probleem als je een set wil doen van drie kwartier (haha). Maar goed. Er is zeker interesse. Eén heel grote zelfs, maar voorlopig kunnen we daar nog niet over uitweiden. Zolang er niets getekend is. Dus binnen veertien dagen komen we met meer nieuws daarover, ook over die CD en live optredens''
Wat is de uiteindelijke ambitie van deze band?
Marty '' Je moet vooral met twee voeten op de grond blijven. We willen dus vooral vooruit gaan met de band. En zien wel waar we uitkomen''
Tijdens het gesprek hadden we het ook over het feit hoe ieder van ons in de muziekwereld is gerold. Bij mij is de microbe gekomen door een nonkel die trompet speelt, en uiteindelijk ben ik er beginnen over schrijven. Franki mocht eigenlijk geen gitaar spelen, maar dankzij zijn moeder kon het wel. Zijn grootvader was ook muzikant en dat sprak hem aan. Marty mocht met zijn nonkel die muzikant was mee naar de Moulin Rouge, en werd aangetrokken door Cabaret. Terwijl N'Lie werd aangetrokken als driejarige door Beethoven, en bleef zeuren om viool te mogen spelen.
Kortom kun je stellen dat iedereen die met muziek bezig is ergens een invloed heeft gehad, rechtstreeks of onrechtstreeks om ook met muziek bezig te zijn. Samen komen we tot de conclusie: "Het is daarom niet goed om kinderen te pushen in een richting, het komt er wel vanzelf uit als het zover is. Spontaniteit, wat wij dus ook doen, is dus al van kindsbeen af zeer belangrijk'
Zijn jullie nog met andere projecten bezig? Zo ja, hoe valt dit te combineren (zeker gezien het feit dat jullie toch uit verschillende landen komen en wonen?)
"De juiste afspraken maken. Maar Instriumae is nu het belangrijkste, het gaat dus vooral - wat die andere projecten betreft - de juiste afspraken maken. Sommige dingen zijn gepland tot na de zomer of zo. De contracten nakomen is natuurlijk zeer belangrijk. De eerste afspraak is prioriteit. N'Lie zegt daarover ook ''als ik gevraagd word om ergens te spelen, en dat is toegezegd heeft dat prioriteit. Maar het gaat vooral op alle vlakken een agenda bijhouden''.
We gingen daar nog verder op in. Waarom kies je eigenlijk viool en geen zang, want als violiste sta je niet constant in de schijnwerpers?
N'Lie: '' Het is niet de bedoeling om in de schijnwerper te staan. Ik speel gewoon zeer graag viool"
Ik geef toe, als ik naar een optreden ga, kijk ik eerder naar wat er speciaal of uniek is aan die band. Een viool of saxofoon solo doet me eerder opkijken
"Het valt op dat de jeugd meer te vinden is voor 'iets nieuw' binnen een optreden of 'op zoek naar'. Dat is misschien een onderscheid met vorige generatie. We merken dat bij 20 tot zelfs 15 jarigen, die trekken naar 'rare muziek'. Met andere woorden. Ontdekken is weer zeer belangrijk geworden, en dat publiek willen we dus vooral aantrekken met Instriumae."
Daar is dus zeker een publiek voor, en dat vind ik net zo aantrekkelijk en interessant aan deze band. We kijken al uit naar meer nieuws …
Steven De Bruyn - Zelf houd ik enorm van de klank van een gitaar, maar de mondharmonica heeft mij gekozen en daarmee zal ik mijn pad verder proberen te zetten
Als mondharmonica virtuoos heeft Steven De Bruyn ondertussen voldoende zijn stempel gedrukt op de blues en aanverwante stijlen. Dit door van zijn medewerking bij bands als El Fish en The Rhythm Junks. Maar ook aan bands en artiesten als Zap Mama , Raymond van het Groenewoud, Eugene Chadbourne en het Brussels Philharmonic leende hij zijn mondharmonica kunsten. Hij speelde op nationale en internationale podia die virtuositeit en zin voor experimenteren voldoende uiten .
De man is uitgegroeid tot één van de grootste mondharmonica talenten die ons land rijk is. Steven De Bruyn vond het nu tijd worden om een solo plaat uit te brengen. 'The Eternal Perhaps' werd op 10 januari voorgesteld in een goed vol gelopen AB Club.
Het volledige verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/76961-steven-de-bruyn-de-magie-van-de-mondharmonica-tot-het-oneindige-uit-de-doeken-gedaan.html
We hadden in Koffiehuis 'Het Moment' in Gent reeds een fijn gesprek met Steven over o.a. dat bijzondere instrument de mondharmonica, zijn solo plaat, de ontmoeting met Toots Thielemans en het leven in de Stad als inspiratiebron voor zijn solo plaat.
Steven, om met de deur in huis te vallen, wat is er zo bijzonder aan de mondharmonica? Wat spreekt u aan, aan dat instrument?
Mondharmonica is één van de instrumenten die het dichtst aanleunen bij de stem. Het is ook een ontwapenend instrument, het is niet zo groot en je kunt het in uw binnenzak steken. En toch kun je er een hele wereld uit toveren, dat is zo fascinerend aan de mondharmonica.
Op een YouTube filmpje leg je de mogelijkheden ervan uit, die zijn eindeloos? Ik zag zelfs iets van Spaanse manier van spelen? Vertel er eens iets meer over
Op een bepaald moment had ik een hele reeks mondharmonica’s stuk gespeeld en was daarna op zoek naar mogelijkheden om ze te herstellen. Heb toen een foutje gemaakt bij het herstellen waardoor de mondharmonica plots andere klankcombinaties gaf. Dit bleek eerder een meerwaarde waar ik verder op doorgezocht heb. Je kunt harmonica’s bvb gaan stemmen en daardoor nieuwe akkoorden spelen die er standaard niet opstaan.
Wat is zo schitterend aan je manier van spelen, je bespeelt geen mondharmonica, je leeft dat instrument. Waar komt die passie vandaan?
Toen ik het instrument begon te spelen , heeft dit mijn leven drastisch en in goede zin veranderd, ik deed het heel graag. Ik heb ook geluk gehad om de juiste muzikanten te ontmoeten. Het zorgt voor een kruisbestuiving die ook in mijn geval goed is uitgedraaid. Dat heeft die passie nog versterkt.
Het valt me toch op, de meeste mensen kiezen voor gitaar jij voor mondharmonica. Waarom?
Uit een gitaar kun je veel meer halen, je bent ook een essentieel onderdeel van een band. Dat is de reden waarom velen daarvoor kiezen. Bij mondharmonica ben je vaak de versiering van de groep, of het meest misbare deel. Niet als je op je eentje je ding doet, maar wel binnen een band. En ja misschien is dat de reden waarom men dan misschien eerder kiest voor gitaar. Tenzij je een groep rond je instrument bouwt. Zelf houd ik enorm van de klank van een gitaar, maar de mondharmonica heeft mij gekozen en daarmee zal ik mijn pad verder proberen te zetten.
Bots je niet op grenzen wat het instrument betreft? Of zijn de mogelijkheden echt zo eindeloos?
Ik denk dat er altijd wel iets is dat je kunt bijleren. Ik heb ooit het geluk gehad om Toots Thielemans te ontmoeten. Ik was op dat moment met die speciale tunings bezig en heb hem dat toen voorgelegd. Hij heeft me bij elke ontmoeting wat bijgebracht. Hij was toen al circa veertig jaar bezig en absolute wereldtop wat de mondharmonica betreft. Ik was alternatieve harmonica’s aan het bouwen, maar toen ik Toots ontmoette, heb ik besloten om gewoon de standaard tuning ook meer te gaan onderzoeken en het qua speciale tunings minder ver te gaan zoeken. Een beetje vanuit het motto, “if it’s good enough for Toots Thielemans, it should be good for me too”.
Ik veronderstel dat je wel meermaals met hem wordt vergeleken?
Al heel mijn leven. Nu Toots Thielemans is ook, zoals ik zei, een planeet op zich. Niemand heeft hem ooit geëvenaard of toch nooit dat niveau. Iemand als Toots zal er wellicht nooit meer komen, ik ken mondharmonica spelers die beter Toots benaderen dan ik, maar tegelijkertijd ook helemaal niet zoals hem kunnen freewheelen. Hij is ook in een heel ander tijdperk opgegroeid. Wat ik denk dat we vooral gemeen hebben, is de durf om met dit instrument een nieuw verhaal te vertellen.
Laten we het eens over de cd hebben. 'The Eternal Perhaps' is pas je eerste solo album na toch circa twintig jaar? Waarom heeft het zo lang geduurd?
De reden is vooral omdat ik veel bezig was met de groep 'The Rhythm Junks’ en daarvoor met ‘El Fish’. Ik ben daarin altijd nogal arbeidsintensief geweest. Als je met de groep iets goed wil maken, moet je daar allemaal 100% voor gaan. Het is een organisch proces, we hebben ook veel getoerd. Het is pas vorig jaar dat er toevallig de ruimte kwam om eens alleen te werken.
Heeft de titel een bepaalde betekenis?
Het is een soort 'inside joke' Ik zou mezelf kunnen omschrijven als een beetje een twijfelaar en op levensbeschouwelijk vlak als een agnost. Ik probeer om over niemand te oordelen of niemand te veroordelen en voel me ook te klein als mens om te denken alles te kunnen weten. Dat houdt je constant verwonderd. Las ooit een filosofisch grapje “Waar ga je als je agnost naartoe als je sterft? Waarschijnlijk naar de ‘Eternal perhaps’ en toen ik dat las dacht ik meteen, goede titel voor mijn solo album.
Wat stijl betreft komt blues uiteraard boven drijven, maar ook folk muziek en andere geluiden kijken om de hoek, vind ik. Wat is uw mening erover, hoe zou je zelf uw muziekstijl omschrijven?
Het rare is, er zit zeker elementen van blues in, van folk en van jazz maar mijn soort blues is eerder wereldse blues. Invloeden uit balkan blues, tango en vrije improvisatie. Ik hoor eigenlijk liever in het vak goede muziek thuis, dan een label te willen kleven op de muziek die ik speel.
Je had de verkeerde tram genomen toen je naar de AB moest gaan, hebben we vernomen op de release in AB? Vertel onze lezers er eens wat meer over
Wel een grappig verhaal was dat op de dag van ons AB-concert, ik de metro in de verkeerde richting had genomen toen ik van de VRT naar de AB moest gaan. De metro op de terugweg stond plots vast en toen heb ik besloten om in plaats van met openbaar vervoer op mijn gemak naar de AB te wandelen, op een klein uurtje ben je daar en ondertussen zie je enorm veel van Brussel. Eigenlijk zouden we dat met z’n allen vaker moeten doen om de stad te kunnen ontdekken met een open geest. Helemaal anders dan met de wagen.
Ik las ergens dat je je inspiratie haalt uit het leven in de Stad, zoals bij het liedje “BXL Midi”?
Het stadsleven fascineert me in ieder geval maar om naar de studio te gaan voor de opname van dit album, passeerde ik telkens het station van BXL Midi en toen heb ik de sfeer en de personages in dat station in een nummer proberen te verklanken.
Je hebt ook een verleden in Afrika?
Mijn vader werkte in Afrika en we zijn er als gezin ook ooit een aantal maanden verbleven en ik heb daar enkele van mijn prilste herinneringen aan. Nadien ben ik als muzikant een aantal keer mogen terug gaan. Wat me opvalt is de positieve energie daar. Als ik terugkom , probeer ik steeds zo goed mogelijk op te houden om nog ergens over te zagen. De mensen staan daar, ondanks een aantal duidelijke problemen zoals zichtbare armoede of gebrekkige infrastructuur, over het algemeen veel positiever in het leven. Dat contrast is groot als je dan terugkomt.
In AB laat je je bijstaan door Jasper Hautekiet. Ik vond zijn inbreng indrukwekkend. Hoe is die samenwerking ontstaan? Het lijkt wel of jullie elkaar al heel je leven kennen?
Jasper staat bijzonder in het leven. Hij heeft een soort natuurlijke 'Zen' over zich. Hij straalt meestal een rust uit die je zelden terugvind. Ik zeg soms grappend dat hij een boeddhist is zonder dat hij er moeite voor moet doen. Hij is, net als vele muzikanten waar ik mee speel, iemand waarbij het aangenaam vertoeven is. We spelen intussen al 15 jaar samen.
Dat heeft hij vermoedelijk niet van zijn vader?
Ik zeg hem altijd dat hij qua karakter eerder op zijn moeder trekt hoewel Jan ook genetisch het een en ander heeft meegegeven.
In tegenstelling tot je werk bij o.a. 'The Rhythm Junks' zing je nu in het Nederlands? Waarom die ommezwaai (ik kan het wel waarderen geef ik toe)
Wanneer we vroeger ergens in Duitsland of Zwitserland speelden dacht ik weleens, hoe cool zou het nu zijn om een nummer in het Nederlands te brengen zodat de mensen daar het niet helemaal begrijpen maar toch voelen? Het is echter moeilijk om, als je zoveel en zolang in het Engels zingt en schrijft plots naar het Nederlands te switchen. Engels is een muzikale taal, Italiaans ook. Op een Nederlandse tekst moet je toch meer wroeten vind ik. Ik ben bijvoorbeeld een fan van Raymond van het Groenewoud en Henny Vrienten en waarschijnlijk ga ik het in de toekomst nog doen.
De teksten zijn vaak zeer poëtisch, sommige songs zijn ook van artiesten die poëzie uitademen, is daar bewust voor gekozen? En waarom?
Zelf lees ik graag poëzie en vind dat van alle kunstvormen zowat het meest weerloze métier, vandaar misschien.
Naast je prachtige vocale inbreng, waren we ook onder de indruk van de stem van Annelies Van Dinter. Hoe is die samenwerking ontstaan en verlopen?
Ik heb in mijn straat veel in ENTR opgetreden. Heb daar 21 impro-optredens gedaan, telkens met iemand anders maar zonder echt te repeteren, muzikale ontmoetingen als het ware. Bij Annelies was dat aanvankelijk een moeilijke bevalling, maar op het moment dat we samen iets zongen , gebeurde er iets magisch en toen dacht ik, hier is ze, de stem die de mijne beter doet klinken.
