logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Depeche Mode - ...
Civic

Dirk Serries - De toevoeging van sax maakt het zo verfrissend, dat ik er enorm trots op ben. Nu is eindelijk deel twee van mijn Ambient carrière aangebroken Aanbevolen

Geschreven door - -

Dirk Serries - De toevoeging van sax maakt het zo verfrissend, dat ik er enorm trots op ben. Nu is eindelijk deel twee van mijn Ambient carrière aangebroken

Dirk Serries (Antwerpen) is een Belgische componist en musicus. Zijn muziek verscheen tot ongeveer 2007 onder zijn artiestennaam vidnaObmana, daarna onder Fear Falls Burning. Serries componeert muziek op het raakvlak tussen ambient en minimal music. Dirk Serries is door de jaren heen uitgegroeid tot een van de meest veelzijdige muzikanten die ik  ooit heb ontmoet. De ontelbare projecten, zijn eigen label en het nieuwste project ‘Island on the Moon’ met Saxofonist ‘Trösta - de recensie van deze samenwerking kun je hier eens nalezen - waren voer genoeg om de man eens uit te nodigen voor een interview, een gesprek van circa 1u25 met een rits interessante anekdotes uit het verleden en het heden, en een blik naar de toekomst
https://dirkserries.bandcamp.com/

Mijn laatste Interview met jou was in 2016 op Dunk!festival, je trad toen op met o.a. YODOK III; het was een dubbel interview met Ronald Mariën. Er is ondertussen veel gebeurd, kun je kort eens wat meer vertellen om ons te ‘updaten’?
?
Om dit allemaal in het kort te vertellen is heel moeilijk uiteraard. Er is veel gebeurd, voor ons allemaal eigenlijk. O.a. met die pandemie en zo, maar muzikaal ben ik blijven evolueren en gelukkig maar. Ambient is en blijft natuurlijk voor altijd in mijn DNA. Je probeert gaandeweg andere genres aan jezelf te verbinden, waardoor je eigen muziek , of waar je mee bezig bent, een andere dimensie of structuur krijgt. Dat doe je meestal aan de hand van samenwerkingen. Solo dreig je steeds terug grijpen naar dezelfde manier van werken. Samenwerkingen zijn er om net die grenzen te verleggen, om uit je comfortzone te stappen. YODOK III is daar een heel mooi voorbeeld van. En tegelijkertijd was het ontstaan vanYODOK III ook een heel essentieel keerpunt in mijn zijn als muzikant.  Met Tomas Järmyr en Kristoffer Lo, twee uitzonderlijke muzikanten uit de Scandinavische jazz scene, heb ik geleerd heb om te improviseren, om af te stappen van mijzelf als controlefreak. Een wereld van improvisatie ging voor me open en bracht mij in een stroomversnelling van samenwerkingen, projecten en concerten in de vrije improvisatie en free jazz scene. En zo ben ik ook gestart met een eigen label - https://newwaveofjazz.com/ - een DIY platform voor mijn fascinatie voor deze muziekstrekking. Je moet weten, ik ben opgegroeid met (post)punk en new wave , zoals velen uw en mijn generatie, en het is, vind ik, juist dat die periode mij enorm doet denken aan de vrije improvisatie.  De attitude en het anarchisme maar met heel veel respect voor elkaar, een verbondenheid onder muzikanten die je haast niet terugvindt in andere genres waarin ik heb vertoefd. Een filosofie waarin je samen, en niet tegen elkaar, bouwt en creëert. En eveneens het intens samenspelen met saxofonisten, drummers, pianisten, trompettisten deed dit mij groeien en evolueren als muzikanten.. Langzaam stapte ik af van de elektrische gitaar in combinatie met veel effecten en werd ik bewuster van wat je doet op het instrument. Daar waar vroeger ik de gitaar hanteerde om de klank te maken, gebruik ik ze nu veel meer akoestisch en leer ik constant mijn eigen manier te her evolueren. Dus dat is in het kort wat er tussen dat interview van toen en nu is veranderd, het ontdekken van die vrije improvisatie.

