David Newbould - Ik spendeer veel tijd aan de volgorde, probeer ervoor te zorgen dat er een goede flow is van begin tot eind
David Newbould is een levensgenieter. Sinds hij zijn carrière begon met Big Red Sun uit 2007, heeft hij zijn sporen verdiend als rootsrocker, americana-artiest en versterkte volkszanger. Hij schrijft liedjes die de ups en downs weergeven van een volwassen leven dat hij vaak op het podium en onderweg doorbracht. Hij slaat een nieuwe bladzijde om met zijn vierde full-length studio album, ‘Power Up!’ (Blackbird Record Label, 10 juni 2022), een plaat waarvan de boodschappen van doorzettingsvermogen en onwankelbaar overleven worden voortgedreven door het vet, de gruis, en gitaar-gedreven branie van rock & roll.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met David, ook polsen we naar hoe hij de coronatijden heeft doorstaan, de hoogte- en dieptepunten uit zijn carrière en de verdere toekomstplannen zoals (hopelijk) een Europese tour.
David, voor de lezers die je niet kennen, vertel eens wat meer over jezelf, hoe is alles begonnen? wie waren je grote inspiratiebronnen?
Ik ben opgegroeid in Toronto. Toen ik 8 of 9 was begon ik te zingen in mijn schoolkoor, en dat raakte echt een snaar zoals ze zeggen. Ik had jarenlang deze duellerende passies van koormuziek aan de ene kant, pop en hardrock aan de andere. Ik speelde drums toen ik jong was en op een gegeven moment schakelde ik over op gitaar, wat het enige werd wat ik wilde doen. Ooit. Toen ik me na een jaar of twee voor het eerst verdiepte in het heilige driemanschap van Neil Young (hometown legend), Bruce Springsteen, en Bob Dylan, veranderde dat echt mijn leven. Vooral met Neil voor het eerst, toen ik op mijn 15e of 16e de Live Rust video zag en me realiseerde dat er plaats was voor alles waar ik van hield in één kunstvorm... het zette me op het pad waar ik denk ik nu nog steeds op zit. Ik moet Ed van de bakkerij-afdeling voor alles bedanken, hij leende me die VHS.
Je hebt een lange weg afgelegd, wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Het meest recente hoogtepunt is de bouw van een studio achter mijn huis in 2021, waardoor ik veel nieuwe dingen kan leren en mezelf harder kan pushen dan ooit. Ook zo jong van de middelbare school naar NYC verhuizen en het op de een of andere manier laten werken en een soort carrière opbouwen, dat is iets waar ik me goed bij voel. Ook in Austin Texas wonen, een van de grootste steden ter wereld, en het meemaken. Het is goud, die plek. Eindelijk in staat zijn om dit voort te zetten na de geboorte van mijn zoon 7 jaar geleden, schrijven en spelen met minder innerlijke beperkingen nu ik hem op de achtergrond heb gezet in mijn leven. Het is bevrijdend.
Minpunten: mijn onvermogen tot nu toe om een manier te vinden om naar Europa te komen en te gaan spelen. Het ziet ernaar uit dat daar dit jaar verandering in komt, dus ik kan dat van de lijst schrappen, en terug blijven gaan. Een algemeen dieptepunt is gewoon het feit dat ik al zovele jaren geen "structurele planning"-gen heb gehad, terwijl ik wou dat ik dat wel had, wat resulteert in soms sporadisch toeren en meer thuiszitten, schrijven en op lokale podia spelen. Het is soms moeilijk voor me om uit mijn eigen weg te gaan. Het enige waar ik me op kan concentreren is schrijven en opnemen. Dat is het. Al het andere is een strijd. Maar dat heb ik ingezien. En soms is het leven wat je maakt van wat je op je bord hebt liggen als het er is, nietwaar?
Een kleine vraag over de coronatijden die we de laatste twee jaar hebben meegemaakt, hoe heb je die beleefd? wat was het een bron van inspiratie?
Zoals iedereen bracht ik de meeste tijd thuis door en wenste ik dat ik een normaal leven kon leiden in een normale maatschappij. Absoluut mijn bron van inspiratie was mijn familie, en het maken van dit album met Scot Sax. Het was een goede creatieve uitlaatklep voor ons beiden, en het heeft me er ook toe aangezet om mijn eigen studio te gaan bouwen. De beperkingen die ik voor mezelf had, waren dat ik liedjes schreef en ze demode op garageband, en voor al het andere moest ik ergens anders heen. Nu kan ik dat thuis doen.
Je bent een reizende artiest (heb ik ergens gelezen), hoe voelde het om niet op de route te gaan?
Slecht! Ik hou van toeren, ik hou ervan om steeds voor nieuwe mensen te spelen en een beetje nomadisch te zijn. Ik heb nu een gezin dus ik kan niet maanden achtereen op pad, maar ik hou er zeker van om op pad te kunnen zijn, meer dan bijna alles.
Wat kunnen muziekfans verwachten als ze een exemplaar van het nieuwe album 'Power Up' op de kop tikken?
Een soort van eigenzinnige, gutturale nummers die het hele gamma bestrijken, denk ik. Met wat luide gitaren en ouderwetse drum miking methodes (mijn favoriet). Ik hoop dat ze er iets unieks in vinden dat hen op een persoonlijk niveau raakt en ook aansluit bij wat ze in de eerste plaats zo leuk vinden aan muziek. Zoals ze altijd zeggen, "schrijf het liedje dat je zou willen dat er was"...mijn favoriete albums zijn altijd degene die een leegte lijken te vullen.
Het is een zeer aanstekelijke plaat, vol van diverse emoties, doet je verlangen naar lange zomeravonden rond het kampvuur, is dat zo? Is dat een bewuste keuze?
Bedankt dat je dat zegt. Ik zou niet per se zeggen dat het een bewuste keuze is, nee. Wat betreft uiteenlopende emoties, ja, ik probeer mijn platen interessant te maken en een spectrum te bestrijken. Ik spendeer enorm veel tijd aan de volgorde, probeer ervoor te zorgen dat er een goede flow is met tempowissels van begin tot eind. Wat het kampvuurverlangen betreft, dat is echt cool, maar ik denk gewoon aan het liedje als ik het schrijf. Hoewel ik veel zomers doorbracht rond kampvuren in het noorden van Ontario toen ik jonger was, en op elk moment na de leeftijd van 15 of zo had ik mijn gitaar bij me, dus dat is er. Een andere van mijn favoriete artiesten toen ik jong was, was Jim Croce, en hij had altijd een goede door de weg getekende kampvuur vibe in zijn liedjes, dus misschien is het allemaal in mij gesijpeld. En natuurlijk de invloed van Neil Young die in die tijd als een geest om me heen zweefde. Ik denk dat veel van mijn favoriete muziek tot op zekere hoogte geworteld is in folkmuziek, dus er is altijd een beetje van dat thuis-element.
Je stem doet me vaag een beetje denken aan Bob Dylan maar dan minder hees, een bijzonder warme stem die me een goed gevoel van binnen geeft. Zijn er nog andere singer-songwriters waarmee je te vergelijken bent?
Sommige mensen waar ik zelfs nog nooit veel tijd aan besteed heb om naar te luisteren, zoals Richard Thompson, Hal Ketchum, Loudon Wainwright. Ik ken ze alle drie en heb er veel respect voor, maar elke gelijkenis is puur toeval. Af en toe maakt iemand een vergelijking met een James McMurtry of Springsteen of Dylan, en dat klinkt voor mij iets zinniger. Niet dat *ik* me met hen vergelijk, maar dat is allemaal muziek die diep in mijn bloed zit.
Ik hou ook van de gevarieerde aanpak, van intiem tot die catchyness die je in country vindt, is dat een bewuste aanpak? Wat is jouw mening over deze uitspraak?
Op een gegeven moment realiseerde ik me jaren geleden dat het er bij het schrijven van songs niet om ging een refrein of catchy element te vermijden. Ik realiseerde me dat ook al hou ik van coupletten, hoe kan ik ontkennen dat wanneer dat refrein of refrein komt, ik er ben! Het zit zo - ik hou van Townes Van Zandt, Jeff Buckley... mensen die je met een tekst of vocale aanstellerij helemaal naar zich toe kunnen trekken. Maar de manier waarop ik schrijf, zelfs als ik begin met zoiets, komt er meestal een deel dat ik wil herhalen, een deel dat ik wil blijven terugkomen in het lied ... een anker, een resolutie. Dus dat zal er altijd zijn. Maar lyrische voldoening is een beetje de naam van het spel voor mij, dus dat zal er ook zijn.
Wat zijn de verdere plannen? op tournee? mogelijk Europa?
Ja - ik kom in september/okt naar Europa voor een solo-promotietournee, en dan kom ik volgend jaar terug met mijn band. Ik kijk er echt naar uit om daarheen te gaan en voor publiek te spelen. Ik zal hier in de VS ook toeren - veel donderdag-zondag tournees en hopelijk een paar 1-2 weken naar het noordoosten, terug naar Texas, en naar het westen. Volgend jaar zal de kalender hopelijk ook meer gevuld zijn.
Mocht je naar België komen laat het me weten; ooit in België geweest en wat is je ervaring met Europa?
Ik ben er nog nooit geweest, maar ik ben er vrij zeker van dat ik er in de herfst zal zijn. Ik kan niet wachten! Ik stuur mijn muziek al sinds 2013 naar Euro/Americana radiostations, en heb goede respons gekregen, mensen vragen wanneer ik daar kan komen spelen etc.. Ik ben twee keer in Europa geweest in mijn leven, toen ik jonger was als backpacker denk ik dat je zou zeggen. Nederland, Duitsland, Praag, Engeland, Ierland... Ik vond het allemaal geweldig, maar dat was om de wereld te zien. Al een lange tijd ben ik op zoek om een publiek op te bouwen door te toeren. Ik heb vrienden die daar 1, 2, 3 keer per jaar toeren en daar hele andere carrières hebben. Dan Baird, Jace Everett, Tim Easton... het is een basis die ik graag wil cultiveren en waar ik naar terug wil blijven komen.
Nu we het er toch over hebben, wat is volgens jou het verschil tussen de Amerikaanse en de Europese scene?
Nou, dit is allemaal uit de tweede hand, want ik heb er nog nooit opgetreden, maar het lijkt erop dat het enthousiasme voor goede muziek in veel delen van Europa behoorlijk intens is. Misschien omdat elk land zijn eigen scene heeft, en ze respecteren de afstand die mensen afleggen om voor hen te komen spelen. Terwijl hier elk gebied zijn eigen ding heeft, sommige gebieden zijn echt in de kunst, anderen willen gewoon dat mensen covernummers spelen in hun sportbar. Dus ik weet het niet. Vraag het me nog eens over 6 maanden!
Ik wil graag wat vragen stellen over sociale media en Spotify en zo? Hoe belangrijk is dat voor jou als artiest en muzikant?
Nou...ik denk dat de asociale media de plek is waar veel bekend wordt over nieuwe releases, tour data, etc... Ik bedoel het is de open lucht marktplaats voor alles, is het niet? Aan de andere kant, zou ik willen dat het niet zo overheerste zoals het nu doet. Vaak mis ik het om gewoon na te denken en dingen te weten te komen die ik wil door de oude routine van jezelf omringen met mensen en dingen die je leuk vindt, en het woord dringt tot je door. Als een sociaal hulpmiddel kan ik het niet uitstaan. Als een set van zakelijke tools ... Jezelf gehoord krijgen door het lawaai daar is een kunst op zich, en door de jaren heen ben ik het werk gaan respecteren dat mensen erin steken om een miljoen YouTube views te krijgen, en ik erken de manieren waarop het op zijn beurt een carrière vooruit helpt. Ik wil gewoon... als ik zoveel tijd heb, wil ik een liedje schrijven.
Ik deed een wekelijkse livestream voor het eerste jaar van Covid. Hoewel het in theorie een geweldige manier is om mensen te bereiken, ben ik er na een tijdje mee gestopt. Het voelde als The Twilight Zone. Mensen leven nu van livestreams, zelfs voor Covid bedoel ik. Nou, dat lijkt cool. Maar is het dat ook? Mijn noordelijke ster voor een artiest om een connectie te maken is nog steeds dat een fan een liedje hoort, en ze live gaat zien. En de live ervaring is waar de deal wordt bezegeld. Dus al het andere is een soort van middel om dat doel te bereiken. Ik kan me een weg banen door een couplet, brug, en refrein. Al het andere is een beetje moeilijk!
En, waarom nog platen maken, als je alles op Spotify kan vinden?
Goede vraag. Ik heb geen idee. Het is de kunstvorm waar ik van hou. Waarom dragen mensen nog steeds horloges?
Ja ook zoiets ? … zijn er na al die jaren nog ambities of doelen die je wilt bereiken in je carrière?
Veel. Meer platen te maken en artiest-fan relaties te cultiveren. Erik, dank je voor al deze doordachte vragen
Pics homepag @Ryan Knaack
Pop/Rock
Ronni Le Tekro - My ambition with my various projects is to constantly go into new musical landscapes and at the same time keep my musical integrity
Ronni le Tekro
2022-05-22
Erik Vandamme
Ledfoot & Ronni Le Tekro - Singer-songwriter Ledfoot is an American guitarist who moved to Norway around 2000. He was at the heart of The Rockats & The Havalinas. Ledfoot recently released a beautiful record, 'White Crow', about which we wrote: "Ledfoot is an artist, singer-songwriter and top musician who has made his mark on the rock scene throughout the years. He delivers adrenaline rush and goosebumps that make our rock heart beat faster" . He always invents himself, as he proves with his collaboration with Ronni Le Tekro (a Norwegian melodic rock guitarist, known from TNT, Jorn Lande, Terje Rypdal and Mads Eriksen). The gentlemen worked together for the first time in 2009 on Ledfoot's aka Tim Scott McConnell's album 'Damned' in Ronni's studio. It clicked between these two master guitarists, a friendship was born and musical studio and live collaborations followed, but there was no real duo album yet. That time has now come. In October the duo released an album from 'A Death Divine'.
You can read the review of this release
A Death Divine (musiczine.net)
About this release we had a pleasant conversation with Ronni Le Tekro. And went a little deeper into his immense career. Despite those many years in the music world, the man is still full of plans, as it turns out. Happy reading.
Ronni, you have been in the music world for many years. How did it all start?
I started playing guitar at the age of 10,formed my first band ROQUEFIRE in 1977 and established TNT in 1982.Since then i have released 13 studio albums with TNT,4 Live albums with TNT and 7 solo albums plus participated on countless productions
Who were your initial influences?
My initial influences was The Beatles as well as underground progrock and power pop. Such as City Boy, Be Bop de Luxe, Steve Hillage etc.
What is the biggest change for you, besides digitalization ?
The biggest change is the actual Hard rock Scene, that has become even bigger
What does the Norwegian folk and Blues scene look like?
Norwegian Folk and blues Scene I`m not that familiar with except LEDFOOT ,but I know there`s a lot of good stuff out there, especially in folk music
The reason for this interview is your collaboration with Ledfood, you've already worked together in 2009; how did that collaboration start?
I met Ledfoot for the first time when he came to our studio (www.studiostudio.no) to record his solo album with British producer John Fryer. Since then we worked closely on other artists` productions as well as participating on each other’s respective albums.
You also work together again for 'A Death Divine'. How did it go this time?
A DEATH DIVINE was a true journey through the musical possibilities you can create as a duo. It was a great studio session
I was especially impressed by the folk and blues atmosphere and the cross-pollination between the two of you. You find each other blindly. Would you like your opinion on this proposition?
Thank you for the kind words, and I think your theory is right. We blend sounds ,expressions and sensitivity into a unique blend of guitars that let the compositions breathe, It`s almost clairvoyant. We read each other’s minds.
I loved the way you guys go wild and wild on the one hand, but on the other hand you hit the sensitive chord. What were the general reactions to this release?
The general reactions have been very good. It’s certainly a different album that craves the listeners attention
In addition to this cooperation, you also have a solo career and are involved in many other projects. One of them is TNT, with which you will be releasing a new record in 2018? Can we expect something new from this corner?
Regarding TNT we`re on `hold`right now due to corona but will tour again next fall and in 2022
What were the reactions to ''XIII'' anyway?
‘XIII ‘got OK reactions although we hoped for better feedback. I think there are some brilliant songs on that album and we worked a lot with it.
Is there still time for a solo release?
I`m currently working on a solo album due for release in 2021.Very excited about that. It’s my main project right now.
Like many musicians, you, too, have suffered from the corona crisis. How did you survive this period as a musician but also as a human being?
During the corona crisis I have survived producing music and touring small venues as well as help from friends and families.
Many bands and musicians show themselves through streaming channels, as live concerts are difficult. How do you feel about this solution?
I feel that streaming concerts is nothing for me right now. It just feels weird and adds to the loneliness
How do you personally think that culture and music will survive this crisis?
I think the culture and music business will be fine when the disease is gone. It will bloom
After all these years, do you still have ambitions or goals you want to achieve? In other words, what they have the general plans for the future
My ambition with my various projects is to constantly go into new musical landscapes and at the same time keep my musical integrity. It would be nice to play Madison Square Garden one more time though. I will keep touring and creating as long as I can.
Let's keep it here, hopefully we'll see each other again 'on stage ' soon.
Thank you for the interview and showing interest in our music
WUK?! - We houden van variatie - Onze muziekstijl omschrijven? ‘Hard, Fast and Heavy!’
WUK?! ofwel When Union Kills is een vrij jonge heavy/thrashmetalband die ook knipoogt naar deathmetal. De band stond in 2019 nog op Frietrock in Oud-Turnhout en we waren diep onder de indruk van die energiebommetjes die deze jonge snaken op ons afschoten. Als oude rotten in het vak zijn we ondertussen toch al wat gewoon, maar wat we hier kregen, sloeg ons met verstomming. Geloof me, dat komt niet meer zo vaak voor tegenwoordig. Ondertussen brachten ze een demo uit – de recensie kun je hier nog eens nalezen .
- ze mochten optreden op Metalworksfest Battle, waar ze helaas niet in de prijzen vielen. Maar ze hadden ietwat de omstandigheden tegen.
Over die battle, de demo en de toekomstplannen hadden we een fijn gesprek met de band op een zonnige zondagochtend tijdens de Brunch.
Vertel eens was meer over WUK?! Hoe is alles begonnen en graag wat achtergrond informatie?
Nelis: Het is begonnen met een gemeenschappelijke interesse in muziek, rond 2016/2017, tussen mij (Nelis) en Jonis. Dat was toen nog samen met Dayron. We waren in eerste instantie op zoek naar een locatie om te repeteren en kwamen in een stoffig oud kot terecht. En daar hebben we onze eerste nummers geschreven.
Jonis: Onze gitarist is toen gestopt, er is een nieuwe gitarist in de plaats gekomen. We vonden in eerste instantie geen drummer, en uiteindelijk heeft Nelis zelf beslist om iemand te leren drummen en dat was Bieke. En uiteindelijk is Seba er in 2019 bij gekomen. En nu zijn we dus compleet
Ik heb jullie leren kennen op Frietrock in 2019 en jullie brachten toen ook een demo uit, heeft dit bepaalde deuren geopend toen?
Nelis: om eerlijk te zijn we niet zo tevreden over de Demo, kwalitatief is er niet uitgekomen wat we hadden gehoopt en verwacht, zeker voor het financiële plaatje dat daaraan vast hing. Nu ik zelf ook muziek productie doe, heb ik het gevoel dat dit merkelijk beter kon. Wat wel deuren heeft geopend, is dat we daar wel financiële inkomsten hebben van gekregen. Voor een kleine band is dat wel belangrijk, we konden daardoor ook T-shirts aanbieden en zo. We hebben er vooral veel uit geleerd, door die demo te maken. Frietrock was onze eerste optreden buiten West-Vlaanderen , dus een ervaring op zich.
WUK?! brengt het soort heavy thrash/death waardoor je als liefhebber adrenalinestoten door je lijf voelt gieren. En dat is de verdienste van alle elementen binnen deze klasse band. Is dat de juiste omschrijving? Hoe zouden jullie zichzelf voorstellen?
Nelis: De band is van ons, ik schrijf wel de meeste muziek, maar iedereen heeft daar even veel inspraak in dat is voor ons heel belangrijk.
Bieke: het gaat er vooral om dat we heel goede vrienden zijn, ieder van ons schrijft wel een stuk – ik schrijf ook teksten – en het is een project dat we allemaal samen doen dat is inderdaad heel belangrijk.
Jonis: Wat muziekstijl betreft, durven we wel variëren ; ons laatste nummer gaat meer de richting uit van Hardcore.
Bieke: we proberen er wat variatie in te brengen zodat niet alles teveel op elkaar lijkt.
Nelis: laat het ons houden bij ‘Hard, Fast and Heavy’
‘Hard, Fast and Heavy’ , een goede omschrijving. Dat brengt me bij de volgende vraag … Jullie optreden op Metalworks Battle eerder dit jaar was voor mij er weer pal op, ik had zelfs een briefje ingevuld om op jullie te stemmen, maar omstandigheden ‘met zitplaatsen’ past niet echt met het concept dat jullie aanbieden? Mee eens? … Hoe heb je zelf die battle beleefd?
