Dick De Graaf - Die rugzak met ervaringen zeul je altijd met je mee, maar hoe je het uitwerkt, is voor mij de beste manier om te werk te gaan, door risico’s te nemen

Dick de Graaf is veertig jaar musicus. In die vier decennia heeft hij ontelbare momenten omarmd en gestapeld … Is het dan niet waard om daar een monument voor op te richten, klank en beeld samengevat? Dat is nu gebeurd met een zogeheten gatefold, waarin een veertig pagina’s dik boek en een elpee zijn opgeborgen: ‘Dick de Graaf - 40 jaar thuis op het jazzpodium - FESTIVE’ .
Naar aanleiding van een concertreek, die hem op 21 mei naar de Lokerse JazzKlub http://www.lokersejazzklub.be/concertagenda/357-2022-05-21-dick-de-graaf-festive brengt, hadden we een fijn gesprek met Dick De Graaf over veertig jaar jazz… en veel meer

Dick, veertig jaar als musicus en vooral in de jazz wereld, mogen we even terugkeren in de tijd, waar is de voorliefde voor jazz ontstaan? Hoe is alles begonnen?
De voorliefde voor jazz is reeds ontstaan  in mijn middelbare schooltijd.  Ik speelde wel gitaar in die periode dat ik 16 tot 17 jaar was, en volgde ook les. Ik had toen wel interesse in instrumentale muziek waarin werd geïmproviseerd. Niet zozeer jazz daarom, maar ook Emerson Lake and Palmer, Focus in Nederland, Frank Zappa tot Eric Clapton. Gaandeweg is die interesse in jazz er gekomen door radio programma, in Nederland had je toen nog verschillende zuilen. En die hadden allemaal wel een jazz programma, je kon toch tot vier a vijf keer per week, vooral in de min of meer late avond, wel ergens een jazz programma oppikken. Jazz & blues van Michiel De Ruyter en Aad Bos, dat waren pioniers op dat gebied. En de festivals die in die tijd werden georganiseerd, zoals het Loosdrecht Jazz Festival dat later verhuisde naar Singer in Laren, die werden ook live uitgezonden, en dat ging gewoon door na twaalf uur middernacht. Zo ben ik er mee in aanraking gekomen. In de radio studio’s in Hilversum waren er ook nog eens concerten. Dat waren best wel hype dingen, zoals bands met Fender Rhodes pianisten zoals Jan Huydts Rob Franken. Rond 1971/1972 ontstond een radio programma Session. Dat waren echt jamsessies met bekende muzikanten binnen jazz. Er was en geweldig swingende huisband met organist Cees Schrama, gitarist Joop Scholten en drummer Louis Debij en dan kwam er een of andere Amerikaanse ster mee jammen. Die kwam er na de pauze dan bij, en dat werd dan live uitgezonden. Dat heeft dertig jaar bestaan of zo, ik heb er later zelf nog in gespeeld. In jazzcafé Niek Vollebregt in Laren in Noord-Holland, daar had je ook een big band op maandagavond. De Skymasters speelden daar. Daarnaast had ik ook een vriend die speelde Saxofoon, ik speelde toen wat dwarsfluit en zo, ik improviseerde zelf maar dan meer op de rockachtige tot bluesachtige manier. Hij had in Amsterdam de geïmproviseerde muziek van Misha Mengelberg, Han Bennink en Willem Breuker ontdekt, dat vond ik zo interessant omdat het tegen alle regels ingaat. Ik vond sommige jazz wat netjes, en die Amsterdammers vonden dat lekker brutaal. Dat heeft geleid tot de mix die ik er zelf van gemaakt heb, met andere stijlen. Tussen de verschillende werelden in. Kortom, het is allemaal in de middelbare school ontstaan, toen ben ik gaan studeren in Utrecht. Daar is ook de rocktempel Trivoli Vredenburg ontstaan, dat toen nog gewoon Muziekcentrum Vredenburg heette. Er waren talloze test concerten waar al die Amerikaanse groepen op afkwamen. Daardoor had je op de meest uiteenlopende momenten in Vredeburg jazz concerten om de akoestiek te testen. Alle grote namen binnen de scene kwamen daar voorbij, en ik woonde om de hoek. Je krijgt daardoor veel informatie binnen die vanuit de live muziek scene op een natuurlijke wijze binnen sijpelt. Echt platen kopen was toen nog niet aan de orde, dat is pas in de jaren ’90 gekomen dat je die cd’s ook kon gaan kopen.

Je hebt jazz dus eigenlijk zien en horen evolueren, als ik het goed begrijp letterlijk zelfs …  maar je zei iets dat me wel triggert. Buiten de regels, maar jazz is toch sowieso buiten de regels?
Ja , maar ik heb toch op een bepaald moment gemerkt in de workshops. Er waren vrij veel improvisatie workshops. Ik ben trouwens op saxofoon overgegaan omdat er in de studententijd in de big band een plek was. Gaandeweg ben ik in het conservatorium terecht gekomen waar een soort jazz pedagogie gegeven werd. Dat waren radio musici die dat onderwijs gaven. Die hadden onder elkaar een manier van jazz lesgeven bedacht, en daaruit is een soort jazz theorie ontstaan eigenlijk. En die werd ook aangeleerd. En het is dus op die manier sterker geworden, dat er een soort regels waren waaraan je zou moeten voldoen. Ik ben daar zelf altijd creatief mee omgegaan, ik heb zelf 30 jaar les gegeven op conservatoria. Er is een theorie, er is een vorm van goed of fout, maar in de woorden van Thelonious Monk: een foute noot is een goede noot!

Ik zou daar verder op willen inpikken. Wat is de betekenis van jazz anno 2022 voor jou, aangezien de grote evolutie naar het meer improviserende karakter daarvan?
Het improviserende karakter , dat is voor mij altijd heel essentieel geweest. Dat begon bij mij zelfs al heel vroeg. Je luistert naar een stuk, dat stuk heeft een melodie, een ritme en een vorm, en eigenlijk wil je daar onmiddellijk iets aan toevoegen. Dat is een jazz muzikant in een notendop. Als jazz musicus ben je een componerende improvisator. En dat idee van ‘componerende improvisator’ dat zie ik heel veel terug in de hedendaagse jazz. Dat is zelfs veel meer geworden door de jaren heen. Ik ben er zelf altijd een voorstander van geweest , maar tegenwoordig is het gewoon schering en inslag en dat daarbij de genres van de muziek met het grootste gemak overschreden worden, zoals Turkse musici die zich toevoegen aan een band met Academische jazz musici bijvoorbeeld; en waar dan pop musici en jongens met Grunge die er dan weer nieuwe ritmes aan toevoegen. Die melange van er is niets, behalve wat wij ervan maken, dat vind ik het sterke punt aan de jazz op dit moment.

