The Shadow Machine - Jo Geboers - Voor mij blijft het voornaamste doel om de juiste mensen te blijven vinden die open staan voor mijn muziek en mee willen gaan in dat verhaal
The Shadow Machine is het geesteskind van songsmid Jo Geboers. Je kunt je verwachten aan nummers die voortkomen uit het creatieve domein van de grimmige onderwereld van het leven, maar die evengoed ruimte laten voor hoop en kleur. In zijn sentimentele songs bezweert songwriter Jo Geboers op poëtische wijze zijn kwelgeesten en omarmt hij met behulp van emotionele, intense muzikaliteit zijn eigen kwetsbaarheden. Geboers' meeslepende vakmanschap en dito baritonstem doen wellicht denken aan die van iconen als Nick Cave of Matt Berninger (The National). Over die release en over de toekomstplannen hadden we een fijn gesprek met Jo Geboers.
Je solo project gaat wat diezelfde kant uit als ‘Low land home’ , maar biedt ook een straaltje hoop in donkere tijden. Wil dit zeggen dat het leven je iets meer toelacht? Schuilt er een persoonlijk verhaal achter die ommezwaai?
Ik ben sowieso geen al te sombere mens, ik ben eerder idealistisch. Ik duw de moeilijkere momenten in mijn leven ook niet weg. Binnen die moeilijke momenten voor mezelf, anderen en de maatschappij probeer ik die hoop wel een plek te geven. Ondertussen ben ik papa geworden, dat is sowieso een leuke wending aan mijn leven, ook al waren de songs nog niet geschreven toen ik papa werd. Misschien laat het me gewoon tegenwoordig beter toe om die hoop toe te laten in mijn leven, en komt het daardoor. Vermoedelijk ligt het dus aan het feit dat ik me, in tegenstelling tot bij Low land home, beter kan focussen op die lichtpuntjes in het donker. Ik kan me er dus wel in vinden dat de solo plaat meer hoopvol of warmer klinkt.
Waarom niet gewoon onder je naam ‘Jo Geboers’ en per se The Shadow Machine?
Dit solo project is een soort alter-ego. Als ik het ‘Jo Geboers’ zou noemen dan is het puur en alleen van mij, en dat is nu niet compleet het geval. Ik vind mijn naam sowieso niet klinken als een artiestennaam. Ik was naar een naam aan het zoeken en had een lijst met twintig opties. Op een bepaald moment hoor ik een nummer van Big Thief waar ze zingt over ‘The shadow machine’. . Ik heb dat opgezocht , en begrijp nog niet 100% wat ze bedoelt maar ik had wel iets van ‘dat is het gewoon’. Deze plaat is een schaduw, maar er is geen schaduw zonder dat er een lichtpunt is. Dus die naam past perfect binnen het concept dat ik hier aanbied. In een nummer ‘Cities of Light’ zing ik ook ‘let the shadow on your side’. En het viel me op dat ik nogal vaak over ‘the shadow’ zing. Dat maakt het plaatje compleet.
De plaat ‘Cities of Light’ kwam tot stand tijdens de lockdown? Was die tijd dan een inspiratie om te herbronnen? Ben je er sterker uit gekomen, of op je grenzen gebotst?
De week voor de lockdown is Low Land Home gesplit. Grotendeels door het gevoel dat het op was, er is geen ruzie geweest, maar artistiek voelde ik dat we op ons tandvlees zaten wat dit project betreft. En toen was er de lockdown, en had ik het idee om eens echt te herbronnen. Maar na drie dagen was ik weer bezig met gitaar en piano spelen. Ik had plots weer een drive, er was ook niets anders te doen. ik werk als psycholoog , dus ik had een job naast met muziek bezig zijn. Ik had het dus eventjes echt gehad, maar vond plots die tweede adem om er toch terug in te vliegen. Op mijn eentje heb ik me intens beginnen bezig houden met songs schrijven en zo. Na enkele maanden, in de zomer , had ik toch enkele songs afgewerkt. Toen heb ik dat naar Gianni Marzo gestuurd, omdat ik dacht dat van de muzikanten die ik ken, is hij wellicht de aangewezen persoon wie me kan helpen om alles in te kleuren. In september heeft hij me , met zijn gitaar partijen, alles terug gestuurd. Dat beviel me enorm. Na een tijdje zijn daar enkele muzikanten bij gekomen, en begon het project echt vorm te krijgen. Na goed nadenken, heb ik besloten om, nu toch alles stil ligt , die vijf songs gewoon uit te brengen. Gianni zag het wel zitten om me ook in de studio te helpen. Zeer intuïtief , heb ik dan Bert Vliegen gecontacteerd. Ik heb ooit samen met hem bij Astronaute gespeelt. Er was toen al een klik tussen ons, dus heb ik hem gekozen als producer. Hij heeft ook de nieuws songs van Whispering sons mee opgenomen, dus echt de perfecte persoon om ook mijn project onder zijn vleugels te nemen. We hebben daar, ook financieel, een compromis kunnen in vinden. Via Bert heb ik dan ook Dennis Mahieu (onze drummer) leren kennen, en zo is de bal aan het rollen gegaan. Op een bepaald moment zaten we in december en zijn we allen die vijf nummers beginnen afwerken, het is dus zeer snel gegaan. Van maart tot februari dit jaar hebben we enkele singles uitgebracht, en nu dus de nieuwe EP . Live shows lukte voor Dennis moeilijk doordat hij het druk had met zoveel andere projecten. Via Dennis ben ik terecht gekomen bij Guilllaume Trota en uiteindelijk ook Wannes Nimmegeers op bas. Plots had ik een hele band rondom mij. Waardoor het een combinatie is geworden tussen een solo project in de huiskamer, en live een echte band. Ondertussen is de EP dus uitgebracht, we hebben zeer mooie reacties gehad en veel plays op spotify – toch ook mooi meegenomen. We hebben ondertussen een boeker in België en Nederland, nu is het een kwestie van ons te lanceren op het podium zodra we de kans krijgen… want ik ben toch vooral een live muzikant, ik heb nood aan interactie met de fans. In april kunnen we enkele keren spelen, en in de zomer ook… iedereen wil uiteraard spelen, en heeft iets nieuw uitgebracht dus ja, maar ik hoop dat we die kans toch krijgen.
Je zegt het zelf, er is een overaanbod aan releases geweest in die periode, ben je niet een beetje bang dat jouw release wat tussen de mazen van het net zal verdwijnen binnen dat overaanbod?
Dat weet je dus nooit eigenlijk, we hadden vorig jaar nog een boeker. Ik had die eerste single uitgebracht met het idee ‘daarna zien we wel’. We hebben bewust gewacht tot oktober /november om nog eens een single te lossen. Op dat moment dacht ik toch , nu zitten we al op dat punt. Nog eens een jaar wachten vooraleer een EP uit te brengen leek me geen optie, omdat alles gewoon klaar was. Ik denk dat we gaan blijven singles releasen, dat is een beetje wat is aan het gebeuren in het muzieklandschap nu, dat je moet blijven iets uitbrengen om in de aandacht te kunnen blijven, tot live optreden weer compleet kan en mag.. je zou kunnen stellen om nog wat te wachten, en het is wel een risico door dat overaanbod, maar de nummers lagen klaren dus had het gewoon geen zin om nog langer te wachten…
Begrijp ik volledig, ik wou het ook over de nieuwe EP hebben. ‘Hoop’ is de rode draad op de schijf, dat hebben we al aangegeven eigenlijk, is het bewust een boodschap van hoop uit te zenden naar de luisteraar toe?
Dat is een weergave hoe ik me op dat moment echt voel, dus ja. Ik begin doorgaans aan een nummer te schrijven , en bedenk naderhand waar zou dit over kunnen gaan. Ik werk dus een beetje anders aan songs, dan doorsnee het geval is. Die boodschap van hoop is wel een belangrijke boodschap die ik daar bewust wilde in verwerken.
Je hebt een zeer warme stem die meteen doet denken aan vocalisten als Nick Cave, Matt Berninger maar ook de onlangs overleden Mark Lanegan. In de meeste reviews komt dat vermoedelijk voor jou tot vervelends toe, naar boven. Hoe sta je daar zelf tegenover?
Review
Cities of Light (musiczine.net)
Ik vind die vergelijking zeker niet erg, het is logisch als een stem in een bepaalde richting gaat dat men dat vergelijkt met een artiest die men kent. Dat zijn mensen waar ik één voor één naar opkijk dus ik zou niet weten waarom ik dat vervelend zou vinden, integendeel ik zie het als een compliment. Mensen hebben nu eenmaal een referentie of omkadering nodig.
Wat me vooral aanspreekt is dat je een deken aanbiedt in donkere gedachten, voel je je (net als ik ) comfortabel in die donkere hoek? Of hoe moet ik dat zien?
Laat me stellen, ik ga niet gauw schrijven over iets dat me super gelukkig maakt. Dat lijkt als een vervorming, alsof die dingen er niet zijn, maar die zijn er uiteraard wel. Maar ik schrijf gewoon liever over twijfels die ik heb, dan over zekerheden. Ik sta gewoon graag stil bij die onzekerheden of donkere gedachten, ook van anderen. Ik werk ook vaak s ’avonds aan mijn muziek. Het is ook een vorm van zelftherapie . Sommigen hebben graag dat alles vrolijk en uptempo klinkt, maar voor mij hoeft dat gewoon niet. Laat het ons daarbij houden.
Zitten uw ervaringen als psycholoog daar ook in verweven, of is het een manier om die pijn of frustratie die je tegenkomt van jou af te schrijven dan?
Niet concreet, sowieso is het logisch dat ik open sta voor de problemen van andere mensen. Door mijn beroep. Het ligt wellicht in verlengde, maar het is daarom niet per se dat ik daar uit inspiratie opdoe eigenlijk. Ik kijk vooral naar mezelf en stel vast dat ik niet de enige ben die zich zus of zo gevoeld heeft. Het is een beetje dat deken, waarin mensen zichzelf kunnen herkennen , daar draait het vooral om.
In een interview las ik: ‘’ Ik vind het heel belangrijk, dat we ons als mens kunnen tonen en niet als een wezen dat constant gelukkig moet zijn. Het is een soort levensfilosofie, die ik in muziek wil gieten.” Kun je dat eens wat meer toelichten?
Ik heb ooit veel les gehad over hoe je mensen hun gedachten kunt doen veranderen, bepaalde methodieken vinden om hen op gedachten te doen veranderen wanneer ze zich niet goed te voelen in hun vel. Echter, langs de andere kant , iemand die bijvoorbeeld depressief is, 90% van het probleem is , net worstelen met het feit dat hij zich beter wil voelen. Er heeft me eens iemand de muzikale Dirk De Wachter genoemd, omdat ik zijn boodschap een beetje verkondig ‘de kunst van het ongelukkig zijn’. Ik vind het een sterke boodschap. Er zijn dan wel mensen die daarop ingaan met ‘ik moet toch niet ongelukkig zijn?’ Uiteraard is dat niet het geval, maar je mag dat wel toelaten in je leven op sommige momenten. Ik merk ook in gesprekken, dat die levensdruk kleiner wordt als ze beseffen dat er niets mis is met soms eens ongelukkig zijn.
Ik denk dat de sociale media, waar je altijd het beeld krijgt van steeds gelukkig te moeten zijn, daar een rol in speelt. Dat brengt me bij, hoe belangrijk is de sociale media voor jou als muzikant (en mens)?
Je kunt er moeilijk omheen. Ik ga geen mensen vinden door op de straat aan de mensen mededelingen uit te delen, helaas niet. De sociale media is gewoon een belangrijke bron om zoveel mogelijk mensen te bereiken. Op een of andere manier ben ik daar dus ook mee bezig om te zien hoeveel likes ik krijg en fans ik heb op die sociale media. Dat is echter dubbel, ik probeer ook de boodschap over te brengen naar diezelfde mensen. Dat is minstens even belangrijk. Een zoektocht hoe je dat doet, zonder te vervallen in mijn job als psycholoog, ik ben muzikant. Ik probeer de gulden middenweg te vinden tussen beide aspecten van die sociale media.
Ook iets belangrijk. Je gaat de medewerking aan met een hele rits toppers als Bert Vliegen (Sophia, Whispering Sons) en gemasterd door Laurens Grossen (Whispering Sons, Rumours) . Waar heb je deze mensen gevonden en vooral, hoe belangrijk waren zij voor deze plaat?
Bert ken ik sowieso nog van vroeger. We hebben het contact altijd wat blijven bewaren, hij weet met wat ik bezig ben en ik met wat hij zich bezig houdt. Dus op dat vlak is het gewoon een kwestie van elkaar contacteren met de vraag wat hij ervan vindt en zo… dat wereldje is ook klein, je kunt eigenlijk bijna iedereen mailen. Maar het moet vooral klikken. Ik ben dus vooral blij dat het met Bert Vliegen klikt, want dat is belangrijk. ik ga niet gaan samenwerken met iemand, gewoon voor de naam of faam doe ik dus niet. Dat is het stomste dat je kunt doen. soms denk ik daar wel aan hoor om een ‘grotere artiest’ aan te spreken, maar als ik aanvoel dat die klik er niet zal zijn, heeft dat dus weinig zin.
De plaat is uit sinds februari; hoe waren de reacties? Zaten daar enkele verrassingen (negatief of positief ) tussen?
Review Musiczine.net - Cities of Light (musiczine.net)
De reacties waren zeer goed. De mainstream media bereiken is echter moeilijk, die grote namen meekrijgen is moeilijk. Het gebeurt, maar zelden. Langs de andere kant kreeg ik toch zeer goede recensie van musicsites. Ik ben gewoon blij dat ik aan de slag kan blijven, er komen nog mooie optredens aan en het zal geen twee of drie jaar duren eer er nieuwe muziek uitkomt. Dat ik terug mijn richting en tweede adem gevonden heb. Op die korte tijd hebben we dus al veel mensen kunnen bereiken. Dus ja, zeker tevreden over hoe het verloopt op het moment.
Je bent ook geselecteerd voor Humo’s rock rally 2022, hoe hoog schat je je eigen kansen?
Sinds deze week weten we dat de kansen beperkt zijn, omdat we niet naar de halve finales zijn geraakt; Zoiets kan zeker een springplank zijn, en je helpen. Maar met alle respect, The Shadow Machine past niet echt in het concept van echt stevige rock bands die op zo een wedstrijd blijven hangen. Meskerem Mees was een opvallende uitzondering op de regel, maar doorgaans zijn het catchy en strakke bands die ver geraken op zulke wedstrijden. Maar ik laat dat niet aan mijn hart komen, het is wat het is. Ergens vind ik het ook niet zo erg dat we niet naar de halve finale zijn geraakt, het geeft me ook teveel stress om mijn muziek te zien als een concurrentie product te beschouwen, dus laat het dan maar zo.
Laat je daardoor dus zeker niet van je stuk brengen hoop ik?
Uiteraard niet, het zou stom zijn om me daar door te laten beïnvloeden; er zijn maar drie jury leden die dat hebben beslist, de andere vonden dat we wel konden doorgaan. Trouwens als het daar alleen om draait moet ik dringend van genre veranderen. Voor mij is de belangrijkste voldoening dat ik terug muziek kan maken en daar volop mee bezig zijn. Als iemand mijn muziek niet goed vindt of zo, dan is dat maar zo. Het kan narcistisch klinken, maar het draait ook om mijn eigen spelplezier en wat ik zelf graag doe als het erop aankomt. En dus ik ga me daardoor zeker niet laten beïnvloeden, integendeel. Het is dus mooi meegenomen als mensen dat tof vinden, is dat niet zo ? so be it ?
Wat zijn de verdere toekomstplannen? Optredens en dergelijke? Festivals?
In april spelen we twee keer, in de Nachtwacht in Tielt, en ook in mijn geboortestad Lommel (in cc de adelberg) (ik woon nu in Gent). In juli in Diksmuide. We zijn aan het kijken voor links en rechts wat kleinere festivals te kunnen doen, met een kleiner podium eventueel overdekt. Iets intiem dus. Dus voor de zomer, buiten enkele uitzonderingen, nog niets concreet maar we zullen zien.
Wat zijn je verdere ambities? En zijn er ook doelstellingen die je wil bereiken als muzikant en componist? Of ben je daar niet mee bezig
Ik krijg die vraag soms nog, maar ik heb niet echt een concreet doel voor ogen. Voor mij is het feit dat ik terug een richting gevonden heb waar ik me goed bij voel , een doel dat bereikt is. Voor mij blijft het doel om de juiste mensen te vinden die open staan voor mijn muziek en mee willen gaan in dat verhaal. Ik ben ook niet de meest planmatige muzikant, het is gewoon eerder zien waar het naartoe gaat, telkens opnieuw nieuwe mensen leren kennen, en zo verder blijven bouwen aan mijn muziek. Stap per stap.
Als je moet kiezen een Sportpaleis uitverkopen of in het club circuit naam en faam kunnen uitbouwen? Wat verkies je en waarom
Sowieso de tweede optie. België heeft ontzettend veel mooie clubs zoals De Casino in Sint-Niklaas, Handelsbeurs en dergelijke meer. Ancienne Belgique als je wil. Er is een heel mooi circuit in ons land. Dus ja het tweede. Wat ook speelt, ik heb enorm veel artiesten gezien in Sportpaleis en Vorst Nationaal, waar ik fan van ben, en heb dat nooit 100% goed gevonden. Als ik bijvoorbeeld kijk naar een Billie Elish maar die komt alleen maar naar Sportpaleis, hoeft het voor mij niet meer, Zelfs een band waar ik enorme fan van ben, The National, komen bijvoorbeeld naar Vorst of zo, dan is de kans groot dat ik niet ga.
Dank voor dit fijne gesprek en hopelijk spoedig live op een of ander podium in het club circuit of op een festival
Patroness - Het is een balanceren tussen het donkere kantje en het toegankelijke. We vinden het belangrijk dat het publiek ons tof vindt, zonder onszelf iets op te leggen
Uit de as van de noise-rockfomatie Chief Roberts herrees in 2019 een gloednieuwe band: Patroness. De band brengt een lekkere portie post/blackmetal, voegt er doommetal en sludge-elementen aan toe. Lichtjes aan het eind van de tunnel? Dat doet Patroness niet. Getuige daarvan de knappe demo 'Dominae' die in 2019 op de markt kwam. Patroness stelde zijn eigenlijke debuut voor de EP 'Pyre'. Een zwartgeblakerd, intens pareltje dat de duisternis doet neerdalen .
Ondertussen zit er een volgende plaat in de pijplijn, ‘Fatum’ die in april op de markt wordt gebracht. We waren aanwezig op een try-out show, een door GRIMM (Gent) en Pryrefest op poten gezette mini-festival met ook KLudde, Cobracide en Mordkaul. Na hun schitterende optreden hadden we een fijn gesprek met de heren van Patroness, over de show, de nieuwe plaat en de verdere toekomstplannen.
Mijn vorig interview met jullie was in 2020, lees hier ; er is ondertussen wat water door de zee gelopen, vertel eens?
De grote verandering sinds 2020 is dat we een nieuwe drummer hebben binnen de band. Na het uitbrengen van onze EP zijn we even op tournee geweest, toen kwam corona en is de samenwerking met onze drummer gestopt. We hebben tijdens die corona al bij al nog veel kunnen spelen tussen de lockdowns in. De EP promoten en optredens , hebben we ook proberen werken aan de nieuw plaat. Het moeilijke aan die corona was schrijven van nieuwe nummers. Ook omdat we gewoon zijn om met zijn allen nummers live te schrijven Dat onze nieuwe drummer technisch daar goed mee om kan, is met vallen en opstaan gelukt.
De coronacrisis is zelfs nog niet volledig opgelost ondertussen. Zijn jullie er als band sterker uit gekomen of gebotst op jullie grenzen? Sommige zijn gestopt, andere hebben zelfs inspiratie gevonden door die tijden, hoe zit dat bij jullie?
Doordat we live hebben kunnen spelen, hebben we daar veel kunnen uit leren. We hebben de nieuwe nummers kunnen voorstellen. Zijn we daar als muzikanten wel sterker uit gekomen. De motivatie is nooit tot op een vriespunt gezakt, doordat we altijd op een of andere manie hebben kunnen blijven werken aan die nieuwe nummers en zo.. Als we niet konden spelen, nummers schrijven en ze uitbrengen , kleine stapjes die ervoor zorgen dat je als band iets hebt om samen naar uit te kijken. Nu, ons pad had niet anders geweest als corona er niet was geweest, we zouden wellicht dezelfde plaat uitgebracht hebben als nu.
