Gert-Jan Dreessen - Jazz heeft een soort vrijheid in zich, een oneindige mogelijkheid om er een eigen toets aan te geven. Dat spreekt me enorm aan bij jazz

Onlangs waren we aanwezig op het concert van Gert-Jan Dreessen Quartet in De Casino, Sint-Niklaas. Lees hier de review .
We halen hieruit: ‘De veelbelovende jazz drummer Gert-Jan Dreessen wordt een gouden toekomst voorspeld, voor de gelegenheid laat hij zich omringen door muzikanten met dezelfde status als hem. Bram De Looze is één van de meest getalenteerde pianisten die ons landje rijk is, hij speelt en leeft met dat instrument. Cyrille Obermüller (contrabas) heeft eveneens zijn sporen, reeds op jonge leeftijd, ruimschoots verdiend binnen de scene. Trompettist Jean-Paul Estievenart, ook al een grootmeester, was er deze keer niet bij en werd vervangen door saxofoon magiër Steven Delannoye, die perfect weet aan te vullen’.
Na dit optreden hadden we een fijn gesprek met Gert-Jan, polsten naar de ambities en de verdere plannen met dit kwartet, alsook andere projecten …

Je deelde het podium met fenomenen als Jakob Bro en Nduduzo Makhathini en werd de nieuwe drummer van het al legendarische Flat Earth Society Orchestra; een visitekaartje om mee uit te pakken?
Zeker en vast. Ik ben super blij en dankbaar dat ik in de afgelopen jaren zo veel mooie projecten en samenwerkingen heb mogen doen. Het meest recente is inderdaad bij Flat Earth Society. Daar ben ik sinds enkele maanden de vaste drummer en heb ik onlangs de nieuwe plaat ‘The One’ mee opgenomen, die wordt gereleaset in maart ’24. Het is een superleuke bende waar ik enorm warm ben ontvangen. Hierdoor was ik snel op mijn gemak waardoor ik vanzelfsprekend ook een stuk zelf zekerder kan spelen in zo een nieuw orkest. 

Dat is leuk om weten .. Wat me in je verhaal ook aansprak, was je verblijf in New York, kun je daar wat meer over vertellen? Ik heb daar veel dingen over gehoord ‘de bakermat van jazz’ en zo … Wat is zo bijzonder aan New York?
Het is een Wereldstad en miljoenen stad , met als gevolg dat er ongelofelijk veel te doen is. Wat ook zo bijzonder is aan New York is een gigantisch aanbod aan superveel kunstvormen dicht bij elkaar, dat is heel anders als je in België komt waar alles meer verspreid is, je kunt naar Brussel gaan maar moet soms ook uitwijken naar Parijs of zo. Terwijl je in New York in een straal van enkele km alles ter beschikking hebt, dat is zo opvallend. Dat aanbod is op de koop toe heel divers, van modern naar traditionele tot avant-garde-gewijs. Ik ben er naartoe gegaan in 2019, na mijn studies in België.  Ik was er via m’n beurs, die ervoor gezorgd heeft dat ik er vrij comfortabel kon bewegen en kon timmeren aan mijn carrière. 
Alles gaat er zeer snel, je bent er wellicht snel vergeten maar kunt er ook zeer snel je weg vinden. Als je weet wat je wil. Ik heb er veel dingen mogen doen, en ook dingen die ik nooit had gedacht dat ik zou mogen of kunnen doen. Het was een heel unieke en leuke ervaring. ik heb er maar acht maanden gezeten, en toen was er corona en was het instant gedaan. Het heeft twee jaar geduurd voor ik nog eens kon teruggaan, maar gelukkig heb ik er veel contacten aan overgehouden, waaronder een nauwe samenwerking met jazzgitarist Tomer Cohen.

Heeft die corona een rem gezet op je carrière, in welke mate dan? 
Natuurlijk, alles lag stil. We mochten twee jaar niet spelen of repeteren samen. Het was heel vervelend, ik zat net op de rails en had het gevoel we zijn stilaan vertrokken. Ik wou die connectie leggen tussen New York en Europa, alles begon zowat in een plooi te vallen. Van op het ene moment op het andere was dat allemaal gedaan, dat was zeer confronterend.

Ik heb in die periode als journalist een zeventigtal streamings gezien, en daar ook over geschreven, het is niet hetzelfde als een echt concert. Hebben jullie dat ook gedaan? En was het dan een stimulans om niet op te geven?
We hebben het inderdaad gedaan live streaming, het was ondanks de strenge instructies, leuk om te doen. en je stelt dan toch vast hoe sociaal ons beroep als muzikant toch is, als je dat moet missen. Die streaming was ergens wel een houvast om niet op te geven, zeker en vast. Maar uiteraard ben ik  blij dat het voorbij is..

 Wat ik ook heb gelezen ergens: ‘’ Jazz drummer Gert-Jan Dreessen uit Houthalen-Helchteren ging optreden voor Koning Filip & Koningin Mathilde in Zuid-Afrika. Het was een kort maar waanzinnig avontuur.
Hoe is dat in zijn werk gegaan? Hoe was die ervaring voor jou?
Dat was met Jean-Paul, we traden op voor de Zuid-Afrikaanse en Belgische delegatie. Dat was in Kaapstad en toch een speciale ervaring. dat was dus zeer uniek. Ook hebben we met Zuid-Afrikaanse pianist Nduduzo Makhathini samen gespeeld. Een zeer toffe ervaring die voor herhaling vatbaar is. We hebben veel nummers van Jean-Paul gespeeld, het is trouwens dankzij Jean-Paul dat ik deze unieke ervaring heb kunnen meemaken. Of het deuren heeft geopend? In zekere zin wel, en dat jij erover begint, is een teken dat het toch mensen aanspreekt . dus op zich opent dat dus wel bepaalde deuren: het staat zeer mooi op mijn CV , maar rechtstreeks concerten uit halen of zo? Dat dan weer niet.. 

En die contacten met Prins Filip was volgens een protocol veronderstel ik? 
Na het concert hebben we wel even kunnen babbelen , en nagepraat en hij was wel geïnteresseerd, … wel heel fijn die waardering. 

Je speelt geen instrument als sax of piano (eigen aan het genre) maar drums …Tja, waarom drums? Waar komt die passie vandaan?
Dat is een heel goede vraag. Mijn ouders zijn allebei amateurmuzikant. Ik ging al piepjong mee naar de harmonie. Ik ging naast mijn mama zitten van zodra dat kon, en mijn papa was dirigent van het orkest. Ik begon met mijn potlood overal een beetje op te slaan, en dat was voor mijn ouders de cue om me bij het slagwerk te zetten. Heel lange tijd had ik een statief met cimbaal en mocht ik ‘op gevoel’ wat mee-roffelen. Rond mijn zesde heb ik een eerste nummer mee gedrumd bij die harmonie, maar heb er nooit echt bij stil gestaan om iets anders te doen, toen heb ik in de muziekles vier tot vijf lessen trompet genomen, maar dat was mijn ding niet. Dan ben ik instant terug naar drumstel gegaan.
Ik merk wel de laatste vijf tot tien jaar een voorliefde voor piano. Wat mijn gemis binnen het bespelen van drums wel wat heeft gecompenseerd. Ik speel vooral graag drum in een context waar andere muzikanten bij zijn. Op mijn eentje drum spelen, krijg ik het gevoel dat ik daar minder kan mee doen, dan met piano. Al mijn compensaties schrijf ik op piano. 