Ondertussen heb je heel wat hoogtepunten gekend, ook wel dieptepunten – wie niet – wat waren in die veertig jaar de meest gedenkwaardige momenten (of zijn er dat teveel om op te sommen)
Dat is een lastige vraag, want voor je het weet wordt het ‘Opa vertelt’ (haha). Als ik gewoon naar de laatste tien jaar kijk, en misschien nog effe terug … Tussen 2010 en 2017 heb ik doctoraat onderzoek gedaan naar compositie technieken. Daar heb ik ook muziek mee geschreven, en opgenomen op twee cd’s. En die ene BIRD Buzz, die heb ik gepresenteerd in een concert op de avond die voorafging de verdediging van  mijn proefschrift bij de Universiteit. Dat zelfde repertoire van die cd heb ik zes maand later gespeeld op het North Sea Jazz festival. Het verschil tussen die twee concerten, is een van de belangrijkste events die ik me voor de geest haal. Bij dat eerste concert zat de oppositie van de commissie van de universiteit , ze zaten nog net niet in toga, er zaten ook studenten en ex-studenten. En dan dus die rij streng kijkende mensen. Dat had een soort bedrukte sfeer.
Dat werd een stuk beter bij de tweede set. Het verschil tussen dat ene concert, en het laaiende enthousiaste onthaal op North Sea jazz. De mensen stonden in rijen tot buiten, er kon niemand meer in. Dat contrast, was een enorm hoogtepunt.
Je hebt dan ook iets als ‘na en voor COVID’ want die COVID heeft er ook ingehakt. Ik heb twee concerten midden in COVID gedaan, eentje midden in de periode in een kloosterzaal waar ook concerten werden gegeven. Daar kon ik solo gaan optreden. En dat was een heel emotioneel, voor het eerst weer met een publiek kunnen optreden. En ook een festival in Amersfoort. Het na al die tijd terug in contact komen met publiek, waren zeker en vast hoogtepunten.  En dat gaat nog steeds een beetje door eerlijk gezegd, vorige week nog een klein concertje in de Bibliotheek in Den Haag. En dan hadden de mensen ook zoiets van , wat fijn dat we weer dicht bij elkaar kunnen zitten, en dicht bij de muziek. En dat weer kunnen voelen. Dat is een hoogtepunt op zich, na die periode ja. Nog een hoogtepunt, jarenlang heb ik een septet gehad, en een van de hoogtepunten bij dat project waar we heel klein mee begonnen zijn. Een van de beste concerten was met de muziek van Jimi Hendrix , de songs werden voor die bezetting bewerkt met blazers, steeldrums, viool, trombone, gitaar en basgitaar, een heel kleurrijk ensemble om ervoor te zorgen dat die muziek van Jimi Hendrix echt zou klinken als in een soort jazz setting; in het voorprogramma van de Yellow Jackets en de Mingus Dynasty Bigband met duizenden enthousiaste mensen voor ons, ook dat was een heel leuke herinnering. Dan heb ik het wel over 2001, dat is al dik twintig jaar geleden. 

Middenin de covid-19 lockdown groeide de inspiratie voor nieuwe composities; kunnen we stellen dat deze COVID tijden eerder een zegen dan een vloek waren voor jou? Veel bands/artiesten gaven er de brui aan, anderen zijn er sterker uit gekomen? Hoe zit dat met jou?
Ik heb de tijd kunnen nemen om mijn versie van de eerste cellosuite van Bach, compleet met improvisaties of te nemen in de noodgedwongen lege Hillegondakerk in Rotterdam, en deze op YouTube gezet wat me veel belangstelling en reacties heeft opgeleverd. Daarnaast heb ik een aantal composities geschreven die uiteindelijk op het album FESTIVE terecht gekomen zijn, zoals Passeggiata anno Corona, Wetland en Alla Prima.

Je verkent vaak de grensgebieden van jazz, klassiek en wereldmuziek. Dat kan een risicovolle onderneming zijn; hoe heb je dat aangepakt en hoe gaat het doorgaans als je die grenzen aftast? En waarom doe je het vooral (je zou in je comfortzone kunnen blijven maar doet het niet ,wat me wel aanspreekt)
Zoals ik daarnet al heb verteld, heb ik de jazz leren grijpen en begrijpen , door live concerten te zien. En ik heb mezelf altijd het best kunnen ontwikkelen door in bands te spelen. Door dat te doen, en te experimenteren, heb ik de kans gehad om mezelf te ontwikkelen. Als je in een band speelt, kom je in een soort routine terecht,  en op een bepaald moment heb je de mogelijkheden wat uitgeput. Op dat moment kun je gaan praten, studeren of componeren. Op dat moment vind ik het leuk om een andere setting te kiezen, en daarmee aan de slag te gaan. Uiteraard die rugzak met ervaringen zeul je altijd met je mee, maar hoe je het uitwerkt is voor mij de beste manier om tewerk te gaan, door risico’s te nemen.
Ik heb nu bijvoorbeeld een afspraak gemaakt voor een zij project van North Sea Jazz, het fringe festival North Sea Round Town. Dat zijn heel veel kleine concerten doorheen de stad. En ik heb gedacht , ik ga weer een nieuwe stap wagen. Nu ben ik bezig met een stel jongeren van negentien a twintig jaar  die brengen een soort ‘funk, rap, rock, shoegaze en grunge’ . daar moet ik dus gewoon bij zijn.
Wat ik interessant vind is om te zien of we een muzikaal gesprek kunnen voeren samen. Ik doe ook iets met de organist van de Laurenskerk in Rotterdam, Hayo Berema.  Je moet weten binnen de klassieke muziek is de kerkorganist de enige die echt improviseert. Hayo is daar heel ver in gegaan. We improviseren samen op enorme hoogte, ook dat is een enorme uitdaging. We hebben een aantal improvisaties deze maand uitgebracht op de cd SPLIT LEVEL. Ik hou gewoon van mezelf blijven uitdagen. Jezelf opnieuw uitvinden, dat is wat ik bewust steeds opnieuw probeer te doen. Het houdt me bezig.

Ik vind dat prachtig, want je zit in een positie dat je jezelf niets meer hoeft te bewijzen eigenlijk
Daar gaat het ook niet om uiteindelijk. In de jaren ’90 heb ik korte tijd een kwartet geleid met de avant garde pianist Mischa Mengelberg, bassist Arnold Dooyeweerd en drummer John Engels.  In de Nederlandse jazz wereld dachten ze, dat moeten we gaan bekijken, dat wordt bloed aan de palen. Dat zijn mensen die helemaal niet bij elkaar passen. Maar dat werd een heel goeie, boeiende muzikale conversatie, met hartelijk leuke concerten. Een Nederlandse criticus zei ‘’De Graaf is erin geslaagd, wat veel mensen niet kunnen, examen doen’. Maar zo zie ik dat dus helemaal niet. Het is gewoon een manier om het muzikaal verhaal dat je vertelt, ook voor het publiek interessant te houden.

Je hebt met de grote namen binnen de scene samengewerkt, aan welke samenwerking heb je de mooiste herinneringen?
In 1982. Mijn ontdekking in Utrecht door trompettist Jeff Reynolds die mij vroeg voor zijn Maiden Voyage Big Band in Asterdam, waar ik met veel goede musici in contact kwam en die leidde tot mijn doorbraak in de Nederlandse jazzwereld. Uit de jaren ’90 herinner ik me drummer Billy Hart’s enthousiasme over mijn uitvoering van (afgekeurd want te lang) Peace tijdens de opnamen van de cd New York Straight Ahead. Ook heb ik geweldige herinneringen aan de optredens tijdens mijn reizen in Mali met koraspeler Toumani Diabaté, zanger en gitarist Habib Koité, en gnomi-speler Bassekou Koyaté. Heel bijzonder vond ik ook een optreden in Bursa met de oud-speler en gitarist  Erkan Ogur tijdens. Het was een optreden met popfestivalachtige allure.