Nelis: Onze vuurdoop om eens voor een volle zaal te spelen, komt binnenkort. We spelen in het voorprogramma van Bizkit Park (zie: https://www.facebook.com/events/1231924583976717 ). Dat optreden is uitverkocht. Dat is een show waar we ons nu volop voor aan het voorbereiden zijn, zeker omdat we hopen uit een volle zaal een moshpit te krijgen daarmee. Maar voor een zittend publiek? Tja… voor sommige muziekstijlen gaat dat wel , maar bij ons past het niet echt. De ervaring van een op een groot podium te spelen was meer dan de max! De organisatie had wel iets zeer moois in elkaar gestoken op korte tijd. Jammer dat het metalworksfest niet kon doorgaan. We vonden het jammer dat we naast de prijzen grepen want we hadden echt het gevoel dat we het publiek mee hadden. Uit de opmerkingen van de jury hebben we wel wat geleerd, er zaten wat opmerkingen tussen waar we een wat vreemd gevoel bij hadden bvb dat onze muziek te gevarieerd was, maar dat is natuurlijk van een perspectief van één persoon, wij vinden dit juist een troef in onze band.
Jullie waren net goed bezig, en toen was er de eerste lockdown; welke impact heeft dit op jullie gehad als band? Sommige bands botsten op hun limiet en hielden ermee op, andere zijn er sterker uit gekomen, of vonden zelfs inspiratie. Hoe zit dat bij jullie?
Nelis: we hadden net een concert stop ingelast, om te werken aan een repertoire en podium act ; vernieuwingen daar in te brengen en om daar iets meer mee te gaan doen, De zoektocht naar een tweede zanger is dan ook gestart. Enorm veel plannen dus… en toen mocht plots niets meer. Een dikke streep door de rekening uiteraard.
Bieke: een jaar dat je niet mocht samen komen, ook niet om te repeteren, dat is een verloren jaar eigenlijk.
Jonis: plus we repteren in een horeca zaak, en daar mochten we ook al niet binnen.
Nelis: ik ben in die periode begonnen met muziek productie. Daardoor hebben we wel enkele nieuwe nummers kunnen uitbrengen, dat was ook een stimulans om de stekker er ondanks alles, niet uit te trekken. Het is onze bedoeling om nog meer nummers uit te brengen, en die demo wat achterwege te laten.
Er liggen dus nieuwe nummers klaar, gaat daar iets worden mee gedaan?
Nelis: Het is de bedoeling dat we met een full album voor de pinnen komen, hopelijk tegen eind van het jaar. Vooral ook om dat eerste deel van WUK?! af te sluiten en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen, daarom willen we al die nummers op plaat zetten.
Ik heb jullie naam al op enkele affiches gezien als Gullegem Metal Fest op 28 mei, 25 jaar Eternal Breath in juni en het optreden als voorprogramma van Bizkit Park. Is het de bedoeling daar ook nieuwe nummers te brengen dan?
Nelis: we hebben drie vaste shows, en op die langere shows zitten er wel nieuwe nummers. In deze van een half uur niet. Maar het is zeker de bedoeling om nu bij de volgende shows al nieuwe nummers te brengen, ja.
Wat zijn de verdere plannen? Misschien iets naar het buitenland toe of zo?
Nelis: De belangrijkste show die nu op het programma staat is deze met Bizkit Park. En in het maken van dat album zal sowieso veel werk en tijd kruipen. Dus vooral veel concertervaring op doen is het voornaamste plan nu, naast dat album.
Jonis: Wat het buitenland betreft zijn er nog geen plannen, maar moesten we een aanbieding krijgen om bijvoorbeeld in het Noorden van Frankrijk of zo te mogen optreden, wat haalbaar is van afstand, zullen we daar zeker op ingaan. Maar we zijn zelf niet van plan om te gaan zoeken naar hoe en waar we kunnen optreden in het buitenland om het moment. Het moet haalbaar blijven.
Het moet combineerbaar blijven met jullie job, gezin , familie, …; zijn er ambities om professioneel iets te doen met muziek eigenlijk?
Nelis: interesse in professioneel iets doen met muziek? Ik wel. Maar wat de band betreft lijkt die piste moeilijk, moesten we al eens op het niveau kunnen geraken van een Spoil Engine of zo, en op die manier eens op tour kunt gaan naar het Buitenland, dan kun je wel iets meer verdienen met je muziek.
Wat is dan wel de beste ambitie? Als je mocht kiezen headliner zijn op Graspop of het Sportpaleis uitverkopen, mits wat toegevingen te doen? Of een vaste naam worden binnen het club circuit? Wat geniet je voorkeur en waarom?
Nelis: Ik zou liever uitgroeien tot een vaste naam binnen het Club Circuit eigenlijk. Op die manier bouw je echt een fanbase op. Ik denk dat het zelfs ‘gemakkelijker’ bij wijze van spreken om op het podium te staan van Graspop dan een vaste naam te worden in het Club Circuit. Als je de juiste mensen kent, bestaat eerder de kans dat je op een festival als Alcatraz of Graspop kan staan. Maar zo een naam uitbouwen in dat Club Circuit? Mensen vinden die je overal kan volgen en blijven volgen, waar je ook optreedt, is op dat vlak veel moeilijker eigenlijk.
Inderdaad , er is nochtans een manier om dat doel te bereiken. Je meer profileren op de sociale media, kijk naar Dyscordia die hebben een eigen ‘Dyscordia Army’ op Facebook, en leggen zelfs bussen in om hun fans naar de optredens te vervoeren. Een optie voor jullie een WUK?! Fanclub op FB?
Nelis: We zullen daar toch eens iets moeten op vinden, want we merken wel als we iets posten op facebook bijvoorbeeld dat er plots veel meer interesse en circulatie is doordat je iets post. Dus ja, die sociale media kan zeker een boost geven aan de band. We zullen er eens werk moeten van maken.
Seba: Onze optredens en zo kunnen wel zorgen dat er op FB ook meer wordt gepost, zoals de vooruitzichten nu, er moet wel ‘nieuws’ zijn om te posten uiteraard. Dat je met de band bezig bent , anders heeft iets posten op FB ook weinig zin.
Wat is het uiteindelijke doel met deze band? Ben je daar niet mee bezig? Of sluit dat aan bij wat we al hadden gezegd
Nelis: vroeger was dat professioneel muzikant worden, en doorbreken met de band . maar dat lijkt dus niet echt realistisch. Een naam kunnen uitbouwen binnen dat circuit, zoals eerder vermeld , lijkt me het voornaamste doel.
Bieke: En het moet vooral leuk blijven, er mag geen druk ontstaan. Ons blijven amuseren samen binnen alles wat ons op ons afkomt, is dus minsten een even belangrijke doelstelling. Moesten we dan toch groeien en de kans krijgen om groter te worden? Dat moet toch voorop blijven staan..
Je hebt bands die hun marketing een andere richting in duwen , bewust of niet, om toch dat doel ‘een groot publiek bereiken’ te kunnen bewerkstelligen, maar ik zie dat jullie dit niet doen dus?
Nelis: Soms horen we dat wel dat mensen ons zeggen ‘je moet je nummers zo of zo schrijven’ maar ik weiger dat te doen, omdat we nog altijd vrij zijn om te doen wat we zelf willen. We gaan dus niet iets doen waar we niet achter staan, om per se dat doel van ‘een ruimer publiek bereiken’ te bewerkstelligen , dat zit niet in ons om dat te doen. We moeten er zelf 100% achter staan. Dat hebben we ook ondervonden met ons hardcore nummer dat er reactie op kwam ‘je speelt thrash metal en nu doe je dat’? kijk als we goesting hadden om eens hardcore te doen, is dat onze keuze.
Wat maakt jullie ‘uniek’ zodat ik jullie live zou zien?
Nelis: Omdat wij een grote variatie aan muziekstijlen aanbieden, ik heb veel respect voor bands die dat doen het soort muziek brengen waarbij je na één nummer al alles een beetje hebt gehoord, dat is niet wat wij willen doen. En dat maakt ons toch uniek dat we dus een gevarieerd pakket aanbieden.
Bieke: en ook dat we dat spelplezier uitstralen, die Fun die we samen hebben als band, Dat we niet een band zijn die toegevingen gaan doen om tegemoet te komen aan wat andere verwachten, we blijven onszelf trouw en onze vriendschapsband. Dat stralen we ook uit.
Nelis: We zijn wellicht niet de strakste band, maar we doen wat we graag doen, brengen variatie en brengen die energie graag over. Dat maakt ons dus uniek.
Dat overtuigt me alvast. We blijven jullie op de voet volgen, ik hoop jullie spoedig terug aan het werk te zien. En veel succes met alles wat jullie doen, en met de release van jullie full album.
Dick De Graaf - Die rugzak met ervaringen zeul je altijd met je mee, maar hoe je het uitwerkt, is voor mij de beste manier om te werk te gaan, door risico’s te nemen
Dick de Graaf is veertig jaar musicus. In die vier decennia heeft hij ontelbare momenten omarmd en gestapeld … Is het dan niet waard om daar een monument voor op te richten, klank en beeld samengevat? Dat is nu gebeurd met een zogeheten gatefold, waarin een veertig pagina’s dik boek en een elpee zijn opgeborgen: ‘Dick de Graaf - 40 jaar thuis op het jazzpodium - FESTIVE’ .
Naar aanleiding van een concertreek, die hem op 21 mei naar de Lokerse JazzKlub http://www.lokersejazzklub.be/concertagenda/357-2022-05-21-dick-de-graaf-festive brengt, hadden we een fijn gesprek met Dick De Graaf over veertig jaar jazz… en veel meer
Dick, veertig jaar als musicus en vooral in de jazz wereld, mogen we even terugkeren in de tijd, waar is de voorliefde voor jazz ontstaan? Hoe is alles begonnen?
De voorliefde voor jazz is reeds ontstaan in mijn middelbare schooltijd. Ik speelde wel gitaar in die periode dat ik 16 tot 17 jaar was, en volgde ook les. Ik had toen wel interesse in instrumentale muziek waarin werd geïmproviseerd. Niet zozeer jazz daarom, maar ook Emerson Lake and Palmer, Focus in Nederland, Frank Zappa tot Eric Clapton. Gaandeweg is die interesse in jazz er gekomen door radio programma, in Nederland had je toen nog verschillende zuilen. En die hadden allemaal wel een jazz programma, je kon toch tot vier a vijf keer per week, vooral in de min of meer late avond, wel ergens een jazz programma oppikken. Jazz & blues van Michiel De Ruyter en Aad Bos, dat waren pioniers op dat gebied. En de festivals die in die tijd werden georganiseerd, zoals het Loosdrecht Jazz Festival dat later verhuisde naar Singer in Laren, die werden ook live uitgezonden, en dat ging gewoon door na twaalf uur middernacht. Zo ben ik er mee in aanraking gekomen. In de radio studio’s in Hilversum waren er ook nog eens concerten. Dat waren best wel hype dingen, zoals bands met Fender Rhodes pianisten zoals Jan Huydts Rob Franken. Rond 1971/1972 ontstond een radio programma Session. Dat waren echt jamsessies met bekende muzikanten binnen jazz. Er was en geweldig swingende huisband met organist Cees Schrama, gitarist Joop Scholten en drummer Louis Debij en dan kwam er een of andere Amerikaanse ster mee jammen. Die kwam er na de pauze dan bij, en dat werd dan live uitgezonden. Dat heeft dertig jaar bestaan of zo, ik heb er later zelf nog in gespeeld. In jazzcafé Niek Vollebregt in Laren in Noord-Holland, daar had je ook een big band op maandagavond. De Skymasters speelden daar. Daarnaast had ik ook een vriend die speelde Saxofoon, ik speelde toen wat dwarsfluit en zo, ik improviseerde zelf maar dan meer op de rockachtige tot bluesachtige manier. Hij had in Amsterdam de geïmproviseerde muziek van Misha Mengelberg, Han Bennink en Willem Breuker ontdekt, dat vond ik zo interessant omdat het tegen alle regels ingaat. Ik vond sommige jazz wat netjes, en die Amsterdammers vonden dat lekker brutaal. Dat heeft geleid tot de mix die ik er zelf van gemaakt heb, met andere stijlen. Tussen de verschillende werelden in. Kortom, het is allemaal in de middelbare school ontstaan, toen ben ik gaan studeren in Utrecht. Daar is ook de rocktempel Trivoli Vredenburg ontstaan, dat toen nog gewoon Muziekcentrum Vredenburg heette. Er waren talloze test concerten waar al die Amerikaanse groepen op afkwamen. Daardoor had je op de meest uiteenlopende momenten in Vredeburg jazz concerten om de akoestiek te testen. Alle grote namen binnen de scene kwamen daar voorbij, en ik woonde om de hoek. Je krijgt daardoor veel informatie binnen die vanuit de live muziek scene op een natuurlijke wijze binnen sijpelt. Echt platen kopen was toen nog niet aan de orde, dat is pas in de jaren ’90 gekomen dat je die cd’s ook kon gaan kopen.
Je hebt jazz dus eigenlijk zien en horen evolueren, als ik het goed begrijp letterlijk zelfs … maar je zei iets dat me wel triggert. Buiten de regels, maar jazz is toch sowieso buiten de regels?
Ja , maar ik heb toch op een bepaald moment gemerkt in de workshops. Er waren vrij veel improvisatie workshops. Ik ben trouwens op saxofoon overgegaan omdat er in de studententijd in de big band een plek was. Gaandeweg ben ik in het conservatorium terecht gekomen waar een soort jazz pedagogie gegeven werd. Dat waren radio musici die dat onderwijs gaven. Die hadden onder elkaar een manier van jazz lesgeven bedacht, en daaruit is een soort jazz theorie ontstaan eigenlijk. En die werd ook aangeleerd. En het is dus op die manier sterker geworden, dat er een soort regels waren waaraan je zou moeten voldoen. Ik ben daar zelf altijd creatief mee omgegaan, ik heb zelf 30 jaar les gegeven op conservatoria. Er is een theorie, er is een vorm van goed of fout, maar in de woorden van Thelonious Monk: een foute noot is een goede noot!
Ik zou daar verder op willen inpikken. Wat is de betekenis van jazz anno 2022 voor jou, aangezien de grote evolutie naar het meer improviserende karakter daarvan?
Het improviserende karakter , dat is voor mij altijd heel essentieel geweest. Dat begon bij mij zelfs al heel vroeg. Je luistert naar een stuk, dat stuk heeft een melodie, een ritme en een vorm, en eigenlijk wil je daar onmiddellijk iets aan toevoegen. Dat is een jazz muzikant in een notendop. Als jazz musicus ben je een componerende improvisator. En dat idee van ‘componerende improvisator’ dat zie ik heel veel terug in de hedendaagse jazz. Dat is zelfs veel meer geworden door de jaren heen. Ik ben er zelf altijd een voorstander van geweest , maar tegenwoordig is het gewoon schering en inslag en dat daarbij de genres van de muziek met het grootste gemak overschreden worden, zoals Turkse musici die zich toevoegen aan een band met Academische jazz musici bijvoorbeeld; en waar dan pop musici en jongens met Grunge die er dan weer nieuwe ritmes aan toevoegen. Die melange van er is niets, behalve wat wij ervan maken, dat vind ik het sterke punt aan de jazz op dit moment.
Ondertussen heb je heel wat hoogtepunten gekend, ook wel dieptepunten – wie niet – wat waren in die veertig jaar de meest gedenkwaardige momenten (of zijn er dat teveel om op te sommen)
Dat is een lastige vraag, want voor je het weet wordt het ‘Opa vertelt’ (haha). Als ik gewoon naar de laatste tien jaar kijk, en misschien nog effe terug … Tussen 2010 en 2017 heb ik doctoraat onderzoek gedaan naar compositie technieken. Daar heb ik ook muziek mee geschreven, en opgenomen op twee cd’s. En die ene BIRD Buzz, die heb ik gepresenteerd in een concert op de avond die voorafging de verdediging van mijn proefschrift bij de Universiteit. Dat zelfde repertoire van die cd heb ik zes maand later gespeeld op het North Sea Jazz festival. Het verschil tussen die twee concerten, is een van de belangrijkste events die ik me voor de geest haal. Bij dat eerste concert zat de oppositie van de commissie van de universiteit , ze zaten nog net niet in toga, er zaten ook studenten en ex-studenten. En dan dus die rij streng kijkende mensen. Dat had een soort bedrukte sfeer.
Dat werd een stuk beter bij de tweede set. Het verschil tussen dat ene concert, en het laaiende enthousiaste onthaal op North Sea jazz. De mensen stonden in rijen tot buiten, er kon niemand meer in. Dat contrast, was een enorm hoogtepunt.
Je hebt dan ook iets als ‘na en voor COVID’ want die COVID heeft er ook ingehakt. Ik heb twee concerten midden in COVID gedaan, eentje midden in de periode in een kloosterzaal waar ook concerten werden gegeven. Daar kon ik solo gaan optreden. En dat was een heel emotioneel, voor het eerst weer met een publiek kunnen optreden. En ook een festival in Amersfoort. Het na al die tijd terug in contact komen met publiek, waren zeker en vast hoogtepunten. En dat gaat nog steeds een beetje door eerlijk gezegd, vorige week nog een klein concertje in de Bibliotheek in Den Haag. En dan hadden de mensen ook zoiets van , wat fijn dat we weer dicht bij elkaar kunnen zitten, en dicht bij de muziek. En dat weer kunnen voelen. Dat is een hoogtepunt op zich, na die periode ja. Nog een hoogtepunt, jarenlang heb ik een septet gehad, en een van de hoogtepunten bij dat project waar we heel klein mee begonnen zijn. Een van de beste concerten was met de muziek van Jimi Hendrix , de songs werden voor die bezetting bewerkt met blazers, steeldrums, viool, trombone, gitaar en basgitaar, een heel kleurrijk ensemble om ervoor te zorgen dat die muziek van Jimi Hendrix echt zou klinken als in een soort jazz setting; in het voorprogramma van de Yellow Jackets en de Mingus Dynasty Bigband met duizenden enthousiaste mensen voor ons, ook dat was een heel leuke herinnering. Dan heb ik het wel over 2001, dat is al dik twintig jaar geleden.
Middenin de covid-19 lockdown groeide de inspiratie voor nieuwe composities; kunnen we stellen dat deze COVID tijden eerder een zegen dan een vloek waren voor jou? Veel bands/artiesten gaven er de brui aan, anderen zijn er sterker uit gekomen? Hoe zit dat met jou?
Ik heb de tijd kunnen nemen om mijn versie van de eerste cellosuite van Bach, compleet met improvisaties of te nemen in de noodgedwongen lege Hillegondakerk in Rotterdam, en deze op YouTube gezet wat me veel belangstelling en reacties heeft opgeleverd. Daarnaast heb ik een aantal composities geschreven die uiteindelijk op het album FESTIVE terecht gekomen zijn, zoals Passeggiata anno Corona, Wetland en Alla Prima.
Je verkent vaak de grensgebieden van jazz, klassiek en wereldmuziek. Dat kan een risicovolle onderneming zijn; hoe heb je dat aangepakt en hoe gaat het doorgaans als je die grenzen aftast? En waarom doe je het vooral (je zou in je comfortzone kunnen blijven maar doet het niet ,wat me wel aanspreekt)
Zoals ik daarnet al heb verteld, heb ik de jazz leren grijpen en begrijpen , door live concerten te zien. En ik heb mezelf altijd het best kunnen ontwikkelen door in bands te spelen. Door dat te doen, en te experimenteren, heb ik de kans gehad om mezelf te ontwikkelen. Als je in een band speelt, kom je in een soort routine terecht, en op een bepaald moment heb je de mogelijkheden wat uitgeput. Op dat moment kun je gaan praten, studeren of componeren. Op dat moment vind ik het leuk om een andere setting te kiezen, en daarmee aan de slag te gaan. Uiteraard die rugzak met ervaringen zeul je altijd met je mee, maar hoe je het uitwerkt is voor mij de beste manier om tewerk te gaan, door risico’s te nemen.
Ik heb nu bijvoorbeeld een afspraak gemaakt voor een zij project van North Sea Jazz, het fringe festival North Sea Round Town. Dat zijn heel veel kleine concerten doorheen de stad. En ik heb gedacht , ik ga weer een nieuwe stap wagen. Nu ben ik bezig met een stel jongeren van negentien a twintig jaar die brengen een soort ‘funk, rap, rock, shoegaze en grunge’ . daar moet ik dus gewoon bij zijn.
Wat ik interessant vind is om te zien of we een muzikaal gesprek kunnen voeren samen. Ik doe ook iets met de organist van de Laurenskerk in Rotterdam, Hayo Berema. Je moet weten binnen de klassieke muziek is de kerkorganist de enige die echt improviseert. Hayo is daar heel ver in gegaan. We improviseren samen op enorme hoogte, ook dat is een enorme uitdaging. We hebben een aantal improvisaties deze maand uitgebracht op de cd SPLIT LEVEL. Ik hou gewoon van mezelf blijven uitdagen. Jezelf opnieuw uitvinden, dat is wat ik bewust steeds opnieuw probeer te doen. Het houdt me bezig.
Ik vind dat prachtig, want je zit in een positie dat je jezelf niets meer hoeft te bewijzen eigenlijk
Daar gaat het ook niet om uiteindelijk. In de jaren ’90 heb ik korte tijd een kwartet geleid met de avant garde pianist Mischa Mengelberg, bassist Arnold Dooyeweerd en drummer John Engels. In de Nederlandse jazz wereld dachten ze, dat moeten we gaan bekijken, dat wordt bloed aan de palen. Dat zijn mensen die helemaal niet bij elkaar passen. Maar dat werd een heel goeie, boeiende muzikale conversatie, met hartelijk leuke concerten. Een Nederlandse criticus zei ‘’De Graaf is erin geslaagd, wat veel mensen niet kunnen, examen doen’. Maar zo zie ik dat dus helemaal niet. Het is gewoon een manier om het muzikaal verhaal dat je vertelt, ook voor het publiek interessant te houden.
Je hebt met de grote namen binnen de scene samengewerkt, aan welke samenwerking heb je de mooiste herinneringen?
