The Shadow Machine - Jo Geboers - Voor mij blijft het voornaamste doel om de juiste mensen te blijven vinden die open staan voor mijn muziek en mee willen gaan in dat verhaal

The Shadow Machine is het geesteskind van songsmid Jo Geboers. Je kunt je verwachten aan nummers die voortkomen uit het creatieve domein van de grimmige onderwereld van het leven, maar die evengoed ruimte laten voor hoop en kleur. In zijn sentimentele songs bezweert songwriter Jo Geboers op poëtische wijze zijn kwelgeesten en omarmt hij met behulp van emotionele, intense muzikaliteit zijn eigen kwetsbaarheden. Geboers' meeslepende vakmanschap en dito baritonstem doen wellicht denken aan die van iconen als Nick Cave of Matt Berninger (The National). Over die release en over de toekomstplannen hadden we een fijn gesprek met Jo Geboers.

Je solo project gaat wat diezelfde kant uit als ‘Low land home’ , maar biedt ook een straaltje hoop in donkere tijden. Wil dit zeggen dat het leven je iets meer toelacht? Schuilt er een persoonlijk verhaal achter die ommezwaai?
Ik ben sowieso geen al te sombere mens, ik ben eerder idealistisch. Ik duw de moeilijkere momenten in mijn leven ook niet weg. Binnen die moeilijke momenten voor mezelf, anderen en de maatschappij probeer ik die hoop wel een plek te geven. Ondertussen ben ik papa geworden, dat is sowieso een leuke wending aan mijn leven, ook al waren de songs nog niet geschreven toen ik papa werd. Misschien laat het me gewoon tegenwoordig beter toe om die hoop toe te laten in mijn leven, en komt het daardoor. Vermoedelijk ligt het dus aan het feit dat ik me, in tegenstelling tot bij Low land home, beter kan focussen op die lichtpuntjes in het donker. Ik kan me er dus wel in vinden dat de solo plaat meer hoopvol of warmer klinkt.

Waarom niet gewoon onder je naam ‘Jo Geboers’ en per se The Shadow Machine?
Dit solo project is een soort alter-ego. Als ik het ‘Jo Geboers’ zou noemen dan is het puur en alleen van mij, en dat is nu niet compleet het geval. Ik vind mijn naam sowieso niet klinken als een artiestennaam. Ik was naar een naam aan het zoeken en had een lijst met twintig opties. Op een bepaald moment hoor ik een nummer van Big Thief waar ze zingt over ‘The shadow machine’. . Ik heb dat opgezocht , en begrijp nog niet 100% wat ze bedoelt maar ik had wel iets van ‘dat is het gewoon’. Deze plaat is een schaduw, maar er is geen schaduw zonder dat er een lichtpunt is. Dus die naam past perfect binnen het concept dat ik hier aanbied. In een nummer ‘Cities of Light’ zing ik ook ‘let the shadow on your side’. En het viel me op dat ik nogal vaak over ‘the shadow’ zing. Dat maakt het plaatje compleet.