Dit interview is natuurlijk naar aanleiding van Boek en Elpee ‘Dick De graaf – 40 jaar thuis op het jazzpodium - FESTIVE’; wat mogen we verwachten? En hoe selecteer je dat toch, ook al is het best een dik boek… Je moet toch keuzes maken?
Met de muziek wilde ik een synthese maken tussen gevoel en verstand eigenlijk. Mijn voorlaatste project, BIRD Buzz waar ik het daarnet over had, was het resultaat van een studie die ik had gedaan. En dat heeft ook goed gewerkt. De critici zeiden ‘gelukkig maar dat je niet kon horen dat het een of andere studie is die je op muziek hebt gezet, het komt natuurlijk over’. Ikzelf werd echter getriggerd door de coronatijd, want toen kreeg ik ook de mogelijkheid een cd te maken, en het idee werd aangereikt door John Weijers, de baas van Zennez Record om,  als de focus zou liggen op 40 jaar in de business, er dan ook een boek bij te doen met illustraties. Bij de selectie van de muziek heb ik dus opgelet dat er wel nog iets inzit uit die compositietjes tijdens dat studie project. Maar dat 80% meer intuïtief zou zijn. Daar wilde ik echt naartoe. En het boek ja, het moesten veertig pagina’s zijn, maar waren er 95 en moest gewoon worden terug gebracht.  Mijn vriend Wiljan van den Akker, emiritus hoogleraar moderne Nederlandse letterkunde, zei me is dat boek te lang? Ik kan het meer dan de helft korter maken, zonder dat je daar last van hebt. En die heeft dan deze redactie gemaakt. Het was dus allemaal wel de bedoeling dat het persoonlijk was, maar dat het ook een blik wierp op de wedergeboorte van alles door de jaren heen , dat dit dus ook een beetje zichtbaar was.

Je laat je ook omringen door top muzikanten, waar heb je hen allemaal gevonden
Dat had dan weer te maken  met de pianist Barry Green waar ik tegenaan liep. Die komt uit Engeland, maar heeft zich enkele jaren geleden in Nederland gevestigd. Hij sprak me aan, wegens een pianist in het conservatorium waar ie werkt, waarmee ik in de jaren ’80 heb mee gespeeld. Die had hem aangeraden mij aan te spreken. Niets minder waar dan dat, want het was meteen symbiotisch. En toen hadden we een gig in Antwerpen bij mensen thuis,  toen heeft ie me aangespoord om er een bassist bij te nemen.  Ik kende een heel goede bassist, Jos Machel , daar had ik al vaak mee samen gespeeld. Toen heb ik gezegd, we doen het gewoon En toen kreeg ik het idee om gewoon weer een kwartet te maken. En zo ben ik terecht gekomen bij Pascal Vermeer. Het zijn allemaal jongens die dingen doen goed gesteund door de traditie , maar ook jongens met een heel open blik naar nieuwe dingen ontdekken en  de randen daarvan op te zoeken. We konden niet samen komen, dus is alles telefonisch en via zoom verlopen. Om zo ideeën uit te wisselen. Dus, aansluitende bij de vorige vraag, zo een soort repertoire is het. Het is met goede mensen die elkaar al grotendeels kenden, waarmee we voelden dat alles heel goed op zijn plek viel in de studio. Daardoor werd het een kroon op een heel lange loopbaan eigenlijk, deze Elpee.

De songs op de Elpee zijn geïnspireerd op persoonlijke verhalen, er komen veel emoties boven drijven als ik er naar luister, geef je niet wat teveel jezelf bloot als je zoiets doet denk je?
Daar heb ik voor gekozen, en dat is de consequentie van wat ik net gezegd heb eigenlijk. Intuïtief zijn, en minder gedragen door een compositie systeem. Wat ik hoor en voel schrijf ik gewoon op en de herinneringen die komen dan maar boven. Het is zoals het is gewoon eigenlijk.

In mei ga je op tournee hiermee, het brengt je naar Lokerse JazzKlub, ken je de locatie? En de Belgische jazz scene?
Het is lang geleden eigenlijk, een van de mooiste en leukste herinneringen was een optreden op een festival in Gouvy, ergens begin jaren ’90. En ook Jazz onder de Toren, maar weet niet meer precies waar dat was. Ik heb gespeeld in Lion s’envoile in Luik. Ook in Kortrijk. In Jazz Case, van Cees Van de Ven heb ik ook gespeeld. Die mij trouwens op het spoor gezet heeft van de Lokerse JazzKlub.  Er zijn ondertussen veel mogelijkheden bij gekomen, ik hoop dat dit interview ervoor zorgt dat er promotors in België eventueel me boeken.

Dat is ook iets dat me opvalt, ondanks je enorme parcours heb ik je naam hier in ons land nog niet veel tegen gekomen, is het zo moeilijk om als Nederlander voet aan de grond te krijgen in België?
Het is raar, maar er heeft altijd een klein muurtje gestaan tussen Nederland en België toch... Er is gewoon niet zoveel uitwisseling tussen beide landen, of toch te weinig, maar dat is algemeen niet alleen bij jazz. Ik heb Klara meerdere malen gecontacteerd, en geen enkele reactie gehad... heel vreemd. Het hoe en waarom heb ik het raden naar. Het rare, als ik mails of zo krijg uit België, lijkt mijn muziek daar goed te bevallen. Misschien nog wel beter dan in Nederland, maar tot effectieve kansen om daar dan op te treden of op de radio te komen? Dat weer niet, maar ik geef de hoop niet op.

Dick , wat zijn de verdere plannen voor de rest van het jaar?
Ik heb ondertussen al vijf tot zes nieuwe stukken gemaakt voor het kwartet, dus ik vermoed dat we voor het einde van het jaar weer de studio ingaan. Voor een cd , misschien weer vinyl. Ik ga dus ook met die jonge jongens aan de slag, voor dat ‘shoegaze en aanverwant’ project, dat duo met organist Hayo Boerema willen we ook internationaal mee verder gaan. Hij zet in op festivals, en soms hebben die klassiek orgelfestivals wel behoefte aan ‘iets geks’, en daar bedoelt hij dan mij mee (haha). Daar verheug ik me op. Wat ik ook al van tijd doe, gecombineerd met de samenwerking met die organist, bezig blijven met solo optredens. Dat is het zo een beetje.

Zijn er na al die jaren nog ambities en doelstellingen , dingen die je nog absoluut wil doen?
De ambities is, je moet je plek kennen. Er zijn veel jonge talenten die nodig aan de bak moeten komen. En die ga ik niet in de weg zetten. Ik haal de krenten uit de pap, maar ik wil gewoon nog enkele dingen graag doen. Zoals nog eens een keer filmpjes maken waar ik uitleg welke systemen in gebruikt heb voor dat doctoraatonderzoek dat ik gedaan heb , voor jonge mensen. En in begrijpelijke taal. Ik ben ook op zoek naar big bands waar ik als gast muzikant, mijn eigen muziek zou kunnen spelen. Gewoon een selectie uit mijn repertoire laten arengeren voor grote ensembles. En daar als solist optreden, dat is iets wat ik zeer graag zou willen doen. En verder gewoon veel muziek schrijven …

Welk advies zou je jonge jazz muzikanten willen geven, die in je voetsporen willen treden?
Leg de nadruk op het verhaal dat je wilt vertellen. Volg de reis van de held. Het verhaal dat besloten ligt in jouw muziek, maar dat ook verbonden is aan bepaalde emoties, poëzie, literatuur, de dagelijkse werkelijkheid. Probeer daarbij een composing performer te zijn. Het bepalen van jouw grondgebied als improvisator kun je zo op een creatieve manier afbakenen en vervolgens op jouw eigen wijze invullen. Laat je vervolgens niet van de wijs brengen door het succes van anderen, maar breng wel in kaart wat in de huidige ‘markt’ werkt en wat niet. Zonder je daar vervolgens al te veel van aan te trekken (haha) .

