We citeren uit de bandcamp pagina van Human Defiled: ''Humanity Defiled is een eenman death metal project uit België. Het enige doel van de muziek is om negativiteit te kanaliseren en daarbij wat degelijke death metal te creëren.''
 In februari dit jaar bracht Humanity Defiled een split album uit met Déhâ, 'So Humanity Burns' .We citeren wederom: '' Dit split album was het resultaat van een samenwerking tussen Déhà, Humanity Defiled en Back From The Grave Records. Oorspronkelijk bedoeld als een split EP met 2 of 3 nummers die we nog hadden liggen, werd dit uiteindelijk een full length poging. Met elke artiest die een partij nieuwe nummers opnam, speciaal voor deze release “. De recensie kun je hier nog eens nalezen .
Naar aanleiding van deze recensie hadden we een gesprek met Iwein Denayer die echter in nog veel andere projecten betrokken is.
We keerden terug naar 2016, een vorig interview  https://www.snoozecontrol.be/interviews/5129/ en wilden weten hoe het hem ondertussen is vergaan.
Uiteraard kwam ook het onderwerp COVID en alles daaromheen aan bod, en polsten we  ook naar de toekomstplannen.

Iwein, ons laatste interview dateert al van 2016. Het ging toen over je projecten Doodsangst en Humanity Defiled? Ondertussen is er veel water door de zee gestroomd, hoe is het je vergaan ondertussen?
Ik ben onlangs van job veranderd, dat was een grote stap na 22 jaar. Ook wel emotioneel eigenlijk. Ik ben ook beginnen schrijven, ik was enkele jaren geleden met een blog gestart. Ik heb dat lang geheim gehouden, maar dit jaar heb ik er voor gekozen dat publiek te maken. Ik heb daar zeer veel positieve reacties op gekregen. Uiteindelijk heeft de hoofdredacteur van Sociaal.net (https://sociaal.net/ )  me gecontacteerd met de vraag of ik vaste columnist wil worden van de website. Dat doe ik ondertussen met veel plezier, want ik schrijf wel graag. Dat is er op eerder persoonlijk vlak dus veranderd.
Op muzikaal vlak? Met Humanity Defiled hebben we enkele jaren geleden een nieuwe EP uitgebracht met verschillende bevriende gast zangers die niet de minste zijn. Mannen als Jo Vissers , de zanger van onze huidige groep, Roel Moustie een maat waarbij ik meespeelde in mijn eerste hardcore band, Wim Vandenbrande die in de deathmetal zijn sporen heeft verdiend en Bart Govers, ook wel bekend als de gitarist van Fleddy Melculy. Met Barry – zoals ze zeggen – heb ik ook redelijk lang in een hardcore band gespeeld. Het verbaast me, gezien zijn heuse stembereik, dat hij nog niet bij een deathmetal band zingt eigenlijk. Begin dit jaar was er dan die split met Déhà (waarover je een recensie hebt geschreven).  - https://humanitydefiled.bandcamp.com/ - een heel leuke beleving, de man is van veel markten thuis. En dat is het zo een beetje voorlopig.

Eén van de antwoorden was: ‘’ Wat Doodsangst betreft ben ik wel met iets bijzonders bezig. We zijn een heel klein dorpje maar met een groot cultureel hart. In het buurtcafé zijn er regelmatig 'evenementen'. De voorzitter van de werkgroep heeft me aangesproken om iets te doen met muziek en teksten. In de recent gerestaureerde kerk zou hij graag mijn muziek gebruiken voor een speciaal project, ergens in oktober of november. Met muziek van Doodsangst. Een combinatie tussen mijn muziek en poëzie.’’ Is daar ooit iets van gekomen? Vertel gerust…
Dat is er uiteindelijk van gekomen. Uiteindelijk in 2019 naar aanleiding van Halloween. De voorzitter is iemand die graag toneel doet en schrijft, en hij heeft een kort verhaal geschreven over Kleudde en een dorpslegende van uit onze regionen. De moerasduivel. En hij had me gevraagd daar muziek bij te voorzien. Er komt niet echt gitaar in, het is meer synthesizer gericht met griezelige geluiden daarbij. Dat is heel goed in de smaak gevallen. (check het uit: https://doodsangst.bandcamp.com/track/kleudde-en-de-moerasduivel )