Ik zal maar letterlijk met de deur in huis vallen. Er komt een eerste single uit van jullie nieuwe plaat. Is dat een visitekaartje hoe die volledige plaat gaat klinken en welke richting gaat het uit?
De meeste elementen van onze nieuwe plaat zitten zeker verborgen in die single. Het was het laatste nummer dat we geschreven hadden, dus automatisch zitten de meeste elementen van wat we voordien hadden gedaan daar al in.
Ik wil het ook over dit optreden in Asgaard hebben, in het begin van de set werden bloemen gelegd, kandelaars op het podium en zo, in sterk contrast met de muziek die jullie brengen. Is dat iets bewust? En heeft dat een bepaalde betekenis?
Dat is zeer bewust, hoe klein of groot de show ook is, die aankleding op voorhand is belangrijk. Dat ziet er goed uit op foto, en de mensen zijn al een beetje benieuwd op voorhand als ze dat zien. En voor onszelf, het symboliseert wie we zijn. Ook al spelen we een soort extreme muziek, er is altijd die humor en zachtheid die we willen uitstralen. We zijn een echte bloemetjes band , de band met die bloemetjes (haha) . maar nee kijk, we willen daarmee uitdrukken dat er ondanks de grauwheid binnen onze muziek, er ook stuk zachtheid is. Kijk naar de hoes van ‘Fatum’ waar je een vrouwelijke skelet ziet, die toch zeer zorgzaam is voor die baby skelet in haar armen. Daar draait het bij ons om , en dat willen we op het podium ook uitstralen.
Ook tijdens het optreden zelf viel dat op, het harde met een feestelijke stemming. Het was ook een vrij jong publiek?
Dat vrij jong publiek viel ons ook op, het is het jongste publiek waarvoor we ooit hebben gespeeld eigenlijk. Dat komt deels toch ook door Cobracide die een straffe show brachten trouwens. Die hebben ook wat jonge fans meegebracht blijkbaar. We zijn een band die zo toegankelijk mogelijk probeert te zijn, voor gelijk welke metal fan, en elke leeftijd. En dat speelse is dus heel bewust, het schipperen tussen onze donker kantje en dat toegankelijke. We vinden het belangrijk dat het publiek ons tof vindt, zonder onszelf iets op te leggen echter.
Jullie hebben dus ook live niet stil gezeten. Volgen er nog shows? Een release show?
We hebben eigenlijk bijna elke maand wel een optreden gedaan. Er volgt een show met God Dethroned in Wilrijk op vier juni, dan is onze release show gepland. Dat wordt een heel leuke avond met ook War Cloud uit US, Provectus en Junea https://www.facebook.com/events/1589943761354959 daar zetten we dus echt op in.
Op 23/4 komt de nieuwe plaat ‘Fatum’ uit, wat zijn de algemene verwachtingen?
We zijn eigenlijk zenuwachtig om de reacties, omdat we zelf heel blij zijn met deze release en de lat hoog ligt. Dus de verwachtingen ook. We verwachten daarom niet per se dat we plots grote aanbiedingen of zo gaan krijgen. Maar dat we een stap vooruit hebben gezet, en binnen die context ook kansen kunnen krijgen wat optredens betreft. En dat de mensen dat ook voelen dat we die stap vooruit hebben gezet. Ook reviews in het Buitenland kijken we zeker naar uit.
Zijn er feitelijk ambities voor het buitenland?
Ambities zeker wel, we willen ons daar nog niet over uitspreken. Dat is ook niet altijd zo romantisch als dat vaak wordt voorgesteld in het buitenland optreden. Als we de kans krijgen, zullen we die kansen zeker grijpen. We zeggen wel ‘Als’. Het is niet simpel om als Belgische band iets te bereiken in het Buitenland, in het Binnenland willen we echter wel die stap vooruit zetten, dat wel. Het buitenland nemen we eerder een afwachtende houding aan. In België willen we dus wel in elke zaal die op ons lijstje staat optreden. Die ambitie is er dus zeker!
Om die stap vooruit te zetten, zitten jullie met een toch meer extreem metal genre … Je botst op bepaalde grenzen? Een graspop publiek is hiervoor moeilijk te vinden bijvoorbeeld, of is dat dan weer geen ambitie?
Ik zie onszelf niet als ‘extreem’ maar eerder daar ergens tussen. Onze nummers bevatten zowel de eerder lichtvoetige als die extreme kantjes. Voorprogramma’s van een grotere band wil ik toch doen, dat moet lukken voor ons. Of Alcatraz zou toch ook moeten lukken. Alcatraz zet in op Belgische bands, dat zou leuk zijn. Het zou gewoon leuk zijn moesten we elke week of om de twee weken een show, en niet om de drie maand ergens eentje. Dat zou al heel leuk zijn. En dat is de stap vooruit die we willen maken, dat is wat die plaat zal doen. We hebben er ons hart en ziel, en geld (haha), in gestoken.
Zouden jullie eventuele commerciële toegevingen doen om dat doel dan wel te bereiken?
We willen er toch voor zorgen onze eigenheid te bewaren, dat is heel belangrijk. Dat pad verlaten om toch de commerciële weg op te gaan? Dat zit er zeker niet in! We hebben ambitie en willen vooruit, maar binnen een concept waar we zelf achter staan. We hebben een sound in ons hoofd, waar we heen willen gaan. We willen daarin dus zeker en vast verder evolueren, maar dus nooit ten koste van die eigenheid, dat is de belangrijkste voorwaarde Het zal dus altijd Patroness zijn en blijven.
Ik heb jullie ook zien staan op de affiche van Zingem Beeft? Dat is toch al knap
We werden gevraagd om het festival te openen, dat is tof. Dat is ook zo een ambitie. Het zou leuk zijn moesten de mensen zich amuseren, en de volgende band denkt ‘moeten wij hierachter spelen?’ dat zou iets leuk zijn om mee te maken. Ook Die show op Crossfest in TRIX, waar we ook openen, dat is zo een show waarop we hopen mensen over de streep te trekken die ons nog niet kennen. Het zijn zulke shows dat we meer willen doen.
Een vraag in een heel andere richting, de sociale media, ik kom jullie er bij persoonlijke anekdotes wel tegen. Maar hoe belangrijk is sociale media voor jullie?
Een soort haat, en langs de andere kant is sociale media gewoon super belangrijk geworden om je te tonen aan een publiek. Het probleem is dat we daar niet goed in zijn. Er zijn er ook die het meest absurde posten , dat is ook niet de bedoeling uiteraard. Zien dat je in play lijstjes komt, zien dat er aandacht komt voor een video of zo, het is allemaal super belangrijk geworden. Het zijn allemaal soms domme dingetjes, maar het zorgt wel voor beweging. We proberen daar aan te werken, maar we zijn daar niet echt goed in dus… we proberen wel te vermijden dat we enkel iets posten als het op sociale media komt, dat we ook dingen die op websites of zo gepost worden aandacht geven vooraleer het op die sociale media verschijnt, maar het is een belangrijk wapen in de strijd geworden zonder meer die sociale media. Er is op een bepaald moment wel een discussie geweest moeten we dan nog eigenlijk iets uitbrengen? Maar toch vonden we van wel.
Is het nog evident om iets op plaat uit te brengen? Heeft dat nog zin in tijden van spotify en zo? En waarom?
We zijn ons ervan bewust dat het moeilijker wordt, muziek draait ook vaak om singles. In het metal genre worden zeker nog albums of vinyl verkocht, zeker in de prog metal en zo, er is daar nog een publiek dat iets tastbaar wil hebben. Er zijn zelfs band die cassettes hebben. Eigenlijk is het probleem niet dat mensen minder snel een plaat kopen het probleem, maar het overaanbod aan releases. Het is haast niet meer te volgen, ook niet voor de luisteraar. Daar schuilt ook het probleem dat een plaat kopen minder evident is voor velen. Maar er is nog een publiek voor, zeker in ons genre dus.
Is er een soort doel dat jullie voor ogen hebben? Of zijn jullie daar niet mee bezig?
Wereld dominantie (haha) nee, als we mogen dromen in alle clubs in België gespeeld hebben waaronder TRIX in de grote zaal of een Ancienne Belgique. Als dat gelukt is dan is on doel bereikt! En vooral hard werken en blijven werken! Of als zo een jonge gasten binnen vijftien jaar zouden zeggen dat Patroness een inspiratie was voor hen om een band te starten, dat is ook een doel eigenlijk.
Een vraag over Slaughter fest dat vorig jaar ook al niet doorging, gaat het dit jaar door? En ook Pryrefest? Vertel er wat meer over (een link mag ook)
Slaughterfest is niet van ons. Dat wordt georganiseerd door het wijkcomité van 'den dam' in Antwerpen. Pyrefest gaat absoluut door! Wegens het grote succes van vorig jaar zijn het dit jaar zelfs 2 dagen. 23 en 24 september. 23 september richten we op heavy en thrash metal. Op 24 september komen de meer extreme bands (black/death metal en consoorten). Al dit lekkers gaat door in JV Vizit in wilrijk.
https://www.facebook.com/events/415130173528082
Dank voor dit fijne gesprek, we blijven jullie uiteraard op de voet volgen
True Zebra - Veel mensen proberen de zwarte kant van het leven weg te duwen, niet te accepteren. Terwijl je dat eigenlijk zou moeten omarmen
True Zebra is het project rond Kevin Strauwen die op eigenzinnige wijze zijn weg baant in het elektronische muzieklandschap. De man wist ons al enkele keren aangenaam te verrassen, zoals bij zijn vorige release 'War of the words'. Er zat vier jaar tussen die release en de nieuwste 'Idiorhythmic'
We volgen de man al sinds zijn titelloos debuut in 2012. Over de opvolger 'Adoremotion' schreven we ''Net het balanceren tussen dreigende klanken , de pop aanvoelende sound en de aankleding doen ons denken dat True Zebra met deze plaat ‘Adoremotion’ een heel ruim publiek van elektrofans kan aanspreken. Binnen de brede waaier van genres, is dit een heel goed voorteken. We durven stellen dat Kevin zich als een muzikale kameleon manifesteert in het elektronische muzieklandschap.''
Het voortdurend in uitersten flirten is ook de rode draad op het laatste werk 'Idiorhythmic'. De recensie kun je hier eens nalezen.
We zagen True Zebra live op BIM Fest in De Casino (Sint-Niklaas) . Live zet hij de kenmerken in de verf. Naderhand hadden we een fijn gesprek over dat optreden, de release, de remix plaat ‘Weird Sex’ , de ambities en de verdere toekomstplannen .
Ik volg je al sinds je debuut in 2012 dat is tien jaar geleden, wat waren de diepte- en hoogtepunten tot nu toe?
Ik werk niet echt met dieptepunten. Ik heb ooit, helemaal in het begin een optreden gedaan op een lege Kaai in Antwerpen. Maar ook dat was geen dieptepunt, dat zijn herinneringen en een soort leerproces. Gewoon je best doen, of er nu veel of weinig publiek is. Daar draait het steeds om.
Dat je er gewoon voor gaat voelde ik gisteren wel tijdens je optreden, of je nu voor tien of duizend man speelt, speelt bij jou geen rol. Dat siert je wel
Dank u. Gewoon doen, dat lukt niet altijd, ik sta alleen op een podium, maak alles zelf tot en met de video dus een klein technische hapering kan je soms heel even uit je lood slaan. Ik voelde aan dat er snel een klik was tussen mij en het publiek. Na twee jaar niet optreden deed dat deugd.
Wat me opviel aan je optreden, heel energiek ben je bezig, je hebt een prachtige stem en springt nog eens in het publiek
Dat is iets dat op het moment zelf komt. Er was genoeg publiek maar ik kon me nog tussen de mensen duwen en rondlopen. Het hangt allemaal van het moment af en daar speel ik mee.
Hoe waren de reacties?
Als je reactie krijgt is het over het algemeen altijd wel positief. Ik heb wel eens gehad, op een ander optreden, dat iemand zei na het optreden ‘het vorige optreden vond ik niet zo goed’ maar dan weet ik ook niet waar het over gaat. En ik wil graag wel bijleren. Misschien voelde ik me niet goed die dag of zo... in elk geval de reacties meteen na een optreden zijn altijd goed.
Over je laatste plaat “Idiorhythmic’’ schreef ik ‘’We durven stellen dat Kevin zich als een muzikale kameleon manifesteert in het elektronische muzieklandschap.'' Je klinkt binnen de EBM wel uniek, is dat een bewuste keuze? Ben je een muzikale kameleon binnen het elektronische muzieklandschap of is dat te ver gezocht?
Nee dat is niet ver gezocht, ik hoor dat nog van mensen. Mijn favoriete muziek komt uit alle hoeken. Net omdat mijn waaier aan muzikale invloeden zo breed is, sijpelt dat ook in mijn muziek en live performance en pas ik hierdoor als een ‘net iets anders’ in redelijk wat genres.
Het flirten met uitersten tussen donker en licht viel me ook op, niet alleen op plaat maar ook live. wederom een bewuste keuze?
Dat is het leven. Veel mensen proberen de zwarte kant van het leven weg te duwen, niet te accepteren. Terwijl je dat eigenlijk zou moeten omarmen. Voor mij is muziek een uitlaatklep. Het probleem is dat mensen niet willen horen als het slecht gaat, en het leren dat te omarmen een leerproces is. Ook dat probeer ik in mijn muziek te stoppen en sowieso komt het er onbewust toch in. Als iemand vraagt ‘hoe gaat het’ wees gewoon doodeerlijk… Er schuilt veel hoop in mijn muziek, het klinkt wel donker maar ik probeer dat lichtpuntje aan het einde van de tunnel te laten voelen.
Hoe waren de algemene reacties op die plaat (beetje op een slecht moment) , heeft het weer nieuwe deuren geopend?
De plaat moest er gewoon komen. Ze lag al een jaar klaar. Het was puur een emotioneel hoofdstuk dat ik van mij moest afschrijven. Er is wel een verschil met tien jaar geleden qua response, bij mijn eerste plaat had ik bijvoorbeeld een luistertip gekregen in De Standaard. Maar nu heeft de algemene en de zogezegde alternatieve media nog minder aandacht voor de kleinere bands en artiesten dan toen. Het is anders geworden op dat vlak. Zoals je in de ecologische sector greenwashing hebt is er in de muziek ook indiewashing.
Na al die jaren zijn er nog ambities of doelen die je absoluut wil bereiken? Buitenland?
Een van de dromen dat ik heb is ooit in Amerika optreden, Japan mag ook. Nu wordt alles sowieso even wat moeilijker omdat veel festivals twee jaar achterstand moeten inhalen. Grote kanonnen komen nu met een plaat en tour af en ze zijn duurder.
Was optreden op BIM Fest dan een mijlpaal voor jou?
Ik ben zeer blij hier terug te mogen staan, maar ik zie het niet zo. Het is een fijn samenzijn onder vrienden, publiek en muziek. Sommige van die vrienden zie ik ook als ik in Duitsland speel. Muziek maken is een deel van mijn levensadem maar het is ongelooflijk leuk als je op een plek toekomt zoals Bimfest dat een warm familiegevoel heeft en waar we veel kunnen lachen.
Als je moet kiezen, een groot podia afsluiten (Werchter, Sportpaleis) of toch maar iets meer uitbouwen binnen het club circuit? Wat verkies je en waarom?
Veel obscure, klein of grote plekken om muziek te vieren zijn welkom. True Zebra transformeert wel goed op veel locaties. Voorliefde voor de donkere plekken lijkt me aantrekkelijker aangezien de video ook een deel is van de zebra wereld.
In 2021 bracht je een remix EP uit ’Weird Sex’. Was dat een ‘tussendoortje tijdens de corona’ periode of hoe moet ik dat zien (die plaat is wat aan mij voorbij gegaan sorry)
Ik sta niet echt te springen voor remixen zonder kader maar ik had het plan om dit te laten remixen door vrouwen, vooral om een andere kijk te vinden wat ze daarmee konden doen met die nummers ‘Weird’ en ‘Sex’. Dat is helaas niet gelukt, ik kreeg daar weinig reactie op. Enkel de groep ‘Onrust’ reageerde positief. Dan was de keuze nadien snel gemaakt en ik was super tevreden dat Crash Course In Science, Implant, Hantrax en Intens positief reageerden. De EP is echt een apart eilandje geworden dat werkt.
Ik wou het ook eens hebben over deze COVID tijden. Hoe heb je de laatste twee jaar deze coronatijden doorstaan?
Die eerste lockdown was een tijd om te herbronnen, dat viel goed mee na wat stress weken. Maar de tweede en derde voelde telkens eenzamer aan. Ook met mijn werk, ik heb een eco winkel met mijn ma, dat heeft toch een aantal maanden moeten sluiten. En dan open ik nog niet eens het deksel van wat ik zag in de maatschappij.
Is dat een bron van inspiratie? Ben je er sterker uit gekomen of op je grenzen gebotst?
Ik heb altijd iets gehad van, ook al luistert er niemand naar mijn muziek, ik zal dat altijd blijven doen en platen blijven uitbrengen. Soms denk ik wel , zoals iedereen, waarom doe ik het nog? Als ik een slechte review lees waar ik commentaar krijg dat de laatste plaat over seks gaat. Dat is niet zo , het gaat over een onbegrijpelijk en onwetende diepe connectie tussen twee mensen. Dan denk je wel eens ‘pfff …’. Ik doe alles alleen en er is nauwelijks een buffer dat kan soms vermoeiend zijn omdat je de enige bent die telkens moet vechten.
Heb je al nieuwe nummers?
Niet echt behalve een tweetal die zeker afgewerkt zullen worden. Ik heb gisteren wel iets nieuw live gebracht. Ik weet nog niet goed hoe ik de nieuwe nummers ga aanpakken. Ik ga dat nog eens aanvoelen. Maar ben er wel mee bezig, in mijn hoofd dan toch. De omzetting gaat ook over gevoelens overwinnen.
Wat zijn dan wel de verdere toekomstplannen ?
Zeker verder werken aan een nieuwe plaat en vooral meer optreden. Ik wil ook een nieuwe instrumentale soundtrack afwerken onder de naam ‘newuarts’. Ik zie wel welke richting het uitgaat. Dat er iets komt, is zeker.
Jij slaagt er wel in om iets uniek te doen binnen de EBM, maar ik krijg de indruk dat veel fans op zoek gaan naar de zoveelste kopie van Front242 of Neon Judgement, zorgt dat ervoor dat ze jou meer ‘negeren’ binnen de scene? Of is dat net niet het geval?
Door het publiek niet, de meeste zijn opgegroeid of beïnvloed door de jaren ’80 en staan zeker open voor een meer avontuurlijke aanpak. Zelfs de harde kern EBM fans. De organisatoren hebben misschien meer vrees? Mijn sets kunnen gevarieerd zijn en passen in de meeste settings. Gewoon een bliksem energie delen met het publiek, dat is wat ik doe.
Dank voor dit fijne gesprek, en we blijven je ook na tien jaar nog steeds op de voet volgen
Judy Collins - I think there Isn’t any artist who is not working on inner struggles in their songs. It’s always been my intention to find out what is going on in my mind
Judith Marjorie Collins (Seattle, May 1, 1939) is an American singer-songwriter. She started out as a folk artist in the 1960s but switched in the 1970s to the more popular MOR genre ("middle of the road", mainstream melodic pop music with possible orchestral accompaniment). She sang mostly covers and also had some successes in Belgium and the Netherlands, including Joni Mitchell's "Both sides now" (1967) and Stephen Sondheim's "Send In the Clowns" (1975, from her album Judith). In 1970, she also had success with the traditional "Amazing Grace". The song "Suite: Judy blue eyes" by Stephen Stills is dedicated to her. Over the years, she has worked for human rights, UNICEF and the fight against landmines. She has not been sitting still, releasing her new album 'Spellbound'. On the occasion of this release, we had a nice chat with Judy, and also asked her how she keeps doing this? And of course, whether she still has ambitions or things she wants to achieve after all these years.
In a career that spans some 60 years, you witnessed the continued rise of modern folk music while remaining as remarkably prolific as ever. Congratulations that you still bring out new albums, where do you keep finding inspiration?
To kick start my career, I been writing since 1969. All the songs on ‘Spellbound’ are stories about my live, they come together on this one album. And also before the pandemic I was still doing 120 shows in a year, so I not had time to make a new album. I had no vacation, and really needed that. When the pandemic came, I had a lot time to writing songs on the piano and practice, in this way the pandemic give me time to create ‘Spellbound’.
At the question in an interview. Why it took so long to write this new album, in a interview you answer “Probably because I didn’t have a pandemic to keep me at home.’’ That’s what you said already. But now we talking about this, how did you survive the pandemic years? You got stronger out of it or not?
