The Visual - Het wel of niet aanvaard worden, of zich ergens thuis of niet thuis voelen, is een unieke positie als singer-songwriter

Op het aankomende derde album ‘A Night By The Shore’, dat op 11 november uitkomt, verruilt The Visual melancholie voor avontuur en opwinding, lezen we in een biografie. Qua geluid neemt songwriter en muzikant Anna/Amor van Rij een grote sprong in het diepe: de chemie met bandleden Timon Persoon (synths/elektronica), Django Trienes (gitaar/effecten) en Christophe Claeys (drums/percussie) vormt het uitgangspunt voor verschillende experimenten met synths en elektronica.
We hadden een fijn gesprek met Amor over deze nieuwe release, maar ook het androgyne dat eveneens terugkeert op ‘A Night By the Shore’ komt aan bod, evenals m’n grote held David Bowie. Eveneens polsen we naar de ambities, de toekomstplannen, de impact van de corona- crisistijden alsook de inspiratie als muzikant op zich.

Je verliet Amsterdam en verhuisde naar België, omdat je je hier beter thuis voelt en muzikale gelijken vindt. En ik die dacht dat Nederland , en dan vooral Amsterdam een broeihaard van diversiteit was, of heb ik het mis …
Ik heb gestudeerd aan het conservatorium in Amsterdam, Er is zeker en vast diversiteit in Amsterdam, maar het is eerder gericht op Urban muziek zoals hip hop, Dj’s, elektronische muziek en dergelijk. Maar voor de echt alternatieve scene is er eerder weinig plaats in Amsterdam, ook al zijn er zalen als Melkweg en Paradiso. Maar dat is het dan een beetje in Nederland, terwijl in België toch een groter platform is voor die alternatieve muziek. Zoals meer aandacht op de radio, wedstrijden die worden georganiseerd zoals ‘De Nieuwe Lichting op Studio Brussel’ en dergelijke meer. Een grotere springplank dus voor alternatieve projecten. Acts in België als Sylvie Kreush, Tamino, Warhous. Dat zijn allemaal projecten waar ik me qua songwriting veel beter kan in vinden. Wat dat betreft, vind ik geen Nederlands project waar ik me als singer-songwriter echt toe verbonden voel.

En toch is het voor Belgische bands binnen die alternatieve scene best moeilijk om echt door te breken in eigen land, terwijl Nederlandse bands in eigen land sowieso op handen worden gedragen. De Belg is sceptisch naar eigen kweek toe…
Het is voor alternatieve muziek pur sang sowieso moeilijk om overal aan de bak te komen, daarom heet het ook alternatief. Als je voor mainstream wil gaan moet je andere keuzes maken, op dat vlak is er niet zo een groot verschil tussen Nederland en België denk ik.

‘The Visual’ - heeft die naam een onderliggende betekenis? Of hoe moet ik dat zien?
Dat is een beetje filosofisch, het brengt ons terug naar de zintuigen en hoe die te gebruiken. Het draait rondom die prikkels die binnen komen door al je zintuigen te gebruiken. We leven, met o.a. sociale media en dergelijke, ook in een visueel tijdperk waar zoveel te zien en horen is rondom ons. We worden erdoor overstelpt als het ware. Het visuele , het waarneembare is heel belangrijk  ins ons leven, en daar staat de naam ‘The Visual’ dus voor.

In de biografie lees ik dat je met je derde album de melancholie verruilt voor avontuur en opwinding, dat is wel zo, stel ik vast, maar ik hoor toch nog steeds veel melancholie en weemoedigheid terugkeren in je muziek, een mooie wisselwerking tussen die uiteenlopende kantjes van jezelf …
Die melancholie is er zeker nog, maar ik wilde vooral iets anders doen puur en alleen dat melancholische. Binnen muziekbeleving krijg je sowieso die dosis melancholie te verwerken, dat hoort er gewoon bij. Ik schrijf mijn teksten ook altijd van een soort poëtisch standpunt, of ervaringen die ik opdoe. Daardoor zit die melancholie er sowieso in, je kunt daar gewoon niet omheen. Maar wat belangrijk is dat de band veel meer inspraak heeft gehad in het schrijfproces , dat zorgt wellicht voor een andere aanpak.