Ik heb jullie nu live gezien in Sint-Niklaas en was onder de indruk. Ik vind dat je past in het rijtje jonge talentvolle jazz muzikanten die ons land rijk is; het valt me op hoeveel jongeren kiezen voor ‘jazz’ … Wat is er zo bijzonder aan jazz?
Binnen jazz is een enorme vrijheid in muziek maken. Je hebt ook een connectie met je mede muzikanten, op een manier die ik in andere genres moeilijk kan vinden. Ik heb jazz pas ontdekt toen ik zestien of zeventien was. En dat was al een openbaring voor mij. Voordien speelde ik in orkesten en zo. En er ging een andere wereld voor me open. Jazz heeft een soort vrijheid in zich, de oneindige mogelijkheid om een eigen toets te geven aan muziek maken. Dat spreekt me enorm aan bij  jazz. Ook met het kwartet waar ik nu mee speel,  is het een vorm van thuis komen. Nu met mijn eigen nummers, en met deze kleppers waar ik mee speel, voelt het aan als een ultieme connectie die ik nergens anders vind. 

In De Casino merkte ik inderdaad een speelsheid op, maar ook respect voor de oeroude jazz, alsof jullie spontaanweg elkaar de loef afstaken …
Dat is ook een manier om te zoeken naar iets nieuws en boeiends binnen de muziek die we brengen. Ik heb de nummers zelf geschreven en weet wel welke richting ik het wil zien uitgaan, maar het is bijzonder leuk en boeiend om te zien hoe alles ligt te groeien tijdens die concertreeks en aan te voelen welke richting het echt uitgaat. Dus dat speelse is zeker een bewuste manier van hoe we tewerk gaan met elkaar. En zoiets kun je nog het best uittesten op een podium, waar je de reactie van je publiek voelt. Zoiets kun je in een repetitie kot niet nabootsen, en dat maakt het net zo leuk. 

Bram ken ik al een tijdje, blij dat ik nu ook Cyrille heb leren kennen, Jean-Paul , die ik al live heb gezien was er niet bij, wel Steven … Zijn inbreng was ook magisch; is het de bedoeling in de toekomst ook met hem meer samen te werken?
Ik ken Steven al een tijdje, en hij heeft diezelfde veerkracht en gedrevenheid  in zich als de andere muzikanten en was gewoon de perfecte vervanger voor Jean-Paul.  We hebben nu ook verschillende projecten waar we samen in spelen. We komen elkaar vaak tegen, en de avond in de Casino kon Jean-Paul er niet bij zijn. En ik heb er niet moeten over nadenken en heb gewoon Steven gebeld, die het dichtst aanleunt bij mij en de muzikale paden die ik volg. 

Ik had ook iets geschreven over dat optreden: ‘wat een virtuositeit verpakt in een groovy klankentapijt, met een dosis improvisatie’. Hier kan wat worden mee gedaan … Ik weet niet of er al iets is uitgebracht (excuses als me het me is ontgaan); zijn er plannen?
Na de reeks concerten van Jazzlab gaan we de studio in met het kwartet. Jazzlab had de vraag gesteld om eerst een plaat te doen, met het idee dat het beter zou verkopen de concerten reeks. Persoonlijk ben ik echter meer voorstander om ervoor te zorgen dat we de volle 100% op elkander ingespeeld zijn, vooraleer we de studio induiken; ik voel ook dat we bij elk concert steeds beter worden en steeds meer naar elkander toegroeien. Daarom vind ik het ook goed dat we de keuze hebben gemaakt om de plaat pas na die concert reeks op te nemen. Omdat ik nu weet dat dit gewoon niet mis kan lopen, het komt helemaal goed. 

Het is ergens ook een risico,  want als je een plaat uithebt, gaan mensen meer geneigd zijn om naar je optreden te komen, hoewel het goed vol was gelopen in de Casino
Het is uiteraard een risico. Ik had er , net door die gigantische kleppers binnen de band, stiekem vertrouwen in dat dit echter wel goed zou komen. Toen we een jaar geleden op die Jazzlab showcase hadden gespeeld, zaten daar veel boekers en programmatoren. We merkten, ondanks we maar enkele nummers hadden gespeeld, dat we heel fijne reacties kregen en vele zalen meteen waren geïnteresseerd. Dan heb ik beslist om die plaat daarna pas op te nemen. De Casino was uitverkocht, Flagey was uitverkocht en ook in Brasschaat. Dus het is zeker gelukt. En Jazz lab is een grote springplank. 

Jullie staan ook op BRAND festival. Wat zijn de plannen voor dit en wat zijn de plannen voor volgend jaar?
Er zijn heel wat plannen gesmeed. Maar daar kan ik nu nog niet alles over vetellen. Er zijn zeker nog leuke dingen in aantocht. En ook met Flat Earth Society. Er liggen nog veel mooie concerten op de plank. Zoals met Thomas De Cock zijn groep, Jeroen Reggers Quartet, Karel Cuelenaere Trio, en meer. Ik word ook als side-man veel gevraagd. En dan zal het op zoek zijn naar een gemotiveerde manager die me met even veel passie als ikzelf wil verder helpen. Er staat dus nog veel op de planning, en dus niet enkel met het Kwartet. 

Dat zijn heel wat projecten … Hoe blijf je dat allemaal combineren? 
Het is niet altijd even gemakkelijk, maar mits de juiste kalender-afspraken moet dat wel lukken.

Wat is je grote ambitie en is er een soort doel dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig? Zijn er ook ambities naar het buitenland?
Een doel? Wat de laatste maanden duidelijker wordt, is dat muziek spelen, en vooral in de entourage waar ik nu zit, dat ik daar enorm veel plezier uit haal. Ik hoop en droom ervan om met dit kwartet gewoon de wereld te mogen rond reizen en nog een veel breder publiek te kunnen bereiken. Dat is zowat mijn grote ambitie. En gewoon meer en meer blijven in groeien, en leren daaruit. En ook mijn activiteiten als side man, waar ik veel uit leer, dat ik dat nog heel lang kan doen. Ik haal daar voldoening en inspiratie uit. 