De plaat ‘Cities of Light’ kwam tot stand tijdens de lockdown? Was die tijd dan een inspiratie om te herbronnen? Ben je er sterker uit gekomen, of op je grenzen gebotst?
De week voor de lockdown is Low Land Home gesplit. Grotendeels door het gevoel dat het op was, er is geen ruzie geweest, maar artistiek voelde ik dat we op ons tandvlees zaten wat dit project betreft. En toen was er de lockdown, en had ik het idee om eens echt te herbronnen. Maar na drie dagen was ik weer bezig met gitaar en piano spelen. Ik had plots weer een drive, er was ook niets anders te doen. ik werk als psycholoog , dus ik had een job naast met muziek bezig zijn. Ik had het dus eventjes echt gehad, maar vond plots die tweede adem om er toch terug in te vliegen. Op mijn eentje heb ik me intens beginnen bezig houden met songs schrijven en zo. Na enkele maanden, in de zomer , had ik toch enkele songs afgewerkt. Toen heb ik dat naar Gianni Marzo gestuurd, omdat ik dacht dat van de muzikanten die ik ken, is hij wellicht de aangewezen persoon wie me kan helpen om alles in te kleuren. In september heeft hij me , met zijn gitaar partijen, alles terug gestuurd. Dat beviel me enorm. Na een tijdje zijn daar enkele muzikanten bij gekomen, en begon het project echt vorm te krijgen. Na goed nadenken, heb ik besloten om, nu toch alles stil ligt , die vijf songs gewoon uit te brengen.  Gianni zag het wel zitten om me ook in de studio te helpen. Zeer intuïtief , heb ik dan Bert Vliegen gecontacteerd. Ik heb ooit samen met hem bij Astronaute gespeelt. Er was toen al een klik tussen ons, dus heb ik hem gekozen als producer. Hij heeft ook de nieuws songs van Whispering sons mee opgenomen, dus echt de perfecte persoon om ook mijn project onder zijn vleugels te nemen. We hebben daar, ook financieel, een compromis kunnen in vinden. Via Bert heb ik dan ook Dennis Mahieu (onze drummer) leren kennen, en zo is de bal aan het rollen gegaan. Op een bepaald moment zaten we in december en zijn we allen die vijf nummers beginnen afwerken, het is dus zeer snel gegaan. Van maart tot februari dit jaar hebben we enkele singles uitgebracht, en nu dus de nieuwe EP . Live shows lukte voor Dennis moeilijk doordat hij het druk had met zoveel andere projecten. Via Dennis ben ik terecht gekomen bij Guilllaume Trota  en uiteindelijk ook Wannes Nimmegeers op bas. Plots had ik een hele band rondom mij. Waardoor het een combinatie is geworden tussen een solo project in de huiskamer, en live een echte band. Ondertussen is de EP dus uitgebracht, we hebben zeer mooie reacties gehad en veel plays op spotify – toch ook mooi meegenomen. We hebben ondertussen een boeker in België en Nederland, nu is het een kwestie van ons te lanceren op het podium zodra we de kans krijgen…  want ik ben toch vooral een live muzikant, ik heb nood aan interactie met de fans. In april kunnen we enkele keren spelen, en in de zomer ook… iedereen wil uiteraard spelen, en heeft iets nieuw uitgebracht dus ja, maar ik hoop dat we die kans toch krijgen.

Je zegt het zelf,  er is een overaanbod aan releases geweest in die periode, ben je niet een beetje bang dat jouw release wat tussen de mazen van het net zal verdwijnen binnen dat overaanbod?
Dat weet je dus nooit eigenlijk, we hadden vorig jaar nog een boeker. Ik had die eerste single uitgebracht met het idee ‘daarna zien we wel’. We hebben bewust gewacht tot oktober /november om nog eens een single te lossen. Op dat moment dacht ik toch , nu zitten we al op dat punt. Nog eens een jaar wachten vooraleer een EP uit te brengen leek me geen optie, omdat alles gewoon klaar was. Ik denk dat we gaan blijven singles releasen, dat is een beetje wat is aan het gebeuren in het muzieklandschap nu, dat je moet blijven iets uitbrengen om in de aandacht te kunnen blijven, tot live optreden weer compleet kan en mag.. je zou kunnen stellen om nog wat te wachten, en het is wel een risico door dat overaanbod, maar de nummers lagen klaren dus had het gewoon geen zin om nog langer te wachten…

Begrijp ik volledig, ik wou het ook over de nieuwe EP hebben. ‘Hoop’ is de rode draad op de schijf, dat hebben we al aangegeven eigenlijk, is het bewust een boodschap van hoop uit te zenden naar de luisteraar toe?
Dat is een weergave hoe ik me op dat moment echt voel, dus ja. Ik begin doorgaans aan een nummer te schrijven , en bedenk naderhand waar zou dit over kunnen gaan. Ik werk dus een beetje anders aan songs, dan doorsnee het geval is. Die boodschap van hoop is wel een belangrijke boodschap die ik daar bewust wilde in verwerken.

Je hebt een zeer warme stem die meteen doet denken aan vocalisten als Nick Cave, Matt Berninger maar ook de onlangs overleden Mark Lanegan. In de meeste reviews komt dat vermoedelijk voor jou  tot vervelends toe, naar boven. Hoe sta je daar zelf tegenover?
Review
Cities of Light (musiczine.net)
Ik vind die vergelijking zeker niet erg, het is logisch als een stem in een bepaalde richting gaat dat men dat vergelijkt met een artiest die men kent. Dat zijn mensen waar ik één voor één naar opkijk dus ik zou niet weten waarom ik dat vervelend zou vinden, integendeel ik zie het als een compliment. Mensen hebben nu eenmaal een referentie of omkadering nodig.