De inbreng van je muzikanten is inderdaad groter dan ooit, wat een meerwaarde vormt. Los van die prachtige stem en uitstraling van jou op deze plaat. Hoe heb je deze top muzikanten gevonden ?
Timon ken ik al van het prille moment dat ik met dit project ben gestart. Ik heb hem altijd een bijzonder creatief persoon gevonden, hij is ook gegroeid in zijn kunnen. Django ken ik van het conservatorium. Hij is een waanzinnig goede gitarist. Christophe is na Pieter-Jan Coppejans gegaan Ik vond de omschrijving ‘Christophe drumt alsof hij landschappen schildert’ wel matchen bij de muziek die ik wilde brengen. Hij was enthousiast om aan dit project mee te werken.

Wat ik ook boeiend vind, je wenst te worden aangesproken als Amor, en bent enorm geboeid door het androgyne binnen muziek en kunst, dat boeit me al sinds ik mijn groot idool David Bowie volg, sinds mijn twaalfde jaar in 1977… Is er ondertussen veel verbeterd of veranderd, meer aanvaarding? Of zitten we nog steeds in de jaren ’70?
Vergeleken met vroeger, ligt het gesprek rond,  en dan vooral in de grote steden zoals Amsterdam, New York, Berlijn en dergelijke, toch al redelijk ver wat de genderneutraliteit betreft. Vooral dan dat meer mensen zich bewust zijn wat het is, en dat het er is. Maar ondanks de grotere aanvaarding dan vroeger, zal het wellicht nooit standaard of norm worden. Daardoor blijft er dat klein beetje onbegrip wel bestaan. En toch wordt bijvoorbeeld de zachte kant voor jongens, mannen die zich vrouwelijker gedragen wel meer aanvaard. Ik denk dus dat het op dat vlak, tegenover vroeger, zeker verbeterd is, maar er is nog een lange weg te gaan naar totale aanvaarding. Door er over te praten, blijft het begrip wel groeien. En dat is dan weer wel fijn.

Dat androgyne keert ook terug in je muziek op deze nieuwe plaat vind ik, een boeiende en meeslepende versmelting van zoveel aspecten die zowel ‘vrouwelijk’ als ‘mannelijk’ klinken (ik zet dat tussen haakjes omdat ik niet hou van hokjes duwen, we zijn in de eerste plaats mensen…). Is dat een bewuste keuze dan?
Ik sta er feitelijk niet bij stil. Ik dacht dat iemand dat ooit eens had opgemerkt, ‘er is iets androgyne aan je stem’ , zo had ik het eerlijk gezegd helemaal nog niet bekeken. Dus nee, ik sta daar niet bij stil, dat gebeurt gewoon heel natuurlijk. Ik ben dus gewoon bezig met wat ik mooi vind.

De nieuwe plaat is een prachtige parel geworden, die me heel diep raakt, maar het is voor jou ook een meer persoonlijke plaat geworden dan de vorige twee? Juist? Ben je niet bang jezelf hiermee teveel bloot te geven… Je weet hoe mensen op sociale media soms kunnen zijn…
Op zich is iedere plaat gewoon persoonlijk, zonder meer. Er is een soort balans tussen wat je ervaart in je leven, omzetten naar iets dat uit jezelf komt. Ik heb daar nog nooit slechte ervaringen mee gehad, met mezelf op deze wijze uit te drukken in mijn muziek. Of tenzij dat de muziek hen niet ligt, maar daar blijft het bij. Dus nee, ik heb zeker geen negatieve ervaringen gehad, er wordt dus doorgaans zelfs heel positief op gereageerd. Ik ben er dus ook niet bang van, om mijn ziel bloot te leggen.

Wat zijn je persoonlijke verwachtingen voor deze plaat, welk publiek hoop je ermee te bereiken of ben je daar niet mee bezig?
Uiteraard het publiek dat nu al luistert, blijven mee betrekken in het verhaal. Dat in eerste instantie. En ook zoveel mogelijk andere mensen aanspreken Ook al is dat nu merkelijk moeilijker na die corona heb ik de indruk. Op het moment, dat merken we ook, zijn er voor veel mensen andere prioriteiten en daardoor is het gewoon veel moeilijker is om dat ruimer publiek te bereiken. Willen is toch anders dan bereiken, op dit moment. Zoals de situatie nu is, de mensen die ik nu al kon bereiken, blijven bereiken dus.. en hopen dat er mensen bij komen.