Ik vind het prachtig dat je ondanks je ambitie en nog steeds jezelf heruitvinden, je nog steeds de jeugd omarmt en niet ziet als concurrentie, er is geen generatiekloof bij jou wat helaas wel soms het geval is ook binnen de muziek…
Welke jonge jazz ensemble zou je ons aanraden eens te checken en waarom? Geef gerust enkele tips
Het is soms pijnlijk om in COVID voor iedereen er te staan . Er zijn nog zoveel afspraken die telkens zijn uitgesteld. Je moet vriendelijk op de deur blijven kloppen, dat geldt ook voor de Belgische podia. En dankbaar zijn voor wat je gegund wordt, ik heb niet de ambitie daarbij iemand in de weg te gaan staan. In Nederland loopt net als in België veel jong talent rond in de jazz en langs de randen daarvan. Als voorbeeld noem ik een groot ensemble dat bestaat uit (ex)studenten van Codarts in Rotterdam, het conservatorium waar ik zelf ben afgestudeerd en waar ik 32 jaar lang als docent verbonden ben geweest: Coal Harbour heeft als thema jazz meets classic en geeft dat op de podia op een boeiende manier ook audiovisueel) vorm; Dan alt- en sopraan saxofonist Kika Sprangers: mijn ideaal van composing performer geeft zij op een weergaloze manier vorm. Net als Tineke Postma trouwens, die is niet meer zo piepjong en heeft inmiddels haar sporen in de internationale jazz verdiend. Kijk ook uit naar composing performer Marike van Dijk, dit jaar heeft ze de compositieopdracht van het NJF. Beide dames heb ik vele jaren geleden  tot mijn studenten mogen rekenen.

Bedankt voor dit interview

Bex Burch - Two things I keep in mind when I play music, ‘I don’t know what to expect… that means surrender’ and ‘I mean every note’

Bex Burch is a composer, percussionist, producer, and instrument maker. Employing the gyil (Ghanaian xylophone) in new and unexpected ways outside of its traditional setting she has carved out a unique sonic space for herself. Her restless creativity and desire to embrace new musical challenges across a range of percussive instruments have led to collaborations with a diverse range of artists. We saw her perform three projects at BRDCST festival, Ancienne Belgique.
You can read the review here
BRDCST 2022 - dag 3 - Wat een uiteenlopende contrasten in improvisatietechniek (musiczine.net)

Her versatility - in each project we see a different side of her and her colleagues - appeals to the imagination. That is why we wanted to interview her. It was a pleasant conversation about BRDCST, all its projects and its past, present and future plans. But also about Berlin…

Can you tell more about yourself, how things started? And what are the high and lows in your career till now?
I was only three years old when I felt the need to hit everything for sound, but I didn’t know I would become a musician, I didn’t really know that was an option, it all came very joyfully and naturally. The highs and lows? Well, last weekend at BRDCST festival in Brussels was a high, following the pandemic when everything was closed down, it felt so joyful to go back on stage and be giving everything. I have learnt in the last two years how much I need this, this is who I am. Even after three back-to-back gigs and my arms aching, I didn’t want the last show to end.

I personally think that this is a predominant feeling in any composer, musician or artist. For so many years, we had come to regard what we were doing as something normal, as if it would never stop. This pandemic has confronted us with the finite, is that true for you as well? How did you endure those times and did it make you bump into limits? Or was it a source of inspiration?
I’m grateful for these two years, it gave me space and time to question myself. To figure out who I am as an artist. It was also a very creative time.  Before the pandemic I had produced three albums in seven years. But during this time I made about 20 hours of new music. Boing! and Flock are the public releases so far.

What music has a big influence on what you are doing? And what was your source of inspiration? I read in an interview that Steve Reich was a big influence? Can you tell more about it?
The music, scene and community of Ghana where I lived in my twenties was a very big influence. Thomas Sekgura’s music and generous teaching is a massive influence that still lives on in so many of my generation of musicians that got to play and study with him. There was something magical about his playing. When he was composing or playing music, he just has a hypnotic effect so the only thing you can do is listen to what he is doing. That makes me want to chase the feeling that Thomas had, not to emulate him, but to find that for myself. Yes, I also have that influence from Steve Reich’s music, and Beethoven, Stranisky, Schostakovich and more notably, the scene in London were I lived for about 15 years. Playing with my bandmates, learning from everyone, every time, especially playing music with my elders, they lift me up to another level I can’t access (yet), so Peter Zummo, Koo Nimo, Evelyn Glennie – these are all influences on me as an artist.

How did you first get into to creating music of your own and what drew you to the art form jazz?
Finding the hunger to create came from recognising that in other people and wanting to find my own true voice. And in terms of the jazz community, I’m not a jazz musician but I have played with people who have worked and been apprentice to that tradition. The community, first in London then wider afield, have shown me an openness and generosity towards my music. When those musicians find a way to play my music, they are also teaching me. I am growing and will keep learning and growing but I’m not doing this on my own. That’s my experience of jazz – the people, the community. 

Employing the gyil (Ghanaian xylophone) in new and unexpected ways outside of its traditional setting seems to be the common thread through most of your projects, where did the interest in the instrument and percussion come from? Does that also have something to do with what we talked about earlier?
It’s because I don’t want to make Dagaare (Thomas’s tradition) music. Dagaare music is so powerful. I’m very lucky that I could live there for three years and experience this. But I’m not there as an apprentice right now, I’m from Leeds, via London, Ghana, Belfast, now I live in Berlin. Two things I keep in mind when I create music are ‘I don’t know what to expect…that means surrender’ and ‘Mean every note’. It starts with listening and I make sounds that my ear wants to hear. So the reason why the gyil goes in a new direction outside of its traditional setting, is because it’s just coming from me.

You said you are living in Berlin now. Berlin has captured my imagination all my life. My great idol and inspiration David Bowie made his best records in Berlin. One of my favorites albums is 'Berlin' by Lou Reed. But is Berlin really as magical as they say? I would like to hear more about it...
There is indeed something powerful about Berlin that’s so hard to explain. I am coming from London which is also a magical place to live. I moved to Berlin last year. There is just something about this city, the quality of the sunlight here that accesses different ideas in me. Yes, there is something magical here that feeds me inspiration, every day.

I would also like to talk about your appearance at the festival BRDCST. Despite that common thread, there were still noticeable differences between the three projects you were on stage with at BRDCST, what do you personally see as the big differences?
That was the first time I played the three projects next to each other. It was a special moment, but the difference is for the audience, not for me. We each experience music in our own way. Vula Viel is the oldest of the three projects. We are like family. We find each other blindfolded. I was focused on one project for so many years, and it’s one part of my creativity. Working with Leafcutter John on ‘Boing!’ opens all my limitations. Leafcutter John is someone who makes his own instruments and whatever he can dream, he does it. As a result, I’m also allowed to expand my own limits and I feel I can be more present in each moment to whatever I am dreaming. With Flock I can use different creative muscles again. The reason why we’re called Flock is because like a flock or murmuration of birds, starlings, we move in so many different ways in the sky. You don’t know who is leading, we just fly in all directions, switch the brain off and something greater than the sum of the parts is leading.  

I liked each of the concerts, but Flock appealed to me the most? Just because of the endless improvising and the addition of saxophone (I'm a huge fan of trumpet and sax). Which project do you prefer or do you like each of them equally? That’s what you already said. What were the main reactions on your shows? How was the experience playing at that festival?
I’m very grateful to BRDCST for making this happen. It was a milestone that I will never forget, being able to do these three projects together in one evening. The reactions were incredible. But then again, it’s still the audience who decide how they think about things. Because our job is to do our best and bring ourselves to the stage. Then it’s out of our hands, and it’s yours now, it belongs to the audience. So to share this with you all at BRDCST was an amazing experience and feel the energy and reactions from you all. 

You talk about the audience, but honestly the people who go to festivals like BRDCST are critical music lovers (including myself) who still go for the music. Have you experienced the difference between audiences at regular festivals or these rather 'underground' events?
Yes, that’s the amazing thing actually. Every single performance is different for me. I’m not sure if the audience knows how much they affect us on stage. It’s a real conversation between the bands and the crowd. The audience has a huge effect on what happens and I learn things from every performance. It’s something magical.

