The 925 - Je hebt veel coverbands, maar bands die zich echt wagen om ‘die sound van toen’ in een hedendaags kleedje te stoppen, die vind je dus wel minder. En dat maakt ons dus eerder uniek binnen dat rock wereldje
The 925 lanceerde eind maart een nieuwe single, ‘Judy’, een eerste single van een nieuwe EP die in 2024 uitkomt. The 925 werkt aan nieuwe muziek en een nieuwe , modernere uitstraling. Toch knipoogt The 925 nog steeds naar de jaren 60. De muziek uit die jaren was eerlijk, gemeend, niet te complex, to-the-point én dansbaar. Breng dat concept in een hedendaags jasje, en dat is exact waar The 925 naar toe wilt.
Naar aanleiding van de single release hadden we een fijn gesprek met gitarist Jorik Van den Bosch en drummer Aaron Machtelinckx. Uiteraard polsten we ook naar de verdere toekomstplannen en de ambities.
De band ontstond (dacht ik ) in 2021 … patat, nog steeds in de corona periode … een slechtere start kon je niet hebben toch? Hoe hebben jullie die tijden overbrugd?
Voor ons was het eerder een perfecte timing, we zijn in volle corona periode beginnen repeteren en er was helemaal geen druk om te gaan optreden, want er waren gewoon geen optredens. We konden daardoor rustig aan onze muziek werken, zonder enige druk om ons heen. We konden, uiteraard rekening houdende met zware instructies, in een concertzaal in alle stilte repeteren. We zijn, na een jaar repeteren, naar buiten gekomen met een eerste EP in het najaar van 2021. Het was dus eerder in ons voordeel die periode eigenlijk. Daarna is het in een stroomversnelling gegaan, we hebben rond september onze eerste show gespeeld en drie maanden later stonden we al in AB
Het debuut van ‘The 925’ in 2021 ging niet onopgemerkt voorbij: enkele uitverkochte concerten in AB, en ook in het buitenland (Frankrijk en Spanje); heeft dit deuren geopend naar ‘meer’?
Ik moet wel zeggen, we hebben niet in Spanje gespeeld, dat was oorspronkelijk de bedoeling maar is door corona niet doorgegaan. Ook het optreden in AB was als support van RHEA. We hebben echter al veel shows in het buitenland gespeeld ondertussen. Waaronder Duitsland en Nederland en daar gaat het heel vlot. We zijn wellicht wel bekender in Vlaanderen maar in Nederland kunnen we nu reeds veel grotere shows spelen.
Is het een bewuste keuzen om eerst te lonken naar het buitenland? En waarom?
We hebben vanaf het begin ingezet op Duitsland en Nederland, omdat we door onze ervaring met andere projecten, ook merkten dat bands die hier eerst proberen door te breken dat als die in het Buitenland spelen terug moeten beginnen van nul. Het is wel meer werk in het begin, om het zo aan te pakken, maar het loont uiteindelijk wel. We hebben ook gemerkt dat ons genre in zowel Duitsland als Nederland zeer goed in de markt ligt. Het zou daarom raar zijn om enkel te focussen op Vlaanderen. Om een voorbeeld te geven, onze eerste show in Keulen was al direct uitverkocht. Dat bevestigt dat we een zeer goede keuze gemaakt hebben, om eerst in te zetten op het buitenland en onze horizonten te verbreden.
Heeft het feit dat jullie bewust kiezen voor het buitenland ook te maken met dat Belgische bands in eigen land vaak al te sceptisch worden bejegend? Of heeft dit er niets mee te maken?
We moeten zeker niet klagen van de respons in Vlaanderen. Maar onze muziek matcht beter met Nederland en Duitsland, en wellicht ook met Spanje. De Belgische muziekscene is enorm verzadigd met allerlei verschillende genres en stijlen. Je zou al bijna honderd genres graag moeten horen om in Vlaanderen echt de aandacht te krijgen. Het verhaal is gewoon zo dat die rock-’n-roll , zoals die vroeger aan bod kwam , dat die in Nederland en Duitsland gewoonweg nog meer beluisterd wordt dan in eigen land. We hopen dat we heel veel kunnen spelen, dat is iets waar we enorm op inzetten dat we zoveel mogelijk live kunnen spelen. Dat mensen ons live goed leren kennen, is altijd een zeer goede basis.
Jullie halen de mosterd uit de jaren ’60, met alle respect zie ik zo elke maand wel een tiental bands passeren in die ‘stijl’, niet bang dat jullie in dat muzikaal bos niet zult worden gevonden?
Eerlijk gezegd, nee we zijn daar niet bang voor. Net omdat er heden den dage weinig bands zijn die zich laten inspireren door die jaren ’60. Er is nu eerder een revival van indierock of de muziek uit de jaren ’90. Voor ons is The Sonics een grote inspiratiebron, en bands die echt teruggrijpen naar die basis van toen? Die vind je dus niet echt veel,. Dat is ook de reden geweest om dit project op te starten, omdat er zo weinig bands zijn die expliciet naar die tijden verwijzen. Je hebt wel veel cover bands, maar bands die zich echt wagen om die sound van toen in een hedendaags kleedje te stoppen? Dat vind je dus wel minder. En dat maakt ons dus eerder uniek binnen dat rock wereldje.
Wat ik wel opmerkelijk vind, ikzelf ben wat ouder en die muziek is dankzij mijn ouders, met de paplepel ingegeven, maar jullie zijn nog piepjong. Wie of wat was uw inspiratie om deze muziek te maken?
Zoals eerder aangehaald zijn we enorme fan van The Sonics. De energie en vooral de eerlijkheid binnen die muziek, is uniek en spreekt ons enorm aan. We hebben allemaal wel een opleiding binnen muziek gevolgd. Je leert daar heel veel theorie, hoe je iets moet laten klinken. Maar die muziek van toen was gewoon goudeerlijk, neem nu de muziek van The Sonics. Dat is gewoon echt, de echtheid binnen die stijl spreekt ons enorm aan. Het hoeft voor ons niet te gepolijst te zijn, we vinden het zo mooi, die krakelingen die je hoort en zo. Dat spreekt ons zeker aan en daar willen we ook naartoe gaan, die charme van hoe de muziek toen was. We willen daarom ook dat de energie goed zit, om zo dat gevoel van toen te creëren; het nadeel is dat we daardoor moeilijk op de radio worden gedraaid, we krijgen vaak te horen dat het nummer er wel is maar het is te ruw en teveel terug naar die tijden om op de radio te worden gedraaid. Met onze tweede EP willen we het uiteraard niet uitschakelen, maar we willen er wel wat aan schaven waardoor het wat meer radiovriendelijker wordt. Zonder onszelf te verloochen. Want we willen wel verder geraken zowel in binnen- en buitenland, dezelfde methode en insteek als vroeger, dus maar dan richting 2023 is de bedoeling naar de toekomst toe.
Ik vind op basis van de songs die ik al heb gehoord, die enorme energie zo aanstekelijk dat je prompt lekker wil feesten, is het daarom niet meer één band die je live moet zien dan een ‘album of single’ band?
Enorm, we horen die opmerking ook heel vaak. Ook als iemand die nadat hij ons live heeft gezien, de opnames hoort en daarover schrijft zijn de reacties meestal in die richting. Live is het nog stukken beter. We zijn ons daar dus zeker van bewust.
Eind maart kwam de nieuwe single ‘Judy’, wat zijn de persoonlijke verwachtingen? En zijn er al reacties geweest?
We zijn daar een beetje voorzichtig mee om die lat wat verwachtingen betreft niet te hoog te leggen. We verwachten wel dat deze single op één of andere radio geraakt. We zijn echter vooral aan het werken aan die tweede EP. Met onze eerste EP hebben we zeker toffe dingen gedaan. Maar zoals reeds gezegd, hebben we dus wel gehoord dat we wat dingen missen om echt op die radio te worden gedraaid, daar hebben we nu bewust wat aan gewerkt binnen onze sound. Maar los daarvan hebben we nog niet het gevoel klaar te zijn om een full album uit te brengen, daarvoor is het nog een beetje te vroeg. Het is dus nu vooral aftasten en daar uit leren. We staan achter deze single als zijnde een stuk van onszelf waar we echt in geloven. Maar om 100% te zeggen dit of dat zijn onze verwachtingen? Is het eigenlijk nog te vroeg, daarvoor moeten we verder werken om die sound te verfijnen. Het idee is er dus om gewoon door te werken naar een full album, en daarvoor moet je toch verschillende dingen uitgeprobeerd hebben. Tot je u daar echt aan waagt, en uw visitekaartje aflevert als zijnde ‘dit zijn wij, en dit is ons eerste album’ dan pas kunnen we echt zeggen wat onze echte verwachtingen zijn. We hebben nog teveel groeimarge.
De single is ook een persoonlijk verhaal, heb ik ergens gelezen, er hangt ook een gevoelig kantje aan. Hebben die emoties een rol gespeeld binnen de single?
Toch wel, het is ook niet per se dat het om een persoonlijk verhaal gaat. Het verhaal gaat over iemand die smoorverliefd is op een vrouw, en die enorm veel moeite doet om haar hart te veroveren. Maar die vrouw twijfelt en wil nog niet direct beslissen. Dat knaagt enorm aan hem. En die gevoelens wilden we zeker in de song verstoppen. Daarnaast zien we ook hoe het draait in de wereld, dat er veel wordt getwijfeld over de dingen en de frustratie daarrond, dat komt ook terug in deze song. Heel bewust.
Is de single een basis hoe de EP zal klinken?
Je moet de EP bekijken als een experiment. Ons doel is, zoals Aaron al zei, om een full album uit te brengen. Vooraleer we dat doen, moet alles perfect goed zijn, eerder beginnen we daar niet aan. Daarom zal elke EP een zoektocht zijn naar welke richting we echt willen uitgaan, en daardoor zal er dus wel verschillen merkbaar zijn. Er komt nog een single uit, die zal veel rustiger zijn dan deze. Er gaan ook nog wat meer rock getinte nummers op staan, het is een beetje van alles een beetje. Wat wel blijft, bij elke song zal je een duidelijke verwijzing horen naar die specifieke muziek uit de jaren ’60, die steeds de basis van onze sound zal blijven vormen. Om een voorbeeld te geven bij deze ‘Judy’ zit er veel verwijzingen naar MC5. Wie MC5 goed kent kan binnen die song wel een herkenningspunt vinden.
Jullie zijn van plan om dus een full album uit te brengen. In tijden van Tik Tok, spotify (ook een medium waar jullie gebruik van maken) zie ik veel single releases, albums maken hoeft dan nog? Waarom wel?
Dat is een goede vraag, en houdt ons ook bezig. De dag van vandaag zien we dat albums, ondanks dat alles snel en vluchtig gaat, nog steeds belangrijk zijn er nog een publiek is dat die albums daadwerkelijk koopt. Ook voor een band zelf, als statement, is het de dag van vandaag nog steeds relevant. Of dat in de verdere toekomst nog zo zal zijn of blijven? Daar weet niemand het antwoord op. We zien wel een trend dat de Tik-Tok generatie meer te vinden is voor korte singles, zelfs lange valt niet in de smaak. Hoe dat op dit vlak zal evolueren is koffiedik kijken. Je moet als band altijd de grens bewaken tussen wat je zelf wilt, en een publiek te vinden dat zich kan vinden in je verhaal. En ons doel is en blijft dus dat album opnemen, daar gaan we ook voor. Een album kun je gewoon laten inzinken, laten groeien. Het album is een samensmelting van de lessen die we uit onze EP’s getrokken hebben, en is en blijft dus een belangrijk doel. De dag van vandaag, zoals de kaarten NU liggen, twijfelen we daar dus geen seconde aan om het wel te doen. Is dat binnen tien jaar nog zo? dat weten we niet, maar vandaag zijn we vandaag en binnen tien jaar zijn we binnen tien jaar, we hebben geen glazen bol. Dus kunnen we enkel kijken wat NU relevant is, en uitbrengen van een album is dat dus nog steeds, er is nog een publiek voor
Over dat publiek wou ik het ook even hebben, ik veronderstel niet dat het Tik-Tok publiek jullie doel publiek is, welk publiek dan wel?
Die vraag stellen we ons elke keer, we weten het niet. Op ons optreden in Berlare was er een iets ouder publiek. In de Charlatan in Gent speelden we voor jong publiek, laat het ons houden mensen die van eerlijke rock houden. Wat ook een feit is, vroeger kon je de generaties wat in vakjes delen, per tien jaar kon je er echt een genre op kleven. Door internet worden generaties meer verbonden, veel jonge gastjes lopen bewust met T-shirts van Motorhead en KISS of zo rond. Om maar een voorbeeld te geven. Die gevoeligheid voor nieuwe trends en gevestigde waarden , de jongere generatie is daar minder bewust mee bezig. Het maakt de generatiekloof minder groot. De generaties komen gewoon veel dichter bij elkaar, zeker door internet en sociale media dus.
Ik ondervind persoonlijk dat, in tegenstelling tot mijn jonge tijd, je op een hardrock optreden zowel in stropdas als in jeans kan binnen komen, dat was vroeger wel anders. Ondervinden jullie dat ook?
We hebben een interview gezien met Brent (STAKE) waarin hij aangaf misschien gekend te zijn als een zware rocker, maar met zijn nieuw project zit hij in de HC trends en die richting. En bij hem thuis staat KLARA op. Om antwoord te geven op uw vraag, alles is mogelijk in deze tijden…
Naast optreden, de EP , en wellicht ook andere projecten, wat zijn de verder plannen voor dit jaar?
We gaan deze zomer enorm focussen op festivals, er staan er nu een stuk of veertien vast. Waaronder ook in Nederland. In het najaar gaan we een exclusieve zaal show spelen. En voor de rest vooral club shows. In Nederland en Duitsland. Volgend jaar brengen we onze EP uit, wanneer is nog een vraagteken. Wellicht in Maart, en dan wordt daar ook een toer aan verbonden. We gaan dus iets exclusiever spelen, dat is het plan.
Is het een ambitie om in een Sportpaleis te spelen of eerder een naam te worden binnen het club circuit?
Sportpaleis is niet echt gesproken. We willen ons vooral toch focussen op kleine clubs. We spelen heel graag in die typische rock-’n-roll cafés maar die zijn in Vlaanderen zeldzaam. In Duitsland heb je dat wel, en in zulke dingen gaan we toch altijd naar streven. In Vlaanderen dus vooral het circuit zoals Cactus, Het Wilde Westen en dat circuit rond die soort clubs, is zeker ons doel. Er is ook een overaanbod , daarom jagen we ons niet op, zijn ambitieus en gaan in het buitenland spelen en we blijven gewoon doen wat we graag doen.
Toen je me vroeg of ik jullie nieuwe single wou promoten liet je me al weten dat niet iedereen antwoordt op de vraag.
Ondervinden jullie als band ook dat het (los van optredens) moeilijker is geworden om aan de bak te komen?
We merken wel dat het nu moeilijker is dan voor corona, maar tijdens die periode heeft iedereen meer tijd gehad om muziek te maken. Sinds corona gaan mensen helaas minder naar optredens, er is ook een financiële crisis. Het wordt gemakkelijker om gewoon muziek te maken. Het maakt allemaal op het moment wat moeilijker om aan de bak te komen. Maar we amuseren ons enorm, en geloven er zelf in en dat is en blijft een drijfveer om toch te blijven doorgaan. Moesten we door vol te houden ooit de kans krijgen om in een Lotto Arena te spelen is dat mooi mee genomen. De ambitie om er iets groot van te maken is er zeker, maar nu is het belangrijkste, plezier beleven met wat we doen.
Er plezier in beleven is inderdaad belangrijk, ik hoop jullie spoedig live aan het werk te zien, veel succes met alles wat jullie doen
Carrion - Als we Carrion echt willen zien groeien en gerespecteerd zien worden, dan moeten we gewoon eens gaan toeren, maar dan een echte tour met alles erop en eraan
Net zoals een zaadje in de grond tijd nodig heeft om te groeien tot een heuse boom, zo hebben sommige bands iets meer tijd nodig om uit te groeien tot de absolute top binnen hun muziekstijl. Neem nu Carrion, deze Gentse Death Metal band timmert sinds 2008 aan de weg. Carrion heeft ondertussen vele waters doorzwommen en bracht in 2012 met ‘Revelations’ een gesmaakt debuut op de markt. Echter stak de band daarmee niet boven de gemiddelde bands in het genre uit. Opvolger ‘Time to Suffer’ was een schot in de roos, de daarop volgende jaren bleef Carrion groeien. 2018 was een boerenjaar voor de band met shows op Antwerp Metal Fest, MetalDays, support voor Suffocation, support voor Necrot, een uitverkochte Music Club Elpee enz. maar daarna gooide corona roet in het eten.
‘Morbid Nailgun Necropsy’ beantwoordt perfect aan de normen van het genre en doet je neerdalen in die gore put van de hel, een opvallend donker kantje. Het is een kwalitatief hoogstaande plaat, deze derde, die ons compleet omver blaast.
Review hier Morbid Nailgun Necropsy (musiczine.net)
Over deze release hadden we een fijn gesprek van meer dan een uur met Mathieu en Jan, we polsten naar de verdere plannen en ambities na al die jaren…
Het is een tijdje geleden dat ik nog eens interview met jullie heb gehad , ondertussen is er veel water door de zee gestroomd, hoe is het de band vergaan de laatste jaren? Heeft die coronaperiode voor grote veranderingen gezorgd (positief of negatief)
Mathieu: In de periode na ons laatste interview – Antwerp Metal Fest 2018 – hebben we nog heel wat mooie shows gespeeld, ook in 2019. Begin 2020 hebben we nog 1 show gedaan met Cannabis Corpse en de vrienden van Carnation en daarna ging alles dicht. We hebben wel nog een live stream gedaan in de Kinky Star en dat was mooi meegenomen. Daarna is Frederick De Schepper in de band gekomen in 2021, de eerste show met hem was op Devils Rock For An Angel.
Die coronatijden en personeelswissels, hebben die geen negatieve/positieve invloed gehad?
Jan: We hebben in die periode verder geschreven op een gezapige manier. Ondanks dat Frederick erbij was gekomen, konden we spijtig genoeg nog niet echt veel doen met hem.
Mathieu: Het was inderdaad nogal vervelend... Maar eigenlijk zijn we die periode gewoon ‘ondergaan’ en zodra het weer kon zijn we er terug in gevlogen. Met repeteren en alles wat daarbij hoort. Ik heb mijn toenmalig knuffelcontact Nico (drums) wat zitten klaarstomen om in de studio te gaan, om dan eind 2021 de drums op te nemen bij onze copain Lander van Hearse Studio. In 2022 zijn daar dan ook dan de vocals, bas en gitaren opgenomen. En nu zijn we dus aan ons derde album toe...
Wat die optredens betreft , op Zingem Beeft was ik , voor het eerst, niet compleet overtuigd (de nieuwe nummers konden me dan weer wel bekoren); op Troyfest was het er ‘boenk op’ … Was er een verschil tussen die beide concerten?
Jan/Mathieu: Het ging al een beetje fout bij de soundcheck op Zingem Beeft, dus de zenuwen waren nog wat meer gespannen. We hadden met Frederick nog niet veel shows gedaan en er was ook wat extra stress doordat we een videoclip gingen opnemen. 5 minuten voor we aan dat nummer gingen beginnen in onze set, vielen ook alle podiumlichten uit waardoor we nog meer afgeleid en bezorgd waren. Je moet weten dat zo een video veel geld en voorbereiding kost. Het was dus een beetje een samenloop van dingen die verkeerd gaan, maar ook stress en zenuwen die er voor zorgden dat het op Zingem Beeft niet echt ging zoals verhoopt.
Jan: Het was tussen mij en Frederick ook een beetje zoeken en aftasten en op Troyfest vielen al die puzzelstukken mooi samen.
Wat me wel opvalt, wat zeker op Troyfest werd bevestigd, is dat jullie meer dan ooit tevoren op dezelfde lijn zitten. Zeker nu, niet dat het vroeger niet zo was, toch opvallender. Heb je daar een verklaring voor? Klopt dit?
Mathieu: Ik denk dat dit deels komt doordat we nu een top drummer als Nico in onze band hebben, de nieuwe nummers zijn door zijn drumwerk strakker en hoger van niveau. Sven verbetert doorheen de jaren ook steeds meer en meer als zanger. Voor extreme metal zijn dat voor mij de twee voornaamste pijlers, de zang en de drum, als die goed zitten.,. En dat zit bij ons beter dan ooit.
Jan: Dat klopt, we hebben wel altijd sterke riffs kunnen maken met onze gitaar, maar sinds we een technisch heel hoogstaande drummer in onze rangen hebben, kunnen we het niveau inderdaad wel optillen naar een heel andere hoogte. Ik denk dus dat het vooral daaraan ligt, het drumwerk van Nico is een heel opmerkelijk meerwaarde die ons vooruit helpt. Daarnaast merk ik wel dat we kritischer bezig zijn op repetities dan voorheen het geval was. We zijn veel intenser bezig om de nummers echt tot in de puntjes te bestuderen.
Jullie brachten ondertussen dus een plaat uit, ‘Morbid Nailgun Necropsy’, een zeer knappe schijf waar jullie die ingeslagen weg blijven bewandelen, maar toch ook een beetje anders? Juist? Wat is volgens jullie het grote verschil met de voorganger?
Het tempo ligt op deze plaat veel hoger dan op de vorige plaat, ook dat komt weer door Nico die dat hoger tempo wel aankan. Daardoor kunnen ook wij hoger schakelen. Dan probeer je automatisch zelf je grenzen te verleggen, te improviseren en nieuwe dingen uit te proberen. Omdat Nico het toch allemaal aankan… Daar ligt dus het grote verschil met de vorige plaat.
Wat me opvalt is dat er meer variatie inzit, soms zelfs ‘intiemer’ klinkt. De dreiging blijft. Hoe te zien?
Mathieu: Er zitten wat meer duistere en Black Metal invloeden in, dat komt dan meer van mijn zijde. Behalve bij ‘Genetic Alternation’ is die tweede helft dan weer door Jan geschreven. We hadden daar onze twijfels over in eerste instantie, is het wat teveel Black Metal en is het nog genoeg Carrion.
Jan: Het verschil met de twee vorige platen is dat de inbreng van Mathieu veel groter is geworden. De meeste ideeën werden in de mixer gestoken, en dan kwamen daar weer andere ideeën uit. Tot spijt van Mathieu (haha). Het was wat trekken en duwen om daar mijn eigen gedachten in te passen, maar het is wel opvallend dat er daardoor andere stijlen in deze nieuwe plaat zijn ingeslopen.
De nummers blijven meer hangen, het niveau ligt strakker en hoger. Hoe waren de eerste reacties tot nu toe?