Ben je niet wat begrensd door jazz te spelen? Met een pop-/rock band kun je bijvoorbeeld eens in een Sportpaleis staan? Of is dat je ambitie niet?
Nee, ik heb ook het gevoel dat je moet vertrouwen hebben in wat je bezig bent. Ik leg bijvoorbeeld in dit kwartet echt mijn ziel in, en ik haal daar persoonlijk ook enorm veel voldoening uit omdat dit is wat ik echt wil doen. En ik hoop dat ik er op termijn meer en meer mensen kan mee bereiken.
Een Sportpaleis vullen zit daar niet in, misschien met een ander project, waarom niet. Maar niet met deze muziek, en dan zijn er andere mooie zalen en clubs die me meer aanspreken. Er zijn genoeg mooie clubs en zalen waar iets magisch hangt, denk maar aan een Carnegie Hall in New York, bijvoorbeeld.
Jazz is wellicht niet het mainstream genre waar iedereen naar luistert maar het is wel leuk dat je een bepaalde groep mensen kunt triggeren hiermee. Ik merk zelfs dat niet jazz liefhebbers, die naar een concert komen hoge ogen open trekken. Ook jongeren. Ik merk dat ook bij mijn leerlingen bijvoorbeeld.
Ik hoop gewoon in de toekomst, net zoals er al zijn die daarin slagen, een breder publiek te trekken met mijn muziek.. 

Dat lijkt me een realistische ambitie. Bedankt voor dit mooie gesprek , en veel succes in alles wat je doet, alsook met de komende plaat met dit kwartet

Night’s Requiem - Dit project is een manier om innerlijke gevoelens van ons af te schrijven. We gebruiken dit project dan ook als een kanaal, als een therapie om die gevoelens een plaats te geven

Night's Requiem is een nieuw Belgisch melodieuze death metal project van Tijs Carlé (Royal Jake) en Mathias Vergaelen (HEXA MERA). Het duo bracht een EP uit ‘Crossing The Void’ en nodigde bevriende muzikanten uit om er aan mee te werken. Het werd een bijzonder interessant project, met een persoonlijk verhaal.
Een trip voor donkere zielen onder elkaar? We vroegen het Tijs en Mathias bij een fijn gesprek, waarbij we meteen  ook polsten naar de ambities en verdere plannen met dit project en andere.

Hoe is het idee ontstaan voor dit bijzonder project? Wie zijn jullie grote inspiratiebronnen?
Tijs: Ik ken Mathias al vele jaren. Net zoals ik de mannen van Hexa Mera al vele jaren ken. Ik had vroeger een death metal band genaamd Dawn Of Clarity en we hebben verschillende keren samen opgetreden en ook opgetrokken. Mijn band is toen gestopt, en Hexa Mera is blijven groeien. Mathias en ik hebben altijd een voorliefde gehad voor die Scandinavische melodeath metal scene. Vorig jaar, naar het einde van COVID begon de muziekwereld wat los te komen. Het gaf een trigger om plots meer te beginnen doen, niet alleen met Hexa Mera of Royal Jake. We hebben de koppen samen gestoken om ook eens melodeath metal project op poten te zetten. Na het uitbrengen van de EP van Royal Jake had ik tijd om twee demo’s te maken. Ik liet Mathias mijn materiaal beluisteren en die was meteen laaiend enthousiast.  Alvorens het project op poten te zetten hebben we er wel duidelijk wat grenzen voor afgetekend. Wat we wilden doen en wat ons doel was. Onze bands Hexa Mera en Royal Jake blijven in dat verhaal centraal. We zouden onszelf ook geen deadlines opleggen, wat komt dat komt en als het klaar is, dan is het klaar.
Mathias: Toen Tijs bij mij kwam aankloppen met het idee was ik meteen verkocht. Ik speelde zelf al lang met het idee om iets van een instrumentale solo EP uit te brengen in de melodeath stijl maar het kwam er nooit van. Nu dacht ik ‘dit is de moment!’. Dat we onszelf tijdens het hele proces geen deadlines hebben opgelegd, maakt dat alles spontaan is gebeurd en enkel zo kan je het nodige gevoel in nummers leggen.

Het is dus niet de bedoeling dat jullie hiermee gaan optreden of zo?
Tijs: Nee, we hebben vanaf het begin gezegd dat we dat niet gingen doen. Maar los daarvan speelden we wel met het idee er andere muzikanten bij te betrekken, en dat hebben we dan ook gedaan. Het doel van Night's Requiem is namelijk dat muzikanten uit de Belgische metalscene kunnen participeren in het project op welke manier dan ook, indien zij daar goesting in hebben. Dat maakt het project nog interessanter! De Belgische metalscene draait rond 'broederschap', 'eenheid' en 'verbondenheid', en dat willen we met Night's Requiem ook in de verf zetten! We mogen best trots zijn op deze Belgische scene trouwens, die internationaal toch wordt onderschat denk ik. Een eerbetoon hieraan staat dan ook meer dan op zijn plaats.

Het is dus een beetje een jamsessie tussen muzikanten die hun donkere ziel aanspreken … Is deze samenwerking iets van jullie donkere ziel of is dat wat overdreven?
Tijs: Dat is zeker niet ver gezocht, het is zelfs mooi verwoord. Bij mij is dat in elk geval wel zo, want met Night’s Requiem schrijf ik wat ik niet kan schrijven voor Royal Jake. Dus ergens klopt die stelling wel. Het melodieuze death metal genre, is sowieso een melodramatische stijl en leunt zich hier perfect naar. Onderdrukte emoties die uit het verleden (en ook heden) parten spelen en zo, komen zeker boven. Het is voor mij een manier om die gevoelens van me af te schrijven. We gebruiken dit project als een kanaal, als een therapie om die gevoelens een plaats te geven.
Mathias: klopt, muziek schrijven (en luisteren) kan heel therapeutisch werken. Ik ben zelf iemand die vooral op gevoel een melodie of nummer schrijft. Of dat gevoel nu goed of slecht is, het zal altijd terug te horen zijn in het nummer. Als je begint met ‘dit moet zo of zo klinken’ dan ben je meestal al te ver aan het afwijken van het nummer/melodie/riff dat je voor ogen had.

‘Crossing The Void’ is inderdaad een verkenning van emoties en ervaringen. Ben je niet bang om door jezelf bloot te geven, daarop te worden aangesproken? Je weet hoe sociale media kan zijn …
Tijs: We houden dat bewust toch een beetje vaag, we gaan niet concreet persoonlijke zaken zomaar voor de leeuwen gooien. Als we teksten schrijven gaan we meer in metaforen schrijven die zich als een sluier mooi draperen over wat we echt willen zeggen. Een verhaal omschrijven dat er eventueel wat aan typeert. Het hoeft hem überhaupt niet altijd over de teksten alleen te gaan… Een zeer pakkende melodie schrijven kan vaak ook boekdelen spreken, het hoeft niet altijd in woorden worden gezegd wat je bedoelt of voelt. Maar echt concreet dingen vernoemen of aanvechten? Nee daar beginnen we niet mee.