What are your future plans? 
Flock has a few choice and exclusive live shows. We are playing Moers, and London in the summer. I am so excited that we will release our debut album Flock by Flock is out May 20 on Strut https://flock.bandcamp.com/album/flock-2 I’m also looking forward to finding out how we grow and develop over the days, weeks, years. Leafcutter John and I are also recording new music. We have some incredible gigs in the autumn together which will also change / develop how we make music together. I am also working on solo material and Vula Viel are in a new chapter of reinvention.

You do so many projects, how do you actually keep them all apart?
That’s easy, don’t even have to think about it. Because it’s just different parts of me. I’m never confused with what I’m doing. It’s just a way of using different creative muscles, and yet I don’t think of them as “apart” because they are all connected within me too.

There is also a visual appeal to your music that fits in with the concept of cinema or TV series. Maybe do something with movies or TV series? Is that an ambition? And what are your ambitions anyway?
I’ve been thinking about my ambitions a lot the last two years. I have worked hard for years and now I’m working hard on surrender and meaning every note. That’s the most important ambition I have. Doing something for movies or TV series can be a part of that, sure. For me I try to make music that I need to make. When opportunities come, like BRDCST, movies or anything like that, I take them with both hands. So, the intention is more a creative based one. Making the best music I can make, but most importantly making the music I need to make. When opportunities come, I’m ready for them.

Next to ambitions.. are there any goals you want to archive? Or are you not busy with that?
If I can do the best I can do, and make music I need to make. That’s the only real goal I want to achieve. That way I can keep growing in what I’m doing and look forward to discovering where that takes me. As I expand I become more of myself and can find more of what I’m supposed to be making. I spoke about elders earlier, I know they have something I don’t, and that one day I will. It’s time, and there are no shortcuts.

How far do you want to grow, I mean is there a limit in growing? The music you bring is more for a club circuit I think (nothing wrong with that) but don't you want to grow into a world star and sell out big stadiums and stuff? Or is that not an ambition?
The ideal would be if everyone in the whole world hears my music. Not because everyone is going to like it, but only because if one person needs it for one moment then they will get it. I don’t need everyone to buy my records or love them, that’s not in my hands. The same with my label, I work to give the music the best chance to reach the people who really need it and I do my best at each stage, learning and hopefully doing better next time. That’s all.

You also said you have your own label. Can you tell more about that?
Vula Viel Records - it is about promoting the music I believe in. it’s all about people, the scenes, communities I talked about earlier. My label is about the team too, the people I am working with.

https://vulaviel.bandcamp.com
Last year we released Skylla and Boing!:
https://ruthgoller.bandcamp.com
https://leafcutterjohn.bandcamp.com/album/boing

Pics homepag @Monika S. Jakubowska

Good luck in everything what you doing, hope to see you with one of you projects in Belgium again. And we can keep in contact
Thank you Erik! A pleasure talking to you, hope you can visit Berlin.

RVB Quartet - Rebekka Van Bockstal - Ambitie? Met onze muziek op verschillende podia staan, niet alleen in het club circuit; maar ook op de festivals

‘Operation Dinner Out’, het tweede album van het RVB Quartet - genoemd naar sleutelfiguur Rebekka Van Bockstal - komt uit op W.E.R.F. records, en is een uitstekende hedendaagse jazzplaat. Diepe bastonen, warme saxofoonklanken en een open harmonie zijn de kapstokken. We hadden over de release van hat album, het optreden in Leuven en de toekomstplannen een fijn gesprek met Rebekka.

Je hebt verschillende waters doorzwommen naast dit project… vertel eens wat meer over jezelf?
Het is allemaal begonnen in het conservatorium in Gent. Daar heb ik de muzikanten van het kwartet ook leren kennen. In Brussel heb ik mijn Master in de uitvoerende muziek (jazz)  gevolgd bij Peter Hertmans. Daarna heb ik een project op poten gezet Tadpole Evolution met twee zangers, twee blazers redelijk ambitieus, door de omvang van de band heb ik dat niet lang volgehouden. Ik heb op het einde van mijn studie nog een jaartje daarmee gespeeld, en iets opgenomen maar dat is nu even on hold. Dat zit in mijn achterhoofd om daar ooit wel iets mee te doen , maar nu ligt de focus bij mijn eigen kwartet RVB Quartet. Ook een project waar ik sinds het conservatorium mee bezig ben. Dat is mijn hoofdproject nu, al doe ik ook nog een gitaar duo project No Wasabi, met Machiel Hereman. Dat zijn de twee projecten waar ik intensief mee bezig ben. Pakweg tot  een jaar geleden heb ik er veel zij projecten naast gedaan, maar ik vind het fijn om me op die twee te focussen nu.

Gitaar en jazz, je komt het wel tegen maar toch… Vanwaar de voorkeur, de liefde voor de gitaar?
De liefde voor gitaar is eerst gekomen, ik ben met gitaar begonnen in de muziekschool. Jazz heb ik ontdekt via een leraar Johan Saerens, die afgestudeerd was aan het conservatorium. Die kon dat goed overbrengen en heeft me heel wat jazz muzikanten leren kennen. Rond mijn 16ste ben ik die specifieke jazz muziek beginnen luisteren, en ook spelen. De liefde voor gitaar komt van een leraar in het tweede leerjaar, Meester Tom, die speelde gitaar. Veel kinderen kozen piano op de academie, en ik het andere populaire instrument, de gitaar dankzij meester Tom

Hoe je de muzikanten van RVB Quartet hebt leren kennen heb je al verteld eigenlijk …
Na ‘Crossing Dimensions’ is de Bezetting wel veranderd  Marius Couvreur bleef op drums. Otto Kint (double bass) en Elias Storme (Sax) zijn  erbij gekomen. Elias en Marius ken ik uit Gent, Otto eerder via de Brusselse Scene.

In januari 2018 verscheen inderdaad ‘Crossing Dimensions’, het debuutalbum van RVB Quartet, hoe waren de reacties? Heeft die plaat bepaalde deuren geopend?
Ja dat heeft zeker deuren geopend, we hebben dat uitgebracht via Solidude Records, dat heeft toch voor wat pers en radio aandacht – Klara en zo – gezorgd. Dus ja dat debuut heeft zeker een basis gevormd om voet aan de bodem te krijgen binnen dat typische jazz wereldje. Het is zeker een  leuke eerste stap geweest.

Ik heb je leren kennen midden in de corona tijden via een streaming, B-Jazz Rewind, Leuven Jazz; hoe was het om voor een lege zaal te spelen en hoe heb je die streaming ervaren?
De muziek voor onze tweede plaat was voor 80% klaar , dus we zaten te wachten om dit echt te kunnen uitbrengen en aan het publiek voor te stellen. Die streaming heeft ons een platform geboden om die nummers voor te stellen. En daardoor onze nieuwe muziek tot bij te mensen te kunnen brengen. Op het moment deed het raar om voor een lege zaal te spelen, maar langs de andere kant deed het deugd om terug iets te kunnen doen. we wisten dat mensen zaten te kijken, en na het concert kregen we ook reacties van mensen alsof ze er zelf bij waren. Ook al was dat eerder via de chatroom van de live streaming en niet face to face. Op dat vlak was het zeker een fijne ervaring. En deed dus ook deugd.

