Mario Pauwels - Ostrogoth -"Doel? op een mooie manier oud worden, goed bij het verstand en nog steeds een deftig potje hardrock kunnen brengen op menig podia''
De tijden dat metal voer was voor een elite aan langharig tuig, is al lang voorbij. Metal is mede dankzij Metallica, dat bijvoorbeeld in een overvol Koning Boudewijnstadion de pannen van het dak speelt , en de grote groei van festivals als Graspop Metal Meeting, eigenlijk zelf zeer mainstream geworden. Omdat metal nu eigenlijk dankzij voornoemde evenementen redelijk hot is in de media vonden we het ook goed om een gesprek te hebben met één van de vaandeldragers van wat metal in ons land betreft. Ostrogoth. We ontmoeten Mario Pauwels in een gezellig café op de Grote Markt in Lokeren en vuurden hem enkele vragen af over heden, verleden en toekomst van de band en van metal in zijn totaliteit.
Ondertussen is er veel veranderd binnen de band, sommige leden verlieten de band en Ostrogoth heeft een gloednieuwe bladzijde omgedraaid. We vroegen ons af hoe de reacties van de fan was op die wederom nieuwe wending?
Mario zegt hierover: 'Laat me duidelijk zijn de muzikanten die de band hebben verlaten zijn één voor één topmuzikanten en van goudwaarde binnen metal. Dat Thorium het zo goed doet is daar een levend bewijs van. Binnen Ostrogoth kregen we echter het gevoel niet meer dezelfde richting uit te kijken. Sommige vroegen zich af of de fans dat wel willen … een grotere omslag? Onze fans verwachten gewoon dat Ostrogoth klinkt als Ostrogoth. De nieuwe bandleden blijven die heavy metal van toen trouw en passen perfect in het plaatje. Onze fans reageerden dan ook positief. '
Ik gaf aan dat ik houd van een band die buiten zijn eigen lijntjes durft te kleuren, maar dat dit bij een band als Ostrogoth misschien een averechts effect zou kunnen hebben
Mario bevestigt dit. 'Bij onze laatste schijf 'Last Tribe Standing' kregen we soms reacties van fans die vonden dat het niet altijd klonk als Ostrogoth. Vernieuwen is ok, maar van sommige bands verwacht men nu eenmaal gewoon dat ze op diezelfde wijze verder doen'.
OMGANG MET VERLIES - Wat me opvalt is, dat Ostrogoth een band is, die ondanks alles, datzelfde spelplezier is blijven uitstralen. Verdergaande op dat verleden wilde ik het ook hebben over hoe je omgaat met bandleden - die een stuk van uw familie zijn geworden - die komen te overlijden. Hoe ga je daarmee om?
"Dat is een moeilijke opdracht'' zegt Mario ''Vooral als het zo vrij plots gaat en het nog gaat om een bandlid dat nog steeds actief is, is dat haast onmogelijk. Maar we wilden per se doorgaan. Toen er bij Rudy kanker werd vastgesteld , wisten we echter waar we voor stonden. Hij heeft zelfs zelf zijn potentiële opvolger naar voor geschoven. Het is eigenlijk vooral door die steun van de fans dat we zijn blijven doorgaan.'' zegt Mario zichtbaar aangedaan. ''Iemand verliezen slijt nooit, jouw bandleden worden door de jaren een stuk van uw eigen familie, je ziet ze elke dag''.
SUCCES IN HET BUITENLAND - Ondanks dat Ostrogoth een klinkende naam is binnen het metal en hard rock gebeuren in ons land, zijn ze nooit echt doorgebroken naar het buitenland. Als je kijkt naar bands als Evil Invaders en Carnation? Die slagen daar nu wel in. Zijn de mogelijkheden anders geworden dan vroeger? Hoe komt dat toch?
"Laat ons stellen vroeger was het aanbod van bands eerder beperkt - wij, Killer, Acid, Crossfire, Bad Lizard, Lionspride, Black Widow, Purple Haze, Thunderfire, Scavenger en later bands als Cyclone, Warhead en Target.. Wij verdeelden de enkele belangrijke metalfestivals onder ons. Er kwam dan ook altijd hetzelfde volk massaal op af. Wij waren toen de pioniers van het genre. Wij waren hot in het buitenland, maar er waren geen middelen of ondersteuning om een buitenlands avontuur aan te gaan. Desondanks speelden veel metalbands van eigen bodem als support van bekende bands. Channel Zero heeft begin jaren 90 het enge cordon rond de metal wat doorbroken. Nu is er eigenlijk een overaanbod, van allerlei strekkingen. De marketing en promotie daar rond is veel beter uitgewerkt. En uiteraard is er de kracht van de sociale media. Bands kunnen zichzelf veel gemakkelijker verkopen door Facebook, Twitter of Bandcamp'. In onze tijd bestond dit toen allemaal niet. Of het nu dan gemakkelijker geworden is om wel bekend te worden in het buitenland is net door dat overaanbod ook niet zo gemakkelijk. Maar het lukt sommigen wel. En laat ons eerlijk zijn: bands als Carnation en Evil Invaders leveren kwaliteit af en zijn ook van klein moeten opklimmen naar groot. Ze hebben alleen een betere marketing rondom zich kunnen verzamelen door de tijdsgeest.''
Is het, om daarop verder te gaan, nu gemakkelijker om optredens vast te leggen?
''Ook daar is er een groter aanbod dan toen. Metal is ook geen vies woord meer, toen wij ergens optraden kwam daar een politiemacht op af en werden we gefouilleerd omdat we lang haar hadden (lacht). Tijden zijn veranderd. Ook zijn er enorm veel zalen en zaaltjes bijgekomen, in het Gentse is er bijvoorbeeld een zeer groot aanbod (Kinky Star, Balzaal Vooruit, DOK, Charlatan, Asgaard..) en noem maar op.''
DE KRACHT VAN SOCIALE MEDIA - Om eens terug te komen op die 'sociale media' en dingen als Bandcamp en Spotify. ik vertelde Mario hoe een band als Turbowarrior of Steel in Tsjechië mochten optreden, mede dankzij naambekendheid via Spotify. We vroegen zijn mening daarover?
'' Eigenlijk zijn dingen als Spotify, iTunes tot Bandcamp nog geen ontgonnen terrein voor mij. Eén van mijn raadgevers tipte me al om die mogelijkheden te benutten. Ik ben er zeker van dat je via die weg heel veel mensen, ook in het buitenland, kunt bereiken. Misschien moeten we eens bekijken of we daar iets mee kunnen doen en wat de mogelijkheden zijn voor Ostrogoth. De kracht van sociale media en dus ook van die streaming is enorm, niet dat je als band daar iets aan verdiend maar het feit dat men je kan ontdekken is ook belangrijk''
OPTREDEN IN OOST-EUROPESE LANDEN - Kunnen we stellen dat wat ons land betreft Ostrogoth een beetje alles heeft bereikt? Is er nog een doel? En wat met het buitenland, waar zouden jullie nog graag eens optreden?
'' Ik ben gestopt met me focussen op wat we niet hebben bereikt, maar eerder blij met enkele mijlpalen. We hebben op Graspop gestaan - in 2014 op Jupiler stage- we hebben ooit de eerste edities van Heavy Sound Festival 1983 en Pukkelpop mogen openen in 1985. We hebben met Def Leppard, Uriah Heep, Anvil, Gary Moore, Golden Earring, Loudness en Manowar gespeeld. Meer recentelijk met Ross the Boss, Q5, Helstar, Enforcer, Jack Starr’s Burning Star, Moonspell… Dat zijn momenten die we nooit meer zullen vergeten. Waar ik graag nog eens zou optreden is in de Oost-Europese landen of Zuid-Amerika. En een doel, op een mooie manier oud worden, goed bij het verstand en nog steeds een deftig potje hardrock kunnen brengen op menig podia''
We wilden dieper ingaan op die toekomstplannen. Zijn er plannen voor de nabije toekomst? Uitbrengen van nieuw materiaal?
''De ideeën zijn er, de uitwerking nog niet. Het is bij Ostrogoth zeer belangrijk dat we, als we iets realiseren, allemaal - en ik herhaal - allemaal dezelfde kant uitkijken. Als iedereen op dezelfde lijn zit bestaat die kans. Al stellen we vast dat onze fans wel meer staan te wachten op onze hits, dan pas gaat het dak er altijd wel compleet af. Maar dat is iets wat grote bands als Deep Purple of zo ook voor hebben (sic evd)''
40 JAAR OSTROGOTH - Als ik naar Wacken kijk zie ik daar enorm veel Duitse bands, ook Hellfest heeft zeer veel Franse op zijn affiche staan. Zelfde met festivals als Mainsquare? Waarom is het toch zo moeilijk voor een Belgische band om bijvoorbeeld op Graspop te staan? Waarom heeft Ostrogoth daar niet eerder gestaan, of op Alcatraz.
" Een echte verklaring heb ik daar niet voor, we spelen in augustus nu als hoofdact op een tweedaags festival in Portugal en daar staan veel Portugese en Spaanse bands op de affiche, naast enkele kleppers (Cloven Hoof en Rhapsody on Fire). We bestaan in 2020 welgeteld 40 jaar, waarschijnlijk gaan we daar rond iets speciaals maken. 2020 wordt ons Festyear! Daarnaast zijn er toch al wat meer Belgische bands die verdiend op Graspop staan, en ook Alcatraz Metal Fest pakt uit met een derde podia met allemaal Belgisch talent.
Besluit - De rode draad in dit gesprek is niet alleen hoe alles is geëvolueerd voor Ostrogoth zelf in die 40 jaar, ook het landschap is sterk veranderd. Er is een groter aanbod, maar of dit in het voordeel is van de band is niet altijd even zeker. Er komt enorm veel marketing bij kijken en de juiste personen op de juiste plaats. De sterkte van sociale media, waardoor een band zichzelf gemakkelijker kan verkopen speelt een zeer grote rol. Ook dat er meer mogelijkheden zijn om op te treden, het wereldje 'metal/hardrock is veel groter geworden dan 40 jaar geleden. Blijven proberen, blijven optreden, blijven uzelf verkopen en hopen op dat ene moment dat je in de aandacht komt van organisaties/ bookers/ record companies die je nog meer willen promoten. Werken aan je carrière zoals Ostrogoth dat het na 40 jaar met nog steeds even veel passie en spelplezier doet als toen dus.
De Kortrijkse band Unwanted Tattoo verraste ons eerder dit jaar met de catchy single “Hey Lucha”. Omdat ook hun vorig jaar uitgebrachte vinylalbum ‘Pardon My French’ bijzonder in de smaak was gevallen, gingen we langs bij de immer gemaskerde drummer Barney voor een gesprek over verleden en toekomst.
Het is altijd beleefd om bij het begin te beginnen. Voor wie Unwanted Tattoo nog niet kent: wanneer en hoe is de band ontstaan?
Barney: Unwanted Tattoo ontstond in 2009. Toen hielden twee andere bands op te bestaan. Eén band was The Lovehandles, de meidenpunkband van Rine en Annette. De andere was Faroutski, waar ik en Rine in speelden. De eerste Unwanted-gitarist was Pascal (Paz) van de bevriende Nederlandse punkband Duitse Herder. Hij kwam drie jaar lang elke maand repeteren in Sint-Denijs, nabij Kortrijk. Die situatie was na het uitbrengen van de eerste CD niet langer houdbaar, omdat we dan wekelijks moesten repeteren. Daarna hadden we drie jaar een Franse gitarist Seb (Boule). Hij bleef tot na de opnames van de tweede CD in 2016. Na een Nederlandse en een Franse gitarist werd het tijd om een gitarist te zoeken van ‘over het water’. Het werd geen Engelsman, maar Wouter komt wel uit het dorp Moen en voor de andere bandleden is dat dan toch ook van over het kanaal Kortrijk-Bossuit.
Met Annette zit er ook een Franstalige in de band. Welke taal spreken jullie dan op de repetities?
Wij Vlamingen spreken Frans met Annette en zij spreekt Nederlands met ons. Zo fungeren wij als voorbeeld van het Belgische model waarbij Vlamingen en Walen best met elkaar kunnen samenleven en samenwerken. Het is enkel de politiek die tracht ons uit elkaar te drijven. Wij willen samen drinken, samen muziek maken en samen feesten en ik kan garanderen dat ze daar in Wallonië zeker alles van kennen!
Heeft de bandnaam iets te maken met het ‘sterrenmeisje’ dat in 2009 het nieuws haalde met ongewenste gezichtstatoeages?
Barney: De bandnaam bestond reeds eerder. We vonden die in een gedicht van de Canadees Michael Bennett (The Wordman of Alcatraz), waarin ontrouw beschouwd wordt als een ongewilde tattoo.
De sfeer rond Unwanted Tattoo (artwork, clips, podiumoutfit) gaat vooral in de richting van de retro-rockabilly terwijl de muziek eerder garage en punk is. Zoeken jullie het beste van die twee werelden?
Barney: Wij flirten graag met de retro-feel. Rine heeft ook haar eigen merk pin up-jurken zoals in de jaren ’40 en ‘50 (Mabaïla). We hebben een Ford Mustang Fastback uit 1968 en muzikaal mixen wij graag onze cocktail met garage, rawk’n’roll, surf, punkrock, extravaganza, jungle, tiki, mexican wrestling, comics,… Het klinkt heel cliché, maar met Unwanted Tattoo zijn we echt niet zomaar in een hokje te plaatsen. De basis bestaat uit ‘fun’, positivisme, catchy tunes en meezingbaarheid, humor en onszelf niet belangrijker voordoen dan we zijn.
Jullie staan op een Turks (digitaal) verzamelalbum met garage-bands uit heel de wereld. Hoe is dat gebeurd?
Barney: Eind jaren ’90 speelden wij met Faroutski twee keer in Istanbul. We raakten bevriend met de leden van de band Rashit. Na 20 jaar speelde Faroutski onlangs opnieuw drie concerten in Istanbul, opnieuw met Rashit en ook met Unwanted Tattoo. Tolga, de gitarist van Rashit, wou echt heel graag “Hey Lucha” uitbrengen op zijn nieuwe label Kafadan Kontak Records door het op deze verzamelaar te plaatsen.
Is een netwerk van bevriende bands voor jullie belangrijker dan een goede booker of label?
Barney: Wij houden graag alles in eigen handen. Het label Sneaky Lil’ Freak en het agency La Bouqueuze zijn van ons. Wij hebben jarenlang bevriende bands aan optredens in België geholpen en dat werpt op de lange termijn inderdaad vruchten af. Door King Kool speelden wij reeds in de UK, met El Ray in Kopenhagen, met The Kilaueas in Berlijn, met The Reptilians From Andromeda in Istanbul en straks misschien in Athene, Praag en Spanje.
Vorig jaar verscheen jullie album op vinyl, maar niet op CD. Jullie lijken niet meer te geloven in de CD?
Barney: CD’s verkopen voor geen meter meer. Mensen kopen die zelfs niet als ze slechts €10 kosten. Voor ons was het maken van een gekleurde vinylplaat (180 gram) in een beperkte oplage van 250 exemplaren en met een fantastisch hoesontwerp door Coert van Artwerk KustomType de beste keuze. Vinyl blijft een mooi hebbeding en je krijgt er een downloadcode bij. Het artwork is zo goed dat je de hoes ook gewoon in een kader aan de wand kan hangen. Aan de andere kant moeten mensen wel beseffen dat wij enkel door de verkoop van T-shirts en muziek alles moeten bekostigen. Een videoclip opnemen kost handenvol geld, maar zo’n clip is nodig om meer concerten te kunnen spelen, zodat meer mensen ons ontdekken en willen steunen. Het volgende dat we zullen uitbrengen, wordt waarschijnlijk opnieuw vinyl.
Jullie maakten al twee clips met de Brit Don Donovan. Hoe zijn jullie bij hem terechtgekomen?
Barney: We ontmoetten Dan met z’n toenmalige band Tribe of Dan begin jaren ’90. Hij speelde in de 4AD in Diksmuide en in de Pits, wat toen zowat onze vaste stek was in Kortrijk. Met Faroutski zaten wij bij hetzelfde agency. Hij is behalve een goede muzikant ook heel goed met de camera en een kei in beeldmontage. Ondertussen is Dan een goede vriend geworden. Dan doet het momenteel trouwens zeer goed met z’n band The Dan The D. Hij werd zopas nog uitgenodigd om bij El Rancho De La Luna in de Verenigde Staten (gekend van Queens Of The Stone Age, Foo Fighters en Iggy Pop) opnames te gaan maken. Samen met zijn vriend Jonny Quinn (drummer bij Snow Patrol) en Dave Catching van de Eagles Of Death Metal blikte hij er in de Mojave-woestijn enkele pareltjes in. Die verschijnen binnenkort op een album.
Voor “Hey Lucha” is het duidelijk waar jullie de inspiratie haalden. Wie van de band schreef de song en wie bracht de ideeën aan voor de clip?
Barney: De andere bandleden vinden dat ik altijd ‘rare’ dingen wil uitproberen. Ik schrijf de teksten en het thema van een videoshoot kan onze nieuwe releases beïnvloeden. “Looking Good” gaat over ‘girls stuff’, “Hot Rod Honey” over ons bezoek aan het Hot Rod Fest in Chimay, “Jesse James” is onze favoriete gangster-hero, “Tiki Hula” bewierookt Polynesië en met “Hey Lucha” tonen we ons respect voor de Mexicaanse luchadores zoals El Santo en Blue Demon evenals voor de Torhoutse luchador Black Cobra.