Wat zijn de verdere plannen voor 2020?
We zijn nu aan het boeken in Nederland. We gaan ook op een harmonicafestival in Berlijn spelen. Dat is in september, naar aanleiding daarvan gaan we in Duitsland proberen nog enkele extra concerten te geven. En ook weer aan nieuwe muziek beginnen werken.
Zijn er plaatsen waar je absoluut eens wil spelen?
Van zodra er een andere president is, graag in Noord-Amerika. Er is daar zeker een scene wat mondharmonica betreft. Niet alleen binnen blues, ook binnen jazz. Daar eens optreden zou prachtig zijn. Een aantal van mijn vrienden zoals William Galison en Bill Barrett hebben me al uitgenodigd.
Komt er ook nog werk met 'Rhythm Junks' of toch een nieuwe solo plaat?
Dat gaat blijken uit het materiaal dat de komende maanden gaat opborrelen en welke bezetting daar het best bij past.
Om af te sluiten, is er ook een soort einddoel? Iets wat je absoluut nog wil bereiken?
Wat ik nu doe , voelt eigenlijk eerder aan als een nieuw begin. Ik hoop nog veel muziek te mogen blijven spelen met fijne mensen. Daarnaast is er wat interesse om filmmuziek te maken, die hopelijk past in de drukke agenda. Maar vooral hoop dat ik gewoon rustig mag blijven verder doen waar we mee bezig zijn.
Bedankt voor dit fijne gesprek, zeer veel succes met de solo plaat en andere projecten, we blijven die allemaal verder op de voet volgen …
Izakaya Heartbeat - There’s always new ideas and goals to be reached, but mainly we just want to keep doing what we love to do
Het Noorse collectief Izakaya Heartbeat is weer terug met meer psychedelisch rockgeweld. Na ‘Ancient Asobi /In Arcadia’ (2010) en ‘Enter/Rainbow Lake’ (2013) verschijnt nu hun derde album ‘Subterranean Sunset’. De band werd de laatste jaren nog veelvuldig in het Europese livecircuit gesignaleerd met hun ‘extravagant, loud and noisy hypno-rock’, en ook de nieuwe LP toont na zes jaar weer deze ‘sonic wall power’ met een ‘mellow dreamy tone at times’.
Als grote fans van Sonic Youth en My Bloody Valentine, maar ook van Can, Trumans Water, Unwound, Om, Mogwai, The Black Angels, Earthless, Melvins, Boris en Mudhoney, hoor je een lekkere mix van ‘drony stoner/sludge-rock with indie shoegaze rock and alternative post-rock, with dark psychedelic electronics to make it all sound even more dirty and creepy’. Met 'Subterranean Sunset' zet de band in 2019 een nieuwe mijlpaal in hun geschiedenis neer, de recensie kunt u hier nog eens nalezen. http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76885-subterranean-sunset.html
We vonden het echter tijd worden om deze band eens aan de tand te voelen, vooral dan over hun tour en andere plannen voor het nieuwe jaar.
I have reviewed your album 'Subterranean sunset' and what I noticed is that you do not continue topin down to a music style, I personally like that the most. Where does that inspiration come from?
Thanks! We listen to and are inspired by a lot of different styles of music, and try not to repeat ourselves. Variation is gold! We want our music to express the things we are into, what we experience in life and what we feel, and that’s a lot of different things so the variation within our albums reflect this. Within the band it is important with freedom of expression, and that expression varies and gets manifested in whatever we want to do at any given time.
One of the descriptions of your music is: '' drony stoner/sludge-rock with indie shoegaze rock and alternative post-rock, with dark psychedelic electronics to make it all sound even more dirty and creepy’ How do you feel about that description?
Sounds good! Guess we’re into all those categories in one way or the other.
With regard to the new album, it is especially recommended for every little fan of shoegaze to psychedelic rock. On this condition. That you like bands that color outside the lines in a quirkyway. What is your opinion about this?
That’s nice, thanks! Yeah, we like a lot of bands that are quirky, stand out from the crowd and do their own thing, and we draw inspiration from shoegaze and see ourselves as a psychedelic rock band, so all good there!
How were the reactions to that new album by the way?
The reactions and reviews have been very good both in Norway and in the rest of Europe, so we are very happy about that.
Are you going in a different direction on a possible new album? or there are no concrete plans yet
We are just in the starting process of planning a new album so not sure what direction it will take us . Hopefully we have evolved to some place that can bring something new to our musical palette. We generally enjoy the process of experimenting and making new songs, trying to find sounds that excite us. Hopefully the new stuff will excite the listeners as well.
A lot has changed compared to the early years. What is the biggest change you have made?
I’m not sure. We never sat down to deliberately pinpoint a new specific direction. We try to play with every idea that excites us regardless of genre or our own history I think. Every day is different though so naturally our music will mirror some changes over time. While we work on our music, play shows, make albums, the changes are also sometimes very subtle to us. Our band has had many members in and out through the years though, 11 people all in all, and every one that has played in the band has contributed in one way or another.
What were and are the highs and lows so far?
Hmm.. They’re both in there for sure..repeatedly. It all levels out in the equation somehow I guess.
You have been touring a lot in Europe lately. I don't remember if you performed in Belgium? How did you like Europe?
In September, on our latest tour, we went to Denmark, Germany, Czech Republic, and Poland, which was great. Always a blast playing in cities and venues we haven’t played before and meeting a lot of nice and interesting people on the way. We are planning a tour for Belgium, Netherlands, and Luxembourg this year, and maybe other countries in the EU also, we’ll see.
From which country does the best audience come to act, who are more difficult to relent?
We haven’t really mapped out those differences, but individually everyone has their own way of enjoying shows. It’s not necessarily a bad crowd if they are more introverted. Generally I remember a lot more of those moshpits from the 90ies. Those were good fun tho! And we of course love our audience however they choose to get into it.
Where do you prefer to perform, small locations or large festival meadows?
We enjoy both! With the smaller venues it’s a different intimate energy I guess, which is thrilling. And often, the audience has come there to check out your band, so they are somewhat aware of what they are in for. Playing festivals is a good, but different thrill, and with bigger crowds, people there who haven’t heard our music before might be tempted to check out our band further. It’s a great way to get exposed to a bigger audience.
About Norway. a lot is brewing in the Scandinavian countries, especially when it comes to metal. Isthere also something like a shoegaze scene? Feel free to give some tips to check out
There are a few bands that come to mind that could be referred to as Shoegaze. Here in Oslo Serena Maneesh, Porto Gees, and maybe Curvs. In Bergen Megaphonic Thrift.
Many shoegaze acts do not last long, but you keep going. What is the key to your success?
Well, we’re not shoegaze, haha!
True that :) . Anyway. What are the future plans for 2020? Going back on tour?
Yeah! Planning to tour Be-Ne-Lux this year, maybe some other countries within the EU as well. And gigs in Norway of course. Hopefully also record some new material for our next album.
In the distant future, are there still things that you absolutely want to achieve? A kind of 'end goal'?
There’s always new ideas and goals to be reached, but mainly we just want to keep doing what we love to do. To create and play more music, put out more albums and play more shows. Would be fun to score music for a film sometime maybe.
My last question is one that i ask every artist, believe me the reactions are different. How do you view streaming sites such as Spotify personally? Is it a bless or a curse?
Well, we have always been attracted to the LP format. Growing up, we all spent our allowances in obscure record stores in Oslo. You’d really have to thoughtfully choose, and then back home we’d sit for hours listening to that new record over and over. Without any distractions of the world popping into your phone or computer by the second. I consider it a privilege to have been able to discover a lot of music that way. To give it some time to sink in and really listen to it. Maybe some of that is lost today with everything readily available at any moment. We love the idea of potentially interacting with everyone directly from your home computer tho, and myspace in its hay day was a very useful tool for us. But I’d say if you really love an album, go buy it to support the artist. That way they eventually can afford to make another one :)
Thanks for answer this interview, good luck in 2020 and hope to see u guys in my country this year …
Ruben Hoeke - De blues is wel altijd de rode draad. Dat zit in mijn DNA
De Ruben Hoeke Band is een formatie die de pure bluesrock vanuit het slop haalt, afstoft en in een nieuw kleedje stopt. En daardoor het doet aanvoelen alsof ze die muziekstijl heruitvinden. Dat resulteerde in eerdere pareltjes als 'Sonic Revolver' (2016), 'Legacy ' (2017) en '25 Live' (2018). Met 'All Saints' bracht de band een nieuw album uit waarover we schreven. ''De bluesrockliefhebber zal dan ook gegarandeerd watertandend klaarkomen bij zoveel adrenalinestoten die The Ruben Hoeke Band hier uitdeelt op 'All Saints'. De ene na de andere mokerslag in het gezicht, die je verdooft of met de luchtgitaar in de hand doet headbangen tot in de vroege uurtjes , krijg je hier voorgeschoteld. Ook al is dat allemaal wel ergens voorgedaan, deze muzikanten bezorgen het bluesrockgenre die welgekomen injectie die het kan gebruiken om de muziekstijl in 2020 binnen te loodsen."
De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76777-all-saints.html . We vonden het op basis van deze schitterende plaat hoog tijd wat vragen af te vuren op de band, en hadden een fijn gesprek met Ruben Hoeke zelf, over verleden heden, toekomst en ook het voetbal.
Ik heb jullie nieuwste schijf 'All Saints' besproken. De Ruben Hoeke Band is naar mijn mening een formatie die de pure bluesrock vanuit het slop haalt, afstoft en in een nieuw kleedje stopt. En daardoor het doet aanvoelen alsof ze die muziekstijl heruitvinden. Wat is uw mening daarover eigenlijk?
Ik ga doorgaans niet planmatig te werk. De blues en rock is nou eenmaal de muzieksoort die ik heel fijn vind om te maken en te spelen. Bij zanger The Lau (The Scene) heb ik jarenlang Nederlandstalige pop gespeeld. Bij Roberto Jacketti & The Scooters uptempo Ska en Reggea. Ik speel ook graag blues, boogie-woogie en soul. In de laatste 27 jaar heb ik mijn rugzak dus aardig gevuld met allerlei stijlen en dat komt allemaal samen in de RHB. Het leuke is dat alle bandleden ook weer andere invloeden hebben. Bassist Mike Kamp is een echte soul-jongen. Mijn drummende broer Eric heeft jarenlang in de jazz en fusion wereld rondgestapt. Lucas, onze zanger, is meer van de hardrock en metal. Samen klinken we, of we nou willen of niet, anders dan andere bands. Dat is op zich al een groot goed.
Hoe zou je zelf uw muziek omschrijven?
Een kruising tussen Rhythm & Blues, Rock, Pop, Soul. Soms neigend naar 70’s en 80’s Hardrock. De blues is wel altijd de rode draad. Dat zit in mijn DNA.
Misschien een rare vraag. Maar waarom blues en waarom de gitaar?
Zoals gezegd zit de blues nou eenmaal in mijn DNA. Dat is iets wat je toevallig hebt, of niet.
De gitaar kwam op mijn pad omdat een van mijn voetbalvriendjes uit mijn jeugd ermee aan kwam zetten. Nadat ik het intro van “Sweet child O’ Mine” (Guns N’ Roses) hoorde, was ik totaal verkocht. Dat wilde ik ook. Ik heb dat Slash zelf later nog eens verteld toen ik hem ontmoette. Dat vond ie ‘fucking awesome’. Dat maakte wel even een cirkeltje rond bij mij.
Helaas wordt er te weinig blues gedraaid op de radio. Heb je daar een verklaring voor?
Voor de massa is het blijkbaar geen populaire muziek. Echte muziek lijkt er langzamerhand wel een beetje uit te sluipen, maar zal nooit helemaal verdwijnen. Ik trek me overigens sinds mijn eerste noot helemaal niets aan van trends. Ik maak de muziek die ik fijn vind, ben blij dat mensen dat waarderen en ik er nog van kan leven ook. Hoe gezegend ben je dan?
Ruben Hoeke band is vooral een band, ook al gaat de meeste aandacht naar jou toe. Waar heb je die topmuzikanten gevonden? De stem van Lucas Pruim bijvoorbeeld, zeer bijzonder. Hoe is hij bij jou terecht gekomen?
Voor mij is het een (h)echte band. Daar ben ik altijd naar op zoek geweest; spelen met mensen die a) goed zijn en b) leuk zijn. Lucas viel 5 jaar geleden eens in omdat ik de samenwerking met de vorige zanger had beëindigd. Het zou gaan om drie optredens. Ondertussen hebben we er een paar honderd opzitten. Lucas is een ‘natural’, met een bijzondere gave. Altijd zuiver, melodieus en een goede tekstschrijver bovendien. Eric is mijn broer dus verdere uitleg lijkt mij wat overbodig. We delen dezelfde DNA. Hij is drummer en ik ben ook altijd ritmisch ingesteld dus we kunnen elkaar blindelings vinden. Mike is de perfecte schakel tussen mijn broer en ik. Zowel als persoon als bassist. Ontzetten muzikale rakker.
Elk van de bandleden heeft een eigen unieke smaak, je broer zit zelfs eerder in jazz heb ik gelezen? Hebben die verschillende smaken een invloed op de muziek die jullie maken? En hoe
Welzeker. Al die verschillende invloeden maken onze sound. Ook al zouden we anders willen klinken. Ik denk niet eens dat dit lukt.
Hoe waren de algemene reacties op jullie nieuwe plaat eigenlijk?
Nou, die waren niet mis, eerlijk gezegd. Ik wist ook wel dat ‘All Saints’ een bijzondere plaat zou worden, want alle puzzelstukjes vielen op deze plaat ineen. De reacties waren allemaal in superlatieven. Het wordt nog een pittige klus dit te overtreffen. Hoewel… We worden elk optreden nog beter en hechter, dus ik kijk met het volste vertrouwen uit naar de opvolger.
Ik veronderstel dat je nogal vaak wordt vergeleken met uw vader. Voelt dat aan als een last om dragen, of net niet?
