Remy Van Kesteren - Ik hoop dat ik kan blijven doen, wat ik nu doe, voor heel lange tijd; dat ik dus met het ouder worden, naïef kan blijven

Remy Van Kesteren is een jonge harp virtuoos die van vele markten thuis is. Zijn nieuwste werk is net uit, ‘Muses’. Hiervoor laat hij zich inspireren door de negen Muzen uit de oude Griekse Mythologie. Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Remy, we polsten naar zijn vele projecten die op stapel staan, en waarom hij kiest voor Harp als instrument. Zijn oneindige zin naar ontdekken en het nieuwsgierig zijn naar nieuwe dingen komen naar boven

Vertel eens wat meer over jezelf en waarom koos je voor harp als instrument? De meesten kiezen voor gitaar, drum …
Ik ben op zeer jonge leeftijd al in aanraking gekomen met de sound van Harp, ik was toen amper vijf of zo. Ik geraakte betoverd door de klank. Het was toen al duidelijk dit moet mijn instrument worden.

Als ik het goed begrijp is de muziek met de paplepel ingegeven dan? Of zie ik dat verkeerd?
Het is niet zo dat mijn ouders muzikanten waren, mijn moeder speelde wel fluit. We luisterden ook veel muziek thuis. Op dat vlak is het dan ook niet gek dat ik met muziek in aanraking kwam. Ik ben wel de enige in de familie die er echt iets mee doet eigenlijk. Maar muziek was wel aanwezig , en had op dat vlak zeker een invloed op mij.

Net zoals een mondharmonica vind je niet zoveel harp bij pop en rock, meestal blijft het strikt binnen de klassieke muziek; hoe ben je met die harp dan toch in de scene beland?
In het conservatorium leer je inderdaad Harp door klassieke muziek, en dat wordt ook je wereld dus. Als beïnvloedbaar kind denk je, dit is de muziek die bij Harp hoort. Dit is mijn muziek, waarmee ik die droom om rondom de wereld te reizen ga verzilveren. Na ene tijdje voelde ik me niet echt gelukkig met wat ik deed, en kwam erachter dat ik mijn eigen muziek wilde maken en improviseren. Van het ene kwam het andere, ik wilde er andere instrumenten bij en toen werd ik gebeld .of ik er strijkers of zo bij wou. En ik wilde eerder drums (haha) . Mijn huidige boeker kwam kijken hoe ik speelde in een concertzaal en stelde vast dat dit ook gewoon kon werken op een pop of rock festival. En toen stond ik plots op Best Kept Secret Festival en voelde ik een energie en connectie met leeftijdsgenoten.  En plots voelde het als thuiskomen. Ik kwam tot de conclusie, waarom zou ik me beperken tot een genre? Je kunt zoveel met eender wel instrument, ook met Harp. Het is wel zo dat mensen gauw in hokjes denken en Harp in dat hokje ‘klassieke muziek’ droppen, bij saxofoon linkt met dat snel naar jazz.

Je bent binnen de muziekwereld inderdaad een avonturier, een interessant project is Robot Orchestra. Kun je daar iets meer over vertellen?
Ja, dat is mijn analoge Robot Orkest. 30 Robots die ik kan besturen met handen en voeten. Het is een soort Drone computer van acht meter breed en drie meter hoog. Waarmee ik alle soorten ritmes kan laten spelen. Ik heb daarmee op tournee geweest, en ook enkele shows in België gedaan.  Ik vind het leuk om nieuwe wegen te verkennen. Ik ben  voortdurend op zoek naar iets nieuws. Ik ben bovendien  heel snel verveeld, en moet dan vlug iets anders doen.

Doorheen de jaren heb je al wat watertjes doorzwommen, en heb je meegewerkt aan enkele interessante projecten. Wat waren voor jou de absolute hoogtepunten tot nu toe of die een mijlpaal vormden in je carrière?
Dat is een goede vraag. Er waren veel momenten die een mijlpaal vormden, maar dat optreden op Best Kept Secret, was toch enorm grensverleggend voor mij. Er zijn toen plots heel andere deuren en mogelijkheden voor mij open gegaan. Dat was een moment dat ik me realiseerde, zo kun je je dus ook voelen op een podium. Zo vrij , zo verbonden met een publiek. Het geeft een enorme kick. Ik heb zeker mooie klassieke optredens gedaan, maar die vrijheid kende ik tot dat moment helemaal niet; het was een eyeopener van jewelste dus. Er is  iets magisch dat ontstaat, als je met je muziek iets kan betekenen voor mensen. 

Dat moment is goed meegevallen, en heeft voor jou nieuwe horizonten geopend. Maar moest het nu tegen gevallen zijn, zou je dan opgeven en toch bij Klassiek gebleven zijn denk je zelf?
Ik was eerder naïef, en dacht ik zet de wereld van Klassiek gewoon om in pop. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Mensen komen naar je muziek luisteren als ze het kennen, maar dan moeten ze het eerst willen leren kennen. Ik heb geleerd dat je veel geduld moet hebben en dan vallen die puzzelstukjes vanzelf in elkaar. Dus het is soms wel moeilijk, maar ik zou geen seconde terug willen keren en opgeven.

Dit interview gaat uiteraard over je nieuwe plaat ‘Muses’, ik citeer even uit de biografie die ik kreeg van de promotor : ‘’ Het album, vernoemd naar de negen geïnspireerde Muzen uit de oude Griekse mythologie, verkent Remy's muzikale inspiraties door middel van negen componisten die een grote invloed hebben gehad op zijn muzikale reis.’’ Kun je daar meer over vertellen?
Ik hou van die oude Griekse verhalen en legendes en wou op die manier gewoon hulde brengen aan mijn muzen. Ik vond het die context  heel leuk om mijn negen Muzen  te presenteren. Het is trouwens bovendien  een leuke wijze om meer te leren over die muziek, en zo komen er dingen naar boven die de moeite waard zijn om daar iets meer mee te doen. Ontdekken is dus, zoals steeds, ook nu weer  een rode draad doorheen wat ik doe, ook bij deze ode aan mijn Griekse muzen. 

Ik heb de prachtige plaat enkele keren beluisterd, ik hou van hoe je speelt met emoties. Ingetogen als krachtiger, alsof je registers open gooit en flirt met geluidsnormen. Is dat een bewuste manier van werken?
Contrasten binnen muziek is heel belangrijk. Ik wilde de grenzen daarvan dan ook aftasten. Daardoor gaat op sommige momenten  alle registers echt open, of beland ik eerder in verstilde sferen. Als je  de muziek bestudeert, merk je dat er zoveel structuren en onverwachte wendingen verborgen zitten daarin, en dat wilde ik dus bewust daarin verwerken. Het was ook een uitgelezen kans om die vele technieken uit te diepen, en uit te proberen wat ik daar echt kon mee doen. Dus wat dat betreft is het zeker een bewuste keuze geweest.