Op dat vlak heb ik zelf ook een evolutie doorgemaakt, die vrije improvisatie was ook voor mij een ontdekking waardoor ik voortdurend ‘jazz’ concerten bezocht. Ik herinner me trouwens dat concert van YODOK III waarop de geluidsinstallatie het begaf en die muzikanten gewoon hun instrument oppikken en gewoon verder deden, als je dat tegen komt in een doorsnee rock concert is het optreden gedaan
Net dat is het mooie en uitzonderlijke ervan maar dit kan je enkel met de juiste muzikanten en gelijkgezinde zielen rondom je. Veel mensen denken dat vrije improvisatie niet meer is dan een jamsessie. Vrije improvisatie echter is het samenkomen van zielsverwanten door de juiste muzikanten uit te nodigen en samen te creëren. En dat is een heel andere uitvalbasis. Je weet dat je elkaar muzikaal steunt. Om een voorbeeld te geven, we doen binnenkort een  concert in jazzclub De Singer, Rijkevorsel met mijn eigen IMPETUS GROUP, voor deze gelegenheid een zevenkoppige groep van heel zorgvuldige uitgekozen muzikanten. Niet alleen is de keuze van de instrumenten heel bewust gemaakt maar ook wie juist deze bespeelt.  In vrije improvisatie speel je zonder partituur, zonder enige concrete afspraken en dus dien je wel kunnen steunen op alle muzikanten doorheen zo’n concert.  Als bv. één van de muzikanten even niet speelt, weet je dat de andere muzikanten die pauze invullen en hierop anticiperen, het is een blinde muzikale vertrouwensband. En hierdoor wordt net die speelvreugde belangrijker dan de puur technische omkadering.

Doorheen de jaren heb je trouwens ontelbare projecten gedaan, kun je het zelf nog volgen? Ik moeilijk (haha) maar elk project is weer een pareltje. Als Dirk Serries iets aanraakt, is het steeds van goudwaarde. Maar zoals je zegt, je laat je steeds omringen door de juiste mensen , dat is ook een belangrijke factor uiteraard
Ik speel gewoon heel graag samen met andere muzikanten.  Het is totaal een andere ervaring als solo spelen en zal dit blijven doen, solo is eigenlijk heel intens en strikt.  Zelfs als je solo improviseert, kun je enkel op jezelf vertrouwen en mis je de feedback van anderen. Als je samenwerkt, verleg je zo ook je eigen grenzen als het ware door de input van de andere muzikanten. Hierdoor zijn die projecten zo verschillend, uniek en talrijker, en maak ik slecht deel uit van het groter geheel. Maar begrijpelijk dat voor de buitenstaander dit misschien allemaal iets moeilijker is om te volgen. Vroeger, met vidnaObmana was ik ook best heel productief.  Alleen gebeurt nu alles veel spontaner, minder strak geregisseerd en ontstaan de meeste releases eigenlijk heel organisch.  Geslaagde concerten die zijn opgenomen, studio sessies met verschillende bezettingen, ook al komen geregeld dezelfde muzikanten terug zoals bv. de Engelse saxofonist COLIN WEBSSTER, met wie ik heel veel dingen doe.  Maar telkens zijn het andere muzikale resultaten. Allemaal door elkaar, dat maakt het voor mij zo interessant en overzichtelijk  maar ik kan me inbeelden dat dit voor een buitenstander eerder niet zo is (haha)

De laatste keer dat ik je live heb gezien was 28 mei vorig jaar, ook al was dat via streaming, het was een van die weinige streamings waar ik echt voelde dat ik er aanwezig was in die kerk. Hoe doe je dat en hoe heb je dat zelf beleefd eigenlijk, zo zonder publiek optreden?
Ik denk daar misschien wat teveel over na maar eigenlijk kun je heel eenvoudig een streaming doen. Tijdens de eerste lockdown had ik het gevoel dat ‘fans’ en ikzelf dit nodig had en heb ik de streaming heel basic gehouden, gewoon in mijn kamer zonder franjes.  Daarna had ik toch iets van, ik wil iets doen in de zin van wat ik deed met vidnaObmana, ten tijde dat ik redelijk veel optrad in kapelletjes en kerken. Een kerk is gewoon een heel interessante ruimte, geeft je haast een gemoedsrust. De akoestiek is perfect voor sfeermuziek en vermist ik heel graag iets wou doen in de kerk in eigen dorp, was de beslissing snel gemaakt om daar de tweede streaming te doen. Het uitgangspunt was om de kijker te betrekken bij het creatief proces integenstelling tot alles wederom te verhullen in duisternis.  Samen met mijn eeuwige geluidstechnicus Ronald Marïen hebben we dan het project opgevat om dit op klaarlichte dag te doen en gebruik te maken van verschillende camera’s die elke beweging van mij haast in close-up en gedetailleerd filmde. Daarbovenop hoor je echt de kerk in al zijn akoestiek en dat maakt juist van deze stream een eerlijk en heel waarheidsgetrouw document, alsof je er echt bij was. Roland heeft dit allemaal perfect in beeld gebracht en echt bergen werk verzet om dit allemaal zo mooi af te werken.