Is er verder nog iets gedaan met Doodsangst?
Op dit moment niet echt. Maar ik zit wel met plannen om het wel te doen, misschien eens een full album. Omdat ik toch met meer ideeën in mijn hoofd zit in die richting eigenlijk, dan pure death metal. Een meer atmosferische kant op. Ook met wat old school black metal elementen daaraan toegevoegd.. Wat  Doodsangst betreft zijn er ook minder grenzen, ik kan daarin naar hartenlust gaan experimenteren met die donkere gedachten, dat is bij het strakke Death metal parcours wel lichtjes anders. Met akoestische gitaar en keyboards. Als ik daar tijd en energie voor vind , wil ik daar zeker werk van maken, want heb er wel goesting in eigenlijk.

Onlangs heb ik  inderdaad die prachtige split plaat onder de loep genomen van Humanity Defiled met Déha, ik hield vooral van de intense donkere paden die jullie bewandelen, en ondanks dat jullie wat verschillend zijn, vullen jullie projecten elkaar perfect aan. Klopt dat? En staan er nog releases of samenwerkingen met hen op de planning? Live of op plaat?
Er komt zeker en vast nog meer aan.. Om maar een beeld te geven hoe geweldig het is om met die man te werken. Hij vroeg me, wat heb je nog allemaal gedaan. Ik heb hardcore, metalcore gespeeld, en hij zei dat hij die old school hardcore wel zag zitten om te doen. Toen hebben we op drie namiddagen negen nummers afgewerkt, compleet old school hardcore getint. Dat is ondertussen ingeblikt, begin januari 2022 spreken we nog eens af en dan gaan we demo’s opsturen naar bevriende zangers, en die gaan daar hun stem komen opzetten. Ik mag hierover nog niets verklappen, maar er zitten een paar kanjers tussen.

“Dit is een samenwerking tussen muzikanten en vocalisten die maar één doel voor ogen hebben, de mensheid confronteren met zijn meest innerlijke demonen. Hoe je daarmee omgaat, hangt volledig van jezelf af.” Schreef ik erover, klopt dit? Is het een manier om de buitenwereld ook met jou demonen te confronteren, hoe moet ik dat zien?
Ik denk dat het een stuk is, de samenleving en mensen een spiegel voorhouden. Maar ook uzelf naar buiten brengen, als het ware. De beste manier om anderen, en uzelf, te verbeteren is door zelf uit uw kot te durven komen. Over wat er mis loopt in je leven en zo. Het is dus voor een stuk therapeutisch. Dat zegt Déhà ook eigenlijk, hij moet dat gewoon doen om zijn demonen het hoofd te bieden. Ik schrijf daar ook over, zonder wiskundig mee bezig te zijn, ik zie wel waar ik uitkom. Meestal komt dat in een opwelling. Déhà (zijn echte naam is Olmo Lipani, hij is een Siciliaan) heeft dat dan maal twintig, om maar een beeld te vormen.

Heeft dat niet gezorgd voor ‘goesting’, om nog zo split albums uit te brengen met andere bands? Met wie eventueel?
Soms heb ik daar zeker goesting voor, maar ik zet de stap niet. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Waarom? Ik denk dat ik mezelf nog steeds enorm onderschat. Ik heb het daar met een vriend over gehad, dat we geboren onderpresteerders  zijn.  Wat een ander doet is allemaal beter, en wat ik doe, doen we maar. Mijn eigen werk schatten naar waarde is voor mij heel moeilijk. Dat zorgt er dus voor dat ik een afwachtende houding aanneem wat o.a. dat betreft. Dat is de reden waarom ik ook niet snel naar iemand zal toestappen, met het idee van “die zal dat niet interessant vinden of zo…”