Ik hou dus vooral van die gevarieerde aanpak, met weerhaakjes. Wat ik ook zo opvallend vind, je vertelt een verhaal zonder woorden maar met klanken. Ook nu weer. Ik merk een soort begin, tussenstuk en slot, alsof ik een boek aan het lezen ben en bij elke song een nieuwe bladzijde omdraai. Hoe zie jij dat?
Het is zo dat ik met Harp begonnen ben door de Ierse Folk muziek. Dat is bij uitstek muziek waar altijd een verhaal achter zit. In muziek zit altijd verhaal verborgen trouwens, dat hoeft zelfs niet letterlijk te zijn. Soms kan dat iets eenvoudig zijn, soms voel je dat je wordt meegenomen naar een totaal andere wereld. Ik denk dat het bij mij niet anders kan, dat ik gewoon een verhaal moet vertellen via mijn muziek. Het is een onderdeel van mezelf.

Mij doet het instrument denken aan de troubadours in de Middeleeuwen die spelenderwijze hun verhaal vertelden. De plaat is net uit, wat zijn de verwachtingen eigenlijk?
Er wordt zoveel uitgebracht, dat ik niet echt direct hoge verwachtingen heb. Tegelijkertijd ben ik dat het nu al in de goede aarde valt, ik krijg nu al mooie reacties. Ik hoop vooral dat ik mensen benieuwd kan maken naar de manier waarop ik de Harp bespeel, om een andere doorsnee wijze dus zoals mensen dat gewoon zijn. Ik wil een brug slaan, om de mensen een nieuwe wereld te laten binnen stappen die ze voordien nog niet hebben gevonden. Dat hoop ik met deze plaat vooral te bereiken.

Ik heb ook een interview van je gehoord i.v.m. het festival ‘November Music 2022‘ dat je je  in de klassieke muziek een beetje een buitenbeentje voelde. Dat merk ik dus ook in je muziek, je kunt jouw muziek niet in een hokje duwen. Is dat zo? Waar zou ik je, als ik toch in hokjes zou mogen denken, plaatsen binnen die muziekwereld?
Ik voel me nergens echt helemaal thuis, en door mijn instrument kan ik gelukkig gelijk welke wereld binnen stappen. Dat is een waanzinnige positie om in voort te bewegen. En mezelf te ontplooien. Even geleden zat ik bij een straat rapper, met mijn Harp daarbij. Een paar dagen later speel ik met een band op North Sea Jazz. En later weer gewoon op een pop festival. Het nadeel is dat je je wat alleen voelt, omdat mensen het soms moeilijk kunnen plaatsen wat ik doe. Mensen houden nu eenmaal van muziek in een hokje kunnen plaatsen, stiekem vind ik dat net zo geweldig dat je dat niet kunt doen met mijn muziek; er zit gewoon heel veel vrijheid achter.

De jeugd staat meer open voor artiesten als jij, die niet persé in een hokje thuis horen. Ondervind je dat ook? Dat de jeugd je wel omarmt?
Dat is wel zo, jonge mensen zijn daar niet zo mee bezig. Ze vinden het net heerlijk om , als ze naar een festival of concert gaan , iets te ontdekken dat ze anders nooit tegen het lijf zouden lopen. Onlangs nog ondervonden dat er ergens een orkest komt spelen, en er  een moshpit ontstaat (haha) dat kan gewoonweg bij de jongeren van nu. Ze staan daar allemaal meer voor open.

Nog iets interessant dat ik heb ontdekt in een ander interview. Zoals we zeiden, je doet veel festivals, maar je hebt (dacht ik ) ook een eigen festival ‘Dutch harp festival’. Kun je daar meer over vertellen? De volgende editie is dacht ik volgend jaar?
Dat wordt georganiseerd 20 April 2024.  Voor mij is het  een samenvoeging van alles wat interessant is, binnen een brede omkadering. Het is eerder een snaar festival, dus niet enkel Harp komt aan bod. In het groot wat ik eigenlijk in mijn carrière probeer te doen dus, naast de grote sterren binnen de Harp wereld, maar ook muziek waar mensen niet snel een kaartje zouden kopen. Zo hadden we in het verleden een Koreaanse muzikant die een Koreaanse Harp bespeelde, wat zeer interessant was. Bij iedereen bleef het bij. Zulke dingen worden dus bewust geprogrammeerd op dit festival. Mensen die dus niets met Harp hebben, kunnen we op die manier binnen leiden in de wereld van Harp en hen een nieuwe wereld laten ontdekken, dat is de bedoeling van dit festival.
https://harpfestival.nl/nl/

Wat zijn de verdere plannen voor dit en (komende jaren)?
Ik ben bezig met mijn eerste plaat met allemaal zangers. Ik heb wel zangles gevolgd, maar zie me niet direct een begenadigd zanger worden. Ik wou echter wel songs schrijven , maar dan met woorden. Dat ben ik nu aan het afronden eigenlijk. Ik doe ook iets voor Amazon, met film muziek. Iets met straat dansers. Nog veel plannen dus.

Je bent een avonturier, maar waar trek je dan de grens? Wat zou je absoluut niet doen?
Ik heb dingen geprobeerd, die buiten mijn comfortzone liggen. Ik sta dus voor veel open. Maar ik kan niet iets doen, dat niet bij mijn smaakt past, dat lukt gewoon niet. Niet buiten mijn smaak gaan, maar wel buiten mijn comfortzone is een piste die ik zeker wil volgen. heel graag zelfs, dat is wat ik het liefst doe. Ik zou dus niet op voorhand tegen iets ‘nee’ zeggen, maar het moet absoluut iets zijn dat bij mijn persoonlijkheid past. Dat is zeker een voorwaarde.

Het is dus niet zo dat, als een manager je vertelt dat hij voor jou de perfecte pop plaat kan maken; en je optredens biedt in grote zalen, op voorwaarde dat je een uitgestippelde weg volgt, die wellicht niet bij je past, maar wel succes kan opleveren. Zou je dit doen?
Ik heb ooit aan Night of the Proms mee gedaan. Ook dat vond ik leuk, omdat ik net kon doen wat ik wilde doen daar. En toen kwam ik inderdaad in contact met managers die zo een plan hadden met mij. Had ik dat gedaan met deze nieuwe plaat, had dat wellicht technisch slimmer geweest. Maar muziek die me niet raakt, begin ik gewoon niet aan. Kan ik daardoor dan niet in grote zalen spelen of grote festivals uitverkopen, dan is dat gewoon maar zo. Ik kan echter alleen maar doen waar mijn hart ligt.