Ik heb in die periode pakweg 73 streamings gedaan, maar dit was een van de weinige waar ik dat intens gevoel had er echt bij te zijn
Het was ook allemaal heel nieuw, iedereen was verplicht van thuis te blijven. Om mensen toch te kunnen benaderen kon je dit inderdaad doen aan de hand van streaming. Voor velen, incluis mijzelf, stond dit nog in zijn kinderschoenen.  Niet iedereen heeft de dure camera’s of de mogelijkheden om dat professioneel aan te pakken. In die stijl was het minimaal concept perfect, en konden we met ons 2 eigenlijk een heel effectief mooi resultaat realiseren.

Het zal nooit een echte concertbeleving vervangen … Maar er was op dat moment niet veel andere mogelijkheden, maar wat me ook opviel is dat de drempel om nieuwe muziek te ontdekken kleiner was. Zo heb ik dankzij streamings Balkan muziek intenser leren kennen, door het festival Balkan Trafik, iets wat ik misschien nooit had gedaan voordien, maar door die streaming is op dat vlak een andere wereld open gegaan. Denk je ook dat je een ander publiek hebt kunnen aanspreken dan je doorgaans bereikt door het aanbieden van die streaming?

Ik ben er zelfs 100% zeker van dat ik door deze streamings ook nieuwe mensen heb aangesproken. Zeker en vast. Er was geen alternatief en volledig akkoord het is niet hetzelfde dan een live concert maar ik had echt het gevoel dat mensen dit werkelijk omarmden vanwege de verschrikkelijke situatie, waarin we allen waren beland, en het gebrek aan alternatieven.

Hoe heb je trouwens die gehele COVID tijden beleefd? Deed het op je grenzen botsen waardoor je de neiging voelde de handdoek in de ring te gooien? Of ben je er als componist en muzikant sterker uit gekomen, doordat je er inspiratie in vond bijvoorbeeld?
Een beetje beide, en dan ben ik nog één van de gelukkigen die niet moet leven van zijn muziek. Dat is, toen ik ooit met muziek begon, trouwens een bewuste keuze geweest om geen beroepsmuzikant te worden. Uiteraard zorgt die keuze ook voor frustraties, maar langs de andere kant biedt het zekerheden en vooral artistieke vrijheid. Tijdens corona gaf dit mij specifiek geen stress en kon ik blijven vertrouwen op een inkomen. Creatief was een ander verhaal want voor mij is muziek een passie, een obsessie als het ware, die drang om muziek te maken en samen te werken met muzikanten is eigenlijk non stop aanwezig en de gehele pandemie met zijn lockdowns en besmettingsgraad en gevaar maakte dit heel moeilijk. Op die grens botste ik wel maar dan ook hier weer probeer je te roeien met de middelen die je hebt en aangereikt worden.  Zo kon ik, dankzij de technische en software mogelijkheden en het internet, wel met wat muzikanten samen real-time improviseren en hiervan werd zelfs een album uitgebracht op eigen label, alsook kon ik met mijn partner Martina Verhoeven (piano) meer samenspelen.  Met haar heb ik een aantal opnamen (audio en video) gedaan in het auditorium van de muziekacademie te Baarle-Hertog.  Ook met eigen label ben ik, desondanks de donkere periode, albums blijven releasen.  Dit van stilzitten was geen sprake.  De hele pandemie bracht, en voor velen denk ik, een andere kijk op het leven.  Het gaf mij de kans om alles eens te herbekijken en hoe ik mijzelf verder wens te profileren als muzikant en label. De continue drang bv. om live te spelen is er een beetje uit gegaan. In die zin dat ik vroeger altijd op zoek naar waar ik eventueel kon spelen. Ik heb geen boekingsagent en doe dus alles zelf. En daar ben ik vanaf gestapt, ik heb meer rust gevonden op dat vlak. Als een venue of programmator mij wenst, zal zij of hij mij wel weten te vinden.  Het is wat het is. Ook gaf de hele covid19 situatie mij de kans om iets meer te oefenen op de akoestische gitaar.  Niet dat ik plots heel harmonieus of volgens toonladers ga spelen, maar het gaf me wel veel meer vertrouwen.  De connectie met de gitaar is intenser. Maar eerlijk? Het is genoeg geweest en de tijd is er om de draad terug op te gaan nemen dus kijk enorm uit naar de komende concerten.

