logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Nothing But Thi...
Depeche Mode - ...

Rise And Fall - Interview met zanger Björn Dossche nav het nieuwe album ‘Faith’ Aanbevolen

Geschreven door - Lode Vanneste -

Rise And Fall - Interview met zanger Björn Dossche nav het nieuwe album ‘Faith’
“Wat men van je maakt is niet wie je werkelijk bent…”
De vele tegenstellingen van Björn Dossche, jeansverkoper en zanger van Europa’s populairste hardcoreband Rise And Fall!

Eind maart waren we te gast in zaal de Kreun in Kortrijk.  De Belgische hardcoretrots Rise And Fall presenteerde er zijn vierde album ‘Faith’ en deed dat met verve.  Enkele dagen kreeg Musiczine de gelegenheid om aan zanger Björn Dossche een spervuur van vragen af te vuren.    We kennen de man als een zeer energieke frontman met een verwoestende stem van wie een podium zijn natuurlijke biotoop lijkt. Wanneer we de man op een zomerse lentedag ontmoeten is het  contrast enorm. Björn Dossche blijkt een zeer innemende en rustige gesprekspartner die ons graag alles vertelt over z’n band  Rise And Fall, de nieuwe plaat en hardcoremuziek in het algemeen…

Musiczine: Voor hardcore fans die dit interview lezen, behoeven jullie weinig introductie.  Onze website wordt echter ook door veel andere muziekliefhebbers bezocht. Kun je speciaal voor deze  mensen een korte bio en geschiedenis van  Rise And Fall schetsen?
Björn Dossche: “We treden op sinds 2003, een jaar later was er onze  eerste plaat ‘Hellmouth’. In de daaropvolgende  periode  zij we zeer veel beginnen spelen en touren in binnen- en buitenland.  Onze tweede schijf ‘ Into Oblivion’ kwam uit in 2005 op het Amerikaanse Deatwish-label.   In navolging van die plaat speelden we  een massa optredens in  Europa en in de States.  In die periode kenden we nogal wat wissels in onze line up.  In 2009 was er onze derde plaat ‘Our Circle Is Vicious’.  Na de opnames ervan  is onze huidige drummer die ook bij The Rott Childs speelt, ons komen vervoegen. Ook toen  hebben we enorm heel veel gespeeld in Europa, Rusland, de VS en zelfs  Australie ! ‘Faith’, ons nieuw werkstuk  is de eerste  in de huidige  line up.  Naast deze vier full albums hebben  we geregeld ook 7’inches  uitgegeven”.

‘Faith is jullie vierde full album.  Willen jullie in de huidige muzikale tijdsgeest  met een steeds afkalvende cd verkoop zoveel mogelijk albums aan de man brengen of is de nieuwe plaat eerder een soort visitekaartje van de band voor fans en geïnteresseerden?
“In zekere zin is ieder  nieuw album voor ons een visitekaartje.  Het toont perfect wat wij doen en waar wij voorstaan. Het is echter wel zo  in ons genre en dat geldt voor alle undergroundmuziek dat  de verkoop van vinyl altijd al belangrijk geweest, op zijn minst even belangrijk als die van cd’s.  Van deze nieuwe plaat is er trouwens  veel meer vinyl  geperst dan cd’s.  Terwijl de verkoopcijfers  van cd’s steeds meer achteruitgaat, blijft die van  vinyl standhouden en zelfs lichtjes stijgen...Tegenwoordig  is alles zo vluchtig en vergankelijk en met één simpele muisklik kun je online alles beluisteren. Er zijn echter nog veel  mensen die op zoek gaan  naar iets tastbaar.  Met een lp  heb je veel meer in je handen dan met een  cd, niet alleen omdat het formaat groter is maar ook omwille van de charme. Een plaat  komt authentieker over, het artwork komt ook meer tot zijn recht en je hebt het charmante gekras van de naald”.