In 1982. Mijn ontdekking in Utrecht door trompettist Jeff Reynolds die mij vroeg voor zijn Maiden Voyage Big Band in Asterdam, waar ik met veel goede musici in contact kwam en die leidde tot mijn doorbraak in de Nederlandse jazzwereld. Uit de jaren ’90 herinner ik me drummer Billy Hart’s enthousiasme over mijn uitvoering van (afgekeurd want te lang) Peace tijdens de opnamen van de cd New York Straight Ahead. Ook heb ik geweldige herinneringen aan de optredens tijdens mijn reizen in Mali met koraspeler Toumani Diabaté, zanger en gitarist Habib Koité, en gnomi-speler Bassekou Koyaté. Heel bijzonder vond ik ook een optreden in Bursa met de oud-speler en gitarist Erkan Ogur tijdens. Het was een optreden met popfestivalachtige allure.
Dit interview is natuurlijk naar aanleiding van Boek en Elpee ‘Dick De graaf – 40 jaar thuis op het jazzpodium - FESTIVE’; wat mogen we verwachten? En hoe selecteer je dat toch, ook al is het best een dik boek… Je moet toch keuzes maken?
Met de muziek wilde ik een synthese maken tussen gevoel en verstand eigenlijk. Mijn voorlaatste project, BIRD Buzz waar ik het daarnet over had, was het resultaat van een studie die ik had gedaan. En dat heeft ook goed gewerkt. De critici zeiden ‘gelukkig maar dat je niet kon horen dat het een of andere studie is die je op muziek hebt gezet, het komt natuurlijk over’. Ikzelf werd echter getriggerd door de coronatijd, want toen kreeg ik ook de mogelijkheid een cd te maken, en het idee werd aangereikt door John Weijers, de baas van Zennez Record om, als de focus zou liggen op 40 jaar in de business, er dan ook een boek bij te doen met illustraties. Bij de selectie van de muziek heb ik dus opgelet dat er wel nog iets inzit uit die compositietjes tijdens dat studie project. Maar dat 80% meer intuïtief zou zijn. Daar wilde ik echt naartoe. En het boek ja, het moesten veertig pagina’s zijn, maar waren er 95 en moest gewoon worden terug gebracht. Mijn vriend Wiljan van den Akker, emiritus hoogleraar moderne Nederlandse letterkunde, zei me is dat boek te lang? Ik kan het meer dan de helft korter maken, zonder dat je daar last van hebt. En die heeft dan deze redactie gemaakt. Het was dus allemaal wel de bedoeling dat het persoonlijk was, maar dat het ook een blik wierp op de wedergeboorte van alles door de jaren heen , dat dit dus ook een beetje zichtbaar was.
Je laat je ook omringen door top muzikanten, waar heb je hen allemaal gevonden
Dat had dan weer te maken met de pianist Barry Green waar ik tegenaan liep. Die komt uit Engeland, maar heeft zich enkele jaren geleden in Nederland gevestigd. Hij sprak me aan, wegens een pianist in het conservatorium waar ie werkt, waarmee ik in de jaren ’80 heb mee gespeeld. Die had hem aangeraden mij aan te spreken. Niets minder waar dan dat, want het was meteen symbiotisch. En toen hadden we een gig in Antwerpen bij mensen thuis, toen heeft ie me aangespoord om er een bassist bij te nemen. Ik kende een heel goede bassist, Jos Machel , daar had ik al vaak mee samen gespeeld. Toen heb ik gezegd, we doen het gewoon En toen kreeg ik het idee om gewoon weer een kwartet te maken. En zo ben ik terecht gekomen bij Pascal Vermeer. Het zijn allemaal jongens die dingen doen goed gesteund door de traditie , maar ook jongens met een heel open blik naar nieuwe dingen ontdekken en de randen daarvan op te zoeken. We konden niet samen komen, dus is alles telefonisch en via zoom verlopen. Om zo ideeën uit te wisselen. Dus, aansluitende bij de vorige vraag, zo een soort repertoire is het. Het is met goede mensen die elkaar al grotendeels kenden, waarmee we voelden dat alles heel goed op zijn plek viel in de studio. Daardoor werd het een kroon op een heel lange loopbaan eigenlijk, deze Elpee.
De songs op de Elpee zijn geïnspireerd op persoonlijke verhalen, er komen veel emoties boven drijven als ik er naar luister, geef je niet wat teveel jezelf bloot als je zoiets doet denk je?
Daar heb ik voor gekozen, en dat is de consequentie van wat ik net gezegd heb eigenlijk. Intuïtief zijn, en minder gedragen door een compositie systeem. Wat ik hoor en voel schrijf ik gewoon op en de herinneringen die komen dan maar boven. Het is zoals het is gewoon eigenlijk.
In mei ga je op tournee hiermee, het brengt je naar Lokerse JazzKlub, ken je de locatie? En de Belgische jazz scene?
Het is lang geleden eigenlijk, een van de mooiste en leukste herinneringen was een optreden op een festival in Gouvy, ergens begin jaren ’90. En ook Jazz onder de Toren, maar weet niet meer precies waar dat was. Ik heb gespeeld in Lion s’envoile in Luik. Ook in Kortrijk. In Jazz Case, van Cees Van de Ven heb ik ook gespeeld. Die mij trouwens op het spoor gezet heeft van de Lokerse JazzKlub. Er zijn ondertussen veel mogelijkheden bij gekomen, ik hoop dat dit interview ervoor zorgt dat er promotors in België eventueel me boeken.
Dat is ook iets dat me opvalt, ondanks je enorme parcours heb ik je naam hier in ons land nog niet veel tegen gekomen, is het zo moeilijk om als Nederlander voet aan de grond te krijgen in België?
Het is raar, maar er heeft altijd een klein muurtje gestaan tussen Nederland en België toch... Er is gewoon niet zoveel uitwisseling tussen beide landen, of toch te weinig, maar dat is algemeen niet alleen bij jazz. Ik heb Klara meerdere malen gecontacteerd, en geen enkele reactie gehad... heel vreemd. Het hoe en waarom heb ik het raden naar. Het rare, als ik mails of zo krijg uit België, lijkt mijn muziek daar goed te bevallen. Misschien nog wel beter dan in Nederland, maar tot effectieve kansen om daar dan op te treden of op de radio te komen? Dat weer niet, maar ik geef de hoop niet op.
Dick , wat zijn de verdere plannen voor de rest van het jaar?
Ik heb ondertussen al vijf tot zes nieuwe stukken gemaakt voor het kwartet, dus ik vermoed dat we voor het einde van het jaar weer de studio ingaan. Voor een cd , misschien weer vinyl. Ik ga dus ook met die jonge jongens aan de slag, voor dat ‘shoegaze en aanverwant’ project, dat duo met organist Hayo Boerema willen we ook internationaal mee verder gaan. Hij zet in op festivals, en soms hebben die klassiek orgelfestivals wel behoefte aan ‘iets geks’, en daar bedoelt hij dan mij mee (haha). Daar verheug ik me op. Wat ik ook al van tijd doe, gecombineerd met de samenwerking met die organist, bezig blijven met solo optredens. Dat is het zo een beetje.
Zijn er na al die jaren nog ambities en doelstellingen , dingen die je nog absoluut wil doen?
De ambities is, je moet je plek kennen. Er zijn veel jonge talenten die nodig aan de bak moeten komen. En die ga ik niet in de weg zetten. Ik haal de krenten uit de pap, maar ik wil gewoon nog enkele dingen graag doen. Zoals nog eens een keer filmpjes maken waar ik uitleg welke systemen in gebruikt heb voor dat doctoraatonderzoek dat ik gedaan heb , voor jonge mensen. En in begrijpelijke taal. Ik ben ook op zoek naar big bands waar ik als gast muzikant, mijn eigen muziek zou kunnen spelen. Gewoon een selectie uit mijn repertoire laten arengeren voor grote ensembles. En daar als solist optreden, dat is iets wat ik zeer graag zou willen doen. En verder gewoon veel muziek schrijven …
Welk advies zou je jonge jazz muzikanten willen geven, die in je voetsporen willen treden?
Leg de nadruk op het verhaal dat je wilt vertellen. Volg de reis van de held. Het verhaal dat besloten ligt in jouw muziek, maar dat ook verbonden is aan bepaalde emoties, poëzie, literatuur, de dagelijkse werkelijkheid. Probeer daarbij een composing performer te zijn. Het bepalen van jouw grondgebied als improvisator kun je zo op een creatieve manier afbakenen en vervolgens op jouw eigen wijze invullen. Laat je vervolgens niet van de wijs brengen door het succes van anderen, maar breng wel in kaart wat in de huidige ‘markt’ werkt en wat niet. Zonder je daar vervolgens al te veel van aan te trekken (haha) .
Ik vind het prachtig dat je ondanks je ambitie en nog steeds jezelf heruitvinden, je nog steeds de jeugd omarmt en niet ziet als concurrentie, er is geen generatiekloof bij jou wat helaas wel soms het geval is ook binnen de muziek…
Welke jonge jazz ensemble zou je ons aanraden eens te checken en waarom? Geef gerust enkele tips
Het is soms pijnlijk om in COVID voor iedereen er te staan . Er zijn nog zoveel afspraken die telkens zijn uitgesteld. Je moet vriendelijk op de deur blijven kloppen, dat geldt ook voor de Belgische podia. En dankbaar zijn voor wat je gegund wordt, ik heb niet de ambitie daarbij iemand in de weg te gaan staan. In Nederland loopt net als in België veel jong talent rond in de jazz en langs de randen daarvan. Als voorbeeld noem ik een groot ensemble dat bestaat uit (ex)studenten van Codarts in Rotterdam, het conservatorium waar ik zelf ben afgestudeerd en waar ik 32 jaar lang als docent verbonden ben geweest: Coal Harbour heeft als thema jazz meets classic en geeft dat op de podia op een boeiende manier ook audiovisueel) vorm; Dan alt- en sopraan saxofonist Kika Sprangers: mijn ideaal van composing performer geeft zij op een weergaloze manier vorm. Net als Tineke Postma trouwens, die is niet meer zo piepjong en heeft inmiddels haar sporen in de internationale jazz verdiend. Kijk ook uit naar composing performer Marike van Dijk, dit jaar heeft ze de compositieopdracht van het NJF. Beide dames heb ik vele jaren geleden tot mijn studenten mogen rekenen.
Bedankt voor dit interview
Bex Burch - Two things I keep in mind when I play music, ‘I don’t know what to expect… that means surrender’ and ‘I mean every note’
Bex Burch is a composer, percussionist, producer, and instrument maker. Employing the gyil (Ghanaian xylophone) in new and unexpected ways outside of its traditional setting she has carved out a unique sonic space for herself. Her restless creativity and desire to embrace new musical challenges across a range of percussive instruments have led to collaborations with a diverse range of artists. We saw her perform three projects at BRDCST festival, Ancienne Belgique.
You can read the review here
BRDCST 2022 - dag 3 - Wat een uiteenlopende contrasten in improvisatietechniek (musiczine.net)
Her versatility - in each project we see a different side of her and her colleagues - appeals to the imagination. That is why we wanted to interview her. It was a pleasant conversation about BRDCST, all its projects and its past, present and future plans. But also about Berlin…
Can you tell more about yourself, how things started? And what are the high and lows in your career till now?
I was only three years old when I felt the need to hit everything for sound, but I didn’t know I would become a musician, I didn’t really know that was an option, it all came very joyfully and naturally. The highs and lows? Well, last weekend at BRDCST festival in Brussels was a high, following the pandemic when everything was closed down, it felt so joyful to go back on stage and be giving everything. I have learnt in the last two years how much I need this, this is who I am. Even after three back-to-back gigs and my arms aching, I didn’t want the last show to end.
I personally think that this is a predominant feeling in any composer, musician or artist. For so many years, we had come to regard what we were doing as something normal, as if it would never stop. This pandemic has confronted us with the finite, is that true for you as well? How did you endure those times and did it make you bump into limits? Or was it a source of inspiration?
I’m grateful for these two years, it gave me space and time to question myself. To figure out who I am as an artist. It was also a very creative time. Before the pandemic I had produced three albums in seven years. But during this time I made about 20 hours of new music. Boing! and Flock are the public releases so far.
What music has a big influence on what you are doing? And what was your source of inspiration? I read in an interview that Steve Reich was a big influence? Can you tell more about it?
The music, scene and community of Ghana where I lived in my twenties was a very big influence. Thomas Sekgura’s music and generous teaching is a massive influence that still lives on in so many of my generation of musicians that got to play and study with him. There was something magical about his playing. When he was composing or playing music, he just has a hypnotic effect so the only thing you can do is listen to what he is doing. That makes me want to chase the feeling that Thomas had, not to emulate him, but to find that for myself. Yes, I also have that influence from Steve Reich’s music, and Beethoven, Stranisky, Schostakovich and more notably, the scene in London were I lived for about 15 years. Playing with my bandmates, learning from everyone, every time, especially playing music with my elders, they lift me up to another level I can’t access (yet), so Peter Zummo, Koo Nimo, Evelyn Glennie – these are all influences on me as an artist.
How did you first get into to creating music of your own and what drew you to the art form jazz?
Finding the hunger to create came from recognising that in other people and wanting to find my own true voice. And in terms of the jazz community, I’m not a jazz musician but I have played with people who have worked and been apprentice to that tradition. The community, first in London then wider afield, have shown me an openness and generosity towards my music. When those musicians find a way to play my music, they are also teaching me. I am growing and will keep learning and growing but I’m not doing this on my own. That’s my experience of jazz – the people, the community.
Employing the gyil (Ghanaian xylophone) in new and unexpected ways outside of its traditional setting seems to be the common thread through most of your projects, where did the interest in the instrument and percussion come from? Does that also have something to do with what we talked about earlier?
It’s because I don’t want to make Dagaare (Thomas’s tradition) music. Dagaare music is so powerful. I’m very lucky that I could live there for three years and experience this. But I’m not there as an apprentice right now, I’m from Leeds, via London, Ghana, Belfast, now I live in Berlin. Two things I keep in mind when I create music are ‘I don’t know what to expect…that means surrender’ and ‘Mean every note’. It starts with listening and I make sounds that my ear wants to hear. So the reason why the gyil goes in a new direction outside of its traditional setting, is because it’s just coming from me.
You said you are living in Berlin now. Berlin has captured my imagination all my life. My great idol and inspiration David Bowie made his best records in Berlin. One of my favorites albums is 'Berlin' by Lou Reed. But is Berlin really as magical as they say? I would like to hear more about it...
There is indeed something powerful about Berlin that’s so hard to explain. I am coming from London which is also a magical place to live. I moved to Berlin last year. There is just something about this city, the quality of the sunlight here that accesses different ideas in me. Yes, there is something magical here that feeds me inspiration, every day.
I would also like to talk about your appearance at the festival BRDCST. Despite that common thread, there were still noticeable differences between the three projects you were on stage with at BRDCST, what do you personally see as the big differences?
That was the first time I played the three projects next to each other. It was a special moment, but the difference is for the audience, not for me. We each experience music in our own way. Vula Viel is the oldest of the three projects. We are like family. We find each other blindfolded. I was focused on one project for so many years, and it’s one part of my creativity. Working with Leafcutter John on ‘Boing!’ opens all my limitations. Leafcutter John is someone who makes his own instruments and whatever he can dream, he does it. As a result, I’m also allowed to expand my own limits and I feel I can be more present in each moment to whatever I am dreaming. With Flock I can use different creative muscles again. The reason why we’re called Flock is because like a flock or murmuration of birds, starlings, we move in so many different ways in the sky. You don’t know who is leading, we just fly in all directions, switch the brain off and something greater than the sum of the parts is leading.
I liked each of the concerts, but Flock appealed to me the most? Just because of the endless improvising and the addition of saxophone (I'm a huge fan of trumpet and sax). Which project do you prefer or do you like each of them equally? That’s what you already said. What were the main reactions on your shows? How was the experience playing at that festival?
I’m very grateful to BRDCST for making this happen. It was a milestone that I will never forget, being able to do these three projects together in one evening. The reactions were incredible. But then again, it’s still the audience who decide how they think about things. Because our job is to do our best and bring ourselves to the stage. Then it’s out of our hands, and it’s yours now, it belongs to the audience. So to share this with you all at BRDCST was an amazing experience and feel the energy and reactions from you all.
You talk about the audience, but honestly the people who go to festivals like BRDCST are critical music lovers (including myself) who still go for the music. Have you experienced the difference between audiences at regular festivals or these rather 'underground' events?
Yes, that’s the amazing thing actually. Every single performance is different for me. I’m not sure if the audience knows how much they affect us on stage. It’s a real conversation between the bands and the crowd. The audience has a huge effect on what happens and I learn things from every performance. It’s something magical.
What are your future plans?
Flock has a few choice and exclusive live shows. We are playing Moers, and London in the summer. I am so excited that we will release our debut album Flock by Flock is out May 20 on Strut https://flock.bandcamp.com/album/flock-2 I’m also looking forward to finding out how we grow and develop over the days, weeks, years. Leafcutter John and I are also recording new music. We have some incredible gigs in the autumn together which will also change / develop how we make music together. I am also working on solo material and Vula Viel are in a new chapter of reinvention.
You do so many projects, how do you actually keep them all apart?
That’s easy, don’t even have to think about it. Because it’s just different parts of me. I’m never confused with what I’m doing. It’s just a way of using different creative muscles, and yet I don’t think of them as “apart” because they are all connected within me too.
There is also a visual appeal to your music that fits in with the concept of cinema or TV series. Maybe do something with movies or TV series? Is that an ambition? And what are your ambitions anyway?
I’ve been thinking about my ambitions a lot the last two years. I have worked hard for years and now I’m working hard on surrender and meaning every note. That’s the most important ambition I have. Doing something for movies or TV series can be a part of that, sure. For me I try to make music that I need to make. When opportunities come, like BRDCST, movies or anything like that, I take them with both hands. So, the intention is more a creative based one. Making the best music I can make, but most importantly making the music I need to make. When opportunities come, I’m ready for them.
Next to ambitions.. are there any goals you want to archive? Or are you not busy with that?
If I can do the best I can do, and make music I need to make. That’s the only real goal I want to achieve. That way I can keep growing in what I’m doing and look forward to discovering where that takes me. As I expand I become more of myself and can find more of what I’m supposed to be making. I spoke about elders earlier, I know they have something I don’t, and that one day I will. It’s time, and there are no shortcuts.
How far do you want to grow, I mean is there a limit in growing? The music you bring is more for a club circuit I think (nothing wrong with that) but don't you want to grow into a world star and sell out big stadiums and stuff? Or is that not an ambition?
The ideal would be if everyone in the whole world hears my music. Not because everyone is going to like it, but only because if one person needs it for one moment then they will get it. I don’t need everyone to buy my records or love them, that’s not in my hands. The same with my label, I work to give the music the best chance to reach the people who really need it and I do my best at each stage, learning and hopefully doing better next time. That’s all.
You also said you have your own label. Can you tell more about that?
Vula Viel Records - it is about promoting the music I believe in. it’s all about people, the scenes, communities I talked about earlier. My label is about the team too, the people I am working with.
https://vulaviel.bandcamp.com
Last year we released Skylla and Boing!:
https://ruthgoller.bandcamp.com
https://leafcutterjohn.bandcamp.com/album/boing
Pics homepag @Monika S. Jakubowska
Good luck in everything what you doing, hope to see you with one of you projects in Belgium again. And we can keep in contact
Thank you Erik! A pleasure talking to you, hope you can visit Berlin.
RVB Quartet - Rebekka Van Bockstal - Ambitie? Met onze muziek op verschillende podia staan, niet alleen in het club circuit; maar ook op de festivals
‘Operation Dinner Out’, het tweede album van het RVB Quartet - genoemd naar sleutelfiguur Rebekka Van Bockstal - komt uit op W.E.R.F. records, en is een uitstekende hedendaagse jazzplaat. Diepe bastonen, warme saxofoonklanken en een open harmonie zijn de kapstokken. We hadden over de release van hat album, het optreden in Leuven en de toekomstplannen een fijn gesprek met Rebekka.
Je hebt verschillende waters doorzwommen naast dit project… vertel eens wat meer over jezelf?
Het is allemaal begonnen in het conservatorium in Gent. Daar heb ik de muzikanten van het kwartet ook leren kennen. In Brussel heb ik mijn Master in de uitvoerende muziek (jazz) gevolgd bij Peter Hertmans. Daarna heb ik een project op poten gezet Tadpole Evolution met twee zangers, twee blazers redelijk ambitieus, door de omvang van de band heb ik dat niet lang volgehouden. Ik heb op het einde van mijn studie nog een jaartje daarmee gespeeld, en iets opgenomen maar dat is nu even on hold. Dat zit in mijn achterhoofd om daar ooit wel iets mee te doen , maar nu ligt de focus bij mijn eigen kwartet RVB Quartet. Ook een project waar ik sinds het conservatorium mee bezig ben. Dat is mijn hoofdproject nu, al doe ik ook nog een gitaar duo project No Wasabi, met Machiel Hereman. Dat zijn de twee projecten waar ik intensief mee bezig ben. Pakweg tot een jaar geleden heb ik er veel zij projecten naast gedaan, maar ik vind het fijn om me op die twee te focussen nu.
Gitaar en jazz, je komt het wel tegen maar toch… Vanwaar de voorkeur, de liefde voor de gitaar?
De liefde voor gitaar is eerst gekomen, ik ben met gitaar begonnen in de muziekschool. Jazz heb ik ontdekt via een leraar Johan Saerens, die afgestudeerd was aan het conservatorium. Die kon dat goed overbrengen en heeft me heel wat jazz muzikanten leren kennen. Rond mijn 16ste ben ik die specifieke jazz muziek beginnen luisteren, en ook spelen. De liefde voor gitaar komt van een leraar in het tweede leerjaar, Meester Tom, die speelde gitaar. Veel kinderen kozen piano op de academie, en ik het andere populaire instrument, de gitaar dankzij meester Tom
Hoe je de muzikanten van RVB Quartet hebt leren kennen heb je al verteld eigenlijk …
Na ‘Crossing Dimensions’ is de Bezetting wel veranderd Marius Couvreur bleef op drums. Otto Kint (double bass) en Elias Storme (Sax) zijn erbij gekomen. Elias en Marius ken ik uit Gent, Otto eerder via de Brusselse Scene.