Jan: Voorlopig zijn de reacties zeer positief, iedereen is enthousiast. We hopen dat het wat dingen los maakt bij de mensen en bij organisatoren. Want door dat alles weer is losgelaten is er ook een overaanbod, dus is het lastig om daar weer in te passen… Voorlopig blijven we een beetje op onze honger zitten. Maar we zijn dus wel zeer tevreden tot nu toe van de reacties en de recensies die al zijn binnengekomen.
Mathieu: we hebben enkele buitenlandse reviews gehad waarvan we zeer blij zijn, zoals eentje van Brazilië die ons een 9,5 op 10 heeft gegeven en ook een Engelse review vol lovende woorden. Ook de review van Musika is een dikke 95 op 100 waar we trots op zijn. Alsook van jullie.
Jan: Het is nog beetje afwachten voor andere reviews van Benelux die nog moeten binnen komen. Dat is voor ons de belangrijkste markt, ook om op festivals en zo te kunnen staan.
Dat loopt dus als een treintje tot nu toe. Wat zijn de verdere plannen voor 2023?
Mathieu: Er zijn al vijf release shows vastgelegd waaronder in de Elpee (Deinze). In The Kids in Antwerpen. Daarna in Asgaard, Gent-Brugge. In mei samen met Reject The Sickness in rock café Hell in Diest en in juni met Columbarium in Ad Fundum. In juli is er een festival en in het najaar liggen er ook al dingen zo goed als vast. Maar wat Jan daarnet zei, iedereen mag eindelijk terug spelen en dan is er een overaanbod. Daardoor moeten we een beetje afwachten, dat is ooit wel anders geweest. Circa tien jaar geleden moesten we haast geen moeite doen om aan 15 shows te geraken op jaarbasis. Nu is het echt wel spannen om ergens in te passen.
Jan: Dat klopt, we moeten er echt wel meer tijd en werk in stoppen zodat organisaties ons willen boeken, door dat overaanbod dus. De CD komt een beetje laat uit, om te kunnen worden ingepland in de zomer festivals. Ook al ligt hij bij veel mensen al een tijdje in de digitale schuif. Maar los daarvan is het dus inderdaad niet gemakkelijk om overal binnen te geraken, dat is wel een opmerkelijk verschil buiten vroeger.
Jullie zijn een van de sterkste death metal acts die ons land rijk is, maar ik krijg een beetje het gevoel (begrijp me niet verkeerd) dat jullie wat blijven aanmodderen, wat denk je?
Mathieu: Dat komt toch vooral door die coronaperiode, want in 2018 waren we echt goed bezig. We speelden op Antwerp Metal Fest, een show met Suffocation, de main stagen van Metal Days, een uitverkochte release show in Elpee en veel andere mooie dingen.
Jan: Door die corona heeft de groei wel een deuk gekregen. Na die circa twee jaar corona is het speelveld ook helemaal anders dan voor die periode. Waardoor we moeten knokken om onze plaats terug op te eisen.
Zijn jullie ambities veranderd ? Zijn er doelstellingen die jullie absoluut nog willen bereiken?
Jan: Eerlijk? Mijn ambitie persoonlijk is om op Alcatraz te mogen spelen. Ik was een beetje teleurgesteld dit jaar want er staan best wat Belgische bands op Alcatraz.. Maar goed...
Door het uitvallen van de ZOOM verbinding, maakten we een nieuwe link en zetten het gesprek verder met Mathieu, we pikten in met de vorige vraag en polsen naar zijn ambities met de band…
Mathieu: Ik ben het deels eens met Jan daarover, in de zin dat als Belgische band op Alcatraz spelen inderdaad wel meer deuren kan openen naar andere organisatoren toe. Sowieso zal dat ook een zeer fijne ervaring zijn maar ik verwacht ook niet dat 1 show opeens ons imago een gigantische boost gaat geven. Na dat we op Wacken Open Air gespeeld hadden in 2016 veranderde er ook niet echt veel voor ons hier in België qua shows of erkenning. Maar toch om wat meer erkenning te krijgen binnen de Belgische scene is Alcatraz the place to be. Van al de grote evenementen in België hebben we er nog niet zo veel meegemaakt. Het zou dus eindelijk eens gaan mogen. Ik heb de indruk dat in België je connecties belangrijker zijn dan de kwaliteit van je shows en je albums. Mijn ambitie is eigenlijk om weer eens op een festival in het buitenland te staan. Of in het beste geval eens een serieuze tour te kunnen doen zoals onze vrienden van Reject The Sickness al 2 maal gedaan hebben. Ik denk dat dat het beste is wat je kan doen om je imago en bekendheid te vergroten.
Zou het niet kunnen liggen aan het feit dat jullie op het punt stonden om echt door te breken, dan spreek ik van dat boerenjaar 2018; door die corona periode zijn jullie in snelheid gepakt? Waardoor die doorbraak er niet echt kwam, en jullie daar nu – ik wik mijn woorden – beetje de gevolgen van dragen?
Dat geldt voor veel andere bands ook. Misschien leek het bij ons iets meer een deuk te hebben gegeven in onze ambitie? Geen idee... Maar ook andere bands hebben datzelfde probleem dat ze zich na die periode moeten her lanceren. Ik blijf erbij, als we Carrion echt willen zien groeien en gerespecteerd zien worden, dan moeten we gewoon eens gaan touren in het buitenland, maar dan een echte tournee met alles erop en eraan. Pas op, we mogen zeker niet klagen over onze Belgische shows op vlak van opkomst, enthousiasme, respect en merchverkoop in vergelijking met andere bands.
Wat erkenning van Belgische bands in eigen land betreft, dat is een discussie die ik al honderd keer heb gevoerd. Het lijkt wel alsof Belgische bands vaker in het buitenland op handen worden gedragen, terwijl ze in eigen land moeilijk aan de bak komen. Laat staan, op een groot festival spelen in eigen land, terwijl dat in het buitenland wel lukt. Knelt daar het schoentje ook niet bij jullie dan?
Op Graspop en Alcatraz spelen zou natuurlijk de max zijn, ermee kunnen uitpakken dat je daar hebt gestaan is zeker een meerwaarde naar de buitenwereld toe. Maar wat ik ook belangrijk vind, is de kwaliteit van de albums, de videoclips en de hoeveelheid mensen die een CD of vinyl van ons hebben liggen. Wordt er over circa twintig jaar nog gepraat over dat we op Wacken hebben gestaan? Wellicht niet, dus het is ook belangrijk voor mij dat de muziek die je hebt uitgebracht doorheen al die jaren een fameuze status geniet en je band onsterfelijk maakt. Zo dat volgende generaties er misschien inspiratie kunnen uit halen. Op alle drie onze albums mogen we heel trots zijn. Dus gewoon niet opgeven en later nog een vierde album maken. Maar natuurlijk ook hopen dat we eens met de grote jongens kunnen meedraaien met behulp van de juiste booker en connecties want aan de muziek zal het tot nu toe nog niet gelegen hebben.
‘Sociale media en, Youtube spotify’ (dat je daarnet even aangaf) eigenlijk nog nodig om echt platen uit te brengen? Want alles gaat zo vlug en vluchtig …
Ja, toch wel. Je merkt dat er vraag naar is, we verkopen nog goed onze vorige platen en merchandise. Onze eerste CD van 2012 is volledig uitverkocht, van het daarop volgende zijn er ook een duizendtal verkocht. Voor de gelimiteerde rode vinyl van onze nieuwe plaat hebben we al een 65 tal pre-orders. Er blijkt dus zeker nog vraag naar een fysiek album, ondanks die sneller wordende digitalisering. Als je fysiek iets in handen hebt, ga je daar toch sneller over praten als er vrienden op bezoek komen, of eens uitlenen en laten beluisteren. Het blijft toch iets hebben zo een fysieke plaat in huis hebben. Dat is wellicht ook wel een beetje bij Spotify, je moet gewoon in alles mee gaan. Hetzelfde met een video clip, dat kost een bom geld, je vraagt je dan af of dat het hem waard is. Maar ook dat is een deel van je nalatenschap.
Je moet wel toegeven, dat de metalfans in tegenstelling bij soms andere muziekstijlen wel eerder geneigd zijn cd’s of vinyl te kopen, dat is niet bij elke stijl zo..
Dat klopt wel, ik ben ook thuis in elektronische genres. Techno en dergelijke is populair, net als DJ’s op festivals, maar 95% van de aanwezigen koopt geen merchandise van DJ's en een groot deel weet niet eens wie er aan het draaien is. Die gaan naar daar omdat er mooie vrouwen lopen en die drugs moet ook opgeraken (haha), nee maar er is een verschil, het publiek daar gaat om te feesten en daar is niets mis mee. Naar een metal optreden gaat de metalhead wel degelijk omdat ze enkele bands die er spelen echt goed vinden, dus daarom zijn ze dan ook geneigd om merchandise te kopen van die band.
Ik wens jullie in elk geval veel succes met de nieuwe plaat, hopelijk spoedig live on stage. Zijn er nog opmerkingen naar onze lezers toe?
We blijven er gewoon voor gaan, laat dat duidelijk zijn. Ik heb binnen Carrion één van de beste drummers, één van de beste zangers en één van de beste songwriters in België binnen het extreme metal genre. Onze Fré ga ik niet uitsluiten want hij is dan één van de beste showbeesten. Als we dit kunnen samen houden, dan gaat dat vierde album ook een bom zijn. Gewoon doorbijten dus… Dat is het belangrijkste. Ik wil meteen ook onze fans bedanken voor die niet aflatende steun doorheen die jaren, dat wordt te weinig gezegd.
Ik was al fan van in het begin, opvallend is dat een band als Carrion nog steeds niet is doorgebroken zoals een Carnation… Heb je daar een verklaring voor?
Je moet weten, bij Carnation staat muziek bij alle bandleden van in het begin op de eerste plaats. Bij Carrion is dat niet het geval, echter moeten we niet onderdoen wat talent betreft. Ze hebben ook de juiste connecties, grote booker, groot label en ze hebben die band van in het begin heel goed aangepakt. Al hun succes is hen ook van harte gegund langs onze kant en dat weten ze. Wij zijn een stuk vroeger begonnen in 2008 en we waren toen nog tieners... Bookers, labels, management, connecties, social media, videoclips en buitenlandse shows waren de eerste jaren voor Carrion niet aan de orde. Ook omdat het pas in 2013, na de release van ons eerste album, duidelijk werd voor ons dat er veel meer te rapen valt.
Cobra The Impaler (waar ik in het eerste jaar bij zat) heeft zich ook perfect gelanceerd. Vanaf het begin de grote middelen inzetten en op twee jaar tijd al tot de top 10 van ons land behoren. Hun eerste album is natuurlijk ook een bom maar er zat ook enorm veel voorbereidend werk achter nog voor hun social media er was. Een persoonlijke ambitie voor mij is om naast Carrion ook nog een band te starten waarin alles van in het begin juist wordt aangepakt. Ik heb ondertussen 6 nummers geschreven voor dat project en ik heb ook al een frontman... Normaal gezien zal die band in 2024 tot stand komen.
Pics homepag @Arian Ingels
Ik blijf in elk geval 100% in jullie geloven, hopelijk tot binnenkort en veel succes met de nieuwe plaat
Pelican Dealer - Eigenlijk is er niet echt een specifiek publiek dat we willen aanspreken. We brengen gewoon de muziek die we zelf goed vinden. En dan zien we wel wie ons daarin wil volgen
Pelican Dealer is het liefdeskind van Leuvense gebroeders Mulier en het West-Vlaamse duo Pyfferoen en Slabbinck. De band combineert beklijvende melodieen, verschroeiende gitaarriffs met lyrics, die ons tot nadenken stemmen, van de complexiteit van moderne relaties, tot de strijd van het menselijk ‘zijn’.
Pelican Dealer is een bewijs van onmiskenbare energie en passie. Ze brengen een frisse en scherpe kijk op het rockgenre. Midden maart kwam de single “White Noise” op de markt, later volgt nog een album. De band staat eind maart in het voorprogramma van XINK in de AB, Brussel en dat is al meteen een mijlpaal. Van een sterke start gesproken …
We hadden hierover een zeer aangenaam gesprek met de broers Mullier, die ook de toekomstplannen uit de doeken deden.
Wie zijn Pelican Dealer? Heeft de naam een bepaalde betekenis en wie zijn jullie grote inspiratiebronnen?
Jasper: We zaten in het verleden in enkele bandjes, en toen daar een punt achter werd gezet besloten wij als gebroeders om samen muziek te gaan schrijven. Mats is de tekstschrijver binnen de band. Ik doe hoofdzakelijk het arrangement. Ikzelf heb een jaar in PXL music in Hasselt gezeten, en daar onze drummer en tweede gitarist leren kennen. Zo is het eigenlijk begonnen, achter de naam zit niet echt een spannend verhaal.
Mats: Ik was over drugs bezig terwijl onze drummer het over een pelikaan had. Dat vat het zo een beetje samen
Op jullie vi.be pagina lees ik ‘De band combineert beklijvende melodieën, verschroeiende gitaarriffs met lyrics, die ons tot nadenken stemmen, van de complexiteit van moderne relaties, tot de strijd van het menselijk ‘zijn’. Zeer interessant, maar kun je daar eens wat meer over vertellen?
Mats: alles in de teksten gaat over waargebeurde verhalen. Die we beide hebben meegemaakt. Zoals over de lijn tussen jeugd en jong volwassen worden, en wat dit me je doet als mens. Dat je u veel in vraag stelt, zoals waar ben ik nu en waar wil ik heen. Ook gebeurtenissen vlak na een relatie die vrij heftig is geweest. Wat dit met je doet, daar gaan veel teksten over. Of het creëren van een droomwereld. Of in een nachtleven gaan duiken en op zoek zijn naar extreme prikkels. Het komt allemaal aan bod.
Jasper: Bij de uitkomende single (midden maart) ‘White Noise ‘ komt dat persoonlijk verhaal al aan bod, niet alleen binnen de tekst maar ook de vibe binnen de muziek.
‘White Noise’ is de eerste single van hun aankomend album. Een mokerslag die veel kanten uitgaat, ergens toegankelijk, maar ook ergens buiten de lijntjes kleuren; is dat een bewuste keuze geweest om zo tewerk te gaan?
Jasper/Mats: Dank voor het compliment, want dat is compleet de bedoeling geweest eigenlijk. We zijn beide liefhebber van alternatieve muziek. Mats zit binnen dat alternatieve luik meer binnen dat zwaarmoedige, terwijl ik me meer kan vinden binnen het toegankelijke of lichtvoetigere onderdeel van die alternatieve muziek. Die twee kanten van onszelf hebben we in elk geval willen samen brengen binnen onze muziek. Dat zal altijd een beetje terugkomen trouwens, niet alleen in deze single, die botsingen tussen het Lichtmoedige en het eerder zware en serieuze binnen die alternatieve muziek. Onze producer staat er bekend om , om net het Vuile randje daaraan toe te voegen, en visa versa.
Is de single een voorbode van hoe de plaat zal klinken, of volgen er nog verrassende wendingen?
Die single is enkel een tipje van de sluier, want de uitkomende plaat gaat echt naar alle hoeken en kanten uitgaan. Alles past wel een beetje samen, maar als je het afzonderlijk beluistert zal het vooral heel veelzijdig zijn wat je te horen krijgt, doordat elke song zijn eigen verhaal vertelt. Het is om die reden ook bijzonder moeilijk om er een specifiek genre op te kleven, net omdat het dus alle kanten zal uitgaan die plaat.. daar kun je zeker van zijn. Dat is een bewuste keuze, dat we niet per se in genres willen denken.
Voor mensen die echt open staan voor al die uitgebreide prikkelingen, is dit een zeer interessant concept. Maar je hebt altijd muziekliefhebbers of organisatoren die bewust in genres denken. Ik ondervind wel dat de jongere generatie eerder voor het eerste kiest ‘dat voelen van prikkels, en snel schakelen daarin’? Is dat zo, ondervinden jullie dat als jongeren ook?
Mats: Dat is wel degelijk iets dat meer en meer boven water komt, inderdaad. Het spijtige daaraan is dat mensen nu één song of track luisteren, en daar blijft het dan ook bij. Vroeger werden complete albums echt intensief beluisterd waardoor je het complete verhaal kon vertellen. Door die korte prikkelingen, verdwijnt het mythische en hele verhaal rond een bepaalde band zijn of haar muziek een beetje, en dat is wel jammer daaraan. Maar het voordeel is dat alles daardoor minder genre gebonden is, dat is dan weer een voordeel daaraan.
Dat klopt, dat ondervind ik als oudere muziekliefhebber die nog wel een beetje mee is met alles, zelf ook.
Is het in tijden van spotify, Tik-tok en andere streaming en sociale media die kort op de bal spelen, nog nodig of interessant om een compleet album uit te brengen?
Jasper: Misschien zijn wij nog meer old school. Als we een nummer van een bepaalde artiest horen, en we vinden dat goed gaan we op zoek naar meer informatie en naar een album van die bepaalde artiest, om die plaat te kopen. Het zou dus leuk zijn moest dat gewoon bewaard kunnen blijven, om niet mee te gaan in dat snelle een single maatschappij creëren, kiezen we er dus bewust zelf voor om wel nog platen uit te brengen net omdat er zo nog mensen zijn die zo redeneren. Ik zou het jammer vinden moest dat zodanig veranderen dat er enkel nog in singles releasen wordt gedacht, en wij willen op onze manier wat tegenwind vormen daartegen.
Mats: wat ik ook toffer vindt aan complete albums is dat daar soms wel een minder goed nummer bij stond, maar dan werd dat gewoon geaccepteerd. En nu moet , net doordat alles zo snel gaat, het steeds opnieuw het van het zijn, wat je doet of uitbrengt. De lat wordt daarom altijd heel hoog gelegd. De druk is ook veel hoger geworden, om altijd dus het perfecte nummer uit te brengen, en dat is ook jammer aan deze evolutie.
Dat is inderdaad ook zo… maar goed, jullie hebben al een grote mijlpaal bereikt ondertussen. Op 27 maart staan jullie in het voorprogramma van XINK in de AB. Wat zijn de verwachtingen? En wat hoop je erdoor te bereiken? Bepaalde deuren die open gaan?
We hebben er keiveel zin in, om daar gewoon ons ding te doen. We hopen uiteraard meer zieltjes te winnen door de kans die we daar krijgen. In AB kunnen optreden is een jongensdroom, het is gewoon één van de mooiste zalen in ons landje. XINK is ook één van die bands waar we als kleine jongen echt naar op keken.
Mats: Ik ben door een band als XINK , als 6-jarige, gitaar beginnen spelen. Het is dus een hele eer om in hun voorprogramma te mogen spelen, en dan nog in die toch wel historische zaal als AB.
Is dat het soort publiek dat jullie willen aanspreken, de XINK fans? Is er trouwens een specifiek publiek dat jullie willen aanspreken of ben je daar niet mee bezig?
Jasper: Niet specifiek dat publiek, eigenlijk is er niet echt een specifiek publiek dat we willen aanspreken. We brengen gewoon de muziek die we zelf goed vinden. En dan zien we wel wie ons daarin wil volgen.
Mats: We willen vooral onze muziek voor zichzelf laten spreken, en zoals Jasper zegt, zien we dus wel wil ons daar wel of niet in wil volgen. En we zien wel wat er op ons afkomt, welke kansen dat we daardoor krijgen.
Persoonlijk volg ik jullie net en ik denk dat er nog mensen zijn die gewoon zullen meegaan in jullie verhaal, zonder daar te diepzinnig bij na te denken wel genre jullie spelen.
Als een organisator naar jullie komt ‘ik vind jullie goed klinken en wil jullie boeken, welke stijl spelen jullie’, wat ga je dan antwoorden?
Mats: alternatieve rock. Met enkele donkere indie invloeden. Laat het ons houden bij alternatieve rock..
Er is wel een overaanbod aan bands in jullie genre, waarom zou ik (als muziekliefhebber die jullie toevallig tegen komt) perse voor jullie kiezen? Verkoop jezelf eens
Mats: We gaan binnen onze vooral uit van het vertellen van een verhaal binnen. Dat, en het feit dat je binnen die muziek zowel een zachtmoedig, als een serieus kantje zult vinden , maakt ons toch vrij uniek. Ook net het feit dat je daardoor op onze muziek geen genre kunt kleven, zorgt ervoor dat we een interessante toevoeging kunnen vormen binnen dat alternatieve rock gebeuren.
Perfect verwoord. Laten we het ook nog eens over de komende plaat hebben, wanneer komt die uit of zijn daar nog geen concrete plannen rond?
Mats: we zijn er volop aan bezig, maar wanneer die plaat echt zal uitkomen is nog niet echt bekend. We zijn eerder van plan om in eerste instantie in singles te gaan werken, en na een verloop van tijd, als de tijd daar rijp voor is, die plaat daadwerkelijk uit te brengen. Maar hoe en wanneer is voorlopig nog een raadsel. Het komt er op neer om alvorens ons album wordt uitgebracht eerst een aantal singles uit te brengen. Laat het ons daarbij houden.
Dat is inderdaad een interessante manier van werken... Daarom is sociale media ook belangrijker geworden, hoe belangrijk is sociale media voor jullie?
Heel belangrijk, niet alleen je verhaal vertellen via sociale media maar ook het visuele daarrond is heel belangrijk voor ons als band. Het laat de sfeer rond een song daadwerkelijk zien, niet dat dit tik-tok gewijze willen doen, maar wel via bijvoorbeeld Instagram omdat dit gewoon een heel belangrijk onderdeel is geworden van je muziek aan de man brengen, je activiteiten op die sociale media, en het visuele aspect daarvan in deze tijden.
Er is ook een overaanbod aan nieuwe artiesten en nieuwe releases, zijn jullie niet bang dat jullie binnen dat overaanbod dreigen te verdrinken (bij wijze van spreken)?
Dat is uiteraard altijd wel een beetje het risico dat je neemt bij het opstarten van een nieuw project, maar als je steeds daarmee bezig bent dan lukt het ook niet. We gaan gewoon uit van een feit dat we muziek maken waarvan we zeker zijn dat we daar mensen mee kunnen aanspreken. We maken muziek waar we zelf achter staan, en we denken dat er zeker voldoende mensen zijn die ons daar willen in volgen. al zijn er dat maar honderd of zo, liever voor een zaal spelen waar net die honderd mensen staan die onze nummers kennen en er voluit voor gaan. Als we die mensen kunnen raken is ons doel bereikt, we hoeven geen duizenden fans te hebben
Wat zijn de ambities met deze band, buiten de wereld veroveren … dat wil tegenwoordig iedereen?