Jullie tourden wereldwijd met enkele van de allergrootste bands in het genre, zoals Converge, Comeback Kid en Have Heart.   Hoe slaagt een Belgische band daarin?
“Dat komt door een combinatie van verschillende factoren.  Als band timmer je hard aan je naam, je probeert zoveel mogelijk  goede  shows te spelen . Alles kwam voor Rise And Fall in een stroomversnelling toen we onder de vleugels van  Deathwish kwamen. Daarvoor deden we ook wel veel tours maar toen moesten we  echt alles van uit eigen kracht doen.  Als  je echter  met zo’n label werkt, wordt je muziek aan veel meer mensen verspreid.   Zo verwierven we ook een naam in Amerika waar er veel gelijkaardige bands als ons zijn op het  vlak van  stijl en attitude.   Door de jaren leerden we meer en meer mensen kennen en   door intensief  te  touren  werd ons netwerk nog uitgebreid . Zo blijft alles continu vooruitgaan”.

Hoe kwamen jullie op het prestigieuze Deatwish label terecht?
“Rond 2004 en 2005 speelden we een tour met Converge en dat is onze grote geluk gebleken.. Jake, muzikant van Converge is een van de mensen van Deathwish en op zeker moment waren we bezig met de opnames van ‘Into Oblivion’.  We hebben hem de opnames gestuurd en hij besliste om ons een kans te geven.  Ondertussen zijn  we al enkele jaren bij het label en hebben we een schitterende samenwerking”.

Zijn jullie zelf  allemaal hardcore fans?
“Inderdaad, , we hebben alle vier een gelijkaardige muzikale achtergrond die zich toespitst op punkrock en hardcore maar eigenlijk  zijn we allemaal enorme muziekfreaks.  Iedereen heeft zo wel zijn eigen voorkeur en favoriete acts  maar onze roots liggen allemaal in hardcore en punk.  Als je ouder wordt, en bij mij was dat al van jongs af aan, gaan je interesses uiteraard  breder  dan de twee genoemde genres”.

Vorig jaar brachten jullie een 7inch uit met daarop een cover van Congress, in de jaren negentig een van de eerste metalcorebands uit België. Was deze West-Vlaamse trots een  van jullie grote voorbeelden?
“Voor de meeste van onze bandleden was dat de lokale band die het meeste invloed heeft gemaakt en die ons als het ware in de scene heeft gesleurd. .  Congress was de eerste groep die ik live zag optreden in 1995, ik was wat onwetend toegekomen en wist niet dat hardcoreshows bestonden maar na afloop was ik zo onder de indruk dat ik besloot dat ik van dat alles ook een deel wilde uitmaken..  Als eerbetoon en omwille van de invloed die Congress op ons had hebben we vorige jaar dat nummer opgenomen”.

De leden van Congress waren fervente aanhangers van straight edge  Zijn jullie zelf aanhangers van die beweging?
“Dat is natuurlijk al zeer lang geleden bij Congress, na enkele jaren was daar bij die band al geen sprake meer van.  In de jaren negentig was die hele straight edge-beweging veel meer  aanwezig dan nu nog het geval is.  Wat onszelf betreft, ik ben het nog steeds  net als iedereen in de band maar dat is puur toevallig.  We hebben al heel wat wissels in de line up gehad en  het is zeker geen vereiste om tot de band toe te treden.   Plots zijn we met vier mensen die op dat vlak dezelfde levensstijl hebben”.

Jullie worden door veel pers omschreven als de grootste band in het genre in Europa. Kunnen jullie dat goed relativeren of is het soms moeilijk om beide voeten op de grond te houden?
“Als je een beetje verstand hebt, kun je dat uiteraard relativeren. We zijn slechts bekend  bij  een bepaalde kliek van mensen en in een beperkt genre.  Anderzijds is het wel leuk dat we  na het vele harde werk  wat krediet opgebouwd hebben .  Verder is het fijn om complimenten te krijgen en te horen dat je andere bands inspireert”.