In januari 2018 verscheen inderdaad ‘Crossing Dimensions’, het debuutalbum van RVB Quartet, hoe waren de reacties? Heeft die plaat bepaalde deuren geopend?
Ja dat heeft zeker deuren geopend, we hebben dat uitgebracht via Solidude Records, dat heeft toch voor wat pers en radio aandacht – Klara en zo – gezorgd. Dus ja dat debuut heeft zeker een basis gevormd om voet aan de bodem te krijgen binnen dat typische jazz wereldje. Het is zeker een leuke eerste stap geweest.
Ik heb je leren kennen midden in de corona tijden via een streaming, B-Jazz Rewind, Leuven Jazz; hoe was het om voor een lege zaal te spelen en hoe heb je die streaming ervaren?
De muziek voor onze tweede plaat was voor 80% klaar , dus we zaten te wachten om dit echt te kunnen uitbrengen en aan het publiek voor te stellen. Die streaming heeft ons een platform geboden om die nummers voor te stellen. En daardoor onze nieuwe muziek tot bij te mensen te kunnen brengen. Op het moment deed het raar om voor een lege zaal te spelen, maar langs de andere kant deed het deugd om terug iets te kunnen doen. we wisten dat mensen zaten te kijken, en na het concert kregen we ook reacties van mensen alsof ze er zelf bij waren. Ook al was dat eerder via de chatroom van de live streaming en niet face to face. Op dat vlak was het zeker een fijne ervaring. En deed dus ook deugd.
Heeft die streaming gezorgd voor het aanboren van een ‘ander publiek’ die doorsnee naar jouw muziek luistert, denk je? Bepaalde deuren laten open gaan die anders moeilijker zouden zijn open gegaan? Of hoe zie je dat?
Sowieso, de mensen uit je eigen kring zijn daarom niet per se jazz liefhebbers. Ook van leerlingen kwam een reactie om ‘samen naar een concert te kijken ‘ we hebben daardoor een jonger publiek kunnen aantrekken die meer pop en rock muziek liefhebber zijn eigenlijk. Of de eerder populaire muziek bands beluisteren. In die mate hebben we dus wel een heel ander publiek aangesproken, maar in de mate dat het achteraf nog iets heeft opgeleverd dan weer niet.
Ondertussen is er ook een plaat uit ‘Operation Dinner Out’ een melancholisch meesterwerk, maar ook een vrij persoonlijke plaat toch? Was het manier om je emoties een plaats te geven? Of is dat ver gezocht …
Er zijn inderdaad specifieke gebeurtenissen waarmee ik aan de slag ben gegaan om nummers te schrijven. Maar ook over alledaagse banaliteiten. ‘Powerpoint’ heb ik geschreven naar aanleiding van de eerste veiligheidsraad die werd aangekondigd met powerpoint.. maar een song als ‘Ode aan Patrick’ is dan weer een ode aan mijn overleden Oom. Corona heeft dus ook ergens een inspiratie gevormd, bij songs als ‘Berkenstuifmeel’ en’ Powerpoint’ bijvoorbeeld.
Corona was dus ergens wel een inspiratiebron. Kun je stellen dat je als band sterker uit deze corona periode geraakt bent? Of op grenzen gebotst? Hoe moet ik dat zien?
In 2020 was 80% van onze muziek al klaar, dat is een voordeel. Ook heeft die tijd van pauze deugd gedaan om meer aan de sound te werken en te denken. En hoe we willen klinken op die tweede plaat, en daardoor zijn we er als band dus uiteindelijk sterker uit gekomen daardoor.
Dat jullie al bezig waren met die tweede plaat heeft geholpen dus, want er zijn bands die er wel mee zijn gestopt
Het is een periode geweest waar veel bands zijn beginnen nadenken ‘is het dit nog waard’. Wij stelden vast dat het voor ons zeker waard is om ermee door te gaan.
Ik heb de plaat ook beluisterd; Improviseren is er naar mijn persoonlijke mening, niet echt bij, maar het klinkt kleurrijk binnen het genre en toegankelijk, waardoor de poprockliefhebber ook over de streep zal worden getrokken. Eens? Is dat een bewuste keuze?
Die toegankelijkheid, en die rock sound zit er zeker in. Dat er geen improvisatie inzit ben ik niet mee eens, in elk nummer is ruimte voor improvisaties. De reden waarom ik het jazz noem is trouwens net omdat er nog steeds ruimte is voor improvisatie.
Het is ook een vrij melancholische plaat geworden, ook weer een bewuste keuze? Of is die vraag al beantwoord?
Die melancholie zit in een paar stukken in. Er is dus een combinatie tussen melancholie en rock. Of dat bewust een melancholische plaat is geworden? Nee, dat was niet een bewuste keuze maar is op natuurlijke wijze gewoon zo gegroeid eigenlijk.
Hoe waren de algemene reacties op ‘Operation Dinner Out’
Heel fijn, we hebben er juist een tour achter de rug. Sinds februari is onze live show echt kunnen groeien. Het slot concert in Amor van de Roma was daarbij wel een knaller van formaat. De reacties waren heel positief, zeker en vast. Zijn we heel blij om.
Je merkt ook wel het verschil om voor een lege zaal, of voor publiek op te treden veronderstel ik?
Zonder publiek is goed voor één keer, dat zouden we niet kunnen volhouden om als tour te doen. die chemie tussen ons als band en het publiek is onbetaalbaar. En is een onmisbare schakel binnen wat we doen. alleen al die uiteenlopende setting, in cafés, op grote plekken dat wisselend publiek, nee dat is onvervangbaar! Het is steeds leuk, en voor ons telkens een andere manier om daarop in te gaan, zeer uitdagend. Bij een live streaming is er geen uitdaging aan.. dus ja we merken dat verschil zeker!
Jullie worden, ondanks andere invloeden, in het hokje van de jazz geduwd, ik veronderstel dat je dit geen probleem vindt. Wat is jazz anno 2022 in jouw ogen?
Zoals ik daarjuist al aangaf, zolang er ruimte is om naar hartenlust te improviseren Als iets niet echt vast staat, en er iets dynamisch kan gebeuren. Dat er dus een element van vrijheid en improvisatie is. Dat je de vrijheid hebt om in de studio er een andere drive aan te geven als live, en visa versa. Dat je die vrijheid kunt benutten. Dan is dat in mijn ogen jazz.
Wat zijn de verdere plannen? Ook live uiteraard ?
We hebben dus ons eerste deel van live concerten afgerond in Amor van de Roma. Er staat voorlopig nog één concert eind oktober gepland in Hoeilaard. We zijn nu volop aan het zoeken waar we deze zomer zouden kunnen optreden. De plannen? Live verder blijven groeien, en onszelf blijven uitdagen en ik ben al volop aan het werken aan nieuwe nummers.
Is het geen probleem om geboekt te geraken, want naast een overaanbod aan releases, is er ook een overaanbod aan concerten waardoor je soms uit de boot kunt vallen; ondervinden jullie dat ook?
Ja, het is moeilijk. Maar ik heb de indruk dat het altijd wel moeilijk is geweest om te boeken, er is altijd muziek en iets te doen , en is een kwestie om daar je plaats in te vinden. Maar nu begint het toch wel los te lopen langzamerhand. We krijgen al wat meer respons.
Naast ‘de plannen’, wat zijn de verdere ambities met dit project? Is er ook een soort doelstelling dat je absoluut wil bereiken, of ben je daar niet mee bezig?
Met onze muziek op verschillende podia staan, niet alleen in het club circuit wat we nu hebben gedaan, maar ook festivals. Om die festival sfeer op te snuiven zou leuk zijn. En dat ook internationaal, naar het buitenland toe, gaan opzoeken. En zo snel mogelijk een volgende plaat uitbrengen. Dat is dan een korte termijn doelstelling. Maar voor de rest, spelen en blijven spelen en stillaan dus wat internationaler gaan denken.
Er zijn dus ambities voor het buitenland, welke landen genieten je voorkeur?
Frankrijk, maar ook Luxemburg en Duitsland hebben een leuke jazz scene. Nederland, de buurlanden dus. Hebben ook wel best een leuke jazz scene.
Als je zou kiezen om een Sportpaleis uit te verkopen, of een naam en faam uit te bouwen in het clubcircuit in Benelux? Wat geniet je voorkeur en waarom?
Dan toch eerder een naam binnen het club circuit in Benelux. Omdat je dan op meerdere podia kunt spelen, Sportpaleis is een ‘ones in a live time’ ding. Of zo. De aandacht kan blijven duren als je in dat clubcircuit een naam hebt gemaakt, daarom liever het tweede.
De jazz sound wordt momenteel enorm gerespecteerd Hoe zou je je zelf verkopen om me te overtuigen fan te worden, als ik daarover zou twijfelen? Waarom zou ik voor RVB Quartet moeten kiezen?
Simpel, naar ons live komen zien en dan zal je direct verkocht zijn, zeker weten (haha). Omdat we op dat podium een extra vonk over brengen naar het publiek.
Is er nog iets dat me is ontgaan, dat je wil toevoegen aan dit gesprek?
Over het art-work van de hoes hebben we het nog niet gehad. Die is gemaakt door Nick Verhaegen. hij heeft de foto genomen en met de hand ontwikkeld.. Bij elk nummer hebben wij een foto gekozen uit zijn reeks die we er perfect vonden bij passen . Allemaal ontwikkeld met de hand in speciale vloeistoffen op basis van brandnetelblad bijvoorbeeld Waardoor dat een heel speciaal effect geeft, dat is toch iets bijzonder om te vermelden.
Pics homepag @Nick Verhaeghe
Dat is inderdaad een mooi extraatje om dit gesprek af te sluiten …Veel succes in alles wat je doet, en ik doe er alles aan om je spoedig live te zien
Grid Ravage - Yves De Mey - Nieuwsgierigheid is een van de belangrijkste dingen in het leven, en dat zorgt ervoor dat ik mezelf dus voortdurend kan uitdagen. Alles wat ik niet ken, vind ik interessant …
Grid Ravage is Gino Coomans op cello, Louis Evrard op drums en Yves De Mey op elektronica. Drie topmuzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Toen we de band twee jaar geleden zagen op de ‘The Sound of the Belgian Underground’ schreven we: ''Een groovy klinkende cello aangevuld met strakke drums, aangesterkt door elektronische klanken. Je bent vol bewondering voor zoveel virtuositeit. Een intens genot. Grid Ravage zorgt voor een veelkleurig klankentapijt dat emoties bindt met dansbare beats. Prachtig!"
Twee jaar later stelt de band zijn debuut plaat voor, in een overvolle Club op het festival BRDCST in de AB . “Ze klinken groovy, aanstekelijk en brengen oorverdovende soundscapes aan. Op verpletterende wijze gaat het trio als wilde buffels tekeer. Het denderde en donderde“, schreven we erover…
Naar aanleiding van dit optreden, en de release van het debuut album hadden we een fijn gesprek met Yves De Mey . ‘Grid Ravage’ van Grid Ravage is een release op het Dropa Disc label , #013 om precies te zijn. Check het vooral uit: dropadisc.com
Yves, je hebt een zeer productieve periode achter de rug, want net voor Grid Ravage was je met andere projecten ook bezig ? of heb ik het mis? Hoe is die periode verlopen, zeerzeker met die coronapandemie?
Dat is voor iedereen wel een moeilijke periode geweest. Mijn vaste job, ik doe geluidsafwerking voor tv en film, viel plots voor enkele maanden weg door corona. En ook alle concerten werden uiteraard geannuleerd. Zowel voor de bands en artiesten als voor de organisatoren die met de handen in het haar zaten en steeds opnieuw moesten schuiven met optredens… een ware hel. Op dat vlak ben ik wel blij dat alles een beetje meer genormaliseerd is, of toch in vergelijking met twee jaar geleden. Maar om terug te komen op die productieve periode: ik heb in die COVID periode niet stil gezeten, integendeel. Ik heb materiaal voor een aantal releases gemaakt, maar heb me daar niet echt voor gehaast. Ik heb een zekere afstand en traagheid in acht genomen om dat te doen. Het is ook geen inspirerende periode geweest, als in, ik heb geen inspiratie gehaald uit heel het COVID-gebeuren. Maar ik heb zeker niet stilgezeten, en daardoor heb ik die tijd toch al bij al goed kunnen doorstaan.
Het valt me inderdaad wel op dat veel artiesten, niet alleen jij, deze tijden hebben aangeboord om dingen te releasen; er is werkelijk een overaanbod aan releases van EP’s, singles en ander nieuw materiaal … Maw, was dit op dat vlak ook voor jou een productieve periode, zou dat dan anders zijn geweest zonder deze COVID periode denk je?
Ik denk dat veel artiesten ook muziek hebben opgespaard, in afwachting van de tijd dat alles weer open gaat en dat je terug kunt gaan spelen. Met inderdaad een overaanbod tot gevolg. Ook voor organisatoren is het overaanbod een probleem, ze moeten plots gaan kiezen of komen in een situatie waarbij een voordien uitverkocht concert nu plots maar voor de helft gevuld is.
Ik wou het niet teveel hebben over corona , maar je kunt er niet aan voorbij. Ik wou het ook hebben over jouw volledige carrière eigenlijk , want naast Grid Ravage is die ook interessant om in de kijker te zetten vind ik. Sinds je eerste release ‘Pragmatic Guidance’ (1998) heb je een lange weg afgelegd; wat is voor jou de grootste verandering door de jaren heen?
In mijn eigen muziek? Ik denk vooral dat, na zoveel waters te hebben doorzwommen, tot zelfs voor die periode in 1998, het nu gemakkelijker is geworden om mezelf terug te horen in m’n eigen muziek. Ik bedoel maar, terwijl ik op die eerste plaat vooral zoekende was, dingen aan het uitproberen was, weet ik nu beter welke richting ik echt wil uitgaan als ik iets doe. Dat is wellicht de grote verandering door de jaren heen.
Als je die lange carrière overschouwt, wat zijn de hoogte- en diepte punten tot nu toe?
Ik ben gewoon dankbaar dat ik al heel mijn leven met mijn passie muziek kan bezig zijn. Ik hoef ook geen toegevingen te doen, mijn overleven hangt er niet van af. Die vrijheid die ik daarbij voel is heerlijk. Uiteraard zijn er wel momenten dat er eens iets fout gaat, maar dat hoort er gewoon bij. Ik zit in een geprivilegieerde situatie door dit te mogen doen, dus geen reden tot klagen. Ik spreek natuurlijk voor mezelf, er zijn collega’s die enkel leven van muziek maken. Dan ligt dat toch veel moeilijker. Trouwens, wat ik professioneel doe verschilt ook niet zoveel van het gegeven muziek maken, het vormt daardoor één mooi geheel uiteindelijk.
Tijdens je carrière heb je heel wat genres gecoverd. Hoe bewust ben je van deze genres?
Ik ben me daar heel bewust van, maar ik hoef ook niet per se binnen de limieten van een genre te werken. Ik kan bijvoorbeeld elementen uit drum’n’bass nemen en die combineren met elementen uit noise. Of eventueel jazz invloeden als dat moet zijn. Ik bedoel maar, dat kan alle kanten uitgaan. Als ik met iets bezig ben verlaat ik graag de comfortzone. Dus ja ik ben me zeer bewust van die genres die ik cover, maar durf er ook heel bewust van weg te blijven, laat het me zo uitdrukken. Door het samenwerken met een drummer en een cellist krijg ik ook veel nieuwe input en ideeën die los staan van genres.
We willen het uiteraard ook hebben over Grid Ravage. Hoe is het idee rond dit project ontstaan?
We zijn bij elkaar gekomen nadat een vriend van me - Koen Vandenhoudt van Sound in Motion en organisator van het Summer Bummer Festival - voorstelde dat we samen als band moesten spelen. Ik had aan Koen al aangegeven wel interesse te hebben om eens samen te spelen met een cellist en een drummer. Hij vond dit zelf ook wel interessant. Hij heeft me een drummer en cellist (Louis Evrard drums, Gino Coomans – cello) voorgesteld. We hebben wat nummers voorbereid voor een liveset, enkele keren gerepeteerd, en dan het podium op. Het is dus zeer natuurlijk ontstaan, door een idee dat ik had en dat tegen iemand te vertellen die daarmee bewust aan het werk gegaan is. Heel fijn was dat.
Wat me opvalt is het verschil tussen de muziek op plaat. Live is het een muur van geluid die op je afkomt,, een verpletterende gewaarwording die ook op plaat terugkeert, maar iets meer subtiel. Klopt dit? En is dat een bewuste keuze?
Bewust is dat niet, het is hoe het organisch verloopt. Tijdens een live set zit je in het moment van het gebeuren zelf, de energie van het publiek dat voor jou staat zorgt ervoor dat je alle registers open trekt en ervoor gaat. De subtiliteit die je op plaat hoort is de rust die je thuis vind om je muziek te kunnen producen. Uiteraard ben ik daarmee aan het werk gegaan met die muziek, om die op plaat te krijgen. Maar dat wilde en jachtige van een live optreden valt weg als je thuis muziek zit te producen. Dat is dan ook wat je daar letterlijk hoort op die plaat. Je kunt op plaat ook meer bezig zijn met de technische kantjes van de zaak, wat die subtiliteit ook in de hand werkt. En live heb ik dat dan weer minder in de hand, ook omdat daar vooral dan door de twee kompanen meer wordt geïmproviseerd. De nummers zoals ze op de plaat staan, kunnen we nooit echt live spelen. Ttz. dat kan wel maar dan is de ziel van het live spelen eruit, en dat is ook niet de bedoeling. Vandaar dus dat verschil. En dat hebben we op BRDCST ook toegepast. Het was ook het einde van het driedaagse festival en als je alles dan heel subtiel gaat brengen jaag je het volk misschien gewoon weg. Ik zit wel met het plan om met het trio eens een akoestische versie te doen en dus subtieler, maar in AB had ik gewoon goesting om er een stevige patat op te geven (haha).
Hoe waren de reacties op jullie optreden in de AB in het algemeen?
We hebben heel goede commentaren gehad, dat heeft me ook wel deugd gedaan. Grid Ravage is wellicht één van de meest toegankelijke projecten die ik ooit heb gedaan, daardoor spreekt het misschien ook een ruimer publiek aan. Ook omdat er meerdere muzikanten bezig zijn, is het voor het publiek gemakkelijker om aanknopingspunten te vinden, itt. ik die alleen achter mijn mengpaneel sta. Los van die aspecten doen we ook niet per se water bij onze wijn, ik denk dat het goed gelukt is.
Het is wel zo dat op een festival als BRDCST en ook The Sound of the Belgian Underground een vrij – laat het me stellen, en dat is ook positief bedoeld – kritisch publiek komt, dat letterlijk wel komt voor de muziek. Op dat vlak lijkt me dat een extra overwinning, toch?
Dat is goed, want ik ben zelf ook een kritische muzikant en muziekliefhebber. En ik vind het trouwens helemaal niet erg om kritiek te krijgen. Als het gefundeerd is uiteraard.. Op The Sound of the Belgian Undergroud heb ik trouwens heel interessante dingen gehoord van die jongere garde die daar stond. Straf.
Ik volg je daarin … Wat de muziekstijl betreft, het is zeer moeilijk Grid Ravage in een hokje te duwen … Hoe zou je het zelf omschrijven?
Geen idee. Voor sommigen valt het misschien onder jazz, door de link met Summer Bummer, maar het is helemaal geen jazz wat wij doen. Het feit dat je er geen stijl kunt op kleven maar wel geboeid kan blijven luisteren en ervan genieten, is voor mij voldoende. Denk aan iets filmisch, iets organisch dat tot de verbeelding spreekt… dat omschrijft het zo een beetje.
Hoe gaat het met de Belgische underground?
Ook hier weer, geen idee eigenlijk. De underground, waar begint die en waar stopt die? Om maar een voorbeeld te geven, in Antwerpen zie ik veel underground concerten of festivals. Zoals onlangs KRAAK festival in Het Bos. En een paar km verderop gebeurde hetzelfde in De Studio. Dan lijkt het me dat die underground toch redelijk gezond is, in die zin dat daar toch wel wat publiek op afkomt. Ook als je ziet dat BRDCST drie dagen bijna helemaal uitverkocht is. Underground moet trouwens niet gigantisch groot worden want dan is het geen underground meer.
Waar zie je Grid Ravage in dit verhaal eigenlijk?
Ik heb nog steeds de ambitie om te blijven doen wat ik graag doe. En wil doen. Ik zou het zeker niet erg vinden om op grotere podia te gaan staan. Maar enkel met het overheersend gevoel dat ik bewust bezig ben met wat ik zélf wil doen, dat is voor mij de voornaamste voorwaarde. En daar past dus ook Grid Ravage in, in dat verhaal. Ik reken trouwens het succes van een groep niet af op de zaal capaciteit , Ons optreden in het café van Het Bos en die twee in de grotere zalen van AB zijn voor mij even belangrijk. Maar niet door de capaciteit van de zaal.
Wat zijn de verdere plannen met Grid Ravage trouwens?