Heeft die streaming gezorgd voor het aanboren van een ‘ander publiek’ die doorsnee naar jouw muziek luistert, denk je? Bepaalde deuren laten open gaan die anders moeilijker zouden zijn open gegaan? Of hoe zie je dat?
Sowieso, de mensen uit je eigen kring zijn daarom niet per se jazz liefhebbers. Ook van leerlingen  kwam een reactie om ‘samen naar een concert te kijken ‘ we hebben daardoor een jonger publiek kunnen aantrekken die meer pop en rock muziek liefhebber zijn eigenlijk. Of de eerder populaire muziek bands beluisteren. In die mate hebben we dus wel een heel ander publiek aangesproken, maar in de mate dat het achteraf nog iets heeft opgeleverd dan weer niet.

Ondertussen is er ook een plaat uit ‘Operation Dinner Out’ een melancholisch meesterwerk, maar ook een vrij persoonlijke plaat toch? Was het manier om je emoties een plaats te geven? Of is dat ver gezocht …
Er zijn inderdaad specifieke gebeurtenissen waarmee ik aan de slag ben gegaan om nummers te schrijven. Maar ook over alledaagse banaliteiten. ‘Powerpoint’ heb ik geschreven naar aanleiding van de eerste veiligheidsraad die werd aangekondigd met powerpoint.. maar een song als ‘Ode aan Patrick’ is dan weer een ode aan mijn overleden Oom. Corona heeft dus ook ergens een inspiratie gevormd, bij songs als ‘Berkenstuifmeel’ en’ Powerpoint’ bijvoorbeeld.

Corona was dus ergens wel een inspiratiebron. Kun je stellen dat je als band sterker uit deze corona periode geraakt bent? Of op grenzen gebotst? Hoe moet ik dat zien?
In 2020 was 80% van onze muziek al klaar, dat is een voordeel. Ook heeft die tijd van pauze deugd gedaan om meer aan de sound te werken en te denken. En hoe we willen klinken op die tweede plaat, en daardoor zijn we er als band dus uiteindelijk sterker uit gekomen daardoor. 

Dat jullie al bezig waren met die tweede plaat heeft geholpen dus, want er zijn bands die er wel mee zijn gestopt
Het is een periode geweest waar veel bands zijn beginnen nadenken ‘is het dit nog waard’. Wij stelden vast dat het voor ons zeker waard is om ermee door te gaan.

Ik heb de plaat ook beluisterd; Improviseren is er naar mijn persoonlijke mening, niet echt bij, maar het klinkt kleurrijk binnen het genre en toegankelijk, waardoor de poprockliefhebber ook over de streep zal worden getrokken. Eens? Is dat een bewuste keuze?
Die toegankelijkheid, en die rock sound zit er zeker in. Dat er geen improvisatie inzit ben ik niet mee eens, in elk nummer is ruimte voor improvisaties. De reden waarom ik het jazz noem is trouwens net omdat er nog steeds ruimte is voor improvisatie.

Het is ook een vrij melancholische plaat geworden, ook weer een bewuste keuze? Of is die vraag al beantwoord?
Die melancholie zit in een paar stukken in. Er is dus een combinatie tussen melancholie en rock. Of dat bewust een melancholische plaat is geworden? Nee, dat was niet een bewuste keuze maar is op natuurlijke wijze gewoon zo gegroeid eigenlijk.

Hoe waren de algemene reacties op ‘Operation Dinner Out’
Heel fijn, we hebben er juist een tour achter de rug. Sinds februari is onze live show echt kunnen groeien. Het slot concert in Amor van de Roma was daarbij wel een knaller van formaat. De reacties waren heel positief, zeker en vast. Zijn we heel blij om.

Je merkt ook wel het verschil om voor een lege zaal, of voor publiek op te treden veronderstel ik?
Zonder publiek is goed voor één keer, dat zouden we niet kunnen volhouden om als tour te doen. die chemie tussen ons als band en het publiek is onbetaalbaar. En is een onmisbare schakel binnen wat we doen. alleen al die uiteenlopende setting, in cafés, op grote plekken dat wisselend publiek, nee dat is onvervangbaar! Het is steeds leuk, en voor ons telkens een andere manier om daarop in te gaan, zeer uitdagend. Bij een live streaming is er geen uitdaging aan.. dus ja we merken dat verschil zeker!

Jullie worden, ondanks andere invloeden, in het hokje van de jazz geduwd, ik veronderstel dat je dit geen probleem vindt. Wat is jazz anno 2022 in jouw ogen?
Zoals ik daarjuist al aangaf, zolang er ruimte is om naar hartenlust te improviseren Als iets niet echt vast staat, en er iets dynamisch kan gebeuren. Dat er dus een element van vrijheid en improvisatie is. Dat je de vrijheid hebt om in de studio er een andere drive aan te geven als live, en visa versa.  Dat je die vrijheid kunt benutten. Dan is dat in mijn ogen jazz.

Wat zijn de verdere plannen? Ook live uiteraard ?
We hebben dus ons eerste deel van live concerten afgerond in Amor van de Roma. Er staat voorlopig nog één concert eind oktober gepland in Hoeilaard. We zijn nu volop aan het zoeken waar we deze zomer zouden kunnen optreden. De plannen? Live verder blijven groeien, en onszelf blijven uitdagen en ik ben al volop aan het werken aan nieuwe nummers.

Is het geen probleem om geboekt te geraken, want naast een overaanbod aan releases, is er ook een overaanbod aan concerten waardoor je soms uit de boot kunt vallen; ondervinden jullie dat ook?
Ja,  het is moeilijk. Maar ik heb de indruk dat het altijd wel moeilijk is geweest om te boeken, er is altijd muziek en iets te doen , en is een kwestie om daar je plaats in te vinden. Maar nu begint het toch wel los te lopen langzamerhand. We krijgen al wat meer respons.

Naast ‘de plannen’, wat zijn de verdere ambities met dit project? Is er ook een soort doelstelling dat je absoluut wil bereiken, of ben je daar niet mee bezig?
Met onze muziek op verschillende podia staan, niet alleen in het club circuit wat we nu hebben gedaan, maar ook festivals. Om die festival sfeer op te snuiven zou leuk zijn. En dat ook internationaal, naar het buitenland toe, gaan opzoeken. En zo snel mogelijk een volgende plaat uitbrengen. Dat is dan een korte termijn doelstelling. Maar voor de rest, spelen en blijven spelen en stillaan dus wat internationaler gaan denken.

Er zijn dus ambities voor het buitenland, welke landen genieten je voorkeur?
Frankrijk, maar ook Luxemburg en Duitsland hebben een leuke jazz scene. Nederland, de buurlanden dus. Hebben ook wel best een leuke jazz scene.

Als je zou kiezen om een Sportpaleis uit te verkopen, of een naam en faam uit te bouwen in het clubcircuit in Benelux? Wat geniet je voorkeur en waarom?
Dan toch eerder een naam binnen het club circuit in Benelux. Omdat je dan op meerdere podia kunt spelen, Sportpaleis is een ‘ones in a live time’ ding. Of zo. De aandacht kan blijven duren als je in dat clubcircuit een naam hebt gemaakt, daarom liever het tweede.

De jazz sound wordt momenteel enorm gerespecteerd Hoe zou je je zelf verkopen om me te overtuigen fan te worden, als ik daarover zou twijfelen? Waarom zou ik voor RVB Quartet moeten kiezen?
Simpel, naar ons live komen zien en dan zal je direct verkocht zijn, zeker weten (haha). Omdat we op dat podium een extra vonk over brengen naar het publiek.

Is er nog iets dat me is ontgaan, dat je wil toevoegen aan dit gesprek?
Over het art-work van de hoes hebben we het nog niet gehad. Die is gemaakt door Nick Verhaegen. hij heeft de foto genomen en met de hand ontwikkeld.. Bij elk nummer hebben wij een foto gekozen uit zijn reeks die we er perfect vonden bij passen . Allemaal ontwikkeld met de hand in speciale vloeistoffen op basis van brandnetelblad bijvoorbeeld Waardoor dat een heel speciaal effect geeft, dat is toch iets bijzonder om te vermelden.