Wat is je grootste ambitie? Is er een soort ‘doel’ dat je voor ogen hebt? Of ben je daar niet mee bezig
Ik hoop vooral dat ik kan blijven doen, wat ik nu doe, voor heel lange tijd. Dat ik dus ook met het ouder worden, naïef kan blijven. Het is daarom  heel belangrijk om nieuwsgierig te blijven, dingen te blijven ontdekken. Als ik dit kan blijven doen, en mensen raken daardoor, dan is mijn doel bereikt.

Pics homepag @Sanja Marusic

Ik volg je daarin. Bedankt voor dit fijne gesprek

Exoto - Een fan stuurde me onlangs een bericht met daarin de tekst ‘jullie gaan er niet uit met een knal maar met een atoombom’. Veel schoner kan een afscheid niet zijn, denk ik

De Belgische oldschool deathmetalband Exoto brengt nog een laatste album uit voor de band helemaal opgedoekt wordt. Op ‘Final Festering’ horen we nochtans een band die nog helemaal niet uitgezongen/uitgespeeld is. Exoto’s death metal is agressief, snel en technisch. Dat was zo in de begindagen en dat was zo toen in 2019 ‘Absolution In Death’ uitkwam, het eerste nieuwe studiomateriaal sinds de reünie.
Onze recensent was danig onder de indruk, lees zijn recensie nog maar eens op na. https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/90934-final-festering.html
We hadden naderhand nog een fijn gesprek met zanger en bezieler van de band Chris Meynen  naar aanleiding van deze release, keerden ook terug in de tijd en polsten we naar de toekomstplannen

Jullie waren al sinds de jaren ’90 bezig, een lange weg met ups en downs …
Om met de downs te beginnen, er was één bepaalde down die er met kop en schouder bovenuit stak en dat was het plotse overlijden n.a.v. een verkeersongeluk van former drummer Didier Mertens in 1994. Vijf dagen voor de release van onze eerste CD “Carnival Of Souls” kregen we dit verschrikkelijke nieuws, Didier heeft dan ook nooit de fysieke CD mogen zien, vastpakken of horen… Omdat we vrijwel zeker van waren dat Didier het zo zou gewild hebben, zijn we dan ook verdergegaan met zijn ‘kindje’ zijnde Exoto.  Tot op de dag van vandaag heb ik daar nooit echt spijt van gehad, meer zelfs, elk optreden of release is ter ere van Didier… Verdere downs zijn er eigenlijk niet geweest, tenzij de twee keer dat we ermee gestopt zijn in het verleden en de verplichte en definitieve derde stop einde dit jaar. Voeg hier nog aan toe het mislopen van optreden op de grote festivals en dan hebben we het belangrijkste zeker gehad.
Ups zijn er veel meer geweest en gelukkig!  Op de eerste plaats staan de talrijke optredens, optredens waar we onszelf enorm geamuseerd hebben en optredens waar we de affiche mochten delen met grote bands, bands waar ze zelf enorm naar opkeken/opkijken.  En dan denk ik persoonlijk direct aan Morbid Angel, Malevolent Creation, Massacre, Benediction, Grave en nog een pak meer. Andere ups zijn natuurlijk onze succesvolle releases die qua verkoop en beoordeling ook telkens een voltreffer waren.  Zo is het onze eerste CD “Carnival Of Souls” uit 1994 gelukt om een ware cult-CD te worden over de ganse aardbol heen.  Hij opende ook de deur naar een ‘echte’ en ‘grote’ platendeal (zoals je ze nu niet meer kunt versieren) met het alom bekende Black Mark Records.  Dit was een deal voor 3 CD’s in de tijdsspanne van 5 jaren.

De extreme metal die jullie brengen is het moeilijk om een ruim publiek aan te spreken, maar jullie hebben zeker je stempel gedrukt. Tevreden over het verloop?
Ja grotendeels wel, zoals reeds gezegd heeft onze eerste CD echt wel zijn stempel gedrukt en een internationaal collectors-item geworden.  Iets wat zeker ook het geval zou zijn met onze laatste CD “Final Festering” moest de wereld niet zo veranderd zijn.  Nu worden er blijkbaar geen klassiekers meer gemaakt, niet omdat ze kwalitatief niet goed genoeg zijn maar omdat er gewoon een totaal overaanbod is.  Vroeger draaiden men een goede vinyl letterlijk en figuurlijk grijs, nu heeft men daar de tijd niet meer voor want men wil nog zo veel andere dingen luisteren…

Enkele jaren geleden heb je Exoto opnieuw opgestart, wat was je voornaamste motivatie voor deze reïncarnatie? En ben je in je opzet geslaagd denk je?
Ik had enkele jaren geleden NOOIT durven dromen om dit nog te realiseren en dan bedoel ik vooral op de 2 afgeleverde albums van Exoto 2.0 zijnde “Absolution In Death” en “Final Festering”. Maar ook de talrijke en goed geslaagde optredens mogen daarbij geteld worden! Er waren de nodige line-up wissels, ook weer een typisch iets blijkbaar uit deze tijd, maar telkens we de studio ingingen, stonden we er wel en denk ik te mogen zeggen dat we de nodige kwaliteit leverden.  Het was ‘nieuwer’ dan vroeger maar de Exoto-geest zit er nog steeds in. Ik ben dan ook fier op de muzikanten die me doorheen de afgelopen jaren daarin geholpen hebben en ik ben fier dat we de spirit of stijl nooit verloochend hebben.

Jullie stoppen ermee, de reden is jouw gezondheid, maar toch eindigen jullie in schoonheid met deze nieuwe release ‘Final Festering’.  Hoe moeilijk was de beslissing om de stekker eruit te trekken?
Dit was een enorm moeilijke beslissing voor me maar langs de andere kant ook weer niet.  Mijn nek en in mindere mate mijn rug lieten me dagelijks weten dat het erop zat.  Ik heb chronische zenuwpijn en neem daarvoor zeer hoge medicatie (dagelijks tot 600 mg Tramadol aangevuld met de nodige Dafalgan en Lyrica) maar repeteren en optreden maakt de pijn eigenlijk dan nog dagen nadien onhoudbaar. Dus de keuze was niet zo moeilijk, er was zelfs eigenlijk geen keuze maar hier mentaal mee omgaan is dat wel en des te meer.  Had ik enkel naar mezelf gekeken dan had ik eind vorig jaar reeds de stekker eruit getrokken maar een bepaalde persoonlijke reden van een ander Exoto-lid heeft voor een ‘verlenging’ van 12 maanden gezorgd.  Het was ook echt iets wat ik die persoon ook echt wou gunnen en ik ben dan ook blij dat het me tot dusver gelukt is. De rest van de band kent mijn situatie perfect en waarderen het ook dat ik het jaar nog wil uitdoen, ik gun het die toffe gasten ook enorm.  Het is wel zo dat ik zo goed als niet meer mee repeteer omwille van de extra pijn maar ik ben wel altijd aanwezig als morele steun ?. Eerlijkheidshalve dien ik hier wel aan toe te voegen dat elk optreden dat we nu nog voor de boeg hebben meteen ook het laatste kan zijn. Ik moet om de 6 maanden een NMR laten maken om de zaak op te volgen of als ik plots toch snel achteruitga, moet ik direct geopereerd worden en dan is het gelijk gedaan met Exoto want is een revalidatie-periode van een jaar.

