Eens was er dEUS, Selah Sue en nu is er... SX. Deze groep uit Kortrijk, die onder leiding staat van Benjamin Desmet en Stefanie Callebaut, wordt wel eens de grootste hoop van ons kleine land op het gebied van alternatieve rock genoemd. Ze kwamen in het daglicht dankzij de Studio Brussel-wedstrijd Vibe On Air en een prachtige eerste single, "Black Video". Nu zijn ze er terug met een debuutalbum "Arche". Zij presenteerden dit album aan een honderdtal fans tijdens een exclusieve showcase in het Planetarium van Brussel. We hadden een klein gesprek met hen.

SX is een verhaal vol contrasten. Zoals in de naam bijvoorbeeld. "In SX, heb je de 'S', die staat voor de vrouwelijke kant", zegt Stefanie. "Het is de warmte, maar ook de bekende elementen van het verleden. 'X' staat voor spanning, het mysterieuze, het futuristische. Beide letters trekken elkaar aan en dat is ook zo in onze muziek. We combineren bekende elementen en we zetten die om in iets krachtigs, iets alternatiefs".

Het resultaat is inderdaad fascinerende muziek, psychedelische en magnetische dreampop die haar inspiratie vindt in een brede scala van stijlen om iets nieuws te creëren. Wij denken natuurlijk aan Beach House wat betreft de etherische sferen, maar ook vooral aan Animal Collective en MGMT. Benjamin: "MGMT was inderdaad een trigger voor ons in het begin. Ze brengen een nieuwe creatieve dimensie. Ze combineren verschillende stijlen en zetten daar hun eigen stempel op. Maar onze invloeden gaan veel verder, met soul, blues, jazz en artiesten zoals Marvin Gaye, Stevie Wonder, Herbie Hancock ... "

Het soul-aspect vind je trouwens terug in de stem van Stefanie Callebaut, een sopraan die de hoogste noten kan bereiken, maar die eveneens een ziel heeft. Soms doet haar stem mij denken aan Grace Jones en haar donkere tinten aan Zola Jesus, Austra en Kate Bush. "Dit is het resultaat van een lange zoektocht om 'mijn stem' te vinden. Ik ben altijd een fan geweest van soul en gospel, van zwarte muziek in het algemeen, dus is het normaal dat deze muziek een invloed heeft op mijn stem. Ik probeer altijd de grenzen van mijn stem te verleggen en een eigen 'timbre' te vinden." De aanwezigheid van zo'n atypische 'zwarte' stem bij een blond meisje doet onmiddellijk denken aan Selah Sue, niet waar? "Ja, Selah Sue is geweldig. Maar ze zingt echter de ware soul.

De eerste lp van SX heet 'Arche’. Dit Griekse woord (αρχή) betekent 'begin', maar ook 'principe' of 'beginsel'. "Dit is het eerste beginsel, het fundament waarop wij ons project willen bouwen." Om Arche te produceren, is de groep erin geslaagd om een wereldberoemde producent te vinden, Ben H Allen III. "Toen hadden we nog geen contract. We stuurden hem gewoon een e-mail met onze demo's en natuurlijk Black Video. Hij reageerde zeer snel en een maand later zaten we in zijn studio in Atlanta. We hebben voor hem gekozen omdat hij op muzikaal vlak een breed perspectief heeft. Hij heeft uiteenlopende bands geproduceerd, zoals MIA, Animal Collective of Gnarls Barkley. Hij is een soundengineer met expertise, maar hij weet ook hoe men een nummer schrijft. Hij snapte perfect onze 'SX' aanpak. Hij was echt de perfecte producer voor ons."

In de productie van de lp is er eveneens een contrast: namelijk die tussen de moderne, digitale opnametechnologie en de analoge, 'vintage' instrumenten. Benjamin: "We hebben onze demo's op computer voorbereid, maar in de studio hebben we alles opnieuw opgenomen met analoge instrumenten, zoals de Yamaha DX7, de Juno en de Jupiter van Roland, oude Prophet's of Korg's, enz... Compressoren en equalizers waren ook analoog. Zelfs de reverb-effecten werden met veren en platen geproduceerd ... "

Maar voor SX is dat geen fundamentele benadering. "We gebruiken deze machines niet omdat 'vintage'-machines cool zijn. Gewoon omdat we de klanken leuk vinden." Het resultaat is een heldere en zeer levende sound, heel rijk in reliëf.

Naast Ben H Allen III, kreeg SX andere actieve sponsors, nl. dEUS. De band van Tom Barman nam SX als 'suppport act' mee in zijn Europese tour. "Het was een zeer intense ervaring! Als je elke nacht voor 1.500 mensen speelt, kan je heel snel je show verbeteren. Het deed ons enorm groeien. En de feedback van de publiek was uitstekend. We hebben zelfs een eigen fanbase kunnen opbouwen. Als we terugkeerden, waren we dan ook uitgegroeid tot een nieuwe groep... Het was een echte 'upgrade'! “

Vandaag de dag heeft SX een contract in België en is in onderhandeling met verschillende platenmaatschappijen voor een wereldwijde distributie. "We willen niet te snel gaan. We zijn voorzichtig omdat we willen controleren over wat we doen." Ondertussen blijft de groep repeteren om de live-optredens te verbeteren, vooral met het oog op een concert eind november in de AB (reeds uitverkocht) en verschillende clubconcerten in Vlaanderen (Gent, Antwerpen, Leuven en Kortrijk) en in Nederland. De band plant ook twee 'club remixes' te publiceren van hun nieuwe single, "Gold".