Pics homepag @Nick Verhaeghe

Dat is inderdaad een mooi extraatje om dit gesprek af te sluiten …Veel succes in alles wat je doet, en ik doe er alles aan om je spoedig live te zien

Grid Ravage - Yves De Mey - Nieuwsgierigheid is een van de belangrijkste dingen in het leven, en dat zorgt ervoor dat ik mezelf dus voortdurend kan uitdagen. Alles wat ik niet ken, vind ik interessant …

Grid Ravage  is Gino Coomans op cello, Louis Evrard op drums en Yves De Mey op elektronica. Drie topmuzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Toen we de band twee jaar geleden zagen op de ‘The Sound of the Belgian Underground’ schreven we: ''Een groovy klinkende cello aangevuld met strakke drums, aangesterkt door elektronische klanken. Je bent vol bewondering voor zoveel virtuositeit. Een intens genot. Grid Ravage zorgt voor een veelkleurig klankentapijt dat emoties bindt met dansbare beats. Prachtig!"
Twee jaar later stelt de band zijn debuut plaat voor, in een overvolle Club op het festival BRDCST in de AB . “Ze klinken groovy, aanstekelijk en brengen oorverdovende soundscapes aan. Op verpletterende wijze gaat het trio als wilde buffels tekeer. Het denderde en donderde“, schreven we erover…
Naar aanleiding van dit optreden, en de release van het debuut album hadden we een fijn gesprek met Yves De Mey . ‘Grid Ravage’ van Grid Ravage is  een release  op het Dropa Disc label ,  #013 om precies te zijn. Check het vooral uit: dropadisc.com

Yves, je hebt een zeer productieve periode achter de rug, want net voor Grid Ravage was je met andere projecten ook bezig ? of heb ik het mis? Hoe is die periode verlopen, zeerzeker met die coronapandemie?
Dat is voor iedereen wel een moeilijke periode geweest. Mijn vaste job, ik doe geluidsafwerking voor tv en film, viel plots voor enkele maanden weg door corona. En ook alle concerten werden uiteraard geannuleerd. Zowel voor de bands en artiesten als voor de organisatoren die met de handen in het haar zaten en steeds opnieuw moesten schuiven met optredens… een ware hel. Op dat vlak ben ik wel blij dat alles een beetje meer genormaliseerd is, of toch in vergelijking met twee jaar geleden. Maar om terug te komen op die productieve periode: ik heb in die COVID periode niet stil gezeten, integendeel. Ik heb materiaal voor een aantal releases gemaakt, maar heb me daar niet echt voor gehaast. Ik heb een zekere afstand en traagheid in acht genomen om dat te doen. Het is ook geen inspirerende periode geweest, als in, ik heb geen inspiratie gehaald uit heel het COVID-gebeuren. Maar ik heb zeker niet stilgezeten, en daardoor heb ik die tijd toch al bij al goed kunnen doorstaan.

Het valt me inderdaad wel op dat veel artiesten, niet alleen jij, deze tijden hebben aangeboord om dingen te releasen; er is werkelijk een overaanbod aan releases van EP’s, singles en ander nieuw materiaal … Maw, was dit op dat vlak ook voor jou een productieve periode, zou dat dan anders zijn geweest zonder deze COVID periode denk je?
Ik denk dat veel artiesten ook muziek hebben opgespaard, in afwachting van de tijd dat alles weer open gaat en dat je terug kunt gaan spelen. Met inderdaad een overaanbod tot gevolg. Ook voor organisatoren is het overaanbod een probleem, ze moeten plots gaan kiezen of komen in een situatie waarbij een voordien uitverkocht concert nu plots maar voor de helft gevuld is.

Ik wou het niet teveel hebben over corona , maar je kunt er niet aan voorbij. Ik wou het ook hebben over jouw volledige carrière eigenlijk , want naast Grid Ravage is die ook interessant om in de kijker te zetten vind ik.  Sinds je eerste release ‘Pragmatic Guidance’ (1998) heb je een lange weg afgelegd; wat is voor jou de grootste verandering door de jaren heen?
In mijn eigen muziek? Ik denk vooral dat, na zoveel waters te hebben doorzwommen, tot zelfs voor die periode in 1998, het nu gemakkelijker is geworden om mezelf terug te horen in m’n eigen muziek. Ik bedoel maar, terwijl ik op die eerste plaat vooral zoekende was, dingen aan het uitproberen was, weet ik nu beter welke richting ik echt wil uitgaan als ik iets doe. Dat is wellicht de grote verandering door de jaren heen.

Als je die lange carrière overschouwt, wat zijn de hoogte- en diepte punten tot nu toe?
Ik ben gewoon dankbaar dat ik al heel mijn leven met mijn passie muziek kan bezig zijn. Ik hoef ook geen toegevingen te doen, mijn overleven hangt er niet van af. Die vrijheid die ik daarbij voel is heerlijk. Uiteraard zijn er wel momenten dat er eens iets fout gaat, maar dat hoort er gewoon bij. Ik zit in een geprivilegieerde situatie door dit te mogen doen, dus geen reden tot klagen. Ik spreek natuurlijk voor mezelf, er zijn collega’s die enkel leven van muziek maken. Dan ligt dat toch veel moeilijker. Trouwens, wat ik professioneel doe verschilt ook niet zoveel van het gegeven muziek maken, het vormt daardoor één mooi geheel uiteindelijk.

Tijdens je carrière heb je heel wat genres gecoverd. Hoe bewust ben je van deze genres?
Ik ben me daar heel bewust van, maar ik hoef ook niet per se binnen de limieten van een genre te werken. Ik kan bijvoorbeeld elementen uit drum’n’bass nemen en die combineren met elementen uit noise. Of eventueel jazz invloeden als dat moet zijn. Ik bedoel maar, dat kan alle kanten uitgaan. Als ik met iets bezig ben verlaat ik graag de comfortzone. Dus ja ik ben me zeer bewust van die genres die ik cover,  maar durf er ook heel bewust van weg te blijven, laat het me zo uitdrukken. Door het samenwerken met een drummer en een cellist krijg ik ook veel nieuwe input en ideeën die los staan van genres.

We willen het uiteraard ook hebben over Grid Ravage. Hoe is het idee rond dit project ontstaan?
We zijn bij elkaar gekomen nadat een vriend van me - Koen Vandenhoudt van Sound in Motion en organisator van het Summer Bummer Festival - voorstelde dat we samen als band moesten spelen. Ik had aan Koen al aangegeven wel interesse te hebben om eens samen te spelen met een cellist en een drummer. Hij vond dit zelf ook wel interessant. Hij heeft me een drummer en cellist (Louis Evrard  drums, Gino Coomans – cello) voorgesteld. We hebben wat nummers voorbereid voor een liveset, enkele keren gerepeteerd, en dan het podium op. Het is dus zeer natuurlijk ontstaan, door een idee dat ik had en dat tegen iemand te vertellen die daarmee bewust aan het werk gegaan is. Heel fijn was dat.