Veel spelen, veel optreden. Dat steeds meer mensen ons leren kennen, we zijn een vrij nieuwe band en moeten nog groeien en ons tonen. We willen dat ook doen door op zoveel mogelijk plaatsen te kunnen en mogen spelen. En het zou fijn zijn, als mensen naar ons komen zien, dat ze er echt iets hebben aan gehad en ons hopelijk daardoor blijven volgen in alles wat we doen. Dat is eigenlijk onze voornaamste ambitie.
Wat verkies je, een Sportpaleis uitverkopen of naam en faam uitbouwen in een clubcircuit en waarom?
Persoonlijk zijn we eerder fan van het clubcircuit. Gewoon ga ik ook liever naar een club concert wegens de intimiteit en dat je persoonlijker je verhaal kunt vertellen in een club. De afstand tussen publiek band is ook veel kleiner, dat spreekt ons toch meer aan.
Toch hoor ik wel dat het fijn moet zijn om tienduizend kelen je persoonlijke song te horen meebrullen. Graag je mening?
Dat moet zeker een aparte ervaring zijn, er is zeker niets mis met een Sportpaleis. Het is gewoon leuker om dichter bij de mensen te staan, die afstand is er toch wel altijd als je daar speelt…
Zijn er nog andere projecten waar jullie mee bezig zijn, en valt dat nog allemaal te combineren?
Wij zelf niet, wij zijn enkel bezig met dit project . Onze drummer die speelt ook nog bij de formatie‘ TJE en bovendien doet ie nog een theater tour met ONE SONG Onze gitarist studeert ook gitaar. Die focust zich vooral op zijn studies, en dit project. Het valt allemaal heel goed te combineren.
Top! Bedankt voor dit fijne gesprek, zet gerust enkele links waar mensen je kunnen vinden…
Spotify: https://open.spotify.com/track/0HvPGiK7QYYtuJVra7Akta?si=c82d51b0615e4374
Cargo Cult - Door niet in genres te denken, behouden we de vrijheid om te flirten met genres die we graag horen en proberen we onze eigen stijl te behouden
Cargo Cult uit Hamont (B) is een nieuwe band met een aankomend debuutalbum die de mosterd haalt bij een War On Drugs, Pixies of het Belgische Evil Superstars. Hun self-titled debuut album bevat 9 nummers en werd opgenomen in augustus 2021 in de Rootshouse Studio (Hechtel) door Jb Biesmans (Travellin' Blue Kings) en Patrick Cuyvers (The Scabs).
Bezetting: Terry Beks (zang, keys), Dries Beks (bass, zang), Guy Cardeynaels (gitaar, zang), Ollie Jannsen (gitaar), Inno Beks (drums). Deze plaat kwam net uit en is een aanstekelijk, opzwepend meesterwerkje.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met de band.
Stel jezelf eens voor, wie zijn Cargo Cult? Hoe is het idee rond dit project ontstaan?
Cargo Cult is een indie band uit Hamont met leden die elkaar kennen vanuit andere groepen. De drang om een geluid neer te zetten waar het wel eens over ging na de repetities van die andere bands werd steeds groter tot er op een moment een eerste repetitie plaats vond in de huidige bezetting. Dries Beks (bas, zang), Inno Beks (drums) en Guy Cardeynaels (gitaar, zang) speelden bij de rockabilly band Geraseane Pigs, Terry Beks (toetsen, zang) en Guy kenden elkaar van bij de ska band Dirty Undies. Gitarist Oliver Janssen werd erbij gehaald en Cargo Cult was een feit!
Heeft corona geen roet in het eten gegooid , of was dat een bron van rust om verderdit project te kunnen uitwerken? Hoe hebben jullie die tijd als muzikant en band doorstaan?
Die corona periode heeft ons de kans gegeven om intensief te experimenteren met deze bezetting. Er lag geen druk om te gaan optreden dus konden we de tijd nemen om aan onze nummers te sleutelen tot dat ze klaar waren om op te nemen in de studio.
Het debuut ‘Cargo Cult’ kwam net uit; jullie hebben ondertussen al enkele singles uitgebracht, hoe waren de eerste reacties?
De reacties waren goed en het is altijd fijn om mee te krijgen wat anderen in je muziek horen. Het was soms verrassend welk geluid mensen herkennen in je muziek. We kregen vergelijkingen met bands waar we zelf nog nooit van gehoord hadden zoals Granduciel en China Crisis en als je dat dan gaat opzoeken heb je er weer een ontdekking bij. De eerste single “My Pleasure Your Honour” kreeg best wel wat ‘plays’ via streaming, tot in hoeverre dat iets wil zeggen natuurlijk, maar we zijn heel blij hoe het zich langzaam verspreidt.
In de luisterbeurt merk ik het volgende: er is een subtiele verwijzing naar de jaren ’80, als een soort rode draad doorheen de plaat. Is dat een bewuste aanpak? Of hoe moeten we dat zien?
Inderdaad, eerder subtiel... Tijdens die corona periode werd je bijna verplicht om letterlijk en figuurlijk stil te staan. Dat gaf ons ook de gelegenheid om terug te kijken en zo kwamen we wel eens uit bij muziek van oa de jaren 80. Daarom niet het idee om dit na te spelen maar we hebben wel een gemeenschappelijke liefde gevonden voor bands zoals Dire Straits, Don Henley of wat later in de jaren 80 Pixies... Geen bewuste keuze maar wel één van de vele invloeden die in het album ‘Cargo Cult’ terug te vinden zijn.
Het is echter niet zo dat jullie een soort ‘ode aan die tijd’ brengen, er gebeurt veel in jullie muziek. Hoe zouden jullie zelf de stijl zelf omschrijven; welk doelpubliek zouden jullie willen aanspreken of ben je daar niet mee bezig?
Daar zijn we niet (bewust) mee bezig... Op muziek staat geen leeftijd en de tijd van afgebakende genres zoals we die kenden is voorbij denk ik. Je hoort in de nummers soms invloeden vanuit stonerrock of desert blues en daarnaast durven we een instrumentaal nummer ook als filmisch aan te pakken. Omdat we steeds met dezelfde instrumenten en leden spelen is het dan eerder een sound die herkenbaar wordt dan een stijl.
Ik vind het mooi hoe jullie lekker opzwepende songs combineren met intieme pareltjes, met een bevreemdend mooie zweem; is dat een bewuste aanpak geweest?
Dank je. Dat is wél een bewuste aanpak, puur voor de afwisseling voor onszelf en het publiek. Zo blijft een plaat of een optreden boeiend. Kijk bijvoorbeeld naar Ween, ze brengen platen uit die alle kanten uitschieten maar je hoort toch dat het Ween is. Dat vind ik fantastisch! Door niet in genres te denken, behouden we de vrijheid om te flirten met genres die we graag horen maar proberen we wel onze eigen stijl te behouden.
Ik ervaar dat het een groeiplaatje is , die per beluistering intrigeert? Klopt het of hoe moet ik het zien?
Zoiets sluipt erin tijdens het mixen. Na de opnames in de studio mag ik mij uitleven in de mix. Tijdens dat proces ga ik op zoek naar extra laagjes en geluiden om onder de originele opnames te leggen, om de nummers nog meer eigen identiteit mee te geven, wat meer in te kleuren, iets wat ik zelf ook altijd leuk vind als ik naar muziek luister. Zo verschilt het zelfs over welke installatie je de muziek luistert, in de auto, via je hoofdtelefoon, over studio speakers of via je bluetooth box, .. welke geluiden er meer of minder hoorbaar zijn. Soit, het nummer moet er staan op zich, dat is het belangrijkste, die kleine geluidjes kan je zien als iets extra.
Ik vind het een voortdurend flirten met een toegankelijke sound versus lichtjes experimenteren; klopt dit?
We houden van de vrijheid om ons niet vast te pinnen aan de standaard strofe/refrein structuur. Voor ons klinken de nummers heel logisch maar dat komt vooral omdat we ze al een tijdje zo spelen. Live is er ook ruimte voor experiment en mag een nummer wel eens afwijken van de studio versie, dat maakt het voor ons interessant en het houdt ons scherp! Het was wel een bewuste keuze om sommige nummers eerder toegankelijk te maken, je moet het de luisteraar ook niet te moeilijk maken. Als mensen daarna nog zin hebben om zich verder te verdiepen in wat we doen, komen ze vanzelf de meer 'experimentele' nummers tegen en nestelen zich deze na een tijdje hopelijk ook in het oor van de luisteraar zoals ze bij ons ook gedaan hebben.
Wat zijn de verwachtingen van dit project, is het jullie ambitie om een Sportpaleis uit te verkopen? Of eerder naam te maken in het club circuit? Wat geniet je voorkeur?
Dat zal de tijd moeten uitmaken. We scheppen zelf weinig verwachtingen dan valt alles mee wat we krijgen aangeboden.
We leven in tijden dat je een song op spotify hoort, en godbetert zelfs tik-tok, je kunt er niet aan voorbij. Is het dan nog interessant om daadwerkelijk een album uit te brengen?
Voor onszelf is het zeker interessant om een volledig album uit te brengen zodat we niet elke song als een single moeten benaderen. Als we zin hebben om een nummer op te nemen met een intro van een minuut moet dat gewoon kunnen zonder rekening te houden of het voldoet aan de snelheidsnormen van bovenstaande voorbeelden. Daarnaast, elke song heeft zijn plekje binnen het album, er wordt nagedacht over de volgorde, de opbouw is belangrijk en het album wordt aangeboden in zijn geheel. Die digitale platformen zijn handige hulpmiddelen om je muziek snel aan de man te brengen en de keuze is aan de luisteraar of die zich wil onderdompelen in een volledig album van de band. We zijn zelf opgegroeid met 'albums' en verwijzen tijdens gesprekken vaak naar een bepaald album wat met zijn 12 nummers vaak een andere sfeer had dan zijn voorganger etc. (geweldige gespreksstof voor de gemiddelde dertiger)
Plannen en live optredens?
11 maart albumvoorstelling in De Posthoorn, Hamont
17 maart albumvoorstelling in Djingel Djangel, Antwerpen
21 maart Durango Sessions, Radio Benelux , Paal/Beringen
Bedankt voor dit gesprek. We duimen mee voor jullie
AHAB - De uitdaging om nautische literatuur te componeren op een manier die ons alle vier 100% bevalt en authentiek is, is het enige doel dat ik heb. De rest is de kers op de taart
In januari bracht de extreme doom metal grootmeesters AHAB hun vijfde studioalbum, getiteld ‘The Coral Tombs’, via Napalm Records, uit. Het album is het eerste volledige album van de band in acht lange jaren. Na de eerste single en tekstvideo van het Duitse viertal voor "Prof. Arronax' descent into the vast oceans" (met Chris Noir van ULTHA), en de daarop volgende single "Colossus of the liquid graves" toont AHAB op hun nieuwe parel ‘The Colar Tombs’ hun uitzonderlijke talent en een geluid dat alleen AHAB kan creëren. ‘Het is slecht, lelijk, mooi en zwaar in één. ‘ lezen we in de biografie, én dat klopt wel.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Daniel..
Het is moeilijk te geloven, maar Ahab werd 18 jaar geleden opgericht. Als je terugkijkt op al die jaren, wat waren dan de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Daniel: Het is raar dat het al 18 jaar geleden is dat we AHAB als project begonnen, met geen andere bedoeling dan het opnemen van enkele doom-metal nummers. De aandacht die we kregen nadat we ‘the call of the wretched sea’ hadden uitgebracht was waanzinnig .Ik kan me eigenlijk geen dieptepunten herinneren binnen onze bandgeschiedenis. Hoewel we de laatste 8 jaar niet echt actief meer waren, zijn er nog steeds mensen over de hele wereld die ons steunen. Ik ben ontzettend dankbaar dat we kunnen doen wat we doen, en er liggen zeker nog veel spannende projecten in het verschiet.
Jullie debuutalbum ‘The Call of the Wretched Sea’ was geschreven in een funeral doom stijl. Wat is het grootste verschil tussen toen en nu?
Daniel: Het grootste verschil, naast het feit dat we ouder zijn en het andere tekstuele sjabloon dat we toen hebben gekozen, is dat we ons geluid in de loop der jaren hebben ontwikkeld. We schreven ‘The call of the wretched sea’ met de bedoeling om Melville's "Moby Dick" te componeren met elementen van Funeral-doom. Op alle volgende albums maakten we een ontwikkeling door die zowel natuurlijk was als geleid was door de romans die we componeerden. Ik zou zeggen dat we nu op een punt zijn waar we "ons geluid" hebben gevonden, maar niettemin open staan om er nieuwe elementen aan toe te voegen om deze basis te verrijken.
Door de jaren heen hebben jullie inderdaad evoluties doorgemaakt, en ik vermoed dat jullie helaas er fans door verloren hebben, die het jammer vinden dat jullie de pure funeral doom wegen verlaten hebben. Wat vind je daarvan als band en als persoon (persoonlijk hou ik dus meer van bands die evolueren en zichzelf opnieuw uitvinden en dus soms risico’s nemen, zoals jullie doen dus)?
Daniel :Ik denk dat het belangrijk is dat er bands zijn zoals AC/DC bijvoorbeeld die hun hele discografie bij hun roots blijven. Ik hou van AC/DC en als je één van hun albums goed vindt, zal je ook tevreden zijn met de meeste van hun andere albums.... althans min of meer. Dat is mijn standpunt als luisteraar, maar als muzikant en componist heb ik een totaal andere benadering, vooral met AHAB. We hebben deze band opgericht om nautische romans te componeren, die verschillen in verhaal en sfeer. We moeten ons geluid dus aanpassen om een authentiek resultaat te kunnen leveren. Ik heb er absoluut geen probleem mee als iemand mij vertelt dat hij of zij de voorkeur geeft aan ons eerste album. Het is niet mijn bedoeling om mensen op andere gedachten te brengen of om zoveel mogelijk mensen aan te spreken. We hebben het geluk dat we heel wat mensen bereiken met onze muziek, die zeker niet voor de massa is gemaakt. De uitdaging om nautische literatuur te componeren op een manier die ons alle vier 100% bevalt en daardoor authentiek is, is het enige doel dat ik heb. De rest is de kers op de taart.
De pauze tussen ‘The Boats of the Glen Carrig’ (dat is trouwens een fantastisch album) en ‘The Coral Tombs’ is kolossaal, waarom duurde het zo lang voordat deze nieuwe werd gemaakt?
Daniel: Nou, het leven gebeurde. We kregen bijna allemaal kinderen tijdens de laatste jaren, dus iedereen had zijn hiatus van de band op zijn minst voor een paar maanden. We hebben het geluk dat twee vrienden ons ondersteunen als sessiemuzikanten, zodat we toch nog live konden optreden. Na de release van een nieuw album ben ik absoluut niet geïnteresseerd in het schrijven van nieuwe nummers. Ik heb wat afstand nodig om na te denken voordat ik me klaar voel voor een nieuw project. Als de tijd rijp is beginnen we meestal samen te komen voor jamsessies, met geen andere bedoeling dan samen te spelen. We hebben op dat moment meestal geen tekstsjabloon, dus de meeste ideeën vinden hun weg niet naar een plaat of moeten worden aangepast aan het verhaal waarmee we werken. Het componeren zelf duurde eigenlijk niet langer dan op onze vorige albums, maar we hadden wat tijd nodig om te beslissen welke roman we gaan componeren. Er was geen druk van de platenmaatschappij en we kregen toch meer aanbiedingen voor live shows dan we konden realiseren, dus het was gemakkelijk voor ons om wat shows te spelen en te wachten tot de juiste tijd was gekomen.
Ik heb naar het nieuwe album 'The Coral Tombs' geluisterd en ik moet zeggen gefeliciteerd. Ik vind het een erg (donker) emotioneel album. Waar komt de inspiratie vandaan?
Daniel: Tijdens het compositieproces is alle muziek die geschreven is voornamelijk beïnvloed door het lyrische sjabloon waar het album op gebaseerd is. Hoewel ik ook een opleiding muziektheorie heb gevolgd, heb ik deze kennis nooit gebruikt bij het componeren. Het enige criterium of een partij, een melodie of een harmonische verandering al dan niet in het arrangement past, is of het goed voelt of niet. Het gebeurt vaak dat ik diep geraakt word door melancholische muziek, en ik weet zeker dat deze noten die de luisteraar emotioneel kunnen raken, geschreven zijn door mensen die met het hart componeren. Als we de nummers live op het podium uitvoeren, erken ik dat ik ook de neiging heb om muziek en teksten in verband te brengen met privé-emoties of gevoelens, dingen die niets te maken hebben met hun lyrische template.... en deze verschillende manieren om te ervaren en te interpreteren is uiteindelijk het kostbaarste geschenk van muziek.
Was (en is) deze donkere tijd waarin we leven sinds de pandemie ook een inspiratiebron? Of komen jullie inspiratie ergens anders vandaan?
Daniel: Mijn bijdrage aan AHAB is in de eerste plaats muziek. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat de pandemie of de voortdurende oorlog in Oekraïne me niet raken, het zijn echt donkere tijden waarin we leven. Vooral als vader van twee kinderen is het niet altijd gemakkelijk om dit slechte nieuws te negeren. Als ik teksten zou schrijven zouden deze onderwerpen zeker een impact op me hebben, maar met het componeren van de muziek is het compleet het tegenovergestelde. Hoewel ik ook graag naar Duitse punkmuziek luister, die vaak politiek is, zou ik mijn muziekconsumptie vergelijken met het proces van het lezen van een boek, waarbij je een medium gebruikt dat je op een apart niveau tilt om al het andere om je heen weg te laten vallen. Met AHAB was het de bedoeling om vanaf het begin nautische romans te componeren. Ik probeer me tijdens het componeren altijd te concentreren op het verhaal, de echte wereld heeft geen invloed op de muziek, hooguit subliminaal. Dus de verhaallijn van de roman of beter gezegd de teksten van Chris als de essentie van de inhoud zijn de leidraad voor mijn bijdrage aan AHAB.
Op een bepaalde manier (je kunt het ermee eens zijn, je kunt het er niet mee eens zijn, maar dit is hoe ik het voel) is er in bijna elke doom act een link naar Black Sabbath. Jullie doen iets unieks, maar toch is er in zekere zin die link. Wat vinden jullie van deze uitspraak?
Daniel: Black Sabbath was een zeer belangrijke band in de geschiedenis van de heavy metal, en nog belangrijker voor de ontwikkeling van doom-metal. Persoonlijk denk ik niet aan Black Sabbath als ik mijn gitaar pak om te componeren voor AHAB, maar ze hebben zoveel bands beïnvloed dat het absoluut mogelijk is dat ik inspiratie put uit een muziekstuk dat eerder geïnspireerd werd door een nummer van Black Sabbath. Dat donkere en ongepolijste gitaargeluid van hen is een van de meest iconische stijlmiddelen van de doom-metal geworden, en dat is iets wat we misschien gemeen hebben....en als je zoekt op overeenkomsten, is het mogelijk dat je er ook een paar vindt.
Het is ook een zeer gevarieerde plaat, intiem als alle registers opengooien in een donkere wervelwind. Is dat een bewuste aanpak?
Daniel: De samenstelling van een album gebeurt nummer na nummer, in verschillende fases. Ik werk graag met contrasten in onze songs, want tegengestelde elementen zijn zeer effectieve instrumenten die elkaar benadrukken, vooral als ze botsen. Het is dus zeker de bedoeling om in de meeste nummers variatie aan te brengen. De algemene indruk van de hele plaat daarentegen is voor mij ook altijd een kleine verrassing, en het hele plaatje ontvouwt zich pas als je het album van begin tot eind beluisterd hebt.
Ik hou van de pure doomsfeer die me een warm donker gevoel van binnen geeft (ik ben een donkere ziel, die ook naar new wave luistert). Waar blijft de inspiratie vandaan komen?
Daniel: We zijn begonnen als een project dat sterk beïnvloed is door de stijlmiddelen van funeral doom-metal. Hoewel we in de loop der jaren onze eigen stijl hebben ontwikkeld, is er nog steeds die kern die bestaat uit (extreme) doom-metal. Ik heb in verschillende bands gespeeld vóór AHAB, maar achteraf zou ik zeggen dat er voor mij geen genre zo geschikt was als doom-metal als het gaat om het uitdrukken van stemmingen en gevoelens. We spelen dit soort muziek al bijna 20 jaar, en we zijn nu op een punt waar het gewoon natuurlijk aanvoelt om in die "taal" te componeren.
En waar hebben jullie voor dit album de inspiratie gehaald? Wat is het centrale lyrische motief van het album?
Daniel: Zoals al zijn voorgangers is ‘the coral tombs’ tekstueel gebaseerd op een nautische roman, namelijk "20000 leagues under the sea" van Jules Verne. We hadden het er enkele jaren geleden al over om deze roman als sjabloon te gebruiken, waarvan ik het verhaal alleen kende van deze oude Disney film. Hoewel ik het verhaal erg goed vond, kon ik me onze muziek niet voorstellen bovenop die verhaallijn van de film, die duidelijk voor een jonger publiek is gemaakt. We passen ons geluid natuurlijk altijd aan , aan een nieuw verhaal dat we componeren, maar aan de andere kant moet dat verhaal ook een mogelijke basis zijn voor zware riffs en grunts. Toen Chris uiteindelijk het boek las, herkende hij het volledige potentieel ervan en leverde hij een "tweede niveau van interpretatie" door zich te concentreren op het karakter van de mysterieuze kapitein Nemo en zijn afkeer van de wereld daarboven.
Het is een fantastische plaat, de verbeelding wordt voortdurend geprikkeld. Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
Daniel: Nou de reacties waren tot nu toe echt heel goed. Het is een tijdje geleden dat we feedback kregen voor een nieuwe release zoals je weet, maar het voelt alsof de weerklank die we krijgen voor ‘the coral tombs’ van fans en de media nog beter is dan voor zijn voorganger. We zijn opnieuw de hitlijsten binnengekomen, zelfs op een veel hogere positie dan de vorige keer, wat absoluut te gek is. Ik las ook enkele commentaren van luisteraars die de sfeer van ‘the coral tombs’ vergeleken met ‘the call of the wretched sea’. Hoewel ik dat niet helemaal kan herhalen, beschouw ik dat ook als een positieve feedback over de immense aandacht die ons eerste album heeft gekregen.
Na deze release neem ik aan dat je op tournee gaat? Komen jullie ook naar België? En festivals?
Daniel: We gaan op pad om wat clubshows in Duitsland te spelen en ook festivalshows in Europa zoals het SUMMER BREEZE of DAMNATION FESTIVAL. We hebben nog enkele open data en ik denk dat er ook een show in België in het verschiet lag, maar voor zover ik weet is er nog niets bevestigd.
Zijn er na al die jaren nog ambities of doelen die jullie nog willen bereiken (naast de wereldheerschappij natuurlijk)?