Hoe waren de algemene reacties hierop?
Er was ongeloof temeer omdat we reeds 2 keer gestopt zijn in het verleden.  Men denkt dat ik het niet kan missen, het niet kan laten.  Sommigen dachten dat het een grap was. Na de release van het nieuwe album kregen we de opmerkingen dat we met dergelijk album zeker niet mochten/konden stoppen maar het is wel degelijk het geval.  Het is gewoon echt een geval van overmacht en mijn medische situatie is onomkeerbaar, erger eigenlijk, het zal enkel nog slechter worden in de nabije toekomst…

Is het feit dat jullie deze extreme metal brengen ook een ‘struikelblok’, als jazzmuzikant bv. (waar niks mis mee is) kun je langer doorgaan? Of heeft dit er niets mee te maken?
Het heeft er waarschijnlijk wel mee te maken.  Het ‘opwekken’ van mijn ‘zang’stem belast mijn nek en rug namelijk extra, met extra pijn op het moment zelf en 2-3 dagen nadien als gevolg .Ik kan niet echt zingen dus ik weet bijgevolg ook niet dat, stel ik zou ‘gewoon’ zingen, ik op dit moment wel nog verder zou kunnen doen of niet. Maar er is niet enkel het zingen, ook het bewegen, headbangen op een podium wat er bij hoort, dat moet ik ook volledig aan mij laten voorbij gaan…  En dat is moreel ook vrij zwaar en bijgevolg zeer moeilijk om nog echt van een optreden te kunnen genieten.

Is het feit dat jullie een Belgische band zijn ook geen probleem, met jullie muziek waren jullie als Amerikaanse, Duits of Britse band wereldberoemd, mee eens, of is dat wat ver gezocht?
Moesten we één van dergelijke nationaliteiten gehad hebben, hadden we ongetwijfeld verder geraakt maar dat geldt voor zo goed als elke Belgische band, spijtig genoeg. We kregen vroeger wel heel vaak dat we niet-Belgisch klonken en waren daar toen op dat moment blij mee maar eigenlijk was het een trap tegen de schenen van de Belgische scene…

Ik wou het ook over de nieuwe plaat hebben. Ik vind het vooral een zeer harde, emotionele plaat die me vanaf de eerste seconde tot de laatste een uppercut bezorgt, waarvan ik even moet bekomen; een bewuste keuze om nog eens hard en meedogenloos uit te pakken?
Dan moet je weten dat we voor de opnames wat bang waren of deze nrs niet te soft gingen zijn voor de ‘Exoto-reputatie’.  Maar eens de opnames aanvingen, wisten we dat we toch op het goede pad zaten.  Het was dus zeker geen bewuste keuze, het is eigenlijk de stijl waar Exoto voor staat en wat de fans van ons kunnen verwachten.  Toch hebben we op dit album af en toe was gas teruggenomen, bv de nrs ‘Haunted Head’, ‘Mountain Of Pain’ en ‘Lit From Within’.  Maar ook deze nrs blijven gewoon hard en ‘right in your face’.

Er zijn inderdaad enorm veel emoties verbonden aan jullie muziek, songs als ‘Postnatal Abortion’ en ‘Mountain Of pain’ klieven echt door mijn hart. Zit daar een persoonlijk verhaal achter? Is het een uitlaatklep geweest deze schijf…
Voor mij was het absoluut een uitlaatklep!  Maar tegelijk ook veel meer dan een uitlaatklep…Ook een soort van testament en tegelijk een soort van marteling, deze opnames hebben me werkelijk bloed, zweet en tranen gekost. Qua persoonlijk verhaal, er zitten inderdaad teksten tussen die vrij persoonlijk zijn maar dat was op “Absolution In Death” eigenlijk ook reeds, blijkbaar viel het daar minder op. ‘Mountain Of Pain’, ‘Haunted Head’ en ‘Lit From Within’ weerspiegelen compleet mijn huidige leven of verleden. ‘Intertwined Souls’ heeft dan weer raakpunten en daarin wordt de realiteit wat gemixt met fictie. En mooi dat er nummers door je hart klieven, dan hebben ze hun doel bereikt en voel jij dat je leeft…

Hoe waren de algemene reacties op de nieuwste plaat tot nu toe?
Niks dan positief, zowel de reviews als de verkoop. De 100 rode vinyls zijn reeds langere tijd volledig uitverkocht. Van de 100 groene vinyls zijn er momenteel nog 5 stuks. Van de 250 CD’s zijn er momenteel nog iets meer dan 30 stuks als ik me niet vergis. Wat wel spijtig is, is dat we zo weinig reviews ontvangen. Waarschijnlijk door het grote aanbod dat elke reviewer moet doorspitten maar ook de release in eigen beheer speelt hier ongetwijfeld een betrekkelijk grote rol in.  Wij hebben namelijk nu geen label dat om te pushen of er tijd aan te besteden.  Langs de andere kant zijn we wel 100% zeker van de eerlijkheid van de reviews ?. Iedereen weet ondertussen wel dat wanneer een label wat reclame koopt men daar wat betere beoordeling gratis bijkrijgt ?.

Ik heb jullie twee keer live gezien in 2021 en dat was als een bom die ontploft, een heel intense sound. Hoe top ik jullie op plaat ook vind, de songs komen live nog beter tot hun recht, dat is meestal zo, maar bij jullie muziek is dit toch wel nog meer …
Ik denk dat dat bij de meeste bands wel is. Of het bij ons nog extra zo is, geen idee maar vind je opmerking/vraag wel tof.  Wil toch zeggen dat we live ook ons mannetje meer dan staan al zitten er ook wel eens mindere optredens tussen hoor ?.

Jullie brengen nog wat afscheidsconcerten, kun je daar wat meer over vertellen, waar kunnen we de band nog live zien de komende maanden?
Ja zoals reeds gezegd, hoop ik ten volle dat ik alle optredens ook nog effectief kan afwerken om er dan op 16 december met een tweede atoombom definitief uit te knallen. Wil je ons nog echt een keer live bezig zien, ik zou niet al mijn geld inzetten op het feit dat alle geplande optredens ook effectief zullen plaatsvinden al hopen we natuurlijk van wel en gaan we daar ook van uit!
De optredens die momenteel vastliggen zijn:

- 08 juli: Scheps Kermis Rockfest 2023 te Balen

- 02 september: No Escape Fest III in Hell te Diest

- 29 september: Fuizenfest in Nederland

- 30 september: Kid’s Kaffee te Antwerpen

- 06 oktober: Asgaard te Gentbrugge

- 13 oktober: Peiroanfest in Miloheem te Mol

- 16 december: Afscheidsoptreden met oa. Dead Head (Nl) in Het Debuut,Westerlo

Het kan zijn dat er nog nieuwe data bijkomen maar die kans is niet al te groot, ik zal al blij zijn dat ik deze tot een goed einde kan brengen.