Ik vind het kwalitatief een zeer sterke plaat, niet zo verwonderlijk met zulke muzikanten, maar – en dat is goed bedoeld – ondanks een ietwat andere weg die wordt ingeslagen, is het een herkenbare sound.
Wat maakt dit project uniek in het genre? En is het eigenlijk een ambitie om ‘boven het maaiveld uit te stijgen’, kortom, wat is de ambitie met dit project?
Tijs: Zoals ik al aangaf is dit project puur een therapeutische manier om de dingen te plaatsen enerzijds, anderzijds is het de ambitie om gewoon goede muziek te maken samen met mensen die we graag hebben. Dat is de voornaamste ambitie eigenlijk. Wat daar verder mee gebeurt, is op zich van minder belang. Het is dus puur het samenwerken met mensen dat ons interesseert. Daarom hebben we er bijvoorbeeld bewust niet voor gekozen om dit op plaat uit te brengen en enkel via streaming aan te bieden. Het blijft voorlopig een 'low budget project'. Echter tot onze verbazing gaat de streaming van het album wel héél goed, dit wil zeggen dat er zeker belangstelling voor is.
Mathias: We hebben inderdaad niet meteen de ambitie om er uit te springen. Het spontane van heel het project heeft er ook voor gezorgd dat de gastmuzikanten op een ontspannen manier konden meewerken. De reacties op het project zijn ook zeer goed. Dat geeft alleen maar meer goesting om meer nummers te schrijven en verder te blijven werken aan dit project. En wie weet zelfs eens een grote naam binnen te halen als gastmuzikant.

De variatie intrigeert, dreigend, vaak ook eerder een ‘ingetogen dreiging’, traag, aangrijpend als hard en snel. De reacties zijn positief, zo te horen . Prikkelt het niet om er iets meer mee te doen (sorry voor het aandringen haha)
Tijs: Je denkt altijd wel in de richting van ‘Wat als’ uiteraard. We hebben onze verwachtingen op elkaar afgestemd, en voorlopig zit dat er niet in. Het is ook moeilijk realiseerbaar om een project zoals Night's Requiem, waar vele gastmuzikanten aan participeren, live te gaan brengen. Je kan deze gasten uiteraard gaan vervangen door een aantal vaste sessiemuzikanten maar dat doet geen eer aan het mooie werk dat de ze er hebben ingestoken. Dus nee, voorlopig zit het er niet in. Maar zeg nooit, nooit uiteraard… het is niet ons hoofddoel.
Mathias: Zeg nooit , nooit… ergens in mijn achterhoofd speelt een idee om één unieke show te doen op een unieke locatie dat perfect bij het project aanleunt. Maar voor alle duidelijkheid dit is zeker nog niet aan de orde!

Wat is het hoofddoel uiteindelijk? Zullen er in de toekomst nog zulke samenwerkingen ontstaan?
Tijs: We zijn ondertussen bezig met het idee van een tweede EP. Er zijn voldoende ideeën voor andere songs, dus er komt zeker een vervolg op. Het gaat heel vlot, Mathias en ik zijn heel complementair in het schrijven van nummers. We vullen elkaar perfect aan… Alle ideeën die van zowel mij als hem binnen komen, staan we beide achter. En zo kom je natuurlijk rap aan nieuw materiaal!
Mathias: ook voor deze nieuwe nummers werken we graag weer samen met andere muzikanten. Dus wie zich geroepen voelt, mag ons zeker contacteren.

Indien je de kans krijgt met dit project door te breken of er is een major label die het op plaat zet, en ze geven je de kans grotere podia te doen, zou je het dan overwegen?
Tijs: Die op Scandinavische melodeath metal geïnspireerde muziek is er weinig in België. Net omdat er niet veel zijn, is dit een trigger om dit live te brengen uiteraard, er is een voedingsbodem. Misschien wel dus, maar ik ben hierin niet alleen. Laat me stellen, in de mate van het mogelijke zouden we dat zeker en vast willen doen maar, en dat is zeer belangrijk, zonder dat onze activiteit bij onze hoofdbands (enerzijds Hexa Mera en anderzijds Royal Jake) in het gedrang komt. Dat is bij ons de grote voorwaarde. Als dat combineerbaar is? Zeker en vast, maar dit is nu dus niet aan de orde.

Zijn er nog projecten of dingen die je absoluut eens zou willen doen?
Tijs: Het summum zou zijn eens een solo EP of album uitbrengen. En ook, maar dat is een beetje het summum van elke Belgische metal band denk ik, eens op de affiche van Graspop of Alcatraz mogen staan. Dat is mijn bucket list.
Mathias: Wie weet eens een minder metal gericht project… Ik zie mij later nog wel een leuke punkrock band starten. Maar ook hier zullen melodieuze metal gitaarlijnen nooit veraf zijn.

Nog mededelingen?
https://open.spotify.com/artist/0zLeo50e3qtPuDyX4EJY6o?si=WNEcfhQ_SFWlTMwni48ERw

Bedankt voor het interview

Compro Oro - Een muzikale wereldtrip!

Compro Oro (****) wordt nogal gauw in dat hokje 'jazz' geduwd … er zijn raakpunten zondermeer, maar deze band kruist nogal wat muzikale wegen. Check maar eens de prachtige releases en vooral door de veelzijdige live shows, een unieke, brede combinatie en virtuositeit van percussie, gitaar en bas.
Compro Oro bood ons een muzikale wereldtrip aan.

Reizen is een beetje het sleutelwoord bij Compro Oro. Op 'Transatlantic' , hun eerste album, nam de band latin en Cubaanse ritmes mee. Een ode aan jazzvibrafonist Cal Tjader.  'Bombarda' bezorgde ons een trip naar West-Afrika: 'Suburban Exotica', lees hier , liet een tipje van de sluier van het Midden-Oosten horen en 'Simurg 'op zijn beurt een trip doorheen Turks Psychedelische rock, lees hier .
Op hun laatste album ' Buy The Dip', die nu in de spotlights werd gezet, laat Compro Oro zich van zijn meest eclectische kant zien; er worden keys, samples en een kosmische sound toegevoegd aan de jazz ritmiek. Op die laatste plaat geen vocals, het is enkel de instrumentatie die telt!
Het resulteert live in een tot de verbeelding sprekende instrumentale trip. Soms gaat het de zweverige kant uit, maar vaak ook eerder mysterieus en lichtjes sinister. Vanaf “The Lower 9th” voel je die sfeer, wat wordt verder gezet met prachtige parels als “Lalibela”, uit 'Suburban Exotica'; daarna gaan we opnieuw naar 'Buy the Dip' met verbluffende songs als “Bitcoins” en “Lament”. “Rastapopouos” grijpt naar hun plaat uit 2019. Tot slot wordt meesterlijk afgesloten met “Ben-Hur”.
Meer dan een uur lang krijgen we een muzikale verwondering over ons heen, door de prachtige klankentapijtjes. De vibrafoon en de gitaarlicks spelen een voorname rol, en in z’n totaliteit, met toevoeging van de drums/percussie/ conga’s en de lijzige baslijnen, groeit het uit tot een weelderige, sprankelende climax. Wat een magisch beleven. Een muzikale wereldtrip!