Gelukkig speel ik geen piano, want er was niemand beter in de boogie-woogie en blues dan hij. Dan had ik wellicht het onderspit gedolven… Voor de rest ben ik gewoon trots op het feit dat hij mijn vader was. In de eerste plaats als vader in de tweede plaats als zijnde ‘de muzikant’. Met andere woorden. Ik heb het niet echt als een ‘last’ ervaren. Ik houd gewoon van mijn ouders. Simpel zat.
Kunnen we stellen dat de muziek met de paplepel is ingegeven of heb als puber net iets anders gedaan? En waarom dan uiteindelijk toch voor muziek gekozen?
Ik groeide op met een vader als muzikant. Als je niet beter weet, dan is dat ook niet ‘extra speciaal’ of zo. Mijn moeder zorgde doorgaans voor de stabiliteit in huis. Koppie thee nadat je uit school kwam. Helpen met huiswerk. Spelletjes doen etc. Ik heb een gelukkige jeugd gekend, hoewel er ook weleens wat fout ging. Maar… Onder de streep was het goed. Er was doorgaans niet veel muziek in huis. Nu ik zelf vader ben van twee zoons (David 9 en Boaz 12), merk ik dat ik ook niet altijd met muziek thuis bezig ben. Ga net zo lief met de jongens naar buiten om te voetballen. Muziek maken doe ik al genoeg. Mijn vader heeft me eerder ontraden de muziek in te gaan vanwege de vele rompslomp die er bij komt kijken. Maar, ik was blijkbaar eigenwijs en het bloed kroop toch waar het niet gaan kon.
Naast muziek heb je namelijk ook een passie voor voetbal heb ik gelezen. Vertel daar eens wat mee over? Ooit ambities gehad in die richting?
In Krommenie, waar ik opgroeide, waren er enorm veel kinderen van mijn leeftijd. Waar we elke dag mee voetbalden. Pure lol en vriendschap. In een club gaan ging me te ver. Dan moest je scheenbeschermers om. Ik heb dat nooit begrepen dat iemand je expres onderuit kan schoppen. Dat hield me tegen om verder te gaan. Maar in mijn hoofd speelde ik als debutant in het Nederlands Elftal in de finale van de WK tegen Maradona, die ik passeerde met een lobje en middels een omhaal in de kruising Nederland wereldkampioen maakte. Maar ja; toen kwam Slash.
In een interview las ik dat je ook een gezin hebt, vrouw en kind. Is dat allemaal te combineren met toch een druk leven 'on tour'?
Ja. Er is niks of niemand die mij (te) lang kan weghouden bij mijn gezin. Ik heb de kansen gehad, maar ik hoef niet per se op wereldtour. Ik kan ze niet missen. Mijn kinderen zijn jong en dat zijn ze maar een keer. En daar wil ik bij zijn. Als ze groot zijn, sla ik mogelijke kansen wellicht niet meer af. Of wel. Ik ben er niet zo mee bezig eerlijk gezegd.
Je hebt je ook nog op een ander project gestort: Het Red House project. Vertel daar eens wat meer over?
Ik heb een grote veiling opgezet t.v.v. een noodlijdend weeshuis in Ecuador waar een vriend van mij, Erwin Musper, werkzaam is. Kinderen gaan me altijd aan het hart. Een lijdend kind is mij er altijd 1 teveel. Dus waar ik kan, help ik. Zie www.redhouse.nu
Laten we ook eens naar de toekomst kijken. Wat zijn de concrete plannen voor 2020?
2019 was voor mij een behoorlijk hectisch jaar. Nu ben ik wel wat gewend hoor, maar vorig jaar was gewoon een beetje ‘te veel’. Te veel hoge pieken en te veel diepe dalen. Ik heb me voor dit jaar voorgenomen er een ‘medium jaar’ van te maken. Aan de andere kant. Ik wil blijven creëren, dus naast de optredens die gewoon doorgaan ga ik me o.a. richten op het maken van een waardige opvolger van ‘All Saints’.
Wat het toeren betreft? Doe je ook ons land aan dit jaar? Met andere woorden, wat zijn de toer plannen voor dit jaar?
Zie het antwoord hierboven… Ik maak er hopelijk een medium jaar van.
Eventuele concerten in het Buitenland?
Jawel.
Wat de zeer verre toekomst betreft is er ook iets als een einddoel? Iets dat je wil bereiken binnen laat ons stellen tien jaar?
In goede gezondheid blijven spelen en platen maken. Met fijne en goede mensen samenwerken. Dat is wel het voornaamste. Ik plan nooit jaren vooruit. Ik wil mezelf constant muzikaal gezien blijven ontwikkelen. Betere liedjes, betere sound, betere plaat etc. In de toekomst wil ik nog weleens een puur blues album opnemen. Soms wordt me weleens verweten dat ik van het bluespad afstap. Dat klopt. Want ik wil, en kan mezelf niet ‘beperken’ tot een stijl. Maar zoals gezegd; de blues is mijn DNA. Ik ben echter voorlopig nog niet ‘uitgeraasd’, dus ga eerst nog even flink scheuren en zagen. Met een beetje mazzel speel ik nog zo’n 40 jaar, dus heb ik nog even.
Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes in 2020 en hopelijk komen we u tegen als je ons landje aandoet
Voor alle verdere informatie over Ruben Hoeke Band verwijs ik jullie graag door naar de website van de band: https://www.rubenhoeke.com/
Jaguar Jaguar - We moeten elkaar blijven uitdagen om goede muziek te maken en hopelijk kunnen we in de toekomst nog veel mooie dingen doen
Jaguar Jaguar is een band rond muzikanten die al heel wat waters hebben doorzwommen, maar in 2017 een gloednieuw project op poten hebben gezet. Een exotisch allegaartje dat hen bij het debuut 'Montjoi' naar Spanje bracht. Voor de nieuwste EP 'Madelyn' ging Jaguar Jaguar op afzondering in Frankrijk. Het debuut was een zonnige plaat, die naar onze mening schippert tussen toegankelijk maar ook een streepje experimenteren. Op deze 'Madelyn' horen we een band die volwassen is geworden. Een band waarbinnen nog meer dan ooit, iedereen diezelfde kant uitkijkt. Maar vooral blijkt over de hele lijn dat de inbreng van elk lid even belangrijk is. Zelfs deze van Tina, wiens visuele inbreng je dus ook terughoort binnen elk van de filmische songs, waardoor ze in haar opzet is geslaagd. De jongens aanzetten om haar beelden in woorden om te zetten. Hoog tijd om de band eens op de rooster te leggen wat die samenwerking betreft, andere samenwerking en verleden, toekomst van Jaguar Jaguar.
We hadden een fijn gesprek met Jasper, Thomas en Emiel in het altijd gezellige koffiehuis 'Het Moment' in Gent daarover
Ik heb gelezen dat jullie er liever niet mee worden geïntroduceerd maar kunnen we, gezien jullie inbreng bij die bepaalde bands, jullie een soort 'Belgische Supergroep' noemen of is dat ver gezocht?
Het klopt inderdaad dat we allemaal bij andere projecten hebben gespeeld, en de meesten onder ons spelen nog steeds bij andere projecten. Iedereen speelt al langer muziek en het is mooi om te zien dat we elkaar op verschillende manieren beïnvloeden.
Hoe is die samenwerking eigenlijk ontstaan?
Iedereen in de groep is op een andere manier verbonden met elkaar. Een groot deel van ons is samen opgegroeid omdat we elkaar al kennen van onze jeugd. Voordat we met muziek begonnen waren we al vrienden. Jasper (bas) kent Ruben (drums) van in Gent waar ze elkaar tegenkwamen in het studentenleven, lang voordat er sprake was van Jaguar Jaguar. We zagen elkaar af en toe, tijdens concerten of op café en hadden bewondering voor elkaars muziek en besloten uiteindelijk samen muziek te maken.
Ik las in een interview dat jullie eigenlijk met zes zijn. Rekening houdende met Tina als visual artiest. Verklaar u nader
Tina is het ‘onzichtbare’ 6e lid van Jaguar Jaguar. Ze staat niet mee op het podium, maar eigenlijk zie je haar overal bij Jaguar Jaguar omdat ze samen met Emiel (gitarist) het visueel verhaal in beeld brengt. Samen maken ze de videoclips en visuele content. De kortfilm die bij onze tweede EP uitkomt werd ook gemaakt door hen. Het is een heel fijne manier van werken omdat het ons een bepaalde vrijheid geeft om een visuele wereld te creëren die perfect aansluit bij onze muziek.
Het debuut was een zonnige plaat, die naar mijn mening schippert tussen toegankelijk maar ook een streepje experimenteren, mee eens of niet? En gaat de nieuwe schijf diezelfde kant uit?
Onze eerste EP schreven we in het zonnige Spanje, voor onze tweede EP trokken we onszelf terug naar een Franse, bos- en bergrijke omgeving. Het is moeilijk om te zeggen in hoeverre deze omgeving ons heeft beïnvloed bij het schrijven van een nieuwe EP, maar onze aanpak was wel anders dan vorige keer. We vertrokken nu vaak vanuit langere jamsessies die uiteindelijk omgevormd werden tot kortere nummers geschikt voor een EP. Door de Lynch-iaanse omgeving ontstond wel het idee om een kortfilm te maken die samen met het muzikale een nieuwe en eigen wereld creëert.
Ik heb de nieuwe nummers beluisterd en die stralen iets exotisch, zomers en mysterieus uit, ook 'back to nature' zelfs. Een bewuste keuze? En waarom?
Als we nieuwe muziek schrijven , begint dit vanuit een bepaalde sfeer die een bepaald gevoel bij ons opwekt. Het ontstaat allemaal zo spontaan en organisch mogelijk vanuit dat buikgevoel. De omgeving waarmee we de EP schreven , was zelf ook heel onvoorspelbaar en mysterieus. Het plotse onweer, of de enorme mistbanken uitgestrekt over een enorm bergdal hebben ons misschien onbewust beïnvloed.
Het klinkt ook allemaal vrij uniek. Hoewel dat moeilijk is heden ten dage denk ik zo. Wie of wat waren jullie grote inspiratie bron eigenlijk?
Met vijf muzikanten in een band heb je heel veel verschillende inputs. Iedereen heeft min of meer dezelfde smaak, maar er wordt veel aangebracht tijdens het schrijven. Dit is leuk want dat maakt het gevarieerd. Het is heel anders dan dat één iemand alle muziek zou schrijven. Later tijdens de opnames zijn alle ideeën zo verwikkeld met elkaar dat je automatisch een symbiotische sound krijgt.
De titel van de vorige EP 'Montjoi' had iets te maken met een baai in Spanje. Heeft de titel van deze 'Madelyn' ook een onderliggende betekenis?
In de eerste plaats is ‘Madelyn’ eigenlijk de Engelse vertaling van ‘Monts de la Madeleine’. Dit is de naam van de streek waar we onze EP schreven. We vonden het een mooie naam voor onze tweede EP. Tijdens het schrijven van de teksten en het maken van de film zochten we naar een belichaming van ‘het onbereikbare’, een soort figuur of personage waar we ons als schrijver/filmmaker tegenover konden verhouden. We vonden het wel leuk om ‘Madelyn’ te nemen, maar dit kan voor iedereen iemand anders zijn.
Op 'Montjoi' viel de meerstemmigheid op, er is bewust gekozen voor geen aparte frontman, ook bij deze nieuwe EP is dat eigenlijk het geval. Mij spreekt dit enorm aan, maar waarom wordt voor deze richting gekozen?
We zijn geïnspireerd door de manier waarop men bij 70’s soul groepen zoals die van bij Motown naar vocals werd gekeken. Alle muziek werd opgenomen in één ruimte, vaak ook met een koor die voor de meerstemmigheid zorgt. Hierdoor krijg je ook overspraak in bepaalde microfoons waardoor het allemaal wat gelaagder en - voor ons- interessanter klinkt. Tijdens de opnames van onze tweede EP stonden we vaak in een kring rond één microfoon onze takes in te zingen.
Een opvallende song is “Out of sight” ft. Témé Tan. Lekker zuiderse tune, een beetje Afrikaanse roots ook. Lekker aanstekelijk. Hoe is die samenwerking ontstaan?
Toen onze eerste EP uit was liet Témé Tan weten dat hij fan was. Hij vroeg om eens iets samen te doen, maar op dat moment waren we volop bezig met de promotie van onze EP en onze eerste clubtour. Toen we “Out Of Sight” schreven , vonden we dat we een perfect nummer voor een samenwerking. We stuurden het nummer naar Témé Tan en hij was meteen enthousiast. Toen hij een demo terug stuurde voelden we dat het goed zat. Hij komt trouwens ook mee naar onze show in Ancienne Belgique op 1 maart.
Ik vind de hele EP heel vrolijk, je krijgt er een goed gevoel van, mijn favoriete track is eigenlijk “Weightless” een parel van zeven minuten waar jullie ook een beetje eerder melancholische toer opgaan. Beetje 'dream pop' en lichtjes experimenteel. Opent dat ideeën voor een volgende plaat? Of zie ik het verkeerd
“Weightless” is een nummer dat het schrijfproces van onze tweede EP het beste weerspiegelt. Langere muzikale stukken de tijd en ruimte geven om de luisteraar mee te nemen op een trip in het universum van Jaguar Jaguar.
Dat valt me ook op, waarom weer een EP en deze keer geen full album?
We zijn nog maar een jonge band die net begonnen is, we bestaan net geen anderhalf jaar en hebben nu onze tweede EP uit. We voelden ons tot en met nu het beste bij het maken van een EP omdat je dan ook heel gericht en concreet een verhaal kan maken. Het geeft ons ook nog de tijd om te blijven zoeken naar een eigen sound.
Valt dit allemaal nog te combineren met een druk persoonlijk leven, maar ook een druk schema bij die andere projecten?
Het gaat dus vooral om de juiste afspraken maken. Dus een goede planning maken is daarbij altijd belangrijk. :)
De EP wordt voorgesteld in AB op 1 maart, zijn er nog andere plannen voor 2020? Festivals? Buitenland?