Stoppen jullie ook als muzikanten of mogen we ons aan andere projecten verwachten in de nabije of verdere toekomst?
Ik stop dus zonder twijfel volledig maar de anderen blijven bezig hoor. Sepp zit reeds in Virus Humanity en Phil in Sulfeet en The Bullet Dodgers. Meer dan waarschijnlijk gaat Jorrit en Kevin hun geluk ook nog wel beproeven in een reeds bestaande band of misschien zelfs samen iets terug uit de grond stampen.  Momenteel staat er in ieder geval nog niets vast maar aan verzoeken hebben ze in ieder geval geen gebrek blijkbaar.  Maar niet meer dan normaal want het zijn natuurlijk allemaal topmuzikanten EN geweldig zalige MENSEN!

Is er (naast eventuele projecten) nog ambities of doelstellingen die je voor ogen hebt? Films, productie van andere artiesten of wat weet ik veel?
Nee totaal niet, momenteel toch niet.  Door de pijn en medicatie is het niet ‘zo helder meer in mijn bovenkamer’ als het ooit was, die LED-lampen zijn serieus gedimd. Ik zou iets dergelijk dan ook niet meer aankunnen, jammer genoeg eigenlijk. Ik sta er trouwens nog altijd zelf versteld van dat ik erin geslaagd ben om de zanglijnen en de teksten van het nieuwste album zelf gemaakt te kunnen hebben en daarbovenop de complete layout van de CD- en vinylversie.

Het was fijn jullie live te hebben gezien, en deze plaat lijkt me een mooie zwanenzang om een mooie carrière met een bom af te sluiten. Heb je nog iets toe te voegen doe gerust?
Exoto is HEEL blij dat we op dergelijke manier Exoto ten grave kunnen dragen.  Tenminste als ik het volledige einde van de rit effectief haal. Een fan stuurde me onlangs een bericht met daarin de tekst ‘jullie gaan er niet uit met een knal maar met een atoombom”.  Veel schoner kan een afscheid niet zijn denk ik en daarmee wil ik dit interview dan ook afsluiten.  Ik zou er nog veel aan kunnen toevoegen maar dat ga ik voor later houden ?.
IEDEREEN enorm bedankt voor de support voor Exoto, in welke mate dan ook! WIJ gaan jullie nooit vergeten, jullie ons hopelijk ook niet!!
En hopelijk zien we jullie nog tijdens onze laatste optredens!!!

We komen elkaar zeker nog tegen, en drinken dan een pint op de mooie tijden …

Flowers of Hell - Greg Jarvis - Ik denk dat de rode draad echt in het gevoel zit - we brengen alleen iets uit als we het gevoel hebben dat het een bepaald niveau van schoonheid heeft bereikt

The Flowers of Hell is een Trans-Atlantisch experimenteel orkest dat bestaat uit een wisselende bezetting van ongeveer 16 onafhankelijke muzikanten uit Toronto en Londen. Hun grotendeels instrumentaal geluid slaat een brug tussen klassieke muziek en post-rock, shoegaze, space rock en drone muziek, waardoor ze vaak beschreven worden als een orkestrale uitbreiding van het werk van The Velvet Underground en Spacemen 3. Ze worden geleid door synestheet componist Greg Jarvis. Veel van hun repertoire is een verkenning van de klankkleur-vorm synesthesie die ervoor zorgt dat Jarvis onwillekeurig alle geluiden waarneemt als zwevende abstracte visuele vormen.
Naar aanleiding van de recente releases ‘Keshakhtaran’ en het uitbrengen van het in 2012 uitgebrachte cover album ‘Odes’ op vinyl hadden we een fijn gesprek met de veelzijdige performer, componist en alleskunner Greg Jarvis

Greg, je hebt inmiddels al heel wat muzikale watertjes doorzwommen, wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe? Vertel eens wat meer over jezelf
De hoogtepunten zijn mensen als Lou Reed, mensen van Spacemen 3, Kevin Shields, de Tate Gallery en NASA's ground control team die ons werk promoten; we zijn een kleine onafhankelijke groep die niet-commerciële muziek maakt, dus die erkenning voelt echt ongelooflijk.  Het grootste dieptepunt zou zijn dat we zes jaar bezig zijn geweest met het maken van een vierdelige klassiek-psychologische symfonie en dat niemand de moeite neemt om ernaar te luisteren. Toen hebben we in 2019 wat fragmenten uitgevoerd in Rusland, en het conservatorium van Moskou (waar Tsjaikovski, Rachmaninov en Prokofjev allemaal hebben gewerkt) vroeg om een volledige orkestpartituur voor de première! Ik en een tra scribent voltooiden dat een paar dagen voordat de oorlog uitbrak... en zo stierf mijn symfonie nog een andere dood. Poetin heeft mijn symfonie vermoord! Rot op met die vent.

Was de pandemie een inspiratie voor dit of andere projecten? Met andere woorden, hoe heb je deze periode als muzikant en mens doorstaan?
Zoals veel muzikanten kon ik niets nieuws schrijven tijdens de lockdowns; niets erin, niets eruit. Maar Toronto was hard en lang afgesloten en ik moest mijn hoofd en mijn muren ontvluchten. Dus stofte ik een 40 minuten durend meditatiestuk af waarvan ik vóór de pandemie al een kladje had gemaakt en ging aan de slag om er lagen aan toe te voegen, net als mijn bandgenoten die me hun stukjes stuurden. Een van mijn bandleden werkt overdag als masseuse en dus nam ik een overdosis paddo's en testte ik de mixen die ik aan het maken was tijdens massages - het was een ware ontsnapping naar een andere wereld in een tijd waarin die om me heen zo beperkt was.

Ik heb het gevoel dat het na die periode veel moeilijker is geworden voor bands of artiesten om concerten te boeken en weer terug te keren in de business; heb jij daar ook last van of niet?
Er is een heleboel onzin die bands in eigen beheer moeten doen en na een lange pauze is het moeilijk om daar weer aan te beginnen. Plus de hyperinflatie maakt alle verliezen zo veel groter. Laat staan dat na de pandemie iedereen en zijn band een 'muzikant' is met een 'album' - op dezelfde manier dat iedereen met een mobiele telefoon een 'fotograaf' is.