In jullie andere video’s spelen de bandleden zelf de hoofdrol, maar hier niet. Niet sportief genoeg om in de ring te treden?
Barney: Ik had als regisseur mijn handen vol. Dat is mijn excuus. De andere bandleden figureren als opruiers in het publiek. Onze vier luchadoras (Ann, Petra, Kaatje en Marij) hebben ervaring als bokser en daarom vonden we hen het beste geschikt om in de catch-ring te staan. Luchador/roadie Jos en de aankondiger Kyvie kregen net als de dames een intensieve catch-training van een aantal maanden bij CWA in Torhout vooraleer zij voor de opnames in de ring stapten, zodat het visueel toch wat overtuigend was. Het was niet evident om mensen te vinden die tot het uiterste wilden gaan voor onze clip, maar wij hebben ze gevonden en zij kunnen allen héél trots zijn op hun prestaties.
Koste het veel moeite om de acteurs en actrices te overtuigen? Voor die snelcursus worstelen was het vast niet evident dat mensen daar zo veel tijd in kunnen steken. En die kostuums en al die voorbereiding. Dat getuigt toch van heel toegewijde fans.
Barney: De capes werden door Rine zelf gemaakt. De luchadoras kozen hun eigen outfit. De maskers bestelde ik online in Mexico. Ik heb bewust voor de jongedames gekozen om zo meer publiek naar onze clipopname te lokken want het enthousiaste publiek was essentieel in het opzet van de clip. We hebben die vier dames zonder veel uitleg gevraagd om te worstelen in de clip, maar wij noch zij wisten echt goed waar we aan begonnen waren. Eigenlijk wist bijna niemand vooraf hoe deze clip van Unwanted Tattoo er zou uit zien. Zelfs Dan kreeg pas de definitieve briefing de avond voor de opname bij Bolwerk. Ik ben wel héél blij met de toewijding waarop iedereen tijdens de opnames zijn ding deed. Voor mij was het zenuwslopend, maar de ganse crew was top!
Voor een band die het zonder financiële steun van een label of management moet stellen, lijkt de clip van Hey Lucha een gigantische en dure productie?
Barney: De clip koste bloed, zweet en tranen, maar was voor de rest low budget en in één week klaar door de transparante voorbereiding en planning. Dankzij de goede afspraken met Dan, Bolwerk en catchclub CWA konden wij voor een win-winsituatie zorgen. De volgende clip van Unwanted Tattoo kan gerust opnieuw productioneel ‘mega’ zijn, maar er zijn nog geen plannen.
Hoe ziet de toekomst van Unwanted er uit? Zijn er behalve clubs in binnen- en buitenland nog festivals op jullie verlanglijstje?
Barney: Onze favoriet festivals zijn uiteraard Sjock in Gierle en Roots & Roses in Lessen. Daar zijn wij elk jaar opnieuw aanwezig als toeschouwer en daar zouden wij ook wel passen op het podium. Alleen denken we dat als we er zelf spelen, wij dan het festival niet op dezelfde manier zullen beleven. Wij zijn ook tevreden met hoe het nu loopt: elke maand enkele club of café-optredens, gecombineerd met een paar buitenlandse tours zoals in Kopenhagen, Berlijn, Peterborough en Istanbul.
Zijn er ten slotte nog bands waar jullie graag eens mee samen op het podium willen staan?
Barney: Doorheen de jaren deelden wij reeds het podium met Deus, Heideroosjes, Dead Moon, Leatherface, Triggerfinger, Stiff Little Fingers en Vice Squad en speelden we reeds talrijke concerten met onze vrienden van The Sloppy Diamonds, NRA, Mangel, Duitse Herder, Rashit, King Kool, El Ray, The Kilaueas, Bruce, Rattleshack en The Reptilians From Andromeda. Dat was allemaal heul leuk. Er liggen plannen op tafel om nog in Praag, Athene en Spanje te gaan spelen. De toekomst ziet er goed uit voor Unwanted Tattoo.
Belau, die binnen de Hongaarse muziekscene voor het eerst van zich liet horen met zijn clip “Island of Promise”, heeft sinds zijn debuut vele prijzen gewonnen. In de afgelopen twee jaar heeft de band meer dan 150 festival- en clubconcerten uitgevoerd in meer dan 22 landen. Zijn debuutalbum, 'The Odyssey', uitgebracht in 2016, won de Fonogram Award voor het beste album van het jaar in de categorie ‘Electronic Music’.
Belau, ondertussen uitgegroeid tot een van de meest veelbelovende electro-groepen, brengt je de zomer met zijn nieuwe clip. Het nummer "Essence" werd opgenomen in Londen en Boedapest met de zangeres Sophie Barker, bekend van Zero 7. Een samenwerking die de gemoedstoestand van het tweede album van Belau - gepland voor de volgende lente - illustreert. Een album waarin de instrumentale stukken de handen ineen slaan met buitenlandse samenwerkingen. Deze nieuwe songs zullen een Caribische droomreis naar het leven teweegbrengen, waar Belau het publiek zal uitnodigen voor een tournee die gedurende de zomer zal worden voortgezet. De groep treedt volgend jaar ook op in Frankrijk. We vonden het dan ook hoog tijd worden om dit duo eens enkele vragen te stellen. We hadden een fijn gesprek met Krisztián Buzás over heden, verleden maar vooral toekomst van dit bijzonder tot de verbeelding sprekende project:
Starting with the recent news: Belau has brought out a new music video 'Essence' featuring Sophie Barker (Zero 7)? How did you guys meet? Tell more about it.
Last year we had an extraordinary symphonic show in London and at that time we started to talk with Sophie about a possible contribution. She invited us over to her home and we had a decent time talking through the details of the upcoming song. It turned out pretty fast that we are able to create together. She sent us over a few ideas for the melodies and then we tried to add some plus and write the lyrics as well… she flew here to Budapest and the rest is history.
I have listen to some music of Belau, for me its chilling music you can dance on. Do you agree? How would you describe you own music?
We do not “try” to create chilly or even dance music. What we create is a key to a different state of mind where people can be or go wherever they want to. And yes sometimes people dance to it, sometimes they lay back and close their eyes. It depends on the individuals. Feel free to act naturally!
In terms of music, what do you listen to when not recording your own?
We are pretty open-minded according to music: if it is able to indicate us then it’s worth listening to. We love classics like Zero 7, Saltillo or Bonobo, also some modern tunes by Odesza, Ibeyi or Aurora, but listening to other genres is something that is able to keep Belau diverse and ongoing (wide spectrum of metal, r&b or even some “trashy” music). Ha-ha.
Belau started at the end of 2015. In the mean time you did a lot things, some of our readers would like to know more about the band. Who is 'Belau' and what did you guys do since 2015?
Our first show was in the January of 2016, we date the band from here, although Island of Promise, the first single was released a few months earlier. Anyway, since the start we have played around 160 shows in 23 countries. So we had a decent run in the past three years: amazing festivals like Primavera, Eurosonic, Reeperbahn, SXSW, Sziget, Untold, and so on; wonderful shows in Saint Petersburg, London, New York, Sweden or even the Balkans. And who are we? Four people having their time of their lives while playing some decent electronica tunes to everyone who is open-minded enough.
There are only two members at the band? I'm I right? And two live members? Anyway, we like to know more about the members of your band.
You are right, Belau consists of two members. Peter and me… plus there are two additional members, Böbe on vocals and Benji in the live act. We are the ones who create the music and organize the band and the others are so-called “session-playing” in the band. What should we say about them? First us: Peter is a manager and international booker for other Hungarian acts, and I am jurist (lawyer) and metal musician in my other band (Orient Fall). Böbe is someone who tries to create her own solo project nowadays and Benjamin is a graphic designer and a musician as well in a project called Paperdeer.
Your band is from Budapest? Is there any interesting scene in Hungary?
Budapest is one of the must-see places if you are in Europe: wonderful mood, secret sights to see and a place to have fun with your friends. If you have never been here, then now you know where you should book your next flight. Ha-ha.
Are there any new artists you recommend we check out from your country?
Hungary has some secret top artists who have never been in the sight of the mainstream European music unfortunately. That’s what we want to change. Let me tell a few quality artists like Ohnody, The Devil’s Trade, Gelka, Thy Catafalque.
I check them out. Cooperation with Sophie Barker is not the first cooperation, there were a few others? Tell something about it.
So if anyone doesn’t know: Belau’s first full-length (The Odyssey) was based on a special concept. We contributed only with really talented female artists in each of the songs. This concept turned out so good, we kept it and we will go on with it on the next LP as well. Go give it a try - e.g. ‘Breath’ featuring Sophie Lindinger of Leyya.
You guys been playing at Primavera Sound festival in Barcelona? How was this experience? Feel free to tell us more.
We got that exceptional invite, which was a great honor for us, especially because this was our first time in Spain. Primavera is way different than any other festivals I’ve been to and it was really interesting to experience such an approach. However we have to admit the line-up was pretty strong and really loved the fact that we could play with such acts like Erykah Badu, Jungle, Yves Tumor, Carcass, Myrkur, Tame Impala, Jawbreaker or Mura Masa.
Are there any Belgium festivals you going to visit? Where else can we see Belau this summer?
We will make our debut show in Belgium on the 30th of June in Parc du Cinquantenaire and hopefully we will return in 2020 on some festivals. This summer we will have some decent festival performances in the Central European region (Electric Castle, Sziget, etc.), while we are working on our second LP, which will be released soon.
If you could be support of any band, who would it be? On Stage it is.
Of course there are dream tours, what would be lovely to be involved in… Odesza, Bonobo, Maribou State, Sigur Rós and the list would be long. Ha-ha.
Is there any new releases coming up soon? What are the other future plans?
As I mentioned in the background we are working on our second full-length, which gets the most attention from us nowadays. We don’t have an exact release date for it yet, but we are planning it for the spring. Essence will be on that album, along with Breath. This is the main focus, and touring will be the same, which should keep going on.
Now we are talking about the future. Is there a so called “end goal”?
If you ask me the best would be to have a world tour supporting a great band of the genre and after it someday I would be deeply satisfied and smiling if we could do smaller headliner rounds with 400 people in every cities.
Where can we find your music?
Everywhere. Ha-ha.
In times of streaming, is it still interesting to bring CD or vinyl on the market? In other words what is your opinion about streaming?
Streaming is great, the future of music listening. The next step, which we want to have ASAP is to be in contact with the streaming companies directly. We do not want any distributors, who - in most of the times - cut their extra percentage for nothing. Spotify is preparing now with Spotify for Artists, I really hope it will work. From the debut album we have released only CDs, but we are planning to have a vinyl press (double gatefold, 180 gram colored versions) to please the collectors with such limited versions, which are not just tools, also like beautiful decoration.
That's my final question. Is there anything you want to say to our readers, speak free?
Our name is coming from a small country on the Pacific Ocean, Palau. Aboriginal people call it Belau. We want to go there so damn much. Ha-ha.
Thanks, we look forward to see u guys on stage, and to the new album
De melodic deathdoomband Fragmentum bracht zopas zijn eerste volledige album uit. ‘Pugnacity’ moet deze Belgische band helemaal op de kaart zetten. De band ging eerder dit jaar al op tournee door de Verenigde Staten als support van de Finse deathmetalband Children Of Bodom en mag binnenkort mee touren met de Braziliaanse thrashmetalband Soulfly in Frankrijk en Duitsland.
Elke metalband krijgt wel eens voorstellen om zich in te kopen in een Europese of Amerikaanse tournee van een ‘grote’ band. Is dat ook hoe dit verhaal voor jullie gestart is?
Jan: Zo is het ongeveer wel begonnen. Zoals elke band zochten we naar festivals en clubs om te kunnen spelen. Zo botsten we het Britse Metal Music Bookings, dat werkt met bands en artiesten als o.m. Amaranthe, The Alan Parsons Project Live, Moonspell, Yngwie Malmsteen, Soulfly, Epica en Visions Of Atlantis. Zij hebben voorgesteld aan de tourmanager van Children Of Bodom om ons mee te nemen op een deel van die Amerikaanse tour.
De meeste bands brengen eerst nieuw materiaal uit en gaan dan op tournee. Waarom draaiden jullie de volgorde om?
Jan: We weten dat dit niet de ideale situatie is en we kregen ook in de VS een paar keer dezelfde vraag. De release van ons album Pugnacity had eerder moeten gebeuren, maar werd uitgesteld. Omdat er al veel inspanningen waren geleverd om de Amerikaanse tournee te verwezenlijken, konden we die nog moeilijk afzeggen. Door al optredens te doen voor een groter publiek konden we in de VS wel al de nieuwsgierigheid aanwakkeren naar dat album. Als band zien wij dit dus niet als een gemiste kans, omdat we veel Amerikanen konden overtuigen om ons online en op social media te volgen. Je moet ergens beginnen en de kansen grijpen op het moment dat ze zich aandienen.
Hoe waren de reacties van het publiek in de VS op een band uit België?
Jan: Het publiek was steeds enthousiast, vooral in het noorden. Al bij al hadden we niet veel moeite om de vuisten in de lucht en de kopjes aan het bangen te krijgen. Omdat de toeschouwers onze muziek niet kenden, gingen ze wel nog niet volledig mee in het verhaal. Maar we zijn heel blij met de vele positieve reacties van het publiek. De andere bands van deze tournee, Wolfheart en Swallow The Sun, waren vooral geconcentreerd op hun eigen show, maar naarmate de tour vorderde werden de vriendschapsbanden sterker. De leden van Children Of Bodom toonden op onze laatste avond interesse en ze gingen met ons op de foto. Dat was voor ons toch wel een moment om te koesteren.
Komt er een vervolg op de tournees met Children Of Bodom en Soulfly?
Jan: Het is sowieso de bedoeling om het ijzer te smeden als het heet is. Daarom willen we meer met onze muziek naar buiten komen, zeker sinds we ons album op Pinksterzondag live voorgesteld hebben in Gent. Want ook in eigen land is er steeds meer interesse. Er zitten nog andere optredens in de pijplijn waarover we nog onderhandelen. We moeten nog afwachten hoe hard het allemaal zal lopen, maar om de machine goed op dreef te krijgen en te houden, zullen er af en toe wel opofferingen moeten gebeuren inzake gezin en werk.
Pugnacity komt uit op Into Records, het label van management. Dat zal wel geen toeval zijn?
Jan: Pugnacity is ons eerste volledige album na onze EP DIVerge uit 2018. Tijdens onze zoektocht naar venues om te spelen, zochten we ook al een label voor Pugnacity. Het is een logische keuze om alles te concentreren. Into Records en Metal Music Bookings bieden ons op dit moment alles wat we nodig hebben.
Hebben jullie gewoon geluk gehad of hebben jullie meer ambitie dan andere metalbands?
Jan: We willen ons niet over andere bands uitspreken, maar wij hadden zelf een heel goed gevoel bij het album. We vonden dat dit wel wat verder mocht gaan dan Vlaanderen. Metal Music Bookings zit op dezelfde golflengte. Ze zeggen dat we iets ‘speciaals’ hebben. Dat geeft ons dan weer vertrouwen om hier mee door te gaan en nog verder aan de kwaliteit van onze muziek te werken.
Fragmentum was eerst een duo, waarbij heel wat instrumenten live op tape meeliepen. Voor de Amerikaanse tournee waren jullie al met vier en voor die met Soulfly zelfs met vijf. Is dit nu de vaste line-up van Fragmentum?
Jan: Ik en Gunnar hebben ons inderdaad eerst op de muziek geconcentreerd. Gunnar en toetsenist Herwig kennen elkaar reeds van bij hun studioproject Bellator. Eenmaal de meeste nummers klaar waren voor performance en zeker toen er sprake was van een tour, hebben we Herwig bij Fragmentum gevraagd en gelukkig hapte hij meteen toe. Daarna hebben we audities gedaan voor drummers en bassisten, maar de klik, de ambities en praktische zaken moeten allemaal op hun plek vallen, wat in vele gevallen niet lukte. Kort voor de tour met Children Of Bodom vonden we dan toch nog de gedreven studiorat Frederik om de drumpartijen op zich te nemen. Tijdens de tour liep alles goed, waarbij we de baspartijen en ook wat aansturingen nog steeds via de laptop lieten meelopen. Voor de opnames van Pugnacity heeft Herwig nog snel wat ideeën kunnen uitwerken, die we grotendeels nog hebben toegevoegd bij het mixen van de nummers. Inmiddels is bassist Thomas aan boord. De nieuwkomers zullen meer inbreng krijgen bij een volgend album, zonder dat de Fragmentum-feel verloren gaat.
Welk einddoel hebben jullie gesteld voor Fragmentum?
Jan: Ten eerste willen we ons als band nog wat meer op de kaart zetten, in eigen land en daarbuiten. Maar we blijven realistisch en proberen geen stappen over te slaan. We werken aan lyric- en andere video’s, aan nog meer optredens en aan een volgende tournee. Maar we schrijven ook reeds nieuwe nummers. Festivals kunnen spelen is een volgende droom die zou kunnen uitkomen.