Daniel: Er zijn nog steeds veel festivals waar we nog nooit gespeeld hebben, en plaatsen waar we nog nooit geweest zijn, dus er valt nog veel te ontdekken. Ik weet nog dat we onze eerste aanbieding voor een live show kregen, om op een Doom Festival in Zuid-Duitsland te spelen, en ik dacht echt: "WTF, groter dan dat kan het voor ons niet worden"! Volgend jaar spelen we onze eerste show in de VS als onderdeel van Maryland Death Fest. Ik ben erg dankbaar dat we kunnen doen wat we doen, en dat er mensen zijn die ons al jaren steunen en volgen. Het vuur brandt nog steeds en ik hoop dat onze reis nog lang niet ten einde is!
Met de stijl van muziek die jullie brengen, gaan jullie geen grote festivals als Wacken of zo afsluiten denk ik. Misschien is dat ook niet jullie ambitie, of wel?
Daniel: Nou we hebben eigenlijk in het verleden al festivals afgesloten door de laatste slot op de laatste dag te spelen op Brutal Assault festival bijvoorbeeld. We hebben ook een keer heel laat gespeeld op Summer Breeze, maar ik kan me niet herinneren of we echt de laatste band op die dag zijn geweest. Hoewel het echt moeilijk is om tot laat in de nacht wakker te blijven, vooral op een festival waar je meestal de hele dag op de been bent, verkies ik deze slots boven die vroege bij daglicht op een openluchtpodium. Ik ben me ervan bewust dat er altijd fans zijn die een heel laat slot op de laatste avond van een driedaags festival niet zullen halen. Maar de feedback van degenen die deze shows hebben bijgewoond is altijd erg goed geweest, en ik neem aan dat zij ook de voorkeur zouden geven aan een zeer laat optreden boven een vroeg optreden.
Bedankt dat je de tijd hebt genomen om mijn vragen te beantwoorden. Als je nog iets wilt toevoegen, voel je vrij …
Daniel: Nou, heel erg bedankt voor dit interview. ‘The coral tombs’ is uit op Napalm records en ook verkrijgbaar in onze bigcartel shop. Geef het een luisterbeurt, verspreid het woord en ik hoop jullie binnenkort ergens te zien!
Pics homepage @ Stefan Heilemann
Check: https://napalmrecords.com/english/ahab
Robin Kester - Ik ben niet de meest optimistische persoon. Al vind ik het een mooi idee als mensen die naar mijn muziek luisteren er wel iets hoopvols in horen
“Met een eigenzinnige mix van pop, elektronische muziek en psychedelica schrijft de Nederlandse artiest, songwriter en producer Robin Kester muziek vol donkere hypnotiserende spanningsbogen. Omdat ze als kind veel van stad naar stad trok, gaan haar liedjes vaak over vroegere indrukken en dwalende reflecties, vaak geïnspireerd door specifieke momenten en landschappen.”, lezen we in de biografie.
Robin Kester trekt brede aandacht met haar mini-album ‘This Is Not A Democracy’ - met airplay van BBC 6 Music, KCRW en KEXP - en heeft Kester podia in binnen en buitenland gestaag veroverd. In 2022 speelt Kester met haar band meerdere shows op SXSW en gaan de singles ‘Leave Now’ en ‘Cat 13’ beide in première in de ochtendshow van Lauren Laverne op BBC Radio 6 Music. In 2023 releast Robin Kester haar debuutalbum ‘Honeycomb Shades’, geproduceerd door Robin Kester en Marien Dorleijn (Moss), additionele productie en mix door Ali Chant (Yard Act, Aldous Harding, PJ Harvey), gemasterd door Joe Lambert (Sharon Van Etten, The National).
Op 24 februari kwam haar eigenlijke debuut ‘Honeycomb Shades’ een parel van een plaat uit, die gevoelige snaren raakt. We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Robin Kester. We polsten ook naar haar persoonlijk verhaal daarrond, de verwachtingen en de verdere toekomstplannen.
Robin, hoe is alles begonnen? Vertel eens wat meer over jezelf voor de Belgische fans.
In 2018 begon ik een muziekproject onder mijn eigen naam en ging ik samenwerken met Adriaan Pels (oprichter van AT EASE). Op zijn label kwam mijn debuut-ep Peel The Skin uit, in 2020 volgde mijn mini-album This Is Not A Democracy en inmiddels ligt nu mijn full-length debuutalbum Honeycomb Shades in de winkels.
Met het mini-album ‘This Is Not A Democracy’ - met airplay van BBC 6 Music, KCRW en KEXP - heb je ondertussen podia in binnen- en buitenland gestaag veroverd. 2022 was ook een geslaagd jaar voor jou dan? Heeft die internationale aandacht extra deuren geopend?
2022 begon wat lastig door het laatste staartje van de corona lockdown. Maar dat jaar hebben we uiteindelijk wel in de Verenigde Staten gespeeld op SXSW, in Londen en op verschillende plekken in België (als voorprogramma van Intergalactic Lovers en Douglas Firs). Ook werd het team rondom mijn muziekproject (internationaal) uitgebreid. Ik ging bijvoorbeeld samenwerken met UK agency Runway Artists, MOJO werd onze boeker in Nederland en Peter Verstraelen in België. Al met al voelde het alsnog als best een geslaagd jaar.
Je hebt ondertussen in het voorprogramma van Muse gestaan, ook enkele prestigieuzere festivals (zoals Eurosonic), hoe groot was die impact?
Wat de impact van iets is, vind ik altijd lastig te zeggen. Ik vond voor Muse openen in een uitverkocht Carré in Amsterdam wel een heel bijzondere ervaring. De match voelde aanvankelijk wat gek, maar toen ik van de boeker hoorde dat ze echt zelf voor mijn muziek gekozen hadden, maakte ik me daar wat minder zorgen over. Uiteindelijk kon ik vooral genieten van de ervaring en hoe leuk ik het vind dat ik dankzij dit beroep zulke bijzondere dingen kan meemaken.
Ik heb ergens gelezen dat je eigenlijk wat lijdt aan podiumangst. Hoe is het dan om op te treden? Hoe zet je jezelf daarboven?
Ik heb inderdaad veel last van podiumangst. Voor een show kunnen mijn handen bijvoorbeeld gaan trillen, krijg ik weke knieën en een onvaste stem. Maar gelukkig heb ik bètablokkers die ik kan nemen als het echt niet gaat. Dat medicijn onderdrukt de adrenaline, waardoor ik minder last heb van de fysieke klachten die zenuwen geven. Mentaal gezien ervaar ik dan nog steeds nervositeit, maar ik kan dan in ieder geval wel zingen en mijn instrumenten bespelen. Het scheelt ook dat ik een ontzettend lieve en goede live band heb. Vaak kijk ik even tijdens een optreden naar mijn bandleden en dan word ik zo blij van hoe zij aan het spelen zijn. Dan voel ik dat ik niet alleen op het podium sta en we het echt samen doen. Dat helpt enorm tegen podiumangst. Ook hou ik er van om heel erg veel te repeteren, zodat ik kan vertrouwen op spiergeheugen.
Dit interview draait uiteraard vooral rond de nieuwste release, je debuutplaat 'Honeycomb Shades'. Het is een zeer persoonlijke plaat geworden met een weemoedig kantje. Was het een soort uitlaatklep om je emoties los te laten?
Ik denk het. Al is het niet zo dat ik voorafgaand aan het schrijven bewust bedenk welke dingen ik in de muziek wil verwerken. Dat is voor mij een onbewust proces. Achteraf merk ik meestal pas wat er allemaal in de melodieën gekropen is qua gevoel en dan kan ik er wat op reflecteren.
Ondanks die weemoedigheid komt er ook veel positiviteit boven drijven, een lach en een traan, maar ook een boodschap van hoop. Was ook dit een bewuste weg die je wou volgen?
Ik hou wel van contrasten en vind het mooi als je een zware tekst met een lichtere melodie kan combineren of omgekeerd. Maar er zit niet bewust een hoopvolle boodschap in. Ik ben niet de meest optimistische persoon. Al vind ik het een mooi idee als mensen die mijn muziek luisteren er wel iets hoopvols in horen.
Zoals ik zei, het is een heel persoonlijk schijf , waar je veel van jezelf prijsgeeft, is dat geen gevaarlijke piste in deze tijden van sociale media en het soms negatieve eromheen, jezelf zo bloot te geven? Of zie je dat niet zo?
Tijdens het schrijven ben en met wat ik zeg in mijn muziek, ben ik niet echt bezig of het door andere mensen buiten mijn kenniskring beluisterd gaat worden (die daar dan wellicht een mening over hebben). Ik vind het wat later in het proces wel spannend of de mensen in mijn directe omgeving misschien zichzelf (of situaties) herkennen in de teksten en daar vervolgens misschien niet helemaal blij mee zijn.
De plaat is opgenomen in de studio van Dorleijn - een voormalige psychiatrische afdeling – schept die plek een bepaalde sfeer of brengt die inspiratie naar boven?
Die plek was zeker inspirerend. Het ligt in het bos en in het donker vind ik het er best een beetje creepy. Maar dat sprak ook wel weer tot de verbeelding. Zwanzig Zwanzig hadden we denk ik niet op een andere plek kunnen maken. Onder het gebouw zit een grote, enge kelder die we gebruikt hebben als echo chamber. Veel van de delay-effecten die je op de plaat hoort, zijn daar gemaakt.
Alle nummers zijn opgenomen en geproduceerd met Marien Dorleijn, oprichter van de veelgeprezen indierockers Moss. Hoe is die samenwerking ontstaan en heeft Marien een invloed op je proces als songwriter of muzikant gehad?
Die samenwerking is begonnen als een soort gearrangeerd huwelijk dat uiteindelijk goed uitpakte. Adriaan Pels, mijn manager en tevens labelbaas van AT EASE, stelde voor dat ik eens met Marien zou gaan zitten om een van mijn demo’s uit te werken. Het klikte meteen tussen ons en na This Is Not A Democracy wilde ik ook graag mijn debuutalbum met Marien produceren en opnemen. Hij is heel goed in nummers laag voor laag op te bouwen en van hem heb ik geleerd hoe ik een track kan schrijven vanuit een beat of een baslijn i.p.v. steevast de gitaar/toetsen als uitgangspunt te nemen.
Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar, naast die nieuwe plaat voorstellen? Staan er al concerten/festivals gepland?
We gaan vanaf eind maart op tournee door Nederland. Een double bill met Amber Arcades. Veel zin in!
De coronaperiode lijkt voorbij, maar de problemen nog niet. Grote artiesten verkopen moeiteloos concerten uit (onlangs nog Beyonce in Koning Boudewijnstadion op amper een uur) maar de kleine of middelgrote bands blijven in de kou staan. Ondervind je als jonge talentvolle en beginnende artiest ook dat het moeilijker is geworden om echt aan de bak te komen?
De tour begint over een maand dus het is nog even afwachten hoe de kaartverkoop voor ons verloopt etc. Maar ik heb wel het idee dat mensen nog niet zo veel naar concerten gaan zoals voor de coronaperiode. Ook komt er momenteel ontzettend veel nieuwe muziek uit. Dus het is misschien wel lastiger om je eigen plek te vinden.
Grote zalen compleet uitverkopen (zoals bij ons het Sportpaleis) of een naam worden binnen een club circuit in binnen- en buitenland, wat geniet jouw voorkeur en waarom?
Ik ga dan toch voor een mooie carrière als gevestigde naam binnen het clubcircuit in binnen- en buitenland. Ik wil een carrière die duurzaam is. Het is mijn bedoeling om iets op te bouwen. Een grote zaal compleet uitverkopen lijkt me ook geweldig, daar niet van, maar het lijkt me nog leuker om veel te toeren en op verschillende plekken te komen dan alleen lokaal 1 enorme zaal uit te verkopen. Het droomscenario is natuurlijk allebei haha.
Wat zijn je ambities en heb je ook een soort ‘doelstelling’ als muzikant en songwriter?
Ik wil dit jaar een tweede album schrijven en wil leren om meer te genieten van alles wat bij het beroep muzikant komt kijken. Nu ben ik vaak kritisch op wat ik doe en denk ik altijd ‘wat kan beter’ (bijvoorbeeld na een optreden), terwijl ik meer van het moment zelf zou willen genieten. Ik wil eigenlijk wel wat vaker trots zijn op mezelf.
Pics homepag @Sanja Marusic
Bedankt voor dit fijne gesprek, en veel succes in alles wat je doet. We blijven het op de voet volgen uiteraard
Profound Observer - Lennert Baerts - Als muzikant hoop ik dat ik mijn muziek met zoveel mogelijk mensen kan delen en kan blijven delen. De plek waar dat gebeurt maakt niet zoveel uit, het is het soort contact dat je legt
Een sterk voetbalteam samenstellen, is nog geen sleutel tot succes. Een match moet altijd worden gespeeld. Deze toespeling geldt ook voor Profound Observer & Bert Joris, een versmelting van muzikanten, die van wereldklasse zijn binnen de globale jazz. Profound Observer is het project van o.m. de ambitieuze saxofonist en componist Lennert Baerts (Brussels Jazz Orchestra). Samen met zijn entourage slaat hij een brug tussen verschillende stijlen. Zijn nieuwste schijf ‘I Choose not to ’ werd in de Casino voorgesteld.
Het verslag kun je hier nog eens nalezen.
De dag nadien hadden we een fijn gesprek met Lennert, over dat optreden en de release, ook de andere projecten, ambities en de verdere toekomstplannen kwamen aan bod.
Als we eens bekijken, van reserve keeper bij RC Genk (die het zeer goed doen) de overstap doen naar jazz muziek als componist, een grote stap… Vertel eens wat meer? Waarom dan toch voor muziek gekozen?
Het is inderdaad een redelijke carrière switch geweest. Ik moet daar wel bij vertellen, dat ik al op heel jonge leeftijd met muziek bezig was. En pas rond mijn 10ste/11ste op school ben beginnen voetballen. Helaas door een acute blessure rond mijn 17ste/18ste werd een mis groeide heupkom vastgesteld, aan beide kanten. Ik ben eigenlijk nooit pijn vrij, ook als ik op het podium recht sta; dat zou alleen maar erger worden moest ik blijven topsport doen. Dus ben ik op de muziek gestort.
Je hebt ondertussen op zeer jonge leeftijd heel wat indruk gemaakt op enkele grote tenoren, zo is er het verhaal van trompettist Ambrose Akinmusire die op Jazz Middelheim 2019 diep onder de indruk was van jou, vertel er wat meer over… Heeft het ook bepaalde deuren geopend?
Ik hoor zulke zaken meestal via –via. Het zijn, tot het bevestigd is, dan ook zaken waar ik niet graag mee uitpak. Met Ambrose heb ik dus wel een aantal concerten mogen doen. Wat de zakelijke kant betreft heeft dit echter niet direct deuren geopend maar wat het muzikale luik betreft, dan weer wel. Hetzelfde heb ik eigenlijk gehad met Jacob Bro. Dit project Profound Observer is eigenlijk zelfs een rechtsreeks gevolg van die samenwerking met die laatste. Drie tot vier jaar geleden hebben we een project gedaan samen, en dat is altijd iets dat is blijven hangen. Het zaadje om uiteindelijk aan dit project ‘Profound Observer’ te beginnen is toen dus geplant. Het heeft wel een beetje moeten rijpen, maar eens ik eraan begonnen ben, is het in een stroomversnelling terecht gekomen;
Zoals ik zei, je bent nog zeer jong, de meeste mensen die ik ken kiezen voor rock, het zwaardere werk, verder o.m. hip hop of jazz? Ik ken jonge mensen op mijn werk die houden van jazz… Wat is er zo bijzonder aan jazz?
Dankzij jazz kun je gewoon heel dicht bij de muziek komen, het heeft direct een speciale impact. Het is ook een genre waar je niet perse in meegetrokken wordt, omdat iedereen rondom u het gewoon doet. Omdat je er iets bij voelt, anders maak je die connectie niet. Ik heb ook het gevoel dat het een heel eerlijk genre is. Ik moet echter daaraan toegeven dat ik heel breed luister, in die zin dat ik ook wel hou van metal en grunge en ik ben nu mijn opleiding klassieke compositie aan het afwerken, dat genre spreekt me ook aan. Kortom:Bij jazz is gewoon alles mogelijk, je hebt een oneindige vrijheid. Jazz is ook een zeer inzichtelijk genre, je moet niet alleen iets kunnen met je instrument, maar ook een zeker inzicht creëren ermee. Daarom noem ik het graag ‘instant composing’
Je hebt al heel wat watertjes doorzwommen, enkele knappe platen uitgebracht en nu is er ‘I choose not to’; waarom niet onder je eigen naam maar de naam ‘Profound Observer’; waar komt die naam vandaan?
Ik ben van nature iemand die steeds op zoek is naar nieuwe zaken. En nieuwe invloeden. Ik wil voor elke groep of project dat ik doe een eigen indentiteit creëren, dat is de basis. Ik wil die flexibiliteit ook wat behouden, ik denk er wel eens over na om het anders te doen. zo heb ik een harmonie loos trio sax, bas drums blazers duo gehad met Jesse Dockx & Jos Machtel. Als ik ook ‘Profound Observer ‘ Lennert Baerts trio zou noemen zou het plaatje niet kloppen. Ik probeer elke groep zo autonoom mogelijk te laten fungeren. Ik ben trouwens gewoon honkvast, als ik een project vastzet dan kies ik echt voor bepaalde mensen. Voor mij is hun inbreng gewoon enorm essentieel.
Je werkt samen met enkele top muzikanten als gitarist Vitja Pauwels, drummer Daniël Jonkers en trompetgrootmeester Bert Joris. Hun impact is enorm, kan ik dat zien als een ‘supergroep’ binnen de Belgische jazz? Hoe is de samenwerking ontstaan?
Bert Joris is samen met o.a. Philippe Catherine gewoon wereldtop, veel mensen beseffen niet wat die man al verwezenlijk heeft. Daniel Jonkers speelt voornamelijk in Brussel, hij is van Maastricht , ik heb hem hier in Limburg leren kennen en is vooral dus actief in de Brusselse scene. Vitja’s spel is de basis van dit project, bij Profound Observer draait het echt rond de mogelijkheden van die gitaar. Vitja ken ik al van mijn opleiding jazz in het conservatorium in Antwerpen. Ik ben altijd onder de indruk van wat hij deed, en nog steeds doet. Het heeft wel een tijdje geduurd eer ik er iets mee ben beginnen doen, ik wou Vitja de ruimte geven om zich binnen wat gebeurt te kunnen installeren. Die lagen binnen onze muziek bijvoorbeeld, ik heb de partituren tot een minimum herleid. Weinig harmonie, maar binnen die harmonie opties om snel te kunnen switchen van kleur. Het moet echter zodanig open kunnen zijn, zodat Vitja de tijd heeft om die lagen zo onopvallend mogelijk op te bouwen. Je moet hem die ruimte gewoon geven, en als je dat doet bij Vitja dan krijg je sowieso wat je in je stuk echt wil.
Wat nog meer opvalt is de brug tussen traditionele jazz en free jazz, die openheid bieden in experiment en improvisatie. Een bewuste keuze?
Ik heb een duidelijk concept voor ieder project of plaat die ik doe. Daniel, Bert en ik zijn gewoon heel veel met die traditionele jazz bezig geweest. Als blazer kunt je zelfs bijna niet anders om vandaaruit op te bouwen. Veel gitaristen komen vaak uit een heel andere invalshoek, vooraleer ze naar jazz toe neigen. Die komen meestal uit de hoek van pop rock , grunge , metal en indie. Terwijl je saxofoon of trompet hoort, het direct in de lijn ligt van Miles of Coltrane om maar twee te noemen. Die brug wordt dus eigenlijk eerder automatisch geslagen. En dat is maar goed ook, want er is binnen die traditionele jazz zoveel rijkdom geweest, waardoor ik het belangrijk vind om daar anno 2023 een nieuwe betekenis aan te geven.
Ik heb jullie live gezien in De Casino en was danig onder de indruk van Vitja zijn gitaarwerk, en ook Daniel op uitgekiende, gevarieerde wijze op zijn drumstel speelde. Maar ondanks dit, viel me wel op dat de blazers toch meer op de voorgrond treden. Is dat ‘live’ een logische samenloop van omstandigheden ? Want op plaat is dat toch beetje anders…
Dat hangt af van concert tot concert, de ene keer zal dat wat meer dominanter zijn dan de andere keer. Het is ook zo, Vitja moet de ondersteuning geven, hij kan dan ook niet echt vooruit springen, en wil dat ook niet eigenlijk. Hij doet dit heel zelden, ook op plaat eigenlijk. Wat ik en Bert wel proberen doen is om wat meer stiller en neutraler te spelen, zodat andere details wat meer naar voor komen zoals de gitaar of drum. Dus daar ben ik dus wat toekomstige concerten betreft wel naar op zoek. Op dat vlak is Vitja eveneens een atypische gitarist. Hij is er wel de hele tijd, maar niet degene die vooraan een straffe solo uit zijn mouw schudt, zoals dat bij veel gitaristen het geval is. Het is gewoon beetje geven en nemen, maar wat ik belangrijk vind, is een collectieve structuur. Dat is waar we naar op zoek zijn, maar dat is niet gemakkelijk met twee blazers. We kunnen nooit echt verdwijnen, maar enkel ons een klein beetje terugtrekken met momenten.
Ik vond het in elk geval een zeer geslaagd optreden. Ik vroeg me ook af. Wat zijn je ambities als muzikant en met dit project? Werelddominantie (grapje) ? Wat is je ambitie met dit project?
Dat is een moeilijke vraag, ik ben vooral verslaafd aan creëren. Ik ben wat dat betreft gewoon voortdurend op zoek naar nieuwe en andere mogelijkheden. Ik merk dat meer spelen en grotere zalen een essentiële stap is om te kunnen blijven creëren. In die zin hoop ik dat het zo ver mogelijk mag blijven doorgaan. Zodat ik kan blijven creëren. Ik ben echter niet iemand die lintjes verzamelt, bij wijze van spreken. Ik heb ondertussen in heel wat mooie zalen mogen spelen. Waaronder Bozar, Middelheim (jazz middelheim) en dergelijke. Als componist heb ik wel de ambitie om ooit een eigen symfonie te kunnen uitvoeren, en een opera schrijven. Als muzikant zelf hoop ik dat ik mijn muziek gewoon met zoveel mogelijk mensen kan delen en blijven delen. De plek waar dat gebeurt, maakt niet zoveel uit, het is het soort contact dat je legt.
Hoe waren de algemene reacties op jullie optreden in de Casino? Hoe denk je dat de optredens zullen evolueren?