Na het interview gaven Stefanie, Benjamin en hun drummer Jeroen Termote een exclusief mini-concert van 30-minuten in het Planetarium. Ze speelden in het donker onder de monumentale koepel en zorgden voor een ideale soundtrack voor de ongelooflijke beelden van de ruimte en planeten, die in 360° boven en rondom het publiek waren geprojecteerd. Een unieke psychedelische ervaring! De setlist bestond uit 6 nummers uit Arche, waaronder een prachtige, bijna akoestische versie van "Gold" …

Bij het verlaten van het Planetarium waren we met ons hoofd in de sterren... We hadden een uitzonderlijk concert bijgewoond, gegeven door musici die snel internationale sterren gaan worden....

Video van de showcase: http://www.youtube.com/watch?v=ee7zMltkvyM
http://www.sxmusic.be/

Concertagenda:
SX ALBUM RELEASE SHOW @ AB - AUTUMN FALLS
vrijdag 30 november 2012
SX @ PARADISO, AMSTERDAM (NL)
zaterdag 22 december 2012
SX @ EUROSONIC NOORDERSLAG, GRONINGEN (NL)
vrijdag 11 januari 2013
SX @ HET DEPOT, LEUVEN
donderdag 21 februari 2013
SX @ DE KREUN, KORTRIJK
zaterdag 23 februari 2013
SX @ HANDELSBEURS, GENT
donderdag 28 februari 2013
SX @ TRIX, ANTWERPEN
vrijdag 1 maart 2013

Op 21 april werden onafhankelijke platenwinkels overal ter wereld in de kijker gezet, op de zogenaamde Record Store Day. Ook in Gent werd meegevierd: speciaal voor deze dag kwam Music Mania met een aantal exclusieve releases op de proppen, waarvan de meest opmerkelijke toch wel de EP ‘Imperium’ van het Gentse Drums Are For Parades was. Enkele uren voor DAFP hun nieuwe creatie aan de Handelsbeurs voorstelde, gingen wij een praatje slaan met Wim Reygaert en Piet Dierickx van Drums Are For Parades. Gastzanger van dienst en Kapitan Korsakov-frontman Pieter-Paul Devos dronk voor de gelegenheid een pintje mee.

Om met de deur in huis te vallen: wat een plaat opnieuw. Hoe zijn de reacties tot zo nu toe?
Wim: “Wel, de EP is nog niet zo lang uit, dus echt veel reactie daarop hebben we nog niet gehad. Natuurlijk zijn de nummers wel al een hele tijd af en hebben al genoeg mensen ernaar geluisterd. Het is raar, want het is voor onszelf ook onze experimenteerplaat. We zijn echt all the way gegaan in all different directions.”

Hoe en waar is “IMPERIUM” opgenomen?
Wim: “Heel de plaat is eigenlijk een uitloper van een voorstel dat we gekregen hebben van de Ancienne Belgique. Ze hebben daar een heel goeie studio, en wouden een beetje de mogelijkheden aftasten. Dat paste perfect in onze visie, we waren een beetje de testdrivers van de vernieuwde AB-studio. Daarom zijn we echt dankbaar dat we zo’n kans gekregen hebben. Het was ook bijzonder aangenaam om samen te werken met Staf Verbeek die ons bijgestaan heeft op technisch vlak.”

Samenwerking staat heel centraal op de nieuwe EP. Hoe zijn jullie bij al die mensen terechtgekomen?
Piet: Wel, iedereen heeft zo’n beetje een eigen verhaal. Het was voor ons ook belangrijk om na te denken over wie wij zelf respecteren, en met wie wij wilden samenwerken.
Wim: “Piet is al een hele tijd bevriend met Chris Goss bijvoorbeeld. Als hij dan een nummer wil inzingen, is dat natuurlijk fantastisch. Aan de andere kant: Rudeboy (Urban Dance Squad) is voor mij een van mijn jeugdhelden. Ik herinner me dat ik toen ik in het middelbaar zat, ooit de Coopertest moest lopen. Ik had mijn walkman meegenomen en terwijl ik daar zwaar aan het afzien was, luisterde ik naar “Fast Lane”. In dat opzicht vind ik het ook echt spannend om straks het podium te delen.”

Ging iedereen direct in op het voorstel? En omgekeerd: hoe was het voor jullie om je eigen nummers te laten bewerken?
Wim: “Op ‘Master’ (het eerste full album van DAFP) deden we al iets gelijkaardigs. Toen lieten we Jurgen Munkeby van het Noorse Shining een nummer voor zijn rekening nemen. Wat daaruit kwam, hadden we nooit verwacht, zeker niet van iemand als Munkeby. Niettemin klonk het écht wel strak, en waren we er heel tevreden over. Met ‘IMPERIUM’ hebben we hetzelfde concept gehanteerd, waarbij wij nummers schreven om ze later te laten bewerken, maar wel steeds met de muzikant die zou meespelen in het achterhoofd. De grote lijnen waren dus uitgezet door ons. De enige die zich niet aan die regel gehouden heeft, is Jeroen (De Pessemier, Papillon bij the Subs). Dus zijn we maar een nevenproject gestart: ‘Hammerang’. We speelden al samen op de Subs-night, en ik ben eigenlijk wel benieuwd wat er verder nog uitkomt.”
Piet: “Rudeboy, Pieter-Paul, Tim,… zijn natuurlijk allemaal zeer goede muzikanten. Het proces verliep daardoor vrij vlot, maar ook de karakters waren doorslaggevend. Als we er goed mee overeenkomen, is het een kleine stap om samen muziek te maken.”
Wim: “Bovendien is muziek voor mij een universele taal. Iedereen die we vroegen om iets te doen op ‘IMPERIUM’ was direct heel enthousiast.”