I practice every day, walk in the park, I have phones calls with friends and kept my social live up. We also have enough places for food and things in NY, we did not need to worry about that. I still had conversations, online with friends and family. Honestly, I needed to rest… so in that way, this pandemic came right on time for me, but also the planet needed to rest.
I ask this, because in interviews I found out some artist encountered their limits and stopped, others came out stronger and even found inspiration. For you, it was more like a meditation and a moment to relax? Right?
That’s correct, like I said I been doing a lot of phone calls, read a lot poetry, I even started writing a book. I also started a podcast, my manager asked me ‘why don’t you do a podcast with a few people’. I’ve had podcasts with artist like Jeff Daniels, Clive Davis, Julia Cameron, Betty Buckley a few others and more that will be coming out soon. It’s great to get to know to know these people a lot more and it was fun doing it. So yes, it made me do things that I could not do when I was on tour all the time.
That you on your age still be active at social media, it’s wonderful. How important is the social media and that podcast to you carrier? And also, what is for you the biggest change true all these years, next to this digitalism?
The media, and specially the internet is an extensional way for doing what we love doing. We love talking to each other. Sharing art and things with the world. Everything on the internet satisfies the needs we already have. And makes them even a little easier. I spend a lot on the phone with my friends, like I said. I’m a big into communicate with them. I also do a lot of my work by my phone, so I switch to ZOOM and having this interview, was not a big deal either. Social media and the internet have opened so much more doors, or at least in a much easier way. You know I was a computer hacker back in 1984. My first PC was an apple tune. I wanted to start a biography back then. I found a way to print the pages, by reading magazines about this. My husband was a designer, and he told the people at Apple that his wife was able doing this all on her own, so they put me on the cover of the Apple magazine to tell the story about how I hack my own computer and turn it into a main function of the new world. So, I started using computers before they become popular, and my phone is always on. So yes, I’m just used to using the internet. I’m very comfortable with this way of communicating.
It’s a good thing that you been abled doing this and feel comfortable with it. But, why still making a new album now that people can listen at Spotify and things? What’s your opinion about this and how important is social media to you?
In that way I’m rather old school. I don’t like Spotify. Because they don’t pay the artists well. In my opinion they steal from the artists. But they made a deal with my record label. I’m not found about this deal, but the record labels have a mysterious connection with Spotify. But the robbing and stealing from artist is not a new form, it’s been here for many decays. It’s not new you know. I found out talking to a friend - another performer, that we’ve never been pay for the songs we have sung and have been on the radio. That’s something that happens since many years, so there is nothing new about this. We are the only country in the free world that is not having a performance orality. But there are so many things that are going wrong, we can’t do anything about. Like the situation in UK, some countries are in war and everything. We can sing about it but can’t do anything about it. So that’s why Spotify get away with that to.
I agree with this statement. But let’s talk about your new album coming up to. I have listened to you new album ‘Spellbound’’ a warmhearted album, you voice is still so pure and warm, I feel like getting away from to this world to a better one. How you keep doing this with you voice, you still sound as good as in your young years. (you the same age as my dad, he still doing well, but some things getting less easier if you know what I mean)?
I just do everything I can to keep my voice clean. I exercise. I don’t smoke, I don’t drink, I’m sober for 44 years now! I’m one of the lucky ones to be my age, I know a lot of people and artist of my age who have getting ill and loosing there voice. I’ve also kept being involved with my trusted programmers. On the other hand, I have trained my voice to. My teacher who I worked with for 32 years, since 1956 until he died, he said to me ‘don’t worry learn to get further with that voice. There is a place in your voice that keeps you away from getting in trouble, if you don’t learn how to transition it can go wrong’. That’s what I was trained to do. I am doing all I can to take care of that voice, and that helps.
I also read you still try to walk many miles? That explains you exceptionally good condition
I have a watch that counts the steps you take, that’s something I’m using when I go walk in the streets. The fu funny thing is, when I sit down and play the piano the watch also counts my movement as steps but I’m just playing the keys at the piano. I don’t think that happens with the Apple watch, but I practice the piano and do 10,000 steps at day (haha)
You indeed got sober in 1978, congratulations. You also lost your only son and got true worst days in your live. Good times to. But I feel there are a lot emotions in this new album, not real pain, but emotions that make me get in tears of happiness or something. Is this album a way to deal with the past? Or how can I see that?
Like I said, the songs tell the story of my life in a way. I just write about things that happen to me. I have something like ‘why not’ I think there isn’t any artist who is not working on inner struggles in their songs. As singer, artist, or writer it’s always been my intention to find out what is going on in my mind. It’s a process going true my whole life. There are some songs about NY, it’s really about the village. There is a song ‘Hell on wheels’ which tell a story about what actually happened to me. I was driving on a mountain road, have a couple drinks and I skidded against a fence between the road and the farm, and not far away from where I landed, I saw two baby children singing in the dirt. I almost killed them. That’s something I will never forget; I wrote songs about a couple people I knew in the ‘60’s. Called ‘Gilded Rooms’ it’s a song about people that I knew and still know. There is also ‘Prairie Dream’ that’s a song about the native Indians; I always felt very guilty about what happened to them in US. My father was born in the times when that happened. He was an Irish, rebellious artistic soul. There are many examples in this ‘Spellbound’ album. So yes, this album is sure a therapeutically practice to help deal with things that happened in the past, sure.
What I like the most you could make it yourself easy and relax, but this album is fresh and new. So it's not a routine job, but you are treading new paths, that's what I find so remarkable. was it your deliberate intention to choose that path?
Next to that this is a very personal album since I’m a writer and like doing new things. I always have to be challenged in some way. That’s also important, and that’s why I like treading those new paths.
Something that trigger me on you as artist. You’ve been a UNICEF Ambassador and won numerous awards include a Grammy and an honorary doctorate. And let’s not forget, you launched the careers of both Leonard Cohen and Joni Mitchell. How it was to work with them?
Leonard came to me in 1966. He had just written his first songs and brought them to me. And he patchily stays for the rest of his live. He was a generous, amazing genius. Joni Mitchell’s music came to me in a mysterious way. My friend Al Cooper, called me in the middle of the night in 1967. He said there was a wonderful singer-songwriter that wanted to talk to me. It was Joni Mitchell. She sang ‘Both Sides Now’ for me. It was like Karma happened that night because that moment changed both our lives. She was writing songs, and I was the singer. But I did that for some people who are not so well known to. I was the first person to record Bob Dylan soon after his writing. There was also Tom Paxton and Janis Ian. I also recorded ‘Amazing Grace’, a song that I’m very proud of, it’s been a part of me for a long time…
You just been mentioned Bob Dylan, I have read in an interview you thought he’ll never make a living, can you tell me more about that story?
It’s kind of funny story. In the beginning when I meet him, I indeed thought he was going nowhere (haha). But I know now, he is amazing, inspirer, wonderful person without any question. He takes everything to another level. But in those days, he really had no idea what he was doing (haha).
You also seen a lot changing in folk related music I guess; you still follow new bands or artists? What is your opinion about new music this days?
I love following new music! The current folk/Americana scene is brimming with some of the hottest talent like Brandi Carlile. I am such a super fan! I also love to have emerging artists join me on the road. This year a young singer-songwriter out of Ireland, Bláind will join me on many of my shows. And my 2015 recording with Ari Hest, brought me my first Grammy Nomination in over 40 years. It's important to keep current and hear new music for your development at any age.
After all these years, are there still ambitions or goals you want to archive?
I’m getting into writing new things, I want to finish my book. They are my most important ambitions, keep writing songs.. and that book, and I hope people will like it.
That is the most important. I guess there are talented singers who see you as their inspiration. What is the golden advice you would like to give them?
The most important thing is do not give up on what your dreams are. Never let people push you in another direction. Unless you trust them, and unless they really agree with the path you follow. So, just keep following YOUR dreams, whatever it takes and don’t ever give up on that, that’s my advice.
Wonderful statement to end this interview. Thanks, and hope to see you on stage in Belgium soon
Gisela Horat - I am always interested in exploring boundaries and trying out new things. For me, that is simply part of making music
With her trio, Swiss composer Gisela Horat blends composed and improvised music. Tunes that seem to come out of nowhere are transformed into groovy sounds and lyrically reflect daily life with its happy and less happy moments, feelings and dreams. Exuberant, subdued, thoughtful and spontaneous, the music moves between pop, jazz and minimal music. Improvisation and exploring (and pushing) boundaries, jazz-related, in a particularly subtle, groovy way is the common thread, as they recently proved at the Lokerse Jazzklub where the trio put down an unforgettable performance.
You can read the report here.
Enough reason to interview her about her many projects, a look at the past, her plans for the future and her ambitions as a musician and composer.
Gisela, tell me a bit more about yourself, your musical career? How did it all start? Where did the love for jazz and piano come from? Who were your sources of inspiration? In short, we would like to know a bit more about you
I grew up in a small village in Switzerland, with two brothers and three sisters. My first memory of music was, when my younger sisters were dancing to the folk music played by my father and my oldest brother. My dad did some folk music, dreaming of his own folk music band with his children, that’s why I took piano lessons. That band never became reality, but when I was 18, I expressed the wish to study classical piano at the conservatoire. My parents told me to learn something real, so I studied biology and nutritional sciences at ETH Zurich. One day I was attending a piano concert of Keith Jarrett with a fellow student, and that was an eye-opener. I wanted to be able to improvise and make music like that. After my graduating I had the choice to continue studying for doctorate and stay in natural science research or make music. And I chose to do something with music. That’s how it all started.
I don't like to put music in ‘pigeonhole’, like they say here, bands or artists, musicians and composers, but I guess you often get push into that 'jazz' direction, is that right? Do you see yourself as a jazz pianist?
But for promoting concert applications, however, I need the jazz pigeonhole. But, I see myself rather as a improvising musician, and not specifically as jazz musician, because I just make my own music.
That brings me to the question, what is jazz in the year 2022 in your eyes?
That is a really difficult question to answer. For me, jazz 2022 is simply all kinds of improvised music and so actually more an approach then a musical style.
Your compositions are inspired by your own experiences and impressions, I have read. Improvisation in the moment and mutual inspiration make the pieces sound different all the time, oscillating between calm and dynamic and moving somewhere between pop, jazz and minimal music. Can you tell more about the stories behind this compositions?
For example, the piece or improvisation entitled’ Leben’ (life), we also played in Lokerse Jazzklub. It can be found on almost all my CDs. It changed over time and always gives an up- to-date insight into my work. Gloomy or cheerful, longer or shorter, energetic or gentle, depends on all the moment of playing. It first appears on my first album, Jazz im Duo (Maria Geiger, Violin, Gisela Horat, Piano), Begegnungen (Coproduction with DRS2, 2002) But it also appears into the improvisations on the CD ‘2020’, inspired by the uncertain powerlessness and fear that the pandemic brought with it. I simply think about how and with what means I want to express a corresponding feeling. I am open to all musical possibilities. I usually start from a relatively simple basic musical idea. This may and should be changed, and it may exist only as an idea and is not played and is already implemented differently again and again from the beginning. This is then influenced by the respective concert venue and the acoustic conditions. And also, when I play concerts, it is important to me to involve the audience in what I do. My goal is to make sure that the audience can combine their own stories into the one I tell on stage. Because every life is different, and so I try to play in that way, that it stimulates the imagination of the audience as well. That it’s essential to me.
I have seen you live in my hometown Lokeren in Lokerse JazzKlub, where you successfully stimulated my imagination and this of some other jazz fans up there. Now, how did you like that concert? And how were the reactions?
For about 4 months we did not play a concert at all, so it was a wonderful experience to play in Lokeren, we also have been playing in Mazy and in Liège. Both were just beautiful places to play. And of course, it was nice to be able to play concerts after all that time. It was a wonderful experience, because the people were so charming and kind, it’s nice to be back and Belgium was sure one nice trip for us.
Personally, I found the highlight not so much the improvisation itself, but rather the exploration of jazz-related boundaries in a particularly delicate to groovy way. is that how I may/can describe your music?
I am always interested in exploring boundaries and trying out new things. For me, that is simply part of making music. I try to play and feel the same musical idea differently over and over again. I don't always succeed, but it's like research for me, the curiosity to try and sometimes fail. For me, that is also a part of improvisation. It should also remain spontaneous
By the way, you are surrounded by two top musicians, the interplay between you and bassist Simon Iten is magical, as if you have known each other for thirty years or something. How did you find each other and is that true? That magic as if you had known each other for years?
In 2015 I had planned my first trio CD and my two fellow musicians at the time left the band from one day to the next. I needed a replacement within three months. So, I simply asked my nephew, Patrik Horat, who is also a drummer, if he could recommend two musicians for my trio. He knew Samuel and Simon from his studies and recommended them to me. We played a session and it fit immediately. Now we have been playing together for almost 7 years, and we understand each other better each time because we know each other better. I can’t explain what it is, but we can trust each other blindly. And also, we simply speak the same musical language, that’s why there is that magical connection between us I guess.
I was also impressed by Samuel Büttiker his drumming techniques in a subtle way, often intimism. As if his drum kit is a porcelain box that he is carefully polishing, but he also does that with enough power to perfectly complement and add value to the lines of bass and piano. your opinion about this statement as well and where did you find this top drummer?
He also has been recommended by my nephew. With Samuel it’s the same story than with Simon. Samuel and Simon are simply very sensitive people. As a trio, we always try to notice how the other one is doing. We are also on the same level as trio, it’s not that I play solo there, it’s a cooperation between the three of us who look in the same direction. Apart from the observations I mentioned before, that makes this magic work between us. I can give an example: in October we were playing a concert and there was a little girl telling her father when she saw us playing ‘’hey they are talking to each other ‘’ that is what it is all about…
I enjoyed an interplay between virtuosos who do not just play their instruments but literally bring them to life within a beautiful landscape, where exuberance and intimacy go hand in hand, is that a conscious way of working? and what is your opinion about this statement?
It's a conscious way of working. I understand working together to create and develop music in this way. In the rare practices we mainly work on it and develop our music further in this way.
You have certainly left a deep impression, but I was wondering what are the future plans?
I have noticed that CD recordings trigger a development surge. So, I have already planned the next recordings for autumn 2022. In the concerts we always play a part of the current CD and complement the concerts with the new ideas. Every concert is having a different repertoire. It depends on the reaction of the audience, if the reactions are more wildly, I play with more energy. In Lokeren, for example, it was "simply sad". The further development in composing music, goes in that direction of longer improvisational lines. That are the future plans in a nutshell.
I love how you say, you looking for a match between you and the audition, that interaction between, that’s what I felt to in Lokeren. Another thing. Next to this project, you also have a solo program and a Duo with the flutist Kristina Müller. That’s something that triggers me. Can you tell more about that? are there any releases coming up?
The project with Kristina Müller is currently on pause because she is going to be a mother for the second time. As soon as possible, we will resume the work as a duo. Here, we mainly improvise without guidelines and freely from the moment. You know when we started, she did not know about improvisation, and now she just likes improvisation. In the solo project, I decide very spontaneously what I want to play. It depends on my mood, the place, the instrument. I always just have a basic idea before the concert of how I want to structure it. I released my last solo CD in spring 2020 and plan to make new recordings in the studio in autumn 2022.
We have mentionned this pandemic already couple times now. How did you survive this COVID times, was it a source for inspiration? Did you become stronger out of these times?
Since all goals were dropped in one fell swoop, I decided in the spring of 2020 to make recordings with the trio in the autumn in order to push forward the musical development. I believe that with this decision I have forced another step in the development of the trio. It made us feel even more connected as a trio than before COVID. From that point of view, COVID has brought a lot to my musical development. But that we become stronger out of these times? We not know yet, because it’s not over yet.
I hear stories of people relationships, not only in music, become stronger other relationships broke up. How was your experience?
I experienced that a lot of peoplegot closer now. Personally, I did not lose a lot of friends. In my family we are also getting close, although we are living all over Switzerland. We set up meetings and things, from time to time. Also, because our parents are not here anymore. COVID has for me two sides. At one side I was not able to play concerts. Due to my biological knowledge, I knew that a pandemic could happen anytime. …
You still on tour (I have seen on the website) everything still going on? Where can we see you on stage?
Next concerts with the trio are planned in Birmingham, London, Bruges and Winterthur (Switzerland). I will play Solo Piano at a small festival in Greiz in May and two concerts on the Azores in June. I am still trying to book additional concerts for the autumn. But booking has not become easier because of the pandemic at the moment. Many postponed concerts and the uncertainty whether the concerts will actually take place. Additionally, some venues closed during the pandemic due to commercial problems.
Next to future plans, what are you ambitions, as musician and with this or other projects (next to world domination)?
I simply want to develop my music even further. Trying out new things and developing and refining my musical language. Putting my musical identity into this world. That’s my most important ambition.
Next to ambitions are there any goals you want to archive? Or are you not busy with that?
I would just like to be recognized for my work in a wider field. so that booking becomes easier, and I can play in nice clubs in front of an audience that appreciates my work.
I want to touch the audience and make them think about things in life.
Pics homepage @Cedric Craps
Just keep trying, I believe in you … Also, Thanks for this nice interview…All information about Gisela Horat and her projects you can find on the website https://www.gisela-horat.ch/index.php/en/
Dirk Serries - De toevoeging van sax maakt het zo verfrissend, dat ik er enorm trots op ben. Nu is eindelijk deel twee van mijn Ambient carrière aangebroken
Dirk Serries (Antwerpen) is een Belgische componist en musicus. Zijn muziek verscheen tot ongeveer 2007 onder zijn artiestennaam vidnaObmana, daarna onder Fear Falls Burning. Serries componeert muziek op het raakvlak tussen ambient en minimal music. Dirk Serries is door de jaren heen uitgegroeid tot een van de meest veelzijdige muzikanten die ik ooit heb ontmoet. De ontelbare projecten, zijn eigen label en het nieuwste project ‘Island on the Moon’ met Saxofonist ‘Trösta - de recensie van deze samenwerking kun je hier eens nalezen - waren voer genoeg om de man eens uit te nodigen voor een interview, een gesprek van circa 1u25 met een rits interessante anekdotes uit het verleden en het heden, en een blik naar de toekomst
https://dirkserries.bandcamp.com/
Mijn laatste Interview met jou was in 2016 op Dunk!festival, je trad toen op met o.a. YODOK III; het was een dubbel interview met Ronald Mariën. Er is ondertussen veel gebeurd, kun je kort eens wat meer vertellen om ons te ‘updaten’? ?
Om dit allemaal in het kort te vertellen is heel moeilijk uiteraard. Er is veel gebeurd, voor ons allemaal eigenlijk. O.a. met die pandemie en zo, maar muzikaal ben ik blijven evolueren en gelukkig maar. Ambient is en blijft natuurlijk voor altijd in mijn DNA. Je probeert gaandeweg andere genres aan jezelf te verbinden, waardoor je eigen muziek , of waar je mee bezig bent, een andere dimensie of structuur krijgt. Dat doe je meestal aan de hand van samenwerkingen. Solo dreig je steeds terug grijpen naar dezelfde manier van werken. Samenwerkingen zijn er om net die grenzen te verleggen, om uit je comfortzone te stappen. YODOK III is daar een heel mooi voorbeeld van. En tegelijkertijd was het ontstaan vanYODOK III ook een heel essentieel keerpunt in mijn zijn als muzikant. Met Tomas Järmyr en Kristoffer Lo, twee uitzonderlijke muzikanten uit de Scandinavische jazz scene, heb ik geleerd heb om te improviseren, om af te stappen van mijzelf als controlefreak. Een wereld van improvisatie ging voor me open en bracht mij in een stroomversnelling van samenwerkingen, projecten en concerten in de vrije improvisatie en free jazz scene. En zo ben ik ook gestart met een eigen label - https://newwaveofjazz.com/ - een DIY platform voor mijn fascinatie voor deze muziekstrekking. Je moet weten, ik ben opgegroeid met (post)punk en new wave , zoals velen uw en mijn generatie, en het is, vind ik, juist dat die periode mij enorm doet denken aan de vrije improvisatie. De attitude en het anarchisme maar met heel veel respect voor elkaar, een verbondenheid onder muzikanten die je haast niet terugvindt in andere genres waarin ik heb vertoefd. Een filosofie waarin je samen, en niet tegen elkaar, bouwt en creëert. En eveneens het intens samenspelen met saxofonisten, drummers, pianisten, trompettisten deed dit mij groeien en evolueren als muzikanten.. Langzaam stapte ik af van de elektrische gitaar in combinatie met veel effecten en werd ik bewuster van wat je doet op het instrument. Daar waar vroeger ik de gitaar hanteerde om de klank te maken, gebruik ik ze nu veel meer akoestisch en leer ik constant mijn eigen manier te her evolueren. Dus dat is in het kort wat er tussen dat interview van toen en nu is veranderd, het ontdekken van die vrije improvisatie.