Ik vond het een zeer aangenaam concert. Het was zeer comfortabel spelen. Het voornaamste voor mij is, dat we connectie hebben gevonden met elkaar op dat podium. Sommige keren gaan we even terugkijken hoe we het de vorige keer hebben gedaan, en maken dan andere keuzes; Daarom kijk ik op naar Paul Motian Trio, die speelden verschillende concerten na elkaar in The Village Vanguard en dan hoor je van mensen dat die sets niets met elkaar te maken hebben, en totaal verschillen. En dat zal bij ons ook het geval moeten zijn, dat we compleet andere richtingen zullen uitgaan. Van concert tot concert. Het zat allemaal heel goed in de Casino, omdat iedereen in de eerste plaats naar iedereen luistert. Daarom voel ik me trouwens ook zo op mijn gemak met deze groep.
Wat zijn de verdere plannen voor 2023, naast de concerten?
Ik hoop in het najaar nog wat concerten vast te krijgen. Dat ziet er wel naar uit dat dit gaat lukken. ik ben ondertussen al met andere muziek bezig, en tegen eind van het jaar eens nadenken wat het volgende project kan worden. Ik ben van het principe als het ene speelt, moet het andere ook terug aan het rollen kunnen gaan. Er zitten dus zeker nog wat dingen in de pijplijn.
Je bent dus met nog andere projecten bezig? Vertel er eens wat meer over
Ik heb een vast kwartet, ik heb een dertig tot twintig stukken waaruit ik kan selecteren om iets nieuws daarmee te doen. Ik ben ook weer meer bezig met een big band en dergelijke ensembles. Het is gewoon een aanhoudende wisselwerking tussen componeren en spelen. Het begint stillaan vorm te krijgen, maar het is nog niet voor direct.
Wat betreft ambities en doelstellingen … Iets opbouwen in het clubcircuit of toch in een Sportpaleis spelen, wat geniet je voorkeur en waarom?
Club circuit. Sowieso. Zelfs als je me moest vragen Sportpaleizen vullen of huiskamers vullen, zou ik nog eerder opteren voor huiskamer. Het gaat bij mij bij over de intensiteit in spelen van muziek. Ik heb grotere podia gedaan met bands, maar miste daar de echte connectie met het publiek. Vanaf ik op dat podium sta moet ik iets voelen tussen mezelf in mijn bubbel en het publiek, en dat voel ik dus niet op grote podia. Hoewel het belangrijk geworden is uw naam te verkopen, heb ik niet veel mensen daarvoor nodig om in die opzet te slagen. Ik wil gewoon ambassadeur zijn van mijn eigen muziek. Als ik dit kan blijven doen, en het financiële plaatje klopt daarbij, dan ben ik in de zevende hemel.
Pics homepag @Sven Dullaert
Dat lijkt me een mooi slot om dit gesprek af te sluiten, dank voor het fijne gesprek en nog heel veel succes verder
Yves Paquet - Voor mij betekent muziek vrijheid, vrijheid om te verkennen en te ontdekken
Singer-songwriter Yves Paquet draait al enkele jaren mee. Hij kreeg bekendheid toen hij met The Subs het nummer “UFO” opnam. De in Brazilië geboren singer-songwriter nam in 2018 ook deel aan De Nieuwe Lichting en bracht zijn debuutalbum 'Every Now and Then ' uit met soulvolle popsongs. Met zijn tweede plaat 'A Decent Man' slaat hij een heel andere, meer op folk gerichte weg in.
We hadden een leuk gesprek met Yves naar aanleiding van deze release, waarbij we de ambities en verdere toekomstplannen peilen.
Yves, laten we teruggaan naar het verleden, hoe is het allemaal begonnen?
Ik woon in het Duitstalige deel van België. Ik schrijf, componeer en maak nu al enkele jaren muziek en ik promoot nu mijn tweede album dat voor mij een compleet nieuw geluid is.
Ik heb inderdaad gelezen dat dit tweede album een heel andere richting uitgaat dan je debuut. Waarom deze wending naar meer Folk muziek?
Toen ik jonger was ben ik met mijn ouders vaak in Ierland en Engeland geweest. ‘s Avonds luisterde ik in de pubs naar folkmuziek . Dat was een inspiratie voor me, en ik wilde altijd al iets doen in die richting. Voor mij betekent muziek vrijheid, vrijheid om te verkennen en te ontdekken. In 2023 lijkt het trouwens alsof singles het grote ding is, maar ik wilde een album maken. Omdat een album alle mogelijkheden verkent van wat ik zoek. Ik wil ook graag een onderdeel van mijn identiteit uitdrukken. Het eerste album was een persoonlijke visie op een popalbum. De tweede is dus meer de herinneringen aan mijn jeugd toen ik naar Ierland reisde.
Over Ierland en UK, ik denk dat mensen in die landen een band hebben met folkmuziek, maar hier in België, is het versnipperd en eerder regionaal verbonden, is dat dan geen risico om toch een op folkmuziek gericht album uit te brengen hier in België?
Zoals ik al zei, muziek is vrijheid, maar het is ook risico nemen. Ik moet eerlijk zijn, ik weet niets over Belgische folkmuziek, dus het duurde even om dat uit te zoeken. Ik heb verschillende keren naar Flanders Folk Awards gekeken en heb daar veel goede Belgische folk bands ontdekt zoals Raske Drenge. die stoppen helaas dit jaar. Het ergste wat je als muzikant kunt doen is stoppen met ontdekken en in vele richtingen kijken. Ik weet ook dat ik met de muziek op dit tweede album nu buiten de mainstream sta, maar ik vind het prima om risico's te nemen, want ik doe nog steeds wat ik het liefste doe. Verkennen en ontdekken.
Ik hou van wat je doet, je werd inderdaad bekend in de mainstream dankzij die single met The Subs. Er was ook het feit dat je werd geselecteerd voor StuBru’s 'Nieuwe Lichting'. Heeft dat laatste deuren geopend?
Ja, het heeft zeker deuren geopend. Er was dus die connectie met The Subs, en ook met enkele artiesten in Brazilië. In het begin wist ik mijn eigen weg nog niet, en ik wilde dan ook op onderzoek uit. Die samenwerkingen hielpen me om uit te vinden wat ik wilde doen als solo artiest. In die context is het dan ook interessant om verschillende genres uit te proberen.
Ja, maar je geraakt wel bekend in die mainstream, maar nu ga je een andere meer folk richting uit, en dus een beetje weg van dat. Ben je niet bang dat je daardoor je fans verliest?
Ze zeggen dat als je doet wat je doet, de mainstream naar je toe komt of net niet. Het gaat echter altijd in golven. Dat is altijd zo geweest. Ik doe het echter voor de mensen die van mijn muziek houden, en hoop dat mijn oudere fans deze evolutie ook zien en me op dit pad blijven volgen.
Met de single “A Southern Tale”, uitgebracht in 2022, ga je al meer richting folkmuziek. Voor jou is dit nummer een spirituele reis die zijn Amerikaans-Indiaanse roots weerspiegelt, las ik in een interview; kun je daar meer over vertellen?
Het komt eigenlijk voor in elke muziek die ik maak, de verbinding met mijn Zuid-Amerikaanse roots is een heel natuurlijk proces. Er is altijd die subtiele invloed, en ik wil zeker een volledig album maken met die invloed, maar het zal tijd kosten om te verkennen, Misschien teruggaan naar Brazilië, dat is een optie. En samenwerken met artiesten daar. Maar op dit moment wil ik folkmuziek maken, ook de akoestische folkmuziekstijl. Ik wil ook de meer up beat zijde van folkmuziek verkennen. De zogenaamde protest folkmuziek. zoals die in UK en Ierland veel voorkomt. Maar het is dus ook zo dat ik mijn roots niet verbergen, dus het komt wel naar boven. onder andere in die single.
Je flirt ook met de grens popmuziek, soul en alternatieve muziek. Is dit ook een bewuste weg die je wilt bewandelen?
Ik ga niet terug naar dansmuziek of zoiets, maar soulmuziek, akoestische muziek, is zeker iets waarin ik geïnteresseerd ben. Op die manier is het een bewuste weg die ik volg ja. Maar er zijn dus ook dingen die ik liever niet doe. Weet je. Mijn favoriete artiesten veranderen hun richting bij elk album dat ze maken, steeds opnieuw. Vooral popartiesten zoals Madonna of Sting, die beiden tot mijn favoriete artiesten behoren. Ik hou ervan dat elk album een andere verkenning van een genre laat zien. Terwijl het toch pakkend en fijn om naar te luisteren blijft. En dat is ook wat ik wil doen.
Ter gelegenheid van de 'Week van de Belgische muziek' bracht je samen met een pianist een soulversie van “Wannabe”, het eerste nummer van The Spice Girls. Hoe kwam dat idee tot stand?
Er was die special over jaren '90 muziek en ik kwam op Spice Girls. Ik hou van popmuziek artiesten en vooral als ze andere genres toevoegen aan hun stijl en er dan popmuziek van maken. en dat is wat ik ook in dit album wilde stoppen, iets melancholisch maar poppy.
Het valt me op hoe het een nummer is dat erg onderschat wordt, die “Wannabe”. Door een bepaald publiek zelfs als ‘foute muziek’. Meer nog. Eigenlijk gebeurt dat veel met popmuziek, 'het wordt makkelijk gezien als foute muziek'. Jouw mening
Ja, popmuziek kan verschillende lagen hebben. Bijvoorbeeld dat nummer “UFO” , dat ik deed met The Subs, het lijkt misschien een liedje over een ongeïdentificeerd object. Maar in werkelijkheid is het een liedje dat de UFO-crisis in de jaren 80 en 90 weerspiegelt. In die tijd zagen mensen Ufo’s in de lucht. Maar daarnaast is het ook een identiteitskwestie, iets wat we ook in het Duitstalige deel van ons land meemaken. Subtiel had dat nummer daar ook mee te maken. om terug te komen op de popmuziek, die subtiliteit rond die stijl wordt vaak onderschat; ook in mijn nieuwe album gaat het niet in één, maar in verschillende lagen.
Ik krijg het gevoel dat je op 'A Decent man' niet echt in een hokje geplaatst wilt worden (prachtig dat); hoe zou je jouw muziekstijl het liefst omschrijven?
Als ik het in een hokje zou plaatsen zou ik zeggen popmuziek. maar afhankelijk van het album zou ik het eerder akoestische popmuziek noemen of zoiets. Maar mijn muziekstijl ligt zeker in het universum van de popmuziek.
Is er een bepaald publiek dat je wilt aanspreken met je muziek of ben je daar niet mee bezig?
Niet echt, ik ben te oud om op zoek te gaan naar 16 jarige popmuziek fans. (haha) Ik zoek gewoon mensen die mijn muziek leuk vinden, niet noodzakelijk een bepaald publiek.
Als ik naar muziek luister, ook popmuziek, moet ik iets voelen. Wat vind je hiervan?
Als je ziet wat er in de typische Amerikaanse popmuziek gebeurt, begrijpen ze dat. In West-Europa probeert men nog steeds alles in hokjes te stoppen. In de VS begrijpen ze dat popmuziek niet alleen Britney Spears is, ze zien het gevoel erin. Kijk wat dat betreft naar een artiest zoals bijvoorbeeld Billie Eilish.
Ben ik mee eens, terug naar de plaat. Het is ook een hele 'warme' plaat, dat hoor je bijvoorbeeld aan je stem. een melancholische ondertoon, was het een bewuste keuze om die melancholische weg in te slaan? En zit er een persoonlijke boodschap tussen dit melancholische gedeelte?
Dat is mijn Braziliaanse ziel, die is altijd melancholisch. En dat komt dus altijd terug in mijn muziek, dat onderdeel. Ik probeer niet om iets 'vrolijks/gelukkigs' te schrijven. Het is gewoon een deel van mij, geen keuze die ik maak, het komt dus heel natuurlijk.
Trouwens, ik wou het ook hebben over leven in België als muzikant? In andere interviews met Belgische artiesten zeggen ze dat er altijd die 'muur' is tussen het Vlaamse deel en Wallonië, of het Duitse deel waar je woont, vind je ook niet?
Ik heb inderdaad het gevoel dat elk deel van België zijn eigen smaak heeft. Dat maakt het moeilijker. We kunnen echter ook over deze muren vliegen, dus het kan gebeuren. Meer nog. Bij contacten met andere artiesten, merk ik op dat het kan gebeuren. Meestal als je in het Engels zingt. Maar het is inderdaad een bijzonder land in die zin.
Zijn al reacties op de nieuwe muziek, ik weet dat het album eind februari uitkomt, maar toch...
Er zijn wat recensies geweest, ook in kranten. We kwamen vorig jaar op de playlist van Radio één met de nieuwe single. Dus ja, ik ben blij met de reacties tot nu toe.
Wat zijn de toekomstplannen voor 2023? Ga je op tournee?
Ik zou graag wat zomerfestivals doen, maar er is nog niets geboekt. Maar het is nu ook moeilijk om een plek te vinden om live te spelen. We zijn ook bezig met het uitbrengen van een andere kant van folk muziek, het meer rock gedeelte ervan. De Rebelse kant van die folk muziek dus , maar dat is iets voor de zomer.
Merk je, na Corona, dat het moeilijk is voor artiesten zoals jullie om plaatsen te vinden om op te treden? Dat alleen de hele grote artiesten uitverkochte concerten krijgen, en artiesten zoals jij daardoor een beetje in de kou staan? Ervaar jij dat ook?
Zeker! Na Corona heeft de hele sector zijn uitdagingen. Ik ervaar dat dus zeker en vast, ja...
Wat zijn je ambities verder? Is er een doel dat je absoluut wilt bereiken als muzikant, singer-songwriter en mens?
Ik wil meer albums uitbrengen, en zeker een Zuid-Amerikaans gerelateerd album. Ik ga natuurlijk graag op tournee, en wil graag werken met enkele specifieke personen. In België en daarbuiten zijn er namelijk enkele mensen met wie ik heel graag zou samenwerken. Ook dat is een ambitie
Over doelen gesproken. Wat heb je liever, een Sportpaleis uitverkopen of een naam worden binnen het clubcircuit en waarom?
Ik zou Sportpaleis verkiezen, ik ben er geweest met de Subs. We spelen daar als openingsact met Bazart. Bij Sportpaleis zong ik het eerste nummer van de openingsset met The Subs in de verkeerde toonaard. (haha) dus ik wil het nog eens proberen, in de juiste toonaard (haha)., . Maar kijk, ik moet zeggen, elke artiest zou moeten ervaren wat het is om in het Sportpaleis te spelen, en ze zullen het eens zijn met waarom ik daar de voorkeur aan geef. Natuurlijk is er niets mis met het clubcircuit. Maar het is gewoon leuk om veel mensen je liedjes te horen meezingen, het is een hele speciale ervaring. Meer nog, het is een spirituele ervaring.
Mooi, ik hoop dat het goed voor je uitpakt, is er nog iets wat je wilt zeggen?
Naast de album release, komt er ook een video uit. Die hebben we opgenomen in Noord-Ierland. Het toont de betekenis van het hele album in feite. De reizen naar Ierland en al deze dingen, het zit allemaal in die video.
Bedankt voor dit leuke interview, ik hoop je snel op het podium te zien
‘A Decent Man’ verschijnt op 24 februari https://linktr.ee/yvespaquetmusic
Mirek Coutigny - Ik wil , zoals een schrijver, een verhaal vertellen. En dat kan inderdaad heel intens zijn. Dat is niet altijd vrijblijvend. Maar dat is wel de soort plaat die ik wil maken
Pianist en producer Mirek Coutigny sleutelt al jaren aan een eigen klankwereld met elektronische en akoestische instrumenten. Hij ontwikkelde zich als muzikant en componist via samenwerkingen met diverse ensembles binnen de hedendaagse klassieke muziek (Lunapark ensemble, Spectra ensemble, ...). Op zijn debuut EP Revisions #1 presenteert hij het resultaat van zijn zoektocht. Met zijn tweede EP‘ The Further We Ventured’ toonde hij nog meer zijn veelzijdigheid – de recensie kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/77894-the-further-we-ventured.html - en nu is er ‘Through Empty Landscapes And New Beginnings’ die meer een groepsplaat blijkt te zijn , door de opvallende inbreng van de muzikanten waarmee Mirek zich laat omringen.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met hem.
Mirek, hoe gaat het met jou? hoe heb je die laatste coronatijden doorstaan?
In tegenstelling tot bij veel mensen, die slechte herinneringen hebben aan die periode, moet ik toegeven dat het bij mij anders ligt. Naast het componeren van muziek, geef ik ook les. Ik had een vaste job en geen problemen om mijn facturen te kunnen betalen zoals bij sommige helaas het geval was. Op zich was het de eerste maanden gewoon fijn om in een routine te duiken, waarbij ik zelf alles in handen had. Ik kon me focussen op die plaat: daar elke dag aan kunnen beginnen zonder enige druk rondom me heen voelde gewoon heel fijn. Corona is op een bepaalde manier ook een beetje het thema van de plaat geworden.
Was de corona periode van bron van inspiratie, waar velen intussen al de handdoek in de ring gooiden, of zie ik het mis?
Er was ook dat boek ‘Station Eleven’ van Emily St-John Mandel. een boek dat ik lang geleden gelezen had. Die gaat trouwens over een pandemie. Het lijkt in dat boek alsof de wereld in elkaar stuikt, en toch merk je dat er altijd andere mogelijkheden zijn. Er is altijd een toekomst. Ook al was het iets dat al lang in mijn hoofd speelde, het heeft mijn ogen geopend. Dus ja, die tijd was zeker een inspiratie. Mede door dat boek dus.
Het is dan ook een zeer filmische plaat geworden die de fantasie prikkelt. Met de ogen gesloten zie ik mooie en idyllische landschappen passeren, maar soms gaan de registers open door een opstekende storm. Het is een zeer visuele plaat. Een juiste omschrijving? of hoe zie je dat zelf?
Dat is wat ik zelf ook altijd gevoeld heb. Ik kreeg meteen het gevoel dat het een plaat zou worden met een heel grote sound, en dat het geen gemakkelijke plaat zou worden. Daarom moest ik die nu maken, het was mijn droom om dit als eerste full album te hebben. Dat filmische en visuele zit altijd wel in mijn muziek, maar dat ik hier alle registers heb kunnen opentrekken is heel fijn om te kunnen doen. Ik vind het wel minder leuk om mijn muziek te zien als filmmuziek, maar het is dus wel een visuele plaat, dat klopt zeker.
De muziek van deze plaat zou toch perfect passen bij een film vind ik; zijn er plannen in die richting?
Toch wel, ik heb dat al gedaan in het verleden. Ik doe dat ook graag, maar op een bepaald moment had ik er ook een beetje genoeg van. Je wordt heel vaak gevraagd om in een bepaalde stijl te schrijven, en daardoor een beetje kan je jezelf wat verliezen binnen de muziek. Als ik dat ooit terug doe, zou ik het liever op mijn eigen tempo doen, iets meer op mijn eigen voorwaarden.
Het is een zeer gevarieerde en kleurrijke plaat, vreugdevolle taferelen, intieme momenten, en soms streel je de geluidsmuur zonder die echt af te breken, prachtig. Was het de bedoeling om in zoveel kleuren te werken of is dat heel natuurlijk gegroeid?
Ik heb daar niet zo hard over nagedacht. Ik wou met deze plaat vooral een verhaal vertellen. Als je van A naar B gaat, kom je automatisch steeds in een nieuwe sfeer terecht. Na mijn release show in Minard zeiden mensen me ‘Het is zeer mooi, maar het is heel intens. Als het groots is, is het heel erg groots, als het intiem is, heel intiem en zacht. Het grijpt je echt aan.’ Dat vond ik wel een compliment, want dat keert ook terug in muziek die ik graag hoor. Zoals Nick Cave bijvoorbeeld. Dat is ook muziek die je letterlijk aangrijpt. Als je muziek van Nick Cave opzet doe je dat niet tijdens het afwassen, het is geen achtergrondmuziek. Je moet er echt bij neerzitten om het te voelen. En ik merk nu dat mijn plaat ‘Through Empty Landscapes and New Beginnings’ daar dus ook iets van heeft.
Wat Nick Cave betreft, sluit je muziek er qua intensiteit bij aan
Tegenwoordig wordt er veel muziek gemaakt om op de achtergrond te gebruiken: ‘muziek tijdens het studeren’ en andere Spotify-playlists . Ik heb me daar altijd tegen verzet. Ik wil, zoals een schrijver, een verhaal vertellen. Dus dan wil je gewoon de aandacht van de mensen vragen en vasthouden. En dat kan inderdaad heel intens zijn. Dat is niet altijd vrijblijvend. Maar dat is wel de soort plaat die ik wil maken..
Nu je het toch hebt over Spotify: is het in tijden van streaming nog interessant om platen uit te brengen eigenlijk; wat denk je zelf?
In de tijden van vandaag ben je wellicht beter af met de ene single na de andere, wegens de korte aandacht. Maar er is iets onvervangbaar aan een plaat: de kunst van een verhaal te vertellen, een boog maken van een uur. Daarom is het nog steeds interessant om dat te blijven doen.
Je laat je omringen door topmuzikanten die je blindelings volgen en zeker hun eigen inbreng hebben binnen het geheel. Mee eens? Hoe hebben jullie elkaar gevonden, en hoe belangrijk is hun aandeel…
Dat is iets dat ik eveneens ontdekt heb op deze plaat. Met Jonathan Boony op percussie en Jolien Deley op cello heb ik in het verleden al vaak samen gespeeld. Dat zijn studiegenoten van in het conservatorium. We hebben samen gestudeerd en het zijn mensen waarbij ik altijd terecht kon om op een natuurlijke manier muziek te maken. Bij de eerste twee EP’s was hun inbreng in de plaat zelf echter minder groot dan nu. En nu voelde ik dat ik echt een groepsplaat wilde maken. Ik wou echt iedereens inbreng verwerken in de plaat, iedereen de kans te geven om te experimenteren. We hebben veel tijd samen in de studio gespendeerd, ook met Klaas Tomme (basgitaar) erbij. Samen met Ella Vermeir schreef ik de nummers met vocals. En ook Elias Devoldere heeft zijn inbreng gehad aan deze plaat. Een fascinerende drummer, dat bewijst hij o.a. bij Nordmann. Hij is een zeer druk bezette mens, maar ik ben heel blij dat hij toch de tijd vond om ook zijn bijzonder drumwerk in deze plaat te verstoppen. De inbreng van al deze toppers is een gigantische meerwaarde geworden voor de plaat.
Even terugkerend in de tijd, naar je debuut ep Revions #1 … Daarin herwerkte je de schetsen die je de jaren voordien schreef voor piano, strijkers, percussie en synths. Zeer interessant concept, anders dan wat je nu doet, maar toch…
Het gekke is, wat ik toen met die schetsen deed, is exact wat ik met deze plaat ook doe. Ik heb een stuk geschreven voor een klassiek ensemble die effectief Station Eleven noemt, en dat was mijn afstudeerwerk in het conservatorium. Alle motieven en thema’s die aan de basis liggen van mijn nieuwe plaat, komen uit die partituur. Het feit dat ‘Through Empty Landscapes and New Beginnings’ eerder een groepsplaat is, daar ligt het grote verschil.