Er zijn heel veel verschillende stijlen te horen op de EP. Van een trage ballad naar een electro/punknummer tot stonerrock. Hoe belangrijk is het voor jullie om de vertrouwde muziek te verlaten en te experimenteren met andere genres?
Wim: “Daar zijn waarschijnlijk veel mensen kwaad voor (lacht). Nét nu iedereen een beetje doorheeft wat DAFP eigenlijk echt doet, steken we de draak met onszelf en brengen we ‘IMPERIUM’ uit. Maar dat is ook heel erg belangrijk, het houdt ons scherp. Ik denk dat ik undiagnosed ADHD heb: zonder muziek zou ik mezelf verliezen en ik hou ervan om heel veel verschillende dingen te doen.
Piet: “Dat is ook wat we gaan blijven doen. Tot de dag dat enkele van onze beste vrienden aan de deur staat en zegt : “Gasten, stop ermee. Het is écht niet cool om Scala te coveren!”.
Pieter-Paul (Devos, Kapitan Korsakov):“Als gastmuzikant is het ook interessant om mee te werken, omdat je uit je natuurlijke habitat gehaald wordt. De band waarmee je speelt gedraagt zich anders, en jij zelf automatisch ook. “
Wim: “Om aan te vullen: wanneer we besloten om Pieter-Paul te vragen, zou het zo voor de hand liggend zijn om een nummer te schrijven met zware deathriffs en veel screamo’s. Dus hebben we dat niet gedaan: “Warning” is de ballad waar je het over had. Muziek moet niet altijd te gemakkelijk zijn…”

 ‘IMPERIUM’ komt uit naar aanleiding van Record Store Day. Vanwaar de link?
Wim: “Ik ken de eigenaar van de Music Mania in Gent redelijk goed, en hij wou onze eerste EP opnieuw uitbrengen. Maar dat was iets dat wij niet echt zagen zitten, dus besloten we om gewoon iets nieuws op te nemen.”

Hebben jullie zelf voeling met vinyl? En wat met het al dan niet legaal downloaden van muziek?
Wim: “Ik download constant muziek, illegaal. Ik heb niet zo van die principes.”
Pieter-Paul: “Ik download niet.”
Wim: “Gij hebt geen computer!”
Piet: “Ik download uit principe niets legaal (lacht)!”
Wim: “Kijk, ik vind vinyl echt cool. Het is iets tastbaars dat niet ten onder gaat in de stroom van information overload dezer dagen. Daarom proberen wij ook al onze platen van degelijk artwork te voorzien, om er iets unieks van te maken.”
“Ik kan nu gelyncht worden omdat ik dat zeg, maar dat illegaal downloaden is echt een deel van de evolutie.”
Pieter-Paul: “Pas op, ik ben er ook niet tegen. Er is zoveel commotie rond de zogenaamde broodroof van artiesten door het illegale downloaden, maar reken eens uit hoeveel elk bandlid verdient aan een CD waar je in de winkel €20 voor betaalt? Ik dacht het niet... Plus, de mensen die je muziek echt goed vinden, steunen sowieso op een andere manier. Er komt volk af naar je shows, er worden t-shirts verkocht, enzovoort.”
Wim: “Voila, dat vind ik ook. En uiteindelijk: wij kopen ook CD’s en platen hé! Ik snap inderdaad niet dat mensen zeggen dat muziek gestolen wordt door het te downloaden, want dat is niet waar. De CD staat ergens op het internet, en ik luister er naar. Ik heb niets tastbaars in mijn handen, ik kan het CD-boekje niet uitpluizen, er is geen artwork die je kan bekijken,… Wij hebben al onze platen zelf online gezet, op illegale downloadsites. In mijn ogen is dat kanaal echt een zegen: hoeveel bands worden er vandaag de dag niet opgepikt omdat hun demo ergens op een website staat?”
Pieter-Paul: “Volgens mij komt dat omdat in de muziekwereld het nog al te veel de dinosaurs zijn die het voor het zeggen hebben. Maar sorry, dat kan nu niet meer. Ik heb onlangs een documentaire gezien waarin verteld werd dat Nirvana de laatste band is die zo spectaculair kon groeien zonder behulp van het internet. Er zijn zoveel meer mogelijkheden nu, in positieve zin. Ik denk dat we dat over pakweg tien jaar veel beter zullen kunnen vatten, doordat we nu echt middenin de verandering zitten.”
Wim: “’t Is te hopen dat dat hier een interview voor universitair opgeleiden is! Ik sluit me daar opnieuw bij aan. Ik ben zelf eigenlijk regisseur, en in de filmwereld zijn ze al veel beter mee met die nieuwe manier van werken. Het moment dat een filmmaker met een niet al te dure camera zelf kon filmen, regisseren, monteren en daarna het boeltje online gooien, opende zoveel deuren. In de filmindustrie bestaat daar een naam voor: independant cinema. De evolutie is daar al meer omarmd dan in de muziekwereld. En toch blijven mensen naar de bioscoop gaan hé. Net zoals concerten ook volk blijven lokken.”
“Bovendien, de laatste tijd is er weer veel te doen over de revival van vinyl, maar het medium is nooit weggeweest. Bands bleven platen persen, DJ’s draaiden en draaien nog steeds met vinyl. En zoals ik al zei: wij kopen ook nog steeds. Waarschijnlijk ga ik binnen enkele jaren wel weer meer platen beginnen kopen, gewoon omdat ik ze “moet” hebben. Dan kan ik zo’n oude platenspeler kopen, waar je nog aan een hendeltje moet draaien om de muziek te laten afspelen. Perfect voor als de electriciteit uitvalt op een koude winternacht… Trouwens, onlangs vertelde me er iemand dat hij vroeger platen leende in de bibliotheek. Elk halfjaar moest je met de naald van de platenspeler langsgaan, dan keek de bibliothecaris of hij nog ok was. Pas dan mocht je opnieuw voor een halfjaar platen huren. Dat vond ik echt een leuk verhaal. Ieder medium heeft zijn charmes hé.”