Onze show in AB op 1 maart is iets waar we momenteel hard naartoe werken. Het wordt een speciale avond waar we ook het visuele verhaal willen tonen. Naar aanleiding van deze show spelen we een aantal try outs, en in februari gaan we in Nederland op tour als support van Balthazar.
De song “So Long” is meer dan 490 000 keer beluisterd via spotify, wellicht al veel meer ondertussen, kunnen we stellen dat die song deuren heeft geopend?
“So Long” is het nummer dat tot nu het meeste bereikt heeft, het werd gedraaid op de radio en wordt veel gestreamed via spotify. Waarschijnlijk hebben veel mensen ons via dit nummer leren kennen en dat is goed. We hebben al enorm veel fijne dingen mogen doen sinds onze eerste EP uitkwam en daar zijn we heel dankbaar voor.
Om daarop verder te borduren wat is jullie persoonlijke mening over het medium spotify?
Spotify is een interessant medium om nieuwe muziek te leren kennen. Als artiest kan je hier gebruik van maken en het is fijn om te zien als je muziek opgepikt wordt in allerlei playlists. Dit zorgt voor meer bereik en hierdoor leren mensen je kennen die misschien later wel naar een show komen.
Om af te sluiten. Wat zijn jullie eigenlijke ambities met deze band? Buiten world domination?
We moeten elkaar blijven uitdagen om goede muziek te maken en hopelijk kunnen we in de toekomst nog veel mooie dingen doen. Het zou fijn zijn om nog te groeien op veel manieren, we zijn nog een jonge band en er zijn veel mogelijkheden.
Muddler - Is het rock-'n-roll om tot de late uurtjes repeteren en op te treden in obscure clubs? Om de dag daarna je kinderen te knuffelen, hen naar school te brengen en in het dagelijkse leven te stappen? We denken van wel …
Een unieke parel vinden tussen het overaanbod aan bands. Het is als zoeken naar een speld in een hooiberg. Echter, soms kom je toch heel uitzonderlijke artiesten nodig. Die de extra aandacht verdienen. We stellen u voor - Muddler. Zij combineren alternatieve rock met post hardcore, maar daar houdt het niet mee op. Zo zijn de teksten in het Nederlands, en verkent de band verschillende andere wegen binnen het post hardcore en Alternatieve rock. 'Snøck Epos' kwam eind november 2016 op de markt, en is inderdaad zo een unieke parel geworden die dus niet elke dag tegen komen. Ondertussen heeft de band niet stil gezeten. Ook dit jaar liet Muddler weer van zich horen met 'Niets leeft zonder wonden'. We besteden daar de nodige aandacht aan: ''Alles gaat voorbij, behalve het verleden. Dat blijft plakken tegen de binnenkant''. Net dat leren omgaan met je verleden, het een plaats proberen geven en kijken naar de toekomst is de rode draad in ieders leven. Het wordt op deze 'Niets leeft zonder wonden' zodanig intens naar voor gebracht. Dat het niet alleen om het leven van de tekstschrijver gaat, maar ook uw leven. En dat maakt van deze plaat een bijzondere parel die inderdaad aan de binnenkant blijft kleven. Omdat het ook U als luisteraar diep raakt." Schreven we daarover. De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/75873-niets-leeft-zonder-wonden.html .
We vonden het hoog tijd worden om de band eens enkele vragen te stellen. Het werd een gezapig gesprek van meer dan een uur met zanger Fons Vloebergs en bassist Ben Kovalewski in het gezellige café The Fox in Lokeren.
Sommige mensen omschrijven hun stijl als Nederlandstalige stoner. Sommigen post-whatever-rock …las ik in een biografie, hoe zou je zelf uw muziekstijl omschrijven?
F: Dat is een heel moeilijke vraag. Het is geen metal, het is Nederlandstalig, is het Nederlandstalige rock? Ja, maar dat is zo breed. Het is gewoon zeer moeilijk om een genre te kleven op onze muziek. Dat is soms een probleem naar promotors toe, of om op de radio te komen. Daarom gaven we het - omdat onze stijl moeilijk te beschrijven is- de naam Snock; al is deze benaming een uit de hand gelopen grap. Het is een verzinsel van onze gitarist. We vonden het wel goed klinken.
Ik snap die vraag wel. Iedereen wil zaken in vakjes steken. Zo wordt het vatbaar. We hebben ook nooit gezegd of afgesproken welke muziekstijl we gingen spelen. We wilden muziek maken. En dit is hetgeen er dan uit komt. Eerlijk, zonder teveel franjes.
B: Ik geef ons graag de beschrijving 'Muziek voor verdwaalde kinderen & verloren zielen'.
Waar komt de stijl omschrijving 'Snock' (want zo wordt de stijl een beetje omschreven die jullie spelen) vandaan? En wat betekent het?
F: Eigenlijk is dat een antwoord op de vorige vraag. We dachten als we er toch iets moeten op kleven laten we het gewoon Snock noemen dan.
Fons, waarom gaat een mens op uw leeftijd nog eens skateboarden? en hoe gaat het met het revalideren (ik doe ook soms zotte dinges waarvan mijn lichaam naderhand zegt ''doe dit nooit meer!" )
F: Ik heb vroeger wel een beetje geskateboard, en ja kinderen, hé. Het lukte me best eigenlijk.... Tot die ene keer... Ik ben ondertussen geopereerd en nu moet ik nog revalideren. Ik heb er geen spijt van, het was leuk. Maarja..
Het feit dat jullie in het Nederlands zingen spreekt me wel aan, het is ook niet meer 'een schande' zoals veel jaren geleden. Maar toch, waarom in het Nederlands?
F: In het Nederlands kan ik me het best uitdrukken. Eerst zong ik in het Engels. Bepaalde nuances en bepaalde beelden kon ik niet goed weergeven. Bovendien creëert dat Engels voor mij meteen een afstand. Ik wil dichter op het vel zitten van diegene die naar Muddler luistert. Ik wilde ook verstaanbaar zijn, vandaar het AN. Mensen spoorden ons wel is aan om in het dialect te gaan zingen, ‘want da’s cooler en meer underground....’ Dat voelt voor mij niet naturel. En als er iets is wat ik wil met MUDDLER, dan is het eerlijkheid!
B: teksten in de moedertaal ‘komen harder binnen’. Zelfs bij mij. Je begrijpt ieder woord, je hoeft je niet af te vragen waarover de schrijver het heeft. Het voelt ook zeer naturel aan om in onze moedertaal te schrijven, geen vreemd gevoel.
Voelen jullie ook een verwantschap met kleinkunst? of is dat ver gezocht. Bij welke artiest of groep leunen jullie het dichtst aan eigenlijk? Een Nederlandstalige rock band die aan een opmars bezig is, is BEUK. In hoeverre voelen jullie zich verwant tot bands als deze laatste?
F: Met alle respect voor kleinkunst, we zijn er eigenlijk niet verwant mee. Eerder de rock dan? BEUK is wel eerder strak recht-toe-recht-aan en gaan; 1-2-3 knallen. Wij zitten ook een beetje in het donkerdere genre. Misschien een beetje Arbeid Adelt? We lazen ergens 'Gorki met Ballen’ of een verwijzing naar Aroma di Amore. Allemaal leuk om te horen, maar het is moeilijk te omschrijven.
B: We zitten ergens tussen verschillende stijlen in. Een gezonde mengeling van wat elk bandlid graag hoort.
Moesten jullie met een artiest kunnen samenwerken, wie geniet je voorkeur?
B: Als er een artiest is waar ik zelf eens zou willen mee samen werken, zonder onrealistisch te dromen: Elvis Peeters. Zijn teksten en expressie spreken me enorm aan. Ook het soms absurde in zijn teksten. Zijn zangcadans zou perfect op sommige van onze nummers passen. Ik ben ontzettende fan van De Legende, al lijken ze veel minder gekend te zijn dan Aroma di Amore. Helaas heb ik ze enkele jaren te laat leren kennen, waardoor ik ze nooit aan het werk heb kunnen zien. Als ik mag dromen: Nine Inch Nails! Topplaten gemaakt en telkens wanneer ik ze live zie is het een 10/10. De gave om enerzijds knalharde nummers te maken en anderzijds prachtige, rustige pianopartijen te spelen. Pure klasse.
F: Een band waar ik naar opkijk is Amerna. Zeer donker en duister, wel veel zwaarder dan wat wij doen. Zeer intensief. Daarmee kunnen samenwerken, ook dat zou bijzonder interessant zijn. Wat zij maken is pure zwarte poëzie.
Ik ben ook wel fan van wat Frank Van der Linden doet met De Mens. Vooral tekstueel dan. En Mario Goossens is ook iemand die altijd wel mag aankloppen. De overgave waarmee hij zich smijt is besmettelijk!
Het laatste album 'Niets leeft zonder wonden' is zeer confronterend. Gaat het over persoonlijke zaken, bij mij hij heeft het een zeer persoonlijke snaar geraakt
F: Het gaat zeker om persoonlijke zaken, toen ik de songs schreef ging ik door een moeilijke periode. Dat ligt nu wel achter mij, maar ja, sommige songs zijn wel een beeld van een periode. Ik heb het in een vorm gegoten die misschien vragen oproept.... Ik wilde vooral beelden en sfeer creëren. Ik vind wel dat dat goed gelukt is.
Het deed me vooral confronteren met mijn eigen moeilijke periode, dat viel me het meest op
F: Het is altijd fijn te horen als iemand echt geraakt wordt door die teksten, tenslotte schrijf je uw emoties van je af. Maar je hoopt daar dus ook anderen mee te raken. Ik heb een voordeel dat ik zeer positief in het leven sta, dat heeft me door die moeilijke periode getrokken eigenlijk. Hoe meer je de duisternis van jou kunt afschrijven, hoe dichter je bij het licht komt feitelijk. Als je door dat te kunnen zien op of naast het podium, daar dus iemand mee raakt is mijn missie geslaagd.
Omgaan met twijfels is eveneens een rode draad. Hoe gaat Muddler om met twijfels?
B: Doorzetten. Blijven gaan, blijven schrijven. Ik weet dat we geen voor de handliggende stijl spelen, maar dit mag geen reden zijn om te twijfelen aan je kwaliteit.
Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
F: De reacties waren eigenlijk zeer positief, slechte reacties bijna niet. Zowel de online pers als de fans reageerden goed.
B: Met één uitzondering. Een Nederlands radiostation beschreef onze muziek als "Marco Borsato op een schuurfeest. Het slechtste ooit", of zoiets. Al zie ik geen directe link tussen ons en Borsato, buiten de taal. Haha. Ieder zijn opinie natuurlijk!
Op Facebook las ik iets over K3 en reageerde daarop '' er zit meer rock'n'roll in K3 dan je denkt'' wat is jullie mening daarover? Wat is volgens jullie de definitie van echte rock-'n-roll?
F: K3 zou ik niet echt rock-'n-roll noemen. Maar als we het over de definitie van rock-'n-roll hebben is dat eigenlijk zeer breed. Is het rock-'n-roll om tot de late uurtjes repeteren en op te treden in obscure clubs? Om de dag daarna je kinderen te knuffelen, hen naar school te brengen en in het dagelijkse leven te stappen? We denken van wel. Het is eigenlijk hoe je dat zelf invult. Is het meer rock-'n-roll om dat niet te doen, en de clubs tot stukken in de nacht af te schuimen. Voor mij op dit moment in mijn leven niet. Dat vat het eigenlijk een beetje samen. Om nog een voorbeeld te geven: ooit naar een optreden geweest van AmenRa en naast mij stond de typische metalman tot in zijn gezicht getatoeëerd, en daarnaast iemand in een maatpak, net van zijn werk gekomen waarschijnlijk. Om maar te zeggen, het is niet de aankleding die de ene meer rock-'n-roll maakt dan de andere. Die mensen waren daar voor hetzelfde. En dat is wat echt telt, volgens mij.
Als je kijkt naar de jaren dat jullie bezig zijn, wat waren de diepte- en hoogtepunten?
F: In het begin was het even zoeken, maar eigenlijk hebben we een vat boordevol hoogtepunten, en we hopen dat zo te kunnen houden.
B: De release van ons album vind ik tot hiertoe het leukste hoogtepunt. De show zelf, de reacties van de fans achteraf. De besprekingen van het album, ... Eindelijk aan de mensen laten zien wat we waard zijn na ons eerste EPtje.
Hoe staan jullie tegenover spotify en sociale media? Met andere woorden hoe belangrijk is sociale media? En hoe ga je ermee om als band?
B: Gemengde gevoelens. Helaas kun je niet zonder Sociale media. Ik zeg 'helaas' omdat er vroeger veel meer mystiek en charme rond een band kon hangen. Je zat, als fan, op hun forums. Je praatte met andere fans over songs, artiesten en optredens. Wie waren de mensen achter de artiesten? Je had er het raden naar. Nu openen we Facebook ,en zien we wat ze als ontbijt aten. Ik denk dat je vroeger vanuit de underground kon opklimmen, terwijl je nu meer kans maakt wanneer je goeie (lees: betaalde) promotiecampagnes start, welke kwaliteit muziek je ook biedt. Zelf ben ik wel fan van Spotify. Een album kopen van een onbekende band, doe ik zelden. Op Spotify leer ik wekelijks nieuwe artiesten kennen. Wanneer ze echt de moeite zijn, ga ik ze live bekijken of koop ik een plaat. Dankzij beide kanalen leren mensen u kennen, komen ze naar uw optredens. Ze kopen een plaat. Dat is de charme van beide, dat het deuren opent of zou kunnen openen.
Wat zijn de verdere toekomstplannen van Muddler?
B: In februari spelen we voor het eerst in Nederland (Gebouw-T).(Meer informatie: https://www.facebook.com/muddler.be/ ) Ik kijk hier ontzettend naar uit: lijkt me een prachtzaal!
Normaal hadden we tijdens deze maand ook een wereldbekend nummer willen vertalen en coveren. Helaas was iemand ons voor bij De Warmste Week. Haha, hoe is het mogelijk!? Desondanks kruipen we toch terug de studio in dit voorjaar voor een surprise.
F: Mijn persoonlijk toekomstplan is om eerst wat te revalideren. Maar ik weet dat het snel terug zal kriebelen. Dus met veel goesting kruip ik graag zo snel mogelijk terug het podium op.