Nieuwe nummers maken, en opnemen als ze daarvoor rijp zijn. En vooral zo snel mogelijk terug wat meer kunnen optreden . Het enige wat echt vast ligt is Meakusma Festival in Eupen (https://meakusma-festival.be/artists-2022/ ) maar dat is pas in september. Ik zou toch graag de kans krijgen om in de zomer nog wat te spelen. En ook de energie van het trio verder uitpuren, om te zien waar we uitkomen. Misschien bij iets anders dan wat het nu is, wie weet…
Staan er naast Grid Ravage nog andere projecten op de planning trouwens?
Ik had op 18 april 22 via Bandcamp, nog twee nummers online gegooid. Ik heb solo nog wel een paar platen klaar liggen. Ik heb nog een duo met een goede vriend (Peter Van Hoesen) van mij. Daaraan zou ik in de toekomst toch ook terug wat meer aandacht aan willen schenken, maar we zijn beide druk bezig… Dus solo, het duo met Peter (Sendai) , een trio en dan nog werk? Dat is een meer dan gevulde agenda…
Na zoveel platen en projecten te hebben gemaakt, hoe blijf je jezelf trouwens telkens opnieuw uitdagen?
Uitdagen? Ik heb gewoon gigantisch veel goesting om muziek te maken, steeds opnieuw en opnieuw, zo simpel is dat eigenlijk. Ik ben een klank-georiënteerde mens; als ik iets hoor dat me aanspreekt denk ik direct ‘’daar moet ik iets mee doen’ Ik ben in ieder geval heel nieuwsgierig en steeds bezig met de zoektocht naar een geluid dat ik nog nooit gehoord heb, en dat zorgt ervoor dat ik mezelf voortdurend kan uitdagen. Alles wat ik niet ken vind ik interessant. Dat kan tegen- of meevallen, maar ook dat is net het leuke daaraan.
Zo te horen is het dus niet echt je de ambitie om uit de underground een mainstream publiek te overtuigen? Of is dat wel de bedoeling?
Ondanks het feit dat ik uiteraard graag publiek heb, ben ik, wanneer ik muziek maak, nooit bezig met dat publiek. Het grote deel van de muziek die ik heb gemaakt, heeft nog niemand gehoord en is soms ook niet gemaakt om te laten horen. Ik maak een groot deel van mijn muziek voor mezelf. Dingen als mainstream doorbreken, spreekt me binnen dat verhaal niet aan.
Zijn er nog doelen die je absoluut wil bereiken?
Gewoon absoluut mijn goesting blijven doen, en zo lang mogelijk. We zijn maar een klein element in die grote universum waarin we leven, het zou al fijn zijn moesten we gewoon verder ons leven kunnen leiden dat we nu leiden, dat is al heel wat. En de artistieke mogelijkheden verder uitputten. Niet te ver vooruit kijken, en rustig verder doen… laat het ons daarbij houden, dat is vaak al moeilijk genoeg.
Dus als je mocht kiezen een wereldster te worden enSsportpaleizen uitverkopen, of een gevestigde waarde kunnen blijven in het club circuit, dan geniet dat tweede je voorkeur?
Sowieso dat tweede, daar hoef ik zelfs niet aan toe te voegen.
Pics homepag @Wanda Detemmerman
Voila! Yves, heel hartelijke dank voor dit gesprek, veel succes met Grid Ravage en alles wat je doet, we blijven het op de voet volgen
H I R O - Als band iets opbouwen binnen het club circuit in België of in Nederland zou heel mooi zijn …
H I R O... een vrij nieuw trio binnen het rock wereldje, bracht recent zijn eerste EP uit https://hiro8400.bandcamp.com/releases en kwam die live onlangs voorstellen in de Zwerver op 23 april.
Het verslag hier
We vroegen ons af hoe alles voor hen is verlopen? Ook de EP… Genoeg stof om de band enkele vragen te stellen. We hadden hierover een fijn gesprek met Jason VanAcker:
Hoe is H I R O ontstaan en vertel eens wat meer over de band? Heeft de naam een bepaalde betekenis? Waarom staat die H I R O uit elkaar geschreven..
Er bestaat een Franse rapper die ook HIRO noemt, daarom is het wat moeilijk om ons echt te vinden op spotify, youtube of google. Daarom hadden we die uit elkaar geschreven, maar het probleem blijft nog steeds bestaan als je google ‘HIRO’ intikt kom je nog steeds bij die Franse rapper uit in eerste instantie. Het is een beetje aan ons, om de band zoveel mogelijk te promoten waardoor we bij zoekfuncties bovenaan komen te staan. Het was een hele zoektocht om een naam te vinden, en niet te vervallen in de ‘clichématige termen’. Daarom vonden we HIRO ook wel goed klinken. HIRO is trouwens een Japans woord, en één van de vertalingen is tolerant. En dat past dan weer bij de maatschappij van vandaag, dat we met zijn allen wel wat meer tolerant mogen zijn, want dat is een probleem tegenwoordig. De band is ontstaan twee jaar geleden, ik heb mijn eigen homestudio waar ik bezig was met GLITCH (m’n eigen studioprojectje).
Toen we opzoek gingen naar een 2de gitarist vroegen we dit aan Yannick Dumarey. Tijdens 1 van de sessies van Glitch vertelde Yannick dat hij graag terug een band van zichzelf zou willen opstarten. Hij vroeg of ik interesse had om daarin de drums te voorzien en mits de chemie van vroeger nog altijd aanwezig was moest ik daar niet lang over nadenken. Yannick is iemand die de riffs zomaar uit zijn instrument tovert, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Na een tijdje bezig te zijn daarmee, hadden we een soort demo klaar en daarmee zijn we op zoek gegaan naar een zanger. We waren bewust naar iemand opzoek die een wat toegankelijkere stem had, met nog steeds dat stevige kantje daaraan. Zo zijn we bij Marcus Deblaere terecht gekomen. Marcus had na het beluisteren van onze demo’s direct interesse. En zo is dit trio dus eigenlijk ontstaan en zijn we intensief beginnen schrijven aan de EP. Yannick legde de blauwdruk door z’n riffs op gitaar en bass, daarna kwam alles naar mij en nam ik de drums op en sleutelde wat aan de structuren. Dit alles ging naar marcus en als zanger voelde hij ook al direct aan wat er werkte met z’n zang en wat niet. Door dit proces van over en weer gaan tussen ons drie kwamen we tenslotte aan onze sound en nummers.
Ik heb de EP enkele luisterbeurten gegeven. Enkele bedenkingen. Eigenlijk sluit het aan op wat je net zei. Wat ik zo mooi vind, is het balanceren tussen toegankelijkheid en lichtjes experimenteren met een donker kantje? Klopt dit?
Ja, maar we hebben er vooral willen voor zorgen dat je van HIRO niet kunt zeggen ‘die klinkt als die of die band’, daar willen we van afwijken. We wilden ons bewust niet laten vastpinnen op een bepaalde stijl, of een bepaalde band waaraan we konden gelinkt worden. Dat is voor ons wel belangrijk. we wilden bewust de creativiteit de vrije loop laten.
Wat muziekstijl betreft, is het inderdaad wat moeilijk er een genre op te kleven (hou ik ook van) maar hoe zo je jezelf naar promotors toe omschrijven?
Om onszelf te omschrijven hebben we het bewust kort willen houden, en omschrijven we onszelf in drie zinnen: “Een creatief tegengif... Waar progressieve rock, psychedelische metal, geïnspireerde songwriting en intense teksten botsen.” Dat omschrijft ook perfect onze muziekstijl. Dat is nog steeds beetje vaag, maar toch zegt het heel veel over de groep. Het is redelijk moeilijk om 1 bepaalde muziekstijl te kleven op ons, daarom leek deze omschrijving ons de beste optie. Ook naar promotors toe.
Op 23 april heb je dit debuut voorgesteld in De Zwerver met o.a. Psychonaut + Cobra The Impaler + + Divided. Een positieve review …
We stellen wel vast dat we ook mensen die eerder houden van typische dead en andere core metal of zo, ook kunnen aanspreken. Maar vooral toch diegene binnen de scene die ervoor open staan en verder kijken dan de strakke lijn binnen een genre. We zullen ons altijd wel begeven tussen het harde en het zachte maar dat lijkt ons net zeer interessant als luisteraar en muziekant. We hoeven ook niet enkel mensen aan te spreken in het metalmilieu, iemand die graag stevige rock beluisterd proberen we zeker ook aan te spreken.
Eigenlijk is dit ook een beetje de slechtste periode ooit om een band op te starten, midden in een pandemie; Hoe heb je die tijden doorstaan als band en muzikant? (en mens)
Feitelijk is het begin van die corona een zege geweest voor ons, want dat gaf ons de tijd om te groeien als band. Ik heb een maand thuis gezeten, en Yannick ook , en in die maand hebben we extreem veel gedaan. Enorm veel songs geschreven, die bleven maar komen. Voor ons was dat dus niet de slechtste periode, omdat we rustig konden bouwen aan dit project zonder ons te moeten opjagen. We zijn natuurlijk geen beroepsmuzikanten die moeten leven van hun muziek, anders is dit wel een ander paar mouwen. Marcus van zijn kant zat in de sector waar de meeste klappen zijn gevallen, in een boekingskantoor. Maar dan nog.. we zijn er dus niet zo slecht uit gekomen, we waren ook niet gefocust op live optredens maar nummers schrijven. Normaal gesproken gingen we releasen in december, en dan was er plots de vierde golf, waardoor het is uitgesteld tot nu april. We hebben in die periode als trio een twintig tot 25 songs geschreven, om aan verder te werken en dus potentieel voldoende materiaal om naar de toekomst toe uit te brengen.
De EP ‘Polarize’ is lichtjes dreigend, maar behoudt een lichtvoetig karakter, en speelt met emoties. Is de EP een uiting van persoonlijke gevoelens?
We wilden vooral dynamiek verstoppen in onze sound. Bij veel bands gaat de volume knop van nul tot 100% , en wij wilden dat dus anders doen. Soms eens wat wegzakken, dan weer stevig uithalen, en dat is toch de verdienste van Marcus. Tijdens het songwriting was hij diegene die ons deed beseffen dat de dynamiek in onze sound een pluspunt ging zijn. Qua persoonlijke gevoelens; onze teksten die marcus schreef nemen wel enkele stevige standpunten in. Maar dit is tenslotte normaal want muziek hoort binnen te komen zowel muziekaal als tekstueel.
“Straffe riffs, heerlijk drumwerk en een meeslepende zang, vol rauwe emoties” , kunnen we zeggen … Is dat ook hoe jullie jezelf zouden omschrijven?
Dat is heel leuk om te horen. We vinden het fijn om te horen dat iemand anders ook voelt welke richting wij als band willen uitgaan. De reviews die we hebben gekregen zijn positief, dat is leuk. Het loopt niet zoals we hadden gehoopt, dat heeft te maken met een overaanbod aan releases waardoor ook recensenten worden overstelpt met aanvragen. En daardoor nog niet de tijd hebben gehad om onze plaat te recenseren. Maar wel dus al positieve reacties gekregen op die plaat, waaronder deze. Het is wat het is, we hebben ook liever dat we langzaam kunnen opbouwen aan de band, en niet onder druk worden gezet.
Hoe waren de algemene reacties tot nu toe? En wat van jullie optreden?
Na het optreden heeft de band Psychonaut ons komen feliciteren en vonden dat we goed bezig zijn. Dat doet toch deugd. Van het publiek uit kregen we ook goede reacties, ik denk trouwens als je als luisteraar naar een optreden gaat met zulke affiche , dat het verfrissend is om eens iets anders te horen. Daardoor kregen we het publiek ook mee. De bands zelf zijn trouwens allemaal wat verschillende, ook wat intensiviteit betreft. Cobra The Impaler is riff gebaseerd, complex, super muzikaal . Zoals een muur die op je afkomt. Psychonaut is dan een andere muur, stugger misschien. Wij zijn dan wat meer melodisch en Divided ook toch heel iets anders naar postrock gericht, met een drummer die zingt. Dus sowieso krijg je een gevarieerde affiche, waar een publiek op afkomt die een brede kijk heeft op de zaak.. door zo een mix aan stijlen, vond ik het zelf ook een zeer interessante affiche.
Er is naast een overvloed aan releases ook een overaanbod aan optredens, vaak meerdere op dezelfde dag op een paar km van elkaar. Is het voor jullie als beginnende band , om het zo te zeggen, dan niet moeilijker om concerten te boeken?
Momenteel wel, omdat het als beginnende band sowieso niet gemakkelijk is om concerten te boeken. Het is niet gemakkelijk geworden om geboekt te geraken op de juiste affiche, op dat vlak was het vroeger duidelijk gemakkelijker. Toeren is voor ons nog niet echt aan de orde, maar vooral werken aan deftig materiaal. Om naar de toekomst toe, iets mee te doen. rustig kijken voor optredens, waar het kan, maar we moeten daarin realistisch zijn natuurlijk.
Dus als ik het goed begrijp ben je al aan nieuw materiaal bezig, komt er dan een full album uit of zo?
We denken eerder in de richting van nog een EP , in zomer of vlak daarna, afhankelijk van onze gemeenschappelijke agenda’s. EP’s zijn de dag van vandaag ook ideaal om uit te brengen. Daardoor behoudt je de aandacht van de luisteraar, binnen een paar maanden doe je hetzelfde en dan blijft die aandacht constant aanhouden. Je hebt steeds iets nieuw om aan te bieden, niet eenmalige maar meermaals door het jaar heen. Als je een full album uitbrengt moet je daar bij wijze van spreken een volledig jaar of zo op teren.
Het valt me op dat de nieuwe releases vooral singles en EP’s zijn. Is dat ook de richting van hoe de globale (jongere) muziekliefhebber naar muziek luistert?
Sociale media heeft daarin veel veranderd, vroeger ging je naar de platenzaak of de review sites om een bepaalde cd te ontdekken, nu is alles veel vluchtiger geworden. Mede door spotify, de ene song is nog maar beluisterd en daar komt een volgende . het gaat allemaal heel snel.
Hoe belangrijk is de sociale media voor jullie?
Ik denk dat iedere groep die met iets bezig is, beseft dat de sociale media belangrijk is. Niet het belangrijkste. Dat is nog steeds een goed optreden kunnen doen, mensen in de zaal overtuigen die een EP kopen, is zoveel belangrijker. Maar je kunt niet voorbij aan de invloed van sociale media. Zeker niet naar jongeren toe. Want als je er niet in meegaat mis je een volledige generatie muziekliefhebbers die de dag van vandaag op een heel andere manier naar muziek luisteren, dan wij vroeger. De tijd dat je een cd koopt en daar weken mee verder kon is voorbij, het gaat allemaal veel vluchtiger wat ook niet altijd even positief is, maar het is nu eenmaal zo en daarin moet je meegaan als band. Om die generatie aan te spreken is het dus wel belangrijk. We werkten ook samen met laura matikainen (https://www.lauramatikainen.com) om onze videos vorm te geven voor de sociale media. We opteerden om een donkere vibe weer te geven aan de hand van haar gekende stijl. De videos kun je vinden op onze youtube pagina
H I R O - Cyclothymia
H I R O - Polarize
Ik hoor dat een band als Psychonaut een jonger publiek aantrekt, doordat ze op Studio Brussel worden gedraaid; een optie voor jullie?
Uiteraard, maar om in dat wereldje terecht te komen moet die machine die achter jou draait in gang kunnen schieten. We moeten dat een duwtje kunnen geven. Het zou een welgekomen promotie zijn moest een radio station onze muziek willen draaien, of een single.. zeker en vast kan dat deuren openen. Langs de andere kant. Er zijn zoveel goede bands in België, die niet op de radio terecht komen, maar toch hun weg vinden in dat wereldje.
Wat is jullie ambitie met HIRO?
Een goede band op het podium kunnen zijn, en x aantal shows in een jaar kunnen doen is een ambitie op zich. We zitten in ons klein landje wat vast, je kunt hier geen 100 shows doen op een jaar bij wijze van spreken. Maar dat is zeker een ambitie, mooie shows kunnen doen op mooie locaties door de jaren heen en blijven groeien als band, op en naast het podium.
Het buitenland eventueel?
Dat mag zeker, in Nederland is er een zeer goed club circuit waar we graag deel zouden vanuit maken. Het club circuit is daar uitgebreider dan hier, dus dat zou zeker leuk zijn om daar voet aan de bodem te krijgen.
Binnen die context, wat geniet je voorkeur? Een Sportpaleis uitverkopen of iets opbouwen in het club circuit en waarom?
Iets opbouwen binnen een club circuit en in de goede clubs in België kunnen spelen geniet toch eerder de voorkeur, uiteraard gaan we geen nee zeggen als we de kans zouden krijgen om in een grotere zaal te staan. Maar realistisch, als we dat zouden kunnen bereiken een naam worden in het club circuit dan zouden we al heel tevreden zijn.
Door het toegankelijk karakter van jullie muziek, kunnen jullie gerust op een groter podia als de AB of zo staan, vind ik persoonlijk
Het zou heel mooi zijn om in een AB of grote zaal van TRIX of De Casino in Sint-Niklaas te kunnen spelen als band. Maar daar moeten we als groep aan werken, en gebeurt dat niet? Dan is dat ook niet echt een ramp. Maar we gaan er hard aan werken om uiteindelijk zulke podia te kunnen doen. doordat het meer toegankelijk muziek is, past het wel op een wat groter podia. En uiteraard is dat dus een ambitie om op zulke podia te kunnen staan. Maar, zoals gezegd, moeten we daar nog hard aan werken en de nodige km afleggen.
Wat maakt jullie zo uniek denk je , dat ik voor jullie zou kiezen?
Hopelijk hebben we mensen kunnen overtuigen, dat we net iets anders zijn dan de doorsnee metal gerelateerde bands die in aanmerking komen. Maar om gewoon te zeggen we zijn een goede band en onszelf te promoten, moeten we het uiteindelijk bewijzen op het podium, dus ik zou zeggen geef ons de kans en we zullen dat zeker doen. en dan kunnen we het live tonen waarom we het verdienen om dat mensen voor ons kiezen. Laat het ons daarbij houden.
Zijn er nog mededelingen naar onze lezers toe?
Ik wou toch even vermelden, we zijn wel een trio, maar werken ook met mede muzikanten die ons live ondersteunen. Fre Gereels, Korneel Lauwereins en Mathias saesen zijn drie extra muzikanten die ons ondersteunen voor live optredens, en daarom toch een heel belangrijke factor binnen HIRO. Dat willen we toch benadrukken. Daardoor zijn we gegroeid van ons drie, die de muziek schrijven, naar zes…De live set die we momenteel spelen hebben zij ook mede vorm gegeven. En zonder hen stonden we niet op een podium. Fre is ook de man achter onze sociale media, hij zorgt ervoor dat alles vlot verloopt en mooi aangepakt wordt. Korneel doet dan weer zijn ding in het video gebeuren. Uiteindelijk heeft iedereen wel zijn taak binnen de band. Als laatste zou ik toch ook nog even onze fotografe Yulia morozova in de kijker willen zetten. Zij zorgt ervoor dat we live prachtige foto’s hebben en dat onze ep en merch mooi in beeld komt.
https://www.instagram.com/iamahighwaystar/
Dat lijkt me belangrijk om toch ook te vermelden.
Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop jullie snel live te zien en blijf jullie op de voet volgen
Mydonna - Ik bewonder Madonna vooral om haar innerlijke kracht en doorzettingsvermogen. Haar puurheid, ze neemt geen blad voor de mond ‘what you see is what you get’ …
De Gentse tributeband Mydonna (2017) speelde al een tijdje eigen rockversies van Madonna en voegde er steeds een eigen touch aan toe. Na hun succesvolle debuutsingle “Frozen”, opgedragen aan een dierbare vriend van frontzangeres Caroline Clement, stelde Mydonna onlangs hun debuutalbum ‘Revirginized’ voor. Met deze covers wil Mydonna mensen terug in die tijd voeren en hen opnieuw doen genieten van Madonna’s grootste hits uit de jaren ’80 en ’90.
De band heeft de smaak om eigen singles uit te brengen nu duidelijk te pakken. https://www.youtube.com/watch?v=_F5_CmPY9SA
We hadden een fijn gesprek met Caroline over de release show, dit debuut en polsen naar hoe ze deze coronatijden heeft doorstaan en uiteraard ook over de verdere toekomstplannen.
Caroline, ‘Mydonna’ is begonnen (dacht ik in 2017); kun je ons eens vertellen hoe alles is begonnen? Want je bent al een tijdje bezig in die muziekwereld, naast dit project
Ik ben inderdaad al een tijdje bezig in de wereld van de showbusiness. Ik ben van kleins af actief als choreografe en danseres. Ik ben op sleeptouw genomen door Patrick De Coninck, van dansschool Move en man achter de Michael Jackson Legacy , dat waren mijn eerste stappen in de showbusiness. Ik heb enkele dance plaatjes gemaakt en heb op nummer 1 gestaan in Spanje onder het pseudoniem Tamira Jay. Madonna is echter altijd de rode draad geweest doorheen mijn leven. Ik heb altijd naar haar opgekeken als persoon en als artiest. Het is dus de logische volgende stap in mijn carrière dat ik deel zou uitmaken van een Madonna tribute.
Waar komt de adoratie voor Madonna vandaan?
Ik bewonder Madonna vooral om haar innerlijke kracht en doorzettingsvermogen. Haar puurheid, ze neemt geen blad voor de mond ‘what you see is what you get’. Ze heeft ook
altijd heel hard gewerkt ...... en heb mezelf er altijd wel mee kunnen vereenzelvigen.
Madonna is altijd een veelzijdige artieste geweest, ik vond haar wat mysterieuze periode (zoals ik dat noem) waar ze lekker ging provoceren de beste tijden. Welke periode geniet jouw voorkeur?
Mijn persoonlijke voorkeur gaat naar de Madonna van de jaren ’80. Er waren zoveel grote artiesten in die periode, en zoveel variatie ook. Toen werden artiesten ook nog echt gemaakt, en Madonna is daar het beste voorbeeld van. En dat was toch haar glorietijd toen.
