Het Antwerpse Styrofoam liet z’n melancholisch indiepop verleden van bands als DCFC en The Notwist grotendeels achterwege. Enkel de titelsong en “Lil white boy” refereert nog aan vroeger. De nieuwe plaat ‘A thousand words’ bevat frisse, aanstekelijke, sprankelende en dromerige popsongs. De factor hitgevoeligheid is groot, want het zijn leuke, prettig in het gehoor liggende songs met een dansbaar beatje en meezingbare, fluitende refreinen. “Microscope”, “The other side of town” en “Bright red helmet” klinken prachtig.
Spil Arne Van Peteghem liet een pak artiesten meezingen op z’n songs: Jim Adkins van Jimmy Eat World ondersteunt “My next mistake”, en de dames Erica Driscol op “No happy endings” en Lili De La Mora op “No deliveries list” zorgen vocaal voor een push binnen de sfeervol ontspannende aanpak!
Enkel het afsluitende “Final offer” valt uit de toon door de ongepaste vocodervocals, maar verder niks dan lof voor deze speelse plaat

Een interessante plaatje is afkomstig van Shearwater, rondom zanger/componist Jonathan Meibur en Will Sheff, die vroeger deel uitmaakten van het onvolprezen Okkervil River. Shearwater is een beminnelijke band, die doet denken aan Beirut door gevoelige, breekbare en sfeervolle indiefolk/americana te spelen, onder de hoge vocals van Meiburg. De band is vernoemd naar een zeevogel, want Meiburg houdt zich naast liedjesschrijven graag bezig met vogels bestuderen.
Shearwater biedt kleurrijke songs, “Leviathan, bound” en “The hunter’s star”, die klinken als een Elbow, door de strijkerpartijen, blazers, xylo en piano. Een intieme aanpak horen we op “I was a cloud”, “Home life” en de titelsong. Of je word wakker geschud met “Century eyes, een stevige rocker. Opvallendste nummer is “The snow leopard”, een aan Radiohead gelinkte song door de intens broeierige opbouw en sterke vocals.
’Rook’ is een toegankelijk overtuigend plaatje van een band die het verdient door te breken …

Uit New Jersey waaide het toffe debuut over van Nicole Atkins, ’Neptune City’. Muzikaal leunt haar muziek aan een Twin Peaks sfeertje en de oude Hooverphonic. Een aanstekelijk dromerige sound, (“Maybe tonight”, “Kill the headlights” en “Party’s over”) die soms wat donker dreigend kan zijn, - “The way it is” en de titelsong -, of door de orkestraties fris en zwierig zijn en een poppy geluid hebben (“Together”, “We’re both alone” en “Love surreal”). Bewust of niet, deze nummers hebben net een Eurovisie gehalte. De plaat werd geproduced door Tore Johansson (Franz Ferdinand, Cardigans en New Order).
’Neptune City’ is een onweerstaanbare gevarieerde plaat, waarbij de songs gedragen worden door haar heldere, krachtige stem.

Het Amerikaanse The Breeders, onder de zusjes Kim en Kelly deal, brengen na ruim vijf jaar een nieuwe plaat ‘Mountain battles’ uit, die ‘Title tk’ opvolgt. Als volgt kunnen we de cd omschrijven: charmant speelse, ontroerende rammelende, rauwe lofi gitaarrock, die net het repetitiekot uit zijn. Luister maar eens naar “Overglazed”, “German studies”, “Istanbul en “No way”. Maar binnen die aanpak zijn er ook een handvol sfeervolle melodieuze songs: “Night of joy”, “Spark” en de titelsong. Ze kunnen zelfs hun oude Pixies jaloers maken met “We’re gonna rise”, “Walk it off” en “It’s the love”. En ze variëren trouwens met het intieme “Here no more” en het warme Spaanstalig gezongen “Regalame esta noche”.
Pretentieloos album, gezapige band, die het graag houdt op een gezellig onderonsje!

Voor een psychedelische retrotrip in de beste traditie van Spacemen 3, Spiritualised, Rocky Erickson en BRMC kunnen we terecht bij het Texaanse kwintet The Black Angels. Ze hebben hun tweede cd uit en zorgen voor een hallucinante, hypnotiserende nighttrip van bezwerende ritmes, repeterende drumpartijen, gitaargalm en drones, onder een bezwerende zang. Sommige songs klinken dromerig, zijn opbouwend, mooi uitgesponnen en brengen je in een andere realiteit: “Mission district”, “Deer-ree-shee” met sitar, “Never/ever”, “You in color” en het afsluitende “Snake in the grass”, dat ruim 15 minuten doorborduurt, traag slepend klinkt en loom is. De band lijkt af toe beïnvloed door de ‘90’s Manchester Britpop: een directer poppier geluid horen we op “Doves”, “18 years” en “The return”. En Joy Division kijkt goedlachs op “Vikings”. De band heeft alvast met “You on the run” en “Science killer” twee overdonderende songs uit. Tof bandje samen met Black Mountain en Dead Meadow.