Op dat vlak heb ik zelf ook een evolutie doorgemaakt, die vrije improvisatie was ook voor mij een ontdekking waardoor ik voortdurend ‘jazz’ concerten bezocht. Ik herinner me trouwens dat concert van YODOK III waarop de geluidsinstallatie het begaf en die muzikanten gewoon hun instrument oppikken en gewoon verder deden, als je dat tegen komt in een doorsnee rock concert is het optreden gedaan
Net dat is het mooie en uitzonderlijke ervan maar dit kan je enkel met de juiste muzikanten en gelijkgezinde zielen rondom je. Veel mensen denken dat vrije improvisatie niet meer is dan een jamsessie. Vrije improvisatie echter is het samenkomen van zielsverwanten door de juiste muzikanten uit te nodigen en samen te creëren. En dat is een heel andere uitvalbasis. Je weet dat je elkaar muzikaal steunt. Om een voorbeeld te geven, we doen binnenkort een concert in jazzclub De Singer, Rijkevorsel met mijn eigen IMPETUS GROUP, voor deze gelegenheid een zevenkoppige groep van heel zorgvuldige uitgekozen muzikanten. Niet alleen is de keuze van de instrumenten heel bewust gemaakt maar ook wie juist deze bespeelt. In vrije improvisatie speel je zonder partituur, zonder enige concrete afspraken en dus dien je wel kunnen steunen op alle muzikanten doorheen zo’n concert. Als bv. één van de muzikanten even niet speelt, weet je dat de andere muzikanten die pauze invullen en hierop anticiperen, het is een blinde muzikale vertrouwensband. En hierdoor wordt net die speelvreugde belangrijker dan de puur technische omkadering.
Doorheen de jaren heb je trouwens ontelbare projecten gedaan, kun je het zelf nog volgen? Ik moeilijk (haha) maar elk project is weer een pareltje. Als Dirk Serries iets aanraakt, is het steeds van goudwaarde. Maar zoals je zegt, je laat je steeds omringen door de juiste mensen , dat is ook een belangrijke factor uiteraard
Ik speel gewoon heel graag samen met andere muzikanten. Het is totaal een andere ervaring als solo spelen en zal dit blijven doen, solo is eigenlijk heel intens en strikt. Zelfs als je solo improviseert, kun je enkel op jezelf vertrouwen en mis je de feedback van anderen. Als je samenwerkt, verleg je zo ook je eigen grenzen als het ware door de input van de andere muzikanten. Hierdoor zijn die projecten zo verschillend, uniek en talrijker, en maak ik slecht deel uit van het groter geheel. Maar begrijpelijk dat voor de buitenstaander dit misschien allemaal iets moeilijker is om te volgen. Vroeger, met vidnaObmana was ik ook best heel productief. Alleen gebeurt nu alles veel spontaner, minder strak geregisseerd en ontstaan de meeste releases eigenlijk heel organisch. Geslaagde concerten die zijn opgenomen, studio sessies met verschillende bezettingen, ook al komen geregeld dezelfde muzikanten terug zoals bv. de Engelse saxofonist COLIN WEBSSTER, met wie ik heel veel dingen doe. Maar telkens zijn het andere muzikale resultaten. Allemaal door elkaar, dat maakt het voor mij zo interessant en overzichtelijk maar ik kan me inbeelden dat dit voor een buitenstander eerder niet zo is (haha)
De laatste keer dat ik je live heb gezien was 28 mei vorig jaar, ook al was dat via streaming, het was een van die weinige streamings waar ik echt voelde dat ik er aanwezig was in die kerk. Hoe doe je dat en hoe heb je dat zelf beleefd eigenlijk, zo zonder publiek optreden?
Ik denk daar misschien wat teveel over na maar eigenlijk kun je heel eenvoudig een streaming doen. Tijdens de eerste lockdown had ik het gevoel dat ‘fans’ en ikzelf dit nodig had en heb ik de streaming heel basic gehouden, gewoon in mijn kamer zonder franjes. Daarna had ik toch iets van, ik wil iets doen in de zin van wat ik deed met vidnaObmana, ten tijde dat ik redelijk veel optrad in kapelletjes en kerken. Een kerk is gewoon een heel interessante ruimte, geeft je haast een gemoedsrust. De akoestiek is perfect voor sfeermuziek en vermist ik heel graag iets wou doen in de kerk in eigen dorp, was de beslissing snel gemaakt om daar de tweede streaming te doen. Het uitgangspunt was om de kijker te betrekken bij het creatief proces integenstelling tot alles wederom te verhullen in duisternis. Samen met mijn eeuwige geluidstechnicus Ronald Marïen hebben we dan het project opgevat om dit op klaarlichte dag te doen en gebruik te maken van verschillende camera’s die elke beweging van mij haast in close-up en gedetailleerd filmde. Daarbovenop hoor je echt de kerk in al zijn akoestiek en dat maakt juist van deze stream een eerlijk en heel waarheidsgetrouw document, alsof je er echt bij was. Roland heeft dit allemaal perfect in beeld gebracht en echt bergen werk verzet om dit allemaal zo mooi af te werken.
Ik heb in die periode pakweg 73 streamings gedaan, maar dit was een van de weinige waar ik dat intens gevoel had er echt bij te zijn
Het was ook allemaal heel nieuw, iedereen was verplicht van thuis te blijven. Om mensen toch te kunnen benaderen kon je dit inderdaad doen aan de hand van streaming. Voor velen, incluis mijzelf, stond dit nog in zijn kinderschoenen. Niet iedereen heeft de dure camera’s of de mogelijkheden om dat professioneel aan te pakken. In die stijl was het minimaal concept perfect, en konden we met ons 2 eigenlijk een heel effectief mooi resultaat realiseren.
Het zal nooit een echte concertbeleving vervangen … Maar er was op dat moment niet veel andere mogelijkheden, maar wat me ook opviel is dat de drempel om nieuwe muziek te ontdekken kleiner was. Zo heb ik dankzij streamings Balkan muziek intenser leren kennen, door het festival Balkan Trafik, iets wat ik misschien nooit had gedaan voordien, maar door die streaming is op dat vlak een andere wereld open gegaan. Denk je ook dat je een ander publiek hebt kunnen aanspreken dan je doorgaans bereikt door het aanbieden van die streaming?
Ik ben er zelfs 100% zeker van dat ik door deze streamings ook nieuwe mensen heb aangesproken. Zeker en vast. Er was geen alternatief en volledig akkoord het is niet hetzelfde dan een live concert maar ik had echt het gevoel dat mensen dit werkelijk omarmden vanwege de verschrikkelijke situatie, waarin we allen waren beland, en het gebrek aan alternatieven.
Hoe heb je trouwens die gehele COVID tijden beleefd? Deed het op je grenzen botsen waardoor je de neiging voelde de handdoek in de ring te gooien? Of ben je er als componist en muzikant sterker uit gekomen, doordat je er inspiratie in vond bijvoorbeeld?
Een beetje beide, en dan ben ik nog één van de gelukkigen die niet moet leven van zijn muziek. Dat is, toen ik ooit met muziek begon, trouwens een bewuste keuze geweest om geen beroepsmuzikant te worden. Uiteraard zorgt die keuze ook voor frustraties, maar langs de andere kant biedt het zekerheden en vooral artistieke vrijheid. Tijdens corona gaf dit mij specifiek geen stress en kon ik blijven vertrouwen op een inkomen. Creatief was een ander verhaal want voor mij is muziek een passie, een obsessie als het ware, die drang om muziek te maken en samen te werken met muzikanten is eigenlijk non stop aanwezig en de gehele pandemie met zijn lockdowns en besmettingsgraad en gevaar maakte dit heel moeilijk. Op die grens botste ik wel maar dan ook hier weer probeer je te roeien met de middelen die je hebt en aangereikt worden. Zo kon ik, dankzij de technische en software mogelijkheden en het internet, wel met wat muzikanten samen real-time improviseren en hiervan werd zelfs een album uitgebracht op eigen label, alsook kon ik met mijn partner Martina Verhoeven (piano) meer samenspelen. Met haar heb ik een aantal opnamen (audio en video) gedaan in het auditorium van de muziekacademie te Baarle-Hertog. Ook met eigen label ben ik, desondanks de donkere periode, albums blijven releasen. Dit van stilzitten was geen sprake. De hele pandemie bracht, en voor velen denk ik, een andere kijk op het leven. Het gaf mij de kans om alles eens te herbekijken en hoe ik mijzelf verder wens te profileren als muzikant en label. De continue drang bv. om live te spelen is er een beetje uit gegaan. In die zin dat ik vroeger altijd op zoek naar waar ik eventueel kon spelen. Ik heb geen boekingsagent en doe dus alles zelf. En daar ben ik vanaf gestapt, ik heb meer rust gevonden op dat vlak. Als een venue of programmator mij wenst, zal zij of hij mij wel weten te vinden. Het is wat het is. Ook gaf de hele covid19 situatie mij de kans om iets meer te oefenen op de akoestische gitaar. Niet dat ik plots heel harmonieus of volgens toonladers ga spelen, maar het gaf me wel veel meer vertrouwen. De connectie met de gitaar is intenser. Maar eerlijk? Het is genoeg geweest en de tijd is er om de draad terug op te gaan nemen dus kijk enorm uit naar de komende concerten.
Je kan stellen dat je het Ambient genre bij ons op de kaart hebt gezet, je verlegt ook grenzen. Hoewel ik je niet in dat hokje ‘Ambient’ wil duwen, want je doet veel meer. Mee eens?
Ik neem dit zeker als een compliment. Heb natuurlijk al wat jaren op de teller, begonnen in 1984 met industriële muziek en langzaam opgeschoven naar ambient eind jaren tachtig. De jaren ’90 waren echt top. Met Vidna Obmana belandde ik op een Amerikaans label, de cd’s verkochten enorm goed en heb toen meermaals kunnen toeren in de Verenigde Staten. Dus ik ben zeker blij dat je het zegt, want de algemene erkenning in eigen land is er nooit geweest. Door de kenners zeker en vast en het waren ook meestal zij ofwel de DIY organisatoren die mijn concerten in België organiseerden. Het contrast met het buitenland was enorm. Nog zo’n mooi voorbeeld is dat ik begin de 21ste eeuw werd uitgenodigd door het metal label RELAPSE RECORDS voor de release van een album, dit is de Dante trilogie geworden (Tremor, Spore en Legacy) en hierdoor kon ik aardig wel wat contacten leggen in de metal scene. Zo ontstonden er tours in support van CULT OF LUNA, MONO en JESU maar evengoed samenwerkingen met STEVEN WILSON, STEVE VON TILL, JUSTIN BROADRICK, CULT OF LUNA, etc. Het heeft me echt de kans gegeven om in grotere zalen te spelen en hier kostbare ervaring op te doen. En daarin is België steeds in achtergebleven, jammer genoeg.
Ik bekijk het steeds vanuit een heel ander standpunt, vandaar misschien
Jij wel, maar als je kijkt naar de mainstream kranten, tijdschriften en radio dan krijg je toch het gevoel dat zij enkel belichten wat op dat ogenblik ‘hot’ is. Dat maakt het voor een muzikant of label niet gemakkelijk. Gelukkig is er nog de gespecialiseerde pers. Maar voet aan de grond bij de grote media gebeurd gewoon niet, of amper. En dat is bijzonder jammer omdat je zo ook een groot segment van het publiek negeert die niet vertrouwd zijn met deze soort van muziek maar misschien toch wel interesse zouden hebben. Het educatieve hier gaat spijtig verloren.
Ik heb ergens gelezen dat je met het project Microphonics toen dichter kwam bij ‘geluid’. Op welke manier precies?
Ik heb altijd in fases nieuwe elementen in mijn muziek ontdekt. De industriële en ambient muziek van Vidna Obmana, Fear Falls Burning en vervolgens Microphonics. Microphonics is ontstaan uit de terugkeer naar het contemplatieve van Vidna Obmana vermengd met het dynamische van Fear Falls Burning. Op dat moment was dat inderdaad een zeer interessant project omdat het me toeliet om veel meer te experimenteren en met meer epische muzikale thema’s te werken, al dan niet in combinatie met luidere concerten. Maar Microphonics had een levenslimiet en sloot het project af na een reeks van uitgaven en concerten. Ik rond graag projecten af, wanneer ik voel dat ik absoluut niets meer kan toevoegen en dat de kans op herhaling groter wordt. Maar op dat moment was dat zeker het geluid dat me toen dichter bracht bij wat me toen interessant leek. Het was gewoon een logische stap naar iets anders toe.
In datzelfde interview vond ik deze vraag ook wel interessant. Is het niet wat ontnuchterend dat je met Microphonics minder publiek over de streep trekt dan met vidnaObama en Fear falls Burning? Of hoe moet ik dat zien?
Met Microphonics heb ik relatief veel op tour geweest zoals support tours voor oa. MONO en dat gaf mij de kans om mijn muziek voor te stellen aan een ander publiek. Niet altijd eenvoudig want het publiek komt natuurlijk voor de hoofdact en soms zit men echt niet te wachten op een eenmansact als support. De Vidna Obmana fans waren gewoon niet op de hoogte van wat ik toen deed en denk ook niet dat die fans de meeste avontuurlijke waren om samen met mij in een nieuw experiment te duiken.. Eveneens zijn genres helaas nog altijd teveel gescheiden waardoor het nieuws helaas niet altijd doorsijpelt. Die kruisbestuiving van genres is net het meest interessante aan muziek maken en het ontdekken van nieuwe mogelijkheden maar voor velen is dit echt een brug te ver.
Laten we het ook hebben over je laatste nieuw project ‘Island on the Moon’ met saxofonist Trösta. Hoe hebben jullie elkaar gevonden? En waar blijf je toch steeds die absolute top muzikanten vinden om je muziek te versterken?
Dat is nu eens een perfect voorbeeld van hoe mooi eigenlijk een kruisbestuiving kan zijn. Op papier zou een klassiek geschoolde jazz saxofonist niets gemeen hebben met een experimentalist die zich volledig toelegt op abstracte, weliswaar bij moment heel harmonieuze en warme geluidstructuren, maar als je met een open geest zo’n project aangaat, kan er echt iets heel mooi ontstaan. ISLAND ON THE MOON is ontstaan tijdens de eerste lockdown, anno 2020. TRÖSTA is een Brussels saxofonist die na een stilte periode (vanwege gezondheidsperikelen) van 15 jaar de draad weer oppikte en zijn eigen subtiele stijl ontwikkelde, juist vanwege die persoonlijke limieten. Zo stuurde hij mij een aantal prille solo sax opnamen en wat ik hoorde was adembenemend mooi. Onmiddellijk hoorde ik een verwantschap die weleens een heel mooie symbiose zou kunnen opleveren. Nog steeds in lockdown vroeg ik hem of we niet eens iets konden proberen en heb hem dan een nieuwe solo ambient structuur opgestuurd. Haast diezelfde dag kreeg ik van hem het antwoord. Alsof hij nooit anders had gedaan, speelde hij perfect in op wat ik hem had toegestuurd en ontstond er eigenlijk iets heel unieks. Vervolgens werkten wij volgens hetzelfde principe aan song 2, 3 en 4. Niets uitgeschreven of afgesproken maar improvisatie in eigen studio’s met haast geen post-productie buiten wat mastering voor cd en lp.. Een echt wonderbaarlijke ervaring voor ons beiden en voor mij persoonlijk voelt dit echt aan als het belangrijke tweede deel in de ambient muziek, dat ik meer dan dertig jaar geleden met Vidna Obmana opstartte.
Persoonlijk vond ik het een onvergetelijke trip van sprookjesachtige landschappen in een duister, donker kader. Wat denk je?
Ik ben nooit fan geweest van de extremen in noise of dark ambient. Muzikaal ben ik altijd iemand geweest die graag de grijze zones opzoek, balancerende tussen de extremen. Maar eveneens probeer ik ook altijd het zeemzoetige of overduidelijk melodieuze te vermijden. ISLAND ON THE MOON is juist die subtiele balans tussen warmte en spanning. TRÖSTA weet op een sublieme manier de harmonieën alsook dissonanten op te zoeken en dat maakt ons album niet licht of donker. Noem het een zachte botsing tussen uitersten.
Trösta vult die duisternis aan met een aanzwellende sax, waarbij lichtjes gebotst wordt tegen een geluidsmuur en toch gestreeld wordt om innerlijke rust te verkrijgen. Een bewuste manier van werken?
Hoe je het omschrijft klopt wel. Die lichte contrasten geven een soort spanning maar zij nooit extreem en blijven evengoed harmonisch. Of het een bewuste manier van werken is geweest ? Absoluut niet, het is gewoon heel natuurlijk gegroeid.
Hoe waren de algemene reacties?
De reacties zijn al heel positief geweest, ook uit onverwachte hoek eigenlijk. Veel waren mee met het verhaal en dat vind ik wel heel mooi. Veel mensen verwachten veel, zeker als dit album aangekondigd worden als ambient en dan komt daar plots een saxofoon aan te pas. En dan is het ofwel een zware ontgoocheling, ofwel gaan ze erin mee . En gelukkig zijn de meest er dus in mee gegaan.
Zijn er trouwens plannen voor live optredens ondertussen?
Gelukkig kunnen we inderdaad terug live concerten organiseren en spelen. Zo heb ik met mijn eigen label, A New Wave Of Jazz, een tweemaandelijks event in jazzclub PlusEtage op de grens van Baarle-Hertog (België) en Baarle-Nassau (Nederland). En in maart er is eindelijk de tour met KODIAN TRIO (het trio met Colin Webster op sax en Andrew Lisle op drums). Initieel gingen we ons vijfjarig bestaan vieren met een tour in 2020 maar vanwege de welbekende reden hernemen we deze vanaf 20 maart. Hier kijk ik enorm naar uit. Verder staat er wel aardig wat op stapel in april, mei en juni. Dus laat ons hopen dat alles kan doorgaan.
Staan er nog andere projecten op de planning? Wat zijn de verdere toekomstplannen?
Mijn label blijft wel prioritair, hoewel het echt wel moeilijk was de afgelopen 2 jaar, niet alleen zorgde corona voor een duik van de verkopen maar ook Brexit doet er geen goed aan. De hogere douanetaksen schrikt mensen af om cdtjes te kopen. Maar ik blijf vasthouden aan het plan dat ik heb en hoop dat de releases uiteindelijk opgepikt worden. En het zou enorm mooi zijn om met YODOK III ook nog enkele concerten te doen..
Zijn er na al die jaren nog ambities en doelstellingen die je voor ogen hebt
Ik heb altijd ideetjes en plannen maar ik ben wel wat rustiger geworden en probeer het dag per dag te bekijken. Maar er zijn zekers nog een paar wensen die ik graag gerealiseerd zie worden. In maart is er dus mijn ‘big band’ project, IMPETUS GROEP. Een continue roterende big band (wisselende bezetting naar gelang de beschikbaarheid van de muzikanten en waar ze wonen) die op vrijdag 25 maart in jazzclub De Singer te Rijkevorsel aantreedt als septet. Deze volwaardige vrije improvisatie groep bestaat dan uit Martina Verhoeven op piano, Charlotte Keefe op trompet, Maya Felixbrodt op viola, Colin Webster op sax, Peter Jacquemyn op contrabas, Andrew Lisle op drums en mijzelf op gitaar.
Met Trösta werk ik volop aan de opvolger van ISLAND ON THE MOON en gaan we een exclusief concert doen in september. Ondertussen blijven we ook met het label bezig en zien wel waar het strand. We kunnen enkel maar doen wat we graag doen, en hopen dat de mensen ons daarin volgen.
Ik heb altijd gevonden dat je muziek perfect past bij film of TV series, zijn er geen ambities in die richting?
Dank je, heb ik eigenlijk ook altijd gevonden maar ook hier zijn de uitnodigingen tot op heden beperkt gebleven. Ik heb wel enkele soundtracks gemaakt voor voornamelijk Amerikaanse kortfilms en is mijn bestaande en uitgebrachte muziek wel meermaals gebruikt geweest voor en paar documentaires. Maar echt voor een langspeelfilm of zo, nee. De ambitie is er wel maar ik vrees toch dat je dan jezelf teveel dient te schikken naar de wensen van de regisseur en daar heb ik het dan weer wat moeilijker mee.