Wat me bij Black Metal het meest aanspreekt is de occulte aankleding. Waarbij verhalen over legende en sage, uit vervlogen tijden worden verteld zodanig dat u zich prompt waant in die mythische omgeving waar die verhalen zijn ontsproten. Het meest houden we dan nog van het soort sterke verhalen over het land of stad van waaruit de band zelf komt. Daarmee gooide Kludde, ontstaan in de Aalsterse Valleien, in 2008 met het debuut 'In den vergetelheid' al heel hoge ogen. Mede doordat alles in de eigen vervlaamste taal werd gebracht, bleek Kludde een uniek project te zijn. Helaas hield de band er reeds in 2009 mee op, maar in 2014 herrees de Black Metal band gelukkig uit zijn as. Met 'In de Kwelm' wordt een nieuwe bladzijde omgedraaid. En deze keer blijkt Kludde meer dan ooit klaar om de Folkloristische Black Metal wereld volledig te veroveren.
Review - http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/74901-in-de-kwelm.html
We hadden ook een fijn gesprek met Mario en Wim over verleden, heden en toekomst van de band:
Mijn eerste vraag, Kludde bestaat circa 19 jaar. Maar het is al elf jaar geleden dat jullie iets nieuws uitbrachten? Wat is er gebeurd?
Snoodaert: We waren bepaalde dingen een beetje beu. Bij ons label Sandstorm was van in het begin, bij de release van onze eerste cd 'In den vergetelheid', serieus wat mis gelopen. Wij hebben niks van promotie of distributie gehad. Uiteindelijk hebben we alles moeten regelen, zijn we zelf onze eigen cd's bij de drukker gaan ophalen en hebben we zelf alles moeten bekostigen. We hoorden van het label niets meer. We wilden bijvoorbeeld bellen van hoe het zat, en kregen we niemand meer aan de lijn. Zo van die dingen die mis liepen.
Basstaerd: Wat die promotie betreft trouwens, Sandstorm had ook een ambitieuze show in Kuurne geboekt, met zelfs wat redelijk grote bands. Men had daar enorm veel volk verwacht. Op datzelfde moment was er ook een groot evenement in TRIX. Daardoor kwam er waarschijnlijk wat minder volk af naar Kuurne dan verwacht. We zijn er zeker van dat bepaalde bands daar nooit hun geld hebben gezien. Die organisatie is dus over kop gegaan. Het zijn zo allemaal dingen die ervoor zorgden dat Kludde nooit echt van de grond kwam.
Snoodaert: Maar de hoofdreden dat we indertijd gestopt zijn, is eigenlijk omdat we muzikaal niet meer op dezelfde golflengte zaten. De nieuwe nummers die we toen hadden , kregen we maar niet afgewerkt op een niveau dat iedereen er tevreden mee was. We waren het jaar van de release van ‘In den Vergetelheid’ heel actief als live band waardoor we het meeste van onze repetitie tijd gewoon de setlist aframmelden. We bleven maar aanmodderen. Het bleef dus allemaal wat duren, en ondertussen waren sommige leden van de band ook met andere projecten bezig. Omdat het maar niet van de grond kwam met Kludde hebben we de stekker uitgetrokken.
De nieuwste plaat 'In de Kwelm' bevat over het algemeen songs uit Aalsterse Folkore, is daar bewust voor gekozen?
Snoodaert: Ook onze vorige cd's waren eigenlijk al vooral rond locale Folklore opgebouwd. Daarom wilden we ook met deze plaat die richting uitgaan, en zijn we ons nog iets meer gaan verdiepen in de Folklore rond Aalst. Zo kwamen we toch best interessante verhalen tegen zoals 'Bloesdkoesj' of 'Kasteelke van Verdoemenis', een plaats waar ik als kind vaak vertoefde. Toch wel opmerkelijk. Gaandeweg hebben we dan zo een plaatje vol gekregen met songs over de Folklore in Aalst maar ook andere verhalen zoals het tragische “De Laatste Reis” over een kindermoord in een hotel aan het station in Aalst.
Vanwaar de interesse voor die Folklore?
Snoodaert: Bij mij is die interesse er altijd geweest. Al vanaf jonge leeftijd ging ik in de bib bewust dingen opzoeken over allerlei Folklore. Het heeft me dus altijd wel aangesproken lang voor het ontstaan van de band. Medeoprichter en vorige zanger Uglúk, had dezelfde interesses als ik wat dat betrof, daaruit ontstond ook het idee om dat in muziek om te gieten. Uglúk is er niet meer bij, in 2014 bleek dat we niet meer op dezelfde golflengte zaten toen we de band terug op de rails wilden zetten. Maar de gezamenlijke interesse voor Folklore en black metal dat heeft dus wel gezorgd voor het ontstaan van Kludde als band.
Basstaerd: Bij mij ligt die interesse toch meer in de sfeer daar rond, niet echt de teksten of Folklore zelf eerlijk gezegd. Maar het is een bijzonder interessant concept om aan deel te nemen. Net daardoor. Ik zing soms wel eens een stukje, maar ik concentreer me eerder op de instrumentale omkadering. Omdat het net die sfeer daar rond is dat me het meest aanspreekt.
Heeft Aalst als Stad al interesse getoond om via jullie muziek promotie te maken rond de stad Aalst?
Basstaerd: Ze weten wat we aan het doen zijn. Maar ik denk dat die mannen wel wekelijks zo iemand zien binnen komen in het stadhuis die iets rond Aalst doet of wil doen. Zo hebben we gevraagd of we een filmpje konden gebruiken voor onze video clip van “Schramoeille” over de brand van de Sint Martinuskerk in 1947, dat werd aangevraagd en goed gekeurd. Geen enkel probleem, maar ook niets meer of minder. Maar om daardoor support van het Stad zelf te verkrijgen? Ik denk het niet, daarvoor krijgt Stad wel teveel van dat soort aanvragen denken we.
Als ik aan Aalst denk, denk ik direct aan Carnaval. Hoe beleven jullie Carnaval?
Basstaerd: We zijn daar niet mee bezig in die zin dat we in een carnavals vereniging of groep zitten, daar kruipt enorm veel tijd in. En daar hebben we gezien onze drukke agenda's dus geen tijd en interesse voor. Uiteraard is Carnaval wel voor ons drie dagen gewoon uit de bol gaan, en pinten pakken en ons uitleven. Op die manier 'beleven' we Carnaval dus wel.
Wat de nieuwe plaat betreft vind ik het feit dat jullie meer dan ooit dezelfde richting uitkijken enorm positief. Maar wat zijn eigenlijk de algemene reacties op 'In de kwelm'
Basstaerd: Tot nu toe zijn de reacties over het algemeen zeer positief moeten we zeggen. Recent was er echter één minder positieve recensie. De recensent viel over het feit dat hij de taal niet begreep of zo, vermoedelijk heeft hij er maar één keer naar geluisterd. Nochtans hebben we wat internationale pers betreft de nodige uitleg in het Engels verstuurd waar de muziek over gaat. Het is belangrijk om die verhalen te begrijpen, om de muziek van deze plaat ook te begrijpen. En daar ging hij toch in de mist denk ik.
Snoodaert: Wat me ook opvalt, is dat we met veel andere stijlen en bands vergeleken worden waar we eigenlijk toch niet rechtstreeks, of zelfs in de verste verte niet, de mosterd bij vandaan gehaald hebben. Voor ons klinken de meeste nummers gewoon als black metal, maar dan in onze geheel eigen stijl. Het is wel fijn om te horen dat mensen er meer dingen uithalen dan enkel black metal. Voor de ene is dat goed, voor de andere zijn we dan weer te afwijkend. Ik denk dat het grootste verschil onze sound is. Die is veel heavier dan bij de meeste black metal bands.
Het is me zelf ook opgevallen, ik moest toch ook even wat opzoekwerk doen om het 'echt te begrijpen'. De link tussen folklore en black metal is namelijk heel belangrijk. Daarom dat ook ik toch enkele luisterbeurten nodig had
Basstaerd: Het is inderdaad zo, als mensen dat beluisteren is het logisch dat ze zich afvragen wat is bijvoorbeeld die song “De laatste reis”. Het gaat over een kindermoord, wat toch zeer confronterend is. En het was belangrijk om dat in muziek te gieten, die spanning weer te geven die aansluit op die tekst.
Snoodaert: Muzikaal zitten er geen folk invloeden meer in, hoewel ik vind dat onze teksten en de nummers wel perfect aansluiten. Een nummer zoals “Poesjkapelle” heeft een vuile black 'n roll vibe die volledig past bij die twee chaotische low-lifes waarover dat nummer gaat, terwijl “Kasteelke van Verdoemenis” dan weer een heel duister verhaal is die dan over een meer slepend nummer geplaatst is.
Volgens ik heb vernomen zijn jullie zelfs al met een nieuwe plaat bezig? Vertel er eens wat meer over?
Snoodaert: Welja echt veel willen we daar nog niet over vertellen. Het zal dus een concept album worden, over wat het zal gaan , houden we nog even geheim. Het zal in elk geval terug iets meer experimenteel zijn, zonder dat het minder black zal klinken. We willen er bewust voor zorgen dat we niet worden vast gezet als Aalsterse gimmick band, die enkel in het dialect teksten schrijft. Dat gevaar bestaat. Om niet in die val te trappen, moeten we vooruit gaan en onszelf opnieuw uitvinden, andere richtingen uitkijken en iets anders proberen. Evolueren. Een nieuwe Kludde plaat zal altijd een beetje anders klinken dan de plaat ervoor, wij zullen nooit tweemaal hetzelfde doen.
Zijn er ondertussen optredens gepland?
Basstaerd: We staan o.a. op de Gentse Feesten in de Kinky Star op 22 juli, enfin 21 juli maar op middernacht. Wat dat gaat geven weten we nog niet. Maar goed. Ook op 20 juli in Ninove. We spelen ook in Zottegem 20 september. En spelen op 9 november op Unholy Congregation 2 - Oudenaarde. - https://www.facebook.com/events/2182699108482169/ - Enfin, onze agenda blijft vol lopen. Buitenlandse concerten voorlopig niet.
Wat zijn jullie eindelijk ambities eigenlijk?
Basstaerd: We hopen dat we nog lang kunnen doorgaan op de manier waarop we nu bezig zijn, platen uitbrengen, optreden en dergelijke meer, graag eens in het buitenland geraken deze keer. Zo lang we er maar plezier in beleven.
Blijft dit allemaal combineerbaar met gezin en werk. Want jullie spelen ook bij andere projecten?
Basstaerd: Ik denk dat het belangrijk is om steeds, op alle vlakken de juiste afspraken te maken. Zowel wat gezin als werk betreft. Zeker als je meerdere keren in de week gaat repeteren, en dan in het weekend vaak optreden, is dat echt nodig. Maar dat lukt dus zeer goed bij iedereen.
Vergeleken met de beginperiode, wat is het grootste verschil?
Snoodaert: Wellicht toch dat we ons minder met imago bezighouden, we zijn daar niet meer mee bezig en laten dergelijke details over ons gaan. We beleven daardoor meer plezier in ons samen spelen. Wat kledij en zo betreft, vroeger waren we daar echt mee bezig, pinnenbanden, enkel black metal T-shirts dragen... Maar op dat vlak zijn we toch ook - laat maar stellen - volwassen geworden. Zo kwam in onze beginperiode onze gitarist met korte broek aanzetten voor een live show, en spraken we hem daar over aan. Corpsepaint en korte broek? Haha, zoiets is dus nu niet meer aan de orde. We zijn daar allemaal niet meer mee bezig met die belachelijke details
Bedankt voor dit fijne gesprek, en uiteraard enorm veel succes
Pop/Rock
Per Wiberg - Zweedse multi-instrumentalist heeft nieuwe plaat uit ‘Head without eyes’
Per Wiberg
2019-05-16
Erik Vandamme
Per Wiberg ‘Music’s an art form and is always an expression of some kind, humorous, sad, funny, serious, angry or whatever’
Al meer dan dertig jaar maakt de Zweedse multi-instrumentalist Per Wiberg het mooie weer bij Death Organ, Spiritual Beggars, Opeth, Kamchatka en King Hobo. En dan hebben we het nog niet over de talloze andere projecten waar hij aan meewerkt. De man had ondanks die drukke agenda niet alleen tijd gevonden om een nieuwe schijf uit te brengen: 'Head Without Eyes'. Hij wilde ons ook graag te woord staan i.v.m. die nieuwe release en beantwoordde ook andere vragen die we op hem afvuurden.
Congratulations on your new album, what are your own expectations about this?
Hi and thanks! Since this is the first solo album I wouldn’t know what to expect really, but so far the feedback has been really positive. The ambition is to make another album and hopefully to get more of a steady band together for this in the future.
How did the collaboration with Despotz records come about? And do you like that label?
I play in a band called Kamchatka who were signed to Despotz so I’m well familiar with them. When I finished the album I started talking to people and labels about a possible collab. I meet Ömer at Despotz on a Tiamat gig in Stockholm and he asked me what I was up to and wanted to hear the album so.. I like being on an indie label cause it’s pretty flexible and you can work an album for a longer time frame compared to being on labels with gazillions of releases.
You are also busy in other projects, in which you also spend a lot of time, how and where did you find time to put together a solo album?
I started to write and record this album in 2016. Since I play and sing most of the stuff on the album it was easy to record. I just did bits and pieces in my rehearsal room when I felt inspired in between touring with other things. It didn’t feel rushed at all and I took my time with things actually.
As for those other projects, are there plans for the near future?
Me, Thomas(Kamchatka) & JP Gaster(Clutch) have a band called King Hobo which will release the second album May 31 through Weathermaker Music. With Kamchatka we’ve started working on new material and if all goes well we’ll record this summer. The same goes for the band Switchblade, lots of stuff written and it’s getting closer to putting it together and record sometime later this year. Spiritual Beggars won’t do anything this year as most of us are busy with other things. Leif Edling’s feeling good and is back touring with Candlemass so there are no plans for me to do any shows with them at the moment. I’ll play a few Tiamat shows filling in on keyboards this year as well.
Is something actually planned as a release show (or are we late). if so how did everything go?
There are no shows booked at the moment. I wanted to take my time with this and ask around to see who’d be available and up for playing these songs live. Also since it’s a new thing I was curious about the feedback on the album. Looking forward to play live later though!
Do you have plans to tour solo with your new album? if yes, also in Belgium?
Yes I will definitely play live but right now it’s impossible to say to what extent. I want to play a couple of shows at home in Sweden first to see how it works out and then of course I’d love to play in Europe, incl Belgium. I’ll give it my best and we’ll see what happens!
Regarding the title of your solo album, does it have a mutual meaning?
Head Without Eyes was originally the name of the project but I decided to be brave and use my own name instead... It depends on what you want it to mean kinda, If you can’t look outside you have to look inwards if that makes sense!?
To continue with that, does your solo work have a personal meaning? in the sense that you can express your frustrations or emotions in it? or shouldn't we go that far?
I think all music has, or at least shoud have a personal meaning. Then it’s up to the artist how to show or present that. Music’s an art form and is always an expression of some kind, humorous, sad, funny, serious, angry or whatever but I understand what you mean and yes, it’s a way of expressing my emotions and frustrations.
You will also be responsible for the vocal input on your solo album. How did you like it?
I’ve done lead vocals in many bands through the years, maybe not the most well known bands I’ve played with but it’s not a new thing for me. The difference lie more in the vibe of the songs and I wanted it to be something else than shouty rock vocals. I’m happy with the performance but it’s one of those things, at least to me that benefits from having someone you trust around to bounce ideas with, like a producer for example. I’ll probably try to work with someone next time.
Are there other artists and musicians who collaborate on this disc? if so who? and how did it work?
Yes, Karl Daniel Lidén has mixed 3 songs and he also played drums on those. He’s a great producer and engineer and has worked with bands like Bloodbath, Victims, Crippled Black Phoenix etc. Lars Sköld(Tiamat/Avatarium)played drums on the other 3 tracks, good friend and a very powerful drummer. We recorded his stuff at Black Lounge Studios with Jonas Kjellgren who also mixed those songs. Jonas is a super talented guy and mostly known within the metal world. Billie Lindahl from Promise And The Monster helps out with vocals on 3 tracks. She’s a great artist and I really like her music and vocals. I hope we can do something more together in the future.
Can we see this album as the start of a solo career? or should we not view it that way?
Yeah I guess it’s a start of a solo thing but that doesn’t mean that I’ll stop doing other things. I’ve always loved playing in bands and still do!
As a big fan of Opeth, for example, what I appreciate about you is that despite that legendary status, you are always on the ground with both feet? Is that a conscious choice? The "why" may be a weird question, but I sometimes see other things with front men with your status.
It’s not a conscious choice really but more how you live your life I think. To me it’s always been really important to be humble about the the so-called career because that could be gone any day for many different reasons. I don’t think it’s too much to ask to just be polite and respectful and say hi to people, the reward is so much bigger than being a douche. The ego thing seems to take a lot of time as well and I don’t have the patience for that, I just want to rock out :-)
Is it really interesting to release a disc in these times of streaming? You have experienced different times, what is your personal opinion about steaming?
I’m a complete music nerd and I stream, buy downloads, cd’s & vinyl and don’t care about formats that much. I think it’s good that there are all kinds of ways to enjoy music these days. But, having grown up with records I think physical(vinyl/cd)is probably my favorite way of presenting a vision, both the music and the graphics/package as it makes it more interesting and gives a better understanding of what you’re listening to.
It is perhaps a somewhat far-fetched question. But where do you see yourself in, let's say ten years? Are there any ambitions after what you have already achieved? because in the meantime your euvre is impressive (and that is an understatement)
I hope that I’ve had time and the opportunity to explore some of the stuff I’d like to try, both as an instrumentalist and as a songwriter. I have many different musical ambitions and things I’d like to learn and get better at. I don’t look back a lot and can’t really afford to think too long term either, it’s more about focusing on the moment and do as good as you can with whatever I work on and move on after that.