Is er ook iets als een einddoel, iets dat jullie absoluut willen bereiken?
F: Verder blijven evolueren zoals we bezig zijn. Kunnen optreden, in binnen- en buitenland. En er vooral plezier in blijven beleven, zoals we nu doen. Het creatieve aspect is voor mij ook heel belangrijk. Kortom de natuurlijke flow waarop we nu zitten voelt goed.
B: Voor mij is het niet essentieel om elke week een optreden te spelen. Er zijn bands die tweemaal per jaar optreden, maar wel voor een vaste fanbase die van her en der uitrukt om hún band te zien. Dat lijkt mij veel bevredigender dan een band te zijn met 1000 shows op hun palmares. Een eigen Muddler-cult, klinkt nog goed ook.
Bedankt voor dit bijzonder fijne gesprek, en veel succes in het komende jaar en de jaren die daarop volgen
Growing Horns - Het is voor ons vooral belangrijk om shows te spelen die steeds beter worden, en op die manier met onze muziek meer mensen te bereiken
Growing Horns is een doom/sludge band die de zaken enigszins anders heeft aangepakt. Daar waar veel bands een demo of plaat uitbrengen, en zichzelf daarna live lanceren. Is Growing Horns omgekeerd tewerk gegaan. Hen live dus op verschillende podia tonen en zo een zekere fanbase opbouwen. Het heeft hen geen windeieren gelegd. De band brengt nu een EP uit 'The Nobility of Pain'. Ze kwamen deze EP voorstellen op zaterdag 21 december in een uitverkochte ELPEE in Deinze. We schreven daarover: '' Growing Horns slaat na vele jaren deuren open stampen, en concertzalen plat spelen, dus duidelijk een nieuwe bladzijde om die ons doet uitzien naar meer intensieve duisternis van uitzonderlijk hoog niveau in het nieuwe jaar 2020. Is dan ook de voornaamste vaststelling.'' We hadden ook een fijn gesprek met Wim en Daf over het hoe en waarom op deze wijze tewerk gaan? Het verleden en de toekomst plannen en nog veel meer.
Om met de deur in huis te vallen, waarom hebben jullie zo lang gewacht om eindelijk ene plaat uit te brengen (ik vind het een goede zet hoor)?
Daf: Wel, de plaat moest er eigenlijk vorig jaar al geweest zijn. Zoals je misschien weet, is onze vorige drummer Nick er vorig jaar zo ergens rond juli/augustus mee gestopt. We hadden echter al eerder in 2018 de studio vastgelegd voor september, maar door het vertrek van Nick hebben we dus die plannen in de vriezer moeten steken. Gelukkig hebben we met Simon een meer dan waardige vervanger gevonden en zijn we dus in mei van dit jaar samen met Jonas Nyaarr de GAM-studios in getrokken.
In tegenstelling tot live komen de muzikanten nu wel iets meer op de voorgrond stel ik vast, vooral die ritmesectie geeft een zeer andere draai aan de muziek die je niet altijd tegenkomt in het tot slome doom, bewust daarvoor gekozen?
Daf: Goh, bewust is een groot woord, maar zowel bas als drum zijn een essentieel onderdeel van het geluid van Growing Horns, als het ware zelfs de funderingen waarop Sven en Didier hun gitaarpartijen leggen. Dus vonden we het wel belangrijk dat dit ook op de plaat goed naar voren kwam.
Blijven jullie bewust het doom/sludge pad bewandelen, of zijn er mogelijkheden naar bijvoorbeeld black of zo? En waarom (of waarom niet)
Wim: Euhm, zeg nooit, nooit, maar waar Growing Horns nu voor staat is zo’n beetje de gemene deler van ieders smaak, het komt allemaal heel natuurlijk tot stand. Het is niet zo dat we tijdens het maken van nieuw werk op voorhand zeggen van: ‘En nu gaan we eens een nummer maken in die of deze trend'. Maar stel dat er morgen iemand met een bv ‘black-metal’ achtige riff komt aandraven en die past in het nummer, dan is dat goed mogelijk dat er op die manier een nummer ontstaat. Uiteindelijk zal er wel altijd een Growing Horns sausje overgegoten worden, dat wel.
Ik stel die vraag omdat me dat vooral opviel op die EP dat jullie bewust buiten de lijntjes van het globale doom/sludge kleuren. Is ook daar bewust voor gekozen?
Daf: Ik denk dat de muziek die we maken een soort van melting pot is van de invloeden van elk bandlid, en dat we daardoor misschien niet echt klinken als de zoveelste doomband. Er zijn natuurlijk een aantal gemeenschappelijke raakvlakken qua bands die we allemaal goed vinden, maar individueel luisteren we ook allemaal naar verschillende bands, gaande van de extreme snelle uitersten van death-, thrash metal en grindcore tot de ultra trage en lome doom en sludge, maar evengoed heel veel bands die je niet meteen onder metal kan klasseren.
De hoes is gewoon prachtig, een waar schilderij. Wie heeft die tekening gemaakt? Heeft het een onderlinge betekenis? (al kan ik dat daar zelf ook uit opmaken ik hoor het liever van jullie)
Wim: Daf kwam al snel aandraven met het idee om Bram Bruyneel onze hoes te laten tekenen. Hij was zelf ook onmiddellijk gewonnen om met ons in zee te gaan. Die samenwerking verliep trouwens bijzonder vlot. We speelden onze ideeën door naar hem en reeds van bij de eerste schets werd het duidelijk dat we op min of meer dezelfde lijn zaten. Bram is een uiterst getalenteerde tekenaar, als je ziet wat er reeds allemaal uit zijn pen is gevloeid, ongelofelijk ! Wij vinden het leuk als je bij artwork wel even langer nodig hebt dan één oogopslag om te zien wat er nu allemaal wordt afgebeeld, of welk verhaal er achter schuilt.… er zitten veel details in het ontwerp, die dan natuurlijk nog veel beter uitkomen op onze vinylhoes. Zoals je al kon zien heeft Bram ons logo -de kop met de hoorns- verder uitgewerkt tot een volwaardig figuur. De achterliggende gedachte is dat ons ‘wezen’ eigenlijk aan de basis ligt van de creatie van een ‘mythisch figuur’, de creatie van Lucifer. De meeste mensen zullen wel weten dat op het moment dat hij zogezegd tegen God in ging, hij het begin van het kwaad en de bron van al het kwaad dat nog te voorschijn zou gaan komen, was. Wij hebben daar onze eigen draai aan gegeven. Ons ‘wezen’ is eigenlijk de oorzaak van die creatie, waarmee hij ook ineens veel slechter is dan die gevallen Engel.
Deze zomer hebben jullie o.a. een optreden op Stormram moeten annuleren. Alles ok met Simon ondertussen?
Wim: Simon voelt zich ondertussen terug als een vis in het water. Het was even schrikken op dat moment door die ingreep die hij nogal plots moest ondergaan. Hij kroop trouwens veel te snel terug op zijn drumkruk, typisch Simon! Jammer natuurlijk dat onze show in het water viel, maar gezondheid gaat natuurlijk boven alles. Misschien komt er nog wel eens een herkansing voor ons?
De vriendschapsband binnen dat 'underground wereldje' tussen verschillende bands is dan ook enorm groot, want sommige van jullie daagden daar ook op. Is dat ook zo dat die vriendschapband zo groot is? En hoe zou dat komen?
Daf: In de vier jaar dat we de baan op trekken met Growing Horns, hebben we het geluk gehad met een aantal waanzinnig goede bands het podium te mogen delen, en daaruit zijn een aantal mooie vriendschappen ontstaan. Zonder uitzondering kunnen we wel stellen dat er heel veel respect is tussen en voor alle bands waarmee we al het podium hebben gedeeld, en het feit dat bands elkaar uitnodigen om op elkaars shows te spelen versterkt dat gevoel alleen maar, maar zorgt er tegelijkertijd ook voor dat er meer mensen komen opdagen naar underground shows.
Na ELPEE staan jullie ook op Alcatraz, hoe is dat in zijn werk gegaan? Connecties?
Daf: In zekere zin wel, want een aantal van de bands die dit jaar op Alcatraz speelden, zijn bevriende bands waarmee we al eens het podium mochten delen. De nieuwe La Morgue-tent op Alcatraz was een schot in de roos en bood de kans aan voornamelijk Belgisch talent uit de underground zijn kunnen te etaleren, en dat is zeer in de smaak gevallen. Enkele van die bands lieten onze naam vallen bij de organisatie, en we zijn vereerd dat we in 2020 mogen deel uitmaken van de nu al legendarische line-up!
Als je terugkijkt op de vorige jaren, wat waren de hoogte- en dieptepunten?
Daf: We mogen ons tot op heden gelukkig prijzen, want echte dieptepunten zijn er tot nu toe nauwelijks geweest. Het vertrek van Nick was er misschien eentje, maar dat heeft er wel voor gezorgd dat we een fantastische nieuwe drummer in de plaats kregen. Andere hoogtepunten waren de supportshow voor het jubileum van Cowboys & Aliens en onze passage op Headbangers Ball’s Festival in 2018.
Zijn er dingen waar je spijt van hebt en nu anders zou aanpakken, buiten een andere zanger? (grapje)
Daf: Ze vinden niemand die lelijk genoeg is om mij te vervangen, verdorie! (hahaha)
Ik vind spijt eigenlijk een nutteloos gegeven, want meestal kan je aan de meeste zaken die gebeurd zijn toch niets meer aan veranderen.
Hoe zijn de eerste reacties op deze EP eigenlijk?
Wim: Het was spannend afwachten voor ons. Zoals je wel vaker hoort kan je als band al snel je eigen nummers nog moeilijk zelf objectief beoordelen. Voor de eigenlijke opnames zijn we nog even een pre productie gaan doen bij Dunk en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Samen met Jonas werden onze nummers nog eens ontleed en hier en daar werden er nog -weliswaar kleine- veranderingen aangebracht. We mogen wel zeggen dat we goed voorbereid waren, dat moest ook wel want de plaat werd eigenlijk live opgenomen. Daardoor klinkt die iets meer organisch, iets wat wel goed bij ons past, vinden we. Ondertussen is onze plaat uit en het doet deugd dat de recensies positief zijn, de mensen kunnen onze herrie wel smaken blijkbaar ! Haha.
Wat zijn, buiten Alcatraz plat spelen deze zomer, de verdere plannen voor het nieuwe jaar?
Daf: De focus ligt nu volop op nieuwe nummers maken, nu de plaat klaar en uit is. Door het vertrek van Nick en de komst van Simon zijn we eigenlijk een stuk terug gezet in de tijd, want uiteraard heeft Simon ook zijn tijd nodig gehad om zich de nummers eigen te maken, en we staan er nog steeds van versteld in wat voor kort tijdsbestek hij dat voor mekaar gekregen heeft. Maar dan zijn we in mei van dit jaar de studio ingetrokken, en alles wat daarop volgde is de aanloop geweest naar de release van de plaat. Nu de plaat er is kunnen we ons volop focussen op shows spelen ter promotie van de plaat en op het schrijven van nieuwe nummers.
Zijn er ook plannen voor het buitenland?
Wim: Dat is iets wat binnen de band nog niet echt besproken is geweest. We waren al meer dan blij dat we hier en daar in ons eigen Belgenlandje konden of mochten gaan spelen. We doen niks liever dan live spelen en als we dat ook in het buitenland zouden kunnen gaan doen, waarom niet?
Kunnen we stellen dat dit het jaar van de grote doorbraak zal worden?
Wim: Ik denk niet dat er iemand binnen Growing Horns daar echt mee bezig is. Het is voor ons veel belangrijker om shows te spelen die steeds beter worden, en op die manier met onze muziek meer mensen te bereiken.
Wat is eigenlijk het einddoel (als dat er is) of wat wil je als band absoluut bereiken?
Daf: Er is binnen Growing Horns geen hoger doel of eindmeet die we als band willen bereiken, denk ik. Elke kans die we krijgen grijpen we met beide handen, en als dat er voor zorgt dat onze muziek daardoor meer mensen bereikt, dan is dat fantastisch. Het doet dan ook enorm deugd dat onze releaseshow in Elpee compleet uitverkocht was.
Een vraag die ik iedereen stel, ja zelfs de pop artiesten die ik interview, hoe staan jullie tegenover spotify en sociale media, spuw uw gal uit? (houdt het wel proper)
Daf: Ik denk dat social media een noodzakelijk kwaad is waar je tegenwoordig als band niet meer rond kunt. Het zorgt ervoor dat je muziek in alle uithoeken van de wereld kan gehoord worden, en daarom alleen al is het iets fantastisch. Maar tegelijk zorgt het er ook voor dat mensen de waarde van muziek een beetje uit het oog verliezen, omdat het overal met een simpele klik beschikbaar is. Gelukkig zijn er nog genoeg mensen die waarde hechten aan een fysiek exemplaar op cd of vinyl. Vandaar dat het voor ons ook maar logisch was om ‘The Nobility Of Pain’ op beide dragers te kunnen aanbieden.
Zijn er nog opmerkingen naar onze lezers toe?
Wim: We zijn ongetwijfeld heel tevreden kerels als er iemand na het lezen van dit interview de moeite neemt om ons eens te checken op Youtube, op onze Facebook pagina, eens langs te komen naar een optreden en daardoor overweegt om een fysiek exemplaar van ‘The Nobility of Pain’ aan te schaffen.
Facebook: https://www.facebook.com/growinghornsband/
Youtube: https://www.youtube.com/channel/UC96rsWBa1feTlhqAOiS72OA
Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes in het nieuwe jaar en de jaren daarop
Milk Factory - Ons belangrijkste doel is muziek spelen, en dat kunnen blijven doen
Edmund Lauret en pianist Thijs Troch, vertegenwoordigers van de avontuurlijke Gentse jazzscene die momenteel furore maakt kwamen na een duo concert op het idee om een nieuw project op te starten. Met Viktor Perdieus (tenorsaxofoon) ,Jan Daelman (dwarsfluit) Kobe Boon (bas) en Benjamin Elegheert (drums) was het collectief The Milk Factory geboren. De band spitst zich bewust toe op een meer melodieuze en intieme aankleding, in een vaak totaal andere richting dan hun andere projecten. Met ‘Aula’ stelt The Milk Factory op 10 janurai 2020 zijn eerste volledige album voor. Hoog tijd om Thijs en Edmund eens enkele vragen te stellen over het concept, het hoe en waarom? En de toekomstplannen.