Flowers of Hell is begonnen in 2000 (denk ik); hoe is het idee ontstaan en wat betekent de naam? Letterlijk 'Flowers of Hell'?
De naam komt van Baudelaire, maar eigenlijk gaat het over het zwoegen van de muzikanten dat leidt tot het plezier van de luisteraars. Ik woonde in Londen en was op paddo's naar de Albert Hall gegaan om Classical Spectacular te zien, waar 300 muzikanten op het podium staan en een koor met 100 stemmen het 'beste van klassiek' doet - met lasers! Ik haastte me geïnspireerd naar huis, bedacht een stuk dat 'Opt Out' heette en riep een paar vrienden bij elkaar om het op te voeren. Toen dat goed ging, besloten we een band te worden.

De muziek op ‘Keshakhtaran’ is erg spiritueel merk ik op in het beluisteren; was het de bedoeling om een spirituele plaat uit te brengen of zie ik dit verkeerd? Waar ik van hou is die experimentele kant, ook de dromerige , de sprookjesachtige en de bevreemdende schoonheid in de instrumentatie , klopt het; was dit een bewuste keuze om zo te werken?
Ik denk dat je zeker gelijk hebt, want veel mensen hebben gezegd dat ze Keshakhtaran een spiritueel stuk vinden. Hoewel ik niet kan beweren dat ik weet hoe dat echt is gebeurd. John Coltrane's A Love Supreme (een heel bewust spirituele plaat) was in zekere zin een sjabloon voor Keshakhtaran als het gaat om het streven naar een sonische bestemming die bestaat als een wereld voorbij die van atomen en materie waarin wij leven. Bij het maken ervan schakelde ik mijn bewuste brein zoveel mogelijk uit en versmol ik gewoon met de muziek terwijl die zich laag voor laag ontwikkelde.

De albums 'Odes' en ''Keshakhtaran' werden kort na elkaar uitgebracht, met een verschillende inslag. Kun je ver war meer over vertellen en was Keshakhtaran een conceptplaat?
Odes is ons covers-album uit 2012 waar Lou Reed dol op was en dat het veelgeprezen Britse cultlabel Space Age Recordings in 2023 voor het eerst op LP uitbracht voor Record Store Day. De bedoeling van die plaat was om orch-popversies te maken van een aantal van mijn favoriete nummers. Ik wist dat mijn eigen schrijven steeds verder de abstractie in ging (en de obscuriteit die dat met zich meebrengt), dus ik wilde een wegwijzer van couplet-refrein-vers covers achterlaten die mensen naar mijn eigen composities zou kunnen leiden.
Met Keshakhtaran gaat het nergens over, dus ik denk niet dat het echt in de categorie van conceptalbums past - maar er speelden zeker veel artistieke en filosofische parameters mee bij het maken ervan.

De covers van bijvoorbeeld Lou Reed (een van mijn absolute favoriete artiesten) zijn magisch en baanbrekend. Waarom hebben jullie juist die nummers gekozen? Zit er een verhaal achter?
Met Odes hebben we demo's gemaakt van covers van obscure nummers van mensen als The Raincoats, The Paradise Motel, New World en Jack Kerouac, maar de grote klassiekers die we probeerden kwamen er allemaal beter uit. Lou Reed's Heroin is al heel lang mijn favoriete nummer en toen ik me realiseerde dat Laurie Anderson's O Superman ook uit slechts twee akkoorden bestaat, vroeg ik me af hoe het zou zijn om die twee te combineren, net als Lou & Laurie. Walk On The Wild Side hebben we gedaan omdat we zowel een elektrische bassist als een contrabassist hebben - je hebt ze allebei nodig voor de beroemde baslijn van dat nummer, dus ik liet ze het uitproberen tijdens een repetitie en vond het geweldig hoe het eruit kwam. Hmmm, Run, Run, Run... ik denk dat we dat gedaan hebben omdat het makkelijk en leuk is om te spelen!

Naast de instrumentatie op ‘Keshakhtaran’, ben ik onder de indruk van de bijzondere vocals; waar heb je deze prachtige stem gevonden, zo veelzijdig en mooi?
Ik stak de Atlantische Oceaan over als enige passagier op een vrachtschip, terwijl ik aan mijn symfonie werkte, en ik realiseerde me dat ik een operazang nodig had om het geheel aan elkaar te rijgen. Danie Friesen, een meisje dat ik een paar weken eerder in een buurtcafé in Toronto had ontmoet, had gezegd dat ze een operasopraan was. Dus vond ik haar weer en sindsdien werken we al tien jaar samen - we reizen naar plaatsen als Moskou, Londen, Berlijn en Praag om op te treden en hebben het erg naar ons zin.

Het is moeilijk om een rode draad te ontdekken in de vele releases met 'Flowers to Hell' (laat staan in je andere projecten). Is er een rode draad? En waar zitten de grootste verschillen tussen de verschillende releases?
Ik denk dat de rode draad echt in het gevoel zit - we brengen alleen iets uit als we het gevoel hebben dat het een bepaald niveau van schoonheid heeft bereikt. De eerdere albums zijn psych met een vleugje klassiek en de latere zijn klassiek met een vleugje psych.

Hoe zijn de reacties tot nu toe?
De mensen die naar Keshakhtaran hebben geluisterd leken er allemaal erg van onder de indruk; op dezelfde manier was ik onder de indruk van hoe poëtisch veel muziekjournalisten het beschreven. Maar wat het publiek betreft, ik denk niet dat veel mensen het al gehoord hebben. In dit tijdperk van Tiktok en Instagram Reels van 10 seconden is het echt moeilijk om mensen te laten luisteren naar een instrumentaal album dat bestaat uit twee stukken van 21 minuten.

Je bent een bezige bij, er zijn al veel releases geweest en toch weet je jezelf steeds opnieuw uit te vinden, waar haal je steeds die inspiratie en kracht vandaan?
Al jaren zeg ik tegen onze drummer Linda Noelle Bush: "Dat is het! Ik stop ermee! Ik heb genoeg van alle niet-muzikale dingen die je moet doen!" Maar er komt altijd wel een of andere triomf voorbij die me de inspiratie en kracht geeft om door te gaan. In juli vorig jaar had ik Linda weer eens verteld dat ik ermee stopte, maar een paar weken later kreeg ik een deal aangeboden door Space Age Recordings, kreeg ik opening slots van the Wedding Present (hun Seamonsters album is een Top 5 fav van mij), en werd ik gevraagd om een twee uur durende festivalset van Velvet Underground covers te spelen met een band van legendarische oude Tsjechische dissidenten - dus ik was er weer!

Vind je ondertussen nog tijd voor andere projecten, vertel ons er alles over
Ik werk aan een boek dat is gebaseerd op mijn dagboeken uit de jaren '90 over mijn leven als jonge platenbaas in Praag, waar ik Oost-Europa zag transformeren.

Wat zijn je toekomstplannen?
Mijn plan voor de nabije toekomst is om het boek af te maken en te publiceren. De verre toekomst is niet iets waar ik veel over nadenk, maar de onzekerheid of die ooit komt, maakt dat ik vandaag zoveel mogelijk wil doen.