Bedankt voor dit heel fijn en lang gesprek…zet gerust hieronder enkele links
Pics homepage @Mich Leemans
A NEW WAVE OF JAZZ : https://newwaveofjazz.bandcamp.com/
DIRK SERRIES : https://dirkserries.bandcamp.com/
VIDNA OBMANA : https://vidnaobmana.bandcamp.com/
FEAR FALLS BURNING : https://fearfallsburning.bandcamp.com/
MICROPHONICS : https://dirkserriesmicrophonics.bandcamp.com/
Ptolemea - When I sing the songs, I just need to feel it;I just want to be honest about my singing. That it matches with what I feel
Ptolemea is the alternative music project around Priscila Da Costa. Earlier, the band from Luxembourg released a very nice debut in the form of an EP 'Tome I'. The band does not like to break down sound walls in a scorching way, but rather to break your heart in a floating way. They colour within the lines, but Priscila's voice sounds clear and unearthly so that this shortcoming is quickly forgotten. In March, a new EP was released, 'Maze', which puts that statement even more into the spotlight.
You can read the review of that EP here .
In the meantime, Ptolemea has not been sitting still, releasing two very interesting videos/singles. We had a nice chat with Priscila about the EP and the new singles. We also inquired about the future plans.
Who are Ptolemea, how did it all start?
I started play music quite late. Around the age of 26. I started take guitar lessons and play covers, I was in different king of music projects. I never was thinking about writing songs, till a friend of me , a singer-songwriter, ask me to write a song for the concert I would do with him. So is said yes. I wrote a song, and I not only liked it but it felt very natural. After a while I had some songs, the next logic step is start a band. I found some great musicians, who are also very good friends, who supported me a lot and help me to start up Ptolemea.
There is something ritual about your music, that I like a lot. Do you also (just like me) feel comfortable in the darkness (like darkness that feels like a warm blanket against the dark thoughts in my subconscious (or something like that))?
Let’s say, I’m not afraid of the darkness. I work with that to. I don’t deny the dark pats of my soul and yes I feel comfortable in that dark site, I must say. Yes.
I ask this because it’s difficult to put a style of music on what you doing, I don't like to think in pigeonholes, but in terms of promotion to concerts and so on, unfortunately, that is what is required. So how would you describe you music style?
It’s indeed a problem, You can divide my style of music into various styles, but not into one in particular. Now with the debut full album coming up it’s difficult to put it in one direction. Soo if feel comfortable with experimental kind of music.. That’s what it is all about anyway. But there is not a particular category where you can put my music.
Previously, the band released a very nice debut in the form of an EP 'Tome I' To what extent did that open doors for you?
For me it was just a way to start the project. I didn’t know anything about how to promote the project. That was ok to start in Luxembourg, but the EP ‘Maze’ was the tool to get out of Luxembourg. To reach my music to other countries, but than COVID came and I was back where I started, Unfortunately. We went to Reunion Island to promote the upcoming EP Maze. We meet very nice people, things were going the good way, but like I said than COVID came..
I’ve been reviewing your most recent EP ‘Maze’. Some of my personal opinions about this record, I would like to hear your opinion about some statements ? . Instrumentally, it is oozing with features such as an electronic violin. But unfortunately, very little is done with
In the ‘Maze’ EP there was a new guitar player, Remo Cavallini who was only a guest for the first EP . I wanted to give each musician enough space to make solos and show their skills but it turned out that the violin got to play less on the last EP. And we hear less and less of it on the two last singles. And for the upcoming album it will be more about the mood and atmosphere of the song than about the different musicians’ skills. So, even though I love the electric violin, there will be maybe no violin at all for the upcoming album! Let's see…
What I do like is you wonderful voice. You have a kind of opera voice, in which the high notes make your eardrums and your heart tremble with inner pleasure, a very hypnotic sensation. What is your opinion about this statement? And how you doing it?
Thanks for that. I have focused on vocal technic. With my first band I have had a lot of problems with singing that high notes, it really heart my throat so I started training that. And intensively learn vocal technic. I went to Seattle in US. I had a intensive training with Robert Lunte from TVS he has his own methodology that really helped me a lot. And that changed my live as musician and singer in a Hugh way.
Two highlights on this EP. In "Isolated" and the wonderful "Run", where finally instrumental registers are pulled open a bit more, you enter a fairy-tale world where a siren from the distance enters your brain, hypnotises you and lands you on the cliffs, where your heart is smashed to smithereens. A deliberate approach? and here, too, would you like your personal opinion on this statement?
When I sing the songs, I just need to feel it. I don’t think how people will receive it honesty. Each is see or hear it in one or other way. But I just wanted to be honest about my singing. That it matches with what I feel. That was real important for me. But it was sure not a deliberate approach to make it feel like siren and land on the cliffs (haha). But I just wanted to put true feelings in my songs.
Generally speaking. The very intense atmosphere of this record is a wonderful battle between violin sound and guitar violence, mixed with that impressive vocal range of yours as the icing on the cake. Is the absolute highlight of this EP as far as I'm concerned. Again, a conscious choice and your opinion on this?
It was important to me that I could make the musicians show who they really are. That was the purpose. That’s why you sometimes get that violence and battle between guitar and violin sound. It was absolute a conscious choice doing that. But in the future it will not particularize about my voice or the musicians but more about the whole sound, that’s a pat I want to follow with the next album. The universe we create with that sound, will be more important. It will be a full album to.
To conclude, how were the general reactions to this EP?
We had very good reviews. we not getting that much exposer than we hoped, because of that COVID we could not play the EP on stage. The release concert been cancelled. Very annoying. But yes , we got really good feedback on this EP, we happy with that. And also, we did an animated video for one of the songs of the Maze EP ‘I wish I could’ and it got selected for the Filmfest here in Luxembourg. I am really happy about that!
It’s not a ambition doing more with that, making music for movies perhaps?
Not yet, maybe later. But now I’m focused on the upcoming album and this project.
Recent you have bring out a video ‘Mad’. I read ‘’This song is about becoming aware of the madness of our own reality in order to reach balance.’’
Can you tell more about it
It’s about something that we all have, this dark part in us. It gets trigger by everything that is around us. And everything what happens in everyday live. And this song is about excepting that dark part in our self, not fighting it but excepting it’s a part of ourselves. We can only win the battle, if we except this reality. Because if we keep fighting it we only suffer more, that’s what this song ‘Mad’ is all about.
Now there is also a new video out, ‘Wrong Tears’ . In a reassuringly obscure style, the video shows you writing a letter to the universe in order to get rid of old patterns and manifest new ones. A new beginning, a new skin. https://www.youtube.com/watch?v=WC3lUHDrQog . Very interesting but also there is still something ‘mysterious’ about this , can you tell more about it?
In everyday life, when feeling lost, I connect to the different elements (air, fire, water, earth) to feel grounded and more balanced, and it is incredible how much it helps! I also started to write letters to the moon a while back and it really helped me to move forward. So the video clip just shows a little ritual, a communion with nature and with myself for a new start where I won’t be afraid to share that part of Ptolemea with the world.
I have the feeling that these two songs also show the more ritualistic side of the band, is this true and is that a direction you want to go in the future. Rituals that excite the imagination
The next direction is going to be more pagan, for sure.
One of the only ‘good’ things about this pandemic for me as journalist, if I’m out of questions there are always questions about this pandemic. So, how did you survive this pandemic as musician , band and human being?
As a musician, the status we got from the ministry of Culture help us a lot, that helped a lot, special for the financial part. I could never do, what I still doing if I not had this financial help. As a human being, I am going to be very honest: in the beginning it felt good and relaxing that I could slow down my life a little bit. To have a break. But then I missed the stage a lot. Then I realized I’m doing a lot of things to get a sort of recognition and I was making decisions, not because it was the best thing to do but because I wanted recognition!! It made me see things in many other perspectives. So now when I make a decision I ask myself what is the motivation that drives me, if it’s my ego who just wants recognition, I let it be and usually a better opportunity pops up! Musically the project is going to take another direction, and I’m happy about that, because it pushes me to resent the project in a more authentic way. So it was hard, but something changed in those two years. In a positive way. I’m grateful for that.
Some bands stop due this pandemic, others become stronger after all?
I don’t think we got stronger due this pandemic, but we not got weaker out of this times we going through.
Now that we talk about the future , what are the future plans? Next full album coming out (next year maybe) Next to that , what are the future plans to go on tour and things?
We are planning tours for 2023…I’ll keep you posted ;)
I would love to see you guys live in a ritual show ? with candles and things? I see some ritual décor with skulls and candles. And also something where people could write a message on a paper, and bring it on stage to burn it
We sure going to work things out in this and next month see what is possible. Candles and rituals are sure a good thing to do. I like the idea of writing something down, and then burn it.
What are the ambitions for you as musician?
To make tours, big tours, going to different places. It’s a big ambition doing that. And go to a lot festivals, where is much dark music. A festival like Sonic Blast festival in Portugal, or the Roadburn in Tilburg I would like going there. Going on tour and doing festivals, it’s an ambition for the future.
Dominate the world , play at Sportpaleis or big stadiums? Is there any end goal or goals you want to reach?
I want to come at a point that I really can live of my music, and not need to worry. It’s not that I complain about everything, but now I have to do different projects to make a living. But it’ would be nice to focus on three projects, and really live of it. That’s sure a goal I want to reach.
Thanks for the nice chat, hope to see on stage soon
Thank you !! :)
Dagoba - I don’t like to be inspired by politics or anything like that. We’re not that kind of band. I like poetry, specially dark poetry, what comes from inside, not the outside
Modern metallers DAGOBA are back! After putting their stamp on the metal scene with their unique blend of metal and neckbreaking grooves, and relentlessly touring and sharing the stage with legendary acts like Metallica, Machine Head and In Flames, DAGOBA’s undeniable talent was discovered by Napalm Records.
Now, the French four-piece is gearing up to reach the next level with their most ambitious material yet - the punishing new full-length, ‘By Night’. On the occasion of this release, we had a very nice conversation with singer/front man Shawter, we also went back in time, and further plans for the future were revealed.
Dagoba exists since 1997 (if I am correct) - What are the highs and lows of the band so far?
Everything was perfect until this pandemic (haha). We seem to live in an unexpected dream. When you can live from your passion – in our case our music – it’s just a dream came true, it’s perfect. But when the pandemic stops us from going on tour, it becomes a little less of a dream so to speak. I think that describes the highs and lows up to now.
You have made some wonderful records, but I think Dagoba is a band you have to see on stage, where the music is going to a higher level, do you agree about this statement?
That’s a correct statement.
When I think of metal in France besides Dagoba, a band like Goijra comes to mind, they also play on big regular festivals nowadays, and play outside France. I not see much other France bands doing that. Is there an explanation for that? And does the fact that a band like Goijra had a break true not changed something, and also play in your favor?
No, they did it their way and did it good, we do it our own way. We are indeed the two biggest French bands, outside France, in the metal scene. But it’s not that they helped us, or we helped them. There are also many other great metal bands in France, but they mostly keep it inside France. They don’t travel that much. But it starts getting better I must say. Still, at the moment it’s only the two of us really playing outside France.
As far as Dagoba is concerned, I like the emotionally charged way in which you sing, and the bombastic music (which I think you should take as a compliment) that sticks to the ribs. Is that the right description? Or do I see it wrong? Are you an emotional person :)
Of course. I am writing the lyrics since forever, I’m an artist. And an artist needs to be emotional. I like emotions, and specially my own emotions. I like living in an emotional world, otherwise we’re not human anymore and become robots.
The new single 'on the run' sounds wistful and melancholic again with a metal side to it, is there a personal message or story line attached?
We wanted to compose a piano/vocal song for a long time. When I started to write the piano line and sang on it, my voice was too low. We wanted a female singer to level a higher tone, and that came really naturally.
What I also find so wonderful about Dagoba, I've been following you since that first record, it's the 8th in the meantime - if I'm not mistaken - and yet you keep on reinventing yourself, and going off in a different direction, is that a conscious path that you take?
We really want to propose something fresh. We don’t want to do deliver the same recipe over and over again. Otherwise it gets boring, we’ve just been talking about being a robot. As men you grown up, you change your way of thinking. And that’s the way we’re working on the band to, we want purpose to involve in music , like we involve in our personal live.
Some other side I love of Dagoba , Dagoba’s lyrical content and soundscape always seems to be of a dark nature. I do have a dark nature to, I feel comfortable in the dark. Is that the right description, you have a ‘ dark nature’?
That is a correct analysis. You can sometimes feel comfortable in the dark. I like the melancholy, like something dark but also something bright, but not in a depressed way of thinking and living.
I find it also, more than ever before, in the new album to that, “dark nature”. Is there been changing something in your life that you feel more comfortable in that dark , getting a little older?
In fact I’m a very happy man. It’s just that melancholic part that’s always coming back. But it’s not that it’s changed now, it’s always been that way.
One of the few advantages to this pandemic, if I as a journalist have no more questions, it is an inspiration. So, how did you as a band, musician and human being get through this period? Did you come out of it stronger as a band, do you think? Some bands have thrown the towel.
It’s good that some people, like you, start to see how difficult this situation is for musicians. After two years of doing nothing, getting back to a normal life and starting to play and go on tour and so on. It’s very confronting. For us everything is going fine, we’re about to release a new album and of course there is a lot of expectations. We’re going back on tour in April, if everything works out fine. For us, during the pandemic, we stay positive.
There are also bands who found new inspiration because of this pandemic. Was it a source of inspiration for new songs for example?
No, I don’t like to be inspired by politics or anything like that. We’re not that kind of band. I like poetry, especially dark poetry, what comes from inside and not the outside;
What are the expectation of this new album to you?
I just hope it’s going to be ok. For now, the first reviews were really good. We hope the fans will appreciate this album, because it’s a little bit different from what we’ve composed before. And of course, I hope we can have fun on stage and show off this album live.
Are there any tour plans for the near future, festivals or something? In Belgium?
We’re supposed to play at Summer Breeze festival. Also in Spain, a festival in Portugal, so yes we’re playing some summer festivals. I’m not sure if there is a festival in Belgium yet, there are so many changes and festivals have been post ponded, I should check it out.
You’ve been touring across the world, according to you what are the differences between different audiences across the world ?
We had some very good experiences on stage. For the previous album we’ve been on tour in China and Japan. We’ve been to some exotic islands. We’ve been to Africa. It was all fantastic, I can’t pick just one and say: “this was the best’’. This way of live is just a dream come true, so I’m not complaining.
Making plans, it wasn't easy until now, but still, what are the future plans for the band? Both on and off the stage?
We want to present this album on stage and take it out into the world. We want to go back to the US, to South-America; back to China and Japan of course. And big summer festivals would be wonderful as well.
At the moment I’m already doing some concerts, with sitting places and mouth masks on, I guess that’s not the way you want to do it? Because personally I think metal needs a standing crowd of people ? You agree
We haven’t been doing concerts with sitting places, we refused that. Our music needs to be where the people are standing and enjoy what happens on stage.
And streaming a concert? What is your opinion about that? I have seen some streaming concerts last year. It's not my favorite way to enjoy a concert, but I did find that the threshold for discovering something is lower. This way, people who would otherwise hesitate to go to your concerts, can still discover you. Is this statement correct?
It could be a way to promote yourself indeed, but I’m an old fashion guy. I hate the internet. I hate things like youtube and so on, that’s not the real thing to me. Live music is live music. It’s not something you have to bring behind the screen. It’s not really for me… like this interview, it would be nicer to talk to each other live, and not via this screen. No, for me it’s just not the real thing and that’s why we don’t want to do it.
After all these years - you have more than left your mark on the metal scene in Europe - are there still ambitions?
The biggest ambition is to continue to play for more and more people. And maybe it’s good to have more followers on YouTube or Facebook, that would be cool too. And we'll just continue what we’re doing best, going on tour for let’s say forever, that’s our biggest goal for now and the future.
What is your advice to young bands who want to follow in your footsteps?
Three things: Work hard, believe in yourself and pursue something that nobody ever pursued before. That’s the most important advice I want to give. Sometimes they may only be on Facebook and Youtube, and forget to work hard. It’s very important to work hard on tour and to make new music. So just be honest, believe in yourself and keep working hard every day… and pursue something original.
Pics homepage @Morgane Khouni
Dagoba single DAGOBA - City Lights (Official Video) | Napalm Records - YouTube
Album 'By night'
That’s a good advice to end this interview, I hope to see you in Belgium very soon ...
19-04 Live De Verlichte Geest, Roeselare
22-04 Live Ragnarock, Bree
and we can have this conversation face to face what’s still more fun than via the internet. Thanks!
Jozef Van Wissem - De stilte creëert een spanningsboog. Je kan er niet om heen. Stilte is bedreigender dan Noise
De Nederlandse componist en avant-garde muzikant Jozef Van Wissem heeft een missie. Hij wil de wereld laten zien dat de luit niet per se een instrument van de middeleeuwen is. Dat legt hem geen windeieren: hij wordt door de media intussen de bekendste en de beste luitspeler ter wereld genoemd. Ondertussen brengt hij muziek uit op labels als Sacred Bones (Jenny Hval, The Soft Moon, David Lynch), won hij een Cannes Soundtrack Awards voor zijn ‘Only lovers left alive’-score en maakte hij muziek voor de The Sims Medieval. ‘s Mans meest recente werk ‘Ex-mortis’ verscheen op het Gentse boutique label Consouling en gaat over intense, zelfs erotische religieuze verlangens.
We zagen Jozef van Wissem in het najaar van 2021 nog optreden op Les Nuits Botanique, het verslag kun je hier nog eens nalezen .
De man heeft ondertussen niet stil gezeten, en brengt op 18 maart een nieuwe plaat uit. Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Jozef, keerden ook terug naar het verleden, en polsten naar de verdere toekomstplannen.
Wat is er zo bijzonder aan dat instrument de Luit dat jij vanuit de middeleeuwen transformeert naar deze moderne tijden? Of zie ik het verkeerd?
Voor mij persoonlijk is dat de techniek om het instrument te bespelen behoorlijk lastig te beheersen is. Verder is het klassieke luit repertoire een onuitputtelijke bron voor het componeren van nieuwe composities. Die nieuwe composities zijn daardoor soms niet te onderscheiden van historische composities. Dat zet de luisteraar op het verkeerde been. Je weet niet of het stuk 400 jaar oud is of nieuw.
Je hebt jarenlang in New York gewerkt (en geleefd?) en het land verlaten wegens de politiek van Trump heb ik gelezen? Welke impact heeft die dan op jou (en de muziek) gehad om die stap te zetten?
Vanwege immigratie politiek was het onmogelijk om daar te blijven wonen en veel te touren in buiten de USA. Ik heb onderhand zo’n 1500 concerten wereldwijd gedaan. Op een gegeven moment moest ik om terug te reizen naar de USA steeds een concert daar hebben. Dat ging natuurlijk niet. Voor mijn werk is het beter om in Europa te zijn.
In December 2017 werd je uitgenodigd om het madrigaal uit te voeren, wat is afgebeeld op Caravaggio's schilderij ‘De luitspeler (1596)’ in het Hermitage museum van St. Petersburg. Dat is wellicht een van de vele bijzondere samenwerkingen die je hebt gedaan, maar ik vond dit wel iets integrerend , kun je daar wat meer over vertellen?
De uitvoering was tijdens de presentatie van het net gerestaureerde schilderij in de Hermitage. Het was erg officieel. Men verwachtte dat ik de klassieke uitvoering zou doen van het stuk afgebeeld op het schilderij. Alleen dat deed ik niet. Ik speelde een soort luit drone gebaseerd op de melodie van het klassieke stuk. Het resultaat is “ You Know That I Love You”.
Welk project of samenwerking is je tot op heden het best bij gebleven?
Ik was op een gegeven moment in IJsland. Daar was het festival All Tomorrow’s parties met Nick Cave en The Fall. Ik moest daar optreden met Jim Jarmusch. Tilda Swinton was daar ook, zij was op bezoek bij Bjork. Ik had haar tijdens de shoot van Only Lovers Left Alive ontmoet en ze was heel aardig tegen me. Dus ik vroeg haar om tijdens een improvisatie met Jim een tekst voor te dragen, ik liet haar kiezen tussen een erotische of politieke text. Ze koos voor een erotische tekst van Rumi, sprong op het toneel en las die spontaan voor die tijdens onze harmonics improvisatie.
Persoonlijk vind ik dat je met je werk, naast visueel grensverleggend, een voortdurende botsing aangaat tussen klassieke muziek en populaire muziek, klopt dit?