Mydonna bracht een debuut album uit ‘Revirginized’; ook hieruit blijkt dat jullie aan de songs van Madonna een eigenzinnige draai geven, is dat bewust ?
Het is vooral de bedoeling om op die manier Madonna iets terug te geven, om alles wat ze ons al gegeven heeft. We hopen dan ook een tribute te kunnen neerzetten die haar waardig is. Het was zeker niet de bedoeling om gewoon een kopie te maken, we hebben er dus wel bewust een eigen draai aan gegeven, zeker en vast. We hopen dus op die manier een tribute neer te zetten die zij ook kan appreciëren.
Ik vroeg me dan ook af of Madonna zelf van jullie bestaan weet of al heeft gereageerd?
Voorlopig heeft ze ons nog niet gecontacteerd, mijn manager heeft dat al enkele keren geprobeerd, maar tot nu toe zijn er nog geen reacties binnen gekomen. We hopen uiteraard dat ze er ooit lucht van krijgt, het zou ook mooi zijn om haar ooit eens te mogen ontmoeten.
Je omringt je ook met top muzikanten; hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Het idee is feitelijk ontstaan uit de Gentse rock groep Needle and the Pain Reaction. Die hebben een cover gebracht van Material Girl van Madonna. Van daaruit is dus het idee ontstaan om die tribute op poten te zetten. We zijn intern wel wat van line up gewisseld, maar met deze line up krijgen we wel het gevoel dat we de juiste mensen op de juiste plaats hebben gevonden om dit project te doen slagen. Ook een feit is dat Madonna's popsongs eigenlijk heel straf gecomponeerd en gearrangeerd zijn en ze met de juiste producers werkte. Dit is alvast zeer leerrijk geweest voor de Mydonna muzikanten.
Madonna heeft inderdaad prachtige songs gemaakt, maar nog steeds het probleem in muziek en kunst (en niet alleen daar) dat als een vrouw op die zelfverzekerde manier haar gang gaat het minder wordt geapprecieerd tot zelfs gewaardeerd als dat een man net hetzelfde doet. Daar heeft Madonna wel mee af te rekenen gehad, denkt u ook niet? Wat is je mening?
Dat klopt wel, maar dat heeft ook te maken met de stelling ‘hogen bomen vangen veel wind’.
Dus niet alleen het feit dat ze een vrouw is. Ze is nu eenmaal een controversieel persoon.. Op een bepaalde manier denk ik niet dat ze dat zo erg vindt, Een zelfverzekerde vrouw zal
altijd wel een beetje sceptischer worden bekeken, dan een zelfverzekerde man.
De single ‘Frozen’ kwam uit midden in corona tijden, een ramp want de muziek van Madonna moet toch live worden gebracht, hoe heb je die tijden doorstaan?
We hebben die tijd zeer nuttig gebruikt eigenlijk. We hebben ons repertoire verfijnd en aangepast. Een beetje zitten schuiven met nummers. Bovendien hebben we onze show geperfectioneerd en ook drie live streamings gedaan. Daar is beeldmateriaal uit voortgekomen
dat we nu ten volle kunnen gebruiken. We hebben dus eigenlijk gewoon het album , dat
ondertussen is uitgebracht, intensief voorbereid. Dus al bij al was die corona tijd niet zo
negatief voor ons.
Heeft dit je doen botsen op je grenzen of ben je daar sterker uit gekomen?
Dat is een beetje dubbel, aan de ene kant was dat een periode van rust en bezinning. En, zoals ik zei, hebben we die tijd benut om heel het project te verfijnen en te perfectioneren.
Wat betreft live streamings. Ik heb in die periode veel live streamings bekeken , wat mij daarbij opvalt is dat de drempel om iets te ontdekken dat buiten je comfortzone ligt, veel lager komt te liggen; heb je dat ook ondervonden dat mensen, die anders wellicht moeilijk te overtuigen zijn, de weg vinden naar dit project? Of niet?
Het was vooral een zeer goede oefening voor het echte werk, optreden voor een publiek. Wat mij vooral opviel, is het gemis van die sfeer en interactie met het publiek. De energie die het publiek je geeft. Dat was op zich jammer, maar inderdaad om iets te ontdekken dat al of niet binnen je comfortzone ligt, is dit zeker een goede oplossing.
Jullie hebben de plaat voorgesteld in de Minard Gent? Hoe waren de reacties, en hoe is dat bevallen? Niet teveel zenuwen want zoveel hadden jullie de laatste tijd nog niet kunnen optreden
Het optreden is zeer goed verlopen, en we hebben zeer fijne reacties mogen ontvangen. Wat zenuwen betreft? Er zijn altijd wel ergens zenuwen voor een optreden, als artiest die het optreden toch al wat gewend is, heb ik dat nog steeds, een gezonde dosis zenuwen is nooit verkeerd. Dat houdt je alert en sterk. Dus dat optreden is zeer goed verlopen, het was niet evident want het was net in die periode dat de regering alles ging sluiten. We konden op de valreep wel nog optreden.
Ik lees op FB het volgende ‘Mydonna live op Radio 2!’’ dat was op 14 april; is dat al gebeurd? Hoe waren de reacties? Zou radio airplay geen extra deuren kunnen openen denk je?
Het was zeer leuk om te doen, we zijn zeer goed ontvangen geweest en alles is zeer goed
verlopen. We hebben ook positieve reacties gekregen, en uiteraard hopen we dat dit ergens
deuren zal openen. We zijn dus zeer dankbaar voor deze opportuniteit.
Het is leuk om een cover album uit te brengen van jullie idool, maar ik vind toch dat jullie gerust eigen materiaal kunnen brengen, want het potentieel en talent is er. Is er een ambitie in die richting?
We zijn in stilte reeds begonnen met eigen songs schrijven. Ik heb een viertal nummers bij elkaar geschreven, de bedoeling is dus dat we dit de komende maanden gaan uitwerken om het op EP uit te brengen. Eind van het jaar, met eigen nummers dus.
Wat zijn de verdere plannen met de verschillende projecten?
Wat ‘Mydonna’ betreft willen we de show nog meer verbeteren. Uitbreiden en doen groeien. We zijn ook nog met een ander project bezig ECHO CITY WAVES (www.echocitywaves.com) een tribute naar de new wave periode toe. (INFO: Live stream concert: https://youtu.be/7or3c9VC7Bw ) daarmee hebben we ook optredens gepland. Er staat ook een Blondie tribute aan te komen waarvan ik ook het gezicht ben, en omringd ben door heel goede muzikanten, een project waar ik het volste vertrouwen in heb. Er is ook nog een samenwerking met een jeugdvriend van mijn manager Luc Waegeman. Verder is er ook mijn eigen solo werk, waar we de zaadjes hebben voor geplant. met het oog op een EP release eind 2022.
Wat is de ambitie eigenlijk (globaal bekeken); is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Gewoon de dingen blijven doen die ik graag doe, muziek maken optreden en mensen gelukkig zien is mijn voornaamste ambitie. Er zelf ook blijven plezier aan beleven, beter worden en blijven groeien.
Naast de ambitie, is er een doelstelling waar je als muzikante naar streeft (naast de wereld domineren, maar dat wil iedereen tegenwoordig ); … Moest je kunnen kiezen tussen het Sportpaleis uitverkopen of headliners zijn op Rock Werchter, of eerder naam en faam bereiken in het club circuit? Wat geniet je voorkeur en waarom?
Met Mydonna dan toch liefst de grote podia en festivals binnen Europa. Met Echo City Waves spelen we momenteel nog in het clubcircuit. In het club circuit een stempel drukken is zeker belangrijk. Maar er is ook een ambitie naar het buitenland toe, , met deze twee projecten
"Tribute shows" is een concept dat aan het groeien is. Mede doordat de originele artiesten ouder worden, stoppen met muziek maken of zelfs overlijden.
Dat is vaak tijdloze muziek, en de enige manier waarop mensen de muziek van hun idolen
nog live kunnen beleven, is via die tribute bands.
Pics homepag @Mina Van Elewyck
Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk tot binnenkort ergens live te mogen zien. En veel succes met je verschillende projecten.
Idealus Maximus - Het is de bedoeling dat je de ogen sluit en de beelden zelf inbeeldt, als je ze op een scherm zet kun je de verbeelding van de fan niet meer echt laten werken
We citeren eerst even van de bandcamp pagina van de band: ‘Idealus Maximus is een instrumentaal riff rock trio uit de omgeving van Gent, België. Opgericht in 2004 door Fanio (drums), Erik (gitaar) en Pablo (bas). Ze brachten een eerste EP uit in 2009 en speelden talloze shows. In 2014 brachten ze zelf hun gelijknamige full album uit dat goed werd ontvangen. Veel geweldige shows volgden waaronder Yellowstock en Roadkill, en ze deelden podia met hun grootste inspiratiebronnen zoals Karma To Burn en The Atomic Bitchwax. Na een hiatus van 6 jaar maximus, zijn ze nu terug en gewapend met een nieuw album gevuld met riffs!
Voorverkoop via www.polderrecords.be vanaf midden februari 22. Release begin maart 22.
Vinyl zal rond mei verscheept worden. https://idealusmaximus.bandcamp.com/
De band kwam de nieuwe plaat voorstellen in een goed gevulde N9, Eeklo. Op de nieuwe 'Loofbos' die uitkomt via het label Polderrecords, intrigeert de instrumentale geluidsmuur die ze optrekken en die de fantasie prikkelt. Een filmisch variërende 'road trip’, een avontuurlijke totaalbeleving dus! Het verslag kun je hier nog eens nalezen.
Naderhand hadden we een fijn gesprek met de band , over dat optreden, de nieuwe plaat en verdere toekomstplannen.
Idealus Maximus is opgericht in 2004 door Fanio (drums), Erik (gitaar) en Pablo (bas). Jullie brachten een eerste EP uit in 2009 en speelden talloze shows waaronder enkele grote, en ook een full album in 2014 heeft die periode deuren geopend?
Fanio: Deuren geopend? In die zin dat we daar heel veel mee hebben kunnen live optreden. In 2004 zijn we eigenlijk gestart met zang. Met covers en dergelijk, maar dat beviel ons niet zo. Samen met Pablo en Erik zijn we dan begonnen met nummers puur instrumentaal in elkaar te stoppen. Dat beviel ons veel beter, daarom hebben we het vocale onderdeel weggelaten. Via Cirque Constance uit het Meetjesland, is er een project opgericht met podia verspreid over de jeugdhuizen om de muziek scene in Meetjesland wat te promoten en op kaart te zetten. Met de EP hebben we ook op het festival gestaan. In die periode hebben we Meetjesland plat gespeeld. Uiteindelijk hebben we de Kinky Star in Gent gecontacteerd om daar eens op te treden, en toen is ook in Gent en omstreken de bal aan het rollen gegaan.
Pablo: We hebben in die periode veel gespeeld, inderdaad. En zo een naam gemaakt bij mensen die ons moeten kennen eigenlijk, binnen de scene. Zeker en vast heeft het op dat vlak wel deuren geopend.
Fanio: We hebben inderdaad daardoor wel kunnen spelen voor iets grotere bands, voor een ander publiek en zo…
Een succesvolle periode dus. Waarom viel het toen stil, want er zit zes jaar tussen die release en de nieuwe plaat?
Pablo: Ik ben verhuisd naar Amerika , en toen was het plots te ver rijden om deftig te repeteren. (lacht) Daarna heeft Erik een ongeluk gehad met zijn hand, en toen was het ook even niet meer mogelijk om te spelen. Van het een kwam het andere waardoor we even ‘on hold’ moesten gaan. Ik ben terug gekeerd, na een jaar was de goesting weer te groot en zijn we terug beginnen samen spelen. En toen we ons terug wilden lanceren, was daar corona… Daardoor is alles nog eens twee jaar opgeschoven.
Hoe hebben jullie die coronatijden doorstaan eigenlijk? Zijn jullie daar als band sterker uit gekomen of gebotst op jullie grenzen? Of was het eerder een bron van inspiratie…
Fanio: Een inspiratiebron was het zeker niet, enkel dat het opnemen, doordat we niet konden repeteren, gewoon verder werd uitgesteld. Uitstellen en blokkeren was eigenlijk het grote probleem. We hebben wel iets meer tijd gehad om onze plaat in te oefenen en super strak te krijgen en dat was wel een voordeel. De plaat is namelijk live opgenomen, dus is dat nodig. Het niet kunnen/mogen repeteren was eigenlijk het enige probleem op bepaalde momenten…
Erik: Het was in die periode gewoon wat moeilijker om echt iets te doen rond die nieuwe plaat. De goesting is wel altijd gebleven, dat heeft ons recht gehouden.
In de eerste plaats hartelijk gefeliciteerd met jullie prachtig concert in N9. Ik weet niet als het jullie eerste optreden was of dat jullie er al hadden gedaan maar hoe was de ontlading?
Pablo: Voor mij was het zelfs het eerste optreden in circa zeven jaar. Het voelde direct heel vertrouwd aan, alsof we nooit waren weg geweest. Er was ook niet echt iets van zenuwen of zo, de goesting om erin te vliegen was werkelijk te groot.
Fanio: Daar sluit ik me bij aan, iedereen had er gewoon zin in. De band , het publiek.. voor hen was het ook zes jaar geleden dat ze ons nog eens live hadden gezien, dus de ontlading was heel groot en daar trek je je toch aan op. In het begin was er een klein technisch probleem, maar toen zijn we er met heel veel goesting gewoon in gevlogen.
De band heeft geen vocale versterking nodig, jullie instrumenten schreeuwden voldoende woede, frustratie, pijn uit. Geen idee of dat zo is eigenlijk? Gaat het daar ook om, woede, frustratie en pijn? Of zie ik dat verkeerd?
Fanio: Frustratie, woede en pijn? Nee, eerder tonnen energie en heel veel plezier.
Pablo: Wat we doen is vanuit het hart en oprecht. Die emoties kun je niet wegstoppen, wellicht komt het daardoor zo een beetje over. Maar frustratie en woede zit er zeker niet in, maar wel af en toe een beetje pijn (haha).
Daar wil ik ook even op ingaan, ik heb bands gehoord die door zo lang niet meer te spelen, bepaalde skills terug moesten ‘’aanleren’’ bij wijze van spreken. Was dat met jullie ook zo?
Fanio: Niet echt, we zijn altijd wel blijven spelen en repteren en zo. Dus nee, daar hebben we niets van ondervonden. Pablo niet, maar ik en Erik hebben ook in andere projecten blijven spelen dat scheelt toch ook. We wilden ook maar naar buiten komen met nieuw materiaal, dus zijn we in ons kot gebleven tot die plaat klaar was.. woede en frustratie dus zeker niet.
Hoe waren de algemene reacties na het optreden eigenlijk?
Fanio: De reacties waren eigenlijk ongelooflijk deugddoend en iedereen, inclusief wijzelf, waren ook super enthousiast achteraf. Wij waren blij van de mensen die ons al jaren volgen terug te zien en zij duidelijk ook en dat resulteerde gewoon in een magische sfeer.
Je had wel de opmerking gegeven na het optreden dat er niet zoveel interactie was met het publiek tussen de nummers, maar in het stoner genre is dat sowieso al minder.
Erik: Dat laatste pik ik even op in. Het is een beetje het voor- en nadeel van instrumentale muziek te spelen. Je zegt niets, doordat je geen teksten moet zingen. Maar dat is net het mooie daaraan, langs de andere kant, dat je de instrumenten kan doen spreken in de plaats… iedereen kan dat op zijn manier interpreteren, wij zijn vooral toch vrolijk en humoristisch ingesteld. We proberen de mensen hun verbeelding te laten spreken, waardoor ze dat zelf kunnen invullen wat ze daar bij voelen.
Dat vond ik dus ook, een fantasieprikkelend geheel waarbij de verbeelding van de fans compleet werd aangesproken, en hoe ze dat invullen mag en kan iedereen zelf kiezen. Het is ook op plaat een emotionele en een zeer filmische schijf geworden vind ik, het prikkelt de fantasie, is dat ook de bedoeling geweest?
Fanio: Dat is zeker de bedoeling. onze titels van onze songs sluiten daar eigenlijk ook op aan. Een gevoel dat we daarbij hebben, een soort fantasie die we zelf opwekken.
Pablo: de titels zijn zodanig geschreven, dat je zelf kunt invullen wat we daarmee bedoelen. ‘Caminandos’ gaat over een boswandeling, eigenlijk filmisch bekeken. En zo kom je in die wandeling verschillende paden en bezichtigingen tegen die de fantasie prikkelen. Dat is een beetje hoe de hele plaat is samengesteld, een frisse wandeling doorheen uiteenlopende gebieden.
Dat filmische is zeker een meerwaarde, op en naast het podium eigenlijk. Het enige wat ik dan ook een beetje miste op het optreden waren beelden op de achtergrond, dat had het plaatje compleet gemaakt, want het is een zeer visueel geheel wat jullie op het podium brengen. Zijn daar plannen om dat bij komende shows te doen, of hoe staan jullie tegenover het idee?
Pablo: Het is de bedoeling dat je de ogen sluit en die beelden zelf inbeeldt, als je ze op een scherm zet kun je de verbeelding van de fan niet mee laten werken.
Fanio: Je kunt dat doen met abstracte beelden, van wolken of vreemde vormen en zo . Maar niet met beelden zoals in een video clip , want dan geef je de richting aan , en wordt de verbeelding van de fan niet meer geprikkeld, maar eerder in een richting gestuwd die jij aangeeft. En dat willen we absoluut niet doen. dat is een beetje hetzelfde met onze platenhoes, een schilderij gemaakt door Mike Claeys. Als je een tijdje naar het abstracte schilderij of dus de hoes kijkt, kan iemand daar iets anders in opmerken dan de andere, dat maakt het net zo interessant en dat is wat we ook willen bereiken.
Erik: Ondanks dat het er nogal chaotisch uitziet, is het vooral de bedoeling dat het als een lijn naar buiten komt. Zowel op als naast het podium. Dat is wel een belangrijke opmerking dat ik hierop wil geven.
Fanio: De hoes, maar ook de plaat is dus inderdaad op het eerste zicht een ingewikkelde puzzel, maar eens je alles samen brengt klopt het plaatje wel degelijk. Dat willen we dus ook op dat podium naar voor brengen.
Dat is inderdaad, zowel op plaat en live heel interessant dat jullie ervoor zorgen dat de fans de beelden zelf kunnen invullen, en dan is het inderdaad niet zo interessant om daar beelden op een scherm te zetten zoals in een video clip.
Ik pik even verder op in op dat filmische en visuele. Zijn er ambities om met jullie muziek iets te doen naar TV serie of films eventueel? Past wat bij spannende cowboy films bijvoorbeeld (om maar iets te noemen)
Fanio: Jij bent de eerste die ons dat eigenlijk vraagt. Misschien komt dat doordat onze vorige plaat net iets minder filmisch klonk? Geen idee. Maar nee er zijn geen plannen in die richting, en hebben daar feitelijk ook nog niet over nagedacht.
Pablo: Het zou wel eens leuk zijn dat te mogen doen eigenlijk. Maar voorlopig hebben we dus, zoals Fanio zegt, nog niet echt over nagedacht. Moest ons dat worden gevraagd… gewoon liedjes blijven maken is onze ambitie, veel repeteren, en optreden.. is eerder onze ambitie.
Wat zijn de verdere plannen met de band voor het komende jaar? En dit jaar?
Fanio: vooral zoveel mogelijk live spelen, dat in de eerste plaats. We zijn ondertussen eigenlijk al bezig met nieuwe nummers, want die van de plaat waren we al een jaar aan het repeteren ondertussen. Maar nu ligt de focus dus vooral op zoveel mogelijk optreden, op zoveel mogelijk mooie locaties. En dus verder nieuwe nummers schrijven, en ook al is daar nog niets concreet, daarrond eventueel eens een EP uitbrengen. Volgend jaar of binnen twee jaar, hangt er vanaf hoe het verder verloopt. Of een Split album, lijkt ook eens interessant om te doen.
Lijkt me ook iets interessant. Zijn er , wat live concerten betreft, al plannen voor festivals. Jullie zouden perfect op Dunk!festival of Desertfest kunnen staan
Fanio: Er is voorlopig één festival bevestigd die ons zes jaar geleden al hadden gecontacteerd. Stonerfall noemde dat toen, maar dat noemt ondertussen Fuzz 25, in Alkmaar in Nederland. Het probleem bij veel festivals is dat de line up al vol zit en dit door bands die er vorig jaar of 2 jaar geleden al moesten staan... je moet al wat geluk hebben dat ergens een band wegvalt en we de kans krijgen om dan in te vallen. Dan doen we dat zeker. We zijn nooit een band geweest die heel actief naar optredens op zoek was, die kwamen haast automatisch. We hopen dat dit nu ook het geval zal zijn. Maar de grote festivals als Desertfest en zo? Die mogen ons altijd een belletje geven!
Ik moet ‘Loofbos’ nog eens goed beluisteren, maar wat me opvalt , is dat het gevoel dat jullie live naar voor brengen ook op plaat tot zijn uiting komt, dat kom ik niet echt zoveel tegen bij het Stoner genre en dat is toch zeer opmerkelijk. Wie was de producer? Want die mag je een pluim op de hoed steken…
Fanio: Een producer hadden we niet, we hebben onze nummers gewoon gespeeld. De mooie heldere sound van dit schijfje hebben we echter mede te danken aan Jannes van Rossom van Dunk!Studios , dikke pluim voor hem. Want ons bedoeling is inderdaad dat we op plaat hetzelfde klinken als op het podium, en daarin is Jannes met brio in geslaagd. Hij zit al te springen om met onze nieuwe nummers ook wat te doen, we gaan met hem zeker en vast nog samenwerken.
