Cargo Cult -  Door niet in genres te denken, behouden we de vrijheid om te flirten met genres die we graag horen en proberen we onze eigen stijl te behouden


Cargo Cult uit Hamont (B) is een nieuwe band met een aankomend debuutalbum die de mosterd haalt bij een War On Drugs, Pixies of het Belgische Evil Superstars. Hun self-titled debuut album bevat 9 nummers en werd opgenomen in augustus 2021 in de Rootshouse Studio (Hechtel) door Jb Biesmans (Travellin' Blue Kings) en Patrick Cuyvers (The Scabs).

Bezetting: Terry Beks (zang, keys), Dries Beks (bass, zang), Guy Cardeynaels (gitaar, zang), Ollie Jannsen (gitaar), Inno Beks (drums). Deze plaat kwam net uit en is een aanstekelijk, opzwepend meesterwerkje.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met de band.

Stel jezelf eens voor, wie zijn Cargo Cult? Hoe is het idee rond dit project ontstaan? 
Cargo Cult is een indie band uit Hamont met leden die elkaar kennen vanuit andere groepen. De drang om een geluid neer te zetten waar het wel eens over ging na de repetities van die andere bands werd steeds groter tot er op een moment een eerste repetitie plaats vond in de huidige bezetting. Dries Beks (bas, zang), Inno Beks (drums) en Guy Cardeynaels (gitaar, zang) speelden bij de rockabilly band Geraseane Pigs, Terry Beks (toetsen, zang) en Guy kenden elkaar van bij de ska band Dirty Undies. Gitarist Oliver Janssen werd erbij gehaald en Cargo Cult was een feit!

Heeft corona geen roet in het eten gegooid , of was dat een bron van rust om verderdit project te kunnen uitwerken? Hoe hebben jullie die tijd als muzikant en band doorstaan?
Die corona periode heeft ons de kans gegeven om intensief te experimenteren met deze bezetting. Er lag geen druk om te gaan optreden dus konden we de tijd nemen om aan onze nummers te sleutelen tot dat ze klaar waren om op te nemen in de studio.

Het debuut ‘Cargo Cult’ kwam net uit; jullie hebben ondertussen al enkele singles uitgebracht, hoe waren de eerste reacties? 
De reacties waren goed en het is altijd fijn om mee te krijgen wat anderen in je muziek horen. Het was soms verrassend welk geluid mensen herkennen in je muziek. We kregen vergelijkingen met bands waar we zelf nog nooit van gehoord hadden zoals Granduciel en China Crisis en als je dat dan gaat opzoeken heb je er weer een ontdekking bij. De eerste single “My Pleasure Your Honour” kreeg best wel wat ‘plays’ via streaming, tot in hoeverre dat iets wil zeggen natuurlijk, maar we zijn heel blij hoe het zich langzaam verspreidt. 

In de luisterbeurt merk ik het volgende: er is een subtiele verwijzing naar de jaren ’80, als een soort rode draad doorheen de plaat. Is dat een bewuste aanpak? Of hoe moeten we dat zien? 
Inderdaad, eerder subtiel... Tijdens die corona periode werd je bijna verplicht om letterlijk en figuurlijk stil te staan. Dat gaf ons ook de gelegenheid om terug te kijken en zo kwamen we wel eens uit bij muziek van oa de jaren 80. Daarom niet het idee om dit na te spelen maar we hebben wel een gemeenschappelijke liefde gevonden voor bands zoals Dire Straits, Don Henley of wat later in de jaren 80 Pixies... Geen bewuste keuze maar wel één van de vele invloeden die in het album ‘Cargo Cult’ terug te vinden zijn. 

Het is echter niet zo dat jullie een soort ‘ode aan die tijd’ brengen, er gebeurt veel in jullie muziek. Hoe zouden jullie zelf de stijl zelf omschrijven; welk doelpubliek zouden jullie willen aanspreken of ben je daar niet mee bezig? 
Daar zijn we niet (bewust) mee bezig... Op muziek staat geen leeftijd en de tijd van afgebakende genres zoals we die kenden is voorbij denk ik. Je hoort in de nummers soms invloeden vanuit stonerrock of desert blues en daarnaast durven we een instrumentaal nummer ook als filmisch aan te pakken. Omdat we steeds met dezelfde instrumenten en leden spelen is het dan eerder een sound die herkenbaar wordt dan een stijl. 