I get through my questions. Are there any communications to our readers?
Check out the album, it’s a little bit different but worth a try! I’ll do what I can to bring this on the road in the future so hopefully I’ll be able to make it to Begium as well.
Reggae
Inna De Yard - The music has always been this way - It’s a reaction of life! Sunshine and rain!"
Inna De Yard
2019-05-16
Erik Vandamme
'De UNESCO-organisatie heeft onlangs de beslissing genomen om Reggae als genre toe te voegen aan de lijst van 'The Intangible Cultural Heritage Of Humanity'. Het reggae collectief Inna De Yard - met als frontmannen / zangers Cedric Myton, Kiddus I, Ken Boothe en Winston McAnuff - juicht deze beslissing uiteraard van harte toe, omdat ook zij met Inna De Yard al meer dan 10 jaar staan voor deze speciale Jamaicaanse muzikale cultuur 'in the purest and most intense way, gathering the very best of lendary reggae music from the Bob Marley-era'.
Inna De Yard bestaat anno 2019 uit oude rotten in het vak, zoals oprichter en frontman van The Congos Cedric Myton, en jong talent boordevol vuur dat klaar staat om te ontploffen. Net die combinatie van jong geweld en ervaring binnen het vak, vormt de rode draad op de nieuwste schijf 'The Soundtrack'. Naast een recensie van deze plaat, hadden we ook een fijn gesprek met Inna Yard.
For our readers who, in spite of everything, should not have known you. Who is Inna Yard? how did everything start? Tell us more about it
Inna de Yard started because I might refused to sit and wait doing nothing during 5 years. When Makasound start re-released 3 of my albums, I would has nothing to do musically. One of the things I could do within the time, I start working with Camille Bazbaz and we recorded an album in two days. Some acoustic and some vocals with percussions. I send it to my record company of the time and they say if I knew someone in Jamaica to work on it. At that time I knew China Smith. He wanted to work some acoustic things. We called the project Inna de Yard. That’s how the whole thing started. Inna de Yard is a collective project. It’s based around certain frequencies. The Nyabinghi. The roots of reggae music. It’s just some elders and some young artists singing some hopeful songs. Like Ken Boothe, Horace Andy, Kiddus I, Cedric Myton, Var, Kush, Derajah. We just come together and do this for the heritage of all the music. Setting a platform, a template for the future generation.
How did the new album come about, and what are the reactions so far?
Well the new album is the continuation of the Inna de Yard series started by Makasound. We started again with the Philharmonie, but this time without China as he refused to participate . The record company asked me to assist them but also to have some women involved. We asked Marcia Griffith, Judy, Jah9.
We getting beautiful reactions nice, from everywhere
I read that the album was recorded in a special place, tell me more about it
The album was recorded in Stony Hill in the mountains, in the green, outdoors. We trying to capture the original feel of songs. We wanted to capture this natural vibe around it. This place was perfect. It’s aware from the modern crowd.
There is an enormous amount of collaboration with younger and older artists, how did they come about?
We have to pass on things to the younger generation. We have to give experience to youth. Most of the meetings comes naturally. Var is Kush’s friend. Derajah is a bredrin for long time. I know Kiddus I from many many years. n from long time. Cedric is my friend. Horace is the godfather. He’s the man who give us the first international tour in France. Horace Andy is the man who set the foundation.
What about the fact that Chinna was not present? Can u tell more about it?
He wasn’t interested to go further in this Inna de Yard. When the record company contacted him he refused to continue this tradition.
Some of you guys are also doing some other projects? Is this all easy to combine? And how?
The booking agency works to have everyone on the tour. Cedric Myton is a major artist touring worldwide all the time. It’s not always easy to coordinate.
We’re doing it for the music lovers. To create this joy. When the people happy, the government smiles (laughs).
I find that cross-pollination between young talent and old hand in the profession the biggest plus on this disc. What is your opinion about this?
It’s a hopefull thinking generation. It’s nice to have the young youth working on stage with us, improving them things by association and movements, attitude behaviour.
Reggae is a music style with a message, but also contains a lot of humor. You can also find that on the disc. Has this approach been consciously chosen and which 'message' do you want to spread?
Reggae music always been a music speaking to the people. Where’s there’s drama, you always have comedy. The music has always been this way. It’s a reaction of life! Sunshine and rain! I don’t think it has been consciously chosen, I think it’s something that happens naturally. It’s like the DNA of the whole thing. What we want to spread, most of all, is this happiness. We want to expand the joy, it’s a message of love.
I often hear subtle hints to Bob Marley, but the reggae genre has changed. What do you think is the biggest change compared to the past?
Bob is a man we always listen to. There’s nothing really new, we just expand it. Bob did some nyabinghi chants, like “Rastaman Chant”. We’re expanding that fruit.
There is a also great connection with France? Tell me more about it
My connection with France go back to the 80’s. I met many people at that time. Longtime before Reggae Sun Ska. Then I started coming back to France in 2003. Patate Records had a show and invited me. I came and met the guys at Makasound. France has been a home for I & I.
Btw. Has the golden age for Jamaican reggae in France come to an end? Has the younger generation, for whom reggae is a part of the scenery, become more interested in their own productions?
More Youth are producing reggae.
More dub, fewer lyrics, less connection to the root?
The youth doing their own productions. It always been like this. There’s nothing wrong in “more dub” and “fewer lyrics”. If there’s fewer lyrics it’s more easy to understand. The words you use needs to be “supercharge” words. It has to be words when your hear them 5 or six words you have to go meditate for a day. Simple basic is the better way.
How is live in Jamaica anno 2019? This days.
Living in Jamaica upon till now is still nice. It’s not as bad as people try to say. We had problems for many years from gun violence to political things. Government who try to manipulate things. It happen all over, in many places across the world.
Population increase and problems with it. You’ve got to be careful as Matthew McAnuff says. But you can’t be to careful!
What are the future plans, next to world domination?
Are there any plans for a next album already?
My last question. Are there important announcements to our readers?
We’d like to give thanks for the support over the years. The movie Inna de Yard is coming out this summer in Germany, France, Swizerland and in many other places. Go watch it, it’s our history!
Concerten doen is voor mij een ontdekkingsreis. Mijn eigen grenzen aftasten en die verleggen. Door de jaren deed ik dan ook enorm veel ontdekkingen, die in mijn geheugen staan gegrift. Een optreden dat ergens blijft hangen, als het ware. Zo zagen we Chalice de laatste tijd al enkele keren bezig, en waren danig onder de indruk van de performance op het podium. Of dat nu een kleine zaal, of groter podium is. De act van Pieter gecombineerd met die verschroeiende riffs en drum salvo's, voelden telkens aan als een trip richting vagevuur. Tussen hemel en Hel als het ware. We vonden het hoog tijd worden om Chalice eens enkele vragen te stellen. Zeker sinds de band circa twintig jaar bestaat.
We hadden een fijn gesprek met Chris en Pieter over hoe de band is gegroeid, het effect op gezin en persoonlijk leven, en wat de toekomst zal brengen.
Chalice bestaat sinds vorig jaar 20 jaar. Als je terugkijkt naar het verleden, wat had je - wetende wat je nu weet - anders aangepakt?
Chris: De laatste jaren hebben we meer en bewuster ingezet op het promoten van onze band en de muziek die we maken. We zijn daarin actiever geworden, hechten meer belang aan netwerken en gebruiken daarvoor verschillende kanalen (o.a. social media) om dit te doen. Soms laten we ons bijstaan om gerichter te kunnen werken bijvoorbeeld voor de promotie van een album. In de beginjaren hebben we ons te veel gefocust op de muziek, het schrijven van songs, af en toe de studio in en dan opnieuw schrijven en live spelen. De focus lag te veel op het puur muzikale en de zoektocht naar speelkansen. Als een ‘rewind’ mogelijk zou zijn, denk ik dat we daar van bij de start meer aandacht zouden voor hebben.
Pieter: De nagel op de kop, ik denk dat, en ik spreek over mezelf, ik nuchterder geworden ben in mijn kijk naar de band. Ik ben niet meer die Pieter van 15 jaar geleden bij mijn start bij Chalice. Ik bekijk de dingen uit een meer professionelere bril terwijl ik nog altijd keihard geniet van de muziek.
Ik krijg het gevoel dat Chalice eigenlijk maar recent echt erkenning krijgt binnen dat metal wereldje? Heb ik het mis, is er iets dat me is ontgaan. Of hebt u een verklaring waarom dat nu precies wel beter lukt?
Chris: Ik denk dat het antwoord op de vorige vraag daar zeker een rol in speelt. Meer dan ooit zetten we in op ‘exposure’ op verschillende manieren, via verschillende kanalen. We zijn te zien en te horen live… maar ook online. Daarnaast is het zo dat we zélf ook meer geïnvesteerd hebben in onze 2 recentste releases (‘There is nothing’ en ‘Ashes of hope’). We hebben meer tijd en centen vrij gemaakt om de songs op te nemen en een goede productie mee te geven. Het eindproduct is beter en op die manier krijgt de band en de muziek meer en betere aandacht.
Pieter: In het verleden hebben we zeker erkenning gekregen, maar deze telkens verloren omdat de line-up zo turbulent was. Telkens moesten we terug van nul herbeginnen, want uiteindelijk is de underground en ook de metal scene keihard. Verdwijn je van de kaart, dan ben je voorgoed verdwenen. Een beetje zoals uit het oog, uit het hart.
De wijzigingen in stijl zijn natuurlijk nefast voor mensen die ons vroeger beter vonden, maar het klopt: de band is 21 jaar oud en we horen nog steeds van mensen : “Chalice, dit is de eerste keer dat ik ze hoor.” Ook al is het leuk om mensen aangenaam te verrassen, het is jammer dat we steeds die eerste indruk opnieuw moeten maken
Chris: Een positieve kant aan dat verhaal is dat we nog steeds groeien op dat vlak. Mensen leren ons nu nog kennen, komen een praatje maken, kopen een CD, gaan ons volgen op Facebook, komen nog eens kijken. We maken ook nu nog nieuwe fans.
Jullie brachten vorig jaar een nieuwe plaat uit, door de jaren pas jullie vierde of zo. Hoe komt dat eigenlijk? Sommige bands hebben elk jaar wel een nieuwe plaat
Chris: Onze ‘output’ is inderdaad niet fenomenaal. Ik zie daarvan 2 oorzaken: in de eerste plaats hebben we de voorbije jaren veel wisselingen gehad in de line up van de band. Mensen vertrekken of moeten vertrekken, er moet vervanging gevonden worden, er moet een setlijst ingestudeerd worden om speelklaar te zijn en nieuwe songs schrijven met een nieuwe line up kost altijd wat meer tijd. In die zin zijn personeelswissels een vertragende factor geweest. In de tweede plaats denk ik dat we ‘democratisch’ schrijven en werken. De songs worden grotendeels tijdens de repetities geschreven, alhoewel we vaak kunnen vertrekken van een idee of een ‘geraamte’ van een song. Tim en Nicolas zijn daar de grootste leveranciers. Op die manier schrijven zorgt voor muziek die gedragen wordt door iedereen, maar da’s soms tijdrovend. We hebben allemaal wel iets te zeggen over een riff, over het arrangement of over de vocal lines. Er is bij Chalice geen ‘mastermind’ die alle songs thuis schrijft, op neemt en door stuurt naar de rest van de band.
Pieter: Volgens mij is het ook zo dat ‘minder output’ los staat van de kwaliteit van het afgeleverde werk. Het klopt wat Chris zegt…. neem daarbij ook het feit dat we telkens alles zelf financieren. Anno 2019 kan een plaat uitbrengen vlotter of goedkoper, wij kiezen er telkens voor om een kwalitatief product af te leveren dat na enkele jaren nog steeds recht staat. Ik breng dus zelf liever iets doordachts uit, dan snel met iets op de proppen te moeten komen. Ik zeg niet dat onze albums tijdloos zijn, of pretendeer niet dat ze allemaal even hoogstaand zijn, maar we kunnen nog steeds met trots enkele nummers van het vorige album brengen zonder dat deze afbreuk doen aan waar Chalice voor staat. De evolutie in de albums is dan ook een evolutie waar de band voor staat.
Er is, meer dan vroeger, ook volop promotie gemaakt rond die plaat. Wat is er op dat vlak veranderd tegenover in de beginjaren?
Chris: Ook hier wil ik wat verwijzen naar het antwoord op de eerste vraag. Specifiek voor ‘Ashes of hope’ hebben we Mike de Coene van Hard Life Productions onder de arm genomen. Dat heeft zeker een aantal deuren geopend. Samen met onze alertheid en gegroeide gevoeligheid voor promotie, hebben we daar stappen vooruit gezet. Daarnaast was het album qua songs en ‘soundwise’ ook gewoon heel goed. De reviews waren overwegend heel positief… da’s ook helpend geweest. Tenslotte hebben we zelf van de release van de plaat een bijzonder evenement gemaakt: we vierden 20 jaar Chalice met een nieuwe plaat tijdens een release show in april vorig jaar.
Die nieuwe plaat ging naar mijn mening eerder de melodieuze death metal kant op, i.p.v. de pure old school death metal van vroeger. Is daar bewust voor gekozen? En waarom?
Chris: Hier toont zich het voordeel van een democratische manier van ‘songwriting’. Iedereen kan mee schrijven, mee denken en mee beslissen…dat wil zeggen dat een andere samenstelling van de groep er ook voor zorgt dat er andere ideeën op tafel komen. We luisteren allemaal naar metal en vinden daar in iets gemeenschappelijks, maar we zijn niet allemaal fan van dezelfde bands. Soms mag het lomp en traag, soms moet het snel, thrashy en strak, soms ligt nadruk op melodie en meer doordachte songwriting. Het is daarom vanzelfsprekend dat een andere gitarist en een andere drummer in de samenstelling, zorgen voor een andere sound, voor evolutie in de soort metal die we schrijven.
Pieter: Een voordeel binnen onze band is dat we geen gemeenschappelijke deler hebben. Sluit ons op voor een week op zoek naar één gemeenschappelijke band tussen ons vijf en je zal van een kale reis terug keren. Onze invloeden liggen ver uit elkaar, maar komen mooi terug samen in de muziek die we maken. Voor mij gaat het vooral om de emotie die een song meebrengt en of deze samen gaat met de emotie die we willen overbrengen naar het publiek. We hebben alle 5 een voorliefde voor metal en waar metal voor staat en dat uit zich telkens weer in de muziek die we schrijven. Naarmate je ook ouder wordt, wijzigt je kijk op muziek en durf je meer te experimenteren.
Sommige bandleden spelen ook bij andere bands, is dat allemaal goed combineerbaar met Chalice?
Chris: Nicolas Bruggeman (gitaar) en Niels Verbeke (drums) delen we met Caducity. Pieter (vocals) en ikzelf (bas) spelen ook in een band die donkere, melancholische muziek maakt. Het is absoluut geen metal, de muziek neigt naar The XX, London Grammar, Me And That Man, Leonard Cohen. We repeteren met Chalice wekelijks en daarnaast vraagt de band natuurlijk nog tijd. Er moet ‘huiswerk’ gemaakt worden… soms gelinkt aan de (nieuwe) muziek die we aan het schrijven zijn, maar daarnaast wordt er tijd en energie gestopt in een leven op Facebook, Instagram, Youtube. Er moeten contacten gelegd en onderhouden worden met promotoren en met clubs en concerten waar metal een kans krijgt. We plannen opnames, wisselen ideeën uit over een videoclip, zorgen voor merchandise. We hebben voorlopig geen label en realiseren alles in eigen beheer. Er is dus veel controle over de dingen, maar tegelijk ook veel werk. Als we het niet zelf doen, gebeurt het niet. Als er daar bij sommige van ons nog een band bij kan, hebben we daar nog nooit beperkingen over opgelegd. Het engagement t.a.v. Chalice mag er echter niet onder lijden.
Pieter: Vergeet niet de invloeden Nick Cave en Johnny Cash, Chris. Ja, onze 2de band staat in schril contrast met wat de muziek van CHALICE is, maar er is een gemene deler namelijk de inhoud van de teksten. Omdat mijn stembereik uiteraard niet denderend is, deel ik de frontstage met een dame. Haar timbre in combinatie met mijn diepte zorgt voor een fijne toon van melancholie maar ook in die band liggen de invloeden zo ver uit elkaar net zoals bij Chalice. Zo houden de gitarist en ikzelf nogal van de ‘Southern’ invloed. Hierdoor ontstaat een enorme diversiteit in de nummers en misschien sluipen heel af en toe wel wat van onze roots in de muziek. We hopen ergens eind 2019 eindelijk naar buiten te treden met onze muziek. Het is vooral koffiedik kijken omdat wat we brengen een ‘love it or hate it’ feel heeft.
Ook op persoonlijk vlak hebben jullie allemaal een job naast Chalice, lukt het om dat te blijven doen door de jaren? En Hoe?