Pics homepag @Sven Dullaert

Organisatie: JazzLab ism De Casino, Sint-Niklaas

Trevor Watts Eternal Triangle - Verschillende muzikale culturen omarmd!

Trevor Watts (sax), Veryan Weston (piano), Jamie Harris (percussie) vormen samen Trevor Watts Eternal Triangle (*****). We citeren '' Eternal Triangle brengt composities van Trevor Watts die oorspronkelijk geïnspireerd zijn op ritmische structuren uit Afrika en Zuid-Amerika, maar eveneens op jazz en Europese muziekvormen.''
Hier werden verschillende muzikale culturen omarmd, het werd een bonte, kleurrijke wereldreis …

Trevor Watts, al 84, is een pionier van de Europese Jazz. Gevormd in de Londense scene, heeft hij ondertussen een indrukwekkend parcours afgelegd. De man toert op zijn gezegende leeftijd nog steeds de wereld rond, hij stond vóór zijn komst naar de Lokerse Jazzklub nog in New York. En gaat nu nog verder op toer doorheen Europa. Hij blijft bovendien grenzen aftasten en zoekt nieuwe wegen op binnen de jazz. Hij tast de vele culturen binnen de jazz af, van Zuid-Afrika naar Zuid-Amerika tot Europa gaat deze muzikale tocht. De sax klinkt breed gespreid, aangevuld door de percussie van Jamie Harris, die cimbalen en tamtam met de handen speelt. Het spreekt tot de verbeelding , en meteen is er de link naar Zuid-Amerika en Zuid-Afrika; je gaat haast dansen op die aanstekelijke percussie. Verder zijn er nog de opzwellende pianotunes van Vervan Weston. Diverse emoties komen naar boven. En onderhuids horen we soundscapes met een dreigende ondertoon.
De drie samen brengen een soort magie die je meeneemt naar alle uithoeken van de wereld … Het kan tot een climax komen in deze instrumentatie , die aanvoelt als een lichte orkaanuitbarsting, met een verwoestende impact.

Een totaal beleven kregen we van drie muzikanten, die muzikaal speels verschillende culturen omarmt en tot de verbeelding spreekt. Avontuurlijk creatief in een kleurrijk landschap …

Pics homepag @Cedric Craps

Organisatie: Lokerse Jazzklub, Lokeren

Sophie Straat - Smartlap (punk) is Springlevend!

Met haar debuut 'Smartlap is niet dood' heeft de Nederlandse artieste Sophie Straat op korte tijd haar stempel gedrukt op het muziekgebeuren in Nederland en België . Niet alleen zorgt ze voor een heropleving van de Smartlap, ze voegt daar een ferme portie punk (attitude) aan toe en is niet vies van lekker tegen de schenen (van de maatschappij) te stampen, zonder zorgen te maken over wat een ander daar van denkt.
Deze zomer stond ze op verschillende festivals, waaronder de Lokerse Feesten; We hoorden een positieve respons en besloten dat we haar toch eens moesten zien.
In de gezellige N9 bewees Sophie Straat dat Smartlap (Punk) nog steeds springlevend is.

Ook de Belgische formatie Maria Iskariot (****) draagt die punk ingesteldheid hoog in het vaandel. De band wordt omschreven als 'halfvolwassen vrouwelijke punkrock uit Vlaanderen.'
Maria Iskariot bestaat uit drie bevallige vrouwen en een op drum 'lucky guy' als je het ons vraagt . De dames brengen leven in de brouwerij met hun aanstekelijke en krachtige set. En tijdens het optreden van Sophie Straat maken ze er samen ook een feestje van. Met hun EP 'EN/EN' hebben we een goed half uur lekker om zich heen stampende muziek met een dosis humor en zelfrelativering. Een spervuur aan riffs en drums kregen we , met af en toe een integer momentje. Intens mooi.
Op het einde van de set werden fans op het podium geroepen om met de band uit de bol te gaan, en werd de registers nog eens compleet open gezet.
Een mooie opwarmer zonder meer; we hopen dat ze definitief kunnen doorbreken.

Sophie Straat (***1/2) schopt al vrij vroeg  in de set lekker om zich heen, en weet dit door te zetten, gedurende het ganse optreden. Haar bindteksten komen toe. Ze heeft het uiteraard ook over de verkiezingen in Nederland , en spuwt haar gal uit over de uitslag. Niks mis mee uiteraard. Maar minpunt was toch dat het een uur lang voortdurend werd herhaald, wat vervelend kan overkomen. Voor de rest  hoor je ons niet klagen. Want we konden ons  best wel vinden in de manier waarop ze het dansbare verbindt met die kenmerkende smartlap; ze voegt er een punk attitude aan toe. Tof, leuk, uniek.
Mooie, emotievolle  momenten dus … “Papa” wordt aan Sanda Dia opgedragen, maar ook aan  alle slachtoffers van studentendopen. Op “Tweede Kamer” mag ook keyboard speler Marco een strofe mee zingen. Beetje op z’n Doe Maars …Op “Vrijheid , gelijkheid , zusterschap” mogen fans met veelzeggende vlaggen mee op het podium staan zwaaien. Sophie Straat laat ook al iets horen van de te verschijnen gloednieuwe EP, die het punkachtig kantje niet verloochent.
Sophie Straat is omringd van sterke muzikanten, die de sound mooi overtuigend aankleden en vocaal goed aanvullen op Sophie zelve.
Ze is een klasse entertainer die haar publiek weet te bespelen. Er wordt lekker meegezongen en gedanst.
Een hele avond schopt ze op respectvolle wijze om zich heen, vingerwijzend bijtend als zalvend.

Pics homepag @Wim Heirbaut
Sophie Straat - Lokerse Feesten 2023@Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5271-sophie-straat-4-08-22023.html?ltemid=0

Organisatie: N9, Eeklo (ikv Landrovers)

Kissin’ Black - Ik wil niet ‘gekooid’ worden, het maakt niet uit wie onze muziek leuk vindt of niet. We willen vooral zoveel mogelijk mensen aanspreken, zowel in de alternatieve als de mainstream scene

We leerden de Zwitserse band Kissin’Black kennen via het album ‘Dresscode Black’, uitgebracht midden in de corona tijden. “een heel toegankelijke, donkere plaat uitbrengt waarbij poppy tunes een dreigende ondertoon hebben, waardoor je voortdurend vertoeft tussen hemel en Hel, of liever het vagevuur” schreven we … De recensie kun je hier nog eens nalezen.  Ondertussen heeft de band niet stil gezeten , er was wel een line-up verandering , maar nu is er een nieuwe plaat uit ‘Veleno’.
Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met zanger/frontman Giu Mastrogiacomo. We keerden ook terug in de tijd, maar polsten eveneens naar de verdere toekomstplannen.