Wat me vooral aanspreekt is dat je een deken aanbiedt in donkere gedachten, voel je je (net als ik ) comfortabel in die donkere hoek? Of hoe moet ik dat zien?
Laat me stellen, ik ga niet gauw schrijven over iets dat me super gelukkig maakt. Dat lijkt als een vervorming, alsof die dingen er niet zijn, maar die zijn er uiteraard wel. Maar ik schrijf gewoon liever over twijfels die ik heb, dan over zekerheden. Ik sta gewoon graag stil bij die onzekerheden of donkere gedachten, ook van anderen. Ik werk ook vaak s ’avonds aan mijn muziek. Het is ook een vorm van zelftherapie . Sommigen hebben graag dat alles vrolijk en uptempo klinkt, maar voor mij hoeft dat gewoon niet. Laat het ons daarbij houden.

Zitten uw ervaringen als psycholoog daar ook in verweven, of is het een manier om die pijn of frustratie die je tegenkomt van jou af te schrijven dan?
Niet concreet, sowieso is het logisch dat ik open sta voor de problemen van andere mensen. Door mijn beroep. Het ligt wellicht in verlengde, maar het is daarom niet per se dat ik daar uit inspiratie opdoe eigenlijk. Ik kijk vooral naar mezelf en stel vast dat ik niet de enige ben die zich zus of zo gevoeld heeft. Het is een beetje dat deken, waarin mensen zichzelf kunnen herkennen , daar draait het vooral om.

In een interview las ik: ‘’ Ik vind het heel belangrijk, dat we ons als mens kunnen tonen en niet als een wezen dat constant gelukkig moet zijn. Het is een soort levensfilosofie, die ik in muziek wil gieten.” Kun je dat eens wat meer toelichten?
Ik heb ooit veel les gehad over hoe je mensen hun gedachten kunt doen veranderen, bepaalde methodieken vinden om hen op gedachten te doen veranderen wanneer ze zich niet goed te voelen in hun vel. Echter, langs de andere kant , iemand die bijvoorbeeld depressief is, 90% van het probleem is , net worstelen met het feit dat hij zich beter wil voelen. Er heeft me eens iemand de muzikale Dirk De Wachter genoemd, omdat ik zijn boodschap een beetje verkondig ‘de kunst van het ongelukkig zijn’. Ik vind het een sterke boodschap. Er zijn dan wel mensen die daarop ingaan met ‘ik moet toch niet ongelukkig zijn?’ Uiteraard is dat niet het geval, maar je mag dat wel toelaten in je leven op sommige momenten. Ik merk ook in gesprekken, dat die levensdruk kleiner wordt als ze beseffen dat er niets mis is met soms eens ongelukkig zijn.

Ik denk dat de sociale media, waar je altijd het beeld krijgt van steeds gelukkig te moeten zijn, daar een rol in speelt. Dat brengt me bij, hoe belangrijk is de sociale media voor jou als muzikant (en mens)?
Je kunt er moeilijk omheen. Ik ga geen mensen vinden door op de straat aan de mensen mededelingen uit te delen, helaas niet. De sociale media is gewoon een belangrijke bron om zoveel mogelijk mensen te bereiken. Op een of andere manier ben ik daar dus ook mee bezig om te zien hoeveel likes ik krijg en fans ik heb op die sociale media. Dat is echter dubbel, ik probeer ook de boodschap over te brengen naar diezelfde mensen. Dat is minstens even belangrijk. Een zoektocht hoe je dat doet, zonder te vervallen in mijn job als psycholoog, ik ben muzikant. Ik probeer de gulden middenweg te vinden tussen beide aspecten van die sociale media.

Ook iets belangrijk. Je gaat de medewerking aan met een hele rits toppers  als Bert Vliegen (Sophia, Whispering Sons) en gemasterd door Laurens Grossen (Whispering Sons, Rumours) . Waar heb je deze mensen gevonden en vooral, hoe belangrijk waren zij voor deze plaat?
Bert ken ik sowieso nog van vroeger. We hebben het contact altijd wat blijven bewaren, hij weet met wat ik bezig ben en ik met wat hij zich bezig houdt. Dus op dat vlak is het gewoon een kwestie van elkaar contacteren met de vraag wat hij ervan vindt en zo… dat wereldje is ook klein, je kunt eigenlijk bijna iedereen mailen. Maar het moet vooral klikken. Ik ben dus vooral blij dat het met Bert Vliegen klikt, want dat is belangrijk. ik ga niet gaan samenwerken met iemand, gewoon voor de naam of faam doe ik dus niet. Dat is het stomste dat je kunt doen. soms denk ik daar wel aan hoor om een ‘grotere artiest’ aan te spreken, maar als ik aanvoel dat die klik er niet zal zijn, heeft dat dus weinig zin.