Is er ook een soort doel dat je voor ogen hebt en wat geniet jullie voorkeur, grote festivals afsluiten en eens op Desertfest staan of naam en faam maken in het club circuit in binnen en buitenland?
Erik: Alles wat komt is gewoon mooi mee genomen. Het is fantastisch als mensen in het buitenland zouden weten wat je doet, maar je moet realistisch zijn, we zijn een klein land en de scene is ook niet zo groot hier. We hebben eigenlijk onze ambities al een paar keer gebroken, om eerlijk te zijn. Zeker wat grotere festivals betreft, we moeten daarin gewoon realistisch blijven en zoals ik zei, blij zijn met wat op ons afkomt. Stap per stap.. en vooral blij zijn met wat we doen, en blijven iedereen die komt kijken een fijne tijd bezorgen telkens opnieuw.
Fanio: We hebben inderdaad al een paar doelstellingen bereikt zoals met Karma To Burn, één van onze inspiratiebronnen, kunnen samen spelen of met Pablo zijn favoriete band, The Atomic Bitchwax. Op het Roadkill Festival staan was ook lang een droom en dat is ondertussen al 2 keer gelukt, en zo kunnen we doorgaan, dus zoals Erik zegt, blij zijn met alles wat op ons afkomt is de voornaamste ambitie ja, maar Roadburn, Desertfest enzo staan zeker nog op onze wishlist.
Bedankt voor het fijne gesprek, en hopelijk tot binnenkort
Volg de band, en waar we optreden , op de voet:
https://www.facebook.com/IdealusMaximus/events
http://www.idealusmaximus.bandcamp.com
Martin Furia - Destruction - Je kunt de sound van een band wat aanpassen. Dat is ook gebeurd. Destruction moet door hun geschiedenis gewoon als Destruction blijven klinken
Duitse thrash metal iconen DESTRUCTION vieren hun 40-jarig jubileum met hun hard-hitting nieuwe full-length, ‘Diabolical’, dat verschijnt begin april 2022 via Napalm Records! De meedogenloze legendes onthullen nu hun nieuwe single, "No Faith In Humanity", die compromisloos tekeer gaat met een soort non-stop headbanging actie! Als een van de meest legendarische bestaande Duitse thrash metal bands, siert DESTRUCTION de wall of fame met grootheden als Kreator, Sodom en Tankard - still going strong after four decades of Thrash Metal! Bereid je voor op nekbrekende energie! Naar aanleiding van deze release, en veertig jaar Destruction hadden we een fijn gesprek met Martin Furia die in 2021 de legendarische Mike Sifringer verving. En nu op tour is met de band. We keken echter ook naar het verschil tussen de Amerikaanse en de Duitse Thrash metal maar ook de Belgische metal scene kwam aan bod. Verder polsten we uiteraard naar de verdere toekomstplannen en ambities.
Martin, je bent recent bij deze legendarische band terecht gekomen, proficiat! Hoe hebben ze jou gevonden (ik weet dat het wereldje klein is) ?
Het begon eigenlijk op de "Under Attack" tour, 2016 . DESTRUCTION was de headliner en nam Flotsam And Jetsam, Enforcer en Nervosa mee. Ik was al een hele tijd geluidstechnicus voor F&J en ik werd gevraagd om het geluid te doen voor alle drie de openers. Op een gegeven moment moest de geluidstechnicus van DESTRUCTION de tour voor een paar dagen verlaten en nam ik zijn taak over. Na die tour begon ik met DESTRUCTION te werken als geluidstechnicus en later werd ik ook Tour Manager. Toen Mike de band verliet, hebben ze mij gevraagd als gitarist. En zo is de bal aan het rollen gegaan…
Je bent ook een top gitarist , als je ziet wat je doet bij BARK en Furia, dat is een absoluut niveau?
Het is ook mijn passie, ik heb mijn leven gegeven aan muziek laat het me zo stellen. Zowel als producer, als gitarist maar ook als geluidstechnicus of tour manager, ik geef me 100% voor die passie. Het is natuurlijk buitengewoon om in een band als Destruction te spelen , het is niet voor niets één van de aller grootste thrash metal acts die er bestaan. Het doet me zeker en vast iets te mogen spelen met iconen als Schmier, Damir en Randy is gewoonweg fenomenaal. Het is een gloednieuwe bladzijde omdraaien in mijn carrière als muzikant, en ik ben daar zeker trots op om dit te mogen ervaren.
Ergens heb ik die vraag zien staan , Destruction behoort tot de top drie van Duitse Thrash metal , wat is volgens jou het verschil tussen Duitse en Amerikaanse thrash metal (die twee worden altijd wel met elkaar vergeleken heb ik de indruk) Ik hou van beide, maar verkies persoonlijk de Duitse Thrash metal net iets meer
Ik vind Duitse thrash metal vooral ruiger klinken. De Amerikaanse Thrash metal is iets meer technisch, terwijl de Duitse Thrash metal een mokerslag in het gezicht is, zonder opkijken. Laat het me zo uitdrukken. Daar ligt het grote verschil volgens mij. Neem nu ‘Kill Them All’ van Metallica, dan hoor je toch meer die link naar de technische kant van thrash metal. En als je daar de Duitse groepen naast legt, klinken die toch opmerkelijk ruiger. Daarom is de Duitse thrash metal ook meer mijn smaak, net door dat wilde en ruige kantje van de zaak.
Ook in ons land heb je best wel sterke thrash metal bands zoals Evil Invaders. Ze brengen binnenkort een nieuwe plaat uit. Hoe sta je bovendien tegenover de Belgische metal scene ‘tout courte’?
Een fantastische band en plaat! Ik heb ondertussen enkele nummers beluisterd, en ze zijn duidelijk klaar om de wereld compleet te veroveren. Eigenlijk staan ze al op dat hoog niveau, want ze staan op podia in binnen- en buitenland. Ook grote festivals. Ze zijn jong, ruig en hebben alles in zich om uit te groeien tot een thrash metal band van wereldklasse. Met die nieuwe plaat zetten ze dat nog meer in de verf. Wat de Belgische scene betreft, er zijn enorm veel goede metal bands in België. Ik kom ook in contact met veel Latijns-Amerikaanse bands, ook daar is het vaarwater van metal bands enorm groot. En er zitten fantastische bands tussen, maar soms is het moeilijk om dan de aandacht net naar jouw band te trekken. Als je een DIY band of artiest bent, is het verdomd moeilijk om naast het schrijven van songs en zo, waar veel werk in kruipt, ook nog een kei te zijn in het promoten van je project. Daar kruipt nog meer tijd en energie in, en je dient toch wat kennis van zaken te hebben. Dat die bands niet echt doorbreken naar een heel ruim publiek ligt daarom niet enkel aan de bands zelf, maar ook dikwijls aan de promotie en de marketing rond die bands. Daar loopt het al te vaak mis. Maar op zich is de Belgische scene een bloeiende metal scene.
Dat heb je zelf ondervonden denk ik, wat mij betreft zijn bands als Furia en BARK gewoon Europese top. Is dat ook niet een beetje een typisch Belgisch probleem, is ons landje te klein om als band hogerop te geraken?
Bedankt voor de mooie woorden. Met Furia bijvoorbeeld, hebben we zeer goede nummers opgenomen maar nooit de drive gehad om daarmee echt op tour te gaan. Zeker niet op Europees niveau. Dat is een voorbeeld van een band die goed is, maar die niet beschikt over de marketing skills om zichzelf te promoten naar dat hoger niveau. Dat was ook niet de bedoeling met Furia, omdat het een samenvoeging is van muzikanten die actief zijn in zoveel andere bands. Het is nooit de bedoeling geweest daar echt mee door te breken of zo. Er is meer uit gekomen dan we zelf hadden verwacht.
Na veertig jaar is de band Destruction nog steeds toonaangevend; wat ik apprecieer is dat ze geen routineklus afleveren, o.m. de nieuwe single’ ‘"No Faith In Humanity’; het komt ook tot uiting op ‘Diabolical’ dat op 8 april op de markt komt. Is daarvoor bewust gekozen om meer te doen dan een routineklus afleveren?
Ik ben minder dan een jaar geleden in de band gekomen, toen de plaat bijna klaar was. Nadat Mike is opgestapt , is de plaat verder afgewerkt door Schmier en Damir vooral. Ik heb mijn solo’s ingespeeld. Je moet weten, Schmier is iemand die in metal leeft en altijd iets nieuws wil proberen. En dus zeker open staat voor nieuwe wegen inslaan, met respect voor dat typische Destruction geluid. Want Destruction is een thrash metal stijl op zich geworden door de jaren heen. Het zal altijd als Destruction klinken. Maar altijd met toch een nieuwe wending, zo gaat de band al jaren tewerk. Ikzelf heb binnen de band ook iets nieuws kunnen brengen, zoals meer melodieuze solo’s. Contrast is belangrijk, dat wilden we met deze plaat ook in de verf zetten. Ik hou enorm van de gevarieerde solo’s op de nieuwe plaat bijvoorbeeld. Je kunt dus de sound van Destruction daardoor een beetje aanpassen, zonder al te revolutionair te veranderen want dat zal nooit worden aanvaard. Destruction moet , door hun geschiedenis gewoon als Destruction klinken. Dat is hetzelfde met een band als AC/DC als die plots een heel andere weg zouden inslaan, na al die jaren ,zou dat ook niet werken.
Ik hoor in die single en ook op de plaat eigenlijk dat Destruction dus wel een poging onderneemt zonder inderdaad zijn roots te verloochenen. Bands als AC/DC die telkens diezelfde trukendoos bovenhalen zonder daar echt iets extra aan toe te voegen (niks mis mee) komen daar trouwens ook al meer dan veertig jaar mee weg, maar Destruction blijft pogingen ondernemen zichzelf te heruitvinden. Hoe sta je er tegenover?
Wat AC/DC betreft kun je dat stellen, maar ze zijn al zo goed zowel live als de songs die ze hebben uitgebracht, daarom zou ik niet willen zien dat ze veranderen. Net zoals de sound van Motorhead of Slayer , die dat hebben geprobeerd maar terug zijn gekeerd naar hun gekende sound, komen die bands er gewoon mee weg omdat ze gewoon top songs brengen op een uitzonderlijk niveau. Ze zijn zo belangrijk voor de scene, net doordat ze aan hun sound vasthouden. Waardoor het een ‘no way out’ is als zulke bands dat moesten doen.
Maar Metallica heeft dat eigenlijk wel gedaan, en heeft er ook succes mee?
Ja, maar een artiest is geen slaaf. Je hebt het recht om te veranderen, en in het geval van Metallica zijn de fans – of toch velen hen daarin gevolgd – ook omdat ze altijd zijn blijven doen wat ze willen doen. Ze zijn bewust die weg in geslagen. Jaren geleden begreep ik die verandering ook niet zo goed. Maar nu snap ik de zoektocht die ze hebben aangegaan naar een nieuwe sound, een groter publiek aanspreken, en daardoor wel risico’s nemen. Maar nogmaals, ze hebben bewust daarvoor gekozen en dat is het belangrijkste. ze verkopen miljoenen platen en staan nog steeds op nummer één, maar uiteraard iedereen zal hierover wel zijn eigen opinie over. Maar ‘Opinies are like assholes, everyons have one’ (haha).
Zijn er al reacties op de singles en de nieuwe plaat ?
De fans kunnen de nieuwe nummers zeker smaken, ook hebben we al enkele goede reviews gehad in de pers. Een dezer dagen komt een nieuwe video uit, der reacties op de nieuwe singles zijn bijzonder positief. Ik voel me trouwens heel welkom in de groep, je moet weten een legende als Mike vervangen is niet evident, maar de fans hebben me direct op armen gedragen. En de fans houden zeker van de nieuwe nummers, en kunne niet wachten tot we ze voor hen live komen spelen. Dus ja, positieve feedback.
Ik moet je geen vragen stellen over veertig jaar Destruction, in de zin van ‘wat waren de hoogte- en diepte punten tot nu toe’ maar hebben die coronatijden de band veranderd? Is de band op zijn grens gebotst of zijn jullie er sterker uit gekomen denk je?
Voor ik erin gestapt ben, was er ‘Live Attack’ een streaming die de band heeft gedaan, een zeer succesvolle trouwens. Mike is eruit gestapt, ik erbij gekomen. Er is heel veel gebeurd in die korte periode. Maar wat ik vooral fantastisch vind , is dat Schmier ondanks die moeilijk periode, steeds vooruit is blijven kijken. We konden uiteindelijk wel wat shows spelen, zoals op Alcatraz Metal Fest vorige zomer – een fantastische ervaring. Ondertussen heb ik al tien shows of zo gespeeld met de band. Kijk, het was voor iedereen kei moeilijk maar Destruction heeft nooit de neiging gevoeld die handdoek daarom in de ring te gooien. Er was in Schmier zijn hoofd nooit sprake van stoppen. Integendeel! Er waait gewoon een nieuwe wind doorheen Destruction, mede door die nieuwe release, dus gewoon door doen is de boodschap dan.
Wat zijn de verdere plannen met de band dit jaar , deze zomer? On tour?
We gaan op tour naar USA. Daarna keren we terug en spelen o.a. ook op Graspop Metal meeting, alle festivals. Daarna ook nog Latijns Amerika, Mexico, Azië. Er staat nog heel veel op het programma. De goesting om dat te doen is gewoon heel groot! Het wordt dus een drukke zomer. We gaan ook proberen om een grote tour in Europa te maken, maar het probleem is, er is een overaanbod aan bands die op tour gaan door de verschuivingen de laatste twee jaar. Neem die tour die we nu doen met o.a. Nervosa, die moest twee jaar geleden hebben plaats gegrepen, snap je. Dus ja… We zullen nog moeten kijken hoe we dat gaan inpassen. Desnoods pas in 2023, maar het plan is om dus vanaf Oktober iets te regelen wat Europa betreft.
Uiteraard komt die nieuwe plaat nu pas uit, maar kijkt de band ook al naar de verder toekomst, wat na de viering van veertig jaar Destruction? Zijn er na al die jaren nog ambities en doelstellingen die de band wil bereiken ?
Gewoon blijven doorgaan, het is ons leven! Zoals ze zeggen na zoveel malen lekker te hebben gegeten, wil je toch ook nog steeds blijven eten (haha) Dat is met muziek maken ook. Als , na al die jaren, steeds opnieuw zoveel mensen een gelukzalig gevoel kunt geven door je platen, je live optredens en dergelijke meer. Dan is dat de voornaamste ambitie en doelstelling, gewoon blijven doorgaan! Zowel als band als muzikant.
Misschien zou ik dat aan de andere bandleden moeten vragen, maar ook jij zit al een tijdje in deze muziekwereld uiteraard. Welk advies zou je jonge bands die in de voetsporen van Destruction willen treden , meegeven?
Blijven spelen, wat er ook op je pad afkomt, blijf je passie volgen! Ik heb nooit iets anders gedaan. Correctie, ik heb ooit iets anders gedaan, maar dat bleek een misverstand. Het is als muzikant niet altijd gemakkelijk om te leven van je muziek, maar als je niets anders doet en je volgt je passie dan kun je ook dit overbruggen. Het is daarom zo belangrijk om te blijven spelen, jouw passie te blijven volgen Door te blijven volhouden speel ik nu bij een band als Destruction. Dat is het beste advies dat ik kan meegeven.
Zijn er nog projecten waar je mee bezig bent?
Met BARK brengen we dit jaar een nieuwe plaat uit, vermoed ik. Dis is al voor 90% klaar, een fantastische plaat trouwens; moesten ze op tour gaan, zal ik zoveel mogelijk daarbij zijn. Ook veel platen opnemen en producen. Dat staat ook op de planning. We blijven bezig!
Bedankt voor dit fijne gesprek, heel veel succes met de verdere tour en met de release van de nieuwe plaat
PEGA - Just play music, and go on stage with my music, I think that’s the most important ambition I have
Recently, we attended the festival 'The Sound of the Belgian Underground', a voyage of discovery through what lives in the Belgian underground, and one of the notable bands of the evening was PEGA. About their performance in AB we wrote: 'The Brussels trio PEGA plays something between post-punk and mathrock. The band has three ladies who enjoy playing. They master their instruments well, the catchy riffs and drums made us headbang. Simple, good and solid sounding. PEGA gives musical colour in this grey world. It is a band that flirts within post-punk between light-footedness, solid rock (catchy and energetic) and experiment. That way we were quickly convinced. 'You can read the full report here .
High time to put PEGA in the spotlight via our website as well, we had a nice talk with guitarist/vocalist Barbara and sounded out their future plans ... for her and the band.
To get to the point, tell us a bit more about yourselves who are PEGA, how did it all start, just so our readers can get to know you a bit better :)
We started with a couple friends, just making music together. After something like a year three of us wanted to do more with that music, and create something. And start composing songs together, and bring out some EP’s in 2019 and last year .. That’s how it all started.
For some reason you been pushed in the direction of post punk, but I hear much more then only post punk into your music. So, Who are your sources of inspiration and how would you describe your own music?
Each of us has a different taste in music. Some of us like more jazz, some of us like more punk/psychedelic . We like also Funk, and Michael Jackson is also among our inspirations. We also like the band Sleeping People?, Fugazi? , which is more mathrock, and Idles. There’s some Chopin and Disco in the mix. Yes we all have different tastes in music, and different inspirations and put this together into PEGA.
You said Michael Jackson? When I saw you on stage it was just that poppy way of doing, combined with some experimental way of doing that triggers me the most, like I write in my review too. But, you know there are a lot post punk related bands swimming in the water, if you know what mean. What do you think makes you different from other bands?
What we doing is very catchy , we are all different human beings, it’s just difficult to answer this question. Maybe the fact that we like such different kinds of music reflects on why it sounds the way it sounds: we never sat down and decided: we are going to make a x genre style of music. We’ll start, and then we’ll see. Like most bands, no? :)
I saw you live during 'Sound of the Belgian underground' and was deeply impressed, bought a record and absolutely wanted to interview you :) I wrote: ''They master their instruments well, the catchy riffs and drums made us headbang. It sounded simple, good and solid.'' But especially the colourful and playful character appealed to me enormously. Is that description correct, that skipping between instrumental perfection and playfulness, is that a conscious choice?
We like doing things, and not follow the trail. Soo yes there is a lot of imagination in what we are doing. Soo yes it’s sure a conscious choice doing it on the way we doing it now.
Did the fact that you could play at this festival open any doors you think?
Yes, the organizer of TRIX wanted us to play there, our mate Professeur Postérior contacted us to play in september We play with Milk TV in Chaff on the 4th April. With Nada booking we have found some nice dates, such as Aralunaires(Arlon) and Fete de la Musique(17th in Aumale, 18th at VK. We play in Reflektor in Liege on the 1st of May with the Black Lips, and have a couple of nice gigs aligned. We also play in Ghent at 19 may. So, Yes, there were sure some good contacts after this gig there.
We are going through difficult times (even if there is a little sunlight at the end of the COVID tunnel - and now there is the war in Ukraine). How did you get through these times as band, as people and as musicians?£
Very difficult actually. Leslie, who’s a Sound Engineer, lost almost all her work, I’ve lost my job too. A lot of bands broke up, and had to start doing something else for money. I’m running a small label, We had a release party for a band called Bengal planned for the 24th March 2020. They could not do that because of this pandemic thing, and broke up. So many bands that had to make choices. With this pandemic we sure lost a lot of great bands. pity. It was a disaster for the music industry..
But other bands got inspiration out of this time and got stronger true it. Did you find inspiration to bring out new things for PEGA?£
Yes, we did write two new songs, and have almost finished 2 others. It was difficult because we started working with a new bassist, so we had to kind of get used to each other, but it was fun. Also, we did some residencies in Botanique and Brass, that helped us write more songs and stay motivated :)
https://www.facebook.com/events/1045086899287678
You said something about you running a small label, that is interesting, can you put some more information about that label here? What bands are there in and things…
I run a small label called Wild Goose Chase Records (WGC) with which I released tapes of PEGA, TUVALU, Bengal(doens’t exist anymore), Little Musgrave, and soon(everything in the music industry has had a backlog) Alice Perez, and Lou K. I’m working on a funny website for the future.
https://www.facebook.com/wildgoosechaserecords
https://www.instagram.com/wildgoosechaserecords/?hl=en
That’s interesting to know One other thing, you been talking about playing live, but you guys also have play in France and other country’s? Can you tell more about this
We plan to go back on tour outside the country. We wanted to go to Paris and Lyon. We even did a small tour in UK, and it’s funny , we did it at that moment thinking Brexit would make it more difficult, but then Covid came and , well, no touring at all. We went to Manchester, Leeds, Bristol, London, Bristol in 5 days: everyone was so nice, generous, diy scene is fantastic.. Back in Belgium we were playing very often, 3, 4 times per month.
We want to go back to France, do some gigs in Portugal and Germany as well. Soo yes there are plans to play outside the country, and have some experience into doing that as well.
In 2021 you released an EP 'Têmpte de chips', right in the middle of the corona times, why not wait a bit?
We knew Aude was going to leave, so we make the decision to bring out this EP before she left, as a closure. She did the artwork. – check it out : https://www.instagram.com/audegrrr/?hl=en
We also did a small release party in Atelier Claus. In AB we play with our new bass player Juliette. We played two songs we wrote with her, and she brought a lot to the band too ;) She used to play in a well-known band called Moaning Cities.
I think it's a beautiful disc, where the above statement also comes into its own on record I think, how were the general reactions to it?
They were positive, we were super happy to finally have that object ready.I did a videoclip for it
https://www.youtube.com/watch?v=3BiemYC96KY
Some magazines reviewed it (Larsen, Turnupthevolume) and record shops were happy to sell them both the tape and vinyl. It was awesome.