Je kan stellen dat je het Ambient genre bij ons op de kaart hebt gezet, je verlegt ook grenzen. Hoewel ik je niet in dat hokje ‘Ambient’ wil duwen, want je doet veel meer. Mee eens?
Ik neem dit zeker als een compliment. Heb natuurlijk al wat jaren op de teller, begonnen in 1984 met industriële muziek en langzaam opgeschoven naar ambient eind jaren tachtig. De jaren ’90 waren echt top. Met Vidna Obmana belandde ik op een Amerikaans label, de cd’s verkochten enorm goed en heb toen meermaals kunnen toeren in de Verenigde Staten. Dus ik ben zeker blij dat je het zegt, want de algemene erkenning in eigen land is er nooit geweest. Door de kenners zeker en vast en het waren ook meestal zij ofwel de DIY organisatoren die mijn concerten in België organiseerden.  Het contrast met het buitenland was enorm.  Nog zo’n mooi voorbeeld is dat ik begin de 21ste eeuw werd uitgenodigd door het metal label RELAPSE RECORDS voor de release van een album, dit is de Dante trilogie geworden (Tremor, Spore en Legacy) en hierdoor kon ik aardig wel wat contacten leggen in de metal scene.  Zo ontstonden er tours in support van CULT OF LUNA, MONO en JESU maar evengoed samenwerkingen met STEVEN WILSON, STEVE VON TILL, JUSTIN BROADRICK, CULT OF LUNA, etc. Het heeft me echt de kans gegeven om in grotere zalen te spelen en hier kostbare ervaring op te doen.  En daarin is België steeds in achtergebleven, jammer genoeg.

Ik bekijk het steeds vanuit een heel ander standpunt, vandaar misschien
Jij wel, maar als je kijkt naar de mainstream kranten, tijdschriften en radio dan krijg je toch het gevoel dat zij enkel belichten wat op dat ogenblik ‘hot’ is. Dat maakt het voor een muzikant of label niet gemakkelijk.  Gelukkig is er nog de gespecialiseerde pers. Maar voet aan de grond bij de grote media gebeurd gewoon niet, of amper.  En dat is bijzonder jammer omdat je zo ook een groot segment van het publiek negeert die niet vertrouwd zijn met deze soort van muziek maar misschien toch wel interesse zouden hebben.  Het educatieve hier gaat spijtig verloren.

Ik heb ergens gelezen dat je met het project Microphonics toen dichter kwam bij ‘geluid’. Op welke manier precies?
Ik heb altijd in fases nieuwe elementen in mijn muziek ontdekt.  De industriële en ambient muziek van Vidna Obmana, Fear Falls Burning en vervolgens Microphonics.  Microphonics is ontstaan uit de terugkeer naar het contemplatieve van Vidna Obmana vermengd met het dynamische van Fear Falls Burning. Op dat moment was dat inderdaad een zeer interessant project omdat het me toeliet om veel meer te experimenteren en met meer epische muzikale thema’s te werken, al dan niet in combinatie met luidere concerten. Maar Microphonics had een levenslimiet en sloot het project af na een reeks van uitgaven en concerten. Ik rond graag projecten af, wanneer ik voel dat ik absoluut niets meer kan toevoegen en dat de kans op herhaling groter wordt. Maar op dat moment was dat zeker het geluid dat me toen dichter bracht bij wat me toen interessant leek. Het was gewoon een logische stap naar iets anders toe.