Het is ook een quasi instrumentaal meesterwerk geworden, maar op het einde komen er plots wel vocalen om de hoek kijken. Hoewel een stem niet nodig is want de instrumenten spreken elk hun eigen taal, vond ik dit toch een interessante wending. Zijn er geen plannen om in de toekomst een vocale inbreng aan het project toe te voegen?
Misschien wel. Ik denk dat het helemaal anders is als je zelf geen zanger bent. Dan moet je wat vertrouwen op andere mensen en een stukje controle opgeven. Ik wou in het laatste nummer graag zang bij, het deed me denken aan filmsoundtracks van toen ik nog klein was. Een compleet instrumentale plaat, en op het einde kwam daar een popsong bij met hetzelfde thema. Ik vond dat wel interessant om ook te doen op deze plaat. Maar in het midden bij ‘What Was Lost’ heb ik er dan ook wat stem aan toegevoegd, omdat ik de vocals geleidelijk aan wou introduceren, en niet enkel op het einde van de plaat. Voorlopig was het iets heel specifiek, maar achteraf gezien is het ook live interessant. Een stem kan heel krachtig zijn, maar je moet er bij instrumentale muziek heel bewust mee omgaan. Even zoeken dus nog!
Terug naar het nu, de plaat kwam uit begin februari, hoe waren de reacties tot nu toe? Wat zijn je verdere verwachtingen?
Ik vond het vooral opmerkelijk dat zoveel mensen het zo intens vonden, zoals ik al heb gezegd hierboven. Zowel wat de plaat als wat de liveshow betreft. Op plaat is die impact minder groot dan live, uiteraard. Dat de plaat toch een emotionele impact heeft op mensen, vind ik bijzonder fijn om te horen en lezen… Ik ben zeer blij met de reacties tot nu toe.
Ik heb drie jaar aan deze plaat gewerkt, en ik heb geen enkel moment spijt gehad van waar ik mee bezig was. Er zit veel diversiteit in de plaat, elke single klinkt anders. Maar als je de plaat in zijn geheel beluistert, of live in zijn geheel bekijkt, denk ik dat het verhaal wel klopt. Dat je als luisteraar mee bent in het verhaal, dat las ik ook wel in veel reviews. Dat doet ook deugd om te lezen.
Ik wil toch nog eens even terugkomen op die corona periode. Na corona is de ‘miserie’ nog niet voorbij heb ik de indruk, het is voor startende artiesten of jonge getalenteerde artiesten als jij moeilijker om aan de bak te komen dan vroeger (de grote artiesten verkopen moeiteloos uit). Merk je dat ook, dat het allemaal moeilijker is geworden dan voor corona?
Ik heb dat gevoel wel een beetje. Enerzijds, wat al vaak is gezegd: tijdens corona zat elke muzikant binnen en elke plaat die elke muzikant wou maken is in die periode gemaakt. En nu wil iedereen tegelijkertijd die muziek lanceren waardoor er een overaanbod is. Dat speelt al een rol.
Ook is het voor organisatoren, met de energieprijzen en dergelijke, heel moeilijk geworden om kleinere (niche)concertjes te organiseren. Voor corona was dat op zich geen probleem, dat lukte goed; nu moeten organisatoren toch vaker inzetten op de zaal uitverkopen. Dat snap ik ook wel echt, het is ook nodig om de muziekindustrie draaiende te kunnen houden. De organisatoren doen hun uiterste best, de zalen moeten blijven draaien… ik zit er op zich niet zo mee. Ik wil de volgende twee jaar vooral inzetten op enkele echt toffe concerten vinden, met een fijn publiek, waar we ons verhaal kunnen aan vertellen. Daar draait het uiteindelijk om: deze plaat uitbrengen en zoveel mogelijk mensen bereiken. Ik heb er wel goede hoop op.
Je zegt dat je liever voor kleinere zalen speelt: dus geen ambitie om bijvoorbeeld in een Sportpaleis te staan of zo? Waarom niet?
Het is een combinatie van de intensiteit en de niche van de muziek. Als muziek meer vraagt van mensen, heb je sowieso al een wat kleiner doelpubliek. Daarnaast denk ik dat mijn muziek ook gewoon beter tot zijn recht komt in intiemere en kleinere settingen, de release show was bijvoorbeeld in de mooie Minardschouwburg. De zaal zat goed vol, het was zeer gezellig. Je ziet je publiek zitten, er is die band tussen de muzikant en de luisteraars.
Wat zijn je ambities verder? Heb je een soort doel dat je wil bereiken?
Dit is een passie die ik graag de rest van mijn leven wil volhouden. Dat is mijn enige doelstelling, om als muzikant te blijven creëren. Voelen dat er dingen vooruit gaan, dat er nieuwe kansen komen, dat er deuren open gaan. Ik probeer heel geduldig te zijn in alles wat ik doe. En blij te zijn met alles wat op mij afkomt. En om elk jaar weer een beetje beter te doen. Ik denk dat dit mijn doelstelling wat samenvat. Ik wil absoluut geen grote uitspraken doen: ik wil gewoon volgend jaar een paar keer spelen met die plaat , en ondertussen een nieuwe plaat maken en blijven bouwen en verdergaan. Als je dat als muzikant kunt blijven volhouden, dan denk ik dat er altijd mooie dingen kunnen uitkomen.
Ik zie je ook veel posten op FB … Sociale media kun je niet meer uitschakelen in ons leven, hoe belangrijk is sociale media?
Ik ben niet de grootste fan van sociale media, maar ik voel dat het nodig is. Voor mij is het belangrijk om eerst een plaat te maken waarover ik heel enthousiast ben. Daarna wil ik heel graag mensen bereiken, mijn muziek in de ‘spotlights’ zetten. Dan gaat alle promo en sociale media me toch wat makkelijker af.
Pics homepag @Charlie De Keersmaecker
Veel succes in alles wat je doet, we blijven je op de voet volgen uiteraard
Duplex - Het was het idee van een denkbeeldige reis, gevoed door melodievoorstellingen en persoonlijke ervaringen, die we hadden gemaakt van de verschillende plaatsen
Duplex is de ontmoeting tussen twee gerenommeerde muzikanten uit de Belgische scene - Didier Laloy en Damien Chierici. Degenen die bekend zijn met hun respectieve werken zullen misschien verrast zijn door hun samenwerking, want het is ook de ontmoeting van twee generaties en twee muzikale universums die niet noodzakelijkerwijs voorbestemd waren om elkaar ooit te kruisen. Olivier Cox op drums en Quentin Nguyen op keyboards completeren de bezetting van de band. Het resultaat van deze creatieve ontmoeting is ‘Maelstrom’ - een surrealistisch muzikaal reisverhaal met een Belgisch tintje, geïnspireerd door zowel echte als denkbeeldige reizen. Een eclectische en etherische ervaring, Maelstrom is een muzikale reis die je naar de uiteinden van de aarde brengt.'
Duplex maakt op ingenieuze wijze een brug tussen jazz en pure folklore, onze recensie kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89083-maelstrom.html
De release van deze prachtige plaat, waren voldoende voor een fijn gesprek met Damien.
Uiteraard polsen we ook naar de toekomstplannen.
Hoe is alles begonnen? Waar komt dit toch wel unieke idee vandaan?
Het begon allemaal eind 2018, toen Didier en ik elkaar ontmoetten voor een project rond de band Nirvana waarvoor een zangeres ons had samengebracht met als doel te toeren in scholen (Jeunesses Musicales). In eerste instantie wilden Didier en ik dit project eigenlijk niet doen, maar ik ging toch naar de eerste repetitie omdat ik Didier wilde ontmoeten, die ik al eerder had zien spelen. Zodra we samen begonnen te spelen, klikte dit muzikaal zo goed dat we besloten samen een project te gaan doen: het idee van Duplex was geboren.
Viool en accordeon zijn ook niet alledaagse muziekinstrumenten, waarom kozen jullie daarvoor en niet voor bijvoorbeeld saxofoon of gitaar?
Het grappige is, als kind wilde ik piano spelen en geen viool. Maar de academie waar mijn ouders me inschreven eiste dat er een echte piano in het huis stond. Dat was niet het geval, dus schreven ze me in bij de viool... En in het begin was dat een echte ramp, de leraar zei dat ik nooit van mijn leven viool zou kunnen spelen. Maar toen veranderde ik van leraar en bleef ik erbij ;) En vrij snel wilde ik het geluid van de viool versterken en o.m. gitaarpedalen gebruiken, enz. Ik wilde een pop/rock benadering vinden en gewoon spelen met gitaristenvrienden en zo. Didier heeft eveneens een zeer ritmische benadering van zijn instrument. Vandaar die klik.
Olivier Cox op drums en Quentin Nguyen op keyboards completeren de bezetting van de band. Hoe is de samenwerking ontstaan? Is het de bedoeling om met hen op te treden ook?
Olivier is een oude vriend. We spelen samen in het Dan San project en hij heeft ook deelgenomen aan mijn Taxus project. Toen ik en Didier het Duplex-project bedachten, wisten we vanaf het begin dat we een drummer wilden met een pop/rock sound die ook elektronische geluiden kon spelen (SPD, enz.). Hij heeft het perfecte geluid hiervoor. We deden een eerste repetitie met 3 mensen en al snel misten we de meer elektronische keyboards uit de demo's en de bas om de drums aan te vullen. We dachten erover een toetsenist en een bassist in te huren en toen vertelde Oli ons dat hij in een project speelde met Quentin Nguyen die een heel scala aan keyboards had en de Moog met de linkerhand en de Prophet, Juno en co aan de rechterhand kon spelen.
Het is een speciale Duplex-mix: viool en accordeon aangesloten op effectpedalen, een hybride drumstel en keyboards. Het idee is om zo vaak mogelijk met z'n vieren op te treden in zalen die dat toelaten en op festivals. We hebben echter een duo-formule ontwikkeld en één met elektronische bands waardoor we als duo kunnen optreden in kleinere zalen of voor showcases.
Ik hou er niet van artiesten in een hokje te duwen, maar jullie muziek wordt wel in dat hokje jazz geduwd. Jazz is echter nu niet meer de jazz van vroeger, mee eens? Wat is de betekenis van het jazz genre anno 2023 voor jou?
We hebben bij het schrijven van het album nooit gedacht dat we een jazzplaat zouden maken. Maar ik luister graag naar artiesten als Snarky Puppy, Ibrahim Maalouf en ook naar mijn vrienden van Glass Museum. Jazz is poreuzer en meer hybride dan ooit... Je zou kunnen zeggen dat we een soort World Rock Jazz doen
Improvisatie is er doorheen de plaat, bovenop de link naar Folklore. Hoe waren de reacties op deze plaat?
Het album is zeer recent... Maar we zijn erg blij met de eerste reacties die binnenkomen en die zijn erg positief. Er zijn inderdaad muzikale thema's die we schrijven, maar het zijn geen traditionele thema's. En rond deze muzikale thema's openen we graag passages die ieder van ons een echte muzikale vrijheid geven. Dit zal ook live het geval zijn.
‘Reizen’ is een inspiratiebron; hoe moeten we dat zien? Op reis naar vele landen, of eerder de verbeelding laten werken doorheen een fantasie wereld? Wat betekent het woord ‘reizen’ in dit project? Heeft die corona tijden geen roet in het eten gegooid, of was het eerder een bron van inspiratie?
Het album werd geschreven tijdens de Covid periode. Didier en ik stuurden elkaar de muziek thema's via internet en we belden elkaar veel in die periode. Net voordat we thuis moesten blijven, dachten we dat we net als Jules Verne een reis rond de wereld konden voorstellen, maar dan niet in 80 dagen maar in 80 minuten... Het was dus het idee van een denkbeeldige reis, maar gevoed door persoonlijke ervaringen en melodie voorstellingen die we hadden gemaakt van de verschillende plaatsen waar we naartoe gingen.
Het jaar 2022 was, ondanks het feit dat na de corona crisis alles weer open mocht, niet gemakkelijk voor doorsnee middenmoot artiesten; hebben jullie ook moeilijkheden ondervonden om live te spelen?
Het album is al klaar sinds begin 2022, maar de Engelse platenmaatschappij die het album uitbrengt zei tegen ons: we kunnen jullie album pas eind januari 2023 uitbrengen. Dus moesten we wachten om dit album aan het publiek te kunnen presenteren.
Is er op vlak van muziekbeleving door die coronatijden niet iets veranderd dat alleen die grote artiesten moeiteloos hun concerten kunnen uitverkopen, en bands als jullie soms in de kou blijven staan? Of ben je daar niet mee bezig?
Het staat vast dat de muziekindustrie in eerste instantie de voorkeur geeft aan een heropleving met de grote artiesten en dat het knelpunt sterk voelbaar is. De kleinere festivals zijn verdwenen en de grote festivals hebben ook geen uitbreidbare slots... We moesten dus geduld hebben en in het geval van Duplex de release een jaar uitstellen om het project echt te kunnen lanceren.
Wat zijn de toekomstplannen met Duplex voor 2023?
De album release tour begint deze donderdag in Brussel en Wallonië. We hopen het ook in Vlaanderen en in Europa te kunnen optreden , want onze muziek is instrumentaal, we hebben dus geen taalbarrière met dit project.
Zijn er nog andere projecten waar jullie mee bezig zijn, vertel er anders wat meer over
Didier heeft een project genaamd Dyad met contrabassist Adrien Tyberghien en een klassiek project met het Cuban Symphony Orchestra. We begeleiden ook samen de Belgisch-Galicische zangeres Veronica Codesal. Van mijn kant heb ik een album met neoklassieke/elektronische muziek uitgebracht met pianist Louan Kempenaers: het project heet KOWARI en het album ‘TRAIL’. Dan San heeft zojuist ook een titel "Hard Days Are Gone" uitgebracht, en aankondigt dat er binnenkort een album zal verschijnen. En ik ben bezig met de opname van een groot project: PARALLAXE, het album dat het resultaat zal zijn van de composities die ik afgelopen zomer heb kunnen maken toen ik een Carte Blanche ontving op het Festival d’Art de Huy.
Wat zijn de verdere ambities, is er iets als een ‘doel’ dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig?
We willen graag optreden op festivals, onze muziek zal mensen die willen bewegen en dansen zeker aanspreken. De muziek van Duplex heeft trouwens soms ook een psychedelische kant. Zodat we zowel op wereldfestivals als jazz of rock festivals kunnen optreden.
Wat geniet je voorkeur, grote zalen en festivals uitverkopen, of toch maar een naam worden in het clubcircuit?
Het ideaal zou zijn om de 2 te combineren :) Om het hele jaar door in clubs te kunnen spelen en in de zomer op festivals. Een beetje zoals een band als Altin Gun.
Lonk je wat dat betreft ook naar het buitenland? Welke landen genieten je voorkeur?
Ons eerste concert in het buitenland is op 9 maart in Parijs. Ik denk dat de muziek van Duplex ook populair zou kunnen zijn in Duitsland. Een rondleiding langs Duitse clubs zou geweldig zijn.
Pics homepag @Dyod photographers
Ik hoop dat jullie een super jaar 2023 mogen beleven, en al jullie wensen kunnen uitkomen. In elk geval heel veel succes, we blijven jullie uiteraard op de voet volgen
Unravel - Ambitie? Uitgangspunt is dat het publiek je nummers kent, clubshows in binnen- en buitenland en op die manier naam maken in het clubcircuit
Unravel is een veelbelovende metalcore getinte band, die midden in de coronatijden hun eerste plaat uitbracht. Met het album 'Closure' bewees de band echter niet doorsnee metalcore te spelen, maar ze graag buiten de lijntjes van die stijl treedt. Mee kleur geven de vrouwelijke vocals als de mannelijke screams. De band had ook in 2022 succes door de selectie voor HUMO’s Rock Rally en won op Bruudruuster; ze mochten enkele zeer mooie optredens doen. We zagen de band eind vorig jaar als voorprogramma op de cd voorstelling van Aeveris.
“Als een verschroeiende energiebom, 'into your face', gaat Unravel tekeer’’, schreven we. Het volledige verslag kunnen jullie hier nog eens nalezen.
Begin 2023 hadden we een fijn gesprek met de band, waar we terugkeken op die periode, maar ook vooruit. We polsten alvast naar de verdere ambities.
Stel jezelf als band even voor. Hoe is alles begonnen? Wie waren de inspiratie voor deze band en heeft de naam een betekenis?
We waren allen nog prille tieners toen we begonnen met voornamelijk covers spelen. Er hangt ook een mooi verhaal aan vast. Enzo (onze bassist) stelde voor om zijn jongere broer Arend (toen twaalf jaar) als gitarist in te lijven. Want die kon AC/DC covers perfect spelen op zijn gitaar. De jonge snaak kwam niet alleen met heel duur materiaal af, maar bleek inderdaad een straf potje gitaar te kunnen spelen. Vanaf toen is de bal pas echt aan het rollen gegaan, en hebben we ook Gaëlle toegevoegd als zangeres, we zijn eigenlijk begonnen als cover band in 2011.
Als ik het goed begrepen heb, zijn jullie als cover band begonnen van traditionele metal (of heb ik het mis); de overstap naar meer ‘extremere metal’ is wel heel groot dan?
We hadden al meerdere optredens gedaan als cover band en we begonnen daar toch wat meer de extremere kant op te kijken richting Bring Me The Horizon en dergelijke meer. Gaandeweg kregen we het gevoel dat we een andere richting wilden uitgaan, we hadden een zeer goede zangeres die we wilden houden, maar hadden nog een extra vocale punch nodig. En toen is Gilles erbij gekomen want we hadden toch wat meer screams nodig..
Nu we het daar over hebben, ik zag jullie live in Elpee en was – naast de perfecte instrumentatie – vooral onder de indruk van die combinatie tussen het rauwe van Gilles en dat eerder sprookjesachtige van Gaëlle. Dat is dus , als ik het goed begrijp, een bewuste keuze geweest?
Dat is allemaal nogal organisch gegaan, zoals we al aangaven hadden we reeds een zangeres maar hadden dat extra kantje nodig om onze muziek meer extremer te maken. Het daagt daardoor ook uit om muzikaal dingen te schrijven, die we anders wellicht niet zouden doen, omdat we die twee stemmen hebben en dus meer opties open gaan in uiteenlopende richtingen. En dat onderscheidt ons dan ook weer van een standaard metalcore band.
Dus dat is wat jullie uniek maakt binnen de metalcore? Of zijn er nog andere aspecten?
Ja toch wel, en zeker met de nieuwe songs die we aan het schrijven zijn, brengen we een unieke sound. We klinken daardoor niet als een doorsnee metalcore band, dat maakt ons inderdaad wel uniek in dat wereldje.
Dat jullie niet echt doorsnee metalcore klinken, is ook te merken in de laatste single die jullie uitbrachten. ‘’ RUNNING CIRCLES” is natuurlijk geen pure klaagzang, maar de boodschap dat pijn en verdriet een normale zaak is, en dat deze niet weggemoffeld hoeft te worden omdat er “ergere dingen op de wereld zijn”, heb ik ergens gelezen. Kun je daar wat dieper op ingaan?
Arend: de tekst werd na het hele COVID-gebeuren geschreven. Het was een beetje mijn manier om een middelvinger uit te steken naar die periode, en om met een positieve blik naar de toekomst te kijken. Die periode had wel een zeer grote impact op mij. Je medemens niet kunnen zien, en angst of alles nog terug gaat komen, speelde door mijn hoofd. Er zijn ook artikels geschreven over die impact op de mensen. Soms hoor je dan zeggen dat er ergere dingen zijn in de wereld. Helemaal terecht, maar toch wilde ik langs deze weg aankaarten dat het ondanks dat toch wel een grote impact heeft op mensen. En dat wou ik dus ook bespreekbaar maken via die song.
Jordy: De grootste essentie van muzikant zijn is gewoon dat je het doet voor anderen, en dat aan de man wil brengen. Corona was op dat vlak een echte dooddoener, wij die gewoon waren om wekelijks een show te spelen, onze vrienden te zien .. dat viel plots allemaal weg. We zijn gewoon sociaal gearrangeerd, dat is gewoon eigen aan muzikant zijn. En dat viel plots allemaal weg, een half jaar werd een jaar, en dan bijna twee jaar.. en dat was zeer confronterend en dat is wat Arend ervaren heeft.
Heeft de coronatijden ergens voor inspiratie gezorgd om toch door te gaan? Want vele bands, en vaak zeer beloftevolle, hebben er de brui aan gegeven?
We hebben de plaat ‘Closure’ (2021) uitgebracht in volle corona en dan jeukt het gewoon keihard om daarmee op tour te gaan, en het live te gaan voorstellen. Dat is ook de drijfveer geweest is tijdens die corona periode, dat we echt stonden te popelen om dat album eindelijk te gaan voorstellen aan onze fans. We hebben er ook wat aan gewerkt, waardoor er een verschil zat wat sound betreft voor en na de corona periode, wat ons wel goede reacties opleverde. Op dat vlak was die periode goed, om de nummers verder uit te werken. In elk geval heeft die corona ons nooit tegen gehouden, om er niet compleet te blijven voor gaan.. integendeel! Het gaf ons meer motivatie om verder te doen, en er dus meer uit te halen.
2022 was een succesvol jaar, geselecteerd voor HUMO’s Rock Rally en gewonnen op Bruudruuster. Veel mooie optredens mogen doen. 2022 was een succes dus. Heeft dit allemaal extra deuren geopend voor jullie?
Het was zeker een succesjaar, en vooral veel verrassende shows. Op festivals of in concertzalen waar je als metalband doorgaans niet echt staat, dat is wel opmerkelijk. Zoals het winnen van Bruudruuster is eveneens opmerkelijk, omdat het allemaal rock bands zijn die dus niet echt in die metal scene tegen komt, die daar speelden. Dat opent inderdaad wel heel andere deuren. Wat HUMO’s rock rally betreft hebben we daar dan weer minder van gemerkt. De reacties vanuit het publiek waren wel goed. Het publiek hebben we wel wat kunnen overtuigen, maar als je niet doorstoot naar de volgende ronde, dan opent dit geen deuren. Voor HUMO’s rock rally is dat wel belangrijk, geselecteerd zijn is niet voldoende. De show zelf was wel ok, in de Cactus in Brugge mogen spelen is ook een ervaring apart. Voor de recensie moet je het niet doen bij HUMO, het gaat helaas meer over de aankleding dan het muzikale, en dat is jammer. Er is over dat muzikale ook niet iets negatief gezegd, dus voor ons was het best ok. Het was dus vooral een leuke ervaring, zonder dat daar iets extra bij is gekomen. Laten we het daar bij houden wat dat betreft.