Jullie zijn nu een aantal jaar actief, wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
De hoogtepunten zijn natuurlijk de eerdere tournees. Duitsland, Rusland en ons eigen land. Die tournees in het verleden waren altijd geweldig. Het toeren in Rusland is nu voorbij, maar het was toen een geweldige ervaring. Het uitbrengen van onze muziek, dat is ook een 'hoogtepunt', het is altijd iets speciaals als je eindelijk albums  kunt uitbrengen. en dat is waarschijnlijk het grootste hoogtepunt in al die jaren, het creatieproces. Iets kunnen uitbrengen waar je zoveel tijd en energie in hebt gestoken. De dieptepunten? Wanneer mensen niet dezelfde energie geven, dat sommige muzikanten of mensen waarmee je omringd bent niet altijd de focus geven in dat creatieproces.

Is dat niet iets dat is veranderd sinds Corona, dat mensen minder gefocust zijn dan voorheen?
Corona was zeker een oppepper voor sommige dieptepunten in onze carrière. Dat is zeker zo. Het was ook een tijd waarin veel mensen het bedrijf verlieten. Veel mensen hebben sindsdien geen band meer. Op die manier heeft het zeker mensen minder gefocust gemaakt en dat is triest.

Nu we er toch zijn, heb je inspiratie opgedaan in die coronatijd, of had je ook het gevoel dat je het gewoon wilde opgeven? Hoe was die tijd echt voor jullie als muzikant en band?
Natuurlijk is de negatieve kant heel duidelijk. De positieve kant was dat er veel tijd was om te creëren. Liedjes schrijven en dat soort dingen. Tijd om ons opnieuw te focussen op dat creëren. Ook om ons opnieuw te richten op wat we echt wilden doen. Namelijk teruggaan naar de basis en opnieuw nadenken over wat we echt willen met deze band en onze muziek.

Eerder dit jaar verliet Heinz Gysin de band om persoonlijke redenen, hoe moeilijk was het om een nieuwe basgitarist te vinden, per slot van rekening zijn de bas en drums de grote steun in het geluid van een band, toch?
Eerlijk gezegd was het helemaal niet zo moeilijk om een vervanger te vinden. De nieuwe basgitarist is Dave Roos Lauchbury, een oude vriend en een geweldige bassist die bekend is in de lokale metalscene. En je hebt gelijk, bas en drums van Marcel Spiga zijn erg belangrijk voor een groovy solide basis, vooral als je een akoestische gitaar gebruikt.

Ik heb jullie leren kennen dankzij het album 'Dresscode Black', een zeertoegankelijk, donker album waarop poppy tunes een dreigende ondertoon hebben, waardoor je constant zweeft tussen hemel en hel, of eigenlijk het vagevuur …
Op die plaat speelde ik inderdaad met de twee afwisselingen donker en licht. Er is natuurlijk geen licht zonder duisternis en er is geen duisternis zonder licht, weet je. Ik speel graag met die twee tegenstellingen. Het nieuwe album is lichtvoetiger en positiever.

£Helaas werd die plaat ook uitgebracht vlak voordat Corona doorbrak, heeft dit invloed gehad op de band?
Ja, het album 'Dresscode Black' kreeg goede kritieken en stond hoog in de hitlijsten, dus het ging erg goed. We hadden een aantal tournees, zoals twee keer in Duitsland. Er was al een derde Duitse tour gepland en die ging niet door, deze tour was veel groter dan de vorige twee .... en veel Zwitserse shows. Alles ging heel goed en toen stopte het, dus ja, dit had zeker een effect op het groeiproces.

Dit nieuwe album 'Veleno' is (zoals je al eerder zei) positiever. Heb je positieve energie gevonden in je leven of ergens anders? Waar kwam de inspiratie vandaan?
Het nieuwe album is meer rock-’n-roll. Eén ding is zeker, COVID gaf me ook veel tijd om te ontspannen en over veel dingen na te denken. Dat had dus een positief effect op me. Het gaf me meteen  meer energie. Ik vond meer rust in mijn leven... daardoor klinkt  dit album positiever, denk ik.

Het is ook een meer toegankelijke plaat geworden, denk je dat het meer mogelijkheden opent?
Ja, de reacties die we al hebben gehad op 'Veleno' zijn erg positief. We staan direct in de top tien van de Zwitserse album charts (positie). We hebben zelfs een mooie positie in Duitsland; in de alternatieve hitlijsten kwamen we binnen op positie 29. Ik denk dat deze positieve vibe niet alleen deuren opent naar de donkere scene, maar ook naar de mainstream, dus ja, het kan zeker deuren openen die tot nu toe gesloten waren.

Ik denk ook dat veel mensen, na die coronatijd, op zoek zijn naar meer positiviteit in hun leven, speelt dat ook in jullie voordeel? Denk je dat?
Ik weet niet of mensen daar echt naar op zoek zijn. Wat mij betreft, na de pandemieën waren er twee opties: in een hoekje gaan zitten huilen of ervoor gaan... en dat hebben we gedaan. Als mensen daar inspiratie uit halen, uit wat we dus niet weten, dan is dat mooi meegenomen.

En toch … heeft het voor bands niet makkelijker gemaakt om concerten en dergelijke te boeken. Organisatoren spelen vaak op safe en boeken alleen populaire bands, de underground bloedt leeg. Heb jij hetzelfde gevoel? Heb je er last van? Is het voor jou ook moeilijker om concerten te boeken?
Ik ben het er helemaal mee eens. Het wordt steeds moeilijker.

De muziek op deze plaat heeft is er voor alternatieve muziekfans als voor de mainstream; is het een bewuste keuze om die mainstream aan te spreken?
Ik wil niet ‘gekooid’ worden, het maakt niet uit wie onze muziek leuk vindt of niet. We willen vooral zoveel mogelijk mensen aanspreken, zowel in de alternatieve als in de mainstream scene. Vanuit dat oogpunt is het een bewuste keuze ja.

