Hatis Noit - Ik probeer me te verbinden met iemands herinnering, emotie of strijd. De meest persoonlijke herinneringen van andere mensen zijn naast de eigen ervaring en de natuur ook een bron van inspiratie voor mij.
Hatis Noit is een Japanse avant-garde artieste die hier de ultieme cultuurschok veroorzaakte. Met haar stem bereikt ze ongekende hoogten, ergens tussen opera en onaardse schoonheid. Ze combineert het met puur theater en avant-garde invloeden; ze beweegt zich mysterieus over het podium. Een confrontatie met een onbekende wereld. De fantasieprikkelende act in combinatie met haar brede vocals, tussen een diepe grom en intimiteit, is zoet en demonisch. Dit optreden was iets aparts, onaards en magisch mooi.
Je kan de BRDCST recensie hier lezen
Na de show hadden we een leuk gesprek met Hatis Noit, over haar muziek, cultuur, het album 'Aura' en de toekomstplannen.
Kun je iets meer over jezelf vertellen, hoe is het allemaal begonnen, je inspiratiebron enzovoort?
Mijn naam is Hatis Noit, ik kom uit Utoro (Japan) en woon sinds 6 jaar in Londen. Ik heb onlangs een nieuwe plaat uitgebracht, maar ik geef de voorkeur aan live optredens, dat is mijn favoriete onderdeel van muziek.
Je muzikale roots gaan terug naar Utoro, Shiretoko, waar je tot je zesde woonde … Een onbekend terrein voor ons, kun je daar iets meer over vertellen en in hoeverre ben je geïnspireerd door je afkomst?
Utoro, Shirtoko is omgeven door prachtige natuur en wilde dieren. Die plek was en is een inspiratie vanwege de prachtige omgeving, waar je in een totaal andere wereld terecht komt. Overal waar je kijkt is het alleen maar wilde natuur, koud in de winter en prachtig in de zomer het is als een paradijs op aarde. We kunnen er niet eens zomaar op uit, vanwege de omgeving. Het is zo kostbaar. Ongerept en magisch, je vindt er elke dag inspiratie. Zelfs ik verliet mijn geboorteplaats als een jong kind, dus ik heb niet echt duidelijke herinneringen. maar ik herinner me op een of andere manier die sfeer. Het is niet echt een visuele herinnering, maar iets wat ik na al die jaren nog steeds voel.
In een interview heb ik gelezen dat je een cruciale ervaring had na je terugkeer naar Shiretoko als volwassene, kun je daar meer over vertellen?
Toen ik als volwassene terugging naar mijn geboorteplaats, verdwaalde ik in het bos. Ik probeerde een natuurlijke warmwaterbron in het bos te vinden. Toen ik verdwaalde was het net voor zonsondergang, het werd donker. Het is iets kritieks om 's nachts in het bos te verdwalen. Dus het was ook eng. Ik hoorde overal het geluid van wilde dieren, zelfs achter me. Dus ik voelde het gevaar, verdwaald te zijn in het bos. In zekere zin was het angstaanjagend, maar aan de andere kant was het een buitengewone ervaring omdat ik ontroerd en verwonderd was door de sfeer in het bos. Mijn zintuigen werden helderder, ik was echt ontroerd door het geluid van het bos, van het donker worden. Het was een bijzonder gevoel naast de angst die ik ook voelde. Meestal denken we dat de natuur een object is, iets dat we als mens moeten beheersen. Maar verloren in het donker, voelde ik me alsof ik een deel van de natuur was, dat zijn we allemaal, dat was een confrontatie met mijn innerlijke zelf, dat was heel inspirerend. Het geeft me echt energie, om muziek te maken. die ervaring.
In hetzelfde interview las ik tijdens je bezoek aan Lumbinī in Nepal, de geboorteplaats van Boeddha, je een andere inspirerende ervaring vond. Kun je er meer over vertellen?
Ik was 15 of 16 jaar oud toen ik Lubini in Nepal bezocht. Ik was daar met mijn moeder, zij gaf daar les aan Japanse kinderen. We bezoeken inderdaad de geboorteplaats van Boeddha. We bezoeken er een tempel. Het is helemaal geen toeristische plek, het is allemaal heel rustig en eenvoudig. In de ochtend hoor ik wat geluiden van buiten de tuin. Er was iemand aan het zingen, het was zo mooi en ook heel origineel, dus ik wilde zien wie daar aan het zingen was. Ik vond daar een kleine ruimte, waar een non zat te zingen voor een beeld. Ik ontdekte dat het geen zingen was, maar een boeddhistisch gezang. Ze had geen instrument, maar gebruikte alleen haar stem om me omver te blazen. Het was zo'n sterke ervaring, technisch kun je haar een goede zangeres noemen, maar de emoties in haar stem waren zo sterk dat het me echt inspireerde om het ook op die manier te doen. Het was sterk genoeg voor mij om te beseffen hoe bijzonder de stem kan zijn als instrument, op muzikaal en emotioneel vlak.