Straks spelen jullie ‘IMPERIUM’ live, en wat daarna? Nog plannen voor 2012 in het vooruitzicht?
Alsof afgesproken, beginnen Wim en Piet wild door elkaar te praten
“Why would we care? De wereld vergaat in december, dus we gaan onszelf volledig laten gaan!”
Wim: “Kijk, dat is ook de reden waarom wij een van de weinige bands zijn die nog niet openlijk gereageerd hebben op die nieuwe dB-maatregelen van Schauvliege. Het is er binnen een dik half jaar toch mee gedaan. En dat zal een knal zijn die verdomme veel luider is dan 100 dB!”

Drums are for parades – interview nav Record Store Day april 2012

Rise And Fall - Interview met zanger Björn Dossche nav het nieuwe album ‘Faith’
“Wat men van je maakt is niet wie je werkelijk bent…”
De vele tegenstellingen van Björn Dossche, jeansverkoper en zanger van Europa’s populairste hardcoreband Rise And Fall!

Eind maart waren we te gast in zaal de Kreun in Kortrijk.  De Belgische hardcoretrots Rise And Fall presenteerde er zijn vierde album ‘Faith’ en deed dat met verve.  Enkele dagen kreeg Musiczine de gelegenheid om aan zanger Björn Dossche een spervuur van vragen af te vuren.    We kennen de man als een zeer energieke frontman met een verwoestende stem van wie een podium zijn natuurlijke biotoop lijkt. Wanneer we de man op een zomerse lentedag ontmoeten is het  contrast enorm. Björn Dossche blijkt een zeer innemende en rustige gesprekspartner die ons graag alles vertelt over z’n band  Rise And Fall, de nieuwe plaat en hardcoremuziek in het algemeen…

Musiczine: Voor hardcore fans die dit interview lezen, behoeven jullie weinig introductie.  Onze website wordt echter ook door veel andere muziekliefhebbers bezocht. Kun je speciaal voor deze  mensen een korte bio en geschiedenis van  Rise And Fall schetsen?
Björn Dossche: “We treden op sinds 2003, een jaar later was er onze  eerste plaat ‘Hellmouth’. In de daaropvolgende  periode  zij we zeer veel beginnen spelen en touren in binnen- en buitenland.  Onze tweede schijf ‘ Into Oblivion’ kwam uit in 2005 op het Amerikaanse Deatwish-label.   In navolging van die plaat speelden we  een massa optredens in  Europa en in de States.  In die periode kenden we nogal wat wissels in onze line up.  In 2009 was er onze derde plaat ‘Our Circle Is Vicious’.  Na de opnames ervan  is onze huidige drummer die ook bij The Rott Childs speelt, ons komen vervoegen. Ook toen  hebben we enorm heel veel gespeeld in Europa, Rusland, de VS en zelfs  Australie ! ‘Faith’, ons nieuw werkstuk  is de eerste  in de huidige  line up.  Naast deze vier full albums hebben  we geregeld ook 7’inches  uitgegeven”.

‘Faith is jullie vierde full album.  Willen jullie in de huidige muzikale tijdsgeest  met een steeds afkalvende cd verkoop zoveel mogelijk albums aan de man brengen of is de nieuwe plaat eerder een soort visitekaartje van de band voor fans en geïnteresseerden?
“In zekere zin is ieder  nieuw album voor ons een visitekaartje.  Het toont perfect wat wij doen en waar wij voorstaan. Het is echter wel zo  in ons genre en dat geldt voor alle undergroundmuziek dat  de verkoop van vinyl altijd al belangrijk geweest, op zijn minst even belangrijk als die van cd’s.  Van deze nieuwe plaat is er trouwens  veel meer vinyl  geperst dan cd’s.  Terwijl de verkoopcijfers  van cd’s steeds meer achteruitgaat, blijft die van  vinyl standhouden en zelfs lichtjes stijgen...Tegenwoordig  is alles zo vluchtig en vergankelijk en met één simpele muisklik kun je online alles beluisteren. Er zijn echter nog veel  mensen die op zoek gaan  naar iets tastbaar.  Met een lp  heb je veel meer in je handen dan met een  cd, niet alleen omdat het formaat groter is maar ook omwille van de charme. Een plaat  komt authentieker over, het artwork komt ook meer tot zijn recht en je hebt het charmante gekras van de naald”.

Jullie tourden wereldwijd met enkele van de allergrootste bands in het genre, zoals Converge, Comeback Kid en Have Heart.   Hoe slaagt een Belgische band daarin?
“Dat komt door een combinatie van verschillende factoren.  Als band timmer je hard aan je naam, je probeert zoveel mogelijk  goede  shows te spelen . Alles kwam voor Rise And Fall in een stroomversnelling toen we onder de vleugels van  Deathwish kwamen. Daarvoor deden we ook wel veel tours maar toen moesten we  echt alles van uit eigen kracht doen.  Als  je echter  met zo’n label werkt, wordt je muziek aan veel meer mensen verspreid.   Zo verwierven we ook een naam in Amerika waar er veel gelijkaardige bands als ons zijn op het  vlak van  stijl en attitude.   Door de jaren leerden we meer en meer mensen kennen en   door intensief  te  touren  werd ons netwerk nog uitgebreid . Zo blijft alles continu vooruitgaan”.