Ik krijg vooral het gevoel dat de middenmoot het moeilijk krijgt. De top acts kopen nog moeiteloos uit, de kleintjes die in een café optreden kunnen hun ding wel kwijt, maar wie daartussen zit, en dus de clubs of iets grotere zalen aan wil aanspreken, moet vaak vechten tegen de bierkaai …?
Mijn motivatie zit wel nog goed, die drang om te creëren gaat niet weg, gelukkig maar. Maar je wil dus dat het groeit, maar je krijgt het gevoel dat het de andere kant uitgaat. Dat is frustrerend en nooit een goed gevoel. Persoonlijk vind ik dat je daar gewoon moet doorheen gaan, en hopen dat het later wel beter wordt. Dat is vaak een kwestie van de juiste mindset en de mensen om je heen.  En dat is bij mij dus zeker het geval, ik ben heel goed omringd.  Maar ik kan best begrijpen dat veel muzikanten en artiesten, vaak zelfs enorm getalenteerde, het daardoor niet meer zien zitten en de handdoek in de ring gooien.

Wat maakt ‘The Visual’ zo bijzonder?
Ik sprak ooit iemand die zei: ‘’het is je stem en uitstraling dat je uniek maakt’’. Ik ben steeds oprecht als mens, en wat ik uitdraag als mens komt vanuit mijn hart. Ik heb trouwens  altijd in een positie gezeten, ook als kind, om nergens bij te horen of niet echt thuis te voelen. Maar had wel altijd veel vrienden ... Ik ben dan ook veel bezig met ‘ongelijkheden’ in mijn teksten, net door die positie waarin me bevond en bevind. Dat wel of niet aanvaard te worden, of zich ergens niet thuis voelen, is  door de positie waarin in mezelf bevind een uniek onderdeel dat ik als singer-songwriter kan uit stralen. Lijkt me dan ook een antwoord op die vraag.

Wat zijn je uiteindelijke ambities als muzikant? En zijn er bepaalde doelstellingen die je wil bereiken in je leven?
Naast ‘The Visual’ ben ik ook bezig met een solo project. Dus als het gaat over de muziek en het overbrengen daarvan, hoop ik gewoon dat ik enorm veel mensen diep kan raken met mijn muziek. Met die vrijheid en die kracht, die je dus ook terugvond bij David Bowie. De  manier waarop hij dat deed daarin zie ik gelijkenissen. Dat onderzoeken, dat in vraag stellen van tot een eigen identiteit creëren. En daarmee in verbinding staan? Het zal altijd mijn uitgangspunt zijn en blijven. Om daarmee op grote podia te kunnen spelen, zoals Bowie heeft gedaan, dat moet gewoon prachtig zijn. En vooral dat het opgepikt wordt, en mensen het belangrijk vinden. Ik hoop dat het op die manier kan groeien in wat ik doe.

Sportpaleizen uitverkopen of iets uitbouwen binnen een club circuit, wat geniet je voorkeur?
Het moet, zoals ik aangaf, overweldigend zijn om voor duizenden mensen te mogen optreden. Dingen zoals bijvoorbeeld een Band Aid in de jaren ’80, als we toch even bij Bowie blijven hangen,  of zo, die massa voor je zien die puur komen voor jouw muziek… dat zou een droom zijn. Maar natuurlijk die clubs, dat geluid zit altijd goed, er heerst een intiem een gezellig sfeer en het is gewoon zalig om in dat circuit te kunnen spelen. Maar het zou dus gewoon een hele eer zijn om dat dus ook te mogen doen in bijvoorbeeld een Sportpaleis. Zoveel duizenden mensen die komen voor jou alleen? Dat is een droom.

Pics homepag @Lennert Madou

Ik hoop dat je je droom kunt waarmaken. Bedankt voor dit fijne gesprek , we blijven jouw activiteiten op de voet volgen. Veel succes met de release!