Chris: Om eerlijk te zijn: als muzikanten bij ons in het verleden vertrokken, had dit spanningsveld daar vaak mee te maken: de tijd, de toewijding, de opofferingen die een band vraagt. Onze tijd gaat naar werk, gezin en familie en daarnaast moet er dus voldoende goesting en passie zijn om tijd vrij te maken voor de band. Zoiets is misschien evident als je student en vrijgezel bent en thuis woont. 15 jaar verder is er misschien een voltijdse job, een vrouw, 2 kinderen en een afbetaling. Op dat moment wordt het minder evident om tijd te maken voor repetities en alle andere dingen die er bij komen. Er moeten zeker ‘offers’ gebracht worden door de bandleden en meteen heeft dat ook gevolgen voor onze entourage… zij het gezin, werk of vrienden. Het helpt ook als muziek, hoeft niet uitsluitend metal te zijn, een echte passie is. Het helpt als muziek luisteren, kijken, spelen is als voedsel of therapie. Het helpt als je je kwaadheid, ontgoocheling, razernij, tristesse op die manier kan ventileren en kanaliseren. Muziek helpt ons om geestelijk (behoorlijk) gezond te blijven. Voor ons mag muziek onderaan de piramide van Maslow komen… naast de andere levensnoodzakelijke dingen.
Pieter: Couldn’t agree more with Chris. Chalice is puur therapie voor mij. Ook al heb ik het druk in het gezinsleven en mijn job, als ik een week niet gerepeteerd heb, kruipt dit in mijn kleren. Chalice is de enige vorm waarop ik mijn frustraties, agressie en kwelling kwijt geraak. Neem dit uit mijn leven, dan neem je ook een heel stuk weg en zou ik mezelf verliezen. Ik moet toe geven dat mijn leven ook in het teken van de band(s) staat. Ik kies liever voor een job waarbij ik tijd genoeg heb om mijn hart en ziel aan de band(s) te wijden dan voor het geld en carrière. Als ik solliciteer, zou mijn tweede reflex zijn: “Oei, ga ik wel kunnen repeteren?”
Laat ons ook eens naar de toekomst kijken. Zijn er, wat platenwerk en zo betreft, plannen naar die toekomst toe?
Chris: We zijn bezig met de opnames van 2 nieuwe nummers. Daarvoor wordt opnieuw samen gewerkt met Tony Deblock en Andre Six. Ook tijdens de opnames van ‘Ashes of hope’ zaten zij aan de knoppen. De opnames gebeuren in de MIDAS studios in Lokeren. De opnames van de drums en bas zijn achter de rug. De opnames van gitaar en stem zijn gepland in mei en juni. Voor een van die songs zijn er concrete plannen om een eigen videoclip op te nemen. De songs zullen digitaal beschikbaar zijn, maar we persen er geen CD of vinyl single van. Daarnaast schrijven en schaven we voortdurend aan nieuwe nummers. Er zijn nog geen concrete plannen voor opnames van een nieuw album. Daarvoor hebben we eerst nog wat ‘schrijfwerk’.
Jullie gaan weer op tournee doorheen zomerfestivals? Waar mogen we jullie nog live verwachten deze zomer?
Chris: Gek genoeg zijn er voor de maanden juni, juli en augustus nog geen boekingen. Er zijn een aantal contacten of opties, maar nog geen concrete afspraken. In het najaar wordt het dan weer wat drukker. Enfin, als het qua live spelen wat rustiger is, is dit absoluut jammer, maar we blijven niet bij de pakken zitten. We blijven zélf contacten zoeken en onderhouden met organisatoren én er is dan volop tijd om muziek en tekst te schrijven voor een volgend album. Een deel van het metalcircuit blijft voor ons heel moeilijk te bereiken, omdat we nog geen booker hebben. Ook dat staat op onze TO DO-lijst.
Zijn er ook buitenlandse optredens gepland? in het verleden stonden jullie o.a. in Frankrijk en Nederland?
Chris: Wellicht krijgen we nog een speelkans in Tilburg, daar zijn er wat contacten geweest. Daarnaast hebben we een favoriete actieradius van 400 km rond Gent… Verder kan ook, maar dat vraagt al iets meer puzzelwerk.
Is het, tegenover vroeger, trouwens gemakkelijker geworden om optredens vast te leggen, en heeft u daar een verklaring voor?
Chris: Ik heb niet het idee dat het nu gemakkelijker geworden is. Er zijn veel bands en het aantal concertzalen of clubs en of festivals waar metal een plaats krijgt, is niet evenredig gestegen. Een goed album als visitekaartje en een bookingsagent zijn zeker helpend.
Om daar op door te borduren, zijn er bepaalde landen waar jullie heel graag eens zouden spelen?
Chris: Ik heb niet meteen een fetish voor een bepaald land. Als ik mag dromen: er zijn voldoende legendarische concertzalen in België: de Vooruit in Gent, de AB in Brussel, Muziekodroom in Hasselt, De Kreun in Kortrijk of een kolkende Trix in Antwerpen. Wat Belgische festivals betreft zijn Graspop en Alcatraz natuurlijk het summum. Poging bleven voorlopig zonder succes, maar dat is een kwestie van tijd
Jullie hebben de gouden tijden van vinyl en cd meegemaakt. Wat is jullie mening over Streaming sites als Spotify en dergelijke meer?
Chris: Heel toffe vraag en tegelijk denk ik dat de meningen binnen de band daar sterk over verschillen. Ikzelf ben iemand die muziek wil ‘hebben’ of ‘bezitten’ en daarvoor niet afhankelijk wil zijn van een streamingsdienst. Muziek is daarvoor te belangrijk voor mij. Dat betekent dat ik CD’s en vinyl koop en op zoek ga naar fysieke winkels in Gent, Antwerpen, Brussel, Maastricht om dingen te kopen. Die dingen zijn, samen met een goed hifi-installatie, super belangrijk voor mij en krijgen een prominente plaats in mijn leefruimte. Als een strooptocht langs winkels niet helpt, ga ik naar platenbeurzen, kijk ik op Discogs, Ebay of op webwinkels. Ik luister albums (op vinyl of op CD) en geen nummers en ben dus zéker bereid om 3 jaar te wachten op het volgende album van een band.
Wat 'live' betreft, ben ik steeds onder de indruk van die performance van de frontman van dienst, die met bebloed hemd en zo op het podium komt. Hoe is dat idee ontstaan feitelijk?
Pieter: Alvast bedankt voor het compliment. Voorheen stond ik gewoon lekker in mijn bandshirt te brullen on stage. Naarmate we de band en onze live performance serieuzer zijn gaan nemen, zijn we gaan nadenken om ‘on stage’ iets meer te voorzien. We willen een ervaring delen met het publiek zowel muzikaal als visueel en omdat we nog steeds keihard underground zijn en geen budget hebben om vuurwerkshows af te steken, hebben we nagedacht hoe we dit willen brengen. Tijdens de release van ‘There is nothing’ kwam het idee om op te treden in zwarte overall. Dit heb ik ook een lange tijd gedaan maar zo creëer je op het podium één grote zwarte vlek. Om hier een contrast te brengen werd dus gekozen om mij in het ‘wit’ te hullen. Ik zie dit niet als een constant iets en misschien heb ik binnen twee jaar wel iets anders aan. Door het feit dat ik die outfit gebruik, kan ik veel gemakkelijker in verbinding komen met mijn donkere kant…. de kant die alle ellende wil verkondigen op het podium en iedereen mee nemen in een trip van agressie, afgunst, melancholie en onbegrip. Neem er dan natuurlijk bij dat ik het ‘geluk’ heb een imposante figuur te zijn, dit in combinatie met de outfit maakt het geheel on stage compleet. Het is niet zo dat ik een kopie of een personage van een ‘serial killer’ wil zijn. Een ‘serial killer’ is de keerzijde van onze mensheid. Iemand die getormenteerd is en die zijn kwellingen op de ‘verkeerde’ manier uit. Ik beoog vooral het show effect dat ik geen raad weet met mijn kwellingen en ik wil ze uiten via zelfverminking, zelfmoord en moord. Vandaar de combinatie van bijl & strop: ik wil een beeld neer zetten van alles wat voor ons taboe is.
Ik vind het ook opvallend dat er het ene moment lijkt alsof die reus van een frontman iedereen gaat verscheuren, en anderzijds hij de meest sympathiek charismatische entertainer blijkt te zijn? Is ook daar bewust voor gekozen. Waarom?
Pieter: Daar is helaas niet bewust voor gekozen vrees ik. Er zijn zelfs mensen die dit niet kunnen smaken. Eigenlijk splits ik mijn persoonlijkheden in twee. De verscheurende frontman is mijn donkere zijde, de nachtmerrie zijde. Terwijl mr. Sympa mijn andere kant is. Een beetje yin en yang, wat zo inherent is aan mijn persoonlijkheid. Tegelijkertijd wil ik ook dat mensen zich, ondanks alle kwelling, gewoon amuseren op een show en ook zaken kunnen relativeren. Ik merk dat er de laatste tijd telkens een fantastisch publiek aanwezig is dat alles kan vatten en keihard geniet van alles waar Chalice voor staat. Dat stemt me dankbaar. Het is inderdaad vroeger een werkpunt van me geweest om een boodschap over te brengen on stage. Ik heb die demonen dan ook keihard in de ogen gekeken en mezelf hierin laten groeien. Ik heb een effect op het publiek en dit is absoluut wederkerig. Het is een wisselwerking, een dialoog en daar hou ik van. Ik wil niet gewoon die ‘brullende beer’ zijn op het podium. Ik wil iedereen meenemen in een bad trip met een veiligheid dat in the end, alles goed komt.
Om af te sluiten, een dooddoener wellicht, maar is er na al die jaren nog een soort 'einddoel ' dat jullie graag zouden bereiken? Wat zijn de ambities na circa 20 jaar in de scene?
Chris: Ik heb geen einddoel. In één van de vorige vragen mochten we ‘dromen’ over plaatsen waar we nog zouden willen spelen. Als het er ooit zou van komen, betekent dit voor mij niet dat de stekker er dan uit gaat. De ambitie blijft om samen muziek te maken die we zélf graag horen en spelen, muziek waar we onze emoties in kwijt kunnen en waar we, in het beste geval, ook andere mensen kunnen mee raken. Zo lang we dat kunnen blijven doen als band, is het einde voor mij nog niet in zicht.
Ik zit door mijn vragen. Zijn er nog belangrijke mededelingen naar onze lezers toe?
Chris: Ik zou aan de lezers de voorzichtige suggestie willen doen om wat meer kleur te dragen en niet altijd die zwarte shirts, al dan niet met onleesbare logo’s, vieze tekeningen en opruiende opschriften. Trouwens, jullie moeders houden er niet zo van. Ze hebben het me zelf gezegd. Wat is er nu verkeerd aan een gele polo met fijne blauwe horizontale streepjes?
Pieter: Save the planet, kill yourself! Durf de nachtmerrie beleven samen met ons tijdens een live show! You won’t regret it!
Bedankt voor dit fijne gesprek. En uiteraard veel succes in de komende maanden, jaren, weken.
We gaan graag op zoek naar nieuwe elementen om in onze muziek te verweven en streven er naar om dit te blijven doen voor toekomstige releases.
Splendidula is een doom/sludge/post metal band uit Temse/Genk die sinds 2008 aan de weg timmert. Onlangs bracht Splendidula een nieuwe schijf uit 'Post Mortem'. Een plaat die ook ons niet is ontgaan. We schreven daarover: ''Wat intensiviteit betreft doet deze songs me subtiel eigenlijk wat denken aan een band als Moonspell, die op dezelfde wijze je naar verre onontgonnen oorden doen wegdrijven. Echter is deze band eigenlijk met geen enkele andere band of genre te vergelijken, maar verlegt Splendidula voortdurend een grens binnen duisternis en donkere melancholie. Waarbij doom en gothic elkaar vinden, binnen een zodanig intensieve omkadering dat je als aanhoorder tot tranen toe wordt bewogen. Letterlijk.”
En dat is dus, met nog maar eens mijn oprechte excuses aan de topmuzikanten binnen deze band, dus de verdienste van een zangeres die over een onaards aanvoelende stem en uitstraling beschikt die we maar heel zelden tegenkomen in het bonte muziekwereldje. En we zijn ondertussen toch al het één en ander gewoon. Indrukwekkend is daarbij zelfs een understatement te noemen.
We hadden een heel gezellig gesprek met zangeres Kristien Cools - wiens stem we als volgt omschreven ''Sirenes die door een eerder hypnotiserende inwerking op je gemoed ervoor zorgen dat je als aanhoorder letterlijk naar hen toe wordt gezogen, waardoor je, net zoals de schippers op de zee, letterlijk op de klippen terecht komt. " Alsook met partner & drummer bij de band Joachim Taminau over heden, verleden en vooral toekomst van de band.
Om met de deur in huis te vallen, wij kennen jullie ondertussen, maar voor onze lezers die jullie niet kennen. Wie zijn Splendidula? Hoe is alles begonnen? en waar komt de naam vandaan?
Splendidula is ontstaan in Genk in 2008. De bandnaam is afgeleid van Lamprohiza splendidula, de Latijnse benaming voor de vuurvlieg. Splendidula staat voor het ‘schitterende’, lichtgevende karakter van dit insect. We willen met onze muziek het mysterieuze en vredige gevoel weergeven dat deze insecten uitstralen wanneer deze ’s nachts rond bomen vliegen of over water zweven. In 2013 werd ons eerste album ‘Splendidula’ opgenomen en in eigen beheer uitgebracht. In de periode tot 2017 hebben er verschillende wissels in de line-up plaatsgevonden, maar uiteindelijk werd er toch een stabiele line-up gevonden waarbij iedereen dezelfde muzikale visie heeft. De huidige line-up bestaat uit Kristien Cools (zang), Pieter Houben (gitaar/zang), David Vandegoor (gitaar), Peter Chromiak (basgitaar) en Joachim Taminau (drums). Deze veranderingen in de line-up hebben ervoor gezorgd dat de stijl geëvolueerd is naar een mix van Post, Sludge & Doom Metal, met een uniek vocaal contrast tussen Kristien en Pieter.
Het debuutalbum ‘Splendidula’ werd opgenomen in 2013 en uitgebracht op 22 juni 2013. Na enkele veranderingen in de line-up evolueerde de muziek naar een mix van Post, Sludge & Doom Metal. Hoe en waar is het idee ontstaan om die post, sludge en doom kant uit te gaan?
We zijn eigenlijke muziek beginnen schrijven zonder op voorhand een bepaald genre te willen spelen. Binnen de band zijn de muzieksmaken ook heel ruim, en we willen ons ook niet op bepaalde bands of muzikale projecten baseren. De songwriting gebeurt eigenlijk altijd heel natuurlijk en gevoelsmatig, door de koppen samen te steken en dingen uit te proberen. We willen dat graag blijven doen, onszelf proberen heruitvinden door te experimenteren en onze muziek gaandeweg verder te laten evolueren. Waarom we er dan het Post/Sludge/Doom label op geplakt hebben? Het is ons in de afgelopen jaren al opgevallen dat het zeer moeilijk is om een publiek te bereiken als de band niet in een specifiek genre geplaatst kan worden. Organisatoren gaan vaak op zoek naar specifieke genres (vb. bij het zoeken van support bands) en we kregen de indruk dat we vaak het gothic metal label opgeplakt kregen, louter omdat er een zangeres in de band zit. Het valt helaas nog te vaak voor dat mensen ons in een hokje plaatsen voordat ze de muziek gehoord hebben. Gelukkig krijgen we de laatste tijd vaak reacties van mensen die positief verrast zijn, omdat ze helemaal niet verwacht hadden dat onze muziek bij hun smaak zou aansluiten.
Hoe waren de reacties van de eerste fans op die veranderingen?
De reacties van de fans zijn over het algemeen heel positief. We zijn dan ook niet plots overgeschakeld naar een andere stijl, en er zijn zeker nog genoeg stijlelementen aanwezig om beide albums aan elkaar te linken. We gaan graag op zoek naar nieuwe elementen om in onze muziek te verweven en streven er naar om dit te blijven doen voor toekomstige releases. We zijn er vrij gerust in dat de fans dit zullen appreciëren en mee zullen evolueren.
Dat eerste album is uitgebracht in eigen beheer nog geen interesse vanuit de hoek van labels? heeft u daar een verklaring voor? of is daar bewust voor gekozen?
Voor het eerste album hadden we op voorhand besloten om alles zelf uit te brengen, en we zijn dan ook niet actief op zoek gegaan naar een label. Met deze release op zak konden we voor het tweede album dan ook gemakkelijker op zoek naar een label. Nu nog proberen we heel veel zelf te doen, maar aangesloten zijn bij een label zorgt er natuurlijk voor dat er veel meer deuren opengaan die anders gesloten zouden blijven.
Het tweede album ‘Post Mortem’ werd in samenwerking met JDB opgenomen en gemixt/gemasterd door Hearse Studio. Op 14 december 2018 werd het album uitgebracht door Inverse Records uit Finland. Hoe is die samenwerking ontstaan?
Na het verschijnen van ons eerste album had Inverse Records ons gecontacteerd met de vraag of er interesse was om een toekomstige release bij hen uit te brengen. Initieel hebben we hier eerder voorzichtig op geantwoord, en is er toch besloten om de nieuwe nummers volledig in eigen beheer op te nemen. Op het moment dat het nieuwe album volledig af was hebben we dan toch besloten om met Inverse Records samen te werken. Vooral de enorme muzikale diversiteit en het feit dat veel bands na de eerste release terugkeren naar dit label, heeft voor ons de doorslag gegeven.
Hoe zijn de reacties trouwens op de nieuwe schijf?