Hoe kwamen jullie op het prestigieuze Deatwish label terecht?
“Rond 2004 en 2005 speelden we een tour met Converge en dat is onze grote geluk gebleken.. Jake, muzikant van Converge is een van de mensen van Deathwish en op zeker moment waren we bezig met de opnames van ‘Into Oblivion’.  We hebben hem de opnames gestuurd en hij besliste om ons een kans te geven.  Ondertussen zijn  we al enkele jaren bij het label en hebben we een schitterende samenwerking”.

Zijn jullie zelf  allemaal hardcore fans?
“Inderdaad, , we hebben alle vier een gelijkaardige muzikale achtergrond die zich toespitst op punkrock en hardcore maar eigenlijk  zijn we allemaal enorme muziekfreaks.  Iedereen heeft zo wel zijn eigen voorkeur en favoriete acts  maar onze roots liggen allemaal in hardcore en punk.  Als je ouder wordt, en bij mij was dat al van jongs af aan, gaan je interesses uiteraard  breder  dan de twee genoemde genres”.

Vorig jaar brachten jullie een 7inch uit met daarop een cover van Congress, in de jaren negentig een van de eerste metalcorebands uit België. Was deze West-Vlaamse trots een  van jullie grote voorbeelden?
“Voor de meeste van onze bandleden was dat de lokale band die het meeste invloed heeft gemaakt en die ons als het ware in de scene heeft gesleurd. .  Congress was de eerste groep die ik live zag optreden in 1995, ik was wat onwetend toegekomen en wist niet dat hardcoreshows bestonden maar na afloop was ik zo onder de indruk dat ik besloot dat ik van dat alles ook een deel wilde uitmaken..  Als eerbetoon en omwille van de invloed die Congress op ons had hebben we vorige jaar dat nummer opgenomen”.

De leden van Congress waren fervente aanhangers van straight edge  Zijn jullie zelf aanhangers van die beweging?
“Dat is natuurlijk al zeer lang geleden bij Congress, na enkele jaren was daar bij die band al geen sprake meer van.  In de jaren negentig was die hele straight edge-beweging veel meer  aanwezig dan nu nog het geval is.  Wat onszelf betreft, ik ben het nog steeds  net als iedereen in de band maar dat is puur toevallig.  We hebben al heel wat wissels in de line up gehad en  het is zeker geen vereiste om tot de band toe te treden.   Plots zijn we met vier mensen die op dat vlak dezelfde levensstijl hebben”.

Jullie worden door veel pers omschreven als de grootste band in het genre in Europa. Kunnen jullie dat goed relativeren of is het soms moeilijk om beide voeten op de grond te houden?
“Als je een beetje verstand hebt, kun je dat uiteraard relativeren. We zijn slechts bekend  bij  een bepaalde kliek van mensen en in een beperkt genre.  Anderzijds is het wel leuk dat we  na het vele harde werk  wat krediet opgebouwd hebben .  Verder is het fijn om complimenten te krijgen en te horen dat je andere bands inspireert”.

Jullie worden aanzien als een authentieke band Heel wat nieuwe acts halen duidelijk de mosterd bij jullie. Geeft dat veel druk  bij het schrijven van nieuw werk?
“Dat valt wel mee; we hebben door de jaren gemerkt dat een paar bands in onze slipstream zitten maar dat betekent ook niet dat wij het wiel hebben uitgevonden.  Wij hebben ook onze invloeden, elke band heeft die maar je streeft ernaar  om een eigen geluid te ontwikkelen.  Op onze eerste twee platen ga je bijvoorbeeld makkelijker kunnen zien waar wij onze invloeden uithaalden en wat van waar komt.  Ondertussen  zijn we gekomen tot een eigen Rise And Fall-sound “.
“De grootste druk komt  echter van onszelf.  We zijn superkritisch en willen altijd bij elke nieuwe plaat dat het net iets beter en net  iets anders is. We willen wel wat nieuwe paden bewandelen maar we waken er ook over dat alles Rise And Fall blijft”.

Hoe gaat het schrijven van nummers bij Rise And Fall in het werk?
“Muzikaal is het een groepswerk maar het grootste deel wordt wel  geschreven door onze bassist Vincent  en onze gitarist Cedric. Zij schrijven elk 50 % van de muziek.  Toch gebeurt alles in samenspraak want ook de drums zijn in onze muziek  zeer belangrijk .  Concreet repeteren we  speciaal met  het oog op nummers schrijven.  Vince en Cedric brengen de riffs en de ideeën  aan, werken samen met de drummer en passen hier en daar aan. Ook ik doe m’n  zegje en schrijf bovendien  alle teksten.  Dit keer was ik bij alle opnames aanwezig en bemerkte een zeer goeie wisselwerking,  een goeie flow en dito dynamiek”.

Jullie muziek is zeer gelaagd, je moet veel luisteren om alles te ontdekken.  Hoe doen jullie dat? Is dat bewust?
“Mooi dat je dat zegt, ik denk dat dit gewoon zo is geëvolueerd.  We willen geen ééndimensionele  band zijn en willen er veel details in verwerken die je op het eerste gezicht niet hoort.  Het maakt alles interessanter , we zijn ook nooit voor de gemakkelijkste weg gegaan.  Er wordt vaak neerbuigend gedaan over punk en hardcore en ik snap die redenering wel erachter want bands die het genre overstijgen, spelen ook dikwijls vrij eenvoudige  muziek. Aan de andere kant heb je in de hardcorescène altijd al veel creativiteit gehad . Zelf willen we  niet voor de gemakkelijkste weg gaan en  nummers schrijven met veel harde stukken om daar dan het publiek op te laten moshen. Allemaal goed en wel want daar is zeker plaats voor maar alles moet trouw blijven aan de spirit van de band”.