Jullie worden aanzien als een authentieke band Heel wat nieuwe acts halen duidelijk de mosterd bij jullie. Geeft dat veel druk  bij het schrijven van nieuw werk?
“Dat valt wel mee; we hebben door de jaren gemerkt dat een paar bands in onze slipstream zitten maar dat betekent ook niet dat wij het wiel hebben uitgevonden.  Wij hebben ook onze invloeden, elke band heeft die maar je streeft ernaar  om een eigen geluid te ontwikkelen.  Op onze eerste twee platen ga je bijvoorbeeld makkelijker kunnen zien waar wij onze invloeden uithaalden en wat van waar komt.  Ondertussen  zijn we gekomen tot een eigen Rise And Fall-sound “.
“De grootste druk komt  echter van onszelf.  We zijn superkritisch en willen altijd bij elke nieuwe plaat dat het net iets beter en net  iets anders is. We willen wel wat nieuwe paden bewandelen maar we waken er ook over dat alles Rise And Fall blijft”.

Hoe gaat het schrijven van nummers bij Rise And Fall in het werk?
“Muzikaal is het een groepswerk maar het grootste deel wordt wel  geschreven door onze bassist Vincent  en onze gitarist Cedric. Zij schrijven elk 50 % van de muziek.  Toch gebeurt alles in samenspraak want ook de drums zijn in onze muziek  zeer belangrijk .  Concreet repeteren we  speciaal met  het oog op nummers schrijven.  Vince en Cedric brengen de riffs en de ideeën  aan, werken samen met de drummer en passen hier en daar aan. Ook ik doe m’n  zegje en schrijf bovendien  alle teksten.  Dit keer was ik bij alle opnames aanwezig en bemerkte een zeer goeie wisselwerking,  een goeie flow en dito dynamiek”.

Jullie muziek is zeer gelaagd, je moet veel luisteren om alles te ontdekken.  Hoe doen jullie dat? Is dat bewust?
“Mooi dat je dat zegt, ik denk dat dit gewoon zo is geëvolueerd.  We willen geen ééndimensionele  band zijn en willen er veel details in verwerken die je op het eerste gezicht niet hoort.  Het maakt alles interessanter , we zijn ook nooit voor de gemakkelijkste weg gegaan.  Er wordt vaak neerbuigend gedaan over punk en hardcore en ik snap die redenering wel erachter want bands die het genre overstijgen, spelen ook dikwijls vrij eenvoudige  muziek. Aan de andere kant heb je in de hardcorescène altijd al veel creativiteit gehad . Zelf willen we  niet voor de gemakkelijkste weg gaan en  nummers schrijven met veel harde stukken om daar dan het publiek op te laten moshen. Allemaal goed en wel want daar is zeker plaats voor maar alles moet trouw blijven aan de spirit van de band”.

Net  zoals op vorige cd’s is er ook op ‘Faith’ in het midden van de plaat een rustpunt met “All Is Different Now”. Is dat een bewuste keuze?

“We hebben dat inderdaad op elke plaat gedaan en we doen dat ook nu. De reden is dat  ook op dit album  de focus ligt op hardere en snelle nummers (hoewel er heel wat afwisseling in zit ) maar als luisteraar is het plezant om toch eventjes een rustpunt te hebben.  .  Als je iets traags combineert met  iets snel , dan zorgt dat contrast ervoor dat het hardere nog harder overkomt.  Op de vorige plaat stond er bijvoorbeeld  “In Circles”, dat speelden we heel vaak in het midden van de set. . Het hangt trouwens een beetje af van optreden tot optreden.  Spelen we een kortere set da n is dat rustpunt niet perse nodig.  Op grotere shows of op  een festival is het wel leuk en gepast om dat te spelen”.