Wat zijn je ambities, is er iets als een doel dat je wilt archiveren?
Ik ben niet erg doelgericht, maar zoals alle artiesten heb ik de wens en hoop dat mijn werk in de toekomst meer gehoord zal worden. Het is duidelijk dat als we populair zouden willen zijn, de muziek niet zo zou klinken - maar we dromen er nog steeds van dat het een groter publiek vindt, hoewel we niet willen dat we persoonlijk bekender worden.

Bedankt voor dit interview, als je nog iets wilt toevoegen, voel je vrij om dat te doen
Bedankt voor de geweldige vragen Erik. En aan iedereen die dit tot het einde heeft gelezen, bedankt voor je tijd!

https://www.youtube.com/watch?v=XnCDPsgydic

The Bloodstrings - Deze nieuwe plaat is een verhaal van hoop, dat mensen die ons kennen of nog niet kennen, het verhaal snappen. Er hoop in vinden voor zichzelf, is dan ook het voornaamste doel dat we voor ogen hebben

The Bloodstrings bracht op midden juni hun nieuwe album ‘Heartache Radio’ uit via Dackelton Records / Broken Silence. Op dit muzikaal en tekstueel zeer diverse album laat het punkabilly viertal zich van een nieuwe kant zien; in plaats van zombies en demonen zijn er politieke, maatschappijkritische, anti-seksistische thema's. De demonen bestaan nog steeds, maar ze zijn niet meer te horen. De demonen bestaan nog steeds, maar ze leven in ons, onze maatschappij en onze geesten en houdingen. Maar het gaat ook over de thema's die we kennen uit de The Bloodstrings: liefde, depressie en alcohol: het verlangen om uit te breken. Het emotionele en persoonlijke deel van dit album raakte ons diep, het voelde alsof ze niet alleen hun eigen verhaal vertellen, maar ook dat van mij en iedereen die worstelt met hun gevoelens. Daar wilden we meer over weten, dus hadden we een heel leuk gesprek met Celina en Nick, die ook spraken over de ambities en toekomstplannen.

Jullie zijn begonnen in 2009 ... Hoe is alles tot nu toe gegaan?
Celina: In 2009 waren we nog niet zo serieus met de band bezig, we hadden gewoon lol. Later voegden drummer Patrick en gitarist Manni zich bij ons, in het begin speelden we gewoon mee, maar later wilden we meer doen met deze band.
Nick: Ik denk dat we het idee voor de band reeds bestond in 2009, maar toen waren we nog niet echt een band. Tot 2013 of zo. Ik herinner me dat we rond 2012/2013 in een lokale bar optraden en dat mensen tegen ons zeiden, dit is eigenlijk best goed, jullie gaan er iets mee doen... dat is het moment dat we ook  meer met deze band en de muziek begonnen te doen.

Qua muziekstijl mixen jullie rockabilly met punk, hoe zijn jullie daar in verzeild geraakt? Wat was jullie inspiratie?
Celina: Ik denk dat het eerder het tegenovergestelde is, punkrock met wat Rockabilly elementen. Nick begon met het idee, eerlijk gezegd omdat hij graag upright bass speelde, hij was zo gepassioneerd om bas te spelen. We hielden van veel rockabillybands die die staande bas gebruikten en we dachten dat dat iets voor ons kon zijn. We houden van bands als HorrorPops en dat soort bands. We wilden zeker zoiets doen, maar we realiseerden ons ook dat we allemaal van punkrock houden. Dat is gewoon iets van toen we nog kinderen waren.

In juni kwam jullie volgende album uit, is het jullie tweede of niet? Er bestaat wat verwarring over …
Nick: Eigenlijk is dit  het derde album, we hebben een album gemaakt in 2014 maar het is moeilijk om daar kopieën van te krijgen. We hebben ons debuut uitgebracht in 2017, dus ja, het is nu eigenlijk ons derde album.

Ik vond de stijl van dat tweede album goed, maar deze keer gaan jullie een compleet andere kant op lijkt het, wat ik ook goed vind. Wat is volgens jou het verschil tussen de andere albums en dit nieuwe album?
Nick: er zijn twee grote verschillen, muzikaal hebben we altijd gedaan wat we wilden doen. Voor dit album zit er een ander gitaargeluid in. De songwriting is wat veranderd, ik kan het niet beschrijven.
Celina: Maar ik kan het wel... de songwriting in het verleden was meer fictief, weet je, en nu doen we meer eerlijke onderwerpen. Het is belangrijk dat we onze persoonlijke gevoelens uitdrukken.
Nick: Dat is waar, ons eerste album was erg fictief, het ging over Zombies en monsters en zo, weet je. Dat is tot daar aan toe, maar het was niet meer onze stijl. Met het tweede album hebben we er wat persoonlijke elementen in gestopt. Dingen over wat ons overkomt, emotioneel aan. Dit album gaat meer over sociaal politieke onderwerpen. Het meeste komt van verschillende engelen.
Celina: de pandemie heeft ons echt aan het denken gezet …

Was de pandemie duidelijk een inspiratie? Kun je je persoonlijke verhaal vertellen?
Nick: Ja, de pandemie gaf ons wat meer politieke perspectieven. Die waren er natuurlijk al, maar sinds de pandemie zijn politieke en sociale onderwerpen in ieders gedachten. Het zette ons aan het denken, de pandemie, elke muzikant zal je dat vertellen, maakte het meer mogelijk om te focussen op het schrijven van liedjes.
Celina: Tijdens de pandemie kreeg ik ook te maken met een depressie, en ik denk dat veel mensen hetzelfde ervaren. Het nummer 'Don't Die' gaat over de mensen die we verloren in die tijd, een goede vriendin van mij die een einde aan haar leven maakte bijvoorbeeld. We kennen drie mensen die een einde aan hun leven hebben gemaakt. Het doet iets met je, als persoon. We wilden dat gevoel uitdrukken in dit ene nummer.

Het is inderdaad een heel persoonlijk verhaal, maar wat me het meest raakt is dat jullie het verhaal van mijn leven vertellen, en aan iedereen die naar dat nummer luistert, geeft het een beetje hoop dat we niet alleen zijn in ons lijden.
Je maakt een statement. Een heel persoonlijke, als je je hart te veel openstelt kun je soms kritische stemmen krijgen, zeker op sociale media, schrikt dat je niet af?
Celina: dat is inderdaad een groot probleem tegenwoordig, veel mensen zijn bang om hun gevoelens te uiten en voor hun mening uit te komen, dat vind ik triest. Dat maakt het lijden van zoveel mensen nog erger. In het begin van mijn depressie was ik niet in staat om te werken en had ik ook het gevoel dat ik het aan niemand kon vertellen. Ik bleef maar smoesjes verzinnen. Maar toen ik meer open begon te zijn over mijn mentale toestand, ontdekte ik dat mensen meer begrip kregen voor wat er aan de hand was, en dat opende mijn geest. Ze waren heel begripvol en zeiden dat als ik tijd nodig had, ik die tijd moest nemen om te genezen. Daarom denk ik dat het belangrijk is om altijd open te zijn over dit onderwerp en niet bang te zijn om erover te praten. Want de meeste mensen begrijpen het wel.