Net  zoals op vorige cd’s is er ook op ‘Faith’ in het midden van de plaat een rustpunt met “All Is Different Now”. Is dat een bewuste keuze?

“We hebben dat inderdaad op elke plaat gedaan en we doen dat ook nu. De reden is dat  ook op dit album  de focus ligt op hardere en snelle nummers (hoewel er heel wat afwisseling in zit ) maar als luisteraar is het plezant om toch eventjes een rustpunt te hebben.  .  Als je iets traags combineert met  iets snel , dan zorgt dat contrast ervoor dat het hardere nog harder overkomt.  Op de vorige plaat stond er bijvoorbeeld  “In Circles”, dat speelden we heel vaak in het midden van de set. . Het hangt trouwens een beetje af van optreden tot optreden.  Spelen we een kortere set da n is dat rustpunt niet perse nodig.  Op grotere shows of op  een festival is het wel leuk en gepast om dat te spelen”.

Je teksten focussen sterk op thema’s als leven en dood. Is er daar een speciale reden voor?
“Ik denk dat de thema’s die ik beschrijf wel veel mensen bezighouden.  Ik schrijf zeer veel over de grote tegenstellingen in het leven, in geloven in jezelf en geloven in een lot, in het verschil tussen leven en dood,  in de tegenstelling  tussen wie je echt bent en wat er van je gemaakt wordt.  Al die dingen houden mij al altijd bezig en dat komt op de nieuwe plaat tot uiting.  Alle zaken die in mijn hoofd spoken en die ik niet goed kan verwoorden tijdens bv een interview,  wordt allemaal gekanaliseerd in m’n teksten.  Het is zo een beetje mijn donkere kant  en precies daarom bestaan die teksten.  Ik ben er veel mee bezig en ik kan het niet gemakkelijk om erover te praten”.
“Uitgesproken politieke thema’s  behandelen we niet hoewel  we best  wel enkele maatschappijkritische teksten hebben. Ik heb best wel een mening  over veel zaken  maar we willen geen band zijn die wil preken.  We staan wel ergens  voor maar onze mu    ziek moet geen vehikel zijn voor politieke standpunten”.

Op de plaat speelt een muzikant  van het fantastische  Cave In mee, hoe zijn jullie daarin geslaagd?
“Cave In is inderdaad een  ongelooflijk goeie band.  Op onze plaat is er  een kleine guest appearance in “Deadweight”, een van de laatste nummers.  Het betreft een  korte gitaarsolo van Steve Rotsky en dat kwam heel toevallig tot stand. Tijdens de opnames kwam Steve  in de studio om opnames te halen van een van zijn soloprojecten en hij kende producer Kurt enorm goed.  Door de jaren nam hij met hem al verschillende platen op die nooit het daglicht zullen zien, omdat hij zeer kritisch is op alles wat hij doet.  Nu, Rotsky kwam iets oppikken en babbelde met ons en met Kurt . Toen zei Kurt dat we nog een solootje nodig hadden en hij vroeg aan Steve of ie dat wilde inspelen en of wij dat ook zagen zitten. Wij waren uiteraard enthousiast en zo maakte Steve Rotsky snel een solootje. Leuk dat zoiets kan”.

In de paasvakantie beginnen jullie aan een korte maar intensieve tournee door Europa.
“We zijn inderdaad  een goeie twee weken op de baan met Oathbreaker uit Gent en het Italiaanse The Secret!. We hebben nog geen concrete plannen om nadien naar de VS te trekken. De States zijn trouwens een zeer moeilijk gebied,  we zijn er al veel geweest en deden er verschillende  tours.  Het belangrijkste voor ons  is dat we een goeie package hebben met een aantal goeie bands zodat we genoeg volk trekken.  Op ons eentje is het moeilijk, het is te onvoorspelbaar. Er gaan qua opkomst veel goeie shows zijn maar er kunnen ook een aantal minder shows tussen zitten.  In Amerika is er qua bands zo een oververzadiging dat je om genoeg volk aan te spreken  met een goeie line up moet uitpakken”.

Is er een groot  verschil tussen touren in Europa en touren in de VS?
“Ja,  in de VS ben je veel meer op jezelf aangewezen. Touren is heel avontuurlijk, van de ene op de andere dag  kom je in een totaal andere zaal terecht of sta je voor een heel ander publiek. Het is niet altijd even gemakkelijk maar de reward is zeer groot.  Het is de max om een coole show voor veel mensen te spelen en te beseffen dat je in Amerika staat.  Anderzijds  heb je op iedere Amerikaanse tour wel een paar missers. In Europa is alles duidelijk veel beter georganiseerd en je weet wat je kan verwachten. We hebben veel solide mensen die tours organiseren en alles is piekfijn geregeld. Nog een verschil is dat in Amerika de  mensen op nog jongere leeftijd naar shows gaan. Dat begint al op  13 en 14 jaar.. In Europa bijten mensen zich iets langer vast in een bepaalde  levensstijl of een bepaald genre.”.

Wat staat er tijdens de zomermaanden op het programma?
“In augustus spelen we  een aantal festivals zoals Ieperfest en Brutal Assault in Tjechïe. Dit laatste evenement doen we samen met bands als Paradise Lost ,  At The Gates, Dimmu Borgir en nog vele andere geschifte metalacts.  Ook Heavy Fest in Londen staat op de agenda!”.