Je teksten focussen sterk op thema’s als leven en dood. Is er daar een speciale reden voor?
“Ik denk dat de thema’s die ik beschrijf wel veel mensen bezighouden.  Ik schrijf zeer veel over de grote tegenstellingen in het leven, in geloven in jezelf en geloven in een lot, in het verschil tussen leven en dood,  in de tegenstelling  tussen wie je echt bent en wat er van je gemaakt wordt.  Al die dingen houden mij al altijd bezig en dat komt op de nieuwe plaat tot uiting.  Alle zaken die in mijn hoofd spoken en die ik niet goed kan verwoorden tijdens bv een interview,  wordt allemaal gekanaliseerd in m’n teksten.  Het is zo een beetje mijn donkere kant  en precies daarom bestaan die teksten.  Ik ben er veel mee bezig en ik kan het niet gemakkelijk om erover te praten”.
“Uitgesproken politieke thema’s  behandelen we niet hoewel  we best  wel enkele maatschappijkritische teksten hebben. Ik heb best wel een mening  over veel zaken  maar we willen geen band zijn die wil preken.  We staan wel ergens  voor maar onze mu    ziek moet geen vehikel zijn voor politieke standpunten”.

Op de plaat speelt een muzikant  van het fantastische  Cave In mee, hoe zijn jullie daarin geslaagd?
“Cave In is inderdaad een  ongelooflijk goeie band.  Op onze plaat is er  een kleine guest appearance in “Deadweight”, een van de laatste nummers.  Het betreft een  korte gitaarsolo van Steve Rotsky en dat kwam heel toevallig tot stand. Tijdens de opnames kwam Steve  in de studio om opnames te halen van een van zijn soloprojecten en hij kende producer Kurt enorm goed.  Door de jaren nam hij met hem al verschillende platen op die nooit het daglicht zullen zien, omdat hij zeer kritisch is op alles wat hij doet.  Nu, Rotsky kwam iets oppikken en babbelde met ons en met Kurt . Toen zei Kurt dat we nog een solootje nodig hadden en hij vroeg aan Steve of ie dat wilde inspelen en of wij dat ook zagen zitten. Wij waren uiteraard enthousiast en zo maakte Steve Rotsky snel een solootje. Leuk dat zoiets kan”.

In de paasvakantie beginnen jullie aan een korte maar intensieve tournee door Europa.
“We zijn inderdaad  een goeie twee weken op de baan met Oathbreaker uit Gent en het Italiaanse The Secret!. We hebben nog geen concrete plannen om nadien naar de VS te trekken. De States zijn trouwens een zeer moeilijk gebied,  we zijn er al veel geweest en deden er verschillende  tours.  Het belangrijkste voor ons  is dat we een goeie package hebben met een aantal goeie bands zodat we genoeg volk trekken.  Op ons eentje is het moeilijk, het is te onvoorspelbaar. Er gaan qua opkomst veel goeie shows zijn maar er kunnen ook een aantal minder shows tussen zitten.  In Amerika is er qua bands zo een oververzadiging dat je om genoeg volk aan te spreken  met een goeie line up moet uitpakken”.

Is er een groot  verschil tussen touren in Europa en touren in de VS?

“Ja,  in de VS ben je veel meer op jezelf aangewezen. Touren is heel avontuurlijk, van de ene op de andere dag  kom je in een totaal andere zaal terecht of sta je voor een heel ander publiek. Het is niet altijd even gemakkelijk maar de reward is zeer groot.  Het is de max om een coole show voor veel mensen te spelen en te beseffen dat je in Amerika staat.  Anderzijds  heb je op iedere Amerikaanse tour wel een paar missers. In Europa is alles duidelijk veel beter georganiseerd en je weet wat je kan verwachten. We hebben veel solide mensen die tours organiseren en alles is piekfijn geregeld. Nog een verschil is dat in Amerika de  mensen op nog jongere leeftijd naar shows gaan. Dat begint al op  13 en 14 jaar.. In Europa bijten mensen zich iets langer vast in een bepaalde  levensstijl of een bepaald genre.”.