De plaat is uit sinds februari; hoe waren de reacties? Zaten daar enkele verrassingen (negatief of positief ) tussen?
Review Musiczine.net - Cities of Light (musiczine.net)
De reacties waren zeer goed. De mainstream media bereiken is echter moeilijk, die grote namen meekrijgen is moeilijk. Het gebeurt, maar zelden. Langs de andere kant kreeg ik toch zeer goede recensie van musicsites. Ik ben gewoon blij dat ik aan de slag kan blijven, er komen nog mooie optredens aan en het zal geen twee of drie jaar duren eer er nieuwe muziek uitkomt. Dat ik terug mijn richting en tweede adem gevonden heb. Op die korte tijd hebben we dus al veel mensen kunnen bereiken. Dus ja, zeker tevreden over hoe het verloopt op het moment.

Je bent ook geselecteerd voor Humo’s rock rally 2022, hoe hoog schat je je eigen kansen?
Sinds deze week weten we dat de kansen beperkt zijn, omdat we niet  naar  de halve finales zijn geraakt; Zoiets kan zeker een springplank zijn, en je helpen. Maar met alle respect, The Shadow Machine past niet echt in het concept van echt stevige rock bands die op zo een wedstrijd blijven hangen. Meskerem Mees was een opvallende uitzondering op de regel, maar doorgaans zijn het catchy en strakke bands die ver geraken op zulke wedstrijden. Maar ik laat dat niet aan mijn hart komen,  het is wat het is. Ergens vind ik het ook niet zo erg dat we niet naar de halve finale zijn geraakt, het geeft me ook teveel stress om mijn muziek te zien als een concurrentie product te beschouwen, dus laat het dan maar zo.

Laat je daardoor dus zeker niet van je stuk brengen hoop ik?
Uiteraard niet,  het zou stom zijn om me daar door te laten beïnvloeden; er zijn maar drie jury leden die dat hebben beslist, de andere vonden dat we wel konden doorgaan. Trouwens als het daar alleen om draait moet ik dringend van genre veranderen. Voor mij is de belangrijkste voldoening dat ik terug muziek kan maken en daar volop mee bezig zijn. Als iemand mijn muziek niet goed vindt of zo, dan is dat maar zo. Het kan narcistisch klinken, maar het draait ook om mijn eigen spelplezier en wat ik zelf graag doe als het erop aankomt. En dus ik ga me daardoor zeker niet laten beïnvloeden, integendeel. Het is dus mooi meegenomen als mensen dat tof vinden, is dat niet zo ? so be it ?

Wat zijn de verdere toekomstplannen? Optredens en dergelijke? Festivals?
In april spelen we twee keer, in de Nachtwacht in Tielt, en ook in mijn geboortestad Lommel (in cc de adelberg)  (ik woon nu in Gent). In juli in Diksmuide. We zijn aan het kijken voor links en rechts wat kleinere festivals te kunnen doen, met een kleiner podium eventueel overdekt. Iets intiem dus. Dus voor de zomer, buiten enkele uitzonderingen, nog niets concreet maar we zullen zien.

Wat zijn je verdere ambities? En zijn er ook doelstellingen die je wil bereiken als muzikant en componist? Of ben je daar niet mee bezig
Ik krijg die vraag soms nog, maar ik heb niet echt een concreet doel voor ogen. Voor mij is het feit dat ik terug een richting gevonden heb waar ik me goed bij voel , een doel dat bereikt is. Voor mij blijft het doel om de juiste mensen te vinden die open staan voor mijn muziek en mee willen gaan in dat verhaal. Ik ben ook niet de meest planmatige muzikant, het is gewoon eerder zien waar het naartoe gaat, telkens opnieuw nieuwe mensen leren kennen, en zo verder blijven bouwen aan mijn muziek. Stap per stap.

Als je moet kiezen een Sportpaleis uitverkopen of in het club circuit naam en faam kunnen uitbouwen? Wat verkies je en waarom
Sowieso de tweede optie. België heeft ontzettend veel mooie clubs zoals De Casino in Sint-Niklaas, Handelsbeurs en dergelijke meer. Ancienne Belgique als je wil. Er is een heel mooi circuit in ons land. Dus ja het tweede. Wat ook speelt, ik heb enorm veel artiesten gezien in Sportpaleis en Vorst Nationaal, waar ik fan van ben, en heb dat nooit 100% goed gevonden. Als ik bijvoorbeeld kijk naar een Billie Elish maar die komt alleen maar naar Sportpaleis, hoeft het voor mij niet meer, Zelfs een band waar ik enorme fan van ben, The National, komen bijvoorbeeld naar Vorst of zo, dan is de kans groot dat ik niet ga.

Dank voor dit fijne gesprek en hopelijk spoedig live op een of ander podium in het club circuit of op een festival