Combineren jullie Rise And Fall met een job?
“Wij werken allemaal, het is onmogelijk om te leven van de band. Op ons niveau is dat niet mogelijk, want  je moet  veel meer mensen bereiken en onze muziek is daarvoor net iets te extreem.  Als je echt tien maanden zou touren , dan heb je geen vaste kosten en dan zou je heel misschien wel kunnen rondkomen maar dat is zeker onze bedoeling  niet. We hebben ons leven in het verleden al een paar keer op pauze gezet en drie/vier maanden getourd maar dat wordt bij het ouder worden steeds  minder eenvoudig.  Nu proberen we de zaken goed te combineren en pikken we er onze periodes uit.    Zo namen de opnames van de jongste plaat  tien dagen in beslag waarna we een weekje tourden. Zo ben je twee en een halve week weg en dat is zowat het maximum. Zelf werk ik trouwens in Gent en ben ik manager van een Levis winkel waar ik jeans verkoop”.

We zagen jullie optreden op Groezrock 2010 en hadden de indruk dat je het niet altijd fijn vindt dat fans je micro proberen te bemachtigen om lekker mee te zingen. Klopt die indruk?
“Nee, want ik vind het eigenlijk heel plezant als mensen meezingen.  Echter, soms ben je een show aan het spelen en ga je volledig op in het momentum,. Als er dan iemand je uit je zone trekt dan weet ik niet altijd goed hoe ik moet reageren vind ik dat wat raar.  Maar dat mensen  meezingen vind ik zeer leuk en het tofste dat er is.  Mensen denken soms dat jij een attribuut bent voor hun eigen show, dat hoort er uiteraard wel bij maar het moet natuurlijk een beetje binnen de perken blijven”.

Wat me ook opviel op Groezrock, was dat jullie een van de luidste bands waren.  Hoe slagen jullie er om zo’n oorverdovend geluid te ontwikkelen?
“Op een show van Groezrock is het volume dat wij op het podium horen,  niet hetzelfde als het geluid in  de tent.   Meestal hebben we onze geluidsman en die weet echt het onderste uit de kan te halen.  Het moet luid zijn maar het mag er natuurlijk niet over zijn want je moet nog een soort helderheid hebben in je sound. Nu,  ik ben een beetje het besef van geluid in de loop der jaren kwijtgeraakt . Ik ben zelden op een optreden dat ik denk: “dit is luid””.

Wat vind je trouwens van de nieuwe geluidsnormen die door Vlaams Minister Schauvliege werden uitgevaardigd?
“Het is tragisch, vooral het feit dat de reglementering er komt na overleg en vergaderingen met mensen uit de sector.  Als je dan ziet  met wat ze op de proppen komen, dan is dat zeer erg.  Het is totaal niet realistisch en het slaat nergens op.  Ik versta dat men inzit met de gezondheid van de mensen maar men moet ook  rekenen op het gezond verstand. Enerzijds van diegenen die een optreden organiseren, maar anderzijds ook van de bezoekers van een  optreden die bijvoorbeeld oordopjes kunnen instoppen..  Die overdreven bepampering van de mensen, ik ben er geen voorstander van.  Als ze de strikte reglementering gaan toepassen, gaan heel veel mensen in problemen komen, vooral dan in de jeugdhuizen en in de kleinere zalen!”

Powerstroke – interview nieuwe plaat ‘Awaken the beast’

Dag Mannen, hoe gaat het met jullie?
Hi, . Alles gaat goed hier. En met u?

Sinds enige tijd is er een nieuwe aanwinst aan de band toegevoegd, kun je wat meer informatie geven waarom hij tot de band is toegetreden, en wat zijn bijdrage aan de band is?
Sinds een paar maanden is Frederiek Nuyt in de band gekomen. Wij kennen elkaar al jàààren en we zijn goed bevriend. We waren eigenlijk al lang aan het twijfelen of we al dan niet een extra gitarist zouden aannemen om live een voller geluid te hebben. Uiteindelijk hebben we de knoop door gehakt en we hebben er nog geen seconde spijt van gehad.

De nieuwe plaat is er, de opvolger van ‘Once…We were Kings’. Hij kreeg de titel ‘Awaken the Beast"…is dit een verwijzing naar een nieuwe stap in de band, een soort heropleving, of ligt de naam gewoon aan het feit dat jullie nieuwe plaat sommige emoties moet doen opborrelen bij de luisteraars?
Met Awaken the beast'  kan je een beetje verschillende kanten uitgaan. In veel mensen zitten er veel opgekropte frustraties. En plots is er de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen. En dan komt het beest in de mens los. En dat is niet altijd even fraai haha.

Zijn er enige zaken veranderd in vergelijking met jullie voorgaan album? Zo ja, wat precies?
We hebben de zaken professioneler en rustiger aangepakt. De productie is nu wel zoals we het wilden. Met dank aan Francis Snebbout (Oakwood production studio) die er veel tijd heeft ingestoken en Jacob Hansen die een zeer goede mastering heeft gedaan.