Bon Iver - ’For Emma, Forever Ago’: prachtplaat, een immense schoonheid; een nieuw songschrijvertalent is opgestaan onder Justin Vernon, die de plaat opnam na 3 maand totale afzondering in een hut in de bossen, Noordwesten van Wisconsin. Meeslepende en intieme songs van een pakkende weemoed; waren de songs op plaat soms spaarzaam begeleid, dan werd elke song live stevig uitgediept: een intense songopbouw, een broeierige spanning, een repetitief ritme, aanzwellende partijen, een vleugje experiment en galmende noise, wat we te horen kregen op uitgesponnen versies van “Creature fear”, “Lump sun” en “the wolves (act I and II)”, waarbij we aangemoedigd het refrein “What have been lost” telkens zachtjes meezongen.
Maar met z’n band bracht hij ook enkele nummers (opener “Flume” en de singles “Skinny love” en “For Emma”) in een elegante, uiterst sobere begeleiding, bepaald door bakken melancholie en een Gregorgiaans aandoende stemmenpracht (z’n hemels, hoge zang en de warme zang van tweede vocalist Mickey Coyne).
Twee nieuwe songs stelden ze voor: het krachtiger klinkende “Blood bank” en het weerbarstige “Baby’s”, die een dwarrelend pianoriedeltje en een onverwachtse breaks meekreeg. “B side” werkte aanstekelijk op de dansspieren door de dreunende, repeterende beat; het gitaargetokkel, de toetsen en de stemmen waaiden er over heen. Tweede gitarist Mickey kreeg de kans z’n eigen zangtalent te laten horen op Graham Nash’s “Simple man”; een pianotune en Vernon’s dwarsfluit droegen het nummer. Bloedmooi besloot Vernon solo met een prachtversie van “Stacks”, een song over het gevoel dat een persoon heeft na de eerste keer dronkenschap …
Sfeer creëren was de opdracht waar hij met z’n band en verve in slaagde. Het gitaargetokkel, de dobro, de zachte drumslagen, de klankkleur van de toetsen en de meerstemmige zang. Het was immens stil in de Bota; iedereen liet zich meeslepen in dit apart geluid. Wat een spanningsboog verwezenlijkte hij tussen band en publiek, wat deed denken aan Dave Eugene Edward’s Wovenhand.
We zagen een charmante band met een vriendelijke uitstraling, die aangenaam kon grappen en op relaxte wijze hun songs speelde, wat de nodige ontlading gaf. De herfstige vrijdagavond eucharistieviering kreeg een schitterende apotheose, want Bon Iver en Bowerbirds gingen samen voor een intieme acapella/gospel!
Vernon, - talentrijk artiest - , Bon Iver, - grootse band -, zorgden samen voor een tijdloos optreden!

Het Amerikaanse trio Bowerbirds, genoemd naar de gelijknamige Australische vogel, speelde folky americana en hield het midden tussen een Band Of Horses, Mountain Goats en South San Gabriel, met een ‘60’s referentie . Hun materiaal klonk sfeervol, rustig en innemend, waarbij hun songs eenvoudig omlijst werden door een akoestische gitaar, viool, accordeon en een minimale drum, die soms acapella uitdeinden. Net als bij Bon Iver, was er sprake van een dankbaar, aandachtig luisterpubliek, dat in de ban was van deze dromerige, herfstige muziek. Een charismatische band, die hun plaat ‘Hymns for a dark horse’ live onderstreepte.

Organisatie: Botanique, Brussel

Het Britse trio The Wombats uit Liverpool kon op geen betere wijze het laatste zomerse weekend van september besluiten. Een energieke, strakke, korte set, waarbij hun doorbraakplaat ‘A guide to love, loss & desperation’ in een snelvaart tempo werd voorgesteld.