In datzelfde interview vond ik deze vraag ook wel interessant. Is het niet wat ontnuchterend dat je met Microphonics minder publiek over de streep trekt dan met vidnaObama en Fear falls Burning? Of hoe moet ik dat zien?
Met Microphonics heb ik relatief veel op tour geweest zoals support tours voor oa. MONO en dat gaf mij de kans om mijn muziek voor te stellen aan een ander publiek.  Niet altijd eenvoudig want het publiek komt natuurlijk voor de hoofdact en soms zit men echt niet te wachten op een eenmansact als support. De Vidna Obmana fans waren gewoon niet op de hoogte van wat ik toen deed en denk ook niet dat die fans de meeste avontuurlijke waren om samen met mij in een nieuw experiment te duiken.. Eveneens zijn genres helaas nog altijd teveel gescheiden waardoor het nieuws helaas niet altijd doorsijpelt. Die kruisbestuiving van genres is net het meest interessante aan muziek maken en het ontdekken van nieuwe mogelijkheden maar voor velen is dit echt een brug te ver.

Laten we het ook hebben over je laatste nieuw project ‘Island on the Moon’ met saxofonist Trösta. Hoe hebben jullie elkaar gevonden? En waar blijf je toch steeds die absolute top muzikanten vinden om je muziek te versterken?
Dat is nu eens een perfect voorbeeld van hoe mooi eigenlijk een kruisbestuiving kan zijn.  Op papier zou een klassiek geschoolde jazz saxofonist niets gemeen hebben met een experimentalist die zich volledig toelegt op abstracte, weliswaar bij moment heel harmonieuze en warme geluidstructuren, maar als je met een open geest zo’n project aangaat, kan er echt iets heel mooi ontstaan.  ISLAND ON THE MOON is ontstaan tijdens de eerste lockdown, anno 2020.  TRÖSTA is een Brussels saxofonist die na een stilte periode (vanwege gezondheidsperikelen) van 15 jaar de draad weer oppikte en zijn eigen subtiele stijl ontwikkelde, juist vanwege die persoonlijke limieten.  Zo stuurde hij mij een aantal prille solo sax opnamen en wat ik hoorde was adembenemend mooi.  Onmiddellijk hoorde ik een verwantschap die weleens een heel mooie symbiose zou kunnen opleveren.  Nog steeds in lockdown vroeg ik hem of we niet eens iets konden proberen en heb hem dan een nieuwe solo ambient structuur opgestuurd.  Haast diezelfde dag kreeg ik van hem het antwoord.  Alsof hij nooit anders had gedaan, speelde hij perfect in op wat ik hem had toegestuurd en ontstond er eigenlijk iets heel unieks.  Vervolgens werkten wij volgens hetzelfde principe aan song 2, 3 en 4.  Niets uitgeschreven of afgesproken maar improvisatie in eigen studio’s met haast geen post-productie buiten wat mastering voor cd en lp.. Een echt wonderbaarlijke ervaring voor ons beiden en voor mij persoonlijk voelt dit echt aan als het belangrijke tweede deel in de ambient muziek, dat ik meer dan dertig jaar geleden met Vidna Obmana opstartte.

Persoonlijk vond ik het een onvergetelijke trip van sprookjesachtige landschappen in een duister, donker kader. Wat denk je?
Ik ben nooit fan geweest van de extremen in noise of dark ambient. Muzikaal ben ik altijd iemand geweest die graag de grijze zones opzoek, balancerende tussen de extremen.  Maar eveneens probeer ik ook altijd het zeemzoetige of overduidelijk melodieuze te vermijden. ISLAND ON THE MOON is juist die subtiele balans tussen warmte en spanning.  TRÖSTA weet op een sublieme manier de harmonieën alsook dissonanten op te zoeken en dat maakt ons album niet licht of donker. Noem het een zachte botsing tussen uitersten.

Trösta vult die duisternis aan met een aanzwellende sax, waarbij lichtjes gebotst wordt tegen een geluidsmuur en toch gestreeld wordt om innerlijke rust te verkrijgen. Een bewuste manier van werken?
Hoe je het omschrijft klopt wel. Die lichte contrasten geven een soort spanning maar zij nooit extreem en blijven evengoed harmonisch. Of het een bewuste manier van werken is geweest ?  Absoluut niet, het is gewoon heel natuurlijk gegroeid.