Houdt die ingesteldheid je dan niet tegen om te groeien? Ook al is dat niet per se je ambitie
Dat klopt wel. Pas later realiseer ik me wel dat ik bepaalde kansen heb gemist, dat is wel zo. Maar het is dus mijn job niet. Dat ik dit met mijn job wel gedaan heb, een nieuwe stap zetten, lukt me beter omdat ik daar mijzelf wel naar waarde meen te schatten dan dat wat het maken van muziek betreft. Zeer raar, maar het is gewoon zo…  Het is prachtig dat je daarin kunt uitblinken en die stap durft zetten en daar je job kunt van maken. Zoals Jeroen Camerlynck heeft dat enkele jaren gedaan, die had een regulaire job, en dat is toch goed gelukt. Wat ik ook heb als ik iets uitbreng, krijg ik een stroom van aandacht. Een interview hier, een review daar. En je krijgt meestal positieve feedback. En dan stopt dat, en dan krijg ik daar een weerbots van. De angst om te mislukken? Ik denk dat het dat een beetje is.. De reden waarom ik die stap niet zet is ook, als je dat doet heb je geen rust meer en dat heb ik wel nodig. Na mijn job die sowieso zwaar weegt op mijn geestelijke gesteldheid, heb ik dat dus nodig. Daardoor zet ik die stap dus niet echt wat muziek maken betreft denk ik.. angst.

Muziek is inderdaad niet jouw job , maar toch heb ook jij problemen ondervonden om als muzikant in deze pandemie en COVID tijden je ding te doen? Hoe heb je die tijden doorstaan?
Die split is er dus gekomen, maar eigenlijk heb ik niet zoveel last gehad van die lockdowns en zo. Als je in je studio thuis op je eentje wat kunt knutselen met jouw muziek, zit je sowieso alleen en kan je gewoon je ding doen. Dat is wel anders als je met een band speelt, en plots niet meer kunt repeteren of live spelen. Ik speel ondertussen in een groep  XBurnedX  en op dat vlak is het wel anders geweest uiteraard. Onze bassist heeft een zeldzame ademhaling aandoening, die zit aan zijn derde paar longen. We hebben onlangs onze eerst show gespeeld. Dus ja, dat bands gefrustreerd waren kan ik wel begrijpen ja.. voor mij dus niet.

Heeft die tijd niet gezorgd voor het ontstaan van nieuwe ideeën? Of eerder niet?
Ja, dat full album voor Doodsangst waar ik het daarnet over had. Die negen nummers met Déhà staan op de planning. Dat in eigen studio dingen opnemen staat op het moment wat op een laag pitje, omdat ik ook eens terug met een band wilde spelen wat ik recent ben beginnen doen dus. We staan ondertussen op Facebook en Instagram en één nummer dat gefilmd is tijdens ons eerste optreden, staat online. ( https://www.facebook.com/XBurnedX) 

Hoe denk jij persoonlijk dat de cultuur (het lijkt wel alsof ze binnenkort weer de klos zullen zijn o.m., de evenementen sector en zo) deze crisis zullen overleven?
Dat er heel veel slachtoffers gaan vallen. Cafés waar van tijd tot tijd eens optredens zijn, kleine theaters, als je niet een beetje reserve hebt, val je gewoon uit de boot. En zelfs wie al een reserve had zal het niet gemakkelijk hebben, want die staat ondertussen ook onder druk. Cultuur staat gewoon enorm onder druk. Er zal meer investering zijn in zorg en welzijn. Er gaat meer geïnvesteerd worden in klimaat. En daardoor gaan er sectoren zijn die minder geld zullen krijgen, waaronder helaas Cultuur, vrees ik een beetje. En dan heb ik het nog niet gehad over de uitzichtloosheid die bij veel mensen groeit. Er zijn daar helaas voorbeelden genoeg van, mensen die daardoor uit het leven zijn gestapt. Dat zie ik helaas in de cultuursector ook gebeuren… Sectoren die dus afhangen van subsidies gaan eronder lijden, langs de andere kant als er een sociale of economische crisis is, zie je bijvoorbeeld dat punk en hardcore begint te floreren. Maatschappijkritiek en kwaadheid. Twee jaar geleden ben ik eens naar een show geweest in een oude douche plaats, met enkele groepen uit Gent en een band uit Zuid-Korea. Als die een vliegtuigticket kunnen betalen om naar huis te geraken, zijn die blij. Zulke dingen als DIY dingen zullen meer en meer boven water komen. Zo ben ik onlangs naar een hardcore show geweest in Knokke-Heist, zeer kleinschalig, die tickets waren in een mum van tijd uitverkocht. Er zijn zelfs nog 100 tickets vrij gemaakt, en ook die waren op minder dan een half uur weg. Je ziet, DIY organisaties komen zeker boven drijven, en voor die organisaties maakt het niet uit of de cultuur op zijn gat zit of niet, ze zullen hun stem wel laten horen.