Ik vind het mooi hoe jullie lekker opzwepende songs combineren met intieme pareltjes, met een bevreemdend mooie zweem; is dat een bewuste aanpak geweest? 
Dank je. Dat is wél een bewuste aanpak, puur voor de  afwisseling voor onszelf en het publiek. Zo blijft een plaat of een optreden boeiend. Kijk bijvoorbeeld naar Ween, ze brengen platen uit die alle kanten uitschieten maar je hoort toch dat het Ween is. Dat vind ik fantastisch! Door niet in genres te denken, behouden we de vrijheid om te flirten met genres die we graag horen maar proberen we wel onze eigen stijl te behouden.

Ik ervaar dat het een groeiplaatje is , die per beluistering intrigeert? Klopt het of hoe moet ik het zien?
Zoiets sluipt erin tijdens het mixen. Na de opnames in de studio mag ik mij uitleven in de mix. Tijdens dat proces ga ik op zoek naar extra laagjes en geluiden om onder de originele opnames te leggen, om de nummers nog meer eigen identiteit mee te geven, wat meer in te kleuren, iets wat ik zelf ook altijd leuk vind als ik naar muziek luister. Zo verschilt het zelfs over welke installatie je de muziek luistert, in de auto, via je hoofdtelefoon, over studio speakers of via je bluetooth box, .. welke geluiden er meer of minder hoorbaar zijn. Soit, het nummer moet er staan op zich, dat is het belangrijkste, die kleine geluidjes kan je zien als iets extra.

Ik vind het een voortdurend flirten met een toegankelijke sound versus lichtjes experimenteren; klopt dit?
We houden van de vrijheid om ons niet vast te pinnen aan de standaard strofe/refrein structuur. Voor ons klinken de nummers heel logisch maar dat komt vooral omdat we ze al een tijdje zo spelen. Live is er ook ruimte voor experiment en mag een nummer wel eens afwijken van de studio versie, dat maakt het voor ons interessant en het houdt ons scherp! Het was wel een bewuste keuze om sommige nummers eerder toegankelijk te maken, je moet het de luisteraar ook niet te moeilijk maken. Als mensen daarna nog zin hebben om zich verder te verdiepen in wat we doen, komen ze vanzelf de meer 'experimentele' nummers tegen en nestelen zich deze na een tijdje hopelijk ook in het oor van de luisteraar zoals ze bij ons ook gedaan hebben.

Wat zijn de verwachtingen van dit project, is het jullie ambitie om een Sportpaleis uit te verkopen? Of eerder naam te maken in het club circuit? Wat geniet je voorkeur? 
Dat zal de tijd moeten uitmaken. We scheppen zelf weinig verwachtingen dan valt alles mee wat we krijgen aangeboden.

We leven in tijden dat je een song op spotify hoort, en godbetert zelfs tik-tok,  je kunt er niet aan voorbij. Is het dan nog interessant om daadwerkelijk een album uit te brengen?
Voor onszelf is het zeker interessant om een volledig album uit te brengen zodat we niet elke song als een single moeten benaderen. Als we zin hebben om een nummer op te nemen met een intro van een minuut moet dat gewoon kunnen zonder rekening te houden of het voldoet aan de snelheidsnormen van bovenstaande voorbeelden. Daarnaast, elke song heeft zijn plekje binnen het album, er wordt nagedacht over de volgorde, de opbouw is belangrijk en het album wordt aangeboden in zijn geheel. Die digitale platformen zijn handige hulpmiddelen om je muziek snel aan de man te brengen en de keuze is aan de luisteraar of die zich wil onderdompelen in een volledig album van de band. We zijn zelf opgegroeid met 'albums' en verwijzen tijdens gesprekken vaak naar een bepaald album wat met zijn 12 nummers vaak een andere sfeer had dan zijn voorganger etc. (geweldige gespreksstof voor de gemiddelde dertiger)

Plannen en live optredens?
11 maart albumvoorstelling in De Posthoorn, Hamont 
17 maart albumvoorstelling in Djingel Djangel, Antwerpen 
21 maart Durango Sessions, Radio Benelux , Paal/Beringen

Bedankt voor dit gesprek. We duimen mee voor jullie