Ik was op BRDCST diep onder de indruk van je stembereik, een operastem schreef ik erover, zoveel emoties samenbrengen... heb je daar een speciale opleiding voor gehad, en zou je graag opera willen doen, want volgens mij kun je het aan
Ik ben niet echt een getrainde zangeres. Ik hou gewoon van zingen, toen ik een kind was klaagde mijn familie omdat ik altijd te hard zong (ha-ha) maar sinds die ervaring in Nepal ben ik meer en meer bezig met die speciale stijl lokalisatie. En vooral de volksmuziek. Maar heel erg verbonden met de lokale cultuur. Ik ben zo nieuwsgierig naar zang in andere culturen, sinds die ervaring daar. Ik wil er op de een of andere manier meer van leren, en het een onderdeel maken van mijn liedjes. Maar het komt allemaal vanzelf.
De stem is ondanks alles nog steeds het mooiste instrument ter wereld, en je gebruikt het ten volle; met mijn gehoorprobleem hoor ik veel dingen niet, maar voel ze, er zitten zoveel emoties in je stem verborgen, waarvan ik niet kan uitleggen wat ze betekenen; komen die emoties voort uit persoonlijke ervaringen en welke?
Elke emotie die we 'voelen' in ons leven, is zo belangrijk. Naast de natuur is het voor mij ook een inspiratiebron. Soms is het inspiratie van mijn herinnering in het verleden, maar soms probeer ik me te verbinden met iemand zijn herinnering, emotie of worsteling. De meest persoonlijke herinneringen van andere mensen zijn ook een bron van inspiratie voor mij... Dus het is niet alleen persoonlijke ervaring. Die herinneringen, mijn eigen en van anderen, bevatten ook zoveel informatie. Om de herinnering aan emotie op te roepen en te reconstrueren. Dat is een belangrijk onderdeel bij het maken van muziek. Daarom vind ik het altijd leuk als mensen na de voorstelling naar me toekomen en praten over wat ze persoonlijk voelden en wat ze zich herinneren van de voorstelling.
Wat ik ook leuk vond aan het optreden, is dat iedereen zijn eigen persoonlijk verhaal kwijt kan in wat je zingt. Ik herinnerde me inderdaad mijn eigen ervaring live, de mensen naast me deden hetzelfde, je maakte het persoonlijk voor elk van hen, dus dat is een bewuste keuze denk ik?
Persoonlijk beschouw ik muziek als een soort therapie. Dus hou ik vooral de betekenis van het nummer open door geen tekst op mijn muziek te zetten. Op die manier kan iedereen zijn eigen herinneringen en ervaringen en zijn eigen individuele verhalen voelen in dat lied, en ik denk dat het voorzichtig opgraven van iets in jezelf op een veilige plek voor een tijdje en er weer naar kijken een therapeutische manier is om jezelf te helen. Ik laat bewust ruimte in mijn liedjes om dat te laten gebeuren.
Wat me het meest aantrok in BRDCST is de fantasierijke act in combinatie met de brede, uiteenlopende vocals, tussen een diepe grom en intimiteit, is lieflijk en demonisch. alsof ze het pad bewandelt tussen donker en licht; is dat een bewuste keuze, hoe moet ik dat zien?
Ik zie het niet zo als 'donker of licht', het zweeft altijd tussen die twee in het leven. Het is nooit 100% licht of 100% duisternis. We leven daar ergens tussenin, we zweven daar altijd tussenin. Ik geniet van het spectrum tussen donker en licht. Dus ik wil het niet omschrijven als pure duisternis of puur licht, ik zweef er de hele tijd tussenin.
Er is ook de combinatie van Westerse Cultuur en Japanse Cultuur in je optreden. Is dat een bewuste keuze?