Hoe is het idee rond Milk Factory ontstaan? Heeft de naam een speciale betekenis?
Het idee is ontstaan na een duo concert. We vonden dat zodanig goed geslaagd, dat we het idee hebben opgevat om een gloednieuw project op te starten. Er zijn wat contacten geweest met andere muzikanten uit de scene, en die waren allen even enthousiast. Van het ene kwam het andere. Wat de naam betreft? Daar zit geen verhaal achter eigenlijk. Het bekte alleen zeer goed, daarom hebben we voor Milk Factory gekozen.
Het is wellicht een wat rare vraag, maar waarom spelen zoveel jonge muzikanten nog Jazz? Wat is er zo mooi aan Jazz dat jullie net dat willen doen geen rock of dance plaat uitbrengen?
Thijs: Je kunt en mag Jazz van vandaag niet meer zien als deze uit de jaren '40 of '50. Ondertussen zou je Jazz eerder kunnen zien als improviseren. Eigenlijk zou je het in de huidige tijd dus 'improviserende muziek' kunnen noemen. Wijzelf zijn eigenlijk door onze studie en zo opgegroeid met Jazz. Ik denk echter dat niemand nog traditionele jazz speelt tegenwoordig. Of daar echt mee bezig is.
In tegenstelling tot bij jullie bands als Nordmann of Hypochristmutreefuzz, kiest The Milk Factory voor een compleet andere richting? Waarom?
Na dat duo concert wilden we vooral iets meer, hoe zullen we het zeggen, luister muziek uitbrengen. In een eerder intieme sfeer. We hebben bewust gekozen om iets heel anders te doen dan we al deden. Een duidelijk profiel van wie Milk Factory echt is. Daarom zijn we een iets andere richting uitgegaan van wat we al deden. Het is ook leuk om terug te grijpen naar de muziek uit je - laat ons maar zeggen - tienerjaren.
De minimaliserende aanpak spreekt me wel aan. Is dat bewust een antwoord op de gejaagdheid van het leven, en hoe muziek tegenwoordig toch hard en verschroeiend moet zijn? Of is dat een beetje te ver gezocht?
Dat niet eigenlijk, maar het is de bedoeling dat die muziek je tot rust brengt ja. Als dat zorgt voor een rust waardoor iemand de gejaagdheid van het leven beter aankan? Dat is mooi meegenomen.
Is het ook bewust gekozen voor toch wat kleinere clubs (bij wijze van spreken) voor de tour?
We hebben gekozen voor plaatsen waar het rustiger is. De muziek die we brengen, is belangrijk dat het stil is. Bij onze andere projecten stoort het niet zo als er al eens gebabbeld wordt, maar bij dit project is het wel belangrijk dat het stil is. Daarom past dit project toch beter in clubs waar intens naar de muziek geluisterd wordt.
Waarom eigenlijk nog een extra project eigenlijk?
Het is in huidige tijden belangrijk dat je je niet vastpint op één en hetzelfde project. Het is dan ook goed dat je als muzikant in meerdere projecten zit. Eerlijk gezegd zijn het maar de happy few die hun groep bijvoorbeeld twintig jaar kunnen behouden. Daarom is het goed dat je als muzikant evolueert, iets anders uitprobeert of zo. Wat wij dus nu hebben gedaan met The Milk Factory.
Om daarop door te borduren, is er nog voldoende plaats voor een band als Milk Factory binnen dat bos (waar je de bomen niet meer ziet)? En waarom?
We hebben een bepaalde eigenheid. In dat opzicht is er zeker nog plaats voor een band als Milk Factory. Het is wel iets nieuws dat we doen, er zijn natuurlijk wel dingen die gelijkaardig zijn. Maar vooral, alles heeft bestaansrecht.
Zit er feitelijk iets in het water van Gent? Want de bijzonder interessante projecten blijven maar komen? Heb je daar een verklaring voor?
Gent is bijzonder, er zijn zeer veel activiteiten en groepen in Gent die daar mee bezig zijn. Er zijn veel plaatsen om te spelen, en dat is ook heel open. Je kunt in Gent ook alles brengen eigenlijk. In Gent kun je dingen brengen die elders minder evident zijn , dat speelt ook een rol.
Is dat eigenlijk muziek die je in het buitenland zou kunnen brengen?
Het is instrumentaal, dat maakt het wel al moeilijker. Het zou wel leuk zijn, en er zullen wel ergens wel plaatsen zijn in het buitenland.
De schijf komt op 10 januari op de markt. Ik veronderstel dat er een voorstelling zal zijn (ik ben te lui om het zelf op te zoeken) waar? En wanneer?
De release ik op 14 januari. Dat op Brussels Jazz festival. Onze plaat komt uit bij WERF records, en er is een label night gepland, waar Milk Factory dus ook aantreed en die plaat zal voorstellen. (Meer informatie: https://agenda.brussels/nl/480421/brussels-jazz-festival )
Zijn er eigenlijk al verdere plannen voor 2020?
Voorlopig staan enkel de data vast om onze cd voor te stellen, maar uiteraard zullen daar nog een pak concerten bij komen. Hopelijk. Het voornaamste in 2020 is dus echter die cd voorstelling en die overal zoveel mogelijk kunnen brengen.
Er zijn een paar club optredens, o.a. in Lokeren? Zijn er ook al plannen voor festivals? Gent Jazz bijvoorbeeld?
Gent Jazz zou leuk zijn, het is allemaal koffie dik kijken.
Laten we ook daarop even voort borduren, is er een soort einddoel? Iets dat je met de band (maar ook andere projecten) absoluut wil bereiken?
Edmund: Eigenlijk niet. Het belangrijkste doel is muziek spelen, en dat kunnen blijven doen. Ook bij onze andere projecten. Bij Nordmann zijn we volop bezig aan een nieuwe plaat die binnenkort uitkomt.
Thijs: Zowel bij Milk Factory als de andere projecten hopen we gewoon dat we dat kunnen blijven doen, samen muziek spelen. Dat is eigenlijk het voornaamste doel. Als muzikant.
Een vraag die ik aan elke artiest en band stel. Is het in tijden van spotify en zo nog aangewezen platen op de markt te brengen en waarom? Hoe staan jullie tegenover de sociale media en dergelijke?
Sociale media is echt niet iets dat ons aanspreekt. Maar spotify vind ik dan wel weer een goede zaak. Een artiest heeft er niets aan, maar het is zeer gemakkelijk om op die manier muziek te beluisteren en zo iets nieuw te ontdekken of een band te ontdekken. Het is gemakkelijk in gebruik.
Is het nog interessant om een cd uit te brengen?
Toch wel, ondanks dit gegeven zijn er nog steeds mensen die cd's of LP's kopen. Er is dus zeker nog vraag naar, om iets tastbaar in handen te hebben . Maar op zich is spotify eigenlijk een nieuwe manier om naar muziek te luisteren. Zeer gebruikvriendelijk, laten we het daar bij houden.
Bedankt voor dit fijne gesprek
Every Stranger Looks Like You - Onze voornaamste opzet is dat de toeschouwer een soort van spiegel voorgezet krijgt en zij hun negatieve gevoelens kunnen vinden en zich verliezen in wat we brengen
Eén van DE ontdekkingen dit jaar was Every Stranger Looks Like You. Een trio van muzikanten die ons binnen een intensieve, donkere atmosfeer confronteerden met onze eigen nietigheid op Villa Pace in Sint-Niklaas, begin september. We schreven daarover: ''Je voelt gewoon die woede in de manier waarop zowel de zanger als muzikanten hun instrumenten letterlijk geselen. Dit is duidelijk geen voer voor tere zieltjes, want ook de oorverdovende climax op het einde zorgt voor een huivering doorheen ons lijf. Mokerslag na vuurbal wordt je door de strot geramd, tot je totaal verweesd achterblijft. ESLLY doet niet aan bindteksten. Geen communicatie over en weer met het publiek dus, maar die verschroeiende muziek voor zich laten spreken. In dat half uur tijd ontstaat er uiteindelijk ook in onze geest meerdere Apocalyptische taferelen. Die er uiteindelijk voor zorgen dat we zelf ook tot absolute waanzin worden gedreven. En totaal verweesd en van de kaart de Nest verlaten."
Lees de volledige recensie via volgende link: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/75610-villa-pace-2019-een-vlucht-van-duizend-luchtballonnen.html.
Wij vonden het hoog tijd de band een beetje beter te leren kennen, en gingen op bezoek in een dorp vlakbij de Expresweg, ergens 'in the middle of nowhere'.
Every Stranger Looks Like You is een Belgische grunge/posthardcore band uit Lembeke. Hoe is de band ontstaan?
(Tim) Willem en ik kennen elkaar al van de middelbare school en hebben sindsdien eigenlijk altijd samen in bands gespeeld. Een jaar of 5 geleden bood Jan aan om te komen bassen bij ons en toen is ESLLY ontstaan hoe we het nu kennen.
Waar komt de naam 'Every Stranger Looks Like You' vandaan?
De naam is eigenlijk tegelijkertijd een soort van ode aan liefde, verlangen en waanzin. Ik was destijds enorm verliefd en leek haar gewoon overal te (willen) zien of tegen te komen. Die combo van gevoelens was en is eigenlijk nog steeds een grote inspiratiebron dus de naam lijkt wel iets dat steeds meer passend voelt.
Er zijn in ons land eigenlijk wel veel posthardcore getinte bands, is er in dat grote bos nog plaats voor een band als ESLLY denk je? En waarom?
Dat maakt eigenlijk niet uit. We creëren onze plaats zelf, alles wat we maken en doen is ook in de eerste plaats gewoon voor ons drie. Een echte coherente scene lijkt er ook niet echt te zijn, maar we merken ook wel dat mensen meer op zoek zijn naar bands die iets ‘anders’ brengen dan gewoon wat harde nummers op een hoopje gegooid.
Ondertussen zijn al enkele platen uitgebracht, hoe waren de reacties over het algemeen?
Onze laatste worp, ‘I : Levensmoeheid’ is het eerste deel van een tweeluik, het volgende deel komt ergens volgend jaar uit. Wat de reacties betreft, ook daar liggen we niet echt wakker van moeten we toegeven… We zijn niet echt op zoek naar een soort van “validatie” omdat we onze muziek meer zien als een soort van venster naar ons als persoon in de tijdspanne van wanneer we de nummers maakten. Sinds ‘I : Levensmoeheid’ hebben we wel heel wat mooie shows mogen spelen op mooie podia, dus op dat vlak heeft de plaat zeker zijn werk gedaan.
Ik hoorde toen ik jullie live zag in Sint-Niklaas veel woede, pijn en dergelijke donkere gedachten. Waar komt die 'woede vandaan? Persoonlijke ervaringen?
Ja, absoluut persoonlijke ervaringen. Onze live shows spelen we naar elkaar gekeerd, met een driehoek van licht in het midden. De driehoek fungeert meer als een soort van ‘trigger mechanisme’ voor ons dan een decorstuk. Het steeds opnieuw creëren van dezelfde omstandigheden (driehoek, rode tapijten, zelfde kledij) maakt dat we in staat zijn om om het even waar echt te gaan putten uit een vat van emoties, heden en verleden.
Deze band gaat ook niet om mijn verhaal, of dat van Willem of Jan; er is geen onderscheid tussen ons qua kleding, de gitaren lijken visueel sterk op elkaar en er wordt niet gedaan aan ‘frontman’ of het soort van volksmennerij die je vaak zou verwachten van hardere bands. Het kon even goed jij zijn die daar staat, gekleed in zwarte vodden. Het gaat dus ook om wat jij eruit haalt.
We vinden jullie vooral live enorm overweldigend. Waar haal je al die energie toch vandaan, want je stem moet toch afzien? Kan ik stellen dat ESLLY eerder een live band is? Ik vond dat de muziek live nog het best tot zijn recht komt
Het is inderdaad heel erg moeilijk om het niveau van zelfkastijding en agressie dat we live brengen te bundelen in een opname… Live is sowieso een ander gegeven omdat je ook kan zien hoe we het ervaren om de nummers te brengen. Qua vocaal afzien valt dat al bij al heel erg goed mee, in de loop van de jaren heb ik aardig wat techniek kunnen opbouwen en voelt het krijsen haast even (on)aangenaam als spreken.
Is de band al bezig met nieuw werk? Zo ja wanneer mogen we ons aan iets nieuw verwachten? Blijven jullie de richting van gitzwarte gedachten uitgaan?
Het volgende wat we uitbrengen zal dus ‘I : Levensmoeheid’ samen het tweede deel van het tweeluik zijn. De vorige plaat was opvallend agressiever dan ons eerdere werk, de volgende zal die trend enkel doorzetten. Het tweede luik sluit echt een soort van overgangsperiode voor ons als band af. We hebben onze piek qua agressie nu wel bereikt denk ik. We zijn momenteel al aan het schrijven aan een full length voor 2021 die de huidige stilistische elementen bundelt en verfijnt.
Jullie hebben ook niet met de minste op het podium gestaan. Zoals ik heb gelezen op jullie vi.be page. vertel gerust wat meer daarover
Absoluut, we hebben op dat vlak eigenlijk niet anders dan positieve ervaringen gehad. Een
podium delen met bands als Code Orange, Amenra, Loma Prieta etc is echt een enorm voorrecht, ook omdat je heel wat leert van hoe zo’n bands functioneren en een level van professionalisme kan zien die veel kleinere bands zoals wij enkel naar kunnen aspireren.
Ik zie en hoor vergelijkingen met o.a. Amenra bij wie pijn eveneens de rode draad is doorheen hun muziek. Wat vind u van deze vergelijking?