De reacties zijn over het algemeen heel positief, zowel in eigen land als internationaal. We lezen vaak dat onze muziek omschreven wordt als origineel, verfrissend en vernieuwend binnen het genre. Het doet deugd te lezen dat we op dat vlak toch geslaagd zijn in onze opzet.
Langs de andere kant is dit ook al als punt van kritiek opgedoken, alsof de luisteraar geen rode draad kon vinden in de muziek. Dergelijke kritiek respecteren we natuurlijk, maar staat dan ook haaks op onze bedoelingen.
In sommige reviews lees ik vergelijkingen met bijvoorbeeld Amenra? Wat is jullie mening hierover.
Dat is uiteraard een enorm compliment voor ons. Hoewel we muzikaal op verschillende vlakken verschillen, kunnen we ons heel goed vinden in de sfeer die Amenra naar voor brengt in hun muziek. Een bepaalde sfeer proberen uitdrukken met muziek is voor ons heel belangrijk en als we daarvoor nieuwe paden buiten de traditionele genres moeten bewandelen, dan doen we dit met plezier. In dat opzicht voelen wij wel een zekere muzikale connectie met Amenra en zijn we vereerd om met hen vergeleken te worden.
Ondertussen zijn jullie volop op tournee. Komen de aanbiedingen wat binnen dankzij die nieuwe release? Kortom gaan er deuren open? Zijn er ambities naar grote festivals, buitenland en dergelijke meer?
We hebben initieel zelf enkele CD release optredens georganiseerd met bevriende bands in het voorprogramma, waarvan het laatste op 23/03 in Negasonic (Aalst). We merken zeker en vast dat er meer en meer aanbiedingen binnenkomen, waardoor onze agenda tot het najaar al rijkelijk gevuld is.Uiteraard willen we graag ook op festivals en in het buitenland spelen. We hebben ons tot nu toe voornamelijk gericht op naambekendheid in eigen land, maar we proberen nu stilaan uit te kijken naar optredens in het buitenland en proberen dit te doen passen in onze persoonlijke agenda’s.
Jullie zijn naast bandleden ook een koppel, is dat combineerbaar? Zorgt het niet voor extra stress soms?
We zijn allebei perfectionistisch ingesteld, en dat zorgt soms wel voor een (gezonde) woordenwisseling. Het feit dat we elkaar door en door kennen zorgt er uiteindelijk ook voor dat er niets is dat we niet durven bespreken. Het voordeel is ook dat we er dagelijks samen mee bezig zijn, en samen ook de grens kunnen trekken. Op deze manier weten we ook waar we aan toe zijn en zal geen van ons twee er teleurgesteld uitkomen. We zijn ook vaak op de baan, aangezien we in Temse wonen en de repetities in Genk plaatsvinden. Dit zijn goede momenten om bepaalde zaken i.v.m. de band te bespreken en zo constructief verder te bouwen.
Mijn laatste vraag. Hoe zien jullie uw eigen toekomst, bij wijze van spreken waar zien jullie jezelf binnen laten we stellen 10 jaar? Wat zijn de uiteindelijke ambities?
We willen vooral verder blijven evolueren, muzikale grenzen aftasten en experimenteren, zodat we niet ter plaatse blijven trappelen. Dit is voor ons heel belangrijk, aangezien dit de gemeenschappelijke visie binnen de band is. We hopen dus in de komende jaren te blijven groeien en hopen dat ons publiek daar ook in meegaat, zodat we ook op grotere podia kunnen staan.
Bedankt voor dit fijne gesprek.
Voor alle informatie over Splendidula verwijzen we jullie graag door naar volgende links:
facebook pagina: https://www.facebook.com/Splendidula/
U kunt de muziek van Splendidula beluisteren via bandcamp: https://splendidula.bandcamp.com of volg hen op YouTube: https://www.youtube.com/user/SplendidulaOfficial
We zijn in België terug een Nederlandstalige wave/postpunk band rijker, De Delvers. Waarom niet, want dat klinkt goed in de eigen taal. Ze hebben daarbij ook nog een heel leuk en aangenaam plaatje gemaakt. (Zie onze cd rubriek). Hun nieuwe single uit dat album is “Robotman” met bijhorende videoclip. Ze willen het in hun muziek niet hebben over het zoveelste liefdesverhaaltje maar teksten die erom toe doen. Daarom legden we hen een aantal vragen voor:
Hallo, hoe zijn de reacties op jullie album tot nu toe?
Tom(bassist/songschrijver): De reacties op het album zijn heel positief. Hier zijn we uiteraard erg blij mee al maak je in de eerste plaats de nummers omdat er een grote noodzaak is om iets te vertellen. Je kan er niet aan ontsnappen.Dat mensen zichzelf hierin kunnen erkennen of troost vinden in wat je vertelt en er zo een verbondenheid ontstaat is erg mooi.Het album heeft 3 grote thema’s: bespiegelingen over de tijd waarin we ons bewegen, de onrust en het niet weten en vertrouwen vinden in dat niet weten.In de reviews die over het album zijn verschenen komen deze thema’s duidelijk terug. We zijn blij dat deze ‘overdracht’ gelukt is en dat men hoort wat we willen vertellen.
Jullie nummers zijn kort (tussen anderhalve en maximum drie minuten lang), bondig en catchy. Is dat bewust of toevallig gekomen?
Dries(zang/gitaar): Onze teksten gaan meestal over een sfeer of een emotie. Ze zijn vaag en metaforisch genoeg om plaats te houden voor interpretatie. Iedereen is wel eens kwaad bijvoorbeeld. Wat iemand kwaad maakt is bij iedereen anders. Om die sfeer zo veel mogelijk in het nummer te steken is het soms beter om het kort te houden. Het nummer “wij worden wakker” is bijvoorbeeld een kort nummer waarin we een vuist maken tegen onrecht. Als we dit nummer dubbel zo lang zouden maken zou er een totaal andere sfeer uit komen. Het is dus een keuze die past bij wat we willen brengen.
Zijn jullie meteen in het Nederlands begonnen?
Tom: Ja, ik schrijf de teksten en hier kan ik mij het beste in uitdrukken.Teksten zijn erg belangrijk voor De Delvers. Het zijn korte teksten ontdaan van elke overbodigheid en ballast.
Hoe zijn jullie ontstaan?
Tom: De Delvers is eigenlijk een spontane samenkomst. Sommige speelden eerder al samen in andere groepen of in theatervoorstellingen. Bij De Delvers vonden we een gezamenlijk onderdak.
Jullie willen iets vertellen met jullie lyrics en dus geen teksten zingen die alleen maar een klankentapijt voor de songs zijn. Kan je eens de liedjes overlopen en er wat meer over vertellen?
Tom: Als we teruggrijpen naar wat ik zei daarstraks heb je dus drie grote thema’s: Nummers als “Robotman”, “wij worden wakker” en “onrust “ zijn observaties over een maatschappij waar het denken vanuit een warm hart steeds minder een plek dreigt te krijgen.In deze tijden spreekt men ook veel vanuit het grote gelijk. Ik zie te weing twijfelaars.Te weinig niet-weters. Nummers als “1000 vragen” en “in stilte” gaan hier eigenlijk over. Vanuit het niet-weten ontstaan er opnieuw mogelijkheden en andere zienswijzen.Onze oordelen liggen te snel klaar.
Tot slot zijn er nummers die oproepen tot vertrouwen en warmte. “Ik volg de wind “ is hier een voorbeeld van.Hier zingt Dries: naar waar wij gaan weet ik niet/soms is het beter niet te weten dan alles al te zien/ wees niet bang/ wees niet bang/ voor wat komen zal. Er is altijd hoop. Er is altijd de stem van het hart als je het niet meer weet. Vandaar ook dat we live een ‘verlicht hart’ achter de groep hebben staan.
Jullie doen alles in eigen beheer. Veel werk daardoor waarschijnlijk?
Tom: Dat is het inderdaadJ Wij doen alles zelf. Dit geeft een erg grote betrokkenheid naar het materiaal toe. Al zou het fijn zijn mochten we een goed klankbord vinden buiten de band. Nu vallen we onze wederhelften hier vooral mee lastig.
Wat mogen we van De Delvers live verwachten?
Laurens(Gitaar): De muziek en teksten van de nummers roepen beelden op, dus we willen live ook visueel iets brengen. Sowieso willen we de energie in de muziek ook fysiek overbrengen en met beeld en licht een sfeer scheppen. In de clip van “Robotman” zie je dat al. Ik bekijk persoonlijk de nummers meer als de soundtrack van verschillende scènes van een onbestaande film dan enkel ‘gewoon’ muziek, ook omdat de meeste nummers erg kort zijn. Als we die ervaring kunnen bereiken bij bezoekers van onze optredens mogen we heel tevreden zijn. En ook: wie graag een live drummer ziet, is eraan voor de moeite! Hoe we de drums wél in onze muziek krijgen, dat zal je live moeten komen uitpluizen.
Het was een tijdje stil rond Reena Riot. Na een deelname aan Rock Rally in 2012, en twee daarop volgende EP's. 'Reena Riot' in 2013 en 'Stop/Reverse' in 2014. Komt nu eindelijk het debuut op de markt 'Nix'. Dit debuut verscheen eind januari en wordt voorgesteld in Handelsbeurs, Gent op 22 februari en op 7 maart in Arenberg, Antwerpen. We hadden een gesprek met zangeres/frontvrouw Naomi Sijmons en gitarist Jan Myny over heden, verleden en toekomst.
Waarom heeft het zo lang geduurd eer dit debuut op de markt kwam?
Jan zegt daarover: ''In het verleden zijn er dingen gebeurd, op persoonlijk en andere vlakken, die niet klopten. We voelden aan dat we niet de vrijheid kregen met de band om ons ding te doen. Omdat we de indruk hadden op een dood spoor te geraken daardoor, hebben we het roer compleet omgegooid en zelf het heft in handen genomen''. We gingen bewust op zoek naar muzikanten en entourage die samen met onze dezelfde kant opkijken.
Wat nu het geval blijkt te zijn.''. Dat is ook de reden waarom er, naar mijn aanvoelen veel frustratie en zo schuilt achter deze plaat. Op die vraag zegt Naomi en ook Jan volmondig. ''We hebben ons losgerukt van dat verleden, zijn met een schone lei begonnen en moesten dus al die opgekropte emoties wel ergens vrij laten''. Vandaar dus.
Ook de foto op de platenhoes blijkt een statement te zijn?
"Vooral waren we op zoek naar iets uniek. Ok, ook dit is wel voorgedaan. Maar je kunt het inderdaad een statement noemen waarbij ik vooral me van mijn meest - laat ons maar zeggen - menselijk en naakte kant wilde laten zien, iets wat te weinig wordt gedaan in dat toch wel gemaakte wereldje dat muziek en aanverwante business helaas wel kan zijn.''
Het valt trouwens op hoe gevarieerd die schijf in elkaar steekt
''Ook dat is logisch omdat je te maken hebt met muzikanten die elk hun eigen muzikale smaken naar voor brengen'' Zo is Naomi dus eerder fan van bands als Sonic Youth, en dweept Jan eerder met elektronische muziek en Portishead. Een van de andere muzikanten houden van meer donkere muziek. En zo kunnen we nog even doorgaan. Al die smaken zorgen ervoor dat je een gevarieerd aanbod kunt voorschotelen''.
Naomi voegt daar aan toe: ''Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om een nieuw statement te lanceren. Muzieksnobisme moet stoppen! We zijn allemaal verschillende mensen met verschillende muzikale smaken. Dat kreeg ik thuis ook ingelepeld trouwens. Het was niet omdat mijn ma een bepaalde stijl van mijn pa niet goed vond. Dat dit daarom per se niet goed is, of net wel. Uiteraard verschillen smaken, maar moeten we daarom onze neus optrekken voor andere muziekstijlen? Bij Reena Riot zorgt het voor een kruisbestuiving die dan weer zorgt voor en inderdaad heel gevarieerd aanbod. Net doordat we elkaars smaken respecteren, en ieders inbreng daarin belangrijk vinden.''
Naomi vertelt daarover het verhaal dat haar vriend een fan is van Bryan Adams en dus gaat zien. Haar ma heeft door het verleden eigenlijk een afkeer gekregen van Bryan Adams. ''Toen The Scabs op Werchter stonden (1992) zaten ze wat te keuvelen met o.a. Red Hot Chili Peppers. Bryan Adams kwam binnen en iedereen moest weg. Dat heeft een slechte indruk gemaakt op ons ma.'' Maar ze zei daar ook bij, mag je daarom niet naar Bryan Adams gaan zien? Ja toch? We moeten vooral stoppen met denken dat onze eigen muzikale smaak beter is dan deze van een ander. Muzieksnobisme moet dus stoppen! Laten we daar met zijn allen aan werken''.
Ook al vind ik dat Reena Riot ondertussen heeft bewezen zelf stevig in de schoenen te staan, je kunt niet voorbij aan de vraag of vader Fons een invloed heeft gehad om de muzikale smaken van de band?
Naomi: '' Zoals elke puber heb ik dus ook wel gerebelleerd. In die periode moest ik dan ook niet zoveel hebben van de muziek van mijn pa, ik was het ook wat beu altijd met hem mee te spelen. Daarom ook Sonic Youth, een band waar mijn pa niet zo moest van hebben. Maar gaandeweg geef ik toe dat zijn muziek me nu wel ergens beïnvloed met het ouder worden''.
Is het trouwens goed combineerbaar? Want sommige doen ook andere projecten?
Jan: Ikzelf focus me nu op Reena Riot want Mel Dune is nu voorbij. Ook Naomi , die ook mee werkt: 'Bird Change Color' - een zeer fijn project waar ze veel plezier aan heeft beleefd trouwens - focust zich nu volledig op Reena Riot''. De andere bandleden zitten wel in nog andere projecten, maar daar gaat het dus om de juiste afspraken maken''.
'Nix' wordt in zowel Gent als Antwerpen voorgesteld? Zijn er nog verdere plannen voor het nieuwe jaar?
''Op het moment zijn er links en rechts wel onderhandelingen bezig en zo, volg gewoon onze facebook voor updates: https://www.facebook.com/reena.riot/
Is er trouwens eigenlijk een soort einddoel wilden we graag weten?
''Op zich is dat een moeilijke vraag, maar we zouden heel graag toch eens in het buitenland staan al is dat in een obscure zaal of zo. Dat is al een ambitie. Maar vooral doen wat we graag doen en verder groeien met de band. Op dit moment gaan we vooral ons debuut promoten, zoveel mogelijk. Maar het is wel de ambitie om binnen tien jaar nog steeds diezelfde kant uit te kijken, ondanks of net door onze verschillende achtergronden''
Bedankt voor dit fijne gesprek, en veel succes in het nieuwe jaar en de komende jaren.
Ik wil mezelf niet herhalen en wil met elke plaat een andere en nieuwe muzikale weg inslagen. Ik wil het voor mezelf spannend houden."
Midden februari brengt SJ Hoffman zijn debuut album uit. Dat is wellicht niets nieuws. Echter is de man ondertussen 43 jaar jong en heeft zijn muziek al die tijd verborgen gehouden voor de buitenwereld. Dat roept toch enkele vraagtekens op. We wilden het in een gesprek met hem daar even uitgebreid over hebben.
Om met de deur in huis te vallen, waarom komt nu pas een debuut op de markt? Op je 43ste - niet dat daar iets mis mee is, ik ben ook pas rond mijn 40ste beginnen schrijven over muziek. Maar waarom?
Ik ben altijd wel met muziek bezig geweest. Ik heb een kleine studio in de kelder waar ik al jaren muziek componeer. Het was niet echt de bedoeling om er wat mee te doen. Het zijn echter twee ontmoetingen die ervoor hebben gezorgd dat die plaat er alsnog kwam. De eerste ontmoeting was na een optreden van Noel Gallagher in Club 69 van StuBru. Ik botste toen in het naar huis wandelen letterlijk op Mikey Rowe, de muzikale rechterhand van Noel Gallagher en we hadden een kort maar fijn gesprek. Toen hij vroeg of ik zelf muziek maakte, raadde hij me aan om toch maar wat met mijn muziek te doen. Anders zou ik het mijn hele leven beklagen. Hij liet me ook verstaan dat ik steeds beroep op hem kon doen. Kort daarna ben ik door een vriend van mij, Dirk Deruyck, in contact gebracht met producer Luuk Cox (bekend van Stromae, Girls In Hawai, en vele anderen) Luuk doorploegde al mijn demo's en besloot dat het materiaal té goed was om zomaar te laten liggen. Zo is de bal eigenlijk aan het rollen gegaan. Enkele maanden later bevond ik me in de ICP studio met Luuk en Mikey! We begonnen er in 2016 aan en namen onze tijd om eraan te werken. Het werd een lang proces, maar het eindresultaat ligt dus nu in de platenrekken.
Na enkele luisterbeurten kan ik nog steeds niet echt een muziekstijl kleven op de muziek van SJ Hoffman. Hoe zou hij zijn muziek zelf omschrijven vroegen we ons af?
Ik hoor dat wel meermaals dat mensen de plaat enkele keren moeten beluisteren. Het is volgens mij ook een groeiplaat. Als je naar de essentie kijkt is het zeer singer-songwriter. Maar echt stijlgebonden is het niet. Ik vind mezelf geen grote zanger, maar dat breekbare dat ik terugvind in de muziek waar ik zelf naar luister vind ik heel belangrijk.
We wilden toch even weten hoe het gaat met '’Borgerhoff & Lamberights' in dit digitale tijdperk?