Kun je ons wat vertellen over de verschillende nummers op ‘Awaken the Beast’? Wat jullie aan een specifieke song goed vinden, waarover de teksten gaan, …
Onze teksten gaan vooral over zaken die we zelf mee gemaakt hebben, of over ons standpunt ten opzichte van bepaalde zaken, etc…. . Eigenlijk allemaal onderwerpen die uit het leven zijn gegrepen.
“Death By Broken Heart” is onze single. Dit is waarschijnlijk ons meest toegankelijke nummer en persoonlijk vind ik dat John zijn stem hier ongelooflijk gepassioneerd klinkt. Het geeft me keer op keer kippenvel als ik het nummer hoor:
Voor mij is “Good For Nothing” het beste nummer op de plaat. Waarschijnlijk omdat dit het simpelste nummer is. Als je het 2 keer hebt gehoord kan je het al meezingen. “Centerfold” en “Sense of Honour” zijn ook zo'n nummers. Eenvoudig maar catchy.
“The Power and the strength” , “Hero Tolerance” en “Thumbs down” moeten het vooral hebben van hun kracht en groove. Headbang-songs zoals we zeggen.
“The end of things to come” is een mix van alles wat we doen. Catchy, Groovy, Powerful & Basic.
“Watch & Learn”  was het eerste nummer die we schreven voor deze plaat en hier kan je duidelijk nog  de manier van werken zoals op 'Once we were kings' herkennen. Hier komt de Thrash in ons een beetje naar voor.
“Point of view gaat recht” vooruit. Niet teveel gezever…. Blazen die handel.

Hoe reageren de media en fans op jullie nieuwe plaat?
Tot nu toe krijgen we erg goede reacties en reviews. De nummers zijn ook beter geworden in vergelijking met onze debuutplaat. We hebben redelijk wat fans bij gekregen: Ook worden we nu ook iets serieuzer genomen. Maar daar zal onze prestatie op Wacken Open Air ook wel voor iets tussen zitten.

Jullie hebben een welgekende producer onder de arm kunnen nemen, meer bepaald Jacob Hansen…volgens mij geen evidentie om zo'n man te kunnen strikken!?! Hoe hebben jullie dit kunnen flikken?
Eerst ging Tom Klimchuck onze plaat mixen en masteren. Maar door een zware ziekte van Tom is alles op de laatste moment afgesprongen.
Dus zaten we met de handen in het haar. Ik ben een grote fan van de sound van de eerste 2 Volbeat platen. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en mailde naar Jacob wat promo-materiaal etc… door. Binnen de 20 minuten kreeg ik een mail terug. Hij zag het zitten ondanks hij geen tijd had. En wat ik belangrijker vond…. Hij vond ons goed: We spraken een betaalbare prijs af en hij deed een fantastische job.

Ik weet dat jullie goed contact onderhouden met de hardcore/metal band Pro-Pain. De frontman Gary Meskil heeft ook een bijdrage geleverd in de vorm van achtergrondvocalen. Hadden jullie dit idee al een tijdje in jullie hoofd zitten om hem hiervoor aan te spreken, of stond hij zelf te popelen om hieraan deel te nemen?
Eigenlijk is het een beetje per toeval gekomen. Gary logeerde bij mij thuis op het moment dat we in de studio zaten. Ik vroeg hem of hij op 1 nummer een soort duet wilde zingen met John. Hij hoorde het nummer (Sense of Honour) en hij was verkocht: In de studio zaten we ergens vast met een arrangement in “Point of View” en ik vroeg hem wat hij zou doen. 'Keep it simple, Marty' hoorde ik hem nog zeggen. Hij luisterde een paar keer naar het nummer en stelde voor om op dat nummer ook iets in te zingen. En het werkte perfect:

Powerstroke heeft reeds zijn kunnen mogen tonen op één der bekendste metal festivals ter wereld, nl Wacken Open Air. Kunnen jullie ons een beetje uitleg geven hoe jullie op de bandlijst terechtgekomen zijn, en hoe jullie dit allemaal ervaren hebben?
We hebben de Wacken Battle gewonnen en zodoende zijn we op Wacken beland. Eerst waren we om 11 uur in de ochtend geprogrammeerd. Maar een paar weken voor het festival vroeg de organisatie of we om 23h wilden spelen. Als laatste band net voor Mambo Kurt. We hadden de jackpot gewonnen. We speelden daar voor een overvolle tent en we hebben het volk daar niet teleur gesteld. Moshpits, circlepits…. Alles wat je maar wil. Het was de max haha.
We kregen  achteraf veel goede commentaar op onze show…. Wat kan je je nog meer wensen hé.

Merken jullie dat Powerstroke gegroeid is al band, en zo ja, kun je ons bepaalde zaken meedelen waarom?
Powerstroke is een meer volwassen band geworden in vergelijking met een aantal jaren terug. Onbewust eigenlijk. Maar door de tourtjes in het buitenland en optredens op grotere evenementen hebben we veel ervaring opgedaan en hebben we veel geleerd. Ook hoe we onze zaken aanpakken is professioneler geworden. Powerstroke is onze hobby…. Maar we willen het zo goed mogelijk doen. We worden er ook niet jonger op , dus als we het nu niet doen zal er het er nooit meer van komen haha

Zijn er nieuwe optredens, al dan niet met bekende bands in zicht? Zowel in het buitenland als in België…
We mogen tot nu toe niet klagen over het aantal optredens die al geboekt zijn.
Ondertussen blijven we kijken wat onze beste opties zijn. We kunnen met een paar bekende bands mee op tour, maar we willen niet zoveel betalen om mee te mogen. Het is soms te belachelijk voor woorden hoeveel bekende bands vragen. Maar er zijn mooie shows op komst waar ik nu nog niet veel over kan zeggen. We spelen gemiddeld 25 shows per jaar. Dus dat is niet zo slecht hé, voor een band die alles zelf regelt:

Altijd handig om mee te delen: waar kunnen de mensen terecht om Powerstroke te boeken?
Dat is nog steeds Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Is er nog iets dat jullie willen meedelen aan onze lezers?
Als je ziet dat we in je buurt spelen…. Check us out! Hoe meer zielen, hoe meer vreugde haha.
Keep Strokin' The Power!