Naar mijn mening moeten we inderdaad misschien terug naar kleinschalige organisaties, grote evenementen zullen wellicht een probleem blijven ergens (ik denk dan aan Rock Werchter, Pukkelpop en zo). Je mening
Mijn mening zal er wellicht niet toe doen, maar ik ben persoonlijk altijd al fan geweest van eerder kleinschalige evenementen . Ieperfest is een heel mooi voorbeeld daarvan. Heel kleinschalig,  met hart en ziel gedaan. Die hebben nog steeds een aparte More Than Music tent, waar je info kan vinden over van alles en nog wat. Mijn persoonlijke mening, laat dit duidelijk zijn. Je hoort dikwijls, ‘wij gaan daar naartoe voor de sfeer’ dus ze kopen een ticket dat even goed voor een echte muziekliefhebber kon zijn geweest. En dan heb ik iets van; dat festival is uitverkocht is en een muziekliefhebber zit zonder. Dat vind ik beetje belachelijk, maar iedereen doet wat ie wil. Als ik naar een festival ga, wil ik alles gezien hebben,  en zelfs als ik iets niet goed vind, ga ik toch even zien. Muziek wordt anders een wegwerpproduct en dat vind ik persoonlijk niet kunnen. Maar nogmaals, iedereen moet zelf weten wat ie doet… Ik denk wel dat we die limiet bereikt hebben en veel meer mensen nood hebben aan kleinschaligere evenementen, en ik denk dat corona daar ook voor een deel heeft voor gezorgd. En dat ook bewezen heeft.

De vraag is intussen beantwoord. Zijn er ondertussen nog plannen met de gekende projecten of andere dingen waar je mee bezig bent?
Die vraag is inderdaad al beantwoord. Het kan wel zijn dat ik wat dingen door elkaar doe, de nieuwe band waar ik inzit en dat combineren met Doodsangst en / of Humanity Defiled. We zien wel wat er op mij afkomt.. Als er dan op het einde van het jaar twee albums liggen, maar ik ga niet teveel plannen om niet teveel verwachtingen te creëren.

Op de vraag of je met die projecten live gaat optreden zei je. ‘’ Het is niet mijn bedoeling om echt 'live te gaan optreden'. De tijd en zo ontbreken een beetje. Maar ik heb niet echt de ambitie met mijn muziek op te treden.”
Is dat nog steeds zo, of is er toch de honger om op een podium te gaan staan ondertussen?
Buiten met de band, waar de nummers samen worden gemaakt, niet met mijn solo projecten dat is dus nog steeds zo. Met Humanity Defiled zie ik dat niet zitten, en met Doodsangst zeker niet je hebt een hele rits effecten nodig, en dat is niet te doen. Dus nee, live optreden met mijn projecten zit er nog steeds niet in… ik sta nog steeds achter die mening … ?

Je zit al een tijdje in de business ook al is het puur hobby, maar heb je nog ambities of doelen die je wil bereiken (buiten het gedoodverfde wereld dominantie) ?
Ik zit er al een tijdje in, muziek spelen doe ik toch al sinds mijn 18ste. Opnemen thuis is pas echt begonnen in een later stadium, en dat is een droom die uitkwam, die eerste opnames van Doodsangst was in 2012/2013. Dus toch ook al een tiental jaren. Ambities? Projecten waar ik mee bezig ben, zoals die negen nummers met Déhà en de zangers die hebben toegezegd dat is al een ‘ambitie’ die we aan het uitwerken zijn. Met een echt doel ben ik niet zo bezig. De appreciatie en erkenning voor wat ik doe, als dat kan blijven bestaan zoals het nu is? Dat is een ambitie en doel op zich als het ware. Wat je aan het doen bent dat het iets waard is voor iemand.. Leg ik mijn lat dan wat te laag? Misschien, maar ik ben er wel iets mee en het is een stimulans om weer iets anders te doen.

Ik wil niet pushen, maar ik vind toch dat je zou moeten overwegen om met een Doodsangst set live te gaan optreden… maar goed …
bedankt voor dit fijne gesprek en zeer veel succes in alles wat je doet. We zien elkaar hopelijk spoedig. En blijven al je projecten op de voet volgen