Wat staat er tijdens de zomermaanden op het programma?
“In augustus spelen we  een aantal festivals zoals Ieperfest en Brutal Assault in Tjechïe. Dit laatste evenement doen we samen met bands als Paradise Lost ,  At The Gates, Dimmu Borgir en nog vele andere geschifte metalacts.  Ook Heavy Fest in Londen staat op de agenda!”.

Combineren jullie Rise And Fall met een job?
“Wij werken allemaal, het is onmogelijk om te leven van de band. Op ons niveau is dat niet mogelijk, want  je moet  veel meer mensen bereiken en onze muziek is daarvoor net iets te extreem.  Als je echt tien maanden zou touren , dan heb je geen vaste kosten en dan zou je heel misschien wel kunnen rondkomen maar dat is zeker onze bedoeling  niet. We hebben ons leven in het verleden al een paar keer op pauze gezet en drie/vier maanden getourd maar dat wordt bij het ouder worden steeds  minder eenvoudig.  Nu proberen we de zaken goed te combineren en pikken we er onze periodes uit.    Zo namen de opnames van de jongste plaat  tien dagen in beslag waarna we een weekje tourden. Zo ben je twee en een halve week weg en dat is zowat het maximum. Zelf werk ik trouwens in Gent en ben ik manager van een Levis winkel waar ik jeans verkoop”.

We zagen jullie optreden op Groezrock 2010 en hadden de indruk dat je het niet altijd fijn vindt dat fans je micro proberen te bemachtigen om lekker mee te zingen. Klopt die indruk?
“Nee, want ik vind het eigenlijk heel plezant als mensen meezingen.  Echter, soms ben je een show aan het spelen en ga je volledig op in het momentum,. Als er dan iemand je uit je zone trekt dan weet ik niet altijd goed hoe ik moet reageren vind ik dat wat raar.  Maar dat mensen  meezingen vind ik zeer leuk en het tofste dat er is.  Mensen denken soms dat jij een attribuut bent voor hun eigen show, dat hoort er uiteraard wel bij maar het moet natuurlijk een beetje binnen de perken blijven”.

Wat me ook opviel op Groezrock, was dat jullie een van de luidste bands waren.  Hoe slagen jullie er om zo’n oorverdovend geluid te ontwikkelen?
“Op een show van Groezrock is het volume dat wij op het podium horen,  niet hetzelfde als het geluid in  de tent.   Meestal hebben we onze geluidsman en die weet echt het onderste uit de kan te halen.  Het moet luid zijn maar het mag er natuurlijk niet over zijn want je moet nog een soort helderheid hebben in je sound. Nu,  ik ben een beetje het besef van geluid in de loop der jaren kwijtgeraakt . Ik ben zelden op een optreden dat ik denk: “dit is luid””.

Wat vind je trouwens van de nieuwe geluidsnormen die door Vlaams Minister Schauvliege werden uitgevaardigd?
“Het is tragisch, vooral het feit dat de reglementering er komt na overleg en vergaderingen met mensen uit de sector.  Als je dan ziet  met wat ze op de proppen komen, dan is dat zeer erg.  Het is totaal niet realistisch en het slaat nergens op.  Ik versta dat men inzit met de gezondheid van de mensen maar men moet ook  rekenen op het gezond verstand. Enerzijds van diegenen die een optreden organiseren, maar anderzijds ook van de bezoekers van een  optreden die bijvoorbeeld oordopjes kunnen instoppen..  Die overdreven bepampering van de mensen, ik ben er geen voorstander van.  Als ze de strikte reglementering gaan toepassen, gaan heel veel mensen in problemen komen, vooral dan in de jeugdhuizen en in de kleinere zalen!”

Aanvullende informatie

Gelezen: 1713 keer