Kan 'Veleno' de groep in staat stellen om zijn fan basis te verbreden, aangezien de alternatieve, gothic, donkere rock en het de akoestische/elektrische spectrums hier genoeg boeit voor een breed scala van volgelingen, om zich in te verdiepen of is dat niet de bedoeling? Met andere woorden, welk publiek wil je vooral aanspreken? Of ben je daar niet mee bezig?
Jonge mooie extreem rijke vrouw (ha-ha). Nee, er is niet een speciaal publiek waar ik naar op zoek ben. Onze muziek is heel verschillend, ik wil gewoon muziek maken voor iedereen die het leuk vindt om naar te luisteren. Het is leuk als het publiek divers is van oud tot jong, van gothic fan tot metal fan tot mainstream. Het maakt me niet echt uit wat voor soort publiek er is... Op concerten zijn het meestal mensen uit de donkere scene die we zien, maar het is nooit enkel daarbij gebleven. Dat wil ik zo houden. Zoals ik al eerder zei, ik wil gewoon een band hebben met zoveel mogelijk mensen. Wie ze ook zijn of waar ze ook vandaan komen.

Betreffende de nieuwe plaat … Om de een of andere reden krijg ik de indruk dat er nog steeds groeimogelijkheden zijn binnen het geluid en dat je eindpunt (gelukkig) nog niet is bereikt …
Natuurlijk heb ik nog veel inspiratie. Vanaf het begin was het doel om steeds beter te worden. Ik heb zoveel details in die laatste productie verwerkt. Er is nog steeds die donkere en die heldere kant, dat zal altijd zo blijven. Nu, met 'Veleno' zijn we meer in balans. Maar afgezien daarvan worden we beter in elke stap die we zetten, dus ja, er zijn zeker groeimogelijkheden voor de band.

Er zijn twee versies van het mysterieuze titelnummer - één gezongen in het Italiaans, terwijl de andere in het Engels wordt uitgevoerd. Een bedoeling?
Ik wilde altijd al een Italiaans nummer maken. Het is mijn moedertaal. Ik was een beetje bang, daarvoor deed ik Frans, Duits en natuurlijk Engels, maar nooit Italiaans. Ik ben er trots op dat ik het gedaan heb, mensen vonden het mooi maar ze begrepen niet waar ik over zong. Daarom heb ik ook een Engelse versie gemaakt.

Wat mij betreft mag je dat vaker doen, Italiaans (en ook Spaans) is een hele warme taal. Ik voel die warmte als je het in het Italiaans zingt, bovendien krijgt het nog steeds een unieke benadering... Zijn er plannen om in de toekomst meer liedjes in het Italiaans te doen?
De reacties daarop waren uitermate positief. Italiaans klinkt dieper, authentieker. In de toekomst zal ik zeker meer Italiaanse nummers doen. Ook gewoon om anders te zijn dan de rest, weet je. Dus ja, er zijn al een paar nummers in de maak... maar ik probeer ook iets Duits te maken. Er zijn veel ideeën in de richting van andere talen. Uiteindelijk vind ik de mix leuk.

Ezijn enorm veel vissen in die 'dark rock' vijver... wat denk je dat jou uniek maakt waarom ik (of een fan van het genre) voor jou zou kiezen? Wat maakt 'Kissin' Black' zo uniek?
We zijn een stel hele goede vrienden, iets wat we ook uitstralen in onze muziek en op het podium, wat ons al uniek maakt. Maar niet alleen als we muziek maken, we zijn gebonden als vrienden. Ook toen sommige mensen de band verlieten, hebben we nog steeds een speciale vriendschapsband. Muzikaal gezien proberen we nieuwe dingen, zoals akoestische nummers, Italiaanse nummers, en brengen we veel diversiteit in ons geluid. Dat maakt ons ook uniek.

Wat zijn de verdere plannen voor de komende maanden? En jullie vooruitzichten voor 2024? Komen jullie naar België?
We hebben helaas nooit de kans gehad om in België te spelen, omdat we veel streams uit België kregen. We hebben nog geen verzoek gekregen om daar te spelen. Misschien kan dit interview helpen? Plannen... aan het eind van het jaar geven we de albumrelease in onze thuisstad. Er zijn al een paar Zwitserse optredens in de maak. Een of twee Duitse shows, maar nog geen tour in de maak. We zullen zien wat het brengt, we zijn ook al bezig met het opnemen van nieuw materiaal. Er komt binnenkort ook een akoestisch album aan. 

Wat zijn jullie verdere ambities, is er een doel dat jullie als band (en muzikant) voor ogen hebben naast het veroveren van de wereld? Want dat is wat iedereen tegenwoordig wil (haha)
Mijn belangrijkste ambitie is om zoveel mogelijk nummers op te nemen. En blijven doen wat ik nu doe. Zo lang als nodig is. Dat klinkt wellicht cliché maar het proces van muziek schrijven, produceren en uitbrengen vind ik gewoon erg leuk en ik hoop dat ik dit nog heel lang kan blijven doen. Misschien op grotere podia spelen... of hogere hitparades bereiken, maar dat is niet het hoofddoel. Het belangrijkste doel is om creatief te zijn en  dat ook te blijven voor de komende jaren... mijn gedachten delen op een plaat. Dat is de belangrijkste ambitie en het belangrijkste doel dat ik heb.

Op grote festivals spelen en wereldberoemd worden is geen doel?
Natuurlijk wil iedereen op grote festivals spelen. Dat is altijd een doel. Maar ik denk dat dingen gebeuren, of niet gebeuren. Altijd als je denkt dat je een plan hebt in het leven, wijst het leven je een andere richting. Dus ik zal zien waar het me brengt. Als dat betekent dat we grote festivals kunnen spelen, prima. Zo niet, dan is het ook zo. Veel werken, hard werken, plezier hebben - heel belangrijk - en we zullen zien wat het ons brengt. Onze drummer werd bijvoorbeeld erg ziek na de pandemie, en dan realiseer je je dat genieten van het leven, plezier hebben en een goede tijd samen hebben veel belangrijker is dan al het andere. Natuurlijk, wie wil er nu niet beroemd zijn? Als je als artiest eerlijk tegen jezelf bent, natuurlijk wil je dat! Maar kunnen genieten van het leven, genieten van de muziek en dit lang kunnen blijven doen? Dat is veel belangrijker.

Is er nog iets dat je tegen onze lezers wilt zeggen?
Steun lokale muziek, ga naar sociale media en volg ons... dat is de boodschap die ik wil brengen. Dat klinkt als een cliché, maar het is belangrijk om door te gaan.

Mooi statement. Iets anders, nu je sociale media zei, we hebben contact op Facebook. Dat brengt me op sociale media, hoe belangrijk is sociale media voor jou? Als muzikant en als band
Heel belangrijk, want de donkere scene is klein. En dankzij sociale media komen we met iedereen in contact, binnen een heel breed kader, dat kan niet zonder, er zitten ook minder leuke kanten aan sociale media, maar om met zoveel mogelijk mensen in contact te komen is het heel belangrijk geworden.