Het is voor een , dan vooral extreme metal band, nog steeds moeilijk om een mainstream publiek echt te overtuigen denk ik, hoewel bands als Metallica er wel hebben voor gezorgd dat er meer interesse komt vanuit die hoek. Hebben jullie daar als band ook voordelen uit kunnen halen, denk je?
Ik denk niet per se bands als Metallica, wat onze muziek betreft. Eerder een band als Bring me The Horizon. Die waren vroeger steenhard, en zijn meer poppy gegaan waardoor ze een ruimer publiek aanspraken. En die hebben er ook voor gezorgd dat er meer mensen open staan voor die soort muziek, wat in ons voordeel spreekt. Wat ook belangrijk, wat ons betreft, de stem van Gaëlle maakt het voor de mensen ook toegankelijker, ook dat spreekt in ons voordeel om de stap te zetten naar dat iets ruimer publiek.
Dat viel me in ELPEE dus ook op, dat jullie toegankelijker klinken dan de , laat ons zeggen , doorsnee metalcore bands… waardoor jullie , wat mij betreft, zowel op een Pukkelpop kunnen staan als Alcatraz of Graspop om maar te zeggen. Is het jullie ambitie om daar dan ook iets mee te doen in die richting? Grotere festivals en zo aanspreken? Is dat een ambitie?
Welke band wil er nu niet op grotere festivals staan? Dat is uiteraard een ambitie die wij, en iedereen toch een beetje, heeft. Het is iets waar we in elk geval willen naartoe werken, ruimer gaan wat betreft concerten en festivals. We hebben o.a. met een band mogen samen spelen in 2022 waar we fan van zijn, en die op die soort festivals staan. Dat is toch al een stapje dichter, ook al zijn we er zeker en vast nog niet. We hebben in 2021 onze plaat ‘closure ‘ uitgebracht, kregen een constructief verslag in Rock Tribune en zijn langzaam kunnen groeien daardoor. Wat intreden binnen dat wereldje van een breder genre, zou Alcatraz de perfecte springplank zijn. Daar werken we nu alvast naartoe, om daar te mogen staan. En zo verder op te bouwen. We proberen dus verder contacten te leggen, en voorlopig heeft dat wat grote festivals betreft nog niets uitgehaald, maar het is dus zeker een ambitie zonder meer.
Wat zijn de plannen voor 2023?
We zijn volop aan het schrijven aan nieuwe nummers, en hopen dit jaar met een nieuwe plaat voor de proppen te komen. Maar echt beloftes maken gaan we niet doen.
We hadden het al over ambities … Met welke droom band zouden jullie graag het podium willen delen en waarom?
Bands als Architects en Stick to Your Guns hebben de meer melodische metalcore/hardcore op de kaart gezet, dus natuurlijk is het de ultieme droom om met zo'n supergrote band te spelen. We hebben vorig jaar met Counterparts (en Justice for the Damned) gespeeld in de Chinastraat, dit is een band waar we allemaal al jaren fan van zijn en naar opkijken, we konden niet geloven toen we die kans kregen voorgeschoteld. Het geeft zeker motivatie om hoog te blijven mikken.
Natuurlijk kijken we ook graag naar de Belgische scene, want die is insane de laatste jaren: een show met Psychonaut of Stake is iets waar we denk ik geen nee tegen zouden zeggen, ook al liggen deze genres wat verder van elkaar. Maar ik vind het altijd tof dat er verschillende soorten bands op een avond spelen.
Grote festivals (Graspop ) of concertzalen als Sportpaleis uitverkopen of toch liever een naam worden in het clubcircuit, wat geniet je voorkeur en waarom?
Er vanuit gaande dat het publiek je nummers kent, en dat het een feestje zal zijn daardoor, toch clubshows en dus naam maken in dat clubcircuit. Een grote tour doen , wat dat betreft. En ook in het Buitenland is zeker een ambitie. Zeker voor dit soort muziek kan er niets tippen aan de sfeer en energie van een intieme clubshow. Dat wil uiteraard niet zeggen dat we op festivals inzetten, dat is namelijk een grote kans om jezelf voor te stellen aan een groter publiek, en een festival als Alcatraz is iets waar we hard naartoe proberen te werken.
Jullie willen een groter publiek aanspreken , maar zit je met die metalcore dan niet een beetje beperkt in de mogelijkheden? Want met dat genre spreek je toch eerder een beperkt en extremer publiek aan?
De drempel is hoog, maar de muziek die we nu aan het schrijven zijn kun je niet echt metalcore meer noemen, hoewel de elementen er altijd wel zullen inzitten, ook wat vocale invulling betreft. De nieuwe nummers zijn iets meer naturel, en wijken dus wat af van wat al hebben gedaan. We hebben veel geleerd van bands die doorbreken, net door een klein beetje een andere weg te durven inslaan. We proberen ook minder en minder in genres te denken, dat is ook belangrijk. het combineren met genres , is een piste die we zeker gaan volgen. Maar voor ogen houdende dat we onze roots trouw blijven uiteraard. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we een popplaat aan het schrijven zijn, hard zal het zeker zijn. Naarmate je probeert te groeien als muzikant merk je gewoon dat een nummer net power kan verliezen als je 5 minuten lang 110% doorknalt. Een nummer laten ademen is soms gewoon nodig, ik vind dat we dat bij ‘Running Circles’ heel goed aangepakt hebben.
Dank voor het gesprek, tot binnenkort ergens …
Enkele links
FACEBOOK: https://www.facebook.com/unravelband
INSTAGRAM: https://www.instagram.com/unravelbandbe/
MERCH: https://www.unravel.be/
LUISTER NAAR RUNNING CIRCLES: https://distrokid.com/hyperfollow/unravel/running-circles
Ruth - Ik heb niet echt een doelgroep binnen een genre. Wel een publiek dat wil meegaan in mijn verhaal, en er zichzelf in herkent
Ruth begint als jong kind te zingen en gitaar te spelen. Geïnspireerd door verschillende indiepop artiesten, jazz en klassieke singer-songwriters, begint ze al snel haar eigen liedjes te schrijven. Na het uitbrengen van een single CD "Colours" (eigen productie) en het spelen van veel verschillende soorten concerten, begint Ruth nieuwe liedjes te schrijven. Liedjes die een volwassen kant laten zien en ruimte geven aan meer jazzy en zelfs psychedelische invloeden. Nummers die ook muzikaal schreeuwen om een 'grotere' setting. Iets wat producer Stijn Debontridder perfect weet te vangen met de opname van de EP 'Inside out' in de zomer van 2022. Deze EP komt in maart eindelijk op de markt. Ruth zal deze CD voorstellen op 4 maart in SOJO Club in Kessel-Lo https://www.facebook.com/events/914055072923407
Wij leerden Ruth echter al kennen dankzij haar aantreden op BUSKERfestival in Herent, waarover we schreven: ‘’ Met haar gitaar en zeemzoetige , kristalheldere en bijzonder hypnotiserende stem voert RUTH je naar een sprookjesachtig oord. RUTH ontroert door haar unieke stem en uitstraling”
Voldoende om deze bijzonder getalenteerde singer-songwriter even enkele vragen te stellen rond de release van haar EP en de verdere plannen.
Vertel eens wat meer over jezelf, hoe is alles begonnen?
Ik heb mijn eerste echte song geschreven, rond mijn 15ste. Daarna ben ik vrij snel beginnen optreden solo, als singer-songwriter. In eerste instantie heb ik klassieke gitaar gedaan, later ben ik dat dus beginnen combineren met teksten schrijven en ook zingen. Na enkele jaren solo ben ik beginnen optreden met de celliste Merel Van Hemelrjick. Vorig jaar in een trio, en dit jaar met een band, dus stapsgewijs aan het opbouwen.
Voor ik het vergeet, beste wensen voor het nieuwe jaar, hoe is je jaar 2022 eigenlijk verlopen?
2022 was vooral een heel spannend jaar, omdat ik toen mijn opnames heb gemaakt voor de EP die in maart dit jaar op de markt komt. Ik heb ook een band samengesteld, om live te gaan spelen. Ook dat was een hele uitdaging; het was dus vooral een zeer spannend jaar.
Ik wou het ook even over die coronatijden hebben, want je was net begonnen met je muziek te lanceren dacht ik? Waren de coronatijden een eventuele inspiratie bron?
Voor mij was dat meer een soort van rustperiode , ik had voordien al een single uitgebracht en er waren daardoor wat optredens ontstaan. Die corona was dus even de pauze knop induwen, en tijd vinden om muziek te schrijven. ik studeer ook muziek, daar was ik dan ook mee bezig. Ik bleef dus zeker actief met muziek bezig zijn. Het is niet specifiek een inspiratie geweest voor songs, maar wie weet komt dat nog.
Die periode heeft je dus niet doen twijfelen? Ik heb interviews gehad , waaruit bleek dat er bands zijn die de handdoek in de ring gooiden, andere vonden een nieuwe adem. Hoe zit dat bij jou?
Het voelt niet aan als een keuze, maar als iets dat ik nodig heb. Dus ik heb zeker niet getwijfeld om door te gaan. Het is iets dat ik gewoon al heel lang doe, en ik ga daar heel anders mee om met zulke tegenslagen. Meer tijd om ideeën verder uit te werken, en ook terug meer beginnen schilderen. Iets wat ik vroeger veel deed.
Dat schilderen? Wil je daar iets meer mee doen naar de toekomst toe?
Ik heb altijd gehouden van zowel muziek maken als schilderen. In het verleden heb ik tijdens mijn opleiding meer gefocust op schilderen, nu is het dus omgekeerd. In de eerste plaats wil ik me focussen op mijn muziek nu, en dat schilderen komt daarnaast. Maar ik wil me er zeker verder in ontwikkelen.
Ik zag je op BUSKERfestival Herent en was vooral onder de indruk van je stem die zeemzoetig en kristalhelder klinkt; er hangt ook een sprookjesachtig en mysterieus kantje aan je performance, mee eens of zie ik dat verkeerd? Is dat een bewuste keuze?
Ik kan me daar zeker in vinden, en vindt het ook altijd een mooi compliment. Ik verwijs in mijn teksten vaak naar de natuur, omdat dit een onderwerp is dat me nauw aan het hart ligt. En mijn emoties staan steeds heel centraal. Er is zeker ook soms een mysterieus kantje, en misschien iets sprookjesachtig ja? Dus ja, ergens is dat wel bewust.
Je liet je op BUSKERfestival bijstaan door cello speler Daan De Meyer, een enorme meerwaarde vond ik, is het de bedoeling nog meer met hem samen te werken voor o.m. de EP of live?
Op het moment werken we niet meer samen, omdat hij klassieke muziek studeert en besloten heeft zich daarop te focussen. Ik heb ondertussen een andere celliste gevonden, omdat ik cello wel heel mooi vind passen bij mijn muziek. Ik vind dat telkens een enorme meerwaarde. Met Daan was zeker een fijne samenwerking.
Heeft BUSKERfestival voor jou bepaalde deuren geopend?
Niet per se op dat moment in 2022, omdat ik al vaker op BUSKERfestival had gespeeld. Het is wel een fijn publiek om voor te spelen, omdat mijn muziek wat ruimte moet krijgen , en als er echt geluisterd wordt , wat daar zeker het geval is, vind ik dat wel heel fijn.
Door je gevarieerde stem en uitstraling spreek je uiteraard een ruim publiek aan, zowel een pop publiek als alternatieve muziekliefhebbers zouden zich hier moeten in vinden. Welk publiek wil je eigenlijk concreet aanspreken met je muziek?
Omdat het voor mij heel persoonlijk is wat ik breng, hoop ik dat ik mijn eigen ervaringen kan overbrengen naar mijn publiek. Een publiek dat zich daarin ook herkent, is het publiek waar ik naar op zoek ben. Maar ik heb niet echt een doel groep binnen één genre of zo, dat dan weer niet. Wel een publiek dat wil meegaan in mijn verhaal, en zichzelf daarin herkent. Begrijp wat ik wil zeggen, en daar zelf wat invulling wil en kan aan geven. Dat is het publiek waar ik naar op zoek ben.
Niet alleen je stem is heel uiteenlopend. Ook je gitaarspel is uniek en vult je stem mooi aan, dat brengt me bij de vraag waarom gitaar en waarom geen piano of zo?
Ik heb me als kind altijd wel aangetrokken gevoeld tot gitaar, deels omdat mijn Nonkel ook gitaar speelt en die was een enorme inspiratiebron. Ik heb in eerste instantie klassiek gitaar gevolgd, en daar geleerd om met die Timbres te werken, en verschillende klankkleuren te zoeken. En bewust niet altijd op dezelfde manier gitaar te spelen, daar koos ik bewust voor.
Ik doe niet aan hokjes denken, maar veel vrouwelijke muzikanten kiezen niet altijd voor gitaar, vandaar … Ondervind je als vrouw niet dat de muziekwereld helaas nog steeds een mannenwereld is en het als vrouw (met gitaar) moeilijk is om je te uiten?
Ik merk wel dat er meer mannen dan vrouwen zijn die gitaar spelen. Ik heb echter zelf niet het gevoel dat ik minder kansen heb gekregen omdat ik een vrouw ben. Binnen mijn genre als singer-songwriter komt dat probleem ook wel minder frequent voor, omdat er nu eenmaal veel vrouwelijke singer-songwriters zijn, maar in sommige genres stelt dit probleem zich helaas wel.
Wat vrouwelijke singer-songwriters betreft, wie zijn je grote voorbeelden?
Carole King of Joni Mitchel zijn er toch twee. Phoebe Bridgers is iemand waar ik heel erg naar opkijk. Jade Bird , die nu heel actief is, is een groot voorbeeld. Er zijn er nog wel enkele … vooral singer-songwriters die in de richting van soul gaan, spreken me enorm aan.
We hadden het al over schilderen en visuele kunst. Het valt ook te combineren met muziek maken. Zijn er plannen om aan je muziek ook iets van visuele effecten te koppelen? Eventueel live?
Ik heb met een kunstenares samengewerkt in die richting. Bij elk liedje van mijn EP heeft ze een schilderij gemaakt. Binnenkort ga ik op een tentoonstelling van die werken ook muziek spelen. Haar kunst inspireert mij, en mijn muziek haar dus, dat was een fijne samenwerking. Maar het is zeker de bedoeling om zelf iets in die richting te gaan doen met eigen kunstwerken en muziek daarop maken.
Even over je EP … Om te beginnen met de song ‘Home’ licht je al een tipje van de sluier op, ik vind die dromerige soundscapes, en die jazzy background bijzonder, en … weer die toch wel bijzondere stem. Is ‘jazz’ een categorie waarin je muziek thuishoort, of hoe zou je het zelf omschrijven?
De drie songs op de EP zijn allemaal verschillend. ‘Black and White’ is meer Folk sfeer, dat is het volgende nummer dat ik ga releasen,’Flower’ heeft dan meer een postrock kantje. Dus ja, ik vind het gewoon fijn om verschillende invloeden samen te brengen. Wat ‘Home’ betreft, die warmte en dat dromerige vind ik heel mooi bij jazz.
Is het de bedoeling om meer jazz optredens te doen? Welk publiek wil je aanspreken of ben je daar niet mee bezig?
Het is niet specifiek de bedoeling om in een jazz circuit terecht te komen, ook al sta ik daar zeker voor open. Het is een heel inspirerend genre, ook omdat er muzikaal altijd iets heel interessants gebeurt. Ik hou ook wel van soul. Die richting zou ik eerder kiezen. Omdat de stem daar centraal staat. Het is gewoon uiterst moeilijk om één bepaald circuit uit te kiezen. Omdat ik alles combineer wat me aanspreekt en interesseert. Dus ik sta voor veel circuits open. Ik val niet per se binnen een genre, behalve dan het singer-songwriter. Ik ben gewoon nog een beetje op zoek wat mijn juiste publiek is eigenlijk. Ik wil vooral een publiek vinden die oprecht interesse tonen in wat ik doe, dat is voor mij het belangrijkste. Welk circuit dat is, maakt op dat vlak niets uit.
Het valt me aan die single (en ook de EP ) op . Ik vind het ook mooi hoe je het speelse, toegankelijke verbindt met een alternatief en lichtjes experimenteel kantje; een bewuste keuze? Of zie ik het verkeerd?
Ik wil me als persoon niet beperken tot één stijl, dat is ook de reden waarom ik graag uiteenlopende kantjes van mezelf laat zien en horen. Dat is gewoon het parcours dat ik afleg, en de invloeden die ik tegenkom onderweg neem ik gewoon mee. Daar komt dat speelse en experimentele kantje dan ook vandaan.
Je brengt later dit jaar je eerste EP uit ‘Inside Outside’. Een EP is een visitekaartje; het is een mooie parel geworden, en toch krijg ik de indruk dat je nog wat zoekende bent welke richting je echt wil uitgaan … Graag je mening
Als ik de set oefen met mijn band valt me wel op hoe verschillend elk nummer echt is. In die zin ben ik inderdaad zoekende. Maar ik vind het ook fijn om dat te tonen aan mijn publiek, de verschillende fases die ik doormaak, dat ik blijf evolueren en zoeken naar wat mij inspireert. Ik het bewust ook op die manier, uit interesse, en dat ik het fijn vind om elke kant van mezelf te ontdekken. En dat wil ik dus zeker tonen aan mijn publiek.
Mooi dat artiesten vele kantjes van zichzelf tonen, maar er kan kritiek komen; kun je er mee omgaan?
Omgaan met kritiek is voor niemand echt gemakkelijk denk ik. Ik vind het wel positief als mensen die kritiek eerlijk durven geven. Omdat ik daar eventueel kan aan werken.
Er is een overaanbod aan releases en nieuwe projecten, mede door die coronatijden denk ik, ik vind je EP een pareltje en hoop meer van jou te mogen horen, maar los daarvan.. om jezelf een beetje te verkopen, als ik je nog niet ken, waarom zou ik voor jou moeten kiezen? Wat maakt je uniek denk je, binnen het overaanbod?
Wat me uniek maakt? Ik probeer op een persoonlijke en eerlijke manier te praten over hoe ik dingen beleef. Dat ik mijn stem daarin vooral gebruik. Ik probeer dat op een bereikbare manier te doen, maar ook vast te houden aan mijn eigen verhaal. Als je houdt van soul muziek, en van subtiele kleuren in muziek, dat kun je dat zeker vinden op mijn EP.
Wat zijn de verdere toekomstplannen voor 2023? Mogen we je ook live bewonderen alleen of met band of zo?
Zaterdag (28 januari) heb ik mijn eerste optreden met mijn band , maar dat is een try-out. Op 1 februari sta ik in Depot (Leuven ) voor open Mic. Op 4 maart is het dan mijn grote release show in SOJO Kessel-Lo. Het is zeker de bedoeling om in de zomer nog een tour te doen. maar daar hangen voorlopig nog geen data aan vast, dat is nog wat koffiedik kijken. Dat ga ik via sociale media zeker nog bekend maken (volg RUTH op Facebook voor meer update: https://www.facebook.com/ruthquintenmusic ) de bedoeling is om in het najaar of begin volgend jaar een nieuwe EP op te nemen. En verder te gaan met het verhaal..
Ondervind je geen problemen om concerten te boeken? Als er iets is veranderd na corona krijg ik de indruk dat de kleine en middelgrote bands/organisaties het zeer moeilijk hebben om aan de bak te komen. Terwijl grote concerten in een mum van tijd uitverkopen. Ondervind je ook geen problemen daarvan?
Dat heb ik zeker al gemerkt. Voor corona waren er meer optredens en opties voor kleinere artiesten, terwijl ik nu de indruk heb dat dit veel minder is tenzij je gratis gaat spelen op een Open Mic of zo. en dat is jammer. Het is daar veel moeilijker om je te tonen in twee nummers, en dat is ook leuk. Maar kleinere festivals of zoals BUSKER wordt steeds minder georganiseerd, dat valt wel op na corona ja. Ik heb ook de indruk dat organistoren vooral bekende bands en artiesten boeken, en geen risico meer durven nemen. Omdat mensen komen voor bekende namen…
… Volgend jaar een nieuwe EP dus, ook plannen voor een full album?
Misschien, maar dat hangt af van hoe duur en hoe de impact is Ik heb zeker nog enkele nummers klaar liggen. Die ik wil uitwerken in de studio, dus wie weet. De nummers sluiten aan bij wat ik nu doe. Deze EP bevat drie nummers die aansluiten bij de verschillende fases in mijn leven. Ik heb nog een heleboel nummers klaarliggen die aansluiten bij de nummer op mijn EP. Bij dat jazzy , maar ook bij die Folk invloeden.
Wat zijn je uiteindelijke ambities en heb je een doel dat je wil bereiken (of ben je daar niet mee bezig)?
Er zijn zeker ambities en doelstellingen die ik voor ogen heb. Ik ben al een tijdje optredens aan het doen in kleinere locaties, dat is leuk. Maar ik heb zeker ambities om op te treden in wat grotere zalen. Wat verder te geraken, en ooit eens een grote tour te doen, maar dat zijn verdere toekomstplannen en dromen.
Eventueel buitenland? En zijn er bepaalde landen die je aanspreken?
Niet concreet denk ik. Binnen Europa lijkt het wel interessant om een tour te doen. De Scandinavische landen spreken me wel sterk aan. Ik ben een grote fan van Aurora, deze Noorse singer-songwriter is één van mijn grote voorbeelden, dus daar spelen zou heel leuk zijn. Maar ik sta dus open voor alles wat op me afkomt. Ook Engeland spreekt me aan. Daar leven en hebben zoveel grote voorbeelden voor mij geleefd.
Moest je kunnen kiezen tussen een Sportpaleis uitverkopen of een naam maken in het club circuit, wat geniet je voorkeur en waarom?
Sowieso club circuit. Sportpaleis is gewoon heel groot, en de voeling met het publiek is minder sterk. En die voeling met mijn publiek vind ik net heel fijn en heb ik echt nodig. Die interactie met je publiek dicht bij je. Maar ik heb nog nooit in een sportpaleis gestaan, dus wie weet… moest ik contact kunnen leggen met mijn publiek daar , zou ik dat wel zien zitten. Ik vind het gewoon belangrijk dat er contact is tussen mij en mijn publiek. En dat vind je dus meer terug in het club circuit. Vandaar. Mijn ambitie is niet om groot te zijn, maar gewoon mijn muziek met mensen te kunnen delen, die daadwerkelijk willen luisteren naar mijn verhaal.
Ik hoop dat je je dromen kunt waarmaken. Veel succes in 2023. Bedankt.