Heel goed eigenlijk. Ondanks het digitale tijdperk waarin we leven houden we ons heel goed overeind. Bestsellers zijn en blijven belangrijk. We breiden ook steeds verder uit in de breedte: recent startten we met een academische inprint, namen we een kunstuitgeverij over en zijn we ook nog steeds actief op het vlak van televisie met ons eigen productiehuis. En ook online willen we met TAGMAG bvb. het verschil maken.
Ik lees in de biografie ''Muziek is emotie voor SJ Hoffman, geen intellectuele bezigheid, eerder een expressie van wat je anders niet uitdrukken kan?'' Verklaar u nader
Je hebt veel muzikanten die soms maanden sleutelen om de juiste sound te vinden, ik kan dat dus niet. Als ik iets componeer en ik vind het resultaat best goed klinken, dan verander ik er niets meer aan. Ik componeer dus vanuit het eerste buikgevoel en niet vanuit mijn hoofd. Dat is ook de reden waarom ik door de jaren zoveel materiaal bij mekaar heb geschreven. Het moet van de eerste keer goed zitten, of niet.
Verwijst ''The Long now'' ook naar het feit dat u zo lang hebt gewacht?
De titel verwijst inderdaad naar het lange wachten. Ik vond het een mooie titel die perfect past bij deze plaat.
Door een samenwerking kleppers als Mikey Rowe, Arnout Hellofs en Ilse Goovaerts - om maar een paar te noemen - heeft u zich wel heel goed laten omringen. Hoe is die samenwerking tot stand gekomen?
Mikey ben ik dus eigenlijk heel toevallig tegen het lijf gelopen (zie hoger). Arnout heb ik via Luuk Cox leren kennen. Ik had hem al enkele keren live als drummer van Hooverphonic aan het werk gezien en getalenteerder als Arnout loopt er hier in Vlaanderen niet rond. Hij stond helemaal bovenaan mijn lijstje. Net zoals Neeka - wat een stem! - en Seb Leye die letterlijk téveel talent hebben. Het was een eer en een plezier om met hen allemaal te werken. Dat ze dan ook nog eens enthousiast waren over mijn muziek, deed me meermaals in mijn wang knijpen. Ik wilde me bij aanvang van de opname van de plaat omringen met fijne, sympathieke en chille mensen. Geen ego's dus. En dat is wonderwel meer dan gelukt. Een ervaring om nooit meer te vergeten.
Hoe is de samenwerking tot stand gekomen met Starman Records?
Na een optreden van And Then Came Fall raakte ik aan de praat met zanger en opperhoofd Sam Janssens. Hij zit op het Starman-label en introduceerde me bij de mensen van Starman. Ze waren onmiddellijk enthousiast en de zaak was snel beklonken.
Wat zijn de verdere plannen voor het jaar 2019? Op tournee? Zijn er ook plannen naar het buitenland toe?
Ik heb plannen voor twee nieuwe platen. En ik ben ook in contact met een regisseur die me heeft gevraagd voor de soundtrack voor zijn nieuwe film. Een soundtrack componeren is voor mij wellicht dé ultieme droom! Ik wil mezelf niet herhalen en wil met elke plaat een andere en nieuwe muzikale weg inslagen. Ik wil het voor mezelf spannend houden.
Wat is de uiteindelijke ambitie? Is er iets als een einddoel?
Nog heel veel muziek maken! Nu ik de smaak te pakken heb, ga ik ermee door. Zoveel is zeker!
Veelal hebben we de kans om bekende bands te interviewen. Heel bekende bands zijn meestal niet zo interessant want die doen dat zoveel dat ze in standaardzinnen antwoorden. Vandaag laat ik eens de frontman van een onbekende eclectische rockband uit West-Vlaanderen aan het woord. Em Ra is de bezieler, songschrijver, gitarist en zanger van de band.
Dag Em Ra, hoelang ben je al bezig met de band? Had je ervoor nog andere projecten?
Ik speel ondertussen 25 jaar gitaar. Ik kocht mijn eerste gitaar tweedehands van een vriendin en leerde na wat zelfstudie wat blues van een dominee in Gent. Ik schreef toen al wat eigen teksten. Daarna- zoals elke jonge gast die gebeten is door het virus - ben ik in wat groepjes beginnen spelen. Ik herinner me vooral Lianga in Roeselare waar we rock en reggae samensmolten, de band waar ik basgitaar speelde en ook aan de micro stond. Maar The Other Intern ( afk : TOI) is ,wat betreft eigen projecten, toch wel het eerste. De naam wordt 5 jaar oud dit jaar in april. Het stond toen voor een singer-songwriter die zich uitleefde met studiosoftware en één gitaar. Het moest een platform worden met en voor freelance muzikanten. Ik zag toen elk nummer als een apart project, zonder rode draad. Waarbij ik nu en dan andere muzikanten liet weten dat ze steeds welkom waren op mee te werken. Toen was ik nog niet bezig met de gedachte om Live dingen te gaan brengen, maar de vraag kreeg ik wel. Kortom TOI was een studiogebeuren met releases op de facebookpagina en Soundcloud. Dat veranderde al snel door de kansen om solo mijn muziek te gaan brengen.
Ik herinner mij de opening van de pop-up koffiebar van KoffieQueen in het Kortrijks begijnhof nog levendig. Nog steeds heb ik de neiging om wat strijkers en piano digitaal toe te voegen aan sommige recente opnames, maar dat doe ik dan meestal voor mezelf. Het zou niet weergeven wat we nu live doen, maar het kan nog steeds.
Wat wil je uitdrukken, vertellen met de band?
Als tekstschrijver kies ik niet zo doelgericht een bepaald thema. Ik laat me meestal overvallen door een gedachte of situatie, het hoeft ook niet altijd autobiografisch te zijn. Ik beschrijf graag zonder de oorzaak of het gevoel echt te gaan benoemen. Eigenlijk zijn het tekstuele schetsen die we dan inkleuren. Ik ben niet de man die ellenlange teksten zal afratelen in een nummer, maar wat er uit mijn mond komt moet dingen oproepen en ergens hopelijk de mensen raken. Als ik dus moet antwoorden moet ik het repertoire overlopen en zeggen dat we het hebben over de liefde, verlies, onrecht , oorlog … maar ik schrijf echt vanuit mijn ziel en die is melancholisch, wat donker … ik zoek eigenlijk steeds de essentie , maar ik probeer die letterlijk aan te voelen zoals een blinde braille leest.
Bij ons moet je niet aankloppen voor leuke liedjes over "hoe leuk het leven wel is", maar ik hoop vanuit de herkenbaarheid dat de nummers ergens ook hoop geven. Over de minder leuke dingen spreken lucht op en muziek is altijd helend. Met de overgang naar rock geven we de nodige intensiteit, soms kwaadheid, aan wat we vertellen. Evengoed zullen we intens verdriet bezingen. Ik schreef bijvoorbeeld "2soon" een nummer over wiegendood. Of ook het 3-luik over wereldoorlog 1 , met "Mothers in war" op kop.
Kortom : we brengen alles vanuit gevoeligheid en sfeer. Het is geen Rock met uitgestoken middelvinger, het is geen pop die blinkend vernis aanbied… maar het is sensitive rock.
Hoe zou je zelf jullie muziek omschrijven?
Bij die vraag is het ook goed om te weten dat ik mijn basstem heb moeten leren gebruiken, waarbij de eerste zangeres me verloste van de hoge noten die ik onnodig probeerde te halen. Ik zeg dit omdat onze muziek op die manier al vlug naar de stijl van Leonard Cohen, Nick Cave of Gainsbourg begon te neigen. In die zin dat TOI dus begon met wat donkere luistermuziek en pas later meer en meer snedige momenten werden ingelast in de muziek. De zangeres verliet de groep tijdens een wissel van drummer. Met slechts 1 zangpartij , een gitaar en de drum kwam een ander soort energie vrij. Toen we dat zelf begonnen te beseffen ben ik ons werk "sensitive rock" gaan noemen. Ik hoor zelf de term Pop-rock niet zo heel graag voor onze muziek. Ik denk dat alternatieve rock nog beter past als beschrijving. Ik componeer in verschillende talen, de keuze daarvan laat ik afhangen van de sfeer die de muziek brengt. Of omgekeerd laat de taal me horen of de muziek al of niet klopt ….Ik hoor nu regelmatig feedback over het Arno-gehalte als ik zing in het frans. Ik tracht gewoon ook veel af te wisselen in wat we brengen. De drummer (Kris Degreef- alias Celcius Degree Farenheit) en ik zijn zeer onder invloed ook van Pink Floyd . Ook om meer diepte en variatie op podium te gaan brengen komt nu een bassist ons vervoegen.
Is het moeilijk om een band op poten te zetten en op de rails te houden?
Op zich is het beginnen met een groep niet zo moeilijk, behalve dan de zoektocht naar de muzikanten en zangeres(-sen). De keuze om niet alleen verder te gaan heeft te maken met een nood aan delen van je muziek en het nog beter te gaan maken. Eenmaal je- als enkeling met wat ervaring- die beslissing van samenwerken neemt wil je vooral letten op het talent en de motivaties dat je binnenhaalt, en bovenal of het ook "klikt" met jezelf en de ander. Ik ben nu omringd met mensen die dezelfde muziek aanvoelen en dat heb je niet zomaar in één keer. Ik ben nu bijna 45jaar oud en dat maakt je keuzes wel belangrijker en soms niet gemakkelijker om te maken. Ik ben veel bewuster bezig met mijn muziek dan vroeger. Ieder muzikant komt zijn of haar kunnen integreren , steekt zijn gevoel in de tekst en dat moet vooral resulteren in muziek dat je op jouw vel voelt. Daar waak ik dan wel over. Verder plan ik ongeveer hoe we de repetities invullen, maak ik nu en dan nieuwe songs, ik stuur de teksten vooraf samen met een muzikaal aanzet naar de bandleden, beheer ik de pagina van de groep, maak ik de video's , ik post ze op de andere media… zoek ik bepaalde wegen en mensen op die ons een podium kunnen aanbieden, ik mix en master ook de opnames in de studio ( goed genoeg om op onze believers los te laten)…
Een gekendere groep kan een CD maken en dan enkele jaren rondtoeren. Wij daarentegen moeten continu nieuwe songs aanbieden en loslaten, als we op podia staan moeten we de perfectie nastreven en haast altijd onze play-list variëren, oudere nummers aanpassen en vooral verbeteren. Voor een minder bekende band is dat een goede stimulatie en gewoon nodig om je bereik te vergroten. Wij moeten verder evolueren en onze volgers blijven verrassen . En inderdaad daar kruipt heel wat werk in, ik denk dan ook alle dagen over concepten, nummers en eventuele samenwerkingen met onze omgeving , verenigingen en zelfstandigen. Ik laat geen enkele inspiratiebron liggen maar niet alles komt daarna op de planken, op onze pagina en zelfs niet in de groep. Ik moet nu en dan op die manier herbronnen om de sterkere dingen in de studio te kunnen gaan maken , dan wel samen. Het is bijna "a way of life" geworden voor me. Een tentakel dat aan mijn lijf vastgroeide.
Jullie hebben in eigen beheer een album uitgebracht. Was dat een beetje naar wens verlopen? Wat waren de obstakels waarmee je werd geconfronteerd? En als je het achteraf bekijkt was het de moeite waard voor de band om dit te doen? Inderdaad, De cd ‘ijs’ is ondertussen een restant van de beginjaren, release 2016. Met de zangeres Inne Wyffels (alias : Double You) en nog de jonge drummer (Mathew Desmet) maakten we 9 nummers op basis van de roman van Koen D'Haene. Obstakels : goede opnames maken , leren mixen , de sound over de gehele cd krijgen,
Technisch heb ik heel veel bijgeleerd in de studio. Maar voor een volgende CD staan we best in een studio met een goede technieker, de combinatie van opnemen , mixen en spelen maakt je minder objectief en vraagt veel energie. Je merkt algauw dat je jezelf kapot wil mixen , het kan nooit goed genoeg zijn. Andere noden zoals " marketing" en "budget" werden opgelost door samen te werken met SYL Wevelgem, waarbij kunstenaars een werk maakten rond dezelfde roman, een catalogus maakten waarin de CD werd gestoken. De hoes en de bedrukking op de cd is dan ook het werk van Bjorn Vanhamme dat als winnaar werd uitgekozen daarvoor.
De cd is geen referentie voor wat de groep nu is, maar het was een zeer leuke beleving met steun van (de bibliotheek) Wevelgem en café ‘de barriere’ voor de release. Een immense schat aan ervaring die werd opgedaan en het kweken van de broodnodige discipline. Tenslotte is het altijd door ons gezien geweest als een apart project , dat zeker los stond van ons repertoire.
De naam The Other Intern werd wel massaal rondgestrooid en opgevangen. Ik ben nog steeds fier en dankbaar dat onze CD in de collectie van de bibliotheek werd opgenomen. Het was een zeer aanstekelijk project dat literatuur, beeldende kunst en muziek samen bracht. Op die manier was het dan ook een plaatselijk product maar daarom niet minder krachtig. Ik wil hiermee vooral zeggen dat je best samenwerkt en mensen aantrekt met uitdagingen om tot een goede presentatie te komen. En het verlicht het immens werk dat daarbij komt te kijken. Eén oplage van 100 cd's is een klein project, maar de moeite waard. Een beginnende band moet echt die stap eerst zetten voordat ze worden "overgenomen".
Gebruiken jullie ook de nieuwe media om jullie songs te promoten? Zoals Bandcamp, Spotify …
Georganiseerde promotie kan ik het niet echt noemen. Tot nu toe hecht ik niet echt veel belang aan die sites waar je probeert in de picture te staan. Ik denk dat die gewoon al bomvol staan en dat het daar even moeilijk is om je te laten opmerken als in het echte leven.
Onze Basisplatform is vooral onze FB pagina waar ook regelmatig nieuws over ons wordt gepost, nieuwe nummers die ik vooraf solo breng in overtuiging dat de groep er iets van zal maken, premieres dus, … aankondigingen van optredens, afgewerkte muziekvideo's. Op die pagina staan we het dichtst bij onze volgers en we laten die pagina op een natuurlijke manier groeien. Er staat ook een link naar YouTube en Soundcloud. Vanuit de gedachte dat mensen je niet opzoeken als ze je niet kennen , ben ik wat pessimistisch over die databanken. Ik ben gewoon niet de man die zo ver in marketing gaat. Maar eigenlijk besef ik wel de noodzaak om onze naam maximaal te verspreiden.
In een goede bui heb ik ons eens ingeschreven op VI.BE, tot nu toe zag ik nog geen vragen of feedback. We zijn heel hard op zoek naar podia in onze streek omdat we overtuigd zijn dat we daardoor oprecht en eerlijk onze bekendheid laten groeien. Ik voel het zo aan dat we nog wat bekender mogen worden voordat we ons gaan gooien op Vlaanderen of Wallonië. Dus ik sluit die propagandamachines ook niet uit, dat is een werk voor later en misschien voor iemand anders.
Hoe proberen jullie optredens te scoren?
Rondvragen… mensen, gemeentelijke of stedelijke organisaties aanschrijven of aanspreken.
In muziekcafés ons verhaal gaan doen en adreskaartjes achterlaten. Neen, wij hebben geen geoliede machine die voor ons klaarstaat. Ikzelf heb het ook te druk met de inhoud van de groep en om ons via de pagina 'alive' te houden. We spraken er in de groep al eens over en we zouden blij zijn met iemand die ons kan gidsen in de scene en zijn /haar contacten voor ons zou willen aanwenden. Anderzijds houden we er nu van om wat exclusiever te blijven, we werken keer op keer hard aan elk volgend optreden. We evolueren sterk hiermee en vernieuwen onszelf, maar wat meer volk vóór het podium zou ons een geweldig duwtje kunnen geven. Het gaat ons niet om het aantal optredens dat we doen , eerder om het bereik en de kwaliteit. Daar geloven we sterk in. En ook , we werden al een paar keer teruggevraagd, naast de lovende worden die we krijgen zijn dat de grootste complimenten die we kunnen krijgen en dus ook deel van podia binnenhalen.
Zijn er concrete plannen met de band voor 2019?
Onder de kreet "Here we come" word 2019 het jaar van groei en verbetering. Focus op Live-optredens en verder wat goede video's.
We hebben zonet een bassist in de groep gebracht. De uitdaging ligt dus in het eventueel wat aanpassen van de nummers, onze sfeer en sound bepalen en tegen halfweg dit jaar met een sterk gevoel op podiums te gaan staan. Optredens die ons zullen aangeboden worden zullen we zeker invullen ondertussen. We zullen de evolutie ook laten horen en zien via onze pagina. En hopelijk komen er nog nieuw sterke songs naar boven die we met ons drieën al meteen kunnen meenemen. Ik denk dat we alle drie uitkijken naar dat moment waar we op een samen onze eerste gig zullen spelen, en ja … we gaan er voor.
We hebben het gevoel dat een soort van doorbraak niet zo ver af meer ligt, maar we weten dat we nog werk hebben. We gaan de beer niet verkopen voordat het geschoten is.
Je bent ook schilder en je bent bezig met je songs op doek te zetten. Ga je dit ook voor de band gebruiken of is dit een gescheiden ding?