I also like the flirting between experimentation and accessibility on that record, that's something that comes up all the time. Is that statement correct, do you like to vacillate between the two and is that a conscious choice?
Like I said before, I like pop music, pop is good! There is a lot good pop like Michael Jackson, I mention already and Amy Winehouse par example. I like Disney music to, I was obsessed by Walt Disney films on young age. and I like Fado ? so in a way it’s sure a conscious choice doing that yes. Of course the experimental stage it is a nice road to walk, but sometimes it’s good to just sing along and have fun to.
It’s nice how you being so enthusiastic, but I was wonder what is you ambition? Do you have a goal you want to achieve? And prefer play on a big stage at Sportpaleis or just stay underground? What you prefer?
Just play music, and go on stage with my music Fuck COVID .. I think that’s the most important ambition I have. Not to become famous and play at big stages. We like to grin at our beautiful audience and friends :) But we would like to open for some of our favorite bands (Idles, do you get the hint? Goat Girl? ;)
Speaking of the future, what are your future plans?
We have two new songs ready, and want to release them somehow. Going on tour like we talk about, that’s the future plans for now, we see where we get after that.
Thanks for this interview, I just wanted to give you a spotlight to make our readers learn to know you better…Hope to see you on stage soon, and please contact us for future releases
Behind The Veil - Zien hoe het publiek zich 100% geeft op jouw muziek en zich amuseert. Als je dat kunt bereiken, telkens opnieuw? Dat is het doel op zich
Behind The Veil speelde op Metalworksfest Battle, 15 januari 2022 ll, hun allereerste optreden, naar we vernamen … hoe dan ook waren zij sterk op elkaar ingespeeld. In hun sound is er donkere emo terug te vinden. De combinatie van mannelijke en vrouwelijke vocals biedt een pittig karakter. Het is een charismatische band die feestelijkheid uitstraalt. Stilzitten was haast onmogelijk. Lees hier het verslag nog eens na.
Zij waren de publiekslieveling van de avond … En wonnen dan ook de publieksprijs. Onlangs mochten we aanwezig zijn op een repetitie van de band, en stellen ook daar vast dat Behind The Veil een band is die vriendschap verbindt met virtuositeit. Een gevarieerd palet aan metal horen we. We hadden een fijn gesprek met de volledige band.
Volgens bepaalde bronnen was jullie optreden op Metal Works Battle op 15 januari jullie eerste optreden, lijkt me sterk want jullie vullen elkaar zodanig perfect aan waardoor het aanvoelt alsof je dit al twintig jaar samen doet. Vertel eens wat meer over hoe de band is ontstaan
Sofie: Ik had via Facebook een annonce geplaatst dat ik op zoek was naar een nieuwe band. Ik kreeg daar wat reacties op, we zijn samen iets gaan drinken en dat klikte wel. Het grappige is, Arne was er toen niet bij, maar ik had hem toevallig al leren kennen op Graspop het jaar ervoor, en wie zag ik op de eerste repetitie…
Arne: Klopt, Onze drummer Jan, wou me bij z'n nieuwe band en toen ik vernam dat Sofie naast me ging staan, was het wel een blij weerzien.
Rest van de band: Inderdaad. Na dat zoekertje hebben we daar allemaal prompt op gereageerd. We zijn dan allemaal samen gekomen en dat klikte heel goed. Zo is de bal eigenlijk aan het rollen gegaan. Dat was in 2020, net voor de corona. We hebben nog één of twee repetities gehad net voor de eerste lockdown… Maar wel bijzonder jammer eigenlijk, net toen we ons gingen lanceren was het weer gedaan. In die periode tussen de eerste lockdown en januari 2022, net voor die battle, hebben we niet zoveel meer kunnen repeteren. Dempsey is er bij gekomen enkele maanden voor de battle en maakte onze groep compleet. Veel tijd om onze set samen te stellen was er echter niet, dus het was best wel spannend.
Dat is natuurlijk een ferme streep door de rekening. Dat jullie zo een prestatie neerzetten maakt het des te meer opmerkelijk, maar uiteraard zijn jullie allemaal geen groentjes in dat wereldje en hebben jullie al wat water doorzwommen. Maar toch dat jullie elkaar zo blindelings vinden is echt indrukwekkend! Het gaat er ook zo natuurlijk aan toe …
Die ervaring is een vertrekpunt, inderdaad. Maar we voelden ook, op die weinige repetities dat het plaatje gewoon klopt tussen die verschillende karakters, uit vaak zelfs uiteenlopende muzikale strekkingen, dat doet toch veel. Voor sommige was het eigenlijk op Metalworksfest Battle de eerste ervaring op een podium ooit, voor andere niet.
Het enige jammere aan dat optreden, metal en zitplaatsen het gaat echt niet samen. Maar doordat jullie muziek een intens karakter heeft, viel dat al bij al nog mee. Hoe voelde het voor jullie aan op het podium zo voor een zittend publiek op te treden?
De zenuwen waren zwaar gespannen, maar de ontlading compleet eens we dat podium betraden. Net doordat we zo goed overeen komen naast dat podium ook. Dat speelt zeker mee. Alles zat gewoon goed, we moesten als laatste optreden en kregen het publiek ook goed mee. We hadden die publieksprijs ook niet zien aankomen eerlijk gezegd, dat was pas de kers op de taart.
Nu we op dat punt aanbeland zijn .. Ik stel ook altijd wel vragen over corona, heeft dat een invloed gehad op jullie als band? Het botsen op grenzen, zijn jullie er sterker uitgekomen? Of was het misschien een bron van inspiratie?
Het was voor ons zeker moeilijk om door te bijten, omdat we net ons gingen gaan lanceren op het moment dat alles stopte. We stuurden nummers naar elkaar door via messenger , maar hadden nergens het gevoel dat we de handdoek in de ring zouden gooien. We hebben, ondanks dat, gewoon door gegaan en niet op gegeven. Dat we eigenlijk vrienden zijn naast dat podium, zoals voorheen al aangegeven, heeft uiteraard ook geholpen. We trokken ons aan elkaar op. Je ziet dat ook op de repetitie dat we zeer gemoedelijk met elkaar omgaan.
Zeker en vast, ik had ook een vraag over de bandnaam. (Terloops) Zit er een bepaalde betekenis achter de naam ‘Behind The Veil’?
De betekenis ‘achter de sluier’ sluit wel aan bij het mysterieuze binnen onze muziek, laat het daar bij houden.
Ik zou het zelf willen omschrijven als ‘metal voor donkere geesten’… Is dat hoe je je muziek kunt omschrijven?
Dat is een mooie omschrijving, we komen zoals hierboven al gezegd uiteenlopende metal genres en we vullen daar elkaar perfect in aan, en brengen onze eigen invloeden mee binnen de band. En die sluiten wel aan bij het iets meer donkere en mysterieuze. We horen vooral niet in een vakje, daardoor. Als men daar achter vraagt (ter promotie) en dat is soms misschien nodig, dan zien we ons als alternatieve metalband met een open geest.
Het is trouwens altijd leuk om een combinatie te zien en horen tussen vrouwelijke en mannelijke vocalen. Dat zorgt altijd voor een extra dosis pittigheid. Was dat een bewuste keuze?
Sofie: Dat is gewoon heel naturel gebeurd, op de eerste repetitie hebben we iets geprobeerd samen en dat klikte goed, dus zijn we dat gewoon blijven doen.
Arne: In het begin was dat wel een aanpassing. Ik kom uit de Death metal, ik ben gewoon van zwaar te zingen en het was dus voor mij even wennen, maar ik vond het een uitdaging en het klikt dus heel goed met Sofie. We vullen en voelen elkaar vocaal perfect aan, dus ja heel naturel.
Wat zijn de verdere plannen? Staan er ook festivals op het programma?
De volgende stap is een debuut album uitbrengen, we hebben al enkele nieuwe songs klaar en werken verder daar naartoe. Op Alcatraz spelen is ook zeker een ambitie, en we hopen dat dit via een plaat misschien lukt, het is zeker een droom daar te mogen spelen. En dromen mag. En uiteraard nog veel mooie optredens doen, links en rechts. Een goede set maken, nummers schrijven en daarop verder blijven bouwen dus.
Zijn er ook plannen naar het buitenland toe, en welke landen genieten jullie voorkeur?
We sluiten het buitenland zeker niet uit. Op dit moment zouden we al blij zijn dat we de buurlanden halen, want door corona zijn buitenlandse optredens nog net iets moeilijker. We hebben elk wel onze voorkeuren of dromen om buitenlandse shows of festivals te spelen.
Ik vond op de repetitie zeker ene eyeopener, die ene song toen ik jou (Arne) aansprak genoot mijn voorkeur, “Beside You”, het beginnen met een zachtere stem van Sofie en opbouwen naar een climax; met knappe drum en gitaar solo’s. Een heel gevarieerd palet moet ik zeggen…Er blijft zeker iets hangen “Emoties” … De teksten raken. Ik veronderstel dat daar ook een persoonlijk verhaal achter schuilt. Is het overbrengen van emoties een manier om je frustratie, pijn of eventuele woede een plaats te geven als songschrijver, alsook voor de rest van de band? Het is alsof je tegen een muur van emoties terecht komt, prachtig.
Sofie: niet zozeer nu, maar wel van vroegere ervaring. Dat koffertje dat je meesleept en dat geldt voor ieder van ons, maar ook voor iedere songschrijver, dus eigenlijk is het altijd zeer persoonlijk en een manier om dat een plaats te geven.
Arne: ik sluit me daarbij aan, teksten worden vaak vanuit persoonlijk oogpunt geschreven en net als elke schrijver maak je gebruik van wat artistieke vrijheid.
In deze tijden bleek voor velen sociale media de enige manier om te communiceren, via o.m. streaming. Hebben jullie dat ook overwogen ? Hoe belangrijk of net niet is sociale media voor jullie? Ik ken bands die een eigen youtube kanaal hebben waar ze video’s posten over het leven van alle dag… of een 83 jarige folk zangeres die een eigen podcast is begonnen; Hoe zit dat bij jullie?
Veel meer bereik, maar iedere band heeft dat dus is er een overaanbod daarvan. Het is ook gratis reclame, je moet er niet voor betalen. Sociale media is op dat vlak een goede manier om met je fans in contact te komen, er nieuwe bij te winnen, en te blijven contacten te onderhouden… en je zo in de schijnwerper te zetten als band.
Op dat overaanbod wil ik ingaan, ik ben dus wel fan. Maar moest ik nu jullie gewoon willen leren kennen als globale muziekliefhebber, wat maakt jullie zo bijzonder binnen dat overaanbod, dat ik jullie zou moeten leren kennen?
We zijn niet doorsnee, je kunt ons niet in een hokje duwen, daardoor kunnen we een heel ruim publiek aan metal liefhebbers aanspreken die daarvoor open staan. Dat maakt ons toch uniek in dat wereldje. En ook, in onze muziek zit heel veel oprechte emoties verborgen. Het is gemeend wat we zingen en instrumentaal naar voor brengen, geen show verkopen.
Naast de sociale media, hebben jullie ook overwogen om iets te doen met streaming om eventueel je songs te promoten via een YouTube filmpje? Ik heb 73 streamings gedaan tijdens die periode van lockdown, de meeste nogal slaapverwekkend, niet zozeer doordat het een slechte band was, maar gewoon dat is het niet… Maar toch is het ‘iets’ om te ontdekken … Hoe sta je daar zelf tegenover?
We hebben daar nog niet echt over nagedacht, en ook niet de capaciteiten voor om dat nu te doen. We focussen ons dus op live kunnen optreden, en zodra dat kan, daarop inzetten. En zo ons publiek winnen. Bij een streaming moet de sound en alles perfect zitten om dat ander publiek over de streep te kunnen trekken, daarvoor moet je die capaciteiten wel hebben. Als dat mogelijk zou zijn, sluiten we dat natuurlijk niet uit maar onze focus ligt nu op live shows en ons album.
Wat zijn de ambities van de band, en hebben jullie ook een soort doel dat jullie willen bereiken (buiten wereld dominantie want dat doet iedereen al) ?
Sofie: Mijn mooiste droom is dat de mensen gewoon de tekst staan mee te zingen, zien hoe het publiek zich 100% geeft op jou muziek en zich amuseert. Als je dat kunt bereiken, telkens opnieuw? Dat is een doel op zich. Voor ons als band, maar voor elke muzikant. Dat ze met een goed gevoel naar huis gaan, en na de show nog even komen babbelen met jou over het optreden. Als je dat telkens opnieuw en opnieuw kunt bereiken jaren en jaren lang? Dat is gewoon de max! Dat is het mooiste dat er is.
Dat lijkt me een heel mooie doel om naar toe te werken. Jullie kunnen , dankzij die grote variatie, zeker op festivals als Graspop en zo staan, zeker weten! Veel succes en we blijven jullie op de voet volgen!
Rheinzand - Nu is het vooral de bedoeling om een goede live set in elkaar te steken, dat is het voornaamste plan op het moment
Het Gentse collectief Rheinzand bestaat uit producer en multi-instrumentalist Reinhard Vanbergen van Das Pop, dj Mo Disko van The Glimmers en zangeres Charlotte Caluwaerts van Tundra. Eén voor één muzikanten die goed weten waar ze mee bezig zijn. Met hun elektronische mengelmoes van funky, exotische en trippy soundscapes zorgt de band voor een zon in je hart. Na het succesvolle album ‘Rheinzand’ brengt de band nu een nieuwe schijf op de markt ‘Atlantis Atlantis’ ; over deze release hadden we een fijn gesprek met Mo Disko. Eveneens polsten we naar de grote verschillen tussen deze schijf en de voorganger en keken even vooruit naar de verdere plannen.
Om maar met de deur in huis te vallen, jullie muziek op ‘Rheinzand’ ‘de perfecte dansplaat om de zomer in te zetten’ schreef ik daarover, kwam uit in 2020 midden in de pandemie (of toch de start daarvan). Hoe werd die release ontvangen? En was het niet beter geweest die release wat uit te stellen, want dit is toch muziek die je live moet beleven, vind ik?
De plaat is een beetje tussen alles in gevallen, er waren zeer veel releases in die periode. Op het einde van het jaar is de plaat bij Piccadilly records op nummer 1 beland op hun album lijst, dat is toch een opsteek. Daardoor heeft de plaat wat meer aandacht gekregen. Die aandacht die we in het begin hebben gemist, hebben we toen wel gekregen. Dat is dus wel positief geweest.
Tracks van het album zoals 'Blind' werden gepromoot door DJ Harvey tijdens zijn zomerresidentie in Pikes Ibiza, en de band had tracks op de eerste twee volumes van zijn Mercury Rising compilaties. Hoe is die samenwerking verlopen en opent het andere deuren?
Die support van DJ Harvey is eigenlijk al veel langer feitelijk. Het is iemand die onze muziek leuk vindt, en de nieuwe nummers gaat ie ook promoten. Hij heeft inderdaad drie complicaties gemaakt voor die plaat. Hij heeft een zeer internationaal publiek en speelt overal ter wereld, dus dat opent voor ons zeker nieuwe deuren. Ook in het buitenland.
Is het als Belgische band ook niet interessant om eerst in het buitenland wat naam te maken, vooraleer je in het binnenland doorbreekt? En daarop aansluitend, heb je het gevoel dat het voor een Belgische band nog steeds moeilijker is om in eigen land voet op de bodem te krijgen, terwijl het in bet buitenland beter lukt?
Zeker. We hebben al veel leuke dingen gedaan, maar hier in eigen land lukt het moeizaam om ergens te kunnen optreden. Waarom? We hebben er het raden naar. Het is er totaal niet van gekomen om hier te spelen, ook nu nog niet. Buiten die streaming is het dus zelfs nu nog niet gelukt.
Hoe heb je als band (en mens) deze coronatijden doorstaan trouwens? Zijn jullie er sterker uitgekomen? En was het een inspiratie voor dit nieuwe album ?
Nadat we die nominatie hadden gehad bij Piccadilly records gaf dat wel een boost om er toch tegenaan te vliegen. Over de vorige plaat hadden we acht jaar gedaan, dat wilden we nu sneller doen. we hadden tijdens de tweede lockdown een pak minder werk, alles lag stil. Daarom zijn we snel beginnen werken aan nieuw materiaal. Het was uiteraard een totaal andere werkwijze dan de vorige plaat, alles ging heel snel deze keer. Het is uiteindelijk een zeer avontuurlijk traject geworden.
Ik wou het eigenlijk niet teveel over die corona hebben tijdens dit interview. De reden van dit interview is het nieuwe album dat op 1 april op de markt komt (geen aprilvis hoop ik ? ) Met ‘Atlantis Atlanis’ bewandelen jullie dezelfde weg; ik hou ook van de melancholie en dat beetje mysterieuze dat naar boven komt, zeker door de stem van Charlotte (prachtig trouwens); is dat een bewuste keuze op die manier tewerk gaan?
We zouden het niet over corona hebben, maar daar is corona alweer (haha) want het feit dat alles meer melancholisch klinkt, is net gelinkt aan die situatie waarin we zaten. Het zit in je hoofd, het is ook een gemis dat we niets konden doen, het verlangen naar een meer ‘normaal leven’ het verlangen naar terug sociale contacten en mensen ontmoeten en live spelen. Dat zorgt allemaal voor een toch wel melancholische inbreng binnen het geheel.
Er komen ook mannelijke vocalen in voor, het combineren van die twee zorgt voor een kleurrijk klankentapijt. Ook hier weer, een bewuste keuze om zo te werk te gaan?
Dat is eigenlijk van in het begin zo geweest eigenlijk, ook op de vorige schijf dus. Bij ons tweede nummer is Charlotte erbij gekomen, en sindsdien is dat altijd zo geweest die combinatie tussen onze beide stemmen.
Ik hoor dus nog steeds met dezelfde ingrediënten, maar ook een evolutie in het schrijven van liedjes, het gebruik van andere talen en meer songstructuur. Ook hier, een bewuste keuze?
Ook dat zat er al van het begin in, dat is er gewoon automatisch uit gekomen eigenlijk. Een andere taal heeft, zelfs al begrijp je die taal niet, iets poëtisch of magisch tot exotisch. Nederlands is ook een mooie taal. Als Vlaming zijn we ingesteld dat we vrij vlot een nieuwe taal kunnen aanleren, dat zit in onze DNA. Dus ja die inbreng van verschillende talen was en is nog steeds een bewuste keuze, net omdat je daardoor het kleurenpalet enorm kunt uitbreiden.
Wat is volgens jullie zelf het grote verschil tussen deze release en de vorige?
De vorige plaat was meer vanuit de ‘dance’ optiek en hoe kunnen we die naar de dansvloer brengen. Nu hebben we bewust alle drie de talenten die in de groep zitten, alle mogelijkheden daarvan meer willen boven halen. Meer intensiever ook. De nummers zijn meer sound based. Het is ook meer vertrokken vanuit de nummers en dan daar alles rond gebouwd, en dat is een totaal andere oefening. Ook de mengeling van andere genres, wat op de vorige plaat ook al naar voor kwam, komt er ook nu weer uit maar op een meer artistieke wijze.
Gaan jullie deze plaat nu wel live kunnen voorstellen, want dit vraagt om een avondje zweven over de dansvloer?
We zijn dus ook aan het repeteren om live te spelen, er is al een live optreden dat vast staat dat is op de Gentse Feesten (15 juli 2022) op Sint-Jacobs. Daar zien we enorm naar uit, de rest is nog wat koffie dik kijken. De laatste drie optredens hebben we al enkele nummers gebracht, maar nu is het een complete set rond de nieuwe plaat, dus daar zien we zeker naar uit..
Wat zijn de algemene verwachtingen voor deze release? En zijn er al reacties geweest?
We hebben al goede reviews en reacties gekregen vanuit Engeland. Persgewijs mogen we dus niet klagen, maar ik heb er dus zeker een goed oog in dat het allemaal goed gaat komen met die plaat, op basis van die eerste positieve reacties o.a. Ik heb ook het gevoel dat de plaat door een heel breed publiek wordt aanvaard, ook dat is fijn. We zijn vooral benieuwd of die bevindingen ook zullen uitkomen ‘on stage’, maar heb er dus zeker een goed gevoel bij ja.
Wat zijn de verdere plannen, de komende jaren?
Nu is het vooral de bedoeling om een goede live set in elkaar te steken, dat is het voornaamste plan op het moment. Om klaar te zijn tegen de Gentse Feesten, en hopelijk komt daar nog wat bij.
Ik had kort na jullie streaming concert in de Minard Gent een interview met jullie, op de vraag wat zijn jullie ambities kwam als antwoord: “Onze ambitie is niet zozeer de wereld veroveren, eerder de wereld verleiden.’’ Daar zijn jullie met die nieuwe en de vorige plaat zeer goed in geslaagd, is dat nog steeds de ambitie?
Dat is zeker nog onze ambitie, nog meer mensen verleiden met onze muziek. En door middel van deze nieuwe plaat. Er mogen gerust nog wat meer zieltjes veroverd worden om eerlijk te zijn.
Een Sportpaleis uitverkopen met een heuse dans act, of toch maar iets uitbouwen binnen een club circuit? Wat geniet je voorkeur?
Het buitenland in elk geval, vanuit die hoek groeit alles automatisch naar het binnenland toe. Met de band heb ik dat nog niet zoveel gedaan, in het buitenland. Als DJ lukte dat wel gemakkelijker, maar als band komt daar veel meer bij kijken zo gaan optreden. Of een buitenlandse tour, dan komt er veel meer bij kijken.
Pics homepag @Victor Pattyn
Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes met de release en het samenstellen van deze live set en hopelijk zie ik jullie live in Gent
Nederlands 
Français 