Eljuri - We moeten allemaal ons steentje bijdragen en de kracht van onze collectieve stemmen waarderen. Eensgezindheid is een onmiskenbaar instrument voor wereldwijde verandering
Cecilia Villar Eljuri is geboren in Guayaquil, Ecuador, maar woont sinds haar jeugd in New York. Als dochter van Libanese en Spaanse ouders mengt ze deze verschillende culturen onder de artiestennaam Eljuri, in een opwindende, topgeproduceerde en upbeat mix van rock, latin en funk. Op haar vijfde soloalbum ‘Reflexión’, laat de songwriter/zangeres/gitarist 11 nieuwe nummers horen met een sociale boodschap. Ze bewandelt het pad van de latinmuziek en brengt die op een zeer ingenieuze manier samen in een rockconcept. Zo horen we een hybride van heavy rock, Midden-Oosten, reggae, funk en dance grooves. Met een knipoog naar Santana.
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/88824-reflexion.html
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met deze veelzijdige artieste en hartenbreker.
Cecilia, gefeliciteerd met je laatste release, het is al een tijdje uit, maar wilde er toch even op terugblikken. Hoe is alles voor jou begonnen? Wie waren je inspiratiebronnen?
Eljuri: Bedankt voor de vriendelijke felicitaties - ik ben zo trots op mijn nieuwe release! Mijn eerste inspiratiebronnen om me met kunst bezig te houden waren mijn ouders. Mijn vader was een gewaardeerd acteur en regisseur in radio, theater, tv en films en mijn moeder een geweldige pianiste en componiste van prachtige walsen, tango's, bolero's en pasillos. Zij hebben mij van jongs af aan sterk beïnvloed. Ik begon piano te spelen toen ik ongeveer 5 jaar oud was, terwijl ik thuis luisterde naar afro-cubaanse, rhumba, flamenco, Arabische muziek en andere traditionele Latijns- en Midden-Oosterse muziek. Naarmate ik ouder werd, ging ik meer zingen, gitaar spelen en mijn eigen nummers schrijven, beïnvloed door de New York City muziekscene van rock, reggae, funk en punk en luisterend naar voornamelijk Amerikaanse en Britse artiesten.
Achter het project en de plaat 'Reflexion' zit ook een persoonlijk verhaal, we kunnen het opzoeken maar horen het liever van jou
Eljuri: Op het moment dat ik de liedjes achter mijn nieuwe album 'Reflexión' maakte, voelde ik me geïnspireerd en een urgentie om de boodschappen achter de liedjes uit te drukken, vooral vanwege COVID en het isolement dat we allemaal ervoeren. Ik had de luxe van tijd om mijn muzikale creatieve visie volledig uit te werken omdat mijn band en ik niet in staat waren om live op te treden en te toeren, of zelfs samen te repeteren. Dit bleek een geschenk voor mij te zijn tijdens het creatieve proces van het schrijven en arrangeren van mijn nieuwe materiaal.
"As a Latinx artivist, I try to break musical and social boundaries" las ik in een biografie, hoe is het sociale klimaat voor de gemiddelde latino in de VS?
Eljuri: Ik weet niet zeker of ik een gemiddelde Latinx persoon in de VS ben, want ik ben een muzikant met een stem om het licht te laten schijnen op belangrijke kwesties. Als immigrant en Latina die in de VS is opgegroeid, doe ik mijn best om de fakkel over sociale kwesties aan te steken om het bewustzijn over de speciale behoeften en perspectieven van een geïmmigreerde Latina te vergroten.
In een interview las ik een uitspraak: "De jongere generatie geeft zoveel om de planeet, zij hebben het beter begrepen dan wij", er is hoop voor de toekomst, toch? Kun je deze uitspraak uitleggen en waarom het nog steeds belangrijk is om activist te zijn?
Eljuri: We moeten allemaal ons steentje bijdragen en de kracht van onze collectieve stemmen waarderen. Als activist wil ik anderen inspireren om zich ook zo te voelen. Eensgezindheid is een onmiskenbaar instrument voor wereldwijde verandering.
Een andere uitspraak in hetzelfde interview: "Ik denk dat ik door het opgroeien in New York een beetje een harde huid heb'', hoe moeilijk is het leven in New York voor Latijns-Amerikanen?
Eljuri: Als ik het heb over het opgroeien in New York City waardoor ik een beetje een harde huid heb, dan denk ik dat dat vooral te maken heeft met de intensiteit van het stadsleven en het feit dat ik een immigrant ben en een tweede taal spreek voegde daar nog een extra intensiteit aan toe. Opgroeien in Manhattan is echt geweldig - omringd door cultuur, opwinding, diversiteit, schoonheid. Je kunt je nooit vervelen, hoewel het een ongewone plek is om op te groeien. Soms is het echt moeilijk en tegelijk magisch.
Laten we het eens over de muziek van jullie album hebben. Wat me het meest opvalt aan 'Reflexion' is het perfecte huwelijk tussen pure rock en Latijns-Amerikaanse muziek, is dat een bewuste keuze?
Eljuri: Bedankt voor het herkennen van de synergie tussen de Latin en worldbeat ritmes en mijn rock/funk invloeden. Het is volledig organisch en helemaal geen bewuste keuze. Gezien mijn achtergrond is de mix van invloeden "mijn geluid". Ik ben enthousiast om mee te delen dat voor mijn fans in de Benelux alle vijf mijn albums verkrijgbaar zijn via Xango Music... inclusief vinyl exemplaren van 'Reflexión' (https://www.xangomusic.com ).
De link naar een grootmeester als Carlos Santana wordt vaak gelegd, geen slechte vergelijking, maar je bent natuurlijk vooral jezelf; hoe zie je dat zelf? Klopt de vergelijking en in welke mate wel/niet?
Eljuri: Ik voel me altijd gevleid door de verwijzing naar Santana en ik begrijp het omdat hij ook Latijnse ritmes mengt met elektrische gitaar en rockdrums zoals ik. Ik ben echter heel anders in die zin dat ik singer-songwriter en arrangeur/producer ben. Wat mijn gitaarspel betreft, heb ik veel grotere invloeden, waaronder Jimmy Page, Bonnie Raitt, David Gilmour, Stephen Stills, Ernie Isley, Nile Rogers en ga zo maar door ....
Naast die verbinding van culturen is er ook een combinatie tussen dansbaar en melancholisch, ook weer een bewuste keuze? of kwam dat allemaal heel natuurlijk?
Eljuri: Geweldige vraag. Het komt absoluut vanzelf tijdens mijn songwriting en arrangement proces. Hoewel de thema's van mijn songs gaan over serieuze onderwerpen waar verandering nodig is zoals rechtvaardigheid, gelijkheid, burgerrechten, klimaatverandering, wapengeweld, enz. Ik ben een optimist dus ik voel dat upbeat muziek zeer geschikt is om mijn visie te ondersteunen.
Wat waren de algemene reacties op 'Reflexión'?
Eljuri: Hoewel het nog maar net uit is, heb ik tot nu toe een geweldige ontvangst gekregen van zowel fans, muzikanten, media en muziekindustrie voor mijn nieuwe album. Ik voel me echt gezegend dat ik mensen raak met mijn muziek en boodschap.
Wat zijn de verdere plannen, op tournee in 2023? ook in België, Europa?
Eljuri: Zo enthousiast over de plannen voor 2023 omdat we gaan toeren ter ondersteuning van het nieuwe album om het tot leven te brengen. Contact maken met fans is een van de dingen die live optreden zo speciaal maakt. De plannen omvatten shows in de VS, Canada en Mexico. Maar het spannendste is ons Europese debuutconcert in Nederland op 6 april. We hopen uit te breiden naar andere landen in Europa en zouden graag naar België komen! Hier is een link om op de hoogte te blijven van ons tourschema: https://www.eljurimusic.com/tour
Ook al ligt de corona periode een beetje achter ons (ik denk dat dat virus er altijd wel zal zijn), we leven nog steeds in moeilijke tijden voor veel artiesten, buiten de hele grote die makkelijk concerten lijken uit te verkopen hebben de middelgrote en kleinere het moeilijker om echt in de business te komen, ervaren jullie dat ook? Dat het moeilijk is om bijvoorbeeld concerten te boeken in deze tijden?
Eljuri: Het is moeilijk geweest, maar ik voel dat het vooruitgaat naarmate we beter begrijpen hoe we hier doorheen moeten navigeren. Vorig jaar waren de meeste van mijn shows buitenfestivals met enkele binnenconcerten. Ik ben optimistisch dat concerten weer actief zullen worden, want live muziek en persoonlijk contact zijn essentieel om onze ziel te vullen.
Wat zijn je algemene verwachtingen (zowel muzikaal als persoonlijk) dit jaar?
Eljuri: Ik ben erg enthousiast om de nieuwe nummers van 'Reflexión' live te delen in verschillende steden en landen. Ik geloof in de kracht van muziek om ons te verenigen en op te beuren. Ik hou ervan om te reizen en nieuwe mensen te ontmoeten, en hun culturen en eigen omgeving te ervaren.
Wat is je grote wens voor 2023?
Eljuri: Natuurlijk is mijn grote wens dat het virus verder ingeperkt wordt met minder lijden voor iedereen.
Wat is je grootste ambitie en doel in het leven?
Eljuri: Een grote ambitie is het zien en helpen creëren van een belangrijke verandering in de wereld naar meer tolerantie, minder geweld, en echt gelijke rechten voor iedereen ... en dat in mijn leven te ervaren.
Zijn er verdere plannen voor andere projecten of al een nieuwe soloplaat?
Eljuri: Op dit moment is de echte focus om mijn nieuwe album 'Reflexión' naar nieuwe luisteraars te brengen. Ook om de nummers live uit te voeren tijdens concerten als een powertrio.
Bedankt voor dit leuke gesprek, ik hoop dit op een dag face to face te kunnen doen als je in ons kleine landje optreedt.
Eljuri: Ik ben zo dankbaar voor je interesse en steun voor mijn muziek. Ook ik hoop je ooit persoonlijk te ontmoeten ;-)
In de tussentijd blijf ik graag in contact met jou en je lezers via mijn sociale mediakanalen.
www.instagram.com/eljurimusic
www.eljurimusic.com
www.facebook.com/eljurimusic
www.twitter.com/eljuri
www.youtube.com/eljurimusic
Julien Tassin - Als je met een band speelt moet je inspiratie en dingen met elkaar delen, als solo artiest moet ik me enkel concentreren op mijn eigen gedachten
Julien Tassin is een jazzmuzikant uit Charleroi die over de taalgrens heen zijn sporen heeft verdiend. De man improviseert in het genre en voegt daar graag blues aan toe, wat hem tot een creatief pareltje maakt. Met band, maar ook solo? Na 'Momentum' en 'Pictures from Home' bracht Julien Tassin eerder dit jaar zijn derde album 'Primitiv' uit. Zonder bas en drums, en alleen met een akoestische gitaar in de hand, blijkt het een hele uitdaging. Maar Julien Tassin weet ondanks die beperking toch een kleurrijk palet aan te bieden, met verhalende melodieën en poëzie. wij namen zijn album onder de loep, je kunt de recensie hier herlezen https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/88818-primitiv.html
We hadden een fijn gesprek met Julien over deze release, en polsten ook naar de toekomstplannen en zijn ambities als muzikant.
Julien, onze beste wensen voor het nieuwe jaar. Hoe ging 2022 voor jou?
Het was een druk maar ook een goed jaar, ik heb een aantal projecten gedaan. In de eerste plaats heb ik het album 'Primitiv' opgenomen, ik had ook een carte-blanche in Bozar om een Amerikaanse trompettist uit te nodigen, en dat was Jason Palmer. We deden een kleine tournee van vier data. Eén daarvan was in Bozar. Het leuke is dat ik alles heb opgenomen. Dit live album met Jason Palmer zal dit jaar worden uitgebracht. Wanneer juist, weet het nog niet zeker, maar het zal eind 2023 zijn. Ik heb ook een album opgenomen met gitarist Patrick Steenaerts. Een ander project is er één met rockband runSOFA. Artistiek gezien was het een goed jaar...
Er waren veel releases in 2022, denk je niet dat het een beetje te veel van het goeie was?
Ik denk dat COVID de artiesten veel ruimte liet, om dingen te creëren. En ja, iedereen wilde het op hetzelfde moment uitbrengen. Ik begrijp dat, want het was een zware en moeilijke tijd voor iedereen. Dus ja, er waren genoeg releases, maar ik denk dat het de komende jaren hetzelfde zal zijn, mensen willen creëren. Het is misschien te veel ja, maar aan de andere kant hebben we een geweldig land voor muzikanten, er zijn veel originele projecten in België wat het allemaal interessant maakt.
Je woont in Charleroi, is er een verschil in mogelijkheden tussen het Vlaamse deel en het Franse deel van het land denk je?
De jazzscene in Wallonië is meer gericht op moderne of traditionele jazz. Het Vlaamse deel is meer crossover. Er is meer een mix. Dus ja, er is een groot verschil. Maar er zijn uitzonderingen, bijvoorbeeld Luik. Luik staat meer open voor improviserende muziek, er is een mix, zoals je die ook in Antwerpen of Gent hebt. Voor mij, die in Charleroi woonde, was het daarom noodzakelijk om naar Brussel te verhuizen. Om nieuwe mogelijkheden te openen, en mijn publiek te vinden. En ik heb ook het gevoel dat mijn publiek meer in Vlaanderen zit dan in Wallonië. jammer, maar het is wat het is.
België is een klein land, maar iemand vertelde me dat er nog steeds een grote muur is tussen Vlaanderen en Wallonië? Vind je dat een probleem voor je?
Op deze manier, dat ik mijn plaats in Wallonië nog niet echt gevonden heb. Zoals ik aangaf, als ik in Vlaanderen speel heb ik het gevoel dat het publiek lijkt te begrijpen wat ik doe. Maar ik moet zeggen, beetje bij beetje lijken de mensen in Wallonië ook interesse te krijgen in mijn muziek. Het begint beter te worden. Ik speel trouwens ook meestal met Vlaamse muzikanten. Niet dat het een keuze is, het gebeurt gewoon. Dus ja, die 'muur' is er zeker.
Ik dacht altijd dat het als Waalse muzikant moeilijk was om voet aan de grond te krijgen in Vlaanderen, maar je ervaart dus ook dat er een verschil is tussen Vlaanderen en Wallonië?
Meestal zijn de Vlaamse muziekliefhebbers trots op hun Vlaamse artiesten, de Waalse steden zijn niet zo. Als je uit Gent komt bijvoorbeeld, duwen ze je echt naar voren omdat ze trots op je zijn. Dat is iets wat ik vooral in Wallonië mis. Ik krijg die feedback niet in mijn eigen stad Charleroi. Ik ben niet zeker van anderen, maar ik voel dus wel een verschil. Voor mij is het gewoon moeilijker om een job te krijgen in Wallonië dan in Vlaanderen, blijkbaar.
Laten we het eens over de plaat hebben, daarom dit interview. Met de laatste release 'Primitiv' heb je een meesterwerk uitgebracht, een gevarieerde plaat waar blues en jazz zijn verweven tot een magisch geheel. Is dat de juiste omschrijving?
Vanaf het moment dat ik met muziek begon, had ik het gevoel dat Blues mij op het lijf geschreven was. Ik luister graag naar Amerikaanse blues spelers of blues spelers in het algemeen. Omdat ze over emoties praten in hun muziek, en dat is waar muziek voor mij over gaat. Ik voel me ook aangetrokken tot de rauwheid van Blues. Dus ik stop dit in mijn muziek om zo rauw mogelijk te zijn. Maar tegelijkertijd voel ik me aangetrokken tot vreemde harmonieën, tot polyritmiek en de verbeelding die uit jazzmuziek komt. Wat ik het liefste doe is een mix maken van de twee delen, blues partijen combineren, een avontuurlijke aanpak en dus verschillende melodieën in mijn muziek stoppen, wat je dan weer vooral in jazz vindt. Improvisatie en experimenteren is het sleutelwoord.
Het is ook een zeer visuele plaat, het triggert de fantasie. Is dat ook een bewuste keuze geweest?
Ik denk dat muziek net gemaakt is om de verbeelding van de luisteraar aan te wakkeren, het is leuk dat mensen echt dingen zien als ze naar mijn muziek luisteren. Want ik zie ook veel dingen als ik mijn muziek componeer. Soms zet ik mijn dromen om in muziek. Dus ja, het is iets moois als mensen dingen kunnen zien als ze naar mijn muziek luisteren.
Je zei ook iets over dat muziek emoties zijn. Gevoeligheid, originaliteit en veelzijdigheid zijn eveneens de rode draad. Ik heb het gevoel dat er een verhaal achter de liedjes zit, klopt dat. Zit er een persoonlijk verhaal achter de liedjes? En welk verhaal?
Ik wilde vooral iets maken dat door iedereen kan begrepen worden .‘Primitiv’ is niet altijd iets negatief. Au contraire, het is eerder iets positief, kunnen praten over wat we echt voelen en dat met elkaar delen. De liedjes gaan over de mensheid. Over wat we doen sinds het begin van de mensheid, wat is het gemeenschappelijke dat we als mens delen, was mijn inspiratie. We hebben veel gemeen als mensen, weet je. We willen bewegen, dingen verkennen, vechten, jammer genoeg. Velen onder ons houden ervan kinderen te zien opgroeien tot volwassenen. Dat is waar deze plaat dus over gaat, over wat we allen als mens gemeen hebben in een brede omkadering.
Waarom een solo album? Dat geeft toch extra stress omdat je alles alleen moet doen, en niet kunt terugvallen op medemuzikanten? Of niet?
Niet echt. Sinds ik ouder word, vind ik het juist leuk om alleen te zijn en mijn gitaarspel te verkennen. Het is soms moeilijk, maar ik doe het al lang en voel dat ik graag dingen alleen doe. Als je met een band speelt moet je inspiratie en dingen met elkaar delen, als solo artiest moet ik me concentreren op mijn eigen gedachten. dus ik heb helemaal geen stress nee. Ik ben zelfs veel meer gefocust als ik solo speel.
Hoe waren de algemene reacties op 'Primitiv'?
Ik krijg reacties van mensen die zeggen dat het leuke muziek is, en dat het ook toegankelijk is, en niet al te moeilijk te begrijpen. Dat is een reactie die ik veel krijg. Ik heb een grappig verhaal daarover, ik speelde op een school voor kinderen. Kinderen hebben geen mening voordat ze het gezien hebben, ze zijn niet zo kortzichtig als volwassenen. Ze zijn ook heel eerlijk. We moeten meer als kinderen zijn, eerlijk met elkaar omgaan en niet zo kortzichtig over cultuur en dingen om ons heen. Sta er meer voor open voor wat om je heen gebeurt, zonder te oordelen. Zou ik zeggen.
Wat zijn de plannen voor 2023?
Ik zal een duet album uitbrengen met Patrick Steenaerts. Er komen ook enkele leuke concerten aan. Dingen zoals Leuven Jazz festival, wat erg leuk is.- Ook zal ik het album met Jason Palmer dit jaar uitbrengen. En ook een trio met Nicolas Thys en Dré Pallemaerts + Jason Palmer op trompet. Ik werk ook aan een volgend solo album. Daarnaast is er nog een duet met drummer Nico Chkifi. Er komen nog enkele andere projecten aan, er is nog niets aangekondigd.
Dus je gaat ook op tournee in Vlaanderen?
Ja, zoals ik al zei op Leuven Jazz festival 12 maart. In februari speel ik in Biekorf , Brugge op 15 februari, Jazz Station Brussel op 17 februari. Op 31 maart CC De Ververij , Ronse en CC De Abdij , Geraardsbergen op 3 juni (meer info: https://www.julien-tassin.com/index.php/on-tour )
Dus je gaat een druk jaar tegemoet, hoe blijf je dit doen?
Ja, maar ik ben niet druk, om druk te zijn weet je wel. Als ik inspiratie voel voor iets of iemand ga ik er gewoon voor. En dan kijk ik wat ik kan doen om het te laten gebeuren. Soms komt die inspiratie zomaar op, dan pak ik mijn gitaar en begin te spelen en te componeren wat er in mijn hoofd zit. Het moment grijpen, als het er is, weet je wel.
Een van mijn laatste vragen, ik hou er niet van artiesten in een muziekstijl te duwen, maar soms duwen ze je in de richting van een jazzartiest. Ik zie jou eerder als blues gitarist, waarom denk je dat ze je in de richting van jazz duwen? En vind je dat leuk?
Voor mij is de term "blues" of "jazz" gewoon een naam, weet je. Concertorganisatoren of mensen willen alleen maar een stijl op je muziek plakken, om een of andere reden. Jazz is voor mij meer verbonden in de zin van improvisatie. Er is ook enige improvisatie in Blues. Maar jazz is opener, groter dan blues. Ik zou graag wat meer in de Blues scene spelen; ik ga graag experimenteel te werk, en ik weet niet zeker hoe dat in een Blues of roots festival zal uitpakken. Ik denk dat jazzliefhebbers meer open staan voor dingen die ze niet gewend zijn te horen, maar ik zou moeten proberen of het ook op Bluesfestivals werkt.
Waar denk je dat jouw muziek echt thuishoort? Welke auditie zoek je?
Ik denk op een plek waar mensen open staan voor alles en klaar zijn om een stap te zetten om echt naar mijn muziek te luisteren. Mensen die openstaan voor alles wat ik ze geef. Mensen die op avontuur willen gaan met mij en mijn muziek. Dat is het publiek dat ik zoek. Het is dan ook nooit hetzelfde wat ik doe. Soms ga ik experimenteel te werk. Soms zet ik mezelf in een risicovolle situatie omdat ik dat leuk vind. Het kan goed uitdraaien, soms is het lastig, en kan het totaal verkeerd gaan. maar ik neem graag risico's en ik zoek dus vooral mensen die me daarin willen volgen.
We kunnen zeggen dat je binnen de jazz (waarbij je buiten de lijntjes kleurt) inmiddels je sporen hebt verdiend. Wat zijn na al die jaren je verdere ambities en heb je ook een doel voor ogen of ben je daar niet mee bezig?
Gewoon mijn muziek kunnen spelen, solo gaan en overal in dit land mijn muziek brengen is mijn belangrijkste ambitie. Ik hou ervan om in België te spelen maar ik zou ook graag buiten het land toeren. In het binnen- en buitenland spelen en mijn publiek daar vinden is dan ook mijn belangrijkste doel. Artistiek gezien zou ik dus gewoon graag kunnen doorgaan met wat ik nu doe. En natuurlijk mijn grenzen meer en meer verleggen en in contact komen met leuke muzikanten en publiek blijven vinden die mij daarin telkens opnieuw blijven volgen, of muziek maken voor films, dat is ook een ambitie.
Ik hoop dat je je doelen haalt, we blijven je zeker volgen...
Pics homepag @Lucinde Wahlen
https://www.julien-tassin.com/index.php/news
Nederlands 
Français 