Bedankt voor dit leuke interview, hopelijk tot ziens in België

De Portugese formatie Coastwise had in 2022 hun eerste EP, War Machine, uit, een terugkeer naar de basis van pure hardrock. ‘Hard Rock Is Back’ is er eentje in eigen beheer.
In de titel en in de sound wordt er dus duidelijk gerefereerd naar de creatieve hardrock van die vroegere jaren, die ons tot bewegen, dansen en luchtgitaar spelen, aanzette.
Coastwise komt er weg mee, omdat ze kwalitatief hoogstaande hardrock speelt, met die kenmerkende hoge zangpartijen en gitaar solo's. Clichématig zeker en vast, maar hunadrenalinestoten doen je prompt meebrullen.
Voer voor een avondje vertier, het verstand lekker op nul. Naast het krachtige materiaal met enig bombast, is er ruimte voor enkele ballads zoals het mooie “Call Me Again”, gelinkt aan het werk van Scorpions.
“I'm on Fire” en “Jungle Showdown” klinken oud, vertrouwd in het genre, en weinig origineel dus. Maar het feit dat het uiterst genietbare nummers zijn, trekt ons voldoende over de streep; klievende riffs , die hoog uithalende vocals en in speelsheid een gebalde sound, een formule die nog steeds aanslaat voor de hardrock liefhebber 'pur sang'. Dit geluid weet men nog steeds moeiteloos te omarmen …

Tracklist: Make Yourself Ready(Intro) - Hard Rock Is Back - Vampire Love - Gimme Me What You've Got - Call Me Again - I'm On Fire - To The Top - Jungle Showdown - Waking Nightmare - Lamb In The Dark

Marie Van Uytvanck en Amber Piddington van Kids With Buns leerden elkaar kennen op Antwerp Pride in 2018 en amper een jaar later trad het tweetal onverhoopt voor het eerst samen op tijdens Sound Track. Ze gingen verder onder Kids With Buns. Vanaf dat moment ging alles in een stroom versnelling. ze bereikten de halve finale van Humo's Rock Rally en wonnen De Nieuwe Lichting van StuBru.
De weemoed spreekt hier voor zich, die vooral de jeugd aanspreekt. Check gerust nog eens hun optreden in De Casino, Sint-Niklaas (2021) hier .
Hun album 'Out of Place ' kwam uit, die de jeugdperikelen niet vergeet van een volwassen geworden duo.
Het duo zingt over het anders-zijn in een wereld, die niet altijd wil of kan begrijpen. Elke song heeft zijn verhaal, zijn emotie , zijn raakpunt. Het is een persoonlijk album die sombere gedachten uitstraalt , maar evenzeer energie put, om er tegenaan te gaan en  dus een boodschap van positivisme biedt, een gemeende trip, die ons in de ziel weet te raken. Elk van ons kan zich vinden in wat het duo ons tekstueel en muzikaal weet aan te bieden.

Tracklist: Intro (0:47) Daughter (3:23) Clutter (2:47) How Bad Could It Be (3:08) Colder (4:34) Nothing New (4:57) Words (2:58) Pale Face (3:30) Bathroom Floor (3:30) Stubborn Mind (3:00) The Balance (4:02) What Happens in Your Brain (3:32)

De in New York gevestigde trompettist en componist Itamar Borochov presenteerde dit najaar ‘Arba’ (Hebreeuws voor "vier"), zijn vierde album als leider en zijn eerste voor Dave Douglas' prestigieuze Greenleaf Music label. Hij laat zich hierbij omringen door volgende muzikanten, pianist Rob Clearfield, bassist Rick Rosato en drummer Jay Sawyer. Eén voor één virtuozen die het magische trompetspel van de talentvolle Itamar Borochov perfect aanvoelen.
Op het bedwelmende “Abraham” krijg je al een tip van de sluier, jazz en Oosterse muziek zijn hier de basis. Het sublieme pianospel van Rob Clearfield komt op het voorplan zondermeer. Maar elk instrument vindt wel zijn weg, de veelkleurige drumpartijen van Jay Sawyer en de warme baslijnen van Rick Rosato . Naast de instrumentatie zorgen de vocals op o.m. “Ya Sabbi” voor een intens Oosters sfeertje en doet ons wegdromen. Een meerwaarde. Mooi.
'Arba' is een plaat waarop de jazz liefhebber nieuwe dingen kan ontdekken, naast de culturen die elkaar zachtmoedig vinden; eentje die intrigeert, “What Broke You' to 'Wabisabi”.Een groot deel van het album is gekenmerkt van gematigd klinkend materiaal.
"Bayat Blues" is een levendige folkmelodie waarbij de trompet, hobbelig weg, van Borochov overheen raast. Clearfield brengt blues en soul samen in een mooie solo, waarna het weer verschuift naar meer jazz groove. Het gezelschap zorgt dus voor voldoende variatie.
“Who Shall Grand me Flight” en het afsluitende “Farewell” zijn beeldend, zinnenprikkelend en intimistisch …
Itamar Borochov heeft een origineel plaatje die de verbinding maakt tussen jazz en de Oosterse culturen. Fijnzinnig plaatje dus!

Abraham 07:10 Dirge 07:06 Ya Sahbi 06:29 What Broke You? 04:44 Wabisabi 04:21 Bayat Blues 05:01 Truth 04:54 Who Shall Grant Me Flight 02:14 Farewell 06:16

We citeren eerst: "ID:entity, het eerste soloalbum, biedt een diepe en intense introspectie - zowel muzikaal als menselijk - in de wereld van pianist en componist Arthur Possing. Het singer-songwriter format heeft altijd een impact gehad op de artiest en de essentie van liedjes is de essentiële leidraad geweest voor deze nieuwe plaat. Door gebruik te maken van meerdere pianostructuren creëert Arthur een zeer persoonlijk en intiem universum, waarbij hij originelen combineert met covers van invloedrijke songs en vrije improvisatie."
Na 'Four Years' en 'Natural Flow', twee albums met zijn jazzkwartet, valt de Luxemburgse pianist Arthur Possing met zijn solo plaat ook op. Het pianospel van intimiteit, tederheid en warmte staat voorop, om dan over te gaan naar een uitbarsting. Arthur Possing doet het allemaal op zijn eentje op piano, wat een totaalsound …
Arthur Possing vindt het evenwicht tussen uitgebalanceerde ballads en uptempo’s, met aangename verrassingen en wendingen, zoals “Folk song”.
Een reeks nummers wordt gevolgd door een 'interlude' wat dan een andere wending biedt binnen de sound. Ook hier een totaalbeleven  en de ervaring van een filmisch karakter in 'ID. Entity'.

Tracklist: The Essence Of Joy - Seven Days - Midnight Light - Interlude #1  - Folk Song - Interlude #2  - Fields Of Gold  - Interlude #3  - Val Pellice  - Startin'  - Cinematic  - Interlude #4  - Beatriz