Dat is wel de bedoeling. Ik ontvreemd thema’s uit klassiek luit repertoire en laat ze terugkeren in mijn nieuwe composities, een soort medieval sampling als het ware. Ook wil ik het instrument als volwaardig Pop instrument terug in ere herstellen. Rond 1600 was de luit omnipresent als Pop instrument. Het was overal te vinden : in bordelen, huiskamers en aan het hof. Waarom zou het dan nu alleen in specialistische academische kringen ten gehore worden gebracht?
Het is na al die jaren, en vele inspanningen, nog steeds moeilijk om beide – het publiek voor klassieke muziek en dit voor eerder populaire – met elkaar te verbinden heb ik de indruk, jammer eigenlijk. Heb je daar een verklaring voor?
Het is een uitdaging. De oude muziek fanaten zijn beledigd als ik Bottleneck ( Slide) op luit speel. De populaire liefhebbers vinden dat dan weer fantastisch. Ik heb er geen verklaring voor.
Je laat je ook meer beïnvloeden door beeldende kunst en religie dan door klassieke muziek, heb ik ergens gelezen. Kun je daar wat meer over vertellen?
Ik heb in New York veel rondgehangen in het beeldende kunst milieu, ging vaak naar openingen van tentoonstellingen en zo. Ik las ook veel over theorie achter nieuwe beeldende kunst. Die heb ik op mij laten inwerken. Wat religie aan gaat : Ik ben in Maastricht rooms katholiek opgevoed. . Het is meer de sfeer die me aantrekt dan het geloof zelf. Ook de geschriften door nonnen rond het jaar 1400 over hun relatie met God, erotisch en religieus kunnen mij boeien. Of eigenlijk intense religieuze teksten in het algemeen.
Ik wil daar wat dieper op ingaan, je hebt ook wel iets gedaan met film muziek en zo dacht ik? Je muziek pas perfect bij TV series en zo, zijn daar nog plannen in die richting?
Ik ben momenteel bezig met een soundtrack voor een nieuwe film getiteld Reines van Yasmine Benkiran. Mijn muziek wordt veel gebruikt voor allerlei visuele dingen. Zo componeerde ik muziek voor moderne dans van Stephen Petronio “ American Landscapes” met beelden van Robert Longo. Dat verschijnt nog.
Op 18 maart komt een nieuwe plaat uit ‘BEHOLD! I MAKE ALL THINGS NEW’, een terugkeer naar de minimalistische instrumentale muziek, zonder zang. Waarom die ommezwaai?
De plaat is gecomponeerd en opgenomen in lockdown in Warschau en Rotterdam tussen 2019 en 2021. Er was geen publiek en ik was meer teruggeworpen op het instrument. Of om het anders te zeggen, er was geen reden tot zingen. In het eerste gedeelte van mijn carrière heb ik alleen instrumentaal opgetreden. Ik ben daarnaast gaan zingen om de luit nog meer in de schijnwerpers te plaatsen. Niet omdat ik zonodig moest zingen maar er ontstond een karakter door de teksten. Zonder publiek had dat geen zin.
Persoonlijk ben ik onder de indruk van het experimenteren met stilte , zoals ik het graag noem. Alsof je de grens daarvan aftast, zoekende hoe die stilte zodanig krachtig kan klinken zodat de muren barsten, maar nog ingetogen genoeg om je tot innerlijke rust te brengen. Klopt dit, en was dat je onderliggende bedoeling?
Dat klopt en mooi gezegd. De stilte creëert inderdaad een spanningsboog. In het begin van mijn optredens was het eerste stuk altijd met lange stiltes tussen de noten. Soms wel van een minuut. Het is nogal existentialistisch. Je kan er niet om heen. Stilte is bedreigender dan Noise.
Het is ook zeer fantasie prikkelend, een bevreemdende sfeer die me in een bepaalde mate angst inboezemt, maar ook aanvoelt als een donker deken tegen die duistere gedachten. Klopt dit? En voel je jou – net als ik – comfortabel in de duisternis? En als derde , is dat een bewuste keuze op die manier tewerk gaan?
De luisteraar mag zijn beleving zelf invullen. Wat voor de een donker is, is voor de ander een grap. Ik hou van de afwisseling van donker en licht. Van afwisselend vrolijk en somber. Net zoals in het echte leven. Ik voel me wel comfortabel in duisternis inderdaad. Deze manier van werken is vanzelf zo ontstaan, het is geen bewuste keuze.
Wat zijn je persoonlijke verwachtingen over deze nieuwe schijf en welk publiek zou je er graag mee willen bereiken?
De nieuwe plaat is een terugkeer naar het instrumentale werk zoals ik al zei. Ik denk dat er een breed algemeen publiek voor is. Het is solo luit met minimale electronics. Het is uiteindelijk nieuwe muziek zoals de titel al aangeeft. Dat past niet in hokjes. Ik breng hem op mijn eigen label, Incunabulum uit. Dat dwingt me om weer de mensen op te zoeken die mij vanaf het begin al steunden in mijn instrumentale werk. Wat dat betreft is het ook een terugkeer.
Net zoals elke artiest, band, kunstenaar en mens heb je uiteraard ook te maken gehad met covid, waar we al twee jaar mee zitten, je nieuwste schijf is zelfs geschreven midden in die pandemi, e heb ik ergens gelezen. Hoe heb je als mens en muzikant die tijden doorstaan? Was het een confrontatie met je grenzen – sommige hebben de handdoek in de ring gegooid – of was het eerder een bron van inspiratie?
Er was weinig afleiding tijdens de pandemie, de leegte was voor mij inspirerend. Het is alsof je in een witte kamer zit, zonder besef van tijd of afbakening. Erg spiritueel. Het is gemakkelijker als je solo speelt en componeert, dat geef ik toe. Er zullen heel wat muzikanten in bands gestopt zijn.
Wat zijn de verdere plannen en komt er een tour?
Vanaf April tour ik solo in Europa en de UK en in Juni o.a. in Rusland. In Moskou trek ik zo een publiek van 1000 man, dat is altijd erg spannend. Er wordt gewerkt aan een toernee in de VS. Ik werk ook nog aan een nieuwe duo-plaat met Jim Jarmusch.
Na al die jaren, zijn er nog ambities of doelstellingen, dingen die je absoluut nog eens wil doen (ik veronderstel dat een sportpaleis uitverkopen niet tot die ambitie behoort, of wel?)
Ik wil altijd nog een biografie schrijven maar het is er nog steeds niet van gekomen. Er zijn genoeg verhalen. Maar omdat ik altijd onderweg ben is het nog niet zover.
Je hebt een stempel gedrukt en grenzen verlegd tussen klassiek en populaire muziek, de Luit naar een ruim publiek gebracht, waarvoor ode! Maar moesten er beginnende muzikanten zijn die in je voetsporen willen treden, welk advies zou je hen willen mee geven?
Don’t Try It At Home.
Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop je snel nog eens live te kunnen zien, het ga je goed! Dank je
KLEIN - For play our music live it’s important when people are standing and when there is this connection between us and the people in front of us
Jérôme Klein trained in piano and drums at the Conservatory of Luxembourg. Then he went to the jazz department of the Brussels Conservatoire where he graduated with a degree in piano, drums and vibraphone. From classical to pop rock and free improvisation, the artist practices his art on various stages. After the release of a first EP a few years ago, KLEIN, led by Jérôme Klein, released a stunning first album at the end of December entitled 'Sonder', an adventurous, colorful record. You can read the review of this EP here , we also had a nice conversation with Jérôme and sounded out plans for the future.
You trained in piano and drums at the Conservatory of Luxembourg. Then you went to the jazz department of the Brussels Conservatory where you graduated with a degree in piano, drums and vibraphone. How did everything else work out for you because you did classical as well as pop and jazz I think? Tell us a bit more about yourself
When you start playing music, you often begin with classic music. I indeed was trained in Luxembourg, because I was born there and lived in Luxembourg. I learn to know jazz and improvisation music quite late, when I was 17 or 18 years old. Back in the time there was also pop and rock music. But the training was always classic indeed, specially piano. That was the first instrument, I also did classical percussion. Then I discover jazz and went to Brussels to study jazz. There I did jazz drums , vibraphone and jazz piano. It started to get a little bit too much doing the three instruments. So , after three years I did the master in drums. That’s how I get in Belgium, I lived in Brussels for ten years. I learn to know the scene back then.
There is indeed a big jazz scene in Brussels, not only there, but I been going to some jazz concerts in the neighborhood of AB
The music scene in Belgium is glowing, the styles of music are very diverse. Not only in Brussels, but I lived there and there is that mix of Wallonia and Flemish in one city.
What were the highs and lows until now?
The highs are always when we can play for a crowd of people, touring around the world. When we released the first EP in 2018/2019 we been everywhere in the world, it was an amazing time. Three times in India , went to Korea, want to Canada. I mean we were going on tour like everywhere, also in Europe. So , that was the highs. The Lows? That’s the time we living in now I think that’s not only for us. In 2020, when we were on the highest, it stopped because of this corona thing. That was the low moment. And that is the high and low at the same moment actually. Meeting people where the highs, three times in India was something very special. Good and bad at the same time, because it is another country and another culture.
India looks like something interesting? . We know very little about it here in the West, what is it like to perform there, do you think you would like to live there?
Here we only see pictures or what’s on TV. But you have to be there, to see it. It’s a whole different world. We were touring there, and were glad to be back home. It was a little bit to much, in good and bad way, but we gone back there. But living there? No, it’s too much, really too much. Living here is a lot more slow done than there, it’s really going to fast there, no I would not like living there. Too much people, too much going on and to hard living there I think.
Who are your main influences?
That’s a difficult question to answer, it goes in so much directions. There are so many music styles and bands I listen to. It’s very divers. For this album it’s a mix between jazz and also pop influences. And also electronic music. When I listen to electronic music this influence are artists like those American producer SON LUX and that English guy SOHN I also like jazz from the traditional to modern jazz. Improvisation on music I like the most. Because I was doing vocals on this EP I also discover singer-songwriters.
At the end of December you released a stunning first album called 'Sonder', an adventurous, colorful record. How was the general response?
The band is now existing for three or four years, it was a long waiting for the fans. But people did not know what to expect. We got very good reactions actually. In Belgium, France and Luxembourg. But actually also in German. And that was very surprising. Soo we hope to go more there to play live, in Germany. And Belgium of course. And France, our label Cristal Records is a French label. So they can help us to play there, I’m also half French. In Luxembourg we really in the middle between France, Belgium and Germany. It’s nice to be in the middle of it.
In addition to your own virtuoso contribution, you are also surrounded by top musicians, how and where did you find each other, so how did this cooperation come about?
We know each other very , very, very long actually. Charles Stoltz i know from high school back then. Pol Belardi I did about the most projects together with. Since 20 years. And Niels Engel , who play drums, I have meet 15 years ago. So yes we have much experience true a lot other projects together. Next to that, they kind of know my taste in music. So they can really relate to that. The perfectly where to push it or bring it up, to bring it to a higher level.. And also Pol Belardi, who play vibraphone is also a multi-instrumentalist. He plays bass, piano and drums. Sometimes we mix together, and play a different instrument. It’s like a family working with this guys is wonderful.
That explains a lot to me. It’s something I just hear and feel that you guys really perfect touch and complement
It’s nice to see that you really hear that. We next to play music together, also very good we friends that’s important. We love together, share together there is that chemistry on stage… and glad you hear that on the record to .
Personally, I was especially impressed by that surprising and colorful, I compare it to a Picasso painting where you keep discovering something new when you look at it. The unexpected turns are what make it so fascinating. Do you agree with this statement and was that a conscious choice?
There is a lot different information in this album. And also its music that is always involving. Because of this improvisation, you not get everything on the first listening. When we play concerts that is important to, because there is always that improvisation. We never stay on the same path, that’s the way we really like doing it. And when you listen to the album, you find that there to. Small things actually.
There is also a rather dark and melancholic side to 'Sonder' - is that a conscious choice? Are you melancholy?
I feel comfortably in that melancholy and dark side, not really sad. It’s a bit like the Belgium weather, grey and raining, but for some reason I feel quite comfortable in that situation. That’s what that dark side is coming from. But it’s not something bad or to sad.
There is also a personal story behind some songs. Some songs are about fake, about how people pretend, especially on social media, that their lives are great. Can you tell more about it? It's very topical, actually.
It’s not only about social media, but it’s the fact that people need to fake that they are be somebody important or something like that. Everywhere on TV, advertising, and social media there is nothing real anymore. There are no idea’s anymore , they just doing it because they think they need doing it.. it’s all to Fake this days, social media is a example of that. that confusing me a lot. Corona made this things worse. I need the real stuff, there are too much people pretending.. that’s sad. And that’s why the text also going about the times we living in with this corona stuff.
An advantage of these coronation times for a journalist? if you are without questions, you can always ask (haha); how did you survive these times? and was it or was it not an extra source of inspiration?
It was a source of inspiration because we had a lot of time. We wanted to get this album out in 2020 actually. It came out one year later. We did a lot work before. We could go deeper into it, because we not hat the stress to bring it out fast. We had just one year more time to release it. It of course was hard because we could not doing concerts and things anymore, but at the other hand we had time… and that helped us a lot to work on this album
At the other hand, some bands quite in this days, it are difficult times. Did you feel that you came out stronger? Didn't the fact that you couldn't perform anymore and had too much time on your hands create doubts?
There was a month where things really stopped. That was a difficult moment, because we not know what to do and where we had to go. As an artist you need to create. And need doing something, that was a really shock for us as musician and artist. But most of time we stay being creative with this project, and therefore I think we continue with what we been doing. Because it not stop or something. In some way this times was good for creating things for many artists. I even think the next years there going to be a lot releases from many artists because they been so creative in this times that they had time for doing that.
Some other part I like about this album. Is the singing part, it not happens much in jazz relegated records.. again a conscious choice? I like your voice btw
The idea was to have a voice in it. In the beginning the idea was to invite other singers, not that I would do it. I never sing before, it’s new for me. At the end we had something like, if we want tour and play it live it’s not easy to aske a singer every time, so we made this decision to do the singing part myself. It’s nice doing it, in jazz you can say a lot with instruments. But with words it’s more explaining and intense when you can sing .and also because this album is a mixture of jazz and pop we thought it would be good to have this singing part in it. It also bring a new color into the music that you can sing it.
Like we said. Performances are still sparse, but still, where can we see you live soon and what are the further tour plans?
The time to create this record was pretty bad because we could not play it live. But we not wanted to wait another year to release it. We had a tour plan we should have play in Denmark. There are some concerts planned. We play in Luxembourg, we also have a booker in Belgium, we play some shows with this Belgium duo Glass museum. We play in Italy, in April. Soo it’s coming, but right now for December and January it was all canceled . the album is still fresh and new, so I hope from April on we can go back on tour.
I have doing some concerts with masks on and seating places..
For some concerts, like jazz , is nice doing that. But we not want do that anymore, for our music it’s more nice when people are standing and when there is this connection between us and the people in front of us. It’s better than nothing, but it’s not the same kind of experience.
And other plans, new music already or inspiration for new projects? what does your future look like?
There’s always plans. There is a new song coming out next month. I also play for other people and other projects. I play with this Belgium band NextApe. A new album coming with Ben Wendel a great American saxophonist, that is for next year. I also doing something with a nice singer in Luxembourg Claire Parsons. Also a new album coming out there, so there is a lot of projects and plans. For this plan KLEIN we really looking forward to play live, that’s the biggest plan with this band. We actually more a live band, creating things on stage.
I had a interview with a band, and they said they could not create new music as long the circle is not round. Writing songs, release an album and the next step is play the music you released on stage.. you think the same way? Is it impossible to create new songs, before you really play the past release live?
That’s true, if you not play the music live it doesn’t make sense. We really live two year in the middle, before we can close the cirle.
You indeed also play in other bands. How do you find the balance between the two: front man/sideman? And what are the future plans with those other bands?
It’s something really different when you sideman in en a band or be front man of a band. With KLEIN it’s really my songs. I doing everything myself , also looking for bookers and things. As sideman it’s a lot easier. U just need to be there and doing you stuff. It’s just more intense do work on you own project. Sideman is sometimes nice because you can just think about the music. And that’s the biggest different. And about the balance? I begin to say ‘no’ sometimes you know. It’s not good to do too much different stuff.. It’s occurs hard to say no because I want to play live and stuff, but for the creative process I sometimes just need doing that. Better for me, and the project to. If you doing too much, and you can’t do it 100% , it’s better to say ‘no’ sometimes because otherwise it gets too much..
What are you ambitions as musician and with KLEIN (or other projects) and is there something like a ‘end goal’ or something like that?
There is never an end goal. You always have some goals, but when you reach one goal, there is another coming up. You always learning; the goal and ambitions for us is to play as much as possible, to play in nice venue like Ancienne Belgique or something like that. Even its jazz music it’s still poppy, so we can reach that level to play in clubs like that. and making new albums and things, just keep creating and play live more and more is the most important ambition. And also the fact of living out of the music would be nice. At the moment I’m teaching music to. It was a goal to make a living of my music, but that’s more difficult now. Also selling music is not easy this days, and corona not made it better. You sell some LP’s of course but not CD’s and stuff anymore. Because of streaming the artist not get so much at the end , and that make it’s not easy to reach that goal.
The good thing about streaming (and social media) is that people in , let’s say Japan, find you music more easy than it was without that. So why still release albums than, if it’s so difficult to sell cd’s?
It’s true that thanks to that people can recognize you, that’s why you need to play live. There are still people who listen to music, and want the object that’s why we still release, there is still a big crowd on people want buy, that’s why I keep doing it. The younger generation listen to Spotify but still want to buy vinyl, for those people we keep doing it. But play live is maybe more important for a artist than it was before.
Thanks for this nice conversation, I hope to see you on stage very soon
Decline The Fall - Our biggest ambition is to reach a stable way that we living from our music
Decline The Fall’s string of successes since forming in 2015 is merely a glimpse of what the five-piece band has to offer. Following the release of their debut album Our Own Demise, Decline The Fall are ready to explode on the international scene and descend onto the metalcore world with their compelling and refreshing music.
Decline The Fall are Kris Farrugia, Ehren Fenech, John ‘Castiel’ Gatt and Matthew ‘BomBom’ Mercieca but calling them band members doesn’t do them justice, this is a brotherhood. When it was time to step up to the plate, Decline The Fall rose. Collectively the five-piece are a force to be reckoned with and in 2017 showed the world what they are made of.
Unfortunately, the panademic threw a spanner in the works, but the band was not deterred. They are very active on social media, and have a very interesting YouTube channel. https://www.youtube.com/channel/UCr9vS_9LEiJi-ZP6sh6HxzQ
We had a nice chat with John 'Castiel' Gatt about social media and the debut album. We also got a glimpse of the future plans of the band.
Who are Decline The Fall? How did everything start, tell more about yourself?
Decline The Fall started 7 years ago and always been a band that represents ‘’Never Giving Up’’. Our name is Decline The Fall so we want to be an inspiration to those that want to do what they love. We try to speak about subjects that not many people speak about as ‘’Our Own Demise’’ speaks about our perspective in this world especially in Malta ( Where we come from) We moved to Slovenia a year and a half ago, mostly for music and it’s been a lot of fun!
To me it’s not really important what style you playing, but you know when it’ comes to concert promoters and things, the first thing they ask is ‘what style you playing’?
Yes, that’s indeed the biggest problem. To us it doesn’t matter we just play metal you know, but if we had to put it under one style it would be metalcore or numetal-core
As far as music style goes, there are indeed many possibilities But who were your big sources of inspiration?
Most of us are listen to different kind of music. Nu-metal is something I’m inspired by, most of us are inspirited by that too, Especially when we were younger. But we also listen to very heavy music. When it comes to inspirations there is a whole range of bands and music styles that emerge as inspiration but you can hear that in our music.
You debut 'Our Own Demise' came out in middle of this pandemic. Very difficult times, but how important was this debut for your career and did it open some doors?
The problem was that all gigs we would do to promote the album got cancelled. So it was difficult to make it to open doors. We had a plan to go on tour, and things, and then.. well you know how it’s been going the last two years.. At the other hand I’m happy because we had good reviews and response for our debut, so that was nice. But for the rest we could not do much. I just think it would have been so much better if the situation was different.
But it’s not that you been sit back and relax, that’s a good reaction on this difficult times I guess. You are very active on the social media, how important is social media for you? And does it bring you the fame you are aiming for? or the recognition? Especially the YouTube channel is interesting, partly because of the stories behind it, besides the music. A conscious approach? And does it really help? -
It’s the only thing we really could do. We live together here, and well the social media was our only weapon to ensure that we stay in the limelight.. to keep in touch with the fans, to promote the album and things. It kept us busy and motivated to do something with our music as well. Soo yes it does help us to go through this bad times we are living in.