Ik doe dat niet echt bewust, het komt vanzelf. Het is gewoon dat ik de wortels waarin ik leef voor een groot deel van mijn leven kan wegduwen. Als ik naar Europa vertrek, heb ik echt moeite om me te vestigen. Ik voel me nog steeds niet echt thuis. Dus ik voel me nog steeds een vreemdeling. Maar als ik terugga naar Japan, voel ik me daar een vreemde, na zes jaar in Londen te hebben gewoond. Dus die combinatie of mix van die culturen is iets dat natuurlijk in mijn leven, en ook in mijn muziek geïntegreerd is.
Jouw optreden op BRDCST was voor mij persoonlijk het beste concert van het weekend. Het vinyl was erg snel uitverkocht ? maar ik ben blij dat ik de cd kon kopen. Vorig jaar bracht je een nieuwe plaat uit 'Aura'. Een adembenemend album dat me tot tranen toe bracht, van vreugde en verdriet, zwevend tussen licht en duisternis... Hoe waren de reacties op deze plaat?
Ik kreeg geweldige reacties op het album, het kostte me vijf jaar om dit album uit te brengen, en ik was zo opgewonden. Het was zo'n lange reis om er te komen, op het punt dat ik dit album maakte. Dus ik was erg blij met al die lieve woorden en reacties die ik kreeg op dit album. Want het' vertelt zoveel over mijn verleden en leven. Sinds ik dit album opnieuw heb gemaakt, heb ik meer kansen gekregen, het opent andere deuren. Om op zoveel mooie plaatsen te spelen. Niet alleen in Europa. Ik ga naar Mexico dit jaar, vorig jaar ging ik terug naar Japan om op te treden. Dus het opent echt wat meer deuren in mijn leven, dit naar buiten brengen.
Er is ook iets spiritueels aan dit album, Het nummer "Inori" (gebed), is letterlijk een gebed en offer voor hen die zijn heengegaan, en raakt aan de oorsprong van het zingen. Je wilde iets spiritueels maken?
Elke muziek die ik maak is op een of andere manier verbonden met iets spiritueels. Dat lied is gemaakt voor de mensen die in Fukushima zijn overleden en de mensen die ik ontmoet als ik daar woon. De verhalen die ik van hen hoor. Op een of andere manier voelde ik me verloren, wat kan ik voor hen doen. Ik voel me zo machteloos. Als ik zie wat daar gebeurd is, en zij nog steeds worstelen met de situatie daar. Dus dat lied 'Inori' is een echt gebed voor die mensen daar. Het enige wat ik kan doen is muziek maken, dus heb ik dit lied gemaakt. Ik kreeg zoveel feedback op dit lied, ook in Europa. Elke keer als ik dat lied uitvoerde, bracht het veel terug bij de mensen die het hoorden. Niet alleen over Fukushima maar ook over elke andere mentale onzekerheid of ramp.
Wat zijn de toekomstplannen?
Veel shows, nieuwe liedjes maken, onderzoek doen naar grote stemculturen en hopelijk daar op bezoek gaan om ze beter te leren kennen!
Wat zijn naast de verdere ambities en heb je ook een soort doel dat je wilt bereiken of ben je daar niet mee bezig?
Ik heb geen bepaalde ambitie, maar ik hou van optreden en speel veel op het podium. en wat samenwerken voor de show vind ik ook erg leuk. Mijn belangrijkste ambitie is dat ik dit heel, heel lang kan blijven doen... het is niet echt een ambitie, maar ik doe dit gewoon graag, en wil dit blijven doen zolang het duurt' met andere artiesten, of culturen of wat dan ook.
Bedankt voor dit interview ?
Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten 2024 - Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox, 10Y, op 18 mei 2024, La Madeleine, Brussel + 10 oktober 2024, OM, Luik - The The op 19 september 2024, Ancienne Belgique, Brussel - Noordkaap kondigt…
Botanique, Brussel - concertenreeks
Botanique, Brussel - concertenreeks 2024 Maro, zondag 1 september 2024, Orangerie, 20h…
Wilde Westen, Kortrijk - events
Wilde Westen, Kortrijk - events Concerten 2024 14 + 15-09 Klassiek en route (nazomeren met klassieke muziek) : BRYGGEN, Aglica Trio, Sofie Vanden Eynde & Shahab Azinmehr, GLOW Collective en Bieke Michiel @Sint-Denijs Zwevegem + Zonnebeke) 18-09 Ozric…
Cactus Club, Brugge - concerts
Cactus Club, Brugge - concerts 2024 08-09 Hotwknd: Zinger (ism Brugge Plus) 16-09 Hollow…