Wat me opvalt is het verschil tussen de muziek op plaat. Live is het een muur van geluid die op je afkomt,, een verpletterende gewaarwording die ook op plaat terugkeert, maar iets meer subtiel. Klopt dit? En is dat een bewuste keuze?
Bewust is dat niet, het is hoe het organisch verloopt. Tijdens een live set zit je in het moment van het gebeuren zelf, de energie van het publiek dat voor jou staat zorgt ervoor dat je alle registers open trekt en ervoor gaat. De subtiliteit die je op plaat hoort is de rust die je thuis vind om je muziek te kunnen producen. Uiteraard ben ik daarmee aan het werk gegaan met die muziek, om die op plaat te krijgen. Maar dat wilde en jachtige van een live optreden valt weg als je thuis muziek zit te producen.  Dat is dan ook wat je daar letterlijk hoort op die plaat. Je kunt op plaat ook meer bezig zijn met de technische kantjes van de zaak, wat die subtiliteit ook in de hand werkt. En live heb ik dat dan weer minder in de hand, ook omdat daar vooral dan door de twee kompanen meer wordt geïmproviseerd. De nummers zoals ze op de plaat staan, kunnen we nooit echt live spelen. Ttz. dat kan wel maar dan is de ziel van het live spelen eruit, en dat is ook niet de bedoeling. Vandaar dus dat verschil. En dat hebben we op BRDCST ook toegepast. Het was ook het einde van het driedaagse festival en als je alles dan heel subtiel gaat brengen jaag je het volk misschien gewoon weg. Ik zit wel met het plan om met het trio eens een akoestische versie te doen en dus subtieler, maar in AB had ik gewoon goesting om er een stevige patat op te geven (haha).

Hoe waren de reacties op jullie optreden in de AB in het algemeen?
We hebben heel goede commentaren gehad, dat heeft me ook wel deugd gedaan. Grid Ravage is wellicht één van de meest toegankelijke projecten die ik ooit heb gedaan, daardoor spreekt het misschien ook een ruimer publiek aan. Ook omdat er meerdere muzikanten bezig zijn, is het voor het publiek gemakkelijker om aanknopingspunten te vinden, itt. ik die alleen achter mijn mengpaneel sta. Los van die aspecten doen we ook niet per se water bij onze wijn, ik denk dat het goed gelukt is.

Het is wel zo dat op een festival als BRDCST en ook The Sound of the Belgian Underground een vrij – laat het me stellen, en dat is ook positief bedoeld – kritisch publiek komt, dat letterlijk wel komt voor de muziek.  Op dat vlak lijkt me dat een extra overwinning, toch?
Dat is goed, want ik ben zelf ook een kritische muzikant en muziekliefhebber. En ik vind het trouwens helemaal niet erg om kritiek te krijgen. Als het gefundeerd is uiteraard.. Op The Sound of the Belgian Undergroud heb ik trouwens heel interessante dingen gehoord van die jongere garde die daar stond. Straf.

Ik volg je daarin … Wat de muziekstijl betreft, het is zeer moeilijk Grid Ravage in een hokje te duwen … Hoe zou je het zelf omschrijven?
Geen idee. Voor sommigen valt het misschien onder jazz, door de link met Summer Bummer, maar het is helemaal geen jazz wat wij doen. Het feit dat je er geen stijl kunt op kleven maar wel geboeid kan blijven luisteren en ervan genieten, is voor mij voldoende. Denk aan iets filmisch, iets organisch dat tot de verbeelding spreekt… dat omschrijft het zo een beetje.

Hoe gaat het met de Belgische underground?
Ook hier weer, geen idee eigenlijk. De underground, waar begint die en waar stopt die? Om maar een voorbeeld te geven, in Antwerpen zie ik veel underground concerten of festivals. Zoals onlangs KRAAK festival in Het Bos. En een paar km verderop gebeurde hetzelfde in De Studio.  Dan lijkt het me dat die underground  toch redelijk gezond is, in die zin dat daar toch wel wat publiek op afkomt. Ook als je ziet dat BRDCST drie dagen bijna helemaal uitverkocht is. Underground moet trouwens niet gigantisch groot worden want dan is het geen underground meer.

Waar zie je Grid Ravage in dit verhaal eigenlijk?
Ik heb nog steeds de ambitie om te blijven doen wat ik graag doe. En wil doen. Ik zou het zeker niet erg vinden om op grotere podia te gaan staan. Maar enkel met het overheersend gevoel dat ik bewust bezig ben met wat ik zélf wil doen, dat is voor mij de voornaamste voorwaarde. En daar past dus ook Grid Ravage in, in dat verhaal. Ik reken trouwens  het succes van een groep niet af op de zaal capaciteit , Ons optreden in het café van Het Bos en die twee in de grotere zalen van AB  zijn voor mij even belangrijk. Maar niet door de capaciteit van de zaal.

Wat zijn de verdere plannen met Grid Ravage trouwens?
Nieuwe nummers maken, en opnemen als ze daarvoor rijp zijn. En vooral zo snel mogelijk terug wat meer kunnen optreden . Het enige wat echt vast ligt is Meakusma Festival in Eupen (https://meakusma-festival.be/artists-2022/ ) maar dat is pas in september. Ik zou toch graag de kans krijgen om in de zomer nog wat te spelen. En ook de energie van het trio verder uitpuren, om te zien waar we uitkomen. Misschien bij iets anders dan wat het nu is, wie weet…

Staan er naast Grid Ravage nog andere projecten op de planning trouwens?
Ik had op 18 april 22 via Bandcamp, nog twee nummers online gegooid. Ik heb solo nog wel een paar platen klaar liggen. Ik heb nog een duo met een goede vriend (Peter Van Hoesen) van mij. Daaraan zou ik in de toekomst toch ook terug wat meer aandacht aan willen schenken, maar we zijn beide druk bezig… Dus solo, het duo met Peter (Sendai) , een trio en dan nog werk? Dat is een meer dan gevulde agenda…

Na zoveel platen  en projecten te hebben gemaakt, hoe blijf je jezelf  trouwens telkens opnieuw uitdagen?
Uitdagen? Ik heb gewoon gigantisch veel goesting om muziek te maken, steeds opnieuw en opnieuw, zo simpel is dat eigenlijk. Ik ben een klank-georiënteerde mens; als ik iets hoor dat me aanspreekt denk ik direct ‘’daar moet ik iets mee doen’  Ik ben in ieder geval heel nieuwsgierig en steeds bezig met de zoektocht naar een geluid dat ik nog nooit gehoord heb, en dat zorgt ervoor dat ik mezelf voortdurend kan uitdagen. Alles wat ik niet ken vind ik interessant. Dat kan tegen- of meevallen, maar ook dat is net het leuke daaraan.

Zo te horen is het dus niet echt je de ambitie om uit de underground een mainstream publiek te overtuigen? Of is dat wel de bedoeling?
Ondanks het feit dat ik uiteraard graag publiek heb, ben ik, wanneer ik muziek maak, nooit bezig met dat publiek. Het grote deel van de muziek die ik heb gemaakt, heeft nog niemand gehoord en is soms ook niet gemaakt om te laten horen. Ik maak een groot deel van mijn muziek voor mezelf. Dingen als mainstream doorbreken, spreekt me binnen dat verhaal niet aan.

Zijn er nog doelen die je absoluut wil bereiken?
Gewoon absoluut mijn goesting blijven doen, en zo lang mogelijk. We zijn maar een klein element in die grote universum waarin we leven, het zou al fijn zijn moesten we gewoon verder ons leven kunnen leiden dat we nu leiden, dat is al heel wat. En de artistieke mogelijkheden verder uitputten. Niet te ver vooruit kijken, en rustig verder doen… laat het ons daarbij houden, dat is  vaak al moeilijk genoeg.

Dus als je mocht kiezen een wereldster te worden enSsportpaleizen uitverkopen, of een gevestigde waarde kunnen blijven in het club circuit, dan geniet dat tweede je voorkeur?
Sowieso dat tweede, daar hoef ik zelfs niet aan toe te voegen.

Pics homepag @Wanda Detemmerman

Voila! Yves, heel hartelijke dank voor dit gesprek, veel succes met Grid Ravage en alles wat je doet, we blijven het  op de voet volgen