Hoe waren de algemene reacties?
De reacties zijn al heel positief geweest, ook uit onverwachte hoek eigenlijk. Veel waren mee met het verhaal en dat vind ik wel heel mooi. Veel mensen verwachten veel, zeker als dit album aangekondigd worden als ambient en dan komt daar plots een saxofoon aan te pas. En dan is het ofwel een zware ontgoocheling, ofwel gaan ze erin mee . En gelukkig zijn de meest er dus in mee gegaan.

Zijn er trouwens plannen voor live optredens ondertussen?
Gelukkig kunnen we inderdaad terug live concerten organiseren en spelen.  Zo heb ik met mijn eigen label, A New Wave Of Jazz, een tweemaandelijks event in jazzclub PlusEtage op de grens van Baarle-Hertog (België) en Baarle-Nassau (Nederland). En in maart er is eindelijk de tour met KODIAN TRIO (het trio met Colin Webster op sax en Andrew Lisle op drums).  Initieel gingen we ons vijfjarig bestaan vieren met een tour in 2020 maar vanwege de welbekende reden hernemen we deze vanaf 20 maart.  Hier kijk ik enorm naar uit. Verder staat er wel aardig wat op stapel in april, mei en juni.  Dus laat ons hopen dat alles kan doorgaan.

Staan er nog andere projecten op de  planning? Wat zijn de verdere toekomstplannen?
Mijn label blijft wel prioritair, hoewel het echt wel moeilijk was de afgelopen 2 jaar, niet alleen zorgde corona voor een duik van de verkopen maar ook Brexit doet er geen goed aan.  De hogere douanetaksen schrikt mensen af om cdtjes te kopen. Maar ik blijf vasthouden aan het plan dat ik heb en hoop dat de releases uiteindelijk opgepikt worden. En het zou enorm mooi zijn om met YODOK III ook nog enkele concerten te doen..

Zijn er na al die jaren nog ambities en doelstellingen die je voor ogen hebt
Ik heb altijd ideetjes en plannen maar ik ben wel wat rustiger geworden en probeer het dag per dag te bekijken.  Maar er zijn zekers nog een paar wensen die ik graag gerealiseerd zie worden.  In maart is er dus mijn ‘big band’ project, IMPETUS GROEP.  Een continue roterende big band (wisselende bezetting naar gelang de beschikbaarheid van de muzikanten en waar ze wonen) die op vrijdag 25 maart in jazzclub De Singer te Rijkevorsel aantreedt als septet.  Deze volwaardige vrije improvisatie groep bestaat dan uit Martina Verhoeven op piano, Charlotte Keefe op trompet, Maya Felixbrodt op viola, Colin Webster op sax, Peter Jacquemyn op contrabas, Andrew Lisle op drums en mijzelf op gitaar.
Met Trösta werk ik volop aan de opvolger van ISLAND ON THE MOON en gaan we een exclusief concert doen in september. Ondertussen blijven we ook met het label bezig en zien wel waar het strand. We kunnen enkel maar doen wat we graag doen, en hopen dat de mensen ons daarin volgen.

Ik heb altijd gevonden dat je muziek perfect past bij film of TV series, zijn er geen ambities in die richting?
Dank je, heb ik eigenlijk ook altijd gevonden maar ook hier zijn de uitnodigingen tot op heden beperkt gebleven.  Ik heb wel enkele soundtracks gemaakt voor voornamelijk Amerikaanse kortfilms en is mijn bestaande en uitgebrachte muziek wel meermaals gebruikt geweest voor en paar documentaires. Maar echt voor een langspeelfilm of zo, nee. De ambitie is er wel maar ik vrees toch dat je dan jezelf teveel dient te schikken naar de wensen van de regisseur en daar heb ik het dan weer wat moeilijker mee.

Bedankt voor dit heel fijn en lang gesprek…zet gerust hieronder enkele links

Pics homepage @Mich Leemans

A NEW WAVE OF JAZZ : https://newwaveofjazz.bandcamp.com/
DIRK SERRIES : https://dirkserries.bandcamp.com/
VIDNA OBMANA : https://vidnaobmana.bandcamp.com/
FEAR FALLS BURNING : https://fearfallsburning.bandcamp.com/
MICROPHONICS : https://dirkserriesmicrophonics.bandcamp.com/

Aanvullende informatie

Gelezen: 1232 keer