Ergens snappen we uiteraard wel van waar de vergelijking komt, Amenra is een van de weinige bands die een heel hoog niveau van authenticiteit en eerlijkheid mengt met harde muziek. Wat ze brengen is voor veel mensen iets tastbaars; wat wij uiteraard ook nastreven in wat we doen. Op zich is het dus een enorm mooi compliment om daarmee vergeleken te worden, hoewel we qua genres wel redelijk ver uit elkaar liggen.
Hudic (een zeer goede blackened metal band) wil het publiek met vooral een oncomfortabel gevoel naar huis sturen? Is dat bij jullie ook een beetje de bedoeling. Dat 'oncomfortabel' is positief trouwens.
Onze voornaamste opzet is dat de toeschouwer een soort van spiegel voorgezet krijgt en zijn negatieve gevoelens kan vinden en verliezen in wat we brengen. Het oncomfortabele kan hier een gevolg van zijn maar is zeker geen noodzaak.
Zijn er ook wat concerten betreft nog verdere plannen? Lonkt het buitenland?
Nu het tweede luik bijna het daglicht gaat zien zullen we intensiever beginnen toeren, volgend jaar zeker in landen als Duitsland, Nederland, Frankrijk etc. In het verleden is door Europa trekken steeds een enorm fijne ervaring geweest. We willen zo veel mogelijk mensen bereiken en raken met wat we doen, toeren is dus voor ons echt wel het hoogste goed.
Tim, naast je activiteiten bij ESLLY heb je ook ervaring met je eigen studio waar bands als Eleanora, Brutus, 30,000 Monkies en je eigen band FÄR de revue passeerden. Toch geen klein bier. Hoe gaat het met de studio tegenwoordig?
Heel erg goed eigenlijk; het is bijna niet te geloven dat ik van mijn passie kan leven dus ik ben me elke dag bewust dat ik in een bevoorrechte positie zit. Dit jaar heb ik met énorm veel coole mensen en bands kunnen werken, wat mij als muzikant uiteraard alleen maar dingen
bijleert en motiveert om het beste van mezelf te blijven geven.
Hoe is alles begonnen eigenlijk, wat die studio betreft? Zijn er nog komende releases bij je studio die we zouden moeten beluisteren of bekijken? Geeft gerust wat tips
In mijn jongere jaren (rond de 13 schat ik) begon ik wat meer into hardere muziek te geraken. Ik was redelijk gefascineerd door tekst op die moment en verslond elk CD-boekje, inclusief de liner notes (met het personeel dat aan de plaat gewerkt had). Ik merkte dat veel van de platen die mij écht raakten qua klank steeds door dezelfde mensen opgenomen of gemixt waren (Terry Date, Chris Lord Alge etc) en mijn interesse in de technische kant is van daaruit enkel blijven groeien. Wanneer ik zelf met een van mijn eerste bandjes een opname wou was ik redelijk verbaasd over de financiële kant, en besloot ik van zelf wat micro’s te kopen en te beginnen experimenteren. Dit leidde dan uiteindelijk naar mijn “diensten” aan te bieden tegen zo democratisch mogelijke prijzen aan de muzikanten rond mij en zo geschiedde… Qua tips; eerlijkheidshalve selecteer ik zelf redelijk fel in met wie ik samenwerk, dus je mag er vanuit gaan dat elke band die hier komt in mijn bescheiden mening wel de moeite is om te gaan bekijken of eens te luisteren op plaat. Als ik écht nog een aanrader moet meegeven, de nieuwe plaat van The K. vind ik absoluut geweldig.
De omgeving hier (buiten de stad) is dat een inspiratiebron?
De keuze voor het platteland was zeker een bewuste. Willem en ik zijn afkomstig van het Brusselse en na een tiental jaren besloot ik dat het beter zou zijn voor zowel de studio als mezelf om mij wat weg te trekken van de drukte en mensen. Voor ESLLY als band is het ook heel passend dat we alles maken in isolement, gezien het enkel het familiegevoel voor ons versterkt.
Een andere vraag, wat zijn de uiteindelijk ambities?
Zoveel als mogelijk live spelen en toeren en ons blijven ontwikkelen als muzikanten en personen. We spelen niet in een genre waar je rijk van wordt of sportpaleizen van gaat uitverkopen, maar we hopen toch in de toekomst zo veel als mogelijk bezig te kunnen zijn met de band.
Op een festival als Dunk!festival zouden jullie wel kunnen spelen?
Graag zelfs!
Een vraag die ik elke band stel (de antwoorden zijn zeer uiteenlopend). Wat is je mening over Spotify en over sociale media in zijn geheel?
Spotify is volgens ons een heel goed platform; we maken er zelf ook redelijk wat gebruik van om nieuwe dingen te ontdekken. Het streamen verdient misschien niet bepaalt veel als band, maar je blijft wel inkomsten zien van je plays, in tegenstelling tot een CD of plaat waar mensen één keer voor betalen en je dan niets meer ziet. Zeker in tijden van piracy is Spotify wel een heel welkom alternatief. Wat social media betreft; da’s enorm dubbel. Mensen lijken steeds meer één te worden met hun scherm en ook steeds meer iets op dat scherm te willen tonen van zichzelf dat niet strookt met de werkelijkheid. Als band is het handig omdat het je in contact kan stellen met je publiek, maar da’s dan ook het enige wat we hieraan als voordeel ervaren…
Ik vind het prachtig dat jullie werk op vinyl is uitgebracht. Verkoopt dat een beetje? En vanwaar komt het idee?
Vinyl is gewoon een mooi object om te bezitten; het artwork is groter gedrukt dan een CD en de plaat zelfs voelt ook als iets gewichtigs. Voor ons voelt het sowieso als een passend medium voor wat we proberen te brengen. Qua verkoop, dat zal de toekomst uitwijzen hé!Van onze vorige plaat mogen we alvast absoluut niet klagen.
Is er een soort verbintenis tussen de verschillende platen?
Qua inhoud is er inderdaad wel een rode draad die al onze platen bindt. Tekstueel gezien bouwen we steeds voort op het voorgaande werk. “I : Levensmoeheid” kan je zien als een soort van “verergering” van waar we stopten met “Bluest Shade Of Black”. Het vervolg daarop is eigenlijk een afspiegeling van Levensmoeheid. Momenteel lijkt alles ook organisch aan elkaar gebonden te worden, we zijn ook nog steeds dezelfde personen met dezelfde frustraties en angsten als een paar jaar terug.
Moesten jullie de kans krijgen om commercieel succes te vergaren door iets totaal anders te doen dan jullie nu doen zouden jullie dat niet doen dus?
Nee absoluut niet, tenzij we binnen x tijd beslissen dat pop muziek maken de meest gepaste uitlaatklep is voor onze gevoelswereld. Wat komt, komt. Maar we willen vooral iets doen waar we achter staan.
Om af te sluiten , vertel eens meer over de belangrijkste inspiratie bronnen?
Eigenlijk is het niet zo dat er een bepaalde band, drummer, gitarist of zo waarvan we zeggen 'die is het'. We luisteren zelf ook bitterweinig naar ‘hardere’ muziek. Onze instrumenten zijn vooral een middel dat ons dient om weer te geven wat er omgaat in ons hoofd.
Bedankt voor dit fijne gesprek
Eternal Breath - Om het in het binnenland te maken, ga je best even op tournee in het buitenland
Op 7 december was er weer een nieuwe editie van Blast From The Past. Een zeer fijn festival boordevol bands uit het hardrock, heavy metal tot de NWOBHM scene. Mede georganiseerd door mensen rond de band Eternal Breath, die dit festival mochten openen. We schreven daarover: '' Eternal Breath heeft sinds 2017 een nieuwe adem gevonden, merkten we in het verleden op. Op hun laatste EP bewezen ze eveneens dat iedereen binnen de band, meer dan ooit tevoren, dezelfde richting uit kijkt. Ook live zie je een goed geoliede machine op dat podium staan waarbinnen iedereen inderdaad diezelfde kant uitkijkt. Daardoor zien we anno 2019 dan ook een band die enorm zeer zelfverzekerd op het podium staat en bovendien tonnen spelplezier uitstraalt en daardoor met het grootste gemak iedere aanwezige, waaronder wij zelf, over de streep trekt."
Het volledige verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/76698-blast-from-the-past-2019-nostalgietrip-met-voldoende-sausjes-boordevol-jeugdige-spontaniteit.html
We hadden eveneens een fijn gesprek met Robin Van Casele en ook Andy Polfliet. Dit over het verleden, toekomstplannen, het festival en dergelijke meer.
In de eerste plaats, wat jullie laatste LP betreft viel me vooral op dat Eternal Breath anno 2019 op alle vlakken de perfectie benadert. Maar vooral zie en hoor ik meer dan ooit tevoren een band waar iedereen dezelfde kant uitkijkt. Wat is jullie opinie hierover?
Ik (Robin) ben er zelf als laatste bijgekomen in 2015, vlak voor de opnames van ons eerste full length-album 'The Joker' en sindsdien voelen we inderdaad aan dat het de goede richting uitgaat. In het verleden ging dit wat moeizamer, voornamelijk door continue veranderingen in de line-up. Ondertussen zijn we meer dan vier jaar bezig met dezelfde bezetting, en voelen we zelf aan dat we een solide band geworden zijn waarbinnen we allemaal voldoende ambitie hebben. We werken hard aan wat we naar voor willen brengen en durven nu ook meer op de voorgrond treden dan vroeger.
De band is bezig (of net terug?) van een tournee met Cage. Alles goed verlopen? Jullie hebben ook in de UK gespeeld? Goed ontvangen daar?
De mannen van Cage kenden we al goed, aangezien we vorig jaar met The Three Tremors een aantal datums hebben meegespeeld in Oostenrijk, Zwitserland, etc. en beide bands hebben dezelfde bezetting qua muzikanten. Het zijn stuk voor stuk heel joviale kerels die ons ook als band appreciëren en de moeite doen om naar ons te luisteren, wat lang niet altijd het geval is. En natuurlijk ook altijd leuk om met hen samen een pint te drinken tussendoor. Qua shows, was het ook een voordeel dat zij qua genre in het zelfde vaarwater zitten als wij, waardoor we het publiek dat voor hen komt ook gemakkelijker over de streep krijgen.
Nu het jaar bijna voorbij is, kunnen we stellen dat 2019 een succesvol jaar was voor Eternal Breath?
We zijn zeker en vast blij met de evolutie dit jaar. In mei hebben we onze tweede full album gereleaset wat sowieso altijd een spannend moment is, maar wat achteraf gezien goed uitgedraaid is. Het album werd goed ontvangen en we hebben een aantal shows in het buitenland kunnen meepikken. Hopelijk opent dat ook deuren terug naar het binnenland toe.
Wat is het grote verschil tussen de band rond de beginperiode en nu?
Vooral qua genre was er een groot verschil en de muziekstijl is doorheen de tijd ook wat blijven veranderen als gevolg van de bandwissels, wat logisch is: andere muzikanten brengen andere invloeden mee die ook doorwerken op het schrijfproces. Met eenzelfde bezetting zitten we op één lijn op vlak van de sound wie we nastreven. We hebben een idee hoe Eternal Breath hoort te klinken en dat op zijn beurt maakt het mogelijk om daar ook buiten te stappen en te experimenteren, zij het altijd bewust van hoe we echt klinken. De kruisbestuiving tussen de veteranen en de jonge mensen in de band zorgt hierin ook voor een interessante dynamiek.
Zijn er dingen die je nu anders zou aanpakken, weten wat je nu weet?
Dat is een moeilijke vraag. Als band moet je sowieso de tijd nemen om te groeien, en lessen te leren. Maar, met de wetenschap die we nu hebben van de band, zouden we het nu misschien direct serieuzer aanpakken. We zijn de band bijna 25 jaar geleden begonnen als een uitlaatklep, als een reden om plezier te maken, pinten te drinken, enzovoort. Zo zijn er veel bands begonnen. Alleen, bij ons heeft het wat langer geduurd, haha.
Wat zijn de hoogte- en diepte punten van de band eigenlijk? Waar heb je enorm veel goede herinnering aan en welke minder?
De hoogte punten is niet moeilijk, dat is de huidige situatie in de band. We hebben een vaste bezetting, er is een goede sfeer in de band, we krijgen positieve reviews op onze albums. Ook krijgen we de kans om mooie optredens te spelen, op tour te gaan. Voorlopig is dit nog kleinschalig, maar het is alvast een begin. De dieptepunten zijn dan vooral de vele bezettingswissels die we ervoor hadden. Het telkens opnieuw van nul moeten beginnen eiste op de duur wel zijn tol.
De Belgische scene floreert, en persoonlijk denk ik dat onze scene nooit sterker en actiever is geweest! Zijn jullie het daar als band ook mee eens?
Dat is zeker zo. Er zijn enorm veel Belgische bands, en zeer goede ook. Dat de scene floreert, speelt uiteraard ook in ons voordeel. Ook al is het typisch Belgisch dat je als band eerst in het buitenland moet doorbreken eer je in eigen land echt kansen krijgt. Althans toch wat de grotere podia betreft. We kunnen dus alle beginnende bands alleen maar aanraden het eerst in het buitenland te proberen. Kijk maar naar Carnation of Evil Invaders, zij waren altijd al heel solide bands. Maar pas vanaf het moment dat ze het vliegtuig naar Japan op konden, is het besef hiervan pas naar het grotere metalpubliek in België doorgesijpeld.
Ondanks de sterke scene blijft het volgens mij voor een band toch wel keihard knokken, niet?
Dat is ook zo, je kunt je niet permitteren om bij de pakken te blijven zitten. Het is voortdurend blijven evolueren, muzikaal heel sterk materiaal gaan afleveren, zonder ook het ‘business’-gedeelte, zoals promotie, kwalitatieve merch, etc. uit het oog te verliezen.
Grote festivals als Graspop zijn voor Belgische bands nog steeds (op enkele uitzonderingen) onbereikbaar. Heb je daar een verklaring voor?
Het is iets typisch Belgisch. De grote festivals lonken blijkbaar liever naar buitenlandse bands, zelfs beginnende. Terwijl dat in andere landen toch even anders is, wat het promoten van eigen kweek betreft. Als Belgische band dien je eerst naam op te bouwen, maar als je continu doorheen België speelt, zit je al snel in dezelfde pot te roeren en raakt het publiek je moe gezien. Dus de enige goede weg is die naar het buitenland.