Klonk het op Pukkelpop eerder wat rommelig en rammelend, dan was het in de Handelsbeurs voor een goede 200 man, fris, pittig, gedreven, opzwepend, broeierig en ontspannen, gedragen door de hyperkinetische schreeuwzang van Matthew Murphy. De samenzang in de refreinen, de ‘oohs’ en de ‘aahs’ en de grapjes tussen de nummers door, onderstreepten de jeugdige onbezonnenheid en speelsheid van de band.
Tijdens hun clubtournee waren ze al één van hun knuffeldiertjes kwijt, waardoor ze hun tweede beestje met alle plezier koesterden; met een duracell batterij klapte het beestje mee in het bekende materiaal “Let’s dance to Joy Division” en “Backfire at the disco”. Op het podium verscheen zelfs een gigantische opblaasbare Marsupilami (?), wat het spelplezier van het trio bevestigde.
Het tempo werd in het begin met “Kill the director”, “Lost in the post” en “Here comes the anxiety” hoog gehouden. Slepender klonken “Party in a forest (where’s Laura?)” en “How to pack your bags”, één van de twee nieuwe songs, om dan opnieuw in overdrive te gaan met “Moving to New York”. Vooraan werd stevig gedanst door het jong publiekje.
”Patricia the stripper” en de tweede nieuwe “My circuit board city” hadden een puike opbouw, en op het uiterst sfeervolle “Little Miss Pipedream” lieten ze de jongeren wegdromen wat hun eerste natte droom kon worden.

Een fijn concertje van een jong bandje, die er flink tegenaan ging, en in de bis een vleugje elektronica op “My first wedding” toevoegde en op “Backfire at the disco” een gemaskeerd bal insinueerde…

Support act was het Australische Kitchen Knife Wife, die het publiek makkelijk op z’n hand kreeg met hun aanstekelijke maar inspiratieloze gitaarpop dito samenzang. Een bedreven pianotoets zorgde voor variatie binnen hun sound, maar kon de meubelen niet redden …

Organisatie: Handelsbeurs, Gent

Het combo rond Joey Burns (zang, gitaar, bas) en John Convertino (drums) heeft een nieuwe frisse plaat uit; ‘Carried to dust’ doet het middelmatige ‘Garden ruin’, de vorige cd, wat vergeten en concurreert met platen als ‘The black light’, ‘Hot rail’ (hun doorbraak cd) en ‘Feast of wire’. Ze bieden een ruime kijk op americana door het toevoegen van warme, exotische, zuiderse klanken, waarbij het combo creatief en broeierig klinkt; accordeon, de Spaanse gastzang van Jairo Zavala en de Mexicaans klinkende trompet van Jacob Valenzuela zijn daar verantwoordelijk voor.
Een swing en groove horen we in songs als “Victor Jara’s hands”, “Writer’s Minor Holiday”, “Inspiracion”, “House of Valparaiso” en “El Gatillo”, wat een amalgaan aan stijlen samenbrengt binnen hun kleurrijke americanapop: mariachi/latino, jazz, folk en spaghetti western. Ze wisselen dit moeiteloos af met sfeervol, ingetogen songs: “Two silver trees”, “Slowness”, “Hole in your head” en “Fractured air”.
Een klasse album en een band in topconditie. Da’s Calexico in een notendop momenteel!

Je moet het maar kunnen, eerst deel uitmaken van een noise gezelschap en dan moeiteloos overstappen naar singer/songwriting vol melancholische countryrock. Devonte Hynes, één van de spils van Test Icicles, nog maar 21, liet de band opdoeken en koos voor deze aanpak. Z’n debuut heeft veel mee van AMC, Bright Eyes en Lemonheads. Soms zijn nummers omlijst door een breed instrumentarium als akoestische gitaar, steelpedal, piano en strijkerarrangementen als op het sfeervolle “Devil tricks for a bitch”, het opbouwende aan Sigur Ros gelinkte “Dry lips” en het uitgesponnen “My time spent down”; of ze worden sober gehouden, “Salty water” en “Everyone I know is listening to crunk”. De vrouwelijke backing vocals bieden een meerwaarde.
’Falling off the lavender bridge’ is een moedig, gevarieerde en weemoedige plaat!

Het Britse Friendly Fires debuteert met een melodieus aanstekelijk popdance plaatje. Het trio haalt verschillende invloeden aan als The Klaxons, !!! en LCD Soundsystem , combineert ‘70’s funk, ‘80’s Talking Heads en de electro van New Order. Hun geluid past perfect binnen het concept van de new rave. Het levert hen een luchtig en vrolijk plaatje op: “Jump in the pool”, “In the hospital” en “Paris”. Naast een pompend beatje klinkt het gezelschap wat sfeervoller en laten wat meer trance en zalvende beats doorklinken als op “Strobe”, “Skeleton boy” en “Photobooth”. De dansspieren worden aangesproken op “On board” en “Lovesick”, nummers die onze Stijn het nakijken geven door die groovende funky beat. Dit is een heerlijk afwisselend plaatje in z’n genre.