Het is eerder gescheiden van TOI, maar het vult elkaar aan. Ik volgde als kind les op de kunstacademie in Menen , werd bouwkundig tekenaar en later interieurarchitect. Ik werkte 15 jaar in de bouw als schilder waarvan de laatste 4 jaren daarvan in bijberoep als interieuradviseur. Het begon tijd te worden dat ik na die drukte terug begon op panelen te schilderen. Het lag voor de hand dat mijn eerste inspiratie de teksten zijn die ik schrijf voor de groep. Het is in mijn hoofd een aparte reeks " Painting songs of The Other Intern", maar ik kan nog vele thema's of andere reeksen aanvatten. Het schilderen dompelt me nu helemaal onder in de wereld die ik rond TOI heb gecreëerd. We hebben al eens beelden en video's geprojecteerd tijdens onze optredens en daar zou het wel eens kunnen passen. Maar voor mij hoeft het niet perse of onmiddellijk, het is niet het oorspronkelijk doel. Het is gewoon één andere zijde van de singer-songwriter. Ik ken zelf literaire schrijvers die hun illustraties zelf verzorgen. Ik denk ook aan de beeldhouwer die Willem Vermandere is. Ik wil onze muziek niet opzadelen met deze beelden, maar in deze reeks schilderijen kan ik zeker verwijzen naar de song op de achterkant van het werk, dat lijkt me leuk.
Wat is je droom met de band/muziek?
Ik heb altijd gezegd dat het leuk zou zijn gewoon bekender en gevraagd te worden in onze streek. Zodat we al wat meer kunnen optreden op ons tempo, het mag zeker wat meer zijn.
Dat is een bescheiden uitgangspunt als motivatie ook voor onszelf en misschien te praktisch omkaderd. Dat is al een mooie droom die we zelf moeten waar maken.
Eén echte natte droom is eerder iets dat je overkomt zonder dat je het plande… Plots mogen gaan spelen onder de tenten van de grotere festivals bijvoorbeeld. En als we dan toch zo ver zijn mag het ook op een gigapodium in open lucht met een goede repertoire en de 3 hits die België wekenlang via de top 30 in de ban heeft gehouden … Ik hoor onze muziek passen op radio 1, … denk ik … hoop ik . In ieder geval moeten we het blijven doen met veel plezier, dan komt er alleen maar meer en meer moois op ons af. En ja, neen…. Op goede muziek staat geen ouderdom.
Ironborn - Ironborn dus puur een hobby. We amuseren ons rot met wat we allemaal mogen doen en het enige doel dat we voor ogen hebben is dat we ons nog zo lang mogelijk kunnen blijven amuseren
Tijdens één van onze laatste festivals van 2018, Gèsfakrock, in Kuurne - op 8 december - hadden we een boeiend gesprek met de heren van Ironborn. Over dat optreden schreven we het volgende: ''Zanger Tom Huglier liet me voor het concert weten dat hij wat sukkelde met een verkoudheid. Echt veel was daar niet van te merken. Tom deed er naar goede gewoonte alles aan om zijn publiek uit zijn hand te doen eten, dankzij zijn charismatische uitstraling. Gerugsteund door één voor één topmuzikanten die zelfs ondanks iets moeilijkere omstandigheden, door die technische problemen die hen eigenlijk de hele set parten bleven spelen, eveneens de lat hoog blijven leggen tot het bitter einde, en daardoor de perfecte rock show neer te zetten. Waardoor de aanwezige fans krijgen, waarvoor ze zijn gekomen, hun favoriete band een topjaar met een knal van formaat zien afsluiten. Missie weer eens geslaagd."
Lees het interview met Ironborn hieronder:
We kennen Ironborn ondertussen, maar er zijn wellicht lezers die de band nog niet zo goed kennen. Hoe is Ironborn ontstaan? Heeft de naam een bepaalde betekenis? Kortom, vertel ons eens iets meer over de band
Ironborn is eigenlijk ontstaan uit de as van Baremouth, een hard rock coverband waar ikzelf, samen met John Mortelez en Tom Hugelier deel van uitmaakten. Toen ik in 2013 uit (Wizz) Wizzard ben gestapt, waar ik gitarist was, had ik het even gehad met gitaar spelen en wou eens wat anders gaan doen. Ik heb me toen een basgitaar aangeschaft en ben daar wat gaan op rommelen. Dat beviel me eigenlijk wel en had zin om er wat meer mee te gaan doen. Ik heb toen mijn oude ‘partner in crime’ John Mortelez gecontacteerd om te zien of hij geen zin had om weer wat covers te gaan spelen, maar met mij op bas dan. Hij was meteen gewonnen voor het idee en we hebben ook meteen Tom Hugelier, de zanger van Baremouth destijds, aan boord gehesen. De drummer van Baremouth was gestopt met drummen en dus moesten we op zoek naar een degelijke drummer en een tweede gitarist. De drummer was vlug gevonden in de persoon van Tom Deblauwe die we al kenden van onze Baremouth dagen. Hij had indertijd een paar keer meegespeeld met ons toen onze drummer zijn been gebroken had. We wisten dus wat voor vlees we in de kuip hadden en we hebben met Tom dus een zeer degelijke drummer binnengehaald. De zoektocht naar een tweede gitarist was al iets moeilijker, maar na een paar wissels denken we dat we dit jaar de gepaste man gevonden hebben. Bjorn Coysman kwijt zich uitstekend van zijn taak!
De naam Ironborn komt eigenlijk van de HBO-serie ‘Game of Thrones’. Toen we begonnen als coverband vonden we dat die naam de lading dekte. Wanneer er steeds meer eigen nummers in de set begonnen te sluipen hebben we even overwogen om een naamswijziging door te voeren, maar omdat de naam toch al wat bekendheid begon te krijgen binnen het metalwereldje hebben we beslist daar toch van af te zien en door te gaan onder de naam Ironborn.
De band is dus eigenlijk begonnen als cover band, wanneer is het idee ontstaan om ook eigen nummers te brengen?
Het idee om eigen nummers te maken is eigenlijk vrij vlug gegroeid. We waren op zoek naar een geschikte opener voor onze optredens. Een soort instrumentaal nummer om de machine op gang te brengen. Aangezien we echter niet meteen een nummer vonden dat paste in de set stelde ik aan John voor een eigen instrumentaal nummer ineen te boksen. John zag dat volledig zitten en kwam kort nadien aandraven met “Dawn of Destiny”, het nummer waar we nog steeds onze set mee openen en dat ook terug te vinden is op onze eerste EP. We waren zeer tevreden over het resultaat en het smaakte naar meer. Kort na het instrumentaal nummer volgde dan ook vrij vlug ons eerste eigen nummer dat bovendien ook voorzien was van tekst. Dat was dan “The Curse”. Die twee nummers maakten trouwens al meteen deel uit van onze set wanneer we voor het eerst optraden als Ironborn. De reacties op de eigen nummers waren zo goed dat we vrij vlug beslist hebben om nog meer eigen nummers te schrijven en in de set te steken. In 2016 hebben we dan 6 nummers opgenomen en uitgebracht als EP. Vanaf dan ging de bal pas goed aan het rollen. We kregen overal goede recensies op onze EP en hebben dan ook beslist ons wat meer toe te leggen op het eigen werk. Intussen hebben we al een set van een klein uur met eigen nummers en wordt het aandeel covers in de set steeds kleiner. Het is dan ook de bedoeling om op termijn volledig de kaart van de originele nummers te trekken.
Jullie spelen live nog steeds covers. Welke zijn jullie persoonlijke favorieten?
Dat is een moeilijke. We proberen covers in de set te steken die door ieder van ons gesmaakt worden. Als je de covers met passie wil overbrengen moet je zelf gebeten zijn door de muziek die je brengt denk ik. Ikzelf en Tom Hugelier zijn opgegroeid met de bands van de jaren ’80. Bands als Iron Maiden, Saxon en Metallica zitten zowat in ons DNA. John, Tom Deblauwe en Bjorn zijn eerder in de 90’s opgegroeid en dat hoor je dan ook in hun stijl. Pantera, Death, Iced Earth en natuurlijk ook Metallica hebben een grote invloed gehad op hen.
Op Gèsfakrock zetten jullie weer een ijzersterk optreden neer, ondanks enkele technische problemen. Wat is er eigenlijk juist mis gegaan? Dat jullie daar zo professioneel mee zijn omgegaan, verdiend een extra pluim op jullie hoed trouwens
Geen idee eigenlijk. Eén van de amps begaf het ineens. We hebben dan snel, samen met de geluidsman, een oplossing moeten zoeken en hebben dan het effectenbord van de gitarist rechtstreeks door de PA gestoken. Het geluid was dan natuurlijk niet meer optimaal en switchen naar een ander geluid was ook moeilijker. We hebben toen vlug wat aanpassingen aan de set gedaan. We hebben er de nummers met rustige passages noodgedwongen uit moeten laten en er een cover tussen gestoken ter compensatie. Oorspronkelijk was het niet de bedoeling om covers te spelen op Gèsfak, maar nood breekt wet zegt men wel eens.
Het is moeilijk om op jullie muziek een label te kleven eigenlijk, ik houd daar wel van eerlijk gezegd. Welke bands hebben een invloed gehad op jullie muziek, hoe zouden jullie jezelf puur muzikaal omschrijven?
Het is een bewuste keuze van ons om verschillende invloeden in onze nummers te laten weerklinken. We willen niet voor één gat te vangen zijn. De invloeden van uiteenlopende bands zoals deze die ik daarnet aanhaalde zijn terug te vinden in onze eigen nummers. Zo kan je op onze EP nummers horen die eerder naar de classic metal neigen, nummers met thrash invloeden en komt er op “Drifting Away” zelfs een grunt passage aan te pas.
Ironborn heeft een groeiende fanbase. Het valt me op altijd een beetje dezelfde gezichten tegen te komen op jullie optredens, vaak fans van Motorhead. Hebben jullie daar een verklaring voor?
Geen idee. Misschien zit “Rock’n’Roll Is Dead”, onze Lemmy tribute song, daar wel voor iets tussen. Ikzelf ben een grote motörhead fan en dat nummer heb ik geschreven als ode aan Lemmy. Maar voor de rest zijn er weinig parallellen te trekken tussen wat Ironborn doet en wat Motörhead deed als je mijn bescheiden mening vraagt.
In 2017 kwam een EP op de markt. Hoe zijn de reacties tot nu toe?
De reacties zijn zeer positief… ik meen met mijn hand op mijn hart te mogen zeggen dat ik eigenlijk geen reviews tegengekomen ben die ons de grond in boorden… wat op zich al een prestatie is in het toch wel kritische metal wereldje. Hopelijk wordt onze volgende worp even goed gesmaakt.
Mijn favoriete song daarop is 'Never Again', een echte meezinger. Met toch ergens een boodschap? Of heb ik het mis? Met andere woorden heeft de tekst een bepaalde betekenis?
Haha, je bent de eerste die me hierover aanspreekt eigenlijk. Wel, dat nummer is eigenlijk geschreven met een irritant ventje van op het werk in het achterhoofd. Ik heb de tekst nadien wat universeler gemaakt zodat hij op verschillende situaties toepasbaar werd… maar initieel was het een soort van ‘fuck you’ naar die asshole op het werk.
Ik hoor soms nog 'frustraties terug in jullie teksten. Maar toch bouwen jullie telkens een rock feest. Is er bewust gekozen voor het voorhouden van een spiegel met gevoel voor humor? En waarom?
Ikzelf schrijf het grootste deel van de teksten. Ik moet toegeven dat ik er nog niet zo bij stilgestaan heb, maar nu je het zegt is het misschien wel zo dat er op de EP nogal wat agressie in mijn teksten zit. Ik denk dat dit vooral komt door de opzwepende riffs die John, onze gitarist die het leeuwendeel van onze muziek schrijft, naar me doorstuurt om teksten op te schrijven. Eerst probeer ik een gevoel te krijgen bij een riff en probeer wat goed bekkende zinnen op papier te zetten om de drive van het nummer beet te krijgen. Op dat ogenblik zijn dat zinnen die nog weinig betekenen, maar hier en daar zit er al een stuk in dat past en dat het juiste gevoel opwekt bij de muziek. Van daaruit werk ik dan verder naar het thema dat stilaan vorm krijgt en probeer ik er een geheel van te brouwen nadat Tom Deblauwe op zijn beurt de drumlijnen heeft uitgewerkt. Dus echt bewust een spiegel voorhouden doe ik niet… wat er uit komt is gebaseerd op welk gevoel de riffs van John bij me oproepen. De onderwerpen die ik aansnijd voor de volgende release zijn trouwens van een héél andere slag. Ik denk zelfs dat er weinig agressie te bespeuren is. De nummers en teksten ademen meer een donkere, zelfs mythische sfeer uit.
'Rock'n'roll is dead' is een ode aan Lemmy. Hoe is dat idee ontstaan? Na zijn overlijden? En heeft Motorhead zo een grote impact op de band? Puur muzikaal bekeken liggen jullie wel in verlengde daarvan, maar ook weer niet. Naar mijn mening.
Dat is een nummer dat we schreven als ode aan Lemmy, voor de volle 100% in vintage Motörhead stijl en voorzien van lyrics die bol staan van de boutades die de man zelf in zijn carrière heeft uitgespuwd. Een bizar detail is wel dat ik de basis riffs van dat nummer geschreven heb op de avond dat Lemmy gestorven is, zonder dat ik dat zelf wist. De dag nadien las ik dat Lemmy dood was en toen dacht ik… dit kan geen toeval zijn, hier moeten we toch iets mee doen. We hebben het nummer dan opgenomen en één jaar na zijn overlijden als hommage op youtube gezet. Uiteindelijk is het nummer ook als bonus-track op de EP beland.
Kunnen we zeggen dat 2018 een succesvol jaar is geweest? Hoe hebben jullie het voorbije jaar zelf ervaren?
We zijn heel tevreden over 2018. 2017 eindigde een beetje in mineur, toen onze tweede gitarist aangaf dat hij Ironborn wou verlaten. Gelukkig hebben we vrij snel een nieuwe, gemotiveerde gitarist gevonden. Bjorn heeft zich in een mum van tijd ingewerkt in het repertoire! Chapeau voor wat die gast gedaan heeft… het is weinigen gegeven. De gitaarlijnen van Ironborn zijn alles behalve simpel. De optredens die we daarna afgewerkt hebben waren stuk voor stuk knallers.
In mijn ogen is Ironborn vooral een live band. Zijn jullie het daar mee eens?
Voor de volle 100%. Van op het podium ervaar je een optreden natuurlijk anders dan vanuit het publiek, maar als ik met Ironborn op het podium sta krijg ik keer op keer een adrenalineboost van jewelste. Ik hoop dat we dat dan ook overbrengen naar het publiek toe. Maar daar kan ik natuurlijk niet op antwoorden. Om dat te weten te komen moet je onze fans aanspreken.
Wat optredens betreft, wat waren de hoogte en dieptepunten tot nu toe?
Dieptepunten waren er tot op heden nog niet echt. Hier en daar kom je wel eens wat technische problemen tegen of is het geluid wel wat minder, maar dat kan over het algemeen de pret niet bederven. Mijn persoonlijke favorieten waren ons optreden in de Elpee in Deinze ter gelegenheid van hun zevenjarig bestaan en het optreden in Zottegem deze zomer als support van Belgian Asociality. Dat komt natuurlijk ook vooral omdat het voor mij een thuismatch was, maar ook door de talrijke opkomst en het publiek dat van de eerste tot de laatste noot uit het dak ging. Zelden zo een zotte bende meegemaakt.
Wat zijn de plannen voor 2019?
We zijn geen echte planners moet ik toegeven. We doen waar we zin in hebben en zien wel waar we uitkomen. Dit is een hobby, de mooiste hobby die er bestaat weliswaar, maar het is en blijft een hobby. We leggen ons geen deadlines op. Er zijn al een paar mooie aanbiedingen binnengelopen voor 2019, dus je zult ons zeker her en der zien opduiken op affiches, maar veel details kan ik daarover nog niet vrijgeven. Het eerste optreden van 2019 gaat door op 2 februari. Een Stormram underground show met Decades of metal en Solitude within. Ook zijn we van plan om een aantal nieuwe nummers op te nemen. Maar hoeveel en wanneer die juist op de wereld zullen worden losgelaten. Kan ik je op dit ogenblik nog niet zeggen. Niet dat het een geheim is, we weten het gewoon zelf nog niet.
Zijn er ook plannen voor het buitenland?
Zoals ik daarnet al aangaf is Ironborn een hobby band. Hoe graag we ook naar het buitenland zouden trekken met onze muziek, we moeten realistisch blijven. We hebben allemaal een heftige job en hebben daarbij nog een druk privéleven met allerhande verplichtingen. De kans is met andere woorden klein dat we ooit een buitenlandse tour ondernemen, maar zeg nooit, nooit uiteraard. Wat niet wegneemt dat we, mocht de kans zich aanbieden, ooit wel eens een buitenlands festival zouden willen aandoen en daar dan een paar shows in de buurt rond plannen… maar dat is koffiedik kijken. Op dit ogenblik is daar helemaal nog geen sprake van…
Is er ook een soort 'einddoel' of zijn jullie daar niet mee bezig?
Zoals ik net al zei is Ironborn dus puur een hobby. We amuseren ons rot met wat we allemaal mogen doen en het enige doel dat we voor ogen hebben is dat we ons nog zo lang mogelijk kunnen blijven amuseren.
Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes in 2019. Tot op één van de concerten zou ik zeggen
Nederlands 
Français 