Laat ons eens naar de toekomst kijken. Wat zijn de verdere plannen voor 2020?
We sluiten dit jaar af met een akoestische set in Dilbeek op 20 december waarin we aantal nummers uit World of Chaos in een meer intieme setting brengen. Wie weet doen we hier iets verder mee in het jaar dat komt, dat valt nog te bekijken. In de nasleep van de release van World of Chaos is het vrij druk geweest, dus 2020 zal sowieso een jaar moeten worden waarin de focus op het schrijven van een derde album komt te liggen. En verder kijken we ook of we terug naar het buitenland kunnen raken. Zeker in Duitsland hebben we tot nu toe nog weinig gespeeld, hoewel daar voor ons genre vermoeden we wel een publiek te vinden is. Als we het komende jaar naar het buitenland trekken is Duitsland wel de aangewezen optie.
Is er ook een soort 'einddoel' iets dat je absoluut nog wil bereiken?
Vooral dat we op deze weg kunnen blijven doorgaan, veel optreden. Ook in het buitenland, en verder evolueren zoals we nu bezig zijn. Het moet ook plezant blijven. Maar als we deze weg kunnen blijven volgen, en het publiek blijven mee krijgen? Dan zijn we best tevreden. Aan de ene kant zo ver mogelijk raken met de band. Het is vooral kijken waar we het juiste publiek kunnen vinden, zodat de tour zijn investering ook waard is. We werken allemaal full time buiten de band, dus moeten we heel doelbewust beslissen waar we wel en niet op ingaan. Maar als de juiste kans er komt, springen we meteen de tourbus in. Een aantal grote festivals in het buitenland kunnen spelen zoals Rockfest in Barcelona zou ook een droom zijn die werkelijkheid wordt.
Naast de band zitten jullie ook mede in de organisatie van dit fijne evenement. Ik vraag me eigenlijk af, gezien er veel bands zijn die toch al sinds ergens de jaren '80 of '90 bezig zijn. Zijn er nog mogelijkheden genoeg? Want meer en meer oudere bands haken af…
Het verwondert ons telkens dat er nog zoveel vissen in dat water zitten. De jaren '80 bands wordt wat moeilijker, maar deze uit de jaren '90 daar zijn er zeker nog genoeg van. Wat ons wel opvalt op zulke optredens is dat er geen doorvloei meer is naar een jonger publiek, althans niet voor die typische heavy metal of aanverwante dat wij doen. Maar er zijn zeker nog mogelijkheden. Volgend jaar volgt er trouwens een nieuwe editie en de eerste naam is al bekend (Acid) dus dat komt zeker goed.
Hoe was het optreden trouwens vandaag? Ik vond vooral opvallend dat je stond te entertainen alsof je stond te spelen voor 10000 man?
Of dat nu is voor tien of tienduizend, de mensen komen om een goede show te zien en betalen daarvoor. Wij geven ze dat ook, we waren vandaag zeker tevreden. De respons was goed, en we kregen het publiek goed mee. Ook voelen we ons zeer goed op het podium en hopen dat ook uit te stralen naar het publiek toe.
Dat laatste hebben jullie zeker gedaan, dank voor het fijne gesprek en veel succes alvast in 2020
Yevgueni - We zijn echte vrienden. Onze onvoorwaardelijke vriendschap zorgt ervoor dat we dit al twintig jaar volhouden met elkaar
Bij de artiesten die het Kleinkunst gebeuren in ons land nieuw leven hebben ingeblazen, daar rekenen wij Yevgueni sinds enkele jaren zeker en vast bij. De band bestaat volgend jaar twintig jaar en brengt ter gelegenheid daarvan een plaat uit ' Yevgueni 2000-2020: Zo ver, zo goed' . In het gezellige AB salon hadden we op 12 november een fijn gesprek met Klaas Delrue, Geert Noppe en Maarten Van Mieghem over twintig jaar Yevgueni, de toekomst, het verleden en het heden en veel meer:
Yevgueni bestaat in 2020 twintig jaar. Als jullie daarop terugkijken zijn er wellicht veel hoogte en diepte punten. Noem eens enkele die er bovenuit steken?
Mijlpalen waren er enorm veel. Eentje was de Nekka wedstrijd die ons in het begin van Yevgueni heeft gelanceerd. Een ander toen we 'Kanibaal' uitbrachten toen Eddy Merckx kandidaat was voor 'de 100 Beste Belgen' . Pater Damiaan heeft toen gewonnen, maar die song droegen we op aan Eddy Merckx en heeft toch ergens deuren geopend toen. Dat zijn enkele mijlpalen van de zeer vele.
Wat is de toverformule om het zo lang met elkaar te blijven uithouden?
Vriendschap. We zijn echte vrienden. Dat kan soms voor discussies zorgen, maar onze onvoorwaardelijke vriendschap zorgt ervoor dat we dit al twintig jaar volhouden met elkaar.
Op het dubbelalbum, dat ik maandag ochtend eindelijk even heb kunnen beluisteren, staan naast enkele best of ook onuitgegeven versies. En twee nieuwe nummers? Vertel er eens wat meer over - vooral dat nummer dat verwijst naar het feestjaar spreekt tot mijn verbeelding
“Zo ver, zo goed” is één van de twee nieuwe songs op het album en de eerste single. We zijn bewust een beetje op zoek gegaan naar een nummer dat een beetje feestelijk klinkt en ook inhoudelijk een beetje naar onze beginjaren verwijst. Over hoe we vaak pas ’s avonds of ’s nachts echt op dreef kwamen en ook toen al op zoek gingen naar inspiratie en luidop droomden van muziek. Maar tegelijk probeer je het ook een beetje universeel te maken. Het kan dus ook een nummer zijn over durven dromen en ook durven kiezen om ervoor te gaan en je hart te volgen.
Kunnen we stellen dat Yevgueni twintig jaar geleden gezorgd heeft voor een heropleving van het kleinkunst gebeuren? Tegenwoordig boomt de Nederlandstalige/Vlaamse muziek
Ergens wel, voor 2000 was in het Nederlands zingen eigenlijk bijna not done . En wij hebben toch ergens een basis gelegd (wij niet alleen) voor een heropleving van Nederlandstalige muziek. Tegenwoordig vind je ze overal, zelfs in de metal en zo. We willen daarom niet met de eer gaan lopen, maar wat Nederlandstalige muziek betreft kunnen we stellen dat we ergens zeker gezorgd hebben voor een heropleving toen.
Ik houd vooral van het feit dat jullie een beetje als de troubadours uit de middeleeuwen vertellers zijn. Zowel vreugde, verdriet als zelfs ergernis vind ik terug in jullie songs. Zoals “Opinie”. Een song die gaat over ergernissen van mensen die overal een opinie over hebben?
Die song heb ik geschreven vlak na de aanslag in Zaventem. Terwijl iedereen in diepe rouw was na die gebeurtenis, waren er plots al mensen die een mening hadden daarover. Dat vond ik toch straf, het is ook zo dat iedereen opiniemaker is tegenwoordig, vooral hun eigen gelijk willen halen zit diep. Dat zorgt inderdaad voor een zekere ergernis.
“Nieuwe meisjes” daar denk ik iets heel anders bij. Of heb ik het subtiel juist. Een song waarbij ook wat tekst betreft niet volledig in je kaarten laat kijken vind ik
Dat is heel toevallig gekomen. De titel heb ik inderdaad ergens langs de Leuvense Steenweg achter een raam zien staan. Ik had kort daarvoor nog een gesprek gehad met Wigbert over Luc De Vos en hoe Luc erin slaagde om uit de kleinste dingen, een opschrift, een reclamebord of iets dergelijks, de basis voor een song te halen. Vervolgens was het een kwestie van daar de juiste song bij te verzinnen. Ook dat is vrij vlot gegaan. Ik zat in Leuven op kantoor wat door het raam te staren in het begin van de lente en zag de eerste meisjes in jurkjes voorbij fietsen. Dat is een fantastisch fenomeen dat zich elk jaar opnieuw afspeelt bij de allereerste zonnestralen in Leuven of elke studentenstad. De ommekeer is soms zo extreem dat het bijna nieuwe meisjes lijken i.p.v. dezelfde meisjes in andere kleren. Dat leek me dus de ideale aanleiding voor een song met “Nieuwe Meisjes” als titel.
Zijn er nog zo songs die een zeer bijzondere betekenis voor jullie hebben, nu komt het antwoord 'allemaal'... “Adem” is toch zo een song met een speciale betekenis? Dacht ik toch
Adem is geschreven in een periode toen mijn vrouw en ik zes jaar lang hebben geprobeerd om kinderen te krijgen. Een emotioneel bijzonder zware periode, waar het ook moeilijk was om inspiratie te vinden om songs te schrijven, wat toch gelukt is. “Adem” is dus vooral een song die deze periode wat omschrijft en nog meer de verlossing toen het eindelijk toch gelukt was.
Ik vond, en vind dat ook nog steeds, jullie het stempel 'kleinkunst ' opdrukken jullie tekort doen is. Maar ik heb ook ergens gelezen (ik dacht tijdens het interview dat ik had met Geert toen Walrus op Dranouter stond in 2016? Ben niet zeker) jullie best blij zijn met dat label? Hoe zien jullie het zelf eigenlijk
Er is zeker een periode geweest dat we ons daar hebben tegen afgezet, maar gaandeweg moeten we toegeven dat we zeker in dat genre kleinkunst thuishoren, vooral doordat we net als de kleinkunst artiesten van de jaren '70 een verhaal vertellen, alleen steken we dat in een eigentijds kleedje.
Jullie gaan ook op tournee om dit te vieren veronderstel ik, sommige club concerten zijn al uitverkocht. Yevgueni is na twintig jaar nog steeds relevant? Hoe voelt u zich hierbij?
Ik denk dat dit naast onze vriendschap de belangrijkste motor van ons succes is. We zijn nooit echt ontploft of keihard doorgebroken op één moment of met één song, maar juist daardoor wel altijd blijven groeien. En hebben daardoor ook op ons eigen tempo kunnen blijven zoeken naar nieuwe geluiden, nieuwe samenwerkingen, enz… Ons bestaande publiek heeft ons daar altijd in gevolgd en het heeft ook altijd nieuwe mensen overtuigd. Dat zorgt ervoor dat we als slotsom altijd vooruit zijn blijven gaan. Ook nu weer met de voorverkoop van onze wintertour en de verjaardagsconcerten zetten we een stap vooruit.
Wat zijn de inspiratiebronnen als je nieuwe muziek maakt? In het verleden ging dat vaak over gezin en het zien opgroeien van je kinderen en zo?
Het dagelijks leven. Het wordt eigenlijk gaandeweg wel moeilijker dan in het begin. Een gezin geeft wel veel inspiratie maar ook heel weinig vrije tijd om er iets mee aan te vangen. Maar inspiratie voor een echt goede song komt meestal plots en onverwacht om de hoek kijken, waarna we toch weer vertrokken zijn. De inspiratie is zeker nog niet opgedroogd. Integendeel.
Ik heb al veel artiesten mogen interviewen, waaronder Guido Belcanto. Wat Guido Belcanto betreft. Met welke artiest voelen jullie zich het meest verbonden eentje als Belcanto of eerder Vermandere /Van Uytsel?
Belcanto is een topper, die zijn eigen gang gaat in de muziekwereld, maar die staat toch een beetje op zichzelf en komt ook wat uit een andere hoek qua genre. Met Zjef hebben we het geluk gehad om samen te mogen samen werken op de Nekkanacht, een zeer sympathieke man. Hij werd tijdens onze studententijd en onze beginjaren ook vaak opgezet in de vroege uurtjes in onze stamcafés. Dus voelen we ons toch iets meer met die laatste verbonden geven we eerlijk toe.
Mogen we na dit verzamelalbum eigenlijk nog nieuw werk verwachten ook binnenkort?
Op het moment gaan we ons concentreren op de feesten rond dat 20 jarig bestaan, maar uiteraard komt er wel ergens een plaat uit. Wanneer dit is, is koffiedik kijken voorlopig.
Zitten de andere, toch ook succesvolle projecten, nu even in de koelkast? Geert zijn project bijvoorbeeld 'Walrus'. Hoe staat het met de zijprojecten?
De zijprojecten zitten zeker niet in de koelkast. Het lukt eigenlijk steeds beter om die te combineren met Yevgueni. Vroeger moesten we daar echt een sabbat voor inlassen, nu is het vooral kwestie van een beetje schuiven met uren om dubbele boekingen te vermijden. Vooral voor Klaas is het nog steeds moeilijk om als frontman twee projecten tegelijk te doen. Het is dus nog even wachten op een vervolg op zijn Franse plaat.
Na twintig jaar, wat zijn de verre toekomstplannen? Met andere woorden waar zouden jullie graag zien binnen nog eens twintig jaar?
Eigenlijk zouden we al heel blij zijn als we staan waar we nu staan. Dat zou echt al een heel grote stunt zijn. Maar dat betekent niet dat er geen ambities meer zijn. We hebben bij onze goede collega’s van Blof geleerd dat je ook nog op iets latere leeftijd een gigantische hit kan scoren. Het is moeilijk om dat bewust te doen, maar dat mag zeker nog eens gebeuren. En dat mag gerust ook in Nederland zijn als we dan toch bezig zijn. Iets concreter zijn de plannen om zeer binnenkort eens naar Zuid-Afrika te gaan voor een kleine tournee.
Veel succes met de shows rond jullie twintig jarig bestaan. Wat zijn jullie verwachtingen eigenlijk? De eerste reacties zien er hoopvol uit
De jubilee gaat er vooral om onszelf en de fans eens even te verwennen met bijzondere concerten. En onszelf de tijd te geven om eens terug te kijken en des te meer te beseffen hoe blij we mogen zijn met alles wat er tot nu toe al gebeurd en gelukt is.
Bedankt voor dit fijne gesprek. Veel succes met het verjaardagsjaar, en alles wat jullie doen in de verre en nabije toekomst.
Nederlands 
Français 