I like that ‘live hangout’ how did you guys come on the idea? It’s like we are hanging out with you guys , and relax and drinking some beer together. Well done. And are there plans for more ‘live hangout’ clips in the future?
Spending some time with the fans, and having a conversation was the idea. We first wanted to do one YouTube clip in that way. We got pretty good reactions on that, so we sure going to do more ‘live hangout’ with the fans on YouTube.
Your debut ‘Our Own Demise’ has been received with praises, both locally and internationally. For me it’s a blast of all kind of emotions, going from anger, to frustration and pain. Is this correct? And is that a conscious choice?
Yes, that is correct. We wanted to let free our emotions of frustrations and anger about what’s happening around us.
And was this pandemic an inspiration for the album?
It is an inspiration for the second album. We finished the first album before the pandemic. But now we are creating the second album due the pandemic, so yes a couple of songs are inspired by that.
So there is a new album coming up? When?
We are not sure about the WHEN yet because we still plan to promote the first album this year. So hopefully next year we’ll have something new for sure.
Did you came out stronger as band true this pandemic as band you think?
Living together during a pandemic has definitely made us stronger. Unfortunately we had to go through a couple of changes in the band but all decisions based on what’s best for the band to keep moving forward
Something else In my opinion this is music you have to hear live, ones on stage the magic really works, right?
We are eagerly waiting to get back on stage because that’s where the magic happens in my opinion. It’s addicting and very satisfying.
We already have live concerts here, with seats and mouth masks, for jazz concerts which I also attend no problem, but with metal (and certainly your metal genre) it is a problem, right?
It’s of course better than nothing. But at metal concerts, you just need the energy between the band on stage and the crowd in front of you. It not working with seats, it’s not the same..
Collectively you guys a force to be reckoned with and in 2017 showed the world what you are made of by playing alongside genre legends like Mayhem, Rotting Christ and, most notably, Lacuna Coil. This was followed by their first invite in 2019 to perform at the well-known Hills of Rock Festival in Plovdiv, Bulgaria with over 50,000 attendees. How important where this tours for you as band?
It's how we got all the experience we have now! By meeting all these legends and people with a lot of experience and stories to share with us We’ve been a fan of Lacuna Coil ever since we were young so for us it was such a great honor to share the stage with them and to have them over at our gig in Romania. Hill of Rock was one of the greatest experiences of our lives so far. They treated us very well and we had such an awesome time! We can’t wait to do it again
Is there something like a true rock scene in your country? If there is, why we don’t about it here? ?
Malta is a small island with the biggest percentage of bands. I think the rock scene is very much alive but we are very limited on how many gigs we can do and how much money we can actually get by just playing metal
Living from you music is possible?
Unfortunately it is not possible at the moment but that’s what we are working on. Even if the band becomes self-sustainable , we’re happy with that.
Recent you bring out a brand new video ‘Sinister’ a real sinister song, is there a story behind this song?
Sinister is our perspective on how people tend to judge one another especially us that look different cause of the style we portray and music we listen to. We created the room in Ehren’s (Drummer) bedroom with garbage bags and spray paint , it was very fun!
Is the new album going in that same direction?
This new album is going to be named ‘’Perspectives’’ and it’s going to be about different perspectives in life from different people that we would want to talk about and not many people tend to do.
Let’s look at the future, what are the future plans for the band? Going on tour hopefully I guess? And maybe in Belgium to?
We have a couple of shows and tours booked this year if they don’t get cancelled due to Covid. Belgium is a place we really want to visit and have shows there but so far we have nothing booked there yet.
What are the ambitions of Decline The Fall next to world domination, something that everyone want this days?
To see as much as possible from the world is one of our greatest ambitions. We love traveling and to share our music with all these beautiful places is a dream
Is there also something like a ‘end goal’ ? or you not busy with that?
We don’t have something like a ‘end goal’, I mean, death is an end goal (haha) I guess. But no we’re not busy with that. We always see what’s the next step.
Is there something more you want to tell our readers?
If you want to know more about the band visit www.declinethefall.com !
Thanks for this nice interview, hope to see you on stage soon, especially in Belgium of course
Vonamor - Because we wanted to make the album come out, we needed to continue. In a way, these hard times have been an extra reason not to give up and to keep going
VONAMOR is a pretty new Italian darkwave-related band, though Francesca Bottaro, Giulia Bottaro & Luca Guidobaldi had worked with other underground bands before focusing on this project. Riding on the success of their single Take Your Heart by VONAMOR - YouTube and ahead of their self-titled debut album (out on February 18), Rome-based darkwave / electro rock trio VONAMOR presents You the People by VONAMOR - YouTube with a hypnotic fast-paced and colorful video clip featuring dystopian imagery focused on the messed-up and borderline world in which we live. The sound weaves together stories of men, power and protest worldwide to a sharp dialogue between male and female voices.
Who is VONAMOR? Tell us a little bit about yourself
Luca Guidobaldi: We are an Italian band, we started this band in 2016. But the three of us already had some experience in other band projects from the Roman underground scene. We come from slightly different musical backgrounds and we actually started to cooperate together thanks to a common acquaintance that asked us to work on the score of an animated short movie. That was the occasion that brought the three of us together. After that, we started a band and that’s how it all began. We play something between darkwave, the new wave from the ‘80s and some inspirations from the ‘70s and electronic, more contemporary music.
Giulia Bottaro: One important thing in this story is that we are true friends, almost family - we are personally very close to one another. My sister Francesca and I met Luca and Francesco (our fourth VONAMOR who composed and recorded the guitars of the album), and we immediately became artistically fond of one another and very good friends. We had common roots, both culturally and musically speaking, and we really wanted to make music that could cut apart from commercial music. Luckily, we found out we all walked in the same direction. So that’s how the story started.
Although you get the label 'darkwave', there is clearly more to it. I also hear experimental music that goes beyond the boundaries of the genre, is that right? The extra interesting thing is the vocal delivery, with a dark side, very danceable, but also mysterious. Is that right? Is this also a conscious choice?
Giulia: This is true: through our music, we want to convey something that’s not been labeled or “tagged” yet. It’s correct what you say, we really don’t want to stick to a single genre or mannerism. There are so many different shades in music and it would be a pity to just stay within the boundaries of one genre. That mysterious thing is particularly important for us, because music (like life in general) is deeply mysterious. The connection between us who write and compose and you who are listening is indeed a mysterious, mystical connection that is to be treasured. We don’t want to do something too simple, without mystery. It would miss something, wouldn’t it? It’s beautiful that you can feel with your heart and emotions something that is not so simple to understand - it’s not straightforward, I mean. That’s for sure something we want to create with our music and share with our listeners.
Luca: Life is made of nuances. That is true also when it comes to relationships between human beings. And yes, there is an experimental way of composing music for us, and the lyrics are an important part of our music, too. We want people to wake up, to read through the lines, spending some quality time with our music. It can be that two listeners hear something completely different in our songs, and have different feelings about it. But that’s perfectly fine for us, because that’s exactly what we want. So, “mysterious” is a word that we definitely like a lot.
I've been watching the recent video of ‘You the People’ on YouTube. It’s a very confronting video, about the past and the war. I feel that there are stories in the songs. It’s something that you also want to do, confront people with what’s going on in the world?
Giulia: My sister Francesca is the director of this video. We really want to convey our meaning through images, lyrics and music. That’s important to us - to give a full view of our music. And it is exactly the combination between those three things that we wanted to convey through the video clip of “You the People”. And the historical experience of the world, through the use of archive footage material, is also a part of that, which is extremely important to us. Because we think we really can’t forget our past, it’s important that we keep thinking about what happened back then to face our present. We fear that we are really missing something nowadays, running so fast in this world we live in, erasing the past so quickly, so easily…
Luca: We indeed wanted people to confront the past, with history, that is also a history made of pain and wars. In this video we wanted to talk about humans, their relationship with progress and technology. It seems that these days, we tend to forget the past easily. If we hear the news this very today, it seems that we are now once again on the brink of a new war - just think about what is happening right now in Ukraine. Ukraine is so close to Europe, it is not in land far away and still this is happening right now, under our eyes, it makes you think. That’s some message we wanted to convey in this video. We should be sensitive, and not forget the past.
Besides the danceable ones, there is also something melancholic and wistful in some of the songs. Like in 'Never Betray Us', which pierces straight through my heart, very intense. Is there a story behind that, because this one is very emotional (that comes back sometimes, by the way)?
Giulia: We wanted to make you feel, when you listen to our songs, we wanted to make you feel as if you were on a trip - on a train, I mean (laughter). You go from one landscape to another, from one emotion to another. That’s indeed something we really wanted to do. It’s like life, there are moments you feel more lighthearted - and you want to dance and enjoy life. And other moments in which you feel sad or thoughtful, then you can hear more emotional parts, like 'Never Betray Us'. Because that’s how you can feel sometimes - you might miss someone… this feeling of loss you can catch in this song. We wanted to put all this in our record. That’s why there is this variation between danceable and more melancholic songs. For sure it is not an album I would have written when I was 18. It’s an album you can write if you have faced certain experiences in your life - both good or bad, like we had.
The band is releasing its debut, after all these years why have you been waiting so long for this debut album?
Luca: It’s the first album from VONAMOR, that’s correct. We wrote this album some time ago, and of course due to this pandemic the release has been postponed for a while… The album should have been coming out earlier, then it was stopped due to the pandemic. But at some point, we could not keep waiting anymore. So we are releasing it now. Also we felt like it was NOW the right time to release this album, in this strange time we are living in.
Giulia: At the beginning of the project we thought we meant to write score music for films only. To write for moving images, for animated or live-action movies, short films and documentaries as we have been doing since 2016. But when we went to the recording studio to record one of our musical scores, our producer Lucio Leoni asked us “Why don’t we make an album out of this? Not just a soundtrack, but a full album?”. And that’s how we came up with this album - thanks, Lucio!
You are absolutely right, it’s the right time to create this album because in these times we need danceable songs and find a way for our emotions, you find it all in this album. But how have the reactions about the singles and new album been so far?
Giulia: There have been some very good reactions on the video clips and singles. Actually, we have already received some extremely positive feedback - we have to thank Shauna from Shameless Promotion, because she has been doing a wonderful job promoting us. This music, which is in 5 different languages, can be somehow difficult to understand in Italy. But it was meant to be really a more cosmopolitan, truly European project and we are super happy to read such positive reviews and comments coming from the USA and other countries, from other parts of Europe and even from the Far East. I think it’s been appreciated much more than in our own country.
Luca: It was good to see all these good reactions on the singles. But the nicest thing really was to bring our music all around Europe, because we believe this album truly belongs to a European culture. So, we wanted to deliver this album outside Italy and create connections all over the world. So we are happy with the positive reactions till now. We just wanted to put together a good record in the old-fashioned way… creating connections just through music, without Tik Tok (no offense, but it’s not our cup of tea!), but a record that could work not only for the Italian public, that was important to us.
I didn't have the feeling that this is an old-fashioned record, rather you dare to leave the comfort zone. But maybe it’s difficult for people who only want to hear one style of music. I guess that’s something you did not want to do?
Giulia: We like a lot of genres and different bands, it’s not just classic darkwave. We did not listen only to darkwave, for instance, we all used to listen to The Beatles or The Beach Boys when we were young and this is something we keep with us while writing and playing. There are so many different influences in our music. It’s true, we did not want to make an album thinking of just one style of music, that’s something we are not interested in. We want to experiment. And we didn’t want to write music for people who only listen to commercial music - no offense, again! (laughter), but we try to reach those who are open to more genres.
You also had to deal with the COVID story, what impact did that have on you as a person (and a band)? Did you come out of it stronger, some bands faced their limits and quit, for others it was a form of inspiration?
Luca: I think that this pandemic was bad for everyone. We all had to experience a whole new sense of isolation. Not only as musicians, all our human and social connections with family, band mates and other people changed a little bit. Actually, as musicians the three of us were lucky at the end of the day, because we live close to each other and we are somehow as close as a family. We just had the opportunity to keep meeting each other during this tough time. That was a good thing: sharing the experience, sharing our feelings among us, made it all a little easier. And because we wanted our album to come out, we needed to continue and it was an extra reason not to give up and to keep going. At the end of the trip, we feel stronger now.
Let's also talk about the future, what are the further plans for the future? as far as plans can be made...
Giulia: The moment is of course a bit tough to make plans. Because we still don’t know if we can go back on tour and things like that. For sure we want to play this Spring, as soon as possible, we would definitely like to go on tour to promote this album on stage, possibly also in outdoor festivals. We also like the mix between music, performance and images, so we are thinking about setting up concerts featuring performers, video-projections, etc., experiment more ways of performing. That’s a plan for the future.
Luca: We hope we can play live soon, that’s the most important thing. At this moment it’s still not easy because of COVID and the conditions that are still not good enough to have a ‘normal’ gig. We want to play in clubs in Italy, but we would also like to play in clubs in Europe, eventually Belgium. Do you know any good clubs? (laughter). Coming back on stage is something we miss the most, that’s the plan for now.
Next to making plans, what are your ambitions as a band and musicians? And are there any goals you wish to achieve?
Luca: As we said, just the fact that our music can reach out to people, that’s the biggest ambition and goal we have as musicians and as a band. To reach out to people all around Europe in the first place, and maybe around the world: that’s the best! And we want to keep doing that, because it gives us a lot of strength. I think this answers the question. Also in our personal lives, we think that music is the perfect way to connect with people.
Giulia: Another dream we have is to keep writing music for many, many years ahead - for movies as well, that’s a big dream, too. It’s wonderful to see when your music is connected with images, when an instrument gives a certain twist to a character or a landscape - that’s a big dream we have. And also in the far future, that’s the most important goal: keep composing… and keep sharing our music with people as long as we can.
One other thing, Luca I see there on the wall a picture of David Bowie, you must know David Bowie is not only my inspiration in music terms, he is my guide to my personal life in many ways. How important is David Bowie to you? Because if his picture is there on your wall… it must be
Luca: Oh yes, of course, David Bowie was an absolute superstar throughout his whole career, a one-of–a-kind, unconventional artist who has certainly been a major source of inspiration for all of us and for VONAMOR’s music. There would be so many things to say about Bowie but maybe the thing I would focus on right now is that he was definitely someone who was not afraid to change, to experiment, to take completely different directions from those that people expected from him. He liked to play with genres, borrowing things here and there to create his own unique style; for example you know in the “Ziggy Stardust” album you can find a lot of musical rock’n roll influences from the ‘50s and the early ‘60s, but still it felt so new, fresh and personal. And later on in his career you find him playing with Nine Inch Nails… wow!
Giulia: Yes, we LOVE David Bowie. At the same time, within the same song, he could make people dance, he could make people think, with a lot of irony and sarcasm and with a superb mix of retro taste and experimental twists that made him deliver hits after hits. He also wanted to create an artistic community, supported other very good bands and promoted them even when he was super-famous and could even retire on an ivory tower. A great artist!
Thanks for this nice interview, I hope that we can see you on stage in Belgium very soon, and of course good luck with the album and everything you create now and in the future
Wanheda - We zijn vooral sterker uitgekomen door het uitbrengen van die nieuwe plaat, los van die tijden waarin we nu leven dus
Het is haast onmogelijk om binnen het overaanbod aan post-rock gerelateerde bands nog echt ‘iets’ te zien , en toch slagen sommige bands er wel in door de verrassende aanpak. Eentje daarvan is de formatie WANHEDA die met ‘Desert of Real’ er extra pit en intimiteit aan toevoegt. Naar aanleiding van die release hadden we een tof gesprek met de voltallige band. Naast de analyse van die plaat, keken we ook naar de verdere toekomstplannen van de band.
Voor zij die de band nog niet kennen, wie zijn WANHEDA? Hoe is alles begonnen, en wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Jan Boucké: We zijn zes vrienden die samen muziek maken. Hoe het begonnen is? Daarvoor moeten we terugkeren naar eind december 2014. Wat is begonnen als een jam tussen twee van ons, (Jan Boucké en Jan Peeters) we kennen elkaar al heel ons leven. We hebben samen in andere bands gespeeld, met o.a. Jan Verduyckt (JV). Door elkaar zowat terug te vinden is de goesting ontstaan om samen nieuwe muziek te maken. We zijn wat beginnen jammen en hebben gaandeweg nieuwe leden aangetrokken waaronder Jasper Simon die de toetsen verzorgt. Dat was in 2017. We zijn als voltallige band beginnen repeteren in 2017, met kleine wissels. Zo ben ik gestart als bassist, maar sinds augustus 2018 heeft Nick Van Vynckt dit ingevuld en heb ik de ritme-gitaar fakkel van Jan Peeters (JP) overgenomen. Vorig jaar heeft Quinten Van Gils ons vervoegd als drummer. We zijn dus gewoon relatief jonge mensen die vanuit het graag samen muziek maken, deze band hebben opgestart.
Een hoogtepunt is ongetwijfeld onze tour in de lente van 2019 met afsluitend optreden op de Forest stage van het geweldige Dunk!festival. We hebben de afgelopen jaren hard gewerkt aan nieuwe muziek, waar ‘Desert of Real’ het resultaat van is. Het schrijf- en opnameproces heeft ons veel geleerd en was zeker eentje van vallen en opstaan. We zijn fier op het eindresultaat en kunnen dat eigenlijk nu ook wel al als een hoogtepunt beschouwen.
Op zich zitten jullie dus al een tijdje in de muziekwereld, het is niet zo dat dit jullie eerste project is?
Jan Boucké: Samen met de andere Jannen en Quinten hebben we in een metalcore band, Balances, gezeten. Nick en Jasper hebben ook in een ander project gespeeld. Ieder van ons heeft dus wel in verschillende bands gespeeld, dus ja we zitten al een tijdje in de muziekwereld. Als ik voor mezelf kan spreken, toch al een veertiental jaar dat we hier en daar in groepjes spelen en zo. Het is dus niet ons eerste project, maar wel het eerste waar het totaalplaatje echt klopt. Het voelt heel vertrouwd en comfortabel aan.
Het is niet dat jullie dus per se in het post-rock genre hebben gezeten. Waarom dan post-rock? Post-Rock is door de jaren heen één van mijn favoriete muziekstijlen geworden, mede dankzij o.a. Dunk!festival (waarover later enkele vragen) en een optreden van Explosions in the Sky in 2007 (wat eigenlijk best laat is om ‘into ‘ die stijl te geraken). Maar toch? Wat is jullie verhaal? Hoe zijn jullie in post-rock gerold?
Jan Boucké: Wij houden allemaal van uiteenlopende muziekstijlen, dat gaat van jazz naar klassieke muziek over post-rock, tot blues en metal en nog zo veel meer. Alles waar een gitaar in zit eigenlijk. We hebben ook niet bewust gekozen voor post-rock, dat is gewoon zo gegroeid. We kenden wel bands als Explosions in the Sky of Russian Circles. Je rolt daar gewoon in, je schrijft muziek vanuit wat je graag hoort en waar je jou goed bij voelt.
Jan Peeters: We komen ook allemaal een beetje uit het harde instrumentale muziek gebeuren, en vandaar uit is ook de interesse gegroeid eigenlijk voor dat post rock en post metal genre. Bovendien is er een perfecte match tussen al de muzikanten binnen de band, dat ervoor zorgt dat we die richting uitgaan. Maar bewust is dat dus inderdaad niet, het is gewoon zo gegroeid.
Jan Boucké: Het label ‘post-rock’ gebruiken we de laatste tijd ook niet meer zo vaak. We zien ons eerdere als een instrumentale band. Vanuit dat oogpunt dat we houden van gitaar muziek en alles daarrond.
Het is trouwens haast onmogelijk om binnen het overaanbod aan post-rock gerelateerde bands nog echt boven het maaiveld uit te zien, en toch slagen sommigne daar wel in door een verrassende aanpak, op basis van ‘Desert of Real’ stel ik vast dat jullie daar dus wel in slagen. Maar waarom denk je zelf dat je als band boven dat maaiveld uitsteekt? Enkele bedenkingen die ik heb neergepend over deze nieuwe plaat ‘’ een combinatie van loudness en intimiteit mengeling, een indringende chaotische brij, “A Desert Real” is een song die vele kanten opgaat en verschroeiend kan klinken. Je hebt dan een ingetogen dreigende “Noumenon”. Is bewust voor deze aanpak gekozen? Wat is je mening?