Sociale media zijn tegenwoordig belangrijk in ons leven; wat is er volgens jou goed of slecht aan sociale media?
Nick: Ik werk in de muziekmarketing. Het is een zegen en een vloek. Wat ik leuk vind aan sociale media zijn de streamingdiensten. De poortbewaking is minder, als getalenteerde muzikant kun je je eigen weg banen om je publiek te bereiken, je kunt daarvoor verschillende platforms gebruiken, je hebt geen grote labels nodig, je kunt het allemaal zelf doen. Het negatieve  aan sociale media is dat zodra je Spotify, YouTube, Facebook, Instagram en dergelijke gebruikt, je hele carrière bijna  afhankelijk is van drie of vier wereldwijde samenwerkingsverbanden. Google, Spotify en Metha. En je moet echt op deze mensen vertrouwen. In een oogwenk kan het voorbij zijn, je moet dus echt voorzichtig zijn op het internet, maar het is ook een prachtig iets.

Als je afhankelijk bent van sociale media en Spotify, waarom zou je dan nog platen maken, zet het gewoon op Spotify en ga....
Celina: Ik kan niet specifiek vertellen waarom, maar we houden gewoon van verzamelplaten. We hebben een enorme verzameling platen in huis, we houden gewoon van het gevoel, het geluid is anders als je het afspeelt op een draaitafel dan wanneer je het beluistert op Spotify of zo.
Nick: we hebben ook ontdekt dat onze fans nog steeds platen kopen, dat is een belangrijke reden om dit te blijven doen.

Daar ben ik het mee eens. Wat zijn jullie verwachtingen van deze plaat?
Nick: mijn verwachtingen zijn een verhaal van hoop, dat mensen die ons kennen of nog niet kennen, het verhaal krijgen. En er hoop in vinden voor zichzelf. Ik zou echt willen dat deze plaat die ene plaat wordt, wanneer mensen ons als band aanbevelen, dat ze naar dit album grijpen, dat is in het kort mijn hoop en verwachting.
Celina: Ik hoop ook dat mensen voelen hoeveel werk en enthousiasme we in dit album hebben gestopt.

Wat zijn de toekomstplannen na het opnemen van het album? Op tournee gaan (in België misschien) of festivals?
Nick: We hebben nog niet veel gepland voor België, het is lang geleden dat we daar gespeeld hebben. We treden eerst op in Nederland, en daarna spelen we in Noord-Frankrijk, dus we doorkruisen België. Maar de tweede helft van het jaar gaan we een release tour doen en we zijn van plan om in Antwerpen te spelen. (Music City?) . Ik hoop dat we volgend jaar veel meer in België kunnen spelen, want eigenlijk hebben we daar in het begin van de band al veel gespeeld. We wonen in Aken en dat is vrij dicht bij België en Nederland.

Zijn er naast de The Bloodstrings nog andere projecten waar je mee bezig bent?
Nick: Op dit moment niet, ik heb in andere bands gespeeld.
Celina: Ik had een ander project met allemaal vrouwen, we wilden iets beginnen tijdens de pandemie, maar ik realiseerde me niet dat het te veel voor me was op dat moment. Ik wil dat project ooit weer oppikken.

Waarom zijn er nog steeds te weinig vrouwen in de scene van de rock en de punk?
Celina: Er zijn verschillende redenen. Ik denk dat een van de belangrijkste redenen is dat er in de rock- en aanverwante scene in de jaren '70 en '60 niet zoveel vrouwen op het podium stonden, meisjes hadden geen rolmodel. Voor jongens waren er mannen die verschillende stijlen speelden waaruit ze konden kiezen, maar niet veel vrouwen. Dat is een van de redenen. De andere reden is dat jonge meisjes zich ongemakkelijk voelen als ze naar buiten treden en zich uiten. Omdat er te veel mannen zijn, kan het intimiderend voor ze zijn... dat is de andere reden denk ik. en ook, vrouwen moeten meer moeite doen dan mannen lijkt het soms, om begrepen te worden in dat kleine wereldje, dat houdt ze ook tegen.

Mocht je kiezen tussen headliner op een groot festival of een stadion zoals een voetbalstadion of een gevestigde act worden binnen een clubcircuit, wat heeft je voorkeur en waarom
Celina: we hebben niet echt verwachtingen en spelen nooit in een groot stadion. Het enige is dat we ergens heen gaan, dat is belangrijk.
Nick: Ik denk dat ik hier wel een mening over heb. Ik zal me altijd meer op mijn gemak voelen in coole clubs of op coole festivals. Dan een band zijn die een arena vult, ik denk dat ik het ook niet zeker weet, we moeten het eerst proberen, iemand moet ons de kans geven om dat te doen... om daar een echte mening over te geven.

Wat is jullie grootste ambitie als band en hebben jullie nog 'doelen' die jullie willen bereiken?
Nick: het volgende wat ik echt wil is dat je dat ene liedje hebt dat iedereen kent en meezingt als je het live speelt. Ik wil dat ene moment hebben dat ik zelf stop met dat liedje te zingen, en dat de groei de tekst luidkeels meezingt. Dat moet een geweldig gevoel zijn om dat te ervaren.
Celina: Ik volg Nick hierin, voor mij persoonlijk is het belangrijkste doel dat deze band ergens naartoe gaat en dat we over een jaar of twintig nog steeds liedjes spelen. Of zoiets.

Nick ik wil terugkomen op dat 'ene liedje dat iedereen kent en mee brult' … Is er niet het gevaar dat het publiek dan alleen maar zit te wachten op dat ene liedje, ik heb optredens gedaan van mijn favoriete punkband The Kids, ze spelen een hele hoop geweldige punknummers op reguliere festivals, maar het dak gaat er pas af bij die ene hit “There will be no next time”, een beetje jammer toch? Jouw mening ....
Nick: dat is zeker niet wat ik wil, dat mensen ons alleen herinneren aan één nummer en niemand ons andere materiaal kent. Maar ik denk niet dat dat iets is wat ons gaat overkomen. Er zijn een paar nummers die mensen kennen, maar ik denk niet dat dit met ons gaat gebeuren.

Om dit interview af te sluiten, wil je er nog iets aan toevoegen, voel je vrij om dat te doen
Celina: het enige wat ik wil zeggen is: let op elkaar en luister naar elkaar.

Dat is een prachtige statement om dit interview mee af te sluiten

Pics homepag @Chiara Baluch