Jan Boucké: Dat is eigenlijk gegroeid uit de manier van schrijven van onze songs, vooral door JV. Van daaruit groeit ook die afwisseling van uitbarstingen laat ons maar stellen. Dat is trouwens wat WANHEDA een beetje definieert eigenlijk. Dus niet vanuit het standpunt van klassieke post-rock die traag op gang komt en de laatste drie minuten in een climax zit. Bij ons zal je dat niet zo heel vaak terug vinden. Dat ligt ook aan de manier waarop we de nummers samen proberen af te werken. En de mix die gewoon ontstaat, dus zeker niet bewust. Als we het goed vinden, komt dat gewoon.
Jan Peeters: We starten vanuit een basis, en bekijken dan wat we er verder kunnen mee doen. Niet te ver, niet te lang. Dat zorgt allemaal voor een eerder gevarieerde mix.
Het voornaamste pluspunt aan ‘Desert of Real’ is dat elke song je fantasie prikkelt. Emoties die je diep raken, uiteenlopend, en waarbij je zelf mag invullen wat je daarbij voelt. Ook hier weer, een bewuste aanpak?
Jan Boucké: Dat ligt een beetje in de richting van het antwoord op de vorige vraag. Er zit een rode draad in als het ware. En wat de mensen daarbij voelen kunnen ze inderdaad zelf invullen, dat is ook weer zo gegroeid door dat mixen en van alles uitproberen zonder ons aan een bepaalde lijn te houden. Te durven variëren en dingen uitproberen.
Nick Van Vynckt: Er zijn veel mensen die bijvoorbeeld de song ‘Nothing Ever Goes Away’ een heel triestig nummer vinden, anderen vinden het eerder iets melancholisch en nog anderen zullen er een nostalgisch euforisch gevoel bij krijgen. Dat varieert dus echt van persoon tot persoon hoe je de songs ervaart.
Deze vraag heb ik uit een ander interview: Je gebruikte een klassiek verhaal als basis: "Het oordeel van Parijs" uit de Griekse mythologie. Wil je me er meer over vertellen?
Jan Verduyckt: Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in geschiedenis en ook Griekse Mythologie. Technologie en sociale media in het bijzonder zijn een beetje de nieuwe religie geworden van de 21ste eeuw. We zijn er door verbonden, ook letterlijk. Maar zoals de meeste religies is er ook een duistere kant aan deze evolutie. De emotionele strijd die gepaard gaat met onze verslaving aan sociale media, smartphones, en technologie, in het bijzonder. Dat is ook iets uit de Griekse Mythologie dat heel erg tot uiting komt, iedereen heeft een mening op de sociale media. ‘Het oordeel van Parijs’ dus. Waarbij personen zich voorstellen als de perfecte mens, die de waarheid in pacht heeft. We willen zeker sociale media niet afstempelen als ronduit slecht. Het heeft uiteraard ook enorme voordelen. We kennen echter nog niet helemaal de effecten van sociale media op ons mentaal welzijn en onze samenleving. Het album is een beetje een waarschuwing, want ook het verhaal “het oordeel van Paris” eindigt met de vernietiging van Troj’s samenleving. Waarbij de mens koos voor oppervlakkige schoonheid (Kallos) boven kracht (Dunamis) en wijsheid (Phronesis). Met Kallos sluiten we dan ook ons album af. Terwijl we met ‘To Kallisti, The Most Beautiful’ ons album openen. Dit stond geschreven op de twistappel die de godin van de twist ‘Eris’ gooide tussen de aanwezigen van een goddelijk huwelijk. We spreken als het ware hier de luisteraar mee aan en brengen hem zo binnen in de digitale & fictieve wereld van de technologie. We beschouwen de twistappel als technologie en sociale media die ongeremd en onherroepelijk in onze samenleving zijn gekropen. De rest van het album heeft meer betrekking op het mentaal welzijn omtrent het gebruik van sociale media en de maatschappelijke tweedracht die sociale media in vele gevallen veroorzaakt. Denk maar aan de discussies omtrent vaccinaties of bijvoorbeeld de tweedracht die er was in de Verenigde Staten bij de niet herverkiezing van Trump. In vele gevallen zien deze tegenstanders op sociale media telkens en enkel hun eigen versies van de feiten. Ik zei al dat we door sociale media verbonden zijn, maar kan deze digitale wereld echt onze sociale fysieke ontmoetingen vervangen? Een interessante vraag in tijden van lockdowns en veel roep naar meer aandacht voor ons sociaal welzijn.
Jan Peeters: Op sociale media is alles precies altijd maar positief, en de mensen zetten steeds dat masker op dat het bij hen allemaal goed draait . Het grote gelijk. Waarbij er dus die mooie link is met die Griekse Mythologie, inderdaad. In zekere zin is het dus een vergiftigd geschenk die sociale media.
Ik ben het eens dat de sociale media een vloek kan zijn of inderdaad een vergiftigd geschenk (ook maar al te vaak ondervonden) , maar het is toch ook een zegen . Want zonder die sociale media kun je je in deze tijden moeilijk in de schijnwerpers laten plaatsen als muzikant , kunstenaar of band. De sociale media zorgt er voor, in tegenstelling tot vroeger, dat je liefhebbers gemakkelijker kunt bereiken?
Jan Boucké: Absoluut, daar zijn we ons ook heel bewust van. We zijn ook blij dat we daardoor zoveel mensen kunnen bereiken, het is indrukwekkend dat je door iets online te zetten aan de andere kant van de wereld mensen naar uw muziek kunnen luisteren of fan kunnen worden van jou als muzikant of band. Dat was vroeger wel anders. Dat is dus het geschenk, we zijn op dat vlak ook wel filosofisch ingesteld. We willen – en dat hebben we met onze EP ‘The Cenozoic Implosion’ ook gedaan – kritisch durven kijken hoe de mensheid daarmee omgaat. En dan komt toch ook het minder fijne kantje boven drijven van diezelfde sociale media. Er kan bijvoorbeeld ook een verslaving uit voortkomen, zoals daarnet al even gezegd. Daar hebben we dus de aandacht op gevestigd met deze plaat. De gevaren ervan? Wat doet dit met u als mens? Die dingen wilden we in de schijnwerper zetten bij deze plaat.
Jan Peeters: We willen dus ook niet zeggen dat sociale media slecht is, of niet zou moeten bestaan. Anders hadden we waarschijnlijk dit interview niet (of moeilijker) gehad. Maar we mogen die gevaren zeker niet uit het oog verliezen, zoals inderdaad die verslaving. En het algemene denkpatroon dat je heel populair bent of zo, maar dat eigenlijk niet bent of enkel veilig achter een scherm. Er is gewoon een groot verschil tussen online, en hier met ons zes muziek zitten maken om maar te zeggen. En daar ligt voor ons een beetje het verschil dat we willen aankaarten, dat die sociale media niet heilig is, zoals sommige het laten uitschijnen.
Heeft de naam ‘WANHEDA’ daar trouwens iets mee te maken? Hoe zijn jullie op die naam gekomen en wat is de betekenis?
Jan: Toen we de band oprichten hadden we een lange naam die te moeilijk was om te onthouden en zo, we zijn op WANHEDA heel toevallig gekomen, er zit niet echt een betekenis achter. Dat typische aan post-rock met al die lange namen, dat wilden we een beetje vermijden. Meer moet je daar niet achter zoeken. De naam komt uit ‘The 100’, een serie waarvan het onderwerp ons wel aansprak, maar het is zeker geen ode aan de serie. We vonden dat onze muziek gewoon een kort en krachtige naam nodig had.
Jasper Simon: Het klinkt en is gemakkelijk om te onthouden, meer moet je daar niet achter zoeken eigenlijk.
Dus geen lang verhaal over mythes en wat weet ik veel zoals bij sommige bands waarmee ik een interview had (haha). Maar goed… De plaat is sinds 2 februari op de markt, veel reviews of zo zijn er nog niet dacht ik of zijn er al reacties en hoe waren die? En vooral wat zijn jullie persoonlijke verwachtingen van deze plaat?
Jan Boucké: Dat is een moeilijke vraag om te beantwoorden, de reacties zijn tot nu toe heel positief en lovend; het is gewoon soms moeilijk om te geloven dat het zo positief is eigenlijk. Ok, de verwachtingen? We vonden wel dat we een goede plaat hebben gemaakt, we voelden ons er goed bij. Alles zat voor ons alle zes goed in elkaar. En dan kun je alleen maar hopen dat er nog mensen zijn die er ook graag naar luisteren. Het is gewoon moeilijk om daar een verwachting bij te plaatsen eigenlijk.
Nick Van Vynckt: Op basis van de reacties die we nu gekregen hebben overstijgt het feitelijk al onze verwachtingen. Niemand van ons had verwacht dat we review na review zoveel positieve feedback zouden lezen, zoals je daarnet zegt van een emotionele plaat die de fantasie prikkelt. Eigenlijk hebben we op dat vlak ons doel al bereikt.
Jan Peeters: Het is sowieso heel emotioneel, het is een lang proces geweest en je werkt daar al zo lang naartoe. We steken bijvoorbeeld trompet in onze nummers, niet het meest geliefde instrument bij doorsnee post-rock gerelateerde, maar ook daar kregen we positieve reacties op. Dus ja zoals hier al gezegd.. we zijn echt verwonderd dat de impact zo positief is uitgedraaid. Een andere verwachting, die we nog niet hebben kunnen inlossen door gekende omstandigheden, is zoveel mogelijk live kunnen spelen.
Wat ik ook zo interessant vind aan de plaat, dat je na meerdere luisterbeurten telkens iets nieuw of anders ontdekt. Ook nu weer, is dat bewust of onbewust zo gegroeid?
Jan Boucké: Het is feitelijk fijn om te horen, dat één luisterbeurt niet voldoende is. Dat je binnen alle instrumenten en invloeden die we hebben gebruikt, toch nog iets nieuws opmerkt is zeker en vast fijn om vast te stellen. Bewust? Niet echt, dat is dus ook weer gegroeid door onze manier van werken waarover we het eerder hadden. Het schrijfproces dus. De momenten in de studio, de muzikanten die daartoe hebben bijgedragen. De mix en de mastering, iedereen heeft daar zijn steentje aan bij gedragen.
Jan Peeters: Het komt ook voort uit hoe die plaat uiteindelijk in elkaar is geknutseld. We hebben iemand aangesproken die veel ervaring heeft, maar niet echt de affectie met post-rock per se. Stijn Debontridder was echt de perfecte producer voor deze plaat. En de combinatie met mensen die dat wel hebben, zorgt er dus voor dat het veel kanten uitgaat, dat er in veel lagen wordt gewerkt en dat je dus uit eindelijk die ontdekkingen doet na meer luisterbeurten.
Hoe heb je als band, muzikant of als mens deze coronatijden doorstaan? En waarom midden in deze tijden een plaat uitbrengen en nog niet wat langer wachten?
Jan Boucké: Zonder corona had die plaat gewoon vroeger uit gekomen, het is gewoon een jaar uitgesteld. Het schrijfproces was gewoon al bezig van het jaar na het uitbrengen van onze EP , in 2019, we hebben dus zeker onze tijd genomen voor een nieuwe plaat. We voelden ook geen druk natuurlijk, er zaten geen 500 000 mensen te wachten op een nieuwe plaat van ons bij wijze van spreken (haha). Corona heeft dus wel wat roet in het eten gegooid, maar uiteindelijk moet je die plaat toch eens uitbrengen, blijven wachten is echt geen optie. De situatie is nu nog steeds niet perfect, maar toch iets beter.
Jan Peeters: Je moet jezelf als band blijven uitdagen. En als je meer dan een jaar steeds op met hetzelfde blijft zitten, dat is al heel lang, begint er wat roest op te komen. Dus ja, het moest gewoon nu. Het moment om ze uit te brengen was nu eigenlijk, los daarvan, perfect.
Was deze tijd een bron voor inspiratie en ben je er als band sterker uitgekomen of net niet?
Jan Boucké: We zijn vooral sterker uitgekomen door het uitbrengen van die nieuwe plaat, los van die tijden waarin we nu leven. Dat we stukken konden verbeteren en samen eraan werken, daaruit zijn we dus sterker uit gekomen. Niet per se uit die coronatijden eigenlijk. De combinatie tussen corona en rustig aan de plaat kunnen werken, dat was de sleutel.
Jasper Simon: Vooral dus dat we bezig waren met de plaat, geen stress hadden om te repeteren want we konden toch geen live shows doen, zorgde voor minder druk op de schouders waardoor we ons daarop konden focussen. Daardoor zijn we inderdaad sterker naar elkaar toegegroeid.
Jan Peeters: We kunnen zelfs nog sterker eruit komen als alles weer ‘normaal’ verloopt, want dat is nu ook nog steeds niet. Als we een paar jaar verder zitten en daarop kunnen terugkijken.
Live optreden lukt inderdaad nog steeds maar met mondjesmaat , en in niet altijd ideale omstandigheden. er is een optreden dat is uitgesteld tot 26 maart bijvoorbeeld? Staan er nog andere optredens op de planning?
Jan Boucké: Onze release show is voorzien komende zaterdag (26 februari). Dan dus 26 maart in Kinky Star. Er staat ook nog een show in mei op de planning, er komen zeker nog wel enkele bij. In het najaar gaan we wellicht op tour naar het Oosten van Europa. Er komen dus zeker nog mogelijkheden aan… maar bij alles is en blijft het toch nog steeds beetje koffiedik kijken.
Oost-Europa? Dus jullie lonken naar het buitenland als ik het goed begrijp?
Jan Boucké: Na onze EP release zijn we op tour geweest, we hebben zes landen gedaan op zeven dagen, zeer vermoeiend en veel kilometers op de teller. En we wilden dat absoluut nog eens over doen, maar deze keer met een andere band erbij. We gaan ook wat shows in Duitsland spelen bijvoorbeeld. Het is al even geleden, we staan echt te poppelen om terug op te gaan treden, dus ja ook in het buitenland omdat dit ons toen zo goed is bevallen.
Jullie stonden in 2019 op Dunk!festival. Het festival heeft Belgische post-rock op de wereldkaart gezet, jullie horen daar ook thuis , zeker met deze nieuwe plaat.. Zijn er plannen om daar te spelen dit jaar?
Jan Boucké: We hebben daar inderdaad in 2019 gespeeld, en dat was een schitterende ervaring. Ze mogen ons dus altijd vragen. We gaan zelf al veel jaren naar Dunk!festival.
Ik vind het persoonlijk een beetje jammer dat ze van locatie veranderen, de magie van in het bos tussen die bomen en zo vervalt een beetje , ook al is Vooruit met zijn mooie zalen zeker een aanrader. Je mening?
Jan Peeters: Op het eerste zicht is dat wel jammer, die Forest stage was iets uniek en bijzonder, maar ik denk dat de organisatie niet zo maar die keuze heeft gemaakt, dat er meer bij speelt. Ik denk dat je vertrouwen moet hebben in een organisatie die dit al jaren met hart en ziel doet, en de nieuwe locatie niet zomaar lukraak heeft gekozen. Die verandering van locatie is echt goed overwogen genomen, in een podcast met Luc en Wout kwam het ter sprake en daaruit bleek dat het moeilijker werd om te organiseren op de gekende locatie, dan moet je kort op de bal spelen en een andere oplossing zoeken. Vooruit Gent biedt waaier aan mogelijkheden, heeft enkele mooie zalen waar van alles kan worden mee gedaan.
Daar sluit ik me bij aan. Wat zijn, naast live optreden in binnen- en buitenland, de verdere toekomstplannen voor WANHEDA?
Jan Peeters: Het meeste is al aangehaald eigenlijk, de voornaamste planning is het promoten van de plaat door daarmee zoveel mogelijk te gaan optreden. En daarna beginnen aan het proces van een nieuwe plaat, en niet zo lang wachten op die uit te brengen deze keer. Dat zijn zo een beetje de concrete plannen eigenlijk.
Wat is jullie grootste ambitie en doelstelling? Buiten de wereld veroveren en het Sportpaleis uitverkopen? Of toch AB (waarin sommige post-rock bands in slagen)
Jan Peeters: Dunk!festival was iets wat we absoluut wilden doen, een doel op zich en dat is dus al gelukt. Er zijn zeker nog andere festivals die we graag zouden doen zoals ArcTanGent in Engeland. Gelinkt aan Dunk wat betreft sfeer en dergelijke. In een zaal als AB spelen , dat is ook een ambitie en doel dat we willen bereiken, een van de mooiste zalen in België. Het geluid doen voor WANHEDA in de AB is sowieso één van mijn persoonlijke dromen.
Ancienne Belgique lijkt me voor jullie toch haalbaar? De grotere en kleinere post-rock bands hebben daar gespeeld, Sportpaleis staan zelfs de grotere niet (65daysofstatic heb ik wel het voorprogramma gezien van The Cure)
Jan Peeters: In de post-rock wereld is er eigenlijk geen enkele band die echt in het sportpaleis terecht komt, zelfs de grote niet. Het is gewoon een kleiner en beperkter publiek voor dat genre. Realistischer lijkt dan wel AB. En voor de rest nog volop touren met deze plaat, en misschien eens in Amerika spelen lijkt ook wel leuk.
Ik speel nog even in op dat je met post-rock dus wel een iets beperkter publiek aanspreekt. Is dat geen rem op jullie ambitie als band? Met eerder commerciële metal of rock kunnen jullie wellicht nog verder geraken, of is dat ook weer niet echt een ambitie want dan moet je iets gaan doen waar je misschien niet achter staat?
Jan Peeters: Niet met deze band nee, met andere projecten kon dat eventueel wel. Maar met deze band is dat niet de ambitie nee. We zitten met zes mensen met een grote motivatie, om heel hard te werken. We willen nu onze focus nog niet afsplitsen of veranderen.
Bedankt voor dit fijne gesprek en hopelijk spoedig op één of ander podia
Rotten Mind - Swedish garagerock band - I don't have a goal with my music, I just have to make music and so I do
The band has a new album called ‘Unflavored’. The review of the album you can read here .
Off course we’ re beside the music also interested in the minds behind the band. A band that could do it well in Belgium because we have pretty much bands who are representative or similar to Rotten Mind. A scene with bands like Equal Idiots, Sons, The Idiots, Dirk etc… So we had a talk with Jacob Arvidsson (guitars and vocals).
First of all: congratulations with your fifth and again superb album. Was it difficult or easy to make this time?
Thank you. It wasn’t either difficult or easy, we just took our time more this time. Both with writing the songs and in the studio. We kinda did the same thing as we always do, but we had a lot more time. And Kristofer, who recorded the album, was much more like a producer than what we’ve had before.
Each band has his own way to make songs, how do you make songs?
It’s usually me or Johan who has an idea, and then we make something out of it together. It could be a riff or a verse and chorus, or basically anything and we kinda jam it until there’s a song. But we’ve also written songs in other ways, like sometimes I have a full song and just show it to the others.
What’s the main goal you want to reach with the music?
I don’t really have a goal or anything like that. It’s just what I do. I have to play music, so I do it. But of course we wanna go places as well. We wanna tour as much as we can, we wanna play fun live shows, we wanna evolve with the music
What do you want it do with the listeners?
It doesn’t really matter to me if they wanna dance to it or if they wanna sit down and listen or whatever. If they like it, that’s cool
I saw you’ve got a new bass player? What’s the story behind and was it easy to find a new one?
The story is that our old bass player quit the band after just 3 shows. I was talking to Liz, our new bass player, about playing together since she moved to Uppsala a couple of years back, but it never happened. When we thought about who was going to play bass, we thought she seemed perfect for it, so we just asked her to join the band right away.
You’re gonna tour mainly in Germany to promote the record. A pity that the band can’t come around here but for the moment i think the band is not well known in our region. Is it difficult this days (with the covid and stuff…) to tour through whole Europe?
It is difficult to plan a tour now. We never know for sure that it’s going to happen, but we are quite certain it’ll be fine this time. We don’t want to postpone this again. And we also have a show booked in Belgium, it’ll be announced soon!
What can we expect at a Rotten Mind performance?
Hopefully a good time! We are trying our best to play as good as we can and I hope that’s good enough.
Are there particular themes you wanna tell us with ‘Unflavored’?
I always try to write about personal stuff. Like, things that matter to me It doesn’t have to be very deep or so but I write about life in general. The song ”Unflavored” for example is just something funny we talked about while we were out drinking. It’s about people who listen to alternative or extreme music that always try to say to other people they have no taste because they don’t like weird music. It’s quite funny if you think about it.
Which words, nouns you wanna post for “Rotten Mind”? I mean i would say: energetic, punk, fun
Oh this is a hard question: Loser punks.
Have you a message for the listeners in Belgium?
See you soon!
Thanks for your time
Nederlands 
Français 
